Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

ΜΑΚΑΡΙ

Καρτεσιος...

Την κίνηση Ε.ΛΑ.Δ.Α. παρουσίασαν το απόγευμα της Τετάρτης στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς Μανώλης Γλέζος και ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γιώργος Κασιμάτης. Ο Μίκης Θεοδωράκης έκλεισε την ομιλία του λέγοντας: «Βοηθήστε μας. Δεν έχουμε πολύ χρόνο ο Μανώλης κι εγώ. Εβδομήντα χρόνια πολεμάμε».
Και τι θέλετε να κάνουμε εμείς κ. Θεοδωράκη μας; Εμείς ούτε μια μέρα πολεμήσαμε. Κι ας έγιναν τόσοι πόλεμοι. Ένα όπλο δεν πήραμε. Κι ας μας βίαζαν τη συνείδηση κι ας μας βιάζουν σήμερα την αξιοπρέπεια.
Μάθαμε να μη ντρεπόμαστε ούτε τον εαυτό μας, σιγά μη ντραπούμε εσάς και τον κ. Γλέζο. Εδώ δε ντρεπόμαστε να σας βρίζουμε, να σας γελοιοποιούμε, να επιτρέπουμε στον κάθε φλώρο να σας αποκαλεί «ξεμωραμένο», να αφήνουμε τον Μπουτάρη να σας φέρεται σαν πλανόδιο σουβλατζή.
Τι κι αν τραγουδήσαμε τα τραγούδια σας κ. Θεοδωράκη; Αρνηθήκαμε να πονέσουμε. Φυλάξαμε το τροφαντό μας σώμα και θυσιάσαμε την ψυχή. Φτιάξαμε καινούρια όνειρα εμείς, πιο λαμπερά.
Τι κι αν εσείς ονειρευόσασταν την ελευθερία και τη δημοκρατία; Εμείς ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αυτοκίνητο, ένα μεγαλύτερο σπίτι, έχουμε άλλες ανάγκες και όνειρα.
Εμείς κάναμε τον Τσε ακριβό ρολόι, αφίσα, μπλουζάκι, αναπτήρα, ταινία και ξεμπερδέψαμε με την επαναστατικότητά μας. Τη δημοσιοποιήσαμε όσο πιο ακίνδυνα μπορούσαμε, άραγε δεν αρκεί αυτό;
Εσείς κ. Θεοδωράκη συνεργαστήκατε και με το διάολο για να σταθείτε απέναντι σε μεγαλύτερους διαόλους. Και σας βάφτισαν και προδότη και ξεπουλημένο. Πού πάτε να μας μπλέξετε σε αυτά;
Καμία ευθύνη δεν αποποιούμαι. Κι εγώ σας έβρισα όταν υπερβήκατε τα «εσκαμμένα» που καθορίζουν οι «άμεμπτοι» και ζήσατε την «κορύφωση των παθών σας» συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ήμουν τότε κι εγώ ένας γνήσιος Αριστερός, πρότυπο ιδεολογικής πειθαρχίας.
Τελικά, έπρεπε να μεγαλώσω αρκετά για να καταλάβω ότι υπάρχουν προδοσίες που γίνονται και δε λέγονται και προδοσίες που λέγονται, αλλά δε γίνονται. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι η δική σας «προδοσία» ειπώθηκε αλλά δεν έγινε. Δεν την αντέξατε. Φύγατε.
Υπάρχουν όμως προδοσίες που γίνονται καθημερινά στην πολιτική και στη ζωή μας, αλλά δε λέγονται επειδή είναι ταμπού και τα τοτέμ της αριστεροσύνης προστατεύονται από αγκυλωμένες πεποιθήσεις περί του ορθού.
Τους τρέμω τους «αρχάγγελους της κάθαρσης και της καθαρότητας». Ειδικά της ιδεολογικής. Δε συγχωρούν ποτέ το παραμικρό λάθος στους άλλους, παρά χτίζουν όλη μέρα επιχειρήματα για να υπερασπιστούν τα δικά τους συνειδητά λάθη. Δεν είμαι εναντίον των λαθών, θέλω να παραμείνω άνθρωπος και να μην αναβαθμιστώ σε πνεύμα αλάνθαστο.
Το όνομα «Ε.ΛΑ.Δ.Α.» που δώσατε στο κίνημά σας δε μου αρέσει. Περισσότερο επειδή πάλι παραπέμπει σε συμβολισμό κι έχω βαρεθεί τους συμβολισμούς και τα συμβολικά. Κοντεύω να πάω από υπερβολική δόση συμβολισμού και πλήρη έλλειψη ουσιαστικού.
Μου άρεσε, όμως, που είπατε ότι «όλοι αυτοί, τρόικα, Μνημόνιο, δωσίλογοι, υποτακτικοί, πουλημένοι, όλοι θα πάνε στη θάλασσα». Μου άρεσε που το πιστεύατε όταν το λέγατε και δεν αφήνατε περιθώρια για ουτοπιστικές ή μεσοβέζικες εναλλακτικές.
Εύχομαι να γίνει έτσι όπως το είπατε. Να τους πετάξουμε στη θάλασσα και να είναι τα δικά σας χέρια και του Μανώλη Γλέζου εκείνα που θα τους σπρώξουν πρώτα. Το δικαιούστε. Μακάρι να γίνει, όμως δυστυχώς δε μπορεί να γίνει από μόνο του. Κάποιοι πρέπει να το κάνουμε. Κι αυτοί οι «κάποιοι» είμαστε εμείς. Με κάθε τρόπο.
Μακάρι, λίγο ν’ αλλάξουμε. Να αρχίσουμε να ντρεπόμαστε εμάς και τα παιδιά μας. Αλλά, κυρίως, να καταλάβουμε ότι δεν είστε μόνο εσείς και ο κ. Γλέζος που δεν έχετε πολύ χρόνο. Ούτε εμείς έχουμε πολύ χρόνο. Κανείς μας δεν έχει πολύ χρόνο. Τελειώνει. Και μαζί με το χρόνο, τελειώνουμε κι εμείς σα λαός, σαν πολίτες, σαν ελεύθεροι άνθρωποι.

Γερμανική ισχύς, ευρωπαϊκοί φόβοι...

kathimerini.gr...
Του Πετρου Παπακωνσταντινου

Αιώνες μοιάζουν να ’χουν περάσει από την εποχή που ο Χέλμουτ Κολ συμβούλευε τη διάδοχό του «να υποκλίνεται δύο φορές μπροστά στη γαλλική σημαία, προτού υψώσει τη γερμανική». Προ ημερών, ο Νικολά Σαρκοζί εγκαινίασε την προεκλογική του εκστρατεία προβάλλοντας ως παράδειγμα προς μίμηση για τη γλυκιά Γαλλία το πικρό, γερμανικό μοντέλο: ενίσχυση των εξαγωγών με συμπίεση του εργατικού κόστους. Μάλιστα, το κόμμα της Μέρκελ έσπευσε να τον υποστηρίξει, εμφανίζοντάς τον ως «τον άνθρωπό τους στη Γαλλία», για να τρίζουν τα κόκαλα του Ντε Γκωλ στο Κολομπέ λε ντεζ Εγκλίζ.
«Η Γερμανία ορθώνεται εκεί που δεν μπόρεσε ποτέ να σταθεί μετά το 1945: ως κυρίαρχη δύναμη στο κέντρο της Ευρώπης», γράφει η Suddeutsche Zeitung. Ωστόσο, η γερμανοποίηση της Ε.Ε. -κάτι που επιβεβαίωσε η επιβολή των γερμανικών «ντικτάτ» στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής- προκαλεί θύελλα αντιδράσεων. «Το Βερολίνο κηρύσσει παράνομο ακόμη και τον… Κέινς», ψιθύριζε ανώνυμος Βρετανός αξιωματούχος. Ακόμη και η γερμανική Die Welt αγανακτούσε με την ιδέα διορισμού επιτρόπου για την Ελλάδα: «Οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση δεν μπορεί να γίνουν προτεκτοράτα. Ενας Ευρωπαίος επίτροπος δεν θα μπορούσε να καταφέρει πολλά, εκτός αν είχε εξουσίες κατοχικής δύναμης». Διευθυντής μεγάλου hedge fund, ο Μάρσαλ Αουερμπακ, έγραψε ότι η Γερμανία προωθεί στην Ελλάδα ένα «οικονομικό Anschluss (παραλληλισμός με την προσάρτηση της Αυστρίας) και ότι το Βερολίνο διεξάγει «οικονομικό Blitzkrieg» (κεραυνοβόλο πόλεμο) στην Ευρώπη.
Οπως η Αμερική του Μπους υπερεκτίμησε τη στρατιωτική της δύναμη το 2003, προσπαθώντας να μετατρέψει τους συμμάχους σε υποτελείς, η Γερμανία της Μέρκελ υπερτιμά την οικονομική της δύναμη, υποτιμώντας και αυτή τον αποφασιστικό παράγοντα της πολιτικής. Η αναζωπύρωση αντιγερμανικών αισθημάτων είναι κάτι περισσότερο από βέβαιη. Αλλά και στο ίδιο το οικονομικό πεδίο, οι συνέπειες δεν θα αργήσουν να εκδηλωθούν. Προωθώντας την κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η Γερμανία συρρικνώνει τα εισοδήματα των Ευρωπαίων που αγοράζουν τα προϊόντα της και θρέφουν τα πλεονάσματά της. Οταν η ισχύς φέρνει την ύβριν, η Νέμεσις περιμένει στη γωνία…

Πω πω πω… όνειρο ζει (ο Γιώργος) μην τον ξυπνάτε…

Aixmi.gr...
Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Έβλεπα και άκουγα τον Γιώργο Παπανδρέου στην Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και προσπαθούσα να καταλάβω αν έχει καθόλου αίσθηση της σημερινής, οδυνηρής πραγματικότητας. Δεν έφτασα καν στην επόμενη σκέψη, στο αν δηλαδή αντιλαμβάνεται την τεράστια προσωπική ευθύνη του για το κατάντημα του τόπου. Δε χρειάστηκε.
Σε όλη την ομιλία του δεν εκστόμισε ούτε μια λέξη αυτοκριτικής.
Παντού έκανε τομές η κυβέρνησή του. Σε όλα τα πεδία συγκρούστηκε με τα οργανωμένα συμφέροντα. Καθημερινά έδινε μάχες για να σπάσουν οι αγκυλώσεις δεκαετιών. Δεν προσκύνησε. Δε συμβιβάστηκε.
Το μόνο λάθος -αν έκανε κάποιο λάθος- ήταν ότι δεν ολοκλήρωσε τις προσπάθειες ή άργησε να τις ξεκινήσει.
Όλες, όμως, ήταν σίγουρα προς τη σωστή κατεύθυνση. Έδωσε αγώνα, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, για τη διάσωση της χώρας. Και τα κατάφερε.
Πώς το λέει ο πρωταγωνιστής της σούπερ διαφήμισης;
«Πω πω πω… όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε»…
Άλλος, λοιπόν, έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν», όχι μόνο προεκλογικά, αλλά και στη συνέντευξη για τις 100 μέρες της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ στην εξουσία (στο Ζάππειο).
Άλλος έκανε μυστικές διαπραγματεύσεις με τον Στρος Καν για το ΔΝΤ, ενώ ταυτόχρονα δήλωνε ότι «δεν υπάρχει κανένα θέμα ΔΝΤ».
Άλλος έλεγε ότι οι διοικητές των εφοριών, των νοσοκομείων και οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων θα επιλεγούν απ’ το opengov, αφήνοντας επί μήνες παράλυτο το κράτος στην πιό δύσκολη στιγμή μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω ότι ο προϊστάμενος της εφορίας Πειραιά ορίστηκε μετά από 6 μήνες και ο διοικητής του νοσοκομείου Ρόδου μετά από 9 μήνες.
Άλλος μίλαγε για πράσινη ανάπτυξη (και πράσινα άλογα) στα υπουργικά συμβούλια, καλώντας δήθεν ειδικούς να κάνουν διαλέξεις γυμνασιακού επιπέδου, ενώ η χώρα είχε φτάσει ήδη στο παγόβουνο.
Άλλος δεν έπαιρνε κανένα μέτρο επί 6 μήνες, παρά τις πιέσεις υπουργών αλλά και ΜΜΕ, και ενώ οι αγορές έκλειναν για την Ελλάδα.
Άλλος διασύρθηκε στο Νταβός από Άγγλο δημοσιογράφο και άλλος πήγε ατάραχος, στη συνέχεια, να δει την ειδική προβολή του «Άβαταρ».
Άλλος κυβέρνησε με φίλους και υπαλλήλους, περιφρονώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας.
Άλλος δεν έκανε καμιά διαπραγμάτευση με την τρόικα (και τους πολιτικούς προϊσταμένους της) για τη σύνταξη του πρώτου Μνημονίου, τον Μάιο του 2010.
Άλλος άφησε την κυβέρνηση να βολοδέρνει επί 12 μήνες, χωρίς να παρακολουθεί το μηδενικό έργο πολλών υπουργών και χωρίς να παίρνει καμιά πρωτοβουλία για να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων.
Άλλος θα κατέρρεε τον περασμένο Ιούνιο, όταν η τρόικα κατάλαβε ότι δεν έχουμε τηρήσει καμιά απ’ τις δεσμεύσεις και μας έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό, με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα.
Άλλος εξήγγειλε Δημοψήφισμα, χωρίς καμιά προειδοποίηση των δανειστών, με συνέπεια να απειληθεί η Ελλάδα με άμεση αποβολή από την Ευρωζώνη;
Άλλος πρότεινε για πρωθυπουργό την πρώην νταντά του και τον αρχικηπουρό του, όταν υποχρεώθηκε να παραιτηθεί.
Άλλου πρωθυπουργού ο υπεύθυνος Τύπου έλεγε ανενδοίαστα ψέματα (τη 12η ώρα) ότι δήθεν ο Παπαδήμος έθετε όρους για να αποδεχθεί την πρωθυπουργία.
Άλλος, προφανώς, θα ήταν. Διότι αν ο Γιώργος Παπανδρέου διέσωζε την Ελλάδα επί 2 χρόνια, τότε πώς σήμερα παραμένει ένα βήμα πριν από την καταστροφή ή την πανάκριβη για τους Έλληνες σωτηρία;
Άλλος τα έκανε όλα αυτά. Ο «κανονικός» Γιώργος, όχι ο άλλος, έχει να αναμετρηθεί πλέον μόνο με την ιστορία…
Follow on twitter: @XrPanag

Τα ορφανά της Γκεστάπο...



αντίφωνο...
Το πρόσφατο δημοσίευμα των New York Times (Greece’s Epidemic of Racist Attacks, 26/1/12) θα έπρεπε να έχει σημάνει συναγερμό στις αρχές. Η συντάκτης Eva Cosse, ερευνήτρια της οργάνωσης Human Rights Watch, αποκαλύπτει όσα είδε στην Αθήνα λίγες ημέρες πριν. Περιγράφει μάλιστα την επίθεση που έζησε, κατά τη διάρκεια συνέντευξης με την Razia, Αφγανή ανύπαντρη μητέρα με τρία παιδιά, στο διαμέρισμά της στον Άγιο Παντελεήμονα από ομάδα κουκουλοφόρων. Η αστυνομία ζήτησε από την Razia να μεταβεί στο τμήμα για να καταγγείλει το περιστατικό, όπως και έκανε. Και όμως, το διαμέρισμά της δέχτηκε παρόμοιες επιθέσεις τις επόμενες δύο νύχτες. Την δεύτερη φορά, μάλιστα, άγνωστος προσπάθησε να βάλει φωτιά. Η Razia αναγνώρισε κάποιους από τους δράστες. Κάτοικοι της περιοχής επιβεβαιώνουν ότι κουκουλοφόροι συγκεντρώνονται κάθε βράδυ στην πλατεία. Όλοι τούς ξέρουν, αλλά η αστυνομία δεν προχωρά σε συλλήψεις.
Το δημοσίευμα κάνει λόγο για μια επιδημία ρατσιστικής βίας στην ελληνική πρωτεύουσα. Οι μετανάστες και οι αιτούντες άσυλο μιλούν για “απαγορευμένες” περιοχές. Όμως οι αρχές δε μοιάζει να συμμερίζονται τους φόβους για έξαρση της ρατσιστικής βίας. Εξάλλου, τα επίσημα στοιχεία δεν καταγράφουν παρά ελάχιστα εγκλήματα μίσους, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Το δημοσίευμα προφανώς δε σήμανε συναγερμό στις αρχές, αν κρίνουμε από όσα συνέβησαν το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στην Αθήνα. Η εκ των προτέρων γνωστή πορεία της Χρυσής Αυγής για την επέτειο των Ιμίων εξελίχθηκε κατά τα ειωθότα. Μέλη της γνωστής νεοναζιστικής οργάνωσης εκτόνωσαν το πληγωμένο εθνικό τους φρόνημα με τον μόνο τρόπο που γνωρίζουν: πετώντας επιβάτες – μετανάστες και μη – έξω από τους συρμούς του μετρό και ξυλοκοπώντας κάποιους από αυτούς. Η παρουσία των αρχών ασφαλείας και μερικές προσαγωγές –χωρίς συλλήψεις- δεν αποτέλεσαν τελικά αποτελεσματικό μέσο αποτροπής της τυφλής «πατριωτικής» βίας.
Έχουμε και άλλοτε αναφερθεί από ετούτη τη στήλη στο ζήτημα της ρατσιστικής βίας. Σε ένα τοπίο ρημαγμένο από την κρίση και από τα μέτρα αντιμετώπισής της, με την κοινωνική συνοχή αποσαθρωμένη, είναι βέβαιο ότι οι αυτόκλητοι προστάτες της «αιματηρής ευταξίας» αποθρασύνονται μέρα με τη μέρα. Στο πλαίσιο αυτό, η αποφασιστική πάταξη των ομάδων του ρατσιστικού περιθωρίου είναι αδήριτη ανάγκη. Δεν μπορεί η Πολιτεία να διατείνεται πως αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ρατσιστικής βίας χωρίς να επεμβαίνει αποφασιστικά στο ζήτημα των εξτρεμιστικών ομάδων.
Θυμίζουμε πως η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έχει καταδικάσει τις νεοναζιστικές και ρατσιστικές πρακτικές εξτρεμιστικών ομάδων. Στις πρακτικές αυτές συγκαταλέγονται βίαια περιστατικά με ρατσιστικό κίνητρο, καθώς και η αναζωπύρωση της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας με στόχους μέλη εθνικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών κοινοτήτων ή μέλη μειονοτήτων. Η Γενική Συνέλευση επανέλαβε ότι τέτοιες πράξεις εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 4 της Διεθνούς Σύμβασης για την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων και συνιστούν σαφή και προφανή κατάχρηση των ελευθεριών της συνάθροισης και της ένωσης, καθώς και της ελευθερίας της έκφρασης.
Ο αρμόδιος Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ μελετώντας τις επιπτώσεις της δράσης των εξτρεμιστικών ομάδων στο ρατσισμό, τις φυλετικές διακρίσεις και την ξενοφοβία, επεσήμανε ότι – εκτός από την προφανή περιφρόνηση της απαγόρευσης των διακρίσεων – αποτελούν σοβαρή απειλή για τη διασφάλιση θεμελιωδών δικαιωμάτων, η οποία στην πράξη και υπό ορισμένες συνθήκες αγγίζει την ίδια τη δημοκρατία. Επομένως, η αντιμετώπιση των εξτρεμιστικών ομάδων από την Πολιτεία δεν άπτεται μόνο του ζητήματος της καταπολέμησης της ρατσιστικής βίας, στην οποία συχνά και οργανωμένα οι ομάδες αυτές καταφεύγουν, αλλά της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών αρχών.
Υπό το φως των παραπάνω, είναι αδιανόητη απειλή για την κοινωνική γαλήνη να παρελαύνει το εξτρεμιστικό ρατσιστικό περιθώριο στο κέντρο της πόλης σκορπώντας τραυματίες στο διάβα του, όποια «εθνική αφορμή» κι αν επικαλούνται οι επιδρομείς: την επέτειο των Ιμίων, την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, τη μάχη των Πλαταιών ή την κάθοδο των Δωριέων. Οι δράστες κακουργηματικών πράξεων μόνο ως τέτοιοι μπορούν να αντιμετωπίζονται.

Οι αλήτες, οι ρουφιάνοι και οι δημοσιογράφοι ....

Ο άνθρωπος του μετρό...
Η στρατιωτική μου θητεία ήταν (όπως και για τους περισσότερους, άλλωστε) μία τραυματική εμπειρία. Και πριν σπεύσετε να πείτε τη δική σας ιστορία, να σας ενημερώσω πως εγώ έφτασα μία ανάσα από το Στρατοδικείο και ακόμα δεν έχω καταλάβει ακριβώς πώς τη γλίτωσα. Τέλος πάντων, άλλο θέλω να πω. Ένας από τους παράγοντες που έκαναν ακόμα πιο δύσκολη τη θητεία μου ήταν και οι σπουδές μου. Βλέπεις, μέχρι τότε δεν είχα καταλάβει ότι η λέξη “δημοσιογράφος” στους περισσότερους δεν προκαλεί δέος, σεβασμό ή έστω ένα συγκαταβατικό κούνημα του κεφαλιού, αλλά μία γκριμάτσα αηδίας που συνοδεύεται από την φράση-καρμπόν “αλήτης-ρουφιάνος-δημοσιογράφος”. Έτσι, όταν γνώριζα κάποιον φαντάρο και με ρωτούσε τι έχω σπουδάσει, απαντούσα αθώα (και ίσως με κάποια αφελή υπερηφάνεια) “δημοσιογραφία”. Και φυσικά τύγχανα σχεδόν κάθε φορά της αντιμετώπισης που προανέφερα.
Κάποια στιγμή μάλιστα με ενόχλησε τόσο πολύ αυτή η ιστορία, που από ένα σημείο και μετά δεν έλεγα “δημοσιογραφία”, αλλά “επικοινωνία”, που ήταν και πιο ακριβές με βάση το όνομα της σχολής μου. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ντροπή επειδή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος.
Φυσικά, αυτή η αντίδραση, που στις μέρες μας είναι πιο συχνή από ποτέ, είναι άδικη. Κι αυτό γιατί δεν μπορείς να εξισώνεις μια χούφτα μεγαλοδημοσιογράφους που βγάζουν εκατομμύρια διαστρεβλώνοντας τις ειδήσεις με τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων, οι οποίοι μετά βίας βγάζουν τα προς το ζην (αν τα βγάζουν) και στην πράξη δεν έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν όχι την κοινή γνώμη, αλλά ούτε τον ψιλικατζή της γειτονιάς.
Οι μεγαλοδημοσιογράφοι, όπως και οι πολιτικοί, είναι σε μεγάλο βαθμό αποκομμένοι από την κοινωνία. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να το καταλάβει κανείς αυτό από την παρουσία τους στα social media – όσους τολμούν να έχουν παρουσία, δηλαδή.
Είχαμε ένα επικοινωνιακό τσίρκο χθες στα Εξάρχεια, με την υπόθεση κάποιων άστεγων και αλληλέγγυων σε αυτούς που μπήκαν στην καφετέρια του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων. Αν θελήσει κανείς να διαβάσει τι συνέβη εκεί χθες, η πιο κατατοπιστική περιγραφή είναι αυτή εδώ, από τον @risinggalaxy, καθώς και τα σχόλια από κάτω. Όχι το δελτίο του Mega, όχι κάποια μεγάλη εφημερίδα, όχι ένα ενημερωτικό portal, αλλά το blog κάποιου που βρέθηκε εκεί και ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων. Κι αν μπορεί κανείς να το θεωρήσει μη δημοσιογραφικό ή “στρατευμένο”, ας σκεφτεί πρώτα ποια στάση τήρησαν οι παραδοσιακοί δημοσιογράφοι, που στο κάτω-κάτω της γραφής πληρώνονται για να είναι δημοσιογράφοι, και άρα θα περίμενε κανείς μία αξιοπιστία και μία σοβαρότητα από αυτούς.
Όποιος ήταν online στο Twitter το απόγευμα της Τετάρτης και ακολουθεί τους σωστούς ανθρώπους ξέρει ήδη ότι η στάση των δηλωμένων δημοσιογράφων (και όχι αυτών που εκπροσωπούν τη λεγόμενη “δημοσιογραφία των πολιτών”) ήταν στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορη, και στη χειρότερη απροκάλυπτα αρνητική, σε σημείο σοβαρής παρεξήγησης και ενάντια σε κάθε λογική δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Αυτό που παρατηρώ είναι ότι αυξάνονται όλο και περισσότερο οι περιπτώσεις ανθρώπων που μπαίνουν “ατσαλάκωτοι” στο Twitter και το Facebook, και βγαίνουν με κατεβασμένα σώβρακα. Άνθρωποι που νομίζουν ότι θα κάνουν “καριέρα” στα social media με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το πέτυχαν στην τηλεόραση και τις εφημερίδες: Προπαγανδίζοντας, επηρεάζοντας την κοινή γνώμη, προωθώντας τις προσωπικές τους ατζέντες. Μόνο που στα social media υπάρχει κάτι που στα παραδοσιακά μέσα δεν υπήρχε, ή υπήρχε, αλλά ήταν ασήμαντο: Υπάρχει ανάδραση. Ό,τι γράφει κανείς μπορεί σε πραγματικό χρόνο να σχολιαστεί, να συζητηθεί, να αποθεωθεί ή να λοιδωρηθεί, να κάνει το γύρο του Διαδικτύου σε 80 δευτερόλεπτα και να γυρίσει πίσω στον γράφοντα, με όλες τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό.
Μην έχοντας συνηθίσει την ανάδραση, οι παλαιού τύπου δημοσιογράφοι θεωρούν τα αρνητικά σχόλια “bullying”, ειδικά όταν αυτά έρχονται ανά δεκάδες. Βέβαια, πρακτικά “bullying” είναι να χρησιμοποιείς την “αυθεντία” σου για να επιβάλλεις την άποψή σου και να καταπνίξεις κάθε αντίθετη γνώμη ως υποδεέστερη, μία πρακτική που τα παραδοσιακά ΜΜΕ και οι εκπρόσωποί τους ακολουθούν με ιδιαίτερη σπουδή εδώ και πολλά χρόνια. Bullying στον μπούλη; Δε νομίζω.
Φυσικά δε θα πω ότι όλοι όσοι υποστήριξαν τους άστεγους και τους αλληλέγγυους είναι (είμαστε, για την ακρίβεια) άγιοι, γιατί χοντράδες και ανακρίβειες ειπώθηκαν από όλες τις πλευρές. Το θέμα είναι ότι από ανθρώπους που δεν πληρώνονται για να μεταδίδουν γεγονότα είναι αναμενόμενο να υπάρξουν τέτοια προβλήματα. Οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι, όμως; Τι δικαιολογία έχουν για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων και την απαξιωτική στάση απέναντι σε ένα θέμα για το οποίο πιθανότατα δεν είχαν ιδέα; Μήπως θα έπρεπε να λογοδοτήσουν;
Μ’αυτά και με τ’άλλα, έχω καταντήσει κι εγώ να είμαι ο άνθρωπος που σιχαινόμουν πριν από μερικά χρόνια. Αυτός που βλέπει με καχυποψία κάθε δημοσιογράφο εκ των προτέρων. Αυτός που βλέπει στο Τwitter κάποιον να δηλώνει στο bio του “δημοσιογράφος”, και ξινίζει αυτόματα τα μούτρα του. Κι ας ξέρω ότι δεν είναι σωστό. Κι ας ξέρω ότι είναι άλλοι οι αλήτες, άλλοι οι ρουφιάνοι και άλλοι οι δημοσιογράφοι. Και είναι μόνο κάποιοι λίγοι που είναι και τα τρία μαζί.
UPDATE: Ο Γαλαξιάρχης τα λέει καλύτερα από μένα.

Κρίση του καπιταλισμού - χωρίς επιστροφή;

Red NoteBook ...

Του Χρήστου Λάσκου

Τις τελευταίες μέρες, και με αφορμή τη συνάντηση των πλουσίων, των πλανητικών εξουσιαστών, και ενίων άλλων εξαιρετικά επιδραστικών ντενεκέδων, στο Νταβός, επέστρεψε ως θέμα η ίδια η μακροβιότητα-βιωσιμότητα του καπιταλισμού. Από τα ελβετικά τραπέζια συζητήσεων εκπέμφθηκε μήνυμα ανησυχίας: αν η κατάσταση συνεχιστεί στην ίδια τροχιά για δύο-τρία ακόμη χρόνια, λέχθηκε, το σύστημα κινδυνεύει να καταστραφεί ολοσχερώς. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, οι προβλέψεις αυτές είναι περισσότερο απειλητικές από εκείνες δεδηλωμένων αντικαπιταλιστών, όπως ο Βαλερστάιν, που ήδη δέκα χρόνια πριν από την κρίση του 2008 προφήτευε την έκλειψη του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά σε μια χρονική προοπτική διπλάσια από αυτήν των νταβοσιανών.

Είναι βάσιμες, όμως, αυτές οι ανησυχίες; Ή πρόκειται για μεγαλοκαπιταλιστικές υστερίες, που διανθίζουν με new age ή άλλα αποκαλυψιακά «οράματα» βαρετές συνάξεις στα τέσσερις χιλιάδες μέτρα υψόμετρο; Τελικά, κινδυνεύει το σύστημα με κατάρρευση, όπως πολλοί πλέον ισχυρίζονται;

Νομίζω πως μπορούμε να σκεφτούμε γόνιμα αν μετατοπίσουμε λίγο τη συζήτηση. Είναι παραπάνω από εμφανές πως τα τέσσερα τελευταία χρόνια όλα όσα έχουν επιχειρηθεί ως υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης δεν φαίνεται να δίνουν λύση. Καμιά συνεκτική στρατηγική δεν έχει παρουσιαστεί από τη μεριά των κυρίαρχων. Το μόνο που φαίνεται να τους ενοποιεί ενεργητικά είναι μια απόφαση να επιτεθούν στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις, επιχειρώντας να μεταφέρουν τα βάρη της κρίσης αποκλειστικά πάνω τους. Στην πραγματικότητα, η συνολική αστική στρατηγική σε παγκόσμιο επίπεδο συνίσταται στο –φανατικά υλοποιούμενο– «φάτε τους και θα δούμε». Η ακραία αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης, μόνιμη και διαχρονική επιδίωξη του κεφαλαίου σε κάθε μια από τις ιστορικές κρίσεις του συστήματος τους δύο τελευταίους αιώνες, επιτρέπει την ανάσχεση της πτωτικής κερδοφορίας στις συνθήκες της υπερσυσσώρευσης, δεν επιλύει, ωστόσο, το πρόβλημα. Ως δεδομένη συνθήκη, μάλιστα, υποδεικνύει πόσο μακριά από μια ρεαλιστική απεικόνιση της κατάστασης που επικρατεί στον κόσμο σήμερα είναι οι νεοκεϋνσιανές «προτάσεις διεξόδου», που φαντασιώνονται πως το ίδιο το συμφέρον του συστήματος θα μπορούσε να επιβάλει μια μεγάλη στροφή στην οικονομία προς όφελος του … 99%. Απλώς, δεν ισχύει – όπως δεν ίσχυσε και ποτέ άλλοτε.

Η επιστροφή στη μεταπολεμική –«κεϋνσιανή»– συνθήκη για το σύστημα είναι απαγορευμένη επιλογή. Και τότε, άλλωστε, η σοσιαλδημοκρατική συναίνεση υπήρξε περισσότερο αποτέλεσμα των ταξικών αγώνων σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, παρά «επιλογή» του συστήματος: η κρίση του ‘30 είχε «επιλυθεί» με την ολοκληρωτική ισοπέδωση του κόσμου στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συναίνεση της «χρυσής εποχής», για να το πω αλλιώς, ήταν η τελική απάντηση στην απειλή του ’17 και στους όρους που αυτό δημιούργησε για τον καπιταλιστικό κόσμο. Δεν επρόκειτο περί «επιλογής».

Έστω και έτσι, όμως, γιατί δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια παρόμοια ρύθμιση σήμερα, όχι από επιλογή, αλλά «αναγκαστικά»; Αυτό είναι που θέτουν στην πραγματικότητα οι νεοκεϋνσιανοί, όταν επικαλούνται το ίδιο το συμφέρον του συστήματος.

Νομίζω πως την καλύτερη απάντηση σε αυτό την έδωσε στις αρχές του Δεκεμβρίου, σε άρθρο του στους Financial Times (στο πλαίσιο ενός αφιερώματος με θέμα “Capitalism in Crisis”) ο Lawrence Summers. Ο Summers δεν είναι τυχαίος: ο υπ’ αριθμόν ένα άνθρωπος του Κλίντον αποτελεί εισηγητή και «πυλώνα» της περίφημης «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον», της καπιταλιστικής στρατηγικής, δηλαδή, που διαμόρφωσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την κατάσταση του κόσμου στα 20 τελευταία χρόνια. Ο Summers, λοιπόν, ισχυρίζεται πως για τις «αρρυθμίες» που παρατηρούνται μετά το 2008, όπως π.χ. η μεγάλη ανεργία, δεν ευθύνεται ο καπιταλισμός, αλλά η … τεχνολογία με την ευρύτερη έννοια. Ας δούμε την αφήγησή του, όπως τη συνοψίζει ο Michael Roberts [1]: «Έτσι, η γεωργία έδωσε τη θέση της στη βιομηχανία στον 19ο αιώνα και, εξαιτίας αυτού, άνθρωποι έχασαν τη βιωτή τους και η ανισότητα αυξήθηκε. Κατόπιν, στον 20ο αιώνα, η βιομηχανία έδωσε τη θέση της στις υπηρεσίες και το ίδιο πράγμα συνέβη ξανά. Τώρα, στον 21ο αιώνα, όλες οι δουλειές και τα εισοδήματα εντοπίζονται σε τομείς που αυξάνουν την ποιότητα του ανθρώπινου κεφαλαίου, όπως η υγεία, η εκπαίδευση και η κατοικία, και όχι σε αγαθά ή άλλες χαμηλής αξίας υπηρεσίες. Το πρόβλημα είναι …πως αυτές οι δραστηριότητες ανήκουν κυρίως στο δημόσιο τομέα και δεν υπόκεινται στο κίνητρο του κέρδους».

Ο Summers μας λέει, συνεπώς, πως η κερδοφορία δεν είναι πλέον αρκετή στον υφιστάμενο ιδιωτικό τομέα και, επομένως, για να σώσουμε τον καπιταλισμό, άρα και την …ευημερία μας, πρέπει να καταστρέψουμε κι άλλες δημόσιες υπηρεσίες, περνώντας το προϊόν τους στη σφαίρα του εμπορεύματος. Άρα, η λύση στα τωρινά μας προβλήματα είναι ακόμη περισσότερος καπιταλισμός.

Η ανάλυση είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική. Ένας γκουρού του καπιταλισμού εξηγεί πως η κατάσταση είναι απολύτως χωρίς επιστροφή. Το κεφάλαιο όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένο να εγκαταλείψει σφαίρες δραστηριότητας, προστατευμένες μέχρι πρότινος προς όφελος όλου του πληθυσμού, αλλά είναι υποχρεωμένο, επί ποινή εξαφάνισης, να αποικιοποιήσει το σύμπαν ολόκληρο, αν είναι δυνατόν. Όσοι, λοιπόν, πιστεύουν πως μια ορισμένη αποεμπορευματοποίηση, μαζί με μια κάποια επιστροφή του κράτους στην οικονομία, είναι συμβατές με τις τωρινές απαιτήσεις της καπιταλιστικής συσσώρευσης, πλανώνται πλάνην οικτράν.

Αυτός λοιπόν είναι ένας επιπλέον λόγος να προβάλλουμε εντονότερα την επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Αν ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γίνει πλέον ούτε μετρίως υποφερτός, όπως οι εγκυρότεροι απολογητές του παραδέχονται, δεν είναι καιρός να κάνουμε τον αντικαπιταλισμό κύριο στοιχείο της άμεσης παρέμβασής μας;

[1] M. Roberts, Capitalism in Crisis –the apologia, Michael Roberts Blog, 13 January 2012

Hactivists Anonymous, Ναι...

ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ...

Κάτι τρέχει εδώ γύρω τελικά κύριε Jones και συ χαμπάρι δεν έχεις πάρει, δεν καταλαβαίνεις τι συμβαίνει, ε, κύριε Jones; *
Πριν από κάποια χρόνια, όταν προβλήθηκε το V for Vendetta και επανήλθε στη δημόσια συζήτηση η προσωπικότητα του Guy Fawkes, δεν ήταν διόλου λίγοι, όσοι σε παγκόσμια κλίμακα ένιωσαν, ή προαισθάνθηκαν, με αρκετή οξυδέρκεια μπορώ να πω, ότι κάπου, κάπως, μέσα σε αυτή την ταινία του 2005 (στηριγμένη στο comic των Alan Moore και David Lloyd από τη δεκαετία του 80) υπήρχε η «προφητεία» για το νέο underground κίνημα των ημερών μας.
Το κίνημα των Hactivists Anonymous.
Και δεν είναι καθόλου λίγοι όσοι χθες, στην Ελλάδα, αγαλλίασαν με την επίθεση των Anonymous στην ηλεκτρονική σελίδα του Υπουργείου Δικαιοσύνης και με το μήνυμα τους.
Ένα μήνυμα που ενώ καταγράφει τα αυτονόητα στις μέρες μας πια ακούγεται ως εξωτικό, περίεργο και επαναστατικό.
Κρατώ , ανάμεσα στα άλλα που μετέδωσε η μασκοφορεμένη φυσιογνωμία αυτό που θα έπρεπε να είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας και της λειτουργίας της κάθε πολιτείας :
«Οι λαοί δεν πρέπει να φοβούνται τις κυβερνήσεις, οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται τους λαούς» . Δηλαδή, το πλέον απόλυτο αυτονόητο.
Από κάποια σχόλια που είδα στο διαδίκτυο, αρκετοί είναι οι πολίτες που θέλουν πιο γρήγορες εξελίξεις.
Ονειρεύονται, φαντασιώνονται μία γενικευμένη επίθεση στο «σύστημα» που θα το παραλύσει και θα φέρει τη «δύναμη» πίσω σε μικρές αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες ώστε να αποκτήσει ξανά η ζωή ταυτότητα και ανθρώπινο περιεχόμενο.
Η "εξέλιξη" μπορεί πράγματι να μοιάζει αργή.
Όμως, ας μην ξεχνάμε πως η κλίμακα των όσων συμβαίνουν, είναι γιγάντια, είναι κυριολεκτικά πλανητική και διεθνική.
Όσο αργή και να είναι η "εξέλιξη", σύντομα-δηλαδή χθες- θα βρεθούμε όλοι στην ανάγκη να πάρουμε συγκεκριμένη θέση και να αποφασίσουμε με ποια πλευρά είμαστε.
Φοβάμαι, πως καθώς έχουμε μπει για τα καλά σε έναν νέο μεσαίωνα, επιστρέφουν ακάθεκτες και απαιτητικές οι κάθετες επιλογές, χωρίς ενδιάμεσους τόνους.
Κάτι το οποίο είχε χαθεί για τα καλά από την ανάγνωση και την ερμηνεία της πραγματικότητας, για πολλά χρόνια.
Από το «μαύρο» έως το «άσπρο» μεσολαβούσαν πάμπολλες αποχρώσεις μόνο που όχι μόνο άρχισαν να γκριζάρουν, αλλά τείνει να επικρατήσει το μαύρο με μία ελάχιστη φέτα λευκού. Το 1%.
Εδώ και χρόνια, οι ειδήσεις είναι μία κινηματογραφική ταινία.
Με μουσική, δραματικούς τίτλους, τρέιλερ, και «παθιασμένους» αφηγητές που περιγράφουν την εκάστοτε φρίκη:
Του πολέμου, του λιμού, του σεισμού, του καταποντισμού, της φωτιάς, της βομβιστικής επίθεσης, των ακρωτηριασμένων κορμιών, των βιασμένων παιδιών και πάει λέγοντας.
Μια φορά κι’ έναν καιρό, οι ειδήσεις ήταν ψυχρές κι ουδέτερες χωρίς το παραμικρό διακοσμητικό στοιχείο.
Έτσι, κάθε είδηση έμενε στην πραγματική διάσταση που αφορούσε στον κάθε ένα αποδέκτη και κυρίως άφηνε όλα τα περιθώρια στη σκέψη να λειτουργήσει με κρίση.
Κυρίως από τον πόλεμο στον Κόλπο και μετά, άρχισαν να μπαίνουν τα κινηματογραφικά και σκηνοθετικά στοιχεία. Έτσι, όσο η πραγματική φρίκη πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο, τόσο και η απάθεια εξαπλώνεται σαν επιθετικός μεταστατικός καρκίνος. Είναι απλό. Λίγη υποβλητική μουσική, υπότιτλοι και αφήγηση σε αργό ρυθμό μετατρέπουν τα πάντα σε «έργο».
Κάπως έτσι, φτάσαμε σήμερα να έχουμε δελτία ειδήσεων με ειδικά παραρτήματα για το πόσο μπορούμε να εκτεθούμε στον ήλιο το καλοκαίρι, κάπως έτσι πάμπολλα γιγάντια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και της φύσης που την φιλοξενεί, λησμονιούνται από τη μια στιγμή στην άλλη.
Κάπως έτσι έγιναν και οι άστεγοι των Αθηνών άλλο ένα θέαμα, μία θεματολογία Ντίκενς, που «φτου κακά» δεν μας αφορά ή μας αφορά σε ένα επίπεδο «ευαίσθητης φιλανθρωπίας» και απολίτικης ανησυχίας κάποιων κατά κανόνα ανόητων δημοσιογραφίσκων που αναζητώντας πιασάρικο θέμα τρέχουν στα στέκια των ανέστιων και τους βομβαρδίζουν με εξοργιστικά ηλίθιες ερωτήσεις.
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι έγραφε για τον καταναλωτισμό και την τηλεόραση:
«Στον φασισμό, μπορούσες να πας φυλακή. Μα τώρα, ακόμα και αυτό είναι άχρηστο. Ο φασισμός, στήριζε τη δύναμή του στην εκκλησία, και το στρατό, πράγματα που δεν είναι απολύτως τίποτα μπροστά στην τηλεόραση».
Τα εκατόν δεκαπέντε εκατομμύρια ανθρώπων που στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή πένονται και βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, είναι κάτι το αδιανόητο και όχι ένας αριθμός.
Και μιλάμε για ανθρώπους που σύμφωνα με τα στοιχεία, μέχρι το 2007 εργάζονταν και κάλυπταν τις ανάγκες τους. Τώρα, αυτό το 23% του ευρωπαϊκού πληθυσμού, έχει εξωθηθεί βίαια στο περιθώριο, ενώ κινδυνεύουν αμεσότατα άλλα εκατό και πλέον εκατομμύρια πολιτών να βρεθούν στην ίδια θέση στο επόμενο διάστημα.
Το σκηνικό που διαμορφώνεται ξεπερνά κάθε φαντασία.
Ή μάλλον, υλοποιεί την φαντασία και την ικανότητα κάποιων συγγραφέων που από τις αρχές της δεκαετίας του 60 κιόλας είχαν δει το μέλλον.
Είναι σχεδόν βέβαιο πως ένας ελάχιστος αριθμός από αυτούς τους ανθρώπους θα καταφέρει να επανενταχθεί, και αν.
Είναι σχεδόν βέβαιο, πως αυτό που θα επιχειρηθεί από το σύστημα είναι η «διόρθωση» και η «ανάκαμψη»-κάποια στιγμή-που θα αφορά κατά συντριπτική πλειοψηφία μόνο όσους μπόρεσαν να μείνουν εντός παιδιάς.
Η εικονική πραγματικότητα των ειδήσεων και των συστημικών Μέσων θα φροντίσει-και θα πετύχει- οι «απ’ έξω» να λησμονηθούν.
Οι πόλεις φρούρια που εδώ και χρόνια κάποιοι ονειρεύονται και ήδη υπάρχουν σε επίπεδο απρόσιτων γειτονιών, θα διαχωρίσουν την «ήρα από το στάρι» και το πιθανότερο είναι να περάσουμε σε πρακτικές μεταμοντέρνου ανταρτοπόλεμου στον οποίο η γνώση της τεχνολογίας θα είναι καθοριστική.
Κάποτε, φαντασιώθηκα και το είχα γράψει σε ένα άρθρο, μια «οργάνωση» που καταφέρνει να σβήσει όλους τους πομπούς των τηλεοράσεων.
Ένας φίλος, ψυχίατρος, μου είχε πει πως αν αυτό συνέβαινε ποτέ, οι άνθρωποι θα πέρναγαν πρώτα στην απόλυτη αμηχανία, μετά θα ξέσπαγαν στη βία και τέλος θα εύρισκαν ξανά το νόημα της ζωής.
Η φαντασίωση μου όμως, μοιάζει και αυτή ξεπερασμένη.
Ο πρωτοφανής κυβερνοπόλεμος που ξέσπασε στις 20 του Ιανουαρίου και που κατέβασε μεταξύ άλλων ακόμα και τις σελίδες του FBI δεν ήταν παρά ένα ελάχιστο πρελούδιο, ενώ η επίθεση των Hactivists Anonymous στο Ελληνικό Υπουργείο Δικαιοσύνης ήταν ένας πρόλογος για το τι μπορεί να ακολουθήσει στο μέλλον.
Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε. Και ίσως, θα πρέπει να αγοράσουμε από μία μάσκα των Anonymous, πριν απαγορευθούν. Γιατί κι αυτό, θα γίνει κάποια στιγμή.
Τελειώνοντας, προτείνω ενός λεπτού αυτοσυγκέντρωση και ησυχία.
Να συλλογιστούμε το τι σημαίνει 115.000.000 άνθρωποι κάτω από το όριο φτώχειας, μόνο στην Ευρώπη.
Γιατί δεν πρέπει να σημαίνει μόνο δυστυχία.
Είναι μία τεράστια δύναμη, ένα γιγάντιο καζάνι που βράζει και δεν πρέπει να αφεθεί να παγώσει, είναι η έκρηξη στο τέλος ενός λησμονημένου τραγουδιού του Lennon, του «Remember» που κλείνει με την κραυγή «remember the 5th of November».
Έτσι κύριε Jones;
*Από το Ballad of A Thin Man του B. Dylan
Γιώργος Πήττας για το TVXS.GR και τον Πολίτη
tweeter@pittasgeorge

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Αυτό θα το διαβάσετε;

Protagon...
του Γιάνη Βαρουφάκη
Photo: Brintam
Photo: Brintam

Το Μνημόνιο, που κάποιοι δεν διάβασαν πριν υπερψηφίσουν, βασιζόταν στην λογική ότι χωρίς τα δάνεια των €110 δις που προέβλεπε:
  1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαζόταν σε στάση πληρωμών η οποία θα μας έθετε για τουλάχιστον 10 χρόνια εκτός αγορών
  2. δεν θα υπήρχαν αρκετοί πόροι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις
  3. δεν θα δινόταν χρόνος στην ελληνική οικονομία να ανακάμψει και να παραγάγει τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα μας επέτρεπαν να κάνουμε βήματα πίσω από το χείλος της χρεοκοπίας.
Τότε κάποιοι είχαμε πει ότι αυτό το τρίπτυχο αποτελούσε επικίνδυνη φαντασίωση. Καθώς οι όροι για να πάρουμε το δάνειο εγγυόντουσαν την υφεσιακή δίνη στην οποία θα εισερχόταν η χώρα, τα πλεονάσματα του (3) δεν θα παράγονταν, το σημείο (1) δεν θα το αποφεύγαμε έτσι κι αλλιώς, και, για αυτό τον λόγο, θα επιστρέφαμε θέλοντας και μη στο (2), στην σημερινή κατάσταση που το κράτος, αφού χρεώθηκε με την μερίδα του λέοντος του δανείου-μαμμούθ των €110 δις και πάλι αδυνατεί να καλύπτει τα έσοδά του.
Από αυτές εδώ τις σελίδες, τον Απρίλη του 2010, σε άρθρο με τίτλο «Το πρώτο τάνγκο στην ευρωζώνη» είχα γράψει τα εξής:
«[Ο] φόβος μου είναι ότι οδεύουμε στον δρόμο που χάραξε η Αργεντινή του 2002. Κάθε μέρα που περνά τα δάνεια που παίρνουμε… μου θυμίζουν τα δάνεια του ΔΝΤ προς την Αργεντινή της περιόδου 1998-2002: Δάνεια που μας κρατούν εντός του ευρώ προσωρινά αλλά τα οποία κάποια στιγμή δεν θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε. Και τότε; Το 2002 η χώρα του τάνγκο (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Ουρουγουανοί που το διεκδικούν) προέβη και σε στάση πληρωμών αλλά και σε απώλεια ενός (ουσιαστικά) κοινού νομίσματος δολαρίου-πέσος με τέσσερα χρόνια και 50 δις δολάρια μεγαλύτερη καθυστέρηση από όσο έπρεπε. Το 2012 τι επιφυλάσσει σε εμάς; Νομίζω ότι μας επιφυλάσσει ένα εκ των ακόλουθων δύο σεναρίων:
(1) Στάση πληρωμών που όμως θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος λόγω ενός απίστευτα αναποτελεσματικού δανεισμού δεκάδων δις ευρώ του οποίου η μόνη λογική εν τέλει είναι η καθυστέρηση της στάσης πληρωμών ώστε να διασωθούν οι Γερμανικές τράπεζες που θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που εμείς "αγοράζουμε" (δανειζόμενοι) εκ μέρους τους ώστε να προλάβουν να πουλήσουν τα ομόλογά μας.
(2) Την συνειδητοποίηση εκ μέρους της Γερμανίας ότι, αν θέλουν να κρατήσουν το ευρώ ως έχει, δηλαδή να αποτρέψουν αλυσιδωτές κρίσεις τύπου Αργεντινής εντός της ευρωζώνης, θα πρέπει επί τέλους να κατανοήσουν ότι μία πραγματική οικονομική ενοποίηση, ιδίως μετά από μια παγκόσμια οικονομική κρίση τύπου 1929 ή 2008, απαιτεί ανακύκλωση των πλεονασμάτων - δηλαδή, πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση.
Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές των βορείων εταίρων μας, οδεύουμε ολοταχώς προς το πρώτο σενάριο.»
Κάπως έτσι έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Η Γερμανία έχει βρεθεί σε αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε στον εαυτό της, επικουρούμενη βέβαια από τους δικούς μας φωστήρες, που δεν μπόρεσαν να διανοηθούν μια στάση πληρωμών (τότε που το ΑΕΠ μας ήταν 15% μεγαλύτερο απ’ ότι σήμερα και τα χρέη μας 20% μικρότερα). Η καλύτερη αφήγηση της οικονομικής αποτυχίας και πολιτικής αστοχίας του πρώτου Μνημονίου της χώρας μας δόθηκε από τον Keynes το… 1920. Τότε ήταν που είχε γράψει τις ακόλουθες αράδες:
"... η ανειλικρινής αποδοχή... όρων που ήταν αδύνατον να τηρηθούν..., και τους οποίους δεν είχε σκοπό να τηρήσει, καθιστά την {Ελλάδα} το ίδιο ένοχη με {τους ευρωπαίους εταίρους } οι οποίοι επέβαλαν όρους που δεν είχαν το δικαίωμα να επιβάλουν." (*)
Προφανώς τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς τα λόγια του Keynes. Είναι όμως πολύ κοντά. Το μόνο που άλλαξα ήταν εκεί που εκείνος έγραφε {Γερμανία} εγώ έγραψα {Ελλάδα} και αντί για {τους Συμμάχους} που ανέφερε εκείνος, αντικατέστησα τις λέξεις { τους ευρωπαίους εταίρους }. Η ουσία όμως είναι ακριβώς η ίδια: Οι ισχυροί προσέφεραν μια συμφωνία στους αδύναμους υπό όρους που ούτε οι μεν είχαν δικαίωμα να επιβάλουν ούτε οι δε να αποδεχθούν. Συνένοχοι σε μια τέτοια λογικά ατέρμονη συμφωνία, οι ηγέτες μας, Έλληνες και Γερμανοί, έσπρωξαν και τις δύο χώρες μας βαθύτερα στην Κρίση του Ευρώ. Πρόκειται για μια πρωτοφανή πολιτική αποτυχία στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας (για πληρέστερη παρουσίαση της αποτυχίας αυτής δείτε αυτό το πρόσφατο άρθρο στην ιστοσελίδα του CNN).
Θα μου πείτε, περασμένα-ξεχασμένα. Μακάρι. Να όμως που το ένα λάθος οδηγεί κατ’ ευθείαν στο επόμενο. Σήμερα, αρχές 2012, παρά το γεγονός ότι έχουμε όλα τα στοιχεία, και όλη την εμπειρική γνώση, που χρειαζόμαστε για να κατανοήσουμε πως η λογική του Μνημονίου (που περιστρέφεται γύρω από τον άξονα «νέα δάνεια– βαθύτερη λιτότητα») καταποντίστηκε, έχουμε μια κυβέρνηση (εθνικής ενότητας μάλιστα) που έχει στόχο ένα νέο Μνημόνιο.
Μήπως το νέο Μνημόνιο έχει μάθει από τα παθήματα του προηγούμενου; Σε καμία περίπτωση. Η συνταγή είναι η ίδια: Άλλες δεκάδες δις με στόχο την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων, υπό τον όρο ακόμα μεγαλύτερης αφαίμαξης της ενεργούς ζήτησης της ελληνικής οικονομίας, και με την κούφια «υπόσχεση» για ανάπτυξη μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και ενός στρεβλού, διεφθαρμένου και αναποτελεσματικού ΕΣΠΑ.
Μήπως υπάρχουν νέα επιχειρήματα για να αποδεχθούμε την νέα Μνημονιακή συμφωνία; Ας δούμε ποια επιχειρήματα ακούγονται υπέρ της υπογραφής της: Χωρίς αυτήν, μας λένε,
1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαστεί σε στάση πληρωμών τον Μάρτιο η οποία θα μας θέσει εκτός του ευρώ
Αυτό είναι! Το εξής ένα επιχείρημα! Δεν υπάρχει άλλο. Προσέξτε πως τα (2) και (3) που είχαμε στην περίπτωση του πρώτου Μνημονίου δεν υπάρχουν πια. Μας τελείωσαν. Κανείς δεν τολμά πλέον να μιλά για μισθούς και για συντάξεις καθώς η γερμανική πλευρά το έχει ξεκαθαρίσει: ό,τι πάρει το ελληνικό κράτος από τούδε και στο εξής θα πρέπει να το χρησιμοποιεί για να αποπληρώνει τους τραπεζίτες, το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ. Τελεία και παύλα. Άρα, η νέα δανειακή συμφωνία προβλέπει δάνεια για την αποπληρωμή δανείων. Μήπως όμως έτσι δοθεί η ευκαιρία στο ελληνικό κράτος να αρχίσει κάποια στιγμή να αποπληρώνει να χρέη του και να ξαναγίνει αξιόπιστο;
Μήπως ισχύει το μέρος (3), βλ. στη αρχή του άρθρου, της λογικής του αρχικού Μνημονίου; Σε καμία των περιπτώσεων! Επ’ ουδενί! Γιατί είμαι τόσο κάθετος; Επειδή αυτό μας λέει ακόμα και το ΔΝΤ. Τι λέει δηλαδή; Ότι για να τιθασευτεί το ελληνικό χρέος, και να μπει η Ελλάδα στην τροχιά της αποπληρωμής των χρεών της, θα πρέπει να ισχύσουν ταυτόχρονα οι εξής προϋποθέσεις: (α) Η οικονομία μας να μπει σε ρυθμούς μεγέθυνσης της τάξης του 2% από το πρώτο εξάμηνο του 2012, (β) ο πληθωρισμός να μην ξεπερνά το 2%, (γ) να πετύχει 100% το κούρεμα (το κατ’ ευφημισμόν γνωστό και ως PSI) και (δ) να εισπράξει το δημόσιο €50 δις από ιδιωτικοποιήσεις. Σε μια οικονομία που αντί να μεγεθύνεται φθίνει με ρυθμό -7%, με το κούρεμα να αποδίδει πολύ λιγότερα στην πράξη από αυτά που θα ανακοινωθούν, με τις ιδιωτικοποιήσεις να αδυνατούν να αποδώσουν όταν οι αξίες όλων των περιουσιακών στοιχείων καταρρέουν, κλπ., τα παραπάνω αποτελούν σενάριο νοσηρής και κακόβουλης φαντασίας.
Οπότε, λοιπόν, μένουμε με το εξής ένα επιχείρημα: Να υπογράψουμε την συμφωνία γιατί αλλιώς θα βρεθούμε εκτός ευρώ. Πόσο όμως στέκει αυτή η απειλή; Έστω ότι έρχεται η 20η Μαρτίου, η μέρα που το δημόσιο πρέπει να καταβάλει €14 δις στους δανειστές του, και η κυβέρνηση ανακοινώνει πως η πληρωμή αυτή αναβάλλεται μέχρι νεοτέρας, έως ότου η Ευρωπαϊκή Ένωση μας παρουσιάσει ένα Σχέδιο Λύσης το οποίο, αντίθετα με τον τραγέλαφο της 27ης Οκτωβρίου, να έχει έστω και μια μικρή ελπίδα να βάλει την χώρα (αλλά και την υπόλοιπη ευρωζώνη, ιδίως την περιφέρεια) σε τροχιά επιστροφής από την κόλαση. Τι θα γίνει τότε; Θα μας διώξουν από το ευρώ;
Κατ’ αρχάς, δεν μπορούν να το κάνουν μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες. Π.χ. ακόμα και να ψηφίσουν οι υπόλοιποι 17 του eurogroup υπέρ της αποπομπής της Ελλάδας, η απόφαση αυτή δεν έχει καμία νομική ή ουσιαστική σημασία. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η ΕΚΤ να δηλώσει πως δεν δέχεται πλέον ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, και του ελληνικού δικαίου, ως εχέγγυα για την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, με σημαντική πιθανότητα να αναγκαστούν να θέτουν όριο αναλήψεων στους αποταμιευτές τους. Μια τέτοια εξέλιξη, λένε πολλοί, θα ανάγκαζε την ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει το ευρώ, τυπώνοντας ξανά δραχμές ώστε να τροφοδοτούνται οι τράπεζες. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι πρόκειται και άλλο ένα κενό περιεχομένου επιχείρημα. Τέσσερεις είναι οι λόγοι που δεν στέκει:
Πρώτον, μια τέτοια επιθετική κίνηση της ΕΚΤ θα είχε μεγαλύτερο κόστος για εκείνη, και την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, από ότι για την (ήδη ρημαγμένη) ελληνική οικονομία. Από τότε που ξεκίνησε η Κρίση, η φυγή κεφαλαίων από την περιφέρεια προς την Γερμανία και την Ολλανδία έχουν δημιουργήσει (εντός του συστήματος της ΕΚΤ) χρέη των Κεντρικών Τραπεζών της Περιφέρειας προς τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών του πυρήνα της τάξης των €600 δις. Από αυτά, €250 δις έχει λαμβάνειν μόνο η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας από τις Κεντρικές Τράπεζες της Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιρλανδίας. Μια κίνηση αποκλεισμού των ελληνικών τραπεζών από το σύστημα αυτό απειλεί με άμεση κατάρρευση ολόκληρο το σύστημα εσωτερικού δανεισμού της ευρωζώνης.
Δεύτερον, οι ελληνικές τράπεζες έχουν ήδη καταθέσει ό,τι ομόλογα είχαν στην ΕΚΤ και έχουν ήδη λάβει ρευστότητα στην βάση αυτών των χάρτινων τίτλων. Το πουλί, με άλλα λόγια., έχει πετάξει. Τώρα πια, καταθέτουν στην ΕΚΤ ως εχέγγυο ότι «πατσαβούρι» βρουν. Αν πει η ΕΚΤ ότι δεν τα δέχεται αυτά τα «πατσαβούρια», τότε πρέπει να κάνει κάτι αντίστοιχο και για τα «πατσαβούρια» των ιταλικών, των ισπανικών, των πορτογαλικών τραπεζών. Τότε, όμως ευρώ γιοκ.
Τρίτον, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι αν η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή, σε περίπτωση που η παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες μειωθεί απότομα, οι τράπεζές μας θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα (καθώς τα δάνεια που έχουν λάβει είναι σε ευρώ, ενώ η νέα δραχμή που θα λαμβάνουν από την Τράπεζα της Ελλάδας θα χάνει αξία με το δευτερόλεπτο), όπως άλλωστε και οι έλληνες καταθέτες (των οποίων οι καταθέσεις θα απολέσουν εν μία νυκτί τουλάχιστον την μισή τους αξία). Άρα, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι, ακόμα κι αν κινηθεί επιθετικά δημιουργώντας ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, η Ελλάδα δεν έχει λόγο να επιστρέψει στην δραχμή.
Τέταρτον, ό,τι και να λένε, δεν έχει δημιουργηθεί κανένας μηχανισμός που θα σταματήσει την αποδιάρθρωση του ευρώ μετά την αποχώρηση της Ελλάδας από αυτό. Κανένας. Σε μερικές μέρες, μετά από μια τέτοια κίνηση της ΕΚΤ, η ίδια η Γερμανία θα βάλει μπροστά το σχέδιο του Νέου Μάρκου, καθώς το κόστος στήριξης της εναπομείνασας ευρωζώνης θα ανέλθει στα πολλά τρις.
Καταλήγουμε λοιπόν στο απλούστατο συμπέρασμα ότι η υπογραφή από την Ελλάδα του νέου πακέτου Μνημονίου 2 – PSI στερείται οποιασδήποτε λογικής. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα στους πολιτικούς μας, και ιδίως στον κ. Σαμαρά ο οποίος, υποτίθεται, απέρριψε την λογική του πρώτου Μνημονίου: Πώς θα το υπογράψετε; Πάλι θα αποφύγετε να το διαβάσετε σε μια ύστατη προσπάθεια να προσποιηθείτε ότι, δεν μπορεί, κάποια λογική θα έχει;
Και για να μην νομίζετε ότι την πιο πάνω ανάλυση την ενστερνιζόμαστε μόνο κάποιοι περίεργοι «εγχώριοι», επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο του ανταποκριτή των Financial Times στην Washington, Alan Beattie:
«Μια φτωχή χώρα της περιφέρειας ενθαρρύνθηκε να γίνει μέλος μιας κακοσχεδιασμένης νομισματικής ένωσης των πλούσιων χωρών οι οποίες κυριαρχούσαν σε αυτήν. Αυτές οι χώρες, αφού επέβαλαν κανόνες δανεισμού για τους συμμετέχοντες στην νομισματική τους ένωση, ήταν οι πρώτες που τους παραβίασαν. Και το έκαναν χωρίς να υποστούν καμία συνέπεια. Λόγω εφησυχασμού και αναποτελεσματικών κανόνων στις χρηματαγορές, και δεδομένης της έλλειψης επενδυτικών ευκαιριών στις αργοκίνητες οικονομίες τους, ενθάρρυναν τις τράπεζές τους να δανείζουν χωρίς μέτρο στην χώρα αυτή. Κι όταν αυτά τα δάνεια «έσκασαν», οι κυβερνήσεις των πλούσιων κρατών έτρεξαν να διασώσουν τις τράπεζές τους φορτώνοντας με νέα δάνεια την ελλειμματική κυβέρνηση της περιφέρειας. Αργότερα απαίτησαν και την τοποθέτηση τοποτηρητή στην χώρα αυτή με νομική ισχύ να προβαίνει σε κατασχέσεις φόρων από τους πολίτες της.»
Το ερώτημα, επαναλαμβάνω, είναι: Οι βουλευτές που θα κληθούν να ψηφίσουν αυτή την νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών, για δεύτερη φορά σε δύο χρόνια, με τι ψυχολογικό τέχνασμα θα πείσουν τον εαυτό τους ότι υπερψηφίζοντάς την κάνουν καλό στον τόπο; Πάλι θα αποφύγουν να την διαβάσουν;

(*) “Dr. Melchior: A Defeated Enemy” στα Two Memoirs του John Maynard Keynes (1949), όπως αυτά ανατυπώθηκαν στο Collected Writings, Vol. X: Essays in Biography, σελ. 428. Την παραπομπή αυτή την είχα χρησιμοποιήσει στις 20 Μαΐου του 2010 σε άρθρο με τίτλο «Ο Θυμός της Γερμανίας».
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Ο συνήγορος των αστέγων...

Λωρη Κεζα, απο ΤΟ ΒΗΜΑ ..

Υπάρχουν άνθρωποι που ταΐζουν τα αδέσποτα σκυλιά, υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν φόλες. Ας το αναγνωρίσουμε ως σύγκρουση πολιτισμών και ας φανταστούμε τι θα έκανε ο δήμαρχος Αθηναίων αν έβρισκε στο χιόνι μια χαρτόκουτα με κουτάβια. Δεν μπορούμε να επεκτείνουμε περισσότερο τον συλλογισμό για τον απλούστατο λόγο ότι ο κ. Γ. Καμίνης είναι δικηγόρος και μάλιστα καλός. Θα μας σύρει στα δικαστήρια κι άντε να ξεμπλέξουμε. Κάτι θα βρει αν τον πειράξουμε – συκοφαντία θα είναι, έγκλημα Τύπου θα είναι, πάντα κάτι υπάρχει. Να, με τους άστεγους ξεπέρασε τον εαυτό του. Μπήκαν στο άδειο καφενείο του Πνευματικού Κέντρου για να ζεστάνουν το κοκαλάκι τους και ο Δήμος τους εκδικήθηκε καταθέτοντας μήνυση για κλοπή ηλεκτρικού ρεύματος. Ας μην γελιόμαστε, το πρόβλημα δεν ήταν η κιλοβατώρα. Το πρόβλημα ήταν η πρωτοβουλία των ανθρώπων που φοβήθηκαν ότι θα πάνε σαν το σκυλί στο αμπέλι.

Καταλαβαίνουμε την αγωνία του δημάρχου. Έκανε μια καλή προετοιμασία για τους άστεγους, άνοιξε γυμναστήρια κι άλλους χώρους, τύπωσε αφίσες με τα τηλέφωνα όπου πρέπει να απευθύνονται οι Αθηναίοι, έπιασε από κοντά την Εκκλησία για το συσσίτιο. Νοιάστηκε, οργανώθηκε – και τούτη τη φορά και στα προηγούμενα μεγάλα κρύα. Πλην όμως οι άστεγοι δεν χωρούν στις αίθουσες που προβλέπονται. Εκείνοι που ζουν από καιρό στα παρτέρια μεταξύ Νομικής Σχολής και Πνευματικού Κέντρου δεν πήγαν στα θερμαινόμενα κέντρα υποδοχής. Παρανόμησαν, σπάζοντας μια πόρτα και κάνοντας κατάληψη σε δημόσιο κτήριο. Διεκδίκησαν να κρατηθούν στη ζωή (ακούστηκε ότι ένας από αυτούς, εξαρτημένος, πέθανε από την παγωνιά). Το πρόβλημα λοιπόν για τον δήμαρχο δεν είναι ούτε η κιλοβατώρα ούτε η κλειδωνιά. Το πρόβλημα είναι ότι οι πεινασμένοι έκαναν ένα αποφασιστικό βήμα. Αν ο δήμαρχος επέτρεπε την κατάληψη υπήρχε φόβος να ξεθαρρέψουν, να αρχίσουν να μπουκάρουν σε άδεια γραφεία, σε άδεια μαγαζιά, σε άδεια σπίτια.

Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τις συνθήκες: χιόνιζε, άνθρωποι κοιμόντουσαν στον πάγο, υπήρχε δίπλα αδειανό καφενείο, μπήκαν μέσα. Επειδή αυτό δεν ευσταθεί ως πολιτικό αφήγημα, αποδίδονται σκοπιμότητες σε «αλληλέγγυους». Έτσι αποκαλούνται πλέον οι γείτονες και οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες. Κάποιος που συμπαραστέκεται στον άστεγο έχει πολιτική σκοπιμότητα. Με την ίδια λογική έχει πολιτική σκοπιμότητα αυτός που αφήνει ξηρά τροφή στο πεζοδρόμιο: θέλει να σαμποτάρει τα προγράμματα περίθαλψης αδέσποτων του Δήμου. Η αλήθεια είναι ότι για να κάνει κάποιος αυτήν την περίπλοκη πολιτική σκέψη (περί «υποκινητών») πρέπει να έχει φάει για πρωινό κάμποσο μπέικον με αυγά, να έχει φορέσει ορειβατικό τζάκετ, γάντια fleece, και να έχει οδηγήσει υβριδικό suv για να πάει στην καλοπληρωμένη του δουλειά. Για να μιλήσει κάποιος περί «υποκινητών» πρέπει να βλέπει τους άστεγους μόνο στις εκπομπές του Θεοδωράκη και να διαβάζει τις στατιστικές από πίνακες οργανώσεων που βιοπορίζονται από το πρόβλημα των αστέγων. Εκ τους σύνεγγυς σφίγγεται η καρδιά. Δεν ισχύει για όλους, το είπαμε. Εδώ κάποιοι συνάνθρωποί μας βάζουν τα κουτάβια σε νάιλον σακούλες και τα πετούν στους βολικούς κάδους του Δήμου Αθηναίων.




Επίτροποι και κηδεμόνες...

kathimerini.gr ...
Του Σταυρου Λυγερου

Το ανεπίσημο σχέδιο για επιβολή στην Ελλάδα ενός Ευρωπαίου επιτρόπου, ο οποίος θα είχε και επισήμως την εξουσία να αποφασίζει για τα δημόσια οικονομικά, μπορεί να ξαναμπήκε στο ράφι, αλλά το μόνο που απεφεύχθη είναι η θεσμοθέτηση του άτυπου καθεστώτος κηδεμονίας που ήδη υπάρχει. Με άλλα λόγια, το παλιό ερώτημα ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο έχει απαντηθεί στην πράξη. Αυτόν τον τόπο τον κυβερνάει εμμέσως πλην σαφώς η τρόικα. Τυπικά, βεβαίως, η Ελλάδα δεν έχει πάψει να είναι ένα κυρίαρχο κράτος. Ουσιαστικά, όμως, τόσο η κυβέρνηση όσο και το Κοινοβούλιο έχουν χάσει τη δημοκρατική εξουσία τους να αποφασίζουν για την πορεία της χώρας στο ευρύτερο οικονομικό-κοινωνικό επίπεδο. Το αποδεικνύει το γεγονός ότι όποτε προέκυψε διαφωνία μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας επικράτησε η γραμμή της τρόικας.
Οπως η κυβέρνηση Παπανδρέου, έτσι και η κυβέρνηση Παπαδήμου ουσιαστικά δεν κυβερνάει. Εχει μετατραπεί σε μηχανισμό εφαρμογής των πολιτικών που υπαγορεύουν το ευρωπαϊκό ιερατείο και το ΔΝΤ. Με δισταγμούς, καθυστερήσεις και παλινδρομήσεις, τελικώς εκτελεί τις εντολές τους. Ολο το προηγούμενο διάστημα, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν νομοθετούσαν με ελεύθερη βούληση. Οι ίδιοι ομολογούσαν ότι νομοθετούσαν εκβιαζόμενοι ότι εάν καταψηφίσουν θα χρεοκοπήσει η χώρα.
Ορισμένοι Ελληνες έχουν φθάσει στο σημείο να υποστηρίζουν ότι ο διορισμός ενός Ευρωπαίου επιτρόπου θα ήταν μια λύση, με την έννοια ότι αυτός θα μπορούσε να κάνει ό,τι δεν θέλει και δεν μπορεί να κάνει το αυτιστικό και ανίκανο πολιτικό σύστημα για την ανάταξη του κράτους και της οικονομίας. Τους διαφεύγει ότι οι εξωτερικές παρεμβάσεις δεν διαμορφώνουν όρους για βιώσιμες λύσεις. Κυρίως, όμως, τους διαφεύγει ότι απέναντί μας δεν έχουμε τυπικούς δανειστές, οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο να πάρουν πίσω τα χρήματά τους, ούτε εταίρους, οι οποίοι προσπαθούν να βάλουν τάξη και να ξαναστήσουν την Ελλάδα στα πόδια της. Το ευρωπαϊκό ιερατείο και το ΔΝΤ αντιλαμβάνονται την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας με όρους βίαιης απαξίωσης. Με τη μαζική εκποίηση δημοσίων επιχειρήσεων και ακινήτων και με τη συρρίκνωση του κόστους εργασίας προσπαθούν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.
Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τη ρητορική τους για την ανταγωνιστικότητα. Δεν πρόκειται για δικό μας ισχυρισμό. Η τρόικα είχε εξαρχής δηλώσει ότι επεδίωκε την εσωτερική υποτίμηση. Εσωτερική υποτίμηση, όμως, δεν επιτυγχάνεται χωρίς ύφεση. Στην πραγματικότητα, εφαρμόζεται η γνωστή συνταγή του ΔΝΤ για την αναμόρφωση των υπερχρεωμένων κρατών μέσω της θεραπείας-σοκ. Η εφαρμογή αυτής της θεραπείας-σοκ έχει βυθίσει την ελληνική οικονομία στον φαύλο κύκλο της ύφεσης με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Το γεγονός ότι παρ’ όλα αυτά η τρόικα επιμένει στην ίδια πολιτική θα έπρεπε να προβληματίσει όσους επιμένουν να τη βλέπουν σαν λύση.

Ο φασισμός ως η ύψιστη τέχνη των παραπλανήσεων ...

Η Αυγή online...
Ελένη Καρασαββίδου
Όταν, στη δίκη του Άιχμαν, η Χάνα Άρεντ, στεκόμενη στο ύψος του σκεπτόμενου ανθρώπου, πήρε αποστάσεις από τον καθησυχαστικό, δημοφιλή διαχωρισμό απόλυτου καλού και απόλυτου κακού, υποστηρίζοντας ότι το κακό που ο ναζιστής, καθ’ έξην δολοφόνος αντιπροσώπευε ήταν «κοινότυπο», ουσιαστικά δεν σχετικοποιούσε, αλλά απακάλυπτε την πιο τρομακτική πλευρά του φασισμού: Το «κακό» ως τέχνη των παραπλανήσεων.
Πραγματικά, ο άνθρωπος που καθόταν δίχως εξτρεμιστική διάθεση στο εδώλιο δεν διέφερε από τον μέσο ευσυνείδητο εργαζόμενο οικογενειάρχη. Ακόμη και στις αναμνήσεις των παιδιών υψηλόβαθμων ναζί οικογενειών, στο περίφημο βιβλίο «Γεννημένοι Ένοχοι», η συμφωνία είναι απόλυτη: Οι ναζί δεν ήταν οι μιλιταριστές της καθημερινότητας, δεν κρατούσαν τσεκούρια, φορούσαν γραβάτες. Δεν ωρύονταν, αντιπροσώπευαν την τάξη και τη λογική και δρούσαν εξ ονόματος της ανάγκης. Δεν πίστευαν στον Σατανά, άναβαν κερί στην Καθολική εκκλησία λίγο πριν χαϊδέψουν τα κεφαλάκια των παιδιών τους, ώρες, μόνο μετά τον φόνο «διαφορετικών παιδιών».
Η πρόσφατη (προσωπική) δήλωση του βουλευτή Ψαριανού στους "Πρωταγωνιστές" ότι «ο Μ. Βορίδης δεν είναι πια φασίστας γιατί δεν κρατά τσεκούρι» ανήκει σε αυτήν τη χωρία των τρομακτικών παραπλανήσεων.
«Ούτε καν ο Ηρώδης έχυνε αίμα στο όνομα του κακού», όπως θύμισε -ως θύμα και του Χίτλερ και του Στάλιν- ο Γκρόσμαν στο "Ζωή και Πεπρωμένο", καταγγέλλοντας τον ολοκληρωτισμό σε όλες του τις αποχρώσεις. Όποτε η εξουσία (αδιάφορο ποια ιδεολογική προβιά ντύνεται), δηλαδή η πιο ποταπή πλευρά της ανθρώπινης φύσης και της έξης για υλικό ή ψυχολογικό κέρδος, μιλά γι’ απόλυτη ανάγκη, τότε μιλά για το εξίσου επικίνδυνο «απρόσωπο καλό» ξεχνώντας το καλό των πραγματικών ανθρώπων. Το κοινό αυτό θεμέλιο τόσο των παλιών (τύπου "1984" Όργουελ) ολοκληρωτισμών όσο και των καινούργιων ολοκληρωτισμών (τύπου Χάξλεϊ «Ένας Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» και Όργουελ μαζί) αίρει την αυταξία της ζωής προς όφελος άλλοτε του θεού, του έθνους ή της τάξης και τώρα πια της οικονομίας.
Αν είναι «η ύψιστη ανάγκη» που τους φέρνει όλους μαζί και θαμπώνει τον Ψαριανό, αξίζει να θυμίσω ένα σημαντικό άρθρο που (με αφορμή τον διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας) οι Τσάτσος και Τσουκαλάς δημοσίευσαν στο περιοδικό "Σύνταγμα" το 2000: «Ο κίνδυνος μιας δημοκρατικής εκτροπής ενυπάρχει σε οποιαδήποτε εμμονή στην καταστατική ισχύ προπολιτειακών και μεταφυσικών δεσμεύσεων της Πολιτείας… Η δημοκρατία θα κλονισθεί και αυτό θα συμβεί ακριβώς διότι η δημοκρατική πολιτική αντιπαράθεση θα αναγκαζόταν να υποταχθεί σε έναν ιδεολογικό μονισμό, θεμελιωμένο στην καταστροφική διάκριση ανάμεσα στην εκ προοιμίου 'σωστή' και στην εκ προοιμίου 'εσφαλμένη' πολιτική. Ένας… πολιτικός μονισμός της Πολιτείας... διαχέεται σε όλο το πεδίο της πολιτικής: στην οικονομία, στην κοινωνική πολιτική, στην εξωτερική πολιτική κ.ο.κ.».
«Έτσι» δεν νομιμοποιήθηκε στα μυαλά των μονίμως αποχαυνωμένων μικροαστών (δεν είδα, δεν ξέρω και τι με νοιάζει) η απίστευτη ακρότητα του (ευνοημένου και από αμετροέπειες ακροαριστερών που επίσης δεν είδαν, δεν ξέρουν) τηλε-Καρατζαφέρη: «ακροδεξιά κόμματα δεν υπάρχουν. Πια χωριζόμαστε σε ευρωπαϊστές και κομμουνιστές, δηλαδή σταλινικούς»; Όσο η Ευρώπη απεκδύεται τις ευρωπαϊκές αξίες της, το κέλυφός της παίρνει σιγά μα σταθερά τη θέση της παλιάς εθνικοφροσύνης. Μόνο τα μιάσματα μένουνε ίδια…
Τώρα λοιπόν που ο νέος μονισμός έχει το όνομα του οικονομικού εκβιασμού (θα πεθάνετε εντός ή εκτός Ευρωζώνης; Λες και δεν υπάρχει θέμα όχι για έξοδο από, αλλά για μια άλλη Ευρώπη), ο φασισμός εκπίπτει σε ατομική βιογραφία («δεν είναι όπως στα νιάτα του») κι αντί να συμβαίνει σ' έναν βαθμό το αντίθετο, προβάλλεται λανθασμένα η ατομική βιογραφία πάνω στην Ιστορία, εκλαμβάνοντάς τη μονοσήμαντα ως σειρά βιογραφιών!...
Αλλά χαρακτηριστικό της ρητορικής που νομιμοποιεί εκ του πλαγίου την πολυώνυμη συντήρηση είναι ότι ενώ καταγγέλλεται (και ορθώς σε επί μέρους) ότι πολλοί αριστεροί «θεωρητικολογώντας» δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, την ίδια στιγμή δεν εντοπίζεται ότι η πρώτη υπουργική δήλωση Βορίδη αποδεικνύει το αντίθετο ακριβώς! Ενώ δηλαδή θεωρητικολογούσε για το «κακό δημόσιο», παραδέχτηκε εντός χορού πια πόσο οι εφεδρείες θα καταρρακώσουν τις προσφερόμενες υπηρεσίες του υπουργείου του!
Το ζήτημα δεν είναι εάν ο κ. Βορίδης άλλαξε (δεν θα δικάσουμε απόλυτα ανθρώπους), αλλά ότι τα κριτήρια της αλλαγής δεν μπορούν να είναι αυτού του είδους. Το πολιτικό θέμα όμως δεν είναι αν μπορούν ή όχι, αλλά ότι πια αυτά τα κριτήρια επιβάλλονται:
Τα τελευταία χρόνια ο ιστορικός αναθεωρητισμός δεν έχει μόνο την πλευρά που αμφισβητεί την ύπαρξη του ολοκαυτώματος, έχει και την πλευρά που ενώ το αποδέχεται το ξαναγράφει σύμφωνα με αυτά που βολεύουν τις πολιτικές συντεταγμένες μιας συντήρησης που μέσα και από ποικίλους συναισθηματικούς εκβιασμούς επιστρέφει δριμύτερη για να αλώσει ζωές και συνειδήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι η ορολογία που χρησιμοποιείται σε μηνύματα μνήμης για το μέγα έγκλημα του ναζισμού, το Ολοκαύτωμα (π.χ. το Remember this lady που κατέκλυσε το διαδίκτυο) ξαναγράφει στα αρεστά μέτρα την Ιστορία. Ότι χρησιμοποιεί θρησκευτικούς όρους για να τσουβαλιάσει "χριστιανούς" παρά την (ιδιοτελή και με το αζημίωτο) σιωπή του Βατικανού για το οποίο έχει (υποκριτικά) απολογηθεί κιόλας. Δεν λέει τίποτε για τις πολιτικές αντιφασιστικές ιδιότητες αυτών των «χριστιανών», ξεχνά τους ομοφυλόφιλους, τις ελευθεριακές γυναίκες, τους ανάπηρους. Μιλά όμως για «1.900 καθολικούς ιερείς» κ.λπ. Έτσι το Συγκλονιστικό Έγκλημα εναντίον 6 εκατομμυρίων Εβραίων συνανθρώπων μας και τόσων άλλων χρησιμοποιείται για να προωθήσουν έναν μη ενοχλητικό για τους μικροαστούς της διανόησης και της κοινωνίας "ανθρωπισμό" και τις νέες, δήθεν θρησκευτικές, αλλά στο βάθος ξεκάθαρα οικονομικο-πολιτικές συμμαχίες (δεξιοί, σιωνιστές, παλιά και νέα αραβικά καθεστώτα κ.λπ.).
Ο φασισμός όμως δεν αφορούσε ποτέ τους ακραίους. Τους νομιμόφρονες αφορούσε. Δεν ήθελε μια κοινωνία με ασυνέχειες και σπασίματα (άλλοι, δήθεν αντιεξουσιαστικοί εξουσιασμοί κι αυτοί, θα σωθείς με το ζόρι οι μεν, θα επαναστατήσεις με το ζόρι οι δε!), αλλά μια κοινωνία απόλυτα τακτοποιημένη και παραγωγική. Και «καθαρή» προπάντων! Όπως έγραψε ο Μακ Ντόναλντ την επαύριο του «μεγάλου πολέμου» (και 40 χρόνια μετά το πείραμα του Μίλγκραμ αξίζει να το μνημονεύσουμε),
αυτοί που εφαρμόζουν τον «νόμο» μπορεί δυνητικά να είναι πιο επικίνδυνοι από εκείνους που τον παραβιάζουν. Γι' αυτό κι ο Αντόρνο στα "Μικρά (επίτηδες όχι Μεγάλα) Ηθικά" του θύμιζε στους σοβαροφανείς: «Εκείνος που προσαρμόζεται σ' έναν παράφρονα κόσμο συμμερίζεται την παραφροσύνη. Μόνο ο εκκεντρικός μπορεί να παραμείνει στη θέση του και να της αντισταθεί».
Σε μια κοινωνία που μεταμφιέζεται διαρκώς, ο φασισμός παραμένει η ύψιστη τέχνη των παραπλανήσεων.
Ελένη Καρασαββίδου (ευτυχώς «μίασμα»)

Εμείς!

του Δημ. Δανικα απο ΤΟ ΒΗΜΑ ...
Εμείς λοιπόν. Για να λέμε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη. Εμείς τους φέραμε. Εμείς τους ψηφίσαμε. Εμείς τους στηρίξαμε. Και μερικοί εξ ημών και υμών τα φάγαμε. Ψίχουλα θέλετε; Ας είναι ψίχουλα λοιπόν. Σε όλα τα επίπεδα. Από το κοινωνικό και ιδεολογικό μέχρι το πολιτικό και το οικονομικό. Παράδειγμα; Οι πιστοί της Ορθοδοξίας λοιπόν. Οπου τις προάλλες η Ιερά Σύνοδος ζήτησε την αποφυλάκιση μιας αμετανόητης «κακουργηματικής προσωπικότητας» σύμφωνα με το βουλευμα, με το όνομα Εφραίμ. Ο οποίος με πολιτικές κρυφές, υπόγειες διαδρομές και διαπλοκές αντάλλαξε μια δική του φούσκα με φιλέτα του Δημοσίου. Διαμαρτυρήθηκαν οι πιστοί γι αυτή την απόφαση της Ιεράς Συνόδου που αντικειμενικά λειτουργεί ως ηθική στήριξη σε μια θηριώδη απάτη; Τουναντίον.

Κατέβηκαν στους δρόμους με ντουντούκες απαιτώντας την κεφαλή του εισαγγελέα επί πίνακι. Θέλετε άλλο παράδειγμα; Ο δικαστικός που ασελγούσε και κακοποιούσε το παιδί του. Επί ένα χρόνο σουλατσάριζε ελεύθερος ασκώντας τα καθήκοντά του πάνω στην έδρα ενός τάχα μου αδέκαστου και άμεμπτου λειτουργού. Ο κύκλος των δικαστικών το γνώριζε αλλά ουδέποτε κινήθηκε η διαδικασία πειθαρχικής δίωξης. Θαυμάσια. Εμείς λοιπόν. Με τις συντεχνίες μας. Με τα μικροσυμφέροντά μας. Με τους μικρούς ιδιοτελείς μας σκοπούς. Εμείς οι καλοί. Ολοι οι υπόλοιποι άσχημοι και κακοί.

Εμείς δεν φταίμε γι αυτά τα σκουπίδια που τα ονομάζουμε Οικονομία. Εμείς δεν φταίμε για το αραλίκι των Δημοσίων υπαλλήλων. Εμείς δεν φταίμε για τις επιδοτήσεις των αγροτικών προιόντων. Εμείς δεν φταίμε για τα σκάνδαλα στα φάρμακα και τα νοσοκομεία. Εμείς δεν φταίμε για τις εφορίες. Εμείς δεν φταίμε για την μικρή και την μεγάλη φοροδιαφυγή. Εμείς δεν φταίμε για τίποτα. Μόνο οι από πάνω. Οι ζάπλουτοι, οι πλούσιοι και οι πολιτικοί. Μόνο αυτοί. Με τέτοια μυαλά μην περιμένεις τίποτα ν αλλάξει σ αυτόν τον τόπο ριζικά και αποφασιστικά. Γιατί από την μια σαν τα τρομαγμένα παιδιά κρύβουμε την μαρμελέδα από το σπασμένο βάζο κάτω από τα χαλιά. Και από την άλλη εναποθέτουμε όλες τις ελπίδες μας σ αυτούς που μας έφεραν σε αυτό το χάλι.

Ετσι βαυκαλιζόμαστε ότι από τα υπουργικά γραφεία και από τις εγκεφαλικές ασκήσεις επί χάρτου, κάτι θα αλλάξει και η χώρα θα ανασάνει. Ετσι ακούνητοι, ακίνητοι, τρομαγμένοι, παραπλανημένοι και καθόλου αλλαγμένοι, πορευόμαστε με βάρκα μια ελπίδα εντελώς χάρτινη και μεταφυσική. Γιατί όσο εμείς δεν προσπαθούμε να κρίνουμε αυστηρά τις πράξεις, τις πεποιθήσεις, τις προκαταλήψεις και τις ιδεολοψίες μας, τόσο οι πολιτικοί αγκυλωμένοι κι αυτοί από τις ίδιες συνήθειες και από μια τακτική εντελώς πέτσινη και επικοινωνιακή. Οτιδήποτε πρόκειται να συμβεί περνάει από το χέρι μας. Με εργαλείο την αυτογνωσία και εφαλτήριο την συμμετοχή. Είτε ένας αργός, βασανιστικός θάνατος είτε ένας καλύτερος κόσμος και μια πιο δίκαιη ζωή. Ολα μα όλα. Εμείς!

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Μην του μιλάτε, δε μιλούν στους καθρέφτες.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ...

Να μη δω το πρόσωπο του. Μου το έκρυβε. Ίσως γιατί ακόμη πιο βαρύ από την ανέχεια του ήταν η αξιοπρέπεια του. Κι ίσως εκείνος να ξέρει καλύτερα από τον οποιονδήποτε ότι δεν πρέπει να του μιλώ, γιατί δεν μιλάνε στους …καθρέφτες.

Δεν τους λέω …άστεγους. Τους λέω …ηττημένους. Και μη γελιέστε, οι άστεγοι είναι η εμπροσθοφυλακή της τεράστιας στρατιάς των …ηττημένων. Όλων μας!
Περισσότερο από σπίτι, φαΐ, μια γωνιά και μια κουβέρτα ο ηττημένος χρειάζεται …δικούς. Κι ακόμη περισσότερο κι από αυτό, χρειάζεται …νίκες.

«Mην του μιλάτε είναι άνεργος / τα χέρια στις τσέπες του / σαν δυο χειροβομβίδες» έγραφε ο Καρούζος.
Κι ο άστεγος δεν έχει ούτε αυτό. Τις δυο …χειροβομβίδες.

Χθες οι άστεγοι και οι δικοί, πήραν το χώρο. Μέχρι να τον επανακαταλάβει η …έννομη Τάξη. Αυτή η Τάξη που όπου …ακούγεται, ανθρώπινο κρέας μυρίζει. Κι αυτό, αυτό το «αποτυχημένο», αυτό το «αναποτελεσματικό», ΑΥΤΟ εχει την πιο μεγάλη Αξία στην εποχή του μιθριδατισμού μας. Έχει …δικούς. Κι έχει …χειροβομβίδες.

Ένας Γερμανός κι ένας Έλληνας…

pressinaction.gr ...

του Γιάννη Γούδα

pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη
Κάπως έτσι ξεκινούν κάποια ανέκδοτα και σκέφτηκε η τρόικα (εσωτερικού) να μας πει ένα τέτοιο. Κατόπιν των απαραιτήτων συνεννοήσεων με την άλλη τρόικα (του εξωτερικού), το είπαν στα ΜΜΕ κι αυτά το πέρασαν σ’ εμάς να δουν αν θα γελάσουμε. Ήταν λέει ένας Γερμανός που σκέφτηκε πως ένας άλλος Γερμανός θα ήταν καλό να έρθει στην Ελλάδα να κάνει τον επίτροπο, τον κομισάριο, τον γκαουλάιτερ ή κάτι τέτοιο, για να οδηγήσει τη χώρα στην ορθή οδό. Το σταματάω εδώ γιατί όπως κάθε ανέκδοτο που καταλαβαίνεις την εξέλιξή του από νωρίς, έτσι κι αυτό ήταν αποτυχημένο, κρύο που λένε. Γιατί, πως είναι δυνατό να έρθει ένας Χανς να παίξει τον ρόλο ενός Παπατάδε; Για χαζούς τους έχετε τους Γερμανούς; Αυτοί, επειδή δεν έχουν σοβαρή Ιστορία που να γοητεύει, από παλιά εκεί στις σπηλιές που ζούσαν έβλεπαν στον ύπνο τους Νιμπελούγκεν και κάτι τέτοια κι όταν κάποτε έμαθαν γραφή και ανάγνωση διάβαζαν Ιστορία άλλων λαών και κυρίως Ελληνική. Ξέρουν λοιπόν ότι τους Έλληνες δυό πράγματα δεν πρέπει να τους κάνεις, να τους προσβάλεις ή να τους καλέσεις σε γλέντι. Και στις δύο περιπτώσεις μπορεί να τα βάλουν φωτιά όλα, να κάψουν και δικούς και ξένους και καλεσμένους και γείτονες και περαστικούς και όλους. Σου λένε, να πάει κανένας δικός μας να πουλήσει κομαντατούρ και να πάρουν ανάποδες και μετά να ψάχνουμε να τον βρούμε; Άσε να διαδώσουμε κάτι τέτοιο ώστε μετά να βγουν οι ιθαγενείς ηγέτες να κάνουν τον καμπόσο «Τους το ξεκόψαμε απ’ την αρχή πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να το ανεχτούμε».
Εξ άλλου οι άνθρωποί μας στην κυβέρνηση εκεί, κάνουν καλή δουλειά, άλλων ρήμασι πειθόμενοι.

Ζητείται Επίτροπος για την προστασία μας από τους φαύλους ...

Σοφια Βουλτεψη, Mediasoup...

Photo for this article
Ελάτε, λοιπόν, ας το παραδεχθούμε. Κατά βάθος όλοι ελπίζαμε να τοποθετηθεί Επίτροπος – Ελεγκτής.

Κανονικός, όχι σαν τον κ. Ράιχενμπαχ, που είναι συνέχεια με το «σεις και με το σας», φοβούμενος μήπως κατηγορηθεί για επέμβαση στα εσωτερικά μας και απολογούμενος συνεχώς και διακηρύσσοντας πως ο ρόλος του είναι βοηθητικός και επικουρικός.

Απλώς η άγαρμπη Γερμανία το έκανε πάλι το θαύμα της. Μπήκε ως ταύρος εν υαλοπωλείω και την χάλασε τη δουλειά.

Έκανε το λάθος, δια του γνωστού εγγράφου, να μιλήσει για «Επίτροπο για την Ελλάδα».

Αν τον ονόμαζε «Επίτροπο για την προστασία των Ελλήνων από τους υπουργούς της κυβέρνησης», τώρα θα χειροκροτούσαμε.

Αν τον ονόμαζε «Επίτροπο για τη προστασία της Ελλάδας από τον κομματισμό, την φαυλοκρατία, την αναξιοκρατία και την ευνοιοκρατία», θα πανηγυρίζαμε όλοι μαζί.

Άλλωστε, ουδείς λογικός ταυτίζει την έννοια της εθνικής κυριαρχίας με την ασυδοσία υπουργών, γενικών γραμματέων, κομματικών στελεχών και άλλων τρωκτικών.

Γι' αυτό και στην πραγματικότητα, το θέμα απασχόλησε μόνο τους παραπάνω ενδιαφερόμενους και τους δημοσιογράφους.

Μιλώ με πολύ κόσμο στο δρόμο, στις συναναστροφές και στο διαδίκτυο και μπορώ να βεβαιώσω πως ούτε για μια στιγμή υπήρξε προτεραιότητά τους το θέμα της επιτροπείας.

Όχι μόνο επειδή αυτή υπάρχει και το γνωρίζουν όλοι, εκτός από τους υποκριτές που ασχολούνται με τα προσχήματα, αλλά και επειδή θεωρούν τόσο άχρηστους αυτούς που διαχειρίζονται τις τύχες μας, που θα προτιμούσαν να τους βάλουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι – για να σταματήσουν επιτέλους αυτοί να κάνουν το ίδιο σ’ εμάς.

Η αλήθεια είναι πως ο κ. Ράιχενμπαχ έχει αποτύχει. Όπως θα αποτύχει και η Ομάδα Δράσης για την αντιμετώπιση της ανεργίας που ανακοίνωσε άρον-άρον προχθές ο κ. Μπαρόζο, όταν δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία για την εκτόξευση της ανεργίας στην Ευρώπη.

Δεν ξέρω τι θα γίνει στις άλλες επτά μαστιζόμενες από την ανεργία χώρες, αλλά στην Ελλάδα ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ.

Και εξηγούμαι: Όπως ακριβώς ο πολλά υποσχόμενος κ. Ράιχενμπαχ, συνοδευόμενος από τριάντα εξαιρετικά εξειδικευμένους τεχνοκράτες τρέμει μήπως συμπεριφερθεί προσβλητικά και περιορίζεται να συσκέπτεται με υπουργούς και υψηλόβαθμα υπηρεσιακά στελέχη που του λένε ό,τι θέλουν και μετά βγαίνουν και θριαμβολογούν περί απορροφητικότητας των κοινοτικών πόρων άνω του μέσου κοινοτικού όρου και εκπλήρωσης των στόχων του Μνημονίου – πού στο διάβολο είναι αυτά τα χρήματα άραγε; - έτσι και η Ομάδα Δράσης για την ανεργία θα συνεργάζεται με τους ανάλογους ψεύτες, που κι’ αυτοί με τη σειρά τους θα προβαίνουν σε ανάλογες θριαμβολογίες.

Όπως ο κ. Ράιχενμπαχ ακούει τον κ. Χρυσοχοΐδη να ανακηρύσσει το 2012 ως… Έτος ΕΣΠΑ και να ανακοινώνει ότι μέσα στο 2011 απορροφήθηκαν 3,8 δις ευρώ – που στο διάβολο είναι; - έτσι και η Ομάδα Δράσης για την Ανεργία θα ακούει για «δράσεις» και θα ψάχνει να βρει ανύπαρκτα αποτελέσματα.

Όπως ο κ. Ράιχενμπαχ διαπιστώνει καθυστερήσεις και βρίσκει δικαιολογίες του τύπου «οι αλλαγές δεν μπορούν να συμβούν από τη μια μέρα στην άλλη», έτσι και η καινούργια Ομάδα Δράσης θα διαπιστώνει πως η ανεργία αυξάνει, ενώ όλοι… εργάζονται πυρετωδώς για την μείωσή της.

Από τις 5 Σεπτεμβρίου 2011 που ο κ. Ράιχενμπαχ και η Ομάδα του είχαν το πρώτο επίσημο ραντεβού με την τότε κυβέρνηση (που είναι η ίδια με τη σημερινή) μέχρι σήμερα, υποτίθεται ότι προσφέρουν «τεχνική βοήθεια».

Στην πραγματικότητα, δεν προσφέρουν τίποτε. Μιλάνε μόνο με αυτούς που τους παραπληροφορούν.

Ο κ. Ράιχενμπαχ δεν έχει πάει ούτε μια φορά στη ΜΟΔ (τον οργανισμό που δημιουργήθηκε και λειτουργεί με ιδιωτικά κριτήρια κατ’ απαίτηση της Κομισιόν για να «τρέξουν» τα προγράμματα) για να δει τι συμβαίνει εκεί.

Ο κ. Ράιχενμπαχ δεν έχει πάει ούτε μια φορά ούτε στις υπηρεσίες διαχείρισης των προγραμμάτων που υπάρχουν σε όλα τα υπουργεία και όπου αποσπώνται οι εξαιρετικά εξειδικευμένοι υπάλληλοι της ΜΟΔ, ώστε να δει ποιοι υπηρετούν σήμερα σ’ αυτές τις υπηρεσίες.

Ο κ. Ράιχενμπαχ δεν έχει ζητήσει καταστάσεις με υπαλλήλους και τα προσόντα τους, προκειμένου να τις συγκρίνει με τις προ του Οκτωβρίου 2009 (τότε που ο κυρίαρχος λαός έφερε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, για να μην ξεχνιόμαστε).

Διότι αν το είχε κάνει, θα είχε διαπιστώσει πως τα σούπερ στελέχη με τα πτυχία, τα διδακτορικά, τις ξένες γλώσσες και τις ειδικές γνώσεις, που προσελήφθησαν με εξετάσεις τύπου ΕΕ και υπό τον έλεγχο του ΑΣΕΠ, μεταφέρθηκαν εν μια νυκτί σε θέσεις «ψυγείου» στα υπουργεία.

Και πως τις θέσεις τους κατέλαβαν δημόσιοι υπάλληλοι, κομματικοί εγκάθετοι, με γνώσεις λυκείου, χωρίς ξένες γλώσσες, προχωρημένης ηλικίας, που δεν ξέρουν ούτε να πιάσουν το ποντίκι ή να ανοίξουν τον υπολογιστή.

Δεν το έκανε ο κ. Ράιχενμπαχ, διότι δεν είναι κανονικός επίτροπος.

Αν το είχε κάνει, θα διαπίστωνε πως οι σούπερ υπηρεσίες για την διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων έχουν εξελιχθεί σε αποθήκες άεργων συνδικαλιστών και ευνοουμένων των υπουργών, των γενικών γραμματέων, των φίλων (του ΠΑΣΟΚ).

Θα διαπίστωνε επίσης πως οι μετακινήσεις αυτές έγιναν την επομένη της εκλογής του ΠΑΣΟΚ. Τόσο βιαστικά, που μέχρι να βρεθεί πού θα πάνε οι εξειδικευμένοι για να καταλάβουν τις θέσεις τους οι ανειδίκευτοι και ανεπίδεκτοι εκλεκτοί του κομματικού στρατού, οι περισσότερες υπηρεσίες είχαν… τουλάχιστον δύο προϊσταμένους.

Βέβαια! Διότι δεν αρκούσε να μεταφερθούν στις διαχειριστικές των κοινοτικών κονδυλίων αρχές, έπρεπε να γίνουν (οι άσχετοι) και προϊστάμενοι.

Θα διαπίστωνε επίσης ο κ. Ράιχενμπαχ πως πολλοί από αυτούς δεν έμειναν ούτε μια μέρα στις νέες θέσεις τους, καθώς αποσπάστηκαν αμέσως σε υπουργικά και πολιτικά γραφεία, καθώς και στα γραφεία των άχρηστων γενικών γραμματέων που φυσικά δεν… ξέρουν από ΕΣΠΑ!

Επισήμως, όμως, κατέχουν τις συγκεκριμένες θέσεις, εισπράττουν τον αυξημένο μισθό (οι δημόσιοι υπάλληλοι κυνηγούν πάντα αυτές τις θέσεις επειδή εξισώνεται ο μισθός τους με αυτόν των εξειδικευμένων υπαλλήλων της ΜΟΔ) και επομένως ο αριθμός παραμένει μόνιμα συμπληρωμένος, αν και πίσω δεν υπάρχει κανείς για να κάνει τη δουλειά.

Θα διαπίστωνε επίσης ο κ. Ράιχενμπαχ πως ο κάθε υπουργός διατάσσει προγράμματα ανάλογα με τις ανάγκες της εκλογικής του περιφέρειας ή των φίλων του.

Και πως μετά έρχεται ο επόμενος υπουργός και διατάσσει να σταματήσει το πρόγραμμα του προηγούμενου, αντικαθιστώντας το με άλλο, που βολεύει την δική του περιφέρεια, την δική του εκλογική πελατεία.

Με τη διαφορά πως για να ωριμάσει ένα έργο απαιτείται προετοιμασία τουλάχιστον έξι μηνών, οπότε αυτοί οι έξι μήνες δουλειάς πηγαίνουν συνεχώς χαμένοι!

Θα διαπίστωνε επίσης ο κ. Ράιχενμπαχ πως τα μόνα χρήματα που μπαίνουν στη χώρα πηγαίνουν σε προγράμματα «μούφα», σε προεκλογικές εκστρατείες και εκδηλώσεις προσωπικής προβολής, σε εκατομμύρια φυλλάδια που δεν βλέπει κανείς, σε άπειρες ιστοσελίδες που δεν παίρνουν ούτε ένα κλικ, σε συμβούλους και σε συμβουλευτικές «υπηρεσίες» που «παρέχει» εταιρία της οποίας γενική διευθύντρια είναι η σύζυγος γενικού γραμματέα υπουργείου.

Αν ο κ. Ράιχενμπαχ επισκεπτόταν τις διαχειριστικές αρχές, θα έβρισκε αποδεκατισμένες υπηρεσίες, τα προγράμματα να σέρνονται και άπειρους συμβούλους που πληρώνονται για να κάνουν τη δουλειά που δεν κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι-φαντάσματα, την ώρα που οι ΜΟΔίτες λιμνάζουν στα πρωτόκολλα και σε θέσεις που εξουδετερώνουν τις γνώσεις και τα πτυχία τους.

Θα διαπίστωνε επίσης πως πρόσωπα που είχαν προσληφθεί σε θέσεις Ειδικού Επιστημονικού Προσωπικού των Γενικών Γραμματειών Διαχείρισης Κοινοτικών Πόρων, εμφανίζονται και στις καταστάσεις με τους υπαλλήλους των οποίων αυτοδίκαια έληξε η θητεία τους στα πολιτικά γραφεία των υπουργών, όταν παραιτήθηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Θα διαπίστωνε επίσης πως τα ίδια ακριβώς πρόσωπα σώθηκαν χάρη στην απόφαση του κ. Παπαδήμου να κρατήσει τους ίδιους υπουργούς, οπότε απομακρύνθηκαν και προσελήφθησαν και πάλι την… ίδια μέρα, πάντα ως «ειδικό επιστημονικό προσωπικό» (για να πέφτει ο ανάλογος μισθός), αλλά βρέθηκαν – και βρίσκονται αυτή τη στιγμή που μιλάμε – στα γραφεία των υπουργών.

Το καταπληκτικό είναι πως υπάρχουν πρόσωπα των οποίων οι συμβάσεις λύθηκαν αυτοδικαίως λόγω της παραίτησης του υπουργού (προφανώς είχαν... ξεχάσει πως είχαν προσληφθεί στη ΜΟΔ) και επανέρχονται με τη νέα ορκωμοσία του (ίδιου) υπουργού, αλλά αυτή τη φορά ως ειδικό επιστημονικό προσωπικό της ΜΟΔ! Προφανώς όταν ήλθε η ώρα να... διαλέξουν μισθό, ξαναθυμήθηκαν πού είναι επισήμως τοποθετημένοι.

Φυσικά, ο κ. Ράιχενμπαχ είναι άνθρωπος με τακτ. Γι’ αυτό και έχασε πολύτιμο χρόνο δίνοντας συνεντεύξεις και απολογούμενος και επαναλαμβάνοντας ότι δεν πρόκειται να υποκαταστήσει τους υπουργούς – λες και είχαμε καμιά σκασίλα, σίγουρα θα ήταν καλύτερος από αυτούς τους άθλιους κομματάρχες που διέλυσαν την Ελλάδα και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με την ίδια ασυνειδησία.

Αν έμπαινε στον κόπο να πραγματοποιήσει αιφνιδιαστικό έλεγχο σε μια τέτοια υπηρεσία και να δοκιμάσει να μιλήσει στα αγγλικά με κάποιον προϊστάμενο (λέμε τώρα) ή να του ζητήσει να του δείξει κάτι στον υπολογιστή, είναι βέβαιο ότι ο κ. Ράιχενμπαχ δεν θα έκανε εκείνη την ατυχή δήλωση της 15ης Σεπτεμβρίου 2011, όταν διαπίστωσε «τεράστια πολιτική βούληση» εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, καθώς και «αποφασιστικότητα να τα καταφέρουν».

Ούτε θα τολμούσε να πει πως βασικός στόχος είναι «η ανάκτηση της αναπτυξιακής δυναμικής της ελληνικής οικονομίας και η στήριξη της απασχόλησης», καθώς και να φέρει «προοπτική αισιοδοξίας στο δημόσιο τομέα», ώστε «οι δημόσιοι υπάλληλοι να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις».

Ούτε θα μας έλεγε πως το υπό τον πρωθυπουργό διυπουργικό όργανο είναι το… κλειδί για την επιτυχία!

Οπότε δεν θα χρειαζόταν να μας μιλήσει (κι’ αυτός, στις 14 Ιανουαρίου) περί ανάγκης για «συγκράτηση μισθών».

Θα είχε φροντίσει να συγκρατήσει τους μισθούς των ασχέτων που βολεύτηκαν σε θέσεις υψηλών προδιαγραφών και μεγάλης ευθύνης.

Και θα είχε καταλάβει γιατί καρκινοβατούν τα προγράμματα.

Και θα μας είχε κάνει την χάρη να γίνει κανονικός επίτροπος, σώζοντάς μας από αυτούς τους γελοίους.

Ελπίζω με όλα αυτά να μην έθιξα την… εθνική μας κυριαρχία.

Υ.Γ.1 Θα συνεχίσω μέχρι να σταματήσει το πάρτι των συμβούλων, μέχρι να υποχρεώσει ο νέος διεκδικητής του θρόνου του ΠΑΣΟΚ τον γενικό του γραμματέα να αποσύρει την γυναίκα του από τα κοινοτικά κονδύλια και μέχρι να ξαναστελεχωθούν οι διαχειριστικές των κοινοτικών κονδυλίων αρχές με το εξειδικευμένο προσωπικό τους.

Υ.Γ.2 Επειδή, σύμφωνα με τις εξαγγελίες Μπαρόζο, θα έλθει και άλλη Ομάδα Δράσης, αυτή τη φορά για την καταπολέμηση της ανεργίας, συνιστώ στον υπουργό Εργασίας και μεγάλο «αντιστασιακό» κατά τις συζητήσεις με την τρόικα όσον αφορά στον 13ο και 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, να αποκαταστήσει την τάξη στη διαχειριστική αρχή του υπουργείου του και να της επιτρέψει να εργαστεί με ιδιωτικά κριτήρια. Επίσης, του συνιστώ να μην στείλει την γάτα του για να ενημερώσει σχετικά με την ανεργία τους καινούργιους (άσφαιρους) επιτρόπους.

Ξανά στις πλατείες!

Η Αυγή online...
Οι αποφάσεις που θα ληφθούν τις αμέσως επόμενες μέρες θα σφραγίσουν, με συνοπτικές και αντιδημοκρατικές διαδικασίες, το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς. Το PSI και η δανειακή σύμβαση, με το Μνημόνιο Νο 2 που θα τα συνοδεύει, θα επισφραγίσουν την καταβύθιση της χώρας στην ύφεση και τη μετατροπή της, για πολλά χρόνια, σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας.
Αύριο - μεθαύριο οι τρεις συγκυβερνώντες πολιτικοί αρχηγοί θα συνεδριάσουν ώστε να συναποφασίσουν για τα νέα άγρια μέτρα. Η θριαμβολογία για το δάνειο των 130 δισ. ευρώ έχει ξεθυμάνει. Οι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει ότι με το νέο δάνειο ξεπληρώνονται οι δανειστές και τη γλιτώνουν οι τραπεζίτες. Η ζωή των πολλών υποβαθμίζεται, καθώς νέα φορολογική επέλαση σε συνδυασμό με περικοπές μισθών και συντάξεων συνθέτουν την "κόλαση" του νέου Μνημονίου.
Είναι ώρα να ξαναβρεθεί η κοινωνία στις πλατείες. Αν αυτές τις μέρες ξαναζήσουμε "μέρες Ιουνίου", η ήττα του μνημονιακού κατεστημένου θα είναι βέβαιη. Το πολιτικό καρναβάλι και οι εκβιασμοί θα πέσουν στο κενό. Η δικαιολογημένη αμηχανία που χαρακτηρίζει την κοινωνία τους τελευταίους μήνες μπορεί να μετατραπεί σε δυναμικό "Όχι", διότι, σε αντίθεση με τον Ιούνιο, τώρα είναι ανοιχτή η δημοκρατική κάθαρση μέσω των εκλογών. Αυτή η ειδοποιός διαφορά μπορεί να προσδώσει άμεσο πολιτικό χαρακτήρα στις κινητοποιήσεις των ημερών και να μετατρέψει σε χειροπιαστή πολιτική δύναμη την επίμονη διαπίστωση των δημοσκοπήσεων για πολιτική ανατροπή.
Μόνο η λαϊκή παρέμβαση μπορεί να αποκρούσει το Μνημόνιο 2 και να αποτρέψει τη διαιώνιση της οικονομικής και κοινωνικής χρεωκοπίας. Μόνο η λαϊκή παρέμβαση μπορεί να σταματήσει την παραπολιτική παραπλάνηση στην οποία επιδίδονται τα τρία συγκυβερνώντα κόμματα, που επιχειρούν να διαστρέψουν σε παιχνίδια κορυφής τη λαϊκή αξίωση για εκλογές τώρα. Πριν δεσμευτεί η χώρα για το PSI και τη δανειακή σύμβαση.

Ροη αρθρων