Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Το ελληνικό παράδειγμα....

kathimerini.gr...
Τoυ Νικου Γ. Ξυδακη

Στην αρχή της κρίσης η Ελλάδα προβλήθηκε ως αρνητικό παράδειγμα: οι Ελληνες έπεσαν θύματα της σπατάλης, της απώλειας του μέτρου, της αφροσύνης τους. Επρεπε να τιμωρηθούν, να πληρώσουν. Το πιστέψαμε κι εμείς, τουλάχιστον όσοι από καιρό διέβλεπαν τις παθογένειες του σαθρού κρατικού μηχανισμού, του φαύλου πολιτικού συστήματος, της λεηλατούσας κλεπτοκρατίας.
Στα περί ευθύνης όλων των Ελλήνων, οριζοντίως, συμφώνησαν ασμένως και όσοι ευθύνονταν κατ’ εξοχήν για την εξαχρείωση του λαού και την αποσάθρωση του κράτους, εξ ου και απεδέχθησαν ακαριαία τα δυσβάστακτα σχέδια της τρόικας χωρίς διαπραγμάτευση και χωρίς τη βούληση και την ικανότητα να τα εφαρμόσουν. Χωρίς plan B, χωρίς plan A, η φαυλο-ανίκανη ελίτ είχε μια μοναδική μέριμνα: πώς θα διασωθεί η ίδια, μετακυλίοντας τα βάρη ανά περίσταση στον ενοχοποιημένο λαό και στους δαιμονοποιημένους ξένους.
Τιμωρήθηκαν, λοιπόν, οι Ελληνες. Πολλαπλώς. Φτώχυναν έως εξαθλίωσης, και επιπλέον ταπεινώθηκαν, έγιναν ο περίγελως σοβαρών ή σοβαροφανών Ευρωπαίων εταίρων, εμετοδοχείο και αποδιοπομπαίος τράγος. Το αντιπαράδειγμα λειτούργησε. Αλλά όχι πια.
Ο εν μέρει αιτιολογημένος διασυρμός των Ελλήνων αποδεικνύεται εντέλει άδικος και ιδιοτελής, χρησιμοποιείται για να καλύψει άλλων αδυναμίες, δομικές του ευρώ ή των ευρωπαϊκών ηγεσιών, και η χώρα σύρεται ως σφάγιο σε κούρσες ηγεμονίας. Τα μαύρα πρόβατα πληθαίνουν. Αυτή η διαπίστωση, τεκμηριωμένη, καταφθάνει διαρκώς και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Και εδραιώνεται ως μετριοπαθής πρόσληψη των συμβάντων και εντός συνόρων, παρά τις προπαγανδιστικές μάχες των φανατικών, είτε εναντίον των καθολικώς ενόχων Ελλήνων είτε εναντίον των συνωμοτούντων ξένων.
Η αλήθεια βρίσκεται στο διάκενο των φανατισμών. Ωστε τώρα μπορούμε να πούμε στην Ευρώπη και στον κόσμο ότι τα πάθη της Ελλάδας, εν μέρει δίκαια και δικά της, εν μέρει άδικα και οικουμενικά, είναι το νέο παράδειγμα: αν πέσει, τη μοίρα της θα ακολουθήσουν και άλλοι, δικαίως και αδίκως.

Εκλογές που... δεν τις θέλει κανείς!

γιωργος δελαστικ, ethnos.gr...
Θύελλα ξεσηκώθηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή προχθές, μετά τους όντως προκλητικούς υπαινιγμούς του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ότι δεν επιθυμεί τη διενέργεια εκλογών στην... Ελλάδα (!) και ότι προτιμά όχι μόνο την παραμονή στην πρωθυπουργία του Λουκά Παπαδήμου, αλλά και την εκκαθάριση της κυβέρνησής του από τους πολιτικούς και τη μετεξέλιξή της σε κυβέρνηση αμιγώς τεχνοκρατών κατά το πρότυπο της κυβέρνησης του Μάριο Μόντι στην Ιταλία.
Δικαίως ξέσπασαν αντιδράσεις και διαμαρτυρίες για την πολιτική θρασύτητα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος αισθάνεται και πραγματικά είναι επικυρίαρχος όχι μόνο της χώρας μας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Οφείλουμε, όμως, να είμαστε ειλικρινείς και με τους εαυτούς μας. Βεβαίως και η στάση του Σόιμπλε είναι καταδικαστέα.
Αν όμως δεν γίνουν εκλογές τον Απρίλιο, θα φταίει αποκλειστικά και μόνο ο Σόιμπλε ή μήπως η γερμανική απαίτηση μη διενέργειας πρόωρων βουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα συναντά ευρύτατη συναίνεση στους κόλπους και του ελληνικού πολιτικού προσωπικού; Ας το εξετάσουμε πιο αναλυτικά.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μόνο τα κόμματα της Αριστεράς επιθυμούν σφοδρότατα και ειλικρινέστατα την άμεση διεξαγωγή εκλογών, αφού είναι απολύτως βέβαιο αυτή τη στιγμή ότι θα πάρουν το υψηλότερο ποσοστό της ιστορίας τους. Θα ήταν παρανοϊκό να μη θέλουν εκλογές. Δεν μπορούν όμως να τις εκβιάσουν κατά κανένα τρόπο.
Εκλογές επιθυμεί πλέον και η πλειοψηφία του λαού. Ούτε ο λαός, όμως, μπορεί να προκαλέσει εκλογές.
Πριν πάμε στα κόμματα, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι ουσιαστικά κανένας εν ενεργεία βουλευτής -μνημονιακός, αντιμνημονιακός ή διεγραμμένος- δεν επιθυμεί προσφυγή στις κάλπες. Η σημερινή Βουλή θα σαρωθεί κυριολεκτικά. Ισως οι μισοί και παραπάνω βουλευτές της δεν πρόκειται να επανεκλεγούν, αφού μόνο από το ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον 120 βουλευτές θα χάσουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο την έδρα τους!
Το ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης των βουλευτών τούς υπαγορεύει, λοιπόν, να εύχονται μέσα τους να μη διαλυθεί αυτή η Βουλή μέχρι να συμπληρωθεί η... τετραετία, ει δυνατόν! Θα παίρνουν για ενάμιση και πλέον χρόνο τον παχυλό μισθό τους και στο μεταξύ όλο και κάτι μπορεί να συμβεί, ελπίζουν, που να οδηγήσει σε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και στην πολιτική τους διάσωση.
Οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ έχουν ήδη ζητήσει εγγράφως να διατηρηθεί η κυβέρνηση Παπαδήμου μέχρι το τέλος της τετραετίας, ελπίζοντας ότι ίσως μπορέσουν να ανατάξουν στο μεσοδιάστημα τα υπό διαλυτική κατάρρευση κόμματά τους.
Με τη ΝΔ τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Δημοσίως ο Αντώνης Σαμαράς εμφανίζεται να απαιτεί αποφασιστικά εκλογές. Δεν γνωρίζουμε αν τις θέλει πραγματικά, αλλά είναι βέβαιο από πολιτική σκοπιά πως μετά την πλήρη μεταστροφή του, την αλλαγή κατεύθυνσης κατά 180 μοίρες και την προσχώρησή του στο μνημονιακό στρατόπεδο, δεν έχει καμιά άλλη επιλογή από το να προσπαθεί να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους της ΝΔ τάζοντάς τους σύντομη κατάκτηση της εξουσίας και νομή των αγαθών που αυτή προσφέρει.
Γνωρίζει όμως άριστα ο πρόεδρος της ΝΔ ότι εκλογές τώρα, αμέσως μετά την «πολιτική κωλοτούμπα» που έκανε, δεν συμφέρουν καθόλου το κόμμα του, το οποίο άρχισε ήδη να πέφτει στις δημοσκοπήσεις. Αντικειμενικά τον συμφέρει να πάνε πιο αργά οι εκλογές, ώστε στους δεξιούς ψηφοφόρους να καταλαγιάσει κάπως η οργή και να κυριαρχήσει το αίσθημα της προσδοκίας λεηλασίας των δημόσιων ταμείων.
Αν μάλιστα συγκροτηθεί αντιμνημονιακό κόμμα από τους διαγραφέντες βουλευτές της ΝΔ, κάτι για το οποίο ήδη συντελούνται διερευνητικές διεργασίες στις οποίες συμμετέχουν και αξιόλογες προσωπικότητες, ο Αντ. Σαμαράς δεν θα μπορεί να αισθάνεται καθόλου καλά με την ιδέα διενέργειας εκλογών.
Βερολίνο
Δεν αρκούν πλέον οι δύο υπογραφές
Ανησυχούν οι Γερμανοί. Τώρα άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι οι υπογραφές των Αντ. Σαμαρά και Γ. Παπανδρέου στις δηλώσεις νομιμοφροσύνης προς το νέο Μνημόνιο δεν έχουν τόσο μεγάλη πολιτική βαρύτητα όσο φαντάζονταν, καθώς δεν μπορεί να αποκλειστεί πλέον το ενδεχόμενο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να μην έχουν καν αθροιστικά κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αν μάλιστα όντως σχηματιστούν δύο αντιμνημονιακά κόμματα στους αντίστοιχους χώρους, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα έχουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί 151 βουλευτές, παρά τους 50 βουλευτές του μπόνους στη ΝΔ. Γι' αυτό και η σκέψη τους να μη δώσουν το δάνειο πριν από τις εκλογές ή να ματαιώσουν τις πρόωρες εκλογές δεν είναι μπλόφα. Ταλαντεύονται τι να κάνουν.

Ξυπνάς μια μέρα και…..

Το ημερολόγιο μιας "Ξένης"...


Κυβερνά τη χώρα σου ένας πρωθυπουργός που δεν επέλεξε κανείς με μια κυβέρνηση που επίσης δεν επέλεξε κανείς.
Αυτή η κυβέρνηση σου επιβάλει συνέχεια μέτρα, βαριά φορολογία και έχει μειώσει το μισθό σου σχεδόν στο μισό. Στην ουσία έχει χώσει βαθιά το χέρι της στις τσέπες σου και σε ληστεύει κανονικά.
Η Βουλή έχει γίνει γκέτο. Αν και ανήκει στους φορολογούμενους πολίτες που την πληρώνουν…. κανένας απλός φορολογούμενος πολίτης δεν μπορεί να μπει μέσα να πει τα παράπονά του. Μπορεί να καίγεται όλη η Αθήνα αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι η Βουλή θα είναι άθικτη. Γιατί; Διότι όπως έλεγε και το γουρούνι στην «Φάρμα των ζώων», “Όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα ”.
Ο Άδωνις έχει αποκτήσει συνείδηση…. και ψηφίζει στη Βουλή με βάση αυτήν και όχι τα όσα του υποδεικνύει το αφεντικό του.
Όλη η Ευρώπη έχει πάψει πια να σε θαυμάζει για την ιστορία σου και σε βλέπει ως το φτωχό συγγενή που χρωστάει λεφτά και του έχει γίνει τσιμπούρι. Έτσι σου δανείζει λεφτά για να της επιστρέψεις τα παλιά δανικά που της είχες πάρει.
Δεν υπάρχει πια καμία μονιμότητα στη ζωή σου. Το Δημόσιο πέθανε.
Στην Βουλή υπάρχουν τόσοι πολλοί ανεξαρτήτοι βουλευτές που αν έκαναν κόμμα μπορεί και να ήταν το μεγαλύτερο. Άλλα δεν κάνουν γιατί σε αυτή τη χώρα όλοι θέλουν να γίνουν αρχηγοί και πρόεδροι.
Βρίσκεσαι πάλι υπό Γερμανική κατοχή. Σε λίγο αντί για την έκφραση «Μα τον Χριστός και τη Παναγία» όλοι θα λένε «Μα τον Σόιμπλε και την Μέρκελ» όταν θα θέλουν να τονίσουν την σοβαρότητα του λόγου τους.
Σε όσους αρέσει η επιστημονική φαντασία έχουν πάψει πια να διαβάσουν τέτοιου είδους βιβλία και διαβάζουν εφημερίδες. Τα όσα γράφουν οι εφημερίδες σήμερα ξεπερνούν την πιο τρελή επιστημονική φαντασία…
Ξυπνάς, λοιπόν, μια μέρα και συνειδητοποιείς ότι «κοιμήθηκες» πάρα πολύ.

Μαζικό παραπλήρωμα...

Η Αυγή online...
Γράφει ο Novalis
Ανάμεσα στην αλαζονεία ενός συνασπισμού εξουσίας που καταρρέει, στον πολύμορφο διεκδικητισμό που αναδύεται, στην αντιφατική επανάκαμψη της πολιτικής, βρίσκει τη θέση του, με διάφορες ευκαιρίες, ο "κόσμος των γηπέδων". Οι ρευστές κοινωνικο-πολιτικές του αποχρώσεις, η δυναμική που παρουσιάζει, η ταλάντευσή του ανάμεσα στο εξατομικευμένο και το συλλογικό, όπως και η διαφαινόμενη διαπερατότητα του γηπέδου από την κοινωνία (ή και αντιστρόφως) έκανε κυριακάτικη εφημερίδα να αναρωτηθεί πριν από μερικούς μήνες: "Είναι ο κόσμος της πλατείας που ανεβαίνει στα γήπεδα ή ο κόσμος των γηπέδων που κατεβαίνει πλέον στις πλατείες;".
Αλλά και για την αριστερά το φαινόμενο αυτό γίνεται αντικείμενο συζητήσεων, άλλοτε με αδιάπτωτο ενθουσιασμό, άλλοτε με αφοριστική δυσπιστία, άλλοτε με φορτισμένη αμηχανία. Πιστεύω ακράδαντα ότι η κομμουνιστική ανανέωση δεν μπορεί να εξελιχθεί θεωρητικά παρά αναφερόμενη ιστορικά σε κάθε σύγχρονό της φαινόμενο. Γι' αυτό νομίζω ότι, αν θέλουμε να συζητήσουμε σοβαρά πώς οι κινήσεις των γηπέδων μπορούν να γίνουν μέρος του πολιτικού ριζοσπαστισμού, οφείλουμε να συζητήσουμε ταυτοχρόνως εξίσου σοβαρά για το λούμπεν προλεταριάτο ή, καλύτερα, για την προϊούσα λουμπενοποίηση της εργατικής και άλλων κυριαρχούμενων τάξεων την εποχή του νεοφιλελευθερισμού. Να εξετάσουμε, επίσης, όψεις αυτού που ονομάστηκε "νεολαιίστικη κουλτούρα διαμαρτυρίας / οργής" ως ζητήματα εποικοδομήματος. Όποτε η αριστερά απλούστευσε, παρέκαμψε ή ερμήνευσε μηχανιστικά τέτοια ζητήματα χτύπησε μετά το κεφάλι της στον τοίχο.
Η διαρκής πρεκαριοποίηση και εξαθλίωση έχει δημιουργήσει συμπαγή στρώματα έξω από το σύστημα εργασίας - μισθού, κοινωνικά απομορφωμένα, υπό την επιρροή ιδεολογικών μηχανισμών της μαζικής κουλτούρας, στοιχεία των οποίων οικειώνονται με τον δικό τους τρόπο ως υποκατάστατα συνεκτικού κοινωνικού και ψυχολογικού χώρου. Οι προσεγγίσεις του φαινομένου από την αριστερή θεωρητική παράδοση κάθε άλλο παρά ιστορικά στατικές είναι.
Αν ο Μαρξ και ο Ένγκελς έκαναν αδρές αναφορές σε μια γενικά αντιδραστική προδιάθεση αυτών των κοινωνικών ομάδων, ο Τρότσκι, στο κείμενό του "Πώς θριάμβευσε ο Μουσολίνι", περιγράφει υπό ποιες συνθήκες και με ποιες μεθόδους ο φασισμός χειραγώγησε πολιτισμικές και προπολιτικές τάσεις λουμπενοποιημένων στρωμάτων και των ομαδώσεών τους. Ο Frantz Fanon, πάλι, όπως και κάποιοι θεωρητικοί της αμερικανικής και της γαλλικής Νέας Αριστεράς, μάς έδειξαν πώς αυτά τα στρώματα μπορούν να γίνουν άρρηκτο τμήμα των κοινωνικών κινημάτων και να επηρεαστούν από τον αριστερό ριζοσπαστισμό.
Οι παραδεδομένες ταξινομήσεις ορίζουν ένα πλαίσιο συζήτησης και εμπειρίας, αλλά δεν επαρκούν. Ειδικά σε ό,τι αφορά τους συνδέσμους, ας έχουμε υπόψη μας ότι δεν πρόκειται για προϊόν αυτοοργάνωσης, αλλά για μαζικό παραπλήρωμα του μικρού και μεγάλου κεφαλαίου, που έβαλε στο χέρι τις ομάδες. Μέσα στον σχιζοφρενικό τους ρόλο, της "κλειστής" και συγχρόνως "ανοιχτής" έκφρασης, οι σύνδεσμοι τόσο ευνοούσαν όσο και παρεμπόδιζαν τη συγκέντρωση της εξουσίας σε ένα κέντρο και σε λίγα χέρια κάθε φορά.
Οι εκάστοτε αντιθέσεις προσωποποιούνταν. Οι έννοιες "κέντρο" και "λίγα χέρια" υπήρξαν κυρίαρχες αντιλήψεις σε μεγάλο μέρος αυτού του κόσμου, όπως κυρίαρχα ήταν και τα "τιμωρητικά" ξεσπάσματα ως τρόπος μετατόπισης από ένα "κέντρο" σε άλλο. Όσο η "ιδιάζουσα συνάθροιση" ως εμπειρία γηπέδου μεταφέρει τις εσωστρεφείς, στεγανές και μανιχαϊστικές δομές της στο πεδίο της κοινωνικής διεκδίκησης, δεν είναι σίγουρο ότι ο "κόσμος των συνδέσμων" θα γίνει συνιστώσα των κοινωνικών κινημάτων που θέλουμε.
Η αριστερά δεν μπορεί να προσεγγίζει το φαινόμενο αυτό με την απορριπτική ξινίλα του σταλινικού κατηχητικού, αλλά ούτε και με το αυτοκολακευτικό "τρα-λα-λά" που απεχθάνεται τις πολυπλοκότητες. Όπως έχει πει ο Γκράμσι, "υπάρχει ένα τεράστιο στρώμα που βιώνει την πολιτική χωρίς πεποιθήσεις". Όσο, λοιπόν, η αριστερά δεν ερευνά τους τρόπους που θα στηρίξουν το πολιτικό υπέδαφος συνάντησης με αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις, τόσο κι αυτές θα μεταλλάσσουν (με άγνωστες συνέπειες) τις μέχρι τώρα προσδιοριστικές τους "πεποιθήσεις" -της αθροισμένης οπαδοσύνης σ' ένα φόντο διαρκώς εχθρικό κι αφιλόξενο.

Φραγκφούρτη - Βερολίνο: 1Χ2...

Protagon...
 Του Γιαννη Βαρουφακη
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία. Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η στασιμότητα στην πραγματική οικονομία. Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω). Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.
Κάπου εκεί, κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα «δώρα» που κόμιζε κι ένα «κούρεμα» προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις.
Όποιος δεν γνωρίζει τίποτα άλλο από τα παραπάνω (σωστά) δεδομένα, θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυρία τρόικα είναι και φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη: Συνολικά έδωσε €240 δις από την «τσέπη» της και μεσολάβησε με τους παλαιούς δανειστές του μικρού κράτους να «σβήσουν», να διαγράψουν δηλαδή, άλλα €100 δις. Δηλαδή, κόμισε €340 δις ως δώρα στο μικρό, υπερχρεωμένο κράτος.
Ας τα δεχθούμε όλα αυτά. Έστω λοιπόν ότι η κυρία τρόικα είναι, πράγματι, φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη. Αυτό όμως σημαίνει ότι είναι και απελπιστικά ηλίθια. Ξέρω ότι είναι βαριά η λέξη αλλά, αλίμονο φίλες και φίλοι, πως μπορούμε να καταλήξουμε σε διαφορετικό χαρακτηρισμό (από το ότι η τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας) όταν, με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!
Θα το πω άλλη μια φορά για να το συλλάβω κι ο ίδιος: Ένα μικρό κράτος της ευρωζώνης πριν δύο χρόνια είχε ένα δυσβάστακτο χρέος της τάξης των περίπου €300 δις. Η τρόικα προσέφερε στο μικρό αυτό κράτος, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, €340 δις για να το βοηθήσει. Και που φτάσαμε σήμερα; Φτάσαμε το μικρό μας κράτος να χρωστά €340 δις και βάλε. Μα αν το 2010 η κα Μέρκελ και ο κ. Strauss-Kahn  (αλήθεια τον θυμάστε αυτόν;) είχαν πει στον κ. Παπανδρέου «Γιώργο μας, παιδί μας, μην σκας, θα αποπληρώσουμε εμείς όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα», θα γλύτωναν €40 δις και η Ελλάδα δεν θα χρώσταγε δεκάρα!
Υπεραμυνόμενοι βέβαια του εαυτού τους (δηλαδή της μεγαλειώδους κουταμάρας τους) θα έλεγαν ότι δεν φταίνε εκείνοι αλλά το ελληνικό κράτος που δεν έκανε αυτά που υποσχέθηκε. Ορθόν αλλά εκτός θέματος. Μπορεί, πράγματι, να είναι αναμφισβήτητο ότι το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να κάνει σε δύο χρόνια, όπως είχε υποσχεθεί, όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρόνιζαν για δεκαετίες. Είναι, όμως, ή δεν είναι αλήθεια ότι το ελληνικό δημόσιο μείωσε το πρωτογενές του έλλειμμα τα τελευταία δύο χρόνια (με μισανθρωπικές περικοπές, βεβαίως-βεβαίως, των εισοδημάτων των πιο αδύναμων) κατά περίπου 9%; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τέτοια μείωση δεν έχει ξαναγίνει πουθενά και ποτέ, σε καιρό ειρήνης και σε περίοδο ύφεσης, στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας; Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι απολύτως θετική. Άρα, όσο ανεπρόκοπο κι αν είναι το ελληνικό κράτος (που σίγουρα είναι), η αλήθεια παραμένει αμείλικτη για την τρόικα: Παρέλαβαν τον Μάη του 2010 ένα χρέος λιγότερο των €300 δις, έβαλαν το ελληνικό δημόσιο να σφίξει βάναυσα το ζωνάρι του, βρήκαν €340 δις υπέρ του ελληνικού δημοσίου και κατέληξαν, παρά τις θυσίες του έλληνα μικρομεσαίου και των υπόλοιπων ευρωπαίων φορολογούμενων, να αυξήσουν (!!!) το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά €40 δις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εποχή κατάφεραν να συρρικνώσουν (όπως τους προειδοποιούσαμε ότι θα κάνουν) το εθνικό εισόδημα, από το οποίο θα πρέπει να αποπληρωθεί το χρέος, κατά 15%. Εύγε τρόικα!
Και τώρα;
Τώρα κατάλαβαν, πολύ αργά βέβαια, την κορυφαία κουταμάρα τους. Πήραν ένα πρόβλημα το οποίο μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα ποσό των €40 ή €50 δις (π.χ. ένα άτοκο δάνειο τον Ιανουάριο του 2010) και το μετέτρεψαν σε μια μαύρη τρύπα του ενός τρις και βάλε – αν λάβουμε υπ’ όψη μας τα μνημόνια της πεσούσης Ιρλανδο-Πορτογαλίας, τα κρυφά μνημόνια της αποτελματωμένης Ιταλο-ισπανίας, και πάει λέγοντας.
Τώρα κατανόησαν ότι κάτι αντίστοιχο πέτυχαν και στους καλούς, αλλά σχεδόν το ίδιο αδύνατους, μαθητές της τάξης: στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου κι εκεί, παρά το ενθουσιώδες αυτομαστίγωμα των λαών αυτών, τα νούμερα είναι εξ ίσου καταδικαστικά για την κυρία τρόικα. Όσο για την
Ισπανία και Ιταλία, βρίσκονται κι αυτές ακριβώς στο ίδιο  μονοπάτι. Μόνο που όταν το δικό τους πολλαπλάσιο χρέος, και το δικό τους εθνικό εισόδημα, μπει στο στάδιο της σκοτοδίνης που βρίσκονται οι μικρότερες των πτωχευμένων χωρών-μελών, θα είναι πολύ αργά για την ευρωζώνη. Θα έχει έρθει το τέλος του δρόμου και η Γερμανία θα αναγκαστεί να φτιάξει μια νέα νομισματική ένωση ανατολικά του Ρήνου και βόρεια των Άλπεων – με κόστος την απώλεια των ασιατικών αγορών και τον τριπλασιασμό της γερμανικής ανεργίας.
Μπροστά σε αυτή την συνειδητοποίηση, έχει ξεσπάσει ένας γερός πόλεμος μεταξύ, ουσιαστικά, Φραγκφούρτης και Βερολίνου. Από την μία μεριά έχουμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, την Φραγκφούρτη, όπου επικρατεί σχεδόν ομοφωνία: Τα δάνεια της Ελλάδας θα αποπληρώνονται κανονικά τους επόμενους δύο μήνες, μέχρι να τελειώσουν (ελπίζουν «αισίως») οι Γαλλικές Προεδρικές εκλογές. Κατόπιν Ελλάδα και Πορτογαλία θα «ακρωτηριαστούν» και θα «καυτηριαστούν» ώστε να μην επεκταθεί η γάγγραινα στην υπόλοιπη ευρωζώνη.  Από την άλλη έχουμε την Καγκελαρία όπου επικρατεί μια μοναδική κακοφωνία: Κάποιοι συμφωνούν με την Φραγκφούρτη, άλλοι επιμένουν ότι η μοναδική «λύση» είναι η αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ (και, συγκεκριμένα, η νομισματική απόσχιση από την Γαλλία), κάποιοι τρίτοι εμμένουν πως η ευρωζώνη πρέπει να διατηρηθεί ως έχει αλλά οι πτωχευμένες χώρες να ενισχυθούν ουσιαστικά. Μπροστά στο φάσμα αυτής της κακοφωνίας, η κα Μέρκελ τείνει, συντηρητική ούσα, υπέρ του status quo. Δηλαδή, στην συνέχιση της σημερινής ανοησίας, όπου κράτη σαν το δικό μας δέχονται εκατοντάδες δις με αποτέλεσμα το χρέος να… μεγαλώνει και το εθνικό εισόδημα να μειώνεται. Δεν είναι ότι η γερμανίδα καγκελάριος δεν κατανοεί ότι η σημερινή ατραπός οδηγεί στην καθίζηση όλης της ευρωζώνης. Η αμφιθυμία της γερμανικής ηγεσίας απλά αντανακλά το ότι από την μία μεριά νιώθουν πως στερούνται της πολιτικής υποστήριξης να αντιμετωπίσουν ορθολογικά την Κρίση (καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί μόνιμη δέσμευση της Γερμανίας με την ευρωζώνη) ενώ από την άλλη διαφωνούν (και καλά κάνουν) με την λύση της Φραγκφούρτης – αυτό που ονομάζω ακρωτηριασμός-καυτηριασμός.
Η λύση της Φραγκφούρτης
Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρισή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς.
Πλάνη οικτρά
Η λύση της Φραγκφούρτης, αν και δεν έχει επικρατήσει, κερδίζει καθημερινά έδαφος στην Γερμανία. Αυτό εξηγεί εν μέρει κάποιες από τις ρήσεις του κ. Schauble και την γενικότερη δυστοκία που παρατηρούμε όσον αφορά το Μνημόνιο 2. (Ένας άλλος λόγος είναι ότι, μπροστά την αποκάλυψη της κουτής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό χρέος, η γερμανική ηγεσία κερδίζει κάποιους πόντους εμφανιζόμενη να μην θέλει να ρίξει κι άλλα δις στην συγκεκριμένη μαύρη τρύπα.) Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά για πόσο πρυτανεύει ο συντηρητισμός της κας Μέρκελ ή αν θα επικρατήσει σύντομα ο ενθουσιασμός της Φραγκφούρτης για την λύση του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Στις αράδες που ακολουθούν, και με τις οποίες κλείνω, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω έξι λόγους γιατί η αισιοδοξία της Φραγκφούρτης (ότι δηλαδή είναι δυνατή η διάσωση της ευρωζώνης με την αποπομπή δύο ή περισσότερων χωρών) θεμελιώνεται σε πλάνη οικτρά.
1. Η Φραγκφούρτη υποθέτει πως γνωρίζει εκείνο που είναι εξ ορισμού άγνωστο, τουλάχιστον πριν την καταστροφή: το κόστος ενός ακρωτηριασμού. Οι διασυνδέσεις των τραπεζικών συστημάτων της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, θα φανούν στο φώς της ημέρας μόνον Μετά την Καταστροφή – ακριβώς όπως οι διασυνδέσεις της σχετικά μικρής Lehman’s με το διεθνές τραπεζικό σύστημα ήταν αδύνατον να φανούν παρά μόνο μετά την Κατάρρευση.

2. Η μαζική παροχή φρεσκοκομμένου χρήματος στις τράπεζες της ευρωζώνης (μετά από ένα ακρωτηριασμό Ελλάδας-Πορτογαλίας) θα λειτουργήσει ως μια κολοσσιαία ένεση κορτιζόνης σε καρκινοπαθή: ναι μεν θα τον ανακουφίσουν για κάποιον καιρό αλλά, στο μεταξύ, ο καρκίνος θα κάνει την δουλειά του στο «εσωτερικό», μεγαλώνοντας, γινόμενος πιο κακοήθης και, εν τέλει, περισσότερο θανατηφόρος. Εν συντομία, όπως οι τράπεζες της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενισχυόμενες από ποτάμια ρευστότητας, έκρυβαν τις κακοήθειές τους επιταχύνοντας την αποτελμάτωση της πραγματικής οικονομίας, κάτι αντίστοιχο θα γίνει και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ισπανία. Όταν λοιπόν ξεσπάσει, από τους κόλπους αυτών των ίδιων τραπεζών, ένα νέο κύμα κρίσης, τότε ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και της Πορτογαλίας θα πάρει σβάρνα και την Ιταλία, την Ισπανία, με τελευταία και καλύτερη την Γαλλία. Όλα αυτά τα τρις που θα έχουν ξοδευτεί για να σωθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας θα έχουν πάει στράφι. Και το χειρότερο; Θα έχουν χαθεί τουλάχιστον τρία χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αρκετά για να μείνει η Ευρώπη μονίμως πίσω από τις οικουμενικές εξελίξεις.

3. Οι απώλειες των φορολογουμένων στις πλεονασματικές χώρες, από τις πτωχεύσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, θα εντείνουν την αντίθεση των λαών της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ στις νέες διασώσεις κρατών-μελών που δεν θα μπορούν να διασωθούν μόνον μέσω την παροχής ρευστότητας στις τράπεζές τους. Την ώρα που θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα για νέα δάνεια, οι βόρειοι φορολογούμενοι που θα πρέπει να τα εγγυηθούν θα αρνηθούν πεισματικά.

4. Οι ξένες επενδύσεις (π.χ. της Κίνας, της Ρωσίας, των αμερικανικών επιχειρήσεων) στην ευρωζώνη θα στερέψουν μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού και της αβεβαιότητας που αυτός θα προκαλεί για το τι μέλλει γενέσθαι.

5. Σε έναν αλληλένδετο κόσμο, η λύση της Φραγκφούρτης θα σπείρει την αβεβαιότητα σε κάθε γωνιά της γης και, έτσι, θα ενδυναμώσει τους ανέμους της ύφεσης που, καθώς η γη είναι στρογγυλή, θα επιστρέψουν στην Γηραιά Ήπειρο δριμύτεροι, μεγαλώνοντας την ύφεση στις χώρες τόσο του Βορρά όσο και του Νότου, καθιστώντας το εγχείρημα της διάσωσης αυτού που απέμεινε από την κραταιά ευρωζώνη αδύνατον.

6. Ο έκτος λόγος είναι δομικός. Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα που, όπως είδαμε, θα είχε αποφύγει δύο έτη παγκόσμιων πρωτοσέλιδων με μια πιο ήπια αντιμετώπιση. Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι η έλλειψη ενός ενοποιημένου, πανευρωπαϊκού ρυθμιστικού πλαισίου για τις τράπεζες, η ανικανοποίητη ανάγκη μιας νομισματικής ένωσης για έναν βαθμό ενοποίησης του δημόσιου χρέους και, τέλος, η απουσία μιας πραγματικά πανευρωπαϊκής επενδυτικής πολιτικής που να στρέφει τις αποταμιεύσεις (οι οποίες τριγυρνούν ανά τον κόσμο σαν μια άδικη κατάρα) προς παραγωγικές (και επικερδείς) επενδύσεις στις περιοχές και τους κλάδους που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη (από την Ελλάδα έως την Α. Γερμανία). Κανένα μέρος αυτής της τριλογίας δομικών προβλημάτων δεν θα επιλυθεί με την μέθοδο του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Κανένα. Όπερ μεθερμηνευόμενο, αν επικρατήσει η άποψη της Φραγκφούρτης, πολύ σύντομα τα ίδια φαινόμενα κατάρρευσης θα επανεμφανιστούν σε ό,τι έχει απομείνει από την ευρωζώνη.
Επίλογος
Όλοι, πλην μερικών εκ των πολιτικών μας, έχουν κατανοήσει την κορυφαία  κουταμάρα που μας ήρθε υπό την μορφή των δανειακών συμβάσεων (που έγιναν γνωστές ως Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα κλπ). Απεδείχθησαν δηλητηριώδεις για ολόκληρη την ευρωζώνη. Ακόμα και στην Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο κατάλαβαν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα βουλιάξουν και οι ίδιοι. Έως εκεί συμφωνούν (για αυτό και ο ξύπνιος κ. Monti δεν φοβάται να διακηρύττει, ακόμα και μπροστά σε γερμανούς ιθύνοντες, «Φτάνει η λιτότητα!). Κάπου όμως εκεί αρχίζει η διαφωνία που τείνει να πάρει την μορφή καυγά: Ενώ η Φραγκφούρτη απέκτησε, πρόσφατα, μια αισιοδοξία ότι μπορεί να μην αλλάξει τίποτα πετώντας απλά Ελλάδα και Πορτογαλία εκτός ευρώ, το Βερολίνο διστάζει. Αυτό είναι καλό. Αλλά δεν αρκεί: Όσο ο δισταγμός του Βερολίνου σημαίνει συνέχιση της δηλητηριώδους «θεραπείας» των Μνημονίων, τόσο πιο κοντά θα έρθουν οι χώρες μας στην πραγματική γάγγραινα και τόσο πιο πολύ θα πλησιάσει η στιγμή που η Φραγκφούρτη θα υπερισχύσει, με αποτέλεσμα καταστροφικό για όλους: Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ευρώπη).
Κι εμείς; Ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φραγκφούρτης να κερδίζει έδαφος, ερχόμενοι όλο και κοντύτερα στην στιγμή του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού μας. Αν, αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φραγκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο (το οποίο δεν θα αφήσει όσο παραμένει αντίθετο στην άποψη της Φραγκφούρτης να προχωρήσει ο ακρωτηριασμός) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΓΙΔΑΣ

Καρτεσιος...
Δεν είναι κάτι σημαντικό, είναι απλώς μία ακόμη απόδειξη ότι αυτό το κόμμα που λεηλάτησε μεταπολιτευτικά κάθε τομέα στην Ελλάδα, δεν είχε ποτέ ιδεολογικό στίγμα. Επρόκειτο για ένα πειρατικό καράβι, που ναυπηγήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το πλήρωμά του έκανε διαρκείς επιθέσεις σε όλη τη χώρα.
Στα χρόνια που πέρασαν, το ΠΑΣΟΚ άλλαξε πλήρωμα και καπετάνιους, αλλά όλοι είχαν ένα κοινό σημείο, δεν είχαν ιδεολογία, ευθύνη, πολιτικό βάρος, ηθική. Ήταν εύκολοι στα λόγια και έμπειροι στις απάτες, στα σκάνδαλα, στους διορισμούς και στην καταστροφή.
Τώρα, μέσα στον περίοδο των Αποκριών, ο έχων την πλήρη ευθύνη για την καταστροφή του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος, ως θυμιαστής του μελλοντικού καπετάνιου του πειρατικού, Βαγγέλη Βενιζέλου, ανακοίνωσε το ιδεολογικό του μανιφέστο υπό τον τίτλο «Θέσεις για τη Νέα Ελληνική Ανόρθωση».
Σύμφωνα με το κείμενο αυτό που θα μπορούσε να αποτελεί πτυχιακή εργασία φοιτητή του πανεπιστημίου Ασυναρτησίας, οι Έλληνες καλούμαστε να εκτελέσουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα τρεις άθλους.
«Ο πρώτος είναι να αποκαταστήσουμε το κύρος της χώρας στο εξωτερικό και να κρατήσουμε ανοιχτή πάση θυσία την ευρωπαϊκή μας προοπτική». Πώς προτείνει ο κ. Λοβέρδος να επιτευχθεί ο άθλος αυτός;
Είναι προφανές. Μέσω της εξαθλίωσης των πολιτών, της μετατροπής της χώρας σε τριτοκοσμική αποικία των Γερμανών, της παράδοσης κάθε ίχνους εθνικής κυριαρχίας και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.
Το να καταφέρεις μέσα σε δύο χρόνια να φέρεις την Ελλάδα σε αυτό το σημείο της ύψιστης ξεφτίλας, είναι πράγματι άθλος. Το να τη σέρνεις από τα μαλλιά στα ενεχυροδανειστήρια των Βρυξελλών, είναι πράγματι άθλος. Άθλιος άθλος, αλλά πάντως άθλος.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι αποκλείεται να αποκαταστήσουμε το κύρος της χώρας στο εξωτερικό με τον Βενιζέλο και τον Λοβέρδο. Το ακόμη δυσκολότερο, όμως, είναι να αποκαταστήσουμε το κύρος της χώρας στο εσωτερικό.
Η ανυποληψία στην οποία έχουν περιπέσει οι ηγέτες του σημερινού καθεστώτος, δεν αφήνει κανένα τέτοιο περιθώριο. Όσο για τον υπουργό Υγείας, το πρώτο που θα πρέπει να κάνει σχετικά με «κύρος» είναι να προσπαθήσει να αποκαταστήσει το προσωπικό του.
Όχι όμως εντός Ελλάδας. Εδώ, τελείωσε. Κάπου άλλου. Μακριά. Ίσως θα ήταν έξυπνη κίνηση να αλλάξουν το πειρατικό τους με παγοθραυστικό και να βρεθούν μαζί με τον νέο αρχηγό του κοντά στους Εσκιμώους. Ίσως εκεί, υπάρχει μία ελπίδα γι’ αυτούς.
«Ο δεύτερος άθλος είναι να πάψουμε επιτέλους να ξοδεύουμε περισσότερα από αυτά που κερδίζουμε. Έτσι κι αλλιώς κανείς πλέον δεν είναι διατεθειμένος να μας δανείζει για να διατηρήσουμε το σημερινό επίπεδο κατανάλωσης. Το δίλημμα είναι απλό: είτε θα ανασυγκροτήσουμε τον παραγωγικό ιστό της χώρας, είτε θα συμβιβαστούμε με τη δραματική πτώση του βιοτικού μας επιπέδου, που θα εξαθλιώσει τη χώρα για πολλές δεκαετίες».
Καλώς τον χτεσινό, το νέο παιδί, τον άφθαρτο πολιτικό. Οι άνθρωποι που δανείζονταν και δανείζονταν για να εξαγοράσουν κομματικούς στρατούς και να κερδίζουν εκλογές, έρχονται τώρα να μας πουν ότι πρέπει να μη δανειζόμαστε.
Τα μέλη των κυβερνήσεων που ξεκίνησαν τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας και έσπερναν επιδοτήσεις στα λαμόγια των χωραφιών, ζητούν τώρα και τα ρέστα. Κι από πάνω μας απειλούν ότι αν δεν το κάνουμε, θα εξαθλιωθούμε για πολλές δεκαετίες.
Ο παραγωγικός ιστός της χώρας είναι βέβαιο ότι πρέπει να ανασυγκροτηθεί. Και το πρώτο που θα πρέπει να παράγει είναι νέα καλούπια πολιτικών, που καμία σχέση δε θα έχουν με τα σημερινά. Το δεύτερο προϊόν είναι σάλιο, για να έχουμε να φτύνουμε τους Λοβέρδους που πρώτα εξαθλίωσαν ένα λαό κι ύστερα του ζητούν να γίνει άλογο στο άρμα των πολιτικών φιλοδοξιών τους.
«Ο τρίτος άθλος είναι να συγκροτήσουμε επιτέλους σοβαρό και αξιόπιστο κράτος. Οι φλυαρίες περί «επανίδρυσης του κράτους» και η άπρακτη μεταρρυθμισιολογία του πρόσφατου παρελθόντος έχουν προσδώσει στη σχετική συζήτηση έναν φαιδρό τόνο».
Αν αυτό το περί «μεταρρυθμισιολογίας του πρόσφατου παρελθόντος» είναι αυτοκριτική, τότε έχει καλώς. Ο κ. Λοβέρδος, από τους πρωταγωνιστές του πρόσφατου παρελθόντος, αναγνωρίζει τις ευθύνες και το λιγότερο που έχει να κάνει, είναι να παραιτηθεί.
Αν πάλι, αφαιρεί τον εαυτό του από το κάδρο της «μεταρρυθμισιολογίας του πρόσφατου παρελθόντος», τότε ο άνθρωπος αυτός πραγματικά έχει σαλτάρει και δεν είναι καλά στα μυαλά του.
Όμως ελάχιστα πλέον με αφορά η ψυχική υγεία του Λοβέρδου. Αυτό που με αφορά είμαστε εμείς. Και σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι ναι, υπάρχει χειρότερη εξαθλίωση από αυτή που ζούμε και από εκείνη που έρχεται.
Είναι η αδυναμία να αντιδράσουμε στο πρόβλημα. Κι όταν αφήνεις ελεύθερο το πρόβλημα να σε κοροϊδεύει κατάμουτρα προτείνοντας λύσεις, τίποτε καλό δε μπορεί να σε περιμένει.
Όταν το ίδιο το πρόβλημα σε κατηγορεί και αυτοσυστήνεται ως λύση, κάτι δεν έχει πάει καλά. Κάτι δεν κάνουμε σωστά και θα πρέπει να το διορθώσουμε άμεσα, με κάθε τρόπο, πριν επιτρέψουμε στο τέρας να μας καταβροχθίσει μέσω της δημιουργίας κομματικών υποκαταστημάτων που θα χρησιμοποιηθούν ως κολυμβήθρες για την αναβάπτιση των εγκληματιών σε αθώες περιστερές και σωτήρες.

Κουκουλοφόροι σε εύφλεκτο τοπίο...

kathimerini.gr ...
Tου Σταυρου Λυγερου

Την περασμένη Κυριακή είδαμε ένα ξαναπαιγμένο πολλές φορές έργο. Υπακούοντας προφανώς σε εντολές, τα ΜΑΤ είχαν ως προτεραιότητά τους τη διάλυση των συγκεντρωμένων στο Σύνταγμα κι όχι την προστασία της ευρύτερης περιοχής με προληπτική δράση. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Πολλοί βολεύονται με τη θεωρία ότι οι κουκουλοφόροι είναι παρακρατικοί. Η θεωρία αυτή είναι ένας εύκολος τρόπος παράκαμψης του προβλήματος. Πιθανότατα, στους κόλπους των κουκουλοφόρων υπάρχουν και πράκτορες. Είναι λάθος, όμως, να ερμηνεύεται το φαινόμενο αποκλειστικά με όρους συνωμοσίας. Στην πραγματικότητα, με την πάροδο των χρόνων, στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο έχει διαμορφωθεί ένας σκληρός πυρήνας επαγγελματιών της βίας.
Ανήσυχοι και εξεγερμένοι νεαροί, που έλκονται από την αισθητική της καταστροφής και βιώνουν τις συγκρούσεις σαν τελετουργία μύησης, συνήθως μεταλλάσσονται σε τεχνικούς της βίας. Στην «τηλεοπτική δημοκρατία» μας, άλλωστε, αυτοί που κάνουν καριέρα δεν είναι οι ειρηνικοί διαδηλωτές, ακόμα κι αν ο όγκος τους θα έπρεπε να δημιουργεί μείζον πολιτικό γεγονός. Κυνηγώντας το θέαμα, τα κανάλια έχουν μετατρέψει τους κουκουλοφόρους σε αναμφισβήτητους πρωταγωνιστές. Εχουν όλες τις προδιαγραφές: χωρίς πολιτική πλατφόρμα, χωρίς ιδεολογικούς περιορισμούς, είναι απρόσωποι, dark, ριψοκίνδυνοι, καταστροφείς και με διάθεση να βεβηλώσουν τα «ιερά και τα όσια». Ολα αυτά συνθέτουν ένα ελκυστικό πρότυπο κυρίως για ατίθασους νέους, που βιώνουν τις μάχες του δρόμου σαν το μεγάλο πάρτι της ασυδοσίας. Η σύγκρουση με τα ΜΑΤ έχει καταντήσει ο μόνος τρόπος για να μπουν, έστω και με κουκούλα, στο προσκήνιο.
Οι κυβερνήσεις αποφεύγουν να λάβουν δραστικά μέτρα, γεγονός που αποτελεί μια ένδειξη ότι βολεύονται ή τουλάχιστον δεν ενοχλούνται σημαντικά από την ύπαρξη του φαινομένου. Ισως, θεωρούν ότι οι «κακοί» είναι αναγκαίοι σε κάθε σενάριο, επειδή ενεργοποιούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και κατ’ επέκταση διευρύνουν τα περιθώρια κινήσεων της εξουσίας. Για την ακρίβεια, έχει αποδειχθεί ότι οι ομάδες των κουκουλοφόρων είναι ένα πολύ χρήσιμο στην εξουσία πολιτικό εργαλείο.
Αυτό, όμως, που οι κυβερνήσεις δεν κατανοούν είναι ότι αυτό το θεώρημα ίσχυε όταν ο κοινωνικός ιστός ήταν σταθερός. Προ Μνημονίου, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων ήταν ένα είδος άτυπης διαπραγμάτευσης με την εκάστοτε κυβέρνηση, που προσέδιδε ευστάθεια στην κοινωνική ισορροπία. Στις συνθήκες κρίσης, με την εξουσία απονομιμοποιημένη, με το πολιτικό σύστημα σε αποσύνθεση και με τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια να πολλαπλασιάζονται, το κοινωνικό τοπίο καθίσταται ολοένα και πιο εύφλεκτο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την κοινωνική δυναμική, αλλά είναι εμφανές ότι ακόμα και μια ασήμαντη αφορμή μπορεί να προκαλέσει κοινωνική έκρηξη. Το γεγονός αυτό αλλάζει και τον παραδοσιακό τρόπο που λειτουργεί το τρίγωνο διαδηλωτές-κουκουλοφόροι-ΜΑΤ παρότι επιφανειακά μοιάζουν όλα ίδια. Σ’ αυτό το εύφλεκτο κοινωνικό τοπίο, δεν αποκλείεται καθόλου οι κουκουλοφόροι να λειτουργήσουν σαν «πυροκροτητής».

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Η κοκκινοσκουφίτσα και ο κακός Σόιμπλε...

Κώστας Βαξεβάνη, κουτι της πανδωρας...
Ευτυχώς ο Σόιμπλε δεν ξέρει ελληνικά. Έτσι μάλλον δεν θα του κοινοποιηθεί ο πλούτος όσων θα γραφούν αυτές τις μέρες εναντίον του. Ο υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, είναι πραγματικά από τους πιο συντηρητικούς πολιτικούς στην Ευρώπη. Οι πολιτικές του θέσεις επεκτείνονται από την υποστήριξη των βομβαρδισμών στο Ιράκ, έως την αποδοχή του Γκουαντάναμο και την επέμβαση του γερμανικού στρατού στις διαδηλώσεις στην Γερμανία. Στην Ελλάδα από την Τετάρτη έχει μετατραπεί στον κακό λύκο στο παραμύθι όπου κινδυνεύει η ελληνική κοκκινοσκουφίτσα. Αφού υπέγραψε το μνημόνιο βέβαια.
Ο Σόιμπλε θα καταδειχθεί ως η αιτία των κακών. Ο σάκος του μποξ για τις «πατριωτικές» κραυγές που θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν εικόνα εθνικής υπερηφάνειας με την αντιπαράθεση μαζί του. Αφού υπέγραψαν το μνημόνιο, ξαναλέω. Στο τέλος βέβαια, οι κυνηγοί του έθνους, θα σκοτώσουν τον κακό λύκο-Σόιμπλε και θα βγει από την κοιλιά του ,τροφαντό και εν ζωή το θύμα του. Ο Βενιζέλος-κοκκινοσκουφίτσα, για να κάνει δηλώσεις σωτηρίας.
Η στάση του Σόιμπλε, μπορεί να εξηγηθεί με πολλούς τρόπους. Δια των δηλώσεων και των απαιτήσεών του, το γερμανικό οικονομικό κατεστημένο βάζει το μάξιμουμ των απαιτήσεων απέναντι σε μια υποτακτική κυβέρνηση που δεν τόλμησε να κάνει διαπραγματεύσεις ακόμη και όταν είχε τη δυνατότητα. Υπάρχει πιθανότητα, ο Σόιμπλε απλώς να καθησυχάζει τις φωνές του κατεστημένου (πρόεδρος Bosch πχ),που ζητούν την έξοδο της Ελλάδας από ευρωζώνη) και την τιμωρία της μέσα από μια λογική οικονομικού προτεσταντισμού (αμαρτήσατε θα τιμωρηθείτε).
Το πρόβλημα δεν είναι ο Σόιμπλε, η λεπτομέρεια, αλλά το κάδρο. Η γενική εικόνα. Σε αυτή την εικόνα, η Ελλάδα θα είναι εκτός ΕΕ και πτωχευμένη. Ο φόβος δηλαδή που χρησιμοποιήθηκε για την υπογραφή του μνημονίου θα είναι το αποτέλεσμα που εκ των πραγμάτων θα προκύψει αλλά χειρότερα.
Η ΕΕ είναι πλέον μια προβληματική κατάσταση και το ευρώ περισσότερο. Η Γερμανία έχει τρεις επιλογές:
Επιλογή πρώτη: Προτείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση να αποτελέσει μια πραγματική οικονομικοπολιτική ολοκλήρωση και όχι μια τεχνητή νομισματική ένωση. Όπως οι ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει κεντρικές πολιτικές αποφάσεις, ενιαία οικονομική πολιτική και βέβαια μεταφορά των χρεών στην Ένωση και των πλεονασμάτων στις περιοχές που έχουν ανάγκη.
Επιλογή δεύτερη: Διαλύει την ΕΕ και δημιουργεί μια νέα ολοκλήρωση με τις βόρειες χώρες με τις οποίες εμφανίζει οικονομικές αντιστοιχίες.
Επιλογή τρίτη: Αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ βέβαια, θεωρώντας πως δικαιούται να εισπράξει μόνη τα αποτελέσματα της γερμανικής οικονομικής ευρωστίας. Εδώ μπαίνουν άλλα θέματα βέβαια αλλά ελπίζει ότι θα τα επιλύσει στο μέλλον.
Το πρώτο σενάριο είναι απίθανο. Γιατί η Γερμανία και η Γαλλία να δεχθούν τα χρέη των άλλων και να μοιράσουν τα πλεονάσματα; Είναι πολύ ευρωπαϊκό σενάριο για να είναι αληθινό. Στις δύο άλλες περιπτώσεις, η Ελλάδα είναι εκτός ευρώ και πτωχευμένη. Γιατί το μνημόνιο την έχει οδηγήσει στην ύφεση, με ένα χρέος (λόγω αγγλικού δικαίου) που δεν μπορεί να κουρέψει.
Η χώρα έχασε την ευκαιρία να κηρύξει στάση πληρωμών μέσα στο ευρώ, να απειλήσει έστω, αποκτώντας την διαπραγματευτική δυνατότητα που θα εξασφάλιζε κούρεμα του χρέους και στη συνέχεια μια αναπτυξιακή πολιτική. Αυτό που συνέβη είναι τραγικό. Κατάφεραν να δημιουργήσουν στην κοινή γνώμη την εντύπωση πως η στάση πληρωμών, είναι η «πτώχευση» άρα η φτώχεια της Ελλάδας. Ενώ είναι η απόφαση να μην πληρώνεις τους δανειστές.
Το σύνολο των νέων δανείων μας πάνε σε αποπληρωμή παλιών τόκων και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Στην πραγματικότητα των τραπεζιτών στους οποίους θα δώσουμε λεφτά για να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες που προέκυψαν από θαλασσοδάνεια στον εαυτό τους και καταχρήσεις δισεκατομμυρίων, χωρίς να πάρουμε μετοχές. Παραδόξως ο αγαπημένος νόμος της αγοράς, παύει να ισχύει και το κράτος γίνεται κρυφοκομμουνιστής.
Στην επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε τις προηγούμενες ημέρες για το πόσο κακιά είναι η «άτακτη χρεοκοπία» συναντάς τεράστιους δράκους άγνοιας που μέσα από τη λεκτική σύγχυση προσπαθούν να φτάσουν σε πολιτικά συμπεράσματα. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση κάποιου αλβανού συναδέλφου που ζει στην Ελλάδα. Στο blog του (το οποίο παρακολουθώ και μάλιστα μ’ αρέσει) έχοντας προφανώς και ο ίδιος τη σύγχυση μεταξύ φτώχιας σε μιας χώρα και στάσης πληρωμών (πτώχευσης) έγραψε ένα κομμάτι στο οποίο περιέγραφε με μελανά χρώματα ό,τι έζησε στην Αλβανία μετά την πτώση του καθεστώτος. Πήγαινες, γράφει, να πάρεις ψωμί από τον φούρνο και δεν υπήρχε φούρνος. Ξύπναγες και έλειπαν τα κεραμίδια του σπιτιού σου. Δεν περιγράφει καμία στάση πληρωμών γιατί απλώς δεν υπήρξε τέτοια. Περιγράφει την φτώχεια στην Αλβανία λόγω άλλων παραγόντων. Αυτό λοιπόν το άρθρο, ο σεμνός συνάδελφος, το είδε να γίνεται μπεστ σέλερ στα μεγαλύτερα site της χώρας, τα οποία και προχώρησαν στην επιχειρηματολογία «να ψηφιστεί το μνημόνιο να μην γίνουμε Αλβανία».
Η χρεοκοπία δεν είναι φτώχεια προφανώς. Αντιθέτως στην κρίση που δεν επιλύεται με στάση πληρωμών, ένα κομμάτι του πληθυσμού πεινάει, ενώ ακόμη και αυτοί που έχουν αποταμιεύσεις, φοβούνται να τις εκθέσουν σε οποιαδήποτε παραγωγική διαδικασία με τον φόβο του αβέβαιου μέλλοντος. Δηλαδή υποφέρει όλη η χώρα.
Χρησιμοποιήθηκε ακόμη και το επιχείρημα «τι θα τρώμε» αφού θα πηγαίναμε σε χρεοκοπία. Ό,τι και τώρα είναι η απλή απάντηση. Αφού τίποτα από τα δάνεια δεν πάει στη χώρα αλλά στην πληρωμή δανείων, θα ζούσαμε με αυτά που ζούμε και τώρα. Απείλησαν ακόμη και με έλλειψη πετρελαίου και τροφίμων. Μα το κράτος δεν είναι αυτό που αγοράζει πια πετρέλαιο και τρόφιμα. Το κάνουν οι εταιρείες.
Υπολογίζεται πως μια κίνηση στάσης πληρωμών θα επηρέαζε αρνητικά το ΑΕΠ κατά 0,5%. Με το μνημόνιο θεωρείται βέβαιο πως θα φτάσουμε στο 2%.
Τώρα λοιπόν η κοκκινοσκουφίτσα τριγυρνάει στο δάσος και τσιρίζει πως θα την φάει ο λύκος. Το τραγικότερο όλων είναι πως όταν θα αναγκαστούμε να πάμε σε χρεοκοπία (τότε ναι, θα είναι άτακτη γιατί δεν θα την έχουμε επιλέξει, αλλά θα την επιβάλουν),το χρέος μας δεν θα μπορεί να κουρευτεί λόγω του μνημονίου. Και όσοι το υπέγραψαν θα λένε «είδατε τι πάθαμε με την χρεοκοπία;». Μη λέγοντας βέβαια πως δεν ήταν η χρεοκοπία που εμείς επιλέξαμε την κατάλληλη στιγμή. Η κοκκινοσκουφίτσα βεβαίως θα μεγαλώνει μια χαρά. Θα έχει αποθέματα, καταθέσεις και ίσως υπομονή να πάρει μέρος και στο παραμύθι του μέλλοντος.

Περιάστραψεν αυτούς φως...

kathimerini.gr ...

Tου Παντελη Μπουκαλα

Aπίστευτο μποτιλιάρισμα παρατηρείται εσχάτως στους δρόμους προς τη Δασμασκό της ματωμένης Συρίας. Οχι, δεν είναι Ρώσοι και Κινέζοι που συρρέουν για να προστατέψουν τους αμάχους που θερίζει ο δυνάστης Ασαντ. Δεν είναι καν Αγγλοι και Αμερικανοί που, αφού τελείωσαν με την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στο Ιράκ, είπαν να δώσουν ανιδιοτελή χείρα βοηθείας και σε άλλον λαό. Για Ελληνες πρόκειται. Για Ελληνες πολιτικούς - πράσινους, γαλάζιους, γκρίζους: Σπεύδουν στη Δαμασκό για να τιμήσουν τον πρόδρομό τους, τον Σαούλ ή Σαύλο που, οδεύοντας προς τη Δαμασκό, άκουσε βαριά τη φωνή του Θεού στο όραμά του, τρόμαξε και έγινε Παύλος. Κι αυτός ο δεινός διώκτης των χριστιανών μετατράπηκε σε μεθοδικότατο απόστολο των εθνών, χάρη και στην πλούσια ιουδαϊκή και ελληνική παιδεία του και στην ωφέλιμη ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη.
Βέβαια είναι κομμάτι δύσκολο να πούμε ότι «εξαίφνης περιάστραψεν φως από του ουρανού» μερικές δεκάδες Ελληνες βουλευτές που χρειάστηκαν άλλος μία, άλλος τρεις και άλλος πέντε θητείες για να καταλάβουν ποιον Θεό πιστεύουν και να ανανήψουν. Στην περίπτωσή τους άλλωστε δεν πρόκειται για θαύμα αλλά για δράμα. Για το δράμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, που το πληρώνουμε βαριά όλοι και όχι μόνο οι πρωταγωνιστές του. Γιατί ποιον άλλον χαρακτηρισμό, αν όχι δράμα, μπορεί να δώσει κανείς όταν ακούει πολιτικούς που υπούργευσαν, και όχι μία φορά, και συγκατοίκησαν στα υψηλά του κόμματός τους να δηλώνουν ότι ανακάλυψαν επιτέλους τον μικρούλη θεό μέσα τους, τη συνείδησή τους δηλαδή;
«Ψήφισα κατά συνείδηση έπειτα από αρκετό καιρό» δήλωσε λ.χ. η κ. Βάσω Παπανδρέου, μετά την ψηφοφορία για το Μνημόνιο Νο 2 (όλα τα κακά σ’ αυτόν τον κόσμο είναι... σίκουελ: Εξολοθρευτής Νο 1, 2..., Αλιεν Νο 1, 2... κ.λπ.). Το ίδιο ακριβώς άφησαν να εννοηθεί σχεδόν όλοι οι βουλευτές που δεν ακολούθησαν την κομματική ρότα, επειδή άκουσαν κατ’ όναρ ή σε όραμα (ακρόαμα μάλλον) τη φωνή της συνείδησής τους. Και σε όραμα επίσης πρέπει να αποδώσουμε την αιφνίδια μεταστροφή του κ. Σαμαρά, που ξεκίνησε μνημονιοκτόνος και κατέληξε μνημονιολάτρης. Τι οραματίστηκε; Ενας Θεός το ξέρει.
Μπορούμε άραγε να πούμε μπράβο τουλάχιστον σε όσους εκπροσώπους μας ομολογούν δημοσίως ότι, έστω κι αργά, συναντήθηκαν με τη συνείδησή τους και συμφώνησαν ενώ ώς τώρα υπεράσπιζαν πειθήνια τη μια ή την άλλη γραμμή εν γνώσει τους ότι δεν τους εκφράζει; Μάλλον όχι, όσο καλοπροαίρετοι κι αν είμαστε. Γιατί το μπράβο μας θα ισοδυναμούσε με συχωροχάρτι για όλα τα χρόνια στη διάρκεια των οποίων είχαν εκχωρήσει τη βούλησή τους στη διάθεση του προέδρου - ηγεμόνα. Θα ήταν δηλαδή σαν να αποδεχόμασταν πως η καιροσκοπική εθελοδουλία είναι συστατικό του ίδιου του πολιτεύματός μας. Ξέρουμε βέβαια πως αυτό συμβαίνει. Αλλά το κρύβουμε κάτω από το χαλί. Οπως και ό,τι άλλο μας χαλάει.

Ιδρυση αντιμνημονιακών κομμάτων... | αρθρογραφια , αρθρογραφοι , γιωργος δελαστικ | ethnos.gr

γιωργος δελαστικ, ethnos.gr
Η καρατόμηση 43 συν 9 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για χάρη του νέου Μνημονίου δεν στάθηκε ικανή να κορέσει τη δίψα για «πολιτικό αίμα» Ελλήνων του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ούτε οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης και υποταγής του Αντώνη Σαμαρά και του Γιώργου Παπανδρέου αποδείχθηκαν επαρκείς για να ικανοποιήσουν τη σαδιστική επιθυμία του Σόιμπλε να ταπεινώσει σε βαθμό πλήρους εξευτελισμού τους Ελληνες πολιτικούς ηγέτες που στηρίζουν το νέο Μνημόνιο. Το Βερολίνο συμπεριφέρεται σαν σε σκουλήκια στους εδώ πολιτικούς συμμάχους του. Το γεγονός ότι μέχρι στιγμής οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αποδείχθηκαν ανίκανοι να διαπραγματευθούν και να κερδίσουν κάτι, αύξησε την αλαζονεία των Γερμανών. Δεν τους εξευμένισε. Τους οδήγησε να επιβάλλουν διαρκώς επαχθέστερους όρους, βέβαιοι όντες εκ των προτέρων ότι οι όροι αυτοί θα γίνουν αποδεκτοί. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε δεν αισθάνονται ότι είναι εταίροι, σύμμαχοι ή φίλοι της Ελλάδας. Αισθάνονται ότι είναι νικητές που υπαγορεύουν όρους στους ηττημένους Ελληνες. Οι Γερμανοί, άλλωστε, λατρεύουν τη δύναμη και την επίδειξη ισχύος.
Ας μην υποκρινόμαστε, όμως, ότι αυτό μας εκπλήσσει. Ούτε αυτή η περιφρονητική συμπεριφορά προς αδύναμες χώρες είναι αποκλειστικά γερμανική. Κάθε άλλο. Αυτός είναι ο κανόνας στις διεθνείς σχέσεις. Δεν μας εντυπωσιάζει καθόλου αυτό.
Αυτό που δεν συνειδητοποιεί, όμως, επαρκώς το Βερολίνο είναι πως οι ασφυκτικές πιέσεις που ασκεί στους Ελληνες υποτελείς του βρίσκονται κοντά, ίσως πολύ κοντά στο σημείο θραύσης των πολιτικών συμμάχων των Γερμανών στην Ελλάδα.
Σε ό,τι αφορά στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, το κορυφαίο και καθοριστικό σημείο σήμερα, μέσα σε αυτό το πνεύμα κοινωνικής αναταραχής και καθολικής αντίθεσης του ελληνικού λαού προς το νέο Μνημόνιο, είναι το αν οι δεκάδες διαγραφέντες βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα σχηματίσουν αντιμνημονιακά κόμματα στον κεντροδεξιό και τον κεντροαριστερό χώρο.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η αντίθεση μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί διαπερνά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Η διαγραφή των αντιμνημονιακών βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αφήνει αντικειμενικά πολιτικά ακάλυπτους τους ψηφοφόρους της ΝΔ και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που είναι κατά του νέου Μνημονίου και οι οποίοι βεβαίως είναι η συντριπτική πλειοψηφία και στα δύο κυβερνητικά κόμματα.
Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση δηλαδή υπάρχει ένα αβυσσαλέο πολιτικό κενό εκπροσώπησης μεγάλης μερίδας του ελληνικού πληθυσμού! Αν, λοιπόν, οι διαγραφέντες βουλευτές, μαζί φυσικά με άλλα στελέχη, συγκροτήσουν δύο διακριτούς κομματικούς αντιμνημονιακούς πόλους, έναν που να κινείται στον χώρο της ΝΔ και έναν στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, καθαρά αντιμνημονιακούς όμως, υπάρχει ήδη έτοιμο το πολιτικό υπόστρωμα της κοινωνίας για να τους υποδεχθεί.
Αν όντως συσπειρώσουν όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις των αντίστοιχων χώρων και δεν αποτελέσουν κάποιες παρέες πολιτευτών, η είσοδός τους στη Βουλή (ενδεχομένως και με εντυπωσιακά ποσοστά για νεοπαγή κόμματα σε περίπτωση που επιλέξουν και κατάλληλους ηγέτες) είναι εκ των προτέρων διασφαλισμένη - ακριβώς επειδή καλύπτουν εξόφθαλμο πολιτικό κενό.
Σε μια τέτοια περίπτωση καθίσταται σχεδόν αδύνατο για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ που θα απομείνουν να συγκεντρώσουν από κοινού 100 έδρες και πάνω ώστε με τις 50 έδρες μπόνους της ΝΔ να αποκτήσουν κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Οι απίθανοι συνδυασμοί που θα επιχειρηθούν σε μια τέτοια περίπτωση για να προκύψει κυβερνητική πλειοψηφία, θα υπερβούν κατά πολύ τους χειρότερους εφιάλτες των Γερμανών πολιτικών, ενώ η επανάληψη των εκλογών μπορεί να βγάλει ακόμη χειρότερα για τα μνημονιακά κόμματα αποτελέσματα, καθώς θα έχει πια αποτυπωθεί και στις κάλπες και όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις η πρωτοφανής αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αν υπάρξουν φυσικά τέτοια αντιμνημονιακά κόμματα στους αντίστοιχους χώρους. Αν ευοδωθούν δηλαδή οι κινήσεις που ήδη γίνονται...
Κ. ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ
«Δεν ανέχομαι λοιδορίες Σόιμπλε»
ΕΣΠΑΣΕ τη σιωπή του στο θέμα των δεινών, προσβολών και ταπεινώσεων που υφίσταται η Ελλάδα από την ΕΕ και πρωτίστως από τη Γερμανία, προκειμένου να της χορηγηθεί από τους υποτιθέμενους εταίρους η συμφωνηθείσα οικονομική βοήθεια, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας: «Δεν ανέχομαι να λοιδορείται η πατρίδα μου από τον κύριο Σόιμπλε», διακήρυξε ο Κάρολος Παπούλιας. Πρόκειται για μια δήλωση που δικαίως κυριάρχησε χθες σε όλα τα τηλεοπτικά δελτία, καθώς ήταν κυριολεκτικά η πρώτη φορά που ακούστηκε επίκριση της γερμανικής στάσης απέναντι στη χώρα μας από τα χείλη της ανώτατης πολιτειακής ή πολιτικής ηγεσίας, καθώς οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ουδέποτε τόλμησαν κάτι ανάλογο.

Απορρύθμιση και απολύσεις στην εκπαίδευση...

Η Αυγή online...
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ*
Ένας από τους βασικούς μοχλούς μείωσης των οργανικών θέσεων είναι η συγχώνευση-κατάργηση σχολικών μονάδων. Ως γνωστόν, ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Δ. Ρέππας έφερε προς ψήφιση στη Βουλή νομοθετική ρύθμιση (η οποία ήδη είναι νόμος), με την οποία υποχρεούνται όλα ανεξαιρέτως τα υπουργεία να μειώσουν κατά 30% τις δομές τους. Ήδη στον χώρο της εκπαίδευσης άρχισαν με τη συγχώνευση σχολείων που έδωσε ταμείο 1.050 σχολεία λιγότερα το 2011, περισσότερους μαθητές στο τμήμα και κάμποσες εκατοντάδες εκπαιδευτικούς να ψάχνουν οργανική θέση. Για το 2012 οι κ.κ. «πρώτα ο μαθητής» ετοιμάζουν νέο πακέτο. Οι πληροφορίες μιλάνε για νέο κύμα συγχωνεύσεων-καταργήσεων. Εκατοντάδες νέες οργανικές θέσεις θα σβήσουν από τον χάρτη, εκατοντάδες εκπαιδευτικοί θα βρεθούν ξαφνικά στο πουθενά. Νά η πρώτη μαγιά.
Το επόμενο χρονικό διάστημα το υπουργείο Παιδείας ετοιμάζεται να εξαπολύσει την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών. Ήδη το μήνυμα πήγε στους καθηγητές των ΤΕΙ, όπου αφού το υπουργείο Παιδείας μείωσε για την τρέχουσα ακαδημαϊκή χρονιά το έκτακτο διδακτικό προσωπικό στους 1.300 από 4.000, κάλεσε τους μόνιμους καθηγητές «να εργαστούν και πέραν του υποχρεωτικού ωραρίου έτσι ώστε να επιτευχθεί η καλύτερη και αποδοτικότερη λειτουργία των ιδρυμάτων». Βεβαίως πριν από όλους η αύξηση του ωραρίου βρήκε τους άλλους -πλην εκπαιδευτικών- «τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους».
Κάθε πόλεμος αρχίζει με τα λόγια και το υπουργείο Παιδείας έχει συμπληρώσει πολλά ένσημα στην προσπάθειά του να πείσει την κοινή γνώμη ότι οι εκπαιδευτικοί εργάζονται εξαιρετικά λίγες ώρες. Στην κατάλληλη συγκυρία, μέσα στο 2012, είναι σίγουρο ότι θα προχωρήσει στην «αναμόρφωση του ωραρίου των εκπαιδευτικών». Εξάλλου, το προσχέδιο του υπουργείου Παιδείας με τον εύηχο τίτλο «Οργάνωση των Περιφερειακών Υπηρεσιών Διοίκησης της Εκπαίδευσης - Πρώτα ο μαθητής - Πρώτα η σχολική μονάδα - Νέα Διοίκηση για το Νέο Σχολείο» προβλέπει ότι «σε περίπτωση απουσίας εκπαιδευτικού, η αναπλήρωση στα διδακτικά του καθήκοντα γίνεται με εντολή του διευθυντή από εκπαιδευτικό της ίδιας σχολικής μονάδας, κατά προτίμηση της ίδιας ή συναφούς ειδικότητας, που έχει κενό στο ημερήσιο διδακτικό ωράριο εργασίας του. Η άρνηση συμμόρφωσης στο ανωτέρω εκπαιδευτικό καθήκον συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα» (Άρθρο 18).
Με τις αλλεπάλληλες, αλλοπρόσαλλες και αντιεκπαιδευτικές αλλαγές στα αναλυτικά προγράμματα σπουδών, με το ξεχαρβάλωμα και το ράβε-ξήλωνε των ειδικοτήτων στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση, αλλά και με κάτι περίεργες τοποθετήσεις ειδικοτήτων σε περιοχές που δεν είχαν κενά, αίφνης μερικές χιλιάδες εκπαιδευτικοί συγκεκριμένων κλάδων αναζητούν απεγνωσμένα ωράριο. Είναι γνωστή η κατάσταση εκατοντάδων καθηγητών ξένων γλωσσών, Γυμναστών, καθηγητών Πληροφορικής, Οικονομολόγων, Τεχνολόγων, καθηγητών τεχνικών ειδικοτήτων, οι οποίοι, χωρίς δική τους ευθύνη, έχουν μείνει χωρίς ωράριο και οργανική θέση. Είναι σίγουρο ότι το υπουργείο Παιδείας «κατασκευάζει» αδύνατους κρίκους για να νομιμοποιήσει τις επιλογές του. Δεν θα αργήσει η μέρα που με έναν ιδιότυπο μαλθουσιανισμό θα υποβάλει στην κοινή γνώμη το ερώτημα: «Μπορεί να πληρώνει το Δημόσιο υπαλλήλους του που κάθονται;»
Παράλληλα, το υπουργείο Παιδείας αυξάνει τις αρμοδιότητες και την εξουσία του διευθυντή, ενώ την ίδια στιγμή αποψιλώνει τις αρμοδιότητες του Συλλόγου Διδασκόντων και των λοιπών συλλογικών οργάνων. Στόχος είναι η θεσμική μετεξέλιξη του διευθυντή από τον παλιό γραφειοκράτη διευθυντή, ο οποίος ήταν επιφορτισμένος με τη διεκπεραίωση της «υπηρεσιακής αλληλογραφίας» και την τήρηση της «εύρυθμης λειτουργίας του σχολείου», σε «δυναμικό άρχοντα-manager», ο οποίος θα αναζητά πόρους και θα λειτουργεί ως φορέας προώθησης της νέας κουλτούρας επιχειρηματικού πνεύματος, καινοτόμων δράσεων και διασύνδεσης «του σχολείου του» με την τοπική αγορά. Μια τέτοια λειτουργία του διευθυντή θα εναρμονίζεται με τη νέα μορφή «αυτοαξιολόγησης σχολικών μονάδων» που έχει θεσμοθετήσει το υπουργείο, αφού, μέσα από τη διαδικασία αξιολόγησης που προβλέπεται, τα σχολεία θα λειτουργούν ως «αυτονομημένες μονάδες», οι οποίες θ’ ανταγωνίζονται η μία την άλλη στην επίδειξη καλών σχολικών αποτελεσμάτων, καινοτομικών δράσεων και πρακτικών, ανεύρεσης πόρων και, τέλος, προσέλκυσης πελατών (μαθητών). Στο πλαίσιο αυτό ο διευθυντής της σχολικής μονάδας αναλαμβάνει ανάμεσα σε άλλα «τον σχεδιασμό, την υλοποίηση και αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου», γεγονός που ενισχύει όλους τους μηχανισμούς αξιολόγησης («κοινωνικής λογοδοσίας») και τους συνδέει αφενός με τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών και αφετέρου με την ίδια τη χρηματοδότηση των σχολείων.
* Η Ελένη Νικολαΐδου είναι συντονίστρια του εκπαιδευτικού ενημερωτικού δικτύου alfavita.gr

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

ΕΣΤΩ ΕΝΑΣ…

Καρτεσιος…
Αν ανάμεσα στους 199 βουλευτές υπάρχει έστω ένας που διάβασε το κείμενο της νέας δανειακής σύμβασης και εντελώς ανυστερόβουλα, με μόνο κριτήριο το καλό της χώρας και των πολιτών ψήφισε «ΝΑΙ», πιστεύοντας τον Λουκά Παπαδήμο όταν έλεγε ότι τα μέτρα αυτά «διασφαλίζουν το μέλλον της πατρίδας και των παιδιών μας και δεν αφήνουμε να πάνε χαμένες οι θυσίες που έχουν γίνει τα τελευταία δύο χρόνια», ας διαβάσει τη «διασφάλιση» που πέτυχε τις αμέσως επόμενες 24 ώρες.
Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ «Δεν έλαβα ακόμη τις απαιτούμενες πολιτικές δεσμεύσεις από τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων που στηρίζουν την ελληνική κυβέρνηση για την εφαρμογή του προγράμματος (…) Η Ελλάδα δεν εκπλήρωσε τις προϋποθέσεις για την κάλυψη του κενού των 325 εκατ.»
Άνγκελα Μέρκελ, «Είναι σημαντικό για μας η Ελλάδα να έχει την ευκαιρία να επιστρέψει στις αγορές το έτος 2020 με βιωσιμότητα του χρέους στο 120%».
Να θυμίσουμε ότι σήμερα το χρέος της Ιταλίας ανέρχεται στο 120% του ΑΕΠ και γι’ αυτό καλείται να λάβει σκληρά μέτρα. Επειδή, δηλαδή, βρίσκεται στο σημείο που η Ελλάδα έχει ως στόχο να φτάσει το 2020.
Βόλφγκανγκ Σόιμπλε «Η Γερμανία και η Ε.Ε. είναι σήμερα καλύτερα προετοιμασμένες από ό,τι πριν από δύο χρόνια για μια ενδεχόμενη αποτυχία της Ελλάδας».
Πρόεδρος του αυστριακού Οικονομικού Επιμελητηρίου, Κρίστοφ Λάιτλ «Η Ελλάδα θα μπορούσε από μόνη της να προχωρήσει στην πώληση μερικών, απομακρυσμένων, ακατοίκητων νησιών. Δεν πρόκειται για τα ίδια τα χρήματα, που θα εισπραχτούν, αλλά για μια κίνηση που δείχνει ότι η χώρα είναι πρόθυμη σε αυτή την κατάσταση να μην ζητά μόνο βοήθεια από το εξωτερικό, αλλά να κάνει και η ίδια ό,τι μπορεί».
Δημοσκόπηση που διενήργησε το γερμανικό οικονομικό περιοδικό «Manager Magazine» δείχνει ότι σε ποσοστό 57% οι Γερμανοί μάνατζερ εταιρειών ζητούν η Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ και να επιστρέψει στη δραχμή.
Ο Διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Bosch, Φραντς Φέρενμπαχ, ζήτησε «να βγει η Ελλάδα όχι μόνο από την ευρωζώνη, αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμη και αν χρειαστεί να εξαναγκαστεί, καθώς, ένα ερειπωμένο σύστημα αποτελεί δυσβάσταχτο βάρος για μια κοινότητα αλληλεγγύης».
Ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Γενς Βάιντμαν σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Χάντελσμπλατ» δήλωσε «Γι’ αυτό χρειάζεται μια κυβέρνηση στην Ελλάδα που θα εφαρμόσει τα μέτρα αυτά και ένας πληθυσμός που θα τα δεχτεί».
Οι Financial Times έγραψαν: «Γερμανία, Ολλανδία και Φινλανδία έχουν αρχίσει πλέον να πιέζουν για τη χρεοκοπία της Ελλάδας…».
Reuters : «Όταν πτώχευσε η Αργεντινή το 2002 είχε ύφεση 14,7%. Η Ελλάδα με τα νέα μέτρα λιτότητας θα φθάσει αλλά ενδεχομένως και θα ξεπεράσει το επίπεδο της Αργεντινής».
Αν, παρ’ όλα αυτά, ανάμεσα στους 199 βουλευτές υπάρχει έστω και ένας που ψήφισε ανιδιοτελώς «ΝΑΙ» επειδή πίστεψε τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά που του είπαν ότι: «με το να περάσουν τα δύο τρίτα του ελληνικού χρέους στο αγγλικό δίκαιο, διευκολύνοντας τους πιστωτές να αξιώσουν αποζημιώσεις, σώζουμε τη χώρα» τότε αυτός ο ένας μία λύση έχει. Τη λύση της τελευταίας πόντιας πουτάνας, που αυτοκτόνησε όταν έμαθε ότι οι άλλες πληρώνονταν για τη δουλειά που έκαναν. Θα είναι πιο αξιοπρεπής λύση, από αυτή που ετοιμάζει το πλήθος στους υπόλοιπους βουλευτές.
Όσο για εκείνους που διέρρεαν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, τους αφιερώνω τη χθεσινή δήλωση του Όλι Ρεν: «καταστροφικές θα είναι οι συνέπειες από ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρωπαϊκή Ένωση».

* Στη φωτό του κειμένου δίνονται οι «οδηγίες χρήσης» της προτεινόμενης λύσης διότι είναι προφανές ότι τις έχει ανάγκη. Όχι άλλα λάθη.

Οι διδαχές της Άννας...

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ...
thumb
Από το Μαρικάκι
Η Διαμαντοπούλου έχει πετύχει μια σαφή κατάκτηση στην πολιτική της διαδρομή τα τελευταία δύο – δυόμισι χρόνια: άλλα να κηρύττει ως υπουργός Παιδείας και άλλα ως επίδοξη δελφίνος και πρωτομαστόρισσα της συγκυβέρνησης και της αγαστής συνεργασίας με την αντιπροσωπεία των θεσμικών εκβιαστών της χώρας.
Ως υπουργός Παιδείας έχει κάνει σημαία την Αξιολόγηση και τη Λογοδοσία (όλων των άλλων πλην της ίδιας), τον σεβασμό στους κανόνες, τους θεσμούς και τους νόμους. Το πόσο τα εννοεί όμως ως γενικές και απαράβατες αρχές φαίνεται από τις πυκνές πολιτικές παρεμβάσεις της. Εδώ και καιρό πασχίζει να περάσει το μήνυμα ότι οι εκλογές πρέπει πάση θυσία να αποφευχθούν: οι εκλογές είναι έσχατος λαϊκισμός στην παρούσα φάση, οι εκλογές θα είναι καταστροφή για τη χώρα, οι εκλογές οδηγούν σε βέβαιη χρεοκοπία.
Η υπουργός Αξιολόγησης φαίνεται ότι έχει αρχές δύο ή και περισσότερων ταχυτήτων κι εν προκειμένω προτιμά τον διορισμό μιας κυβέρνησης έξω από τη δύσκολη διαδικασία της αξιολόγησης στην κάλπη. Εξ ου και η πρόταση να βγουν μπροστά έξι υπουργοί οι οποίοι θα αναλάβουν τους κρίσιμους τομείς ώστε να προωθήσουν όλα τα μέτρα ως τον Ιούνιο και θα είναι αποφασισμένοι να μ η ν κατέβουν στις επόμενες εκλογές.
Η Διαμαντοπούλου λοιπόν προεξοφλεί το αποτέλεσμα της Αξιολόγησης της κυβέρνησης από το λαό, αλλά αδιαφορεί κιόλας. Η έγνοια είναι μόνο να γίνει η δουλειά και ο μόνος τρόπος είναι ο εκφοβισμός με τις έκτακτες συνθήκες της επικείμενης χρεοκοπίας που «δικαιολογεί» υποτίθεται την καταπάτηση κάθε έννοιας νομιμότητας και εν τέλει του Συντάγματος.
Καλή η Δημοκρατία, αλλά μόνο για τα σχολικά βιβλία ή ακόμη καλύτερα (μιας και αυτά είναι είδος εν ανεπαρκεία) για τις ημερίδες που εντάσσονται στην επικοινωνιακή στρατηγική της υπουργού όπου ανεμπόδιστα εκφωνεί κακοχωνεμένες εκθέσεις ιδεών…
Από μια υπουργό Παιδείας, πολύ διδακτικό πράγματι...

Πέταξαν τις μάσκες. Πολιτικό ξεβράκωμα κατ’ εντολή της τρόικας...

pressinaction.gr ...
του Χρήστου Κυργιάκη
pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη
Ήταν γνωστό και αναμενόμενο αφού η αντιπαράθεση έφτασε πλέον στο «διά ταύτα». Ή θα εφάρμοζαν μέχρι κεραίας τις εντολές της τρόικας ή θα έμεναν εκτός κορυφαίου πολιτικού παιχνιδιού για την επόμενη μέρα μετά την κατεδάφιση.
Και βέβαια, 199 βουλευτές, επέλεξαν, για να μην χρεοκοπήσει η χώρα, όπως υποστήριξαν, να μην χαλάσουν τον πρωινό καφέ των επενδυτών των ασιατικών χρηματιστηρίων, αλλά να στερήσουν για πολλά χρόνια το πρωινό γάλα των παιδιών εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών.
Ποιος από τους 199 που ψήφισαν «ναι» στον όλεθρο, πιστεύει στ’ αλήθεια πως εξακολουθεί να εκφράζει αυτούς που τον εξέλεξαν το 2009; Υπάρχει ένας;
Ποιος από τους 199 που ψήφισαν «ναι» στη νέα δανειακή σύμβαση, με όλα όσα αυτή κουβαλάει μαζί της, πήρε την εντολή από τους ψηφοφόρους του να νοιάζεται περισσότερο για το αν θα ανοίξουν οι Ασιατικές αγορές με θετικό πρόσημο και καθόλου για το πόσα σπίτια θα κλείσουν με το νέο μνημόνιο; Υπάρχει ένας;
Κατά τη χθεσινή μέρα, δόθηκε μια κακοστημένη διπλή παράσταση. Μία εντός της Βουλής, του ναού(;) της δημοκρατίας(;) και μία γύρω από αυτή.
Στο εσωτερικό της Βουλής παρέλασαν όλα τα πρωτοκλασάτα ονόματα του σύγχρονου αστικού πολιτικού θεάματος, μόνο που δεν ήταν στην καλύτερή τους μέρα.
Στο εξωτερικό της Βουλής οι γνωστοί άγνωστοι φρόντισαν, για μία ακόμη φορά, να δημιουργήσουν, μαζί με τους αστυνομικούς, μια ζώνη προστασίας, περιμετρικά της Βουλής ακτίνας περίπου ενός χιλιομέτρου, για να μπορεί, μέσα στη Βουλή να λάβει χώρα το έγκλημα, χωρίς οι υπαίτιοι να νιώθουν την καυτή ανάσα και χωρίς να ακούν τα συνθήματα των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που διαδήλωναν ενάντια στα νέα μέτρα.
Το σενάριο, ήταν ρηχό, χωρίς φαντασία, με επαναλαμβανόμενους μονολόγους, με άδεια ράφια, με χρεοκοπία, με φτώχια, με δελτίο στα καύσιμα, με δελτίο στα τρόφιμα, με δελτίο στα φάρμακα, χωρίς γιατρούς νοσοκομεία και σχολεία.
Πόσο μακριά νυχτωμένοι φάνηκαν όλοι «ηθοποιοί». Δεν πήραν χαμπάρι ότι όλα αυτά με τα οποία απειλούσαν το τηλεοπτικό κοινό, συμβαίνουν ήδη; Δεν πήραν χαμπάρι για τα άδεια ράφια στα ντουλάπια των σπιτιών, για τη φτώχια που μαστίζει τους πολίτες, για το δελτίο στα καύσιμα, για τους σφραγισμένους καυστήρες των πολυκατοικιών, για την αδυναμία αγοράς φαρμάκων, για τις 6 ώρες αναμονής στα νοσοκομεία με τα παιδιά να ψήνονται στον πυρετό, για τα σχολεία χωρίς βιβλία, με καθηγητές ψυχικά και οικονομικά ράκη; Πώς να το πάρουν χαμπάρι όταν, με τις ενέργειές τους, έχουν κηρυχθεί ανεπιθύμητοι από τους ψηφοφόρους τους;
Ο υπουργός οικονομικών και χρεοκοπίας, μετά και τη χθεσινή του παράσταση, θα αποκτήσει σίγουρα και τον τίτλο του καθηγητή της θεατρολογίας και της ηθοποιίας.
Με φτηνές, ψεύτικες, εξάρσεις και δυσανασχετήσεις, με σοβαροφάνεια και περίσσιο κυνισμό, εκβιάζοντας, και εκφοβίζοντας δεν δίστασε να αρνηθεί ακόμη και την αναφορά στο λεγόμενο «Βρετανικό Δίκαιο» που διέπει το νέο μνημόνιο καταπίνοντας, στη συνέχεια, με δυσκολία τη γλώσσα του, όταν του επισημάνθηκαν τα σχετικά άρθρα.
Κάποιοι από τους 199, τόλμησαν να αυτοχαρακτηριστούν ακόμη και ως «σοσιαλιστές» που, απλώς, κάνουν ένα αναγκαστικό διάλλειμα από την τήρηση της κοσμοθεωρίας τους, μια αναγκαστική αποχή από την ιδεολογία τους, για δυο, τρία χρόνια, μέχρι να περάσει η κρίση, γίνονται λίγο νεοφιλελεύθεροι και μετά θα ξαναγίνουν πάλι «σοσιαλιστές», όταν θα πλησιάζει η «παράσταση» των εκλογών.
Η αλήθεια είναι πως εδώ και δύο χρόνια, όλοι οι παραπάνω, προσπάθησαν να κρατήσουν τις μάσκες τους καλά στερεωμένες στα πρόσωπά τους. Όμως πλέον τα περιθώρια για λεονταρισμούς τελείωσαν. Η εντολή της τρόικας ήταν σαφής: «Πετάξτε τις μάσκες και ξεβρακωθείτε»
Δεν σώζουμε τους τραπεζίτες, είπε ο Σαμαράς, αλλά τις καταθέσεις του λαού. Πολύ ψεύτικο για να είναι ακόμη και αστείο. Δεν ξέρει ο κύριος Σαμαράς ποιο είναι πλέον το ύψος των καταθέσεων του λαού; Δεν γνωρίζει ότι οι καταθέσεις του λαού έχουν στραγγίσει τα τελευταία δύο χρόνια λόγω ανεργίας, περικοπών στους μισθούς, ακρίβειας, φοροεπιδρομής και χαρατσιών;
Τους τραπεζίτες σώζετε κύριε Σαμαρά και εσείς και οι υπόλοιποι που ψήφισαν «ναι». Τους τραπεζίτες και όλους όσους υπηρετείτε ενώ την ίδια στιγμή κατεδαφίζετε τα ασφαλιστικά ταμεία αφήνοντας τους ανθρώπους χωρίς συντάξεις και ιατρική περίθαλψη.
Το βέβαιο είναι πως το μήνυμα αντίστασης, ανυπακουής και παρατεταμένης αντεπίθεσης που έστειλαν οι πολίτες έφτασε σε όλους τους αποδέκτες του οι οποίοι, πλέον, θα σκεφτούν πολύ καλά την επόμενη κίνησή τους.
Η αντίσταση, ξεκίνησε και θα σταματήσει μόνο όταν η τρόικα φύγει από τη χώρα και οι υπεύθυνοι για την εξαθλίωση του κόσμου κληθούν να λογοδοτήσουν.

Οι καλοί του Εurogroup...(που δεν ειναι και τοσο καλοι...)

ΤΟ ΒΗΜΑ ...
της Λωρης Κεζα
Λένε οι καλοί άνθρωποι: «ελάτε να σας σώσουμε». Και λεφτά θα δώσουν και λύσεις θα προτείνουν και ιδέες θα φέρουν. Ωραία. Στο ερώτημα πότε θα σωθούμε δεν υπάρχει σαφής απάντηση παρά μόνο ένα κεντροευρωπαϊκό μειδίαμα. Ας μην το παίρνουμε τοις μετρητοίς ότι θα σωθούμε, μια κουβέντα είπαν κι αυτοί. Υπάρχει ασφαλώς χρονοδιάγραμμα. Σε οκτώ χρόνια από τώρα. Προσθέτουμε και τα δυο έτη κατά τα οποία βρισκόμαστε σε κατάσταση limbo κι έχουμε μια ωραία στρογγυλή δεκαετία που μας οδηγεί στο ίδιο σημείο. Να μην μπορεί η χώρα να ξεπληρώσει τα δανεικά με όσα παράγει, με όσα εισπράττει. Σε νούμερα ο προβληματισμός των καλών ανθρώπων είναι αν επαρκούν τα 130 δισ. ευρώ που είχαν τάξει για τη μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ, αν θα χρειαστούν περισσότερα ή αν θα κάνουν τα στραβά μάτια για χρέη της τάξης του 125% του ΑΕΠ μέχρι το 2020. Η πρόβλεψη είναι αισιόδοξη καθώς παραβλέπει την ύφεση αλλά ας την αποδεχτούμε γιατί είμεθα καλόπιστοι. Το 2020 λοιπόν πάλι μέτρα θα χρειάζονται: σε αυτήν την κατάσταση βρίσκεται σήμερα η Ιταλία και η κατάσταση κρίνεται προβληματική. Προτείνονται μέτρα από τους ίδιους καλούς ανθρώπους.
Η ελληνική κυβέρνηση κάνει τα πάντα για να δείξει ότι θα υπακούσει τους καλούς ανθρώπους, προκειμένου να μην χαθεί ο μποναμάς. Δεν υπάρχει ρευστό και όπως πολύ εύγλωττα δήλωσε ο πρωθυπουργός κ. Λ. Παπαδήμος αν δεν πάρουμε τα φράγκα δεν θα έχουμε ούτε φάρμακα ούτε βενζίνη ούτε μισθούς και συντάξεις. Χωρίς μισθούς δημοσίων υπαλλήλων θα κλείσουν τα σχολεία, θα ανασταλεί το έργο της αστυνόμευσης, θα αυτοκαταργηθεί ο στρατός. Ξέρουμε τι θα ακολουθήσει: Τι ωραίο πλιάτσικο! Οπότε απέναντι στους καλούς ανθρώπους οι έλληνες πολιτικοί φέρονται σαν καλά, υπάκουα παιδιά. Φαίνεται ότι τούτο δεν είναι αρκετό. Οι υπουργοί της ευρωζώνης θα συνεδρίαζαν σήμερα για να αποφασίσουν ποια θα είναι η τύχη της Ελλάδας. Ο κ. Ζαν Κλοντ Γιούνκερ μεταθέτει τη συνάντηση. Δεν έχουν εκπληρωθεί, λέει, οι όροι. Δεν έχει πολιτικές διαβεβαιώσεις. Δηλαδή δεν αρκούν οι διαγραφές των διαφωνούντων βουλευτών, δεν αρκούν τα γραπτά ραβασάκια των αρχηγών ούτε οι απαντήσεις για το πού θα βρεθούν τα 325 εκατ. ευρώ που αναζητούνται για να κλείσει η τρύπα.
Είναι προφανές ότι ο κ. Γιούνκερ προσπαθεί νε κερδίσει χρόνο για να ξεφορτωθεί την Ψωροκώσταινα χωρίς να υπάρξουν απώλειες για τους δανειστές. Το PSI προχωρά με τον ωφέλιμο (για τους ξένους επενδυτές) τρόπο: όπως τα είχαν προγραμματίσει. Ένας αναλυτής το είπε πολύ όμορφα. Η χώρα μας κουρεύεται γουλί και η ξένοι παίρνουν λίγο τη φράντζα. Η Ελλάδα βαδίζει στην ύφεση, την διοικητική αστάθεια αν όχι στο χάος. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία διαβεβαίωση ότι δεν θα οδηγηθούμε στην χρεωκοπία: τον άλλο μήνα, τον άλλο χρόνο, την άλλη δεκαετία. Σε αυτό πατάνε και ζητούν όλο και πιο αυστηρά, μη αποτελεσματικά μέτρα. Το ερώτημα είναι αν και πότε η κυβέρνηση θα δει αλλιώς το ζήτημα κι αν θα προλάβει να εκβιάσει τα πράγματα. Ούτως ή άλλως οι απαιτήσεις είναι παράλογες. Δεν θα μας εντυπωσιάσει αν ο κ. Γιούνκερ ζητήσει να εμφιαλώνονται τα δάκρυα των ελλήνων για να τα πουλάει ως αναψυκτικό.


Δύο σενάρια, στάνταρ χρεωκοπία...

Η Αυγή online...
Δημήτρης Χρήστου
Στο άρθρο του τη Δευτέρα, ο γνωστός αρθρογράφος των "Financial Times" Βόλφκανγκ Μούνχαου σημείωνε στο τέλος “Κάποιοι λένε ότι θα είναι καλύτερα να πιεστεί η Ελλάδα να βγει από την Ευρωζώνη αμέσως και να χρησιμοποιηθούν τα κεφάλαια για να σωθεί η Πορτογαλία. Διαφωνώ. Προσωπικώς πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα να αναγνωρίσουμε την απελπιστική κατάσταση και των δύο κρατών, να τα αφήσουμε να χρεωκοπήσουν εντός της νομισματικής ένωσης και εν συνεχεία να χρησιμοποιήσουμε ένα, αισθητά αυξημένο, ταμείο διασώσεων για να τα βοηθήσουμε να ανοικοδομηθούν και παράλληλα να οχυρώσουμε τις υπόλοιπες χώρες. Θα είναι μια πολύ ακριβή υπόθεση. Όμως, το να αγνοείται η πραγματικότητα για δύο χρόνια ακόμη, θα είναι καταστροφικό.”
ΓΙΑΤΙ ξεκινάμε από αυτό το συμπέρασμα; Διότι μπροστά στη χώρα μας υπάρχουν μόνον δύο σενάρια. Η χρεωκοπία και η έξοδος από το ευρώ ή η χρεωκοπία εντός της ζώνης του ευρώ. Όλα τα υπόλοιπα είναι αδύνατον να υλοποιηθούν σε χώρα με ανθρώπους. Είναι απατηλές υποσχέσεις των εγχώριων Μνημονιακών δυνάμεων για να κερδίζουν χρόνο στην εξουσία ή για να κουνάνε το τάβλι ώστε να μην χάσουν καμιά παρτίδα και την εξουσία τους. Πολύ φοβάμαι δε, πως όχι μόνο θα κουνήσουν το τάβλι αλλά δεν θα διστάσουν να μας το φέρουν στο κεφάλι μας στήνοντας πέρα από τα προκλητικά εκβιαστικά τρομοκρατικά ψεύδη και αιματηρές προβοκάτσιες για να κερδίσουν τις εκλογές.
ΣΥΜΦΩΝΑ με το Reuters, οι αμφιβολίες των ηγετών της Ευρωζώνης αποτυπώνονται και στη δήλωση του υπουργού Οικονομικών του Λουξεμβούργου Λικ Φρίντεν ότι η Ελλάδα θα οδηγηθεί εκτός Ευρωζώνης εάν δεν εκπληρώσει όλους τους όρους που έχουν τεθεί. Ίσως η Ελλάδα αποφασίσει ότι είναι καλύτερο να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη παρά να προχωρήσει σε ένα τόσο σκληρό πρόγραμμα περικοπών, δήλωσε ο Φρίντεν από την Ουάσινγκτον. Και όπως υπογράμμισε ο σκληρός Σόιμπλε η Γερμανία και η Ε.Ε. είναι σήμερα καλύτερα προετοιμασμένη από ό,τι πριν δύο χρόνια για μια ενδεχόμενη αποτυχία της Ελλάδος. Δεν ξέρω πώς μεταφράζονται αυτές οι δηλώσεις, αν και πολύ φοβάμαι πως θα προτιμήσουν τη φτηνή λύση, αλλά αν αφήσουμε τις εγχώριες κατοχικές δυνάμεις να διαχειριστούν εν λευκώ τη μοίρα της χώρας, όποιο σενάριο χρεωκοπίας και αν επιλέξουν, θα είμαστε χαμένοι. Κάντε μια ρεαλιστική υπόθεση. Αν διανύσουμε 20 χρόνια σκληρής λιτότητας, ανεργίας και φτώχειας, πόσος θα είναι ο ελληνικός πληθυσμός το 2030 και πόσος θα είναι ο μέσος όρος ζωής;
ΕΙΝΑΙ απολύτως σαφές πως η χώρα μας δεν έχει παρόν και μέλλον σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον της Ε.Ε. που έχει γίνει πλέον απολύτως δικτατορικό. Μέρκελ και Σαρκοζί αποφασίζουν εξωθεσμικά και όλοι οι υπόλοιποι υπακούουν. Χαρακτηριστική ήταν η σκηνή της συνομιλίας του υπουργού Οικονομικών της Πορτογαλίας Βίτορ Γκασπάρ με τον κ. Σόιμπλε, αγνοώντας πως τα μικρόφωνα που υπήρχαν στο τραπέζι του προηγούμενου Eurogroup ήταν ανοιχτά. Ένας υπουργός ανεξάρτητου κράτους να ικετεύει την επιείκεια και τη βοήθεια του Γερμανού και αυτός να υπόσχεται πως θα προσπαθήσει. Ευχαριστώ πολύ λέει ο Γκασπάρ. Παρακαλώ, τίποτα απαντά ο Σόιμπλε.
Η Ε.Ε. σύντομα θα διαλυθεί αν δεν ανατραπούν οι πολιτικοί συσχετισμοί στη Γαλλία και τη Γερμανία. Δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δημοκρατία, ως ένα τραστ πέντε- έξι χωρών με τις υπόλοιπες προτεκτοράτα. Οι Έλληνες πολίτες κάνουν έκκληση σε όσους αντιστέκονται και απαιτούν ενότητα στη δράση. Η δική μας αριστερά, αυτήν που φοβούνται για τη δυναμική της, έχει εθνική υποχρέωση να πρωταγωνιστήσει αντικρίζοντας τον λαό στα μάτια. Και όταν λέμε για τη δυναμική της, εννοούμε την ενωτική συσπείρωση πολλών προοδευτικών αριστερών δυνάμεων που θα κατακτήσουν μαζί, την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Το αύριο θα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Απαιτεί συνεργασίες, βούληση, γνώσεις και διαπραγματευτικές ικανότητες για την αναδιάρθρωση όλης της χώρας και την οικοδόμηση πολλών εναλλακτικών συμμαχικών συνεργασιών.
d.xristou@avgi.gr

Προσεύχομαι» στον Μαρξ (να μου απαντήσει ο Κέυνς)...

enikos.gr - Ο Στάθης στον eniko...
Ωραία! υπέγραψαν για μας -για το καλό μας- το Μνημόνιο 2! Και τώρα τι γίνεται; Τι κάνουμε αύριο;
Εν πρώτοις δεν υπάρχει «αύριο». Εχει υποθηκευτεί! «Αύριο» θα αποκτήσουμε σε είκοσι-τριάντα χρόνια, όσο για το «τώρα», ούτε
για αυτό γνωρίζουμε οτιδήποτε - δεν έχει ακόμα αποφανθεί περί αυτού το Γιούρογκρουπ ή η Κάτω Βουλή του Λουξεμβούργου - Τα πάντα για την ώρα
συνεχίζονται όπως πάντα! Οι Ανεξάρτητες Αρχές αρχίζουν να ξύνουν τα νύχια τους και να λαμβάνουν τα μέλη τους παχυλές αμοιβές αναλόγως των επιδόσεών τους στη σύγχυση περί τη διάκριση των εξουσιών

κι εν γένει τη φθορά του πολιτεύματος.
Θα μου πείτε: τίποτε δεν αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη! Σωστόν! οι φοροφυγάδες εξακολουθούν να φοροδιαφεύγουν,
οι ΜΚΟ να χρυσοπληρώνονται, οι Σύμβουλοι των Υπουργών ομοίως, και τα Γκόλντεν Μπόις των Τραπεζών παρομοίως!
Εσένα σου κόβουν τον μισθό,
εσένα σου κόβουν τη σύνταξη,
εσένα σου κλείνουν το μαγαζί,

αλλά «λεφτά υπάρχουν» για να συνεχίσουν το πάρτι οι διαπλεκόμενοι και οι τοκογλύφοι.
Σήμερα ο ένας στους τρεις Ελληνες ζει πάνω-κάτω στο όριο της φτώχειας και κάτω από το όριο της φτώχειας. Αύριο δύο στους τρεις Ελληνες θα ζουν πάνω-κάτω και κάτω απ’ το όριο της φτώχιας.
Σήμερα φτωχοί δεν είναι μόνον οι άνεργοι, αλλά και οι μισοί απ’ όσους εργάζονται (Γιούροστατ), αύριο φτωχοί θα είναι οι (πολύ περισσότεροι) άνεργοι και όλοι όσοι θα εργάζονται.
Κι έτσι, γίναμε μια χώρα που δεν θέλει να δει το «αύριό» της, που οι νέοι της δεν έχουν αύριο,

μια χώρα που οι μισοί θα πεινούν και οι υπόλοιποι μισοί θα πένονται. Μια χώρα όπου όσοι δεν είναι πελάτες λαμόγιων θα είναι παρίες.
Ηδη κλείνουν πανεπιστήμια, ήδη μαραζώνουν σχολεία, ήδη καρκινοβατούν νοσοκομεία, ήδη οι πολίτες έχουν χάσει το ηθικό τους, το γέλιο τους, την ελπίδα τους.
Τίποτα χειρότερο απ’ αυτό!
Το μόνο που έχουμε να χάσουμε πλέον, οι άνθρωποι της εργασίας, δεν είναι μόνον οι αλυσίδες μας, που έλεγε και ο Μαρξ, είναι και η ψυχή μας.
Τίποτα χειρότερο απ’ αυτό!
Ετσι όμως «αύριο» (στο πολύ εγγύς αύριο) θα ζήσουμε (όσοι δεν θα είμεθα μακροπρόθεσμα νεκροί» που έλεγε και ο Κέυνς) σε μια κοινωνία (;) συνεχούς κανιβαλισμού. Σε μια
«βραχυπρόθεσμα νεκρή» -τη ευγενή φροντίδι εκσυγχρονιστών τε και νεοφιλελευθέρων- Ελλάδα
Γένοιτο;
Δεν νομίζω.
Παρά την προσπάθεια των ντόπερμαν της ενημέρ... με συγχωρείτε, της προπαγάνδας, δεν έχουμε πάθει ακόμα αποκολοκύνθωση.
Σήμερα η ελληνική κοινωνία μετράει για μιαν ακόμη φορά (την εκατοστή στην Ιστορία μας) τους σμπίρους της, τα παπαγαλάκια, τους γραικύλους, τους ραγιάδες και τους γενιτσάρους της.
Ολος αυτός ο εσμός, όλη αυτή η «χρυσή ορδή» θα έχει «αύριο» μόνον αν την αφήσουμε να φτιάξει το «αύριο» που θεμελιώνει τώρα με το Μνημόνιο 2.
Αλλά, αν έχουν αύριο αυτοί, δεν θα έχουμε αύριο εμείς. Ούτε οι νέοι μας - είναι τόσο απλό!
Η «πόλις έχει κοπεί στα δύο και ο καθένας θα πρέπει να πάρει τη θέση του», όπως έλεγε και ο Σόλων εξαιρώντας τους α-τιμους!
Ο Σόλων της Σεισάχθειας, αν ενθυμείσθε...

Φτώχεια στα χρώματα της πόλης...

Μαριάννα Τζιαντζή...

Ινδία, παιδί σε χωματερή. Φωτ. Anupam Nath

«Με γυροφέρνει μια ίωση» λέμε όταν δεν είμαστε ούτε τελείως καλά ούτε τελείως άρρωστοι. Εδώ και δύο χρόνια την Ελλάδα γυροφέρνει μια νέου τύπου ίωση, μια νέου τύπου φτώχεια που τα σημάδια της γίνονται όλο και πιο εμφανή. Με αφορμή ορισμένα από αυτά τα σημάδια, όπως η μετανάστευση των νέων ή τα μικροσυσσίτια στα σχολεία, κάποιοι μιλούν για επιστροφή στη δεκαετία του ’50 ή στις αρχές του ’60 - αν και οι διαφορές ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα είναι πολύ πιο κραυγαλέες από τις ομοιότητες.
Τότε η πατρίδα της καταραμένης φτώχειας ήταν κυρίως το χωριό, η ύπαιθρος, όμως σήμερα κοιτίδα της είναι η πόλη, η αστική πολυκατοικία, το διαμέρισμα. Αγροτόπαιδα που δεν έβλεπαν προκοπή στον τόπο τους έπαιρναν κάποτε τον δρόμο της ξενιτιάς, όμως σήμερα τον ίδιο δρόμο αναζητούν παιδιά μοσχαναθρεμμένα, με πτυχία και προσόντα. Ωστόσο, εκείνα τα δύσκολα χρόνια υπήρχαν οικογένειες που ζούσαν με έναν μόνο μισθό, συνήθως του πατέρα, καθώς τα «οικιακά» ήταν η αναγκαστική επιλογή της μητέρας. Οικογένειες που ζούσαν φτωχικά, αλλά με αξιοπρέπεια και συχνά κατάφερναν να σπουδάσουν τα παιδιά τους, ακόμα και να χτίσουν ένα ταπεινό αυθαίρετο για κύρια κατοικία - με χίλια δυο βάσανα, αλλά χωρίς δανεικά.
Δεν ήταν ειδυλλιακά εκείνα τα χρόνια και ούτε επιστρέφουμε σ’ εκείνο το παρελθόν, όμως οι περισσότεροι διαισθανόμαστε ότι κατευθυνόμαστε, με ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα, σε ένα άγριο και αβέβαιο μέλλον. Οι μεταπολεμικές κατακτήσεις και βεβαιότητες σαρώνονται, το κράτος πρόνοιας χαρακτηρίζεται αναχρονισμός, ενώ η ελπίδα γίνεται είδος πολυτελείας. H μείωση του κατώτατου μισθού, σε συνδυασμό με όλη τη βεντάλια των μέτρων, είναι μια από τις πιο βαθιές τομές στα μεταπολεμικά χρονικά, καθώς επισημοποιεί αυτό που ήδη γνωρίζουμε, δηλαδή ότι ένας (1) μισθός όχι απλώς δεν επαρκεί για να συντηρηθεί μια οικογένεια, αλλά συχνά δεν φτάνει για να επιβιώσει, έστω στα όρια της φτώχειας, ένας εργαζόμενος χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις. Πρόκειται για ιστορική οπισθοδρόμηση, με δραματικές επιπτώσεις για το δημογραφικό μέλλον της χώρας και την κοινωνική θέση της γυναίκας που διαπιστώνει ότι η μητρότητα είναι βαρίδι όχι για τη λαμπρή καριέρα, αλλά ακόμα και για μια κακοπληρωμένη εργασία.
Την αγριότητα του κοντινού μέλλοντος δεν θα την καθορίσει η ένταση των κοινωνικών εκρήξεων, που πολλοί τις θεωρούν αναπόφευκτες, αλλά και η καλυμμένη βία της καθημερινότητας, την οποία μπορεί να εκφράζει η αποξένωση ή η εχθρότητα ανάμεσα στους μέχρι χθες οικείους. Η Ιστορία έχει δείξει ότι οι οριακές καταστάσεις γεννούν θαυμαστές εκδηλώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά και ανατριχιαστικά δείγματα κοινωνικού κανιβαλισμού.
Η νέα φτώχεια της πόλης δεν φοράει μπαλωμένα ρούχα ούτε παπούτσια με τριμμένες σόλες και «πεταλάκια». Μπορεί να συνυπάρχει με δεκάδες γκατζετάκια, με το κινητό και το ημι-ακινητοποιημένο ΙΧ, αλλά και με το παγωμένο καλοριφέρ και τον τρόμο του απλήρωτου λογαριασμού. «Ο αέρας της πόλης σε κάνει ελεύθερο» έλεγαν οι άνθρωποι μια φορά κι έναν καιρό, όμως τώρα ο αέρας της πόλης γίνεται όλο και πιο βαρύς. Και ωστόσο, μόνο σ’ αυτή την πόλη τη μητριά μπορεί να φυσήξει ένας άνεμος απελευθέρωσης.

(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, “Αποτυπώματα”, 12/2/2012)

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Μη λυπάσαι αριστερή μου αγάπη για τα ντουβάρια ...

alterthess ...
του Ηλία Πετράκη

img_0608.jpg
Σε παλαιότερα κείμενα είχα τοποθετηθεί ξεκάθαρα απέναντι στην βία, από όπου και αν προέρχεται. Σήμερα δε χρειάζεται να το κάνω. Άλλωστε το σύνολο του αστικού, αλλά και μεγάλο κομμάτι του εναλλακτικού, ηλεκτρονικού και έντυπου τύπου έχει αναλάβει αυτό το καθήκον, προσπερνώντας με ευκολία ότι όσα συνέβησαν, έγιναν στο πλαίσιο μιας διαμαρτυρίας τουλάχιστον μισού εκατομμυρίου ανθρώπων. Βέβαια, όλοι όσοι χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα, στις τηλεοράσεις και τον τύπο, για τις καταστροφές κατά βάση τραπεζών, ενεχυροδανειστηρίων, καφέ μεγάλων αλυσίδων και των προσόψεων δύο κινηματογράφων, το μισό ενδιαφέρον να έδειχναν για τους εκατομμύρια ανθρώπους που βυθίζονται στη φτώχεια, την απόγνωση και την εξαθλίωση χάρις στη διετή “σωτηρία”, ίσως να μη φτάναμε ως εδώ. Ορισμένοι δε, έδειξαν τόσο ζήλο στην υπεράσπιση της σημασίας των κτηρίων, που έφτασαν στο σημείο να μιλάνε για το τέλος του πολιτισμού και για επελάσεις βαρβάρων. Οι ίδιοι θεωρούν στοιχείο πολιτισμού το μισθό των 490 Ε. Το που βρίσκεται το συμφέρον του καθενός και ποιον πολιτισμό υπερασπίζεται δύσκολα κρύβεται πλέον.
Η παραπλάνηση, η συσκότιση αλλά και η ψευτιά για τα όσα συμβαίνουν, είναι πλέον το μοναδικό εργαλείο που έχουν οι κυρίαρχες τάξεις προκειμένου να περισώσουν τα τομάρια τους. Γιατί ο διάλογος με τους πολίτες καταργήθηκε εδώ και καιρό. Ήταν, όπως αποδεικνύεται, αδύνατο να αρθρώσουν πειστικά επιχειρήματα δικαιολόγησης της πολιτικής τους, οπότε προτίμησαν να την επιβάλλουν στεγνά: με εκβιαστικά διλλήματα, εκφοβισμούς και τρομοκράτηση, με παράκαμψη επανειλημμένα του Συντάγματος, με κατάργηση ακόμα και των εκλογών, αφού είναι καιρό τώρα αντιληπτό σε όλους ότι η παρούσα βουλή δεν έχει καμία ηθική νομιμοποίηση να νομοθετεί μνημόνια.
Και πως απάντησαν οι πολίτες σε αυτόν τον επιδεικτικό παραγκωνισμό τους από αποφάσεις που ανατρέπουν τις, ήδη δύσκολες, ζωές τους σε μια μέρα; Μεταξύ άλλων, μαζεύτηκαν μισό εκατομμύριο έξω από τη βουλή και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Παράλογο; Κάηκε και το Costa Boda με τα υπέροχα πανάκριβα υαλικά, πολλά από τα οποία κόστιζαν περισσότερο από τους νέους μισθούς πείνας. Παράλογο; Κάηκαν και πολλές από τις τράπεζες, που θα πάρουν χάρις στο νέο μνημόνιο άλλα 40 δις για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Παράλογο και αυτό; Αλλά όχι, ενώ η εργατική τάξη της χώρας καταρρέει, τα μεσαία στρώματα εξαφανίζονται από το χάρτη και τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη, εμείς θα πρέπει να κλαίμε για τα ντουβάρια ή για τα χαμένα μεροκάματα στα καταστήματα που κάηκαν, σταγόνα στον ωκεανό των ενός, τουλάχιστον, εκατομμυρίου ανέργων.
Βέβαια πολλές διαφωνίες υπάρχουν, ακόμη και στην αριστερά, για το αν το μπάχαλο έγινε από οργανωμένες ομάδες ασφαλιτών, παρακρατικών, χουλιγκάνων, αναρχικών ή αν ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο. Εδώ οφείλω σαν "εξειδικευμένος" ρεπόρτερ Συντάγματος, να μεταφέρω όσα είδα με τα μάτια μου: οι ομάδες που κατέστρεφαν, το έκαναν με την απόλυτη σχεδόν συμφωνία, αλλά και κάλυψη του συγκεντρωμένου κόσμου. Όταν κάποιος με κουκούλα “ξέφευγε” σε κτήρια ή μαγαζιά με τα οποία το πλήθος δεν είχε “προηγούμενα”, η άμεση αποδοκιμασία τον έστελνε στη “σωστή” κατεύθυνση των τραπεζών κ.ο.κ. Ένα πλήθος που αποτελούταν από οικογενειάρχες, συνταξιούχους, καθώς πρέπει κυρίες, ανθρώπους όλων των ηλικιών και ιδεολογιών.
Θα μπορούσε να έχει συμβεί τέτοιο χάος διαφορετικά; Αν ο κόσμος δεν στήριζε το σπάσιμο, θα αποχωρούσε, αφήνοντας όσους επιδίδονταν σε αυτό, εκτεθειμένους στην αστυνομία. Η οποία απέτυχε χθες να εμποδίσει τις καταστροφές για τον ίδιο ακριβώς λόγο: με χιλιάδες ανθρώπους να πλημμυρίζουν κάθε στενό ή λεωφόρο περιμετρικά του Συντάγματος, ήταν αδύνατο να εφαρμόσει την προσφιλή της στρατηγική απομόνωσης των “ταραξιών”, αφού αυτή προϋποθέτει, προκειμένου να εφαρμοστεί, την κύκλωση των εν λόγω ομάδων. Η μαζικότητα και η επιμονή του κόσμου δεν το επέτρεπαν, οπότε τα ΜΑΤ αναλωνόντουσαν σε κατά μέτωπο επιθέσεις με νέα ενισχυμένα χημικά και κρότου λάμψης, που ήταν εύκολο να αποκρουστούν με τα εκατομμύρια κομμάτια πέτρας και μαρμάρου που εκσφενδονιζόντουσαν πάνω τους, όχι μόνο από τους “μάχιμους” αλλά και τον “άμαχο” πληθυσμό. Σε συνδυασμό με την παραμονή του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, αλλά και στις αρχές των Πανεπιστημίου και Σταδίου, η κυκλωτική κίνηση ήταν για ώρες εντελώς αδύνατη. Ώρες μετά, συναντούσες αποκαμωμένες διμοιρίες να κάθονται σε στάσεις λεωφορείου ή πεζούλια, περιτριγυρισμένοι από το σκηνικό του “βομβαρδισμού” που απέτυχαν να ελέγξουν.
Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για τη μαζικότητα της χθεσινής πορείας από τα παραπάνω. Τρεις ώρες μετά την αρχή των επεισοδίων στην πλατεία Συντάγματος, όλοι οι δρόμοι περιμετρικά της πλατείας, από το Μεταξουργείο ως το Μοναστηράκι, από τον Ευαγγελισμό ως το Ζάππειο και τη Φιλελλήνων ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Φτάνουν εκατό χιλιάδες άνθρωποι για συμβεί αυτό; Ρητορικό ερώτημα για παπαγαλάκια.
Εν κατακλείδι, ο κόσμος χθες δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να συμμετέχει σε ένα “διάλογο”, με όρους που δεν επέλεξε ο ίδιος, αλλά το σύστημα εξουσίας. Η όξυνση και η βία είναι δικές τους επιλογές, όχι του λαού. Ο τελευταίος δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, όσο τουλάχιστον η εξουσία βρίσκεται σε τόσο επικίνδυνα χέρια. Μπορεί η αριστερά, θεσμική και επαναστατική, να χαίρεται με αυτό; Σαφώς όχι. Αφού όμως η ίδια δεν έχει διαμορφώσει ακόμη τους όρους για κάτι καλύτερο, είναι σίγουρα προτιμητέα η οποιαδήποτε αντίδραση, από την απάθεια και την αδιαφορία του καναπέ.

Ροη αρθρων