Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Πιτσες, Μπυρες και ονοματα...

Καρτεσιος...
«Σύμφωνα με έγγραφο της Γεν. Δι­εύθυνσης Ασφαλιστικών Υπηρεσιών Διεύθυνση Ασφάλισης – Εσόδων, Τμήμα Ελέγχου Κοινών Επιχειρήσεων του ΙΚΑ- με ημερομηνία 5 Οκτωβρίου 2010 που αναφέρεται σε παραβάσεις της ασφαλιστικής νομοθεσίας από τα ΙΕΚ ΞΥΝΗ, «τον Μάιο του περασμένου έτους περιήλθε σε γνώση μας ότι, για λογαριασμό επιχείρησης με την επωνυμία ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΑ ΕΠΑΓΓΕ­ΛMAΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ Α.Ε. OΜΙΛΟΥ ΞΥΝΗ) υφίσταται Βεβαίωση Μη Οφειλής – Ασφαλιστικής Ενημερό­τητας», που φέρεται να εκδόθηκε στις 25.5.2009 από το περιφερειακό υπο­κατάστημα ΙΚΑ-ΕΤΑΜ Πειραιά και για την οποία υπήρχαν σοβαρές υποψίες ότι δεν είχε εκδοθεί νόμιμα.
Τον Ιούλιο του ίδιου έτους εντοπίστη­κε «βεβαίωση μη οφειλής – ασφαλιστι­κής ενημερότητας» για λογαριασμό της επιχείρησης ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ Α.Ε. (μέλος του ΟΜΙΛΟΥ ΞΥΝΗ), που φέρεται να εκδόθηκε στις 3.3.2009 από το τοπικό υποκατάστημα ΙΚΑ-ΕΤΑΜ πλ. Ομονοίας και για την οποία επίσης υπήρχαν υπόνοιες ότι δεν έχει εκδοθεί νόμιμα. Ζητήθηκε άμεσα από το οικείο υποκατάστημα η διερεύνηση της υπό­θεσης και διαπιστώθηκε ότι και αυτή η βεβαίωση δεν είχε εκδοθεί νόμιμα».
Από το 2010 γνώριζαν ότι ο εν λόγω κύριος και η εν λόγω επιχείρηση λειτουργούσε με πλαστές ενημερότητες, αλλά έπρεπε να φτάσει το 2013 για να ασχοληθούν μαζί του. Να ασχοληθούν εννοούμε επικοινωνιακά, διότι επί της ουσίας είναι άγνωστο τι θα συμβεί. Άλλωστε, επί της ουσίας υπήρχαν δημοσιεύματα της εφημερίδας «ΠΟΝΤΙΚΙ» και του «HOT DOC», αλλά όλοι έκαναν την πάπια.
Όλοι ήξεραν την αλήθεια, αλλά όλοι απτόητοι στήριζαν τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, δωρεές του Ομίλου (sic), τον συνέχαιραν για τις υποτροφίες που έδινε σε πτωχούς και έβγαιναν φωτογραφίες μαζί του.
Από την άλλη, είναι και η περίπτωση του Ανδρέα Κουρή που συνελήφθη για την υπόθεση χρεών του τηλεοπτικού σταθμού ALTER προς το ΙΚΑ, ύψους άνω των 9 εκατομμυρίων ευρώ. Ο ίδιος επιμένει ότι δεν είχε άμεση σχέση με το θέμα. Το δικαστήριο έκρινε ότι είχε και του επέβαλε ποινή φυλάκισης τεσσάρων χρόνων με τριετή αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 11.000 ευρώ για την κατηγορία της μη καταβολής ασφαλιστικών εισφορών.
Τελικά είχε ή δεν είχε σχέση; Αν είχε σχέση με τα χρέη 9 εκ. ευρώ και τον τιμώρησαν με πρόστιμο 11.000 ευρώ και φυλάκιση με αναστολή, κάτι δεν πάει καλά με τις ποινές. Εκτός κι αν το δικαστήριο τον έκρινε «ολίγον ένοχο».
Τη λίστα Λαγκάρντ ακόμη τη συζητάνε, βγάζουν στην πιάτσα την είδηση ότι υπάρχουν ακόμη δυο λίστες, του Λουξεμβούργου και του Λίχτενσταϊν, αύριο θα βγάλουν και τη λίστα με ψώνια που έκανε η Βαρδινογιάννη στο Λονδίνο κι όλα καλά. Ο Λαυρεντιάδης είναι στη φυλακή, ο Γαβαλάς κάνει ηλιοθεραπεία στο προαύλιο κι ο Ιερώνυμος πηγαίνει στον Κορυδαλλό για εμψύχωση.
Επικοινωνιακός βομβαρδισμός. Πίτσες, μπύρες και ονόματα. Αραχτό το φιλοθεάμον κοινό παρακολουθεί την παρέλαση ονομάτων που έκλεψαν, φοροδιέφυγαν και αρνείται να καταλάβει ότι ούτε ένας εν ενεργεία πολιτικός δεν είναι εμπλεκόμενος στα σκάνδαλα. Όλοι είναι πρώην. Τελειωμένοι! Άχρηστοι στο σύστημα. Αρνείται να καταλάβει ότι ούτε ένας επιχειρηματίας από αυτούς που στηρίζουν το σύστημα της διαφθοράς και χρηματοδοτούν τους πολιτικούς με ρευστό ή κατασκευασμένες ειδήσεις από τα ΜΜΕ τους, δεν εμπλέκεται σε κανένα σκάνδαλο.
Τελειωμένοι πολιτικοί και δευτεράντζες επιχειρηματίες έχουν μετατρέψει την υποτιθέμενη «κάθαρση» σε μια gossip κατάσταση για να έχουν να συζητάνε οι νοικοκυρές. Επί της ουσίας, πόσα χρήματα μάζεψε το Δημόσιο από τους Λαυρεντιάδηδες, τους Ξυνήδες, του Κουρήδες, τους Τσοχατζόπουλους; Τίποτα! Οι μόνοι που πληρώνουν είμαστε εμείς, οι υπόλοιποι. Οι μόνες περιουσίες που κινδυνεύουν με δήμευση είναι εκείνων που δεν έχουν να πληρώσουν τα χαράτσια.
Ο Σαμαράς έδωσε εντολή στο ΣΔΟΕ να αποκαλύπτονται διαρκώς υποθέσεις «βαριών» ονομάτων. Γιατί άραγε; Μα για να ικανοποιεί το κουτσομπολιό. Για να ρίχνει στάχτη στα μάτια. Για να ταΐζει τη συλλογική ανάγκη για ριάλιτι σόου. Αν παρ’ ελπίδα, όλοι αυτοί που συνελήφθησαν να χρωστάνε, να φοροδιαφεύγουν, να βγάζουν παράνομα χρήματα στο εξωτερικό, πλήρωναν όσα τους αναλογούσαν έστω και μέσω της δήμευσης των περιουσιών τους, η ανάγκη για λήψη οριζόντιων μέτρων θα είχε αυτόματα περιοριστεί.
Όμως δεν είναι αυτός ο σκοπός της τρικομματικής υπηρέτριας της Τρόικας. Ο σκοπός της είναι να χώσει στη λαιμητόμο το κεφάλι του συνταξιούχου και του μισθωτού έχοντας απέναντί του μια τηλεόραση που θα δείχνει σκηνοθετημένες συλλήψεις κάποιων ευγενών. Κι έτσι, παρακολουθώντας την εξαπάτηση, θα ξεχνά τι τον περιμένει. Ένας ευχάριστος θάνατος, ώστε ησύχως να στεκόμαστε στην ουρά μέχρι να έρθει η δική μας σειρά για να χώσουμε το κεφάλι μας στη λαιμητόμο.

Unhollow...

Μεσα στη Νυχτα...
Δηλαδή, ειλικρινά, πιστεύετε ότι ο κόσμος δεν ήξερε ότι οι εφοπλιστάδες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες φοροδιαφεύγουν; Ότι οι καναλάρχες και οι μεγαλοεργολάβοι είναι διαπλεκόμενοι; Ότι στα κόμματα εξουσίας κυριαρχεί ο νεποτισμός και η διαφθορά; Γι’ αυτό νομίζετε ότι ο λαός δεν ξεσηκώνεται; Λόγω ελλιπούς πληροφόρησης;
Ξεσπαθώνουμε καθημερινά για τον τάδε διεφθαρμένο επιχειρηματία ή πολιτικό και το δείνα σκάνδαλο και μοιάζουμε να περιμένουμε τους συμπολίτες μας να βγουν την επόμενη στιγμή στο δρόμο έχοντας δει πλέον το φως το αληθινό από τις αποκαλύψεις μας. Τους περιγράφουμε με τα μελανότερα χρώματα τον ζόφο του παρόντος και το έρεβος του μέλλοντός τους και δυσανασχετούμε που η απάντηση στο αλαζονικό μας “Τι δεν καταλαβαίνεις;” δεν είναι να ζωστούν τα φυσεκλίκια του αγώνα. Μας έχω νέα, παιδιά! Τα ξέρει ο κόσμος αυτά που εμείς νομίζουμε ότι του φανερώνουμε για πρώτη φορά. Αν πάμε μια βόλτα ακόμη και στο πιο απομονωμένο καφενείο της επικράτειας, στο πιο trash συνοικιακό κομμωτήριο, θα τα ακούσουμε από τα χείλη των πελατών -συχνά πολύ πιο άμεσα και βιωματικά.
Δε λέω, καλή και άγια η αποκάλυψη όλων αυτών των φριχτών, αηδιαστικών, άδικων μέτρων, αλλά δεν αρκεί -άσε που μερικές φορές μπορεί να λειτουργεί και σαν τροχοπέδη, αφού είτε τρομάζει τους αποδέκτες της είτε τους εξοικειώνει με αυτά. Αν θέλουμε τον κόσμο κοντά μας, να παλέψει για την ανατροπή, θα πρέπει να κάνουμε την προοπτική αυτής της ανατροπής υπαρκτή, να του δείξουμε ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν αλλιώς, να του μιλήσουμε για το καλύτερο που μπορεί να έρθει αν βάλει κι αυτός το χεράκι του, και όχι να του λέμε διαρκώς για το χάλι στο οποίο βρίσκεται επειδή έβαλε ή δεν έβαλε κι αυτός το χεράκι του.
Όλες οι κοινωνικές ανατροπές στην ιστορία, μεγάλες ή μικρές, έγιναν όταν οι άνθρωποι πίστεψαν στη δυνατότητα για ανατροπή, για αλλαγή προς το καλύτερο. Όχι όταν έμαθαν απλώς πώς και πόσο καταπιέζονταν μέχρι τότε. Αυτό το ζούσαν στο πετσί τους. Και σε όσους δεν το ζούσαν ή δεν το ζουν, υπό την έννοια ότι το θεωρούν αυτονόητο, δίκαιο ή φυσικό, με το να διεκτραγωδείς ακόμη πιο πολύ την κατάστασή τους, μονάχα επιπλέον επιχειρήματα τους δίνεις ώστε να εξακολουθήσουν να μην αντιδρούν σ’ αυτό το σκηνικό σαν πολύ μικροί για να τ’ αλλάξουν. Από αυτούς θα ξεκινούσες όμως;
Αν πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει μια καλύτερη κοινωνία και μάλιστα σε ένα μέλλον στο οποίο θα ζούμε ακόμη και όχι στη Δευτέρα Παρουσία, τότε -για να είμαστε αληθινοί απέναντι σ’ αυτό μας το όραμα- έχουμε χρέος να μιλήσουμε με λόγια και με πράξεις στους γύρω μας γι’ αυτό το όραμα και όχι για την αδικία που βιώνουν. Ας μην υποτιμούμε τόσο αυτούς που θέλουμε δίπλα μας στον δρόμο. Κι αν ακούγονται κοινότοπα όλα αυτά, αναλογιστείτε πόσο χρόνο και χώρο αφιερώνουμε οι πιο δραστήριοι από μας στο δημόσιο λόγο για να περιγράψουμε την κατάσταση ως είχε, έχει, και θα έχει αν συνεχίσουμε στα ίδια, και πόσο για να περιγράψουμε την αλλαγή που θέλουμε και το κατά πόσο αυτή είναι εφικτή.
Μέχρι τώρα πολεμούσαμε τον φόβο με τον φόβο ξεχνώντας ότι για το μέλλον μπορούμε να νιώσουμε και ελπίδα. Ας την δοκιμάσουμε. Όσο πιο πολλοί θα γινόμαστε εμείς που θα ελπίζουμε, τόσο πιο πολύ θα φοβούνται εκείνοι.

'' Nα απολυθείτε, να το χαρώ''...

Διονύσης Ελευθεράτος, απο το Αριστερο Blog...
Πηγαδάκι» είχε σχηματίσει ο κόσμος έξω από το υποκατάστημα της ΔΕΗ, στην περιοχή της πλατείας Αμερι­κής. Σχόλια «έδιναν κι έπαιρναν» για τα κατεβασμένα ρολά στο ισό­γειο, εκεί όπου κατά το πρόσφατο παρελθόν οι ιδιοκτήτες ακινήτων πλήρωναν το περιβό­ητο χαράτσι. Ένα χαρτί, κολλημένο στα ρο­λά, ενημέρωνε ότι από τις 17 Δεκεμβρίου η είσπραξη του «ΕΕΤΗΔΕ» δεν γινόταν σε αυ­τόν το χώρο και ανέφερε εναλλακτικούς τρό­πους διεκπεραίωσης αυτής της δουλειάς (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι το οικονομι­κό και ψυχολογικό βασανιστήριο του χαρατσιού...). «Το ίδιο έχει γίνει και σε άλλες πε­ριοχές», είπε ένας. Άλλος πρόσθεσε: «Αν οι τράπεζες παίρνουν προμήθεια για αυτή την είσπραξη, εγώ σας το λέω, θέλουν να τις πρι­μοδοτήσουν και με αυτόν τον τρόπο».
Όλα αυτά δεν απασχολούσαν όσους και όσες υπαλλήλους των πάνω ορόφων του κτι­ρίου της ΔΕΗ εξυπηρετούσαν τους πελάτες-καταναλωτές, οι οποίοι είχαν σπεύσει για άλλους λόγους. Δεν τους απασχολούσαν, μέ­χρι τη στιγμή που μπήκε ένας τύπος, εξαγρι­ωμένος με την αναστολή της είσπραξης του χαρατσιού, στο συγκεκριμένο υποκατάστη­μα... Πρώτα πέρασε «γενεές δεκατέσσερις» τις υπαλλήλους που εργάζονταν εκεί, λες και κάποιος του είπε ότι αυτές έλαβαν τη σχετι­κή απόφαση, και κατόπιν... ευχήθηκε: «Να απολυθείτε όλοι, να το χαρώ»... Κάποιος (πε­λάτης) θυμήθηκε την τελική ατάκα του γνω­στού ανεκδότου και ψέλλισε: «Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Από τις αντιδράσεις όσων τον άκουσαν καταλάβαινες πως ορι­σμένοι συμφωνούσαν κι άλλοι διαφωνού­σαν με το πνεύμα του.
«Άχρηστοι, ρεμπεσκέδες, να σας πετάξουν από τη δουλειά, αυτό χρειάζεστε...». Δεύτε­ρη «ευχή», σε χρονικό διάστημα μιας ώρας, στην ίδια περιοχή, σου πέφτει κάπως «βαριά» όταν την ακούς. Πού; Σε κάποια άλλη δημό­σια υπηρεσία; Όχι. Στο υποκατάστημα μιας ιδιωτικής τράπεζας. Κάτι τα τέλη κυκλοφο­ρίας, κάτι η «ροή» του κόσμου που προς τις τράπεζες που δέχονταν και τις εκπρόθεσμες εξοφλήσεις λογαριασμών ΔΕΗ, η «ουρά» εί­χε μεγαλώσει πολύ. Κάποια στιγμή «βγήκε οφ» το μηχάνημα των αυτόματων συναλλα­γών κι ένας από τους πελάτες (που ως γνω­στόν έχουν πάντα δίκιο) έβγαλε το άχτι του ευχόμενος την απόλυση των τεχνικ..., ε, συγ­γνώμη, των υπαλλήλων που εκείνη την ώρα εξυπηρετούσαν υπομονετικά τον κόσμο.
Ποιος είπε ότι η ιδιότητα του εργαζόμε­νου στον δημόσιο τομέα σε προφυλάσσει από τον κανιβαλισμό του «να πεθάνει η κα­τσίκα του άλλου»; Για τον κανίβαλο αυτού του τύπου, ο «άλλος» είναι πάντα.... άλλος. Παράδειγμα: πάνε αρκετές εβδομάδες από τότε που «κυκλοφόρησε» στα ΜΜΕ η είδηση ότι οι συγχωνεύσεις των τραπεζών θα «φέ­ρουν» 20.000 απολύσεις. Ε, αν έριχνε κά­ποιος μια ματιά σε διάφορα «μπλογκς» θα ανακάλυπτε αρκετά χαιρέκακα σχόλια του τύπου «καλά να πάθουν», ακολουθούμενα από απίστευτες «αιτιολογήσεις». Μερικές από αυτές, σχεδόν σε έπειθαν ότι οι συντά­κτες τους στα σοβαρά πίστευαν κάτι: πως η μόνη διαφορά του Προβόπουλου, του Σάλλα και του Κωστόπουλου από τον υπάλληλο που συναντάς μόλις μπεις σε κάποιο τραπε­ζικό υποκατάστημα είναι ότι ο τελευταίος εί­τε δεν φορά κουστούμι είτε φορά κουστούμι φθηνότερο από τα δικά τους...
Κάποτε ο Ρέππας τον βάφτισε «κοινωνι­κό αυτοματισμό». Τώρα, υπό τις σημερινές συνθήκες κι ενώ είναι πλέον πασιφανές τι -και σε βάρος ποιών- «παίζεται», ο χθεσινός «κοινωνικός αυτοματισμός» καταντά «κοι­νωνικός κρετινισμός»: υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι, αν δουν πχ να «μπαίνει λουκέτο» στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς της περιοχής τους, θα χαμογελάσουν στη σκέψη πως χάνουν τη δουλειά τους μερικοί δημόσι­οι υπάλληλοι! Αλλά, είπαμε: όπου και να ερ­γάζεσαι, ο «κανιβαλισμός» σε βρίσκει, υπο­βοηθούμενος από πολλούς και πολλά.
Ψάχνεις άλλοθι για τη δική σου υποταγή; Βρες και το συμπλήρωμα του, στον κανιβαλι­σμό: αν το «μαζί για κάτι καλύτερο» είναι ζό­ρικο, το «μαζί στον Καιάδα» μπορεί να σου προσφέρει μια κάποια λύση. Και επειδή ανέ­καθεν οι «βάρβαροι» ήταν «μια κάποια λύσις», φρόντισε να βρίσκεις συνεχώς βαρβά­ρους, δίπλα σου. Τι στην ευχή, δύσκολο εί­ναι; Από το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου έως το «ήμασταν τζίτζικες» του Στουρνάρα, ένας ολόκληρος κόσμος «προσφέρεται» να διαδραματίσει ρόλο του δικού σου, ψυχολο­γικού σάκου του μποξ. Να νιώσεις ότι είσαι ο μοναδικός «εντάξει» μέσα σε έναν ωκεα­νό διαφθοράς ή τεμπελιάς - άσε που δεν εί­ναι καν απαραίτητο να εξαιρεθείς: αν έτσι νιώθεις ότι προσωπικά αδικείσαι κατάφω­ρα και... τρελαίνεσαι, άσε και λίγο την ενο­χή να καταπραΰνει τον πόνο σου. Να ξεσπάς, όμως, σταθερά εναντίον των άλλων. Ξέρεις, κι ο άνεργος που ακόμη παίρνει επίδομα, στα μάτια εκείνου που έχασε και δουλειά και επίδομα μπορεί να φαντάζει «προνομι­ούχος» (άρα και στόχος). Άσε που μπορεί να είναι όντως «προνομιούχος», για τα μέτρα και τα σταθμά της συγκεκριμένης «ανάπτυ­ξης» που επίκειται...
«Όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοιτάζει το δάχτυλο»... Κι όμως, υπάρχει και χειρότερος βαθμός ηλιθιότη­τας: το δάχτυλο του «συστημικού κανιβαλισμού» σου δείχνει τον «εχθρό» σου κι εσύ του επιτίθεσαι, σκούζοντας. Την ίδια στιγ­μή ολόκληρο το άλλο «συστημικό» χέρι έχει μπει... μέσα σου, έχει  φτάσει στο έντερο σου, αλλά εσύ νομίζεις ότι σκούζεις από τη μα­γκιά που «πουλάς».


ΠΡΙΝ 5/1/12

Πώς το FBI σε συνεργασία με τις τράπεζες κατέστειλε το κίνημα Occupy...

της Ναόμι Γουλφ, απο τα ενθεματα...
8aTελικά, η πραγματικότητα απεδείχθη ανώτερη κάθε φαντασίας. Στοιχεία που μόλις είδαν το φως της δημοσιότητας δείχνουν ότι η βίαιη καταστολή του κινήματος Occupy Wall Street, το φθινόπωρο του 2011 –τόσο σκοτεινήτότε–, δεν συντονίστηκε απλώς από το FBI, το DHI (Τμήμα Εσωτερικής Ασφάλειας) και τις τοπικές αστυνομίες. Την επιχείρηση καταστολής (η οποία περιελάμβανε, όπως ίσως θυμάστε, βίαιες συλλήψεις, διάλυση ομάδων, εκτόξευση δακρυγόνων στα κεφάλια των διαδηλωτών, δέσιμό τους με χειροπέδες τόσο σφιχτά με αποτέλεσμα τον τραυματισμό τους, τον ασφυκτικό αποκλεισμό τους για ώρες, χωρίς να μπορούν καν να ικανοποιήσουν τις σωματικές τους ανάγκες) συντονίστηκε από το FBI και το DHI, σε συνεργασία με τις μεγάλες τράπεζες.
Το Partnership for Civil Justice Fund (PCJF) πέτυχε μια πρώτης τάξης δημοσιογραφική επιτυχία, εξασφαλίζοντας τα τεκμήρια αυτά. Και, βέβαια, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης θα έπρεπε να ντρέπονται, καθώς αποδείχθηκε, για άλλη μια φορά, ότι οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί είναι οι μόνοι φορείς πληροφόρησης που αναδεικνύουν ζητήματα καταπάτησης της ελευθερίας και των πολιτικών δικαιωμάτων στην Αμερική. Το έγγραφο (βλ. goo.gl/eC95C) αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός τρομακτικού δικτύου, στο οποίο συμμετείχαν το DHS, το FBI, η αστυνομία, αντιτρομοκρατικά κέντρα για τη δίωξη του οικονομικού και πολιτικού εγκλήματος, επιχειρήσεις και υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα — και όλοι οι παραπάνω φορείς ανέπτυξαν τόσο στενή επαφή και συνεργασία μεταξύ τους, ώστε τελικά να δημιουργηθεί μια νέα τερατώδης οντότητα, η οποία, σε κάποιες περιπτώσεις, είχε και όνομα: Domestic Security Alliance Council. Το έγγραφο αποκαλύπτει ότι το έργο αυτής της νέας οντότητας σχεδιαζόταν σε κεντρικό επίπεδο και υλοποιούνταν κατά τόπους. Με λίγα λόγια, τα τεκμήρια δείχνουν πώς η αστυνομία και το DHS εργάζονταν, για λογαριασμό των τραπεζών, και σε συνεργασία μαζί τους, για να εντοπίσουν, να συλλάβουν και να εξουδετερώσουν πολιτικά Αμερικανούς πολίτες που κινητοποιούνταν και διαμαρτύρονταν ειρηνικά.
Τα τεκμήρια, που είδαν το φως της δημοσιότητας τη βδομάδα μεταξύ των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, αποκαλύπτουν ένα οργουελικής σύλληψης και πλοκής σχέδιο που ξετυλίγεται σε όλη την επικράτεια, στη μία πόλη μετά την άλλη: σε έξι αμερικανικά πανεπιστήμια, η πανεπιστημιακή αστυνομία έδινε πληροφορίες στο FBI για τους φοιτητές που μετείχαν στο Οccupy, εν γνώσει των πανεπιστημιακών αρχών· τράπεζες συνεργάζονταν με αξιωματούχους του FBI, για την ανταλλαγή πληροφοριών σχετικά με διαδηλωτές που είχαν συλληφθεί από υπαλλήλους της ιδιωτικής ασφάλειας των τραπεζών· το FBI εκπονούσε, στην αρχή κάθε μήνα, σχέδια για τη διάλυσητων διαδηλώσεων και άλλων εκδηλώσεων του Occupy και τα κοινοποιούσε στους εκπροσώπους των τραπεζών και των άλλων οργανισμών τους οποίους έθεταν στο στόχαστρό τους οι διαδηλωτές· υπήρχαν ακόμα και απειλές δολοφονίας των ηγετών του Occupy Wall Street από πυρά ελεύθερων σκοπευτών από ποιους; πού–, που παρέμειναν άγνωστες, σε αντίθεση με την πάγια τακτική του FBI να ενημερώνει όσους κινδυνεύουν, στις περιπτώσεις απειλής εναντίον κάποιου πολιτικού ηγέτη.
Όπως είπε η Mara Verheyden-Hilliard, διευθύντρια του PCJF, τα ντοκουμέντα δείχνουν ότι, εξαρχής, το FBI –αν και αναγνώριζε ότι το ΟWS ήταν, στην πραγματικότητα, ένα μη βίαιο κίνημα– παρ’ όλα αυτά το χαρακτήρισε επανειλημμένα “τρομοκρατική απειλή”. Και επεσήμανε τη στενή συνεργασία των τραπεζών, του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης και τουλάχιστον ενός τοπικού παραρτήματος της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ με το FBI και το DHS. “Τα έγγραφα αυτά, που εμείς θεωρούμε ότι αποτελούν απλώς την κορυφή του παγόβουνου, ανοίγουν μια χαραμάδα, από την οποία μπορούμε να δούμε πώς το FBI οργάνωσε, σε εθνικό επίπεδο, μια επιχείρηση επιτήρησης, παρακολούθησης και φακελώματος ειρηνικών διαδηλωτών, που μετείχαν στο κίνημα Occupy.Τα έγγραφα αυτά δείχνουν επίσης ότι οι υπηρεσίες του FBI λειτουργούν, de facto, ως το μακρύ χέρι της Wall Street και της επιχειρηματικής Αμερικής”.
Τα έγγραφα αποκαλύπτουν μια εντυπωσιακή γκάμα: στο Ντένβερ του Κολοράντο, το τοπικό γραφείο του FBI και μια “Ομάδα Εργασίας για την Καταπολέμηση της Τραπεζικής Απάτης” συναντήθηκαν με αντικείμενο την παρακολούθηση του κινήματος. Το τοπικό παράρτημα της Κεντρικής Τράπεζας στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, με την ιδιωτική του υπηρεσία ασφαλείας, παρακολουθούσε το Occupy Tampa και την Ένωση Βετεράνων της Τάμπα για την Ειρήνη, διοχετεύοντας τις πληροφορίες που συγκέντρωνε στο τοπικό γραφείο FBI του Ρίτσμοντ, το οποίο, με τη σειρά του, κατέτασσε τις δραστηριότητες του Occupy στην κατηγορία της “εσωτερικής τρομοκρατίας”. Η Αντιτρομοκρατική Ομάδαστο Άνκορατζ της Αλάσκας παρακολουθούσε το Occupy Anchorage. Στο Τζάκσον του Μισισίπι, η Αντιτρομοκρατική εξέδωσε ένα επείγον σήμα “αντιτρομοκρατικής ετοιμότητας” για τη δραστηριότητα που ανέπτυσσε το Occupy στους κόλπους των φοιτητών. Και πάλι στο Τζάκσον, το FBI και η Ομάδα Ασφαλείας Τραπεζών –φτιαγμένη από πολλές ιδιωτικές τράπεζες– συναντήθηκαν για να συζητήσουν πώς θα αντιμετωπίσουν την “Ημέρα Καθιστικής Διαμαρτυρίας εναντίον της Ασυδοσίας των Τραπεζών” — και, αν θυμάστε, η αντιμετώπιση ήταν βίαιη. Το FBI της Βιρτζίνια έστειλε, με τη σειρά του, αυτές τις κρατικές πληροφορίες για μέλη του κινήματος Occupy στο κέντρο αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Το FBI του Μέμφις παρακολουθούσε το ΟWS στο πλαίσιο της αντιτρομοκρατικής του ομάδας. Και πάει λέγοντας, για 100 σελίδες. [...]
Έχουμε λοιπόν μια νέα εξέλιξη: η στενή συνεργασία του επιχειρηματικού τομέα, του DHS και του FBI σημαίνει ότι οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί να έχει την τύχη των WikiLeaks. [...] Το γεγονός ότι η παρακολούθηση των οικονομικών δραστηριοτήτων και η καταστολή όσων έχουν διαφορετική άποψη συνδέονται και εκπορεύονται από κοινά κέντρα ανοίγει μια τεράστια πληγή για τα δικαιώματα των και την κοινωνία των πολιτών, καθώς τα στοιχεία για το εισόδημα των πολιτών και άλλα οικονομικά στοιχεία, που διαθέτουν πλέον οι τράπεζες, τίθενται τώρα στην υπηρεσία της παρακολούθησης της διαφορετικής άποψης.
Ας θυμηθούμε ότι το 90% από τις δωρεές για τα WikiLeaks μπλοκαρίστηκαν — εξαιτίας του τρόπου που λειτουργεί το Pay Pal και της παρέμβασης του DHS. Είναι αρκετά περίπλοκο να ποινικοποιήσεις και να διώξεις τη διαφωνία. Πόσο απλό, αντίθετα, είναι να βάλεις την ταμπέλα “τρομοκρατική οργάνωση” και να καταπνίξεις ένα κίνημα, στερώντας του κάθε χρηματοδότηση!
Γιατί λοιπόν όλη αυτή η τεράστια πίεση για τη δημιουργία κέντρων αντιμετώπισης της τρομοκρατίας με σύμπραξη ιδιωτών και κράτους, τη στρατιωτικοποίηση των αστυνομικών τμημάτων που προωθεί το DHS κ.ο.κ.; Ο λόγος δεν είναι, και δεν ήταν ποτέ, η αντιμετώπιση των “τρομοκρατών”. Ούτε καν η αντιμετώπιση της πολιτικής αναταραχής. Ο λόγος είναι ότι, αυτή τη στιγμή, συντε λούναι τεράστια εγκλήματα που μπορεί να αποκαλυφθούν από πολίτες — κι αυτό μας αφορά όλους.
Η Naomi Wolf είναι συγγραφέας του βιβλίου “The Beauty Myth and Give Me Liberty: A Handbook for American Revolutionarie”. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην “Guardian”, στις 29.12.2012

Tόνοι τροφίμων στα σκουπίδια...

Του Τάσου Σαραντή, απο την εφημεριδα των συντακτων...
Μόνο στις ΗΠΑ, μεταξύ της Ημέρας των Ευχαριστιών και της Πρωτοχρονιάς, περίπου πέντε εκατομμύρια τόνοι τρόφιμα που έχουν αγοραστεί δεν καταναλώνονται, αλλά καταλήγουν στα σκουπίδια. Μέσα σε ένα χρόνο τα αμερικανικά νοικοκυριά πετούν στα σκουπίδια περίπου 34 εκατομμύρια τόνους τρόφιμα.
Κατά ανάλογο τρόπο, μετά τη γιορτή των Χριστουγέννων, οι Βρετανοί πετούν στα σκουπίδια τρόφιμα που ισοδυναμούν με 2 εκατομμύρια γαλοπούλες, 5 εκατομμύρια πουτίγκες και 74 εκατομμύρια κρεατόπιτες.
Ενας από τους μεγαλύτερους μύθους σχετικά με το διατροφικό σύστημα είναι ότι δεν παράγουμε αρκετά ώστε να τραφεί ολόκληρος ο κόσμος και ότι η ανεπάρκεια τροφίμων είναι ο λόγος για τον οποίο σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη πεινούν.

Κι όμως, στην πραγματικότητα παράγουμε αρκετές θερμίδες για να τροφοδοτηθεί ολόκληρος ο πληθυσμός του πλανήτη, αν λάβουμε υπόψη ότι -σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (FAO)- κάθε χρόνο περίπου 1,3 δισεκατομμύρια τόνοι τρόφιμα σε ολόκληρο τον κόσμο καταλήγουν στα σκουπίδια.

Πρόκειται για ποσότητα ίση με το ένα τρίτο της συνολικής παραγωγής τροφίμων που διατίθενται για κατανάλωση από τον άνθρωπο, αρκετή για να θρέψει τα 868 εκατομμύρια ανθρώπους που πηγαίνουν για ύπνο πεινασμένοι κάθε βράδυ.

Στις αναπτυσσόμενες χώρες οι πιο σημαντικές απώλειες καταγράφονται στο πρώτο τμήμα της αλυσίδας εφοδιασμού τροφίμων: τα προβλήματα της κακής μεταφοράς, η έλλειψη εγκαταστάσεων αποθήκευσης, η μούχλα και τα παράσιτα οδηγούν στην απώλεια το 40% των καλλιεργειών.

Στην υποσαχάρια Αφρική, όπου περισσότεροι από 265 εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν, οι αγρότες αγωνίζονται συνεχώς ώστε να περιορίσουν τις απώλειες μετά τη συγκομιδή που προκαλούνται από τις πλημμύρες και την ξηρασία, τους μύκητες και τη μούχλα, καθώς και την ανεπαρκή αποθήκευση. Οι ετήσιες απώλειες μετά τη συγκομιδή για τα φρούτα, τα λαχανικά, το κρέας και το γάλα ανέρχονται σε περίπου 100 εκατομμύρια τόνους ετησίως, αναφέρει ο FAO.

Αντίθετα, στις βιομηχανικές χώρες το μεγαλύτερο ποσοστό των τροφικών αποβλήτων παρουσιάζεται στα τελικά στάδια της αλυσίδας εφοδιασμού τροφίμων, δηλαδή στην κατανάλωση των νοικοκυριών και των εστιατορίων καθώς και στις εγκαταστάσεις παροχής υπηρεσιών εστίασης.

Ετσι, στις ανεπτυγμένες χώρες το ένα τρίτο των τροφίμων που αγοράζονται πετιούνται. Ωστόσο, ακόμη και σε αυτές τις χώρες, οι απώλειες που καταγράφονται στο στάδιο της γεωργικής παραγωγής δεν είναι αμελητέες. Για παράδειγμα, στην Ιταλία το 2009 17,7 εκατομμύρια τόνοι γεωργικά προϊόντα έμειναν στα αζήτητα, ποσότητα που ισοδυναμούσε με το 3,25% της συνολικής παραγωγής.

Από την άλλη, αν στην αλυσίδα εφοδιασμού τροφίμων ληφθούν υπόψη όχι μόνο οι ζημιές και οι ποσότητες που καταλήγουν ως απόβλητα, αλλά και η μετατροπή της παραγωγής τροφίμων σε ζωοτροφές, διαπιστώνεται ότι μόνο το 43% του θερμιδικού ισοζυγίου των προϊόντων που καλλιεργούνται για διατροφικούς σκοπούς σε όλο τον κόσμο καταναλώνεται απευθείας από τον άνθρωπο.

Σύμφωνα με το αμερικανικό υπουργείο Γεωργίας, στις Ηνωμένες Πολιτείες το 30% των τροφίμων που προορίζεται για κατανάλωση από τον άνθρωπο χάνεται κάθε χρόνο, κυρίως στο σπίτι, στα εστιατόρια και στις εγκαταστάσεις παροχής υπηρεσιών εστίασης. Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, η ποσότητα των τροφίμων που σπαταλιέται κάθε χρόνο στην Ευρώπη είναι 89 εκατομμύρια τόνοι, που ισοδυναμεί με 180 κιλά ανά κάτοικο.

Εντούτοις, στην ποσότητα αυτή δεν λαμβάνονται υπόψη οι απώλειες κατά τα στάδια της παραγωγής και συγκομιδής. Εστιάζοντας μόνο στα απορρίμματα των νοικοκυριών, και με τη χρήση διαφόρων εθνικών πηγών δεδομένων (οι οποίες είναι δεν είναι πάντα απολύτως συγκρίσιμες), διαπιστώνεται ότι η ποσότητα τροφίμων που χάνεται ανά άτομο κατ” έτος είναι 110 κιλά στη Μεγάλη Βρετανία, 109 στις Ηνωμένες Πολιτείες, 108 στην Ιταλία, 99 στη Γαλλία, 82 στη Γερμανία και 72 στη Σουηδία.

Στην πραγματικότητα, με δεδομένο το πρόβλημα του υποσιτισμού, που πλήττει περίπου ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους παγκοσμίως, η αύξηση των τροφικών αποβλήτων -ακόμη και με τη μορφή της υπερβολικής διατροφής που συμβάλλει στην αύξηση της επιδημίας της παχυσαρκίας στις δυτικές χώρες- αποδεικνύεται τουλάχιστον απαράδεκτη.

Ο FAO επισημαίνει ότι η ποσότητα των τροφίμων που καταλήγουν στα σκουπίδια στις βιομηχανικές χώρες (222 εκατ. τόνοι) αναλογεί με την ποσότητα των τροφίμων που διατίθενται με τη μορφή επισιτιστικής βοήθειας στην υποσαχάρια Αφρική (230 εκατ. τόνοι).

Από τον Χριστόφορο,στον Χόρστ Ράιχενμπαχ …

Δημήτρης Μηλάκας, απο το  Ποντικι...
Η ξενοκρατία στην Ελλάδα διαπερνά ολόκληρη την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Το ίδιο και η υποτέλεια της ελληνικής πολιτικής εξουσίας, η οποία, κατά τον θλιβερό κανόνα, πάντοτε έκλινε ευλαβικά το γόνυ υπακούοντας – ή και... προλαβαίνοντας – τις επιθυμίες ή προσταγές των δυναστών ή των «μεγάλων φίλων» και «ευεργετών» της χώρας. Επιπλέον, όπως λένε πολλοί «αιρετικοί», «η ιστορία της Ελλάδας είναι η ιστορία των χρεοκοπιών της».

Υπό αυτήν την έννοια  μόνο σύμπτωση δεν είναι  το γεγονός ότι  ο σημερινός «αρχιεπτόπτης» και επικεφαλής του  παρόντος Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου  Χόρστ Ράιχενμπαχ δεν είναι ο πρώτος και μοναδικός Ράιχενμπαχ που μεγαλούργησε σ αυτόν τον τόπο.  Το 1839, ένας άλλος Ράιχενμπαχ, (Χριστόφορος)  «έσωσε» την Ελλάδα  ως τσιράκι του βασιλιά Όθωνα  αναλαμβάνοντας  διευθυντής του Βασιλικού Νομισματοκοπείου και Σφραγιστήριου. Δεν γνωρίζουμε αν  αυτό που συνδέει τους δυο Ράιχενμπαχ είναι απλώς μια συνωνυμία ή αν  η σκούφια τους  κρατά από  το ίδιο σόι. Ενδεχομένως και να μην έχει σημασία…

Αυτό που όμως έχει σημασία είναι ότι από την εποχή του Οθωνα η Ελλάδα  ανά μεθεπόμενη γενιά χρεοκοπεί και «διασώζεται». Καταστρέφετε και «αναδιαρθρώνεται», καταρρέει και «εκσυγχρονίζεται».
Όλα αυτά τα χρόνια, η …προγραμματισμένη --παρά γενιά-- να χρεοκοπεί Ελλάδα, καθοδηγείται από το Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο ο οποίος τελικά κυβερνά τη χώρα με τη βοήθεια εγχώριου πολιτικού προσωπικού. Ένα προσωπικό το οποίο φροντίζει να αναπαράγεται στην εξουσία καθώς οι θέσεις και τα πόστα παραδίδονται από πατέρα σε γιο, από θείο σε ανιψιό …
Παρ όλες, ωστόσο τις εκσυγχρονιστικές προσπάθειες εγχώριων και ξένων «μεταρρυθμιστών… η χώρα παραμένει στο γνωστό της χάλι, αυτό που διαπιστώνουμε όλοι μας σήμερα βιώνοντας μιαν ακόμη οικονομική χρεοκοπία. Το προφανές συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει κάποιος είναι ότι στόχος των εκσυγχρονιστών, ουδέποτε υπήρξε ο εκσυγχρονισμός της χώρας, αλλά ο έλεγχός της, η διανομή και  η λεηλασία της.

Ποιος μπορεί, να αμφισβητήσει  λοιπόν ότι ο διεθνής οικονομικός – και πολιτικός – έλεγχος είναι παρών και κυρίαρχος κατά το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξης του ελλαδικού κράτους επικαθορίζοντας τις μείζονες επιλογές του και τις στρατηγικές κατευθύνσεις του; Ποιος μπορεί ακόμη να παραγνωρίσει ότι το κράτος αυτό δομήθηκε κατά τα πρότυπα του... γερμανικού; Γιατί να ξεχάσουμε ότι η ένταξη της χώρας αρχικά στην ΕΟΚ και μετέπειτα στην ευρωζώνη απαίτησε μια σειρά μεγάλες μεταρρυθμίσεις – υπό την εποπτεία μάλιστα της ενωμένης Ευρώπης;
Κι όμως, το αποτέλεσμα της διαρκούς κηδεμονίας, το σημερινό ελληνικό κράτος δηλαδή, είναι αυτό που σήμερα ο διεθνής οικονομικός – και πολιτικός – έλεγχος επιζητεί να γκρεμίσει. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη οξύνοια στις μέρες μας για να αντιληφθούμε πως το γκρέμισμα είναι τυφλό, υπό την έννοια ότι τίποτε δεν προϊδεάζει για τη δημιουργία ενός ορθολογικού κράτους.
Αυτό για το οποίο εργάζονται σκληρά οι εταίροι, δανειστές και ελεγκτές είναι, πρώτον, η ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους με σκοπό την άντληση των κοινωνικών πόρων υπέρ της αποπληρωμής των δανείων και, δεύτερον, ο παραμερισμός όσων ισχυρών «παικτών» ελέγχουν το οικονομικό και πολιτικό πεδίο – από τους τραπεζίτες, τους μιντιάρχες και λοιπούς μεγάλους επιχειρηματικούς παράγοντες έως τους πολιτικούς σχηματισμούς – και η αντικατάστασή τους από ακόμη πιο πρόθυμους και ελέγξιμους.

Κοινώς ακόμη μια φορά ο στόχος είναι η αλλαγή φρουράς στον έλεγχο της χώρας, αφού το γενικό ευρωπαϊκό πλαίσιο κατατείνει προς τη μετατροπή της ηπείρου μας σε μια ζώνη πολύ φθηνότερης παραγωγής – δηλαδή χαμηλών μισθών, ανύπαρκτων δικαιωμάτων και παροχών. Μια πολιτική αυτού του είδους προφανώς απαιτεί και το κατάλληλο εγχώριο… υπηρετικό  πολιτικό προσωπικό….

Στη φωτογραφία: λεπτομέρεια από τον πίνακα του Hess που απεικονίζει την άφιξη του Όθωνα στο Ναύπλιο περιτριγυρισμένος από Βαυαρούς.

Δεν ταιριάζετε, σου λέω…

Τα κακως κειμενα...
Image Ντάξει, κοματάρα
Έλα, κάτσε λιγάκι μαζί μου εδώ. Θέλω να μου πεις για το χρόνο που έφυγε, ναι, να κάνουμε, να δεις πως το λένε, «ανασκόπηση». Να μιλήσουμε για γεγονότα, για φράσεις, για στιγμές που δεν θα ξεχάσεις, που σε προβλημάτισαν περισσότερο τη χρονιά που πλέον αποκαλούμε «περασμένη». Έλα, δεν θα πάρει ώρα, θα μείνουμε εδώ στη βεράντα, καθιστοί, με θέα την πόλη να απλώνεται κάτω από τα πόδια μας, ενώ θα μας ζεσταίνει το νέφος τής αιθανόλης που βγαίνει από τις καμινάδες των πολυκατοικιών. Ξέρεις, το ονόμασαν «σύννεφο της φτώχειας» γιατί, λέει, μας γύρισε στην Ελλάδα του 1950. Ακόμα κι ο Άη Βασίλης μαύρισε στην προσπάθειά του να μπει στα σπίτια φέτος. Κι αντί για δώρα, άφησε νοβοπάν και ξύλα βαμμένα με λαδομπογιά, ν’ αρπάζουν γρήγορα. Ξέρω, δεν πήρες πρέφα τίποτα.
Δεν μπορεί όμως, θα πήρες χαμπάρι ότι πληθύνανε τα χαρτόκουτα του Βερόπουλου που γίναν σπίτια για τους κάποτε αξιοπρεπείς οικογενειάρχες. Ναι, αυτούς τους περίεργους μουσάτους και άπλυτους τύπους που βλέπεις να κουβαλάνε το σπίτι τους στην πλάτη, σαν χελώνες, από νύχτα σε νύχτα και σε νέα γειτονιά. Ναι, έχουν μαζευτεί πολλοί εκεί κοντά στα νυχτομάγαζα που συχνάζεις, τους έχεις προσπεράσει τελευταία, πηδώντας από πάνω τους, σαν την υγρασία που τους σκεπάζει, καθώς το σκοτάδι βυθίζει σε όνειρα τα μυαλά τους, όνειρα για τη ζωή τους την παλιά. Και μπερδεύεσαι, ανακατεύεσαι, δεν ξέρεις τι να νιώσεις για όλους αυτούς τους κακομοίρηδες. Οίκτο, ελεημοσύνη, συμπάθεια, αηδία ή ευχάριστη αναστάτωση, καθώς τα μεσημέρια κεφάτη γυρνάς απ’ του Βερόπουλου.
Δεν θες να χαλιέσαι, το ξέρω, επιζητάς πιο «ανεβαστικά» πράγματα, να μην επηρεάζεται ποτέ η κεφάτη διάθεσή σου. Κατά βάθος σε ζαλίζουν όλες αυτές οι «εξελίξεις» και οι «συζητήσεις» για την οικονομία, το κράτος, τα μνημόνια, τη χώρα, τις τιμές στα σούπερ μάρκετ, για τα αβγά και τις κότες. Α, ξέχασα, μπορεί και να παρατήρησες ότι ο λαός αυτός πριν μερικούς μήνες, πάνω ακριβώς στην κορύφωση του έτους που έφυγε, σαν κάπως να ζορίστηκε. Ναι, όπως σφίγγεται η κότα πριν να κάνει το αβγό. Κότεψε, που λέτε κι εσείς στη νυχτερινή τη διάλεκτό σας. Και έτσι, όπως ζοριζόταν, έκανε ωραία, πετυχημένα, χρυσά αβγά. Και εσύ ακόμα αμφιταλαντεύεσαι και δεν ξέρεις αν είσαι με τ’ αβγά ή τις κότες.
Έλα, αφού τις προάλλες μου είπες ότι κι εσύ τα γουστάρεις ακόμα και κλούβια. Μετά μην απορείς για τα τόσα ξυρισμένα κεφάλια που μαζεύτηκαν μέσα σε όλα τα στενά. Λες και γεμίσανε ξαφνικά ψείρες και όλοι τους αρπάξανε την ψιλή για να γλυτώσουν. Ίσως και να ήταν οι ψείρες της δημοκρατίας, είπε κάποιος, έτσι που μίκρυνε η δημοκρατία σε τούτο τον τόπο, άσε δε που σαν ενοχλητικό φαινόμενο προκαλεί φαγούρα και πρέπει να ξύνεις διαρκώς το κεφάλι σου, ενίοτε και τον κώλο σου. Ναι, τότε πια έχουμε αλλοίωση του χαρακτήρα του πολιτεύματος, οδηγούμαστε αναπόφευκτα στη λεγόμενη δημοκρατία του κώλου. Σαν κι αυτή που βιώσαμε επανειλημμένως τη χρονιά που πέρασε.
Σταμάτα πια μ’ αυτό το έξυπνο το κινητό σου. Τι; Βλέπεις τα βίντεο με τα περισσότερα ελληνικά κλικ για το 2012; Σ’ έχει συγκινήσει αυτή η απρόσμενη επιτυχία του φτωχόπαιδου με το επίθετο που βγαίνει από το όνομά του. Παντελής Παντελίδης. Δέκα εκατομμύρια προβολές έχουν τα σουξέ του. Μια Ελλάδα ολόκληρη επικέντρωσε την προσοχή της, τούτες τις κρίσιμες για το Έθνος ώρες, στο σαγηνευτικό ήχο που προκαλεί η γυμνή πατούσα του καλλιτέχνη στο κρύο πλακάκι του δωματίου του, καθώς δίνει το ρυθμό του εθνικού ξεφαντώματος. Μπορεί να χάθηκες κι εσύ μέσα στην αμορφωσιά, μπορεί η χώρα σου να γέμισε μ’ αβγά, μπορεί να νιώθεις ασφαλής μαζί τους, μα σε ρωτάω εσύ καθορίζεις τη ζωή σου; Δεν χαμπαριάζετε, σου λέω.
Τόσο αντικειμενικά στο λέω.

Πού πάνε τα δάνεια...

του Γιωργου Δελαστικ απο το Πριν...
Ρεζίλι έχει γίνει διεθνώς η Ελλάδα ως η χώρα-κορόιδο που δανείζεται εκατοντάδες δισεκατομμύρια μετατρεπόμενη οικειοθελώς σε υπόδουλο προτεκτοράτο, προκειμένου να πληρώνει ηλιθίως τους κάθε είδους κερδοσκόπους που θησαυρίζουν ξεπουπουλιάζοντάς την! Έχουμε φτάσει ως κράτος στο πρωτοφανές σημείο ξεφτίλας να αποκομίζει κέρδη της τάξης του 40% ή 80% εμπορευόμενη ελληνικά κρατικά ομόλογα ακόμη και η …Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα! Η κυβέρνηση «Κουίσλινγκ» Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη ικετεύει τώρα τους Ευρωπαίους να της δώσουν ως «βοήθεια» τα …κέρδη(!) που έχει βγάλει η ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα.
Δεν υπάρχει κατηγορία κερδοσκόπων που να μην κάνει Πάσχα στην υγεία των Ελλήνων. Στις 21 Δεκεμβρίου 2012 η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ πλήρωσε «στη ζούλα», αθόρυβα, χωρίς κανένας να το πάρει χαμπάρι, στο ακέραιο της τιμής του ένα ομόλογο αξίας 250 εκατομμυρίων ευρώ σε κερδοσκοπικό οίκο – «γύπα» που είχε αρνηθεί να μπει στο «κούρεμα» του Βενιζέλου κι έτσι αποκόμισε κέρδος αστρονομικό. Άλλος οίκος – «γύπας» περιμένει να εισπράξει 240 εκατομμύρια στις 26 Μαρτίου, ενώ ακολουθούν τρεις ακόμη τον Απρίλιο, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, που θα κάνουν πολύ πιο γερή μπάζα, εισπράτοντας 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ. Και η ΕΚΤ πάντως θα κάνει πάλι το δικό της πάρτυ εις υγείαν των κορόιδων. Στις 20 Φεβρουαρίου θα πάρει ένα πολύ διακριτικό «ορντέβρ» 140 εκατομμυρίων, αλλά τα δύο κύρια πιάτα θα έρθουν τον Μάιο και τον Αύγουστο, οπότε η εθελόδουλη κυβέρνηση της Αθήνας θα πρέπει να πληρώσει στην ΕΚΤ 4,1 και 1,9 δισεκατομμύρια ευρώ αντιστοίχως – δηλαδή 6 δισ. συνολικά! Δεν θα μείνουν παραπονεμένοι φυσικά και οι υπόλοιποι δανειστές. Μέσα στο πρώτο τρίμηνο της νέας χρονιάς, η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει περίπου 2 δισ. ευρώ για τους τόκους και το υπόλοιπο του έτους άλλα 4,6 δισεκατομμύρια – δηλαδή πάνω από 6,5 δισεκατομμύρια ευρώ συνολικά για τόκους μέσα στο 2013.
Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη. Στις 11 Ιανουαρίου η κυβέρνηση πρέπει να πληρώσει έντοκα γραμμάτια ύψους 3,4 δισεκατομμυρίων ευρώ. Θα τα αποπληρώσει ή θα εξαναγκάσει τις ανακεφαλαιοποιημένες ελληνικές τράπεζες να δεχτούν να τα αντικαταστήσουν με νέα έντοκα γραμμάτια. Θα το μάθουμε σε πέντε μέρες, αν και ο αρχικός προγραμματισμός είναι αυτή τη φορά να πληρωθούν τα έντοκα γραμμάτια για να μπορούν να εκδοθούν άλλα μετά από μερικούς μήνες, όταν η κατάσταση γίνει ακόμη πιο ασφυκτική από πλευράς ρευστότητας του Δημοσίου. Δεν ξεχνάμε φυσικά ότι για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, έχουν ήδη εκταμιευθεί 16 δισ. ευρώ και αναμένεται να τους δοθούν μέσα στον Ιανουάριο άλλα 7,2 δισεκατομμύρια, ανεβάζοντας το συνολικό ποσό για τις τράπεζες στα 23,2 δισ. ευρώ, τα οποία χρεώνεται ο ελληνικός λαός. Δεν έχουμε επίσης καθαρή εικόνα αυτή τη στιγμή αν τα 11,3 δισ. ευρώ της επαναγοράς των ομολόγων θα υπολογιστούν τελικά χωριστά ή αν συμπεριλαμβάνονται στις εισροές των δανειακών δόσεων συνολικού ύψους 52,4 δισ. ευρώ που έχει ανακοινωθεί ότι θα λάβει η κυβέρνηση Σαμαρά μέχρι τα τέλη Μαρτίου. Η ουσία πάντως είναι ότι όλα τα δάνεια πέφτουν στην καταβόθρα της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, όπως το διαμόρφωσαν τα «δίδυμα της συμφοράς» Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, Παπαδήμου-Βενιζέλου και Σαμαρά-Στουρνάρα, οι οποίοι πρέπει να πληρώσουν για τα δεινά που συσσώρευσαν στον ελληνικό λαό.
Το οικονομικό έγκλημα που έχουν διαπράξει είναι ασύλληπτο. Από τον Μάιο του 2010 που ο κατάπτυστος Γιώργος Παπανδρέου οδήγησε την Ελλάδα στο καθεστώς έσχατης υποτέλειας του Μνημονίου μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2012, δηλαδή μέσα σε μόλις δυόμισι χρόνια, οι αχρείοι αυτοί πολιτικοί εγκληματίες «φέσωσαν» τη χώρα με νέα δάνεια ύψους… 182,9 δισεκατομμύρια ευρώ! Πρόκειται για ποσό ασύλληπτο, καθώς σε δυόμισι χρόνια δανείστηκαν ποσό ίσο με το… ΑΕΠ της Ελλάδας το 2013, το οποίο εκτιμάται στον προϋπολογισμό από την κυβέρνηση ότι θα είναι 183 δισ. ευρώ και πιθανότατα θα είναι μικρότερο! Δανείστηκαν το ΑΕΠ της χώρας σε δυόμισι χρόνια υποδουλώνοντας οικονομικά και πολιτικά την Ελλάδα, εξαθλίωσαν τους Έλληνες στερώντας τους μεσοσταθμικά το ένα τρίτο του εισοδήματός τους, κατέλυσαν όλες τις εργασιακές κατακτήσεις και δικαιώματα ενός αιώνα και ως απόρροια αυτής της πολιτικής τους, έχουν φέρει τη χώρα σε κατάσταση ουσιαστικής χρεωκοπίας, κάνοντας ταυτόχρονα πιο πλούσιους τους δανειστές και όλους τους κερδοσκόπους του πλανήτη. Δεν πρόκειται για ανικανότητα εκ μέρους των ηγετών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πρόκειται για ανελέητη εντολή και απαίτηση των Γερμανών καπιταλιστών να φτωχύνει δραματικά όλος ο πληθυσμός της Ελλάδας, αλλά και της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας κ.λπ. και εν συνεχεία για συνειδητή επιλογή του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Παπανδρέου και όλης αυτής της αισχρής συνομοταξίας πολιτικών να υλοποιήσουν το γερμανικό στόχο, φορτώνοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο οικονομικό βάρος στα λαϊκά στρώματα, εκπληρώνοντας έτσι και το ταξικό μέρος της αποστολής τους.
Όσο ο λαός τους ανέχεται και δεν εξεγείρεται νομίζοντας ότι κάποιο θαύμα θα γίνει και η κατάσταση θα βελτιωθεί με μαγικό τρόπο, οι Γερμανοί και οι ντόπιοι Γερμανοτσολιάδες θα λιώνουν αδίστακτα και ανελέητα τους εργαζόμενους, τους νέους, τους μικρομεσαίους, τους συνταξιούχους. Ή αυτοί ή εμείς – και για την ώρα αυτοί έχουν το πάνω χέρι.

Ένας καπιταλισμός γεμάτος Παπακωνσταντίνου...

του Θάνου Ανδρίτσου, απο το Πριν μεσω της Λεσχης...
Το 1992, μετά την πολλαπλή κατάρρευση οραμάτων και καθεστώτων, ο Θάνος Μικρούτσικος με στίχους του Κώστα Τριπολίτη, κυκλοφόρησε το «Ανεμολόγιο».
Στις γεμάτες νόημα λέξεις, που παρουσίαζαν την απογοήτευση ολόκληρων γενεών αγώνα αλλά κυρίως τις διακηρύξεις για την οριστική νίκη του καπιταλισμού, περιλαμβάνεται και η αποστροφή «Ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε. Την εποχή που γράφτηκε σηματοδοτούσε πολλά περισσότερα. Έχει όμως λίγο πλάκα που τις τελευταίες μέρες κάτι τέτοιο προσπαθεί να πετύχει το πολιτικό σύστημα της χώρας, με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ και την αποκαθήλωση του πρώην υπουργού Οικονομικών.
Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, σε μια από τις συνηθισμένες θεατρινίστικες δηλώσεις του, ανήγγειλε το τέλος της ατιμωρησίας. Ο αυτάρεσκος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υποδύεται τον ισχυρό, καθώς με την παραπομπή του Παπακωνσταντίνου οδηγείται σε κάθαρση το κόμμα του. Αλλά και ο Φώτης Κουβέλης, το αριστερό ανδρείκελο, προσπαθεί να πείσει για τη χρησιμότητά του στην εξυγίανση της πολιτικής ζωής. Ο στόχος τους σαφής: Καίγοντας ένα χαρτί, να παραμείνει ανέγγιχτη η πολιτική των μνημονίων. Κόβοντας το σάπιο φρούτο, να φανεί ότι το υπόλοιπο δέντρο της εξουσίας, παραμένει υγιές.
Όμως, όλοι καταλαβαίνουν ότι οι εποχές που με την καταδίκη ενός πολιτικού θα έβρισκε σανίδα σωτηρίας το σύστημα έχουν προ πολλού περάσει. Οι οικονομικές πτέρυγες των φυλακών περισσότερο λειτουργούν σαν καταφύγιο των οικονομικών δολοφόνων που ήταν τόσο απρόσεκτοι ώστε να πιαστούν ή έχασαν στο παιχνίδι της εξουσίας, παρά σαν τιμωρία που μπορεί να δώσει έστω και το ελάχιστο για κάποια αλλαγή.
Η υπόθεση Παπακωνσταντίνου φανερώνει πολλά περισσότερα. Καταρχήν, οδηγεί στην κατάρρευση της βιτρίνας της κυβερνητικής πολιτικής των τελευταίων ετών. Που είναι όλοι αυτοί που υπερθεμάτιζαν υπέρ της κυβέρνησης Παπανδρέου, που έφερε τους «αδιάφθορους» και «διεθνώς επιτυχημένους» τεχνοκράτες που «χωρίς να φοβούνται το πολιτικό κόστος» θα περάσουν τις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» για τη «σωτηρία της χώρας»; Όλα αυτά τα περισπούδαστα στελέχη, οι καλύτεροι φίλοι του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποδείχτηκαν κοινοί ληστές, καταχραστές του δημόσιου πλούτου, ακόμα χειρότεροι και από τα δεξιά και πασοκικά λαμόγια του παρελθόντος.
Προκαλεί αυτό έκπληξη; Σάμπως δεν ήταν γνωστό το παρελθόν τους; Ο κύριος Παπακωνσταντίνου, μετά τις σπουδές του στο Λονδίνο, επέστρεψε ως οικονομικός σύμβουλος του Κώστα Σημίτη, έγινε μέλος του ΔΣ του ΟΤΕ και εκπρόσωπος στην Επιτροπή Οικονομικής Πολιτικής της ΕΕ, συντονιστής για την «διαδικασία της Λισαβόνα». Συνέχισε ως σύμβουλος του Παπανδρέου, καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, ώσπου να γίνει υπουργός Οικονομικών στην πρώτη κυβέρνηση του μνημονίου και Περιβάλλοντος – Ενέργειας στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Όλο αυτό το βιογραφικό και αποδεικνύεται ότι ο άνθρωπος- κλειδί στο ξεπούλημα του ΟΤΕ, πρωταγωνιστής στα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα, εμπνευστής των αποκρατικοποιήσεων και των «στρατηγικών επενδύσεων», δεν ήταν παρά  ένας υπάλληλος που εξυπηρετούσε το κεφάλαιο.
Δεν ήταν απλά ένας έξυπνος «λογιστάκος» που βρήκε την ευκαιρία να πιάσει την καλή. Είναι εγγονός του συνονόματου επιχειρηματία, που την περίοδο της κατοχής, πήρε δώρο από τον Τσολάκογλου την παραγωγή ενέργειας στην Πτολεμαΐδα. Ο θείος του είναι ο «αείμνηστος» υπουργός της ΝΔ, πατέρας των – γνωστών πλέον- εξαδέλφων, που εμπλέκονται στη λίστα Λαγκάρντ, η μια εκ των οποίων εργαζόταν στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων και είχε ως πολιτικό προϊστάμενο, τον αγαπημένο της ξάδερφο. Νοιάζονταν για το συμφέρον του ελληνικού λαού, πατούσαν σε φοβερές επιστημονικές αναλύσεις, ή απλά βοηθούσαν την πάρτη και την τάξη τους;
Μήπως προσπαθούμε να πούμε ότι η κακοδαιμονία μας οφείλεται σε κάποια μεγάλα τζάκια; Όχι, αλλά, σε αυτή τη χώρα, όλα μαζεμένα τα μεγάλα τζάκια, έχουν ένα όνομα. Αστική τάξη, κυβέρνηση, εξουσία. Οι προεστοί της Τουρκοκρατίας, γίνονταν κτηματίες και μεγάλοι ευεργέτες. Ο πατρινός Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, γεννημένος το 1766, κτηματίας και έμπορος, ήταν πατέρας του βουλευτή Παναγιώτη, του υπασπιστή του βασιλιά, Δημήτριου, και παππούς, του συνταγματάρχη Γεώργιου, του υπουργού στρατιωτικών, Ιωάννη, του πρέσβη Ανδρέα κ.α. Συνήθως συνεργάζονταν με τους Γερμανούς και μετά με τους Εγγλέζους και τους Αμερικάνους, γίνονταν στυλοβάτες του μετεμφυλιακού κράτους, κολλητοί των συνταγματαρχών, υπέρμαχοι της αλλαγής και υμνητές του «εκσυγχρονισμού» του ελληνικού κράτους. «Εμείς ποτέ δε χάναμε στην οικογένειά μας», όπως έλεγε ο Κηλαηδόνης.
Δηλαδή, ποτέ αυτό το κράτος δε θα κινηθεί στον ευρωπαϊκό δρόμο, ποτέ δε θα έχουμε σοβαρό καπιταλισμό; Μη στεναχωριέστε. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Το «γεράκι» Ντόναλντ Ράμσφελντ υπουργός Άμυνας του Μπους, έκανε πόλεμο στο Ιράκ ενώ ήταν σε σημαντικές θέσεις σε βιομηχανίες πολέμου και φαρμακοβιομηχανίες. Στη Βρετανία, ο μεγιστάνας των μίντια, Ρόμπερτ Μέρντοχ ήλεγχε όλο το πρωθυπουργικό γραφείο του Κάμερον. Ο σοσιαλδημοκράτης Σρέντερ, μετά τη θητεία του, διορίστηκε από τον χρηματοπιστωτικό κολοσσό Ρότσιλντ. Ρότσιλντ, κάτι θυμίζει αυτό το όνομα. Ίσως τον Κάρολο Μαρξ που έγραφε για αυτόν στους «ταξικούς αγώνες στη Γαλλία» και συμπλήρωνε «η μοναρχία του Ιούλη δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μετοχική εταιρεία για την εκμετάλλευση του γαλλικού εθνικού πλούτου, που τα μερίσματά της μοιράζονταν ανάμεσα στους υπουργούς, τις βουλές, τους 240.000 εκλογείς και τα τσιράκια τους».
Μήπως ο γερο- Κάρολος πίστευε ότι το πρόβλημα θα λυνόταν με την καταδίκη ορισμένων επιφανών επιχειρηματιών και πολιτικών; Σίγουρα όχι. Θεωρούσε όμως ότι καταδεικνύοντας τη σήψη που κυριαρχεί στο πολιτικό σύστημα, θα φανέρωνε τη σαθρή βάση του καπιταλισμού κι έτσι θα ενίσχυε τον αγώνα εναντίον του. Ακολουθεί αυτό το μάθημα, η σημερινή Αριστερά; Ο ΣΥΡΙΖΑ, επιδίδεται σε ένα διαρκή πόλεμο λιστολογίας ενώ αποδέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη όλα τα παιχνίδια εξουσίας που εξυφαίνονται. Το ΚΚΕ, αδιαφορεί για τις εξελίξεις, αναγνωρίζοντας μόνο τον «πόλεμο εντυπώσεων» και τον «αποπροσανατολισμό» της κοινής γνώμης.
Όταν αποπροσανατολίζουν, η αριστερά πρέπει να προσανατολίζει. Προς την πραγματική φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση και το ατομικό κέρδος, είναι από τη φύση του σαθρό, διεφθαρμένο. Η δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση κατά ορισμένων, μπορεί και πρέπει να στραφεί κατά του ίδιου του πυρήνα της εκμετάλλευσης. Ο σύγχρονος καπιταλισμός, παγκόσμια, είναι γεμάτος Παπακωνσταντίνου. Μια συμμορία λυμαίνεται το μόχθο του παγκόσμιου προλεταριάτου. Είναι οι ίδιοι στις επιχειρήσεις, στις τράπεζες, στα πανεπιστήμια, στα κόμματα, στον κρατικό μηχανισμό, στα ΜΜΕ. Αστοί, πλουτοκράτες, καπιταλιστές. Μια παγκόσμια ολιγαρχία που φροντίζει τη φυσική αναπαραγωγή της και την κερδοφορία της. Και είναι οι ίδιοι που κάθε φορά εμφανίζονται σαν υπερασπιστές του νέου, θιασώτες της εξυγίανσης.
Υπάρχει υγιής καπιταλισμός; Τα λεφτά των Παπακωνσταντίνου είναι «παράνομα», ενώ αυτά των εκατό πλουσιότερων της γης που κέρδισαν πάνω από 200 δις μέσα στην τελευταία χρονιά, ενώ ο κόσμος βυθιζόταν στη φτώχεια και την εξαθλίωση, είναι νόμιμα; Ο Κάρλος Σλιμ, πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, με περιουσία, σύμφωνα με αναλογίες, μεγαλύτερη και από του Μίδα, έφτασε σε αυτή τη θέση, όταν κατά την περίοδο του ΔΝΤ στο Μεξικό, αγόρασε τις τηλεπικοινωνίες. Κι έτσι τώρα κάνει φιλανθρωπίες και κοινωνικές εκδηλώσεις. Σαν την κυρία Βαρδινογιάννη.
Αν η διεθνής επιχειρηματική- πολιτική διαπλοκή είναι μόνιμο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, στον γερασμένο καπιταλισμό της κρίσης, γίνεται κυρίαρχο χαρακτηριστικό. Σύμφωνα με τον Χάρβεϊ, «έχει γίνει πλέον κανόνας μια πολιτική οικονομία μαζικής υφαρπαγής, αρπακτικών πρακτικών σε σημείο ληστείας υπό το φως της ημέρας … Πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατόν πλέον να υπάρξει τίμιος καπιταλιστής, τίμιος τραπεζίτης, τίμιος πολιτικός, τίμιος καταστηματάρχης ή τίμιος αρχηγός της αστυνομίας;».
Μια από τις βασικές πηγές κερδοφορίας, είναι η καταλήστευση του εθνικού πλούτου των χωρών, με βασικό μοχλό το χρέος. Για να υλοποιηθούν οι πολιτικές χρειάζονται κατάλληλοι άνθρωποι σε θέσεις πολιτικής ισχύος, που πρέπει να πληρωθούν για τις υπηρεσίες τους. Σαν τον Παπακωνσταντίνου ή σαν τον Γιώργο Παπανδρέου που έγινε καθηγητής στο Χάρβαρντ. Θα ήταν απλά γελοίο, αν δεν ήταν τραγικό.
Ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει. Όχι μόνο με την καταδίκη του Παπακωνσταντίνου. Όλο το νομικό σύστημα είναι φτιαγμένο για να καλοπερνούν όσοι επιχειρηματίες και πολιτικοί – από ατυχία ή σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι- βρεθούν στη φυλακή και να βασανίζονται εξαθλιωμένοι μετανάστες, μικροπαραβάτες ή αγωνιστές του κινήματος. Τα εκατομμύρια τους να δοθούν για τα νοσοκομεία, τα φάρμακα. Τα σπίτια και οι βίλες τους για τους άστεγους. Οι επιχειρήσεις τους για τους ανέργους. Και συνολικά όλο αυτό το σαθρό πολιτικό σύστημα, και κυρίως η οικονομική του βάση, να διαλυθεί για να δώσει τη θέση του στη δημοκρατία των εργαζομένων. Να ποια θα είναι η καταδίκη τους.

Δημοσιεύτηκε στο Πριν, το Σάββατο 5 Γενάρη 2013

Η διαπλοκή, της διαπλοκής, την διαπλοκή, ώ διαπλοκή!!

Αναδημοσιεύει ο Παύλος, απο σχολιαστες χωρις συνορα...
Αυτή τη φορά η πηγή μου δεν είναι κάποια έγκυρη ιστοσελίδα. Πρόκειται για ακραίο αριστερίστικο, σχεδόν αναρχικό δημοσίευμα. Αφού φτύσετε στον κόρφο σας για να απομακρυνθούν οι κακές επιρροές των Εξαρχείων μαζί με τους καλικαντζαραίους, διαβάστε το και ίσως το βρείτε χρήσιμο. Όπως άλλωστε έχω επανειλημμένα δηλώσει, πρέπει να δημοσιεύουμε τα πάντα ακόμη και αν η προέλευση τους είναι ακραία αναρχική…

Εργα και ημέρες της οικογένειας Παπακωνσταντίνου

Εργα και ημέρες της οικογένειας Παπακωνσταντίνου
H Ελένη Παπακωνσταντίνου με τον Γιώργο Παπανδρέου.

Την παραίτησή της υπέβαλε από το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) η κυρία Ελένη Παπακωνσταντίνου, πρώτη εξαδέλφη του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, μετά την κατακραυγή που υπήρξε από την αλλοίωση της λίστας Λαγκάρντ. Είχε προσληφθεί, τον περασμένο Φεβρουάριο ως εμπειρογνώμονας, ειδικός για τις συγχωνεύσεις εταιριών και στο εταιρικό δίκαιο, με μηνιαίο μισθό περί τις 3.000 ευρώ και παραιτήθηκε την Τετάρτη το πρωί, με επιστολή που έστειλε στον Πρόεδρο του Ταμείου κ. Τάκη Αθανασόπουλο.Τα ονόματα της κυρίας Ελένης Παπακωνσταντίνου του συζύγου της επιχειρηματία κ. Σ. Σικιαρίδη, της αδελφής της Μαρίνας και του συζύγου της κ. Α. Ρωσσώνη ( ή Rossonis- όπως ήταν το εμπορικό του όνομα στις πωλήσεις όπλων), περιλαμβάνονται στο πρωτότυπο της λίστας Λαγκάρντ, αλλά- όπως αποδείχθηκε- εξαφανίσθηκαν  όταν η λίστα είχε αλλοιωθεί, προκαλώντας πολιτική και δικαστική θύελλα.Η παραιτηθείσα Ελένη Παπακωνσταντίνου διατέλεσε πρόεδρος των αποφοίτων του Χάρβαντ και συμμετείχε ως ενεργό μέλος σε μια πλειάδα πολυεθνικών επιχειρήσεων, όπως της Toyota, της Philip Morris, της Swarowski, προωθούσε τη δραστηριότητα πολλών μη κυβερνητικών οργανώσεων που είχαν σχέση με την Παιδεία αλλά και με την εξωτερική πολιτική.Μ΄ αυτή τη δραστηριότητά της, λέγεται ότι γνώρισε και τον κ. Γ. Παπανδρέου. Εντοπίζεται επίσης ως μέλος της S&Β Βιομηχανικά Ορυκτά του πρώην Προέδρου του ΣΕΒ κ. Οδ. Κυριακόπουλου με τα γνωστά περιβαλλοντικά προβλήματα στη Μήλο. Όποια πέτρα και να σήκωνες που είχε σχέση με πολυεθνικές εταιρίες και συγχωνεύσεις εύρισκες τη δραστήρια δικηγόρο κυρία Ελένη Παπακωνσταντίνου, κόρη του εκλιπόντος Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, υπουργού στην κυβέρνηση του κ. Κ. Μητσοτάκη. Παντρεύτηκε με τον κ. Σ. Σικιαρίδη, της γνωστής οικογενείας με το ίδρυμα, το οποίο σήμερα κινδυνεύει με κλείσιμο, λόγω έλλειψης πόρων και για τον οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω. Ίσως το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο είναι ο σύζυγος της αδελφής της Μαρίνας, κ. Α. Ρωσσώνης ο αποκαλούμενος και… «Mr OTO Melαra» αφού αντιπροσώπευε για πολλά χρόνια τον ομώνυμο ιταλικό οίκων πυροβόλων και σήμερα δεν υπάρχει πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού χωρίς να είναι εφοδιασμένο μ΄ αυτόν τον τύπου πυροβόλου, ακόμα και στις φρεγάτες, τις πυραυλακάτους, τις κανονιοφόρους και τώρα τελευταίως στα…αρματαγωγά κλάσης «Ιάσων».
Το όνομα Rossonis, είναι αλήθεια ότι κυριαρχούσε στις προμήθειες όπλων του Πολεμικού Ναυτικού και όχι μόνον, με πολλές αντιπροσωπείες που περιελάμβαναν ακόμα και την προμήθεια τορπιλών βαρέως τύπου Balckshark («Μαύρος Καρχαρίας») καθώς και ανάμειξη του στην αγορά φιάσκο της Πολεμικής Αεροπορίας των μέσων μεταγωγικών Allenia C-27j (ή «Σπαρτιάτης»).
Τον διαγωνισμό για τη προμήθεια 12 μέσων μεταγωγικών αεροσκαφών, κέρδισε το 2010 η ιταλική εταιρεία Allenia την οποία αντιπροσώπευε ο κ. Θ. Ασημακόπουλος (το όνομά του οποίου έχει εμπλακεί στο σκάνδαλο της Proton). Τότε με υπουργό τον κ. Ευ. Βενιζέλο  και αναπληρωτή υπουργό κ. Π. Μπεγλίτη η Πολεμική Αεροπορία είχε διαπιστώσει ένα σωρό τεχνικά προβλήματα στα αεροσκάφη αυτά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα από αυτά στις δοκιμαστικές πτήσεις που έκαναν οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας διαπίστωσαν πέραν των όλων άλλων ότι το αεροσκάφος έμπαζε… νερά στο πιλοτήριο. Η ηγεσία του υπουργείου επιβάλλει ρήτρες καθυστέρησης αλλά το δίδυμο Ρωσσώνης- Ασημακόπουλος καταφέρνουν, όπως ειπώθηκε, να υπάρξει παραλαβή των αεροσκαφών. Όχι όλων αλλά μερικών απ΄ αυτών. Σήμερα, για την ιστορία πετάει μόνον ένα τέτοιου τύπου αεροσκάφος, το οποίο να σημειωθεί η παραγγελία του έγινε από το ΚΥΣΕΑ επί εποχής Α. Τσοχατζόπουλου.
Αυτό που γνωρίζουν όλοι στο Πεντάγωνο είναι ότι το μονοπώλιο με τα πυροβόλα που επέβαλε ο κ. Ρωσσώνης στο Πολεμικό Ναυτικό αποφέρει σημαντικά κέρδη, για τον γαμπρό του πρώην υπουργού της κυβέρνησης Μητσοτάκη και συγγενή εξ αγχιστείας του τότε πανίσχυρου τσάρου της Οικονομίας κ. Γ. Παπακωνταντίνου.
Λέγεται μάλιστα ότι η εταιρία του κ. Ρωσσώνη είχε και εμπλοκή στη ναυπήγηση πετρελαιοφόρου του Πολεμικού Ναυτικού από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, αντιπροσωπεύοντας τα ιταλικά ναυπηγεία Fincantieri τα οποία ήταν συνεργάτες στη ναυπήγηση. Και το κερασάκι στην τούρτα ήρθε, για τους γνωρίζοντας, με την αναθεώρηση της σύμβασης για την προμήθεια της κλάσης υποβρυχίων «214», λόγω της επαγγελματικής του σχέσης που είχε με τον νέο ιδιοκτήτη των ναυπηγείων κ. Ισκαντάρ Σάφα. Τότε, όπως θυμάστε, το υπουργείο Άμυνας σε συνεργασία με το υπουργείο Οικονομικών (υπουργός ήταν ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου) παραγγέλθηκαν ακόμα δύο υποβρύχια επιπλέον 480 εκατ. ευρώ, ενώ η χώρα μας εισήλθε στο Μνημόνιο.
Ο κ. Σ. Σικιαρίδης σύζυγος της Ελένης Παπακωνσταντίνου, το όνομα του οποίου επίσης αναφέρεται στην περιβόητη πρωτότυπη λίστα Λαγκάρντ είναι ένας οικονομολόγος με έντονη επιχειρηματική δράση. Ξεκίνησε τη δραστηριότητά του ως διευθυντικό στέλεχος της ΑΓΕΤ Ηρακλής, ενώ όταν αποχώρησε από την εταιρία υπήρξε σύμβουλος διαφόρων εταιρειών που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον για την αγορά του και συμμετείχε ενεργά στην εμπορία τσιμέντων και άλλων αδρανών υλικών. Από το 1987 εργάζεται ως σύμβουλος στην υλοποίηση συγχωνεύσεων και εξαγορών εταιριών, παρέχει συμβουλές για αύξηση του μετοχικού ταμείου διαφόρων εταιριών.

Το Ίδρυμα Σικιαρίδη (ή «Σικιαρίδειον Ίδρυμα») στο οποίο μετέχει και διοικείται από απόγονους του Σικιαρίδη κινδυνεύει να κλείσει, παρά την ετήσια κρατική επιχορήγηση που λαμβάνει. Ηδη υπήρξαν απολύσεις και το ΚΚΕ με ερώτησή του στη Βουλή καταγγέλλει αυθαιρεσίες και προβλήματα στο παρελθόν με τη λειτουργία του.
Η επιστολή παραίτησης της κυρίας Ελένης Παπακωνσταντίνου
Στην επιστολή παραίτησης που πρωτοκολλήθηκε η κ. Παπακωνσταντίνου αναφέρει ότι είναι αστήριχτη η δημόσια μνεία του ονόματός της και πως είναι γνωστή η επαγγελματική της πορεία.
Αναφορικά με την κατάθεση στην τράπεζα HSBC σημειώνει ότι είναι «νόμιμη περιουσία εμού και τους συζύγου μου».
«Ωστόσο» καταλήγει «υποβάλω την παραίτησή μου από το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων του ΤΑΙΠΕΔ, προκειμένου να μην δημιουργήσω προσκόμματα στη λειτουργία του Ταμείου».
Η κ. Παπακωνσταντίνου κατείχε τη θέση τον Φεβρουάριο του 2012, αντικαθιστώντας το μέλος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών.
Ένα συμπέρασμα (ανάμεσα σε άλλα) του Παύλου:
ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ, ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΥΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΑΝΑΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ, ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΑΝΑΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ και η παρουσία μας τους ενοχλεί – αν και κάποιους χρειάζονται για να τους εκμεταλλεύονται…
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=491065

Τα κούτσουρα βλάπτουν σοβαρά την υγεία…

Αιεν αριστευειν...
Αν ένα κούτσουρο δεν φέρει την ειδική ταινία γνησιότητας και την προειδοποίηση του υπουργείου υγείας, όπως στην εικόνα, θα θεωρούνται λαθραία και ο χρήστης τους θα τιμωρείται (Digital Artwork by soulxpose & lefkasboy)
Δεν περνάει μέρα που δεν αναφέρονται τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης στις βλαβερές συνέπειες της καύσης ξύλων αντί του πετρελαίου. Είναι δε τέτοια η θέρμη που παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα ρεπορτάζ, όσο ποτέ δεν είχαν για τις συνέπειες του καπνίσματος ή των ναρκωτικών. Σαν να είναι η καύση των ξύλων μεγαλύτερη μάστιγα από τα ναρκωτικά και πιο βλαβερή για την υγεία από το κάπνισμα…
Έφτασαν στο σημείο προχθές στην κρατική τηλεόραση να παρουσιάζουν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες πώς μικροσωματίδια-παράγωγα της καύσης του ξύλου απορροφώνται από το τριχωτό της κεφαλής και μπαίνουν στον εγκέφαλο του ανθρώπου όπου μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες ζημιές…
Δεν ξέρω κατά πόσο ανεπανόρθωτες είναι οι ζημιές που μπορούν να προκαλέσουν τα μικροσωματίδια, αλλά είναι εδώ και χρόνια πεπεισμένος για τις ανεπανόρθωτες βλάβες που μπορούν να προκαλέσουν οι γκεμπελίσκοι με μικρόφωνο…
Λένε λοιπόν ότι οι πολίτες προσπαθούν να ζεσταθούν αυτόν τον χειμώνα καίγοντας ξύλα ακατάλληλα για καύση. Ξύλα που έχουν πρόσθετα όπως βερνίκι, χρώματα, μελαμίνη από παλιά έπιπλα ή άλλες κατασκευές. Πόσοι τόνοι άραγε επίπλων υπάρχουν προς καύση; Αλλά κανείς από τους “ευαίσθητους” για το περιβάλλον και την υγεία μας δημοσιοκάφρους δεν αναφέρεται στην προφανή αιτία όλων αυτών που δεν είναι άλλη από την κτηνωδία της εξίσωσης πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης, εμπνεύσεως Παπακωνσταντίνου-ΓΑΠ για να μην ξεχνιόμαστε, με άξιο συνεχιστή τον Αντώνη Σαμαρά που περιχαρής εύχεται για το 2013 να έρθει η ανάπτυξη με την ίδια αφέλεια που τα μοντέλα στα καλλιστεία εύχονται παγκόσμια ειρήνη…
Κανείς τους βέβαια δεν έχει ιδέα πώς την βγάζουν οι ακριτικές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας και τα ορεινά χωριά. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους κι αν μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Όσες αναλύσεις και να παρουσιάσουν, όσους ειδικούς, όσα στοιχεία είναι αληθινά είτε τραβηγμένα, για να σπείρουν φόβο και πανικό, το γεγονός είναι ένα. Ο κόσμος δεν έχει χρήματα να ζεσταθεί, η κυβέρνηση χάνει έσοδα γιατί οι φωστήρες δεν πρόβλεψαν πως θα μειωθεί η κατανάλωση πετρελαίου (ή δεν θέλησαν να το λάβουν υπ’όψη) και τώρα ετοιμάζονται να βάλουν φόρο είτε στα καυσόξυλα, είτε στους παραγόμενους ρύπους στις καμινάδες των σπιτιών…
“Θα βάλουν φόρο στα παράθυρα” είχε προφητεύσει ο Κοσμάς ο Αιτωλός κάποτε και αν σκεφτεί κανείς ότι έχουμε φτάσει στις καμινάδες δεν είμαστε μακριά στο να βγει αληθινός.
αἰέν ἀριστεύειν

Κουλούρι δίχως απόδειξη...

Cogito ergo sum...
Καταλάβατε τι είναι αυτό που φταίει για τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας ή πρέπει να το ξαναπούμε; Φταίει η φοροδιαφυγή! Αυτή είναι η γάγγραινα που ταλαιπωρεί το ταλαίπωρο κορμί τής χώρας μας, τελεία και παύλα. Και δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα αν δεν συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι πρέπει να ζητάμε πάντοτε απόδειξη για οποιαδήποτε αγορά κάνουμε και για οποιαδήποτε υπηρεσία λαμβάνουμε.

Το καταλάβατε, επί τέλους; Μην περιμένετε αύξηση στους μισθούς σας αν ο κυρ-Μήτσος ο φούρναρης δεν μάθει να κόβει απόδειξη ακόμη και για το τελευταίο κουλούρι Θεσσαλονίκης που πουλάει. Μην ελπίζετε ότι θα πάψουν να κατρακυλάνε οι συντάξεις σας αν η Βούλα η κομμώτρια δεν χτυπάει στην ταμειακή της μηχανή ακόμη και το τελευταίο χτένισμα που κάνει. Μην ονειρεύεστε ανάκαμψη στα οικονομικά σας αν επιμένετε να αναθέτετε τα ιδιαίτερα της κόρης σας στον κάθε τυχάρπαστο φοιτητάκο που δεν κόβει αποδείξεις. Και, βέβαια, παραδεχτείτε τις δικές σας ευθύνες για την κατάντια αυτού του τόπου, εφ' όσον προσπαθείτε να πετύχετε φτηνότερο νοίκι για την γκαρσονιέρα τού φοιτητή κανακάρη σας, προτείνοντας στον ιδιοκτήτη να μη σας κόβει αποδείξεις για τα νοίκια.

Το καταλάβατε τώρα το μέγεθος του προβλήματος της φοροδιαφυγής; Μπράβο! Και το πιστέψατε; Τρομάρα σας...

Ρε σεις, ποιος την γαμεί την φοροδιαφυγή όταν υπάρχει η νόμιμη φοροαποφυγή; Ψωνίσατε ποτέ από τον Βασιλόπουλο τον ΆλφαΒήτα δίχως απόδειξη; Όχι βέβαια. Άρα ο ΑλφαΒήτας πληρώνει τους φόρους του κανονικά, έτσι; Μάλιστα. Κανονικώτατα! Ο άνθρωπος είναι νομιμώτατος και πληρώνει μέχρι δεκάρας όσα προβλέπει ο νόμος να πληρώσει. Μόνο που ο νόμος προβλέπει για τον ΑλφαΒήτα λιγώτερα απ' όσα προβλέπει για την κοπέλλα που κάθεται στο ταμείο και κόβει τις αποδείξεις.

Ταξιδέψατε ποτέ με βαπόρι ή με αεροπλάνο δίχως να κόψετε νόμιμο εισιτήριο; Φυσικά και όχι. Άρα οι εφοπλιστές και οι αεροπλανάδες πληρώνουν τους φόρους τους κανονικά, ε; Καμμιά αντίρρηση. Μόνο που τα "κανονικά" τους είναι ψίχουλα μπροστά στα "κανονικά" των μούτσων τους ή των αεροσυνοδών τους.

Κι ακόμη, μήπως κάνατε ποτέ οποιοδήποτε αλισβερίσι με οποιαδήποτε τράπεζα δίχως να σας κόψουν χαρτί; Οπωσδήποτε όχι. Άρα οι τράπεζες δηλώνουν και την τελευταία τους δεκάρα και, συνεπώς, πληρώνουν τους φόρους τους κανονικά, έτσι; Χμμμ.. Λογικά, εδώ πρέπει να γελάσουμε αλλά η φάση δεν βγάζει γέλιο.

Να σας θυμίσω τον ντόρο που έγινε πρόσφατα με τα εισοδήματα που δήλωσαν κάποιοι καλλιτέχνες, π.χ. η Βίσση; Θυμάστε πόση φασαρία έγινε στα κανάλια επειδή η Αννούλα δήλωνε -λένε- πενταροδεκάρες; Ε, λοιπόν, η Αννούλα δεν έκανε καμμιά φοροδιαφυγή και ήταν απολύτως νόμιμη. Μόνο που δεν είναι μαλάκας, να τραγουδάει ως Αννούλα σκέτη. Όπως κι ο Πρετεντέρης δεν είναι μαλάκας να λέει τις παπαριές του ως Πρετεντέρης σκέτος. Έχουν στήσει από μια εταιρεία ο καθένας κι έτσι η μεν Αννούλα τραγουδάει ως Αννούλα ΟΕ ο δε Πρετεντέρης παπαρίζει ως Πρετεντέρης ΕΠΕ. Βλέπετε, ως εταιρείες φορολογούνταν με 20% ενώ σκέτοι θα φτάνανε 45%.

Πάντως, ο Στουρνάρας το έπιασε το κόλπο. Σου λέει, λοιπόν: αφού πάω τον φόρο των εμπόρων και των ελεύθερων επαγγελματιών στο 26% και στο 33%, κάτσε να πάω και τον φόρο των ομόρρυθμων και των ετερόρρυθμων εταιρειών στο ίδιο ύψος, να μάθουνε τα κωλόπαιδα να μη μου στήνουν εταιρείες. Σωστός ο Στουρνάρας. Μόνο που ομόρρυθμες κι ετερόρρυθμες εταιρείες στήνουν τα λιγούρια. Οι πιο ψαγμένοι στήνουν ΕΠΕ και οι αφράτοι στήνουν Ανώνυμες. Και ο φόρος των ανωνύμων μπορεί να πέσει ακόμη και στο 10%, την ώρα που ο φόρος του κάθε μαλάκα μισθωτού μπορεί να καβαντζάρει και το τετραπλάσιο...

Συνεπώς, όλο αυτό το νταβαντούρι περί φοροδιαφυγής δεν ακουμπάει καν εκείνους που κονομάνε χοντρά. Όλοι αυτοί κόβουν αποδείξεις κανονικά. Δεν είναι ηλίθιοι οι άνθρωποι. Αφού μπορούν να γλιτώσουν φόρους νόμιμα (και ηθικά, μη σου πω), γιατί να παρανομήσουν; Κι αν κάποια στιγμή θεωρήσουν ότι ακόμη κι έτσι πληρώνουν πολλά, στήνουνε και μια οφ-σορ και καθαρίζουνε. Νόμιμα πάντα!

Κι άιντε τώρα εσύ να με πείσεις ότι για τα χάλια μας φταίει το δίχως απόδειξη κουλούρι τού κυρ-Μήτσου...

Νυν και αεί*...

του Παναγιωτη Παπιδα απο τα Ενθεματα...
ΡΗΤΩΣ ΛΕΧΘΕΝΤΑ
Τραγωδίες: αριστοτελικές και σημερινές
Έστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως… Παπαριές, κυρά-Μαρίτσα. Όχι ότι δεν έχω σε υπόληψη τον Αριστοτέλη (κάτι σπουδαίο πρέπει να έγραψε κι αυτός), αλλά, να, φταίει ότι έχω δει τραγωδίες στη ζωή μου. Και η μόνη μίμηση που βρίσκω είναι άλλων τραγωδιών, λες και τις βγάζουν όλες με καρμπόν.
Αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι σαφώς μια τραγωδία, μια τραγωδία με αρχή, χαμένη στο βάθος των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων, αλλά χωρίς ακόμα τέλος. Είναι σίγουρα τραγωδία αυτό που ζούμε — και με την αριστοτελική ερμηνεία, αν το σκεφτείς:
Καταρχάς, έχουμε την αναπαράσταση μιας πολύ σημαντικής πράξης, η οποία μάλιστα τείνει να ολοκληρωθεί: την καταστροφή μιας κοινωνίας, τη μεταμόρφωσή της σε κάτι πολύ εφιαλτικό και μέχρι πρότινος κατακριτέο, στην απόλυτη εξαφάνιση ενός κράτους πρόνοιας για τους υπηκόους του, μιας πρόνοιας που εξασφάλιζε τις βάσεις μιας ευτυχισμένης ζωής.
Ο δε λόγος της είναι σαφώς ηδυσμένος, είναι ο γνωστός υπεύθυνος πολιτικός λόγος: «H ανάγκη προόδου και ανάπτυξης μας οδηγεί στην εφαρμογή αυτών των προσωρινών μέτρων που σκοπό έχουν τον απεγκλωβισμό από τα δεινά του παρελθόντος κ.λπ.
Όσο για τη φόρμα, έχουν επιστρατευτεί τα καλύτερα ειδικά εφέ: σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί και τώρα τελευταία ακούμε και για πολεμική εμπλοκή.
Τι έχει μείνει λοιπόν σε αυτό το μικρό δράμα για να το εντάξουμε οριστικά στην κατηγορία της τραγωδίας; Αυτό που θα μας λυτρώσει συναισθηματικά, ήγουν η κάθαρση. Συνήθως είναι και το τελευταίο χρονικά κομμάτι του έργου και δυστυχώς το πιο δύσκολο. Αυτό λοιπόν το τέλος το ψάχνουν ακόμα οι συντελεστές αυτής της τραγωδίας…
Επειδή όμως ερμηνεύει διαφορετικά ο καθένας μας το κάθε έργο, εμείς οι θεατές μπορούμε να έχουμε διαφορετική άποψη τόσο για την πλοκή του όσο και για τα συναισθήματα που θα μας λυτρώσουν. Διότι δεν είναι πρώτη φορά που περνάμε τέτοιες τραγωδίες, ούτε εμείς ούτε οι άλλοι λαοί του κόσμου μας. Δεν είναι πρώτη φορά που ένα κράτος θεωρητικής ισονομίας και ισοπολιτείας μετατρέπεται σε τιμωρό των πολιτών του και ευεργέτη των εχθρών του, που η πλειοψηφική ομάδα κατηγορείται αναίσχυντα από μια κραταιά ολιγαρχία επειδή απαιτεί να έχει στον ήλιο μοίρα, ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες, δικαίωμα στα βασικά αγαθά που επιτρέπουν στον άνθρωπο να ζήσει και να δημιουργήσει. Δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται μια ανήθικη ορολογία, αυτή της τεμπελιάς, της αδιαφορίας, της ανευθυνότητας, για να καλυφθούν τα «μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων». Η Αριστερά και ο εργαζόμενος κόσμος το έχουν ζήσει στο πετσί τους όλο τον προηγούμενο αιώνα.
Θέλετε λοιπόν να μιλήσουμε εξαρχής για τραγωδία; Να μιλήσουμε.
Να μιλήσουμε για το «Νυν και αεί», στο οποίο ο Νίκος Γκάτσος αναφέρεται στα ανοσιουργήματα που διέπραξαν σε άλλες εποχές οι προκάτοχοι των σημερινών κυβερνώντων. Τα ίδια δηλαδή που κάνουν τώρα οι συνεχιστές τους.
«Πρωτομαγιά με το σουγιά
χαράξαν τον φεγγίτη
και μια βραδιά σαν τα θεριά
σε πήραν απ’ το σπίτι».
Δεν διαθέτει ο ποιητής ούτε την πολυτέλεια του χρόνου, ούτε τη διάθεση να μας εισάγει στο θέμα σταδιακά ασχολούμενος για παράδειγμα με το «πολυαγαπημένο κεφαλάκι της αδελφούλας μας Ισμήνης». Ούτε κρύβει τον δράστη· τον αποκαλύπτει αμέσως στη δεύτερη κιόλας στροφή, και συνεχίζει να μας γρονθοκοπεί καταγγέλλοντας τις ανίερες πράξεις του. Για όσους δεν πήραν είδηση από την αρχή τι συμβαίνει, για όσους είπανε «δεν πειράζει μπόρα είναι θα περάσει», γι’ αυτούς που φοβήθηκαν να ομολογήσουν το κακό και να το αντιμετωπίσουν. Μια δεύτερη ευκαιρία για όσους έχασαν ή ξέχασαν την υπόθεση.
Αλλά το ποίημα δεν θα ήταν τραγωδία αν έμενε μόνο στην καταγγελία της ύβρεως. Ο Γκάτσος δεν έφτιαχνε δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις από το μέτωπο του κοινωνικού πολέμου. Αναζητούσε και επιζητούσε τη συναισθηματική κάθαρση στο έργο του και αυτή δεν μπορούσε να υπάρχει έξω από την πραγματική κάθαρση:
«Κι ένα πρωί σε μια γωνιά στην Κοκκινιά
είδα το μπόγια, το ληστή και το φονιά
του ’χανε δέσει στο λαιμό του μια τριχιά

και του πατάγαν το κεφάλι σαν οχιά».
Αν λοιπόν θέλουμε να παίξουμε στη σύγχρονη τραγωδία μας ως πρωταγωνιστές, πρέπει να αναζητούμε και να υποσχόμαστε –εκτός από τη δίκαιη λύση– την αμείλικτη τιμωρία αυτών που μας οδήγησαν και μας σέρνουν ακόμα πιο βαθιά στην καταστροφή. Με παντιέρα την εικόνα όλων αυτών που τα όνειρα και η ζωή τους έχουν καταστραφεί και βυθίζονται καθημερινά στην απόγνωση. Με εμβατήριο την κραυγή του Λώρενς της Αραβίας, όταν ο πόνος των συντρόφων του είχε φτάσει στο απροχώρητο. Με όπλα μας το δίκαιο.
Διότι νόμος και δίκαιο σε μια πολιτεία ανθρώπων είναι εκείνο που λυτρώνει τις ψυχές τους και δεν αφήνει τις πληγές τους ανοιχτές να κακοφορμίζουν.

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Περιμένοντας την εξέγερση ...

Του Κώστα Καπνίση, periodista.gr...
Το 2012 ανήκει πια και επίσημα στο παρελθόν και μια καινούρια χρονιά ήρθε να πάρει τη θέση της στο καλεντάρι της σύγχρονης νεοελληνικής Ιστορίας. Πολλές ευχές ακούστηκαν και πάλι. Οι μέρες που πέρασαν ήταν γεμάτες από αυτές. Σε αυτές είμαστε πάμπλουτοι. Η αλήθεια είναι ότι έστω και υποσυνείδητα πολλοί έχουν κατανοήσει ότι οι «γιορτινές» μέρες πέρασαν σα νεράκι και η ώρα της αναμέτρησης με τα προβλήματα είναι και πάλι στο προσκήνιο ενός θλιβερού παρασκηνίου. Η νέα χρονιά δεν άλλαξε κάτι.



Δε βιαζόμαστε να κρίνουμε το 2013 αλλά το ξημέρωμά του κάθε άλλο παρά αισιόδοξο μπορεί να είναι. Γιατί να είναι άλλωστε; Σε όσους αρέσκονται να κάνουν μια βόλτα έξω από το σπίτι λίγα λεπτά πριν αλλάξει το έτος και να μπαίνουν λίγα λεπτά μετά και πάλι μέσα είναι σίγουρο ότι διαπίστωσαν για άλλη μια φορά ουρλιαχτά ευχαρίστησης, πυροτεχνήματα και μουσική στη διαπασών, άνοιγμα φελλών κρασιού από τους έχοντες την αυτή ιδιότητα ιδιοκτήτες τους. Πέρα από όλα αυτά τα τραγελαφικά που βλέπουμε και θα εξακολουθήσουμε να βλέπουμε από τις τελευταίες (θέλουμε να ελπίζουμε) παραστάσεις του θλιβερού θιάσου της τρικομματικής που σύντομα γίνεται μονοκομματική και «μπετοναρισμένη» για την αποφυγή τυχόν ατυχημάτων, έρχεται άλλο ένα κακόγουστο θέατρο σχετικά με τις λίστες των ληστών. Η «υπεύθυνη» συγκυβέρνηση του 48% (τόσοι την ψήφισαν, ας μη το ξεχνάμε αυτό) φαίνεται να βρίσκει άλλο ένα τέχνασμα επιβίωσής της στο πρόσωπο του πρώην «τσάρου» Γ. Παπακωνσταντίνου.



Το έχουμε ξαναγράψει ότι το διαπλεκόμενο σύστημα μιντιοκρατίας – πολιτικής- επιχειρηματικής ελίτ θα «δώσει» πολλούς δικούς του αρκεί να εξασφαλίσει με κάθε κόστος και με κάθε τίμημα την εξουσία. Το γεγονός αυτό βέβαια από μόνο του μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Το θέμα είναι ότι κοντά σε αυτούς την πληρώνουν και οι μισοί και πλέον Έλληνες. Ξεκίνησαν πάλι οι «πληρωμένες» αναλύσεις των «αυθεντιών» της τηλε – ζούγκλας περί κάθαρσης του πολιτικού συστήματος και άλλων τέτοιων αστείων που αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο σοβαρή θα μας είχαν κάνει να πέσουμε κάτω ξεκαρδισμένοι από τα γέλια. Το «πολιτικό» προσωπικό της χώρας μόλις πριν λίγες ημέρες «έχασε» μια ακόμα ευκαιρία καταψηφίζοντας την πρόταση για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το μνημόνιο και το πώς φτάσαμε ως εδώ. Τώρα αυτό το «πολιτικό» σύστημα βγήκε ξανά στο σεργιάνι για να πείσει τους χαχόλους ότι πρέπει να γίνει προανακριτική η οποία θα επικεντρώνει τα «πυρά» του σε ένα και μόνο πρόσωπο. Η περίπτωση του Α. Τσοχατζόπουλου πάλιωσε βλέπετε και χρειάζεται νέο κούτσουρο στη φωτιά. Είναι αλήθεια. Η «αιθαλομίχλη» που πρωταγωνιστεί τα τελευταία είκοσι χρόνια πάνω από τα κεφάλια μας ετοιμάζεται να «γυρίσει» νέα επεισόδια «κάθαρσης». Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι το «κοινό» θα είναι και πάλι ο λαός. «Τηλεθεατές» υπάρχουν βλέπετε και είναι παντός καιρού. Κοντά στα τούρκικα και στις ατελείωτες εκπομπές μαγειρικής θα πάρουν και ένα «καθαρτικό» έτσι για να υπάρχει και ποικιλία. Χρόνος βέβαια δεν υπάρχει και τα πράγματα είναι ελαφρώς στριμωγμένα.



Ο Ιανουάριος είναι εδώ και οι νέες περικοπές μπροστά μας. Με τόσο «μαγείρεμα» βέβαια υπάρχουν πιθανότητες να γίνει για άλλη μια φορά ένα μεγάλο τίποτε και το πιάτο να παραμείνει άδειο. Θεάματα χωρίς άρτο και όποιος αντέξει. Υπάρχει και το άλλο που «έσκασε» το γνωστό και ως σκάνδαλο ΕΟΤ. Εκεί και αν θα δούμε «κάθαρση». «Επιταγές» των καιρών βλέπετε. Τίποτε δεν έχει μείνει όρθιο. Κι όμως αυτή η «κυβέρνηση» είναι ακόμα εκεί. «Αγέρωχη» και στη θέση της. Ο επονομαζόμενος και ως πρωθυπουργός είπε στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του: «Δουλειά στους άξιους και ικανούς και οι υπόλοιποι θα απολαύσουν ένα δίκτυ προστασίας». Σαφέστατος και ξεκάθαρος. Τις δουλειές θα παίρνουν οι δικοί μας και οι υπόλοιποι τραβάτε στο «νοιάζομαι – μοιράζομαι». Το αξιοπερίεργο είναι ότι πολλοί ανταποκρίνονται σε αυτό το κάλεσμα ξεχνώντας ότι πολύ εύκολα μπορεί να γίνει αυτό που απεύχονται και ο τροχός να γυρίσει. Αλήθεια αν η κατάσταση ανατραπεί και αλλάξει πως θα τους φανεί αν οι ίδιοι και τα δικά τους παιδιά πηγαίνουν στα συσσίτια και στις «φιλανθρωπίες»; Δε μιλάμε για τους «πολιτικούς». Αυτοί το έχουν κάνει το κουμάντο τους. Μιλάμε για αυτούς που στηρίζουν ακόμα και τώρα αυτή την επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας «κυβέρνηση». Πρέπει να φτάσουμε εκεί ως κοινωνία για να ξυπνήσουμε; Τι άλλο πρέπει να γίνει; Να φτάσει η ανεργία στο 40%; Να χάσουν και άλλοι τα σπίτια τους; Να μεταναστεύσουν και άλλοι στο εξωτερικό; Να χάσουμε ακόμα και εδαφική κυριαρχία; Γιατί; Τι θα έχουμε επιτύχει τότε; Τι θα πούμε; Ότι κάναμε λάθος; Ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη; Όταν θα είναι αργά; Πρέπει να επέλθει κοινωνική ή εθνική καταστροφή για να συνειδητοποιήσουμε το βάρος της ατομικής μας ευθύνης; Κάποιος είπε ότι αυτή η χώρα έχει πολλούς ήρωες γιατί πάντα αυτός ο λαός ήταν δειλός και περίμενε από λίγους «τρελούς» να βάλουν το στήθος μπροστά και να θυσιαστούν κυριολεκτικά για τους πολλούς. Τι πρέπει να γίνει; Εμφύλιος; Ως πότε θα κοιτάζει ο καθένας το προσωπικό του όφελος μπροστά στο κοινό καλό; Δε βλέπουμε το γκρεμό μπροστά μας;



Άσχετα από το πώς διαβιώνει ο καθένας χωριστά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι είμαστε όλοι επιβάτες στο ίδιο τρένο και η γέφυρα μπροστά είναι κομμένη. Έχει καμιά σημασία το αν θα είναι κάποιος επιβάτης στην Α’ ή στην Β’ ή στην Γ’ θέση; Το τέλος θα είναι ίδιο για όλους και αυτό θα επέλθει πολύ πιο σύντομα από όσο πιστεύουν κάποιοι. Δε μας αξίζει αυτό. Δε μιλάμε απλά για μια κρίση αλλά για μια παρακμή της κοινωνίας μας. Είναι κάτι πολύ πιο άσχημο. Η κρίση κάποια στιγμή θα περάσει. Οι αξίες όμως, τα όνειρα, τα ιδανικά, η ίδια η ζωή δε θα μπορούν να γυρίσουν πίσω. Θα έχουν χαθεί στο βωμό του εκάστοτε προσωπικού συμφέροντος. Δε μπορεί να μη γνωρίζουμε την Ιστορία μας. Αυτό δε μπορεί να γίνει αποδεκτό σε καμιά περίπτωση. Δε μπορεί να μη διδασκόμαστε από τα θλιβερά λάθη του παρελθόντος. Αυτό που έρχεται δε θα έχει καμιά σχέση με όσα δεινά έζησε τούτος ο τόπος στο παρελθόν. Δε θα υπάρχει επιστροφή. Αν αυτή η κατάσταση δεν αλλάξει δεν έχουμε γυρισμό. Δε μπορεί οι χρήσιμοι ηλίθιοι να είναι περισσότεροι από αυτούς που έχουν την κοινή έστω λογική. Είναι παρανοϊκό. Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό σε εμάς. Δεν είναι δυνατόν αυτή η χώρα που έβγαλε τόσους ποιητές, που έδωσε νικηφόρα τόσους πολέμους, που πέρασε τόσα δεινά αλλά άντεξε να πέφτει τώρα αμαχητί. Να παρακολουθεί με καρτερία και παγερά αδιάφορη τον αφανισμό και εξανδραποδισμό της. Δε μπορεί να το χωνέψει ο κοινός ανθρώπινος νους. Ξεπερνά κάθε φαντασία αλλά ταυτόχρονα δείχνει και μια τραγική ασέβεια προς τις γενιές που πέρασαν και κράτησαν αυτόν τον τόπο όρθιο.



Η καινούρια χρονιά που ξημέρωσε οφείλει να ανατρέψει όλο το φαύλο σύστημα αλλά αυτό δε μπορεί να γίνει με ευχολόγια, δε μπορεί να γίνει με λόγια του αέρα αλλά με πράξεις. Δεν είναι δυνατόν να παρέχουμε νομιμοποίηση και κάλυψη σε όσους μας καταστρέφουν τις ζωές. Δε μπορεί στον τόπο που γέννησε την Δημοκρατία να κυβερνά η μιντιοκρατία. Δε γίνεται στη χώρα που γέννησε μεγάλους φιλόσοφους, ποιητές και πολιτικούς να κυβερνούν σήμερα κάποια καλοπληρωμένα ανδρείκελα. Δε γίνεται το θύμα να δίνει στον δολοφόνο το όπλο του εγκλήματος. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι ο κόσμος άλλαξε με κουβέντες ή προσευχές. Πάνω από όλα δε μπορούμε να καμωνόμαστε πια ότι δεν ξέρουμε την αλήθεια. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό δεν είναι απλά καλοπληρωμένοι ηλίθιοι αλλά κινούνται και πράττουν με δόλο είτε είναι πολίτες είτε κυβερνήτες. Ας μην περιμένουμε λοιπόν να έρθει κάποιος άλλος ήρωας να μας σώσει. Κανείς δεν πρόκειται να μας δώσει ότι αξίζουμε ως αξιοπρεπής και έντιμη κοινωνία αν εμείς δεν το διεκδικήσουμε δυναμικά και ανυποχώρητα. Δε μπορούμε άλλο πια να περιμένουμε την εξέγερση αλλά να την κάνουμε οι ίδιοι ο καθένας ατομικά και όλοι μαζί στους δρόμους. Έτσι κερδίζεται ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια. Έτσι κάνουν οι ελεύθεροι άνθρωποι όταν τους σκλαβώνουν. Σπάνε τις αλυσίδες. Έτσι μόνο έχουν μέλλον και προκοπή. Σε αντίθετη περίπτωση η ύπαρξή τους είναι απλά μια επιβεβαίωση της μίζερης, δυστυχισμένης και χωρίς κανένα νόημα ζωής τους και αυτό μπορεί να είναι δική τους επιλογή αλλά μέχρι του σημείου που δεν καταδικάζουν και τους άλλους ανθρώπους να ζήσουν έτσι.

Τα λόγια του Μπρεχτ μας δείχνουν αναμφίβολα τον δρόμο: «Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. Φίλος σας είναι η αλλαγή, η αντίφαση σύμμαχός σας. Από το τίποτα πρέπει κάτι να κάνετε μα οι δυνατοί πρέπει να γίνουν τίποτε. Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται»…

Καθάρματα...

του Κιμπι...
(Επενδυτής, 4/1/2013)

Ολίγη ετυμολογία, εμπνευσμένη από τον πόλεμο της λίστας και αντλούμενη από τα λεξικά του Δημητράκου και του Σκαρλάτου.
Καθαίρω: 1) καθαρίζω, 2) απαλλάττω χώραν από τεράτων και ληστών, 3) εξαγνίζω, απολυμαίνω, 4) κάνω κένωσιν διά φαρμάκων, καθαρσίων ή εμετικών, 5) καθαρίζω δένδρον αποκόπτων τους περιττούς ή ξηρούς κλάδους, 6) αποπλύνω, 7) κοσκινίζω καρπόν, 8) μαστιγώ
Κάθαρμα: 1) το κατά την κάθαρσιν απορριπτόμενον, απόβλημα, λέρα, σκουπίδι, σκύβαλον , 2) κακούργος θανατούμενος προς εξιλασμόν υπό της πολιτείας εν λιμώ, συμφορά, 3) ανάξιος μηδαμινός, φαύλος, απόρριμμα της κοινωνίας, 4) κάθαρσις, εξαγνισμός, καθαρτήριος πράξις, 5) ο προς τέλεσιν θυσίας αγνισθείς χώρος
Κάθαρσις: 1) από ενοχής ή μιάσματος εξαγνισμός, εξιλασμός, 2)  εν τη δραματική τέχνη, η διά των διαδραματισθέντων παθημάτων του ήρωος διέγερσις παρά τοις θεαταίς αισθημάτων οίκτου και ελέους.
Όπως διαπιστώνετε, ο Δημητράκος και ο Σκαρλάτος είναι ακριβείς ως προς την ποικιλία και τις διαβαθμίσεις των εννοιών που δίνονται στη λέξη «καθαίρω» και στα παράγωγά της, ιδιαίτερα στις λέξεις «κάθαρση» και «κάθαρμα». Και οι λέξεις αυτές μάς ενδιαφέρουν για λόγους προφανείς. Η πολιτική Ελλάδα έχει περάσει από αρκετές οδυνηρές «καθάρσεις», σε όλες τις φάσεις της σύγχρονης ιστορίας της, αλλά χωρίς να  απαλλαγεί από τα «καθάρματα», τα αποπλύματα της καθαρτικής διαδικασίας. Όλες τις καταστροφές που έχει βιώσει  -τις χρεοκοπίες, τη Μικρασιατική Καταστροφή, τη γερμανική κατοχή, τον Εμφύλιο, τη δικτατορία- τις ακολούθησε μια μορφή κάθαρσης στην οποία τον ρόλο των «καθαρτήρων» (ή «καθαρτών») έπαιζαν τα ίδια «καθάρματα». Για την ακρίβεια, πρόσωπα και μηχανισμοί που έπρεπε να είναι στη θέση των «καθαρμάτων», προσφερόμενοι ως «θύματα» προς εξιλασμό. Οι αρχιτέκτονες της μικρασιατικής κατάρρευσης έγιναν τιμητές των συντελεστών της, οι τροφοδότες των δύο προηγούμενων κρατικών χρεοκοπιών τις μετέτρεψαν σε μηχανές ασύλληπτων κερδών εις βάρος της φτωχολογιάς, οι δωσίλογοι των Γερμανών έγιναν διώκτες των απελευθερωτών, χουντικοί και «σταγονίδια» ανέλαβαν το έπος της «αποχουντοποίησης». Και ούτω καθεξής. Ίσως γι’ αυτό ο Σκαρλάτος, στο δικό του λεξικό, προσθέτει μια κρίσιμη ερμηνεία για τον «καθαρτή»: αγύρτης όστις επαγγέλλεται ότι καθαρίζει διά τελετών (γητεύει, εξορκίζει κ.λπ.) τους πάσχοντας. Άρα, ενίοτε ο καθαρτής είναι το κάθαρμα που όχι μόνο τη γλιτώνει από την κάθαρση, αλλά αναλαμβάνει και να την πραγματοποιήσει. Βρίσκοντας άλλα ανυποψίαστα καθάρματα να θυσιάσει.
Στην ιστορία της λίστας Λαγκάρντ και στα άλλα σκάνδαλα που νοστιμίζουν τη μνημονιακή μας εξαθλίωση υπάρχει η υπόρρητη πρόθεση να χρησιμοποιηθούν ως μέσα εξαγνισμού και ανακατασκευής του πολιτικοοικονομικού συστήματος. Αυτού που μεσουράνησε κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο και εξελίχθηκε σε εμβληματικό μοντέλο διαπλοκής ίσως για όλη την καπιταλιστική Ευρώπη. Μετά τα αλλεπάλληλα κύματα λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου που οργάνωσε εδώ και τέσσερις δεκαετίες κυνηγώντας τυχοδιωκτικά οράματα αναπτυξιακού πρωταθλητισμού, ευρωπαϊκού μικρομεγαλισμού και βαλκανικού μικρο-ιμπεριαλισμού, το σύστημα αυτό έφτασε στο κορυφαίο του επίτευγμα: στη χρεοκοπία της χώρας, στην ένταξή της στο μνημόνιο και στη μετατροπή της σε προτεκτοράτο των πιστωτών.
Το σκάνδαλο Κοσκωτά, που πριν 23 χρόνια αποκάλυψε πόσο διαθέσιμο ήταν το κομματικό σύστημα για εξαγορά ακόμη και από τον πιο τυχάρπαστο απατεώνα, ονομάστηκε «σκάνδαλο του αιώνα». Κατ’ αναλογία, το σκάνδαλο του μνημονίου θα ονομαζόταν «σκάνδαλο  της χιλιετίας», αν δεν είχαμε αλλάξει εν τω μεταξύ και αιώνα και χιλιετία. Σε κάθε περίπτωση, η διαφορά των μεγεθών είναι ασύλληπτη.
Μιλώ -και επιμένω- για σκάνδαλο του μνημονίου. Η χρησιμότητα της υπόθεσης «Λίστα Λαγκάρντ» έγκειται ακριβώς σ’ αυτό: στο ότι αποκαλύπτει τι ποιότητας, τι ηθικού βάρους, πόσης ιδιοτέλειας και τι (αν)ικανότητας πολιτικό προσωπικό διαχειρίστηκε τη σημαντικότερη ανατροπή στη ζωή της χώρας μετά τον Εμφύλιο. Είτε ο Γ. Παπακωνσταντίνου πράγματι εξυπηρέτησε τις ξαδελφούλες του είτε κάποιος άλλος ανέλαβε την εξυπηρέτηση, για να «κάψει» τον Παπακωνσταντίνου και τους τελευταίους παπανδρεϊκούς θύλακες στο υπό αποσύνθεση ΠΑΣΟΚ, το βέβαιο είναι ότι την κρίσιμη περίοδο κατά την οποία η χώρα είχε την επιλογή να μετατρέψει σε υπερόπλο την κρίση της, με μια ορθή κοφτή στάση πληρωμών, η σημερινή Ιφιγένεια ήταν ο Αγαμέμνων που χωρίς αναστολές οδηγούσε την κοινωνία στη λαιμητόμο του μνημονίου.
Μια πολιτική και οικονομική μαφία, στην οποία συνυπήρχαν σε ολέθριες αναλογίες η ανικανότητα, η ανηθικότητα και η εθελοδουλία, απογύμνωσε τη χώρα από κάθε διαπραγματευτική ισχύ και πρωτοστάτησε στη διεθνή εκστρατεία διασυρμού της ελληνικής κοινωνίας για να την καταστήσει ηθικά ευάλωτη, συνένοχη και τελικά αδύναμη.
Ο Γ. Παπακωνσταντίνου είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτού του υβριδίου πολιτικής ελίτ. Δικαιούχος πολιτικής κληρονομιάς διακομματικού τζακιού, εκπρόσωπος της  «παρέας των αποφοίτων του LSE», με θητεία σε κρίσιμες θέσεις στο παρελθόν (ΟΟΣΑ, ΟΤΕ των προγραμματικών σκανδάλων, σύμβουλος Σημίτη κ.ά.), αποδείχθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, υπογράφοντας το πρώτο μνημόνιο με τους αθλίους όρους των δανειστών.
Το 2010 πολλά ευρωπαϊκά έντυπα έσπευσαν να τον προτείνουν ως Ευρωπαίο πολιτικό της χρονιάς, εξαίροντας το «πολιτικό θάρρος του» – με την ίδια ελαφρότητα που, προ εβδομάδος, μια γερμανική εφημερίδα πρότεινε κάτι ανάλογο για τον Αντώνη Σαμαρά. Οι κολακείες από τους Ευρωπαίους ομολόγους του ήταν στην ημερήσια διάταξη και η συχνότητα με την οποία τα διεθνή ΜΜΕ τού έδιναν βήμα για να λέει τις αερολογίες περί επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές από το 2011 και στην ανάπτυξη από το 2012 (!) ίσως να προκαλούσε ακόμη και του Σόιμπλε τον φθόνο.
Υποθέτει κανείς ότι, όταν κάποιος έχει τόσα φώτα, κάμερες και μικρόφωνα στραμμένα πάνω του, αισθάνεται αρκετά ισχυρός, ασφαλής και ηθικά αδέσμευτος για να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του ή στην οικογένειά του.
Στην πραγματικότητα, όμως, ελάχιστη σημασία έχει αν και τι είδους λαθροχειρία έγινε στη λίστα Λαγκάρντ, έτσι κι αλλιώς περιορισμένου οικονομικού ενδιαφέροντος. Πολύ μεγαλύτερη σημασία είχε, για παράδειγμα, τι είδους λαθροχειρίες έγιναν υπό τη διεύθυνση του ίδιου του πρώην «τσάρου» της οικονομίας, των προϊσταμένων και των συνεργατών του με τη διόγκωση του ελλείμματος του 2009 από τις στατιστικές Αρχές, σκάνδαλο το οποίο «θεράπευσε» η Βουλή πριν από έναν χρόνο με μια πλασματική πλειοψηφία βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που, όπως αποδείχθηκε στις εκλογές τρεις μήνες, μετά δεν εκπροσωπούσε τίποτε. Κι ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει το γεγονός ότι στη διάρκεια της θητείας του ο ίδιος και σειρά συναρμοδίων δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους για να αποτρέψουν τη μαζική φυγή κεφαλαίων που μετέτρεψε το τραπεζικό σύστημα σε σκιά του εαυτού του. Και το σκάνδαλο των σκανδάλων; Η εξουσιοδότηση που παρείχε η πλειοψηφία της Βουλής σε αυτόν μόνο να υπογράψει εν λευκώ μια δανειακή σύμβαση που δεν είχαν διαβάσει ούτε οι κορυφαίοι υπουργοί (κατά την εξευτελιστική δημόσια ομολογία του Μ. Χρυσοχοΐδη) και η οποία δέσμευε ολόκληρη τη χώρα για δεκαετίες.
Αυτός είναι ο μεγάλος κύκλος των σκανδάλων στα οποία εμφανίζονται ως συνεργοί ένας μεγάλος κύκλος προσώπων που συγκροτούν την ηγετική ελίτ της χώρας. Αν υπήρχε η παραμικρή πρόθεση κάθαρσης, θα χρειαζόταν δίπλα στη λίστα Λαγκάρντ να παρατάξει κανείς πολλές άλλες λίστες: τη λίστα της διαχρονικά και διακομματικά υποθαλπόμενης μεγάλης φοροδιαφυγής, τη λίστα των χαριστικών συμβάσεων υπέρ εθνικών εργολάβων και προμηθευτών, τη λίστα των σκανδαλωδών αποκρατικοποιήσεων, τη λίστα των παραβιάσεων του ανάπηρου συντάγματος, τη λίστα της γαλαζοπράσινης νομενκλατούρας, που εδώ και χρόνια νέμεται ανεξαρτήτως προσόντων -κατά κανόνα άνευ αυτών- κάθε δημόσια θέση μείζονος οικονομικού ενδιαφέροντος, τη λίστα των αποφάσεων και των υπογραφών με τις οποίες ακρωτηριάστηκε η εθνική και κρατική κυριαρχία. Σε τελική ανάλυση, όλα συνθέτουν μια μεγάλη λίστα «καθαρμάτων» (διαλέξτε εσείς πόση κυριολεξία και πόση μεταφορά θα δώσετε στη λέξη) καθένα από τα οποία μπορεί να συνδέεται με μια μικρή ή μεγάλη απατεωνιά, αλλά όλα μαζί συνέργησαν σε ένα τεράστιο διαρκές έγκλημα.
Συμπερασματικά, και για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας: μια πραγματική κάθαρση (με την έννοια υπ. αριθμ. 2, της «απαλλαγής χώρας από τεράτων και ληστών») θα σήμαινε ανατροπή (και όχι «δημιουργική ανασύνθεση») όλου του πλέγματος πολιτικής εξουσίας και οικονομικής ισχύος που δούλεψε για δεκαετίες μέχρι να μετατρέψει τη χώρα σε προτεκτοράτο των πιστωτών και την πλειοψηφία των πολιτών σε υποζύγια χρέους.
Όσο ζει ελπίζει κανείς… Ευτυχισμένο και καθαρτικό το 2017 (διότι δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία όσων εύχονται ήδη «ευτυχισμένο το 2014»).

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
Αλλ’ ακόμη και προς τα ημιανεξάρτητα κράτη της Αφρικής αι Δυνάμεις έδειξαν επιείκειαν ην δεν έδειξαν προς ημάς. Ούτω τα κεφάλαια του τε Αιγυπτιακού και του Τυνησιακού χρέους ηλαττώθησαν. Το του Ελληνικού ουχί, αν και η διάταξις αύτη ευρίσκεται εις όλους τους συμβιβασμούς. Ούτω δε, μόνοι εν τη οικουμένη, είμεθα εκτεθειμένοι να καταβάλωμεν μίαν ημέραν τον αρχικό ονομαστικό τόκον και να εξαγοράσωμεν τα χρεόγραφα εις και αυτής της τιμής της εκδόσεως ασυγκρίτως ανωτέραν ονομαστικήν τιμήν. Ο δεν κίνδυνος ούτος από των τελευταίων ετών έπαυσεν ων θεωρητικός. Υπεμνηστέον επίσης ότι η Αίγυπτος εγνώρισεν μεν ως ημείς άκρατον διπλωματικόν έλεγχον, αλλ’ έλαβε τουλάχιστον την ηθικήν ικανοποίησιν, ης εστερήθη το 1898 ο βασιλεύς των Ελλήνων, να διορίζη ο Χεβίδης αυτής τυπικώς τουλάχιστον τους ξένους αντιπροσώπους.
Ανδρέου Μ. Ανδρεάδου, «Εθνικά Δάνεια και Ελληνική Δημοσία Οικονομία - Από της Επαναστάσεως μέχρι του Μεγάλου Πολέμου, 1821-1914» (1925)

Ροη αρθρων