Πρώτη φορά ΑΡΙΣΤΕΡΑ, αυτό, τους τρομάζει…

Κατερίνα Μπρέγιαννη, απο την Αυγη...

Όλα τα αθέμιτα μέσα, όλο το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, εντός και εκτός Ελλάδας, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, αναλυτές, δημοσκόποι, καναλάρχες έχουν σπεύσει στη στήριξη του Σαμαρά. Με τα χιλιοειπωμένα ψευδοδίλληματα περί σταθερότητας – αστάθειας, αλλά και εξόδου από το ευρώ επιχειρείται η τρομοκράτηση του εκλογικού σώματος, με σκοπό την υφαρπαγή, για άλλη μια φορά, της πολυπόθητης ψήφου…

Παλαιοκομματικά εργαλεία μαζί με νέα εφευρήματα ανασύρονται από το οπλοστάσιο της χειραγώγησης κοινού. Η καταστροφολογία για την οικονομία βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, ακολουθούν οι θρήνοι για τις δήθεν επιτυχίες που θα χαθούν,  το «πλεόνασμα» της αφαίμαξης και της εξαθλίωσης ενός ολόκληρου λαού για το οποίο, δεν ντρέπονται να πανηγυρίζουν.
Μια γρήγορη σταχυολόγηση όσων ακούσαμε το τελευταίο διάστημα της προεκλογικής περιόδου περιλαμβάνει:
α) Δηλώσεις του κ. Γιούνκερ αμέσως μετά το debate για την ακαταλληλότητα του Αλέξη Τσίπρα, ως πρωθυπουργού. Δεν περιμέναμε βέβαια να τον επιβραβεύσει για το στρίμωγμα για το τι έγινε στις Κάννες, που του έκανε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από μόνες τους οι δηλώσεις αυτές αποτελούν ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, για την οποία βέβαια η κυβερνητική κάστα επιχαίρει, όπως ταιριάζει απόλυτα στα ήθη, μιας αποικιοκρατίας.
β) Δηλώσεις, πάλι του κ. Γιούνκερ στο Bloomberg για τον κίνδυνο που επιφυλάσσουν οι πρόωρες εθνικές εκλογές. «Αυτό που δεν χρειάζεται η Ελλάδα, θα ήταν μία κυβερνητική κρίση, ή μία κατάρρευση της κυβέρνησης. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο», τόνισε ο κ. Γιούνκερ.
γ) Ο οίκος αξιολόγησης Fitch προχώρησε σε αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας από "B-" σε "B". Έρχεται να επιβεβαιώσει και να στηρίξει, 3 μέρες πριν τις εκλογές, εμπράκτως το «success story» Σαμαρά που ζούμε, μιλώντας για αξιοθαύμαστη μείωση του ελλείμματος της Ελλάδας τα 4 τελευταία χρόνια και ότι η πιο δύσκολη φάση της προσαρμογής έχει περάσει. Μόνος κίνδυνος, οι πρόωρες εκλογές!
Το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό κατεστημένο, αναβάθμισε την Ελλάδα προεκλογικά, την ζωή όμως των Ελλήνων, ποιος θα την αναβαθμίσει;

Να εκδικηθούμε τις λέξεις...

Του Σπύρου Κρίμπαλη, toPortal...

Αλλάζω σελίδα. Αλλάζω την Ελλάδα. Αλλάζω τον Πειραιά. Αλλάζω τον Βόλο. Είμαι ο  εγγυητής της πολιτικής σταθερότητας. Είμαι η ίδια η πολιτική σταθερότητα. Είμαι η δημοκρατική παράταξη. Η παράταξη που στις δύσκολες στιγμές στήριξε την πατρίδα. Είμαι η υπεύθυνη δύναμη. Δίνω λύσεις. Ψηφίστε με για να ξαναδώσω λύσεις.
Βάζω το συμφέρον της πατρίδας πάνω από το δικό μου μικροκομματικό συμφέρον. Δεν μου είναι ευχάριστο να είμαι στα κυβερνητικά έδρανα αλλά το κάνω για την Ελλάδα. Μάτωσα για την Ελλάδα.
Σήκωσα την Ελλάδα στους ώμους μου. Ακολούθησα το μοναδικό δρόμο που υπήρχε.  Επαναλαμβάνω: ακολούθησα το μοναδικό δρόμο που υπήρχε. Έσωσα την πατρίδα. Τώρα με σχέδιο και σοβαρότητα βάζω τέλος στα μνημόνια. Για την ακρίβεια έχω ήδη βάλει τέλος. Εδώ και δύο χρόνια σκίζω τα μνημόνια κάθε μέρα. Λέω όχι στο πισωγύρισμα, στο ατύχημα, στο λαϊκισμό, στη Βενεζουέλα. Λέω ναι στη νέα εποχή, στην ανάπτυξη, στην ανάταξη, στις επενδύσεις. Με ατελείωτο πείσμα για την Ελλάδα αναδιαμορφώνω το κράτος, προστατεύω τη δημοκρατία, γιατρεύω τις αδικίες. Δε διχάζω, ενώνω. Με τις θυσίες του ελληνικού λαού βγαίνω από το τούνελ. Με τις θυσίες του ελληνικού λαού απέκτησα πλεόνασμα και ξαναβγαίνω στις αγορές. Με τις θυσίες του ελληνικού λαού ξανακερδίζω την εμπιστοσύνη των εταίρων. Συνεχίζω χωρίς δανεικά και δεκανίκια για μια προοδευτική Ελλάδα σε μια δημοκρατική Ευρώπη. Δεν θα αφήσω κανέναν σας πίσω. Και δεν θα αφήσω κανέναν να μας γυρίσει πίσω. Όλοι μαζί θα προχωρήσουμε. Όλοι μαζί θα πάμε την Ελλάδα μπροστά. Με σταθερά υπεύθυνα βήματα προοπτικής και προόδου μπροστά…
Λοιπόν, εγώ έχω μια ψήφο. Κι εσύ άλλη μία. Μπορούμε να εκδικηθούμε τις λέξεις. Να μην τις αφήσουμε να ξαναβγούν από τα ίδια στόματα.

Γιατί θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ...

Στη Χώρα της Λήθης...

Κάποιες άστοχες επιλογές του, τα πασοκοειδή που μάζεψε, η αδράνειά
του τους πρώτους μήνες μετά τις εκλογές του 2012, κάποιες δεξιόστροφες
δηλώσεις στελεχών του
με έκαναν πολλές φορές, αυτά τα δύο χρόνια, να φρικάρω και να κατεβάσω καντήλια, ουρλιάζοντας, "Δεν σας ξαναψηφίζω!"


Αν κάτι σιχαίνομαι, είναι να μετανιώνω για τις επιλογές μου. Ζηλεύω
τους ανθρώπους που είναι αμετακίνητοι. Είναι πολύ πιο ευτυχισμένοι από
εμένα που στα 58 μου ψάχνομαι ακόμα.

Τελοσπάντων, το πήρα απόφαση εδώ κι ένα μήνα. Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, για τους εξής λόγους:

• Για να μην ξεπουληθεί πια ούτε μια καρφίτσα από τη δημόσια περιουσία
• Για να μην υλοποιηθεί η επαίσχυντη σύμβαση για την καύση των σκουπιδιών που αποκάλυψε η Ελευθεροτυπία, ακόμα κι αν υπαναχωρήσει η ΕΕ.
• Επειδή τον πολεμούν όλοι, από τη Χ.Α. μέχρι το ΚΚΕ -άρα χαλάει τη μαγιονέζα!
• Επειδή οι ψηφοφόροι του νιώθουν πρώτα πρώτα πολίτες και όχι πελάτες. Κυρίως εκείνο το 4% του αρχικού πυρήνα. Κι όταν τους βλέπω σε συγκεντρώσεις έχουν ακόμα εκείνο το καθαρό βλέμμα.
• Επειδή έχουν πέσει πάνω του οι Σόιμπλε των τραπεζών κι οι Βενιζέλοι
  των υποβρυχίων. Οι Μπόμπολες των καναλιών κι οι Πάγκαλοι των Ιμίων.
• Επειδή όλη η ευρωπαϊκή Αριστερά κρατάει την αναπνοή της
• Επειδή ελπίζω πως οι αριστερές συνιστώσες του θα ασκήσουν αποτελεσματικό έλεγχο στους δεξιούληδες
• Επειδή ο Αλέξης γίνεται διαρκώς καλύτερος, καθώς πολλών ανθρώπων είδε άστεα και νόον έγνω -που θά'λεγε κι ο τυφλός Ποιητής- και με γέμισε περηφάνια τη βραδιά του ντιμπέιτ των Βρυξελλών.
• Επειδή η δυστυχία και ο πόνος γύρω μας αυξάνονται διαρκώς, και
• Επειδή τα παιδιά μου ξενιτεύτηκαν εξαιτίας των καθαρμάτων που κυβερνούν, ελέω λαού λοβοτομημένου!

Για να ψηφίσουμε. Για να ζήσουμε....

Του Σταύρου Παναγιωτίδη, Barikat.gr...

Εκλογές. Και για να καταλάβουμε στη σημασία τους, πρέπει να συμφωνήσουμε πολύ γρήγορα στο τι γίνεται σε αυτή τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Για να δούμε.

Σημείο συμφωνίας πρώτο: Ζούμε στην εποχή των Μνημονίων
Από το 2010 κι έπειτα, τα αλλεπάλληλα Μνημόνια έφτιαξαν ένα νέο πλαίσιο ζωής στην Ελλάδα, μία νέα χώρα. Αλλαγές στα εισοδήματα, στις εργασιακές σχέσεις, στους θεσμούς και στη δημοκρατία. Η κυβέρνηση καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις, μειώνει τον κατώτατο μισθό, ορίζει έναν ακόμη χαμηλότερο για τους νέους, επιβάλει με τα προγράμματα voucher την εργασία των νέων για πέντε μήνες χωρίς δικαιώματα. Σαν ένα ντόμινο, μειώνονται και οι υπόλοιποι μισθοί, αυξάνονται οι απλήρωτες ώρες εργασίας, η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία και η ανεργία. Είναι ο νόμος της αγοράς σε δράση, μπροστά στα μάτια μας. Ή αλλιώς, όταν τα πράγματα ζορίζουν για κάποιους από εμάς, σε λίγο θα ζορίσουν για όλους. Νόμοι χιλιάδων σελίδων έρχονται στη Βουλή για ψήφιση σε μία ημέρα, η ΕΡΤ κλείνει με ένα διάταγμα, η αστυνομία αιματοκυλάει διαδηλώσεις, αποφασισμένα δημοψηφίσματα απαγορεύονται και το αποτέλεσμά τους αγνοείται, η αστυνομία πολιορκεί ένα ολόκληρο χωριό στη Χαλκιδική που θέλει να ζήσει χωρίς κυάνιο στον αέρα και το νερό του και εισβάλει νύχτα στα σπίτια, η δημοκρατία γίνεται λάστιχο και απαξιώνεται και φαίνεται στα μάτια των πολιτών άχρηστη. Αντανακλαστικά, ανεβαίνει ο φασισμός. Ή αλλιώς, κανείς δεν υπερασπίζεται κάτι που δεν πιστεύει πως υπάρχει.

Η φριχτή υποψία που ανησυχεί τους φιλελεύθερους...

του Κωστα Βεργοπουλου, απο monde-diplomatique.gr, μετ. Β. Παπακριβοπουλος... Σύμφωνα με την άποψη, η οποία κυριαρχούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες και διαδραμάτιζε καίριο ρόλο στη χάραξη της πολιτικής στη χώρα, ο πλουτισμός μιας μειοψηφίας ατόμων τονώνει τη μεγέθυνση της οικονομίας, ευνοώντας με αυτόν τον τρόπο τη μείωση της ανεργίας και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των φτωχότερων.
Κι ενώ οι λαϊκές τάξεις εξακολουθούν να υποφέρουν από την κρίση κι από το βάθεμα των ανισοτήτων, η συγκεκριμένη άποψη αμφισβητείται σήμερα, όχι μόνο από τον Μπαράκ Ομπάμα, αλλά κι από φιλελεύθερους οικονομολόγους οι οποίοι στο παρελθόν την υποστήριξαν σθεναρά.

Ο τεράστιος σάλος στον δημόσιο διάλογο για το μέλλον του καπιταλισμού δεν προκλήθηκε από έναν δηλωμένο αμφισβητία του συστήματος, αλλά από έναν από τους πλέον ένθερμους υποστηρικτές του, τον Λόρενς Σάμερς. Ο πρώην πρόεδρος του Χάρβαρντ διακρίθηκε για το πάθος με το οποίο προώθησε την απορρύθμιση του τραπεζικού τομέα την περίοδο που διετέλεσε υπουργός Οικονομικών της δεύτερης κυβέρνησης Κλίντον (1999-2001). Ο Μπαράκ Ομπάμα τον διόρισε διευθυντή του Εθνικού Οικονομικού Συμβουλίου NEC), αξίωμα το οποίο κατείχε μέχρι το 2010. Στη συνέχεια παρέχει τις συμβουλές του στον κόσμο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, κυρίως μέσα από ακριβοπληρωμένες διαλέξεις (με αμοιβή έως και 135.000 δολάρια). Επιπλέον, τη διετία 2008-2009, το κερδοσκοπικό κεφάλαιο D.E. Shaw τού κατέβαλε 5,2 εκατομμύρια δολάρια. Δεδομένων όλων αυτών, κανένας δεν περίμενε ότι ο Σάμερς θα προχωρούσε στην παραμικρή αμφισβήτηση του συστήματος.

Ο σάλος προκλήθηκε κατά τη διάρκεια της ετήσιας συνεδρίασης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου [1] στην Ουάσιγκτον, στις 7 και 8 Νοεμβρίου του 2013. Ο φίλος των τραπεζιτών αναρωτήθηκε : « Μήπως ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει πιαστεί στην παγίδα μιας “διαρκούς στασιμότητας” ; Πριν από τέσσερα χρόνια, κατορθώσαμε να ανακόψουμε τον χρηματοοικονομικό πανικό, τα χρήματα του πακέτου διάσωσης των τραπεζών επιστράφηκαν στο κράτος, η αγορά των πιστώσεων εξυγιάνθηκε. (…) Ωστόσο, τα ποσοστά της οικονομικής δραστηριότητας δεν μεταβλήθηκαν και η οικονομική μεγέθυνση παραμένει ασθενική ». Και ο Σάμερς συνεχίζει τον συλλογισμό του μέσα από τις σελίδες των Financial Times

Βάστα με, να σε βαστώ, να βρεθούμε στον γκρεμό!...

Ουδέν Σχόλιον...

     Ο Μιμίκος και η Μαίρη..

     Ο απελπισμένος έρωτας δύο νέων που οδήγησε και τους δύο στον χαμό!

     Ίδια κι όμοια η απελπισμένη συνεύρεση του αίσχους των δύο υποχειρίων της τρόϊκας και των τραπεζών, οδηγεί μεθαύριο και τους δύο στον γκρεμό!


     Κανείς δεν πρόκειται να στενοχωρηθεί από το (πολιτικό) γκρεμοτσάκισμά τους.
     Είναι, μαζί με τον μεγάλο Ηλίθιο, οι απ' ευθείας υπεύθυνοι για όποια καταστροφή έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια στην χώρα.

     Είναι οι ξετσίπωτοι εκβιαστές της κοινής γνώμης με τα γνωστά ''διλήμματα'' της σταθερότητας και της τάχα ανάπτυξης.
     Εδώ το blog αντιγράφει τον αγαπητό Στάθη:
     ''..Για ποια σταθερότητα μιλούν; της νεκρικής ακαμψίας; Ποιους συνεχίζουν να εκβιάζουν και να απειλούν; αυτούς που έχουν καταληστεύσει, αυτούς των οποίων διαλύθηκαν και διαλύονται οι οικογένειες; Γιατί θα είναι «ατύχημα» να αλλάξει κυβέρνηση ο λαός; δεν ντρέπονται; Αυτοί που έχουν κάνει το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας κουρελόχαρτο, σκούζουν ότι θα είναι «ατύχημα» η αποκατάστασή του..  ..καταστροφικοί με τις υποδομές της χώρας, στην εκπαίδευση, την υγεία, τη δημόσια διοίκηση, την άμυνα, τα ξεπουλητάρια που ξεπουλάνε τα πάντα, που δίνουν γην και ύδωρ σε κάθε μεγαλόσχημο μαφιόζο και αντεροβγάλτη..'' 

     Τα λόγια και τα επιχειρήματα εναντίον τους μπορούν να είναι ατέλειωτα, να μη στερεύουν ποτέ,
     ..αλλά δεν έχει πιά νόημα να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια!
     Νόημα θα έχει μόνον η μεθαυριανή μας ψήφος.
     Η ψήφος που θα πρέπει σα σφαίρα να σκοτώσει το πολιτικό τέρας που με την ανοχή την δική μας γιγαντώθηκε και μας κατάπιε,
     ..και απειλεί ακόμα να καταπιεί και δυό-τρείς επόμενες γενιές ελλήνων!

     Δημοψήφισμα λοιπόν η μεθαυριανή μας ψήφος..
     ''Ναι'' ή ''Όχι''!  
     ''Ναι'' στα μνημόνια και στην υποτέλεια,  ή ''Όχι'' στα μνημόνια και την υποτέλεια.
      Άσπρο ή Μαύρο!

     Τόσο απλό!  Τόσο ξεκάθαρο!
     Τόσο αυτονόητο σαν να λέμε: Αγαπάμε τα παιδιά μας!..

Τι φοβάται η Ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη οικονομική αυτοκρατορία...

του system failure...

 

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η Ελλάδα έχει περάσει μια από τις χειρότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της. Με αφορμή την οικονομική κρίση, έχει γίνει το πειραματόζωο σε ένα πείραμα που επιχειρεί να ανιχνεύσει τις αντιδράσεις απέναντι στα νέα δεδομένα που επιβάλει ο καπιταλισμός στην πιο καταστροφική του εκδοχή.

 

Στο πεδίο των νέων συνθηκών που επιβάλλονται, δοκιμάζονται οι αντοχές και οι ανοχές μιας ολόκληρης κοινωνίας, που η μοίρα την έφερε να παίξει τον ρόλο του πειραματόζωου σε ένα από τα πιο βάρβαρα πειράματα της σύγχρονης ιστορίας. Επειδή όμως το πείραμα δεν έχει τελειώσει, αυτό που η Ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη οικονομική αυτοκρατορία φοβάται περισσότερο, είναι μια απότομη διακοπή του, με αποτέλεσμα να εκτροχιαστούν επικίνδυνα τα σχέδια για την επέκτασή του σε όλη την Ευρώπη.

 

Το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ χρησιμοποιεί την παρούσα Ευρωπαϊκή πολιτική τάξη για να απορρυθμίσει το σύστημα περισσότερο, αποδεικνύει ότι φοβάται την άνοδο πολιτικών δυνάμεων που δεν θα είναι “εύκολα διαχειρίσιμες” στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια, επιχειρεί να οριστικοποιήσει τις επιθυμητές συνθήκες στην Ευρώπη, αλλά και παγκοσμίως, ώστε οποιεσδήποτε πολιτικές δυνάμεις έρθουν στην εξουσία να βρεθούν προ τετελεσμένων, με πολύ λίγα περιθώρια για ελιγμούς που θα μπορούσαν να αλλάξουν την κατάσταση προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας των λαών.

 

Ο ταξικός πόλεμος ξεκίνησε από την Ελλάδα και από τις χώρες του νότου. Παράλληλα, στις υπόλοιπες χώρες του νότου και της περιφέρειας, εφαρμόζονται παρόμοιες πολιτικές σε διαφορετική όμως κλίμακα. Αυτό γίνεται γιατί, αν εφαρμόζονταν σκληρές πολιτικές όπως στην Ελλάδα, ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της περιφέρειας, υπήρχε κίνδυνος να καταρρεύσει απότομα το “μαξιλάρι ασφαλείας” που λέγεται μεσαία τάξη και να προκαλέσει απρόβλεπτες εξελίξεις και επικίνδυνη αστάθεια για την ολοκλήρωση του πειράματος και την οριστική επιβολή των όρων της νεοφιλελεύθερης δικτατορίας.

Ποιος είναι το παρελθόν....

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...    

«Θα τους αφήσουμε να μας γυρίσουν στο παρελθόν;». Με αυτό το ερώτημα διανθίζει όλες τις προεκλογικές του ομιλίες ο Αντώνης Σαμαράς, ταυτίζοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, με την οπισθοδρόμηση και το παρελθόν. «Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία» θα απαντούσε ο Μίλαν Κούντερα, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την οργουελιανή μέθοδο του New Speak, της Νέας Ομιλίας.
Μιας εκφοράς του λόγου που αδειάζει τις λέξεις από το περιεχόμενό τους και τούς προσδίδει ένα νέο, συνήθως το ακριβώς αντίθετο. Ειρήνη σημαίνει διαρκής πόλεμος, ελευθερία σημαίνει σκλαβιά και εθελοδουλεία. Εδώ έχουμε στην κυριολεξία την τακτική του λύκου που μασκαρεύεται σε πρόβατο για να ξεγελάσει το κοπάδι. Γιατί, ποιος στ’ αλήθεια είναι το παρελθόν;
Αν κάτι ορίζει Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ είναι τα στοιχεία μιας αντι-νεωτερικής πολιτικής με κεντρικούς άξονες τον παλαιοκομματισμό, τον πελατειασμό, τη φαυλοκρατία, τη ρουσφετολογία και τον αμοραλισμό. Η εικόνα παρακμής που παρουσιάζει σήμερα η ελληνική κοινωνία έχει σε τεράστιο βαθμό φιλοτεχνηθεί από τον παραδοσιακό δικομματισμό, ο οποίος αιωρείτο μεταξύ του ΠΑΣΟΚικού λαϊκισμού και της αυταρχικής Δεξιάς. Και τούμπαλιν.
Σήμερα η Ελλάδα μοιάζει να τρώει τις σάρκες της, βουτηγμένη στο χρέος και στην απόγνωση και να εκδικείται τον εαυτό της με την ανάδυση των νεοναζιστών από τα λαγούμια της ιστορίας. Στην ουσία μοιάζει με τον ουροβόρο όφι, ο οποίος δαγκώνει την ουρά του, νομίζοντας ότι έτσι εκδηλώνει τη δύναμή του. Μ’ αυτό το φίδι φλερτάρει ο υπερσυντηρητικός πρωθυπουργός και το ακροδεξιό επιτελείο του, επαναφέροντας στην επιφάνεια έννοιες όπως το δίκαιο του αίματος, η ράτσα και η φυλή, ενώ αναβιώνει και το πρότυπο μιας χριστιανικής ψευδοευλάβειας πάνω στην παράδοση του χουντικού ελληνοχριστιανικού ιδεώδους.
Είναι ο ίδιος που με τις αποφάσεις της κυβέρνησής του ισοπεδώνει τα τελευταία υπολείμματα του κολοβού κοινωνικού κράτους που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά στην Ελλάδα και υποθηκεύει τις ζωές των μελλοντικών γενεών μέσω μιας οικονομίας αέναου χρέους.

Θα μας βάλει σε περιπέτειες ο ΣΥΡΙΖΑ;

του Χαρη Γολεμη, απο την Αυγη...

Οι επερχόμενες εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι κρισιμότερες στην Ελλάδα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αν ο χαρακτηρισμός αυτός δεν ταίριαζε καλύτερα στις εθνικές εκλογές που θα ακολουθήσουν τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Μαϊου.

Ακριβώς γι' αυτό το λόγο, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ή ΕΛΙΑ έχουν επιδοθεί σε μια εκστρατεία τρομοκράτησης του ελληνικού λαού, υποστηρίζοντας ότι η υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει σε πολιτική αστάθεια και περιπέτειες. Στο ακραίο όριο, αυτές οι περιπέτειες φτάνουν μέχρι τον εμφύλιο πόλεμο, με τον οποίο μας απείλησε πριν από λίγο καιρό ο κεντροαριστερός αναπληρωτής υπουργός εσωτερικών κ. Γρηγοράκος. Δεν θα ασχοληθώ με αυτή την επαίσχυντη κινδυνολογία που μας γυρίζει στις φοβίες που καλλιεργούσε στο λαό, τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια, η αυταρχική Δεξιά για να εμποδίσει την εκλογική άνοδο της Αριστεράς. Άλλωστε, λόγω της προφανούς γελοιότητάς της, η εν λόγω δήλωση αποσύρθηκε γρήγορα από την κυκλοφορία.

Αυτό που θέλω να σχολιάσω εδώ είναι ο ισχυρισμός των κυβερνώντων ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ως αποτέλεσμα την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη και εν τέλει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να στηρίξουν την κινδυνολογία τους, οι δύο κυβερνητικοί εταίροι αφ' ενός κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για ευρωσκεπτικισμό και αφ' ετέρου αναφέρονται στο περιβόητο Σχέδιο Ζ που, κατά τους Financial Times, είχε συντάξει το επιτελείο του κ. Σόϊμπλε το 2011, με στόχο την αντιμετώπιση των κινδύνων για την ευρωζώνη σε περίπτωση αποβολής της Ελλάδας από αυτήν.

Δεν θα επαναλάβω εδώ τη θέση μου για την ιδεολογική χρήση του όρου ευρωσκεπτισμός-ή αντιευρωπαϊσμός- που χρησιμοποιείται εναντίον όλων όσων είναι εναντίον της «υπαρκτής ευρωπαϊκής ενοποίησης», όπως αυτή εξελίσσεται από τα μέσα της δεκαετίας του 1980..Άλλωστε, η κατηγορία περί αντιευρωπαϊσμού του ΣΥΡΙΖΑ έχει εντελώς απαξιωθεί από την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Εγώ ο άλλος, εσύ...

Στάθης στον enikos.gr...

Σήμερα επίτρεψέ μου, με όλον τον σεβασμό, να μιλήσουμε εσύ κι εγώ σε προσωπικό τόνο. Κλαψουρίζει στα διαφημιστικά του σποτ το ΠΑΣΟΚ ότι σήκωσε μόνο αυτό το βάρος της πολιτικής των μνημονίων για να σώσει τη χώρα - ντροπή! Σηκώνει -κι όχι μόνο του, αλλά με τον κ. Σαμαρά μπλεγμένον στο κόλπο απ’ την αρχή, από τις Κάννες- το βάρος της προδοσίας να τσιμεντώσει την Ελλάδα στο γύψο της υποτέλειας,
στον βραχνά του χρέους, στην αγωνία τη; ανημποριάς, να τελειώνουμε με το ΠΑΣΟΚ, με την οίηση του κάθε Καψή που βγαίνει στα κανάλια με τις πλάτες της διαπλοκής και περιπαίζει κατάμουτρα εκατομμύρια ανέργους, υποσιτισμένα παιδιά και ατιμασμένους απ’ το κράτος τους και τη φάρα τους γέροντες. Οχι άλλο Βενιζέλο, όχι άλλη ξεφτίλα της λογικής και ταπείνωση της ηθικής. Οχι άλλη Ν.Δ., όχι στο άγος Γεωργιάδη, στα ουρανομήκη ψέματα Σαμαρά, στα νταηλίκια Βορίδη, όχι άλλο Μπαλτάκο.
Τα ψέματα της Ν.Δ. είναι αιματοβαμμένα. Από αυτοκτονίες, από νυχτερινούς εφιάλτες όταν ξέρεις ότι θα χάσεις τη δουλειά σου. Τα ψέματα του Σαμαρά και της Ν.Δ. είναι στοιχειωμένα από κλειστά μαγαζιά και πετσοκομμένους μισθούς. Να τελειώνουμε με τους καραγκιόζηδες που κάνουν εγκλήματα λες και πηγαίνουν βόλτα τα παιδιά τους στο πάρκο. Με τα ανδρείκελα που πήγαν το χρέος στα ουράνια και το ΑΕΠ στα τάρταρα.
Για ποια σταθερότητα μιλούν; της νευρικής ακαμψίας; Ποιους συνεχίζουν να εκβιάζουν και να απειλούν; αυτούς που έχουν καταληστεύσει, αυτούς των οποίων διαλύθηκαν και διαλύονται οι οικογένειες; Γιατί θα είναι «ατύχημα» να αλλάξει κυβέρνηση ο λαός; δεν ντρέπονται; Αυτοί που έχουν κάνει το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας κουρελόχαρτο, σκούζουν ότι θα είναι «ατύχημα» η αποκατάστασή του. Οντως όμως θα είναι «ατύχημα» κάτι τέτοιο: για τους ίδιους και τα αφεντικά τους, για όσους έχουν να λογοδοτήσουν για σκάνδαλα και μίζες, για όσους έφαγαν τον άμπακο με θαλασσοδάνεια που θα κληθούν να επιστρέψουν.

Κοινωνική εξαθλίωση, εκλογική απάθεια...

Φωτογραφία-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας, απο το Left.gr...

 Οι δυο σημερινές φωτογραφίες έχουν χρονική απόσταση μερικών λεπτών. Λογικό, αφού τους δυο άστεγους τους χώριζαν μόλις μερικά μέτρα απόσταση, 5-6 μέτρα. Δεν είχαν οπτική επαφή μεταξύ τους, τους χώριζε η γωνία του δρόμου.

Είχαν ωστόσο τρία κοινά σημεία αναφοράς:
Ήταν άστεγοι. Ήσαν μελαγχολικοί και κοίταζαν τους περαστικούς διαβάτες με απλανές βλέμμα. Ήσαν και οι δυο καπνιστές.
Μοιράζονταν ακόμα κάτι πολύ χαρακτηριστικό, γι’ αυτό το ξεχωρίζω απ’ όλα τα άλλα. Και οι δυο είχαν μετατρέψει άδεια μπουκαλάκια νερού σε τασάκια. Η γυναίκα είχε πίσω από το κεφάλι της ένα επιπλέον τασάκι –ένα πλαστικό διάφανο ποτηράκι νερού. Σου έκανε εντύπωση. Άπλυτοι, ξαπλωμένοι στο άθλιο πεζοδρόμιο γεμάτο σκουπίδια και ακαθαρσίες. Ωστόσο υπήρχαν τασάκια. Όχι, δεν σου φαινόταν σουρεαλιστικό. Επέτεινε τη μελαγχολία της σκηνής. Κάποια στιγμή οι ματιές μας συναντήθηκαν με της γυναίκας. Αμέσως απέστρεψα το βλέμμα μου προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ντράπηκα με τον εαυτό μου. Σκέφτηκα… η δειλία είναι το χειρότερο πράγμα. Έσκυψα το κεφάλι και έφυγα για να μην βλέπω, να μην ακούω, να μην αισθάνομαι.
Στην επιστροφή προς το σπίτι μου ήρθε στο νου κάτι που έγραφε τις προάλλες ο Χριστόφορος Βερναδάκης. Ότι τα τελευταία χρόνια περίπου 1.500.000 ψηφοφόροι "χάθηκαν" από το εκλογικό σώμα. Και σκέφτηκα ότι αυτό αποτελεί την άλλη πλευρά της κοινωνικής εξαθλίωσης που ζούμε. Άνθρωποι που δεν έχουν εκπέσει στην κατάσταση του άστεγου, που ακόμα επιβιώνουν όπως-όπως.

Ο δρόμος προς το φασισμό...

the threemooges...

Παρακολουθούμε από τη Δευτέρα να παίζεται στα κανάλια και το διαδίκτυο ένα κακόγουστο παιχνίδι επίρριψης ευθυνών μεταξύ των κομμάτων για τα υψηλά ποσοστά που σημείωσε η Χρυσή Αυγή στις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Τηλεδημοσιογράφοι, πολιτικοί κι άλλοι ειλικρινά ανησυχούντες για το μέλλον της Ελλάδας ανακάλυψαν στις 18 Μαΐου ότι η Χρυσή Αυγή είναι ακόμα εδώ και δεν έχει χάσει τίποτα από τα ποσοστά της. 

 

Μα καλά, τί περίμεναν; Ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν αρκετή για να αφυπνιστούν κατεστραμμένα μυαλά; Ότι επειδή μπήκαν φυλακή μερικά στελέχη της Χρυσής Αυγής θα έπαυαν οι φασίστες να είναι φασίστες και θα ξαναψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, όπως έκαναν να προηγούμενα 40 χρόνια; Αφού τα ίδια αυτά κόμματα ευθύνονται για τη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής. Το μόνο που κάνουν όλες αυτές τις μέρες είναι να τη διαφημίζουν ακόμα περισσότερο. Τόσο αστοιχείωτοι είναι. Και δυστυχώς, μπλέχτηκε στο ίδιο παιχνίδι κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να αποδείξει το αυταπόδεικτο. Ότι ήταν από τους πρώτους που μιλούσαν για τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής και τη σχέση της με το σύστημα.

 

Επειδή λοιπόν βλέπω πως επιστρέφουμε σε συζητήσεις του 2012, τότε που όλοι έπεσαν από τα σύννεφα με τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στις εθνικές εκλογές, ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.

Υπέρ βωμών και εστιών...

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*,  απο την Ελευθεροτυπια...

Δεν είναι σχήμα λόγου. Για την κοινωνική πλειοψηφία και την ίδια την υπόσταση της χώρας, η μάχη που δίνεται στην εκλογική αναμέτρηση της ερχόμενης Κυριακής είναι μάχη «υπέρ βωμών και εστιών». Οχι κατ' αναλογίαν, κυριολεκτικά.

Κατ' αρχάς γιατί έχουμε πόλεμο. Διότι μόνο πόλεμο μπορούμε να αποκαλέσουμε την απίστευτη βία που έχουν εξαπολύσει ενάντια στους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα η άρχουσα τάξη της χώρας και οι Ευρωπαίοι πάτρωνές της εδώ και μια τετραετία. Τα θύματα είναι ήδη χιλιάδες: οι συνάνθρωποί μας που έχουν αυτοκτονήσει, αυτοί που έχει υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη στην υγεία τους, που έχουν μείνει χωρίς φάρμακα ή περίθαλψη. Αλλά και αυτοί, οι ακόμη πιο πολλοί, που επιζούν αλλά που έχουν χάσει τη δουλειά τους. Που δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς, που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα βασικά στην οικογένειά τους. Είναι όλες αυτές οι τσακισμένες ζωές, η συλλογική απώλεια της αξιοπρέπειας, η ταπείνωση ενός λαού.
Η μάχη είναι «υπέρ εστιών». Κυριολεκτικά.
* Για να μην πάρουν τα σπίτια οι τράπεζες και οι εφορίες.
* Για να μην ξεπαγιάζει, ή και να πεθαίνει, ο κόσμος το χειμώνα σε σπίτια «ανέστια», χωρίς, ή με ακατάλληλη μόνο, θέρμανση.
* Για να μην περιφέρονται ανθρώπινα ερείπια στους δρόμους των πόλεών μας.
* Για να μην εξαναγκάζονται τα παιδιά να μετακομίζουν στα σπίτια των γονιών, ή το αντίστροφο.
* Για να μην παίρνουν το δρόμο της νέας ξενιτιάς οι νέοι (και οι λιγότερο νέοι).
* Αλλά και για να μην αντιμετωπίζονται σαν ζώα οι νέοι «ικέτες», οι κατατρεγμένοι που φτάνουν στα δικά μας τα παράλια και ζητούν στους δικούς μας βωμούς την ελάχιστη προστασία.
Γιατί η μάχη είναι υπέρ αυτών των βωμών.
Των κοινωνικών κατακτήσεων ενός αιώνα που κατεδαφίστηκαν σε μια τετραετία.
Είναι «πάλη για πράγματα ανεπεξέργαστα και υλικά, χωρίς τα οποία είναι αδύνατο να υπάρξουν τα εκλεπτυσμένα και πνευματικά» (Βάλτερ Μπένγιαμιν).

Η αλήθεια για τη ΝΔ και τη Χρυσή Αυγή...

left.gr...

Οι υπόγειες αλλά και οι λιγότερο σκοτεινές διασυνδέσεις της κατά Καρατζαφέρη πολυκατοικίας

 Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συσπειρώσει μετριοπαθείς ψηφοφόρους που την εγκαταλείπουν και να ψαρέψει μέρος της αδιευκρίνιστης ψήφου, η κυβέρνηση επανέφερε χθες τη θεωρία των δύο άκρων, με στόχο να γίνει η ψήφος της Χ.Α. πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην επίθεση λάσπης χρησιμοποιούν είτε γραφικούς τύπους όπως ο κ. Γούδης είτε την αυτονόητη προσπάθεια να συρρικνωθεί η εκλογική απήχηση των νεοναζί εγκληματιών (προσπάθεια που κάνουν και όσοι, όπως πχ ο κ. Καμίνης, συμμετέχουν στον ανήθικο πόλεμο ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ). Ξεχνούν όμως τη συνεργασία της ΝΔ με τους νεοναζί για την εξυπηρέτηση μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, τη στήριξη της ΧΑ σε υποψηφίους της ΝΔ και τις υπόγειες σχέσεις των δύο διαμερισμάτων της περίφημης πολυκατοικίας

Αυτοί που έβαζαν Μπαλτάκους σε νευραλγικές θέσεις της συγκυβέρνησής τους και κατόπιν παρέπεμπαν στις καλένδες το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ να συζητηθεί στη Βουλή αυτό το πλήγμα στη Δημοκρατία , αυτοί που διερευνούσαν δυνατότητες κυβερνητικής συνεργασίας με την Χρυσή Αυγή, αυτοί που τα άκρα με τα οποία ο Κώστας Καραμανλής αρνούταν να συνεργαστεί τα έκαναν υπουργούς της συγκυβέρνησής τους, αυτοί που στη Βουλή ψήφιζαν μαζί με τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής την υπεράσπιση διαπλεκόμενων επιχειρηματικών συμφερόντων (τραπεζιτών, εφοπλιστών κ.λπ), αυτοί που πριν την δολοφονία του Φύσσα έκαναν τα στραβά μάτια στα εγκλήματα των νεοναζί,

"Σε βάζω δίπλα..."

του Γιαννη Ζαφειρη, απο την Αυγη...

Λοιπόν, ξέρεις; Εσένα, επαρχιώτη, εσένα της επαρχίας των «άλλων συχνοτήτων», που βλέποντας το φουγάρο να καπνίζει αδυνατείς να αντιληφθείς ότι φλέγονται τα ίδια σου τα άκρα και νομίζεις ότι ο πλους ακολουθεί την «κανονικότητα», εσένα, επαρχιώτη, μαζί με εκείνον τον άλλον που συνέδραμε στη σχηματοποίηση του φασιστικού 16% στην Αθήνα... σας βάζω δίπλα.
Εσένα στο τελευταίο επαρχιακό βαγόνι,
που στον βωμό των συμφερόντων του μικρόκοσμού σου χώρισες την Ελλάδα στα δύο, που σκύβεις για να μη δεις ότι μπροστά σου η αμαξοστοιχία εκτροχιάστηκε, σε βάζω δίπλα με εκείνον τον άλλον, τον ανόητο, που εκκολάπτει φίδια και πλάθει λιτόρες. Εσένα και αυτόν, ναι, σας βάζω δίπλα.
Εσένα, επαρχιώτη, με το χωραφάκι που θα φιλοξενήσει αύριο ανεμογεννήτριες δίπλα στα ζαρζαβατικά σου. Εσένα, επαρχιώτη, με το κομπόδεμα που θα κουρευτεί ή θα εξατμιστεί από τον ΦΠΑ που σε λίγο δεν θα είναι πια μειωμένο στον τόπο σου. Εσένα, επαρχιώτη, με το κομπόδεμα που θα αφανιστεί στην ανεργία του παιδιού σου, στις ακριβές σπουδές και στον ξενιτεμό του. Εσένα, τρομαγμένε της τηλεόρασης επαρχιώτη, που θα χρυσοπληρώσεις την υγεία σου, την ανύπαρκτη μετακίνησή σου προς την υπόλοιπη Ελλάδα, θα ξεπουλήσεις τα ανοίκιαστα δωμάτιά σου και την παραγόμενη πραμάτειά σου, εσένα, επαρχιώτη, με τη βαρκούλα στην παραλία, που μεθαύριο ξεπουλιέται, με εσένα τον άλλον, τον ανεγκέφαλο, που επέλεξες να «τιμωρήσεις» το κατεστημένο με σουγιάδες. Συγχωρέστε με, αλλά σας βάζω δίπλα.
Εσένα, επαρχιώτη, που φοβάσαι μην «αποσταθεροποιηθεί» η πολιτική του μικρορουσφετιού των πρασινομπλέ πολιτικάντηδων αιρετών που επιλέγεις χρόνια, αδιαφορώντας για το μέλλον σου, το μέλλον εκείνο που θα ταυτιστεί με το φρικτό παρόν της ναυαγισμένης Αθήνας. Εσένα, επαρχιώτη, που σφυρίζεις αδιάφορα για τον ορυμαγδό του υπόλοιπου μισού της χώρας, εσένα που ζεις τη μακαριότητα της «πολιτικής σταθερότητας» του απομακρυσμένου «ασφαλούς» τόπου σου, με εσένα το λάτρη των fascio di combattimento και της διανοητικής αναπηρίας, σας βάζω δίπλα.

δυο εισιτήρια...

a/man/called/…

Μια που την είδε, μπαίνοντας μάλλον τυχαία στο θάλαμο προχτές, μου είπε πως μόνο ένα ζευγάρι μάτια έχει απομείνει. Δυο μάτια απιθωμένα σ’ ένα μαξιλάρι, ξαπλωμένα πάνω στο στρώμα, κάτω απ΄ τα φθαρμένα σεντόνια, σε ένα δημόσιο δίκλινο. Κι ένα μυαλό που τους βλέπει όλους γύρω της μα ξεκίνησε ήδη για αλλού, χαζά δεν είναι τα μυαλά των ανθρώπων όταν νιώθουν πως κάποιος αόρατος τους έβαλε το εισιτήριο στο κοκαλιασμένο χέρι. Το άλλο της το κρατάνε, με τη σειρά. Και τρίβουν με τους αντίχειρές τους το χάρτινο δέρμα της. Που όλο και κρυώνει, όπως η άμμος στην έρημο τα βράδια.

Καρμική εκλογική δικαιοσύνη...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Ενας καρμικός νόμος διέπει τα εκλογικά: όποιος σκάβει τον εκλογικό λάκκο του άλλου, πέφτει ο ίδιος μέσα.

Αυτό συνέβη το 1958, όταν Δεξιά και Κέντρο κατασκεύασαν έναν εκλογικό νόμο που εξαφάνιζε το τρίτο κόμμα, με σκοπό να αποψιλώσουν την ανερχόμενη ΕΔΑ από βουλευτές. Το αποτέλεσμα ήταν η Αριστερά, λίγα χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου, να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, με 25%.

Η κυβέρνηση άλλαξε την ημέρα διεξαγωγής των ευρωεκλογών από την πρώτη στη δεύτερη Κυριακή με προφανή και ιδιοτελή σκοπιμότητα: ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που πριν από δύο χρόνια μόλις βρισκόταν στο 4%, δεν έχει αυτοδιοικητική επιρροή συγκρίσιμη με αυτήν της Ν.Δ. ή ακόμη και του νεκροζώντανου ΠΑΣΟΚ. Αναμενόμενο θα ήταν, λοιπόν, την πρώτη Κυριακή να καταγράψει άσχημα αποτελέσματα στις περιφερειακές κάλπες, πράγμα που -υπολόγιζαν- θα αντιστάθμιζε το σαφές, αντίθετο μήνυμα των ευρωεκλογών. Αφήστε που έλπιζαν, επίσης, ότι η αποχή θα ήταν μεγαλύτερη τη δεύτερη Κυριακή, λόγω της πολιτικής κόπωσης αλλά και της οικονομικής αδυναμίας των ετεροδημοτών να μετακινηθούν.
Και, φυσικά, επιστρατεύτηκαν και άλλα όπλα για τη χειραγώγηση της ψήφου: οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν αδιαφιλονίκητα φαβορί, η αναβίωση του σκιάχτρου της εξόδου από το ευρώ και το φάσμα της κατάρρευσης της σταθερότητας. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η Νέα Δημοκρατία είναι απούσα, πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά, από τις δύο μεγαλύτερες κάλπες της χώρας. Οι δικοί της ψηφοφόροι, επομένως, κινδυνεύουν να έχουν χαλαρή στάση στις ευρωεκλογές. Και κάτι άλλο, όχι ασήμαντο, εν όψει της φιλοδοξίας του κυρίου Σαμαρά να αλλάξει τη Νέα Δημοκρατία σε Νέα Ελλάδα: όλες, μα όλες, οι προσωπικές του επιλογές αποδοκιμάστηκαν από το εκλογικό σώμα. Μετρήστε: Ιωαννίδης, Σπηλιωτόπουλος, Κουμουτσάκος...
Ολα αυτά, όμως, είναι δευτερεύοντα. Αλλο είναι το σημαντικό. Οι επικείμενες εκλογές έχουν μοναδικό διακύβευμα, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά για όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι σήμερα ο καθρέφτης του μέλλοντος της ηπείρου, όπως ήταν η Ισπανία το 1936.

Οι δύο Ελλάδες και το μήνυμα στον ΣΥΡΙΖΑ...

του Γιωργου Παπασωτηριου...

Η Ελλάδα στα δύο. Από τη μία πλευρά η Αθήνα και η Αττική, το «κέντρο», και από την άλλη η υπόλοιπη χώρα, η περιφέρεια. Στην πρώτη, η κρίση φαίνεται να είναι περισσότερο έκδηλη και οξεία, ενώ στη δεύτερη πιο ήπια. Εδώ στη… μακρινή Ήπειρο, στην περιοχή που είναι πρώτη σε ανέργους σε ολόκληρη τη χώρα, η «ανεργία» εξακολουθεί να συνιστά κοινωνικό στίγμα,
να αποτελεί ρατσιστικό στόχο, ενώ η πελατειακή λογική της «πράσινης εποχής» αλλά και το καταναλωτικό «κύρος» εξακολουθούν να κυριαρχούν.
Όλοι επιζητούν την επιστροφή στην πρότερη περίοδο της δανεικής ευμάρειας. Αυτή την επιστροφή που υποσχόταν και ο Χίτλερ στους χρεοκοπημένους Γερμανούς του μεσοπολέμου πριν τους ρίξει στην περιπέτεια του δεύτερου πολέμου. Εδώ, βέβαια, δεν τους υπόσχονται «επιστροφή» αλλά «σταθερότητα». Ότι, δηλαδή, αυτοί δεν θα χρεοκοπήσουν! Έτσι, ο κοινωνικός αυτοματισμός, η αντιπαλότητα, αναπτύσσεται μεταξύ της Ελλάδας που χρεοκόπησε και της Ελλάδας που δεν χρεοκόπησε ακόμα, μεταξύ αυτών που έχουν ακόμη δουλειά (ακόμα και κακοπληρωμένη και σε περιβάλλον εργασιακού μεσαίωνα) κι εκείνων που δεν έχουν.
Μεταξύ εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν και ρίχνονται στην «περιπέτεια» του ΣΥΡΙΖΑ και σ’ εκείνους που έχουν ακόμα να χάσουν και καλούνται να υπερψηφίσουν τη συγκυβέρνηση. Ο αυτοματισμός αυτός φάνηκε σε πανελλήνια κλίμακα, τόσο μεταξύ κέντρου και περιφέρειας αλλά και στο εσωτερικό των επί μέρους τοπικών κοινωνιών. Πάντα, όμως, οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη μας τις αποχρώσεις, όπως εν προκειμένω τις ιδιαιτερότητες των αυτοδιοικητικών εκλογών με τις χιλιάδες των υποψηφίων (μόνο στο νομό Άρτας υπήρχαν 2.881 υποψήφιοι!).
Αλλά αυτό δεν αρκεί. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές της Αττικής είδαμε μεγάλο μέρος των πρώην «πράσινων» ψηφοφόρων να κινείται τόσο προς τον «πράσινο» Σγουρό όσο και προς τη Δούρου. Στην περιφέρεια, από την άλλη πλευρά, παρατηρήθηκε μεγαλύτερη ποικιλία μετακινήσεων, αφού είχαμε και «πράσινους» υποψηφίους στα… γαλαζο-ανεξάρτητα ψηφοδέλτια. Με άλλα λόγια, η πολιτικοποίηση των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν λειτούργησε στην περιφέρεια, όπου η ψήφος ήταν περισσότερο «οικογενειακή» και… «αυτοδιοικητική».

Ο άγγελος της Ιστορίας πετάει πάνω από την Ελλάδα...

Του Νίκου Ξυδάκη*, Απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η Ελλάδα ζει ιστορικές στιγμές. Ο άγγελος της Ιστορίας πρωτοπέταξε το καλοκαίρι του 2012 πάνω από την Ελλάδα και από τότε έμεινε εδώ γύρω, όχι πάντα ορατός και πάντως όχι ορατός από όλους. Δεν γνωρίζουμε την κατάληξη αυτής της πτήσης, αισθανόμαστε, όμως, ήδη τον άνεμο της Ιστορίας που του φούσκωσε τα φτερά, δονούμαστε από τις ριπές αυτού του ανέμου· προ πάντων,
αντιλαμβανόμαστε ότι από τη βούλησή μας εξαρτάται αν θα χρησιμοποιήσουμε τον άνεμο για να διαπλεύσουμε τον καιρό, ή θα μας βρει άβουλους και άπραγους και θα μας τσακίσει στις ξέρες της δυστοπίας.
Το ρεύμα πολιτικής αλλαγής που διογκώνεται από το καλοκαίρι του 2012 ξεκίνησε γιατί η κοινωνία μετασχηματίζεται βαθιά και βίαια, με κάθετες και εγκάρσιες τομές στο σώμα της, με αναταράξεις και συγκλονισμούς. Η εσωτερική υποτίμηση, η τρομακτική ανεργία, η υπερφορολόγηση, η απορρύθμιση της εργασίας, είναι μερικά μόνο από τα εργαλεία που μόχλευσαν με σφοδρότητα την κοινωνία, ανοίγοντας ταξικές χαράδρες και πετώντας μέσα τους μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Αυτοί ήταν οι αδύναμοι, τα πρώτα θύματα της κρίσης· αυτοί που καλούμαστε τώρα να ξεχάσουμε, σαν τα «αναπόφευκτα θύματα» μιας φυσικοποιημένης «αναπόφευκτης» κρίσης.
Στα χείλη της χαράδρας όμως συνωθούνται κι άλλοι πολλοί. Πάρα πολλοί. Ουσιαστικά, η συντριπτική πλειονότης του ελληνικού λαού· η απέραντη μεσαία τάξη, στις ποικίλες της εκδηλώσεις και διαστρωματώσεις. Πρόκειται για τα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα, εργαζόμενους στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στην παροχή υπηρεσιών, στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σε ελεύθερα επαγγέλματα, στο εμπόριο. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς είδε σ’ αυτούς το ελληνικό «πολυσθενές υποκείμενο». Ο Ανδρέας Παπανδρέου τούς αναγνώρισε ως το προνομιακό του κοινωνικό πεδίο για να ηγεμονεύσει πολιτικά, από τη δεκαετία του 1960· μετά το 1974 τους ονόμασε «μη προνομιούχους», «μικρομεσαίους», τους εξέφρασε και ηγεμόνευσε πολιτικά.

Χαρείτε! Μια ανανεωμένη αριστερά έρχεται...

Του Guy Standing, Κοιτα τον Ουρανο...

Του χρόνου είναι η 800ή επέτειος ενός από τα μεγαλύτερα πολιτικά ντοκουμέντα όλων των εποχών. Η Μάγκνα Κάρτα ήταν ο πρώτος ταξικός καταστατικός χάρτης
και επιβλήθηκε στην μοναρχία από την ανερχόμενη κοινωνική τάξη. Το πολιτικό κατεστημένο σήμερα φαίνεται να έχει λησμονήσει και την Μάγκνα Κάρτα αλλά και τον χειραφετικό και οικολογικό Καταστατικό Χάρτη του Δάσους του1217. Η σημερινή ανερχόμενη μαζική κοινωνική τάξη, την οποία αποκαλώ πρεκαριάτο, δεν θα τους επιτρέψει να ξεχνούν για πολύ ακόμη. Σήμερα χρειαζόμαστε έναν καταστατικό χάρτη του πρεκαριάτου, μια ενοποιημένη διακήρυξη που θα σέβεται τα 63 άρθρα της Μάγκνα Κάρτα και θα περιλαμβάνει τις ανάγκες και τις προσδοκίες του πρεκαριάτου, το οποίο αποτελείται από εκατομμύρια ανθρώπων που ζούν στην ανασφάλεια, χωρίς εργασιακή ταυτότητα, κάνοντας έναν τεράστιο όγκο εργασίας ο οποίος δεν φαίνεται πουθενά. Στηρίζονται σε ευμετάβλητους μισθούς χωρίς παροχές, ικετεύοντας και εξαρτώμενοι από φιλανθρωπίες. Είναι απλώς κάτοικοι αλλά όχι πολίτες, έχοντας χάσει κάθε είδους δικαιώματα.
Το πρεκαριάτο είναι η μεγάλη μαζική τάξη του σήμερα, η οποία είναι επικίνδυνη επειδή απορρίπτει τις ατζέντες παλαιών πολιτικών κομμάτων, αλλά και μετασχηματιστική επιδιώκοντας να γίνει αρκετά δυνατή ώστε να μπορέσει να αυτοκαταργηθεί, να καταργήσει τις συνθήκες ανασφάλειας και ανισότητας που την χαρακτηρίζουν. Ένας καταστατικός χάρτης του πρεκαριάτου είναι ο τρόπος για να σώσουμε το μέλλον.
Κάθε καταστατικός χάρτης υπήρξε ένα σύνολο ταξικών απαιτήσεων οι οποίες διαμόρφωναν μια προοδευτική ατζέντα ή το όραμα μιας καλής κοινωνίας. Το όλον είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του. Ένας ριζοσπαστικός καταστατικός χάρτης αναδομεί όντας καταρχάς χειραφετικός, απαιτώντας μια νέα ενίσχυση δικαιωμάτων ως ελευθερίες, και κατά δεύτερον εξισωτικός δείχνοντας τον τρόπο για να περιοριστούν οι βασικές ανισότητες της εποχής. Από την κρίση του 2008 και κατά τη διάρκεια των νεοφιλελεύθερων περικοπών, τη γνωστή λιτότητα, πολλοί είναι οι σχολιαστές που υποστηρίζουν ότι η αριστερά έχει πεθάνει, βλέποντας τους σοσιαλδημοκράτες να χάνουν τις εκλογές εξαιτίας της συντηρητικής τους στάσης και ως απάντηση στην ήττα τους να γίνονται ακόμη πιο συντηρητικοί και φιλελεύθεροι. Τις ήττες τους τις αξίζουν. Όσο προσανατολίζονται προς το "ξεζουμισμένο κέντρο", κάνοντας έκκληση στην μεσαία τάξη, όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί και όσο εξευμενίζουν την ελίτ θα εξαρτώνται από τα λάθη της δεξιάς για  κάποιες περιστασιακές νίκες που θα τους δίνουν αξιώματα αλλά όχι την πραγματική εξουσία.
Η αναδίπλωση της εργατικής αριστεράς δεν σημαίνει ότι η προοδευτική πολιτική πεθαίνει. Ο Κώστας Λαπαβίτσας και η Αλεξάνδρα Πολιτάκη, που νωρίτερα μέσα σε αυτόν τον μήνα έγραψαν ένα άρθρο διερωτώμενοι γιατί οι νέοι της Ευρώπης δεν εξεγείρονται πια, είναι πολύ απαισιόδοξοι. Τα φαινόμενα απατούν. Ο λόγος για την έλλειψη συμβατικής πολιτικής δράσης αντανακλά μια έλλειψη οράματος από την αριστερά.
Αυτό αλλάζει, και μάλιστα γρήγορα με βάση ιστορικά δεδομένα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι στόχοι και οι πολιτικές που αναδύθηκαν από την Ρωσική επανάσταση δεν είχαν καθοριστεί εκ των  προτέρων αλλά πήραν μορφή κατά τη διάρκεια της και εξαιτίας των κοινωνικών αγώνων.
Είχα την τύχη να γίνω μάρτυρας της εκπληκτικής ενέργειας εντός του πρεκαριάτου μέσα από τα ταξίδια μου σε 30 χώρες τα τελευταία δυο χρόνια. Αλλά ένα μετασχηματιστικό κίνημα χρειάζεται χρόνο για να αποκρυσταλλωθεί. Πάντα έτσι ήταν.
Για να καταλάβει κάποιος τι συμβαίνει, πρέπει να λάβει υπόψη ότι βρισκόμαστε εν μέσω ενός παγκόσμιου μετασχηματισμού. Στην προηγούμενη οικονομική φάση όπου η οικονομία δρούσε ανεξάρτητη από τους υπόλοιπους κοινωνικούς θεσμούς και κυριαρχούσε η νεοφιλελεύθερη συναίνεση της Ουάσινγκτον οδηγηθήκαμε στην κρίση του 2008 όπου φορολογική, υπαρξιακή, οικολογική και διανεμητική κρίση συνενώθηκαν σε μια κρίση. Μέχρι τότε το πρεκαριάτο είχε ήδη πάρει μορφή. Έκτοτε η ανάπτυξή του έχει επιταχυνθεί.
Αυτό που οι Κασσάνδρες παραβλέπουν είναι ότι μια πορεία προς τα εμπρός, προς την αναβίωση ενός μέλλοντος  με περισσότερη χειραφέτηση και ισότητα στηρίζεται σε τρεις αρχές που βοηθούν στον καθορισμό μιας νέας προοδευτικής ατζέντας. 
Η πρώτη αρχή είναι ότι κάθε πορεία προς τα εμπρός εμπνέεται από την αναδυόμενη μαζική τάξη, με την πρόοδο να ορίζεται σε σχέση με τις ανασφάλειες και τις φιλοδοξίες της. Σήμερα αυτή η τάξη είναι το πρεκαριάτο, με τις διακριτές σχέσεις παραγωγής και διανομής αλλά και τις διακριτές σχέσεις με το κράτος. Η συνείδησή του είναι ένα μείγμα στερήσεων, ανασφάλειας, απογοήτευσης και άγχους. Αλλά οι περισσότεροι από αυτούς δεν λαχταρούν μια υποχώρηση στο παρελθόν. Αυτό που λένε στην αριστερά είναι: "Τα όνειρά μου δεν βρίσκονται στις κάλπες σου."
Η δεύτερη αρχή είναι ότι μια πορεία προς τα εμπρός απαιτεί νέες μορφές συλλογικής δράσης οι οποίες αθόρυβα έχουν αρχίσει να παίρνουν μορφή σε παγκόσμιο επίπεδο. Καμία προοδευτική κίνηση δεν μπορεί να πετύχει χωρίς μορφές συλλογικής έκφρασης, και αυτές οι νέες μορφές θα συμπεριλαμβάνουν μια σύνθεση από σωματεία και συντεχνίες που για δυο χιλιάδες χρόνια προωθούσαν την επαγγελματική ιδιότητα του πολίτη.
Η τρίτη αρχή είναι ότι κάθε πορεία προς τα εμπρός περιλαμβάνει τρεις αγώνες που επικαλύπτονται και χρειάζονται χρόνο για να επιφέρουν αποτελέσματα. Ο πρώτος αγώνας είναι για αναγνώριση, και προς αυτήν την κατεύθυνση σε αντίθεση με τις Κασσάνδρες της αριστεράς έχει σημειωθεί θεαματική πρόοδος από το 2008.
Η αναγνώριση έχει σφυρηλατηθεί σε δίκτυα τα οποία ενισχύθηκαν από μια σειρά από σπίθες συλλογικών δράσεων. Η Αραβική Άνοιξη, το κίνημα Occupy, οι αγανακτισμένοι, οι αναταράξεις στις πλατείες μεγάλων πόλεων, οι εξεγέρσεις στο Λονδίνο το 2011, οι αυθόρμητες δράσεις στην Κωνσταντινούπολη αλλά και σε δεκάδες πόλεις της Βραζιλίας το 2013, η ξαφνική άνοδος του κινήματος των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο στις περσινές ιταλικές εκλογές, οι εξεγέρσεις γύρω από τη Στοκχόλμη, η γενναία, παρατεταμένη κατάληψη των δρόμων της Σόφιας στην Βουλγαρία μέχρι τον σφετερισμό της από "τα τσιράκια" κάποιου ολιγάρχη, και το ακόμη πιο γενναίο ξέσπασμα του πρεκαριάτου στο Κίεβο τους τελευταίους μήνες. Τα γεγονότα αυτά δεν ακολουθούν κάποιο σχέδιο, και είναι μάλλον ελάχιστα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Αλλά η ενέργεια εκεί έξω είναι ζωντανή εάν κάποιος θέλει να τη δει και να την νιώσει.
Αυτό που έχει επιτευχθεί είναι μια συλλογική αίσθηση αναγνώρισης από εκατομμύρια ανθρώπους και όχι μόνο νέους. Ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι του πρεκαριάτου αντιλαμβάνεται την κοινή δυσάρεστη κατάστασή του, συνειδητοποιώντας ότι αυτή είναι μια συλλογική εμπειρία που οφείλεται στα δομικά χαρακτηριστικά του οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Τα πρωινά κοιτάζοντας στον καθρέφτη βλέπουμε κάποιους άλλους, όχι μόνο τους αποτυχημένους εαυτούς μας. Το πρεκαριάτο μετατρέπεται σταδιακά σε μια κοινωνική τάξη, είτε κάποιος χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη ή κάποια άλλη προκειμένου να περιγράψει την κοινή αίσθηση ανθρωπιάς. Υπάρχει μια πολύ πιο έντονη αίσθηση αναγνώρισης απ' ότι το 2008.
Αυτό ήταν αναγκαίο προτού ο επόμενος αγώνας να μπορεί να εξελιχτεί σε ένα ενοποιητικό κάλεσμα για αλληλεγγύη. Ο επόμενος είναι ένας αγώνας για αντιπροσώπευση μέσα σε κάθε πτυχή του κράτους. Αυτός μόλις ξεκινά, καθώς το πρεκαριάτο αντιλαμβάνεται ότι η αδιαφορία για την πολιτική είναι η λάθος απάντηση. Και πάλι υπάρχουν ενθαρρυντικά σημάδια ότι η ενέργεια διοχετεύεται σε δράση. Απαιτούμε να είμαστε υποκείμενα όχι αντικείμενα που τα σπρώχνουν και τα τιμωρούν, απογυμνωμένοι και αγνοημένοι.

Το πρεκαριάτο πρέπει να εμπλακεί στη ρύθμιση της ελαστικής εργασίας, στους θεσμούς κοινωνικής ασφάλισης, στα σωματεία και ούτω καθεξής. Οι ανάπηροι, οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι μετανάστες, οι εθνικές μειονότητες είναι όλοι κάτοικοι που μέσα τους αναμειγνύεται θυμός και συλλογική ταυτότητα μαζί. Εμείς είμαστε πολλοί, αυτοί είναι λίγοι. Τα χρόνια της αδράνειας τελείωσαν.

Ο τρίτος αγώνας είναι για αναδιανομή. Και σε αυτή την κατεύθυνση σημειώνεται πρόοδος. Η σοσιαλδημοκρατική, χλιαρή αριστερά είναι γυμνή αλλά το ίδιο και η αταβιστική αριστερά που ταλαιπωρείται πετώντας κενές απειλές θέλοντας να γυρίσει τον χρόνο πίσω σε μια χρυσή εποχή. Δεν θα κατανοούσαν το ανατρεπτικό γκράφιτι που λέει: "Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να επιστρέψουμε σε αυτό που παλιά θεωρούνταν φυσιολογικό". 

Η ασταθής εργασία θα συνεχιστεί, η ελαστικότητα θα αυξηθεί και οι μισθοί θα μείνουν στάσιμοι. Και τώρα τι; Ο αγώνας για αναδιανομή είναι σε εμβρυακό στάδιο αλλά έχει εξελιχθεί σε μια κατανόηση του ταξικού κατακερματισμού, δηλαδή του πως η πλουτοκρατία σαγηνεύει τους μισθωτούς και κατευνάζει το προλεταριάτο. Ο αγώνας θα δείξει ότι με την παγκοσμιοποίηση πρέπει να οικοδομηθεί ένα καινούργιο σύστημα διανομής, πολύ πιο ριζοσπαστικό από αυτό που προσφέρεται από έναν κατώτατο μισθό, έναν μισθό επιβίωσης όσο επιθυμητό και αν είναι αυτό.

Ένας καταστατικός χάρτης του πρεκαριάτου πρέπει να αναβιώσει ένα μονοπάτι -με βάση τα δικαιώματα- για την αναδιανομή των βασικών πόρων που στερείται το πρεκαριάτο, συμπεριλαμβανομένης της ασφάλειας, του ελέγχου του χρόνου και τα ενδυναμωμένα κοινά αγαθά. Πόροι που είναι ουσιώδεις για την αναπαραγωγή και τελικά την κατάργηση του πρεκαριάτου. Αυτό το όραμα έχει αρχίσει να διαμορφώνεται, άναρχα αλλά αισθητά.  

Το 1215 η τάξη των βαρόνων ανάγκασε μια πανίσχυρη μοναρχία να αποδεχτεί τα αιτήματα για αναγνώριση, αντιπροσώπευση και αναδιανομή. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας και άλλες αναδυόμενες τάξεις έχουν κάνει το ίδιο. Από την Γαλλική Επανάσταση με τον ριζοσπαστικό της Διαφωτισμό και τα αξιοθαύμαστα επιτεύγματα του Τόμας Πέιν και άλλων μέχρι και  τους Χαρτιστές του 19ου αιώνα και τον καταιγισμό από καταστατικούς χάρτες για τα ανθρώπινα δικαιώματα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι προοδευτικοί της κάθε εποχής πάντα επαναπροσδιόριζαν το μέλλον. Το κάνουν και τώρα. Χαρείτε!   

Πηγή: Guardian
Μετάφραση: Θώμη Γάκη

Πάντα την Κυριακή...

του Βαγγέλη Προβιά, toPortal...

Κανείς δεν είπε ότι θα ήταν εύκολο ή απλό. Κανείς δεν είπε ότι η απο-μνημονιοποίηση της κοινωνίας και την χώρας, η απελευθέρωση των μυαλών από τον φόβο, την ανασφάλεια, από την παράλυση της αβεβαιότητας για την επιβίωση την ίδια, δεν θα είχε εμπόδια.  Εμπόδια ισχυρά, από ανθρώπους που έχουν πολλά να χάσουν και γι αυτό θα παλέψουν με λύσσα να μην αλλάξει τίποτε.

Ας μην ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό: Η κρίση δεν είναι μόνο κρίση που λειτουργεί στο τώρα και αφορά της διάλυση της Παιδείας και της Υγείας, την ανεργία, την φτώχεια, την κοινωνική αναταραχή. Ταυτόχρονα, και πολύ πιο επικίνδυνα και απειλητικά για το πολίτευμα, την δημοκρατία, αποτελεί και την ιδανική συνθήκη για την παραγωγή ανελεύθερης σκέψης. Ραγιαδισμού. Σκυμένων κεφαλιών. Αποσυρμένων μυαλών. Πανικόβλητων επιλογών, σπασμωδικών και επιθετικών. Όταν κανείς αγωνίζεται για την επιβίωση των παιδιών του, των ανθρώπων που αγαπά, του ίδιου του του εαυτού… είναι απείρως και ανυπέρβλητα δύσκολο να αντισταθεί στα συμφέροντα, στην προπαγάνδα, στο βόλεμα. Είναι εύκολο να πιστέψει ότι αν αντισταθεί θα “τιμωρηθεί”.

Τώρα θα προσπαθήσουν να μας τρομοκρατήσουν. Τώρα θα προσπαθήσουν να μας πανικοβάλουν. Τώρα, όλη την τρέχουσα εβδομάδα πριν τις ευρωεκλογές, θα μας βομβαρδίζουν με απελπιστικές εικόνες και με σκοτεινά σενάρια καταστροφής. Τώρα θα μας πνίξουν σε απειλές. Ότι οι θυσίες θα πάνε χαμένες. Ότι θα διαλυθεί ό,τι έχει απομείνει όρθιο. Ό,τι θα βυθιστούμε στην αναρχία, στην απειρία, στην άγνοια. Αλλά το μόνο που θα καταστραφεί αν δε φοβηθούμε (ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ) είναι ο παλιός κόσμος. Δε θα φοβηθούμε.

Ευρώπη, αυτή η υποκρίτρια…

Τρυπιο Ευρω...

Είναι αλήθεια ότι το Ευρωκοινοβούλιο έχει περισσότερες αρμοδιότητες μετά από τη Συνθήκη τής Λισαβόνας, αφού συναποφασίζει πλέον σε μια ευρεία γκάμα ζητημάτων. Τα τελευταία πέντε χρόνια, ωστόσο, η Ευρώπη ζει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση της από το τέλος τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τα περισσότερα, αν όχι όλα τα κράτη που τη συναπαρτίζουν να έχουν επιβάλει πολιτικές λιτότητας στους λαούς τους. Μπορεί στην Ελλάδα να βιώνουμε την αγριότερη εκδοχή τους, αλλά δεν ήμασταν οι μόνοι στους οποίους επιβλήθηκαν μνημόνια ή οι οποίοι είδαν τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς φτωχότερους.

 

Κι όμως, κανένα μνημόνιο δεν πέρασε ποτέ από το Ευρωκοινοβούλιο για επικύρωση ούτε κορυφαίες αποφάσεις, όπως η δημιουργία τού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, λήφθηκαν στο Στρασβούργο. Τα όσα έχουν αποκαλυφθεί για τη Σύνοδο των Κανών πείθουν και τους πλέον δύσπιστους πως οι αποφάσεις λαμβάνονται σε επίπεδο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων και, για να μην κοροϊδευόμαστε κι άλλο μεταξύ μας, από τη Γερμανία. Γιατί, επομένως, οι έλληνες να μην ψηφίσουν με εθνικά κριτήρια στις προσεχείς ευρωεκλογές όταν ο Αντ. Σαχλαμαράς ή ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι αυτοί που θα διαπραγματευτούν ή θα ολιγωρήσουν κι όχι πιθανοί ευρωβουλευτές τύπου Θ. Ζαγοράκη ή Μ. Χριστοδουλόπουλου;…

Το γλυκό πουλί της κάλπης...

Κιμπι...

(20/05/2014, μετεκλογικό σποτ του Α΄ γύρου) 

Την Πέμπτη, τρεις μέρες πριν τον Α’ γύρο των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, δέχομαι ένα τηλεφώνημα στο σπίτι. Ήταν ο πρόεδρος του συλλόγου γονέων του σχολείου της κόρης μου. Είχε την ευγένεια να μού κάνει έναν εκτενή απολογισμό της δράσης του συλλόγου τη χρονιά που κλείνει, να μου προαναγγείλει ότι θα είναι και πάλι υποψήφιος, να μου εκθέσει ένα ειδικό πρόβλημα του σχολείου για του οποίου τη λύση ο αρμόδιος δήμαρχος έδειξε χαρακτηριστική απροθυμία, σε αντίθεση με έναν δημοτικό σύμβουλο που συνέβαλε στην προώθησή του. Κατά σύμπτωση, αυτός ο πρόθυμος δημοτικός σύμβουλος ήταν τώρα υποψήφιος δήμαρχος- «ανεξάρτητος, δεν κάνω προεκλογική εκστρατεία», έσπευσε να μού διευκρινίσει ο πρόεδρος του συλλόγου, συμπληρώνοντας ωστόσο άλλη μία σύμπτωση, το γεγονός ότι στον συνδυασμό του προθύμου υποψηφίου δημάρχου ήταν υποψήφια και η σύζυγός του. Ούτε αυτό ήταν «προεκλογική εκστρατεία», «μα και να ήταν δεν υπάρχει πρόβλημα, ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε, είναι απολύτως θεμιτό να υποστηρίζεις μια υποψηφιότητα, έτσι λειτουργεί η δημοκρατία», καθησύχασα τις τύψεις και την επιφυλακτικότητα του προέδρου. Εκ των υστέρων έμαθα ότι αυτό το αθώο προεκλογικό τηλεφώνημα έγινε στα σπίτια δεκάδων γονέων.

Το τότε και το σήμερα: Πόσο φως θέλει για να ξημερώσει το αύριο;

Χάρις Τριανταφυλλίδου, Barikat.gr...

Μας περιμένουν στη γωνία. Οι κουμπάροι, τα πρωτοξάδερφα, οι βλαχοδήμαρχοι, οι λευκοί άρχοντες των τοπικών κοινωνιών που μέσα σε λίγες ώρες γίνανε πρασινομπλέ και χάρισαν στιγμές ευτυχίας σε εκείνους που μας εξοντώνουν. 

Την Κυριακή ξανάβαλαν το φτυάρι στο χώμα, ξεκίνησαν να σκάβουν και πάλι τον τάφο σου...και το δικό μου...γιατί απείχαν, γιατί θεωρούσαν πως η ψήφος στην αυτοδιοίκηση δεν είναι πολιτική, δεν είναι σημαντική, γιατί έπαθαν αχρωματοψία...
Η συγκυρία είναι μια. Ή τώρα ή ποτέ.
Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ!
Πως να γράψει κανείς για τη συγκυρία, πως για την κρισιμότητα της κάλπης;
Η δεξιά στηρίζει Σγουρό, στηρίζει Καμίνη, για ακόμη μια φορά μας τρίβει στη μούρη τη βρωμερή, τη μόνη και παντοτινή αλήθεια για τη σχέση Σοσιαλδημοκρατίας και Άκρο-δεξιάς...κοινός τους εχθρός η εργατική τάξη, που τολμά να αμφισβητήσει πως η πολιτική είναι για λίγους, πως είναι υπόθεση για ειδικούς. Κοινός, παντοτινός τους εχθρός εμείς, που διψάμε για ζωή, διεκδικούμε αξιοπρέπεια.
Ψηφίζω για τη ζωή μου.
Για το παρελθόν μου και το μέλλον μου. Το μέλλον μου σε αυτήν εδώ τη χώρα.
Τη δυνατότητα να υπάρχω κι εγώ εδώ, να μην είμαι η τέταρτη γενιά της οικογένειάς μου που δεν μπορεί να ζήσει στην Ελλάδα.
Το παρελθόν μου, το μέλλον μου: η Αριστερά αυτού του τόπου.
Πως να γράψει κανείς για τη συγκυρία; Πως για την Αριστερά και εκείνο το όραμα για μια κοινωνία με επίκεντρο τις ανάγκες των πολλών;
Τέταρτη γενιά...
Η πρώτη ήρθε από τον Πόντο για να εγκατασταθεί στη Θράκη. Όχι για πολύ. Ήρθαν οι φασίστες, την σάπισαν στο ξύλο και όταν μετά από βδομάδες σηκώθηκε από το κρεβάτι οργανώθηκε στον ΕΛΑΣ. Γιατί το απάνθρωπο δεν το κοιτάμε, δεν το παρατηρούμε αδιάφορα, το καταπολεμάμε!
...και μας καταπολεμά. Μας κυνηγάει λυσσαλέα, μας απειλεί, μας διώχνει...μας φτάνει ως την Τασκένδη, μας χωρίζει από τα παιδιά μας που βρίσκουν καταφύγιο στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας...

η μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων…

Αλέξης Οικονομίδης, απο το Περιοδικο Χρονος...

Πρώτες σκέψεις για το αποτέλεσμα στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2014

Προηγήθηκαν μήνες αβεβαιότητας και αμηχανίας. Πρωτογενές πλεόνασμα, έξοδος στις αγορές, έξοδος από την κρίση, success story… Και ο αντίλογος, φυσικά: οικονομικά ερείπια, ανθρωπιστική καταστροφή, παγίωση της κρίσης σε ένα νέο καθεστώς και σε μεγάλο βάθος χρόνου.
Αλλά η οξύτητα του πολιτικού λόγου έμοιαζε συχνά αναντίστοιχη με την αναιμική κίνηση της κοινωνίας. Και η καταγραφή των εκλογικών προθέσεων, αμφίρροπη και χωρίς πνοή. Κούραση; Παραίτηση; Αποδοχή μιας συλλογικής ήττας και ενός μέλλοντος εξίσου σκοτεινού με το παρόν;
Μια κοινωνία που σώπαινε πεισματικά, απροσπέλαστη από τα συνήθη εργαλεία της πολιτικής έρευνας. Τι να αποτυπώσουν οι δημοσκοπήσεις, ακόμη και αχειραγώγητες, όταν η μεγάλη πλειονότητα των ερωτωμένων αρνείται καν να ερωτηθεί; Όταν, επίσης, οι νέες τεχνολογίες, οι καθιερωμένες πλέον συνήθειες και πρακτικές, η κρίση, μεταβάλλουν ριζικά τους τρόπους επικοινωνίας; Το μόνο ορατό στο εκλογικό σώμα, μια αχανής γκρίζα ζώνη, αδιαφανής όσο και το Σύμπαν στα πρώτα 300.000 χρόνια της ύπαρξής του. Και για τους πιο ευαίσθητους, «η μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων…»¹.
Η ψήφος της Κυριακής τράβηξε την κουρτίνα για να αποκαλύψει, μέσα από τις ιδιομορφίες της αυτοδιοικητικής εκλογής και τα διαφορετικά σε διάρκεια και ένταση, βιώματα της κρίσης, εικόνες φωτεινές και σκοτεινές, επιλογές ανάτασης και εκδηλώσεις παρακμής, αντιφάσεις οξείες σε μια οριακά αντιφατική συνθήκη. Μια κοινωνία κατακερματισμένη, όπου η κοινωνική πόλωση εντείνεται γύρω από το βαθύ ρήγμα της λιτότητας, συνυπάρχοντας ταυτόχρονα με πολλαπλές άλλες διαχωριστικές γραμμές και αντίστοιχα διακυβεύματα: Κοινωνική συνοχή ή περιθωριοποίηση και αποκλεισμός; Κράτος δικαίου ή κράτος εξαίρεσης; Ελεύθερη από κοινού νομή των δημοσίων αγαθών ή παράδοσή τους στην άξεστη βουλιμία του ιδιώτη; Μεταρρύθμιση ή διάλυση; Δημοκρατία ή ολοκληρωτισμός; Πολιτική ή…;

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου… θα σπάσεις τα μούτρα σου

του Γρηγορη Ρουμπανη, απο την Αυγη...

Προκλητικοί, υπεροπτικοί, ισοπεδωτικοί και αμετανόητοι. Κυρίως αμετανόητοι. Οι εκλεκτοί της ομάδας του Βερολίνου, αυτοί που την προσεχή Κυριακή διεκδικούν τη δικαίωση σε ένα εκλογικό ποσοστό, που θα τους απαλλάξει από την υποχρέωση να επισκεφθούν αγκαζέ τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να υποβάλουν την πιο ταπεινωτική παραίτηση κυβέρνησης που υπήρξε ποτέ στα μεταπολεμικά χρόνια.

Προκλητικοί, υπεροπτικοί, ισοπεδωτικοί και αμετανόητοι. Διαφημίζουν το έργο τους, το οποίο μόνο με θεομηνία, μεσαιωνικής εποχής πανώλη, ή πολεμική καταστροφή μπορεί να συγκριθεί, υπόσχονται σταθερότητα των ερειπίων που προκάλεσαν, και βεβαιώνουν ότι θα συνεχίσουν με τον ίδιο προσανατολισμό, προκειμένου να γκρεμίσουν και αυτά ακόμα τα χαλάσματα που στέκονται όρθια, θλιβερά κουφάρια ενός παρελθόντος που, αν μη τι άλλο, είχε τουλάχιστον τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
Προκλητικοί, υπεροπτικοί, ισοπεδωτικοί και αμετανόητοι. Οι δημιουργοί ενός απίστευτου θρίλερ τρόμου, στο οποίο εγκλώβισαν ως κομπάρσους εκατομμύρια Έλληνες και τους οποίους υποχρεώνουν να υποστούν τη φρίκη του. Θέλουν τη νομιμοποίηση της κατά συρροή εγκληματικής δράσης τους, τη δικαίωση μιας ιδιότυπης σύγχρονης γενοκτονίας, στην οποία δράστες-ίσως για πρώτη επίσης φορά στην Ιστορία-δεν είναι κάποιοι ξένοι κατακτητές, αλλά ιθαγενείς άρχοντες και ταυτοχρόνως υπήκοοι ξένων συμφερόντων.
Προκλητικοί, υπεροπτικοί, ισοπεδωτικοί και αμετανόητοι. Όπως ακριβώς και οι εντολείς τους, αυτοί που έφτιαξαν το σενάριο και προώθησαν την παραγωγή του με τον άχρωμο, πλην εξαιρετικά χρήσιμο σ' αυτούς, τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, και στη συνέχεια με τον θεαματικό ακροβάτη, και ταυτοχρόνως αδίστακτο πολιτικό Αντώνη Σαμαρά, οποίος δεν είναι σαν τους άλλους, δεν καταπίνει μαχαίρια και σπαθιά, μα τα πετά με καταπληκτική ευστοχία στους έντρομους θεατές. Ένα σενάριο, το οποίο με μικρές παραλλαγές και προσαρμογές, θέλουν να εφαρμόσουν (και εφαρμόζουν ήδη σε δόσεις και σταδιακά) στο μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Το διάτρητο άλλοθι της πλάνης...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Η αυτοαθωωτική φόρμουλα «ο όφις ηπάτησέν με, και έφαγον» συνοδεύει εξαρχής την ανθρωπότητα, σύμφωνα τουλάχιστον με την αφήγηση της Βίβλου, που οι καθ’ ημάς ναζιστές θα την πετούσαν σίγουρα στην πυρά. Κι όχι από το αρχαιοελληνοπρεπές φρόνημα που παριστάνουν πως έχουν, κρατώντας πυρσούς και ασκώντας συστηματικά την κρυπτεία. Αλλά επειδή, κατά το α λα «Μάιν Καμπφ» πιστεύω τους, οτιδήποτε εβραϊκό είναι περίτριμμα προς απανθράκωση.
Το τέχνασμα της μετακύλισης των ευθυνών πάνω σε οποιονδήποτε όφι δεν ερμηνεύει και δεν δικαιολογεί τίποτα. Αν δεν έχεις τη βούληση να αντισταθείς στον πειρασμό, αν ενδίδεις ενθουσιωδώς και προσφέρεις τη θαλπωρή σου στο αυγό του φιδιού, δεν φταίει βέβαια το ερπετό που ξεπετιέται, έτοιμο να καταβροχθίσει κι εσένα τον ίδιο. Αλλά πια, έπειτα από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες η Χ.Α. κατέγραψε υψηλά ποσοστά, δεν δικαιούμαστε να μηρυκάζουμε άλλο το τροπάριο περί αγαθών πεπλανημένων. «Επλανήθησαν» μία φορά, δύο, τρεις. Και κάθε νέα πλάνη τους ήταν χειρότερη της πρώτης, διότι αυξανόταν ο βαθμός γνώσης και συνειδητοποίησης. Οσο συνεχίζουμε λοιπόν να κρυβόμαστε πίσω από το ψευδοερμηνευτικό τρυκ «ο όφις ηπάτησέν με», κρυβόμαστε πίσω από το πρόβλημα. Δεν τολμούμε να το δούμε καταπρόσωπο. Ούτε καν να το εξονομάσουμε.

Το ενδεχόμενο ένα τμήμα του χρυσαυγίτικου εκλογικού σώματος να ψηφίζει από αντισυστημικό μένος (τόσο τυφλό μάλιστα ώστε να μη βλέπει πως η Χ.Α είναι βραχίονας του συστήματος), χωρίς να ασπάζεται το σύνολο των ιδεών της, ούτε το ίδιο αθωώνει ούτε τη συνολική εικόνα διαφοροποιεί. Δεν είναι πολιτικά αθώοι όσοι ψηφίζουν τη Χ.Α. κι ας μη λατρεύουν λ.χ. τον Χίτλερ, διότι με την (τρίτη συναπτή) ψήφο τους νομιμοποιούν και όσους λατρεύουν τον Χίτλερ. Και να το ’θελαν άλλωστε, δεν μπορούν να γράψουν «ναι μεν αλλά» πάνω στο μαύρο ψηφοδέλτιο που ρίχνουν στην κάλπη.

Ευρωεκλογές 2014: Η «χαμένη γενιά» μπροστά στην ιστορική της αποστολή...

Γιάννης Μπουρνούς, απο το Left.gr...

Δεν θα γίνουμε η «χαμένη γενιά». Θα γίνουμε η γενιά της μεγάλης κοινωνικής αλλαγής στην Ελλάδα και την Ευρώπη!

 Κάποιοι χαρακτήρισαν τη γενιά μου ως «χαμένη γενιά». Η γενιά της κρίσης, της οποίας η ζωή χαρακτηρίζεται από το 60% της νεανικής ανεργίας, τη μαύρη κι ανασφάλιστη εργασία, τα «μπλοκάκια», τα vouchers, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, τις δίμηνες ή πεντάμηνες συμβάσεις σε Δήμους και Περιφέρειες.

Σύμφωνα με τη διεθνή αρθρογραφία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βρίσκονται υπό καθεστώς μνημονίων και έχουν εκτροχιασμένους δείκτες νεανικής ανεργίας, πάσχουν από “brain drain”: Στερεύουν, δηλαδή, από μυαλά, καθώς οι νέοι επιστήμονες μεταναστεύουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο εξωτερικό.
300.000 νέοι Έλληνες και Ελληνίδες έχουν ήδη μεταναστεύσει σε κάθε γωνιά της Ευρώπης και του κόσμου. Άνθρωποι, συνήθως, με υψηλή επιστημονική κατάρτιση, κάτοχοι πτυχίων και μεταπτυχιακών τίτλων, που φεύγουν από τη χώρα αναζητώντας όχι κάποια ποιοτική εργασία, αλλά οποιαδήποτε εργασία, θυμίζοντας την οικονομική μετανάστευση των γονέων και των παππούδων τους τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Η επισφάλεια έχει εδραιωθεί ως γενικευμένη συνθήκη ζωής για τις νεότερες γενιές των Ευρωπαίων και όχι μόνο για αυτούς του Ευρωπαϊκού Νότου. Ακόμη και στη «στιβαρή οικονομικά» Γερμανία, εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνεργοι υποχρεούνται από το γερμανικό ΟΑΕΔ να απασχολούνται στις λεγόμενες «mini jobs» («μίνι εργασίες»), με ωρομίσθιο 1 (!) Ευρώ, προκειμένου να λαμβάνουν το μηνιαίο επίδομα ανεργίας (Hartz 4) και ταυτόχρονα να «διατηρούνται σε εργασιακή εγρήγορση»!

Βαθιά διαγραφή του χρέους για προοπτική ανάπτυξης...

του Κωστα Λαπαβιτσα...

Πηγαίνουμε πλεόν ολοταχώς προς τις ευρωεκλογές που ίσως κρίνουν την πορεία της Ελλάδας για χρόνια. Το δίλημμα που θέτει η κυβέρνηση Σαμαρά είναι 'σταθερότητα, ή επιστροφή στο πρόσφατο παρελθόν της κρίσης' τονίζοντας ότι η ανάκαμψη βρίσκεται επί θύραις. Ταυτόχρονα παραδέχεται ότι η Ελλάδα συνεχίζει να έχει πρόβλημα χρέους παρουσιάζοντας όμως η κυβέρνηση τον εαυτό της ως το μόνο αξιόπιστο διαπραγματευτή. Το τι θα επιχειρήσει να διαπραγματευτεί μας το έχει ήδη αποκαλύψει ο κ. Στουρνάρας: Δε θα υπάρξει διαγραφή γιατί αντιτίθεται η ΕΕ, αλλά θα επιδιωχθεί η μείωση των επιτοκίων και η επιμήκυνση. Κι εκεί θα τελειώσει η κρίση, κατά την κυβέρνηση Σαμαρά.

Από την άλλη, η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και χρειάζεται διαγραφή. Σε σημαντικό βαθμό μάλιστα φαίνεται να συμφωνεί και το ΔΝΤ. Δεν υπάρχει βέβαια κοινά αποδεκτή εκτίμηση για το μέγεθος της διαγραφής, πόσο μάλλον για τη διαδικασία μέσω της οποίας θα επιτευχθεί. Αλλά κυριαρχεί η αντίληψη ότι χωρίς διαγραφή του χρέους η Ελλάδα δε θα μπορέσει να βγει απο τα ερείπια της κρίσης.

Το χρέος, λοιπόν, θα αποτελέσει καίριο ζήτημα οικονομικής πολιτικής την επόμενη περίοδο και οι ευρωεκλογές θα δείξουν το δρόμο για την αντιμετώπισή του. Στο πλαίσιο αυτό το διεθνές οικονομικό δίκτυο RMF (Λονδίνο) σε συνεργασία με το Δίκτυο Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών (Θεσσαλονίκη) δημοσίευσε μια εμπεριστατωμένη ανάλυση σχετικά με την αντιμετώπιση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Η μελέτη αναλύει δύο βασικούς τρόπους ελάφρυνσης: τη “μαλακή επιλογή”, η οποία εξετάζει τη συναινετική μείωση του μέσου επιτοκίου και την επιμήκυνση του χρέους, καθώς και τη “σκληρή επιλογή”, η οποία εξετάζει τη βαθιά διαγραφή της ονομαστικής αξίας του χρέους. Συγκρίνεται δηλαδή η επιλογή της κυβέρνησης με αυτή της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης.

Αριστερή χαρά, σκιές και κάποιες σκέψεις...

του Στρατη Μπουρναζου, απο την Αυγη...

Περίπτερο της Ανοιχτής Πόλης. Bράδυ Κυριακής, ώρα 10.00. Αν κάτι μπορώ να κάνω σε αυτό το σύντομο σημείωμα, είναι να μεταφέρω το κλίμα, τη θερμοκρασία, και κάποιες πρώτες σκέψεις. Θερμοκρασία (πολιτική) υψηλή, αναβρασμός. Κόσμος, πολύς, κόσμος της Αριστεράς παλιός και νεότερος. Και χαρά, μεγάλη χαρά.
Χαρά, όχι μόνο για το αποτέλεσμα, για το ότι ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης - σε πείσμα των δημοσκοπήσεων, σε πείσμα των media που προμοτάριζαν με κάθε τρόπο τον συνδυασμό Καμίνη και το έδειχναν μπροστά με κάμποσες μονάδες -είναι δίπλα-δίπλα με τον Καμίνη- ούτε μόνο για τη σαφή υπεροχή της Ρένας Δούρου - και πάλι σε πείσμα των «συνήθων υπόπτων». Αλλά και γιατί αυτή η μεγάλη πολιτική επιτυχία επιβεβαιώνει ότι μια καμπάνια μπορεί να είναι ριζοσπαστική, αριστερή, ανθρώπινη, μαχητική, κινηματική και ταυτόχρονα να κερδίζει. Μια επιτυχία λοιπόν που έρχεται ως επιβράβευση ενός αγώνα έντιμου, ωραίου, αριστερού. Και νικηφόρου. Χαρά, λοιπόν, μεγάλη χαρά, που σκιάζεται όμως. Και από τα ποσοστά Κασιδιάρη-Παναγιώταρου, αλλά και από το ότι ο σπουδαίος, ο λαμπρός αγώνας που έδωσαν οι σύντροφοι του Λιμανιού της Αγωνίας στον Πειραιά δεν δικαιώθηκε στην κάλπη, από την επέλαση Μαρινάκη, με όλο το ζοφερό σύμπλεγμα Ακροδεξιάς - χειραγώγησης - συμφερόντων.
Μερικές πρώτες σκέψεις λοιπόν:
α) Η κυβέρνηση έκανε ένα σωρό μανούβρες, με βασική την παράνομη μετάθεση των ευρωεκλογών τη δεύτερη Κυριακή, με έναν προφανή και ευτελή στόχο: να ανακόψει το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενη τις ιδιομορφίες των αυτοδιοικητικών εκλογών. Δεν της βγήκε. Και σε αυτό συνετέλεσε αποφασιστικά η επίδοση Σακελλαρίδη και Δούρου.
β) Το ποσοστό της Χρυσής Αυγής, σε Αθήνα και Αττική, είναι ασφαλώς ανησυχητικό. Και αποτελεί μέγα πολιτικό πρόβλημα ότι παρά την ποινική της δίωξη κατέγραψε τέτοια ποσοστά, επιβεβαιώνοντας ότι δεν αρκούν μόνο οι διώξεις. Δεν αρκούν, ωστόσο είναι απαραίτητες. Όχι μόνο για να μη θρηνούμε νεκρούς, αλλά και γιατί, αν σκεφτούμε το κλίμα και τη δυναμική πριν τη δολοφονία Φύσσα, η σημερινή εικόνα (με τα ισχυρά ποσοστά σε Αθήνα και Αττική, αλλά όχι πανελλαδικά) δεν έχει καμιά σχέση με τη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα όπως περίπου συνέβαινε πριν τον Σεπτέμβριο.

H φούσκα και το βόλι...

Στάθης στον eniko.gr...

Καλημέρα σας.
Oταν ο αείμνηστος δημαγωγός της μεταπολιτευτικής Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου είχε χάσει τις δημοτικές εκλογές στα μέσα της δεκαετίας του ’80, με τη δεξιά να παίρνει τους τρεις συμβολικούς δήμους, Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και το ΚΚΕ να σαρώνει στους δήμους της Αττικής,
είχε δηλώσει το αμίμητο: «νίκησε η τοπική αυτοδιοίκηση».
Σήμερα, δεν θα μπορούσε να πει κανείς το ίδιο, αλλά θα μπορούσε ίσως να διαπιστώσει ότι το ΠΑΣΟΚ (και συνμπουρδουκληδόν η Ν.Δ.) έχουν «νικήσει την τοπική αυτοδιοίκηση». Διότι αυτό που εν πρώτοις μαρτυρούν οι αυτοδιοικητικές εκλογές της Κυριακής είναι ότι  η επί τριάντα τόσα χρόνια πολιτική κυριαρχία του δικομματισμού στη χώρα έχει δημιουργήσει σε τοπικό επίπεδο ένα πλέγμα δομών, δεσμών, θεσμών, συνηθειών και σχέσεων το οποίο μπορεί να λειτουργεί αυτονομημένο απ’ τις πολιτικές δυνάμεις που το δημιούργησαν, υπέρ τους ή εναντίον τους, κι όλο αυτό για ένα ικανό ακόμα διάστημα στο εγγύς μέλλον.
Απόδειξη το ΠΑΣΟΚ. Ως κόμμα και πολιτική δύναμη έριξε λευκή πετσέτα, πολλοί όμως «λευκοί» υποψήφιοι λειτούργησαν ως Πασόκιοι χωρίς ΠΑΣΟΚ το ίδιο αποτελεσματικά, όπως όταν λειτουργούσαν ως Πασόκιοι του ΠΑΣΟΚ.
Μπορεί τα σχήματα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ να κατέβηκαν παρενδεδυμένα σε αυτές τις εκλογές ή ανοιχτά και με τα κομματικά τους λάβαρα, μπορεί οι υποψηφιότητες να έφεραν τα ποικίλματα του «ανεξάρτητου», του «κομματικού», του «αντάρτη», του «συνεργαζόμενου» ή ό,τι άλλο, όμως τον γενικό τόνο στα αποτελέσματα φαίνεται να τον έδωσε η δύναμη της αδράνειας μιας κοινωνίας που κινείται μέσα στο τοπικό πλαίσιο με κριτήρια, δεσμούς, στόχους και σκοπούς που ο τριακονταετής δικομματισμός έχει σμιλέψει. Οι όποιες εξαιρέσεις υπήρξαν, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Αντιθέτως, όπου έναντι των αυτοδιοικητικών κριτηρίων ούτω πώς εννοουμένων, πρυτάνευσαν οι πολιτικές επιλογές των κομμάτων, τα αποτελέσματα μίλησαν διαφορετική γλώσσα. Χαρακτηριστική η τύχη των πολιτικών (προσωπικών και κομματικών) επιλογών του κ. Σαμαρά στα πρόσωπα των κ.κ.  Αρη Σπηλιωτόπουλου, Γιώργου Κουμουτσάκου και Γιάννη Ιωαννίδη. Οπως επίσης του ΣΥΡΙΖΑ, στο πρόσωπο του κ. Βουδούρη. Ή στις επιδόσεις του σε Κρήτη, Θεσσαλία και αλλού.

Η αλήθεια πίσω από τον εκβιασμό του Βενιζέλου...

του κ. Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...

ΜΠΟΡΕΙ να έχουν εγερθεί αμφισβητήσεις για τον τρόπο που οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν τη διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο μεγάλος χαμένος των ευρωεκλογών θα είναι το ΠΑΣΟΚ. Η μεταμφίεσή του σε «Ελιά» δεν φαίνεται να το βοηθάει. Ολα δείχνουν ότι μετά την κατακρήμνισή του από το 44% του 2009 στο 13% του 2012,
οι ευρωκάλπες θα καταγράψουν μία νέα μεγάλη βουτιά.

Αν και παραδοσιακά η χαλαρότητα της ψήφου στις ευρωεκλογές ευνοεί τα μικρότερα κόμματα, αναμένεται ότι οι μισοί από όσους ψήφισαν ΠΑΣΟΚ το 2012 θα το εγκαταλείψουν. Στην πραγματικότητα, δεν θα πρόκειται για εκλογική πανωλεθρία. Θα πρόκειται για πορεία προς τον σκουπιδοτενεκέ της πολιτικής ιστορίας.

Η βασική αιτία αυτής της πρωτοφανούς πολιτικής εξαέρωσης είναι αναμφισβήτητα η απόλυτη ταύτιση του άλλοτε κραταιού Κινήματος με το μνημόνιο και τις πολιτικές που συσσωρεύουν οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Ο Βενιζέλος ολοκληρώνει το έργο του Γιώργου Παπανδρέου. Μπορεί οι δυο τους να είναι πολύ διαφορετικές προσωπικότητες και σήμερα να βρίσκονται στα μαχαίρια, αλλά δικαιούνται εξίσου τον τίτλο του «μεγάλου κατεδαφιστή».

Σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να αποτρέψει τις διαρροές ψηφοφόρων, ο Βενιζέλος έριξε τις προηγούμενες ημέρες στο τραπέζι τον πολιτικό εκβιασμό: εάν η «Ελιά» αποδοκιμασθεί στις ευρωκάλπες, θα πάψει να υφίσταται η κοινοβουλευτική βάση στήριξης της κυβέρνησης Σαμαρά. Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ θα εγκαταλείψει τον κυβερνητικό συνασπισμό, γεγονός που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε εθνικές εκλογές. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται στις δημοσκοπήσεις, οι εκλογές θα οδηγήσουν πιθανότατα σε πολιτική ανατροπή.

Σταθερότητα στη φτώχεια ή περιπέτεια στην αλλαγή;

Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...    

Η Ν.Δ. φαίνεται να επιλέγει ως κεντρικό προεκλογικό της σύνθημα για τις επικείμενες ευρωεκλογές το δίλημμα: «Σταθερότητα με τη Ν.Δ. ή περιπέτεια με τον ΣΥΡΙΖΑ;» Αντιπαρερχόμενοι την παντελή απουσία ευρωπαϊκής διάστασης στη μάλλον επαρχιώτικη πολιτικά συνθηματολογία της Ν.Δ., δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι η Δεξιά, αν μη τι άλλο,
είναι συνεπής στις αρχές και τις μεθόδους της. Ανέκαθεν εκπροσωπούσε τη συντήρηση, υποστήριζε την άρχουσα τάξη και διεκδικούσε τη σταθερότητα, τη διαφύλαξη των κεκτημένων και την ασφάλεια των βολεμένων.
Αυτά όμως συνέβαιναν τις παλιές καλές εποχές της ανάπτυξης και της ευημερίας, που η σταθερότητα σε μια ζωή ανεκτή είχε ακόμη νόημα και ενδιαφέρον για όσους δεν οραματίζονταν κοινωνικές αλλαγές. Οι περιπέτειες δεν γοητεύουν τους ανασφαλείς μικρομεσαίους και η Δεξιά πάντοτε καλλιεργούσε εντέχνως αισθήματα ανασφάλειας προκειμένου να δρέπει την κατάλληλη στιγμή τους καρπούς της ανάδειξής της στον κατ’ εξοχήν πόλο σταθερότητας.
Ως εδώ τα πράγματα έχουν καλώς, υπό τη βασική προϋπόθεση βεβαίως ότι υπάρχει ακόμη σήμερα μία ισχυρή μεσαία τάξη που επιδιώκει τη διατήρηση του status quo, της υπάρχουσας δηλαδή ισορροπίας των δυνάμεων. Ομως πόσο τα πράγματα σήμερα, στην εποχή της λιτότητας, της φτώχειας και της ανασφάλειας για τους πολλούς, είναι έτσι; Βλέπει δηλαδή κανείς κάποια κοινωνική ομάδα τόσο βολεμένη που να επιδιώκει, μέσα από την πολιτική σταθερότητα, τη διατήρηση των κεκτημένων της;
Τα νούμερα και οι στατιστικές τόσο στην Ευρώπη όσο και διεθνώς δίνουν για τη χώρα μας την εικόνα μιας κοινωνίας καταρρακωμένης και μιας οικονομίας σε παρατεταμένη ύφεση και παρακμή. Με μηδενική ανάπτυξη και με ένα χρέος που, παρ’ όλη την αιματηρή λιτότητα εδώ και τέσσερα χρόνια, εξακολουθεί να διογκώνεται, η ελληνική οικονομία δεν δείχνει το παραμικρό ίχνος ανάκαμψης. Οσο για το πολυδιαφημισμένο πρωτογενές πλεόνασμα, γελούν μαζί μας ακόμη και στο Βερολίνο.

Όταν την ελπίδα την προσωποποιείς, ήδη έχεις γίνει φασίστας....

Κρυσταλία Πατούλη... Όταν την ελπίδα την προσωποποιείς, ήδη έχεις γίνει φασίστας. Όταν ψηφίζεις για το τομάρι σου και μόνο, τότε ήδη έχεις γίνει φασίστας. Όταν για χρόνια έκανες το ίδιο στο παρελθόν, τότε ήδη ήσουν από τότε φασίστας. Ο φασισμός δεν είναι μόνο ο ναζισμός, είναι η κάθε εκδήλωση αδιαφορίας προς τον ΑΛΛΟΝ,
εκτός από την κακοποίηση του άλλου με οποιονδήποτε τρόπο http://tvxs.gr/news/ti-na-kanoyme/e-fasistes-ti-den-katalabainete-tis-krystalias-patoyli , μικρό έως μεγάλο και εγκληματικό, επιθετικό ή παθητικό. Δεν έχουμε ακόμα καταλάβει τι είναι ο φασισμός, και ψάχνουμε να τον αντιμετωπίσουμε! ε, δεν πρόκειται, μέχρι να το αντιληφθούμε, πως φασισμός είναι οτιδήποτε που δεν λαμβάνει υπόψιν του την κοινωνία σε σύνολο, αλλά μόνο το προσωπικό και οικογενειακό συμφέρον του οποιουδήποτε.
Το πελατειακό σύστημα που στηρίζεται στην παραπάνω …φιλοσοφία ζωής, είναι θεόρατο και έχει εμπλακεί με τα δύο κόμματα εξουσίας κατά συρροή στη χώρα μας. Μην αναρωτιέστε λοιπόν γιατί ακόμα τα ψηφίζει. Κι όσοι δεν τα ψηφίζουν οι περισσότεροι είναι μέσα και στη Χρυσή Αυγή, φαντάζομαι οργισμένοι που όλοι οι άλλοι μαζί τα φάγανε, ενώ αυτοί όχι, ή όχι και τόσο… Γνωρίζω αρκετούς τέτοιους ψηφοφόρους με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις, που κράδαιναν σημαιάκια μπλε και πράσινα στο παρελθόν και τώρα μισούν -εκτός των άλλων- τους μετανάστες, θεωρώντας τους ως βασικούς υπεύθυνους για όλα τα προβλήματά τους, χωρίς να τους πηγαίνει το μυαλό ούτε μια φορά να κοιταχτούν στον καθρέφτη, ή απλά να ξύσουν το κεφάλι τους, πριν το ξυρίσουν… και ψηφίσουν, θεωρώντας για άλλη μια φορά πως η λύση έρχεται από τους αρχηγούς και την εξουσία και όχι από την κοινωνία πολιτών, από τη συμμετοχή στα κοινά και τη ΔΗΜΟκρατία, από τον πολιτισμό “του κοινού καλού”, που σημαίνει, ότι δεν ανέχεσαι το άδικο, ούτε καν ως μάρτυρας μίας κακοποίησης, είτε σε άνθρωπο, είτε στη φύση, είτε σε οτιδήποτε, ζωντανό, είτε σε ότι μπορεί να τιμά τη ζωή. Γεμίσαμε, ως φαίνεται, με… δίκαιους φασίστες όλα αυτά τα χρόνια. Με δίκαιους στα λόγια, αλλά φασίστες κυρίως στις μη – πράξεις. Με αδιάφορους.

Αυτοί που δεν στέκουν μιλούν για σταθερότητα...

SotosBlog...

Το να ανατρέπει κάποιος τις θέσεις του, όσο να πεις, σταθερότητα δεν το λες.
Αντιθέτως, οι ασυναρτησίες, το να αυτοαναιρείσαι, και το να λες διαφορετικά πράγματα πριν καλά-καλά αρθρώσεις τα προηγούμενα που είπες,
θα έλεγα ότι είναι όχι σταθερότητα, αλλά υπόδειγμα αστάθειας. Η δε ασταθής συμπεριφορά μάλλον συνιστά την ασφαλέστερη ένδειξη, που πείθει ως και το γιατρό ότι δεν είσαι καλά και χρήζεις άμεσης φροντίδας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας κλινικής περίπτωσης είναι βέβαια η περίπτωση Βενιζέλου. Μόνο την τελευταία εβδομάδα, ο Βενιζέλος έχει μπουρδουκλώσει τις θέσεις του περίπου δέκα φορές. Τη μία θα πήγαινε στο Σαμαρά αν δεν του καθόταν το αποτέλεσμα, την άλλη δεν θα πήγαινε στον Σαμαρά αλλά στον Παπούλια, μετά θα έφευγε από την κυβέρνηση, τελικά είπε ότι δεν θα φύγει, ύστερα ήταν το άθροισμα Ν.Δ. και Ελιά που θα έκρινε το τι θα κάνει, τώρα όμως λέει ότι δεν θα αθροιστούν αυτά τελικά κ.τ.λ. κ.τ.λ. κ.τ.λ. Σοβαρό περιστατικό οξύτατου πανικού.
Πλάι στην επιστήμη υπάρχει και η λαϊκή σοφία, που λέει ότι «μ΄όποιο δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις» ή «άμα κοιμηθείς με στραβό, θα ξυπνήσεις μονόφθαλμος» κ.τ.τ.. Έτσι λοιπόν, μετά από τόσο καιρό πλάι στον Βενιζέλο, μόλις είδε το αποτέλεσμα των εκλογών, άρχισε τα εντελώς τρελά και ο Σαμαράς. Τώρα ζητάει αυτός από τους νεοδημοκράτες να ψηφίσουν τον Σγουρό και να συνεχίσουν την παρέα με τον Βενιζέλο όλοι μαζί.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ο Σαμαράς πήγε στη συγκέντρωση του Κουμουτσάκου. Πώς περιέγραψε εκεί τον Σγουρό ο Σαμαράς; Ακούστε στο βίντεο που ακολουθεί τι ακριβώς είπε για τον Σγουρό στην εν λόγω συγκέντρωση:
 
Αυτά που λέτε ο Σγουρός, σύμφωνα με τον Σαμαρά… «Στασιμότητα», «κατεστημένα άλατ»α που θα έσπαγε ο Κουμουτσάκος, «χαμένο έδαφος δεκαετιών» κ.τ.λ. Δεν ήταν λόγια της στιγμής. Τα ίδια έλεγε για τον Σγουρό λίγο νωρίτερα από εκείνη τη συγκέντρωση και ο Κουμουτσάκος. Ακούστε τον:

Όσα ακούσατε, αν προσέξατε, είναι, σύμφωνα με τον Κουμουτσάκο, όχι μόνο η πεποίθησή του, αλλά και πεποίθηση του κόσμου! Είναι μάλιστα τόσο έξαλλος ο Κουμουτσάκος με τον Σγουρό που δεν μπορεί από τα νεύρα του να κάνει μια απλή πρόσθεση. Και λέει ότι δώδεκα και πέντε ίσον είκοσι. Στη συνέχεια κατηγορεί την πολιτική προέλευση του Σγουρού, ενώ αφήνει να ίπτανται σοβαρά υπονοούμενα για τη διαχείριση που άσκησε ο Σγουρός στην Περιφέρεια! Και το κυριώτερο: Ο Σγουρός, όπως λέει, «εκπροσωπεί και προσωποποιεί ένα κράτος από το οποίο όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να απαλλαγούμε»!
Σήμερα, μετά το σκαμπίλι των αποτελεσμάτων, ο πανικός του επικείμενου μοιραίου έχει κυριεύσει τον Σαμαρά. Και χωρίς καμιά ντροπή πλέον καλεί αυτός τους νεοδημοκράτες να ψηφίσουν τον Σγουρό! Τον ίδιο Σγουρό που μόλις τώρα ακούσατε πώς τον περιέγραφαν, ο ίδιος ο Σαμαράς και ο Κουμουτσάκος!
Καταλάβατε;
«Κατάλαβα», να λέτε.
Όχι, δεν είναι τρελοί. Άλλο η τρέλα και άλλο η πολιτική απάτη.
Εκείνο που δεν παίζεται είναι ότι όλο τούτο το τερατούργημα κυβερνάει τη χώρα και, για να συνεχίσει να την κυβερνάει, βαφτίζει τον εαυτό του «σταθερότητα»!