Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Οι πίτσες είναι εντάξει;;


Πρόσφατα, διανομέας από το κατάστημα pizza fan Κυψέλης είχε τροχαίο εν ώρα εργασίας με αποτέλεσμα να τον τραυματισμό του που τον έθεσε εκτός δουλειάς. Όταν κάλεσε στο μαγαζί για να ενημερώσει, το πρώτο πράγμα που τον ρώτησε η υπεύθυνη ήταν αν χάλασαν οι πίτσες από τη πτώση. Συνάδελφός του που έσπευσε στο σημείο του ατυχήματος για συμπαράσταση, δέχτηκε παρατηρήσεις από την υπεύθυνη: «Φύγε από εκεί, κρυώνουν οι πίτσες» και «οι πελάτες κάνουν παράπονα».
Συνήθως, σε περίπτωση ατυχήματος, ο πρώτος που καταφτάνει είναι το αφεντικό ή το τσιράκι του. Όχι τόσο για να τσεκάρει την υγεία του υπαλλήλου αλλά για να βγάλει το κουτί από το μηχανάκι. Στην καλύτερη, φροντίζει να συνοδεύσει τον εργαζόμενο ως το νοσοκομείο για να μη του ξεφύγει κουβέντα για εργατικό ατύχημα. Το παραπάνω εργατικό ατύχημα δεν έχει δηλωθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα στην pizza fan (και όχι μόνο). Καθώς τα αφεντικά πιέζουν τους/τις εργαζόμενους-ες να μη τα δηλώσουν ως τέτοια. Και συνήθως αυτό γίνεται με την απειλή της απόλυσης.
Πάντως, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που έχουμε ακούσει ή βιώσει αντίστοιχη μεταχείριση. Τέτοιες φράσεις δείχνουν πως οι συνάδελφοί μας χάνουν την ίδια τους την ανθρωπιά πάνω στο φόρτο της δουλειάς.

Από 0 ως ΠΑΣΟΚ, πόσο τσογλάνι είσαι;

Zaphod....
alsalech
Έως και σήμερα έσπαγα πλάκα με την -κατά τ’ άλλα συμπαθέστατη- επικοινωνιολόγο του Βαγγέλη Βενιζέλου και πρώην σύμβουλο Σπύρου Βούγια για θέματα μετανάστευσης, Αφροδίτη Αλ Σάλεχ. Η φανατική υποστήριξη της Αφροδίτης στον Βαγγέλη υπήρξε κατά βάση συγκινητική -μέχρι δακρύων- και οι επιθέσεις που εξαπέλυε στον Τσίπρα γραφικές – μέχρι σεμεδακίου σε LCD-TV. Ωστόσο υπάρχει μία “κόκκινη γραμμή” που θεωρώ αδιανόητο να την περνά οποιοσδήποτε παρατρεχάμενος των κυβερνήσεων. Ειδικά, επειδή την περνούν συστηματικά πολλοί, προκειμένου να γαντζωθούν στην εφήμερη εξουσία τους. Και αναφέρομαι στην εκμετάλλευση των θυμάτων της Μαρφίν. Δυστυχώς, από σήμερα η Αφροδίτη συγκαταλέγεται σε εκείνους που σύλησαν τον τάφο τριών νεκρών εργαζομένων.

Σε συνέντευξη της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ που δημοσιεύει σήμερα η Ελευθεροτυπία με τίτλο «Θα βάλω βέτο για τον Τσίπρα» οι περισσότεροι -μεταξύ των οποίων κι εγώ- στάθηκαν στην φαιδρή “υπόσχεση” ότι η Αφροδίτη θα φύγει από την Ελλάδα αν βγει ο Σύριζα. Ομολογουμένως, είναι άκρως διασκεδαστικό η ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα να συνεργάζεται με Βορίδη και Γεωργιάδη και να απειλείται από το Γλέζο και τη Βαλαβάνη. Όμως ο αρχικός εντυπωσιασμός, από την θεαματική αυτή μπαλαφάρα, έκρυψε μία πολύ ουσιώδη λεπτομέρεια αυτής της συνέντευξης.

Οι αντιστάσεις, το Πρόγραμμα και η πραγματική οικονομία...

Του Χριστόφορου Παπαδόπουλου, απο το Red NoteBook...
Προκειμένου μια κυβέρνηση της Αριστεράς να μην είναι ένα μικρό διάλειμμα στην πολιτική ιστορία του τόπου, αλλά το σημείο καμπής, η αφετηρία δηλαδή του κοινωνικού μετασχηματισμού, η ίδια χρειάζεται δύο προϋποθέσεις: την αυτονομία ενός ποικίλου, συμμετοχικού και πολιτικοποιημένου κοινωνικού κινήματος και το Πρόγραμμα. Το Πρόγραμμα, με την έννοια της εκπόνησης ενός στρατηγικού σχεδίου για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, της οικονομίας και του κράτους.
Για την αυτονομία του κινήματος

O Καρλ Χάιντς Ρότα και ο Ζήσης Παπαδημητρίου στο «Μανιφέστο για μια Ευρώπη της ισότητας» θέτουν το ερώτημα: ποια είναι τα νέα κοινωνικά υποκείμενα που θα αφήσουν πίσω τους τις διευθετήσεις του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς, και θα θελήσουν να ενωθούν για μια αυτοκαθοριζόμενη ζωή;

Η δίκη του Μαρκ στην Αβινιόν...

του Γιωργου Παπασωτηριου...
Ο Μαρκ εργαζόταν είκοσι χρόνια στην εταιρία παροχής νερού Veolia στην γαλλική πόλη Αβινιόν. Απολύθηκε, όμως, γιατί «ξέχασε» να κόψει το νερό σε οικογένειες που αδυνατούσαν να πληρώσουν το λογαριασμό.
Τώρα το δικαστήριο καλείται να κρίνει για τη νομιμότητα της απόλυσης, καθώς η εταιρία ισχυρίζεται ότι οι πελάτες της ήταν απλώς «κακοπληρωτές», ή για το παράνομό της αφού ο Μαρκ υποστηρίζει ότι τα σπίτια των οικογενειών ήταν χωρίς έπιπλα, τα ψυγεία άδεια και τα παιδιά νηστικά. Εκτός από την εργοδοσία ο Μαρκ είχε να αντιμετωπίσει και τους συναδέλφους του που έλεγαν ότι «Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε κοινωνική πολιτική, είμαστε εδώ για να κερδίζουμε χρήματα»(Le Monde)!
Αυτοί οι συνάδελφοι, αυτά τα ξύλινα ανδρείκελα, όπως θα έλεγε ο Χένρυ Θορώ, χαίρουν εκτιμήσεως ως λογικοί και «καλοί πολίτες»! O ακτιβιστής-αμφισβητίας προκαλεί τις αντιδράσεις αυτών των… καλών πολιτών, που κινητοποιούν εις βάρος του μια δέσμη δυνάμεων ψυχολογικής και κοινωνικής καταστολής. Από εδώ αρχίζουν να εμφανίζονται ένα-ένα τα διαγνωστικά στοιχεία της «παράνοιας» που θα επιτύχουν τον εξοστρακισμό και τον αποκλεισμό ή τον εγκλεισμό του ετερόδοξου.
Εδώ η ανυπακοή εξουδετερώνεται μέσω της απόλυσης αλλά και του χημικού ζουρλομανδύα. Η στάση του Μαρκ δείχνει πως δεν αρκεί η αντίδραση, χρειάζεται και η πολιτικοποίησή της μέσα από την προοπτική της. Η ανυπακοή πρέπει να προβάλλει, μέσα από την άρνηση αυτού που υπάρχει, μια ιδέα αυτού που θα μπορούσε να υπάρξει στη θέση του και το οποίο θα έλξει και θα κινητοποιήσει και άλλους.
Στην πορεία και στην εμπειρία της ατομικής και στη συνέχεια της κοινής πάλης αναπτύσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις που διαφέρουν ποιοτικά από τις κοινωνικές σχέσεις του καπιταλισμού. Έτσι, η συμμετοχή στις απεργίες δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα καθ’ εαυτά αλλά η ανάπτυξη «…ενός συλλογικού πράττειν που χαρακτηρίζεται από την αντίθεσή του, στις καπιταλιστικές μορφές κοινωνικών σχέσεων», από την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, την ανιδιοτέλεια, τη φιλία.
Γιατί «Οφείλουμε πρώτα να είμαστε άνθρωποι και μετά υπήκοοι» και, πάντως, όχι ασύνειδες μηχανές απ’ όπου απουσιάζει η ελεύθερη άσκηση της κρίσης ή του ηθικού αισθήματος. Βέβαια, εκτός από αυτούς που αντιδρούν στον Μαρκ, όπως οι συνάδελφοί του, είναι και οι περίφημοι «πάτρονες της αρετής», εκείνοι δηλαδή που θλίβονται, εύχονται, συμπαρίστανται αλλά δεν κάνουν απολύτως τίποτα (μόνο ψηφίζουν).
Κι αυτοί είναι η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων. «Ένας σοφός άνθρωπος, όμως, δεν εγκαταλείπει το δίκαιο στην τύχη…» σημειώνει ο μεγάλος Αμερικανός από την καλύβα του στη λίμνη Ουώλντεν. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η «μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί»!

Μια προσωπική στάση απέναντι στην Αξιολόγηση...

 του Λευτερη Παπαθαναση...
Έχοντας πια κάποια χρόνια στην εκπαίδευση, τόσα που μου επιτρέπουν να βγάλω μερικά ασφαλή συμπεράσματα, και έχοντας γυρίσει αρκετά σχολεία της επαρχίας και του κέντρου, πραγματικά δεν μπορώ να πω ποιο ήταν το καλύτερο σχολείο που έχω υπηρετήσει. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή ήταν όλα «πρότυπα» σχολεία, ούτε επειδή γενικά είμαι αναποφάσιστος (το αντίθετο), αλλά επειδή το ίδιο αυτό το ερώτημα «ποιο είναι το καλύτερο σχολείο?» είναι άτοπο.
Κάνω αυτήν την εισαγωγή, γιατί αυτό που πλασάρεται στην «κοινή» γνώμη είναι ότι η Αξιολόγηση έχει να κάνει με κάτι τέτοιο. Στο κάτω-κάτω, ποιος δεν θα ήθελε να ξέρει αν  το σχολείο της γειτονιάς του είναι «καλό» ή «κακό»? «Αν το σχολείο έχει κάποιο πρόβλημα, δεν είναι σωστό να το εντοπίσουμε και να το λύσουμε?» ρωτάει ο καλόπιστος συζητητής.
Δυστυχώς, η αλήθεια απέχει πολλά μίλια απ’αυτή τη λογική. Στην πραγματικότητα, η Αξιολόγηση είναι μια διαδικασία που ΕΞΑΠΟΛΥΕΤΑΙ από την Εξουσία ενάντια στους εργαζόμενους στην εκπαίδευση και τη νεολαία, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης επιθετικότητας, στα πλαίσια του επανακαθορισμού –προς το χειρότερο- των εργασιακών σχέσεων.

ΚΟΥΛΗ ΠΑΣ ΚΑΛΑ;

kartesios170114
Στις 9 Ιανουαρίου του 2013 η κυβέρνηση ψήφισε το νομοσχέδιο με τίτλο  «Κατάργηση και συγχώνευση νομικών προσώπων του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα – Σύσταση Γενικής Γραμματείας για το συντονισμό του κυβερνητικού έργου και άλλες διατάξεις» σύμφωνα με το οποίο έως την Άνοιξη του 2013 θα είχαν καταργηθεί, συγχωνευθεί ή ενοποιηθεί περισσότεροι από 1700 οργανισμοί, φορείς και νομικά πρόσωπα του δημοσίου. Σήμερα, 17 Ιανουαρίου 2014 η κυβέρνηση συνεχίζει να ανακοινώνει το κλείσιμο του Οργανισμού Κωπαΐδας.
Ο Κούλης του Μητσοτάκη, βέβαια, από τον Ιούνιο του 2013 που είναι υπουργός δηλώνει με κάθε ευκαιρία ότι φταίει ο προκάτοχός του για τις καθυστερήσεις διότι δεν του άφησε κανένα σχέδιο έτοιμο. Αυτό το επιχείρημα όμως μπορείς να το χρησιμοποιήσεις τον πρώτο, άντε τον δεύτερο μήνα. Από τον Ιούνιο έχουν περάσει 7 μήνες κι ο Κούλης ακόμη ρίχνει ευθύνες στον Μανιτάκη.
Παρά το γεγονός, όμως, ότι χρειάστηκαν 7 μήνες για να εγκλιματιστεί ο Κούλης, χρειάστηκαν μόνο 2 μήνες για να αυξηθεί κατά 165 άτομα ο αριθμός των μετακλητών Δ.Υ. αμέσως μετά τον ανασχηματισμό στον οποίο υπουργοποιήθηκε ο Κούλης. Έτσι, για να καταλαβαίνουμε ότι ο Κούλης εκεί που θέλει είναι αποτελεσματικός. Όμως τι ακριβώς θέλει ο Κούλης;

Χειροβομβίδες στον ΣΥΡΙΖΑ..


του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
Τι είδους άνθρωπος μπορεί να παροτρύνει άλλους ανθρώπους που πάνε να τον επισκεφτούν για την ονομαστική του εορτή να μπαίνουν στα καφενεία και να ρίχνουν χειροβομβίδες; Είναι το είδος του ανθρώπου που ονομάζεται Αντώνης Σαμαράς και είναι πρωθυπουργός της δύστυχης Ελλάδας. Πήγαν οι βουλευτές του να του πουν χρόνια πολλά κι αντί να τους ζητήσει να κάνουν καλά τη δουλειά τους, να φροντίσουν τις εκλογικές τους περιφέρειες, να βοηθήσουν κανέναν που πεινάει και κρυώνει, τους ζήτησε ο αθεόφοβος να πολεμήσουν την Αριστερά με κάθε μέσο. «Όταν ήμουνα βουλευτής Μεσσηνίας, έμπαινα στα καφενεία με χειροβομβίδες στην τσέπη», είπε ο Σαμαράς. Και σε ποιον έριχνε τις χειροβομβίδες; Προφανώς στο ΠΑΣΟΚ, με το οποίο σήμερα είναι λιποδερματομυική μάζα που περιβάλλει την απόληξη του παχέος εντέρου και βρακί και άντε να ξεχωρίσεις ποιος είναι ποιος.
Να ρίχνετε χειροβομβίδες στον ΣΥΡΙΖΑ, χειροβομβίδες φονικές, διέταξε ο Σαμαράς. Να τους λέτε ότι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν σχέση με την τρομοκρατία, σας έχει στείλει το σχετικό υλικό η κ. Ασημακοπούλου. Τους έστειλε το υλικό η Άννα Μισέλ αλλά απ' ό,τι φαίνεται οι βουλευτές την έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, που, αν δεν είναι τουλάχιστον Πράντα τα υποδήματα, η προσβολή είναι βαριά και ανεπίτρεπτη για μια βαφτιστήρα Κοκού.
Να ρίχνετε και άλλες χειροβομβίδες, συνέχισε ο εορταζόμενος, να λέτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζεται με κόμματα της κατεχόμενης Κύπρου, να λέτε ότι αυτοί σκότωσαν Έλληνες. Αντί άλλης απαντήσεως παραθέτουμε παλαιότερο σχόλιο των "Νέων": «Φοβάμαι ότι ο κ. Κεδίκογλου έχει υποπέσει σε σφάλμα. Θυμίζω ότι τα τουρκοκυπριακά κόμματα είναι αναγνωρισμένα από τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου του 1960 ως κόμματα της Κύπρου. Εξάλλου, οι εκπρόσωποι τους έχουν επαφές όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και στην Ελλάδα, καθώς και σε πολλές χώρες της Ε.Ε. Υπογραμμίζω ότι το κυβερνών στα Κατεχόμενα Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα ανήκει στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα». Στην ίδια ομάδα που ανήκει και το ΠΑΣΟΚ, συμπληρώνουμε εμείς.

Οι διαψεύσεις και οι ψευδαισθήσεις...

Η ωμότητα του Ολι Ρεν διατρυπά το μεταφυσικό ελληνικό ευρωπαϊσμό. Αλήθεια, πού και σε ποιο θεωρητικό σχήμα μπορεί να τοποθετηθεί, να θεμελιωθεί κάτι τόσο αδύναμο, αβαθές και αβάσιμο, όπως ο μη κριτικός ελληνικός ευρωπαϊσμός; «Σας βυθίσαμε για να σωθούμε». Περίπου έτσι.
Είναι αρκετά αναλυμένο το ζήτημα των χειρισμών σύνδεσης της χώρας με το ΔΝΤ και κατασκευής της πρώτης δανειακής σύμβασης. Πέρα από τις εγκληματικές ευθύνες των ηγεσιών που επέλεξαν το δογματικό και αδιαπραγμάτευτο Μνημόνιο, εκείνο που ξενίζει είναι η άγνοια, ή απρονοησία, η πολιτική ξεγνοιασιά τους. Καμιά εκτίμηση του ιστορικού βάθους, καμιά ανάλυση για τις δυνητικές επιπτώσεις της απόφασης για πολιτικές λιτότητας, καμιά εκτίμηση για τις επιπτώσεις στην ίδια τη θεσμική δομή του αστικού κράτους, δηλαδή στις δομές δημοκρατικής αυτοπραγμάτωσης.
Η δογματική ελίτ δεν άκουσε καν, ούτε φυσικά πήρε υπόψη τις ατσούμπαλες αλλά αρκετά ακριβείς εκτιμήσεις της Αριστεράς για τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Την εκτίμηση ότι θα υπήρχαν πολύ σοβαρές απώλειες για τις ευρωπαϊκές τράπεζες με την ελληνική έξοδο και ακριβώς αυτό καθιστούσε τη χώρα ισχυρή διαπραγματευτικά. Εκτός από την Αριστερά όμως, η κολλημένη ελίτ δεν δέχτηκε και τις αμφιβολίες ενός σημαντικού τμήματος της αστικής πλευράς (ας την πούμε έτσι κατ' ευφημισμόν, αφού στον τόπο μας ένα μεταπρατικό αστικόμορφο υβρίδιο σφετερίστηκε το ρόλο και κυρίως την εθιμοτυπία της αστικής τάξης, αλλά όχι τον παραγωγικό πολιτισμό της).
Η «Ευρώπη» που επέλεξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά τη δικτατορία ήταν ο χώρος σωτηρίας για μια Ελλάδα απολύτως εκμηδενισμένη.

Oι Αψέκαστοι...

Ένα τεράστιο νέφος χημικών σκεπάζει για πάντα την Ελληνική Δημοκρατία της Τεχεράνης , επιβεβαιώνοντας αυτό που κανένας “έγκυρος” αναλυτής πολιτικών φαινομένων για dummies δεν θέλει να παραδεχτεί ανοιχτά:μας ψεκάζουν.

Η νίκη δεν είναι ποτέ οριστική...

της Ευγενιας Ηλιοπουλου...
Ο νικητής γράφει πάντα την  πρώτη  εκδοχή της ιστορίας λένε  οι αναλυτές των ευρωπαϊκών πολιτικών γεγονότων. Το θυμήθηκα όταν άκουσα τα λόγια του κυρίου Σαμαρά, εκεί στα ξένα, που βρέθηκαν αρκετοί να τον πάρουν στα σοβαρά. Το ύφος του πονεμένου σε συνδυασμό με την φανερή ικανοποίηση (ότι πέρασε τις εξετάσεις ποιότητας) και ότι νοιώθει νικητής των γεγονότων εντυπωσίασαν πολύ τον απλό κοσμάκη.
Να πρωθυπουργός να μάλαμά ίσως να το σκέφτηκαν μερικοί νεοδημοκράτες. Οι ξένοι δεν παρασύρθηκαν και οι τροικανοί δεν θα έρθουν ακόμα επειδή πιστεύουν ότι στα λόγια είναι περιττά και δεν βλέπουν έργα της αρεσκείας τους. Εμείς, τα θύματα των μνημονίων και των δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων, βυθιστήκαμε σε περισσότερη ανάλυση των γεγονότων και δεν αλλάξαμε γνώμη.
Η κατρακύλα συνεχίζεται πάλι εμείς θα πληρώσουμε τον λογαριασμό και δυστυχώς πλησιάζουμε την εφαρμογή και άλλων μέτρων στραγγαλισμού των πενιχρών εισοδημάτων μας. Αντισυνταγματικό το μέτρο της έκτακτης εισφοράς στο λογαριασμό της ΔΕΗ αλλά εμείς συνεχίζουμε να το πληρώνουμε. Οι χρεώσεις που βαραίνουν κάθε νοικοκυριό θυμίζουν την μεγάλη μπάλα που κρέμεται από το ένα πόδι μας εμποδίζοντας μας να αποδράσουμε από την φυλακή των χρεών μας.
Το καπάκι στην πολιτική επικαιρότητα αποτέλεσαν και τα λόγια του πρόεδρου της Δημοκρατίας του  πρώην αντάρτη. Οι δηλώσεις του κυρίου Παππούλια θυμίζουν καθοδηγούμενη πληροφόρηση και  παραπέτασμα καπνού αλλά δεν μας ξεγελάνε. Δεν τα έχει χάσει και ούτε τα μπέρδεψε απλώς βολεύουν και εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες.

Απολείπειν ο λαός Αντώνιον!


απο την Αυγη...
Πρέπει να ζει σε συνθήκες μεγάλης εσωτερικής έντασης ο πρωθυπουργός για να απαντά στους βουλευτές του που τον επισκέφθηκαν χθες για τα "χρόνια πολλά" ότι πρέπει να εξαπολύουν "χειροβομβίδες" κατά του ΣΥΡΙΖΑ! Κι όταν λέει "χειροβομβίδες", έστω κι αν πρόκειται για "χειροβομβίδες made by Μισέλ Ασημακοπούλου", ο πρωθυπουργός γνωρίζει την επιθετικότητα των λέξεών του.
Δεν είναι μόνο η μεταφορική χρήση της πολεμικής λέξης, είναι και το περιεχόμενο που της προσδίδει. Παροτρύνει, διατάζει τους βουλευτές του να ρίχνουν "χειροβομβίδες" συκοφαντίας εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεργάζεται με τρομοκράτες, στην Ελλάδα και αλλαχού, ότι συνεργάζεται με κόμματα των κατεχομένων, εννοώντας, προφανώς, ότι λειτουργεί αντεθνικά, επειδή καταργεί το πολιτικό τείχος του Αττίλα!
Ο Σαμαράς γλιστράει στον πανικό, δεν διστάζει να μετέλθει όλα τα μέσα για να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και γνωρίζει ότι ο στιγματισμός ενός κόμματος που θα γίνει σε λίγο κυβέρνηση ως κόμματος τρομοκρατικού και αντεθνικού πλήττει συνολικά το δημοκρατικό πολίτευμα, την πολιτική ομαλότητα και το εθνικό γόητρο. Δεν τον ενδιαφέρει όμως τίποτε απ' όλα αυτά, όπως το έχει αποδείξει με τη δουλικότητα με την οποία πολιτεύτηκε επί τόσο καιρό έναντι των ξένων πιστωτών.
Πόσο απέχει η φιλολογία περί "χειροβομβίδων" από τις προβοκάτσιες διαφόρων τύπων; Νομίζει ο Σαμαράς ότι με αυτά τα ψυχροπολεμικής προέλευσης μέσα θα αντιστρέψει την πραγματικότητα; Δεν προβληματίζεται που η περιβόητη ελληνική προεδρία αντιμετωπίζεται από τους Έλληνες πολίτες με ψυχρότητα ή και καχυποψία;

Οι λακκόπλουτοι...

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΒΕΛΟΥ δικηγόρου- συγγραφέα, απο την Ελευθεροτυπια...
Σήμερα οι εξουσίες έχουν μεταβληθεί σε εργαστήρια φόβου και σε μοχλούς καταστολής
Λακκόπλουτους ονόμαζαν οι αρχαίοι εκείνους που, με εγκληματικές πράξεις, ανίερα πλούτιζαν εις βάρος των άλλων. Ο όρος προήλθε ως εξής: Αμέσως μετά τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), κάποιος Αθηναίος αξιωματούχος, ονομαζόμενος Καλλίας ο Δαδούχος, έπιασε έναν αιχμάλωτο που έπεσε στα πόδια του ζητώντας έλεος.
Ως αντάλλαγμα για τη ζωή του υπέδειξε στον Καλλία ένα λάκκο, μέσα στον οποίο οι Πέρσες είχαν θάψει μεγάλη ποσότητα χρυσού. Ο φιλοχρήματος Αθηναίος πήρε το χρυσάφι και σκότωσε τον αιχμάλωτο. Αυτή η ανίερη συμπεριφορά στιγμάτισε τη γενιά του Καλλία και έκτοτε οι καταγόμενοι από αυτήν ονομάζονταν λακκόπλουτοι (Πλούταρχος, Παράλληλοι Βίοι Αριστείδης - Κάτων).
Λακκόπλουτος, λοιπόν, ονομάζεται κάθε ασεβής, ωμός και άπληστος, όταν πλουτίζει εις βάρος των δυστυχούντων, διαπράττοντας εγκλήματα. Οταν ο ίδιος ευτυχεί εις βάρος των πολλών, όταν αυξάνει τα κέρδη του εις βάρος της ανεργίας και της απόγνωσης των άλλων. Οταν προσπορίζεται παράνομα οφέλη, αφαιρώντας από τους πολίτες ακόμη και τα στοιχειώδη. Οταν ο ίδιος περνάει καλά, ενώ οι άλλοι εξαιτίας του δυστυχούν. Κι ακόμα λακκόπλουτος είναι εκείνος που συναυτουργεί ή παρέχει συνδρομή στους παραπάνω, προκειμένου αυτοί να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους αρπάζοντας δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες, οδηγώντας τους πολίτες σε κοινωνικό και συχνά φυσικό θάνατο.

Μικρό καλάθι, μεγάλη υπόθεση...

 Του Χρήστου Λάσκου, απο το AlterThess...
Η αναφορά του Γιάννη Δραγασάκη, σε συνέντευξή του πριν λίγο καιρό, σε «μικρό καλάθι» ενόψει της πολύ ισχυρής πιθανότητας για προοπτική κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα
σε σύντομο χρόνο δημιούργησε, γι’ άλλη μια φορά, την αναγκαία χλαπαταγή. Βέβαια, αυτήν τη φορά, η αντίδραση των καθεστωτικών ήταν σχετικά υποτονική στο μέτρο που η εκδοχή επικοινωνιακής αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ ως σχήματος που τα «μαζεύει» ή τα «στρογγυλεύει» είχε ήδη δοκιμαστεί και αποτύχει. Όσο κι αν επιχειρήθηκε να χαιρετιστούν τα «ταξίδια» του Τσίπρα και οι δηλώσεις σχετικά με την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να πολιτευτεί, χωρίς να θέτει ο ίδιος κανένα ζήτημα «εξόδου», ως «επιστροφή στη σοβαρότητα», στο τέλος της ημέρας η ρητή επιμονή στην κατάργηση των μνημονιακών ρυθμίσεων και στην ολοκληρωτική απόρριψη της λιτότητας δεν άφηναν ουσιαστικά περιθώρια. Το μόνο, λοιπόν, που έμενε ήταν η επαναφορά στη μέθοδο ανάδειξης της εξαλλοσύνης, της ακρότητας –έως και ισχυρής συνάφειας με την …τρομοκρατία- και της επικινδυνότητας. Το σύνθημα είναι σαφές : «Κόκκινοι και όχι αποδεκτοί».

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

We delivered (Mrs Merkel)...



Όταν έρχεται η στιγμή που πρέπει κανείς να κοιτάξει κατά πρόσωπο την αλήθεια, τα πράγματα ζορίζονται. Όπως τώρα που, μπροστά στο μεγάλο στοίχημα των Ευρωεκλογών (αλλά και των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση) όλοι μας, ψηφοφόροι και υποψήφιοι, ζυγίζουμε πια πολύ προσεκτικά αυτά που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια για να πάρουμε και τις αποφάσεις μας – που θα καθορίσουν την πορεία της χώρας στην αμέσως επόμενη φάση. Θα τολμήσω να συνοψίσω: Μετά την μεταπολίτευση και την πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή που είχε την φόρτιση της πρώτης σοβαρής απόπειρας να λειτουργήσει επιτέλους η Δημοκρατία και στην Ελλάδα, ζήσαμε την ελληνική εκδοχή του «Σοσιαλισμού» με την  οκταετία του ΠΑΣΟΚ και μετά κατρακυλήσαμε βιαστικά στην απόλυτη υποβάθμιση της πολιτικής μας ζωής προσπαθώντας να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο νόμιμο και το ηθικό, χωμένοι μέχρι το λαιμό στην διαπλοκή και την λαμογιά. Μέχρι να καταλάβουμε πόσο στραβά αρμενίζουμε είχαμε ήδη πιάσει πάτο και οι δανειστές μας, μέσω Καστελόριζου και ΓΑΠ, μας βάλανε τα δυό πόδια σε ένα παπούτσι – αποφασιστικά και χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ούτε που το καταλάβαμε για πότε πτωχεύσαμε και κλείσανε όλες οι στρόφιγγες, άρχισαν οι περικοπές, οι απολύσεις, η ανεργία, η φτώχεια. Και, φυσικά, όπου φτώχεια και γκρίνια.

Κάτι μυρίζει άσχημα στο βασίλειο της Δανιμαρκίας...


του Πετρου Κατσακου, απο την Αυγη...
«Κατάλαβα ότι κάτι μυρίζει άσχημα. Έβλεπα τον κ. Γριβέα να έχει περίεργες σχέσεις με πολιτικούς και δημοσιογράφους και κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο λόγος αυτός ήταν που με εξώθησε να τερματίσω τη συνεργασία μας». Με αυτά τα λόγια ο πρωτοσύγκελος του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού κ. Τζήμερος φρόντισε χθες να προκαταλάβει την κοινή γνώμη λίγο πριν ανοίξουν τα μυστικά κιτάπια των κ.κ. Γριβέα και Φιλιππίδη και αφορούν στις σχέσεις των δύο υποδίκων με εκπροσώπους του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου της χώρας. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα η έντονη φημολογία περί επικείμενων αποκαλύψεων για τα μυστικά payroll του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου επί προεδρίας Φιλιππίδη όσο και για τις σκοτεινές σχέσεις του Κυριάκου Γριβέα με εκπροσώπους ποικίλων κέντρων εξουσίας έχει προκαλέσει αναστάτωση σε πολλά δημοσιογραφικά και πολιτικά γραφεία. Δεν είναι λίγοι οι πρώην «τρόφιμοι» του Τ.Τ. και οι ομοτράπεζοι του κ. Γριβέα στα λουκούλεια μυκονιάτικα γλέντια του τελευταίου που τρέμουν σήμερα στην ιδέα της αποκάλυψης των ονομάτων τους. Όσο το παγόβουνο αποκαλύπτεται στο πραγματικό του βάθος και ξετυλίγεται το κουβάρι της διαπλοκής κάποιοι θα αισθάνονται ολοένα και πιο έντονο το σφίξιμο του κόμπου της μεταξωτής τους γραβάτας γύρω από τον λαιμό. Ένα κύκλωμα «φίλων» και «κολλητών» που υπηρέτησε πιστά τη συμμορία των λύκων του Τ.Τ. βρίσκεται στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης και της ηθικής απαξίωσης. Δεν είναι λίγο δα, να επιχειρηματολογείς χρόνια τώρα υπέρ της Παγκάλειας ρήσης που ήθελε στο φάγωμα της δημόσιας περιουσίας να έχουμε συμμετάσχει όλοι μαζί με ισόποσες μερίδες και να αποκαλύπτεται τελικά πως η δική σου η «μερίδα» ήταν αρκετά μεγαλύτερη από μιας καθαρίστριας του υπουργείου Οικονομικών. Το ποτήρι είναι αρκετά πικρό και κάποιοι σύντομα ίσως αναγκαστούν να το πιουν ώς την τελευταία γουλιά και μάλιστα αυτή τη φορά όχι σε κάποιο sic εστιατόριο της Μυκόνου αλλά δημοσίως.

Ευρώπη με ημερομηνία λήξης...

Στον απολογισμό του 2013, η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύντρια του ΔΝΤ, συνιστά φορτικά στην Ευρωζώνη και στη Γερμανία να ενισχύσει με τα πλεονάσματά της την εσωτερική ζήτηση, ώστε να εξισορροπήσουν τα ευρω-ελλείμματα, να σταθεροποιηθεί η ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική αρχιτεκτονική.
Παρόμοια σύσταση προς το Βερολίνο παρουσίασε πρόσφατα ο Αμερικανός υπουργός Τζακ Λιου, παρ' όλο που αποπέμφθηκε από το Γερμανό ομόλογό του Σόιμπλε, με την επεξήγηση ότι «αυτό πράττει η Γερμανία και δεν έχει ανάγκη έξωθεν συμβούλων».
Ωστόσο, ο «Εκόνομιστ» επιβεβαιώνει ότι η καθοδική πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας, ιδίως μετά το 2008, οφείλεται κυρίως στη φθίνουσα εσωτερική ζήτηση είτε για κατανάλωση είτε για επενδύσεις. Στη διάρκεια 2008-2013, η εσωτερική ζήτηση παρέμεινε ουσιαστικά στάσιμη είτε στη Γερμανία (0,9%) είτε στην Ευρωζώνη (0,2%). Κύρια αίτια ήταν η καθήλωση μισθών και κόστους εργασίας, τόσο στην Ευρωζώνη όσο και στη Γερμανία.
Αμεση συνέπεια από τη στασιμότητα της εσωτερικής αγοράς ήταν η συρρίκνωση επενδύσεων και σχηματισμού κεφαλαίου, με αποτέλεσμα την καθήλωση της παραγωγικότητος της εργασίας. Στην περίοδο 2000-2013, ο σχηματισμός πάγιου κεφαλαίου συρρικνώθηκε κατά 13,2% στην Ευρωζώνη και -8,8% στη Γερμανία, με συνέπεια την καθήλωση της παραγωγικότητος σε επίσης μηδενικούς ετήσιους ρυθμούς: 0,18% στην Ευρωζώνη, -0,6% στη Γερμανία.
Προφανώς, η γενικευμένη πολιτική λιτότητος, με περικοπές δαπανών και εισοδημάτων, δεν «εξυγιαίνει» την οικονομία ούτε την καθιστά ανταγωνιστικότερη, αλλά στην πραγματικότητα την καταβυθίζει σε αύξουσα νοσηρότητα, που σύρει επίσης προς τα κάτω τις άλλες περιοχές του πλανήτη.

Εκτακτον. Παστιτσιάδα...

Ουδεν Σχολιον...
Δεν νομίζω να χρειάζεται να σχολιάσω κάτι παραπέρα για αυτή την απόφαση

NO Democracy...

Χρεωκοπημένοι Καιροί...
Με την ευκαιρία της παρουσίασης  από τον κ. Σαμαρά των προτεραιοτήτων της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε. στο ευρωκοινοβούλιο, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Nigel Farage εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον του πρωθυπουργού, της κυβέρνησής του και της Νέας Δημοκρατίας.
Θιχτήκαμε; Περίεργο αίσθημα ευθιξίας έχουμε σε αυτή τη χώρα νομίζω.
Image

Ένας νοσοκομειακός γιατρός μας αποχαιρετάει...

 Του Αθανάσιου Μπούκαλη Νευροχειρουργου, Η καλύβα ψηλά στο βουνό...
Έχοντας δουλέψει και στην Αγγλία και στην Ελλάδα σαν Νοσοκομειακός Ιατρός, αρχίζω να κατασταλάζω σε ορισμένα πράγματα:
Η δημόσια υγεία στην Ελλάδα, βασίζεται κυρίως στο φιλότιμο ορισμένων (ίσως των περισσότερων) Ιατρών και Νοσηλευτών/τριών.
Όχι ότι οι Άγγλοι Ιατροί και νοσηλευτές/τριες δεν είναι φιλότιμοι… αλλά υπάρχουν πολιτικές που τους προστατεύουν και κατ’ επέκταση προστατεύουν και τους ασθενείς.
Δεν μπήκα ποτέ τελείως ξάγρυπνος σε χειρουργεία στην Αγγλία. Δεν έκανα ποτέ διακομιδή. Έπαιρνα τα ρεπό μου μετά τις εφημερίες. Πληρωνόμουν τις εφημερίες ανάλογα με το φόρτο εργασίας. Το νομικό καθεστώς των εφημερίων τηρούνταν. Και όταν ήμουν σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο… υπήρχαν αναπληρωτές ιατροί σε περίπτωση που ένας συνάδερφος αρρώσταινε ή έπαιρνε άδεια.
Η ομάδα εφημερίας ήταν τουλάχιστον 3 άτομα. Υπήρχαν επειγοντολόγοι στα Τμήματα επειγόντων περιστατικών, με καλή διαλογή περιστατικών, οπότε το καθεστώς των εφημερίων (εκτός και να έκανες επειγοντολογία) ήταν αυτό που λέμε εδώ κλειστής εφημερίας.
Υπάρχουν τόσο η ΒΜΑ (British Medical Association) και εταιρίες όπως η MDU (Medical Defence Union) που η δουλειά τους είναι να προστατεύουν τα δικαιώματα των Ιατρών.

Παστίτσιο με διπλοπερασμένο Σακκά...

Γελωτοποιός...
Μια απλή και νόστιμη συνταγή για παστίτσιο, που θα σας κοστίσει μόνο 5 εκατομμύρια ευρώ -και κάτι ψιλά:
Παίρνετε έξι νεοναζί και τους βάζετε στο ψυγείο. Έτσι θα διατηρηθούν φρέσκοι για να τους χρησιμοποιήσετε όποτε τους χρειαστείτε.
Pastitsio
Έπειτα μαζεύετε μερικούς μεγαλοαπατεώνες από τον κήπο σας, τον κήπο που με τόση φροντίδα στήσατε.
Τους παρουσιάζετε στους πελάτες σας, ξανά και ξανά, μέχρι να χορτάσουν αίμα και δικαιοσύνη, και μετά τους μεταφυτεύετε στον κήπο με εγγύηση.

Ντροπή σου!

του Γιώργου Τούλα, parallaximag.gr...
Πέρασαν επτά ολόκληροι μήνες από το κλείσιμο της ΕΡΤ όπου εργαζόμουν για σχεδόν είκοσι χρόνια. Τις πρώτες μέρες εκείνης της άγριας εβδομάδας ακούσαμε τον νεόκοπο υπουργό ς ΕΡΤ Παντελή Κάψη, να αναλαμβάνει τη νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση. Επειδή είναι ψυχοπονιάρης και αγαπά τους συναδέλφους του, διαβεβαιώνει αμέσως ότι οι απολυμένοι της ΕΡΤ θα πάρουν την αποζημίωση τους στο ακέραιο και με το παραπάνω. Γεννημένος πολιτικάντης άλλωστε και με θητεία στις διαβεβαιώσεις, αφού ανάμεσα στα άλλα της ζωής του διατέλεσε και κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης.
Ιανουάριος 2014. Ο ίδιος άνθρωπος μεταλλάσσεται. Χαμαιλέων. Και δηλώνει με θράσος πως 4 μισθοί που έχουν πάρει οι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ  είναι αρκετοί και να μην περιμένουν ούτε ένα ευρώ παραπάνω. Γιατί η μνήμη είναι αδύναμο πουλί και εξασθενεί. Ο ίδιος άνθρωπος. Για να θυμηθούμε τι είχε συμβεί στη δική του περίπτωση.
Πέρσι, όταν ο Παντελής Καψής απολύθηκε από τον ΔΟΛ όπου εργαζόταν, πήρε αποζημίωση 500 χιλιάδες ευρώ, σε 24 μηνιαίες δόσεις. Διότι ήταν, όπως είπε τότε, εργαζόμενος και τη δικαιούνταν στο ακέραιο. Το κράτος-ληστής που εξέθρεψε όλα τα όρνεα των προμηθειών στις κρατικές μπίζνες, τα λαμόγια της κάθε είδους διαπλοκής, τους πολιτικούς με τις δεκάδες εξυπηρετήσεις, πρωτοστατεί σε μια άνευ προηγουμένου ληστεία κεκτημένων δικαιωμάτων εργαζομένων, κατακτημένων από αγώνες αιώνων. Η αποζημίωση πάει περίπατο. Και ο πολιτικάντης-δημοσιογράφος-διαπλεκόμενος υπουργίσκος κάνει την πάπια. Περασμένα, ξεχασμένα.
Ιούνιος 2013. Η ΕΡΤ κλείνει και ένας από τους λόγους είναι, όπως είπε τότε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, για να μην πληρώνει πλέον ο έρημος λαός το ενάμιση ευρώ και επιβαρύνεται μέσω της ΔΕΗ.
Ιανουάριος 2014. Η ΔΤ που υπολειτουργεί με επαναλήψεις προγραμμάτων της ΕΡΤ και φυσικά χωρίς νέο πρόγραμμα, με άπειρες εξώφθαλμες αναθέσεις σε ιδιώτες, έχοντας χάσει τα πληρωμένα δικαιώματα  δεκάδων μεταδόσεων τα οποία καρπώθηκαν ιδιωτικά κανάλια, έχοντας βγει εκτός συναγωνισμού από το παιχνίδι των ψηφιακών συχνοτήτων, επαναφέρει το χαράτσι της που τόσο έντεχνα έκοψε για τα μάτια του κόσμου πριν έξι μήνες.
Το επτάμηνο που προηγήθηκε γράφτηκαν και ειπώθηκαν εκατοντάδες πράγματα για τις μεθοδεύσεις της επόμενης μέρας του λουκέτου στην ΕΡΤ που προκάλεσε την παγκόσμια κατακραυγή. Για όλα τα απίθανα βρόμικα παιχνίδια των διαχειριστών της υπόθεσης και κυρίως των πρωταγωνιστών της.
Θα ήθελα πολύ να γνωρίζω ποιο ακριβώς είναι το αντικείμενο του κ. Κάψη αυτούς τους επτά μήνες που κάθεται στην καρέκλα του φτιαγμένου για κείνον υπουργείου. Εκτός από τα μαγειρέματα. Θα ήθελα να τον δω να δίνει δημόσια έναν απολογισμό των πεπραγμένων του, της αποτελεσματικότητας της δουλειάς του, των ανακολουθιών του, των ψευδών δηλώσεων του που διαψεύδονται από τα ίδια τα γεγονότα και τις πράξεις του.
Ο κύριος Κάψης είναι το τυπικό είδος του Έλληνα παπατζή που οδήγησε τη χώρα ως εδώ. Είναι εκείνο το είδος ανθρώπου που τα παχιά του λόγια δεν συμβαδίζουν με τις παρασκηνιακές του πράξεις. Ένας δημοσιογράφος που διαθέτει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια, θα είχε παραιτηθεί από τη γελοία συμπαιγνία που παίζεται στις πλάτες της ΕΡΤ και των 2500 χιλιάδων απολυμένων της εδώ και επτά μήνες. Ο κύριος Κάψης όμως δεν είναι αυτή η κατηγορία δημοσιογράφου. Ο βίος και η πολιτεία του, η συναλλαγή του με την εξουσία, αποδεικνύουν πως είναι φτιαγμένος για άλλα κόλπα. Αυτά που παίζει στην υπουργική του καρέκλα.

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Χάρη, ξέχνα το...

My Pillow Book...
Να θεσμοθετούνται για τους υπάλληλους ενός οργανισμού πρόσθετες ειδικές ανταμοιβές πέραν των τακτικών αποζημιώσεών τους στην περίπτωση επίτευξης αποτελεσμάτων πάνω από τους στόχους που τους θέτει η διοίκηση, είναι μια από τις στοιχειώδεις αρχές στη θεωρία της διοίκησης των ανθρώπινων πόρων που εφαρμόζεται κατά κόρον στην πράξη, σε όλα τα πλάτη και σε όλα τα μήκη του πλανήτη.

Παρόλο που προβλέφθηκε αντίστοιχη ειδική ανταμοιβή και για τον Γενικό Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων του Ελληνικού κράτους,

Οι πικροί καρποί του «συνταγματικού τόξου»...

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τα χτυπήματα που δέχτηκε η Χρυσή Αυγή, κυρίαρχη άποψη στους περισσότερους πολιτικούς χώρους ήταν ότι άρχιζε για το νεοναζιστικό μόρφωμα μια μη-αντιστρεπτή καθοδική πορεία. Το σκεπτικό στηριζόταν στις εξής υποθέσεις: πρώτ' απ' όλα στο ότι η δολοφονία του Φύσσα έδειχνε το «πραγματικό πρόσωπο» της Χ.Α., δηλαδή ότι πέρα από τους μετανάστες στόχος της είναι και οι Ελληνες αριστερών πεποιθήσεων.
Επειτα στο ότι αν σταματούσε η πολιτική κάλυψη που είχε ώς τώρα προσφέρει στη Χ.Α. το κράτος και το πολιτικο-μιντιακό σύστημα, οι δραστηριότητες της οργάνωσης θα δέχονταν ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα.
Στην ίδια κατεύθυνση θα λειτουργούσε και το «στέγνωμα» της Χ.Α. από οικονομικούς πόρους μέσω της διακοπής της δημόσιας χρηματοδότησης, αλλά και μέσω του ελέγχου αυτής που προέρχεται από ιδιώτες. Γενικότερα, το νέο πολιτικό και μιντιακό κλίμα θα απονομιμοποιούσε τη Χ.Α. στα μάτια του εκλογικού σώματος που είχε «παρασυρθεί» και θα καθήλωνε τα ποσοστά της σε ποσοστά πολύ χαμηλότερα από αυτά που έδειχναν οι δημοσκοπήσεις πριν από τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού.
Λίγους μήνες μετά, είναι εμφανές ότι το σκεπτικό αυτό απέβη βαθύτατα λανθασμένο και επιπόλαιο. Παρ' όλο που πολλά από τα παραπάνω υλοποιήθηκαν, ειδικά σε ό,τι αφορά την κάλυψη που έχαιρε η Χ.Α. από το κράτος και το πολιτικο-μιντιακό σύστημα, η επιρροή της στην κοινωνία δεν έχει ουσιαστικά υποχωρήσει. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι έχει σε μεγάλο βαθμό καλύψει τις απώλειες της προηγούμενης περιόδου.

Πόσο μοιραίες θα είναι οι τράπεζες για την κυβέρνηση και την κοινωνία όλη;

Του Πέτρου Σταύρου, απο το Red NoteBook...

Θα ξεκινήσουμε με θέματα όχι άμεσα συνδεδεμένα με τον τίτλο αυτού του άρθρου, επιχειρώντας να ξεδιαλύνουμε κάπως τα πράγματα γύρω από τα ζητήματα του χρέους των χωρών σε επιτήρηση, για να δούμε έτσι, πού ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα και κυρίως για να βγάλουμε τα απαραίτητα πολιτικά συμπεράσματα που να δικαιολογούν, τελικά, τον τίτλο.
Πριν από λίγο καιρό, ακούστηκαν διθυραμβικά σχόλια για την όντως επιτυχημένη επιχείρηση εξόδου στις ιδιωτικές αγορές χρήματος της Ιρλανδίας. Η ζήτηση των Ιρλανδικών ομολόγων ήταν περίπου τέσσερις φορές υψηλότερη από την προσφορά τους. Το πρόγραμμα της δήθεν ευρωπαϊκής σταθεροποίησης μας λέει ότι στη συνέχεια θα ακολουθήσει η Πορτογαλία και ήδη προβλέπεται, από τους έγκυρους οικονομικούς αναλυτές, ότι και αυτή η έξοδος θα είναι επιτυχημένη. Κανονικά και σύμφωνα με τους αρχικούς σχεδιασμούς της ΕΕ, μετά την Πορτογαλία και μέσα στο 2014 θα ακολουθούσε η Ελλάδα. Όμως τα πράγματα με την έξοδο της ελληνικής οικονομίας στις αγορές έχουν μπερδευτεί αρκετά.

ΛΑΜΟΓΙΑ Η ΗΛΙΘΙΟΙ? .. Η ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ?

Συνήθης Ύποπτος...
Ω τι έκπληξη!  Στην Ελλάδα υπήρχαν μίζες,   διαπλοκές, επίορκοι που καταλήστεψαν  το δημόσιο, λαμόγια που στις πλάτες της πατρίδας χτίζαν τα παλάτια τους και χαρτζηλίκωναν τις γκόμενές τους, που κοιτάγανε μόνο το τομαράκι τους χωρίς να υπολογίζουν τίποτα, υπήρχαν  επώνυμοι και ανώνυμοι που λειτουργούσαν σαν κανονικές συμμορίες...

Τι λες βρε παιδί μου..  Ούτε που είχε περάσει από το μυαλό μας...  Εχω ένα σοβαρό προβληματισμό.. Προσπαθώ να καταλάβω πόσοι από το σύνολο των ελλήνων  πολιτών είναι λαμόγια και πόσοι ηλίθιοι.

Σε μια χώρα που από μικρό παιδί μαθαίνει κανείς για το «μέσον», τις «άκρες», το «λάδωμα», το «φακελλάκι», την «εξυπηρέτηση» σε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κάνει κάποιος. Από την έκδοση ενός απλού πιστοποιητικού που βιάζεται να το πάρει μέχρι το να χτίσει μια χολυγουντιανή βίλα πάνω στο καμένο δάσος, μέχρι να προσπεράσει αναισθήτως χωρίς καμιά τύψη  μια ουρά από αρρώστους που περιμένουν τρέμοντας τη σειρά τους για το χειρουγείο μη πεθάνουν,  που προσπερνάει άξια παιδιά που βράσαν αυγό στη καρέκλα για να μάθουν δυο γράμματα, και διορίζει τον άχρηστο και τεμπελχανά κανακάρη σε μια θέση πολυτελείας για να βάζει αυτούς τους άξιους να του σερβίρουνε καφέδες....

Κοπάνες…

Το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ...
BESPA
Σε ξυπνούσε η μάνα 7 το πρωί. Χωρίς αβρότητες. Σταθερά και ίσως λίγο βάναυσα. Σηκωνόσουν. Τα βιβλία βιαστικά στην τσάντα σακίδιο με τα συνθήματα, γραμμένα με μαρκαδόρο. Επαναλήψεις πρωινές και άλλα τέτοια δεν κάναμε. Πρωινό στο ποδάρι. Ξαναδιαβάσματα πρωί; κομμένα. Αυτά ίσως τα έκαναν οι καλύτεροι μαθητές της τάξης. Εμείς ήμασταν πάντα στους λίγο λιγότερο καλούς. Αυτούς που “έχουν δυνατότητες, αλλά δεν διαβάζουν, και κάνουν και φασαρία, αλλά καλό παιδί”.  Τέλος πάντων διέσχιζες γειτονιά, κεντρικό δρόμο, πλατεία. Για να καταλήξεις στο Καφε Ζαχαροπλαστείον “Ο Φάρος”. Εκεί μαζεύονταν η υπόλοιπη παρέα. Οι αλητάμπουρες καθώς θα έλεγε, η καθώς πρέπει γειτονιά, κέντρο της πόλης βλέπεις … κι εμείς νομίζαμε ότι καλά κρυβόμασταν, ήταν πάροδος βλέπεις. Ερχόταν ο καφές, ελληνικός σκέτος. Κι ανάβαμε τσιγάρο. Ό,τι είχαμε. Συχνά με τα ΚΕΝΤ και τα Dunhill που βουτάγαμε απλά από τη βαλίτσα του ναυτικού πατέρα.  Αργότερα… Sante’ σκέτο χρόνια και χρόνια.  Κι ερχόταν η καθοριστική στιγμή. Κοπάνα ή όχι;
Τι έχεις πρώτη ώρα; το Λ. κι είμαι αδιάβαστος, γάμησέ τα. Κι είναι και σκληρός ο Λ. δεν μασάει. Εσύ; τον Αποστόλη.  Ε… εντάξει είναι ο Αποστόλης θα σου την πει, αλλά μετά όλα εντάξει. Εσύ; τη Μ. πω πωωωω. Κάντηνα δεν το συζητάμε.  Έτσι ξεμπερδεύαμε από την πρώτη ώρα.  Παράταση του καφέ. Και μετά “τύπος και υπογραμμός”.  Το πράγμα έμπλεκε για τις επόμενες ώρες.  Δίωρο ή ολοήμερη; Μεταφορά στην καφετέρια “L’Etoile” στο λιμάνι, άντρο ακολασίας (μια φορά μέχρι και το απουσιολόγιο του Γ1 βρέθηκε εκεί και τη φάγαμε, και αποβολή και απ’ όλα).

Finito la musica, passato la festa...

του Δημητρη Μηλακα, απο το Ποντικι...
Το δικαίωμα στην ελπίδα (που, όπως είναι γνωστό, πεθαίνει τελευταία) μπορεί να είναι το τελευταίο ανθρώπινο καταφύγιο, δεν μπορεί όμως να περιγράψει καμία πολιτική διέξοδο. Υπ' αυτή την έννοια τα όσα είπε ο πρωθυπουρ­γός Αντώνης Σαμαράς ενώπιον του Ευρωπαϊ­κού Κοινοβουλίου μπορεί κανείς να τα ακούσει ως τις τελευταίες (ανεκπλήρωτες) επιθυμίες κά­ποιου του οποίου ολοκληρώνεται ο (πολιτικός) βίος.

Πρώτη, σημαντικότερη και καταδικασμένη να μην εκπληρωθεί από τις επιθυμίες που εξέφρασε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του είναι στις ευ­ρωεκλογές να μην ψηφίσουν οι πολίτες με την πικρή αίσθηση της κρίσης, αλλά με την αίσθηση ότι η Ευρώπη γίνεται καλύτερη. Με άλλα λόγια, ο Αντώνης Σαμαράς ζητά από την ελληνική κοινωνία να ξεχάσει την πραγματικότητα που βιώνει για χάρη μιας νεφελώδους, απροσδιόριστης και παράλογης υπόσχεσης: ότι «η Ευρώπη γίνεται καλύτερη».
Πρόκειται για άποψη με την οποία είναι απίθα­νο να συμφωνήσει η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, του οποίου η πραγματικότη­τα περιγράφεται σαφέστατα (και) από τους στατι­στικούς δείκτες: ανεργία, υποαπασχόληση, εισοδηματικές περικοπές, υπερφορολόγηση κ.λπ.

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Μπιλιάρδο στις πλάτες μας...

Sotosblog...
Εικόνα Τραπέζι Μπιλιάρδου για φαγητό
Όλη η τέχνη στο μπιλιάρδο ξεκινάει από το να βγάλεις μια καραμπόλα. Ο παίκτης καλείται να στείλει την άσπρη μπάλα να βρει τη μια κόκκινη μπάλα και στη συνέχεια και την άλλη κόκκινη  –μια άσπρη και δύο κόκκινες, σύνολο τρεις μπάλες στο τραπέζι. Αυτό είναι το γαλλικό μπιλιάρδο, κατ’ άλλους βελγικό. Οι διάφορες άλλες παραλλαγές που υπάρχουν, π.χ. αμερικανικό κ.τ.λ., δεν διαφέρουν σε σύλληψη, αρκεί να θεωρήσει ο παίκτης τις τρύπες σαν μπάλες.
Αφού κατακτήσει την τεχνική της μιας καραμπόλας, ο πιο προχωρημένος παίκτης προσπαθεί κάτι περισσότερο: φροντίζει να είναι τέτοιο το χτύπημά του στην άσπρη, ώστε όχι μόνο να βρει αυτή διαδοχικά τις δύο κόκκινες με την πορεία που θα πάρει, αλλά και να ηρεμήσουν στη συνέχεια οι τρεις μπάλες στο τραπέζι σε τέτοια διάταξη μεταξύ τους, που να του κάθεται η επόμενη καραμπόλα. Και ούτω καθεξής. Οι διαδοχικές καραμπόλες που θα βγάλει τελικά αθροίζονται στο λεγόμενο «σερί» του.
Θεωρητικά, ένας παίκτης που έχει κατακτήσει το δεύτερο αυτό επίπεδο τεχνικής, μπορεί να βγάζει καραμπόλες επ’ άπειρον, χωρίς να χάσει ούτε μία.

Η ζωή είναι κάπου αλλού...

Την ημέρα που αφενός εντυπωσιασμένος από το εναρκτήριο εύρημα του Ενρίκε Βίλα Μάτας, στο «Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ», όπου ο συγγραφέας επιμένει αδικαιολόγητα ότι μοιάζει φυσιογνωμικά με το λογοτεχνικό του είδωλο, τον Ερνεστ Χέμινγουέη, συμμετέχοντας μάλιστα και αποτυγχάνοντας παταγωδώς σε διαγωνισμό για σωσίες του, αφετέρου απογοητευμένος από την προηγούμενη ανάρτηση, η οποία ήταν κάπως βεβιασμένη συναισθηματικά,
και με την ελπίδα ότι η ζωή η ίδια μπορεί εντέλει να είναι κάπως πιο συναρπαστική, βγήκα στο δρόμο να γίνω καλλιτέχνης, μόνο που η ΔΕΗ είχε διαφορετική γνώμη, και βρέθηκα να σουλατσάρω μαζί με άλλους αργόσχολους, άνεργους και εισοδηματίες, τεμπέληδες και συνταξιούχους στην παραλία θεσσαλονίκης αναλογιζόμενος αν όντως η παραλία θεσσαλονίκης αποτελεί αυτή στιγμή την πιο γνήσια λαϊκή, διαταξική δωρεάν διασκέδαση για τους πολίτες,
στη δε συνέχεια κατέληξα πως οι εις μάτην ερωτευμένοι θα έπρεπε να αποκαλούνται φευρωτευμένοι και βρέθηκα έξω από κείνο το δισκοπωλείο όπου πριν από κάνα μήνα μου ΄χε πει ο κολλητός «Να μπούμε να χαζέψουμε ρε Ιμάντα;», να μπούμε, συμφώνησα, ο υπάλληλος, λίγο μυστήριος, γεμάτος ο χώρος με βινύλια, «γεια, να χαζέψουμε λίγο θέλουμε», είπε ο κολλητός και ο μυστήριος στραβωμένος μας την είπε «καλά, προσέξτε μόνο μη χαζέψετε παντελώς» και είπαμε μέσα μας «ψυχάκι ο τύπος»,

Θλίψη...

του Θαναση Καρτερου, απο την Αυγη...
Θλίψη! Κάθε τρεις και λίγο ο Στουρνάρας ή ο Σταϊκούρας ή και ο Σαμαράς -στις επίσημες τελετές αυτός- βγάζουν από την τσέπη το πρωτογενές πλεόνασμα. Το ξεσκονίζουν, το γυαλίζουν, το φυσάνε καλά-καλά να κρυώσει και μας το μοστράρουν ως μοναδικό κατόρθωμα. Η καλύτερα ως το μοναδικό τους κατόρθωμα.
Θλίψη, γιατί ακόμα κι αν υπήρχε στην πραγματικότητα αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα, έχει σε κάθε του ευρώ τόση φτώχεια, τόση απόγνωση, τόση αγριότητα, τόσο αίμα, ώστε θα έπρεπε να ντρέπονται να το επιδεικνύουν. Ρήμαξαν ό, τι είχε απομείνει από το κοινωνικό κράτος, καταδίκασαν κόσμο στην ανέχεια, λήστεψαν τον κόσμο με τους φόρους και τα χαράτσια, διέλυσαν το σύστημα Υγείας, σακάτεψαν την κοινωνική ασφάλιση και τώρα δηλώνουν υπερήφανοι γι' αυτό τους το έργο. Περί αυτού πρόκειται.
Θλίψη, επίσης, γιατί ενώ όλα τα τραγικά και σκοτεινά υπάρχουν και τα ζούμε καθημερινά, το χαμογελαστό και φωτεινό πρωτογενές πλεόνασμα που προπαγανδίζουν δεν υπάρχει. Ποτέ δεν υπήρξε, παρά μόνο στους πλαστούς λογαριασμούς τους, τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο. Είναι γέννημα της ίδιας δημιουργικής λογιστικής και φαντασίας που γέννησαν το success story, την ανάπτυξη που έρχεται, την εξυγίανση που ήρθε και τη νέα, καθαρή και υγιή Ελλάδα που χτυπάει την πόρτα μας.
Θλίψη, τέλος, γιατί η επιμονή τους στο μύθο δεν δηλώνει μόνο την επιμονή τους στο ψέμα, στη διαστροφή και στην απάτη. Δηλώνει και τη βαθιά τους περιφρόνηση προς όλους εμάς. Διπλή περιφρόνηση μάλιστα.

Καταργούνται οι δύο πρώτες ώρες στα σχολεία!

Τη μείωση της σχολικής ημέρας κατά 2-3 ώρες αποφάσισε σύμφωνα με πληροφορίες το Υπουργείο Παιδείας, μετά από αίτημα της Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Καφετεριών και Αιθουσών Αναψυχής, προκειμένου να τονωθεί η κίνηση των καταστημάτων τους!
Με τη μικρή προοσθήκη ενός φραπέ στα χέρια των μαθητών, πρόκειται να εμπλουτσιτούν οι νέες σχολικές πινακίδες.
 
Το λεγόμενο Coffee Break, το διάλειμμα δηλαδή που είναι συνδεδεμένο με ολιγόωρες αποδράσεις για καφέ και κουβέντα, θα αποκτήσουν επιτέλους και τα ελληνικά σχολεία, όπως συμβαίνει σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες!

Τα κοινωνικά κινήματα και οι νέες αξίες...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

 Είναι γεγονός ότι η «κρίση» που δέρνει αλύπητα δεξιούς και αριστερούς, θρησκεύοντες και άθρησκους, καλλιτέχνες και αγρότες βιώνεται διαφορετικά για τον καθένα, όλοι όμως συμφωνούν (αντιλαμβάνονται) δύο πράγματα: πρώτον, η κρίση δεν πλήττει τους κεφαλαιούχους, αντιθέτως τους προσφέρει περισσότερο πλούτο και δεύτερον, όλοι οι πληττόμενοι, λίγο ώς πολύ, αναγνωρίζουμε ότι στην ουσία η κρίση είναι πολιτισμική, αμφισβητούνται όλες οι αξίες, είναι ένα πλήγμα στην αστική τάξη (και σκέψη), κάτι σαν αμαρτία και ατιμία, αποσαθρώνονται τα «πιστεύω» μας και τα «εγώ» μας.

Τρολάροντας την ανάπτυξη...

του Σι Μπεμόλ, απο  toPortal...
Στη γλώσσα του Διαδικτύου αντιγράφω από τη wikipedia η λέξη τρολ ή τρολλ (troll) περιγράφει κάποιον χρήστη του Ίντερνετ με πονηρά προκλητικές, σκόπιμα ανόητες ή επιτηδευμένα εκτός θέματος θέσεις και απόψεις σε μια online ανοιχτή κοινότητα, όπως ένα φόρουμ συζήτησης, μια mailing list, ένα chat room ή μπλογκ, με πρωταρχική πρόθεση να προκαλέσει και να ερεθίσει άλλους χρήστες ή με κάθε τρόπο να επιφέρει διαταραχή σε μια διαδικτυακή συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα, ώστε να πετύχει μια αλυσίδα αντιδράσεων από άλλους χρήστες. Η συμπεριφορά αυτή πολλές φορές συνοδεύεται από αμφιλεγόμενη διαμάχη των υπολοίπων περί του σκοπού του.
Οι προκλητικά επιτηδευμένες και εκτός θέματος αυτές θέσεις ονομάζονται «τρολιές» και μπορούν εύκολα να ξεφύγουν από το χώρο του Ίντερνετ. Οι πιο έξυπνες απ' αυτές αναπαράγονται από τα έντυπα και τηλεοπτικά μέσα μαζικής εξημέρωσης, κάποιες μάλιστα κατασκευάζονται εκεί, γεμίζουν στήλες και δίνουν στον αναγνώστη ή τον τηλεθεατή την ευκαιρία να χαμογελάσει.
Γνωστές τρολιές, για παράδειγμα, είναι η παρέμβαση των 58 προσωπικοτήτων για τη βία ή του μοναχού στη Μονή Εσφιγμένου στο Άγιον Όρος, που πέταξε μολότοφ σε αστυνομικούς, και πολλές άλλες.

Γράμμα Κέυνς προς Στουρνάρα...

του Ευκλειδη Τσακαλωτου, απο το Red NoteBook...
Το 2010 δέχθηκα στον ύπνο μου δύο επισκέψεις από τον Κέυνς που μου υπαγόρευσε δύο επιστολές προς τον τότε υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου για τις αντιφάσεις του μνημονίου που προωθούσε. Και οι δύο δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία (η πρώτη εδώ και η δεύτερη εδώ). Τριάμισι χρόνια μετά, ο Κέυνς επανήλθε με νέα επιστολή, αυτή την φορά για τον Γιάννη Στουρνάρα. Όπως και τότε, την παραθέτω χωρίς δικά μου σχόλια.
Αγαπητέ Γιάννη,

Εδώ στον παράδεισο που βρίσκομαι δεν μου μένει και πολύς χρόνος να ασχοληθώ με τα οικονομικά βάσανα της χώρας σου. Βέβαια μπορεί να σε εκπλήσσει και ότι βρίσκομαι  στον παράδεισο, μια και οι νέοι σου φίλοι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό θα φαντάζονται ότι οι κεϋνσιανοί βρίσκονται πιο κοντά στο κέντρο της Κολάσεως μαζί με τον Ιούδα, το Βρούτο και τον Κάσσιο. Αλλά έχω εντυπωσιαστεί με τις οικονομικές γνώσεις του Άγιου Πέτρου – με χαρά σε πληροφορώ ότι ενώ κάνω παρέα με το Μαρξ και το Ρικάρντο, μαθαίνω ότι ο Χάγιεκ και ο Φρίντμαν θα μείνουν για κάποιους αιώνες ακόμα στην αναμονή μεταξύ Κόλασης και Παραδείσου, δηλ. στο πουργατόριο. Μη λες μετά ότι δεν προειδοποιήθηκες!

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Άτυπα...

Cogito ergo sum...
Τον κύριο Χάρη Θεοχάρη σίγουρα τον έχετε ακούσει. Μιλάμε για τον γενικό γραμματέα τού υπουργείου οικονομικών, ο οποίος είναι επιφορτισμένος με τα δημόσια έσοδα. Πρόκειται, δηλαδή, για τον άνθρωπο ο οποίος έχει φορτωθεί την προσπάθεια του κράτους να μαζέψει όσο περισσότερα λεφτά γίνεται.

Την Ευαγγελία Αγγελίδου σίγουρα δεν την ξέρετε, αφού είναι μια απλή συνταξιούχος. Η ιδιαιτερότητά της είναι ότι μέσα στο 2012 εισέπραξε αναδρομικά εισοδήματα περίπου 25.000 ευρώ. Έτσι, λοιπόν, κάτι τα αναδρομικά και κάτι τα τρέχοντα, της βεβαιώθηκε ως φόρος εισοδήματος 2013 το ποσό των 13.000 ευρώ.

Φυσιολογικά, αυτά τα δεκατρία χιλιάρικα πρέπει να καταβληθούν σε τρεις δόσεις. Η συνταξιούχος ζήτησε καλύτερο διακανονισμό από το κράτος αλλά -βάσει των κείμενων νόμων- δεν μπορεί να γίνει τίποτε καλύτερο από δώδεκα δόσεις. Επειδή αυτό σημαίνει ότι κάθε μήνα πρέπει να πληρώνει κάπου 1.100 ευρώ ως δόση, η συνταξιούχος τόλμησε να ανοίξει διάλογο στο twitter με τον ίδιο τον κύριο Θεοχάρη, προκειμένου να βρεθεί τρόπος αύξησης των δόσεων. Προσέξτε τον σπαρταριστό διάλογο που ακολούθησε:

Οι φυλακές και το δίλημμα της ελληνικής κοινωνίας...

Βασίλης Παπαστεργίου, απο το barikat.gr...
1. Η παραβίαση της άδειας και η μη επιστροφή του Χριστόδουλου Ξηρού στις φυλακές Κορυδαλλού πυροδότησε μια έντονη συζήτηση για το θεσμό των αδειών.
Η κυβέρνηση έσπευσε να εξαγγείλει την αλλαγή του σχετικού νόμου, που εν προκειμένω είναι ο σωφρονιστικός κώδικας που ψηφίστηκε το 1999.
Ο θεσμός των αδειών εφαρμόζεται ήδη από τότε και τα αποτελέσματα είναι γνωστά: η παραβίαση των αδειών διαχρονικά δεν ξεπερνά σε ποσοστό το 3% και ο θεσμός έχει αξιολογηθεί θετικά από τις διοικήσεις των φυλακών, τους πανεπιστημιακούς, ακόμα και από τους δικαστικούς λειτουργούς.
2. Από την πλευρά των διωκτικών αρχών, η απάντηση είχε στοιχεία πανικού στα όρια της γραφικότητας: η σύλληψη του Κώστα Σακκά για παραβίαση των περιοριστικών όρων που του είχαν τεθεί, είναι ενδεικτική της έλλειψης κάθε σχεδίου και κάθε αίσθησης του μέτρου, της απόλυτης έλλειψης ψυχραιμίας. Η αθωωτική απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών κατέδειξε όχι μόνο το αυτονόητο, δηλαδή τη διάκριση μεταξύ τόπου διαμονής και του τόπου περιστασιακής διανυκτέρευσης, αλλά και ανέδειξε μια υπαρκτή τάση των κατώτερων βαθμίδων των δικαστών, ιδίως των πρωτοδικών, να αμφισβητούν κάποιες πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής και των μεθοδεύσεων των αστυνομικών αρχών. Στο πλαίσιο αυτό, η επίθεση του Δένδια προς τους “ανεπαρκείς” δικαστικούς (και η απάντηση της Ένωσης Εισαγγελέων) είναι ένα σήμα που δεν πρέπει να υποτιμήσουμε

Απ’ το Χρηματιστήριο στο Ταμιευτήριο....

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
«Πάρτε κόσμε! Πιο φτηνά κι απ’ το Ταμιευτήριο!» Οπωροκηπευτικά είχε στον πάγκο του κι αυτά πουλούσε ο έμπορος της λαϊκής σε συνοικία των Αθηνών. Αλλά φαίνεται πως είχε όρεξη για μαύρο χιούμορ ή πως αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμα των τηλεοπτικών διαφημίσεων, που πλασάρουν λ.χ. κινητά με έκδοχο την επί γης πραγμάτωση της πιο προωθημένης Ουτοπίας. Κι έτσι, για να διαλαλήσει πόσο φτηνά είχε τις ντομάτες, τα κουνουπίδια και τα λοιπά της μαναβικής, πόνταρε στο Ταμιευτήριο, τη λέξη των ημερών. Και τι λέξη. Ελκυστική. Καθαρή. Και επιπλέον ομοιοκατάληκτη με το Χρηματιστήριο. Αλλη πεντακάθαρη λέξη όπως όλοι γνωρίζουν, και προπάντων οι παθόντες της εποχής εκείνης, που πλήρωσαν λέει τη φιλοχρηματία τους, άρα σε τίποτα δεν έφταιξαν υπουργοί και μεγαλοεπιχειρηματίες - αδελφοποιτοί των υπουργών, που έλεγαν ότι τίποτε ασφαλέστερο από το Χρηματιστήριο, που να, φτάνει στις 5.000...
Βέβαια, το σύνθημα «Πάρτε κόσμε! Πιο φτηνά κι απ’ το Ταμιευτήριο» είναι κρυπτικό, αφού συμπυκνώνει ποικίλα θέματα και αισθήματα σε λίγες λέξεις. Αλλά ο κόσμος στη λαϊκή δεν είχε πρόβλημα να καταλάβει. Είχε μάθει για το νέο σκάνδαλο· για το μισό δισεκατομμύριο που «ιδιωτικοποιήθηκε», διότι οι τράπεζές μας δεν είχαν γίνει ακόμα «ό,τι ασφαλέστερο υπάρχει στον κόσμο». Και γελούσε. Οπως γελάμε στα παθήματά μας. Ενα γέλιο νευρικό. Θυμωμένο. Σκεφτόταν, «λαϊκιστικά» βεβαίως, ότι δεν είναι και το τιμιότερο των πραγμάτων να φεύγουν δάνεια με πολλά μηδενικά και χωρίς κανέναν όρο προς τη μία κατεύθυνση, την πάγια, και την ίδια ώρα η «μάζα», ο «όχλος», ο «εκλεκτός λαός» τέλος πάντων, να πρέπει να συμπληρώνει εξήντα δεσμευτικά χαρτιά για να δανείζεται κάτι ολίγα.

για μια προσπάθεια ακόμη…

απο το Περιοδικο Χρονος...
Τρεις καθηγητές μιλούν για το σχολείο στην εποχή της κρίσης
Σωτήρης Γκαρμπούνης, Χριστίνα Παπαγγελή, Βασίλης Συμεωνίδης 
Η συζήτηση γύρω από το σχολείο και τους πολίτες που θα θέλαμε να προετοιμάζει μοιάζει να επαναλαμβάνεται εδώ και πολλά χρόνια. Άλλωστε οποιαδήποτε κουβέντα και πολιτική πρακτική αφορά τη ρύθμιση της σχολικής ζωής και γνώσης, από μόνη της μας οδηγεί στους πολίτες που θέλουμε να φτιάξει το σχολείο. Σήμερα όμως, στην πραγματικότητα, μια κοινωνία σε κρίση καλείται να μιλήσει για ένα σχολείο σε κρίση και πώς μπορεί αυτό να καθοδηγήσει τους νέους ανθρώπους να διαμορφώσουν μια άλλη πολιτική υπόσταση που να ξεπερνά τις αγκυλώσεις και να δίνει προοπτική στις επόμενες δεκαετίες. Επομένως, είναι αναπόφευκτα μια συζήτηση με αναδρομές στο παρελθόν, με αυστηρή πολιτική κριτική, αιχμές, αυτοκριτική στάση για μας τους εκπαιδευτικούς και έντονη αγωνία για την τύχη και τις προοπτικές των παιδιών που αναζητούν διέξοδο από μια παρωχημένη σχολική πραγματικότητα.

Όλα τα μπουμπούκια της Ν.Δ. στην πίστα...


του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
Παρακαλείται η εκπρόσωπος τύπου της Ν.Δ. Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου- τα σέβη μας στον Μεγαλειότατο God Father σας- να ζητήσει από τον Πρόεδρο του κόμματος Αντώνη Σαμαρά να διαγράψει τον  Αννίβα Παπακυριάκο, δήμαρχο  Βέλου-Βόχας, υποστηριζόμενο από την ΝΔ, τον Βασίλη Νανόπουλο, υποψήφιο δήμαρχο Κορίνθου υποστηριζόμενο από την ΝΔ, τον Γιάννη Γκεζερλή, υποψήφιο δήμαρχο Κορίνθου, τον Γιώργο Γεωργούση, πρόεδρο της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών Νεμέας, τον Γιάννη Βαφειάδη, υπεύθυνο  Πολιτικού Σχεδιασμού και Εκπρόσωπο  Τύπου της Ν. Δ. στο Νομό Κορινθίας και τον Σωκράτη Τόγια, υποψήφιο δήμαρχο Κορίνθου, επειδή κατέθεσαν άπαντες ως μάρτυρες υπεράσπισης του ναζιστή βουλευτή Κορινθίας Στάθη Μπούκουρα.
Να διαγράψει ο Σαμαράς τον βουλευτή Τρικάλων Μιχάλη Ταμήλο, που καταδικάστηκε την Παρασκευή σε ποινή φυλάκισης 10 μηνών για ατασθαλίες που είχαν γίνει όταν ήταν Δήμαρχος Τρικκαίων
Να διαγράψει τον Βουλευτή Ευρυτανίας Κώστα Κοντογιώργο, που διώκεται σε βαθμό κακουργήματος για ύποπτο δάνειο ύψους 4,7 εκατ. ευρώ, το οποίο είχε συναφθεί όταν ήταν Νομάρχης Ευρυτανίας. Ο κ. Κοντογιώργος είναι ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, με εγγύηση 60.000 ευρώ και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Α, να μην ξεχάσω, κυρία Μισέλ. Ο Κοντογιώργος ενέκρινε και την επιδότηση για τον ξενώνα του Λιάπη στο Μεγάλο Χωριό.
Να διαγράψει τον βουλευτή Κορινθίας Κώστα Κόλια, που ζήτησε να ακρωτηριάζονται τα ζώα στην Ελλάδα, να τους κόβουν την ουρά και τα αυτιά, με την δικαιολογία ότι «δεν πονάνε».

Πότε θα κάνει ξαστεριά;

Πολυφημος...

http://polyfimos.blogspot.gr/2014/01/blog-post_12.html
Τις τελευταίες εβδομάδες έχει εξελιχθεί σε ρουτίνα η είδηση ότι ένας πολιτικός παράγοντας που προέρχεται από τη Χρυσή Αυγή, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία βρέθηκε πίσω από τα σίδερα της φυλακής, με κατηγορίες όπως το ρατσιστικό έγκλημα, η διακίνηση όπλων, οι μίζες, το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, οι οικονομικές απάτες σε βάρος του δημοσίου και η αφόρτιστη μπαταρία ενός τζιπ με πλαστές πινακίδες.

Η Ελλάδα βλέπει κάθε βράδυ με κομμένη την ανάσα τα δελτία των 8, για να μάθει ποιος άνθρωπος ενός εκ των τριών αυτών κομμάτων κατηγορείται για βαριά αδικήματα που προβλέπουν ακόμη και την ποινή ισοβίων δεσμών.

Παράλληλα, τα κανάλια και οι εφημερίδες που κάποτε έγλυφαν τα αρχίδια των σημερινών φυλακισμένων κι έπλαθαν το λαϊφσταϊλίστικο προφίλ τους για να προωθήσουν τη φασιστική τους ιδεολογία, επιχειρούν να πείσουν τον κόσμο ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή πέρα από το ΠΑΣΟΚ και τη νέα Δημοκρατία απειλεί τη χώρα με ολική καταστροφή.

Διαφθορά και Τιμωρία...

Του Γιώργου Κατρούγκαλου*,  TVXS...
Η διαφθορά των πολιτικών δεν αποτελεί αποκλειστικά ελληνικό γνώρισμα.
Αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, το οποίο μάλιστα διαπλέκεται με τις γενικότερες τάσεις παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αντιμετώπιση της ως διεθνούς οικονομικού εγκλήματος ουσιαστικά ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, με την ψήφιση στις Η.Π.Α. του νόμου για την ποινικοποίηση της δωροδοκίας ως μέσου για την επίτευξη επιχειρησιακών συμφωνιών με αλλοδαπά κράτη (Foreign Corrupt Practices Act -1977-). 

Υπό μια έννοια, μάλιστα, η διαφθορά συνιστά την εφαρμογή της ηθικής της αγοράς στον υπέρτατο βαθμό, όπου όλα μπορούν να αγοραστούν ή να πωληθούν.

Επιπλέον, η κρίση αντιπροσώπευσης των σύγχρονων δημοκρατιών, και κυρίως η παρακμή των κομμάτων ως βασικών διαμορφωτών της πολιτικής βούλησης των πολιτών, λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής των εστιών διαφθοράς.

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

ΑΥΤΟ-ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ Η ΖΩΗ ΜΕ ή ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗΝ....

 Ώστε ήρθε η ώρα…(αν και οι καμπάνες ηχούσαν καιρό).
Υποχρεωτική καθολική Αυτοαξιολόγηση στις σχολικές μονάδες ΤΩΡΑ, με πρώτες δράσεις: Ιστοσελίδα σχολείων, Εσωτερικός κανονισμός. Σχέσεις με γονείς και ίσως άλλα παρόμοια. Ομάδες εργασίας και αριθμοί, κουτάκια, περιγραφές, εκθέσεις κλπ κλπ .
Γιατί όχι?.... γιατί ναι?....
Γιατί τώρα; στις χειρότερες εδώ και 40 χρόνια συνθήκες για το εκπαιδευτικό σύστημα – μειωμένες δαπάνες για Παιδεία σε απίστευτο γα ευρωπαϊκή χώρα βαθμό, εξαθλιωμένους οικονομικά - ιδίως νέους - εκπαιδευτικούς, αυξημένο διδακτικό ωράριο, απειλή απολύσεων και διαθεσιμοτήτων (κατάργηση μονιμότητας), σχολεία χωρίς θέρμανση, υλικά, επιστάτες-φύλακες, εκπαιδευτικούς, με αδιοριστία νέων συναδέλφων, γιατί να εφαρμοστεί αυτό το μέτρο; Προς βελτίωση υποθέτουμε του σχολείου και του εκπαιδευτικού και του μαθητή και της κοινωνίας…..
          Μπορούμε να λέμε συνεχώς ΟΧΙ σε μέτρα σαν κι αυτά; Είναι εμμονή μας; ΣΕ ΤΙ διαφέρει αυτό που  προτείνεται, από την Αυτοαξιολόγηση που πρότεινε η ΟΛΜΕ το 1998; Είναι κακές οι δράσεις που προτείνονται ή έστω ανεπαρκείς και ‘λίγες’;… Μπορεί ένας σύλλογος χωρίς τις εκθέσεις, τα νούμερα και τον εξαναγκασμό να λειτουργήσει δημιουργικά υπέρ του σχολείου, της εκπαίδευσης των μαθητών του;

Η κατανάλωση των σκανδάλων που κοιμίζει...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Η κατανάλωση των σκανδάλων που κοιμίζει
Τα σκανδαλώδη συμβάντα με το Τ.Τ., τους εξοπλισμούς, οι πονηριές στα ΕΣΠΑ κ.λπ., αποδομούν μια ακόμα μεταφυσική κατασκευή που έφερε ατσούμπαλα η ρητορεία της κρίσης: την επιχειρηματικότητα, μια έμφυτη αρετή-περιεχόμενο του εαυτού της. Ιδίως τα τέσσερα τελευταία χρόνια, που συντελείται -εκτός των άλλων- μια μεγάλη ιδεολογική αναδιάρθρωση, η επιχειρηματικότητα, αποτελεί μια έννοια-πασπαρτού με την οποία μπορεί κανείς να διαχειρίζεται τα αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού αλλά και τις πολιτικές ποταπότητες.
Οπως ακριβώς η επίσης ασαφής έννοια «λαϊκισμός», ανέλαβε την πολιτική άμυνα αυτού του καπιταλισμού: «Μένουμε τελευταίοι γιατί ο λαϊκισμός καταστρέφει την επιχειρηματικότητα». Εύκολο, ασαφές, επικοινωνιακά λειτουργικό. Οι έννοιες αναδύονται μέσα από το γκρίζο τοπίο που κομματικού καριερισμού και της οικονομικής καχεξίας που αυτός παρήγαγε. Η ελληνική εκδοχή της επιχειρηματικότητας είναι αυτό που ξέρουμε. Κουμπαριές, κρατική επιχορήγηση, φυγάδευση χρημάτων, όχι επένδυση. Ενα διαρκές σύνδρομο κατοχής. Ιδρύουν μια μαϊμού, για να σφετεριστούν ευρωπαϊκά ή κρατικά χρήματα, που στη συνέχεια διασπείρονται έξυπνα με offshore εξάχνωση.
Ειδικότερα, πολλοί νεοφώτιστοι τέως αριστεροί δεν λένε καν αυτό που καταλαβαίνει και ο τελευταίος φιλελεύθερος: ότι το ζητούμενο είναι η παραγωγική επινοητικότητα και όχι η επιχειρηματικότητα. Μια διαφορετική επενδυτική κουλτούρα κι όχι μια αντίληψη μαυραγορίτη που αρπάζει το κόσμημα κι εξαφανίζεται. Τι σημαίνει παραγωγική επινοητικότητα; Οχι μόνο να δεις τι σπανίζει στη διεθνή αγορά, ώστε να το παράγεις, αλλά να δεις τις δυνάμει ποιότητες αυτού που ζητάει η αγορά, ακόμα κι αν η τελευταία δεν τις αντιλαμβάνεται.

Αισχρή παρέλαση...


του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...
Το πρωί της περασμένης Τετάρτης, ημέρα αναλήψεως της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή τι πρωί, μέχρι το μεσημέρι και αρκετά μετά το μεσημέρι, σε ολόκληρο το κέντρο της Πρωτεύουσας Πόλεως της Ανεξάρτητης Ελληνικής Δημοκρατίας, μύριζε «ο αέρας παντού γενετήσια αστυνομική οσμή», όπως θα έγραφε και η αξέχαστη Κατερίνα Γώγου. Η πρόσβαση αδύνατη. Ούτε πεζός δεν μπορούσες να φτάσεις στην πλατεία Συντάγματος. Τι ειρωνεία! Δεν μπορούσες ούτε πεζός να φτάσεις στην πλατεία που ονοματοδοτήθηκε έτσι για να μην ξεχνάμε ότι το Σύνταγμα είναι το κέντρο, ο πυρήνας απ' όπου εκκινεί η ιδέα της Δημοκρατίας. Ακόμα και οι αποστάσεις οι χιλιομετρικές προς όλες τις κατευθύνσεις (δηλαδή, εν τω βάθει, συμβολικώς προς όλες τις απευθύνσεις) ξεκινούν από την πλατεία Συντάγματος για να φτάσουν σε κάθε άκρα Μινώα και κάθε ακραία Ήρα της ελληνικής επικράτειας.
Λοιπόν, έτσι συμβολικώς την Τετάρτη, έως αργά το μεσημέρι, δεν μπορούσες να φτάσεις στον χωροταξικό πυρήνα της Δημοκρατίας: στην πλατεία Συντάγματος. Δεν πρόκειται -και είναι η πολλοστή φορά που συμβαίνει- για ασφυκτική επιτήρηση απλώς. Πρόκειται για βαριά προσβολή εις βάρος της συμβολικής ιερότητας του πολιτεύματος. Πρόκειται για ηθική αγριότητα και αισθητικό ανασκολοπισμό της Δημοκρατίας, όταν οι συντεταγμένοι και βαριά οπλισμένοι κάποιας ορδής που προστατεύει ένα ανύπαρκτο άστυ εμποδίζουν τους πολίτες μιας χώρας που έχει όνομα, πολίτευμα και Σύνταγμα να κινηθούν με κάθε ελευθερία προς την κατεύθυνση (του άμεσου μέλλοντός τους, υπό μία έννοια) την οποία έχουν επιλέξει.
Θέλω να πω, ότι την περασμένη Τετάρτη, για ακόμα μια φορά, η Ελληνική Δημοκρατία, ο ελληνικός χώρος, η χρήση του αθηναϊκού εδάφους (αυτού του παγκόσμιου εδάφους) έσπασαν τα μούτρα τους πάνω στις ασπίδες των ένστολων συμμοριτών του Δένδια που ακκίζονται με την οπλοφορία τους επιδεικνύοντας τις κάννες των όπλων τους ως να επιδείκνυαν... και κάτι ακόμα. «Δεν περνάς». «Γιατί;» Δεν ξέρουν. Τους αρκεί ο σεξισμός της άμεσης εξουσίας, τους αρκεί η άγρια σεξουαλικότητα του βιασμού μιας κατάστασης την οποία μπορούν μονάχα να φαντασιωθούν, αλλά ποτέ να τη φαντασθούν. Καημένα παιδιά. Και το μάτι τους βαρύ. Καμωμένο από γρανίτη ψυχικής νύστας και νοητικής αεργίας. Έχουν από πίσω τη σκευή της στρατοπεδευμένης ορδής. «Δεν περνάς». Από πίσω υπάρχει ο Δένδιας, από πίσω υπάρχει ο Σαμαράς, από πίσω υπάρχει ο Μελισσανίδης, ο υψηλός κλήρος, ο υψηλός εξωθεσμικός και εσωθεσμικός ναζισμός. Δεν το ξέρουν αυτά τα καημένα παιδιά. Αυτά ξέρουν μονάχα το καταφύγιο της παρακείμενης κλούβας απ' όπου τα αμολάνε σαν λυσσασμένα σκυλιά για να εμποδίσουν, για να αποκλείσουν, για να χτυπήσουν. Αυτά ξέρουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά δεν ξέρουν ότι θέλουν την καταστροφή τους. «Δεν περνάς». Σου το λέει και από πίσω του λάμπει κάποιος σκοτεινός ανακριτής και κάποιος σκοτεινός εισαγγελέας. Το ακκιζόμενο παιδάριο μπορεί μέσα σε μια στιγμή να σε στείλει ενώπιόν τους. Και να πει ψέματα. Έχει εκπαιδευτεί γι' αυτό. Και ξέρει ότι ο ανακριτής με τον εισαγγελέα είναι εκπαιδευμένοι να πιστεύουν νομικώς το ψέμα.
Και συ, αντί να φτάσεις στον συμβολικό πυρήνα της Δημοκρατίας που είναι η πλατεία Συντάγματος, βρίσκεσαι, αρξάμενος χειρών αδίκων, εναντίον της Δημοκρατίας, ενώπιον της άσπιλης ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Τα υπόλοιπα, φυσικά, ταλαιπωρούν όλες τις λογικές έννοιες, αλλά τούτο ουδόλως ενδιαφέρει τον πιστολά με το ξυρισμένο κεφάλι στην γωνία Κουμπάρη και Βασιλίσσης Σοφίας, όπως επίσης ουδόλως ενδιαφέρει όλους τους «πιστολάδες» σε όλη την κλίμακα όλων των ιδιοτήτων καταστολής, της πολιτικής δηλαδή καταστολής της δημοκρατίας.
Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ο «χημικός» που σε ψεκάζει στους δρόμους έχει άμεση σχέση με τον «χημικό» των τοξικών ομολόγων. Η σχέση τους αυτή έχει ένα και μόνο όνομα: εξουσία. Δεν έχει να κάνει με το πολίτευμα, δεν έχει να κάνει με τη (στρεβλή), έστω, διαχείριση θεμάτων και παραθεμάτων του πολιτεύματος. Όχι. Γι' αυτούς όλους, από τον μπάτσο που σε εμποδίζει να φτάσεις στην πλατεία Συντάγματος μέχρι την παραθεσμική εκδοχή συλλογικής συγκρότησης που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία τυπικά εκφράζεται από τον πρόεδρό της, που σε εμποδίζει να φτάσεις σε μια ολοκληρωμένη ιδέα Μεγάλης Δημοκρατίας, για όλους αυτούς το πολίτευμα έχει ένα και μόνο όνομα: Εξουσία. Αυτό είναι το πολίτευμα που εξυπηρετεί και ο μπάτσος, και ο Μπαρόζο. Και ο Σαμαράς, και ο «Χρυσαυγίτης». Και ο Φαήλος Κρανιδιώτης, και ο αργόσυρτος υπάλληλος που δεν δίνει τα στοιχεία των φοροφυγάδων. Και ο πανάκριβος Παντελής Καψής, και ο πάμφθηνος ικέτης εργασίας στη Δημόσια Τηλεόραση.
Η εξουσία λοιπόν. Το σκοτεινό κονκλάβιο. Έκλεισε τους δρόμους εύκολα, γιατί έχουμε εθιστεί στους κλειστούς δρόμους της δημοκρατίας. Γιατί έχουμε εθιστεί να ξεχνάμε πως όταν τα προβεβλημένα μέλη της δημοκρατίας χρειάζονται χιλιάδες οπλοφόρους για να κάνουν δέκα βήματα, τούτο σημαίνει ότι η δημοκρατία δεν υφίσταται. Και επομένως οι ζωές μας νομοθετούνται ερήμην μας. Θέλω να πω ότι ο μπάτσος δεν εμποδίζει, αλλά νομοθετεί. Ορίζει πώς θα ζήσεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια αισχρή παρέλαση τσιρκολάνων, που διαφημίζουν μια δωρεάν παράσταση κακοποίησης της Δημοκρατίας.

Για τη «μικρή πολωνοεβραία που ήθελε να καταστρέψει τη Γερμανία»....

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...
Ο τρόπος με τον οποίο το κεφάλαιο κατάφερε να ενώσει την Ευρώπη μετά τον πόλεμο, δείχνει να έχει φτάσει στα όριά του. Mε λιγότερο κομψή διατύπωση, αυτο το είδος της “αιώνιας ειρήνης” οδηγεί σήμερα σε έναν καινούριο, βαθύτερο διχασμό. Το επισημαίνει η Άγκελα Μέρκελ, απειλώντας κυνικά για ένα “νέο 1914”. Το λένε με τον τρόπο τους οι Financial Times, ανατρέχοντας κι αυτοί στη χρονιά που ξέσπασε ο “ευρωπαϊκός εμφύλιος πόλεμος”. Το δείχνουν οι ευρωπαίοι ηγέτες, αναλαμβάνοντας το ρίσκο η Ευρωπαϊκή Ένωση να συνεχίσει να αποτελεί, λόγω της πολιτικής της, τον υπ΄ αριθμόν ένα παράγοντα ευρωσκεπτικισμού. Και προσπαθούν να το αρνηθούν, μετατρέποντας τις ευρωεκλογές σε δημοψήφισμα “υπέρ ή κατά της Ευρώπης” γενικώς, νεοφιλελεύθεροι και ακροδεξιοί.

Ποιος μπορεί να μην είναι σήμερα τουλάχιστον σκεπτικιστής όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε το κεφάλαιο να ενώσει την Ευρώπη; Επρόκειτο για μια ένωση κρατών απέναντι σε κοινούς αντιπάλους, την ΕΣΣΔ και τη νωπή μνήμη του ναζισμού. Μια ενοποίηση με δεδομένο ότι οι εθνικοί εγωισμοί, αυτοί που οδήγησαν δύο φορές σε κοινά ερείπια, δεν μπορούν μεν να εξαλειφθούν, θα μπορούσαν όμως να μετριαστούν, ώστε να αποκλειστεί ο κίνδυνος νέων ερειπίων: ένα “αβέβαιο δημιούργημα της αγωνίας”, γράφει ο Τόνι Τζαντ.

Αιτήματα ή δεσμεύσεις;


του Αριστειδη Μπαλτα, απο την Αυγη...
Ενδέχεται η Αριστερά να αναλάβει σύντομα πλήρεις κυβερνητικές ευθύνες. Να κληθεί να πραγματοποιήσει το όνειρο που είχε αρχίσει να κάνει πράξη το ΕΑΜ τότε, στις απελευθερωμένες περιοχές της χώρας. Το όνειρο που τη στοιχειώνει ολόκληρη -είτε το ξέρουμε είτε όχι, αλλά έτσι λειτουργεί η ιστορία- από την εποχή εκείνου. Η κατάσταση είναι πρωτόγνωρη. Μόλις ελάχιστα χρόνια πριν δεν θα μπορούσαμε καν να ονειρευτούμε ότι θα βρισκόμαστε εδώ. Οπότε το ερώτημα είναι: πόσο έχουμε συνειδητοποιήσει τη νέα κατάσταση και πώς πράττουμε σήμερα; Πόσο έχουμε όντως "ωριμάσει βίαια", κατά την εύστοχη φράση του Γιάννη Δραγασάκη (και χρόνια του πολλά), και πώς η "βίαιη ωρίμανση" μπορεί να εκδηλωθεί; Γιατί μέχρι σήμερα αλλιώς είχαμε μάθει να πορευόμαστε.
Είχαμε μάθει να διατυπώνουμε αιτήματα, να τα συναρθρώνουμε και να τα ιεραρχούμε, να τα προβάλλουμε και να μαχόμαστε γι αυτά, να κερδίζουμε μερικά και να χάνουμε άλλα, να διαπραγματευόμαστε, να υποχρεωνόμαστε κάποιες φορές να συμβιβαστούμε για να ξεκινήσουμε και πάλι. Τα αιτήματα απευθύνονταν στον αντίπαλο. Ήταν εκείνος που κυριαρχούσε, εκείνος που αναγκαζόταν να υποχωρήσει ή είχε τη δύναμη να παραμείνει ανένδοτος. Όσα αιτήματα δεν ικανοποιούνταν παρέμεναν ανοιχτά. Και τα πιο πολλά εξακολουθούν να παραμένουν. Και να πολλαπλασιάζονται ραγδαία.
Αν εξαιρέσουμε κάποιους συλλογικούς φορείς και λίγους δήμους, η Αριστερά δεν έχει μάθει να κυβερνά υπό τη δική της σημαία. Δηλαδή να ικανοποιεί στην πράξη τα δικά της αιτήματα υπό τη δική της πολιτική ευθύνη. Να τα ικανοποιεί, μάλιστα, συνδυασμένα και σε συνθήκες ιδιαίτερα σκληρές. Υπό δουλείες που της είναι αδύνατον να ξεπεράσει αμέσως. Και των οποίων η υπέρβαση απαιτεί μακρόπνοο σχέδιο, πλήρως εμπεριστατωμένο.

Ποτέ το τέλος δεν βλέπει το τέλος του...

Στάθης στον eniko...
Ποτέ το τέλος δεν βλέπει το τέλος του.

Τρεις λόγοι για «περισσότερη Ευρώπη»...

Το κείμενο είναι η εισήγηση του Γ. Χάμπερμας, στο Φόρουμ για την Ευρώπη κατά την ημερίδα των Γερμανών νομικών στις 21/9/12 στο Μόναχο 
Μεταφραση: Θεόδωρος Γεωργίου
ΓΙΟΥΡΓΚΕΝ ΧΑΜΠΕΡΜΑΣΚατά τον Γιούργκεν Χάμπερμας, τα προβλήματα (οικονομικά και πολιτικά) της κρίσης στην Ευρωπαϊκή Ενωση ανάγονται (ή ορθότερα μεταφράζονται) σε προβλήματα εναρμόνισης, συμφιλίωσης και συνεννόησης ανάμεσα σε δύο διαφορετικές μορφές ζωής (τον καπιταλισμό από τη μία ως οικονομική μορφή ζωής και τη δημοκρατία από την άλλη ως πολιτική μορφή ζωής).

Οσοι ενδιαφερόμενοι (στην ελληνική κοινωνία) μελετήσουν με προσοχή τις ιδέες, τις απόψεις και την επιχειρηματολογία του Χάμπερμας, θα μπορέσουν να επεξεργασθούν εντελώς διαφορετικά πολιτικά προγράμματα (σε σχέση με αυτά που ισχύουν σήμερα) για να μπορέσει η ελληνική κοινωνία να υπερβεί την κρίση χρέους, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει εδώ και πέντε χρόνια (2009-2014). Ως καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και ως μαθητής του Γιούργκεν Χάμπερμας πήρα την πρωτοβουλία να του ζητήσω να παραχωρήσει ο ίδιος ο μεγάλος φιλόσοφος την άδεια να δημοσιεύσουμε το κείμενό του στην ελληνική γλώσσα, στην οποία και το μετέφρασα.


Θεόδωρος Γεωργίου

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Ξενοφοβία εν ονόματι του κοινωνικού κράτους...

 Spire Alexis,  monde-diplomatique.gr,  μεταφραση Κούτσης Θανάσης....
Εφόσον τα δημόσια οικονομικά δεν πάνε καλά, πρέπει να προστατεύσουμε το κοινωνικό κράτος εντοπίζοντας όσους εξαπατούν το σύστημα, αλλά και περιορίζοντας τις παροχές προς τους αλλοδαπούς. Αυτός ο συλλογισμός, που προωθείται από πολλούς Ευρωπαίους πολιτικούς, έχει πλέον κερδίσει τη νομιμοποίησή του σε πολλές χώρες της Γηραιάς Ηπείρου, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας.

Αν και οι λύσεις για την έξοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την οικονομική κρίση προκύπτουν μέσα από έντονες διαφωνίες, υπάρχει ένα θέμα στο οποίο οι πολιτικοί ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου συναινούν : η καταπολέμηση εκείνων που καταχρώνται τα συστήματα κοινωνικής προστασίας. Οι μετανάστες από τη Βόρεια ή την υποσαχάρια Αφρική, και πιο πρόσφατα οι Ρομά, αποτελούν τον πρώτο στόχο αυτής της νέας σταυροφορίας. Σε μια επιστολή της 23ης Απριλίου 2013, οι υπουργοί Εσωτερικών της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Αυστρίας και της Ολλανδίας διαμαρτύρονταν ενώπιον της ιρλανδικής προεδρίας καταγγέλλοντας « τις συστηματικές απάτες και καταχρήσεις του δικαιώματος στην ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων που προέρχονται από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης ». Σαν να μην μιλούσαμε πλέον για οικονομική μετανάστευση, αλλά για επιδοματικό τουρισμό.

Το σκάνδαλο των σκανδάλων...


του Γιαννη Κιμπουροπουλου, απο την Αυγη...
«Αγαπητοί θεατές, σκεφτείτε τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της;», αναρωτιέται ενώπιον του κοινού ο Μακίθ, ο ήρωας της Όπερας της Πεντάρας του Μπρεχτ. Την αξεπέραστη ατάκα του τη θυμήθηκαν πολλοί από το 2008, οπότε ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση. Σήμερα, θα μπορούσε να υιοθετηθεί άνετα η εξής παραλλαγή της: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ανακεφαλαιοποίησή της;»
Οι αποκαλύψεις της δικαστικής έρευνας για τα θαλασσοδάνεια που χορηγούσε το Τ.Τ. επί διοικήσεων Φιλιππίδη και Παπαδόπουλου έφεραν στον αφρό τη σκανδαλώδη κατάσταση που ήταν το κοινό μυστικό της εγχώριας πολιτικο-οικονομικής διαπλοκής. Το τραπεζικό σύστημα είχε εξελιχθεί σε πυρήνα και συνεκτικό ιστό του ευρύτερου συστήματος εξουσίας και διακυβέρνησης. Ήταν ο μέγας χορηγός των κομμάτων εξουσίας, της δικομματικής νομενκλατούρας, των πολιτικών και επιχειρηματικών τζακιών, των αυλών και των αυλικών τους. Δεν δικαιούται κανείς- ιδιαίτερα στον χώρο των ΜΜΕ- να προσποιείται τον έκπληκτο με τις αποκαλύψεις. Κι αν ισχύει μια φορά η κατηγορία για «απάτη εις βάρος του Δημοσίου» στην περίπτωση του Τ.Τ. ως προς τα θαλασσοδάνεια ύψους 400 και πλέον εκατ. με τα οποία αυτό φόρτωσε το κράτος, ισχύει πολλαπλάσια για τις συστημικές τράπεζες που είναι κατά 85% κρατικές και προσπαθούν απεγνωσμένα να κρύψουν κάτω απ' το χαλί επισφαλή δάνεια ύψους 70 και πλέον δισ.
Η επιχείρηση «κάθαρση» στο τραπεζικό σύστημα έχει, βεβαίως, κάτι πολιτικά ύποπτο ως προς τον χρόνο εκδήλωσής της, κάτι επιλεκτικό ως προς τα πολιτικά λόμπι που αγγίζει (καραμανλο-παπαναδρεϊκά) και κάτι ανεξέλεγκτο ως προς τις ενδεχόμενες παρενέργειές της.

Ναι ή όχι σε ποια Ευρώπη;

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Ναι ή όχι σε ποια Ευρώπη;
Παραβλέποντας τις υψιπετείς ρητορείες (και φαιδρότητες) των προηγούμενων ωρών, μ΄ αφορμή την ανάληψη της εξάμηνης ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελλάδα, ας μείνουμε σ΄ ένα ουσιώδες. Το δίλημμα που έθεσε ο Ελληνας πρωθυπουργός, με... υποστύλωμα τον πρόεδρο της ΕΕ. Δηλαδή το «ναι ή όχι στην Ευρώπη», που υποτίθεται θα κυριαρχήσει ως τις επικείμενες διπλές ή τριπλές εκλογές.
Πρωτόγονο πολιτικά και ανερμάτιστο ιστορικά, όσο η απόπειρα «εθνικοποίησης» του θεσμού της προεδρίας για εσωτερική πολιτική κατανάλωση, όπως την είδαμε ν΄ αναπτύσσεται από τους Σαμαρά και Βενιζέλο στις φιέστες για την προεδρία. Η ταύτιση συνολικά της Ευρώπης με τη σημερινή ΕΕ και την Ευρωζώνη δεν αντέχει σε στοιχειώδη ορθολογικό έλεγχο. Η «ευρωπαϊκή ιδέα», όπως κι αν οριστεί, είναι απολύτως ασύμβατη με την πραγματικότητα της Ευρώπης του νεοφιλελευθερισμού. Στη βάση αυτή και απαλλαγμένο από ανοησίες, το δίλημμα, όπως τέθηκε, παίρνει σχηματικά και απλουστευμένα τη μορφή: Ναι ή όχι στη «γερμανική» Ευρωζώνη;
Ετσι κι αλλιώς, το ταχυδακτυλουργικό (με πολιτικούς όρους) πρωθυπουργικό δίλημμα δεν μπορεί να παρακάμψει ότι το ουσιαστικό ζήτημα δεν είναι αν οι πολίτες λένε ναι ή όχι γενικώς και αορίστως στην Ευρώπη. Αλλά ποια ΕΕ και Ευρωζώνη θέλουν ή δεν θέλουν. Αλλιώς διατυπωμένο το ίδιο: Ναι ή όχι στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη της λιτότητας, της απαξίωσης της εργασίας και του κοινωνικού κράτους;
Αν και η απάντηση, όπως προκύπτει από παντού και σ΄ ευρωπαϊκή κλίμακα, δεν είναι δύσκολη (βλέπε όλες τις σχετικές δημοσκοπήσεις), αναδεικνύεται αυτομάτως μαζί της μια άλλη θεμελιώδης ερώτηση.

Η ευκολία ως μπούμερανγκ


Νίκος Σκοπλάκης, απο την Αυγη...
Σε μια συγκυρία, στην οποία οι πολίτες είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό στερημένοι από τις θεμελιωδέστερες εξουσίες τους, η Αριστερά καλείται να οργανώσει την υπεράσπιση της Δημοκρατίας, αλλά και να αναστρέψει τις τραγικές συνέπειες από τη μνημονιακή διαχείριση. Έλαχε στον ΣΥΡΙΖΑ να αναμετρηθεί στο πολιτικό πεδίο με τις δυνάμεις του νεοσυντηρητικού αυταρχισμού, διεκδικώντας την επάνοδο των κυριαρχούμενων τάξεων στο επίκεντρο της πολιτικής. Εκ των πραγμάτων, η επιτυχία ή η αποτυχία του αφορά όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά την ενίσχυση ή αποδυνάμωση της αριστερής ριζοσπαστικής λύσης σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η Αριστερά δεν επιτρέπεται να διεκδικήσει τη διακυβέρνησή της στη ροπή αδρανείας που όρισαν παλαιότερες ματαιώσεις των κυριαρχούμενων τάξεων. Δεν επιτρέπεται να μετεωρίζεται αμήχανα (ή πολυμήχανα) ανάμεσα σε τεχνοκρατικά και αντιπολιτικά δίκτυα, τα οποία επέβαλαν σαν «πολιτική κουλτούρα» το αενάως παρεμφερές, τον αδρό φόβο της παθητικότητας, την υποκατάσταση της σοβαρής πολιτικής ανάλυσης και της επίμοχθης πολιτικοποίησης των κοινωνικών αιτημάτων από υποσυνολάκια, τα οποία αυτοϊκανοποιούνται με τερατωδώς παιδαριώδεις φαντασιώσεις αυτάρκειας και δήθεν απόλυτης γνώσης για τη «διεύθυνση των μαζών». Η αριστερή διακυβέρνηση δεν μπορεί να αρθρωθεί και να εδραιωθεί σαν δίκτυο μικρών θαυματοποιητικών εκπλήξεων, αλλά μόνο απαντώντας εμπράκτως και κάθε στιγμή για τον τόπο στον οποίο ασκείται η δημοκρατία, για τα πεδία όπου αλλάζουν οι κοινωνικοί συσχετισμοί, για τις δυνατότητες που ελέγχουν τις διαιτησίες και επιτρέπουν στην κοινωνική-ταξική συμμαχία της να αλληλεπιδρά στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων με το να αναβαθμίζει την πολιτική συνείδηση και τη σημασία της.

Ροη αρθρων