Σάββατο 6 Απριλίου 2013

«Κάθε χρέος που δημιουργείται από την διάσωση των τραπεζών πρέπει να θεωρηθεί παράνομο»...

Συνέντευξη με τον Ερίκ Τουσέν, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
-Αντιμέτωποι με την τρέχουσα κρίση του δημόσιου χρέους, αναφέρεστε σε έναν έλεγχο του για να μην πληρωθεί το  παράνομο χρέος. Πόσο χρέος θα πρέπει να θεωρείται ως τέτοιο;

-Είναι ένα απλό έργο, υπάρχουν πολύ σαφή κριτήρια. Στην περίπτωση της Ελλάδα είναι περισσότερο από το μισό του χρέους της με την τρόικα, τα 170 δις ευρώ. Είναι εντελώς παράνομο και πρέπει να ακυρωθεί, γιατί επιβλήθηκε από οργανισμούς που δεν εκπροσωπούν τους Έλληνες πολίτες. Ακόμα και το μνημόνιο που πέρασε «δημοκρατικά» στο Κοινοβούλιο, εγκρίθηκε υπό τον εκβιασμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου χωρίς καμία δυνατότητα τροποποίησης. Αυτές είναι συνθήκες που συνιστούν παραβίαση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του πληθυσμού. Η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, επίσης, προσαρμόστηκαν σύμφωνα με αυτό το μοτίβο. Στην περίπτωση της Ισπανίας δεν έχει υπάρξει ακόμη κανένα υπόμνημα, αλλά όλο το χρέος που δημιουργείται από την διάσωση των τραπεζών πρέπει να θεωρηθεί παράνομο. Μπορεί να είναι μια νομική απόφαση, επειδή η ίδια η κυβέρνηση την έχει λάβει, αλλά δεν είναι νόμιμη, γιατί αναγκάζει τους πολίτες να αναλάβουν τα χρέη που δημιουργούνται από τη φούσκα των ακινήτων και της τραπεζικής κρίσης.

-Στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ της Τυνησίας, το θέμα του χρέους ήταν μια από τις μεγάλες συζητήσεις σχετικά και με την κατάσταση της χώρας μετά την Αραβική Άνοιξη. Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό που έχει το χρέος της Τυνησίας;

-Έχει συμβληθεί από ένα δικτατορικό καθεστώς, για αυτό δεν είναι μόνο παράνομο, αλλά είναι και απεχθές. Είναι ένα εξωτερικό δημόσιο χρέος προς τους ιδιώτες πιστωτές, που είναι διάφορες χώρες και το ΔΝΤ, που ήταν συνεργοί του Μπεν Αλί. Έτσι, η λαϊκή κινητοποίηση που ξεκίνησε στην χώρα έχει ως στόχο να πιέσει την κυβέρνηση για να αποκηρύξει την πληρωμή.

-Σε ένα ευρύτερο επίπεδο, ποιες στρατηγικές ακολουθούν οι πιστωτές σε αραβικές χώρες όπως η Αίγυπτος ή η Λιβύη;

-Η στρατηγική του ΔΝΤ και άλλων θεσμικών οργάνων είναι να παρέχουν υποστήριξη σε αυτές τις κυβερνήσεις για να εξασφαλιστεί η πληρωμή. Δίνουν πίστωση στις νέες κυβερνήσεις με συμφωνίες που ενισχύουν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, την επισφαλή αγορά εργασίας, κλπ. Παράλληλα, υιοθετούν έναν επαναστατικό λόγο υποστηρίζοντας ότι στηρίζουν τις δημοκρατικές διαδικασίες, χρηματοδοτώντας τις κυβερνήσεις οι οποίες πρέπει να αποδεχθούν και να εφαρμόσουν αυτά τα σχέδια προσαρμογής που τους χρειάζονται. Ισλαμικές δυνάμεις, όπως η Ennahda στην Τυνησία και η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο, είναι εξαιρετικά φιλελεύθερες. Δεν πρόκειται θα θέσουν σε κίνδυνο το οικονομικό μοντέλο στο οποίο κερδίζουν οι πολυεθνικές εταιρίες.

-Ποιες αλλαγές έχουν επέλθει στο παγκόσμιο σύστημα της αγοράς, έτσι ώστε το κέντρο του χρέους να έχει μεταφερθεί από τις χώρες του Τρίτου Κόσμου στις χώρες της νότιας Ευρώπης;

-Υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ της κατάστασης στη δεκαετία του ΄80 και του ΄90, όταν το επίκεντρο της κρίσης χρέους ήταν στο Νότο, και στην σημερινή κατάσταση στην οποία η κρίση από το 2008 βρίσκεται στην Ευρώπη, ως το αποτέλεσμα της έκρηξης του ιδιωτικού χρέους που δημιουργήθηκε από την τραπεζική κρίση και στην συνέχεια μετατράπηκε σε δημόσιο χρέος. Η βασική διαφορά είναι ότι από το 2003 και το 2004 οι τιμές των πρώτων υλών αύξησαν την εξαγωγή  από τις νότιες χώρες, όπως η Κίνα, η οποία επέτρεψε να αυξηθούν τα εθνικά αποθέματα. Αρκετές από αυτές πήραν απαλλαγή από το χρέος προεξοφλώντας με τα συσσωρευμένα αποθεματικά από το πετρέλαιο. Στον βορρά είχαμε μια έκρηξη του ιδιωτικού χρέους που προκλήθηκε από την πτώχευση μεγάλων τραπεζών, όπως η Lemman Brothers, σε συνδυασμό με το σκάσιμο της στεγαστικής φούσκας, η οποία οδήγησε σε μια τεράστια κρίση. Ήταν μια κρίση που οδήγησε σε ιδιωτικό χρέος με την διάσωση των τραπεζών να μεταφέρεται στα κράτη, αφού οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποφάσισαν να κοινωνικοποιήσουν τις ζημιές του τραπεζικού τομέα.

-Με την αύξηση του δημόσιου χρέους στην Ευρώπη και την επακόλουθη εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας σχεδιάζεται να μειωθεί το έλλειμμα. Εσείς τι περιμένετε να γίνει στην Νότια Ευρώπη τα επόμενα χρόνια;
-Η οικονομική κρίση συνεχώς βαθαίνει. Οι συνέπειες είναι καταστροφικές στις λεγόμενες χώρες PIIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία), αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι και οι ισχυρότερες χώρες, όπως η Γαλλία, η Γερμανία και το Βέλγιο, είναι επίσης σε κατάσταση ακραίας βαρύτητας. Υπάρχουν ακόμη δέκα ή δεκαπέντε χρόνια κρίσης, καθώς οι κυβερνητικές πολιτικές που είναι προσηλωμένες στα ιδιωτικά συμφέροντα δεν είναι επαρκείς για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση. Η τρέχουσα πολιτική των περικοπών των δημοσίων δαπανών, του παγώματος των μισθών και των κοινωνικών υπηρεσιών θα εξακολουθήσουν να έχουν μια ισχυρή επίδραση, από την άποψη της μείωσης του εισοδήματος.

-Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής που αρνήθηκαν να πληρώσουν το χρέος, όπως η Αργεντινή και το Εκουαδόρ, είναι ένα παράδειγμα που μπορεί να ακολουθήσει η Ευρώπη;

-Είναι σημαντικό ότι οι πολίτες και τα κοινωνικά κινήματα επιδιώκουν τους ελέγχους του χρέους από τα κάτω. Αυτό είναι σημαντικό ως ένα εργαλείο για την οργάνωση σε επίπεδο βάσης και για μια μαζική εκστρατεία για να αλλάξει η αντίληψη των ανθρώπων, επειδή οι διεθνείς οργανισμοί και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχουν κατασκευάζουν μια ψεύτικη ιδέα ότι το έλλειμμα είναι αποτέλεσμα της σπατάλης και του υπερβολικού κράτους κοινωνικής πρόνοιας. Ο λογιστικός έλεγχος των πολιτών δεν περιορίζεται στην ανάλυση, αλλά χρησιμεύει για να προκαλέσει την κινητοποίηση που απαιτείται για να ζητηθεί η αναστολή της πληρωμής του παράνομου χρέους. Ένα παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, όπου για χρόνια τα λαϊκά κινήματα έκαναν λογιστικούς ελέγχους από τα κάτω, και στη συνέχεια πίεσαν την κυβέρνηση του Κορέα που αποφάσισε τον έλεγχο και την αναστολή της πληρωμής του παράνομου χρέους. Νομίζω ότι στην περίπτωση της Ευρώπης, η προτεραιότητα είναι ο λογιστικός έλεγχος των πολιτών. Όμως αν μια κυβέρνηση όπως αυτή του Ραχόι, της Μέρκελ ή του Σαμαρά έκανε έναν έλεγχο, αυτό θα χρησίμευε μόνο για να νομιμοποιήσει την πλήρη εξόφληση. Μόνο μια αριστερή κυβέρνηση, ένα σενάριο δηλαδή που θα μπορούσε να υλοποιηθεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τις εκλογές στην Ελλάδα, θα μπορούσε να αναστείλει την πληρωμή, να κάνει ουσιαστικό έλεγχο και να αποφασίσει πόσο χρέος θα πρέπει να αποκηρυχτεί.

-Ποιο σενάριο θα μπορούσε να ανοίξει στην Ελλάδα, αν αρνιόταν να πληρώσει το χρέος;

-Θεωρώ ότι είναι εξ ολοκλήρου δυνατό για μια αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη να εκτελέσει αυτό το έργο, αν χαράξει τις κατάλληλες πολιτικές. Όπως, για παράδειγμα, να αναστείλει την καταβολή των δανείων σε συνδυασμό με την αναστολή του μνημονίου της Τρόικας, να γίνει έλεγχος των κινήσεων των κεφαλαίων, να προχωρήσει η κοινωνικοποίηση των ιδιωτικών τραπεζών, να εφαρμοστεί μια ισχυρή φορολογική μεταρρύθμιση ώστε να πληρώσουν οι πλούσιοι, να διωχτεί η φορολογική απάτη, να μειωθεί ο ΦΠΑ. Εν τω μεταξύ, θα ήταν απαραίτητο η κυβέρνηση να ενθαρρύνει την γεωργική παραγωγή και την ελαφρά βιομηχανία για την δημιουργία θέσεων εργασίας.

Όλα αυτά θα είχαν θετική επίδραση, επειδή το παράδειγμα θα μπορούσε να «τρέξει» για το υπόλοιπο της Ευρώπης και των πολιτών της, που θα έβλεπαν ότι είναι δυνατόν να δείξουν ανυπακοή. Ως εκ τούτου, η ιστορική ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγάλη. Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν λάβει τέτοια μέτρα που θα οδηγήσουν στην προοπτική της αλλαγής, θα κυριαρχήσει η απόγνωση μέσα στην κρίση, και οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή θα έχουν την ευκαιρία να κατακτήσουν ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Αυτή η φασιστικού τύπου διαδικασία είναι το χειρότερο σενάριο για την Ελλάδα, αλλά δεν είναι ο κανόνας.

Ο Ερίκ Τουσέν είναι  πρόεδρος της επιτροπής για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM)

Μετάφραση: Δημήτρης Γκιβίσης

Πηγή: http://www.lahaine.org/index.php?p=68268

Από την αισθητική στην πολιτική του συνειρμού...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Αυγη...

Όπως μας έκλεψαν τα λεφτά, όπως μας κλέβουν τις ζωές μας, έτσι πάνε να μας κλέψουν και τον συνειρμό. Το μυαλό μας, επιμένουν, πρέπει να μην πετάγεται άναρχα από το ένα στο άλλο, να μην ακούει για την ανάκαμψη και να βλέπει φαντάσματα για διάσωση και να θυμάται μεταμεσονύκτια έργα φρίκης για απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και να σκέφτεται ουρές στα συσσίτια και καρκινοπαθείς εν αναμονή εξέτασης έξι μήνες μετά τον θάνατό τους, για την ανάπτυξη και να θυμάται γενόσημα.
Άλλο μας λένε το ένα και άλλο το άλλο. Υπάρχουν κανάλια της σωστής σκέψης που τα ακολουθείς αν δεν θέλεις να ναυαγήσεις στις ξέρες του ανορθολογισμού. Επιτηρούμενοι διανοητικοί διάδρομοι όπου μπορείς να βολτάρεις, αλλιώς σε περιμένει ο σωφρονισμός στο κελί της κοινωνικής απαξίωσης. Σωφρονισμός, αυτή είναι η σωστή λέξη. Οι σωφρονισμένοι είτε οι από μόνοι τους σώφρονες δυσπιστούν στα όνειρα, αηδιάζουν με τον συνειρμό, είναι αλλεργικοί στις εγκεφαλικές συνάψεις. Η λογική τους θεμελιώνει τον κόσμο των πραγμάτων όπως έχουν, όπως φαίνεται ότι έχουν και τον κόσμο αυτών που είναι ανέκαθεν στα πράγματα με την αγέρωχη βεβαιότητα ότι τα πράγματα τους ανήκουν.
Πόσο σώφρων είναι αυτή η ορθοφροσύνη; Θέλω να πω, άραγε σκέφτηκε κανείς αν η κρίση αυτή που περνάμε, η τρομερότερη πιστεύω στην ιστορία του καπιταλισμού, στην ιστορία του κόσμου, γεννήθηκε από την σκέψη κάποιων δήθεν ανεύθυνων, που επέμεναν να συνδέουν τα υποτίθεται μη συνδέσιμα, και όχι από τις κομπίνες και την αδηφαγία και τελικά τη σαδιστική και φονική παράνοια των υποτίθεται γνωστικών; Ή μήπως, αντίθετα, η επικίνδυνη συνήθεια να έχεις συνειρμούς, όνειρα, εφιάλτες γεννιέται ακριβώς εκ μέρους όσων τολμούν να μένουν ακόμα αληθινά ζωντανοί, δηλαδή δημιουργικοί, ως απάντηση στην ισοπέδωση και τη λεηλασία της ζωής μας;
Γιατί, σε πείσμα των λογικών που μας οδήγησαν στον παραλογισμό που μας εξοντώνει και επιμένουν ανίκανοι να λογικευτούν, υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που όχι απλώς διακηρύσσουν, αλλά βιώνουν, σε πείσμα των λοιδοριών, ότι η συνάντηση μιας ραπτομηχανής και μιας ομπρέλας αποτελεί όχι κάποιο σουρεαλιστικό αισθητικό εφέ, αλλά την πιο πραγματική πραγματικότητα, που αναδύεται όταν λευτερωθούμε από τα κουτάκια όπου φυλακίζουν το μυαλό μας. Υπάρχουν οι ποιητές της γραφής που είναι και ποιητές της ζωής, οι ηθοποιοί που παίζουν θέατρο μόνο στη σκηνή και όχι στα σαλόνια, αυτοί που δείχνουν το αόρατο και καταγγέλλουν αυτό που ενεδρεύει.

Ο Απρίλης ο σκληρός του έρωτα...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Ο Απρίλης ο σκληρός του έρωτα...
Σκληρός ο Απρίλης και πιο σκληρός ο έρωτας, που έστησε χορό μαζί του. Σκληρή η άνοιξη που μας κατάντησαν να μην μπορούμε να τη δούμε, να τη χαρούμε και να μοιραστούμε τους ανθούς της.
Ο Ελιοτ από τη μια, ο σκληρός Απρίλης του «έρωτα» και ο Σολωμός από την άλλη πιο τρυφερός γράφει με το μελανιασμένο αίμα του. «Ακρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει. Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, και η μάνα το ζηλεύει, τα μάτια η πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει...». Είμαστε πολιορκημένοι. Δεν ξέρω αν είμαστε ελεύθεροι. Ο καθένας έχει το δικό του μέτρο για τη ζωή, μόνο που μ' αυτό δεν μπορεί να μετρηθεί η δυστυχία της κοινής καθημερινής ζωής. Εχει χαθεί το μέτρο της τιμής και της αξιοπρέπειας και αισθανόμαστε λίγο - πολύ ατιμασμένοι. Μπορεί να απελευθερωθήκαμε με την Επανάσταση του 1821, αλλά ανεξαρτησία η πατρίδα μας δεν απέκτησε.
Είμαστε πολιορκημένοι και σκλαβωμένοι από τους τροϊκανούς «κατοχικούς» δανειστές μας. Ερχονται να εποπτεύσουν να κηδεμονεύσουν και να επιβάλουν τα μέτρα τους με απειλές και εκβιασμούς. Βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση από την εποχή του κεφαλικού φόρου και οι δικοί μας του εσωτερικού χώρου συγκυβερνώντες υποκλίνονται και προσκυνάνε για την επόμενη δόση. Για ποιες διαπραγματεύσεις μας μιλάνε για ποια άρνηση, για ποιο βέτο, για ποιο όχι, όταν ακόμα και οι ίδιοι καταλαβαίνουν πως δεν πάει άλλο...
Και μέσα σ' αυτό το στενόκαρδο και σκληρό κλίμα πέσαμε θύματα του λεγόμενου καταναλωτικού και κερδώου πολιτισμού τους. Γίναμε αθύρματα και αριθμοί στους λογαριασμούς τους βιώνοντας την αγωνία και το άγχος της επιβίωσης. Χάνουμε το δικαίωμα στη χαρά και στη ζωή και πού κρύβεται ο έρωτας, που για πολλούς κατάντησε μια ευχάριστη ατίμωση και μια μεγάλη ψευδαίσθηση μέσα στη γενικότερη κατάθλιψη.
Είμαστε και εμείς βεβαρημένοι, το είπε ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη». «Πολλά τα δεινά κούδεν ανθρώπου δεινότερον πέλει» είπε και για τον έρωτα που νικάει όλες τις μάχες, δεν μπορεί όμως να είναι κακομοιριασμένος και εσώκλειστος, θέλει ελευθερία και δράση, αυτή είναι η δύναμή του. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε ο οικονομικός πόλεμος που διεξάγεται να αλώσει την ψυχή μας. Το μη χείρον βέλτιστον, ως αναγκαία επιλογή, και ο φόβος εξέθρεψαν τον δικομματισμό που μας έφερε ως εδώ και την προσωρινή - προσωπική βόλεψη. Παρ' όλα αυτά, «ο Απρίλης με τον Ερωτα (εξακολουθούν να) χορεύουν και γελούνε, κι όσ' άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ' άρματα σε κλείουνε...».
Αν στερηθούμε ή μας καταργήσουνε τα όνειρα, τότε η μαγική ονειρική εικόνα θα γίνει εφιάλτης. Αλλά πάντα θα έρχεται ο ποιητής να ρωτήσει την άνοιξη να μας απαντήσει γιατί τα πουλιά στήνουν συναυλίες όπου σταθούν και βρεθούν και γιατί όταν η φύση βρει τη γλυκιά και την καλή της ώρα τότε «τρέμ' η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της».

Το πληρέστερο βιογραφικό είναι το «μέσον»...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ*, απο την Ελευθεροτυπια...
Ο μέτριος έχει ένα καλό: δικτυώνεται. Εχοντας συνείδηση της μετριότητάς του, ψάχνει ακαριαία τους ομοίους του, οι οποίοι, έχοντας συνείδηση της δικής τους μετριότητας, τον αποδέχονται ανακουφισμένα. Η ζεύξη των μετρίων περιέχει την αμοιβαία απέχθεια, αλλά εντέλει ο ωφελιμισμός και η ανασφάλεια υπερισχύουν και συγκρατούν.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα σε ένα τμήμα δημόσιας υπηρεσίας, σε μια διεύθυνση, από το να ενταχθεί σε αυτή ταλαντούχο άτομο. Διαταράσσονται οι ιεραρχίες, επισκιάζονται οι ασημαντότητες και ο καινούργιος είτε πνίγεται είτε συμβιβάζεται. Αν είναι προστατευόμενος κάποιου (που συνήθως είναι), λείχεται, μέχρι ν' αλλάξει η κατάσταση, οπότε πάει από κει που ήρθε. Περίπου αυτοί είναι οι κώδικες με τους οποίους συγκροτείται κάθε δομή. Υπηρεσία, κόμμα, πολιτικό σύστημα. Ετσι συγκροτήθηκε το ελληνικό κράτος και κατ' επέκταση το ελληνικό Δημόσιο. Ποτέ το Δημόσιο δεν υπήρξε συλλογικό αγαθό. Δημιουργήθηκε τυχαία, ανομοιόμορφα, από συγκολλήσεις ευνοημένων προσώπων, ψηφοφόρων ή απογόνων.
Το ελληνικό Δημόσιο κτίστηκε όχι κατ' επιταγήν αναγκών, αλλά αντιθέτως: επινοήθηκαν ανάγκες, εργασίες, υποχρεώσεις, διευθύνσεις, αρκτικόλεξα, με βάση τα τυχαία πρόσωπα που στελέχωναν τους κομματικούς ή δυναστικούς στρατούς και τα οποία έπρεπε να τακτοποιηθούν. Το ελληνικό Δημόσιο κτίστηκε αποδομούμενο. Αν κάποιος αποφασίσει να συγκρουσθεί με τις στρατιές των ευνοημένων, θα το βρει μπροστά του. Κάποιος κρίκος, από τους αναρίθμητους που συστήνουν την υπηρεσιακή και διοικητική κατάσταση, θα κοπεί, και τελικά ο ενιστάμενος θα βρεθεί διωκόμενος. Το Δημόσιο είναι ιδιωτικό, αντιπαραγωγικό και αιχμαλωτιστικό. Απέναντι στον ατέρμονα κύκλο στήνονται όλες οι «διορθωτικές» προτάσεις, αλλά και όλες οι εμπάθειες. «Να αξιολογηθούν». Αυτονόητο. Αλλά από ποιον; Είναι απολύτως βέβαιο ότι η αξιολόγηση, με όποιον κώδικα και αν επιλεγεί, θα χρησιμοποιηθεί για να φύγουν «αυτοί» και να 'ρθουν οι «δικοί» μας. Θα διαστραφεί οποιοδήποτε προσόν, θα μετατραπεί σε ελάττωμα. Ή θα υπερεκτιμηθεί οποιοδήποτε αυτονόητο, για να αναβαθμιστεί ο «καλός» μας, ή θα διασταλεί οποιοδήποτε ελάττωμα του αντιπάλου, για να εκδικηθούμε για λογαριασμό του «δικού μας». Αλλη αιμοσταγής λύση: «Να απολυθούν». Κρύβει μια υπόγεια κοινωνική χαιρεκακία, ίσως, σε αρκετές περιπτώσεις, δικαιοσύνη, αλλά ποιος θα επιλεγεί για εκτέλεση; Είναι τόσο ιδιοτελές το σύστημα, τόσο δεσμευμένο στις διάφορες τοπικές και προσωπικές δουλείες, που αποκλείεται να μη θανατώσει κάποιον «απ' τους άλλους», τους μη «δικούς» μας.
Ενα προοίμιο της στρέβλωσης κριτηρίων που αφορούν τις αξιολογικές ιεραρχήσεις που μπορεί να κάνει το σύστημα το βλέπουμε στις ελάχιστες προκηρύξεις «θέσεων»: «το μεταπτυχιακό πτυχίο» μπορεί να είναι υποδεέστερο της «εντοπιότητας», η «κάρτα ανεργίας» βαραίνει περισσότερο από την πολυετή αλλά ανασφάλιστη (άρα αόρατη) επιστημονική απασχόληση, η βεβαιωμένη «καλλιέργεια, μόρφωση και το συγγραφικό, ακόμα, έργο» μπορεί να είναι υποδεέστερα της πιστοποιημένης από ένα συνοικιακό μαγαζί γνώσης «Word, Excel και Powerpoint», τα προγράμματα που τα ξέρουν και οι κότες δηλαδή. Απίθανοι συνδυασμοί από προσόντα που, απολύτως ελαστικά, φτιάχνουν το σκοτεινό πλέγμα αποτροπών και απο-ιεραρχήσεων και που αναπαράγουν αυτό που ξέρουμε: το υπέρτερο εργασιακό προσόν είναι το «μέσον». Αυτά που περιγράφω αποτελούν αυτά που αντιμετωπίζουμε όλοι και αυτά που θα εξακολουθήσουμε να συναντάμε. Είναι αγέραστο και ατέλειωτο το γήρας αυτής της κοινωνίας που τσακίζει με επιμέλεια -πρωτίστως- τους νέους, για να εξασφαλίσει τη σπάταλη και οργιώδη λειτουργία του σκοτεινού συστήματος. Εξοδος, λοιπόν, δεν υπάρχει; Εφ' όσον πολιτική εξουσία, κόμμα, δημόσιος τομέας είναι ομοειδώς -σχεδόν- συγκροτημένοι, τουλάχιστον ως προς τα προφίλ, είναι δύσκολο ο πολιτικός και δομικός φορέας της μετριότητας να βοηθήσει τον ταλαντούχο, αφού ο τελευταίος, ως έξυπνος, είναι άπιστος στη στρούγκα ή ενοχοποιητικός των θαμώνων της.
Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι το σύστημα φροντίζει να κάνει αυτό που έκανε πάντα. Να αναπαράγεται ως κοσμοαντίληψη, ως μικρο-ιδιοσυγκρασία, ως νοοτροπία με τιποτένιο κοινωνικό σώμα. Το ελληνικό σύστημα, Δημόσιο αλλά κατά βάση ιδιωτικό, σίγουρα αντισυλλογικό, εκμαυλιστικό και τελειωμένο. Απέναντι, μάλιστα, στην αντιδραστική μούχλα, έχει διαμορφωθεί μια συμμετρική παρασιτική «επιχειρηματικότητα», αλλά και μια γενικόλογη, άσαρκη, αόριστη πολιτική παραγωγή. Δεν ξέρω, αλλά το επιπόλαιο και μαζικό μίσος στην έννοια του Δημοσίου είναι μίσος προς μια πολιτιστική και συμπεριφορική δομή που διατρέχει το σώμα της κοινωνίας, το πνεύμα της χώρας και το ρακένδυτο και ιδεολογικά ιδιωτικοποιημένο υπόλειμμα του δημόσιου χώρου. Ενα ενδοστρεφές, ιδεολογικά ακατάστατο μίσος.
* ΖΩΓΡΑΦΟΣ, ΑΝ. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΕΜΠ dsevastakis@arch.ntua.gr

Πολιτικοί του τσουτσουνιού και πολιτική της....

Αει σιχτιρ...
το ειδα στον @galaxyarchis

"Αυτος που κρατάει με πείσμα τον φαλλό του για να μην του φύγει ονομάζεται φαλλοκράτης" - Τζόμπε Κοβάτα
Πολύ αντρίλα εχει πέσει σε αυτήν την χώρα. Ρε πολύ αντρίλα μιλάμε. Ο καθείς βγάζει βόλτα το τσουτσούνι του και όταν μιλάει το κρατάει σφιχτά, ενίοτε δε, μας το κουνάει και στα μουτρα νομίζοντας πως αυτός το 'χει και αλλος δεν το 'χει. Δεν θα μπω στην διαδικασία της ψυχολογησης των τσουτσουνοφόρων ηγετών μας, απλα θα υπενθυμίσω πως απο μόνη της η ύπαρξη τσουτσουνιού δεν ειναι κάτι ιδιαίτερο, περίπου ένας στους δύο το έχουν, αν και με τα αναβολικά που παίζουν στον αθλητισμό ενίοτε το ποσοστό μεταβάλλεται.
Το πρόβλημα κατ΄εμέ εστιάζεται πως πολιτικά είμαστε σε ένα περίεργο άκρο. Παλιά λέγαμε δεν δικαιούστε να ομιλείτε για κάποιον που εμφανιζόταν ανακόλουθος.  Πλεον λέμε δεν δικαιούστε να ομιλείτε αν δεν έχετε τσουτσούνι ή αν έστω δεν δανείζεστε ένα δίκην μικροφώνου δια να ομιλήσετε. Και κατά τα φαινόμενα το δικαίωμα λόγου ή το δικαίωμα κατοχής της αλήθειας είναι ανάλογο τους μήκους του προαναφερόμενου (δανεικού ή όχι) οργάνου. 

Τα παραπάνω ισχύουν γενικά (πχ: δεν πάει καιρός απο τις εσωκομματικές εκλογές στην ΝΔ που έχασε η Ντόρα. Το δε κυρίαρχο εσωκομματικό επιχείρημα στα καφενεία και αλλαχού (να μην ξεχάσω τις αήθεις επιθέσεις του Πρώτου Θέματος κατά της Ντόρας τότε) ήταν ακριβώς αυτό, πως δηλαδή δεν είχε τσουτσουνι, κάτι το οποίο είχαμε βγάλει εμείς δημόσια και ελάχιστοι έως κανένας άλλος, να μην ξεχάσω την γεμάτη αντρίλα θέση "Πάψε μωρή καλτσοδέτα" του ανδρός Ξυνίδη,  αλλά και να μην ξεχάσω και την δολοφονία χαρακτήρα που παραλίγο να υποστεί ή ομολογουμένως έχουσα ωραία μεμε Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, ναι αυτη που πεσαμε στα κάγκελα τότε να υπερασπιστούμε ως ανθρωπο και γυναίκα, η ίδια ακριβώς με αυτήν που τώρα συντάσσεται με τον Βαγγέλα στις σεξιστικές επιθέσεις του ενάντια στην Κωνσταντοπούλου), αλλα αφορμή για το σημερινό ποστ ειναι η...μεγαλειώδης κατάθεση του Βαγγέλα+ του τσουτσουνόμαγκα στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής.

Ενδεικτικα:
* Βαριεμαι να σταχυολογήσω όσα έχουν ακουστεί κατα καιρούς για την Κωνσταντοπούλου τα οποία δεν ειναι ακριβως σχετικά με την υποθεση (απο κριτική εμφάνισης, έως το πως κανει ετσι η αγάμητη και τέτοια). Τα έχετε ακούσει και τα ξέρετε.
* Ο άνθρωπος - άνδρας Μαρκογιαννάκης δεν ανέχεται "αυτό το θηλυκό"  να του μιλάει έτσι. Θίγεται το τσουτσούνι του και μπλοκάρει
 


* Ο Εξαίρετος τσουτσουνοφόρος ανηρ Βαγγέλας θεωρεί πως η πρέπουσα στάση στην διάρκεια εξέτασης του, οταν ειδικά και ιδιαίτερα του μιλαει μια γυναίκα είναι να απλώνει τις αρίδες του πάνω στο γραφείο και να το παίξει τρελή. Πως θα δείξουμε τι κοχονάτοι είμαστε ε; Αν μπορούσε θα την άπλωνε κι όλας την τσουτσουνα του επί του γραφείου, αλλα ειναι πρόβλημα λόγω πάχους το ότι μεχρι εκεί που φτάνει δεν την βλέπει, οποτε δεν μπορει να ξέρει επακριβώς και σε τι κατάσταση ευρίσκεται (κοινώς δεν ξέρει αν θα πουνε οι αλλότριοι "ουαου" ή "σιγά τα ωα", μην το γελάτε, είναι θέμα, αλλιως όλοι θα γυρίζαμε με την τσουτσούνα όξω) Τελος παντων, διοτι το τσουτσούνι τι το έχουμε ρε αδερφε, αν τολμήσει καμια α-τσουτσουνη να μας την πει διαμαρτυρόμεθα διοτι θιγόμεθα: 
(Πρακτικά: κλατς. Ειναι 4 συνεχόμενες σελίδες)
" ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Επειδή έχετε βάλει σχεδόν το πόδι σας επάνω στο έδρανο, σας παρακαλώ να είστε πιο ευπρεπής, όταν παρίστασθε σε αυτή την Επιτροπή.
ΜΑΡΤΥΣ (Ευάγγελος Βενιζέλος): Συμμαζέψτε την, κύριε Πρόεδρε! Συμμαζέψτε την πραγματικά! Συμμαζέψτε την!
"


* Ο τσουτσουνοφόρος ανήρ Βενιζέλος δεν ξέχασε να πετάξει και την σχετική σπόντα περι τσουτσουνορμονών που ενας πραγματικά τσουτσουνάτος πολιτικός οπως ο Κασιδιάρης δεν θα μπορούσε να αφήσει έτσι. Στην ουσία είναι μια σπόντα διοτι όλοι ξέρουμε πως οι ορμονες/αναβολικα που παιρνουν οι τακτικα γυμναζόμενοι έχουν σαν παρενέργεια την μειωση (!) του μεγέθους τσουτσουνιου, οποτε δεν δικαιουστε δια να ομιλείτε κύριε μιας και το τσουτσουνι σας μίκρυνε και όλα τα σχετικά.
"Διακρίνω μια αυξημένη ένταση λόγω τεστοστερόνης. Είναι θέμα ενδοκρινολογικό. Και σε κάθε περίπτωση η ιατρική δεν έχει απαντήσει αν η ψυχιατρική προηγείται της ενδοκρινολογίας ή το αντίθετο"
Για να δειξει ο Κασιδιάρης πως το τσουτσούνι του ειναι ΟΚ και ουχι μικροτερο του αναμενομενου θυμηθηκε τις μη τσουτσουνατες εκδηλώσεις τύπου "αντε καλε" του Βαγγέλα του πολλά βαρύ με ολίγη και κατέληξε στο συμπέρασμα πως το δικό του τσουτσούνι (του Βαγγέλα ντε) έχει θέματα. Μετα αρχισαν τις αντρικειες κουβέντες.
"
  • Ηλ. Κασιδιάρης: Ακούω ανοησίες εδώ μέσα! Ο μάρτυρας επιχειρεί να ρίξει το επίπεδο της Επιτροπής τόσο χαμηλά, ώστε να διαφύγει. Και όσον αφορά τα περί τεστοστερόνης, κύριε μάρτυς, τα είδαμε όταν βγαίνετε στο βήμα της Βουλής και λέτε 'άντε καλέ', μ' ένα ύφος που δείχνει ασφαλώς ότι σας λείπει αυτή η συγκεκριμένη ορμόνη
  • Ευ. Βενιζέλος: Αυτό το φαινόμενο της κοινοβουλευτικής αλητείας να το αποσύρετε από μπροστά μου Ηλ. Κασιδιάρης: Και κατεβάστε το χέρι! Δεν σου επιτρέπω να μου κουνάς το χέρι!
  • Ευ. Βενιζέλος: Άντε από εδώ!
  • Ηλ. Κασιδιάρης: Άντε; Άντε βρε χοντρέ, τελείωνε!
"

* Κατόπιν τουτων των χαριτωμένων εφάνηκε πως ο Κασιδιάρης ήθελε να κάνει επίδειξη τσουτσουνιου, οπως τοτε με την Κανέλλη που αφού απο θαύμα γλίτωσε τον τραυματισμό απο τον....ριζοσπάστη της τις εριξε τις σφαλιάρες της (αν και ομολογουμένως βαράει σαν κορίτσι), και μετά γενναία πήγε και κρύφτηκε πίσω από μια πόρτα. Κοινως εσπασε κανα δυο ποτηρια και ενα μικρόφωνο, οπως κανουν οι αντρες να 'ουμε, και μην το γελάτε, εχει διαβάσει σχετικα το παιδι και ξέρει, και κινήθηκε απειλητικα με το τσουτσούνι όρθιο να διεμβολίσει τον Βαγγέλα. Εκει πετάχτηκε το τσουτσουνάκι της υπόθεσης και ορθωμενο εβαλε σε τάξη τον Ηλία που πεταγότανε σαν ... (ε με τοσα που έχετε διαβάσει, καταλαβαίνετε σαν τι):
"
Μιλώντας στο ΒΗΜΑ FM ο κ. Γεωργιάδης και αναφερόμενος στη συμπεριφορά του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη είπε: «Εσπασε ένα ποτήρι και ένα μικρόφωνο. Σηκώθηκα, πήγα μπροστά του και του είπα «κάτσε κάτω» και άλλες εκφράσεις τύπου «μη νομίζεις ότι σε φοβόμαστε». Παρά την εικόνα του μεγάλου μάγκα και τσαμπουκά που έχει, το σκέφτηκε λίγα δευτερόλεπτα και δεν με βάρεσε, κάθισε σαν καλό παιδάκι και του επιβάλλαμε τον κανονισμό της αφωνίας. Γυαλίζει το μάτι του του παιδιού, δεν το λέω με κακία. Εχω εξηγήσει ότι ξύλο δεν παίζω, αλλά άμα με ακουμπήσει θα τον κλείσω αμέσως φυλακή. Στη Βουλή υπάρχει φρουρά, δεν είναι Αντέννα, να πάει να κρυφτεί σε ένα δωμάτιο και μετά να σπάσει την πόρτα και να φύγει».
"



* Τελευταίο αλλά όχι έσχατο. Αντε μωρή μείνε έγκυος (δηλ. δανείσου ένα τσουτσούνι) που τολμας και μου μιλάς κιόλας!
"
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Επαγωγικά, μαιευτικά. Δια της μαιευτικής.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Αν κυοφορείτε κάτι, ελπίζουμε να είναι καρποφόρα η κατάθεσή σας.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Ναι, κυοφορώ.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ο κ. Ηλίας Βεργίτσης, λοιπόν…
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Σας εύχομαι να κυοφορήσετε κι εσείς συντόμως.
"




ΣυμπέρασμαΗ πεοκρατία βασιλεύει στην πολιτική και όχι μόνο ζωή μας. Αλλα αν η αξία και το δικαίωμα λόγου μετριέται με το μήκος τσουτσουνιού τελικά νομοτελειακά η πολιτική που θα παραχθεί θα είναι πολιτική της πούτσας και οι αποφάσεις που θα βγουν θα ειναι για τον πούτσο καβάλα.



+ Απο την οποία κατάθεση τελικά μάθαμε:
* Ο Βενιζέλος κυοφορεί
* Εχει πολλές γραμματείς, τοσες πολλες που δεν ξέρει ποια κανει τι.
* Ο Βενιζέλος ή δεν θυμάται ή δεν απαντά ή εχει απαλλαγεί απο την Βουλή
* Ο Βενιζέλος δεν έχει την  "τεχνική ικανότητα" να χειριστει ηλεκτρονικό υπολογιστή!
* Πως μου μιλάτε έτσι
* Αντε απο δω

Οι τρεις και η Τρούμπα...

Θανάσης  Καρτερός, απο την Αυγη...

Ο Ένα κλωτσούσε τραπέζια στο Μαξίμου και εξαπέλυε διαρροές ότι θα μας πάει όλους σε εκλογές, αν δεν συμμορφωθούν πάραυτα ο Δύο και ο Τρία. Ο Δύο κλωτσούσε καρέκλες στην Ιπποκράτους, απαιτούσε να γίνει αντιπρόεδρος και απειλούσε ότι θα έλεγε κι αυτός όχι στο χαράτσι, αν επέμενε στο όχι του ο Τρία. Ο Τρία πάλι, μιας και τα έχει ήδη κλωτσήσει όλα -ιδέες, προγράμματα, πολιτικές-, προτιμούσε να τσινάει δημοσίως: Εγώ χαράτσι δεν ψηφίζω και κλωτσάτε όσο θέλετε. Ύστερα έγινε η σύσκεψη των τριών και προέκυψε ένα θαύμα! Ο Ένα διέπραξε νέα διαρροή, σύμφωνα με την οποία διαβεβαίωσε τους άλλους δυο ότι ποτέ δεν σκέφτηκε να τους πνίξει στην κάλπη αν δεν κάθονταν καλά. Ο Δύο δήλωσε βλοσυρός ότι είναι γελοίο και προσβλητικό να τον συνδέουν με καρέκλες όταν το μόνο που τον ενδιαφέρει, όπως και τους άλλους δυο, είναι ο θρόνος της Ιστορίας - να σώσουν τη χώρα. Και ο Τρία χάρισε στο κοινό ένα ακόμα βλέμμα αβρότητας - τα λόγια αυτουνού δεν έχουν σημασία.
Διαπορούν τώρα οι αδαείς περί τη λειτουργία των θαυμάτων: Μα πώς έγινε, πώς έγινε; Πώς ο Ένα, που ήθελε το χαράτσι, ο Τρία που δεν ήθελε το χαράτσι, και ο Δύο που ήθελε και δεν ήθελε το χαράτσι, τακίμιασαν τόσο τηλεοπτικά; Και διαπορούν γιατί απλούστατα παραβλέπουν το αρχικό θαύμα: Το χαράτσι που ο Ένα έβρισκε απαραίτητο, ο Δύο έτσι κι έτσι και ο Τρία αντιλαϊκό εξαφανίστηκε, πουφ! Με τον ίδιο τρόπο που εξαφανιζόταν κάποτε ο παπάς των θαυματοποιών της Τρούμπας: Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;
Μη σπεύσετε να επικρίνετε το παράδειγμα - η μέθοδος μετράει. Τα λεφτά του θύματος πηγαίνουν στις τσέπες των θαυματοποιών και της συμμορίας τους και στις δυο περιπτώσεις. Ο παπάς στην πρώτη περίπτωση παριστάνει την ντάμα, ενώ το χαράτσι στη δεύτερη περίπτωση, που είναι πιο προχωρημένη, βαφτίζεται ντάμα. Ρε είναι το χαράτσι, διαμαρτύρεσαι εσύ. Έχασες, αγαπητέ μου, μετά από κυβερνητική απόφαση, αυτό είναι ντάμα, λένε ο Ένα, ο Δύο, και ο Τρία. Όπως οι παπατζήδες, έτσι και οι χαρατσήδες θα τα πάρουν - αλλά όχι με χαράτσι. Με ντάμα - όμορφη και ενιαία.
Κι εσύ που πίστευες ότι αυτά γίνονταν μόνο στην Τρούμπα!

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Τέλος παιχνιδιού...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...
Οπως είναι πασίγνωστο, το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, το τραπεζικό, συνδέεται με τη «νομιμοποιημένη» πολλαπλή εξαπάτηση του κοινού.
Οι καταθέτες, εμπιστευόμενοι τα χρήματά τους στις τράπεζες, πιστεύουν ότι τα εξασφαλίζουν, ενώ αυτά, την ίδια στιγμή, κυκλοφορούν σε άγνωστες αγορές, εκτεθειμένα σε κινδύνους ασύλληπτους ακόμη και για την πιο νοσηρή φαντασία. Από την εποχή του New Deal (1935) μέχρι το 1980, το επάγγελμα είχε τεθεί υπό αυστηρή επιτήρηση και δημόσιους ρυθμιστικούς ελέγχους, με κύριο γνώρισμα τον περιορισμό της έκθεσης του καταθετικού χρήματος στις κερδοσκοπικές μπίζνες των τραπεζών και τη σταθεροποίηση της χρηματοδοτικής λειτουργίας προς την πραγματική οικονομία. Ωστόσο, κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, με το νεοφιλελευθερισμό και μονεταρισμό, οι απορρυθμίσεις και απελευθερώσεις κατάργησαν τους περιορισμούς, οι τράπεζες απέβησαν βασικός μοχλός κερδοσκοπίας και σπάνιο είδος η χρηματοδότηση της οικονομίας. Διαβλήθηκε η έκδοση δημόσιου χρήματος, επετράπη η δημιουργία ιδιωτικού εικονικού χρήματος από αυτές. Πλημμύρισαν η Αμερική και η Ευρώπη από «φούσκες» εικονικού χρήματος, που οι δημιουργοί του κατέληξαν σε αδυναμία να τιμούν.
Η διορθωτική αντίστροφη μέτρηση άρχισε από την Αμερική με τον πρόεδρο Ομπάμα (2009), ο οποίος επαναφέρει δημόσιους ελέγχους στη χρηματοπιστωτική σφαίρα. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, περισσότερο δέσμιοι του λόμπι των τραπεζών, ακολούθησαν με εφεκτικότητα και υστέρηση, ενώ σήμερα κάνουν μεταβολή, ακυρώνοντας και τα ελάχιστα βήματα που είχαν κάνει ή επαγγέλλονταν ότι θα κάνουν.
Ο ευρωπαϊκός φόρος 0,02% στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές αποδείχθηκε ούτε καν φύλλο συκής, αλλά απλό στρινγκάκι. Παράλληλα, ο διαχωρισμός των καταθετικών τραπεζών από τις επενδυτικές θεσπίσθηκε τόσο χαλαρά, ώστε κατανοήθηκε ως απλή «στάχτη στα μάτια» των καταθετών. Αντί να καθησυχάζει τις ανησυχίες τους, τις νομιμοποιεί και τις επαυξάνει. Παράλληλα, η ευρωπαϊκή απόφαση του Ιουνίου 2012 για διαχωρισμό των τραπεζικών χρεών από τα κρατικά και η απ' ευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό ESM, όχι μόνον ουδέποτε εφαρμόσθηκε, αλλά και αυθαίρετα ερμηνεύθηκε από τη Μέρκελ ότι δεν αφορά παρελθόντα και συσσωρευμένα τραπεζικά χρέη, αλλά αποκλειστικά και μόνο μελλοντικά.
Τέλος, με την κυπριακή απόφαση, καταφέρεται χαριστική βολή στην καθ' όλα νόμιμη προσδοκία των καταθετών για αυστηρότερη ρύθμιση της τραπεζικής ασυδοσίας. Το σχέδιο τραπεζικής ενοποίησης της Ευρώπης, που οριστικοποιήθηκε στις αρχές του 2013 και θεωρήθηκε απαράκαμπτη προϋπόθεση για τη δημιουργία ενιαίου οικονομικού χώρου, προβλέπει ως πρώτο βήμα την ευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων ανεξαρτήτως μεγέθους. Ωστόσο, με το κυπριακό πείραμα, οι καταθέσεις «συνυπευθυνοποιούνται» και ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης παρακάμπτεται. Οχι μόνον η υποθετική πορεία προς την τραπεζική ενοποίηση διακόπτεται ή μετατίθεται σε ασαφές μέλλον, αλλά ακόμη και ο υπάρχων μηχανισμός στήριξης αδρανοποιείται, αφού αντί «διασώσεων από έξω» προτιμώνται πλέον οι «διασώσεις από μέσα». Το κόστος των διασώσεων επιρρίπτεται στο εξής στον διασωζόμενο. Πόσο ρεαλιστικό και βιώσιμο μπορεί να θεωρηθεί το νέο υπόδειγμα; Πού άγεται η Ευρώπη με την εφαρμογή του;
Οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν κάθε δημοκρατικό δικαίωμα να μην αναλαμβάνουν διασώσεις άλλων λαών, κρατών, τραπεζών. Ωστόσο, θα έπρεπε οι υπεύθυνοι ηγέτες να τους εξηγούν ότι στη διεθνή οικονομία κάθε κατάρρευση ενός στοιχείου της συνεπάγεται ανάλογο κόστος και αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις για τα υπόλοιπα. Αποτελεί κοινό συμφέρον όλων η αποτροπή κατάρρευσης ακόμη και ενός στοιχείου και η μοναδική οδός προς διατήρηση της διεθνούς σταθερότητος είναι η διάχυση του κόστους διάσωσης μεταξύ όλων των πλευρών. Εάν αυτό ισχύει για τη διεθνή κοινότητα, ισχύει κατά μείζονα λόγο για την κοινότητα χωρών που επιλέγουν κοινό νόμισμα. Η αξίωση αλληλεγγύης μεταξύ εταίρων δεν βασίζεται στην ηθική ούτε στον αλτρουισμό, αλλά στο κοινό συμφέρον. Οσο ταχύτερα σταθεροποιείται ο εύθραυστος εταίρος τόσο αποτελεσματικότερη η εύρυθμη λειτουργία του συνόλου. Ωστόσο, εξ ορισμού ο εύθραυστος διαθέτει πολύ λιγότερα μέσα διάσωσης από ό,τι οι πλεονασματικοί. Οταν η διάσωση περιορίζεται στα μέσα αυτού που βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης έχει τις λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας και το υψηλότερο κόστος για τους εταίρους του. Αναφαίρετο το δικαίωμα των ισχυρών της Ευρώπης να αποποιούνται το κόστος σταθεροποίησης των αδυνάτων, ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση, επωμίζονται μοιραία το κόστος από την επί θύραις κατάρρευση αυτών και την αποσταθεροποίηση του κοινού νομίσματος. Δεν μπορούν να αποποιούνται και τα δύο, ούτε βέβαια να ενοχοποιούν γι' αυτό τα θύματα των δικών τους επιλογών. Εάν σήμερα οι προοπτικές του ευρώ εξαντλούνται, ιστορική ευθύνη για αυτό φέρουν όσοι διαθέτουν τα μέσα για να το διασώζουν, αλλά το αποφεύγουν, παρά όσοι έχουν στερηθεί πλέον κάθε μέσου.

kvergo@gmail.com

...τα μόνα καλά νέα που μπορεί να περιμένει η ΕΖ από τη Γερμανία, είναι η αύξηση των ανέργων της...

Cynical... 
Δεν ξέρω γιατί χτες συγκινήθηκε τόσο πολύ ο γερμανικός τύπος με το πέταγμα της ανεργίας στην ΕΖ στο 12%. Άρχισαν μήπως να ανησυχούν μπας και η φλόγα που γλείφει καιρό τώρα τα διπλανά σπίτια, μπει κάποια στιγμή και στο δικό τους; Μήπως άρχισαν να μυρίζουν κιόλας τον καπνό; Πάντως έχουν ακόμα καιρό ν’ ανησυχούν, μιας και το δικό τους ποσοστό, καθώς και των ομογάλακτων αυστριακών παραμένει προς το παρόν απείραχτο.
Μπορεί ως τώρα τα δημοσιεύματα και οι εικόνες δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων κυρίως από το Νότο, να μην κατάφεραν να ερεθίσουν τους τευτονικούς δακρυγόνους αδένες, αλλά κάποιες σουβλιές και ερωτήματα φαίνεται ότι αρχίζουν δειλά-δειλά να διεμβολίζουν τις βεβαιότητες και την αλαζονεία της αμάθειας και της αναισθησίας τους.  Μόλις τώρα άρχισαν να αντιλαμβάνονται τα τερατώδη μεγέθη της νεανικής ανεργίας και τις κοινωνικές επιπτώσεις που απορρέουν από αυτή, φαντάζομαι όχι από ευαισθησία, αλλά από τις μεταβολές που θα επιφέρει στη δική τους καθημερινότητα, όταν στρατιές εξαγριωμένων μαυριδερών νεαρών θα εισβάλουν στις πόλεις και τα σκουπίδια τους αναζητώντας τη φέτα το ψωμί που τους έκλεψαν.

Δεν εκπλήσσει κανέναν φυσικά ο σχολιασμός των περισσοτέρων εφημερίδων περί των αιτίων του φαινομένου αυτού, μιας και συνεχίζουν να το αποδίδουν στα γνωστά: κακή διακυβέρνηση και έλλειψη μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας. Η λιτότητα και τα αποτελέσματά της παραμένουν αθέατα στο μέσο γερμανικό μάτι.

Η βερολινέζικη Der Tagesspiegel , παρουσιάζεται παραδόξως υπέρ το δέον ευσυγκίνητη για όλα αυτά τα ηλιοκαμμένα παιδιά που δεν θα μπορέσουν να βελτιώσουν και να αξιοποιήσουν τα βιογραφικά τους. Για τη λιτότητα που επιβάλλει η κυβέρνηση της πατρίδας της, και την οποία επικροτούν οι αναγνώστες της και όχι μόνο, ούτε κουβέντα. Μόνιμος στόχος, οι μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν.

Η κεντροαριστερή Süddeutsche Zeitung είναι αλήθεια πως αναρωτιέται για το αποτέλεσμα της «βάρβαρης και επώδυνης» προσαρμογής προς την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας των νοτίων, (φυσικά εδώ χάνει τη μπάλα αν νομίζει ότι η ανταγωνιστικότητα κερδίζεται με τόση ανεργία), διερωτώμενη στο τέλος αν αυτό πρέπει να είναι το τίμημα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Η Bild, τα δίνει όλα μιλώντας για ντροπή της πολιτισμένης Ευρώπης, (κι εδώ η μπάλα πάει σ’ όλο το γήπεδο), ρίχνοντας φυσικά το ανάθεμα στις ανάξιες και διεφθαρμένες  κυβερνήσεις του νότου.

Θα σταθούμε λίγο παραπάνω στην αριστερή Die Tageszeitung η οποία είναι και η μόνη η οποία στρέφει τα βέλη της κριτικής στην ίδια τη Γερμανία.

«Όλα εξαρτώνται από τη Γερμανία», γράφει, «η οποία και θα καθορίσει την τύχη του ευρώ. Αυτό είναι το καθαρό μήνυμα που στέλνουν τα ποσοστά ανεργίας. Τα νούμερα αυτά αντικατοπτρίζουν μια διαιρεμένη Ευρώπη ανάμεσα στον πλούσιο Βορρά και στον διαρκώς εξαθλιωνόμενο Νότο. Ολόκληρες γενιές αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν μέλλον, γεγονός που θα έχει πολιτικές συνέπειες. Τα παραδοσιακά κόμματα καταρρέουν, ενώ η Ιταλία δεν θα είναι η μόνη ακυβέρνητη χώρα. Οι ψηφοφόροι του Νότου χρησιμοποιούν την ψήφο τους σαν διαμαρτυρία. Άλλωστε οι κυβερνήσεις τους δεν έχουν και καμιά σημασία μιας και εκτελούν τις εντολές της Γερμανίας».

Και συνεχίζει:

«Η Γερμανία δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Αντί να βοηθήσει το Νότο τον σπρώχνει ακόμα πιο βαθιά στη φτώχεια  Το χειρότερο δε είναι, ότι μέχρι τώρα οι Γερμανοί, δεν έδειξαν να αντιδρούν καθόλου. Τους είναι αρκετό ότι δεν υποφέρουν οι ίδιοι από την κρίση.

Καταλήγοντας δε:

«Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, σ’ αυτό που μπορούν να ελπίζουν οι Νότιοι είναι ο οπορτουνισμός της Μέρκελ. Όταν η κρίση φτάσει και στη Γερμανία, να είστε σίγουροι ότι η καγκελάριος, με μια Μερκελικού τύπου στροφή 180 μοιρών θα εκκινήσει προγράμματα τόνωσης για ολόκληρη την Ευρώπη. Μπορεί να φαίνεται κυνικό, αλλά τα μόνα καλά νέα που μπορεί να περιμένει η ΕΖ από τη Γερμανία, είναι η αύξηση των ανέργων της».


ΥΓ. Από το Spiegel

Το προβλημα δεν ειναι οι πλουσιοι, αλλα οι φτωχοι...

απο τον Celin...
Ας μπουμε στη θεση ενος πλουσιου, ενος εφοπλιστη, ενος βιομηχανου, ενος τραπεζιτη, ενος μεγαλομετοχου μιας τραπεζας.
Υπαρχει μια κριση στην οικονομια, αναποφευκτη συνεπεια του καπιταλιστικου συστηματος.
Μια κριση μαλιστα δομικη, αλα 1929, κι οχι μια απλη κυκλικη κριση καποιας μεμονωμενης φουσκας, πχ στις νεες τεχνολογιες, βλεπε αρχες 00, η στην αγορα κατοικιας.
Το συστημα ολοκληρο ειναι μια φουσκα και διεπεται απο το δογμα: "ΚΑΝΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ ΤΑ ΥΠΕΡΚΕΡΔΗ ΣΟΥ". Οι πολιτικοι ειναι πληρωμενα τσιρακια σου.
Για να ξεμπερδευουμε με αυτη τη κριση, μια κριση την οποια μονο αμορφωτοι η παπαγαλακια θα τη βαφτιζαν κριση χρεους κι οχι κριση συσσωρευσης, πρεπει  να καταστρεψουμε καποια απο τα πλεοναζοντα κεφαλαια, και να συμπιεσουμε οσο δε παει τους μισθους. Πρεπει να εξολοθρευτει κοσμος, να πεθανουν πολλοι φτωχοι, να φτωχοποιηθουν πολλοι μικρομεσαιοι και η ως τωρα αποκαλουμενη μεσαια ταξη, να πεσει στο βιωτικο επιπεδο της μικρομεσαιας και βλεπουμε.
Τετοιες κρισεις παλαιοτερα αντιμετωπιζονταν με πολεμο για να ξαναπαρει μπρος η καπιταλιστικη μηχανη.
Προς το παρον, κατι τετοιο, δε το θελουμε (Εμεις, οι επικυριαρχοι)
Τι κανεις επομενως εσυ, ο πλουσιος; Μοιραζεις τα πλουτη σου σε οσους υποφερουν;
Βαζεις μπρος τα μπετα να χτισεις σπιτια για τους αστεγους; Ερχονται τα πουτανακια σου οι πολιτικοι, σου υποσχονται ξεριζωμα εργασιακων δικαιωματων, σου υποσχονται την κατακρημνιση του κατωτατου μισθου, σου υποσχονται να κανουν ο,τι μπορουν για να διαφυλαξουν τα υπερκερδη σου, κι εσυ τους λες "ΜΠΑ, ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ, ΑΣΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ";

Οχι φυσικα, δε θα τα κανεις ολα αυτα. Γιατι απλουστατα, δεν εισαι μαλακας.
Γιατι αν ησουν καποιος κοινωνικα ευαισθητος τυπος, δε θα ειχες βγαλει τοσα χρηματα ποτε.
Γιατι και να υποθεσουμε οτι σε πιασαν οι ευαισθησιες, ξερεις οτι οι ανταγωνιστες σου σε περιμενουν στη γωνια. Κι αν εσυ δειξεις αδυναμια και δεν εκμεταλλευτεις τις "ευκαιριες" που σου παρεχουν τα εκαστοτε Σαμαροτσιρακια σου, η επιχειρηση σου θα κλεισει.
Γιατι αυτος ειναι ο Καπιταλισμος και θαυμαστα τα εργα του: Αρκετος κοσμος για να λεμε την αληθεια, τρωει ψωμι οταν βρισκεται η εγχωρια οικονομια σε αναπτυξη. Οταν ομως σπασει η φουσκα, τοτε την πληρωνει το 99%. Και η φουσκα σπαει γιατι η Αναπτυξη, οι καρποι της αναπτυξης δεν ειναι ποτε δικαια κατανεμημενοι κι αποδιδομενοι: Οταν απο τα εκατο ευρω που παραγονται, τα περισσοτερα πανε στο 1%, τα ψιχουλα που μενουν πανε στους υπολοιπους, σε μια μεριδα μαλλον των υπολοιπων. Αλλα αυτο δεν αποτελει μια υγιης παραγωγικη βαση, ειδικα τα τελευταια χρονια που μονο οι φουσκες δινουν αυτα τα ψιχουλα κι ειναι μοιραιο συντομα να σπανε. Αναπτυξη με δανεικα οντως δε γινεται, οταν τα δανεικα πανε κατα κυριο λογο στο 1%. Αναπτυξη δεν ειναι οι Τραπεζες να μοιραζουν στεγαστικα σε οποιον βρισκουνε, γιατι οταν τα δανεια μοιραια θα παψουν να αποπληρωνονται, αυτο που θα μεινει θα ειναι οι νεοαστεγοι.
Αναπτυξη δεν ειναι να δανειζονται οι Τραπεζες με 1% απο την κεντρικη, τη Fed η την ΕΚΤ και να δανειζουν τα κρατη με 4, 5 κλπ.
Και περισσοτερο απο ολα, αναπτυξη κανονικα δε σημαινει Κινεζοποιηση.
Κι ομως σημερα, αυτο ακριβως σημαινει.
Γιατι;
Μα, γιατι μπορουν!

Δεν ειναι ζητημα "Ηθικης" εδω. Οι πλουσιοι τα κανουν ολα αυτα επειδη μπορουν.
Για να ειμαστε δικαιοι, ολοι κανουμε ο,τι κανουμε επειδη μπορουμε.
Δεν υπαρχει λογος, δεν υπαρχει δικαιολογια, δεν υπαρχουν ευγενη κινητρα, ανιδιοτελειες, προτεσταντικες ηθικες, τιμωρητικες διαθεσεις, μισος για τον ηλιο του Νοτου κλπ
Για την ακριβεια του λογου, μπορει επιφανειακα να υπαρχουν κι αυτα, αλλα η βαθυτερη αληθεια ειναι οτι ολα γινονται επειδη τα μπορουν αυτοι που τα πραττουν. Τα πραττουν βεβαια για τους δικους τους λογους, αλλα δε θα τα επρατταν αν δε μπορουσαν να τα πραξουν. Αν τα θυματα των πραξεων τους δεν ηταν τοσο εθελοδουλα και προσκυνημενα.

Οι ανθρωποι εκ φυσεως ειναι εθελοδουλοι και προσκυνημενοι. Φθονουν αυτον που βρισκεται λιγο πανω απο αυτους, αλλα αυτον που ειναι πολυ πανω απο αυτους, αν τον δουν στον δρομο, μπορει και να τον σταματησουν για να τον πεοθηλασουν. Θα πατησουν αυτον που βρισκεται λιγο πιο κατω για να νιωσουν οι ιδιοι οτι ειναι παραπανω, οσον αφορα αυτον που ειναι πολυ πιο κατω, αδιαφορουν τελειως, και ετοιμοθανατο να τον δουν στον δρομο, θα τον προσπερασουν αηδιασμενοι.
Θα ψαξουν παντα για εξιλαστηρια θυματα των δικων τους αποτυχιων,
θα κατευθυνονται σαν κοπαδι απο τσοπανηδες που οι ιδιοι μπορει να βριζουν, αλλα οταν τους παρακολουθουν στα καναλια αναρωτιουνται "ΡΕ ΜΠΑΣ ΚΙ ΕΧΟΥΝ ΛΙΓΟ ΔΙΚΙΟ;"
Θα ελκονται οχι απο τη δυναμη των επιχειρηματων αλλα απο τα επιχειρηματα της δυναμης,
ο δυνατοτερος ειναι κι ο σωστοτερος, κι ο,τι λεει ειναι σωστο.
Επειδη κατα βαθος μισουν τους εαυτους τους, θα ταυτιστουν με αυτον που τους μισει και τους φερεται σαν σκουπιδια. Και να δειχνουν οτι δε ταυτιζονται, το πολυ πολυ να αγανακτησουν και να του κλασουν μια μαντρα:Αν δε μισουσαν τους εαυτους τους, δε θα επετρεπαν τη δολοφονια των συνανθρωπων τους και την επερχομενη δικια τους, αν δε μισουσαν τους εαυτους τους, μπορει να μην εξεγειρονταν αλλα τουλαχιστον θα εκδικουνταν, δε θα τους ανεχονταν,
η τιποτα απο ολα αυτα: ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΔΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΖΑΝ.

Ειδα πριν μηνες μια γρια στην τηλεοραση, γονιος παιδιου με κινητικα προβληματα, να λεει οτι δε τους ψηφισαμε για να πεινασουμε, τους ψηφισαμε για να δωσουν ψωμι στον κοσμο.
Σημερα, ειδικα σημερα, η συμπονια απεναντι σε αυτη τη γρια, θα ειναι ενα εξοχως υποκριτικο συναισθημα, ενα υπουλο συναισθημα, μια κατ'ουσιαν αλαζονικη επιδειξη ηθικης υπεροχης.
"ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ", θα αναφωνησει καποιος που ουσιαστικα δε νοιαζεται για αυτη τη γιαγια, καποιος που δεν εχει κανενα απολυτως προβλημα να διαιωνιζονται τα αιτια που ωθουν τις δηθεν ξεγελασμενες γιαγιαδες αυτου του κοσμου να μοιρολογουν στα καναλια.
Η συμπονια θα ειναι μια καθαρα μισανθρωπη κι αδιεξοδη σταση: Αν θελουμε να παψει ο κοσμος να μοιρολογει, θα πρεπει να ειμαστε σκληροι απεναντι του. Κι απεναντι στον εαυτο μας.
Θα πρεπει να κοιταξουμε καταματα την πραγματικοτητα, γιατι μονο αν τη παραδεχτουμε, θα μπορεσουμε να την ανατρεψουμε.
Καμια γιαγια δε τους ψηφισε για να δωσουν ψωμι στον κοσμο. Τους ψηφισε για να δωσουν ψωμι στην ιδια. Τους ψηφισε μολονοτι γνωριζε οτι ψωμι δε θα δει. Τους ψηφισε γιατι δε πηγαινε το χερι αλλου, γιατι αν δε τους ψηφιζε, θα ηταν σα να παραδεχοταν οτι ολα αυτα τα χρονια ηταν μια ηλιθια.
Τους ψηφισε οχι για να δωσουν μια λυση στα προβληματα, αλλωστε, αν οχι ολοι, οι περισσοτεροι σιγουρα που τους ψηφισαν γνωριζαν μεσα τους οτι ψηφιζουν βελαζοντας τον λυκο τους.
Τους ψηφισε για να εχει μετα να τους βριζει. Τους ψηφισε γιατι ολες οι εκδιδομενες δυσκολευονται να αλλαξουν νταβατζη, ειδικα οταν σιτευουν και λιγο.
Τους ψηφισε γιατι δε θελησε να σκεφτει, να ψαχτει, να παρει την τυχη της στα χερια της,
να βγει απο τα βολικα κουτακια της σκεψης της.
Και για να μη κατηγορηθω και για ηλικιακο ρατσισμο, αν φταει μια φορα αυτη η γιαγια με τη ψηφο της, που στην τελικη ειναι κι ανημπορη κι ανενημερωτη, χιλιες φορες φταινε οι νεωτεροι, οι ενημερωμενοι και στιβαροτεροι.
Νομιζω οτι οι νεοι ανθρωποι του Δυτικου Κοσμου σημερα
(Οχι μονο οι Ελληνες, ουτε καν μονο οι Νοτιοι)
θα αποτελεσουν τα πιο προσκυνημενα, προθυμα και χαρουμενα σφαχταρια ολων των γενεων που εχουν περασει μεχρι τωρα στον πλανητη

Ειναι δεδομενο οτι αυτος ο κοσμος δε θα ψηφιζε ποτε καποιον που τον καλει να παρει την τυχη του στα χερια του και να γινει οχι ο κομπαρσος αλλα ο συμμετοχος, ο συναποφασιζων.
Οταν καποιος μισει τον εαυτο του, κι ερχεται καποιος αλλος και του λεει "ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΣΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ", σκεφτεται σιγα μην αφησω την τυχη μου στα χερια του μαλακα, δηλαδη του εαυτου του.
Ειναι ανθρωπινο να θελουμε να αποφασιζουνε οι αλλοι για εμας, σοβαρα μιλαω, ετσι διαπαιδαγωγηθηκαμε, δεν αλλαζουν αυτα στο τσακ μπαμ.
Ομως, πως ακριβως λεγεται οταν ξερεις οτι αυτοι που αποφασιζουν, δεν εχουν κανενα δισταγμο να σε καθαρισουν σαν αυγο αν τους το ζητησουν οι εντολεις τους, δηλαδη οι προαναφερθεντες πλουσιοι, ντοπιοι και ξενοι;
Σε αυτη τη περιπτωση, δεν αποφασιζεις να τα τιναξεις ολα στον αερα μπας και μακροπροθεσμα δεις μια καλυτερη μερα;
Υπο αυτο το πρισμα, εγραφα στη μετεκλογικη μου αναρτηση, οτι το χειροτερο στις εκλογες του Ιουνη, δεν ειναι η καθιζηση του ΚΚΕ αλλα η μη εκλογη του ΣΥΡΙΖΑ.
Και δεν το εγραφα επειδη πιστευα στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα γεγονοτα αποδεικνυουν οτι αν βγει πρωτο κομμα καποτε, δε θα αλλαξει και πολλα πραγματα, οτι θα κληθει να διαχειριστει το χαος με συστημικη λογικη, οτι αντε το πολυ να αποτελεσει ενα "Ανθρωπινοτερο" και κατα πολυ λιγοτερο διεφθαρμενο-μαφιοζικο Πασοκ.
Το εγραφα γιατι αυτη η επιλογη θα σημαινε οτι οι πολλοι αποφασισαν επιτελους να ρισκαρουν.
Να αλλαξει κατι, ακομα κι αν αυτη η αλλαγη θα σημαινε κατι ακομα χειροτερο.

Τιποτα τετοιο ομως δε συνεβη κι αν ημουν Σαμαρας, θα εκανα τωρα εκλογες.
Λιγες εντυπωσιοθηρικες κινησεις, λιγο κλιμα τρομοκρατιας, λιγο καταδειξη των αντιφασεων του ΣΥΡΙΖΑ, καμια προβοκατσια, ουυυ, αερας θα ξαναβγαινα και θα βουλωνα στοματα.
Φανταζεστε να εβγαινε ο Σαμαρας και να ελεγε "ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ"
Βγαλτε ακρη μονη σας. Διαλυω και το ΠΑΣΟΚΟΝΟΥΔΟΥΔΗΜΑΡ, δε ξερω τι θα κανετε, φτιαξτε κομματα, καντε Συντακτικη Εθνοσυνελευση, μπειτε στη Βουλη, φερτε τον Βασιλια, δε με νοιαζει,
εμεις αποχωρουμς, ο λογος στον λαο.
Κατι τετοιο δε θα γινοταν βεβαια ποτε γιατι εξυπηρετει τα συμφεροντα των πλουσιων και για αυτην την εξυπηρετηση, ειναι ικανος να εξολοθρευσει τον μισο και βαλε Ελληνικο πληθυσμο
(Οχι ολοκληρο, χρειαζονται και σκλαβοι)
αλλα, ας κανουμε αλλη μια υποθεση εργασιας: Τι θα γινοταν;
Οσοι βριζουν, θα παγωναν απ'τον φοβο τους. Θα κλεινονταν στα σπιτια τους μεχρι να αδειασουν οι προμηθειες που θα ειχαν προμηθευτει αλλοφρονες απο τα σουπερμαρκετ. Θα παρακαλουσαν να αναστηθει ο Παπαδοπουλος (Ε, μα , που ειναι κι αυτος;) να επιβαλλει την Ταξη.
Πολλοι θα ζητωκραυγαζαν για τα φασιστοειδη που θα επιχειρουσαν να επιβαλλουν την Ταξη.
Υστερα απο το αρχικο παγωμα, θα αρχισαν να ξαναβριζουν τον Σαμαρα επειδη εφυγε.
Το βρισιδι μπορει και να γινοταν παρακαλι. Καλα για τον Καραμανλη, δε λεω, λαικο προσκυνημα θα γινοταν αν ελεγε απο τη Ραφηνα "ΠΑΙΔΙΑ, ΜΕ ΘΕΛΕΤΕ ΕΜΕΝΑ;"
Τι εκλογες και μαλακιες, αυτον ξερουμε, αυτον εμπιστευομαστε.


Ειναι πολυ ευκολο και αναποφευκτο επομενως, να καταληξεις στο συμπερασμα οτι το προβλημα δεν ειναι οι πλουσιοι. Αλλα, οι φτωχοι. Η καλυτερα, οσοι δεν ειναι πλουσιοι.
Αυτοι ειναι οι πολλοι, αυτοι θα μπορουσαν να ανατρεψουν τη κατασταση, αυτοι εχουν τη δυναμη να τσακισουν τη πλουτοκρατια, που δεν ειναι παρα η πηγη των δεινων της ανθρωποτητας.
Να κατηγορησουμε τον εφοπλιστη επειδη δε πληρωνει φορους; Μαλακια δεν ειναι;
Εσυ θα πληρωνες αν ο Πρωθυπουργος ηταν κολλητος σου και σε απαλλασσε;
Να μη κατηγορησουμε τον μαλακα που ξερει οτι ο Εφοπλιστης ειναι κολλητος του Πρωθυπουργου αυτου, τον οποιον ο ιδιος ψηφισε, τον ιδιο εφοπλιστη που χειροκροταει οταν κανει καμια μεταγραφη για την ομαδα του;

Κριμα για τον εναν, κριμα για τον αλλον, υποκριτικες κραυγες για αυτους που κρυωνουν και δεν εχουν να φανε, δακρυα για τα θυματα της κρισης, κι απο μεσα μας να ψιλοπαρηγοριομαστε με αυτα τα θυματα, ¨"ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΛΕΜΕ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΤΗ ΚΟΥΤΣΟΒΓΑΖΟΥΜΕ",
εχουμε αναγκη να βλεπουμε εξαθλιωμενους, να τους ταιζουμε και να νιωθουμε ακομα προνομιουχοι, να διατηρουμε την ψευδαισθηση της ευμαρειας, αλλωστε μπροστα στους αστεγους στην τελικη, εκατομμυριουχοι ειμαστε, αστους εκει, στην τελικα, εμεις κοιμομαστε ακομα σε κρεβατια.
Ισως ο,τι "ανθρωπιστικοτερο" σημερα ειναι να πεις οχι κριμα, αλλα ψοφο σε ολους.
Οποιος ανεχεται, οποιος εξαθλιωνεται, οποιος πειναει, οποιος "ειναι θυμωμενος αλλα δε ξερει πως να αντιδρασει" γιατι "μας αποκοιμιζουν με τα σηριαλ και μας ψεκαζουν το dna"
Ψοφο σε ολους λοιπον. Και σε εμας, ψοφο. Μεχρι να σοκαριστουμε τοσο πολυ που να μην εχουμε πια περιθωρια παρα δυο πραγματα να κανουμε: Ειτε να παραδοθουμε τελειως, διχως καν να διαμαρτυρομαστε, ειτε να τσακισουμε, οσο πιο βιαια γινεται, αυτους που μας τσακιζουν.

υγ Φτωχοι θα υπαρχουν οσο υπαρχουν πλουσιοι.
υγ2 Υπαρχει διαφορα μεγαλη αναμεσα σε αυτον που εχει αντιληφθει τα αιτια της κρισης αλλα φοβαται για το αν μπορει μια Ελλαδα να επιβιωσει εκτος Ευρωζωνης
κι αυτον που πιστευει οτι σε λιγο η Ελλαδα θα ανακαμψει κι οτι πρεπει να εμπιστευομαστε το Καθεστως.
Ο πρωτος ειναι συμμαχος και η μονη μαχη που μπορει να δοθει ειναι μαχη επιχειρηματων.
Ο δευτερος ειτε ηλιθιος ειναι, ειτε στημενος, ο,τι κι αν ειναι, πανω απο ολα λεγεται εχθρος.

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Κι όμως, μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό...

τρύπιο ευρώ...
Ο Β. Βενιζέλος δεν θυμίζει φυσιογνωμικά τον Ηλ. Κασιδιάρη. Ούτε η κορώνα, όμως, μοιάζει με τα γράμματα μολονότι δεν είναι τίποτα άλλο από διαφορετικές όψεις τού ίδιου νομίσματος. Το αυτό συμβαίνει με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και το χρυσαυγίτη βουλευτή, οι οποίοι μέσα από τη "διαφορετικότητά" τους υπερασπίζονται άμεσα ή έμμεσα ένα σύστημα που κρατιέται στη ζωή με επικοινωνιακούς αναπνευστήρες. "Είσαι λαμόγιο" εκστόμισε ο ένας, "είσαι φασίστας" του απάντησε ο άλλος στην προανακριτική τής Βουλής για τη λίστα Λαγκάρντ. Κανείς από τους δυο τους δεν είχε άδικο, γι' αυτό και η προπαγάνδα τους είναι αποτελεσματική: λένε μισές αλήθειες, στο διαχρονικό πρότυπο που έχει θέσει ο πρώτος διδάξας Γ. Γκέμπελς, για να μπορέσουν να πείσουν τα ακροατήρια στα οποία απευθύνονται για τη βασιμότητα των επιχειρημάτων τους και για την αγνότητα των προθέσεών τους. Μόνο που ούτε το ένα ούτε το άλλο υφίστανται στην πραγματικότητα...
Αν ήθελαν να είναι ειλικρινείς απέναντι στον ελληνικό λαό, ο Β. Βενιζέλος κι ο Ηλ. Κασιδιάρης θα του έλεγαν πως δεν είναι τόσο διαφορετικοί όσο τους δείχνει ο καθρέφτης. Ο ένας από την πρώτη γραμμή του μετώπου κι ο άλλος από τα μετόπισθεν δίνουν τον ίδιο ανίερο αγώνα ώστε να μη γίνει το "κακό" κι αυτή η χώρα αλλάξει την πορεία που της έχουν καθορίσει οι εγχώριοι και ξένοι επικυρίαρχοί της με την άγρια λιτότητα, τα χαράτσια και τα υπόλοιπα μέτρα που φτωχοποιούν έτι περαιτέρω τους φτωχούς και πλουτίζουν ακόμα περισσότερο τους πλούσιους. Η Χρυσή Αυγή λειτουργεί από τα δεξιά με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν από το κέντρο και τα αριστερά το ΠΑΣΟΚ και η ΜΝΗΜΑΡ αντιστοίχως: ως αναχώματα του ποταμού που απομακρύνεται από την πηγή τής συμφοράς του, παρασέρνει στην πορεία του όποιο σκουπίδι έχει πεταχτεί σε αυτόν κι αναμένεται να καταλήξει σε μια αταξίδευτη θάλασσα, φιλική μόνο στα καλοκατασκευασμένα μεγάλα καράβια κι όχι στις σαπισμένες πιρόγες...

Πεθαίνουμε σαν χώρα;

Του Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Μέσα στον οικονομικό ορυμαγδό των τελευταίων εβδομάδων, μία είδηση μεγάλης σημασίας πέρασε στα ψιλά. Πρόκειται ίσως για το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία: την υπογεννητικότητα. Οπως προκύπτει από τα στοιχεία, η Ελλάδα, με βάση το Total Fertility Rate (παιδιά ανά γυναίκα σε γόνιμη ηλικία), κατατάσσεται στη 205η θέση σε σύνολο 224 κρατών στον κόσμο, περίπου τελευταία δηλαδή.
Ο δείκτης αυτός προσδιορίζεται στο 1,40 για την Ελλάδα, πολύ πιο κάτω δηλαδή από το 2,00 που επιτρέπει σε έναν πληθυσμό να αυξάνεται.

Η κρίση είναι η αιτία, θα σπεύσει να πει κανείς. Κι όμως η Ελλάδα αντιμετώπιζε το πρόβλημα σε οξεία μορφή ήδη από την περίοδο της οικονομικής της ευμάρειας. Μάλιστα, αν κοιτάξει κανείς διαχρονικά τα δημογραφικά στοιχεία, θα διαπιστώσει ότι όσο αναπτυσσόταν μεταπολεμικά η χώρα και μεγάλωνε το κατά κεφαλήν και οικογενειακό εισόδημα τόσο μειωνόταν ο αριθμός των γεννήσεων.

Οι παλιότεροι έχουν να διηγηθούν πολλές ιστορίες ανείπωτης φτώχειας σε σπιτικά με μία κάμαρα και καθόλου ανέσεις, όπου μεγάλωναν τρία, τέσσερα ή και περισσότερα παιδιά. Αλλωστε και τώρα, οι πρώτες χώρες με τον υψηλότερο βαθμό πληθυσμιακής αναπαραγωγής είναι όλες αφρικανικές, δηλαδή πάμφτωχες. Πώς φθάσαμε άραγε στο μοντέλο «όσο πιο πλούσιοι τόσο λιγότερα παιδιά»;

Το ζήτημα είναι πανευρωπαϊκό, στον κατάλογο με το μεγαλύτερο πρόβλημα υπογεννητικότητας συναντούμε κι άλλες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου (Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Ισπανία, Τσεχία, Κύπρο κ.ά.). Το όνομά της δεν είναι πλέον μόνο μεταφορικό, η Ευρώπη είναι μια ήπειρος που φιλοξενεί όντως μια γηράσκουσα κοινωνία. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα δισεπίλυτο στην Ελλάδα.

Το θέμα της φυσικής αναπαραγωγής μιας κοινωνίας είναι στην πραγματικότητα ένα υπαρξιακό ζήτημα, και δεν εξηγείται αποκλειστικά με οικονομικούς όρους. Στην περίοδο της νεωτερικότητας περισσότερο έχει να κάνει με την πρόσληψη του μέλλοντος. Στις σύγχρονες -εγωκεντρικές αναμφίβολα- δυτικές κοινωνίες κάναμε παιδιά, μέχρι πρόσφατα, διότι προβάλαμε τους εαυτούς μας στο μέλλον, πιστεύαμε στο μέλλον και θέλαμε το μέλλον να συνεχιστεί μέσα από εμάς. Η ελληνική κοινωνία είναι μια παραδοσιακή–αγροτική κοινωνία που πέρασε μέσα από αρκετά γοργές και ιδιόμορφες διαδικασίες στη σφαίρα μιας άλλης εποχής, εκείνης που ονομάζουμε ύστερη νεωτερικότητα. Οπως φάνηκε, δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Η μεταπολεμική αγροτική έξοδος που ανέτρεψε την ισορροπία υπέρ των αστικών κέντρων, καθώς και ο τρόπος που λειτούργησε το μεταπολεμικό πελατειακό κράτος, δημιούργησε στην πραγματικότητα μια μικροαστική κοινωνία περίκλειστων σχέσεων, με αρκετά από τα παραδοσιακά της στοιχεία να παραμένουν ενεργά. Πρώτα και κύρια δημιούργησε μια κοινωνία που αντιμετώπιζε το μέλλον με ανασφάλεια διότι εκτός των άλλων παρέμενε έντονα οικογενειοκεντρική, άρα φαντασιακά απροστάτευτη. Στο φαντασιακό της, κάθε επόμενη χρονιά θα ήταν αναμφίβολα χειρότερη από την προηγούμενη, δεν ήταν τυχαίο ότι η μόνη καλή επένδυση όλα αυτά τα χρόνια θεωρούνταν η «γη», δηλαδή κάτι απτό, στέρεο και αναλλοίωτο στον χρόνο.

Δεν εγκατέλειψε όμως ούτε και τον εγγενή πατερναλισμό της. Το ιδανικό της πρότυπο ήταν να κρατά τα παιδιά της άμεσα ή έμμεσα εξαρτημένα από εκείνη, υλικά ή συναισθηματικά. Αυτό ήταν το κοινωνικό μοντέλο της μεταπολίτευσης: γονείς και παππούδες με εισοδήματα, προσόδους και πλήθος προνομίων, και από την άλλη τα νεαρά βλαστάρια τους που ζούσαν μεν βασιλικά αλλά σε γυάλινο πύργο. Και τούτοι οι μαρμαρωμένοι πρίγκιπες δεν μπορούσαν να είναι παραπάνω από ένας (το πολύ δύο) για να τους αντέχουν οι «μαικήνες» τους. Δεν ήταν λοιπόν περίεργο που έγινε τόσο πολλή συζήτηση για να διασώσουμε τις συντάξεις από την κρίση, και επιδείξαμε τόση επί της ουσίας αδιαφορία για το τρομακτικό ποσοστό ανεργίας μεταξύ των νέων.

Συνεπώς, τι μέλλει γενέσθαι; Θα πεθάνουμε σαν χώρα; Η λύση δεν κρύβεται ούτε στα επιδόματα στήριξης των πολυτέκνων, ούτε στην αλλαγή της «νοοτροπίας» που είναι αδύνατον να μεταβληθεί από τη μια μέρα στην άλλη. Σε εποχές παρατεταμένης κρίσης όπως η σημερινή, το μέλλον θα συνεχίσει να φαντάζει σκοτεινό. Αν κοιτάξουμε όμως τα πράγματα μακροϊστορικά, η περιοχή αυτή της νοτιοανατολικής Μεσογείου υπήρξε πάντοτε σημείο έντονων πληθυσμιακών ανακατατάξεων. Ηδη από την αρχαϊκή εποχή, οι συχνές μετακινήσεις πληθυσμών στην περιοχή ήταν η κανονικότητα, όχι η εξαίρεση. Ετσι και την τελευταία 20ετία, το αναπτυγμένο ελληνικό κράτος έγινε πόλος έλξης εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που έφθασαν ώς εδώ από χώρες του Τρίτου Κόσμου, εργάστηκαν, πλήρωσαν ασφαλιστικές εισφορές, εγκατέστησαν εν συνεχεία τις οικογένειές τους, έστειλαν τα παιδιά τους στα ελληνικά σχολεία. Γι’ αυτούς η φτώχεια δεν είναι εμπόδιο για να γεμίσουν το μικρό τους δυάρι με κουτσούβελα. Το μέλλον φαντάζει στα μάτια τους σίγουρα καλύτερο από το παρόν.

Ο,τι και να λένε οι λογής λογής εθνικιστές και ρατσιστές, αυτή θα είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Και από αυτή την άποψη, θα ήταν ευχής έργο αν κορυφαίοι θεσμοί του δικαιικού μας συστήματος όπως το ΣτΕ (αναφέρομαι στην πρόσφατη απόφασή του για την ιθαγένεια των τέκνων αλλοδαπών) αντιλαμβάνονταν ότι δεν υπάρχει «ουσιαστικότερος δεσμός» με το έθνος, από το να γεννιέσαι στους κόλπους του, να φοιτάς στα σχολεία του και να θέλεις να περάσεις τη ζωή σου σε αυτό.

……………………………………………………………………………………………

* Επίκουρος καθηγητής Σύγχρονης Πολιτικής Ιστορίας στο ΤΕΙ Καλαμάτας και γραμματέας σύνταξης της «Νέας Εστίας».

Η καλή "κοινοβουλευτική" δικτατορία...

του Κλέαρχου Τσαουσίδη, απο την Αυγη...
Την τελευταία δεκαετία, οι ελληνικές κυβερνήσεις πέτυχαν να συρρικνώσουν ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία απορρέουν είτε από διεθνείς συμβάσεις είτε ακόμη και από το κομμένο και ραμμένο στις βουλές του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας Σύνταγμα.
Το νέο, μεταχουντικό, θεσμικό πλαίσιο κάλυπτε μια σχετικά απρόσκοπτη άσκηση ελευθεριών όπως η συνδικαλιστική λειτουργία, η απεργία, η διαδήλωση, η εξάλειψη της ανάμιξης αστυνομίας και μυστικών υπηρεσιών στο εργατοϋπαλληλικό κίνημα, η μη εμφανής χρήση των «φακέλων» των αριστερών πολιτών για τον διορισμό στο Δημόσιο (εκτός ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας).
Ο σημιτικός εκσυγχρονισμός και η σύγκλιση με τον νεοφιλελευθερισμό έφερε και τις πρώτες συζητήσεις για περιορισμό συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Στην πορεία, από το 2005 κι έπειτα, άρχισε και η σκλήρυνση της στάσης των λειτουργών των πυλώνων της Δημοκρατίας, απέναντι σε κοινά αποδεκτές συμπεριφορές όπως η απεργία, το ελευθέρως συνέρχεσθαι κ.λπ.

Από τον Μπενίτο στο σήμερα

Σταδιακά φτάσαμε σε φάσεις που λίγο διαφέρουν από ανάλογες της προμεταξικής περιόδου (κι ας μην συγχύζονται οι τάχα μου σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ της ΔΗΜ.ΑΡ.). Εξάλλου η διολίσθηση προς τον φασισμό κορυφαίων ή μη στελεχών της σοσιαλδημοκρατίας (Μουσολίνι, αλλά και Αρ. Δημητράτος -υπουργός Εργασίας του Μεταξά!) δεν είναι κάτι ασύνηθες.
Ας δούμε μερικές καταστάσεις:
- Ευάριθμοι δικαστές κηρύσσουν παράνομη ή καταχρηστική (ή και τα δυο) κάθε σχεδόν απεργία που κηρύσσουν εργαζόμενοι. Εξαιρούνται οι απεργιακές κινητοποιήσεις των ιδίων...
- Δικαστές κρίνουν ότι η παρουσία συνδικαλιστών σε εργασιακούς χώρους όπου έχει κηρυχτεί απεργία είναι παράνομη, διότι παρεμποδίζουν ψυχολογικά τους επιθυμούντες να εργαστούν!
- Η «τυφλή» Δικαιοσύνη αδυνατεί να αντιληφθεί τα συμβαίνοντα σε αστυνομοκρατούμενες περιοχές και αναβλέπει όταν η αστυνομία παραδίδει «υπόπτους» για περίεργες επιθέσεις, οπότε και τους παραπέμπει. Δεν παραπέμπουν όμως ούτε έναν από τους αστυνομικούς που πετούσαν χημικά στις αυλές σχολείων ή στα παράθυρα σπιτιών, άρπαζαν παιδιά και τα ανέκριναν ερήμην των κηδεμόνων τους!
- Η Ελληνική Αστυνομία, σε ρόλο εταιρείας security, απομάκρυνε -πριν από δυο μέρες- με τη βία κατοίκους της Χαλκιδικής και αλληλέγγυους Θεσσαλονικείς που βρέθηκαν έξω από τον χώρο όπου δινόταν συνέντευξη Τύπου των Χρυσοθήρων των Σκουριών.
- Σε όλες σχεδόν τις νομιμότατες διαδηλώσεις πολιτών, οι αστυνομικοί έχουν πάντα καλυμμένα τα διακριτικά τους και ανεμπόδιστα κάνουν χρήση χημικών, «προσάγουν» και περιποιούνται δεόντως όποιον δεν υπακούει στις υβριστικές διαταγές τους, δέρνουν, βρίζουν...

Ο ευαίσθητος κ. Ρουπακιώτης
Αυτά είναι ένα μόνο τμήμα της διολίσθησης αστυνομικών στην παρανομία και φυσικά ουδείς αναμένει από τον υπουργό Δένδια να παρέμβει. Η απορία αφορά τον μονίμως παραπονούμενο υπουργό Ρουπακιώτη, που προφανώς θα θυμηθεί την αριστερή του καταγωγή όταν χάσει τον θώκο. Τότε θα ξαναγίνει λαλίστατος;
Το σκηνικό συμπληρώνουν οι προσπάθειες συγκεκριμένων ακροδεξιών, παραθρησκευτικών, αλλά και εντός της κυβέρνησης, κύκλων να ξαναγράψουν την Ιστορία.
Έτσι λοιπόν, ο δικτάτορας Μεταξάς εμφανίζεται στο νέο σχολικό βιβλίο της Ιστορίας, που αντικατέστησε αυτό της κ. Ρεπούση, να είναι ένα καλοκάγαθο ανθρωπάκι. Εξορίες και ρετσινόλαδο; Φυλακίσεις κομμουνιστών και παράδοση στους Γερμανούς κατακτητές για εκτέλεση; Μπα, πότε συνέβησαν αυτά;
Δεν είδα να σηκώνει τον κόσμο στο ποδάρι η ΔΗΜ.ΑΡ., ούτε καν η κ. Ρεπούση. Τρεις κουβεντούλες ψέλλισαν. Η δική τους κυβέρνηση το κάνει!
Το άλλο κρούσμα αφορά τους καραβανάδες του υπουργείου Άμυνας αλλά και τον άλλοτε λαλίστατο υπουργό Παναγιωτόπουλο. Είναι η απόρριψη του αιτήματος του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης για τη μετατροπή μέρους του σημερινού Πολεμικού Μουσείου σε χώρο μνήμης για τα βασανιστήρια που έγιναν εκεί, στη διάρκεια της δικτατορίας, σε βάρος βουλευτών, αξιωματικών, στελεχών του Κέντρου και της Αριστεράς. Είναι ο χώρος όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργης Τσαρουχάς.
Ποια βασανιστήρια;
Πλήθος οι μαρτυρίες για κάτι που γνώριζε όλη η Θεσσαλονίκη: αν δεν κατάφερνε η Ασφάλεια να σε σπάσει, σε πήγαιναν στην ΚΥΠ, όπου σε παραλάμβαναν ο Κουρκουλάκος και οι άλλοι ένστολοι βασανιστές.
Κάποιος ταξίαρχος Καπερώνης, επικαλούμενος απόφαση του ΔΣ του Πολεμικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, αποφαίνεται ότι:
«Α) η μετατροπή σε χώρο μνήμης μέρους του Πολεμικού Μουσείου δεν συνάδει με τους σκοπούς και την αποστολή του», και
«Β) δεν τεκμηριώνεται ιστορικά ότι υπήρξε τέτοιος χώρος».
Γκέμπελς τον έλεγαν εκείνον τον «ιστορικό»;
Πού το πάνε οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ.;

Μοιραίοι...

Σώτος Χρυσαφόπουλος...
Οι τρεις μοίρες
Τρεις οι Μοίρες, κατά την Μυθολογία: Κλωθώ, Λάχεσις και Άτροπος.
Τίποτε περισσότερο από μοιραίος, ένας μοιραίος ανάμεσα στους μοιραίους –λιγότερο ή περισσότερο θα έρθει η ώρα που θα αποτιμηθεί και αυτό– ο Φίλιππος Σαχινίδης, αμέσως μετά την «συμφωνία» των τριών να παραταθεί το Χαράτσι Βενιζέλου και για το 2013, διερωτήθηκε: «Σε τι θα ωφελούσαν πρόωρες εκλογές;» Εννοείται ένα «άλλωστε», εννοείται ένα «διότι αυτό θα γινόταν, αν δεν συμφωνούσαμε». Τι «εννοείται» δηλαδή… Το είπε: «Αυτήν τη στιγμή γράφουμε το εγχειρίδιο “καλής συμπεριφοράς” για το πώς συμπεριφέρονται τρεις αρχηγοί κομμάτων σε κυβέρνηση συνεργασίας.»
Η προεργασία που μεσολάβησε για να νομιμοποιηθεί το αισθήμα της ματαιότητας γύρω από το αίτημα για εκλογές είχε ήδη ετοιμάσει καλά το έδαφος για τέτοιες δηλώσεις. Προηγήθηκαν οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι η πλειονότητα θεωρούσε την κυβέρνηση ως «αναγκαίο κακό»: σύμφωνα με τα «ευρήματα» ο κόσμος την αποδοκίμαζε μεν, αλλά την ανεχόταν ως προτιμότερη. Υποτίθεται. Αυτά ως πρώτο ανάχωμα. Ως δεύτερο, Ν.Δ. και Σύριζα ισοψηφούσαν –στην καλύτερη περίπτωση για την Αξιωματική Αντιπολίτευση. Οπότε, για όσους δεν κατάλαβαν προστέθηκε μετά ως κερασάκι στην τούρτα και ο Σαχινίδης, λέγοντας «τι νόημα θα είχε;» Εδώ εννοείται ένα «αφού δεν είναι βέβαιο ότι θα τις έπαιρνε ο Σύριζα».
Φρονώ ότι κάτι τέτοια δεν πρέπει να μένουν αναπάντητα· δεν είναι αυτά άκακα και ανούσια λόγια, για να τα προσπερνάει κανείς. Όσοι γνωρίζουν το σχετικό ανέκδοτο θα με καταλάβουν, όταν πω ότι… είναι καφετιέρες που γίνονται τρένα. Κι ας ζούμε ήδη το Εξπρές του Μεσονυκτίου!
Έχουμε, λοιπόν, και λέμε:
Αυτή η κυβέρνηση συνεργασίας είναι εντελώς άχρηστη και ανίκανη. Δεν με ενοχλεί καθόλου που συμφωνεί με την άποψή μου η Τρόικα. Θα με ενοχλούσε, αν είχα έστω και ένα σημάδι ότι μόνο υποδύεται την άχρηστη μήπως και μας γλυτώσει από κανένα μέτρο, που επιβάλλουν οι Τροικανοί. Αντιθέτως! Αυτοί εδώ δεν χάνουν ευκαιρία να μας αποκαλύπτουν κάθε τρεις και λίγο ότι όσα κάνουν θα τα έκαναν και μόνοι τους –στο πλαίσιο του δόγματος Πάγκαλου ότι «το Μνημόνιο είναι ευλογία». Με εξαίρεση, υποτίθεται, το Χαράτσι Βενιζέλου. Που το βαφτίζουν τώρα αλλιώς. Νονοί!
Αυτή η κυβέρνηση είναι τόσο ανίκανη που δεν κατάφερε να φτιάξει μια τράπεζα δεδομένων για να μην αμφισβητεί την αποτελεσματικότητά της ο Τόμσεν και η παρέα του. Και τρέχουν τελευταία στιγμή για να γράψουν το εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς του Σαχινίδη. Κατάλαβες, φίλε μου; Ένας ολόκληρος λαός σε άσκηση επί χάρτου, αλλά με πραγματικά πυρά!
Αυτή η κυβέρνηση είναι και θρασύτατη. Δεν της φτάνει η παγκοσμίως πιστοποιημένη ανικανότητά της, ετοιμάζεται εντός των ημερών να μας ανακοινώσει και τις γενικές κατευθύνσεις της εθνικής στρατηγικής για τα επόμενα τέσσερα χρόνια!!! Πόσα θαυμαστικά να βάλω;
Αυτή η κυβέρνηση, εκτός από ανίκανη, άχρηστη και θρασύτατη, είναι επιπλέον και εντελώς ανήθικη. Μια τράπεζα δεδομένων δεν μπορούν να φτιάξουν, αλλά τράπεζες ξέρουν να χαρίζουν! Και τη ληστεία σε βάρος των κυπριακών τραπεζών ξέρουν να την διαπράττουν· και μετά να την καλύπτουν… κολεγιά!
Αυτή η κυβέρνηση ενδιαφέρεται μόνο για την παραμονή της στην εξουσία. Θα έλεγα ότι καλώς το εξομολογήθηκε ο Σαχινίδης, αν και δεν χρειαζόμασταν τον Σαχινίδη για να το πληροφορηθούμε.
Αυτή η κυβέρνηση… Αλλά γιατί κουράζομαι; Ρωτάει ο Σαχινίδης τι νόημα θα είχαν οι πρόωρες εκλογές; Τον ερωτώ κι εγώ σε απάντησή του: τι νόημα είχαν οι προηγούμενες, που ήσαν και αυτές πρόωρες; Τι νόημα, αφού δεν προσέθεσαν τίποτε παρά νέους μοιραίους στους μοιραίους, όμοιους του Σαχινίδη, πάνω από τον Σαχινίδη, δίπλα του και παντού μας;
Πιστεύει μήπως αυτός, πιστεύουν μήπως οι τρεις και η κουστωδία τους ότι θα τις κερδίσουν, όπως δήθεν τους επιτρέπουν οι δημοσκοπήσεις να ονειρεύονται; Τότε προς τι η αγωνία και τα εγχειρίδια; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!
Από την άλλη, φοβάται μήπως κανείς ότι αν δεν τις κερδίσουν, μας επιφυλάσσεται ένας ακόμα μοιραίος, που ωστόσο οι άλλοι μοιραίοι δεν τον θέλουν για παρέα, διαψεύδοντας μια από τις παλαιότερες παροιμίες του λαού μας, ότι δηλαδή «όμοιος τον όμοιον αεί πελάζει»; Και σε αυτό υποκρίνονται; Ε, τότε να τους βγάλουμε το καπέλο! Αλλά αν το βγάλουμε και αυτό, ε, θα μείνουμε πλέον τελείως τσίτσιδοι! Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά ήμασταν μέχρι τώρα πελάτες στο στριπτιζάδικο… Λουσμένοι, αλλά πελάτες.
Μπορεί, κατά την γνώμη του Σαχινίδη, οι πρόωρες εκλογές να μην ωφελούν, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι δεν μας τις οφείλουν κιόλας. Το πρόβλημα είναι ότι το αν και πότε θα γίνουν, προς το παρόν το αποφασίζει ελόγου του ο ίδιος και οι άλλοι μοιραίοι. Έχει όμως η μοίρα και τους δικούς της δρόμους, να ξέρετε.

Η αναγκη ενος νεου "ΟΧΙ"...

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*, απο την Ισκρα...

Εχει ειπωθεί πολλές φορές ότι σε κάθε καμπή της νεοελληνικής ιστορίας η Κύπρος στάθηκε καταλύτης δραματικών εξελίξεων. Ποιά καλύτερη επιβεβαίωση αυτού του ρητού από τη νέα προδοσία της Κύπρου που διέπραξε μια άρχουσα τάξη γαλουχημένη στο πνεύμα των συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου; Σήμερα όμως η Κύπρος βρίσκεται στο επίκεντρο μιας διεθνούς παρτίδας, με επίκεντρο την κρίση της ευρωζώνης και τα γεωπολιτικά επίδικα στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Βέβαια τα τεκταινόμενα στο νησί είχαν πάντα μια διεθνή σημασία – σε τελευταία ανάλυση το δράμα τη Κύπρου δεν είναι παρά αυτό μιας ύστερης, ημιτελούς και στρεβλής αποαποικιοποίησης – άσχετα αν οι ηγεσίες σε Αθήνα και Λευκωσία απέτυχαν οικτρά να αναδείξουν τη διεθνή διάσταση του εθνικού θέματος. Η διαφορά τώρα είνα έγκειται ότι σε αντίθεση με την τουρκική κατοχή, την εκδίωξη του γηγενούς πληθυσμού και τον εποικισμό, η οικονομική καταστροφή που εξαπέλυσαν η μερκελοκρατούμενη ΕΕ και το ΔΝΤ δεν μπορεί να υποβιβασθεί σε μια «διαφορά μεταξύ δύο κοινοτήτων» και μισοξεχασμένη ως προς την πραγματική της αίτια διαμάχη μεταξύ περιφερειακών κρατών.
Η κυπριακή κρίση αποτελεί πράγματι τομή στη διαχείριση της κρίσης από τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης και ταυτόχρονα αποφασιστικής σημασίας επίδειξη ηγεμονικής ικανότητας της Γερμανίας. Το αντίτιμο της νίκης που κατήγαγε η τρόϊκα υποχρεώνοντας σε αναδίπλωση την ούτως ή άλλως έτοιμη για συνθηκολόγηση κυπριακή ηγεσία είναι όμως βαρύ: ομολογείται πλέον ανοιχτά ότι το κυπριακό πείραμα κατάσχεσης της αποτάμιευσης και πτώχευσης πιστωτικών ιδρυμάτων θα αποτελέσει μοντέλο για την ευρύτερη αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος των αδύναμων κρίκων της ευρωζώνης. Είναι πλέον ζήτημα χρόνου να φθάσει στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αρχίζοντας από την Ελλάδα, το αποσταθεροποιητικό κύμα που απελευθέρωσαν αυτές οι εξελίξεις, με πιθανότερη μορφή μια διαρκή και σιωπηλή φυγή των καταθέσεων προς ασφαλέστερους προορισμούς. Μαζί με την οικονομική θα ενταθεί φυσικά και η πολιτική αστάθεια που απεικονίζουν ανάγλυφα η ακυβέρνητη Ιταλία, η κλονιζόμενη καθημερινά από σκάνδαλα και αποσχιστικές τάσεις Ισπανία και η δική μας παραπαίουσα κυβερνητική τρόϊκα.
Αλλά εξ’ίσου σημαντικός είναι ο αντίκτυπος της κυπριακής κρίσης στις δυνάμεις που αντιπαλεύουν την καταστροφική πορεία που ακολουθούν οι μαστιζόμενες από Μνημόνια και λιτότητα ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει από αυτήν την άποψη η στροφή της ριζοσπαστικής αριστεράς στη Γαλλία όπου ο ηγέτης του Αριστερού Μετώπου Ζαν-Λυκ Μελανσόν, που είχε συγκεντρώσει πάνω από 11% των ψήφων στις περυσινές προεδρικές εκλογές, έθεσε για πρώτη φορά ανοιχτά από αριστερή σκοπιά θέμα ευρώ. Χαρακτηρίζοντας τις αποφάσεις του Eurogroup για την Κύπρο «κύρηξη πολέμου ενάντια στους ευρωπαϊκούς λαούς», ο Μελανσόν αναφέρθηκε στην απειλή του Ντράγκι για διακοπή της παροχής ρευστότητας ως «απαράδεκτη επιθετική πράξη» που δείχνει ότι «το ευρώ δεν είναι μόνο μια δαπανηρή Μερκελική πολυτέλεια αλλά και ένα επικίνδυνο μέσο δράσης ενάντια στην κυριαρχία ενός λαού». Και καταλήγει σε μια διατύπωση που ίσως αποδειχθεί ιστορική: «εάν κληθούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στην λαϊκή κυριαρχία και σ’αυτήν του ευρώ, πρέπει να επιλέξουμε το λαό».
Οι δηλώσεις του Μελανσόν σηματοδοτούν και το τέλος των όποιων αυταπατών υπήρχαν για μια εναλλακτική πορεία, χωρίς Μνημόνια και λιτότητα, εντός όμως των πλαισίων της ΟΝΕ. Είτε λέγεται Αναστασιάδης είτε αλλιώς, ενδεχομένως και Τσίπρας, κανένας ηγέτης δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στους ωμούς εκβιασμούς ενός Ντράγκι και μιας τρόϊκας αν δεν έχει στο τραπέζι ως σοβαρό ενδεχόμενο την εξόδο της χώρας του από το ευρώ και το αντίστοιχο σχέδιο Β. Μια προοπτική που ενέχει ασφαλώς σοβαρές δυσκολίες που σε καμμιά περίπτωση όμως δεν είναι ανυπέρβλητες ή συνώνυμες της βιβλικής καταστροφής που προεξοφλούν οι μνημονιακές δυνάμεις. Η κατάλληλη προετοιμασία και αποφασιστικότητα, τόσο του λαού όσο και του πολιτικού φορέα που θα αναλάβει το βάρος της ευθύνης θα κρίνουν το μέλλον ενός τέτοιου εγχειρήματος. Η κυπριακή αριστερά δείχνει να το έχει συνειδητοποιήσει ανοίγοντας χωρίς ταμπού τη συζήτηση για την παραμονή στην ΟΝΕ. Ισως από τη Λευκωσία έρθει και πάλι ένα νέο όχι, που θα συνεχίσει το ανολοκλήρωτο αλλά ιστορικό όχι της 18 Μάρτη και θα πυροδοτήσει σαρωτικές εξελίξεις στη χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη.

*Δημοσιεύθηκε στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" την Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Κείμενο παρέμβασης του συγγραφέα Κάρολου Ζουλιανού…

Κανένα από όσα σημαντικά θυμάμαι στη ζωή μου δεν σχετίζεται με το χρήμα, τα καλοκαίρια στις ελληνικές παραλίες, στη δροσιά του βουνού, στα ξέφρενα γέλια των παιδικών μου φίλων, στις αγκαλιές των γονιών μου, στις μυρωδιές της κουζίνας της γιαγιάς μου, στα διδακτικά νεύρα του παππού μου, στις ανθισμένες αμυγδαλιές της γειτονιάς μου, στους παλιούς τοίχους του σπιτιού μου, στα καλοριφέρ με τα πλυμένα ρούχα, στην μπασκέτα της αυλής μου, στην ελιά μέσα στον κήπο μας, στα λαχανικά που καλλιεργούσε ο πατέρας μου.
Το σπίτι μου βρισκόταν στο σταυροδρόμι με ονόματα δρόμων από ελληνικά νησιά που δεν έτυχε να πάω ποτέ. Κι όμως οι μυρωδιές εκεί δεν θα είναι διαφορετικές από τις μυρωδιές των δρόμων της Βαρκελώνης, τα σοκάκια θα μοιάζουν με τα ιστορικά σοκάκια της Ρώμης, οι μεγάλοι δρόμοι με τις λεωφόρους της Μαδρίτης, οι ανθισμένες γλάστρες των σπιτιών με τα λουλούδια κρεμασμένα στα μπαλκόνια της Λισαβόνας.
Τα βλέμματα των ανθρώπων μας, των δικών μας και των ξένων μας, των επισκεπτών και μεταναστών μας συναντιούνται στις δοκιμαζόμενες περιοχές του Νότου αφού πρώτα μέθυσαν με τις ψευδαισθήσεις της καλής ζωής, αγορασμένης  με δανεικά από αρπακτικά ή από προσδοκίες σωτηρίας που προϋπέθεταν την ενσωμάτωση στα χειρότερα δείγματα ζωής που παράχθηκαν μέσα στις πόλεις μας και τις εξοχές μας. Μάθαμε από τον καπιταλισμό να κοιτάμε βουνά με δάση και να βλέπουμε σήραγγες και ορυχεία χρυσού, δεχτήκαμε να δηλητηριάσουμε τα νερά μας με τα υποπροϊόντα του πολιτισμού που καταναλώναμε για να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια και όταν οι πρώτοι ατίθασοι Γαλάτες με τον κρυφό μαγικό ζωμό της ζωής αντιστάθηκαν στο δικό μας παραλογισμό τους είπαμε αλήτες, αναρχικούς, προβοκάτορες, τρομοκράτες. Ας το παραδεχτούμε, εμείς που συναινέσαμε είμαστε οι αλήτες…
Προχτές, κοιτώντας τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου μια αστραπιαία σκέψη δηλητηρίασε το μυαλό μου. Οι οικονομικές υποχρεώσεις, τα φροντιστήρια, οι δόσεις των δανείων, οι κάρτες, η ΔΕΗ, το τηλέφωνο, τα ρούχα της γυναίκας μου, τα παπούτσια των παιδιών μου. Κάθε μέρα αυτά σκέφτομαι αλλά προχτές ένιωσα βαθιά μέσα μου ότι έχω συνδέσει τους ανθρώπους που αγαπώ περισσότερο από κάθε τι σε αυτόν τον κόσμο μου με χρήματα, δάνεια και οικονομικές υποχρεώσεις. Μια τρομερή σκέψη με κυρίεψε, ότι βλέπω τους ανθρώπους μου ως μονάδες χρήματος που φέρνουν και δαπανούν, σαν να έχω μια βιομηχανία με εργάτες που κοστίζουν και παράγουν. Και για πρώτη φορά μετά από καιρό, αισθάνθηκα άσχημα και το ένιωθα μέσα, πόνεσα στα σώψυχά μου όχι για το καθημερινό άγχος της οικονομικής συναλλαγής αλλά για κάθε μέρα, για κάθε δευτερόλεπτο που δέχτηκα να αντικαταστήσω τα συναισθήματα για τη ζωή και τους ανθρώπους μου με το δηλητήριο της οικονομίστικης αντίληψης της ζωής.
Και τότε, μια βαθιά επιθυμία για ζωή αναρριχήθηκε, κάτι που νόμιζα ότι είχα χάσει, κάτι που σχεδόν παρακαλούσα να είχα χάσει όταν δεχόμουν να γίνω μηχανή παραγωγής κέρδους. Κάτι που έμεινε βαθιά ριζωμένο μέσα μου, κρυμμένο σε απλησίαστες σκοτεινές σπηλιές που καταχωνιάζεις πολύτιμους θησαυρούς για να παραμείνουν απροσπέλαστοι από την απειλή των γύρω μου ανθρώπων.
Πώς δέχτηκα να αντικαταστήσω το χαμόγελο των παιδιών μου με τις υποσχέσεις για παιχνίδια και δώρα που τους έταζα? Πώς δέχτηκα να ανταλλάζω τα χάδια και τις αγκαλιές της γυναίκας μου με πληρωμένους έρωτες του ενός τετάρτου ή τα κρύα βλέμματα ψηφιακών ερωμένων? Πώς δέχτηκα να φιμώνω τα ξέφρενα γέλια των παιδιών μου με ηλεκτρονικές συσκευές και βιντεοπαιχνίδια? Τι έχασα από τη ζωή μου όταν με συνεπαίρναν οι ίπποι του σπορ αμαξιού μου? Πόσο καταχώνιασα τις γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων στο παλιό μου σπίτι όταν απολάμβανα τους φρεσκοβαμμένους τοίχους του νέου μου διαμερίσματος? Πόσο υπονόμευσα τη ζωή μου όταν αντάλλαξα την απόλαυση ενός ήρεμου περίπατου στο δάσος με παραπάνω ώρες εργασίας για να πληρώσω τα δάνεια? Πόσες μυρωδιές έχασα από την κουζίνα της γιαγιάς μου όταν έθαβα την πείνα μου στα γκουρμέ πιάτα των πολυτελών εστιατορίων?
Κάπου μέσα μου ένα ζιζάνιο που δεν μπόρεσα να ξεπαστρέψω, ένας σπόρος ξαναβλάστησε για να μου θυμίσει ότι η αξιοπρέπεια μου, η ελευθερία μου, η αυτοδιάθεσή μου, η απόλαυση της ζωής, η ευτυχία δεν περνάει μέσα από την εκμετάλλευση του συνανθρώπου μου, από την πολυτελή ζωή των αστών ή τον κομφορμισμό της στολής εργασίας των κοστουμιών.
Για την αξιοπρέπεια μου, τη ζωή μέσα από τα συναισθήματά μου για τους συνανθρώπους μου, για την ελευθερία που με ολοκληρώνει ως άνθρωπο, για την αυτοδιάθεση μας, για την αλληλεγγύη και την αυτοδιαχείριση των ζωών μας…
Για την επανακατάληψη των ζωών μας…

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Αμετάπειστη ιστορία, ακίνητη χώρα...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Αμετάπειστη ιστορία, ακίνητη χώρα
Το 1974 η Χούλια, το μεγάλο αστέρι, έσπαγε τα ταμεία των ελληνικών κινηματογραφικών αιθουσών. Χιλιάδες λαού δάκρυζαν με τα τουρκικά ρομάντζα. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς έγινε το πραξικόπημα στην Κύπρο από την ελληνική χούντα, και ολοκληρώθηκε η καταστροφή με την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στη Μεγαλόνησο. Οι τουρκικές ταινίες κόπηκαν και η Χούλια σταμάτησε να συμβάλλει στην αισθητική διαμόρφωση του Ελληνα μικροαστού.
Είναι μεγάλος πειρασμός να βρει κανείς αναλογίες με τη σημερινή κατάσταση. Λατρεία της τουρκικής μυθοπλασίας, διαλυμένη Ελλάδα και οικονομικός Αττίλας στην Κύπρο ύστερα από επάλληλα οικονομικά πραξικοπήματα. Ομως υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές της στιγμής, από την ιστορία.
Ο ελληνικός μικροαστισμός της δεκαετίας του '70 είχε αναπτυξιακό μέλλον κι έτσι γρήγορα αφομοίωσε την ήττα, μεταβάλλοντάς την σε υλική ακμή και αδίστακτα πανωσηκώματα. Ο εκδημοκρατισμός της Ελλάδας, η νομιμοποίηση της Αριστεράς και η συντριπτική νίκη του αντιπουριτανισμού δημιούργησαν άλλες συλλογικές παραστάσεις, που δεν χρειάζονταν τη Χούλια Κότσιγιτ ως φορέα.
Σήμερα ό,τι συμβαίνει τοκίζει το κακό. Ανάπτυξη δεν υπάρχει, ηθική απελευθέρωση δεν εκκρεμεί, οικοδόμηση δεν εξελίσσεται. Ο,τι συμβαίνει βιδώνεται στη διάψευση και δεν είναι δυνατόν να διασκεδαστεί, να ελεγχθεί συναισθηματικά και πολιτικά.
Ο απόγονος του συγκινημένου θεατή του '70 ιδρύθηκε και μεγάλωσε στον υλικό πλεονασμό, στην παραγωγική ακυρολεξία, στον επιθετικό και θρασύ κόρο, και ακριβώς γι' αυτό δεν διαθέτει το παραμικρό απόθεμα σθένους για να διαχειριστεί και ελάχιστο περίσσευμα λογικής για να λύσει.
Ο φανατικός και αναφομοίωτος πλούτος έχει δημιουργήσει έναν μανιοκαταθλιπτικό Ελληνα, πολιτικά πλαδαρό και αποσβολωμένο. Αυτή η απίστευτη και δυστυχισμένη βραδύνοια διπλασιάζει τον τουρκικό μεγαλοκρατικό εθνικισμό και τον οικονομικό παγγερμανισμό.
Η παρακμή ανανεώνει την παρακμή. Σαν να τρύπωσε η Χούλια στον εγκέφαλο των θεατών της όταν έσβησε από τις κινηματογραφικές οθόνες. Σαν να διαμόρφωσαν τα γεγονότα του 1974 τους ιστορικά και αισθητικά αμετακίνητους όρους για να διαβιοί ο λαός και να διαβεί η χώρα. Σαν να αντικαταστάθηκε η επιφανειακή συγκίνηση του '74 από την ηλιθιότητα του '13.

Το κενό...

Πολιτης...
Υπάρχει ένα κενό που διαρκώς διευρύνεται, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι το κενό μεταξύ πολιτικού λόγου και πολιτικής πράξης. Ίσως υπάρχει και ως απόρροια της αναγωγής της επικοινωνίας σε εργαλείο διαχείρισης και όχι επικοινωνίας.
Στις δύσκολες αποφάσεις, οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν κάποιον στο δωμάτιο που θα τους συμβουλέψουν για το "τι θα τους πουν" οι αντιπολιτευόμενοι, και το "τι θα τους απαντήσουν" εκείνοι - το πως θα το πουλήσουν (λαϊκιστί) στην πλειοψηφία με το λίγο χρόνο, και τα κλειστά αυτιά.

Στην στρεβλή της εκδοχή αυτή η διαδικασία μεταλλάσσεται. Όταν δηλαδή η δύσκολη απόφαση είναι δύσκολη όχι λόγω της αρετής της, αλλά της κακίας της. Όσο πιο ικανός νοιώθει ένας πολιτικός ή μία πολιτική ομάδα επικοινωνιακά, τόσο μεγαλύτερη άνεση νοιώθει στην επικοινωνιακή στρεψοδικία.

Οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είναι γεγονός ότι το δημόσιο βρίθει άχρηστων και άνευ αντικειμένου οργανισμών και φορέων· αρκεί να θυμηθεί κανείς τους 600+ που δημιουργήθηκαν επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, τότε που "λεφτά υπήρχαν" και το λαϊκό αίτημα ήταν για "τα δικά μας παιδιά". Είναι επίσης δεδομένο ότι με τους σημερινούς κανόνες λειτουργίας, υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που δεν δουλεύουν για το μισθό τους, αλλά αρκούνται στον "εθελοντισμό" τους σε κάθε προεκλογική ή άλλη προσπάθεια του πάτρωνά τους.

Η ορθή/δύσκολη απόφαση εδώ είναι να αποφασίσουμε τους τομείς στους οποίους θα δραστηριοποιείται το κράτος, τις βαθμίδες στις οποίες θα εμπλέκεται (από το υπουργείο μέχρι την τοπικά αυτοδιοίκηση ή τις ανεξάρτητες αρχές) και να καταργήσουμε ό,τι περισσεύει, ενώ παράλληλα να περάσει όλο το υπάρχον προσωπικό από αξιολόγηση με προκειμένου να δούμε ποιοι μπορούν να στελεχώσουν το νέο Κράτος, και ως τέτοιοι να παραμείνουν.

Σε μία τέτοια διαδικασία, μπορεί να αποδειχθεί ότι θα πρέπει να υπάρξουν μέχρι και προσλήψεις, αν στους σημερινούς δεν έχουν τα απαραίτητα εφόδια και απολυθούν.

Μία τέτοια διαδικασία όμως θα ισοδυναμούσε με διάλυση του πολιτικού συστήματος. Οι κομματικοί στρατοί των αργόσχολων και μη χαχόλων, αυτών που περιφέρονται στους διαδρόμους ως συνομιλητές της εκάστοτε ηγεσίας όταν οι συνάδελφοι τους κάνουν την δουλειά και αυτών, θα έχαναν τις θέσεις τους. Είναι κατανοητό ότι μία τέτοια αλλαγή δεν θα πέρναγε εύκολα από τη Βουλή.

Έτσι, για μία ακόμη φορά, οι πολιτικοί θα βαφτίσουν επικοινωνιακά το κρέας ψάρι· πριν με τους ΙΔΑΧ, και τώρα με τους "επίορκους", θα επιχειρήσουν να περιχαρακώσουν μία ομάδα υπαλλήλων για να αποφύγουν τις πραγματικές λύσεις - αυτές που περνάνε πάνω από τους κομματικούς στρατούς της τρικομματικής και ενδεχομένως της αντιπολίτευσης (σε αυτά τα βρίσκουν - συμφωνίες κυρίων).

Στην πορεία, θα καταργήσουν το τεκμήριο της αθωότητας, θα διαταραχθεί η εργασιακή ειρήνη, θα χαθεί ό,τι έχει ψήγμα ηθικού αποθέματος έχει απομείνει στο εναπομείναν προσωπικό (το ίδιο θα γινόταν και σε μία εξίσου παράλογη ιδιωτική επιχείριση), ενώ θα επαληθευτεί για μία ακόμη φορά ότι όποιος είναι στο δημόσιο και δουλεύει είναι ηλίθιος, αφού το μόνο που χρειάζεσαι είναι να ανήκεις σε ένα από τα κομματικά στρατόπεδα.

Κάποιος θα πει "ας γίνει και άδικα - δεν με ενδιαφέρει - φτάνει να σπάσει το ταμπού των απολύσεων". Αναρωτιέμαι τι θα πει αυτός ο κάποιος, όταν μάθει ότι την ίδια ώρα που του πουλάνε τις απολύσεις των 3,900 "επίορκων", προσλαμβάνονται στους δήμους δεκάδες χιλιάδες νέοι υπάλληλοι μέσω ΟΑΕΔ και ΕΣΠΑ. Αναρωτιέμαι τι θα πει όταν μάθει το πως δεν λειτουργούν τα πειθαρχικά για βεβαιωμένες παραβάσεις καθήκοντος, ή πως δεν στέλνονται υποθέσεις πλαστών βεβαιώσεων σπουδών, υγείας, και οικογενειακής κατάστασης στις αρχές. Αναρωτιέμαι τι θα σκεφτεί την επόμενη φορά που θα διαβάσει μία ακόμα είδηση για διπλούς μισθούς και golden boys/girls.

Θα σκεφτεί το προφανές: ότι τον κοροϊδεύουν για μία ακόμα φορά, κι εκεί το κενό θα μεγαλώσει. Μαζί με το κενό, θα μεγαλώσει και το χάσμα που τον χωρίζει από το κράτος του και τους θεσμούς. Εκεί είναι που θα στραφεί, με όση γνώση του έχει απομείνει και θα σταυρώσει στην κάλπη τον τελευταίο Τσαρλατάνο που θα βρει μπροστά του, αυτόν που ξεκινάει και τελειώνει τις ασυναρτησίες του με το "σε κοροϊδεύουν". Εκεί θα βρει δικαίωση ο ανθρωπάκος, και δεν τον αδικώ καθόλου.

"Η μισή ντροπή δική μου, η μισή δική τους", ρίχνοντας το ψηφοδέλτιο της ντροπής.

Κωνσταντίνος Αλεξάκος

Ο Λάκης και η αισθητική που μας αξίζει...

2310net...
lakis-lazopoulosΚάθε κρίση έχει την αισθητική που την εκφράζει. Το κραχ του ’29 γέννησε έναν Μπρεχτ. Το δικό μας έναν Λάκη. Ίσως όμως το ’29 να μην εκτιμούσαν, οι σύγχρονοί του, τον Μπρεχτ όπως εμείς σήμερα, που το πέρασμα του χρόνου απέδειξε ότι η λάμψη του χρυσού είναι αιώνια. Ίσως κάποια στιγμή, μετά από δεκαετίες, ο Λάκης να αναγνωριστεί για το ταλέντο και την προσφορά του.
Είχα καιρό να παρακολουθήσω εκπομπή του. Μπορεί και πάνω από ένα χρόνο. Ποτέ δεν μου άρεσε το «Τσαντίρι». Βλέπεις, έχω πάψει από καιρό να γελάω με αστεία με γιαγιάδες ή κλανιές ή ακόμα με γιαγιάδες που κλάνουν, έχω βαρεθεί να αισθάνομαι υποχρεωμένος να μπω στο παιχνίδι των διάφορων προσωπικοτήτων της trash tv, (έστω και από το ρόλο του υπεράνω, του κριτή, του γαμάτου και ψαγμένου τηλεθεατή) που ο Λάκης φροντίζει να βάζει στο σπίτι μας κάθε βδομάδα, με έχουν κουράσει τα γεμάτα κενό οργισμένα λογύδρια του, έχω σιχαθεί αυτό το deja-vu που μου προκαλούν ορισμένες ατάκες που έχω ακούσει ή διαβάσει αλλού και τις αντιγράφει στυγνά. Με λίγα λόγια, ο Λάκης δεν βγάζει πια γέλιο. Δόξα τω… διαδίκτυω μπορείς σήμερα να βρεις τρομερά πράγματα, αυθεντικά αστεία ή σατιρικά με τα οποία θα γελάσεις ή θα προβληματιστείς, χωρίς αυτός που τα μεταφέρει να μιλάει για τον εαυτό του σε τρίτο ενικό: «Η ΣΑΤΙΡΑ».
Έβλεπα σήμερα στο Τσαντίρι ένα παράξενο σκετς. Ο Καλυβάτσης gay (ας σταματήσει πια αυτό το στερεότυπο, έπαψε να είναι αστείο από καιρό) ντυμένος με την ναζιστική σημαία, ο Λαζόπουλος φυλακισμένος ντυμένος με στολή της Βέρμαχτ και ο Ζουγανέλης σε ρόλο Ότο Ρεχάγκελ, επίσης ντυμένος ναζιστικά. Οι διάλογοι που ακολούθησαν ήταν ένα κράμα στερεότυπης και κουραστικά επαναλαμβανόμενης μανιέρας, με ολίγη από σάτιρα καφενείου, και μπόλικο ντανταϊσμό. Το πράγμα δεν τραβούσε. Πόσο να γελάσεις με μια «αδερφή» που εκφράζει την σύγχρονη Ελλάδα που υποφέρει από την νέα ναζιστική Γερμανία; (τίποτα πιο πρωτότυπο δεν μπορούσες να σκεφτείς ρε Λάκη;)
Όμως ας αφήσουμε το «καλλιτεχνικό» μέρος του σκετς και ας πιάσουμε λίγο το πολιτικό:
Οι Γερμανοί θέλουν να μας πηδήξουν, να μας στήσουν στα τέσσερα. Εμείς είμαστε αδερφές, κραγμένες, αλλά παρόλα αυτά δεν θέλουμε να μας πηδάνε οι Γερμανοί. Ταυτόχρονα αποθεώνουμε τους Κύπριους που είπαν «νάιν» και που για αυτό τους πήδηξαν οι Γερμανοί, οι οποίοι πήδηξαν και εμάς γιατί τους είπαμε «γιαααα». Μέχρι στιγμής το συμπέρασμα είναι πως ό,τι και να πεις στους Γερμανούς θα σε πηδήξουν.
Άρα πρέπει κι εμείς να ξυπνήσουμε και να τους πούμε «νάιν», για να μας πηδήξουν όπως τους Κύπριους μάλλον, γιατί πιθανόν στο πολιτικό υποσυνείδητο του Λάκη οι Γερμανοί να είναι σαν τους βιαστές που αφού δεν μπορείς να τους αποφύγεις πρέπει να τους απολαύσεις.
Αυτό το κενό νοήματος παραλήρημα ομοφοβικής σάχλας, δεν ήρθε από το πουθενά. Πηγάζει απευθείας από την πολιτική σκέψη του Λάκη, η οποία όσο διαρκεί η κρίση αποδεικνύεται και πιο νηπιακή. Μέχρι τώρα είχαμε μπόλικη αντι-Μέρκελ, η οποία διανθιζόταν με πολύ από «χαζό Γιωργάκη», λίγο «κλέφτες πολιτικούς», αρκετές δόσεις «κακής Αριστεράς που δεν τα βρίσκει», λίγο «πλατεία» και γαρνίρισμα με συνομωσιολογίες. Τώρα ξαφνικά, λίγες ημέρες μετά τα πανηγύρια για την…κυπριακή αντίσταση και αφού τελικά οι αντιστασιακοί δεν μας βγήκαν και πολύ αντιστασιακοί, ο Λάκης ξαναβάζει απέναντί του την Άνγκελα Μέρκελ και την ξεσκίζει. Τρία χρόνια κρίσης και ο Λάκης δεν έμαθε τίποτα. Ούτε όταν τον πρόδωσε ο Ολάντ, οι Ρώσοι, οι Αγανακτισμένοι, το καλό ΠΑΣΟΚ που θα μας έσωζε από το κακό ΠΑΣΟΚ, ο Κουβέλης, και όποιος άλλος κατά καιρούς έγινε το ποιητικό αίτιο μιας από μηχανής λύσης που θα ερχόταν από ένα απροσδιόριστο μέλλον να μας λυτρώσει από μια απροσδιόριστη κρίση.
Το επίπεδο της αισθητικής, της τέχνης και του πολιτισμού είναι δεμένο με το επίπεδο της ταξικής πάλης. Όσο «ξύλινο», «παλαιολιθικό» και ξεπερασμένο κι αν ακούγεται. Οι Μπρεχτ, οι Λόρκες, οι Θεοδωράκηδες, οι Ξυλούρηδες και οι Ρίτσοι δεν βγήκαν από μόνοι τους, δεν έπεσαν από τον ουρανό. Γεννήθηκαν καλλιτεχνικά σε εποχές ταραγμένες άρα και έντονες. Η ένταση τράβηξε στα άκρα το ταλέντο τους και έγινε το καλούπι για να σμιλευτούν τραγούδια, ποιήματα, θεατρικά με την πραγματική ζωή των πραγματικών ανθρώπων. Η σημερινή εποχή έχει φορέσει έναν κιτς τηλε-μανδύα πάνω στα πάντα. Ο Λάκης είναι το αποτέλεσμα μιας χρόνιας καλλιέργειας ηλιθιότητας από την οποία αν δεν απαλλαγούμε θα μας κάνει ένα με αυτήν πιο γρήγορα κι από την κλανιά της γριάς.

Ροη αρθρων