Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Ο Γλέζος για την Merkel: Ο λαός μας δεν έχει ξεχάσει και δεν πρέπει να ξεχάσει...

ΠΗΓΗ: inews.gr...
Ο Γλέζος για την Merkel: Ο λαός μας δεν έχει ξεχάσει και δεν πρέπει να ξεχάσει
Σχετικά με την επικείμενη άφιξη της καγκελαρίου της Γερμανίας, Angela Merkel ο Μανώλης Γλέζος αναφέρει:
«Ενόψει της επίσκεψης της Καγκελαρίου της Γερμανίας στην Ελλάδα θεωρούμε χρέος μας να υπενθυμίσουμε τόσο σε εκείνη όσο και στον Έλληνα πρωθυπουργό ότι:
1. Η μεγάλη και ισχυρή Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να αυτοεξαιρείται από τις υποχρεώσεις της, στερώντας από την Ελλάδα όσα βάσει του Διεθνούς Δικαίου δικαιούται, ενώ και η Ελλάδα δεν επιτρέπεται να απεμπολεί τα δικαιώματά της.
2. Οι παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου και των πανανθρώπινων αρχών της τιμής και της ηθικής εγκυμονούν τον κίνδυνο επανάληψης φαινομένων που αιματοκύλησαν την Ευρώπη. Η αναγνώριση των ναζιστικών εγκλημάτων αποτελεί στοιχειώδη εγγύηση ότι δεν θα επαναληφθούν στο μέλλον παρόμοια ανοσιουργήματα.
Ο λαός μας δεν έχει ξεχάσει και δεν πρέπει να ξεχάσει. Σήμερα δεν επιζητεί εκδίκηση, αλλά δικαίωση. Ευχόμαστε και οι Γερμανοί να μην έχουν ξεχάσει. Γιατί λαοί που αρνούνται την ιστορική τους μνήμη είναι καταδικασμένοι να υποπέσουν στα ίδια λάθη. Και σε αυτόν ακριβώς τον ολισθηρό δρόμο φαίνεται να οδηγεί η Άγκελα Μέρκελ τη χώρα της και μάλιστα το πιο ευαίσθητο κομμάτι του λαού, τη νεολαία, αφού, σε ομιλία της προς τους νέους του κόμματός της δεν δίστασε να πει ότι «η βοήθεια προς την Ελλάδα πρέπει να συνδέεται με τις υποχρεώσεις της Ελλάδας». Και οι υποχρεώσεις της Γερμανίας;
Θα περιμέναμε η Καγκελάριος να επιδείξει συμπεριφορά ανάλογη αυτής των Συμμάχων προς τη Γερμανία, όταν, το 1953, με το χρεοστάσιο και την οικονομική βοήθεια που προσέφεραν, συντέλεσαν στην ανάπτυξη και την ανοικοδόμηση της Γερμανίας. Από αυτή την προσπάθεια δεν έλειψε, τότε, η καθημαγμένη Ελλάδα.
Εμείς δεν έχουμε την πρόθεση να καλέσουμε σε γεύμα την Καγκελάριο. Την προσκαλούμε όμως να επισκεφθούμε μαζί το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, για να δει ότι ακόμα και σήμερα, 67 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, το χορτάρι δεν φυτρώνει εκεί όπου χύθηκε τόσο αίμα. Η γη δεν λησμονεί. Δεν δικαιούνται, λοιπόν, να λησμονούν και οι άνθρωποι.
Είναι ώρα να ενώσουμε τη φωνή μας με τη φωνή του προέδρου του γερμανικού Κόμματος της Αριστεράς (Die Linke) Β. Rixingker, που καλεί την Άγκελα Μέρκελ, ερχόμενη στην Ελλάδα, να ακούσει και τη φωνή της αντίστασης στις ωμές περικοπές που απειλούν να εντείνουν την πόλωση στη χώρα και προειδοποιεί ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να έρθει αντιμέτωπη με μια ανθρωπιστική καταστροφή.
Την πόλωση στη χώρα την πληρώνουμε ήδη με την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής. Θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας να δούμε και τις επιπτώσεις της ανθρωπιστικής καταστροφής; Τότε θα είναι πολύ αργά όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη».

Το παιδί που θα γινόταν ζωγράφος...

Γελωτοποιος...
Λίγες μέρες μετά τις διακοπές η δασκάλα ζήτησε από τα παιδιά να φτιάξουν μια ζωγραφιά για το Πάσχα. «Δε θέλω ν’ ακούσω κιχ», είπε κι έκατσε στην καρέκλα της. Έκλεισε τα μάτια. Οι ξυλομπογιές ξεκίνησαν να γρατζουνάνε το χαρτί και ακούγονταν στα αυτιά της σαν μικρά πολύχρωμα πριόνια που αποψίλωναν την οργιώδη βλάστηση. Η δασκάλα χάθηκε στο τροπικό δάσος.

Ο Αδάμ σκεφτόταν ποια χρώματα θα χρησιμοποιούσε για τον οβελίξ –συνέχεε τον οβελία με το λαίμαργο Γαλάτη- και ποια για τη γιαγιά. «Τι κάνεις;» ρώτησε το διπλανό του, ο οποίος ζωγράφιζε ακουμπώντας τη μύτη του στο χαρτί. «Το αρνί που σουβλίσαμε και τη γιαγιά και τα κόκκινα αυγά.» «Αυτό είναι δικό μου», είπε ο Αδάμ θυμωμένος που του είχαν κλέψει την ιδέα. «Δεν είναι.» «Είναι.» «Δεν είναι.»
Έσκυψε μπροστά και είδε ότι όλοι έφτιαχναν σουβλιστά αρνιά, γιαγιάδες και πασχαλινά αυγά. Σκούντηξε τον μπροστινό του και φώναξε: «Αυτό είναι δικό μου». Η δασκάλα άνοιξε προς στιγμή τα μάτια της, φανερά ενοχλημένη που της είχαν διακόψει τον περίπατο. «Σας είπα ότι δε θέλω να ακούω ούτε την ανάσα σας. Ζωγραφίστε και μη μιλάτε.»


Ο Αδάμ ακούμπησε πίσω μουτρωμένος και τύλιξε τα χέρια στο στήθος. Αν όλοι έφτιαχναν αρνιά εκείνος έπρεπε να κάνει κάτι διαφορετικό... Σκέφτηκε τον Εσταυρωμένο που έβλεπε στην εκκλησία του χωριού και τις ιστορίες που του διηγούταν η γιαγιά του. Αυτό σίγουρα θα εντυπωσίαζε τη δασκάλα. Όμως πως θα κατόρθωνε να φτιάξει το σώμα του Χριστού; Αναπάντεχα θυμήθηκε το μάθημα που είχαν κάνει την προηγούμενη ώρα και ενθουσιασμένος έπιασε το βιβλίο της γλώσσας. Και νάτος! Ο κούρος, με το περήφανα γυμνό του σώμα και το αρχαϊκό μειδίαμα, έκανε ένα βήμα μπροστά, και περνούσε ανάμεσα από τα ζωάκια που κρατούσαν τα χρωματιστά γράμματα, για να τον συναντήσει.
Σαν ένας ευφάνταστος μάστορας –ένας μικρός «homme bricoleur» του Λεβιστρός- συνταίριαξε φαινομενικά αταίριαστα στοιχεία για να ολοκληρώσει τη δημιουργία του. Οι δύο παραστάσεις συγχωνεύτηκαν σε ένα συνολικό σχήμα –μέσα στο μυαλό του- και ο Αδάμ ξεκίνησε να ζωγραφίζει μονολογώντας: «Τώρα φτιάχνω το σταυρό, πάει έτσι... Κι εδώ είναι τα χέρια του Χριστούλη... Και τα καρφιά...»
Η δασκάλα, αφού διαλογίστηκε, ανέλυσε επαρκώς την οικονομική και συναισθηματική της κατάσταση –και κοιμήθηκε λιγάκι- σηκώθηκε. Άρχισε να περπατάει ράθυμα ανάμεσα στα θρανία και διόρθωνε τα πασχαλινά αυγά των μαθητών. Έδωσε συγχαρητήρια σε ένα παιδί για το αρνί που έφτιαξε λέγοντας ότι της έρχεται να το φάει και έπειτα στάθηκε πάνω από το κεφάλι του Αδάμ προσπαθώντας να καταλάβει τι ζωγράφιζε.

«Αδάμ, για δωσ' μου να δω... Τι είναι αυτό;» «Είναι ο Χριστούλης, κυρία», είπε ο Αδάμ, παραξενεμένος που η δασκάλα του δεν τον είχε αναγνωρίσει. Εκείνη πήρε τη ζωγραφιά στα χέρια της και μόλις συνειδητοποίησε τι έβλεπε δεν κρατήθηκε και έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης.
Πάνω από μια γυναίκα που έκλαιγε και τρεις στρατιώτες –με ντουφέκια- που χόρευαν πιασμένοι από τα χέρια υψωνόταν ο βιολετής σταυρός. Και πάνω στο σταυρό ο Ιησούς θεόγυμνος, με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του, με περιποιημένους καστανούς βοστρύχους και... το ανδρικό του μόριο να κρέμεται ανέμελα. Ένα πρασινογάλαζο πουλί –σαν παπαγάλος- καθόταν στο κεφάλι του και από το στόμα του έβγαινε η φράση: «Σας σιχορό όλους». Πίσω από τη γυναίκα χοροπηδούσε ο σοκολατένιος λαγός και στην αριστερή γωνία κάτι φτερωτά πράγματα –μάλλον ερωτιδείς- έπαιζαν άρπα. Ο ήλιος –χαμογελαστός κι αυτός- έλαμπε επιτείνοντας τη χαρμόσυνη ατμόσφαιρα της σταύρωσης.
Η δασκάλα ξεροκατάπιε, κοίταξε τον Αδάμ, ξανακοίταξε τη ζωγραφιά και προκειμένου να μη δουν οι υπόλοιποι την εικόνα του είπε να τον ακολουθήσει στην έδρα. Εκείνος σηκώθηκε χαρούμενος, καθώς πίστεψε ότι η ζωγραφιά του είχε αρέσει τόσο πολύ στην «κυρία» που θα την έδειχνε και στα άλλα παιδιά.

«Για κάτσε εδώ δίπλα μου», του είπε. «Αδάμ, πως σου ήρθε να ζωγραφίσεις το Χριστό σταυρωμένο;» «Κυρία, όλοι έφτιαχναν αρνιά κι εγώ δεν ήθελα να φτιάξω αρνιά και έφτιαξα το Χριστούλη.» «Ωραία, αλλά... Καταρχάς τα παιδιά δεν κάνει να ζωγραφίζουν το Χριστό και τους αγίους.» «Γιατί;» «Γιατί αυτή είναι δουλειά των αγιογράφων που ξέρουν να ζωγραφίζουν καλά. Αν μεγαλώσεις και μάθεις να ζωγραφίζεις κι εσύ καλά τότε θα μπορείς να φτιάξεις και το Χριστούλη.» «Αφού τον έφτιαξα πολύ όμορφο.» «Ο Χριστός δεν ήταν όμορφος... Ήταν, αλλά όχι έτσι... Ο Χριστός πόνεσε και υπέφερε πάνω στο σταυρό, δε χαμογελούσε. Εσύ το κάνεις να μοιάζει με γιορτή.» «Όλοι είναι χαρούμενοι, κυρία.» «Αφού ο Χριστός πονάει, γιατί είναι χαρούμενοι;» «Εμένα η γιαγιά μου είπε ότι ο Χριστός ήρθε στη γη για να μας σώσει και η Παναγία τον γέννησε για να μας σώσει, αλλά οι κακοί Εβραίοι τον σταύρωσαν και ήταν πολύ νέος και πολύ όμορφος. Πονούσε, αλλά δεν ήταν κακός και μετά συγχώρεσε τους στρατιώτες και οι στρατιώτες χορεύουν που τους συγχώρεσε και αυτό είναι το άγιο πνεύμα», έδειξε τον παπαγάλο, «και λέει σας συγχωρώ όλους και αυτοί είναι οι άγγελοι και αυτή είναι η μαμά του Χριστούλη που κλαίει γιατί οι μαμάδες αγαπάνε πολύ τα παιδιά τους κι αυτό το σοκολατένιο λαγουδάκι που μου πήρε ο μπαμπάς μου—»

«Εντάξει, Αδάμ.» «Και ο ήλιος μας ζεσταίνει όλους—» «Αδάμ!»
Σταμάτησε και την κοίταξε με το «βλέμμα του κουταβιού», κόλπο που χρησιμοποιούσε όταν έκανε ζημιές. Δεν είχε καταλάβει τι συνέβη, αλλά κάτι κακό είχε κάνει για να του φωνάζει η δασκάλα. «Μη φοβάσαι, δε σε μαλώνω», είπε εκείνη. «Αλλά πρέπει να ξέρεις... Δεν κάνει να ζωγραφίζεις το Χριστό γιατί δεν ξέρεις.» «Τι δεν ξέρω; Αφού μπορώ.» «Ναι, αλλά δεν τον φτιάχνουν... έτσι. Ο Χριστός είναι λυπημένος πάνω στο σταυρό και... Και φοράει ρούχα.» «Στην εκκλησία τον είδα και δε φορούσε ρούχα.» «Ναι, αλλά έχει ένα ύφασμα στη μέση του για να μη φαίνεται... το πουλάκι του.» «Στο άγαλμα φαίνεται! Να φέρω το βιβλίο—» «Ας το βιβλίο! Ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, δεν είναι άγαλμα.» «Και δεν έχει πουλάκι;»
Η δασκάλα κατάλαβε ότι έμπαιναν σε ξένα –και επικίνδυνα- χωράφια. Οι σχολαστικοί φιλόσοφοι ξόδεψαν αιώνες συζητώντας για το αν ο Υιός του Θεού αφόδευε και δεν κατέληξαν πουθενά. Σίγουρα δε μπορούσε να λύσει το θεολογικό ζήτημα με έναν εφτάχρονο μαθητή. Επιπλέον κινδύνευε να μπλέξει με το «γονέων και κηδεμόνων». Αποφάσισε να μιλήσει η ίδια στη μητέρα του Αδάμ. «Θα έρθει η μαμά σου να σε πάρει σήμερα, Αδάμ;» ρώτησε τον πιτσιρικά, ο οποίος κατάλαβε ότι είχε μπλέξει. «Τι έκανα, κυρία;» ρώτησε έτοιμος να βάλει τα κλάματα. «Δεν έκανες τίποτα, μη φοβάσαι. Πήγαινε τώρα στο θρανίο σου και φτιάξε κι εσύ ένα αρνάκι και τη γιαγιά σου.»


Ο Αδάμ πήγε να κάτσει. Ο διπλανός του, τότε, σήκωσε τη ζωγραφιά του και του την έδειξε. «Κοίτα το αρνάκι που έφτιαξα!» «Άι στο διάολο», είπε ο Αδάμ, επαναλαμβάνοντας την αγαπημένη έκφραση δυσαρέσκειας του πατέρα του. Όλη η τάξη τον άκουσε και τα παιδιά στράφηκαν συγκλονισμένα προς το μέρος του. Δυστυχώς τον είχε ακούσει και η δασκάλα. Του φώναξε να σηκωθεί όρθιος και να ζητήσει συγνώμη. «Δε με νοιάζει, δεν το κάνω», είπε ο Αδάμ και έβαλε τα κλάματα. Η δασκάλα τον οδήγησε στο γραφείο και πήρε τηλέφωνο στο σπίτι του. Όταν ήρθε η μητέρα του της έδειξε τη ζωγραφιά, της είπε για τη βρισιά και της μίλησε αρκετή ώρα για τα προβλήματα που είχε ο Αδάμ με τα μαθήματα, ειδικά με την αριθμητική. Η μητέρα του άκουγε κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά και κοιτώντας τον Αδάμ –ο οποίος όλη εκείνη την ώρα κοιτούσε τα παπούτσια του. Στο τέλος ζήτησε συγνώμη εκ μέρους του γιού της, τον πήρε από το χέρι και φύγανε –τραβώντας ‘τον.
Μια βδομάδα μετά μια καινούρια έκπληξη περίμενε τη δασκάλα. Αυτή τη φορά ο Εσταυρωμένος φορούσε κάτι σαν στρατιωτική στολή, είχε μουστάκι και έκλαιγε. Από κάτω στεκόταν ένας μικρόσωμος στρατιώτης που είχε σηκώσει τα χέρια του σαν να παραδίνεται. Μια γυναίκα ήταν στα αριστερά του σταυρού και άνοιγε την αγκαλιά της προς το μυστακοφόρο Εσταυρωμένο.
«Αδάμ! Πάλι τον Χριστό», ξεκίνησε να λέει η δασκάλα, αλλά σταμάτησε σαν είδε καλύτερα την εικόνα. «Δεν είναι ο Χριστός, κυρία», είπε ο Αδάμ. «Και ποιος είναι;» ρώτησε η δασκάλα που δεν ήθελε να παραδεχτεί αυτό που έβλεπε. «Είναι ο Χίτλερ.» «...»
«Είναι ο Χίτλερ που ήταν πολύ κακός και σκότωνε ανθρώπους και Εβραίους, αλλά η μαμά του ακόμα τον αγαπάει, γιατί η μαμά του ξέρει ότι δεν είναι κακός και δεν ήθελε να σκοτώνει ανθρώπους κι αυτό είναι ένα κοράκι κι αυτό το φεγγάρι και το φεγγάρι κλαίει, όλοι κλαίνε κυρία, κανείς δεν είναι χαρούμενος και ο Χίτλερ κλαίει και δε φαίνεται το πουλάκι του.»
(Αυτό το κείμενο βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Ο «Αδάμ» δεν έγινε ποτέ ζωγράφος. Αυτή τη στιγμή ιδεολογικά ανήκει στη Χρυσή Αυγή... Ίσως να γνωρίζετε και κάποιον άλλον που ήθελε να γίνει ζωγράφος και επειδή δεν τα κατάφερε κατέστρεψε το μισό κόσμο.)

Ευγνωμοσυνη και σκυλοι...

του Μανου Στεφανιδη...
Μοιάζει το Σύστημα σαν θηρίο που σφαδάζει από τα επανωτά χτυπήματα αλλά δεν αποφασίζει να πεθάνει. Όμως τα πράγματα όλο και περισσότερο έρχονται στο φως και τα παίγνια μικρών και μεγάλων παιχτών αποκαλύπτονται με ραγδαίους ρυθμούς.
Ο ρόλος του ενός, ο ρόλος του άλλου μαζί με τις απέλπιδες προσπάθειες για τη συγκάλυψη ρόλων, σκηνοθετών και υποβολέων. Τα μίντια τρώνε τα παιδιά τους όταν αυτά δεν τους χρησιμεύουν πια, όταν δεν μπορούν πλέον να βρουν άλλοθι στ' αφεντικά τους. Επί δεκαετίες οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, προβεβλημένοι και αφανείς, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να διαστρεβλώνουν, να συσκοτίζουν την αλήθεια σε όφελος της εργοδοσίας (τους) αλλά και των ίδιων ως (μελλοντικών) επιχειρηματιών. Δείτε πόσοι δημοσιογράφοι του συστήματος, κανονικοί δημόσοι υπάλληλοι όπως θα 'λεγε ο Γιώργος Αναδρανιστάκης, έγιναν εκδότες, τηλεοπτικοί παραγωγοί, για να καταλήξουν βουλευτές και υπουργοί.
Αυτοί λοιπόν οι θεράποντες της “ανεξάρτητης” δημοσιογραφίας και ελευθεροτυπίας θα ήλεγχαν πρωθυπουργούς και πολιτικά πρόσωπα, θα ερευνούσαν σε βάθος υποθέσεις που πυορρούσαν και θα απέδιδαν ευθύνες σε όσους οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και την κοινωνία στον εξευτελισμό και την ταπείνωση; Για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια όπως θα 'λεγε ο Πρετεντέρης και η παλαβή αριστερά που παίζει εν ου παικτοίς που θα 'γραφε ο Μανδραβέλης. Τι κι αν σήμερα όλη η σώφρων -δηλαδή η μην παλαβή- Ευρώπη διαπιστώνει πως το μνημόνιο δεν βγαίνει και πως οι δανειστές δεν στραγγαλίζουν μόνο την Ελλάδα αλλά κι σούμπιτη την Ευρωζώνη; Για όλα φταίει ο Τσίπρας! Έστω κι αν την πολιτική του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ οικειοποιήθηκαν προεκλογικά από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ για να υφαρπάξουν τη ψήφο του Ελληνικού λαού, ενώ τώρα χορεύουν κατά τα κέφια του κ. Τόμσεν και του άλλου του Μαζόχα. Οι μάσκες όμως πέφτουν: Ο Βενιζέλος έκρινε πως η λίστα Λαγκάρντ είναι προϊόν υποκλοπής και ο Διώτης συμφώνησε! Αυτός ήταν κι αυτός είναι ο ΣΔΟΕ που υπολειτουργεί, επειδή αυτό συμφέρει στο σύστημα, και που παρεμβαίνει επιλεκτικά επειδή έτσι θέλει η πολιτική του ηγεσία. Ο τιμητής Ρουμελιώτης, φίλος του Στρως-Καν που ήταν φίλος του Γιωργάκη που από κοινού και μυστικά μεθόδευσαν την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ, ήξερε τους απεχθείς, τους προδοτικούς όρους του μνημονίου αλλά δεν τους κατήγγειλε. Ούτε βέβαια παραιτήθηκε, αλλά έπαιρνε τον παχυλό του μισθό στις ΗΠΑ υποδεχόμενος και ξεναγώντας εκεί τον φίλο και προϊστάμενο του Βενιζέλο συγγράφοντας από κοινού το μνημόνιο. Για να επιστρέψει πια στην Ελλάδα όταν δεν τον χρειάζονταν πουθενά να γίνει αντιπρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς και του Σάλα -οι Πασόκοι ανέκαθεν αλληλοβοηθούνταν- και να συγγράψει τις “αποκαλύψεις” του ώστε να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα στον Γιωργάκη υπέρ του “αδιάφθορου” Βαγγέλα. Ξέρετε, αυτού που πήρε την λίστα Λαγκάρντ σπίτι του. Τι ωραία που έχει δέσει πλέον το γλυκό! Πως το έλεγε ο Αλέκος Σακελλάριος; Η ευγνωμοσύνη είναι μια ανθρώπινη αρετή που την διαθέτουν αποκλειστικά οι σκύλοι...

Καρτέλ εν όψει...

απο της χωρα της Ληθης...
Τα τελευταία χρόνια τις ταΐσαμε με 200 δισεκατομμύρια, σε ρευστό και εγγυήσεις.
Αυτές τα έστειλαν στη Γερμανία για ασφάλεια ή τα τζογάρουν στα ξένα χρηματιστήρια.

Η χρεοκοπημένη Πειραιώς αγόρασε έναντι πινακίου φακής το "υγιές" τμήμα της Αγροτικής Τράπεζας, που ιδρύθηκε για να διευκολύνει την αγροτική ανάπτυξη της χώρας και στην οποία είναι υποθηκευμένη όλη η γεωργική γη. Να σημειώσω, επίσης, ότι η Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ως κρατικές τράπεζες, εξαιρέθηκαν από την ανακεφαλαιοποίηση και τις εγγυήσεις.

Η Alpha Bank θα απορροφήσει την Εμπορική -που είχε αγοράσει η Credit Agricole- και τις προάλλες εξέδωσε οικονομικό δελτίο με το οποίο καταγγέλλει την Τρόικα ότι οδηγεί την Ελλάδα σε κραχ! Μπούχαχα. (εδώ)

Η Εθνική Τράπεζα συγχωνεύεται με τη Eurobank και ίσως απορροφήσουν το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, αλλά και το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Κάτι ακούγεται και για την HSBC, ενώ περίεργες κινήσεις κάνει η Citibank.

(Η εικόνα από http://www.inprecor.gr/index.php/archives/224395)


Εν ολίγοις, στο τέλος θα μείνουν 3 μόνο τραπεζικοί όμιλοι: ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς.

Στο μέτωπο των γαλακτοβιομηχανιών, η εξαιρετικά δυσάρεστη είδηση είναι πως η συνεταιριστική Δωδώνη ξεπουλήθηκε έναντι μόλις 21 εκατομμυρίων ευρώ -ποσόν που οι αγοραστές θα έχουν αποσβέσει σε 2-3 χρόνια! Η κοινοπραξία αποτελείται κατά 90% από από την Strategic Initiatives UK LLP (ρωσικών συμφερόντων) και κατά 10% την ΣΙΜΟΣ Food Group ΑΕ, η οποία οφείλει στη ΔΩΔΩΝΗ γύρω στα 11 εκατ. ευρώ! (εδώ)

Να υπενθυμίσω ότι, μετά το καρτέλ που σχημάτισαν οι γαλακτοβιομηχανίες, η ΔΩΔΩΝΗ ήταν η μόνη πλέον που έδινε βιώσιμες τιμές στους παραγωγούς και στήριζε την κτηνοτροφία στην Ήπειρο.

Η Τρόικα εσωτερικού προτίθεται να δώσει σε ιδιώτες τα πιο προσοδοφόρα αεροδρόμια και λιμάνια, όπως και τον ΟΠΑΠ. Εξάλλου, αυτό συνέβη και με τον κερδοφόρο ΟΤΕ.
Και ο μεγαλύτερος κρετίνος καταλαβαίνει πια, ότι το ξεπούλημα δεν αποσκοπεί στο να φέρει λεφτά στα άδεια ταμεία, αλλά στο να δώσει τα καλύτερα φιλέτα σε γελοίες τιμές, ώστε να ωφεληθούν οι ντόπιοι και ξένοι νεκροθάφτες μας.

Όταν το αόρατο χέρι της αγοράς υψώνεται σε ναζιστικό χαιρετισμό...

clandestina news...
[Όσα ζούμε σήμερα είχαν περιγραφεί χρόνια πριν...]
Παράλληλα με την εμφάνιση ενός αυξανόμενου αριθμού “περιφερειακών πολέμων” και “εσωτερικών συγκρούσεων”, το κεφάλαιο ακολουθεί ατραπούς μιας άτυπης συσσώρευσης και μεγάλες μάζες εργαζομένων τίθενται σε κινητικότητα. Αποτέλεσμα: ένας τεράστιος κυλιόμενος τροχός εκατομμυρίων μεταναστών που διακινούνται σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ως “ξένοι” σε αυτόν τον “χωρίς σύνορα κόσμο” τον οποίον είχαν υποσχεθεί οι νικητές του ψυχρού πολέμου, οι μετανάστες αναγκάζονται να υπομένουν ρατσιστικές διώξεις, επισφαλή απασχόληση, απώλεια της πολιτιστικής τους ταυτότητας, αστυνομική καταστολή, πείνα, φυλακίσεις και δολοφονίες (…) Ο στόχος της μεταναστευτικής πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού είναι η αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας αγοράς εργασίας και όχι ο φραγμός της μετανάστευσης. Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος –με τους μηχανισμούς του καταστροφής/ερήμωσης και ανασυγκρότησης/αναδιοργάνωσης– προκαλεί τη μετακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων. Το πεπρωμένο τους είναι να περιπλανούνται στον κόσμο, μεταφέροντας μαζί τους το βάρος του εφιάλτη, έτσι ώστε να αποτελέσουν απειλή για τους εργαζόμενους που έχουν ακόμα δουλειά και παράλληλα να δημιουργήσουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο, σχεδιασμένο για να κάνει τους ανθρώπους να ξεχνούν τα αφεντικά τους και για να αποτελέσει τη βάση για τον ρατσισμό που γεννάει ο νεοφιλελευθερισμός.
(Subcomandante Insurgente Marcos,
«Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε», 1997)
«Το εθνικό εισόδημα μέσα σε 2 χρόνια μειώθηκε από 240 δισ. € σε 200 δισ. €, ενώ η ανεργία στην Ελλάδα αυξήθηκε από 9% το 2009 σε 20-25% το 2012..» (από τον Τύπο)

«Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις αποτελούν συχνό φαινόμενο. Η Ελλάδα είναι μια σταθερή δημοκρατία και οι δραστηριότητες αυτές ως επί το πλείστον είναι ομαλές και νόμιμες, αν και οι διαμαρτυρίες στις αρχές του 2012 συνοδεύτηκαν από άνοδο του επιπέδου της βίας με βομβιστικές επιθέσεις και εκτεταμένες πυρκαγιές και βανδαλισμούς στο κέντρο της Αθήνας …. Ως αποτέλεσμα των πρόσφατων μέτρων λιτότητας που επιβάλλονται από την κυβέρνηση, τα εργατικά συνδικάτα, ορισμένοι επαγγελματικοί κλάδοι, καθώς και άλλες ομάδες που επηρεάζονται από την τρέχουσα οικονομική κρίση, πραγματοποιούν συχνά διαδηλώσεις, στάσεις εργασίας και πορείες σε όλο το κέντρο της Αθήνας … Θα πρέπει να μάθετε να αποφεύγετε μέρη όπου συνήθως συγκεντρώνονται διαδηλωτές, όπως το Πολυτεχνείο, οι πλατείες Εξαρχείων, Ομόνοιας και Συντάγματος στην Αθήνα και η πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη» (οδηγίες του State Department στους επισκέπτες στην Ελλάδα, Μάρτιος 2012)

[Ενάντια στην απειλή αποσταθεροποίησης του καθεστώτος, κλασσικό αντίδοτο είναι η κατασκευή ακροδεξιού λαϊκιστικού “κινήματος” και η δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων]
«Ακροδεξιές οργανώσεις και Ενώσεις Εφέδρων ετοιμάζουν συγκέντρωση στο Σύνταγμα την ώρα της παρέλασης της 25ης Μαρτίου» (από τον Τύπο και το διαδίκτυο, αρχές Μάρτη 2012)
[Οι ακροδεξιοί δεν ήρθαν στο ραντεβού, οπότε ανέλαβε ο θεσμικός ρατσισμός...]
«Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης εξήγγειλε τη δημιουργία 30 στρατοπέδων συγκέντρωσης για την κράτηση 30.000 παράνομων μεταναστών» (26 Μαρτίου 2012, από τον Τύπο)
«Η κατεύθυνση του Μ. Χρυσοχοΐδη για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης λαθρομεταναστών είναι απολύτως σωστή … η υγειονομική βόμβα ξέφυγε από το γκέτο των αλλοδαπών» 
(Ανδρέας Λοβέρδος, υπουργός Υγείας, 31 Μαρτίου 2012)
«Θα ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας» (Αντώνης Σαμαράς, 29 Μαρτίου 2012)
[Οι ακροδεξιοί ήρθαν τελικά στο ραντεβού με τις κάλπες και ο θεσμικός ρατσισμός γιόρτασε την επέτειο της Μεταξικής χούντας της 4ης Αυγούστου με την επιχείρηση “Ξένιος Ζευς”...]
«Από την κάθοδο των Δωριέων, 4.000 χρόνια πριν, ουδέποτε η χώρα δεν δέχθηκε τόσο μεγάλης έκτασης εισβολή … το μεταναστευτικό ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα και από το οικονομικό» (Νίκος Δένδιας, υπουργός Δημόσιας Τάξης, 4 Αυγούστου 2012)
«…στο πρώτο εξάμηνο του 2012 οι βίαιες ρατσιστικές επιθέσεις ξεπέρασαν τις 500…» (από τον Τύπο)
«Οι εθνικές αρχές –όπως επίσης και η Ε.Ε. και η ευρύτερη διεθνής κοινότητα– κάνουν τα στραβά μάτια στην ξενοφοβική βία στην Ελλάδα … οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Ευρώπης φαίνονται πρόθυμες να το ανεχτούν αυτό ως το κοινωνικό κόστος μιας διαρκούς συναίνεσης στη λιτότητα … Το να επισημαίνει κανείς την ιστορική αναλογία με τον Ναζισμό είναι μια ξεφτισμένη ρητορική τεχνική που οι σχολιαστές από τα δεξιά και από τα αριστερά έχουν υποβαθμίσει. Σε αυτή την περίπτωση όμως δεν πρόκειται για ρητορεία.» (εφημ. Independent, 30 Αυγούστου 2012)
Η συστηματική υποβάθμιση των μεταναστών είναι αποτέλεσμα πολιτικής απόφασης στο πλαίσιο του πειράματος που συντελείται σήμερα στην Ελλάδα, δηλαδή στο πλαίσιο της δημιουργίας και διαχείρισης μιας εσωτερικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Για τη δαιμονοποίηση των μεταναστών και την ανάπτυξη των φασιστικών συμμοριών αξιοποιούνται 6 συστηματικά καλλιεργούμενοι μύθοι:
1
….δεν χωράνε άλλοι μετανάστες…
Δεν μπαίνουμε σε μια αριθμολογία για το «πόσοι χωράνε», αλλά προφανώς και μόνο 10.000 άνθρωποι παρατημένοι σε μια γειτονιά χωρίς μέσα επιβίωσης είναι αρκετοί για να προκληθεί ανθρωπιστική κρίση, ενώ είναι εξίσου προφανές ότι σε μια χώρα που υποτίθεται θέλει να αναπτύξει τον πρωτογενή τομέα «χωράει τεράστιος αριθμός μετανάστών» αν είναι «κοινωνικά και εργασιακά ενταγμένοι». Σύμφωνα πάντως με έρευνα των Ηνωμένων Εθνών «αν η ΕΕ θέλει να διατηρήσει το επίπεδο ζωής του 1995 θα χρειαστεί 135 εκατομμύρια μετανάστες ως το 2025». O παγκόσμιος καπιταλισμός όμως έχει αποφασίσει την καταβαράθρωση του επιπέδου ζωής στην Ελλάδα. Δεν χρειάζεται λοιπόν πλέον τους μετανάστες στο ελληνικό έδαφος; Αν δεν χωράνε αυτοί που είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για πενταροδεκάρες, θα χωράνε οι υπόλοιποι;
Ο καπιταλισμός της ανάπτυξης χρειάζεται φτηνό εργατικό δυναμικό.
Ο καπιταλισμός της καταστροφής χρειάζεται ανθρώπους-σκουπίδια.
Αν τη δεκαετία του ’90 οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Αλβανία είχαν στοιβαχτεί στο κέντρο της Αθήνας, αντί να αποτελέσουν φτηνή εργατική δύναμη στα χωράφια και στις οικοδομές, θα μιλούσαμε και τότε για ένα «πρόβλημα που έγινε ανεξέλεγκτο». Αντιθέτως, η δεκατία του ’90 ήταν η χρυσή εποχή της ανάπτυξης.
Παρομοίως, έως το 2007 οι κύριες πύλες εισόδου στην Ευρώπη μεταναστών χωρίς χαρτιά ήταν η Ισπανία και η Ιταλία αλλά δεν εμφανίστηκαν περιπτώσεις «Αγίου Παντελεήμονα». Σε αυτές τις χώρες η διαχείριση των μεταναστών εξακολουθεί και σήμερα να βασίζεται στην άγρια εκμετάλλευση της φτηνής εργατικής δύναμης για την παραγωγή. Για παράδειγμα, στο Νότο της Ιταλίας, η σικελική Μαφία, η ναπολιτάνικη Καμόρα και η καλαβρέζικη Ντραγκέτα έχουν υπό τον έλεγχό τους 550.000 μετανάστες χωρίς χαρτιά, που δουλεύουν στα χωράφια 12 ώρες τη μέρα για 15 €.
Είναι να μην παραπονιούνται μετά οι έλληνες αγρότες; Εδώ οι Μπαγκλαντέζοι στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας είχαν απαιτήσει το 2008 αύξηση του ημερομίσθιου από τα 22 στα 30 € –συμβιβάστηκαν με αύξηση στα 24 €, αφού πρώτα οπλισμένοι με καραμπίνες «αγανακτισμένοι» παραγωγοί φράουλας εισέβαλαν στους καταυλισμούς των μεταναστών εργατών γης πυροβολώντας στον αέρα και πετώντας μασούρια δυναμίτη. Το κόστος της εργασίας όμως έπρεπε να πέσει, όχι ν’ ανέβει…
Την άνοιξη του 2012 η Ένωση Νέων Αγροτών Ημαθίας κοινοποίησε με δελτίο τύπου στις Περιφέρειες και τους Δήμους όλης της χώρας, «την ανάγκη εργασίας ελλήνων εργατών γης». Η «προσφορά» αφορούσε 6ήμερη οχτάωρη εβδομαδιαία απασχόληση για 4 μήνες, με καλυμμένα έξοδα διαμονής/διατροφής και μεροκάματο 23 €. Καθώς μέσα σε δυο βδομάδες ανταποκρίθηκαν μόλις 19 Έλληνες (πολλοί από τους οποίους συνταξιούχοι), η «προσφορά» άνοιξε σε «μετακλητούς» μετανάστες, κυρίως από την Αλβανία. Σύντομα βρέθηκαν 4.885 (παραπάνω από πρόθυμοι) μετανάστες. Αυτό όμως δεν αρκεί…
Έτσι λοιπόν κυνηγάνε τους μετανάστες για να πάρουν τη θέση τους οι Έλληνες: μαύρη εργασία για 25 € και άστεγοι στα παγκάκια προς το παρόν, γιαί όχι και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο μέλλον… Για δυο δεκαετίες η φθηνή δουλειά των μεταναστών δημιουργούσε αύξηση της παραγωγής στον πρωτογενή τομέα και θέσεις εργασίας για τους ντόπιους στον δευτερογενή και τον τριτογενή. Στον καπιταλισμό της ανάπτυξης, η φτηνή δουλειά των μεταναστών μειώνει την ανεργία. Σήμερα, στον καπιταλισμό της καταστροφής, η επίθεση στους μετανάστες χρησιμοποιείται για να πέσει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων. Αφού εκμεταλλεύτηκαν τους μετανάστες για να πλουτίσουν οι Έλληνες, τώρα αξιοποιούν τους διωγμούς των μεταναστών για να φτωχύνουν οι Έλληνες… αυτό που «δεν χωράει» είναι τα μεσαία στρώματα, η αξιοπρεπής διαβίωση, τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα.
Οι μετανάστες «δεν χωράνε στην Ελλάδα» για τον ίδιο λόγο που δεν χωράνε και οι Έλληνες: εξαιτίας της απόφασης για διάλυση της παραγωγικής διαδικασίας και μελλοντική ανασυγκρότησή της με όρους μεγαλύτερης κερδοφορίας. Η Ελλάδα αποτελεί ένα πειραματόζωο για τη «δημιουργική καταστροφή». Έτσι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι (οι μετανάστες μέχρι τώρα, οι ντόπιοι στο άμεσο μέλλον) αντιμετωπίζονται όχι πια ως ένα φτηνό εργατικό δυναμικό, αλλά ως «άνθρωποι-σκουπίδια», περιττοί για την καπιταλιστική οικονομία (μέχρι αυτή να τους «χρειαστεί», όταν κριθεί ότι η συνολική υποτίμηση έχει πια καταστήσει το διαθέσιμο εργατικό δυναμικό –ντόπιων και μεταναστών– επαρκώς κερδοφόρο).
2
…οι μετανάστες βλάπτουν την οικονομία…
Έρευνα του 2008 του Βρετανικού Κοινοβούλιου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ποσοστό 17% της ανάπτυξης είναι αποτέλεσμα της μετανάστευσης.
Το 2009, έρευνα του Υπουργείου Κοινωνικών Υποθέσεων της Γαλλίας ανακοίνωσε ότι το ετήσιο καθαρό κέρδος της γαλλικής οικονομίας από τους μετανάστες είναι 12,4 δισεκατομμύρια € και τόνισε ότι η είσοδος 100.000 νέων μετανάστων κάθε χρόνο ισοδυναμεί με μείωση κατά 1% του ελλείματος στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Γαλλίας από το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα.
Το Κέντρο για την Αμερικανική Πρόοδο αποφάνθηκε τον Ιανουάριο του 2010 ότι «η διεύκολυνση των μεταναστών χωρίς χαρτιά για απόκτηση κάποιων νομιμοποιητικών εγγράφων και η προσέλκυση περισσότερων μεταναστών στις ΗΠΑ θα προσέθετε 1,5 τρισεκατομμύριο δολλάρια στην αμερικάνικη οικονομία μέσα στην επόμενη δεκαετία».
•  
Προσφάτως, ομάδα ερευνών των Βρυξελλών υπό τον οικονομολόγο Andre Sapir επιβεβαίωσε την αναγκαία για την επιβίωση της Ευρώπης προοπτική εισόδου μεγάλου αριθμού μεταναστών και τόνισε ότι το απόθεμα εργατικού δυναμικού που χρειάζεται η ΕΕ «είναι η βόρεια Αφρική, καθώς η ανατολική Ευρώπη δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες που παλιότερα και μέχρι τη δεκαετία του ’70 κάλυπταν οι μετανάστες από τη νότια Ευρώπη».
•  
Στα δικά μας, έκθεση της Ελληνικής Αστυνομίας, στην οποία «επιχειρήθηκε να γίνει μια καταγραφή-εκτίμηση του θέματος της οικονομικής μετανάστευσης σε συνάρτηση με τις όποιες επιπτώσεις-επιρροές προκαλεί στο κοινωνικό στάτους και σε κρίσιμους δείκτες της μακροοικονομίας» αναφέρει ότι «..κάθε επιπλέον παράνομος μετανάστης συμβάλει στην μείωση κατά 0,081 άτομο της ανεργίας ή με άλλα λόγια, περίπου 12 επιπλέον μετανάστες μειώνουν την ανεργία κατά ένα άτομο».
Η παρουσία των μεταναστών αυξάνει το ΑΕΠ και μειώνει την ανεργία, καθώς παραγωγικοί κλάδοι τροφοδοτούνται με φτηνή εργασία. ‘Οσο πιο φτηνοί οι μετανάστες, τόσο πιο χρήσιμοι. Είναι όμως χρήσιμοι και για έναν επιπλέον λόγο. Άσχετα από ό,τι επισήμως λένε, τα αφεντικά χρειάζονται μετανάστες σε συνθήκες παρανομίας διότι, πέραν του ότι είναι φτηνοί, η ύπαρξή τους μειώνει τα δικαιώματα και τις απαιτήσεις των νόμιμων μεταναστών και στη συνέχεια όλων των εργαζόμενων. Επιπλέον, οι μετανάστες χωρίς χαρτιά μπορούν να «απομακρύνονται» δίχως να διανοούνται να διεκδικούν συντάξεις, επιδόματα κλπ.
Η καλλιέργεια του θεσμικού ρατσισμού αποτελεί καθεστωτική επιλογή. Όταν ανακινείται η ξενοφοβία, διευκολύνονται πολιτικές που συντηρούν την ύπαρξη της υποτιμημένης και χωρίς δικαιώματα εργασίας ενώ ταυτόχρονα ικανοποιούν το καλλιεργούμενο δημόσιο αίσθημα κατά των μεταναστών. Με άλλα λόγια, ο ρατσισμός δεν αποσκοπεί στην κατάργηση του υποτιμημένου εργατικού δυναμικού των μεταναστών χωρίς χαρτιά αλλά στη διατήρηση και αναπαραγωγή του υπό καθεστώς τρόμου. Για να το πούμε αλλιώς, ο ρατσισμός ρίχνει τα μεροκάματα.
Στην Ελλάδα της κρίσης όμως δεν μας ενδιαφέρει η παραγωγή αλλά η διάλυσή της. Έτσι, ο ρατσισμός δεν είναι πια αρκετός, πρέπει να κατέβουμε ένα σκαλί παρακάτω, στο φασισμό, που ειδικεύεται άλλωστε στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και την εξυγείανση…
3
…οι μετανάστες είναι υγειονομική βόμβα…
Οι εκθέσεις του ΚΕΕΛΠΝΟ για το 2011, για τα μεταδιδόμενα νοσήματα, είναι αποκαλυπτικές: «Το χρονικό διάστημα 2004-2010 παρατηρείται προοδευτική μείωση των δηλούμενων κρουσμάτων φυματίωσης, από 761 το 2004 σε 490 το 2010». Το 2011, από ελονοσία, την οποία επέσειε ως κίνδυνο ο κ. Λοβέρδος και η οποία δεν μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, προσβλήθηκαν 27 Έλληνες και 25 μετανάστες στην περιοχή του Ευρώτα Λακωνίας και 6 ακόμη αδιευκρίνιστα κρούσματα. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όπως καταγράφεται από τον αρμόδιο φορέα ECDC, στους 100.000 πολίτες στην Ελλάδα σημειώνονται μόλις 3,1 κρούσματα φυματίωσης, ενώ στη Γερμανία 4,3 και στη Βουλγαρία, με την οποία  συχνά μας συγκρίνουν, τα κρούσματα αγγίζουν τα 31,9. Σε ό,τι αφορά τους φορείς HIV και ΑΙDS, το ΚΕΕΛΠΝΟ επιβεβαιώνει πως το 2011 σημειώνεται μια πρωτοφανής αύξηση, η οποία αποδίδεται ωστόσο στα άτομα που κάνουν ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών.
Σχετικά με το ίδιο θέμα, ο Γ. Μουζάλας από τους “Γιατρούς του Κόσμου”, δήλωσε στις 3 Απρίλη 2012: «Άρρωστοι δεν είναι οι ξένοι, άρρωστοι είναι οι φτωχοί, επειδή οι πολιτικοί τούς στερούν την πρόσβαση στην υγεία (…) Σε περιόδους άκρατης φτώχειας, που οι αρρώστιες δεν μπορεί παρά να αυξηθούν, με δεδομένη την απουσία πρόνοιας, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι απαραίτητοι (…) Οι φυματικοί Αφγανοί, για παράδειγμα, δεν ήρθαν με φυματίωση από το Αφγανιστάν, η φυματίωση προέκυψε εδώ από τις συνθήκες διαβίωσής τους».
4
…οι μικροπωλητές φταίνε που κλείνουν τα μαγαζιά…
Το πρώτο πεδίο δραστηριοποίησης των φασιστικών «επιτροπών κατοίκων» ήταν η «πάταξη του παρεμπορίου». «25 δισ. το χρόνο στοιχίζει το παρεμπόριο των αλλοδαπών»: αυτή η «αυταπόδεικτη αλήθεια» γράφεται και αναπαράγεται στο διαδίκτυο και στα κανάλια. Φυσικά η ανεδαφικότητα ενός ισχυρισμού δεν μειώνει την ευρεία διάδοσή του… Αν διαιρέσουμε τα προαναφερθέντα ποσά με τον πληθυσμό προκύπτει ότι κάθε έλληνας πολίτης αγοράζει ετησίως από μετανάστες μικροπωλητές προϊόντα αξίας 2.500-3.000 €… Η ανοητολογία είναι προφανής, θέτει όμως το επίπεδο (μη) σκέψης, μέσα στο οποίο όλοι οι συνακόλουθοι ισχυρισμοί θα φαίνονται λογικοί και τα πογκρόμ δικαιωμένα. Όταν το μέσο διαθέσιμο εισόδημα έχει μειωθεί κατά 30-40%, είναι προφανές ότι τα μαγαζιά κλείνουν όχι εξαιτίας των μικροπωλητών, αλλά γιατί ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Ό,τι και να μας λένε λοιπόν, τα επιπλάδικα, τα μπουγατσατζίδικα, τα βιβλιοπωλεία, τα καταστήματα Η/Υ, τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, τα ζαχαροπλαστεία, τα μπακάλικα, τα καφενεία, τα ανθοπωλεία δεν κλείνουν επειδή οι μετανάστες μικροπωλητές πουλάνε τσάντες, ομπρέλες, σώβρακα και φουρκέτες.
Όταν κάποιος έχει 100 € στην τσέπη, 100 € θα ξοδέψει. Αν πάρει κάτι για 10€ από ένα μικροπωλητή, θα του μένουν 90 € για να ξοδέψει αλλού. Αν δεν αγοράσει το προϊόν από τον μικροπωλητή αλλά βρει ένα αντίστοιχο στην τιμή των 80 € σε ένα κατάστημα ή δεν θα το αγοράσει καθόλου, ή αν το αγοράσει θα του μένουν 20 € για να ξοδέψει αλλού. Ένα μαγαζί (ίσως) θα κερδίσει, άλλα όμως θα χάσουν. Συνολικά στην αγορά θα καταλήξουν λιγότερα χρήματα, αφού ένα σημαντικό ποσοστό θα καταλήξει ως φόρος στα κρατικά ταμεία.
Από το συνολικό τζίρο των μεταναστών μικροπωλητών, τα χρήματα που καταλήγουν στους ίδιους τους μετανάστες μικροπωλητές είναι περίπου 300-400 εκ. € (100.000 μετανάστες μικροπωλητές, όπως τους υπολογίζει η αστυνομία, 3.000-4.000 € το χρόνο ο καθένας, με μέσο ημερήσιο εισόδημα 10-15 €). Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων αυτών καταλήγει στο κράτος είτε με τη μορφή των έμμεσων φόρων (σε τσιγάρα & πετρέλαιο, τέλη και κρατικούς φόρους στους λογαριασμούς) που πληρώνουμε όλοι, ασχέτως αν το εισόδημά μας είναι πολύ κάτω από το φορολογητέο, είτε μέσω των χρημάτων που ξοδεύουν οι μετανάστες για να μένουν σε υπόγεια και διαμερίσματα-τρύπες που αλλιώς θα έμεναν ξενοίκιαστα και οι ιδιοκτήτες τους θα έπρεπε αυτοί να πληρώνουν το χαράτσι της ΔΕΗ. Τα περισσότερα από τα χρήματα που τους απομένουν οι μικροπωλητές το ξοδεύουν για την επιβίωσή τους αλλά και σε δικηγόρους και κάθε λογής κυκλώματα, δηλαδή τα χρήματα «μένουν στα χέρια των Ελλήνων και της αγοράς».
Το κυνήγι των μικροπωλητών αφενός αποσκοπεί στην εδραίωση της εικόνας παραταγμένων διμοιριών των ΜΑΤ στα πάρκα και τις πλατείες, δημιουργεί δηλαδή τις προϋποθέσεις για την αποδοχή της διαρκούς παρουσίας ενός στρατού κατοχής, τόσο απαραίτητου σε μια χώρα υπό οικονομική κατάρρευση. Επιπλέον, το κυνήγι των μικροπωλητών συντελεί στην αύξηση της παραβατικότητας. Ποιο είναι άραγε το μήνυμα που στέλνει η αστυνομία όταν κυνηγάει τους μικροπωλητές στη Ροτόντα και αφήνει ανενόχλητους τους πρεζέμπορους στην Καμάρα;
5
…η Ελλάδα σηκώνει όλο το μεταναστευτικό βάρος της ΕΕ…
Η εξαθλίωση των μεταναστών και προσφύγων θρέφει τις εγκληματικές συμμορίες. Και η εξαθλίωση αυτή αποτελεί πολιτική απόφαση: η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δημιουργήσει το Ευρωπαϊκό Ταμείο για τους Πρόσφυγες. Ο προϋπολογισμός του για τα έτη 2008-2013 είναι 628 εκατομμύρια €. Ωστόσο η Ελλάδα, ενώ διαμαρτυρόταν για το μεγάλο ποσοστό εισόδου μεταναστών χωρίς χαρτιά στην ΕΕ από τα ελληνικά σύνορα, την τριετία 2008-2010 ζήτησε από αυτά τα 628 εκατομμύρια € μόνο 16,8 εκατομμύρια (τα οποία και της δόθηκαν αμέσως).
Μπορεί τα τελευταία χρόνια τα 3/4 όσων διασχίζουν χωρίς χαρτιά τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ να το κάνουν από τα ελληνοτουρκικά σύνορα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι μένουν στην Ελλάδα. Ακούμε συνεχώς πόσοι μετανάστες χωρίς χαρτιά μπαίνουν στην Ελλάδα. Ποτέ δεν ακούμε πόσοι βγαίνουν… Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν από την Eurostat το Φλεβάρη του 2012, την περσινή χρονιά συνολικά στην ΕΕ έγιναν 220.390 νέες αιτήσεις για άσυλο (μάλιστα σε αυτό τον αριθμό δεν προσμετρώνται νέες αιτήσεις σε χώρες που δεν έχουν δώσει στοιχεία για όλους τους μήνες). Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, οι νέες αιτήσεις υπολογίζονται σε λιγότερες από 10.000 (παρεμπιπτόντως, το ποσοστό των αιτήσεων ασύλου που είχαν θετική απάντηση ήταν κατά μέσο όρο στην ΕΕ 25% ενώ στην Ελλάδα … 2%).
Οι 210.000 νέες αιτήσεις ασύλου που έγιναν σε χώρες της ΕΕ εκτός της Ελλάδας, δεν μπορούν να εξηγηθούν παρά μόνο εκτιμώντας ότι ένα σημαντικό ποσοστό όσων περνάνε στην Ελλάδα, καταλήγουν τελικά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το ποσοστό των μεταναστών στην Ελλάδα είναι κοντά στον μέσο όρο της ΕΕ. καθώς την «ελάφρυνση» της χώρας από τους «υπεράριθμους» μετανάστες χωρίς χαρτιά αναλαμβάνουν τα κυκλώματα δουλεμπορίου που θησαυρίζουν: η ταρίφα για μεταφορά με νταλίκα από την Αθήνα π.χ. στη Γαλλία είναι 4.000 €, ενώ όλο και πιο δημοφιλές γίνεται το πέρασμα μέσω των δυτικών Βαλκανίων (η ταρίφα από την Αλεξανδρούπολη στην Αυστρία είναι 2.800 €). Η εμπορεύσιμη αξία ενός ανθρώπου που περνά τον Έβρο δίνοντας 500 € φτάνοντας στην Ελλάδα εξαπλασιάζεται!
6
…οι μετανάστες φέρνουν την εγκληματικότητα…
Η επιχείρηση του δουλεμπορίου είναι ένα τεράστιο κύκλωμα στο οποίο συμμετέχουν άνθρωποι της νύχτας, νταβατζήδες και πρεζέμποροι, αστυνομικοί, φασίστες και μαχαιροβγάλτες. Οι μαφίες του δουλεμπορίου και οι μαφίες της διακίνησης ναρκωτικών, trafficking, πορνείας και άλλων μορφών εγκληματικότητας διασταυρώνονται και αλληλοσυντηρούνται. Όταν για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος απόκτησης εισοδήματος και όταν οι μετανάστες μικροπωλητές αντιμετωπίζονται ως μεγαλέμποροι ναρκωτικών, όταν αλέθονται στη μηχανή του κιμά οικονομικοί μετανάστες, πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο, θύματα trafficking και ασυνόδευτοι ανήλικοι οι οποίοι αντιμετωπίζουν καθημερινά ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, επιχειρήσεις σκούπα, είναι προφανές πώς δημιουργείται το υλικό για τη στελέχωση συμμοριών.
H εξαθλίωση φέρνει την εγκληματικότητα. Αν και η εξαθλίωση είναι πράγματι συνδεδεμένη με τους μετανάστες, δεν είναι αποκλειστικό τους προνόμιο. Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει ότι όσο συνεχίζεται η εγκληματική επίθεση του κεφάλαιου θα επιδεινώνεται η εγκληματικότητα, ασχέτως του πόσοι μετανάστες θα υπάρχουν στη χώρα; (οι γειτονικές βαλκανικές χώρες, μετά την καπιταλιστική επιδρομή της τελευταίας εικοσαετίας έχουν μεγαλύτερους δείκτες εγκληματικότητας από την Ελλάδα, χωρίς να έχουν μετανάστες ούτε για δείγμα…).
Το κράτος προτιμά να αναθέτει σε μαφίες τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών και στους φασίστες την επίλυση του «μεταναστευτικού προβλήματος» γιατί στη συνέχεια μπορεί να εμφανίζει την κατασταλτική πολιτική ως αναγκαία και επιθυμητή (και στο βαθμό που μπορεί να «συνεννοείται» με τα αφεντικά των μαφιών και τους επικεφαλής των παρακρατικών, ρισκάροντας ένα μικρό ενδεχόμενο η κατάσταση να γίνει πραγματικά ανεξέλεγκτη). Τα αφεντικά των μαφιών σε πολλές περιπτώσεις διατηρούν σχέσεις με «συνεργάσιμους ποινικούς» αλλά και με τμήματα της αστυνομίας και φασίστες – οι τελευταίοι μπορεί την ημέρα να συμμετέχουν σε «επιτροπές κατοίκων» και το βράδυ να αναλαμβάνουν την εκτέλεση συμβολαίων θανάτου. Το (μικρό) ενδεχόμενο ανεξέλεγκτων μαφιών και παρακρατικών είναι για τους καπιταλιστές προτιμότερο από μια (ορατή) προοπτική ανεξέλεγκτης διάχυτης κοινωνικής ανυπακοής.
Γιατί τελικά, οι μαφίες είναι ιδαίτερα χρήσιμες σε περιόδους κοινωνικής έντασης. Είναι ευρέως γνωστό το πώς χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν η μαφία (σε συνεργασία με τους φασίστες) ενάντια στο κοινωνικό κίνημα στην Ιταλία ή ότι σήμερα στο Μεξικό ο πόλεμος ενάντια στο κοινωνικό κίνημα διεξάγεται μέσω του «πολέμου εναντίον της μαφίας». Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη εγκληματική ενέργεια από την κοινωνική νομιμοποίηση των ναζιστών;


Ο φαύλος κύκλος ενός φιδιού που δαγκώνει την ουρά του
Οι φασιστικές συμμορίες δεν φτιάχνονται απλά για αντιπερισπασμό από την οικονομία. Είναι βέβαια γεγονός ότι όσο ο κόσμος μιλάει για τους μετανάστες ή για τους φασίστες δεν ασχολείται τόσο με το ΔΝΤ και την Τρόικα… Καθώς μάλιστα ο φασιστικός λόγος έχει γίνει κυρίαρχος, όλο και περισσότεροι θέλουν να γίνουν φασίστες για να αισθάνονται ανώτεροι από κάποιον, για να έχουν να ξεσπάσουν την οργή τους κάπου βολικά.
Όμως τα πράγματα μπορεί να γίνουν ακόμα χειρότερα… Αν συνεχιστούν οι επιθέσεις και αν συνεχιστεί να μην υπερασπίζεται τους μετανάστες ούτε το κράτος (προφανώς θα συμβεί, αφού το κράτος ενορχηστρώνει τις επιθέσεις) αλλά να μην τους υπερασπίζεται ούτε το κοινωνικό κίνημα, τότε στρώνεται ο δρόμος ώστε όταν κάποτε οι μετανάστες αντιδράσουν, να το κάνουν μέσα από παραδοσιακές δομές εξουσίας και όχι υπό τις σημαίες της κοινωνικής απελευθέρωσης. Φαίνεται σήμερα απίθανο, αλλά και ποιος θα πίστευε τις 450.000 ψήφους σε φασiστες; Όταν στον κοινωνικό ανταγωνισμό μπαίνουν σύμβολα εθνικά και θρησκευτικά, μπορούμε να περιμένουμε μόνο το χειρότερο…
Δεν είναι λοιπόν απίθανο αν το καθεστώς αποφασίσει να καταφύγει σε μια «στρατηγική της έντασης», να μην το κάνει με τη μορφή ενός μικρο-εμφυλίου πολέμου και μιας «σύγκρουσης των άκρων» όπως έγινε στην Ιταλία το ‘70, αλλά να κατασκευάσει τον προαναγγελθέντα «πόλεμο των πολιτισμών»…  Όταν οι Έλληνες αποφάσισαν να σηκώσουν κάπως κεφάλι, το κράτος διέστρεψε την οργή τους στον εκφασισμό. Με την ίδια τεχνική θα μπορούσε να καναλιζάρει την έκφραση της οργής των μεταναστών μέσω των μουλάδων… Άλλωστε οι εξουσίες πάντα συνεννοούνται… Αν τελικά το κοινωνικό κίνημα συνεχίσει να απουσιάζει από την αλληλεγγύη στους μετανάστες, σύντομα θα απουσιάζει το ίδιο το κοινωνικό ζήτημα…
Η αλληλεγγύη στους μετανάστες, η αντίσταση στον εκφασισμό, είναι πλέον επιτακτική όχι για λόγους ηθικούς ή πολιτικούς, αλλά για λόγους επιβίωσης…
Clandestina, Σεπτέμβρης 2012

Αν είναι δυνατόν! ...

Μαρια Λουκα απο το Red NoteBook...
Αν υπήρχε κάτι που μισούσε περισσότερο από τις συμμορίες των εργοδοτών, από τις ερωμένες των Ισπανών αριστοκρατών και από τους λαχειοπώλες (τους τελευταίους επειδή διέδιδαν την πίστη σ΄ έναν ψεύτικο παράδεισο) ήταν οι πουλημένοι δημοσιογράφοι.

«Το ποδήλατο του Λεονάρντο», Paco Ignacio Taibo II
Αν είναι δυνατόν, το άλλοτε μεγαλύτερο ναυπηγείο της Ανατολικής Μεσογείου να αφήνεται να μετατρέπεται σε τόπο εγκατάλειψης και μαρασμού από την ομερτά των εφοπλιστών, τον τυχοδιωκτισμό των επενδυτών και τη συνενοχή της κυβέρνησης. Αν είναι δυνατόν, οι νευραλγικές επιχειρήσεις του δημοσίου να εκχωρούνται έναντι πινακίου φακής σε κερδοσκοπικά ξένα και ντόπια παλιότερα ιδιωτικά συμφέροντα. Αν είναι δυνατόν, το ελληνικό δημόσιο να πληρώνει δισεκατομμύρια για υποβρύχια που δεν έχει παραλάβει σ’ ένα αέναο πάρτυ μίζας και εξοπλισμών. Αν είναι δυνατόν, σκληρά εργαζόμενοι επί χρόνια με υψηλή τεχνογνωσία να αφήνονται απλήρωτοι επί μήνες , να εκβιάζονται με εκ περιτροπής εργασία, να ποινικοποιείται ο αγώνας τους.

Κυβέρνηση, οικονομική ελίτ και ΜΜΕ –«το τρίγωνο του Μνημονίου και της διαφθοράς» σε κωδικοποιημένη διατύπωση– συνεχίζοντας το τριετές project τους για το γκρέμισμα μιας κοινωνίας, αφού ξέμειναν από «κουκουλοφόρους», μετανάστες, αντιφασίστες, αναρχικούς, αριστερούς και λοιπά στοιχεία που «καταστρέφουν της εικόνα της χώρας», «αποθαρρύνουν τον τουρισμό» και «διώχνουν τις επενδύσεις», αποφάσισαν να στοχεύσουν  στην καρδιά του εργατικού κινήματος, τους απλήρωτους επί μήνες εργαζόμενους στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Πρώτα ξεπάστρεψαν τα ναυπηγεία μ’ έναν κύκλο μπίζνας, μίζας και απαξίωσης, και τώρα επιφυλάσσουν την ίδια τύχη και σε ό,τι απέμεινε από το έμψυχο δυναμικό τους. Οι αρχιπαραβάτες της λαϊκής βούλησης, ως φορείς λιστών με μέτρα και μέτοχοι λιστών ανομίας, προτάσσουν με την επίκληση της νομιμότητας τον κατασταλτικό μηχανισμό για να χτυπήσει και να συλλάβει εργαζόμενους που διεκδικούν το δίκιο τους. Οι αρχιερείς της διαπλοκής στήνουν απλήρωτους εργαζόμενους στα ειδώλια σικέ τηλεδικαστηριών με μοναδικό ακροατήριο τους εντολείς των συμβολαίων που εκτελούν. Αυτοί που κατέστησαν τον εξτρεμισμό τρόπο άσκησης πολιτικής, ενορχηστρώνουν την παράσταση των «άκρων», βαφτίζοντας άκρο οτιδήποτε αντιστέκεται στα σχέδια τους και εξισώνοντας τους κοινωνικούς αγώνες με το νεοφασισμό που οι ίδιοι εξέθρεψαν και συντηρούν. Απογυμνωμένοι από επιχειρήματα και στηρίγματα, απονομιμοποιημένοι στη λαϊκή συνείδηση αναδιπλώνονται στο οχυρό του φόβου, την τρομοκρατίας, της καταστολής και της συκοφαντίας.

Η αλήθεια τους γέρνει, σαν τα υποβρύχια που αγοράσανε. Η αξιοπιστία τους μετριέται σε λιγότερα MB απ’ τα CD που έκρυβαν κάτω απ’ το μαξιλάρι τους. Η ηγεμονία τους είναι πιο εύθραυστη κι απ’ τα ρολά ή τους φράχτες που υψώνουν ενάντια στην κοινωνία. Στα πρόσωπα των εργαζομένων στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά συμβολοποιήθηκε αυτές τις μέρες η αγανάκτηση όλων των εργαζομένων, ως συνέχεια αλλά και προπομπός νέων μαχών, και κυρίως ως συμπύκνωση ενός αγώνα  που ψάχνει να βρει εκπλήρωση, ενάντια σε μια ζωή εκ περιτροπής και σε μια δημοκρατία α λα καρτ.

* Ο τίτλος είναι κλεμμένος από το κρόουλ του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ που διέτρεχε την εικόνα των ματωμένων από τα χτυπήματα της Αστυνομίας εργαζομένων κατά τη διάρκεια της σύλληψης τους στο Πεντάγωνο, δυσφορώντας προφανώς επειδή η καταστολή δεν υπήρξε εγκυρότερη και σκληρότερη(;). Τον δανείζομαι. Είναι γνωστό άλλωστε ότι συγκεκριμένος μιντιακός όμιλος συντάσσεται με κάθε είδους αυστηρούς περιορισμούς δικαιωμάτων – πλην των πνευματικών.
AddThis Social Bookmark Button

Χρόνος Γερμανίας, χρόνος Ελλάδας...

του κ. Νικου Ξυδακη απο το Βλεμμα...
Η αιφνίδια επίσκεψη της καγκελαρίου Μέρκελ στην Αθήνα, ύστερα από εσπευσμένη πρόσκληση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, συμπίπτει με μια κρίσιμη φάση του προγράμματος διάσωσης και με μια αναλόγως κρίσιμη στιγμή της ευρωζώνης. Η επίσκεψη έχει υψηλή συμβολική σημασία: Η κ. Μέρκελ, αφενός, σπεύδει να βοηθήσει την αμήχανη ελληνική κυβέρνηση, λίγες ημέρες πριν από τη λήψη οδυνηρών περικοπών, και εν μέσω δεινής πολιτικής κρίσης· αφετέρου, σπεύδει να ενισχύσει την αξίωση ηγεμονίας της Γερμανίας στο ασθενές νότιο τόξο της ευρωζώνης.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Δυστυχώς όμως στα δυόμισι χρόνια της κρίσης οι ελληνογερμανικές σχέσεις έχουν πληγεί εξαιτίας αμοιβαίως κακών εκτιμήσεων και χειρισμών, ασαφειών και ολιγωρίας, και κυρίως επειδή διπλωματία άσκησαν αμετροεπείς πολιτικοί και λαϊκιστικά μήντια για τους δικούς τους σκοπούς. Η γερμανική ηγεσία άργησε να εκτιμήσει το βάθος και τη σφοδρότητα της ελληνικής κρίσης, η δε ελληνική ηγεσία δεν αποτόλμησε να εκθέσει όλο το πρόβλημα και να διαπραγματευθεί ένα βιώσιμο σχέδιο διάσωσης. Οι Γερμανοί πείσμωναν, οι Ελληνες κρυβόντουσαν· και οι δύο μαζί απέτυχαν να συναντηθούν εγκαίρως σε μια λύση.
Τώρα το πρόγραμμα διάσωσης παραπαίει εν μέσω σφοδρής πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, την οποία εν πολλοίς έχει προκαλέσει ή επιταχύνει το ίδιο. Οι λανθασμένες και παρακινδυνευμένες παραδοχές του έχουν καταστρέψει ήδη μία κυβέρνηση και τουλάχιστον δύο κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ, ενώ απειλείται ήδη η τρίτη, κατά σειρά, κυβέρνηση μέσα σε τρία χρόνια. Η κ. Μέρκελ, αφού επίεσε ασφυκτικά τον κ. Σαμαρά να συμμεριστεί τη δική της μνημονιακή προσέγγιση, τώρα ίσως αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα βρίσκεται εν ασφυξία, στο όριο θραύσεως. Ζητάει να κερδίσει χρόνο για τις δικές της κινήσεις εντός της ραγισμένης ευρωζώνης και εντός της προεκλογικής Γερμανίας. Το ζήτημα όμως είναι ότι ο χρόνος της Ελλάδας είναι διαφορετικός, εξαιρετικά πιο βραχύς και επείγων.

Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας!...

του Μαζεστιξ απο το Ιστολογιο Τοιχο - Τοιχο...

Εμπρός λοιπόν!
Πλυθείτε!
Ξυριστείτε!
Φορέστε το πιο φωτεινό σας χαμόγελο!
Πλύντε και τον κώλο σας καλού-κακού!
Βάλτε κολώνια κι αποσμητικό!
Επιτέλος να δείξουμε λιγάκι Ευρωπαίοι επιτέλους!
Δεν περπατάμε... ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΤΩΡΑ!!!

Έρχεται για Επιθεώρηση η Στρατηγός!
Η φράου Μέρκελ!
Καγκελαριακή Επιθεώρησις!


Και όσοι έχουν πάει στρατό γνωρίζουν καλά πως όλο τον υπόλοιπο καιρό κωλοβαράς και μόλις ανακοινώσει ο Στρατηγός ότι έρχεται για Επιθεώρηση, τότε αρχίζουν όλα στο στρατόπεδο να δουλεύουν ξαφνικά ρολόι.
Βάφαμε τους τοίχους, σκουπίζαμε το... χώμα, τακτοποιούσαμε τα γραφεία και τις αποθήκες, κρύβαμε πίσω τα άχρηστα και βάζαμε μπροστά όσα έπρεπε να φαίνονται.
Οι θάλαμοι έλαμπαν, οι τουαλέτες μοσχοβολούσαν! Ένα στρατόπεδο που μυρίζει... μανούλα!
Μετά, σε πλήρη εξάρτηση, φορούσαμε τα επίσημα ρούχα μας, και παρουσιαζόμασταν ενώπιον του στρατηγού με τα φρεσκογυαλισμένα όπλα μας. (που άμα πυροβολούσες, πάθαιναν εμπλοκή στην τρίτη βολή)
ΚΕΦΑΛΗΗΗ   ΔΕ- ΞΙΑ! (σ.σ. ακρο-κεντρο-δεξιά...)

Και τώρα, ο δύσμοιρος ο Διοικητής μας ο Σαμαράς τι μας ζητάει μωρέ;
Να φορέσουμε το πιο γλυκό μας χαμόγελο και να υποδεχτούμε ως οφείλουμε την Στρατηγό μας!
Κάνετε λες και μας ζήτησε ποτέ και τίποτα άλλο τόσον καιρό ο βαριόμοιρος...
Σαν το δάσκαλο που ζητάει μισό λεπτό να κάνουμε ησυχία, μη μας ακούσει η διευθύντρια!
Προτεκτοράτο είμαστε στο κάτω-κάτω βρε αδερφέ!


Ας θυμηθούμε τουλάχιστον τον μέγιστο κεντρώο πολιτικό της μεταπολεμικής εποχής, Κανελλόπουλο, που στη συνέχεια προσχώρησε στη Δεξιά (ως είθισται) και υποδεχόμενος τον Αμερικανό Στρατηγό Τζέιμς Βαν Φλιτ το 1946, του είπε, παρουσιάζοντας το ελληνικό στρατιωτικό άγημα: «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας»!!!

Επομένως ας κατεβούμε εκείνη τη μέρα στος δρόμους της Αθήνας, να αγοράσουμε σημαιάκια από πλανόδιους Τζήμερους, να χτυπήσουμε Κασιδιάρικα ταττού με σβάστικες και να κατέβουμε να υποδεχτούμε την φράου Ανγκέλα, σαν σωστοί Γερμανοτσολιάδες, που τιμούμε την παράδοση των προγόνων μας, Ταγματασφαλιτών του Μελιγαλά.
Εκεί που θα είμαστε παραταγμένοι, πισθάγκωνα δεμένοι από τα χρυσαυγο-ΜΑΤ για να χαμογελάμε διά την Σωτηρίαν της Πατρίδος, θα περνά μπροστά μας η Μέρκελ και γεμάτος καμάρι ο Σαμαράς θα γυρίσει και θα της πει: "Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας"!

«Επί νεκρώ μη γέλα»...

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...
Να ’ναι καλά ο άνθρωπος που μπήκε σε κάποιο από τα ιστολόγια και προσπάθησε να πάει κόντρα στον χείμαρρο μίσους που είχε αρχίσει να κατακλύζει το Διαδίκτυο. Βαθιά ενοχλημένος απ’ όσα διάβαζε, όχι απλώς χαιρέκακα παρά κανιβαλικά, αρπάχτηκε από ένα ρητό που φύλαγε η μνήμη του και το σφήνωσε σαν δικό του σχόλιο ανάμεσα στα πολλά απαράδεκτα: «Επί νεκρώ μη γέλα». Αυτό ήταν το τόσο φρόνιμο, το τόσο ανθρώπινο, το τόσο αυτονόητο θα θέλαμε να πιστεύουμε σχόλιο, με το οποίο κάποιος, με τα αρχικά του, δοκίμασε να θυμίσει τα στοιχειώδη σ’ αυτούς που, μεθυσμένοι από την ίδια τους τη χολή, κορυβαντιούσαν πάνω από ένα πτώμα. Το πτώμα ενός αυτόχειρα. Του πρώην βουλευτή Μαγνησίας και υφυπουργού Λεωνίδα Τζανή.
Νωπή ήταν ακόμα η είδηση. Κι όμως, όσοι συνήθισαν πια να ξεσπάνε διαδικτυακά και να απολαμβάνουν την ανώνυμη ή ψευδώνυμη θρασύτητά τους, είχαν προλάβει να διαλαλήσουν τη χαρά τους που κάποιος «έσπασε», «ανοίγοντας το δρόμο για τους επόμενους». Είχαν προλάβει να στήσουν το έκτακτο στρατοδικείο τους: Πρόεδρος ο εαυτός τους, εισαγγελέας η εξοχότης τους. Είχαν προλάβει λοιπόν να κηρύξουν ένοχο τον αυτόχειρα, επειδή και μόνο το όνομά του αναγραφόταν σε κάποια από τις λίστες που δηλητηριάζουν, μέρες τώρα, την πολιτική και την κοινωνία.
Δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο πρώην υπουργός, της εποχής Σημίτη, αυτοκτόνησε επειδή τον έπνιγε το δίκιο του, επειδή δεν άντεχε άλλο το διασυρμό ή επειδή τον συνέθλιβε το αίσθημα της ενοχής ή ο φόβος πιθανών αποκαλύψεων. Εκείνο που, δυστυχώς, ξέρουμε όλοι είναι ότι για μεγάλο κομμάτι και της κοινωνίας και του Τύπου, το «φερόμενος ως...» σημαίνει «αποδεδειγμένα ένοχος», το δε «κατηγορείται για...» είναι συνώνυμο του «καταδικάστηκε για...».
Αλλά και πάλι, τόση ανθρωποφαγική ωμότητα τρομάζει. Ωστε στο «επί νεκρώ μη γέλα», που το ’πε κάποιος από τους εφτά σοφούς και το διέσωσε ο Ιωάννης Στοβαίος, να πρέπει να προσθέσουμε σαν ξόρκι και κάτι από τον Μένανδρο, απειλητικότερα προειδοποιητικό: «Θνητός πεφυκώς, μη γέλα τεθνηκότα». Μην περιγελάς τον νεκρό, γιατί γεννήθηκες θνητός – και θα ’ρθει η σειρά σου. Και μάλλον δεν θα ’θελες να υποστείς όσα χυδαία επιφυλάσσεις στους άλλους. Αλλά τι. Χρειάζεται μετάφραση;

Έρικ Χόμπσμπαουμ: Ο άνθρωπος της ιστορίας...

«Για όλους όσοι αγαπούν την ιστορία, ο θάνατος του Έρικ Χόμπσμπαουμ είναι ένα πολύ θλιβερό νέο»
Του Μαρκ Μαζάουερ / The Guardian
Μετάφραση: Δάφνη Μαρία Βουβάλη
Ο θάνατος του Έρικ Χόμπσμπαουμ σε ηλικία 95 ετών, μας στερεί από έναν μεγάλο ιστορικό, έναν αριστοτέχνη συγγραφέα μιας ρωμαλέας και ευανάγνωστης πρόζας, κι έναν λόγιο, του οποίου η πνευματική περιέργεια και η εμβέλεια δεν έχει σχεδόν κανένα προηγούμενο. Όταν τον γνώρισα, είχε ήδη ξεπεράσει προ πολλού την ηλικία συνταξιοδότησης – πρώτα στο Πανεπιστήμιο του Μπίρκμπεκ, το πανεπιστήμιο των παλιών εργατών του πνεύματος, για τα ιδανικά των οποίων πάντα υπερηφανευόταν, και ύστερα σε συναντήσεις του Past and Present, του περιοδικού που είχε βοηθήσει να ιδρυθεί. Ωστόσο, ο Χόμπσμπαουμ, παρόλο που είχε ήδη ξεπεράσει τα 80, ήταν ακόμη πολύ δραστήριος.
Δίδασκε στο Μπίρκμπεκ από τα τέλη της δεκαετία του 1940, κι όπως διατηρούσε επί 50 χρόνια εκεί ένα μικρό γραφείο, νομίζω ότι τον πρωτοσυνάντησα στον στενό διάδρομο έξω απ’ αυτό, αδύνατο, κι ελαφρά σκυφτό. Οι ήδη αδύναμοι ώμοι του, κάτω από το σπορ τζάκετ που φορούσε, σε έκαναν να θέλεις να τον προστατέψεις, αλλά το συναίσθημά σου αυτό εξαφανιζόταν μόλις άρχιζε να μιλάει. Ο Χόμπσμπαουμ δεν είχε ανάγκη από προστασία, και το μυαλό του διατηρούσε μια εκπληκτική ενέργεια και διαύγεια μέχρι το τέλος. Κι ύστερα ήταν η φωνή του – αποφασιστική, σχεδόν στρατιωτική, εκείνο το χαρακτηριστικό προστακτικό ερωτηματικό – «δεν είναι και το πρώτο μυαλό, νομίζω;» – που περιέκλειε ολόκληρη την Βρετανία των μέσων του προηγούμενου αιώνα, η οποία έχει πια χαθεί, και η οποία αποτελούσε μέρος του Χόμπσμπαουμ τόσο, όσο και ο ατελείωτος σχολιασμός του Μαρξισμού.
Βέβαια, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς άλλον Μαρξιστή που να άξιζε σε τέτοιο βαθμό τον τίτλο του Μέλους της Τιμής, που του απονεμήθηκε το 1998, όσο ο Χόμπσμπαουμ, διότι όσα αυτός προσέφερε σε τούτη την χώρα, ήταν περισσότερα απ’ όσα του έδωσε εκείνη. Έφτασε στην Αγγλία μαθητής το 1933, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως τότε στην Βιέννη και το Βερολίνο (μια ιστορία που θα αφηγηθεί αργότερα στην καταπληκτική του αυτοβιογραφία Interesting Times), όπου και γνώρισε την άνοδο των Ναζί και ανακάλυψε τον Μαρξισμό. Στο Κέμπριτζ, στο οποίο σπούδασε κατά την δεκαετία του ’30, είχε την φήμη της παντογνωσίας. Την εποχή που διηύθυνε τον τοπικό πυρήνα του Κομμουνιστικού Κόμματος από τις πανεπιστημιακές αίθουσες, ο νεαρός Χόμπσμπαουμ κλήθηκε να στελεχώσει την κλειστή κοινωνία των Αποστόλων. Ανήκε στην αντιφασιστική γενιά, κι από τη στιγμή που έκανε τις πολιτικές του επιλογές παρέμεινε αφοσιωμένος σ’ αυτές σε ολόκληρη την ζωή του, και ποτέ δεν απολογήθηκε γι’ αυτές.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος άρχισε να ψάχνει για δουλειά, αλλά η προσχώρησή του στο κόμμα του στάθηκε εμπόδιο: ακόμα και στην Αγγλία ένας μικρός Μακκαρθισμός πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Το Κέμπριτζ του γύρισε την πλάτη, αλλά το Μπίρκμπεκ τον καλωσόρισε. Πάνω από το εστιατόριο Γκαριμπάλντι του Σάφρον Χιλ, έγινε μέλος μιας εξαιρετικής λέσχης – της Ομάδας Ιστορικών του Κομμουνιστικού Κόμματος (CPHG). Αν σήμερα οι Βρετανοί ιστορικοί συγκαταλέγονται ανάμεσα στα πιο εξωστρεφή τμήματα της ακαδημίας, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο έργο του CPHG. Μετά το 1946, τα μέλη του βοήθησαν στην μετεξέλιξη ενός στυφού κύκλου συνταγματολόγων διεπόμενων από την νοοτροπία του βασιλιά και της βασίλισσας, και κατέστησαν δημοφιλή την μελέτη των απλών ανθρώπων, τοποθετώντας την κοινωνική και οικονομική ιστορία στο επίκεντρο του επαγγέλματος.
Το περιοδικό Past and Present ήταν μια όαση, κι ένας αγωγός για νέες ιδέες από το εξωτερικό. Ο τοπικισμός της αγγλικής πνευματικής ζωής άρχισε να υποχωρεί. Όπως αρέσκονταν να λένε κάποτε οι Μαρξιστές, το γεγονός ότι ο Μαρξισμός αποτελούσε την πνευματική γεννήτρια αυτής της επανάστασης, δεν ήταν τυχαίο. Παρείχε μια φυσική γέφυρα σε άλλες κοινωνικές επιστήμες – ιδιαίτερα στην κοινωνιολογία και τα οικονομικά – όπου συνέβαιναν συναρπαστικά πράγματα, ενώ την ίδια στιγμή που έκανε την Αγγλία πατρίδα της βιομηχανικής επανάστασης και το επίκεντρο της ιστορικής δράσης, εμφυσούσε μια παγκόσμια άποψη των πραγμάτων.
Ο Χόμπσμπαουμ βρισκόταν στην καρδιά όλων αυτών. Ακόμη κι αν δεν έπαψε ποτέ ν’ ασχολείται με το άλλο πάθος του, την τζαζ – για την οποία έγραψε πολλά θαυμάσια με το ψευδώνυμο Φράνσις Νιούτον – ταυτοχρόνως σφυρηλατούσε δεσμούς με Γάλλους, Γερμανούς και Ιταλούς ιστορικούς, και άφηνε τις ιδέες και τα ενδιαφέροντά τους να διαμορφώσουν τα δικά του. Ο ιστορικός που είχε πάρει το βάπτισμα του πυρός με την ιστορία του φαβιανισμού, άρχιζε τώρα να γράφει για τους Ιταλούς χωρικούς και τους Νοτιοαμερικανούς ληστές. Κι ύστερα, ξεκίνησε το εξαιρετικό τετράτομο έργο του, το οποίο αποτελεί ακόμη μια ακαταμάχητη και απαράμιλλη εισαγωγή στην παγκόσμια ιστορία από την Γαλλική Επανάσταση μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, για χιλιάδες αναγνώστες (‘Η Εποχή των Επαναστάσεων’, ‘Η Εποχή του Κεφαλαίου’, ‘Η Εποχή των Αυτοκρατοριών’, ‘Η Εποχή των Άκρων’.)
Ξαναδιαβάζοντας αυτά τα βιβλία, δεν μπορούμε να μην κατακλυστούμε από την συγγραφική δεινότητα του Χόμπσμπαουμ. Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα για έναν ιστορικό, είναι να καταστήσει ένα επιχείρημα αναγνώσιμο. Κι αυτό, ο Χόμπσμπαουμ το κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Η στροφή στην αφήγηση, η ανάγκη να πει κάποιος ιστορίες, δεν είναι γι’ αυτόν. Ο Χόμπσμπαουμ είναι γεμάτος από ιστορίες. Αλλά οι ιστορίες του μιλούν για τάσεις, κοινωνικές δυνάμεις, και μεγάλης κλίμακας αλλαγές σε μεγάλες αποστάσεις. Το να πει κανείς αυτό το είδος της ιστορίας με τρόπο τόσο συναρπαστικό όσο αν αφηγούνταν ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, αποτελεί πραγματική πρόκληση για το ύφος και την σύνθεση. Και στην τετραλογία του, ο Χόμπσμπαουμ μας δείχνει πώς μπορούμε να το πετύχουμε.
Σίγουρα, κάποια κομμάτια λειτουργούν καλύτερα από άλλα. Το ‘Η Εποχή των Αυτοκρατοριών’, παραμένει ένα κατόρθωμα. Κανένας άλλος Ευρωπαϊστής δεν έγραφε από την ίδια του τη χώρα την μια στιγμή για την Νότια Αμερική και την άλλη για την Κίνα.  Αντίθετα, ‘Η Εποχή των Άκρων’ – ο τόμος που αναφέρεται στον 20ό αιώνα, συγκριτικά μειονεκτεί. Αυτό που διηγείται στην πραγματικότητα, είναι η ιστορία η οποία αναδύεται πιο ανοιχτά στην αυτοβιογραφία του Χόμπσμπαουμ, ενώ στην πορεία παρεμβάλλονται και οι πολιτικές του συμπάθειες. Αλλά αν αυτό εξεταστεί εκ των υστέρων, δεν εκπλήσσει σχεδόν καθόλου, ούτε αξίζει τον θόρυβο που προκάλεσε στην αρχή.
Κανείς δεν θα διάβαζε τον Χόμπσμπαουμ για τις διαυγείς εκτιμήσεις των ορίων του κομμουνισμού τις οποίες κάνει, όπως κανείς δεν θα έβρισκε πολλά πράγματα στο έργο του για τον ρόλο του φύλου στην ιστορία (ένα άλλο τυφλό σημείο). Αυτό όμως που αρκετοί από εμάς μπορούμε να επισημάνουμε, είναι το εκπληκτικό του επίτευγμα, ο μετασχηματισμός της ιστορίας σ’ ένα παγκόσμιο μυθιστόρημα (διήγημα, ιστορία), πράγμα στο οποίο ο Χόμπσμπαουμ πρωτοπόρησε. Η κληρονομιά του συνεχίζεται μέσα από ένα ευημερών κι εξωστρεφές επάγγελμα του ιστορικού, κληρονομιά το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της οποίας βρίσκεται στο ότι προέρχεται από έναν άνθρωπο που διόλου ενδιαφερόταν να ιδρύσει δική του σχολή. Για όλους όσοι αγαπούν την ιστορία, ο θάνατός του είναι ένα πολύ θλιβερό νέο. Είθε τα βιβλία του να διαβάζονται για πολλά χρόνια ακόμη.

Εκ μέρους της ολιγαρχίας ανακοινώνεται...

Εagainst.com....
Εμείς, η οικονομική, πολιτική και κοινωνική ελίτ αυτής της χώρας, πήραμε την απόφαση να απευθυνθούμε στην ελληνική κοινωνία, χωρίς τη διαμεσολάβηση των τηλεοπτικών (και μη) υπαλλήλων μας ώστε να καταστήσουμε σαφείς τις προθέσεις μας, αλλά και να υποδείξουμε στον κάθε έναν από εσάς την πρέπουσα συμπεριφορά απέναντι στην υπό διαμόρφωση νέα κατάσταση. Η ελληνική κυβέρνηση υπό την αρχηγία του Αντώνη του Σαμαρά σάς έχει ήδη ενημερώσει για την κατεύθυνση που είστε αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να ακολουθήσετε, μειώνοντας το βιοτικό σας επίπεδο τόσο ώστε η ελληνική αγορά να ανοίξει σε επενδυτές, που προς το παρόν απολαμβάνουν τον εργοδοτικό παράδεισο της Ινδίας, της Κίνας, της Ινδονησίας και άλλων αναπτυσσόμενων χωρών… Παράλληλα, η δημοκρατία οφείλει να αυτοπεριοριστεί, ώστε να αποφευχθούν κοινωνικές αναταράξεις που, όπως επανειλημμένως σας έχουμε προειδοποιήσει, μόνο ζημιά μπορούν να προκαλέσουν στη διεθνή εικόνα της χώρας, στον τουρισμό και την οικονομία της.
Ως γνωστόν, έχουμε διδαχθεί από το μάθημα της Lehman Brothers, που αφού αφέθηκε να χρεοκοπήσει συμπαρέσυρε μαζί της την παγκόσμια οικονομία. Έτσι, η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί να επιτρέψει ένα νέο κραχ του καπιταλισμού, με ανυπολόγιστες συνέπειες στα χρηματιστήρια ολόκληρου του πλανήτη. Οι ζημιές των ελληνικών τραπεζών, καθώς και διαφόρων μελών της άρχουσας ελίτ της χώρας, οφείλουν να συνεχίσουν να κοινωνικοποιούνται, για το καλό της κοινωνίας φυσικά, που θα βρισκόταν μπροστά σε έναν τοίχο φτώχειας και απελπισίας σε περίπτωση που οι εργοδότες εγκατέλειπαν τα εργοστάσια, οι διευθυντές τους υπαλλήλους τους, οι πολιτικοί τους ψηφοφόρους τους, οι μεγαλογαιοκτήμονες τους εργαζόμενους αγρότες τους, οι νταβατζήδες τις πουτάνες τους. Αυτόν ακριβώς τον κύκλο της εκμετάλλευσης θέλουμε να προασπίσουμε, τον οποίο όλοι σας θεωρείτε, και ορθώς, τόσο απαραίτητο ώστε να συνεχίσετε να ζήσετε ήσυχα, μακριά από τις ιστορικές ευθύνες που εμείς αναλάβαμε για χάρη σας.
Πληροφορούμαστε, με μεγάλη μας λύπη, πως αρκετά συνδικάτα εργαζομένων θέτουν επί τάπητος την πρόταση για μια πανελλαδική απεργία διαρκείας, μιμούμενοι προφανώς τους Ινδονήσιους που ξεκίνησαν χθες γενική απεργία διαρκείας και παρέλυσαν 80 βιομηχανικά πάρκα, σε 12 επαρχίες της χώρας, με 100% συμμετοχή. Σας ενημερώνουμε, λοιπόν, πως σε μια τέτοια περίπτωση, η ολιγαρχία δεν θα μείνει αδρανής. Ήδη έχουμε ξεκινήσει να οργανώνουμε τις Μονάδες Αποπροσανατολισμού στους δρόμους, χρηματοδοτώντας και προβάλλοντας εντέχνως νεοναζιστικές συμμορίες που μπορούν να λειτουργήσουν απεργοσπαστικά, όπως το έχουν κάνει οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι αλλά και οι ίδιοι πολλάκις στο παρελθόν στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Σας γνωστοποιούμε, επίσης, πως δεν θα διστάσουμε να απολύσουμε όποιον τολμήσει να απεργήσει στον ιδιωτικό τομέα• άλλωστε έχουμε φροντίσει ώστε ενάμιση εκατομμύριο πολίτες να περιμένουν στην άκρη, νηστικοί και πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για μια δουλίτσα.
Σάς καλούμε να απομονώσετε, με τη συνδρομή της ελληνικής αστυνομίας, όλα εκείνα τα περιθωριακά στοιχεία που τολμούν να αμφισβητούν τον καπιταλισμό, τις μεθόδους επιβολής αλλά και τον ίδιο τον Νεοφιλελευθερισμό, και συνεχίζουν να αντιστέκονται στην Κρατική καταστολή. Σας καλούμε, επίσης, να διαλύσετε τις επικίνδυνα αυξανόμενες λαϊκές συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τα στέκια που προτάσσουν την πολιτική δράση έξω από τους αναγνωρισμένους από το Κράτος, νόμιμους πολιτικούς φορείς που αποτελούν τα κόμματα, και να απομονώσετε όλους εκείνους που ξεφεύγουν από τον εγκεκριμένο λαϊκισμό και τον ξύλινο λόγο.
Να απαγορευθούν έννοιες και προτάγματα όπως αυτά της κοινωνικής απελευθέρωσης, της συλλογικής και ατομικής αυτονομίας, της αυτοοργάνωσης, της ελευθερίας και να περιοριστούν οι δημόσιες συζητήσεις σε ζητήματα όπως η «λίστα Λανγκάρντ», το «πρόβλημα της μετανάστευσης», το έθνος και οι ευεργέτες του, το αν είναι δυνατό ή όχι ένα πραξικόπημα, το ποιός διακωμώδησε τις προφητείες του Γέροντος Παϊσίου και άλλα φλέγοντα ζητήματα που αφορούν την Πατρίδα.
Να θυμάστε πως αν η ολιγαρχία έχει κέρδη, θα μοιραστεί ένα μέρος τους με τους καταναλωτές ώστε να αυξήσει τα κέρδη. Μπορεί να περνάτε μια καμπή ανασφάλειας και εξαθλίωσης, μην ξεχνάτε όμως ποτέ πως κάποτε, ίσως να καταφέρετε να γίνετε κι εσείς αστοί, εξουσιαστές και εκμεταλλευτές.
Γκρινιάξτε, ασχοληθείτε με θεωρίες συνωμοσίας, ψάλλετε τον εθνικό ύμνο ή τη «Υπερμάχω Στρατηγώ» ή κανένα σκυλάδικο αν προτιμάτε (γιατί σάς παραχωρούμε το «δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου» – αρκεί να μην πείτε τίποτα άλλο).
Εμείς είμαστε εδώ για εσάς
Εξαιτίας σας και μόνο και, βέβαια,
Μόνο για εμάς
Αλλά είναι μυστικό…
(Σιωπή!)

Φαιές νεοναζί αντανακλάσεις στο γυαλί των ΜΜΕ...


Δημοσιεύεται στα Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής
Οι δυνάμεις του φαιού αντικοινοβουλευτισμού βρίσκουν φιλόξενο χώρο σε αρκετά ΜΜΕ που με το μαγικό τους ραβδί μεταμορφώνουν τους νεοεκλεγέντες νεοναζί σε αστέρες του lifestyle. Πολλά τα παραδείγματα.
Τη γνωστή επίθεση στις δυο βουλευτίνες της Αριστεράς σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση ακολούθησαν επανειλημμένες εμβριθείς μεσημεριανές συζητήσεις στον STAR για τις καλλιτεχνικές ευαισθησίες του ευέξαπτου νέου που προκλήθηκε κι αντέδρασε, το αρρενωπό του προφίλ, την ενδιαφέρουσα συναισθηματική του ζωή, τις φίλες του στο Facebook και άλλες αθέατες πλευρές αυτής της πολυσχιδούς προσωπικότητας. Η «μεσημεριανή Μελέτη» του φιλικού κι ανθρώπινου νεοναζί δεν είχε τέλος. Στη συνέχεια ήρθαν λεπτομερή ρεπορτάζ για τον γάμο άλλου εκλεκτού τέκνου της ίδιας οργάνωσης, γνωστού για τη σταθερή παρουσία του σε επεισόδια και βίαιες διακοπές εκδηλώσεων των οποίων το περιεχόμενο δεν τύγχανε του γούστου του. Αποσιωπώντας όσα συγκροτούν ένα βίαιο προφίλ και αναδεικνύοντας «το ανθρώπινο πρόσωπο», ο σταθμός αναβαπτίζει τους νεοναζί στα νάματα του lifestyle, διενεργεί ένα πλήρες ξέπλυμα πολιτικού προφίλ. Συνειδητή προσπάθεια ή αυτόματη εφαρμογή μιας εμπορικής μανιέρας; Αδιάφορο. Το αποτέλεσμα μετράει.
«Φέτος η εκπομπή σας θα προσπαθήσει να έχει και ένα πιο δυνατό κι ανθρώπινο πρόσωπο. Εκτός από την ψυχαγωγία, τη χαρά, την ξεγνοιασιά και το lifestyle δε μπορούμε να κλείσουμε τ’ αυτιά και τα μάτια σε μια κοινωνία που υποφέρει». Με τα λόγια αυτά ο κ. Στ. Μαλέλης περιέγραφε το προφίλ του τηλεοπτικού του σταθμού. Ενδεχομένως τελικά η διευθυντική στόχευση σε «ένα πιο δυνατό κι ανθρώπινο πρόσωπο» να μην αφορούσε τον σταθμό αλλά τους lifestyle βίαιους βουλευτές. Καλοδεχούμενη φυσικά αλλά αργοπορημένη η μεταγενέστερη δήλωση του κ. Μαλέλη: «Δε θέλω να ξαναδώ lifestyle την Χρυσή Αυγή. Παίρνω εγώ την ευθύνη, κάναμε λάθος, δε θα ξαναγίνει». Ελπίζουμε η αλλαγή πορείας να τηρηθεί με συνέπεια. Δεν τρέφουμε αυταπάτες όμως.
Άλλα ΜΜΕ φροντίζουν να φιλοτεχνούν το «κοινωνικό πορτρέτο» της ίδιας οργάνωσης. Κραυγαλέο παράδειγμα η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» που έχει ξεπεράσει και τον ίδιο της τον εαυτό ως πλυντήριο του νεοναζιστικού μορφώματος. Μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο με τις λέξεις «Χρυσή Αυγή – Πρώτο Θέμα» οδηγεί σε τέτοια πληθώρα δημοσιευμάτων που θα αντιστοιχούσαν μόνο στο επίσημο έντυπο ή στο γραφείο τύπου της οργάνωσης. Συνεχή τα κραυγαλέα φωτορεπορτάζ με τις φυλασσόμενες γριούλες στα ΑΤΜ (καταγγέλθηκε τεκμηριωμένα πως είναι στημένα), τις γειτονιές που υποφέρουν και καταφεύγουν στα παλικάρια της Χρυσής Αυγής, τα συσσίτια μόνο για Έλληνες.
Ο εκδότης της εφημερίδας άφησε πολύ γρήγορα πίσω του τα πρωτόλεια αστεία με τους εβραίους ως «γυμνά φούρνου» και τις ξανθιές, έκανε τις γνωστές ενδιάμεσες στάσεις στα dvd Ζαχόπουλου-Τσέκου και στα «διασυνοριακά» 5 εκατομμύρια ευρώ και σήμερα επιδίδεται με συστηματικότητα εργολάβου στο λίφτινγκ του νεοναζισμού.
Η lifestyle και η κίτρινη δημοσιογραφία επικαλούνται μια δήθεν απολίτικη προσέγγιση. «Εμείς δεν ασχολούμαστε με την πολιτική, εμείς δείχνουμε αυτά που θέλει να δει ο κόσμος», λένε οι μεν. «Εμείς καθρεφτίζουμε την κοινωνία» λένε οι δε. Καμώνονται πως αγνοούν ότι τίποτε δεν κείται εκτός πολιτικής, ιδίως όταν πρόκειται για τον επικοινωνιακό εξωραϊσμό του ρατσιστικού τέρατος.
Όλα αυτά αποκτούν επικίνδυνες διαστάσεις εν μέσω της απαξίωσης των παραδοσιακών ΜΜΕ, ηλεκτρονικών και έντυπων, και ενόψει της απονομιμοποίησης της πολιτικής. Τη στιγμή που προβεβλημένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι δε μπορούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο από τον φόβο αποδοκιμασιών ή επιθέσεων, ο μιντιακός αντικοινοβουλευτισμός –έστω και με τον μανδύα κάποιου απολιτίκ lifestyle- ασκεί δυσανάλογα μεγάλη επιρροή.
Με αυτά ως δεδομένα, όλο και συχνότερα στρέφει κανείς το βλέμμα στη δημόσια τηλεόραση. Συνήθως οι προσδοκίες του δικαιώνονται από την ποιότητα ψυχαγωγίας και ενημέρωσης. Κι όμως, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που ο ρόλος της δημόσιας ενημέρωσης γίνεται πιο σημαντικός, επιλέγεται ο κ. Αιμίλιος Λιάτσος για τη θέση του γενικού διευθυντή Ενημέρωσης της ΕΡΤ. Δεν είναι κακόγουστο ανέκδοτο. Η κυβέρνηση, δια του ΔΣ της ΕΡΤ, αναθέτει την δημόσια τηλεοπτική ενημέρωση στο κατεξοχήν σύμβολο του ανόητου lifestyle. Σε πρόσωπο δηλαδή που αντανακλά απολύτως εκείνα τα στοιχεία χαμηλότατης πολιτισμικής υποστάθμης που υποτίθεται ότι αντιπαλεύει η δημόσια τηλεόραση.
Την ίδια ώρα, η δημοφιλής και σοβαρή πρωινή ενημερωτική εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης συρρικνώνεται και υποβαθμίζεται στον βωμό της μικροκομματικής μικρόνοιας. Σημείο των καιρών κι αυτό.

25% Έλληνας, 100% ρατσιστές...

του Νικου Σαραντακου απο το Ιστολογιο του...
25% Έλληνας (σύμφωνα με την κασιδιάρικη λογιστική)
Στο πρωτοφανές επεισόδιο που έγινε στη Βουλή χτες, ο θαυμαστής του Χίτλερ Ηλίας Κασιδιάρης αποκάλεσε “κατά 25% Έλληνα” τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Α. Παπανδρέου, μια φράση που έκανε αίσθηση. Ο χιτλερικός βουλευτής το είπε αυτό σε μια παρένθεση της ομιλίας του,
όταν αναφέρθηκε σε ένα, όπως το είπε, “ιστορικό παράδοξο, μια ειρωνεία της ιστορίας”. Είπε λοιπόν ο θαυμαστής του Χίτλερ ότι στη μάχη του Κιλκίς, στον δεύτερο βαλκανικό πόλεμο, όταν ο ελληνικός στρατός κατέλαβε την πόλη κάνοντας έφοδο με εφόπλου λόγχη, έπεσαν ηρωικά  5.000 άνδρες, μεταξύ των οποίων και ο λοχίας πεζικού Παπανδρέου Νικόλαος.

Και λέει ο Κασιδιάρης: Ο ήρωας αυτός λοιπόν, πρέπει να γνωρίζετε, ότι ήταν κατά 25% πρόγονος του ανεκδιήγητου τέως πρωθυπουργού της χώρας μας, αυτού του κατά 25% Έλληνα, που ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό για το σημερινό κατάντημα της Ελλάδος. Θα σταθώ σ’ αυτή τη φράση, που την έχω απομαγνητοφωνήσει προσεχτικά. Δεν βάζω βιντεάκι γιατί δεν την αποτυπώνει καλά. Εδώ μπορείτε να την ακούσετε (πρέπει να κλικάρετε στο εικονίδιο), με το επιπλέον κέρδος σε σχέση με το βιντεάκι ότι δεν βλέπετε τον θαυμαστή του Χίτλερ. Μπορείτε μάλιστα να πάτε κατευθείαν στο 2.00 που είναι το επίμαχο απόσπασμα.
Τα ποσοστά ελληνικότητας είναι φυσικά ρατσιστική λογιστική, που θυμίζει ευθέως τους χιτλερικούς νόμους της Νυρεμβέργης. Αλλά να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο λοχίας Νικόλαος Παπανδρέου, που το ηρωικό του όνομα μίανε ο θαυμαστής του Χίτλερ, ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός του Γεωργίου Παπανδρέου, του παππού του τ. πρωθυπουργού. Πέντε χρόνια μεγαλύτερος, σπούδασε φιλόλογος, διορίστηκε καθηγητής και βοηθούσε οικονομικά τις σπουδές του μικρότερου αδελφού του, πρώτα στη Νομική και μετά στη Γερμανία. Έπεσε στο Κιλκίς στα 30 του χρόνια. Άρα, ο ΓΑΠ είναι μικρανεψιός του Νικολάου Παπανδρέου (και μάλλον απο αυτόν πήρε το όνομα Νίκος ο αδελφός του).
Ομολογώ ότι την κασιδιάρικη άποψη ότι ο Νικόλαος Παπανδρέου είναι “κατά 25% πρόγονος” του Γιώργου Παπανδρέου δεν την καταλαβαίνω. Ή έχεις κάποιον πρόγονο ή δεν τον έχεις. Αυτό έλειπε να λέγαμε ότι ο πατέρας μας είναι κατά 50% πρόγονός μας και η εκ μητρός γιαγιά μας κατά 25%! Αλλά αυτό το 25% είναι μάλλον μια σαχλαμάρα που ειπώθηκε για να ταιριάζει με το άλλο, με το 25% της ρατσιστικής λογιστικής.

Παρεμπιπτόντως, ακόμα κι αν υιοθετήσουμε τη ρατσιστική λογιστική του Κασιδιάρη, λες κι οι άνθρωποι είναι σκυλιά ράτσας, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν κατά 75% Έλληνας (επαναλαμβάνω: με την κασιδιάρικη λογιστική του αίματος), δεδομένου ότι η μητέρα του, Σοφία Παπανδρέου, ήταν κόρη του Πολωνού Σιγισμούνδου Μινέικο και της Περσεφόνης Μανάρη από τα Γιάννενα. Άρα ο Γιώργος Παπανδρέου, με αυτή τη ρατσιστική λογιστική, βγαίνει στο 37,5% (75 : 2). Φυσικά, αυτό προϋποθέτει ότι θα αποκαλέσουμε “50% ελληνίδα” τη Σοφία Παπανδρέου, μια γυναίκα που γεννήθηκε στην Ελλάδα (στην Πάτρα), σπούδασε στην Ελλάδα, έζησε όλη τη ζωή της στην Ελλάδα και ήταν η μητέρα ενός πρωθυπουργού της Ελλάδας -μια λογική, επαναλαμβάνω, που εφαρμοζόταν στη χιτλερική Γερμανία.
Γι’ αυτό δεν καταλαβαίνω πώς ο Κασιδιάρης καταλήγει στο 25% Έλληνας -ή δεν ξέρει να κάνει πράξεις, ή, το πιθανότερο, θεωρεί ξένη τη Σοφία Παπανδρέου, επειδή κάποια χρυσαυγίτικα ιστολόγια γράφουν ότι ο Σιγισμούνδος Μινέικο είχε παντρευτεί μιαν εβραία της Βουλγαρίας (περισσότερα για τις ακροδεξιές συκοφαντίες εναντίον του Σιγισμούνδου Μινέικο, του καταπληκτικού αυτού μηχανικού που υπηρέτησε πιστά επί δεκαετίες την δεύτερη πατρίδα του, δείτε εδώ στο παλιό μου άρθρο). Εκτός πάλι αν του έχει καρφωθεί στο μυαλό το 25% γιατί αυτό ήταν το όριο που αναγνώριζαν και οι νόμοι της Νυρεμβέργης: αν από τους τέσσερις παππούδες και γιαγιάδες σου ήταν εβραίοι οι τρεις ή οι τέσσερις, σε θεωρούσαν εβραίο και πήγαινες στρατόπεδο, αν ήταν οι δύο ή ο ένας σε θεωρούσαν μιγά και επιβίωνες. (Τα ίδια έκαναν και στην Ελλάδα -αν δείτε τη διαταγή του Στρόοπ εδώ, που κάποτε θα την παρουσιάσω αναλυτικά, στην τελευταία παράγραφο λέει πως Εβραίοι λογίζονται όσοι έχουν τρεις προπάτορες Εβραίους, ανεξάρτητα από το δικό τους θρήσκευμα). Ίσως λοιπόν το 25% να βγήκε από εκεί.
Πάντως, η ρατσιστική αυτή λογιστική δεν έχει καμιά νομιμοποίηση. Όλοι ξέρουμε πάμπολλους ανθρώπους που ενώ δεν ήταν “100%” (με την κασιδιάρικη λογιστική) Έλληνες πρόσφεραν πάρα πολλά στην πατρίδα. Ο Θεμιστοκλής, ας πούμε, είχε μητέρα ξένη -καρικής ή θρακικής καταγωγής, σύμφωνα με τις πηγές -αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας στη Σαλαμίνα. Από την άλλη πλευρά, ο Ιππίας, που πήγε στην αυλή του Δαρείου, ήταν καθαρόαιμος Αθηναίος και μάλιστα γαλαζοαίματος. Κι αν σκεφτείτε, θα βρείτε κι άλλους πολλούς που πρόσφεραν πολλά σ’ αυτό τον τόπο και δεν ήταν αμιγείς Έλληνες σύμφωνα με τα κασιδιάρικα κριτήρια. Εγώ ένα μόνο παράδειγμα θα φέρω, έναν βασιλιά που έγινε θρύλος αν και δεν κατάφερε να σώσει την πόλη που υπεράσπιζε. Αν έχω κάνει καλά τους λογαριασμούς μου, ο βασιλιάς αυτός παίρνει πράγματι 25% στην κλίμακα της κασιδιάρικης καθαρότητας. Είναι, θα το μαντέψατε, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου.
Γιος τού Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου και της Ελένης Ντράγκας από τη Σερβία, ήδη πέφτει στο 50% της κασιδιάρικης λογιστικής. Αλλά και ο πατέρας του, ο Μανουήλ, ήταν γιος του Ιωάννη Παλαιολόγου, που είχε μητέρα από τη Σαβοΐα, και της Ελένης Καντακουζηνής, που είχε μητέρα Βουλγάρα, την Ειρήνη Ασάνινα -άρα, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν, αν κάνουμε τις πράξεις με την κασιδιάρικη λογιστική, “Έλληνας κατά 25%”! (Στην πραγματικότητα είναι λίγο παραπάνω, γιατί η Ασάνινα είχε και βυζαντινούς προγόνους, αλλά και πάλι δεν φτάνει το 37,5% του ΓΑΠ).
Βέβαια, για να πούμε την αλήθεια, η λογιστική του αίματος δεν είναι μόνο χρυσαυγίτικη πατέντα, δυστυχώς. Για παράδειγμα, η βενιζελική και αργότερα η αντιμοναρχική παράταξη (και το κέντρο και η αριστερά) δεν έχανε ευκαιρία να τονίζει ότι τα μέλη της βασιλικής δυναστείας είναι ξένοι, φτάνοντας κάποτε σε λεπτομερείς υπολογισμούς των ποσοστών αίματος (πάντα με 0% ελληνικό). Επίσης, οι ελληνομετρικοί χαρακτηρισμοί δεν είναι αποκλειστικότητα της ακροδεξιάς αλλά απλώνονται σε όλο το πολιτικό φάσμα, αν σκεφτούμε, για παράδειγμα, ότι ο χαρακτηρισμός “γραικύλος” χρησιμοποιείται από πολλές και ποικίλες δυνάμεις (για την πολύ ενδιαφέρουσα αυτή λέξη, χρωστάω άρθρο). Παρόλο που αλλιώς το εννοούσε, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε λάθος όταν, πριν από μερικούς μήνες, είπε Μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι είμαστε όλοι Ελληνες,  αλλά μάλλον κάποιοι Ελληνες δεν είναι και τόσο  Ελληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν. Από αυτή την άποψη, ένα μικρό θετικό από την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο προσκήνιο της πολιτικής σκηνής (που καθαυτό είναι ένα εξαιρετικά αρνητικό γεγονός), είναι ότι δίνει στις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις παραδείγματα προς αποφυγή: και στην ξενοφοβία, και στην ελληνομετρία, και αλλού.
Και βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ή ο Ευ. Βενιζέλος είναι “καλοί” επειδή τους επιτίθενται οι Χρυσαυγίτες και πολύ περισσότερο δεν σημαίνει ότι ο μπαμπούλας της ΧΑ μπορεί να δικαιολογήσει έστω και τη σκέψη για συγκάλυψη π.χ. κάποιου σκανδάλου. Αντίθετα, η σήψη του δικομματισμού γέννησε το εύφορο υπόστρωμα που πάνω του αναπτύχθηκαν τα ναζιστικά σαπρόφυτα.
Όσο για τη ΧΑ, η χτεσινή της παράσταση ήταν μάλλον προσχεδιασμένη, αν σκεφτούμε ότι το βιντεάκι που κυκλοφορεί (και στον ιστότοπό της) δεν προέρχεται από τις επίσημες κάμερες, αλλά τραβήχτηκε από τα θεωρεία, προφανώς από κάποιον δικό τους, που πήγε εκεί για το σκοπό αυτό. Καθόλου απίθανο, ιδίως αν ισχύει η εκτίμηση ότι με επεισόδια σαν το χτεσινό κερδίζουν μάλλον “πόντους” παρά χάνουν. Θα μ’ ενδιέφερε να ακούσω την άποψή σας πάνω σ’ αυτή την εκτίμηση (δεν το αποκλείω να ισχύει). Και στο μεταξύ, νομίζω ότι δεν θα έβλαφτε, έτσι συμβολικά, αν για το σημερινό χρυσαυγίτικο μπάχαλο εφαρμοζόταν η διάταξη του κανονισμού της Βουλής που προβλέπει πρόστιμο. Συμβολικό θα ήταν, αλλά θα είχε την αξία του.

Ροη αρθρων