Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Υπόθεση Μιχαήλ Λιάπη: το τέλος της νοσταλγίας...


του Αριστειδη Μπαλτα, απο την Αυγη...
Ως γνωστόν, ο κ. Μιχαήλ Λιάπης, τέως υπουργός σε κυβερνήσεις του πρώτου εξαδέλφου του, συνελήφθη να οδηγεί ιδιόκτητο ογκώδες τζιπ με πλαστές πινακίδες. Οι νόμιμες είχαν αποσυρθεί επειδή ο κ. Λιάπης δεν ήθελε (κοινώς δεν γούσταρε) να πληρώσει το κόστος που συνεπάγεται η νόμιμη κυκλοφορία του αυτοκινήτου του.
Αφήνω στην άκρη την υπουργική θητεία του κ. Λιάπη, τα λαμπρά επιτεύγματα και τις μνήμες της, τις συγγενικές και άλλες σχέσεις του, τις ικανότητες, την ψυχολογική σκευή και τα γνωρίσματα του χαρακτήρα του. Αφήνω στην άκρη τον τόπο και τον χρόνο του επεισοδίου, το είδος του παραπτώματος, το γιατί οι αστυνομικές αρχές έπραξαν όπως έπραξαν, τις μορφές και το εύρος που πήρε η συναφής δημοσιότητα, τις επιπτώσεις του επεισοδίου για τον ίδιο. Μένω σε μόνο μια διάσταση του όλου συμβάντος.
Ο κ. Λιάπης ήθελε να χαρεί ξανά το αυτοκίνητό του. Όπως το χαιρόταν τις ηλιόλουστες μέρες που επιθεωρούσε αετίσια τα κτήματά του ροβολώντας στα κακοτράχαλα καλντερίμια του Κολωνακίου. Δηλαδή ο κ. Λιάπης, ως άνθρωπος, νοστάλγησε. Περίπου όπως νοσταλγούμε όλοι μας. Κι αν εμείς νοσταλγούμε τις μέρες που είχαμε δουλειά και μπορούσαμε να ζεστάνουμε τα σπίτια μας, τις μέρες όπου μισθοί και συντάξεις ήταν σχεδόν αξιοπρεπείς και περιμέναμε και δώρο, τις μέρες όπου φαινόταν ότι μπορούμε να πληρώσουμε τους φόρους και να αποπληρώσουμε το δάνειο, εκείνος νοσταλγεί το κάτι περισσότερο και το κάτι άλλο. Οι διαφορές είναι τεράστιες, αλλά το συναίσθημα ίδιο. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, όπως θα έλεγε και ο Νίτσε.
Νοσταλγία λοιπόν. Για τις ωραίες μέρες που πέρασαν. Κι αν η πράξη του κ. Λιάπη συνιστά το άτσαλο ξέσπασμα μιας αφόρητης εσωτερικής πίεσης, μια πράξη εκδραμάτισης (acting out) της νοσταλγίας του, κατά την ορολογία των ειδικών του ψυχισμού, η σύλληψή του υπογραμμίζει με παγερή σαφήνεια ότι οι παλιές μέρες πέρασαν ανεπιστρεπτί.

Επί δικαίους και αδίκους...

A Bigger Splash 1967 by David Hockney born 1937
Μες στα Χριστούγεννα ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας υποστήριξε ότι για την αιθαλομίχλη που πνίγει τις μητροπολιτικές περιοχές Αθηνών και Θεσσαλονίκης δεν ευθύνεται η υψηλή λόγω φόρου τιμή πετρελαίου. Εν συνεχεία πρότεινε ένα επιπλέον επιχείρημα για τον υψηλό φόρο καυσίμων: έτσι αποτρέπονται οι πλούσιοι ιδιοκτήτες να θερμαίνουν τις πισίνες τους με φτηνό πετρέλαιο θέρμανσης.
Τα λογικά χάσματα του υπουργού δεν οφείλονται προφανώς σε έλλειμμα ευφυΐας, και δεν είναι μόνο δικά του, είναι της κυβέρνησης. Προδίδουν όμως ένα ιδιότυπο πείσμα, έλλειψη πολιτικού πραγματισμού και μια περιορισμένη αντίληψη του πραγματικού κόστους της πολιτικής που εφαρμόζεται. Προσηλωμένος στον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος διά της συλλογής φόρων και της επιβολής ισοπεδωτικής λιτότητας, δεν βλέπει ότι οι παρενέργειες μπορεί να προκαλούν μη αντιστρεπτές βλάβες στο καθόλου οικοσύστημα ― και δεν εννοώ μόνο τις προβλέψιμες βλάβες στο περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, αλλά και τις μη μετρήσιμες, τις απρόβλεπτες επιπτώσεις στα κοινωνικά ήθη.
Το εξωλεκτικό μήνυμα είναι το πιο ανησυχητικό μήνυμα που στέλνει ο υπουργός: για να περιορίσει μερικές εκατοντάδες πλούσιους, εγκαταλείπει στο ψύχος και το τοξικό νέφος μερικά εκατομμύρια φτωχούς. Το αντίθετο από τον βιβλικό μύθο των Σοδόμων· ο Θεός δεν θα έβρεχε πυρ και θειάφι εάν βρίσκονταν έστω και δέκα δίκαιοι.

Γιορτάρες μέρες...

Cogito ergo sum...
*** Με συνεπήρε το Πνεύμα των Χριστουγέννων κι άφησα για λίγο τα ιστολόγια. Κοιμήθηκα κι ονειρεύτηκα έναν κόσμο δίχως πολέμους, όπου όλοι οι άνθρωποι ήσαν ίσοι... κανείς δεν πεινούσε, κανείς δεν κρύωνε, κανείς δεν κοιμόταν στον δρόμο... όλα τα παιδικά πρόσωπα ήσαν γελαστά...

Με ξύπνησε η τηλεόραση που άνοιξε γυναίκα μου.
Για την ακρίβεια, με ξύπνησε η γλυκανάλατη φωνή τού ροκ Στουρνάρα. "Αν μειώσουμε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στα καύσιμα, κάποιοι θα θερμαίνουν τις πισίνες τους"... Πώς να μη πεταχτώ με τέτοια ροχάλα που έφαγα στην μούρη;

Γιορτάρες μέρες... Ούτε να ονειρευτούμε δεν μπορούμε, με τους πρόστυχους...


*** Είμαστε σίγουροι ότι ο Λιάπης πήγε για διακοπές στην Άπω Ανατολή; Μήπως πήγε για να κάνει τράμπα τίποτε λογαριασμούς, τώρα που πιάστηκε ο Κάντας κι άρχισε να ξερνάει;


*** Γιατί άραγε τούτες τις ημέρες που τα μαγαζιά ήσαν ανοιχτά ώρες ατελείωτες, οι μαγαζάτορες δεν χέστηκαν στις εισπράξεις; Με καμμιά δεκαριά μίλησα, την ίδια καρμπόν απάντηση μου έδωσαν: "Καταστραφήκαμε οριστικά".

Επισυσκότιση 2014...


Ιανουάριος. O χρόνος ξεκινά με μια λαμπρή τελετή του δημάρχου συγκαμίνη στην πλατεία Συντάγματος. Αντί για ομιλία o δήμαρχος εμφάνιζε καρτέλες με μηνύματα. 
Όταν τελείωσε στις 3 του Γενάρη οι εναπομείναντες ατενίστας μοίρασαν ρεσό στους άστεγους της πλατείας. Η χρυσή αυγή Καταθέτες επερώτηση στη βουλή για το αν πήραν και μετανάστες ρεπό που προορίζονταν μόνο για έλληνες.
O Φεβρουάριος έρχεται με δριμύ ψύχος.

Το Τέλος Μέλλον...

Ο Ρ. Ροσελίνι στην καταπληκτική ταινία του «Γερμανία ώρα μηδέν» του 1947 εικονογράφησε τη γενική και ασύντακτη απειλή, την απελπισία και τον παρατεταμένο νεανικό θάνατο.
Στα ερείπια του βομβαρδισμένου Βερολίνου περιφέρεται ένα αγόρι, προσπαθώντας να επιζήσει αλλά και να φροντίσει υποτυπωδώς τους ελάχιστους δικούς του, όσους του απέμειναν. Μετά την εκμηδενιστική ήττα, ο στρατιώτης αδελφός του είναι ψυχικά διαλυμένος και ανίκανος. Το παιδί ζει στις χαραμάδες των ερειπίων μικροπεριστατικά ερειπωμένων ανθρώπων, επηρεάζεται από το δάσκαλό του και τις ναζιστικές ιδεολογικές επιβιώσεις, δηλητηριάζει τον κλινήρη πατέρα του.
Το Βερολίνο είναι μια έρημος χαλασμάτων: δεν έχει υποδομές, ασφάλεια, κτηριακό απόθεμα, διοίκηση, καμιά συλλογική ρύθμιση. Κυριαρχούν συμμορίες και εκτεταμένη πορνεία για βιοπορισμό. Ενα χάος εξατομικευμένης απελπισίας, φόβου, πραγματισμού και θανάτου. Στα περιθώρια προσπαθούν να επιβιώσουν οι πεινασμένοι και περίλυποι κάτοικοι. Εν τέλει το παιδί αυτοκτονεί - στρέφεται εναντίον της νεότητάς του αφού το μέλλον δεν υπάρχει. Παραλληλίες, επαναλήψεις. Ναι, έχει ξανασυμβεί στην Ιστορία η απερήμωση, ο εκμηδενισμός, το τέλος του μέλλοντος. Στη δική μας όμως περίπτωση παρουσιάζει ορισμένα ενδιαφέροντα αλλά προβλέψιμα και υπό συνθήκες αναστρέψιμα χαρακτηριστικά. Σε πέντε επίπεδα θεμελιώνεται η αγωνία.
Πρώτον, στην απόλυτη πολιτική ανικανότητα να ιεραρχηθούν προβλήματα, να στοιχηθούν πίσω από κάποια στοιχειωδώς σχηματισμένη στρατηγική και να παραχθούν λύσεις που να συνδέονται με τις (εντοπισμένες ) ανάγκες αλλά και μεταξύ τους, συγκροτώντας ένα λειτουργικό, διοικητικό σώμα.
Δεύτερον, στο αναρχικό κράτος που φρενάρει τις παραγωγικές και ρυθμιστικές λειτουργίες, αλλά και τη βελτίωσή του.
Τρίτον, στην τερατώδη παραγωγική έκπτωση που έχει απο-εγγράψει από το συλλογικό υποσυνείδητο κάθε επινοητικότητα και δημιουργικότητα στο πεδίο της παραγωγής, οδηγώντας σε μια επιδοματική νέκρα.
Τέταρτον, στη συνδικαλιστική ποιότητα που εκτρέπει και απομαζικοποιεί-αποπολιτικοποιεί κάθε κινητοποίηση, κάθε συλλογική εκλογίκευση του κακού.

Κάτω Βόλτα!

My Pillow Book...

Η Μπουρκίνα Φάσο είναι μια μικρή χώρα της Δυτικής Αφρικής. Η καλή αυτή χώρα ήταν γνωστή παλαιότερα ως Άνω Βόλτα. Ήταν κατά τα λεγόμενα μια διεφθαρμένη χώρα και όπως μαθαίνουμε  από την Wikipedia, το 1984, ο οραματικός Πρόεδρός της, παίρνοντας στα χέρια του τα ηνία του κράτους και όντας ταγμένος να πατάξει τη διαφθορά, σε μια συμβολική κίνηση, αποφάσισε και διέταξε να μετονομαστεί η Άνω Βόλτα σε Μπουρκίνα Φάσο, που σημαίνει «χώρα των εντίμων ανθρώπων» στις δύο μεγαλύτερες ιθαγενείς γλώσσες, την Mossi και την Dioula. 

Δυστυχώς, εκείνος ο Πρόεδρος δεν τα κατάφερε να μείνει για πολύ στην εξουσία για να πραγματοποιήσει το όραμά του και να μετατρέψει τη διεφθαρμένη του χώρα, σε μια χώρα εντίμων. Τρία χρόνια αργότερα εκθρονίστηκε με πραξικόπημα και δολοφονήθηκε. Δυστυχέστερα, η Μπουρκίνα Φάσο παρέμεινε μια διεφθαρμένη χώρα.

Στα δικά μας τώρα, τα σημερινά,  παρόλο που δεν έγινε καμία μνεία στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, το γεγονός είναι ότι για τον χρόνο που φεύγει, στο τσακ την πέρασε η Ελλάδα την Μπουρκίνα Φάσο στην κατάταξη, σύμφωνα  με την έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής Διαφάνειας που μετρά την αντίληψη της κοινής γνώμης κάθε χώρας για τη διαφθορά. 

Η χρονιά του αλόγου...

του Γιαννη Κιμπουροπουλου, απο την Αυγη...
Οι αστρολόγοι λένε ότι, κατά το κινεζικό ωροσκόπιο, το 2014 είναι η χρονιά του αλόγου. Ακούγονται και θ' ακουστούν πλείστες βλακείες τα τελευταία εικοσιτετράωρα του 2013 γύρω απ' αυτό, με προορισμό την απογοητευμένη από τον «ορθολογισμό» και δεκτική στον σκοταδισμό κοινή γνώμη. Ας αγνοήσουμε, όμως, τον τσαρλατανισμό της αστρολογίας κι ας αξιοποιήσουμε απλώς τον συμβολισμό του πράγματος. Υποθέτουμε ότι το άλογο εκπροσωπεί την ταχύτητα, τη δύναμη, τη χάρη. Και δεν χρειάζεται προφητική ικανότητα για να εικάσει κάποιος ότι η ταχύτητα θα είναι βασικό χαρακτηριστικό των εξελίξεων του 2014. Ποια θα είναι η δύναμη και η «χάρη» τους δεν είναι ακόμη σαφές.
Μιλώντας για την καθημαγμένη Ελλάδα, ένα είναι προφανές: μια μεγάλη πολιτική αλλαγή βρίσκεται σε επιταχυνόμενη εξέλιξη. Κεντρικά της στοιχεία είναι η αποσύνθεση του καθεστώτος διακυβέρνησης, η εξάντληση των εφεδρειών του και η αδυναμία «παραγωγής» νέων, η ανατροπή της δημοσκοπικής «ισοπαλίας τρόμου» υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί βάσιμα πια κανείς να υποθέσει ότι, αν δεν προκύψει κάτι δραματικά ευνοϊκό για τη συγκυβέρνηση ή κάτι συγκλονιστικά δυσμενές για την αξιωματική αντιπολίτευση, η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ θα διευρύνεται με γεωμετρική πρόοδο. Υπό προϋποθέσεις μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά «πλημμυρίδας», ανάλογης με αυτή που το 1981 έφερε το ΠΑΣΟΚ μ' ένα θεαματικό άλμα στην εξουσία.
Υποθέτω ότι η ηγεσία και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν την πολιτική ψυχραιμία να αξιολογήσουν γιατί η επιρροή του κόμματος «θα τρέξει σαν άλογο». Ψυχολογικά και συναισθηματικά για ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας είναι μια επιλογή προσδοκίας και ελπίδας. Αλλά για ένα άλλο μεγάλο τμήμα της είναι επιλογή απελπισίας ή έσχατης ελπίδας.

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Ένα στριπτίζ για την Ελλάδα...

Endotheasis by Pablito...
   Φαίνεται σαν ψέμα σχεδόν, αλλά πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια από εκείνη την μέρα στο Καστελόριζο. Μοιάζει ψέμα καθ ότι σε ένα τόσο μικρό ιστορικό διάστημα όπως είναι μια τετραετία διεπράχθη το μεγαλύτερο Νεοφιλελεύθερο οικονομικό έγκλημα-πείραμα του  σε σύγχρονη δυτική κοινωνία. Δεχθήκαμε απανωτά χτυπήματα ως κοινωνία. Και η αλήθεια είναι πως κάποια απ αυτά μας τα έδωσε η άρχουσα τάξη. Τα περισσότερα αναλάβαμε με ευχαρίστηση να τα ρίξουμε ο ένας στον άλλον. Το σχέδιο δούλεψε.
    Ξαφνικά μετά από την στιγμή που ο πιο γελοίος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης μας ανακοίνωσε ότι μπαίνουμε στη μνημονιακή εποχή, ξεκίνησε ένα απίστευτα ταχύ στριπτίζ της ψυχοσύνθεσης του μέσου Έλληνα. Μιμούμενος τους τραγικούς πολιτικάντηδες που πρώτοι άνοιξαν το δρόμο της αποκτηνοποίησης, τα πράγματα στην Ελληνική κοινωνία δείχνουν να έχουν εκτροχιαστεί.
    Ένα τεράστιο ποσοστό κόσμου, εξαιρετικά δυσανάλογο αν σκεφτεί κανείς τα υποτιθέμενα ιδανικά που πίστευε ότι έχει καταγεγραμμένα στο DNA του ο Ελληνούλης, υπέκυψε στις ορέξεις του για αίμα και κατέφυγε στο φασισμό ο οποίος εκλογικά τουλάχιστον διατηρεί επικίνδυνα ανοδική πορεία.
    Ένα εξίσου μεγάλο κομμάτι στήριξε το ήδη υπάρχον σύστημα, που μέσω της απληστίας και της ανικανότητας του οδήγησε την Ελληνική κοινωνία σ αυτό το τέλμα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρόλαβε ταχύτατα να εξελιχθεί σε ένα πλήρως ολοκληρωτικό σύστημα που μόνο τρόπο επιβολής του πλέον έχει την βία. Ειδικά ο Σαμαράς και η παρέα του έχουν επιδείξει τόσο αξιοσημείωτη πρόοδο που η πολιτική τους στάση με πείθει εύκολα οτι μερικά χρόνια διακυβέρνησης ακόμη και ο Αντώνης θα έγραφε με χρυσά γράμματα το όνομα του στην ιστορία καθεστώτων όπως του Καντάφι, του Τσαουσέσκου ή όποιου Κίμ γιόγκ. Ευτυχώς δεν έχει αυτό το χρόνο.
    Ενώ όσοι παρέμειναν ξεκρέμαστοι στη μέση, προδομένοι από αυτούς που τους τάιζαν 40 χρόνια τώρα κατέφυγαν στην ανεπαρκή αριστερά της οποίας τα εκλογικά ποσοστά είναι αντιστρόφως ανάλογα της παρέμβασης της στην κοινωνία. Αν εξαιρέσουμε ίσως το ΚΚΕ που όντας πολύ κοντά στη διάλυση πλέον, παίρνει αυτό ακριβώς που του αξίζει με βάση την θέση που κράτησε στις πιο κρίσιμες στιγμές της Ελληνικής κοινωνίας.

Παρότι προσπάθησα, δεν τα κατάφερα φέτος να είμαι καλό παιδάκι, ελπίζω του χρόνου!

Της Άννας Χατζησοφιά, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Βασικά φταίω γιατί είμαι ζηλιάρης. Η μαμά γέννησε αδελφάκι το Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα που μας πέρασε, και ευτυχώς ήταν Μεγάλο Σάββατο και είχαμε μια δικαιολογία στη γειτονιά που δεν σουβλίσαμε τον παραδοσιακό οβελία στο φούρνο, κι όχι γιατί είμαστε νεόφτωχοι, αλλά γιατί γεννήσαμε κυρά μου.

Η κυρά μου, είναι η αποπάνω του δεύτερου που έχει λίπος, λέει ο μπαμπάς, και αγόρασε σόμπα πέλετ, γιατί πετρέλαιο κι αυτόν τον χειμώνα δεν βάλαν στην πολυκατοικία μας. Τώρα γιατί ο μπαμπάς λέει ότι έχει λίπος δεν ξέρω, βασικά είναι κοκαλιάρα, αν και κάθε μέρα ψωνίζει από αυτόν τον καινούργιο φούρνο απέναντι, τον ένα από τους πέντε που άνοιξαν φέτος.

Εγώ, αυτό που ξεφυτρώνουν παντού φούρνοι δεν το καταλαβαίνω, γιατί ο θείος μου λέει ότι πολλοί στερούνται ακόμα και το ψωμί. Μάλλον θα τα αγοράζουν όλα τα ψωμιά αυτοί που δεν το στερούνται, σαν την αποπάνω, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται. Αλλά μια μέρα που το είπα στην αποπάνω, μου είπε ότι ο θείος μου είναι αναρχοκομμούνι.

Ο θείος μου είναι αστροφυσικός αλλά δουλεύει ντελίβερι σε φούρνο, γιατί είναι αδιόριστος, αν και επιτυχών του ΑΣΕΠ.

Η ζαμπονοτυρόπιτα που μας χρεοκόπησε...

Το τέλος της απολογίας του Αντώνη Κάντα, πρώην αξιωματούχου του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, καταδεικνύει ξανά πως το πραγματικό μέγεθος της διαφθοράς στην πολιτική ζωή της χώρας είναι πέρα από κάθε νοσηρή φαντασία. Εντάξει σύμφωνοι, όλοι ήμασταν υποψιασμένοι για χοντρές προμήθειες. Άλλωστε το… μεγάλο ΠΑΣΟΚ είχε φροντίσει να μας έχει υποψιασμένους, γαλουχώντας γενιές ολόκληρες με ιστορίες για πεντοχίλιαρα που πηγαινοέρχονταν σε κούτες από πάμπερς. Άλλα σε τέτοιο μέγεθος;
Είναι κοινά αποδεκτό ότι το παλιό ΠΑΣΟΚ ήταν large κι ότι ειδικά στο συγκεκριμένο υπουργείο γινόταν πάρτι διαρκείας, εξαιτίας των εξοπλιστικών συμφωνιών αξίας αρκετών δις, όμως ποιος μπορούσε να συλλάβει ότι ένας αξιωματούχος μόνος του έχει λάβει περί τα 16 εκατ. ευρώ μίζες; Κι αν είναι τόσα, αφού όπως αφοπλιστικά δήλωσε ο ίδιος στις ανακριτικές αρχές, έχει πάρει τόσες πολλές (μίζες) που δεν τις θυμάται!
Ο Αντώνης Κάντας για χρόνια «νούμερο 3» στην ιεραρχία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας έδωσε απίστευτες λεπτομέρειες στην απολογία του. Μίλησε για βαλίτσες-δώρα με περιεχόμενα 600.000 ευρώ, κατονόμασε 10 ακόμη άτομα που εμπλέκονται σε προμήθειες και δήλωσε ότι αφού τα έπαιρνε ο ίδιος, είναι βέβαιος ότι το ίδιο συνέβαινε και με όλους τους άλλους, υφιστάμενους και προϊστάμενούς του. Ακόμη παραδέχθηκε ότι έλαβε μίζα 1, 7 εκατ. ευρώ για την προμήθεια του εξοπλιστικού προγράμματος Leopard, 1, 5 εκατ. ευρώ για δύο εξοπλιστικά προγράμματα και συγκεκριμένα για τα υποβρύχια και τα Astrad και ποιος ξέρει πόσες ακόμη για να φτάσουμε στο αστρονομικό ποσό των 16 εκατ. ευρώ, που εξουσιοδότησε ο ίδιος να επιστραφεί στο ελληνικό δημόσιο από τους λογαριασμούς του.

Ίδια είν’ τα αφεντικά;

του Χρηστου Λασκου, απο το AlterThess...
Είναι γνωστό πως η διατύπωση του τίτλου, στην καταφατική και ολοκληρωμένη της εκδοχή, συμπληρώνεται με μια σειρά από συζεύξεις. Ίδια είν’ τα αφεντικά «δεξιά κι αριστερά» ή «και μεγάλα και μικρά» ή «ξένα και ελληνικά». Κι άλλα αντίστοιχα, όπως «θηλυκά και αρσενικά», «βλοσυρά και χαρωπά», …

Αυτό που επιδιώκουν, προφανώς και γενικότερα, τα συγκεκριμένα συνθήματα είναι να αναδείξουν την ταξική προτεραιότητα στην ανάγνωση της πραγματικότητας και τον πολιτικό προσανατολισμό μιας ριζοσπαστικής πολιτικής αντίληψης και στάσης. Να υπογραμμίσουν, δηλαδή, πως όλοι οι προσδιορισμοί των αφεντικών είναι δευτερεύουσας σημασίας –αυτό που κατεξοχήν μετράει είναι η «αφεντική ουσία».

Νομίζω πως ευστοχούν σε μεγάλο βαθμό σε αυτή τους την προσέγγιση. Άλλωστε, από το Μαρξ κι έπειτα, ξέρουμε καλά πόσο ο καπιταλιστής είναι υποχρεωτικά εκμεταλλευτής, ανεξαρτήτως προθέσεων. «Δομικά», που λέγαμε παλιότερα.  Γιατί η συμμετοχή του στην κούρσα της συσσώρευσης μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με αυτήν την προϋπόθεση. Ακόμη περισσότερο: όσο πιο εκμεταλλευτής είναι τόσο βασιμότερο είναι πως θα κρατηθεί στο παιχνίδι και θα προοδεύσει.

Ο βυθιζόμενος δημόσιος τομέας βυθίζει και τον ιδιωτικό...

Του Μανόλη Γ. Δρεττάκη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η Γερμανία, επιβάλλοντας τις απόψεις της σε όλα τα μέλη τόσο της ευρωζώνης όσο και του συνόλου των μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εμμένει στη σκληρή πολιτική της λιτότητας εθελοτυφλώντας από τη μια μεριά στο πόσο διαφορετικές είναι οι δομές και το επίπεδο ανάπτυξης των επιμέρους κρατών και από την άλλη στις καταστροφικές για τις οικονομίες τους συνέπειες, ιδιαίτερα των νότιων κρατών και όχι μόνο (βλέπε Ολλανδία) από την εφαρμογή της πολιτικής αυτής.

Στο άρθρο αυτό θα εξετάσουμε την αλληλεπίδραση του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και τον φαύλο κύκλο που έχει δημιουργηθεί από τα μέτρα που έχουν ληφθεί και στους δύο τομείς και συνεχίζονται στη χώρα μας με βάση τα μνημόνια, τα οποία έχουν υπογράψει και εφαρμόζουν οι διαδοχικές κυβερνήσεις από τον Απρίλιο του 2010 μέχρι σήμερα υπακούοντας στα κελεύσματα της Γερμανίας.

Και πρώτα τα μέτρα που έχουν ληφθεί στον δημόσιο τομέα. Η δραστική περικοπή των δημοσίων επενδύσεων έχει καταφέρει ένα από τα καίρια πλήγματα στην ανάπτυξη της χώρας. Το συνεχιζόμενο χαμηλό ύψος των επενδύσεων αυτών σε σύγκριση με εκείνο πριν από την εφαρμογή των μέτρων των μνημονίων έχει αποτέλεσμα όχι μόνο τη μη εκτέλεση των αναγκαίων υποδομών, αλλά και τη μη συντήρηση εκείνων που υπάρχουν, με συνέπεια τη μεγάλη μείωση των απασχολουμένων σ’ αυτά.

Η επίσης δραστική μείωση μισθών και συντάξεων του Δημοσίου έχει προκαλέσει κάθετη μείωση τόσο της κατανάλωσης των νοικοκυριών όσο των όποιων επενδύσεών τους. Τα ίδια αποτελέσματα έχει και η μείωση του τζίρου των επιχειρήσεων καθώς και το κλείσιμο πολλών από αυτές, με συνέπεια τη μεγάλη μείωση της απασχόλησης. Η μείωση εξάλλου των επενδύσεων στον ιδιωτικό τομέα και ιδιαίτερα στην οικοδομή, την «ατμομηχανή» αυτή της ελληνικής οικονομίας, έχει προκαλέσει την πρωτοφανή μείωση της απασχόλησης σ’ αυτήν.

Ολιβερ Τουίστ στον 21ο αιώνα...

Σε πρόσφατη ανταπόκριση από την Αθήνα, οι «Τάιμς Νέας Υόρκης» συγκρίνουν τα φετινά Χριστούγεννα στη χώρα μας μ' εκείνα που απαθανάτισε ο Κάρολος Ντίκενς (1812-1870) για το Λονδίνο του 1839. Οπως φαίνεται, οι σπαρακτικές εικόνες του Ολιβερ Τουίστ και του Εμπενίζερ Σκρουτζ δεν ανήκουν μόνον στο εφιαλτικό παρελθόν, αλλά επίσης -και όχι λιγότερο- στη «νέα εποχή», που σήμερα στήνεται, με τη χώρα μας ως «πειραματόζωο».
Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στη «νοσηρή περίοδο» του 19ου αιώνα και στην «εξυγίανση», που υποτίθεται ότι σήμερα επιχειρείται; Οπωσδήποτε, η εκτεταμένη κοινωνική φτώχεια και εξαθλίωση αφ' ενός, με την πρωτοφανή συσσώρευση μεγάλου πλούτου αφ' ετέρου. Στη Βρετανία του 1840, οι νεόπλουτοι από τους ναπολεόντειους πολέμους συσσωρεύουν αρπακτικά το χρήμα, περιθωριοποιώντας τούς κοινωνικά αδύναμους, με τη «βιομηχανική επανάσταση», τη μαζική φτωχοποίηση και τη χρηματιστηριακή αποθέωση, με στόχο την αποκατάσταση του «κανόνος χρυσού» (1844).
Στο πλαίσιο του «ισχυρού νομίσματος», όπως έχει δείξει ο Αμερικανός Barry Eichengreen από το Μπέρκλεϊ, δεν υπάρχει θέση για εργατικά σωματεία και απεργίες, ούτε για Δημοκρατία και πολιτικά κόμματα ούτε βέβαια για ελευθερία έκφρασης και Τύπου. Το κόστος προσαρμογής κάθε οικονομίας επιρρίπτεται συστηματικά προς τα κάτω, στον κόσμο της εργασίας, πράγμα που σήμερα ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση».
Θριαμβεύει ο τοκογλύφος Εμπενίζερ Σκρουτζ, για τον οποίο ακόμη και τα Χριστούγεννα είναι «περιττή εορτή», καθ' ότι συνεπάγεται «αδικαιολόγητες» δαπάνες, χωρίς κανένα έσοδο. Εάν ο φιλάργυρος κερδίζει τον οίκτο και την αποστροφή της Ιστορίας για την τάξη του και τη θλιβερή εποχή του, το θύμα του κατακτά τη συμπάθεια της ανθρωπότητος για την αιωνιότητα. Οσοι σήμερα θυμούνται τον Ντίκενς, ας έχουν υπόψη τους την αξιολόγηση από τον Μπέρναρντ Σο (1814-1885): «Ο Μαρξ και ο Ντίκενς αντίκρισαν τη φτώχεια και την κοινωνική αδικία. Ο πρώτος στράφηκε προς την επανάσταση, ενώ ο δεύτερος δεν είχε την παραμικρή ιδέα γι' αυτό».

Χριστουγεννιάτικο παραμύθι...

απο το ημερολογιο ενος ανεργου...
Πριν 2,5 χρόνια απολύθηκε από τη δουλειά της -διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις- μια εργαζόμενη μητέρα. Ο άντρας της κι εκείνος άνεργος, ο δε γιος τους φοιτητής.

Άρχισε να ψάχνει δουλειά, αλλά με 1.500.000 ανταγωνιστές το πράγμα δεν ήταν εύκολο. Τελευταία άρχισε να κάνει αιτήσεις σ' αυτά τα προγράμματα αντιμετώπισης (ανακύκλωσης) της ανεργίας – 5μηνης διάρκειας με 490 ευρώ αμοιβή. Κι ενώ πλησίαζαν οι γιορτές -αλλά και το τέλος του δικαιώματος ασφάλισης στον ασφαλιστικό της φορέα- έγινε το θαύμα! Κρίθηκε επιτυχούσα ως διοικητική υπάλληλος στον ΟΑΣΑ.

Όμως, τα θαύματα διαρκούν λίγο. Όταν πήγε με όλα τα δικαιολογητικά στον ΟΑΣΑ, της ανακοινώθηκε πως οι θέσεις δεν ήταν διοικητικού υπαλλήλου, αλλά… ελεγκτή εισιτηρίων! Δύο δρόμοι ανοιγόντουσαν μπροστά της: Να δεχτεί τη θέση του ελεγκτή ανέργων και φτωχοδιάβολων που δεν είχαν εισιτήριο, ή όχι. Η εύκολη απάντηση ήταν να δεχτεί τη θέση – για να μη χάσει τα ασφαλιστικά της δικαιώματα και να μην υποστεί τη διαγραφή από το μητρώο ανέργων, όπως αναφερόταν στην προκήρυξη, καθώς και το σεβαστό ποσό των 490 ευρώ. Ο άλλος δρόμος αφορούσε τη συμβατότητα της θέσης ΚΥΡΙΩΣ με τα πιστεύω της. Είχε βλέπετε συμμετάσχει παλιότερα στην κίνηση εναντίον των αυξήσεων στα εισιτήρια και είχε σοκαριστεί από το θάνατο του 18χρονου παιδιού (του τζαμπατζή κατά διαφόρους οικονομολογούντες και μη) στο Περιστέρι – ίδιας περίπου ηλικίας με το γιο της.

Το μέχρι τώρα αποτέλεσμα: ΔΕΝ δέχθηκε τη θέση στον ΟΑΣΑ και έκανε ένσταση στον ΟΑΕΔ για την προκήρυξη θέσης αναντίστοιχης με την προσφερόμενη. Μετά την ένσταση, ο πρόεδρος του ΟΑΕΔ έσπευσε να δηλώσει πως όσοι αρνηθούν τη θέση διατηρούν την "τιμητική" ιδιότητα και τα δικαιώματα του μακροχρόνια άνεργου.

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Η ευχή του Forbes για το νέο έτος και η δική μας δέσμευση...

Πετρος Σταυρου, απο το Red NoteBook...
Το περιοδικό Forbes θέλει να κλείσει και αυτό με μια χριστουγεννιάτικη ιστορία «ελπίδας» για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα το έτος 2014. Το πρόσφατο editorial του μέσα από τη γενίκευση των γνωστών σχημάτων-κατηγοριών του κεϋνσιανού κρατισμού και του κομμουνιστικού-σοβιετοποιημένου παραγωγικού συστήματος που χρησιμοποιούν οι νεοφιλελευθεροι απανταχού της γης, θέλει να μας υποδείξει τον πραγματικό υπαίτιο όλων των δεινών που γνώρισε ο δυτικός κόσμος τον 19ο και 20ο αιώνα.

Η αλόγιστη σπατάλη του κράτους, η πεποίθηση ότι η ποσότητα του χρήματος μπορεί να αυξηθεί κατά το δοκούν, οδήγησε σε μια αίσθηση παντοδυναμίας τους δημόσιους φορείς πολιτικής, ακόμα, θα μπορούσε να πει κανείς, οδήγησε και στους δύο παγκόσμιους πολέμους καθώς και στην επικράτηση των αυταρχικών καθεστώτων φασιστικού, κομμουνιστικού  και ναζιστικού τύπου.  Από την κριτική του Forbes δεν γλυτώνει ούτε η Fed με τις πολιτικές ποσοτικής χαλάρωσης που ακολουθεί εδώ και λίγα χρόνια. Και δω, στο σημείο αυτό,  βρίσκεται η χριστουγεννιάτικη ευχή του περιοδικού: το νέο έτος να βρει την Fed στα «καλά της», για να διορθώσει τη στρεβλή αντίληψη των προηγούμενων χρόνων, και με τις εντελώς αντίθετες πολιτικές (το γνωστό tapering), να περιορίσει την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί στην αγορά.

Έφοδος επενδυτών στη γη της Αφρικής...

Le Monde Diplomatique...
 Baxter Joan, μεταφραση Kaimaki Valia
Μετά τα ορυκτά και το πετρέλαιο, οι ξένοι εποφθαλμιούν τώρα την ίδια τη γη της Αφρικής. Οι κυβερνήσεις της αφρικανικής ηπείρου έχουν ήδη παραχωρήσει, κάτω από πολύ αδιαφανείς συνθήκες, εκατομμύρια εκτάρια καλλιεργήσιμης γης. Με πρωτοβουλία πολυεθνικών εταιρειών διατροφής και ορισμένων κρατών, κυρίως της Μέσης Ανατολής και της Ασίας, μελετώνται διάφορα σχέδια, τα οποία, εάν τελικά υλοποιηθούν, θα βάλουν σε κίνδυνο τις κοινωνίες, τις φυσικές ισορροπίες και τη γεωργία της περιοχής.

Στις 18 και 19 Νοεμβρίου 2009, το συνεδριακό κέντρο Elizabeth ΙΙ στο Λονδίνο φιλοξενεί τη διάσκεψη δωρητών για τη Σιέρα Λεόνε. Στο βήμα, ο πρώην πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, του οποίου η οργάνωση (Africa Governance Initiative) είναι χορηγός της εκδήλωσης, παροτρύνει ενεργά τους συνέδρους να αγοράσουν αγροτικές εκτάσεις σε μια χώρα που, κατά την έκφρασή του, « διαθέτει εκατομμύρια εκτάρια καλλιεργήσιμης γης [1] ». Έχοντας... παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό του, ο Μπλερ φαίνεται να ξεχνά τα εκατομμύρια των κατοίκων της Σιέρα Λεόνε που εξαρτώνται από τις σοδειές αυτών των εδαφών.
Πεπεισμένοι ότι θα αποκομίσουν σημαντικά κέρδη, πολλοί τραπεζικοί οργανισμοί, επενδυτικά ταμεία, μεγάλοι βιομηχανικοί όμιλοι, κράτη και ορισμένοι δισεκατομμυριούχοι σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν στην Αφρική γιγάντια βιομηχανικά αγροκτήματα με σκοπό την παραγωγή προϊόντων διατροφής και βιοκαυσίμων που θα προορίζονται αποκλειστικά για εξαγωγή. Η εξαγορά και η μακροχρόνια ενοικίαση αγροτικών εκτάσεων παρουσιάζονται σκόπιμα ως αναπτυξιακά προγράμματα που αποφέρουν όφελος τόσο στα εμπλεκόμενα οικονομικά σχήματα όσο και στα αφρικανικά κράτη.

Καταστρέφοντας το χριστουγεννιάτικο πνεύμα...

Without reason or rhyme....
Αυτοί οι τύποι που ασχολούνται με την, εσχάτως δυστυχώς διάσημη μόδα του yarn bombing, είναι επιεικώς για πέταμα.
Δεν υπάρχει επιχείρημα υπέρ μιας ομάδας ανθρώπων που ενώ α) τους αρέσει το πλέξιμο και β) θέλουν να φτιάξουν διάφορα ωραία πράγματα, επιλέγουν αντί να φτιάξουν πουλόβερ για τους αστέγους, να ντύσουν δέντρα. Άνθρωποι οι οποίοι, έστω και σε επίπεδο φιλανθρωπίας, έστω και χωρίς καμία πολιτική σκέψη, έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν κάποιους λίγους να κρυώνουν λιγότερο, επιλέγουν να ντύσουν δέντρα.  Η πραγματικότητα μας τρολλάρει κανονικά τελευταία. Θα ήταν χαλαρά για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα.
Οι τύποι αυτοί προτιμούν βιτρίνα από ουσία. Δεν θέλουν να προσφέρουν, θέλουν να χωθούν στα φράγκα. Αν ήθελαν να προσφέρουν, θα έκαναν το χόμπι τους και το κέφι τους φτιάχνοντας ρούχα για κόσμο που δεν έχει. Δεν το κάνουν. Επέλεξαν να στολίσουν τα δέντρα. Άλλωστε στην Ελλάδα, η σχέση της λαμογιάς και της δεξιάς με τα δέντρα είναι παλιά. Αφού κάποτε μπόρεσαν και ψήφησαν, δεν θα κρυώνουν κιόλας;
Όχι όμως, να στήσουμε με το ζόρι γιορτή. Έχεις δεν έχεις, πεινάς δεν πεινάς, κρυώνεις δε κρυώνεις, θα γιορτάσεις. Έτσι λοιπόν, ντύνονται τα δέντρα και κρυώνουν οι άνθρωποι. Ένας κόσμος ανάποδα.
Ένας κόσμος που την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια την εξασκεί  σε δεδομένες ημερομηνίες μόνο, ένας κόσμος που με το ζόρι στήνει βιτρίνες ομορφιάς, που θέλει γιορτή για να θυμηθεί τους «άτυχους συνανθρώπους μας». Τέτοιες μέρες «χαράς» και «αγάπης» ήταν που τα ΜΜΕ θυμήθηκαν έναν άγνωστο άστεγο στην Πάτρα, που το μόνο που κατάφερε να τον κάνει ορατό έστω και για λίγο, ήταν ο θάνατος του. Αλλιώς θα ήταν ένας από τους πολλούς για τους οποίους λέγονται μεγάλα λόγια και χύνονται μαύρα απο τη μάσκαρα δάκρυα, αλλά ο αριθμός τους τους μεταθέτει στην σφαίρα της συνήθειας, της καθημερινότητας. Ένας κόσμος ανάποδα είναι αυτός που θεωρεί θέμα τον θάνατο ενός αστέγου, όχι την ζωή του ως άστεγος.
Πορευόμαστε όλοι κατασκευάζοντας μικροκόσμους, μέσα στους οποίους κλεινόμαστε για να μην βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω από αυτούς. Σαν τα κάστρα του Μεσαίωνα, όταν σηκώνεται η γέφυρα της πύλης και απομένει η τάφρος γεμάτη νερό, τίποτα δεν μπαίνει και δεν βγαίνει. Απλά, κρεμάμε γιρλάντες στα τείχη, σημαίες και κόκκινα χαλιά στους διαδρόμους για να κάνουμε αυτό τον μικρόκοσμο λίγο πιο όμορφο, λίγο πιο ανεκτό. Ακριβώς ότι κάνουν οι yarn bombers στολίζοντας δέντρα και παγκάκια, δίπλα σε αστέγους και εξαθλιωμένους.
Το καμένο δέντρο του 2008, η κραυγή κάποιου που σπάει την βιτρίνα για να αποκαλύψει την πραγματικότητα, αντιμετωπίστηκε από τους yarn bombers και τους υπόλοιπους νεοχαρούμενους εναλλακτικούς ως η ύψιστη ιεροσυλία. Λογικό είναι, η εξέγερση του 2008 ήταν η βίαιη εισβολή της πραγματικότητας στα σπίτια τους, και το να καίς το δέντρο των Χριστουγέννων σε δημοσία θέα είναι σαν να αρνείσαι την προτεραιότητα των γιορτών σε όλα τα άλλα θέματα, που τόσο πολύ προσπαθούν αυτοί οι άνθρωποι να θάψουν για να μην μιαίνεται ο μικρόκοσμος τους.
Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα είναι μια βιτρίνα γεμάτη Κοκακόλες, χοντρούς αγιοβασίληδες   και την καλή πράξη της χρονιάς, στηριγμένη σε ένα πλαίσιο μιας ψεύτικης ευδαιμονίας με ημερομηνία λήξης το τέλος των διακοπών, που πρέπει να εμπεδωθεί από όλους όσους έχουν να ψωνίσουν. Οι υπόλοιποι είναι αδιάφοροι έως και ενόχληση, στο σημείο που η ίδια τους η ύπαρξη έρχεται σε αντιπαραβολή με την επίπλαστη ευμάρεια. Σπάσε μια βιτρίνα τράπεζας, και θα δείς από πίσω τους σεκιουριτάδες να φυλάνε τα κλειδαμπαρωμένα εκατομμύρια. Κάψε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, και θα δείς τους μπάτσους να το φυλάνε και τους αστέγους να απομακρύνονται. Ντύσε 100 δέντρα, και θα εξαφανίσεις την πραγματικότητα των χιλιάδων ζωών στο περιθώριο. Αν δεν τις βλέπουμε άλλωστε, είναι σαν να μην υπάρχουν. Εξάλλου, δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας, που είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή.

Η καταστροφή αλλά και η ελπίδα είναι εδώ...

του Γιωργου Παπασωτηριου...
Δεν μιλούν για την ανεργία, αλλά για τη μείωση των αιτημάτων για απασχόληση, δεν λένε για τη φτώχεια αλλά για την «αλληλεγγύη των συσσιτίων» της ταπείνωσης.
Μιλούν για ανάκαμψη, για το «σχέδιο λιτότητας» που τώρα αποδίδει, αλλά δεν λένε για το μεσαίωνα στις εργασιακές σχέσεις, για τη μη πληρωμένη ή την κακοπληρωμένη εργασία, για τις «μικροδουλειές» μερικές ώρες την εβδομάδα, ούτε για τα πληρωμένα με ψίχουλα «stages», για τους πτυχιούχους νέους με τα πολλά πτυχία και προσόντα που μεταναστεύουν, για το «ανθρώπινο κεφάλαιο» που διαμορφώθηκε στις χώρες του νότου και το οποίο «κλέβουν» οι χώρες του βορρά, προσθέτοντάς το στο εμπορικό τους πλεόνασμα!
Είναι οι κοινοί ψεύτες, είναι οι προπαγανδιστές της απανθρωπιάς και της εξαθλίωσης, είναι οι εντεταλμένοι πολιτικοί και οι εξωνημένοι «ειδικοί» και δημοσιογράφοι που διαδίδουν ότι το «κακό» παρέρχεται και πως υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Κι όλα αυτά διαχέονται από τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από το διευθυντήριο Βρυξελλών-Βερολίνου-Νέας Υόρκης.
Στην Ελλάδα τα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης ελέγχονται μέσω των χρεών τους (οφείλουν 1 δις ευρώ) και γίνονται τα μνημονιακά ηχεία της τρόικας και των εγχώριων υπηρετών της. Τα αντιμνημονιακά μίντια χάνονται. Έτσι μπαίνουν στην «ανεργία» δημοσιογράφοι, ειδικοί και πολιτικοί που ασκούν κριτική στην αδιέξοδη πολιτική της λιτότητας, αποκρύπτοντας την αύξουσα φτωχοποίηση των λαών της ΕΕ και ειδικά των χωρών της ευρωζώνης, που έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, της στατιστικής υπηρεσίας των Βρυξελλών από τα 500 εκατομμύρια των κατοίκων της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα 120 εκατομμύρια(24%) βρίσκονται σε καθεστώς φτωχοποίησης και κοινωνικού αποκλεισμού, τα 50 εκατομμύρια(10%) ζουν σε οικογένειες όπου δεν εργάζεται κανείς, τα 43 εκατομμύρια(8,6%) αδυνατούν να αγοράσουν την καθημερινή τους τροφή και 4,1 εκατομμύρια είναι χωρίς στέγη.
Αυτά είναι στοιχεία των Βρυξελλών για το 2011! Αντιλαμβάνεται κανείς που έχει φθάσει σήμερα η ανθρωπιστική κρίση, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Ελλάδα το 1/3 των κατοίκων είναι χωρίς ασφαλιστική κάλυψη και έχουν αυξηθεί κατά 21% τα έμβρυα που γεννιούνται νεκρά(τα στοιχεία είναι πάντα του 2011!).

Νίκος Δημητράτος: Ένας σπουδαίος τραγουδιστής και ηθοποιός ...

απο το Ιστολογιο "Να μεινουν μονο τα τραγουδια"... 11/12/2011...

Ο Νίκος Δημητράτος, ο μεγάλος αυτός ερμηνευτής, γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου του 1942 στην Αθήνα, στην αγαπημένη του Πλάκα. Σπούδασε Θέατρο, σολφέζ και βυζαντινή μουσική.
Πρωτοεμφανίστηκε το 1971 στο θέατρο με το κλασικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη: "Το παραμύθι χωρίς όνομα". Αργότερα έπαιξε στη θρυλική παράσταση "Το Μεγάλο μας Τσίρκο" (Θίασος Τζένης Καρέζη - Κώστα Καζάκου) του Ιακ. Καμπανέλλη, όπου και τραγούδησε το "Προσκύνημα" του Σταύρου Ξαρχάκου. 
Ο Σταύρος Ξαρχάκος τίμησε κι' άλλες φορές τον ασυναγώνιστο αυτό ερμηνευτή με άλλους δύο δίσκους - σταθμούς: "Νυν και Αει" & "Ρεμπέτικο". Και τα δύο έργα, σε στίχους Νίκου Γκάτσου.

Πήρε μέρος, ως ηθοποιός, σε πάρα πολλές θεατρικές παραστάσεις, αλλά και σε κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, όπως: Αντάρτες των πόλεων, Εποχή των δολοφόνων, Ένα σενάριο είναι η ζωή μας, Κλειστή στροφή, Όργια σε τιμή ευκαιρίας, Οι πολεμιστές της ειρήνης, Ο αντιφασίστας, Καυτή εκδίκηση, Διδάκτωρ καλεί Θανάση, Άντε γεια, Ρεμπέτικο... Στρας, Μη φοβάσαι τη φωτιά, Η ζωή που δεν έζησα, Βαμμένος ήλιος, Τζιβαέρι κ.ά. 

Για μια βαρετή δημοκρατική ζωή...

Του Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Πολλά πράγματα έχει διαλύσει η κρίση, ένα από αυτά είναι οι παρέες. Κάνοντας προσφάτως έναν πρόχειρο απολογισμό των φίλων μου, τους μέτρησα λιγότερους. Χαθήκαμε γιατί κάναμε παιδιά; Μπα, όχι. Γιατί δουλεύουμε πολύ; Ούτε. Μας χώρισαν γυναίκες; Βλακείες. Μία είναι η αιτία: διαφωνούμε πολιτικά, τόσο πολύ που έχουμε φτάσει να μη μιλιόμαστε!
Συναντιόμαστε τυχαία φίλοι ετών και κάνουμε πως δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλο, γυρνάμε το βλέμμα με αποστροφή, ίσως ψιθυρίζοντας και κάνα «κοσμητικό» επίθετο για τον «κακό» δρόμο που έχει πάρει ο πρώην κολλητός.

Γελάω από πικρία με αυτή την κατάντια μας. Η πολιτική είναι η ζωή μου, αποτελεί για μένα ένα από τα βασικά εργαλεία για να αναλύω την πραγματικότητα κι έχω πάρει μεγάλες χαρές και λύπες παρακολουθώντας από κοντά τα ελληνικά και διεθνή τεκταινόμενά της. Κι όμως ουδέποτε υπήρξε η πολιτική ένταξη αυστηρό κριτήριο για τις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Με την εξαίρεση ακραίων ανθρώπων που πιστεύουν στη φυσική εξόντωση του άλλου προκειμένου να επιβάλουν τις ιδέες τους, ποτέ δεν έκοψα φίλο επειδή είχε άλλες απόψεις από εμένα για το Μνημόνιο, για το κλείσιμο της ΕΡΤ, για τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο ή τον Τσίπρα.

Δεν είναι ότι δεν έχω τις απόψεις μου, δεν είναι ότι ενίοτε δεν φανατίζομαι και δεν μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με ορισμένες απόψεις των συμπολιτών μου, δεν είναι ότι είμαι ένας «συμβιβαστικός» άνθρωπος που του αρέσει να ακολουθεί πάντα τη «μέση οδό».

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Ειδικές συνθήκες...


του Γιωργου Κυρίτση, απο την Αυγη...
Ένας χειμώνας λίγο βαρύς, μερικές ημέρες με πολύ κρύο άρκεσαν για να αρχίσει να κραυγάζει η πραγματικότητα και οι χρονιάρες μέρες δίνουν στην κατάσταση ακόμα πιο δραματικό τόνο. Η ομίχλη που σκεπάζει τις πόλεις μας μυρίζει απόγνωση και καταστροφή και δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνείας. Ο κόσμος είτε είναι έξω και παγώνει είτε είναι μέσα και καίει έπιπλα. Η κατάσταση είναι επείγουσα και η αφήγηση της κυβέρνησης, δηλαδή η αργόσυρτη και αιματηρή ανάκαμψη με διατήρηση της σημερινής λιτότητας και των σημερινών επιπέδων ανεργίας, που θα αρχίσει υποτίθεται «μέσα στο 2014», αφορά ελάχιστα τις απαιτήσεις της συγκυρίας.
Στο πολιτικό επίπεδο ο πρωθυπουργός κλοτσάει την μπάλα μπροστά, έχει φτάσει στο 2015 και την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και στο 2016, οπότε λήγει η συνταγματική προθεσμία για διεξαγωγή εκλογών. Πλην όμως, η κοινοβουλευτική του πλειοψηφία είναι πλέον οριακή και ο κυβερνητικός του εταίρος Βενιζέλος υπό ευθεία αμφισβήτηση. Οι δημοσκοπήσεις αρχίζουν να δείχνουν σταθερό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα αναμενόμενο. Δείχνουν επίσης την καταβύθιση του ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ. στο όριο. Δείχνουν επίσης ότι η Ν.Δ. δεν έχει κατορθώσει να φθείρει τους ενδοπαραταξιακούς της αντιπάλους, τους ΑΝ.ΕΛΛ. και τη Χ.Α. Η δημοσκοπική πορεία της τελευταίας αποτελεί έναν από τους πιο κρίσιμους παράγοντες για να αποφασίσει ο Σαμαράς εκλογές. Πόνταρε πολιτικά πολύ στην «εξάρθωσή» της και δεν έχει κερδίσει. Ο ίδιος άλλωστε είναι επίσης υπό αμφισβήτηση, καθώς η πολιτική Στουρνάρα, την οποία στηρίζει, δεν εκφράζει τα συμφέροντα του συνόλου των οικονομικών συμφερόντων της παράταξης.

Ο Άρης ο βαφέας, το τέλος της εργασίας και ο τρίτος γύρος...

της Ειρήνης Μ., απο τη Λεσχη...

Ο κύριος Άρης είναι αυτό που λέμε μάστορας. Στη γειτονιά τον ξέρουν σαν μπογιατζή αλλά άμα η ζωή τα φέρει έτσι, μαθαίνεις να κάνεις τα πάντα. Όταν του λένε ότι είναι καλός μάστορας και τα μπορεί όλα, αυτός λέει ότι άμα στο λέει ο άλλος έχεις κι εσύ εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και το κάνεις. Στην Ελλάδα είναι κοντά 25 χρόνια, με δυο παιδιά μεγάλα και μια ζωή στο μεροκάματο και τα μαλλιά του δεν άσπρισαν, ούτε όταν περνούσε τα σύνορα από την Αλβανία για να έρθει ως εδώ. Σήμερα ήρθε να μας φτιάξει το παντζούρι που χάλασε. Έχει δυνατό χαρακτήρα, μου λέει, μπορεί να πει όχι στο τσιγάρο. 
-Ναι, φτιάξε μου αλλά μη σε βάζω σε κόπο. Γλυκό τον πίνω. Είναι πολύ ωραίο να σε προσέχουν άμα δουλεύεις. Υπάρχουν μερικοί που δε νοιάζονται, άντε να κάνεις τη δουλειά και φύγε. Κι άλλοι όμως που με εμπιστεύονται, μου δίνουν το κλειδί και πάω και το φτιάχνω ό,τι είναι και φεύγω. Αλλά εσύ κορίτσι μου τι σπούδασες; Γιατί δε δουλεύεις; Δασκάλα, ε; Α, για δημοτικό…

Παρακμη...

kartesios231213
Μπαγιατίλα. Το μπουκάλι με το νερό ανάμεσα στα πόδια. Τα μεγαλεία των δύο σερβιτόρων ανά στέλεχος, περασμένα. Τα ρούχα του αρχηγού πιο τεντωμένα κι από τα νεύρα του. Ο εκτσογλανισμός τού «όποιος διαφωνεί με τον αρχηγό είναι ανόητος». Το ΠΑΣΟΚ δε ζει το τέλος εποχής του. Η εποχή του τελείωσε. Το ΠΑΣΟΚ υπάρχει ακόμη λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Κι επειδή ο Βενιζέλος αρνείται την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή θα του μείνει στα χέρια ένα κόμμα – σφραγίδα. Δεν τον ενοχλεί. Αρκεί να πάρει τη σφραγίδα στο σπίτι του όπως έκανε με τη λίστα Λαγκάρντ και τα έγγραφα από το Πεντάγωνο. Στο ανάκτορό του.
Ο κυνισμός που προκαλεί εμετό. «Αν καταρρεύσουμε στις ευρωεκλογές, την επόμενη μέρα δεν θα υπάρχει προσωπικός ρόλος για κανέναν», είπε ο Σαχινίδης. Αυτό ήταν πάντα το ΠΑΣΟΚ. Μια αυλή με τους γελωτοποιούς της που τρωγόπιναν υποβρύχια και μίζες βαφτίζοντας «κωλόσπιτα» τις βίλες τους. Πάντα υπήρχαν ρόλοι για τα αθύρματα. Όλοι με τη μερίδα τους.
«Δεν μπορεί να δεχτούμε το ρόλο του πρόθυμου μικρού εταίρου που μας επιφυλάσσει το σύστημα», είπε ο Μωραΐτης. Ποιο σύστημα; Αυτό που έμεινε στην ιστορία ως «σύστημα ΠΑΣΟΚ»; Αυτό που εκμαύλισε μια ολόκληρη κοινωνία ταΐζοντάς την ως πρότυπα το «λαμόγιο» και τον «καπάτσο»;

Δεκέμβρης 2008: Να μην ξεχάσουμε την Κωνσταντίνα ...

απο το barikat...
Ο Δεκέμβρης του 2008 για μια σειρά από λόγους ήταν εικόνα από το μέλλον. Για αυτούς που ήθελαν να δουν. Ο Δεκέμβρης είχε δύο πρόσωπα. Το πρώτο ήταν το πρόσωπο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το δεύτερο ήταν το πρόσωπο της Κωνσταντίνας Κούνεβα. Ήταν μεσάνυχτα της 22ας Δεκεμβρίου 2008. Η 44χρονη  Κωνσταντίνα Κούνεβα επέστρεφε στο σπίτι της, στα Άνω Πετράλωνα, από τη δουλειά, όταν δέχτηκε επίθεση. Την περιέλουσαν με βιτριόλι, ενώ της άνοιξαν με την βία το στόμα, ποτίζοντάς την με το καυστικό υγρό, προκαλώντας της σοβαρότατες ζημιές σε ζωτικά όργανα.
Όλα αυτά έγιναν το 2008. Τότε που ακόμα δεν είχαμε μνημόνιο. Τότε που οι εργασιακές σχέσεις στις  εργολαβίες έμοιαζαν να αποτελούν μια μικρή εξαίρεση. Τότε που αυτοί που μίλησαν για χαμένη γενιά αντιμετωπίστηκαν σαν τρελοί. «Στην υγειά των τρελών» λοιπόν. Αυτών που επιλέγουν να μην ξεχάσουν. Αυτών που επιλέγουν να μην τη θεωρήσουν ως άλλη μία σταγόνα στον ωκεανό του καθημερινού βουλιάγματος στον βούρκο που έχει φτιάξει η ελεύθερη αγορά.

Από την εθνική κατάθλιψη στην κοινωνική έκρηξη...


του Πετρου Κατσακου, απο την Αυγη...
Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό των τραγικών ειδήσεων που βομβαρδίζουν την καθημερινότητά μας και δημιουργούν το σκηνικό της απόλυτης θλίψης στην οποία βυθιζόμαστε μέρα με την ημέρα.
«Νεοάστεγοι», αυτοκτονίες, φτώχεια, κουτσούρεμα και των ελάχιστων συντάξεων, πλειστηριασμοί, σπίτια που τυλίγονται στις φλόγες και όποιος αντέξει το 2014. Την ώρα που ένας ιδιόμορφος «τρίτος κόσμος» γεννιέται εντός των τειχών η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας καλείται να βρει τις δυνάμεις όχι μονάχα να παλέψει για τη δική της επιβίωση, αλλά και για να καταθέσει το περίσσεμα της ψυχής της για τη διάσωση των ολοένα και αυξανόμενων «αποκλεισμένων» που βρίσκονται δίπλα μας.
Στο περιθώριο μιας υπερχρεωμένης κοινωνίας, που βαριανασαίνει κάτω από τον βραχνά δανείων, πιστωτικών καρτών, δόσεων και φόρων, μεγαλώνει καθημερινά ο κατάλογος των απελπισμένων, των παραιτημένων και των εξοβελισμένων. Δείγμα της απελπιστικής κατάστασης την οποία βιώνουν όλο και περισσότεροι πολίτες και μιας χώρας που οδηγείται -και- μαθηματικά πλέον στην «εθνική κατάθλιψη».
Και πίσω από τη θαμπή βιτρίνα του κέντρου της πρωτεύουσας μια «πόλη αστέγων» που σέρνεται τις παγωμένες νύχτες σε παγκάκια και πλατείες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, περισσότεροι από 25 χιλιάδες είναι οι άστεγοι της Αθήνας με περίπου 1.250 από αυτούς να μην μπορούν να βρουν πουθενά καταφύγιο ούτε αυτές τις δύσκολες μέρες του χειμώνα.

Μια ελληνική «Χριστουγεννιάτικη ιστορία»...

Παραμονή Χριστουγέννων.
Ο Ε.Σ. (καμία σχέση με τον Εμπενέζερ Σκρουτζ, Ελευθέριος Στρατάκης λέγεται), είναι σκυμμένος πάνω από το γραφείο του και κοιτάει τους λογαριασμούς ξεφυσώντας.
Κάποια στιγμή σηκώνεται με το λογαριασμό της ΔΕΗ στο χέρι και πηγαίνει στο καθιστικό, όπου η γυναίκα του βλέπει τηλεόραση.
«Δεν είναι δυνατόν», της λέει. «560 ευρώ; Που θα τα βρούμε να τα πληρώσουμε;»
Εκείνη δεν απαντάει ούτε καν τον κοιτάει.
«Δε μιλάς;»
Εκείνη ούτε καν τον κοιτάει.
Ο Ε.Σ. τη διαολοστέλνει και αφού πετάει το λογαριασμό μαζί με τους υπόλοιπους πάει στην τουαλέτα και βγάζει τη μασέλα του.
Προτού ξαπλώσει ανοίγει την πόρτα του παιδικού δωματίου. Ο γιος του είναι εκεί, 35 χρονών πλέον, και κοιτάει με προσήλωση την οθόνη του υπολογιστή. Δε δίνει καμία σημασία στην πόρτα που άνοιξε.

Dignitas hominis...


του Στεφανου Δημητρίου, απο την Αυγη...
Ο όρος dignitas hominis, στην κλασική ρωμαϊκή σκέψη, προσδιόριζε το κοινωνικό status. Περιελάμβανε την απόδοση τιμής και την αναγνώριση σεβασμού. Έτσι, η ανάθεση δημόσιων αξιωμάτων σε κάποιον συνεπέφερε την dignitas, που του αναλογούσε. Εδώ, η αξιοπρέπεια, η dignitas, αφορά κυρίως τους θεσμούς. Η κατοπινή της εξέλιξη προϋποθέτει τον προσδιορισμό του ανθρώπου ως όντος με εγγενή αξία. Οι άνθρωποι λογίζονται πρόσωπα ίσης ηθικής αξίας και σεβασμού. Πλέον, η υποχρέωση σεβασμού της ανθρώπινης αξίας αποτελεί κανόνα της δημόσιας τάξης.
Ο σεβασμός της αξιοπρέπειας είναι στοιχείο του δικαιοπολιτικού μας πολιτισμού. Βεβαίως, η έννοια «ανθρώπινη αξιοπρέπεια» πάσχει από σημασιολογική απροσδιοριστία. Αυτή είναι και η αντινομία της: αξιώνει καθολική ισχύ, ενώ συγκροτείται σε έναν συγκεκριμένο πολιτισμό· τον νεωτερικό, δικαιικό και ηθικοπολιτικό πολιτισμό. Η προσβολή της ισοδυναμεί με προσβολή αυτού του πολιτισμού.
Οι βουλευτές, Γιώργος Σταθάκης και Ευκλείδης Τσακαλώτος, κατηγορήθηκαν ότι έχουν μετοχές της BlackRock. Η κατηγορία δεν προσδιορίζει αδίκημα, αλλά ηθικώς επίψογη πράξη. Αυτοί οι βουλευτές υπερασπίζονται τη δίκαιη κατανομή των βαρών της λιτότητας και την αναδιανομή του πλούτου, αλλά έχουν μετοχές. Η κατηγορία διατυπώθηκε από τα ΜΜΕ όχι μόνο ως ηθικός λόγος, αλλά και ως περιγραφική - διαπιστωτική κρίση. Περιέγραψε τι έκαναν οι δύο βουλευτές. Έχουμε, λοιπόν, και περιγραφή των πραγματικών περιστατικών. Αυτή προϋποθέτει και τη χρήση αποδεικτικών μέσων. Συνεπώς, οι εγκαλέσαντες όφειλαν να στηρίξουν την ηθική κατηγορία, με την ένταξη αυτής της περιγραφής στη δικαιολόγηση της κατηγορίας.

Ο Τομπούλογλου ως γαλοπούλα στο πολιτικό τραπέζι...

Της Αγγελικης Σπανου, απο το TVXS...
Μια ματιά στα tweet του υπουργού Υγείας Αδωνι Γεωργιάδη αρκεί για να καταλάβει κανείς την αξία που αποδίδει η Νέα Δημοκρατία στην επιχείρηση "καθαρά χέρια" που παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα.
Ο εκ μεταγραφείς από τον ΛΑΟΣ βουλευτής Β Αθήνας, με αφορμή τη σύλληψη του Χ. Τομπούλογλου, μεταδίδει με πάθος το μήνυμα ότι το κόμμα του "πιάνει και τους δικούς τους" και ζητά από το κοινό να πει, επιτέλους, συγχαρητήρια στην κυβέρνηση. Είχε προηγηθεί η διαγραφή από τη ΝΔ του Μιχάλη Λιάπη, ανιψιού του ιδρυτή, για το ανασφάλιστο τζιπ με τις πλαστές πινακίδες. Αυτό που μας λένε είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν καταλαβαίνει τίποτα όταν πρόκειται για θέματα ηθικής τάξης και ότι η εντολή που έχει δώσει είναι "όλα στο φως" και "μηδενική ανοχή στη διαφθορά".

Είναι αλήθεια ότι και στις δύο περιπτώσεις οι αρχές έκαναν με άψογο τρόπο τη δουλειά τους και έχοντας πάρει εντολή από την πολιτική ηγεσία να προχωρήσουν.

Η αλλοτινή και η μελλοντική Ευρώπη...

Το όραμα του Σπινέλι
Του Μαρκ Μαζαουερ
Aυτές τις μέρες κυκλοφορεί, από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, το βιβλίο του Μαρκ Μαζάουερ «Κυβερνώντας τον κόσμο. Η ιστορία μιας ιδέας». Ξεκινώντας από το 1815 και φτάνοντας μέχρι σήμερα, εξετάζει τις αντικρουόμενες δυνάμεις που μορφοποιούν την ιδέα της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Οι μυθοπλασίες του Ιουλίου
Τζόρτζιο ντε Κίρικο, "Οι δύο μάσκες"
Τζόρτζιο ντε Κίρικο, “Οι δύο μάσκες”
Βερν και του Χ. Τζ. Γουέλς, οι σημαίες του διεθνισμού και η παγκόσμια αδελφοσύνη, η αυτοκρατορία του δικαίου, η Ιερά Συμμαχία, η Κοινωνία των Εθνών, ο ΟΗΕ, η ΕΟΚ και η Ε.Ε., τα σχέδια της εσπεράντο, η αμερικανική κυριαρχία, είναι μερικές από τις ψηφίδες της συναρπαστικής αυτής αφήγησης. Δημοσιεύουμε αποσπάσματα του τελευταίου κεφάλαιο που αναφέρεται στην Ευρώπη — και δείχνουν πόσο ουσιαστικά πολιτικό είναι αυτό το σημαντικό ιστορικό βιβλίο.
ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Ένας Βασίλης ... Άγιος...

“Μια μικρή βοήθεια... σας παρακαλώ... Ειμαι απολυμένος. Μια βοήθεια. Καλά Χριστούγεννα”. Καθόταν δίπλα στις σκάλες με ένα κυπελάκι στο χέρι. Κανένας δεν τον πρόσεχε. Μόνο μια κυρία, πέρασε διπλα του, στάθηκε και σήκωσε το φρύδι. Πιο κει, ένας άστεγος πουλούσε τη Σχεδία του μήνα. Και κάτω, μέσα στο σταθμό του μετρό, ειδα τον γνωστό μου, αυτόν που είχε πόστο το μηχάνημα των εισιτηρίων. “Τα ρέστα, τα χρειάζεσαι;” ρώτησε μόλις ακουσε ήχο κέρματος. “Κάτι τα χρειάζομαι, αλλά δεν θυμάμαι τί”, του είπα Του έδωσα 20 λέπτα. Δεν του δίνω κάθε μέρα. Ακουσα από κάτω το τρένο. Έφευγε ή ερχόταν; Έφευγε.
“Δεν πειράζει δεσποινίς. Σε δυο λεπτά έρχεται το επόμενο”
Είχε άσπρα μακριά μαλλιά κι άσπρα γένια. Φορούσε ένα σκισμένο παλτό. “Σε δύο δεσποινίς. Δεν είναι πολύ”. Μου έδειξε το ρολόι. Κουβαλούσε κι έναν σάκο στον ώμο. “Προσοχή στα προσωπικά σας αντικείμενα”, προειδοποίησε μια φωνή. “Προσέχουμε, προσέχουμε”, ειπε ο ασπρομάλλης και έσφιξε το σάκο.
“Ε ρε πήξαμε από δαύτους τελευταία. Άντε τώρα να καταλάβεις ποιος ειναι αληθινός,”, μουρμούρισε ένας κυριούλης και εφυγε μέτρα μακριά, απέναντι. Καθησε κάτω άπο έναν στίχο του Καβάφη και χασμουρήθηκε. Μετά εβγαλε από μια σακούλα ένα περιοδικό για αυτόκίνητα και διαβαζε με συγκίνηση. Φαινόταν αληθινός.

Με λένε Λόλα και τα κάνω όλα..

Ουδέν Σχόλιον...
(είμαστε μιά, είμαστε δυό, είμαστε εκατόν πενήντα δυό!..)
 Η ιστορία είχε αρχίσει πολύ νωρίς φέτος, κατά την άνοιξη, όταν πρωτοξεκίνησαν κάτι μικροδιαρροές και ψίθυροι περί πλειστηριασμών και περί ''απαιτήσεων της τρόϊκας''.
     Τότε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και τα λοιπά παπαγαλάκια πρώτης γραμμής ''διερρύγνυαν τα ιμάτιά τους'' και τραβούσαν τις κοτσίδες τους γεμάτοι ιερή αγανάκτηση:
   ''Μα τί είναι αυτά που λέτε τώρα;'',  ''Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα!''  ''Είστε λαϊκιστές!''
     Βγήκε και ο αρμόδιος ''καθ' ύλην'' υπουργός και χαμογελούσε ειρωνικά και συγκαταβατικά προς το πόπολο, που πίστευε τέτοιες ανοησίες..
     Από κοντά κι οι Περδεντέρηδες!..

     Αργότερα και μέσα στο καλοκαίρι, που οι διαρροές μεγάλωσαν και το πράγμα άρχισε να γίνεται πιό συγκεκριμένο βγήκαν σιγά σιγά και τα κυβερνοβουλευτικά ''κολλητήρια'' στα τηλεπαράθυρα:
   ''Μα ποιός τα λέει αυτά τα πράγματα'', ''Τέτοια πράγματα δεν περνάνε απ' την Βουλή!'',
     ..κι έσκιζαν τα καλσόν τους καλοκαιριάτικα, μη σκεπτόμενοι οι άφρονες ότι θα ξανάρθει χειμώνας και θα τα ξαναχρειαστούν!
     Από κοντά κι οι Περδεντέρηδες!..

Ήρεμα με τον Βενιζέλο....

απο το AlterThess...
Την πρώτη μέρα που παρουσιάστηκα στο στρατό ένας λοχίας, ένα καθίκι από την Πελοπόννησο, μας έβαλε σε μία σειρά και μέσα σε δευτερόλεπτα εντόπισε τον πιο αδύναμο, ένα κοντό και χοντρό παιδί από το Λαχανά, που με τα χίλια ζόρια τελείωσε το δημοτικό και από τα δώδεκα του βοηθούσε τον πατέρα του σε αγροτικές εργασίες. Το καθίκι από την Πελοπόννησο, αμέσως μετά τον εντοπισμό, ξεκίνησε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο κατά του παιδιού από το Λαχανά, κι εμείς μείναμε παγωτά μιας και αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε το πως παίζουν τα πράγματα στο στρατό. Όμως δεν θέλω να σου γράψω κάτι για το στρατό.
Μέρες που είναι εκκλησίες δεν κλέβουμε και καλό θα ήταν η απ’ εδώ πλευρά να χαμηλώσει τους τόνους απέναντι στον Βαγγέλη τον Βενιζέλο. Εντάξει, δεν είναι το χοντρό και κοντό παιδί από το Λαχανά, αλλά όπως και να το κάνουμε σε αυτή τη φάση είναι ο πιο αδύναμος στόχος και όπου και να χτυπήσεις θα τον βρεις και θα τον πονέσεις. Διάβασα σχεδόν με λύπη αυτά που γράφτηκαν χθες, από την απ’ εδώ πλευρά, για αυτά που είπε ο Βενιζέλος την Κυριακή στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ. Εντάξει, ο άνθρωπος έχει ξεφύγει, φαίνεται από ένα χιλιόμετρο ότι παίρνει ηρεμιστικά και πως η υγεία του είναι κλονισμένη. Γι’ αυτό και θέλει να τον πάμε με το ήρεμο, ότι και να λέει αυτός, όσο κι αν δεν καταλαβαίνει το που βρίσκεται, αλλά και το που θα βρεθεί πάρα πολύ σύντομα.

Λίγο πριν κοπεί το δέντρο της Γης…



Έφτασε η μέρα όπου οι καλικάτζαροι σταματούν να πριονίζουν το δέντρο της Γης και ανεβαίνουν στις πολιτείες των ανθρώπων για να τους πειράξουν.

Μου αρέσει πολύ να πειράζω τους ανθρώπους.
Αν και τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν ούτε κουραμπιέδες για να τους φυσήξω την άχνη από πάνω τους, ούτε τενεκέδες με λάδι για να τους αδειάσω. Και οι άνθρωποι είναι τόσο θλιμμένοι που δεν έχω κέφι ούτε να τους τρομάξω ούτε να τους στροβιλίσω στο χορό.
Οι άνθρωποι είναι θλιμμένοι, αλλά είναι και ηλίθιοι και δειλοί. Πάρτε για παράδειγμα τους κάτοικους της Ελλάδας. Και δεν αντιδρούν για τη φτώχια που τους δέρνει τα τελευταία χρόνια και ψηφίζουν ακόμα τα κόμματα που τους έφεραν σε αυτό το χάλι και περιμένουν τους φασίστες να τους σώσουν και βλέπουν τηλεόραση και χαίρονται για τα ανοιχτά μαγαζιά τις Κυριακές και περιμένουν ακόμα τον άγιο Βασίλη.

Προτάσεις για χριστουγεννιάτικα δώρα και γιορτινές αγορές...

του Θωμα Τσαλαπατη...
Λοιπόν, σου έφτιαξα έναν μικρό κατάλογο όπως σου είχα υποσχεθεί, για να μην χάνεις χρόνο στα μαγαζιά, στις προσφορές και στις εκπτώσεις. Κατάλογο χάρτινο, λίγο από σιωπή και λίγο από καπνό, όπως άλλωστε όλες οι ειλικρινείς χειρονομίες.
Πάρε όλα τα προηγούμενα Χριστούγεννα των ανθρώπων τυλιγμένα σε συσκευασία δώρου, βαλμένα κάτω από ένα δέντρο που φέτος δεν στολίστηκε. Την σπασμένη σολ μιας κιθάρας που κάποτε είπε τα κάλαντα σε κάποια γειτονιά,   την μίζερη φάτνη στην άδεια σχολική αίθουσα, την κουτσουρεμένη εξωστρέφεια του  στολισμού στο δημαρχείο και την δημόσια υπηρεσία.  Πάρε εκείνη την αίσθηση όταν η μάνα σου εφημερεύει παραμονή πρωτοχρονιάς, τον παιδικό πυρετό εκείνη την πρωτοχρονιά της ίωσης και κυρίως το δέντρο υπέροχα να καίγεται στην πλατεία εκείνο τον Δεκέμβρη (έτσι όμορφα να καίγεται κάθε χρόνο). Πάρε τα Χριστούγεννα του 1999 λίγο πριν το 2000 μπουκωμένα σαν γαλοπούλα με την πιο κενή αισιοδοξία. Τους γείτονες που πάντα τα Χριστούγεννα σουβλίζουνε αρνί, τσουγκρίζουν αυγά και εύχονται ‘’ Ευτυχισμένος ο καινούργιος Πάσχας!’’
Πάρε τον Αι Βασίλη που ο λύκος τον έφαγε επειδή τον μπέρδεψε με την κοκκινοσκουφίτσα. 

Υπάρχει άλλη οδός;

Καθημερινά περισσότεροι Ελληνες, όχι όλοι, ρωτούν εαυτούς και αλλήλους εάν υπάρχει εναλλακτική οδός. Είναι πεισμένοι ότι ο δρόμος που ακολουθούμε εκτός από οδυνηρός είναι και αδιέξοδος. Δεν χρειάζεται καν να μελετήσουν στοιχεία, μοντέλα, αναλύσεις· αρκεί μια ματιά στο νοικοκυριό ή στο άμεσο περιβάλλον, μια ματιά στα άνεργα παλικάρια, στους μαραμένους μεσήλικες, τέκνα, ανίψια, φίλους, τους δικούς τους ανθρώπους.
tzamouranis_web
Οι καλόπιστοι και ευαίσθητοι Ελληνες λοιπόν αναρωτιούνται αν υπάρχει άλλη οδός, με διέξοδο,

«Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας»...

Του Πετρου Κατσακου, απο το left.gr...
«Λευκές νύχτες» καταναλωτισμού και πουλόβερ καλλιτεχνικής μυωπίας στα δέντρα θα συνοδεύσουν το εορταστικό κλίμα της πόλης που ζει και κινείται παράλληλα με την σκληρή πραγματικότητα της «άλλης» Αθήνας.
Η φωτογραφία από τη σχετική με τα φετινά Χριστούγεννα σελίδα του δήμου Αθηναίων
Ιδωμένη μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά μιας επίπλαστης χαράς, η πρωτεύουσα ντυμένη τα γιορτινά της βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά στο πένθος των περιττών και των εξοστρακισμένων. «Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας» τραγουδούν με τις φάλτσες τους φωνές οι εραστές της φτιασιδωμένης αισιοδοξίας και σέρνουν τον χορό της «θετικής δράσης».
Δράσεις ζωγραφισμένες στα χρώματα του ουράνιου τόξου που σχηματίζει την αψίδα της δημιουργικής αντίστασης στην γκρίνιας μιας επικίνδυνης τσογλανοπαρέας που έχει βαλθεί να ξεπαστρέψει το πνεύμα των Χριστουγέννων.
«Φιλάνθρωπες Κυρίες» φέρνουν την ανθρωπιστική άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο της ανέχειας μοιράζοντας κρέας στους φτωχούς και σύζυγοι επιχειρηματιών πραγματοποιούν bazaar στήριξης γι αυτούς που απολύθηκαν από την οικογενειακή επιχείρηση.

Ο παγκόσμιος πόλεμος κατά των φτωχών...

Οπως η εντολή «ου φονεύσεις» θέτει σαφή όρια προκειμένου να εξασφαλίσει την αξία της ανθρώπινης ζωής, έτσι και εμείς σήμερα πρέπει να πούμε «δεν θα φονεύσεις» και σε μια οικονομία αποκλεισμού και ανισότητας. Αυτή η οικονομία σκοτώνει. (...) Ολα σήμερα υπακούουν στους νόμους του ανταγωνισμού και της επιβίωσης του ισχυρότερου, όπου ο δυνατός τρέφεται από τους αδύναμους.
Πάπας Φραγκίσκος Α', Evangelii Gaudium, 2013, 53.
Το προηγούμενο δεκαήμερο ήμουν στην Ινδία, προκειμένου να διδάξω ένα μεταπτυχιακό μάθημα στη Νομική Σχολή του Ν. Δελχί. Είχα την ευκαιρία να δω από κοντά την πραγματικότητα μιας χώρας που, μαζί με την Κίνα, εμφανίζεται από τους οπαδούς του νεοφιλελευθερισμού ως καθαρή περίπτωση επιτυχίας της πολιτικά ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης. Και από πολλές απόψεις είναι. Οι ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας κάνουν τους Δυτικούς να παθαίνουν ονειρώξεις, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων ολιγαρχών τους συναγωνίζεται και ξεπερνά αυτόν των αραβικών χωρών και της Ρωσίας και, επιπλέον, απέκτησαν μαζικές μεσαίες τάξεις που τείνουν να διευρύνονται.
Και όμως, οι λαϊκές μάζες της Ινδίας εξακολουθούν να ζουν σε άθλιες συνθήκες και να πεθαίνουν από την πείνα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για τη συμβατική σοφία, όταν το ΑΕΠ (η «πίτα») αυξάνεται, ο πλούτος θα διαχυθεί προς τα κάτω και οι πιο αδύναμοι θα ωφεληθούν και αυτοί, έστω από τα ψίχουλά της (το περίφημο «trickle-down» effect). Τίποτα τέτοιο δεν προκύπτει. Οπως είπε και ο Πάπας Φραγκίσκος σε μια πρόσφατη συνέντευξη στη «La Stampa», αντί να ξεχειλίσει το ποτήρι της οικονομίας, μόλις το νερό φτάνει στο στόμιο, αυτό με ένα μαγικό τρόπο μεγαλώνει και τίποτα δεν φτάνει προς τους φτωχούς.

Οι φίλοι είναι το χνάρι σου...

ΘΥΜΑΜΑΙ Χριστούγεννα λογιών λογιών. Η αλήθεια είναι πως από τα σαράντα, που θα θα έπρεπε να έχω μνήμες, δεν ξέρω αν μπορώ να ξεπεράσω τα δέκα. Λένε πως μόνο όταν χρειαστεί τα θυμάσαι, ή όταν ένας έμπειρος «ανακριτής» σε αναγκάσει να ζωντανέψεις μνήμες που δεν είχες κανένα λόγο να τις διατηρείς ζωηρές.
Κάτι παιδικά, μαθητής Δημοτικού, τα τρία Χριστούγεννα του στρατού, και τα σημαντικά πρώτα με τους οριστικά δικούς μου ανθρώπους. Και ένα στη Νέα Υόρκη, πριν παρουσιαστώ στο στρατό, στην Τρίπολη, όπου είπα να παίξω με την αντοχή μου στις απότομες αλλαγές, από το λούνα παρκ στο ορυχείο...
Παλιότερα, στα γιορτινά τραπέζια μετρούσα ανθρώπους. Δεν μπορούσα να ελευθερωθώ από τη μαύρη λεζάντα που έβλεπα πάνω από τα κεφάλια μας. «Για πόσο ακόμα; Και του χρόνου μαζί; Ολοι;». Τώρα σταμάτησα να το κάνω. Δεν έχει νόημα να φοβάσαι κάτι που θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Ούτε να επιμερίζεις τα βασικά στοιχεία του κράματος. Να διαχωρίζεις τη λύπη από τη χαρά και να την πολεμάς χωριστά. Είναι σαν τα τραγούδια. Δεν έχει νόημα να τα τεμαχίζεις και να λες ωραίοι στίχοι, αδιάφορη μουσική, μέτρια ερμηνεία. Είναι αυτό που είναι και είναι ένα. Take it or leave it.
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ έβγαιναν και οι δίσκοι, από Ελλάδα και εξωτερικό. Η εορταστική αγορά συγκέντρωνε όλο το αίμα του πλεονάσματος της αγοραστικής δύναμης και η μουσική διεκδικούσε το μερίδιό της. Ηταν τότε που περιμέναμε τα καινούργια τραγούδια σαν μωρά το γάλα. Μόνο η μουσική ημέρευε τα «κλάματά» μας. Ηταν γεγονότα οι κυκλοφορίες των δίσκων. Κυνηγούσαμε την τροφή μας. Υστερα ήρθε η κατανάλωσή της. Οπως σε όλα. Απονευρώθηκε το ένστικτο του κυνηγού, υποχώρησαν και οι τσακωμοί μας γύρω από κάτι απίστευτα θέματα που προέκυπταν ακόμη και από τον τρόπο παιξίματος του μπασίστα!

Προπαγάνδα – πολιτικός λόγος – διαφήμιση...

Του Περικλή Κοροβέση, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Με τον όρο προπαγάνδα καταλαβαίνουμε την εκστρατεία που κάνει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να πείσει τους υπηκόους του πως ζουν σ’ έναν παράδεισο (για το οποίο κανείς δεν πείθεται) και να βρει συμμάχους στον διεθνή χώρο. Στήνονται τεράστιοι μηχανισμοί, ξοδεύονται αμύθητα ποσά, και κάποιες φορές τα καταφέρνουν. Η πρώην ΕΣΣΔ, μέχρι την πτώση της, είχε πολλούς πιστούς σε δεκάδες χώρες που δεν έβλεπαν την πραγματικότητα, αλλά την ειδυλλιακή εικόνα του σοσιαλισμού, όπως αυτή είχε παραχθεί στα εργαστήρια της KGB (που ήξερε επακριβώς ποιος είναι ο αυθεντικός κομμουνισμός και ποιοι είναι οι εχθροί του).

Ενα άλλο πετυχημένο κέντρο προπαγάνδας είναι το Χόλιγουντ, που σχεδόν όλες του οι παραγωγές, έμμεσα ή άμεσα, είναι στην υπηρεσία του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ και του αμερικανικού τρόπου ζωής. Φυσικά υπάρχουν και αριστουργήματα που έχουν παραχθεί, αλλά αυτά αποτελούν ελάχιστες εξαιρέσεις σε σχέση με τις δεκάδες χιλιάδες ταινίες που έχουν γυριστεί. Γνήσιο προϊόν αυτής της σχολής είναι τα σίριαλ. Οι γνωστές σαπουνόπερες που εθίζουν τον κόσμο στο ασήμαντο σε όλα τα επίπεδα. Ασήμαντα σενάρια, σκηνοθεσίες, ηθοποιοί κ.λπ., που στοχεύουν να εγκλωβίσουν τους τηλεθεατές στο τίποτα και να τεθούν εθελοντικώς εκτός κοινωνίας.

Ο σύγχρονος πολιτικός λόγος αποσκοπεί στην εξουσία. Οι ψηφοφόροι πρέπει να πειστούν για την παρουσία ενός κόμματος ή ενός αρχηγού «Μεσσία», που θα τους σώσει. Στη θέση του ενεργού πολίτη, έχουμε έναν ανενεργό πολίτη, που χάνει την προσωπικότητά του μέσα στη μάζα.

Μάνατζερ της πλάκας...

Sotosblog...
Εικόνα Παρατημένα παπούτσια
Περνιέται για λογικό στην εποχή μας, ακόμα και αυτονόητο ή επιβεβλημένο να διοικείται μια χώρα σαν επιχείρηση, με το βλέμμα στους αριθμούς και όχι στους ανθρώπους. Φουσκώνουν όλοι, φουσκώνουν σαν το διάνο και οι δικοί μας που κάνουν τους μάνατζερ, τρομάρα τους. Ψοφολογάει ο ντουνιάς, αριθμομηχανή αυτοί. Πριν πάρουν κεφάλια, τολμούν να σηκώνουν τους ώμους, επισείοντας το κατάστιχο. Τους βλέπεις που ονειρεύονται τον έπαινο του μάνατζερ, καθώς μαγειρεύουν το μπακαλοτέφτερο. Τους κόβεις και από το στυλάκι που κοπιάρουν, με το κοστουμάκι που φορούν.
Μας κρύβουν όμως τη φόδρα του. Μας κρύβουν ότι στις επιχειρήσεις, εκεί όπου κάνουν κουμάντο οι μάνατζερ, εκεί όπου μιλάει αποκλειστικά η γλώσσα των αριθμών, εκεί όπου δεν υπολογίζονται ψυχές και κορμιά, εκεί όπου δεν χωρούν συναισθηματισμοί, εκεί όπου μετρούν μόνο τα οικονομικά αποτελέσματα, εκεί, λοιπόν, ισχύει αλλιώτικη λογοδοσία. Εκεί, μαζεύονται μια φορά το χρόνο σε μια μεγάλη αίθουσα οι ιδιοκτήτες, ελέγχουν το κιτάπι, λογαριάζουν, και μετά αποφασίζουν αν θα μείνει στο πόστο του ο ίδιος μάνατζερ, ή αν θα πάρει πόδι, για ν’ αναλάβει άλλος, καλύτερος. Δεν περιμένουν να περάσουν τέσσερα χρόνια, να φορέσουν πρώτα το φέσι μέχρι τα γόνατα ως τα τρισέγγονα, επειδή τάχα η επιχείρηση είναι ιδέα, ανάλογα με το πώς την έχει δει αυτήν την ιδέα ο κάθε μορφονιός τον οποίο πληρώνουν. Λογοδοσία μια φορά το χρόνο, κάθε χρόνο. Άντε, να σας δω!

τα άγνωστα x (sniffin’ Christmas)...

a/man/called/...
29233149
Ανάμεσα σε κουραμπιέδες και μελομακάρονα, πασχίζεις να αποσώσεις λίγη αγορασμένη γλύκα γιατί η άλλη, η δωρεάν, παράγινε ακριβή κι απρόσιτη εκεί έξω. Δεν θα ‘πρεπε, μα έτσι κατάντησε. Κατάντια είναι να μη χαίρεσαι που είσαι όρθιος και περπατάς και κρύος αέρας τσιτώνει τις ρυτίδες σου και το όλο και πιο ερημωμένο σου κρανίο και έχεις ατρύπητα χέρια και δεν κρέμονται σωληνάκια πάνω απ’ το κεφάλι σου και δεν περιμένεις -μετρώντας τα ντουπ ντουπ- να διαβάσεις πορίσματα και εξετάσεις. Κατάντια, όμως, είναι και να βαδίζεις στο μονόδρομο του «τη δουλίτσα μας να ‘χουμε κι όλα παλεύονται» γιατί το ξέρεις, σε τρώει άσχημα από μέσα, πως δεν παλεύονται όλα. Όταν η δουλειά αποκτάει υποκοριστικό, είναι γιατί την κανακεύεις μη τυχόν και σου φύγει. Είναι άπιστη η πουτάνα, μπορεί να σου γυρίσει την πλάτη μέσα σε μια νύχτα και να μη ξαναϊδωθείτε ποτέ. Κι ας της κάνεις χατίρια και τεμενάδες και θελήματα και υπερωρίες αφοσίωσης και όλα τα wanna be your dog του σύμπαντος. Όταν πάψεις να γαβγίζεις όπως θέλει -ή κάποιος άλλος κουνήσει την ουρά καλύτερα- , τέλος.
Κάποιες ώρες ολισθαίνω προς το ζειν επικινδύνως, προσπαθώ να με, να μας σκεφτώ λίγα χρόνια μετά. Ένα, δυο, έστω. Μάταια. Εξίσωση που έχει μόνο άγνωστα x δεν λύνεται. Στο τέλος βολεύομαι με τα ρετάλια του 1+1 = 2 , τα carpe diem, τα «γεροί να ‘μαστε αύριο και βλέπουμε».

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Οι Μύθοι του Ευρώ...

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ...

Η συζήτηση για την παραμονή ή όχι της χώρας μας στο ευρώ, έχει για τα καλά ανοίξει αν και δεν λείπουν ακόμη οι μανιχαϊστικές προσεγγίσεις στο ζήτημα ή η προβοκατόρικη διάθεση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, που ως ενδεχόμενη νέα κυβέρνηση, θα βρεθεί είτε το θέλει, είτε όχι μπροστά στο δίλημμα.
 Το θέμα άλλωστε της παραμονής ή όχι στο ευρώ έχει πάψει να είναι ταμπού και σχετική συζήτηση έχει αρχίσει ακόμη και στη Γαλλία. Προ ημερών ο Κύπριος οικονομολόγος νομπελίστας Χρήστος Πισσαρίδης, θερμός μέχρι προ τίνος οπαδός του ευρώ, ζήτησε την εγκατάλειψη του εγχειρήματος, προειδοποιώντας για μία χαμένη γενιά.
 Αντί να αντιμετωπίζεται το ευρώ με όρους «παράδεισου-κόλασης» ας δούμε κατά τη γνώμη μου ορισμένους μύθους που συνόδευσαν τη δημιουργία του ευρωπαϊκού κοινού νομίσματος και την ελληνική ένταξη σε αυτό το 2001.
 Μύθος Πρώτος: Παραμονές της εισόδου της χώρας μας στο ευρώ, ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα για τα οφέλη που θα έφερνε η νέα εποχή, ήταν η…μείωση του δημόσιου χρέους. Ή σωστότερα η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, του εξωτερικού δημόσιου χρέους, το οποίο μέχρι τότε ήταν κυρίως σε δολάρια και άλλα ξένα νομίσματα και επηρεαζόταν άμεσα από τις συνεχείς υποτιμήσεις της δραχμής. Χρειαζόντουσαν δηλαδή όλο και περισσότερες δραχμές για να αγοραστούν τα δολάρια για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και με δεδομένη τη συνεχή διολίσθηση του εθνικού νομίσματος, η επιβάρυνση γινόταν όλο και μεγαλύτερη.

Πώς είναι δυνατόν;


του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...
Είναι βέβαιο ότι στο τέλος, με την αδηφαγία των πάντων που τους παραδέρνει, θα καταπιούν τον εαυτό τους και θα εξαφανιστούν. Είναι τέτοιο το απίστευτο βάρος της αδικίας που προκαλούν ώστε να το σηκώσει η ελαφρά συνείδησή τους. Θα καταποντιστούν ακριβώς επειδή κοιμούνται ήσυχα με ελαφρά συνείδηση.
Πώς είναι δυνατόν να μην καταποντιστεί, ας πούμε, αυτή η δευτεράντζα του συστήματος, ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς και κατάντησε κολλητήρης ενός ασημαντίσκου, του Σαμαρά, πώς είναι δυνατόν να μην καταποντιστεί μέσα στη συνείδησή του, το μόνο ελαφρύ συστατικό το οποίο διαθέτει, αυτός ο βαρύνους Βαγγέλης Βενιζέλος. Ένας βρεφοπρόσωπος της ακατάγραπτης ζωής (πού να βρεθεί το αίσθημα που θα χαράξει με το αλάτι του τα ραγισμένα παλάτια του συνεννοημένου βλέμματος), που ξεκίνησε από πρόσκοπος για να φτάσει μέχρι την πολιτική δολιότητα και τελικά -άνευ άλλων εφοδίων πλην της ακατανόητης λογόρροιας, της προσβλητικής για την αξιοπρέπεια των άλλων και για τη σιωπή των άλλων λογόρροιας- και τελικά, επαναλαμβάνω, να καταντήσει ένας τελάλης πολιτικής χυδαιότητας, ένας στρεψοδίκης και ένας δειλός απέναντι στις ευθύνες του για την καταστροφή που προκάλεσε.
Θα εξαφανισθεί μέσα στη συνείδησή του ο Βενιζέλος. Όπως θα εξαφανισθεί, δείγματος χάριν, ο Χρυσοχοΐδης. Αυτό το πρόσωπο που είναι καμωμένο από άργιλο και κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του τρέχει χώμα αντί για λέξεις. Τρέχει χώμα για να θάψει τους ανθρώπους, βαθιά μέσα στους ομαδικούς τάφους των στρεβλών αριθμών και των ψυχρών παραποιήσεων στα δεδομένα της γενικής πληγής που μας ταλανίζει.

Ο Σαμαράς ακκίζεται με τον Φασισμό...

Του Χρηστου Λαδα, απο toPortal...
Δεν ξέρω πως είναι δυνατόν να ξεπεράσουμε το γεγονός. Η εκπαιδευτικός του Κολεγίου Αθηνών που ασκώντας τα καθήκοντα της επέπληξε και ανακάλεσε στην τάξη τον γιο του Πρωθυπουργού που αντέγραφε, απολύθηκε στυγνά και με προσχηματικές διαδικασίες (Απολύθηκε η καθηγήτρια που έπιασε το γιο του Σαμαρά να αντιγράφει). Την απόλυση επέβαλε το ίδιο το Κολέγιο Αθηνών, Πρόεδρος του οποίου είναι ο αδερφός του Πρωθυπουργού. Η διοικητική αρχή του Κεντρικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης επικύρωσε τη νομιμότητα της απόλυσης.

Το ίδιο το Κ.Υ.Σ.Δ.Ε. αναγκάστηκε να συνεδριάσει για να εξετάσει το ζήτημα της καταγγελίας της εκπαιδευτικού, πειθαρχώντας σε δικαστική απόφαση και δη την υπ’ αριθ. 1932/2013 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, αφού παρά το νόμο δεν δεχόταν προηγουμένως ούτε καν να συγκροτηθεί σε σώμα για να ασκήσει τα εποπτικά καθήκοντα του. Και όταν το έκανε, μας είπε ότι ζούμε σε μια βασιλευόμενη δημοκρατία στην οποία ο βασιλιάς είναι υπεράνω των θεσμών.

Δεν μπορώ να θυμηθώ ποτέ άλλοτε μια τόσο χυδαία καταπάτηση κάθε έννοιας στοιχειώδους δικαιοσύνης και αξιοκρατίας σε μια δημοκρατική χώρα από έναν Πρωθυπουργό. Εξίσου προσβλητική είναι και η σκόπιμη αποσιώπηση του γεγονότος από τα διαπλεκόμενα έγκριτα μέσα που έχοντας εξασφαλίσει πιστώσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, αν και ήδη χρωστούν πολλαπλάσια, συνεχίζουν να υπηρετούν τον προστάτη τους στο απυρόβλητο.

Ο κ. Σαμαράς βέβαια έχει κάθε δικαίωμα να επιλέξει ως πατέρας τον τρόπο που θα αναθρέψει τον γιο του. Αυτό είναι προσωπικό του ζήτημα. Οικογενειακό ζήτημα επίσης είναι και η στάση του ίδιου του γιου του Πρωθυπουργού που μαθαίνει να συμπεριφέρεται στους δασκάλους του σχολείου του σαν να είναι υποτακτικοί του.

Η εκδικητική όμως απόλυση ενός εκπαιδευτικού και δη στον ιδιωτικό τομέα, που κάνοντας σωστά την δουλειά του μετά από 21 χρόνια εργασίας μένει στο δρόμο, επειδή χάλασε το χατίρι του παρανομούντος γιου του Πρωθυπουργού που αντέγραφε είναι αδιανόητη. Ο Σαμαράς πλέον ακκίζεται φανερά και χωρίς ντροπή με τον φασισμό.

Ακόμα και ο ίδιος ο Στάλιν όπως μπορεί να διαβάσει κανείς στην βιογραφία του από τον Μοντεφιόρε (Η αυλή του κόκκινου Τσάρου, εκδόσεις Ποταμός) έδωσε συγχαρητήρια στον εκπαιδευτικό που τιμώρησε τον γιο του σεβόμενος την εκπαιδευτική διαδικασία.

Ο Σαμαράς όμως είναι ένας ανόητος φασίστας.

Το γνωρίζει αυτό ο προσωπικός του φίλος και ακροδεξιός του σύμβουλος, Φαήλος Κρανιδιώτης, που δημοσίως μιλά για "τραβεστί φασίστες'' ή "για το σκυλολόι του ΣΥΡΙΖΑ για το οποίο φυλά τις σφαίρες του''. Δεν είναι τυχαίο ποιον επέλεξε ως φίλο του και σύμβουλο του ο Πρωθυπουργός μας.

Το γνωρίζει και ο αρχηγός της ΕΛΑΣ που δημοσίως στέλνει το υπηρεσιακό μήνυμα στους αστυνομικούς για τους μετανάστες που κατέληξαν στην χώρα μας: ''Κάντε τους το βίο αβίωτο'' (Αρχηγός της ΕΛΑΣ για μετανάστες: Κάντε τους το βίο αβίωτο). Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού.

Το γνωρίζει βέβαια και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που δήλωνε για τους στρατιωτικούς του φιλοχουντικού κινήματος της ΠΙΤΖΑΜΑΣ το 1975, ότι αποτελείται από "αγνούς πατριώτες''. Στους αγνούς πατριώτες κατά τον κ. Σαμαρά συγκαταλέγετο και ο Ντερτιλής. Ο Πρωθυπουργός ήταν άλλωστε μέλος των ακροδεξιών και τραμπούκων Ρέηντζερ που σύστησε ο Αβέρωφ. Άνθρωποι επικίνδυνοι που διακατέχονται από μια στάση πλήρους περιφρόνησης απέναντι στους θεσμούς και την δημοκρατία (Ο Αβέρωφ, οι Ρέηντζερ και ο Σαμαράς). Η ωμότατη απόλυση της εκπαιδευτικού από το ίδιο το Πρωθυπουργικό περιβάλλον μας επειδή είπε στον γιο του Πρωθυπουργού μην αντιγράφεις, είναι αδιάψευστος μάρτυρας για το πόσο πολύ άσχημα έχουμε μπλέξει, χωρίς να το έχουμε καταλάβει.

Η ενσάρκωση των θεσμών από έναν άνθρωπο μικρόνοο, μεγαλομανή και ακροδεξιό, που θεωρεί εαυτόν ιστορικά προορισμένο για την σωτηρία της χώρας, δείχνει την τραγελαφική κατάντια μας. Αν πραγματικά είχαμε καταλάβει ποιοι μας κυβερνούν, τα βαθύτατα διεφθαρμένα, αντικοινωνικά και αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά τους, θα είχαμε μόνοι μας εγκαταλείψει τη χώρα. Όπως ο Μιχάλης Λιάπης που αντί να προσέλθει στο αυτόφωρο για την πιο ασήμαντη από τις παρανομίες του, έστειλε χαρτί γιατρού στο δικαστήριο ότι πάσχει, την ίδια ώρα που πετούσε σε εξωτικούς προορισμούς για τις διακοπές του. Παίζουν και γελούν μαζί μας καθώς οι ίδιοι είναι το κράτος και υπεράνω όλων.

Ίσως έχει φτάσει η ώρα να καταλάβουμε επιτέλους. Μας συμπεριφέρονται σαν ιθαγενείς. Μόνο που δεν μας μοιράζουν πλέον καθρεπτάκια αλλά μας κυνηγούν. Ο βίος αβίωτος δεν θα είναι μόνο για τους μετανάστες. Το νέο νομοσχέδιο για τα πανωτόκια των οφειλών απέναντι στο κράτος θα εξοντώσει και τους ελάχιστους που πάλευαν να ρυθμίσουν τις οφειλές τους και να παραμείνουν οικονομικά ζωντανοί. Τα χρέη θα διογκώνονται και οι απαιτήσεις του Δημοσίου προς ιδιώτες θα εκτοξεύονται, δημιουργώντας πρακτικά νέα γενιά ανείσπρακτων οφειλών, εξυπηρετώντας το στόχο για λογιστική αύξηση των δημοσίων εσόδων. Η κοινωνία παρακμάζει και εξοντώνεται. Συνειδητά.

Η μεσαία τάξη θα κυνηγηθεί ανελέητα μέσα από την υπερφορολόγηση και της ακίνητης περιουσίας της αλλά και κάθε ικμάδας διαθέσιμου εισοδήματος της. Η φτωχοποίηση της κοινωνίας θα συνδεθεί με αυταρχισμό όπως συμβαίνει σε όλα τα αντιδημοκρατικά καθεστώτα. Υπάρχει κόσμος πλέον που ζει όχι μόνο εξαθλιωμένα οικονομικά αλλά και υπό το καθεστώς του φόβου για το πότε θα καταλήξει στις φυλακές ή στα δικαστήρια για τα χρέη του. Καθημερινά γίνονται πλέον δεκάδες συλλήψεις για ληξιπρόθεσμες οφειλές. Τα media αναλαμβάνουν την προπαγάνδα. Οι μπαταχτσήδες δεν μπορούν να μείνουν ατιμώρητοι.

Όλη η κοινωνία θα δεχτεί την χυδαία και συστηματική επίθεση του κράτους στην πιο βίαιη αναδιανομή του πλούτου που στόχο έχει μόνο να συντηρήσει την ακροδεξιά πολιτική ελίτ και την φαυλοκρατική επιχειρηματική και τραπεζική διαπλοκή της στην εξουσία. Οι προληπτικές κατασχέσεις δείχνουν πλέον τις διαθέσεις του κράτους. Πλέον οι ίδιοι οι θεσμοί εκφασίζονται. Το κράτος θα είναι τιμωρός έναντι των πολιτών του ακόμα και προληπτικά.

Ο Σαμαράς δεν θα διστάσει να εξοντώσει όλα τα εναπομείναντα υγιή τμήματα της κοινωνίας για να διατηρηθεί αυτιστικά στην εξουσία μαζί με τον πλέον διεφθαρμένο Αντιπρόεδρο του, τον οποίο και δεν διστάζει να ξεπλένει για τα σκάνδαλα των υποβρυχίων αλλά και των συμβάσεων των ναυπηγείων Σκαραμαγκά που κόστισαν δισεκατομμύρια ευρώ για μίζες, τις οποίες ακόμα και μέσα στη φτώχεια μας είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε.

Περνάμε πλέον σε ένα χρονικό σημείο της νεότερης ιστορίας μας που όλοι οι Έλληνες πολίτες αντιμετωπίζονται ως λαμόγια (εκτός αυτών που είναι στη λίστα Λαγκάρντ ή των ιδιοκτητών των offshore ή των εμβασματούχων του εξωτερικού που χαίρουν ασυλίας και λίγων άλλων εξαιρέσεων), που πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με την δαμόκλειο σπάθη του κράτους και να γονατίσουν μπροστά στον ίδιο τον φασίστα μαέστρο της όπως η απολυμένη εκπαιδευτικός.

Το παράδειγμα της χυδαίας απόλυσης της πλέον καταγράφεται για να μας θυμίζει πόσο άσχημα έχουμε μπλέξει ως κοινωνία. Το κράτος γίνεται πλέον παράλογα άδικο και εχθρικό απέναντι στους πολίτες του ενώ προχωρά στον εκφασισμό του.

Ο βασικός εχθρός μας βρίσκεται πλέον εντός των πυλών. Αν αργήσουμε και άλλο να το καταλάβουμε θα είμαστε συνένοχοι του άθλιου μέλλοντος μας.

Γεύμα Χριστουγέννων στον παράδεισο...

της Μαριαννας Τζιαντζη...
Ας ξεχάσουμε το ερώτημα «τι θα γίνει αύριο;» και -εορταστική αδεία- ας ταξιδέψουμε σ’ έναν υποθετικό παράδεισο με πρώτη και δεύτερη θέση, γιατί χιλιάδες χρόνια επίγειας ιστορίας δείχνουν ότι ακόμα και στο θάνατο ή και μετά το θάνατο δεν είμαστε ίσα κι όμοια.
Οι καλοί πλούσιοι πηγαίνουν στον παράδεισο των σεφ, ενώ οι καλοί φτωχοί στον παράδεισο των λαϊκών μαγειρείων. Τη μέρα των Χριστουγέννων οι καλοί πλούσιοι γκουρμεδιάζουν και ρεύονται κρύβοντας το στόμα τους με δαντελένια μαντιλάκια. Οι καλοί φτωχοί τρώνε ψητό με πατάτες, πίνουν και ακούν τραγούδια που έγραψαν οι επί της γης φτωχοί και άγιοι, όπως ο Γούντι Γκάθρι, ο Βαμβακάρης, ο Άλκης Αλκαίος.
«Εσύ, φίλε μου, ήσουν καλός και πλούσιος. Γιατί βρίσκεσαι εδώ;» ίσως ρωτούσαν τον παππού του Μάρκες που πάντα ταξίδευε δεύτερη θέση με το τρένο κι έτσι, καθώς του έμεινε το συνήθειο, βρέθηκε στην ίδια θέση κι εκεί ψηλά. Και ίσως εκείνος να έδινε την ίδια απάντηση: «Γιατί δεν υπάρχει τρίτη», όπως γράφει ο εγγονός του.
Στο μεγάλο τραπέζι της δεύτερης θέσης κάθεται ο  Παπαδιαμάντης με το τριμμένο του παλτό, τιμώντας τον πιο εκλεκτό ουράνιο ρητινίτη, κάθονται όλη της γης οι αδικοχαμένοι. Τόσοι πολλοί είναι αυτοί, που από το βάρος τους το σανίδωμα θα υποχωρήσει και κάποιοι θα κατρακυλήσουνε στη γη, να κάνουνε μαζί μας πάρτι.
Στα γόνατα του κυρ-Αλέξανδρου κάθεται ένα κοριτσάκι από τη Σερβία, η Σάρα που πήγε από ελληνικό μαγκάλι,

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Το πείραμα....

του Αριστειδη Μπαλτα, απο την Αυγη...
Η (νεοφιλελεύθερη) οικονομία πασχίζει να περιενδυθεί το κύρος των φυσικών επιστημών. Μέχρι Βραβείο Νόμπελ έχει θεσπιστεί για να συνδράμει την προσπάθεια. Με κύριο επιχείρημα την εκτεταμένη χρήση των μαθηματικών. Όλο και πιο εξεζητημένες μαθηματικές θεωρίες επιστρατεύονται, όχι για να εξηγήσουν τα οικονομικά (δηλαδή κοινωνικά) φαινόμενα, αλλά για να βρουν το πώς μπορεί να προβλέπεται η εξέλιξή τους. Προς πάσα χρήση. Η οικονομία θέλει να είναι κάτι σαν εφαρμοσμένα μαθηματικά. Δηλαδή ό,τι ήταν η αστρονομία την εποχή του Πτολεμαίου. Πριν ενσκήψουν ο Κοπέρνικος, ο Γαλιλαίος και ο Νεύτων.
Θεμέλιο των μαθηματικών είναι ο αριθμός. Η οικονομία δεν μπορεί να αποκτήσει το κύρος που ονειρεύεται αν δεν αποδώσει αριθμητικά τα φαινόμενα που την απασχολούν. Αλλά οι αριθμοί ομογενοποιούν. Δηλαδή ισοπεδώνουν. Ας πούμε στον αριθμό που ονομάζεται ΑΕΠ υποχρεώνεται να εγκλωβιστεί η απέραντη πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων. Τα κοινωνικά φαινόμενα αντιστέκονται, βέβαια, σε μια τέτοια βίαιη ομογενοποίηση. Γι' αυτό οι συναφείς οικονομικές θεωρίες αποτυγχάνουν παταγωδώς.
Αλλά στην οικονομία λείπει και το άλλο βάθρο των φυσικών θεωριών. Το πείραμα. Δηλαδή οι διαδικασίες που ελέγχουν την ισχύ των θεωριών και επιτρέπουν τη διόρθωσή τους αν αστοχήσουν.
Όταν συγκλίνουν συνθήκες που επιτρέπουν κάτι σαν διεξαγωγή πειράματος, οι οικονομολόγοι ενθουσιάζονται. Μπορούν επιτέλους να ελέγξουν τις θεωρίες τους κατά το πρότυπο των φυσικών επιστημών. Λαμπρό παράδειγμα η Χιλή του Πινοσέτ.

Ροη αρθρων