Το «δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα» του Χαρδούβελη και η τζάμπα σάλτσα του Καραγιόζη...

mao.gr...

«Όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα», τόνισε προχθές ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης στη συνέντευξη τύπου μετά την ολοκλήρωση του ECOFIN στο Λουξεμβούργο.
Yποτίθεται ότι ο όρος «δωρεάν γεύμα» (free lunch ή free meal) είναι γνωστός στους οικονομολόγους,
όπως εξήγησε ο Γκίκας Χαρδούβελης. Κάποτε τον καταλάβαιναν μόνο οι οικονομολόγοι, όμως «τώρα όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν μπορείς να πάρεις τίποτα απ” την κυβέρνηση εκτός αν κάποιος πληρώσει γι” αυτό».
Oι νεοσυντηρητικοί οικονομολόγοι λατρεύουν να κηρύττουν το τέρμα του «δωρεάν γεύματος». Τα κόκαλα του Μίλτον Φρίντμαν, του γκουρού του νεοφιλελευθερισμού, θα τρίζουν ηδονικά όταν θα ακούνε τα πνευματικά του τέκνα, ανάμεσά τους και τον Γκίκα, να επαναλαμβάνουν τα κηρύγματά του. (Βλ. το σχετικό 7λεπτο βίντεο με τίτλο «Ο μύθος του δωράν γεύματος» με ομιλητή τον Φρίντμαν.)
Μόνο που ο Καραγκιόζης είχε συλλάβει την ιδέα του δωρεάν γεύματος πολύ πιο πριν από τους νεοσυντηρητικούς της Σχολής του Σικάγου. Σε έναν πασίγνωστο διάλογο, βλέπουμε τον Καραγκιόζη να μπαίνει σε ένα μαγέρικο και να ρωτά πόσο κάνει ένα πιάτο μακαρόνια με σάλτσα. «Πέντε δραχμές» (λέμε τώρα), απαντά το γκαρσόνι. «Και η σάλτσα;» Η απάντηση είναι ότι η σάλτσα είναι δωρεάν, και τότε ο Καραγκιόζης παραγγέλνει μια μερίδα σάλτσα. Κάπως έτσι βλέπει η κυβέρνηση-δούλα των μνημονίων τους εργαζόμενους και αυτούς που θέλουν να εργαστούν: σαν τα παιδιά του Καραγκιόζη που θέλουν τζάμπα σάλτσα να βουτήξουν το ξεροκόμματό τους (αν υπάρχει).

 

Σύμφωνα με τη Wikipedia, το «δωρεάν γεύμα» καθιερώθηκε στα χρόνια της Άγριας Δύσης. Οι ιδιοκτήτες των σαλούν πρόσφεραν δωρεάν στους πελάτες του φαγητό, αρκεί αυτοί να είχαν παραγγείλει τουλάχιστον ένα ποτό. Μόνο που ο μεζές που πρόσφεραν ήταν λύσσα στο αλάτι (ζαμπόν, αλμυρά κρακεράκια, τυρί) ώστε να διψούν και να πίνουν περισσότερα ποτά.

Ευρώ: Ο ρυθμιστής του διαλόγου για την εξουσία...

του Κωστα Λαπαβιτσα...

Την εβδομάδα που πέρασε φάνηκε ότι ή συζήτηση για το ευρώ παραμένει κυρίαρχη στην ελληνική πολιτική ζωή και στο δημόσιο λόγο.

Από τη μια, ο νέος Υπουργός Οικονομικών, κ. Γ. Χαρδούβελης, διόρισε ως επικεφαλής του Σώματος Οικονομικών Εμπειρογνώμων τον κ. Χ. Στεφανάδη του Πανεπιστημίου Πειραιώς, ο οποίος προτιμήθηκε αντί του κ. Ε. Μαματζάκη του Πανεπιστημίου του Σάσεξ.
Μέχρις εδώ πρόκειται απλώς για μια ακόμη περίπτωση συντηρητικών οικονομολόγων από σχετικά γνωστά πανεπιστήμια, οι οποίοι μοιράζονται θέσεις ευθύνης στην κρατική μηχανή. Διέρρευσε όμως ότι ο κ. Στεφανάδης είχε γράψει άρθρο στην Καθημερινή το Δεκέμβριο του 2011 λέγοντας ότι - άκουσον, άκουσον - η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, αν και προτιμότερη, ήταν εξαιρετικά επισφαλής και άρα η χώρα θα έπρεπε να εξετάσει και τη συντεταγμένη επιστροφή στη δραχμή.

Ο κ. Στεφανάδης είχε διατυπώσει με μετριοπάθεια θέσεις που δεκάδες άλλοι οικονομολόγοι, συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος, είχαν τεκμηριώσει.  Οι μετρημένες του φράσεις του 2011 όμως, προσέκρουσαν στο ταμπού του ευρώ του 2014, σηκώθηκε μέγας πολιτικός θόρυβος και ο ίδιος αναγκάστηκε να πει δημόσια ήμαρτον.

Από την άλλη, εντάθηκε η μετεκλογική συζήτηση στο ΣΥΡΙΖΑ, πρωταγωνιστικό ρόλο στην οποία παίζει ο Ν. Παππάς, άνθρωπος-κλειδί τα τελευταία χρόνια. Σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών ισχυρίστηκε ότι η νίκη στις ευρωεκλογές είναι η δικαίωση της μεσομακροπρόθεσμης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που έχει τρεις πτυχές. Η πρώτη είναι η επιδίωξη συνεργασιών με δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και με δυνάμεις που 'αποδεσμεύονται' από τα Μνημόνια. Η δεύτερη είναι η αντίληψη ότι η κρίση είναι ευρωπαϊκή και όχι απλώς ελληνική, άρα το πεδίο των ταξικών και πολιτικών συγκρούσεων είναι η Ευρώπη. Η τρίτη είναι η ενεργός συμμετοχή στα κινήματα των τελευταίων χρόνων.

Η ΩΡΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ...

Καρτεσιος...

Ιδού πώς εκλογικεύεται το παράλογο, πώς μετατρέπεται ο εξευτελισμός σε πολιτική επιλογή κύρους, πώς μια ανθρωπιστική κρίση παρουσιάζεται ως «προβλήματα», πώς ένας λαός μαλακίζεται ασυστόλως και αντέχει να διαβάζει τον αφανισμό του ως καθημερινή, απλή είδηση:

«Αθήνα
Η Ελλάδα εισέρχεται σε νέα εποχή με έναν πληθυσμό που αντιμετωπίζει τα προβλήματά του και δείχνει τη βούληση να τα επιλύσει» δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης, από το Λουξεμβούργο, όπου προήδρευσε στο τελευταίο επί ελληνικής προεδρίας συμβούλιο Ecofin.
Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών, η ελληνική κοινωνία πέρασε έξι δύσκολα χρόνια, κάθε οικογένεια βιώνει αυτή την κρίση με άνεργους και με δυσκολίες πληρωμής των μισθών από την πλευρά των επιχειρήσεων.
Ο κ. Χαρδούβελης αναφέρθηκε ακόμη στο αίτημα των Ελλήνων για μια πιο ισορροπημένη πολιτική, ώστε οι υποσχέσεις που δίνονται να ακολουθούνται από την οικονομική στήριξη που απαιτείται.
Επανέλαβε ακόμη ότι ο λόγος, για τον οποίο υπήρξε καθυστέρηση εκπλήρωσης των προαπαιτούμενων ήταν οι ευρωεκλογές και διαβεβαίωσε ότι μέχρι το τέλος Ιουνίου θα ικανοποιηθούν οι πρώτες έξι δράσεις, ενώ τα υπόλοιπα έξι «θα τα εκπληρώσουμε πριν από τις διακοπές του Αυγούστου».
«Η κυβέρνηση έχει κάθε κίνητρο για να κινηθεί γρήγορα στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που υποσχέθηκε» υπογράμμισε.
Όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις για τη βιωσιμότητα του χρέους είπε ότι δεν υπάρχει ακριβής ημερομηνία και πως θα αρχίσουν όταν είναι αναγκαίο. Ο υπουργός Οικονομικών τόνισε τέλος ότι υπάρχει εγγύηση του ΔΝΤ για τη χρηματοδότηση της χώρας, ενώ η ευρωπαϊκή εξαρτάται από τα προαπαιτούμενα, δηλαδή τις μεταρρυθμίσεις.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ»

Αλλαγή παραδείγματος....

Τάσος Τρίκκας, απο την Αυγη...

Υπάρχουν φάσεις στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, που ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι η αμφισημία. Σε μια περίοδο έντασης των κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων και όξυνσης της πόλωσης, η διαταραχή που επέρχεται στην ισορροπία του συστήματος είναι δυνατόν να οδηγήσει σε διαμετρικά αντίθετες καταστάσεις: Είτε στην ανατροπή του είτε στην αναδιοργάνωση και εμπέδωσή του.
Αυτή η αντιδιαμετρική αντίθεση ανάμεσα στις κύριες μελλοντικές, δυνητικές (πιθανές ή πιθανολογούμενες) απολήξεις των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων είναι που προσδίδει το χαρακτηριστικό της αμφισημίας στη συγκεκριμένη φάση.
Παρόμοια φάση είναι και αυτή που διανύουμε. Το πολιτικό σύστημα με το οποίο κυβερνήθηκε η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες εξαντλεί τα όριά του. Κρίση εκπροσώπησης διαπερνά όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους. Στερεύει η δεξαμενή του πολιτικού προσωπικού, που η αναπαραγωγή του αποτελεί όρο για τη συνέχιση της διαμεσολάβησης των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης και των μερίδων της. Η σύγχυση, που επικρατεί στην κατακερματισμένη και αμφιλεγόμενη Κεντροαριστερά, αλλά και τα οξύτατα εσωτερικά προβλήματα της Ν.Δ., είναι αψευδές τεκμήριο της οριακής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα διακυβέρνησης.
Η κυρίαρχη τάξη αναζητεί νέο "παράδειγμα" οργάνωσης της εξουσίας της (παράδειγμα με την έννοια που χρησιμοποιείται ο όρος και στις κοινωνικές επιστήμες). Στην κοινωνική καταστροφή που επιφέρει ο νεοφιλελευθερισμός έρχεται να προστεθεί η διάβρωση του αστικού κράτους δικαίου από την επέλαση ενός νέου αυταρχισμού. Τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση της οικονομίας, που αποτέλεσε πολιτική επιλογή της κυρίαρχης τάξης στο πεδίο της αναμέτρησής της με τη δομική κρίση συσσώρευσης, συμπληρώνει η εξάρθρωση των θεσμών του κράτους, δικαιικών, διοικητικών και κοινωνικών (κράτος προνοίας).
Στη χώρα μας η παθογένεια του συστήματος και οι πολιτικές της κυρίαρχης τάξης που το διαμόρφωσε και το στηρίζει βρίσκουν απέναντί τους μια ισχυρή αντίρροπη δύναμη: την Αριστερά, με το σημαντικό ιστορικό βάθος που διαθέτει στην Ελλάδα, το οποίο άλλοτε αξιοποιείται για να διαδραματίσει αυτή κεντρικό, ηγεμονικό ρόλο στην πολιτική και κοινωνική ζωή (Κατοχή, ΕΑΜ) και άλλοτε περιορίζεται στη δημιουργία ενός διαχρονικού δυναμικού αντίστασης και πάλης (μετεμφυλιακή περίοδος, ΕΔΑ), που επιφέρει όμως μεταβολές στους συσχετισμούς ισχύος.
Αυτό το δυναμικό επιτρέπει την προσδοκία μιας αίσιας έκβασης, που θα άρει την αμφισημία. Η ανατροπή δεν αποτελεί απλό σύνθημα. Είναι εφικτή. Με την προϋπόθεση ότι ο "εν δυνάμει" κοινωνικός συντελεστής μιας αίσιας έκβασης θα αντιστοιχηθεί με το απαιτούμενο "εν τοις πράγμασι" πολιτικό υποκείμενο: τον πολιτικό σχηματισμό που είναι ικανός να συναρθρώσει τις ετερογενείς δυνάμεις, τους διάσπαρτους κοινωνικούς πυρήνες αντίστασης, να τις συντάξει και να τις οδηγήσει πολιτικά και ιδεολογικά στην κατεύθυνση ενός νικηφόρου αγώνα.
Τον ρόλο αυτόν καλείται να επιτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, το ενιαίο κόμμα της ριζοσπαστικής, εναλλακτικής Αριστεράς που οι επίμονες αναφορές του στα κοινωνικά κινήματα και στην αναζήτηση των νέων τρόπων, μέσων και μορφών συνδέσεων με την κοινωνία δεν αναιρούν την αναγκαιότητα του ιδιαίτερου αυτού ρόλου.
Οι επιτυχείς εκλογικές αναμετρήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει στον δρόμο της ανάληψης ενός παρόμοιου ρόλου. Τα θετικά εκλογικά αποτελέσματα είναι ο καρπός συλλογικών προσπαθειών μεγάλης εμβέλειας. Στον αναβαθμό των αποτελεσμάτων στηρίζεται ο επόμενος αναβαθμός -η διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Που για να είναι αποτελεσματική έχει ανάγκη από την αυτοδυναμία, από την καθαρή εντολή του εκλογικού σώματος, χωρίς την οποία είναι ορατός ο μεγάλος κίνδυνος εξαρτήσεων που θα μπορούν να ωθήσουν σε μια επιστροφή στο παρελθόν. Πρόγευση του κινδύνου αποκτούμε ήδη με τις διάπυρες εκκλήσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ να δείξει "ρεαλισμό" και "προσαρμοστικότητα", για να γίνει "χαλίφης στη θέση του χαλίφη" -εξέλιξη που θα μείωνε για τους αντιπάλους του την "επικινδυνότητά" του στο πεδίο της διακυβέρνησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αλώβητος από τη γενικότερη κρίση εκπροσώπησης. Η ανάδυσή του μέσα από τη σύμπραξη ενός κόμματος του ΣΥΝ, με διάφορες ιδεολογικές και πολιτικές ομαδώσεις, δεν έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί σε συγκροτημένο, ενιαίο κοινωνικό - πολιτικό φορέα και η καθυστέρηση δείχνει τις δυσκολίες του όλου εγχειρήματος. Οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνική διαστρωμάτωση δεν έχουν αποσαφηνισθεί. Εξακολουθεί να βρίσκεται στο στάδιο της διαμόρφωσής τους, που συντελείται με εμπειρικό, ακτιβιστικό τρόπο. Το γεγονός αντανακλάται στις απώλειες που εμφάνισε, παρά τα πρωτεία του, στις τελευταίες εκλογές.
Το προγραμματικό "έλλειμμα" του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε μεγάλο βαθμό επικοινωνιακή επινόηση των αντιπάλων του. Υπάρχει όμως ένα πραγματικό έλλειμμα στις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τη χωρισμένη σε τάξεις κοινωνία, σχέσεις που δεν έχουν "ταυτοποιηθεί" και που είναι ισχνές, αναιμικές. Οι αδυναμίες του ενιαίου φορέα είναι προϊόν του τρόπου σύστασής του, αλλά και ορισμένων επιλογών της πολιτικής του. Η εμπειρία από τον ΣΥΝ και από τις συνέπειες του αμφίσημου χαρακτήρα του ως κόμματος πολιτικής και όχι ιδεολογικής ενότητας, καθώς και από τη λειτουργία των τάσεων, δεν αξιοποιήθηκε για να προφυλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Και η υστέρηση στη διαμόρφωση μιας συγκροτημένης πολιτικής του για τις συμμαχίες αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξή του.
Αναμφισβήτητα η σύναψη συμμαχιών και η προσπάθεια συνεχούς διεύρυνσής τους είναι βασική προτεραιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε ποια όμως κατεύθυνση και με ποια ακριβώς στόχευση; Πρόκειται για ένα καίριας σημασίας ερώτημα, που ακόμα δεν έχει απαντηθεί. Είναι αποπροσανατολιστική για τον ΣΥΡΙΖΑ η αντιμετώπιση του προβλήματος ως ζητήματος αναζήτησης συμμαχιών με τη μεθοδολογία της προσέλκυσης, από τους κόλπους του αποσυντεθειμένου πολιτικού προσωπικού, παραγόντων και προσωπικοτήτων "σεσημασμένων" ως μέρους του συστήματος διακυβέρνησης.
Οι συντεταγμένες του πεδίου αναμέτρησης του ΣΥΡΙΖΑ με τις αντίπαλες δυνάμεις δεν ορίζονται από την αντιπαράθεση "μνημονιακών" και "αντιμνημονιακών", αλλά από τη βαθύτερη σύγκρουση που διεξάγεται μέσα στο ίδιο το φθαρμένο και εξαντλημένο αυτό σύστημα, εναντίον του οποίου έχει στραφεί πλέον ανοιχτά ευρύτατο φάσμα κοινωνικών τάξεων, στρωμάτων και κατηγοριών. Το στίγμα που προσέδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ οι έως τώρα αγώνες του και η εν γένει πολιτική του, στο οποίο οφείλεται η υψηλή "εκτίναξη" της εμβέλειάς του, είναι το στίγμα της κυριότερης αντισυστημικής δύναμης.
Η πολιτική των συμμαχιών του δεν μπορεί να εκπέμπει διαφορετικά μηνύματα, που ενδέχεται να εκλαμβάνονται από τους ευαίσθητους και καχύποπτους παραλήπτες τους ως ένδειξη ή ακόμη και ως πιστοποίηση μια ομοιότητάς του με τις άλλες πολιτικές, συστημικές δυνάμεις. Η βαρύτερη "εν δυνάμει" κατηγορία, που θα μπορούσε να προσαφθεί στον ΣΥΡΙΖΑ καθιστώντας τον ευάλωτο, είναι η κατηγορία ότι αποτελεί "μία από τα ίδια".
Εδώ ανακύπτει η ανάγκη "αλλαγής παραδείγματος" από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ανάγκη συμμετρική με την αντίστοιχη αλλαγή που ήδη κυοφορείται μέσα στους κόλπους του συστήματος. Ανάγκη όμως που δεν διατρέχει τον "τροπισμό" μόνο της διακυβέρνησης και το θεσμικό πλέγμα, αλλά αφορά κυρίως την προβολή ενός νέου "παραδείγματος" του ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικού υποκειμένου, ικανού να εκπροσωπήσει και να οργανώσει το συγκεκριμένο κοινωνικό πολιτικό "ακροατήριό" του. Ένα ακροατήριο που δεν θα είναι "χυλός", αλλά θα συντίθεται από ορισμένες υποτελείς κοινωνικές τάξεις και υποτελή κοινωνικά στρώματα: μισθωτούς, ανέργους, νέους, μικρούς και μεσαίους αγρότες, παραδοσιακούς και μη μικροαστούς και μεσαίους αστούς ακόμη, που "ξεπέφτουν" καθώς αλέθονται από τις μυλόπετρες των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της κρίσης.
Αυτοί αποτελούν τους κοινωνικούς και πολιτικούς προνομιακούς αποδέκτες της απεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτών την εμπιστοσύνη οφείλει να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με τη διαμόρφωση των κατάλληλων αξόνων στα πεδία των προγραμματικών του δεσμεύσεων, της οργανωτικής πολιτικής του, της άρθρωσης του πολιτικού του λόγου. Για τη βαθύτερη ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο κοινωνικό γίγνεσθαι, με την ανάλογη σηματοδότηση του ενδιαφέροντός του για τους κοινωνικά αδύναμους. Με την ανάδειξη του προτάγματος της αναδιανομής του πλούτου και της εξουσίας. "Να πληρώσουν οι πλούσιοι" για την κρίση!

Ο εξευτελισμός των ευνούχων...

απο τον Ημεροδρομο...

Ο νέος υπουργός Οικονομικών πήγε στο πρώτο του Eurogroupγια να δηλώσει: «Η πολιτική της Ελλάδας δεν αλλάζει, μάλλον επισπεύδεται». Καθησύχασε έτσι τους «εταίρους» για τη «μεταρρυθμιστική κόπωση» που διαπιστώνουν στην Ελλάδα. Και διέλυσε όλη την ανοητολογία περί χαλάρωσης κ.λπ.
Παράλληλα όμως ήρθαν οι ίδιοι οι «εταίροι» (δηλαδή οι δανειστές) να ξεκαθαρίσουν πώς βλέπουν το μέλλον της δήθεν διαπραγμάτευσης για το χρέος βάζοντας τρεις προϋποθέσεις:
α. Την ικανοποίηση των προαπαιτούμενων (εδώ εγγυήθηκε ο Χαρδούβελης την «επιτάχυνση»).
β. Την ύπαρξη του πρωτογενούς πλεονάσματος (αυτή η προϋπόθεση προϋπήρχε και θα τηρηθεί ακόμη και αν μείνει λίθος επί λίθου).
γ. Την «εκτίμηση» (των δανειστών) ότι η ελάφρυνση του χρέους είναι αναγκαία. Διότι, όπως είπε γλαφυρά ο Ντάισελμπλουμ, δεν έχουν πειστεί ακόμη αν παρίσταται λόγος να «ελαφρυνθεί» ένα χρέος που τρέχει προς το 180% του ΑΕΠ.
Στο σημείο αυτό ο Όλι Ρεν ήταν ακόμη σαφέστερος: σημαντικότατος συντελεστής για να εκτιμηθεί η βιωσιμότητα του χρέους είναι ο δείκτης ανάπτυξης. Διότι, κύριοι, σημασία δεν έχει αν το χρέος είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Εφόσον πετύχετε έστω και την ελάχιστη αναιμική ανάπτυξη που υπόσχεται ο πρωθυπουργός σας, το προϊόν της θα έρθει σε εμάς. Τα υπόλοιπα είναι λαϊκισμός.
Όπως λαϊκισμός είναι η πιθανότητα να δουν φως οι κατεστραμμένοι δανειολήπτες. Όλα τα μοντέλα ρύθμισης των «κόκκινων δανείων» απαιτούν την αποπληρωμή του συνόλου των χρεών ακόμη και σε τεράστιο χρονικό βάθος. Πολιτική ρύθμιση δεν προβλέπεται.
Άλλωστε την πολιτική στην ευρωζώνη την ορίζουν οι διαχειριστές του χρήματος και δανειστές. Οι ευνούχοι που παριστάνουν τους πολιτικούς απλώς φροντίζουν τη διατήρηση της τάξης και την οργάνωση της λεηλασίας. Τίποτε άλλο…

Ο Κινέζος και ο ντίλερ...

του Δημητρη Στουμπου, απο την Αυγη...

Βαθιά τραυματισμένη από την πρόσφατη ήττα στις ευρωεκλογές, η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου προσπαθεί να "ανασάνει" πολιτικά σερβίροντας σαν τεράστιο successstory την επίσκεψη του Κινέζου πρωθυπουργού ΛιΚετσιάνγκ στη χώρα μας.

Μια τριήμερη φιέστα με πολλά "βεγγαλικά" προσφέρεται για εσωτερική κατανάλωση και "φυγή" από τις ενδοκυβερνητικές κόντρες και τις καταφανείς αρνητικές "επιδόσεις" των μνημονιακών πολιτικών.
Την απολεσθείσα εμπιστοσύνη των συμπολιτών μας αναζητούν όπως - όπως στην ηγεσία του Πεκίνου, που ως γνωστόν συνεχίζει τη διεθνή καμπάνια του για ισχυροποίηση της παρουσίας του, κάνοντας, όπως λέμε, "shopping" στον κόσμο!
Οι συγκυβερνητικοί εκποιητές της δημόσιας περιουσίας της χώρας μας βλέπουν τους Κινέζους αρχιμανδαρίνους περίπου σαν "σωσίβιο" στη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, αδιαφορώντας για τις ευρύτερες αντιδράσεις για το ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά κ.ά.
Όταν άκουσε τον Κινέζο πρωθυπουργό να "υπόσχεται" αγορά ελληνικών ομολόγων, ο κ. Σαμαράς μάλλον φαντασιώθηκε και "έξοδο" από την κρίση. Όμως το ασήκωτο βάρος του χρέους παραμένει "εδώ" και κανένα "χάπι" δεν απαντά στο αδιέξοδο.
Ξεπουλώντας τον ΟΛΠ κ.ά. ο ντίλερ πρωθυπουργός δεν "λύνει" τα ζητήματα της οικονομίας μας, αντίθετα βυθίζεται στον έλεγχο (σχεδόν απόλυτο) της Cosco και άλλων.
Είναι βέβαιο ότι με μεμονωμένες κινήσεις -έστω με τον γίγαντα της Ανατολής- δεν λύνεται η κρίση στην Ελλάδα και ταυτόχρονα η μεγαλύτερη μονομερής "πρόσδεση" μας δημιουργεί και νέες αντιθέσεις, ζητήματα στην Ευρώπη, όπου "παρακολουθούν" την ενδεχόμενη διαμόρφωση μονοπωλιακών δεδομένων.
"Όταν ο δράκος ξυπνήσει, θα συγκλονίσει τον κόσμο" είχε πει κάποτε για την Κίνα ο Ναπολέων και στην εποχή μας ζούμε ήδη σε μεγάλο βαθμό το πανίσχυρο "ξύπνημα" του δράκου!
Σε βαθμό που, όπως έγινε γνωστό προχθές, το κινεζικό υπουργείο Εμπορίου αντέδρασε σφοδρά στη συμμαχία των τριών μεγαλύτερων εταιρειών μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων P3 "παγώνοντας" τη σύστασή της. Το αναφέρουμε γιατί η συμμαχία - κοινοπραξία των τριών κολοσσών (MMS, Maersk, CMA - CGM) είχε ήδη εγκριθεί από τα αρμόδια όργανα της Ε.Ε. και των ΗΠΑ. Ουσιαστικά διαπιστώνουμε τις συνέπειες του διαρκούς "πολέμου" των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων και των ισχυρών οικονομικών δυνάμεων και βλέπουμε τις "πολλαπλές" - αντιφατικές στάσεις που εκδηλώνονται και στην Ε.Ε.

Οι καθαρίστριες, οι δικαστές και η δομική αιτιότητα....

Του Χρήστου Λάσκου, απο το Alter Thess....

Ο αγώνας των καθαριστριών, χωρίς αμφιβολία, θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού κινήματος. Πρόκειται για εμβληματική στιγμή. Η δικαίωσή του μπορεί να αποτελέσει καμπή του αντιμνημονιακού αγώνα. Γι’ αυτό και το καθεστώς αντιστέκεται σε τέτοιο βαθμό.

Εδώ, ωστόσο, δεν έχω σκοπό να σχολιάσω αυτό. Το βάρος θέλω να πέσει στη στάση των δικαστών. Είναι γνωστό πως ο Άρειος Πάγος αποδέχτηκε το αίτημα της κυβέρνησης να ανασταλεί η απόφαση του Πρωτοδικείου που επέτασσε την άμεση επαναπρόσληψη των καθαριστριών και έτσι της έδωσε μεγάλη βοήθεια σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, στο μέτρο που ετίθετο στην πραγματικότητα υπό αίρεση το σύνολο της πολιτικής που αφορά τις απολύσεις στο Δημόσιο.
Μεγάλη, βέβαια, σημασία έχει το σκεπτικό της απόφασης του ανωτάτου δικαστηρίου, βάσει της οποίας η απόλυση των καθαριστριών των 700 ευρώ επιβάλλονταν σχεδόν για λόγους δημοσιονομικής ισορροπίας!
Πράγμα, βέβαια, πως, ως γνωστόν, δεν ισχύει όταν τα ίδια τα δικαστήρια αποφαίνονται για τα αναδρομικά των δικαστών, παρόλο που τα ποσά είναι πολύ πολύ μεγαλύτερα. Τότε δεν τίθεται ζήτημα δημοσιονομικής ανάγκης.
Όπως δεν τίθεται και όταν ο «σκληρός πυρήνας του κράτους», οι ένστολοι, δικαιώνονται δικαστικά στο ψηλότερο επίπεδο σε ό,τι αφορά τις μισθολογικές περικοπές. Το σκεπτικό της απόφασης είναι, ακριβώς, πως η δικαίωσή τους επιβάλλεται επειδή ανήκουν στο σκληρό πυρήνα του κράτους. Όπου, βεβαίως, ανήκουν και οι δικαστές.

Το μέλλον είναι απρόβλεπτο...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Ποια είναι τα προαπαιτούμενα; Και ποια είναι τα αντισταθμίσματα και τα συμφωνηθέντα των μνημονίων, που μένουν απαρέγκλιτα στο όνομα της σταθερότητας και της σωτηρίας της πατρίδας, αλλά και της Ευρωζώνης; Γιατί δεν τα ομολογούν ξεκάθαρα οι συγκυβερνώντες. Είπαν και δήλωσαν ότι το μήνυμα των εκλογών ελήφθη, γι' αυτό συνεχίζουν την πολιτική της λιτότητας και των απολύσεων.
Η απάντηση, για παράδειγμα, μπορεί να δοθεί από τη μείωση των εισιτηρίων στα «δημόσια» λεωφορεία. Μειώνονται οι τιμές των αστικών συγκοινωνιών, με προσθέσεις, πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις, για να «κερδίζεις από το σακάκι, αλλά να χάνεις από το παντελόνι και στο τέλος να μένεις χωρίς σώβρακο». Υπάρχει και χρησιμοποιείται κατά κόρον η πολιτική επικοινωνιακή αλχημεία, πόσο όμως μπορεί να κρατήσει και να εξαπατήσει, όταν τα φορολογικά βάρη έγιναν ο εκσυγχρονιστικός δυνάστης για τους μισθοσυντήρητους, τους συνταξιούχους και θηλιά στον λαιμό για τους μη έχοντες, και οι κατέχοντες συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν και να βγάζουν κέρδη από την κρίση, που δεν τους αγγίζει.
Ακούμε για αναπτυξιακή πολιτική, για αγορές και επενδυτές, σε ποιους τομείς γίνονται παραγωγικές επενδύσεις; Και πόσες θέσεις εργασίας έχουν δημιουργηθεί; Το 27% της ανεργίας δεν μπορούμε να το δούμε ως ποσοστό γενικώς και αορίστως. Κρύβονται πίσω του άνθρωποι, καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές. Κόβονται τα όνειρα των νέων που, είτε σπουδάσουν είτε όχι, αισθάνονται ότι είναι μάταιο. Αυτή η παράμετρος δεν λογίζεται από τους ιθύνοντες, που προκαλούν με την πολιτική τους ψυχολογικές παρακρούσεις στους νέους, οι οποίοι αναγκάζονται να ξενιτευτούν ή να δεχθούν τον φόβο, που όμως στρώνει τον δρόμο στο κοινωνικό εκφασισμό. Και, το χειρότερο, απαξιώνεται η παιδεία και η γνώση και επιβάλλεται με τις διάφορες μεταρρυθμιστικές συγχωνεύσεις η εργαλειακή εκπαίδευση που φτιάχνει εξειδικευμένους «ηλίθιους» και υποτακτικούς. Χιλιάδες θέσεις εκπαιδευτικών είναι κενές και, από την άλλη, παίζεται το «παιχνίδι» των αξιολογήσεων. Αλήθεια ποιος θα μας σώσει από τους σωτήρες μας;
Το 60% των νέων στη χώρα μας είναι άνεργο και πάνω από πεντέμισι εκατομμύρια σε όλη την Ευρώπη. Δυστυχώς για τους νέους έχουν μπει στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον» και εν πολλοίς στην ιδιώτευση και στον ατομικισμό. Δεν έχουν χειραφετηθεί και δεν δημιουργούν συλλογικότητες που οδηγούν στην αντίσταση. Οι συγκυβερνώντες και τραπεζομεσίτες της ζωής τους τούς έχουν καταστήσει εφεδρικό «προλεταριάτο», που σημαίνει πως αντί να επαναστατήσουν και να αλλάξουν αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα, περιμένουν να πάρουν τη θέση αυτού που εκβιάζεται και απολύεται. Τα μπάνια του λαού ήταν του παρελθόντος πολιτική ταχυδακτυλουργία. Το μέλλον είναι ζοφερό και αόρατο, αλλά και απρόβλεπτο...

Η αδύνατη εξίσωση...

απο την Αυγη...

Από την επομένη της πρόσφατης εκλογικής ήττας της, η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου επιχειρεί να εξωραΐσει τη σκληρή μνημονιακή πολιτική. Υποστηρίζει ότι μπορούν να "διορθωθούν" πλευρές του Μνημονίου, ώστε να δοθεί προτεραιότητα στον άνθρωπο κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Ο νέος υπουργός Οικονομικών, ωστόσο, ξεκαθάρισε ότι θα κινηθεί στη γραμμή Στουρνάρα.
Και στην πρώτη επαφή του με το Eurogroup εισέπραξε αυστηρές πιέσεις... "μετ' επαίνων"! Οι πιστωτές περιμένουν να συνεχιστεί πιο εντατικά, δηλαδή χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αντοχή της κοινωνίας, το πρόγραμμα των διαρθρωτικών αλλαγών. Κι όταν λένε διαρθρωτικές αλλαγές, εννοούν περαιτέρω διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και εγκατάλειψη της αρχής της κοινωνικής αναδιανομής, ώστε οι συντάξεις να μετατραπούν σε επιδόματα φιλανθρωπίας. Ακόμη, πιέζουν για την ουσιαστική κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων, προσχωρώντας στον αντικομματικό - αντικοινοβουλευτικό λαϊκισμό, με στόχο να νομιμοποιηθεί η ανοιχτή εξάρτηση των κομμάτων από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Με τέτοιες "διαρθρωτικές αλλαγές" αποδιαρθρώνεται ό,τι απέμεινε από το κράτος πρόνοιας, αλλά και βασικές πρόνοιες για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Επιπλέον οι "διαρθρωτικές αλλαγές" ταυτίζονται με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς οι όποιες "επενδύσεις" συνδέονται άμεσα με το γενικό ξεπούλημα. Και μέσα απ' αυτή τη διαδικασία αμφισβητούνται ζωτικά κοινωνικά δικαιώματα, που ανάγονται στη σφαίρα των δημοσίων αγαθών, των οποίων η ιδιωτικοποίηση απειλεί την ποιότητα ζωής, ακόμη και την ίδια την επιβίωση των απλών ανθρώπων. Το άμεσο μέλλον εκατομμυρίων πολιτών διαγράφεται σκοτεινό. Χωρίς δουλειά, χωρίς ασφάλιση, χωρίς θέρμανση, χωρίς ισότιμη πρόσβαση στο σχολείο, χωρίς νερό...

2010-2014: Τα «κεκτημενα»…που θα ανατραπουν!

του Γιαννη Μηλιου...

Μια σειρά προοδευτικών (καίτοι όχι ριζοσπαστών) οικονομολόγων, μεταξύ των οποίων οι Αμερικανοί νομπελίστες Robert Solow, Joseph Stiglitz και Paul Krugman, αλλά και διάσημος πλέον Γάλλος Paul Piketty, τις προτάσεις του οποίου για τη φορολογία υποστηρίζει με θέρμη ο γηραιός Solow, υποστηρίζουν την τελευταία διετία ότι το πρόβλημα του σύγχρονου δυτικού καπιταλισμού είναι η άνιση κατανομή του εισοδήματος.
«Ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μια άνιση κοινωνία, και όπως όλα δείχνουν θα ενισχυθεί η δυναμική που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους» γράφει ο Solow (“Thomas Piketty is right”),[2] ενώ ο Stiglitz υποστηρίζει ότι η ανάπτυξη είναι πλέον συμβατή με την επιδείνωση των όρων ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας: «Παρότι αυξανόταν το ΑΕΠ, οι περισσότεροι πολίτες έβλεπαν το βιοτικό τους επίπεδο να διαβρώνεται [...] Το οικονομικό μας σύστημα αποτυγχάνει για τους περισσότερους Αμερικανούς [...] πληρώνουμε ένα ψηλό τίμημα για την ανισότητα της κοινωνίας μας – ένα οικονομικό σύστημα που είναι λιγότερο σταθερό [...], με λιγότερη ανάπτυξη και με μια δημοκρατία σε διακινδύνευση» (The Price of Inequality, New York, 2012).
Αν όλα αυτά ισχύουν για τους Αμερικανούς ή τους Γάλλους, ισχύουν στο πολλαπλάσιο για τους Έλληνες, δηλαδή για την πλειοψηφία όσων ζουν σε αυτή τη χώρα. Τα «Μνημόνια», δηλαδή οι πολιτικές λιτότητας που τέθηκαν σε εφαρμογή από τις ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010, αποτελούν στην ουσία τους ένα μακρόπνοο και «ριζικό πρόγραμμα» συγκέντρωσης εξουσίας, πλούτου και εισοδήματος στα χέρια μιας μικρής ολιγαρχίας, ένα «πρόγραμμα» ταχύτατης διεύρυνσης και θεσμικής θωράκισης των κοινωνικών ανισοτήτων. Το «πρόγραμμα» αυτό, για την κοινωνική πλειοψηφία σημαίνει:

• Απώλεια δικαιωμάτων και ικανότητας διαπραγμάτευσης, δηλαδή απώλεια κοινωνικής ισχύος, καθώς καταργούνται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και σειρά θεσμών κοινωνικής προστασίας oργιάζει ανεξέλεγκτα η μαύρη αγορά εργασίας, η αυθαίρετη αθέτηση εργοδοτικών υποχρεώσεων, ακόμα και σύγχρονες μορφές δουλεμπορίου (βλ. Ta Νέa,17/72014).

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης και οι «Νέοι Παρθενώνες»...

του Χρήστου Τριανταφύλλου, μεσω Red Note Book...

Συνήθως όταν διαβάζουμε/βλέπουμε/ακούμε για επεισόδια σε πορείες, το λεξιλόγιο των περισσότερων ΜΜΕ αποκαλύπτει πολύ περισσότερα από όσα θα ήθελαν για το ποιόν τους: δεκάδες φορές οι διάφοροι μαφιόζοι και τραμπούκοι έχουν μεταμφιεστεί σε «αγανακτισμένους πολίτες», το ξύλο έχει μεταμφιεστεί σε «μικροσυμπλοκές», κ.ο.κ.

Χθες στη Νέα Φιλαδέλφεια το Συντονιστικό Κατοίκων της περιοχής οργάνωνε συζήτηση με θέμα το γήπεδο της ΑΕΚ, που, ως γνωστόν είναι το μήλο της έριδος –με ένα απλό γκουγκλάρισμα θα καταλάβετε τι εννόω όσοι δεν το γνωρίζετε. Παραδόξως, και ευτυχώς, οι δημοτικές εκλογές ανέδειξαν νικητή τον Άρη Βασιλόπουλο, που αντιτίθεται στα σχέδια του Μελισσανίδη να καταβροχθίσει το άλσος της Φιλαδέλφειας. Όταν όμως, τα διακυβέυματα είναι τόσο μεγάλα, πάντα έρχεται το ιππικό.
Η Original οργάνωσε αντισυγκέντρωση (και όχι συγκέντρωση) μια ώρα πριν από αυτήν των κατοίκων∙ μετά τις προειδοποιητικές βολές στο Πνευματικό Κέντρο, και μετά την σφαίρα που εστάλη ως εκφοβισμός σε κάτοικο, ο ιδιωτικός στρατός εξαπέλυσε blitzkrieg. Ξύλο σε παρευρισκόμενους που είχαν –ή δεν είχαν– σταμπάρει, επίθεση στην κατάληψη «Στρούγκα» και βανδαλισμοί, βρισίδι, προπηλακισμοί και τραμπουκισμοί μπροστά στην αδιάφορη αστυνομία. Τι μας θυμίζει άραγε;
Και αν κάποιος θελήσει να αμφισβητήσει το indymedia ως υπερβολικό –που συχνά είναι όντως–, δεν έχει παρά να κάνει μια βόλτα σε άλλα σάιτ, ή να ρωτήσει αυτόπτες μάρτυρες. Εγώ πέρασα από την περιοχή λίγο μετά και έμαθα από άτομο που αναμειγνύεται στα τοπικά ζητήματα ότι μπροστά στα μάτια του ξυλοκοπήθηκαν 3 άτομα, εκ των οποίων 2 γυναίκες. Η εισβολή στην Στρούγκα επίσης έγινε όντως, και τα αποτελέσματά της τα είδα προσωπικά.
Γιατί όμως τα γράφω όλα αυτά; Μπορείτε να τα δείτε σε οποιοδήποτε άλλο σάιτ. Ας γυρίσουμε λοιπόν στον πρόλογο. Πιστός στην αναγνωστική μου μανία, περιηγήθηκα στο γνωστό αθλητικό σάιτ Contra.gr, μέλος του ομίλου News24 –στο οποίο ανήκει και το πολυαγαπημένο μου Oneman– για να δω τι έγραψαν σχετικά. Το Contra γενικά το θεωρώ σοβαρό σάιτ, τόσο λόγω της απόστασης που κρατάει συνήθως από το καφριλίκι, όσο και λόγω των αρκετών καλών αρθρογράφων που έχει.

Αγρυπνία και Περηφάνια...

της Μαριας Τριαντοπουλου, απο το Tvxs...

Λέω να οργανώσω μια αγρυπνία, μια παράκληση, κάτι τέλος πάντων από αυτά, για να παρακαλέσω κάποια Ανώτερη Δύναμη να πάψει επιτέλους ο Ανθιμος, το ποίμνιο του και όλοι εκείνοι που δρουν «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» αυτών,
να αφήσουν ήσυχο τον υπόλοιπο κόσμο και τις αμαρτίες του και να ασχοληθούν με κάτι άλλο, πιο χρήσιμο. Κάτι μάλιστα πιο προσήκον στα χρέη της Εκκλησίας από το να ξεσηκώνει με μισαλλόδοξο και προσβλητικό λόγο τους πιστούς σε ακροδεξιές εθνικιστικές και ντροπιαστικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες.
Διεθνώς οι ακροδεξιοί εκπρόσωποι του Θεού επί της Γης, όπως οι περισσότεροι Ευαγγελιστές για παράδειγμα στις ΗΠΑ ή οι φονταμενταλιστές όλων των θρησκευτικών αποχρώσεων σε σχεδόν όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου αντιτίθενται στα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα του σεξουαλικού αυτοκαθορισμού, του σεβασμού στην ιδιωτική ζωή ή της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης, στο όνομα του Θεού ή του Αλλαχ ή οποιουδήποτε άλλου.
Στην Ελλάδα, επιπλέον, που η Χριστιανική Ορθοδοξία αναγνωρίζεται ακόμα ως επίσημη θρησκεία του κράτους, η Εκκλησία ανέκαθεν θεωρούσε, και θεωρεί ακόμα, ότι έχει δικαίωμα ίσο με εκείνο της Πολιτείας στην διακυβέρνηση της χώρας και ισάξια σχεδόν νομεθετικά δικαιώματα με τους εκλεγμένους βουλευτές του κράτους. Θα πρέπει επιτέλους να διαχωριστούν εντελώς, όχι μόνο στα χαρτιά αλλά ουσιαστικά, οι ρόλοι κράτους-εκκλησίας σε μια χώρα, μάλιστα, που θέλει να θεωρείται σύγχρονη και δημοκρατική.
Η εκκλησία και πολλοί από τους λειτουργούς της ούτε πτωούνται από αυτά τα χιλιοειπωμένα ούτε αντιλαμβάνονται τον πραγματικό τους ρόλο – ευτυχώς όχι όλοι καθώς υπάρχουν και πολλοί ιερείς που προσφέρουν αξιόλογο κοινωνικό και ανθρωπιστικό έργο – ξεχνώντας μάλλον την τύχη των καθολικών παπάδων στην διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου και υπερεκτιμώντας την δύναμή τους....

να δούνε ποιος θα φαγωθεί …οε οε, οε οεεε…

του κ. Γιωργου Πηττα, απο το Cyprus News...

Ημερολόγιο καταπτώματος , ξημερώματα Πέμπτης 19 Ιουνίου 2014.

Η ατμόσφαιρα χτες τη νύχτα στη Λευκωσία και στις υπόλοιπες πόλεις ήταν συγκλονιστική.

Χιλιάδες επί χιλιάδων πολίτες ξεχύθηκαν στους δρόμους, πεζοί, με αυτοκίνητα, μηχανάκια, ποδήλατα, αναπηρικά καροτσάκια, γέροντες και γερόντισσες  με τα Π στα χέρια, όλοι αλαλάζοντας εκστασιασμένοι και χορεύοντας όπως ο καθείς μπορούσε.

Άγνωστοι αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλον με τα δάκρυα της ευτυχίας να τρέχουν ποτάμια. Συγκινημένοι τουρκοκύπριοι συμπατριώτες, είχαν περάσει τα οδοφράγματα κερνώντας τους πάντες ολόδροσες Efes,  δίσκοι και πιάτα περιφέρονταν με τα καλούδια της Κυπριακής κουζίνας.

Ο φίλος μου ο Πάμπος, άνεργος εδώ και δυόμιση χρόνια είχε γονατίσει σε μια γωνιά και με τα χέρια τεντωμένα προς τα ουράνια κραύγαζε:

«Τώρα μπορώ να πεθάνω... άλλο δεν θέλω πια τίποτα»

Η γειτόνισσα μου η Ανδρούλα, που κινδυνεύει να μείνει άστεγη με τα τρία της παιδιά καθώς έχει χάσει τη δουλειά της και αυτή, είχε πάρει τα βλαστάρια της αγκαλιά και τραγουδούσε το «Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν α-α-α-αταξίδευτο οε οε οεεεεεε οεεεε».

Τότε που οι άνθρωποι έγραφαν με το χέρι...

του Νικου Σαραντακου...

Έτσι που το γράφω, είναι σαν να αφηγούμαι πανάρχαια περιστατικά, σαν να λέμε τότε που έγραφαν σε παπύρους ή που κυνηγούσαν με το τόξο και τα βέλη, και ομολογώ ότι επίτηδες έδωσα αυτόν τον τίτλο -αλλά το βέβαιο είναι πως οι περισσότεροι που γράφουν στο πλαίσιο του επαγγέλματός τους δεν γράφουν πια με το χέρι.
Αν κρίνω από τον εαυτό μου, η τέχνη της χειρογραφής ξεμαθαίνεται εύκολα. Τα τελευταία χρόνια, αμέσως μόλις χαράξω δυο-τρεις χειρόγραφες αράδες κουράζομαι, ενώ ο γραφικός μου χαρακτήρας καταντάει ιατροπρεπώς δυσανάγνωστος.
Θυμάμαι μια φορά, σχετικά πρόσφατα, σε μια βιβλιοθήκη (δεν θα προσδιορίσω περισσότερο), που δεν μου επιτρέπαν να φωτογραφίσω κάτι επιστολές, αλλά με άφηναν, αν θέλω, να τις αντιγράψω με το χέρι: έκατσα λοιπόν και τις αντέγραψα, με το χεράκι μου, έξι σελίδες σχετικά αραιές, κι ήταν η πιο μαρτυρική ώρα που έχω περάσει εδώ και καιρό -εκτός οδοντιάτρου.
Κι όμως, στα νιάτα μου, όταν δούλευα φριλάνς μεταφραστής, έγραφα σελίδες επί σελίδων με το χέρι, ολόκληρο το Γεράκι της Μάλτας χειρόγραφο το έχω μεταφράσει, και δεκάδες άλλα βιβλία, σε κόλες Α4 που τις δίπλωνα κατά τη μεγάλη τους διάσταση έτσι που μια λωρίδα περίπου το ένα τέταρτο του πλάτους της σελίδας να μένει άδεια για διορθώσεις, και κάθε δέκα κόλες τις συνέραπτα με το συρραπτικό και τις έφτιαχνα τετραδιάκι -αυτά μου τάχε μάθει ένας παλιός και τα εφάρμοζα ευλαβικά. Και το δικό μου άλλωστε πρώτο βιβλίο χειρόγραφο το έδωσα στον εκδότη -αλλά αυτό, πες, ήταν λιγοσέλιδο. Θέλω να πω, κάποτε δεν με τρόμαζε το γράψιμο με το χέρι.
Μπορεί βέβαια να είναι δικό μου κουσούρι, που ξέμαθα να γράφω με το χέρι -στα σχόλια θα μου πείτε αν αυτό συμβαίνει μόνο σε μένα. Πάντως, όλα δείχνουν πως οδεύουμε προς μια κοινωνία που θα γράφει με το χέρι όλο και λιγότερο, παρόλο που, απ’ όσο ξέρω, τα παιδιά στο σχολείο, στην Ελλάδα τουλάχιστον, εξακολουθούν να αφιερώνουν πολλές ώρες, σε πολλές τάξεις, στο γράψιμο με το χέρι.
Φαίνεται πως σε άλλες χώρες τα πράγματα έχουν αλλάξει περισσότερο, και πως ήδη από το δημοτικό σχολείο δίνεται έμφαση στην πληκτρολόγηση και όχι στη χειρογραφή. Πρόσατα δημοσιεύτηκε στη Νιου Γιορκ Τάιμς ένα άρθρο για αυτό το θέμα, που μου φάνηκε αξιόλογο. Ο τίτλος του ήταν What’s lost as handwriting fades, Τι χάνεται καθώς ξεχνιέται το γράψιμο με το χέρι, θα μπορούσαμε να πούμε. Το άρθρο δημοσιεύτηκε διασκευασμένο στο tvxs, με τον τίτλο Τι χάνεται μαζί με την γραφή, που βέβαια δεν είναι σωστός τίτλος, αφού δεν χάνεται η γραφή καθαυτή αλλά η γραφή με το χέρι. Έστω, τι χάνεται μαζί με το χειρόγραφο. Αλλά το βασικό δεν είναι ο τίτλος, είναι ότι το άρθρο του tvxs είναι συρραφή-διασκευή.

Ο πολύς κύριος Γκίκας Χαρδούβελης...

Cogito ergo sum...

Επ' ευκαιρία του Γιούρογκρουπ (για όσους δεν γνωρίζουν, έτσι αποκαλείται η άτυπη σύσκεψη των υπουργών οικονομικών των χωρών τής ευρωζώνης), όπου η χώρα μας εκπροσωπείται για πρώτη φορά από τον κύριο Γκίκα Χαρδούβελη, θέλω να διατυπώσω μερικές απορίες σχετικά με τον διάδοχο του -αλήστου μνήμης- τέως υπουργού οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα. Έτσι, για να βγάλω το άχτι μου, μιας κι από τότε που έγινε ο ανασχηματισμός, μας βομβαρδίζουν με πληροφορίες σχετικές τόσο με τους τίτλους σπουδών τού -εν πολλοίς άγνωστου μέχρι χτες- αξιότιμου κυρίου Χαρδούβελη όσο και με τις υψηλά ευρισκόμενες θέσεις ευθύνης στις οποίες υπηρέτησε το παρελθόν.

Μεταξύ άλλων, ο κύριος Χαρδούβελης διετέλεσε επί σειρά ετών (από το 2005) επί κεφαλής τού τμήματος οικονομικών μελετών τής Γιούρομπανκ. Τέτοια τμήματα, στελεχωμένα με αδρά αμειβόμενους επιστήμονες, διαθέτουν όλες οι τράπεζες. Σκοπός τους είναι η μέσω της καθημερινής μελέτης τής οικονομικής πραγματικότητας παροχή συμβουλών προς τις διοικήσεις των τραπεζών. Αυτές οι συμβουλές μπορεί να είναι είτε προτρεπτικές (π.χ. να συστήνουν άνοιγμα θέσης σε μια επένδυση) είτε αποτρεπτικές (π.χ. να υποδεικνύουν τον αυξημένο κίνδυνο μιας θέσης και να προτείνουν το κλείσιμό της).

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η Γιούρομπανκ έπεσε σε τέτοια "λούμπα" ώστε ήταν η μόνη τράπεζα που δεν κατάφερε να αποφύγει την υπαγωγή της στον άμεσο έλεγχο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, αναρωτιέμαι πόσο καλά έκανε την ακριβοπληρωμένη δουλειά του ο κύριος Χαρδούβελης. Ειδοποίησε (και αν ναι, πόσο έγκαιρα;) την διοίκηση της τράπεζας για τον κίνδυνο πτώχευσης; Αν βασιζόμουν σε όσα ο ίδιος υποστήριζε στα δημοσιεύματα και στις συνεντεύξεις του, θα μπορούσα να τον κρίνω λίαν επιεικώς ως ανεπαρκή. Επειδή, όμως, κατανοώ ότι τα κακά νέα δεν πρέπει να κυκλοφορούν, αναρωτιέμαι αν ο ακριβοπληρωμένος σύμβουλος έστειλε έστω ένα (κανονικά θα έπρεπε να είναι αμέτρητα) σημείωμα στην διοίκηση όπου να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Υποθέτω ότι δεν πρέπει να έστειλε ούτε ένα, άρα δεν πρέπει να είχε πάρει χαμπάρι τον γκρεμό προς τον οποίο πλησίαζε ταχύτατα η τράπεζα. Αν η υπόθεσή μου είναι εσφαλμένη, ο κύριος Χαρδούβελης θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί αυτομάτως εφ' όσον δεν έχει νόημα να πληρώνεσαι ως σύμβουλος αλλά να μη πιάνουν τόπο οι συμβουλές σου.

Η Διατλαντική Συμφωνία Ελευθέρων Συναλλαγών...

Του Γιάννη Τόλιου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...  
Ως το τέλος Ιουνίου 2014 θα συζητηθεί στις Βρυξέλλες η λεγόμενη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου & Επενδύσεων (TTIP – Transatlantic Trade and Investment Partnership), σε πιο ελεύθερη μετάφραση Διατλαντική Συμφωνία Ελευθέρων Συναλλαγών. Στις διαβουλεύσεις έχουν ευρεία συμμετοχή λόμπι πολυεθνικών εταιρειών, ενώ αποκλείονται εκπρόσωποι κοινωνικών οργανώσεων.

Στις αντιφατικές σχέσεις «προσέγγισης» και «αντιπαράθεσης» μεταξύ Ε.Ε.-ΗΠΑ δρουν οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες. Στις σχέσεις προσέγγισης είναι οι πολύμορφες οικονομικές ανταλλαγές και ειδικότερα το διμερές εμπόριο, που το 2011 ανήλθε σε 455 δισ. €, με θετικό ισοζύγιο για την Ε.Ε. 72 δισ. € (οι ΗΠΑ εξήγαγαν αγαθά 192 δισ. €, η Ε.Ε. 264 δισ. €). Επίσης οι ΗΠΑ ήταν ο μεγαλύτερος εταίρος της Ε.Ε. στο εμπόριο υπηρεσιών, εξάγοντας 138,4 δισ. € (29% των συνολικών εισαγωγών της Ε.Ε.), ενώ εισήγαγε από την Ε.Ε. υπηρεσίες 143,9 δισ. € (24% των συνολικών εξαγωγών της Ε.Ε.). Οι συγκεκριμένες ανταλλαγές συμπληρώνονται από ένα δυναμικό επενδυτικό κλίμα. Οι αμερικανικές εταιρείες επένδυσαν το 2011 στην Ε.Ε. 150 δισ. €, ενώ εταιρείες από την Ε.Ε. επένδυσαν στις ΗΠΑ 123 δισ. €. Οι άμεσες επενδύσεις μεταξύ τους αντιπροσωπεύουν 50% της αξίας των άμεσων ξένων επενδύσεων διεθνώς. Ταυτόχρονα το συνολικό απόθεμα επενδύσεων των ΗΠΑ στην Ε.Ε. ξεπέρασε το 2011 το 1,3 τρισ. €, ενώ της Ε.Ε. στις ΗΠΑ το 1,4 τρισ. €.
Στις τάσεις προσέγγισης υπάρχουν ταυτόχρονα και αντιθέσεις (δολαρίου-ευρώ στον ρόλο του αποθεματικού νομίσματος, εμπορικά πλεονάσματα Γερμανίας και ελλείμματα των ΗΠΑ, γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις στον έλεγχο πρώτων υλών κ.ά.). Ωστόσο, η αυξανόμενη οικονομική αλληλεξάρτηση και συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών των δύο ιμπεριαλιστικών κέντρων (με διαφοροποιήσεις μεταξύ χωρών της Ε.Ε.) πιέζουν προς μεγαλύτερη προσέγγιση, η οποία ενισχύεται από τον αυξανόμενο ανταγωνισμό των αναδυόμενων οικονομιών, κυρίως των BRICS (Βραζιλία-Ρωσία-Ινδία-Κίνα-Ν. Αφρική).

Πεισιθάνατη Αριστερά...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Συγκλονίζεται η Γαλλία από απεργιακά κινήματα, με επικεφαλής τους σιδηροδρομικούς και εργαζομένους στο χώρο του θεάματος. Ωστόσο, η σοσιαλιστική κυβέρνηση δεν βρίσκει άλλο τρόπο να αντιμετωπίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, παρά διακινώντας η ίδια το ενδεχόμενο του δικού της θανάτου.

Ο νεόφυτος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς και ο έμπειρος γενικός γραμματεύς του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζαν-Κριστόφ Καμπαδελίς αξιώνουν να σταματήσουν οι απεργίες και κάθε κριτική από αυξανόμενη μερίδα των σοσιαλιστών βουλευτών, με το υποβολιμαίο επιχείρημα ότι η συνέχισή τους οδηγεί την Αριστερά στο θάνατο. Παράδοξο επιχείρημα, αφού τόσο οι απεργίες όσο και η κριτική σκέψη θα έπρεπε να ενισχύουν την Αριστερά, όχι να την αποτελειώνουν.
Ο πρώτος εξ αυτών επικαλείται τη θλιβερή επίδοση της γαλλικής Αριστεράς στις ευρωεκλογές, που ήταν η χαμηλότερη στην ιστορία της, με συνέπεια να σύρεται σήμερα στα πρόθυρα του θανάτου. Το αξιοθρήνητο αποτέλεσμα είναι αναμφισβήτητο, ωστόσο η χρήση του παραπειστική. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση δεν βρίσκει καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης των κοινωνικών κινημάτων και των ανοιχτά διαφωνούντων βουλευτών της, που σήμερα την απειλούν, παρά με τη δική της ανταπειλή ότι δήθεν θα αυτοκτονήσει. Ομως, για να αυτοκτονήσει κάποιος, πρέπει βρίσκεται στη ζωή. Οι νεκροί στερούνται του δικαιώματος να αυτοκτονούν.
Με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών επιβεβαιώθηκε ο «κλινικός θάνατος» όχι μόνον της κυβερνητικής Αριστεράς, αλλά επίσης και όχι λιγότερο της αριστερότερης συνιστώσας, του Αριστερού Μετώπου, υπό το ΚΚΓ και τον Μελανσόν. Τουλάχιστον ο τελευταίος και ο σοβαρότερος καταφεύγει σήμερα στην αφωνία και την κατάθλιψη. Παράδοξο είναι ότι ενώ τα κοινωνικά κινήματα αναβιώνουν, ενώ ριζοσπαστικοποιείται η κοινωνική δυσαρέσκεια, η Αριστερά υπό όλες τις εκδοχές της δεν ενισχύεται, αλλά φθίνει· αντίθετα, το ακροδεξιό Μέτωπο της Λεπέν εμφανίζεται ως πρώτος αποδέκτης της κοινωνικής δυσφορίας και της αντισυστημικής ζήτησης. Ομως αυτό δεν αποτελεί γαλλική ιδιομορφία, αλλά επεκτείνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη, με μοναδική εξαίρεση τη χώρα μας.

Το χρώμα της δικής μας ηγεμονίας...

του Ηλία Ιωακείμογλου, απο το Red NoteBook...

1. Οι εύγλωττες εκλογές του Μαΐου
Οι τριπλές εκλογές του Μαΐου ήταν εξαιρετικά εύγλωττες όσον αφορά την πολιτική ηγεμονία. Καταρχάς, η ραγδαία απώλεια ψήφων από την πασοκοδεξιά επιβεβαίωσε ότι η αστική τάξη δεν είναι πια ηγετική τάξη,
όσο και αν παραμένει κυρίαρχη. Καμιά άρχουσα τάξη δεν παραμένει ηγετική δύναμη όταν δεν μπορεί να διασφαλίσει τους όρους συντήρησης και αναπαραγωγής των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων – και  αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια παρακμιακή αστική τάξη που γνωρίζει πλέον να αυξάνει τα κέρδη της μόνο χάρη στους μισθούς πείνας που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις της, χάρη στις φοροαπαλλαγές, στην εκμετάλλευση ενός ανυπεράσπιστου, και για αυτό υπάκουου, ευέλικτου εργατικού δυναμικού, χάρη στη διάλυση των θεσμών προστασίας των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων. Ας το πούμε πιο απλά: Για πόσο καιρό μπορεί να διατηρεί την πολιτική ηγεμονία μια αστική τάξη που μείωσε μέσα σε πέντε μόλις χρόνια τις δαπάνες αναπαραγωγής των εργαζόμενων τάξεων στο μισό, και επιδείνωσε τις συνθήκες ζωής τους ακόμη περισσότερο, καταλύοντας το κοινωνικό κράτος; Οι ευρωεκλογές μάς έδωσαν την απάντηση: Είναι μια τάξη που δεν μπορεί πια να διατηρεί την πολιτική ηγεμονία διότι δεν διαθέτει πολιτικό σχέδιο στο όνομα του οποίου το ιδιοτελές συμφέρον του κεφαλαίου να μπορεί να εμφανιστεί ως γενικό συμφέρον.
Δυστυχώς για εμάς, όμως, δεν αρκεί η κυρίαρχη κοινωνική τάξη να απολέσει την ικανότητά της να εκφέρει λόγο περί του γενικού συμφέροντος για να χάσει και την κυβέρνηση. Πρέπει και εμείς να μπορούμε να πληρώσουμε το κενό πολιτικής ηγεμονίας, αναδεικνύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε πρωτοπορία των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Σε αυτό το σημείο, οι εκλογές του Μαΐου μας δίνουν επίσης σαφέστατη απάντηση: η στασιμότητα της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ισχυρή ένδειξη της δυσκολίας μας να συγκροτήσουμε, εμείς πια, στη θέση της αστικής τάξης και εναντίον της, ένα ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο, στο οποίο το συμφέρον των υποτελών κοινωνικών τάξεων θα εμφανίζεται ως γενικό συμφέρον.

Θα μας βάλετε φυλακή δηλαδή;

tkant...

Κοίτα γκαντεμιά !!
Πάνω που έστελναν στη Βουλή τη δικογραφία που αφορά το Βενιζέλο και τον Παπακωνσταντίνου για τα υποβρύχια που γέρνουν, αυτή έκλεισε και παραγράφηκαν τα αδικήματα
και μαζί με τα δικά τους αδικήματα πάνε και στις Ελληνικές καλένδες και τα αδικήματα των φίλων τους των Χρυσαυγιτών που περιμένουν στη φυλακή πως και πως για να βγουν.

Εντάξει συμβαίνουν αυτά. Κι εμάς δεν μας έχει τύχει καμιά φορά να τρέχουμε να προλάβουμε ένα κατάστημα ανοιχτό και τη στιγμή που στρίβουμε στο στενό, βλέπουμε το μαγαζάτορα που κατεβάζει τα ρολά;
Ε, έτσι έγινε και με τη Βουλή. Έτρεχε ο κλητήρας να πάει να παραδώσει τις δικογραφίες και επάνω που έβγαινε από Ακαδημίας για Βασιλίσσης Σοφίας, είδε το Βενιζέλο με το Σαμαρά να σβήνουν τα φώτα.
Τους φωνάζει “παιδιάαααα, παιδιάααα μην κλείνετε, φέρνω δικογραφίες από την εισαγγελία“. Με το που ακούει ο Μπένυ εισαγγελία, αισθάνεται ένα ρίγος να διαπερνάει τη ραχοκοκκαλιά του και κρατώντας το Σαμαρά σφιχτά από το μανίκι πετάγεται έξω από το κτίριο με ταχύτητα που θα ζήλευαν αρκετά αιλουροειδή επάνω στον πλανήτη. Κατεβάζει γρήγορα τα ρολά, περνάει το λουκέτο και καταπίνει το κλειδί αφήνοντας μέσα κλειδωμένους το Γιακουμάτο, δύο καθαρίστριες και μερικούς αστυνομικούς ενώ αποκρινόμενος στον κλητήρα λέει “Συγνώμη, είμαστε κλειστά. Ραντεβού το Σεπτέμβρη“. Ο κλητήρας έμεινε με τη δικογραφία στο χέρι να κοιτάει σαν χαζός τους δύο συγκυβερνώντες που στέκονταν μπροστά στην πόρτα και δεν τον άφηναν ούτε να τις θυροκολλήσει. Μετά από λίγο ακούστηκαν από μέσα οι φωνές των αστυνομικών που φώναζαν “Αντώνηηηηη, Βαγγέληηηη, ελάτε παιδιά, τέρμα η πλάκα, ανοίξτε μας”. Όταν ο κλητήρας τους επισήμανε το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι μέσα που θέλουν να βγούνε, του απάντησαν να κοιτάει τη δουλειά του και να μην ανακατεύεται στις δουλειές των άλλων.
Όταν ρωτήθηκε η κυβερνητική εκπρόσωπος για το θέμα που προέκυψε με το κλείσιμο της Βουλής, απάντησε: “Το θέμα αυτό είναι μία σαχλαμάρα και μισή. Ο κύριος Βενιζέλος είναι αξιόλογος άνθρωπος και δεν υπάρχει περίπτωση να έκανε ποτέ οτιδήποτε μεμπτό. Γι’ αυτό άλλωστε είναι στην κυβέρνηση.  Μη με κουράζετε όμως άλλο. Το μαλλί μου πως είναι σήμερα; “

Το τρελλό πάρτυ της Κινέζικης μίζας...

Ermippos Ermippiou, απο ToPortal...

Οι Κινέζοι, μας λέει το ΒΗΜΑ, σχολιάζουν θετικά (και μάλλον ευγνώμονες θα έλεγα) το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, τους έδωσε το προσωπικό του κινητό τηλέφωνο, για να μπορούν να τον βρίσκουν όποια ώρα τον χρειαστούν.

Πρόκειται πλέον για σενάριο θεατρικής παράστασης σε αποφοίτηση νηπίων από παιδικό σταθμό. Το έλλειμμα σοβαρότητας χτυπάει το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο.

Κατά τα λοιπά η κινεζική ηγεσία έχει σίγουρα καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Βρήκαν εύκαιρη μια αποτυχημένη χώρα δικτατορίσκων και ολιγαρχών, που ξεπουλάει για πενταροδεκάρες το βιος των κατοίκων της και κάνουν τα στραβά μάτια στην απύθμενη ανοησία, μέχρι να αρπάξουν φτηνά όσα μπορέσουν περισσότερα.

Οι Κινέζοι θα έρθουν και αφού δέσουν καλά τα δικαιώματα τους, με υπαγόμενα σε διεθνείς διατησίες σκληρά συμβόλαια, θα κάνουν το απολύτως αυτονόητο. Θα εκμεταλλευτούν με κοινή λογική και κοινότατες μεθόδους, μεθόδους γνωστές σε όλους, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου, χρησιμοποιώντας τους ιθαγενείς, τα πρώην αφεντικά, σαν φτηνοπληρωμένους υπαλλήλους.

Θα φάμε γλάρο!..

Ουδεν Σχολιον...

     Τώρα τελευταία το blog ακούει πολλά και αισιόδοξα περί πρόωρων εκλογών!

     Και γελάει απ' έξω του, ενώ από μέσα του κλαίει..
     Δεν είναι δυνατόν να είμαστε τόσο εύπιστος λαός, να πέφτουμε τόσο εύκολα στις επικοινωνιακές και άλλες παγίδες που μας στήνουν!
     Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι άνθρωποι ανύπαρκτης ηθικής, ξετσίπωτοι και ιταμοί σαν τους αρχηγούς των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης του αίσχους,
     ..υπάρχει ποτέ περίπτωση να εγκαταλείψουν οικειοθελώς την εξουσία, ενώ μπορούν να την διατηρήσουν έστω και ένα δευτερόλεπτο ακόμα;
     Πώς νομίζουμε ότι θα εγκαταλείψουν έτσι εύκολα την ασυλία για τα πολλαπλά πολιτικά τους εγκλήματα, που τους παρέχει η ''καρέκλα'';
     Πώς θα απεμπολίσουν τα οφέλη, οικονομικά και άλλα που τους έχουν τάξει για να εκτελέσουν αυτό το ''συμβόλαιο θανάτου'' εναντίον της ίδιας τους της πατρίδας;

     Υπάρχει ποτέ περίπτωση να δείξουν και την παραμικρή ευαισθησία προς την αλήθεια, το δίκαιο και τους δημοκρατικούς θεσμούς;
     Να νοιώσουν ντροπή που ενώ εκπροσωπούν κι οι δυό μαζί, και με το ζόρι,  μόνον το 30% των πολιτών, κατέχουν το 50+% των εδρών στην Βουλή;
     Να θεωρήσουν ότι απειλούνται, ή έστω πιέζονται από έναν λαό άνευρο, αποχαυνωμένο και απασχολημένον να κυνηγάει την καθημερινή  του επιβίωση;

H Πιθανότητα χρεοκοπίας της Αργεντινής ξανά στο προσκήνιο...

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ*...

Χρήσιμα διδάγματα από τη νέα περιπέτεια της Κίρχνερ

Στο προσκήνιο επανέρχεται ξανά η πιθανότητα χρεοκοπίας της Αργεντινής, μετά την απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου να δικαιώσει προσφυγή μέρους των πιστωτών της, που ζητούν να πληρωθούν στο ακέραιο ομόλογα αξίας 1,3 δισ. δολαρίων .

 Η προθεσμία λήγει στο τέλος Ιουνίου. Αν δεν πληρωθούν τα ομόλογα τότε η κυβέρνηση της Αργεντινής απειλείται με νέα χρεοκοπία για πρώτη φορά από το 2001. Μία πιθανότητα που ακόμη και αν δεν έχει σημαντικές επιπτώσεις για τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, ενδέχεται να αποδειχθεί ιδιαιτέρως διδακτική και για τη χώρα μας, μιας και το ζήτημα της διαχείρισης του τεράστιου δημόσιου χρέους εξακολουθεί να παραμένει ακανθώδες. Ειδικά για μία μελλοντική πιθανή κυβέρνηση της αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία διατείνεται ότι μπορεί να πετύχει ένα διαφορετικό δρόμο προσέγγισης όσον αφορά την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, η οποία έχει γονατίσει χιλιάδες νοικοκυριά.

 Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Την περασμένη Δευτέρα(16/06) το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάνθηκε ότι οι κάτοχοι ομολόγων Αργεντινής πρέπει να αποπληρωθούν στο ακέραιο. Πρόκειται για μία δικαστική διαμάχη μεταξύ πιστωτών που απαρτίζονται από τα λεγόμενα hedgefunds-κερδοσκοπικά επενδυτικά κεφάλαια υψηλού ρίσκου που αναζητούν μεγάλες αποδόσεις-και της κυβέρνησης της Κριστίνα Φερνάντες Κίρχνερ, της δημοφιλούς προέδρου της Αργεντινής που οφείλει την υψηλή της δημοτικότητα στον εκλιπόντα σύζυγό της και πρώην πρόεδρο της χώρας την ταραχώδη περίοδο που ακολούθησε τη στάση πληρωμών του 2001.

 

 Το κοραλίτο...

 

 Το νόμισμα της Αργεντινής, το πέσος, ήταν συνδεδεμένο με το δολάριο  με  «κλειδωμένη» ισοτιμία ένα προς ένα, κατ’ εφαρμογή της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης μονεταριστικής πολιτικής τη δεκαετία του ’90. Στα χαρτιά η Αργεντινή είχε νόμισμα το ισχυρό δολάριο, το οποίο οι κάτοικοί της έχοντας πλέον την ψευδαίσθηση ότι έγιναν «Αμερική», μπορούσαν να το χρησιμοποιούν ως πέσος, η ισοτιμία του οποίου παρέμενε σταθερή ένας προς ένα με το αμερικανικό νόμισμα.

Συνεργάσιμοι/ες; Όχι, ευχαριστούμε!

της Τόνιας Κατερίνη, απο το Red Note Book...

Το σχέδιο απέναντι στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι/ες  έχει την αφετηρία του στη δεκαετία του ’80 όταν από  οι πολιτικές του welfare (της κοινωνικής προστασίας) δίνουν τη θέση τους στις πολιτικές του workfare (της  ανταπόδοσης μέσω της απορυθμισμένης εργασίας)

ενώ η κερδοφορία του κεφαλαίου δεν προέρχεται πια κατά προτεραιότητα από τον παραγωγικό τομέα, αλλά από τις χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες.

Στο πεδίο αυτό, αναπτύσσονται ποικίλες πρακτικές υψηλής κερδοφορίας του κεφαλαίου που αφορούν, κατά κύριο λόγο, τους μεγάλους παίκτες – ταυτόχρονα, όμως, εμπλέκουν το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, διαμορφώνοντας νέες οικονομικές και κοινωνικές συμπεριφορές. Η εμπλοκή αυτή επιτυγχάνεται αρχικά μέσω του Χρηματιστηρίου και στη συνέχεια με την παραγωγή και πώληση ποικίλων τραπεζικών προϊόντων· τα πιο διαδεδομένα είναι τα καταναλωτικά δάνεια και οι κάρτες, αλλά τον κορμό αποτελούν τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια.
Αυτή η τελευταία υπερδραστηριότητα των τραπεζών είχε σημαντικές και καθόλου τυχαίες επιπτώσεις. Εκτόξευσε τις τιμές των ακινήτων, ανεβάζοντας την εργολαβική κερδοφορία, η οποία παραδοσιακά κυμαινόταν μεταξύ 20 και 30%, σε ποσοστά ενίοτε άνω του 200%. Και, την ίδια στιγμή, δημιούργησε χρέη με εξασφάλιση ακίνητα, η αξία των οποίων είναι σήμερα πολύ μικρότερη του  δανείου. Παράλληλα η χορήγηση επισκευαστικών ενυπόθηκων δανείων, που χρησιμοποιούνταν εν γνώσει των τραπεζών, για να καλύψουν πραγματικές ή έντεχνα κατασκευασμένες  καταναλωτικές ανάγκες, αλλά και τις σημαντικές ανάγκες που προκαλούσε η αποδιάρθρωση των κοινωνικών παροχών, υποθήκευσε δόλια τη ζωή πλήθους νοικοκυριών.

τώρα πια κανείς δεν αστειεύεται...

του Παναγιώτη Λογγινίδη, the cricket.gr...

Νέα από τη Γαλλία. Εδώ όλα καλά. Το ίδιο επιθυμώ και για εσάς. Η επιστροφή μετά από χρόνια σε έναν τόπο, αποτελεί μία δοκιμασία της μνήμης η οποία καλείται με τη σειρά της να ταυτιστεί με την ανάμνηση, την ικανότητα δηλαδή του ανθρώπου να ταξινομεί χρονικά και αξιολογικά τα γεγονότα του παρελθόντος του, που καταγράφηκαν από τον επεξεργαστή της μνήμης.
 Η Τουλούζ γενικά ήταν και είναι μία πόλη ήρεμη. Πόλη των μποέμ διόλου τυχαία, φρόντισε να μεταφέρει την απλότητα των ανθρώπων της του 19^ου αιώνα, που ζούσαν και κινούνταν μέσα στις λάσπες των στενών της και δίπλα στα ζωντανά τους, στους σύγχρονους ασυμβίβαστους κατοίκους της, που δε μοιάζουν με καμιά άλλη φυλή Γάλλου, βόρειου ή Νότιου. Ο Ήλιος εδώ έψησε για χρόνια την ελευθερία των κατοίκων της ώστε να γίνει στέρεη και συμπαγής, μη αποδεχόμενη καμίας έκπτωσης.
Οι μέρες όμως άλλαξαν, όπως και η πόλη. Περπατάω στους πολύβουους δρόμους της που συνεχίζουν να χορεύουν στο ρυθμό των μηχανών των πεζό που τους διασχίζουν. Βλέπω μπροστά μου δύο κύματα εργαζομένων στο σιδηρόδρομο, με σημαίες των συνδικάτων, που σήμερα κλείνουν 7 ημέρες απεργιών. Ποιος θα το φανταζόταν πριν δέκα χρόνια, όταν ζούσα εδώ, ότι οι σεμινό θα απεργούσαν για επτά ημέρες συνεχόμενες! Το πλήγμα στα έσοδα του γαλλικού σιδηρόδρομου είναι τεράστιο: 80 εκατομμύρια ευρώ. Ναι, καλά ακούσατε. Και όλα αυτά επειδή, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, κάποιοι εργαζόμενοι δε θέλουν να περάσουν από τη Σύγκλητο οι αντεργατικές πολιτικές που επιβάλλει η ευρωπαϊκή πολιτική των Βρυξελλών στο γαλλικό σιδηρόδρομο, ώστε να γίνει, όπως λένε, ανταγωνιστικός.
Αφού λοιπόν προσπέρασα τους εργαζόμενους στο σιδηρόδρομο, το 14% των οποίων συμμετέχουν στην απεργία και έχουν καταφέρει να καθηλώσουν πολλά τρένα στους σταθμούς, ανοίγω μία εφημερίδα να ενημερωθώ. Η Μαρίν Λεπέν, θεωρείται σίγουρη για το δεύτερο γύρο των Προεδρικών εκλογών το 2017. Εάν σοκαριστήκαμε το 2002 με τον πατέρα της που κατάφερε να περάσει με κινήσεις ραδιενέργειας στο δεύτερο γύρο κόντρα στο Σιράκ και δεν κατάφερε να εκλεγεί, έχοντας όμως εξασφαλίσει ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό 17 και πλέον τοις εκατό των ψήφων, τώρα η πρόβλεψη για την κόρη έρχεται ως αυτονόητη.

Το τανγκό της ταξικής ασυνειδησίας...

2310net...

Όταν οι Χαλυβουργοί απεργούσαν δεν τους στήριξες γιατί δεν έρχεται έτσι η ανάπτυξη.
Όταν απεργούσαν οι υπάλληλοι του ΜΕΤΡΟ αγανακτούσες γιατί δεν μπορείς να πας στη δουλειά σου εγκαιρα και άνετα.

Όταν απεργούσαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές εκνευριζόσουν με τους χαραμοφάηδες που κάνουν τρεις μήνες διακοπές.
Όταν διαμαρτύρονταν οι δημοτικοί υπάλληλοι αδιαφορούσες γιατί μπήκαν με βύσμα.
Όταν οι ναυτεργάτες έκλειναν τα λιμάνια φοβόσουν μήπως ξενερώσουν οι τουρίστες.
Όταν απεργούσαν οι εργαζόμενοι στην phone marketing αδιαφορούσες γιατί δεν το ήξερες καν.
Όταν μικροεπαγγελματίες κινητοποιούνταν εναντίον του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, έτρεχες στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσεις με το υστέρημά σου γάλα και ψωμί ή λιαζόσουν σε μια καφετέρια διαμαρτυρόμενος για την τιμή του καφέ.
Όταν τα πάνοπλα “παιδιά μας” χτυπούσαν τις καθαρίστριες εσύ έβλεπες μουντιάλ και αναρωτιόσουν γιατί παίζει ακόμα ο Κατσουράνης.
Όταν σου είπε το αφεντικό να δουλέψεις ανασφάλιστος για 300 ευρώ είπες ευχαριστώ και σκέφτηκες πόσο καλός είναι που δεν σε πετάει στο δρόμο.
Όταν είδες τον φίλο σου να απολύεται αισθάνθηκες ανακουφισμένος έστω και με τα λίγα που παίρνεις. Έτσι κι αλλιώς την φτώχια σου την θεωρείς περηφάνια.
Όταν πήγες στα voucher και στα ΚΟΧ για λίγα περιορισμένης χρονικής διάρκειας ψίχουλα είπες ¨κάτι είναι κι αυτό”.
Σήμερα σου ζητάνε να δουλεύεις για λίγα κουπόνια. Θα το καταπιείς και θα ελπίζεις σε καλύτερες μέρες. Έτσι κι αλλιώς μέχρι να σου πάρει το σπίτι η τράπεζα έχεις καιρό. Άλλωστε πάντα υπάρχουν πιθανοί σωτήρες. Μπορεί να είναι ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ένας ναζί μπράβος, ο θεός, ο παϊσιος που το προφήτεψε, οι ρώσοι, οι άλλοι που θα ξεσηκωθούν και θα μας λυτρώσουν. Πάντα κάποιος “άλλος”. Όχι εσύ. Εσύ πιστεύεις πως μπορείς να συνεχίσεις να σκύβεις μπροστά στο αφεντικό σου και να εφευρίσκεις δικαιολογίες για την ταξική σου ασυνειδησία. Μπορεί κάποτε να είχες δικαιολογίες. Τώρα όχι. Είχες άπειρες ευκαιρίες να συνειδητοποιήσεις, να κατανοήσεις, να αγωνιστείς. Δεν ήθελες να τις αρπάξεις. Είσαι το ίδιο ένοχος με αυτούς που βρίζεις. Άλλωστε η ταξική εκμετάλλευση είναι σαν το τανγκό: Χρειάζεται δύο…

Παρρησία κι αξιοπρέπεια

Sraosha, απο το the greek cloud...

Στο πρόσφατο σοσιαλμηντιακό μνημόσυνο για τα 20 έτη από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, μεταξύ πάρα πολλών άλλων ο συνθέτης αναγορεύτηκε νοσταλγικά στον πνευματικό άνθρωπο που δεν έχουμε πια: έναν διανοούμενο ή καλλιτέχνη πρώτης και ευρείας προβολής που αναγνωρίζει το βάρος του λόγου του και στέκεται με αξιοπρέπεια απέναντι στα κοινά. Σε κάποια από τα αναρίθμητα πρόχειρα αφιερώματα στη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι υπογραμμιζόταν ακριβώς αυτό: η παρρησία ενός ανθρώπου που λ.χ. δε δίσταζε να υψώσει τη φωνή του κατά της κρατικής φονικής βίας κι εκδικητικότητας. Η παρρησία του πήγαζε από μια στάση συνεπούς και βαθειάς πολιτικής αξιοπρέπειας και όχι από στράτευση στην ελληνική αριστερά.

 

Πιστεύω πια ότι η ελληνική κοινωνία είναι απρόθυμη (όχι μουδιασμένη ή ανίκανη ή ανήμπορη) να προβάλει την παραμικρή αντίσταση απέναντι στη γενικευμένη επέλαση της βαρβαρότητας, του ξεπουλήματος και του αυταρχισμού. Αυτά που το 2011 ήτανε περισσότερο φόβοι, σήμερα είναι σχεδόν πραγματικότητα. Ο κόσμος προφανώς εξακολουθεί να πιστεύει σε κάποιον αόρατο αυτόματο πιλότο ο οποίος θα μας βγάλει από την ιδιότυπη κατάσταση εξαίρεσης, εξαθλίωσης και ανωμαλίας στην οποία βρισκόμαστε. Θα ήτανε πάντως αστείο να μιλήσει κανείς για εξεγερτικά αντανακλαστικά ή αγωνιστικά πλάνα, σε μια κοινωνία στην οποία ακόμα και η έμπρακτη ισότιμη αλληλεγγύη λιγοστεύει. Ούτε παρρησία, ούτε αξιοπρέπεια.

 

Ωστόσο, η πολιτική κατατονία στην οποία έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός δε μας απαλλάσσει από την προσωπική πολιτική ευθύνη μας. Ίσα ίσα, μέσα στα τενάγη της ανάθεσης, όπου (δικαιολογημένα) οι περισσότεροι πασχίζουν απλώς να επιβιώσουν, η παρρησία με υψωμένη τη φωνή είναι καθήκον μας και θα λογοδοτήσουμε για τη σιωπή μας. Ας αφήσουμε στην άκρη ακόμα και θέματα αρχών, ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης ή πολιτικής συνειδητοποίησης: υπάρχουνε τουλάχιστον τρία ζητήματα για τα οποία οφείλουμε όλοι, όσοι θεωρούμε ότι έχουμε ακόμα αξιοπρέπεια, να μιλήσουμε δυνατά:

 

δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον...

sine_lege...

Νομίζω πήγαινα λύκειο. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Κάποιος στην τηλεόραση σε τηλεοπτικό σταθμό νομίζω που δεν υπάρχει πια, έβγαζε πύρινους λόγους περί ηθικής, σεμνότητας και οικογένειας. Τα πίστευε όλα αυτά που έλεγε. Τα μάτια του πετούσαν φωτιές. Κι ύστερα θυμάμαι έναν τραγουδιστή να κάνει έρωτα με μια κοπέλα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου.

Και η χώρα να παρακολουθεί με βδελυγμία πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει κάποιος. Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει κάποιος; Μέχρι το έσχατο σημείο να θέλει να κάνει έρωτα με κάποιον άλλον ας πούμε; Θυμάμαι το βλέμμα του δημοσιογράφου. Θυμάμαι ότι η εκπομπή του χτυπούσε υψηλή τηλεθέαση. Θυμάμαι ότι η καλλιτεχνική πορεία του τραγουδιστή καταβαραθρώθηκε από τότε. Θυμάμαι ύστερα ότι ο ίδιος μαζί με έναν άλλον μπήκανε σε μια μπανιέρα και έπιναν σαμπάνια. Και έγιναν εκδότες. Κι ύστερα τα χαλάσανε. Έσπασε η συνεργασία. Κρίμα γιατί μου φαινόταν τόσο αγαστή. Ταιριάζανε οι δυο τους. Οι πορείες τους ακολούθησαν δρόμους παράλληλους. Κομιστής που συνεντευξιάζεται και χαριεντίζεται με νεοναζί ο ένας, κατακίτρινος δημοσιογράφος ο άλλος με το όνομά του να ακούγεται σε υποθέσεις που φτάσανε ακόμα και στο θάνατο. Θυμάμαι. Δεν ξεχνώ.

Αλλά εγώ δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτά. Όσοι τα ξέρετε τα ξέρετε, οι υπόλοιποι δεν με ενδιαφέρετε. Το αίμα μου όμως έχει ανέβει στο κεφάλι. Και όχι λόγω σεξουαλικής επιθυμίας. Για ποιο πράγμα μιλάτε, άνθρωποι; Για ποιον λόγο κατηγορείτε έναν άνθρωπο; Για ποιο ακριβώς γεγονός γίνεστε σύμμαχοι του καθημερινού φασισμού, που νιώθω πια ότι κατέκλυσε τις ζωές μας; Σας ρωτήσαμε εμείς ποτέ με ποιον ερωτοτροπείτε, γιατί δεν πηδιέστε, πόσες τσόντες τη μέρα κατεβάζετε από τα πορνογραφικά σάιτ, αν σας αρέσουν οι μπανάνες ή τα καρότα, αν είστε ετεροφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι, αν σας αρέσουν οι παρτούζες ή το διαδικτυακό σεξ, αν έχετε αραχνιάσει ή όχι, αν την τελευταία φορά που κάνατε έρωτα είχαμε οθωμανική κατοχή, αν πάτε κάθε μέρα και με άλλον ή άλλη, αν έχετε αφροδίσια ή όχι, αν ο αριθμός των ερωτικών σας παρτενέρ φτάνει τον αριθμό όλων των παικτών που πήρανε μέρος στην αιματοβαμμένη φιέστα της βραζιλίας;

Λεφτεριά, ναι, αλλά να μας αξίζει!

SotosBlog...

Ο ραγιαδισμός μας δεν έχει όρια.
Όσον καιρό λειτουργεί αυτό το μπλογκ έχω προσπαθήσει, όσο μπορώ, ν’ αποφύγω να μας κατηγορήσω. Έχω μάλιστα δυσφορήσει μ’ εκείνους που, επειδή βλέπουν ότι είμαστε ραγιάδες, μας κατηγορούν –γι απάθεια, αδιαφορία, εαυτουλισμό, ωχαδερφισμό, όλα τους τούτα τίποτε μα τίποτε περισσότερο από γνήσιο σήμα κατατεθέν του ραγιά.

«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι.»

Έρχεται όμως κάποια στιγμή που το όριο του ανθρώπου ξεπερνιέται, και δεν μπορείς πια να συγκρατηθείς. Έτσι και με το δικό μου όριο. Ξεπεράστηκε.

Υπόγειοι κόσμοι και υποβρύχιοι τάφοι...

jungle report...

Εντάξει, όλοι το είχαν καταλάβει πως δεν είναι και πολύ "αθώο" το όπως - όπως κλείσιμο της Βουλής. Της Βουλής που από θεσμός και μέρος άσκησης της νομοθετικής εξουσίας έχει μετατραπεί σε εργαλείο άσκησης προστατευτικής πολιτικής των "ημετέρων".

Πόσο γελοίο μοιάζει το κλισέ περί "ναού της δημοκρατίας", περί ύψιστου θεσμού και όλα τα σχετικά. Η δημοκρατία μας πάσχει. Δεν είναι νέο. Πάσχει από χρόνια αλλά σήμερα βρίσκεται πια ετοιμοθάνατη ενώπιον μας κι εμείς, ενώ το βλέπουμε, νομίζουμε πως βλέπουμε τον θάνατο άλλων. Ίσως κάποιου εξωτικού, μακρινού κοινοβουλίου, στην Κορέα ή κάπου στην υποσαχάρια Αφρική.

Άνθρωποι σαν τον Βενιζέλο, κατά τεκμήριο ένοχοι εγκλημάτων κατά συρροή, κατά του δημοσίου συμφέροντος. καγχάζουν και περιφρονούν, απειλούν και εγκληματούν εναντίον μας. Εναντίον του μέλλοντός μας, εναντίον του παρόντος μας. Το παρελθόν το έχουν κόψει ηδη, στα μέτρα τους. Και κανείς, μα κανείς δεν τολμάει να τους συλλάβει και να τους οδηγήσει εκεί που θα έπρεπε να βρίσκονται, αν ζούσαμε σε μία ευνομούμενη χώρα.
Δεν ζούμε σε μία ευνομούμενη χώρα. Ίσως γιατί τους νόμους τους φτιάχνουν αυτοί οι οποίοι ελέγχονται για εγκλήματα και τους φτιάχνουν, όπως ακριβώς τους θέλουν. Δεν είναι μόνο ο φυσικός αυτουργός, δικολάβος και φτηνός (σε όλα) Βενιζέλος. Είναι και ο παρτενέρ του, ο αυταρχικος με την καθαρίστρια αλλά γατάκι με τον ερωτικό του σύντροφο Βενιζέλο, Σαμαράς. Ο Σαμαράς, ο οσφυοκάμπτης μπροστά στον ένοχο ομόσταυλο του, δουλοπρεπής μπροστά στον "αφέντη" Sxheuble και δουλάριο μπροστά στην "αφέντρα" Angela.
Η δημοκρατία είναι νεκρή.
Βρισκόμαστε μπροστά στον τάφο της, περιμένοντας να ανοίξει τα μάτια και να πιστέψουμε στη Νέα Ανάσταση.
Είμαστε  τόσο ευκολόπιστοι, τόσο ηλίθιοι ή τόσο δειλοί;

Είμαι περίεργος κίτρινος. Για τη βαρεμάρα των «ροζ σκανδάλων» και τη μοναξιά του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου...

του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου, Red Note Book...

Λίγο πριν τις εκλογές του 2012, ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος κάθισε σε ένα τραπέζι να συζητήσει με τον καθηγητή Γιώργο Ρούση, έναν πολύ αξιοσέβαστο άνθρωπο, ιδρυτικό μέλος του ΝΑΡ και υποψήφιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το περιβάλλον της συνέντευξης υπήρξε ιδιαίτερα άχαρο: μια κακόγουστη φωτογραφία ηλιοβασιλέματος για φόντο, ένα γκρίζο τραπέζι που θύμιζε καντίνα επιχείρησης και μια αδέξια κάμερα που περιφερόταν άναρχα στον χώρο των συνομιλητών. Ο δημοσιογράφος δεν έδειχνε κανέναν ιδιαίτερο ζήλο να συζητήσει με τον καθηγητή Ρούση, ο οποίος –αντίθετα με το κλίμα των ημερών– επιχειρούσε να αποτυπώσει με αξιοζήλευτη νηφαλιότητα το πολιτικό σκηνικό. Ο διάλογος ήταν γεμάτος παύσεις και ανούσιες ερωτήσεις, δημιουργώντας ένα ράθυμο κλίμα. Σε μια κίνηση αψυχολόγητου εντυπωσιασμού, ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος δήλωσε πως ψηφίζει εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Δύο χρόνια μετά, ανήμερα των ευρωεκλογών του 2014, ο δημοσιογράφος παρουσίαζε μια εκ διαμέτρου αντίθετη συμπεριφορά. Με τη θολωμένη έξαψη του μεσαιωνικού ιερέα στα προέρτια ενός κυνηγιού μαγισσών, δήλωνε πως έχει στην κατοχή του ένα βίντεο στο οποίο νεοεμφανιζόμενος πολιτικός επιδίδεται σε «αισχρές» πράξεις στην κάμερα του υπολογιστή του, σοκάροντας κάποιους «αθώους» φοιτητές που ψάχνοντας προφητείες του Γέροντα Παΐσιου, μπερδεύτηκαν και κατέληξαν στην άλλη πλευρά ενός δικτύου για cybersex. Τα παραπάνω, φυσικά, δεν τα είπε ο παρουσιαστής της εκπομπής• απλά συμπληρώνουν με καλή διάθεση τα κενά του παροξυσμού του Τριανταφυλλόπουλου, καθώς επιχειρούσε να πείσει τους ακροατές του ότι η σεξουαλική «αποκάλυψη» είναι μία αξιέπαινη δημοσιογραφική πράξη.
Ωστόσο, αυτή τη φορά, το «μπράβο» που ζητούσε με περίσσεια ανασφάλειας, δεν το άκουσε ποτέ. Αντίθετα, ανακάλυψε ότι η δεκαετία του 1990 πέρασε, όπως κι αυτή του 2000. Άργησε, όμως έγινε κατανοητό ότι τα σκάνδαλα δεν βρίσκονται στις κρεβατοκάμαρες και τα τσατ, αλλά στα πολιτικά και επιχειρηματικά αρχεία, στα τραπεζικά απόρρητα, στις δράσεις του υποκόσμου. Το να ασχολείσαι με τις απόκρυφες στιγμές του καθενός φάνηκε να είναι ελκυστικό μόνο για ξεπεσμένους ματάκηδες και χρυσαυγίτες, όλως τυχαίως τα μόνα είδη ανθρώπων που αγκάλιασαν αυτή την «αποκάλυψη», δημοσιογραφικά και κοινωνικά. Ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, στοιχείο μιας εποχής που –προσωρινά έστω– έχει παρέλθει, έμεινε να φωνάζει μόνος του, χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς να τον ακούσει.
Περίεργο να είναι τόσο ευχάριστη μια τόσο θλιβερή εικόνα

Η διαδρομή της δικογραφίας για τις ποινικές ευθύνες Βενιζέλου – Παπακωνσταντίνου...

jodigraphics.net...

Δικογραφία αναφορικά με ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Βαγγέλη Βενιζέλου και του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, στην υπόθεση των υποβρυχίων και των ναυπηγείων Σκαραμαγκά,
διαβιβάστηκε από τον Άρειο Πάγο στη Βουλή στις 4 Ιουνίου, λίγες μόνο ώρες πριν κλείσει η Βουλή κι ενώ «αράχνιαζε» στα συρτάρια της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου και του υπουργού Δικαιοσύνης επί έναν ολόκληρο μήνα. 

«Με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο αποδείχθηκε ότι Σαμαράς-Βενιζέλος, Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, είναι συνέταιροι όχι μόνον στην καταστροφή του ελληνικού λαού και της χώρας, αλλά και στην διάπραξη ή τη συγκάλυψη των πιο σοβαρών εγκλημάτων κατά του δημοσίου», αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχρικό σχόλιο του γραφείου Τύπου.Η δικογραφία εστάλη από την Εισαγγελία Πρωτοδικών τον Φεβρουάριο, όμως κρατήθηκε για πολύ καιρό στο γραφείο του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και για περίπου έναν μήνα στο γραφείο του υπουργού Δικαιοσύνης Χαράλαμπου Αθανασίου. Αυτή η έντεχνη καθυστέρηση Αρείου Πάγου και του συνήθους υπόπτου Χαράλαμπου Αθανασίου, προκάλεσε την παραγραφή του πιθανού αδικήματος των δύο υπουργών, αφού παρήλθαν οι δύο τακτικές συνόδοι που απαιτεί ο σκανδαλώδης νόμος Βενιζέλου περί ευθύνης υπουργών, προκειμένου να παραγραφεί το πιθανό αξιόποινο των πράξεων.

Η απίστευτη μεθόδευση έγκειται στο γεγονός, ότι η δικογραφία κρατήθηκε στον Άρειο Πάγο και στο υπουργείο Δικαιοσύνης, και εστάλη στη Βουλή στις 4 Ιουνίου, μόνο λίγες ώρες πριν  θυροκολληθεί το προεδρικό διάταγμα για το κλείσιμο. Η 4η Ιουνίου ήταν η μέρα κατά την οποία παρήλθε η δεύτερη τακτική σύνοδος και παραγράφηκε το πιθανό αδίκημα. Οι υπόλοιποι βουλευτές εν ολίγοις είχαν μόνο λίγες ώρες για να προλάβουν την παραγραφή υπογράφοντας, προκειμένου να γίνει συζήτηση στην Ολομέλεια για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής.

Όσοι δεν είναι αλήτες και ρουφιάνοι, να κάνουν ένα βήμα μπροστά...

Ρεμπελίσκος...

Στη χώρα μας, μαζί με την κρίση και την αποδόμηση του πολιτικού συστήματος, ήρθε και η αποδόμηση του στηρίγματός του. Ο δημοσιογράφος πλέον, για μεγάλη μερίδα κόσμου, είναι ταυτόσημος με τη διαπλοκή,
την προπαγάνδα και τον καιροσκοπισμό. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι γίνανε “όλοι ίδιοι” σε ένα βράδυ.
Από το “το ‘πε ο Ευαγγελάτος” περάσαμε στο “μιλάει κι ο Ευαγγελάτος”. Κι αν για τον Ευαγγελάτο δεν θα κλάψει κανένας, για την απαξίωση και την κακοποίηση που έχει υποστεί η δημοσιογραφία θα πρέπει να κλαίει κάθε δημοκρατικό μας κύτταρο.
Εξουσία που δεν υπόκειται σε δημόσιο έλεγχο δεν υπόκειται σε κανένα ενδοιασμό. Κοινώς κάνει ότι της καπνίσει.
Ένα από τα όπλα μιας κοινωνίας απέναντι στην εκάστοτε εξουσία, πολιτική και οικονομική, είναι η δημοσιογραφία. Ή τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι.
Πριν στις όχθες της γεννηθεί ο κίτρινος τύπος, οι ανατροπές, οι ενικοί, οι ζούγκλες, τα μεσημεριανάδικα, οι ελεύθεροι σκοπευτές, τα φίμωτρα, τα μακελειά, οι πληρωμένες καταχωρήσεις, τα απολιτίκ και οι πρωταγωνιστές.
Όλα αυτά τα αναρριχόμενα που μέσα από τα λείψανα της δικής τους δημοσιογραφίας βγήκαν κομπάζοντας για την δική τους μοναδική αλήθεια, ακόμα και σήμερα καταφέρνουν να φορούν την προβιά της και ταυτόχρονα να κινούνται στο ίδιο ρεύμα με την εξουσία που υποτίθεται πως έχουν στρατευθεί να ελέγχουν. Μερικές φορές και μέσα στα ίδια οχήματα, στο διπλανό κάθισμα.
Αναρωτιέμαι, είναι δημοσιογραφία το να προπαγανδίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ για τα συμφέροντα των δανειστών και να βρίσκεσαι σε payroll τραπεζών;

Περί Παγετώνων...

Τζινα Πολιτη, απο την Αυγη...

Φαίνεται πως οι φωστήρες που συναποτελούν την επικοινωνιακή ομάδα της συγκυβέρνησης ορθώς επεσήμαναν στον κ. πρωθυπουργό ότι ο ρητορικός τόπος του «νοσούντος κοινωνικού σώματος» και οι συνακόλουθες ιατροφαρμακευτικές μεταφορές πάνω στις οποίες πλέχτηκε ο μύθος της επιτυχούς (με δικά του έξοδα) ίασης του ασθενούς,
έτσι ώστε συντόμως να εξέλθει από την εντατική και δυναμικά να εισέλθει στην τροχιά της «φυγής προς τα μπρος» έχει πλέον χάσει τόσο την επικοινωνιακή όσο και την αντιπολιτευτική του ισχύ.
Συνακόλουθα, ένας νέος ρητορικός τόπος έπρεπε να βρεθεί ώστε να αναζωογονηθεί ο επικοινωνιακός λόγος και να προβληθούν με παραστατικότερο τρόπο από τη μία οι πολιτικές αρετές της συγκυβέρνησης και από την άλλη οι πολιτικές κακίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Υποθέτω ότι ο νέος ρητορικός αυτός τόπος βρέθηκε, ωστόσο, όχι από τον χώρο της Παθολογίας αλλά από εκείνον της ιστορικής Γεωλογίας.
Έτσι, σε μια πρόσφατη ομιλία του, ο κ. πρωθυπουργός κατέπληξε το ακροατήριό του όταν επεσήμανε πως ο Τσίπρας θέλει να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία στην Εποχή των Παγετώνων! Σύμφωνα με τη θεωρία της Λογοτεχνίας, η ρηματική αυτή τακτική ονομάζεται «παραξένεμα», με την έννοια ότι απρόσμενα μεταφέρει την αναγνώστρια από την ασφάλεια του οικείου και κοινότοπου αφηγηματικού λόγου σε εκείνον του αλλόκοτου και του καινοφανούς.
Ο ευφυής αυτός ρητορικός τόπος, ωστόσο, ο οποίος, αντί του σώματος, επενδύει τώρα τις γεωλογικές εποχές με μεταφορές οικονομικοκοινωνικών σημασιοδοτήσεων, κινδυνεύει να παράξει έναν μύθο που ενδέχεται να οδηγήσει στα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Δεδομένου ότι η σειρά του γεωλογικού χρόνου είναι επιστημονικά αδιαμφισβήτητη, η αντίθεση που στοχεύει να καταδείξει, ότι από τη μία έχουμε τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις της σταθερής εξέλιξης και προόδου, ενώ από την άλλη εκείνες της παγερής, θανατερής στασιμότητας, δεν ευσταθεί.

Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός Παιδείας...

του Δημητρη Τσιριγωτη, απο το Δημοσιο Σχολειο...

Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός παιδείας γιατί χάρις σ’ αυτόν από καθηγητάκος έγινα κοτζάμ υπάλληλος τραπέζης και χάρηκε και η μαμά που ήταν το όνειρό της.

Τώρα δουλεύω στην Τράπεζα Θεμάτων .Κάθε ώρα μπαίνω στην τάξη μου με 5 θέματα τραπέζης υπό μάλης και αυτά είναι για μένα το νέο σχέδιο μαθήματος. Έχω καταργήσει τελείως το σχολικό βιβλίο και το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών. Έτσι νιώθω πιο συγκεντρωμένος από παλιά, έχω συγκεκριμένο και μετρήσιμο στόχο βρε αδερφέ.
Αυτοί που ζητάνε παιδαγωγική ελευθερία σίγουρα το κάνουν για να λουφάρουν. Καμιά φορά μόνο,όταν έχω τις ακεφιές μου, αναρωτιέμαι τον τόκο της Τράπεζας ποιος θα τον πληρώσει τελικά ;
Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός παιδείας γιατί με έμαθε την αξία του λιτού και του απέριττου. Με τα χρήματα που πληρώνομαι σας πληροφορώ έχει αναβαθμιστεί και η εικόνα μου. Τώρα είμαι και πιο «fit & skinny» αλλά είμαι και μέσα στη μόδα «clochard chic» με τα σχισμένα μου, τα ξεβαμμένα μου και τα γένια των 10 ημερών. Το πνεύμα του «less is more» χαρακτηρίζει πλέον και το σπιτικό μου. Λατρεύω τους γυμνούς τοίχους του σπιτιού μου, τα ελάχιστα έπιπλα.  Έκανα αυτό που λέμε συμπύκνωση, αφαίρεσα ποσότητα και φάνηκε η ποιότητα.
Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός παιδείας γιατί με την αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας βοήθησε στην τόνωση της εκτίμησής μου για το σχολείο στο οποίο εργάζομαι. Οι ομάδες αυτοαξιολόγησης αποφάνθηκαν ότι τελικά το σχολείο μου είναι τέλειο σε όλα του .Τώρα το βλέπω σαν το ΜΙΤ ή το Harvard τουλάχιστον .Τελικά η γκρίνια και η μιζέρια τόσο καιρό δεν μας επέτρεπε να βλέπουμε τα σχολεία μας όπως πραγματικά ήταν και κάποιοι ανικανοποίητοι συνδικαλιστές που ζητάγανε αλλαγές ευτυχώς απομονώθηκαν.
Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός παιδείας γιατί με την ατομική αξιολόγηση που είναι προ των πυλών μου έδωσε ένα επιπλέον κίνητρο για να γίνω καλύτερος. Τελικά δεν πρέπει να επαφίεσαι στο φιλότιμό μου γιατί χαλαρώνω. Το μυστικό είναι να με κρατάς πάντα στη τσίτα. Το βιογραφικό μου μέσα σε δύο χρόνια διπλασιάστηκε και αυτό δεν είναι λίγο τολμώ να πω. Είμαι σίγουρος ότι την κρίσιμη στιγμή κάποιοι θα φάνε τη σκόνη μου και θα δούνε την πλάτη μου. Το πρωί, αντί προσευχής για να πάει καλά η μέρα, στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη μου και φωνάζω με όλη μου τη δύναμη: «Αξίζω».
Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός παιδείας γιατί μου έχει υποσχεθεί να μου εκπληρώσει το μεγαλύτερό μου όνειρο μετά την πρόσληψη στο δημόσιο:  την απόκτηση οργανικής θέσης. Η αλήθεια είναι ότι θέλω να ανήκω κάπου και να το νιώθω σα σπίτι μου και δεν τολμώ να πιστέψω ότι το όνειρο μου αυτό είναι τόσο κοντά. Και για όλους αυτούς που φωνάζουν ότι είναι παγίδα ένα έχω να πω:  δεν φταίνε αυτή η φαντασία τους τα φταίει.  Όλοι εμείς λοιπόν που ανήκαμε στην κατηγορία που έφερε τον τίτλο «στη διάθεση» από εδώ και πέρα θα είμαστε απλά οι «με διάθεση» (ανεβασμένη).
Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός παιδείας γιατί δυσκολεύοντας την προαγωγή στο Λύκειο από τάξη σε τάξη πολλά παιδιά θα εγκαταλείπουν το σχολείο και θα συνεχίζουν μόνο οι πολύ καλοί μαθητές. Έτσι θα έχουμε σχολεία αρίστων με πολλούς επιτυχόντες και επιτέλους θα μπορούμε να ανταγωνιστούμε τα φροντιστήρια που μέχρι σήμερα μας παίρνανε φαλάγγι.  Με τη βοήθεια μάλιστα της τράπεζας θεμάτων εύκολα θα μπορούμε και εμείς να φροντιστηριοποιήσουμε το μάθημά μας και να έχουμε ως ένα και μοναδικό στόχο, την επιτυχία στις εξετάσεις.  Η δημόσια παραπαιδεία ήταν η λύση από την αρχή αλλά μόνο ο πεφωτισμένος πρώην υπουργός μου κατάφερε να τη δει.

Η ηλιθιότητα και το Μουντιάλ...

Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, sport day...

Επιβεβαιώνει τον Αϊνστάιν και την άποψη που διατύπωσε ο φυσικός για τα όρια της βλακείας του σύμπαντος.
«Διαβάζω όμως ότι κάποιοι ηλίθιοι στη Βραζιλία (διόλου τυχαία οι εν λόγω ηλίθιοι είναι και αριστεριστές...), που διαφωνούν με την ανάληψη εκ μέρους της χώρας τους του Μουντιάλ, οργανώνουν σε αντιπερισπασμό ένα «Μουντιάλ των φτωχών».
Περιμένουν, άραγε, ότι κάποιοι (εκτός των ιδίων, ασφαλώς...) θα ενδιαφερθούν για ένα τέτοιο Μουντιάλ; Προφανώς. Διαφορετικά, γιατί να το κάνουν και να χάνουν τον χρόνο τους; Τους διαφεύγει, όμως, κάτι βασικό για την ανθρώπινη φύση: ότι ο άνθρωπος, ως άτομο, προτιμά να είναι με τους πλούσιους, έστω και ως θεατής στο Μουντιάλ, παρά με τους φτωχούς.
Γιατί; Διότι, απλούστατα, το Μουντιάλ των πλουσίων θα έχει απείρως περισσότερο ενδιαφέρον από το Μουντιάλ των φτωχών. "Καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και ασθενής", που λέει και το γνωμικό».

Στέφανος Κασιμάτης.
Αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.

ΣΙΓA μην και δεν είχε άποψη για το Μουντιάλ ένας αργόσχολος ξερόλας που απονέμει τίτλους ηλιθιότητας. Αλλά να γράφεις για πράγματα που αγνοείς με ύφος γνώστη και υπεράνω όλων, επιβεβαιώνεις τον Αϊνστάιν και την άποψη που διατύπωσε ο μεγάλος φυσικός, για τα όρια της βλακείας και του σύμπαντος. Αντιπαρέρχομαι την πληροφορία που αναφέρει στο κυριακάτικο άρθρο του, σχετικά με τα προϊόντα που παράγει η Βραζιλία, που θεωρεί ότι είναι οι Βραζιλιάνες και η μουσική. Τόσα ξέρει, τόσα γράφει και τα τυλίγει στην υποτιθέμενη εγκυρότητα της εφημερίδας για να τους δώσει κάποιο βάρος. Αν το έψαχνε λίγο παραπάνω, θα μάθαινε για τις εξαγωγές καφέ και το συνάλλαγμα που μπαίνει στη χώρα, από τις πωλήσεις Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών στο εξωτερικό.
Αν το έψαχνε λίγο, θα μάθαινε ότι όσοι Βραζιλιάνοι αντιτίθενται στο Μουντιάλ, δεν είναι «αριστεριστές» αλλά πρώτα απ’ όλα, φτωχοί.

Ο Τσίπρας και η αριστερά...

του Άρη Δαβαράκη, ToPortal...

Ακούω και διαβάζω τα διάφορα που γράφονται και λέγονται για τις (πολύ χρήσιμες κατά τη γνώμη μου) ζυμώσεις και συζητήσεις που γίνονται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το κόμμα αυτό, κάθε μέρα που περνάει, πλησιάζει όλο και πιο πολύ στη στιγμή που θα κυβερνήσει –ή θα «συγκυβερνήσει». Βέβαια, όσοι με ξέρετε από τα «δημόσια» γραπτά μου σε περιοδικά και εφημερίδες σαράντα χρόνια τώρα, ή από ραδιοφωνικές εκπομπές με ζωντανό σχολιασμό, ξέρετε ότι δεν «ανήκω στην αριστερά». Αντίθετα. Εκτός από την «πρώτη μου φορά» που ψήφισα τον Λεωνίδα Κύρκο (το 1974), στην υπόλοιπη ζωή μου ψήφιζα την Νέα Δημοκρατία. Δεν είχα βέβαια καμία απολύτως σχέση  με τα «κομματικά» της ούτε και πολλές γνωριμίες με τα στελέχη και τους πολιτευτές της. Έχοντας όμως ταυτίσει (βιωματικά δυστυχώς γιατί τράβηξα πολλά απ’ αυτό το σκυλολόϊ) το ΠΑΣΟΚ με τον «Αυριανισμό» και τον Κουρή  που εξέδιδε το 1988 την φυλλάδα του με το πρόσωπο του Μάνου Χατζιδάκι απλωμένο σε ολόκληρη την πρώτη σελίδα και μοναδικό τεράστιο τίτλο το άρθρο «Ο» και τη λέξη «ΠΟΥΣΤΗΣ» - ήταν τιμή μου και καμάρι μου να ψηφίζω τον μεγάλο εχθρό αυτής της χυδαιότητας, το αντίπαλον δέος - που (νόμιζα) πως ήταν η Ν.Δ.

Όμως τα σκάνδαλα, η κρίση, τα Μνημόνια, τα μεγάλα ζόρια, οι δουλικές συμπεριφορές προς τους «δανειστές» και η απίστευτη σκληρότητα που έδειξαν οι πολιτικοί των δύο μεγάλων Α.Ε απέναντι στον κοσμάκη που αγωνίζεται για να επιβιώσει, με έκαναν να συνειδητοποιήσω με τι έχω να κάνω. Αυτόματα ένοιωσα την ανάγκη να στραφώ αλλού – και κοίταξα αριστερά μου αποφασιστικά και με μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν μπορώ να πω πως με γοήτευσε η θέα αυτόματα γιατί η αριστερά έχει πολύ γκρίνια και πολύ γκρίζο σε κάποιες σκονισμένες γωνιές της που, από ιδιοσυγκρασία, με μελαγχολεί και με καταπλακώνει.

Το σεξουαλικό προσωπείο του θανάτου..

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...    

Ενα σώμα κρεμασμένο από ένα δέντρο. Το σώμα μιας γυναίκας που κρεμάστηκε αφού πρώτα βιάστηκε, που βασανίστηκε με τρόπους που δεν χωράει ο νους και τελικά δολοφονήθηκε. Ενα σκουπίδι. Ενα από τα τόσα σώματα που έχουν σωριάσει στα σκουπίδια οι βιασμοί των γυναικών.
Στην Ινδία, τη χώρα τού Κάμα Σούτρα που διδάσκει τον έρωτα σαν τελετουργία, του Κατζουράχο με τα γλυπτά που δοξάζουν τον έρωτα θεών και ανθρώπων, τη χώρα όπου τραγούδησε την αγάπη ο Ταγκόρ και όπου ο Γκάντι έκανε βίωμα και πράξη την «αχίμσα», τη μη βία.

Μιλώ για τη χώρα αυτήν όπου έχω ζήσει και που έχω αγαπήσει. Και δεν καταλαβαίνω, δεν θέλω να καταλάβω την αγριότητα αυτή που έχει ενσκήψει σαν επιδημία.

Υπερήφανος για τους εφοπλιστές; Περισσότερο για τον μπακάλη τής γειτονιάς...

Τρυπιο Ευρω...

Μπορούμε να κοροϊδευόμαστε όσο θέλουμε, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να λέμε τα πράγματα και με το όνομά τους: η φοροαποφυγή δεν είναι τίποτα άλλο από νόμιμη φοροδιαφυγή,
αδίκημα δηλαδή τόσο νομικό όσο και, κυρίως, ηθικό από τη στιγμή που αποτρέπει τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου. Με δεδομένο ότι οι ελίτ είναι αυτές που φτιάχνουν τους νόμους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα τους είναι λογικό να έχουν επινοήσει και διάφορες μεθόδους ώστε να αποφεύγουν να καταβάλλουν τους φόρους που αναλογούν στα εισοδήματά τους. Κι αυτό βεβαίως δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Γι' αυτό κι έχουν κατασκευάσει νομικά εκτρώματα όπως τις "οφσόρ" εταιρίες και τους φορολογικούς παραδείσους ώστε να κλέβουν αποτελεσματικότερα το μόχθο των υπηκόων τους...

Σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό και οι εφοπλιστές μας να μην είναι παράνομοι όταν δεν πληρώνουν ούτε δεκάρα τσακιστή στο ελληνικό Δημόσιο, αφού έχουν κατορθώσει να θωρακίσουν ακόμα και συνταγματικώς τις φοροαπαλλαγές τους. Μου σηκώνονται οι τρίχες ωστόσο όταν τους ακούω να λένε πως η ρευστότητα με την οποία κατασκευάζουν νέα πλοία προέρχεται από την τσέπη τους και δεν είναι κρατικοδίαιτοι ή όταν παρουσιάζονται σαν φιλάνθρωποι. Κι ο λαός θα είχε ρευστότητα, δεν θα είχε ανάγκη από μια θεσούλα στο Δημόσιο και θα ήταν φιλάνθρωπος αν δεν πλήρωνε μια σειρά φόρων, χαρατσιών και εισφορών που του απομυζούν τα ούτως ή άλλως πενιχρά του εισοδήματα την ώρα που εκείνοι που το αντέχει η τσέπη τους σφυρίζουν αδιάφορα...