Ο λαός βαριέται, η νεολαία βαριέται, ο ακροδεξιός Σαμαράς δεν βαριέται…

freenet...

Το editorial της γαλλικής εφημερίδας Μonde στις αρχές του 1968 ήταν “Η Γαλλία βαριέται, η νεολαία βαριέται, ο στρατηγός Ντε Γκολ βαριέται”. Λίγο καιρό μετά η φαινομενική βαρεμάρα της γαλλικής κοινωνίας ανατράπηκε βίαια από τα μαζικά πολιτικά γεγονότα του Μάη του 68 που πυροδότησαν σημαντικές κοινωνικές μεταβολές και πολιτικές εξελίξεις παγκοσμίως.

Μια τέτοια φαινομενικότητα κυριαρχεί και στην Ελλάδα του 2014, ή μήπως όχι?

Ενόψει της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου την ερχόμενη Κυριακή 30-3-2014 που ρυθμίζει μια σειρά σημαντικών θεμάτων της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, η κοινωνία στην Ελλάδα φαίνεται παραδομένη στις ορέξεις μιας συμμορίας εξουσιαστών και διαπλεκόμενων οικονομικών ελίτ, εγχώριων και ξένων, που επιβάλλουν την κυριαρχία τους επί θεμάτων που είναι άσχετα με το δημοσιονομικό ζήτημα. Κορυφαία περίπτωση αυτή του γάλακτος και της συζήτησης που άνοιξε για να ευνοηθούν ξένες πολυεθνικές γάλακτος ώστε να μπούνε με καλύτερους όρους στην ελληνική αγορά.

Δεν είναι όμως μονάχα τα θέματα που κυριαρχούν στην ατζέντα που επιβάλλουν οι καναλάρχες φίλοι της σαμαρικής σέχτας εξουσιαστών, όπως το γάλα. Στο πολυνομοσχέδιο που έρχεται για ψήφιση με τη γνωστή μέθοδο των εκβιασμών και απειλών, στο πρώτο άρθρο περιλαμβάνονται οι διατάξεις για τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος και την «εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ». Στο δεύτερο οι διατάξεις για τις τράπεζες και το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και στο τρίτο τα φορολογικά. Αναλυτικά οι αλλαγές στην οικονομική και κοινωνική ζωή περιλαμβάνονται εδώ.

Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς αναλυτικά σχετικά με την περίφημη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, τη μελέτη δηλαδή που παρήγγειλε η κυβέρνηση Σαμαρά στον ΟΟΣΑ και πώς αυτή συντάχθηκε από τον ΙΟΒΕ, που ήταν ο κύριος υπεργολάβος του ΟΟΣΑ καθώς και από κάποια δικηγορικά γραφεία-μεσάζοντες των συμφερόντων των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η μελέτη που συνέταξαν οι εκπρόσωποι των αφεντικών, αποτυπώνει μια δέσμη προτάσεων μέτρων που τσακίζουν το μικρομεσαίο επαγγελματία και φέρνουν καθεστώς ευνοϊκής λειτουργίας της οικονομίας για το μεγάλο κεφάλαιο.

αξιολόγηση και καθυπόταξη...

Ευθύμης Τσιλικίδης, απο το περιοδικο Χρονος...

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι ένα ζήτημα που παραμένει έξω από τον ουσιαστικό δημόσιο διάλογο παρά το γεγονός ότι κινδυνεύει να επιφέρει άμεσες αλλαγές στο κλίμα και στις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των εργαζομένων στο σχολείο.
Παρά τις συνθήκες γενικευμένης κρίσης, δεν είναι δύσκολο για την κρατική εξουσία να μεταθέτει πειστικά τις ευθύνες για τις αποτυχίες στους πολίτες. Το διαίρει και βασίλευε που στοχεύει στον αλληλοσπαραγμό των κοινωνικών ομάδων και, από την άλλη πλευρά, η τάση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού να εξακολουθεί να εναποθέτει τις ελπίδες του στον ισχυρό, διασφαλίζουν την επιτυχία αυτής της στρατηγικής.

Το ίδιο συμβαίνει με τα νομοσχέδια για την αξιολόγηση-αυτοαξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Για μια ακόμη φορά, η Πολιτεία επιδιώκει να αποποιηθεί τις ευθύνες της για τα προβλήματα της παιδείας και να τα φορτώσει στις πλάτες των εργαζομένων. Ουδέποτε επέλεξε τον δρόμο μιας σοβαρής αυτοκριτικής και, ενώ με συνεπή συγκεντρωτισμό φροντίζει να διατηρεί τους εκπαιδευτικούς έξω από τη διαδικασία λήψης κάθε σοβαρής απόφασης αποφεύγοντας συστηματικά τον ουσιαστικό διάλογο και τη σύνθεση ιδεών με τις Ομοσπονδίες τους, προχωρά σταθερά στη στοχοποίησή τους ως κύρια αιτία των δεινών. Έτσι, στρατευμένη σε μια (καθ’ υπόδειξη των εταίρων, του Ο.Ο.Σ.Α. κ.λπ.) νεοφιλελεύθερη ανάγνωση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας, επιχειρεί να επιβάλει την αξιολόγηση ως μια αναγκαία, πολλά υποσχόμενη λύση.
Άλλωστε το κλίμα είναι ευνοϊκό. Παρόμοιες αυταρχικές επιλογές δημιουργούν με την ευλογία των Μ.Μ.Ε. καλή εντύπωση στο πολιτικό κοινό της χώρας, εφόσον ερμηνεύονται ως ένδειξη κυβερνητικού σφρίγους. Επίσης, αφού η αξιολόγηση έχει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο νομιμοποιηθεί στην αντίληψη μιας μερίδας των πολιτών, εκτός των άμεσα ενδιαφερομένων, δεν ασχολείται κανείς σοβαρά με το ίδιο το νομοθέτημα.
Εδώ όμως βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα. Ελάχιστοι πολίτες πέρα από τους στενούς εκπαιδευτικούς κύκλους έχουν αντιληφθεί τις συνέπειες της επικείμενης εφαρμογής του.

Νομοθέτηση κατά συρροήν...

του κ. Νικου Ξυδακη, απο το Βλεμμα...

H κατεπείγουσα εισαγωγή και ψήφιση πολυνομοσχεδίων, χωρίς διαβούλευση και χωρίς καν να γνωρίζουν οι βουλευτές τι ψηφίζουν, χαρακτηρίζει την εποχή της κρίσης. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να γίνει δεκτή η κατεπείγουσα ψήφιση ενός νόμου, λόγω έκτακτης ανάγκης, αλλά η κατά σύστημα και κατά συρροήν «έκτακτη» νομοθέτηση,
είτε με «επείγοντα» συμπιλήματα είτε με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, προσβάλλει τον κοινοβουλευτικό χαρακτήρα του πολιτεύματος και παραβιάζει τη διάκριση των εξουσιών μετατρέποντας τους εκλεγμένους βουλευτές-νομοθέτες σε ενεργούμενα της εκτελεστικής εξουσίας.
Ο νοσηρός εναγκαλισμός εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας εμφανίζεται με πολλά πρόσωπα. Τα νομοσχέδια διαμορφώνονται βάσει άτυπων διαβουλεύσεων υπουργών με λόμπι και ομάδες συμφερόντων, μικρών και μεγάλων, αλλά δεν προσφέρονται σε ευλόγου χρόνου διαβούλευση εντός της πολιτικής κοινωνίας και του Κοινοβουλίου. Μικρές πονηρές τροπολογίες ανατρέπουν ή αλλοιώνουν φωτογραφικά την πάγια νομοθεσία.
Αλλες τροπολογίες ανακατευθύνουν μείζονες στρατηγικές: λ.χ. ο νέος τρόπος συμμετοχής/απεμπλοκής του κρατικού ΤΧΣ από την αύξηση κεφαλαίου της Eurobank ενδέχεται να σημάνει ευρείες απώλειες για το δημόσιο χρήμα. Τέλος, μια άλλη κατηγορία νομοθετημάτων, πονηρών ή επιζήμιων, είναι τα τελευταίας στιγμής, αυτά που καταθέτουν απερχόμενοι κυβερνητικοί, καθ’ οδόν προς το νέο πεδίο του εκλογικού τους αγώνα.
Φερ’ ειπείν ο απερχόμενος υφυπουργός Περιβάλλοντος Σταύρος Καλαφάτης, υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης, κατέθεσε σχέδιο νόμου με δεκάδες φωτογραφικές ή περιβαλλοντοκτόνες διατάξεις ― έτσι τουλάχιστον προκύπτει από το ρεπορτάζ της «Κ».
Κοινός παρονομαστής, η αφειδής εξαίρεση ή παρέκκλιση ιδιαιτέρων περιπτώσεων από την περιβαλλοντική νομοθεσία: νομιμοποίηση όλων των δασικών καταπατήσεων προ του 1975, νομιμοποίηση αυθαίρετων βιομηχανιών, πολυόροφα εργοστάσια κατά παρέκκλιση, απελευθέρωση δόμησης σε οικοπέδα στο όριο εθνικού δρυμού και σε τυφλά οικόπεδα και λοιπά παράδοξα.
Η δεινή κατάσταση της χώρας αντί να οδηγεί σε σώφρονα νομοθέτηση μακράς πνοής και ταχείας ανακούφισης, οδηγεί στο αντίθετο: σε ιδιοτελή και αλυσιτελή πολυνομία, σε διαρκή υπονόμευση του εν εξελίξει ερειπίου.

Κάπου στο λίμπο...

Παντελης Μπουκαλας, απο την Καθημερινη...

Τι θα μπορούσε να προκαλέσει στο πρόσωπο και στην εικόνα της χώρας μια υπόθεση όπως η τροπολογία για την τιμωρητική απέλαση μεταναστών, που κατατέθηκε, αποσύρθηκε, ξανακατατέθηκε για να ξανααποσυρθεί, και περιμένει πάλι τη σειρά της; Στη μεγάλη εικόνα, που φέρνει εδώ μιλιούνια τουρίστες, τίποτε. Υπάρχει ένας τεράστιος υπερεθνικός πληθυσμός που αδιαφορεί για τέτοιες λεπτομέρειες,
αν δεν έχει ίδιες απόψεις με τον κ. Μπαλτάκο ή τον κ. Μιχελάκη. Ο πληθυσμός αυτός νοιάζεται για το αν είναι η κουζίνα φτηνή· αν φτήνυνε η ζωή των ανθρώπων, η ελευθερία, τα δικαιώματά τους, δεν είναι δική του έγνοια. Δεν δουλεύει έντεκα μήνες για να στενοχωριέται στον παραθεριστικό δωδέκατο με βάσανα τρίτων. Στο κάτω κάτω, πού να μάθει για τέτοια πράγματα; Ποια μεγάλα κανάλια της χώρας του ή υπερεθνικά τα παίζουν;

Με το πρόσωπο του τόπου τα πράγματα διαφέρουν. Αυτό είναι πιο τρωτό. Και δεν μακιγιάρεται. Η τροπολογία στο άρθρο 19 του Μεταναστευτικού Κώδικα λ.χ., που νομοθετεί την άμεση απέλαση όσων αλλοδαπών καταγγέλλουν ρατσιστική συμπεριφορά εις βάρος τους από τα Σώματα Ασφαλείας αλλά αδυνατούν να την αποδείξουν στις δικαστικές αρχές, θύμωσε μερικές εκατοντάδες Ευρωπαίους διανοούμενους. Που είδαν ότι το κυβερνητικό τέχνασμα (άλλο ένα προεκλογικό επίδομα στους ένστολους) προσβάλλει και την κοινή λογική.

Ταρτούφοι...

Θανασης Καρτερος, απο την Αυγη...

Οι δεξιοί εκλέχτηκαν καταγγέλλοντας το ΠΑΣΟΚ, τα Mνημόνια και την πολιτική Παπανδρέου και εξηγώντας γιατί αποκλείεται συνεργασία με το κόμμα του Βενιζέλου. Οι πασόκοι εκλέχτηκαν καταγγέλλοντας τον λαϊκισμό της Δεξιάς και προσωπικά του Αντώνη Σαμαρά. Όλοι μαζί εκλέχτηκαν με την υπόσχεση να αναθεωρήσουν τα Μνημόνια και να αλλάξουν την πολιτική που οδηγούσε τη χώρα στον γκρεμό - τη λάθος συνταγή σύμφωνα με τον Σαμαρά.

Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Και τα πάντα ψήφισαν χωρίς να τα διαβάσουν, και διαδικασίες κοινοβουλευτικά επιλήψιμες δέχτηκαν, και προεδρικά διατάγματα χειροκρότησαν, και νομοσχέδια ενός άρθρου έκαναν νόμους του κράτους με διαδικασίες επείγοντος και κατεπείγοντος. Και επέδειξαν ένα ταλέντο φοβερό να ξεχνούν σήμερα αυτό που έλεγαν χτες, να παραβιάζουν σήμερα αυτό που ανακήρυσσαν απαραβίαστο χτες και να μετακινούν σήμερα τις κόκκινες γραμμές που χαρακτήριζαν αμετακίνητες χτες.
Ο λόγος για τον κακομοίρικο λόχο των βουλευτών της συμπολίτευσης - τα χρώματα και τα κόμματα εκεί δεν έχουν πια καμιά σημασία. Οι οποίοι και τις τελευταίες μέρες αποδείχτηκαν ειδικοί να διυλίζουν το γάλα και να καταπίνουν την κάμηλο. Διότι τι να πει κανείς για ανθρώπους -πατέρες του έθνους μάλιστα!- οι οποίοι δέχονται να διαλυθούν τα τελευταία ίχνη εργατικής προστασίας, δέχονται να κατεδαφιστεί ό,τι έμεινε από το ασφαλιστικό σύστημα, δέχονται να χαριστούν οι τράπεζες σε ολιγάρχες, δέχονται να καταστραφεί κόσμος και κοσμάκης και τελικά εμφανίζονται και ευτυχείς γιατί κέρδισαν το γα του γάλακτος.

O Χατζηαβάτης δημοσιογράφος (στη Real News) – μέρος 2: Δημοσίευσαν ψεύτικο έγγραφο...

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος, απο το UnFollow...

Διαβάστε εδώ: O Χατζηαβάτης δημοσιογράφος (στη Real News) – μέρος 1
 Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις, λέει ο λαός.
  Φαίνεται λοιπόν πως η συνεργασία του Νίκου Χατζηνικολάου με την οικογένεια του παλαιού ιδιοκτήτη της Αυριανής είχε τα αποτελέσματά της… Όχι μόνο γιατί αποφάσισε να παρουσιάσει ως «σκάνδαλο» που βαρύνει τη Λίνα Αλεξίου ένα λάθος του Ταμείου των δημοσιογράφων που αφορά 400 συνταξιούχους. Όχι μόνο γιατί ενέπλεξε στο πρωτοσέλιδο την βουλευτή Ζωή Κωνσταντοπούλου, σαν να είχε η ίδια γνώση ή ευθύνη για το επίδομα που το Ταμείο δεν σταμάτησε, ως όφειλε, να χορηγεί στη μητέρα της. Όχι μόνο γιατί, μετά τη δημοσίευση, έσπευσε να προβάλει το γεγονός ότι το θέμα εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά ο Γ. Μουρούτης, ο Φ. Κρανιδιώτης, ο Α. Γεωργιάδης και οι άλλοι «αντισυστημικοί» της κυβέρνησης – και δεν ντράπηκε να το προβάλει, παρότι οι συγκεκριμένοι το έκαναν με το γνωστό χυδαίο ύφος που χαρακτηρίζει τις δημόσιες παρεμβάσεις τους.

 

Το χειρότερο όμως είναι ότι όλα αυτά τα έκανε η Real News, παρουσιάζοντας ως «αδιάσειστο στοιχείο» ένα ψεύτικο έγγραφο! Το έγγραφο Νο 4, που παρουσιάστηκε στο κυριακάτικο ρεπορτάζ της Real News είναι… ψεύτικο. Δεν έχει αριθμό μητρώου ασφαλισμένου και η υπογραφή δεν ανήκει στη Λίνα Αλεξίου, παρότι φαίνεται ως δική της αίτηση. Αυτό κατήγγειλε η ίδια η κα Αλεξίου με επιστολή που απέστειλε στην ΕΣΗΕΑ στις 26/3/2014.

Για το πολυνομοσχέδιο...

Χρήστος Καραγιαννίδης, απο την Εποχη...

Φτάσαμε αισίως στο τέταρτο μνημόνιο, γιατί περί μνημονίου πρόκειται, που επιεικώς και για να συνεννοούμαστε το ονομάζουμε πολυνομοσχέδιο. Πριν αναλύσω στο τι περιλαμβάνεται σε αυτό το έκτρωμα
θα κάνω μια μικρή αναφορά στο πώς αντιλαμβάνονται την αστική δημοκρατία οι Μπαλτάκοι και οι Μουρούτηδες που αποτελούν τη σημερινή ΝΔ σε ηγετικό τουλάχιστον επίπεδο.
Το νομοσχέδιο αυτό υποτίθεται ότι αποτελεί προαπαιτούμενο για την εκταμίευση της δόσης και είναι αποτέλεσμα συμφωνιών με την Τρόικα. ΨΕΜΑ με κεφάλαια γράμματα. Θα αναφέρω το πιο τρανταχτό επιχείρημα που έχει ομολογηθεί κι από την ίδια την κυβέρνηση.
Η περιβόητη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ.
Αυτή η εργαλειοθήκη λοιπόν είναι γραμμένη κατόπιν παραγγελίας του υπουργού Ανάπτυξης κυρίου Χατζηδάκη. Ο υπουργός σε στενή συνεννόηση με τον ΣΕΒ παρήγγειλε  από τον ΟΟΣΑ μια έκθεση με μέτρα που θα σταματούσε τη «νόθευση» του ανταγωνισμού στην Ελλάδα. Η παραγγελία αυτή κόστισε, μετά από παζάρια με τον ΟΟΣΑ, 936 χιλιάδες ευρώ χωρίς να περιλαμβάνεται ο ΦΠΑ και πληρώθηκε από πρόγραμμα του ΕΣΠΑ. Επειδή όμως στον ΟΟΣΑ είναι ελαφρώς τεμπέληδες έδωσαν την παραγγελία αυτή υπεργολαβία στον… γνωστό ΙΟΒΕ δηλαδή στον ΣΕΒ πληρώνοντας τους περίπου 600 χιλιάδες ευρώ και κράτησαν τα ρέστα για καφέδες. Στην ουσία αυτό που έγινε ήταν η επικάλυψη των επιθυμιών του ΣΕΒ με την υποτιθέμενη έγκυρη σφραγίδα ενός διεθνούς οργανισμού. Κι όλο αυτό βαφτίστηκε προαπαιτούμενο.

Πάρε τώρα που γυρίζει!...

Ουδεν Σχολιον...

     Πσσστ!..

     Και πού 'σαι;.. 
     Πρωθυπουργάρα...τώρα που θα βγείς στις αγορές για δανεικά,
      ..κοίτα μη σε πιάσει το τσιφούτικο!.. Ξέρεις..  Εκείνο το τσουρούτικο το Καλαματιανό, και πας και πάρεις τσίμα-τσίμα να βγάλουμε τις εκλογές,  κι έχει ο θεός!
  
     Να φανείς λίγο λάρτζ!  Πάτα και λίγο πόδι αν χρειαστεί.
     Τώρα που πέσανε στην ανάγκη σου μη σε χάσουνε από γκεσέμι, εκμεταλλεύσου το..
     Πάρ' τους ό,τι μπορείς παραπάνω, γιατί μας βλέπω μετά τις εκλογές να κυνηγιόμαστε ποιός θα φάει τον άλλον!

     Μη βλέπεις που τώρα κάνουνε τον καλό και ''περάστε κύριε Αντωνάκη μας'',  ''ό,τι τραβάει η ψυχούλα σας κύριε Αντωνάκη μας''!
     Αυτά είναι στάχτη στα μάτια τα δικά μας..
     Μετά θα στραβώσουν και δεν θα σου δίνουν ούτε μεταχειρισμένο σώβρακο!
     Και θα περιμένουμε πάλι τις άλλες εκλογές..

     Το ξέρουμε ότι τα ξέρεις!  Άλλωστε μαζί τα συμφωνήσατε.. Μιλημένα τάχετε!

Όποιος θέλει συλλογικές συμβάσεις και φρέσκο γάλα να πάει στη Βόρεια Κορέα!

απο το Alter Thess...

Η μετασοβιετική Ελλάδα όχι μόνο είναι εφικτή, αλλά από τη Δευτέρα και υπαρκτή, καθώς η κυβέρνηση της Σωτηρίας προχωράει με αποφασιστικότητα σε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις
που πολύ σύντομα θα βγάλουν τη χώρα από το τέλμα και τη φαυλότητα που επέβαλαν τα οργανωμένα συντεχνιακά συμφέροντα, τα εργατικά συνδικάτα και η Αριστερά του βολέματος και της αργομισθίας.
Η κυβέρνηση της Σωτηρίας, με τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, προχωράει στο δρόμο της Ευρώπης και η Ελλάδα επιστρέφει στην Ευρώπη, όπου ΠΟΥΘΕΝΑ το ψωμί δεν πουλιέται στα φουρνάρικα, ούτε τα φάρμακα στα φαρμακεία, ούτε και το γάλα στα γαλατάδικα. Η Ελλάδα επιστρέφει στην Ευρώπη όπου ΠΟΥΘΕΝΑ δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ούτε δημόσια λιμάνια, δημόσιοι σιδηρόδρομοι, δημόσια ταχυδρομεία, δημόσιες εταιρίες ύδρευσης και ηλεκτρισμού.
Ήδη, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες έχουν ανταποκριθεί στη μεγάλη καμπάνια ώστε η 31η Μαρτίου να οριστεί ως νέα εθνική γιορτή και οι Έλληνες ενωμένοι να γιορτάσουν την επιστροφή της χώρας τους στην Ευρώπη. Ήδη χιλιάδες νέα αγόρια τη Δευτέρα θα πάνε στα σχολεία τους κουρεμένα όπως ο Αντώνης Σαμαράς, ο νέος μεγάλος εθνάρχης που έσωσε την Ελλάδα από την ολοκληρωτική καταστροφή που θα οδηγούσε το σύνολο του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας στην ανεργία και την ανέχεια.
Το πρώτο σημαντικό βήμα έγινε και τώρα αυτό που έχει σημασία δεν είναι το τι έκανε η Ελλάδα για σένα, αλλά το τι θα κάνεις εσύ για την Ελλάδα στις 25 Μαΐου, στις ευρωεκλογές. Οι φαύλοι της Αριστεράς του βολέματος και της αργομισθίας θα προσπαθήσουν να ρίξουν τη χώρα στο γκρεμό, θα προσπαθήσουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Βόρεια Κορέα επιβάλλοντας όχι μόνο την επαναφορά του άθλιου θεσμού των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αλλά και τον αντιεπιστημονικό όρο «φρέσκο γάλα»… Μαύρο στον Τσίπρα!
Δαιμόνια δικός σας – ζήτω το μνημόνιο, σκατά στους φτωχούς –

Πίκος Απίκος

Φτωχοί μπάτσοι δέρνουν φτωχές καθαρίστριες...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Έβλεπα τα όργανα της τάξεως να δέρνουν, να πατάνε, να σέρνουν τις καθαρίστριες που διαδήλωναν έξω από το υπουργείο Οικονομικών και η αγωνία μου είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Θα το πάρουν άραγε τα όργανα το κοινωνικό μέρισμα του πλεονάσματος, ανήκουν στους 70.000 ένστολους δικαιούχους ή θα χάσουν το πεντακοσάρικο επειδή είναι υψηλόμισθοι; Μπα, χαμηλόμισθα μπατσάκια των 700 ευρώ είναι οι σιδηρόφρακτοι,
τρεις κι εξήντα παίρνουνε και τον κόσμο δέρνουνε. Τρεις κι εξήντα έπαιρναν προ Μνημονίου, μετά τους έριξαν στα δύο κι εξήντα, εκείνοι όμως συνέχισαν να δέρνουν με το ίδιο πάθος. Δεν δέρνουμε για τα λεφτά εμείς, αδερφέ, δέρνουμε για την πατρίδα. Το πεντακοσάρικο πάντως θα το πάρουμε, μη μας πούνε και κορόιδα.
Πρώτοι και καλύτεροι πρέπει να πάρουν το μέρισμα οι σιδηρόφρακτοι. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχες πρωτογενές πλεόνασμα, δεν θα υπήρχε καν η κυβέρνηση που μοιράζει το πρωτογενές πλεόνασμα. Αυτοί μας δείρανε όταν ήταν να ψηφιστεί το πρώτο Μνημόνιο, αυτοί μας έριξαν χημικά όταν ήταν να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, αυτοί μας ποδοπάτησαν όταν κατεβήκαμε 250.000 λαός στην πλατεία Συντάγματος. Αυτοί ψέκασαν στο πρόσωπο τον Μίκη και τον Γλέζο, αυτοί πέρασαν με τις μηχανές τους πάνω από διαδηλώτριες, αυτοί μας συνέλαβαν προληπτικά, για να μην φτάσουμε ποτέ στη διαδήλωση. Εντολές παίρνανε θα μου πείτε, πότε από τον Παπουτσή, πότε από τον Χρυσοχοΐδη, πότε από τον Δένδια. Εντολές παίρνανε, αλλά τις εκτελούσαν με χαρά μεγάλη και ζήλο υπερβάλλοντα.
Ποιος Σαμαράς, ποιος Βενιζέλος, ποιος Στουρνάρας. Χωρίς τα σιδερόφρακτα μπατσάκια δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ στο success, δεν θα ήμασταν στο τσακ να βγούμε στις αγορές. Πρώτοι - πρώτοι να το πάρουν το επίδομα οι σιδερόφρακτοι κι εκείνοι που έδειραν τις καθαρίστριες, να πάρουν επίδομα διπλό και τρίδιπλο. Όταν δέρνεις απολυμένες γυναίκες, τα έξοδά σου αυξάνονται αλματωδώς. Χρειάζεσαι μαύρες κουρτίνες για να σκεπάσεις τους καθρέφτες και να μη βλέπεις τη φάτσα σου, χρειάζεσαι αντιεμετικά μην τυχόν γλιστρήσει η κουρτίνα και δεις ξαφνικά τη φάτσα σου, χρειάζεσαι δέκα μπουκάλια ουίσκι για να αντέξεις τον εαυτό σου, ένα φτωχό μπάτσο που δέρνει φτωχές γυναίκες.

Βία, το τελευταίο καταφύγιο της εξουσίας...

Του Νικόλα Μιτζάλη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η ένταση της κρατικής βίας ως προς διαμαρτυρόμενες συλλογικότητες και ατομικότητες δεν προκαλεί μονάχα ανησυχητικούς συνειρμούς και πονηρούς συσχετισμούς με τις επικείμενες εκλογές και το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ,
αλλά εγείρει και έντονο προβληματισμό ως προς τη χρήση της, η οποία τη μετατρέπει σε μοναδικό και μόνο μέσο για τον «θρίαμβο των δικών της ιδεών» (βλ. Νορμπέρτο Μπόμπιο).
Η κυβέρνηση, έχοντας απολέσει την εξουσία «ex-contractu», δηλαδή την εξουσία που η κοινωνία παραχωρεί συναινετικά στα πλαίσια του κοινωνικού συμβολαίου που επικυρώνεται από τη δημοκρατική διαδικασία, προσπαθεί να επιβάλει την εξουσία τού «αιωνίου χθες», δηλαδή την έξη για υπακοή ως δεύτερη φύση στον πολίτη, σύμφωνα και με τον Μαξ Βέμπερ.
Η απώλεια οφείλεται στην αδυναμία ή αδιαφορία «ακοής» των φωνών της κοινωνίας που στενάζει, ενώ η τυφλή υπακοή που επιζητείται από τους πολίτες φαίνεται να επικυρώνει τη θεώρηση του Λουί Αλτουσέρ για το κράτος ως μια «μηχανή» καταπίεσης(1) που επιτρέπει στις κυρίαρχες τάξεις να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους επί των λοιπών, εργατικών και μη.

Τ. Μπαλτάκος: «Με φόρα, με φόρα να εκτεθεί η χώρα»...

Στρατης Μπουρναζος, απο το Red NoteBook...

«Ρεζίλι διεθνώς, για άλλη μια φορά, η Ελλάδα». Μια από τις πιο αγαπημένες ατάκες σχολιαστών και «αναλυτών» που έχει χρησιμοποιηθεί για μια απίθανη γκάμα «δεινών».

Ανθολογώ πρόχειρα από το διαδίκτυο: «Ρεζίλι διεθνώς. Πάλι δίχως φάρο το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, «Όσα συνέβησαν στον αγώνα  Πλατανιά-Άρη μάς γυρίζουν ποδοσφαιρικά στο ’60 και γινόμαστε διεθνώς ρεζίλι», «Κτηματομεσίτες: Έχουμε γίνει διεθνώς ρεζίλι με το φόρο υπεραξίας», «Εισαγγελέας: Μας έκανε ρεζίλι διεθνώς ο Μιχάλης Λιάπης». Ασφαλώς, την τιμητική τους σε αυτό τον διεθνή διαγωνισμό ρεζιλικιού έχουν οι πάσης φύσεως απεργίες και διαμαρτυρίες, οι οποίες, σύμφωνα με κυρίαρχα μήντια, «αμαυρώνουν» την εικόνα της Ελλάδος καταφέροντας «καίριο πλήγμα» στον τουρισμό. Παράδειγμα, ένα από τα χιλιάδες: «Χιλιάδες επιβάτες ταλαιπωρήθηκαν, ενώ για άλλη μια φορά το ΠΑΜΕ [ναυτεργατών] έκανε διεθνώς ρεζίλι την χώρα μας!» (passim).

Είναι προφανής, νομίζω, η γελοιότητα και  ο –αντεστραμμένος, έστω– ναρκισσισμός που αποπνέουν τέτοιες τοποθετήσεις. Διότι μεγάλη σκορδοκαΐλα έχει η κοινή γνώμη  του πλανήτη για το τι έκανε κάποιος που λέγεται Λιάπης, είναι ανιψιός του εθνάρχη και κυκλοφορούσε με πλαστές πινακίδες ή τι συνέβη στον αγώνα Πλατανιά-Άρη. Όσον αφορά τώρα τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, η άποψη ότι «ρεζιλεύουν» τη χώρα δεν είναι μόνο γελοία, αλλά αντιδραστική και επικίνδυνη: η άσκηση ενός  βασικού δημοκρατικού δικαιώματος θεωρείται ότι  εκθέτει τη χώρα.

Γιάννη μου, Λιάνα μου...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Βρέθηκαν κοντά οι δύο συνάδελφοι και φίλοι -τα «Γιάννη μου, Λιάνα μου» είναι εφάμιλλης οικειότητας με τα «Γιάννη μου, Όλγα μου»- καθόταν από δίπλα και ο υπουργός της κυβέρνησης των γεννημένων αντικομουνιστών Μιχελάκης, φυσικό κι επόμενο ήταν να επιδοθούν όλοι μαζί κι αντάμα στην κατασυκοφάντηση των κοινών εχθρών.
Είπε, Λιάνα μου, ο Τσίπρας ότι εσύ επιτέθηκες πρώτη στον Κασιδιάρη, έτσι μου είπανε, Γιάννη μου, δεν έχω δει το βίντεο, και να σου τα χαμόγελα από δίπλα ο Μιχελάκης, που έβλεπε να κοκόρια του να γεννούν ασυστόλως. Δεν ήταν μόνο η εύκρατη ατμόσφαιρα, ήταν και ο ναρκισσισμός της Κανέλλη, που χρειάζεται καθημερινό πότισμα, για να παραμείνει ολάνθιστος. Ήταν πρωτίστως η ανάγκη να δηλωθεί πίστη στη νέα ηγεσία, να δει ο αρχηγός ότι για χάρη του καταπίνουμε Τσίπρες αμάσητους, μπας και μας ανεχτεί μερικά χρόνια ακόμα. Να ανεχτεί το κομμουνιστικό κόμμα μια θρησκόληπτη εθνικίστρια.
Η Λιάνα Κανέλλη είναι εξοργισμένη κατ' επάγγελμα, υπάρχουν όμως και οι ερασιτέχνες εξοργισμένοι, που έχουν εκπαιδευτεί από την ηγεσία να μισούν θανάσιμα όποιον αμφισβητεί το Κόμμα και την ηγεσία του. Μη διανοηθεί να γράψει κάποιος μια λέξη για το ΚΚΕ, μιλιούνια από κάτω τα σχόλια των ιντερνετικών ορδών. Μίσος, φανατισμός, δογματισμός, συκοφαντίες, σαν θεούσες που τους αμφισβήτησες τη θρησκεία και την εκκλησία, σαν οπαδοί ομάδων που πλακώνονται στα αθλητικά sites για τη διαιτησία.
Όποιος αγγίζει το ΚΚΕ και την ηγεσία του έχει πάντοτε κίνητρα ιδιοτελή. Δεν είναι αδιάβαστος, ανόητος, παραπλανημένος, είναι εξαγορασμένος από το μεγάλο κεφάλαιο, άξιος ο μισθός σου, την έκανες πάλι τη δουλίτσα σου και άλλα παρόμοια.

Στη ροή του Ποταμιού....

Του Νικόλα Σεβαστάκη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Από καιρό έχουν γίνει ορατά τα σοβαρά κενά στις πολιτικές της κρίσης, μνημονιακές και αντιμνημονιακές. Η πολιτική της λαϊκής οργής αποδείχτηκε ευάλωτη στον ιό του γενικευμένου αντικομματισμού και ενός ματαιωμένου εθνικισμού που ξέρει από απίθανες μεταμορφώσεις.
Από την άλλη, ο «ορθόδοξος» μνημονιακός μεταρρυθμισμός πότισε καλά τις απορριπτικές τάσεις στο κοινωνικό σώμα και μαζί με αυτές, το διαιρετικό πνεύμα το οποίο εξασθενίζει και άλλο την όποια αίσθηση πολιτικής κοινότητας σε τέτοιους δύσκολους καιρούς.
Υπάρχει πλέον και ένα άλλο ενδεχόμενο. Αυτά τα ίδια τα κενά να εμφανιστούν ως «πρόταση» υπέρβασης των προηγούμενων κενών. H κόπωση, η βαρεμάρα, η ψυχική και συναισθηματική απόσχιση από το πολιτικό σύστημα να γίνουν παράγοντες του νέου πολιτικού σκηνικού. Με άλλα λόγια, η εδώ και τέσσερα χρόνια διαρκώς αναβαλλόμενη έκρηξη του συστήματος να ξεδιπλωθεί ως ασύντακτος κατακερματισμός και χαοτική διασπορά.
Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτήν ακριβώς την ευκαιρία. Προβάλλει ένα ύφος γύρω από το οποίο μπορεί να συναντηθούν, προσωρινά έστω, οι αμηχανίες και οι αμφιθυμίες ενός τμήματος της κοινωνίας. Σαν ένα προϊόν το οποίο αντιστοιχεί καλύτερα στη δεύτερη φάση της κρίσης: στην κόπωση από όλες τις πολιτικές φόρμες, αγωνιστικές και συναινετικές, και σε ένα μείγμα συμπονετισμού και μετα-ιδεολογικής ραστώνης.
Το εγχείρημα μπορεί να ξεθυμάνει ή και να έχει συνέπειες σε έναν νέο συσχετισμό δυνάμεων. Το σημαντικό όμως είναι ότι και τούτη η κίνηση αποκαλύπτει το βάθος της πολιτικής μας κρίσης. Ποια είναι η ουσία αυτής της κρίσης; Νομίζω κυρίως μία: ότι από τις μετωπικές διαιρέσεις γύρω από το Μνημόνιο και τις πολιτικές της λιτότητας δεν αναδύθηκε μια συνθετική, ενωτική και αληθινά προγραμματική αντίληψη για το δημόσιο συμφέρον.

Δεν αρκεί να βρίζεις την TV...

Της Ματίνας Παπαχριστούδη, απο τον Δρομο της Αριστερας...

Η τηλεόραση, ως Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης, βρίσκεται στο ναδίρ της αξιοπιστίας της. Όπως και συνολικά τα κυρίαρχα Mέσα Eνημέρωσης, ως «θεσμός» της δημοκρατίας. Το συμπέρασμα γράφεται και ξαναγράφεται με αφορμή τη δημοσιοποίηση ποικίλων δημοσκοπήσεων και ερευνών της λεγόμενης «κοινής γνώμης».

Ε, και; Σκασίλα τους -και συγγνώμη για τη βαριά έκφραση. Τα τηλεοπτικά Μέσα, οι Διοικήσεις τους, τα διευθυντικά τους στελέχη και οι βαθιά ενσωματωμένοι εργαζόμενοι σε αυτά, ούτε που νοιάζονται για την απώλεια της αξιοπιστίας τους. Ο καθένας από τους παραπάνω έχει τους λόγους του. Κοινός παρονομαστής σε όλους, όμως, είναι ότι η δύναμη και η επιρροή του Μέσου στο οποίο βρίσκονται, βαθιά ή λιγότερο αλλοτριωμένοι, ουδόλως δεν πλήττεται από την απώλεια αξιοπιστίας.
Ένα μικρό κι εύκολο πείραμα θα πείσει τους δύσπιστους. Καθημερινά, ενώπιον των τηλεοπτικών δελτίων ή ενημερωτικών εκπομπών χιλιάδες θεατές βρίζουν. Εξασκώντας το δημοκρατικό δικαίωμά τους ως πολίτες να έχουν γνώμη και να την εκφράζουν.
Αγανακτούν, ωρύονται, διαμαρτύρονται και φυσικά εγκαλούν και τους παρουσιαστές, δημοσιογράφους και λοιπούς «λειτουργούς» στη μαζική χειραγώγηση για το ρόλο τους. Για τα ψέματα που λένε, για την πραγματικότητα που πετάνε στο καλάθι των άχρηστων στις αίθουσες σύνταξης, για τη στρέβλωση των γεγονότων.
Λίγη ώρα αργότερα και αφού έχει καταλαγιάσει η οργή από τα ακούσματα της κατασκευασμένης και κατευθυνόμενης τηλεοπτικής πραγματικότητας, διαπιστώνει κάποιος, έκπληκτος, πως οι ίδιοι άνθρωποι επαναλαμβάνουν ακούσια τα επιχειρήματα των τηλεοπτικών παρουσιαστών. Λες και μέσα από το στόμα τους μιλά το… Mega. Καταρχήν ιεραρχούν την πραγματικότητα κατά εικόνα και ομοίωση της ιεράρχησης στην τηλεοπτική προβολή της. Τα θέματα για τα οποία έχουν άποψη, γνώσεις και γνώμη είναι αυτά που προβλήθηκαν.

Περί σαβούρας και τσογλανιάς...

απο το Alter Thess...

Λες πως ο κόσμος είναι στα κάτω του και ότι η φλόγα για τη μεγάλη πολιτική αλλαγή, που έρχεται λέω εγώ, έχει αρχίζει να τρεμοπαίζει. Λες πως ο κόσμος όχι μόνο παράτησε τα πανό και τις σημαίες αλλά είναι τόσο απογοητευμένος που ούτε καν στις ευρωεκλογές δεν θα πάει για να τσακίσει αυτή την ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς. Θα συμφωνήσω στ’ ότι υπάρχει μεγάλη κόπωση,
πολλά πράγματα που έχουν χαλάσει και δεν δουλεύουν, πολλά που λείπουν και πολλοί που δεν έχουν προσαρμοστεί, αγωνιστικά και με φρόνημα, σε αυτό που ζούμε. Όμως μόνο σε αυτά θα συμφωνήσουμε. Από εδώ που εγώ στέκομαι βλέπω την Οργή και την Αγάπη να στήνουν απίθανα πράγματα, να παγιδεύουν με εκρηκτικά ακόμα και το πιο μακρινό θεμέλιο αυτής της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, να χτυπούν τις πόρτες των πολλών καλών ανθρώπων και να τους ρωτούν αν είναι καλά και αν τους λείπει τίποτα.
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει έχει γίνει αντιληπτό στην άλλη πλευρά, γι’ αυτό και με δυσκολία προσπαθεί να κρύψει τον πανικό της. Χαρακτηριστικές αυτής της κατάστασης είναι οι επιθέσεις που εξαπέλυσαν τις τελευταίες μέρες κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα δύο από τις παλαιότερες, και ποιοτικά χειρότερες, καραβάνες του πολιτικού κατεστημένου. Τόσο ο Πάγκαλος, όσο και η Κανέλλη, ξέρουν που πάνε τα πράγματα, έχουν και την εμπειρία και την οξυδέρκεια γι’ αυτό. Γι’ αυτό και ο Πάγκαλος μιλάει για τη «σαβούρα του ΠΑΣΟΚ», ενάμιση εκατομμύριο και βάλε κόσμο,  που στηρίζει και ελπίζει σε μία καλή – αριστερή διακυβέρνηση. Γι’ αυτό και η Κανέλλη, θεατρικά, προσχεδιασμένα και σε πλήρη συνεννόηση με το γλίτσα τον γιο του Πρετεντέρη, από το φιλόξενο, γι’ αυτήν, βήμα της «Ανατροπής» του MEGA  λέει πως ο Τσίπρας είναι τσογλάνι. Καταλαβαίνουν, ξέρουν, πως αυτή η συμμαχία της… σαβούρας και της τσογλανιάς θα τους ισοπεδώσει. Ξέρουν πως πίσω απ’ όλα αυτά βρίσκεται η Οργή και η Αγάπη, οι εφιάλτες κάθε Πάγκαλου και κάθε Κανέλλης.
O alterthess ιανός

Ανα-Δημόντας...

Αει Σιχτιρ...

 

Εγραψε ο συνblogger Νίκος Δήμου ένα άρθρο. Οποιος εχει διαβάσει ιστορία δεν πέφτει και απο τα σύννεφα (εκτος και αν διαβάζετε Καργακο). Τελος παντων, οπως γίνεται πάντα σε αυτες τις περιπτώσεις πέσανε να τον φάνε διοτι ως γνωστον το 1821 ειναι ...ταινια με τον Παπαμιχαήλ, φεστιβάλ της χούντας, αποκλειστικότητα του Κασιδιάρη και saga της Marvel Comics. This is Sparta και τέτοια.

 

Τι είπε ο άνθρωπος (με τον οποιο παρεμπιπτόντως πολιτικά μας ψιλοχωρίζει ένα χάος, οποτε πλάτες δεν μπορει να πει κανεις πως του κάνω, σωστά;);

 

(για να μην ξεχνιόμαστε, εχω γράψει και γω δυο σχετικά ποστ με το 1821 τα οποία μπορείτε να δειτε εδώ και εδώ. Αφορμή τότε ήταν το -γενικώς μέτριο-σχετικό ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΙ)

Αντιγράφω, υπογραμμίζω και σχολιάζω-συμπληρώνω:

 

Πότε θα διδαχθούν τα παιδιά την αλήθεια για το 21;

 

Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ αυτό – σίγουρα όχι σύντομα. Σήμερα πάντως ένα βιβλίο που θα έγραφε τα αληθινά συμβάντα του 21 θα καιγότανε στην πυρά και ένας καθηγητής που θα το δίδασκε, θα έχανε τη δουλειά του. Πριν πείτε "αηδίες" θυμηθείτε περιστατικά καύσης βιβλίων (Ανδρουλάκης), τραμπουκισμών σε ιστορικά συνέδρια (Ψωμιάδης), ντού και κλεισιματος θεάτρων (ΧΑ), δολοφονιών χαρακτήρα (ΛΑΟΣ και Ρεπούση) κτλ κτλ. Και αυτά όχι παλια, πολύ παλιά, παλιότερα αλλά λίαν προσφάτως.

Ας πούμε μερικές ιστορικά εξακριβωμένες αλήθειες:

Ο τέλειος....

Ουδεν Σχολιον...

     Δεν είναι σίγουρο αν είναι ο χειρότερος,

     ..είναι όμως σίγουρο ότι είναι ο πιό δόλιος και ο πιό επικίνδυνος οιονεί δωσίλογος από την σύσταση του νέου ελληνικού Κράτους ως τις μέρες μας!

     Κάθε φράση του, κάθε πράξη του, είναι μιά μελετημένη μαχαιριά στην πλάτη της χώρας, της κοινωνίας, των πολιτών.

     Όλη του η πολιτική καριέρα υπήρξε μία επί τούτου στρατηγική εξυπηρέτησης μεγάλων (και μικρότερων) ιδιωτικών συμφερόντων, εις βάρος της χώρας και του λαού,
     ..καθώςκαι υποστήριξης συμφερόντων ξένων χωρών, έναντι της πατρίδας(;) του.

     Την φυσική του, και όποια πολιτική του ευφυία, την χρησιμοποίησε για το κακό και όχι για το καλό του κοινωνικού συνόλου.
     Είναι ένα σπάνιο παράδειγμα συνολικής αλλά και επί μέρους αρνητικής συνεισφοράς στα κοινά και στον τόπο.
     Ένας σύγχρονος Αλκιβιάδης, αν και η σύγκριση φαίνεται μάλλον ότι αδικεί τον αρχαίο εκείνον πρόγονο και πολιτικό!

Το ακροδεξιό κράτος-τερατούργημα του Αντώνη Σαμαρά και η κομματοκρατία στα καλύτερά της...

projector revolt...

Έχουμε και λέμε. Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος βλέποντας ότι οι δημοσκοπήσεις -κρυφές και φανερές- δεν του πάνε καθόλου καλά και είναι πιο πιθανό να βγει δήμαρχος Μυκόνου χωρίς να βάλει υποψηφιότητα, παρά δήμαρχος Αθήνας τον Μάη, παραιτήθηκε από βουλευτής ως απέλπιδα προσπάθεια να ανεβάσει κάπως την δημοφιλία του. Με το φτωχό του lifestyle μυαλό του πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο θα ανέβει στα μάτια του χάπατων ψηφοφόρων και θα ψαρέψει ψήφους.

Όπως προβλέπεται σε περιπτώσεις παραιτήσεων βουλευτών, τη θέση του παραιτηθέντα παίρνει κάποιος αναπληρωματικός από αυτούς που δεν εκλέχθησαν στις προηγούμενες εκλογές.

Οι δύο πρώτοι αναπληρωματικοί είναι ο Γιάννης Παπαθανασίου και η δημοσιογράφος Τάνια Ιακωβίδου. Η Τάνια Ιακωβίδου είναι πρώην παρουσιάστρια lifestyle μεσημεριανάδικου, πρώην υποψήφια βουλευτής με το ΛΑΟΣ και πρώην δεξί χέρι της πολιτικής διάνοιας, του ακροδεξιού τυχοδιώκτη οπορτουνιστή Καρατζαφέρη. Όταν το 2012 η ακροδεξιά παιδική χαρά του Καρατζαφέρη άρχισε να βουλιάζει, ήταν μαζί με τον Μπουμπούκο, τον Βορίδη, τον Πλεύρη, την Βάνα Μπάρμπα και άλλους περήφανους και πιστούς στρατιώτες του μέγα ηγέτη Καρατζαφέρη σε αυτούς που πήδηξαν στην ακροδεξία παιδική χαρά της Νέας Δημοκρατίας για να μην πνιγούν μαζί με τον Καρατζαφέρη.

To sir with love...

Ευγενια Λουπακη, απο την Αυγη...

"Οι καθηγητές που τα ξύνουνε" ήταν η φράση εξαιτίας της οποίας δεν θα ξαναπατήσω σ' ένα κατάστημα της γειτονιάς μου, που με είχε χρόνια πελάτισσα. Ήταν η φράση που ξεκίνησε μια έντονη συζήτηση, όπου βρέθηκα τελείως μόνη μου να φωνάζω σχεδόν, εναντίον έξι άλλων γυναικών. Τους καθηγητές ακολούθησαν οι γιατροί κ.λπ. κ.λπ. και φτάσαμε στον Τσίπρα που θα πουλήσει την Ελλάδα.
Όλες αγανακτισμένες για τον κατήφορο της ζωής μας. Βέβαια... στο διά ταύτα φταίει πρώτα ο διπλανός και "όλοι ίδιοι είναι".
Δεν ξέρω αν έφτασαν σ' αυτές τις κυρίες οι φωτογραφίες με τα δακρυσμένα μάτια και τα σφιγμένα δόντια των καθηγητών και καθηγητριών μετά τη συμβολική κατάληψη στο γραφείο του υπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Η τηλεόραση δεν δείχνει τέτοια κακά πράγματα, δείχνει ως κακό πράγμα την κατάληψη... και τον υπουργό που αγανακτεί μέσω twitter για την "εισβολή" στον ιδιωτικό του χώρο. Και μεταφέρει τις δηλώσεις του, ότι δεν γίνεται τίποτα, έχει δεσμευτεί η "χώρα" για τόσες απολύσεις, άρα 250 καθηγητές απολύονται. Διότι στο φινάλε τι είναι 250 καθηγητές, άντε 250 οικογένειες, μπροστά στη "χώρα" που πρέπει να σωθεί; Και θα ξεσηκωθούμε εμείς για 250 καθηγητές, που στο φινάλε "τα ξύνανε"; (Εδώ δεν ξεσηκωνόμαστε που είναι υπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης... αυτό και μόνο του θα 'ταν αιτία εξέγερσης, αν...).
"Αυτός ο άνθρωπος βαδίζει κλαίγοντας" κι εσύ θα προσπεράσεις; Ούτε θα κοντοσταθείς να ρίξεις μια δεύτερη ματιά; Θα τον πετάνε στην πυρά κι εσύ θ' αποστρέφεις το βλέμμα; Ούτε θα κάνεις μια βουτιά στις εφηβικές σου αναμνήσεις;
Να θυμηθείς εκείνον που έκανε όλη την τάξη να δακρύζει, σε μαύρες μέρες και σκληρές, απαγγέλλοντας απλώς το Lacrimae Rerum... Που σας μιλούσε για την ομορφιά της ελληνικής γλώσσας με την "απόχρωση της αποχρωσούλας"...

Η επικίνδυνη μαγεία της λέξης «πολίτης»...

Της Αναστασίας Τσουκαλά* απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Σε μια χώρα με ταραγμένο πολιτικό παρελθόν, η λέξη «πολίτης» παραμένει ιερή στο συλλογικό φαντασιακό. Δηλώνει ένα δύσκολα κατακτημένο πολιτικό επίτευγμα που πρέπει πάντα να διαφυλάσσεται έναντι της κρατικής αυθαιρεσίας. Η χρήση της λέξης εξαγνίζει, εξιλεώνει και, κατ’ επέκταση, αδρανοποιεί τον νου.

Λόγου χάρη, κανείς δεν παρατήρησε ότι η ονομασία «υπουργείο Προστασίας του Πολίτη» ήταν αντισυνταγματική: η λέξη «πολίτης» απέκλειε τους ανήλικους ημεδαπούς και όλους τους αλλοδαπούς που βρίσκονταν εντός της επικράτειας ως μετανάστες, επιχειρηματίες ή τουρίστες.
Εξίσου απαρατήρητες πέρασαν οι διατάξεις του νόμου περί αναδιάρθρωσης της Αστυνομίας, που προβλέπουν τη συμμετοχή των πολιτών στον σχεδιασμό πολιτικών πρόληψης της παραβατικότητας μέσω της συνεργασίας τους με την Αστυνομία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Θεωρείται αυτονόητο ότι, αφού το σκεπτικό αναφέρεται στους πολίτες και η εφαρμογή εμπλέκει άμεσα τους πολίτες, το εγχείρημα δεν μπορεί παρά να είναι καλό. Ενδυναμωτικό της δημοκρατίας. Αυτή η αυθαίρετη θεώρηση βασίζεται σε έναν εξίσου αυθαίρετο συλλογισμό: ότι όλα τα εμπλεκόμενα μέρη είναι καλοπροαίρετα και, επιπλέον, είναι αντικειμενικά σε θέση να δράσουν ουδέτερα υπέρ του συλλογικού συμφέροντος. Στην πραγματικότητα, όλα τα σκέλη της τριμερούς σχέσης είναι προβληματικά.
Η συνεργασία της Αστυνομίας με φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης βασίζεται σε μια φαινομενικά ισότιμη αλλά ουσιαστικά άνιση σχέση εξουσίας. Λόγω πλήρους ασυμμετρίας δυνάμεων ως προς την αξιολόγηση των απειλών και την ανεύρεση τρόπων αντιμετώπισης της εγκληματικότητας, η συνεργασία με τους κατά τόπους δήμους θα οδηγήσει στην εν τοις πράγμασι καθιέρωση του κυρίαρχου αστυνομικού ορισμού της εκάστοτε απειλής και στην επιβολή της αστυνομικής αντίληψης χειρισμού των πραγμάτων στην εκάστοτε τοπική ιδιαιτερότητα. Τι μέσα έχουν στη διάθεσή τους οι δήμοι για να αντιταχθούν στην ηγεμονική θέση της Αστυνομίας;

Παραλλαγή στο ίδιο έργο, με φόντο κάλπες...

του κ. Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...

ΤΟ ΕΡΓΟ το έχουμε ξαναδεί επανειλημμένως. Οταν έρχεται η ώρα να εκταμιευθεί μία δόση, η τρόικα θέτει νέες απαιτήσεις, η κυβέρνηση αρχικά αρνείται να τις ικανοποιήσει, αλλά τελικώς υποκύπτει. Η μόνη διαφορά με το παρελθόν είναι ότι αυτή τη φορά έχουμε μπροστά μας κάλπες. Κάλπες για την τοπική αυτοδιοίκηση, κάλπες για το Ευρωκοινοβούλιο, ενώ δεν αποκλείεται να στηθούν και εθνικές κάλπες.

Ο Σαμαράς έχει επίγνωση ότι το κόμμα του κινδυνεύει να υποστεί βαριά ήττα στις ευρωεκλογές. Γι’ αυτό αγωνίζεται να μοιράσει το 70% του πρωτογενούς πλεονάσματος με τη μορφή εφάπαξ προεκλογικού δώρου μερικών ευρώ σε χαμηλοσυνταξιούχους και ένστολους. Αν και υπάρχει σχετική συμφωνία, η τρόικα δεν συναινεί. Ο λόγος δεν είναι μόνο η ιδεοληπτική προσκόλλησή της στη μονοδιάστατη λιτότητα. Είναι και το γεγονός ότι έχει επίγνωση πως το πρωτογενές πλεόνασμα είναι πλασματικό και, βεβαίως, μη βιώσιμο.

Εχουμε εξαρχής υπογραμμίσει ότι είναι κοροϊδία να μιλάει η κυβέρνηση για πρωτογενές πλεόνασμα όταν δεν πληρώνει ληξιπρόθεσμες οφειλές της προς ιδιώτες. Αν το Δημόσιο ήταν συνεπές στις υποχρεώσεις του, αντί για το πρωτογενές πλεόνασμα, θα είχε καταγραφεί πρωτογενές έλλειμμα πάνω από δύο δισ. ευρώ. Η τρόικα αποδέχεται την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος επειδή το ευρωιερατείο έχει ανάγκη να δείξει στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι η μονοδιάστατη λιτότητα φέρνει και θετικά αποτελέσματα. Η Ελλάδα, άλλωστε, έχει εξαρχής μετατραπεί στο πειραματόζωο της κρίσης του ευρώ.

Επειδή η τρόικα γνωρίζει ότι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι πλασματικό και μη βιώσιμο, από το φθινόπωρο είχε αποκλείσει τη διάθεση του 70% σε προεκλογικά δώρα. Τώρα που έρχεται η ώρα, περιορίζει το ύψος του κάτω από το ένα δισ., επικαλούμενη προεισπράξεις δημοσίων εσόδων του 2014. Παραλλήλως, πιέζει την κυβέρνηση να διοχετεύσει το πρωτογενές πλεόνασμα στην εξόφληση ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου και στην κάλυψη δημοσιονομικών αναγκών του 2014.

«Μας τελειώσανε οι γιατροί!»...

της Μαριαννας Τζιαντζη...

...ή τι σχέση έχουν οι γιατροί και οι νοσοκόμες με τα σουβλάκια

Μια φορά κι έναν καιρό, κοντά σε ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο, υπήρχε μια μικρή λαϊκή ταβέρνα. Τις νύχτες της εφημερίας, ξέκλεβαν λίγο χρόνο και πετάγονταν εκεί μικρές παρέες γιατρών και νοσηλευτών,
οι περισσότεροι φορώντας τις άσπρες μπλούζες τους. Έτρωγαν κάτι κι έπιναν μια μπίρα ώστε να αντέξουν το μακρύ ξενύχτι που τους περίμενε.

«Τι ανάγκη έχεις εσύ», είπε πριν λίγες μέρες στον ταβερνιάρη ένας γείτονάς του. «Έχεις δίπλα το νοσοκομείο, δε θα σου λείψει η πελατεία».

«Μη το λες. Οι γιατροί μάς τελειώσανε. Το ίδιο κι οι νοσοκόμες. Δεν έρχονται πια. Μόνο κάτι επιμελητές έρχονται, κι αυτοί αραιά και πού. Το σουβλάκι έχει γίνει πολυτέλεια. Όλοι με ταπεράκι απ’ το σπίτι τη βγάζουνε».

Στη συνέχεια ο ταβερνιάρης είπε για το γιατρό που πετάχτηκε από το μαγαζί του, παρήγγειλε δύο σουβλάκια και μια κόκα κόλα, και ύστερα έψαχνε μανιωδώς να βρει το (τελευταίο του) πεντάευρο για να πληρώσει. «Εδώ το ’χω, εδώ το ’χω...». Το γύρευε σ’ όλες του τις τσέπες, ξανά και ξανά, αλλά μάταια. Ο μαγαζάτορας λυπήθηκε και ντράπηκε ταυτόχρονα. «Δεν πειράζει, γιατρέ. Γνωριζόμαστε, άλλη φορά περνάς και μου το δίνεις». Ο απένταρος γιατρός συνέχισε το ψάξιμο μέχρι που ξετρύπωσε το διπλωμένο στα τέσσερα χαρτονόμισμα σ’ ένα μικρό πίσω τσεπάκι. Ανακουφισμένος πλήρωσε, πήρε τα δυο σουβλάκια κι έφυγε.

Θλιβερές υποσημειώσεις της Iστορίας...

Δημήτρης Μηλάκας, απο το Ποντικι...

Ποιος Κολοκοτρώνης και ποιος Καραϊσκάκης; Οι ήρωες της ιστορίας αυτού του τόπου υποκλίνονται και παραμερίζουν μπροστά στους γίγαντες Σαμαρά και Βενιζέλο

που νίκησαν τους τοκογλύφους και απελευθέρωσαν την πατρίδα! Προς τιμή τους, λοιπόν, οι γραμμές που ακολουθούν:
Τότε, μέσα στη φωτιά της επανάστασης του 1821, «οι ξένοι τραπεζίτες, με συνεργούς τους ντόπιους κοτζαμπάσηδες, τους Φαναριώτες και τους πάμπλουτους καραβοκυραίους, κατάφεραν να ωφελήσουν μονάχα τον μπεζαχτά τους και τους ξένους τυχοδιώκτες απ' τα δύο δάνεια της επανάστασης» (Ν. Μπελογιάννης, «Το Ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα»).
Τώρα, με την ηρωική ηγεσία Σαμαρά - Βενιζέλου, ο λογαριασμός πόσα δηλαδή τσέπωσαν (με πολλούς και διάφορους τρόπους) ξένοι και ντόπιοι τραπεζίτες (και νταβατζήδες) δεν έχει γίνει ακόμη. Για την ακρίβεια είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον να μετρήσει πόσα ακριβώς έχουν καταβάλει οι εργαζόμενοι και πόσα ακόμη επιπλέον χρωστάει η χώρα.
Τότε, η ελληνική κυβέρνηση του Άργους «πήρε 348.000 λίρες σε μετρητά και 11.900 σε πολεμοφόδια», αλλά «38.000 από τις 348.000 μείνανε στο Λονδίνο. Κατάντησε δηλαδή να πάρουμε μόλις 310.000 λίρες, ενώ στα βιβλία των τοκογλύφων η Ελλάδα ήταν χρεωμένη με 800.000!» (Ν. Μπελογιάννης, «Το Ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα»).

Το πλεόνασμα, ο μινώταυρος και η… μαϊμού...

Του Γιάννη Τόλιου*, απο τον Δρομο της Αριστερας...

Η νέα επικοινωνιακή επίθεση και η σκληρή πραγματικότητα.

Τελευταία βρίσκεται σε εξέλιξη μια νέα «επικοινωνιακή καταιγίδα» της κυβέρνησης, συνέχεια του «success story», προκειμένου να δημιουργήσει την εντύπωση ότι οι θυσίες τελείωσαν, ο στόχος επετεύχθη, έχουμε «πλεόνασμα» και μπορούμε από φέτος να μοιράσουμε έστω και λίγα στους δεινοπαθούντες. Για μια ακόμα φορά επαναλαμβάνεται, σε όλους τους τόνους,

ότι νέα μέτρα δεν θα υπάρξουν, ότι θα βγούμε στις αγορές, ότι θα έχουμε ανάπτυξη και ότι τελικά σωθήκαμε που παραμένουμε στην Ευρωζώνη κ.λπ.

Μνημονιακός «μινώταυρος» και δημόσιο χρέος
Οι πολιτικές του Μνημονίου που εφαρμόζονται από το 2010 με ευθύνη της Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ και συνεργασία των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων στο όνομα του χρέους, έχουν οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην εξώθυρα του Άδη. Η πρωτοφανής οικονομική ύφεση, με μείωση ΑΕΠ -25%, εκρηκτική ανεργία, χιλιάδες λουκέτα μικροεπιχειρήσεων, φτωχοποίηση λαϊκών στρωμάτων και 5.000 αυτοκτονιών, είναι ο τραγικός απολογισμός του «μνημονιακού μινώταυρου». Μισθωτοί και συνταξιούχοι έχασαν την τελευταία 5ετία πάνω από 50 δισ. ευρώ, ενώ το 20% των ενήλικων, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, ζουν σε νοικοκυριά που δεν υπάρχει κανένας εργαζόμενος, ενώ το 18% δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν ούτε τα αναγκαία τρόφιμα. Από την άλλη, το δημόσιο χρέος από 129% του ΑΕΠ το 2009, ανέβηκε στο 175% και παρά τα δύο μνημόνια, γίνεται λόγος για ένα τρίτο και νέα δανειακή σύμβαση, με σκληρούς όρους. Πάνω σε αυτά τα ερείπια, έρχεται η κυβέρνηση να ασελγήσει κουνώντας ως έπαθλο το «πρωτογενές πλεόνασμα», αποσιωπώντας πλήρως τον κοινωνικό αρμαγεδώνα.

Η Ευρώπη της απάτης...

Της Μπάρμπαρα Σπινέλι*, απο την Αυγη...

Είναι ανώφελο να κατηγορείται η ευρωπαϊκή τεχνοκρατία για τις ελλιπείς ή λανθασμένες ενέργειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως έκαναν ο Ρέντσι και ο Ολάντ στο Παρίσι, όταν είναι οι κυβερνήσεις που φτιάχνουν και χαλάνε την Ευρώπη σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.
Είναι ξεπερασμένο να παρουσιάζεται στο Βερολίνο σαν καλός μαθητής,
όταν οι αλλαγές πρέπει να είναι ριζοσπαστικές. Ο κίνδυνος είναι να εξαπατηθούν οι πολίτες: να διευρυνθεί η κακή τους διάθεση, ο αποπροσανατολισμός και η αποστροφή τους.
Πώς να μην αισθανθούν χαμένοι, ότι τους χλευάζουν, με τόσο αντιφατικές παρεμβάσεις; Στο Παρίσι ο Ρέντσι κατηγόρησε τους τεχνοκράτες, μετά στο Βερολίνο αναγνώρισε τη γερμανική υπεροχή, υπενθυμίζοντας στη Μέρκελ ότι δεν είμαστε «γαϊδούρια για να τα βάλει πίσω από τον μαυροπίνακα, αλλά μια ιδρυτική χώρα που συνεισφέρει για να δοθεί η γραμμή». Ποιος κυβερνά σε τελευταία ανάλυση: ο Γερμανός κηδεμόνας ή η ευρωκρατία; Ποιος έχει την τελευταία λέξη; Να μην το πεις με καθαρές λέξεις: αυτό σημαίνει ότι παρακάμπτεις και εξαπατάς τους λαούς.
Η εξαπάτηση είναι περισσότερο εμφανής την παραμονή των ευρωπαϊκών εκλογών, που τουλάχιστον στα χαρτιά θα έπρεπε να είναι διαφορετικές από τις προηγούμενες. Η Συνθήκη της Λισσαβώνας πράγματι είναι σαφής και οι ευρωβουλευτές του Στρασβούργου το επανέλαβαν: ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα διοριστεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αλλά «λαμβάνοντας υπόψη τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο» (αρθ. 17). Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι άλλο πράγμα. Για μια ακόμη φορά οι αποφάσεις θα ληφθούν κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς προηγουμένως να υπάρξει δημόσια συζήτηση, των αρχηγών κρατών ή των κυβερνήσεων. Το ίδιο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι συνένοχο της εξαπάτησης, με τον εσωτερικό κανονισμό του: η επιλογή αυτών που διορίζονται γίνεται με μυστική ψηφοφορία και δεν προβλέπεται δημόσια συζήτηση.

Όλα όπως πρέπει...

Cogito ergo sum...

Έφτασε και η 25η Μαρτίου, λοιπόν, ημέρα εθνικής εορτής, κατά την οποίαν σύσσωμον το έθνος των ελλήνων θα εορτάσει την επέτειον της "εθνικής παλεγγενεσίας", την επέτειον της επαναστάσεως του 1821, της επαναστάσεως κατά την οποίαν οι έλληνες εξεγέρθηκαν "για του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της πατρίδος την ελευθερίαν", και θα γίνουν παρελάσεις, έστω για λίγους και εκλεκτούς, και θα εκφωνηθούν πανηγυρικοί, και θα μνημονευθούν τα περίλαμπρα ονόματα των ηρώων τού εικοσιένα, και θα γίνουν παραλληλισμοί τού τότε με το σήμερα, και θα φάμε και μπακαλιάρο με σκορδαλιά ή αλιάδα, όπως την λένε οι ιταλογνώστες σαν τους πατρινούς, και γενικά θα γίνουν όλα όπως πρέπει, έτσι όπως συνηθίζεται άλλωστε σε τούτο τον τόπο να μην υπάρχει πρωτοτυπία ούτε στην μαλακία.

Και θα μας πουν για τον επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανό, που ευλόγησε τα όπλα των αγωνιστών, χωρίς να μας πουν όμως ότι τον πήραν σηκωτό και τον έφεραν να τα ευλογήσει επειδή εκείνος φοβόταν αλλά άλλαξε γνώμη όταν του είπαν ότι η μόνη εναλλακτική που είχε ήταν να τον σφάξουν, και θα μας πουν και για το κρυφό σχολειό, χωρίς να μας εξηγήσουν όμως πώς διάολο γίνεται και τα περισσότερα μοναστήρια σε τούτο τον τόπο φτιάχτηκαν επί τουρκοκρατίας ή πως γίνεται να μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά οι αγράμματοι παπάδες της εποχής και να κυνηγιούνται οι μορφωμένοι, και θα μας πουν για την μεγάλη επιτυχία των επαναστατών που με μπροστάρη τον Κολοκοτρώνη άλωσαν την Τριπολιτσά, χωρίς όμως να μας πουν ότι αυτοί οι επαναστάτες σφάξανε πάνω από τριάντα χιλιάδες τούρκους κι εβραίους κατοίκους της πόλης, εξαθλιωμένους μετά από τεσσερεσήμισυ μήνες πολιορκίας, δίχως να χαριστούν σε γυναίκες και παιδιά, και πάω στοίχημα ότι δεν βρεθεί κανένας που να έχει την κουτουράδα να υποστηρίξει ότι η σφαγή τής Τριπολιτσάς δεν ήταν τίποτε μπροστά στην σφαγή τής Χίου και των Ψαρρών, στων οποίων την ολόμαυρη ράχη περπατάει η δόξα μονάχη και μοιράζει στεφάνια, επειδή τέτοια χοντροπαπαριά ξεπερνάει κάθε όριο μαλακίας,

25η Μαρτίου 1967...

Τhe Τhree Μooges...

Με δόξα και τιμή πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου στο κέντρο της Αθήνας, παρουσία 3.000 αστυνομικών και μερικών δεκάδων τουριστών που είχαν την ευκαιρία, μαζί με την Ελλάδα, να πάρουν μια μικρή γεύση κι από Βόρεια Κορέα.

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν νωρίς το πρωί με αποκλεισμό του κέντρου από 352 κλούβες σε ακτίνα 18 χιλιομέτρων γύρω από τη Βουλή, γεγονός που δε δημιούργησε κανένα απολύτως πρόβλημα, αφού η κυκλοφορία συνεχίστηκε κανονικά με ανεμόπτερα που απογειώνονταν κάθε 5 λεπτά από τις ταράτσες των πολυκατοικιών και πήγαιναν τον κόσμο στις δουλειές του.

Η Άνοιξη έξω...

Jonathan Livingston, Απ'όλα (με sos)...

Μπήκε η Άνοιξη για τα καλά, είναι η εποχή που αρχίζεις και μπλέκεις τα μπούτια σου γιατί αλλάζουν οι ρυθμοί και τα σκηνικά, αργεί να νυχτώσει, μια κρυώνεις μια ζεσταίνεσαι, βλέπεις αυτόν τον ήλιο και σου τη σπάει γιατί δεν μπορείς να τον απολαύσεις, πάντα κάτι θα χεις να κάνεις, σε κάποια υποχρέωση να τρέξεις.
Είναι η εποχή που όλη η φύση βγαίνει από το λήθαργό της, ζωντανεύει και αναπαράγεται. Γεμίζει χρώματα και αρώματα.
Το βλέπεις και από τον ίδιο σου τον εαυτό, νιώθεις τις ορμές σου να αυξάνονται κατακόρυφα, ανακαλύπτεις τον αισθησιασμό παντού, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε μυρωδιά. Όλα μετατρέπονται ξαφνικά  σε μια ωρολογιακή βόμβα στα βιολογικά σου ρολόγια. Είναι η φύση σου, είναι η Φύση, είσαι κομμάτι της φύσης, διάολε.
Ένα κομμάτι της φύσης ενσωματωμένο σε ένα γαμημένο κοινωνικό σύστημα που προσπαθεί συνεχώς να σε πείσει ότι δεν είσαι άνθρωπος αλλά ρομπότ, όχι ένα κομμάτι της φύσης αλλά ένα εξάρτημα της μηχανής.
Μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο με ρευστές σχέσεις, αβεβαιότητες και ανασφάλειες, αποξένωση, φτώχεια, μιζέρια και καταπίεση, ζεις τα μικρά σου δράματα σε μια ζωή φλας φόργουορντ. Από ξυπνητήρι σε ξυπνητήρι με δυο τζούρες ζωή ανάμεσα. Ζωή σαν τσιγάρο στα μουλωχτά σε μια σκοπιά, σε ένα σχολικό σκασιαρχείο. Δε φτάνει γαμώτο, δε φτάνει. Πότε ξύπνησες, πότε κοιμήθηκες, πότε πέρασε κι αυτή η βδομάδα.

Oι ακραίοι του εθνικισμού...

monde-diplomatique.gr...

Dreyfus Emmanuel , μετάφραση  Βασιλοπούλου Κορίνα 

Τα ακροδεξιά κόμματα κερδίζουν έδαφος στην Ευρώπη, όσο κι αν πολλά από αυτά επιχειρούν να υιοθετήσουν νέες συνήθειες. Είναι πασιφανές ότι τέτοια κινήματα παίζουν σημαντικό ρόλο και στην Ουκρανία. Το Σβόμποντα, το οποίο ήδη συμμετέχει στη μεταβατική κυβέρνηση ή ο ακόμα πιο ακραίος Δεξιός Τομέας, φιλοδοξούν να δρέψουν τους καρπούς της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στο διεφθαρμένο σύστημα του πρώην προέδρου, Βίκτορ Γιανουκόβιτς.

Οδοφράγματα έχουν στηθεί στην καρδιά του Κιέβου. Τα φυλάνε ομάδες εθελοντών οι οποίοι ζεσταίνονται με αυτοσχέδια μαγκάλια. Το ανάκατο ντεκόρ περιλαμβάνει ουκρανικές και ευρωπαϊκές σημαίες, πορτραίτα του ποιητή Τάρας Σεφτσένκο (1814-1861), o oποίος θεωρείται ένας από τους πνευματικούς πατέρες της ουκρανικής ταυτότητας ή του Στεπάν Μπαντέρα (1909-1959), μεγάλου πατριώτη ή συνεργάτη των ναζί, ανάλογα με τη σκοπιά από την οποία το βλέπει κανείς.

Αυτά συμβαίνουν στις αρχές Φλεβάρη, δύο εβδομάδες προτού το Μαϊντάν, η Πλατεία της Ανεξαρτησίας και επίκεντρο της εξέγερσης που συγκλόνισε τη χώρα, βαφτεί με αίμα. Η πλατεία είναι γεμάτη σκηνές, τις οποίες έχουν στήσει συμπαθούντες που έχουν συρρεύσει από όλα τα σημεία της Ουκρανίας : το Λιλβ, το Τερνόπιλ, το Ιβάνο-Φράνκιφσκ, προπύργια του ουκρανικού εθνικισμού, αλλά και από το Λουγκάνσκ και το Ντονέτσκ, αυτές τις μεγάλες πόλεις της βιομηχανικής Ανατολής που η καρδιά τους χτυπούσε ανέκαθεν για τη Ρωσία. Κοζάκοι επιδεικνύουν με υπερηφάνεια τις παραδοσιακές στολές τους. Γυναίκες όλων των ηλικιών φέρνουν δίσκους με μαύρο ψωμί και λαρδί για τους άντρες που φυλούν σκοπιά. Τα ρουθούνια διαπερνά μια έντονη μυρωδιά από τσάι, σούπα και καμένο ξύλο. Μέσα στην εβδομάδα, αρκετές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έρχονται για να ακούσουν τις ομιλίες των ηγετών της αντιπολίτευσης, ενώ προσεύχονται αδιάκοπα και τραγουδούν τον εθνικό ύμνο.

Εκμαυλισμένες συνειδήσεις...

ΜΑΡΙΑ ΣΑΜΠΑΤΑΚΑΚΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

«Αφού τα παλιά μας αίσχη μπορεί να μας συγχωρεθούν, πρέπει αναγκαστικά κατά τη γνώμη μου να διαπράξουμε καινούργια, πολλαπλασιάζοντας τις παρανομίες, διπλασιάζοντας τις καταστροφές και τις λεηλασίες μας, και πασχίζοντας να στρατολογήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους συντρόφους στα εγκλήματά μας.

Οι μικρές παρανομίες τιμωρούνται, αλλά οι μεγάλες ανταμείβονται... Γιατί όταν οι παραβάτες είναι πολλοί, κανείς δεν τιμωρείται· οι μικρές παρανομίες τιμωρούνται, αλλά οι μεγάλες και σοβαρές παρανομίες ανταμείβονται· και εκεί όπου πολλοί υφίστανται αδικίες, λίγοι επιζητούν να τις εκδικηθούν. Γιατί οι αδικίες που βλάπτουν όλους εξίσου γίνονται ανεκτές με περισσότερη υπομονή απ' ό,τι εκείνες που στρέφονται εναντίον ατόμων».
Το 16ο αιώνα, ο Μακιαβέλι στις «Φλωρεντινές Ιστορίες» όριζε τη διαδικασία αλλοτρίωσης της συνείδησης των πολλών ως το βασικό όπλο του ηγεμόνα που επιθυμούσε να διατηρήσει την εξουσία του. Το 19ο αιώνα, ο Εμμανουήλ Ροΐδης περιέγραφε την πρακτική εφαρμογή του μοντέλου στην Ελλάδα της εποχής του, μιλούσε για την αλυσιδωτή λειτουργία της διαφθοράς που διαπερνούσε και διαμόρφωνε το πολιτικό σύστημα:
«Η Ελλάς κατηνάλωσεν ολόκληρον τεσσαρακονταετίαν εις αγόνους συζητήσεις περί κομμάτων και κομματαρχών, άπαν σε το χρήμα, αντί έργων χρήσιμων προς πόλεμον ή προς ειρήνην, εδαπάνησεν εις συντήρησιν κοπαδίου κομματικών κηφήνων, χάριν των οποίων στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου.

Περί πλεονάσματος...

του Γιωργου Σταθακη, απο την Αυγη...

Το Μνημόνιο τελειώνει τον Μάιο του 2016. Η τελευταία δόση από τα χρήματα των Ευρωπαίων εταίρων θα δοθεί τον Μάιο του 2014. Στη συνέχεια, υπάρχει δανεισμός μόνο από το ΔΝΤ και τα χρήματα αυτά είναι δεσμευμένα για την αποπληρωμή αποκλειστικά των δανείων του ΔΝΤ. Από τα δημοσιονομικά μέτρα προβλέπεται η εφαρμογή του 75% την περίοδο 2012-13 και των υπόλοιπων την περίοδο 2014-16.

Με βάση το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2014-2020, η Ελλάδα καλείται να πληρώσει περίπου 80 δισ. σε τόκους, 20 δισ. προερχόμενα από ιδιωτικοποιήσεις και 60 δισ. από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού, την περίοδο αυτή. Το πλεόνασμα θα έπρεπε να είναι μηδέν για το 2013 και σταδιακά να αυξηθεί στο 4,5% του ΑΕΠ το 2016 ή περίπου 9 δισ. ετησίως και εκεί να παραμείνει μέχρι το 2020. Ακόμα υπάρχει ένα κενό χρηματοδοτικό, της τάξης των 11 δισ., για το 2014-15, που μένει να αποφασιστεί πώς θα καλυφθεί. Η αναθεώρηση του Μεσοπρόθεσμου έχει ορισθεί για τον Μάιο του 2014.
Με βάση τη συμφωνία του Νοεμβρίου του 2011 σχετικά με οτιδήποτε πετυχαίνει πάνω από τον στόχο της σε πλεόνασμα η Ελλάδα, αν θεωρητικώς μία χρονιά πετύχει 6% πλεόνασμα έναντι στόχου 4,5%, τότε μπορεί να ανακυκλώσει το 70% του 1,5% από αυτό για εσωτερικές ανάγκες και το υπόλοιπο να διατίθεται για την πληρωμή του τόκου. Επίσης, η συμφωνία προβλέπει την ελάφρυνση του χρέους, εφόσον επιτευχθεί πλεόνασμα, προκειμένου να βελτιωθούν οι όροι αποπληρωμής του, κάποια δηλαδή επιμήκυνση ή κάποια περαιτέρω μείωση των επιτοκίων.
Η κυβέρνηση από τον Οκτώβριο του 2013 θριαμβολογεί ότι, αντί για ισοσκελισμένο προϋπολογισμό που είχε την υποχρέωση να επιτύχει, έχει πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο στη συνέχεια αυξάνει κάθε μήνα, αρχικά οριοθετημένο στα 700 εκατομμύρια, στη συνέχεια στα 3 δισ. Τούτου δοθέντος ισχυρίζεται ότι το Μνημόνιο τελείωσε, ότι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα, ότι τα επόμενα χρόνια δεν υπάρχει πρόβλημα δημοσιονομικού κενού και ακόμα ότι το χρηματοδοτικό κενό μπορεί να καλυφθεί με προσφυγή, έστω μερική, στις αγορές.

Κορύφωση του ταξικού πολέμου μετά τις ευρωεκλογές...

του system failure...

Η νεοφιλελεύθερη δικτατορία στην Ελλάδα ετοιμάζεται για νέα σκληρά μέτρα καταστολής ώστε να ολοκληρωθεί το πείραμα

  Η κυβέρνηση Σαμαρά ανακοίνωσε πρόσφατα την απόδοση του πρωτογενούς πλεονάσματος. Το σόου της κυβέρνησης και η γνωστή τακτική συνεχίστηκε, με τους κυβερνώντες να παίζουν θέατρο και τον πρωθυπουργό με δήθεν αυστηρό ύφος να δηλώνει ότι δεν πρόκειται να κάνει πίσω στις απαιτήσεις της Τρόικα να μην αποδοθεί το πρωτογενές πλεόνασμα. 

Το σόου συνεχίστηκε και σε ενδοκυβερνητικό επίπεδο με αφορμή την υπόθεση του γάλακτος και τους δήθεν "αντάρτες" να δηλώνουν με έμφαση ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσουν, σε μια απόπειρα να διασώσουν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ εν όψει ευρωεκλογών, αλλά και να πείσουν ότι έχουν και αυτοί τις δικές τους κόκκινες γραμμές. Τα συστημικά ΜΜΕ, όπως ήταν αναμενόμενο, πρόβαλαν τις διαφωνίες για το γάλα ως μείζον θέμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζεται αυτή η παράσταση:

http://failedevolution.blogspot.gr/2012/10/blog-post_5.html

Οι Ευρωπαίοι, όπως ήταν φυσικό, στήριξαν πλήρως την κυβέρνηση Σαμαρά που ακολουθεί πιστά τις οδηγίες τους, λέγοντας πάλι τα γνωστά, ότι η Ελλάδα είναι στο σωστό δρόμο κ.λ.π., αλλά οι αριθμοί είναι αμείλικτοι (http://goo.gl/zfYfVA) και τα συστημικά ΜΜΕ φρόντισαν και πάλι να τους εξαφανίσουν, προτάσσοντας για πολλοστή φορά την χιλιομασημένη και απατηλή καραμέλα του πρωτογενούς πλεονάσματος.

Απολογισμός - Φιλότιμο κι Αξιοπρέπεια …

Δυο "σχετικα" αρθρα απο το Ιστολογιο Ιχνηλασιες...

Απολογισμός...

Τώρα λοιπόν που κατασιγάζει ο κουρνιαχτός, τώρα που όσοι βγήκαν μπροστά στα ΜΑΤ γυρνάνε με απορημένα βλέμματα, τώρα που όσοι διασκεδάζαμε με like τις αριστερές μας συνειδήσεις ξεδίνουμε με ενοχικά κείμενα, τώρα που όσοι σφυρίζαν αδιάφορα ξαναχώνονται στην μικροαστική τους καθημερινότητα, αναρωτιέμαι αν μένει κάτι πέρα από τις βαρύγδουπες διακηρύξεις για τον αγώνα που συνεχίζεται 

και ανοίγοντας το μέιλ μου διαβάζω το μακάβριο μήνυμα "σήμερα βγήκε η λίστα με τα ονόματα που απολύονται και είμαι μέσα" από μια γνωστή μου σχολική φύλακα

Μεταπελατειακό σύστημα...

Του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Παρά τις ουρανομήκεις διακηρύξεις των τελευταίων χρόνων για το τέλος του κομματικού κράτους, ένα καινούργιο πελατειακό σύστημα επιχειρείται να οικοδομηθεί πάνω στα ερείπια του παλιού. Οπως η διαφθορά δεν θεωρείται, πια, μια παρενέργεια, αλλά δομικό στοιχείο του πολιτικοοικονομικού συστήματος που κυριαρχεί, το ίδιο φαίνεται ότι συμβαίνει με τις πελατειακές σχέσεις.
Δεν συνιστούν παρέκβαση στον τρόπο κατάκτησης και άσκησης της εξουσίας. Αλλά μια μορφή ύπαρξής της και σε οριακές καταστάσεις αναγορεύονται σε βασική μονάδα αναπαραγωγής της.
Δεν είναι ούτε λίγα ούτε περιθωριακά αυτά που καταδεικνύουν καθημερινά ότι το μεταπελατειακό κράτος γεννιέται μπροστά στα μάτια μας. Πάμπολλα τα δείγματα. Από την αναλογική κατανομή θέσεων-κλειδιών μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων ως τους διορισμούς και τις τοποθετήσεις «ημετέρων» σε οργανισμούς, διοικήσεις, υπερεθνικούς φορείς, σε όλα τα κέντρα και παράκεντρα. Κι αν μεν αυτό, σ' επίπεδο ατόμων, κομματικής αντιπροσώπευσης και συσχετισμών έχει κάποιες εξηγήσεις, υπάρχουν άλλα που δείχνουν τη διαχρονική αφασία και υποκρισία της πολιτικής ελίτ. Οπως για παράδειγμα τα νεορουσφετολογικά δίκτυα, που απλώνονται παντού. Από τις ρητορικές διαχείρισης της ανεργίας και τη δήθεν αντιμετώπιση της φτώχειας ως τη διανομή επιδομάτων ελεημοσύνης σ΄ «ευπαθείς ομάδες».
Κορυφαία εκδήλωση του νέου μεταπελατειακού καθεστώτος αποτελεί, βεβαίως, το «κοινωνικό μέρισμα» από το περίφημο πλεόνασμα του προϋπολογισμού. Παρακάμ­πτοντας εδώ το μείζον ζήτημα ότι προέκυψε από το έλλειμμα του κοινωνικού κράτους, ας σταθούμε σε μια άλλη πλευρά. Με τις κυβερνητικές εξαγγελίες επανέρχεται πανηγυρικά στο προσκήνιο το κλασικό προεκλο­­γικό εμπόριο ψήφων. Η ψηφοθηρία σε πρωτόγονες εκδηλώσεις της.

Ο θίασος ανασυντάσσεται...

Κιμπουρόπουλος Γιάννης, απο την Αυγη...

Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι ακατάλληλες για να ερμηνεύσουν αξιόπιστα την πραγματικότητα. Οδηγούν σε επικίνδυνες παραπλανήσεις. Οι θεωρίες σκηνοθεσίας, όμως, ίσως είναι κατάλληλες, ιδιαίτερα αν πρόκειται να ερμηνευθεί μια επινοημένη πραγματικότητα. Και, πράγματι, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η σκηνοθεσία της «ολικής επαναφοράς» του μνημονιακού μπλοκ είναι άψογη.
Έστω κι αν κινείται στην παραδοσιακή γραμμή του happyend.
Παρακολουθώντας το βράδυ της περασμένης Τρίτης την τηλεοπτική απόδοση του «έπους» της συμφωνίας με την τρόικα, έμενε κανείς αμήχανος από το πόσο επιδέξια επινοείται η πραγματικότητα. Για κάποιους που η τηλεοπτική οθόνη είναι το μόνο παράθυρο ενημέρωσης (κι είναι πολλοί), η αμηχανία πολλαπλασιάζεται από το χάσμα που χωρίζει αυτή την επινοημένη πραγματικότητα από τη δική τους ζοφερή καθημερινότητα: Ο Σαμαράς αναγγέλλει το τέλος της κρίσης, το μπρα ντε φερ των 178 ημερών μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας λήγει με ισοπαλία, ίσως και με κυβερνητική νίκη, αρχίζει η διανομή του «κοινωνικού μερίσματος», η Πειραιώς ανοίγει την πόρτα των αγορών με τεράστια επιτυχία, η κυβέρνηση ετοιμάζει τη δική της έξοδο πριν τις ευρωεκλογές... Τα υπόλοιπα δεν μας πολυαφορούν, αλλά παίρνουν τη δέουσα έκταση στο δελτίο ειδήσεων: η ουκρανική κρίση, το χαμένο Boeing, η Χρυσή Αυγή. Τέλος.
Από την Τρίτη και μετά, τα πρωτοσέλιδα αναγγέλλουν διθυραμβικά την «αλλαγή σελίδας». Εξαφανίστηκαν σκιές και σκαμπρόζικες πληροφορίες που καρύκευαν το εξάμηνο αγωνιώδες παζάρι. Από τις δηλώσεις των κοινοτικών αξιωματούχων χάθηκαν οι τελεσιγραφικές προειδοποιήσεις και στην ανακοίνωση της τρόικας οι «αστερίσκοι» της συμφωνίας διατυπώθηκαν διακριτικά, με τρόπο που να μην δημιουργούν πολιτικό πρόβλημα. Το λόμπι των αγορών αβαντάρει το σχέδιο εσπευσμένης εξόδου στις αγορές, όχι μόνο με διαρροές, αλλά και με ένα αξιοσημείωτο κερδοσκοπικό πάρτι στο χρηματιστήριο και στα ομόλογα. Έκλεισε και το μέτωπο της τραπεζικής ένωσης, η ευρωκρατία πορεύεται προς τις ευρωεκλογές με μόνο παράγοντα αβεβαιότητας την ουκρανική κρίση. Ακόμη κι εκεί, η πολιτική συσπείρωση είναι θεαματική και αντιστρόφως ανάλογη των άνισων ρίσκων που αναλαμβάνει κάθε χώρα στη ρήξη με τη Ρωσία.

«Ας ξεχάσουμε τις ιδεολογίες»...

Του ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

«ΕΙΔΑΜΕ πού μας έχουν φτάσει οι ιδεολογίες, ας τις ξεχάσουμε να πάμε παρακάτω». Μια φρασούλα, μια σταλιά -από όλες τις απόψεις-, που εσχάτως έχει αρχίσει να διακινείται ευρέως ως νέα θεωρία. Δεν θα ξεκινήσω από τη διαπίστωση αιώνων, πως όσοι κατά καιρούς ασπάστηκαν αυτό το «δόγμα» είχαν πολύ συγκεκριμένη ιδεολογία. Θα πάω ανάποδα, ψάχνοντας να βρω το δίκιο μιας τέτοιας παραδοχής.

Θα συμφωνήσω πως η λαχτάρα για έναν άλλο κόσμο από μόνη της δεν είναι ιδεολογία, είναι δήλωση. Ιδεολογία είναι ο τρόπος μας, ο καθημερινός τρόπος που οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο. Δεν έχει μεγάλη σημασία αν ονειρεύεσαι μία κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης και αδελφοσύνης, όταν δικαιολογείς δόγματα περί παράπλευρων αναγκαίων απωλειών του τύπου «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο δρόμος δικαιώνει τον προορισμό και όχι το ανάποδο. Τις ιδεολογίες δεν τις δηλώνεις. Δεν διαλέγεις από τον μπουφέ, ή από το ράφι, και τις φοράς σαν διακριτικά στις επωμίδες, επιδεικνύοντάς τες, θεωρώντας πως έχεις ορίσει τον οριστικό αυτοπροσδιορισμό σου. Είναι η ρευστή σχέση σου με τον κόσμο και τον εαυτό σου.
Το δίπολο δεν περιορίζεται σε Σοσιαλισμό-Καπιταλισμό (όσοι το πιστεύουν αυτό, στην ουσία εκείνοι είναι που ακυρώνουν τις ιδεολογίες και δικαιώνουν τη φράση του τίτλου), αλλά προσπαθούν να ανιχνεύσουν ακόμη και την πιο μικρή απόχρωση, την ελάχιστη αμφιβολία. Δεν παραγνωρίζω βέβαια πως ο τρόπος παραγωγής, διανομής, δικαιοσύνης, παιδείας, συνθήκες εργασίας, είναι ο βασικός στίβος επάνω στον οποίο συγκρούονται συμφέροντα και ιδέες, αλλά η ιδεολογία είναι πολύ περισσότερα.
Αρα, είναι πολύ πιθανό οι αγκυλώσεις σου σε συγκεκριμένα μοτίβα αντίδρασης, πολιτικής πάλης και διαλόγου να σε οδηγούν πολλές φορές στις πλέον αντιδραστικές πρακτικές. Να έχεις στυλώσει τα πόδια σε κάτι που φαινόταν δίκαιο και ανθρωπιστικό, σύμφωνα με τις «γραφές» άλλων εποχών, αλλά σήμερα να είναι απλώς το απομεινάρι ενός αδικαίωτου αγώνα περασμένων δεκαετιών. Υπό αυτήν την έννοια, ναι, οι ιδεολογίες είναι πολύ πιθανό να είναι τροχοπέδη.

Ο Θουκυδίδης, η Μήλος και η έννοια του ιμπεριαλισμού...

Θανάσης Μπαντές, Ερανιστής...

Η Μήλος ήταν αποικία των Λακεδαιμονίων και στην αρχή του πολέμου κράτησε ουδετερότητα αποφεύγοντας τις συγκρούσεις. Οι Αθηναίοι όμως, ως απόλυτοι κυρίαρχοι της θάλασσας, ήταν αδύνατο να δεχτούν την ανεξαρτησία του νησιού.Θα έλεγε κανείς, ότι δεν ήταν μόνο τα διαφυγόντα κέρδη, αφού η Μήλος δεν πλήρωνε φόρους στο «συμμαχικό» ταμείο, αλλά και η ίδια η αίσθηση της τιμής, που υποχρέωνε την κυριαρχία. Γιατί δηλαδή οι Αθηναίοι δεν επιβάλλονταν στη Μήλο; Μήπως αυτό είναι ένδειξη αδυναμίας;

Αν η ανεξαρτησία της Μήλου δημιουργούσε οποιαδήποτε υποψία για τους Αθηναίους, θα έκανε και τους άλλους να φοβούνται λιγότερο, και η σταδιακή αποτίναξη του φόβου είναι ο δρόμος της αποστασίας. Ο ιμπεριαλισμός που δε γεννά το φόβο, δεν είναι ιμπεριαλισμός ή, για να το πούμε αλλιώς, είναι ο ιμπεριαλισμός που ξεδοντιάζεται. Γι’ αυτό ο ιμπεριαλισμός είναι αιώνια πάλη. Γιατί διαρκώς αρνείται να χάσει τα κεκτημένα και διαρκώς όλοι οι άλλοι θέλουν να απαλλαγούν (γεγονός που ο ιμπεριαλιστής γνωρίζει πολύ καλά). Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα οξύμωρο σχήμα, όπου κάθε ιμπεριαλιστής οφείλει να γνωρίζει ότι η κυριαρχία του δεν μπορεί να είναι αιώνια, αφού είναι αδύνατο να αποφύγει τη φθορά, και συγχρόνως επιμένει στην επεκτατική του επιβολή σαν να πρόκειται ακριβώς για κάτι αιώνιο. Τελικά, το μόνο αιώνιο είναι η ιδέα του ιμπεριαλισμού, η οποία ακατάπαυτα δυναμιτίζει την ιστορία εναλλάσσοντας πρωταγωνιστές. Η αποδοχή ότι η έννοια της κυριαρχίας κινεί την ιστορία μέχρι σήμερα, είναι η θλιβερότερη ανθρώπινη αποτυχία. Επί της ουσίας, συνύπαρξη, με την έννοια της ισότητας, δεν υπήρξε ποτέ. Η ανθρωπότητα κινούνταν – και κινείται – με τους όρους της ανισόρροπης ισορροπίας που επιβάλλει η εκάστοτε ανωτερότητα. Κι αυτό είναι η πιο αδιάλλακτη μορφή του συμβιβασμού. Ο άνθρωπος δεν μαθαίνει από την ιστορία του.

Σύριζα, σφύριζα, σύριγγα, σφυρίδα...

του Θάνου Αθανασιάδη,  απο το Manic Nirvana...

 

Διαβάζω άρθρα πολεμίων. Ωραία φάση, γελάω πολύ.

 

Δεν ήξερα ότι ο Σύριζα λέγεται και "σφύριζα", προφανώς κλέφτικα, λέω εγώ με το μυαλό μου.

Λέγεται και "σύριγγα", προφανώς από τα πρεζόνια που θεωρείται ότι τον απαρτίζουν.

Πάλι από το μυαλό μου το βγάζω ετούτο.

 

Οι κυρίες της καλής κοινωνίας του 2008 κ.π.τ.π. (και προς τα πίσω) μετά βδελυγμίας απορρίπτουν τις αριστερίζουσες απόψεις.

Τέρμα τα μούτσι, άμα βγουν τα ταγάρια.

 

Ικέτες...

Νινέττα Κοντράρου-Ρασσια, Laternative...

 

Αλλη μια φορά βλέπουμε Ελληνα πρωθυπουργό να καταφεύγει ως ικέτης στα αρχαία ιερά για να τον βοηθήσουν. Μετά το διάγγελμά του στον ελληνικό λαό για το κλείσιμο της συμφωνίας με την τρόικα, έτρεξε ο Αντώνης Σαμαράς κι αγκάλιασε με δάκρυα στα μάτια τα πόδια του αγάλματος της θεάς Αθηνάς κι αφού απόθεσε στα φιλντισένια ακροδάχτυλά της ένα κλαρί ελιάς τυλιγμένο με μαλλιά προβάτου (σύμφωνα με την παράδοση των αρχαίων), άρχισε να της ψιθυρίζει την παμπάλαιη προσευχή όλων των πρωθυπουργών λίγο πριν από τις εκλογές, όταν διαισθάνονταν πως θα τις χάσουν.
Ηταν Οκτώβριος του 2003, αναμένονταν σε λίγους μήνες εκλογές (έγιναν Μάρτιο του 2004) και ο Κώστας Σημίτης προσέφυγε ως ικέτης στον Τόνι Μπλερ να κάνει μια δήλωση για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, γιατί «ξέρεις, έχουμε εκλογές του χρόνου και ίσως αυτό μπορεί να φανεί χρήσιμο». Την κίνηση Σημίτη, που καταδίκασαν οι πάντες, είχε τότε σχολιάσει θετικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος που τώρα σηκώνει κι αυτός κλαδί Ελιάς, προκειμένου να ικετεύσει τον ελληνικό λαό να μην καταποντίσει το ΠΑΣΟΚ που κρύβεται από κάτω.
Σήμερα, λοιπόν, και καθώς η κυβέρνηση βρίσκεται στο ίδιο αδιέξοδο εν όψει των εκλογών, επιστρατεύεται και πάλι ο πολιτισμός για να τη σώσει. Τόπος συνάντησης, το Μουσείο της Ακρόπολης και συνδαιτυμόνες 33 έφοροι Αρχαιοτήτων απ' όλη την Ελλάδα, στους οποίους ο Αντώνης Σαμαράς εξέφρασε τη συγκίνησή του γιατί τους ξανάβλεπε μετά το 2009, τότε που ο Κώστας Καραμανλής τον τραβούσε από την αφάνεια στην οποία τον είχε καταδικάσει χωρίς έλεος ο Κ. Μητσοτάκης, προσφέροντάς του την ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού και τα εγκαίνια ενός λαμπρού Μουσείου, όπως ήταν της Ακρόπολης.

Άδωνις. Τώρα και στο Λονδίνο...

του Δημητρη Παπανικολαου, απο τα Ενθεματα...

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ IMPERIAL

Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα σε ένα αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα. Στον τοίχο δέσποζε μία (και μοναδική) αφίσα. «Οι Νέοι Ορίζοντες στον Βασίλη Καρρά». Από κάτω τιμές φιάλης, στοιχεία για δηλώσεις συμμετοχής. Μέσα στο αμφιθέατρο όλα αυτά – Αθήνα, μέρες του 2014.

Οι Νέοι Ορίζοντες, για όποιον δεν το γνωρίζει, είναι φοιτητικό σχήμα της Φιλοσοφικής. Ξεκίνησε ως νεολαία της πάλαι ποτέ Πολιτικής Άνοιξης,

και παραμένει μέχρι σήμερα ενεργό ως αυτόνομο δεξιό σχήμα, στηρίζοντας, εκτός από τον Βασίλη Καρρά και τις εκδρομές στη Μύκονο, κάθε εθνικιστικό και λαϊκιστικό σχέδιο του Αντώνη Σαμαρά ειδικώς, και της ελληνικής Δεξιάς γενικότερα. Είναι επίσης το σχήμα με το οποίο συνδέθηκε κατά τη διάρκεια των μακρόχρονων βασικών σπουδών του στη Φιλοσοφική ο Άδωνις Γεωργιάδης, αλλά και κοντινοί του συνεργάτες και πολιτικοί του φίλοι.

Την αφίσα τη θυμήθηκα όταν λίγες μέρες μετά ο υπουργός Υγείας Γεωργιάδης βρέθηκε σε ένα άλλο αμφιθέατρο, στο Imperial College του Λονδίνου. Χωρίς αφίσες του Βασίλη Καρρά μεν, τριγυρισμένος όμως από κάποια μέλη του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών του Κολεγίου που τον κάλεσαν για να συζητήσουν μαζί του σε εκδήλωση υπό τον εθνολυρικό τίτλο «Αντιστρέφοντας το κλίμα: Η ελληνική εθνική προσπάθεια για έξοδο από την κρίση». Το τι έγινε στην εκδήλωση είναι λίγο πολύ γνωστό. Ο Άδωνις μπορεί να πήγε καλεσμένος από πολιτικούς του φίλους, βρέθηκε όμως εντέλει αντιμέτωπος με ένα εχθρικό περιβάλλον. Άλλες ομάδες φοιτητών και εργαζομένων είχαν εκδώσει ανακοινώσεις εναντίον του, μια από τις οποίες διαβάστηκε· και πολλοί είχαν έρθει στην αίθουσα αποφασισμένοι να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για την παρουσία του εκεί. Τον διέκοπταν επί ένα εικοσάλεπτο, υιοθετώντας την ίδια πρακτική στην οποία ο ίδιος έχει βασίσει όλη του την πολιτική καριέρα. Όπως έγραψε αργότερα πολύ εύστοχα η σκηνοθέτις Ζωή Μαυρουδή, «το “κοινό” σου, Υπουργέ, θα σε σεβαστεί όσο το σέβεσαι κι εσύ».