Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Άρνε Νταλ: «Ο νεοφιλελευθερισμός λειτουργεί σήμερα με όρους μαφίας»...

Ο σημαντικός σουηδός συγγραφέας αστυνομικής λογoτεχνίας μιλά για το lifo.gr, στην Παυλινα Εξαδακτυλου...
Το μπλουζ του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας είναι πένθιμο. Από το σαξόφωνο στάζει αίμα. Οι βάρβαροι είναι εδώ. Ποιος θα τους καθυποτάξει; Μελαγχολικές δημοκρατίες. Hardcore καπιταλισμός. Όλα πωλούνται. Ο καλύτερος κερδίζει.
Να είμαστε αντικείμενα. Να ξεχνάμε. Κι ο φασισμός; «Ότι ο φασισμός θα επέστρεφε ήταν κάτι για το οποίο ήταν αρκετά πεπεισμένος, αλλά αυτό θα γινόταν, πιθανώς, μ' έναν πολύ πιο ύπουλο και έμμεσο τρόπο- θα γλιστρούσε αθόρυβα από την πίσω πόρτα, ενώ εμείς θα κρατούσαμε ορθάνοιχτα τα μάτια μας προς τις πιο αυτονόητες, απλές μορφές του- και ξαφνικά θα καθόμασταν εκεί, απέναντι από έναν άνθρωπο και θα τον βλέπαμε ως αντικείμενο, ως πράγμα, ως μια πιθανή απόδοση»*. Το αφήγημα της κρίσης. Να μη το γεμίσουμε με πόζα (μπορούμε;) Να μη το γεμίσουμε με στυλιστικά στοιχεία (μπορούμε;).
Ο Άρνε Νταλ, για «Τα μπλουζ της Ευρώπης».

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από το βιβλίο του Άρνε Νταλ «Τα μπλουζ της Ευρώπης», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση του Γρηγόρη Κονδύλη.

Στην Ευρώπη ταιριάζει το μπλουζ; Ο τίτλος είναι επηρεασμένος από το «Kind of blue» του Miles Davis. Το επέλεξα εξαιτίας της αίσθησης της μελαγχολίας που σου αφήνει. Μιλάτε για μελαγχολικές, ευρωπαϊκές δημοκρατίες; Ναι, ακριβώς! Στις αρχές του 20ου αιώνα, υπήρχε μια έντονη αισιοδοξία στην Ευρώπη. Πιστεύαμε ότι είχαμε ανακαλύψει ξανά, έπειτα από πολύ καιρό, τη δημοκρατία. Ήταν ένας πολλά υποσχόμενος αιώνας κι όμως, όλα πήγαν στραβά. Δε μιλώ μονάχα για την σημερινή κρίση αλλά για την διαρκή κρίση που βιώνει η Ευρώπη. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ποτέ ηρεμία και γαλήνη στην Ευρώπη.
_______________

«Η νέα εποχή τα παρασέρνει όλα και τα τυλίγει στα χρυσά ελάσματα της λήθης».
_______________

Οι λαοί έχουν την τάση να ξεχνούν εύκολα; Η Ιστορία κάνει κύκλους. Ξεχνάμε τα λάθη μας και τα επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά. Δυστυχώς, κάποια στιγμή πιστέψαμε ότι τελειώσαμε με τους Ναζί, εξαιτίας της απίστευτης αγριότητάς τους. Να όμως που τα πράγματα έγιναν αλλιώς. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τα ναζιστικά κόμματα στην Ελλάδα, τη Σουηδία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτήν τη φορά οφείλουμε να είμαστε σε θέση να θυμηθούμε τι συνέβη τότε. Να μην ξεχάσουμε την Ιστορία. Να μην αφήσουμε τη μνήμη να ξεθωριάσει και κάνουμε ξανά το ίδιο λάθος. Όταν δημιουργείται μια κρίση, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να κατασκευάσεις έναν εχθρό. Να κατηγορήσεις κάποιον άλλο. Κάπως έτσι έρχεται η λήθη. Μπορεί κάποιος να πει πως όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με το Ολοκαύτωμα και τους Ναζί. Δυστυχώς όμως έχουν. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς στάση απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Για τα ίδια κίνητρα. Οι άνθρωποι μετατρέπονται σε αντικείμενα.
_______________
«...η επιθυμία για εξουσία στην καθαρότερη μορφή της. Ο καθένας ήθελε να έχει δίκιο, ήθελε να νικήσει, και δεν είχε καμία σημασία ούτε η ασημαντότητα του θέματος, ούτε η έλλειψη επιχειρημάτων».
_______________

Ζούμε στην εποχή που η εξουσία ασκείται στην καθαρότερη και σκληρότερη μορφή της; Διανύσαμε μερικές δεκαετίες, κατά τη διάρκεια των οποίων, ο καπιταλισμός λειτουργούσε στην πιο ωμή μορφή του. Όλα ήταν προς πώληση. Όλες οι αξίες είχαν οικονομική βάση. Μάθαμε να ζούμε με την ιδέα ότι ο ισχυρότερος κερδίζει και εκτοπίζει όλους τους άλλους. Σκεφτείτε το νεοφιλελευθερισμό που εφαρμόζεται σήμερα στην Ελλάδα. Αυτόν που λειτουργεί χωρίς κανέναν απολύτως κανόνα. Που δε γνωρίζει καμία απολύτως ευθύνη. Η μόνη ευθύνη που έχει το άτομο είναι το να κερδίζει. Ο καπιταλισμός έχει γίνει μια πολύ επικίνδυνη ιδεολογία. Δε λέω ότι επιλέγω να ζήσω χωρίς αυτόν αλλά πρέπει να μπει σε άλλη βάση. Πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα των συλλογικοτήτων, της αλληλεγγύης, του ρατσισμού, της ισότητας των φύλων. Οι ελίτ επαναστάτησαν και θέλουν ακόμη περισσότερα; Ναι. Θέλουν κι άλλα χρήματα. Όσο περισσότερα γίνεται. Αναρωτιέμαι γιατί να θέλει κανείς τόσα χρήματα. Πώς μπορεί να τα ξοδέψει σε μια ζωή; Πιστεύω όντως ότι πρόκειται για μια επανάσταση μέσα στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Ο καπιταλισμός δε γνωρίζει από ανθρωπισμό, δεν ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γι' αυτό χρειαζόμαστε συλλογικότητες ώστε να κρατηθούμε από αυτές. Για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε από τον καθαρό καπιταλισμό που θέλει τον καθένα να επιβιώνει, στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις.
_______________

«Αυτά ήταν, λοπόν, όσα σκεφτόταν ο επιθεωρητής εκείνο το σωτήριο έτος, όταν το έθνος των Σουηδών καταγγελόταν από τη Διεθνή Αμνηστία για σοβαρή αύξηση της αστυνομικής βίας, κατά τη διάρκεια της οποίας αστυνομικοί κρατούσαν ανάποδα τα κλομπ τους για να χτυπούν με τη σκληρή άκρη...».
_______________
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση της αστυνομικής βίας στην Ελλάδα… Στη Σουηδία τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, επειδή δε βιώνουμε μια κρίση αντίστοιχη με την ελληνική. Μαθαίνω όμως ότι εδώ γίνονται αρκετές διαδηλώσεις και ότι οι αστυνομικοί γίνονται επιθετικοί απέναντι στους πολίτες. Πρόκειται για ένα μικρό πόλεμο μέσα στην κοινωνία. Ξέρετε, έχει ανοίξει μια δημόσια συζήτηση σχετικά με το τι είναι βία... Στις δημοκρατίες οι πολιτικοί πρέπει να δέχονται ότι οι πολίτες μπορούν να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους. Η αποδοκιμασία δεν είναι βία. Ο πολιτικός πρέπει να είναι σε θέση να το διαχειριστεί. Μαθαίνω ότι στην Ελλάδα ορισμένοι πολίτες δεν εμπιστεύονται την αστυνομία και ζητούν από ακροδεξιούς να αναλάβουν εκείνοι το ρόλο του αστυνομικού. Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Στη Σουηδία υπάρχει ένας βαθμός εμπιστοσύνης στους πολιτικούς και την αστυνομία. Ότι δηλαδή θα κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Ότι θα εντοπίσουν και θα τιμωρήσουν τους ενόχους. Φανταστείτε την αστυνομική λογοτεχνία χωρίς έναν ελάχιστο βαθμό εμπιστοσύνης στους αστυνομικούς. Δεν θα υπήρχε καν αστυνομική λογοτεχνία. Σίγουρα, αυτήν την στιγμή, στην Ελλάδα οι αστυνομικοί δε μπορούν να αποτελέσουν τους ήρωες –με την έννοια του σωτήρα- ενός αστυνομικού μυθιστορήματος.
_______________
«Οι γυναίκες αυτές φαινόταν φοβισμένες. Το βλέμμα τους σβηστό. Δεν είχαν καμία ζωντάνια μέσα τους. [...] Η ζωή τις είχε παιδέψει σκληρά-φαινόταν. Προφανώς ήταν πόρνες από την εφηβεία τους, όπως και οι υπόλοιπες πόρνες που πλημμύριζαν τη Σουηδία και την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη. Μια τρομακτική πλημμυρίδα εξευτελισμού των γυναικών σάρωνε την Ευρώπη, και ο δυτικός κόσμος συμμετείχε ενεργά στη δραστηριότητα αυτή».
_______________

Πριν από μερικούς μήνες ζήσαμε την άγρια διαπόμπευση οροθετικών γυναικών κι έπειτα, δε μάθαμε τίποτε για εκείνες. Για το πού βρίσκονται σήμερα, σε τι κατάσταση είναι. Ακριβώς επειδή δεν τις αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους αλλά ως έναν δημόσιο κίνδυνο. Έχω διαβάσει πάρα πολλά άρθρα για το trafficking και συνειδητοποίησα νωρίς ότι πρόκειται για ένα εμπόριο σύγχρονων σκλάβων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αγοράζεις ανθρώπους και τους χρησιμοποιείς μέχρι να πεθάνουν. Έπειτα, αγοράζεις νέους. Στο βιβλίο μου τις βάζω να παίρνουν εκδίκηση. Αυτή είναι και η όλη ιδέα. Ότι κάποια μέρα οι αδύναμοι γίνονται δυνατοί και εκδικούνται.
_______________
«Η Βαϊμάρη ήταν η περυσινή πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης... Το 1919 συστάθηκε στη Βαϊμάρη η πρώτη γερμανική δημοκρατία, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Το 1926 ιδρύθηκε στη Βαϊμάρη η χιτλερική νεολαία. [...] Ο τόπος του ευρωπαϊκού παράδοξου».
_______________
Αρκετοί κάνουν λόγο για σημερινές αναβιώσεις της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Συμμερίζεστε την άποψη αυτή ή τη θεωρείτε υπερβολική , ανιστόρητη; Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι πρέπει οι Έλληνες ψηφοφόροι να φροντίσουν να μην ενισχύουν τα κόμματα που μπορεί να οδηγήσουν στο παράδειγμα της Βαϊμάρης.
_______________
«Η βαρβαρότητα καθυποτάσσεται και ο πολιτισμός βγαίνει νικητής. Και οι Ερινύες δαμάζονται. Ενσωματώνονται στην πολιτισμένη κοινωνία και αποκτούν ένα ήρεμο και ήσυχο καταφύγιο».
_______________

Καθυποτάσσεται η βαρβαρότητα; Ναι. Αν οι βάρβαροι δεν εκπολιτιστούν, δεν υπάρχει κοινωνία. Ποιοι είναι σήμερα οι βάρβαροι; Ο νεοφιλελευθερισμός που λειτουργεί σήμερα με όρους μαφίας. Οι νεοφιλελεύθεροι που λειτουργούν όπως οι οικογένειες μαφιόζων. Μιλώ για τη βαρβαρότητα του να πατάς επάνω σε πτώματα. Να σκαρφαλώνεις επάνω στα πτώματα για να φτάσεις όσο ψηλότερα γίνεται. Θέλουμε όμως σίγουρα να τους καθυποτάξουμε; Ο ποιητής αναρωτιέται: «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». Μήπως φοβόμαστε να πάψουμε να είμαστε ανελεύθεροι; Ή καλύτερα, εθελόδουλοι; Υπάρχει μια βαθιά αντίφαση μέσα στην ανθρώπινη φύση. Είναι όντως πολύ δύσκολο να διαχειριστείς την ελευθερία σου.

Τα βιβλία του Άρνε Νταλ κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

*Απόσπασμα από τα «Μπλουζ της Ευρώπης»

Η Αλλη Γερμανiα...

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης,  Babushka...
«Έναν κόσμο πρέπει να τον ανατρέψουμε, αλλά κάθε δάκρυ που χύνεται ενώ θα μπορούσε να μη χυθεί είναι μια κατηγορία. Και ο άνθρωπος που, στη βάση του για την εκτέλεση ενός σοβαρού καθήκοντος, πατάει από βάναυση απροσεξία ένα σκουλήκι, διαπράττει ένα έγκλημα». Ρόζα Λούξεμπουργκ
«Σύμφωνοι ότι όλα θα αλλάξουν/ ο κόσμος κι η ανθρωπότητα/ και προπαντός η αταξία των ανθρώπινων τάξεων…/Κι όταν θα ΄χετε καλυτερέψει τον κόσμο/ να συνεχίσετε να τον καλυτερεύετε/ αυτόν τον καλύτερο κόσμο/ Συμπληρώστε κι άλλο την συμπληρωμένη αλήθεια/…Κι αν συμπληρώνοντας την αλήθεια/ αλλάξατε την ανθρωπότητα, λοιπόν/ αλλάξτε κι άλλο την αλλαγμένη ανθρωπότητα». Μπέρτολντ Μπρεχτ
Στην καθημερινή αρθογραφία των διάφορων αντιμνημονιακών αλλά και αριστερών εφημερίδων, στις συζητήσεις με αρκετούς από τους φίλους, τους συντρόφους και τους συναδέλφους μας ο ρόλος της Γερμανίας και οι πολιτικές που ακολουθεί σε καιρό κρίσης αποτελεί βασικό στοιχείο αντιπαράθεσης. Η άποψη που κυριαρχεί, τις περισσότερες φορές καλοπροαίρετα, είναι ότι η γερμανική κυβέρνηση με κυρίαρχο εκπρόσωπό της την ανεκδιήγητη καγκελάριο Άνγκελα  Μέρκελ, είναι οι γνήσιοι συνεχιστές των νεοναζί στην Ευρώπη και στην διεθνή σκακιέρα συνολικότερα. Οι πολιτικές εξαθλίωσης που επιβάλλει στα φτωχά λαϊκά στρώματα ο γερμανικός καπιταλισμός, που αποτελεί και την ατμομηχανή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού γενικότερα, και ιδιαίτερα στην φτωχή Ελλάδα, λέει αυτή η άποψη, είναι η συνέχεια του Ολοκαυτώματος των ελληνικών χωριών και η τιμωρία του ελληνικού λαού για την μεγαλειώδη Εθνική Αντίσταση. Αυτές οι απόψεις, πάντα κατά τη γνώμη μου, μπορούν να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση από τα φλέγοντα ζητήματα της καθημερινότητας και δημιουργούν αυταπάτες την στιγμή που χρειαζόμαστε καθαρές απαντήσεις και λύσεις  μπροστά στην τρομοκρατία που ασκεί το κράτος. Σε όλα αυτά, και σε πολύ περισσότερα που δεν θέλω να επεκταθώ, πρέπει να είμαστε αυστηροί και ξεκάθαροι στις απαντήσεις μας. Η σύγχρονη Γερμανία δεν είναι η επίσημη συνέχεια των Ναζί και ούτε οι πολιτικές της έχουν σκοπό την εκδίκηση του οποιοδήποτε λαού για την αντίσταση κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά αποτελούν την προσπάθεια της γερμανικής άρχουσας τάξης να διατηρήσει τα προνόμια της και αν είναι δυνατόν να επεκτείνει την επιρροή της σε χώρες που ως τώρα δεν είχε παρουσία. Αν και στην Ελλάδα όπως αποδεικνύεται μετά τα σκάνδαλα της Siemens και των υποβρυχίων οι σχέσεις του γερμανικού κεφαλαίου ήταν κάτι παραπάνω από θετικές και προσοδοφόρες με τους ντόπιους εκμεταλλευτές και τους κοινοβουλευτικούς αντιπροσώπους τους.
Αντιθέτως, η Γερμανία - όπως και τα υπόλοιπα κράτη στη Δύση  - είναι μια σύγχρονη αστική δημοκρατία που κάτω από την διπλή πίεση των κεφαλαιοκρατών αλλά και των αναδυόμενων ταξικών δυνάμεων αυταρχικοποιείται και αγωνίζεται να εξαφανίσει  από προσώπου γης κάθε αντίσταση ενάντια στις πολιτικές εξαθλίωσης που εφαρμόζει. Είναι μια αναγκαία τακτική για την πολιτική και υπαρξιακή επιβίωση τόσο του κεφαλαίου, όσο και του κράτους. Να σημειώσουμε επίσης ότι με τον χαρακτηρισμό της σύγχρονης Γερμανίας ως ναζιστικής, ξεχνάμε στην ουσία ποιοί είναι οι πραγματικοί νεοναζί που και στη χώρα μας και παντού προσπαθούν να τσακίσουν τις πλούσιες και μαζικές εργατικές, αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές επιθέσεις. Μέσα σε όλα αυτά πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να κατηγορήσουμε και τον γερμανικό λαό σαν υπαίτιο όλων αυτών  των επιθέσεων στις χώρες του Νότου εκ μέρους της Γερμανίας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης - γιατί ας μην ξεχνάμε, ότι μπορεί ο γερμανικός καπιταλισμός να είναι ο πιο δυνατός στην Ευρώπη και να βρίσκεται σε διαρκή αντιπαράθεση με τους άλλους καπιταλισμούς, αλλά όλοι μαζί προσπαθούν να εφαρμόσουν εναντίον μας τις γνωστές αντιλαϊκές επιθέσεις τους - και να αφήσουμε να αναπτυχθούν ρατσιστικά ένστικτα που θα μπορούν, πάντα κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, να διασπάσουν την ενότητα που οικοδομείται από άκρη σε άκρη της ευρωπαϊκής ηπείρου. Γιατί το ζήτημα του ρατσισμού δεν πιάνει μόνο τους μετανάστες και τους πολιτικούς πρόσφυγες από την Αφρική και την Ασία αλλά κάθε συνάνθρωπο σε οποιαδήποτε γωνιά της γης.

Η  Γερμανία ως καπιταλιστικό κράτος λοιπόν, δεν είναι μια σύγχρονη εκδοχή των ναζιστικών  καθεστώτων  - όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν γι’ αυτό οι διάφοροι όψιμοι αντιμνημονιακοί πατριώτες ή όσοι αφελώς από την Αριστερά υποστηρίζουν μια τέτοια καταστροφική άποψη. Από την άλλη η Γερμανία των ανθρώπων είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται μέσα από χιλιάδες αντιφάσεις και εμπόδια και αγωνίζεται να βρει την ταυτότητα της, που δεν είναι άλλη από την συμπόρευση με την εργαζόμενη πλειοψηφία του κόσμου όλου για την Επανάσταση και τον Σοσιαλισμό. Η άλλη Γερμανία, η Γερμανία των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, είναι εδώ και από τον Μπρεχτ έως της καταλήψεις του Occupy: Frankfurt αγωνίζεται για την κοινή απελευθέρωση όλων μας.



Γερμανικο Εγχειριδιο Πολεμου. (αποσπασμα)
[…] Τούτος ο πόλεμος που έρχεται
Δεν είναι ο πρώτος
Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι
άλλοι πόλεμοι
Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος
Υπήρχαν νικητές και νικημένοι
Στους νικημένους ο φτωχός λαός
Πέθαινε απ’ την πείνα
Στους νικητές ο φτωχός λαός
Πέθαινε το ίδιο

Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους
Η φωνή που διαταγές τους δίνει
Είναι του εχθρού τους η φωνή
Εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
Είναι ο ίδιος τους ο εχθρός

Νύχτα Τ’ανδρόγυνα
ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους
Οι νέες γυναίκες
θα γεννήσουν ορφανά

Στρατηγέ το τανκς σου
Είναι δυνατό μηχάνημα
Θερίζει δάση ολόκληρα
Κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-χρειάζεται οδηγό
Στρατηγέ το βομβαρδιστικό
Είναι πολυδύναμο
Πετάει πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο
Κι απ’ τον ελέφαντα σηκώνει
βάρος πιο πολύ Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-χρειάζεται πιλότο
Στρατηγέ ο άνθρωπος είναι
χρήσιμος πολύ
Ξέρει να πετάει
Ξέρει και να σκοτώνει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
-ξέρει να σκέφτεται


Μπέρτολντ Μπρεχτ-”Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου”
(Ποιήματα του Σβέντμποργκ, 1939)


Εγω που επeζησα
Το ξέρω βέβαια : τυχαία μονάχα επέζησα απ΄ όλους τους φίλους. Μα απόψε στ΄ όνειρό μου άκουσα τους φίλους να λένε για μένα : Οι δυνατοί επιζούν Και μίσησα τον εαυτό μου. ... Σε σκοτεινές εποχές
θα υπάρχουν ακόμα τραγούδια;
Θα υπάρχουν ακόμα τραγούδια
για τις σκοτεινές εποχές
...

Πάντα λοιπόν
ο νικητής του νικημένου γράφει
την ιστορία, το πρόσωπο του χτυπημένου παραλλάζει, εκείνος που τον χτύπησε. Απ᾽ τον κόσμο φεύγει ο αδύναμος, και πίσω μένει το ψέμα.

Αποσπασματα απο ποιημα του Μαρτιν Νιμιολερ
Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.

Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει. ...

“Παρανομήσαμε συνειδητά”, δηλώνει η HELLAS GOLD...

Έγγραφο 1: Η μύνηση της αστυνομίας για τα αυθαίρετα κτίσματα στις Σκουριές
“Παρανομήσαμε συνειδητά, γιατί μέσα στις προτεραιότητές μας είναι η ασφάλεια και η διαμόρφωση κατάλληλων συνθηκών για τους συναδέλφους μας”. Αυτό δήλωσαν οι “μηχανικοί της HELLAS GOLD” σε απάντηση της ανάρτησης του  “Παρατηρητηρίου” για το “Πρωτόκολλο Αυθαιρέτων Κατασκευών” στις Σκουριές που εξέδωσε η Πολεοδομία (εδώ).
Και συνεχίζουν οι μηχανικοί (εδώ): “εδώ και 6 μήνες η εταιρεία περιμένει την έγκριση των σχετικών μελετών, που έχει καταθέσει στην πολεοδομία. Δεν γινόταν να παραμένουμε άλλο, επί ξύλου κρεμάμενοι, μέσα στον χώρο που μας ανήκει“.
Διευκρινίζεται ότι: Η μόνη μελέτη που έχει υποβληθεί και “εκκρεμεί”, λόγω εξαιρετικά σοβαρών ελλείψεων και υπερβάσεων των νόμων, είναι ο MYNHSH2φάκελος των εγκαταστάσεων του εργοστασίου εμπλουτισμού και βαρυτομετρικής απόληψης χρυσού στις Σκουριές. Καμμία μελέτη δεν έχει υποβληθεί και επομένως δεν “εκκρεμεί” η έγκρισή της για τις αυθαίρετες κατασκευές του Πρωτοκόλλου της Πολεοδομίας. Αλλά και αν ακομα είχαν υποβληθεί τέτοιες μελέτες, καμμία από αυτές δεν μπορεί να εγκριθεί επειδή:
  • Κατά το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του Δήμου Παναγίας (Απόφαση 830/26.6.2007 του Γ.Γ. Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, ΦΕΚ 420 AΑ και ΠΘ/13.9.2007 παρ. α. ΠΕΠ δάσους και δασικών εκτάσεων): “Δεν επιτρέπεται η δόμηση στις περιοχές αυτές, αλλά μόνο υποδομές σχετικές με την προστασία του δάσους, τη δασική παραγωγή και την υπαίθρια ψυχαγωγία”.
    Η έκταση στην οποία κατασκευάσθηκαν τα αυθαίρετα δεν είναι “αγροτεμάχια μη δασικού χαρακτήρα στα οποία επιτρέπεται δόμηση κατοικίας, οργανωμένων κατασκηνώσεων, αυτοεξυπηρετούμενων τουριστικών μονάδων, μετά από έγκριση του αρμόδιου Δασαρχείου”
  • Κατά την Εγκύκλιο 225943/48/19.1.2012 της Διεύθυνσης Δασών του ΥΠΕΚΑ παρ. 4: “Τα έργα και οι εργασίες που θα εκελεσθούν στα Μεταλλεία Κασσάνδρας έχουν λεπτομερέστατα αναφερθεί τόσον στην ΑΕΠΟ όσο και στη ΜΠΕ και έχουν αποτυπωθεί στους θεωρημένους χάρτες και σχέδια του ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ ΙΙ”. Επίσης, κατά το έγγραφο 80458/8.10.2012 της Διεύθυνσης Δασών της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης: “Δεν υφίσταται κανένα περιθώριο διαφοροποίησης (αύξησης, μείωσης, μετατόπισης των εκτάσεων επέμβασης του έργου και της Τεχνικής Μελέτης με αρ. Δ8-Α/Φ.7.49.13/2809/349/10.2.2012 που είναι εφαρμόσιμη στο σύνολο των περιγραφομένων σε αυτή μεταλλευτικών εγκαταστάσεων” και τέλος
  • Κατά την Απόφαση Παραχώρησης του Δάσους 7633/29.3.3012, όρος 1: “Για την υλοποίηση του έργου (στην περιοχή παραχώρησης) απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η πιστή και απαρέγκλιτη εφαρμογή των εγκεκριμένων περιβαλλοντικών όρων και τεθέντων περιορισμών και προϋποθέσεων της ΚΥΑ 201745/26.7.2011″.
MYNHSH1MYNHSH3
Έγγραφο 2: Η “ΕΚΘΕΣΗ ΑΥΤΟΨΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΟΛΗ ΠΡΟΣΤΙΜΩΝ ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΩΝ”
Είναι χαρακτηριστική η ασυδοσία με την οποία ενεργεί η HELLAS GOLD. Eμείς θα κάνουμε ότι μας βολεύει μέσα στο χώρο που μας ανήκει κι ας μην έχουμε άδειες και εγκρίσεις. Αυτά είναι μόνο για τους ιθαγενείς.
Είναι προφανές ότι το ζήτημα εδώ δεν είναι οι ίδιες οι πολεοδομικές παραβάσεις. Είναι η αξιοπιστία της εταιρείας που βρίσκεται εδώ για να πραγματοποιήσει μια κολοσσιαία επένδυση και που ορκίζεται ότι θα τηρήσει ευλαβικά τους νόμους, τις εγκρίσεις και τους όρους και περιορισμούς που περιέχονται σ’αυτές. Όμως πριν ακόμα πέσει το πρώτο φουρνέλο στις Σκουριές, πριν καν μπουν τα θεμέλια του εργοστασίου, η εταιρεία άρχισε να παρανομεί. Πρώτα με τον αποκλεισμό των δασικών δρόμων και ολόκληρης της περιοχής με μπάρες, συρματοπλέγματα και κουκουλοφόρους. Έπειτα με την παράνομη υλοτόμηση τμήματος δάσους επειδή έτυχε να είναι μέσα στην “ιδιοκτησία” τους  (εδώ). Και τώρα με τις πολεοδομικές παραβάσεις , πάλι επειδή “έτσι τους βόλευε”. Όταν θα είναι το έργο στην πλήρη του ανάπτυξη, θα αλλάξουν ξαφνικά νοοτροπία και θ’αρχίσουν να σέβονται τους νόμους;
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, δεν ήταν οι κρατικές ελεγκτικές αρχές που υποτίθεται ότι παρακολουθούν το έργο, αυτές που εντόπισαν τις παρανομίες. Είναι κοινό μυστικό ότι κανείς δεν παρακολουθεί το έργο και κανείς δεν ελέγχει την εταιρεία. Δεν υπάρχει κανείς παρά μόνο οι ίδιοι οι πολίτες που επαγρυπνούν και πλημμυρίζουν τις δημόσιες υπηρεσίες με αναφορές και καταγγελίες. Η Εισαγγελία και η Αστυνομική Διεύθυνση Χαλκιδικής αντί να διαφυλάττουν τη νομιμότητα φυλάνε τους παράνομους που έχουν καταλάβει το βουνό συγκαλύπτοντας τις παρανομίες.
Αυτή η εταιρεία και αυτό το κράτος θέλουν να τους πιστέψουμε και να τους εμπιστευθούμε! Και δεν πιστεύουμε στον Αη-Βασίλη καλύτερα;

Οι Μάγιας είχαν δίκιο....

Του κ. Γιώργου Πήττα...
Και μετά ήρθαν άλλοι καιροί / οι νύχτες δεν αλλάζανε με μέρες / οι άνεμοι τα σκούπιζαν όλα / και οι καταιγίδες τρυπούσαν το μυαλό μας
(Από τους Οικοπεδούχους του Στράτου Φαναρά, Η πικρή ιστορία της Α, Εκδόσεις Athens Voice Books 2012)
Δεν χρειάστηκε χθες ο ουρανός να σκοτεινιάσει απότομα.
Ούτε μετά να γίνει αδιαπέραστος από μαβιά σύννεφα που ξαφνικά θα σχίζονταν απότομα από τις πύρινες μπάλες που θα σκορπούσε ο Nibiru καθώς θα διαλύονταν μαζί με τη γη σε μια τερατώδη σύγκρουση πλανητών η οποία βέβαια κατά τα άλλα, θα περνούσε απολύτως απαρατήρητη στον υπόλοιπο γαλαξία μας.
Όχι, τα θεϊκά επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού, δεν καταδικάστηκαν την Παρασκευή στην λησμονιά , ούτε θα ζήσουν μόνο ως ραδιοσήματα ενός άγνωστου κόσμου που υπήρξε κάποτε.
Ο κόσμος, είναι ήδη τελειωμένος για περίπου δεκαοχτώ εκατομμύρια πεντακόσιες χιλιάδες άνεργους ανθρώπους στην Ευρώπη.
Ο κόσμος, είναι ήδη πεθαμένος για περίπου τρία εκατομμύρια άστεγους στη γηραιά ήπειρο και, ο αριθμός αυτός έχει να κάνει αποκλειστικά με ανέστιους που δημιουργήθηκαν μέσα στην κρίση των τελευταίων χρόνων.
Ο κόσμος, δεν υπήρξε καν ποτέ, για εκατομμύρια άλλους ανθρώπους στις λεγόμενες τρίτες χώρες, που γεννιούνται απλά για να πεθάνουν σύντομα ενώ στην σύντομη διαδρομή τους από αυτό που γνώρισαν ως «ζωή» δεν γνώρισαν τίποτα λιγότερο από την πείνα, τον βιασμό, τον πόλεμο, τον ακρωτηριασμό, τη βίαιη μετανάστευση.
Ο κόσμος, είναι προ πολλού τελειωμένος για αναρίθμητους ανθρώπους καταδικασμένους σε μπουντρούμια και βασανιστήρια απλά γιατί είχαν «άλλη γνώμη».
Ο κόσμος, έχει βρει το τέλος του εδώ και πολύν καιρό, όταν όλα αυτά συνέβαιναν μακριά από εμάς, ενώ εμείς χαχανίζαμε ανέμελα πριν μας βρει το «κακό».
Έχει τελειώσει ο κόσμος τη στιγμή που ο Πέτρος Καπετανόπουλος, βρέθηκε κατηγορούμενος με κακούργημα επειδή αναφώνησε «Γιατί το κάνετε αυτό; Τον συλλάβατε, δεν χρειάζεται βία».
Έχει τελειώσει ο κόσμος, όταν ένας ανώνυμος βιοπαλαιστής κάπου στην Κύπρο καταδικάστηκε σε πρόστιμο 700 ευρώ γιατί έκλεψε τυρί από το Supermarket του Ορφανίδη, ο οποίος Ορφανίδης παρεμπίπτοντος χρωστά ουκ ολίγα εκατομμύρια δεξιά κι’ αριστερά καταδικάζοντας προμηθευτές και συνεργάτες του σε λουκέτα.
Έχει τελειώσει ο κόσμος, ξεβράστηκε στις ακτές της Λέσβου σε τυμπανιαία κατάσταση στα κορμιά είκοσι μεταναστών.
Δολοφονήθηκε στα σώματα 20 παιδιών από τις σφαίρες ενός πυροβόλου που κρατούσε ένα άλλο παιδί, κάπου στο Connecticut.
Ο ήλιος, έχει δύσει οριστικά για τόσους πολλούς
Ο ήλιος συνεχίζει να αστράφτει για τόσο λίγους.
Ακραία παράλογο αν σκεφτεί κάποιος πως θεωρητικά, όλοι αντικρίζουμε τον ίδιο ουρανό όταν σηκώνουμε το κεφάλι να κοιτάξουμε ψηλά.
Ή μήπως πια  το βλέμμα έχει καρφωθεί στις μύτες των παπουτσιών μας;
Πώς να αντέξεις άλλο το ύφος των υπέρβαρων υπερφίαλων εξουσιαστών που χαίρουν γιατί… «πήραμε τη δόση» μας;
Πραγματικά…
Αυτή η εξάρτηση από τη δόση σε τίποτα δεν διαφέρει από την ηρωίνη.
Κράτη junkies σφαδάζουν στην οδύνη από το στερητικό σύνδρομο, ωστόσο, όταν ο dealer καταφτάσει με την πολυπόθητη δόση, ο πόνος δεν μετριάζεται καθόλου.

Ο Παύλος, ο Γιάννης, η Κατερίνα, ο Σπύρος, η Μαρία, η Ιωάννα, ο Αντώνης, συνεχίζουν να πονούν από τον ξαφνικό θάνατο της απόλυσης, ο Παύλος, ο Γιάννης, η Κατερίνα, ο Σπύρος, η Μαρία, η Ιωάννα, ο Αντώνης, συνεχίζουν να ψάχνουν που θα βγάλουν τη νύχτα κι’ απόψε. Γραφίστας, ραδιοφωνικός παραγωγός, υπάλληλος γραφείου, μικρέμπορος, μουσικός, διορθωτής κειμένων, ασφαλιστής, έχει σημασία;
Η μόνη «βιομηχανία» που δεν παρουσίασε κάμψη και δεν είχε απολύσεις είναι εκείνη του Θανάτου. Γραφεία Τελετών. Μάλιστα τώρα τελευταία, παρουσιάζει ελαφρά άνοδο καθώς οι άνθρωποι παραιτούνται της ζωής γρηγορότερα.

Α, ναι, οι Μάγιας είχαν δίκιο. Απόλυτο δίκιο.
Αυτό που δεν μπόρεσαν να φανταστούν μόνο, είναι πως η αρρωστημένη ανθρώπινη οργάνωση, θα έφερνε ένα τέλος τόσο αργό και τόσο βασανιστικό.
Το ακόμα χειρότερο:
Ο πλανήτης, είναι βαριά χτυπημένος από την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Η κλιματική αλλαγή, δεν είναι πια μια αμφιλεγόμενη θεωρία. Φτωχοποιεί και στέλνει στην μετανάστευση εκατομμύρια. Οι γαίες που έχουν είτε βυθισθεί στα λασπόνερα από πρωτόγνωρης έντασης καταιγίδες, είτε ξεράθηκαν τελείως από εξωφρενικές θερμοκρασίας, είναι πλέον εκατομμύρια τετραγωνικών χιλιομέτρων. Αλλά που κουράγιο να επαναστατήσει κανείς για αυτό;
Ακούγοντας την Ποιμενική του Beethoven, μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει πόσο λάθος είναι όλα. Μα όλα. Αλλά πια, απέχουμε τόσο πολύ από τα ανθρώπινα θαύματα, από εκείνα που βγάζουν τους θεούς αχρείαστους, που η Ομορφιά, καταντά αυτιστική, να τραγουδά μόνο τον εαυτό της.
Οι Μάγιας είχαν δίκιο.
Τούτος ο κόσμος, έχει τελειώσει.
Ένας άλλος κόσμος όμως, είπαν οι Μάγιας, θα ανατείλει. Έτσι είπαν οι Σαμάνοι όταν ρωτήθηκαν.
«Κλείνει ένας κύκλος, πεθαίνει το παλιό, έρχεται το νέο».
Ζητώ το αδύνατο. Να υπάρξει ένας κόσμος κάποια στιγμή, που θα είναι βαθιά και συνειδητά διδαγμένος από όλα αυτά που ζούμε τώρα. (στην πραγματικότητα τα ζούσαμε πάντα).
Μια πορεία προς το φως. Όχι της ΔΕΗ, αυτό κόβει χαράτσια.
Μια πορεία που θα καταστήσει τους υποκριτές, τους πάσης φύσεως και χρώματος εξουσιαστές, εξοστρακισμένους κι απόβλητους.
Αντίσταση ηθική και Αλληλεγγύη.
Δεν υπάρχει πολύς χρόνος.
Το «σύστημα» θα τα κουτσοβολέψει και σε πολύ λίγα χρόνια, θα αποκοιμηθούμε πάλι.
Μόνο που το «σύστημα» θα επαναλάβει τον εαυτό του, όπως έκανε πάντα, και θα τινάξει τις ζωές των ανθρώπων στον αέρα. Και ξανά από την αρχή.

Εκτός, αν οι Σαμάνοι έχουν δίκιο κι έκλεισε ο κύκλος.

Το κακό, είναι πως δεν πιστεύω ούτε σε μάγους ούτε σε προφήτες.
Ή στους ανθρώπους, ή σε τίποτα.
Κλείνω, όπως ξεκίνησα, με ένα τετράστιχο του Φαναρά από την «Πικρή Ιστορία της Α» αυτή τη φορά από το ποίημα «Σήμερα το βράδυ»:

Περιμένω τον αγέννητο γιο μου
μου έχουν πει πως θα έρθει μια άνοιξη
μου έχουν πει πως μέχρι τότε
πρέπει να στέκομαι όρθιος
twitter@pittasgeorge
---------------------------------------------
ΥΓ: Στο tvxs.gr, ο αναγνώστης που υπογράφει ως Kerboussar Lionel μου έκανε το ακόλουθο σχόλιο:
Από τα κείμενά σου λείπει πάντα (;) κάτι. Το τι είναι αυτό που μας έφερε, μας βυθισε στην κρίση και δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Λείπει η ιδέα που κυριαρχεί και το πώς υλοποιείται η ιδέα αυτή στην κοινωνία. Στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου του «Η γενική θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος», ο Τζον Μέιναρντ Κέινς έγραφε: «Οι ιδέες των οικονομολόγων και των πολιτικών φιλοσόφων, τόσο όταν είναι ορθές όσο και όταν είναι εσφαλμένες, ασκούν ισχυρότερη επίδραση απ' ό,τι συνήθως πιστεύεται. Πραγματικά, ο κόσμος κυβερνάται από αυτές».πχΗ τρέχουσα ερμηνεία, η οποία βλέπει την πολιτική να κυριαρχείται από την εισβολή της οικονομίας και επομένως υποχρεωμένη παρά τη θέλησή της να συμμορφώνεται στις επιταγές αυτής της οικονομίας, καταλήγει μεν να περιγράφει με μιαν ορισμένη ακρίβεια τα αποτελέσματα της εισβολής, αλλά με το τίμημα να παραγνωρίζει τις αιτίες της.Το πρόβλημα, πηγαίνει στο να βρούμε την ιδέα που έφερε την κρίση και πάνω σε αυτήν να επικεντρωθούμε, αυτήν να πολεμήσουμε , αυτήν να αποδομήσουμε.
Με "υποχρέωσε" λοιπόν, στην παρακάτω απάντηση:

Από τα κείμενα μου, δεν λείπει "πάντα κάτι". Λείπουν συχνά, πολλά. Κάποιες φορές επιχειρώ να προσθέσω επιπλέον πτυχές ωστόσο συχνά υπάρχει ενιοτε δυσκολία στην "χαλιναγώγηση" της ανάπτυξης αυτων των πτυχών και υπάρχει δύο κίνδυνοι: Είτε να οδηγηθώ σε επι μέρους άρθρα μέσα στο κύριο άρθρο, ειτε, να γίνω τελείως επιγραμματικός , και κατά συνέπεια να επιχειρώ να περάσω "θέσεις" μέσα από αφορισμούς του τύπου είναι "έτσι" γιατί "έτσι είναι".
Επίσης, υπάρχουν ουκ ολίγα σημεία-ειδικά στο επίπεδο που αναφέρεις- που διαφεύγουν του γνωστικού μου πεδίου. Προσπαθώ να μην γράφω πέραν αυτού. Η φράση του Κέινς που μεταφέρεις εδώ, στερημένη από το πλαίσιο της, δηλαδή του τι έχει προηγηθεί και του τι ακολουθεί στην ανάλυσή του, γεννά κάποια βασικά ερωτήματα. Μιλά για ορθές και εσφαλμένες ιδέες των Πολιτικοών και των Οικονομολόγων. Συμφωνώ-απόλυτα- πως ο κόσμος κυβερνάται από αυτές. Αναρωτιέμαι όμως- πάντα στο παρόν πλαίσιο, ποιες είναι οι "Ορθές" και ποιες είναι οι "Εσφαλμένες". Αντιλαμβάνεσαι, πως δεν υπάρχει κανένα αντικειμενικό κριτήριο εδώ. Και, ας μην ξεχνάμε και αυτό:

Οι "ορθες ή εσφαλμένες ιδέες" έρχονται συνήθως-για να μην πω πάντα- είτε σχεδόν ταυτόχρονα είτε λίγο μετά από εκείνα τα ιστορικά επεισόδια που τις βοηθούν να εκκολαφθούν. Κατα συνέπεια, έπονται της Ιστορίας και προσπαθούν να την ερμηνεύσουν. Για να μην πολυλογώ, η θέση μου, αφού έχω περάσει (και εγώ) από στενότερες ιδεολογικές αντιλήψεις είναι απλή, αν θέλεις ακόμα και απλοϊκή. Πίσω από όλα όσα συμβαινουν, όχι τώρα, αλλά εδώ και αιώνες, είναι η Ανθρώπινη Απληστία. Έτσι, όπως την προσδιορίζει και ο Χοπσμπάουμ ως πυρήνα όλων των "κακών". Από την απληστία όμως, δεν θα ξεφύγουμε ποτε με διδασκαλία ή με επαναστατική πράξη, όσο αγαθή και αν είναι η αρχική πρόθεση. Η τάση των ομάδων στον επεκτατισμό, στη διεύρυνση του "ζωτικού τους χώρου" και την επιβολη των δικών τους κανόνων στους Άλλους, είναι κάτι που το βλέπουμε σε όλη την κλίμακα.

Από το ελάχιστο-τον διαγκωνισμό του Άλλου για να "προχωρήσουμε" εμείς, στη διαμόρφωση της όποιας κομματικής -και στη συνέχεια κυβερννητικής νομενκλατούρας, μέχρι τον ιμπεριαλισμό κσι την προάσπιση ζωτικών συμφερόντων μίας χώρας, στα εδάφη μίας άλλης, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Αγαπητέ Kerboussar Lionel, όπως και να έχουν διαμορφωθεί οι Ανθρώπινες Συμπεριφορές, με όσα θεωρητικά ενδύματα κι' αν έχουν τυλιχθεί, τουλάχιστον εγώ, συνεχίζω και μας βλέπω σαν εκείνο το "πιθήκι" που αποτύπωσε έξοχα ο Κιούμπρικ στην Οδύσσεια 2001, που κάποια στιγμή, σήκωσε το κόκαλο ενός νεκρού πιθήκου, ανακάλυψε την φονική του χρήση, και το μετέτρεψε σε ρόπαλο για να εξολοθερεύσει την γειτονική αγέλη ώστε να αποκτήσει-με τη βία- την αποκλειστικότητα της διπλανής λίμνης. Παρά τα πραγματικά Θαύματα που αυτό το πιθήκι δημιούργησε στα χιλιάδες χρόνια που ακολούθησαν, η Απληστία του, παραμένει απαράλλακτη στο DNA του και το καθοδηγεί. Το δια ταύτα σε όλα αυτά; Νομίζω, (νο-μί-ζω) πως απλά μετέχουμε στην ιστορία ως οργανικά κομμάτια της και αργά και βασανιστικά ακολουθούμε την εξέλιξή μας με πάρα πολλά "μπρος-πίσω".

Mε χωρίς φωτοχυσίες, μ’ ολίγους ήχους...

του κ. Νικου Ξυδακη, απο το Βλεμμα...
balafas_benaki1
Δεν έχω τίποτε να γράψω που να μην έχει ήδη γραφτεί, από άλλους, καλύτερα. Κι όμως γράφω και γράφω, γιατί αυτή η δουλειά μου έλαχε· όσο κι αν μικρός έγερνα το παραθυρόφυλλο και το ‘σκαγα, για να μη γράψω, να φύγω απ’ τη μυρωδιά του χαρτιού και της μελάνης Πάρκερ. Κι αν πέρασε μισός αιώνας από την πρώτη παντοτινή απόδραση, γράφω ακόμη, ταγμένος να ξαναπλάθω όσα έχουν ήδη ειπωθεί από μαέστρους, αυτούς που μου μετέδωσαν φως και φωνή, ευλογία και καταδίκη.
Χαϊδεύω ράχες γερασμένων τόμων σε σανιδένια ράφια, σε πειραιώτικη αυλή και συριανό ημιϋπόγειο, σε δημοτικές βιβλιοθήκες και πατώματα αρχαία που τρίζουν, μυθιστορήματα και κλασικά εικονογραφημένα ανάμικτα με κατάστιχα νοταριακών πράξεων, με φως ανελέητο έξω απ΄τους χοντρούς τοίχους, με βυθίσεις μεσημβρινές σε ρήματα και χίμαιρες βαπόρια. Κι οι ποιητές τσουρούφλιζαν έφηβους πόθους με μολύβι στο περιθώριο, ταξιδεύοντας από δώμα σε δώμα, διαρκή φυλαχτά ανάμικτα με κοχύλια ναυτίλους και βινύλια φρανκζάππα.
Είναι αφόρητα μπανάλ η νοσταλγία των εορτών, η καταισχύνη κάθε αισθητή, αλλά και το αποκούμπι του μεσήλικος· ξέρεις πια πότε να σκύβεις ταπεινά, όχι από ήττα ή συμβιβασμό, αλλά για ν’ αποδώσεις τις πρέπουσες τιμές στην ηλικία και στις φωνές που σ’ έπλασαν. Ας πούμε μια φωνή που την άκουσα μεγάλος:
«Tο γράψιμο, όμοια προς όλες τις εκδηλώσεις που αφορούν τη μνήμη, έχει ανάγκη οικείου κοινού. Σε όλα τα μνημόσυνα, όπως και στις ονομαστικές επέτειες, τα ποικίλα και διάφορα κεράσματα αποτελούν συνήθεια. Γράφοντας, έχω την εντύπωση, ότι επεξεργάζομαι τον καρπό της καρυδιάς, για να επανέλθω πάλι στο δέντρο. [...] Ο βαρύς από τον καημό άνθρωπος, νομίζει, ότι θα πάψει υφιστάμενος αν δεν τελέσει όλα τα εθιμοτυπικά, που του είναι κατά βάθος μεγάλη παρηγορία. Παρά ταύτα όμως, η συνέχιση των καθημερινών απασχολήσεων, του είναι δύσκολη και βυθίζεται στη σιωπή. Σιωπώ και εγώ. Δεν γίνεται αλλοιώς.»
Ο Πεντζίκης απάντησε κάποτε γιατί γράφω.
Κι ύστερα γυρνώ στους ανθρώπους του καιρού μας. Τι περισσότερο να πω για τους πονεμένους των δρόμων απ’ όσα έγραψε ο Νίκος Καρούζος;
«Γυρίζει μόνος
στα χείλη του παντάνασσα σιωπή
συνέχεια των πουλιών τα μαλλιά του.
Ωχρός
με βουλιαγμένα όνειρα κι ανέγγιχτος
νερό τρεχάμενο στα ρείθρα, ωχρός
έλληνας. [...]
Mην του μιλάτε είναι άνεργος
τα χέρια στις τσέπες του
σαν δυο χειροβομβίδες.
Mην του μιλάτε δε μιλούν στους καθρέφτες.»

Τι πληρώνει ο ωχρός έλληνας; Ποιον αδίκησε πάρεξ τον εαυτό του; «Και οι δίκαιοι κατά την Θεία Γραφή πόσοι είναι; Και συλλογίζοντας αυτό, επέσανε τα μάτια μου στα χέρια μου οπού ήτανε απιθωμένα στο φιλιατρό. / Και θέλοντας να μετρήσω με τα δάχτυλα τους δίκαιους, ασήκωσα από το φιλιατρό το χέρι μου το ζερβί, και κοιτώντας τα δάχτυλα του δεξιού είπα: Τάχα να είναι πολλά;» (Διονύσιος Σολωμός)
Γυρνώ στους εθιμοτυπικούς δρόμους, φωτισμένους για ν’ αντέξουμε τη σκοτεινιά, φωτισμένους σαν την Kodachrome φωτογραφία του Μπαλάφα από την φαντασμαγορική οδό Σταδίου τον Δεκέμβρη του ’60, χειμωνιάτικη Αβάνα και Τσάινατάουν· σίγουρα με περπάτησε εδώ μικρό παιδί η Μανταλένα να δω τον τροχονόμο μες στη φαντασμαγορία και ακουγότανε η άρπα του Τέλλου Αγρα:
«Mε χωρίς φωτοχυσίες, μ’ ολίγους ήχους
βρέχει, ‘επί δικαίους και αδίκους’…
βρέχει στην πλατεία, στη φυλακή,
– οικουμενική βροχή, ευαγγελική.
Bρέχει στα βαγόνια (ώ ευθυμία)
που γυρνάνε απ’ τα Nοσοκομεία·
και στις προφητείες του Kαζαμία
(‘τροπή του καιρού προς νότον… τρικυμία…’).»
Φωτοχυσίες Βερολίνου και όρθροι κυκλαδικοί σε καλντερίμια, γιρλάντες μπαλκονιών αθηναϊκών, και τραπεζώματα ευφρόσυνα με βαφτιστήρια, σύντεκνους και αποστάγματα ορεινά, με τον πρωτότοκο να περπατάει ασταθής το χαλί εγκάρσια από τον καρυδένιο μπουφέ ώς τον καναπέ, όλα ξετυλίγονται κι απλώνονται, ξανοίγονται πέρα, μπροστά, μάς λέει ο Ελύτης:
«Ίσως κάτι που μου ανήκει ανέκαθεν να διεκδικώ
Μπορεί και απλώς μια θέση μες στα Ερχόμενα
Που είναι το ίδιο· ένδυμα καμωμένο από φωτιά ψυχρή
Πράσινα του χαλκού και βυσσινιά βαθιά της Παναγίας
Στέκω με το δεξί μου χέρι στην καρδιά
Πίσω μου δύο ή τρία κηροπήγια
Το μικρό τετράγωνο παράθυρο πάνω στην καταιγίδα
Τα Πέραν και τα Μέλλοντα.»

Τζίτζικας και μέρμηγκας...

Δημήτρης Μηλάκας, απο το Ποιντικι...
Δεν γνωρίζουμε αν ο Γιάννης Στουρνάρας  το φιλοσοφούσε  ανέκαθεν ή αν προσφάτως του προέκυψε ως ανάγκη να προσθέσει  κάτι εξεζητημένο στο υπουργικό του look. Έτσι κι αλλιώς όμως η αναφορά του στον Αίσωπο («για πάρα πολλά χρόνια ήμασταν τζίτζικες και τώρα είμαστε μέρμηγκες») μας έβαλε στον πειρασμό να παραθέσουμε  μια άλλη (νεοελληνική) εκδοχή αυτού του μύθου.
Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, μες το καλοκαίρι και το λιοπύρι εκεί που ο μέρμηγκας  δούλευε σα…σκυλί για να μαζέψει τα απαραίτητα για το χειμώνα, σκάει μύτη ο τζίτζικας με το τζιπ το ανοιχτό στην οροφή, τέρμα τη μουσική, βερμούδα και αμάνικο, με δυο  κορμιά …φωνάρες δεξιά και αριστερά του.
«Ελα ρε καημένε που ξεροψήνεσαι, του φωνάζει,  πάμε για καμία βουτιά στον Αστέρα , κανένα κλαμπάκι το βράδυ και αύριο μέρα είναι»

«είσαι με τα καλά σου ρε συ; Αν δε δουλέψω τώρα πως θα τη βγάλω το χειμώνα, έχω οικογένεια, έχω πιτσιρίκια να ταΐσω» .

Όλο το καλοκαίρι ο μέρμηγκας συνέχισε τη σκληρή δουλειά μαζεύοντας κόκκο- κόκκο τις προμήθειες για το χειμώνα, αγνοώντας τις προ(σ)κλήσεις του τζίτζικα που πέρναγε καθημερινά με τη τζιπάρα, τις μουσικές τα σέα του και τα μέα του...
Θα ρθει ο χειμώνας και θα πεθάνει στην πείνα σκεπτόταν το εργατικό μυρμήγκι και έβαζε ακόμη μεγαλύτερη ενέργεια στη  δουλειά του.
Και ήρθε ο χειμώνας, βροχές κρύα χιόνια… και κάθεται στην άνεσή του ο μέρμηγκας με το τζάκι του την οικογένεια τριγύρω και όλα τα (μετρημένα με την εργασία του) καλά του κόσμου στη φωλιά του. Ήσυχος…
Μέχρι που ακούσει μια  κόρνα να χτυπά επίμονα έξω από την πόρτα του. Σηκώνεται, ανοίγει και βλέπει με μια μικρή ανεπαίσθητη ζήλια τον τζίτζκα στο τζιπ του, σκεπασμένο, με τα σκι στην οροφή, τις  κορμάρες μες τα γούνινα δεξιά και αριστερά του, με πούρο και χαμόγελο στο στόμα, να του λέει
«Πάμε ρε σε Σαββατοκύριακο Αράχωβα, μια ζωή την έχουμε…»
Αποσβολωμένος ο μέρμηγκας μαζεύεται φυσάει, ξεφυσάει, λέει από μέσα απ τα δόντια του «μπα… δεν είμαι εγώ για τέτοια, θέλω να ξεκουραστώ, που να τρέχω τώρα».
Γυρνά το εργατικό μυρμήγκι την πλάτη και πάλι στον πειρασμό, αλλά προχωρώντας προς τη φωλιά του κάπως του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και  γυρνώντας  προς τζίτζικα   του λέει. «Στο καλό, καλή διασκέδαση, αλλά αν πάρει πουθενά το μάτι σου τον Αίσωπο, να του πεις να πα να γ@μηθεί»...
... Αυτά κύριε Στουρνάρα μας…

Υγ. Στην περίπτωσή μας οι μέρμηγκες είναι είτε στο δρόμο άνεργοι, είτε εργαζόμενοι υπαμειβόμενοι, απλήρωτοι, συνταξιούχοι που δεν μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα τους, παρ ότι δούλεψαν σαν μερμήγκια για μια ζωή, Όσο για τους τζίτζικες, οι Στουρνάρες τους ξέρουν μια χαρά αφού κάνουν τα μπάνια τους και τα σκι τους παρέα, κι αν δεν κάνουν παρέα, άνετα μπορούν να ρίξουν μια ματιά στις λίστες των φοροφυγάδων που κρύβουν στα συρτάρια τους.

…Αυτά …κύριε Αίσωπε…

Η Ελλάδα ως θύμα....

Του Paul Krugman,  απο το FreePen.gr...
Από τότε που στην Ελλάδα χτυπούν τα τύμπανα, έχουμε ακούσει πολλά για το τι συμβαίνει με κάθε τι το Ελληνικό.Μερικές από τις κατηγορίες είναι αληθινές, μερικές λάθος – αλλά όλες είναι εκτός θέματος. Ναι, υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις στην ελληνική οικονομία , στην πολιτική κατάσταση και στην κοινωνία της. Αλλά αυτές οι παραλείψεις δεν είναι η αιτία που προκάλεσε την ελληνική κρίση και απειλεί να εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη. Όχι, οι ρίζες αυτής της καταστροφής βρίσκονται βορειότερα, στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο, όπου αξιωματούχοι δημιούργησαν ένα ίσως μοιραία ελαττωματικό νομισματικό σύστημα που όξυνε τα προβλήματα. Και η λύση στην κρίση, αν υπάρχει, θα πρέπει να προέλθει από την ίδια κατεύθυνση.
Η Ελλάδα παρουσιάζει πολύ διαφθορά και μεγάλη φοροδιαφυγή, και η ελληνική κυβέρνηση συνήθιζε να λειτουργεί με τρόπο πέρα​​από τις δυνατότητές της χώρας. Από εκεί και πέρα, η ελληνική παραγωγικότητα της εργασίας είναι χαμηλή σε σχέση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα – περίπου το 25 τοις εκατό κάτω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αξίζει να σημειωθεί,ωστόσο, ότι η παραγωγικότητα της εργασίας, ας πούμε, του Μισισιπή είναι εξίσου χαμηλή με τα αμερικανικά πρότυπα στα ίδια περίπου ως άνω επίπεδα. Από την άλλη πλευρά, πολλά πράγματα που ακούμε για την Ελλάδα δεν είναι ακριβώς αληθινά. Οι Έλληνες δεν είναι τεμπέληδες – αντιθέτως, εργάζονται περισσότερες ώρες από σχεδόν οποιονδήποτε άλλον στην Ευρώπη, και πολύ περισσότερες ώρες από τους Γερμανούς ειδικότερα. Ούτε η Ελλάδα έχει ένα ανεξέλεγκτο κράτος πρόνοιας, όπως οι συντηρητικοί υποστηρίζουν. Οι κοινωνικές δαπάνες της ως ποσοστό του ΑΕΠ, είναι σημαντικά χαμηλότερες απ’ ότι στη Σουηδία ή τη Γερμανία, χώρες που έχουν μέχρι στιγμής ξεπεράσει την ευρωπαϊκή κρίση αρκετά καλά. Λοιπόν, πώς μπήκε η Ελλάδα σε τέτοια ταλαιπωρία ; Ο ένοχος είναι το ευρώ.
Δεκαπέντε χρόνια πριν Ελλάδα δεν ήταν παράδεισος, αλλά ούτε βρισκόταν σε κρίση. Η ανεργία ήταν υψηλή, αλλά όχι καταστροφική, και το έθνος περισσότερο ή λιγότερο τα κατάφερνε στις διεθνείς αγορές, κερδίζοντας αρκετά από τις εξαγωγές, τον τουρισμό, τη ναυτιλία και άλλες πηγές ώστε να χρηματοδοτεί τις εισαγωγές της. Στη συνέχεια, η Ελλάδα προσχώρησε στο ευρώ, και ένα φοβερό πράγμα συνέβη: οι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν ότι ήταν ένα ασφαλές μέρος για επενδύσεις. Διεθνείς χρηματοδοτήσεις εισέρευσαν στη χώρα, ορισμένες από τις οποίες, αν και όχι όλες, για να καλύψουν τα κυβερνητικά ελλείμματα. Η οικονομία αναπτύχθηκε, αυξήθηκε ο πληθωρισμός, αλλά η Ελλάδα μετατράπηκε αυξητικά σε μη ανταγωνιστική οικονομία. Σίγουρα, οι Έλληνες σπατάλησαν πολλά, αν όχι τις περισσότερες από τις χρηματικές εισροές, αλλά το ίδιο έκαναν και όλοι όσοι εγκλωβίστηκαν από τη φούσκα του ευρώ. Και τότε έσκασε η φούσκα, και φάνηκαν οι βασικές ρωγμές σε ολόκληρο το σύστημα του ευρώ.Ρωτήστε τον εαυτό σας, γιατί η ζώνη του δολαρίου, επίσης γνωστή ως Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, λειτουργεί αρμονικά χωρίς τις περιφερειακές κρίσεις που τώρα χτυπούν την Ευρώπη ; Η απάντηση είναι ότι, έχουμε μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, και οι δραστηριότητες της στην πραγματικότητα, παρέχουν άμεσες λύσεις σε προβλήματα που παρουσιάζονται στις διάφορες πολιτείες.
Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τι θα συμβεί στη Φλόριντα τώρα, στον απόηχο της τεράστιας φούσκας της αγοράς κατοικίας του,αν η πολιτεία αυτή υποχρεωνόταν από μόνη της να αντιμετωπίσει τα μεγάλα κόστη της κοινωνικής ασφάλισης και υγειονομικής περίθαλψης. Ευτυχώς για τη Φλόριντα, η Ουάσιγκτον φροντίζει για το όλο πρόβλημα, πράγμα που σημαίνει ότι η Φλόριντα στην πραγματικότητα εισπράττει οικονομική βοήθεια σε επίπεδα που κανένα ευρωπαϊκό έθνος δε θα μπορούσε να ονειρευτεί. Ή σκεφτείτε ένα παλαιότερο παράδειγμα, την κρίση δανείων της δεκαετίας του 1980, η οποία ήταν σε μεγάλο βαθμό υπόθεση του Τέξας. Οι φορολογούμενοι πλήρωσαν ένα τεράστιο ποσό για να καθαρίσει το χάος – αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των φορολογουμένων αυτών κατοικούν σε άλλες πολιτείας εκτός του Τέξας. Και πάλι, το κεντρικό κράτος έλαβε μέτρα άμεσης επίλυσης του προβλήματος του Τέξας, σε μια κλίμακα αδιανόητη για τα σημερινά δεδομένα της Ευρώπης.
Το πρόβλημα της Ελλάδας, η οποία δεν είναι βέβαια αναμάρτητη, οφείλεται κυρίως στην αλαζονεία των Ευρωπαίων αξιωματούχων, ως επί το πλείστον από τις πλουσιότερες χώρες, οι οποίοι έπεισαν τους εαυτούς τους ότι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο νόμισμα χωρίς μια ενιαία κυβέρνηση. Και αυτοί οι ίδιοι αξιωματούχοι έχουν κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη επιμένοντας με ακραίο τρόπο ότι τα προβλήματα του ευρώ προκλήθηκαν από την ανεύθυνη συμπεριφορά των νότιων Ευρωπαίων,και ότι όλα θα λειτουργήσουν καλά, αν οι λαοί είναι πρόθυμοι να υποφέρουν ακόμα περισσότερο. Έτσι φτάσαμε στο αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών στην Ελλάδα που δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Ο κυβερνών συνασπισμός μπορεί να κατάφερε να παραμείνει στην εξουσία,αλλά οι Έλληνες δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στην κρίση έτσι κι αλλιώς. Ο μόνος τρόπος για το ευρώ θα μπορούσε – ίσως – να σωθεί, είναι αν οι Γερμανοί και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, συνειδητοποιήσουν ότι αυτοί είναι που πρέπει να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους, ξοδεύοντας περισσότερο και, ναι, να αποδεχτούν υψηλότερο πληθωρισμό. Αν όχι, έ τότε η Ελλάδα θα μείνει στην ιστορία ως το περήφανο θύμα της εκδίκησης των άλλων.

The New York Times

Ντροπή! Ανασφάλιστοι μαθητές χωρίς στον ήλιο μοίρα...

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη, AlfaVita...
Το παρακάτω περιστατικό είναι απολύτως πραγματικό.
Έλαβε χώρα σήμερα το πρωί σε κάποιο σχολείο της Αττικής και είναι ενδεικτικό της απόγνωσης στην οποία έχουν οδηγηθεί πάρα πολλοί γονείς και μαθητές.
Στο προαύλιο του σχολείου τα παιδιά βρήκαν την ευκαιρία να παίξουν, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος.
Ένα μικρό, αδύνατο παιδί, ενώ έτρεχε, σκόνταψε και έπεσε, με αποτέλεσμα να χτυπήσει το κόκαλό του ψηλά στη λεκάνη.
Οι εφημερεύοντες και οι υπόλοιποι καθηγητές, έτρεξαν κοντά του για να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες.
Το παιδί ξέσπασε σε κλάματα, σφαδάζοντας από τους πόνους και τρέμοντας από φόβο.
Επικοινώνησαν με τη μητέρα του παιδιού και συγχρόνως ειδοποιήθηκε το ασθενοφόρο αφού το παιδί, όσο περνούσε η ώρα, δεν έλεγε να ησυχάσει από τον πόνο και την τρομάρα.
Πρώτη έφτασε η μητέρα η οποία ανήσυχη αγκάλιασε το παιδί προσπαθώντας να του δώσει κουράγιο. Έδειχνε πολύ αναστατωμένη και ρωτούσε συνεχώς το παιδί της αν πονάει.
«Αισθάνεσαι καλύτερα παιδί μου; Μπορείς να περπατήσεις να πάμε στο σπίτι;»
«Μα τι λέτε τώρα; Το παιδί πρέπει να πάει στο νοσοκομείο με το ασθενοφόρο. Μπορεί να είναι κάτι σοβαρό. Δεν βλέπετε που πονάει ακόμη;», την απέτρεψαν οι καθηγητές με τη συνδρομή του διευθυντή.
Η μητέρα ξέσπασε σε λυγμούς.
«Και είχα κανονίσει σήμερα να πάω σε ένα σπίτι για σιδέρωμα. Πάει το μεροκάματο. Αλλά, δε με νοιάζει γι’ αυτό. Πώς να πάμε στο νοσοκομείο; Δεν είμαστε ασφαλισμένοι.»
Για λίγο κανείς δεν μίλησε. Μόνο τα βογγητά του παιδιού ακούγονταν και τα αναφιλητά της μητέρας.
Όλοι βούρκωσαν με το θυμό να γίνεται κόμπος στο λαιμό τους.
«Μα είναι έκτακτο περιστατικό. Τι θα το κάνουν το παιδί; Θα το διώξουν;» είπε οργισμένος κάποιος.
«Και πώς θα γυρίσω με το παιδί στο σπίτι από το νοσοκομείο; Δεν έχω λεφτά για ταξί κύριε», απάντησε η μάνα.
Πώς να περιγράψει κανείς τα συναισθήματά της; Οργή; Ντροπή; Πόνος; Απόγνωση;
Οι καθηγητές συγκεντρώθηκαν στο γραφείο τους αφήνοντας το διευθυντή με το παιδί και τη μητέρα του στο γραφείο του διευθυντή.
Ακούμπησαν όσα λιγοστά χρήματα είχαν ο καθένας πάνω σε ένα γραφείο, τα μάζεψαν και τα πήγαν στο διευθυντή.
Εκείνος δεν τα κράτησε. Τους είπε ότι θα το αναλάβει ο ίδιος.
Επιτέλους, με καθυστέρηση περίπου μιας ώρας, έφτασε και το ασθενοφόρο το οποίο παρέλαβε το παιδί με τη μητέρα του.
Πίσω έμειναν οι καθηγητές αποσβολωμένοι, αμίλητοι και βουρκωμένοι. Από κάποιους ξέφυγε και ένα δάκρυ θυμού.
Κανείς δεν είχε όρεξη να ευχηθεί «καλές γιορτές» στους υπόλοιπους.
Ο αριθμός των ανασφάλιστων συμπολιτών μας κάθε μέρα και αυξάνεται.
Για ποιο απ’ όλα να θυμώσεις, να βρίσεις και να εξοργιστείς;
Για το γ@μ%μ&ν* το κράτος που αντιμετωπίζει τις ανθρώπινες ζωές σαν αριθμούς και αναλώσιμο είδος;
Για όσους μας κυβέρνησαν και εξακολουθούν να μας κυβερνούν μες στην υποκρισία και την προσωπική τους θαλπωρή ή για την αποχαύνωση στην οποία έχουμε περιέλθει και τους επιτρέπει να γυρίζουν τους δείκτες της ιστορίας 100 χρόνια πίσω;
Στα τέλη του 2012, παραμονές Χριστουγέννων και υπάρχουν παιδιά που κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή, επειδή είναι ανασφάλιστα.
Να τη χαίρεστε την κατάντια που δημιουργήσατε όλοι εσείς οι υπεύθυνοι-ανεύθυνοι. Όχι για πολύ. Λίγα είναι ακόμη τα ψωμιά σας. Θα το καταλάβετε πολύ γρήγορα γιατί η κοινωνία βράζει και όσες «δόσεις» και να της χορηγήσετε, ζυγώνει η ώρα της «απεξάρτησης».

Δημοσιογραφία, pay rolls και copy paste ...

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη, απο την Αυγη...
Πόσο περήφανοι είναι οι Έλληνες δημοσιογράφοι για την εικόνα που μερίδα τους (όχι μικρή) παρουσιάζει; Το ρεπορτάζ του Reuters για τη διαπλοκή εξουσίας - ΜΜΕ (πέσαμε από τα σύννεφα), ο τρόπος παρουσίασης του σίριαλ της προφυλάκισης Λαυρεντιάδη και το πέταγμα στα ψιλά έως τη σχεδόν αποσιώπηση του πνιγμού 25 ανθρώπων στα νερά της Λέσβου, είναι τρεις μόνον ενδεικτικές περιπτώσεις της τελευταίας εβδομάδας.
Θυμάμαι, τότε, τις έξαλλες κραυγές παραγόντων της ενημέρωσης για την επέλαση του Κοσκωτά στον χώρο των ΜΜΕ.
Τώρα, το «Βήμα της Κυριακής» (που και τότε είχε πρωταγωνιστήσει στις αποκαλύψεις) γράφει για λίστες με ονόματα πολιτικών και δημοσιογράφων που βρέθηκαν ανάμεσα στα έγγραφα τα οποία κατασχέθηκαν στο σπίτι του κ. Λαυρεντιάδη. Υπάρχουν λοιπόν pay rolls; Μένω ενεός!
Τότε, στο Ειδικό Δικαστήριο, όλοι οι μεγαλοεκδότες έκαναν μεγαλοπρεπείς κωλοτούμπες και κατέθεταν τα αντίθετα από αυτά που έγραφαν οι υποτακτικοί τους, διότι ήθελαν πια να αθωωθεί ο παρών - απών Αντρέας Παπανδρέου (μιας και είχαν εξασφαλίσει ότι ο ενοχλητικός Κοσκωτάς θα επανερχόταν στα κιλά του).
Διαπιστώνεται εκ των υστέρων ότι ο ομογενής τραπεζίτης, πρώην καλλιτέχνης ελαιοχρωματιστής, ήταν συγκριτικά ένας φουκαράς που πλήρωσε με πολύχρονη φυλάκιση τα 41 δισ. δρχ. τα οποία λείπανε από το ταμείο της Τράπεζας Κρήτης (ενώ μόνον ένα τμήμα πήγε στην τσέπη του).
Αλλά ακόμη και τα 41 δισ. δρχ., 120 περίπου εκατομμύρια ευρώ, φαντάζουν ψίχουλα μπροστά στα ποσά που αποκαλύπτονται καθημερινά ότι κυκλοφορούν ποικιλοτρόπως στα φιλικά προς την εκάστοτε εξουσία ΜΜΕ. Και ωχριούν μπροστά στα ποσά (700 εκατ. ευρώ) που φέρεται ότι διακινούσε ο Λ. Λαυρεντιάδης από την  Proton Bank προς ανενεργές εταιρείες δικών του συμφερόντων ή για την  αγορά του όλου ή μέρους μέσων ενημέρωσης, με τη συνέργεια του καταζητούμενου (υποτίθεται) Πέτρου Κυριακίδη και συγγενών του.

Το χρυσό ράντσο
Και νά που η περήφανη ελληνική δημοσιογραφία, κυρίως η τηλεοπτική, παρουσιάζει τον κ. Λαυρεντιάδη περίπου ως έναν άνθρωπο που η ελληνική Δικαιοσύνη αλλά και το ΕΣΥ δεν αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Κι έτσι, παραθέτουν τις εκούσιες μετακινήσεις του συλληφθέντος Λαυρεντιάδη ως μια ταλαιπωρία (από τον Ευαγγελισμό στο Ψυχιατρείο και από το Ψυχιατρείο στον Ερυθρό Σταυρό και πάλι πίσω στον Ευαγγελισμό όπου «δεν του δώσανε και κρεβάτι και τον είχανε σε ράντσο»).

Ένας βασιλιάς των ΜΜΕ σε ράντσο;
Απορείτε; Για να θυμίσω πού κινήθηκε ο κ. Λαυρεντιάδης (ο οποίος  είχε βραβευτεί κιόλας από την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία για τις οικονομικές του επιτυχίες), παραθέτω την παρουσία του μαζί με την οικογένεια Κυριακίδη -μόνο στα ΜΜΕ- έως και πρόσφατα:
Στον «Πήγασο» της οικογένειας Μπόμπολα (12,22%), στο 33,3% του «Ποντικιού», στην «Ελευθεροτυπία» προτού κλείσει (9,62%), στις εφημερίδες «Athens News», «Espresso», «Espresso Κύπρου», «Σφήνα», «City Press», «Ισοτιμία», στα περιοδικά «Free», «Jolie», «Olive», στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Flash (100%), Σκάι 100,3 (10%) και  RED (10%), στον ιστότοπο flash.gr, στους τηλεοπτικούς σταθμούς Sport TV ΔΕΚΑ, Σκάι TV (10%), και στο 50% του περιοδικού «Επίκαιρα».
Όταν η ιστορία άρχισε να κακοφορμίζει, άλλα μέσα τα πούλησαν κοψοχρονιά, άλλα τα έκλεισαν και σε άλλα αγνοείται απλώς η τύχη τους…
Και ρωτώ ως γραφικός και απροσάρμοστος:
Για τα πλείστα ΜΜΕ το μόνο που έκανε εντύπωση ήταν το ράντσο;
Θα συνέβαινε το ίδιο με οποιονδήποτε κρατούμενο ακόμη και για πλημμέλημα; ‘Η ο μέτοχος, τέως ή νυν, έχει ασυλία;
Βεβαίως, να είστε σίγουροι ότι θα βρεθεί «παράθυρο» και έτσι σύντομα* θα έχουμε πάλι ανάμεσά μας (στον πλανήτη Γη) τον κ. Λαυρεντιάδη, ελεύθερο, όπως ο κ. Χριστοφοράκος και οι εταίροι του κ. Ψωμιάδη στην Aspis Bank και πάει λέγοντας. Ήδη, με το που πάτησε το πόδι του στον Κορυδαλλό, κατέθεσε αίτηση αποφυλάκισης, διότι «τα σοβαρά προβλήματα υγείας τα οποία αντιμετωπίζει καθιστούν αδύνατη την επιβίωσή του στο κελί»!

Η έρευνα του Ρόιτερς
Είναι λοιπόν ν’ απορείς που δεν απήντησε στην έρευνα του Reuters για τη διαπλοκή ο κ. Ψυχάρης (στον οποίο δεν είχε επενδύσει ο κ. Λαυρεντιάδης) ή που η άποψη της οικογένειας Μπόμπολα είναι πως ποτέ δεν ζήτησαν χάρες από τις ελληνικές κυβερνήσεις;
Ίσως να είναι κι έτσι αν κρίνουμε από το πώς οι εκτελεστές των Μνημονίων (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Βενιζέλος, Σαμαράς και Κουβέλης) τρέχουν να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία δανειστών, αλλά και ντόπιων επιχειρηματιών προτού καν το ζητήσουν. Το είπε δυστυχώς γι’ αυτούς έως και η τρόικα.
Φυσικά, θα μάθουμε ότι «το Ρόιτερς εξυπηρετεί ανθελληνικά συμφέροντα, που στόχο έχουν να βυθίσουν στην ανυποληψία τη χώρα» κ.λπ. κ.λπ. Άργησε κιόλας ο Σίμος.
Τέλος -αλλά όχι έσχατο-, το ρεζιλίκι, η χυδαία απανθρωπιά των μεγαλύτερων ιδιωτικών μέσων της χώρας. Ατέλειωτα ρεπορτάζ (δανεικά ή κλεψιμαίικα) για την τραγωδία στις ΗΠΑ με τον ψυχάκια που, αφού σκότωσε την οπλομανή μάνα του, δολοφόνησε 20 παιδιά και 6 δασκάλες.
Εντάξει, δεν περίμενα να στείλουν δημοσιογράφους στις ΗΠΑ να δουν με την ελληνική ματιά την παράνοια της οπλοκατοχής και των συνεχών ομαδικών σφαγών συνήθως ανυπεράσπιστων παιδιών.
Αλλά ώς τη Λέσβο κόστιζε πολύ να πάνε; Κατά σύμπτωση, κι εκεί χάθηκαν, πνίγηκαν, 25 ψυχές, αλλά τα παιδιά ήταν μόνο δύο.
Τούτοι, όμως, οι δικοί μας νεκροί δεν ήταν άριοι, καλοταϊσμένοι Δυτικοί που παίζουν με όπλα αντί με κούκλες ή με μπάλες. Ήταν, όπως είπε η παρουσιάστρια των ειδήσεων στην ΕΤ 3, «λαθρομετανάστες».
Όχι, δεν μπορεί να ήταν πολιτικοί πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, έστω οικονομικοί πρόσφυγες από μια πατρίδα που τα παγκόσμια αφεντικά την έκαναν λιώμα, τόσο που η σφαγή στο Κονέκτικατ να μοιάζει πταίσμα για τους εραστές της στατιστικής.
Όχι, αυτοί οι μεγάλοι δημοσιογράφοι ξέρουν: είναι λαθρομετανάστες.  Και θαρρείς και η άποψη πέρασε σχεδόν παντού με copy paste…

* Αυτές οι γραμμές γράφονται Τετάρτη μεσημέρι

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Η κοινοτοπία του κακού...

από Laura Boldrini, 1against  racism...
«Γιακούμπ, κάνε κουράγιο, οι πληγές θεραπεύονται, μην απελπίζεσαι. Έχει συμβεί σε όλους μας. Σε μένα τέσσερις φορές. Με ακινητοποίησαν και με χτύπησαν ενώ περπατούσα στον δρόμο, όπως ακριβώς κι εσένα, χωρίς να παρέμβει κανένας. Εδώ, στην Ελλάδα, είναι πλέον συνηθισμένο φαινόμενο, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα…». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Χασάν, πρόσφυγα από το Σουδάν, ο οποίος στον ξενώνα των «Γιατρών του Κόσμου» προσπαθεί να παρηγορήσει έναν νεαρό Ιβοριανό που χτυπήθηκε στο πρόσωπο έπειτα από επίθεση που δέχθηκε μέρα μεσημέρι από αγνώστους κοντά στην πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα.
Η Ελλάδα, συγκλονισμένη από μια οικονομική κρίση που επιδεινώνεται μέρα με την ημέρα, πρέπει να αντιμετωπίσει και μια επιπλέον κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αυτή της μη ανεκτικότητας και της βίας απέναντι στους μετανάστες. «Μόνο στην Αθήνα, κάθε εβδομάδα, μας επισκέπτονται τουλάχιστον τέσσερις άνθρωποι που έχουν πέσει θύματα άγριων επιθέσεων. Αβοήθητοι μετανάστες που δέχονται επιθέσεις εξαιτίας του χρώματος του δέρματός τους ή για θρησκευτικούς λόγους. Κάποιες φορές πέφτουν ακόμα και θύματα βασανιστηρίων», αναφέρει η Χριστίνα Ψαρρά, Υπεύθυνη Τμήματος Αποστολών της οργάνωσης «Γιατροί του Κόσμου», που λειτουργεί στη χώρα από το 1990.
Πράγματι, τον τελευταίο καιρό, έχουν έρθει στο φως ανησυχητικά περιστατικά: μετανάστες που τους έχουν κόψει τον λοβό του αυτιού, άλλοι που κρατούνται αλυσοδεμένοι από τον λαιμό, άλλοι στους οποίους χαράχτηκε στην πλάτη το σύμβολο της Χρυσής Αυγής. Ένας νεαρός ιρακινός μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου στον δρόμο τρεις μήνες νωρίτερα.
Οι φίλοι του Γιακούμπ έχουν αποδεχθεί το γεγονός και έχουν τρομοκρατηθεί, όπως χιλιάδες άλλοι πρόσφυγες στην Αθήνα. Πολλοί, μάλιστα, έχουν φτάσει στο σημείο να θεωρούν «φυσιολογική» τη βιαιότητα απέναντί τους. Αισθάνονται ότι αποτελούν στόχο χωρίς καμία προστασία από την αστυνομία και χωρίς καμία διέξοδο: δεν μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, αλλά ούτε και να πάνε σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. «Αναγκάστηκα να φύγω από το Σουδάν επειδή αντιμετώπιζα προβλήματα με την κυβέρνηση της χώρας μου. Εδώ πάλι, δεν ξέρεις ποτέ από ποιον θα προκύψει κάποιο πρόβλημα, πρέπει να προφυλάσσομαι από όλους, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να τα βάλει μαζί μου, μόνο και μόνο επειδή το δέρμα μου είναι μαύρο», αναφέρει με πικρία ο Χασάν.
Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, πολύ λίγες υποθέσεις που αφορούσαν επιθέσεις με ρατσιστικό κίνητρο κατάφεραν να πάρουν το δρόμο της δικαιοσύνης. Έτσι, εδραιώθηκε στη χώρα η ιδέα ότι υπάρχει ένα είδος ατιμωρησίας και ότι η επίθεση σε μετανάστη δεν επιφέρει καμία ευθύνη απέναντι στο νόμο. Αλλά και στις ελάχιστες περιπτώσεις που οι μετανάστες βρήκαν το θάρρος να προχωρήσουν σε καταγγελία, η μία αναβολή ακολουθούσε την άλλη χωρίς να υπάρξει κάποια καταδίκη.
«Δεν γνωρίζω κανέναν μετανάστη που να δέχθηκε επίθεση και μετά να έκανε καταγγελία. Φτάνουν σε εμάς τρομοκρατημένοι. Φοβούνται πως θα συλληφθούν επειδή δεν έχουν χαρτιά και έτσι δεν κάνουν τίποτα», εξηγεί η Χριστίνα Ψαρρά.
Το πολυϊατρείο, στην οδό Σαπφούς, επισκέπτονται καθημερινά περίπου ογδόντα άνθρωποι – ο αριθμός αυτός αυξάνεται κατά πολύ όταν υπάρχουν ειδικοί (παιδίατροι και δερματολόγοι). Από την αίθουσα αναμονής καταλαβαίνει κανείς ότι δεν είναι μόνο μετανάστες αυτοί που έρχονται για θεραπεία. «Από το 2011, ο αριθμός των Ελλήνων που έρχονται σε εμάς αυξήθηκε σε μεγάλο βαθμό, αποτελώντας περίπου το 40% των ασθενών. Πρόκειται κυρίως για συνταξιούχους και ανέργους που δεν έχουν τα χρήματα για να αγοράσουν φάρμακα».
Όμως, ακόμη και στην αναμονή, προκαλούνται εντάσεις. Για παράδειγμα, σημειώθηκε επεισόδιο στο οποίο Αθηναίοι ασθενείς παραπονέθηκαν επειδή ήθελαν να προηγηθούν των μεταναστών, προσβάλλοντάς τους συνεχώς. «Οι γιατροί», θυμάται η Ψαρρά, «διέκοψαν την εξέταση, απαιτώντας να τους ζητήσουν συγγνώμη. Εξήγησαν τους κανόνες του πολυϊατρείου σε όλους τους παρευρισκομένους: εδώ φροντίζουμε όλους τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, όχι βάσει της εθνικότητάς τους, αλλά βάσει της ασθένειάς τους».

Ό,τι λάμπει είναι σκατά(τρίγωνα κάλαντα….)

noumero11...
Αν υπάρχει κάτι πιο άθλιο και από την άθλια κυβέρνηση Σαμαρά , είναι τα πολυκαταστήματα. Αν υπάρχει κάτι αθλιότερο και από τα άθλια πολυκαταστήματα ,είναι τα στολισμένα λόγω των ημερών πολυκαταστήματα. Ευτυχώς ανήκουμε στη δύση και όχι στην βάρβαρη ανατολή οπότε και έχουμε την συγκίνηση να αντικρίζουμε από κοντά τον πολιτισμό των στολισμένων με λαμπερά σκουπίδια ,πολυκαταστημάτων .Ο δυτικός άνθρωπος τα Χριστούγεννα συγκεντρώνει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας ,άσχετα αν αποτελεί μόλις το 1/6 στον πλανήτη ,και επιβεβαιώνει την ηγεμονία του με το τρίπτυχο: χριστιανισμός-εκμετάλλευση-κατανάλωση, γιατί το τρίπτυχο:ψωμί-παιδεία- ελευθερία,τελείωσε με την έλευση των λευκών κολάρων.
Μικρές πολιτείες γεμάτες με ο,τι ποθεί ο καταναλωτής ,στηρίζονται σε τεράστιους τσιμεντένιους όγκους που επικοινωνούν μεταξύ τους με ηλεκτρικές σκάλες, εξυπηρετικές μόνο για τις αδηφάγες τσέπες των πολυεθνικών ,προσβλητικές για το περιβάλλον, δαιδαλώδης και συνωτισμένες ,φέρνουν στο νου σκηνές από το Metropolis του Fritz Lang .Όσο πιο πολλά τα γεμάτα με σακούλες χέρια ,τόσο περισσότερα τα αδειανά που περιφέρονται σαν φαντάσματα ψάχνοντας φαγητό και στεγή στις επίσης στολισμένες πλατείες, μακριά από τα φώτα της τηλεοπτικής δημοσιότητας. Ιδίως τις ήμερες των Χριστουγέννων, όλα τα γιορτινά σκηνικά υποκριτικών χαμογέλων που στήνονται στο εσωτερικό τους, είναι εξίσου εμετικά με το στολισμένο εξωτερικό τους. «Ζεστές» χριστουγεννιάτικες μελωδίες ακούγονται από τα μεγάφωνα τους  ,ζέχνοντας παλιανθρωπιά και αλλοτρίωση.
Εκεί μέσα ,εγκλωβισμένοι σε ένα αδιευκρίνιστο ­«εγώ» και γεμάτοι ανασφάλειες άνθρωποι,με μοναδικό ιδανικό την δύναμη του πορτοφολιού τους , συστεγασμένοι με ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο «αγάπης και αλληλοβοήθειας» θα ξεροσταλιάσουν σχεδόν ξέψυχοι μπροστά από μια βιτρίνα ,ψάχνοντας την λυτρωτική εκπτωτική καταναλωτική ευκαιρία ,ώστε να γευτούν και αυτοί την ποθητή ,γεμάτη  με  ψώνια ,φιλική στο περιβάλλον,σακούλα.Άλλοι ,θα κυνηγήσουν την ναρκισσιστική κοινωνική επιβεβαίωση μπροστά στην ταμειακή,την ταμειακή ,με τα αλλεπάλληλα και εκνευριστικά τικ τακ τικ τακ ,εκείνα τα τικ τακ που θυμίζουν ρομποτικές συναλλαγές μα καθόλου ανθρώπινες ,γεμάτοι πάθος για τα ξεχειλισμένα τους καρότσια και αυτοθαυμασμό για την επίσης ξεχειλισμένη από χρήμα ,πιστωτική τους κάρτα. Άλλοι ,θα αναδείξουν την τσαμπουκαλωσύνη τους εκεί κάτω στο απέραντο πάρκινγκ, πνίγοντας την υποτιθέμενη εκεχειρία με τον πολιτισμένο τους εαυτό για ένα εκατοστό γδαρμένου προφυλαχτήρα (ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;)αποτέλεσμα του «τρομακτικού» προβλήματος της εύρεσης χώρου στάθμευσης, γιατί, τι το χειρότερο από το να μην βρίσκεις μια θέση στάθμευσης στην όαση της κατασκευασμένης ευτυχίας;
Ο πολιορκημένος σκουπιδοτενεκές δεν είναι ορατός στην απολιόρκητη οικογενειακή ευτυχία γιατί απλά στέκεται κάτι εκατοντάδες βήματα μακριά από την διώροφη μεζονέτα, στολισμένη και αυτή λόγω των ήμερων (έφαγε η οικοδέσποινα μια εβδομάδα από την ζωή της ψάχνοντας τα κατάλληλα πλακάκια ,όμως την κακόγουστη χριστουγεννιάτικη  πλαστικούρα την βάζει πρώτη μούρη).Τόση αδιαφορία δεν αντέχονταν ούτε στις χρυσές περιόδους του «ελληνικού θαύματος». Τόση κατασκευασμένη συνείδηση ούτε ο Τσόμσκι δεν στοχάστηκε στο :«Κατασκευάζοντας την κοινωνική συνείδηση». Τέτοια ανεμελιά δεν θα μπορούσε να ενσαρκώσει ούτε η Ε. Μενεγάκη σε κάποιο από τα γνωστά της τηλεοπτικά καραγκιοζιλίκια.
Τα Χριστούγεννα είναι όμως ήδη εδώ, και η ζωή είναι ωραία με καλούς προσκεκλημένους σε κάποιο χρυσοσκατένιο ρεβεγιόν και χέσε το συγκεντρωμένο πλήθος στις πλατείες που καρδιοχτυπά για το πεθαμένο αύριο. Φυσικά και λόγω της ιερότητας των ημερών, όλο και κάποιες περισσευούμενες δεκάρες θα σώσουν προς στιγμήν τους αναξιοπαθούντες,όλο και ένα κομμάτι ψωμί θα περισσέψει από το χλιδάτο χλαπάκιασμα, όλο και κάποιο κροκοδειλένιο δάκρυ θα στάξει αντικρίζοντας το συνηθισμένο θέαμα με τα τουμπανιασμένα παιδάκια της Αφρικής στον δέκτη της τηλεόρασης ,καταστρέφοντας την πανάκριβη μάσκαρα .
«Κυρίες και κύριοι ας κάνουμε μια δωρεά για το ίδρυμα των κοριτσιών με τα σπίρτα .»
Πλαστικό δέντρο, πλαστικό φαγητό, πλαστικά στολίδια, πλαστική ζωή,πλαστικοί άνθρωποι.
Εντάξει λοιπόν, τρίγωνα κάλαντα μεσ’ τη γειτονιά ήρθαν τα Χριστούγεννα και η πρωτοχρονιά.

Το αρνί και ο Λυκούδης...

Θανάσης  Καρτερός, απο την Αυγη...
Και όμως, η ΔΗΜ.ΑΡ. εξακολουθεί να μας καταπλήσσει ώρες-ώρες, παρά το γεγονός ότι όσο και να ‘ναι τις έχουμε μάθει απ’ έξω τις περίπου τριάντα λέξεις με τις οποίες ο Φώτης Κουβέλης δικαιολογεί τα πάντα όλα για την κυβέρνηση Σαμαρά. Και τις άλλες τριάντα με τις οποίες δικαιολογεί τα πάντα όλα για το κόμμα του και τον εαυτό του.
Με τι μας καταπλήσσει; Μα ερώτηση είναι αυτή; Με το μνημονιακό σταχανοφισμό της. Με τις προσπάθειες να προσφέρει το κάτι παραπάνω στην εκπλήρωση του κυβερνητικού πλάνου. Όπως, ας πούμε, η πρόσφατη του γραμματέα της, ο οποίος ενημέρωσε με δήλωσή του τους δικαστές του Αρείου Πάγου, πριν αποφασίσουν για το χαράτσι, τι θα ήθελε από αυτούς. "Θα ήθελα η Δικαιοσύνη, σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη φάση, που είναι κατεξοχήν πολιτικά τα προβλήματα, να αντιμετωπίσει τα ζητήματα με ισορροπία και με σωφροσύνη, που θα παίρνει υπ’ όψιν της και τις δυσκολίες που περνά αυτή τη στιγμή η χώρα", - έτσι είπε.
Αυτά θα ήθελε από τον Άρειο Πάγο ο Λυκούδης και τα είπε δημοσίως. Αν βέβαια έβγαινε ο Τσίπρας και έλεγε στους δικαστές τι θα ήθελε από αυτούς, θα δεχόταν τους κυβερνητικούς κεραυνούς -μερικούς και από τη νομιμόφρονα ΔΗΜ.ΑΡ. Αν μάλιστα τραβούσε τους αρεοπαγίτες από τον γιακά να δουν ότι τα προβλήματα είναι κατεξοχήν πολιτικά και τους διεμήνυε τη δική του άποψη για τις δυσκολίες που περνά η χώρα -τη φτώχεια, την ανεργία, την πείνα και την οργή εκατομμυρίων ανθρώπων-, τότε είναι βέβαιο ότι θα τον κατηγορούσαν για απόπειρα τρομοκράτησης του ανωτάτου δικαστηρίου.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Τα χοντρά γράμματα, κεφαλαία μπορείς να πεις, είναι άλλα. Ο εκπρόσωπος ενός κυβερνητικού κόμματος απειλεί διά της μεθόδου της νουθεσίας τους δικαστές - προσέξτε καλά, τα προβλήματα είναι κατ’ εξοχήν πολιτικά, άρα μη μένετε στο γράμμα του νόμου, και αν δεν δείξετε σωφροσύνη, θέτετε σε κίνδυνο υπέρτερα αγαθά. Αυτό δεν είναι το μήνυμα προς τους δικαστές; Ή κάνουμε λάθος και αδικούμε τη θεσμική ακεραιότητα της ΔΗΜ.ΑΡ.;
Το συμπέρασμα είναι απλό: Μπροστά στην ανάγκη να επιβληθούν Μνημόνια και χαράτσια, ακόμα και οι θρησκόληπτοι των θεσμών δείχνουν δόντια στους θεσμούς. Κι ακόμα και η ΔΗΜ.ΑΡ., από αρνί γίνεται Λυκούδης...

Το τέλος του μικρόκοσμου...

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...
Να που έχει και τις χάρες της η κρίση, μαύρες χάρες, δηλαδή, αλλά απ’ τ’ ολότελα... Αν λοιπόν δεν ασχολιόμασταν αποκλειστικά με δαύτη μήνες τώρα· αν το μυαλό μας δεν ζοριζόταν αγρίως από τις καθημερινά επιδεινούμενες συνέπειές της, τότε ίσως θα μας είχε αποτρελάνει κι εμάς η αγωνία για το σημερινό «τέλος του κόσμου». Φυσικά, δεν έλειψαν και εδώ οι ειδικές εκδόσεις, τα αφιερώματα και τα καταστροφολογικά πρωτοσέλιδα. Μάλλον όμως σ’ αυτήν την παιδαριωδώς εσχατολογική περίπτωση, πετύχαμε το μέτρο που μας λείπει σχεδόν παντού αλλού.
Δεδομένου ότι βιώνουμε οδυνηρά το τέλος του μικρόκοσμού μας, έτσι όπως τον είχαμε στήσει με δανεικά που νομίζαμε πως ήταν αγύριστα, δεν περίσσεψε ενδιαφέρον για «το τέλος της Γης». Δεν έλειψαν μάλιστα τα αποδομητικά ανέκδοτα, με τους Μάγια στο επίκεντρο, τα οποία πρέπει να δημιουργήθηκαν στο ίδιο κέντρο που διέδωσε τη φήμη ότι φέτος, για λόγους οικονομίας, θα στολίσουμε μπονσάι, εκεί όπου κάποτε υψωνόταν το μεγαλύτερο σωληνόδεντρο της Ευρώπης.
Δεν έλειψαν, επίσης, τα διανοητικά παραστρατήματα, οφειλόμενα προφανώς στα ταραχοποιά «δονητικά κύματα» που προκαλεί η «διαγαλαξιακή ευθυγράμμιση». Παράδειγμα ο τουιτάρων κ. Πάγκαλος, που έγραψε το εξής ιστορικά, ηθικά και πολιτικά απαράδεκτο: «Τι κοινό έχει ο Γ. Παπαδόπουλος με τον Α. Τσίπρα; Είναι οι μόνοι μετά τη μεταπολίτευση πρωθυπουργοί που δεν σπούδασαν ή έζησαν στο εξωτερικό». Σοβαρά; «Πρωθυπουργός» ο Γ. Παπαδόπουλος, για να σας βγει το φτηνότατα χυδαίο λογοπαίγνιο, ω πρώην κύριε αντιπρόεδρε; Οχι δικτάτορας; Οχι πραξικοπηματίας; Οχι συνταγματάρχης έστω; Και μάλιστα «πρωθυπουργός μετά τη μεταπολίτευση» ο Παπαδόπουλος; Πότε; Το 1974; Το 1981; Και ο Τσίπρας πού αλλού έχει γίνει πρωθυπουργός μέχρι στιγμής, εκτός από την επικράτεια του εφιάλτη σας, ω γενικώς πρώην κύριε Πάγκαλε; Και πώς δεν το πήρατε χαμπάρι, εσείς, ένας γαλλοτραφής, ότι ο Τσίπρας έφυγε άρον άρον για το τυχερό γαλλικό Μπουγκαράς, να σώσει το τομάρι του, εκμεταλλευόμενος και την ομοιοκαταληξία (Τσι-πράς / Μπουγκα-ράς), κι ας καεί το πελεκούδι στην Ελλάδα; Ναι, σίγουρα κάτι καταστράφηκε· το λένε τ’ πουλάκια στα κλεισορέματα, το λένε και στο τουίτερ. Μόνο που δεν πρόκειται για τον κόσμο.

Θέλω και εγώ ένα βραβείο κύριε Σαμαρά - γράμμα αδιόριστης εκπαιδευτικού...

απο την AlfaVita...
Λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω γράμμα αδιόριστης εκπαιδευτικού Φ.Γ.
Έμαθα τη βράβευση του Σαμαρά εκεί που το θερμόμετρο γράφει -5, σε μια σχολική αίθουσα, χθες του Ομπάμα και πριν ένα μήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αισθάνθηκα αδικημένη…
Έχει περάσει προ πολλού η εποχή που βραβεύονταν  οι πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας, της ισότητας και της δημοκρατίας. Έστω αυτοί που θα διακηρύξουν ένα άλλο κοινωνικό συμβόλαιο ακόμα και αν δεν το υλοποιήσουν ποτέ . Πλέον βραβεύονται όσοι πετσοκόβουν μισθούς, εργασιακά δικαιώματα και το μέλλον της επόμενης γενιάς. Όσοι δηλώνουν υποταγή στο οικονομικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού και στα σχέδια των αγορών. Όσοι κυβερνούν τις χώρες σαν να διοικούν τράπεζες  ή επιχειρήσεις. Αυτοί που μπορούν να μιλάνε για τις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας με αδιαφορία και κυνισμό.

Ούτε ένα μετάλλιο έστω χάλκινο για τον φτωχό, μεροκαματιάρη που παλεύει  και αγωνίζεται πνιγμένος στα χρέη για να μεγαλώσει τα παιδιά του με αξιοπρέπεια, απέναντι στο τέρας της ανεργίας και των μισθών πείνας.

Θέλω και εγώ λοιπόν ένα βραβείο, εγώ που δεν είμαι ο επιχειρηματίας της χρονιάς, διάσημη γυναίκα, ηθοποιός  ή πρόσωπο. Εγώ που είμαι άνεργη, φτωχή αλλά τίμια  και δεν ξέρω να διοικώ, να κυβερνώ και να υποκρίνομαι αλλά ξέρω να επιβιώνω.

Θέλω και εγώ λοιπόν, που γυρνοβολάω εδώ και τόσα χρόνια τα χωριά, τα βουνά και τις ακριτικές γωνιές αυτής της χώρας για να διδάξω τους ξεχασμένους  μαθητές αυτού του τόπου,  κάποιον  να με βραβεύσει. Να γράψει έστω δυο αράδες σε μια εφημερίδα για τον ταλαιπωρημένο εκπαιδευτικό του  21ου αιώνα που τα βγάζει πέρα χωρίς μισθό, δουλειά και μόνιμο τόπο κατοικίας.

Η κρίση γεννάει ανορθολογισμό...

Η φιλολογία για τη συντέλεια του κόσμου έχει μακρινό παρελθόν. Η παλιότερη γνωστή αναφορά είναι ο κατακλυσμός με ήρωα τον Νώε και την κιβωτό.
Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και σε άλλες αρχαίες θρησκείες. Γνωστός είναι και ο κατακλυσμός στην Ελλάδα (απηχώντας τις γεωολογικές ανακατάξεις στο χώρο του Αιγαίου), από τον οποίο σώθηκαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα (Αδάμ-Εύα), πάλι με κιβωτό. Σύμφωνα με τη χριστιανική θρησκεία, στο «πλήρωμα του χρόνου» θα υπάρξει Δευτέρα Παρουσία με ανάσταση των νεκρών… Εσχατολογικές προφητείες διατυπώνονται κατά καιρούς με μικρότερη ή μεγαλύτερη απήχηση. Η πιο γνωστή είναι η προφητεία ότι με τη συμπλήρωση της πρώτης χιλιετίας μετά τη γέννηση του Χριστού θα συντελεστεί η Δευτέρα Παρουσία.
Τώρα …είμαστε στην αναμονή της 21/12/2012, ημερομηνία κατά την οποία κατά τους υπολογισμούς των Μάγιας, οι θεοί τους θα καταστρέψουν τον κόσμο με θεόρατα τσουνάμι! Κι όμως αυτό το γλαφυρό παραμυθάκι γίνεται πιστευτό σε μιαν εποχή εκρηκτικής ανάπτυξης των επιστημονικών γνώσεων και των δυνατοτήτων πρόβλεψης! Είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και η ΝΑSΑ εξέδωσε καθησυχαστική ανακοίνωση, για να κατευνάσει το κύμα ανησυχίας. Πώς εξηγείται η απήχηση τέτοιων ανορθολογικών αντιλήψεων, που σε ορισμένες περιπτώσεις προσλαμβάνουν διαστάσαεις υστερίας; Ο ανορθολογισμός στις ποικίλες μορφές του, από φαινόμενα της καθημερινής ζωής ως τις φιλοσοφικές αποτυπώσεις του, είναι διαχρονικό πνευματικό φαινόμενο, που σημειώνει όμως έξαρση σε ορισμένες περιόδους έντονης οικονομικής, πολιτιστικής και ηθικής κρίσης. Δεν είναι τυχαίο ότι η θρησκοληψία κι η δεισιδαιμονία άνθισαν στον ζόφο και την άκρα αντιδραστικότητα του Μεσαίωνα. Είναι οξύμωρο ότι στη σύγχρονη εποχή, όπου κυριαρχεί στο επίπεδο της θεωρίας και της τεχνικής το ορθολογικό, αναπτύσσεται με απειλητικές διαστάσεις και σε ευρύ φάσμα πεδίων το ανορθολογικό. Ως στοιχείο του εποικοδομήματος και μάλιστα διιστορικό, ο ανορθολογισμός έχει σχετική αυτοτέλεια. Προσδιορίζεται όμως από την οξεία σήμερα οικονομική, ιδεολογική και ηθική κρίση του καπιταλισμού.
Πρώτα απ’ όλα, η ανασφάλεια, ο ψυχικός και ηθικός κλονισμός των ανθρώπων στην καπιταλιστική κοινωνία της δομικής κρίσης, αξιοποιούνται από αετονύχηδες κερδοσκόπους για χρυσές δουλειές. Κατασκευάζονται πανάκριβα πυρηνικά καταφύγια για πώληση ή ενοικίαση, συσκευές για την αντιμετώπιση, εξωγήινων και ζόμπι!
Πολλοί δωρίζουν τις περιουσίες τους σε παραθρησκευτικές οργανώσεις και σέχτες, για να σώσουν την ψυχή τους. Θραύση κάνουν οι κινηματογραφικές ταινίες (2012, Αρμαγεδδών, Τελευταίος Επιζών κ.ά.), σχετικά ντοκιμαντέρ και βιβλία, ενώ άρχισαν να λειτουργούν σε 24ωρη βάση συνδρομητικά κανάλια που μεταδίδουν σχετικές σειρές… Πέρα όμως από την πρόβλεψη των Μάγιας και τις αντιδράσεις που προκαλεί, ο ανορθολογισμός στην εποχή της κρίσης ιδίως θεριεύει από την καθημερινότητα …ως τη φιλοσοφία με το αζημίωτο συνήθως επαγγελματιών του είδους: Τα ζώδια έχουν εισβάλει στην καθημερινότητά μας, η αμφισβήτησή τους συχνά ηχεί παράδοξη και επισύρει τη λοιδορία. Στις καφετζούδες, τα μέντιουμ, καταφεύγουν όλο και περισσότεροι αφελείς. Η διέξοδος από την κρίση αναζητείται στα τυχερά παιχνίδια και τα λαχεία. Αυξάνεται δυναμικά η επιρροή των παραθρησκευτικών οργανώσεων, της θρησκοληψίας, του μυστικισμού, των δεισιδαιμονιών και των προλήψεων. Ο ανθρώπινος ψυχισμός διαβρώνεται από την ανασφάλεια, το άγχος, την απαισιοδοξία, το φόβο, την κατάθλιψη, την παραίτηση, τις αυτοκαταστροφικές τάσεις. Βρίσκουν γόνιμο έδαφος ο ατομικισμός, ο φυλετισμός, ο εθνικισμός, η αναδίπλωση στο εγώ και τη μοναχικότητα, ο φόβος και το μίσος για τον άλλο, τον διαφορετικό. Ο υποκειμενισμός και ο σχετικισμός αναδεικνύονται κυρίαρχοι τρόποι προσέγγισης της αλήθειας και των ηθικών αξιών. Η αμφισημία και η πολυσημία κατακερματίζουν την ενότητα σκέψης και αξιολόγησης. Μηχανισμοί και μέθοδοι «υπνωτισμού», πνευματικής χειραγώγησης διέπουν τα ΜΜΕ, τη διαφήμιση, τη δημοκοπική προπαγάνδα. Στο δίδυμο του φόβου και του ψεύδους ερείδεται η παρακμάζουσα αστική ιδεολογία στην επιχείρηση πνευματικής και πολιτικής νάρκωσης των πολιτών.
Αλλά και σε φιλοσοφικό επίπεδο, ο ανορθολογισμός της εποχής μας εκφράζεται στο κυρίαρχο ρεύμα του μεταμοντερνισμού. Ο μεταμοντερνισμός αποθεώνει τον σχετικισμό και υποκειμενισμό, αρνούμενος την έννοια της προόδου που εισήγαγε ο Διαφωτισμός, απορρίπτοντας τις «μεγάλες αφηγήσεις», δηλαδή τα οικονομικά, πολιτικά, φιλοσοφικά συστήματα που εκφράζουν μια σφαιρική αντίληψη για την πραγματικότητα, θεωρώντας θεμιτές μόνον τις επιμέρους προσεγγίσεις. Υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει ενιαία επιστήμη, η οποία προοδευτικά προχωρεί στην κατάκτηση της αλήθειας, αλλά πολλές επιστήμες, που καθορίζονται από τις δοξασίες της κάθε κοινωνίας και της κάθε εποχής και συνακόλουθα, ότι υπάρχουν πολλές αλήθειες, ανάλογα με τον τρόπο ανάγνωσης των πραγμάτων. Τέλος, θεωρεί ότι δεν υπάρχει ένα σύστημα κοινών αξιιών, αλλά πολλοί ισοδύναμοι κώδικες αξιών, από τους οποίους ο κάθε άνθρωπος διαλέγει κάποιον. Όταν λοιπόν ο διάχυτος στο σύγχρονο καπιταλισμό ανορθολογισμός είναι τόσο ισχυρός, ώστε να δεσπόζει στην αστική φιλοσοφία, εύκολα εξηγείται η κυριαρχία του στην καθημερινότητα της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας.

Η ταξικη διασταση του φορολογικου σε 7 σημεια...

Του Γιαννη Τολιου*  απο την Ισκρα...
Η κατάθεση του φορολογικού νομοσχεδίου ξανάφερε στο προσκήνιο το μεγάλο θέμα της φορολογίας και του ταξικού χαρακτήρα του συστήματος. Το «τσεκούρι» στους μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες, συνοδεύεται και από φορολογική «επιδρομή» με στόχο τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος χάριν των δανειστών (τραπεζιτών και «τοκογλύφων»). Αυτός άλλωστε είναι ο κύριο στόχος του Μνημονίου, μια τεράστια «ανισοκατανομή» (πρωτογενή και δευτερογενή) του εισοδήματος αδιαφορώντας για τα οικονομικά και κοινωνικά «ερείπια» που αφήνει πίσω του (ύφεση, ανεργία, «λουκέτα», φτώχεια, αυτοκτονίες, κά). Οι κύριοι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης είναι η εγχώρια και η υπερεθνική «τρόϊκα» (κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ), καθώς και οι κυρίαρχες οικονομικές ελίτ, στην Ελλάδα και ευρωζώνη.

1. ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ «ΠΕΦΤΟΥΝΕ»…. Η ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΑΔΙΚΙΑ ΜΕΝΕΙ
Πριν αναφερθούμε στο φορολογικό Ν/Σ που έχει μάλιστα χαρακτήρα «κατεπείγοντος» (!!), αξίζει να τονίσουμε τις χρόνιες «παθήσεις» του φορολογικού συστήματος, που το κατατάσσουν στα πλέον παρωχημένα, κοινωνικά άδικα και «αντιπαραγωγικά» σε όλη την ΕΕ, από ταμιακή, κοινωνική και αναπτυξιακή άποψη. Ειδικότερα τα φορολογικά έσοδα υπολείπονται κατά 5 περίπου ποσοστιαίες μονάδες στο ΑΕΠ (λόγω μεγάλης φοροδιαφυγής, φοροκλοπής και διαφθοράς), ενώ η σχέση άμεσων-έμμεσων φόρων βρίσκεται περίπου στο 45:55, ενώ το αντίστροφο ισχύει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες χωρίς να σημαίνει ότι κι εκεί είναι «φιλολαϊκοί». Αυτή η μεγάλη «τρύπα» στα έσοδα γίνεται βασική αιτία χαμηλών κοινωνικών δαπανών, ελλειμμάτων και χρέους.

2. ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ Ν/Σ ΤΟ «ΜΑΖΕΜΑ» 7 ΔΙΣ ΕΩΣ ΤΟ 2016!
Ο «ταμειακός» στόχος του νέου φορολογικού Ν/Σ είναι το «μάζεμα» 3,1 δις το 2013 και 7 δις € έως το 2016! Στο στόχαστρο μπαίνουν οι «συνήθεις ύποπτοι», όχι φοροκλέπτες και φοροφυγάδες αλλά η μεγάλη μάζα των μισθωτών και συνταξιούχων, τα μικρομεσαία εισοδήματα (αυτοαπασχολούμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, μικροεπιχειρηματίες, μικροϊδιοκτήτες και οικογενειακή γεωργία) καθώς η νέα γενιά με «ελαστικές» μορφές απασχόλησης. Αντίθετα μεγάλες επιχειρήσεις και πολυεθνικές, μεγαλοϊδιοκτήτες, εισοδηματίες, τραπεζίτες, εφοπλιστές, υψηλού εισοδήματος ελεύθεροι επαγγελματίες και εκκλησία, αντί για αύξηση φορολογίας έχουν μείωση. Ίσως ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο κραυγαλέα και προκλητική η άνιση φορολογική μεταχείριση στη χώρα μας.

3. ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ
Εκτός από τις συνεχείς περικοπές μισθών και συντάξεων οι νέες ρυθμίσεις αυξάνουν και τα φορολογικά βάρη. Οι φορολογικοί συντελεστές από οκτώ γίνονται τρεις; α) 22% για εισόδημα ως 25.000 €, β) 32% ως 42.000 και γ) 42% για εισόδημα άνω των 42.000 €. Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνει ο φόρος στα μεσαία εισοδήματα και να μειώνεται αναλογικά στα μεγάλα. Πχ. οικογενειακό εισόδημα 30.000 € μισθωτού με δύο παιδιά, ο φόρος από 4.920 ανεβαίνει σε 5.900 € (μείον 320 επίδομα τέκνων αύξηση 660 € ή 13,4%), ενώ για εισόδημα 100.000 € ο φόρος από 32.020 ανεβαίνει σε 35.300 (αύξηση 3.280 € ή 10,24%), λόγω μείωσης του ανώτατου φορολογικού συντελεστή από 45% σε 42%%, όταν για παράδειγμα στη Γαλλία ανέρχεται σε 75%. Επίσης αιτία μεγάλης αύξησης φορολογίας μισθωτών-συνταξιούχων είναι το άγριο «ψαλίδι» στις φοροαπαλλαγές. Όλες σχεδόν καταργούνται (τόκοι στεγαστικών δανείων, δαπάνες φροντιστηρίων, ασφάλιστρα ζωής, κά), ενώ περικόπτονται δραστικά, επιδόματα τέκνων, δαπάνες ιατροφαρμακευτικής-νοσοκομειακής περίθαλψης, κά.
Ιδιαίτερα πλήττονται με τις νέες ρυθμίσεις οι οικογένειες μισθωτών με παιδιά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας μισθωτός χωρίς παιδιά και εισόδημα ως 30.000 € (μικτά) θα πληρώσει το 2013 επιπλέον φόρο 580 €, παντρεμένος/η με 1 παιδί για ίδιο εισόδημα θα πληρώσει 780 €, με 2 παιδιά 660, με 3 παιδιά 884 και με 4 παιδιά 1.292 €, ενώ με εισόδημα 40.000 € (μικτά πάντα), μισθωτός/η χωρίς παιδιά θα πληρώσει επιπλέον 1.280 €, με 1 παιδί 1.480, με 2 παιδιά 1.680, με 3 παιδιά 2.064 και με 4 παιδιά 3.132 €.! Πρόκειται δηλαδή για συγκαλυμμένη, αλλά καθαρή «γενοκτονία».!

Όσον αφορά τη νέα γενιά, εκτός από τη σκληρή μεταχείριση των λαϊκών οικογενειών με παιδιά, συνεχίζεται με την εργαζόμενη νεολαία (όσοι καταφέρνουν να έχουν δουλειά). Εκτός από τη δραστική μείωση του κατώτατου μισθού (για νέους ως 25 ετών από 562 € έγινε 510 € μικτά), είναι και η φορολογία όσων πληρώνονται με «μπλοκάκι». Για να φορολογηθούν ως μισθωτοί πρέπει να έχουν έγγραφη σύμβαση με τον εργοδότη τους (!) και να έχουν εργαστεί το πολύ σε τρεις εργοδότες και σε έναν να έχουν τουλάχιστον 75% του εισοδήματος, διαφορετικά θεωρούνται ελεύθεροι επαγγελματίες και η φορολογία αρχίζει από το πρώτο ευρώ με συντελεστή 26%.! Το αφορολόγητο όριο των 5.000 € καταργείται και προβλέπεται επιστροφή φόρου, μόνο για τους μισθωτούς, 2.100 € για εισόδημα ως 21.000 € η οποία βαίνει σταδιακά μειούμενη μέχρι εξάλειψης μετά από ένα όριο.

4. ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΥΜΕΝΟΙ, ΜΙΚΡΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ, ΜΙΚΡΟΪΔΙΟΚΤΗΤΕΣ
Οι αυτοαπασχολούμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες και μικροεπιχειρήσεις φορολογούνται από το πρώτο ευρώ με συντελεστή 26% ως εισόδημα 50.000 €, ενώ πέραν αυτού με συντελεστή 33%. Έτσι μεγαλοεισοδηματίες ελεύθεροι επαγγελματίες θα πληρώνουν αναλογικά λιγότερους φόρους δεδομένου ότι για εισοδήματα πχ. 100.000 ή 200.000 € ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής μειώνεται από 45% σε 33%.! Πχ. για εισόδημα 800.000 € ένας μεγαλογιατρός θα πληρώσει λιγότερο φόρο (από 347.000 σε 269.000 €). Επίσης ελεύθεροι επαγγελματίες και μικροεπιχειρήσεις τα πρώτα τρία χρόνια από την έναρξη άσκησης επαγγέλματος θα φορολογούνται με συντελεστή 13%. Όμως το «τέλος επιτηδεύματος» για τους ελεύθερους επαγγελματίες αυξάνεται από 500 σε 650 € το χρόνο και για τις επιχειρήσεις από 500 σε 1000 €.!
Σοβαρή είναι επίσης η φορολογική επιβάρυνση της μικρής ιδιοκτησίας. Τα έσοδα από ενοίκια θα φορολογούνται με 10% ως 12.000 € και με 33% για πάνω από 12.000 €. Στην ουσία ο φόρος για τα μεσαία εισοδήματα αυξάνει, ενώ μειώνεται για τη μεγάλη ιδιοκτησία, δεδομένου ότι πάνω από 50.000 € υπάρχει «οροφή» προστασίας με συντελεστή 33%, αντί 45% που ήταν ως σήμερα.! Αξίζει να σημειωθεί ότι η νέα φορολογία δεν είναι η μόνη που επιβαρύνει τους μικροϊδιοκτήτες. Εξακολουθεί να ισχύει το «ειδικό τέλος ακινήτων» (το γνωστό «χαράτσι» που πληρώνονταν στη ΔΕΗ), ο φόρος «μεταβίβασης ακινήτων» ο οποίος συμπληρώνεται τώρα με φόρο «υπεραξίας» κατά τη μεταβίβαση, εφ’ όσον προκύπτει διαφορά τιμής αγοράς και πώλησης με βάση ένα συντελεστή παλαιότητας. Ο συγκεκριμένος φόρος επεκτείνεται στις «δωρεές» και «γονικές παροχές», ενώ εξαιρούνται τα κέρδη των εταιριών αγοράς και πώλησης ακινήτων, καθώς και κέρδη από την πώληση ακινήτου παγίου περιουσιακού στοιχείου ενός νομικού προσώπου πχ. ΑΕ και ΕΠΕ.! Τέλος εξακολουθεί να ισχύει ο «φόρος ακίνητης περιουσίας» (ΦΑΠ), ενώ το «εκκολαπτόμενο» νέο φορολογικό που θα έλθει στη Βουλή την άνοιξη 2013 θα προκύψουν νέες ρυθμίσεις στη φορολογία ακίνητης περιουσίας.

5. ΑΓΡΟΤΕΣ
Το αγροτικό εισόδημα το 2013 θα φορολογηθεί όπως και το εισόδημα των μισθωτών, ενώ από το 2014 προβλέπεται τήρηση βιβλίου εσόδων-εξόδων και φορολογία 13%. Αξίζει να σημειωθεί ότι με το νέο Μνημόνιο οι αγρότες θα έχουν αφαίρεση εισοδήματος που ξεπερνάει το 1 δις € (μείωση επιστροφής ΦΠΑ, μείωση επιστροφής φόρου στο «ντίζελ», κατάργηση δώρων στις συντάξεις, αύξηση ασφαλιστικών εισφορών ΟΓΑ, μείωση κονδυλίων στήριξης νέων αγροτών, κά), ενώ με την υπάρχουσα βαριά έμμεση φορολογία υφίστανται πρόσθετη συρρίκνωση εισοδήματος.

6. ΟΙ «ΕΧΟΝΤΕΣ», ΟΙ «ΚΑΤΕΧΟΝΤΕΣ» ΚΑΙ ΟΙ ….«ΦΟΡΟΚΛΕΠΤΟΝΤΕΣ»
Με το νέο φορολογικό Ν/Σ επέρχονται αλλαγές όπως ήδη αναφέραμε στη φορολογία των επιχειρήσεων. Όλες οι μικρές ανεξαρτήτου μορφής επιχειρήσεις φορολογούνται πλέον με ενιαίο συντελεστή 26% για εισόδημα ως 50.000 € και 33% άνω των 50.00 €. Ωστόσο για τα καθαρά κέρδη όλων των εταιριών που τηρούν διπλογραφικό σύστημα, ο φόρος αυξάνει από 20% σε 26%, ενώ η φορολογία επί των διανεμημένων κερδών (μερισμάτων) από 25% μειώνεται σε 10%, με αποτέλεσμα ο ενιαίος συντελεστής να μειωθεί από 40% σε 32,8% από 1.1.13. Αυτό είναι ένα «μικρό δωράκι» του νέου Ν/Σ στις μεγάλες επιχειρήσεις (ΑΕ & ΕΠΕ) και σε πολυκλαδικούς-πολυεθνικούς ομίλους. Έτσι όλες οι μερίδες της οικονομικής ελίτ πήραν το «δωράκι» τους (μεγάλοι ιδιοκτήτες, εύποροι ελεύθεροι επαγγελματίες, άλλοι μεγάλοι εισοδηματίες) λόγω σημαντικής μείωσης του ανώτατου φορολογικού συντελεστή.
Ωστόσο για ορισμένους «εκλεκτούς» της οικονομικής ελίτ προβλέπεται ιδιαίτερη μεταχείριση. Πρόκειται για τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές. Ειδικότερα οι τραπεζίτες εκτός από τις ευνοϊκές ρυθμίσεις του νέου Ν/Σ ως ΑΕ, θα έχουν όφελος 4-4,5 δις € από τον «αναβαλλόμενο φόρο» στα εποπτικά τους κεφάλαια και συμψηφισμός ζημιών από το PSI+ με μελλοντικά κέρδη σε βάθος 30 ετών.! (Καθημερινή, 16.12.12). Έτσι πέρα από τα «ζεστά» 48-50 δις για «ανακεφαλαιοποίηση», θα έχουν πολυετή διαχρονική φοροαπαλλαγή.! Από την άλλη το σκανδαλώδες καθεστώς φορολογικής ασυλίας των εφοπλιστών με τις δεκάδες ειδικές ρυθμίσεις και απαλλαγές διατηρείται στο ακέραιο. Δύο απλά στοιχεία δείχνουν το φορολογικό «παράδεισο» που ζουν. Το 2010 τα έσοδα του κράτους από την φορολογία των εφοπλιστών ήταν μόλις 52 εκατ. €, ενώ τον ίδιο χρόνο το δημόσιο είχε από την ανανέωση της «πράσινης κάρτας» των μεταναστών έσοδα 54 εκατ. €.!! Τέλος διατηρείται στο ακέραιο το ευνοϊκό καθεστώς φορολογίας της Εκκλησίας και τα «παραθυράκια» για τη μείωση των φορολογητέων εσόδων της. Ακόμα κι αν υπολογίσουμε το «κοινωνικό» της έργο (στήριξη δεινοπαθούντων, κά), η φορολογία των εσόδων και της ακίνητης περιουσίας είναι πολύ μικρή σε σχέση με το ύψος τους.

7. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ
Όλα τα παραπάνω κάνουν περισσότερο από ποτέ επίκαιρη την ανάγκη \ ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης του φορολογικού συστήματος με επίκεντρο τη βασική συνταγματική επιταγή, ότι «όλοι οι έλληνες συνεισφέρουν στα φορολογικά βάρη ανάλογα με το εισόδημα τους». Αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει τον προσδιορισμό του εισοδήματος και την καταγραφή πλούτου από όλες τις πηγές, ένα πραγματικό «πόθεν έσχες», στη βάση του οποίου θα καθοριστεί η φορολογική επιβάρυνση με προοδευτική κλίμακα, αλλαγή της σχέσης άμεσων-έμμεσων φόρων υπέρ των πρώτων, φορολογική ανακούφιση των χαμηλότερων εισοδημάτων, πάταξη της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής κά. Ασφαλώς μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση θα πρέπει να συνδυάζει την ταμειακή διάσταση με την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανάπτυξη, τη λειτουργικότητα, τη διαφάνεια, απλότητα κά του φορολογικού συστήματος. Πρόκειται για κορυφαίο ζήτημα που έχει καθήκον να λύσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς με αφετηρία την ανατροπή του Μνημονίου και άρνηση πληρωμής του επαχθούς χρέους ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους ως προϋπόθεση εξόδου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας από την κρίση.
*Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ Οικονομικών και μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ.
Πέμπτη 20 Δεκεμρίου 2012.

Ροη αρθρων