Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Φέτος,ας δηλητηριάσουμε τον Άι Βασίλη ..

του Σκληρο-πυρηνικου Φυσικου απο τον //ΠαραλληλοΓράφο//...


Ο Άγιος Βασίλης είναι μια παγκόσμια μορφή.
Προσωπικά τον συμπαθώ πολύ. Θες το ότι είναι μπαμπάτσικος; Θες το ότι έχει τρανταχτό γέλιο; Θες το ότι φοράει και γαμώ τις στολές;
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μια συμπάθεια μου τη βγάζει.
Φέτος όμως λέω να του φερθώ λίγο διαφορετικά.
Δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί του, αλλά να, είναι η ιδέα του αυτή που θέλω να πατάξω.
Ο Άγιος Βασίλης, βλέπετε, φέρνει δώρα.
Ως εκ τούτου, πολλοί τον περιμένουν ωσάν Σωτήρα, να έρθει να αναπληρώσει τις όποιες τρύπες είχε η χρονιά που πέρασε ή ανυπομονούν να τους καλύψει τα κενά που προδιαγράφονται μπροστά.
Γι’αυτό λοιπόν εγώ φέτος τον Άγιο Βασίλη θα τον δηλητηριάσω.
Γιατί αν κατάλαβα κάτι φέτος,είναι πως δεν πρέπει να περιμένω από κανέναν άγιο βασίλη να μου φέρει αυτά που θέλω.
Φέτος έμαθα να διεκδικώ εγώ, με τη δική μου φωνή, με τις δικές μου πράξεις.
Δε λέω, ήταν δύσκολη χρονιά. Και αυτή που έρχεται πιθανότατα θα είναι ακόμα πιο σκληρή.
Αλλά πολύ γουστάρω που έμαθα επιτέλους να υψώνω ανάστημα.
Και όχι μόνο με βερμπαλισμούς κι ευχές, αλλά εκεί, στο δρόμο.
Ακόμα πιο πολύ χαίρομαι που χιλιάδες άλλοι έμαθαν μαζί μου. Ναι, ήταν μια διδακτική χρονιά.
Καλά βέβαια, δεν ανακαλύψαμε και την Αμερική.
Χρόνια τώρα έχει σαπίσει η κατάσταση. Απλά τώρα που το σύστημα πνέει τα λοίσθια είναι πιο εύκολο να γίνει κατανοητός ο πόλεμος.
Εντάξει, ναι, στενοχωριέμαι για τις απώλειες. Όχι μόνο για αυτές που βλέπω τριγύρω μου, αλλά και για τις χιλιάδες άλλες που δε θα μάθω ποτέ. Απώλειες εργασίας, απώλειες αξιοπρέπειας, απώλειες σπιτιών, απώλειες ελπίδας, απώλειες ζωών…
Τώρα όμως ξέρω για τι παλεύω. Κι αυτό κι αν είναι σημαντικό…
Άλλωστε, το πρώτο βήμα για να κερδίσεις έναν πόλεμο είναι να ξέρεις ποιον πολεμάς.
Κι εδώ ο εχθρός -που χρόνια πάλευε να κρυφτεί πίσω από παραπετάσματα φιλελευθερισμού και εκσυγχρονιστικές κορώνες- ορθώνει πλέον ξεκάθαρα τα στήθη του απέναντί μας.
Ο Βασιλιάς είναι γυμνός ,Άγιε μου Βασίλη. Και το καλύτερο είναι πως ούτε ο ίδιος πλέον έχει λύση για το πώς να προχωρήσει. Κι αυτό τον τρομάζει, αυτό τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο, πιο αδίστακτο, πιο αιμοβόρο.
Αλλά κάνει κι εμάς πιο αποφασισμένους.
Ρε άγιε, δεν έχω κάτι μαζί σου, σου το είπα: είναι η ιδέα.
Και το ότι είσαι κι εσύ προϊόν του Καπιταλισμού.
Μπορεί να έχεις τις καλύτερες προθέσεις, δε λέω, αλλά και πάλι την απόφασή μου την έχω πάρει.
Θα πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου.
Όσο μπορώ και για όσο μπορώ.
Όχι μόνο για την ήδη ξεφτισμένη μου αξιοπρέπεια, αλλά περισσότερο για αυτή τη ρημάδα την Ανάγκη που πρέπει να γίνει Ιστορία.
Αντίο ρε άγιε.
ΥΓ: Τα μπισκοτάκια που σαβούρωσες είχαν δηλητήριο. Το αντίδοτο το είχα βάλει στο ποτήρι με το γάλα, αλλά το έδωσα πριν κοιμηθώ σε έναν άστεγο που κουρνιάζει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Σόρι.

Ο μισθοφόρος κάποτε θα φύγει...

Πολιτικό Κοράκι...

Ο κ.Papaδήμος είναι...υπάλληλος. Περαστικός. Μισθοφόρος...


Τυπικά 'Ελλην. 'Οχι της διασποράς.
Στη θέση του θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε...
'Ενας κηπουρός να πούμε, να θυμίζει την κάποτε βασιλευό-
μενη "δημοκρατία" μας.
Θα μπορούσε νάναι κάποιος αδερφός του Γιωργάκη...
Ο μπατζανάκης του Σαμαρά...ο υιός Καρατζαφύρερ.
Ο κ.Papaδήμος υπέγραψε συμβόλαιο.
Με τα Αφεντικά. Με τρία κόμματα. Με τους Ξένους.
Το συμβόλαιο είναι "ορισμένου έργου".
Ο χρόνος δεν έχει σημασία. Αρκεί να φέρει αποτελέσματα.
Ορισμένοι όροι του συμβολαίου δεν έγιναν γνωστοί.
Αποδοχές, bonus, προαγωγές...παραμένουν άγνωστα.
Ο κ.Papaδήμος θα ολοκληρώσει το...έργο της προηγούμενης
κυβέρνησης.
Αυτό που δεν θα μπορούσε να ολοκληρώσει κανείς μόνος του.
Αυτό που κανείς δεν ήθελε να "χρεωθεί".
Αυτό που υποθηκεύει για πάντα Πατρίδα και Ανθρώπους.
Αυτό που ολοκληρώνει την Υποταγή. Που σφαγιάζει Πολίτες.


Ο κ.Papaδήμος θα τηρήσει το συμβόλαιο του.
Θα πληρωθεί και θα φύγει...Με το αεροπλάνο της γραμμής.
Θα φύγει πασαλειμμένος πίσσα...μα δεν τον νοιάζει.
Θα φύγει "έχοντας φέρει αποτελέσματα"...όπως δεσμεύτηκε.
Εκτός κι αν...απολυθεί. Από τους εργοδότες του.
Εκτός κι αν εκδιωχθεί ...Από Εμάς.


Κάποτε ο κ.Papaδήμος θα φύγει...Νομοτέλεια!!
Οι άλλοι...οι...κερατάδες/βιαστές/σφαγείς θα μείνουν;;
Θα τους...κανακέψουμε κι άλλο;;!!


Εύκολα λόγια (πολιτικών) Στις δύσκολες εποχές (πολιτών) ...

του Γιαννη Πανουση απο την Aixmi.gr...
Οι κούφιοι άνθρωποι είναι εδώ
δραστήριοι ενεργητικοί
βλέπουν τον κόσμο
αποστασιοποιημένα
Νάντια Βαλαβάνη, Οι κούφιοι άνθρωποι
Περιορίζουμε υπερ-βολικά το πεδίο των ηθικά αδιάφορων πράξεων και παραλείψεων και αρνούμαστε να (απο) δεχτούμε ότι τα όρια της ελευθερίας μας τίθενται από την κοινωνία των αξιών κι όχι από το Χρηματιστήριο των αξιόγραφων.
Θέλουν να μας εντάξουν σε μια ψυχολογία δούλων ή κλώνων για ν’ απεμπολήσουμε το δικαίωμα στον έλεγχο και στον καταλογισμό ευθυνών.
Το Δίκιο πρέπει ν’ αποκαθιστά τα πράγματα, όχι στην άνιση φυσική τάξη ούτε στην άδικη οικονομική τάξη, αλλά στο επίπεδο της ισοελευθερίας.
Ποιοι, όμως, και γιατί προκάλεσαν την αταξία; Κι εμείς γιατί αυτό – και αλληλο – μαστιγωνόμαστε; Γιατί εξακολουθούμε να εμπιστευόμαστε τους Επιμηθείς της καταστροφής (οι οπαδοί πριν 4-5 χρόνια περιγελούσαν όσους προμήνυαν την κρίση);
Σήμερα όσοι πολιτικοί δεν είναι παλιάτσοι είτε παίζουν διπλούς ρόλους (κομματικούς, κοινωνικούς και ηθικούς) είτε κάνουν πως σκέφτονται πολύ για να μη δείξουν ότι (συν) αισθάνονται λίγο.
Αρκετοί (κυρίως «επίδοξοι συνεχιστές της δυναστείας») ελπίζουν στα «θαύματα». Όποιος, όμως, δεν έχει λαό δεν έχει ούτε Θεό, έγραφε ο Ντοστογιέφσκι.
Και οι μεν (συγκυβερνώντες) και οι δε (παραμονεύοντες) δεν διαθέτουν ούτε λαό ούτε μυαλό.
Μόνο πολιτικό θράσος έχουν. Χωρίς, όμως, πολιτική ηθική ως πού μπορεί να αντέξει στο σκοινί του Παπαδημο-θεάτρου σκιών;
*Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
http://www.giannispanousis.gr/

Πρώην φιλάνθρωποι...

του Κώστα Γιαννακίδη  απο το Protagon...
Την εποχή που οι κοιλιές ακολουθούσαν τους δείκτες του χρηματιστηρίου-φούσκωναν μέχρι να σκάσουν-οι επιχειρήσεις συνήθιζαν τα γενναιόδωρα εορταστικά δώρα προς τους δημοσιογράφους. Μαζί και μία απαραίτητη κάρτα που υπενθύμιζε ότι η επιχείρηση σκέφτεται και τα ορφανά. Ο επιτυχημένος συνάδελφος έβρισκε γύρω από το γραφείο του κάτι καλάθια που η Κοκκινοσκουφίτσα θα τα ποθούσε, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να σηκώσει. Αυτή τη δουλειά την έκανε ο σεκιουριτάς. Μετέφερε τα καλάθια στο αυτοκίνητο του καλού συναδέλφου που άφηνε καμιά βότκα ως φιλοδώρημα. Αυτό δεν ήταν απαραιτήτως κακό. Τα καλάθια έφταναν στο σπίτι του δημοσιογράφου όπου όλο και κάτι θα περίσσευε για την καθαρίστρια και την κοπέλα που κρατάει τα παιδιά. Κάπως έτσι, όταν μία καλή κυρία επί των εταιρικών δημοσίων σχέσεων υπέγραφε την αποστολή των καλαθιών, μία οικογένεια των δυτικών προαστίων κέρδιζε το κρασί για το ταπεινό ρεβεγιόν της. Θεμιτό και καθόλα χριστουγεννιάτικο.
Όταν το χρηματιστήριο άρχισε να πέφτει σαν το παντελόνι του πεινασμένου, οι επιχειρήσεις ανακάλυψαν την κοινωνική προσφορά. Χάθηκαν τα καλάθια. Χάθηκαν και τα λευκώματα που έμεναν ανέγκιχτα να μαζεύουν σκόνη αλλά ούτε μία δαχτυλιά. Εμφανίστηκαν κάρτες ζωγραφισμένες από χέρια παιδιών, που φιλοξενούνται σε περίεργα ιδρύματα. Εννοείται ότι μέσα στις κάρτες έγραφαν κάτι γελοιότητες του τύπου «φέτος ας κάνουμε τη χαρά ευαισθησία, ας κρατήσουμε από το χέρι ένα παιδί.» Τόσο ο επιχειρηματίας που έστελνε την κάρτα, όσο και ο δημοσιογράφος που την παραλάμβανε δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να πουλήσουν το παιδάκι για όργανα. Όμως κάπως έπρεπε να τηρηθούν τα προσχήματα-άλλωστε ποιος διαβάζει κάρτες; Εκτός των άλλων, μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων έμαθε για την ύπαρξη ιδρυμάτων. Έτσι υπάρχουν παιδάκια σε ιδρύματα που κυκλοφορούν με Prada. Ήταν τυχερά και έπεσαν σε σακούλα με τα αποφόρια από παιδιά επιχειρηματιών και γνωστών δημοσιογράφων.
Αυτά τα Χριστούγεννα δεν αποκλείεται να διαβάσετε ότι στο Χαμόγελο του Παιδιού έβγαλαν δίσκο μήπως και συνδράμουν με κανένα ευρώ στο δράμα της ελληνικής βιομηχανίας. Δεν είναι παράλογο. Σε ένα περιβάλλον όπου οι μεγάλες επιχειρήσεις αρνούνται να επωμιστούν το μερίδιο τους στο κοινωνικό κόστος της κρίσης, είναι εξαιρετικά πιθανό να κατατεθούν αγωγές κατά ορφανοτροφείων με αίτημα την επιστροφή παλαιότερων δωρεών. Λογικό, σε μερικές περιπτώσεις. Κάποιοι από αυτούς που έστελναν καλάθια, βρέθηκαν με χειροπέδες στα χέρια ή τους κυνηγούν οι εργαζόμενοί τους. Αλλά οι άλλοι; Οι άλλοι έβαλαν τη φιλανθρωπία στην αποθήκη τους μόλις τα κέρδη υποχώρησαν. Θα μου πείτε ότι είναι γελοίο να παριστάνεις τον φιλάνθρωπο όταν την ίδια στιγμή κάνεις απολύσεις. Θα δώσεις κάτι σε ένα ίδρυμα για παιδιά, όταν το παιδί του εργαζόμενου σου δεν θα πάρει αγκαλιά το κινέζικο παιχνίδι που περιμένει; Μέρα με τη μέρα αισθάνομαι ότι οι Έλληνες επιχειρηματίες δεν δέχονται να αναλάβουν το κομμάτι της κοινωνικής ευθύνης που τους αναλογεί. Με εξαίρεση κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις που, ούτως ή άλλως, συνδέουν την κοινωνική προσφορά με την εταιρική τους ταυτότητα, οι υπόλοιποι επιβεβαιώνουν τον υστερόβουλο χαρακτήρα της φιλανθρωπίας. Η ανθρωπιά και η προσφορά είναι συνάρτηση των κερδών και, τέλος πάντων, αυτά που κάποτε περίσσευαν για τα ορφανά τώρα είναι στην Ελβετία. Γι' αυτό και η ελληνική αστική τάξη προτιμά τις Άλπεις για διακοπές. Θέλει να κάνει Χριστούγεννα με τα λεφτά της.

Τα αγέλαστα θρανία της πείνας...

Η Αυγή online...
Στεφανάκου Π.
Φέτος τα Χριστούγεννα πολλά παιδιά ευχήθηκαν να μην κλείσουν τα σχολεία. Όχι επειδή δεν τους αρέσουν οι διακοπές, αλλά επειδή η πείνα τούς γρατζουνάει το στομάχι και στο σχολείο υπάρχει πάντα η ελπίδα της ερώτησης: Θέλεις; Άλλωστε υπάρχει και η Ελένη που η μαμά της της βάζει πιο πολύ φαΐ στο κατσαρολάκι γιατί έχει καταλάβει ότι εγώ πεινάω. Επισήμως δεν το έχω πει, αλλά ανεπισήμως -επειδή πάλι «ξέχασα» να φέρω φαγητό από το σπίτι- τρώω από την Ελένη...
Την ίδια ευχή έκαναν φέτος και τα παιδιά που η πείνα τους πλέον δεν αντιμετωπίζεται εκ των ενόντων. Το Βρεφοκομείο της Αθήνας ετοιμάζει, έπειτα από αίτημα διευθυντών ολοήμερων σχολείων, 116 μερίδες φαγητού για παιδιά δημοτικού που κάθονταν ξενηστικωμένα στα θρανία και δεν είχαν καμιά Ελένη να συμβάλει στο μεσημεριανό τους. Μέσα σε λίγες εβδομάδες από το ένα αίτημα παροχής συσσιτίου φτάσαμε στα 116. Και η αγωνία της προέδρου του Βρεφοκομείου Μαρίας Ηλιοπούλου είναι τι θα γίνει τις γιορτές. Πώς τα παιδιά αυτά θα πάρουν το φαγητό τους τις μέρες που τα σχολεία θα είναι κλειστά; Αγωνιά και παλεύει για λύση η πρόεδρος του Βρεφοκομείου...

Το χρονικό των κρουσμάτων ασιτίας

Η ανάγκη για οργανωμένα μαθητικά συσσίτια είναι απόλυτη. Το ξημέρωμα του 2012 βρίσκει παιδιά στην Ελλάδα που πεινάνε. Είναι η πιο συγκλονιστική είδηση της χρονιάς. Όταν τον Οκτώβριο καταγγέλθηκαν κρούσματα λιποθυμίας μικρών μαθητών λόγω ασιτίας σε σχολεία του 6ου διαμερίσματος της Αθήνας, η υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι όποιος μιλάει για πείνα είναι φρικτός λαϊκιστής που επιχειρεί να δημιουργήσει «με ακραίο τρόπο κλίμα ανασφάλειας στα σχολεία». Λίγες ημέρες μετά βγήκε ο δήμαρχος Μεσολογγίου και δημοσιοποίησε τις καταγγελίες δασκάλων ότι τουλάχιστον 10 παιδιά πάνε στο σχολείο έτοιμα να λιποθυμήσουν από την πείνα, καθώς και τις ενέργειες τόσο του δήμου όσο και των συλλόγων γονέων να στηρίξουν τα παιδιά αυτά. Μετά ήρθε το Ηράκλειο, όπου ένας δεκατριάχρονος μαθητής λιποθύμησε στον χώρο του σχολείου γιατί είχε δύο μέρες να φάει. Η υπουργός Παιδείας τόσο στην περίπτωση του Μεσολογγίου όσο και του Ηρακλείου σιώπησε. Δεν μετακινήθηκε όμως ούτε στο ελάχιστο από τη θέση της και δεν δίστασε να αδειάσει ακόμη και την υφυπουργό της Ε. Χριστοφιλοπούλου όταν εκείνη άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο παροχής μικρογευμάτων σε μαθητές 300 σχολείων της χώρας.
Οι δηλώσεις της υφυπουργού Παιδείας έγιναν μία ημέρα μετά την αποκάλυψη ότι το Βρεφοκομείο Αθηνών, που καθημερινά ετοιμάζει περίπου 5.500 μερίδες φαγητού για τα παιδιά των παιδικών σταθμών του δήμου της Αθήνας, έχει συμπεριλάβει στο πρόγραμμα σίτισής του και 67 μαθητές ολοήμερων δημοτικών σχολείων της Αθήνας. Από τις 12 Δεκεμβρίου που έγιναν οι αποκαλύψεις αυτές, τα παιδιά δημοτικού που σιτίζονται από το Βρεφοκομείο σχεδόν διπλασιάστηκαν. Και να ’ταν μόνο αυτό; Η πρόεδρος του Βρεφοκομείου αποκάλυψε ότι πληθαίνουν τα αιτήματα γονέων για απαλλαγή από τα τροφεία που καταβάλλουν για τη σίτιση των παιδιών τους στους παιδικούς σταθμούς. Μέχρι τώρα μετράει 170. Πόσο θα μακρύνει ακόμα η λίστα της ανέχειας; Πόσα παιδιά θα βασανίσει το μαρτύριο της πείνας;

Ξεκόβει τα συσσίτια η υπουργός

Η κ. Διαμαντοπούλου κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. «Δεν έχουμε περιστατικό παιδιού που πεινάει" θέλει να πει, αλλά δεν τολμάει. «Το μόνο στοιχείο που έχουμε είναι την πολύ μεγάλη μείωση στην κίνηση των κυλικείων. Αυτά που ακούγονται περί συσσιτίων δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα».
Κι όμως, όλο και περισσότερα παιδιά στην Ελλάδα έχουν αρχίσει να πεινάνε. Όλο και περισσότερες οικογένειες έχουν αγέλαστη ζωή γιατί ξυπνάνε και κοιμούνται με το ίδιο αγωνιώδες ερώτημα: Τι θα φάμε;
Το υπουργείο Παιδείας δεν μπορεί πλέον να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του. Το θέμα της πείνας δεν είναι ούτε θέμα φιλανθρωπίας, ούτε μόνο θέμα αλληλεγγύης. Αυτές είναι λύσεις προσωρινές, που δεν διασφαλίζουν το ζητούμενο: ότι όλα τα παιδιά θα τρώνε τουλάχιστον ένα καλό, θρεπτικό γεύμα την ημέρα. Οι Ομοσπονδίες Γονέων το φωνάζουν. Ζητούν να συσταθεί Παρατηρητήριο σε κάθε δήμο, να δοθεί έκτακτο κονδύλι στις σχολικές επιτροπές για τη σίτιση των παιδιών που έχουν ανάγκη.
Ακόμα και στα πιο σκοτεινά χρόνια της Ιστορίας αυτού του τόπου, υπήρξε κάποια μέριμνα για τη σίτιση των παιδιών. Ο θεσμός των μαθητικών συσσιτίων λειτούργησε σχεδόν μια τριακονταετία (από το 1938 μέχρι το 1968).
Το ’46, γράφουν οι Χ. Λεβεντάκης και Β. Γκαρίλα, περιελάμβανε μόνο πρωινό ρόφημα. Το ’47-’48 προστέθηκε και ξηρή τροφή (τυρί) και από το 1949 ώς το 1952 εμπλουτίστηκε με σταφιδόψωμο, «συγκείμενο από αλεύρι 20 δράμια, σταφίδα 5 δράμια, έλαιο ή λίπος 2 δράμια και αλάτι 1 δράμι». Το «ως άνω διαιτολόγιο απέδιδε 540 θερμίδες ημερησίως και λεύκωμα 23 γραμμάρια». Σύμφωνα με τους δύο ερευνητές, από το 1963 προστέθηκε και μεσημβρινό γεύμα. Το 1965 τα συσσίτια θα τεθούν «υπό την απόλυτον καθοδήγηση και εποπτεία του υπουργείου Παιδείας, ασκούμενη υπό των περιφερειακών υπηρεσιών του» και θα καλύπτουν 600.000 μαθητές. Η παροχή συσσιτίων γενικεύεται το 1966, σχεδόν σε όλα τα δημοτικά σχολεία. Η χούντα αναθεωρεί τον θεσμό και σταδιακά αντικαθιστά τα συσσίτια με διανομή απαρασκεύαστων τροφίμων made in USA.
Ποιος να το πίστευε ότι χρονιάρες μέρες θα γράφαμε για συσσίτια. Αν η λέξη ακούγεται σκληρή, η πείνα είναι σκληρότερη... Το Βρεφοκομείο της Αθήνας με τον προϋπολογισμό που έχει δεν μπορεί να καλύψει περισσότερα από 200 αιτήματα. Και Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα...

Αρκεί, λοιπόν, ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ... το κράτος...

kathimerini.gr ...
Της Ζέζας Ζήκου
Η θανάσιμη διασύνδεση του υπερβολικού χρέους με τα Μνημόνια –το πρώην και τα επόμενα– προκαλεί την εσωτερική πτώχευση της χώρας... Η χώρα ασφυκτιά επειδή ζει χωρίς καμία χαραμάδα αναπτυξιακής προοπτικής. Το αποτέλεσμα είναι απολύτως προβλέψιμο: ένας φαύλος κύκλος. Η χώρα θα ασφυκτιά, η κοινωνία θα αντιδρά και όσο η κοινωνία αντιδρά, η χώρα θα παραλύει. Εδώ και μήνες γράφουμε ότι το εφιαλτικό σενάριο για την Ελλάδα είναι το ενδεχόμενο τα σκληρά μέτρα να μην αποδώσουν. Τότε είναι που η ασφυξία οδηγεί στην εξαθλίωση.
Μολονότι τις εκλέγει ο λαός, οι κυβερνήσεις των Μνημονίων εντέλλονται να πτωχεύσουν έναντι του λαού, σαν να μην είναι καταισχύνη παρά μονάχα το χρέος ενός κράτους προς τους διεθνείς τραπεζίτες, και όχι το χρέος του έναντι του λαού. Αλλά το κυρίαρχο σήμερα είδος οικονομικής - τεχνοκρατικής σκέψης, που μας έχει κατακλύσει, δεν είναι πρόθυμο καν συμμεριστεί μια πολιτική ιδέα. Επιχειρηματολογούν από τις στήλες «πρόθυμων» εφημερίδων και τηλεοπτικών παραθύρων πώς ένα σύγχρονο(!) κράτος πρέπει να γίνει πράγματι ό,τι βλέπει σ’ αυτό ο Μαξ Βέμπερ: μια μεγάλη επιχείρηση. Μια μεγάλη επιχείρηση, όμως, δεν μπορεί να ελπίζει στη νομιμοποίησή της από τον λαό, αλλά μόνο από τη γενική συνέλευση των μετόχων της.
Για εκείνους που ακόμη τρέφουν αυταπάτες, η υποταγή του κράτους και της πολιτικής του στους δανειστές με το πρόσχημα της διάσωσης της χώρας εξυπηρετεί αυτό το είδος της οικονομικής - τεχνοκρατικής σκέψης. Και για όσους αρχίζουν σιγά σιγά να συνειδητοποιούν τη ζοφερή αλήθεια: Πως έχουν ακόμη μπροστά τους πολλά χρόνια λιτότητας, καθώς οι περικοπές των μισθών και η συρρίκνωση των δημόσιων υπηρεσιών δεν φαίνεται να τους βγάζουν από την κρίση, αυτό που ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν χαρακτηρίζει «αυταπάτη της λιτότητας». Η χώρα μπορεί να σωθεί μας λένε... αυτοί που εκπροσωπούν την οικονομική - τεχνοκρατική σκέψη. Αρκεί να κλείσει... το κράτος.
Αν αποδειχτεί ότι δεν ζούμε σ’ έναν μονοσήμαντο κόσμο που ορίζει η σοφία των αγορών, του ΔΝΤ και των Βρυξελλών, μα σε έναν κόσμο που μπορεί να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις και ανατροπές, είναι φανερό ότι θα πρέπει όλα να τα ξανασκεφτούμε εξαρχής. Αλλά το ζήτημα δεν είναι «τι» και «πόσο»: είναι η πρώτη φορά που καλούμαστε –εντελλόμαστε, για την ακρίβεια– να κλείσουμε το κράτος για να μειώσουμε το χρέος μας.
Το δικό μου χριστουγεννιάτικο δώρο είναι ένα ημερολόγιο της Αμερικανικής Οικονομικής Ενωσης. Στο εξώφυλλο, ένα σκίτσο δείχνει τον Ανταμ Σμιθ να κάνει μάθημα σε μια συντροφιά άλλων οικονομολόγων. Ανάμεσά τους διακρίνονται ακραιφνείς φιλελεύθεροι, όπως ο Φρίντμαν και ο Χάγιεκ.
Ομως, ο Μαρξ βρίσκεται στην πρώτη σειρά. Και είναι ο μοναδικός που κοιτάζει τον Σμιθ. Σαν να θέλει να του θυμίσει, πως «ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής κλείνει μέσα του την άρνησή του, το ίδιο αναπόδραστα όσο ένας νόμος της φύσης».
Πάνε 235 και κάτι χρόνια απ’ όταν ο Ανταμ Σμιθ δημοσίευε τον «Πλούτο των Εθνών». Ο Ανταμ Σμιθ ήταν ένας κύριος που δεν ήταν όπως μας τον παρουσιάζουν οι σύγχρονοι προαγωγοί της οικονομίας και της παγκοσμιοποίησης.
Αλλωστε, ούτε η παγκοσμιοποίηση υπήρξε ποτέ αυτό που μας λένε σήμερα. Ηταν πάντα συνέπεια της δράσης των κρατών και όχι της ελευθερίας των αγορών.
Ο Σμιθ αποστρεφόταν περισσότερο από καθετί μια πολιτική η οποία ήταν γνωστή ως μερκαντιλισμός και την εφάρμοζαν όλες οι μεγάλες δυνάμεις στην εποχή του. Ενας από τους βασικούς σκοπούς του μερκαντιλισμού ήταν να εξασφαλίζει ότι η αξία των εξαγωγών ενός κράτους ήταν μεγαλύτερη από την αξία των εισαγωγών του.
Οταν οι ανεξάρτητοι πια Αμερικανοί διαπίστωσαν πόσο ελλειμματικό ήταν το εμπορικό τους ισοζύγιο λόγω της οικονομικής εξάρτησής τους από τους Αγγλους, επιχείρησαν να δημιουργήσουν βιομηχανία. Τότε οι Αγγλοι εξέδωσαν την «πράξη περί σιδήρου», με την οποία απαγόρευσαν την παραγωγή σιδερένιων προϊόντων στην Αμερική.
Οταν, λοιπόν, ο Ανταμ Σμιθ έλεγε ότι πρέπει να περιοριστεί ο ρόλος του κράτους, εννοούσε αποκλειστικά τον μερκαντιλισμό και τους περιορισμούς που έθεταν τα ισχυρά κράτη στο εμπόριο. Ο Σμιθ αποστρεφόταν τους περιορισμούς στο εμπόριο, είτε αυτοί προέρχονταν από τα μονοπώλια είτε από τα κράτη. Ηθελε το κράτος να προωθεί την εγχώρια παραγωγή και το ελεύθερο εμπόριο – πολιτική που έμεινε γνωστή ως «Laissez faire».
Τόσο πολύ μίσησαν οι Αγγλοι αυτή την αιρετική ιδέα, που αρνήθηκαν να της δώσουν αγγλικό όνομα. Το «Laissez faire», που πάνω-κάτω θα μπορούσαμε να το μεταφράσουμε «αφήστε τα ελεύθερα», κάθε άλλο παρά αυτό εννοούσε.
Εννοούσε μια ενεργό κρατική πολιτική που θα αντιδρούσε στον μερκαντιλισμό. Ανάμεσα στα άλλα ελαττώματά τους, λοιπόν, οι νεοφιλελεύθεροι προπαγανδιστές είναι και κακοί ιστορικοί, όταν ερμηνεύουν το «Laissez faire» ως κατάργηση κάθε κρατικής παρέμβασης.


Η αισιοδοξία της θέλησης...

Η Αυγή online...
Κύμα απόγνωσης έχει κυριεύσει τη χώρα, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν βρεθεί υπό την επιτήρηση της τρόικας. Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, το 99% των Ελλήνων είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον τους, σε ανάλογα ποσοστά οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι.
Η απαισιοδοξία προκύπτει από την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση. Την εσωτερική και την ευρωπαϊκή. Στην ουσία, επιβεβαιώνεται ότι η κρίση που ζούμε είναι πρωτίστως πολιτική. Είναι χαρακτηριστική η τύχη της κυβέρνησης Παπαδήμου. Μέσα σε έναν μήνα, παρά την ευρύτατη κοινοβουλευτική στήριξή της, κατρακυλάει στην ανυποληψία. Το πολιτικό σχέδιο, ο “ειδικός σκοπός” που κλήθηκε να εξυπηρετήσει, είναι έκθετο. Οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αποσταθεροποιούν ακόμη περισσότερο το αποδιαρθρωμένο εσωτερικό πολιτικό σύστημα. Το επιχείρημα ότι ο κ. Παπαδήμος διαθέτει ευρωπαϊκή αναγνώριση αποδεικνύεται χωρίς αξία, ίσως συνιστά και επιβάρυνση. Αυτή η αναγνώριση παραπέμπει στην εφαρμογή της αδιέξοδης πολιτικής του Μνημονίου που επεκτείνεται σε ολόκληρη την Ε.Ε. και προκαλεί το κύμα απαισιοδοξίας.
Η κρίση είναι βαθιά και απαιτεί ανατροπές. Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν τη λαϊκή διαθεσιμότητα για μετατοπίσεις προς τα αριστερά. Πρόκειται για στοιχειώδες κοινωνικό ένστικτο. Το παρασκήνιο όμως οργιάζει για να μην επιβεβαιωθεί η δημοσκοπική δυναμική στις κάλπες. Να μη σταλεί μήνυμα προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ότι η λαϊκή παρέμβαση μπορεί να παρενοχλήσει ή και να ανατρέψει τους κυρίαρχους ευρωπαϊκούς σχεδιασμούς.
Αυτές τις μέρες οι εκβιασμοί θα κορυφωθούν ώστε η κυβέρνηση Παπαδήμου να παραμείνει “όσο χρειάζεται”, δηλαδή τα συγκυβερνώντα κόμματα να συνυπογράψουν όλα τα νέα σκληρά μέτρα και να εμποδιστεί οποιαδήποτε εναλλακτική πορεία, ακόμη κι αν προκύψουν νέοι συσχετισμοί. Περισσότερη λιτότητα, λιγότερη δημοκρατία...
Η κρίση έχει αποτρόπαια πρόσωπα. Άνεργοι, άστεγοι, νεόπτωχοι, υποσιτιζόμενοι μαθητές, πλημμελής ιατρική φροντίδα, έλλειψη επαρκούς θέρμανσης, υποβάθμιση του σχολείου είναι μερικές πραγματικότητες που απλώνονται σαν κηλίδες στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Όταν ενσκήψει η βαρυχειμωνιά, τότε οι άστεγοι θα τριγυρνούν σαν παγωμένα φαντάσματα.
Με το κοινωνικό κράτος να διαλύεται βάση σχεδίου, η αλληλεγγύη ξεπροβάλλει ως καθήκον του πολίτη για να αποτραπεί η επαπειλούμενη ανθρωπιστική καταστροφή. Πλάι στον πολιτικό αγώνα, κατά περίπτωση και πριν από αυτόν, αναδεικνύεται η ανάγκη αλληλέγγυων πρακτικών, η οικοδόμηση δικτύων περίθαλψης και συμπαράστασης, η συνεργασία των πιο διαφορετικών πρωτοβουλιών, ώστε η αλληλεγγύη να βιώνεται ως δικαίωμα των αδυνάτων, ως όρος κοινωνικής ύπαρξης και να στηρίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η αναζωογόνηση των κοινωνικών πρωτοβουλιών μπορεί να προσδώσει ριζοσπαστικό χαρακτήρα στις πολιτικές εξελίξεις, ώστε σε συνέχεια να κερδίσουν έδαφος οι πολιτικές που θα υφάνουν τον κοινωνικό ιστό και θα ξαναδώσουν στη δημοκρατία το ανθρώπινο πρόσωπο.
Δύσκολες μέρες. Μόνον η αισιοδοξία της θέλησης μπορεί να αντιπαλέψει την εκ των πραγμάτων απαισιοδοξία.

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Η αυλη των Θαυματων ...

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ...
Τα Ταμεία έχουν υποστεί απώλειες 4,5 δισ. ευρώ από τη μείωση των εισφορών λόγω της ανεργίας και της μείωσης των αμοιβών, αλλά και της αύξησης της εισφοροδιαφυγής.
Δεν το λες και κάλαντα, αλλά είναι μια ακόμη απόδειξη ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα είναι αποτέλεσμα ενός καλά οργανωμένου σχεδίου. Όταν πριν από δύο χρόνια ακόμη κι εμείς οι άσχετοι γράφαμε ότι πέρα από την ύφεση, τα μέτρα που λαμβάνονται θα χτυπήσουν τα ταμεία, νομίζαμε ότι ανακαλύπταμε την πυρίτιδα.
Στο στρατηγείο της Τρόικας και του καθεστώτος, φυσικά και θα γελούσαν διαβάζοντας την εκδήλωση τέτοιων ανησυχιών που δημοσίευαν κάποιες λίγες εφημερίδες και πολλά blogs. Θα ξεκαρδίζονταν, επειδή αυτό που εκείνοι είχαν ως ζητούμενο, εμείς το βλέπαμε σαν επικίνδυνη πιθανότητα.
Και γελάνε ακόμη. Ειδικά με θέματα όπως η εισφοροδιαφυγή. Διότι μέσα στο σχέδιο ήταν να ρημάξουν υπηρεσίες όπως οι Επιθεωρήσεις Εργασίας και να τις αδειάσουν από προσωπικό. Ακόμη, όμως κι εκεί που απέμειναν κάποια ίχνη ελεγκτικών οργανισμών, οι υπάλληλοί τους νιώθουν μεγάλα κορόιδα.
Αντιγράφω από το chiospress.gr: «Η εταιρεία που είχε και εξακολουθεί να έχει μετά και τον τελευταίο διαγωνισμό την καθαριότητα του Νοσοκομείου Χίου κηρύχτηκε έκπτωτη, ενώ παράλληλα της επιβλήθηκε ποινή αποκλεισμού 1 έτους από τη δυνατότητα να συμμετέχει στους διαγωνισμούς καθαριότητας του Νοσοκομείου, καθώς σε ελέγχους των Επιθεωρητών Εργασίας διαπιστώθηκε ότι η εταιρεία προβαίνει σε συνεχείς σοβαρές παραβάσεις της εργατικής νομοθεσίας, όπως αδήλωτη εργασία.
Η ποινή αποκλεισμού από τους διαγωνισμούς του Νοσοκομείου του ενός έτους, άρχεται από τον περασμένο Απρίλιο, όπου τότε σε άλλους ελέγχους των Επιθεωρητών Εργασίας διαπιστώθηκε ότι η εν λόγω εταιρεία συνεχίζει τις παραβάσεις της εργατικής νομοθεσίας, παρά τα πρόστιμα που της είχαν επιβληθεί σε προγενέστερους ελέγχους. Από το νόμο, το Νοσοκομείο είχε τη δυνατότητα να επιβάλλει στην εταιρεία ποινή αποκλεισμού έως και 3 χρόνια».
Η εταιρεία, λοιπόν, είχε τιμωρηθεί με πρόστιμα, αλλά προφανώς τα κέρδη που αποκόμιζε από την εισφοροδιαφυγή ήταν περισσότερα από τα πρόστιμα, οπότε τα πλήρωσε και συνέχιζε την ίδια τακτική.
Από την άλλη, ενώ πιάστηκε να εισφοροδιαφεύγει κατ’ επανάληψη, τιμωρήθηκε από τη διοίκηση του νοσοκομείου με τη μικρότερη ποινή αποκλεισμού που μπορούσε να της επιβάλλει.
Όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι τίποτε άλλο από μία ακόμη απόδειξη τού πώς φαντάζονται την ανάπτυξη οι Βενιζέλοι, οι Χρυσοχοΐδηδες, οι Λοβέρδοι και οι λοιπές κουβαρίστρες αυτού του κεντήματος που έχει θέμα την εξαθλίωση των εργαζομένων.
Αυτό εννοούν αναδιάρθρωση Δημοσίου. Κλείνουμε υπηρεσίες και τις δωρίζουμε σε ιδιώτες, οι οποίοι εισφοροδιαφεύγουν, αφήνουν για μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενους, καταπατούν κάθε ίχνος εργασιακών δικαιωμάτων και πληρώνουν για μεροκάματο όσο τους καπνίσει.
Αν αυτό είναι το όνειρο όσων, με τυφλό μίσος και γενικεύσεις, ζητούν την κατάργηση του Δημοσίου έτσι γενικώς και αορίστως, τότε χαλάλι τους το όνειρο. Αφιερωμένο. Κι αν κάποτε βρεθούν σκλάβοι στη γαλέρα τού τάδε ιδιοκτήτη συνεργείου που έχει αναλάβει την καθαριότητα, την είσπραξη χρεών προς το Δημόσιο ή όποιου άλλου τομέα, ελπίζω να μη γκρινιάξει.
Ας τραγουδήσει το «όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε τώρα» του Χατζηγιάννη, καθώς θα είναι πολύ χαρούμενος που επιτέλους το μοντέλο ανάπτυξης που οραματιζόταν τόσα χρόνια έγινε πραγματικότητα.
Χωρίς να το καταλαβαίνουν, είναι οι χτίστες που εργάζονται για την ολοκλήρωση της Ελλάδας του Μνημονίου. Είναι οι ίδιοι εθελοντές που στηρίζουν τον Βενιζέλο όταν δηλώνει ότι «Το πραγματικό κόστος μιας ενδεχόμενης εξόδου από το ευρώ θα ήταν η διάλυση του κοινωνικού ιστού», λες και υπάρχει ακόμη κοινωνικός ιστός.
Όλοι αυτοί που μέχρι σήμερα δεν καταλαβαίνουν ότι σε κάθε μείωση μισθού των δημοσίων υπαλλήλων, χάνονται αυτόματα πολλές θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, είναι άξιοι της μοίρας τους.
Όσοι απαιτούν απολύσεις στο Δημόσιο και δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό σημαίνει αυτομάτως εξαφάνιση πελατών από την αγορά και εμφάνιση νέων λουκέτων, είναι οι ίδιοι που θα πάθουν έμφραγμα όταν κλειδώσουν για τελευταία φορά την πόρτα του δικού τους καταστήματος.
Λένε ότι πρέπει να προσέχεις τί εύχεσαι, γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί. Όσοι ακόμη και σήμερα μιλούν μέσα από το στόμα του Πάγκαλου και εύχονται να απολυθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι επειδή είναι κοπρίτες, δεν έχουν αντιληφθεί ότι μπορεί ο κύκλος της οικονομίας να ήταν σαν στραβοχυμένη ζάντα, αλλά κυλούσε.
Θα μπορούσε και έπρεπε η ζάντα αυτή να διορθωθεί. Αντ’ αυτού, όμως, ευχήθηκαν να βγει η ζάντα εντελώς. Ε, τώρα ας κάνουν ωτο στοπ στην έρημο μήπως και περάσει κάποιος να τους πετάξει μέχρι το επόμενο μεροκάματο. Ο εχθρός τους ήταν αλλού. Και παραμένει ακόμη εκεί, γελώντας με τα θύματα που γέννησε η προκατάληψη όταν πηδήχτηκε με το λαϊκισμό.

Η απόγνωσή σας για δουλειά με αρρωσταίνει: Γράμμα από έναν δισεκατομμυριούχο...

Το Μεγάλο μας Τσίρκο...
Αγαπητοί Άνθρωποι
Είναι μία από μοντέρνες τραγωδίες της εποχής μας, η απόγνωση καθενός να ανήκει σε μια ομάδα μισθωτών δούλων, με αρρωσταίνει. Αλήθεια με αηδιάζει, να βλέπω κάποιον από σας να ικετεύει για μια δουλειά, να ικετεύει για υποδούλωση στις εταιρείες, να ικετεύει να είναι στην ομάδα μου. Δεν θα έπρεπε η απόγνωσή σας να είναι για την επανάσταση αντί για ποταπές ευκαιρίες;
Δεν θα έπρεπε η ενέργειά σας να συγκεντρωθεί στην επανάσταση εναντίων των δισεκατομμυριούχων φίλων μου και εμένα; Δεν θα έπρεπε η ψυχή σας να είναι αφοσιωμένη στην αντίσταση αντί στην προσπάθεια να εγκλωβίζετε τους εαυτούς σας σε θαλάμους εταιρικής δουλείας;


Είστε άρρωστοι! Εσύ, μισθωτέ δούλε, είσαι ο άρρωστος, όχι εγώ, είσαι ο άρρωστος γιατί έχεις τυφλωθεί τόσο που χάσει το δρόμο σου. Έχεις γίνει τόσο δουλικός και τόσο απογνωσμένος για πρόσληψη που έχεις ξεχάσει τις πραγματικές αξίες της ζωής. Έχεις τυφλωθεί τόσο από τις υλιστικές σου ανάγκες, που μια δουλειά είναι η σωτηρία σου, φυσικά στην σαδιστική εταιρεία μου.
Σηκωθείτε Άνδρες! Σηκωθείτε Γυναίκες! Αντισταθείτε στην καταπίεσή σας! Φυσικά δεν θα το κάνεις ποτέ, θα καθίσεις στο σπίτι περιμένοντας να ξεκινήσει η αγαπημένη σου εκπομπή. Είσαι ένα άρρωστο, παθητικό, πλάσμα και γι'αυτό σου αξίζει να κυριαρχείσαι από εμένα και τελικά τα παιδιά μου. Τίποτα δεν σε ενοχλεί, τίποτα δεν σε κάνει έξαλλο, απλά κάθεσαι και περιμένεις σαν το σκυλί την πληρωμή σου και την φανταστική προαγωγή σου. Συχνά γελάμε στην λέσχη γκολφ με τους ανθρώπους που περιμένουν προαγωγή, το ανέκδοτο είναι αυτό "- πως αποκαλείς έναν δούλο μισθωτό που πήρε προαγωγή; - δούλο μισθωτό"!
Μερικές φορές βαριέμαι, ειλικρινά, γιατί δεν αποτελείς απειλή, γιατί είσαι τόσο γαμημένα πειθήνιος και ηλίθιος. Όταν ήμουν μικρός ο πατέρας μου μού μίλησε για την πάλη των τάξεων, και το περίμενα με προσμονή, να συντρίβω τους φτωχούς, αλλά τίποτα δεν έγινε τελικά. Δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα, απλά κάθομαι στο γραφείο μου συλλέγοντας δισεκατομμύρια από τον ιδρώτα και τον μόχθο σου ενώ εσύ συνεχίζεις να ονειρεύεσαι ότι είσαι ελεύθερος.
Είναι απλό, μισθωτέ δούλε, πολύ απλό, η συνταγή είναι αυτή: τη μισή σου μέρα την περνάς ως δούλος, και την υπόλοιπη μισή μπροστά στην τηλεόραση να φαντάζεσαι ότι είσαι ελεύθερος.
Σ'αγαπώ, μισθωτέ δούλε, αλήθεια σ'αγαπώ, γιατί χωρίς εσένα δεν θα μπορούσα να συντηρώ έναν τόσο πολυτελή, παρότι δίχως νόημα, τρόπο ζωής.
Ένας δισεκατομμυριούχος

Κυριακές γκραν γκινιόλ...

Του κανενός το ρόδο ...
Τις Κυριακές, στο κέντρο μιας πόλης κατάστικτης με τατού στα ντουβάρια, ή στις εξοχές και τις θάλασσες, αγοράζαμε εφημερίδες. Τυλιγμένες σε σελοφάν. Τις αδειάζαμε από τα περιττά, από διαφημιστικά φυλλάδια και σομόν οικονομικά ένθετα. Η ζωή κυλούσε χωρίς οικονομικούς δείκτες, χωρίς γραφήματα των τιμών του χρυσού και του πετρελαίου, χωρίς τους ολοσέλιδους πίνακες με τις τιμές των μετοχών. Κυλούσε χωρίς να λέμε: CDS, PSI, spreads, χρηματοπιστωτική κρίση, ύφεση, χρεωκοπία, περικοπές, στάση πληρωμών, εργασιακή εφεδρεία, επιτόκια δανεισμού. Κυλούσε χωρίς μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο και πολυνομοσχέδιο. Χωρίς ΔΝΤ, Eurogroup και τρόικα. Οι φυλλάδες της οικονομίας αδιάβαστες προορίζονταν για ανακύκλωση ή για καθάρισμα τζαμαρίας.
Και μετά οι όροι ξεχύθηκαν από τις φυλλάδες, ανακυκλώνονταν στα χείλη μας, βρώμιζαν τα στόματά μας. Και μετά τα παράθυρα θόλωσαν. Πύκνωσαν οι ανάσες στα σπίτια μας. Μέναμε μέσα όλο και πιο συχνά. Ακούγαμε όλο και πιο αμίλητοι τις τηλεπερσόνες να μας κατακεραυνώνουν με μια γλώσσα αυταρχική, γεμάτη δυσνόητους οικονομικούς όρους, εκβιαστικά διλήμματα και φασίζοντα ορθολογισμό. Ζαρώναμε όλο και πιο φοβισμένοι στα καθιστικά. Βουλιάζαμε όλο και βαθύτερα στον ιδιωτικό βίο. Παραδίδαμε το συρρικνωμένο ελεύθερο χρόνο μας σε οθόνες, μιας ψευτοσυμμετοχής στα εν δήμω μέσα απ’ τα social media ή μιας παθητικής ενημέρωσης από μισθωμένα φερέφωνα. Ξεφυλλίζαμε πια με αγωνία τα οικονομικά ένθετα, σαν χρησμό.
Τους είδες. Μια οικογένεια με δυο παιδιά. Σταθμεύουν δωρεάν στο αχανές πάρκιν. Παίρνουν τσάμπα μια πελώρια τσάντα από χοντρό πλαστικό. Περιφέρονται χωρίς χρέωση στους ατέλειωτους διαδρόμους του σπιτάδικου. Χαζεύουν χωρίς αντίτιμο τα ανεξάντλητα εκθέματα του πολιτισμού. Φτάνουν στο ταμείο με τα ψώνια: κανένα αρωματικό ρεσώ, κανένα διακοσμητικό σκατολοϊδι, λίγη χρωματιστή άμμο, ας πούμε, κανένα αποξηραμένο φυτό. Ψιλοπράματα. Μετά θα φάνε ξέπνοοι χοτ ντογκ ή παγωτό μηχανής. Τίποτα δεν ήταν χωρίς κόστος. Η αγορά ήταν η εκδρομή τους.
Το Τοτέμ κείται ημιθανές μπροστά στα μάτια τους. Καμώνονται πως δε το βλέπουν. Το προσπερνούν. Ώστε δεν ήταν αθάνατο τελικά. Οι πιστοί πάντα εθελοτυφλούν. Συνεχίζουν να διασχίζουν τους διαδρόμους του μεγαθήριου, σαν αυτό να είναι πάντα εκεί: προσηνές, προσιτό και συγχρόνως μεγαλόπρεπο. Προσκυνούμε την άνεση, το γούστο, το φθηνό που δεν είναι ευτελές. Προσκυνήσαμε πολύ τα σπιτικά μας. Ώσπου έμοιασαν με σκηνικά νεανικής σαπουνόπερας. Χρωματιστοί τοίχοι, λαμπιόνια, φωτιστικά, στυλ, πολύ στυλ. Και τα ρούχα μας. Και τα μαλλιά μας. Στυλ πολύ στυλ. Και γυμνοί δε ξέραμε κατά πού να κάνουμε, πιο αμήχανοι από ποτέ. Και όταν μιλούσαμε δε ξέραμε τι να πούμε, πιο μπερδεμένοι από ποτέ. Και τα τραγούδια. Μια έντεχνη ποπ με ηλεκτρικές κιθάρες, βαρύ μέικ απ, πονηρούς image makers, ακριβά βίντεο κλιπ, άνευρο κι ασπόνδυλο στίχο. Μουσική δωματίου ΙΚΕΑ.
Το ταμπού είναι να πεις πως δεν έχει άλλο. Πως τελειώσε το ρευστό, οι πιστώσεις, τα αποθέματα. Μαζί να δούμε να αργοπεθαίνουν τα νεκροζώντανα, τα ζόμπι της μη-ζωής μας, η προκάτ αισθητική μιας σουηδικής (απ)οικίας, η ευδαιμονία του πολυγκατζετούχου, η new age βαλβίδα εκτόνωσης λαϊφστάιλ νευρώσεων, η μετακίνηση της κουζίνας από τα λαδερά στη ρόκα-παρμεζάνα με μπαλσάμικο, η μουσική υπόκρουση της επίπλαστης ευμάρειας, η απολιτίκ πορεία με ορόσημο σταθμό διορισμένες κυβερνήσεις, η εξάντληση της συμμετοχής στα κοινά από τα πουφ των σόσιαλ μήντια, τα greeklish και τα ακρωνύμια της παγκόσμιας αργκό στο διαδικτυακό μας παρόν, OMG, τα πολυμορφικά αυτοκίνητα στο επαρχιακό τοπίο που έμοιασε φολκλόρ στο βλέμμα ενός ξένου. Το βλέμμα μας.
Οι Κυριακές πια περνούν όπως φιλμάκι γκραν γκινιόλ. Κάνουμε ταμείο. Τι θάψαμε τη βδομάδα που πέρασε. Κάποια γηραιά ελευθερία, καμιά λατρευτή μας αξιοπρέπεια, ένα αδικοχαμένο δικαίωμα, ένα κομμάτι από τον χρόνια αγνοούμενο Λόγο. Ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη. Εκεί που παραμένουμε μονάχα θεατές με καρδιές ρέπλικες. Ευειδείς μες στο ευ ζην που μας είπαν να πιστέψουμε κι εμείς το πιστέψαμε. Το Blade Runner ήταν πάντα εδώ. Εμείς είχαμε γυάλινα μάτια και δεν το βλέπαμε. Στο τέλος να θυμηθείς να μου κλείσεις τρυφερά τα βλέφαρα για να μπορέσω να ξαναδώ καμιά ικμάδα φωτός.

Νοέμβρης 2011

Η ΕΚΤ πήρε το όπλο της (αλλά… αστόχησε)....

Protagon ...
του Γιαννη Βαρουφακη

Πριν ένα μήνα, μετά από πιέσεις των ΗΠΑ, της Ινδίας, της Κίνας και του Καναδά, οι ευρωπαίοι ηγέτες είχαν αφήσει να εννοηθεί ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η ΕΚΤ, θα τύπωνε χρήμα ώστε να χρηματοδοτηθούν τα παραπαίοντα κράτη (με προεξάρχουσα την Ιταλία). Τότε, οι αγορές ηρέμησαν. Δεν πέρασαν όμως παρά μερικές μέρες για να ακουστεί άλλο ένα nein από το Βερολίνο: «Δεν είναι δουλειά της ΕΚΤ να τυπώνει χρήμα για να βοηθούνται οι πτωχευμένοι. Μόνο η λιτότητα και η ασκητική ζωή θα τους βάλει στον χρηστό δρόμο.» Κάτι τέτοιο αποφασίστηκε, λίγο-πολύ, και στην τελευταία (αποτυχημένη) Σύνοδο Κορυφής της 9ης Δεκεμβρίου. Κι έτσι η Κρίση επέστρεψε σε όλο της το μεγαλείο.

Προχτές όμως,εκεί που η Λουθερανική χρηματο-ηθική είχε φανεί να αποκλείει το τύπωμα χρήματος από την ΕΚΤ ως μέθοδο καταπολέμησης της Κρίσης, νά'σου η ανακοίνωση της χρονιάς: €489 δις «δημιουργήθηκαν» εν ριπή οφθαλμού από την ΕΚΤ με τα οποία δάνεισε στις τράπεζες της ευρωζώνης για μια περίοδο, έως και τρία χρόνια, με επιτόκιο 1% ετησίως. Τι συνέβη ξαφνικά; Ξεχάστηκε το γερμανικό nein στο μαζικό τύπωμα χρήματος υπό την πίεση της σήψης της ευρωζώνης; Μόνο φαινομενικά. Στην ουσία τίποτα δεν άλλαξε.

Κατ’ αρχάς, να βάλουμε τους αριθμούς στην «θέση» τους: Από τα €489 δις τα οποία «δημιούργησε» η ΕΚΤ υπέρ των τραπεζών, λιγότερα από τα €200 δις αποτελούν πραγματική ενίσχυση. Κι αυτό επειδή οι τράπεζες είχαν ήδη δανειστεί από την ΕΚΤ ποσά περίπου €300 δις τα οποία πλησίαζε η ώρα να τα επιστρέψουν. Έστω. Τα €200 δις σε μια ημέρα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό την ώρα που, μην ξεχνάμε, τα μέλη του ΔΣ της ΕΚΤ έχουν γίνει μαλλιά κουβάρια (με τους εκπρόσωπους της Γερμανίας να καταγγέλλουν τους συναδέλφους τους στην ΕΚΤ, και να παραιτούνται ακόμα) επειδή η ΕΚΤ «τόλμησε» να αγοράσει, όχι σε μια μέρα ή ένα μήνα, αλλά στην διάρκεια 18 τρικυμιωδών μηνών, ομόλογα των πιεζόμενων κρατών (Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιταλίας) αντίστοιχης αξίας (λίγο πάνω από €200 δις). Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Γιατί η γερμανική πλευρά δεν έχει αντίρρηση με το τύπωμα τόσου χρήματος όταν αυτό δανείζεται πάμφθηνα σε πτωχευμένες τράπεζες αλλά δεν συζυτά επ’ ουδενί να δανειοδοτηθούν τα πτωχευμένα κράτη;

Η επίσημη απάντηση, βέβαια, είναι γνωστή τοις πάσει, καθώς επαναλαμβάνεται μονότονα: «Η ΕΚΤ είναι υποχρεωμένη να κρατάει ρευστή την αγορά χρήματος, τον χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά δεν έχει καμία δουλειά να κρατά ρευστό ένα κράτος. Αυτή είναι η δουλειά των φορολογουμένων-πολιτών του: να του δίνουν, και από το υστέρημά τους, αν χρειάζεται, ώστε να παραμένει ρευστό.» Αυτός ο δυισμός βρίσκεται στην βάση του γερμανικού nein στο τύπωμα χρήματος για να χρηματοδοτηθεί π.χ. η Ιταλία. Αυτός ο απόλυτος διαχωρισμός (α) του ρόλου της ΕΚΤ ως δανειστή της έσχατης στιγμής στις τράπεζες από (β) τον ρόλο δανειστή, ή τουλάχιστον, διαχειριστή των οικονομικών, των κρατών, εξηγεί τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά: το πώς δηλαδή λιθοβολούν όποιον μιλήσει για την χρηματοδότηση από την ΕΚΤ των πτωχευμένων κρατών με τυπωμένο χρήμα την ίδια στιγμή που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την εκτύπωση χρήματος υπέρ των πτωχευμένων τραπεζών.

Το θέμα όμως είναι ότι, αν αφήσουμε στην άκρη το πιο πάνω ιδεολόγημα, και μελετήσουμε τι γίνεται στην πραγματικότητα, αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η υποκρισία και η συλλογική ηλιθιότητα της εμμονής σε αυτόν τον διαχωρισμό. Για να μην γενικολογώ, ας βάλουμε κάτω από το μικροσκόπιο την προχθεσινή χιονοστιβάδα τυπωμένου (από την ΕΚΤ) χρήματος το οποίο κατέκλυσε τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Ποιος ήταν ο στόχος του Προέδρου της ΕΚΤ, του κ. Draghi; Τι έλπιζε η κα Merkel από αυτή την επιθετική κίνηση της ΕΚΤ; Τρία πράγματα, είναι η απάντηση.
Πρώτον, την ενίσχυση των υπό κατάρρευση τραπεζών ολόκληρης της ευρωζώνης. Δεύτερον, την αποκατάσταση, σε κάποιο βαθμό, του δανεισμού της μίας τράπεζας από τις υπόλοιπες (κάτι που είχε σταματήσει καθώς καμία τράπεζα δεν εμπιστεύεται άλλη τράπεζα). Τρίτον, την έμμεση ενίσχυση των κρατών που δυσκολεύονται να δανειστούν στις αγορές.

Πώς θα πετύχαιναν αυτά τα τρία τρυγόνια με έναν μόνο σμπάρο; Ως εξής:
Ο πρώτος στόχος ήταν άμεσα συνυφασμένος με τον τρίτο. Η ιδέα παλαιά και, κατά την άποψη της ΕΚΤ, δοκιμασμένη: Δίνει μια, π.χ., ισπανική τράπεζα ό,τι εχέγγυα διαθέτει στην ΕΚΤ (που μπορεί πλέον να είναι και «απόβλητα», μιας και η ΕΚΤ δεν τα πολύ-ψειρίζει καθώς οι τράπεζες έχουν ξεμείνει από καλής ποιότητας περιουσιακά στοιχεία) από την οποία δανείζεται, στο πλαίσιο της προχθεσινής μαζικής «παραγωγής» χρήματος από την ΕΚΤ, ένα βουνό ευρώ. Τα χρήματα αυτά τα δανείζεται για τρία χρόνια με επιτόκιο 1%. Αμέσως, το ισπανικό κράτος εκδίδει τριετή ομόλογα με επιτόκιο κοντά στο 4% τα οποία τα αγοράζει η συγκεκριμένη τράπεζα. Έτσι, για τα τρία επόμενα χρόνια η τράπεζα τσεπώνει την διαφορά τόκων (4% μείον 1% = 3% επί το ποσό ομολόγων που αγόρασε) ενισχύοντας τα κεφάλαιά της (ECB carry trade λέγεται αυτό στην αγορά). Παράλληλα, το ισπανικό κράτος μόλις κατάφερε να δανειστεί με 4% χωρίς να έχει ανάγκη τους ιδιώτες-επενδυτές που δεν έχουν καμία όρεξη να δανείσουν ένα από τα προβληματικά κράτη της ευρωζώνης ούτε για 5% ή και 6%. Τέλος, όσον αφορά τον δεύτερο στόχο (εκείνο της αποκατάστασης της δια-τραπεζικής αγοράς), η ιδέα ήταν ότι αν οι τράπεζες και το δημόσιο βοηθηθούν από αυτήν την τονωτική ένεση της ΕΚΤ, τότε, σιγά-σιγά, η εμπιστοσύνη που λείπει μεταξύ τραπεζιτών και μεταξύ τραπεζιτών και δημοσίου θα επανέλθει.

Αυτό ήταν το σκεπτικό. Η ελπίδα. Η μεγάλη προσδοκία. Ουαί και αλλοίμονο όμως, η πραγματικότητα άλλη μια φορά σχίζει τα πλάνα των ηγετών μας σε μικρά-μικρά κομματάκια τα οποία κατόπιν αφήνει να τα πάρει ο αέρας για να μας θυμίζουν, κάθε φορά που τα βλέπουμε να παρασύρονται, την μεγάλη ευρωπαϊκή μας αποτυχία. Μήπως τα παραλέω; Μήπως έχω συνηθίσει τους τελευταίους 18 μήνες να προσδοκώ τα χειρότερα από τους ηγέτες μας; Πιστεύω πως όχι. Ειλικρινά σας λέω ότι, προχθές, όταν έμαθα για αυτή την τονωτική ένεση από την ΕΚΤ, έστω και στις τράπεζες, αναθάρρησα. Σκέφτηκα ότι κάτι κινείται. Πράγματι, στον βαθμό που οι γονατισμένες τράπεζες έδειξαν σημάδια ότι μπορεί και να σηκωθούν ξανά όρθιες, αυτή η κίνηση της ΕΚΤ έχει θετικά στοιχεία. Όμως, και εδώ έγκειται η πηγή της απαισιοδοξίας μου, σε καμία περίπτωση δεν αντιμετωπίζει την Κρίση. Αν μη τι άλλο, εξακολουθεί να επιβραβεύει τις συμπεριφορές των τραπεζιτών που αποτελούν μέγιστο μέρος του προβλήματος, βασική συνιστώσα της Κρίσης.

Δύο είναι, λοιπόν, οι λόγοι που αυτή η κίνηση της ΕΚΤ δεν μπορεί να απειλήσει την Κρίση, παρά τα μεγάλα ποσά που ακούμε. Ο ένας είναι ότι στην καλύτερη περίπτωση (το «καλό σενάριο») εμφυσά στις τράπεζες ένα πολύ μικρό μέρος των κεφαλαίων που τους λείπουν ώστε να πάψουν αν είναι, επί της ουσίας, χρεωκοπημένες. Επιπλέον, κι εδώ έχουμε ένα δείγμα εγκληματικής συμπεριφοράς τραπεζών (με την ανοχή της ΕΚΤ), δεν είναι καθόλου σίγουρο για το εάν οι τράπεζες χρησιμοποιούν τα τυπωμένα χρήματα της ΕΚΤ για να αλαφρώνουν το βάρος του δημόσιου χρέους (αγοράζοντας κρατικά ομόλογα). Το «κακό σενάριο», με άλλα λόγια (και όπως θα δούμε πιο κάτω), είναι ότι η ενίσχυση με ρευστότητα των πτωχευμένων τραπεζών όχι μόνο δεν βοηθά αρκετά τα πτωχευμένα κράτη αλλά κάνει και κακό από πάνω!

Θα μου επιτρέψετε αυτά τα δύο διαφορετικά ζητήματα να τα πάρω με την σειρά. Αρχίζω με το «καλό σενάριο»: Έστω ότι οι τράπεζες κάνουν αυτό που περιγράψαμε παραπάνω. Χρησιμοποιούν όλα τα δανεικά από την ΕΚΤ για να αγοράσουν νέα ομόλογα του κράτους τους, κερδίζοντας οι ίδιες αλλά και βοηθώντας τον δημόσιο τομέα της χώρας τους. Για τι ποσά μιλάμε; Πόσο θα ωφεληθούν οι ίδιες οι τράπεζες; Αν η διαφορά μεταξύ του επιτοκίου των κρατικών ομολόγων που αγοράζουν και εκείνου του «συμβολικού» 1% που πληρώνουν στην ΕΚΤ κυμαίνεται μεταξύ 3% και 4%, τότε μιλάμε για ένα συνολικό όφελος των τραπεζών της ευρωζώνης της τάξης των €6 με €8 δις. Αν σκεφτούμε όμως ότι, σύμφωνα με την ίδια την ΕΕ, οι τράπεζες χρειάζονται €110 δις, ή €200 με €400 δις σύμφωνα με το ΔΝΤ, τι να σου κάνουν τα €6 με €8 δις; Θα μου πείτε: Από το τίποτα, καλά είναι και αυτά, ιδίως αν την ίδια ώρα διοχετεύονται €200 δις προς τα αναξιοπαθούντα κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Σωστά, αλλά η Κρίση δεν θα γιατρευτεί με τέτοια νούμερα.

Πάμε τώρα στο «κακό σενάριο». Εδώ και καιρό, η «πιάτσα» βουίζει (και εδώ στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία) από ένα ωραίο κολπάκι των τραπεζιτών, το οποίο απαιτεί την αγαστή συνεργασία των πολιτικών αρχών του κράτους στο οποίο έχουν την έδρα τους. Κοιτάξτε τι κάνουν: Η τράπεζα εκδίδει δικά της ομόλογα – ιδιωτικά. Με άλλα λόγια, συμβόλαια δανεισμού. Ως εδώ καλά. Ο κάθε οργανισμός, δημόσιος ή ιδιωτικός, έχει δικαίωμα να εκδίδει δικά του ομόλογα – να προσπαθεί να δανειστεί. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι, καθώς οι τράπεζες είναι ημι-πτωχευμένες, κανείς δεν αγοράζει αυτά τα ομόλογα. Και τότε; Τότε ο τραπεζίτης κάνει ένα ωραίο lunch με κάποιον υπουργό ή υφυπουργό και τον πείθει να εκδώσει το κράτος εγγύηση για αυτά τα ομόλογα της τράπεζάς του. Ουσιαστικά, το δημόσιο εγγυάται στον κάτοχο των ομολόγων της αναξιόπιστης αυτής τράπεζας ότι θα πάρει τα χρήματά του πίσω από… τον φορολογούμενο (σε περίπτωση που η τράπεζα του τραπεζίτη δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο αυτό). Βέβαια, καθώς και το εν λόγω κράτος τελεί υπό πτώχευση, οι ιδιώτες δεν θα αγόραζαν αυτά τα ιδιωτικά ομόλογα (παρά την κρατική εγγύηση) παρά μόνον αν τους απέδιδαν μεγάλα επιτόκια (αντίστοιχα με αυτά που δανείζουν στο δημόσιο). Το αυτί όμως του τραπεζίτη δεν ιδρώνει. Γιατί; Επειδή, έτσι κι αλλιώς, δεν εξέδωσε τα ομόλογα αυτά για να τα πουλήσει στην αγορά αλλά για να τα καταθέσει στην ΕΚΤ ως εχέγγυα ώστε να δανειστεί ζεστό χρήμα από αυτήν! Θα ρωτήσετε, πολύ σωστά: Γιατί δέχεται η ΕΚΤ αυτά τα ομόλογα της συγκεκριμένης τράπεζας, όταν ξέρει ότι τα εξέδωσε για να… δανείσει (μέσω ΕΚΤ) τον εαυτό της; Ο επίσημος λόγος είναι ότι η ΕΚΤ δεν μπορεί να πει όχι από την στιγμή που για τα ομόλογα αυτά έχει εγγυηθεί ένα κράτος της ευρωζώνης! Συνειδητοποιείτε το έγκλημα; Είναι σαν εγώ να δανείζω τον εαυτό μου, να βάζω το δημόσιο να εγγυάται αυτό το δάνειο και μετά να καταθέτω αυτό το δάνειο ως εχέγγυο σε έναν τρίτο από τον οποίο να δανείζομαι για να καλύψω τα χρήματα που έχασα στο Καζίνο. Κι αν δεν καταφέρω να αποπληρώσω τον τρίτο, τότε δεν πειράζει: θα τα σκάσει το κορόιδο, το δημόσιο.

Θα με ρωτήσετε: Μα, γίνονται τέτοια πράγματα; Ναι, γίνονται φίλες και φίλοι. Τώρα, την ώρα που διαβάζετε αυτές τις αράδες. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, προχθές που η ΕΚΤ έκανε αυτή την τονωτική ένεση στις τράπεζες, με διακηρυγμένο στόχο την ενίσχυση τραπεζών και κρατών παράλληλα, ιταλικές τράπεζες (με πρώτη και καλύτερη την Unicredit) εξέδωσαν €40 δις ομόλογα τα οποία η κυβέρνηση τεχνοκρατών του κ. Monti εγγυήθηκε πάραυτα και τα οποία, την ίδια μέρα, κατατέθηκαν στην ΕΚΤ ως εχέγγυα με αντάλλαγμα ζεστό παραδάκι το οποίο πήγε μεν στις τράπεζες αυτές χωρίς όμως να αγοραστούν ιταλικά ομόλογα με αυτά τα χρήματα.

Συμπέρασμα
Ένα μέρος των χρημάτων που τύπωσε προχθές η ΕΚΤ θα βοηθήσει, σε μικρό βαθμό και ιδιαίτερα βραχυπρόθεσμα, τόσο τις τράπεζες όσο και τα κράτη. Για αυτό οι αγορές ηρέμησαν κάπως εν όψει γιορτών. Σύντομα όμως θα διαφανεί, πρώτον, η ανεπάρκεια των αριθμών και, δεύτερον, το έγκλημα το οποίο επιτελέστηκε από κάποιους μεγαλο-τραπεζίτες και τους πολιτικούς που τους καλύπτουν (και οι οποίοι, τουλάχιστον στην Ιταλία, είναι και… τεχνοκράτες με άψογα βιογραφικά). Ποιο έγκλημα; Η χρήση αυτών των τυπωμένων από την ΕΚΤ χρημάτων όχι για να μειωθεί αλλά για να… αυξηθεί το χρέος χωρών όπως η Ιταλία, προς όφελος βέβαια των πτωχευμένων, κρατικοδίαιτων τραπεζιτών. Το 2011, δυστυχώς, κλείνει με ακόμα μία υποχώρηση της ΕΚΤ προς την Πτωχοτραπεζοκρατία – προς το νέο καθεστώς υπό το οποίο ζούμε και στο οποίο όσο πιο πτωχευμένος ένας τραπεζίτης τόσο μεγαλύτερη εξουσία έχει επί των υπόλοιπων συμπολιτών του...

Τα πιο μαύρα Χριστούγεννα...

γιωργος δελαστικ | ethnos.gr
Εξήντα και πλέον χρόνια τώρα, από το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου και του Εμφύλιου Πολέμου, η Ελλάδα και ο λαός μας δεν έχουν ξαναζήσει τόσο θλιβερά Χριστούγεννα. Οχι, η χώρα δεν έχει ακόμη καταβαραθρωθεί τόσο ώστε να μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι φτωχότερη από όσο πριν από δεκαπέντε, είκοσι, πόσω μάλλον τριάντα ή σαράντα χρόνια. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανοησία. Οι Ελληνες όμως έχουν βυθιστεί σε πρωτοφανή απόγνωση σήμερα τόσο εξαιτίας της δραματικής μείωσης των εισοδημάτων τους όσο και λόγω της παντελούς έλλειψης προοπτικής και ελπίδων βελτίωσης της κατάστασης.
Παλιότερα η Ελλάδα ήταν πάμπτωχη ή φτωχή, αλλά τα πράγματα συνεχώς καλυτέρευαν. Με ταχύτερο ή βραδύτερο κατά εποχές ρυθμό, αλλά πάντα καλυτέρευαν. Τώρα είναι η πρώτη φορά μετά το 1940 που κατακρημνίζεται βίαια και μαζικά το βιοτικό επίπεδο όλων των Ελλήνων. Με δεδομένη μάλιστα την εξαιρετικά αυξημένη σε σχέση με περασμένες δεκαετίες εξάρτηση τεράστιου τμήματος του πληθυσμού από τις τράπεζες μέσω πολλαπλών δανείων (στεγαστικά, καταναλωτικά, επαγγελματικά, πιστωτικές κάρτες κ.λπ.), η σημερινή κατακρήμνιση απειλεί να οδηγήσει κατευθείαν στον κοινωνικό Καιάδα όχι μόνο μισθοσυντήρητους και μεροκαματιάρηδες εργαζόμενους, αλλά και καλοβολεμένους νοικοκυραίους των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, που ούτε διέπραξαν οι ίδιοι κάποιο ολέθριο σφάλμα για να χάσουν τις περιουσίες τους ούτε διανοούντο ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν να υποχρεωθούν να καταποντιστούν κοινωνικά και να αλλάξουν τόσο δραστικά επί τα χείρω τρόπο ζωής. Σταδιακά ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι τα φληναφήματα περί «διόρθωσης των δημοσιονομικών μεγεθών» και «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων» συνιστούν προσχήματα που υπηρετούν έναν και μοναδικό στρατηγικό στόχο: να φτωχύνουν βίαια όλοι οι Ελληνες, να πέσουν οι μισθοί -σχηματικά το αναφέρουμε- κάτω από το χιλιάρικο, να γίνουν οι συντάξεις επιδόματα ελεημοσύνης 200-300 ευρώ.
Το ίδιο να γίνει και στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ιρλανδία. Για τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες της ΕΕ δεν μιλάμε, εκεί ήδη οι μισθοί και οι συντάξεις βρίσκονται σε επίπεδα κατώτερα από αυτά που προαναφέραμε.
Με άλλα λόγια, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιες δημοσιονομικές δυσκολίες που οδηγούν σε προσωρινή πτώση μισθών και συντάξεων που στη συνέχεια θα αποκατασταθούν στο προηγούμενο ύψος τους και θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Οχι. Εχουμε να κάνουμε με μια κορυφαία πολιτική επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα του γερμανικού πρωτίστως αλλά και του υπόλοιπου ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Αυτή η ραγδαία μείωση μισθών και συντάξεων που παρατηρείται ήδη στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και σταδιακά επεκτείνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη σηματοδοτεί μια τεράστια ανακατανομή πλούτου με αφαίμαξη των εισοδημάτων των πολλών και των φτωχών και την ενίσχυση των πλουσίων. Αυτό γίνεται είτε άμεσα, αφού αυτοί που ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα πληρώνουν λιγότερο όσους εργάζονται γι' αυτούς, πληρώνουν λιγότερες εργοδοτικές εισφορές κ.λπ., είτε έμμεσα, με την αναδιανομή του πλούτου μέσω του κράτους και των τραπεζών.
Υπό το πρίσμα αυτό, η καταβαράθρωση των μισθών και των συντάξεων δεν είναι κάποια ανεπιθύμητη «παράπλευρη απώλεια» της ασκούμενης πολιτικής. Αντιθέτως, είναι ο σκοπός, η επιδίωξη, ο στρατηγικός στόχος της ασκούμενης πολιτικής!
Από τη στιγμή δηλαδή που όντως πέφτουν οι μισθοί και οι συντάξεις των εργαζομένων στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, η κυβερνητική πολιτική έχει αποτύχει απολύτως! Ολα τα υπόλοιπα για το δημόσιο χρέος κ.λπ. είναι προφάσεις εν αμαρτίαις για να δικαιολογείται αυτή η γραμμή στα μάτια του πανικόβλητου, ζαλισμένου και ανήμπορου για την ώρα να αντιδράσει αποτελεσματικά, λαού.
Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια, από το 1993 που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέδωσε στο 115% του ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας κυμαινόταν ανάμεσα στο 100% και στο 110% μέχρι το 2008 και ουδείς ανησυχούσε γι' αυτού, ούτε η κατάσταση επιδεινωνόταν. Ηρθε ο Γιώργος Παπανδρέου, μας είπε ότι χρέος στο 115% του ΑΕΠ σημαίνει καταστροφή και χρεοκοπία, μας οδήγησε στο καθεστώς υποτέλειας του Μνημονίου για να μας σώσει, έλιωσε τον λαό μας και... εκτόξευσε το δημόσιο χρέος μέσα σε δύο χρόνια στο 165% και σε δύο χρόνια ακόμη θα το πάει στο 190% του ΑΕΠ!!! Δεν είναι προφανές ότι μας κοροϊδεύουν;
Κλυδωνισμοί
Εποχή κοινωνικών βίαιων εκρήξεων
ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ γίνεται σταδιακά η κατάσταση στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Οι πολίτες αναζητούν για την ώρα ατομικές διεξόδους. Οταν πειστούν ότι τέτοιες προσωπικές λύσεις είναι ανέφικτες για την τεράστια πλειονότητα του πληθυσμού της ΕΕ, τότε ενδέχεται να διεκδικήσουν οι λαοί δυναμικά όσα θεωρούν ότι τους ανήκουν. Κοινωνικές συγκρούσεις και εκρήξεις ή βίαιες εξεγέρσεις δεν είναι δυνατόν να αποκλειστούν. Θα ήταν αφελές να επιχειρήσει κανείς να προδιαγράψει την έκβαση αυτών των συγκρούσεων που δεν γνωρίζουμε καν με βεβαιότητα υπό ποιους όρους θα λάβουν χώρα, ούτε καν αν όντως θα συμβούν. Το σίγουρο πάντως είναι ότι αν η ΕΕ δεν αλλάξει πολιτική, το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό.

Τα ριάλια και τα ευρώ...

kathimerini.gr ...
Του Παντελη Mπουκαλα
Οι απορίες είναι το αλάτι της ζωής. Ταΐζουν το μυαλό και το υποχρεώνουν να πάρει νέους δρόμους, να ψάξει και να ξαναψάξει, αναζητώντας ερμηνείες. Αυτό το έθιμο, λοιπόν, οι προ Αποκριάς αποκριές του «πόθεν έσχες» είναι πηγή ακένωτη αποριών. Κι έχουν έτσι να συζητούν με τις ώρες οι παρέες στις γιορτινές συνάξεις, ακονίζοντας την ειρωνεία τους.
Ανετα μπορεί να ποντάρει κανείς ότι η απορία που θα προκαλέσει τις περισσότερες συζητήσεις χριστουγεννιάτικα θα αφορά τις 150.000 ευρώ που εξοικονόμησε ο κ. Καρατζαφέρης, σε τόσο σφιχτούς καιρούς, πουλώντας σε κυπριακό δίαυλο τις εκπομπές του στο προσωπικό του κανάλι (έχει κι αυτό το νόμιμο, υποθέτω, προνόμιο ο Λαόαρχος). Και αναρωτιούνται οι συνήθεις κακοήθεις: 150.000 ευρώ για μερικές δεκάδες εκπομπές; Τι ακριβώς πουλιέται εδώ; Συσσωρευμένη σοφία, για την ύπαρξη της οποίας υπάρχουν εύλογα ισχυρές ενστάσεις; Ατάκες για κάθε χρήση, διαφημιστική ή πολιτική; Μέθοδοι ναρκισσιστικής φλυαρίας; Μαθήματα εθνικοφροσύνης, αλυτρωτισμού, ελληνοκαπηλίας; Στρατηγικές πολιτικής κυβίστησης; Ή μήπως ο Πλάτων βιντεοσκοπημένος;
Και καλά, θα συνεχίσουν να απορούν οι μεμψίμοιροι: Αν ο καρατζαφερικός Λόγος της Αληθείας κοστίζει τόσο ακριβά, τι θα απαιτούσε δικαίως ο Αδωνις και ο αδελφός αυτού αν οι Κύπριοι τους εκλιπαρούσαν να τους δώσουν και τις δικές τους τηλεεκπομπές, διότι πέρασε πολύς καιρός αφότου τους φώτισαν ο Παύλος κι ο Βαρνάβας και χρειάζονται νέους αποστόλους;
Ωχ μωρ’ αδερφέ, τι ζήλια σ’ έπιασε, σ’ ακούω να λες, άγνωστε αναγνώστη. Τόσο εκτίμησε ο σοφός ανήρ τα ευαγγέλιά του, τόσο τα πούλησε στους αδελφούς Κυπρίους, κι ας τραβούν κι αυτοί τα βάσανά τους. Κι ύστερα, γιατί καταπιάνεσαι μ’ αυτό και όχι με το μέγα θαύμα, με τους πολιτικούς που καν δεν πενηντάρισαν και δεν ασχολήθηκαν ποτέ με οτιδήποτε άλλο πλην της πολιτικής, αφού γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στον κομματικό σωλήνα, κι ωστόσο οι καταθέσεις τους αγγίζουν το ένα εκατομμύριο; Τι; Μα ναι, για ευρώ μιλάω. Ποιες δραχμές. Ναι, ναι, όλοι αυτοί οι ανίδρωτα νεόπλουτοι παραδίδουν από τηλεοράσεως δωρεάν μαθήματα ηθικής. Κι ακούστηκε πως τους ζητάνε τις κασέτες από τα νησιά Κέιμαν. Σε καλή τιμή.

Λαϊκά συσσίτια...

ΤΑ ΝΕΑ ...

Του Ρούσσου Βρανά


... Ουρές για το επίδομα ανεργίας. Πορείες διαμαρτυρίας. Χρεοκοπίες τραπεζών. Εμπορικοί πόλεμοι. Απελπιστική φτώχεια. Η κατάβαση του ανθρώπου στα σκότη του πολέμου. Αυτά συνέβαιναν στον κόσμο που θεωρούνταν ακόμη πολιτισμένος τη δεκαετία του 1930. Και αυτά ξόρκισε πρόσφατα σε ομιλία της η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Με το δίκιο της; Ή μήπως άδικα μας βαραίνει την καρδιά ακόμη πιο πολύ χρονιάρες μέρες;
Οι άνθρωποι...
... της Λαγκάρντ εξακολουθούν να πηγαινοέρχονται στην Ιρλανδία, τη χώρα που προέβαλλαν ως παράδειγμα προς μίμηση και που αποδείχτηκε παράδειγμα προς αποφυγή. Οι πολιτικές τους απέτυχαν και εκεί. Σίγουρα θα αποφεύγουν τις συνοικίες του Λίμερικ και του Δουβλίνου τα μεσημέρια, την ώρα που βγαίνουν τα λαϊκά συσσίτια. Στο αντικρινό νησί, οι Βρετανοί δεν ζουν βέβαια στα χρόνια του Ντίκενς. Ή τουλάχιστον όχι ακόμη. Ομως, ένα στα τρία νοικοκυριά της μεσαίας τάξης κόβει από το φαΐ του για να τα βγάλει πέρα. Αν συνεχιστούν οι πολιτικές λιτότητας, το Ινστιτούτο Φορολογικών Μελετών εκτιμά πως το 47% των βρετανόπουλων θα ζει μέσα στη φτώχεια έως το 2020, όταν το Ηνωμένο Βασίλειο θα έχει γίνει πια το βασίλειο των φτωχών παιδιών. Ούτε στην Ιταλία ζει καλύτερα η μεσαία τάξη. Στη Ρώμη, στο Μιλάνο, στο Παλέρμο, στη Γένοβα, πρώην νεόπλουτοι περιμένουν κάθε μέρα υπομονετικά τη σειρά τους στα ενεχυροδανειστήρια, έχοντας παραμάσχαλα πολύτιμα οικογενειακά κειμήλια.
Το ποσοστό...
... των ανθρώπων που φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους ανέρχεται στο 31% στην Ευρώπη. Και στο 27% στην Αμερική. Εκεί, «ένας στους οκτώ ενηλίκους και ένα στα τέσσερα παιδιά» σιτίζονται με κουπόνια, γράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Τα κουπόνια είναι σήμερα ό,τι ήταν τα υπαίθρια συσσίτια με τις σούπες στη μεγάλη κρίση του 1929. Είναι βέβαιο πως και τούτες τις πικρές γιορτές θα βρεθούν πάλι μεγαλόσχημοι, όπως είχε συμβεί στην αρχή της κρίσης, για να φάνε για μια εβδομάδα επιδεικτικά ό,τι ακριβώς τρώνε οι συμπατριώτες τους που ζουν μόνο με κουπόνια και να δείξουν έτσι τη συμπόνια τους. Μια εβδομάδα είναι αυτή. Θα περάσει. Υστερα θα επιστρέψουν στο παντεσπάνι.
Ενας άνθρωπος...
... κάθε 2,9 δευτερόλεπτα πεθαίνει στον κόσμο από την πείνα. Οταν διαβάζαμε αυτές τις στατιστικές πριν από μερικά χρόνια, ο νους μας έτρεχε στην Αφρική. Οταν βλέπαμε εκεί τόσους πεινασμένους όσους βλέπουμε σήμερα στον δυτικό κόσμο, χαρακτηρίζαμε την κατάσταση ανθρωπιστική κρίση, λένε οι Γιατροί του Κόσμου. Γι' αυτό, αυτοί οι γιατροί έχουν στρέψει σήμερα τις προσπάθειές τους στα ανθρώπινα σκουπίδια που αποβάλλουν κάθε μέρα οι άλλοτε καλοζωισμένες πολιτείες μας. Μπορεί να μη βρίσκονται τόσο κοντά στην Ευρώπη του 1930 που φοβάται η Κριστίν Λαγκάρντ, αλλά σίγουρα έχουν έρθει πιο κοντά στην Αφρική. Η απόσταση που τις χώριζε κάποτε από την αφρικανική έρημο έχει μικρύνει πολύ, από τότε που αυτές πέρασαν από τον πολιτισμό της εργασίας στον πολιτισμό των συσσιτίων.

Διάπλους του δύσκολου καιρού ...

βλέμμα...
Αξέχαστα θα μείνουν τα φετινά Χριστούγεννα. Σκληρά και κρύα, για πολλούς συνανθρώπους μας, συναδέλφους, γείτονες, συγγενείς, φίλους. Εχασαν τη δουλειά τους, η επιχείρησή τους μαράζωσε, η φτώχεια τους κύκλωσε. Αλλοι έχασαν το πολυτιμότερο: έναν άνθρωπο. Ολοι χάσαμε το κέφι και το χαμόγελό μας, την αισιοδοξία μας.
Κερδίζουμε κάτι ωστόσο. Κερδίζουμε την ξεχασμένη αίσθηση του μέτρου· τι είναι πράγματι αναγκαίο, χρειώδες, απαραίτητο. Σφιγμένοι απ’ την ανάγκη, στερημένοι από το αποκούμπι ενός προβλεπτού καλόγνωμου χρόνου, με το βραχύ μέλλον σκοτεινό, ξαναλογαριάζουμε τα απαραίτητα. Και παρά το σοκ της φτωχοποίησης, παρά το βίαιο ταρακούνημα απ’ τις παλιές βεβαιότητες, βλέπουμε ότι τα απαραίτητα δεν είναι τόσο πολλά και δεν μας λείπουν όλα ― ακόμη και σε τούτο το ζοφερό κατώφλι.
Υγεία, αγάπη, πίστη στον άνθρωπο, στον εαυτό και στον άλλο. Τα απαραίτητα είναι εντυπωσιακά κοινότοπα, τριμμένα και γλυμμένα απ΄τον χρόνο, περιεχόμενα σε κάθε βιοθεωρία, απ’ την αυγή των μύθων ώς τη ροδαυγή του Νίτσε και του Φρόιντ. Αυτά απαιτούνται οπωσδήποτε για να διαπλεύσουμε τον δύσκολο καιρό ― άνευ αυτών ουδέν. Εικονισμένα σε λαϊκή λιθογραφία με τις τρείς παρθενομάρτυρες, Πίστις, Ελπίς, Αγάπη ― και μητέρα αυτών η Σοφία.
Η εορταστική ανάπαυλα των Χριστουγέννων, στο μέσον του χειμώνα, αυτή τη σοφία φέρνει, αυτή την πρόσκληση για αισθηματική εκδίπλωση και αναστοχασμό. Η κρίση μάς προσκαλεί να ξαναγεννηθούμε, δηλαδή να βρούμε τον εαυτό μας ανακαινισμένο, απαλλαγμένο από βάρη και περιττά μαλάματα. Χωρίς χλιδή, χωρίς λεφτά, χωρίς εταιρικά δώρα και δαπάνες επίδειξης, χωρίς τις φλύαρες συμβάσεις· αλλά όχι χωρίς το μέγα δώρο της ακερδούς, της άυλης χαράς, όχι χωρίς την πίστη στο διαρκές θαύμα της ζωής.
Πυκνός, βαρύς, πολύς, ο καιρός χιονίζει πάνω μας και μας βαραίνει. Αντέξαμε πολλά, θ’ αντέξουμε κι άλλα.

Γέφυρα προς τον 19ο αιώνα | ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ...
Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Αθροιστική ύφεση σχεδόν 10% προβλέπει για τη διετία 2011-2012 (6,25% σε ετήσια βάση για το 2011 και 3,60% για το 2012) το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ). Προσθέτοντας και την... επίσημη ύφεση από το 2008 έως το 2010, θα πλησιάσουμε, συνολικά, ίσως πολύ κοντά στο 20%, δεδομένου ότι έως τώρα οι προβλέψεις περί ελλειμμάτων και ύφεσης, ακόμη και της τρόικας, αποδεικνύονται πολύ «μετριοπαθείς». Έως εσκεμμένα ψευδείς...
Η Alpha Bank πάλι στην εβδομαδιαία ανάλυσή της δεν θέλει ούτε καν να... μιλάμε για ύφεση το 2012 – για να μην πάει γρουσουζιά, φαίνεται. Παραδέχεται όμως ότι τη διετία 2011 - 2012 καταγράφεται πραγματική εσωτερική υποτίμηση 15% (10% περίπου έως το τέλος του 2011 και επιπλέον 5% περίπου το 2012).
Από την πλευρά της η Goldman Sachs υπολογίζει ότι θα χρειαστούμε δεκαπέντε χρόνια εσωτερικής υποτίμησης για να ξαναγίνουμε ανταγωνιστικοί. Τόσα δεν μας έλεγε και ο μακαρίτης τραπεζίτης (Δον) Τομάζο Πάντοα Σκιόπα, ο φοβερός εκείνος Ιταλός σύμβουλος του Παπανδρέου που παραλίγο να... γκρεμίσει την Ιταλία με τις εμπνεύσεις του;
Μην ανησυχείτε όμως. Ο άνθρωπός μαςο Όλι Ρεν, ο κατά δήλωσή του πολιτικός διευθύνων τα εγκλήματα της τρόικας, είναι εδώ για μας. Χωρίς την έγκρισή μας βεβαίως, αλλά για το καλό μας. Και φροντίζει να ορθοποδήσουμε. Κάνοντας κηρύγματα – ή μάλλον απαγγέλλοντας... προσευχές – από του ευρωζωνικού άμβωνος:
«Αυτή είναι μια πολύ καλή στιγμή για να ξαναθυμηθούμε τις αρχές στις οποίες οικοδομήθηκε το ευρώ και να επιστρέψουμε σε μια ισχυρή και σταθερή Ευρώπη. (...) Έχουμε όλα τα κατάλληλα υλικά. Έχουμε το ανθρώπινο δυναμικό. (...) Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η πολιτική βούληση, η αποφασιστικότητα και οι εναρμονισμένες δράσεις για την αποκατάσταση της οικονομικής ανάπτυξης και την δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους επενδυτές και στο κοινό».
Άφεριμ εφέντη Όλι. Ο θεός να μας κόβει χρόνια και να σου δίνει μέρες. Αν και εμάς τα χρόνια θα μας τα κόψει στα σίγουρα έτσι που το πας με το ευρωσύμφωνο της 9ης Δεκεμβρίου, αλλά για σένα δεν εγγυώμαι τίποτε.
Έτσι λοιπόν διαμορφώνεται το διεθνές κλίμα για μια Ελλάδα την οποία όλοι πλέον βλέπουν εκτός ευρώ εκτός από τους Έλληνες μουτζαχεντίν της λιτότητας και της ελεγχόμενης πτώχευσης.
Έλα όμως που δεν θα μιλάμε μόνο για τα δεκαπέντε χρόνια που υπολογίζει η αφέντρα Goldman Sachs, αλλά ίσως για πολύ περισσότερα. Αρκεί να επιτύχει το PSI (κοινώς η ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας – για να μην ξεχνάμε τα ελληνικά μας) και να δεθούμε οριστικά χειροπόδαρα (μια προσεκτική ματιά στο χθεσινό «Π» θα σας βοηθήσει να καταλάβετε τι εννοούμε).
Πρότυπο η οικονομική καταστροφή;
Εν τω μεταξύ – μέχρι οι εταίροι μας να αποφασίσουν ποια τύχη μας αρμόζει – μαθαίνουμε ότι η Λετονία παίρνει την τελευταία δόση του δανείου των 1,2 δισ. από το ΔΝΤ, το οποίο αποσύρει τους τεχνοκράτες του που έδρευαν εκεί από τον Δεκέμβριο του 2008.
Επειδή λοιπόν το εγχώριο Κρετινιστάν δεν το έχει σε τίποτε να μας πουλήσει τη Λετονία για πρότυπο – πήγαν να κάνουν το ίδιο με την Τουρκία, αλλά το κόλπο είχε δύσκολα σημεία, μεγάλο ρίσκο και το παράτησαν – ας ρίξουμε μια ματιά στο βαλτικό αυτό παράδειγμα διαχείρισης από το ΔΝΤ, αλλά και τεράστιας «εσωτερικής υποτίμησης», διότι μας αφορά περισσότερο απ’ όσο ίσως νομίζουμε.
Σε ένα συνοπτικό χθεσινό του σημείωμα λοιπόν Το Βήμα καταγράφει ότι το ΔΝΤ φεύγοντας αφήνει πίσω του μια έκθεση που μιλάει για «ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης», «βελτιωμένη ανταγωνιστικότητα» και εξισορρόπηση των πολύ μεγάλων ελλειμμάτων.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, αφού από την άλλη «η οικονομική δραστηριότητα παραμένει πολύ υποτονική σε σχέση με τα προ της κρίσης επίπεδα», ενώ «το ποσοστό της ανεργίας παραμένει υψηλό παρά τη μείωσή του».
Παράλληλα «το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται κάτω από το εισοδηματικό όριο της φτώχειας παραμένει ένα από τα υψηλότερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Στη διάρκεια της τριετούς επιτήρησης του ΔΝΤ λοιπόν η Λετονία «βρέθηκε στη χειρότερη οικονομική κρίση μετά το 1929, καθώς η συνολική υποχώρηση του ΑΕΠ ανήλθε στο 25%. Η χειρότερη χρονιά για τη χώρα ήταν το 2009, όταν η ύφεση άγγιξε το 18% και η ανεργία το 20%)».
Αιτία των δεινών, όπως σημειώνει «Το Βήμα», ήταν η βίαιη διαδικασία «εσωτερικής υποτίμησης» που ακολουθήθηκε προκειμένου να περιοριστεί το έλλειμμα κατά 15% ως προς το ΑΕΠ. Μια «επίδοση» που ακόμα και το ΔΝΤ παραδέχεται ότι σπάνια επιτυγχάνεται από τις χώρες όπου εγκαθίσταται.
«Σήμερα διαπιστώνεται ότι το επίπεδο παροχής κοινωνικών υπηρεσιών έχει επιδεινωθεί. Στο μεταξύ πολλοί είναι αυτοί που αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη εκτός συνόρων. Ανεπίσημα στοιχεία κάνουν λόγο για φυγή άνω του 10% του εγχώριου πληθυσμού την τελευταία διετία».
Κατά σύμπτωση, επίσης χθες, διαβάζαμε στη Ναυτεμπορική (ρεπορτάζ του ΑΠΕ) ότι το πρώτο εξάμηνο του 2011 οι μετανάστες από την Ελλάδα προς τη Γερμανία αυξήθηκαν κατά 84%, όταν συνολικά η μετανάστευση προς τη χώρα αυτή αυξήθηκε κατά 19% και για πολίτες της Ε.Ε. κατά 29%.
Η υποτίμηση δεν είναι... καταστροφή!
Όμως η Λετονία δεν είναι ένα οποιοδήποτε παράδειγμα. Αξίζει λοιπόν να δούμε πώς την προσεγγίζει, μέσω του Guardian (χρησιμοποιώ την αναδημοσίευση στην Αυγή), ο Μαρκ Ουάισμπροτ, διευθυντής του Κέντρου Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας στην Ουάσιγκτον, αλλά και πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, που υπηρέτησε σε αρκετές χώρες τα προγράμματά του – και σήμερα ένας από τους πιο γνωστούς επικριτές του!
Κατ’ αρχάς σημειώνει: «Η περίπτωση παρουσιάζει ενδιαφέρον για την Ευρώπη επειδή υπάρχουν σοβαρές αναλογίες μεταξύ της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσε η Λετονία μετά το 2008 και εκείνων που προωθούν σήμερα οι ευρωπαϊκές αρχές – η Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, γνωστές και σαν τρόικα».
Και πάμε στα σημεία που μας αφορούν άμεσα:
«Με την πρώτη ματιά θα φαινόταν γελοίο να αποκαλείς επιτυχημένη μια οικονομική πολιτική εξαιτίας της οποίας μια χώρα χάνει το 24% του ΑΕΠ της – η μεγαλύτερη υποχώρηση στον κόσμο στα χρόνια της κρίσης – και όπου η επίσημη ανεργία εκτοξεύεται από το 5,3% του 2007 σε περισσότερο από 20% στις αρχές του 2010.
Αν και η ανεργία έχει υποχωρήσει σήμερα στο επίπεδο του 14,4% και η οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμό 4%, το τίμημα της αργής οικονομικής ανάπτυξης ήταν υπερβολικά βαρύ. Είναι σαν να καυχάται κανείς για την επιτυχία της ύφεσης της περιόδου 1929-33 στις ΗΠΑ.
Οι υποστηρικτές σημειώνουν ότι η περίπτωση της Λετονίας ήταν επιτυχημένη επειδή η χώρα κράτησε τη νομισματική ισοτιμία της “καρφωμένη” στο ευρώ. Το επιχείρημα είναι ότι, αν η χώρα είχε επιχειρήσει να ακολουθήσει επεκτατικές μακροοικονομικές πολιτικές – κοινωνικές δαπάνες για την αντιμετώπιση της ύφεσης, χαμηλά επιτόκια δανεισμού και υποτίμηση του νομίσματος της –, το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη χειρότερο.
Η βασική ιδέα είναι ότι η υποτίμηση θα οδηγούσε σε πτώχευση πολλά νοικοκυριά και επιχειρήσεις που δανείστηκαν σε ευρώ αλλά θα είχαν πια εισόδημα σε τοπικό νόμισμα με καταστροφικές επιπτώσεις για το τραπεζικό σύστημα».
Ιδού ο αντίλογος, ο οποίος παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον λόγω της αυξημένης κινδυνολογίας στην Ελλάδα γύρω από τη νομισματική υποτίμηση, με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα μάλιστα που αναφέρει πιο πάνω ο Ουάισμπροτ και με την... «Αλβανία του Χότζα» να αποτελεί αγαπημένο παράδειγμα πολλών:
«Είναι βέβαια αλήθεια ότι η υποτίμηση θα είχε σοβαρές συνέπειες. Ωστόσο μπορούμε να εξετάσουμε και τα παραδείγματα κάποιων άλλων χωρών.
Για 13 χώρες την τελευταία εικοσαετία η μέσω απώλεια ΑΕΠ εξαιτίας της υποτίμησης ήταν 4,5%. Τρία χρόνια μετά, η μέση χώρα ήταν 6,5% πάνω από το αντίστοιχο επίπεδο πριν από την υποτίμηση. Η Λετονία, αντιθέτως, δεν προχώρησε σε υποτίμηση και τρία χρόνια μετά το ΑΕΠ της βρίσκεται 21% χαμηλότερα από ό,τι τα χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης.
Επομένως το επιχείρημα ότι “τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι ακόμη χειρότερα” δεν φαίνεται βάσιμο».
Αργεντινή ή Λετονία;
Και πάμε στη σύγκριση Αργεντινής και Λετονίας υπενθυμίζοντας, επί τη ευκαιρία, στους μπλόγκερς ότι το 2010 δεκάδες – αν όχι εκατοντάδες – μπλογκ είχαν δημοσιεύσει... κραυγάζοντας μια υποτιθέμενη συνέντευξη του Ουάισμπροτ για ό,τι έγινε στην Αργεντινή επί ΔΝΤ, με... συμβουλές για την Ελλάδα, την ύπαρξη της οποίας ο ίδιος διέψευσε με συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία. Πάμε λοιπόν:
«Κάποιες άλλες χώρες υπέστησαν δεινά μετά την υποτίμηση, όπως η Αργεντινή, η οποία αποκλείστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον διεθνή δανεισμό μετά την υποτίμηση και την πτώχευση του 2001-2002. Ωστόσο η Αργεντινή τα πήγε πολύ καλά από τότε, με την οικονομία της να συρρικνώνεται αρχικά κατά 4,9% και στα επόμενα εννέα χρόνια να μεγεθύνεται κατά 90%. Και οι 13 χώρες που εξαναγκάστηκαν σε υποτίμηση τα πήγαν τελικά καλύτερα από τη Λετονία.
Και το κοινωνικό κόστος στη Λετονία ήταν ακόμη υψηλότερο από ό,τι υποδηλώνει το επίσημο επίπεδο της ανεργίας. Η ανεργία και η υποαπασχόληση – συμπεριλαμβανομένων και όσων εξαναγκάστηκαν σε μερική απασχόληση ή εξορίστηκαν από την εργατική δύναμη – κορυφώθηκε σε 30% πέρσι. Και ένα ποσοστό 10% του εργατικού δυναμικού εγκατέλειψε τη χώρα – ένα τεράστιο κύμα μετανάστευσης και μια σημαντική απώλεια για τη Λετονία».
Από τη Ρίγα στην Αθήνα
Την ίδια πολιτική όμως με αυτή που εφαρμόστηκε στη Λετονία βλέπουμε τώρα στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Ας δούμε τι λέει ο Αμερικανός οικονομολόγος – και σημειώστε ότι η... αύξηση των εξαγωγών πλασάρεται από Βενιζέλο και Σία ως μέσο ανάκαμψης (!):
«Η ανεργία και η δυστυχία δεν αποτελούν παρενέργειες της στρατηγικής του στασιμοπληθωρισμού. Αποτελούν δομικά στοιχεία της. Η ιδέα είναι ότι, με την ισοτιμία κλειδωμένη, πρέπει να σπρώξεις τις τιμές, και ιδίως τους μισθούς, προς τα κάτω για να κάνεις τη χώρα πιο ανταγωνιστική διεθνώς. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της σκληρής λιτότητας και της εξαιρετικά υψηλής ανεργίας. Και αυτή είναι η σημερινή στρατηγική της τρόικας για να κάνει την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία πιο ανταγωνιστικές.
Η ειρωνεία είναι ότι ο στασιμοπληθωρισμός στη Λετονία δεν λειτούργησε ούτε όπως το ήθελαν οι εμπνευστές του. Η αδύναμη ανάκαμψη τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δεν οφείλει τίποτε στις εξαγωγές – οι οποίες υποτίθεται ότι θα ήταν η ατμομηχανή της ανάκαμψης αν η εσωτερική υποτίμηση έκανε τις εξαγωγές περισσότερο ανταγωνιστικές.
Αντιθέτως φαίνεται ότι η οικονομία ανέκαμψε επειδή η κυβέρνηση σταμάτησε τις περικοπές και εξαιτίας της έκρηξης πληθωρισμού, που βοήθησε τη χώρα να βγει από το χάος του αποπληθωρισμού».
Η λιτότητα αυξάνει το χρέος!
Ένα από τα μεγάλα παραμύθια που κυκλοφορούν σε ολόκληρη την ευρωζώνη, και φυσικά στην Ελλάδα, είναι ότι η πολιτική λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης με στόχο την επίτευξη της δημοσιονομικής πειθαρχίας θα βοηθήσει στον κατευνασμό της αγοράς ομολόγων και θα ρίξει την πίεση που σήμερα ασκείται στις χώρες του ευρώ. Ο Ουάισμπροτ διαφωνεί και εδώ:
«Η αγορά ομολόγων φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι η σημερινή λιτότητα και οι συμφωνίες για συντονισμένη δημοσιονομική πειθαρχία στο μέλλον – όπως αυτή που ανακοίνωσαν με τυμπανοκρουσίες οι ευρωπαϊκές αρχές την προηγούμενη εβδομάδα – απλώς θα αυξήσουν το βάρος χρέους στην Ευρωζώνη.
Αργά ή γρήγορα οι ευρωπαϊκές αρχές θα αναγκαστούν να σταματήσουν την οικοδόμηση αυτής της γέφυρας προς τον 19ο αιώνα και να χρησιμοποιήσουν σύγχρονα εργαλεία οικονομικής πολιτικής για να ανασύρουν την ευρωπαϊκή οικονομία από την ύφεση.
Η Ευρώπη δεν έχει τα περιθώρια να περάσει αυτά που πέρασε η Λετονία: μια βαθύτερη ύφεση στην Ευρώπη θα πυροδοτούσε μια οικονομική κρίση ανάλογη με εκείνη του 2008. Και με αυτή τη φωτιά παίζουν σήμερα οι ευρωπαϊκές αρχές».
Αυτά, για να καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται – αν και, έτσι που πάει το πράγμα, σε λίγο η ρημαγμένη Λετονία θα αποτελεί παράδεισο μπροστά στην Ελλάδα που διαμορφώνεται τα τελευταία δύο χρόνια ελέω τρόικας, κυβερνήσεων Παπανδρέου - Παπαδήμου και του λοιπού «μνημονιακού» συρφετού.

ΥΓ.: Καλά Χριστούγεννα – ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα από εμάς. Από βάθους καρδιάς...

Ο Μεσαίωνας δεν θα έρθει γιατί ήδη τον βιώνουμε ...

αριστερό blog ...
Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης
Μία γρήγορη σύγκριση, χωρίς καμία δόση υπερβολής, της κατάστασης που βιώνουμε με αυτή που βίωναν οι άνθρωποι την εποχή των ιπποτών και των βασιλιάδων, μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «Μεσαίωνας» έχει ήδη επιστρέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη με διαφορετική αμφίεση σε διαφορετικό σκηνικό.
Τότε, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων ήταν στην κατοχή των βασιλιάδων.
Οι άνθρωποι πλήρωναν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στις καλύβες τους και να καλλιεργούν τη γη που ανήκε στο βασιλιά δίνοντας τη σοδειά σ’ εκείνον και κρατώντας για τους ίδιους τα ελάχιστα για να μπορούν να επιβιώνουν.
Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούσαν στους βρώμικους δρόμους και την ίδια στιγμή οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και έπιναν σε χρυσά κανάτια, απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.
Οι άρρωστοι πέθαιναν στους δρόμους χωρίς καμία φροντίδα και οι άνθρωποι, ντυμένοι με κουρέλια, πάγωναν τις κρύες νύχτες του χειμώνα αφού δεν είχαν ξύλα για να κάψουν και οι καλύβες τους έμπαζαν από παντού.
Τα ζώα τους πέθαιναν από την πείνα, όπως και οι ίδιοι ενώ οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, κυκλοφορούσαν με επίχρυσες άνετες άμαξες που τις έσερναν πολλά καλοταϊσμένα άλογα.
Όταν ο βασιλιάς ήθελε χρήματα επέβαλε έκτακτους φόρους τους οποίους άρπαζε με τη βία από τους υπηκόους του χρησιμοποιώντας οπλισμένους μισθοφόρους καβαλάρηδες. Για όποιον δεν πλήρωνε υπήρχε το μαστίγιο, η φωτιά και η φυλακή.
Οι βασιλιάδες και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζούσαν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από μισθοφόρους πολεμιστές, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων αγροτών που αναζητούσαν στο στρατό μία διέξοδο επιβίωσης περιμένοντας ένα ελάχιστο μερίδιο από τα λάφυρα που θα κέρδισαν στις μάχες με αντίπαλους πολεμιστές, παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.
Οι βασιλιάδες έκαναν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του στέμματος και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.
Διοργάνωναν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων αφού δεν μπορούσαν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους.
Έπνιγαν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση χρησιμοποιώντας τον μισθοφορικό στρατό που διέθεταν και συντηρούσαν με τους φόρους των ανθρώπων.
Είχαν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, κατείχαν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους.
Τώρα, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων είναι στην κατοχή των «αγορών» και των «δανειστών».
Οι άνθρωποι πληρώνουν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στα σπίτια τους χωρίς να τους κόψουν το ρεύμα, είτε με τη μορφή έκτακτων χαρατσιών είτε με τη μορφή στεγαστικών δανείων. Δουλεύουν παράγοντας πολλά και αμείβονται με ελάχιστα ίσα-ίσα για να επιβιώνουν.
Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούν στους βρώμικους δρόμους των πόλεων και την ίδια στιγμή οι «άνθρωποι-αγορές», τρώνε με χρυσά κουτάλια και πίνουν με χρυσά κανάτια απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.
Οι άρρωστοι χωρίς στον ήλιο μοίρα, πεθαίνουν χωρίς φροντίδα αφού τα νοσοκομεία ερημώνουν από γιατρούς, προσωπικό και μηχανήματα και οι άνθρωποι περνούν το χειμώνα κλεισμένοι στα σπίτια τους χωρίς θέρμανση και, πολύ συχνά, χωρίς τροφή και χωρίς να έχουν να πληρώσουν φάρμακα και γιατρούς.
Τα αυτοκίνητά τους σκουριάζουν σταθμευμένα με τις πινακίδες να έχουν κατατεθεί και την τιμή της βενζίνης να κάνει απαγορευτική τη χρήση τους ενώ οι «άνθρωποι-αγορές» και οι αυλικοί τους κυκλοφορούν με επίχρυσα, αλεξίσφαιρα και άνετα αυτοκίνητα που τα σέρνουν πολλοί ίπποι.
Όταν οι «άνθρωποι-αγορές» θέλουν χρήματα, επιβάλλουν έκτακτους φόρους τους οποίους αρπάζουν με τη βία, παρακρατώντας τους μισθούς από τους πολίτες ή χρησιμοποιώντας εταιρείες-μισθοφόρους είσπραξης οφειλών. Για όποιον δεν πληρώνει υπάρχει η κατάσχεση, οι απειλές και η φυλακή.
Οι «άνθρωποι-αγορές» και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζουν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από αστυνομικούς και στρατιώτες, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων πολιτών, τα πιο πολλά, που αναζητούν στα σώματα ασφαλείας μία διέξοδο επιβίωσης πολεμώντας στους δρόμους και στις πλατείες με αντίπαλους που είναι παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.
Οι «άνθρωποι-αγορές» κάνουν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του έθνους και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.
Διοργανώνουν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες στη σύγχρονη αρένα της τηλεόρασης και στις μεγάλες αρένες-γήπεδα ποδοσφαίρου για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων αφού δεν μπορούν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους.
Πνίγουν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση χρησιμοποιώντας την αστυνομία και το στρατό που διαθέτουν και συντηρούσαν με τους φόρους των πολιτών.
Έχουν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, διαθέτουν τραπεζικούς λογαριασμούς με εκατοντάδες χιλιάδες και με εκατομμύρια ευρώ, κατέχουν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους.
Η επόμενη φάση, τα σημάδια της οποίας φαίνονται έντονα, είναι αυτή του κοινωνικού εμφυλίου στον οποίο θέλουν να μας οδηγήσουν οι «άνθρωποι-αγορές».
Ο άνεργος ενάντια στον εργαζόμενο, ο πεινασμένος ενάντια στον λιγότερο πεινασμένο, ο ιδιωτικός υπάλληλος ενάντια στο δημόσιο υπάλληλο, ο νέος ενάντια στο γέρο, ο άρρωστος ενάντια στον υγιή. Έτσι θα κρύψουν την πραγματική αντίθεση της φτώχιας ενάντια στον πλούτο και θα μπορούν να εξαθλιώνουν εύκολα τους πολίτες αυξάνοντας οι ίδιοι τον πλούτο τους.

Ροη αρθρων