Αμετανόητοι "γονείς"...

Του Μαζεστιξ, απο το Ιστολογιο Τοιχο - Τοιχο...

 

"Το μήλο κάτω απ' τη μηλιά θε πέσει", λέγαν οι παλιοί.
Ο πατέρας του χρυσαυγίτη Γιώργου Φουντούλη, που δολοφονήθηκε πριν μερικούς μήνες εν ώρα... κομματικής υπηρεσίας, κατεβαίνει υποψήφιος στις ευρωεκλογές με τη Χρυσή Αυγή.
Ταυτόχρονα, η μητέρα του Αλέξανδρου Γέροντα, που τραυματίστηκε σοβαρά εκείνο το βράδυ και χαροπάλευε για καιρό (αλλά μάλλον τη γλιτώνει τελικά), κατεβαίνει υποψήφια με το συνδυασμό "Εθνική Αυγή".

Όταν πληροφορήθηκα αυτά, κατάλαβα αυτό που υποψιαζόμουν εξαρχής για τα παιδιά που πυροβολήθηκαν:  ότι δεν παρασύρθηκαν από καμία μόδα, δεν προσηλυτίστηκαν από κανέναν περίεργο. Απλώς έτσι μεγάλωσαν. Οι γονείς τους είναι χειρότεροι απ' αυτούς.
Γιατί είναι χειρότεροι;
Γιατί απλούστατα, αν τα παιδιά τους είχαν το ελαφρυντικό της άγνοιας κινδύνου, αυτοί δεν έχουν κανένα. Διότι είναι οι γονείς των παιδιών που σκοτώθηκαν (ή κινδύνευσαν να σκοτωθούν) σε τόσο νεαρή ηλικία, χαραμίζοντας τα νιάτα τους και τα χρόνια που είχαν μπροστά τους εξαιτίας της προσήλωσής τους στη Χρυσή Αυγή.

Δεν ήταν θύματα κάποιου ατυχήματος. Έκαναν μια επιλογή ζωής που αποδείχτηκε και επιλογή θανάτου.
Επέλεξαν να ενταχθούν σε μια συμμορία η οποία -προφανώς ήξεραν πως- δολοφονεί, βιάζει, κακοποιεί, βασανίζει, εκβιάζει, τραμπουκίζει, εκφοβίζει άλλους ανθρώπους, επειδή έτσι της γουστάρει.
Έκαναν λοιπόν μια επιλογή αίματος και δυστυχώς για τους ίδιους, πλήρωσαν την επιλογή αυτή με το ίδιο τους το αίμα.
Ακόμη κι αν οι συγκεκριμένοι δε συμμετείχαν σε καμία από τις "δράσεις" (sic) της Χρυσής Αυγής, ήταν τουλάχιστον τσιλιαδόροι, όπως τη νύχτα της επίθεσης εναντίον τους.

Εμπρηστική Ακροδεξιά...

του Νικου Σκοπλακη, απο την Αυγη...

Ο οργανωμένος εμπρησμός του κτηρίου των συνδικάτων στην Οδησσό καταδεικνύει με τραγικό τρόπο ότι η σχηματική και σε πολλές περιπτώσεις ενορχηστρωμένα μεροληπτική προσέγγιση για την αλλαγή διακυβέρνησης στο Κίεβο αποκρύπτει το ουσιώδες: την ακροδεξιά ηγεμονία, μέσα από την οποία εδραιώθηκε η αποκαλούμενη «φιλοδυτική» μερίδα των ολιγαρχών στην Ουκρανία,
καταπνίγοντας τις αντίρροπες τάσεις στην ωμή βία των παραστρατιωτικών. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις της Δύσης και ο επικοινωνιακός τους περίγυρος υπεραμύνθηκαν αυτού του συνασπισμού από ολιγάρχες και ακροδεξιούς όλου του φάσματος, που είχαν μετατρέψει το Κίεβο σε εκθετήριο φασιστικών και εθνικιστικών εμβλημάτων από τη «Μεσευρώπη» του 1930-1945. Μετά τη «Μαύρη Παρασκευή», επιχειρούν να κρατήσουν τη δημόσια προσοχή μακριά από τη συνάφεια της κυβερνητικής συμμαχίας στο Κίεβο με τον εμπρησμό που προκάλεσε τουλάχιστον σαράντα νεκρούς και πολλούς τραυματίες στην Οδησσό.
Οι μη εκλεγμένοι κυβερνώντες στο Κίεβο ανήγαγαν σε στυλοβάτη τους τις διπολικές εθνικιστικές ερμηνείες, καθώς έχουν συγκροτήσει ένα «εθνικό πάνθεον», στο οποίο βρίσκουν θέση μόνο φιλοφασιστικές, αντικομμουνιστικές και αυταρχικές αναφορές, με τα σύστοιχά τους αιτούμενα σαν προγραμματικό πλαίσιο στο παρόν. Η ανασύνθεση της ιδεολογικής πρόσληψης και παράστασης για το ουκρανικό έθνος διεξάγεται εκ μέρους τους με ταυτοτικούς προσδιορισμούς και συμβολικούς διαμεσολαβητές που δαιμονοποιούν ή αποβάλλουν μεγάλα τμήματα του ουκρανικού πληθυσμού. Το έθνος οφείλει να υπερασπίζεται τους οικονομικούς στόχους της Τιμοσένκο ή του «μεγιστάνα της σοκολάτας» Ποροσένκο, να αναπολεί τα δηλητηριώδη επιτεύγματα του Μπαντέρα και του Μέλνικ και να υιοθετεί ως κοινωνική θέαση την εσωτερική και εξωτερική διαμάχη χωρίς όρια, μέχρι την οριστική εξουθένωση των «Μόσκαλι», των «Εβραίων», των «κομμουνιστών». Με αυτή την έννοια οι κυβερνώντες στο Κίεβο κηρύττουν τον πόλεμο σε ένα μεγάλο τμήμα του ουκρανικού λαού έχοντας διαπραγματευτεί την αρραγή ανοχή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων της Δύσης.

Με εντολή Θεού...

swell...

Το δυνατό της "όπλο" ρίχνει στη μάχη των εκλογών η ΝΔ, ακούσαμε. Κι αυτό είναι ο πρωθυπουργός Σα(χλα)μαράς. Το άκουσα και κόντεψα να τρελαθώ. Στη ΝΔ θεωρούν δυνατό "όπλο" τον Σα(χλα)μαρά! Ίσως επειδή στο Μουσείο της Ακρόπολης μιλούν με την καλαματιανή προφορά, από την εποχή που ο λεγάμενος ήταν υπουργός Πολιτισμού...

 

Αυτόν που ερωτηθείς από πολίτη ζωντανά σε τηλεοπτική εκπομπή αν έχει δουλέψει ποτέ, απάντησε ότι είχε στην Αμερική πιτσαρία. Τον ίδιο που σε ερώτηση δημοσιογράφου για ποιο πράγμα θα μπορούσε να διαβεβαιώσει τους Έλληνες που υποφέρουν τόσα από τα μέτρα, θεώρησε σωστό να δεσμευτεί με στόμφο ότι σε ένα χρόνο από τότε όλη η Ελλάδα θα έχει δωρεάν WiFi. Στη ΝΔ θεωρούν δυνατό "όπλο" αυτόν που από σούπερ αντιμνημονικός στην αντιπολίτευση, έγινε σούπερ μνημονιακός όταν κέρδισε τις εκλογές.

 

Αυτό το "όπλο" της ΝΔ είναι το ίδιο που κάθε φορά που έπρεπε να ψηφιστεί κάποιο νομοσχέδιο της τρόικα, εκβίαζε τους βουλευτές του με ακατάσχετη καταστροφολογία. Και μετά την ψήφιση από τους εκβιαζόμενους βουλευτές, μιλούσε για σωτηρία της Ελλάδας. Μέχρι την επόμενη ψηφοφορία.

 

Γιατί οι νέοι της Ευρώπης δεν εξεγείρονται πια;

Του Κώστα Λαπαβίτσα και της Αλεξάνδρας Πολιτάκη, απο  Κοιτα τον Ουρανο...

Τον Δεκέμβριο του 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από έναν "ειδικό φρουρό" η ελληνική νεολαία και κυρίως οι μαθητές πρωτοστάτησαν σε μία σειρά  από διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες σε μία χώρα με μακρά παράδοση στη συμμετοχή των νέων σε κοινωνικά και πολιτικά κινήματα. Πολύ ήταν οι σχολιαστές που την περίοδο εκείνη έκαναν λόγο για "εξέγερση της νεολαίας".

 

Το 2009 έγινε ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα ζούσε μια ψευδαίσθηση ευημερίας ενώ επί της ουσίας και με τον εναγκαλισμό της από την Τρόικα η χώρα εισέπραττε τις επιπτώσεις μίας πτώχευσης. Τα σκληρά μέτρα λιτότητας του 2010 -11 ακολούθησαν μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες, διαμαρτυρίες και σχηματισμοί συλλογικοτήτων διαμαρτυρίας, όπως το κίνημα των πλατειών, με διακριτή τη συμμετοχή των νέων. 

 

Και ύστερα, τίποτα. Στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή που ακολούθησε για την Ελλάδα το 2012-13 έγινε ορατή η απουσία των νέων από την κοινωνική και οικονομική ζωή. Απόντες από την πολιτική, τα κοινωνικά κινήματα, ακόμη και από τα κοινωνικά δίκτυα που δημιουργήθηκαν μέσα στην κρίση. Στην πέμπτη επέτειο από τα γεγονότα του 2008 μόλις κάποιοι εκατοντάδες νέοι συμμετείχαν σε διαδηλώσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα. Δεν υπήρξε καμία ένταση, καθόλου πάθος και πνεύμα. Μόνο κουρασμένες πορείες στις οποίες επαναλαμβάνονταν τα ίδια γνωστά συνθήματα. Που είναι οι 17άρηδες εκείνοι πέντε χρόνια μετά;

 

Το ίδιο μοτίβο μπορεί να διακρίνει κανείς και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες αν και ίσως όχι σε τόσο ακραίο βαθμό. Τι απέγινε εκείνη η νεολαία της Πορτογαλίας που έβγαινε στους δρόμους με τεράστια πανό και συνθήματα παρότρυνσης για αντίσταση και διαμαρτυρία  προς τις γειτονικές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου,

Ευρωπαϊκή άμιλλα αντί για ανταγωνισμό...

Stiegler Bernard, μετ. Χαρης Λογοθετης, monde diplomatique.gr...

Ο κόσμος περιμένει πολλά από την Ευρώπη. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση δίνουν διάφορα πρόσφατα βιβλία [1]. Οι εκκλήσεις για μια « άλλη Ευρώπη », που διατυπώνονται από τα κοινωνικά κινήματα στη Γηραιά Ήπειρο, υποδηλώνουν, και αυτές, την ίδια προσδοκία. Η Ευρώπη δεν θα οικοδομηθεί παρά μόνο εάν βρει τον τρόπο να ανταποκριθεί σε αυτή την προσδοκία. Σε τι ακριβώς συνίσταται, όμως, μια τέτοια προσδοκία ;

Ο κόσμος δεν περιμένει καλές προθέσεις : περιμένει η Ευρώπη να διαμορφώσει ένα νέο βιομηχανικό μοντέλο, το οποίο θα θέσει τέρμα στη διαδικασία γενικευμένης απώλειας ταυτότητας που υποσκάπτει τις δυτικές κοινωνίες. Ο Ζιλμπέρ Σιμοντόν αποκαλούσε ψυχοκοινωνική συγκρότηση ταυτότητας τη διαδικασία κατά την οποία ένα συλλογικό υποκείμενο γίνεται αυτό που είναι μέσω της ψυχικής συγκρότησης ταυτότητας των συστατικών του. Η διαδικασία αποτελεί μια δυναμική στην οποία η ψυχική συγκρότηση ταυτότητας εμπεριέχει στοιχεία της κοινωνικής συγκρότησης ταυτότητας, συμβάλλοντας στη συγκρότηση αυτή. Η πραγματική οικοδόμηση της Ευρώπης θα έπρεπε να πυροδοτήσει μια νέα διαδικασία ψυχικής και συλλογικής συγκρότησης ταυτότητας των πολιτών της, ενισχύοντας τη σύγκλιση ήδη υπαρκτών διαδικασιών συγκρότησης ταυτότητας : των ευρωπαϊκών εθνών.

Όμως, η βιομηχανική ψυχική και συλλογική συγκρότηση ταυτότητας, που προέκυψε από το σύγχρονο καπιταλισμό, διανύει μια κρίση χωρίς προηγούμενο. Υποφέρει από βαριά και επικίνδυνη ασθένεια : την έλλειψη εκπλήρωσης, δηλαδή το σφετερισμό και τη χωρίς όρια εκμετάλλευση της ενέργειας της λίμπιντο των παραγωγών και των καταναλωτών. Γιατί, από τη στιγμή που η ενέργεια της λίμπιντο ατόμων και ομάδων διοχετεύεται σε πολύ μεγάλο βαθμό προς τα αντικείμενα της κατανάλωσης, όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα της λίμπιντο, και, ιδιαίτερα, τα αντικείμενα που επιτρέπουν τη δημιουργία πολιτισμού απογυμνώνονται και απειλούνται σοβαρά.

Κάτι τέτοιο ισχύει για την οικογένεια, την εκπαίδευση -και, επομένως, για το σχολείο και τις γνώσεις στο σύνολό τους-, ισχύει, όμως, και για την πολιτική, για το ίδιο το δίκαιο, για όλες τις ευγενείς δραστηριότητες του πνεύματος, καρπούς αυτού που οι Γερμανοί ονόμαζαν Bildung [2].

201 λέξεις για το ΠΑΣΟΚ...

Του Χριστόφορου Βερναρδάκη, toPortal...

 

Η ανθρωπογεωγραφική μελέτη του ΠΑΣΟΚ έχει δείξει ότι το κόμμα αυτό αποτελείτο από δύο βασικούς πυλώνες: την εαμογενή αριστερά (και τις κοινωνικές της ανασυνθέσεις) και το "παπανδρεϊκό κόμμα" (ένα πολιτικό χώρο του φιλελεύθερου "κέντρου" που ήταν προσδεδεμένος από παλαιά στον Γ.Παπανδρέου). Ο πρώτος χώρος εκτιμάτο εκλογικά περί το 25%. Ο δεύτερος περί το 15%. Η πολιτική επιδεξιότητα του Ανδρέα Παπανδρέου έγκειται στην πολιτικο-ιδεολογική ενοποίηση των δύο συνιστωσών και στη δημιουργία ενός ηγεμονικού κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, που αποτέλεσε έτσι και το "κόμμα-επίκεντρο" της πολιτικής σκηνής στη μεταπολίτευση.

Ο ΓΑΠ καταφέρνει μετά το 2010 να "εκδιώξει" την πρώτη συνιστώσα, στην ουσία να "κόψει το ένα πόδι του" που ήταν και το ισχυρότερο. Ο Βαγγέλης (άτομο που βάσει της ψυχοδομής του θεωρεί ότι ίπταται των κοινωνικών και ιστορικο-συμβολικών προϋποθέσεων) καταφέρνει μετά το 2011 να "εκδιώξει" τη δεύτερη συνιστώσα. Ταυτόχρονα, αίρει τη βασική υλική προϋπόθεση ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ, την συγκρότησή του ως "ηγεμονικού" κόμματος της Αντιδεξιάς (Δημοκρατικής) παράταξης. Το "αντιδεξιό" κόμμα γίνεται συνιστώσα και στήριγμα της δεξιάς, και μάλιστα της άκρας δεξιάς (ούτε καν του καραμανλικού "μεσαίου χώρου"). Επομένως, ένα ΠΑΣΟΚ χωρίς την "αριστερά" του και χωρίς τον "παπανδρέου" του, τι μπορεί να περιμένει στις εκλογές; (τροφή για εκτιμήσεις γύρω από τα επερχόμενα εκλογικά ποσοστά)....

Περιηγητές της ζωής και της πατρίδας μας...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Ο αιγιαλός της χώρας μας, οι ακτές οι δαντελένιες, έχουν μήκος 15.000 μέτρων με τα νησιά του αρχιπελάγους, που είναι πάνω από 8.000 αφημένα στο πέλαγος από όπου αναδύθηκε η Ελλάδα. Μεγαλύτερο το μήκος της ακτογραμμής από αυτό της αφρικανικής ηπείρου.
Μέχρι τώρα από όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν γίνονταν χωροταξικές παρεμβάσεις νομοθετικού περιεχομένου, που δεν ανέκοπταν τις αυθαιρεσίες, τις επεκτάσεις με μπαζώματα των ξενοδοχειακών μονάδων, αλλά ούτε τα αυθαίρετα κτίσματα πάνω στο παραλιακό μέτωπο της όμορφης ύπαρξής μας.
Κανένα από τα παράνομα κτίσματα δεν κατεδαφίστηκε και τώρα με το νέο χωροταξικό για τον τουρισμό νομιμοποιούνται έναντι προστίμων.
Είτε τα αυθαίρετα χτίζονται στα βουνά είτε στις παραλίες, γνωρίζουν οι κάτοχοί τους, οι καταπατητές, πως κάποτε θα νομιμοποιηθούν κι έτσι εκτρέφεται και συντηρείται η παρανομία και καταστρέφονται λίγο λίγο και σιγά σιγά το περιβάλλον και η ομορφιά, το δημόσιο αγαθό ή αλλιώς η δημόσια περιουσία μας και αλλοιώνεται το τοπίο της κληρονομιάς μας...
Σε πολλές παραλίες δεν υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση. Είτε ξενοδοχεία είναι, «τα μεντετερανέ» π.χ., είτε κατοικίες - βίλες, εντελώς αυθαίρετες. Μαντρώνουν και περιφράζουν το οικόπεδο της πατρίδας μας, γι' αυτό κατάντησε αδέσποτο αμπέλι. Για να μη πάμε μακριά, ας πάμε από τον Πειραιά μέχρι το Σούνιο να δούμε το τεράστιο πρόβλημα. Η τουριστική βιομηχανία είναι αποδοτική, πέρα από όλες τις οικονομικές δραστηριότητες, μόνο που κινδυνεύει από την ανοργάνωτη και άναρχη λειτουργία της.
Στη χώρα μας, την ευλογημένη από τη φύση, θα έπρεπε οι τουρίστες να έρχονται και να την προσκυνούν, με την αίσθηση του περιηγητή. Θάλασσα, ήλιος, ουρανός, βουνά, νησιά και από παντού να αναδύεται η ιστορία μας, που δεν είναι δικιά μας, είναι της ανθρωπότητας, καθότι κουβαλάει τον πολιτιστικό οικουμενισμό μας.

Πώς έχρισα... δήμαρχο στην Αθήνα...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

«Κλείστε τις τηλεοράσεις!». Είναι, νομίζω, η πιο επιτυχημένη προεκλογική ατάκα του Αλέξη Τσίπρα, που αλωνίζει απ' άκρη σ' άκρη τη χώρα, μιμούμενος, ατυχώς, όλο και περισσότερο τον (ένα, ανεπανάληπτο και μέγιστο λαοπλάνο) Αντρέα...

Την πατήσαμε χοντρά όσοι δεν πήραμε τοις μετρητοίς την προτροπή του και ξημεροβραδιαζόμαστε μαζοχιστικά μπροστά στη μικρή οθόνη. Λουζόμαστε ανηλεώς:
Το, χωρίς προηγούμενο, φιλοκυβερνητικό παραλήρημα όλων, ανεξαιρέτως, των μεγάλων καναλιών. Τον Αντ. Σαμαρά κάθε που αυτολιβανίζεται (ότι λ.χ. εμπέδωσε στους Ελληνες το αίσθημα ασφάλειας, την αισιοδοξία και την ελπίδα και ότι η ευτυχέστερη στιγμή της πρωθυπουργικής θητείας του ήταν όταν βγήκαμε... στις αγορές!). Τον Ευ. Βενιζέλο να απειλεί θρασύτατα τους ψηφοφόρους ότι λιμοί, λοιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί θα σαρώσουν ό,τι άφησε ακόμη όρθιο η μνημονιακή λαίλαπα, έτσι και πατώσει, όπως του πρέπει, στις κάλπες. Τον Π. Καμμένο, προσωποποίηση της ευζωίας, να καταμετρά επιμελώς τους τραγικούς αυτόχειρες της κρίσης -ξεπέρασαν ήδη τους 6.000... Τους υπόδικους χρυσαυγίτες βουλευτές, που διστάζουν τώρα να λιντσάρουν μετανάστες, να αλληλοσπαράσσονται κανιβαλικά...
Τον Φώτη Κουβέλη, που δεν θέλει σήμερα συνταγματική αναθεώρηση και αντ' αυτής καταθέτει πέντε σοβαρές (και σωστές) προτάσεις, άμεσα εφαρμόσιμες, χωρίς και να εξηγεί πώς και πότε επιτέλους θα γλιτώσει ο τόπος από το διαβόητο άρθρο 86, που διασφαλίζει την ποινική ασυλία των υπουργών -άρα και την εσαεί ατιμωρησία της άθλιας και κλεπτομανούς συντεχνίας των πολιτικών. Τον από μηχανής θεό στο πολιτικό θέατρο Στ. Θεοδωράκη να κομπάζει πως, όταν επισκέφθηκε το Ευρωκοινοβούλιο, όλες οι πτέρυγες ξεστόμισαν ένα «ουφ...» ανακούφισης που, επιτέλους, βρήκαν Ελληνα πολιτικό για να συζητήσουν σοβαρά! Και επειδή με τον συμπαθή Δ. Κουτσούμπα αλλάζεις κανάλι, για να μην ξανακούσεις το ίδιο μονότονο τροπάρι, που μηρυκάζει διαρκώς, επιλέγουμε από το ΚΚΕ τη Λιάνα Κανέλλη έξαλλη (πώς το 'παθε) να κραδαίνει το... σφυροδρέπανο πάνω από τις τορνευτές καμπύλες της Ιταλίδας συντρόφισσας Πάολας, που σαγηνεύει πειστικότατα τους Ευρωπαίους να ψηφίσουν... Τσίπρα.

Edu-topia: Η εκπαιδευτική δυστοπία της Ν. Κορέας...

Cynical...

H τελευταία αξιολόγηση του εκδοτικού οίκου Pearson, με πρωτοβουλία του Economist για τα εκπαιδευτικά συστήματα διαφόρων χωρών πάνω σε βασικές δεξιότητες ανάγνωσης, γραφής, κατανόησης, μαθηματικών, συνεργασιμότητας κλπ, έφερε την Κορέα στην πρώτη θέση, (τη Νότια για να εξηγούμαστε), γεγονός που προκάλεσε μια ακόμα ταραχή στην κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, μιας και η Ελλάδα κατέλαβε την τελευταία, ή σχεδόν την τελευταία.

Για την κυβέρνηση, η οποία τα τελευταία μνημονιακά χρόνια τελεί υπό αξιολογική φρενίδιτα, ανάγοντας τις διαδικασίες αξιολόγησης σε μοχλό αναδιοργάνωσης του κράτους και ανόρθωσης της οικονομίας, το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ήταν αρκετά οδυνηρό. Αν η αξιολόγηση αφορούσε τα πανεπιστήμια, το χτύπημα θα ήταν ελαφρύτερο, καθότι η όποια κακή κατάσταση των πανεπιστημίων θα μπορούσε εύκολα ν' αποδοθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Για την πρωτοβάθμια όμως εκπαίδευση δύσκολα θα μπορούσε να πείσει την κοινή γνώμη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για χρόνια εκπαίδευε μυστικά, ταξιαρχίες δεκάχρονων σαμποτέρ ενάντια στις κυβερνητικές εκπαιδευτικές πολιτικές.

Για την αξιολόγηση, ως κατ' εξοχήν νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα και για την εφαρμογή της στην κατάταξη των πανεπιστημίων έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν, ουκ ολίγες φορές.

Ποιοι θέλουμε να είμαστε...

Endotheasis by Pablito...

Ο φασισμός έχει μακρά ιστορία στην Ελλάδα. Συνεργάστηκε με τους κατακτητές, ξεκλήρισε οικογένειες, πολέμησε τους Έλληνες που μάχονταν για την ελευθερία. Εκατό χρόνια ιστορίας σχεδόν. Και να μαστε στο σήμερα.

Tο πρόσωπο του Νεοέλληνα φασίστα πρώτος μας το σύστησε μέσα από το κανάλι του ο Γιώργος Καρατζαφέρης.
Πριν ακόμη οι Έλληνες βιώσουν την απώλεια ακόμη και των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στήριξαν αυτόν. Βλαχομπαρόκ αισθητική, παραιστορία με το κιλό, αντισημιτισμός και σεξισμός έφτιαχναν το τηλεοπτικό μοτίβο του Τηλεάστυ, του επίσημου οργάνου του ΛΑΟΣ. Ένα κόμμα με εκπεφρασμένες θέσεις όπως "να τορπιλίζονται οι βάρκες με τους μετανάστες όταν μπαίνουν στα Ελληνικά χωρικά ύδατα" από το οποίο ξεκίνησαν την πολιτική τους καριέρα τιτάνες της μετέπειτα πολιτικής σκηνής όπως Μάκης βορίδης, Άδωνις Γεωργιάδης, Πλεύρης ο νεότερος. Φυσικά με την έναρξη της κρίσης και την άνοδο της Χρυσής Αυγής ο Καρατζαφέρης, τυχοδιώκτης και πιστός στις απόψεις του όπως κάθε φασίστας που σέβεται τον εαυτό του, συμμάχησε με την κυβέρνηση την οποία έβριζε νυχθημερόν και κάηκε στο μνημονιακό βωμό μαζί με το δημιούργημα του.

Το κενό φυσικά είχε ήδη καλυφθεί με την Χρύση Αυγή η οποία ήρθε και περπάτησε πάνω στο δρόμο που χρόνια έστρωνε ο Καρατζαφέρης. Με την ανθρωπιστική κρίση να χτυπάει την χώρα και κυρίως τις μεγάλες πόλεις οι Χρυσαυγίτες πέταξαν τα κοστούμια και εμφάνισαν σύντομα το πραγματικό τους πρόσωπο το οποίο αντί να σοκάρει τον Έλληνα, τον γοήτευσε. Βρισκόμαστε στο 2012 και ήδη μοιάζουμε στο τέρας επικίνδυνα.

Με το ένα χέρι Σαμαρά και με το άλλο Βενιζέλο...

Τα κουρελια  τραγουδαμε ... ακομα...

Εντός 60 ημερών η κυβέρνηση θα έχει επιλύσει το ζήτημα της ασφαλιστικής κάλυψης του συνόλου των ελλήνων, παρέχοντας φαρμακευτική περίθαλψη και στους ανασφάλιστους, ανακοίνωσε ο υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης. Αυτό σημαίνει ότι το ζήτημα μπορεί να λυθεί και σε λιγότερο από 60 μέρες. Αλλά όχι πριν τις 25 Μαΐου γιατί το χρονικό διάστημα μέχρι τότε είναι μικρό και ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν προλαβαίνει. Έχει δουλειές.

Επίσης μετά τις εκλογές η κυβέρνηση θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας βρίσκοντας δουλειά στους άνεργους, των ασφαλιστικών ταμείων γεμίζοντας τα με ζεστό χρήμα και των άστεγων χαρίζοντας τους σπίτια. Αλλά όλα αυτά θα συμβούν μετά τις εκλογές. Άλλωστε μέχρι τις εκλογές έμειναν μόνο δύο εβδομάδες οπότε εκ των πραγμάτων ο πρωθυπουργός δεν προλαβαίνει να λύσει τα προβλήματα. Μην ξεχνάς ότι ο Αντώνης Σαμαράς χρειάστηκε δυο ολόκληρα χρόνια για να τα κάνει σκατά οπότε μη ζητάς σε δυο εβδομάδες να τα καθαρίσει. Ακόμα και επικοινωνία με τον θεό να έχεις, τέτοια θαύματα δεν γίνονται.

 

Εκτός από τα προβλήματα που έχει σχεδιάσει να λύσει ο πρωθυπουργός μετά τις εκλογές, μπορεί να λύσει και άλλα που δεν έχει προγραμματίσει ακόμα. Σε γενικές γραμμές , μετά τις εκλογές, ο πρωθυπουργός δεν θα προλαβαίνει να λύνει προβλήματα.

 

Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να δείξεις έμπρακτα ότι πραγματικά θες ο Αντώνης Σαμαράς να λύσει τα προβλήματα, ψηφίζοντας Ν.Δ. σε όλες τις εκλογές.

Η Μάρω πάει Eκλογές...

my pillow book...

Μίλαγα με τη Μάρω χθες το βράδυ και το έφερε η κουβέντα στο θέμα των ημερών: τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η αλήθεια είναι ότι η Μάρω δεν ήταν με τα νερά μου∙ αμέσως το κατάλαβα, αλλά παρόλο που μπήκα στον πειρασμό να την «ψήσω», το απέφυγα, γιατί το θεώρησα άκομψο να κάνω μαζί της πολιτικό ψωνιστήρι –ποιος είμαι εγώ που θα έλεγα στη Μάρω τι να ψηφίσει.

 

Κανένας, βέβαια, δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα από τη Μάρω να έχει τα δικά της, τα προσωπικά κριτήρια. Μόνη της  θα επιλέξει τι θα ψηφίσει στις επόμενες εκλογές. Την ψήφο της θα την ρίξει λογαριάζοντας τη συγγένεια ή τη φιλία, την ευγνωμοσύνη προς τον γιατρό που έσωσε κάποτε τη ζωή του αδελφού της ή την υποχρέωση που έχει προς τον συνταξιούχο αστυνομικό διευθυντή -κατεβαίνει ο γιός του υποψήφιος- που από φιλία διευθετούσε τις κλήσεις της παράνομης στάθμευσης, παλιά  -τότε που ακόμα οδηγούσε το αυτοκίνητό της, γιατί τώρα, πάει πια, τις κατέθεσε τις πινακίδες της κι η Μάρω. 

 

Μπορεί, την τελευταία στιγμή, η αναποφάσιστη Μάρω να δώσει σημασία στη φάτσα ενός υποψηφίου στο διαφημιστικό του φυλλάδιο  ή στην καθαριότητα των νυχιών του, έτσι που θα απλώσει το χέρι του σε χειραψία.

Κάτω τα χέρια από τις παραλίες...

greenpeace...

Έχουμε την πιο πλούσια ακτογραμμή στη Μεσόγειο και την κακοποιούμε επί σειρά δεκαετιών. Φτάνει πια. Το προτεινόμενο νομοσχέδιο για τον αιγιαλό πρέπει να αποσυρθεί, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μέχρι σήμερα δεν έχουμε φερθεί στον αιγιαλό πάντα με την αγάπη και το σεβασμό που του αρμόζει.
Έχουμε χτίσει, έχουμε καταπατήσει, έχουμε φτιάξει μικρούς και μεγαλύτερους λιμενοβραχίονες. Και όχι μόνο τα απρόσωπα, μεγάλα συμφέροντα, αλλά και εμείς οι πολίτες.

Ως κοινωνία ανεχτήκαμε σε μεγάλο βαθμό την υποβάθμιση του αιγιαλού αλλά – σε γενικές γραμμές – καταφέραμε να διατηρήσουμε την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτόν. Αυτή την κατάσταση οφείλουμε να βελτιώσουμε, ειδικά στα ‘χάλια’ που βρίσκεται η εθνική οικονομία σήμερα, αφού το πρώτο που προσελκύει τους τουρίστες στη χώρα μας είναι το φυσικό περιβάλλον και κυρίως οι παραλίες. Με απλά λόγια λοιπόν, η προστασία και η ανάδειξη του αιγιαλού αποτελεί προαπαιτούμενο για την πιο βαριά βιομηχανία της χώρας, που είναι ο τουρισμός. Αυτό θα έπρεπε να αποτελεί κυβερνητικό στόχο για τη βελτίωση της εθνικής οικονομίας.

το αποτύπωμα του οικονομισμού στην κουλτούρα...

Κώστας Καραβίδας, απο το περιοδικο Χρονος...

ή πώς να σκεφτούμε τον οικονομικό άνθρωπο στην πολιτισμική δημοκρατία

Με την κούραση έξι χρόνων βαθιάς ύφεσης στην πλάτη, προσμετράμε σήμερα τα συντρίμμια της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.
Παρά τη ρητορική της καταστροφής ως ευκαιρίας για πολιτισμική ανασυγκρότηση,¹ τα υπάρχοντα δείγματα γραφής δείχνουν ολοταχώς οπισθοδρόμηση σε παραδοσιακές αξίες και ιδεότυπους.
Η καταγραφή πληγών στο πεδίο της κουλτούρας είναι πιο δυσδιάκριτη, πιο χρονοβόρα, πιο ύπουλη και πιο δυσερμήνευτη από την ανάγνωση των προφανών οικονομικών και κοινωνικών επιπτώσεων που συσσώρευσε η κρίση. Όπως έδειξε ο Ντάνιελ Μπελ,² οι δομές εξουσίας μπορεί να αλλάζουν εν μια νυκτί, αλλά οι δομές κοινωνίας δεν ανατρέπονται γρήγορα. Το αποτύπωμα του οικονομικού πανικού της τελευταίας τετραετίας στην κουλτούρα είναι ωστόσο βαθύ και ανεξίτηλο, ξεπερνά τον παροντισμό και απλώνει ρίζες στον χρόνο που θα ανθίσουν παράξενα κι εξωτικά άνθη τα επόμενα χρόνια. Περνώντας αμέριμνα σήμερα την αφύλαχτη διάβαση, από τον υλικό ευδαιμονισμό στο μετα-λαϊφστάιλ άγνωστο, δεν έχουμε ίσως συλλάβει ακόμα το μέγεθος της πολιτισμικής μεταβολής. Προσηλωμένοι στην αναζήτηση των κατάλληλων οικονομικών απαντήσεων στα διλήμματα για την έξοδο από την κρίση, χάνουμε από την οπτική μας κάτι που ίσως φανεί ακόμα πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμο: την εμπράγματη αλλαγή πολιτισμικού παραδείγματος στο κοινωνικό σώμα από τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και του πολιτισμικού κεφαλαίου της χώρας.
Οι μεγαλύτερες συνέπειες των πολιτικών που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια στην κουλτούρα δεν είναι απόρροια της κρατικής ή εθνικής πολιτιστικής πολιτικής. Εκεί βασιλεύει η αδράνεια, η μακαριότητα και ο εφησυχασμός των δημοσίων σχέσεων. Το κράτος δεν διαλέγεται με τη σύγχρονη πολιτισμική παραγωγή, το ξέρουμε· απλώς, συναλλάσσεται. Η Ελλάδα παραμένει η μόνη ευρωπαϊκή χώρα χωρίς καλλιτεχνική παιδεία στο δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο και η μόνη που το πεδίο των πολιτισμικών σπουδών παραμένει ανύπαρκτο στα πανεπιστήμια. Κι αυτά γνωστά. Το πώς αντιλαμβάνονται τον πολιτισμό στην εφαρμοσμένη εκδοχή του οι κρατούντες μπορεί να προκαλέσει από γέλωτα μέχρι θλίψη. Επιστρέφοντας στις δεξιές παραδοσιακές ρίζες, το κυρίαρχο πολιτισμικό μοντέλο της εθνικής πολιτικής για τον πολιτισμό είναι ένα παράταιρο κράμα από αρχαιολατρία, αμυντική προσήλωση στις «ελληνοχριστιανικές» αξίες, ανώδυνο λαϊφστάιλ και εθνικιστική αυτοσυντήρηση.

Αναθεώρηση του αιγιαλού...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Με την αναθεώρηση του Συντάγματος είναι πολύ νωρίς ώστε να ξέρουμε ποιος συσχετισμός δυνάμεων θα τη διαχειριστεί τελικά. Ξέρουμε πάντως ότι ώσπου να το αναθεωρήσουμε, καλό είναι να το τηρούμε, δεν βλάπτει. Να γίνονται σεβαστές, για παράδειγμα, οι ίδιες οι υποχρεώσεις της κυβέρνησης έναντι της Βουλής που απορρέουν από αυτό.
Να γίνονται επίσης σεβαστά όσα ορίζονται για τον δημόσιο πλούτο και την προστασία του από μικρά, μεγάλα και θηριώδη συμφέροντα. Διότι –ιδού το δεύτερο που ξέρουμε– επιχειρείται διά σχεδίου νόμου η αναθεώρηση του αιγιαλού. Ακόμα και ο ίδιος ο ορισμός τελεί υπό αναδόμηση: Ως αιγιαλός δεν θα νοείται πια η ζώνη της στεριάς που περιβάλλει τη θάλασσα και νοτίζεται από το κυματάκι, αλλά ό,τι θα απομείνει σώον και αβλαβές μονάχα σε παλιές φωτογραφίες και σε ακόμα πιο παλιές γκραβούρες, υπό τον τίτλο «Δαντελωτά Ακρογιάλια».

Για μυριοστή φορά μάς τρώει (κυριολεκτικά) ο καημός της ανάπτυξης. Δηλαδή ο καημός του τσιμέντου. Για να μειωθεί το δημοσιονομικό κενό και να συντηρηθεί το πρωτογενές πλεόνασμα, τσιμέντο να γίνουν παραλίες, ποτάμια και λίμνες – ό,τι έχει απομείνει από τις καταπατήσεις, τις περιφράξεις, την «αξιοποίηση». Τα αυθαίρετα, η μια γενιά πάνω στην άλλη, η καθεμιά με τη βούλα τής εκάστοτε οπορτουνιστικής κυβέρνησης; Αθώα του αίματος. Ας δώσουν οι ιδιοκτήτες τους ό,τι προαιρούνται, σε χίλιες δόσεις, κι όλα καλά. Δεν θα χαλάσουμε τώρα τις καρδιές μας επειδή φωνασκούν κάτι μουρλοί οικολόγοι, που ούτε την ψήφο τους δεν βλέπουν στην κάλπη και που, κι αν ακόμα πάνε διακοπές, πάνε με σκηνάκι σε Γαύδο και Σαμοθράκη, οπότε τι τους κόφτει.

Ευρωεκλογές: ώρα μηδέν...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Σε όσες ευρωεκλογές έχουν μέχρι σήμερα διεξαχθεί, ποτέ ψηφοφόροι δεν εψήφισαν με ευρωπαϊκά κριτήρια, αλλά πάντοτε με εθνικά. Το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν αναδείχθηκε ποτέ στις λαϊκές ετυμηγορίες, αλλά σε όλες καθοριστικότερο ειδικό βάρος είχαν οι εθνικοί στόχοι, όπως σήμερα η ανησυχία για την απασχόληση και την ανεργία.

Η Ευρώπη, χωρίς να είναι απούσα από τη συνείδηση των εκλογέων, αντιμετωπίστηκε πάντα υπό το πρίσμα των εθνικών προβλημάτων σε κάθε χώρα. Από τη μια πλευρά, οι κυβερνήσεις δικαιολογούσαν την ανεργία, επικαλούμενες ευρωπαϊκές κατευθύνσεις και καταναγκασμούς. Από την άλλη, οι αντιπολιτεύσεις, θέτοντας σε παρένθεση τις ευρωπαϊκές οδηγίες, επικεντρώνονταν στην ευθύνη των εθνικών κυβερνήσεων που τις διεκπεραίωναν.
Οι κυβερνήσεις καταψηφίζονται, αλλά δεν ανατρέπονται, συνεχίζοντας την αποδοκιμασμένη πολιτική τους. Μέχρι σήμερα, ουδέποτε οι Ευρωπαίοι εκλογείς έχουν ψηφίσει απ' ευθείας για ζητήματα ευρωπαϊκής πολιτικής, αλλά πάντα διά της τεθλασμένης.
Ομως, έστω και έτσι, οι ετυμηγορίες τους δεν εισακούονται, αλλά υπεροπτικά αγνοούνται από τα εθνικά και ευρωπαϊκά κέντρα. Επειδή η ευρωπαϊκή ψήφος παραμένει «χαλαρή», αναδεικνύονται πρόσκαιρα νέες δυνάμεις, που στη συνέχεια εξαφανίζονται ή υποεκπροσωπούνται στα εθνικά κοινοβούλια. Το Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, με 15μελή κοινοβουλευτική ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και πρώτο στις προβλέψεις για τις επικείμενες ευρωεκλογές, διαθέτει μόνο 2 έδρες στο γαλλικό Κοινοβούλιο. Πολλά λουλούδια ανθίζουν στο Στρασβούργο, όμως ελάχιστα από αυτά εκπροσωπούνται στα εθνικά Κοινοβούλια.
Για πρώτη φορά στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, οι προσδοκίες είναι διαφορετικές στη συνείδηση των πολιτών, χωρίς ωστόσο αυτό να καταγράφεται στις επαγγελίες των κομμάτων, που συνεχίζουν στην οδό των προηγούμενων ευρωεκλογικών αναμετρήσεων. Με την ανεργία στα 26 εκατομμύρια και 15 εκατομμύρια στους νέους, κατισχύει οπωσδήποτε κλίμα γενικής κατήφειας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πεθάνει...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Μία ώρα μίλαγε ο Αντώνης Σαμαράς στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του και το όνομα «Μπαλτάκος» δεν βγήκε από το στόμα του, σαν τους Εβραίους που δεν ξεστομίζουν το όνομα του Γιαχβέ για να μην πέσει φωτιά και τους κάψει. Μια λεξούλα έστω, βρε αδερφέ, να μάθουν κι αυτοί οι έρμοι οι βουλευτές τι απόγινε ο μεγάλος και τρανός γενικός γραμματέας της κυβέρνησης.
Ο άνθρωπος που τους κυνηγούσε στους διαδρόμους της Βουλής για να υπογράψουν τροπολογίες, το σκιάχτρο που τους απειλούσε ότι, αν δεν ψηφίσουν τα νομοσχέδια, θα διαγραφούν πάραυτα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ ο κ. Τάκης, σαν να σβήστηκε με μπλάνκο από τα κατάστιχα της Ιστορίας. «Τι είναι ο άνθρωπος; Ατμός» που έλεγε και ο Θρασύβουλας.
Χάθηκε ο Μπαλτάκος και μαζί του χάθηκε και η Χρυσή Αυγή. Δεκαεπτά ημέρες πριν από τις εκλογές, ο πρωθυπουργός της χώρας δεν βρήκε να πει ούτε μια λέξη για το κόμμα του Μιχαλολιάκου, να μιλήσει έστω εμμέσως για ναζιστές ή για μαύρα κατάλοιπα του παρελθόντος, όπως είχε κάνει στο παρελθόν. Ούτε μια λέξη αναθέματος, ούτε μια φράση κριτικής, ούτε καν η προτροπή στους βουλευτές του να πάνε στα καφενεία και να πούνε στον κόσμο της Δεξιάς ότι δεν πρέπει να χαρίσει ούτε μια ψήφο στον ναζισμό. Η σιωπή του Σαμαρά προς απάντησίν μας: Η Χ.Α. δεν αποτελεί πλέον κίνδυνο για τη δημοκρατία, δεν πειράζει αν ψηφιστεί από κάποιους, αν δυναμώσει, αν επιστρέψει δριμύτερη.
Για τον Αντώνη Σαμαρά η θεωρία των δύο άκρων τελείωσε οριστικά. Το άκρο είναι ένα, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο ο πρωθυπουργός καταλόγισε, επί λέξει, τα εξής: «Θρέφονται από την κρίση», «έχουν εχθρό τους την ανάπτυξη», «προσπαθούν να επαναφέρουν την κρίση», «νοσταλγούν την εποχή που οι κουκουλοφόροι έκαιγαν τις πόλεις», «νοσταλγούν της εποχή που τα πανεπιστήμια ήταν εστίες ανομίας», «νοσταλγούν τις εποχές που οι μετανάστες έμπαιναν ανενόχλητοι στη χώρα», «θέλουν η Ελλάδα να γυρίσει στο χθες και στο χάος», «δεν θέλουν η Ελλάδα να γίνει φυσιολογική χώρα», «θέλουν νέα Μνημόνια», «προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα», «είναι συνώνυμο της αστάθειας», «έχουν σημαία τους και βασική τους επιδίωξη την αστάθεια», «ήθελαν να γίνουμε Αργεντινή», «επιδιώκουν την πόλωση και προσπαθούν να φέρουν διχασμό».
Αυτό δεν είναι πολιτική κριτική, αυτό είναι κατηγορητήριο σε ειδικό στρατοδικείο και αν καταδικαστείς, φίλε μου, ετοιμάσου να συναντήσεις αυθωρεί τον δημιουργό σου. Ο πολιτικός αντίπαλος ως μίασμα, ως θεομηνία, ως ασθένεια που κατατρώγει το σώμα της πατρίδας και πρέπει να ξεριζωθεί απαξάπαντος. Να ξεριζωθεί με αντιβίωση κι αν δεν αρκεί η αντιβίωση, δόξα τον Θεό, υπάρχουν και τα χειρουργεία.
Αυτός είναι, κυρίες και κύριοι, ο πρωθυπουργός μας. Αυτός είναι ο Αντώνης ο Σαμαράς, ο πολιτικός που αθωώνει διά της σιωπής τους ναζιστές και ζητά να επιβληθεί στην Αριστερά η εσχάτη των ποινών.

Το μνημόνιο δεν είναι μια παρένθεση...

Του Ευκλείδη Τσακαλώτου, απο το Red NoteBook...

To μεγαλύτερο κόλπο που έπαιξε ο διάβολος ήταν να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει». Έτσι λέει ο Κέβιν Σπέισι στο έργο «Οι συνήθεις ύποπτοι», που είναι βέβαια φράση από τον Μπωντλαίρ. Το μεγαλύτερο κόλπο που θα παίξει αυτή η Κυβέρνηση, είναι να πείσει τον κόσμο ότι το μνημόνιο δεν υπάρχει, ότι είναι κάτι περαστικό και –όπως είπε χθες ο κ. Σαμαράς
– ότι έχει κλείσει τον κύκλο του. «Το μνημόνιο δεν είναι μια παρένθεση. Δεν είναι καν μόνο τα μέτρα. Δεν είναι καν μόνο η δανειακή σύμβαση. Έχει μια φιλοσοφία για την οικονομία, για τη σχέση της οικονομίας με την κοινωνία και –εάν δεν μπορέσουμε να το σταματήσουμε– θα γίνει καθεστώς.
Ποιος είναι ο βασικός στόχος του μνημονίου, από τον οποίο προκύπτει ότι είναι καθεστώς; Είναι να έχουμε για όλα τα επόμενα χρόνια μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, που ολοένα και θα αυξάνονται. Από €4,2 δισεκατομμύρια το 2014, στα €7 δισεκατομμύρια το 2016 και στα €11,5 δισεκατομμύρια το 2018.
Ένα θέμα είναι εάν αυτό είναι εφικτό. Μας λέει η κυρία Πατριανάκου ότι είναι εφικτό, γιατί υποστηρίζει το Γραφείο Προϋπολογισμού ότι θα εξαρτηθεί από τους ρυθμούς ανάπτυξης. Όμως, αυτό που λέει το Γραφείο Προϋπολογισμού είναι ότι η μόνη χώρα που κατάφερε αυτό το επίτευγμα, της ύπαρξης για πολλά χρόνια πλεονάσματος, είναι η Νορβηγία, μια πετρελαιοπαραγωγός χώρα.
Όμως, δεν είναι το βασικό θέμα αν είναι εφικτά αυτά τα πλεονάσματα, αλλά εάν είναι εφικτά συγχρόνως με τους στόχους της ανάπτυξης άνω του 3% που θέτει το Μεσοπρόθεσμο. Γιατί αυτό που κάνουν τα πλεονάσματα είναι ότι στερούν βασικούς πόρους από αυτό που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Και αυτό είναι να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση και το θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Παίρνοντας, λοιπόν, τους πόρους από τα πλεονάσματα που τα δίνουμε στους πιστωτές, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα δύο προβλήματα.
 Όταν έθεσα αυτό το επιχείρημα στην Επιτροπή, ο κ. Βορίδης έδειξε ένα μεγάλο ενδιαφέρον για τα συμφέροντα των πλουσίων χωρών.

Η νέα πλουτοκρατία και το «φαινόμενο Πικετί»...

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Πριν από λίγες μέρες, σε ώρα αιχμής στο μετρό του Λονδίνου, νόμιζα ότι, ίσως λόγω του συνωστισμού, ήμουν θύμα οφθαλμαπάτης: κοιτώντας λοξά την εφημερίδα που διάβαζε ο διπλανός μου, αυτήν που διανέμεται δωρεάν το βράδυ, το μάτι μου έπιασε τον εξής πηχυαίο τίτλο,

και μάλιστα στα γαλλικά: «Ο αντικαπιταλιστής».

Η συνέχεια στη διπλανή σελίδα ήταν: «ο Τομά Πικετί είναι ο ροκ σταρ οικονομολόγος σε αποστολή για την αναδιανομή του πλούτου» -να διευκρινίσω εδώ ότι η εν λόγω εφημερίδα (Evening Standard) κινείται στο χώρο της λαϊκίστικης Δεξιάς.
Αυτό που την οδήγησε όμως, όπως και όλα τα αγγλοσαξονικά μίντια, να αφιερώσει χώρο σε μια τέτοια θεματολογία είναι η εντυπωσιακή, και πρωτοφανής για παρόμοιο έργο, απήχηση που συναντά το βιβλίο του Πικετί στις ΗΠΑ, και, εξ αντανακλάσεως, στον υπόλοιπο αγγλόφωνο κόσμο. Παρά τις 700 σελίδες του, φορτωμένες με στατιστικά στοιχεία και πίνακες, και έναν τίτλο -«Το κεφάλαιο στον 21ο αιώνα»- που θυμίζει Καρλ Μαρξ, το πόνημα είναι εδώ και πολλές βδομάδες στη λίστα στων καλύτερων πωλήσεων στις ΗΠΑ. Ο δε συγγραφέας του, ένας Γάλλος σοσιαλδημοκράτης οικονομολόγος 42 ετών, παρελαύνει στις πιο δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές, προκαλεί συνωστισμό στις δημόσιες εμφανίσεις του, συνομιλεί με τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ Jack Lew και γίνεται δεκτός στον Λευκό Οίκο από τους πιο στενούς συμβούλους του Ομπάμα σε θέματα οικονομικής πολιτικής.
Βεβαίως ο Τομά Πικετί δεν είναι σε καμιά περίπτωση ο «αντικαπιταλιστής» που περιγράφουν έντυπα που θεωρούν περίπου κομμουνιστή όποιον διαφοροποιείται από τα θέσφατα του νεοφιλελευθερισμού. Ο ίδιος δηλώνει οπαδός της αγοράς και της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά διευκρινίζει ότι «υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορεί να κάνει η αγορά». Οι πολιτικές του προτιμήσεις τον οδήγησαν να υποστηρίξει τον Φρανσουά Ολάντ προ διετίας, αν και τώρα δηλώνει απογοητευμένος από την πολιτική που ακολουθεί ο Γάλλος πρόεδρος. Και όμως, αυτά που έχει να πει ο Πικετί διαφέρουν αισθητά από τις θέσεις που εκφράζουν μετριοπαθείς νεοκεϊνσιανοί τύπου Κρούγκμαν ή Στίγκλιτς.

Ο δολοφόνος με το… πλεόνασμα...

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ*...

«Το ασθενοφόρο έφτασε και μετά βρέθηκα σ’ ένα τραπέζι και με ρώταγαν: Ποιο το θρήσκευμά μου, πού γεννήθηκα, χρωστούσα στο κράτος χρήματα από προηγούμενη διαμονή μου σε νοσοκομείο; Πότε γεννήθηκα, οι γονείς ζουν, παντρεμένος; Ξέρετε, τα γνωστά. Σου μιλάνε σα να είσαι μια χαρά, δεν κάνουν καν τον κόπο να υποκριθούν ότι πεθαίνεις»…

Το παραπάνω απόσπασμα μου ήρθε στο μυαλό συνομιλώντας στην εκπομπή Περπατάμε Μαζί στο Vmedia (http://www.youtube.com/watch?v=D2EcpiGLgZE&feature=youtu.be&a) με εκπροσώπους από το Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού: τον καρδιολόγο Γιώργο Βήχα και τον εθελοντή και εκπρόσωπο τύπου του ιατρείου Χρήστο Σιδέρη. Το εν λόγω απόσπασμα είναι από διήγημα του Αμερικανού «περιθωριακού» συγγραφέα Τσαρλς Μπουκόφσκι με τον εύγλωττο τίτλο «Ζωή και Θάνατος στο Νοσοκομείο των Φτωχών» και προέρχεται από το βιβλίο « Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας», που εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Αμερική το 1967(η πρώτη έκδοση στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οδυσσέας το 1980). Περιγράφει τη μεταφορά του σε ένα δημόσιο νοσοκομείο σε κάποια αμερικανική κομητεία μετά από μία ακόμη «μπουκοφσικική» μέρα ασυδοσίας.

 Μία σκηνή που με είχε πιο πολύ εντυπωσιάσει από τα ακατανόμαστα «γ…σια» του Μπουκόφσκι που τόσο συνέπαιρναν τη νεανική μας φαντασία με το αντισυμβατικό του ύφος. Αναφερόταν στην Αμερική του ’60, πολύ πριν την επέλαση  διεθνώς του νεοφιλελευθερισμού και ήταν σαν εικόνα που έβγαινε από το… μέλλον. Μία φρικτή περιγραφή του αμερικανικού ονείρου που τόσο χλεύαζε ο περιθωριακός «Τσινάνσκι» και που φούντωνε τη νεανική μου αμφισβήτηση προς το σύστημα…

 Το εν λόγω μάλιστα απόσπασμα μου ερχόταν πολλές φορές στο νου, κάθε φορά που διάβαζα για τον πολλαπλασιασμό των ανασφάλιστων στις ΗΠΑ, ήδη από την εποχή των οικονομικών επιδόσεων «dreamteam» τη δεκαετία του ’90 σε αντιδιαστολή με το σχετικά αναπτυγμένο κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη(το οποίο πάντως στην Ελλάδα δεν γνωρίσαμε ούτε την εποχή πριν την κρίση).

Ο Σαμαράς στο τούνελ...

SotosBlog...

Ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε στη δημοσιότητα τις προτάσεις του για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Γνωρίζω ότι ουδείς ενδιαφέρεται, αλλά συγχωρήστε μου ένα σχόλιο.
Ο Αντώνης Σαμαράς προτείνει να γίνει αναθεώρηση του Συντάγματος, με στόχο την ενίσχυση του ρόλου του Βουλευτή.
Ο Αντώνης Σαμαράς! Ενίσχυση του ρόλου του Βουλευτή!! Ο Αντώνης Σαμαράς που έχει διαγράψει από την κοινοβουλευτική του ομάδα περισσότερους βουλευτές από όσους έχει διαγράψει ποτέ κόμμα στην Ιστορία του Κοινοβουλευτισμού!!!
Ο Αντώνης Σαμαράς προτείνει να γίνει αναθεώρηση του Συντάγματος, με στόχο τη διάκριση της Εκτελεστικής από τη Δικαστική Εξουσία. Ο Αντώνης Σαμαράς! Ο προϊστάμενος του Αθανασίου!! Που τον έκραξε ο Μπαλτάκος για τα τηλεφωνήματα στους Δικαστικούς και τον έκανε ρόμπα ο Κασιδιάρης!!!
Ο Αντώνης Σαμαράς προτείνει να γίνει αναθεώρηση του Συντάγματος, με στόχο την ενίσχυση του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Αντώνης Σαμαράς! Που έχει κάνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας διαφήμιση της Πάρκερ!! Πρόεδρο-στυλό, να έχει να υπογράφει!!!
Προτείνει πολλά άλλα τραγελαφικά ο Αντώνης Σαμαράς. Το πιο τραγελαφικό είναι που προτείνει να γίνουν με αναθεώρηση του Συντάγματος πράγματα, που θα μπορούσε αν ήθελε να είχε κάνει ο ίδιος χωρίς να χρειάζεται καμιά αναθεώρηση του Συντάγματος, όπως τη μείωση του αριθμού των Γενικών Γραμματέων υπουργείων κ.α.
Ο Αντώνης Σαμαράς το έχει χάσει.
Ένας τρόπος να βρει κάποιος το χαμένο του είναι να αποταθεί στην εκπομπή της Αγγελικής Νικολούλη “Φως στο Τούνελ”, όπως είχε κάνει κάποτε ένας που είχε σκοτώσει τη μνηστή του, αλλά η Νικολούλη τον κατάλαβε.
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει και αυτός σκοτώσει ό,τι ζητάει να βρει. Περιέργως, τον Αντώνη Σαμαρά τον έχουμε καταλάβει εμείς, που δεν βλέπουμε με τον Αντώνη Σαμαρά φως στο τούνελ.

Οι μετανάστες στην Αθήνα...

του Βασιλη Παπαδοπουλου, απο την Αυγη...

Θα πρέπει να είμαστε από την αρχή ξεκάθαροι: Οι μετανάστες δεν είναι το πρόβλημα. Και θα πρέπει να το πούμε αυτό στον Δήμο της Αθήνας, στο κέντρο της ελληνικής κοινωνίας, που, καλώς ή κακώς, βιώνει το φαινόμενο της μετανάστευσης με τον πλέον εμφανή τρόπο.

Θα πρέπει να πούμε στους κατοίκους της Αθήνας να μην ντρέπονται να παραδεχθούν ότι ξενίζονται από τις μαντίλες, τις κελεμπίες, τα καπελάκια που φορούν οι Άραβες, οι μουσουλμάνοι και οι Αφρικανοί που όλο και πιο συχνά εμφανίζονται στους δρόμους της πόλης μας.
Πρέπει να τους πούμε ότι είναι φυσιολογικό να ξενίζονται από ανθρώπους με διαφορετικό πολιτισμό, με διαφορετικά ήθη και έθιμα. "Έλα Ηπείρου κι Αχαρνών να σε γιουχαΐσω" τραγουδούσε ο Σαββόπουλος και τώρα πια εκεί οι Πακιστανοί, οι Αφρικανοί και οι Άραβες είναι περισσότεροι από τους Ρουμάνους και τους Αλβανούς που κατοικούν στην περιοχή. Πού πήγαν οι Έλληνες; Μα στα βόρεια προάστια ή στις καινούργιες περιοχές κατοικίας του κέντρου (Κεραμεικός, Βοτανικός, Γκάζι), όπου, παρεμπιπτόντως, εκτόπισαν τους μουσουλμάνους κυρίως του Έβρου, που εγκαταστάθηκαν εκεί τις δεκαετίες του '70 και του '80, κάτι που ενθάρρυνε η ελληνική πολιτική για να κρατήσει τα σύνορα εθνοτικά ή γενετικά καθαρά.
Καλά, εσύ θα έμενες στον Άγιο Παντελεήμονα; Και δεν βλέπεις το μικρό γκέτο που έχει σχηματιστεί πίσω από το δημαρχείο της Κοτζιά έως την Πειραιώς, και δεν βλέπεις την εγκληματικότητα στους δρόμους γύρω από το κέντρο της Αθήνας; Ναι, τα βλέπω, αλλά δεν φταίνε οι μετανάστες που κατακλύζουν την περιοχή. Στις περιοχές γύρω από την Ομόνοια κυριαρχούσε τα χρόνια του '80 έως και του '90 η μικρή βιοτεχνική παραγωγή ρούχων και παπουτσιών που πλέον έχει εγκαταλειφθεί, καθώς τα είδη αυτά παράγονται ασύγκριτα φθηνότερα στις περιοχές από όπου ακριβώς προέρχονται οι μετανάστες, το σύγχρονο φθηνό εργατικό δυναμικό που τροφοδοτεί τη δυτική οικονομία.

Τεφλόν...

Της Μαρίας Πετρίτση, Red Note Book...

Μαθαίνω τα θανατικά του τόπου μου όπως μαθαίνω και τους γάμους, τα γεννητούρια, τα «σε ποιον μοιάζει το μωρό και τι όμορφο που είναι». Σκαλώνει ο νους μου σε στιγμές, θυμάμαι λόγια και εικόνες. Σκέφτομαι τους ανθρώπους σαν κομματάκια από το παζλ του τόπου μου, της ίδιας της ζωής μου, και τώρα που τα βλέπω να φεύγουν ξαφνικά νιώθω παράξενα.

Πάντα η ίδια άσκοπη, κακούργα σκέψη μου ταλανίζει το μυαλό σε τέτοιες περιπτώσεις: ποια ήταν η τελευταία φορά που είδα ζωντανό αυτό τον άνθρωπο που σήμερα με πληροφόρησαν πως είναι πεθαμένος. Ποιο ήταν το έσχατο ίχνος.
Πριν από καμιά βδομάδα πήγα κι αγόρασα ένα εξάρτημα από τον υδραυλικό εδώ πιο κάτω στο Σαρόκο. Στο μαγαζάκι του έχει τα είδη πρώτης ανάγκης, κι αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο έρχεται και ο ίδιος να δει τη ζημιά και να την μαστορέψει. Έπρεπε να αλλάξω επειγόντως το σωλήνα του πλυντηρίου. Γέρασε κι αυτός και τρέχουν τα νερά στο πάτωμα, χάνει. Πήγα λοιπόν, του περιέγραψα πώς έχουν τα πράγματα, του ζήτησα τη συμβουλή του κι εκείνος μου έδωσε ένα κουτί με τρία τέσσερα μεγέθη σωλήνων και μου είπε να δοκιμάσω μέχρι να βρω το σωστό και να το αντικαταστήσω. «Αν δεν βρεις άκρη, φώναξέ με να δω», συμπλήρωσε και με ξεπέταξε στο πιτς φυτίλι.
Όταν γύρισα σπίτι, άνοιξα το κουτί, κοίταξα τις οδηγίες χρήσεις και το υλικό. Μετά τράβηξα το χαρτάκι που είχε μέσα το κουτί, και διάβασα: «Το τεφλόν (Πολυτετραφθοροαιθυλένιο ή PRFE) είναι ένα αδρανές πολυμερές πλαστικό με μοναδικές ιδιότητες». Μετά το δίπλωσα, το ξανάβαλα στο κουτί με τους σωλήνες και έκλεισα το καπάκι. Τα χέρια μου είχαν παγώσει. Κοίταξα τα πλαστικά σωληνάρια της φωτογραφίας στο μπροστινό μέρος της συσκευασίας και μετά την ακούμπησα στο τραπέζι. Έτρεμα. Μέσα μου φούντωνε μια ανησυχία παράξενη, που δεν ήξερα από τι είχε προκληθεί.

Χρυσαβγίτικα λερναία....

Απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...

Πλησιάζουν οι εκλογές, αυτοδιοικητικές και δημοτικές, κι αυτό έχει κάπως επηρεάσει και τα άρθρα του ιστολογίου, αλλά σήμερα θα ασχοληθούμε (έμμεσα) με τις εκλογές και ταυτόχρονα με ένα από τα αγαπημένα θέματα του ιστολογίου, τους γλωσσικούς μύθους, και ανάμεσά τους με το Λερναίο κείμενο, για το οποίο τόσες φορές έχουμε γράψει, και στο εδώ ιστολόγιο και στον παλιό μου ιστότοπο.

Οι γλωσσικοί μύθοι γενικά και το Λερναίο ειδικά βρήκαν τη θέση τους στις προεκλογικές διακηρύξεις δύο υποψηφίων, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά. Όπως ίσως ήταν αναμενόμενο, οι δύο πλασιέ των μύθων είναι υποψήφιοι της Χρυσής Αυγής, αν και το Λερναίο κατά καιρούς έχει γοητεύσει ή έχει πείσει ή έχει παρασύρει πολιτικούς σχεδόν από όλο το φάσμα -να θυμίσω μόνο τον κ. Στυλιανίδη και όσα είπε για την πρωτογένεια της ελληνικής (και την ετυμολογία του εντέρου) τότε που ήταν (οΘντκ) υπουργός Παιδείας. (Να κάνω μια παρένθεση εδώ: πριν από μερικά χρόνια είχα πάει σε μια διάλεξη του Μανώλη Γλέζου περί γλωσσολογίας -παρένθεση στην παρένθεση: ο Γλέζος έχει γερή γλωσσολογική κατάρτιση και έχει γράψει βιβλία για τη γλώσσα- και, όπως είναι σχεδόν αναπόφευκτο, όταν ήρθε η ώρα των ερωτήσεων κάποιος από το ακροατήριο άρχισε να λέει για τους υπολογιστές προηγμένης γενεάς που δέχονται μόνο τα ελληνικά, και για την πρωτογένεια της ελληνικής και ο Γλέζος απάντησε ότι “αυτά δεhttp://sarantakos.wordpress.com/wp-admin/post-new.php?post_type=postν ισχύουν” και προχώρησε στην επόμενη ερώτηση).
Ο πρώτος διακινητής γλωσσικών μύθων είναι ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΧΑ Δρ. Επαμεινώνδας Στάθης, ο οποίος έγραψε εκτενές άρθρο με τίτλο “Συνιστώσα αφελληνισμού η καταστροφή της γλώσσας“. Ο κ. Στάθης, όπως γράφτηκε, είναι γιατρός στο επάγγελμα και διετέλεσε πρόεδρος της ΕΚΟΦ, της φοιτητικής παράταξης δεξιών τραμπούκων στην οποία ανήκε και ο Μιλτιάδης Έβερτ. Το άρθρο του ξεκινάει με μια ομοβροντία αποφθεγμάτων για τη γλώσσα γενικώς και την ελληνική γλώσσα ειδικώς, μερικά από τα οποία είναι ακριβή, άλλα δίνονται λαθεμένα (π.χ. το “παρέξ” στο απόφθεγμα του Σολωμού, λες κι είναι πυρέξ!) ενώ τουλάχιστον ένα, αυτό του Κικέρωνα είναι, όπως έχουμε ξανασυζητήσει εδώ, ανύπαρκτο: μάλιστα, στη χρυσαβγίτικη βερσιόν είναι και στραπατσαρισμένο, διότι αυτό το “ει θεοί διελέγοντο, τη των ελλήνων γλώττη εχρώντο” δεν μου φαίνεται και πολύ καθωσπρέπει, θέλει ένα “αν” στην απόδοση.

Αντώνη, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ...

Pitsirikos...

Υπάρχει η εντύπωση πως οι Έλληνες πρωθυπουργοί δεν έχουν χιούμορ αλλά ο Αντώνης Σαμαράς βγάζει πάρα πολύ γέλιο. Θα έλεγα πως ξεπερνάει και τον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος ξέρει πολύ καλά πώς να πει ένα αστείο.
Μάλιστα, ο Αντώνης Σαμαράς είναι καλύτερος από τον Μπαράκ Ομπάμα γιατί λέει τις πολύ αστείες ατάκες του χωρίς να γελάει.
Σε συνέντευξή του στον ΑΝΤ1, ο Αντώνης Σαμαράς είπε ειρωνικά «Πολύ στο φεύγα είναι ο κ. Τσίπρας, φύγε από κυβέρνηση, Ευρώπη, πολύ φευγάτο τον βλέπω».
Ο μόνος φευγάτος που βλέπω εγώ είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Ο Σαμαράς είναι αυτός που θα φύγει μετά τις ευρωεκλογές. Όχι ο Τσίπρας.
Επίσης, ο Αντώνης Σαμαράς είναι φευγάτος και νοητικά, αφού έχει υποστηρίξει πως μιλάει με τον Θεό.
Το ακόμα καλύτερο που είπε ο Αντώνης Σαμαράς είναι ότι «ο Τσίπρας αναδείχτηκε μέσα από την κρίση. Όταν θα φύγει η κρίση, θα εξαφανιστεί κι αυτός».
Αν ο Τσίπρας εξαφανιστεί αφού φύγει η κρίση, μας βλέπω να γερνάμε με τον Τσίπρα. Θα μας θάψει όλους.
Αλλά δεν καταλαβαίνω τι εννοεί ο Αντώνης Σαμαράς όταν λέει «ο Τσίπρας αναδείχτηκε μέσα από την κρίση».
Ο Σαμαράς μέσα από τι αναδείχτηκε; Δεν αναδείχτηκε μέσα από την κρίση;
Θα γινόταν ποτέ πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς, αν ο Κώστας Καραμανλής δεν έφτανε το χρέος στο Θεό, αν η χώρα δεν χρεοκοπούσε κι αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν οδηγούσε την χώρα στα Μνημόνια;
Ας ενημερώσει κάποιος τον Σαμαρά πως, αν δεν υπήρχε κρίση, το πολύ-πολύ να διόριζε ακόμα Καλαματιανούς στο Μουσείο της Ακρόπολης.

Επιστρέψτε τους το πλεόνασμα της δυστυχίας σας....

Του Απόστολου Λυκεσά, απο το Alter Thess...

Βρίθουν παλινωδιών οι κυβερνητικές ανακοινώσεις των τελευταίων ημερών για το ύψος, τα κοινωνικά κριτήρια και το τελικό ποσό που θα μοιραστεί από το καλούμενο πλεόνασμα. Αφήνω, πάντως, κατά μέρος τα πικρόχολα και δηκτικά σχόλια ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης, ότι η ιστορία του πλεονάσματος είναι μια απάτη ακόμη.
Μένω στο τυπικό, τις επίσημες ανακοινώσεις, τις ανακολουθίες για τον αριθμό των δικαιούχων, το ύψος του ποσού που θα λάβουν. Κάθε μέρα και μια ανακοίνωση. Σε κάθε ιστοσελίδα δίνεται και μια διευκρίνιση. Αγωνιώδη τηλεφωνήματα ανθρώπων σε απόγνωση «εμπίπτω στις διατάξεις; πόσα θα πάρω, πότε θα τα πάρω; τι θα γίνει με τους φιλοξενούμενους στο σπίτι των γονιών τους;…».
Ετούτο το αλισβερίσι δεν μπορεί να γίνεται από απλώς ανίδεους, ψεύτες ή υποκριτές. Ακόμη κι αν δεν έχεις καταλήξει, αν έχεις ξεχάσει τα χθεσινά ψέματα και θέλεις να τα αναπληρώσεις με τα σημερινά, δεν γίνεται να μην αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή η συμπεριφορά έχει και σαδιστικά στοιχεία. Σαδιστής κατά το λεξικό είναι αυτός που αντλεί απόλαυση όταν προκαλεί πόνο, σωματικό ή ψυχικό, στους άλλους.
Υποτίθεται ότι χθες το σαδιστικό παίγνιο έλαβε τέλος αφού αποφασίστηκε και ο αριθμός των δικαιούχων και οι προϋποθέσεις που τίθενται και το ποσό που ο καθένας από αυτούς θα πάρουν. Η ιστοσελίδα του Βήματος, περιγράφει τις χθεσινές, υποτίθεται –γιατί ποτέ κανείς δεν ξέρει- τελικές ρυθμίσεις:
Τρεις ημέρες πριν καταβληθεί το κοινωνικό μέρισμα σε περίπου 270.000 οικογένειες, το υπουργείο Οικονομικών βλέποντας ότι χιλιάδες είναι τα νοικοκυριά που απορρίπτονται οι αιτήσεις τους επειδή ξεπερνούν για λίγα ευρώ τα κριτήρια που έχουν τεθεί, αποφάσισε να αυξήσει τα εισοδηματικά κριτήρια στο ύψος του επιδόματος που αναλογεί σε άγαμους, έγγαμους με ή χωρίς παιδιά. Επίσης κάνει πίσω στο ελάχιστο επίδομα που με βάση την απόφαση που είχε πάρει υπογραφές από τους αρμοδίους θα ήταν 8 ευρώ για όσους ήταν στα όρια των κριτηρίων και σύμφωνα με πληροφορίες το αυξάνει στα 50 ευρώ.

Σας ευχαριστώ, ω Εταιρείες!!!!

Στάθης στον eniko.gr...

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΕΠΕ. Αντώνης Σαμαράς @Στουρνάρας:
Αν δεν σας κόβαμε μισθούς και συντάξεις,  αν δεν σας κλείναμε μαγαζιά και σπίτια,  αν δεν αυτοκτονούσαν ορισμένοι από σας,
αν δεν πεινούσαν πολλά απ’ τα παιδιά σας,
δεν θα συνέχιζαν να πλουτίζουν αυτοί που πλούτιζαν πριν από την κρίση, οι ίδιοι που την προκάλεσαν, οι ίδιοι που δικαιούνται να πλουτίζουν για πάντα.
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΚΒΙΑΣΤΩΝ Ο ΒΑΓΓΕΛΑΣ (ή Μπενύτο ή Σφάχτης ή Σούγιας ή Αλαργιαμόργιας): Αν δεν
ψηφίσετε «Ελιά», θα σας βάλω κι άλλα χαράτσια,
θα σκίσω τη λίστα Λαγκάρντ,
θα ρίξω φωτιά να σας κάψω.
Θα σας κάνω τσογλάνια, τσογλάνια, τσογλάνια
αν δεν ψηφίσετε «Ελιά», θα πάνε χαμένες οι θυσίες σας για να σας πάρουμε τα σπίτια και να δουλεύετε για ένα κομμάτι ψωμί.
«Αν δεν μας ψηφίσετε, θα φύγουμε». (σ.σ.: για αυτό δεν σε ψηφίζουμε, χρυσέ μου, για να φύγεις).
Σιωπή! Μη μου αντιμιλάτε! Πληρώνω υπερβολικό κόστος που σας ανέχομαι. Και αυτό που σας λέω δεν είναι εκβιασμός, ηλίθιοι! Ξέρετε τι θα πάθετε, αν σας εκβιάσω ΕΓΩ; «Δεν εκβιάζω, κύριοι! Λέω το αυτονόητο». Διότι το αυτονόητο το δικό μου είναι οι εκβιασμοί.
Εμένα με λένε Βαγγέλη Βενιζέλο και είμαι τόσο υπερτιμημένος, που όταν εκβιάζω (κάνω ότι) δεν καταλαβαίνω ότι εκβιάζω!
Ή εγώ ή τα τανκς!
Ή εγώ ή το χάος!
Ή ο Κασσής ή θα σας κάνω Ουκρανία.
Ή ψηφίζετε Ελιά ή θα κουνήσω την αχλαδιά!

Συμβαίνει ήδη: Ο καπιταλισμός καταστρέφει το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό και περνάει στο επόμενο στάδιο...

του system failure...

Προκύπτουν όλο και πιο εφιαλτικά σενάρια αν συνδέσει κανείς τα κομμάτια του παζλ. Η επόμενη φάση του καταστροφικού καπιταλισμού είναι η πλήρης αντικατάσταση του ανθρώπινου εργατικού δυναμικού με ρομποτικές μηχανές, ή αλλιώς, η υπερ-αυτοματοποίηση. Μια διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη και κανείς (ή σχεδόν κανείς) δεν γνωρίζει τι θα σημάνει η ολοκλήρωσή της.

 

Η πραγματική διάσταση της ανεργίας

 

Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 102(!) εκατομμύρια Αμερικανών, σε ηλικία εργασίας, που δεν έχουν δουλειά και το 20% των οικογενειών στις ΗΠΑ δεν έχουν ούτε ένα μέλος που να εργάζεται(!) Η κυβέρνηση παρόλα αυτά ανακοινώνει ότι η ανεργία έπεσε στο 6.3%. Πώς είναι δυνατόν; Η απάντηση βρίσκεται στα "μαγικά" που κάνουν οι κυβερνήσεις και την αναθεώρηση του ορισμού της ανεργίας. Για παράδειγμα, μόνο τον τελευταίο μήνα, η Αμερικανική κυβέρνηση "θεώρησε" απλά, ότι άλλοι 988.000 Αμερικανοί δεν ανήκουν στην εργατική δύναμη.

 

http://www.presstv.ir/detail/2014/05/04/361323/27-million-americans-are-unemployed/

 

Φαίνεται υπερβολικός ο αριθμός των πραγματικά άνεργων Αμερικανών σύμφωνα με το PressTV; Ίσως όχι, αν διαβάσει κανείς την ιστορία που ακολουθεί, με μάρτυρα τον Γιάννη Βαρουφάκη.

 

Γιατί οι Γερμανοί αγαπούν τους Ρώσους;

cynical...

Σχετικά με την Ουκρανική κρίση, η Μέρκελ βάζει τα δυνατά της για να δείξει ότι τόσο ενδοευρωπαικά όσο και διατλαντικά υπάρχει ένα μέτωπο αραγές, ενωμένο σαν γροθιά απέναντι στις κινήσεις των Ρώσων· τις de facto, όπως η προσάρτηση της Κριμαίας, και τις μελλοντικές, όπως μια επέμβαση στις ρωσόφωνες ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας.

Σ' αυτό άλλωστε στόχευε και το πρόσφατο ταξίδι της στις ΗΠΑ όπου με τον Ομπάμα παρέα συμφώνησαν να τραβήξουν από κοινού τις κόκκινες γραμμές. Πολύ λεπτές ακόμα, είναι αλήθεια, τόσο που να αγγίζουν μόνο κάποιους λίγους από το περιβάλλον Πούτιν και τόσο απαλές όσο το πάτημα της γάτας.

Για να τις χοντρύνουν, θα πρέπει πρώτα η Μέρκελ να ξεπεράσει κάποια προβληματάκια στο εσωτερικό. Προβληματάκια, τρόπος του λέγειν. Στην πραγματικότητα, προβληματάρες. Και δεν είναι οι γνωστοί επιχειρηματίες και τραπεζίτες που δυσανασχετούν από τις ενδεχόμενες κυρώσεις, μιας και το εμπόριο, οι γερμανικές επενδύσεις και οι τράπεζες έχουν ομολογουμένως τεράστια ανοίγματα σε Ρωσία και Ουκρανία. Και δεν είναι, ούτε η αριστερά, ούτε ο Gysi, ούτε η Sahra Wagenknecht που οργώνουν την επικράτεια σηκώνοντας την παντιέρα του αντι-αμερικανισμού και προπαγανδίζοντας κατά της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής και υπέρ του δημοψηφίσματος της Κριμαίας. Ούτε το ευρωσκεπτικιστικό, εναλλακτικό κόμμα AfD, που ταξίδεψε ως τον 19ο αιώνα για να ξεθάψει, στο όνομα του γερμανικού ρομαντισμού, το παραδοσιακό αντι-δυτικό πνεύμα και την έχθρα προς τις διεφθαρμένες δυτικές αξίες και τον αγοραίο καπιταλισμό.

Χριστόδουλε σε "παρακαλώ", χτύπα το Μαξίμου να σώσεις το ΠΑΣΟΚ...

Τρυπιο Ευρω...

Κάθε ημέρα που περνά, γίνεται όλο και δελεαστικότερο να καταψηφίσεις τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Τις προάλλες ο υστερικός κλόουν τηλεπωλητής βιβλίων τής κακιάς ώρας Αδ. Γεωργιάδης υποσχέθηκε πως θα παραιτηθεί από υπουργός Υγείας αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτος στις ευρωεκλογές.
Οι ευχάριστες ειδήσεις συνεχίστηκαν χθες, με τον Β. Βενιζέλο να μας "απειλεί" πως αν το ΠΑΣΟΚ δεν πιάσει ένα 10% θα φύγει από την κυβέρνηση. Αν, βεβαίως, πίστευε κι ο Αντ. Σαχλαμαράς το ψέμα των δημοσκοπήσεων που διακινεί, δεν θα "ίδρωνε το αφτί του" αφού του δίνουν προβάδισμα, έστω κι οριακό, έναντι της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μόνο που ο πρωθυπουργός γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας ότι η επιρροή που έχει στο εκλογικό σώμα δεν είναι...ακριβώς αυτή που του προσφέρουν απλόχερα οι δημοσκόποι τής συμφοράς. Γι' αυτό και μέσα στο Σαββατοκύριακο προϊδέασε για το ποιό είναι το ύστατο όπλο που θα ρίξει στη μάχη προκειμένου να διασωθεί: είναι 56 χρόνων, έχει επαγγελματική εμπειρία στη ρίψη ρουκετών, κουρεύεται όπως τα Playmobil και πιστεύει ότι είναι ένα μεταμοντέρνο μείγμα Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη και Τσε Γκεβάρα. Λέγεται Χρ. Ξηρός κι από ηλιθιότητα ή σκοπιμότητα ετοιμάζεται να διασώσει το κατεστημένο με κάποια ενέργειά του μέχρι τις ευρωεκλογές τής 25ης Μαΐου...

ΠΑΣΟΚ ή Ουκρανία; Ιδού η απορία...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

"Θέλουμε η χώρα να βγει από τα αδιέξοδά της, από τα μνημόνια και να ακολουθήσει το δρόμο της σταθερότητας ή θέλουμε η χώρα το βράδυ των εκλογών να είναι μια χώρα η οποία θα υποστεί αυτά που υπόκεινται οι χώρες της Βόρειας Αφρικής, της Ουκρανίας, της Τουρκίας;
" Τούτα είναι τα φοβερά διλήμματα που έθεσε στο εκλογικό σώμα ο αναπλ. Υπουργός Εσωτερικών Λεωνίδας Γρηγοράκος. ‘Η ψηφίζετε ΠΑΣΟΚ ή θα γίνουμε Ουκρανία, θα βρεθούμε δηλαδή στα πρόθυρα εμφυλίου, θα έχουμε νεκρούς, οι νεοναζί θα πυρπολούν κτίρια γεμάτα ανθρώπους, άσε που μπορεί να προσαρτήσει η Ρωσία κάποια από τα εδάφη μας. Την Κρήτη ενδεχομένως.

Αν τα έλεγε αυτά ένας σκέτος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, θα επρόκειτο απλώς για κινδυνολογίες της συμφοράς, να πούμε καμιά χοντράδα, μπας και στραβωθεί κανένας βασιβουζούκος και μας ψηφίσει. Όταν τα λέει όμως ο αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών, ο οποίος είναι, μεταξύ άλλων, και συνυπεύθυνος για τη διεξαγωγή των εκλογών, τότε η κινδυνολογία αποκτά θεσμικό χαρακτήρα. Γίνεται απειλή της κυβέρνησης προς το λαό και όσο δεν βγαίνει κάποιος, ο Κεδίκογλου, επί παραδείγματι, να κάνει μια δήλωση, η απειλή θα κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας σαν Δαμόκλειο σπάθη.

Εν πάση περιπτώσει, δεν γίνεται να ζούμε άλλο μέσα στην αβεβαιότητα. Πρέπει κάποιος να βγει και να μας πει τι ακριβώς θα γίνουμε, αν πέσει η εθνική μας κυβέρνησις. Θα γίνουμε Ουκρανία; Θα γίνουμε Βόρεια Αφρική; Θα γίνουμε Τουρκία; Θα γίνουμε Αργεντινή; Θα γίνουμε Βενεζουέλα; Θα γίνουμε Βόρεια Κορέα; Κάποιος πρέπει να μας ενημερώσει επειγόντως, για να ντυθούμε αναλόγως, διότι αλλιώς είναι να είσαι βορειοαφρικανός και αλλιώς βορειοκορεάτης.

Προς το παρόν, πάντως, είμαστε η Ελλάδα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η Ελλάδα των μνημονίων, στην οποία τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί τα εξής: Η φτώχεια έχει αυξηθεί κατά 98%, η ανεργία κατά 190,5%, οι νέοι με σοβαρή υλική στέρηση κατά 101,5%, τα κόκκινα δάνεια κατά 400%, το ποσοστά κατάθλιψης κατά 272%, οι αυτοκτονίες κατά 44%, η παιδική θνησιμότητα κατά 42,8%. Παραλλήλως, το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά 25%, οι συντάξεις έχουν μειωθεί κατά 45%, οι μισθοί κατά 30%, οι καταθέσεις κατά 32%, η ζήτηση κατά 31%, η παραγωγή κατά 23,5%, η βιομηχανική παραγωγή κατά 30,4%, η οικοδομική δραστηριότητα κατά 84,3%.

Αυτή είναι η Ελλάδα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Και λίγο Ουκρανία και λίγο Βόρεια Αφρική και λίγο Τουρκία και λίγο Βόρεια Κορέα και λίγο απ' όλα τα κακά της μοίρας μας. Η αποτρόπαια Ελλάδα του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Στουρνάρα, του Γρηγοράκου, που θα φύγει μαζί με τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Στουρνάρα και τον Γρηγοράκο.

Ο εμφύλιος των λέξεων...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Σαν να πήγαμε διακόσια χρόνια πριν. Οταν η συμπάθεια κάθε κόμματος για τη μία ή την άλλη Μεγάλη Δύναμη έδινε το όνομα ή το παρανόμι του: το Αγγλικό του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, το Γαλλικό του Ιωάννη Κωλέττη, το Ρωσικό του Ανδρέα Μεταξά και των Κολοκοτρώνηδων.
Την αίσθηση της επιστροφής σε αλλοτινό πολιτικό χρόνο τη δημιουργεί η ορολογία των ημερών στα ρεπορτάζ και τα σχόλια που αφορούν την Ουκρανία και τον εμφύλιό της - το χειρότερο είδος πολέμου στην αιματηρότατη ανθρώπινη ιστορία. Από τη μια λοιπόν οι «φιλοδυτικοί» και από την άλλη οι «ρωσόφιλοι» (και ενίοτε «ρωσόφωνοι»). Αυτό διαβάζουμε κι ακούμε συνεχώς. Κι αυτό επαναλαμβάνουμε κι εμείς στις κουβέντες μας, προσπαθώντας να καταλάβουμε, στην ασφαλή απόστασή μας, πώς μέσα σε λίγους μήνες διαλύθηκαν σχέσεις πολύ παλιές και -φαινομενικά τουλάχιστον- πολύ γερές.

Είναι όμως έτσι απλά τα πράγματα; Πολεμούν δηλαδή «φιλοδυτικοί» με «ρωσόφιλους»; Αρκεί η διαφορά σε αυτού του είδους τα αισθήματα για να φτάσουν να σφάζονται άνθρωποι γείτονες μέχρι χθες, μπορεί και φίλοι καλοί ή και συγγενείς εξ αγχιστείας; Ή, για να το δούμε κι αλλιώς, υπάρχουν άνθρωποι τόσο βαθιά φίλοι της Δύσης (όπως κι αν την εννοούν) ώστε να πείθονται ότι οφείλουν να σκοτώσουν και να σκοτωθούν υπέρ της;

Η ορολογία που επιλέγει ένα Μέσον, ένας οργανισμός, ένα υπουργείο για να αναφερθεί σε κρίσιμα γεγονότα δεν είναι ποτέ ουδέτερη.

Μετά τις ευρωεκλογές...

Των Βασίλη Κων/νου Φούσκα και Κώστα Δημουλά*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Μετά την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές θα τεθεί επί τάπητος, και για πρώτη φορά στην Ιστορία μετά τον Εμφύλιο, μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα και της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ευρώπη. Το πέρασμα από την αριστερή αντιπολίτευση στην αριστερή κυβέρνηση, για να έχει προοπτικές επιτυχίας, προϋποθέτει άριστη γνώση των εθνικών και των διεθνών συσχετισμών δυνάμεων,
καθώς και των δομικών περιορισμών που συνεπάγεται κάθε μετάβαση στην κυβερνητική εξουσία. Αυτή η σύνθετη γνώση επιτρέπει ώστε η απόσταση μεταξύ αυτών που έλεγες «πριν» και αυτών που μπορείς να κάνεις «μετά» την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών να περιοριστεί. Ολες οι άμεσες προτεραιότητες που τίθενται εδώ είναι ομοίου χρόνου και σπουδαιότητας, πρέπει δηλαδή να λάβουν χώρα ταυτόχρονα.
Το θεμελιακό ζήτημα μιας αριστερής διακυβέρνησης της χώρας είναι η ανανέωση και διασφάλιση της δημοκρατίας με την ψήφιση νέου Συντάγματος και η πάταξη οποιασδήποτε εκτροπής του πολιτεύματος, είτε προς έναν αδιέξοδο κρατο-κεντρικό αριστερισμό είτε προς έναν ακόμη πιο επικίνδυνο ακροδεξιό ναζισμό και φασισμό. Είναι αμφίβολο αν υπάρχει δημοκρατία στους θεσμούς σήμερα, αν και έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες από το 1974 και μετά, ειδικά με την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ (1981-85). Η δημοκρατία και η ελευθερία εξακολουθούν να είναι διακυβεύματα σε όλο τον δικομματικό, κομματοκρατούμενο κρατικό μηχανισμό της μεταπολίτευσης. Διαπλεκόμενες δικομματικές και δια-κομματικές «κλίκες» και πελατειακά στεγανά εξουσίας κυριάρχησαν και κυριαρχούν απ’ άκρη σ’ άκρη στον δικομματικό κρατικό μηχανισμό, από τα πανεπιστήμια και τα υπουργεία ώς τη δημόσια διοίκηση και τον συνδικαλισμό. Η δημοκρατία είναι μπλοκαρισμένη στην Ελλάδα και οι ευρωεκλογές θα αρχίσουν να την ξεμπλοκάρουν. Γι’ αυτό και πρέπει οι λεγόμενες «κεντροαριστερές» προσπάθειες και προσωπικότητες (Ποτάμι, Ελιά κ.λπ.) να στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτό το δημοκρατικό εγχείρημα μετά τις ευρωεκλογές – και να τον στηρίξουν χωρίς να επιζητούν ρουσφετολογικά ανταλλάγματα διότι αυτό θα θέσει σε κίνηση έναν νέο κύκλο διαπλοκής και, άρα, συρρίκνωσης έως και ακύρωσης του νέου δημοκρατικού εγχειρήματος.

Το 10% του doctor Beny-zelou...

του Άρη Δαβαράκη, απο toPortal.gr...

 

Τώρα αυτό πάλι πώς να το αναγνώσουμε εμείς οι απλά σκεπτόμενοι αθώοι πολίτες της τόσο όμορφης αυτής χώρας; Μας διαμηνύει ο κύριος Βενιζέλος πως αν το ντουετάκι «ΠΑΣΟΚ-Ελιά» δεν πάρει τουλάχιστον 10%, πέφτει η κυβέρνηση. Τρομάζω σύντροφοι. Και καλά –εγώ ας τρομάξω. Τρομάζει και ο Σαμαράς που, κουκιά μετρημένα σου λέει είναι αυτά που έχουμε ως συγκυβέρνηση, σε ποιόν απευθύνεται ο αντιπρόεδρος – στους δικούς μου ψηφοφόρους; Γιατί δεν έχει λογική αυτό που λέει. «Είναι ένα είδος πολιτικού εκβιασμού» μου εξηγεί στενός φίλος, αγαπητός και δεξιός μέχρι το μεδούλι. Διασπαστικού δε εκβιασμού. Διότι από πού θα το πάρει το 10% ο συνδυασμός ΠΑΣΟΚ-Ελιάς; Από την ΧΑ; Όχι. Από το ΚΚΕ; Όχι. Από τους ΑΝΕΛ; Όχι. Από την ΔΗΜΑΡ; Όχι. Από τον ΣΥΡΙΖΑ; Όχι. Τι απομένει; Το «μικρό κόμμα» (η Ντόρα το είπε) της «Νέας Δημοκρατίας». Διότι μόνον σε αυτούς που κόπτονται να μην διαταραχθεί η ισορροπία της «συγκυβερνήσεως» μπορεί να απευθύνεται ο κύριος Ευάγγελος, αυτό λέει η κοινή λογική. Στους άλλους (όλους) που δεν τους ενδιαφέρει εάν «θ’ αντέξει  η συγκυβέρνηση», δεν τους αφορά καθόλου τι λέει. Στα παλιά τους τα παπούτσια  – και ας μου συγχωρεθεί η λαϊκότροπος αυτή προσέγγιση. Ποιος νοιάζεται αν θα πάρει 1 ή 10% η Ελιά του ΠΑΣΟΚ; Μόνον η ιδία – και το έτερον της ήμισυ, η Νέα Δημοκρατία. Έλα όμως που και αυτή, τσουρουφλισμένη και καταταλαιπωρημένη όπως είναι, παλεύει να μαζέψει τα απολύτως απαραίτητα μήπως και παραμείνει «πρώτο κόμμα»- έστω και με μία ψήφο διαφορά; Δεν έχει περιθώρια να πριμοδοτήσει τους συγκυβερνήτες ρισκάροντας την τελευταία της ελπίδα – την «πρωτιά» δηλαδή.

Ιδού το success story τους...

Των Μιχαήλ – Αγγελου Κωνσταντόπουλου και Δημήτρη Τρίμη, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Τη σημερινή ζοφερή μνημονιακή πραγματικότητα που ζουν οι Ελληνες σε όλη την επικράτεια αποτυπώνουν με ακρίβεια οι οικονομικοί και κοινωνικοί αριθμοί.

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά λόγια για να παρουσιάσουμε και να αναλύσουμε τα  στοιχεία του πίνακα
– τα οποία βεβαίως αποτελούν μόνον ένα μικρό μέρος του συνόλου των οικονομικών και κοινωνικών στατιστικών δεδομένων που ο συνδυασμός τους αποτυπώνει με ακρίβεια τη ζοφερή μνημονιακή πραγματικότητα.
Η αρνητική εξέλιξη όλων των οικονομικών και κοινωνικών δεικτών θυμίζει μια χώρα που μόλις έχει βγει από έναν καταστροφικό πόλεμο, ένα μεγάλο οικονομικό «κραχ» ή μια οδυνηρή «μεταπολίτευση» παρόμοια με εκείνη που είδαμε τη δεκαετία του ’90 στις χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού».
 

Οι πολυκατοικίες πέφτουν από μέσα...

Ρεμπελισκος...

Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, τόσο ζυγώνει η ώρα που η Νέα Δημοκρατία βαράει διάλυση. Για το ΠΑΣΟΚ ούτε λόγος, αφού η τακτική της αλλαγής επωνυμίας για την αποφυγή της διάλυσης δεν λειτούργησε ποτέ σε καμία επιχείρηση, και δη φαληρισμένη.
Η Ελιά, εκτός από τον ήλιο θέλει και τη θάλασσα, και το μόνο που προσφέρεται σήμερα είναι ένα Ποτάμι, κι αυτό μπαζωμένο. Κανονικά. Με μπάζα των εργολάβων. Το μόνο σχήμα που θα μπορούσε να τους χωρέσει είναι τα Κελιά.
Στη Νέα Δημοκρατία ωστόσο, η διάλυση αναμένεται να έχει περισσότερο σασπένς. Σασπένς έχει και στο ΠΑΣΟΚ βέβαια, αφού το βροντερό παρών του Γιωργάκη δίνει άλλον αέρα στον εκνευρισμό του Βενιζέλου. Αλλά όπως και να το κάνουμε, την αγωνία και το κύρος που προσθέτει ο μεγαλοαστισμός της μεγάλης Δεξιάς παράταξης, η Δημοκρατική παράταξη δεν τα βίωσε ούτε όταν ο Αντρέας ήταν στο Ωνάσειο και οι δελφίνοι πάλευαν να τον θάψουν πριν την ώρα του.
Στην πολυκατοικία της Δεξιάς συγκατοικούν σήμερα οι ακροδεξιοί του Σαμαρά και του Μπαλτάκου, οι ακροδεξιοί του Καρατζαφέρη (που μπορεί να μην τον κάλεσαν στην πολυκατοικία, αλλά κάλεσαν τους ποντικούς του), οι Ντορικοί (δηλαδή οι Μητσοτακικοί) και οι Καραμανλικοί. Όλο και κάποιοι θα μου διαφεύγουν, αλλά το κάνουν από συνήθεια, για παν ενδεχόμενο.

2014: Τα media και ο κώλος...

Του Αλεσάντρο Τζιλιότι*, απο την Αυγη...

Παρακολούθησε λιγάκι, από φιλία και πολιτική συγγένεια, τη δουλειά που έκανε από τα μέσα του Φεβρουαρίου μέχρι σήμερα η Πάολα Μπακίντου, η επικεφαλής της ομάδας επικοινωνίας του «ψηφοδελτίου Τσίπρας».
 Έζησα μέρα με τη μέρα τα τηλεφωνήματά και τα μηνύματά της, τις τεράστιες δυσκολίες
στο εσωτερικό των οποίων κινήθηκε για να προσπαθήσει να φθάσει τους στόχους της: πρώτον, να γνωρίσει την ύπαρξη αυτού του ψηφοδελτίου, δεύτερον να κοινοποιήσει τουλάχιστον ένα ή δύο από τα βασικά προγραμματικά στοιχεία του, τρίτον να προσπαθήσει να δώσει να καταλάβουν οι άλλοι ότι η πρόθεση του ψηφοδελτίου δεν είναι να επαναλάβει για πολλοστή φορά ένα συνονθύλευμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά ότι προσπαθεί να κάνει ένα καινούργιο και διαφορετικό πράγμα τόσο στο επίπεδο της σκέψης όσο και της γενεαλογικής αλλαγής της αριστεράς.

Το Βατερλό δύο γελοίων...

του Θαναση Καρτερου, απο την Αυγη...

Ο μείζων, ο Σαμαράς, περιγράφει την Ελλάδα με ύφος εμβατήριο. Σπάει το κέλυφος και προχωρά προς τα μεγάλα πεπρωμένα. Ο καθ' ύλην αρμόδιος επί των πεπρωμένων αυτών βλέπει πρωτοφανή πρόοδο, πρωτοφανή ανταγωνιστικότητα, πρωτοφανείς επενδύσεις, πρωτοφανή σιγουριά.
Και πλούτο πρωτοφανή, και διεθνές κύρος πρωτοφανές, και προοπτική πρωτοφανή. Κάτι που συμμερίζεται και ο του "Βήματος" Καρακούσης. Αρκεί να μην ψηφίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και να δεχτούμε επιτέλους τον ίδιο ως Πρωτοφανή Πρωθυπουργό, που μας ξεκόλλησε από το παρελθόν και μας οδηγεί στο λαμπρό μέλλον.
Ο άλλος, ο ελάσσων, έχει διαφορετική ματιά. Άλλο ο αυγουλομάτης, άλλο ο ανοιχτομάτης. Αυτός βλέπει πρωτοφανή ακυβερνησία, πρωτοφανή αστάθεια, πρωτοφανές περίπου χάος αν το κόμμα του δεν πάρει τουλάχιστον δέκα στους εκατό ψήφους στις επικείμενες εκλογές. Διότι αν, ό μη γένοιτο, πάρει απλώς δέκα φάσκελα αντί για τις απαραίτητες δέκα ψήφους, τότε δεν υπάρχει κυβέρνηση. Και μπορεί να εξαχθεί εξ αυτού το υφέρπον συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει και Πρωτοφανής Πρωθυπουργός. Οπότε: Αν θέλετε τον δεξιό -ή ακροδεξιό, δεν θα τα χαλάσουμε- Πρωτοφανή, τότε πρέπει να ψηφίσετε την Ορφανή. Αν θέλετε Σαμαρά, ψηφίστε Ελιά!
Πρόκειται για καταπληκτικό δίδυμο, δεν νομίζετε; Δίδυμος λαχνός. Ο ένας υπερβατικός, οραματιστής, μετεωρίζεται πάνω από την πραγματικότητα και διακρίνει στο βάθος τού γαλάζιου ορίζοντα το πρωτοφανές μέλλον. Το πολιτικό του μάτι έχει έναν εκλεκτικισμό σχεδόν προφητικό. Δεν βλέπει τα ευτελή και ταπεινά, όπως την ανεργία, ή τη λιτότητα, ή τα λουκέτα, ή τα ερείπια μέσα από το κέλυφος. Διακρίνει όμως καθαρά όσα μέλλουν να συμβούν, μας περιγράφει τα χρώματά τους, ακούει τους ήχους των παιάνων για το πρόσωπό του. Μεγκάλο καλό βλέπω, μεγκάλη κέρδος και μεγκάλο ντόξα - όπως έλεγε κάποτε η τσιγγάνα χαρτορίχτρα μου.
Ο άλλος πάλι αντικρίζει το παρόν με μάτι όχι απλώς ρεαλιστικό, αλλά ρεαληστρικό: Την ψήφο σας ή τη ζωή σας. Και το λέει αυτό όχι στους πρώην δικούς του, αλλά σε όσους δεξιούς και διαπλεκόμενους και τραπεζίτες διαθέτουν ζωή. Θα πεθάνει η ψυχή του μετά των άλλων φίλων αν τον παρατήσουν και κατακρημνιστεί. "Στηρίξτε με, να στηρίξω τον Σαμαρά, να σας στηρίξουμε μαζί". Παντρεύει έτσι τον Πρωτοφανή με την Ορφανή. Και δίνουν μαζί τίτλο στις επικείμενες εκλογές: Το Βατερλό δύο γελοίων...

Ευρώπη: μια μηχανή τιμωρίας...

Halimi Serge, μεταφραση Βαλια Καϊμακη, απο monde diplomatique.gr...

Τι απέγινε το ευρωπαϊκό όραμα ; Μια μηχανή τιμωρίας. Η οποία, όσο τελειοποιείται, τόσο εδραιώνεται το συναίσθημα ότι οι εναλλασσόμενες ελίτ βρίσκουν σε κάθε κρίση την ευκαιρία να σκληρύνουν τις πολιτικές λιτότητας και να επιβάλουν τη φεντεραλιστική τους χίμαιρα [1].

Ο διπλός αυτός στόχος διαθέτει τη στήριξη των διοικητικών συμβουλίων και των αιθουσών σύνταξης. Αλλά ακόμα κι αν προσθέσουμε στους ισχνούς τους αριθμούς και τους Γερμανούς εισοδηματίες, κάποιες offshore του Λουξεμβούργου και αρκετούς Γάλλους σοσιαλιστές ηγέτες, και πάλι δεν θα καταφέρουμε να αυξήσουμε αρκετά τους υποστηρικτές του σημερινού « ευρωπαϊκού σχεδίου ».

Η Ένωση δεν σταματά να επιπλήττει τα κράτη-μέλη που δεν έχουν ως πρώτη προτεραιότητα να μειώσουν το δημοσιονομικό τους έλλειμμα, ακόμα κι όταν η ανεργία απογειώνεται. Καθώς γενικά υπακούουν χωρίς πολλά παρακάλια, τους επιβάλλει αμέσως διορθωτικά προγράμματα που περιέχουν αριθμητικούς στόχους με ακρίβεια δεκαδικού, μαζί με χρονοδιαγράμματα υλοποίησης. Αντίθετα, όταν ένας όλο και αυξανόμενος αριθμός Ευρωπαίων ασθενών πρέπει να απαρνηθεί τη θεραπεία του εξαιτίας της έλλειψης πόρων, όταν η παιδική θνησιμότητα αυξάνεται και η ελονοσία εμφανίζεται και πάλι, όπως στην Ελλάδα, οι εθνικές κυβερνήσεις δεν έχουν να φοβηθούν τους κεραυνούς της Επιτροπής στις Βρυξέλλες. Άκαμπτα, όταν πρόκειται για ελλείμματα και χρέη, τα « κριτήρια σύγκλισης » δεν ισχύουν για την απασχόληση, την παιδεία και την υγεία. Κι όμως, είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους : ο ακρωτηριασμός των δημοσίων δαπανών συνεπάγεται σχεδόν πάντα τη μείωση των γιατρών στα νοσοκομεία και την περικοπή της πρόσβασης στην περίθαλψη.

Ακόμα περισσότερο και από τις « Βρυξέλλες », οι οποίες συγκεντρώνουν τα βέλη όλης της δυσαρέσκειας, δύο πολιτικές δυνάμεις βοήθησαν στη μεταμόρφωση των μονεταριστικών δογμάτων σε εθελοντική σκλαβιά. Πράγματι, εδώ και δεκαετίες, σοσιαλιστές και νεοφιλελεύθεροι μοιράζονται την εξουσία και τις θέσεις στο Ευρωκοινοβούλιο, την Επιτροπή και στις περισσότερες πρωτεύουσες της Γηραιάς Ηπείρου [2].

Από τις λαϊκές της απελπισίας στις κάλπες της συνείδησης...

του Παναγιωτη Βωβου, απο το Red NoteBook...

Υπάρχουν κάποιες εικόνες και κάποια γεγονότα μέσα στην κρίση, πού όσες φορές και να περάσουν μπροστά σου αδυνατείς να τα συνηθίσεις. Κάθε φορά σε σοκάρουν, ξανά και ξανά.
Οι εικόνες από τη δωρεάν διανομή τροφίμων στον Κολωνό, στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων των παραγωγών λαϊκών αγορών, παραμένουν σκληρές κι ας τις έχουμε ξαναδεί.
Γιατί είναι μια από τις περιπτώσεις που η πραγματικότητα της φτώχειας εμφανίζεται με μαζικότητα και δεν αφορά μια μακρινή είδηση για μια αυτοκτονία ή έναν άστεγο σε μια γωνία αλλά εκατοντάδες ανθρώπους μαζί. Ανθρώπους συνηθισμένους σαν όλους μας. Δεν είναι μια συζήτηση για τις επιπτώσεις της κρίσης ή μια εκτίμηση, αλλά μια κραυγάζουσα πραγματικότητα.

Για όσους είδαν από κοντά ή σε εικόνες το γεγονός, ξεχώριζαν κάποιες φιγούρες ανθρώπων. Οι αληθινά και από πάντα απλοί φτωχοί λαϊκοί άνθρωποι, οι τραγικοί παππούδες και γιαγιάδες, αλλά και μια κατηγορία ανθρώπων που φαίνεται να υπήρξαν πρόσφατα σε σχετικά καλή κατάσταση αλλά πια να βρίσκονται, όπως και χιλιάδες άλλοι, στην άκρη του γκρεμού της κοινωνικής εξαθλίωσης. Εκεί, στη λαϊκή του Κολωνού συναντήθηκαν άνθρωποι που κάποτε άνηκαν σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και τώρα το μνημόνιο τους έχει ποδοπατήσει, τους έχει μετατρέψει σε μια μάζα που κινείται από την ακραία ανάγκη. Τους έχει μετατρέψει σε αυτό που ονειρεύεται κάθε νεοφιλελεύθερος (όχι για τον εαυτό του), σε ανθρώπους σε πανικό επιβίωσης, δηλαδή σε ...καλό επενδυτικό κλίμα.
Success story νs πραγμματικότητα
Στον αντίποδα της πραγματικότητας το success story, η έξοδος στις αγορές, το μνημόνιο που φεύγει, παραμύθια που η αφήγηση τους βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και κορύφωση εν όψει εκλογών. Κάθε βράδυ τα δελτία επιχειρούν να νανουρίσουν την κοινωνία με φανταστικές ιστορίες επιτυχίας, με πετρέλαια που ρέουν ή τουρίστες που συρρέουν.

Ο τρόμος ως μήκος...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

Την περασμένη Τετάρτη 30 Απριλίου, παραμονή της εργατικής Πρωτομαγιάς, παρά λίγο να θρηνήσουμε θύματα, να κλάψουμε (όσοι ακόμα δεν θεωρούμε το κλάμα ξεπερασμένο πολιτικό συναισθηματισμό) στην κυριολεξία, ανθρώπινες ζωές (για το «ανθρώπινες», βέβαια,
ας κρατήσουμε κάποια επιφύλαξη έτσι όπως κατάντησαν την ανθρώπινη υπόσταση οι Σαμαρινοβενιζέλοι και όλος ο υπόλοιπος θίασος της λαθραίας οικονομίας και της εμπορευάμενης συνείδησης??? μια ειρκτή δηλαδή μέσα στην απόλυτη καταισχύνη), παρά λίγο επαναλαμβάνω να θρηνήσουμε στην κυριολεξία ποδοπατημένες έως (βιολογικού) θανάτου ζωές, τις ίδιες ζωές στις οποίες ο ψυχικός και νοητικός θάνατος έχει ήδη επέλθει λόγω υπερβολικής δόσης απελπισίας στην οποία είναι εθισμένες. Σ' αυτή την ανείπωτη βαρβαρότητα του εθισμού στην απελπισία όπου σε οδηγεί η κατερείπωση - ενός προς ένα - όλων εκείνων των φραγμάτων που υδροδοτούν το ανθρώπινο ον σε εύφορη κατάσταση. Τετάρτη πρωί λοιπόν στη λαϊκή αγορά του Κολωνού. Οι εργαζόμενοι στις λαϊκές αγορές που απεργούν, αποφασίζουν να μοιράσουν, ως τρόπο διαμαρτυρίας και ταυτόχρονα αλληλεγγύης, δωρεάν προϊόντα της δουλειάς τους. Αποτέλεσμα; Ένα πλήθος που όρμησε σαν νομαδική ορδή να αρπάξει τρόφιμα. Μέχρι και οι άνθρωποι της λαϊκής αγοράς πηδούσαν έντρομοι πάνω από τους πάγκους για να μην ποδοπατηθούν από το φρενιασμένο πλήθος. Από εκείνη τη μάζα που ακαρεί φτάνει από την ανάδευση στην ταραχή και από κει στην έκρηξη της τυφλής ανάγκης. Και ιδού μπροστά μας, μέσα στον «ξανθό Απρίλη» του Σολωμού, πώς γίνεται πραγματικότητα (και αγριότητα επίσης) το όνειρο του Γκαίμπελς για την φοβερή επίδραση που έχει πάνω στη μάζα το σοκ από «την καταστροφή της καθημερινότητας». Ιδού πώς η βραχεία ανάγκη αποσυσχετίζει τα όντα πρώτα από τον εαυτό τους και ύστερα από τους άλλους. Ιδού πώς μετατρέπεται το ποιητικό απαρηγόρητο της παραμυθίας, σε δάκρυ που τυφλώνει και υποβιβάζει την όραση σε απόσταση χειρονομημένης αρπαγής. Ιδού πώς αιμορραγεί έως θανάτου η παρηγορητική ικανότητα χωρίς την οποία ο άνθρωπος δεν υφίσταται.

Θέλει η Αριστερά να κυβερνήσει;

Του Νίκου Ξυδάκη*
Η σημαντικότερη ερώτηση που απευθύνουν στην Αριστερά οι πολίτες είναι αν θέλει και αν μπορεί να κυβερνήσει. Η Αριστερά πρόβαλε ως δύναμη εξουσίας, απλά και ξεκάθαρα, την άνοιξη του 2012, πριν από τη διπλή εκλογική αναμέτρηση ― και προκάλεσε τη μετατόπιση ενός εκατομμυρίου ψηφοφόρων.

Τέτοια δυναμική εξουσίας από την Αριστερά είχε να φανεί από τα χρόνια του αντιστασιακού ΕΑΜ, και τέτοια εκλογική μετατόπιση από το 1958, του 24% της ΕΔΑ. Ακόμη και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τέτοια δυναμική είχε να φανεί από τα χρόνια ακμής του κραταιού PCI, επί Μπερλινγκουέρ, όταν το 1976 κατέγραψε 34,4% στις εθνικές εκλογές.

Επέτειος...

Απάγκιο...

 

"Να προσέχεις τα παιδιά μέχρι να γυρίσω… Η μικρή αδυνάτισε κι άλλο… Μου είπαν στο σχολείο για τα εμβόλια… τους εξήγησα… Τι να εξηγήσω δηλαδή;… Ο μεγάλος θέλει παπούτσια… αν πληρωθούμε αυτό το μήνα, θα του τα πάρω… Παλληκαράκι έγινε!... Γκρινιάζει κι ύστερα έρχεται πλάι μου και με πνίγει στις συγνώμες… Κι εσύ, σταμάτα να κλαις… Μη σε βλέπουν τα παιδιά και τους πάρει από κάτω… Κάτι θα βρεθεί, θα δεις… Να πάρουμε και λίγα όσπρια για το χειμώνα… Ονειρεύτηκα χτες ότι ήμασταν σε μια παραλία με γαλαζοπράσινα νερά… Εσύ ψάρευες σ’ ένα βράχο κι εγώ με τα παιδιά σκαλίζαμε γοργόνες πάνω στην άμμο… Σε κοιτούσα από μακριά και σ’ ερωτευόμουν απ’ την αρχή… Μύριζες γιασεμί…"

"…Να πάρεις τη σπιτονοικοκυρά αύριο… εξήγησέ της πάλι… Θα δώσω το βαφτιστικό της μικρής, δε γίνεται αλλιώς… θα της το αντικαταστήσουμε με την πρώτη ευκαιρία… Να μη σταματήσει τ’ αγγλικά του ο μεγάλος… τουλάχιστον να πάρει το χαρτί , να μην πάνε χαμένα τόσα χρόνια στο φροντιστήριο… ύστερα… έχει ο Θεός!... Ας περιορίσουμε κι άλλο τα ψώνια… Θα κάνω αίτηση και στο κοινωνικό παντοπωλείο… Κουράστηκα!... Τα παιδιά να προσέχεις… Να μην πάθουν κακό!... Να βάλουν χοντρά ρούχα το πρωί, χάλασε ο καιρός… μην κρυώσουν Παναγία μου!"...