Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Κινδυνεύει η δημοκρατία;

του Στέφανου Δημητρίου, απο τα Ενθεματα...
Η αυταρχική διακυβέρνηση
Είναι κοινός τόπος η κρίση της δημοκρατίας. Η κυβέρνηση Σαμαρά συνδέει την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας με την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Η επίκλησή της είναι ένσκοπη ενέργεια, που σχετίζεται με την παραβίαση μιας αρχής συστατικής για το κοινωνικό κράτος δικαίου: το κράτος δεν δικαιούται να εγκαταλείπει τον ρυθμιστικό ρόλο του και τη συναφή εξουσία, που του αναγνωρίζει το Σύνταγμα, να μεριμνά για την ίση και ευχερή πρόσβαση όλων στα δημόσια κοινωνικά αγαθά, όπως είναι η κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση, η παιδεία, η υγεία και η εργασία ως προϋπόθεση για αξιοπρεπή ζωή. Η αποσάθρωση των κοινωνικών δικαιωμάτων προϋποθέτει την επίκληση της «έκτακτης ανάγκης».
Έργο του Φράνσις Μπέικον, 1969
Η ηθικοπολιτική δικαιολόγηση αυτών των δικαιωμάτων γίνεται σε αναφορά προς την αξία της ίσης αξιοπρέπειας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Το εναγκαλιζόμενο με τον εσμό της ακροδεξιάς πρωθυπουργικό επιτελείο κηρύττει τον αναγκαίο περιορισμό αυτών των αρχών, τις οποίες διασύρει ως απολιθώματα της μεταπολίτευσης. Προφανώς και έχουν πρόβλημα με τη μεταπολίτευση όσοι δεν είχαν πρόβλημα με τη χούντα — με τη θρασεία αρωγή των ΜΜΕ, ορισμένα από τα οποία εξακολουθούν να δανείζονται από τις τράπεζες, όταν ένας μικροεπαγγελματίας δεν μπορεί. Ο τελευταίος πρέπει να πιστέψει ότι του φταίνε οι «Μεχμέτ» και οι «Χασάν» — απλώς και μόνο επειδή δεν τους λένε «Γιάννη» ή «Κώστα»–, αυτοί που σταυρώνονται από τους επανακάμψαντες Χίτες, οι οποίοι υψώνουν σβάστικες στις συνοικίες της Αθήνας. Η αυταρχική εκτροπή του νεοφιλελευθερισμού έχει ανάγκη τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να πλήξει τη δημοκρατία και την Αριστερά, για να επιτύχει την υποταγή της δυσπραγούσας κοινωνίας.
 Η ιδεολογική ταύτιση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. και η συνεργασία με την Ακροδεξιά
Ας αναρωτηθούμε: η διακυβέρνηση ασκείται δημοκρατικά ή αυταρχικά; Εάν ισχύει το δεύτερο, τότε, ως αξιωματική αντιπολίτευση, καλώς στηρίζουμε όσους δικαίως διαμαρτύρονται. Η ειρηνική διαμαρτυρία είναι έκφραση της δημοκρατικής νομιμότητας και του συλλογικού δημοκρατικού αυτοκαθορισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ εντέλλεται να εκφράσει αυτή την αγανάκτηση, να τη θέσει εντός του αντιπολιτευτικού και προγραμματικού του λόγου και να την αναδείξει στο κοινοβούλιο και την κοινωνία. Όσοι λοιδορούν τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή στηρίζει τη διαμαρτυρόμενη κοινωνία, παραβλέπουν ότι αυτός πράττει με σεβασμό στην αντιπροσωπευτική μορφή του πολιτεύματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ασκώντας αντιπολίτευση, πράττει το καθήκον του. Αντιπροσωπεύει αυτούς που τον όρισαν αξιωματική αντιπολίτευση.
Έργο του Τζωρτζ Γκρος, 1920
Έργο του Τζωρτζ Γκρος, 1920
Είναι υπεύθυνη, θεσμική στάση, αναγκαία για την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Το πράττει και η κυβέρνηση; Θα πρέπει να εξετάσουμε πώς κυβερνά, καθώς και το ότι ακύρωσε το μεταπολιτευτικό, καραμανλικό «συμβόλαιο», που προέβλεπε πολιτική αυστηρού διαχωρισμού Κεντροδεξιάς και Ακροδεξιάς: την άκρα Δεξιά η καραμανλική Δεξιά την έθετε εκτός συμμαχιών.
Υφιστάμεθα την επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της κοινωνίας, σε όλη την Ευρώπη. Το μεταπολεμικό, κοινωνικό κράτος κόστισε ακριβά στο κεφάλαιο. Τώρα, το κεφάλαιο παίρνει πίσω, στο πολλαπλάσιο, ό,τι αναγκάστηκε να παραχωρήσει. Στην ουσία, ακυρώνει τον μετασχηματισμό του φιλελεύθερου κράτους σε κοινωνικό κράτος. Το τελευταίο δεν υπήρξε χωριστή μορφή κράτους: προέκυψε και έλαβε συνταγματική μορφή ως εξέλιξη του φιλελεύθερου κράτους, με σκοπό την ενσωμάτωση των αρχών της αλληλεγγύης και την εναρμόνισή της με τις φιλελεύθερες αρχές. Είναι ιστορική εξέλιξη που υπήρξε αποτέλεσμα αγώνων. Γι’ αυτό, ο αντιφιλελευθερισμός, όταν στρέφεται κατά του πολιτικού φιλελευθερισμού, δεν είναι αντικαπιταλιστικός ούτε ριζοσπαστικός. Αρκεί να δούμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός προκαλεί τη μέγιστη κρατική παρέμβαση, προκειμένου να περιστείλει ατομικά και συλλογικά δικαιώματα ή να κατευθύνει την πορεία μετοχών στο χρηματιστήριο, όπως έκανε, από του βήματος του κοινοβουλίου, ο υπουργός Οικονομικών με τη μετοχή του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.
Το κοινωνικό κράτος συνυπήρχε με τις αξίες του πολιτικού φιλελευθερισμού ως προς τον σεβασμό των δικαιωμάτων. Το ότι προσβλέπουμε στον δημοκρατικό σοσιαλισμό και τον ριζοσπαστικό, κοινωνικό μετασχηματισμό δεν σημαίνει ότι θα παραβλέψουμε πως οι αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού και του δημοκρατικού ρεπουμπλικανισμού προσδιορίζουν το περιεχόμενο της δημοκρατίας στον όρο «δημοκρατικός σοσιαλισμός». Ο κυβερνητικός νεοφιλελευθερισμός συμπορεύεται με την άκρα Δεξιά, ώστε συνεργάτες του πρωθυπουργού και υπουργών να δηλώνουν ότι δεν ενδιαφέρονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις συναφείς διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας ή να αναμέλπουν ύμνους στον Χίτλερ, σε βιβλία. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής προαπαιτεί τη μείζονα κρατική παρέμβαση ως προς τη συρρίκνωση ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων (οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας είναι έκφραση της συλλογικής αυτονομίας) και την πλήρη απουσία του κράτους ως προς τη στήριξη συλλογικών κοινωνικών αγαθών.
Η ασκούμενη πολιτική προϋποθέτει την περιστολή των αξιών της δημοκρατίας, ως προς τον συλλογικό αυτοκαθορισμό, και του πολιτικού φιλελευθερισμού ως προς τον σεβασμό των δικαιωμάτων. Αυτό υφίστανται οι πολίτες της Χαλκιδικής. Αυτοί γνωρίζουν τι ακριβώς συνεπάγεται η καταρράκωση των δικαιοκρατικών αρχών. Τώρα, θα το μάθουν και άλλοι. Προσπάθησε να το μάθει το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης σε όσους εργαζόμενους αναγνωρίστηκε έννομη προστασία, επειδή διεκόπη η σχέση εργασίας τους. Το «μάθημα» περιελάμβανε και τους εργαζόμενους για τους οποίους είχε εκδοθεί σχετική προσωρινή διαταγή. Πρόκειται για τη διά νόμου κατάργηση δικαστικών διαταγών, δηλαδή την κατάργηση της φιλελεύθερης αρχής περί διάκρισης των εξουσιών. Είναι προς τιμήν του Α. Ρουπακιώτη που –προσωρινά, φοβούμαι– ανέκοψε αυτή την αντιφιλελεύθερη υποτροπή. Η αρχή της διάκρισης των εξουσιών είναι φιλελεύθερη και όχι δημοκρατική, όπως η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Δεν αφορά, όπως η λαϊκή κυριαρχία, τον δημοκρατικό, πολιτικό αυτοκαθορισμό του λαού. Αφορά τον φιλελεύθερο και δικαιοκρατικό καθορισμό της μορφής του κράτους.
Η επιχειρηθείσα κατάργηση θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών, όπως και η κατάργηση δικαστικών διαταγών, κατά παράβαση της διάκρισης των εξουσιών, σημαίνει ότι πλήττονται και η φιλελεύθερη και η δημοκρατική αρχή της συνταγματικής δημοκρατικής πολιτείας. Η πολιτική του Μνημονίου στρέφεται εναντίων των αρχών του φιλελεύθερου και δημοκρατικού συνταγματισμού. Το κοινωνικό κράτος δικαίου έστρεψε τον φιλελευθερισμό προς τον εξισωτικό, πολιτικό φιλελευθερισμό. Τώρα, διάγουμε την εποχή της αντιμεταρρύθμισης σε όλη την Ευρώπη και η δημοκρατία αποτελεί εμπόδιο.
Συνεπώς, η πολιτική συρρίκνωσης της δημοκρατίας έχει έντονα ταξικά χαρακτηριστικά, παντού. Τέτοια έχει και στη χώρα μας, αλλά επειδή η εγχώρια, επιχειρηματική τάξη αποτελείται κυρίως από κατσαπλιάδες –υπερτραφέντες μέσω της δήωσης του δημοσίου πλούτου– έχει και άλλα γνωρίσματα. Είναι ο κύκλος συμφερόντων που επέβαλε να μην πληρώσουν οι ανωτέρω, αλλά να συντριβούν η μεσαία τάξη και τα ασθενέστερα στρώματα. Η καταβάρθωση των εργασιακών δικαιωμάτων και ο εκβαρβαρισμός των εργασιακών σχέσεων προϋποθέτουν αυταρχική διακυβέρνηση. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η προταθείσα κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία μόνο δημαγωγικά μπορούν να επικαλούνται τη «σωτηρία της πατρίδας». Η πατρίδα δεν κινδυνεύει από τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τους συνταξιούχους. Η εν λόγω πολιτική υπηρετεί συγκεκριμένο πλέγμα συμφερόντων. Είναι ο εσμός που λοιδορεί τους ανθισταμένους πολίτες της Χαλκιδικής ως τρομοκράτες και τους χρεώνει τη διασάλευση της τάξης.
Πρόκειται για τον κίνδυνο, του οποίου η επίκληση θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και στην ενεργοποίηση του άρθρου 48 του Συντάγματος, το οποίο προβλέπει αναστολή διατάξεων σε περιόδους έκτακτης ανάγκης. Έκτακτη ανάγκη είναι η κατάρρευση της κοινωνίας και ο αυταρχικός περιορισμός της δημοκρατίας. Αυτή η πολιτική διασαλεύει τη συνταγματική τάξη και υπονομεύει συντακτικές αρχές της δημοκρατικής πολιτείας. Είναι πλέον σαφές ότι οι αντιμεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις έχουν πολιτικούς στόχους: τη δημιουργία εργασιακού καθεστώτος που αρμόζει στον ανωτέρω κύκλο συμφερόντων, τα οποία έχουν ταυτίσει την ευόδωση των σχεδίων τους με την κυβέρνηση της Δεξιάς και των ακροδεξιών της παραφυάδων.
Αυτοί αντιμάχονται την Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί ανέλαβαν τη σκαιά, πολιτική δίωξη της εφημερίδας μας, της Αυγής, καθώς και του περιοδικού Unfollow. Η δίωξη της Αυγής πλήττει ευθέως τον διαβουλευτικό χαρακτήρα της δημοκρατίας. Αυξανομένου του νεοφιλελευθερισμού, εξασθενεί ο πολιτικός φιλελευθερισμός και η δικαιοκρατική συνηγορία υπέρ του ελεγκτικού ρόλου που οφείλει να ασκεί ο Τύπος ως όργανο της δημόσιας πολιτικής διαβούλευσης και αναγκαίο μέσο για την πραγμάτωση του ίσου πολιτικού αυτοκαθορισμού και της ίσης αντιπροσώπευσης των πολιτών. Είναι δίωξη που αντιστρατεύεται το γενικό συμφέρον. Αυτές τις δημοκρατικές αξίες υπερασπιζόταν η Αυγή, με τον Ηλία Ηλιού και τον Τάσο Χαϊνογλου αυτές υπερασπίζεται και τώρα. Δεν άλλαξαν οι υπερασπιστέες αξίες της, αλλά ούτε και οι διώκτες της. Η εκτραπείσα προς τον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό Δεξιά επιτίθεται στη δημοκρατία.
 Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόμαχος της δημοκρατίας και του δημοκρατικού πατριωτισμού
Ο καπιταλισμός χρειάζεται τον φιλελευθερισμό χωρίς δημοκρατία. Χρειάζεται τον οικονομικό –όχι τον πολιτικό– φιλελευθερισμό. Ο πρώτος απολήγει σε αντιδημοκρατικό αυταρχισμό. Πλέον, όποιος είναι με τη δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι αντικαπιταλιστής. Στη χώρα μας, η μεταλλαγή του κεντρώου χώρου καταφαίνεται από την ιδεολογική συνταύτιση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Το ΠΑΣΟΚ απεμπόλησε την ιδρυτική, κενόηχη αναφορά του στον σοσιαλισμό και υιοθέτησε την ιδεολογική ταυτότητα της Δεξιάς, τον λεγόμενο «κοινωνικό φιλελευθερισμό». Αυτές οι δυνάμεις χρειάζονται την αυταρχική εξουσία. Η άσκησή της μπορεί να γίνεται νομίμως ή και κατά παράβαση της δημοκρατικής νομιμότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να υπερασπίζεται τη δημοκρατική νομιμότητα και την αξία του δημοκρατικού αυτοκαθορισμού του λαού. Αυτή είναι η αξία του δημοκρατικού πατριωτισμού και της ρεπουμπλικανικής εννόησης του γενικού συμφέροντος. Η αυταρχική εξουσία ασκείται στο όνομα της ασφάλειας, προς συρρίκνωση των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών. Η αυταρχική εξουσία του Μνημονίου αδιαφορεί για τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και τον ακώλυτο κοινοβουλευτικό διάλογο.
Ξανά για το ΕΑΜ, ξανά για την ΕΔΑ, ξανά για τη συνέχειά τους
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αναδεχόμενος την κληρονομιά της σύμφυσης δημοκρατίας και σοσιαλισμού, ελευθερίας και ισότητας, οφείλει να ανοιχτεί στους πολίτες και πρώην ψηφοφόρους του προοδευτικού Κέντρου. Δεν θα μας κάνει λιγότερο αριστερούς αυτό. Και αυτοί κατατρύχονται από τις συνέπειες αυτής της πολιτικής. Και αυτοί είναι μέρος μιας αναγκαίας πολιτικής εθνικής αλληλεγγύης, όπως αυτή που οργάνωσε το ΕΑΜ. Το καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ — μαζί με τον σκοπούμενο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό– είναι και πατριωτικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να προασπίσει την βαλλόμενη λαϊκή κυριαρχία, τα υπονομευόμενα κυριαρχικά δικαιώματα, την πληγείσα εθνική, πατριωτική αξιοπρέπεια. Θα πρέπει, όπως έπραξε η ΕΔΑ, να αποτελέσει εγγυητή των αξιών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας –αλλά και των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των ανέργων– των κοινοβουλευτικών θεσμών και του αντιπροσωπευτικού ελέγχου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι η δύναμη που θα αναπροσδιορίσει τον δημόσιο χώρο του γενικού συμφέροντος, του δημόσιου αγαθού αλλά και των όρων για μια εθνική στρατηγική. Αυτό είναι το ηθικοπολιτικό καταπίστευμα του δημοκρατικού πατριωτισμού, που μας άφησαν ο Ρήγας, ο Γληνός και το ΕΑΜ. Είναι όμως και η προοπτική της αναγκαίας κοινωνικής εμβάθυνσης της δημοκρατίας: ο δημοκρατικός σοσιαλισμός.
Ο Στέφανος Δημητρίου διδάσκει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Πρέπει η Ελλάδα να επιστρέψει στην κυπριακή λίρα;



Γ. Κυρίτσης, απο την Αυγη...  
Η λύση για την Ελλάδα είναι να βγει από το ευρώ και να επιστρέψει στην... κυπριακή λίρα; H συζήτηση που έχει ανοίξει στην Κύπρο, με πρωτοβουλία του ΑΚΕΛ, φτάνει στην Ελλάδα υπό το πρίσμα των εγχώριων πολιτικών προκαταλήψεων. Ωστόσο, μας αφορά και μας ενδιαφέρει, για προφανείς λόγους: Πρώτον, διότι η Κύπρος διαχρονικά, στο πραγματικό και στο φαντασιακό, είναι ταυτισμένη σε καθοριστικό βαθμό με την Ελλάδα. Δεύτερον, επειδή το ΑΚΕΛ, που μέχρι πρότινος κυβερνούσε και σήμερα ιχνηλατεί πιθανούς άλλους δρόμους, είναι κόμμα της Αριστεράς και μάλιστα της κομμουνιστικής Αριστεράς, είναι το μόνο αριστερό κόμμα που έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση σε χώρα της Ευρωζώνης και παραμένουν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ τα μεγαλύτερα κόμματα της Αριστεράς σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Από την άλλη, το ΑΚΕΛ, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει κυβερνήσει την Κύπρο και έχει ιστορικά μεγάλη συμμετοχή και εμπλοκή στο πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι. Για την Κύπρο, το ΑΚΕΛ έχει χαρακτηριστικά "κόμματος του κράτους". Και σήμερα, στην αντιπολίτευση πλέον, το ΑΚΕΛ έχει να διαχειριστεί μια εκλογική ήττα και να επανατοποθετηθεί στη νέα κατάσταση.
Την ίδια στιγμή και σχεδόν για τους ίδιους λόγους, η συζήτηση αυτή πρέπει να μπει σε κάποιο πλαίσιο που θα μας επιτρέψει να μην πέσουμε σε "προσεγγίσεις" του "εθνικού κέντρου και της μαρτυρικής Μεγαλονήσου" ούτε να μεταφέρουμε μηχανιστικά τη συζήτηση στα καθ' ημάς. Οι συνθήκες που επικρατούν στην Κύπρο, η πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα, η πολιτική παράδοση της Κύπρου, η περιπλοκή του ανοιχτού εθνικού ζητήματος, το οικονομικό μοντέλο και τα απόλυτα μεγέθη της κυπριακής οικονομίας και κοινωνίας -δηλαδή ο σχεδόν "οικογενειακός" χαρακτήρας της- περιορίζουν τις αναλογίες Ελλάδας - Κύπρου στο ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα και έχουμε το ίδιο νόμισμα.
Τo ΑΚΕΛ, με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του, ανοίγει διάλογο με προτεινόμενη κατάληξη τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το Μνημόνιο ή/και για το νόμισμα. Από εκεί και πέρα το ΑΚΕΛ εκτιμά ότι είναι "οι αποφάσεις του Eurogroup της 15ης Μαρτίου και η συμφωνία της 25ης Μαρτίου που έχουν δημιουργήσει νέα, πρωτοφανή, αρνητικά και καταστροφικά δεδομένα για την κυπριακή οικονομία" και ότι "η συσσωρευμένη εμπειρία από την εφαρμογή Μνημονίων σε άλλες χώρες, αλλά και οι εκτιμήσεις για το μέλλον της Ευρωζώνης, δεικνύουν ότι η παραμονή στο παρόν Μνημόνιο, το οποίο συνιστά σοβαρή αρνητική - ποιοτική διαφοροποίηση σε σχέση με το Μνημόνιο του Νιόβρη, θα συνοδεύεται με σημαντική απώλεια κυριαρχίας, ευημερίας (...) και σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις τόσο στο Κυπριακό όσο και στα θέματα διαχείρισης του φυσικού αερίου.
Κατά το ΑΚΕΛ και βάσει "επιστημονικής μελέτης που η Κ.Ε. είχε ενώπιόν της", (...) η μόνη επιλογή της Κύπρου είναι η λύση εκτός Δανειακής Σύμβασης και Μνημονίου. Η αναζήτηση μιας τέτοιας λύσης το πιθανότερο ισοδυναμεί με απόφαση εξόδου της Κύπρου από την οικονομική και νομισματική ένωση του ευρώ". Μια τέτοια λύση, κατά το ΑΚΕΛ, θα είναι "επίσης επώδυνη επιλογή" και "απαιτεί θυσίες σε περίπτωση που υιοθετηθεί". Μια τέτοια επιλογή "θα πρέπει να επιδιωχθεί μέσω διαπραγματεύσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση για συντεταγμένη έξοδο και στη βάση των αρχών του Διεθνούς Δικαίου" και να εγκριθεί από τον λαό με δημοψήφισμα.
Αξίζει να δούμε τι λέει το ΑΚΕΛ, διότι η τοποθέτησή του δεν είναι η απλοϊκή διάζευξη "ευρώ ή λίρα", είναι μια πολύ πιο σύνθετη προσέγγιση, τέτοια μάλιστα που θα έπρεπε να προβληματίσει και όσους αντιμετωπίζουν μανιχαϊστικά το θέμα και εδώ στην Ελλάδα.

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 ημέρες...


Νίκος Λευκαδίτης, απο την Αυγη..
Όσοι και όσες έχουν δει την αριστουργηματική ταινία του Κριστιάν Μουνγκίου, θα συμφωνήσουν με την επιλογή του τίτλου. Οι υπόλοιποι ας αναζητήσουν την ταινία.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στο νοσοκομείο ενός ακριτικού νησιού. Από τα ξημερώματα βρίσκεται σε συναγερμό. Μια νεαρή γυναίκα, μετανάστρια από τη Ρουμανία, μεταφέρθηκε από τον σύντροφό της με σοβαρή αιμορραγία από τη μήτρα. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών, δεν ανατάσσεται. Μεταφέρεται στην εντατική, διασωληνώνεται και υποστηρίζεται από μηχανήματα.
Στην είσοδο του νοσοκομείου έχουν συγκεντρωθεί δεκάδες άνθρωποι για να αποτρέψουν την αναγγελθείσα αιμοδοσία της Xρυσής Aυγής μόνο για Έλληνες. Δεν έχουν ιδέα για την άνιση μάχη που δίνεται στον πρώτο όροφο. Λίγο μετά τις έντεκα εμφανίζονται οι φασίστες. Ο αρχηγός τους δηλώνει με θράσος ότι ήρθαν να δώσουν αίμα μόνο για Έλληνες. Οι αντιφασίστες αντιδρούν. Ξεκαθαρίζουν πως δεν πρόκειται να επιτρέψουν αιμοδοσία με ρατσιστικό χαρακτήρα. Οι φασίστες υποχωρούν.
Στην εντατική οι γιατροί αποκτούν πλήρη εικόνα του ιστορικού. Η γυναίκα είχε έρθει στο νοσοκομείο πριν λίγες ημέρες και είχε διαπιστωθεί εγκυμοσύνη. Ζήτησε να γίνει έκτρωση, αλλά οι γιατροί αρνήθηκαν γιατί η εγκυμοσύνη ήταν προχωρημένη και η επέμβαση επικίνδυνη. Κάποια στιγμή είπε στον σύντροφό της ότι το τακτοποίησε. Αυτός έβλεπε πως δεν ήταν καλά. Αυτή τον καθησύχαζε, μέχρι που κατέρρευσε.
Στο ισόγειο η διοικήτρια του νοσοκομείου διαπραγματεύεται με τους Χρυσαυγίτες. Δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση. Κυκλοφορεί η πληροφορία ότι το νοσοκομείο χρειάζεται επειγόντως αίμα. Οι αντιφασίστες μπαίνουν στη σειρά και μετατρέπουν τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας σε εθελοντική αιμοδοσία.
Στην εντατική οι γιατροί συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται για μια απλή αιμορραγία. Ο συνάδελφος, που σπούδασε στη Ρουμανία την εποχή Τσαουσέσκου, μεταφέρει την δυσοίωνη εμπειρία του. Οι γιατροί αποφασίζουν να εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα... Η γυναίκα οδηγείται στο χειρουργείο.
Στο νοσοκομείο έρχεται ο εισαγγελέας. Μαζί με τη διοικήτρια πιέζουν τον σύλλογο των εργαζομένων να αποδεχτεί την αιμοδοσία. Οι αντιφασίστες είναι αποφασισμένοι.
Γύρω στις τρεις το μεσημέρι οι ναζί φεύγουν από το νοσοκομείο. Η νεαρή γυναίκα από τη Ρουμανία αφήνει την τελευταία της πνοή στο χειρουργείο.
Μακάρι να έρχονταν ανάποδα τα πράγματα. Μακάρι να κερδίζαμε τη μάχη της ζωής και να χάναμε τη μάχη της ιδεολογίας. Ας θριαμβολογούσαν οι φασίστες.
Τουλάχιστον, και οι δύο μάχες δόθηκαν μέχρι το τέλος. Έτσι πρέπει να γίνεται.

Μπορεί να πέσει η κυβέρνηση λόγω κρίσης στο ΠΑΣΟΚ;

του Γιωργου Δελαστικ, απο το Εθνος...
Χωρίς κανένα περιεχόμενο είναι οι συζητήσεις που άρχισαν με αφορμή τη βίαιη σύγκρουση του νυν και του τέως προέδρου του ΠΑΣΟΚ για τα χαώδη οικονομικά ελλείμματα του κόμματος και εστιάζονται στο αν απειλείται κατάρρευση της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη σε περίπτωση που οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες διασπάσεις.
Στο ΠΑΣΟΚ μπορεί να αλληλοσφαγούν σε βαθμό πολιτικού κανιβαλισμού, από την κυβέρνηση όμως αποκλείεται να φύγουν! Μέσω των πορισμάτων του οικονομικού ελέγχου ο Βαγγέλης Βενιζέλος θέλει να εξουδετερώσει τους πολιτικούς του εσωκομματικούς αντιπάλους και να κρατάει στο χέρι τον Γιώργο Παπανδρέου και στελέχη που συνδέθηκαν κατά το παρελθόν με αυτόν ώστε να μην τολμούν να κινηθούν εναντίον του πολιτικά. Με τον τρόπο αυτό ο εν ενεργεία πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να παραμείνει κυβερνητικός εταίρος, όχι να φύγει.
Τρελός είναι να φύγει; Θα έπρεπε να διακατέχεται από τάσεις πολιτικής αυτοκτονίας για να κάνει κάτι τέτοιο - πόσω μάλλον που γνωρίζει ότι αν δεν βελτιωθούν για το ΠΑΣΟΚ τα σημερινά αποκαρδιωτικά δεδομένα, η προσωπική του πολιτική καριέρα ενδέχεται να τελειώσει τη νύχτα των επόμενων βουλευτικών εκλογών, αν ανακοινωθεί μονοψήφιο εκλογικό ποσοστό για το κόμμα της ελάσσονος συμπολίτευσης του οποίου ηγείται. Εκείνη τη νύχτα άλλωστε, συμβολικά μιλώντας, θα περατωθεί και η καριέρα τόσο του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτο κόμμα όσο και του Φώτη Κουβέλη, τον οποίον θα καθαιρέσουν τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ για να μπορέσουν στη συνέχεια να προσκολληθούν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Πέραν όμως των προβλέψεων περί του τι θα γίνει στις εκλογές, τις οποίες όλοι οι κυβερνητικοί εταίροι απεύχονται και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να τις ωθήσουν όσο το δυνατόν πιο μακριά, πράγμα που το πετυχαίνουν άνετα από τη στιγμή που ο κόσμος δεν είναι στους δρόμους, το πλεονέκτημα γι' αυτούς είναι πως ούτε οι «αντιβενιζελικοί» βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θέλουν εκλογές. Γνωρίζουν ότι και για αυτούς οι εκλογές σηματοδοτούν όχι μόνο το τέλος της πολιτικής τους καριέρας (με ποιο κόμμα θα επανεκλεγούν;), αλλά ενδεχομένως για κάποιους από αυτούς και την αρχή προσωπικών περιπετειών που δεν αποκλείεται να τους οδηγήσουν μέχρι και στης... φυλακής τα σίδερα! Το ΠΑΣΟΚ διαλύεται επειδή ο κόσμος το μισεί εξαιτίας του γεγονότος ότι οδήγησε την Ελλάδα σε εξαθλίωση μέσω του Μνημονίου και φυσικά όλοι οι βουλευτές του κόμματος σήμερα έχουν υπερψηφίσει το Μνημόνιο είτε είναι βενιζελικοί είτε είναι παπανδρεϊκοί ή είναι πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστές ή οτιδήποτε άλλο.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οποιοσδήποτε από αυτούς πεταγόταν στην αρένα για να κατασπαραχθεί, θα προκαλούσε ενθουσιασμό στα πλήθη και σε καμιά περίπτωση συμπόνοια - άρα έχει κάθε συμφέρον να παραμείνει βουλευτής όσο μεγαλύτερο διάστημα μπορέσει, ελπίζοντας ότι ο χρόνος που θα κυλήσει θα απαλύνει έστω και κατά τι την εχθρότητα του λαού εναντίον και του δικού του προσώπου. Αυτό ακριβώς άλλωστε εκμεταλλεύεται και ο Β. Βενιζέλος. Η διοχέτευση της έντεχνα στημένης πληροφορίας ότι δήθεν ο Γ. Παπανδρέου έφαγε εκατομμύρια στα ταξίδια του και η ευρύτατη απήχηση που είχε, δεν εδράζεται φυσικά στο ότι ο κόσμος είχε κανέναν καημό για το πώς διαχειρίζεται το ΠΑΣΟΚ τα χρήματα που παίρνει από το κράτος ως επιχορήγηση για το κόμμα. Η ουσία είναι ότι οι Ελληνες στη συντριπτική τους πλειονότητα μισούν τον Παπανδρέου επειδή μας έβαλε σε μνημονιακό καθεστώς υποτέλειας και μας εξαθλίωσε, γι' αυτό και εκατομμύρια λαού θα πανηγύριζαν, αν έβλεπαν τον Γ. Παπανδρέου να μπαίνει στη φυλακή, αδιαφορώντας παντελώς εν γένει για την κατηγορία που θα βασιζόταν η καταδίκη και η φυλάκισή του!
Φυλακή να πήγαινε κι ας ήταν και για... συκοφαντική δυσφήμηση, είναι το λαϊκό αίσθημα. Αυτό ξέρει ο Βενιζέλος και γι' αυτό χειρίζεται έτσι την υπόθεση. Από την άλλη πλευρά, γνωρίζει άριστα πως οι λαϊκές μάζες θα ένιωθαν το ίδιο αίσθημα ικανοποίησης, αν στη θέση του Γ. Παπανδρέου βρισκόταν ο ίδιος ο Β. Βενιζέλος και απειλείτο αυτός αντί του Γιώργου με σοβαρές ποινικές συνέπειες. Το ΠΑΣΟΚ είναι από οικονομική σκοπιά ένα χρεοκοπημένο κόμμα που με τη δραματική μείωση του εκλογικού ποσοστού του είναι εντελώς αδύνατον να αποπληρώσει τα χρέη του. Ποιος θα πάει φυλακή, αν αυτό καταστεί αναπότρεπτο, για τα χρέη αυτά; Στις συνθήκες της γερμανικής κατοχικής διοίκησης της χώρας μας δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επιτραπεί στη Βουλή να απαλλάξει τους εν ενεργεία αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από τις ποινικές ευθύνες που έχουν, ιδίως αν δεν στείλουν οι ίδιοι στον εισαγγελέα κάποιους πολιτικά αποδυναμωμένους συντρόφους τους ως ενόχους απάτης για να φυλακιστούν! Ιδωμεν...

Τίποτα να μην πάει χαμένο...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων..
 Δημοσιευθηκε με τον τιτλο: Ο θανατος του εμπορακου...
Στο έργο του Αρθουρ Μίλερ «Ο θάνατος του εμποράκου» ο κεντρικός ήρωας, ο εμποράκος Γουίλι Λόμαν που αγωνίστηκε τίμια μια ζωή αλλά τσακίστηκε από την οικονομική κρίση, παίρνει τελικά την απόφαση να αυτοκτονήσει. Σε αυτούς που έσπευσαν να τον κατηγορήσουν γιατί παρουσιάζει έναν ήρωα που καταλήγει σε τέτοια απόφαση, ο Αμερικανός συγγραφέας απάντησε ότι ο Λόμαν αξίζει κάθε σεβασμό, γιατί ακόμα και με την αυτοκτονία του θέλει να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του.

Στην Ελλάδα, τη χώρα που παραδοσιακά βρισκόταν πολύ χαμηλά στα σχετικά θλιβερά ποσοστά συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η είδηση της κάθε νέας αυτοκτονίας ανοίγει μια νέα πληγή, αλλά παύει σταδιακά να εκπλήσσει. Συνηθίζουμε να ζούμε με τις πληγές μας, με τις πληγές των άλλων γύρω μας όταν συνειδητοποιούμε πόσο φτηνή έχει γίνει η ζωή μας. Αλλά και όταν αποφασίζουμε να μην αφήσουμε το πένθος να παρασύρει την οργή μας για το αδιανόητο που ζούμε. Ωστόσο, παρότι κανένα στατιστικό στοιχείο δεν μπορεί να καταγράψει τον ανθρώπινο πόνο, ο χαμός πριν από λίγες μέρες του Κώστα Κόγια, που βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στον Βόλο, έχει κάποιες πτυχές που είναι σημαδιακές για ολόκληρη την κοινωνία μας.

Ο θάνατος του περιπτερούχου Κώστα Κόγια, προέδρου της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και Εμπόρων Μαγνησίας (ΟΕΒΕΜ), ήταν ο θάνατος ενός παραδειγματικού αγωνιστή. Ο «εμποράκος» αυτός είχε ηγηθεί της πορείας «323 χιλιόμετρα οργής και ανατροπής» από τον Βόλο στην Αθήνα. Σε κάθε σταθμό είχε γίνει αντικείμενο θερμών εκδηλώσεων, μέχρις ότου φτάνοντας στην Αθήνα δέχτηκε τις «περιποιήσεις» των ΜΑΤ.

Αν αναφέρομαι στον άνθρωπο αυτόν είναι διότι κατάφερε να κάνει πραγματικότητα αυτό που πολλοί άλλοι θα ήθελαν να κάνουν. Να πάρουν τους δρόμους της Ελλάδας για να ξυπνήσουν ένα λαό που οδεύει προς τον αφανισμό, δείχνοντάς του, όχι με τα λόγια αλλά με το έμπρακτο παράδειγμά τους, πως οφείλει να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του. Ο αυτόχειρας της Μαγνησίας ίσως δεν θα είχε υπόψη του την επική πορεία του Μαχάτμα Γκάντι που οδήγησε πλήθη λαού προς τη θάλασσα για να μαζέψουν αλάτι σπάζοντας το βρετανικό μονοπώλιο. Ωστόσο, και η δική του πορεία διαπνεόταν από ανάλογο πνεύμα αγωνιστικότητας και αξιοπρέπειας.

Μήπως πρέπει να πούμε ότι μια τέτοια ζωή και ένας τέτοιος θάνατος είναι χωρίς σημασία; Μήπως πρέπει να παραδεχτούμε ότι η προϊούσα εξολόθρευση των περίφημων «μικρομεσαίων», που αυτός εκπροσωπούσε επάξια και οι οποίοι αποτελούσαν κάποτε το αγαπημένο θέμα της ρητορικής του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι παρά ακόμη μια παράπλευρη απώλεια της δήθεν διάσωσης της χώρας από τα μνημόνια και τις συμβάσεις; Καμιά αμφιβολία για το ότι η κοινωνία μας, ο καθένας από μας και όλοι μαζί, θα έπρεπε να κάνουμε τα πάντα για να μη χάνονται άνθρωποι σαν κι αυτόν. Να μη συνεχίσει αυτή η μακάβρια επιδημία αυτοκτονιών αξιοπρεπών, πληγωμένων ανθρώπων. Ομως η πορεία ζωής του Κώστα Κόγια πρέπει να ανοίξει και για εμάς δρόμους αντίστασης και ελευθερίας. Τίποτα να μην πάει χαμένο.

Η Ανάσταση του ερωτήματος...

Λιτότητα και θεσμική συμμόρφωση ή δημοσιονομική απειθαρχία και αντίσταση; Ως γνωστόν, έτσι τοποθετούνται οι δύο κύριοι πολιτικοί πόλοι όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και ευρύτερα. Ο υπάκουος πόλος και ο κριτικός. Ονομάζονται μνημονιακός και αντιμνημονιακός, αλλά στην πραγματικότητα πίσω τους αθροίζονται ποικίλα περιεχόμενα και απωθημένα.
Εχω θέση υπέρ του δεύτερου· εν τούτοις, ο τρόπος ανάπτυξης των αφηγημάτων που εισηγούνται μου δημιουργεί αμφιβολίες. Στην ουσία τους φαίνεται να συγκεφαλαιώνουν δύο θεμελιώδεις και αποκλίνουσες εκδοχές για την ύπαρξη της χώρας και του λαού και προϋποθέτουν διαφορετικές αρχιτεκτονικές της Ευρώπης και της, ηγεμονικής μέχρι πριν λίγο, ιδεολογίας της «ευρωπαϊκότητας». Αυτό που μοιάζει με διλημματικό ερώτημα, στην πραγματικότητα είναι οι αποσυναρμολογημένες απαντήσεις σε ένα ερώτημα που δεν έχει επαρκώς τεθεί ή σε ένα ερώτημα που χάνεται στην πολεμική, που αποκρύπτεται από την ίδια τη φύση της πολιτικής φιλολογίας. Γιατί το ζήτημα δεν είναι τι απάντηση δίνει η μνημονιακή ή η αντιμνημονιακή πλευρά της πολιτικής σκηνής, αλλά σε ποιο ερώτημα απαντά.
Είναι γνωστό ότι η θέση, η δομή ενός ερωτήματος είναι το κρίσιμο στοιχείο και όχι οι απαντήσεις που συχνά είναι απλώς οι αναπαραγωγικοί δορυφόροι του ερωτήματος. Και οι δύο πλευρές, μνημονιακή και αντιμνημονιακή θεώρηση, κινδυνεύουν με καθήλωση και θνησιγένεια των εναλλακτικών τους. Τέρμα η λιτότητα. Οι πολιτικές της λιτότητας είναι αδιέξοδες. Περίπου έτσι τοποθετείται η αντιμνημονιακή πλευρά. Η ελληνική συντηρητική σκηνή, απ' την άλλη, ισχυρίζεται με δογματισμό ότι μέσα από το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο επιτυγχάνεται διά της λιτότητας, θα βγούμε από την κρίση, θα πείσουμε τους δανειστές, θα έλκουμε επενδύσεις κ.λπ. Πέρα από τις προφανείς απλουστεύσεις που στενεύουν τις πολιτικές προτάσεις, αναδύεται ένα δομικό πρόβλημα που κάνει τις εκδοχές επιχειρησιακά ανενεργές.
Η μία πλευρά, η αντιμνημονιακή, δίνει μια πολιτική απάντηση σε ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα. Η άλλη πλευρά, η μνημονιακή, δίνει μια ηθικοσυμπεριφορική απάντηση σε ένα τεχνικο-οικονομικό ερώτημα. Η πρώτη ιεραρχεί τον ανθρωπισμό ως οργανικό κομμάτι της τεχνικο-οικονομικής διάρθρωσης του χρέους, η δεύτερη, η μνημονιακή, ιεραρχεί τη συμμόρφωση ως υπέρτατη αξία που κάποια στιγμή θα αμειφθεί με την οικονομική και πολιτική επιείκεια.
Και οι δύο θεωρήσεις προϋποθέτουν μια αναγκαστική παραχώρηση της ιστορίας. Ασύμπτωτοι δρόμοι. Ισως αυτό ακριβώς να ιχνογραφεί το μέγεθος και την ποιότητα του ελληνικού προβλήματος: δεν νοείται από την πολιτική σκηνή, επακριβώς και στις διαστάσεις του. Δεν μπορούν να συντεθούν τα διαρθρωτικά και ερωτηματικά σκέλη του πολύπλοκου ερωτήματος, όχι βέβαια για να συνυπάρξουν οι πολιτικές ομάδες και τα ελληνικά κόμματα «αγαπητικά», αλλά για να αναγνωσθούν με αξιόπιστο βάθος τα δυναμικά χαρακτηριστικά του προβλήματος. Αυτά που θα τυλίξουν τη μοίρα των μεταγενέστερων. Τι δουλειά θα κάνει η χώρα; Ποιο μερίδιο του διεθνούς καταμερισμού θα της δοθεί ή μπορεί να διεκδικήσει; Ποιο είναι το παραγωγικό μοντέλο που θα αντικαταστήσει ανορθωτικά το ελλείπον; Με ποια εργαλεία θα αυτοκατανοηθεί ο πολίτης; Γιατί το τι παραγωγικό μοντέλο θα διαμορφωθεί, θα υπερκαθορίσει και την ποιότητα της αυτοσυνειδησίας του πολίτη. Η χώρα μας υπήρξε αγροτική, μετεβλήθη σταδιακά σε μια οικονομία υπηρεσιών, μια στρεβλή, άτσαλα, αστυφιλική οικονομία, υποτυπωδών υπηρεσιών, εξέπεσε σε μια οικονομία του επιδοματικού παρασιτισμού.
Η χώρα κατέληξε. Αυτό το ιστορικό ανατέμνει και τις ανεπάρκειες των κομμάτων εξουσίας που μέσα στις εκλογικές τους ιδιοτέλειες δεν έβλεπαν την τύφλα τους, αλλά ανατέμνει και τις διαμορφούμενες «μέσες» κοινωνικές ποιότητες που συγκρότησαν τις λαϊκές ορμές και τις διεφθαρμένες συλλογικές συμπεριφορές. Αλλά αυτό το ιστορικό της λαθρανάπτυξης, ο τύπος και ο χαρακτήρας των στρεβλώσεων, είναι ενεργητικό στοιχείο που καθορίζει τις πολιτικές συμπεριφορές και αποτρέπει στο να συγκροτηθούν οι όροι ανάγνωσης και δίκαιης λύσης.
Η λάθος ανάπτυξη καθοδηγεί σε λάθος ερμηνείες και λάθος στρατηγικές επιλογές. Το λάθος δηλαδή είναι πιο ολιστικό από την ελαττωματική φύση των κομμάτων, από τη λαϊκή βουλιμία, την παραγωγική απραξία, την προχειρότητα και τους ερασιτεχνισμούς της κυβέρνησης και των τελεστών της. Είναι λάθος πολιτιστικού μοντέλου, που στοιχειώνει και το πρόβλημα και τις αναγνώσεις και τις λύσεις. Δεν φαίνεται στον ορίζοντα διέξοδος, αφού δεν μπορεί να τεθεί το θεμελιώδες ερώτημα, μέσα από την ολικά διαταραγμένη ταυτότητα του συλλογικού υποκειμένου.
*Ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ
dsevastakis@arch.ntua.gr

Ο δεξιός διαχειριστής...

Του Κωνσταντίνου Νάκκα...
Το ερώτημα που μου γεννήθηκε έχει να κάνει με την πηγή εξουσίας του δεξιού. Και όταν λέω δεξιό, δεν εννοώ κατ' ανάγκη τον νεοδημοκράτη. Δεξιός πια είναι και o πασοκτζής αλλά και o δημαρίτης. Όλοι τους αντιλαμβάνονται την εξουσία με τον ίδιο τρόπο: ως ιδιοκτησία τους. Ιδιοκτησία κληρονομική ή ιδιοκτησία λόγω χρησικτησίας.
Η Εξουσία του δεξιού εδραιώθηκε στη συνείδηση του ελληνικού λαού ως έμφυτη του συστήματος διοίκησης και οργάνωσης της χώρας που απλά δεν θα μπορούσε παρά αξιωματικά, νομοτελειακά να ανήκει μόνο σε αυτούς.
Εξουσία που πάντα τούς ανήκε, ιδιόκτητη εκτός δημοκρατικών πλαισίων, εκ θεού εκπορευόμενη που τους αποδόθηκε και εντός δημοκρατικών πλαισίων. Αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε. Πού καιρός για δοκιμές.
Οι δημοκρατικές εκλογές το μόνο που πετύχαιναν ήταν να νομιμοποιούν, καλύπτοντας με έναν δημοκρατικό μανδύα, το δικαίωμα του δεξιού να εξουσιάζει. O λαός εξέλεγε βουλευτές όχι για να τον αντιπροσωπεύουν αλλά για να τον εξουσιάζουν, να αποφασίζουν για αυτόν χωρίς αυτόν, να του λένε τι να κάνει, να του επιβάλλουν το σωστό. Γιατί, αυτοί ξέρουν ενώ αυτός δεν ξέρει, αυτοί μπορούν ενώ αυτός δεν μπορεί. Ωχ ρε αδερφέ, εγώ θα ασχοληθώ με τα κοινά; Τι ξέρω εγώ; Φτάνει που οι εξουσιαστές μου ξέρουν και μπορούν αφού γεννήθηκαν με την εξουσία να τρέχει στο αίμα τους. Δεν πειράζει που κοιτάνε και λίγο τον εαυτούλη τους, που προσέχουν τους φίλους τους. Και εγώ το ίδιο θα ήθελα να κάνουν οι φίλοι μου για μένα. Τους αφήνω ήσυχους, τους αφήνω να κλέβουν. Με αφήνουν ήσυχο, με αφήνουν να τρώω και εγώ ένα κομμάτι. Τους αφήνω να με εξουσιάζουν. Δεν με λένε ποτέ υποτελή, με κάνουν να νιώθω ασφαλής. Πάντα οι εξουσιαστές φρόντιζαν τους δικούς τους. Έτσι, όλο και περισσότεροι ήθελαν να γίνουν δικοί τους, δεξιοί, να νιώσουν την ψευδαίσθηση της εξουσίας που o δεξιός σού παρέχει και την οποία χαρίζει απλόχερα σε όλους τους πιστούς υπηκόους του.
Μοιρασιά δίκαιη: η ψευδαίσθηση δικιά σου, η εξουσία δικιά του.
Ταυτόχρονα σε δένει στο άρμα του. Θες με το καλό; Θες με το άγριο; Θες με το πονηρό; Θες με τον φόβο; Σου δείχνει το βασίλειό του και πέρα από αυτό, τι είναι ικανός να κάνει, τι παθαίνουν όσοι δεν είναι μαζί του. Δεν σου αφήνει επιλογή. Αν δεν είσαι μαζί του, είσαι απέναντί του. Και ό,τι στέκεται απέναντι στα συμφέροντα του, το ποδοπατά σκληρά, παραδειγματικά. «O φόβος φυλάει τα έρημα», μάθαμε να λέμε. «Όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει o λύκος», μας μάθανε να πιστεύουμε. Έχει τον τρόπο ο δεξιός να καταστέλλει κάθε αντίδραση αφού ως ο εκ θεού εξουσιαστής, δημιούργησε τους μηχανισμούς επιβολής της εξουσίας του.
Just a second!
Ο δεξιός δημιούργησε τους μηχανισμούς επιβολής της εξουσίας του.
Αυτό το τελευταίο έρχεται σε αντίθεση με την έμφυτη εξουσία του δεξιού. Αν όντως ο δεξιός έχει εκ θεού την εξουσία, για ποιο λόγο να πρέπει να δημιουργήσει μηχανισμούς επιβολής της; Ο δεξιός με την πρόφαση της δημοκρατικής νομιμοποίησης διαχειρίζεται την εξουσία που έχει αποκτήσει κληρονομικά, μέσω χρησικτησίας, με το έτσι θέλω. Του ανήκει βλέπεις το «κεφάλαιο». Μπορεί να εξαγοράσει ό,τι εξαγοράζεται, να εκφοβίσει ό,τι εκφοβίζεται, να εξαφανίσει ό,τι εξαφανίζεται.
Ο δεξιός είναι διαχειριστής της εξουσίας. Ποτέ η εξουσία δεν του αποδόθηκε δημοκρατικά. Δημοκρατικά τη νομιμοποίησε.
Ποτέ o λαός δεν εξουσιοδότησε το δεξιό να τον αντιπροσωπεύσει, να εξουσιάζει υπέρ των συμφερόντων του. Πάντα ο δεξιός ήταν διαχειριστής εξουσίας. Ποτέ δεν ήταν φορέας εξουσίας και ποτέ δεν θα γίνει.
Φορέας εξουσίας είναι αυτός τον οποίο ο λαός χωρίς φόβο αλλά με πάθος θα εξουσιοδοτήσει να τον αντιπροσωπεύει, να τον εκπροσωπεί, να τον υπερασπίζεται, να τον φροντίζει χωρίς την ανάγκη μηχανισμών επιβολής εξουσίας.
Το μοντέλο διακυβέρνησης σύμφωνα με το οποίο 1. έχω την εξουσία, 2. την επιβάλλω στο λαό, 3. ο λαός την αποδέχεται, 4. με εκλέγει για να τον κυβερνώ, έχει πια πεθάνει. Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ο δεξιός δεν έχει πια το λαό με το μέρος του ούτε ακόμη και τους δεξιούς με το μέρος του. Γιατί αυτοί που μέχρι τώρα ήταν μαζί του, ήταν μαζί του από φόβο, από συνήθεια, από άγνοια. Όλοι αυτοί όμως ήταν Έλληνες και παραμένουν Έλληνες και την κρίσιμη στιγμή συνειδητοποιούν το εθνικό συμφέρον και συστρατεύονται με όλους εκείνους που λέμε το μεγάλο ΟΧΙ.
Ο δεξιός δεν μπορεί πια να φοβίσει το Λαό διότι ο λαός πια δεν φοβάται. Το σκυλί που σου γαβγίζει αγριεμένο, όταν μυρίσει το φόβο σου ορμά με μεγάλη ορμή κατά πάνω σου να σε ξεσκίσει. Όμως πλέον δεν φοβάσαι. Ξέρεις ότι ο φόβος σου είναι η δύναμη του. Και δεν φοβάσαι. Γελάς. Γελάς δυνατά, γιατί δεν φοβάσαι. Γελάς ακόμα πιο δυνατά, γιατί πλέον αυτός φοβάται. Ήξερε ότι ο φόβος σου ήταν η δύναμή του αλλά εσύ πια δεν φοβάσαι. Ξέρει ότι το ξέρεις και δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Έχασε και το ξέρει. Νίκησες. Νικήσαμε, γιατί στερήσαμε από τον δεξιό τη δύναμή του. Στερώντας του το φόβο μας, του στερήσαμε τη δυνατότητα να διαχειρίζεται την εξουσία. Του στερήσαμε το μοντέλο διακυβέρνησης που είχε δημιουργήσει. Τώρα πια «εκλέγω για να με εκπροσωπούν». Ξέρει ότι εμείς, ο Λαός, έχουμε την εξουσία την οποία πάντα είχαμε. Δεν το είχαμε καταλάβει ούτε όταν το Σύνταγμά μίλαγε για Λαϊκή Κυριαρχία. Έχουμε τη δύναμη μας, πρωτογενή δύναμη που στο διάβα της θα σαρώσει τα πάντα. Δύναμη που πηγάζει από τη Λαϊκή Κυριαρχία. Ελεύθεροι από το φόβο μας, έχουμε επιλέξει το φορέα της εξουσίας μας.
Έχουμε (εμείς, ο Ελληνικός Λαός), επιλέξει (εμείς για λογαριασμό μας) τον φορέα (αυτόν που θα «κουβαλά» για λογαριασμό μας) της εξουσίας μας (τη δύναμή μας).
Του έχουμε αποδώσει αυτό το Έργο ώστε να αλλάξουμε την Ιστορία για το συμφέρον του Ελληνικού Λαού και της Ελλάδας.

Εθνική Ανεξαρτησία.
Λαϊκή Κυριαρχία.
Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Η Γερμανία σύντομα θα αρχίσει να ανησυχεί...

Το ενδεχόμενο μιας γερμανικής Ευρώπης παραμένει ανοιχτό και οξύνει τις συζητήσεις σε όλες τις χώρες της ηπείρου μας: υπό μορφήν παραινέσεων, διαπιστώσεων ή και υποδείξεων, ο ένας μετά τον άλλο οι Ευρωπαίοι ηγέτες και πολτικοί λένε στη Γερμανία να εγκαταλείψει την πολιτική της διαρκούς λιτότητας στην Ε.Ε. Από τον, συνήθως πειθήνιο και άνευρο, πρόεδρο της Ευρωοπαϊκής Επιτροπής Ζ.Μ. Μπαρόζο έως τον πρόεδρο της Πολωνίας και τον πρώην πρόεδρο του Eurogroup Ζ.Κ. Γιούνκερ, από θεσμικούς, χώρια τις σφοδρές επικρίσεις των μη κυβερνητικών ηγετών σε Γαλλία, Ιταλία και παντού αλλού. Εντός Γερμανίας οι αντιδράσεις στην πολιτική μαστιγίου του Βερολίνου κλιμακώνονται: ο φιλόσοφος Γ. Χάμπερμας μιλά για δαίμονες της Γερμανίας που απειλούν με αντιδημοκρατική εκτροπή την ίδια και την Ευρώπη, και υπενθυμίζει την στοιχειωμένη περίοδο του Μεσοπολέμου.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι έχουν κατά νου Μέρκελ και Σόιμπλε. Αν, φερ’ ειπείν, σκοπεύουν να καταστήσουν τη Γερμανία μείζον χρηματοπιστωτικό κέντρο, πλήττοντας το βρετανικού Σίτι· κάτι τέτοιο όμως θα απαιτούσε τη συνεργασία της Γαλλίας. Ισως η περίφημη συζήτηση Μέρκελ-Σαρκοζί στην Ντωβίλ να περιείχε τέτοια σχέδια· σίγουρα πάντως περιείχε το επιθετικό bail in που εφαρμόστηκε στην Κύπρο.
Γνωρίζουμε όμως ότι οι άλλοι διεθνείς παίκτες αντιδρούν στην εφαρμοζόμενη λιτότητα και γερμανική πειθαρχία στην Ε.Ε., διότι ανησυχούν για τις επιπτώσεις στη διεθνή οικονομία και διότι μεριμνούν για την ισορροπία ηγεμονίας. Οι διαρκείς παρεμβάσεις των ΗΠΑ αυτό δείχνουν. O τέως υπουργός Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ είχε διδάξει κεϋνσιανισμό στο Eurogroup το φθινόπωρο 2011, ενώ πρόσφατα ο νυν υπουργός Τζακ Λιου δια των υποδείξεών του προκάλεσε την οργισμένη απάντηση του Β. Σόιμπλε.
Τα μέσα πίεσης των ΗΠΑ όμως δεν εξαντλούνται στις ρηματικές υποδείξεις. Οι Αμερικανοί μπορούν να πιέσουν δια των αγορών, στο μέτρο που ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό τις ροές κεφαλαίων και τα γερμανικά πλεονάσματα τοποθετούνται στην Γουόλ Στριτ.
Οι κεφαλαιαγορές θα πιέσουν τη Γερμανία πολλαπλώς: σε αυτό το πεδίο σημαντικό ρόλο αναμένεται να παίξει και η κολοσσιαία νομισματική χαλάρωση που εφαρμόζει η Ιαπωνία. Τον περασμένο μήνα η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας ανακοίνωσε τη μεγαλύτερη παραγωγή χρήματος στην ιστορία, για να αντιμετωπιστεί ο αποπληθωρισμός που ενδημεί στη χώρα από εικοσαετίας. Η Ιαπωνία θα κυκλοφορήσει 1,4 τρισ. δολάρια στα επόμενα δύο χρόνια, αγοράζοντας κρατικά ομόλογα. Η ποσότητα χρήματος είναι τρομακτική: περίπου 73 δισ. μηνιαίως, την ώρα που η Fed στην τετραπλασίου όγκου αμερικανική οικονομία ρίχνει κάθε μήνα 85 δισ. δολάρια.
Το ιαπωνικό χρήμα ήδη κινείται προς Ευρώπη και μπορεί να αλλάξει την ισορροπία: τον περασμένο μήνα έριξε το επιτόκιο του γαλλικού πενταετούς ομολόγου στο ιστορικό χαμηλό επιτόκιο 0,73%. Η ροή ιαπωνικού χρήματος προς Γερμανία φαίνεται να αναστέλλεται το τελευταίο τρίμηνο, ανώ αντιθέτως τα ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας πήραν ανάσα. Παράλληλα, το γιεν υποτιμάται έναντι του ευρώ και σύντομα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δούμε φθηνότερα ιαπωνικά βιομηχανικά προϊόντα υψηλής ποιότητας να εκτοπίζουν τα αντίστοιχα γερμανικά από τις διεθνείς αγορές: όχι μόνο Honda και Τoyota αλλά και ενδιάμεσα κεφαλαιουχικά αγαθά σε κάθε τομέα. Η Γερμανία έχει λόγους να ανησυχεί.

Τρία ισοδύναμα οκτάωρα...


Λάμπρος Τσουκνίδας, απο την Αυγη...
Πριν από 120 χρόνια, σε μια Αθήνα των εκατό, άντε εκατόν πενήντα χιλιάδων κατοίκων μαζί με τον Πειραιά, η συγκέντρωση για την Εργατική Πρωτομαγιά μάζευε δυο χιλιάδες (έξι την επόμενη χρονιά), ποσοστό σημαντικότερο απ' αυτό που αντιστοιχεί στις σημερινές συγκεντρώσεις παρ' ότι τα αιτήματα παραμένουν ίδια: κυριακάτικη αργία, οκτάωρη απασχόληση, συντάξεις.
Η ομοιότητα που συμβολικά πιστοποιεί την επιστροφή στις συνθήκες 19ου αιώνα που ανέφερε χθες ο Σάββας Ρομπόλης, ταυτόχρονα με την αντιστρόφως ανάλογη πυκνότητα των συγκεντρώσεων, γεννά προβληματισμό προς πολλές κατευθύνσεις. Πόσο μάλλον που το φαινόμενο δεν είναι αμιγώς ελληνικό, αν και η Ελλάδα -ως... πρωτοπόρος- καταγράφει πλέον τέτοια έκρηξη ανεργίας και μείωσης εισοδημάτων που ο όρος "ανθρωπιστική κρίση" να ακούγεται όλο και συχνότερα, και διεθνώς.
Το γεγονός ότι το τεράστιο "απόθεμα ανέργων" δεν πρόκειται να απορροφηθεί όσες "επανεκκινήσεις της οικονομίας" και αν εξαγγελθούν -με φιέστες και κορδέλες-, ειδικά σε μια περίοδο τεχνολογικής επανάστασης που συμβάλλει στην αύξηση του παραγόμενου πλούτου μειώνοντας τις ανάγκες σε ανθρώπινο δυναμικό, επαναφέρει στο προσκήνιο ολόκληρο το αρχικό αίτημα: "8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ύπνο" ήταν το κεντρικό σύνθημα. Το τραγούδι, μάλιστα, έδινε με περισσή σαφήνεια το νόημα: "Όχι πια να μοχθούμε απ' τα χαράματα / Ίσα ίσα για να ζούμε, / Να μην έχουμε ποτέ μια ώρα για να σκεφτούμε".
Η αποδόμηση του ελεύθερου χρόνου, αυτού που δίνει τη δυνατότητα "να σκεφτούμε" (να ασχοληθούμε με τη φιλοσοφία και την πολιτική, κατά πώς έλεγε ο Αριστοτέλης παραδίδοντας τη σκυτάλη στον Μαρξ, που έθετε ως κεντρικό πρόταγμα τη ζωή, την αυτοπραγμάτωση για να μεταμορφώνουμε τον κόσμο) είχε μπει στην καπιταλιστική ημερήσια διάταξη πριν την κρίση που πάτησε πάνω της για να οδηγήσει στην αντίστροφη μεταμόρφωση.
Η απουσία ελεύθερου χρόνου, και των κοινωνικών δομών που προάγουν την ψυχαγωγία, το κυνήγι του ατομικού κέρδους για την ικανοποίηση ενός, συν τοις άλλοις περιβαλλοντοκτόνου καταναλωτισμού, διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στη γενικευμένη αποχαύνωση. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να συναντιούνται, δεν προλάβαιναν να συζητούν, να ανταλλάσσουν προβληματισμούς και γνώσεις, να οργανώνουν εν τέλει τις ιδέες. Η βιομηχανία της διασκέδασης και του αντίστοιχου πολιτισμού, που ανέλαβαν εργολαβικά να μεταδώσουν τα συστημικά ΜΜΕ -δεν είναι καθόλου τυχαίος ο όγκος επενδύσεων, παγκοσμίως, επάνω τους- ανέλαβε ορμητικά να μπαζώσει το κενό φροντίζοντας να τροφοδοτήσει μια ιδεολογία ατομισμού που πηγαίνει χέρι - χέρι με την καλλιέργεια ενός νοσηρού φόβου για τον πλησίον, τον Άλλον, ενώ καλλιεργεί την άγνοια σχετικά με βασικούς μηχανισμούς διαμόρφωσης της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας. Εύλογο, επομένως, με το ξέσπασμα της κρίσης ο στερούμενος ταξικής συνείδησης εργαζόμενος να παραπατά σαν παραζαλισμένο από τις ντόπες κοτόπουλο που βλέπει στα διπλανά του κοτόπουλα τον εχθρό που του κλέβει τον κρίσιμο χώρο και την τροφή.
Σε μια περίοδο πανευρωπαϊκής έξαρσης της ανεργίας, με την Ελλάδα να σπάει κάθε ρεκόρ, την Ισπανία να ακολουθεί και πίσω τους να έρχονται ακόμα και οι κεντροευρωπαϊκές χώρες -έστω και αν κρύβονται πίσω από τεχνάσματα ανάλογα της ελληνικής τροπολογίας των 427 και 490 ευρώ- φαντάζει εξωπραγματικό να προτάσσει κανείς τον ελεύθερο χρόνο και την ανάπαυση, τα άλλα δυο οχτάωρα. Και όμως. Πέραν του ότι αποτελούν τον ουσιαστικό τελικό στόχο, είναι το κρίσιμο εργαλείο για την αφύπνιση της εργατικής τάξης, αυτής στην οποία -κατά τον Tony Benn- "τελικά ανήκει όποιος χρειάζεται να εργαστεί για να ζήσει".

Η σκουριά της Σιδηράς Κυρίας...

Του Θωμά Τσαλαπάτη, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
«Και στο μεταξύ, αυτοί κάθονται σπίτι τους και χοντραίνουν με ό,τι αποκομίζουν, κι εμείς είμαστε εδώ. Οι επιχειρήσεις μας πέφτουν έξω, οι δουλειές μας πάνε κατά διαόλου, η ύπαιθρός μας ασφυκτιά, τα νοσοκομεία μας καταρρέουν, τα σπίτια μας κατάσχονται, τα κορμιά μας δηλητηριάζονται, τα μυαλά μας φρακάρουν, όλο το πνεύμα αυτής της χώρας έχει συνθλιβεί και δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Τους μισώ τους Γουίνσο, Φιόνα. Κοίτα τι μας έχουν κάνει. Κοίτα τι σου έχουν κάνει».


Με αυτές τις κουβέντες ο Μάικλ Οουεν, πρωταγωνιστής στο «Τι ωραίο πλιάτσικο!» του Τζόναθαν Κόου, αποχαιρετά τη φίλη του, Φιόνα, τσακισμένη από ένα παράλογο σύστημα που χτίστηκε στην Αγγλία της Θάτσερ. Η οικογένεια των Γουίνσο καθ’ όλη την έκταση του βιβλίου θα υπηρετήσει και θα επωφεληθεί από τον θατσερισμό, στελεχώνοντας κάθε κομβική θέση: υψηλά κλιμάκια της κυβέρνησης και του συστήματος υγείας, θέσεις-κλειδιά στο εμπόριο όπλων και στο εμπόριο τέχνης, δημιουργοί αποτρόπαιων σφαγείων ζώων και σκανδαλοθηρικών ταμπλόιντ εξωφύλλων. Η οικογένεια θα ενσαρκώσει το συλλογικό έγκλημα που συνέβη στην Αγγλία κατά τη δεκαετία του 1980 με την βοήθεια και τις ευλογίες της Σιδηράς Κυρίας, μια συλλογική κυνική συμπεριφορά των ανθρώπων της εξουσίας. Σε μια στιγμή βίαιης κάθαρσης, ο συγγραφέας θα εκτελέσει στο τέλος του βιβλίου αηδιασμένος, έναν προς έναν τους υπαίτιους της σημερινής Αγγλίας. Και μαζί θα ξορκίσει την κληρονομιά του θατσερισμού όπως αυτή απλώνεται στο μέλλον της χώρας.

Φυσικά αυτή δεν ήταν η πρώτη οργισμένη απεικόνιση, ούτε της Θάτσερ ούτε του θατσερισμού. Μια ολόκληρη σειρά από κείμενα, τραγούδια και σατιρικά κομμάτια θα εμφανιστούν ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, διαμορφώνοντας ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη βρετανική κουλτούρα. Η Μάγκι θα πρωταγωνιστήσει σε τραγούδια από τους Exploited μέχρι τους Pink Floyd. O Morissey θα τραγουδήσει πως: «Οι καλοί άνθρωποι έχουν ένα όνειρο: Τη Μάργκαρετ Θάτσερ στην γκιλοτίνα», ενώ ο Elvis Costello θα συνεχίσει άτυπα στο ίδιο κλίμα: «Οταν θα σε βάλουν τελικά στο χώμα, θα σταθώ πάνω από τον τάφο σου και θα πατήσω τη βρομιά», ενώ σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια της περιόδου οι Crass θα τη ρωτήσουν «Πώς νιώθεις που είσαι η μητέρα χιλιάδων νεκρών;»

Η Θάτσερ, η πολιτική της και ο νεοβικτοριανός συντηρητισμός τον οποίο αντιπροσώπευε στην ηθική σφαίρα στάθηκαν πραγματικό χρυσωρυχείο για τη σάτιρα της εποχής και συνέβαλαν καθοριστικά στην έκρηξη της βρετανικής κωμωδίας στη δεκαετία του 1980. Κωμικοί όπως ο Ben Elton ή ο Alexei Sayle καυτηρίαζαν μονίμως τη «Maggie» σε μια σειρά μονολόγων που κράτησαν κοντά δέκα χρόνια. Στην τηλεοπτική εκπομπή Spitting image, μια σειρά από μαριονέτες παραμορφωμένες στα όρια της καρικατούρας θα ενσαρκώσουν τη σάτιρα απέναντι στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Σαφής πρωταγωνίστρια της εκπομπής, η Μάργκαρετ Θάτσερ άλλοτε παρουσιαζόταν ως βασίλισσα της Αγγλίας, άλλοτε χτύπαγε τους υπουργούς της με έναν χάρακα και άλλοτε έπαιρνε πολιτικές συμβουλές από τον Αδόλφο Χίτλερ, γείτονά της στην Ντάουνινγκ Στριτ. Στο ίδιο μήκος κύματος με τις εκπομπές αυτές βρίσκονταν μια σειρά από πρόσφατες δηλώσεις σε σχέση με τον θάνατο ή το κόστος της κηδείας της Θάτσερ: «Με τρία εκατομμύρια που θα κοστίσει η κηδεία θα μπορούσαμε εξίσου εύκολα να αγοράσουμε ένα φτυάρι για κάθε Σκοτσέζο. Και θα σκάβαμε μια τρύπα τόσο βαθιά που θα μπορούσαμε να παραδώσουμε την κυρία Θάτσερ στα χέρια του σατανά αυτοπροσώπως», σχολίασε ο Σκοτσέζος κωμικός Frankie Boyle. Iσως, λοιπόν, τόσο οι εορτασμοί που ακολούθησαν την κηδεία όσο και η κλίμακα που έλαβαν να μην αποτελούν ούτε έκπληξη (πολλοί από αυτούς είχαν αναγγελθεί δεκαετίες πριν από τον θάνατό της), ούτε κάτι ξένο. Αλλωστε ο κυνισμός υπήρξε μία από τις βασικές κληρονομιές του θατσερισμού.

Στην Αγγλία της Θάτσερ η πολιτική σκληρότητα και ο κοινωνικός κυνισμός απενοχοποιήθηκαν. Ο φτωχός δεν ήταν απλά κάποιος που δεν είχε χρήματα, αλλά ταυτόχρονα και κάποιος που ευθυνόταν για την κατάστασή στην οποία βρίσκεται. Η φτώχεια έγινε ταυτόχρονα και ενοχή. Κάθε τι που κάποτε περιγραφόταν ως ανηθικότητα έγινε ξαφνικά αρετή: η πλεονεξία, ο ατομισμός, η αδιαφορία για τον αδύναμο. Αυτό άλλωστε αποκρυσταλλώνεται και σε μια σειρά από περίφημες δηλώσεις της ίδιας της Θάτσερ: «Δεν υπάρχουν κοινωνίες μόνο άτομα και οικογένειες», οι ανθρακωρύχοι χαρακτηρίστηκαν «εσωτερικός εχθρός», οι ροπαλοφόροι αστυνομικοί «προστάτες της δημοκρατίας». «Ηταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Διάλεξε μόνος του τον τρόπο θανάτου του» θα δηλώσει για τον θάνατο του Μπόμπι Σαντς ύστερα από 66 μέρες απεργίας πείνας στις φυλακές. Και δεν μοιάζει περίεργο το γεγονός πως η ίδια η σιδηρά κυρία διώχτηκε από τη θέση της πρωθυπουργού μέσα σε λίγες μόνο μέρες από τους ίδιους τους πολιτικούς της συμμάχους, οι οποίοι μόλις πρόσφατα την εκθείαζαν. Με τον νομιμοποιημένο κυνισμό ενός πισώπλατου μαχαιρώματος.

Παρ’ όλα τα στοιχεία του μισανθρωπισμού, του γηπεδικού χουλιγκανισμού ή της εκδικητικής μανίας, οι γιορτές για τον θάνατο της Θάτσερ αποτελούν έναν ανεστραμμένο θρήνο και μια καρναβαλικά διατυπωμένη κάθαρση, για ό,τι σήμαινε η πολιτική της τη δεκαετία του 1980 και για ό,τι σημαίνει η πολιτική της σήμερα. Και στο σημείο αυτό βρίσκεται μάλλον η πιο σημαντική ένσταση για τη διεξαγωγή τους. Κάποιος γιορτάζει όταν κερδίζει κάτι και αν δούμε την πολιτική κατάσταση σήμερα καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχει κανένας λόγος για πανηγυρισμούς. Γιατί αντίθετα με όσα είπε ο Ντέιβιντ Κάμερον σήμερα δεν είμαστε όλοι θατσεριστές. Οχι. Στην Ευρώπη της κρίσης είμαστε όλοι ανθρακωρύχοι.

http://tsalapatis.blogspot.gr/

Τρία χρόνια, μια εποχή...


Νικος Σεβαστάκης, απο την Αυγη...
Τρία χρόνια, λοιπόν, από το διάγγελμα Παπανδρέου στο Καστελόριζο, που εγκαινίασε τους «μνημονιακούς» καιρούς. Διάστημα ημερολογιακά βραχύ και ωστόσο καταλυτικά βαρύ στις επιπτώσεις του.
Ξέρουμε πια ότι όλα σχεδόν τα στρώματα της ατομικής και συλλογικής ζωής κλονίστηκαν, γνώρισαν ανατροπές, αναστατώσεις, πιέσεις. Άλλαξε η σύσταση του βιωμένου μας κόσμου, το πώς εισπράττουμε το παρόν και το πώς ανιχνεύουμε το μέλλον.
Σήμερα ωστόσο η κατάσταση έχει γίνει περισσότερο περίπλοκη από όσο πριν ένα ή δύο χρόνια. Φαινομενικά, τα συμπτώματα παραμένουν ίδια: μια κυβερνώσα πολιτική ελίτ που κάνει ό,τι μπορεί για να διασωθεί, μια «στρατηγική» που διαχειρίζεται μονότονα τους δημοσιονομικούς εξαναγκασμούς, μια κοινωνία κατακερματισμένων φόβων και τεχνασμάτων επιβίωσης σε χαμηλότερες κλίμακες. Δύσθυμο παρόν και συνάμα αόρατο μέλλον.
Τι διαφέρει στο σκηνικό; Πολλοί λένε ότι η συλλογική δράση κατακάθισε, οι αντιστάσεις κάμφθηκαν, οι αντιδράσεις του κόσμου δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων. Ίσως όμως να συμβαίνει κάτι άλλο: ο κόσμος που υποφέρει ή δυσκολεύεται στη ζωή του δεν ικανοποιείται πια με το μήνυμα που του αναγγέλλει «πόσο κακό είναι αυτό που συμβαίνει και αυτό που έρχεται». Παρά τη διάχυτη φθορά των ελπίδων, οι άνθρωποι δεν θέλουν να ζουν μόνο με τις αρνήσεις τους. Η διαρκής επισήμανση των καταστροφών και των ματαιώσεων δεν κινητοποιεί τους παραλήπτες της. Διότι οι παραλήπτες το έχουν εμπεδώσει το μήνυμα, το γνωρίζουν κατάσαρκα: δεν χρειάζονται τη συνεχή επικύρωση των κακών μαντάτων, αλλά διεξόδους και σημεία προσανατολισμού που να εμπνέουν εμπιστοσύνη. Δεν τους συγκινεί η περιφορά των δεινών τους, αλλά ενδεχομένως να τους κέρδιζε το ενδιαφέρον μια περισσότερο δημιουργική γλώσσα.
Καταλαβαίνουν ότι η κυβερνητική ρητορική είναι παραπειστική και διάσπαρτη με ευφημισμούς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αρκεί το «ξεσκέπασμα των απατηλών υποσχέσεων» για να σκορπίσουν τα νέφη δυσπιστίας που χωρίζουν σημαντικά κομμάτια του λαού από την Αριστερά.
Τρία χρόνια μετά και η γενική αντιμνημονιακή διάθεση έχει ένα τεράστιο ακροατήριο στη βάση του τραύματος και της δυσφορίας. Αλλά αυτό το ακροατήριο είναι, σε μεγάλο βαθμό, η αποσαθρωμένη βάση του παραδοσιακού συστήματος εξουσίας. Η κρίση, φυσικά, δεν εξαφανίζει τις ιδεολογίες και τις κουλτούρες του παρελθόντος: τα εθνικιστικά και νεοφιλελεύθερα μίγματα πεποιθήσεων ζουν και βασιλεύουν. Και γίνονται πιο βίαια καθώς συναντούν ένα πολύ πιο αδιάλλακτο κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο.
Άλλωστε η γενική αντι-μνημονιακή διάθεση μπορεί κάλλιστα να συνυπάρχει με τη χαιρεκακία για την απόλυση του διπλανού, την επιδοκιμασία του ολιγάρχη - «επενδυτή» ή την ελαφρά τη καρδία επίκληση μιας δικτατορίας που θα φέρει... τάξη στην κοινωνία και ρευστό στην αγορά.
Σε αυτή τη δεύτερη φάση, αντίπαλος δεν είναι μόνο η μνημονιακή τύφλωση, αλλά και η εγχώρια εκδοχή ενός αντιδιαφωτισμού που κολυμπάει στην εθνικιστική συνωμοσιολογία και στη λυτρωτική δημαγωγία.
Δεν είναι μικρό ζήτημα το ότι σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας η αποδοκιμασία της αυταρχικής λιτότητας μετατρέπεται σε αλλεργική απόρριψη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Κι ίσως το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο ενοχλητικό σήμερα, καθώς η ένταση της κρίσης τρέφει τη νοσταλγία για τη χαμένη «τάξη και ασφάλεια» άλλων εποχών. Ακόμα και της χούντας.

Τελικά, ποιοι παίζουν με την αγωνία των μαθητών;

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης, αριστερο Blog...
Και το έργο ξαναπαίζεται, με την ίδια ιστορία αλλά διαφορετικούς ηθοποιούς και σκηνικά.
Όταν οι ναυτεργάτες ανακοινώνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, λειτουργούν ενάντια στο κοινωνικό και εθνικό συμφέρον.
Τα τρόφιμα κινδυνεύουν να μείνουν απούλητα στην Κρήτη και αλλού, ελλοχεύει ο κίνδυνος να σαπίσουν στα τελάρα και να απειληθεί η δημόσια υγεία.
Ο τουρισμός, η μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας, φτάνει ένα βήμα πριν τον γκρεμό και η εθνική μας οικονομία δέχεται σοβαρό πλήγμα.
Οι ταξιδιώτες εξαγριώνονται καθώς δεν μπορούν να ταξιδέψουν στον προορισμό τους.
Οι εφοπλιστές απειλούν ότι «δεν βγαίνουν» και μαζί με ολόκληρη την «κοινωνία» ζητούν από την κυβέρνηση να κρατήσει υπεύθυνη στάση και να λάβει άμεσα μέτρα.
Τα αντανακλαστικά των δικαστικών λειτουργών χτυπάνε κόκκινο και πριν προλάβει να τελειώσει η ανακοίνωση περί απεργίας, έχει ήδη κηρυχθεί, παράνομη και καταχρηστική, βλαπτική για το δημόσιο και εθνικό συμφέρον.
Τελικά, οι ναυτεργάτες αποδεικνύεται ότι είναι τόσο απαραίτητοι και χρήσιμοι για το δημόσιο και εθνικό συμφέρον. Μόνο που όλο το προηγούμενο διάστημα μέχρι την ανακοίνωση της απεργίας κανένας δεν τους το αναγνώρισε. Κανένας δεν νοιάστηκε αν έχουν 6 μήνες απλήρωτοι ή αν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Ούτε η κοινωνία ούτε οι εφοπλιστές ούτε η κυβέρνηση ούτε φυσικά οι τιμητές Τρεμοπρετεντερηδοτσίμηδες. Το αντίθετο μάλιστα.
Όταν οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ ανακοινώνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, λειτουργούν ενάντια στο κοινωνικό και εθνικό συμφέρον.
Τα σκουπίδια στους κάδους αποτελούν εστίες μόλυνσης επικίνδυνης για τη δημόσια υγεία.
Οι δημότες δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, να βγάλουν τα χαρτιά τους, τα πιστοποιητικά τους με ορατό το ενδεχόμενο να χάσουν τις ημερομηνίες υποβολής τους στις αρμόδιες υπηρεσίες.
Φορείς διάφοροι ευαισθητοποιούνται, επιστημονικοί σύλλογοι αναλύουν τις επιπτώσεις από την έκθεση των σκουπιδιών στον ήλιο ή τη βροχή.
Οι δικαστικοί καταρρίπτουν το μύθο της αργοπορίας στην εκδίκαση των δικαστικών υποθέσεων και οι τηλεοπτικοί μαντατοφόροι ανακοινώνουν στα πλήθη τη γνωστή κήρυξη της απεργίας ως παράνομη, καταχρηστική και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Τελικά, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ αποδεικνύεται ότι είναι τόσο απαραίτητοι και χρήσιμοι για το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον. Μόνο που όλο το προηγούμενο διάστημα μέχρι την ανακοίνωση της απεργίας, τεμπέληδες τους ανέβαζαν, λουφαδόρους τους κατέβαζαν. Κανένας δεν νοιάστηκε αν απολύονται, αν δουλεύουν με τρίμηνες και τετράμηνες συμβάσεις ή αν ο μισθός τους έχει εξαφανιστεί. Ούτε η κοινωνία, ούτε η κυβέρνηση ούτε φυσικά οι τιμητές Ευαγγελοπορτοσαλτομπάμπηδες.
Όταν οι εκπαιδευτικοί ανακοινώνουν το ενδεχόμενο μιας απεργιακής κινητοποίησης στην περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων παίζουν με την αγωνία και την ψυχολογία των μαθητών.
Οι κόποι μιας χρονιάς κρέμονται από μία κλωστή. Οι εκπαιδευτικοί «χρησιμοποιούν» τους μαθητές για να σώσουν το τομάρι τους και να γλυτώσουν την αύξηση του ωραρίου τους επειδή έχουν μάθει να μην δουλεύουν.
Οι δικαστικοί επιβεβαιώνουν τον τίτλο των «ακοίμητων δημόσιων λειτουργών» και η κυβέρνηση διατάσσει και επιτάσσει.
Οι Ψυχαρομπόμπολες στήνουν ηλεκτρονικά ψυχογραφήματα της κοινής γνώμης γιατί αγαπούν τους μαθητές, αγαπούν το δημόσιο σχολείο, αγαπούν τους γονείς όπως έχουν αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια.
Πλήττονται, λοιπόν οι παραγωγοί, από μια απεργία των ναυτεργατών.
Δεν πλήττονται όμως οι παραγωγοί όταν οι μεσάζοντες και οι διάφοροι επιτήδειοι, αγοράζουν κοψοχρονιάς τα προϊόντα τους και οι καταναλωτές τα πληρώνουν χρυσάφι.
Πλήττεται και ο τουρισμός επίσης λόγω της ταλαιπωρίας που υφίστανται οι τουρίστες.
Δεν πλήττεται όμως ο τουρισμός όταν στα περισσότερα νησιά τα κέντρα υγείας και τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, ούτε όταν οι τουρίστες πληρώνουν μια ντοματοσαλάτα με λίγη φέτα λες και έφαγαν χαβιάρι.
Κινδυνεύει η υγεία των συμπολιτών μας από τα σκουπίδια στους κάδους.
Δεν κινδυνεύει όμως η υγεία εκείνων των πολιτών που τα τελευταία χρόνια τρώνε μόνο τα αποφάγια που βρίσκουν στα σκουπίδια. Αυτό είναι απλώς «τραγικό», ούτε παράνομο είναι ούτε καταχρηστικό.
Δεν κινδυνεύει η υγεία των συμπολιτών που τα τελευταία χρόνια κόβουν τα φάρμακα, τις εξετάσεις και τις επισκέψεις σε γιατρούς και νοσοκομεία, επειδή δεν έχουν να πληρώσουν. Αυτό είναι απλώς «τραγικό», ούτε επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία είναι ούτε παράνομο.
Δεν κινδυνεύει η υγεία των συμπολιτών που τα τελευταία χρόνια δουλεύουν όλο και περισσότερο αλλά πληρώνονται όλο και λιγότερο.
Ούτε η υγεία εκείνων των συμπολιτών που πέφτουν τα τελευταία χρόνια σε βαριά κατάθλιψη, κινδυνεύει. Αυτό είναι απλώς «λυπηρό», αλλά, αναγκαίο κακό. Παράπλευρες απώλειες.
Δεν έχουν δικαίωμα οι εκπαιδευτικοί να παίζουν με την αγωνία, την ανασφάλεια και το μέλλον των μαθητών που καλούνται να δώσουν πανελλαδικές.
Έχουν όμως δικαίωμα οι κυβερνήσεις να παίζουν με την υγεία των
υποσιτισμένων μαθητών που ζαλίζονται σαν τα κοτόπουλα, έχουν δικαίωμα να παίζουν με την ανασφάλεια των νέων όταν τους ανοίγουν το δρόμο της ανεργίας και της φτηνής εργασίας.
Έχουν, επίσης, το δικαίωμα οι κυβερνήσεις να στερούν τις σπουδές από τα παιδιά που θα πετύχουν αλλά δεν θα μπορούν να φύγουν μακριά από τα σπίτια τους.
Έχουν το δικαίωμα οι κυβερνήσεις να παίζουν με την αγωνία και το μέλλον των μαθητών όταν τους μοιράζουν φωτοτυπίες αντί για βιβλία, όταν τους στοιβάζουν σε πολυάριθμα τμήματα, όταν τους κλείνουν τα σχολεία και τους στέλνουν σε διπλανούς δήμους και χωριά και όταν βλέπουν να καλύπτονται τα κενά των καθηγητών τους ακόμα και το μήνα Μάρτιο.
Έχουν το δικαίωμα οι κυβερνήσεις και όλοι όσοι εμπλέκονται με την αναγωγή της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε προετοιμασία-προπόνηση αλόγων σε μία κούρσα που νικητές έχει μόνο όσους «ποντάρουν» σ’ αυτά.
Έχουν, τέλος, το δικαίωμα να σκοτώνουν το πνεύμα του σχολικού βιβλίου και στη θέση του να βάζουν το πνεύμα του ανταγωνισμού των φροντιστηρίων και των ασκήσεων των βοηθημάτων. Ξέρετε, υπάρχουν βιβλία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από φοιτητές και από μαθητές. Ο νοών νοείτω.
Αν εξαιρέσουμε τους γονείς, υπάρχει κανείς άλλος, εκτός από τον εκπαιδευτικό, που περνάει περισσότερο χρόνο με τους μαθητές;
Υπάρχει κανείς άλλος που να ζει και να αναπνέει καθημερινά τις αγωνίες, τα όνειρα, την ανασφάλεια και την οργή αυτών των παιδιών.
Υπάρχει κανείς άλλος που να νιώθει, εκτός των γονιών, μεγαλύτερο ψυχολογικό βάρος στο ενδεχόμενο μιας απεργίας μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις;
Με ποιο δικαίωμα εμφανίζεται ο Μπάμπης, ο Άρης, ο Γιάννης ή η Όλγα, να πονάνε περισσότερο από εμάς, για τους μαθητές που κινδυνεύουν να μη δώσουν πανελλαδικές; Μήπως πέρασαν έστω και ένα λεπτό μαζί τους; Να κάνουν κριτική; Ναι! Όση θέλουν. Όχι όμως να ισχυρίζονται πως εμείς είμαστε αυτοί που νοιάζονται λιγότερο από όλους για το τι θα γίνει τελικά. Αυτό που δεν μπορώ να αποδεχτώ, χωρίς να έχω τη δυνατότητα να το αποτρέψω, είναι το υποκριτικό και όψιμο ενδιαφέρον, όλων όσων το προηγούμενο διάστημα είτε δεν έκαναν κάτι για να περισώσουν τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση είτε έκαναν ότι μπορούσαν για να την υποσκάψουν μέχρι να τη δουν να καταρρέει.
Διαβάζοντας τα πρακτικά της τελευταίας συνεδρίασης του ΔΣ της ΟΛΜΕ, αισθάνομαι την ανάγκη να σταθώ σε ορισμένα σημεία.
Το πρώτο έχει να κάνει με την πρόταση της ΔΑΚΕ για στήσιμο κάλπης σε κάθε γενική συνέλευση με σκοπό να πάρουν θέση οι συνάδελφοι, ψηφίζοντας μυστικά, για το αν συμφωνούν ή όχι με την απεργία στις εξετάσεις.
Έτσι, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα μετατραπούν αυτόματα, χωρίς να χρειάζεται να ψηφιστεί κανένας νόμος, σε μικρά εργασιακά κοινοβούλια όπου ο συμμετοχή των συναδέλφων θα εξαντλείται στο «δημοκρατικό δικαίωμα» της ψήφου και στη λογική της ανάθεσης σ’ αυτούς που «ξέρουν» τα συνδικαλιστικά κόλπα και που «γνωρίζουν» πρόσωπα και καταστάσεις. Η λογική της όποιας διεκδίκησης της όποιας αντίδρασης και η πρόθεση για μαζικές κινητοποιήσεις θα πνίγεται στο επιχείρημα της «δημοκρατικά» ειλημμένης απόφασης.
Το έργο, στη μεγέθυνσή του, το βλέπουμε να διαδραματίζεται δεκαετίες τώρα στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Με τη βοήθεια, των «δημοκρατικά», εκλεγμένων κυβερνήσεων και στο όνομα όσων άσκησαν το δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου έχουμε φτάσει στη σημερινή κατάσταση. Το επιχείρημα: «να μην τους ψηφίζατε», δεν δίνει απάντηση στο πώς γίνεται οι κυβερνώντες άλλα να λένε προεκλογικά και άλλα να κάνουν μετεκλογικά, παρά μόνο, παραπέμπει τη λύση στην επόμενη εκλογική διαδικασία.
Μια τέτοια πρακτική, κατά τη γνώμη μου, κουβαλάει, από την πίσω πόρτα, την ταφόπλακα του ήδη ταλαιπωρημένου και απαξιωμένου συνδικαλιστικού κινήματος.
Οι γενικές συνελεύσεις που μπορούν, υπό κατάλληλες προϋποθέσεις, να αποτελέσουν την προωθητική δύναμη του κινήματος, κάνοντας τον καθένα μας ενεργό υποκείμενο στο χώρο του και όχι απαθή θεατή, θα πνιγούν από ασφυξία στις κάλπες της ανάθεσης, της διεκπεραίωσης και της εξάντλησης της συμμετοχής μας μέχρι το ρίξιμο της ψήφου.
Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με την προκήρυξη της απεργίας μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Αν πω ότι όσα γράφω, τα γράφω απαλλαγμένος από το ψυχολογικό βάρος που δημιουργούν οι ιδιαίτερες συνθήκες των πανελλαδικών, θα έχω πει ψέματα.
Αυτός είναι και ο λόγος που μια απόφαση για απεργία μέσα στις εξετάσεις πρέπει να είναι το αποτέλεσμα που θα πληροί κάποιες προϋποθέσεις, από τις πιο απλές μέχρι τις πιο σοβαρές. Η έλλειψη αυτών των προϋποθέσεων σε συνδυασμό με την απόφαση για απεργία, νομίζω θα μας πάει πολύ πίσω.
Βασική προϋπόθεση είναι η σωστή προετοιμασία και η μαζική συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις έτσι ώστε η όποια απόφαση να εκφράζει τη θέληση όλων των ενεργών συναδέλφων και όλων όσων θέλουν να συμμετέχουν τόσο στη λήψη όσο και στην υλοποίηση των αποφάσεων αναλαμβάνοντας και το αντίστοιχο κόστος.
Αποφάσεις που θα παρθούν μόνο από τα ΔΣ των ΕΛΜΕ έρχονται ενάντια στην ίδια την ουσία που πρεσβεύει το συνδικαλιστικό κίνημα, είτε είναι υπέρ είτε είναι κατά της απεργίας. Ο λόγος είναι απλός και γνωστός. Οι αποφάσεις αυτές θα καταρρεύσουν στην πράξη αφού δεν θα στηριχτούν στην υλοποίησή τους από τους συναδέλφους.
Προϋπόθεση, επίσης, αποτελεί και η απάντηση σε κάποια ζητήματα που φαίνονται πιο απλά, έχουν όμως μεγάλη σημασία.
Πώς αντιμετωπίζεται το ενδεχόμενο της επίταξης;
Πώς θα οργανώσουμε τις συμμαχίες με άλλους κλάδους εργαζομένων που αντιμετωπίζουν, στην παρούσα φάση, τα ίδια προβλήματα με μας; Μπορούμε να πάμε σε μια τέτοια μάχη χωρίς συμμάχους;
Τα παραπάνω ερωτήματα μπαίνουν, καλοπροαίρετα, προς σκέψη και συζήτηση περιμένοντας τόσο την τελική πρόταση του ΔΣ της ΟΛΜΕ, όσο και τις ενδεχόμενες γενικές συνελεύσεις που θα ακολουθήσουν.
Αυτά…

Ο παροξυσμός της απάθειας...

Του Γιωργου Παπασωτηριου...
Το νερό, αυτό το φυσικό, κοινό αγαθό της ανθρωπότητας καθίσταται πλέον ιδιωτικό κτήμα, ήτοι ιδιοκτησία. Δεν θα αργήσει ο καιρός που θα συμβεί το ίδιο και με τον αέρα, που αναπνέουμε. Στον τομέα της οικονομίας, μετά την Ελλάδα και την Κύπρο, είναι η σειρά της Σλοβενίας να πεταχτεί στα «σκουπίδια».
Στην Πορτογαλία η λιτότητα απέτυχε, αλλά η κυβέρνηση λαμβάνει νέα μέτρα λιτότητας! Για την πλήρη εφαρμογή του «σοκ» στους Έλληνες μιλάει η Ναόμι Κλάιν. Την καταδικαστική για την Ελλάδα πολιτική της λιτότητας επισημαίνουν οι Γιούργκεν Χάμπερμας και Γκίντερ Γκρας, οι δύο μεγάλοι Γερμανοί διανοητές. Κι όμως η Άγκελα Μέρκελ εμμένει στην ίδια συνταγή, δημιουργώντας το τέρας που λέγεται «Γερμανική Ευρώπη»(Ούλριχ Μπεκ).
Παρόλα αυτά, βλέπω τις πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις και απορώ από την απουσία των εργαζομένων και πιο πολύ του ενός εκατομμυρίου πεντακοσίων χιλιάδων ανέργων. Θυμάμαι τον Ζακ Ατταλί που έλεγε πως είναι «ένα μυστήριο» και συνάμα «φοβερό να βλέπεις έναν λαό να υπομένει αυτή την κατάσταση με τόση αξιοπρέπεια».
Ερευνάται, βέβαια, αν πρόκειται για αξιοπρέπεια ή για το φόβο του χειρότερου ή, ακόμη, για το μαρμάρωμα της απελπισίας ή για τον παροξυσμό της αδιαφορίας, ή ακόμη και για μια απάθεια, που παραπέμπει τη λύση του δράματος στη μεταφυσική, σ’ ένα είδος λυρικού νόστου, δηλαδή της επιστροφής στις ρίζες και σ’ ένα είδος παιδικής ηλικίας, σ’ ένα έσχατο σημείο της πτώσης, που μπορεί να είναι το εφαλτήριο για μια νέα αρχή.
Γι’ αυτό το Πάσχα στο χωριό δηλοί, ενδεχομένως, αυτή την επανεκκίνηση, την υλική αλλά και την πνευματική ανατροφοδότηση.
Ούτε αγώνες, λοιπόν, ούτε αντιδράσεις και διαδηλώσεις ειμή μόνο η μαγική ελπίδα. Εξάλλου, η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς θεσμούς έχει εκλείψει προ πολλού, ενώ η χαριστική βολή δίνεται από τον αλληλοκανιβαλισμό στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος και τον εκχυδαϊσμό των πάντων από τα μίντια, πρωτίστως της τηλοψίας, που εξαφανίζουν όλες τις ηθικές βάσεις της ανθρώπινης δέσμευσης, απαξιώνοντας πλήρως τη δύναμη της συλλογικής συνείδησης και αντίστασης.
Όμως απέναντι σ’ αυτή την αρνητική ιδεολογία υπάρχει και μία θετική, που μπορεί να κινητοποιήσει τον ελληνικό λαό ώστε να εξέλθει ως ενεργό «πάσχον σώμα» από το τέλμα της κρίσης.
Μόνο σ’ αυτό το πλαίσιο είναι νοητές οι θυσίες και όχι στο πλαίσιο της κατηγορικής προσταγής που ελαύνει από τα γερμανικά δάση και διαμηνύει ότι οφείλει κανείς να βρει θετική πλήρωση στην ίδια την α-νοησία της θυσίας του, μόνο και μόνο επειδή «οφείλει να υπακούει» στους νόμους, οι οποίοι σήμερα –εκτός των άλλων- είναι και πασίδηλα άδικοι.

Ιησούς αγανακτισμένος...

του Μαζεστιξ, απο το Ιστολογιο Τοιχο - Τοιχο...
Αν κυκλοφορούσε στον κόσμο σήμερα, σίγουρα θα βρισκόταν σε κάποια πλατεία, κάπου ανάμεσα στον αλλόφρονα κόσμο, και θα προσπαθούσε να ξεσηκώσει τις ψυχές των ανθρώπων, για να τινάξουν από πάνω τους όλη τη σκουριά.
Οι σημερινοί άνθρωποι όμως δε θα στέκονταν να τον ακούσουν.
Δεν έχουν χρόνο άλλωστε για τέτοια.
Ο χρόνος είναι χρήμα και οτιδήποτε δεν έχει χρήμα σπαταλά το χρόνο τους.

Ο Ιησούς στα χρόνια της πρώιμης παγκοσμιοποίησης (βλ. αχανής και πολυεθνική ρωμαϊκή αυτοκρατορία), τότε που ο κόσμος είχε ακόμη χρόνο για τέτοια, εγκαλούσε τους ψωροπερήφανους για την εγωπαθή σιγουριά τους πως όλα τα ξέρουν και τα κάνουν καλά και συνέτρωγε με τους αυτογνώστες αμαρτωλούς, με τελώνες, με ψαράδες,με πορτοφολάδες και με πόρνες.
Σε καταστάσεις βαθιάς κρίσης, όπως και σήμερα, σε εποχή επαναστατικού αναβρασμού, ο Ιησούς φώναζε: πριν ξεσηκωθείτε για να διώξετε τον τύραννο πάνω απ' το κεφάλι σας, διώξτε τον τύραννο που κρύβετε μες στα σπλάχνα σας!

Στην αρχή όλα φαίνονταν πως πήγαιναν όπως τα ήθελε.
Παρελαύνοντας με γαϊδούρι μπήκε θριαμβευτικά στην πόλη και τον έραιναν με βάγια.
Όταν έφτασε η κρίσμιμη ώρα όμως, ο "σοφός λαός" έδωσε την ετυμηγορία του: "άρον, άρον σταύρωσον αυτόν"!
Γιατί τα ωσαννά γίναν κατηγόριες;
Γιατί;
Μάλλον επειδή δεν είχε έτοιμο σχέδιο με καταπέλτες, μπαζούκας και φυσεκλίκια, όπως είχαν οι ζηλωτές του Βαρραβά.
Είχε στο στόμα του μόνο κάτι αοριστίες.
Τους κάλεσε να αγαπήσουν αλλήλους.
"Και πού θα βρεις τα λεφτά ρε;" λένε πως τον ρώτησαν σε κάποιο πάνελ οι ζηλωτές.
Ένας αγανακτισμένος ήταν όμως μοναχά και δεν είχε να προτείνει σχέδια επί χάρτου.
Παρά μόνο έβαζε την αγάπη στο κέντρο του κόσμου του και προσπαθούσε να χτίσει γύρω απ' αυτήν.
Τι μας λέει τώρα, ε...;

Τους ζήτησε να πάψουν να προσεύχονται φωναχτά και δημοσίως, σα να πρόκειται για show της Ρούλας, αλλά να προσεύχονται κρυμμένοι στο πιο σκοτεινό δωμάτιο του σπιτιού τους.
Εκεί που δεν φτάνει η υποκρισία. Εκεί που θα ήταν παρόντες μόνο εκείνοι κι ο Θεός.
Απέρριψε τον μύθο των άμεμπτων και αναμάρτητων κοσμοκηρύκων. Όταν φώναξε "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω"...ούτε ο ίδιος δεν τόλμησε να σηκώσει πέτρα!
Ούτε τον εαυτό του δεν αναγόρευσε σε άσπιλο και αμόλυντο....
Απ' το να φιλάει κατουρημένες ποδιές ισχυρών, προτιμούσε να του πλένει τα πόδια μια πόρνη και να την κάνει πιστή του ακόλουθο και όχι μόνο.
Γιατί δεν ήταν ηθικολόγος, ανέραστος και πουριτανός, όπως προσπαθεί να τον παρουσιάσει η Εκκλησία δυο χιλιάδες χρόνια τώρα.
Αυτός "ανάβει το καντήλι του, καπνίζουνε οι φίλοι του, θέλει το νου στα μέτρα μας και την καρδιά στα ντέρτια μας", που 'γραφε κι ο ποιητής...


Ο Ιησούς, λοιπόν, μίλησε για την επ-Ανάσταση των ψυχών.
Των ψυχών κυρίως και λιγότερο των σωμάτων.
Για δι' ελέου και φόβου κάθαρση, σαν άλλος τραγωδός.
Ήταν σειρήνα, συναγερμός που ηχούσε σε αυτιά μη ακουόντων. Αλλά αυτός συνέχιζε γιατί κανείς δεν μπορούσε να βρει το κουμπί που σταματάει αυτός ο συναγερμός. Μόνο η εξόντωση θα ήταν λύση.
Σιχαινόταν το χρήμα και καθετί άλλο εξευτέλιζε την πνευματικότητα του ανθρώπου.
Όταν σήκωσε το καδρόνι στο προαύλιο του ναού, δε χτύπησε ούτε ένα κεφάλι.
Μόνο τα προϊόντα της κατανάλωσης χτύπησε. Τους πάγκους έσπασε. Όχι τα κεφάλια.
Τα κεφάλια τα ήθελε ζωντανά και υγιή. Έστω κι ένα απ' αυτά να καταλάβαινε. Να άλλαζε γνώμη...

Δεν τα έβαζε με τον εύκολο εχθρό, τους Ρωμαίους.
Πριν απ' τους Ρωμαίους επικυρίαρχους, έπρεπε να συντρίψει την συνεργαζόμενη μ' αυτούς οικονομική, πολιτική και θρησκευτική άρχουσα τάξη.
Την ντόπια ολιγαρχία. Γι' αυτό τον στοχοποίησαν.
Γιατί το να βρίζεις τους ξένους, τους επικυρίαρχους είναι το εύκολο.
Ακόμη κι οι Ρωμαίοι έκαναν τα στραβά μάτια σ' αυτό.
"Ασ' τους να λένε καμιά μαλακία να εκτονώνονται" έλεγαν.

Η ντόπια ελίτ όμως παρακολουθούσε με ανησυχία τον καινούριο κήρυκα.
Όταν ο Ιησούς τόλμησε και τα έβαλε με αυτήν, τότε το σχέδιο εξόντωσης ήταν πλέον θέμα χρόνου.
Γιατί αυτή είναι το πραγματικό σύστημα. Χωρίς αυτήν, δε θα υπήρχαν οι Ρωμαίοι εκεί.
Και αυτή η βρώμικη ντόπια ελίτ δεν έμενε μόνο στα τυπικά.
Αλλά βρώμιζε και την ψυχή του λαού της περιοχής έχοντας μονίμως τεταμένο το δάχτυλο σαν το θείο Σαμ.
Για να είναι μόνιμα ασφαλείς υπόδουλοι οι Ιουδαίοι, έπρεπε να ποτίζονται από την ντόπια ελίτ καθημερινά με τόνους υποκρισίας, άνωθεν διδασκαλίας και κάθε είδους διαφθοράς.

Αυτή τη διαφθορά της ψυχής ήρθε ο Ιησούς να αντιπαλέψει.
Τουτς πρότεινε να ψάξουν μέσα τους το καθαρτήριο της ψυχής.
Δεν τους έδωσε ούτε εντολές ούτε ενοχές ούτε εκβιασμούς.
Τους έδωσε μόνο το έναυσμα για να ξαναρχίσουν τη ζωή τους με άλλο προσανατολισμό.
Δεν έδωσε σαφείς εντολές.
Δεν είχε κατάλογο χρηστών πράξεων.
Δεν είχε τίποτα να προτείνει.
Παρά μόνο να αγαπήσει ο ένας τον άλλον.
Πολύ φλου για τα μέτρα ενός υλικού κόσμου.



Τι μπορεί να σημαίνει εξάλλου το "να σώσεις την ψυχή σου";
Η ψυχή δεν είναι ούτε τσελεμεντές για να ασχολείται με μενού 40-ήμερων νηστειών, όπως πιστεύουν οι θεούσες, ούτε χημικές αντιδράσεις, όπως πιστεύουν οι υλιστές.
Είναι κάτι ακαθόριστο.
Και πώς να παλέψει κανείς να σώσει κάτι που δεν ξέρει καλά-καλά τί είναι και πού βρίσκεται;
Η ψυχή εξάλλου μόνο ένα σημάδι έχει δώσει στον άνθρωπο: το "τί θέλει".
Αυτό είναι το μόνο σημείο ζωής που 'χει δώσει.
Μόνο έτσι μπορεί να την εξερευνήσει κανείς.

Ο Ιησούς δεν ήρθε καν ως επαΐων να ανακοινώσει τη λίστα με τις ανάγκες της ψυχής.
Να δοκιμάσουν έναν σχεδόν αχαρτογράφητο δρόμο τους κάλεσε.
Να δοκιμάσουν να περαπτήσουν σ' αυτόν κι αν δεν τους αρέσει, ας ξαναφύγουν.
Ήξερε καλά άλλωστε πως "δεν υπάρχει δρόμος. Τον δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας"...

Οι άνθρωποι όμως δεν ακολούθησαν.
Ήθελαν κάποιον να τους προσφέρει μια έτοιμη και ολοκληρωμένη λύση.
"Εξαρχής κοστολογημένη", που λένε.
Δηνάριο προς δηνάριο...
Να ξέρουν, βρε αδερφέ, αν τους συμφέρει!

Δυστυχώς γι' αυτούς, ο Ιησούς δεν ήταν τεχνοκράτης της ψυχής.
Ένας αγανακτισμένος ήταν που έτρεχε στις πλατείες του κόσμου του και κήρυττε την αλήθεια του.
Ένας αγανακτισμένος που δεν είχε έτοιμο σχέδιο να προτείνει, παρά μόνο καλούσε και τους άλλους να αγανακτίσουν μαζί του για την πτώση του καθενός και όλων μαζί.
Να βγουν απ' το καβούκι τους, να ξαναγνωριστούν ο ένας με τον άλλον και κυρίως ο καθένας με τον εαυτό του.

pasxa10

Τους υποσχέθηκε πως αν κάνουν το χατίρι της ψυχής τους, τότε δεν τους σταματάει τίποτα και κανένας.
Ακόμη κι αν τους σταυρώνουν συνεχώς, αυτοί κάθε φορά θα ανασταίνονται!
Μόνο που οι άνθρωποι ήθελαν και τεκμήρια. Μην τυχόν και ξεγελαστούν απ' τις αοριστίες...
Ο Ιησούς τους μιλούσε συμβολικά για ανάσταση κι αυτοί περιμένανε να δουν το θαύμα κυριολεκτικά!

Αγανάκτισε λοιπόν ο Ιησούς και έδωσε στη Μαρία τη Μαγδαληνή την εντολή να διαδώσει τα δέοντα.
Αλλιώς δεν πιστεύει ο κόσμος. Δεν ακολουθεί.
Δεν είναι έτοιμος να σώσει την ψυχή του.
Γιατί προσπαθεί να σώσει την ψυχή με τα μέτρα της ύλης.
Όταν το εμπέδωσε, κατάλαβε ότι έπρεπε, έστω κι έτσι, να αφήσει κάτι καλό στον κόσμο.
Κι είπε να αφήσει κάτι απ' την ψυχή του στα μέτρα της ύλης.
Και την τρίτη μέρα από τη σταύρωση είχε φύγει. Κανείς δεν ξέρει για πού.
Η Μαγδαληνή είπε πως αναστήθηκε...


Ο Ιησούς ήταν επανάσταση.
Καθαρή, φλου κι αχαρτογράφητη, όπως και κάθε πραγματική επανάσταση.
Αβέβαιη μες στην αλήθεια της και αληθινή μες στην αβεβαιότητά της.
Ο Χριστιανισμός όμως, είναι η μακροβιότερη αντεπανάσταση που γνώρισε ο κόσμος.
Αν μπορούσε ο δόλιος να φανταστεί ποιοι θα τον "επροσωπούσαν" και τί θα δίδασκαν γι' αυτόν, μάλλον θα ξαναγύριζε και αυτή τη φορά με το καδρόνι μπορεί και να μην αρκούνταν στους πάγκους, αλλά να 'σπαζε και μερικά κεφάλια.
Αν μπορούσε να φανταστεί τί θρησκεία θα φτιαχνόταν στις πλάτες του, ίσως να το ξανασυζητούσε με το ιουδαϊκό ιερατείο...


ΥΓ.: Συνεχίζω να δηλώνω άθεος.
Σε έναν κόσμο όπου οι πολεμοκάπηλοι δηλώνουν απελευθερωτές, οι φανατικοί δηλώνουν επαναστάτες, οι παιδεραστές δηλώνουν καλόγεροι, οι κομπλεξικοί δηλώνουν διανοούμενοι, οι λωποδύτες δηλώνουν επενδυτές, οι νεκροθάφτες δηλώνουν μεταρρυθμιστές, οι απατεώνες δηλώνουν οικολόγοι, οι ναζί δηλώνουν πατριώτες, οι κακόψυχοι δηλώνουν αμέτοχοι κι οι πασόκοι δηλώνουν σοσιαλιστές, σ' αυτόν τον κόσμο εγώ δεν μπορεί παρά να δηλώνω άθεος.

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Η ελεεινή συμμορία της "Ευρωζώνης των εκβιασμών"

Cynical..

Η Κύπρος σήμερα με μια μόνο ψήφο διαφορά, καθ' ότι η ψήφος του προέδρου της βουλής Γιαννάκη Ομήρου (ΕΔΕΚ), ο οποίος ψήφισε κατά, σε περίπτωση ισοψηφίας προσμετράται ως δυο, έχωσε το κεφάλι της στο λάκκο με τα φίδια, πράξη για την οποία σύντομα θα μετανοιώσει. Ευτυχώς, οι συσχετισμοί στο κοινοβούλιο είναι τόσο εύθραυστοι, που μια μεταγενέστερη ψηφοφορία από τις πολλές που θα έρθουν, ελπίζουμε ότι θα καταφέρει να ανατρέψει τη σημερινή απόφαση.

Αξίζει, όμως να θυμηθούμε πώς, μετά τις κωλυσιεργίες του Χριστόφια, επιταχύνθηκε η επιβολή του μνημονίου στην Κύπρο, με όρους μάλιστα πρωτόφαντους, ( bail-in), σε σύγκριση  με τους προγενέστερους χειρισμούς της ευρωζώνης, ( bail-out), στις υπόλοιπες χώρες του Νότου. Κεντρικό και ιδιαίτερα βρώμικο ρόλο στην υπόθεση αυτή έπαιξε το γερμανικό περιοδικό Spiegel το οποίο ήταν και το πρώτο που ανακίνησε θέμα ρωσικού μαύρου χρήματος σε μαι σειρά δημοσιευμάτων του, από το φθινόπωρο της προηγούμενης χρονιάς. Λέγεται, πως την ιστορία των ρώσων ολιγαρχών ανακίνησε ο γελοίος αρχηγός της αντιπολίτευσης, Στάινμπρικ, θέλοντας να κάνει το κομμάτι του στους Γερμανούς ψηφοφόρους εν όψει των εκλογών. 

Ο επιθετικός προσδιορισμός "γελοίος" δεν δίνεται τυχαία, αλλά προκύπτει από μια σειρά δηλώσεών του αμέσως μετά την εκλογή του ως προέδρου του SPD, οι οποίες είχαν ηχήσει άσχημα ακόμα και εντός των γραμμών του δικού του κόμματος. Για παράδειγμα, από τη μια είχε σπεύσει τότε να αποδώσει τη δημοφιλία της Μέρκελ στο φύλο της, ενώ από την άλλη είχε εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για τις χαμηλές απολαβές του καγκελαρίου, τη στιγμή που ο ίδιος είναι εκατομμυριούχος, πουλώντας, αλά ΓΑΠ, δεξιά κι αριστερά, κι  ενώπιον ηλιθίων ακροατηρίων τις σοφίες του για τις οποίες πληρώνεται αδρά.

Επανερχόμενοι στο Spiegel, βλέποντας το περιοδικό ότι οι νύξεις του περί βρώμικου χρήματος δεν έφερναν το επιθυμητό αποτέλεσμα, ώστε οι Κύπριοι να τρέξουν να παραδοθούν αμαχητί, χόντρυνε το παιχνίδι, βγάζοντας στην επιφάνεια αμφιβόλου προέλευσης μαρτυρίες Γερμανών πρακτόρων για του λόγου το αληθές. Δείτε για παράδειγμα το δημοσίευμα "German intelligence report warns cyprus not combating money laundering". Δεν πέρασε πολύς καιρός και τα πράγματα, μέσα από ένα κρεσέντο μαφιόζικων εκβιασμών, πήραν το δρόμο τους με το σημερινό αποτέλεσμα.

Σήμερα, 30-4-2013, και αφού το Μνημόνιο και η Δανειακή Σύμβαση πέρασαν πια απ' τη βουλή, διαβάζουμε στον "Φιλελεύθερο" της Κύπρου τα εξής: 


Λευκωσία: Εκπληρώθηκαν οι όροι για το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, διαβεβαίωσε ο υπουργός Οικονομικών τονίζοντας ότι έχουν ολοκληρωθεί οι έρευνες της Moneyval και της Deloitte και έχουν ήδη σταλεί τα πρώτα προκαταρκτικά αποτελέσματα. Όπως λέχθηκε ενώπιον της κοινής συνεδρίας των Επιτροπών Οικονομικών και Εξωτερικών της Βουλής, δεν επιβεβαιώνονται οι ισχυρισμοί και οι επιθέσεις κατά της Κύπρου περί ξεπλύματος χρήματος, σύμφωνα με την προκαταρτική έκθεση Moneyval και Deloitte.

Συγκεκριμένα ο κ. Γεωργιάδης υπογράμμισε ότι τα αποτελέσματα για την Κύπρο είναι πολύ καλύτερα από ό,τι ίσως κάποιοι εκτός Κύπρου θα ήθελαν να παρουσιάζουν.  Πρόσθεσε πως πριν την εκταμίευση της πρώτης δόσης θα ετοιμαστεί το πλήρες πόρισμα και θα δοθεί στην Τρόικα. Η Κύπρος, τόνισε, είναι δεσμευμένη και ταυτόχρονα είναι και πολιτική της Κυβέρνησης, άσχετα με το αποτέλεσμα των ερευνών, όποιο κενό εντοπίζεται να διορθώνεται. Υπέδειξε, επίσης, ότι «θέλουμε να το καταπολεμήσουμε και να κλείσουμε και το τελευταίο παραθυράκι σε αυτό το ζήτημα», προσθέτοντας ότι «εκείνη η υπόθεση είχε στηθεί με τις υπερβολές»



Πάμε τώρα παρακάτω, στη Σλοβενία

Τα όργανα άρχισαν να χτυπούν για τη Σλοβενία την ίδια εποχή που η Κύπρος σερνόταν ατιμασμένη από Eurogroup σε Eurogroup, έχοντας ως στόχο να βάλουν στο χέρι και τις δικές της καταθέσεις. Η Πρωθυπουργός Alenka Bratusek αρνείται σθεναρά ότι η χώρα της έχει πρόβλημα καταβάλλοντας απεγνωσμένες προσπάθειες να κρατήσει μακριά τους εισβολείς. Όχι πλέον. Το ρόλο του Spiegel στην περίπτωση αυτή τον έπαιξε τώρα η Moody's η οποία μόλις σήμερα ανακοίνωσε την υποβάθμιση της χώρας σε "σκουπίδι". Αν δεν συμμορφωθεί θα ακολουθήσει οσονούπω και η S&P, κι αν χρειαστεί και η Fitch.

Για ακόμα μια φορά, λοιπόν, ζωντανά και μπροστά στα μάτια μας παρακολουθούμε την εξέλιξη ενός ακόμα εκβιασμού. Προσέξτε όμως ότι ο εκβιασμός αυτός στρέφεται μόνο προς τις πλέον αδύναμες και μικροσκοπικές χώρες, σε αντίθεση με τη συμπεριφορά του Βερολίνου προς τις μεγαλύτερες Ιταλία και Ισπανία όπου και το τραπεζικό πρόβλημα είναι σαφώς μεγαλύτερο. Παρεμπιπτόντως σήμερα (30/4) οι κάτοχοι ομολόγων μειωμένης εξασφάλισης σε τέσσερις ισπανικές τράπεζες, (Bankia, Catalunya Banc, Banco Gallego and NCG Banco), υπέστησαν κούρεμα 61% - 100%.  


Τελευταίος (προς το παρόν) σταθμός η Συρία.

Ψάχνοντας εδώ και καιρό κάποιο καλό πρόσχημα για εισβολή, οι ανθρωπιστικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, θυμήθηκαν το κόλπο που τους είχε εξασφαλίσει το άλλοθι για την επέμβαση στο Ιράκ με τις γεμάτες αποθήκες του Σαντάμ από κάθε λογής χημικά, βιολογικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής. Τέτοια όπλα ουδέποτε ευρέθηκαν, αλλά ποιος ασχολείται τώρα με τον Μπλερ και τον Μπους και τις δορυφορικές τους φωτογραφίες, τις οποίες ασθμαίνοντες γύριζαν από κανάλι σε κανάλι ως αδιάψευστα πειστήρια.  

Εδώ και μέρες βλέπουμε τον διεθνή τύπο να πολλαπλασιάζει τα δημοσιεύματα, προσέξτε, για "τυχόν χρήση χημικών όπλων" στη Συρία. Δεν παρουσιάζει "αποδείξεις", αλλά "ενδείξεις", και όλοι είμαστε πλέον υποψιασμένοι πώς η ποσοτική συσσώρευση "ενδείξεων", δεν θέλει και πολύ ώστε κάποια στιγμή να υποστεί ποιοτική μεταβολή και να μετατραπεί σε "αποδείξεις". Πάνω σ' αυτό, διαβάστε το άρθρο "Syria and sarin gas: US claims have a very familiar ring" του διακεκριμένου πολεμικού ανταποκριτή Robert Fisk στoν Independent.
Με τις πρόσφατες λεκτικές αψιμαχίες ανάμεσα σε Γαλλία-Γερμανία και με τις ευθείες βολές της Γερμανίας για το "χάλι" της Γαλλίας θα ασχοληθούμε στα προσεχώς.

Ροη αρθρων