Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Η σάπια καραμέλα του αντισημιτισμού...

του Μαζεστιξ, απο το Ιστολογιο Τοιχο - Τοιχο...
Διάβαζα μια συνέντευξη του Τζίμη Πανούση στη Lifo, στην οποία, με το γνωστό μετρημένα αμετροεπή λόγο του και το σουρρεαλιστικό στυλ του, εξέφρασε τις σκέψεις του, με τις οποίες είναι δύσκολο να διαφωνήσεις αλλά δύσκολο και να συμφωνήσεις απόλυτα.
Η συνέντευξη δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο.
Την προσοχή μου τράβηξε όμως ο επιθετικός τόνος των σχολιαστών στο site της γνωστής εφημερίδας Lifo (έχουν αναφέρει στο παρελθόν ράμματα για τη γούνα της), με αφορμή μια αποστροφή του λόγου του Πανούση περί "Εβραιοναζήδων", όταν μιλούσε για το στήσιμο σκανδάλων αλά Siemens.

Αυτή η αναφορά εξόργισε τους "υπερπροοδευτικούς αντιφασίστες" αναγνώστες του site, οι οποίοι στο άκουσμα και μόνο της λέξης "Εβραίοι" τινάζονται αυτόματα από την καρέκλα φωνάζοντας μηχανικά "ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ"!
(λες και τους πάτησες κουμπί...)

Βέβαια, οι ίδιοι αναγνώστες-σχολιαστές του εν λόγω site (και άλλων ομοίων) είναι δεκτικοί, και ως πομποί και ως δέκτες, στο αναμάσημα στερεοτύπων που αφορούν στους Έλληνες, στους Βαλκάνιους ή στους Μεσόγειους εν γένει, στερεοτύπων που εστιάζουν στην τεμπελιά, στην βαρεμάρα, στη λαμογιά, στην απατεωνιά, στο ρουσφέτι, στη βλαχιά, στον επαρχιωτισμό κλπ κλπ
Αντίστοιχα όταν ακούν για Βορειοευρωπαίους αναμασούν αδιαμαρτύρητα τα στερεότυπα των εργατικών, των υπεύθυνων, των σοβαρών, των μετρημένων ανθρώπων.
Και φυσικά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χρεώνουν υποτιμητικότατες και προσβλητικότατες εκφράσεις και για κρατικές υποστάσεις, όπως η Κούβα, η Βόρειος Κορέα κλπ.
Μην τυχόν όμως και ψελλίσει κανείς κουβέντα για Εβραίους, γιατί τότε μαύρο φίδι που τον έφαγε!
Θα κατηγορηθεί ως αντισημίτης, συνωμοσιολόγος, κρυφοφασίστας, γραφικός και επικίνδυνος.

Δηλαδή επειδή ο καριόλης ο Χίτλερ ξεπάστρεψε 6 εκατομμύρια Εβραίους, είναι αναγκασμένη η ανθρωπότητα να τους έχει αιωνίως στο απυρόβλητο;
Φυσικά και η γενοκτονία των Εβραίων είναι ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία.
Αλλά αυτό δε σημαίνει πως όποιος πει κακή κουβέντα για Εβραίο, ετοιμάζεται να στήσει νέο Άουσβιτς!
Ό,τι κι αν συμβαίνει έκτοτε;
Λες και οι Εβραίοι ήταν το μοναδικό θύμα της ναζιστικής θηριωδίας!
Λες και δεν σκοτώθηκαν εκατομμύρια Έλληνες, είτε πολεμώντας, είτε εκτελεσμένοι, είτε άμαχοι, είτε πεινασμένοι στους δρόμους!
Λες και δεν σκοτώθηκαν εκατομμύρια Σοβιετικοί προσφέροντας τη μέγιστη υπηρεσία στον πόλεμο, με την συντριβή των ναζιστικών δυνάμεων!
Λες και δεν σκοτώθηκαν εκατομμύρια Άγγλοι, Αυστραλοί, Αμερικανοί, Αφρικανοί, Νεοζηλανδοί, Γάλλοι και άνθρωποι από κάθε άλλη φυλή, που αντιστάθηκαν με το σώμα και την ψυχή τους ενάντια στην επίθεση του ναζισμού!
Λες και δεν έχουν υποστεί σφαγές και εξοντωτικούς εξευτελισμούς τόσες και τόσες φυλές στην ιστορία! Ινδιάνοι, Παλαιστίνιοι, Πόντιοι, Αφρικανοί, Αρμένιοι, Θιβετιανοί και πόσοι άλλοι!



Γιατί οι Εβραίοι είναι μόνοι τους στο απυρόβλητο;
Γιατί ο αντισημιτισμός έχει αναχθεί σε ποινικό αδίκημα, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπεται ο ανθελληνισμός, ο αντιγερμανισμός, ο αντιαμερικανισμός, ο αντιβρετανισμός, ο αντισοβιετισμός, ο αντικινεζισμός, ο αντιισλαμισμός;

Βρε δε γαμιέστε λέω 'γω;
Θα αυτολογοκρινόμαστε και θα αποσιωπούμε την αλήθεια μας, προκειμένου να μη μας κρεμάσει την ταμπέλα του αντισημίτη ο κάθε απίθανος;

Και, όχι, προφανώς και ΔΕΝ συμφωνώ ότι "πίσω απ' όλα είναι οι Εβραίοι".
Κάτι τέτοιο ανάγεται σε επιστημονική φαντασία.
Ούτε βέβαια όταν αναφέρεται κάποιος στους Εβραίους, αναφέρεται σε ολόκληρο το εβραϊκό έθνος.
Προφανώς και όχι.
Δεν είναι ένα ενιαίο πράγμα οι Εβραίοι, όπως βέβαια και οι Έλληνες, οι Ιταλοί, οι Πακιστανοί, οι Κορεάτες, οι Κολομβιανοί και κάθε άλλος λαός.
Υπάρχουν Εβραίοι πλούσιοι και φτωχοί. Τίμιοι και λομπίστες.
Ποιος νοήμων άνθρωπος, άλλωστε, μπορεί να αρνηθεί την πολύ σπουδαία συμβολή των Εβραίων στον πολιτισμό, στην τέχνη, στις επιστήμες και στη σκέψη;

Ο στρουθοκαμηλισμός όμως του αντι-αντισημιτισμού σκοπίμως αποκρύπτει κάτι σημαντικό.
Ότι δηλαδή οι αναφορές που αφορούν στο λεγόμενο "Εβραϊκό λόμπι", αφορούν στο κύκλωμα των εβραϊκής καταγωγής μεγαλοεπιχειρηματιών και μεγαλοεπενδυτών, που όπως γνωρίζουμε καλά αποτελούν πολύ σημαντικό κομμάτι της παγκόσμιας οικονομικής άρχουσας τάξης.
Αυτό είναι αναμφισβήτητο.
Δε πα' να χτυπιέται ο κάθε αντι-αντισημιτιστής;
Δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό.
Το ποσοστό των Εβραίων στην παγκόσμια άρχουσα τάξη δεν ανταποκρίνεται σε καμία περίπτωση στο πληθυσμιακό ποσοστό τους στη Γη.
Θα έπρεπε να είναι  πληθυσμιακά ίσαμε τους Κινέζους, για να μπορεί να θεωρηθεί απλή σύμπτωση όλο αυτό, ώστε να δικαιολογείται να αρνηθεί κάποιος την ύπαρξη και την κυριαρχία αυτού του λόμπι στα παγκόσμια οικονομικά πράγματα.

Αν λοιπόν η τάση του αντι-αντισημιτισμού προωθούσε την άποψη ότι "εντάξει ρε παιδιά, η άρχουσα τάξη είναι τίγκα στους Εβραίους, αλλά μην κατηγορείτε όλο το λαό αυτό, διότι η πλειοψηφία του εβραϊκού λαού ζει σε δύσκολες συνθήκες, όπως όλοι μας, μέσα στη φτώχεια, την ανασφάλεια και τον πόλεμο" τότε αυτή η τάση θα πλειοψηφούσε και στην κοινωνία μας και οι δον-κιχώτες "Καζαντζίδηδες" θα ανακηρύσσονταν γραφικοί από σύσσωμο το λαό.
Η εθελοτυφλούσα άρνηση όμως της τάσης αυτής να παραδεχθεί το προφανές, το αυτονόητο, αυτή οδηγεί τον κόσμο στο άλλο άκρο, στη δαιμονοποίηση ενός λαού, ως υπεύθυνο όλων των δεινών του κόσμου και προφανώς πετάει τον κόσμο στα δίχτυα των ναζί.



Με τον ίδιο ακριβώς ανόητο τρόπο στη χώρα μας, η αλλοπρόσαλη αριστερά σφύριζε αδιάφορα εδώ και 15 περίπου χρόνια, την ώρα που η υπερ-μετανάστευση και η εκτός ελέγχου εγκληματικότητα έβγαζε ένα λαό στα κάγκελα.
Και με την εθελοτυφλία της, έστρωσε το χαλί στους ξενοφοβικούς και τους ρατσιστές αρχικά και στους δολοφόνους αργότερα να αλώσουν πρώτα το κέντρο της Αθηνας και ύστερα την επαρχία.
Αφού δεν άκουγε αυτή το πρόβλημα του κόσμου, και τον έβγαζε τρελό, τότε ο κόσμος στράφηκε στο πρώτο πρόθυμο αυτί που βρήκε να τον ακούσει και το πρώτο πρόθυμο στόμα που βρέθηκε για να εκφράσει το πρόβλημά του.
Όταν ο άλλος έλεγε "ρε παιδιά, πρέπει να γίνει κάτι με τους μετανάστες, μένω στην πλατεία Αττικής και δεν μπορώ να κυκλοφορήσω μετά τη δύση του ηλίου" και πετιόταν η αριστερή τσουτσού και τον έλεγε "φασίστα", τότε δε χρειάζεται να απορούμε και πολύ για το πώς έπεσε ο άλλος στην πρώτη πρόθυμη αγκάλη που βρήκε, τη μέρα που τον λήστεψαν.

Πανομοιότυπα ίδια συμπεριφορά επιδεικνύουν και οι αντι-αντισημίτες, οι οποίοι με την άρνησή τους να αποδεχθούν το προφανές, προσφέρουν τεράστιες υπηρεσίες στον πραγματικό αντισημιτισμό.

Δηλαδή πραγματικά οι αντιρατσιστές της περασμένης δεκαετίας και οι αντι-αντισημίτες θα διδάσκονται στα πανεπιστήμια σε λίγα χρόνια για το "πώς κατάφεραν να ξεκινούν να έχουν τόσο δίκιο και να καταλήγουν να φαίνονται τόσο λάθος"!
Χρειάζεται έρευνα γι' αυτούς.
Ξεκινούν υπερασπιζόμενοι ανθρώπους από επικίνδυνες καταστάσεις και καταλήγουν να υπερασπίζονται επικίνδυνες καταστάσεις από ανθρώπους.

Γιατί αυτοί οι κουφιοκέφαλοι πρέπει να καταλάβουν τη διαφορά της ρατσιστικής στοχοποίησης από την πολιτική στοχοποίηση.
Ρατσισμός είναι να κατηγορείς κάποιον γι' αυτό που είναι.
Πολιτική κριτική είναι να κατηγορείς κάποιον γι' αυτό που κάνει.

Δεν είναι ρατσιστής λοιπόν, ούτε "αντισημίτης", όποιος καταφέρεται ενάντια στο εβραϊκό λόμπι για το ρόλο του στη διεθνή κοινότητα, ως μέρος του παγκόσμιου κεφαλαίου που όπως γνωρίζουμε ελέγχει τις τύχες του κόσμου.
Τι να κάνουμε ρε παλληκάρια;
Καπιταλισμό έχουμε. Το Κεφάλαιο κυβερνά!
Και το εβραϊκό λόμπι είναι το ισχυρότερο σ' αυτήν την οικονομική κάστα του Κεφαλαίου.
Και ελληνικό λόμπι υπάρχει αντίστοιχα και γερμανικό και ρωσικό κ.ο.κ., αλλά το εβραϊκό είναι το ισχυρότερο, και γι' αυτό το λόγο εύλογα στοχοποιείται περισσότερο.
Αφού όπως και αν το κάνουμε δεν αρκεί η απρόσωπη δαιμονοποίηση του Καπιταλισμού και του Κεφαλαίου, αλλά προφανώς είναι λογικό να συγκεκριμενοποιούνται οι ευθύνες είτε κατά ομάδες είτε κατά πρόσωπα.



Αυτό δε σημαίνει ότι η παραδοχή του γεγονότος αυτού αποτελεί κάλεσμα σε κανέναν να πάει να σφάξει όποιον Εβραίο πετύχει.
Ούτε βέβαια η καθολικώς αποδεκτή άποψη ότι το Γερμανικό κεφάλαιο κάνει κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αποπνέει κάποιο ρατσιστικό μίσος.
Αλλιώς γιατί τάχα οι αντι-αντισημιτιστές δεν κατηγορούν όσους εκφράζουν τέτοιες απόψεις περί κουμάντου στην Ευρωπαϊκη΄Ένωση (όλους δηλαδή) ως υποθάλπτοντες το ρατσιστικό μίσος;

Και σε τελική ανάλυση, γιατί ο αντισημιτισμός έχει διαχωριστεί από τον ρατσισμό;
Γιατί οι υποτιμητικές αναφορές σε χαρακτηριστικά όλων των λαών της Γης αποκαλούνται "ρατσισμός", ενώ μόνο για τους Εβραίους έχει επινοηθεί ο "αντισημιτισμός";
Τι παραπάνω έχουν;

Εγώ από τη μικρή μου γωνιά εδώ έχω καταφερθεί πολλές φορές εναντίον των Ρωσο-ξεπλυματάδων και των Αραβο-πετρελαιάδων, αλλά κανείς δε με κατηγόρησε για "αντι-αραβισμό" ή "αντιρωσισμό".
Κι όμως, σήμερα γράφω αυτά έχοντας τη βεβαιότητα ότι κάποιοι θα με αποκαλέσουν, είτε φωναχτά είτε από μέσα τους, "αντισημίτη" επειδή έγραψα για το εβραϊκό λόμπι και αποδέχτηκα την ύπαρξή του.

Όταν έγραφα για τους Άραβες πετρελαιάδες σήμαινε ότι κάνω κάποια ρατσιστική επίθεση στους Άραβες;
Ή αντίστοιχα όταν έγραφα για Ρώσους που ξεπλένουν βρώμικο χρήμα ανά την υφήλιο σήμαινε ότι εξαπολύω ρατσιστικό μίσος για τους Ρώσους;
Όλοι αντιλαμβάνονταν τότε ότι αναφερόμουν στο ρωσικό και στο αραβικό κεφάλαιο και όχι στους λαούς.
Τώρα γιατί δε θα καταλάβουν ότι, κράζοντας το εβραϊκό λόμπι, αναφέρομαι στό εβραϊκό κεφάλαιο και όχι στον εβραϊκό λαό;

Να σας πω γιατί;
Γιατί δεν είμαι εγώ που έχω παρωπίδες. Εκείνοι είναι.
Δεν είμαι εγώ που είμαι συνωμοσιολόγος. Εκείνοι είναι.

Εκείνοι οι τάχα ευσυγκίνητοι (υπερ-προοδευτικοί της πλάκας) είναι που κάνουν άδικους και αυθαίρετους διαχωρισμούς ανάμεσα στους λαούς, τοποθετώντας άλλους λαούς στο απόσπασμα και άλλους λαούς στο απυρόβλητο.

Έτσι, σε πείσμα εκείνων των εβραιο-λιγούρηδων (κατά το "ευρω-λιγούρηδων"), οφείλουμε να μην αυτολογοκρινόμαστε, υποταγμένοι στο "πολιτικώς ορθόν" πρότυπο των ΗΠΑ που χωρίζει τον κόσμο σε "φιλελεύθερους και αντισημίτες", τσουβαλιάζοντας αυθαίρετα όποιον θέλει όπως θέλει, προκειμένου να επιβάλει το πολιτικό και το πολιτισμικό της μοντέλο.

ΕΝΑ «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ...

Καρτεσιος...
Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω θερμά τον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά. Πάντα νιώθω αυτή την ανάγκη για όποιον σκοτώνει ψευδαισθήσεις και το κάνει δημόσια, εν πλήρη συνειδήσει. Άσχετα αν πολλοί θέλουν να διατηρούν βαλσαμωμένες τις νεκρές ψευδαισθήσεις τους, ο Σαμαράς έπραξε το καθήκον του απέναντι στις πραγματικές προθέσεις του. Δεν έκρυψε καμία.
Στο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας τόνισε: «Εξασφαλίσαμε την παραμονή της χώρας στο ευρώ, τη δανειοδότηση, τα κοινοτικά κονδύλια και τώρα προέχει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών». Περήφανος ο πρωθυπουργός ομολόγησε την προτεραιότητά του, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Αυτή είναι και μόνο αυτή.
Μέσα σε μία πρόταση, ο Σαμαράς κατέγραψε την επιτυχία της κυβέρνησής του ως προς τις εντολές που είχε λάβει από τα όποια κέντρα τον καθοδηγούν και ταυτόχρονα έκανε ξεκάθαρη την αποτυχία της κοινωνίας, του λαού, των πολιτών, να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
Η «εξασφάλιση της παραμονής στο ευρώ» είναι φυσικά ένα θλιβερό ψέμα. Παράταση παραμονής έχει δοθεί και τίποτε άλλο. Άλλωστε το «ευρώ πάση θυσία» λέει από μόνο του πως αν εξασφαλίζαμε οριστικά την παραμονή στο ευρώ, οι θυσίες θα τελείωναν. Ζούμε, όμως, ακριβώς το αντίθετο. Οι θυσίες αυξάνονται. Κι αυτή η πραγματικότητα ομολογεί από μόνη της την αγωνία για παραμονή στο ευρώ.
Η παρουσίαση της «δανειοδότησης» ως επιτυχίας, θα μπορούσε να είναι το δεύτερο θλιβερό ψέμα αν ο Σαμαράς ήταν εκπρόσωπος της Ελλάδας και όχι των δανειστών. Διότι ναι, η συνέχιση της δανειοδότησης είναι μια επιτυχία των δανειστών. Ξέρετε, οι τράπεζες θεωρούν  «καλό πελάτη» όχι αυτόν που παίρνει ένα δάνειο και το ξεπληρώνει, αλλά εκείνον που είναι διαρκώς δανεισμένος.
Δεν θέλουν την αποπληρωμή οι τράπεζες και φυσικά ούτε οι δανειστές μιας χώρας. Αν οι δανειζόμενοι επέστρεφαν το δάνειο που πήραν και ξεμπέρδευαν, δε θα είχαν λόγο ύπαρξης οι τράπεζες και οι δανειστές. Οι τράπεζες και οι δανειστές, βασίζονται στο «κέρδος επί του κέρδους». Δηλαδή στον «τόκο επί του τόκου». Στο υπερκέρδος βασίζεται η λειτουργία τραπεζών και η ύπαρξη δανειστών.
Η συνεχιζόμενη δανειοδότηση της Ελλάδας, λοιπόν, εξασφαλίζει ακόμη μεγαλύτερα κέρδη στους δανειστές της. Αν αύριο η Ελλάδα έβρισκε τα χρήματα για να ξεπληρώσει όλα της τα δάνεια και να απεγκλωβιστεί από τα χρέη της, θα ήταν το χειρότερο παράδειγμα πελάτη. Δε θα της το επέτρεπαν οι δανειστές της να το κάνει.
Ο παγκόσμιος χάρτης δανειζόμενων χωρών είναι το καλύτερο παράδειγμα για να αντιληφθεί κάποιος την πραγματική οικονομία. Όλες οι χώρες δανείζονται. Απλώς κάποιες δανείζονται για να ζήσουν κι άλλες δανείζονται για να δανείσουν με μεγαλύτερο επιτόκιο άλλες χώρες και να βγουν κερδισμένες. Ποια χώρα τολμά να σπάσει αυτή την αλυσίδα;
Ο Σαμαράς εμφάνισε επίσης ως επιτυχία τα «κοινοτικά κονδύλια», δηλαδή το ΕΣΠΑ. Θα μπορούσε και να είναι επιτυχία αν ο Σαμαράς δεν ξεκαθάριζε ότι «τάσσεται κατά του κερματισμού του ΕΣΠΑ σε μικρά έργα» και δεύτερον, αν δεν τοποθετούσε ξεχωριστό υφυπουργό διαχείρισης του ΕΣΠΑ τον Κυριάκο Βιρβιδάκη.
Τα λεφτά του ΕΣΠΑ έχουν ήδη διανεμηθεί. Στους γνωστούς. Θα πέσουν και κάποια ψιλολόγια στους επίσης γνωστούς opinion makers των social media οι οποίοι βαφτίζονται δημοσιοσχεσίτες, διότι το «παπαγαλάκια» είναι άκομψο και δε μπορείς να κάνεις έναρξη στην εφορία ως «παπαγαλάκι». Είναι πρακτικό το πρόβλημα.
Επειδή, λοιπόν, το θέμα διαχείρισης του ΕΣΠΑ θα αποτελέσει στο εγγύς μέλλον ένα μεγάλο πρόβλημα για την κυβέρνηση, τοποθετήθηκε ήδη αυτός που θα παίξει το ρόλο της «Ιφιγένειας» για να μην ψάχνουν «Ιφιγένεια» τελευταία στιγμή.  Όπως μπορείτε να δείτε στο βιογραφικό του Κυριάκου Βιρβιδάκη πρόκειται για έναν συνταξιούχο γιατρό και πολλά πρώην. Πρώην δήμαρχος, πρώην εκπρόσωπος της Άρσεως Βαρών και της Πυγμαχίας, πρώην Κοσμήτορας του Παναθηναϊκού Σταδίου (!!!) και άλλα πρώην, πάντως με Ανάπτυξη και ΕΣΠΑ καμία σχέση.
Το μόνο νυν του Βιρβιδάκη είναι η ιδιότητα στελέχους της ΝΔ και μάλιστα του Μητσοτακικού στρατοπέδου, οπότε εύκολα αναλώσιμος και χωρίς πολιτικές ευθύνες για τον ίδιο. Άλλωστε ο αρμόδιος υπουργός Κωστής Χατζηδάκης, είναι απίστευτα απασχολημένος με την εξυπηρέτηση πολυεθνικών κολοσσών που έχουν τη βάση τους στη Γερμανία και δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με τους εγχώριους κολαούζους.
Απομένει, λοιπόν, η επιτυχία της «ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών». Και πράγματι, ως εκπρόσωπος των τραπεζιτών ο Σαμαράς έχει κάθε δίκιο να νιώθει υπερήφανος. Τους τακτοποίησε και τους τραπεζίτες, αν και αυτοί είναι αχόρταγοι οπότε σύντομα θα χρειαστεί κι άλλη «επιτυχία». Εδώ ουσιαστικά άρχισε και τελείωσε το υπουργικό συμβούλιο.
Όλη η πορεία της κυβέρνησης μέχρι σήμερα, αλλά και τα μελλοντικά της σχέδια χωρούν σε αυτή τη φράση: «Εξασφαλίσαμε την παραμονή της χώρας στο ευρώ, τη δανειοδότηση, τα κοινοτικά κονδύλια και τώρα προέχει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών». Φυσικά, λείπει οποιαδήποτε αναφορά στο κοινωνικό κράτος, στους πολίτες, στην καταπολέμηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης.
Μα, ποιος είπε ότι αυτοί ήταν ποτέ στόχοι της τρικομματικής; Αν κάποιοι ζούσαν με αυτή την ψευδαίσθηση, είναι δικό τους πρόβλημα. Ο Σαμαράς στο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο ξεμπέρδεψε. Ούτε αυταπάτες, ούτε ελπίδες.
Για το ΕΣΠΑ, ας πούμε, φρόντισε να ξεκαθαρίσει  ότι θα το φάνε 5-6 μεγαλοεργολάβοι που θα φτιάξουν κοινοπραξίες με εταιρείες του εξωτερικού. Στο βιβλίο «Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου» του John Perkins, περιγράφεται αναλυτικά ο τρόπος αυτής της διαδικασίας. Όμως για την υποχρέωση των τραπεζών να ενισχύσουν τη ρευστότητα της αγοράς μετά την ανακεφαλαιοποίησή τους, δε βρήκε χρόνο να τοποθετηθεί. Είτε το θεώρησε ασήμαντο, είτε δεν ήθελε να φορτωθεί μία ακόμη κοροϊδία.
Ο Σαμαράς ήταν πιο ξεκάθαρος από ποτέ. Και δε στεναχωριέμαι για τίποτε άλλο, παρά μόνο για την καημένη την απραξία μας που δε θα έχει πλέον άλλα άλλοθι του τύπου «δε μπορεί μωρέ, κάτι θα γίνει». Έγινε. Ας το φάμε τώρα.

Έχουν πλάκα!

Cogito ergo sum...

Διαβάζω στις εφημερίδες ότι προκαλεί σοκ η έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας τής Γ.Σ.Ε.Ε., η οποία εκτιμά ότι το 2012 σχεδόν 4 εκατομμύρια έλληνες (3,9 εκατομμύρια για την ακρίβεια) βρέθηκαν κάτω από το όριο της φτώχειας, όταν μόλις έναν χρόνο πριν ήταν 3,1 εκατομμύρια. Δηλαδή, μέσα σε έναν χρόνο, σε τούτη την χώρα αυξήθηκαν κατά 25% οι πολίτες που επιβιώνουν με ψίχουλα.

Αυτή είναι η ειδησούλα. Πάμε τώρα να κάνουμε αυτό που συνηθίζουμε σε τούτο το ιστολόγιο. Δηλαδή, πάμε να ψάξουμε κάτω από τις λέξεις και να βάλουμε το μυαλουδάκι μας να δουλέψει.

Πρώτα-πρώτα, ας δούμε τί σημαίνει "όριο φτώχειας". Μη νομίζετε ότι είναι ένα απλό νουμεράκι. Έχουν προταθεί δεκάδες μαθηματικοί τρόποι για να υπολογίζεται αυτό το όριο και, φυσικά, κάθε φορά επιλέγεται εκείνος ο οποίος οδηγεί στο αποτέλεσμα που συμφέρει περισσότερο αυτόν ο οποίος το χρησιμοποιεί. Πάντως, γενικά γίνεται παραδεκτό ότι ως "όριο φτώχειας" ορίζεται το 60% του μέσου εισοδήματος μιας χώρας.

Με βάση αυτόν τον ορισμό, ας γυρίσουμε στο 2011. Τί λέει η ειδησούλα που αναφέραμε στην αρχή; Λέει ότι το 2011 βρέθηκαν κάτω από το "όριο φτώχειας" 3,1 εκατομμύρια έλληνες. Όμως, πρέπει να συμπληρώσουμε ότι το 2011 αυτό το "όριο φτώχειας" είχε προσδιοριστεί σε 7.178 ευρώ κατ' άτομο και 15.073 για τετραμελή οικογένεια (*). Με άλλα λόγια, όποιος εργένης έβγαζε λιγώτερα από 600 ευρώ μηνιαίως, εθεωρείτο φτωχός.

Ας δούμε τώρα και το 2012. Τί λέει η έκθεση; Λέει ότι αυτοί που ζούσαν πέρυσι κάτω από το "όριο φτώχειας" αυξήθηκαν κατά οκτακόσιες χιλιάδες και πλησίασαν τα 4 εκατομμύρια. Μόνο που πρέπει να συμπληρώσουμε ότι το "όριο φτώχειας" τού 2012 δεν είναι ίδιο μ' εκείνο του 2011. Βλέπετε, το μέσο εισόδημα μειώθηκε δραστικά με τόσες περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις και με τόση αύξηση της ανεργίας. Έτσι, λοιπόν, το "όριο φτώχειας" τού 2012 προσδιορίστηκε σε 5.832 ευρώ κατ' άτομο και 12.247 για τεραμελή οικογένεια. Δηλαδή, όποιος έβγαζε μέσα στο 2012 λιγώτερα από 486 ευρώ μηνιαίως, εθεωρείτο μπατίρης. Αντίστοιχα, όποια τετραμελής οικογένεια μάζευε πάνω από 1.021 ευρώ τον μήνα, δεν ήταν φτωχή και πέρναγε...μπέικα!

Πάμε τώρα να δούμε όλα τα νουμεράκια μαζί και να τα συγκρίνουμε. Ενώ έναν χρόνο πρωτύτερα είχαμε κάπου 3 εκατομμύρια έλληνες που ζούσαν με λιγώτερα από 600 ευρώ τον μήνα, πέρυσι είχαμε κάπου 4 εκατομμύρια έλληνες που ζούσαν με λιγώτερα από 490 ευρώ τον μήνα. Όμορφα!

Προχωρούμε. Όσοι δουλεύουν με τον βασικό μισθό των 586 ευρώ μεικτά, παίρνουν στο χέρι κάπου 470 ευρώ. Επειδή, όμως παίρνουν (ακόμη!) δώρα εορτών και επίδομα αδείας, φτάνουν μέσο μηνιαίο εισόδημα 548 ευρώ, άρα δεν υπολογίζονται ως φτωχοί. Επίσης, δεν υπολογίζονται ως φτωχοί όσοι νέοι (κάτω των 26) παίρνουν μεικτά 511 ευρώ, εφ' όσον δεν ζουν μόνοι τους αλλά συγκατοικούν με τους γονείς τους (ξαναδείτε την υποσημείωση). Αν αφήσουμε, λοιπόν, την φαντασία μας ελεύθερη να υπολογίσει πόσοι "πλούσιοι" ζουν με τέτοια εισοδήματα, θα διαπιστώσουμε ότι τουλάχιστον το 80% των κατοίκων αυτής της χώρας αντιμετωπίζουν σοβαρώτατο πρόβλημα επιβίωσης. Κι όλοι αυτοί, φτωχοί και "πλούσιοι", μη ξεχνάμε ότι πρέπει να βρουν τρόπο να πληρώσουν τα χαράτσια τής εφορίας, τα γαμησιάτικα της ΔΕΗ, την...εισφορά αλληλεγγύης, τις πιστωτικές τους κάρτες, τα φροντιστήρια των παιδιών τους (αφού διαλύθηκε η παιδεία), τα φάρμακα και τους γιατρούς τους (αφού διαλύθηκε η υγεία) κλπ.

Αλήθεια, τί λένε οι κυβερνήτες μας; Πάμε καλά; Τα καταφέραμε; Από του χρόνου αρχίζει η ανάπτυξη; Γλιτώσαμε τον βράχο και τώρα στρίβουμε το τιμόνι; Βάλαμε το χάλι σε σειρά; Εϊμαστε κοντά στο να πετύχουμε το θαύμα;

Μάαααααλιστα!

Έχουν πλάκα. Όντως!


(*) Το ατομικό "όριο φτώχειας" διαμορφώνει το αντίστοιχο οικογενειακό με την χρήση "συντελεστών". Για τον πρώτο ενήλικα, ο συντελεστής είναι 1, για κάθε επόμενο ενήλικα είναι 0,5 και για κάθε ανήλικο είναι 0,3. Έτσι ο συντελεστής τετραμελούς οικογένειας με 2 ανήλικα παιδιά διαμορφώνεται σε 2,1 (1 + 0,5 + 0,3 + 0,3).

Καπετάν Στουρνάρας...

Θανάσης  Καρτερός, απο την Αυγη...
Ξεθάρρεψε ο Γιάννης Στουρνάρας και βγαίνει στα ανοιχτά τώρα τελευταία. Αντί να μένει στα γνωστά και στάσιμα τεχνοκρατικά νερά του, δοκιμάζει επικίνδυνους δαντελωτούς πλόες. Παριστάνοντας συνήθως τον λεμβούχο του Σαμαρά και προσπαθώντας να αντιγράψει την πολιτική ρότα του Κεδίκογλου και του Άδωνι.
Για να μη μένει καμιά αμφιβολία ότι ο υπουργός Οικονομικών δεν είναι κανένας τυχαίος, ούτε απλώς αντιπρόσωπος των πειρατών. Του έχει ανατεθεί ρόλος σημαντικός στο νέο ελληνικό σκαρί που χτίζεται με τη δική του συμβολή -αν και με σχέδια άλλων. Χθες για παράδειγμα στη Βουλή, πιλοτάροντας στο πόδι του απόντος καπετάνιου του, κατηγόρησε τον Τσίπρα για διαστρέβλωση όσων είπε για τον κατώτερο μισθό ο έμπιστός του στο υπουργείο Μέργος. Ο οποίος δεν είπε όσα όλη η Ελλάδα κατάλαβε ότι είπε, αλλά απλώς παρέθεσε στοιχεία ο άνθρωπος! Και αφού τον αθώωσε έτσι με συνοπτικές διαδικασίες, τράβηξε και μια κεδικογλειάδα στον Τσίπρα: Τα λέτε αυτά, προφανώς, γιατί αισθάνεστε συμπιεσμένος από κάποιους στο εσωτερικό του κόμματός σας, το οποίο είναι επικοινωνιακή Βαβέλ!
Είδες ο Στουρνάρας; Που μας τον φόρεσαν ως υπερκομματικό πλοηγό των οικονομικών και μας προκύπτει μούτσος της μικροπολιτικής; Δεν λέει όχι -καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή εξάλλου εκεί πάνω- να σκύψει και να μαζέψει τις πατσαβούρες του Κεδίκογλου για να τις πετάξει στην Αριστερά. Ή να βάλει μπουγάδα στα λερωμένα τ’ άπλυτα του Μέργου. Νταής με τα όλα του ο τεχνοκράτης: Από τη μια να κάνει τον στούρνο, όσον αφορά τις δεσμεύσεις του Μνημονίου για τον κατώτερο μισθό, κι απ’ την άλλη να μας βγαίνει μέχρι Σίμος που λέει ο λόγος στη μυθοπλασία για τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά και γαλαντόμος, μην του φάμε το δίκιο. Αφού απέδειξε τη ναυτοσύνη του, λέγοντας ότι ο Μέργος είναι σπαθί κι ο Τσίπρας μύγα, μετά προχώρησε σε ταξίματα στο τσούρμο: Δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα μείωσης μισθών και συντάξεων ή αύξησης φόρων... η κυβέρνηση δίνει μάχη για νέες θέσεις εργασίας και ανάπτυξη... Για να καταλήξει στο άκρως ναυτιλιακό, σχεδόν επικό: Είμαστε μακριά από το επιθυμητό, αλλά η πορεία μας έχει αρχίσει. Μόνο εσείς δεν το βλέπετε!
Θα το δουν, κύριε υπουργέ, πού θα πάνε. Και την πορεία σας και το τέλος της...

Ανεργες υποσχεσεις...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Πάλι καλά (θα έλεγε ο κακοήθης λαϊκιστής) που περάσαμε ήδη τον κάβο, διαφορετικά... Πάλι καλά (θα πρόσθετε ο συνήθης μεμψίμοιρος) που υπάρχει το «δίχτυ προστασίας των ευαίσθητων ομάδων», διαφορετικά... Πάλι καλά (θα αυθαδίαζε ο μνήμων) που βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ για όγδοη φορά σε τρία χρόνια, μα με Παπανδρέου, μα με Παπαδήμο, μα με Σαμαρά, διαφορετικά... Πάλι καλά (θα σάρκαζε ο μανιώδης συλλέκτης διαβεβαιώσεων) που μπήκε πάτος στο βαρέλι, διαφορετικά... Πάλι καλά (θα έκλεινε τη συζήτηση αλά Ολι Ρεν ο αγνώμων αντιτροϊκανιστής) που δεν φταίει ο πολλαπλασιαστής αλλά το κακό το ριζικό μας και ο Θεός που μας μισεί, καίτοι παραμένει Θεός της Ελλάδας, διαφορετικά...
Διαφορετικά, τι; Πόσο χειρότερα θα ήμασταν αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά τα παρήγορα; Αν δεν ήταν ήδη ευδιάκριτα «τα πρώτα σημάδια της ανατροπής του κλίματος», όπως βεβαιώνουν οι κυβερνώντες; Πόσο μεγαλύτερη η ύφεση, πόσο ανθρωποφαγικότερη η ανεργία, πόσο πιο διαλυμένες οι οικογένειες; Και πόσο πιο βαθιά η εθνική μας κατάθλιψη, που υποτίθεται ότι κι αυτήν αρχίσαμε να την ξεπερνάμε;
Ερωτήματα όπως αυτά τίθενται εφόσον υπάρχει πρόθυμος παραλήπτης τους. Μόνο που ουδείς τέτοιος είναι ορατός. Οι κυβερνητικοί έχουν ασφαλιστεί μέσα στις φαιδρές (με την έννοια του λάμποντος από χαρά, όχι του ευτράπελου) διαβεβαιώσεις τους, μέσα στους ευχάριστους αριθμούς που πλαστουργεί η λογιστική τους. Και δεν δείχνουν να παρανοιάζονται για όσα συμβαίνουν έξω από τον κατασκευασμένο κόσμο τους. Ο ένας αγωνιά να ξεμπερδέψει ταυτόχρονα με τον καραμανλισμό, τον μητσοτακισμό και τον αβραμοπουλισμό. Και οι άλλοι δύο αφενός «να ηγηθούν της Κεντροαριστεράς», αφετέρου να αντιμετωπίσουν τους αιρετικούς τους, που έναν κόβουν, δύο ξεφυτρώνουν. Οπότε... Οπότε, τα πράγματα, δυστυχώς, είναι χειρότερα. Η ανεργία δεν είναι μόνο 27%. Γιατί πρέπει να προσμετρηθεί και η υποαπασχόληση. Και η εργασία - λάστιχο. Και η αυτοαπασχόληση που ούτε καν αυτοσυντηρείται πια, άρα πώς να συντρέξει έναν - δυο συγγενείς. Να μετρηθεί επίσης το ελεύθερο που έχει δοθεί στους εργοδότες να κάνουν ό,τι θέλουν εν ονόματι της «ανταγωνιστικότητας». Αλλά ποιον ανταγωνιζόμαστε πλέον; Την Ισπανία την ξεπεράσαμε σε ανεργία. Είμαστε οι πρώτοι σε όλη την Ευρώπη. Οπότε;

Φίλε μου, μη φοβάσαι να σκεφτείς...

Του Αχιλλεα Πληθαρα, απο την Αυγη...
Έχω έναν καλοκάγαθο φίλο που ταλαιπωρήθηκε πολύ στη ζωή του. Άριστος μαθητής, πολύ θρήσκος, ντροπαλός, πτυχιούχος Ιστορικού με μεταπτυχιακό στις τεχνικές διδασκαλίας παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες. Δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να βρει δουλειά. Κακομεταχείριση σε φροντιστήρια, απανωτές αποτυχίες στο ΑΣΕΠ, έγινε 43 χρόνων και μόλις φέτος βρήκε μια συμπαθητική εργασία ως αναπληρωτής καθηγητής σε ειδικό σχολείο.
Ο φίλος ψήφισε τον Ιούνιο χρυσή αβγή*, πράγμα θεωρητικά αδιανόητο, βάσει του προφίλ που σας περιέγραψα. Τα Χριστούγεννα συναντηθήκαμε στα πάτρια εδάφη και είχαμε μια μακρά συζήτηση. Οκτώ άτομα προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε τους λόγους που τον οδήγησαν να ψηφίσει το φασιστικό κόμμα. Οκτώ άτομα προσπαθήσαμε να τον συνετίσουμε. Εις μάτην.
Οι απόψεις του ένας αχταρμάς γύρω από την “πατρίδα”, την “προστασία από τους εχθρούς του έθνους”, την “ανάγκη να φάνε καμιά σφαλιάρα όσοι είναι στη Βουλή”, τους “ξένους που μας τρώνε τις δουλειές”. Ένας αχταρμάς εθελοτυφλίας: “η χρυσή αβγή δεν είναι νεοναζιστικό κόμμα”, “κυνηγάει μόνο τους λαθρομετανάστες και όχι τους νόμιμους μετανάστες”, “βρίσκει λεφτά όπως κάθε άλλο κόμμα”, “μόνο αν μου δώσετε χειροπιαστές αποδείξεις θα πειστώ γι' αυτά που καταλογίζετε στο κόμμα” κ.λπ.
Ο φίλος αγαπά πάρα πολύ την Ελλάδα και την ιστορία της (ιστορικός γαρ), γνωρίζει λοιπόν πολύ καλά αυτά που υπέφερε η χώρα κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Μισεί τους ναζί και ακόμα περισσότερο τους Γερμανούς νεοναζί, δεν πιστεύει όμως ότι η χρυσή αβγή έχει ναζιστικές καταβολές. Παρόλα αυτά μας είπε πως, αν δει οποιαδήποτε σχέση με τον ναζισμό, “δεν πρόκειται να τους ξαναϋποστηρίξει”.
Φίλε μου, δες αυτό:
Σε πρόσφατη ερώτηση του περιοδικού Crash για τυχόν σχέσεις με εθνικιστικά κόμματα του εξωτερικού, ο αρχηγός του κόμματος που ψήφισες απάντησε ότι «όχι, δεν έχουμε καμία επαφή με κόμματα. Επικοινωνούμε μόνο με μεμονωμένα πρόσωπα, τα οποία έχουν δει με πολύ μεγάλη χαρά την άνοδο της χρυσής αβγής. Για παράδειγμα, το εθνικιστικό κόμμα της Γερμανίας λέει ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες. Θα μπορούσαμε να είχαμε καμία επαφή μαζί τους; Φυσικά και όχι».
Αρχές Φλεβάρη, όμως, στελέχη του εθνικοσιαλιστικού κόμματος Γερμανίας φωτογραφίζονται με τον αρχηγό της χ.α. και άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη της. Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, βουλευτής τής χ.α. δήλωσε ότι πέρασαν τους Γερμανούς νεοναζί για δημοσιογράφους. Του ξεφεύγει μάλιστα πως «ο ένας εκ των δύο Γερμανών με ενημέρωσε ότι είναι και εκλεγμένος σε κάποιο τοπικό κοινοβούλιο της χώρας του. Τον ρώτησα ποια είναι η θέση του κόμματός του για τους Έλληνες και μου απάντησε πως θαυμάζουν τον ελληνικό πολιτισμό και θεωρούν τους Έλληνες που ζουν στην Γερμανία ισότιμους με αυτούς πολίτες».
Φίλε μου, όπως καταλαβαίνεις, η δικαιολογία κάνει νερά. Ο αρχηγός της χ.α. λέει ότι δεν μπορεί να έχει σχέση με το εθνικιστικό κόμμα Γερμανίας που θεωρεί τεμπέληδες τους Έλληνες, αλλά στη συνέχεια φωτογραφίζεται με αυτούς και μάλιστα μέσα στη Βουλή. Κι αν ψάξεις λίγο στο διαδίκτυο θα δεις ότι η νεοναζιστική οργάνωση καμαρώνει που συμμετείχε σε εκδήλωση για τα Ίμια μαζί με τα στελέχη της χ.α. Κι αν ψάξεις λίγο παραπάνω θα δεις ότι ένας από τους δύο Γερμανούς νεοναζί, ο Ματίας Φίσερ, δεν είναι δημοσιογράφος αλλά ζωγράφος και δεν κρύβει τις ναζιστικές του καταβολές.
Βρίσκεις λογικές τις αντιφάσεις; Αν ναι, συνέχισε τον κατήφορο. Αν όχι, σύνελθε. Μη φοβάσαι να σκεφτείς. Γνωρίζεις την ελληνική ιστορία και ιδιαίτερα την ιστορία της περιόδου 1940-1944. Βοήθησε καταρχήν με τη στάση και την ψήφο σου να μην την ξαναζήσουμε. Ο διάσημος ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ σε πρόσφατη εκδήλωση ανέδειξε την ιδεολογική συγγένεια της χ.α. με το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ. Εσύ πότε θα το δεις; Πότε θα δεις πως η χ.α. δεν είναι ένα κίνημα (όπως ανόητα και ψηφοθηρικά είπε ο πρώην υπουργός Α. Λοβέρδος), αλλά ένα συνονθύλευμα μισαλλοδοξίας, ρατσισμού και φασισμού;

* Ο όρος “χρυσή αβγή” προέκυψε μετά την (ορθή) διαδικτυακή παρότρυνση του blogger Ν. Σαραντάκου να «αποσυνδέσουμε ορθογραφικά - οπτικά το ναζιστικό μόρφωμα από την όμορφη λέξη 'αυγή' και να το κάνουμε συναφές με τα αβγά».

*Ο Α. Πληθάρας είναι περιβαλλοντολόγος

Ραντεβού στο Ναδίρ...

Αναρτήθηκε από Simple Man...
Το γυαλί που καλύπτει την τηλεοπτική δημοκρατία δεν είναι αλεξίσφαιρο αντιθέτως όσο περνάει ο καιρός και όλοι αυτοί, που πριν ένα χρόνο κρυβόταν σε τρύπες φοβούμενοι την καθαρή οργή του λαού και τώρα αφήνουν την γλώσσα τους να γίνεται πιο αναιδής από πριν, αυτό το γυαλί γίνεται όλο και πιο εύθραυστο. Όσο κάθονται μπροστά σε κάμερες και εκτοξεύουν δημοκρατικές τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον ενός ανθρώπου που ζει σε ένα σπίτι ψυγείο, που το ψυγείο του είναι άδειο, που το άδειο έχει πάρει την όψη του μέλλοντός του, αυτό το γυαλί που χρόνια τώρα είναι η ασπίδα του κάθε πολιτικού θρασύδειλου θα θρυμματιστεί.
Και εκεί, που ο θεωρών την ζωή του παιχνιδάκι στα χέρια όλων των αριστεροδεξιοκεντρώων πολιτικάντηδων θα νομίζει ότι όλα τελείωσαν για αυτόν, θα διαπεράσει το αόρατο σύνορο μεταξύ αυτού και του πρωταγωνιστή της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Θα τον λιώσει ακριβώς όπως ο πρόγονός του έλιωνε την πέτρα με το χέρι και έχτισε τούτο το σπίτι που τώρα καλείται να παραδώσει αμαχητί τα κλειδιά γιατί έτσι γουστάρει ο τηλεοπτικός δημοκράτης. Τα υλικά ανοικοδόμησης αυτής της χώρας δεν είναι κοινοτικά κονδύλια, δεν είναι Κυριακές εκλογικής αναμέτρησης, δεν είναι ιδεολογίες, δεν είναι ο αιματοβαμμένος  ευρωπαϊκός πολιτισμός που προσκυνάς μπροστά του ξεχνώντας τι σού στέρησε. Τα υλικά ανοικοδόμησης που θα συλλέξεις  ένα βράδυ - όπως τα άλλα τα παγερά που ζεις- είναι οι μαριονέτες που κουνάνε τα χεράκια τους μέσα στο τηλεοπτικό κουτί και φέρουν το όνομα «δημοκρατικά εκλεγμένος». Αυτές είναι η λάσπη που θα φτιάξεις και πάλι το σπιτικό που λέγεται Ελευθερία.
Είναι σίγουρο ότι οι εξουσιαστές σου εκεί που την έφθασαν την κατάσταση δεν μπορούν να την γυρίσουν πίσω. Θεωρούν ότι πέρασαν όλα τα τεστ αντοχής με εσένα ως όχημα να χτυπάς από τοίχο σε τοίχο χωρίς έλεος και σιγούρεψαν ότι μέχρι εκεί μπορεί να φθάσει ένας οργισμένος, απογοητευμένος, νικημένος πολίτης αυτής της χώρας. Κάθε φορά που εσύ έχανες έδαφος στις μάχες για τα καταπατημένα σου δικαιώματα, άλλοτε με την στρατηγική του συστήματος των πολιτικών αναχωμάτων με την ταμπέλα «Αριστερός» και άλλοτε με την ιδέα ότι είσαι μόνος απέναντι σε μυριάδες, αυτά τα ανθρωπάρια δυνάμωναν,  ενώ την ώρα που εσύ σκεφτόσουν  να βάλεις τέλος στην ζωή σου, έτριβαν τα χέρια τους όλα μαζί. Όλα μαζί, ανεξαρτήτου πολιτικού χώρου. Κάθε απόγνωση και ένα ποσοστό παραπάνω στις πληρωμένες τους δημοσκοπήσεις. Δεν κονταροχτυπιούνται για σένα αλλά με προστασία εσένα.
Σε πέρασαν από πολλά κρας τεστ και για αυτό με την σιγουριά πλέον ότι μέχρι εδώ ήσουν,  παίρνουν πόζα πίσω από την οθόνη και σε δουλεύουν ψιλό γαζί. Σε κάνουν να νιώθεις ένοχος. Ένοχος για την ζωή που έζησες, για τα όνειρα που έκανες, για το σπίτι που έφτιαξες, για τα ταξίδια που έλεγες ότι θα πας, για τις αγωνίες που πέρασες, για τις δημιουργίες σου, για τα ιδρωμένα μεροκάματά σου, ακόμα και για τα παιδιά που γέννησες. Σε βάζουν με τους απάνθρωπους νόμους να απολογείσαι  μπροστά στον κάθε γκρίζο δημοσιοϋπαλληλίσκο επειδή ακόμα ζεις και δεν έχεις περάσει θηλιά στο λαιμό σου. Ένοχος που αναπνέεις, ένοχος που αυτοκτόνησες. Ένοχος που ουρλιάζεις, ένοχος που μένεις σιωπηλός.
Όλα όμως θα φθάσουν στο τέλος ακριβώς την στιγμή που αυτοί θα ολοκληρώσουν το σχέδιο που δουλεύουν δεκαετίες και που ο κάθε μη συμβιβασμένος πολίτης θα τα έχει χάσει όλα. Θα είναι η στιγμή που θα κατανοήσουμε όλοι μας ότι οι απειλές τις οποίες δεχόμασταν από ανθρώπους που για μεροκάματο είχαν το ξέσκισμα της δικής μας ζωής με την κομματική δημοκρατία τους για αντιπερισπασμό, ήταν μόνο μία σαπουνόφουσκα. Άγνωστο γιατί θα πρέπει να φθάσεις στο Ναδίρ  των αντοχών σου για να κατανοήσεις ότι τζάμπα τα έχασες όλα, και όσα δημιούργησες αλλά περισσότερο τα πολύτιμά σου χρόνια που πέρασαν σαν ζάρια όχι στα δικά σου χέρια μα στα αδούλευτα χέρια καταστροφέων ζωών. Δεν υπήρχε ποτέ κάτι ανίκητο απέναντι, υπήρχε μόνο ένα τηλεοπτικό είδωλο που νόμιζες ότι είναι άθραυστο και αδιαπέραστο από την οργή σου. Ένα πραγματικό Τίποτα ντυμένο με κουστουμάκι, πληρωμένο με πακέτα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα, ένας άδειος τενεκές που για να υπάρχει θα έπρεπε εσύ να πιστέψεις ότι ήταν τα Πάντα.
Όταν θα διαπεράσει, λοιπόν, το χέρι σου την οθόνη και θα πιάσεις τον λαιμό αυτού που νομίζει ότι νίκησε, όταν θα συνθλίψεις μέσα στην χούφτα σου αυτή την ξύλινη προγραμματισμένη μαριονέτα θα καταλάβεις ότι τα Πάντα σε αυτό το παιχνίδι, ακόμα και τη ζωή αυτής της ξύλινης, άψυχης πολιτικής κούκλας, δεν τα κινούσε κανείς άλλος παρά μόνο Εσύ.

Τίνος είναι η κρίση;

Κιμπι...

Ακούγεται και γράφεται με επιμονή σε ΜΜΕ υψηλού  μνημονιακού φρονήματος ότι η κρίση που διερχόμαστε ως χώρα δεν είναι ταξική, αλλά ολοσχερώς εθνική. Η άποψη διατυπώνεται κυρίως ως απάντηση στην αντίστροφη ανάλυση των κομμάτων της Αριστεράς, η οποία με τη σειρά της κυμαίνεται από την αντίληψη ότι όλα εξελίσσονται βάσει «σχεδίου της πλουτοκρατίας που θέλει να μεγιστοποιήσει οφέλη και κέρδη» (ΚΚΕ), μέχρι την κριτική ότι η διαχείριση της κρίσης από την τρόικα και τη συγκυβέρνηση γίνεται με τρόπο που να εξυπηρετεί την εγχώρια διαπλοκή, τις τράπεζες κι άλλους θύλακες οικονομικής ισχύος (ΣΥΡΙΖΑ).
Η πρώτη αντίληψη, περί εθνικής και όχι ταξικής κρίσης, αναζητά την τεκμηρίωσή της στο γεγονός ότι η Ελλάδα, αυτό το υβρίδιο καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά, ουδέποτε απέκτησε εθνική αστική τάξη, μια ηγέτιδα τάξη με κουλτούρα εθνικής συνείδησης. Κι ακόμη στο ότι τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα διαχωρίστηκαν με κριτήρια αμιγώς εισοδηματικά και όχι ταξικά. Και τελικά κυριαρχήθηκαν από τον μικροαστικό χυλό, ο οποίος «μεταμορφώθηκε σε ρουφήχτρα που κατάπιε τους πάντες και τα πάντα».
Εν μέρει, είναι αλήθεια αυτό. Τα ταξικά σύνορα ήταν ανέκαθεν δυσδιάκριτα και στο πεδίο της κοινωνικής πραγματικότητας και, πολύ περισσότερο, στο πεδίο της συνείδησης και του αυτοπροσδιορισμού. Η ιθύνουσα τάξη αυτής της χώρας υπήρξε κατά κανόνα συνονθύλευμα τυχοδιωκτικών ομάδων -ραντιέρηδων, κλεπτοκρατών, κρατικοδίαιτων, κερδοσκόπων χωρίς στέρεη παραγωγική βάση-  που με ευκολία άλλαζαν αφεντικά, προστάτες και φιλοδοξίες. Ήταν και με τη Μεγάλη Ιδέα και με τους Γερμανούς κατακτητές και με τους Άγγλους «απελευθερωτές» και με τους Αμερικανούς «αναμορφωτές» και με τους Ευρωπαίους «εκσυγχρονιστές». Και με τη δημοκρατία και με τη δικτατορία. Διέθετε μια «εθνική συνείδηση» α λα καρτ. Και σε γενικές γραμμές την επέβαλε στην πλειοψηφία της κοινωνίας και στην πολιτική ελίτ της χώρας. Με εξαίρεση τη δεκαετία του ’40 και  τη γερμανική κατοχή, κατά την οποία η δωσιλογική «εθνική συνείδησή» της απορρίφθηκε κι έγινε συνιστώσα μιας πραγματικής εθνικής κρίσης, η οποία κορυφώθηκε τραγικά στον Εμφύλιο.
Στον αντίποδα, όλα τα υποτελή στρώματα της ελληνικής κοινωνίας μετά τον πόλεμο συνωθούνταν από την ύπαιθρο στις πόλεις με την προσδοκία της κοινωνικής ανέλιξης και του πλουτισμού, προκαλώντας τρομακτική ρευστότητα στον ενδιάμεσο, μικροαστικό χώρο, ο οποίος κατά καιρούς αποκτούσε πλειοψηφικά και ηγεμονικά χαρακτηριστικά. Ιδιαίτερα από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν, οπότε η Ελλάδα εξελίχθηκε σε ανεπτυγμένη χώρα, «κοπιάροντας» όλα τα καταναλωτικά, πιστωτικά και παραγωγικά πρότυπα της Δύσης.
Στη βάση αυτής της ανάλυσης τεκμηριώνεται ως πηγή της κρίσης το κατά Πάγκαλον «μαζί τα φάγαμε» και ως αποτέλεσμά της το «μαζί -και δικαίως- τα πληρώνουμε». Πράγμα που υποτίθεται ότι καθιστά την κρίση α-ταξική ή δια-ταξική και τελικά «εθνική». Η πραγματικότητα είναι, βεβαίως, πολύ διαφορετική. Και ως προς τη γέννηση της κρίσης και ως προς τη διαχείρισή της.
Αν θεωρήσουμε ως κοιτίδα της κρίσης χρέους που ξέσπασε στην Ευρώπη με επίκεντρο την Ελλάδα τη χρηματοπιστωτική κατάρρευση η οποία ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2007, προκύπτει μάλλον αβίαστα πως αυτή είναι κυρίως προϊόν της παλιρροϊκής μετακίνησης κεφαλαίων από την παραγωγική δραστηριότητα στο κυνήγι των άυλων υπεραξιών – των μετοχών, του εταιρικού και κρατικού χρέους, των δαιμονικών παραγώγων προϊόντων και όλων των οβιδιακών μεταμορφώσεων του έξυπνου χρήματος που επιμένει πως αναπαράγεται με παρθενογένεση («το χρήμα γεννάει χρήμα»). Επομένως, η κρίση είναι γνήσιο τέκνο της παγκόσμιας ελίτ του πλούτου που επιπλέει πάνω στο τελευταίο κύμα χρηματιστικής μετάλλαξης της οικονομίας. Το γεγονός ότι η σωτηρία αυτής της ελίτ, αποτυπωμένη στις τεράστιες ποσότητες δημόσιου χρήματος που διατέθηκαν για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, προκαλεί και μια εκτεταμένη «καταστροφή» σε άλλους θύλακες πλούτου και κατόχους κεφαλαίου δεν αναιρεί τον ταξικό χαρακτήρα της κρίσης.
Άλλωστε, αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η διαχείριση της κρίσης γίνεται με μια τεράστια μεταφορά πόρων από τα φτωχότερα στρώματα στον χρηματοπιστωτικό αφρό της οικονομικής πυραμίδας. Και, πολύ περισσότερο, με βασικό εργαλείο την αποδυνάμωση της μισθωτής εργασίας. Και ως προς την τιμή της και ως προς την πολιτική και κοινωνική της ισχύ. Οφείλουμε, άλλωστε, στην τρόικα, αλλά και σε πολλούς άλλους προθύμους υποβολείς των «μεταρρυθμίσεων», το ότι, παρά το καμουφλάζ της λιτότητας κάτω από ρητορείες περί ανάταξης του σπάταλου πελατειακού κράτους και της διεφθαρμένης εγχώριας διαπλοκής, ορίζουν ως ταξική πεμπτουσία της πολιτικής τους την ισοπέδωση του μισθού. Άθελά τους, σκάβουν βαθιά στο χώμα και φέρνουν στην επιφάνεια τη θαμμένη κάτω από τόνους λήθης και αμεριμνησίας αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.
Το ότι όλοι πληρώνουν ένα κάποιο τίμημα δεν καθιστά την κρίση «εθνική». Όσοι χρυσοκάνθαροι της νεοελληνικής επιχειρηματικότητας κι αν οδηγηθούν για χρέη ή για απάτες στη φυλακή, όσοι «σελέμπριτις» της μπίζνας κι αν εξαφανιστούν από το επιχειρηματικό τοπίο -είτε γιατί τους καταστρέφει η ύφεση είτε γιατί την κάνουν με τα  λεφτά τους στο εξωτερικό-, ο έλεγχος του κοινωνικού πλούτου θα καταλήξει σε μια νέα ελίτ. Μικρή σημασία έχει αν η νέα ιθύνουσα τάξη της χώρας θα είναι λιγότερο ελληνική και περισσότερο γερμανική, αμερικανική, ρωσική ή πολυεθνική. Τουλάχιστον για τους πληβείους της εργασίας και της ασθμαίνουσας μικροεπιχειρηματικότητας είναι αδιάφορο.
Προβληματική είναι, ωστόσο, και η άλλη, η αριστερή ανάγνωση της κρίσης, που την παρουσιάζει περίπου ως αποτέλεσμα μιας καλοσχεδιασμένης συνωμοσίας της ολιγαρχίας ή επί μέρους θυλάκων της. Η αλήθεια είναι ότι οι καπιταλιστικές κρίσεις εδώ και αιώνες είναι πάνω από τις δυνάμεις και τις βουλήσεις των ίδιων των καπιταλιστών. Κανένας καπιταλιστής δεν αγαπάει τις κρίσεις, ούτε καν αυτοί που στη διάρκειά τους καταφέρνουν να πολλαπλασιάσουν τον πλούτο τους εις βάρος των ανταγωνιστών τους και εις βάρος της κοινωνίας. Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι, ακόμη κι οι πιο τυχοδιώκτες κάτοχοι κεφαλαίων, θα ήθελαν μια οικονομία αδιατάρακτη από κύκλους και υφέσεις. Θα προτιμούσαν μια γραμμική μεγέθυνση των οικονομιών που θα εξασφάλιζε διαρκή αύξηση του ποσοστού κέρδους τους. Ως γνωστόν, αυτό είναι τόσο αδύνατο όσο κι η φιλοσοφική λίθος για τους αλχημιστές. Αλλά συμβαίνει το εξής παράδοξο: στο κυνήγι της μεγιστοποίησης του κέρδους, κάθε μεμονωμένος καπιταλιστής επιδιώκει να έχει όσο λιγότερους κι όσο φθηνότερους εργαζομένους γίνεται. Και θα επιθυμούσε κανείς άλλος ανταγωνιστής του να μην ακολουθήσει την «ευφυή» του στρατηγική. Αλλά, επειδή όλοι διαθέτουν το ίδιο γονίδιο της απληστίας, όλοι οι καπιταλιστές κάνουν περίπου ταυτόχρονα το ίδιο και καταλήγουν να καταστρέφουν συλλογικά τη βάση δημιουργίας εισοδημάτων, ζήτησης και τελικά κερδών. Αυτή είναι η ουσία κάθε κρίσης, πέρα από τις ποικίλες μεταμορφώσεις της. Κι είναι μια ουσία πέρα για πέρα ταξική. Κι αυτή την ταξική ουσία ακολουθούν ακόμη και τα κράτη, όταν ως συλλογικοί καπιταλιστές επιδιώκουν να εξορθολογίσουν τα δημοσιονομικά τους, καταστρέφοντας με παρόμοιο τρόπο τα εισοδήματα, τη ζήτηση και άρα τις πηγές των εσόδων τους. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε τώρα, με την κυβέρνηση να ανακαλύπτει ότι η διάσωση του πολύτιμου «κεφαλαίου» των πιστωτών της χώρας -αδιάφορο αν είναι ιδιώτες ή κράτη- καταστρέφει τις ίδιες τις πηγές εξόφλησής του.
Το συμπέρασμα είναι ότι η α-ταξική ανάλυση της κρίσης, αλλά και σε έναν βαθμό η αμιγώς «ταξική», αγνοούν τόσο την κοινωνική φύση της όσο και τους μηχανισμούς της μεροληπτικής της διαχείρισης υπέρ μιας όλο και μικρότερης ομάδας κατόχων του πλούτου. Παραδόξως, οι δύο προσεγγίσεις συγκλίνουν στο να αντιμετωπίζουν την κρίση και τη μεροληπτική της διαχείριση αποσπασμένη από τη φύση της ίδιας της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Η πρώτη αντίληψη ανάγοντας την εγχώρια κρίση σε ακραία έκφραση της «παγκόσμιας ελληνικής ιδιαιτερότητας». Και η δεύτερη αντιμετωπίζοντάς την ως προϊόν του τυχοδιωκτικού βολονταρισμού μιας συνωμοτικής ομάδας αστών.
Από την άποψη αυτή, ίσως αποδεικνύεται απείρως πιο εύστοχο το συμπέρασμα στο οποίο, χωρίς πολλές αναλύσεις, διατυπώνουν οι αναρχικοί σε αρκετούς τοίχους της Αθήνας: «Η κρίση είναι ένα αγγούρι που τ’ αφεντικά έχουν στον κ****λο τους και θέλουν να το χώσουν στον δικό μας».

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
…Πράγματι, υπάρχει ένας ταξικός πόλεμος σε εξέλιξη τα τελευταία 20 χρόνια, και η τάξη μου τον έχει κερδίσει. Αν κοιτάξετε τους 400 που πλήρωσαν τους υψηλότερους φόρους στις ΗΠΑ το 1992, το πρώτο έτος αναφοράς, θα δείτε ότι κατείχαν περίπου 40 εκατ. δολάρια κατά κεφαλήν εισόδημα. Τα τελευταία χρόνια έχουν φτάσει στα 227 εκατ. δολάρια κατά κεφαλήν – το πενταπλασίασαν. Στο διάστημα αυτό οι φόροι που τους αναλογούσαν έπεσαν από το 29% στο 21% του εισοδήματός τους. Λοιπόν, εάν υπάρχει ταξικός πόλεμος, η τάξη των πλουσίων τον έχει κερδίσει.
Γουόρεν Μπάφετ, συνέντευξη στο CNN, 30.9.2011


(Επενδυτής, 16-2-2013)

Απουσια...

Dies brumalis...
Με το τέλος του «θαύματος» της ανάπτυξης και της μικροαστικής μας ευμάρειας κλονίστηκαν όχι μόνο οι πολιτικοκοινωνικές ισορροπίες, αλλά ανατράπηκε κι ένας ολόκληρος τρόπος ζωής όχι μόνο των μικρομεσαίων στρωμάτων αλλά και όλης της κοινωνίας  που προσέβλεπαν σε ανέλιξη. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός που επέβαλλε τους δικούς του ανάλγητους όρους έχει περιορίσει τις θεσμοποιημένες μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης, έχει ακυρώσει τις κατακτήσεις του κοινωνικού κράτους κι έχει  υπονομεύσει την αξιοπιστία όλων των μορφών συλλογικής δράσης, και κυρίως της πολιτικής, ενώ το άτομο βομβαρδίζεται συνεχώς σχετικά με  την προσωπική ευθύνη που έχει για την εξασφάλιση της αμφίβολης επιβίωσής του και για την αποσόβηση όλων των δεινών που ελλοχεύουν σε κάθε γωνία.
Σαν άτομα αισθανόμαστε αδύναμοι να συλλάβουμε την πολυπλοκότητα των σημερινών εξελίξεων και ν’  αντιδράσουμε, ενώ  σαν συλλογικά υποκείμενα σίγουρα έχουμε  μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και δύναμη ν’ αγωνιστούμε.            
Για χρόνια, έχοντας καταρρεύσει όλες οι μεγάλες μας προσδοκίες για μετασχηματισμό της κοινωνίας μας αρκούσε και η ελάχιστη  βελτίωσή των όρων ζωής μας, έστω και μόνο η υπόσχεσή της,  που την πιστεύαμε για διαρκή. Έτσι επιδιώκαμε το εφικτό και δεν κινδυνεύαμε από μεγάλες απογοητεύσεις.
Σε μια περίοδο όμως που χαρακτηρίζεται από την αύξουσα  ανεργία και ανασφάλεια όλων των εργαζόμενων, η αναζήτηση  τουλάχιστον μορφών άμυνας είναι επιτακτική. Χωρίς όμως όραμα και προσδοκία δεν υπάρχει ούτε  πηγή έμπνευσης ούτε και αγωνιστικότητας. Όταν λοιπόν μέσα από την κρίση βιώνουμε,  σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας,  πόσο σκληρός  μπορεί να γίνει ο καπιταλισμός  και δεν μας έχει απομείνει κανένα  όπλο να τον αντιμετωπίσουμε, γίνεται πια ξεκάθαρο ότι χρειάζεται μεγαλύτερη σοβαρότητα από τα  επικοινωνιακά τεχνάσματα στα οποία καταφεύγουν όσοι διεκδικούν απλώς  τίτλους εθνικούς και πολύ περισσότερο αριστερούς κι  αν λάχει κι επαναστατικούς.            
Κι έτσι τρία χρόνια  τώρα δεν καταφέρνουμε ακόμα να υψώσουμε μαζική φωνή αντίστασης εναντίον της πολιτικής που μας επιβάλλεται. Χωρίς όραμα, με διαλυμένο το συνδικαλιστικό κίνημα που θα μπορέσει να οργανώσει τους ανθρώπους που αντιστέκονται, υποκύπτουμε χωρίς αντίσταση. Κι είναι αυτά τα χρόνια που η κομμουνιστική αριστερά προσπαθεί να ξαναβρεί τη φωνή της, να προβάλλει το όραμά της  και γίνεται εμφανής η προσπάθεια να ξαναποκτήσει την επαναστατική προοπτική της αμφισβητώντας   την απόλυτη νομιμοφροσύνη απέναντι στο αστικό καθεστώς και υπερασπιζόμενη κάθε αγωνιστικό σκίρτημα.
Η αλήθεια είναι βέβαια πως ο στόχος για  ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό και κομμουνισμό μοιάζει να περιορίζεται σε  λεκτικό επίπεδο, όσο δεν διαμορφώνεται αυτή η νέα κοινωνική συνείδηση, που θα είναι αποτέλεσμα πολιτικών και κοινωνικών αγώνων με φορέα τους τις υποτελείς τάξεις. Μόνο που ακόμα σκύβουμε  το κεφάλι, ηττημένοι χωρίς να έχουμε δώσει μάχη, ενώ η οργή και θυμός μας οδηγούνται  σε ανώδυνες για το σύστημα κατευθύνσεις. Κι ενώ ένα τεράστιο κοινωνικό δυναμικό συμπιέζεται και ασφυκτιά δεν μπορεί ακόμα να αποδεσμευτεί από τη χειραγώγηση της κυρίαρχης ιδεολογίας. Οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι κι άνεργοι,  ιδιαίτερα νέοι δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα κίνημα  αντίστασης έξω από την αγκαλιά της αστικής τάξης.             
Κι   ενώ η ανεργία στους νέους έχει φτάσει στο 61% είναι άξιον απορίας η απουσία των νέων. Γίνονται κάποιες σπασμωδικές κινήσεις  και αντιδράσεις από τη  σπουδάζουσα νεολαία, ενώ νέοι εργαζόμενοι  και άνεργοι απουσιάζουν σαν οργανωμένα σύνολα από τις κινητοποιήσεις.
Η φωνή τους δεν ακούγεται, δεν φαίνεται να έχουν όχι κάποιο όραμα, αλλά ούτε κι ένα πολιτικό στόχο, έστω και μέσα στο θεσμικό πλαίσιο. Πραγματιστές, επιδιώκουν την αποτελεσματικότητα, την άμεση επίτευξη στόχων και  σε στάση αναμονής μοιάζει ν’ αναζητούν ατομικές λύσεις. Νάναι που  η κοινωνική και πολιτική  αδράνεια  των προηγούμενων χρόνων επεκτείνεται και στα χρόνια της κρίσης; Διαπαιδαγωγήθηκαν έτσι που η ανησυχία τους να έχει  περιοριστεί  περισσότερο στην υλική επιτυχία;  Συνεχίζουν να πιστεύουν ότι αυτό που μετρούσε και μετρά ακόμη είναι η εξασφάλιση και μόνο αυτή; 
Που είναι όλοι αυτοί που έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους να αγωνιστούν γι’  αυτό, αλλάζοντας τον κόσμο;  Που είναι το μαζικό κίνημα νέων από τις υποτελείς τάξεις  που θα ξαναθέσουν  ζητήματα οράματος, ιδεολογίας, προγραμματικής κατεύθυνσης, στρατηγικής, πολιτικής τακτικής, οργάνωσης στο πολιτικό, στο συνδικαλιστικό και ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο;         
Μέσα στη θύελλα της πολιτικής αποστράτευσης, η έλλειψη μαζικών και συλλογικών διαδικασιών τα προηγούμενα χρόνια δεν επέτρεψε την ανάδειξη μιας μάζας αγωνιστών από το ίδιο μαζικό κίνημα και πολύ περισσότερο από κινήματα νεολαίας. Και τώρα φωνή των νέων που αντιστέκονται μοιάζει να έρχεται, πέρα από την κομμουνιστική νεολαία, από  τη μειοψηφία των νέων που «τα σπάνε» κι αυτών που αναλαμβάνουν πράξεις ένοπλης βίας  εν ονόματι αναρχικών ιδεών, οι οποίες έχουν απήχηση περισσότερο σαν προσωπικό ηθικό πιστεύω παρά σαν κοινωνική  επαναστατική δύναμη, γι’ αυτό και μοιάζει να είναι διαταξικές.  Προβάλλουν  αυτοί οι νέοι μάλλον την πολιτική τους ιδιαιτερότητα και λίγο ενδιαφέρονται  να λειτουργούν σαν έκφραση κάποιου κινήματος.           
Το πρόβλημα λοιπόν οργάνωσης μαζικής αντίδρασης παραμένει. Κι έρχονται πάλι στο προσκήνιο ζητήματα όπως ο προβληματισμός για ειρηνικό η επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, για το ρόλο της επαναστατικής βίας σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού, για τον τρόπο που μπορεί να οικοδομηθεί ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, για τη σχέση που πρέπει να αναπτυχθεί ανάμεσα στην επαναστατική πρωτοπορία και στο μαζικό κίνημα, ακόμα κι αν αυτά θεωρούνται   παρωχημένα ή άνευ αντικειμένου για τη μεγάλη μάζα των υποτελών τάξεων.
Και  το κομμουνιστικό κόμμα με τόσες αγωνιστικές εμπειρίες και παραδόσεις, που στα χρόνια της παρανομίας αγωνιζόταν για τον εκδημοκρατισμό της χώρας, που εγκλωβίστηκε   στις επιλογές του ΠΑΣΟΚ μετά το ’81, και  ύστερα, με την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης, σε μια κοινωνία ικανοποιημένη από τον εαυτό της που καταβρόχθιζε τα πάντα αρκεί να της υπόσχονταν κέρδος, περιθωριοποιήθηκε, δεν έχει καταφέρει να βρεί ένα βηματισμό που να το συγχρονίζει με ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας  και ιδιαίτερα της νεολαίας που συνεχίζει να παραδέρνει.

Το τέλος του παραμυθιού περί ανάπτυξης, της ελληνικής οικονομίας....

του Σταμάτη Στεφανάκου, environment.gr...
Ακούσαμε και διαβάσαμε προεκλογικά και μετεκλογικά υποσχέσεις επί υποσχέσεων για ανάπτυξη στην οικονομία.
Ακούσαμε και διαβάσαμε και διάφορα γλαφυρά για τα «προβλήματα» ανταγωνιστικότητας τα όποια έχουν προκληθεί, από το  «κακό» δημόσιο, την «κακή» εφαρμογή των μνημονίων, της  «κακές» πολιτικές του παρελθόντος.
Είδαμε να ενοχοποιούνται  οι «κακοί» συνδικαλιστές, και όσοι άνηκαν στο πραγματικό αντιμνημονιακό μπλοκ (ΑΝΕΛ, ΣΥΡΙΖΑ,ΚΚΕ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, κλπ).  Εδικά δε η αριστερά , που σημειωτέον δεν κυβέρνησε ποτέ , να κατηγορείται ότι έχει την ευθύνη για όλα… Για όλα έφταιγε «κάποιος», άλλος πολιτικός του παρελθόντος, οι  «τεμπέληδες» έλληνες, οι «αντιπαραγωγικοί» εργαζόμενοι και άλλα πολλά και όμορφα, που με απλοχεριά τα ΜΜΕ μας έχουν σερβίρει και συνεχίζουν αδιάκοπα  να σερβίρουν.
Ζήσαμε απειλές του τύπου: «θα μας πετάξουν από το ευρώ», θα «χρεοκοπήσει η χώρα» και ακούσαμε κορωνίδες της μορφής περί πατριωτισμού και εθνικού καθήκοντος…
Βιώσαμε την καταστολή στο πετσί μας, και από πρώτο χέρι γνωρίσαμε την απόγνωση μέσω της αύξησης των αυτοκτονιών συμπολιτών μας  στην χώρα. Πέτυχαν να εφαρμόσουν στην πράξη τον κοινωνικό αυτοματισμό και η μια κοινωνική ομάδα να επιτίθεται στην άλλη. Κάθε έννοια αλληλεγγύης και ανθρωπισμού διαστρεβλώθηκε  και  κακοποιήθηκε οικτρά.
Η παιδεία υποβαθμίστηκε, η δημόσια υγεία εξαθλιώθηκε και οι κοινωνικές παροχές έχουν υποβαθμιστεί σε σημείο που έχει χαθεί κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το περιβάλλον και ο φυσικός πλούτος της χώρας ξεπουλιούνται αντί πινακίου φακής .
Μισθοί, συντάξεις και επιδόματα , έχουν μειωθεί  κάτω από το επίπεδο που ορίζει το φράγμα μεταξύ αξιοπρεπούς διαβίωσης και φτώχειας,  και  έχουν γίνει καπνός διεκδικήσεις δεκαετιών.
Και όλα αυτά γιατί;
Για να διαβάσουμε τα ακόλουθα στον τύπο:
  1. Ανεργία στο 27% για το Νοέμβριου του 2012, με πρόβλεψη να φτάσει στο 30,1 % το 2013.
  2. Μείωση του ΑΕΠ  και ύφεση στο 4,1%.
  3. Φορολογία που στην ουσία  διαλύει την αγορά.
  4. Στάση πληρωμών στην πράξη του δημοσίου προς τρίτους.
  5. Εκτροχιασμός των δημοσιονομικών εσόδων με το καλημέρα του 2013.
Με δυο λόγια, μήπως θυμάστε κάτι υποσχέσεις και θεωρίες ότι το 2012 η χώρα θα βγει στις αγορές και θα έρθει η ανάπτυξη;
Μήπως θυμάστε επίσης το περίφημο: «δεν θα πάρουμε και άλλα μέτρα»;
Μήπως το άλλο: « θα διαπραγματευτούμε με τους δανειστές μας»;
Να μιλήσουμε για την αύξηση της πορνείας, του αλκοολισμού και της εξαθλίωσης;
Και θα μπορούσα ειλικρινά να γράψω πολλές γραμμές με κενού νοήματος υποσχέσεις και παραμύθια. Δεν νομίζω όμως ότι χρειάζεται.
Όταν διαβάζεις και ακούς ότι ο κατώτερος μισθός είναι υψηλός στην χώρα μας από ένα άνθρωπο (;) που έχει 6.000 € μηναίο εισόδημα…
Όταν η ίδια η Τρόικα μιλάει ήδη για καινούργια μέτρα…
Όταν διάρα τσακιστή δεν δίνουν για τους άνεργους νέους – και όχι μόνο…
¨Έχει κανείς ψευδαισθήσεις ότι δεν πάει παρακάτω;
Τι άλλο περιμένουμε να γίνει; Τι;
Και στο ερώτημα αν υπάρχει άλλος δρόμος, η απάντηση είναι μόνο μια: υπάρχει. Και ναι ούτε αλάθητος είναι , ούτε σίγουρος. Αλλά σίγουρα είναι ποιο ελπιδοφόρος από αυτόν που έχουμε πάρει έως τώρα.
Το μόνο που είναι βέβαιο, είναι ότι αν δεν μπει άμεσα ένα φρένο σε αυτή την κατρακύλα δεν θα υπάρχει Ελλάδα, και μάλιστα πολύ σύντομα.
Επομένως ας αρχίσουμε να συσπειρωνόμαστε , να οργανωνόμαστε και κυρίως ας αρχίσουμε να αντιστεκόμαστε, για να μην καταλήξουμε κυριολεκτικά ως πρόβατα στο χασάπη.
s.stefanakos@gmail.com

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Ούτε μια φορά...


Πιτσιρικος...
Προχθές, ήμουν στο σπίτι μιας φίλης και συζητούσαμε. Το τι συζήτηση έχει πέσει αυτόν τον γλυκό –μέχρι τώρα- χειμώνα στην Αθήνα δεν περιγράφεται. Κάποια στιγμή, στην κουβέντα ήρθε –εξαιτίας των ασχολιών της αυτή την εποχή- γνωστός Έλληνας διανοούμενος.
Τον έχουμε μελετήσει και οι δυο αρκετά, έχουμε διαβάσει πολλά βιβλία του.
Άρχισε λοιπόν η καλή φίλη να μου θυμίζει διάφορες φράσεις του από παλαιότερα βιβλία του και να μου λέει πόσο συμφωνεί.
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ συμφωνώ μαζί του. Ή μάλλον, συμφωνούσα μαζί του.
Εκεί που η φίλη μου μιλούσε, την διέκοψα:
«Δεν μου λες, τον έχεις ακούσει ποτέ ή έχεις διαβάσει ένα κείμενό του που να τα βάζει με την ελληνική ολιγαρχία;»
«Τι εννοείς;»
«Εννοώ πως έχει γράψει τα πάντα για τα κουσούρια των Ελλήνων, για τους κακούς συνδικαλιστές, για τον ένα που του βρομάει, για τον άλλο που του ξινίζει αλλά δεν έγραψε ποτέ ούτε μια φράση κριτικής για την Μαφία της ελληνικής ολιγαρχίας. Ούτε πριν την χρεοκοπία, ούτε μετά. Βούιξε ο ξένος Τύπος για την άθλια ελληνική ολιγαρχία αλλά αυτός -που είναι και της δυτικής κουλτούρας- δεν το πήρε ακόμα χαμπάρι; Πότε θα το πάρει χαμπάρι; Στον τάφο;»
Την προβλημάτισα την φίλη μου αλλά αυτό δεν την πτόησε. Μόλις επέστρεψα στο σπίτι, μου έστειλε ένα μέιλ με κείμενο άλλου διανοούμενου. Αυτός έχει φάει την πετριά της Ορθοδοξίας αλλά τα κείμενά του -και τα ελληνικά του- έχουν πάντα ενδιαφέρον.
Διάβασα το κείμενό του που κατακεραύνωνε τους άθλιους συνδικαλιστές.
Σωστά ήταν αυτά που έγραφε. Τουλάχιστον εγώ συμφώνησα.
Απάντησα στη φίλη μου πως σωστά τα λέει αλλά της έκανα την ίδια ερώτηση:
«Έχεις διαβάσει ποτέ ένα κείμενό του εναντίον της ελληνικής ολιγαρχίας;»
Όχι, δεν είχε διαβάσει. Επειδή δεν είχε γράψει ποτέ τέτοιο κείμενο.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία εκφράζονται εναντίον των Ελλήνων πολιτών οι Έλληνες διανοούμενοι.
Αυτό που την κάνει εντυπωσιακή είναι ότι ποτέ δεν έχουν ασκήσει την παραμικρή κριτική στους Έλληνες ολιγάρχες.
Τόσο σκληροί με τον εργάτη, τόση κατανόηση για τον Λάτση.
Ξέρουν πως η κατάρρευση του υπάρχοντος συστήματος θα τους παρασύρει στην ανυπαρξία, την χλεύη και τη λησμονιά. Δεν υπάρχουν εκτός αυτού του συστήματος. Και προσπαθούν να το διασώσουν για να διασωθούν.
Και φτάνουν στο σημείο να γράφουν ύμνους στον Νίκο Δένδια. Και μάλλον δεν έχουν ούτε έναν φίλο να τους προστατεύσει από τον αυτοεξευτελισμό.
Ίσως, δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα δεν αξιώθηκε έναν διανοούμενο της προκοπής που να έζησε στην Ελλάδα. Και όλοι αυτοί ήταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση.
Τους είχαν αγοράσει όλους. Και πολύ φτηνά. Σχεδόν τζάμπα.
Και οι πιο αγορασμένοι απ’ όλους είναι αυτοί που ουρλιάζουν –χωρίς να τους ρωτήσει κανείς- πως δεν προσκύνησαν ποτέ.
Προσκύνησαν. Οικειοθελώς.
Προφανώς, αυτός είναι ο λόγος που, μονίμως, αποδίδουν στους «πληβείους» αυτό που, κυρίως, χαρακτηρίζει τους ίδιους: τον ραγιαδισμό.

Σκονάκια...

του Μιχαλη Αποστολιδη απο την Parallaxi...

«Δεν έχει σημασία από πού σου γράφω, λίγο πολύ παντού το ίδιο είναι, φυλακή, τρελάδικο, κόμμα, κοινωνία»  ξεκινάει με φόρα ο Χρόνης Μίσσιος το «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς».
Το επικίνδυνο ασφαλώς δεν είναι να γράφεις αλλά να γράφεις για να εκδικηθείς. Να μη φοβάσαι το δίκιο σου. Να χαϊδεύεις αυτιά αντί να τα τραβάς. Τα στρατόπεδα είχαν ανέκαθεν συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας. Δεν υποδέχονται πάρα μόνο καμικάζι αυτοκτονίας. Αν δεν είσαι προπαγανδιστής του συστήματος, αριστερίζεις στον αλφαμίτη από ανάγκη. Κερδίζεις την καρδιά του αναγνώστη. Καθησυχάζεις τον εαυτό σου. Και συνήθως, δε λες τίποτα.

Το διάβασα από μία χρήστη στο Τουίτερ. Ένα μικρό κορίτσι είπε σε κάποιον να μην ενοχλεί τις λέξεις αν δεν έχει τι να πει. Το ίδιο έχει γράψει κάπου κι ένας Κύπριος ποιητής, ο Κώστας Μόντης, σύμπτωση που μάλλον κολακεύει τον τελευταίο. Τις λέξεις στη χώρα, στα σοβαρά τουλάχιστον, φαίνεται να τις ενοχλεί μόλις ένα 8% του πληθυσμού. Αυτό διαβάζει περίπου δέκα βιβλία το χρόνο, μεταξύ των οποίων η έρευνα δεν διευκρινίζει αν συμπεριλαμβάνεται ή όχι το: «Ποιοι δολοφόνησαν τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο». Μεγαλύτερο ποσοστό φαίνεται πως υποστηρίζει στις δημοσκοπήσεις τη Χρυσή Αυγή. Γίνεται επομένως να αφήσεις τη γλώσσα ανυπεράσπιστη; Οι λέξεις, καθότι τυφλές, πάντα περιμένουν κάποιον να τις πάρει από το χέρι και να τις περάσει απέναντι.
Αν γράψουμε κάτι όπως είναι ωστόσο, ακριβώς όπως είναι, τρία χρόνια σχεδόν μετά το πρώτο μνημόνιο, αρχίζουμε να το εμποδίζουμε. Σε μια παλιά συνέντευξή του, ο Ζαν Λικ Γκοντάρ, δήλωνε πως στο σινεμά οι εικόνες είναι ζωή και τα κείμενα θάνατος. Φοβάμαι δηλαδή πως έχουμε φτάσει στο σημείο όπου οι αποκαλύψεις δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να θολώνουν το τοπίο. Τα πολλά λόγια φτώχυναν τον τόπο. Τα πρόσωπα παραμορφώθηκαν από όσα είπαν κι όσα άκουσαν. Ο καθένας γνωρίζει την αλήθεια του καλύτερα από οποιονδήποτε προσπαθεί να του την υποδείξει. Η πλευρά που έχει για σημαία της την Τρέμη, αρχίζει να ξεμένει από πρόθυμα χέρια. Τόσο καιρό, τα δικά μας, μόνο σταυρωμένα δεν έμειναν. Φυλλομέτρησαν τις αναλύσεις του Βαρουφάκη, τις προφητείες του Καζάκη, τα άρθρα γνώμης που σπονσοράρει το καθεστώς και αντί να θυμώσουν, αντί να γίνουνε γροθιές, βυθίστηκαν σε τσέπες και στο βαρύ πένθος του καναπέ. Ακόμα και τα υβριστικά σχόλια λιγόστεψαν στο Διαδίκτυο. Γίναμε, όπως ήταν αναμενόμενο, σαν εκείνον τον ήρωα του Μπόρχες που επειδή θυμόταν τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, αδυνατούσε να σκεφτεί.
Προσθέσαμε λέξεις, ησυχία δε βρήκαμε. Ο θάνατος περίσσεψε, μια συλλογική μάχη να χάσουμε δεν επινοήσαμε. Οι καλύτεροι από μας είναι είτε αφανείς ήρωες είτε μεγάλοι θεατρίνοι. Κι η Αριστερά, εδώ ακριβώς, κάτι φαίνεται πως δεν λαμβάνει υπόψη της. Με το:« Ή εμείς ή αυτοί» στήνει μια φάκα που δύσκολα θα αποφύγει. Ο καπιταλισμός , παντοδύναμος, της φράζει το δρόμο. «Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Εμείς». Καλά το λέει ο Μπαμπασάκης. Με αυτούς θα έχει να κάνει την επόμενη μέρα της εκλογικής νίκης της που οι περισσότεροι εύχονται να μην αποδειχτεί οδυνηρή. Από την άλλη, το ότι δεν υπάρχει ελπίδα, είναι η μεγαλύτερη ανοησία που μπορεί να ειπωθεί σε μια χώρα όπου οι ποιητές και τα παιδιά της ακόμη ταυτίζονται. Η ελπίδα γεννιέται από την πρόθεσή σου και μόνο να τη δημιουργήσεις. Αποφαίνεσαι μεν ότι είναι νεκρή, οι λέξεις ωστόσο που ξοδεύεις, ανεξαρτήτως εντέλει νοήματος, την ανανεώνουν.
«Η οικονομική κρίση είναι ένα μεγάλο παλούκι που έχουν οι καπνέμποροι στον κώλο τους  και θέλουν να το βγάλουν από το δικό τους κώλο και να το βάλουν στον δικό σας». Τόσο απλά δίνει τον ορισμό της ο Μίσσιος. Ένας επαναστάτης. Ό,τι δεν είναι οι περισσότεροι που συνηθίζουν να μιλούν. Τα μοιρολόγια τους δε θα αναστήσουν κανένα. Η σιωπή, ό,τι κι αν της χρεώνουν, έχει νόημα όταν σκοπεύεις να τη σπάσεις. Ο λόγος παίρνει αξία από τις παύσεις. Τι πιο αστείο εξάλλου από κάποιον που μας καλεί καθημερινά σε εξέγερση; Δε λέω, δε μ’αρέσει, δε λέω. Στις γροθιές μου είναι κρυμμένα τα σκονάκια. Τι μπορούμε να κάνουμε μ’αυτά, παραμένει το κρίσιμο ερώτημα.


Η ιθαγένεια και οι... ιθαγενείς!

του Γιαννη Μεϊμαρογλου απο το Εθνος...

«Γνήσιο δεσμό με το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία», λοιπόν, πρέπει να έχεις για να γίνεις Ελληνας... Το να έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα από γονείς που διαμένουν νόμιμα για 5 χρόνια στη χώρα ή το να έχεις τελειώσει το ελληνικό σχολείο προφανώς δεν είναι... γνήσιος δεσμός. Γιατί αν ήταν, δεν θα έβγαζε αντισυνταγματικό τον Νόμο Ραγκούση το ΣτΕ. Το κράτος-έθνος και ο δεσμός του αίματος σε όλο τους το μεγαλείο!
Κάποτε γελούσαμε με το «ανάδελφο έθνος» του Σαρτζετάκη και υποτιμούσαμε τη Χρυσή Αυγή.
Τώρα εξελισσόμαστε σε... ανάδελφο λαό χρυσαυγιτών! Κάποτε ανοίξαμε διάπλατα τις πόρτες της χώρας και βάλαμε τους μετανάστες να μας κάνουν τις δουλειές -μαύρες και ανασφάλιστες- έναντι πινακίου φακής. Τώρα... καταλάβαμε ότι μας παίρνουν τις δουλειές και τους κυνηγάμε, τους χτυπάμε και τους μαχαιρώνουμε! Κάποτε διώξαμε τον Οδυσσέα Τσενάι, που θεώρησε τιμή του να σηκώσει την ελληνική σημαία και που διαπρέπει στις ΗΠΑ. Τώρα φεύγουν όλοι οι... σημαιοφόροι μας να βρουν την τύχη τους αλλού!
Απτόητοι από την κρίση, συνεχίζουμε οι... ιθαγενείς να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι μας έχει συμβεί. Αφού ψηφίζαμε -και... ξαναψηφίζαμε- αυτούς που θα μας έκαναν τα ρουσφέτια, μουντζώνουμε τώρα το πολιτικό σύστημα! Αφού πληρώναμε και πληρωνόμασταν επί δεκαετίες μαύρα -τα βγάλανε κι έξω, αφορολόγητα, όσοι μπόρεσαν-, προσπαθούμε τώρα να φορτώσουμε την κρίση στους... Γερμανούς! Αφού καταψηφίσαμε... κλαίγοντας το σχέδιο Ανάν, ξεπουλώντας τη μισή Κύπρο, είμαστε έτοιμοι τώρα να δώσουμε και την ψυχή μας για τα... Ιμια!
Η τρικομματική κυβέρνηση «εθνικής συνευθύνης» δεν έχει αναλάβει δεσμεύσεις μόνο έναντι των δανειστών μας. Εχει αναλάβει δεσμεύσεις -και μάλιστα πολύ σοβαρές- και έναντι των Ελλήνων πολιτών. Να προχωρήσει όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό των θεσμών και της λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας, ώστε να μπορέσουν ν' αντιμετωπίσουν με επιτυχία τις προκλήσεις της νέας εποχής. Από αυτή την άποψη και το θέμα του νέου νόμου για την απόκτηση της ιθαγένειας είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, τόσο από ουσιαστική όσο και από συμβολική άποψη. Γιατί θα κρίνει αν είμαστε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, που σέβεται στην πράξη τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Γιατί θα κρίνει αν τελικά αυτή η κυβέρνηση δεν είναι παρά μια μονοκομματική δεξιά κυβέρνηση ενός... τρικομματικού Μνημονίου!

Αθήνα, πόλη της κρίσης...

groucho marxism...
’ Οι πόλεις είναι ένα σύνολο πραγμάτων: απομνημονεύσεων, επιθυμιών, σημείων μιας γλώσσας. Οι πόλεις είναι τόποι ανταλλαγών, όπως εξηγούν όλα τα βιβλία της οικονομίας, αλλά οι ανταλλαγές αυτές δεν είναι μονάχα ανταλλαγές εμπορευμάτων, είναι και ανταλλαγές λέξεων, πόθων, αναμνήσεων.’’ (Ίταλο Καλβίνο, από την εισαγωγή του στο βιβλίο Οι αόρατες πόλεις )

Πως βρεθήκαμε εδώ; Σε αυτό το εδώ, σε αυτό το τώρα. Αν υπάρχει ένα σημείο στη σύγχρονη Ελλάδα όπου η κρίση κατοικεί με όλη της την ένταση και όλη της την απλωμένη άνεση αυτό είναι η Αθήνα. Βολεύοντας τον εαυτό της καταχρηστικά, απλώνοντας το απειλητικό της σώμα στους καναπέδες κάθε σαλονιού της πόλης.
Πρωτεύουσα που συγκεντρώνει και πολλαπλασιάζει κάθε κομμάτι της χώρας, σημείο που μάζεψε όλες τις παραγωγικές δυνάμεις,  τις παλιές ελπίδες και τις προσδοκίες που τώρα παρατά ορφανές. Η Αθήνα της κρίσης, μια πόλη στενή ανάμεσα σε δύο αναστεναγμούς. Πόλη χτισμένη στη βιασύνη ενός αιώνα, έφερε εδώ ανθρώπους από κάθε άκρη της χώρας, μιλώντας για ένα οικονομικό θαύμα με τους αριθμούς να φουντώνουν απότομα.
Και η ζωή απλώθηκε σε έναν νεόκτιστο κόσμο που τώρα καταρρέει. Ένα τοπίο που εκτείνει τις φλέβες του χωρίς ρυμοτομία , αυθαίρετα στον χρόνο και το χώρο. Ένας υποδοχέας επιθυμιών που τώρα τρέφονται από το άδειο. Μες την βιασύνη των δρόμων όλα συνορεύουν: ρεκλάμες και Παρθενώνες, νεοκλασικά και ερειπωμένες βιτρίνες, παρατημένες οικοδομές και σπασμένες κολώνες.
Η πόλη αυτή μοιάζει να μην έχει παρελθόν, μόνο ιστορία. Χωρίς δική της ντοπιολαλιά να την μιλά ξέχωρα από τις άλλες πόλεις, χωρίς παραδοσιακές συνταγές να χορταίνει τη δική της μοναδικότητα, χωρίς θρύλους και παραδόσεις να ιστορούν τι υπήρξε πριν το τσιμέντο.
Όχι παρελθόν, μόνο ιστορία. Και οι πρόσφατες περιοχές να αλλάζουνε όνομα, τα τοπωνύμια να ξαναβαφτίζονται από μια αρχαιοπρεπή χειρονομία, ή από μια απαίτηση εθνικής καθαρότητας,  καλύπτοντας την απόσταση από τα Λιόσια στο Ίλιον, από τις Κουκουβάουνες στη Μεταμόρφωση, από το Τουρκολίμανο στο Μικρολίμανο. Και ο ποιητής περπατά ακόμα στους λερούς, ασήμαντους δρόμους με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους…
Πόλη που στεγάζεις δανεικές αναμνήσεις. Χωρίς κατοίκους μόνο με μόνιμους επισκέπτες. Στα ονόματα των οδών και στις ταμπέλες σου, θα συναντήσουν τους τόπους καταγωγής τους και ίσως ένα ξεχασμένο Θυμάμαι. Χωριά, βουνά και νησιά αναμένοντας την σύντομη καλοκαιρινή επιστροφή, ενώ το παρελθόν μεταναστεύει στο μέλλον.
Κέντρο της απώλειας και πρωτεύουσα των μνημονίων εδώ θα μεταφέρεις τους μετανάστες σου, κατευθείαν από τις γραμμές των συνόρων, στοιβαγμένους σε νυχτερινά λεωφορεία παρατώντας τους σε ένα ξενόγλωσσο κέντρο. Χωρίς λέξεις, χωρίς ονόματα και οδούς να τους υπενθυμίζουν από πού ξεκίνησαν το ταξίδι τους.
 Στα σπασμένα σου πεζοδρόμια θα στοιβαχτεί η ανεργία σου, μια αδιάκοπη βιασύνη γύρω από το τίποτα, μια σιωπή ανάμεσα σε δύο παύσεις. Πώς ξεριζωθήκαμε όλοι; Όλοι μας Εσωτερικοί Μετανάστες, ταξιδεύοντας ακίνητοι, ταξιδεύοντας μαζί με την πόλη προς το μέσα των σπλάχνων, ακίνητοι στην ξενιτιά του χρόνου. Πόλη φτιαγμένη για καλοκαίρι, χωρίς υπόστεγα, ανοιχτή σε κάθε καταιγίδα. Τα ποτάμια σου είναι σκεπασμένα και οι κοίτες τους μπαζωμένες.
Που θα εκβάλει απόψε  η απελπισία του καθενός;  Και όλο μας το Εμείς διάτρητο, βομβαρδισμένο, με τα Εγώ του σκορπισμένα άναρχα σε μια επιφάνεια χωρίς πολεοδομία.( ‘’Εχθές το βράδυ στο μετρό/αγγίζονταν χιλιάδες σώματα/ κι ούτε ένα τσαφ για τα προσχήματα/ ούτε ένα τόσο δα ηλεκτρόνιο/κάτι/ ν’ ανατριχιάσει τα χαμένα βλέμματα’’* ).
Και καθώς η νύχτα επιστρέφει, τα φανάρια είναι σπασμένα, τα μισά γράμματα των φωτεινών επιγραφών σβηστά τα ονόματα των μαγαζιών ακατάληπτα. Στο μισοσκόταδο το συναίσθημα κατοικεί εγκλωβισμένο, σαν σκυλί στα μπαλκόνια της Κυψέλης. Τη νύχτα η κούραση είναι ανηφόρα και όλη η πόλη κάθετη.
Στις κορυφές του χειμώνα της ανεβαίνει ο καπνός απ τις σόμπες. Έρχεται από άλλες εποχές, άλλους τόπους. Σήμερα, άλλοι θα κάψουν ξύλα και άλλοι κάρβουνα, άλλοι μοναξιά και κάποιοι ίσως ερωτήσεις. Πως από τόσους δρόμους βρεθήκαν όλα εδώ; Σε μια βιαστική και ακαριαία χειρονομία του χρόνου. Τι σημαίνει τελικά Κρίση; Και που κατοικεί τελικά η Αθήνα;

*Το ποίημα είναι του Γιάννη Στίγκα, από την συλλογή  ‘’ Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο’’

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)

Πως χρησιμοποίησαν τα σπρεντς για να επιβάλλουν τη λιτότητα...

απο το Περγαδι...
Μια επιστημονική εργασία του Paul De Grauwe δείχνει ότι η λιτότητα επιβλήθηκε στις PIIGS, με την απειλή των σπρεντς και των  "συναισθήματων" των αγορών. Δεν είναι ,όμως, οι κυβερνητικές πολιτικές που καθορίζουν τα σπρεντς αλλά η ίδια ΕΚΤ.

Ο Πολ Κρούγκμαν συγκρίνει τη δημοσιονομική λιτότητα με τις  μεσαιωνικές "θεραπείες", τις  αφαιμάξεις, που αφαιρούσαν το αίμα  του ασθενή. Ο Paul De Grauwe και ο Ji Yuemei σε πρόσφατο άρθρο τους [link] είναι πιο διπλωμάτες, αλλά επί τη βάσει των συμπερασμάτων τους μπορούμε να καταλήξουμε σε  πιο ακριβή συμπεράσματα για τα αίτια μιας τόσο κραυγαλέας αποτυχίας.

Σύμφωνα με τους δύο οικονομολόγους, οι κυβερνήσεις επέλεξαν να βασιστούν στο "συναίσθημα" των αγορών και όχι στη λογική. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβληθεί μια βαριά λιτότητα, χωρίς όμως να μειωθούν τα επιτόκια των τίτλων τα οποία, όμως, μειώθηκαν μόνο και μόνο χάρη στην παρέμβαση της ΕΚΤ.


Σπρεντς και δημόσιο χρέος Υπάρχει ένα δόγμα, ιδιαίτερα διαδεδομένο στην δημοσιογραφία και την πολιτική, ότι οι αγορές είναι αυτές που κρίνουν ορθολογικά την υγεία των δημόσιων οικονομικών, με βάση αντικειμενικούς δείκτες και άρα τα σπρεντς κάτι σαν "ψήφος" ως προς τη βελτίωση ή την επιδείνωση των δημόσιων οικονομικών και ως προς τη διαθεσιμότητα σε  προσαρμογές ακόμα και επώδυνες. Αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει:
Το γράφημα δείχνει ότι οι μεταβολές στα σπρεντ δεν συσχετίζονται καθόλου με τις διακυμάνσεις της υποτίθεται  σημαντικότερης παραμέτρου, δηλαδή το δημόσιο χρέος.


Σπρεντς, αγορές και Mario Draghi
Με τι λοιπόν μπορούν να συσχετιστούν τα σπρεντς; Προηγουμένως, μπορείτε να δοκιμάσετε να αξιολογήσετε την άνοδο  και την κάθοδο των σπρεντς  πριν και μετά την "αποτρεπτική" παρέμβαση της ΕΚΤ, το περιβόητο "ό, τι χρειαστεί" (whatever it takes) του Mario Draghi τον Ιούλιο του 2012:

Σε αντίθεση με το προηγούμενο, το γράφημα αυτό δείχνει μια έντονη συσχέτιση μεταξύ του αρχικού σπρεντ, πριν τη δήλωση Draghi , και την μείωση που ακολούθησε: με άλλα λόγια, οι χώρες που είδαν τα σπρεντ να ανεβαίνουν περισσότερο ήταν οι ίδιες που τα είδαν να πέφτουν αισθητά.Επομένως, οι αγορές στοιχηματίζουν "εναντίον" ορισμένων χωρών (για την έξοδο τους από το ευρώ), όταν όμως η δυνατότητα να στοιχηματίσουν μειώθηκε λόγω των "εγγυήσεων", ακόμα και δυνητικά, της ΕΚΤ, τότε οι ίδιες οι χώρες που είχαν γίνει ο βασικότερος  στόχος ήταν αυτές που  (σχετικά) ευνοήθηκαν περισσότερο. Με την Ιταλία πρώτη, πέρα από λιτότητα ή την αξιοπιστία της κυβέρνησης Monti.

Τα σπρεντς ως "πολιτική" αιτία  για τη λιτότητα
Το τελευταίο ενδιαφέρον σημείο της εργασίας των  De Grauwe-Ji είναι η συσχέτιση  σπρεντς και λιτότητας. Η μεγαλύτερη λιτότητα συμπίπτει με τα υψηλότερα σπρεντς. Επομένως οι κυβερνήσεις, όσο ανέβαιναν τα επιτόκια , τόσο πιο δραστικά μέτρα λιτότητας υιοθετούσαν. Αλλά, όπως είδαμε, οι κινήσεις των τελευταίων είχαν να κάνουν με τις εντάσεις στις αγορές και την επακόλουθη παρέμβαση της  ΕΚΤ και όχι με το δημόσιο χρέος. Στην ουσία,  προσπάθησαν να συγκρατήσουν τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, υποστηρίζοντας ότι το πρόβλημα των αγορών ήταν οι "σπατάλες" των κρατών, ενώ στην πραγματικότητα το χρέος αυτό καθαυτό δεν φαίνεται να είχε την όποια επίδραση στα σπρεντς. Κατά συνέπεια, η επιλογή ήταν πολιτική, και όχι τεχνικής / οικονομικής φύσης. Η ίδια η ΕΚΤ δεν είναι άσχετη με την πολιτική χρήση των σπρεντς.

Κάποιοι υποστήριξαν ότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές έγιναν  η  μη εκλεγμένη " μόνιμη γερουσία ", η οποία αποφασίζει τις οικονομικές πολιτικές των κρατών. Αλλά, εκ των υστέρων, μπορούμε να προχωρήσουμε με βάση τα γεγονότα, και σε μια διαφορετική υπόθεση: ο φόβος στις αγορές χρησιμοποιήθηκε από τους φορείς χάραξης πολιτικής, ανεξάρτητα από τους λόγους που συνέβαλαν στην πορεία των κρατικών τίτλων στις ίδιες τις αγορές, για να επιβάλουν μια τέτοια λιτότητα και αυτές τις μεταρρυθμίσεις που διαφορετικά θα ήταν αδύνατον να γίνουν αποδεχτές.

Πηγη  [--->]

Για τον πόνο των άλλων...

ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΤΡΑΝΟΥ, απο την Αυγη...
Στις 17/1 δύο χρυσαυγίτες μαχαίρωσαν θανατηφόρα τον μεροκαματιάρη Σαχτζάτ Λουκμάν, 26 ετών. Στις 28/1, μαθητές μαχαίρωσαν στο πρόσωπο συμμαθητή τους τον οποίο δεν μπορούσαν να “πείσουν” υπέρ της Χρυσής Αυγής. Πιο πρόσφατα σημειώθηκε στο περιθώριο της ειδησεογραφίας ο θάνατος του μικροπωλητή, Μπαμπακάρ Ντιάε από τη Σενεγάλη, πατέρα δύο παιδιών, μετά από καταδίωξη της Δημοτικής Αστυνομίας -που δεν έχει καν αρμοδιότητα σύλληψης.
Σήμερα στον τόπο μας η οσμή της κοινωνικής καταστροφής, του εκφασισμού και του ρατσισμού που αποτελεί τη συνδετική τους ύλη, αναδύεται πλέον από όλους τους πόρους της κοινωνίας. Ο ρατσισμός που θεριεύει, η κακορίζικη αιτία της μαζικής εξόντωσης, των γενοκτονιών και της καταπίεσης εξασφαλίζει, ταυτόχρονα με τη φρίκη που τον συνοδεύει, την υποταγή της πλειοψηφίας στις ιδιοτροπίες των μικροσκοπικών μειονοτήτων που κατέχουν και αρνούνται να μοιραστούν προκλητικό πλούτο και δύναμη. Όμως η πρόσοψη της απάθειας και της αποσιώπησης των ρατσιστικών εγκλημάτων πρέπει να διαρραγεί και το σχολείο παραμένει ο προνομιακός τόπος -αν και όχι ο μοναδικός- για αυτό το ουσιαστικό παιδαγωγικό εγχείρημα. Η αντιρατσιστική εκπαίδευση αποτελεί σήμερα την πρώτη εκπαιδευτική προτεραιότητα και πρέπει να δοθεί αγώνας ώστε να καθιερωθεί και θεσμικά η διαρκής μέριμνα προς αυτή την κατεύθυνση. Χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς πρέπει να δείξουμε στους νέους τι πραγματικά σημαίνει έγκλημα, φασισμός και ρατσισμός.
Το δημόσιο σχολείο –το πιο εκτεταμένο από όλα τα καθολικά κοινωνικά αγαθά και ταυτόχρονα το πιο πολύτιμο εργαλείο κοινωνικής συνοχής- δείχνει να αντιστέκεται προς το παρόν στη συντηρητική στροφή, παρά τη δυσφημιστική επίθεση που δέχεται με αιχμή το ζήτημα της «απαξιολόγησης» των εκπαιδευτικών, αλλά και την τρομοκρατία που ασκεί η κυβέρνηση εναντίον τους με εργαλείο τον ν.4024/11 και το νέο καφκικό, Πειθαρχικό Δίκαιο με το οποίο επισείει κατά πάντων την απειλή της διαθεσιμότητας και της απόλυσης.
Αυτοί που σήμερα ασκούν εξουσία στην εκπαίδευση υπακούοντας άβουλοι  στην αντιδημοκρατική «υπερπαιδαγωγική» των Μνημονίων και των αγορών, διαμορφώνουν «καθ΄εικόνα» τους την εκπαιδευτική πολιτική στον τόπο μας, ενώ επιχειρούν ταυτόχρονα να καταστείλουν και τη διαμόρφωση της δημοκρατικής συνείδησης των νέων. Όσοι φοβούνται όμως τη συνάντηση της νεολαίας με τη δημοκρατία, επενδύουν κρυφά ή φανερά στους νεοναζί, οι οποίοι στρατολογούν ανοιχτά πλέον νέους και μαθητές στις μαφιόζικες συμμορίες τους, τους χειραγωγούν και τους εκβιάζουν μέσω των αποκαλούμενων εγκλημάτων ένταξης.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενώ αποσιωπούν αυτή την ανησυχητική διάσταση, ανακατεύουν επίτηδες τις συνέπειες της κρίσης και τα ρατσιστικά εγκλήματα, με τις λεπτομέρειες δήθεν σκανδαλιστικών ιστοριών που ταπεινώνουν διασημότητες, μαζί με αμοντάριστα πλάνα από ανατριχιαστικές σκηνές ή φωτογραφίες σακατεμένων και νεκρών ενός πολέμου, έτσι που αυτά δεν έχουν πλέον καμιά επίδραση. Απλώς μετατρέπονται σε μαύρες, αδρανείς σελίδες όπου η απεικόνιση του δράματος των ανθρώπων τείνει αυτόματα, αντί να εμπνέει τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση ή έστω την αποστροφή, να ενισχύει το συναίσθημα της αδιαφορίας. Οι νεκροί και οι βασανισμένοι έχουν όμως και αυτοί δικαιώματα.
«Σε ό,τι αφορά τον πόνο των άλλων» γράφει η Σούζαν Σόνταγκ με αφορμή τις σοκαριστικές εικόνες από τη σειρά «Τα δεινά του πολέμου», «...η τέχνη του Γκόγια φαίνεται ότι αποτελεί σημείο καμπής στην ιστορία της ηθικής και προκαλεί συναισθήματα θλίψης βαθιά, πρωτότυπα και απαιτητικά». Η Σόνταγκ εξηγεί τη σημερινή παρακμή αυτής της νεωτερικής δυναμικής ως «τη θλιβερή κατάσταση μιας κοινωνίας που έμαθε να ζει σε ηδονοβλεπτική απόσταση από την εμπειρία της πραγματικότητας». Τα ΜΜΕ, σύμφωνα με την αξεπέραστη διάγνωση του Γκυ Ντεμπόρ, κάνουν τις εικόνες της φρίκης να φαίνονται  «προσηνείς και εγκόσμιες και ταυτόχρονα απομακρυσμένες».
Απέναντι στην «αισθητικοποίηση του φασισμού», οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να αναπτύξουν μια νέα παιδαγωγική και πολιτική γλώσσα που θα αντιμετωπίζει τις σοβαρές αυτές προκλήσεις και θα αποτελέσει τη βάση για μια ευρύτερη θεωρία που θα αντιπαλέψει το νεοφιλελευθερισμό και τον φασισμό με όπλο την άμεση, πολιτικά ορθή διδασκαλία. Η άμεση διδασκαλία αποτελεί τη μετακίνηση της διδακτικής πράξης στη νόμιμη ιστορική της θέση: αυτή της άμμου που απολιπαίνει τα γρανάζια του συστήματος αποπλάνησης του βλέμματος.
_________________
*Ο Τρ. Τρανός είναι εκπαιδευτικός, πρόεδρος Γ' ΕΛΜΕ-Θ.

Ο πιο καλός μαθητής...

του Κωστα Βεργοπουλου, απο την Ελευθεροτυπια...
Εάν ο ορθός λόγος διέπει την ιστορία, αυτό δεν επαληθεύεται παρά μόνο σε μακροχρόνια περίοδο. Στη βραχεία περίοδο των λίγων δεκαετιών της ανθρώπινης ζωής, ο νόμος του παραλογισμού φαίνεται επικρατέστερος, ακόμη και αν το κόστος του παραμένει ανυπόφορα υπέρτερο.
Εάν ίσχυε ο ορθός λόγος, θα είχαν αποφευχθεί οι εκατόμβες δύο καταστροφικών παγκόσμιων πολέμων, θα είχαν αποτραπεί οι οικονομικές κρίσεις, αφού, έπειτα από δυο αιώνες κρίσεων, γνωρίζουμε τη μέθοδο υπέρβασής τους. Δεν ήταν ούτε ωφέλιμες ούτε αναγκαίες για τη βελτίωση αποδοτικότητας της οικονομίας. Οταν όλες οι χώρες ταυτόχρονα περιστέλλουν τις δαπάνες τους, αυτονόητη είναι η αποδυνάμωση και κατάρρευση της διεθνούς οικονομίας. Είτε μέσω ανταγωνιστικών νομισματικών υποτιμήσεων, όπως τη δεκαετία του 1930, είτε μέσω όχι λιγότερο ανταγωνιστικών υφέσεων, όπως σήμερα, το αποτέλεσμα παραμένει το αυτό: αποδυνάμωση τόσο της διεθνούς οικονομίας όσο και των εθνικών. Σήμερα, η αυτοπαγίδευση των ευρωπαϊκών χωρών στην ύφεση είναι ακόμη πιο δραματική, λόγω των εξωστρεφών οικονομικών υποδειγμάτων, που προβάλλονται από τους διεθνείς οργανισμούς ως «ενάρετη» οδός για την εξυγίανση και σταθεροποίηση κάθε εθνικής οικονομίας. Ομως, ενόσω η διεθνής οικονομία αποδυναμώνεται με εθνικές και ευρωπαϊκές περικοπές δαπανών, πόσο αξιόπιστη είναι η προσδοκία πως κάθε χώρα επαναβρίσκει στις διεθνείς αγορές ό,τι χάνει περικόπτοντας τη δική της; Εφόσον και οι διεθνείς αγορές συρρικνώνονται όχι λιγότερο, ακολουθώντας την καθοδική πορεία των εθνικών;
Με την πρόσφατη απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών της 8ης Φεβρουαρίου 2013 περικόπτεται ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός για την προσεχή 6ετία κατά 3%, ακολουθώντας σε αυτό τις εθνικές περικοπές όχι μόνο στις ελλειμματικές χώρες-μέλη της περιοχής του ευρώ, αλλά και στις πλεονασματικές, ακόμη και στη Γερμανία. Κατά συνέπεια, επιταχύνεται η αποσταθεροποίηση τόσο της Ευρώπης όσο και του κοινού νομίσματός της. Ωστόσο, οι ίδιοι ηγέτες έχουν ήδη δεσμευθεί από τον Σεπτέμβριο του 2012 ότι δεν θα αφήσουν να καταρρεύσει ούτε το ένα ούτε το άλλο και ότι η διατήρησή τους προεξοφλείται υπερ-εξασφαλισμένη. Με τη δεύτερη δέσμευση αναλαμβάνεται το κόστος από τις αρνητικές συνέπειες της πρώτης. Ωστόσο, το κόστος κάλυψης παραμένει ασύγκριτα ανώτερο των όσων εξοικονομούνται με τις πολιτικές λιτότητος. Με την πρόσφατη απόφαση, ενώ εξοικονομούνται 30 δισ. ευρωπαϊκών δαπανών, παράλληλα αποσταθεροποιείται η Ευρωζώνη, με συνέπεια την ανάγκη πρόσθετων πακέτων διάσωσης σε ύψος εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Στην προσπάθεια να «εξορθολογίσουν» το ευρωπαϊκό σύστημα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεσμεύονται για ασύγκριτα μεγαλύτερες δαπάνες από όσες εξοικονομούν σήμερα με τη λιτότητα και τις περικοπές. Ενώ φλέγονται για να περιορίσουν τον οικονομικό ρόλο του κράτους, στα κράτη φορτώνουν τις δαπανηρές διασώσεις τραπεζών. Παρ' όλο που δυσπιστούν ως προς τη βιωσιμότητα των κρατικών χρεών, από τους ιδιωτικούς τομείς αξιώνουν μερική διαγραφή του δημόσιου χρέους, ενώ οι επίσημοι φορείς προστατεύονται στις διεκδικήσεις τους. Παρά τις ισχυρές δεσμεύσεις, η σημερινή Ευρώπη δεν βαδίζει προς τη σύγκλιση και την ολοκλήρωση, σύμφωνα με τις ιδρυτικές Συνθήκες, αλλά αντίθετα απομακρύνεται από αυτές, χωρίς παράλληλα να είναι σε θέση να προσδιορίσει το στίγμα ούτε τη ρότα της.
Η περικοπή του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού αιτιολογήθηκε με την ανάγκη περιστολής δαπανών. Ωστόσο, ενώ το σύνολο των δαπανών συρρικνώνονται κατά 3%, η Ελλάδα, χώρα με ειδικές ανάγκες, βλέπει το μερίδιό της να περικόπτεται κατά 23%. Χάνει λιγότερο απ' ό,τι φοβόταν, αλλά σαφώς περισσότερο απ' ό,τι ήδη είχε με το ΚΠΣ κατά την προηγούμενη 6ετία. Μειωμένες κοινοτικές δαπάνες για τους Ελληνες αγρότες, αλλά αυξημένες προς τους Γάλλους και Γερμανούς αγρότες. Μειωμένες δαπάνες κατά 40% για διατροφική βοήθεια απόρων και ανέργων, αλλά αύξηση δαπανών για την ανατολική Γερμανία, ακόμη και για την πόλη της Λιψίας, που έχει το ιστορικό προνόμιο να έχει φιλοξενήσει τη Μέρκελ ως σπουδάστρια. Εάν κάτι παρόμοιο διαπιστωνόταν στον ελληνικό προϋπολογισμό, θα εξέθετε το ελληνικό πελατειακό σύστημα στην παγκόσμια λοιδορία. Οταν αυτό συμβαίνει σε χώρες του κεντρικού ευρωπαϊκού πυρήνα, ουδείς λόγος, ούτε ψόγος. Οσον αφορά τη χώρα μας, αφού δεν αξίωσε αναθεώρηση των προγραμμάτων λιτότητος ούτε διατήρηση των κοινοτικών δαπανών στα προηγούμενα επίπεδα ούτε επικαλέσθηκε την ύφεση, που με ευρωπαϊκές οδηγίες πυροδοτείται, παραλαμβάνει όσα απομένουν, αφού προηγουμένως σερβιριστούν όλοι οι άλλοι. Σε τι μπορεί η Ελλάδα να ελπίζει από την Ευρώπη, όταν συρρικνώνονται τόσο οι εμπορικές προοπτικές όσο και οι χρηματοδοτικές; Αλλά και σε τι μπορεί η Ευρώπη να ελπίζει από την Ελλάδα, όταν αποδυναμώνει τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς σταθεροποίησης σε αμφότερα τα πεδία;
kvergo@gmail.com

Ξέρεις την χώραν που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα;

(Παρέμβαση των καθηγητών του 3ου Γυμνασίου Αργοστολίου)
Ας ταξιδέψουμε στο μέλλον, ας πούμε στο 2050, και ας υποθέσουμε πως ένας σπουδαστής της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας αποφασίζει να μελετήσει την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης εν έτεσι 2012-2013.
Ο φιλίστωρ αναγνώστης θα δοκιμάσει την πρώτη πικρή γεύση της εκπλήξεως, όταν θα ενημερωθεί από τις ιστορικές πηγές ότι η τότε κυβέρνηση της Ελλάδος εκ συστάσεώς της εκτελούσε χρέη εμπορικού πράκτορα των γερμανικών συμφερόντων. Αυτή η τριανδρία (Αντώνιος Σαμαράς – Ευάγγελος Βενιζέλος – Φώτιος Κουβέλης) επέβαινε στην άμαξα της οποίας τα ηνία κρατούσαν γερμανικοί οίκοι         μεγαλοεμποροβιομηχανοδανειστοχρηματιστοεπιχειρηματιών1
Όσο κι αν τα βαπτιστικά ονόματα των κομμάτων, των οποίων οι τρεις άνδρες ηγούντο [Νέα Δημοκρατία, Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, Δημοκρατική Αριστερά], προϊδεάζουν τον αναγνώστη μας για τη συγκινητικά δημοκρατική-σοσιαλιστική-φιλολαϊκή πολιτική τους, εντούτοις ήδη ένας οχληρός κόμπος έχει σταθεί στο λαιμό του από τη διαπίστωση ότι η αείμνηστος Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτόνησε άμα τῃ αφίξει του γερμανικού στρατού κατοχής στην Αθήνα, το 1941, και ένας απόγονός της – ο πρώτος της προαναφερθείσης τριανδρίας – τους έφερε πίσω!!! (πράγματι τι υλικό προσφέρει όλο τούτο το πολιτικο-οικονομικό αλισβερίσι σε όποιον αποφασίσει να συγγράψει από άλλη οπτική «Τα Μυστικά του Βάλτου»…).
Παρακάτω, τα έργα και αι ημέραι αυτής της κυβέρνησης, θα συμβάλλουν στην ταχεία συνειδητοποίηση ότι πλανάται πλάνην οικτράν ο αναγνώστης, αν προσπαθήσει να εξαγάγει συμπεράσματα για την εκπαιδευτική πολιτική της κυβερνήσεως αυτής μόνο εκ των ονομάτων – προσωπείων των πολιτικών σχηματισμών που τη στήριζαν.
Ιστορική Πηγή 1η: «Οι Διευθυντές των Σχολείων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης καλούνται, παίρνοντας το πασέτο2 υπό μάλης, να μετρήσουν τις διαστάσεις των αιθουσών και να υπολογίσουν κατά προσέγγιση πόσοι μαθητές (κοινώς πρόβατα επί σφαγήν) μπορούν να χωρέσουν (κοινώς μπουντρουμιαστούν) σε κάθε αίθουσα». Και εύλογα ο αναγνώστης–μελετητής θα αναρωτηθεί: τίνων διαστάσεων έπρεπε να είναι οι μαθητές; Ψηλοί-κοντοί, λεπτοί-εύσωμοι, μυώδεις ή αθενικοί; Και ο στόχος τούτης της αύξησης των μαθητών ανά αίθουσα; Μπορούσαν έτσι να μάθουν, μπορούσε ο δάσκαλος να εξατομικεύσει, να προλάβει σε μία διδακτική ώρα να εξετάσει, να παραδώσει μάθημα;
Μα τι άγνοια θα έχει ο μελετητής εκείνος του παρόντος ήθους των πολιτικών μας, που θα μπορούσαν να του αντιτείνουν: «Σε μία τάξη, κύριε, τριάντα και πλέον μαθητών, με το έαρ της ζωής στριμωγμένο σε αίθουσες προκάτ, αναπτύσσεται το αίσθημα της επιβίωσης, το ηθικό του μαθητή ατσαλώνεται, μαθαίνει να αντέχει στις δυσκολίες της ζωής· επιπλέον καρποφορεί ο πλουραλισμός, ευδοκιμεί ο διάλογος, συσφίγγονται οι ανθρώπινες σχέσεις (μέχρι ασφυξίας), οι μαθηταί κοινωνικοποιούνται, οικοδομούνται φιλίες και ανθούν έρωτες. Είναι όλοι μια χαρούμενη παρέα … για την μάθησιν θα ομιλείτε τώρα; Μην είσθε και πλεονέκται».
Ιστορική Πηγή 2η: «Έως το Σεπτέμβριο του ακαδημαϊκού έτους 2012-2013 υποχρεούνται εκατοντάδες ΤΕΙ και ΑΕΙ να διακόψουν τη λειτουργία τους. Οι φοιτητές θα μετεγγραφούν σε παραπλήσια ή μη τμήματα που θα δημιουργηθούν σε άλλες πόλεις. Αυτές οι αλλαγές κρίνονται απαραίτητες προκειμένου η Παιδεία μας να οργανωθεί κατά το πρότυπον των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων Λονδίνου και Παρισίων».
Στον ήδη έντρομο μελετητή της περιόδου (που διανύουμε) οι πολιτικοί της εισηγητές να τι θα αντέτειναν:
«Κύριε, αυτή η δια νόμου και δια ροπάλου απόφαση γίνεται εν ονόματι της άρτιας παιδείας ενός λαού που δεν καταλαβαίνει από δημοκρατικές διαδικασίες».
Δηλαδή – αναρωτιέται ο ατυχής αναγνώστης – χιλιάδες φοιτητές που φοιτούσαν αμέριμνοι σ’ ένα ΤΕΙ ή ΑΕΙ επί 1 ή 2 ή 3 έτη εξαπίνης κλήθηκαν ν’ αλλάξουν κατεύθυνση σπουδών και τόπο διαμονής;
Απάντηση συγγραφέα: βέβαια, διότι ως γνωστόν έτσι φοιτούσαν όλα αυτά τα χρόνια, γιατί δεν είχαν πώς αλλιώς να σκοτώσουν την ώρα τους… Οι δε πάμπλουτοι γονείς τους, απολαμβάνοντας την ευμάρεια του σωτηρίου έτους 2012-13 – οι μισοί Έλληνες άνεργοι ή εν αποστρατεία (νέος όρος) και οι άλλοι μισοί, οι ζώντες οι περιλειπόμενοι, με απολαβές 800 και κάτω Euros – πραγματικά δεν είχαν πρόβλημα να στέλνουν χιλιάδες Ευρώ κάθε χρόνο στα παιδιά τους, για να φοιτούν σε κάποιο ίδρυμα, του οποίου το πτυχίο μετά δε θα είχε αντίκρισμα, και κατόπιν να μετακομίσουν για κάπου αλλού. Εξ αγαθής προαιρέσεως όλα αυτά, διότι είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα ταξίδια πλαταίνουν το νου του ανθρώπου.
Εξάλλου ο τόπος στον οποίο δεν υπάρχουν εκπαιδευτικά ιδρύματα έχει ησυχία· η ηχορύπανση είναι άγνωστη λέξη· οι χώροι νόθης ψυχαγωγίας που εκφυλίζουν τα ήθη των νέων μας μειώνονται αισθητά· επικίνδυνα καινά δαιμόνια που η φοιτητιώσα νεολαία αρέσκεται να διακινεί πατάσσονται· εκδηλώσεις πολιτιστικές και δράσεις πολιτικές που θα έσπερναν ιδεολογικά ζιζάνια και θα ανατάρασσαν τα λιμνάζοντα νερά της άγνοιας απουσιάζουν. Τι μας είπε ο Ματθαίος; «Μακάριοι οι πτωχοί τῳ πνεύματι» (Ματθ. Ε,3).
Και η οικονομική ζωή του τόπου για την οποία όλοι κρούετε τον κώδωνα του κινδύνου; Μα είστε όλως διόλου παραδόπιστοι; Τι μας νουθετεί ξανά ο Ματθαίος; «Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης» (Ματθ. ΣΤ,19)!).
Αυτά! Και ο τεθλιμμένος αναγνώστης–μελετητής του παρόντος μας, κλείνοντας τούτο το κεφάλαιο του νεοδημοκρατικο-σοσιαλιστικού ελληνικού διαφωτισμού, θα βρίσκεται σίγουρα εν συγχύσει: τι εκπαιδευτική πολιτική ήταν αυτή;
Φωτοσβέστης ο έρημος ο Καποδίστριας ή τούτοι εδώ οι δημοκόποι; Μήπως, προνοητικός ο Θουκυδίδης έγραψε για την ημέρα που η κυβέρνηση αυτή πήρε την εξουσία το γνωστό: «Ήδε ημέρα τοις Έλλησι μεγάλων κακών άρξει»;
Μωρέ, μήπως το εννοούσε αλλιώς ο Αριστοτέλης όταν έλεγε «ζώον πολιτικόν»;…
1 για να θυμηθούμε και τους «Αληθινούς Ανθρώπους»  του Κ. Βάρναλη («Άνθρωποι» – εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, σελ. 223).
2 σημείωση συγγραφέα: το κοινώς λεγόμενο μέτρο.
Οι καθηγητές που ανήκουν στο 3ο Γυμνάσιο Αργοστολίου:
Γαλιατσάτος  Νικόλαος Αντωνίου  Ιωάννης
Ποδηματά Αναστασία Νεοφύτου  Σοφία
Δελλαπόρτα  Αγγελική Παγουλάτου  Μαρία
Πετεινάτος  Διονύσης Γκλεζάκου  Αρχοντούλα
Πολλάτου  Ελένη Μπάστα  Αικατερίνη
Ιγγλέση  Αγγελική Κουλουμπής  Δημοσθένης
Γεωργοπούλου  Ελένη Μητσόπουλος  Δημήτρης

Ροη αρθρων