Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Ανθρώπινες «μερίδες ξου»...

kathimerini.gr...

Του Παντελη Mπουκαλα

Τις θυμάστε, αγαπητοί, τις «μερίδες ξου», διάσημες κάποτε; Τις είχε ανακαλύψει η κ. Βάσω Παπανδρέου, υπουργός τότε. Οι μερίδες ξου, λοιπόν (το ξου εκ του ξένου), προορίζονταν αποκλειστικά για τους τουρίστες. «Τρεις χωριάτικες ξου» φώναζε ο παραγγελιοδόχος και στην κουζίνα καταλάβαιναν: με ελάχιστη φέτα η χωριάτικη και με δυο-τρεις ελιές για ξεκάρφωμα. «Παπουτσάκια ξου»; Νούμερο είκοσι, αντί για νούμερο τριάντα, που περίμενε προνομιούχες ελληνικές σιαγόνες για να καταναλωθεί. «Μουσακάς ξού»; Ο χθεσινός. Κι αν ξίνιζε ο τουρίστας πληρώνοντας, του κατεβάζαμε ελληνιστί, χαμογελώντας, τα γνωστά καντήλια, να βρει λαδάκι για τη σαλάτα του.
Και να που εμφανίστηκαν και οι ανθρώπινες μερίδες ξου. Τους ξένους αφορούν και πάλι. Αλλά τους μετανάστες, όχι τους τουρίστες. Εισηγητής της «ξου» θεωρίας ο κ. Θάνος Τζήμερος, συνιδιοκτήτης του «κοινού νου» από κοινού με τον κ. Μάνο.
Τι πρότεινε ο ιδρυτής της «Δημιουργίας Ξανά» που ευαγγελίζεται μια «πολιτική χωρίς πολιτικούς»; Να αξιοποιούν οι επιχειρήσεις τους μετανάστες σαν φτηνά χέρια, «ξου», πολύ φτηνότερα από τα ελληνικά, ώστε να γίνουν ανταγωνιστικές. Κι από πάνω πρέπει λέει η διαβίωσή τους εδώ να είναι τέτοια ώστε όταν τηλεφωνούν στην πατρίδα τους να λένε ότι περνούν χάλια κι έτσι να αποθαρρύνονται οι δικοί τους, να μην έρχονται στα μέρη μας. Πώς ακριβώς να μαυρίσουμε τη διαβίωσή τους δεν το ξεκαθάρισε ο κ. Τζήμερος. Αφησε κάτι να σκεφτούμε κι εμείς. Οι χρυσαυγίτες πάντως, όπως και οι Αρχοντες της Μανωλάδας, κάθε Μανωλάδας, τον έχουν προλάβει.
Δεν αιφνιδίασε η άποψη του κ. Τζήμερου για το μεταναστευτικό. Ηδη έχει ταχθεί κατά των συλλογικών συμβάσεων (πφ... ντεμοντέ) και κατά των διαδηλώσεων επί του οδοστρώματος, για να αποδειχθεί ξανά ότι ο «κοινός νους» είναι συνήθως αντιδραστικός. Επιπλέον, ανταγωνιζόμενος τον κ. Γεωργιάδη, πρότεινε την εισαγωγή των αρχαίων στις δύο τελευταίες τάξεις του δημοτικού, αδιαφορώντας για όσα λένε παιδαγωγοί και αρχαιογνώστες. Α, ναι. Ο κ. Τζήμερος είναι και εναντίον του φθαρμένου «παρασιτικού πολιτικού συστήματος». Εξ ου και η συνεργασία του με τον κ. Μάνο, που μόλις τώρα εμφανίζεται στην πολιτική σκηνή.

Η ομορφιά μπορεί να νικήσει…

Red NoteBook...

Του Νίκου Κουραχάνη

Η εκλογική διαδικασία της 6ης Μαΐου επεφύλασσε ένα απρόσμενο αποτέλεσμα για την Ελλάδα. Απρόσμενο, κατά την κρίση μου, όχι τόσο για το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας ανατράπηκε η παραδοσιακή δικομματική δομή αναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος. Απρόσμενο κυρίως γιατί, όπως ακούγαμε εμείς οι νεότεροι, η ελληνική κοινωνία βρισκόταν σε μια κατάσταση μακράς ύπνωσης. Και όντως σε μεγάλο βαθμό βρέθηκε σε χειμερεία νάρκη. Στο πλαίσιο μιας επίπλαστης οικονομικής ευημερίας, το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας επαναπαύθηκε ή, καταλληλότερα, αποκοιμήθηκε. Η (ευχάριστη) έκπληξη επομένως ήταν το γεγονός ότι, ενώπιον του αντιδημοκρατικού και αντικοινωνικού περιγράμματος, εντός του οποίου ελήφθησαν τα μέτρα για τη «διάσωση της πατρίδας», η ελληνική κοινωνία αντέδρασε. Η ποικιλότροπη επιλογή πολιτικής αντίδρασης, από το φάσμα των δυνάμεων της αριστεράς μέχρι και του νεοναζισμού, δεν απασχολούν το περιεχόμενο του παρόντος κειμένου. Αντίθετα, το άρθρο απασχολεί η απεικόνιση του αναδυόμενου ως «νέου» - και των ευθυνών που επιφορτίζεται - σε αντιδιαστολή με την επικείμενη κατάρρευση του «παλαιού».

Από την ανοδική πορεία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου οφείλεται πρωτίστως η κατάδειξη των υποχρεώσεων που επωμίζεται η εν λόγω πολιτική συμμαχία για τη διάσωση της «ξεχασμένης κοινωνίας» [1]. Εξίσου, η επισήμανση σχετικά με τον πολλαπλασιασμό των τιθέμενων εμποδίων και των πολιτικών επιθέσεων στο δρόμο για την ανατροπή. Πολιτικών επιθέσεων, φυσικά αναμενόμενων, από δυνάμεις των οποίων τα χρόνια κατεστημένα συμφέροντα θίγονται από την ανοδική του πορεία. Εκκινώντας από το τελευταίο, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται και θα βρεθεί αντιμέτωπος με απόπειρες διαστρέβλωσης των θέσεων του. Οι απόπειρες αυτές θα διεξάγονται τόσο από τους πολιτικούς του αντιπάλους και τους επικοινωνιακούς υποστηρικτές τους, όσο και από το εσωτερικό του, εφόσον το τελευταίο επιμένει σε μια μη συμπαγή - δυσανάλογη των ευθυνών που συνεπάγονται τα ποσοστά του - «εξωστρεφή πολυφωνία». Κι αν το πρώτο είναι εύλογο, το δεύτερο κρίνεται αδικαιολόγητο. Η τεκμηρίωση και των δύο εκτυλίσσεται παρακάτω αντίστοιχα.

Οι δυνάμεις του παρελθόντος δικομματικού κατεστημένου εντείνουν τη στοχοποίηση προς το ΣΥΡΙΖΑ. Το εγχείρημα αυτό θα γίνεται σκληρότερο και μεθοδικότερο όσο το δικομματικό καθεστώς διαπιστώνει την απώλεια της πολιτικής του ισχύος. Η ιδιότυπη δικομματική συμπόρευση γύρω από την κατασκευή μιας κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας ανάμεσα σε «ευρώ ή δραχμή» εντάσσεται σε αυτή τη λογική. Οι «υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις του δικομματισμού» παραμένουν σταθερά προσηλωμένες στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας σε αντιδιαστολή με τις «ανεύθυνες δυνάμεις της αριστεράς» που υποθάλπουν την υπανάπτυξη, την εσωστρέφεια και τον αντιευρωπαϊσμό. Διαμορφώνεται επομένως ένα ιδιότυπο διπολικό σύστημα ανάμεσα σε μια συμμαχική ρητορεία των δυνάμεων που διακυβέρνησαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση ως και σήμερα και τις δυνάμεις που πρεσβεύουν την αλλαγή.

Εμβαθύνοντας, η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, υπό μια ανεπανάληπτη ιστορική ειρωνεία επιχείρησε την επιτυχή, εν μέρει, συνένωση των δυνάμεων της ακροδεξιάς (στελέχη ΛΑ.Ο.Σ.) με τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού (Δημοκρατική Συμμαχία), υπό τον κίνδυνο ανόδου των «αριστερών αντιευρωπαϊκών δυνάμεων» στην εξουσία. Ο συμβολισμός αυτός παραπέμπει, αναπάντεχα, στην υπόμνηση της ιστορικά παράδοξης διασταύρωσης νεοφιλελευθερισμού και νεοσυντηρισμού, υπό την σκέπη της «Νέας Δεξιάς». Η συμπόρευση τους, από τα μέσα του ’70 και μετά, αποτέλεσε τον κυρίαρχο ιδεολογικό κορμό της επιχειρηματολογίας για αναδιάρθρωση του «κράτους ευημερίας» στην πλειοψηφία των χωρών της Δυτικής Ευρώπης. Από την άλλη, η διατύπωση της διάσωσης της Ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, ως πρωταρχικού διακυβεύματος, από πλευράς ενός αποσαθρωμένου ΠΑΣΟΚ, συμπλέει με τη λογική του ανωτέρω κατασκευασμένου διλήμματος μεταξύ ευρωπαϊσμού ή αντιευρωπαϊσμού. Το εκφοβιστικό επιχείρημα για μια φτωχή, εξαθλιωμένη και άνευ προοπτικών Ελλάδα αποτελεί επομένως το κυρίαρχο, ενδεχομένως, έσχατο όπλο διατήρησης των δύο κομμάτων στην εξουσία. Σε αυτό το σημείο δεν μπορεί να παραβλεφθεί η ιστορική ευθύνη της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. και του ανθενωτικού ρόλου που διαδραματίζει εις όνομα της ιδεολογικής του καθαρότητας. Για το τελευταίο όμως καλύτερα ας μιλήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος.

Συμβολικά διαφαίνεται η ανάδειξη δύο πολιτικών εικόνων. Από τη μια οι παραπαίουσες «δυνάμεις της ασχήμιας», οι οποίες λυσσαλέα και με οποιοδήποτε τίμημα επιχειρούν τη διατήρηση της πολιτικής τους ισχύος. Σε αντίθεση με αυτές σκιαγραφείται η ανάδυση των δυνάμεων του νέου, του ελπιδοφόρου και, άρα, του «όμορφου». Δυνάμεις που οραματίζονται και ευαγγελίζονται την αλλαγή προς μια οικονομικά και κοινωνικά δικαιότερη ρότα. Για να την επιφέρουν κρίνεται επιτακτική και απαράκαμπτη η εκπλήρωση όλων εκείνων των απαιτούμενων από την ιστορία δοκιμασιών που θα τις καταστήσει ικανές για τη διαχείριση της μοίρας ενός λαού. Πρώτη απ’ όλες; Η υπέρβαση του ίδιου τους του εαυτού.

Χρέος του ΣΥΡΙΖΑ το αμέσως επόμενο διάστημα αποτελεί η συνειδητοποίηση ότι ο πολλαπλασιασμός της δύναμης του σε επίπεδο εκλογικών ποσοστών είναι άρρηκτα συνυφασμένος με τον πολλαπλασιασμό των πολιτικών του ευθυνών. Η συναίσθηση αυτής της ευθέως ανάλογης σχέσης θα επιφέρει την επιζητούμενη πολιτική του ωρίμανση και το μετασχηματισμό του σ’ έναν αριστερό κυβερνητικό πόλο. Το γεγονός αυτό δεν δύναται – ούτε είναι επιθυμητό - να προέλθει με ενδεχόμενη εδραίωση του ως αυτόνομου πολιτικού φορέα. Τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, καθίσταται απαραίτητη η διαμόρφωση ενός πλαισίου στρατηγικών συμμαχιών με τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις. Πρωτίστως και απαραιτήτως επιδιώκοντας την άμβλυνση μιας ανούσια οξυμένης αντιπαλότητας με τον χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Εξίσου, συνάπτοντας συνεργασίες ελαχίστων σημείων με δυνάμεις «από τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ ως και τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς» με το θεμελιώδες επιχείρημα των μη ομαλών πολιτικών καιρών.

Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να διατηρεί στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι τα ¾ του τωρινού του εκλογικού κοινού προέρχονται από μια, όχι κατ’ ανάγκη αριστερή, ετερόκλητη προέλευση. Επομένως, στο δύσβατο πολιτικό του μονοπάτι, θα πρέπει να έχει κατά νου την ευκολία με την οποία κομμάτι του τωρινού εκλογικού του σώματος θα απομακρυνθεί. Το γεγονός αυτό σε καμία περίπτωση δεν υπονοεί αναγκαιότητες «στρογγυλέματος» του πολιτικού του λόγου. Αντίθετα, σ’ αυτό το νέο σημείο κοινωνικής και πολιτικής εκκίνησης, θα πρέπει να αντιτάξει και να αποκηρύξει τις δυνάμεις της αδράνειας και της αντιδημιουργικότητας, τις δυνάμεις του «όχι σε όλα». Όλες αυτές τις δυνάμεις που, εν τέλει, θα κατευθυνθούν προς αυτόν από τα πρώην κυβερνητικά κόμματα για να θεσπίσουν νέες εκδοχές πελατειακών σχέσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως δύναμη που επικαλείται τη διαφάνεια και την κοινωνική δικαιοσύνη, οφείλει να συγκρουστεί με τα κατεστημένα συμφέροντα που, αναμφίβολα, ενυπάρχουν στον χώρο του συνδικαλισμού και των επιμέρους επαγγελματικών ομάδων και για τα οποία, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, δεν ευθύνεται αυτός. Οφείλει να προχωρήσει στις βαθιές μεταρρυθμίσεις με γνώμονα τον εξορθολογισμό ενός άδικου και κοινωνικά αναποτελασματικού συστήματος κοινωνικής προστασίας, κύριος σκοπός του οποίου κατά την άναρχη μεσοπολεμική, μεταπολεμική και, κυρίως, μεταπολιτευτική ανάπτυξη του ήταν η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ανωτέρω επαγγελματικών και πολιτικών συντεχνιών.

Η κυριότερη όμως ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ είναι η εξής: η κοινωνική και οικονομική συγκυρία έφερε σε τούτη τη δυσμενή περίοδο μια προοπτική που ανέμεναν για χρόνια πολλές γενιές αριστερών. Μια προοπτική που καρτερικά περίμεναν όλα εκείνα τα κομμάτια της κοινωνίας που διαπνέονταν από τις αξίες της αριστεράς. Μια ενδεχόμενη αποτυχημένη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα φάση θα καταδικάσει την αριστερά σε ρόλο περιθωριακό για πολλές δεκαετίες μελλοντικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιφορτίζεται τις ιστορικές ευθύνες και την ιστορική υποχρέωση να μην προδώσει τις προσδοκίες «όλων όσων έδωσαν τη ζωή τους για μια καλύτερη ζωή που θα ζήσουν άλλοι».

Ο ΣΥΡΙΖΑ επωμίζεται επομένως την ανυπέρβλητη υποχρέωση για άμεση παραγωγή ορθολογικά επεξεργασμένων και υπεύθυνων θέσεων που θα υπηρετούν την κοινωνία και τη δημοκρατία. Υποχρεούται τη διατύπωση σαφούς και ενιαίου πολιτικού προγράμματος προσηλωμένου στην κατεύθυνση μιας ενωμένης Ευρώπης της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας. Η αντίσταση στην Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας και της χρεοκοπίας καλείται στην ελληνική περίπτωση να ενσαρκωθεί από αυτόν. Η αποδόμηση της προσφάτως κατασκευασμένης συνθηματολογίας «Η Ελλάδα μέσα στο ευρώ και την Ευρώπη που αλλάζει» που διατυπώνεται από τις «δυνάμεις της ασχήμιας», παρακινώντας την ελληνική κοινωνία σε περαιτέρω ρόλο επαίτη, μπορεί επιτευχθεί μονάχα από τις «δυνάμεις της ομορφιάς και της αντίστασης». Η Ελλάδα να μην εντάσσεται απλώς «μέσα στην Ευρώπη που αλλάζει» άνευ όρων και κοινωνικών ορίων. Η Ελλάδα να μετατραπεί σ’ έναν από τους καθοδηγητικούς άξονες στον συντελούμενο αγώνα για τη μετατόπιση της Ευρώπης προς μια κατεύθυνση δημοκρατική και κοινωνική.


[1] Φράση που προφητικά χρησιμοποιήθηκε στην προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ κατά τις εθνικές εκλογές του 2009

Από καλοκαίρι σε καλοκαίρι...

kathimerini.gr...

Του Νικου Γ. Ξυδακη

Το 2004 οι Ελληνες πρωταγωνιστούσαν στην Ευρώπη και τον κόσμο, τα κατάφερναν, νικούσαν, διέψευδαν επιφυλάξεις, ξεπερνούσαν προσδοκίες. Ηταν πρωταθλητές, στα συμβολικά πεδία του αθλητισμού και του θεάματος. Από το 2010 μέχρι σήμερα οι Ελληνες πρωταγωνιστούν αντιστρόφως: φορτωμένοι δεινά και δυσμορφίες, πορεύονται μες στον πόνο και την καταφρόνια, αποδιοπομπαίοι τράγοι, αλλά και αμνοί αίροντες τις αμαρτίες του κόσμου.
Η νίκη δεν προσφέρει διδάγματα· μόνο μέθη. Δεν μάθαμε τίποτε από το καλοκαίρι της χαράς του 2004, ήταν ωραίο όμως όσο διήρκεσε. Ούτε κανείς άλλος έμαθε από εμάς. Αντιθέτως, η παρούσα ήττα, παρατεταμένη, βαθιά, πολυκύμαντη, μας διδάσκει διαρκώς, μας μετασχηματίζει. Mας διδάσκει λ.χ. ότι δεν είμαστε ανάδελφοι στη χρεοκοπία, ότι κι άλλοι λαοί υποφέρουν, και μάλιστα για τους ίδιους λόγους. Μαθαίνουμε επίσης ότι έτσι όπως είμαστε προσδεδεμένοι στο ευρωπαϊκό ολοκλήρωμα, όταν πέσει ένας, παραπατάνε όλοι· αν δεν τον σηκώσουν, θα πέσουν όλοι.
Αυτές τις απλές αλήθειες, μικρές εκ των υστέρων γνώσεις, τις αποκτήσαμε έναντι ακριβού τιμήματος: κόστισαν όχι μόνο τη σαιξπηρική λίβρα κρέας, αλλά και όλο το βάρος του ονόματός μας, της φήμης και της υπόληψης, αυτά που με τόσο κόπο διατηρούσαμε. Πληγωμένοι, φορτωμένοι ιστορία, σχίζοντας με κόπο τον πυκνό χρόνο, μαθαίνουμε μερικά πράγματα νωρίτερα από τους άλλους λαούς. Κυρίως αυτό: ότι χρειαζόμαστε ριζικά άλλη σκέψη όχι μόνο για να ανασχέσουμε την πτώση, αλλά κυρίως για να ελπίζουμε σε επανεκκίνηση. Υπό αυτή την έννοια, η πολιτική αναστάτωση είναι γόνιμη, καταστρέφει το παλιό παρακμασμένο σκηνικό, ανανεώνει πρόσωπα, ιδέες, εκφράσεις.
Το χαρούμενο καλοκαίρι του 2004 ήταν ένα κρυφό ορόσημο: τότε ολοκληρώθηκε μια εποχή, με μια ζητωκραυγή και όχι μ’ έναν λυγμό, με απατηλό αποκάρωμα και όχι με σπασμό. Χρειάστηκε να περάσουν οκτώ χρόνια και μια αλυσίδα καταστροφών για να αντιληφθούμε ότι μπαίνουμε σε νέα ιστορική περίοδο.

"Ο φόβος μπορεί να σώσει"

Η Αυγή online...
Του Τάσου Τρίκκα
 "Μας χρειάζεται ο φόβος". Η κυνική ομολογία της αρχαιότερης ελληνικής εφημερίδας, που αρθρώνει πάμπολλα χρόνια με συνέπεια υπερκομματικό ταξικό λόγο, διεισδύει χωρίς συγκαλύψεις στον πυρήνα της πρωτοφανούς εσωτερικής και διεθνούς κινδυνολογίας για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και τα τρομακτικά δεινά που θα ακολουθήσουν. Οι εκλογές πλησιάζουν. Πρέπει να τρομάξουμε τους Έλληνες ψηφοφόρους πριν προσέλθουν στις κάλπες. Η πιο έγκυρη εφημερίδα της συντηρητικής παράταξης, εκφράζοντας το συμπίλημα όλων των μνημονιακών δυνάμεων, το λέει ξεκάθαρα. Με όπλο τον φόβο -που τώρα δεν είναι ο τρόμος του χωροφύλακα ή των τανκς- θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη μεγάλη απειλή που αντιπροσωπεύει η δυναμική ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ.
"Με δεδομένο ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει κατ' ουσίαν σαπίσει, όλοι αυτοί που εψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου και ετοιμάζονται να τον ξαναψηφίσουν ή να τον ψηφίσουν για πρώτη φορά στις εκλογές της 17ης Ιουνίου ελπίζουν σε κάτι καλύτερο... Ο μόνος τρόπος για να αναχαιτισθεί το ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ είναι να φοβηθούν οι πολίτες τις συνέπειες των τυχόν επιλογών τους. Να αντιληφθούν ότι ακόμη και η ηλικία (sic) του κ. Τσίπρα είναι επίφοβη..." ("Εστία", 25.5.2012).
Το κύριο άρθρο της εφημερίδας (παραδοσιακού οργάνου του κατεστημένου) αποπνέει ατμόσφαιρα πανικού. Το σύνδρομο ανασφάλειας που παρακολουθεί την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας από την εποχή του εμφυλίου (και πιο πριν ακόμη...) εμφανίζεται και πάλι. Και τώρα ο κίνδυνος για την ταξική εξουσία είναι η εκτεταμένη πολιτικοποίηση των λαϊκών μαζών -των εργαζομένων, των ανέργων, των πλατιών μικροαστικών στρωμάτων- που υποδηλώνει το εκλογικό αποτέλεσμα και το ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτικοποίηση και έντονη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στα κοινωνικά δρώμενα, που εκδηλώνεται στις κρίσιμες καμπές της Ιστορίας. Και παράλληλα προβάλλει η αίσθηση του κινδύνου των Γερμανών και άλλων Ευρωπαίων τραπεζιτών από τις δραματικές γι' αυτούς συνέπειες της στρατηγικής τους που πειραματίστηκαν στην απόμακρη αυτή γωνιά της Ευρώπης. Πυρά ομαδόν, λοιπόν...
Στην καρδιά της ανασφάλειας των κυρίαρχων τάξεων και τις συνακόλουθες απειλές βρίσκεται ο κίνδυνος της απώλειας της ηγεμονικής θέσης τους. Η κατακρήμνιση του δικομματισμού, τον οποίο μάταια προσπαθούν να ανορθώσουν οι εναγώνιες προσπάθειες για τη στήριξη της πολιτικής του Μνημονίου, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Στο βάθος κυοφορείται η πορεία αντιστροφής της διαβόητης ΤΙΝΑ, του κυρίαρχου καπιταλιστικού αξιώματος ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική λύση" ("There Is No Alternative"). Στο επίκεντρο του ελληνικού "παραδείγματος" βρίσκεται η εκδιπλούμενη στο πλαίσιο της κρίσης, στον ευρωπαϊκό Νότο, επιχείρηση αναδιάρθρωσης του ύστερου καπιταλισμού με τη συνακόλουθη αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των ισχυρών και την αφαίρεση των μακρόχρονων κατακτήσεων των εργαζομένων που προβάλλουν ισχυρή αντίσταση. Ο ηγεμονικός λόγος των κυρίαρχων τάξεων βασίζεται ακριβώς στη διατήρηση και εμπέδωση της ΤΙΝΑ, την οποία αμφισβητεί με τους αγώνες της και την ψήφο της η ελληνική πολιτική και κοινωνική Αριστερά. Εξ ου και τα χωρίς προηγούμενο καταιγιστικά πυρά εναντίον της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για την ακύρωση του Μνημονίου, περισπούδαστες "συμβουλές", συγκαλυμμένες ή απροκάλυπτες τρομοκρατικές απειλές, τραγελαφικά επιχειρήματα, κατασκευασμένα "διλήμματα", συκοφαντίες αδιάντροπες και εξαπόλυση τόνων λάσπης, μαζί με κροκοδείλια δάκρυα... για τα παιδιά του Νίγηρα, χρησιμοποιούνται από εσωτερικές και εξωτερικές κοινωνικές πολιτικές και μιντιακές δυνάμεις. Για πρώτη φορά στην εποχή μας επιστρατεύονται τόσο βαρύγδουπα ονόματα, ΔΝΤ και ευρωπαϊκοί "θεσμοί" και προσωπικότητες σε μια απροκάλυπτη επέμβαση με σκοπό να ασκήσουν καθοριστική επίδραση στο αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών.
Η οξύτητα των αντιδράσεων του αντιπάλου επιβεβαιώνει την ορθότητα της πολιτικής του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια από τις πιο ευτυχείς στιγμές της ιστορικής του διαδρομής, ο ΣΥΝ διαμόρφωσε μια εκλογική εκστρατεία με δύο αιχμές: την ανάγκη της ενότητας όλων των δυνάμεων της Αριστεράς -αίτημα που "τσακίζει κόκκαλα"- και την προβολή, επιτέλους, στην ατζέντα του στόχου της αριστερής διακυβέρνησης. Το μόνιμο πρόβλημα της συνάντησης της στρατηγικής της Αριστεράς με τη συγκυρία αντιμετωπίστηκε με επιτυχία. Η ακύρωση του Μνημονίου αποτελεί, στη συγκυρία, στόχο με στρατηγικό χαρακτήρα. Η προσπάθεια για την επίτευξή του ανοίγει τον δρόμο για διαρθρωτικές αλλαγές, με κρίσιμες μετατοπίσεις στον συσχετισμό δυνάμεων και ουσιαστικές, βαθιές ρήξεις στην κατεύθυνση της υπέρβασης του καπιταλισμού.
Η μέχρι πρότινος κυρίαρχη συζήτηση στην Αριστερά, που διαχώριζε το "αντιμνημονιακό" από το "αντισυστημικό - αντικαπιταλιστικό" Μέτωπο, υποδηλώνει μια αδικαιολόγητη "αρχαϊκή" εμμονή στη "θεωρία των σταδίων". Αλλά η επαναστατική διαδικασία είναι ενιαία και το πρόταγμα του σοσιαλισμού, που είναι επίκαιρο, δεν τίθεται σε δεύτερη μοίρα με την αναγνώριση των ενδιάμεσων στόχων και τη διαλεκτική ένταση και αμοιβαία δράση ανάμεσά τους. Η "τάξη διαδοχής" των τρόπων παραγωγής που έχει περιγράψει ο Μαρξ δεν εκδιπλώθηκε στην Ιστορία με αδιαράτακτη, απόλυτη σειρά. Αποτελεί περισσότερο θεωρητικό σχήμα. Οι τρόποι παραγωγής συνυπήρχαν ανέκαθεν και εξακολουθούν να συνυπάρχουν, ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες, δρώντας και αντιδρώντας αμοιβαία, χωρίς πλήρη ευκρίνεια στα όριά τους, παρ' όλη τη διακριτικότητά τους.
Εξίσου αδικαιολόγητη είναι και η συζήτηση, στη δική μας Αριστερά, για το δίλημμα "έξοδος ή παραμονή στο ευρώ". Αντικαπιταλιστικό ή καπιταλιστικό πρόσημο μπορεί να τεθεί σε καθένα από τα δύο σκέλη του διλήμματος, όπως δείχνει και η έντονη υποστήριξη, από ιθύνοντες ευρωπαϊκούς κύκλους, του στόχου της αποβολής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ιδέας που προωθείται παράλληλα, με τη μορφή της εθελουσίας "εξόδου", στο πλαίσιο της ελληνικής Αριστεράς. Είναι άδηλη, ακόμη, η εξέλιξη των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων που οξύνει η κρίση και οι αλλαγές στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική που προοιωνίζονται. Στο πλαίσιό τους είναι πιθανό είτε να συμφέρει το κεφάλαιο, σε ορισμένη φάση, η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη είτε η έξοδός της.
Η ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, που υπερβαίνει τις εκλογικές διαδικασίες, εκφράζει ένα ιδεολογικό - πολιτικό ρεύμα που ανατρέχει στην εποχή του ΚΚΕ Εσωτερικού, αλλά και προηγούμενα, της ΕΔΑ, στα πρώτα εγχειρήματα ανανέωσης του ελληνικού κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος. Η γεωγραφική κατανομή των ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ στο Λεκανοπέδιο της Αττικής (εντυπωσιακή διαφορά ποσοστών σε συνοικίες - πόλεις όπως το Αιγάλεω, τη Δραπετσώνα από τη μια, και το Ψυχικό, η Φιλοθέη από την άλλη) υπενθυμίζουν, απέναντι στην πολυσυλλεκτικότητα και την πανσπερμία του ΠΑΣΟΚ, τη χωρομέτρηση της ευκρινούς ταξικής ψήφου της ΕΔΑ. Ανάλογη εικόνα προκύπτει από σύγχρονους ποιοτικούς δείκτες: 46,8% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 είναι μισθωτοί του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και 21,9% άνεργοι (Χ. Βερναρδάκης, "Αυγή" 13.5.2012).
Το πρόγραμμα, οι στρατηγικές, οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν σαφή ταξική στόχευση. Χωρίς να αδιαφορεί -αντίθετα, επικεντρώνεται σ' αυτά- για τα σημερινά προβλήματα, έχει πυξίδα στη γραμμή πλεύσης του τον στόχο του κοινωνικού μετασχηματισμού, τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Όσο κι αν το ήθελαν μερικοί, καλοπροαίρετοι ή μη, "εκσυγχρονιστές", δεν κινδυνεύει από επιδιώξεις να επωφεληθεί από τον μαρασμό του ΠΑΣΟΚ για να γίνει "χαλίφης στη θέση του χαλίφη".

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Εκεί στην πύλη...

γλόμπινγκ...
Η είδηση πέρασε φυσικά στα ψιλά (να μην πω δεν πέρασε καλύτερα) των «ειδήσεων» (εξαίρεση φυσικά ο Ριζοσπάστης). Βλέπεις δεν αφορούσε κάποιο ξεκωλάκι που λέει τον καιρό κουνώντας τον πισινό του, δεν ήταν οι γνωστές και αναμενόμενες τούμπες των στελεχών του νεοπαΣΟΚ, δεν ήταν κάποιο «οικολογικό» πανηγύρι του τύπου με τα μονοπύθμενα, δεν ήταν κάποια περιοδεία για στήριξη στους καρχαρίες της ΕΕ, δεν ήταν μία ακόμα συγνώμη του πρώην υπουργού οικονομικών που αφού πρώτα βίασε ότι είχε μείνει όρθιο τώρα έχει την «λύση», δεν ήταν καν κάποιο σουαρέ των κρετίνων που από την μία τσακίζουν τον Λαό και από την άλλη οργανώνουν παρτάκια «συμπαράστασης». Ένας θάνατος ήταν απλά, ούτε καν πιασιάρικος, κάποιου τύπου που δεν τον γνώριζαν και πολλοί μιας και ο «κάποιος» δεν ήταν ούτε κοσμικός, ούτε είχε πάει στα reality.
Λίγοι τον γνώριζαν και αυτοί οι περισσότεροι συνάδερφοί του. Εργάτες. Απεργοί. Εκεί στην πύλη της Χαλυβουργίας ο Βαγγέλης ήταν από τους πρώτους που σήκωσαν το χέρι για να ψηφίσουν απεργία όταν ο μεγάλος μπουάνα αποφάσισε να αρχίσει τις απολύσεις. Ήταν από τους πρώτους που ρίχτηκε στην μάχη της απεργίας και της περιφρούρησης. Επτά μήνες πέρασαν από τότε. Απέναντί τους όλοι οι σφουγγαρόκωλοι της εξουσίας και τα τσιράκια τους. Με τα στημένα «ρεπορτάζ» για το «δικαίωμα» στην εργασία που κάθε λίγο έστηναν τα καρχαρίνια των 8 και τα αφεντικά τους (χωρίς πλάνα βεβαίως βεβαίως καθώς οι καμιά 25ριά της εργοδοσίας δεν έφταναν για σκηνικό «σύγκρουσης»). Με ανακοινώσεις των φασιστοειδών στον Βόλο για να μην «παρασέρνουν» οι λυστοσυμμορίτες τους εργάτες στην απεργία. Με την στάση των συνδικαλΗστών του νεοπαΣΟΚ και του πολιτευτή τους στη Μαγνησία να αποτελεί μνημείο προδοσίας της εργατικής τάξης. Με το μέτωπο όλων των βιομηχάνων απέναντί τους, καθώς όλοι οι κηφήνες βλέπουν ότι η ήττα τους στην Χαλυβουργία είναι η αρχή του τέλους τους. Με πολιτικάντιδες γυρολόγους των κομμάτων, που «κλαίνε» για τους τραμπούκους του ΠΑΜΕ που εμποδίζουν την έξοδο των εκδρομέων την πρωτομαγιά.

Κάποια στιγμή ο Βαγγέλης δεν μπόρεσε να πάει στην πύλη. Τον χτύπησε η κακιά αρρώστια και τον τσάκισε. Οι συνάδερφοί του δίπλα του να του δίνουν κουράγιο. Αν και μάλλον αυτός με την δύναμη της ψυχής του τους έδινε μαθήματα. Δίπλα του είχε και τους χιλιάδες εργάτες από όλη την Ελλάδα και από όλο τον κόσμο που με το υστέρημά τους για πάνω από 200 ημέρες στηρίζουν τον δίκαιο αγώνα των απεργών. Των δύο νέων Ισπανών τουριστών που πέρασαν από την πύλη μόνο και μόνο για να δώσουν τα λίγα λεφτά που τους είχαν απομείνει για τις διακοπές τους. Των μαθητών που μάζεψαν λεπτό λεπτό το χαρτζιλίκι τους για να το προσφέρουν στις οικογένειες των αγωνιστών. Οι πόνοι του Βαγγέλη αφόρητοι, όμως το χαμόγελο δεν έφευγε από τα χείλη του. Ένα παράπονο μόνο είχε. Που δεν μπορούσε να είναι στην πύλη. Με τα αδέρφια του. Να πάει στην πύλη. Στο πόστο του στον αγώνα. Πριν λίγες μέρες ο Βαγγέλης Δημόπουλος, Εργάτης στην Χαλυβουργία «έφυγε» . Τελευταίες του λέξεις ήταν : « Τώρα επιτέλους θα πάω στην πύλη». Σε ευχαριστούμε για το μάθημα. Δεν χωράει σε κανένα βιβλίο. Είναι από αυτά τα μαθήματα που μόνο ένας Άνθρωπος της εργατιάς μπορεί να διδάξει, όχι με γράμματα, αλλά με την στάση του… Κράτα λοιπόν το λάβαρο του αγώνα σταθερά Βαγγέλη Δημόπουλε. Δίπλα σου όλοι οι συνάδερφοί σου, όλα τα αδέρφια της τάξης σου. Εκεί στην πύλη της Χαλυβουργίας σήμερα, στις πύλες όλων των εργοστασίων αύριο.

Υγ. αντί να πάρεις δύο πακέτα τσιγάρα αύριο, πάρε ένα. Με τα λεφτά του άλλου πακέτου αγόρασε ένα κουπόνι ενίσχυσης του αγώνα των χαλυβουργών. Εδώ και καιρό είμαι άνεργος. Έστω και δέκα λεπτά την μέρα, τα βάζω στην άκρη. Λίγα είναι ίσως για κάποιους. Εγώ όμως αισθάνομαι τόσο όμορφα που έστω κι έτσι, έστω κι από μακριά , προσφέρω αυτά τα λίγα και την ώρα που τα στέλνω στους απεργούς νιώθω ότι κι εγώ είμαι έστω (για λίγο) δίπλα στον Βαγγέλη. Εκεί στην πύλη της Χαλυβουργίας….

Όταν το lifestyle γίνεται μέσο άσκησης πολιτικής ...

Red NoteBook...
 Της Αλίκης Κοσυφολόγου

Και τι δε κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος*
Ντίνος Χριστιανόπουλος,  Το κορμί και το Σαράκι


Σε κάποιες περιπτώσεις το αποτέλεσμα μετράει περισσότερο από μια «καλή», ενδεχομένως, αρχική πρόθεση. Αυτή είναι η περίπτωση του εξωφύλλου freepress εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας, δέκα μέρες μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, που απεικονίζει δύο παιδιά να παίζουν μπάλα παγιδευμένα ανάμεσα σε μια σβάστικα και ένα σφυροδρέπανο. Είναι μάλιστα ενδιαφέρον ότι το σχέδιο αντλεί έμπνευση από την αισθητική του social design, ενός καλλιτεχνικού κινήματος εγγενώς προοδευτικού.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτή η ηθική, εξομοίωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό, έχει αποκτήσει μια ιδιότυπη «νομιμοποίηση» στη δημόσια σφαίρα, μιας και το προηγούμενο διάστημα υπήρξε βασικός πυλώνας της προεκλογικής καμπάνιας των κομμάτων του «ανασυντασσόμενου» κέντρου (ΔΗΣΥ, ΔΡΑΣΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ). Τα κόμματα αυτά, προφασιζόμενα πολιτική συγγένεια με τον πολιτικό φιλελευθερισμό, επιχειρούν μέσα από το δημόσιο λόγο τους να παρουσιάσουν τις βαθύτατα συντηρητικές έως και αντιδραστικές πολιτικές τους θέσεις –όπως για παράδειγμα σε σχέση με μεταναστευτικό– ως τις μοναδικές «ορθολογικές» διεξόδους σ την κοινωνική και πολιτική κρίση. Όμως, ο «διμέτωπος» αγώνας τους απέναντι στην δεξιά και στην αριστερά αποδείχθηκε κάπως ετεροβαρής, και τελικά «ολομέτωπος» προς την αριστερά. Η επιμονή της Δράσης στην «επιτακτική» ανάγκη «αποσοβιετοποίησης» της ελληνικής οικονομίας, αλλά και η προσχώρηση-επιστροφή της ΔΗΣΥ στην  Νέα Δημοκρατία, που είναι πλέον μία «αναγεννημένη» δεξιά  παράταξη, αποτελούν ορισμένους μόνο δείκτες της πολιτικής τους συσπείρωσης απέναντι στην αριστερά.

Γιατί, όμως, ένα έντυπο που από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος της ύλης του στην παρουσίαση των πιο προωθημένων εκφάνσεων του σημερινού υλικού πολιτισμού –μουσική, καλλιτεχνικές τάσεις κ.α. –, διαλέγει ως εξώφυλλο κάτι που θα μπορούσε με άνεση να συμπεριληφθεί στη «μαύρη βίβλο» της αντικομμουνιστικής πολιτικής επικοινωνίας; Το editorial του εν λόγω τεύχους, επικεντρωμένο στην έκφραση ανησυχίας για την υπερπροβολή της ακροδεξιάς από τα κυρίαρχα μέσα, ελάχιστα κατάφερνε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την ισχυρή συνδήλωση του εξωφύλλου.

Αντίστοιχα παραδείγματα, σε πανομοιότυπα έντυπα «αναβαθμισμένου lifestyle», μας δίνει η συστηματική «πύρινη» αρθρογραφία συγγραφέων στρατευμένων εναντίον του χαρακτηριζόμενου αριστερού «καθεστωτισμού», που σήμερα εμπλουτίζεται με ανησυχία για την άνοδο της ακροδεξιάς, ένα φαινόμενο που για τους εν λόγω αρθρογράφους αποδίδεται σχεδόν αυτόματα στην ενίσχυση γενικά των άκρων – δεξιών και αριστερών. Το παζλ συμπληρώνουν «φιλελεύθεροι» διανοούμενοι και «διανοουμενίσκοι», που στα προσωπικά τους μπλογκ φτάνουν να κάνουν λόγο για  «αριστερό φασισμό» ή πολώνονται μόνο μπροστά στο ενδεχόμενο συγκρότησης μιας αριστερής κυβέρνησης. Αναπόφευκτα μέσα στο πλαίσιο αυτό, ο προσχηματικός φιλελευθερισμός τελικά  «εγκλωβίζει» όλους τους «φορείς» του σε έναν σχήμα πιο ευπρόσωπου, αλλά οπωσδήποτε αναβαπτισμένου κοινωνικού συντηρητισμού.

Βεβαιότατα υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις, κατά τις οποίες το κατά κανόνα «μη πολιτικό» και κατά τι «λαϊκότερο» lifestyle, σε κρίσιμες συγκυρίες αναλαμβάνει ρόλο πολιτικού δρώντα και γίνεται εργαλείο υπεράσπισης του πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος. Εκεί βέβαια δε χωρούν τα προσχήματα της φιλελεύθερης ορθότητας -  αντίθετα, αναβιώνουν πανηγυρικά οι παραδόσεις του εθνοπατριωτισμού και της πατριαρχίας. Οι ανησυχίες τηλεπαρουσιάστριας εκπομπής στη μεσημεριανή ζώνη για τον διακινδυνεύοντα ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου, η διαπόμπευση των θυμάτων της εξαναγκαστικής πορνείας από τον κίτρινο τύπο, μέχρι και το ξεκάθαρων προθέσεων «ξέπλυμα» ενός νεοφασίστα σε  βραδινή τηλεοπτική εκπομπή κατ’ επίφαση ψυχαγωγικού χαρακτήρα, αποτελούν ορισμένα μόνο τέτοια αντιπροσωπευτικά παραδείγματα.

Είναι αλήθεια ότι η εισαγωγή και καθιέρωση της νεοφιλελεύθερης εκσυγχρονιστικής πολιτικής στην Ελλάδα συμπορεύτηκε με την σταδιακή «παλινόρθωση» ιδεολογημάτων που το μεταδικτατορικό κοινωνικό συμβόλαιο είχε επιχειρήσει να αποκλείσει οριστικά. Τα εκδοτικά συγκροτήματα αποτέλεσαν μία από τις ολιγαρχικές ομάδες-καταλύτες πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα, αφού η κατασκευή της συναίνεσης γύρω από αυτές, καθώς η υποστήριξη λοιπών επιχειρηματικών συμφερόντων υπήρξαν κεντρικοί στόχοι της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Η μεταδημοκρατική συνθήκη στην Ελλάδα, όπως ακριβώς την περιγράφει και ο Colin Crouch στο βιβλίο «Μεταδημοκρατία», κατέληξε στην πλήρη αυτονόμηση του πολιτικού από το κοινωνικό. Εδραιώθηκε μέσα από τη συγκρότηση στενών δεσμών των κομμάτων με τα ποίκιλα επιχειρηματικά συμφέροντα και, την ίδια στιγμή, μέσα από την εξουδετέρωση και του ενδεχομένου ακόμα εφαρμογής πολιτικών προγραμμάτων προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Η  μετάλλαξη λοιπόν του πολιτικού παιχνιδιού σε παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα σε ομάδες, σε βάρος των εργαζόμενων και της νεολαίας –συνθήκη που θυμίζει, εν μέρει, την προδικτατορική περίοδο-, συνδυάστηκε με την επαναφορά ενός αντιδραστικού  πολιτικού λόγου, συγκαλυμμένου με προσχήματα πολιτικής ορθότητας. Ο αντικομμουνισμός, ο ρατσισμός και ο σεξισμός, μετονομασμένοι σε ορθολογισμό και υπευθυνότητα αντίστοιχα, επιστρατεύονται για την ανάσχεση της επίθεσης της «κόκκινης αρκούδας», ήτοι για την υπεράσπιση του πραγματικά απειλούμενου status quo.

Η εμβάθυνση, έτσι, της οικονομικής και πολιτικής κρίσης αποκάλυψε τις, υποτιθέμενα «θολωμένες» στα νερά της ευμάρειας, ιδεολογικές διαφορές. Η εξουσία των ελίτ, παγιωμένη στο μέχρι πρότινος ρευστό πολιτικό σκηνικό, σήμερα τίθεται υπό αμφισβήτηση. Στον αγώνα για την ανάκτηση της πολιτικής τους ηγεμονίας, οι ομάδες αυτές επικαλούνται τα πιο παραδοσιακά σύμβολα και επιχειρούν να ανανεώσουν τις συμμαχίες τους με μερίδα των επιχειρηματιών/εκδοτών. Φαίνεται, ωστόσο, ότι σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, οπότε και «επωφελήθηκαν από την πολιτική κρίση για να χειριστούν την ιδιωτικοποίηση », τα εκδοτικά συγκροτήματα αποτυγχάνουν σήμερα να «αξιοποιήσουν» προς όφελός τους την κρίση του πολιτικού συστήματος. Αυτό συμβαίνει, αφενός γιατί στη διάχυτη  αντίληψη ορισμένα ΜΜΕ είναι ταυτισμένα με ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα, που  επηρεάζουν άμεσα και καθοδηγούν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, και αφετέρου, επειδή η συμβολή τους στην πρόοδο του σύγχρονου εγχώριου πολιτισμού υπήρξε τελικά αμελητέα.

Σε κάθε περίπτωση, η εντεινόμενη απαξίωση των κυρίαρχων μέσων  ως πηγών πληροφόρησης από μεγάλο μέρος των πολιτών, αποτελεί έναν ακόμη δείκτη της αποσταθεροποίησης των ρόλων  και της αναδιανομής τους μεταξύ των δρώντων στο εγχώριο πολιτικό σύστημα. Την ίδια στιγμή, προεικονίζει το τέλος της παντοδυναμίας και της αμετροέπειάς τους.


Πηγές

Colin Crouch, Μεταδημοκρατία (εισαγωγή – μτφρ: Αλέξανδρος Κιουπκιολής), Αθήνα: Εκκρεμές, 2006
Μαρία Κομνηνού, Από την αγορά στο θέαμα: Μελέτη για τη συγκρότηση της δημοσίας και του κινηματογράφου στην σύγχρονη Ελλάδα, 1950 -2000, Αθήνα: Παπαζήσης


•  Μου το θύμισε η Ντίνα Τζουβάλα

MΑΣΚΕΣ ΣΑΝ ΠΡΟΣΩΠΑ...

Μάνος Στεφανίδης...



μνήμη Μιχάλη Παπαγιαννάκη

Σημίτης
Ο Σημίτης εμφανίστηκε ξανά σε ρόλο Κασσάνδρας για να μας πει πόσο καλά τα έκανε τότε. Με τους εκσυγχρονιστές του, τον Τσουκάτο, τον Νεονάκη, τον Άκη. Χωρίς μια λέξη συγνώμης ή έστω αυτοκριτικής. Χωρίς μια κουβέντα για το όνειδος Τσοχατζόπουλου. Του οποίου πάντως υπήρξε επί χρόνια προϊστάμενος και άρα συνυπεύθυνος για όλες του τις επιλογές. Δύο τινά λοιπόν συμβαίνουν: ΄Η, ο κ. Σημίτης δεν είχε ιδέα για το πανηγύρι των τρωκτικών στην κυβέρνησή του επί οχτώ χρόνια, οπότε κρίνεται επιεικώς ανίκανος.΄Η, ήξερε και σιωπούσε οπότε είναι απλώς συνένοχος και οφείλει να δώσει λόγο. Τάχιστα.

Βενιζέλος
Είναι προφανές. Του λείπουν στοιχειώδης πολιτική ευφυΐα,στοιχειώδη πολιτικά αντανακλαστικά. Δεν μπορεί ν' αναλύσει τα γεγονότα λίγο βαθύτερα απ' το επίπεδο της κομματικής του καμαρίλας. Ή, της Έλλης Στάη που συνεχώς διαπορεί από οθόνης και γουρλώνει τα σαπφείρινα μάτια της σε αισθησιακές πόζες του '80.Ο ίδιος,ο προειρημένος Σημίτης τον αποκαλούσε φαύλο, αλλά φοβόταν τους Μπακατσέλο και Λαμπράκη και δεν τολμούσε να τον αποπέμψει. Το πιο οδυνηρά αστείο πάντως είναι που τον αποτελειώνει αργά και βασανιστικά ο Τσίπρας .Ένας πολιτικός δηλαδή που ο καθηγητής Μπένι περιφρονεί από το ύψος του μεγαλείου του βαθύτατα. Ο Τσίπρας επίσης με την επιτυχία του "τελειώνει" την Παπαρήγα, τον Καρατζαφέρη, τη Ντόρα,το Σαμαρά κλπ. Δικαιοσύνη!

Ντόρα
Πολιτεύτηκε με συνέπεια τα δυο τελευταία χρόνια αναλαμβάνοντας το βαρύ, πολιτικό κόστος. Σε βαθμό ώστε να “ξεχάσουμε” τις σχέσεις της με τη Siemens και τον Χριστοφοράκο. Όμως, δεν άντεξε μακριά από την εξουσία και επέστρεψε γκρεμίζοντας τη θετική εικόνα, σε μια υπό διάλυση Ν.Δ. μαζί με τον Πλεύρη, το Μάκη και τον Άδωνι. Υπό έναν ολίγιστο αρχηγό. Με την κίνηση της αυτή μπορεί να έσωσε, προς στιγμήν, το κοινοβουλευτικό της σαρκίο αλλά πρόδωσε όσους την πίστεψαν και αποδείχτηκε αποστάτης του εαυτού της. Σαν τον πρώην εχθρό και καινούργιο της πρόεδρο. Οι επίγονοι σε κωμικοτραγικούς ρόλους προγόνων.

Τσίπρας
Προσώρας του βγαίνουν όλα τα χαρτιά, κερδίζει παντού, ακόμα κι όταν ακόμη δεν ποντάρει ( ή δεν μπλοφάρει). Εκπροσωπεί, βλέπετε, μιαν άλλη πολιτική προς την οποία ρυμουλκείται εκών-άκων ο πρώην, πανίσχυρος δικομματισμός. Επίσης, μιλάει απροκάλυπτα υποστηρίζοντας τη δική του αλήθεια και μιλάει αριστερά. Το εντυπωσιακό είναι πως ο λόγος του έχει πέραση και εκτός Ελλάδος. Στο κάτω-κάτω μιλάει εναντίον των τραπεζών ,εναντίον του ηγεμονισμού της Μέρκελ και υπέρ εκείνων των τάξεων που πλήττονται από την κρίση και την ανεργία .Pas mal. Οφείλει όμως να πει και τις δυσάρεστες αλήθειες στους μετανοημένους Πασόκους που τώρα τον χειροκροτούν υστερόβουλα. Πώς δηλαδή η όποια έξοδος από τα αδιέξοδα δε θα είναι ούτε εύκολη,ούτε αναίμακτη και προπαντός, δεν θα είναι σύντομη. Θέλει το χρόνο της η τραγωδία για να περάσει από την Ύβριν στην Κάθαρση. Όμως αυτή τη στιγμή, το μέλλον της Ευρώπης παίζεται στην Ελλάδα. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να συλλάβουν το εγχώριο κατεστημένο και τα διαπλεκόμενα φερέφωνά του. Ο λόγος είναι απλός: δεν τους συμφέρει.

Κουβέλης
Ζεις μια ζωή με αξιοπρέπεια περιμένοντας τη μια και μοναδική ευκαιρία και όταν έρθει ο χρόνος, τη χάνεις! Γιατί; Επειδή ο Φώτης Κουβέλης, τη κρίσιμη στιγμή, διαχειρίστηκε φοβικά και μικροπολιτικά τις ιδέες του τις ίδιες για τις οποίες μάλιστα αποχώρησε από τον Συνασπισμό μαζί με τους ανανεωτικούς του. Έχασε έτσι μια μοναδική ευκαιρία να ασκήσει επιτέλους εξουσία συνεργαζόμενος με τους Πασόκους σύμφωνα με την πολιτική κληρονομία του Κύρκου, του μέντορά του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, περισυνέλεξε τα περιτρίμματα του Σημιτικού εκσυγχρονισμού κάνοντας μπακάλικους υπολογισμούς. Αυτό, όμως, δεν είναι Αριστερά. A propos, θα είχε ενδιαφέρον μια έρευνα για τα έργα και τις ημέρες του ΠανΠαν στην ΕΡΤ. Ο κολοφώνας, τέλος, των πολιτικών του αδεξιοτήτων ήταν η παράλειψη στελεχών όπως λ.χ ο Μιχάλης Μοδινός, καταξιωμένος οικολόγος και γνωστός συγγραφέας,από μια θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του κόμματός του. Ανθ' ημών Μπέζος! Ευτυχώς που συμπεριλαμβάνει το Μοδινό τώρα εν όψει των νέων εκλογών. Άσχετο: Κανένα κόμμα εξουσίας δεν πρότεινε ως αναγνώριση του έργου του στον πολύτιμο Λέανδρο Ρακιτζή τον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης μια τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας .Ο λόγος είναι απλός: Τον φοβούνται. Ξέρει πολλά!

Τηλεπερσόνες
Όποιος βλέπει τους μεγαλοδημοσιογράφους της τηλοψίας, δεν μπορεί παρά να θυμάται το παλιό,αθάνατο ελληνικό σινεμά των κωμωδιών και των μελοδραμάτων. Ας πούμε, ο Τράγκας είναι μακράν η replica του Αυλωνίτη με ολίγη από Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Οι μεγαλοκοπέλες της ΕΡΤ θυμίζουν συλλήβδην Μπεάτα Ασημακοπούλου, Νόνικα Γαληνέα και Μπέτυ Αρβανίτη. Η Μπήλιω καλύπτει άνετα και τις τρεις κλασικές ηθοποιούς. Η Τρέμη ασυζητητί είναι η Τασώ Καββαδία ,στριμμένη μάνα του Αλεξανδράκη,τον οποίο εν προκειμένω υποδύεται ο Μανώλης Καψής. Ο πολυτάλαντος Πρετεντέρης είναι Στέφανος Στρατηγός και λίγο Γιώργος Πάντζας ενώ ο Τσίμας, ο θαυμαστός κ. Ριπλέι της διαπλεκόμενης τηλεόρασης, παραπέμπει στον Πέτρο Φυσσούν αλλά και στον Λάκη Κομνηνό (και διανοούμενος και πολιτικοποιημένος). Η Έλλη Στάη είναι η ξανθή Πασόκα που θαμπώθηκε από τη Ν.Δ ενώ η μελαμβαφής Παναγιωταρέα λειτούργησε ακριβώς αντίστροφα. Αμφότερες, Μέμα Σταθοπούλου και Ρένα Βλαχοπούλου, τόσο για το κωμικό ταλέντο τους όσο και για τον επικερδή οπορτουνισμό. Ο "ωραίος" Χατζηνικολάου, κάτι ανάμεσα σε Χρήστο Νέγκα και Άλκη Γιαννακά -λόγω ευφυίας- ενώ ο Θέμος είναι ο Γκιωνάκης στο πιο άσχημο. Όταν μάλιστα νομιμοποιεί Χρυσαυγίτες χάριν τηλεθέασης, μεταμορφώνεται σε Αρτέμη Μάτσα στο πιο γλοιώδες. Άσχετο: την εφημερίδα του πάντως, εδώ και τόσα χρόνια, την φέρνουν πρώτη σε κυκλοφορία εκατοντάδες χιλιάδες Συνέλληνες. Μπράβο για το κριτήριο του. Γελάω επίσης με τον -σοβαρό-Τέρενς Κουίκ που μου θυμίζει τον Δημήτρη Καλλιβωκά (...μπάι!) αλλά και τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Ο Γιώργος Κύρτσος τον Δημήτρη Μπισλάνη και ο Γιώργος Οικονομέας τον Γιώργο Παπαζήση (στο πιο ρουστίκ). Ο Καμπουράκης σαφώς Κώστας Βουτσάς και ο Αυτιάς ΑλέκοςΤζανετάκος. Μάρθα Καραγιάννη, η Πόπη Τσαπανίδου και Μάρθα Βούρτση η ξαδερφούλα μου Στεφανίδου. Ο Γιώργος Παπαδάκης είναι μακράν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, χωρίς πάντως τη φινέτσα του τελευταίου. Οι Λυριτζής-Οικονόμου τους αξέχαστους Σταυρίδη-Φωτόπουλο στο πιο συνδικαλιστικό και ο Μπάμπης Παπαδημητρίου το Βέγγο, νεότερο. Ο Άρης Πορτοσάλτε είναι απλώς ο...Άρης Πορτοσάλτε. Εκτός κι αν τον προτιμάτε σαν Στάθη Ψάλτη. Μου λείπει βέβαια το τηλεδίδυμο Θοδωρής Ρουσόπουλος-Μάρα Ζαχαρέα. Ευτυχώς πάντως που ξαναπαίζονται οι ταινίες με τα θρυλικά ζευγάρια Βουγιουκλάκη -Παπαμιχαήλ ή Ληναίος -Φωτίου. Τι τα θέλετε; Γελάμε καλύτερα εμείς που γελάμε τελευταίοι μεν,δικαιωμένοι δε. (δες το κείμενο μου "Σαν παλιό σινεμά", Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 7 - 09/03/2008.)

ΥΓ. 1
Ακόμη να μην ξεχάσω τον θίασο Ποικιλιών του Forrest ΓΑΠ : Μπιρμπίλη, Πεταλωτής, Φώφη-το απόλυτο τίποτε αν εξαιρέσεις τον Δρούτσα -, Πηνελόπη Ματσούκα, - ο απόλυτος εξευτελισμός του Γιωργάκη στο Ευρωκοινοβούλιο-, Γερουλάνος, Παπακωνσταντίνου. Όλο αυτό το επικίνδυνο βαριετέ έχει σαφή αναφορά στην ταινία "Μια τρελή, τρελή οικογένεια". Μόνο που εν προκειμένω δεν γελάμε.

ΥΓ. 2
Σε ταξίδι του στην Κόστα Ρίκα, ο ΓΑΠ πήρε μαζί του, μεταξύ δεκάδων άλλων και τους φίλους του δημοσιογράφους Γιώργο Βότση και Λένα Παγώνη. Ο πρώτος υπήρξε επίσης φίλος του Άκη και η δεύτερη dame de compagnie όλων των προέδρων της (πασοκικής) δημοκρατίας σε όλα τα επίσημα ταξίδια τους. Α ρε “Ελευθεροτυπία” με τους ωραίους σου! Αυτούς και αυτά πληρώνουμε τώρα...

ΥΓ. 3
Σαν Προσευχή
Μισερά,μίζερα όντα είμαστε Κύριε. Εσύ μας έπλασες έτσι, Πανσοφε.
Κάτι θα ήξερες κάπου θα στόχευες, κάτι θα προνόησες το μέγα Σου έλεος.
Ελλιπείς και ατελέστατοι όντας μικρές χαρές,ατελή ευτυχία αντέχουμε.
Αλληλούια! Ο,τιδήποτε περισσότερο θα μας εξόντωνε Μεγαλοδύναμε!
Έτσι και οι έρωτές μας. Μικροί, ελλιπείς, ατελέστατοι,άστατοι,μισεροί
και μίζεροι Κύριε πλην τόσο πολύτιμοι για μας. Αλληλούια!

ΥΓ. 4
Το Δάκρυ
Όχι,όχι...Ούτε βροχή είναι το δάκρυ,ούτε ποταμός.
Ένα ταμπούρλο είναι που χτυπάει τη νύχτα λυσσασμένα.
Χτυπάει μήπως ακούσουν οι νεκροί ,μήπως απαντήσουν.
Χτυπάει σαν τα μηνίγγια ενός Θεού που είναι τρελαμένος.
Χτυπάει όπως οι φλέβες σε τέρατα της Πλειστοκαίνου.
Χτυπάει μέσα στη νύχτα το ταμπούρλο και μέσα στη σιωπή.
Κι όμως κανείς δεν αποκρίνεται, δάκρυ, στο κάλεσμα σου.

"Μετά από μένα το χάος"...

Η Αυγή online...
ΤΗΣ ΑΛΚΜHΝΗΣ ΨΙΛΟΠΟYΛΟΥ

Η τακτική της καμένης γης είναι γνωστή από τα ρωμαϊκά χρόνια. Οι εκάστοτε ηττημένοι κατακτητές, πριν αποχωρήσουν από την κατακτημένη και προσφάτως απελευθερωμένη χώρα ή περιοχή, έκαιγαν ό,τι έβρισκαν στον δρόμο τους, για να τρομοκρατήσουν και να εξαναγκάσουν τους απελευθερωμένους να έρθουν πίσω σ’ αυτούς, εκλιπαρώντας βοήθεια. Η τακτική αυτή συνεχίστηκε τον Μεσαίωνα, με τη γνωστή ρήση του Λουδοβίκου 14ου ή «βασιλιά Ήλιου» (après moi le deluge, «μετά από μένα το χάος»), που εφάρμοσε τελικά ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης και ο Ναπολέων μετά τον εκφυλισμό της Γαλλικής Επανάστασης με την Παλινόρθωση. Στη συνέχεια, ο Χίτλερ, μετά την ήττα του και πριν αυτοκτονήσει, εκτέλεσε δεν ξέρω κι εγώ πόσους Εβραίους στα στρατόπεδα. Είναι η πιο επικίνδυνη στιγμή, πριν το «θηρίο», το κάθε θηρίο, πεθάνει. Τότε γίνεται πιο άγριο παρά ποτέ.
Αυτό επιχειρείται και σήμερα από τους δικούς μας οικονομικούς κατακτητές. Σπέρνουν τον φόβο τρομοκρατώντας τον εχθρό λαό και τους πολίτες, με απειλές και εκβιασμούς, με ομοβροντίες της μαύρης μηντιακής προπαγάνδας, ότι αν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή Αριστερά, θα βρει πίσω του καμένη γη και χάος. Και ήδη το κάνουν: Σε ένα, ή και σε περισσότερα υποκαταστήματα της Eurobank, μαζεύουν τους υπαλλήλους και τους λένε να πείσουν τους πελάτες να μην ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ γιατί θα χάσουν τα λεφτά τους. Και δουλεύουν έτσι παντού, χρησιμοποιώντας τον νόμο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Όλη αυτή η αναταραχή, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει τη δραχμή, ότι αν γίνει κυβέρνηση θα διαλυθεί η Ελλάδα και η Ευρώπη, ότι θα έρθει το χάος και η ακυβερνησία, ότι οι καταθέτες θα χάσουν τα λεφτά τους και οι νοικοκυραίοι τα σπίτια τους, είναι εκείνη η παλαιότατη τακτική των κατακτητών και της εξουσίας, μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας της δύναμής τους.
Επιπλέον, η έκθεση της Εθνικής Τράπεζας, που προειδοποιεί για τις επιπτώσεις εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη, όπως και οι προχθεσινές “συστάσεις” τής Ευρωπαϊκής Επιτροπής, έρχονται να προστεθούν στο ήδη επιβαρυμένο κλίμα. Πρόκειται για λυσσαλέα ασύμμετρη απειλή, που έχει στόχο, ακόμα και αν δεν ανακόψει την πορεία της Αριστεράς προς την κυβέρνηση, να δημιουργήσει τετελεσμένα, ώστε να είναι λίγα τα ψωμιά της. Το πληγωμένο «θηρίο» κερδίζει χρόνο για να αντεπιτεθεί. Και το κάνει, προληπτικά, από τώρα. Απέναντι στον ενθουσιασμό της επιτυχίας των προηγούμενων εκλογών, αρχίζει τώρα, ιδιαίτερα στη μεσαία τάξη, να σπέρνεται ο σπόρος της αμφιβολίας και του φόβου.
Το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει η Αριστερά στις προσεχείς εκλογές, το μεγάλο διακύβευμα, είναι να μπορέσει να τα βάλει με τον φόβο και να πείσει τον λαό για τη δική του δύναμη. Εκείνοι έχουν τη δύναμη και τα όπλα. Είναι ένας Γολιάθ. Εμείς όμως έχουμε τη δική μας δύναμη, την ελεύθερη βούληση να ορίζουμε τις τύχες μας, και είμαστε πολλοί, είμαστε μιλιούνια. Είμαστε ο μικρός Δαβίδ, και μπορούμε να τελειώσουμε τον γίγαντα με μια πέτρα, χτυπώντας ίσια ανάμεσα στα μάτια. Θέλει εξυπνάδα, θέλει θάρρος. Είναι ένας πραγματικός πόλεμος. Εμείς είμαστε ο Δήμος. Είμαστε η Δημοκρατία. Και μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον μεγάλο Φόβο, με επαγρύπνηση. Και να μην «μασάμε».
Ακόμα και αν η Αριστερά πάρει την κυβέρνηση στις 17 του Ιούνη, κανείς δεν πρέπει να εφησυχάσει, κανείς να μην πάει σπίτι του. Γιατί η μάχη που θα δοθεί από το θηρίο, από τον Γολιάθ, τότε, θα είναι ακόμα πιο λυσσαλέα. Μας περιμένουν και πάλι οι δρόμοι, αυτή τη φορά όχι απλά για να διαμαρτυρηθούμε και να εκφράσουμε τον θυμό μας, αλλά για να υπερασπιστούμε τη θέλησή μας να πάρουμε τον δικό μας δρόμο και τις τύχες μας στα χέρια μας. Δεν θα είναι εύκολο. Όμως, «ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο», όπως λέει και ο ποιητής. Είμαστε καταδικασμένοι να νικήσουμε.

Αυτά που μας έμειναν...

 Protagon...

Τον Απρίλιο του 2010, πριν υπογραφεί το Μνημόνιο 1, έγραφα σε αυτές τις σελίδες: «Έχουμε εμπλακεί σε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση που μας σέρνει όλο και κοντύτερα σε ένα Αργεντίνικο τάνγκο εντός της ευρωζώνης, με την υποχρεωτική συμμετοχή και άλλων δεινοπαθούντων χωρών (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία - ακόμα και Γαλλία), του οποίου η λογική κατάληξη είναι ο προαναγγελθείς θάνατος του ευρώ.» Τον Ιανουάριο του 2011, αλλά και ξανά (ως υπενθύμιση) τον Ιανουάριο που μας πέρασε, ξαναέγραφα: «Αυτή η Κρίση, αν την αφήσουμε να εξελιχθεί …, δεν θα δείξει επιείκεια σε κανέναν. Δεν θα διαχωρίσει τον φαύλο από τον χρηστό, τον Γερμανό βιομηχανικό εργάτη από τον αργόσχολο του ΟΣΕ, τον ιδιωτικό από τον δημόσιο υπάλληλο, τον έλληνα μεροκαματιάρη στον Ορχομενό από τον Πολωνό μετανάστη στο Παρίσι.»
Έως εδώ. Έχω κουραστεί, και σας έχω κουράσει, με τον μακρόσυρτο θρήνο μου για την ευρωζώνη που χάνεται (κι όχι απλώς χάνουμε) όχι λόγω ανυπέρβλητων τεχνικο-οικονομικών προβλημάτων αλλά εξ αιτίας της οργανωμένης ανοησίας των ευρωπαίων ηγετών. Όχι ότι άλλαξα γνώμη ή ότι δεν έχει σημασία η αποδόμηση της Ευρώπης. Απλά, δεν έχει νόημα πια να επανέλθω άλλη μια φορά. Ο στόχος όλων σχεδόν των άρθρων μου τα δύο αυτά χρόνια ήταν να προειδοποιήσουν ότι πρόκειται για γενικευμένη Ευρωπαϊκή Κρίση και ότι το φάρμακο-συνταγή, που ξεκίνησε ως Made for Greece, θα δηλητηρίαζε (αντί να γιατρέψει) την Ήπειρό μας συνολικά. Φτάσαμε στο σημείο που, αυτή η «εκκεντρική» άποψη, δυστυχώς έχει μετατραπεί, λόγω των εξελίξεων, σε μια απλή περιγραφή της πραγματικότητας.
Το ερώτημα τίθεται λοιπόν: Και τώρα τι κάνουμε; Εκλογές έρχονται, οι πολιτικοί ψέλνουν ο καθένας το τροπάρι του, μανιφέστα δημοσιοποιούνται και συζητιώνται. Επιτρέψτε μου σε αυτό το κλίμα να καταθέσω κι εγώ τον δικό μου δεκάλογο-μανιφέστο. Δεν έχει σκοπό να αποτελέσει ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Στόχος του είναι να λειτουργήσει ως κάλεσμα επιστροφής σε κάποιες ατομικές και συλλογικές αξίες που αποτελούν το τελευταίο όπλο που διαθέτουμε σε αυτό το σκηνικό κατάρρευσης. Δεν θα σας μιλήσω για μεταρρυθμίσεις του δημοσίου, για κοινωνικές πολιτικές, για το ασφαλιστικό. Δεν θα το κάνω επειδή όποιος κάνει τέτοιες εξαγγελίες, την ώρα που τα ταμεία είναι απολύτως άδεια (και δεν θα γεμίσουν ό,τι και να γίνει, με οποιαδήποτε κυβέρνηση), εξαπατάται και εξαπατά. Όχι, θα φτιάξω έναν δεκάλογο που να αναφέρεται στα «μικρά», τα οποία είναι τα μόνα που μας έμειναν, σε εμάς τους «μικρούς» ανθρώπους, για να οικοδομήσουμε κάτι από τα συντρίμμια. Φτάνει όμως ο πρόλογος. Προχωρώ στον δεκάλογο χωρίς να επεξηγώ τα σημεία του.
1. Να λειτουργούμε και να συμπεριφερόμαστε όλοι, η κάθε μία και ο καθένας μας, σαν να ζούμε στο Πανοπτικόν του Jeremy Bentham. Σαν όλος ο πλανήτης να μας βλέπει ανά πάσα στιγμή στις οθόνες όλων των κινητών, όλων των τηλεοράσεων, όλων των matrix στα στάδια της γης.

2. Να ξαφνιάζονται θετικά οι ξένοι κάθε φορά που έρχονται σε επαφή μαζί μας (ως τουρίστες, επιχειρηματίες, φοιτητές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, γραφειοκράτες), κάνοντάς τους έτσι να αντρέπουν τις στερεότυπες προσδοκίες τους για εμάς.

3. Να νιώθουμε ντροπή κάθε φορά που βλέπουμε μια μεταχρονολογημένη επιταγή (είτε όταν την εισπράττουμε είτε όταν την εκδίδουμε).

4. Να νιώθουμε ντροπή που στην χώρα μας υπάρχει η έννοια των «αντικειμενικών αξιών» και τριπλή ντροπή αν συμμετάσχουμε σε αγοραπωλησία όπου δηλώνεται αυτή η «αξία» και όχι η πραγματική.

5. Να νιώθουμε ντροπή για κάθε εργαζόμενο που εργάζεται με μπλοκάκι, όσο ντροπή νιώθουμε όταν γιατρός ζητά φακελάκι (ή του προσφέρεται).

6. Κάθε φορά που νιώθουμε τέτοια ντροπή, να την δημοσιοποιούμε στο facebook και στο twitter, με ονόματα και διευθύνσεις.

7. Να διεθνοποιήσουμε τα μέτρα σύγκρισής μας: Κάθε φορά που πίνουμε καφέ, πάμε στο πανεπιστήμιο, μπαίνουμε στο λεωφορείο, ετοιμαζόμαστε να ανάψουμε τσιγάρο, να σκεφτόμαστε πως θα συμπεροφερόμασταν αν είμασταν στην Βιέννη ή στην Νέα Υόρκη – και να πράττουμε ανάλογα.

8. Να απαιτήσουμε η κοινή μας αναξιοποίητη, δημόσια περιουσία που πάει για ιδιωτικοποίηση να μην πουληθεί αλλά να δοθεί για 50 χρόνια το κάθε ακίνητο, ο ΟΣΕ ολόκληρος, για €1 το κομμάτι αλλά σε ανθρώπους με μεράκι, στην βάση του τι έχουν ήδη πετύχει στην ζωή τους, πόσα κεφάλαια θα φέρουν, του business plan που καταθέτουν.

9. Να σκεφτόμαστε συνεχώς όλοι μας πως θα κλέψουμε δουλειές, θέσεις εργασίας, όχι από τις γειτονικές χώρες αλλά από τις χώρες των δανειστών μας. Ως καταναλωτές που κατευθύνουν τις αγορές τους έξυπνα. Ως παραγωγοί που ντρέπονται να μην εξάγουν ούτε ένα κοντέινερ τον χρόνο στην Γερμανία (ή που εξάγουν ελαιόλαδο στην Ιταλία, όπου συσκευάζεται ως ιταλικό).
Στην Ελλάδα πάσχουμε από Ναπολεόντειο Σύνδρομο. Θεωρούμε ότι τα πάντα πρέπει να έρθουν από «τα πάνω», είτε πρόκειται για την κρατική επιδότηση είτε για τις μεταρρυθμίσεις που κι αυτές από «τα πάνω» τις περιμένουμε. Κι όμως. Σχεδόν τίποτα δεν πρέπει πλέον να περιμένουμε από εκεί. Εκεί «πάνω» το μόνο που υπάρχει είναι κρανίου τόπος. Μένουμε εμείς οι «μικροί» άνθρωποι εδώ στα «κάτω». Στο χέρι μας είναι οι «μεταρρυθμίσεις» που έχουμε πραγματικά ανάγκη και τις οποίες δεν χρειαζόμαστε κανέναν πολιτικό να τις εισαγάγει.
ΥΓ. Ξέρω, ξέρω. Υποσχέθηκα δεκάλογο και κατέθεσα εννέα σημεία μόνο. Το δέκατο δεν χρειάζεται, όσοι διαβάζετε αυτή την στήλη συστηματικά, να το περιλάβω επισήμως. Το γνωρίζετε καλά. Το αναφέρω για όσους «τυχερούς» με διαβάζετε για πρώτη φορά: «Να πούμε ΟΧΙ στην επόμενη δόση του Μνημονιακού δανείου, όσο δεν ακολουθείται από ένα πλάνο του πως θα ξοδευτεί το ποσό αυτό με τρόπο που να αφήνει περιθώριο αισιοδοξίας, έστω και μικρής, ότι θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε τόσo αυτό το ποσό όσο και τα υπόλοιπα χρέη.» (Βλ. εδώ για το επιχείρημα στα ελληνικά και εδώ για μια πιο πρόσφατη έκδοσή του στα «ξένα»).

Οι εκβιαστές κυκλοφορούν ελεύθεροι

Economist...

Οι εκβιαστές κυκλοφορούν ελεύθεροι

teleΌσοι παρακολουθούν ακόμα τηλεοπτικές εκπομπές, δεν μπορούν  να μην παρατηρήσουν την τηλεοπτική τρομοκρατία, που  ασκείται αυτή την στιγμή στον Ελληνικό λαό. Όλοι και όλα του υπενθυμίζουν, πως αν  δεν  συμμορφωθεί απολύτως ‘ προς τα υποδείξεις’ και κυρίως αν ψηφίσει κάτι άλλο, τον περιμένει η πλήρης καταστροφή.

Το μόνο καλό στην όλη υπόθεση, είναι  πως πολλοί  από εκείνους που την προτιμούσαν, ως μέσο ενημέρωσης, έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται για το ρόλο των ΜΜΕ και ιδίως της τηλεόρασης.
Αρχίζουν λοιπόν να αντιλαμβάνονται, πως η τηλεοπτική επιχείρηση, δεν είναι παρά μια ακόμα μορφή επιχείρησης. Μοναδικός σκοπός του ιδιοκτήτη, είναι να βγάλει λεφτά. Θα μπορούσε να βγάλει λεφτά, έχοντας, ας πούμε, μια  εμπορική επιχείρηση  ή μια  που να ασχολείται με τον τουρισμό. Η κατοχή τηλεοπτικού σταθμού, δεν αλλάζει το στόχο του εκάστοτε επιχειρηματία. Δεν μεταλλάσσει  τον επιχειρηματία σε ‘κοινωνικό αναμορφωτή’ που δια μέσου της τηλεόρασης θα προσπαθήσει να ανεβάσει το επίπεδο του λαού. Αντίθετα, παραμένει ο ίδιος στυγνός επιχειρηματίας, που σκέφτεται μόνο το συμφέρον και που σε αυτό θυσιάζει τα πάντα.
Έτσι θα προσπαθήσει να βγάλει λεφτά με νόμιμους και με .. λιγότερο νόμιμους τρόπους. Π.χ. χρήματα κάτω από το τραπέζι, είναι δυνατόν να πάρει ένας ιδιοκτήτης τηλεοπτικούς σταθμού από
Α) από τις διαφημίσεις (διαφορά ποσού που φαίνεται στο τιμολόγιο και εκείνου που πραγματικά συμφωνήθηκε και καταβάλλεται).
Β) έμμεσες   διαφημίσεις, όταν σε προγράμματα, αναφέρεται σε κάποια εταιρία, κλπ.
Γ) από τα μυστικά κονδύλια που πληρώνουν ξένα κράτη για την υποστήριξη των θέσεών τους.  Έτσι βλέπουμε, εκπομπές που αναλύουν ‘σοβαρά’ κάποιο θέμα. Το γεγονός ότι το συμπέρασμα είναι  εκείνο που συμφέρει το ξένο κράτος, είναι καθαρή …σύμπτωση. Ο ιδιοκτήτης τηλεόρασης, θα τα πάρει τα λεφτά του.  Μαζί με αυτόν και ο ‘δημοσιογράφος’.
Τα ξένα κράτη δημιουργούν ‘ψυχολογικό κλίμα’ υπέρ αυτών. Για αυτό άλλωστε   πληρώνουν. Οι ακόλουθοι τύπου των διαφόρων πρεσβειών, έκαναν πολύ δουλειά τελευταία.
Δ) Χρησιμοποιούν τις τηλεοράσεις για να πιέζουν προς εξυπηρέτηση των δικών τους επιχειρηματικών συμφερόντων. Ας δούμε πόσοι από τους μετόχους ΜΜΕ, είναι και  ιδιοκτήτες κατασκευαστικών εταιριών.
Ε) Δεν θα  ξεχάσουμε και τα χρήματα των εργαζομένων. Τελευταία έχει ενταθεί το φαινόμενο και ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων, έχει προβλήματα με την μισθοδοσία.

Ο τηλεοπτικός τρόμος που ασκείται τελευταία  από τους δυσοσμιογράφους του υπονόμου, δικαιολογείται απόλυτα, αν σκεφτούμε πως τα συμφέροντα των  επιχειρηματιών-ιδιοκτητών, εξυπηρετούνται από την διαιώνιση του ‘παλιού καθεστώτος’. Για αυτό και επιδίδονται σε αυτήν την τηλεοπτική τρομοκρατία. Για αυτό και στήνουν   και πυροβολούν κάθε βράδυ, τα δικαιώματά μας, το μέλλον μας. Την ίδια μας την ύπαρξη. Ενώ το καθεστώς που οι ίδιοι υπηρετούν, μας οδηγεί σε αυτοκτονία, προσπαθούν να μας πείσουν πως αν ψηφίσουμε διαφορετικά, χαθήκαμε.

Τα δήθεν ανεξάρτητα ΜΜΕ, αποδεικνύονται ότι είναι ένας μηχανισμός ελέγχου της σκέψεως στην υπηρεσία των συμφερόντων του κράτους και των μεγάλων εταιριών.  Η τηλεοπτική σκουπιδοκρατία είναι εδώ. Οι εκβιαστές της ελληνικής κοινωνίας, είναι εδώ.  Βρίσκονται  μπροστά και πίσω από τα τηλεοπτικά στούντιο. Η κοινωνία χάνεται, αλλά εκείνοι που την εκβιάζουν, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Δεν γνωρίζουμε μέχρι πότε θα το κάνουν. Άλλωστε αυτό εξαρτάται από όλους. Από τον καθένα μας όμως ξεχωριστά, εξαρτάται, αν θα  βλέπει ή όχι τηλεόραση. Αν θα έχει μέσα στο σπίτι του, το όπλο του εχθρού του. Για όποιον συνειδητοποιεί το πόσο κακό κάνει σήμερα η τηλεόραση, μία είναι  η λύση: Να  την  θέσει εκτός σπιτιού του Όσο για τους εκβιαστές που κάνουν τους δημοκράτες, για να μας δολοφονούν;  προς το παρόν,
Θυμόμαστε την λίστα με τις 10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ, που συνέταξε ο Αμερικανός γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκυ
Στρατηγική της απόσπασης της προσοχής, δημιουργία προβλημάτων και μετά προσφορά λύσεων
Στρατηγική της σταδιακής εφαρμογής
Στρατηγική της αναβολής
Λόγος στο κοινό σαν να βρίσκεται σε παιδική ηλικία
Πολύ μεγαλύτερη χρήση του συναισθήματος παρά της λογικής
Διατήρηση του κοινού στην άγνοια και στη μετριότητα
Ενθάρρυνση του κοινού να είναι ικανοποιημένο με την μετριότητα
Ενίσχυση της αυτοενοχής
Το σύστημα γνωρίζει τα άτομα καλύτερα απ΄ ότι αυτά γνωρίζουν τους εαυτούς τους
Και  διαβάζουμε ακόμα μια φορά  ΄http://www.economist.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10851:viomixania-kataskeyis-ypikoon&catid=15:books&Itemid=54
την  'Βιομηχανία κατασκευής υπηκόων’.
  Στις 17 Ιουνίου θα ψηφίσουμε, ό,τι θεωρούμε καλύτερο, ή ό,τι φοβηθούμε λιγότερο. Μακάρι να μπορούσαμε να καταψηφίσουμε την αθλιότητα των δήθεν ενημερωτικών εκπομπών που μας συνοδεύουν όλο αυτό το διάστημα.
Δηιδάμεια

Ο θεός αγαπάει το σύριζας...

Techie Chan...
 
Γνωρίζω πως οι συριζαίοι δεν πιστεύουν στον θεό, αλλά ο θεός σίγουρα πιστεύει σε αυτούς. Σε παλιότερες εποχές θα είχε δείξει την εύνοια του, ρίχνοντας βατράχια στο βερολίνο, αλλά οι ουρανοί έχουν γίνει πιο σικ τώρα τελευταία και είπαν να εκμεταλλευτούν κι εκείνο το mba που έκαναν πριν μερικά χρόνια.

Για αρχή ο γιαραμπής χάρισε στο σύριζα έναν αντίπαλο σαν τον σαμαρά. Που είναι ελαφρά ποιο αστείος από τον έβερτ. Που μόλις ανακοίνωσε το περίφημο οικονομικό πρόγραμμα εντατικών μειώσεων άμεσων και έμμεσων φόρων για όλη την οικογένεια.
Τόσο αστείος είναι, που αν ο καμμένος δεν ήταν ακόμα πιο αστείος ώστε να κάνει την κωλοτούμπα με το ραβασάκι στον πρόεδρο της δημοκρατίας, τώρα θα ήταν πρώτο κόμμα. Α ρε καμμένε, για ένα υπουργείο υδρογονανθράκων θα χάσεις την ηγεμονία της δεξιας (dumb and dumber)



Έπειτα οι ουρανοί χάρισαν στον σύριζας μια εντελώς κουλή κρίση στην ισπανία. Η ισπανία είχε από πέρσι το καλοκαίρι μεγάλα προβλήματα και μπορούσε να συντηρηθεί εντός αγορών μόνο μετά τις μεγάλες απευθείας αγορές ομολόγων από την ΕΚΤ πέρσι το καλοκαίρι και τα δύο προγράμματα τυπώματος LTRO και LTRO2.

Αλλά η δεξιά κυβέρνηση ραχόι, που μόλις κέρδισε τις εκλογές, είχε δείξει να συντάσσεται με τις υπόλοιπες δεξιές κυβερνήσεις που ήθελαν λιτότητα και διαρθρωτικές αλλαγές. Πήγε να κάνει βέβαια έναν μικρό αλογοσκούφη με το έλλειμμα που της άφησαν υποτίθεται οι σοσιαλιστές, αλλά τίποτα το τρομερό μη φανταστείτε ένα 5-7% του ΑΕΠ μόνο.

Την προηγούμενη βδομάδα ανακοίνωσε πως μια τράπεζα, η bankia είχε προβλήματα και θα χρειαζόταν μόλις 19δις.
Η bankia ήταν η περσινή συνένωση 7 χρεοκοπημένων cajas, τα οποία -ωω τι περίεργο- έφτιαξαν μια εξίσου χρεοκοπημένη τράπεζα. Βέβαια τα stress test τα πέρασε αέρα, αλλά ξέρετε τώρα τα στρες τεστ τα περνάνε όλες οι τράπεζες λίγο πριν χρεοκοπήσουν και κρατικοποιηθούν (εκτός από τη eurobank που δεν τα πέρασε). Για να το κάνουν αυτό αποφάσισαν να παίξουν το κόλπο της ελληνικής ανακεφαλαιοποίησης. Δηλαδή το ισπανικό δημόσιο θα εξέδιδε ομόλογα ύψους 19δις , θα τα έδινε στη bankia κι αυτή τσουπ τσουπ θα τα πήγαινε στην εκτ που μαγικά θα τύπωνε 19δις για πάρτη της. Με λίγα λόγια, move along boys, nothing to see here.

Κι εδώ έρχεται η παρέμβαση των ουρανών. Εκεί που το ζήτημα bankia ήταν έτοιμο να εξαφανιστεί στα αζήτητα ως μερικές ακόμα ντουζίνες δις προς κάποια αδιόριστη τράπεζα, η εκτ αποφάσισε να μιλήσει (μέσα από τους financial times) και να πει ότι ρε παιδιά ντροπή να μην μας ειδοποιείτε κι εμάς για τέτοια ζητήματα. Είπαμε να δώσουμε 18δις απο ομολογα efsf στους έλληνες να κάνουν το τυπωματάκι τους, αλλά αν είναι η κάθε χώρα να εκδίδει ομόλογα και να τα σπρώχνει κατευθείαν στην εκτ χωρίς να ρωτήσει, να το διαλύσουμε το μαγαζάκι.

Κι άρχισε να ζητά διευκρινήσεις για τον τρόπο ανακεφαλαιοποίησης της bankia. Κι αν θέλετε 19δις τους είπε, να πάτε να πουλήσετε τα ομόλογα στην αγορά πρώτα και να δώσετε ζεστό χρήμα στη bankia σας, κι όχι να πάτε στο ευκολάκι της εκτ. Και ξαφνικά ο σύριζας έγινε ένας πράος συνομιλητής απέναντι στους ισπανούς δεξιούς που έχουν πάρει τις χατζάρες και ουρλιάζουν πως αυτοί θα τυπώσουν, και καλό θα ήταν η εκτ να σοβαρευτεί.

Σαν να μην έφτανε αυτό, οι ουρανοί είπαν να συνεχίσουν την πλάκα κι έτσι βγήκε ο κυβερνήτης της πιο πλούσιας ισπανικής επαρχίας (της καταλούνα) και είπε λίγο πολύ: ρε παιδιά έχουμε κι εμείς 13δις σε ομόλογα που λήγουν φέτος, κι επειδή έχουμε και έξοδα που τρέχουν, καλό θα ήταν η κεντρική κυβέρνηση να μας τα σκάσει γρήγορα γιατί εμείς δεν μπορούμε να τα αναχρηματοδοτήσουμε. Κι αν τα είπε αυτά ο κυβερνήτης της πιο πλούσιας επαρχίας, σκεφτείτε τι έχουν να πουν οι κυβερνήτες των υπόλοιπων επαρχιών, όπου συνολικά φέτος έχουν 45δις σε ομόλογα που λήγουν και 15δις σε επίσημο προϋπολογισμένο έλλειμμα.

Με αυτά και μ’αυτά το επιτόκιο του ισπανικού δεκαετούς έφτασε στο διαβολικό 6,666% δηλαδή μόλις 34 μονάδες βάσεις μακριά απο το μαγικό 7% το οποίο είναι και λίγο πολύ το όριο στο οποίο πετάς την πετσέτα κι αρχίζεις τα κουρέματα. Αλλά εξίσου σημαντικό είναι πως το επιτόκιο του 2ετους ξεπέρασε το 5% με αποτέλεσμα η περίφημη καμπύλη των επιτοκίων να μοιάζει εντυπωσιακά επίπεδη για μια οικονομία που θέλει να θεωρείται εντός αγορών.

Η πλάκα είναι πως η εκτ δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα προκειμένου να αποτρέψει το σχέδιο των ισπανών, εκτός κι αν ψηφίσει να μη δέχεται τα ισπανικά ομόλογα  ως ενέχυρο στέλνοντας όλες τις ισπανικές τράπεζες στον ela. Όμως κάτι τέτοιο, πέρα από το γεγονός πως ο ντράγκι θα προτιμούσε να κόψει το χέρι του παρά να το κάνει, θα αποτελούσε και casus belli για τους ισπανούς που ως γνωστό κάποτε διαφέντευαν κάτι περιοχές σαν τη βρυξέλλα κι αναρωτιέμαι πως σκατά θα βρεθεί μια τέτοια πλειοψηφία στο δσ της εκτ να υπερψηφίσει μια τέτοια πρόταση. Εδώ εγώ δυσκολευόμουν να βρω πλειοψηφία που να υπερψηφίσει την έξοδο της ελλάδας από τον ela, πέρα δηλαδή από κάτι σλοβάκους που ευχαρίστως θα ψήφιζαν ο,τιδήποτε πονάει αυτούς τους μισητούς τεμπέληδες δυτικούς που τα βρήκαν όλα έτοιμα, σε αντίθεση με τους ίδιους που τον καπιταλισμό τον πληρώνουν με αίμα τα τελευταία 20 χρόνια (κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει κάποια στιγμή πως στον καπιταλισμό το αίμα είναι για τα κορόιδα, αλλά δεν πειράζει, καινούργιοι είναι θα μάθουν).

Ευτυχώς πάνω στην κρίσιμη στιγμή εμφανίστηκε ο σουπερμαν με μπέρτα κομισιόν και σενα comic relief δήλωσε πως θα επιτρέψει στην ισπανία να μη μειώσει το έλλειμμα στο 3% φέτος, αλλά θα τους δώσει παράταση για τον επόμενο χρόνο , λολ λολ. είναι σαν τον κομπάρσο που τον πήρε ύπνος και πετάγεται στη σκηνή αγχωμένος για να πει την ατάκα, “μην τον σκοτώνεις, μη” τι στιγμή που το πτώμα έχει ήδη αρχίσει να μυρίζει.

Αυτό το τέντωμα του σκοινιού από το πουθενά, μπορείτε να φανταστείτε πως δεν έχει καμία λογική και μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την ανωτέρω θεϊκή παρέμβαση που ισχυρίζομαι στην αρχή του βαθυστόχαστου άρθρου μου. Σκεφτείτε πως η κύπρος που θέλει να κρατικοποιήσει τη λαϊκή βγενοπουλιάδα, ακριβώς την ίδια μέθοδο ανακοίνωσε πως θα χρησιμοποιήσει πριν 3 βδομάδες και η εκτ δεν είπε κουβέντα για το ζήτημα.

το δντ δήλωσε έτοιμο να βοηθήσει την ισπανία αν αυτή δεν καταφέρει να βρει τα χρήματα, αλλά με τοσο τσαμπουκά που έπαιξαν οι δεξιοι ισπανοί, λέγοντας πως το ελληνικό και πορτογαλικό πρόγραμμα είναι για τα σκουπίδια, θα ήταν αυτοκτονία να ανακοινώσουν πως στρέφονται στο δντ, σαν τους φτωχομπινέδες τριτοκοσμικούς της νοτίου αμερικής που τους αγοράζαμε τα μονοπώλια με το τσουβάλι όταν αυτοί ήταν στο δντ. Εννοώ οι ισπανοί ήταν μέρος του παιχνιδιού δντ, αλλά από την πλευρά αυτών που αγοράζουν. Μάλλον δεν θα δουν με καλό μάτι να γίνουν αυτοί που πουλάνε.

Ο ισπανός υποικ δήλωσε πως this is sparta κι αν δεν κόψετε τις μαλακίες θα κρατήσουμε την αναπνοή μας μέχρι να σκάσουμε και δεν θέλετε να σας σκάσουμε στα μούτρα εεε? Με τέτοια διαπραγματευτική τακτική, ο τσίπρας φαίνεται συντηρητικός κεντροδεξιός στην καλύτερη περίπτωση. Άλλο ένα σχέδιο του γιαραμπή προκειμένου να φέρει στην κυβέρνηση τους άθεους κομουνιστές που θα μας πάρουν τους άντρες και θα μας δώσουν καλλίπυγα προικισμένα 18χρονα σομαλά αγόρια. (και δεν θέλετε να μάθετε τι θα κάνουν με τα ναρκωντικά εε? διεθνές χασισοποτείο θα κάνουν τους δελφούς, αφού δεν τα κατάφερε ο αντιεξουσιαστής γραπ)



και στην ισπανία ποιος θα κερδίσει?

μα τι λέτε ρε παιδιά, είπαμε οι ουρανοί κάνουν τα πάντα για να βγει ο συριζας κυβέρνηση, σιγά μην τους ενδιαφέρει ποιος θα κερδίσει στην ισπανία. Φυσικά και θα κερδίσουν οι ισπανοί καθώς:
α) όπως είπαμε μπορούν να προχωρήσουν στο σχέδιο ακόμα κι αν η εκτ δεν γουστάρει, άρα το μπαλάκι βρίσκεται στην εκτ να κάνει την επιθετική ενέργεια και είναι απίθανο να αποκτήσει πλειοψηφία για κάτι τέτοιο, άρα μάλλον θα το βουλώσει και θα αφήσει σιωπηλά την ανακεφαλαιοποίηση των απιθανοδις να προχωρήσει (εκτός αν πιστεύετε πως μιλάμε πράγματι μόνο για 19)

β) μπορεί να υποχωρήσουν αν η εκτ αγοράσει απευθείας ισπανικά ομόλογα, όπως έκανε πέρσι τον αύγουστο προκειμένου να ρίξει το επιτόκιο. Αυτό βολεύει ακόμα περισσότερο την ισπανία που θα χρηματοδοτήσει φθηνά και τα δανεικά των τοπικών κυβερνήσεων.

γ) μπορεί να δούμε ταυτόχρονα και τον LTRO3 να εμφανίζεται προκειμένου να μπορέσουν μαγικά οι ισπανικές επαρχίες να βρουν αγοραστές για τα ομόλογά τους

δ) οι γερμανικές εφημερίδες θα ικανοποιηθούν μ’ ένα ναι στο δημοψήφισμα άνευ λόγου και ουσίας των ιρλανδών. Μάλιστα η κυβέρνηση τέκι προτείνει να υιοθετήσουμε κι εμείς τον ίδιο κανόνα για τα πρωτογενή ελλείμματα, αφού έτσι κι αλλιώς λεφτά δεν θα πάρουμε και σε ένα χρόνο από τώρα θα το βλέπουμε το σύμφωνο για το έλλειμμα και θα γελάμε (εκτός αν πιστεύετε τα δύσμοιρα που υπόσχεται ο σαμαράς με τα ψωμιά του εσπα που πολλαπλασιάζονται). Η μέρκελ δεν πρόκειται να κάνει καμία δραματική κίνηση προς καμία κατεύθυνση. Καθώς έχει παγιδευτεί σε μια ρητορική από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει, το μόνο που μπορεί και ξέρει να κάνει, είναι να κερδίζει χρόνο μέχρι τις εκλογές. Κάτι που φυσικά δεν είναι απαραίτητο ότι θα της αποφέρει πολλά κέρδη αν πχ στις επερχόμενες γαλλικές κοινοβουλευτικές εκλογές ο γιαραμπής δώσει στην αριστερά αρκετές έδρες και αναγκάσει τον hollande να αποφύγει να γίνει hollandreou όπως ο ίδιος είχε αφήσει να εννοηθεί μέσω διαρροών ήδη πριν ακόμα εκλεγεί.

Έτσι κι αλλιώς ο αστραχάν της μέρκελ είναι από τα άλογα που χάνουν, και οι σοσιαλιστές συνήθως πιάνουν γρήγορα το προς τα που φυσάει ο άνεμος (κι αν δεν το πιάνουν, η κατάντια των ελλήνων σοσιαλιστών θα λειτουργεί ως καλή υπενθύμιση)

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Κα[η]μένη γη...

Στη Χώρα της Λήθης...

"Παραλάβαμε καμένη γη", είχε πει κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Νομίζω ότι ήταν το 1981, αλλά δεν παίρνω κι όρκο. Ούτως ή άλλως, τα ίδια είπε και όταν διαδέχθηκε τον Μητσοτάκη, μετά την άθλια εκείνη τριετία. Ο Ανδρέας είχε καταλάβει εγκαίρως ότι οι Έλληνες τρελαίνονται για μεγαλοστομίες και δράματα.
Γι' αυτό και στον διαχρονικό του δίσκο "Έθνος ανάδελφον" (1985), ο Χάρρυ Κλυνν βάζει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση παρέλαβε χάος από τον... εαυτό της!

Η αλήθεια είναι, όμως, πως η επόμενη κυβέρνηση θα παραλάβει καμένη γη! Η διόλου αξιοζήλευτη θέση της μπορεί να συγκριθεί με του Καποδίστρια ή του Γεωργίου Παπανδρέου (του Α΄ βεβαίως-βεβαίως) μετά την Κατοχή. Η διαφορά είναι ότι και στις 2 εκείνες περιπτώσεις είχε προηγηθεί πόλεμος.

Τα δημόσια ταμεία είναι άδεια. Τα δισεκατομμύρια ευρώ που δανειζόμαστε προορίζονται μόνο για τους πιστωτές και τις τράπεζες που έπαιξαν κερδοσκοπικά παιχνίδια εις βάρος της Ελλάδας. Τις οποίες έχουμε μπουκώσει με δεκάδες δισεκατομμύρια, χωρίς να απαιτούμε να τα ρίξουν στην πραγματική οικονομία. Που είναι τόσο αναξιόπιστες, ώστε οι πολίτες προτιμούν να κρύβουν τις οικονομίες τους στο στρώμα, παρά να τις καταθέτουν σε αυτές.
Το καλυτερότερο; Η Eurobank του Λάτση απείλησε τους υπαλλήλους ότι, αν ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, θα μείνουν άνεργοι, ενώ τους κάλεσε να "ενημερώνουν" τους πελάτες ότι τα λεφτά τους κινδυνεύουν στην Ελλάδα και η καλύτερη για αυτούς λύση θα ήταν να αγοράσουν αμοιβαία από θυγατρική της στο... Λουξεμβούργο (εφ. Δρόμος/26.5.12)

Φόροι δεν εισπράττονται, διότι η φοροδιαφυγή καλά κρατεί. Άκουγα χθες ότι τρεις τυχαίες φορολογικές δηλώσεις γνωστών επιχειρηματιών αναφέρουν εισόδημα 30.000, 12.000 και... 1.200 ευρώ!
"Η αδικαιολόγητη (;) παράταση της προθεσμίας των δηλώσεων φυσικών προσώπων  για μετά τις εκλογές, δεν φέρνει τίποτε στα ταμεία", είπε ο πρόεδρος εφοριακών υπαλλήλων. Μα δεν θέλουν έσοδα, χρυσέ μου άνθρωπε, αλλά ψήφους.
Εισπράξεις δεν είχαμε ούτε από όλους αυτούς τους μεγαλόσχημους που συνελήφθησαν και σιτίζονται δωρεάν στα λεγόμενα σωφρονιστικά ιδρύματα.

Το κράτος δεν πληρώνει ούτε ευρώ από τα δισεκατομμύρια που οφείλει σε ιδιώτες, διότι απλούστατα δεν έχει να πληρώσει. Τα μόνα έσοδά του ήταν από το χαράτσι της ΔΕΗ, ενώ, εξαιτίας ακριβώς του χαρατσιού, η ίδια η εταιρεία ηλεκτρισμού δεν καταφέρνει να εισπράξει τα οφειλόμενα.

Το πολυδιαφημισμένο κούρεμα δεν διέγραψε 100 εκατομμύρια από το χρέος, αλλά μόνο 30-40. Το περίφημο ομόλογο που πληρώθηκε στις 15 Μαΐου ήταν από εκείνα ακριβώς που δεν κουρεύτηκαν. Και τότε τι στην ευχή κουρεύτηκε;
Μα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, των νοσοκομείων και των ΑΕΙ-ΤΕΙ, με τα οποία η Τράπεζα της Ελλάδος αγόρασε αυτοβούλως ομόλογα, αφήνοντας τα ιδρύματα αυτά χωρίς φράγκο! Να δεις πώς τον λένε τον Διοικητή της.... α, ναι, Προβόπουλο. Είναι αυτός που μας κουνούσε το δάχτυλο από το ύψος του τεράστιου μισθού του. Αυτός που είχε ενημερώσει τον ΓΑΠ για την κατάσταση της οικονομίας, πριν εκείνος παρασύρει τους ανόητους με το "λεφτά υπάρχουν" και προτού επίσης συμφωνήσει με τον Στρος Καν για την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ.

Τα νοσοκομεία καταρρέουν. Οι μεγαλογιατροί έχουν κάνει τη μπάζα τους με τα φάρμακα και τις προμήθειες και αποσύρονται. Η περίθαλψη βασίζεται αποκλειστικά στους ειδικευόμενους, το νοσηλευτικό προσωπικό και, ασφαλώς, στους έντιμους γιατρούς, που είναι περισσότεροι από όσους νομίζουμε. Όμως, δεν έχουν ούτε τα μέσα ούτε τη στήριξη. Ο Ανδρέας Λοβέρδος άφησε πίσω του συντρίμια, αφού προηγουμένως κατασυκοφάντησε τον κλάδο και έστησε ένα σύστημα συνταγογράφησης διάτρητο.

Όλες οι εκπαιδευτικές βαθμίδες υπέφεραν τα πάνδεινα στα χέρια της ξιππασμένης επαρχιώτισσας. Στα 30 χρόνια που πέρασαν από το 1981, καταργήθηκαν διαδοχικά, για να επανέλθουν αργότερα, τα μαθήματα της γραμματικής, της ορθογραφίας και των αρχαίων. Κάθε υπουργός έπαιζε τάβλι στην πλάτη της δημόσιας παιδείας, που μόνο παιδεία δεν είναι. Μάλλον φέτος ήταν το αποκορύφωμα, αφού μέχρι τις αρχές του 2012, δεν υπήρχαν βιβλία. Του χρόνου ίσως έχουν πουληθεί και τα κτήρια.
Το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό: τα παιδιά είναι αστοιχείωτα, χωρίς αισθητική και χωρίς γνώση της γλώσσας. Αδυνατούν να αναπτύξουν τις απόψεις τους, να σκεφτούν, να στοχαστούν. Δεν ωραιοποιώ την εποχή μου. Τότε μας έλειπαν τα μέσα. Σήμερα λείπει η λαχτάρα για γνώση.

Η ανεργία καλπάζει. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι κάποιοι τεμπελιάζουν ή δεν καταδέχονται χειρωνακτικές δουλειές, ακόμα κι αν η αδήλωτη εργασία θερίζει, οι πραγματικοί άνεργοι ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο. Και είναι πολλοί για μια μικρή χώρα. Μια ολόκληρη γενιά έχει πεταχτεί στα αζήτητα, ενώ οι νεότερες θα είναι λιγότερο εκπαιδευμένες και καταρτισμένες, εξαιτίας της φτώχειας των γονέων τους. Ένας φίλος μού έλεγε τις προάλλες ότι συνάδελφός του, ωρομίσθιος και απλήρωτος καθηγητής ΤΕΙ (διδάκτωρ, δηλαδή), θα στείλει το παιδί του να δουλέψει μόλις τελειώσει το Λύκειο, διότι δεν έχει τη δυνατότητα να τον σπουδάσει!
Στις περικοπές, τις απολύσεις και τη μαύρη εργασία οφείλεται το γεγονός ότι οι φόροι που εισρέουν στα δημόσια ταμεία μειώνονται διαρκώς. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.
Ο υπηρεσιακός υπουργός εργασίας Αντώνης Ρουπακιώτης ανέλαβε την πρωτοβουλία να παγώσει το θέμα της μετενέργειας και των ατομικών συμβάσεων μέχρι τις εκλογές, αλλά η ΓΣΕΕ (ναι, ο Παναγόπουλος ΖΕΙ!) και ο ΣΕΒ του Δασκαλόπουλου τορπίλισαν τις συνομιλίες!

Και η κάθε λογής εγκληματικότητα καλπάζει. Όπως και η προπαγάνδα από τα κανάλια, προκειμένου να κρατούν τρομαγμένους τους λεγόμενους "νοικοκυραίους". Οι οποίοι, βεβαίως, μπορεί να είναι ο καταστηματάρχης της γωνίας που μειώνει διαρκώς το μισθό της πωλήτριας και δεν αποδίδει ΦΠΑ, ο φροντιστηριάρχης που κλέβει τις ώρες των καθηγητών και δεν πληρώνει το ΙΚΑ, ο μηχανικός που βάζει τους νεαρούς αρχιτέκτονες να δουλεύουν 12ωρο για 400 ανασφάλιστα ευρώ, ο φοροτεχνικός που χρόνια τώρα κλέβει το Δημόσιο το οποίο βρίζει, ο υδραυλικός που δεν σου δίνει απόδειξη, ο κάφρος που κλείνει το πεζοδρόμιο, ο γιος του κάφρου που τριγυρνάει άσκοπα με κομμένη εξάτμιση, ο γείτονας που γεμίζει τον δικό σου κάδο, για να μην βρομάει ο δικός του.

Το κέντρο της Αθήνας εξελίχθηκε, βάσει σχεδίου, σε γκέτο. Όταν βραδιάσει είναι ελάχιστοι αυτοί που βαδίζουν μόνοι. Ηλικιωμένοι και γυναίκες το αποφεύγουν. Τα περισσότερα καταστήματα, ιδίως εκδοτικοί οίκοι και μικρά βιβλιοπωλεία, κλείνουν νωρίς. Η Ακαδημίας και η Ιπποκράτους γεμίζουν με ΜΑΤ. Τα ξενοδοχεία βάζουν λουκέτο, διότι οι πελάτες τους φοβούνται να βγουν τη νύχτα. Και, αν καλομάθουμε στην ησυχία, αρκεί ένα ντου στα Εξάρχεια, για να ανάψουν τα αίματα.

Η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή, μα δεν εκπολιτίστηκε, όπως βαυκαλίζονταν οι ανεγκέφαλοι ψηφοφόροι της. Αντιθέτως, έχει εκτροχιαστεί: δύο επιθέσεις σε μετανάστες μέσα σε βαγόνια του ΗΣΑΠ την περασμένη εβδομάδα, τους έστειλαν αιμόφυρτους στο νοσοκομείο. "Οι επιθέσεις έχουν αρχίσει από τον Ιανουάριο", δηλώνει ο πρόεδρος του σωματείου μηχανοδηγών. Το εγκληματικό αυτό κόμμα είναι δημιούργημα των καναλιών και των δύο τέως μεγάλων κομμάτων και χαίρει μεγάλης εκτίμησης στους κόλπους της αστυνομίας! Τα αβγά του Alien εκκολάφθηκαν και τα νεογνά βρίσκονται ανάμεσά μας.

Last but not least, το βαθιά πληγωμένο από τον αλήστου μνήμης Γιώργο Παπακωνσταντίνο φυσικό περιβάλλον και ο φυσικός μας πλούτος. Όπως έγραψε ο Μάριος Διονέλλης στον Δρόμο της 12ης Μαΐου, 10 μέρες πριν από τις προηγούμενες εκλογές, η κυβέρνηση Παπαδήμιου μεταβίβασε στα μουλωχτά μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου. Σε αυτό περιλαμβάνονται λιμάνια, ΔΕΠΑ, ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, αεροδρόμιο Αθήνας, ΕΛΠΕ και ΛΑΡΚΟ. Στο Ταμείο παραχωρήθηκε επίσης το δικαίωμα ψήφου του Δημοσίου στην ΕΒΟ, τη ΔΕΗ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και την ΑΤΕ -η οποία είναι ουσιαστικά κάτοχος όλων των αγροτικών κλήρων, μέσω των δανείων που έχει δώσει! Εκτός από τον Γ. Παπακωνσταντίνου, τις παραχωρήσεις αυτές υπογράφουν οι συνήθεις ύποπτοι Α. Διαμαντοπούλου, Γ. Κουτρουμάνης, Π. Γερουλάνος, Φ.Σαχινίδης και... Μάκης Βορίδης. Μόνο οι 2 τελευταίοι επανεξελέγησαν.

Η προσπάθεια να εισπράξουν τέλη από τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων δεν απέδωσε, διότι πολλοί δεν έχουν να πληρώσουν πλέον. Απλώς έδωσε το μήνυμα ότι ο καθένας μπορεί να χτίσει ατιμώρητα όπου θέλει, αρκεί να έχει λεφτά. Προχθές, ο σεισμολόγος Άκης Τσελέντης προειδοποίησε ότι ένας μεγάλος σεισμός είναι θέμα χρόνου, και τα αυθαίρετα δεν έχουν ελεγχθεί ποτέ. Σχολεία και δημόσια κτήρια έχουν αφεθεί στην τύχη τους.

Ύστερα από όλα αυτά, είναι δυνατόν να μας τρομάξουν Λάνγκάρντ, Κον Μπεντίτ και Σόιμπλε; Αν η απάντηση είναι θετική, μην μου τη δώσετε, σας παρακαλώ.

Κάλεσμα Ανώνυμου Απελπισμένου ...

Eagainst.com...

Σηκώνομαι αρκετά νωρίς το πρωϊ ώστε να μη νιώθω ενοχές πως έχασα ακόμη μια ανατολή, πως ξόδεψα τις πιο δημιουργικές μου ώρες στο κρεβάτι. Φτιάχνω το καθημερινό μου καφεδάκι, κάνοντας κλικ πρώτα στο μέιλ, ύστερα στα sites με τις αγγελίες που ‘χω βάλει bookmark. Τίποτε καινούργιο και σήμερα, πέρα απ’ τις γνωστές μούφα εταιρίες που ζητούν πρήχτες. Ανοίγω τηλεόραση για να πετύχω γι’ άλλη μια φορά τους συνηθισμένους παπαγάλους ν’ αναμασάν την ίδια και την ίδια φρασεολογία, να μού θέτουν κουνώντας το δάχτυλο και με δήθεν χαλαρή πρωϊνή διάθεση, τα διλήμματα της εβδομάδας. Φτύνω την οθόνη και βγάζω την πρίζα, ορκιζόμενος για πολλοστή φορά πως δεν θα την ξανανοίξω τη γαμημένη.
Ανοίγω το ψυγείο, να τσεκάρω τι έχει περισσέψει. Δυο ανοιχτά κουτιά με σάλτσα, λίγα αυγά, φέτες για τοστ και μια μισοτελειωμένη συσκευασία ζαμπονάκι. Και στο ντουλάπι, μακαρόνια κι άλλα ζυμαρικά που ‘χα αγοράσει προσφορά, για τις μέρες που θα μαγειρεύω μόνος. Στο τραπέζι, δίπλα στις φέτες με μαρμελάδα που πασάλειψα, δύο απλήρωτοι λογαριασμοί ρεύμα, δύο κοινόχρηστα και μια προειδοποίηση απ΄την εταιρία του ίντερνετ πως έρχεται κόψιμο. Τα κρύβω μέσα στο ντουλάπι, να μην τα βλέπω και χαλιέμαι πάλι. Άσε που χρωστάω και 2 νοίκια. Στο ίδιο ντουλάπι που έχω πρόχειρα ένα πτυχίο κι ένα μεταπτυχιακό στην Ψυχολογία, κάποιες δεκάδες βεβαιώσεις και μοστραρισμένη πάνω πάνω μια κάρτα ανεργίας.
Δυο κολλητάρια έφυγαν ήδη για έξω, κι η πρώην πια κοπέλα μια απ΄τα ίδια. Στο αεροδρόμιο τους χαιρετούσα κι είχαν κάτι μάτια όλο ζωντάνια, σα να πηγαίνουν σ’ άλλο πλανήτη όπου όλα ομορφαίνουν. Σκατά, λένε, όμως. Στην Ολλανδία οι δύο ακόμη τριγυρνάνε από γραφείο ευρέσεως σε θερμοκήπια μπας και τους πάρει κανένας, ενώ ακόμα δεν βρήκαν ένα νορμάλ σπίτι ν’ αφήσουν τα προικιά που κουβάλησαν μαζί τους. Η κοπελιά στην Αυστραλία, στο σόι της, ακόμη παιδεύεται να βγάλει άδεια εργασίας, εδώ και κάτι μήνες.
Κι εγώ εδώ, από τη μια να ψάχνω για δουλειά και να εισπράττω άκυρα, από την άλλη να μου ‘ρχονται ιδέες να κάνω κάτι δικό μου και να μην έχω φράγκα• και στο τέλος να βλέπω από πάνω τον κόσμο γύρω μου να αποκτηνώνεται, κι ως πολιτική θέση να γαυγίζει «έξω οι ξένοι». Όχι «η ξένη» όμως, γιατί κι η φουκαριάρα η Ρωσίδα που αναγκάζεται να τους κωλοτρίβεται στο μπαράκι πιο κάτω, ξένη είναι. Τέτοιοι τύποι (που δεν είναι και λίγοι), όταν λένε «ξένοι» εννοούν όσους δεν τους εκμεταλλεύονται κι όσες δεν χουφτώνουν. Κι αν αυτή η μερίδα του κόσμου, δεν είναι τόσο μεγάλη όσο μας την παρουσιάζουν οι τηλεαστέρες, έχω και τους άλλους που τους βλέπω καθημερινά, της διπλανής πόρτας που λέμε, τους πασόκους που βρίζουν το Σύριζα, τους δεξιούς του Σαμαρικού θιάσου που βρίζουν τον Τσίπρα, τους νυν και πρώην κνίτες που τα βάζουν με τους θιασώτες του δίκαιου καπιταλισμού (πάλι δηλαδή τον Σύριζα), τους συντρόφους απ’ τα ΕΑΑΚ (Ανταρσύα ντε) να λένε κι αυτοί για τον Σύριζα, και τους συριζαίους να προσπαθούν να συμβιβάσουν όσα έλεγαν ως υποστηρικτές κόμματος διαμαρτυρίας με αυτά που πρέπει να πουν τώρα που το κόμμα τους οδεύει για εξουσία.
Κι οι αναρχικοί; Αυτοί, να έχουν μπλέξει σε χίλια μέτωπα…Από τη μια να κυνηγάν φασιστομαλάκες που αφού τελειώσαν οι καγκουριές στα κλαμπ κι η χλίδα με τα τούρμπο αμαξάκια, ξοδεύουν την όποια κινητικότητα του γκαζοντενεκέ που έχουν αντί για κεφάλι στο πώς θα ξεκοιλιάσουν Αφγανούς. Από την άλλη να προστατέψουν τα αυτόνομα στέκια που έχουν ξεφυτρώσει σα μανιτάρια μετά το Δεκέμβρη του ’08, από τις επιθέσεις των μπάτσων. Επίσης, να οργανώσουν εκδηλώσεις, συζητήσεις μπας και πάει μπροστά κάποιο κίνημα από τα κάτω. Να παρευρεθούν ως αλληλέγγυοι σε συλλήψεις συντρόφων, που έχουμε χάσει το μέτρημα σχετικά με το πόσοι είναι προφυλακισμένοι (ή και καταδικασμένοι ) με τρελές κατηγορίες, χωρίς αποδείξεις, χωρίς τίποτε. Βλέπεις, σ’ αυτή τη χώρα ο Χριστοφοράκος φεύγει ταξιδάκια στο Μπέρλιν, κι ο Σίμος μπαίνει φυλακή για χρόνια ώστε να αθωωθεί σήμερα. Κάποτε το «πουτάνα κοινωνία», το λέγαμε χάριν αστεϊσμού. Σήμερα λέω Πουτάνα Κοινωνία και γεμίζει το στόμα μου οργή κι αγανάκτηση και θλίψη κι απελπισία και ό,τι άλλο σκέφτεσαι βάλτο μέσα…
Ακούω ευχές για επανάσταση και με πιάνουν τα γέλια, εμένα που πριν λίγα χρόνια ονειρευόμουν με τα μάτια ανοιχτά κατειλλημένες σχολές, φουγάρα από εργοστάσια να ατμίζουν επαναστατικό καπνό, συνελεύσεις στημένες και λόγους εμπνευσμένους ν’ ακούγονται εκεί, πιτσιρικάδες να συγκρούονται με μπάτσους και να τους αναγκάζουν σε τρεχάλα, σχέδια για την επόμενη μέρα να πέφτουν στα τραπέζια κι ερωτευμένα πιτσουνάκια να κυλιούνται στα χορτάρια όλης της χώρας• ονειρευόμουνα πολλά ο Μαλάκας. Και τώρα…να περιμένω τα συνδικάτα των χαραμοφάηδων να κυρήξουν καμιά απεργία, να βγούμε να κάνουμε βολτίτσα. Να περιμένω κάτι επίδοξους ηγετίσκους να τα βρούνε σχετικά με το ποιό πανό θα μπει μπροστά και ποιο προσυμφωνημένο με τους κρατικούς μηχανισμούς δρομολόγιο θ’ ακολουθήσουμε. Να φωνάζω τα ίδια και τα ίδια ξεπερασμένα συνθήματα γι’ αφεντικά, αστούς και κεφαλαιοκράτες. Ξεχάσαμε, σαν το ΚΚΕ, να προσαρμοστούμε στο ότι τα αφεντικά ζουν στο Αμέρικα, το κεφάλαιο τους είναι στο Γιβραλτάρ ή στη χώρα που κάνουνε ρολόγια δεν είναι εχθροί, αλλά άνθρωποι με τους οποίους θα συμβιώσουμε και δεν θα τους κρεμάσουμε, ούτε αυτούς, ούτε τους μπάτσους, ούτε τους πολιτικούς, γιατί αν το κάναμε θα γινόμασταν ίδιοι με τα μούτρα τους. Που σκατά είν’ η φαντασία; Λέμε για νέα γενιά, κι αναπαράγουμε τα συνθήματα, τις ιδέες, τα στερεότυπα που μας παρέδωσε η προηγούμενη γενιά. Ναι, αυτή που έζησε την καταναλωτική ευημερία και δεν έβγαλε κιχ για να την τελειώσει. Αυτήν που όταν τα (σήμερα τα λένε τοκογλυφικά) δάνεια έρεαν στα βύσματα και στις επιδοτήσεις και στα επιδόματα και όπου φανταστείς, έβγαζαν το σκασμό βουλώνοντας το στόμα με χρήμα. Λίγοι μιλούσαν, λίγοι άκουγαν…έτσι πάει. Σήμερα που μιλάν πολλοί, και ακούν πολλοί, υπάρχει σύχγυση επικοινωνίας. Μια μέση λύση δεν μας ταίριαξε ποτέ.
Κι αν φαίνομαι απογοητευμένος, είναι επειδή φαίνομαι και αδυνατισμένος. Είναι επειδή χάνω την ελπίδα για ένα μέλλον αλλιώτικο απ’ αυτό που μου υπόσχεται ο κάθε τραπεζίτης.. Είναι επειδή χάνω την ελπίδα και για τη μάνα μου και τον γείτονα, που τόσα έχω περάσει μαζί της και μαζί του. Είναι επειδή χάνω την ελπίδα μου και γι΄αυτόν κι αυτήν που δεν γνώρισα ποτέ, επειδή πάντα θα ήθελα να τον ή την γνωρίσω χαρούμενο/η κι όχι μέσα στη μιζέρια. Περιμένω από σένα, ναι, είναι αλήθεια. Περιμένω από σένα, που ‘σαι ακόμα ελπιδοφόρος, που ‘χεις ακόμα πολύ ζωντάνια μέσα σου, να βγεις και να με παρασύρεις. Περιμένω από όσους φόρεσαν κουκούλα να μου προσφέρουν κι εμένα μία, γιατί ενάντια στον απρόσωπο δυνάστη, θα πάω κι εγώ ανώνυμος επαναστάτης. Περιμένω από όσους δεν μασάνε από τα παραμύθια των μίντια, από αυτούς που έχουν τα κότσια να συγκρουστούν για τους εαυτούς τους και για μένα, να χαλάσουμε παρέα αυτή την κοινωνική ραθυμία, αυτό το μακρόσυρτο θάνατο. Δεν έχω την επόμενη μέρα σχεδιασμένη σε τεφτέρι, μην μου το ζητάς αυτό, γιατί δεν θα στο δώσω ακόμη κι αν μπορούσα να το κάνω. Θα την δημιουργήσω την επόμενη μέρα, παρέα με το φιλαράκο που ανέφερα παραπάνω. Και μην με κατηγορήσεις ότι σκέφτομαι με τη λογική του βλέποντας και κάνοντας, γιατί είμαι της λογικής του Πράττοντας και Αμφισβητώντας.
Θα συναντηθούμε στο δρόμο της πράξης
Θα μιλήσουμε στους διαλόγους της αμφισβήτησης
Τον Ιούνη που μας έρχεται ας σηκώσουμε τους γείτονες στο πόδι. Η ησυχία είναι για τους ήσυχους, η ασφάλεια για τους ασφαλίτες, και η επανάσταση για εμάς τους λυσσασμένους. Επαναστάτησε ρε! Μπορώ!
ΥΓ. Τώρα που τελείωσα, αλλάζω και τον τίτλο. Ας το κάνουμε «Κάλεσμα Ανώνυμου Λυσσασμένου».

Οι 'Οίκοι' δεν ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ !...

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου..

Πριν από δύο περίπου χρόνια οι οίκοι αξιολόγησης ήταν εκείνοι που εξανάγκαζαν με τις αξιολογήσεις τους την Ευρώπη να θέσει την Ελλάδα υπό αυστηρή δημοσιονομική επιτήρηση και να της επιβάλει ένα βίαιο πρόγραμμα λιτότητας (του λαού) με τα μνημόνια. Τώρα ξαφνικά, οι ίδιοι οίκοι, προειδοποιούν την Ευρώπη πως μια έξοδος της Ελλάδας απ’ το ευρώ θα οδηγούσε σε ‘καταστροφή’. Με τον τρόπο αυτό οι ‘αγορές’ (οι οίκοι είναι οι επίσημοι εκφραστές τους), δηλαδή, το παγκόσμιο (και παγκοσμιοποιημένο) καπιταλιστικό σύστημα, ουσιαστικά δείχνουν να επιλέγουν την πάση  θυσία παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ! Οι οίκοι ξαφνικά ..ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ !!...
Δεν τρέφω καμία αυταπάτη, πως ξαφνικά το σύστημα μας ..αγάπησε, ή ‘λυπήθηκε’ τον ‘καημένο τον Ελληνικό λαό’. Εδώ και δύο χρόνια, παίχθηκε ένα παιχνιδάκι ‘μοιρασιάς’, που βέβαια πρώτο στόχο είχε εμάς χάρη στις χρηστές και πατριωτικές (βλέπε Άκη) διακυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αποφασίστηκε το μεγάλο πλιάτσικο, το ΔΝΤ μπόρεσε (ή κλήθηκε) και μπήκε στο παιχνίδι, ο άξονας Γερμανίας-Γαλλίας (οι ισχυροί της Ευρώπης) έβαλαν τους όρους τους, έκλεισαν τις παραγγελίες τους (φρεγάτες-υποβρύχια-κλπ), μοίρασαν τους πόρους, εσύ αυτό, εγώ ετούτο, κλπ. (Και μόνο γι αυτό, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα έπρεπε εάν είχαμε ως λαός καταλάβει, να ψάχνουν να βρουν ψηφοφόρο με το φανάρι, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα).
Το ιδανικό για όλους αυτούς τους ‘παίκτες’ ποιο ήταν;; Μα αυτό που επιδιώχθηκε πρώτο : Nα κάνουν όλη την μοιρασιά ΧΩΡΙΣ ΚΟΣΤΟΣ, το κόστος της ‘ΔΙΑΣΩΣΗΣ’ (θα μείνει ιστορικά κατάπτυστος ο όρος) να το πληρώσει εξ ολοκλήρου ο λαός (χάνοντας δικαιώματα, μισθούς, δουλειές, περιουσίες, παιδιά στην μετανάστευση, συντάξεις, όλα). Λες και ήταν ο λαός που είχε δημιουργήσει τη φούσκα. Λες και τα 400 δις του χρέους τα είχε βάλει ο λαός στην τσέπη του !
Αυτή ήταν η πολιτική των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ στην πραγματικότητα. Τα υπόλοιπα που περιελάμβανε, περί ‘διαρθρωτικών’ αλλαγών, ‘δημοσιονομικής τάξης’, ‘ανοίγματος των αγορών’ ήταν όλα ΜΠΟΥΡΔΕΣ, κανέναν δεν ένοιαζαν ! Ποια ‘τάξη’ όταν όλη η Ευρώπη είναι ένα ..δημοσιονομικό μπουρδέλο ! Ποιες ‘διαρθρωτικές’ αλλαγές, όταν εδώ και δυόμιση χρόνια έχουν ΠΑΡΑΛΥΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, όταν έχουν ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΙ τον δημόσιο τομέα, ευχαρίστως θα τον καταργούσαν τελείως, και δεν λειτουργεί απολύτως ΤΙΠΟΤΕ (το μεγάλο έγκλημα, για το οποίο δυστυχώς δεν θα δικαστεί κανείς).
Αυτό, το πλιάτσικο ΧΩΡΙΣ ΚΟΣΤΟΣ, με το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, φαίνεται πως ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ εκ των πραγμάτων. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΓΙΑΤΡΕΙΑ.  Είναι φανερό, πως ακόμη και ο Σαμαράς να κάνει κάποιας μορφής συγκυβέρνηση με το κατεδαφισμένο ΠΑΣΟΚ ή με όποιον άλλο, η πολιτική του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ δύσκολα θα μπορέσει να εφαρμοστεί. Κι αυτοί που κάνουν πως δεν το βλέπουν ή εξηγούν όπως τους συμφέρει το αποτέλεσμα θα λάβουν ότι τους αξίζει…
Το PLAN B του συστήματος λοιπόν, αυτό που πάει τώρα να εφαρμοστεί, είναι να ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΜΕΝ ΚΑΠΟΙΟ ΕΞΤΡΑ ΚΟΣΤΟΣ, αλλά για να ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΤΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ. Το ‘κάποιο’ αυτό κόστος, είναι όλα αυτά που ακούγονται εσχάτως. Περί ‘ευρωομολόγου’. Περί ‘νέου πακέτου’. Περί ‘επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου’, περί ‘καλύτερου κλίματος στην Ευρώπη’, κλπ. Αυτή ακριβώς την έννοια έχει και η ‘μεταστροφή’ των οίκων αξιολόγησης. Αυτή ακριβώς την σημασία έχει η ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας στο ευρώ ! Διότι, και αυτό μην το ξεχνάμε, το κύριο ΕΡΓΑΛΕΙΟ στα χέρια τους είναι το ΚΟΙΝΟ ΝΟΜΙΣΜΑ και δευτερευόντως οι ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΑΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ.
Ο λαός το μυρίστηκε όλο αυτό –από ένστικτο- και τον Μάιο ενδυνάμωσε ακριβώς τα δύο κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ) που ακριβώς έδειχναν ανυποχώρητα και στο PLAN A (μνημόνιο-λιτότητα) αλλά και στο PLAN B (πλιάτσικο κλπ). Δυστυχώς, όπως ήταν φυσικό, δεν έχει ακόμη απεξαρτηθεί απ’ το ΕΥΡΩ. Φυσικό είναι να φοβάται την ‘απομόνωση’ που του κουνάν ως σκιάχτρο. Φυσικό είναι να νομίζει πως εάν τα ΜΑΤΑΙΩΣΕΙ ΟΛΑ, η ‘τιμωρία’ του θα είναι ‘παραδειγματική’. Εάν δεν υπήρχε αυτή η φοβία, σίγουρα σαφέστερη ενδυνάμωση θα είχε και το ΚΚΕ που ίσα-ίσα διαφήμιζε την ..έξοδο !
Αυτό που θα αποφασιστεί, λοιπόν, απ’ το αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου, είναι εάν θα περάσει το PLAN B, δηλαδή η συνέχιση του πλιάτσικου, έστω με το έξτρα κόστος της ‘χαλάρωσης’ των μέτρων της λιτότητας (γιατί ακόμη κι ο ..Σαμαράς, κάποια ..χαλάρωση θα πρέπει να εμφανίσει) ! Εάν καταφέρουμε να ματαιώσουμε ΚΑΙ ΑΥΤΟ, να μην γελιόμαστε, θα τους απομένει ένα (PLAN C) δηλαδή παραμονή στο ευρώ με αντάλλαγμα την συνέχιση της δανειοδότησης όχι μόνο χωρίς νέο πλιάτσικο αλλά και με πιθανή επανάκτηση κάποιων που είχαν ήδη εκχωρηθεί (ΣΥΡΙΖΑ) ή η οριστική μας ΕΞΟΔΟΣ (ΚΚΕ).
Η Ευρώπη, λοιπόν, σε τέτοια περίπτωση, θα κληθεί να επιλέξει ουσιαστικά ανάμεσα στο κόστος της παραμονής της Ελλάδας ‘εντός των συμβατικών ορίων’ (με διάσωση των συνθηκών, των τυπικών δεσμεύσεων, των κοινοτικών νομοθεσιών, κλπ,), για ένα εύλογο διάστημα που θα ζητήσει σε πολιτικό επίπεδο, για να διορθώσει τα του οίκου της, και της ζημιάς, απ’ την άλλη της αιφνίδιας εξόδου της. Το τι θα πράξει κανείς δεν θα μπορούσε να το ξέρει.
Η αριστερά –όπως κάθε πραγματικά λαϊκή πολιτική παράταξη- οφείλει να μην φοβάται καμία απ’ τις δύο πιθανές εξελίξεις. Να μην φοβάται, εφ όσον έχει αποφασίσει να σταθεί απαρασάλευτα και σε κάθε περίπτωση στο πλευρό του λαού. Με μια κυβέρνηση που θα φροντίσει τον αδύνατο. Με μια κυβέρνηση που θα σχεδιάσει εθνικά την οικονομία. Με μια κυβέρνηση που δεν θα είναι υπόδουλος των τραπεζών και των μεγάλων πολυεθνικών. Με μια κυβέρνηση που δεν θα πουληθεί σε κανέναν, μικρή θα είναι και η σημασία και οι επιπτώσεις ακόμη κι  απ’ την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Σε κάθε περίπτωση, ο ουρανός στο κεφάλι μας δεν θα πέσει, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Στις 17 -πλησιάζουν- φτάνουμε στην καρδιά του ερωτήματος. Την καρδιά, που είναι απ’ τη μια να συνεχίσεις να είσαι ‘πελάτης’ και ‘θύμα’ του συστήματος (πάει να πει εκχωρημένος) κι απ’ την άλλη, να πεις ‘ΟΧΙ’ στα σχέδιά τους. Γι αυτό οι επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά (που είναι η μόνη που τα θέτει σε αμφισβήτηση) γίνονται όλο και πιο λυσσαλέες. Γι αυτό η τρομοκρατία έξωθεν και ντόπια έχει φτάσει σε επίπεδα ..γελοιότητας. Γι αυτό τα πιο αντιδραστικά, τα πιο βολεμένα, τα πιο μισθωμένα και τα πιο συντηρητικά κοινωνικά στρώματα, τρέμοντας για τις θλιβερές τους ζωούλες, συνεχίζουν και χειροκροτούν τους ..πολλαπλά προδότες. Μπορεί, προσωρινά, να υπερισχύσουν, αν και καμιά εμπιστοσύνη δεν έχω στις δημοσκοπήσεις ειδικά αυτό τον καιρό. Όμως οι εκλογές δεν θα είναι το τέλος. Η πάλη θα συνεχιστεί. Η κλεψιά και τ’ άδικο, δεν μπορεί επ’ άπειρον να νικούν._

Ροη αρθρων