Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Μαρία...

αν-Τειρεσιας... 

Η Μαρία είναι γύρω στα 50. Ήρθε στο Λονδίνο συστημένη να φυλάει μια ηλικιωμένη ελληνίδα κυρία. Αστή του Λονδίνου, μορφωμένη, ευχάριστη, καλοσυνάτη. Η κυρία Ελένη μιλάει τα αγγλικά σαν Αγγλίδα. Η Μαρία ξέρει ελάχιστες λέξεις αλλά μαθαίνει γρήγορα. Μένουν σε μια καλή γειτονιά, posh που θα λέγαν κι οι Εγγλέζοι. Παρακάτω μένει κι Λία με τον άντρα της το Θέμη. Είναι κι οι δυο γιατροί που δεν έβρισκαν δουλειά στην Ελλάδα. Η Μαρία καθάριζε κάποτε το σπίτι της μητέρας της Λίας στην Αθήνα. Έπεσε πάνω της μια μέρα στο δρόμο. Η Λία δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ήπιανε καφέ και είπανε τα νέα τους και κυρίως τα νέα της Μαρίας, πως δεν έβρισκε δουλειά πουθενά και πως μέσω γνωστών βρήκε αυτή τη δουλειά στο Λονδίνο και πόσο τυχερή ήταν που τόσος κόσμος υποφέρει μήνες στην Ελλάδα κι αυτή βρήκε γρήγορα την κυρία Ελένη που ήταν καλός άνθρωπος χωρίς ιδιοτροπίες. Η Λία κυρίως άκουγε, άλλωστε η Μαρία μάθαινε τα νέα της όσο ήταν στην Ελλάδα.

Η Μαρία είναι γύρω στα σαράντα. Στο διαμέρισμά της ακούγονται τα αυτοκίνητα της Αχαρνών. Ένα μέτρο πιο πάνω από το δρόμο είναι η γκαρσονιέρα. Τα πράγματά της τακτοποιημένα για να μην πιάνουν χώρο. Σε ένα ράφι βιβλία μαθηματικών. Το μόνο σκονισμένο μέρος σε όλο το σπίτι. Τα κοιτάζει αλλά δεν έχει δύναμη να τα ανοίξει. Γυρίζει τόσο κουρασμένη από τη δουλειά.

Η Μαρία είναι σαράντα. Χτες είχε γενέθλια. Αλλά σε αυτή τη χώρα δεν έχει μέλλον. Μαζεύει τα πραγματά της. Μια βαλίτσα ρούχα και μια μικρότερη με λίγα βιβλία και προσωπικά αντικείμενα. Και μια φωτογραφία της κόρης της από τη σχολική εκδρομή. Φέτος θα ξεκινήσει στο πανεπιστήμιο να σπουδάζει Οικονομικά. Η Μαρία θα φύγει να δουλέψει για να μπορέσει να την σπουδάσει. Δεν ξέρει Ελληνικά αλλά μαθαίνει γρήγορα όπως όλοι οι δίγλωσσοι. Η Μαρία μιλάει ρουμανικά και ρωσικά όπως όλοι οι Μολβαδοί. Μέσα στη βαλίτσα της στριμώχνει και τα βιβλία των μαθηματικών. Αυτά που δίδασκε μέχρι να την απολύσουν από το σχολείο. Ίσως της χρειαστούν στην Ελλάδα, όταν μάθει τη γλώσσα καλά. Στην Ελλάδα, το λένε όλοι, υπάρχουν πολλές ευκαιρίες.

Για τα Μάτια Μόνο της Μπλανς Επιφανί...

Intellectum...

Παρακολουθώ μια φαρσοκωμωδία σαν στρατιωτάκι αμίλητο ακούνητo κι αγέλαστο.
Αμίλητος γιατί ό,τι κι αν πω οι σύγχρονοι «σοφιστές» έχουν έτοιμη μια απάντηση βασισμένη στον ορθολογισμό του «πολιτικώς ορθού» και την περιβόητη «κοινή λογική» του φοβισμένου μικροαστού ψηφοφόρου.
Ακούνητος από την απίστευτη οικονομική ασφυξία που έχει παραλύσει κάθε έννοια οικονομίας κι αγοράς.  Αγέλαστος γιατί όσο χιούμορ διαθέτω εξαντλήθηκε στις ιδιωτικές συζητήσεις με φίλους υπό κατάρρευση που θέλουν μια καλή κουβέντα, ένα χωρατό, ένα σύντομο αστείο για να αντέξουν όλη αυτή την επιδρομή στην τσέπη και την ποιότητα της ζωής τους.
Κι όμως όλο αυτό δεν είναι παιχνίδι ή τουλάχιστον δεν έχει την εξέλιξη του γνωστού παιχνιδιού που παίζαμε στις αλάνες, πριν γίνουν τσιμεντένια πάρκινγκ αυτοκινήτων.
Αντίθετα όλο αυτό το κλίμα, τόσες μέρες μετά τις τελευταίες εκλογές, γίνεται αφόρητο, όσο σκέφτομαι ότι οι σωτήρες μας ό,τι κι αν κάνουν είναι μόνο «για τα μάτια του κόσμου».
Φυσικά δεν ζητώ να αποδοθούν ευθύνες. Αυτές παραγράφηκαν χάρη στην συντονισμένη τηλεοπτική προπαγάνδα. Αυτό είναι ένα ανέκδοτο της προηγούμενης σεζόν.  Ζητώ μια ουσιαστική απάντηση, ακόμη πιο τολμηρά, απαιτώ μια άμεση λύση στην ανεργία των νέων που έφτασε επίσημα πλέον το 52%!!!
Αντί γι’ αυτό όμως έχω πλήθος αναλύσεων και αερολογιών, για τα μάτια του κόσμου.  Ζητώ μια άμεση λύση στην κατά 1450% (!!!) αύξηση των θυμάτων του AIDS στην Ελλάδα, αλλά εκτός από το να κόβουν τις επιδοτήσεις στο 18ΑΝΩ κι άλλες θεραπευτικές κοινότητες, έχω πλάνα και σχέδια επί χάρτου και υποσχέσεις που ξεχειλίζουν κοινωνική ευαισθησία στα λόγια, και λόγια κι άλλα λόγια «για τα μάτια του κόσμου».
Ζητώ ένα πρότυπο αξιοπρεπούς ζωής, για να ακολουθήσω, να ξεβολευτώ,  να ελπίσω, να πιστέψω, και βρίσκω ατάκες περί του εξευτελισμού των βουλευτών εφόσον κυκλοφορήσουν όπως οι απλοί πολίτες με το αστικό.
Μα αν ήθελα πραιτοριανούς θα διάλεγα το πρωτότυπο (βλ. ορίτζιναλ), έναν βασιλιά με άμαξα και μια αυλή με κόμηδες, δούκισσες και μαρκησίες κι όχι Δημοκρατία. Γιατί τότε αυτή είναι μια δημοκρατία μόνο για τα μάτια κόσμου ή έστω για τα μάτια μόνο της Μπλανς Επιφανύ.
Παρακολουθώ μια φαρσοκωμωδία σαν νυφοπάζαρο σε χωριό της δεκαετίας του 50. Αυτή είναι δυστυχώς η αισθητική της σημερινής πολιτικής σκηνής. Γουστάρει η μικρή αθώα χωριατοπούλα «Εξουσία» τον νεαρό βαρβάτο πλην φτωχό βοσκό των χειμαδιών  «Λαό»  του κάνει ματάκια στη βόλτα, αλλά σαν τίμια κόρη οικογένειας υπακούει αμέσως στην επιθυμία του πατρός της να επιλέξει για άντρα της τον πλούσιο τσέλιγκα «Τρόικα».
Κι αν προς στιγμήν παρασύρθηκε και προσποιούμενη έδωσε ό,τι πολυτιμότερο είχε στον βοσκό, βρήκε λύση και τα μπάλωσε την πρώτη νύχτα του γάμου, τα ρεζιλίκια της δυστυχώς φάνηκαν την άλλη μέρα το πρωί με το μη ματωμένο σεντόνι Ψήφο εμπιστοσύνης που άπλωσε για τα μάτια του κόσμου ή έστω για τα μάτια της Μπλανς Επιφανύ.
Μόνο που πια «τα μάτια του κόσμου» από την πολύ ύφεση, γύρισαν τα πάνω κάτω, και η ατιμασμένη πλην τίμια χωριατοπούλα «Εξουσία» πρέπει να αφήσει τα σάπια και να δείξει άμεσα έργο κι όχι λόγια, λόγια, λόγια για τα μάτια του κόσμου ή έστω για τα μάτια της Μπλανς Επιφανύ.
Η Ελλάδα σου μοιάζει Μπλανς Επιφανί
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Στίχοι: Άρης Δαβαράκης Ερμηνεία: Αθηνά Παππά Μ’ Αρέσει να με

Κι αν είχε γίνει ανάποδα;

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ...
Του Α.Δ

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ ο 21χρονος που παρέσυρε την μητέρα με τα δίδυμα παιδιά ήταν μόνιμος υπαξιωματικός των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Ελληνας στη εθνικότητα, σκότωσε τους ανθρώπους τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην οδό Πατησίων. Χωρίς δίπλωμα και άδεια, αφού πριν λίγο είχε παρασύρει ένα ποδηλάτη.

Η άτυχη οικογένεια ήταν Πολωνική. Ετσι το αίμα που χύθηκε στην άσφαλτο, δεν ήταν απ’ αυτό που δίνει προς βοήθεια των ελλήνων, η Χρυσή Αυγή.

Δεν βαριέσαι… Μετανάστες είναι… Λαθρομετανάστες δηλαδή, καθότι όλοι οι μετανάστες που έχουν έρθει στην Ελλάδα είναι «παράνομοι». Μάλλον δεν έπρεπε τα «ελληνικά νοσοκομεία» να τους δεχθούν. Ας πέθαιναν σαν τα σκυλιά στον δρόμο, Εμείς θα τους πληρώνουμε; Αυτοί άλλωστε δημιούργησαν τα ελλείμματα ..

Κι αν είχε γίνει ανάποδα;

Αν ένας «ξένος» έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, χωρίς άδεια και δίπλωμα στην Πατησίων και σκότωνε μια τίμια οικογένεια ελλήνων, αν η μάνα με τα δυο δίδυμα ήταν Έλληνες .. τότε οι τηλεοράσεις θα πλημμύριζαν από ρεπορτάζ για την λαθρομετανάστευση … Η Χρυσή Αυγή θα έκανε πογκρόμ κυνηγώντας περήφανα εξαθλιωμένους Πακιστανούς στο κέντρο της Αθήνας.

Ευτυχώς τα πράγματα έγιναν με τη σωστή σειρά. Οι δολοφόνοι και τα θύματα είχαν το σωστό αίμα. .. Μπορούμε να συνεχίσουμε το καλοκαίρι μας …

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Το μεγάλο φαγοπότι...

The Press Project, μεσω Το Κουτι της Πανδωρας

Την πρώτη, σοβαρή τρικυμία στην εσωτερική τρόικα Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη προκάλεσαν οι επιδόσεις του Γ. Στουρνάρα στο πρόσφατο Eurogroup. Δεν φτάνει που μας έφερε από τις Βρυξέλλες νέα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 3 δισ. ευρώ, ο υπερκομματικός υπουργός Οικονομικών αφαίρεσε και το τελευταίο φύλλο συκής των τριών εταίρων, παραιτούμενος και από αυτήν την τόσο ποθητή επιμήκυνση (της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής). «Το τανγκό θέλει δύο», δήλωσε αφοπλιστικά ο πρώην υπάλληλος του ΣΕΒ. Αφού λοιπόν η κ. Μέρκελ δεν εννοεί να μας χαρίσει το τανγκό της επιμηκυμένης αναδιαπραγμάτευσης, μοιραία θα περιοριστούμε σε μοναχικές ηδονές, σέρνοντας το μακρύ ζεϊμπέκικο των ιδιωτικοποιήσεων: Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή από μια χώρα που δεν ζεί…
Προβάλλοντας το εκβιαστικό δίλημμα “είτε θα πουλήσουμε τα ασημικά της οικογένειας είτε θα κόψουμε κι άλλο μισθούς και συντάξεις”, η κυβέρνηση Σαμαρά εννοεί να επαναφέρει την Ελλάδα στα χρόνια του “αθλιέστατου προτεκτοράτου”, όταν οι κάτοικοι της Αθήνας έπαιρναν ρεύμα από την ΠΑΟΥΕΡ και νερό από την ΟΥΛΕΝ. Πρέπει να ανατρέξει κανείς στη Ρωσία του Γέλτσιν για να βρει συγκρίσιμη λεηλασία του εθνικού πλούτου από τα αρπακτικά του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου. Ο ΟΤΕ, με καθαρά κέρδη 119,7 εκ. πέρυσι, θα παραδοθεί στην Deutsche Telekom. Η ΔΕΗ, με κέρδη 558 εκ. το 2010 και 693 εκ. το 2009 προορίζεται για τις γαλλικές GFF και EdF, αλλά και για τη γερμανική Siemens, γνωστή για τις τόσο αποδοτικές επενδύσεις της στο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας μας. Ο ΟΠΑΠ, ίσως η πιο κερδοφόρα εταιρεία του Δημοσίου, παίρνει σειρά να εκποιηθεί αντί τιμήματος που είναι ζήτημα αν καλύψει τα κέρδη τριών μηνών. Από την “αξιοποίηση” του Καταριανού (πρώην Ελληνικού), ολόκληρη η παράκτια ζώνη από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο προορίζεται να γίνει μια τεράστια, αραβικών συμφερόντων τσιμεντούπολη -κατ’ ευφημισμόν Αττική Ριβιέρα- κάνοντας να ωχριά ακόμη και τον Μητσοτάκη της δεκαετίας του ‘90, που είχε βαλθεί να δώσει το Λαγονήσι και τον Πάτροκλο στον γιο του Ισραηλινού πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν για να ανοίξει καζίνο.
Η μεγαλύτερη συντεχνία
Με δεδομένη την κατάρρευση των χρηματιστηριακών αξιών λόγω κρίσης (μέσα σε ένα μόνο χρόνο η μετοχή της ΔΕΗ έχασε το 75% της αξίας της), είναι φως φανάρι ότι θα πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις μπιρ παρά, όπως εύστοχα τόνισε από την πρώτη στιγμή ο “Ριζοσπάστης”. Προς τιμήν του, ο Αλέξης Τσίπρας προειδοποίησε από το βήμα της Βουλής τους αετονύχηδες που θα βάλουν χέρι στη δημόσια περιουσία ότι “θα χάσουν τα λεφτά τους”, δηλαδή ότι θα δημευτούν χωρίς αποζημίωση οι επιχειρήσεις που θα έχουν σφετεριστεί και τους πολιτικούς που θα συμπράξουν ότι “θα λογοδοτήσουν για τη λεηλασία”, δηλαδή ότι θα πάνε φυλακή.
Τα μεγάλα συγκροτήματα της ενημέρωσης κατηγόρησαν την Αριστερά ότι με αυτές τις τοποθετήσεις της απομακρύνει τους “επενδυτές”, στερώντας τη χώρα μας από ζωτικά αναγκαίες θέσεις εργασίας, μόνο και μόνο για να υπερασπιστεί τις συνδικαλιστικές συντεχνίες, που υποτίθεται ότι λυμαίνονται τις ΔΕΚΟ, σε βάρος των φορολογουμένων. Στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη συντεχνία που υπάρχει σ’αυτή τη χώρα -καναλάρχες, εφοπλιστές, τραπεζίτες και κατασκευαστικές εταιρείες που λυμαίνονται την ενημέρωση- δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες συνδικαλιστικές συντεχνίες που καταγγέλλει. Το πρόβλημά της είναι ο ίδιος ο συνδικαλισμός. Αφού οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις και υπονόμευσαν τα συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα, μέσω των μνημονίων, έρχεται τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη να εκθεμελιώσει, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, τον εργατικό συνδικαλισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπου συγκεντρώνονται τα πιο ισχυρά, εναπομείναντα οχυρά του. Στόχος της είναι η μετατροπή της ελληνικής εργατικής τάξης σε ασπόνδυλη, πολτοποιημένη “μάζα” χωρίς καμιά διαπραγματευτική δύναμη απέναντι στους εργοδότες και το κράτος, ριγμένη σε ένα δυστοπικό σύμπαν “βιομηχανικού φεουδαρχισμού” του 21ου αιώνα.
Άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος;
Ωστόσο, η Αριστερά δεν θάπρεπε να υποτιμήσει τη συστημική προπαγάνδα γύρω από τις ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες αναδεικνύονται σε στρατηγικό πεδίο οικοδόμησης κοινωνικών συμμαχιών, ιδιαίτερα από το κατ’ εξοχήν κόμμα του κεφαλαίου, τη Νέα Δημοκρατία. Αφού οι προηγούμενες κυβερνήσεις εξόντωσαν τα μεσαία στρώματα με την απίστευτα ληστρική φορολογία, τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά ευελπιστεί ότι, χάρη και στα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων, θα καταφέρει να λασκάρει λιγουλάκι το φορολογικό ζουρλομανδύα, ώστε να προσεταιριστεί τους κατά τι ανακουφισμένους μικρομεσαίους, κατά το γνωστό μύθο του Χότζα. Παράλληλα, απευθύνεται προς τους ανέργους, τα περιθωριοποιημένα και πολιτικά καθυστερημένα εργατικά στρώματα (στα θολά νερά των οποίων αλιεύει και η Χρυσή Αυγή), καλλιεργώντας τα πιο ταπεινά αντανακλαστικά τους, στο στιλ “γιατί να υποφέρω εγώ και όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάθονται”. Δυστυχώς, τη συστημική προπαγάνδα αυτού του είδους διευκολύνουν, φυσικά άθελά τους, “υπερεπαναστατικές” τοποθετήσεις τμημάτων της Αριστεράς, που “δεν τρελαίνονται” κι αν οι επιχειρήσεις περάσουν από το συλλογικό καπιταλιστή, το κράτος, στον ατομικό καπιταλιστή μέσω ιδιωτικοποιήσεων – κατά το “άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά”.
Στην πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά θα πληρώσουν και αυτοί, έστω και έμμεσα, το τίμημα από τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που θα επακολουθήσουν. Τα παιδιά τους θα έχουν λιγότερες θέσεις εργασίας να διεκδικήσουν, τα μαγαζιά τους λιγότερους πελάτες να εξυπηρετήσουν κι οι ίδιοι θα κληθούν να πληρώσουν ακριβότερα αύριο το ρεύμα, το νερό, τα εισιτήρια και πάει λέγοντας.
Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στις ΔΕΚΟ που φορτώθηκαν τα ρουσφέτια και τη διαφθορά του πελατειακού κράτους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (γιατί βέβαια δεν κυβερνούσαν την Ελλάδα από το 1974 ο Τσίπρας και η Παπαρήγα). Γεγονός παραμένει όμως ότι αυτές οι ΔΕΚΟ, χάρη στην επινοητικότητα των τεχνικών του ΟΤΕ και τον μόχθο των εναεριτών της ΔΕΗ, έφτιαξαν τις υποδομές που υπάρχουν σήμερα σ’αυτή τη χώρα και τις οποίες λυμαίνονται τα λαμόγια των ιδιωτικών εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, που δεν πόντισαν ούτε μια καινούργια οπτική ίνα, απλά παρασιτούν πάνω στο δίκτυο του ΟΤΕ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους λομπίστες των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) που αρμέγουν τη ΔΕΗ και φορτώνουν στους φορολογόμενους χρέη χάρη στη μονοπωλιακή σχέση επιδοτούμενης χρηματοδότησης που τους χάρισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις: Παράγουν ενέργεια όσο φυσάει αέρας και στη συνέχεια την πουλάνε στη ΔΕΗ… 2,5 φορές πιο ακριβά από όσο κοστίζει στη ΔΕΗ η παραγωγή ενέργειας στις θερμοηλεκτρικές της μονάδες! Κι ύστερα έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ που περιέχει το μυστηριώδες “τέλος ΑΠΕ”, κι ο καταναλωτής πληρώνει πανάκριβα την κιλοβατώρα όχι εξ αιτίας του Φωτόπουλου, αλλά γιατί επιδοτεί εν αγνοία του τα ιδιωτικά λαμόγια- αλλά καταριέται τη ΔΕΗ και γενικώς τους δημοσίους υπαλλήλους για την κακή του τύχη!
Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές
Το κυριότερο που οφείλει να εξηγήσει στον κόσμο η Αριστερά εν όψει της μάχης που έρχεται είναι ότι αυτό που θα κριθεί δεν είναι αν μας αρέσει η σημερινή κατάσταση των ΔΕΚΟ (και ασφαλώς έχουμε πάμπολλους λόγους να μην μας αρέσει), αλλά αν θα υπάρχει σ’αυτή τη χώρα η έννοια και η ουσία του δημόσιου αγαθού. Πρέπει να είναι το νερό, ο ηλεκτρισμός, το τηλέφωνο, το Ίντερνετ, οι συγκοινωνίες κ.α. δημόσια αγαθά, εγγυημένα από το κράτος για όλους τους πολίτες, ή μπορούμε να τα αφήσουμε στο έλεος των ιδιωτικών εταιρειών – όπως έκανε η Θάτσερ με τους σιδηρόδρομους, που ξεχαρβαλώθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια και επανακρατικοποιήθηκαν στη συνέχεια, ή όπως έκανε ο Ρίγκαν με την ηλεκτρική ενέργεια, για να βυθιστούν σε αλλεπάλληλα μπλακ άουτ το Λος Άντζελες και η Νέα Υόρκη; Πρέπει να είμαστε όλοι ίσοι όταν πρόκειται για τη μόρφωση των παιδιών μας ή όταν βρισκόμαστε απέναντι στο θάνατο -κάτι που σημαίνει κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης και υγείας- ή πρέπει να μορφώνονται και να ζουν μόνο όσοι έχουν χρήματα;
Επομένως, η μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων, η πρώτη μεγάλη μετεκλογική δοκιμασία της Αριστεράς, πέρα από την προφανή οικονομική και κοινωνική σημασία της, φορτίζεται από έντονο ιδεολογικό-αξιακό περιεχόμενο με πυρήνα το δημόσιο αγαθό (res publica), που αποτελεί την ουσία της Δημοκρατίας (Republic), σε αντιδιαστολή με την ολιγαρχική επιβολή των ιδιωτικών συμφερόντων. Αν ο μοναχικός ιδιώτης-καταναλωτής είναι το πρότυπο του καπιταλισμού, ο συλλογικός παραγωγός-πολίτης είναι ο ήρωας της σοσιαλιστικής δημοκρατίας του αύριο. Η ανάγκη ενός ισχυρού, ενιαίου μετώπου της Αριστεράς και του κόσμου της εργασίας για να κερδηθεί η μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων είναι αυτονόητη και η δυνατότητα για ένα τέτοιο μέτωπο προφανής. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!
Υ.Γ. Προς οίον αφορά: “Επτά φορές κλείνεις τα μάτια. Την όγδοη, καταδικάζεις μονομιάς” (Μπ. Μπρεχτ).
http://www.thepressproject.gr

Σπάζοντας τα πιάτα που στριφογυρίζουν...

ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ...

Του Σλαβοϊ Ζίζεκ
Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών της 17ης Ιουνίου -μια μικρή νίκη για το συντηρητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ενάντια στο αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, και ο έγκαιρος σχηματισμός του «φιλοευρωπαϊκού» κυβερνητικού συνασπισμού- προβλέψιμα απελευθέρωσε ένα γιγάντιο αναστεναγμό ανακούφισης σε όλη την Ευρώπη. Η καταστροφή αποφεύχθηκε, η ευρωπαϊκή ενότητα είχε επικρατήσει, κλπ. Αλλά, στην πραγματικότητα, μια μεγάλη ευκαιρία χάθηκε, μια μοναδική ευκαιρία για την Ευρώπη να αντιμετωπίσει επιτέλους το βάθος του οικονομικού και πολιτικού της αδιεξόδου. Η ανάσα ανακούφισης στην πράξη σημαίνει: Αποφύγαμε την αφύπνιση. Μπορούμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε.

Ο Richard Quest του CNN πρόσφερε πρόσφατα μια μεταφορά για αυτό το όνειρο, όταν συνέκρινε του Ευρωπαίους αξιωματούχους με:
"τους εξαιρετικούς ισορροπιστές πιάτων στο τσίρκο. Αυτοί οι ταλαντούχοι καλλιτέχνες που ισορροπούν πιάτα που στριφογυρίζουν πάνω σε μακριές βέργες, κι έπειτα παίρνουν κι άλλες, περισσότερες, και τις αλλάζουν χέρια, και τις τραβούν και τις κουνάνε για να συνεχίσουν να στροβιλίζονται τα πιάτα, πάντα ξέρουν οτι αν το κάνουν πολύ αργά ή πολύ γρήγορα, ένα από τα πιάτα θα πέσει και θα σπάσει. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη. Μόνο που οι καλλιτέχνες είναι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Mario Draghi, ο επικεφαλής του Eurogroup Jean-Claude Juncker, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής José Manuel Barroso ενώ τα πιάτα είναι η Ελλάδα, οι ισπανικές τράπεζες, το ιταλικό έλλειμμα, τα ευρωομόλογα και η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel… Καθημερινά φαίνεται όλο και πιο πολλά πιάτα να στριφογυρνάνε και τα κόλπα των ισορροπιστών γίνονται όλο και πιο νευρικά όσο προσπαθούν να ισορροπήσουν όλα αυτά, παρόλο που ισχυρίζονται ότι αυτή η σκηνή φτάνει στο τέλος της. Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Τα πιάτα πιθανότατα θα συνεχίσουν να στριφογυρίζουν για αρκετό καιρό ακόμα."

Τo στριφογύρισμα των πιάτων είναι αυτό ακριβώς που κάνουν οι Ευρωκράτες στις Βρυξέλλες. Συνεχώς αναβάλλουν αυτό το ζωτικής σημασίας υπολογισμό, βάζοντας στις βέργες κι άλλα πιάτα να στριφογυρίζουν κι έτσι κάνουν την ισορροπία πιο εύθραυστη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορήθηκε ότι υποστήριξε αριστερίστικα άπιαστα όνειρα, αλλά είναι το πρόγραμμα λιτότητας που επέβαλλαν οι Βρυξέλλες που είναι ανέφικτο. Για κάποιο παράξενο λόγο όλοι προσποιούνται ενώ ξέρουν ότι το ελληνικό κράτος είναι αδύνατο να αποπληρώσει το χρέος του και όλοι αγνοούν την προφανή ανοησία των δημοσιονομικών προβλέψεων στις οποίες βασίζονται τα σχέδια τους.

Τότε λοιπόν γιατί οι Βρυξέλλες επιβάλλουν αυτά τα σχέδια; Στο σύγχρονο καπιταλισμό συμβαίνει το εξής : οι εμπλεκόμενοι ενεργούν σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους για τις προοπτικές του μέλλοντος ασχέτως με το αν όντως πιστεύουν αυτές τις προοπτικές. Κι όπως όλοι ξέρουμε, ο πραγματικός στόχος των μέτρων διάσωσης δεν είναι να σωθεί η Ελλάδα αλλά οι ευρωπαϊκές τράπεζες.

Υπάρχει ένα εξαιρετικό διαλεκτικό αστείο στην κλασσική κωμωδία του Ernst Lubitsch με τίτλο Ninotchka : ο ήρωας του πηγαίνει σε μια καφετέρια και παραγγέλνει καφέ χωρίς κρέμα. Ο σερβιτόρος απαντάει : «Συγγνώμη κύριε, δεν έχουμε καθόλου κρέμα. Μπορούμε να σας τον κάνουμε χωρίς γάλα;» Και στις δύο περιπτώσεις ο πελάτης θα πάρει καφέ σκέτο, αλλά το κάθε φλιτζάνι καφέ συνοδεύεται και από μια διαφορετική άρνηση, πρώτα καφές χωρίς κρέμα και μετά καφές χωρίς γάλα.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια δύσκολη θέση. Η κατάσταση είναι δύσκολη και οι Έλληνες θα έχουν κάποιο είδος λιτότητας- αλλά θέλουν λιτότητα χωρίς κρέμα ή χωρίς γάλα; Εδώ είναι που το Ευρωπαϊκο κατεστημένο «κλέβει». Συμπεριφέρεται σαν οι Έλληνες να έπαιρναν τον καφέ της λιτότητας χωρίς κρέμα (ή αλλιώς οι κόποι αυτής της δοκιμασίας τους δε θα ευνοούσαν μόνο τις ευρωπαϊκές τράπεζες αλλά και τους ίδιους) αλλά εντέχνως προσφέρουν στους Έλληνες καφέ χωρίς γάλα (μόνο οι τράπεζες και όχι οι Έλληνες, θα ωφεληθούν από τη δοκιμασία τους).

Για να περιγράψει το λάθος της επιβολής της λιτότητας, ως βασικού όπλου ενάντια στην κρίση, ο Paul Krugman συχνά τη συγκρίνει με τη μεσαιωνική τακτική θεραπείας, την αφαίμαξη. Αυτή είναι μια άριστη μεταφορά η οποία θα πρεπει να ριζοσπαστικοποιηθεί ακόμα περισσότερο. Οι ευρωπαιοι οικονομικοί γιατροί, που δεν είναι οι ίδιοι σίγουροι για το αν το φάρμακο δουλεύει, χρησιμοποιούν τους Έλληνες ως πειραματόζωα και ρουφάνε το αίμα τους, και όχι το αίμα των δικών τους κρατών. Δεν υπάρχει αφαίμαξη για τις μεγάλες γερμανικές και γαλλικές τράπεζες- αντίθετα τους πραγματοποιούν συνεχείς και τεράστιες μεταγγίσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια ομάδα επικίνδυνων «εξτρεμιστών». Αντίθετα, φέρνει την κοινή πραγματιστική λογική ώστε να ξεκαθαρίσει το χάλι που έχουν άλλοι δημιουργήσει. Είναι αυτοί που έχουν επιβάλλει τα μέτρα λιτότητας που είναι επικίνδυνοι ονειροπόλοι, που νομίζουν ότι τα πράγματα μπορούν να συνεχίσουν έτσι για πάντα, μόνο με μερικές καλλωπιστικού τύπου αλλαγές. Οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ονειροπόλοι- είναι η αφύπνιση από ένα όνειρο που γινόταν σιγά σιγά εφιάλτης. Δεν καταστρέφουν τίποτα, απλά αντιδρούν σε ένα σύστημα που αυτοκαταστρέφεται σταδιακά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ριζοσπαστικό κίνημα της Αριστεράς που αποφάσισε να βγει από την ασφαλή θέση της περιθωριοποιημένης αντίστασης και με θάρρος έδειξε την ετοιμότητα του να αναλάβει την εξουσία. Και αυτός είναι ο λόγος που για μερικούς, οι Έλληνες θα έπρεπε να τιμωρηθούν, - όπως πρόσφατα έγραψε ο Bill Frezza στην Forbes, κάτω από τον τίτλο, «Δώστε στην Ελλάδα αυτό που της αξίζει: Κομμουνισμό» : «Αυτό που χρειάζεται ο κόσμος, για να μη ξεχνάμε, είναι ένα σύγχρονο παράδειγμα κομμουνισμού σε δράση. Ποια άλλη χώρα καλύτερη από την Ελλάδα για να εφαρμοστεί αυτό; Απλά πετάξτε τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σταματήστε να τους δίνετε δωρεάν Ευρώ και αφήστε τους να ξανατυπώσουν τις παλιές δραχμές τους. Μετά περιμένετε περίπου μια γενιά και δείτε.» Η παλιά ιστορία της Αιτής μετά το 1804 επαναλαμβάνεται εδώ. Η Ελλάδα θα έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά ώστε να εμποδιστεί κάθε πιθανή σκέψη για μια ριζοσπαστική αριστερή λύση στη κρίση.

Κάποιοι υποστήριξαν οτι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την κατάλληλη εμπειρία για να κυβερνήσει και αυτό οφείλουμε να το παραδεχτούμε: Ναι, δεν έχουν εμπειρία στο να χρεοκοπούν μια χώρα, στο να κλέβουν και να εξαπατούν. Και αυτό μας οδηγει στη παράνοια των πολιτικων του ευρωπαϊκου κατεστημένου: Κηρύττουν το δόγμα της πληρωμής των φόρων- και εναντιώνονται στη διαφθορά των ελληνικών θεσμών- και εναποθέτουν όλες τους τις ελπίδες στη συνεργασία δυο κομμάτων που θεσμοθέτησαν τη διαφθορά.

Η πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ελλάδα να προχωρήσει σε μέτρα λιτότητας ταιριάζει τέλεια με αυτό που στην ψυχανάλυση λέγεται Υπερεγώ. Το Υπερεγώ δεν είναι ένας μηχανισμός ηθικής αλλά ένα σύστημα σαδισμού που βομβαρδίζει το υποκείμενο με απίστευτες απαιτήσεις, διασκεδάζοντας αισχρά με την αποτυχία του υποκειμένου να συμμορφωθεί με αυτές. Το παράδοξο του Υπερεγώ είναι ότι, όπως και ο Φρόυντ είδε ξεκάθαρα, όσο περισσότερο υπακούμε στις απαιτήσεις τους, τόσο πιο ένοχοι νιώθουμε. Σκεφτείτε έναν μοχθηρό δάσκαλο που επιβάλλει στους μαθητές του ασκήσεις που είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν, και μετά ευχαριστιέται να τους μειώνει, βλέποντας παράλληλα την ταραχή και τον πανικό τους. Αυτό είναι που είναι τόσο λάθος στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης: οι πολιτικές λιτότητας δε δίνουν στην Ελλάδα μια ευκαιρία- η αποτυχία είναι μέρος του ίδιου του παιχνιδιού.

Υπάρχει ένα (απόκρυφο, σίγουρα) ανέκδοτο για την ανταλλαγή τηλεγραφημάτων μεταξύ των αρχηγείων του στρατού της Γερμανίας και της Αυστρίας κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου: Οι Γερμανοί έστειλαν το εξής μήνυμα : «Εδώ, στο δικό μας μέτωπο, η κατάσταση είναι σοβαρή αλλά όχι καταστροφική» παίρνοντας την εξής απάντηση από τους Αυστριακούς «Εδώ η κατάσταση είναι καταστροφική αλλά όχι σοβαρή» Αυτή είναι η πραγματική διαφορά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των υπολοίπων. Για τους άλλους, η κατάσταση είναι καταστροφική αλλά όχι σοβαρή , θέλουν να συνεχίσουν αυτό που έκαναν όπως και πριν. Για το ΣΥΡΙΖΑ, η κατάσταση είναι σοβαρή αλλά όχι καταστροφική, από τη στιγμή που το θάρρος και η ελπίδα θα αντικαταστήσουν το φόβο.

Ελεύθερη μετάφραση απο In these times
Επιμέλεια μετάφρασης: Σπύρος Κουζέλης

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Δεν θα περάσει...

ελεύθερος δικτυογράφος...



Όταν ένας (ιμιτασιόν έστω) προοδευτικός διανοούμενος παροτρύνει την Ελληνική Αστυνομία να προβεί σε γενοκτονία, δεν θέλει και πολλή σκέψη για να φανταστεί κανείς τι είναι διατεθειμένοι να πράξουν οι γνήσιοι φασίστες. Οι οποίοι αυξάνονται, πληθύνονται και μέρα με τη μέρα εκτραχύνονται, απειλώντας πλέον ανοιχτά με γενικευμένο αιματοκύλισμα “για να ξεβρωμίσει ο τόπος”. Ξεκινώντας από τους αλλοδαπούς, τους τσιγγάνους, τους μουσουλμάνους, τους αναρχικούς, τους αριστερούς και τους ομοφυλόφιλους. Και μετά βλέπουμε…
Η εύκολη όσο και ανώδυνη απάντηση είναι να αρκεστούμε στο κράξιμο των ανεγκέφαλων νεοναζί, να τους λοιδωρήσουμε για το πόσο ανιστόρητοι και ανορθόγραφοι είναι, να τους καταραστούμε να γυρίσουν στις τρύπες τους και να συνεχίζουμε να τους αντιμετωπίζουμε ως γραφικούς και περιθωριακούς τύπους – που δεν αντιπροσωπεύουν παρά ένα απειροελάχιστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Μόνο που η ελληνική κοινωνία έχει ήδη εκφασιστεί σε μεγάλο βαθμό, πολύ μεγαλύτερο από το 7% που πήρε η Χρυσή Αυγή στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Ιδίως σε ζητήματα που αφορούν στην παράνομη μετανάστευση, δεν θα με εξέπληττε καθόλου αν ακραίες απόψεις σαν αυτές που εκφράζει ο κύριος Ξανθούλης βρίσκουν σύμφωνη την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ο οποίος όσο περισσότερο εξαθλιώνεται και ταπεινώνεται, τόσο περισσότερο βυθίζεται στο μίσος. Εναντίον όλων, ακόμα και του ίδιου του του εαυτού.
Ας όψονται οι αναρίθμητοι πλέον υπέρμαχοι του νεοφασισμού, που προκειμένου να προστατέψουν τα συμφέροντα των χορηγών τους από την επέλαση της αριστεράς δεν διστάζουν να συμμαχήσουν ακόμα και με το σκοτάδι το ίδιο. Πλασάροντας την επιστροφή στα εθνικοπατριωτικά ιδεώδη ως μοναδική κι αυτονόητη λύση, ή χλευάζοντας τα εργασιακά κι ανθρώπινα δικαιώματα ως καπρίτσια κακομαθημένων συνδικαλιστών κι καφενόβιων επαναστατών. Κάθε φορά φέρνοντας μας ένα βήμα πιο κοντά στον όλεθρο του πολέμου. Γιατί αυτό είναι το μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει ο φασισμός. Και ο παλιός, και ο νέος.
Και πώς αντιμετωπίζουμε το τέρας λοιπόν; Με ετήσια αντιρατσιστικά φεστιβάλ και σποραδικές πορείες αλληλεγγύης; Με τσιτάτα του τύπου “κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος”; Είναι αποδεδειγμένο πλέον ότι αυτές οι πρακτικές δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα, διαφορετικά θα μιλούσαμε για μια άλλη κοινωνία και μια άλλη πολιτική ηγεσία από αυτή που έχουμε τώρα. Και μια άλλη οικονομία φυσικά. Μόνο που εκεί θα αργήσουμε να δούμε φως, γιατί είναι απολύτως βέβαιο ότι ξεπουλώντας τους πόρους μιας χώρας και υποδουλώνοντας τους κατοίκους της δεν πρόκειται να υπάρξει ανάκαμψη και κοινωνική ειρήνη. Ποτέ.
Ένας σίγουρος τρόπος να ηττηθεί ο φασισμός είναι η βία εναντίον του, ιδίως αν πρόκειται για μια βία εξίσου βάναυση και αποτρόπαιη με τη φασιστική. Τρόμος στον τρόμο, και φρίκη στη φρίκη. Aldo Raine style.

Μόνο που στη δική μας περίπτωση, μια τέτοια στρατηγική έχει κάποια βασικά μειονεκτήματα:
α) Αν αρχίσεις να αντιμετωπίζεις την άνοδο του φασισμού με προληπτικές δολοφονίες θυματοποιείς τους φασίστες, επιβεβαιώνεις τη ρητορική τους και συσπειρώνεις περισσότερο κόσμο υπέρ τους. Άσε που έτσι οπλίζεις το χέρι της εξουσίας ενάντια στις δημοκρατικές δυνάμεις που υποτίθεται ότι υπερασπίζεσαι.
β) Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσεις ένοπλο αγώνα εναντίον οποιουδήποτε χωρίς να καταλήξεις σε γενικευμένη σύρραξη, με τακτικό στρατό εναντίον σου, τυφλά χτυπήματα, αθώα θύματα κι απ’ όλα. Κινδυνεύουμε έτσι να γίνουμε Γιουγκοσλαβία, με ελεύθερους σκοπευτές να καθαρίζουν κόσμο στη μέση της Πανεπιστημίου. Και μπορεί και χειρότερα.
γ) Αργά ή γρήγορα γίνεσαι ίδιος με αυτόν που πολεμάς. Εξίσου βάρβαρος, εξίσου αδιάλλακτος, εξίσου φασίστας. Κατά τη γνώμη μου, αυτό ήθελε να σχολιάσει ο Ταραντίνο με την ταινία του, μόνο που το έκανε με τόσο κουλ τρόπο ώστε χάθηκε το μήνυμα.
Ημίμετρα δεν χωράνε στο γήπεδο της βίας. Από τη μία επειδή τα γιαούρτια και οι πέτρες δεν μπορούν να αναχαιτίσουν ορδές εκπαιδευμένων και πάνοπλων μιλιταριστών (κρατικών ή παρακρατικών), κι από την άλλη επειδή δίνουν το δικαίωμα σε όλους τους φασίστες (φανερούς και κρυφούς) να συμψηφίζουν τα “άκρα” και να συκοφαντούν τα κινήματα.
Άρα το ξεχνάμε, ή έστω περιμένουμε σαν ηλίθιοι να αρχίσουν οι πυροβολισμοί και οι χειροβομβίδες για να αντιδράσουμε. Μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά πια.
Άλλος τρόπος υπάρχει όμως; Πιστεύω πως ναι. Κι έχει να κάνει με τη ρίζα του προβλήματος, που για μένα δεν είναι τόσο οικονομική/ταξική όσο είναι πολιτισμική.

Τι δουλειά έχει ο Τατσόπουλος και η γκρίνια του περί πολιτιστικής υποβάθμισης με την απειλή του φασισμού ρε φίλε; Τεράστια, γιατί καταδεικνύει το πώς βρεθήκαμε στην παρούσα κατάσταση: Εξυμνώντας τη χυδαιότητα του νεοπλουτισμού κι εξορίζοντας την αμφισβήτηση που προσφέρουν τα γράμματα και οι τέχνες στη ζώνη του τηλεοπτικού λυκόφωτος. Ανεβάζοντας στην κεντρική πολιτική σκηνή πρόσωπα που πρεσβεύουν την ημιμάθεια και τη μισαλλοδοξία. Μετατρέποντας την ενημέρωση της κοινής γνώμης σε χειραγώγηση που αποσκοπεί στην προστασία μιας διεφθαρμένης πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Και προπαγανδίζοντας με κάθε τρόπο τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών. Δειλά-δειλά στην αρχή, κι ολοένα και πιο απροκάλυπτα όσο κορυφώνεται η κρίση.
Δεν θα βαρεθώ να το λέω, κι ας μη μου δίνει σημασία κανείς: Ο μοναδικός τρόπος για να νικήσουμε τον φασισμό είναι να συντρίψουμε την προπαγάνδα που τον στηρίζει. Να αποκαθηλώσουμε τους εκπροσώπους της, να διαπομπεύσουμε τη ρητορική τους, να αντιτάξουμε στη δηλητηριώδη μούχλα τους ένα ελπιδοφόρο όραμα που θα συνεπάρει τις μάζες. Και να το κάνουμε καλά. Με μέθοδο, επαγγελματισμό, φαντασία κι επιμονή. Χωρίς ξύλινα μανιφέστα και διανοουμενίστικες αναλύσεις για δυνατούς λύτες, αλλά και χωρίς τον χοντροκομμένο λαϊκισμό που αποκτήνωσε έναν ήδη αμόρφωτο και συντηρητικό λαό, οδηγώντας τον στην αγκαλιά του φασισμού.
Τα social media είναι μόνο η αρχή, και προς το παρόν αποτελούν πεδίο όπου έχουμε υποστεί πανωλεθρία. Γιατί για κάθε βιντεάκι που αποφασίζουμε να μοιραστούμε στο Facebook (φοβούμενοι ότι ίσως έτσι δυσαρεστήσουμε κάποιους από τους φίλους μας), οι φασίστες ανεβάζουν δέκα και αφήνουν σχόλια σε εκατό. Όχι επειδή είναι πιο πολλοί από εμάς, αλλά επειδή είναι οργανωμένοι. Κι επειδή αυτοί που τους δίνουν εντολές ξέρουν ότι αν οι απόψεις τους δίνουν την αίσθηση ότι αποτελούν πλειοψηφία, θα κερδίσουν κι άλλο κόσμο με το μέρος τους.
Στους δρόμους και τις πλατείες, οι συμβολικές κινήσεις διαμαρτυρίας και κομματικού προσηλυτισμού πρέπει να αντικατασταθούν από ουσιαστικές παρεμβάσεις αλληλεγγύης. Συσσίτια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ρουχισμός, ασφάλεια, ψυχαγωγία. Με ενεργή συμμετοχή των κατοίκων κι όχι επαναστατικές αποκλειστικότητες πεφωτισμένων. Διαφορετικά,  αφήνουμε τους χρυσαυγίτες να καλλιεργούν τη φήμη ότι είναι οι σύγχρονοι Ρομπέν των Δασών. Κι άρα να αυξήσουν κι άλλο την επιρροή τους.
Στα τηλεοπτικά πάνελ και τα βουλευτικά έδρανα, ο λόγος μας οφείλει να εμπνέει κι όχι απλά να καταγγέλει. Αυτό είναι άλλωστε κι ένα από τα ελάχιστα στρατηγικά μας πλεονεκτήματα ενάντια στους νεοφασίστες, καθώς η δημαγωγία τους στηρίζεται στο μίσος και τον ξαναζεσταμένο εθνικισμό, χωρίς να προτείνει τίποτα άλλο πέρα από εκδίκηση. Που ναι μεν πουλάει, αλλά δεν είμαστε Γερμανία του ’30 για να παραμυθιαστούμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο. Ελπίζω δηλαδή.
Να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια θέλουμε, και να μπορούμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Χωρίς να φοβόμαστε ότι θα πεινάσουμε, θα σκοτωθούμε ή θα ξεφτιλιστούμε ακόμα περισσότερο. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να μας το προσφέρει ο φασισμός, όσο ελκυστικός κι αν παρουσιάζεται από τα Μέσα και τους “νομοταγείς” opinion makers που τα κατακλύζουν. Και τους οποίους εύχομαι η Ιστορία κάποτε να τιμωρήσει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: Τη λήθη.

Λύκοι μεταμφιεσμένοι σε πρόβατα. Αηδία…

 Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα...
από ΒlackΜediterraneanPirate,

…νιώθω για τους πουλημένους αυτής της χώρας, που πάντα υπήρχαν.
Όπως πάντα, έτσι και τώρα.
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος λαός με τόσο πολλούς κακούς ανθρώπους, πονηρούς και προδότες.


Πουλάν –κυριολεκτικά και μεταφορικά- τη γη που τους γέννησε, για ένα αξίωμα, για μια καρέκλα, για ένα «φαίνεσθαι» στους συγγενείς και γνωστούς τους (γιατί φίλους δεν έχουν αυτοί οι άνθρωποι∙ δεν «πιάνονται» φίλοι)∙ για ένα ακριβό αυτοκίνητο, για 5 γκόμενους/γκόμενες παραπάνω, που θα «χτυπήσουν» λόγω των «αξιωμάτων» τους, για μια βίλα, μια πισίνα, ένα ακριβό ξενοδοχείο, για την κοιλιά τους που φουσκώνει διαρκώς από τη γενική απληστία τους, αλλά και  από το φαί, ενώ δίπλα τους πεινάνε και πεθαίνουν.

Τα «τζάκια» το κάνουν αυτό, γιατί έτσι έμαθαν  να λειτουργούν στη ζωή τους, αυτό διδάχτηκαν απ΄ τις οικογένειές τους και τους δασκάλους των πλούσιων ιδιωτικών σχολείων τους∙ δασκάλους, φυσικά, επίσης ενταγμένους στο «Σύστημά» τους. Γι΄ αυτό και εγκρίθηκαν να δουλέψουν εκεί. Ή ήξεραν να «κρύβονται» καλά, για ένα κομμάτι ψωμί.
Οι «άλλοι», οι πρώην «στερημένοι» είναι, φυσικά, ως επί το πλείστον, ακόμα χειρότεροι.
Το πάθος τους για κοινωνική ανέλιξη και για απομάκρυνση από τα δεδομένα της φτώχειας, της ανέχειας και της δυστυχίας, τους καθιστά ακόμα πιο φανατικούς εχθρούς μας.

Παντού γύρω μας τέτοιοι άνθρωποι.
Έζησα σε πολλές χώρες, για πολλά χρόνια, προσπαθώντας να δω τον κόσμο, να προσεγγίσω και να μάθω άλλες κουλτούρες, «εκ των έσω» κι όχι απλώς επιφανειακά. Φυσικά, με πολλές δυσκολίες και στερήσεις ώστε να το καταφέρω.
Οφείλω, λοιπόν, να ομολογήσω, μετά από όλα αυτά που «είδα», σε αρκετά εξονυχιστικό βαθμό και με μεγάλη σχολαστικότητα ερευνητικότητας και φυσικής περιέργειας, ότι τόσο πολλούς κακούς και πονηρούς ανθρώπους μαζεμένους σε έναν τόπο, δεν μου έτυχε να δω ποτέ μέχρι τώρα: τόσο πολλούς κακούς και πονηρούς ανθρώπους μαζεμένους σε μόλις έναν τόπο.

Ήθελα να γράψω τις προηγούμενες μέρες ή να μεταδώσω θέματα που έμαθα ή ασχολήθηκα με την ανάγνωσή τους.
Τι να πεις και τι να γράψεις για τον τόπο αυτό;
Απ΄όπου και να το πιάσεις το θέμα, «βρωμάει».

Τι να πεις;
Για τις αλλεπάλληλες παραιτήσεις υπουργών και το νέο κυβερνητικό μόρφωμα;
Για ανθρώπους ιδεολόγους (ειδικά της Αριστεράς) που εκτιμούσαμε και παρουσιάζονται μ΄ένα «νέο», «διαφορετικό» πρόσωπο, χωρίς καμία ντροπή; Δεν  είπε ποτέ κανείς σε όλους αυτούς ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα»; Δεν  είπε ποτέ κανείς σε όλους αυτούς ότι θα τους κρίνει η ιστορία;
Δεν  είπε ποτέ κανείς σε όλους αυτούς ότι υπάρχει και η «υστεροφημία»;
Για άτομα που παρουσιάζουν τις σφαγές χωρίς λύπηση ως «συνωστισμό» και για άλλους που προσπαθούν να καταπατήσουν τον πλούτο της γλώσσας και της ιστορίας, των αγώνων  των παππούδων μας;

Για άλλους που έταζαν πως θα κάνουν «επαναδιαπραγμάτευση» ή «καταγγελία» και δεν το έκαναν;
Για χαράτσια που ειπώθηκε πως θα κοπούν κι επιστρέφουν ακάθεκτα;
Για 90.000 νοικοκυριά που ζουν στο τόπο αυτό χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, γιατί τους το έκοψαν, επειδή δεν είχαν να πληρώσουν; Το κοινωνικό αυτό αγαθό , που πια δεν υφίσταται;
Για το νερό, που σε λίγο θα μας το κόβουν και θα μας το αφαιρέσουν κι αυτό, όπως έκαναν και στο Εκουαδόρ;
Για 1.800.000 φορολογούμενους, που δεν κατέθεσαν φορολογική δήλωση, γιατί φοβούνται τα ποσά που θα τους επιβληθούν προς άμεση πληρωμή και χωρίς καμία λύπηση ή αξιοπρεπή διεκόλυνση;
Για διαφημίσεις εταιρειών στην τηλεόραση, που απεικονίζουν χωρίς ενοχή το χάρτη της χώρας χωρίς την Ανατολική Μακεδονία, τη Θράκη, το μισό Αιγαίο, κρύβοντας έντεχνα και την Κρήτη;
Για τη Θράκη που παρουσιάζεται σε διεθνείς αθλητικούς αγώνες με τη «δική της» πρασινόμαυρη «αυτόνομη» σημαία, «κάτω από τη μύτη μας»;

Για τους περίφημους καναλάρχες-επιχειρηματίες της διαπλοκής και τα τούρκικα σίριάλ τους που κατακλύζουν την τηλεόραση τα τελευταία χρόνια; Τούρκικα σίριαλ παντού. Σε πολλά κανάλια. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς σταματημό. Πάρε κόσμε τούρκικα σίριαλ.
Δεν είναι κακά τα τούρκικα σίριαλ. Από σκηνοθετική άποψη είναι ενδιαφέρουσες και πλούσιες παραγωγές. Αρκετά, επίσης, χρήζουν εθνολογικού ή ανθρωπολογικού ενδιαφέροντος.
Όμως, αρκετά από αυτά, παρουσιάζουν έναν ψεύτικο κόσμο, δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις  ή παρουσιάζουν έναν κόσμο τουλάχιστον 100 χρόνια πίσω από τα σύγχρονα ελληνικά δεδομένα (πατεράδες που σκοτώνουν τις κόρες για λόγους τιμής, προξενιά με το ζόρι, τσιφλικάδες και φεουδάρχες άλλων εποχών με σκλάβους, δούλους και υπηρέτες κλπ), κάτι που δεν «προσφέρεται», δεν μοιάζει ωφέλιμο για χωριά και απομονωμένες περιοχές της χώρας, γιαγιάδες, παππούδες, θείτσες ή μικρά παιδιά, που η τηλεόραση είναι το μοναδικό τους «παράθυρο στον έξω κόσμο», μιας και η περίφημη «αποκέντρωση» που διακηρυσσόταν περήφανα κάποτε, πριν χρόνια, δεν ήρθε ποτέ. Δεν λέω από ποιόν, γιατί θα «συγχυστώ». Ακόμα τον πληρώνουμε… Καλά έζησε τη ζωούλα του αυτός και όλο του το σόι. Τόση εξαπάτηση, δεν ξανάγινε.


Τι να πεις;
Για αμόρφωτα τσόκαρα που έχουν κατακλύσει την τηλεόραση, προσθέτοντας βυζί σιλικόνης, κόβοντας αδιάκοπα λίπος απ΄ τους γλουτούς τους, βαρώντας μπότοξ και λίφτιν και βάφοντας το μαλλί πλατινέ ξανθό, που θέλουν να τους/τις αποκαλούμε και «δημοσιογράφους» ή «παρουσιαστές»;
Για τους ηλίθιους που δίνουν συνέντευξη στην τηλεόραση και θεωρούν ότι «θέλεις ένα τριαντάρι € για είσοδο και λοιπά έξοδα» για να κάνεις μπάνιο στις ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΜΑΣ (ΜΑΣ) , όταν έξω έχει 42οC;
Για τους ίδιους που κουνούσαν τις σημαίες στις πολιτικές συγκεντρώσεις, αφού είχαν επισκεφτεί τον τοπικό βουλευτή στο γραφείο του και τους είχε τάξει θεσούλα στο Δημόσιο;
Για τα αφύλακτα σύνορα που μπούκαραν νύχτα και μέρα 2-4 εκατομμύρια δυστυχισμένοι άνθρωποι, έρμαια των απανταχού λαθρεμπόρων & αποικιοκρατών, μιας και οι «φρουροί» φυλούσαν το Κολωνάκι κι έμπαζαν τσουλιά το βράδι στους θαλάμους για πάρτι, υπό πλήρη ατιμωρησία, όπως και οι πατεράδες τους, που έπαιρναν μίζες για να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους σε βάρος μας;
Για τον τρόπο που εγκλωβίζουν αυτούς τους  δύστυχους ανθρώπους, που παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, στρέφοντάς τους εναντίον μας & στρέφοντάς μας εναντίον τους; Ή μήπως για τους φανατικούς (ανάμεσά τους) που ήθελαν να μαντρώσουν εδώ οι πάλαι ποτέ αποικιοκράτες, με σκοπό να τους ελέγχουν, αλλά και να τους χειρίζονται σύμφωνα με τις επιθυμίες τους;
Για τα χημικά που ανέπνευσε όλη η χώρα και τα τσιπάκια παρακολούθησης που μας ετοιμάζουν;
Αλήθεια, πώς μπορούν κάποια ανθρωπάρια, ανθρωποειδή χειρίστης ποιότητας, μπάτσοι και υπάλληλοι εισπρακτικών, ενεχυροδανειστών, κάθε είδους μαυραγορίτες ανθρώπινων ζωών να υπηρετούν τόσο πιστά το Σύστημα για 5 ή 7 κατοστάρικα, εναντίον μας; Χαμηλή νοημοσύνη;


Τι να πεις;
Για αγωνιστές που «λιώνουν» στους δρόμους χωρίς κανένα αποτέλεσμα και για άλλους που διαψεύστηκαν κι εξαπατήθηκαν;
Για ξενόφερτες εθνικιστικές μόδες και σικέ τοπικές ή διεθνείς «επαναστάσεις», κατά πως εξυπηρετούν το Σύστημα;
Για αυτοκτονίες απεγνωσμένων συνανθρώπων μας;
Για μεγαλοτραπεζίτες καρχαρίες και τρωκτικά;
Για υποβρύχια που γέρνουν, μίζες δισεκατομμυρίων, ατιμωρησία, off shore, ξιπασμένες κοκότες πολυτελείας και στερημένους κωλόγερους με το ένα πόδι στον τάφο που διοικούν και οργανώνουν την υφήλιο, φτιάχνοντας σενάρια για το μέλλον μας; Το ΔΙΚΟ ΜΑΣ μέλλον;
Για ανώτατους αξιωματούχους που οι γονείς και παππούδες τους ήταν συνεργάτες και καταδότες των Ναζί Γερμανών κατακτητών κι έτσι έχτισαν τις περιουσίες τους; Πατώντας επάνω στον πόνο και τη δυστυχία των άλλων ανθρώπων;
Για αξιωματούχους που για να ανελιχτούν συμμετέχουν σε διεθνείς ή τοπικές μυστικές ή αλληλουποστηρικτικές οργανώσεις, όπου η μύηση συνεπάγεται αλλ@ξ@κ@λιά και δημόσιο αυνανισμό, όχι επειδή γουστάρουν, αλλά επειδή κάποιοι θέλουν αργότερα να μπορούν να τους εκβιάζουν και να τους «κρατάνε στο χέρι», προσφέροντάς τους, όμως, το αντάλλαγμα της κοινωνικής ανόδου και της εξόδου από τη φτώχεια και την αφάνεια;
Για ξιπασμένους που θεωρούν «κατωτερότητα» τη σεμνότητα, την ταπεινότητα και το να χρησιμοποιείς τα δημόσια μέσα μεταφοράς;
Για ανθρώπους που μας παρουσιάζονται ως «καλοί» και «αγωνιστές», ενώ ήταν από τους βολεμένους του Συστήματος, σύμβουλοι υπουργών διορισμένοι με μέσον ή έχουν « την τσέπη γεμάτη» από τον μπαμπά τους ή είναι «λύκοι που φυλάνε τα πρόβατα», καλά μεταμφιεσμένοι, εξαπατώντας μας;
Για δημοσιογράφους που πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν ή για άλλους που πληρώνονται ώστε να μεταφέρουν ψευδείς ή στρεβλές ειδήσεις τρομοκρατώντας μας;


Για τη ζωή μας που τη ρημάζουν μπροστά στα μάτια μας, κοροιδεύοντάς μας στυγνά;
Συμβαίνουν όλα αυτά το 2012;
Πού ήταν όλοι αυτοί οι πονηροί μαζεμένοι;
Ποιοι τους επέτρεψαν να εξελιχτούν με αυτό τον τρόπο;
Από πού ήρθαν όλοι αυτοί οι κακοί άνθρωποι; Και οι ηλίθιοι;
Πού ήταν όλοι αυτοί κρυμένοι;

*


*


*

ΥΓ: ο λύκος είναι ένα πανέμορφο ζώο και σε πολλά μέρη του κόσμου, δυστυχώς, υπό εξαφάνιση.

Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται

ΜΟΝΟ στους ΚΑΚΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ που στοιχειώνουν τη ζωή μας.

Μεταφορικά, φυσικά.

Άσφαιρα μέσα, λάθος στόχος...

Protagon...
Photo: Keltron {so far behind , I'm in front of me!}
Photo: Keltron {so far behind , I'm in front of me!}
Την τελευταία εβδομάδα απείχα από τον σχολιασμό της οικονομικής πολιτικής της νέας μας κυβέρνησης επειδή ήθελα να αφουγκραστώ το σκεπτικό και τις στρατηγικές της επιλογές. Μετά και το Eurogroup είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων έχει επιλέξει λανθασμένο στόχο, τον οποίο θα προσπαθήσει να επιτύχει με αναποτελεσματικά μέσα.
Ο λάθος στόχος της επιμήκυνσης
Ο δεδηλωμένος πλέον στόχος του Υπουργείου Οικονομικών είναι η επίτευξη συμφωνίας επιμήκυνσης του «προγράμματος», κάτι που μεταφράζεται σε πιο αργές αποπληρωμές των δανείων (χωρίς μείωση επιτοκίου – καθώς επιμήκυνση με μείωση επιτοκίου παραπέμπει σε αναδιάρθωση, όπως θα θυμάστε) και μικρότερο ρυθμό μείωσης των δημοσίων δαπανών και αύξησης των δημοσίων εσόδων. Αυτή η επιμήκυνση παρουσιάζεται (ξανά) στο ελληνικό κοινό ως εξασφάλιση περισσότερου χρόνου για να πετύχει το «πρόγραμμα». Δυστυχώς, όπως και η επιμήκυνση που πέτυχε (σε σχέση με το πρώτο Μνημόνιο) ο κ. Γ. Παπανδρέου τον Μάρτιο του 2011, έτσι και αυτή η επιμήκυνση (αν επιτευχθεί) δεν πρόκειται να προσφέρει στην χώρα μας (δημόσιο και ιδιωτικό τομέα) περισσότερο χρόνο να πετύχει αλλά περισσότερο σχοινί για να κρεμαστεί.
Στην περίπτωση εκείνης της επιμήκυνσης (του Μαρτίου 2011), το αποτέλεσμα ήταν ο εκτροχιασμός που ακολούθησε μερικούς μήνες μετά (τον Ιούλιο του 2011) με αποτέλεσμα την εκπαραθύρωση του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, την μετακόμιση του κ. Βενιζέλου στην Πλατεία Συντάγματος, και, τέλος, το δεύτερο Μνημόνιο, το θλιβερό PSI, και την κατάρρευση της τραπεζικής πίστης στην χώρα. Στην περίπτωση μια νέας επιμήκυνσης προς το τέλος του 2012, ο νέος εκτροχιασμός του νέου «προγράμματος» το οποίο σίγουρα θα ακολουθήσει, πολύ πιθανόν να φέρει την εκπαραθύρωση όχι απλώς του υπουργού Oικονομικών αλλά και της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (με ό,τι αυτό συνεπάγεται – δηλαδή, την διάλυση της ίδιας της Ευρωζώνης).
Πώς είμαι τόσο σίγουρος ότι μια επιμήκυνση δεν θα μας εξασφαλίσει περισσότερο χρόνο να πετύχουμε; Γιατί επιμένω ότι θα μας προσφέρει μακρύτερο σχοινί για να κρεμαστούμε; Οι λόγοι δύο:

Πρώτον, επειδή (όπως έγραφα και τον Μάρτιο του 2011 σχετικά με εκείνη την Παπανδρεϊκή επιμήκυνση) είναι κοινός τόπος μεταξύ επενδυτών ότι το ελληνικό δημόσιο κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να ξανα-κουρέψει τα δάνειά του – να βρεθεί σε κατάσταση default – καθώς μια οικονομία που συρρικνώνεται σε ρυθμό -7% με -10% θα πρέπει να πληρώνει... αρνητικά επιτόκια για να διατηρεί κάποια ελπίδα ότι θα δύναται να καταβάλει έγκαιρα τις δόσεις των δανείων του δημοσίου της.

Δεύτερον, επειδή η ουσιαστική κατάργηση της τραπεζικής πίστης (αλλά και των άτυπων κυκλωμάτων ιδιωτικής πίστης, π.χ. μεταχρονολογημένες επιταγές, ανοχή της μίας επιχείρησης από την άλλη), και η αντικατάστασή της από την απαίτηση πληρωμών τοις μετρητοίς, σηματοδοτεί ότι δεν βρισκόμαστε απλά σε κατάσταση βαθειάς ύφεσης αλλά σε συνθήκες οικονομικής καθίζησης όπου ακόμα και οι κερδοφόρες επιχειρήσεις ασφυκτιούν. Υπό αυτές τις συνθήκες, και καθώς οι αγορές αναμένουν το σίγουρο default του ελληνικού δημοσίου (χωρίς όμως να ξέρουν το πότε ακριβώς θα επέλθει), καμία σοβαρή επένδυση δεν θα γίνει, όσες μεταρρυθμίσεις και να κάνει η κυβέρνηση (κάτι που δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις). Περισσότερος χρόνος, μια επιμήκυνση αυτής της κατάστασης, ισοδυναμεί με το μακρύτερο σχοινί στο οποίο αναφερόμουν.
Εν συντομία, στο σημείο που βρίσκεται η ελληνική οικονομία, μια επιμήκυνση είναι το χειρότερο που μπορεί να της συμβεί. Αν είναι να πτωχεύσει το δημόσιο σίγουρα για άλλη μια φορά (να κηρυχθεί σε κατάσταση default, όπως και τον Μάρτιο που πέρασε), καλύτερα σήμερα, παρά τον Νοέμβριο ή του χρόνου. Οπότε, είτε η κυβέρνηση πρέπει να πείσει την Ευρώπη για κάτι εντελώς διαφορετικό από μία επιμήκυνση (κάτι που ακυρώνει, αντί να αναβάλει, την επόμενη πτώχευση) είτε να την προκαλέσει όσο γρηγορότερα γίνεται (αποκομίζοντας όσα οφέλη μπορεί από τον πανικό που κάτι τέτοιο θα προκαλέσει – π.χ. απειλώντας ότι θα απορρίψει την δόση του Αυγούστου την οποία, έτσι κι αλλιώς, θα πρέπει να επιστρέψει ολόκληρη στην ΕΚΤ). Δυστυχώς, η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι κκ. Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου τον Μάρτιο του 2011, επιλέγουν τον στόχο μιας ακόμα δηλητηριώδους επιμήκυνσης, εκμεταλλευόμενοι, άλλη μια φορά, το δέλεαρ του κλασικού νεο-ελληνικού «ας εξασφαλίσουμε λίγο ακόμα χρόνο κι έχει ο θεός». Δυστυχώς ο «Θεός» δεν «έχει» άλλο. Στο τέλος της επόμενης επιμήκυνσης, αν την πάρουμε, βρίσκεται η δραχμή. Όποιος νιώθει (όπως κι εγώ) τρόμο με την ιδέα αυτή, πρέπει να απεγκλωβιστεί άμεσα από την καταστροφική λογική μιας ακόμα επιμήκυνσης.
Τα άσφαιρα μέσα για την επίτευξή του
Ας αφήσουμε τον στόχο (της επιμήκυνσης) και το κατά πόσο είναι ο σωστός ή όχι. Ας επικεντρωθούμε τώρα στα μέσα που επέλεξε η κυβέρνηση για να πετύχει τον στόχο της (ανεξάρτητα από το κατά πόσον συμφωνούμε ή όχι μαζί του). Τι μέσα επέλεξε; Την στρατηγική του «υποδειγματικού φυλακισμένου» ο οποίος κάνει ό,τι του πουν στην φυλακή μπας και η υπηρεσία πειστεί ότι αναμορφώθηκε και αποφασίσει την υπό περιορισμούς απόλυσή του μια ώρα αρχίτερα.
Αν βρισκόμουν ποτέ στην φυλακή, ομολογώ ότι κι εγώ αυτή την στρατηγική θα ακολουθούσα. Θα πάσχιζα να φαίνομαι «μεταμελημένος», «μεταμορφωμένος» και πρόθυμος να κάνω το οτιδήποτε αρκεί να βγω μια ώρα αρχίτερα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι άλλο Κορυδαλλός κι άλλο κρεματόριο. Δυστυχώς, η δανειακή μας σύμβαση (γνωστή κι ως 2ο Μνημόνιο) μοιάζει με το δεύτερο: όσο πιο πρόθυμα αποδεχόμαστε τους «κανόνες» που μας επιβάλονται, τόσο πιο κοντά στην «τελική λύση» βρισκόμαστε. Μην γελοιόμαστε φίλες και φίλοι: η Φρανκφούρτη και το Βερολίνο έχουν αποφασίσει ότι η Ελλάδα δεν έχει θέση στην Ευρωζώνη. Τελεία και παύλα. Περιμένουν την στιγμή που συμφέρει εκείνους να εκπαραθυρωθούμε (μετά default και άγριου κουρέματος των δανείων του δημοσίου στην ΕΚΤ και την ΕΕ – όχι και στο ΔΝΤ). Η στιγμή αυτή δεν έχει έρθει. Όσο όμως εμείς ακολουθούμε την στρατηγική του «υποδειγματικού κρατούμενου» τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα έρθει. Και θα έρθει σε μια στιγμή που θα επιλεγεί με γνώμονα τα οφέλη των τραπεζών της Φραγκφούρτης. Μια χρονική στιγμή όταν η ελληνική οικονομία θα είναι ακόμα πιο αδύναμη από ό,τι σήμερα και παντελώς ανίσχυρη να διαχειριστεί την εθνική καταστροφή που θα σηματοδοτήσει μια τέτοια εξέλιξη.
Μήπως έχω άδικο; Μήπως τελικά η κυβέρνηση έχει δίκιο όταν λέει ότι, εφόσον καταφέρουμε να δείξουμε καλά δείγματα γραφής ως προς την εφαρμογή του «προγράμματος», μπορεί να τους αλλάξουμε γνώμη και να υποχωρήσει η κάθετη άρνηση των πλεονασματικών χωρών να συμφωνήσουν σε νέους, βατούς για την χώρα μας, όρους; Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα. Δεν είναι όμως. Ίσως να ήταν αν υπήρχε πιθανότητα να πετύχουμε, έστω και με απόκλιση 30%, τους όρους του 2ου Μνημονίου. Τέτοια όμως πιθανότητα δεν υπάρχει. Είναι σαν να ζητάς από μια στρουθοκάμηλο να προσπαθήσει να πετάξει. Απλά, δεν γίνεται.
Ας είμαι πιο ακριβής: Πάρτε τις ιδιωτικοποιήσεις. Γιατί δεν μπορούν να γίνουν; Και βέβαια μπορούν. Θεωρητικά, μπορούν να έχουν πουληθεί όλα τα φιλέτα (ΟΠΑΠ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ, Ελληνικό, ακίνητα) μέχρι την επόμενη εβδομάδα. Όμως, να σας θυμίσω, δεν είναι αυτή η δέσμευσή μας προς την τρόικα. Η δέσμευσή μας αφορά το ποσό το οποίο θα αποκομίσουμε από τις πωλήσεις αυτές καθώς η τρόικα, ανοήτως (και με χαρακτηριστικό κυνισμό), είχε προσμετρήσει στα ποσά που απαιτούνται για την «δημοσιονομική προσαρμογή» των δημοσιονομικών μας τα 50 δις (!) που θα... έφερναν οι ιδιωτικοποιήσεις. Κάθε ευρώ λιγότερο (από αυτές τις πωλήσεις) θα πρέπει να αναπληρωθεί είτε από περισσότερα ευρωπαϊκά δάνεια (κάτι που η γερμανική Βουλή θα απορρίψει) είτε από περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων (ή περισσότερους φόρους) που, φυσικά, θα εντείνουν κι άλλο την σκοτοδίνη της κοινωνικής μας οικονομίας εντείνοντας την Κρίση. Από αυτά τα 50 δις, δεδομένης της έλλειψης ζήτησης σε μια υπό κατάρρευση χώρα, αν η κυβέρνηση πιάσει τα 9 δις θα είναι τυχερή ανεξάρτητα από τον πόσο ζήλο δείξει. Για να το πω απλά: οι στόχοι του 2ου Μνημονίου όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις είναι άπιαστοι. Το ίδιο (και χειρότερα) ισχύει όσον αφορά τα δημόσια έσοδα: όσο πιο πολύ σφίγγει το ζωνάρι το υπουργείο οικονομικών, τόσο μεγαλύτερες και διογκούμενες οι υστερήσεις των εσόδων και των αποκλίσεων από το «πρόγραμμα».
Θα μου πείτε: Αυτά δεν τα γνωρίζει η τρόικα; Μήπως αρκεί, για να αλλάξουν γνώμη και στάση απέναντι στην Ελλάδα, το να μας δουν «επιτέλους» να πουλάμε ή και να κλείνουμε κανέναν δημόσιο οργανισμό ως δείγμα ότι δεν τους αγνοούμε (κι ας αποκομίσουμε μόνο 20% σε σχέση με τις τιμές πώλησης που αναγράφει το 2ο Μνημόνιο); Θεωρώ πως η απάντηση είναι αναμφισβήτητα αρνητική. Το κέντρο βάρους της Κρίσης έχει φύγει από την Ελλάδα κι βρίσκεται πλέον στον άξονα Μαδρίτης-Ρώμης. Παρά την ενδιαφέρουσα Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου, η κατάσταση σε Ισπανία-Ιταλία παραμένει εκρηκτική επειδή η Γερμανία αρνείται τα αυτονόητα. Σε αυτή την διελκυστίνδα Βορρά-Νότου, με την Γαλλία να χτυπά μια στο καρφί και μια στο πέταλο, η Ελλάδα δεν θα πάρει τίποτα το ουσιαστικό όσο «υποδειγματική» κι αν είναι ως φυλακισμένη. Εκτός αν αποβάλει την στρατηγική του «υποδειγματικού κρατούμενου» και το απαιτήσει απειλώντας ότι δεν θα δανειστεί στις 20 Αυγούστου μερικά δισεκατομμύρια για να τα δώσει αμέσως (όπως είχε συμφωνήσει ο κ. Βενιζέλος με την τρόικα) στην ΕΚΤ. Κι αν είναι να το απαιτήσει, πρέπει να το απαιτήσει τώρα – πριν η κατάρρευση της τραπεζικής πίστης κατακάψει ό,τι ζωντανά βλαστάρια έχουν απομείνει στην έρημο της οικονομίας μας.  Αν δεν το κάνει, τότε (αντίθετα με την ρητορική της στάση) θα μείνει στην ιστορία ως η κυβέρνηση που μας επέστρεψε, ακουσίως, στην δραχμή.
Συμπέρασμα
Η κυβέρνηση πρέπει να αναθεωρήσει σήμερα τον στόχο της επιμήκυνσης. Δεν βοηθά -  όσο μεγάλη και «γενναιόδωρη» κι αν είναι. Παράλληλα, πρέπει να αναθεωρήσει την επιλογή της στρατηγικής του «υποδειγματικού φυλακισμένου», κατανοώντας επιτέλους ότι δεν βρίσκεται στον Κορυδαλλό αλλά σε κρεματόριο όπου μετρά μέρες έως την «τελική λύση». Έχω ήδη περιγράψει τι σημαίνει μια ουσιαστική διαπραγμάτευση. Σε αυτά θα προσθέσω μόνον ένα:
Όλοι λένε (εντός και εκτός της Ελλάδας) ότι, αντίθετα με την Ισπανία και την Ιρλανδία (όπου οι τράπεζες οδήγησαν τα κράτη στην πτώχευση), οι ελληνικές τράπεζες «δεν φταίνε» για την Κρίση. Ότι οι ίδιες αποτελούν «παράπλευρα θύματα» της κρίσης χρέους του ελληνικού δημοσίου (το οποίο έφερε την ύφεση και το κούρεμα). Δεν συμφωνώ με αυτού του είδους την απόδοση ευθυνών (καθώς κρίνω ότι τόσο η παγκόσμια όσο και η ελληνική Κρίση δημιουργήθηκε από μια ανίερη συμμαχία κρατών και τραπεζών). Δεν έχει όμως σημασία. Ας χρησιμοποιήσει αυτό το επιχείρημα η ελληνική κυβέρνηση λέγοντας περίπου τα εξής στους ευρωπαίους:
«Έστω ότι το ελληνικό δημόσιο πρέπει να τιμωρηθεί και να μπει στον προκρούστη του Μνημονίου. Οι ελληνικές τράπεζες όμως οι οποίες, σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές, ήταν παράδειγμα προς μίμηση, γιατί να τιμωρηθούν με πλήρη κατάρρευση, δεδομένου ότι η συνεχιζόμενη διασύνδεσή τους με το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο τις καθηλώνει στον βούρκο της πτώχευσης; Γιατί να μην διαχωριστεί, όπως αποφασίστηκε για τις αμαρτωλές ισπανικές τράπεζες, η επανακεφαλαιοποίησή τους από το δημόσιο χρέος;»
Ένα τέτοιο επιχείρημα-ερώτημα θα αφήσει τους εταίρους μας σιωπηλούς, καθώς δεν έχουν να αντιτάξουν αντεπιχείρημα. Αποτελεί μια θαυμάσια βάση για αρχή ουσιαστικής επαναδιαπραγμάτευσης εφόσον βέβαια είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε ως «κίνητρο» στην Γερμανία την υπόσχεσή μας ότι, αν δεν γίνει τουλάχιστον αυτό (δηλαδή τα 30 με 50 δις της επανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών), τότε η ελληνική κυβέρνηση, αναλογιζόμενη τις ηθικές και πολιτικές ευθύνες της απέναντι στους γερμανούς και ολλανδούς φορολογούμενους, δεν θα δανειστεί στις 20 Αυγούστου τεράστια δανεικά (και, λόγω ύφεσης, αγύριστα) από το (χρηματοδοτούμενο από τους φορολογούμενους της Γερμανίας και της Ολλάνδίας) EFSF για να τα δώσει στην ΕΚΤ.

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Η έννοια του “δημόσιου”...

Γιάννης Μακριδάκης...

Το πρόβλημα της χώρας των νεοελλήνων ήταν ανέκαθεν ένα:
Ότι οι κάτοικοί της θεωρούσαν πως κάθε τι δημόσιο δεν ανήκει σε κανέναν. Ότι το “δημόσιο” είναι συνώνυμο του “αδέσποτου” και όχι του “κοινού”.
Γι’ αυτό δεν υπήρχε κανένας σεβασμός στους δημόσιους χώρους. Γι’ αυτό λάμβαναν χώρα επί χρόνια αμέτρητες καταπατήσεις δημοσίων εκτάσεων. Γι’ αυτό απέκτησε την έννοια του “κάθομαι και πληρώνομαι (βρέξει-χιονίσει)” η εργασία στον δημόσιο τομέα.
Η μεγάλη και καταστροφική για όλους μας αυτή πλάνη, είναι αποτέλεσμα στρεβλής παιδείας από την οικογένεια και κυρίως από την καθεστωτική εκπαίδευση. Ξεκίνησε δε να παίρνει διαστάσεις από την εποχή που οι Έλληνες άφησαν τη γη τους και έγιναν ιδιώτες σε διαμερίσματα στις πόλεις. Παλαιότερα η έννοια της δημόσιας περιουσίας, της κοινοτικής γης, των κομμονιών, υπήρχαν και ήταν ολοζώντανες και πολύ σωστά ορισμένες στην θεωρία και στην πράξη. Αυτό αποδεικνύεται και σήμερα ακόμα, αν σκεφτούμε ότι πολλοί από τους ιδιώτες των πόλεων, γυρνούν τα καλοκαίρια στα χωριά τους και τα “βλέπουν” ως “κοινό σύνολο” και όχι ως ιδιωτικές περιουσίες που συνορεύουν με αδέσποτους χώρους. Θεωρούν όλο το χωριό “δικό τους”. Όχι μόνο το σπίτι τους. Έτσι, συμμετέχουν σε συλλόγους, παίρνουν αποφάσεις για τα θέματα του χωριού, κάνουν εκδηλώσεις, πανηγύρια και έργα σε δημόσιους χώρους, βάζοντας χρήματα και εργασία ρεφενέ, έχουν, με λίγα λόγια, μια συμπεριφορά που βρίσκεται πολύ κοντά στην πραγματική έννοια του όρου “δημόσιο” και βέβαια, πολύ διαφορετική από αυτήν που έχουν για τους δημόσιους χώρους της πόλης.  Κάποιοι το κάνουν συνειδητά και κάποιοι επειδή τη συμμετοχή τη θεωρούν γραφικότητα, όπως βέβαια και όλη τη ζωή έξω από το χρηματοοικονομικό σύστημα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και περιουσίας.
Γεγονός είναι πάντως ότι στην πλειονότητά τους οι νεοέλληνες, ζουν την καθημερινότητά τους δίχως να χρησιμοποιούν την έννοια του “κοινού” ούτε καν ως λέξη. Και ότι η λέξη “δημόσιο” τους δημιουργεί αμέσως συνειρμούς τεμπελιάς, καταπάτησης, εκμετάλλευσης ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αδιαφορίας!
Γι’ αυτό βέβαια και σήμερα, με δυο μνημόνια στην πλάτη, με τη μέγγενη να σφίγγει και με πεντακάθαρους τους όρους της εκλογικής αναμέτρησης, οι Έλληνες εξέλεξαν για άλλη μια φορά κυβέρνηση που υποσχέθηκε να ξεπουλήσει το δημόσιο για να διαφυλάξει το ιδιωτικό (Ασχέτως αν καλυπτόταν πίσω από την απατεωνιά της επαναδιαπραγμάτευσης- κανείς δεν τους πίστευε)
Παρόλα αυτά όμως, επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, η σημερινή κατάσταση αναδεικνύει για πρώτη φορά ότι υπάρχει, μέσα σε όλη αυτή την απελπισία, και ένα ελπιδοφόρα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων πολιτών, και ιδιαίτερα νέων, που έχοντας συνειδητοποιήσει τι σημαίνει “δημόσια περιουσία” και “δημόσιο αγαθό”, είναι έτοιμοι να αντισταθούν με κάθε τρόπο στο ξεπούλημα που επιχειρεί η παλιά Ελλάδα, την οποίαν εκφράζει η τρικομματική κυβέρνηση των συνεταίρων μεσιτών.
Το ότι οι Έλληνες αλλάζουν, ωριμάζουν, γίνονται επιτέλους Πολίτες, το δείχνει ευκρινώς όλη αυτή η αντίδραση και η αντίσταση ενάντια στο ξεπούλημα της χώρας.
Αν καταφέρουμε και βγούμε αλώβητοι από αυτή την συγκυρία, αν αντισταθούμε και ακυρώσουμε τη δράση αυτών των αδίστακτων ντήλερς της πατρίδας πριν τα “σκοτώσουν” όλα, παραχωρώντας τα στα αφεντικά τους, τότε θα δούμε τα εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα όλης αυτής της διαδικασίας που περνάμε τώρα.
Θα είμαστε πολίτες στη χώρα μας και επιτέλους θα θεωρούμε την Ελλάδα κάτι δικό μας και όχι κάτι αδέσποτο γύρω από την ιδιωτική μας περιουσία. Όλος αυτός ο συμπυκνωμένος χρόνος που περνάει από πάνω μας αυτή την εποχή, όλη αυτή η απειλή που νιώθουμε προσωπικά, ως άνθρωποι, αλλά κυρίως συνολικά, ως κοινωνία, δεν μπορεί παρά να αφήσει έντονα τα σημάδια του στο μέλλον μας ως Πολίτες και να σημάνει το τέλος της ιδιοτέλειας και την απαρχή μιας νέας εποχής σεβασμού του κοινού μας τόπου και του κοινού μας μέλλοντος.

"Που πήγαν οι διανοούμενοι;"

Η Αυγή online..

Ζαγάρας Κωνσταντίνος

“Μα πού πήγαν οι διανοούμενοι”, είναι το ερώτημα που βρίσκεται στα χείλη πολλών συμπολιτών μας παρατηρώντας την εκκωφαντική απουσία και αφωνία των διανοούμενων ή έστω τις “συστημικές τους παρεμβάσεις”, σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Καθ' όλη τη διάρκεια της "Μνημονιακής περιόδου", λίγοι έως ελάχιστοι ήταν οι διανοούμενοι που με τις παρεμβάσεις ή το έργο τους σχολίασαν ή μίλησαν με το έργο ή τον τρόπο τους που μόνο αυτοί θα μπορούσαν. Εύλογα συνεπώς είναι τα ερωτήματα και τα σχόλια που έχουν να κάνουν για τους λόγους που οι άνθρωποι αυτοί ουσιαστικά απουσιάζουν πια από την καθημερινότητά μας, για τα αίτια που τους οδήγησαν στην αποστράτευση από την Αριστερά, καθώς και ερμηνείες για τον ρόλο τους σήμερα, όπως κι εκτιμήσεις ότι εδώ και χρόνια έπαψαν να υπάρχουν.
Τι είναι στα αλήθεια όμως οι διανοούμενοι; Διαδεδομένη είναι η αντίληψη εκείνη που θέλει τον διανοούμενο να είναι κάτι ξεχωριστό και πέρα του ανθρώπινου. Μια «ελίτ» προσωπικότητα του πνευματικού χώρου που υπερβαίνει το καθημερινό και συνηθισμένο, προσωποποιώντας την ενδοκάρπια υπερβατικότητα. Στο στερεότυπο αυτό περιλαμβάνεται η αντίληψη που θέλει τους διανοούμενους να πρόκειται για όντα απόμακρα και αγέλαστα, υπέρμετρα σοβαρά και μοναχικά, αυστηρά με τους γύρω και τον εαυτό τους, αδιάφθορα και αδέκαστα. Άνθρωποι δηλαδή με το «α» κεφαλαίο. «Άνθρωποι», επίλεκτοι και εκλεκτοί που διαμορφώθηκαν στο πλαίσιο του διαχωρισμού πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας και αναδείχτηκαν στην κορυφή της πιο σκληρής ιεραρχικής κοινωνικής σχέσης.
Κι αν η αντίληψη αυτή στηρίζεται στη λειτουργία του αστικού κράτους και για το πώς ανέδειξε «πνευματικούς ηγέτες» στο πλαίσιο των ιδεολογικών του μηχανισμών ώστε να διατηρήσει την εξουσία του, η Αριστερά από την πλευρά της, ως δύναμη αμφισβήτησης και κριτικής της αστικής τάξης πραγμάτων, αλλά και κοινωνικής απελευθέρωσης, έφτιαξε κι αυτή τους δικούς της διανοούμενους. Την ίδια ώρα, άνθρωποι, που δεν συνδέθηκαν μεν οργανικά με την Αριστερά, αλλά είχαν στοιχεία αντικομφορμισμού και ρήξης με τα καθιερωμένα βρέθηκαν με τον “αντιεξουσιαστικό” λόγο και τη δράση τους στην ίδια όχθη, κατά κάποιο τρόπο, με την Αριστερά.

***

Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, η ανάδειξη του όρου διανοούμενος αποτέλεσε συνώνυμο με την πολιτική ανάδειξη της Αριστεράς σε πολιτικό πρωταγωνιστή της νεοελληνικής ιστορίας. Με την κριτική φωνή και στάση τους, με τις αποχρώσεις στο λόγο και τις πράξεις τους, οι διανοούμενοι στον τόπο μας αποτέλεσαν την κριτική ματιά της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων και συνδέθηκαν, αρχικά, με την ιδεολογία του αντιφασισμού, ο οποίος στη συνέχεια, θα λέγαμε πως, διατηρήθηκε ως τέτοιος μετεξελισσόμενος στην «αντιδεξιά» κουλτούρα, όχι όμως και σε αντικαπιταλιστική ή κομμουνιστική.
Συνεπώς, για χρόνια οι διανοούμενοι στη χώρα μας μιλούσαν αριστερά χωρίς την ίδια ώρα να αφήνουν το κράτος να τους χρησιμοποιήσει, με αποτέλεσμα αυτό να προσπαθεί να τους εξοντώσει -και το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό- πολιτικά, ηθικά και ιδεολογικά.
Οι διανοούμενοι όμως των τελευταίων δεκαετιών, είτε της πανεπιστημαικής κοινότητας, είτε του καλλιτεχνικού χώρου, είτε της δημοσιογραφίας, είτε του θεάματος, είχαν απορροφηθεί σε κρατικές κι εξουσιαστικές δομές, καθώς και σε κριτικές, επαγγελματικές δομές και σε ΜΜΕ. Η κοινωνική τους λειτουργία περιορίστηκε αποκλειστικά στο πλαίσιο του σύγχρονου κράτους και των πολιτικών του δυνάμεων που το στήριξαν και το εξέθρεψαν. Σε μια σχέση δούναι και λαβείν, κράτος και διανοούμενοι ήταν για χρόνια άρρηκτα συνδεδεμένοι. Από το κράτος, τις παραφυάδες και τους βραχίονές του προσλαμβάνονταν, πληρώνονταν, καταξιώνονταν και συνταξιοδοτούνταν. Καμία επιστημονική ή καλλιτεχνική παραγωγή δεν είχε τύχη εκτός των τειχών αυτών, εκτός κι αν περιορίζονταν σε ένα μικρό κοινό.
Θα ήταν ωστόσο λάθος να έβλεπε κανείς μονομερώς την ενσωμάτωση των αριστερών διανοούμενων στο κρατικίστικο μοντέλο των περασμένων ετών και να προσπαθεί να εξηγήσει το γεγονός βάσει της ηθικολογικής θεωρίας περί της προδοσίας και του εκπεσμού των διανοουμένων. Κι αυτό γιατί με τον τρόπο αυτό παραγνωρίζει ότι πρόκειται ουσιαστικά για μια κοινωνική ομάδα εργαζομένων που για χρόνια είχε συνδεθεί στενά με το κράτος και είχε ενσωματωθεί στον λόγο, τη δομή και την κοινωνική του συνθήκη, και η οποία τέλεσε σε σχέσεις εξάρτησης. Έτσι, με την «θεωρία της προδοσίας» επιστρέφουμε σε ξεπερασμένα μανιχαϊστικά σχήματα και εποχές που δε κάνουν τίποτα άλλο παρά να καλλιεργούν μύθους και στερεότυπα.

***

Στους ρευστούς πολιτικούς και οικονομικούς καιρούς που ζούμε, ο «παλιός κόσμος» φαίνεται να μας αφήνει χρόνους. Μαζί του, φαινόμενα και αντιλήψεις που για χρόνια κυριάρχησαν. Δεν χρειάζεται κανείς να έχει κάνει διατριβή πάνω στον Γκράμσι για να καταλάβει πως οι νέες κοινωνικές διεργασίες και η ένταση της ταξικής πάλης γεννούν νέες κοινωνικές ομάδες που, στο πρωταρχικό πεδίο μιας ουσιαστικής λειτουργίας στον κόσμο της οικονομικής παραγωγής, δημιουργούν μαζί τους οργανικά ένα ή περισσότερα στρώματα νέων διανοούμενων που τους προσδίδουν ομοιογένεια και συνείδηση της αποστολής τους. Εξάλλου, κάθε πραγματικό κίνημα γνωρίζει πως αν δεν αναδείξει τους δικούς του ιδεολόγους, δεν έχει καμία πιθανότητα να ευδοκιμήσει. Στο υπό διαμόρφωση «πραγματικό κίνημα», γεννιούνται ή αρχίζουν να εμφανίζονται δειλά- δειλά και οι νέοι «οργανικοί διανοούμενοι» που ξαναπιάνουν το νήμα των κοινωνικών αφετηριών, της αέναης επικαιρότητας της πάλης τους και της καθημερινής διασποράς τους αναζητώντας μιαν άλλη ιδεολογία και πρακτική. Σε ό,τι αφορά τους άλλους διανοούμενους, τους «παλιούς μας -δηλαδή- φίλους», που τραγουδούσε κάποτε κι ένας από αυτούς, δεν χρειάζεται να τους το πούμε, αλλά για «πάντα φύγαν...».

Κλειδάριθμος: κουκούτσι...

part II...


φωτο: Αντρέας Παναγιωτόπουλος.

8 να είσαι στην εφορία. Η εντολή του λογιστή ήταν σαφής. Αν δε μπορείς να είσαι στις 8 τότε 2:15 νταν να είσαι εκει. Τελικά ήμουν 8 και πέντε. Τα κατάφερα. Μια ώρα μετά στο ίδιο σημείο, χωρίς ερκοντίσιο. Μιάμιση ώρα μετά βγαίνω με τον κλειδάριθμο στο χέρι. Στην εφορία είναι καλύτερα να πηγαίνεις με παρέα. Σχολιάζουμε τη γραφειοκρατία, την ανοργανωσιά, το παίδεμα. Μοιραζόμαστε αστείες και δυσάρεστες εμπειρίες από ΔΟΥ και ΙΚΑ. Θυμήθηκα το 2009 που έκανα πρώτη φορά μόνη μου τη φορολογική δήλωση τα έκανα όλα σκατά. Με κάλεσαν το Σεπτέμβριο, μου είπαν έχεις κάνει λάθος, πρέπει να δώσεις χίλιατόσα ευρώ. Βούρκωσα. Με λυπήθηκε η υπάλληλος, το έψαξε. τελικά ήταν ένα μπέρδεμα, δεν χρειάστηκε να πληρώσω τίποτα. Στα νούμερα βουρκώνω.
Πηγαίνοντας προς τη δουλειά σκεφτόμουν πως για παράδειγμα ο στουρνάρας δεν έχει βρεθεί ποτέ σε εφορία στις 8. Δεν έχει ποτέ περιμένει σε μια ουρά με εκνευρισμένους φορολογούμενους χωρίς κλιματισμό να πάρει ένα γαμημένο κωδικό για κάτι που θα μπορούσε να γίνεται μέσω ιντερνετ στα 20 δεύτερα και να κληθεί, αφού καταθέσει τη δήλωση του, να πληρώσει περισσότερα απ αυτά που βγάζει το μήνα.
Μετά σκέφτηκα πως ο κάθε στουρνάρας δεν έχει επίσης σκεφτεί ούτε νιώσει πολλά απ΄ αυτά που συμβαίνουν στις δικές μας ζωές. Έχει άραγε ποτέ κάνει υπολογισμούς με κομπιουτεράκι να δει αν του βγαίνουν τα λεφτά για να πάει διακοπές; Για να δει αν αυτό το μήνα του βγαίνει να πάει στον οφθαλμίατρο ή να το αφήσει για τον επόμενο; έχει κάνει ποτέ τον υπολογισμό τόσα ευρώ το μήνα μένουν άρα τόσα την ημέρα μπορώ να ξοδεύω;
Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν να μην ανησυχούσες για όλα αυτά επειδή θα χες κερδίσει το τζόκερ ; Σκέφτεσαι ότι θα παραιτούσουν αύριο, θα ταξίδευες επ’ αόριστον και μετά θα ζούσες δίπλα από τη θάλασσα ή κάπως έτσι.
Αυτοί που έχουν τα λεφτά άρα σκέφτονται ποτέ το αντίθετο; Πως θα ήταν να συνδιαλέγεσαι με τις δημόσιες υπηρεσίες, να πηγαίνεις στα επείγοντα του ερυθρού σταυρού, να παίρνεις το μετρό, το τραίνο, το τρόλεϊ, να μη σου βγαίνουν τα λεφτά ενώ έκανες όλα αυτά που έπρεπε, να είναι πολυτέλεια το να πας στο γιατρό αυτό το μήνα; Όχι ε; το φαντάστηκα.
Το μαρτύριο μου τελειώνει σε λίγες μέρες. Θα κλείσω όλα τα νούμερα στην αποθήκη, θα κατεβάσω το τηλέφωνο, θα βγω από το διαδίκτυο, θα πάρω τα βιβλία και τη μάσκα και θα πάω να δω πως φαίνονται τα ψάρια κάτω από το νερό. Απ’ όσο θυμάμαι εκεί δε γίνονται επαναδιαπραγματεύσεις (τώρα που το σκέφτομαι ούτε κι εδώ γίνονται), δεν έχει ουρές και απελπισία, δεν έχει λέει ποτέ ειπωθεί η λέξη στρες. Αυτός ο χρόνος ήταν 3 χρόνια ενωμένα, κάποια στιγμή θα το πουν, τώρα μόνο το νιώθουμε. Ακόμα και αν τα κουκιά δε βγαίνουν, ο δρόμος προς τη θάλασσα είναι ανοιχτός. Άμμος, νερό, ήλιος, καρπούζι ή έστω κοντούλα, ατελείωτα τζ τζ τζ, μυρωδιά από θυμάρι, βαρύς ύπνος και σάλιο να φεύγει από το στόμα. Σε κάθε αριθμό που μέτρησα φέτος θα κολλήσω δίπλα ένα κουκούτσι από τα καρπούζια που θα φάω. δίκαιο. πες.

Πουλήσου, ρε Φωτόπουλε, να ησυχάσουμε...

Η Αυγή online...

Καρτερός Θανάσης

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου τον χαρακτήρισε alter ego του Τσίπρα, με αφορμή τη δήλωσή του ότι η ΓΕΝΟΠ θα αντισταθεί με όλα τα νόμιμα μέσα στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.
Alter ego του Τσίπρα ή όχι πάντως, ο Κεδίκογλου έχει ένα δίκιο: ο Νίκος Φωτόπουλος, που οι κρυφοί και φανεροί φύλακες του Μνημονίου τον έχουν επικηρύξει, είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Κι αυτό διότι:
Πρώτον, δηλώνει μαρξιστής, δεν αποκηρύσσει το τροτσκιστικό του παρελθόν και επιμένει σε αντιλήψεις -άκουσον, άκουσον- για μια δίκαιη κοινωνία.
Δεύτερον, υπήρξε κορυφαίο συνδικαλιστικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και τόλμησε να καταγγείλει το επί τρεις δεκαετίες κόμμα του, όταν αυτό αναδείχτηκε σε κινητήρια δύναμη του Μνημονίου.
Τρίτον, δεν δέχτηκε και δεν καταδέχτηκε να μεταπηδήσει από τον συνδικαλισμό σε βουλευτικά αξιώματα και υπουργικές καρέκλες, όπως τόσοι και τόσοι συνάδελφοι και σύντροφοί του. Και το χειρότερο; Ακόμα δεν δέχεται.
Τέταρτο και το πιο ενοχοποιητικό απ' όλα: Είναι κάθετα και αδιαπραγμάτευτα αντίθετος με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Και στον καλό τσαμπουκά μιας εξουσίας που αποφασίζει να πουλήσει και να ξεπουλήσει δημόσια περιουσία, αυτός αντιτάσσει τον κακό τσαμπουκά του συνδικαλισμού που αρνείται να πουλήσει και να ξεπουλήσει την ψυχή του και τους καταναλωτές.
Η επικινδυνότητά του γίνεται ακόμα πιο φανερή αν συνυπολογίσει κανείς ότι αρνείται να πει κακό λόγο για το ΣΥΡΙΖΑ, μένει σε ένα διαμέρισμα εβδομήντα τετραγωνικών, λαμβάνει 1.500 ευρώ τον μήνα από τη ΔΕΗ, και παρά το γεγονός ότι δεκάδες λαγωνικά της μάχιμης δημοσιογραφίας ερευνούν τη ζωή του, δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα τίποτε το μεμπτό ούτε στα οικονομικά του ούτε στα οικονομικά των κουμπάρων του.
Φυσικά, η αλήθεια αυτή δεν εμποδίζει τον Κεδίκογλου και τους ομοίους του να επιμένουν ότι ο Φωτόπουλος είναι ένα σκοτεινό και αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Με αποτέλεσμα ο τελευταίος να απαντά: Πουλημένος πάντως δεν είμαι. Και οι νοικοκυραίοι να αγανακτούν: Πουλήσου, ρε Φωτόπουλε, να ησυχάσουμε!
Α, να μην το ξεχάσουμε: Απόδειξη του σκοτεινού και επικίνδυνου ρόλου που παίζει ο συνδικαλιστής της ΔΕΗ είναι ότι δηλώνει οπαδός του Ολυμπιακού και αυτοχαρακτηρίζεται γαύρος. Πράγμα που, με δεδομένο ότι το alter ego του, ο Τσίπρας, είναι σεσημασμένος βάζελος, αποδεικνύει ότι η συμμαχία τους δεν είναι μόνο αντεθνική, αλλά και ετερόκλητη...

Στιγμιότυπα από ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα... Ή πως εκτελέστηκε το σχέδιο προς το ΔΝΤ, την τρόικα και τα μνημόνια

για την κοινωνική αριστερά..

Λάβαμε το παρακάτω κείμενο το οποίο και δημοσιεύουμε.
 

Στιγμιότυπα από ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα
Ή πως εκτελέστηκε το σχέδιο προς το ΔΝΤ, την τρόικα και τα μνημόνια
Δια χειρός Ερυθρόδερμου,
αυτόχθονα ιθαγενή
Σε αυτή την αφήγηση επιχειρείται μια καταγραφή γεγονότων  πάνω στον θέμα του τίτλου. Κάθε «στιγμή» αυτής της ιστορίας τεκμηριώνεται με έγγραφα ή αναφορές που εμφανίζονται συγκεντρωμένες στο τέλος  του σημειώματος για οποιονδήποτε έλεγχο, δημοσιογραφικό ή (ελπίζουμε) και δικαστικό. Ο συγγραφέας αυτού του σημειώματος ισχυρίζεται ότι αυτή η «αφήγηση» είναι ατελής, μιας και ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη, ευελπιστώντας την τελική κατάληξή της να καθορίσουν οι παρεμβάσεις των ενεργών πολιτών και των κινημάτων τους.
Προοίμιο (ή τι προηγήθηκε της «ιστορίας»)
17 Φεβρουαρίου 2009
O Μπαρακ Ομπάμα υπογράφει την πράξη «the Stimulus» ή «The Recovery Act» (ΑRRA) με στόχο να εκτυπώσει και διαθέσει στην αγορά 831δις (πληθωριστικά) δολλάρια ανάμεσα στο 2009 και το 2019 για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της Τραπεζικής Κρίσης του 2008.[1] Μέχρι σήμερα φιμολογείται ότι έχουν διατεθεί στην αγορά περισσότερα από 1,2 τρις$.
Φεβρουάριος-Μάιος 2009
Πριν από την σύσκεψη των G20, η Kίνα και η Ρωσία διατυπώνουν ανησυχίες για το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ και την ευρωστία του δολαρίου και προτείνουν την υιοθέτηση ενός άλλου νομίσματος, εκτός του αμερικανικού δολαρίου, με ευθύνη έκδοσης από το ΔΝΤ. [2] Ακολουθούν διαδοχικές συναντήσεις Ομπάμα-Μέρκελ-Σαρκοζί με αφορμή την συνάντηση των G8 στην Ιταλία για την διαμόρφωση μιας κοινής στρατηγικής αντιμετώπισης της παγκόσμιας κρίσης. Καμία ουσιατική απόφαση δεν ανακοινώνεται μετά την 35η G8 της Ακουίλα (8-10/6/2009).
27 Μαίου 2009
(Από την συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου στο Ζάππειο εν όψει ευρωεκλογών)
…για την ανάγκη μιας δημοσιονομικής πειθαρχίας. Συμφωνούμε. …Άρα, λοιπόν, ένα αξιόπιστο σχέδιο, που βάζει τη χώρα μας σε μια αναπτυξιακή τροχιά, που αντιμετωπίζει πράγματι το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας μας, το χρέος, αλλά μέσα από την ανάπτυξη, μέσα από τη στήριξη της οικονομίας, μέσα από μια αξιόπιστη πρόταση. Αυτή είναι η απάντηση στην κηδεμονία που μας έχει βάλει η Νέα Δημοκρατία, στην κηδεμονία, είτε της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε στην κηδεμονία ακόμα και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου... [3]
Ερώτημα συντάκτη: Η «κηδεμονία» που αναφέρεται εδώ σε ισχύ ήταν μια ακόμα προεκλογική υπερβολή ή κάτι άλλο εννοεί ο «ποιητής» που δεν το ξέρουμε?
Αύγουστος- Οκτώβριος 2009
H διοίκηση Φιλιππίδη του ελεγχόμενου από το κράτος Ταχυδρομικού Ταμιευτήριου παίζει CDS σε βάρος της προοπτικής της Ελληνικής Οικονομίας (στοιχηματίζει ουσιατικά υπερ της προοπτικής μιας μελλοντικής χρεωκοπίας του Ελληνικού Κράτους). «Το στοίχημα» αυτό αποφέρει στο ΤΤ «κέρδη» και συνοδέονται από την περίεργη απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδας (που ανακαλείται μόλις τον Απρίλιο του 2010) για «γυμνό σορτάρισμα» Τ+10 στην αγορά ελληνικών ομολόγων αλλά και με την απότομη αύξηση των CDS μετά την εντολή μαζικής πώλησης από την διοίκηση Παπαδόπουλου του ΤΤ τον Φεβρουάριο 2010. [4]
Οκτώβριος 2009
Αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές, συνεχείς αναφορές του Γιώργου Παπανδρέου στα όργανα του ΠΑΣΟΚ για την ανάγκη «θεραπείας σοκ» στην ελληνική οικονομία.
Νοέμβριος 2009
Μυστική συνάντηση στο Βερολίνο ανάμεσα σε εκπροσώπους της Ελληνικής και της Γερμανικής Κυβέρνησης σχετικά με την διαχείριση του ελληνικού χρέους και την άρση των όποιων επιπτώσεων στις Γερμανικές τράπεζες που φαίνονται ισχυρά εκτεθειμένες (αμέσως μετά τις Ελληνικές και τις Γαλλικές) σε πιθανή ελληνική χρεοκοπία. Κατά τη συνάντηση αυτή, τρεις πηγές (δύο από την Ελλάδα και μια από τη Γερμανία) ισχυρίζονται ότι η μικρή γερμανική αντιπροσωπεία έκανε μια εκπληκτική παρατήρηση: η κατάσταση του ελληνικού χρέους «θα πρέπει να εμφανιστεί πιο απελπιστική», προκειμένου να δικαιολογηθεί η διάσωση στα άλλα κράτη μέλη της ευρωζώνης. Δηλαδή, μόνο ένας διαδεδομένος φόβος ότι ολόκληρη η ευρωζώνη θα καταστρεφόταν, θα έκανε τα κράτη-μέλη να συμβάλλουν με κονδύλια για ένα μηχανισμό διάσωσης.
Ακολουθούν συνεχείς αναδιαμορφώσεις του αναμενόμενου ελλείματος του 2009 από το 7,8%, στη συνέχεια 9,8%,  και μετά έφτασε στο 11%, πριν  καταλήξει τελικά στο 13,6% με αναφορές στον περίφημο Τιτανικό της οικονομίας που πάει για τα βράχια. [5] Για τα σχετικά «μαγειρέματα» των στοιχείων στην ΕΛΣΤΑ γίνεται αργότερα καταγγελία από την καθηγήτρια Ζωή Γεωργαντά για «άνωθεν» παρεμβάσεις και απειλές. [6]
Δεκέμβριος 2009
Συμφωνία Γιώργου Παπανδρέου-Στρος Καν για συμμετοχή του ΔΝΤ σε επικείμενη πράξη «διάσωσης» της Ελληνικής Οικονομίας, σύμφωνα με δηλώσεις του τελευταίου.[7] Ο τελευταίος ισχυρίζεται σε πιο πρόσφατη συνέντευξή του  ότι την επόμενη ημέρα από το τετ α τετ με την καμαριέρα που του κόστισε την πολιτική του καριέρα, θα πήγαινε να συναντήσει την Μέρκελ και θα της παρέδιδε σχέδιο για τη διάσωση της Ελλάδας. Το σχέδιο είχε την ονομασια «Comprehensive» και αφορούσε σε δραστική λύση της Ελληνικής κρίσης χρέους.  Δίχως να είμαι βέβαιος 100% πιστεύω πως θα την έπειθα και το ελληνικό πρόβλημα θα είχε λυθεί εν τη γενέσει του. Τώρα βλέπουμε την κρίση να καλπάζει. Φοβούμαι πως δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον” καταλήγει ο Ντομινικ Στρος Καν. [8]
Από αυτό το σημείο και μετά εξελίσσεται η κυρίως ιστορία της αφήγησης
11 Ιανουαρίου 2010
Παρουσιάζεται πρόταση του Αμερικανικού Hedge Fund Hayman Private Equity LLC [22] με ημερομηνία 2/2/2010 για την αγορά ελληνικών ομολόγων δεκαετούς διάρκειας ύψους 7δις€ και με επιτόκιο που θα καθορίζεται στις 125 μονάδες βάσης. Ο κομιστής της πρότασης εκπρόσωπος του επενδυτικού οίκου, ήταν Αθηναίος δικηγόρος στενός συνεργάτης του νομικού γραφείου Σιούφα, μεγαλοστελέχους της ΝΔ και προέδρου της προηγούμενης Βουλής. [22]
26 Ιανουαρίου 2010
Κατά την δημοπρασία 5ετών ομολόγων, αντλούνται 8 δις€ (ενώ προσφέρονται 21δις) με τοκομερίδιο 6,10% (spread ή περιθώριο 350 μονάδες βάσης), που αποτελεί αρνητικό ρεκόρ απόδοσης (κόστους δανεισμού), σηματοδοτώντας την πορεία προς ένα αξωφρενικά ασύμφορο δανεισμό. Είχε προηγηθεί  το διάστημα 11/2009-1/2010 η υποβάθμιση της πιστοπληπτικής ικανότητας της Ελλάδας από τους περίφημους «οίκους» σε A2 (Moody’s), BBB+(S&P), BBB+(Fitch), A+(R&I) [9]
5 Φεβρουαρίου 2010
Παρουσιάζεται πρόταση του Αμερικανικού Hedge Fund Hayman Private Equity LLC [10] με ημερομηνία 2/2/2010 για την αγορά ελληνικών ομολόγων δεκαετούς διάρκειας ύψους 20δις€ και με επιτόκιο που θα καθορίζεται στις 125 μονάδες βάσης. [23]
5-7 Φεβρουαρίου 2010
Η πρόταση της Hayman συζητείται σε ανώτατο επίπεδο (Παπανδρέου, Μπαμπούκης) στο γραφείο του πρωθυπουργού στην Βουλή. Στην σύσκεψη δεν καλείται ο υπουργός Οικονομικών Παπακωσταντίνου. Ανατίθεται στον υπουργό Επικρατείας Χ. Μπαμπούκη ο συντονισμός των ενεργειών και αποφασίζονται οι εμπλεκόμενοι στο επενδυτικό σχήμα με τους ακόλουθους ρόλους:
-Φορέας έκδοσης ομολόγων/υλοποίησης του private placement: ΟΔΔΗΧ (υπεύθυνος Πέτρος Χριστοδούλου, επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ)
-Underwriter των ομολόγων: Deautche Bank
-Arranger Bank: Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (υπεύθυνος Κλ. Παπαδόπουλος, πρόεδρος ΔΣ)
Ερώτημα συντάκτη: Ti έκανε από την αρχή επιβεβλημένη την ανάθεση αυτού του ρόλου στην Deautche Bank, όταν θα μπορούσαν να επιλεχτούν για τον ίδιο ρόλο οποιαδήποτε από τις άλλες 20 διαπιστευμένες για τέτοιου είδους εργασίες Ελληνικές και διεθνείς Τράπεζες;
8 Φεβρουαρίου 2010
-Γνωμοδότηση της Goldman Sachs (μέσω του αντιπροσώπου της στην Ελλάδα Harry Eliades σχετικά με την αξιοπιστία της Hayman LLC
-Υπογράφεται Μνημόνιο Συνεργασίας ανάμεσα στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και την Hayman Μνημόνιο Συνεργασίας όπου περιλαμβάνονται οι όροι της συνεργασίας και οι αρμοδιότητες του ΤΤ στο επενδυτικό σχήμα. [12]
9 έως 16 Φεβρουαρίου 2010
-Αποστολή νομικών εγγράφων της Hayman και πιστοποιητικών διάθεσιμότητας των απαραίτητων κεφαλαίων.
-Συνεργασία των νομικών συμβούλων της Deutche Bank, του Τ.Τ. και της Hayman καθώς και του νομικού γραφείου Μπαχά-Γραμματίδη (προέδρου του Ελληνο-αμερικάνικου επιμελητήριου) που υποδείχτηκε από το Μαξίμου για την συμφωνία και προετοιμασία των απαραίτητων νομικών εγγράφων (Loan Agreement και Pledge Agreement), και κάτω από την στενή προστασία ελληνικών (αλλά και άλλων ξένων) αρχών ασφαλείας.
17 Φεβρουαρίου 2010
Απόσυρση του Ταχυδρομικού Ταμιευτήριου από την συνομιλίες και τον ρόλο του στο επενδυτικό σχήμα «μετά από κυβερνητική παρέμβαση-εντολή» (Παπακωσταντίνου).
Ερωτήματα συντάκτη:
Ήταν τυχαία η επιλογή των νομικών συμβούλων που επέλεξε το Μαξίμου; Οι γνωρίζοντες την νομική «πιάτσα» της Αθήνας μπορούν να ξέρουν την ουσιαστική συνεργασία των γραφείων Μπαχα-Γραμματίδη- Μπαμπούκη την περίοδο που ο τελευταίος ήταν υπουργός
Η προμήθεια των μεσαζόντων (μέσω των δικηγορικών γραφείων μέσω offshore στην Κύπρο) καθορίστηκε στις 10 μονάδες βάσεις για όλη την διάρκεια ισχύος του ομολόγου ως «εύλογο σύνηθες ποσοστό».[24]
 Αν αυτό είναι αληθές, τότε το αντίστοιχο ποσό που διακινήθηκε στον δικομματισμό και τα στηρίγματά τους σαν μαύρο πολιτικό χρήμα από το 96 μέχρι το 2010 μέσω των διαδικασιών δανεισμού μέσω ομολόγων ανέρχεται στα 20δις ευρώ τουλάχιστον!
26 Φεβρουαρίου 2010
Ταξίδι αστραπή του προέδρου της Deutche Bank Γιόσεφ Άκερμαν στην Αθήνα. Δεν γίνονται επίσημες ανακοινώσεις μετά την συνάντησή του με τους Παπανδρέου-Μπαμπούκη- Παπακωσταντίνου [13]. Ο Ακερμαν σε μεταγενέστερη συνέντεξή του [14] στην Die Zeit δήλωσε:
… η Deutsche Bank σχεδίαζε πακέτο διάσωσης για την Αθήνα. Το Βερολίνο όμως μπλόκαρε το σχέδιο…
26 Φεβρουαρίου 2010
Η Hayman συνεχίζει να επιμένει στην προσφορά της χωρίς όμως την συμμετοχή των Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο- Deutche Bank αλλά μέσω της JP Morgan.
3 Μαρτίου 2010
Μετά την κυβερνητική απόφαση για τα επώδυνα μέτρα λιτότητας και που ανακοινώθηκαν αντιστοιχούν στη σκληρότερη λιτότητα που επιβλήθηκε, τουλάχιστον κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο ο ΓΑΠ δήλωσε: “Αν δεν ανταποκριθούν, θα πάμε και στο ΔΝΤ” [15]
8-10 Μαρτίου 2010
Ταξίδι «αστραπή» ΓΑΠ σε Παρίσι, Ουάσιγκτον και Μόσχα. Στην Ουάσιγκτον, μετά από την συνάντησή του με τον Ομπάμα και την Κλίντον δηλώσε την πιθανότητα προσφυγής στο ΔΝΤ με αναφορά του στο περίφημο  «πιστόλι» προς τους κερδοσκόπους ενώ σε συνέντευξή του δηλώνει:[16]
Είχα επαφές με την Γερμανίδα Καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ, τον Γάλλο Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, καθώς και με τον Πρόεδρο του Eurogroup – το Eurogroup αφορά στο ενιαίο νόμισμα, το ευρώ – τον Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ.
Αναλαμβάνουμε τώρα από κοινού πρωτοβουλίες, ώστε να προωθήσουμε ένα ρυθμιστικό πλαίσιο παγκοσμίου εμβέλειας, σχετικά με το ζήτημα αυτό, το οποίο θα θέσω και στις ΗΠΑ...
Η Ελλάδα είναι  μέλος της Ευρωζώνης και, επομένως, δεν συζητούμε την προσφυγή στο ΔΝΤ, αν και θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε σε αυτό, σε περίπτωση που δεν υπήρχε η Ευρωζώνη για να μας βοηθήσει. Αυτό ακριβώς αποτέλεσε το θέμα των πρόσφατων συζητήσεών μας, καθώς θα χρειαστεί κάποιου είδους ειδική παρέμβαση προς τις αγορές, ώστε να μην παρατηρηθεί κερδοσκοπία, σε περίπτωση που, παρότι εμείς κάνουμε το σωστό, κερδοσκοπία μπορεί να υπάρξει…
Επί της ουσίας, στο ταξίδι αυτό συμφωνείται η στήριξη της πρότασης Hayman ως εναλλακτικού σχεδίου (σε περίπτωση διαφωνίας της Μέρκελ) μέσω της JPMorgan και «κονδυλίων» του FED  που θα βοηθήσουν την μόχλευση των απαραίτητων κεφαλαίων των 20δις που απαιτούνται για την κάλυψη των δανειακών υποχρεώσεων του Μαίου.
18-20 Μαρτίου 2010
«Θα προτιμούσαμε η λύση να είναι μια ευρωπαϊκή λύση αλλά αν πρόκειται να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε με τόσο υψηλά επιτόκια, δεν αποκλείουμε καμία λύση, όπως η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ», δήλωσε ο Γιώργος Παπανδρέου χωρίς περιστροφές την Τετάρτη, στις Βρυξέλλες.
Ένα μόλις 24ωρο αργότερα, την Πέμπτη, ο ΓΑΠ μιλώντας στο Υπουργικό Συμβούλιο είπε εξίσου κατηγορηματικά το εντελώς αντίθετο - ότι δεν ζητάει οικονομική βοήθεια ούτε από την Ε.Ε. ούτε από το ΔΝΤ [17]
Μια καλή σταχυολόγηση όλων των αντιφατικών μεταξύ τους δηλώσεων του ΓΑΠ στο διάστημα 11-25 Μαρτίου 2010 στο [18]
25 Μαρτίου 2010 Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ
Οι Μέρκελ-Σαρκοζί μπλοκάρουν την οποιαδήποτε εναλλακτική λύση δανεισμού της Ελλάδας από λύσεις private placement με την επιβολή της θέσης τους για την δημιουργία του EFSF με την συμμετοχή και του ΔΝΤ.
Ερώτημα συντάκτη:
Αν ο ΓΑΠ «μπλόφαρε» με την δυνατότητα εναλλακτικού δανεισμού από private placement για να αποφευχθεί η προσφυγή στο ΔΝΤ-ΕΕ, τότε γιατί είχε επιτρέψει να ξέρει τα πάντα η Μέρκελ μέσω της συμμετοχής της Deutche Bank στο επενδυτικό σχήμα Hayman από την αρχή; Και επειδή δεν γίνονται μπλόφες με ανοιχτά χαρτιά, η μόνη λογική εξήγηση για όλους αυτούς τους χειρισμούς είναι μόνο ένας:
O Παπανδρέου είχε συμφωνήσει στην προσφυγή σε δανεισμό από την Τρόικα από τον Νοέμβριο του 2009 (ίσως και παλαιότερα) και χρησιμοποίησε την πρόταση Hayman σαν μέρος της επικοινωνιακής του μπλόφας, την στιγμή που κάλλιστα θα μπορούσε να την αποδεχτεί και υλοποιήσει!
5 Απριλίου 2010
Τηλεφωνική επικοινωνία Χριστοδούλου (ΟΔΔΗΧ) με τον πρόεδρο της Hayman. Ουσιαστική απόρριψη της πρότασης Hayman που συνέχιζε να βρίσκεται σε ισχύ.
23 Απριλίου 2010
Το περίφημο διάγγελμα ΓΑΠ στο Καστελόριζο [19]
6 Μαίου 2010
Αποκάλυψη της πρότασης Hayman και δημοσιοποίηση εγγράφων στο αριστερό μπλογκ ΠΑΣΑ, παρά την σφοδρή αντίρρηση εξωθεσμικών κύκλων της Αριστεράς και των στηριγμάτων τους εντός της συλλογικότητας που διαχειρίζονταν το μπλογκ.
Αναδημοσίευση της συγκεκριμένης αποκάλυψης σε διεθνή δημοσιογραφικά μέσα με τον τίτλο «Το καυτό έγγραφο που θα μπορούσε να τερματίσει την καριέρα του Γιώργου Παπανδρέου» [20]
2 Ιουνίου 2010
Αντιπαράθεση στη Βουλή για τον μη δανεισμό της Ελλάδας από την Hayman. Κατσέλη και Παπουτσής υπερασπίζονται τις επιλογές της κυβέρνηση με επιχειρήματα περί ποιότητας των χρημάτων που διαχειρίζεται το εν λόγω fund. [21]
Σήμερα:
Η ισοτιμία δολλαρίου ως προς τα άλλα κύρια νομίσματα συνεχίζει να παραμένει σταθερή, στις ίδιες πάνω-κάτω σχέσεις όπως τον Μάρτιο του 2009, και παρά τα 1,2τρις πληθωριστικών δολαρίων που έχουν «πέσει» από τότε στην αγορά. Αυτή η σχέση δείχνει να συνεχίζει να συμφέρει το Γερμανικό κυρίως κεφάλαιο, μιας και η υποτιμημένη σχέση του ευρώ με τα άλλα κύρια νομίσματα λόγω της παρατεταμένης κρίσης δανεισμού στην ευρωζώνη και της επέκτασης της υφεσιακής πολιτικής μνημονίων σε όλο των Ευρωπαϊκό νότο, βοηθάει τις εξαγωγές των γερμανικών βιομηχανικών  προϊόντων, χωρίς μάλιστα κανένα κόστος για τα γερμανικά δημοσιονομικά.

Επιμύθιο
Κάθε αφήγηση δημιουργεί ένα μύθο. Το ίδιο κάνει και αυτή που επιχειρήθηκε στις πιο πάνω γραμμές. Με την διαφορά που τα αποτελέσματα αυτού του μύθου δείχνουν να αντανακλούν μια σκηνοθετημένη πραγματική ιστορία τρόμου, με όλα τα χαρακτηριστικά αυτού του τύπου των ιστοριών: τρομοκράτηση της κοινής γνώμης και διαχείριση του συλλογικού φόβου  που τεχνιτά δημιουργούν (με σκοπό την χειραγώγηση του λαού και τον περιορισμό έως κατάργησης της ανεπιθύμητης «δημοκρατίας»), στην δημιουργία των προϋποθέσεων του σοκ που απαιτούν τα δόγματα του νεοφιλελευθρερισμού για να επιβάλουν σε μαζική κλίμακα το τρίπτυχο απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων-περιορισμό του κοινωνικού κράτους και του δημόσιου χώρου- αντικατάσταση ρόλων του κράτους από ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Και όπως όλες οι αντίστοιχες πετυχημένες ιστορίες αυτού του είδους, συνοδεύονται από σκηνές σεξ (στην προκειμένη περίπτωση με ασέλγεια πάνω στα δημοκρατικά δικαιώματα) και αίματος, που πρέπει να ρέει ποτάμι. Οι 2500 αυτοκτονίες των τελευταίων 2 χρόνων, που συνδέονται με την οικονομική κρίση που προκάλεσε η κρίση δανεισμού της περιόδου 2009-10 και τα μνημόνια που ακολούθησαν, μπορεί να είναι μόνο η αρχή αυτού του κύκλου αίματος.

Κάθε πτυχή αυτής της αφήγησης και κάθε ισχυρισμός που εμπεριέχεται σε αυτήν τεκμηριώνεται μερικά από τις αναφορές που ακολουθούν. Όλες οι υπόλοιπες αιτιάσεις τεκμηριώνονται από στοιχεία, έγγραφα, νομιμοποιητικά στοιχεία εταιριών  και αναλυτικές επικοινωνίες που έχει ήδη στα χέρια του ο ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζουμε να τις φέρει στο φως, να μετατρέψει τον μύθο αυτής της αφήγησης σε ιστορία. Ιστορία που το τέλος της θα καθορίσει η ριζοσπαστική δράση των υποκειμένων αποδοχής του τρόμου που επιχειρήθηκε από τους σκηνοθέτες αυτής της καλά στημένης φάρσας και με την ανατροπή αυτών που κρατάνε τα σκοινιά της κάθε μαριονέτας που εμπλέκεται άμεσα ή έμμεσα στην διαμόρφωση αυτής της ιστορίας.

Αναφορές και παραπομπές

[13] Ελευθεροτυπία, http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=136330

[22]



[23]


[24]  Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στα χέρια του τα ονόματα των offshore που εμπλέκονται καθώς και την μεταξύ τους σχέση (μοίρασμα της μίζας). Μια αίτηση (στοιχίζει 50€) στο Γραφείο Offshore-Registry της Κυπριακής Δημοκρατίας αποκαλύπτει εύκολα το who-is-who όσων συμμετέχουν.
Δείτε επίσης:
 

Ροη αρθρων