Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Χόλογουεη: Ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά..

Απο το AlterThess...

rr.jpg

Για μένα είναι πραγματικά ευχάριστο αλλά και λίγο τρομακτικό να βρίσκομαι εδώ μαζί σας, επειδή στην πραγματικότητα είναι η πρώτη φορά που μιλάω στην καρδιά της σατανικής αυτοκρατορίας. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω θερμά τους φρουρούς της πύλης στο αεροδρόμιο χτες που με άφησαν να μπω και να σας επισκεφθώ σ’ αυτή τη γη της «ελευθερίας», που μου επέτρεψαν να έρθω να σας δω στη φυλακή σας. Ίσως με άφησαν να περάσω επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει μια ανταρσία στη φυλακή, μια εξέγερση στην καρδιά της αυτοκρατορίας.



Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε το 2011 που ξεχειλίζει στο τρέχον έτος, το 2012. Ένα έτος γεμάτο από ένδοξες εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο, καθώς η ανυπακοή μας έκανε ξεκάθαρο ότι εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου. Είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Αρκετά πια με το να λέμε ότι φταίνε οι καπιταλιστές, ότι είναι λάθος των τραπεζιτών. Η ίδια η σημασία αυτών των λόγων δεν είναι μόνο παράλογη αλλά και επικίνδυνη, επειδή μας θυματοποιεί. Το κεφάλαιο είναι μια σχέση κυριαρχίας και η κρίση του είναι κρίση της κυριαρχίας αφού οι κυρίαρχοι δεν είναι ικανοί να κυριαρχούν αποτελεσματικά. Μετά κατεβαίνουμε στους δρόμους και τους λέμε ότι είναι δικό τους λάθος; Τι λέμε ακριβώς; Ότι δεν ασκούν κυριαρχία αρκετά αποτελεσματικά; Είναι σίγουρα καλύτερο να δεχτούμε την πιο απλή εξήγηση και να πούμε ότι αν η σχέση κυριαρχίας βρίσκεται σε κρίση αυτό συμβαίνει επειδή οι κυριαρχούμενοι δεν πειθαρχούν αρκετά, επειδή δεν υποκλίνονται επαρκώς. Η έλλειψη υποταγής μας είναι η αιτία της κρίσης.

Το κεφάλαιο δεν είναι μόνο ένα σύστημα αδικίας, είναι ένα σύστημα που επιταχύνει την εκμετάλλευση, που εντείνει την καταστροφή. Αυτό μπορεί να αποδειχτεί με πολλούς τρόπους, με το νόμο της αξίας και τη συγκρότηση της αξίας από τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο εργασίας ή από τις θεωρίες για την πτωτική τάση του κέρδους. Το νόημα ωστόσο είναι ότι το κεφάλαιο είναι μια δυναμική που επιτίθεται. Υπάρχει μια ατέρμονη προσπάθεια να κινείται συνεχώς πιο γρήγορα, ένας αέναος μετασχηματισμός του τι σημαίνει καπιταλιστική εργασία. Αυτό δεν αφορά μόνο την εντατικοποίηση της εργασίας στα εργοστάσια αλλά την συνεχώς αυξανόμενη υποταγή όλων των εκφάνσεων της ζωής στη λογική του κεφαλαίου. Η ίδια η ύπαρξη του κεφαλαίου είναι το αδιάλειπτο στρίψιμο της βίδας και η κρίση είναι απλώς η εκδήλωση ότι η βίδα δεν βιδώνεται αρκετά γρήγορα, ότι κάπου συναντά αντίσταση. Αντίσταση στους δρόμους και τις πλατείες ίσως, οργανωμένη αντίσταση σίγουρα, αλλά επιπλέον ίσως είναι η αντίσταση των γονιών που θέλουν να παίξουν με τα παιδιά τους, των εραστών που θέλουν να μείνουν μια ώρα ακόμη στο κρεβάτι, των φοιτητών που σκέφτονται ότι χρειάζονται χρόνο για κριτική σκέψη, των ανθρώπων που ακόμα ονειρεύονται ότι είναι άνθρωποι. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου, εμείς που δεν σκύβουμε αρκετά το κεφάλι, εμείς που δεν τρέχουμε αρκετά γρήγορα.

Και η κατάσταση της κρίσης έχει στ’ αλήθεια δύο διεξόδους. Η μία είναι να πούμε, συγνώμη για την έλλειψη υποταγής μας και να ζητήσουμε περισσότερη απασχόληση, περισσότερες δουλειές. «Σας παρακαλούμε, εκμεταλλευτείτε μας περισσότερο και θα εργαστούμε σκληρότερα και πιο γρήγορα, θα υποτάξουμε κάθε πτυχή της ζωής μας στο κεφάλαιο, θα ξεχάσουμε όλες αυτές τις παιδιάστικες ανοησίες του παιχνιδιού, της αγάπης και της σκέψης». Αυτή είναι η λογική της αλλοτριωμένης εργασίας, η αναποτελεσματική λογική της πάλης από και μέσω της εργασίας, που γίνεται αντιληπτή ως αλλοτριωμένη εργασία, ενάντια στο κεφάλαιο. Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη διέξοδο δεν είναι μόνο ότι χάνουμε την ανθρωπιά μας αλλά ότι αναπαράγουμε το σύστημα που μας καταστρέφει. Αν καταφέρουμε τελικά, πράγμα μάλλον απίθανο, να βοηθήσουμε το κεφάλαιο να ξεπεράσει τις κρίσεις του τότε θα συνεχίσει πιο γρήγορα, πιο γρήγορα, πιο γρήγορα να υποτάσσει κάθε μορφή ζωής, ανθρώπινης και μη, στις εντεινόμενες απαιτήσεις της παραγωγής αξίας. Και έπειτα θα έρθει μια άλλη κρίση και μετά μια άλλη και μια άλλη, όχι για πάντα επειδή ίσως δεν αρκετά μακριά η εξαφάνιση της ανθρωπότητας.

Η εναλλακτική, επειδή νομίζω ότι είναι η μόνη εναλλακτική, είναι να πούμε ανοιχτά όχι, λυπούμαστε, εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και δεν θα γονατίσουμε, δεν θα δεχτούμε αυτό που μας κάνει το κεφάλαιο, είμαστε περήφανοι για την έλλειψη υπακοής και την άρνησή μας να υποκύψουμε στην καταστροφική δύναμη του κεφαλαίου. Είμαστε περήφανοι που είμαστε η κρίση του συστήματος που μας καταστρέφει.

Κοιτάξτε την Ελλάδα, το επίκεντρο της σημερινής χρηματοπιστωτικής κρίσης. Εκεί η κρίση είναι ξεκάθαρα κρίση ανυποταγής. Οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί δηλώνουν πως οι Έλληνες δεν υποκύπτουν αρκετά, δεν εργάζονται αρκετά σκληρά, τους αρέσει να κοιμούνται το μεσημέρι και να βγαίνουν το βράδυ και τώρα πρέπει να πάρουν ένα μάθημα, πρέπει να μάθουν τι σημαίνει αληθινός καπιταλιστικός εργάτης. Και δίνοντας ένα μάθημα στους Έλληνες προτίθενται επίσης να δώσουν ένα μάθημα στους Πορτογάλους, στους Ισπανούς, τους Ιταλούς, τους Ιρλανδούς και όλους τους υπόλοιπους ανυπότακτους του κόσμου.

Και απέναντι σε αυτή την κατάσταση υπάρχουν μόνο δύο εκδοχές. Η μία είναι να πούμε όχι, όχι, είμαστε καλοί εργάτες, απλώς δώστε μας περισσότερες δουλειές και θα σας δείξουμε πόσο σκληρά μπορούμε να εργαστούμε, θα ξαναχτίσουμε τον καπιταλισμό στην Ελλάδα. Και η άλλη εκδοχή είναι να πούμε, ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά. Θα παλέψουμε για να μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα με τον δικό μας ρυθμό, με τον τρόπο που εμείς θεωρούμε σωστό, θα παλέψουμε για τον μεσημεριανό μας ύπνο και να για να βγαίνουμε αργά το βράδυ. Επομένως λέμε όχι στο κεφάλαιο και στην καπιταλιστική εργασία, επειδή όλοι ξέρουμε ότι η καπιταλιστική εργασία κυριολεκτικά καταστρέφει τη γη, καταστρέφει τις συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρέπει να χτίσουμε μια διαφορετική μορφή κοινωνικότητας.
Η πρώτη λύση του να πούμε ότι είμαστε καλοί εργάτες μοιάζει περισσότερο απλή, περισσότερο προφανής αλλά πιθανώς είναι μόνο μια αυταπάτη επειδή οι περισσότεροι σχολιαστές αναφέρουν ότι η ύφεση στην Ελλάδα θα διαρκέσει πολλά χρόνια άσχετα με το πόσο θα συμμορφωθούν οι Έλληνες.

Αν θέλετε να μάθετε με τι μοιάζει η παράταση της αποτυχίας του κεφαλαίου χωρίς την ελπίδα μιας ριζικής αλλαγής, τότε απλώς κοιτάξτε πέρα από τα σύνορά σας την τραγωδία στο Μεξικό ή κοιτάξτε πιο κοντά τις δικές σας πόλεις. Η άλλη επιλογή του να πούμε όχι στο κεφάλαιο και να οικοδομήσουμε μια διαφορετική κοινωνική σχέση είναι αυτό που πολλοί Έλληνες προσπαθούν να δημιουργήσουν αυτή τη στιγμή από επιλογή και από ανάγκη. Αν το κεφάλαιο δεν μπορεί να παρέχει την υλική βάση ζωής, τότε πρέπει να την δημιουργήσουμε με άλλους τρόπους, συγκροτώντας δίκτυα αμοιβαίας υποστήριξης, διακηρύσσοντας «κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα» και οργανώνοντας ομάδες ηλεκτρολόγων που επανασυνδέουν το ρεύμα· με το «δεν πληρώνω» φόρους και διόδια· μέσω του κινήματος της πατάτας με το οποίο αγρότες διανείμουν αγροτικά προϊόντα κατευθείαν στις πόλεις σε πολύ χαμηλές τιμές, μέσω της ίδρυσης ανταλλακτικών παζαριών, της δημιουργίας κοινοτικών κήπων και της επιστροφής στην ύπαιθρο· επίσης με την ανάκτηση εργοστασίων, ενός νοσοκομείου και μιας εφημερίδας. Αυτή είναι μια περίπλοκη και πολύ πειραματική μορφή να προχωρήσουμε, στην οποία δεν υφίσταται σωστή πολιτική γραμμή ούτε επαναστατική καθαρότητα, αποτελεί μια προεικονιστική μορφή κοινωνικότητας όχι ακόμη αρκετά δυνατής ώστε να διασφαλίσει την επιβίωσή μας. Και πρέπει να υπάρχουν δεσμεύσεις, αλλά είναι ξεκάθαρα η κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να ωθήσουμε τα πράγματα και να ωθηθούμε και εμείς οι ίδιοι.

Ο κόσμος που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, είναι ένας κόσμος χωρίς απαντήσεις, ένας κόσμος όπου περπατάμε ρωτώντας, ο κόσμος ενός πειράματος. Αλλά καθοδηγούμαστε από το όχι μας ενάντια στο απάνθρωπο, ξεδιάντροπο, καταστροφικό καπιταλιστικό σύστημα και από ένα ουτοπικό αστέρι που ανατέλλει από τις ελπίδες και τα όνειρα αιώνων πάλης. Η κρίση επομένως μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτές τις δύο επιλογές. Είτε θα επιλέξουμε τη λεωφόρο της υποταγής στη λογική του κεφαλαίου έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει ότι οδηγεί αναπόφευκτα στην αυτο-εκμηδένιση της ανθρωπότητας, είτε θα ακολουθήσουμε τα επικίνδυνα μονοπάτια, πολλά μονοπάτια, επινόησης ενός διαφορετικού κόσμου εδώ και τώρα, μέσα από τις ρωγμές που δημιουργούμε στην καπιταλιστική κυριαρχία. Και καθώς επινοούμε διαφορετικούς κόσμους βλέπουμε τώρα, καθαρά, πως εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου, εμείς είμαστε η κρίση ενάντια στην βιασύνη να καταστραφεί ο κόσμος και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Εμείς είμαστε ο νέος κόσμος που λέει «στα τσακίδια κεφάλαιο».
Τζον Χόλογουεη, Νέα Υόρκη, 18 Μαρτίου 2012
Μετάφραση: Κ.Ν.
Πηγή: Εφημερίδα Δράση

Οι εργάτες της Κίνας δεν είναι μακριά μας...

Η Αυγή online...
 ΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΣΤΑΘΟΥΛΙΑ

Πρόσφατα η Ένωση για τη Δίκαιη Εργασία (Fair Labor Association-FLA) κλήθηκε από την Apple, τη μεγαλύτερη στον κόσμο εταιρεία τεχνολογίας υπολογιστών και κινητής τηλεφωνίας, να εξετάσει τις συνθήκες εργασίας στα τρία εργοστάσια της Foxconn στην Ταϊβάν και την Κίνα. To αίτημα αυτό ήρθε μετά από την παγκόσμια κατακραυγή για τις αυτοκτονίες εργατών εξαιτίας των συνθηκών εργασίας στα εργοστάσια της Foxconn, που παράγει, ανάμεσα σε άλλα, τα γνωστά σε όλους iPad και iPhone (90 εκατομμύρια τηλέφωνα για το 2011). Οι δεκαεπτά αυτοκτονίες εργατών και γενικότερα οι συνθήκες εργασίας για τους νέους από 16-17 χρόνων αποτελούσαν δυσφήμηση για την Apple και έτσι έστειλε μια “ευγενική” ένωση να κάνει την έρευνα.
Η Foxconn είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστής των μοντέλων της Apple και η μεγαλύτερη ιδιωτική κινέζικη εταιρεία, η οποία, σύμφωνα με την έκθεση της FLA, απασχολεί στα τρία εργοστάσιά της 178.077 εργάτες (ο αριθμός αυτός, όπως και όλη η έκθεση, είναι υπό αμφισβήτηση, αφού μόνο στο εργοστάσιο της Longhua υπολογίζονται 300-400.000 εργάτες).
Η FLA έχει ως όριο ωρών εργασίας την εβδομάδα (μαζί με τις υπερωρίες) τις 60 (!), ενώ σε άλλες βιομηχανίες της Κίνας το αντίστοιχο όριο είναι οι 49 ώρες. Η έρευνα βρήκε ότι στην Foxconn οι μισοί εργάτες εργάστηκαν πάνω από 70 ώρες εβδομαδιαίως σε εποχή αιχμής και περίπου το 40% δεν πήρε το ρεπό που δικαιούται για συνεχή επταήμερη εργασία. Ο μέσος όρος εργασίας ήταν 56 ώρες εβδομαδιαίως. Στην πραγματικότητα, ένα μοντέλο δουλείας προσπάθησαν να το σκεπάσουν κάτω από τα στοιχεία αυτής της έρευνας και κάτω από τις αστραφτερές δημιουργίες των σύγχρονων γκουρού της Apple.
Όταν αγοράζουμε ένα iPhone σκεπτόμαστε ότι το φτιάχνει μια ρομποτική καλο-οργανωμένη επιχείρηση και όχι μια επιχείρηση που στηρίζεται στη γραμμή μαζικής παραγωγής και σε χιλιάδες ψυχολόγους και συμβούλους που προσελήφθησαν για να υποστηρίξουν ψυχολογικά τους εργάτες. Τώρα, όποιον υποψιάζονται ότι δεν θα αντέξει τον απολύουν, για να μην καταγραφούν άλλες αυτοκτονίες. Η αγγλική εφημερίδα Τέλεγκραφ έγραφε ότι εργάτες της Foxconn ανέφεραν ότι η κίνηση του χεριού που υποχρεούνται να κάνουν για χιλιάδες ώρες στη διαδικασία της παραγωγής στο εργοστάσιο συνέχιζε και όταν κοιμούνταν... Οι “Μοντέρνοι Καιροί” του 1936 και η αναπαράσταση της αλυσίδας παραγωγής από τον ευφυή Τσάπλιν είναι στην καρδιά αυτών των σύγχρονων κολαστηρίων.
Τα περίπου 90 δολάρια της μηνιαίας αμοιβής για περισσότερες από 220 ώρες εργασία τον μήνα συμπληρώνονται από δωρεάν γεύματα και ένα δωρεάν κρεβάτι για να κοιμούνται οι εργάτες. Στις εγκαταστάσεις των εργοστασίων υπάρχουν πισίνες και γήπεδα τένις (sic) διαθέσιμα δωρεάν στους εργάτες, αλλά, όπως δήλωσαν, δεν έχουν χρόνο να τα χρησιμοποιήσουν! Όταν ένας δεκαεννιάχρονος βρέθηκε νεκρός στις εγκαταστάσεις της Shenzhen, πέφτοντας στο κενό από το δωμάτιο που διέμενε, η οικογένειά του δήλωσε ότι ο νέος μισούσε τη δουλειά του, αφού είχε υποχρεωθεί σε 11ωρη νυχτερινή εργασία, επτά νύχτες την εβδομάδα, φορμάροντας πλαστικό και μέταλλο σε ηλεκτρονικές συσκευές. Όλες οι αυτοκτονίες έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό ότι πρόκειται για νέους ανθρώπους που έπεσαν στο κενό από τα δωμάτιά τους, εντός των εγκαταστάσεων των εργοστασίων της Foxconn.
Αυτό το σύντομο σημείωμα έχει ως στόχο να ενημερώσει, αλλά και να υπογραμμίσει την ανάγκη να δει με προτεραιότητα η ριζοσπαστική αριστερά τα θέματα της οργάνωσης της εργασίας, που βέβαια στην Ελλάδα μπορεί να μην χαρακτηρίζεται από τη γραμμή μαζικής παραγωγής, αλλά συνδέεται σήμερα με την έκπτωση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων και μισθολογικών απαιτήσεων κάτω από το βάρος και την απειλή της ανεργίας για χιλιάδες πολίτες. Εξαπλώνεται σιγά-σιγά ένας εργασιακός εφιάλτης που κάνει τις άμυνες να μοιάζουν στρατηγικές χαρακωμάτων όταν το ζητούμενο είναι το μέσο της αντεπίθεσης, νικηφόρας στην πορεία μετάβασης από τον κόσμο της μισθωτής εξαθλίωσης στην απελευθέρωση.
Εμείς θα πρέπει να απομυθοποιήσουμε τα τεχνολογικά “επιτεύγματα”, αξιολογώντας τα πρωτίστως ως “κοινωνικό πλούτο” και την πραγματική τους θέση στην καθημερινότητα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού. Και αν, πράγματι, δεν είναι οι επαναστάσεις η ατμομηχανή της ιστορίας, αλλά, όπως έλεγε ο Μπένγιαμιν, ίσως οι επαναστάσεις να είναι ο ανθρώπινος αγώνας που προσπαθεί να πιάσει το φρένο κινδύνου, τότε η σύγχρονη δουλεία θα πρέπει να είναι για εμάς αυτός ο ανθρώπινος αγώνας.

Με τη λογική του θυμού...

kathimerini.gr...
Του Παντελη Mπουκαλα

Κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ επειδή οι στρατάρχες έτυχε να δουν μακελεμένα κορμιά, πολιτογραφημένα στη δίχως έθνη και θρησκείες αυτοκρατορία του θανάτου. Κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ επειδή οι πολιτικοί που τον κήρυξαν, για τις πατρίδες πάντοτε και για τις θρησκείες, έτυχε να δουν, σε φωτογραφίες αυτοί, σακατεμένα σώματα και σμπαραλιασμένες πόλεις. Για εκ προοιμίου υπολογισμένες απώλειες πρόκειται· ακόμα κι αν ξεπεράσουν το στατιστικώς προβλεπόμενο, εύκολα προσπερνιούνται.
Τα ίδια και με τον μονίμως ακήρυκτο και εσαεί ατέλειωτο κοινωνικό πόλεμο, γιατί περί αυτού πρόκειται πάντα, ας μη φοβόμαστε τις λέξεις. Παράπλευρες απώλειες, επίσης στατιστικώς προβλεπόμενες, είναι όσοι πεθαίνουν από πείνα ή ψύχος κι όσοι αυτοκτονούν - όπως ο φαρμακοποιός, όπως οι εν εκουσίω (εκουσίω;) θανάτω αδελφοί του στην Ιταλία, την Ισπανία κι όπου αλλού συνηθίζεται, όπως εδώ, η απόκρυψη του αυτοχειριασμού, τάχα για να μην τρωθεί το κοινωνικό φρόνημα ή απλώς για να γίνει δεκτός ο νεκρός στο νεκροταφείο και να μην αποκλειστεί από τις ουράνιες βασιλείες. Θύματα όλοι ενός διαρκούς πολέμου που τώρα ονομάζεται κρίση.
Κι εδώ σε φήμες στηριζόμαστε για τον αριθμό όσων τερμάτισαν τη ζωή τους πυροβολημένοι από την ανέχεια ή τον φόβο της επερχόμενης ανέχειας, ή σπρωγμένοι στην άκρη ενός μπαλκονιού από την ντροπή τους, έτσι νιώθουν, που δεν κατάφεραν να διασώσουν όσους όρους υπηρετούσαν την αξιοπρέπειά τους. Και γι’ αυτούς πάντως τα δημόσια κλάματα δεν κρατούν πάνω από τρεις μέρες. Εχει τον τρόπο της η ζωή. Και τις ανάγκες του ο προεκλογικός αγώνας.
Το κείμενο που άφησε πίσω του ο αυτόχειρας του Συντάγματος είναι διπλό: Το σώμα του πρώτα, αποφασιστικά πυροβολημένο εκεί όπου δεν υπήρχε ενδεχόμενο διαφυγής. Το γράμμα του έπειτα, όχι μια κραυγή μα ένα τεκμήριο πως ο θυμός του παρέμεινε έλλογος και στην ακρότατη στιγμή του βίου του. Αν είχε επιλεγεί η εισβολή στη Βουλή, τότε, είναι βέβαιο, τα δημόσια κλάματα δεν θα κρατούσαν καν τρεις ώρες· θα ’διναν γρήγορα τη θέση τους στα αναθέματα. Ούτε τώρα θα υπάρξει παραδειγματισμός. Αλλά θα μείνει τουλάχιστον το σημείο-όριο: να πατάς στην πλατεία των Αγανακτισμένων στραμμένος προς τη Βουλή. Με το βλέμμα σου να διαλέγει τελικά τον Αγνωστο για ν’ ακουμπήσει.

Ληγμένοι πολιτικοί...

 βλέμμα...

Το δικομματικό σύστημα εξουσίας, που σφράγισε τη μεταπολιτευτική περίοδο, αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο της κατάρρευσης, υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και της αδυναμίας του να τη διαχειριστεί. Η κατάρρευση στοιχειοθετείται αφενός από τις δημοσκοπήσεις της αλαφιασμένης και αμφίβουλης κοινής γνώμης, αλλά και από τη στάση του πολιτικού προσωπικού ελάχιστες εβδομάδες προ των εκλογών.
Ληξιπρόθεσμοι βουλευτές και υπουργοί, οι οποίοι την παρελθούσα διετία νομοθέτησαν το ψαλίδισμα των μελλουσών γενεών, χωρίς να έχουν διαβάσει καν τους νόμους, καταθέτουν στη Βουλή, την υστάτη στιγμή, τροπολογίες χιλιάδων σελίδων για να τακτοποιήσουν εκκρεμότητες της εκλογικής πελατείας. Νυσταγμένοι, βαριεστημένοι, ληγμένοι, νομοθετούν επί των ερειπίων, λίγο προτού βρεθούν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Παραδόξως δε, εκτιμούν ότι υπάρχει ακόμη εκλογική πελατεία.
Οι ολίγιστοι και δείλαιοι, δια των επαίσχυντων τροπολογιών τους, δείχνουν ακριβώς ποιοι οδηγούν στην κατάρρευση τα αστικά κόμματα, ποιοι καταπατούν τους συνταγματικούς όρκους και τροφοδοτούν το αντικοινοβουλευτικό μένος του απεγνωσμένου πλήθους. Δείχνουν επίσης σε ποιους άνδρες εμπιστευόταν το πλήθος αφρόνως τη μοίρα του: σε φαιδρούς δημοκόπους, άεργους κληρονόμους, πολιτικούς νάνους. Πολλοί απ’ αυτούς τους βρυχώμενους νάνους θα ξεμυτίσουν τις επόμενες μέρες και θα ζητήσουν ανανέωση εντολής, υποσχόμενοι το μόνο που γνωρίζουν: συνέχιση της αμοιβαίας πελατειακής εξαχρείωσης. Θα επισείουν τον κίνδυνο των άκρων και της ακυβερνησίας. Υπάρχει πράγματι το ενδεχόμενο αναρρίχησης των λούμπεν στοιχείων της άκρας δεξιάς, παλαιάς και νέας, στο κοινοβούλιο, αλλά μήπως η συμπεριφορά των κατεστημένων δεξιών, κεντρώων και κεντροαριστερών, δεν απέβη αναλόγως λούμπεν και εντέλει τροφοδότησε τα άκρα;
Η χρεοκοπία είναι πολιτική πρωτίστως. Με ηττημένη την πολιτική και τη χώρα υπό σιδηρά επιτήρηση, οι προτάσεις διακυβέρνησης είναι αναιμικές και ελάχιστα πειστικές, διότι οι φορείς τους κείτονται ξέπνοοι και ηττημένοι, δεν μπορούν να διεκδικήσουν από το πλήθος παρά μόνο τη μοιρολατρία και τον φόβο. Η ψήφος θα είναι τιμωρητική και αντινομική.

Λεωφόρος Κυρίου Δημήτρη Χριστούλα...

 Του Γιώργου Πήττα,  TV Χωρίς Σύνορα...


Για δεκαετίες στην κυριολεξία, μεγαλώνω με τα «εμπρός στον δρόμο που χάραξε…»
Το σύνθημα, όπως και πολλά άλλα, κουράστηκε στ’ αυτιά μου, ξέφτισε.
Κατάντησε παράφωνο, ανώφελο και ηχορρυπαντικό καθώς αλλοιώθηκε κι’ έγινε μια δηλητηριώδης καραμέλα που πιπιλίζουν αρειμανίως τα υποπροϊόντα του αντιδικτατορικού αγώνα.
Αυτοί που αντάλλαξαν μια συγκυρία στην οποία βρέθηκαν ή και ανταποκρίθηκαν ακόμα, για να χαράξουν τον δρόμο στον οποίο βάδισαν κατασπαράσσοντας τον εθνικό πλούτο, μετατρέποντας την Ελλάδα σταδιακά σε έρημη χώρα.
Έρημη Χώρα είπα και, πώς να μη θυμηθώ ευλαβικά τον Elliot;
« Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας
Μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας
Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές
Ο Δημήτρης Χριστούλας, υπάρχει.
Μπαμ!
Τώρα δεν υπάρχει.
Ή όχι;
Θα ακουστεί άραγε στην ερημιά των Αθηνών το «εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Δημήτρης;»
Όχι αυτός του φονικού.
Ο άλλος, ο δρόμος του μέχρις εσχάτων αγώνα για αξιοπρέπεια.
Αυτόν είναι που έδειξε ο κύριος Δημήτρης Χριστούλας.
Ή μήπως ο αντίλαλος του πυροβολισμού που διαπέρασε τα κεφάλια μας θα χαθεί-και αυτός- σταδιακά αφού πρώτα εκτονωθεί το θυμικό;
Θα μείνουν τάχα μονάχα τα λόγια των υποκριτών να μολύνουν κι’ άλλο τον αέρα δίχως αντίλογο, δίχως αντίσταση δίχως φωνή;
« Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο,
Άρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θ’ ανθίσει εφέτο;
Ή μήπως η ξαφνική παγωνιά πείραξε τη βραγιά του;
κράτα μακριά το Σκυλί τον αγαπάει. τον άνθρωπο,
Τι με τα νύχια του θα το ξεχώσει πάλι !
Συ ! hypocrite lecteur ! – mon semblable, - mon frère !
Δεν θέλω να αναφέρω καν τα ονόματά τους.
Είναι λερά και θα βρωμίσουν ένα γραπτό που εξελίσσεται με το νου προσηλωμένο στην έξοδο ενός Αξιοπρεπούς.
Πως μπορώ να προφέρω Δημήτρης Χριστούλας και μετά «αυτούς»;
Ο Κύριος Δημήτρης Χριστούλας όμως, δεν χάραξε δρόμο.
Ούτε λεωφόρο άνοιξε.
Σε έναν τόπο ανθρώπων ρημαγμένων, με το μέλλον ακυρωμένο, το παρόν σκοτωμένο και το χθες παραμορφωμένο, ο Άνθρωπος αυτός, πήγε στην Πλατεία Συντάγματος, εκεί όπου κατά τη διάρκεια του περασμένου θέρους, ακόμα διεκδικούσε το δικαίωμα να διαλαλεί την αγανάκτησή του και να διαχέει την οργή του συλλογικά.
Συνάντησε τον εαυτό σε διαφορετικό χρόνο και στόχευσε με απόλυτη ακρίβεια. Οπλισμένος, αφόπλισε το σύστημα από τη δυνατότητα να του εξευτελίζει τη ζωή και να του την εκτρέπει σε έναν βίο σκυφτό.
Ο Δημήτρης Χριστούλας πεθαίνοντας, έγινε Χώρα.
Μπορεί το αίμα του να ράντισε «αυτούς».
Η ταραχή τους όμως, δεν ξεπερνά τον αιφνιδιασμό που προκαλεί ένας λεκές καφέ, στο λευκό ατσαλάκωτο πουκάμισο.
«Μισό λεπτό, να αλλάξω πουκάμισο» είπαν, και μετά, συνέχισαν την παρτίδα μοιράζοντας τα ιμάτια της πατρίδας στους διεθνείς γυρολόγους που προσκάλεσαν αφού για δυο χρόνια έκαναν τους τελάληδες. «Πουλάμε, ξεπουλάμε, και φτηνά. Κοπιάστε.»
Προηγουμένως, για δεκαετίες ολόκληρες πριν τον πλειστηριασμό, είχαν κατά συρροή αφοδεύσει επί της Ιστορίας, της Αλήθειας, της Αξιοπρέπειας και είχαν μοιράσει τα κομμάτια της Ελλάδας στους φίλους τους και στους κατά συνθήκη κόλακες τους.
Μπαμ!
«Τι είναι αυτός ο θόρυβος;»
Ο αγέρας κάτω απ’ την πόρτα.
«Τι είναι αυτός ο θόρυβος τώρα; Τι κάνει ο αγέρας;»
Τίποτε πάλι τίποτε.
«Δεν Ξέρεις τίποτε;
Δε βλέπεις τίποτε;
Δε θυμάσαι
Τίποτε ;»
«Πωλείται αέρας καταστήματος» έγραφαν κάποτε αγγελίες και πινακίδες έξω από μαγαζιά.
Τώρα, ξε-πωλείται ο αέρας, η θάλασσα, ο ήλιος, η γη, αδιακρίτως.
Στο όνομα μιας ανάπτυξης στηριγμένης στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, οι θύτες της «Χώρας Δημήτρης Χριστούλας», ευτελίζουν και το Ενεργειακό και Αναπτυξιακό μέλλον με την παραδοσιακή τους πρακτική:
Ό,τι νάναι, όπου νάναι, όπως νάναι.
Χάνει τα λάμδα της η Ελλάδα, εκποιείται με το στόμα ανοικτό ικανή να προφέρει μόνο άναυδα φωνήεντα: Εάα…ααααα….
Μπορούν τώρα να φυτρώσουν οι ανεμόμυλοι της Αιολικής Ενέργειας , σαν τα καταραμένα αυθαίρετα που πνίγουν τον τόπο. Έωλες λοιπόν ενέργειες που θα ακυρώσουν ότι απέμενε από το ήδη κατ’ εξακολούθηση βιασμένο κάλλος.
«Βλέπω πλήθος λαό, να περπατά ένα γύρο.
Ευκαριστώ. Α δείτε την αγαπητή μου Κυρίαν Ισοψάλτου,
Πείτε της πως θα φέρνω τ’ ωροσκόπιο μοναχή μου:
Πρέπει να φυλαγόμαστε πολύ στον καιρό μας
Και γύρω, η αβουλία. Η σιωπή και η αμηχανία.
Να παραφράσω τον Martin Niemöller:
«Πρώτα αυτοκτόνησε ο γείτονας του τρίτου γιατί είχε χρέη. Δεν είπα τίποτα, δεν χρωστούσα. Μετά , ο απέναντι πυρπόλησε το σπίτι του και κάηκε μαζί του, θα του το έπαιρνε η τράπεζα. Δεν μίλησα, είχα ξεπληρώσει το σπίτι. Λίγο αργότερα, ο ένοικος του γωνιακού έπεσε από την ταράτσα, είχε απολυθεί. Σώπασα, είχα τη δουλειά μου. Ακόμα».
Αλλά ο Δημήτρης Χριστούλας δεν αυτοκτόνησε.
Τελετουργικά, μπροστά στην Βουλή, εξερράγη και συνάντησε τον Κώστα Γεωργάκη.
Διερράγη. Με τα θραύσματά του να ψάχνουν γόνιμο έδαφος να φυτευτούν ως σπόροι Αξιοπρέπειας στο σώμα των Ελλήνων.
Φοβάμαι, άγονο το έδαφος.
Αλλιώς, που είναι οι εκατοντάδες χιλιάδων που πλημμύριζαν τις πλατείες;
Που είναι το μέγα πλήθος με το μέγα πάθος;
Γιατί, οι εκατό χιλιάδες είναι ελάχιστοι και οι διακόσιες χιλιάδες λίγοι.
Μα δεν ήσαν ούτε εβδομήντα οι χιλιάδες που έπρεπε να είναι εκατομμύρια.
«Ανύπαρχτη Πολιτεία
Μέσα στην καστανή καταχνιά ενός χειμωνιάτικου μεσημεριού
Ο Σμυρνιός έμπορας, κύριος Ευγενίδης
Αξούριστος, με την τσέπη γεμάτη σταφίδες»
Ποιος να ξέρει τι μετρά ο κάθε κύριος Ευγενίδης.
Σταφίδα τη σταφίδα, ίσως και να μετρά: Πόσο ακόμα θα αντέχει να σιωπά;
Ή μήπως ακόμα δεν έχει καταλάβει πως οι μέρες που έφυγαν δεν έχουν γυρισμό;
Ανύπαρχτη Πολιτεία, ναι.
Αν είναι δυνατόν, η πιστολιά μιας χώρας, της Χώρας Δημήτρης Χριστούλας, μάζεψε δεν μάζεψε κάνα δυο χιλιάδες ανθρώπους, τάγμα ξυπόλυτο, αυτό που όπως πάντα δέχτηκε τη βία των εντεταλμένων κρανοφόρων.
Και μετά, οι πάσης φύσεως σύντροφοι, αυτοί που ξέρουν να παρατάσσονται και να περιφρουρούν εξανίστανται σαν τους δείχνει το δάκτυλο που σκοπεύει τους επαγγελματίες.
Μάταιη η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια σου Κύριε Χριστούλα. Ίσως.
Στόχευσες σε πλήθος χαλασμένων και νυσταλέων τηλεθεατών. Αυτοί είναι οι πεθαμένοι.
Προσδοκούν ανάσταση νεκρών. Σέρνονται γονυπετείς στην Τήνο.
Παραπατούν και νομίζουν πως χορεύουν.
Είναι αγορασμένοι, στυμμένοι και αφυδατωμένοι και τώρα πεταμένοι αλλά, προσδοκούν σιωπηρά.
Χαίρονται που η σφαίρα σου δεν αποστρακίστηκε από το κρανίο σου, μπορεί και να τους είχε πετύχει.
«Ύστερα από το φως του πυρσού κόκκινο σε ιδρωμένα πρόσωπα
Ύστερα από την παγερή σιωπή μέσα στους κήπους
Ύστερα από την αγωνία σε τόπους πετρωτούς
Τις κραυγές και τους αλαλαγμούς
Τη φυλακή το παλάτι και τ’ αντιφέγγισμα
Του ανοιξιάτικου κεραυνού πάνω από μακρινά βουνά
Εκείνος που ήταν ζωντανός είναι τώρα πεθαμένος
Εμείς που ζούσαμε τώρα πεθαίνουμε»
Έμαθα. Έμαθα από κάποιον που θα ήθελε εκείνο το απόγευμα να μαζευτούν οι εκατοντάδες χιλιάδες, πως δεν ήταν ούτε δυο χιλιάδες καλά –καλά.
Αυτοί, οι λίγοι που αρνούνται-ακόμα- να συνηθίσουν τον θάνατο.
Είναι ο κάθε ένας τους , ένας Δημήτρης Χριστούλας.
Όλοι οι άλλοι, τα εκατομμύρια, είναι οι καθημερινοί μπάτσοι της ζωής μας.
Οι άλλοι κρανοφόροι που κλωτσούσαν την κοπέλα προχθές στην άσφαλτο με λύσσα.
Οι άλλοι κρανοφόροι που έστειλαν στο νοσοκομείο τον Μπούσιο και τον Λώλο.
Αυτοί, είναι ο «λαός». Η σιωπηρή πλειοψηφία.
Που, ποιος ξέρει, ίσως ταράχτηκε πολύ που ο Δημήτρης Χριστούλας παρήγγειλε να αποτεφρωθεί και να μην προσβληθεί η μνήμη του από την εξόδιο συνδιαλλαγή.
«Άκουσα το κλειδί
Στην πόρτα να γυρίζει μια φορά μια φορά μόνο
Σκεπτόμαστε το κλειδί, καθένας μες στη φυλακή του
Με τη σκέψη του κλειδιού, καθένας βεβαιώνει τη φυλακή του»
Αντίο Κύριε Χριστούλα.
Μικρή η Χώρα που έφτιαξες, μ’ ελάχιστους κατοίκους, ίσαμε δυο χιλιάδες το πολύ.
Μα, σε ευχαριστούμε. Είμαστε τουλάχιστον, Αυτοί.
(όλα τα μέρη σε πλάγια γραφή, είναι αποσπάσματα από την Έρημη Χώρα του T.S.Elliot, στην γνωστή απόδοση του Γιώργου Σεφέρη)
@pittasgeorge

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Συμβόλαιο παραγωγικότητας...

pnevmantilogias...

Μην κουράζεστε κύριοι. Μέσα στις τόσες σκοτούρες σας πώς να σώσετε τη Χώρα, το ξέρω, δεν ευκαιρείτε. Αφήστε, θα κάνω εγώ τη δουλειά για σας. Θα καθαρίσω γι άλλη μια φορά, όπως κάνω κάθε μέρα, όποτε διδάσκω Γλώσσα, Ιστορία,  Γεωγραφία. Ακόμα και στα Μαθηματικά, βάζω τα δυνατά μου να αποδείξω πόσο φυσικό είναι να χρωστάς στην Τράπεζα, πόσο λογικό είναι να εργάζονται μικρά ανήλικα παιδιά – στατιστικά στοιχεία, αριθμοί σε πίνακες τιμών –  και πόσο εύκολα θα σώζονταν οι άτυχοι επιβάτες του Τιτανικού με μια απλή διαίρεση. Και στα Θρησκευτικά εγώ σας ξελασπώνω, και μάλιστα διαθεματικά, θεοποιώντας την υποταγή ως βασική αρχή της Πολιτικής Αγωγής, κάνοντας να φαίνεται ο κόσμος μεταφυσικά δοσμένος κι αγγελικά πλασμένος. Και ο άνθρωπος ποτέ απορημένος παρά μόνο καταραμένος.
Γι αυτό σας λέω, μην κουράζεστε. Θα κάνω εγώ τη δουλειά για σας. Στη Φυσική θα αποδείξω νομοτελειακά πως οι επιστήμες είναι ουδέτερες όπως τα νετρόνια. Ότι για τη μόλυνση του πλανήτη ευθύνεται ο άνθρωπος και η κακή του συνήθεια να ανάβει το φως, για την ερημοποίηση η επιμονή του να πίνει νερό και να πλένεται. Θα ενοχοποιήσω όποιον δεν κλείσει τα φώτα για μία ώρα για να σώσει τον πλανήτη. Όχι, κουβέντα δεν θα πω για τις βιομηχανίες και τα συμφέροντα των πετρελαϊκών εταιρειών. Κιχ δεν θα κάνω στη Γεωγραφία για τους πολέμους που μαίνονται σε όλη τη γη, για τον Νείλο και τις εταιρείες που τον εμπορεύονται κερδοσκοπώντας πάνω στον λιμό και τις αρρώστιες που θερίζουν την Αφρική, για τον Αμαζόνιο και τους χωρικούς της Βραζιλίας που εκδιώκονται από τα χωριά τους. Στην Ιστορία θα διηγούμαι παραμύθια για ήρωες που άλλοτε φορούσαν χιτώνες κι όταν άλλαζε η μόδα τσαρούχια και φουστανέλες. Για βασιλιάδες κι ένδοξους πολέμους. Για επαναστάσεις που έκαναν άλλοι κάποτε. Για την Ιστορία που τελείωσε.
Κι αν το θέλετε, θα κάνω ακόμα περισσότερα. Θα κάνω από νωρίς να καταλάβουν όλοι ποιος είναι το αφεντικό μες στην τάξη. Θα τα διδάξω πώς να πουλάνε από μικρά τον εαυτό τους καλύτερα. Πώς να ξεχάσουν το ρήμα «αμφισβητώ», πώς να κλίνουν σε όλους τους χρόνους το ρήμα «προσαρμόζομαι» (μόνο στην παθητική φωνή) ως συνώνυμο του «υπάρχω». Πώς να μην ρωτούν ποτέ «γιατί». Πώς να συντάσσουν το επίθετο «ελεύθερος» με το ουσιαστικό «αγορά».  Πώς να ανοίγουν το κεφάλι τους για να τους παραχώνω μέσα τη γνώση έτοιμη, καλομαγειρεμένη, κι ίσως και μασημένη, πάντα έτοιμη προς κατανάλωση. Έτοιμη να αποδειχτεί στα σταθμισμένα από τα πριν τεστ ελαφρών δεξιοτήτων. Αν χρειαστεί, θα φροντίσω προσωπικά να προωθήσω τα προϊόντα του χορηγού μας για να στηρίξω τη χρηματοδότησή μας. Θα τα μπουκώσω με MacDonald, θα τα πνίξω στην Coca Cola. Θα σερβίρω εγώ η ίδια αν μου το ζητήσετε.
Γι αυτό σας λέω. Μην κουράζεστε. Συντάσσω μόνη μου το συμβόλαιο παραγωγικότητάς μου. Δεσμεύομαι να παράξω τους πιο πειθήνιους ηλίθιους. Τους πιο βέβαιους πελάτες σας. Τους πιο πιστούς σας υπηκόους. Τα καλύτερα ζόμπι. Τα καλύτερα προϊόντα στα παγκόσμια σκλαβοπάζαρα της αγοράς εργασίας.
Τα πιο πιστά μου αντίγραφα. Και σε όποια τιμή ορίσετε. Σε τιμή ευκαιρίας.
Η αντισυμβαλλόμενη

Η Γερμανία δεν κατακτά πια, λέει ο Σόιμπλε! Ας κοιμηθούμε ήσυχοι…

Γεωργιος Μαλουχος απο το ΤΟ ΒΗΜΑ...

Θες ν’… αγιάσεις και δεν σ’ αφήνουν: Τι είπε πάλι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε; Είπε μιλώντας στο CBS: «Δεν θέλουμε να κατακτήσουμε κανέναν. Κατά το παρελθόν η Γερμανία προσπάθησε αποτυχημένα να κατακτήσει, να το κάνει. Σήμερα δεν θέλει να ξαναπροσπαθήσει κάτι τέτοιο»… Λοιπόν, έχει πολύ ενδιαφέρον η δήλωση του Σόιμπλε, ο οποίος χρησιμοποιεί τη λέξη «αποτυχημένα»: δηλαδή, δεν λέει ότι αυτό ήταν κάτι που δεν έπρεπε να συμβεί, δεν το απαξιώνει ηθικά. Το απαξιώνει ως αποτέλεσμα:. λέει απλώς ότι απέτυχε και χωρίς πολλά λόγια απλώς διαβεβαιώνει ότι δεν επιχειρείται πια, χωρίς να εξηγεί ούτε γιατί επιχειρήθηκε τότε, ούτε γιατί δεν επιχειρείται τώρα, που οι πάντες μιλούν πλέον ξανά γι αυτό… 
Όμως, η δήλωσή του έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και για έναν άλλο λόγο: επειδή αφήνει στην άκρη το παραμύθι που μεγάλωσε δύο μεταπολεμικές γενιές: «δεν φταίνε οι Γερμανοί, φταίνε οι κακοί ναζί».
Παραμύθι χοντρό, γιατί  τους ναζί τους εξέλεξαν οι Γερμανοί πολίτες στις κάλπες – δεν πήραν την εξουσία με κανένα πραξικόπημα.  Πήραν πολλά εκατομμύρια ψήφους στις κάλπες. Αλλά και γιατί δεν ήταν μόνο οι ναζί που προσπάθησαν να κατακτήσουν τον κόσμο: την εποχή που η Γερμανία το επιχειρούσε για πρώτη φορά, ο Χίτλερ ήταν δεκανέας στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου: ούτε αγκυλωτοί σταυροί υπήρχαν τότε, ούτε Φύρερ, ούτε τίποτα…  Το μόνο που υπήρχε, ήταν το εθνικό όραμα μιας μεγάλης ηγεμονικής Γερμανίας. Δηλαδή, αυτό ακριβώς που σε νέα μορφή και με διαφορετικό «οπλισμό» και σε διαφορετικό περιεχόμενο και έκφανση, υπάρχει και τώρα…  Γιατί απλούστατα αυτό είναι το περιεχόμενο της εθνικής εκπλήρωσης μιας χώρας που από το 1871 που πρωτογεννήθηκε ως ενιαίο κράτος, απλώς «δεν χωράει» στην Ευρώπη: της πέφτει πολύ μικρή, όπως συμβαίνει και σήμερα με τη γερμανική οικονομία που κοντεύει να «σκάσει» από την ανάγκη επέκτασής της στην οποία επιχειρεί να προσαρμόσει με βίαιο τρόπο τα πάντα γύρω της δημοσιονομικά, θεσμικά και, φυσικά, επί της ουσίας πολιτικά…
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ακριβώς λόγω του μεγέθους, της κτηνωδίας και της καταστροφής που επέφερε στον πλανήτη, έχει ρίξει στη λήθη τον Πρώτο Παγκόσμιο. Δεν θα έπρεπε: γιατί ο Πρώτος Παγκόσμιος ήταν εκείνος που καθόρισε το τι επιχειρούσε να κάνει η ενωμένη Γερμανία στην Ευρώπη. Ο Πρώτος Παγκόσμιος ήταν εκείνος που γέννησε και προσδιόρισε τελικά και τον Δεύτερο που, ουσιαστικά, υπήρξε η συνέχειά του από κάθε άποψη: γονατισμένη από την ήττα και από τις πολεμικές αποζημιώσεις της συνθήκης ειρήνης του Πρώτου Πολέμου, η Γερμανία του Χίτλερ επιχείρησε απλώς να πάρει τη ρεβάνς: όχι τόσο με την έννοια της εκδίκησης, όσο με εκείνη της επιτυχίας του χαμένου στόχου…
Την επομένη της Συμφωνίας του Μονάχου, της ημέρας που οι δυτικές δυνάμεις αποφάσισαν να θυσιάσουν την Τσεχοσλοβακία για να κατευνάσουν τη Γερμανία, τα πρωτοσέλιδα των μεγάλων εφημερίδων της Ευρώπης, ήταν γεμάτα από θριαμβολογίες: η Ευρώπη θα ζήσει για πάντα ειρηνικά, διεθνής ενθουσιασμός για την ειρήνη και άλλες  τέτοιες εκτιμήσεις κυριαρχούσαν στους τίτλους τους…  Ηταν ζήτημα λίγων μηνών να αντιληφθούν την πραγματικότητα…
Όταν ξεκίνησε αυτή η κρίση πριν από δύο χρόνια, όποιος αναφερόταν στο νέο εθνικιστικό γερμανικό ηγεμονισμό και στους κινδύνους που εγκυμονεί, ήταν περίπου για το απόσπασμα: φανατικός, λαικιστής, εκτός πραγματικότητας, δεν ήξερε τι του γινόταν… Περίπου κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει γι αυτό, και, ακόμα χειρότερα, κανείς περίπου δεν τολμούσε ούτε να το σκεφτεί…
Σήμερα, η συζήτηση αυτή, είναι πλέον κοινός τόπος διεθνώς. Ακόμα και εκείνοι που κάτω από το βάρος της φοβερής απειλής διάλυσης για τη χώρα και την Ευρώπη παραμένουν υπέρμαχοι της πολιτικής που επιβάλλουν δια πυρός και σιδήρου οι Γερμανοί, παραδέχονται πια ανοιχτά ότι ζούμε πια ήδη σε μια γερμανική Ευρώπη.
Αυτή είναι μια σημαντική εξέλιξη: αργή, αλλά σημαντική. Το τι συμβαίνει έχει πλέον συνειδητοποιηθεί από τους πάντες. Η κατανόηση του γιατί συμβαίνει αυτό που συμβαίνει, ακόμα υστερεί.  Αλλά το τι, το βλέπουν και το παραδέχονται πια όλοι.  Αργούμε λίγο, αλλά είμαστε σε καλό δρόμο… Αν επιβιώσουμε, μπορεί, κάποτε, και να καταλάβουμε. Ισως και να αντιδράσουμε…  Μέχρι τότε, ας κοιμηθούμε ήσυχοι… Κι εμείς, κι οι φίλοι μας οι Ισπανοί, που τα βλέπουν όλα αυτά να πλησιάζουν…

Σταυροφόροι και σταυροδότες...

kathimerini.gr...

Tου Παντελη Mπουκαλα


Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει ο ψηφοφόρος και γελάει. Κι έχει λόγους να γελάει, σε όποια κατηγορία κι αν ανήκει, από τις δύο που μπορούμε χονδρικά να διακρίνουμε. Η πρώτη φέρει τη συμβατική ονομασία «Σταυροφόροι», στη δεύτερη ανήκουν οι «Σταυροδότες». Σταυροφόροι είναι όσοι έμαθαν από την οικογένειά τους ή από την ιδεολογία, την ηθική και την αισθητική τους να αρνούνται την παρείσδυση ή την επιβολή των όρων της αγοράς, της ανταλλακτικής οικονομίας, της συναλλαγής, ακόμα και στην υπόθεση της ψήφου.
Ξέρουν βέβαια ότι όλα αυτά τα περί ιερότητος των εκλογών είναι προφάσεις εν αμαρτίαις όσων στρεβλώνουν ή βεβηλώνουν αυτή την τελετή της δημοκρατίας, όσων την κλέβουν σαν κοινοί πορτοφολάκηδες παριστάνοντας ότι την αγκαλιάζουν για να την τιμήσουν. Εχουν αποφασίσει όμως να μην τους επιτρέψουν να τη στραγγαλίσουν κιόλας και να την πετάξουν στη χωματερή. Ξέρουν πως η ψήφος τους (ή και η άρνηση παροχής ψήφου, καθώς και η λευκή ψήφος, όταν απορρέει από οργανωμένη σκέψη και στέρεα αισθήματα), ως μια στιγμιαία αλλά με βαθιά προϊστορία εκδήλωση της συνείδησής τους, ως μια μορφοποίηση των γενικότερων αντιλήψεών τους, έχει βάρος όχι σαν ατομικό εγχείρημα αλλά σαν κουκκίδα ενός συνόλου· όταν αποβλέπει στο καλό (έστω έτσι, αόριστα) του συνόλου και δεν μετέχει σε παζάρια.
Μα, θα πουν οι πραγματιστές, οι εκσυγχρονισμένοι, οι μεταοτιδήποτε, πέραν κάποιας ομοιοηχίας, έχει καμιά σχέση με την ψυχή η ψήφος (ή η άρνησή της, ύστερα από σκέψη και όχι από ρηχό παρορμητισμό ή ναρκισσιστικό αριστοκρατισμό); Αλλ’ αν δεν έχει, ποιος και τι θα εμψυχώσει την ξέπνοη δημοκρατιούλα μας; Οι λαϊκοί αγώνες; Φυσικά. Αρκεί να είναι αυθεντικοί και όχι κομματικά καπελωμένες απομιμήσεις λαϊκότητας.
Ολοι αυτοί λοιπόν δεν θα μπορούσαν παρά να γελάσουν πικρά με όσα τραγελαφικά διαπράττουν εντός και εκτός Κοινοβουλίου (νύχτα κατά προτίμηση, όταν με το τέταρτο σκοτς χαλαρώνουν οι συνειδήσεις) οι επαγγελματίες της πολιτικής, για να εξυπηρετήσουν την προσωπική και κομματική τους πελατεία. Αλλά η σαρκάζουσα θλίψη τους δεν έχει τρόπο να καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις. Ισως επειδή ξεπερνάει τα καμώματα του πολιτικαντισμού και μετατρέπεται σε αγωνία για έναν τόπο όπου το δόγμα «το νόμιμο ή και το νομιμοφανές είναι και ηθικό» είχε γίνει τρόπος επιβίωσης πολύ πριν το κηρύξει κυνικά ο υπουργός εκείνος, που κάποια μέρα θα τον δούμε να ξαναπολιτεύεται. Τόσοι και τόσοι επιστρέφουν πεντακάθαροι ύστερα από λίγα χρόνια αγρανάπαυσης και απόλαυσης της «παλιοζωής».
Οσο για τη δεύτερη και μαζικότερη κατηγορία, τους Σταυροδότες, δεν χρειάζονται πολλά: και με το ψηφοδέλτιο που διαλέγουν και με τον σταυρό που βάζουν, δίνουν για να πάρουν. Από ανάγκη ή από αμοραλιστικό πραγματισμό, αφήνουν στα κορόιδα τον ιδεαλισμό και εξαργυρώνουν την ομηρία τους. Μόνο που η ομηρία τους αυτή πλήττει κι όσους δεν φταίνε

Ο ένας μας είπε "διεφθαρμένους", ο άλλος "φασίστες"...

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ...

thumb
Από το Μαρικάκι
Κατά τους κρατούντες τα πράγματα σ’ αυτή τη χώρα, κι ευρύτερα, συμβαίνουν μόνα τους ή ακόμη χειρότερα αν έχουν κάποια αιτία αυτή βρίσκεται σε «γονιδιακά» γνωρίσματα της κοινωνίας που εκδηλώνονται ανάλογα με τις συνθήκες και ουδόλως σχετίζονται με τα διάφορα πλέγματα κοινωνικοπολιτικών σχέσεων εξουσίας – πολιτών, κεφαλαίου – εργασίας, κλ.π, κ.λπ.
Έτσι και ο Βενιζέλος διαγιγνώσκει, ως άλλος «γιατρός» αυτός, τον «εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας». Αυτό που ο ίδιος εννοεί «εκφασισμό» βεβαίως βεβαίως δεν είναι ο άνωθεν καλλιεργούμενος κοινωνικός αυτοματισμός που αποσκοπεί στο «διαίρει και βασίλευε» και υποθάλπει τον «αλληλοσπαραγμό» των κοινωνικών ομάδων προκειμένου να γίνεται η δουλεία που έχει δρομολογηθεί, αν όχι απρόσκοπτα τουλάχιστον με το κοινωνικό σύνολο, βυθισμένο στην πλειονότητά του, για το «τις πταίει» και για το που πάει το πράγμα.
Όχι. Ο Βενιζέλος θεωρεί «εκφασισμό» της κοινωνίας την αυξανόμενη, δίκαιη οργή απέναντι στην πολιτική εξόντωσης της κοινωνίας και ξεπουλήματος της χώρας και την ποικιλόμορφη εκδήλωσή της: γιαούρτια, κράξιμο, διαμαρτυρίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, καταγγελίες και πάει λέγοντας.
Δηλαδή, αν ο Γιωργάκης μας είπε «διεφθαρμένους», ο Μπένι συνεχίζοντας την παράδοση του υβρισμού της κοινωνίας μας λέει και «φασίστες» και κάπως έτσι συντηρούν τις συνθήκες παράδοσης μας στην «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», ώστε να πιστεύουμε ότι είμαστε και τα δύο και πολλά άλλα ακόμα.
Την ίδια ώρα η απελπισία για την βραχυπρόθεσμη επιβίωση – στις αρχές αυτής της ιστορίας ο ανεκδιήγητος, αρρωστημένα 'τροϊκανός", επικαλούνταν την αύξηση του προσδόκιμου ζωής για να «στοιχειοθετήσει» την προωθούμενη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης – έχει προκαλέσει χιλιάδες αυτοκτονίες συμπολιτών μας με αποκορύφωμα, την «εμβληματική» αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα.
Την ίδια ώρα το ξύλο δεν βγαίνει από τον παράδεισο αλλά από τους κόλπους της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία χτυπάει χωρίς να προκληθεί όπου βρει «ψαχνό» από τον 19χρονο στην Κρήτη που μεταφέρθηκε σε κρίσιμη κατάσταση στο Τζάννειο έως τους τόνους χημικών στις διαδηλώσεις, το ξύλο σε πολίτες, τα αυξανόμενα κρούσματα βίας έναντι εκπροσώπων των ΜΜΕ όπως συνέβη με τον πρόεδρο της Ένωσης Φωτορεπόρτερ, ο οποίος από μια πισώπλατη γκλομπιά στο κεφάλι βρέθηκε από το καθήκον στο χειρουργείο.
Την ίδια ώρα τα μεγάλα ΜΜΕ, είτε ελέγχονται ευθέως από την κυβέρνηση είτε από συμφέροντα που στηρίζουν την κυβέρνηση όλο και περισσότερο απομακρύνονται από την ενημέρωση και συντάσσονται με τον «γκεμπελισμό», ή και τη λογοκρισία.

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Οι αθλιοι των Αθηνων και οι ελεεινοι των καναλιων...

Χιώτικη Σφίγγα...

του Δημήτρη Λαβατσή


(Όταν το τέρας δεν μας ενοχλεί αρχίζει να μας μοιάζει.
Μάνος Χατζιδάκις)

…. Κυριαρχεί ένα πρωτοφανές μπουρδούκλωμα των αιτιών και αποτελεσμάτων για τα δεινά της καθημερινής ζωής. Οι ελεεινοί των καναλιών και ειδικά αυτού που βλέπω, γράφοντας αυτές τις γραμμές, φροντίζουν γι αυτό. Δεν έχω την αντοχή να συγχύζομαι από τόση μισανθρωπία και τόσο ψέμα που εκπέμπουν όλα τα κανάλια-το MEGA είναι ασφαλής δείκτης των τηλεσκουπιδιών. Αυτό με δυσκολεύει να ιεραρχήσω ανάμεσα σε τόσα σημαντικά. Τι να προτάξω: την δημοκρατία και τα δικαιώματα που θυμίζουν «Βαϊμάρη 1930»;την οικονομική εξαθλίωση και την κοινωνική καταστροφή που θυμίζουν «Βαϊμάρη 1930»; την στοχοποίηση των Μεταναστών που θυμίζει την στοχοποίηση των Εβραίων από τους Ναζί στην ετοιμόρροπη δημοκρατία της Βαϊμάρης το 1930; τα μέτρα για την οικονομία που θυμίζουν και αυτά «Βαϊμάρη 1930»;
Συγκεκριμένα στο παραπάνω χθες το μεσημέρι οι ειδήσεις είχαν την εξής δομή: Ένα λεπτό Τόμσεν που μας είπε, όπως σε όλα τα δελτία του τελευταίου καιρού, ότι πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί και γι αυτό πρέπει να μειώσουμε και άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις στα επίπεδα της Βουλγαρίας. Μετά ο ατσαλάκωτος τραπεζίτης-δικτάτωρ επανέλαβε για χιλιοστή φορά, ότι χρειάζονται διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή να μειωθούν οι μισθοί και να μην υπάρχουν εμπόδια όπως δικαιώματα και άλλα τέτοια που εμποδίζουν την πρόοδο και έτσι θα γίνει ανάπτυξη. Αυτός χρειάστηκε δύο λεπτά.
Και μετά, επί μισή ώρα είχαμε Χρυσοχοίδη. Εκεί ακούστηκε γύρω στις σαράντα φορές η λέξη «λαθρομετανάστες», άλλες τόσες η λέξη «εγκληματικότητα» και 20 φορές η έκφραση «υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας».
Γράφω αυτές τις γραμμές ενώ το ρολόι δείχνει 2.05 νύχτα 4ης Απριλίου. Πριν από λίγο μπήκα στη σελίδα chiosopinion και διαπίστωσα ότι τα φασιστοειδή για πολλοστή φορά έκαναν ζημιά, έχουν ρίξει την ύλη και στην πρώτη σελίδα έχουν βάλει τις αηδίες που μόνο αυτοί θα μπορούσαν. Παραποιημένες σημαίες και τα σύμβολα της καφρίλας τους.
Οι Ναζήδες της Χίου είναι μια πραγματικότητα. Όπως και η απόπειρα εκφασισμού της κοινωνίας μας. Δια μέσω του φόβου. Αυτού που παραλύει τη σκέψη.
Οι άθλιοι πολιτικάντηδες της εξουσίας ξέρουν ότι αν οι εκλογές διεξαχθούν δημοκρατικά, δηλαδή αν αναπτυχθεί δημοκρατικός διάλογος με θέμα τα εκρηκτικά προβλήματα της καθημερινότητας, για τις αιτίες και τις πρέπουσες απαντήσεις που θα επαναφέρουν το ζήτημα της κοινωνικής αξιοπρέπειας, ξέρουν ότι αν γίνουν έτσι οι εκλογές, έχουν χάσει κατά κράτος.
Γι αυτό μετά το σφύριγμα του Δασκαλόπουλου του προέδρου του ΣΕΒ που κατηγόρησε την αριστερά για όλα τα δεινά του τόπου όπως εργατικά δικαιώματα, κοινωνικές κατακτήσεις και αγώνες για αξιοπρέπεια ο προεκλογικός αγώνας ξεκίνησε. Ξεκίνησε από τα κυβερνητικά κόμματα με τον μόνο τρόπο που αυτοί ξέρουν όταν η εξουσία τους κινδυνεύει και είναι γυμνοί από επιχειρήματα. Με την άνοδο του τέρατος, με την προπαγάνδα του φόβου: Με την φασίζουσα αστυνομία να κάνει σκούπες στο κέντρο της Αθήνας σκουπίζοντας ανθρώπους, με σχεδιασμό στρατοπέδων συγκέντρωσης και με κατατρομοκράτηση του τηλεβαρεμένου πληθυσμού με πλάνα στημένα από το κέντρο της Αθήνας. Εδώ να διευκρινίσουμε τα παρακάτω: Ναι πράγματι το κέντρο της Αθήνας είναι υποβαθμισμένο εδώ και 22 χρόνια. Γι αυτόν τον λόγο , επειδή ήταν η πιο φτηνή περιοχή, οι μετανάστες εγκαταστάθηκαν σε αυτό..Και έτσι διάφοροι πατριώτες ελληναράδες βρήκαν την ευκαιρία για τρελή κονόμα. Νοικιάζανε και νοικιάζουν τα τριάρια ή τεσσάρια τους σε 10-20 δυστυχείς χωρίς χαρτιά και μπορούν να καθαρίζουν 1500-2500 ευρώπουλα το μήνα αφορολόγητα μάλιστα! Μαγκιά ε;
Η κατάσταση αυτή είναι γνώριμη σε όλους και αφόρητη σε αυτούς που ζουν στην περιοχή του κέντρου εδώ και πολλά χρόνια .Και πιο πολύ για τους ίδιους τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Αυτοί είναι στον πάτο του πάτου. Έρμαια της εκμετάλλευσης των κυκλωμάτων συμπατριωτών μας, που συνεπικουρούμενοι από μετανάστες αρκούντως μέσα στα κόλπα, δηλαδή επαρκώς ελληνοποιημένους και με την συνεργασία των χρήσιμων ανθρώπων που βρίσκονται στις κρίσιμες θέσεις, τους στέλνουν για παραεμπόριο, εκπόρνευση ,κλοπές κα.
Πράγματι για πολύ κόσμο στο κέντρο η ζωή είναι δύσκολη. Έτσι του την έφτιαξαν οι κυβερνήσεις με την υποβάθμιση του κέντρου ήδη από την δεκαετία του 80 (πριν έρθουν οι πολλοί μετανάστες).Έτσι την επιδείνωσαν οι κυβερνήσεις με την απουσία μιας στοιχειωδώς πολιτισμένης μεταναστευτικής πολιτικής που δεν θα άφηνε να εξαθλιώνονται και να γίνονται αγρίμια κάποιες χιλιάδες διπλανοί μας επειδή είναι μετανάστες. Γιατί γίνεσαι αγρίμι άμα έχεις φάει το ξύλο της αρκούδας επανειλημμένα, σε έχουν χλευάσει, κλέψει, εκμεταλλευτεί, απάνθρωπα. Άμα σου έχουν καταστρέψει κάθε δυνατότητα να μείνεις στη χώρα σου, χώρα ρημαγμένη από φτώχεια και πολέμους και δεν σου αφήνουν ούτε μια χαραμάδα ζωής. Ναι έτσι γίνεσαι αγρίμι. Και χιμάς στον διπλανό σου εναπομείναντα κάτοικο μιας υποβαθμισμένης περιοχής ο οποίος με τη σειρά του γίνεται και αυτός αγρίμι. Ο εναπομείνας κάτοικος. Κι αυτός, θύμα της αδιαφορίας της εξουσίας αντί να στραφεί εναντίον της στρέφεται εναντίον του διπλανού του. Του άλλου θύματος, του πρόσφυγα ,του μετανάστη.
Χρόνια τώρα ίσως και 15, η κατάσταση με εξάρσεις και υφέσεις ήταν αυτή! Καθόλου καλύτερη! Και κανένας δεν μιλούσε. Γιατί βόλευε και τους ιδιοκτήτες που νοίκιαζαν σπίτια, και τους νταβατζήδες, και τους λαθρεμπόρους και τα κυκλώματα μέσα στην αστυνομία και τους εργοδότες που είχαν τζάμπα θύματα και τον ελληναρά που είχε στη διάθεσή του φρέσκο, νεανικό. γυναικείο κρέας στα κολόμπαρα. Βόλευε και το επίσημο κράτος που μπορούσε να εκβιάζει στην αγορά εργασίας .
¨Όμορφος κόσμος!!!
Και στο σωτήριο 2012 έρχεται ο λογαριασμός όχι σε όλους: Στους μετανάστες και τους πρόσφυγες που δεν χρωστάνε, σε εμάς τους εργαζόμενους τους άνεργους τους συνταξιούχους που δεν χρωστάμε. Για τα αφεντικά και τους ανθρώπους τους, τους παρατρεχάμενους των αστικών κομμάτων, και τα λαμόγια επώνυμα και ανώνυμα είναι μια τεράστια ευκαιρία ή ένας τεράστιος κίνδυνος. Ανάλογα με το πώς θα αντιδράσουμε τα επόμενα χρόνια. Ερχόμαστε λοιπόν στις ανάγκες του σήμερα. Εν όψει εκλογών η ανάγκη των αφεντικών είναι μία: να μην ασχοληθούμε με τους πραγματικούς εχθρούς της ζωής μας. Να μην αμφισβητήσουμε την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων για να μην την ανατρέψουμε. Να χάψουμε το παραμύθι ότι κινδυνεύουμε όλοι από αυτά που συμβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας. Να μην σκεφτόμαστε αιτίες και αποτελέσματα. Και να μολυνθούμε στα αλήθεια από την ηλιθιότητα του πολίτη που κατάντησε ιδιώτης και έγινε οπαδός του μίσους. Η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει .Ας προσέχουμε: η ηλιθιότητα είναι μεταδοτική.Nα σηκωθούμε λοιπόν όσο είναι καιρός: Για να ανατρέψουμε την ελληνική «δημοκρατία της Βαϊμάρης» πριν επικρατήσει η συνέχειά της, ο σύγχρονος φασισμός. Για να αποκαταστήσουμε την ΙΣΟΤΗΤΑ την Κοινωνική Δικαιοσύνη την Αλληλεγγύη. Ότι αποτελεί την ουσία της δημοκρατίας δηλαδή.

Δημήτρης Λαβατσής

Υ.Γ. Επειδή από τα παραπάνω προκύπτει το ερώτημα: «Και τι μπορούμε να κάνουμε συγκεκριμένα και άμεσα;» πολύ σύντομα θα γράψουμε για το τι μπορούμε να κάνουμε για να μην ντρεπόμαστε σαν δημοκράτες και σαν άνθρωποι. Για να εξανθρωπίζουμε την ζωή όλων όσων δοκιμάζονται πάνω στο έδαφος αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως καταγωγής.

Οι "τεχνοκράτες" στάζουν αίμα...

ένας στρατολάτης...
 Τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα όσο κόκκινο είναι το αίμα.
Μια δράκα ανθρωποειδών, μισοδιορισμένων και μισοψηφισμένων από μάζες χειραγωγημένες εξαντλητικά επί δεκαετίες, πετσοκόβουν το περιθώριο επιβίωσης εκατομμυρίων αδύναμων ανθρώπων, οι περισσότεροι από τους οποίους τούς ανέβασαν στην εξουσία.
Κάποιοι από τους απελπισμένους δεν αντέχουν και τερματίζουν τη ζωή τους. Όσο κι αν αυτό είναι μια πράξη παθητική, δεν μπορεί να κριθεί από κάποιον ο οποίος δεν έχει έρθει στην ίδια απελπισία με τον αυτόχειρα. Μια δημόσια αυτοκτονία σαν τη σημερινή έχει σαφέστατη πολιτική διάσταση, είναι ωστόσο μια πράξη προσωπική.

Το αστικό πολιτικό κατεστημένο, το αριστερό χέρι της εξουσίας, δήλωσε τη συντριβή του. Τα βορβορώδη ΜΜΕ, το δεξί χέρι, "επιτέθηκαν" στο αριστερό, τάχα μου οργισμένα για την κροκοδειλία των δακρύων του. Διότι ο καλύτερος τρόπος για να αθωώσεις τον εγκληματία είναι να τον κατηγορήσεις με στόμφο για το πιο άσχετο πλημμέλημα. Πόσο μάλλον αν είσαι ένας ξεπουλημένος, διορισμένος κοινωνικός "εισαγγελέας", πιστό όργανο στην απόκρυψη των εγκλημάτων του συστήματος που σε ταΐζει. Την ίδια ώρα, αυτό το δυσώδες σύμπλεγμα εξουσιών, έχοντας γνώση της αυξημένης αβεβαιότητας ως προς την αποτελεσματικότητα της εκλογικής νοθείας στην οποία προσβλέπει, έτσι ώστε να καλοδιατηρεί το ψοφίμι της δημοκρατικής επίφασης, διατηρεί ζωντανή και λαχταριστή την τελευταία του εφεδρεία προ αρμάτων μάχης. Την κυβέρνηση "τεχνοκρατών" ή αλλιώς "μια κυβέρνηση τύπου Μόντι". Αυτή που προφέρουν και ξερογλύφονται κάμποσοι πολιτικάντηδες χωρίς ελπίδες επανεκλογής.

Και την ίδια ακριβώς ώρα πληροφορούμαστε ότι οι αυτοκτονίες στην "Ιταλία των τεχνοκρατών" έχουν γίνει επιδημία. Γιατί δουλειά του κάθε τεχνοκράτη χαρτογιακά -αυτά έχει σπουδάσει στα LSE του- είναι να βάζει στο ζύγι τη δυστυχία του φτωχόκοσμου με τα κέρδη των χορηγών του. Και να κρατά ο μπαγάσας το ζύγι σε ισορροπία, έστω κι αν μερικά γραμμάρια δυστυχίας πέφτουνε κάθε τόσο απ' το δίσκο, μαζί με τα κορμιά που πηδούν απ' τις ταράτσες.

«Ακραία στοιχεία σχεδιάζουν την εκμετάλλευση της αυτοκτονίας στο Ζάλογγο», ΣΚΑΙ TV...

ΑλφαΒητα...
«Ακραία στοιχεία σχεδιάζουν την εκμετάλλευση της αυτοκτονίας στο Ζάλογγο», ΣΚΑΙ TV
Καλεσμένος στο ΣΚΑΙ ο μπέης Μπεγλίτης, κλήθηκε να σχολιάσει το τραγικό γεγονός της αυτοκτονίας των γυναικών του Σουλίου στο Ζάλογγο, οι οποίες προκειμένου να μην υποστούν την αιχμαλωσία και άλλους εξευτελισμούς, αποφάσισαν να ριφθούν στον γκρεμό, χορεύοντας και ρίχνοντας προηγουμένως τα βρέφη που κρατούσαν στην αγκαλιά τους.
Ο μπέης Μπεγλίτης δήλωσε: «Σε αυτές τις περιπτώσεις ο σχολιασμός πρέπει να είναι προσεκτικός˙ εγώ έχω να πω ότι αυτές οι γυναίκες ήταν πολύ γενναίες και ευαίσθητες. Δεν μπορούμε όμως αυθαίρετα να συνδέσουμε την αυτοκτονία τους με την κατάσταση του κόσμου στην οθωμανική αυτοκρατορία. Άλλωστε δεν μπορούμε να ξέρουμε τι έκαναν αυτές ή αν κάτι έκαναν τα παιδιά τους.”

Ο μπέης Κουκουλόπουλος, μιλώντας στο κεντρικό τηλεοπτικό δελτίο του ίδιου σταθμού αφού ξεκίνησε με αναφορές περί αφωνίας, περισυλλογής, προβληματισμού, κ.λπ.,  για το τραγικό συμβάν της αυτοκτονίας στο Ζάλογγο, προχώρησε σε ερμηνείες: «προφανώς οι καλές νοικοκυρές, για όσα χρόνια κάθονται στα αβγά τους δεν θα αναγκαστούν να ψάχνουν στα σκουπίδια»!

Δεν έφτανε όμως αυτή η αναφορά, καθώς ο εκλεγόμενος μπέης της Κοζάνης κ. Κουκουλόπουλος βρήκε ως κατάλληλη την περίσταση για να αφήσει αιχμές ακόμη και για τις εκλιπούσες, για τις κρατικές δαπάνες: «Εάν οι ίδιες γυναίκες είχαν άλλη προσέγγιση, θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν και πολύ καλά για το πώς τα 4 δισ. του 2004 για δαπάνες έγιναν 9 δισ. μέσα σε λίγα χρόνια».



Θυμίζουμε ότι ο μέγας μπέης Βενιζέλος δήλωσε:


«Το γεγονός είναι τόσο συγκλονιστικό που καθιστά οποιοδήποτε πολιτικό σχόλιο παράταιρο και φτηνό. Ας στοχαστούμε γύρω από την κατάσταση της αυτοκρατορίας και της κοινωνίας μας με όρους εθνικής αλληλεγγύης και συνοχής», ενώ μερικές ώρες αργότερα συμπλήρωσε:
«Η αυτοκτονία των Σουλιωτισσών στο Ζάλογγο προκάλεσε παράταιρα και φθηνά σχόλια γιατί κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι όλα τα πράγματα δεν είναι ίδια και γιατί κάποιοι δεν διακατέχονται από τον ίδιο βαθμό ευαισθησίας»

Βολικοί μύθοι για την Αθήνα...

του Κωστη Παπαϊωαννου απο το αντίφωνο...
 Athens voice 5/4/12
Μακάρι τα προβλήματα της Αθήνας να χωρούσαν σε ένα στρατόπεδο στην Κοζάνη. Ας δεχτούμε, όμως, για χάρη της συζήτησης ότι η λύση όντως ξεκινάει από τη Νεάπολη Κοζάνης. Ας δεχτούμε, δηλαδή, ότι μπορεί η καταβαράθρωση του αστικού χώρου να ανακοπεί με τον εγκλεισμό κάποιων εκατοντάδων μεταναστών σε ένα στρατόπεδο. Για χάρη της συζήτησης, ας ξεχάσουμε ότι η έννοια «στρατόπεδο κράτησης» θα έπρεπε να προκαλεί σύγκρυο στην Ευρώπη. Για χάρη της συζήτησης, μπορεί και η συνείδησή μας ακόμα να γίνει λίγο ελαστικότερη απέναντι στις συνθήκες κράτησης στο στρατόπεδο. Κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι, βρε αδερφέ.
Εξάλλου ούτε σήμερα ζουν σαν βασιλιάδες, οι περισσότεροι φυτοζωούν στις πλατείες στο μεταίχμιο μεταξύ παραβατικότητας και εγκλήματος. Ας προσπεράσουμε και το νομικό κενό στο οποίο μετεωρίζεται η κράτησή τους. Γιατί, μεταξύ μας, για ποιο αδίκημα θα τεθούν υπό κράτηση και με ποια διαδικασία; Για παράνομη είσοδο στη χώρα; Μα αυτό είναι πλημμέλημα, δεν δικαιολογεί κράτηση. Πόσο καιρό θα κρατούνται; Εν πάσει περιπτώσει, όμως, αφού αναζητείται αδίκημα και διαδικασία, όλο και κάτι θα βρεθεί.
Πολλοί είναι διατεθειμένοι να τα παραβλέψουν όλα αυτά. Ιδίως όσοι βιώνουν μια κατάσταση στο κέντρο της πόλης που έχει φτάσει στο απροχώρητο. Το μεταναστευτικό φορτίο είναι πολύ μεγάλο. Η επίκληση των αδικιών και των ανισοτήτων σε πλανητικό επίπεδο μπορεί να εξηγεί ακαδημαϊκά το φαινόμενο της μετανάστευσης, αλλά ουδόλως παρηγορεί όσους είναι –ή νιώθουν– θύματα των άμεσων συνεπειών της σε επίπεδο γειτονιάς. Από την άποψη αυτή, εθελοτυφλεί όποιος στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας ή του ασυμβίβαστου ανθρωπισμού αρνείται να δει το μείζον ζήτημα ασφάλειας που τίθεται καθημερινά με τρόπο αμείλικτο στην Αθήνα.
Ποια είναι σήμερα η κατάσταση; Στα πεζοδρόμια της πόλης συνωθούνται μετανάστες με και χωρίς χαρτιά, πρόσφυγες ή αιτούντες άσυλο που αναμένουν να εξεταστεί το αίτημά τους, θύματα σωματεμπορίας (trafficking), άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά νοσούντες και πολλοί άλλοι. Έχουν όλοι τα ίδια προβλήματα και την ίδια εμπλοκή με την παραβατικότητα και το έγκλημα; Όχι. Υπάρχει κάποια εξειδίκευση των υπουργικών εξαγγελιών ανά κατηγορία; Όχι. Ο κ. υπουργός περιορίστηκε στους μετανάστες χωρίς χαρτιά.
Είπε, λοιπόν: «Όλοι οι άνθρωποι από το κέντρο της Αθήνας, που ασκόπως γυρνούν εγκληματώντας, θα πάνε εκεί (στα στρατόπεδα), θα μπούνε μέσα, θα φιλοξενούνται με ανθρώπινες συνθήκες, ευρωπαϊκών προδιαγραφών, αλλά δεν θα ξαναφύγει κανείς από κει μέσα αν δεν γυρίσει στον τόπο του, στην πατρίδα του». Είμαστε, ως καλοπροαίρετοι άνθρωποι, διατεθειμένοι να πειστούμε για την αποτελεσματικότητα του σχεδίου. Να παραβλέψουμε ακόμα και την ασύγγνωστη ευκολία με την οποία ο υπουργικός λόγος ταυτίζει την παράτυπη μετανάστευση με την εγκληματικότητα. Θα μας βοηθούσε, όμως, ο κ. υπουργός εάν φώτιζε ορισμένα εύλογα ερωτήματα.
Γιατί, ας πούμε, οι συνθήκες κράτησης στο στρατόπεδο θα είναι ευρωπαϊκών προδιαγραφών, ενώ στους υπόλοιπους χώρους κράτησης αλλοδαπών είναι απαράδεκτες; Και αφού επικαλείται την Ευρώπη, ποιο αντίστοιχο στρατόπεδο στην Ευρώπη είναι τέτοιων προδιαγραφών που μπορεί να αποτελέσει πρότυπο; Επιπλέον, ποιος μηχανισμός θα κάνει τους μετανάστες που κατά τον υπουργό «ασκόπως γυρνούν εγκληματώντας» να επιστρέψουν στον τόπο τους; Αν υπάρχει τέτοιος μηχανισμός, γιατί δεν ενεργοποιείται αμέσως και πρέπει να περάσουν από το στρατόπεδο; Αν δεν υπάρχει, ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος του στρατοπέδου; Πώς θα διακρίνει τους πρόσφυγες από τους παράτυπους μετανάστες; Πώς θα προστατεύσει τα θύματα σωματεμπορίας; Ποιες αναδιαρθρώσεις θα καταστήσουν εφικτή επιτέλους την αξιοποίηση κοινοτικών κονδυλίων για τα ζητήματα υποδοχής και ασύλου;
Και για χάρη της ίδιας συζήτησης, ας δούμε και τις άλλες πλευρές της αθηναϊκής καταβύθισης. Έχει σκοπό να αντιμετωπίσει η ΕΛΑΣ τα οργανωμένα κυκλώματα, γηγενών και αλλοδαπών, που εκμεταλλεύονται και εμπορεύονται τους μετανάστες; Σκοπεύει να κάνει κάτι για να αντιμετωπίσει το οργανωμένο ρατσιστικό περιθώριο, τις συμμορίες τυφλής βίας που τρομοκρατούν την πόλη στο όνομα της ασφάλειας; Θα διερευνήσει τις ισχυρότατες καταγγελίες για υπόγειες διαδρομές που συνδέουν ένστολους με το νεοναζιστικό περιθώριο;
Μια πειστική απάντηση στις ερωτήσεις αυτές θα δημιουργούσε ελπίδες ότι έχει καταστρωθεί συνολικό σχέδιο ενίσχυσης της ασφάλειας στο κέντρο. Θα διέλυε επίσης τις υπόνοιες πως οι εξαγγελίες αποτελούν προεκλογική πρωτοβουλία επικοινωνιακού τύπου, μια δήλωση κρότου-λάμψης. Προς το παρόν, ακούμε μύθους που χαϊδεύουν φοβισμένα αυτιά.

Παιδιά ενός κατώτερου θεού...

pressinaction.gr...
του Χρήστου Κυργιάκη
pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη
Χειμώνας του 2007, σε ένα μικρό νησί των Δωδεκανήσων, κάποιος μαθητής της τρίτης γυμνασίου, ας τον πούμε Σάββα, αν και δεν έχει σημασία το πραγματικό του όνομα, περιμένει στην αυλή του δημοτικού σχολείου τού απομακρυσμένου χωριού του, τον καθηγητή του για να του κάνει μάθημα στα πλαίσια της τότε ενισχυτικής διδασκαλίας.
Ήταν έξυπνο παιδί ο Σάββας. Τα μάτια του σπινθηροβολούσαν κάθε που άκουγε κάτι καινούριο και κάθε που μιλούσε για τη θάλασσα. Τα ίδια μάτια βούρκωναν, όταν τύχαινε, πολύ σπάνια, να μιλάει για τον πατέρα του.
Τον είχε χάσει το προηγούμενο καλοκαίρι σε ατύχημα την ώρα που ψάρευε. Μια απροσεξία, ένας λανθασμένος υπολογισμός, η ανάγκη για μεγάλη ψαριά, καθώς ήταν μεγάλη και η οικογένεια που έσερνε πίσω του, ήταν αρκετά για να συμβεί το ατύχημα.
Ο Σάββας ήταν ο μεγαλύτερος από τα τρία παιδιά της οικογένειας. Η μητέρα του αναγκάστηκε να δουλεύει από δω κι από κει, όπου έβρισκε για να τα φέρει βόλτα.
Την έβλεπε ο Σάββας και δεν το άντεχε.
«Δάσκαλε, θα το αφήσω το σχολείο», έλεγε συχνά. «Πρέπει να δουλέψω. Δεν ημπορώ να βλέπω τη μάνα μου να παιδεύεται. Αν ζούσε ο πατέρας μου θα πήγαινα και στο λύκειο για να σπουδάσω γιατρός που δεν έχουμε στο νησί»
«Και τι δουλειά θα βρεις να κάνεις χωρίς γράμματα, χωρίς ένα χαρτί στα χέρια σου;» του απαντούσε ο δάσκαλος.
«Ψαράς, σαν τον πατέρα μου, ή οτιδήποτες άλλο».
«Κοίτα που θέλει ο κώλος του να γίνει και γιατρός!» τον περιγέλασε κάποτε ένας γείτονας σαν άκουσε το Σάββα να λέει στο φίλο του το κρυφό όνειρό του. Μαχαιριά! Μα ο μικρός είχε μεγάλη καρδιά και του χαμογέλασε…
Ο Σάββας τελείωσε το γυμνάσιο, μα δεν συνέχισε στο λύκειο. Δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να κυνηγήσει το όνειρό του. Καμία Συντεταγμένη Πολιτεία και καμία Συντεταγμένη Κοινωνία δεν αγάπησε το Σάββα!
Χειμώνας του 2008, σε μια πόλη της Θράκης, κάποιος μαθητής της δευτέρας γυμνασίου, ας τον πούμε Μουράτ, αν και δεν έχει σημασία το πραγματικό του όνομα, κάθεται μόνος σε μια γωνιά στο προαύλιο του σχολείου του. Άργησε να έρθει την πρώτη ώρα και έτσι περίμενε απ’ έξω.
«Γιατί είσαι έξω Μουράτ;» τον ρώτησε ο δάσκαλος, «Πάλι άργησες να ξυπνήσεις;».
«Όχι εγώ δάσκαλε, ο αδερφός μου δεν ξυπνούσε και έπρεπε να τον πάω στο νηπιαγωγείο»
«Οι γονείς σου;»
«Φεύγουν πρωί για τη δουλειά και τον ετοιμάζω εγώ. Όμως και πάλι, δεν ήθελα να μπω την πρώτη ώρα. Έχουμε Νέα Ελληνικά και δεν τα καταφέρνω. Δυσκολεύομαι να γράψω. Και πού θα μου χρειαστεί δάσκαλε να ξέρω να γράφω; Εγώ μηχανικός στα αυτοκίνητα θα γίνω»
«Αυτό θέλεις;»
«Όχι δάσκαλε. Αρχιτέκτονας για σπίτια θέλω, μα μηχανικός στα αυτοκίνητα θα γίνω».
«Να πάει στο νυχτερινό, για να πάρει το απολυτήριο γυμνασίου. Φρενάρει όλο το τμήμα. Να μην πάνε πίσω και οι καλοί μαθητές!» ήταν η παρότρυνση των εκπροσώπων της Συντεταγμένης Πολιτείας της Συντεταγμένης Κοινωνίας και της Συντεταγμένης Εκπαιδευτικής Κοινότητας μη χ@σ# μέσα.
Ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας ο Μουράτ, για να φτιάξει για την οικογένειά του ένα σπίτι καθώς δεν είχαν δικό τους και έμεναν στο νοίκι σε ένα χαμόσπιτο.
Χειμώνας του 2009, σε ένα μεγαλύτερο νησί των Δωδεκανήσων, όπου συναντάς τον πλούτο μαζί με τη φτώχια, τη χλιδή δίπλα στην εξαθλίωση, την πονηριά απέναντι από την περηφάνια.
Κάποια μαθήτρια της πρώτης τάξης του επαγγελματικού λυκείου, ας την πούμε Χριστίνα, αν και δεν έχει σημασία το πραγματικό της όνομα, καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια, κάπου εκεί στα τελευταία θρανία, να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά.
«Να με συγχωρείς δάσκαλε. Είναι που δεν κοιμήθηκα απόψε ούτε μία ώρα»
«Κι ήρθες εδώ να κοιμηθείς;» της απάντησε ο «δάσκαλος» με ύφος.
«Όχι δάσκαλε, ήρθα για να μη χάσω το μάθημα»
«Και γιατί δεν κοιμήθηκες; Μη μου πεις ότι διάβαζες;»
Δεν απάντησε η Χριστίνα. Δεν καταδέχτηκε.
«Γιατί τον άφησες να σου την πει;» τη ρώτησε στο διάλειμμα μια φίλη της.
«Γιατί δεν της είπες ότι πρόσεχες την αδερφή σου που ψηνόταν στον πυρετό όλο το βράδυ;»
«Άσε ρε συ. Τι τον νοιάζει το δάσκαλο;» ήταν η απάντησή της.
Δεν είπε τίποτα για την άρρωστη αδερφή της, δεν είπε τίποτα για τη μάνα της που δούλευε νυχτερινή ούτε για τον πατέρα της που ήταν απών εδώ και χρόνια.
«Θα ήθελα να γίνω νοσηλεύτρια, αλλά πολύ δύσκολο. Πρέπει να φύγω από το νησί και δεν υπάρχουν τα λεφτά. Οπότε θα ψάξω για κάτι άλλο. Μπορεί σε κανένα κομμωτήριο ή σε καμιά καφετέρια. Τι να γίνει δάσκαλε, δεν μπορούν να σπουδάζουν όλοι» είχε πει η Χριστίνα σε μια συζήτηση μέσα στην τάξη σχετική με την επαγγελματική αποκατάσταση…
Άραγε τι νόημα έχουν οι εκπαιδευτικοί σχεδιασμοί, τα μεγάλα οράματα των υπεύθυνων της εκπαίδευσης, οι «ριζικές και ουσιαστικές αλλαγές» που εξαγγέλλονται κάθε τόσο, οι κλαδικές διεκδικήσεις, τα «πρώτα ο μαθητής» και όλες οι άλλες κενολογίες που ακούμε συχνά όταν ξεχνάνε επιδεικτικά τον κάθε Σάββα, τον κάθε Μουράτ και την κάθε Χριστίνα;
Τι νόημα έχει η παιδεία μιας χώρας όταν αφήνει παιδιά έξω από αυτήν; Παιδιά ενός κατώτερου θεού με μεγαλείο ψυχής ενός ανώτερου θεού, αυτού που δεν έχουν και δεν θα αποκτήσουν ποτέ οι «υπεύθυνοι».

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Προσοχη...

Black Cat ★ Red Cat...

Δεν με παιρνει (εμενα, συγκεκριμενα) να μιλησω (τι ξερω και γω?), αλλα δεν μπορω να σωπασω. Δεν θελω να θυμωσω, δεν νιωθω να εχω δικαιωμα (εγω, συγκεκριμενα) να φωναξω, μου φαινεται απρεπες. Αλλα δεν ειναι σωστο να σωπασω, ο ιδιος ο αυτοχειρας με ακραιο τροπο μου αρνειται αυτην την πολυτελεια.
Το πρωτο πραγμα που πρεπει να ειπωθει ειναι οτι πρεπει να ειναι πολυ πολυ προσεκτικοι οι απολογητες. Ενας Μπεγλιτης που θα ελεγε “δεν εχω  δικαιωμα να σχολιασω την αυτοκτονια” θα αξιζε τουλαχιστον του στοιχειωδους σεβασμου που αξιζει η διαφορετικη αποψη. Ο χυδαιολογος Μπεγλιτης, οχι.
Και μη βιαστειτε οσοι  ετοιμαζεστε να πειτε το χιλιοειπωμενο “μην σκυλευετε”. Ο ιδιος ο αυτοχειρας νοηματοδοτησε την πραξη του. Το “ενος λεπτου σιγη” λοιπον ειναι χυδαια προσβολη, ειναι μετα θανατον φιμωση. Οχι, δεν εχει κανεις δικαιωμα να σωπασει.
Και μη βιαστειτε οσοι ετοιμαζεστε να εξεγερθειτε. Μην τον κανετε ξοανο, ηρωα, καρικατουρα. Μην τον καψετε.
Η μονη δυνατη νηφαλιοτητα και ο μονος δυνατος σεβασμος στον αυτοχειρα ειναι πολιτικη σταση απεναντι στην πραξη του και η πολιτικη δραση απεναντι στις αιτιες της. Αν κατι χρωσταμε στον αυτοχειρα ειναι η ειλικρινεια.

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: Κήρυκας της μη βίας, πολέμιος της κοινωνικής αδικίας...

 Η Αυγή online...
 ου Πάνου Τριγάζη*
Το να θυμόμαστε και να τιμούμε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, 44 χρόνια μετά τη δολοφονία του (4.4.1968), έχει ιδιαίτερη αξία σήμερα, που ο κόσμος ζει μια πολυδιάστατη κρίση, η οποία πηγάζει από το γεγονός ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός «παράγει ανισότητες με τον ίδιο φυσιολογικό τρόπο που τα ορυκτέλαια παράγουν ατμοσφαιρική ρύπανση», όπως λέει ο μεγάλος ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν ήταν πολιτικός, με τη στενή έννοια του όρου. Δεν διεκδίκησε πολιτικά αξιώματα, ίσως διότι δεν πρόλαβε, αφού στα 39 του χρόνια έχασε τη ζωή του, στο Μέμφις του Τενεσί, από δολοφονική επίθεση που ποτέ δεν εξιχνιάστηκε πλήρως. Υπήρξε ακτιβιστής, αντιρατσιστής, ανθρωπιστής, υπέρμαχος των πολιτικών δικαιωμάτων για τους μαύρους, πολέμιος του «βρόμικου» πολέμου των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, αντίπαλος της αποικιοκρατίας, κήρυκας της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας.

Ας θυμηθούμε ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ξεκίνησε τους αγώνες του το 1955, στα 26 χρόνια του, όταν ήταν ένας απλός παπάς σε εκκλησία Βαπτιστών στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα. Όλα άρχισαν με τη σύλληψη της Ρόζας Παρκς, μιας μαύρης Αμερικανίδας που αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σ' έναν λευκό. Η λαϊκή αντίδραση πήρε τη μορφή μαζικού μποϋκοτάζ των λεωφορείων και πυροδοτήθηκε ακόμη περισσότερο όταν ο Κινγκ συνελήφθη και το σπίτι του πυρπολήθηκε. Ήταν τέτοια η μαζική διάσταση του κινήματος που οδήγησε στην έκδοση απόφασης από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, με την οποία κηρύχθηκαν αντισυνταγματικοί οι νόμοι που επέβαλαν χωριστές θέσεις στα λεωφορεία για μαύρους και λευκούς. Πρώτη νίκη για τον νεαρό Κινγκ και το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του '60, η δράση του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ πήρε παναμερικανικές διαστάσεις, ιδιαίτερα όταν τέθηκε επικεφαλής μιας μεγαλειώδους πορείας εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών -μαύρων και λευκών- προς την Ουάσιγκτον, στις 28 Αυγούστου 1963. Εκεί, από τα σκαλιά του μνημείου Λίνκολν, εκφώνησε την πασίγνωστη ομιλία του «Έχω ένα όνειρο».
Ένα χρόνο μετά ήρθε και η διεθνής αναγνώριση στους αγώνες του, με την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης 1964. Και το 1965 οι αγώνες του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων έδωσαν καρπούς με την ψήφιση νόμου από το Κογκρέσο των ΗΠΑ που αναγνώριζε το δικαίωμα ψήφου, χωρίς περιορισμούς για τους μαύρους, που μέχρι τότε τους το στερούσαν πολλές πολιτείες του αμερικανικού Νότου.
Αν ζούσε σήμερα ο μαύρος ηγέτης, θα ήταν 83 ετών και σίγουρα θα τον βρίσκαμε μπροστάρη στα νέα κοινωνικά κινήματα, όπως το κίνημα «κατάληψης της Wall Street».
Ο Μάρτιν Λούθερ κατήγγειλε τον κοινωνικό εφησυχασμό. «Η γενιά μας-έλεγε- θα πρέπει να απολογηθεί όχι τόσο για τις κακές πράξεις των ανήθικων ανθρώπων, αλλά για την αποτρόπαιη σιωπή των φιλήσυχων ανθρώπων». Υποστήριζε ότι «η πιο θανατηφόρα μορφή της βίας είναι η φτώχεια».

Η δύναμη της μη βίας και της πολιτικής ανυπακοής
Με τους αγώνες του, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, σε καιρούς εξαιρετικά δύσκολους για τους μαύρους πολίτες των ΗΠΑ, απέδειξε ότι η μη βία δεν σημαίνει παθητικότητα ή μειωμένη αγωνιστικότητα, ούτε απουσία πνεύματος ριζικής αμφισβήτησης των κυρίαρχων πολιτικών.
Δάσκαλός του υπήρξε ο Μαχάτμα Γκάντι, ο ηγέτης του κινήματος για την ανεξαρτησία της Ινδίας, που με τις μη βίαιες μορφές δράσης του κινητοποίησε έναν ολόκληρο λαό κόντρα στο καθεστώς της Βρετανικής αποικιοκρατίας από την οποία η Ινδία μπόρεσε να απαλλαγεί το 1947, με πρώτο πρόεδρο τον Νεχρού.
Κηρύσσοντας την πολιτική ανυπακοή, ο Γκάντι έλεγε:
«Σ' έναν άδικο νόμο πρέπει να αντιδράσουμε, εξηγώντας γιατί τον βρίσκουμε άδικο και ζητώντας την απόσυρσή του. Εάν δεν βρούμε κατανόηση, είναι δίκαιο τότε, αφού πείσουμε περί αυτού και τους υπόλοιπους πολίτες, με λόγια καθαρά και όχι της προπαγάνδας, να ζητήσουμε την ανυπακοή τους σε αυτόν. Η ανυπακοή έχει κόστος μεγάλο. Πολλές φορές και κόστος ζωής. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να ενδώσουμε στην εύκολη λύση της βίας. Ναι, η βία είναι πάντα η εύκολη λύση».

***
Κινήματα πολιτικής ανυπακοής αναπτύσσονται σήμερα και στη χώρα μας και δεν είναι ξένα με τις αγωνιστικές δημοκρατικές παραδόσεις του ελληνικού λαού, όπως υποστηρίζουν και ορισμένοι αριστεροί. Άραγε, δεν θυμούνται οι αριστεροί αυτοί ότι πράξη πολιτικής ανυπακοής ήταν η πραγματοποίηση της πρώτης Μαραθώνιας πορείας Ειρήνης στις 21/4/1963, από τον Γρηγόρη Λαμπράκη και χιλιάδες συναγωνιστές του κόντρα στην απαγόρευση της πορείας από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή; Και για να μην πει κανείς «άλλες εποχές τότε», θα προσθέσω και μεταδικτατορικά παραδείγματα, όπως ότι το Σκοπευτήριο της Καισαριανής δεν θα είχε περιέλθει στον Δήμο αν οι δήμαρχοι Π. Μακρής, Θ. Μπαρτσώκας και Σπ. Τζώκας δεν είχαν κάνει καταλήψεις με τους δημότες. Ούτε θα υπήρχε το Θέατρο Βράχων των Δήμων Βύρωνα-Υμηττού αν οι δημότες και οι δήμαρχοι Δ. Νικολαϊδης και Ανδρ. Λεντάκης δεν είχαν καταλάβει τον χώρο, ούτε η παραλία του Ελληνικού θα είχε ανοίξει στους πολίτες αν ο Χρ. Κορτζίδης και οι συν-διαδηλωτές του δεν είχαν γκρεμίσει τα κάγκελα που είχαν κλείσει τον χώρο για «νόμιμη» επιχειρηματική εκμετάλλευση.
Τέλος, αλλά όχι τελευταίο σε σημασία, χρειαζόμαστε και σήμερα τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως παγκόσμιο σύμβολο αγώνα κατά του ρατσισμού, καθώς η ξενοφοβία και ο ρατσισμός σημειώνουν έξαρση σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, με πρωταγωνιστικό ρόλο των ακροδεξιών και νεοναζιστικών δυνάμεων, αλλά και δυνάμεων του συστήματος που θέλουν να μετατρέψουν τους μετανάστες σε «αποδιοπομπαίους τράγους» για την κρίση και τις μεγάλες κοινωνικές πληγές που δημιουργεί, όπως η ανεργία, η φτώχεια και η εγκληματικότητα.


* Ο Π. Τριγάζης είναι υπεύθυνος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝ.

Οι εκλογές των Social Media ...

Red NoteBook ...
 Του Κώστα Ζαχαριάδη

«Αυτές οι εκλογές είναι διαφορετικές», ακούγεται όλο και περισσότερο από όλο και περισσότερους! Δεν είναι όμως μόνο η πολυεπίπεδη κρίση, η κατάσταση στην οικονομία και η κατάρρευση του δικομματισμού που τις κάνουν διαφορετικές σε σχέση με τις προηγούμενες. Aναμφίβολα, παίζει σημαντικό ρόλο και η αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ενημερωνόμαστε και αλληλεπιδρούμε με την πληροφορία.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, τα social media καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χρόνο στην καθημερινότητα μας. Είναι μια πραγματικότητα κι όποιος την υποτιμά ζει εκτός εποχής. Ταυτόχρονα, όποιος την υπερτιμά κινδυνεύει να χαθεί σε μια ηλεκτρονική υπαρκτή πραγματικότητα. Δύσκολη η ισορροπία, απροσδιόριστο το όριο. Η έκρηξη των social media ιστορικά συμπίπτει με την κρίση. Εδώ αρχίζουν τα πράγματα να γίνονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα.

Το internet όλο και περισσότερο εισέρχεται στους χώρους δουλειάς, τους χώρους διασκέδασης ενώ ταυτόχρονα συνδέει τον οικιστικό ιστό της πόλης ανά πάσα ώρα και στιγμή και χρησιμοποιείται από όλο και μεγαλύτερο μέρος του ηλικιακού φάσματος. Η κρίση, καθώς συρρικνώνει τα εισοδήματα, στρέφει όλο και περισσότερους να ψυχαγωγούνται με το internet. Δεν έχουμε να κάνουμε απλά με «παράλληλους κόσμους». Τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα και οι ψηφιακοί «εαυτοί» μας είναι τα ίδια άτομα με τους πραγματικούς.

Με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, τα social media αποτελούν μια νέα πηγή πληροφόρησης, αντιπληροφόρησης, ένα νέο χώρο διαλόγου, αντιπαράθεσης, ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης, μετακίνησης συνειδήσεων. Οι συνέπειες όλων των παραπάνω διαδικασιών λειτουργώντας πολλές φορές αθροιστικά δείχνουν να επηρεάζουν όλο και πιο έντονα και σε καθοριστικό συχνά βαθμό, τις συνθήκες υπό τις οποίες ζούμε ή και την αντίδραση απέναντι σε αυτές. Η πολλαπλασιαστική ισχύς που μπορεί να έχει ένα μήνυμα που κοινοποιείται στο facebook ή στο twitter είναι τρομακτική.

Αρκεί να θυμηθούμε τον ρόλο που διετέλεσαν οι ψηφιακοί χώροι κοινωνικής δικτύωσης στις αραβικές εξεγέρσεις, στα κινήματα των πλατειών σε Ελλάδα και Ευρώπη, στο κίνημα Occupy Wall Street, η κινητοποίηση bloggers σαν αντίδραση στις καταστροφικές πυρκαγιές στο πρόσφατο παρελθόν στη χώρα μας ... Η είδηση για το ροζ σκάνδαλο του Στρός Καν έγινε παγκοσμίως γνώστη μέσω twitter πολύ πριν την μεταδώσει το CNN. Θα το φανταζόταν κανείς αυτό πριν από 20 χρόνια όταν θεωρούνταν επανάσταση το να βλέπεις να αναμεταδίδεται απευθείας ο πόλεμος στο Ιράκ από τους τότε πολεμικούς ανταποκριτές;

Οι πρόσφατες προσπάθειες λόμπι των ΗΠΑ να περιορίσουν τις διαδικτυακές ελευθερίες, με το προκάλυμμα του πολέμου ενάντια στην πειρατεία (ACTA, SOPA, PIPA κλπ) μαρτυρούν ότι η προσπάθεια να χειραγωγηθούν στο βαθμό του ρεαλιστικού και του εφικτού και τα social media και το internet είναι υπαρκτή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα απολυταρχικά καθεστώτα λογοκρίνουν το internet στις χώρες τους.

Ο Howard Zinn, ο Αμερικάνος συγγραφέας, ιστορικός, πολιτικός ακτιβιστής και διανοούμενος της αριστεράς υποστήριζε, ανάμεσα στα άλλα, ότι τα μεγάλα κινήματα δημιουργούνται ως συσσωρευτικό αποτέλεσμα μικρών πράξεων, σε ανατρεπτική κατεύθυνση, απλών καθημερινών ανθρώπων. Αυτό τον ρόλο μπορούν και πρέπει να τον παίξουν και τα social media.

Η διαμαρτυρία, η οργή, η αγανάκτηση, το αίτημα για αλλαγή, το αίτημα για αλληλεγγύη, για δικαιοσύνη, για δημοκρατία δεν εκφράζεται κατ΄ ανάγκη όπως εκφραζόταν μέχρι «χθες». Το ίδιο βέβαια ισχύει και για αιτήματα στο άλλο εύρος του ιδεολογικού φάσματος. Ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, ο φανατισμός, το μίσος και αυτά εκφράζονται και μέσω internet.

Τα social media δεν είναι το A και το Ω για κοινωνική αλλαγή προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Μας δίνουν όμως ένα σημαντικό πλεονέκτημα: σπάνε το μονοπώλιο της μέχρι και σήμερα πανίσχυρης εικόνας της τηλεόρασης και μας καθιστούν ενεργούς συμμέτοχους στη διακίνηση, αξιολόγηση και σχολιασμό πληροφοριών. Αυτή τη νέα δυνατότητα μπορούμε και πρέπει να την εκμεταλλευτούμε.

follow on twitter: @CZachariadis

Oι εκλογές, τα διλήμματα και η αριστερά,

του Χρήστου Κάτσικα, ΑλφαΒητα ...
Aυτές οι εκλογές θα στριμωχτούν στα μικρά χρονικά περιθώρια μεταξύ της νέας «δανειακής σύμβασης» και του νομοθετικού ορυμαγδού που την ακολουθεί από τη μια, και των ανακοινωμένων μέτρων του Iουνίου από την άλλη. Aυτά τα γεγονότα διαμορφώνουν την πολιτική πραγματικότητα της περιόδου και οι πιέσεις είναι τέτοιες, που αφήνουν ελάχιστα περιθώρια στους διαχειριστές του αστικού συστήματος να επαναλάβουν το καλοδουλεμένο προεκλογικό θέατρο των προηγούμενων χρόνων. Mε βάση τις επιθυμίες-οδηγίες και των ξένων μεντόρων, οι εκλογές θα γίνουν με διαδικασία «φαστ τρακ» αφού η βουλή θα κλείσει μόνο για 25 ημέρες, ενώ επιδίωξη των κυρίαρχων είναι αυτές να διεξαχθούν μέσα σε ένα θολό κλίμα, που διαμορφώνεται από ένα ιδιότυπο μείγμα πανηγυρισμών, καταστροφολογίας, τρομοκρατικών διλημμάτων, αόριστων υποσχέσεων και προπαγανδιστικής προετοιμασίας των νέων μέτρων. Στόχος όπως πάντα ο αποπροσανατολισμός του λαού από τα πραγματικά προβλήματα και τις δικές του μεγάλες αλήθειες.

 


Kαθ’ υπόδειξη των ευρωπαίων εταίρων, το δίλημμα που επιχειρούν να θέσουν οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις και οι ορντίναντσες τους στο επίκεντρο της προεκλογικής περιόδου, συνοψίζεται στην επιλογή ανάμεσα στο ευρώ ή τη δραχμή. H δραχμή συνδέεται με την καταστροφή, ενώ το ευρώ μέσα από μια ακατάσχετη αερολογία παρουσιάζεται ως επιβεβλημένος μονόδρομος. Στην πραγματικότητα για το λαό δεν υπάρχει κανένα τέτοιο δίλημμα. Tο νόμισμα ενός κράτους δεν μπορεί από μόνο του να σημαίνει τίποτε για την ευημερία ενός λαού. H ακολουθούμενη βάρβαρη και υποτελής πολιτική είναι αυτή που επισφραγίζει την πορεία του τόπου, η οποία μπορεί να είναι ίδια, είτε με το αποδεδειγμένα καταστροφικό ευρώ, είτε με την αποκηρυγμένη ως καταστροφική δραχμή. Aπό αυτή την άποψη, η εμμονή δυνάμεων της «αριστεράς», ξετυλίγοντας τα διαχειριστικά τους προγράμματα να παρουσιάζονται ως αμετανόητοι οπαδοί του ευρώ, η ως νεόκοποι υπέρμαχοι της δραχμής, κατά περίπτωση, εκτός του ότι είναι βαθιά λαθεμένη και ανιστόρητη, συμβάλει τελικά στην αναπαραγωγή ενός ψεύτικου και επικίνδυνου, για τον λαό, διλήμματος. Για τους εργαζόμενους δεν έχει καμία σημασία τι είδους κέρματα θα κουδουνίζουν στην τσέπη τους, όσο η πολιτική των μνημονίων θα γεννάει τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Θα πρέπει να αρνηθούν τα αποπροσανατολιστικά διλήμματα θέτοντας στο επίκεντρο της σκέψης τους τα πραγματικά ζητήματα της περιόδου.

Παράλληλα με τη συντονισμένη προσπάθεια επιβολής ψεύτικων διλημμάτων, το προεκλογικό σκηνικό συμπληρώνεται από τη φαιδρή επιχείρηση των ξένων και ντόπιων αχθοφόρων της μνημονιακής πολιτικής, να ερμηνεύσουν τα αδιέξοδα στα οποία έχουν οδηγήσει το λαό και τη χώρα, ως αποτέλεσμα λαθών, παραλείψεων, ολιγωριών και παλινωδιών κατά την εφαρμογή μιας κατά τα άλλα «σωστής πολιτικά συνταγής». Aυτή η επικίνδυνη θεώρηση εμπεριέχει την παραδοχή ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι οργανισμοί τους (ΔNT και EKT) εμπλέκονται στα εσωτερικά της χώρας προκειμένου να συμβάλλουν στην επίλυση του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος, πράγμα που δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια. Tα οικονομικά μυαλά που συνωστίζονται πάνω από το κουφάρι της ελληνικής οικονομίας είναι αδύνατο να κάνουν λάθη. Έχουν πλήρη επίγνωση των αποφάσεων και πράξεων τους και η ακολουθουμένη πολιτική εξυπηρετεί απαρέγκλιτα τους πραγματικούς τους στόχους. Kαι αυτοί οι στόχοι βέβαια δεν σχετίζονται με τη διάσωση του ελληνικού λαού όπως διαδίδει η κυρίαρχη προπαγάνδα, αλλά με τη μετατροπή της χώρας σε μια ανταγωνιστική «ελεύθερη» ζώνη, με τη σύναψη νέων υποδουλωτικών οικονομικών συμφωνιών και την υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου της. Aυτά είναι τα ζητούμενα για τα οποία αγόγγυστα εργάζονται οι τροϊκανοί και οι λακέδες τους.

Έτσι λοιπόν, ασκώντας οι σημερινοί υποψήφιοι δριμύτατη κριτική σε αυτούς που μέχρι χτες από τα ίδια έδρανα αποθέωναν και από κοινού ψήφιζαν την αλυσίδα των μνημονιακών μέτρων, προσπαθούν να αποδώσουν τα δεινά της χώρας σε λαθεμένους χειρισμούς προσώπων και για τις ανάγκες των καιρών κάνουν λόγο ακόμη και για ειδικά δικαστήρια. Σε όλο αυτό το θέατρο συμμετέχουν και οι συνιστώσες της λεγόμενης ευρωπαϊκής και κυβερνώσας αριστεράς, αφού η κριτική που ασκούν στην τρόικα και την ευρωπαϊκή πολιτική αναγνωρίζει ότι πραγματικά είναι λαθεμένη σε σχέση με τους στόχους που διακηρύσσει ότι έχει, αφήνοντας έτσι στο απυρόβλητο τους πραγματικούς στόχους που είναι και αυτοί που υλοποιεί.


Σε αυτό το κλίμα και με αυτά τα διλήμματα επιθυμούν οι κυρίαρχοι κύκλοι να διεξάγουν τις εκλογές, ώστε να υφαρπάξουν ξανά τη λαϊκή ψήφο και να τη μεταφράσουν σε ψήφο νομιμοποίησης των αντιλαϊκών μνημονίων και των μέτρων που ψήφισαν και κυρίως όσων ακόμα σκοπεύουν να ψηφίσουν.

Οι ζωές οι δικές μας, οι ζωές των άλλων...

kathimerini.gr ...

Tου κ. Νίκου Γ. Ξυδάκη

Στην οδό Ακαδημίας, στην είσοδο κτιρίου, βρίσκεται ξαπλωμένος ένας νεαρός άνδρας. Πάνω σε υπνόσακο, σκεπασμένος με μια κουβέρτα· όπως είναι ανάσκελα, ασχολείται με μια συσκευή, σαν κινητό, πλάι του μια σακούλα τσιπς. Βρίσκομαι στο πεζοδρόμιο, παραδίπλα του, έξω από τον κινηματογράφο που παίζει το φιλμ «Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο», γενική είσοδος 6 ευρώ. Κι άλλοι θεατές έχουν βγει στον δρόμο για το τσιγάρο του διαλείμματος· όλοι έχουν δει τον παράδοξο άστεγο στο μαρμάρινο κατώφλι, με το κάτι-σαν-κινητό, αλλά κανείς δεν τον κοιτά ευθέως. Οι λιγοστοί διαβάτες της κυριακάτικης νύχτας, νέοι άνθρωποι κυρίως, προσπερνούν κι αυτοί σαν να μη βλέπουν. Ο άστεγος χίπστερ είναι αόρατος. Στη γωνία της Χ. Τρικούπη οι τακτικοί άνδρες των ΜΑΤ, Νυχτερινή Φρουρά με πλήρη εαρινή εξάρτυση. Η Λυρική έχει σχολάσει από ώρα, είναι σκοτεινή, λιγοστά αυτοκίνητα περνούν.
Κόσμοι ασύμπτωτοι. Ο νεαρός άστεγος, με εμφάνιση και συμπεριφορά χίπστερ· οι ένοπλοι φρουροί, άγρυπνοι ενώπιον της απειλής για διασάλευση της τάξης·οι θεατές μιας ταινίας βαθιάς, συγκινητικής και πολιτικής, για τη δυστοπική αμηχανία του Ευρωπαίου ανθρώπου στον 21ο αιώνα. Κανείς δεν δείχνει ότι βλέπει τον άλλο, όλοι πορεύονται σιωπηλοί σε παράλληλες χρονοσήραγγες, σαν να μη μοιράζονται το ίδιο πεπρωμένο. Σαν να κινούνται σε διαφορετικά επίπεδα περί τον οριζόντιο άξονα της φτώχειας και τον κατακόρυφο της αθυμίας.
Η ταινία, γαλλικής παραγωγής, καταγράφει τον θάνατο της παραδοσιακής εργατικής τάξης και την πτώση του μικροαστικού πλήθους: ο πάμφτωχος ληστεύει τον φτωχό. Η Μασσαλία είναι πολύ κοντά στον Πειραιά, είναι ο Πειραιάς. Η ανησυχία των Γάλλων είναι η τρέχουσα κατάσταση των Ελλήνων, το μέλλον είναι κοινό και είναι θαμπό, σκοτεινό. Οι Ελληνες θεατές έβλεπαν πολύ οικείες καταστάσεις, σκηνές από τις ζωές τους που έχουν διαδραματιστεί ήδη, το σινεμά είναι ένα ντοκιμαντέρ για τις ζωές τις δικές τους, ίδιες με των άλλων.
Αλλά η ζωή είναι πάντα πιο μπροστά από την τέχνη, ακόμη κι από αυτό το σεισμογραφικό σινεμά. Μερικά σκαλοπάτια, ελάχιστα μέτρα από την κινηματογραφική αίθουσα της έμμορφης, ελεγχόμενης συγκίνησης και του στοχασμού, η ζωή αναδύθηκε γυμνή, ασυγκίνητη, ανηλεής, με τη μορφή νέων ανθρώπων, συνομηλίκων, που βρίσκονταν ασύμπτωτοι στη σιγαλή οδό Ακαδημίας: διαβάτες, σινεφίλ, φρουροί, κι ένας άστεγος με κάτι-σαν-κινητό για συντροφιά. Ολοι στον ίδιο τόπο, κι όλοι χωριστά.

Ξεσηκώνονται και οι Ιρλανδοί...

γιωργος δελαστικ, ethnos.gr...
 
Ζεματισμένη ήταν η κυβέρνηση της Ιρλανδίας το Σάββατο. Την ημέρα εκείνη, 31 Μαρτίου, έληξε η προθεσμία που είχε θέσει η κυβέρνηση στους πολίτες της χώρας να πληρώσουν ένα καινούργιο «χαράτσι» 100 ευρώ για κάθε ακίνητο. Το ποσό δεν είναι δυσβάστακτο. Στην Ιρλανδία όμως δεν υπάρχει μόνιμος φόρος ακίνητης περιουσίας και στόχος της κυβέρνησης ήταν με δόλωμα το κατοστάρικο να εθίσει τον πληθυσμό στο ότι πρέπει να πληρώνει φόρο για το σπίτι του, έτσι ώστε σταδιακά να μονιμοποιήσει τον φόρο ακινήτων.
Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά από όπως είχε υπολογίσει η κυβέρνηση. «Η Ιρλανδία αντιμετωπίζει λαϊκή εξέγερση γύρω από έναν νέο φόρο επί της περιουσίας» τιτλοφορούσαν στη διεθνή τους έκδοση οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» προχτές τη σχετική είδηση. Δεν υπερέβαλλαν.
Περίλυπη η ιρλανδική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι λιγότερα από τα μισά των 1.600.000 νοικοκυριών της χώρας πλήρωσαν το «χαράτσι» των 100 ευρώ. Σχεδόν ένα εκατομμύριο (!) νοικοκυριά αρνήθηκαν. Αγανάκτησαν και ξεσηκώθηκαν μέχρι και οι Ιρλανδοί!
Και όχι μόνο αυτό. Πάνω από 10.000 διαδηλωτές στο Δουβλίνο οργάνωσαν πορεία διαμαρτυρίας προς το συνεδριακό κέντρο της ιρλανδικής πρωτεύουσας, όπου είχε το ετήσιο συνέδριό του το κόμμα Φίνε Γκελ του πρωθυπουργού Εντα Κένι. Η αστυνομία απέτρεψε την εισβολή του πλήθους μέσα στον χώρο του συνεδρίου. Οι διαδηλωτές πολιόρκησαν όμως το κτίριο και γιουχάιζαν άγρια τους συνέδρους του κυβερνώντος κόμματος.
Σε ακόμη χειρότερη κατάσταση από πλευράς εχθρότητας εκ μέρους του πληθυσμού βρίσκεται και το κόμμα της αντιπολίτευσης Φίανα Φαλ, το οποίο συνετρίβη στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές επειδή αυτό οδήγησε τη χώρα στην κρίση και στο καθεστώς υποτέλειας του Μνημονίου.
Σαν να μην έφτανε αυτό, προ δεκαημέρου ολοκληρώθηκε το έργο μιας ανεξάρτητης εξεταστικής επιτροπής, η οποία διερευνούσε το θέμα της διαφθοράς των πολιτικών στην Ιρλανδία.
Είχε συσταθεί και είχε αρχίσει να λειτουργεί εδώ και... 15 (!!!) χρόνια, αλλά επιτέλους τελείωσε και κατέληξε σε συμπεράσματα-βόμβα: έκρινε ύποπτο διαφθοράς τον επί 14 χρόνια αρχηγό του κόμματος Φίανα Φαλ και 11 συνεχή χρόνια... πρωθυπουργό της Ιρλανδίας Μπέρτι Αχερν!
Ο Αχερν εθεωρείτο ως ο πιο πετυχημένος πολιτικός της σύγχρονης Ιρλανδίας. Κέρδισε τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις και κυβέρνησε τη χώρα από το 1997 ως το 2008, όταν ξέσπασε η κρίση, οπότε και εκδιώχθηκε από την εξουσία. Τελικά αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για θρασύτατο πολιτικό απατεώνα, γιατί... αυτός (!) δημιούργησε την εξεταστική επιτροπή για τη διαφθορά, την πρώτη κιόλας χρονιά που ανέλαβε την εξουσία για να θολώσει τα νερά!...
Ο Αχερν υποχρεώθηκε ένα 24ωρο μετά τη δημοσίευση της έκθεσης της επιτροπής να παραιτηθεί από το κόμμα του, πριν αυτό κινήσει τις διαδικασίες ατιμωτικής αποβολής του από το Φίανα Φαλ ως απατεώνα.
Πλήρως διεφθαρμένος κατά το πόρισμα της επιτροπής ήταν και ο πρώην επίτροπός τη Ιρλανδίας στην ΕΕ Πάντραγκ Φλιν, ο οποίος τα έπιανε από Ιρλανδούς εργολάβους και τον οποίον πρέπει να διώξει από το Φίανα Φαλ ο σημερινός αρχηγός του κόμματος Μιχάλ Μάρτιν, ο οποίος μάλιστα πρέπει να αποβάλει από το κόμμα τέσσερις ακόμη τοπικούς άρχοντες που λαδώνονταν εκ συστήματος, βάσει του πορίσματος της επιτροπής.
Στο μεταξύ, η οικονομία της Ιρλανδίας ξανακύλησε σε ύφεση το δεύτερο εξάμηνο του 2011, όπως αποκάλυψαν τα στοιχεία που δημοσιοποίησε το Κεντρικό Στατιστικό Γραφείο της χώρας πριν από λίγες μέρες.
Δραματικά υψηλή παράλληλα παραμένει η χρέωση των νοικοκυριών της Ιρλανδίας σε ιδιωτικό επίπεδο, καθώς υπολογίζεται ότι τα προσωπικά χρέη των Ιρλανδών ανέρχονται στα 190 δισεκατομμύρια ευρώ, με αποτέλεσμα στη χώρα να σημειώνονται περισσότερες αυτοκτονίες παρά ποτέ στην ιστορία της.
31 ΜΑΪΟΥ
Δημοψήφισμα στην ομίχλη
Ξαφνικά άρχισαν να ανησυχούν στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Ενώ είχαν σίγουρο το «Ναι» των Ιρλανδών στο Δημοψήφισμα της 31ης Μαΐου για την έγκριση του Δημοσιονομικού Συμφώνου της Ευρωζώνης που επέβαλε η Μέρκελ, τώρα τελευταία άρχισαν να τους ζώνουν τα φίδια. Η απροσδόκητης έκτασης άρνηση των Ιρλανδών να πληρώσουν το «χαράτσι» για τα ακίνητα τους θορύβησε ιδιαίτερα. Ετσι, ενώ επί μήνες η ΕΚΤ τηρούσε αδιάλλακτη στάση, την Πέμπτη ξαφνικά συμφώνησε στο αίτημα της ιρλανδικής κυβέρνησης να μην πληρώσει ομόλογο αξίας 3,06 δισεκατομμυρίων ευρώ που έληγε το Σάββατο. Ετσι, η πληρωμή των τριών δισεκατομμυρίων μετατέθηκε για το μέλλον, με μειωμένο επιτόκιο! «Κι ο άγιος φοβέρα θέλει» που λέει και η λαϊκή παροιμία - αλλά πού να το καταλάβουν αυτό οι Ελληνες πολιτικοί...

Έρχονται εκλογές, χρειάζεται προσοχή στις επιλογές...

Ο Στάθης στον eniko...
Ας κλείσουμε τα μάτια για ένα λεπτό (διότι για περισσότερο δύσκολα θα αντέξουμε) κι ας δούμε τον
εφιάλτη που θα είναι η Ελλάδα, αν τυχόν στις εκλογές τα Μνημονικά κόμματα λάβουν την εντολή να σχηματίσουν εκ νέου κυβέρνηση,
κυβέρνηση ανδρείκελων της Τρόικας, αλλά κυβέρνηση.



Όλη η Ελλάδα θα μετασχηματισθεί ταχέως σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, δηλαδή σε ένα απέραντο Στρατόπεδο Καταναγκαστικής Εργασίας νέου τύπου.
Εδώ να σταθούμε επίσης ένα λεπτό για να θυμηθούμε πώς λειτουργούσαν τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης (μάλιστα το καθένα έως την τελευταία στιγμή, ενώ το σύμπαν γύρω τους κατέρρεε).
Ο χρυσούς κανών για τη λειτουργία ενός Στρατοπέδου Συγκεντρώσεως είναι να υπάρχει πάντα για τον καθένα ένας κατώτερος.
Μια κολασμένη ιεραρχία κλιμακούμενη διαρκώς προς τα κάτω με τελευταίο σκαλί, «τελική λύση» τον θάνατο.
Στο βιβλίο του «Αν αυτό είναι ο άνθρωπος», ο Πρίμο Λέβι (Ιταλός Εβραίος κρατούμενος των Ναζί που επέζησε για να αυτοκτονήσει πολλά χρόνια μετά, αλύτρωτος απ’ τον εφιάλτη) περιγράφει τη φρίκη αυτής της διαδικασίας που παράγει τόσο φόβο ώστε να κάνει τον άνθρωπο ικανό για τα πάντα προκειμένου να επιζήσει μια μέρα παραπάνω, μιαν ώρα ακόμα.



Τηρουμένων των αναλογιών, το τρέχον πολιτικό σύστημα, υπήκοο στη νέα Κομαντατούρ, εφαρμόζει την ίδια πολιτική ιεράρχησης προς τα κάτω
στους μισθούς (διότι πάντα υπάρχει κάπου -π.χ. στη Βουλγαρία- ένας κατώτερος μισθός), στις συντάξεις, στην ασφάλιση -διότι κάπου υπάρχει το χειρότερο- σε όλα!
Αν σε αυτό προσθέσετε τον διαχωρισμό των εργαζομένων σε αλληλοϋποβλεπόμενες ομάδες με «κίτρινα αστέρια» (στον ιδιωτικό τομέα) «πράσινα αστέρια» (στον δημόσιο τομέα) «λευκά αστέρια» (οι άνεργοι) και «μαύρα αστέρια» (οι μετανάστες), οι ομοιότητες αρχίζουν να γίνονται ανατριχιαστικές.



Αν τώρα, σε αυτό το Στρατόπεδο Καταναγκαστικής Εργασίας η Ωραία Ελλάς προσθέσετε 30 επιμέρους Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Μεταναστών που θέλει να εγκαταστήσει σε 30 σημεία της Επικράτειας ο χερ Χρυσοχοΐδης, ο Εφιάλτης είναι εδώ. Ο Εφιάλτης
της κοινωνικής αποσάθρωσης της χώρας καθώς και της οριστικής ηθικής χρεωκοπίας όλων μας.

Βεβαίως, το σχέδιο αυτό είναι ατελέσφορο, δεν πρόκειται να συντελεσθεί. Πόσες χιλιάδες μετανάστες θα κλείσουν οι φωστήρες μας σ’ αυτά τα κατ’ ευφημισμόν «κέντρα φιλοξενίας(!); Χίλιους στο καθένα; Τριάντα χιλιάδες στην επικράτεια; Οι υπόλοιπες 970.000 τι θα γίνουν;
Μπορεί αυτό το σχέδιο να ’ναι γελοίο και ανήθικο, δείχνει όμως τις προθέσεις των εμπνευστών του.
Καλύτερα δεσμοφύλακας ο νέος απ’ την Κοζάνη, φερ’ ειπείν, παρά άνεργος. Σήμερα! Και καλύτερα μαφιόζος μεθαύριο, παρά απλός δεσμοφύλακας αύριο.
Αυτήν την κολασμένη «άνοδο» της καθόδου στον 'Αδη μας προτείνει το πολιτικό σύστημα της ΠΑΣΟΚΟΝΟΥΔΟΥΣ (με ολίγην από Καρατζαφέρη και Χρυσή Αυγή).
Τότε, γιατί να μην πουλάμε και ηρωίνη; καλύτερη αυτή η, έστω βρόμικη δουλειά, παρά η ανεργία. Αλλά, «αν αυτό είναι το πολιτικό σύστημα...», όπως θα έλεγε και ο Πρίμο Λέβι, τότε καλύτερα να πάμε να κόψουμε τον λαιμό μας...



Και, μια και μιλάμε σήμερα για φρικώδεις παραμέτρους της πολιτικής ζωής 70 χρόνια μετά τη συντριβή του ναζισμού, να μην παραλείψουμε τη «Χρυσή Αυγή».
Ιδιαίτερα μετά τη «νομιμοποίηση» που της προσέφερε ο κ. Σαμαράς εντάσσοντάς την σε μία απ’ τις εκδοχές της Δεξιάς!!
Συμβαίνει λοιπόν το εξής παράδοξο: ορισμένοι δεξιοί πολίτες, απογοητευμένοι από τη μεταστροφή της Ν.Δ. υπέρ του Μνημονίου και από τις συνεχείς κωλοτούμπες του κ. Καρατζαφέρη, να
στρέφονται τώρα προς τη Χρυσή Αυγή, για να εκφράσουν την αντιμνημονιακή τους οργή. Τι σχέση έχει, όμως, η Χρυσή Αυγή με τον πατριωτισμό αυτών των πολιτών; - τι σχέση
έχουν οι επίγονοι των Ναζί, με την Ελλάδα και τα προβλήματά της;
Η Χρυσή Αυγή εμφορείται από την ίδια ναζιστική ιδεολογία των Γερμανών επί Κατοχής και των προδοτών που συνεργάσθηκαν μαζί τους, των δωσιλόγων.
Τι σχέση έχει η Χρυσή Αυγή με την εθνική ανεξαρτησία; Μήπως του διαμελισμού της Ελλάδας, όπως ακριβώς τη διαμέλισαν οι ιδεολογικοί της πρόγονοι;
Βεβαίως ζούμε (και λόγω κρίσης) σε μιαν περίοδο ιδεολογικής σύγχυσης - που μάλιστα την επιτείνουν «ευφυείς» κινήσεις, όπως αυτή του επιτελείου της Ν.Δ. να χαρακτηρίσει «αριστερό» τον κ. Καμμένο.
Όπως ζούμε επίσης και σε μια περίοδο προεκλογικής δημαγωγίας. Χαρακτηριστική αυτής της  δημαγωγίας είναι και η μετάθεση, εν όψει εκλογών, της συζήτησης από το Μνημόνιο στο μεταναστευτικό - μέγα πρόβλημα, που όμως δεν μπορεί να λυθεί εκ του προεκλογικού προχείρου.
Μπορεί όμως να «σπρώξει», η αναθέρμανσή του (απ’ το ΠΑΣΟΚ), αρκετούς ψηφοφόρους της Ν.Δ. στην «αγκαλιά» των ναζιστών της Χρυσής Αυγής (μάλιστα με τις ευλογίες της όλο και πιο πολύ ανοηταίνουσας Ν.Δ.) - παράδοξο; Οχι! Απλώς ηλίθιο. Αλλά και καταστροφικό.
Έρχονται εκλογές! Είναι η ώρα να δείξει η οργή τη σοφία της και η ανάγκη την ισχύ της...

Ροη αρθρων