Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΩΡΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ?

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ ...
Είναι δυνατόν να παρακολουθούμε φλυαρόντας τους συνανθρώπους μας να στήνονται στις ουρές για ένα πιάτο ψωμί?
Στην Ελλάδα?
Να διαβάζουμε για παιδάκια που λιποθυμάνε στα σχολεία. Στην Ελλάδα?
Για γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους στη πρόνοια γιατί δεν έχοιυν να τα ταίσουν. Στην Ελλάδα?

Υπάρχει κανένας μωρέ που να έχει τα λογικά του σ΄αυτό εδώ το μπουρδέλο που έχει χτιστεί γύρω μας? Στην Ελλάδα που όπου σπείρεις θα φυτρώσει κάτι. Που και στα πιο δύσκολα χρόνια τα κελάρια στα χωριά και της πιο φτωχής οικογένειας είχαν το λάδι, το κρασί, το μέλι, το ψωμί, το γάλα τα τυριά τους?

Στην Ελλάδα που ακόμα και τώρα να πας στο χωριό μου εκεί ψηλά στην Αρκαδία τα κάστανα σέρνονται κάτω αμάζευτα και τα καρύδια, που κάθε δυο βήματα έχει πηγές με νερό, κι όπου πιάσεις μια τσάπα θα φτιάξεις μποστάνι με ότι γουστάρεις. Που όλο το χώμα ήταν γεμάτο από πατάτες ικανές να θρέψουν όχι οικογένεια αλλά ολόκληρο λόχο?

Τι έχει συμβεί στ΄αλήθεια σ΄αυτό το τόπο για να κυκλοφορούν έτσι κακομοιριασμένοι οι άνθρωποι γύρω? Φοβιτσιάρηδες και ηττημένοι. Προσκυνημένοι και εκβιαζόμενοι από κατακτητές που πετάνε τους λογαριασμούς μέσα στη μούρη απειλώντας και εξευτελίζοντας έναν ολόκληρο λαό?

Δεν υπάρχει τρόπος αυτός ο λαός να του ρίξει κάποιος ένα γερό χαστούκι και να του πει πάρε τα παιδιά σου τα πεινασμένα βρε κακόμοιρε και πήγαινε να σκάψεις ξανά με τα χέρια τη γη να βγάλεις καρπούς. Κλείσε τα μπουρδέλα τα πελατειακά γραφεία που έχεις φάει τη ζωή σου και τη ζωή των παιδιών σου καταντώντας ένα άχρηστο παράσιτο και ψάξε να βρεις ξανά από την αρχή τη δύναμη και τη περηφάνεια σου.

Μια γη ευλογημένη που κατάντησε ερημιά για να στριγμώνεται ο ραγιάς στις ουρές των Υπουργείων να ζητάει πεσκέσια από τους αφέντες του. Εργοστάσια κλεισμένα, μαγαζάκια αραχνιασμένα. Τεχνίτες που τα χρυσά τους χέρια πατήθηκαν από τις τζιπάρες και τη βρώμα μιας ανούσιας φυλής γεμάτη χολιστερίνη και πατσές που προεξέχουν.

Αφέντες κι οι υπηρέτες ξεπουλημένοι όλοι στην εύκολη μάσα, στη πρόχειρη καλοπέραση, στην άρπα κόλλα ζωή και στις ανούσιες πατριωτικές κορώνες δυο φορές το χρόνο στις εθνικές παρελάσεις τόπος συνάντησης πριν τις μπύρες και τα κοψίδια.

Μας απειλούν ότι θα πεινάσουμε αν δεν κάνουμε τα χουνέρια των εμπόρων των εθνών. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ταπεινωτικό, πιο ξεφτυλισμένο από το να σε κοιτάνε μέσα από τα λουσάτα σαλόνια και να στοιχηματίζουν επάνω σου πως είσαι τόσο ανίκανος που μπορεί να καταντήσεις ναι, να πεινάσεις στην Ελλάδα.

Ο έλληνας που τρώει σάπια βούτυρα αντί για το λαδάκι του, που τα σκάει για να παίρνει ντομάτες και φρούτα απ΄έξω, που καταπίνει σάπιες πατάτες που έρχονται με τα σαπιοκάραβα, που θεωρεί άπιαστο όνειρο πλέον να φάει ένα ψαράκι, που μετέτρεψε το καρβέλι της γιαγιάς του σε πλαστικό τοστ, που ξεπούλησε τα πορτοκάλια του και τα λεμόνια του με αραιωμένους χρωματισμένους χυμούς, που έβαλε ανθρώπους από κάθε γωνιά του κόσμου να του ξαραχνιάζουν το χωράφι για να είναι στο σκυλάδικο της εθνικής και να ρίχνει γαρδένιες στη Μαρίτσα....

Ναι αυτός ο έλληνας θα πεινάσει κι αυτός και το παιδί του και το εγγόνι του, γιατί είναι ΑΧΡΗΣΤΟΣ.

Και μη μου πει κανείς για εθνικιστικές κορώνες και κουραφέξαλα, γιατί όταν κοιτάς γύρω αυτή τη στιγμή, αν έχεις μια στάλα αξιοπρέπεια, είτε είσαι κόκκινος, είτε μαύρος, είτε πράσινος, είτε μπλε, μόνο ντροπή μπορείς να νοιώσεις για τη συνολική αποχαύνωση και ταπείνωση που δεν έχει παρά μόνο ένα χρώμα. Του πένθους για τη κατάντια μας.

VitaMini C

Του κανενός το ρόδο

Τεμαχίζοντας στα δυο το εσπεριδοειδές, συνειδητοποίησα ξαφνικά, πως αρκετά διαδοχικά πρωινά του Σαββάτου στύβω πορτοκάλια προσφέροντας στην μικρή μου οικογένεια τους χυμούς τους. Με την μυρωδιά των πορτοκαλιών στη μύτη και τις φωνές του εργάτη στ' αυτιά, με την εικόνα μιας ήρεμης οικογενειακής στιγμής στα μάτια, καταλαβαίνω πως η ζωή μας πλαισιώνεται μέρα τη μέρα από πράξεις ρουτίνας, υγιεινής, φρέσκιας αλλά και τετριμμένης σαν φρεσκοστυμμένη πορτοκαλάδα, έτσι ώστε σε ένα ορίζοντα δέκα χρόνων να έχουμε αποκτήσει κι εμείς τις πολύτιμες αγκυλώσεις μας. Να έχουμε ανάγει το πρόγραμμα σε μια μικρή θεότητα που διαφεντεύει σοφά τις ζωές μας, μια προστάτιδα από την τρέλα. Η θεότητα όμως δέχεται κλυδωνισμούς. Κανείς δε ξέρει για το αύριο, κανείς ποτέ δεν ήξερε, αλλά πολύ περισσότερες οι αβεβαιότητες σωρεύονται στο σήμερα.

Έξω στο δρόμο οι εργάτες. Στο δρόμο όχι για να διαμαρτυρηθούν αλλά για να δουλέψουν. Πότε θεσπίστηκε το 8ωρο και το 5θήμερο, με όσο θόρυβο μπορεί να παράξει "το σίδερο και το αίμα", που έλεγε και ο Βίσμαρκ από διαμετρικά αντίθετη θέση, και πότε αθόρυβα καταργήθηκε. Έτσι ώστε να μη με ενοχλεί που τρεις άνδρες δουλεύουν στο δρόμο του σπιτιού μου, Σάββατο πρωί, αλλά να με ενοχλούν οι φωνές τους. Ο ένας βαστάει το ηλεκτρικό πριόνι και κλαδεύει τα δέντρα, ο άλλος δίνει ουρλιάζοντας εντολές και φορτώνει τα κλαδιά κι ο τρίτος, ο οδηγός, περιμένει στο φορτηγάκι. Θα με αναστατώνουν όσο ζω οι πολύ δυνατές ανδρικές φωνές, θα γίνω γιαγιά κι ακόμη θα ζαρώνω από φόβο στην τραχύτητά τους. Έχω συμφιλιωθεί όχι μ' αυτές αλλά με την αντίδραση που μου προκαλούν. Τα επιτεύγματα της ψυχανάλυσης. Στην πραγματικότητα τα εργατικά ντεσιμπέλ θα' ναι ένα τραύμα που με βοηθάει να πάω παρακάτω.

Βρίσκω παρηγοριά πια μόνο στην Ιστορία και τα ντοκιμαντέρ. Διαβάζω νεότερη ευρωπαϊκή Ιστορία και βλέπω ντοκιμαντέρ με εξεγέρσεις και έντομα. Στο ραδιόφωνο δεν ανέχομαι ούτε ειδησεογραφικές εκπομπές, ούτε την παθητικοεπιθετική εντεχνίλα, ούτε το απαρχαιωμένο ροκ. Ακούω Τρίτο Πρόγραμμα με τέτοια εξοικείωση σα να μεγάλωσα σε αστικό περιβάλλον που η κλασσική μουσική ήταν μέρος του ενδιαιτήματος. Στο σπίτι δεν ανέχομαι την τηλεόραση, μου προκαλεί ναυτία, όταν την παρακολουθώ για περισσότερο από μία εκπομπή, μου προκαλεί ταχυκαρδία, όταν την ακούω για αρκετή ώρα να είναι άσκοπα ανοιχτή. Κι ούτε που με νοιάζει αν νομίζεις πως γράφοντας αυτά κομπάζω.

Και παράλληλα μεγαλώνει ένα παιδί που βλέπει μόνο ένα-δύο παιδικά προγράμματα την ημέρα, έχει συνηθίσει το αυτάκι του στην καλή μουσική, ζωγραφίζει στα τρία της ανθρώπινες φιγούρες με μάτια που έχουν κόρες και βολβούς, αυτιά, μαλλιά, μύτη, στόμα, καπέλο και καμιά φορά μάγουλα. Έχουν κορμό και άκρα. Είναι ένα παιδάκι που έχει πλούσιο λεξιλόγιο, καθαρή άρθρωση, ξέρει απέξω ένα κάρο παιδικά και "μεγαλίστικα" τραγούδια. Είναι ένα παιδάκι που έχει φίλους, αγκαλιάζεται και φιλιέται κάθε πρωί με κάποιον που' ναι το ταίρι της στον παιδικό σταθμό. Είναι ένα ευφυές και χαρούμενο παιδάκι, όπως είχε παρατηρήσει ένας αυστηρός φίλος. Κι ούτε που με νοιάζει αν νομίζεις πως γράφοντάς αυτά κομπάζω.

Δεν κομπάζω. Δεν είναι αυτός ο σκοπός όσων γράφω σήμερα σαν ανοιχτό ημερολόγιο. Πάλι. Θέλω μονάχα να πω πως αν διέσχισα τη διαδρομή από την επαρχία στο εξωτερικό, κι από την εργατική-αγροτική καταγωγή στη μεσοαστική καθημερινότητα των βορείων προαστίων, χωρίς να απαρνηθώ μετά βδελυγμίας το πριν για να προσκυνήσω αμνήμων το μετά, είναι γιατί είχα την ευκαιρία. Είναι γιατί πρόφτασα να επιβιβαστώ στο όχημα της κοινωνικής κινητικότητας στις τελευταίες του διαδρομές. Τώρα, τις μέρες της οπισθοδρόμησης, θα με στοιχειώνουν όλο και περισσότερο οι Πατατοφάγοι του Βαν Γκογκ που' δα στο Μουσείο του στο Άμστερνταμ, γιατί είχα την ευκαιρία, όπως και τη ΜΟΜΑ φιλοξενούμενη στο Βερολίνο, όπως το αυστριακό μουσείο μοντέρνας τέχνης στη Βιέννη, το Κομμουνιστικό Μουσείο στην Πράγα, και τ' άλλα μουσεία στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Μαδρίτη, το Δουβλίνο, την Ελβετία, κι όλα τα μέρη που ταξίδεψα. Γιατί είχα την ευκαιρία.

Όμως η τέχνη, τα ταξίδια, οι αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, γαμώτο, δεν είναι πολυτέλειες. Δεν έπρεπε να' ναι καν μια ευκαιρία που μπορεί να τύχει να αξιοποιηθεί, μπορεί και να χαθεί. Έπρεπε να είναι κοινό κτήμα όλων. Κι η έγκλιση που χρησιμοποιώ είναι βαθιά ανιστόρητη. Πότε ο αγρότης και ο εργάτης περιδιάβαινε ανάμεσα στα έργα τέχνης σα να' ταν το δικό του habitat για να το κάνει τώρα; Μα τώρα ο εργάτης που έχει δουλειά, ακόμη κι αν δουλεύει Σάββατα, αργίες, ακόμη κι αν δουλεύει ημιαπασχόληση ή απλήρωτες υπερωρίες είναι ευλογημένος. "Έχει δουλίτσα". Αυτή η υπόρρητη υπενθύμιση της υποταγής στις συνθήκες που σου διασφαλίζουν προς το παρόν, εντελώς προσωρινά, το δικαίωμα στην εργασία σε υποκοριστικό, αυτή σε συνδυασμό με την ανιστόρητη πραγματικά και πολιτικά αφελή ατάκα "καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται" συνοψίζει το θάνατο του εργατικού κινήματος, που την ώρα που το γράφω φαντάζει ήδη σαν ανέκδοτο. Οι αρχισυνδικαλιστές μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι να μεθοδεύουν την ανάδειξή τους σε βουλευτικά αξιώματα. Οι ευκαιρίες τελειώσανε. Το όχημα της κοινωνικής κοινωνικότητας φράκαρε και ξέμεινε από καύσιμα.

Όμως εμείς θα συνεχίσουμε να εξασκούμαστε στη χρήση μιας οικονομίστικης γλώσσας, με όρους δυσνόητους, σχεδόν ανόητους, όπως δείχνει η πράξη, θα συνεχίσουμε να ρουφάμε την υπερπληροφόρηση ακόρεστα, χωρίς να μπορούμε να την επεξεργαστούμε, την ώρα που θα εκχωρούμε άπραγοι την ιστορικότητα των ημερών στους σκιώδεις Άλλους. VitaMini C. Μικρή ζωή τρίτης κατηγορίας.

Οι απεργοί εργαζόμενοι πρέπει να ενωθούν σε όλη την Ευρώπη...



Η Λεσχη ...
Του Owen Jones
Η Μαρία είναι μια γλυκομίλητη καθηγήτρια, μα είναι ξεκάθαρα εξοργισμένη.Κατά την άποψη της, ληστεύεται από την οικονομική και πολιτική ελίτ.” Νομίζω πως κλέβουν από εμάς” μου λέει.”Είναι κλοπή.” Η Μαρία Ζουάν μου μίλησε στο κέντρο της Λισσαβώνας τη στιγμή που χιλιάδες εργαζόμενοι – κάποιοι ακόμα πιο θυμωμένοι από αυτή – περικύκλωναν το κοινοβούλιο της Πορτογαλίας.
Είναι μια άλλη χώρα, αλλά οι σκέψεις της είναι άμεσα αναγνωρίσιμες σε ένα βρετανό.Αυτή είναι η αγανάκτηση κάποιου που έχοντας αφιερώσει τη ζωή του στις δημόσιες υπηρεσίες να χτυπιέται από μια κρίση στη δημιουργία της οποίας δεν είχε κανένα ρόλο.Την Πέμπτη, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, από οδηγούς τραίνων ως νοσοκομειακό προσωπικό συμμετείχαν στη δεύτερη για φέτος γενική απεργία  ενάντια στη λιτότητα στην Πορτογαλία.Την ερχόμενη Τετάρτη, οι βρετανοί ομόλογοι σχεδιάζουν μια παρόμοια διαδήλωση, και η λέξη «κλοπή» θα είναι σε πολλά χείλη επίσης.
Όποιος έχει συμμετάσχει στις διαδηλώσεις κατά των περικοπών στη Βρετανία τον τελευταίο χρόνο θα ένιωθε πολύ οικεία έξω από το εθνικό κοινοβούλιο.Πολλά από τα συνθήματα ήταν ίδια: μερικά, όπως «εργάτες ενωμένοι ποτέ νικημένοι», έχω ακούσει να φωνάζονται σε διαδηλώσεις από το Λονδίνο ως το Μίτσιγκαν.Όμως – όπως στη Βρετανία – οι εργαζόμενοι απέχουν πολύ από το να είναι ενωμένοι.Καθώς μίλαγα σε δυο απεργούς οδηγούς λεωφορείου που ανέμιζαν περήφανα τα πανώ του σωματείου, μια γυναίκα με δυο παιδιά ξεκίνησε να τους βρίζει.Είναι ένα γνώριμο παράπονο: δουλεύει πολλές ώρες για έναν μισθό που χειροτερεύει, αλλά – όπως η πλατειά πλειοψηφία των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα – δεν τη βλέπεις να απεργεί.Είναι η ιεράρχηση των παραπόνων που επιτρέπει την οργή που κλιμακώνεται για το επίπεδο ζωής που χειροτερεύει να κατευθύνεται στους υπόλοιπους εργαζόμενους, αντί σε αυτούς που είναι υπεύθυνοι για την οικονομική κατάρρευση της Ευρώπης.
Υπήρχε η γνώριμη απέχθεια για την αστυνομία επίσης, που παρατάχθηκε για να εμποδίσει την πιθανή εισβολή στο κοινοβούλιο (που, σύμφωνα με τη Μάρτα, μια νεαρή ημιαπασχολούμενη, ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε να συμβεί.) Πετάχτηκαν μερικά μπουκάλια, και οι διαδηλωτές τους επέκριναν εξοργισμένοι: “ Θα έπρεπε να διαδηλώνετε μαζί μας, όχι να υπερασπίζεστε τους κακούς!”
Φυσικά, η απεργία στη Βρετανία – η μεγαλύτερη από τη γενική απεργία του 1926 – δεν θα είναι ακριβώς απομίμηση.Επικεντρώνεται στις συντάξεις –η, ακριβέστερα, ένα φόρο στους δημόσιους υπάλληλους που επιβάλλεται με σκοπό να συμπληρωθεί το έλλειμα.Αυτή η στενή στοχοθεσία είναι μια συνέπεια της μοναδικής αυστηρότητας των νόμων κατά των συνδικάτων στη Βρετανία.Στην Πορτογαλία, ο θυμός κατευθύνεται στους όρους ενός δανειακού πακέτου σωτηρίας 78 δις ευρώ που επιβάλλεται από το ΔΝΤ και την ΕΕ, το οποίο προωθείται με ενθουσιασμό από τον πορτογάλο πρωθυπουργό.Το χριστουγεννιάτικο επίδομα για τους δημόσιους υπάλληλους είναι η τελευταία απώλεια.Αυτό από μόνο του είναι πολύ βαρύ πλήγμα για τους εργαζόμενους σε μια χώρα που ο βασικός μισθός είναι μόλις 450 ευρώ (386 λίρες) το μήνα, και όπου οι καθηγητές σαν τη Μαρία έχουν ένα μηνιαίο μισθό μόλις 1000 ευρώ (ή 858 λιρών).
Τόσο η πορτογαλική όσο και η βρετανική απεργία είναι κομμάτι ενός κλιμακούμενου ευρωπαϊκού κινήματος απέναντι στη λιτότητα που ξεσπάει στους δρόμους από τη Μαδρίτη ως την Αθήνα.Όπως και στη Βρετανία, η μαζική απεργιακή δράση είναι ασυνήθιστη στην Πορτογαλία.Από τότε που το αυταρχικό καθεστώς του Αντόνιο Σαλαζάρ ανατράπηκε στην Επανάσταση των Γαρυφάλλων το 1974, έχουν γίνει μόνο δύο γενικές απεργίες – και η μία από αυτές ένα χρόνο πριν.Η απεργία δεν είναι απάντηση στην οικονομική κρίση, αλλά πιο πολύ αντίσταση στην προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η κρίση για να αλλάξουν εκ βάθρων οι ευρωπαϊκές κοινωνίες.Οι πολιτικοί της δεξιάς μπορεί να ήθελαν να «συρρικνώσουν το κράτος» πριν χτυπήσει η κρίση, οι ρηξικέλευθες πολιτικές όμως που ήταν αναγκαίες για να το πετύχουν ήταν πολιτικά αδύνατο να εφαρμοστούν.Όμως οι ιδιωτικοποιήσεις, οι περικοπές, το πισωγύρισμα στα εργατικά δικαιώματα και οι μειώσεις μισθών τώρα μπορούν να μεταμφιεστούν σαν αναπόφευκτες αποφάσεις.Αν υπάρξει πετυχημένη αντίσταση σε αυτά τα σχέδια, η Ευρώπη θα είναι ένας φτωχότερος, σκληρότερος και πιο ανασφαλής τόπος για πολύ καιρό αφού επιστρέψει μια σταθερή οικονομική ανάπτυξη.
Έξω από το πορτογαλικό κοινοβούλιο, οι διαδηλωτές εξέφρασαν μια απόφαση να αγωνιστούν μαζί με τους υπόλοιπους ευρωπαίους εργαζόμενους.”Είμαστε ενωμένοι με τους λαούς της ευρώπης”, λέει ο Φρανσίσκο, ένας συνταξιούχος πολιτικός μηχανικός.”Πρέπει να αγωνιστούμε όλοι μαζί αλλιώς θα χάσουμε.” Όμως η συζήτηση περί αλληλεγγύης είναι εύκολη: με πρακτικούς όρους, υπάρχουν λίγοι συνδετικοί κρίκοι μεταξύ των ευρωπαίων εργαζόμενων.Κανένας από τους πορτογάλους εργαζόμενους με τους οποίους μίλησα δεν γνώριζε για την απεργία των δημόσιων υπάλληλων την ερχόμενη βδομάδα στη Βρετανία.
Όταν έως και 3 εκατομμύρια βρετανοί δημόσιοι υπάλληλοι απεργήσουν μαζί την επόμενη Τετάρτη, θα απευθύνουν πυρά κατά των πολιτικών της κυβέρνησης Κάμερον.Όμως ο Φρανσίσκο έχει δίκιο: είναι δύσκολο να δει κανείς πως μια πανευρωπαϊκή προσπάθεια επιβολής λιτότητας θα ηττηθεί χωρίς ένα εξίσου πανευρωπαϊκό κίνημα ενάντια σε αυτή.Το ότι οι κυρίες των σχολικών εστιατορίων, οι σκουπιδιάρηδες και οι καθηγητές θα αναλάμβουν συντονισμένη δράση δεν είναι μικρό επίτευγμα.Όμως η μάχη για το μέλλον της Ευρώπης θα κερδηθεί μόνο όταν οι νοσοκόμες στο Άμπερντιν θα κάνουν κοινό αγώνα με τους οδηγούς λεωφορείων στην Αθήνα. Ούτως ή άλλως, στην ίδια κατάσταση είμαστε όλοι.
Μετάφραση: Κώστας Αρβανίτης
ΠΗΓΗ: Guardian

Τα «σκουπίδια» τραγουδάνε ακόμη; - Πολιτισμός

Τα Νεα ...

της Πόπης Διαμαντάκου

Το μόνο είδος τηλεόρασης που μοιάζει να «αντέχει» στην κρίση είναι το trash, στο οποίο εξακολουθούν να επενδύουν συστηματικώς η εγχώρια αλλά και η ξένη παραγωγή

Το περιμέναμε ότι η καναλική οικονομική ένδεια θα έχει αποτέλεσμα περισσότερο τηλεοπτικό «σκουπιδαριό». Ετσι κι αλλιώς η μοναδική τηλεοπτική «δεξαμενή» που αποκτήσαμε αυτά τα χρόνια ήταν του trash. Ούτε σιριαλική παράδοση διαμορφώθηκε - άλλο αν υπήρξαν ορισμένες επιτυχίες σε αυτόν τον τομέα, όλες αποσπασματικές - ούτε διάδοχη γενιά παρουσιαστών που να μπορούν να υπηρετήσουν νέες τηλεοπτικές τάσεις και απαιτήσεις του φιλοθεάμονος.
Το μόνο που έχει μείνει σταθερό είναι το trash και οι σταρ που ανέδειξε. Εκείνος ο Γαλάτης κάνει χρόνια καριέρα. Διπλή μάλιστα, αφενός ως επίσημος καλεσμένος στα καρναβαλικά πάνελ των περιθωριακών καναλιών και αφετέρου διά της αναπαραγωγής στιγμιότυπων από τις εν λόγω εμφανίσεις του τάχα για να τον σατιρίσει η mainstream τηλεόραση (από τους «Φώτη και Μαρία» μέχρι το «Ράδιο Αρβύλα» και το λαζοπουλικό «Τσαντίρι»).
Και μπορεί να έχουν τελειώσει πλέον οι σταρ για την τηλεόραση, ωστόσο εξακολουθούν να αναδεικνύονται σταρ του trash. Ο Τρύφωνας Σαμαράς είναι ο πλέον πρόσφατος και το χειρότερο είναι ότι δεν χρειάστηκε να πάρει σβάρνα τα περιθωριακά κανάλια και τις καθιερωμένες εκπομπές - σκουπίδια, αλλά αναδείχθηκε με δόξα και τιμή από το επίσημο «σκουπιδαριό» της mainstream και ακριβοπληρωμένης - συγκριτικά με τα μικροκάναλα - ψυχαγωγίας. Το ίδιο και η Μπεκατώρου, που ως εκπρόσωπος του κιτσάτου trash συμμετείχε και αποθεώθηκε στο «Just the two of us», για να προαχθεί κατόπιν σε παρουσιάστρια του παιδικού «Μaster chef».
Οπως κι αν έχει, είναι το μόνο τηλεοπτικό είδος που διαθέτουμε εν αφθονία, ώστε να παραγεμίζει ανακυκλούμενο ώρες εκπομπών στη mainstream τηλεόραση. Φτιάξαμε παράδοση. Και την αξιοποιούμε. Φτηνιάρικο σκηνικό, προχειρότητα στην παραγωγή, γελοιοποίηση της ανθρώπινης προσωπικότητας, κατανάλωση ναρκισσιστικών εξάρσεων διαφόρων «μαγεμένων» από τον τηλεοπτικό φακό, οι οποίοι καθιερώνονται σαν φασουλήδες του ράθυμου φιλοθεάμονος. Το τηλεοπτικό trash αναδεύεται με απελπισμένη επιμονή, όπως οι κάδοι των σκουπιδιών έξω από τα σούπερ μάρκετ από τα θύματα της οικονομικής κρίσης.
Κάθε άλλο παρά ελληνικό φαινόμενο, βέβαια, αυτό το είδος της τηλεόρασης, που το παρακολουθούμε να συντηρείται στις ξένες τηλεοράσεις με όλο και πιο ευφάνταστες μεθόδους προσβολής κάθε στοιχείου ανθρώπινης αξιοπρέπειας και διάλυσης, εν τέλει, της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης.
Στο ριαλιτοκάναλο «Ε!entertainment» (Nova) για παράδειγμα εναλλάσσονται τα πιο ανθρωποφαγικά ριάλιτι που θα μπορούσε να εμπνευστεί η πιο αρρωστημένη φαντασία. Ενα εξ αυτών, μπιγκμπραδερικής καταγωγής, έχει μέλλουσες νύφες έγκλειστες σε ένα σπίτι να «ξεμαλλιάζονται» για το ποια θα κερδίσει μια προσθετική στήθους, μια πλαστική μύτης, μια λιποαναρρόφηση ή και όλα αυτά μαζί για να είναι «ωραία» την ημέρα του γάμου της. Ανατριχιαστικό! Για την εμμονή στην πλαστική ομορφιά, που έχει γίνει στα περισσότερα νέας γενιάς «τηλεπαιχνίδια» βιομηχανία κοπής ανθρώπινου κρέατος. Το ίδιο το σώμα δεν έχει καμιά αξία, γυμνώνεται στα χειρουργικά κρεβάτια σαν να είναι άψυχο, το φουσκώνουν σαν να 'ναι μπαλόνι, του παραχώνουν καλώδια και σωλήνες για να αφαιρεθεί λίπος και η επιστήμη που διασώζει ψυχές, βελτιώνοντας ακραία ελαττώματα της φύσης, αίφνης γίνεται, χάριν του τηλεοπτικού φακού, ανατριχιαστικό, διαφημιστικό κλιπ μιας υποχρεωτικής εξομοίωσης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, το χειρότερο είναι οι χυδαίες συμπεριφορές των κοριτσιών που συμμετέχουν και ετοιμάζονται να παντρευτούν. Διαβάλλει η μια την άλλη, ανταλλάσσουν κακίες για τις πλαστικές επεμβάσεις τους, εξαθλιώνονται.
Ενας άλλος κόσμος; Μπορεί. Μόνο που απλώνεται ραγδαία, τάχα μεταξύ αστείου και σοβαρού, υποτίθεται, στη σκιά της «επίσημης τηλεόρασης», αλλά δεν παύει η αισθητική και τα ήθη που πρεσβεύει να επιτίθενται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτή που αποτελεί τον πυρήνα της δημοκρατικής συνείδησης. Και μπορεί τα τηλεοπτικά «σκουπίδια» να προσφέρονται στη χλεύη του φιλοθεάμονος, αλλά προσφέρονται σε τέτοια ποσότητα και συχνότητα, που ο χλευασμός μπερδεύεται πλέον με την αποθέωση.

Η χοληστερίνη βλάπτει σοβαρά τον εγκέφαλο ...

Mediasoup...

Photo for this article
Του Διονύση Τσιλιμιδού
Κι εκεί που καθόμουν τρώγοντας τσιπς, ή μπουγάτσες ή τα… νύχια μου
(παχυντικά και τα τρία) κι έβλεπα ή άκουγα, ή διάβαζα (επικίνδυνα
και τα τρία) να «συναθροίζεται» η μία παπαριά μετά την άλλη (με
αποτέλεσμα να βαριέμαι θανάσιμα) έγινε το θαύμα… «Χτύπησε» ο
Πάγκαλος. Όχι, μην ανησυχείτε οι fan του, χαίρει άκρας υγείας το
παλληκάρι, τα εισαγωγικά δεν τα βλέπετε; Επίσης, δεν το λέω με την
έννοια «χτύπησε» ένα γουρουνόπουλο στην καθισιά του, γιατί αφενός
αυτό δεν θα ήταν είδηση, αφετέρου μας το διευκρίνισε (ανατρέποντας
όλα όσα ξέραμε για τις δίαιτες) πως εκείνος παχαίνει με σαλάτες.
Κι επειδή σας ξέρω (εσάς που διαβάζετε τώρα) πως είστε άπιστοι
Θωμάδες, σας ενημερώνω πως ενώ οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί ίσως
και να χόρταιναν με μια κανονική σαλατιέρα, ο φίλος μας ο Τεό για
να σηκωθεί από το τραπέζι και να μη νιώθει μια λιγούρα, μια ζάλη,
ένα «ποιος με μάτιασε;» πρέπει να φαρμακώσει (που έλεγε κι η γιαγιά
μου) τη μισή παραγωγή της χώρας, σε ντομάτες και αγγούρια. Κι έχει
δίκιο, σκεφτείτε λίγο. Την ίδια ποσότητα φαγητού χρειάζεται ένα
κανίς και την ίδια ένα μπουλντόγκ; Αν τώρα πρέπει να ζητήσω από
κάποιον «συγνώμη» για τη σύγκριση, θα ζητήσω απ’ το μπουλντόγκ.
Δεν είναι εποχές να το ρισκάρω. Στη γωνία περιμένουν οι φιλοζωικές
οργανώσεις για όσους κακομεταχειρίζονται τα ζώα.
Επιστρέφω όμως στο «χτύπημα» Πάγκαλου. Σίγουρα το έχετε δει
όλοι, καθώς με το διαδίκτυο πια, όλες οι πληροφορίες κάνουν τον
γύρο του κόσμου σε χρόνο ρεκόρ. Ο Θεόδωρος με λευκό πουκάμισο
που χαρίζει όταν είσαι γοητευτικός, με αδρά χαρακτηριστικά και σε
θέλει κι ο φακός. Θα μου πείτε πως η περιγραφή παραπέμπει στον
Αλέκο Συσσοβίτη, αλλά λέω να σας αγνοήσω, γιατί είστε γνωστοί
αντικαθεστωτικοί κι εντελώς εγκάθετοι. Καμάρωνε ο αντιπρόεδρος της
κυβέρνησης-πασπαρτού (σοσιαλιστές/δεξιοί/ακροδεξιοί ένα κουβάρι)
απέναντι στον γάλλο δημοσιογράφο, με το ύφος του ανθρώπου που
αισθάνεται και πλασάρεται ως σημαντικός (χωρίς να είναι απαραίτητα)
λέγοντας σαχλαμάρες και φρικτές κοινοτοπίες. Γνώριμη συμπεριφορά
δηλαδή, «μέτριων» (και κάτω) που προσπαθούν με αερολογίες
(πομφόλυγες και φληναφήματα, σε… απλά ελληνικά) να στρέψουν τα
φώτα πάνω τους, την ώρα που όλοι και (κυρίως) η ιστορία (που είναι
και η πιο αμείλικτη) τους έχουν ξεπεράσει, γεγονός με το οποίο είναι
αδύνατον να συμβιβαστούν. Και μπορεί να δηλώνει πως το σκέφτεται
αν θα είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές, μόνο και μόνο γιατί
ξέρει πως με δύο ψήφους (τη δική του και της συζύγου του) δεν θα
δει βουλευτικό αξίωμα, ούτε στα πιο τρελά του όνειρα (που προς το
παρόν κατακλύζονται από ποικίλους γαστριμαργικούς πειρασμούς,
πλην φυσικά της πολυδιαφημισμένης σαλάτας). Καλό θα ήταν σε αυτό
το σημείο, να σας προειδοποιήσω πως το επίπεδο θα πέσει κι άλλο, για
να μπορέσω να επικοινωνήσω με τον (πεζοδρομιακής αισθητικής και
φρασεολογίας) πολιτικό μας.
Επειδή λοιπόν κανείς δεν γλυτώνει σε αυτή τη ζωή (για άλλες δεν
ξέρω, γίνονται έρευνες) από τους φόβους του, που με τον καιρό
γίνονται εμμονές (όπως μου «σφύριξαν» τρία κολλητάρια μου
ψυχαναλυτές) για μια φορά ακόμη (δεν θυμάμαι τον ακριβή αριθμό,
δεν κρατάω πρακτικά με το παραλήρημα του Τεό) τα έβαλε με τους
Αγανακτισμένους. Εμβρόντητος ο γάλλος δημοσιογράφος, τον άκουσε
να λέει πως όσοι βγαίνουν στους δρόμους, είναι «ή κομμουνιστές,
ή φασίστες, ή μαλάκες». Το «κομμουνιστής» δεν το θεωρώ ούτε
ψόγο, ούτε ρετσινιά και σε καμιά περίπτωση βρισιά. Για τους άλλους
δύο χαρακτηρισμούς όμως Θεόδωρέ μου, θα σε πάρει και θα σε
σηκώσει (αν και χωρίς γερανό εφοδιασμένο με συρματόσχοινα, το
κόβω δύσκολο)!!! Εσύ έκανες την αρχή… Ποιος ήρξατο χειρών αδίκων,
για να στο πω και στα αρχαία; Βλέπεις εκτός από σκέτο τέρας, σου
αναγνωρίζω πως είσαι και τέρας μορφώσεως. Είσαι έτοιμος; Ν’ αρχίσω;
Ποιούς λες φασίστες βρε ζωντανό απολίθωμα του παππού σου του
δικτάτορα; Ποιους αποκαλείς μαλάκες, βρε ντροπή του Κοινοβουλίου,
που σε έχουν ακόμα και σε καμαρώνουν και δεν σε έχουν διαγράψει
(με εξαίρεση και μπράβο στον Δικηγορικό Σύλλογο) οριστικά από κάθε
είδους αξίωμα; Ποιος σου είπε πως μπορείς να ανοίγεις το στόμα σου
και να ξερνάς αμάσητο τον οχετό που ρίχνεις καθημερινά στην κοιλιά
σου; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να βρίζεις ένα τεράστιο κομμάτι
του Ελληνικού λαού, μόνο και μόνο επειδή αντέδρασε στα ανθελληνικά
νταραβέρια σας; Με ποιό δικαίωμα διασύρεις κι «ακυρώνεις» ένα
κίνημα (πανευρωπαϊκό μάλιστα) επειδή δεν βρήκες του γούστου σου
το σύνθημα «θα κάνουμε τον Πάγκαλο σαλάμι του αέρος, για να τον
εξάγουμε να σβήσουμε το χρέος»; Και μένα μου τη βαράει στα νεύρα η
φάτσα σου, αλλά δεν πήρα σβάρνα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ή την
αστυνομία να σου απαγορεύσει να «τρομοκρατείς» τους τηλεθεατές.
Κάνω το σταυρό μου, σφυρίζω αδιάφορα, μετράω ως το δέκα και
αλλάζω κανάλι.
Αυτό, για χρόνια, για δεκαετίες. Από το 1996 στα Ίμια. Που είχες
συμφωνήσει μυστικά με τους Αμερικανούς να αποσύρεις και τους
έλληνες στρατιώτες και τη σημαία μας. «Θα πούμε ότι τη σημαία την
πήρε ο αέρας» ήταν η φράση σου, σύμφωνα με τον πρώην βουλευτή
του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Καψή. Χμμ… να δεις πως λέγεται αυτό… να δεις πως
λέγεται… Α, ναι! Νομίζω πως το βρήκα. Εσχάτη προδοσία; Η εκχώρηση
κυριαρχικών δικαιωμάτων, δεν είναι ικανός λόγος για να κάτσει
κάποιος στο σκαμνί του Ειδικού Δικαστηρίου; Πως είπες; Είναι άβολο το
σκαμνί; Φέρε τον καναπέ απ’ το σπίτι σου. Εκεί θα τα χαλάσουμε;
Θες να θυμηθώ και κάτι άλλο; Πόσο περήφανος νιώθεις που το 1999
έστειλες «πακέτο» τον Οτσαλάν στους Τούρκους, προδίδοντας επί της
ουσίας τον αγώνα του Κουρδικού λαού; Βλέπεις είχες δείξει το πολιτικό
σου ήθος, πολύ πριν από τη φράση «μαζί τα φάγαμε». Πόσο να μας
σοκάρει, το «κοπρίτες» αναφερόμενος στους δημοσίους υπαλλήλους, ή
όταν χαρακτήρισες «μια χούφτα αγράμματους» όλους τους αγωνιστές
του 1821; Ή όταν έστειλες στη δικαιοσύνη τον 26χρονο Βαγγέλη
Μυτιληναίο, απαιτώντας 1 εκ. ευρώ; Αναρωτήθηκες τι θα γίνει αν σε
τρέξουμε κι εμείς στα δικαστήρια; Σκέφτηκες πως δεν θα ξεμπλέξεις
ακόμα κι αν πουλήσεις και τα 58 (ναι καλά διαβάσατε) ακίνητα που
διαθέτεις;
Ο δρόμος που διάλεξες ρε Τεό, είναι αδιέξοδος. Εγώ πια, μπροστά
σε τέτοιου μεγέθους (απροκάλυπτη) ανοησία, παραδίνομαι. Δεν
παίζεσαι. Σου δίνω το ακαταλόγιστο, και υποχωρώ. Όντως, όπως
λένε «η βλακεία είναι αήττητη». Θα ήταν ανώριμο (για να μην πω
σαδιστικό) εκ μέρους μου, να συνεχίσω να «παρακολουθώ» το πολιτικό
ψυχορράγημα κάποιου που αποφάσισε στα στερνά του πολιτικού του
βίου, να παραληρεί, σε μια ύστατη προσπάθεια να ξεχάσει (ο ίδιος) πως
αποδείχτηκε ανάξιος (αν όχι επικίνδυνος) για να λέγεται εκπρόσωπος
του ελληνικού λαού. Και να στο πω κι αλλιώς; Εγώ δεν έχω αντίρρηση
να δεχτώ πως είμαι «μαλάκας». Πρέπει όμως κι εσύ να συμφωνήσεις
πως είσαι… «χοντρομαλάκας»!! Οπότε, κανένα πρόβλημα. Είμαστε
πάτσι… Να κεράσω πατσά;

Ο τραγικός θάνατος ενός «λαθραίου»

Τα Νεα ...

Του Γιώργου Αγγελόπουλου

  ΧΟΑΚΙΝ ΛΟΥΝΑ
Πριν πεθάνει, ο 18χρονος Χοακίν Λούνα φόρεσε το καλύτερο κοστούμι του, λευκό πουκάμισο και μαύρη λεπτή γραβάτα, τα ρούχα που φορούσε την Κυριακή για να πάει στην εκκλησία. «Εβαλε τα καλά του για να πάει στον Θεό», είπε ο αδελφός του. Μετά κλείστηκε στο μπάνιο και αυτοπυροβολήθηκε. Αφησε πίσω του ένα σημείωμα όπου εξηγούσε πως έβαλε τέλος στη ζωή του επειδή ήταν απελπισμένος, επειδή αισθανόταν έναν τοίχο να μπλοκάρει το μέλλον του. Εναν τοίχο που έχουν μπροστά τους όσοι βρίσκονται χωρίς χαρτιά στις ΗΠΑ.
Ωστόσο ο Χοακίν ζούσε στο Μίσιον του Τέξας από έξι μηνών. Οι γονείς του, ο ίδιος και τα πέντε αδέλφια του πέρασαν χωρίς βίζα στις ΗΠΑ από τη μικρή μεθοριακή πόλη του Μεξικού όπου κατοικούσαν. Από τότε πέρασαν 18 χρόνια και ο Χοακίν τελείωνε το λύκειο με άριστα. «Ηταν από τους πιο έξυπνους μαθητές. Είχε πάθος για τα μαθηματικά και τη μηχανική, είχε φτιάξει ένα δικό του πρόγραμμα για να σχεδιάζει σπίτια στον ηλεκτρονικό υπολογιστή», αφηγήθηκε ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Κάρλος Μεντόσα. Ηθελε να γίνει μηχανικός, να προσφέρει στη μητέρα του μια καλύτερη ζωή. Είχε όλα τα προσόντα για να τα καταφέρει, όχι όμως και τα χαρτιά για να θεωρείται νόμιμος στις ΗΠΑ.
Καθώς ο Χοακίν μεγάλωνε, αγχόταν όλο και περισσότερο από το γεγονός ότι, χωρίς αριθμό κοινωνικής ασφάλισης, δεν θα έβρισκε ποτέ μια καλή δουλειά, ακόμη κι αν έκανε καλές σπουδές. Μιλούσε συχνά γι' αυτό με τα αδέλφια του, παρακολουθούσε στενά τις πολιτικές εξελίξεις και διάβαζε στις εφημερίδες για τους σκληρούς νόμους κατά των μεταναστών που υιοθετούνταν στην Αλαμπάμα και την Αριζόνα. Στήριζε τις ελπίδες του στην DREAM Act, έναν νόμο που θα προσέφερε καθεστώς μόνιμου κατοίκου σε «λαθραίους» μετανάστες οι οποίοι θα σπούδαζαν στο πανεπιστήμιο, όπως ο ίδιος. Και όταν ο νόμος καταψηφίστηκε πέρυσι στη Γερουσία, το πήρε κατάκαρδα. «Επαθε κατάθλιψη, δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει», λέει ο αδελφός του.
Την περασμένη Παρασκευή, λίγο μετά τις 9 το βράδυ, ο Χοακίν τηλεφώνησε στον αδελφό του από το σπίτι της μητέρας τους, του ευχήθηκε μια καλή ζωή και του ξαναμίλησε για τον μεγάλο τοίχο που ένιωθε μπροστά του. Ο Μεντόσα έτρεξε αμέσως στο σπίτι της μητέρας του, όμως πρόφτασε μόνο να ακούσει τον κρότο του πυροβολισμού. Το σημείωμα του αυτόχειρα εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια της Αστυνομίας. Οι ντετέκτιβ είπαν στην οικογένεια πως γράφει ότι αυτοκτονεί επειδή δεν έχει νομικό καθεστώς στη χώρα και επειδή δεν πέρασε η DREAM Act. Και ο Μεντόσα προσπαθεί να βρει κάποιο νόημα: «Ολοι έχουν μια αποστολή στη ζωή και πιστεύω πως αυτή ήταν η δική του - να κάνει γνωστό στους ανθρώπους τι συμβαίνει στην Αμερική».

Τα χιονια του Κιλιμαντζαρο...

ΤΑ ΝΕΑ ...

Του Ρούσσου Βρανά


Μπορει να βρέθηκε από τη μια μέρα στην άλλη στον δρόμο, χωρίς δουλειά, μα έχει στήσει ένα τόσο ευτυχισμένο σπιτικό, που κάνει τα πάντα για να τον στηρίξει ύστερα από την απόλυσή του. Ζει αγαπημένα με τη σύντροφό του 30 χρόνια. Παιδιά, συγγενείς και φίλοι μαζεύουν λεφτά για να τους κάνουν δώρο το ταξίδι που ονειρεύονταν σε όλη τη ζωή τους. Ομως δεν είχαν λογαριάσει τους ληστές. Δυο νεαροί μπαίνουν στο σπίτι του Μισέλ και της Μαρί-Κλερ, τους ξυλοφορτώνουν, τους δένουν και τους παίρνουν τα λεφτά, σε μια επιχείρηση που στήθηκε από έναν άνεργο εργάτη.
Αν τα πρόσωπα...
... αυτά είχαν επίγνωση της κοινωνικής τους θέσης, δεν θα είχε συμβεί τίποτε από όλα αυτά που δραματοποιεί ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν στην ταινία του «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο». Ο σκηνοθέτης ψάχνει να βρει τα βαθύτερα κίνητρα της πράξης τους. Μα για να το καταφέρει, πρέπει πρώτα να διώξει τα σύννεφα που σκοτίζουν την κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων. Πώς θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα τους ανθρώπους που εργάζονται στην τηλεφωνική εταιρεία Φρανς Τελεκόμ; αναρωτιέται ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Ινρόκς». Για μένα, λέει, είναι και αυτοί μέρος της μεγάλης εργατικής τάξης. Σήμερα, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι γίνονται μέρα με τη μέρα προλετάριοι. Οπως, ας πούμε, ολόκληρος ο τομέας των υπηρεσιών. Ομως δεν έχουν όλοι τους την ίδια συνείδηση που είχαν κάποτε οι παραδοσιακοί εργάτες. Συχνά οι υπάλληλοι δεν δουλεύουν καν στον ίδιο χώρο εργασίας. Είναι σκορπισμένοι παντού, δεν είναι μαζεμένοι όπως οι εργάτες στα εργοστάσια. Κάποτε οι άνθρωποι έλεγαν «Είμαι εργάτης», «Είμαι αγρότης», σαν να ήθελαν να πουν «Ανήκω σε αυτόν τον κόσμο και είμαι περήφανος γι' αυτό».
Οι άνθρωποι...
... σήμερα είναι σαν να ντρέπονται να πουν αυτό που είναι. Και αν έχουν συνείδηση της κοινωνικής θέσης τους, προτιμούν να την αποδιώχνουν, να την κρύβουν ακόμη και από τον ίδιο τον εαυτό τους. Δεν βγαίνουν να τη διαλαλήσουν στους δρόμους. Σε άλλες εποχές οι εργάτες ήταν περήφανοι γι' αυτήν. Και ζούσαν με τη σιγουριά πως είχαν πιο καθαρό κούτελο από τους εργοδότες τους. Αντίθετα από τους ληστές της ταινίας, γνώριζαν καλά ποιος ήταν ο αντίπαλος. Σήμερα είναι πιο δύσκολο. Το αφεντικό δεν έχει πάντα σάρκα και οστά. Τη θέση του έχουν πάρει μέτοχοι και διοικητικά συμβούλια. Σε έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων, τον πόλεμο των πλουσίων εναντίον των φτωχών, έχουν επινοηθεί τεχνητές αντιθέσεις. Στρέφουν τους ανέργους εναντίον των εργαζομένων, τους «φιλήσυχους πολίτες» εναντίον των απεργών.
Οπως στην ταινία...
... λέει ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, όπου στον σκοτισμένο νου των ληστών ο άνεργος Μισέλ περνιέται για μπουρζουάς. Και καταλήγει: «Ομως, η πραγματική σύγκρουση είναι ανάμεσα στους ανέργους και τους εργαζόμενους από τη μια μεριά και τα αφεντικά από την άλλη. Και αυτή η σύγκρουση ήταν πάντα η κινητήρια δύναμη της Ιστορίας».

«Το ΠΑΣΟΚ είναι πλας»...

kathimerini.gr ....
Του Παντελη Mπουκαλα
Μπορεί να καμαρώνουν πολλοί, χωρίς να πολυβασανίζουν τα πράγματα ή να νοιάζονται για την επιστήμη, πως η ελληνική είναι μητέρα όλων των γλωσσών και πως διαθέτει εκατομμύρια λέξεις, κάθε τόσο όμως κάτι ξεφυτρώνει, ένα δάνειο λ.χ. ή μια μίμηση από ξιπασιά, για να τους αποκαρδιώσει και να τους βάλει στη θέση τους. Να, τώρα ξεφύτρωσε το «ΠΑΣΟΚ-plus», υβρίδιο ελληνοαγγλικό ή τραγέλαφος, διαλέξτε. Να πούμε «εγεννήθη ημίν» και να δώσουμε μεσσιανικό τόνο, συνήθη στη μακροσκελή Πασοκιάδα, δεν στέκει, διότι ακόμα πρόκειται περί υποθέσεως. Απλώς η νονά του, η αγγλομαθής κ. Διαμαντοπούλου, βιάστηκε να το βαφτίσει για να κατοχυρώσει δικαιώματα, μια και δεν γίνεται να μην πιστεύει ότι η Ιστορία αποφάσισε κατόπιν ωρίμου σκέψεως να τη συμπεριλάβει στους δελφίνους.
Τι ακριβώς έχει στο μυαλό της η υπουργός με το «plus» αυτό, κι αν παρακινήθηκε από το ήδη δρων «Megaron plus» δεν είναι σαφές, αλλά ας μην απορούμε: Η Πασοκιάς είναι γεμάτη εσκεμμένες ασάφειες από πατέρα σε γιο. Οτι δίνει πάντως έναν αέρα ευρωπαϊκό η λεξούλα, δεν χωράει συζήτηση. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί ότι το «plus» ακούγεται σαν ήχος παραλιακός, σαν φλοίσβος, προκύπτει ότι ο αέρας αυτός είναι θαλασσινός. Είναι δηλαδή προάγγελος των ωραίων ταξιδιών που μας περιμένουν με το «νέο-νέο ΠΑΣΟΚ», που έ-έ-έρχεται να αντικαταστήσει το «νέο ΠΑΣΟΚ» του Γιώργου Παπανδρέου, το οποίο αντικατέστησε το «εκσυγχρονιστικό» (πλην όχι εκσυγχρονισθέν) ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, το οποίο με τη σειρά του κ.ο.κ.
Εδώ που τα λέμε, δεν θα μπορούσε η νονά-υπουργός να προτείνει το όνομα «ΠΑΣΟΚ συν» ή «ΠΑΣΟΚ +», διότι από την πολιτική θα γλιστρούσαμε στη χημεία ή στα μαθηματικά. Ούτε όμως και το «ΠΑΣΟΚ επιπλέον» θα ευτυχούσε, γιατί οι κακοήθεις θα άρχιζαν τα λογοπαίγνια, «επιπλέει-δεν επιπλέει», «μαζί το βουλιάξαμε» κ.τ.λ. Ο στόχος άλλωστε είναι προφανής: Να τσιμπήσουν όσοι είναι πάντοτε πρόθυμοι να τσιμπήσουν τα πασοκικά δολώματα, για «ανασύνταξη της Κεντροαριστεράς» και λοιπά κούφια. Εγώ πάντως περιμένω με αγωνία τη μέρα που οι Πασοκτζήδες θα φωνάξουν το σύνθημα: «Το ΠΑΣΟΚ είναι πλας, κι εσύ λαέ μην το ξεχνάς».

Είναι ο άνθρωπος, ανόητε!

Η Αυγή online...

ΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΣΤΑΘΟΥΛΙΑ*

“Στο τέλος του τρίτου χρόνου του πεντάχρονου σχεδίου το βιομηχανικό κεφάλαιο θάχη διπλασιαστεί. Πού αλλού ξαναπαρουσιάστηκε τέτοια επιτυχία ακόμα και στην περίοδο της ακμής του καπιταλισμού; Σήμερα κατασκευάζονται εργοστάσια αξίας 12 δισ. ρουβλίων. Έχουμε εργοστάσια που μπορούν να συναγωνιστούν τα πιο σύγχρονα εργοστάσια των πιο εξελιγμένων καπιταλιστικών χωρών. Ως το τέλος του πεντάχρονου σχεδίου θα χρειαστούμε 435.000 καινούργιους μηχανικούς και τεχνικό προσωπικό. [...] Στην Γερμανία μέσα σε 10 χρόνια η αύξηση ήταν 17% και στην Αγγλία η παραγωγή μένει στο προπολεμικό επίπεδο. Εμείς του χρόνου θα φτάσουμε το βιοτικό επίπεδο της Αγγλίας. Σε μια ορμητική πορεία θα φτάσουμε και θα ξεπεράσουμε τον καπιταλιστικό κόσμο”. "Ριζοσπάστης", Τετάρτη, 23 Ιουλίου 1930. Άρθρο του ανταποκριτή της εφημερίδας από τη Μόσχα για το νέο πεντάχρονο σχέδιο (1930-1935) της Σοβιετικής Ένωσης αναμεταδίδοντας τις εισηγήσεις των στελεχών του ΚΚΣΕ.
Πέρασε πολύς καιρός από τότε και πολλά γράφτηκαν για τα πεντάχρονα σχέδια μιας κεντρικά σχεδιαζόμενης οικονομίας που σήμερα όμως επανέρχονται από τη “νέα” οικονομική διανόηση του ΚΚΕ, ως εναλλακτική πολιτική πρόταση στην τρέχουσα οικονομική κρίση.
Ανάμεσα στη σοβιετικού τύπου κεντρική γραφειοκρατία των πεντάχρονων σχεδίων, όπου εργοστάσια και άνθρωποι πάνω στην ίδια γραμμή παραγωγής παρήγαγαν το “σοσιαλιστικό” βιομηχανικό κεφάλαιο, και στη σύγχρονη “αναπτυξιακή” πολιτική των εκάστοτε υπουργών Ανάπτυξης ενός καπιταλισμού που ρίχνει όλες του τις δυνάμεις στην αναδιάρθρωση των παραγωγικών του μοντέλων συντρίβοντας ανθρώπινες δυνάμεις, υπάρχει ένας πολιτικά σημαντικός και ζωτικά πολύτιμος χώρος που η ριζοσπαστική αριστερά θα πρέπει να καλύψει με νέες παρεμβάσεις και πολιτικές για την ανάπτυξη και την ευημερία.
Αφορμή γι' αυτό το σημείωμα είναι η πρόσφατη απόφαση (28/11/2011) του Ευρωπαίου επιτρόπου, αρμόδιου για την περιφερειακή ανάπτυξη, που σε συνεννόηση με τις ελληνικές αρχές υιοθέτησε και δημοσιοποίησε τα μεγάλα έργα που θα πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα την περίοδο 2012-2015. O Λένιν έλεγε ότι “κομμουνισμός είναι η ισχύς των Σοβιέτ συν ο εξηλεκτρισμός της χώρας”, ένα δυνατό και ουσιαστικό μήνυμα, όταν τα δικά μας “μεγάλα” έργα θα στηριχθούν στο έλλειμμα δημοκρατίας και ουσιαστικού δημοκρατικού ελέγχου και συμμετοχής, υιοθετώντας τα αναπτυξιακά μοντέλα που μας επιβάλλουν οι δανειστές. Θα χρειαζόταν πολύς χώρος για να αναπτυχθούν τα έργα που αποφασίστηκαν. Για τις ανάγκες όμως αυτού του σημειώματος θα συνοψίσουμε μερικές χαρακτηριστικές κατηγορίες έργων.
Το “ψηφιακό σχολείο”, με προϋπολογισμό 152.630.000 ευρώ (!) θα δημιουργήσει 558 θέσεις εργασίας κατά την εφαρμογή του, ενώ καμία θέση εργασίας δεν καταγράφεται μετά το τέλος του έργου, που θα ολοκληρωθεί το 2013, και 28 μεγάλα έργα για το περιβάλλον με συνολικό προϋπολογισμό 1.744.671.817 ευρώ θα δημιουργήσουν κατά την εκτέλεσή τους 19.438 θέσεις εργασίας, ενώ στο τέλος θα μείνουν μόνο 264 θέσεις. Από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο θα δοθούν 258 εκατομμύρια ευρώ για την εκπαίδευση και διά βίου μάθηση με αναφορά στις νέες πλατφόρμες του ψηφιακού σχολείου, για το “νέο” σχολείο του 21ου αιώνα, κ.λπ. (άλλα λεφτά είναι αυτά για το “ψηφιακό σχολείο” από αυτά που διαβάσατε παραπάνω). Καμία θέση εργασίας δεν καταγράφεται μετά το τέλος της κατηγορίας αυτής.
Η χώρα θα πορευτεί με τεράστια ποσά στο τριετές της σχέδιο “ανάπτυξης” και απορρόφησης του ΕΣΠΑ με ελάχιστες θέσεις εργασίας στην εκτέλεση των έργων και ακόμα πιο λίγες στο τέλος. Δεν ξέρουμε τι θα χρειαστούμε από αυτά τα έργα για να καταγράψουμε ανάπτυξη. Ξέρουμε όμως, από αυτά που έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες μέσω των Κοινοτικών Πλαισίων, ότι η πολυπόθητη ανάπτυξη σκόνταψε σε ένα αυστηρό πελατειακό σύστημα μοιράσματος των έργων, στη μικρομέγαλη αντιγραφή ξένων μοντέλων (αναρωτιέται κανείς πόσα εκατομμύρια ευρώ θα χρειαστεί η υπουργός Παιδείας για να δει το “ψηφιακό σχολείο” της, και πάνω σε πόσα ερείπια πραγματικών σχολείων θα στηθεί το νέο εικονικό “σχολείο” της), στην περιφρόνηση της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας. Μοιάζει το δικό μας τριετές με εκείνο των συντρόφων μας των πενταετών; Μάλλον ναι. Και τα δύο περιφρόνησαν τον άνθρωπο.

* Η Θ. Σταθούλια έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και Επιστήμη των Πληροφοριών.

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Πολιτική Κλιμακτήριος ...

Erratum ...

«Τι περιμένουμε;», με ρώτησε ένας σύντροφος εχτές, γεμάτος παράπονο και αγωνία. «Μα καλά, δεν βλέπει ο κόσμος που πάμε; Τι άλλο θα χρειαστεί για να ξεσηκωθεί; Πόσο ακόμα θα ανέχεται αυτή τη κατάσταση;»
Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να απαντήσω, για λίγο ένοιωσα άσχημα, συνειδητοποιώντας πως δεν είχα έτοιμη απάντηση στο ερώτημα. Όλα τα στερεότυπα που πέρασαν από το μυαλό μου, μου φάνηκαν ξαφνικά ανούσια και άχρηστα στην προσπάθεια να απαντήσω. Νέος ο σύντροφος, καμιά 25αρια χρονών, ακόμα ταλαντεύεται ανάμεσα στα Μαρξιστικά και τα Αναρχικά προτάγματα αλλά μαχητικός και ζωηρός στο διάλογο, με τεράστια όρεξη και συχνά αξιοθαύμαστη έμπνευση. Δεν έχει ακόμα περάσει στο στάδιο της απογοήτευσης από το κίνημα, ελπίζει ακόμα στην επανάσταση που θα ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή. Οι απορίες του έχουν να κάνουν μόνο με την «καθυστέρηση» της επανάστασης και όχι με την ίδια την ύπαρξη μιας επαναστατικής πραγματικότητας.
Εγώ από την άλλη, αν και πάντα αισιόδοξος, τελευταία έχω αρχίσει να αμφιβάλλω σοβαρά για την εξεγερσιακή ετοιμότητα των καιρών μας. Έχοντας ακόμα νωπή στη μνήμη την προδοτική για το κίνημα στάση των ορθόδοξων κομμουνιστών, την καθεστωτική κωλοτούμπα των υπολοίπων αριστερών αλλά και την πρόδηλη ανικανότητα του αναρχικού χώρου να ξεπεράσει τα δικά του στερεότυπα κατά τη διάρκεια των τελευταίων μαζικών κινητοποιήσεων, βρίσκομαι σε μια φάση άρνησης αλλά και διακαούς πόθου για την «επερχόμενη» εξέγερση. Τη μια σκέφτομαι πως δεν υπάρχει πραγματικό εξεγερσιακό υποκείμενο, την άλλη αναγνωρίζω εξεγερσιακές διαθέσεις σε μεγάλες πλέον μάζες του κόσμου. Τη μια παρασύρομαι στη δίνη της καταθλιπτικής παραδοχής μιας τεράστιας ήττας και της χαμένης ευκαιρίας, την άλλη παραδίδομαι στη ελπιδοφόρα φρενίτιδα κάθε στιγμής σε κάθε πορεία, σε κάθε συγκέντρωση.
Όχι, δεν θεωρώ πως είμαι διχασμένη προσωπικότητα, ούτε φοβάμαι μην τα χάνω σιγά σιγά. Μάλλον, όπως και το κίνημα, περνάω και εγώ την πολιτική μου κλιμακτήριο. Οι πολιτικές μου ορμόνες έχουν τρελαθεί και το πολιτικό μου κριτήριο λειτουργεί σαν βελόνα πυξίδας πάνω από περιστρεφόμενο μαγνήτη. Φταίει η ηλικία μου, φταίει η πίεση που δέχομαι από παντού, φταίει η αγωνία για επιβίωση, φταίνε τα χρέη, φταίνε τα χημικά που μας ψεκάσανε, φταίει τι φταίει;
Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ αλλά δεν με νοιάζει κιόλας. Το μόνο που με νοιάζει τούτη τη στιγμή, είναι να βρω μια απάντηση στο ερώτημα του νεαρού συντρόφου. Στο ίδιο ερώτημα που κατατρώει και τα δικά μου σωθικά, και τα σωθικά πολλών ακόμα. Τι περιμένουμε;
Ξενύχτησα απόψε, διαβάζοντας στη μπλογκόσφαιρα τη γνώμη άλλων, ίσως πιο έμπειρων, ίσως πιο έξυπνων από μένα, προσπαθώντας να βρω μιαν απάντηση, αλλά μάταια. Τίποτα πειστικό, τίποτα καινούργιο. Απ’ ότι φαίνεται μάλλον όλοι την ίδια απορία έχουμε, την ίδια έκπληξη για το ανεξήγητο. Υπάρχουν φυσικά οι «γραμμές» και οι «ορθόδοξες» αναλύσεις, οι προκάτ απαντήσεις που συνηθίζονται από χώρους που μόνιμα αντιμετωπίζουν κάτι ως πραγματικό μόνο όταν οι ίδιοι το ορίσουν ως τέτοιο. Αλλά αυτοί δεν με αφορούν, άλλωστε είναι και οι λιγότεροι πλέον.
Και ξαφνικά, το κατάλαβα, σαν αναλαμπή στο σκοτάδι μου φώτισε το νου. Μόνο έτσι θα μάθουμε την απάντηση. Όχι στο πληθυντικό, στον ενικό πρέπει να ρωτάμε, κάθε πρωί τον καθρέπτη μας και κάθε στιγμή το διπλανό μας. Όχι εμείς, αλλά εγώ, εσύ.
«Τι περιμένεις ρε μαλάκα;»

Στα «πλοκάμια» της Goldman Sachs...

Επίκαιρα Online | epikaira.gr...

του Άρη Χατζηστεφάνου

Η παρουσιάστρια στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του BBC κοιτούσε αποσβολωμένη τον καλεσμένο της. Ο Αλέσιο Ραστάνι, ένας καλοντυμένος χρηματιστής με σημαντικό όνομα στην «πιάτσα» της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής αγοράς, είχε μόλις εξαπολύσει μια βόμβα μεγατόνων: «Νομίζετε ότι ο κόσμος μας ελέγχεται από κυβερνήσεις;» αναρωτήθηκε ο Ραστάνι, για να δώσει αμέσως τη δική του απάντηση στο ρητορικό ερώτημα: «Ο κόσμος ελέγχεται από την Goldman Sachs». Η φράση του έκανε σε δευτερόλεπτα το γύρο του Διαδικτύου μέσα από το twitter και το facebook, ενώ σε ελάχιστα 24ωρα είχε γίνει ακόμη και τραγούδι στο YouTube.
Η παρατήρηση του νεαρού χρηματιστή, όμως, θα είχε ξεχαστεί, σαν ένα ακόμη ξέσπασμα ειλικρίνειας από έναν εκπρόσωπο της παγκό σμιας οικονομικής ελίτ, εάν λίγες ημέρες αργότερα τα γεγονότα στην Ευρώπη δεν έρχονταν να δώσουν νέα βαρύτητα στα λόγια του: Μέσα σε λιγότερο από είκοσι ημέρες τρεις Ευρωπαίοι τεχνοκράτες, που σχετίζονταν άμεσα ή έμμεσα με την Goldman Sachs, ανέλαβαν πόστα, τα οποία θα κρίνουν σε σημαντικό βαθμό το μέλλον της Ευρωζώνης και εκατομμυρίων πολιτών όχι μόνο την Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο πρώτος ήταν, φυσικά, ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, ο οποίος είχε θητεύσει από το 2002 έως το 2005 στη θέση του αντιπροέδρου της Goldman Sachs. Στα μέσα του μήνα ήρθε η πρωθυπουργοποίηση στην Ιταλία του Μάριο Μόντι, ο οποίος από το 2005 διετέλεσε σύμβουλος επί διεθνών θεμάτων του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού κολοσσού. Σχεδόν ταυτόχρονα ανέλαβε πρωθυπουργικό θώκο και ο Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος από τη θέση του επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας, επί πρωθυπουργίας Σημίτη, επέβλεπε τις διαβόητες συναλλαγές της χώρας με την Goldman Sachs.
Ο πρώτος που διαπίστωσε δημο σίως τις στενές σχέσεις των τριών ανδρών με την αμερικανική πολυεθνική του χρήματος δεν ήταν κάποιος οπαδός των θεωριών συνωμοσίας, αλλά ένας έγκριτος δημοσιογράφος της εφημερίδας Monde. Ο Μαρκ Ροσέ αποκάλυψε λεπτομέρειες για ένα πανίσχυρο δίκτυο τουλάχιστον είκοσι συμβούλων και στελεχών της εται ρείας στην Ευρώπη, που είτε κινούνται στο παρασκήνιο, επηρεάζοντας τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε βγαίνουν στο προσκήνιο, καταλαμβάνοντας θέσεις-κλειδιά σε χώρες της Ευρώπης αλλά και στα θεσμικά όργανα της Ένωσης. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Ροσέ παρομοιάζει αυτό το δίκτυο της Goldman Sachs με μια ιδιό τυπη μασονική στοά, στην οποία, όπως λέει, ο Ντράγκι, ο Μόντι και ο Παπαδήμος αποτελούν «εμβληματικές μορφές». Στο άρθρο γίνεται ιδιαί τερη μνεία και στον πρόεδρο του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), Πέτρο Χριστοδούλου, ο οποίος πέρασε κι αυτός από την αμερικανική πολυεθνική προτού βρεθεί σε θέσεις-κλειδιά για το «μαγείρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους αλλά και τη διαχείρισή του μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου με την Goldman Sachs.

Η «χρυσή» διαπλοκή
με το κράτος

Ήδη από το 19ο αιώνα, όταν ο Γερμανός επιχειρηματίας Μάρκους Γκόλντ μαν συνεργάστηκε με το γαμπρό του, Σάμιουελ Σακς, για να μπουν στην αγορά συναλλαγματικών της Νέας Υόρκης, η Goldman Sachs έγινε συνώνυμο της οικονομικής «φούσκας» αλλά και της διαπλοκής με το κράτος. Το περιοδικό Rolling Stone υποστήριζε παλαιότερα ότι από το 19ο αιώνα μέχρι σήμερα δεν υπήρξε καμία μεγάλη κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα στην οποία να μην έχει εμπλακεί η Goldman Sachs.
Τα πραγματικά προβλήματα, όμως, ξεκινούν μετά τη δεκαετία του ’80, όταν ο Ρόναλντ Ρέιγκαν ανοίγει τις πύλες του Λευκού Οίκου στη WallStreet. Από τη δεκαετία του ’90 διευθυντικά στελέχη της Goldman Sachs καταλαμβάνουν θέσεις-κλειδιά στην αμερικανική κυβέρνηση, σε μια εισβολή την οποία αρκετοί αναλυτές έχουν χαρακτηρίσει «οικονομικό πραξικόπημα». Ο ένας μετά τον άλλο, οι πρόεδροι των ΗΠΑ προσέφεραν στους διευθύνοντες συμβούλους της εταιρείας τα «κλειδιά» της αμερικανικής οικονομίας: Ο Χένρι Πόλσον έγινε υπουργός Οικονομικών, ο Στιβ Φρίντμαν έγινε βασικός σύμβουλος του προέδρου Μπους για την οικονομία, ο Μπομπ Ρούμπιν έγινε κι αυτός υπουργός Οικονομικών και παλαιότερα ήταν βασικός σύμβουλος του Κλίντον. Ακόμη, όμως, και ο υπεύθυνος του προεδρικού γραφείου επί Μπους προερχόταν από την Goldman Sachs.
Επί προεδρίας Ομπάμα και παρά το γεγονός ότι ο τραπεζικός γίγαντας βρισκόταν ήδη στο στόχαστρο ερευνών για το ρόλο του στη «φούσκα» της αγοράς ακινήτων, η GoldmanSachs κατάφερε να επεκτείνει περαιτέρω τα πλοκάμια της στην αμερικανική κυβέρνηση – γεγονός που της έδωσε και το παρατσούκλι «vampiresquid» («το καλαμάρι βαμπίρ»). Στοιχεία που ήρθαν πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας αποδεικνύουν ότι η αμερικανική τράπεζα επενδύσεων αποτέλεσε το σημαντικότερο χορηγό του Δημοκρατικού Κόμματος και του ίδιου του Ομπάμα, προσφέροντας επισήμως περίπου ένα εκατομμύριο δολάρια. Και η κυβέρνηση των Δημοκρατικών, βέβαια, φάνηκε να τιμά τους χορηγούς της, αφού άφησε στο απυρόβλητο όλα τα μεγαθήρια του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, τα οποία κατηγορούνται για τεράστια σκάνδαλα διαφθοράς και έμμεσης διασπάθισης των δημόσιων ταμείων.

Το πέρασμα στην Ευρώπη

Πολύ πριν έρθει στην επιφάνεια η διαπλοκή στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα, ο αμερικανικός γίγαντας έστηνε μεθοδικά το δίκτυό του στην Ευρώπη, ακολουθώντας, όμως, ένα σχετικά διαφορετικό μοντέλο: Αντί να στρατολογεί πρώην πολιτικούς και διπλωμάτες, όπως έκανε πολύ συχνά στις ΗΠΑ, στράφηκε απευθείας στους τεχνοκράτες οικονομολόγους των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Ευρώπης. Σύμφωνα με παλαιότερο άρθρο της Monde, η GoldmanSachs στρατολογούσε στελέχη από το 1985, γεγονός που της έδωσε απευθείας πρόσβαση στα σημαντικότερα κέντρα λήψης αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και ανεξάρτητων κρατών.
Ο Ευρωπαίος πρώην επίτροπος Πίτερ Σάδερλαντ πέρασε από την Κομισιόν στην BP και στη συνέχεια στην Goldman Sachs International, αφού πρώτα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία οικονομικής «διάσωσης» της Ιρλανδίας. Στο Λονδίνο συναντάμε το λόρδο Γρίφιθς, ο οποίος είχε διατελέσει και σύμβουλος της Μάργκαρετ Θάτσερ. Η Γερμανία έχει τον Ότμαρ Ίσινγκ, άλλοτε στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Μπούντεσμπανγκ.
Χαρακτηριστική είναι η προτίμηση της συγκεκριμένης τράπεζας επενδύσεων σε Ευρωπαίους επιτρόπους που σχετίζονται με θέματα ανταγωνισμού και εσωτερικής αγοράς, καθώς μέσω αυτών αποκτά πρόσβαση σε ευαίσθητες πληροφορίες για τις κινήσεις της ΕΕ και θωρακίζεται από ρυθμίσεις και κανονισμούς που θα μπορούσαν να βλάψουν τις δραστηριότητές της. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι η GoldmanSachs προσέγγισε τον Μάριο Μόντι το 1995, όταν ο Μπερλουσκόνι τον προώθησε στη θέση του επιτρόπου εσωτερικής αγοράς και στη συνέχεια τον όρισε επίτροπο ανταγωνισμού.
Ενώ, όμως, μέχρι σήμερα οι άνθρωποι της GoldmanSachs που δρούσαν στο εσωτερικό της ΕΕ κρατούσαν χαμηλό προφίλ σε ό,τι αφορά στις σχέσεις τους με τον αμερικανικό κολοσσό, η πρωθυπουργοποίηση των Μόντι και Παπαδήμου και η «κατάληψη» της ΕΚΤ από τον Ντράγκι φαίνεται να σηματοδοτούν μια ιστορική αλλαγή στρατηγικής: Οι άνθρωποι που κατά το παρελθόν εργάζονταν για λογαριασμό ή συνεργάζονταν με τον αμερικανικό κολοσσό σήμερα αντικαθιστούν δημοκρατικά εκλεγμένους –έστω και πολιτικά απονομι μοποιημένους– πολιτικούς. Από τις σελίδες του βρετανικού Independent
o Στέφεν Φόλεϊ σχολίαζε ότι η αντικατάσταση του Μπερλουσκόνι από τον Μόντι αχρηστεύει τους κανόνες λειτουργίας της δημοκρατίας, εάν δεν αναιρεί την ίδια την έννοια της δημοκρατίας. Αναζητώντας τα βαθύτερα αίτια της εμπλοκής της GoldmanSachs σε αυτή τη διαδικασία, ο Φόλεϊ υποστηρίζει ότι σε περίπτωση που οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας προχωρούσαν σε στάση πληρωμών, η συγκεκριμένη επενδυτική τράπεζα, που διατηρεί ασφάλειες ύψους 2 τρις δολαρίων, δεν θα έβγαινε αλώβητη. Η πολιτική της λιτότητας αλλά και της «διάσωσης» των χωρών αυτών, καταλήγει η βρετανική εφημερίδα, εξυπηρετεί άμεσα τα συμφέροντα της αμερικανικής τράπεζας επενδύσεων. 
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 24/11/2011

Ο Θόδωρος Πάγκαλος, ο Πρίμο Λέβι και το Άουσβιτς

The Press Project ...
Tου Κωνσταντίνου Πουλή

Η πρώτη έκπληξη που περίμενε τον κρατούμενο μόλις έφτανε στο Άουσβιτς ήταν ότι αυτοί που τον γρονθοκοπούσαν και ούρλιαζαν ακατανόητες διαταγές μες στ’ αυτιά του δεν ήταν Ες-Ες, αλλά συγκρατούμενοί του που αντάλλασσαν τη συνεργασία με τον εχθρό με μικρά ή μεγαλύτερα προνόμια, οι διαβόητοι «Κάπος». Ο Πρίμο Λέβι περιγράφει κάποιον που προδίδει τον συνένοχό του σε μια κλοπή και τον αφήνει να μαστιγωθεί, προκειμένου να μπορέσει να θέσει υποψηφιότητα για λαντζέρης. Κάποτε η αμοιβή ήταν λίγο μεγαλύτερη μερίδα φαγητού, ποσότητα κρίσιμη όμως για να μπορέσει κανείς να επιζήσει. Ένας μεγαλοδιευθυντής σημαντικής χημικής βιομηχανίας εξασφαλίζει το προνόμιο να πλένει το καζάνι των Πολωνών εργατών και έτσι κερδίζει μισή καραβάνα σούπας παραπάνω καθημερινά, και φτάνει στο τέλος να αναλάβει καθήκοντα στην επιλογή των «κατάλληλων προς εργασία» κρατουμένων. Ο Λέβι περιγράφει ωμά πως αυτοί που έφτασαν στον πάτο δεν επέστρεψαν για να διηγηθούν τι συνέβη. Η πλειονότητα αυτών που επέζησαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα κατάφεραν χάρη σε προνόμια τέτοιου τύπου. Οι Ναζί ανέθεταν σε Εβραίους από μικροδουλειές, όπως η συλλογή των χρυσών δοντιών και των μαλλιών, μέχρι τη διαχείριση των κρεματορίων. Μάλιστα η αρμόδια «Ειδική Ομάδα», για τελετή μύησης έκαιγε τα πτώματα των προκατόχων της στο ίδιο πόστο. Κατά βάθος, αυτό που ο Λέβι ονομάζει «το δαιμονικότερο έγκλημα του εθνικοσοσιαλισμού» είναι η υπηρεσία που πρόσφεραν στο καθεστώς όλοι αυτοί οι κρατούμενοι που συνεργάστηκαν με τους φονιάδες τους, δημιουργώντας μια γκρίζα ζώνη που θολώνει τα νερά, στερεί από τα θύματα την αθωότητά τους, τα εκφυλίζει και τα διαφθείρει. Ένα τέτοιο καθεστώς δεν θα επέτρεπε ποτέ την αγιοποίησή τους. Φροντίζει ώστε ο θύτης να μπορεί να πει θριαμβευτικά πως είναι άξια της μοίρας τους.

Το σοκ της ανάγνωσης των βιβλίων του Λέβι (με πρώτο το αριστουργηματικό «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος») οφείλεται μεταξύ άλλων και στην παρρησία με την οποία έχει παρουσιάσει τη συνεργασία των κρατουμένων με τον εχθρό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, προσθέτοντας ωστόσο πως όποιος δεν πέρασε από το Λάγκερ δεν μπορεί να κρίνει. Είναι δύσπεπτο το συμπέρασμα πως ποτέ, ακόμη και στην περίπτωση της πιο ακραίας θηριωδίας, όπως είναι το ολοκαύτωμα και ειδικότερα το Άουσβιτς, ποτέ δεν μπορούμε να διακρίνουμε ξεκάθαρα τους θύτες από τα θύματα. Υπάρχει πάντοτε μια γκρίζα ζώνη, μια περιοχή διάχυτης, μολυσματικής συνενοχής. Το επιχείρημα του Λέβι είναι πως παρ’ όλ’ αυτά, όσο κι αν ο ίδιος ή όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν φονιά, ο ίδιος υπήρξε θύμα και όχι φονιάς, και το να συγχέει κανείς τις δύο κατηγορίες σημαίνει ηθική αρρώστια, εστετίστικη εκζήτηση ή σημάδι συνενοχής.

Προφανώς δεν χρειάζεται να μας υπενθυμίσει κανείς ότι δεν ζούμε στο Άουσβιτς και ότι το άλμα προς τη σημερινή εποχή είναι τεράστιο, αλλά το δικαίωμα του παραλληλισμού μάς το δίνει ο ίδιος ο Λέβι, όταν λέει πως το διάστημα που χωρίζει τους θύτες από τα θύματα δεν είναι ποτέ κενό, και πως πρέπει να το γνωρίσουμε όχι μόνο για να προστατευτούμε σε μια ανάλογη δοκιμασία, αλλά «ακόμη και αν απλώς θέλουμε να αντιληφθούμε αυτό που συμβαίνει σε μια μεγάλη βιομηχανική μονάδα». Ο Λέβι δεν είναι μόνο κάποιος που μεταφέρει τη μαρτυρία του Άουσβιτς, όπως ταπεινά αυτοπεριγράφεται, είναι δοκιμιογράφος πρώτης γραμμής, ικανός στοχαστής των ανθρωπίνων. Παρουσιάζοντας το τελευταίο του βιβλίο πριν την αυτοκτονία του το 1987 («Αυτοί που βούλιαξαν κι αυτοί που σώθηκαν») ως κείμενο σκέψης, όχι ανάμνησης, ανοίγει τον δρόμο για να εφαρμόσουμε τα συμπεράσματά του σε πεδία κατά τα λοιπά μη συγκρίσιμα.

Η ιστορική φράση λοιπόν του μισητού αντιπροέδρου, το περίφημο «Τα φάγαμε όλοι μαζί», συνοψίζει τη συνειδητή, συνειδητότατη στρατηγική ενοχοποίησης των θυμάτων, με σκοπό ακριβώς να αμβλύνει την κριτική τους, να τους στερήσει την αθωότητα, και τέλος να ελαφρύνει τη συνείδηση του θύτη. Το νόημα της φράσης είναι πως αγνοείται η διάσταση της τοκογλυφίας και η έμφαση μεταφέρεται στους σπάταλους λαούς, που ζουν πάνω από τις δυνάμεις τους παράγοντας ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Δεν πρόκειται λοιπόν για μάχη ανάμεσα στους λίγους και τους πολλούς, αλλά για μάχη μιας απρόσεκτης, εφηβικής κοινωνίας, με τον κακό εαυτό της. Αρκεί να θυμίσουμε το «We all partied», το ίδιο επιχείρημα μεταφρασμένο ιρλανδιστί, για να αντιληφθούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια ιδιοσυγκρασιακή αμετροέπεια του υπεραυθάδους αντιπροέδρου, αλλά για καλοσχεδιασμένη επικοινωνιακή τρίπλα. Αυτό για το οποίο κατηγορείται ο λαός είναι πως τόλμησε να φάει τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι όπου γίνεται το μεγάλο φαγοπότι. Όταν ο ανθρωπάκος που παρακάλεσε για να διορίσει το παιδί του εξισώνεται με τον απατεώνα που θησαύρισε παίρνοντας μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα και νομοθέτησε το ακαταδίωκτο της κομπίνας του ή το χρυσό αγόρι που φρόντισε να άρει τους ρυθμιστικούς περιορισμούς στην τοκογλυφία, είναι χρήσιμο να θυμίζουμε ότι, πρώτον, πάντα υπάρχει μια γκρίζα ζώνη, ακόμη και στα ειδεχθέστερα εγκλήματα και, δεύτερον, ότι αυτή η γκρίζα ζώνη δεν καταργεί τη διάκριση θύτη και θύματος, όσο και αν το θέλουν οι πραγματικοί υπαίτιοι της καταστροφής. Η εξουσία διαφθείρει με μικροπρονόμια, όπως ο μαφιόζος απαιτεί από τον μυούμενο να βάψει τα χέρια του με αίμα. Ο υδραυλικός και ο γιατρός που δεν κόβουν απόδειξη αποτελούν την παντιέρα της γκρίζας ζώνης που χρησιμεύει για να δειχθεί ότι βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι της συνενοχής για το αδιέξοδο. Ζητούμενο της διαυγούς κρίσης είναι να μπορεί να αντιλαμβάνεται τις συνάφειες, αλλά να μην παραβλέπει τις διαφορές.

Μία προσευχή για τη Δικαιοσύνη ...

Protagon...
του Κώστα Γιαννακίδη
Πριν από μερικούς μήνες ένας άνθρωπος που παρακολουθεί με συνέπεια, αλλά όχι με ευλάβεια, τα εκκλησιαστικά πράγματα με κάλεσε να πάρω απόσταση από την υπόθεση του Βατοπεδίου και να τη δω ως σημείο σε μία ιστορική διαδρομή. Μου εξήγησε ότι αλλιώς αντιλαμβάνεται τον χρόνο το μοναστήρι και αλλιώς το κράτος. Διότι το μοναστήρι, όντως, είναι πάντα καλά. Τα έχει βγάλει πέρα με αυτοκράτορες και σουλτάνους, με σταυροφόρους και στρατούς κατοχής, με διοικητές και πρωθυπουργούς. Και έτσι θα συνεχίσει να πορεύεται στην αιωνιότητα ή μέχρι η αλήθεια να γίνει ισχυρότερη από την πλάνη. Ορθό. Μετά από πέντε αιώνες, γύρω στο μέσον της χιλιετίας μας, η Μονή Βατοπεδίου θα υπάρχει. Δεν μπορείς να ισχυριστείς και το ίδιο για το ελληνικό κράτος. Ιστορικά και νομικά, το κράτος, υφίσταται ως έννοια κάτι λιγότερο από δύο αιώνες. Η Μονή Βατοπεδίου χτίστηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο, ουσιαστικά θεμελιώθηκε μαζί με τον χριστιανισμό. Αν ο ιστορικός χρόνος είναι θάλασσα, το μοναστήρι είναι νησίδα στο μέσον της. Όσο και αν σκεπαστεί από νερό, δεν πρόκειται ποτέ να βυθιστεί. Όσο και αν ο άνεμος δυναμώνει την πνοή του, το ράσο του καλόγερου δεν θα σκιστεί.
Την Τετάρτη, ο ηγούμενος Εφραίμ απολογήθηκε και αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Η ανακρίτρια Ειρήνη Καλού ζήτησε την προφυλάκιση του. Σημειώθηκε, όμως, εισαγγελική διαφωνία και ο ηγούμενος αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση 200.000 ευρώ και υποχρέωση εμφάνισης στο αστυνομικό τμήμα δύο φορές το μήνα.
Τίποτα από όλα αυτά δεν αποτελεί πρόβλημα. Τα λεφτά υπάρχουν, ενώ το πιθανότερο είναι πως το αστυνομικό τμήμα των Καρυών θα εμφανίζεται, ως εκ θαύματος, στο προαύλιο της μονής δύο φορές το μήνα. Το πρόβλημα θα αρχίσει να παρουσιάζεται σταδιακά, σαν δάκρυ σε εικόνα της Θεοτόκου, αν όντως υπάρχουν δικαστικοί λειτουργοί που δεν συγκινούνται από τους ασπασμούς του Πούτιν, τα πρωτοσέλιδα και τις εκπομπές που συντονίζει η Χάρη Της. Βέβαια όλοι ξέρουμε πού βρίσκεται η άκρη του κουβαριού. Όταν ένα ολόκληρο σύστημα έχει συνομολογήσει σιωπηρώς, υπογείως και απολύτως ξεδιάντροπα την εκκαθάριση της υπόθεσης, είναι απίθανο ο πέλεκυς και η μομφή να πέσουν πάνω στο μοναστήρι. Όμως η στάση της ανακρίτριας δημιουργεί μία ενδιαφέρουσα υπόθεση που αξίζει να παρακολουθήσουμε. Πόσο αποτελεσματική είναι η βούληση της Δικαιοσύνης απέναντι στις προθέσεις των ισχυρών του συστήματος και του Τύπου; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει μία έρευνα ή μία δίωξη που δεν επιθυμεί κανένας αρμός των μηχανισμών εξουσίας; Το μοναστήρι, βέβαια, θα συνεχίσει να είναι καλά. Αλλά η Δικαιοσύνη έχει μία σπάνια ευκαιρία για να υπενθυμίσει προς όλους την ουσία της δημοκρατίας. Αμήν.

Ο προϋπολογισμός του 2012 για την εκπαίδευση: Ξεγυμνώνουν την παιδεία και τους εκπαιδευτικούς....

Η Αυγή online...

Του Χρήστου Κάτσικα
Σε νέα δραματική μείωση των δαπανών για την παιδεία προχωρά το μαύρο μέτωπο της τρικομματικής συμμαχίας (ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. - ΛΑΟΣ) με το σχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2012. Mε τις «ευχές» του ΣEB και των τραπεζιτών, υπό τις ενθουσιώδεις ιαχές των πάσης φύσεως διατεταγμένων πολιτικών, δημοσιογράφων και οικονομολόγων, με τη σφραγίδα της Γερμανίας και των λοιπών ιμπεριαλιστών, η κυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου, χωρίς περιστροφές, με ωμή τεχνοκρατική γλώσσα, ξεγυμνώνει, ουσιαστικά και τυπικά τη σχολική και την ανώτατη εκπαίδευση.
Στο Προσχέδιο Κρατικού Προϋπολογισμού 2012 που κατατέθηκε στη Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής επισημαίνεται ότι «σημαντικές εξοικονομήσεις αναμένονται να επέλθουν από προγραμματιζόμενες συγχωνεύσεις υπηρεσιών και φορέων με δράσεις όπως:
- Νέος εκπαιδευτικός χάρτης της χώρας, με συγχωνεύσεις σχολείων, ΑΕΙ, ΤΕΙ κ.λπ.,
- Επαναξιολόγηση των αντικειμένων και συγχώνευση φορέων με επικαλυπτόμενες αρμοδιότητες και φορέων που υπολειτουργούν.
Οι δράσεις αυτές, θα επιφέρουν περαιτέρω εξοικονομήσεις σε κατηγορίες δαπανών όπως αποδοχές, μισθώματα κτηρίων, λειτουργικές δαπάνες, προμήθειες και επιχορηγήσεις. Επιπλέον, οι δαπάνες για επιχορηγήσεις φορέων το 2012 εκτιμάται ότι θα μειωθούν κατά 8 εκατ. ευρώ».
Νέα δραματική μείωση των δαπανών για την Παιδεία
Την ίδια ώρα που, σύμφωνα με τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2012 το 71,1% των κρατικών δαπανών (120,9 δισ. ευρώ) πηγαίνουν στους τόκους, τα χρεωλύσια και την ενίσχυση των τραπεζών, μόλις το 11,4% των δαπανών(19,4 δισ.) αφορούν μισθούς και συντάξεις του δημοσίου και 10.1% (17,1 δισ.) υγεία, παιδεία, ασφαλιστικά ταμεία, συγκοινωνίες.
Την ίδια ώρα που προβλέπεται αύξηση των δαπανών για το ΝΑΤΟ (κατά 16,8%), για εξοπλιστικά προγράμματα (κατά 67%) και για τις δυνάμεις καταστολής (κατά 4,4%) οι δαπάνες για την παιδείας κατρακυλούν στο 2,75% στο ΑΕΠ ή 3,39% στις δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού, που είναι το χαμηλότερο ποσοστό των τελευταίων δεκαετιών, σε απόλυτες τιμές μεταφράζεται σε μείωση 1,2 δισ. περίπου σε σχέση με το 2009.
Πιο συγκεκριμένα για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ο προϋπολογισμός του 2012 προβλέπει 1.747.780.000 ευρώ και είναι μειωμένος κατά 143.280.528 ευρώ σε σχέση με τον προϋπολογισμό του 2011 που ήταν ήδη σημαντικός πετσοκομμένος σε σχέση με το 2010. Χαρακτηριστικό είναι ότι από τα κονδύλια που προϋπολογίζονται για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση τα 1.744.915.000 ευρώ αφορούν μισθούς και συντάξεις. Και αυτό το ποσό είναι μειωμένο από τον περσινό προϋπολογισμό κατά 128.974.757 ευρώ, πράγμα που αντανακλά στις νέες μειωμένες αποδοχές των εκπαιδευτικών αλλά και σε λιγότερες προσλήψεις εκπαιδευτικών.
Τεράστια μείωση, όμως, εμφανίζεται και στις λειτουργικές δαπάνες για την πρωτοβάθμια που για το 2012 είναι 2,9 εκατ. ευρώ, από 17,2 εκατ. ευρώ στον περσινό προϋπολογισμό.
Παράλληλα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση προβλέπονται συνολικά 2.191.659.000 ευρώ, από 2.404.218.332 πέρσι. Από αυτά, για μισθούς και συντάξεις πάνε τα 2.176.465.000 ευρώ (λιγότερα κατά 191.744.158 ευρώ σε σχέση με πέρσι) και για λειτουργικές δαπάνες πάνε τα 15.194.000 ευρώ, από 36.009.174 ευρώ πέρσι.
Μεγάλη είναι και η μείωση στα ΤΕΙ όπου φέτος προβλέπονται 289.989.000 ευρώ από 353.280.431 ευρώ το 2011.
Αντίστοιχη μείωση υπάρχει και στα πανεπιστήμια για τα οποία προβλέπονται 869.056.000 ευρώ, από 890.431.510 το 2011.
Αρκεί να θυμηθεί κανείς την αδυναμία λειτουργίας από τις περσινές περικοπές πολλών Πανεπιστημίων και ΤΕΙ για να καταλάβει τι θα γίνει το 2012 με το νέο ψαλίδισμα.

Υποχρηματοδότηση και αποκέντρωση

Είναι φανερό ότι η επιχείρηση υποχρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης είναι δεμένη με ένα νήμα με την επιχείρηση «αποκέντρωση της εκπαίδευσης». Η χημεία τους λιπαίνει το έδαφος για την ιδιωτικοποίηση και το μοντέλο του ευέλικτου, «αποκεντρωμένου» σχολείου της αγοράς.
Άμεσος στόχος, που αποκρύπτεται επιμελώς, είναι η εξεύρεση πόρων για την εκπαίδευση έξω από τον προϋπολογισμό του κράτους. Τι σημαίνει όμως πρακτικά αυτό; Με δεδομένο το ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού για την εκπαίδευση, πώς θα καταφέρουν οι δήμοι ή οι νομαρχίες να ανταποκριθούν στις χρηματοδοτικές ανάγκες; Είναι σαφές ότι οι Δήμοι θα αναζητήσουν πόρους από ιδιωτικές επιχειρήσεις - χορηγούς, από νέους δημοτικούς φόρους και από εισφορές γονέων, καθώς η τοπική αυτοδιοίκηση έχει τη δυνατότητα να καθορίσει ανταποδοτικά τέλη για τη λειτουργία των σχολείων της περιοχής της. Αυτή, βεβαίως είναι μια μέθοδος μετακύλησης του κόστους λειτουργίας του σχολείου για μια ακόμη φορά στον οικογενειακό προϋπολογισμό ο οποίος ήδη στενάζει.
Είναι φανερό, ότι κάτω από το βάρος των λειτουργικών εξόδων, που βέβαια και σήμερα υπάρχουν, οι διάφοροι «τοπικοί παράγοντες» θα οδηγήσουν ένα μεγάλο αριθμό σχολικών μονάδων σε αφανισμό. Θα επιχειρείται η συγκέντρωση των μαθητών σε όσο το δυνατό πιο μεγάλα τμήματα, ενώ σε κάποια φάση όταν ο κίνδυνος του κλεισίματος των σχολείων αυτών θα είναι εμφανής, θα επιβάλλονται και τα λεγόμενα ανταποδοτικά τέλη, ως αναγκαία προϋπόθεση για τη λειτουργία τους.
Στο πλαίσιο της αποκέντρωσης είναι προφανές ότι ο εκπαιδευτικός καλείται να έχει ένα νέο ρόλο και κυρίως αυτοί που ασκούν διοίκηση. Στην ουσία θα μετατραπούν σε μάνατζερ - διαχειριστές που θα είναι υποχρεωμένοι ν΄ αναζητούν πηγές χρηματοδότησης για τη λειτουργία του σχολείου. Αυτό ήδη είναι φανερό από το σχέδιο νόμου του υπουργείου Παιδείας «Οργάνωση των Περιφερειακών Υπηρεσιών Διοίκησης της Εκπαίδευσης - Πρώτα ο μαθητής - Πρώτα η σχολική μονάδα - Νέα Διοίκηση για το Νέο Σχολείο».

Τα αποσιωπητικά του κ. Παγκάλου...

kathimerini.gr...
Tου Παντελη Μπουκαλα
Δηλαδή τι; Να επιστρατεύσουμε τώρα όλο τον κομφορμισμό, όλες τις συμβάσεις, κι από πάνω όλη μας την ψυχραιμία, για να απαντήσουμε στα σοβαρά στον κ. Πάγκαλο, αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, αν δεν απατώμαι; Και εκεί που η αυτού εξοχότης εξαπολύει στα γαλλικά, «ολογράφως» και ανενδοιάστως, τους χαρακτηρισμούς του κατά των Ελλήνων, να τον λογοκρίνουμε εμείς οι ανθυποουτιδανοί και να βάλουμε αποσιωπητικά, για να μην προκληθεί η δημοσία αιδώς; ΄Η να δώσουμε βάση σε όσα λέει κάθε φορά, σαν μπαλωματής αμπάλωτων, ότι δηλαδή παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις του, ότι άλλα ήθελε να πει, άλλα ξέφυγαν όμως από την αυτολατρευόμενη γλώσσα του; Το φιλμάκι ωστόσο κυκλοφορεί ήδη στο Διαδίκτυο. Κι ακόμα κι ένας άνθρωπος με παγκαλική ωμότητα θα δυσκολευόταν να το διαψεύσει πλήρως. Ο αυθέντης μας λοιπόν, που τα γαλλικά τα ξέρει καλά μιας και έζησε εις Παρισίους, δήλωσε σε κανάλι σοβαρό ότι οι διαμαρτυρόμενοι Ελληνες «είναι ένα μείγμα από κομμουνιστές, φασίστες και cons». Κατά τα λεξικά, τους μεταφραστές και όποιον έκανε μια βδομάδα έστω στο Παρίσι, η λέξη σημαίνει «ζώα» στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη σημαίνει - χμ, να βάλουμε αποσιωπητικά τώρα; Και να φερθούμε εμείς λιγότερο αντισυμβατικά από τον αντιπρόεδρο; Εστω. Ας βάλουμε αποσιωπητικά, αν και τους λόγους των Μεγάλων πρέπει να τους διασώζουμε όπως ακριβώς ειπώθηκαν, για να τους παραδίδουμε άθικτους στην αιωνιότητα, σαν κειμήλια ευθυκρισίας. Ας κουτσουρέψουμε τον αφορισμό του κ. Πάγκαλου, την ψυχιατρική γνωμάτευσή του για τον λαό με τον οποίο, δυστυχώς γι’ αυτόν, βρέθηκε να συνυπάρχει, κι ας βάλουμε αποσιωπητικά σε μια λέξη που τη χρησιμοποιούμε βέβαια όλοι μας και καθ’ εκάστην, και η οποία είναι και η πρώτη που μαθαίνουν οι ξένοι μας, αποκτά όμως άλλο βάρος, άλλο νόημα, άλλη οξύτητα όταν την εξαπολύει ολόκληρος αντιπρόεδρος για να χαρακτηρίσει είτε τους αναγανακτισμένους εν γένει, είτε όσους θέλουν επιστροφή στη δραχμή. Αν ανακαλέσουμε άλλωστε στη μνήμη μας όσα κατά καιρούς έχει πει, αυτή είναι η γνώμη του για όσους τολμούν να έχουν αντίθετη άποψη από τη δική του για οποιοδήποτε ζήτημα· ακόμα και για το αν είναι μέρα ή νύχτα.
Είναι πάντως να απορεί κανείς. Ενας άνθρωπος με τόσο σοφή κρίση, ένας πολιτικός που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, όπως λέει όταν καθρεφτίζεται πάνω στο αγαπημένο του γυαλί της τηλεόρασης, πώς ανέχεται χρόνια τώρα να συγκυβερνάει έναν λαό τόσο χαμηλής στάθμης, να ανακατεύεται δηλαδή με τα πίτουρα; Γιατί χαλάει τη ζαχαρένια του προσπαθώντας να βάλει μυαλό σε ξύλα απελέκητα που η μόνη χρησιμότητά τους είναι να καίγονται στα «τζάκια» των διαφόρων Παγκάλων, των εκ κληρονομίας «επωνύμων» της χώρας; Ας το ξανασκεφτεί ο εκλαμπρότατος, ακούγοντας την ώρα της περισυλλογής του το τραγούδι που έκανε διάσημο τον Γιάννη Μηλιώκα.

Παγωνιά Δεκεμβρίου ...



βλέμμα...
Παγωμένοι, ακίνητοι σχεδόν, παρακολουθούν οι Ελληνες τις εξελίξεις εντός και εκτός συνόρων. Εχουν υποστεί αλλεπάλληλα σοκ, μειώσεις εισοδήματος, φορολογικές επιδρομές, περικοπές ασφαλιστικών παροχών, πολλοί έχουν χάσει τις δουλειές τους. Μέσα σε ενάμιση χρόνο είδαν τις ζωές τους να ανατρέπονται. Αιφνιδιάστηκαν, διαμαρτυρήθηκαν, αγανάκτησαν, ανασυντάχθηκαν. Είδαν έναν πρωθυπουργό πλειοψηφίας να αποχωρεί ταπεινωμένος από τον διεθνή παράγοντα, είδαν έναν τεχνοκράτη να ηγείται μιας τρικομματικής κυβέρνησης. Και βλέπουν μεγάλες χώρες και κραταιές οικονομίες της ευρωζώνης να κλονίζονται, βλέπουν το ίδιο το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση να δοκιμάζονται μέσα σε μια πρωτοφανή οικονομική και πολιτική κρίση.
Η παγωνιά δεν είναι μόνο εγχώρια. Αυτό το αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι Ελληνες. Η γνώση αυτή τους βοηθά να αποτινάξουν την άδικη ενοχοποίηση που υπέστησαν, ως μαύρα πρόβατα της Ευρώπης, αλλά δεν τους βοηθά ιδιαιτέρως να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα διαβίωσης. Επιπλέον η κατανόηση ότι η κρίση είναι βαθιά, δομική, και θα διαρκέσει, διαμορφώνει έναν ιδιαίτερο ψυχισμό, που εκδηλώνεται με ποικίλους και αντινομικούς τρόπους. Το πιο ουσιαστικό χαρακτηριστικό αυτής της ψυχικής συμπεριφοράς είναι η μόνιμη κατάσταση άγχους για το άγνωστο βραχύ μέλλον: τα αλλεπάλληλα σοκ έχουν διαλύσει τις σταθερές του βίου, άρα και τις σταθερές του ορθολογικού σχεδιασμού, της βούλησης και των αποφάσεων. Οι διαρκείς ανατροπές των υλικών συνθηκών υπονομεύουν τις ψυχικές και νοητικές σταθερές. Η αποκτηθείσα πείρα προ κρίσεως λίγο ή καθόλου μπορεί να βοηθήσει στην λυσιτελή αντιμετώπιση εκτάκτων φαινομένων.
Το άγχος τείνει να καταστεί η νέα σταθερά. Ενας άγχος μόνιμο, βαθύ, υπαρξιακό, που μεταπίπτει σε αγωνία, Angst, σε φόβο για το μέλλον, που παίρνει διαστάσεις απόγνωσης, απελπισίας. Κατά τούτο, η παγωνιά του Δεκέμβρη 2011, το παρόν ζάρωμα και η απόσυρση στο ραγισμένο καβούκι, έχει άλλους χαρακτήρες από την κρυάδα και το μούδιασμα που διαπιστώναμε στην αρχή του περασμένου καλοκαιριού, λίγο πριν από την πολύχρωμη έκρηξη των Αγανακτισμένων. Τότε εκδιπλώθηκε σαν αγανάκτηση, και εν μέρει σαν οργή, σαν εκτίναξη του συμπιεσμένου ελατηρίου· τώρα εκδηλώνεται σαν συνεχής συσπείρωση του παγωμένου και απεγνωσμένου, ο οποίος συνειδητοποιεί οδυνηρά ότι οι ορατές διέξοδοι λιγοστεύουν ή και εκλείπουν, ότι η κρίση θα μείνει και θα σημαδέψει τις ζωές, ότι κανείς δεν θα μείνει ανέπαφος ή ίδιος.
Τούτη η νέα επίγνωση περί κρίσεως μπορεί να εκβάλλει προς δύο οδούς, εκ των οποίων η μία δεν αποκλείει την άλλη: προς ανασύνταξη και μετασχηματισμό, αφενός, δηλαδή προς μια διαδικασία μακρά, επίπονη μα δημιουργική· αλλά και προς νέα εκτίναξη του μαζεμένου ελατηρίου, προς μια έκρηξη των απεγνωσμένων, όσων θα έχουν συμπιεστεί πέραν του ορίου σύνθλιψης. Ο Δεκέμβριος των ευρωπαϊκών εξελίξεων και των μαγκωμένων εορτών θα συνεχίσει με αναμονή, με άγχος, με παγωνιά.
φωτ.: Ελισάβετ Μωράκη

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

ΙΔΟΥ Ο ΚΑΨΗΣ!

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ...

Σήμερα θα παραθέσω μόνο λίγα, ελάχιστα αποσπάσματα από την αρθρογραφία στο «ΒΗΜΑ» του νέου υπουργού Επικρατείας και κυβερνητικού εκπροσώπου, Παντελή Καψή. Πρόκειται για κάποια άρθρα του από τον Ιούνιο έως και την παραμονή της υπουργοποίησής του. Ο άνθρωπος αυτός έχει ξεπεράσει τον Βενιζέλο, τον Παπανδρέου, τη Μέρκελ, το ΔΝΤ. Ο άνθρωπος αυτός, γράφοντας σε μία καθεστωτική φυλλάδα δεν άφησε όρθιο τίποτα. Ούτε εργασιακά δικαιώματα, ούτε το δικαίωμα στη λαϊκή αντίδραση, ούτε καν το δικαίωμα στην εθνική κυριαρχία. Ένα διαρκές λιβανιστήρι στον Γιώργο Παπανδρέου, στον Ευάγγελο Βενιζέλο και εσχάτως στο Λουκά Παπαδήμο είναι τα άρθρα του. Μια επίδειξη ειρωνείας απέναντι στα κόμματα που διαφωνούσαν και στους πολίτες που αντιδρούν στο Μνημόνιο ή αντέδρασαν ακόμη και στην Κερατέα. Μετέτρεψε τη διαστρέβλωση των γεγονότων και της πραγματικότητας σε Τέχνη! Παιδί του Γκέμπελς και αυτό, λάσπωσε όποιον αντιστάθηκε. Σήμερα, επιτέλους αναγνωρίσθηκαν οι προσπάθειές του. Τιμήθηκε με το μετάλλιο του ηρωικού προπαγανδιστή και μια υπουργική θέση.
Όμως, σε μία «μεταβατική κυβέρνηση» όπως υποτίθεται ότι θα ήταν αυτή του Παπαδήμου, το ευαίσθητο πόστο του κυβερνητικού εκπροσώπου λογικά αναλαμβάνει ένας μετριοπαθής άνθρωπος που θεωρείται κοινά αποδεκτός. Οδηγούμαστε σε εκλογές ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ και η απόσταση από τα κομματικά πράγματα είναι καθήκον μιας «μεταβατικής κυβέρνησης». Ο διορισμός του Παντελή Καψή, ακυρώνει και επισήμως την ημερομηνία της 19ης Φεβρουαρίου ως ημέρας εκλογών. Φοβάμαι ότι ακυρώνει γενικά το θέμα των εκλογών. Αν ο φόβος μου αποδειχθεί πραγματικός, τότε το σίγουρο είναι ότι ο κ. Σαμαράς δεν υποτάχθηκε μόνο στο θέμα της υπογραφής, αλλά γενικώς, στα πάντα, σε όλες τις απαιτήσεις των Βρυξελλών. Έδωσε συναίνεση – λευκή επιταγή. Η σύγκρουση πλέον γίνεται άμεσο καθήκον μας. Ο λόγος του κ. Καψή, ο διορισμός του και η αποδοχή του από τη Ν.Δ., δείχνουν ξεκάθαρα ότι τα περί «μεταβατικής κυβέρνησης» ήταν ένα υπνωτικό που δυστυχώς μας έπιασε για τα καλά. Ή ξυπνάμε ή ψοφάμε!
Ιδού ο εκπρόσωπος! Θαυμάστε τον:

Για τις αντιδράσεις σχετικά με το χαράτσι της ΔΕΗ (26/11)

«Από την μια πλευρά κατηγορούμε το κράτος και λοιδορούμε το πολιτικό μας σύστημα για την αδυναμία του να επιτελέσει τον βασικό του ρόλο την προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών με την ευρύτερη δυνατή έννοια. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, υπονομεύουμε εμείς οι ίδιοι το κράτος, διεκδικούμε με τον πιο επιθετικό τρόπο, ο καθένας από την δική του σκοπιά και το στενό του συμφέρον, το δικαίωμα να επιβληθούμε στο κράτος και να το καταστήσουμε υποχείριό μας. (…)
Με την ίδια έννοια όμως δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί για τον ρόλο των κάθε λογής ακτιβιστών- από τη ΔΕΗ ως τους «Δεν πληρώνω»- που στο όνομα μιας υπαρκτής ή εικαζόμενης αδικίας διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να παραβιάζουν το νόμο. Πώς είναι δυνατόν να απαιτείς ισονομία και δικαιοσύνη και να εξαιρείς τον εαυτό σου; Ακόμα χειρότερα: πώς ζητάς από το κράτος να προστατέψει τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες όταν εσύ πρώτος βοηθάς στο ξεχαρβάλωμά του;»
Προβοκάτορας μέχρι το μεδούλι. Άξιος ο νέος μισθός του.

Για την …. «ψυχή του ΠΑΣΟΚ» (22/11)

«Πριν φροντίσουν το σώμα θα πρέπει να φροντίσουν την ψυχή του ΠΑΣΟΚ. Ικανά στελέχη να αναλάβουν την ηγεσία του πιθανότατα θα βρεθούν- μάλλον υπερπροσφορά υπάρχει παρά έλλειψη. Ποιου ΠΑΣΟΚ όμως; (…) Το σίγουρο είναι ότι το παλαιό ΠΑΣΟΚ έχει πεθάνει. (…) Για το ΠΑΣΟΚ και βέβαια και για τη χώρα η καλύτερη και ίσως η μόνη λύση σήμερα ακούει στο όνομα Παπαδήμος. Αντί να μπουν σε διαδικασίες εσωστρέφειας το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να εργαστούν για την επιτυχία της κυβέρνησης συνεργασίας. Στο κάτω-κάτω τη δική τους πολιτική εφαρμόζει. Για τα υπόλοιπα υπάρχει χρόνος!»
Ο Καψής μικρός ήταν παπαδάκι. Διαφορετικά δεν εξηγείται τόσο πετυχημένο λιβάνισμα.

Για τα αποτελέσματα της λιτότητας (17/11)

«Γιατί η λιτότητα κάνει τόσο κακό στην Ελλάδα όχι όμως στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία; Και τελικά φταίει το μνημόνιο -όπως με απόλυτη σιγουριά μας διαβεβαιώνουν οι αναλυτές από τα πρωινάδικα ως τα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων- ή τελικά η εικόνα είναι πιο σύνθετη; (…) οι ευθύνες βαρύνουν κατά κύριο λόγο τα κόμματα, βαρύνουν όμως επίσης συνδικαλιστικές ηγεσίες και βέβαια συνδέονται άμεσα με κοινωνικές συμπεριφορές συγκεκριμένων ομάδων που θίγονται. (…) Έχει ωστόσο μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ότι η λύση δεν βρίσκεται στα άστρα, όπως είπε και ο κ. Παπαδήμος αλλά στα χέρια μας. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να βρεθούμε κάποια στιγμή χωρίς βαρβάρους και ο κατήφορος να συνεχίζεται!»
Για τον Καψή, δηλαδή, η κυβέρνηση, οι υπουργοί της, η λανθασμένη οικονομική πολιτική ΔΕ ΦΕΡΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ! Φταίνε τα … κόμματα γενικώς και αορίστως, οι συνδικαλιστές και οι συμπεριφορές πολιτών και εργαζομένων!

Ο Άγιος Παπαδήμος (11/11)

«Χρειάστηκαν πάνω από τρία εικοσιτετράωρα, ατέλειωτες διαπραγματεύσεις και μια πολιτική κρίση που οδήγησε στον πλήρη εξευτελισμό των διαδικασιών για να καταλήξουν οι πολιτικοί αρχηγοί στο αυτονόητο, την επιλογή του κ. Παπαδήμου για τη θέση του πρωθυπουργού. Αν είχε ερωτηθεί ένας απλός πολίτης, ο οποίος θα ήθελε βέβαια να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, θα χρειαζόταν ασφαλώς λίγα λεπτά της ώρας για να καταλήξει στην ίδια απόφαση. Ο κατάλληλος άνθρωπος για την κατάλληλη θέση. Όμως το πολιτικό μας σύστημα έχει από καιρό πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική. (…)Το μεγάλο της πλεονέκτημα (σ.σ.: της κυβέρνησης Παπαδήμου εννοεί) βέβαια είναι ο ίδιος ο κ. Παπαδήμος. Δεν είναι μόνο το διεθνές του κύρος που θα βοηθήσει στις διαπραγματεύσεις. Είναι πολύ περισσότερο ότι είναι ένας πρωθυπουργός με ολοκληρωμένη άποψη για την οικονομική πολιτική και δεν θα περιοριστεί απλώς σε έναν δοτό κατάλογο μέτρων αλλά θα επιμείνει σε μια συνολική λύση με στόχο όχι μόνο τα δημοσιονομικά αλλά και την ανάπτυξη. (…).Ο κ. Παπαδήμος, σαν τεχνοκράτης, θα λέει – επιτέλους – τα πράγματα με το όνομά τους. Κι είναι βέβαιο ότι στα κανάλια θα περάσει αρχικά έναν μήνα του μέλιτος. Ο αρνητικός τρόπος, ωστόσο, με τον οποίο προβάλλονται όλες οι ειδήσεις μπορεί τελικώς να καταστρέψει και την πιο πετυχημένη διακυβέρνηση.
Στη νέα του θέση με άλλα λόγια, εκτός από επιτυχημένος τεχνοκράτης ο κ. Παπαδήμος θα πρέπει να αποδειχθεί και αποτελεσματικός πολιτικός. Αν πετύχει, και κυρίως αν καταφέρει να εκτονώσει την κοινωνική ένταση, δεν θα υπάρχει κανένας λόγος να μην εξαντλήσει την τετραετία!»

Μα γιατί μόνο 4 χρόνια κ. Καψή μας; Τσιγγουνιές θα κάνουμε στις διορισμένες κυβερνήσεις; 14 χρόνια να μείνει ο κ. Παπαδήμος. Έτσι γίνεται σε όλες τις Χούντες. Βλέπουμε και κάνουμε. Μην τον αγχώσουμε και δεν παίξει καλά το ρόλο του στ’ αφεντικά του, όπως κι εσείς στα δικά σας!

Ο Γιώργος δικαιώνεται! (9/11)

«Μήπως διαβάζουμε ανάποδα την πραγματικότητα; Μήπως τελικά η κίνηση του Γ. Παπανδρέου για την προκήρυξη δημοψηφίσματος δικαιώνεται από τα πράγματα; Τις τελευταίες ημέρες έχει αρχίσει και αναπτύσσεται μια τέτοια επιχειρηματολογία.»
Άνευ σχολίου! Ο παραλογισμός νιώθει τα πόδια του να τρέμουν.

Για το κούρεμα (31/10)

«Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε στην εποχή του παραλόγου. Τόσους μήνες ο ένας μετά τον άλλο οι αυτόκλητοι μπουρλοτιέρηδες του δημόσιου βίου ζητούσαν να αρνηθούμε να πληρώσουμε τα χρέη μας και να πούμε όχι στην κατοχική λιτότητα. Κι όταν αυτό επιτυγχάνεται έστω και κατά 50%, αντιμετωπίζεται περίπου σαν εθνική καταστροφή».
Ούτε ο Πινοσέτ δε θα τα έλεγε τόσο όμορφα.

Ο υπέροχος κ. Βενιζέλος (22/6)

«Αν ο νέος υπουργός των οικονομικών κ. Ε. Βενιζέλος έδινε χθες εξετάσεις στη Βουλή τότε ασφαλώς τις πέρασε πανηγυρικά. Όχι φυσικά γιατί εισηγήθηκε μια διαφορετική οικονομική πολιτική. Το αντίθετο. Αλλά γιατί για πρώτη φορά με τρόπο ολοκληρωμένο έβαλε τα πραγματικά πολιτικά διλήμματα που έχει μπροστά του ο τόπος».
Πού να φανταζόταν ότι θα ερχόταν ο ακόμη καλύτερος Παπαδήμος και θα πήγαινε τσάμπα τόσο γλείψιμο…

Η αγάπη του Καψή για τους Αγανακτισμένους της πλατείας

(11/9)
«Στην πλατεία Συντάγματος, προτού οι «Αγανακτισμένοι» ξεκινήσουν τις διακοπές τους, κυκλοφορούσαν κάποιοι γραφικοί τύποι με αυτοσχέδιες κρεμάλες, αφίσες με ελικόπτερα που απογειώνονταν από τη στέγη της Βουλής και συνθήματα του τύπου «οι προδότες στο Γουδί». Αδίκως η κυβέρνηση τους πήρε στα σοβαρά και τους άφησε για εβδομάδες να κακοποιούν το κέντρο της πόλης. Το παράδειγμά τους ακολούθησε τελευταία ο πρόεδρος του ΣΥΝ κ. Αλ. Τσίπρας, επισείοντας αυτός τον κίνδυνο Ειδικού Δικαστηρίου για τα μέλη της κυβέρνησης που θα «ξεπουλήσουν» τον εθνικό μας πλούτο. Αέρας κοπανιστός. Γιατί βέβαια αν ακολουθηθούν διαφανείς διαδικασίες και αν επιτευχθεί ο στόχος της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων οι ιδιωτικοποιήσεις θα υπηρετήσουν με τον καλύτερο τρόπο το δημόσιο συμφέρον.»
(12/6)
«Ποιος είπε ότι η πλατεία δεν βγάζει προτάσεις; Και προτάσεις υπάρχουν και ανοικτή επιστολή στον Πρωθυπουργό με ολοκληρωμένη «λύση» για τα οικονομικά μας εστάλη. Εντάξει, δεν την υπογράφουν όλοι, ένας εκ των καθηγητών που μίλησε στην ανοικτή συζήτηση για το χρέος και το μνημόνιο πήρε την πρωτοβουλία, ο κ. Γ. Βαρουφάκης. Με δυο λόγια, αυτό που προτείνει είναι να κατέβει ο Πρωθυπουργός στην πλατεία με το ποδήλατό του και αφού βέβαια υποστεί- λέει- ένα αρχικό γιουχάισμα, θα μπορέσει να ανακοινώσει στους συγκεντρωμένους ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε πίσω τη χαμένη μας αξιοπρέπεια: στο εξής δεν πρόκειται να πάρουμε ούτε ένα ευρώ δάνειο αν η Ευρώπη δεν λογικευτεί στις απαιτήσεις της.»
(29/6)
«Τι άλλο θα πρέπει να γίνει για να πούμε «φτάνει πια»; Πόσες εβδομάδες θα πρέπει να παρακολουθούμε το κέντρο της Αθήνας να γίνεται πεδίο μάχης; Τι άλλο έχει μείνει από την Πλατεία Συντάγματος για να καταστραφεί από τους κουκουλοφόρους με τα σφυριά; Και πόσες ακόμα τέτοιες εικόνες σε ζωντανή μετάδοση σε ολόκληρο τον κόσμο χρειάζεται ο τουρισμός μας για να χάσει και φέτος το τρένο;
Ήταν ωραίο όσο κράτησε. Σήμερα που τελειώνει η ψήφιση και του εφαρμοστικού νόμου για το μεσοπρόθεσμο θα πρέπει οι ίδιοι οι αγανακτισμένοι να καταλάβουν ότι οι ειρηνικές εκδηλώσεις τους γίνονται το πρόσχημα για την ανεξέλεγκτη βία που παρακολουθούμε από τις οθόνες μας. Θα το καταλαβαίνουν και από την όλο και πιο μικρή συμμετοχή των πολιτών στις διαμαρτυρίες. Αυτών των πολιτών που αυθόρμητα και έξω από κόμματα πήραν μαζικά μέρος στις πρώτες διαδηλώσεις. Είναι καιρός να αποφασίσουν μόνοι τους τι θα κάνουν.
Διαμαρτυρόμαστε όλο το χρόνο για την κατάσταση που επικρατεί στο κέντρο, για τις εικόνες της εγκατάλειψης και της φθοράς. Όμως εμείς οι ίδιοι -οι καλοπροαίρετοι πολίτες μεταξύ των «αγανακτισμένων»- δίνουμε σήμερα το τελικό χτύπημα προκαλώντας τεράστιες ζημιές στους επαγγελματίες που έχουν απομείνει και αγωνίζονται να επιβιώσουν.»

Αυτός είναι ο κ. Παντελής Καψής! Ένας πραγματικά πιστός υπηρέτης του καθεστώτος που κάθε μέρα από την εφημερίδα το «ΒΗΜΑ» προσπαθούσε να σακατέψει μυαλά, να προσβάλει συνειδήσεις, να στηρίξει το ξεπούλημα της χώρας. Εδώ υπάρχει ένα ελάχιστο δείγμα γραφής. Στο αρχείο της εφημερίδας «ΒΗΜΑ» η φρίκη με την υπογραφή «Παντελής Καψής» δεν έχει όρια. Ο Φασισμός έχει διευρύνει κατά πολύ τα όριά του. Μετά τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη και τον Ροντούλη, τώρα ένας ακόμη δηλωμένος ακραίος αντιδημοκράτης πήρε υπουργείο. Να τον χαιρόμαστε!

Δε θέλει να πειστεί....

Ελληνοφρένεια ...
«Θέλω να με πείσει η Αριστερά, να την ψηφίσω. Δεν με πείθει. Θέλω να προσπαθήσει να με πείσει. Εγώ είμαι έτοιμος να την ακούσω, αλλά…», μου έλεγε φίλος, χτες το πρωί, με ελαφριά δόση απόγνωσης. Δεν του απάντησα, γιατί βιαζόμουνα.

Αλλά αν του απαντούσα, θα του έλεγα περίπου τα εξής: Δεν φτάνει να θες να πειστείς, από κάποιον, αλλά να είσαι και έτοιμος να πειστείς. Να έχεις ανοιχτά αυτιά, μάτια, και νου , να ακούσεις αυτά που σου λένε, χωρίς την τσίχλα στο μυαλό.
Θα του έλεγα επίσης, ότι δεν ξέρω αν έχει νόημα να σε πείσει κάποιος. Αν δεν έχεις πειστεί, από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, τι περιμένεις και από ποιόν;

Θα του επεσήμανα, ότι αυτά που λέει η Αριστερά, κυρίως η παραδοσιακή αριστερά, είναι γνωστά, είναι χιλιοειπωμένα, και εσχάτως επιβεβαιωμένα, οπότε, γιατί να ανατρέχουμε σε φλυαρίες.

Θα του πρόσθετα, ότι μάλλον, ΔΕ θέλει να πειστεί. Γιατί απλά αυτό που θέλει, δεν είναι να αλλάξει κάτι, στα σοβαρά, αλλά να βολευτεί με κάτι, όπως όπως. Γιατί έτσι μεγάλωσε, με τα ΠΑΣΟΚ και τις ΝΔ, κυνηγώντας συνέχεια το δικό του προσωπικό, ατομικό βόλεμα, την εύκολη λύση, την αρπαχτή χρημάτων, σκέψεων και ιδεών.

Θα του συμπλήρωνα, με ελαφρώς ελιτίστικη διάθεση, ότι στην συνεπή, μαχητική Αριστερά, έρχεται κάποιος, που θέλει, και όχι που κάποιος που παρακαλεί, να τον κάνουν να θέλει.

Θα του έλεγα κατάμουτρα, ότι είναι καλό, που δεν τον πείθει η Αριστερά, αφού κάποτε τον έπεισε το ΠΑΣΟΚ.

Θα του έλεγα ότι ο καθημερινός βομβαρδισμός, από τα ΜΜΕ, για τον μονόδρομο της Ευρώπης, αυτής της Ευρώπης, για τον μονόδρομο και την αναγκαιότητα των μέτρων, ξεπεράσματος της κρίσης, δεν τον αφήνει, να σκεφτεί καμία εναλλακτική διαδρομή.

Θα του έλεγα, να μην έχει ενοχές. Να μην ζορίζεται, ντε και καλά, να είναι κάτι, αριστερό…

Θα του έλεγα, επίσης, ότι πριν από την ψήφο, όταν και όποτε γίνουν οι εκλογές, προηγείται η καθημερινή σκέψη, δράση και συμπεριφορά, που τα θεωρώ, σημαντικότερα, από την εκλογική πράξη.

Θα του έλεγα, ότι λύση σε κάποιο ζήτημα, δεν είναι αυτό ακριβώς, που έχουμε εμείς στο μυαλό μας. Υπάρχει πιθανότητα, να είναι και κάτι άλλο, διαφορετικό.

Θα του έλεγα, ακόμα, ότι, η Αριστερά, η πραγματική Αριστερά, είναι δύσκολη, ενώ αυτός έχει μάθει στα εύκολα. Ακόμη και τώρα, που τα πράγματα ζόρισαν, αναζητεί εύκολες λύσεις, και θα του υπενθύμιζα, ότι αν έχουμε φτάσει εδώ, έχουμε φτάσει, μεταξύ άλλων, επειδή οι πολλοί επέλεγαν τις εύκολες λύσεις, και δεν «πείθονταν» από τις δύσκολες προτάσεις.

Θα του έλεγα, τέλος, ότι παρόλα αυτά, τίποτα δεν αποκλείεται και ότι είμαι σίγουρος, πως στο τέλος θα νικήσουμε, καταρχήν τους κακούς, «εμάς» και αμέσως μετά, τους ακόμη πιο κακούς «αυτούς».

ΥΓ. Θα του έλεγα και Καλό μήνα και Καλό Χειμώνα.

Θύμιος Κ.

Η έξυπνη και τυφλή θηριωδία...

Από την Ελευθεροτυπία..

Αφού σάπισε τη νέα παρθενία της Νέας Δημοκρατίας, με το εύρημα της συγκυβέρνησης, ο ηγετικός πυρήνας της χώρας επιχειρεί να διεμβολίσει και την «Αριστερά της ευθύνης».
Ανοίγει τις πόρτες προς την άλλη παρειά της πολιτικής σκηνής προσπαθώντας: πρώτον, να φθείρει κάθε κομματάκι της αριστερής έννοιας και πολιτικής ενδοχώρας και δεύτερον, με διακομματικές συνέργειες να ξεφορτωθεί την παλαιοΠΑΣΟΚ «σαβούρα» που αναστέλλει την ανάδυση προς την επιμνημόνιο ισχύ. Οι ενοχλητικοί Παναγιωτακόπουλοι, τα θραύσματα των ανδρεϊκών εμμονών και η κολλημένη μοίρα που φέρουν, καλό θα ήταν να εκκαθαριστούν. Πρέπει να οριστούν νέα υβρίδια που ήδη καλλιεργούνται στα ευρωπαϊκά θερμοκήπια. Το ΠΑΣΟΚ plus είναι μια πολλαπλασιασμένη υποδιαίρεση. Δεν είναι σύνθεση.
Η άθροιση που επιχειρείται ευρύτερα και όχι μόνο με την κυβέρνηση Παπαδήμου, το πλέξιμο δεξιών και αριστερών προσήμων σε ένα μεικτό νεοφιλελεύθερο όλον, οι προσπάθειες συρραφής κομματιών της τάδε Δεξιάς και της δείνα Αριστεράς δεν είναι ούτε σύμπλεξη ιδεολογικών κατασκευών ούτε συναίρεση πολιτικών καταγωγών. Πέρα από τις βορειοευρωπαϊκές εργολαβίες, η συνεργατική, εξουσιοκεντρική φιλολογία είναι ένα απολύτως παλιομοδίτικο εσωκομματικό -κατά βάση- παίγνιο, απ' αυτά τα μακροχρόνια, σκακιστικά, που οι ομάδες και οι συναρχηγοί παίζουν -ευκαιρίας δοθείσης. Πού ποντάρουν;
Στην κανονιστική και συμμετοχική αγωνία μερικών αριστερών που νομίζουν ότι παρεμβαίνουν στην πραγματικότητα μόνο διοικώντας, ποντάρουν στον αντισαμαρικό οίστρο και το δογματισμό με τις αγορές που έχουν ορισμένοι νεοδημοκράτες και επίσης στη «σύνοδο των πλανητών». Η γραφειοκρατία και τα ανερμάτιστα lobbies των Βρυξελλών παίζουν μια στρατηγική της αβύσσου, που επιτρέπει στον πολιτικό να σκέφτεται με όρους τύχης και ριξιάς. Η περιδίνηση βοηθάει τους τολμηρούς που θέλουν να πετύχουν με μια ζαριά άλλες ιεραρχήσεις -συνήθως με τον εαυτό τους στην κορυφή. Τη θέση άλλωστε των αποφάσεων για όλη την Ευρώπη την καταλαμβάνει η μεγάλη διεθνής παρατράπεζα. Η ελληνική σκηνή, λοιπόν, μπορεί να ασχοληθεί απερίσπαστη με την καταστροφή.
Αυτό όμως το βυζαντινό έξυπνο όνειρο, που γρήγορα παίρνει θέση στο πολιτικό πλατό, κινδυνεύει να χαλάσει. Από ποιον; Από τον Γιώργο. Δεν έχει παρά, σιωπώντας, να αφήσει το παιχνίδι ισορροπιών και ανατροπών να εξελιχθεί στη σφαγή που τόσο συσσωρευμένο μίσος -δηλαδή το άλλο πρόσωπο της φιλοδοξίας- αποταμιεύει. Αυτά όμως συμβαίνουν σε μια όμως φάση όπου ο πλανητικός χυλός έχει αρχίσει να ρέει στις πλαγιές. Το Στρόμπολι εκρήγνυται, τα πόδια ήδη καίγονται.
Φυσικά δεν μπορεί κανείς να απορήσει γιατί το μεγαλύτερο μερίδιο πολιτικής ζωτικότητας πάει στις εσωκομματικές συγκρούσεις. Δεν μπορεί να αναρωτηθεί γιατί το πολιτικό προϊόν έχει μοναδικό στόχο την επιβίωση με όρους ισχύος του φυσικού φορέα του. Μια μέτρια ματιά στην ιστορία μας αυτό συναντά. Ιχνη της πάλης και της συνωμοσίας λίγο πριν από το τέλος. Δεν γνωρίζω αν η πολιτική σκηνή έχει τέτοιο αυτισμό που δεν βλέπει στα τρία μέτρα το σκοτεινό συμβάν ή αν η αυταρέσκεια και η εξουσιαστική λίμπιντο διαλύουν τη σκέψη. Το σίγουρο είναι ότι τα μέλη αυτής της σκηνής δεν κάνουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται. Το σίγουρο είναι ότι δεν φέρουν ούτε πολιτικό ούτε θεσμικό αγαθό.
Το σίγουρο είναι ότι περνάμε από την έκπληξη στη θλίψη, από την ένταση στην παραίτηση και την τεράστια πίκρα, γι' αυτό που κυλάει ανάμεσα στις ρωγμές του ξερού συστήματος: τους χυμούς μιας χώρας κι ενός λαού που είχαν όλες τις ποιότητες, όλες τις δυνατότητες, όλες τις προνομίες και απαλλοτριώθηκαν μέσα στην πιο ατάλαντη και τυφλή θηριωδία.

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

ΥΠΕΡΗΦΑΝΕ ΛΑΕ…

Καρτεσιος ...


Οι προβλέψεις της Στατιστικής Αρχής ή πώς τη λένε, για την ανεργία το 2012 κάνουν λόγο για 21%. Οι προβλέψεις του Σάββα Ρομπόλη από το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, είναι στο 25%.
Η ανεργία θα είναι μεγαλύτερη. Σε αυτά τα ποσοστά που αναφέρουν δεν υπολογίζουν τους δημόσιους υπαλλήλους που θα βγουν στην εφεδρεία και για 2 χρόνια θα παίρνουν το 60% του μισθού τους.
Όχι, δεν τους θεωρώ άνεργους και αυτούς. Απλώς θα προτιμηθούν από τους εργοδότες. Οι υπάλληλοι σε εφεδρεία σαφώς και δε θέλουν ένσημα. Όμως ακόμα σαφέστερα κι εφόσον έχουν ήδη κάποιο εισόδημα, θα δεχτούν να πληρώνονται ακόμη λιγότερο από τους σημερινούς σκλάβους.
Αν, λοιπόν, βγουν σε εφεδρεία 150.000 υπάλληλοι, τότε ένα μεγάλο μέρος αυτών θα βρει ευκολότερα απασχόληση ή ακόμη και θα κληθεί να αντικαταστήσει μέρος του υπάρχοντος προσωπικού.
Η ανεργία το 2012 θα ξεφύγει σε ποσοστά πρωτοφανή. Όσο κι αν αυτή εμφανίζεται με ψυχρά νούμερα σε άψυχους πίνακες με διαγράμματα, είναι επώνυμη. Ακόμη κι αν ο άνεργος δεν έχει άλλα στόματα να θρέψει, θα έχει το δικό του στομάχι που πρέπει να γεμίσει.
Πολλοί άνεργοι, λιγότερο χρήμα στην αγορά, ύφεση που θα οδηγήσει σε λουκέτα και λουκέτα που θα γεννήσουν κι άλλους άνεργους. Φαύλος κύκλος δίχως τελειωμό. Τράπεζες που θα κατάσχουν διαρκώς ό,τι βρουν, άστεγοι που ακόμη κι αν δε γίνουν πλειοψηφία ή κανόνας, θα γεμίσουν τα παγκάκια.
Διότι σήμερα δε μετράμε ως άστεγο αυτόν που επέστρεψε να μείνει στο πατρικό του ή φιλοξενείται από κάποιον συγγενή. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, αυτή η φιλοξενία θα λάβει τέλος. Και θα βγουν κι άλλοι στο δρόμο.
Θα μείνουν κι άλλα σπίτια ξενοίκιαστα. Όσο κι αν πέσουν οι τιμές των ενοικίων, πόσα να δώσεις όταν δε θα έχεις φράγκο; Κι όλα αυτά είναι ένας δρόμος δίχως επιστροφή. Ένας δρόμος που δεν τον επιλέξαμε. Μας τον επέβαλαν, αλλά τον ανεχόμαστε.
Η λύση της μετανάστευσης δε θα έχει πολύ μέλλον. Αν η οικονομία της Γαλλίας αρχίσει να τρέμει, τότε θα έχει να παλέψει με τους μετανάστες που ήδη φιλοξενεί. Κι αν αρχίσει να χάνει τα «Α» της η Γαλλία στην αξιολόγηση, τότε θα ξεκινήσει το ντόμινο με τις υπόλοιπες χώρες και οι μετανάστες θα γίνουν παντού ανεπιθύμητοι.
Το 2012 θα είναι η πρώτη χρονιά της πραγματικής καταστροφής. Ως τώρα προβάραμε το ρόλο του απεγνωσμένου. Ήρθε η ώρα να μας πετάξουν στη σκηνή και να δώσουμε την παράστασή μας.
Πρόκειται για μονόδρομο. Έτσι είναι ή υπάρχει λύση; Μάλλον υπάρχει. Τα αδιέξοδα που έχτισαν γύρω μας, μπορούν άνετα να γκρεμιστούν. Αυτή τη στιγμή δεν κάνουμε τίποτε άλλο από τα να προσπαθούμε να κρατήσουμε τις τράπεζες μακριά από ζημιές.
Κοντά 200 δισ. ευρώ που θα μπορούσαν να δοθούν στην αγορά, σε μισθούς, σε συντάξεις και να παρθούν ανάσες για την οικονομία, παντελονιάζονται από τους τραπεζίτες.
Η οικονομία έτσι όπως έχει στηθεί, ίσως και να έχει ανάγκη τις τράπεζες. Εμείς όμως, πόση ανάγκη τις έχουμε; Λένε ότι αν καταρρεύσουν οι ελληνικές τράπεζες, τότε δε θα μπορούν να δανειστούν και με τη σειρά τους δε θα μπορούν να δανείσουν το Κράτος. Ναι, και; Τι γίνεται που δανείζουν το Κράτος; Οι μαύρες τρύπες του διαρκώς μεγαλώνουν, τα ελλείμματά του ξεχειλώνουν, τα έσοδα είναι ανύπαρκτα.
Αυτή είναι η αρχή και το τέλος του κύκλου, που τελικά μόνο φαύλος δεν είναι. Μια χαρά μπορεί να κλείσει και να ξαναπάμε από την αρχή. Δεν αντιλαμβάνομαι τι περιμένουμε. Να μας πετάξουν από την ευρωζώνη η Γερμανία μαζί με το τσιράκι της τη Γαλλία; Όλοι το ξέρουμε ότι έτσι θα γίνει. Γράφεται και λέγεται επίσημα πλέον.
Οπότε γιατί συνεχίζουμε να ξεχρεώνουμε δάνεια; Δεν πληρώναμε τα χρωστούμενα με τους υπέρογκους τόκους μόνο και μόνο για να μείνουμε στην ευρωζώνη; Μα δε θα μείνουμε. Είτε αυτή θα καταρρεύσει, είτε θα συρρικνωθεί και θα μείνουμε απ’ έξω.
Είναι θέμα αξιοπρέπειας να φανούμε εντάξει στις υποχρεώσεις μας απέναντι στους δανειστές – τοκογλύφους μας, όπως επανειλημμένα τονίζουν οι καθεστωτικές τσίτες του νεοφιλελευθερισμού;
Και η αξιοπρέπεια απέναντι στη χώρα και τους εαυτούς μας, πού πήγε; Την κατάπιε η λέσχη Μπίλντερμπεργκ; Δε μπορώ να αντιληφθώ τι ακριβώς περιμένουμε και δεν παίρνουμε τις αποφάσεις να αλλάξουμε πολιτική; Όχι να αλλάξει πολιτική η πολιτική εξουσία. Αυτή είναι υποκατάστημα της Μπούντεσμπανκ.
Εμείς εννοώ να αλλάξουμε πολιτική. Να σταματήσουμε εδώ τη θυματοποίησή μας. Δε λέω να βγούμε στους δρόμους και να διαδηλώσουμε ειρηνικά. Λέω να βγούμε και να τα ρημάξουμε όλα. Πολιτικούς, κόμματα, ΔΝΤ . Να τα σκουπίσουμε πριν μας σκουπίσουν εκείνα και μας ρίξουν στον πρώτο υπόνομο που θα βρουν.
Ανεύθυνος, λαϊκιστής και απλουστευτικός είμαι, ε; Εντάξει. Το 2012 είναι κοντά. Όμως τότε η λύση για να κάνουμε μια νέα αρχή θα είναι πολύ μακριά. Τα φίδια, τον φασισμό και την ηλιθιότητα τα σκοτώνεις όσο είναι μικρά. Μόλις μεγαλώσουν σε έφαγαν.
Εντός ολίγου το πάρτυ αρχίζει. Θα βγούμε γυμνοί και εξαθλιωμένοι στη σκηνή να κάνουμε τις πόρνες στους τραπεζίτες, τους φοροφυγάδες και τους πολιτικούς. Καλή χρονιά στον πούτσο τους κι αέρα στα κωλιά μας, υπερήφανοι Έλληνες.

Ροη αρθρων