Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Για μας....

η Λέσχη...

του Θάνου Ανδρίτσου
Είναι πολύ περίεργη και δύσκολη εποχή. Το ξέρουμε αυτό όλοι. Δεξιοί, πιο δεξιοί, πασόκοι, αριστεροί, πιο αριστεροί, αριστεροδέξιοι τρέχουν και δε φτάνουν. Ραγδαίες εξελίξεις, πολλές υποχρεώσεις, μεγάλα διλλήματα και ερωτήματα.
Έχω άποψη για τα περισσότερα, έχω πάρει θέση πολιτική προσωπικά και συλλογικά. Δεν είναι ότι θέλω να αποφύγω την τοποθέτηση πάνω στα κρίσιμα ζητήματα της συγκυρίας, που βεβαίως έχουν τεράστια σημασία για το μέλλον. Άλλωστε προσπαθώ εδώ και μέρες να καταγράψω τις πιο συγκεκριμένες σκέψεις μου σε ένα άλλο κείμενο.
Όμως θα διεκδικήσω μερικά λεπτά δικά μου, έξω από την επιτακτικότητα των καιρών, έξω από τη σκληρότητα των ερωτημάτων, τις άχαρες αλλά και αναγκαίες αντιπαραθέσεις. Έξω ίσως και από τον αμείλικτο ρεαλισμό, τη συγκεκριμενοποίηση ή και την ορθολογικότητα που γενικά με διακατέχει και είναι πράγματι σημαντική στις μέρες αυτές.  Θα τα διεκδικήσω για να μιλήσω για κάτι μεγάλο που χάνεται καμιά φορά «μες τις πολλές κινήσεις και ομιλίες». Για κάτι που μπορεί να είναι σημαντικότερο και από τις εκλογές.
Θα τολμήσω να μιλήσω για μας. Για μας, όποιοι και αν είμαστε αυτοί, ότι και αν αυτό σημαίνει. Για μας που θέλουμε να είμαστε αριστεροί, που θέλουμε να είμαστε επαναστάτες, που θέλουμε να είμαστε με «τη νιότη του κόσμου», τον σύγχρονο κομμουνισμό. Δεν είμαι ιστορικός, ούτε έχω πολλά χρόνια στην πλάτη μου. Δεν έχω κάτι να επιδείξω για το οποίο να δικαιούμαι εγώ να μιλάω για την Αριστερά. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να πω αυτά που σήμαιναν για μένα Αριστερά όταν αποφάσισα να βρεθώ στις τάξεις της. Και σημαίνουν ακόμα.
Και αποφάσισα να το κάνω γιατί αυτό το αποτρόπαιο θέαμα που λαμβάνει χώρα σε όλα τα τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα της χώρας δεν είναι μόνο η προσπάθεια διατήρησης των ίδιων μνημονιακών κομμάτων στην εξουσία. Δεν είναι μόνο η επίθεση για τη μείωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην επόμενη εκλογική μάχη, ή άλλες φορές ενάντια στο ΚΚΕ. Σαφώς είναι και αυτός ο στόχος. Όμως στο στόχαστρο δεν μπαίνουν μόνο οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνολικά οι αξίες, τα ιδανικά και οι άνθρωποι αυτού που ονομάζεται Αριστερά. Δε θέλω στο κείμενο αυτό να μιλήσω για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε εγώ συμμετέχω σε άλλη συλλογικότητα. Ωστόσο ο πόλεμος υπερβαίνει αυτό το κόμμα και πιάνει τους πάντες, συχνά ακόμα και για θέσεις που μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην υπερασπίζεται καν.
Είναι εμφανές ότι στο στόχαστρο βρίσκεται ότι εκφράζει και εξέφραζε ιστορικά η Αριστερά στον τόπο μας. Είναι εμφανές ότι αυτό που επιδιώκουν δεν είναι μόνο μια εκλογική επικράτηση αλλά μια συνολική ιδεολογική και αξιακή επανατοποθέτηση της ελληνικής κοινωνίας. Γνωρίζουν ότι ανεξάρτητα με τα αποτελέσματα των εκλογών, η κοινωνική αναμέτρηση που κυοφορείται στην Ελλάδα και διεθνώς και η οποία θα έχει αντικειμενικά αντικαπιταλιστική προοπτική, μεταξύ του παρακμάζοντος καπιταλισμού και του κόσμου της εργασίας, είναι μπροστά μας και θα είναι σκληρότατη. Και όπως συνέβαινε πάντα στην ιστορία, αυτός που μπορούσε να εκφράσει τους καταπιεσμένους, να εμπνεύσει τους πεινασμένους, να βρεθεί δίπλα στους επαναστατημένους, ήταν οι δυνάμεις της κοινωνικής χειραφέτησης και της αριστερής, κομμουνιστής προοπτικής. Αυτό φοβούνται. Αυτό θέλουν να ξορκίσουν.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο και τίποτα δεν είναι αθώο, δυστυχώς ούτε και πρωτοφανές. Η αντιδραστική θωράκιση του συστήματος, ο συνεχιζόμενος εκφασισμός, η άνοδος των ναζιστών, η δημιουργία ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος με τη συνεχόμενη τρομοκράτηση για την Αριστερά που θέλει αίμα, χάος και εκτελέσεις, όλα αυτά δεν είναι παρά η δυσωδία που αναβλύζει το πτώμα του σάπιου πολιτικού συστήματος που κάνει ότι μπορεί για να μην ανατραπεί.
Επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία. Και όχι μόνο οι υμνητές του Χίτλερ που αναρωτιούνται αν υπήρχε το Άουσβιτς και αν η Πέπη Ρηγοπούλου χτύπησε στην πύλη του Πολυτεχνείου ή σε ένα περίπατο στο πάρκο. Αλλά και άλλοι, κουστουμάτοι επίσημοι που κόπτονται για τη «δημοκρατία» και τρέμουν για το «χάος» που θα έρθει αν σταματήσει η καταστροφή που μας οδηγούν.
Στοχεύουν καλά. Στο βάθος της ψυχής του ελληνικού λαού. Εκεί που ακόμα κατοικεί ο αντάρτης με τη σκούφια στραβά στο κεφάλι του που δεν υποτάχτηκε στους Γερμανούς, τους Άγγλους και τους Χίτες, εκεί που βρίσκεται ακόμα ο μακρυμάλλης φοιτητής με το αμπέχωνο κρατώντας ένα πλακάτ που λέει “σήμερα πεθαίνει ο φασισμός”. Θέλουν να ξεριζώσουν ότι πιο όμορφο κρατούσαμε στην καρδιά μας. Να απονομιμοποιήσουν την απονομιμοποιήση του φασισμού που είχε επιβάλλει η μεταπολίτευση. Αυτό είναι και μια από τις πλευρές του γνωστού «τέλους της μεταπολίτευσης» για το οποίο μιλούν γλαφυρά. Ή τουλάχιστον από την πλευρά των υπερασπιστών της μαυρίλας του σημερινού συστήματος.
Όταν η μοδάτη Lifo, που η κενότητά της ξεπερνιέται μόνο από τη δουλικότητα που δείχνει προς το σύστημα, αφιερώνει το εξώφυλλο της στα δύο «κακά» που ανοίγονται μπροστά μας, το σφυροδρέπανο και τη σβάστικα, τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά. Όταν το σκοτάδι εξισώνεται με το φως σαν τα «δύο άκρα», όταν η ζωή γίνεται το ίδιο, ακριβώς επειδή είναι το αντίθετο, με το θάνατο πρέπει να φωνάξουμε. Πρέπει να φωνάξουμε για μας. Για αυτό που είναι για μας η Αριστερά. Και δεν ξέρω τι σημαίνει κάθε φορά αυτός ο χαρακτηρισμός, δεν ξέρω τι μπορεί να θεωρεί ο καθένας, ή με ποιους τρόπους πιστεύει ότι θα φτάσει στους στόχους του, δεν ξέρω καν ποιοι είναι κάθε φορά αριστεροί και αν αρκεί το να το δηλώσεις για να είσαι. Ξέρω όμως ποιοι είχαν υπάρξει αριστεροί και κομμουνιστές. Και όλοι αυτοί με κάνουν κάθε φορά να δακρύζω, να στέκομαι με σεβασμό και να χαίρομαι που έχω βρεθεί σε αυτό το στρατόπεδο στη ζωή μου.
Η Αριστερά ήταν πάντοτε αυτή που ήταν με το τίμιο, το δίκαιο, το ελπιδοφόρο, το φωτεινό, το μελλοντικό. Δεξιά ήταν το άτιμο, το άδικο, το απελπιστικό, το σκοτεινό και το συντηρητικό. Ήταν με τον δούλο όταν κάποιοι ήταν με τον αφέντη ή πίστευαν ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς αφεντάδες και δούλους. Ήταν με κάτι ονειροπόλους ξεβράκωτους όταν κάποιοι έψαχναν να βρουν το παντεσπάνι της αφέντρας τους. Ήταν με τον φτωχό, τον απόκληρο που συμπίεζαν στις πόλεις για να δουλέψει σε εργοστάσια- φυλακές. Και ήταν μαζί του όταν κέρδιζε το 8ωρο, όταν μάθαινε να διαβάζει, να οργανώνεται και να διεκδικεί. Όταν αποφάσιζε να δει παραπέρα, ψηλότερα από τα σύννεφα και να αγγίξει τον ουρανό, ακόμα και όταν σκόνταφτε ή έπεφτε. Ανέβαινε μαζί με αυτόν και έπεφτε μαζί με αυτόν. Ήταν αυτός. Ήταν ο φτωχός που στέλνανε για τροφή στα κανονιοβόλα αλλά και ο εργάτης που πήρε τη ζωή στα χέρια του για να διεκδικήσει ειρήνη, γη και ψωμί. Ήταν μια ακόμα ψυχή στις απέραντες χιονισμένες εκτάσεις που έδιναν τη ζωή τους για να χάσει ο φασισμός. Ήταν ο γοητευτικός γιατρός που άφησε μια άνετη ζωή στην Αργεντινή για να γυρίσει τον κόσμο με ένα όπλο και τον μπερέ του.
Μιλάνε τώρα ποιοι, και σε ποιους; Οι αριστεροί που αρνούνταν τις Μεγάλες Ιδέες ή οι δεξιοί που οδηγούσαν το λαό στη συμφορά; Αυτοί που βρίσκονταν δίπλα στους εργάτες, τους πρόσφυγες, τους φτωχούς της πρώτης οικονομικής ανάπτυξης της χώρας ή οι βιομήχανοι και οι ρουφιάνοι τους. Αυτοί που σάλπισαν με ορμή για «λέυτερη πατρίδα και πανανθρώπινη λευτεριά» ή αυτοί με τις μαύρες κουκούλες και τα σηκωμένα δάκτυλα; Αυτοί που πέρασαν τη ζωή τους στα ξερονήσια ή οι υπηρέτες όλων των αφεντάδων, Γερμανών, Ιταλών, Άγγλων, Αμερικάνων και Ελλήνων. Αυτοί που πάλεψαν για δουλειά, παιδεία και δημοκρατία ή αυτοί που επέβαιναν στα τρίκυκλα; Αυτοί που βασανίζονταν στα κρατητήρια της ΕΑΤ- ΕΣΑ ή αυτοί που στέκονταν προσοχή στους Συνταγματάρχες; Αυτοί που κατακτούσαν με το αίμα τους βήμα βήμα νίκες για τους εργαζόμενους και τη νεολαία ή οι ομοτράπεζοι των «ευρωπαίων εταίρων». Αυτοί που έδιναν με αξιοπρέπεια τον καθημερινό αγώνα ή τα λαμόγια της εξουσίας και των επιχειρήσεων. Αυτοί που στέκονταν δίπλα στο φτωχό, τον εργάτη, το νέο, τον μετανάστη ή αυτοί που μαγεύονταν από την «ισχυρή Ελλάδα» των Ολυμπιακών αγώνων. Και τελικά αυτοί που τα τελευταία χρόνια βρίσκονται στις πλατείες και στις διαδηλώσεις ή τα τσιράκια των τραπεζιτών, οι «υπεύθυνοι» « ναι σε όλα».
Όχι κύριοι. Δε δικαιούστε να ομιλείτε. Δε δικαιούστε να καταγγέλλετε ότι φταίνε οι πρώτοι για την καταστροφή που βρισκόμαστε σήμερα. Δε φταίει η Αριστερά για τους μισθούς, τις δουλειές, τα σπίτια, τις ζωές που χάνονται. Το μαύρο μέτωπο του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και όλων των παρατρεχάμενων φταίει. Και δεν δικαιούστε να ομιλείτε και για κάτι ακόμα: Γιατί ακόμα και σήμερα δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε όλοι τα ίδια προβλήματα. Άλλη απόγνωση έχει ο άνεργος και ο απολυμένος και άλλη ο βιομήχανος και οι βουτυρομπεμπέδες της Εκάλης. Και η Αριστερά είναι πάντα με τον πρώτο.
Όμως οι αριστεροί και οι κομμουνιστές δεν έρχονται στο μυαλό μου μόνο σε φωτογραφίες αγώνων. Είναι και ο Ρίτσος να κάνει θέατρο στην εξορία. Ο Γληνός να σχεδιάζει τη μόρφωση της νέας γενιάς. Ο Μίκης να μελοποιεί τον Ελύτη και ο πρόσφατα χαμένος Αγγελόπουλος να τους βάζει στην ταινία του. Είναι ο Μπάτσης να προτείνει πως πρέπει να αναπτυχθεί η Ελλάδα πάνω στις ανάγκες της κοινωνίας και μετά να δολοφονείται πλάι στο χαμογελαστό άνδρα με το γαρύφαλλο. Είναι η Μαρία Δημητριάδη να τραγουδά Χικμέτ και ο Διονύσης, ότι και αν πει και ότι και αν κάνει στη ζωή του, να παίζει κιθάρα και να μιλά για τα κλειστά καφενεία και τους ξενιτεμένους φίλους. Όλοι αυτοί και τόσοι άλλοι είναι για μένα Αριστερά. Είναι όλα τα καλά και όμορφα που έγιναν ή προσπάθησαν να γίνουν σε αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη με τα τόσα δεινά και τα τόσα όνειρα.
Εγώ με αυτούς είμαι. Και αυτοί είναι η ελπίδα και το αύριο. Οι άλλοι είναι το χθές και το σκοτάδι. Η Αριστερά, μας εμπνέει και μας συγκινεί για όλα αυτά, για τις στιγμές που συναντιέται με το μεγάλο, το πανανθρώπινο, το παντοτινό, με τον πραγματικό σκοπό της άλλωστε, που είναι η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Αυτοί θέλουμε να είμαστε οι Αριστεροί:  «Δεν είμαστε εχθροί… Θέλουμε να σας δώσουμε τεράστιες παράξενες εκτάσεις… Όπου το μυστήριο εν είδη ανθών προσφέρεται σε όποιον θέλει να το κόψει… Υπάρχουν εκεί καινούργια φώτα χρώματα που κανείς ποτέ δεν έχει δει… Θέλουμε να εξερευνήσουμε τον τόπο τον πλατύ της καλοσύνης… εκεί που όλα σιωπούν.. ναι- πολεμούμε… για το απέραντο και για το μέλλον». (Γκιγιώμ Απολλιναίρ).
Δεν προσπαθώ να κάνω μια αγιογραφία του παρελθόντος της Αριστεράς. Κάθε άλλο, έχει και αυτή τα φαντάσματά της. Τα φαντάσματα της ήττας, των προδοσιών, των συναγωνιστών που λύγισαν, αυτών που θεώρησαν αυτούς που λύγισαν προδότες, τις διαγραφές, τις συνθηκολογήσεις, τις συγκυβερνήσεις. Δεν τα ξεχνάμε ποτέ. Αυτή την ιστορική ήττα της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος παγκόσμια πληρώνουμε ακόμα. Όλα τα θυμόμαστε, πολλά από αυτά μας καθορίζουν μέχρι σήμερα και έτσι πρέπει. Είναι όμως όλα δικά μας, και τα καλά και τα κακά, και οι νίκες και οι ήττες, και θα τα κρατήσουμε και θα τα συζητήσουμε και θα τσακωθούμε. Αλλά είναι δικά μας και θα μιλήσουμε εμείς για αυτά στην προσπάθεια να φτιάξουμε την Αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή, την Αριστερά της επανάστασης και του κομμουνισμού. Εσείς κύριοι στα κανάλια, στις Lifo και στα κόμματα του μνημονίου δεν είστε στη δική μας μεριά. Δεν θα συνομιλήσουμε για αυτά με εσάς. Τα λάθη της δικής μας ιστορίας στοίχισαν σε εμάς και στο λαό ακριβώς γιατί άφησαν εσάς να κυβερνάτε, γιατί άφησαν ανέγγιχτη την εξουσία του κεφαλαίου.
Έχουμε μεγάλες ευθύνες όλοι πάνω μας, όσοι τουλάχιστον αντιλαμβανόμαστε αυτή ως την κληρονομιά της Αριστεράς. Έχουμε την ευθύνη του παρελθόντος, της γνώσης ότι όποια πρόοδο έκανε η ανθρωπότητα αλλά και τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της επιστήμης και της τέχνης συνδέονται με τον αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη και την κατάληψη όλων των διακρίσεων, συνδέονται αντικειμενικά με αυτό που εκφράζει η Αριστερά. Έχουμε και την ευθύνη του παρόντος, την ηθική στάση του αγωνιστή που δεν ξεπουλιέται, του γείτονα και του φίλου, αυτού που θα απλώσει πάντοτε το χέρι να βοηθήσει τον αδύναμο δίπλα του, ακόμα και αν ο ίδιος αντιμετωπίζει δυσκολίες. Έχουμε όμως πιο πολύ την ευθύνη του αύριο ότι ή θα διαλυθεί το σκοτάδι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και θα ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση ή το μόνο μέλλον είναι η εξαθλίωση.
Αυτό για μένα ήταν πάντα το δίλλημα για τον αριστερό και ειδικά για τον κομμουνιστή. Και όποιος αυτά αντιλαμβάνεται σαν κληρονομιές και ευθύνες τους πρέπει να τα υπερασπίζεται από όποιον τα πυροβολεί αλλά και να προσέχει ώστε να μην τα εκφυλίσει και τα κάνει να ξεφτίσουν.
Αυτή τη μάχη θα δώσουμε λοιπόν, φίλοι και σύντροφοι. Μια μάχη που δεν θα μπορούσε να κρίνεται κυρίως στις εκλογές ότι και να υποστηρίζει ο καθένας.
Ο Μπ. Μπρέχτ μπορεί καλύτερα να επιχειρηματολογήσει από μένα:
Εγκώμιο στον κομμουνισμό
Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Ειν’ εύκολος.
Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις.
Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι’ αυτόν.
Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρωμεροί τον λένε βρωμερό.
Αυτός είναι ενάντια στη βρωμιά και την ηλιθιότητα.
Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν.
Αλλά εμείς ξέρουμε:
Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος.
Δεν είναι παραφροσύνη, μα
Το τέλος της παραφροσύνης.
Δεν είναι χάος
Μα η τάξη.
Είναι το απλό
Που είναι δύσκολο να γίνει.

Κηδείες και μνημόσυνα...

 ithacanet.gr...


Η κηδεία έγινε, καλά Σαράντα
της Μαρίας Μαγδαληνής
Στις κοινωνίες όλων των μορφών και όλων των εποχών, υπήρχε πάντα πρόβλεψη για λύση του γάμου. Και στις πιο συντηρητικές κουλτούρες ο γάμος μπορούσε υπό προϋποθέσεις να λυθεί, π.χ. αιτία διαζυγίου ήταν η σεξουαλική ανικανότητα του συζύγου (δε φτάνει που οι γυναίκες έπαιρναν γουρούνι στο σακί αν δεν μπορούσαν να το ξεφορτωθούν κιόλας, όντας ανίκανο να εκτελέσει το συζυγικό καθήκον του, θα αυτοκτονούσαν ομαδικά).
Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται στον 21 αιώνα, με πολιτισμική εμπειρία αμέτρητων χρόνων, τούτη η πολύπαθη χώρα δεν μπορεί να πάρει διαζύγιο από τους εταίρους, ούτε από το παρελθόν της. Έχει επιπτώσεις λένε. Σε ποιους λέω εγώ; Στους πάτρωνες που έβαλαν την υπογραφή τους σαν ισόβιοι αντίκλητοι των Ελλήνων, σε μένα τη Μαίρη, τη Μαιρούλα, το μεράκι, την απλή νοικοκυρά που με κατάντησαν ζητιάνα στον τόπο μου; Αλήθεια, σε τι ποσοστό ανέρχεται η νόμιμη προμήθεια όταν υπογράφονται συμβάσεις κάθε είδους και περιεχομένου; Και δεύτερη απορία για τις προμήθειες: Γιατί τις κρύβουν; Πάντα η ανταμοιβή όσων υπηρετούσαν με αφοσίωση τα συμφέροντα των αφεντικών τους ήταν χρυσός, νομίσματα, κοσμήματα, ότι υπήρχε πρόχειρο βρε παιδί μου. Γνωστή προϋπόθεση και κίνητρο της απαίτησης για αφοσίωση. Οι σύγχρονοι γιατί διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους όταν …. οι συκοφάντες (!) αναφέρονται στις νόμιμες αμοιβές που εισπράττουν;
Άβυσσος η ψυχή του σύγχρονου πολιτικού ζώου.
Στο θέμα μας πάλι.
Τους απάντησα. Την 6η Μαΐου. Με σαφήνεια. Τι δεν καταλαβαίνουν;
Δεν θέλω να τους βλέπω. Για μένα είναι τελείως νεκροί, περισσότερο δε γίνεται. Έκανα την κηδεία τους, έκλαψα(λέμε τώρα) για την απώλεια, σκούπισα τα μάτια και συνεχίζω τη ζωή μου. Γιατί επιμένουν να κυκλοφορούν σε τούτο το μάταιο κόσμο; Απαλλάχτηκαν από την υποχρέωση να με σώσουν.  Θέλω να αδειάσουν τον τόπο, κρατάνε χώρο όπως τα παλιά άχρηστα αντικείμενα στην αποθήκη μου. Στον επικήδειο είπα ξεκάθαρα, στο καλό κύριοι, αριστεροί και δεξιοί, αρκετή ενέργεια απομυζήσατε από μένα. Να πάτε αλλού να ρουφήξετε την ικμάδα από άλλα θύματα. Πως αλλιώς να το πω για να το χωνέψουν; Σκούζουν εναντίων των προβάτων που το έσκασαν από το μαντρί. Επαναλαμβάνουν μονότονα τις ίδιες απειλές, μου ξαναβάζουν το πιστόλι στον κρόταφο. Μεταφέρουν την αποτυχία της ύπαρξης τους πάνω στις δικές μου πλάτες. Χωρίς να ρωτήσουν αν έχω καμιά όρεξη να την κουβαλήσω. Φωνάζουν, είσαι ανεύθυνη, φορτισμένη συναισθηματικά, τσαντισμένη, όποια μ… χμ! (βλακεία) τους κατέβει.
Δικαίωμα μου ρε! Όταν ψηφίζατε τον εκλογικό νόμο που ισχύει ξέρατε τι έρχεται και προετοιμαστήκατε. (Καταγράφεται ως άσχετο που υπολογίσατε με γνώμονα την ιδεοληψία πως είστε αναντικατάστατοι και τώρα το εργαλείο που χρησιμοποιήσατε γύρισε εναντίον σας).  Μπράβο! Δεν με αφορά. Δεν με αφορούν οι υποχρεώσεις σας. Δεν με αφορούν οι συμφωνίες σας. Δε με αφορούν οι απειλές σας. Ξέρω ότι θα τις εφαρμόσετε στο ακέραιο. Αλίμονο μου, τι με περιμένει. Έχασα πολλά και θα χάσω περισσότερα. Πάντα υπάρχει κάτι ακόμα. Είναι σαν τον εμετό, όσο και να ξερνάς το στομάχι δεν αδειάζει τελείως και ξαναξερνάς.
Συνεχίζω. Δεν με αφορούν οι φοβίες σας, είναι δικές σας και να τις χαιρόσαστε. Αδιαφορώ για τις δεσμεύσεις σας. Τις αναλάβατε χωρίς να με ρωτήσετε. Αδιαφορώ αν θα σας τσιμεντάρει η ιστορία, όπως οι μαφιόζοι τους προδότες.
Σας ακούω να λέτε ότι πήρατε το μήνυμα που έστειλε ο λαός όταν άσκησε την υπέρτατη εξουσία που έχει. Μαλακίες. (είναι γνωστό ότι η μαλακία μνημονεύεται ανεξάρτητα από κάθε άλλη ασθένεια στα Ευαγγέλια, ως εκ τούτου είναι ιδιαίτερα περιγραφική λέξη για την ποιότητα των πράξεων σας εναντίον μου). Συνεχίζετε το ίδιο τροπάρι. Εσείς και τα αφεντικά σας. Εγώ δεν έδωσα εντολή για κυβέρνηση συνεργασίας, αριστερόστροφη, δεξιόστροφη, οι στροφές με ζαλίζουν. Απαιτώ να αναπαυτείτε εν ειρήνη. Θέλω να ζήσω. Στο σπίτι μου, στο χωριό μου, στην πατρίδα  μου, στο χωράφι του παππού μου, στην τραγάτα του γείτονα. Θέλω να ακούω αλήθειες. Να αποφασίζω για τους νόμους που θα υπακούω. Να ελέγχω την τροφή, την τσέπη μου, τα κιλά μου, την εμφάνιση μου, την κυτταρίτιδα στα πόδια της φίλης μου. Να παντρεύομαι και να χωρίζω χωρίς να με φορτώνει κανείς ενοχικά σύνδρομα. Θέλω να σώσω εγώ τον εαυτό μου και ο συνάνθρωπος να σώσει το δικό του, με ατομική μας ευθύνη απέναντι σε εμάς και στους υπόλοιπους. Αποκόπηκα από τη μάζα κύριοι ζόμπι που επιμένετε να μπερδεύεστε στα πόδια μου. Είμαι άτομο και οι γύρω μου είναι και αυτοί άτομα. Μοναδικά με ακοπιάριστα δακτυλικά αποτυπώματα, σχήμα δοντιών και ίριδα ματιού, με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Σας ορκίζομαι, είμαστε πιο ικανοί από τις βδέλλες να βρούμε φόρμουλα ισορροπίας μεταξύ τους.
Εντέλει, θέλω να βιώνω την ευδαιμονία μου. Σίγουρα δεν ξέρω τον τρόπο. Φροντίσατε εσείς και οι όμοιοι σας γι’ αυτό. Θα τον μάθω όμως, στο σχολείο δεν έπασχα από μαθησιακές δυσκολίες! Αρκεί να σταματήσετε να κρύβετε τον ήλιο από τα μάτια του μυαλού μου!
Η ειρωνεία είναι η επιλογή των επόμενων εκλογών. Ακριβώς στις σαράντα μέρες. Μείνετε ήσυχοι. Έχω ήδη οργανώσει το μνημόσυνο, είναι χρέος που με χαρά αποδέχομαι. Έχω καλέσει 11 εκατομμύρια συνανθρώπους να ενώσουμε τις ικεσίες μας προς το σύμπαν, μπας και ανοίξει κανένα παραπόρτι να πάτε εκεί που ανήκετε επιτέλους. Θα φτιάξω και τα κόλλυβα με τα χεράκια μου (κάνω ένα βράσιμο στο στάρι αριστοτεχνικό!), θα βροντοφωνάξω «αιώνια σας η μνήμη αξιοκατάρατοι». Το πλήθος θα ενώσει τη φωνή του με τη δική μου για να καλύψουμε όλοι μαζί το Ωσσανά των Χερουβίμ μη τυχόν νομίσετε ότι απευθύνετε σε σας και μπερδευτείτε.
Τότε θα αναληφθείτε…. στο αλλού που λέγαμε.
Με τις ευλογίες μου!

Μαρία Μαγδαληνή

(εικόνα Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)

ΑΛΕΞΗ ΠΡΟΣΕΧΕ. ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΑΚΑΤΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΣΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΡΩΝΕ ΟΙ ΚΟΤΕΣ....

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ...

Η προπαγάνδα της φτήνιας. Που απευθύνεται σε ένα λαό που τον θεωρούν επίσης φτηνιάρικο. Δεν έχουν σχεδιάσει ούτε καν μια πρωτότυπη ευφάνταστη προπαγάνδα. Έχει επιλεχτεί η κλασική μέθοδος της δειλίας. Στημένοι όλοι μπροστά στο λαό με ένα εθνικό έγκλημα φορτωμένο στις πλάτες τους, ούτε μετάνοια, ούτε συγνώμη, ούτε καλόπιασμα, ούτε επιχειρήματα. Επίθεση. Τυφλή, εμετική επίθεση και τρομοκρατία. Παρακάμπτοντας δειλά το μήνυμα που έστειλε ο λαός στις κάλπες, ξεκατίνιασμα στα τηλεοπτικά παράθυρα , επίπεδο ριάλιτυ τελευταίας κατηγορίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ φοβάμαι πως δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος της παγίδας,  Συμβουλή μου? Περιορίστε τις εμφανίσεις στα παράθυρα στο απολύτως απαραίτητο. Συμαζευτείτε και λάβετε υπόψη σας πως ένας ολόκληρος μηχανισμός δουλεύει με μοναδικό σκοπό να σας εξευτελίσει πριν την ώρα της κάλπης. Ούτε ένας δεν σκέφτεται να απολογηθεί για το τι έκανε, να προτείνει το πρόγραμμά του, να έρθει σε πολιτική αντιπαράθεση, να παρουσιάσει επιχειρήματα. Κι ούτε καν τους ενδιαφέρει αν είστε αριστεροί. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που τους νοιάζει. Φοβούνται μην δώσετε την ευκαιρία στο κόσμο να αντιληφθεί πως μπορεί να πει όχι στο μνημόνιο εδώ και τώρα κι ανακαλύψει στη συνέχεια πως ούτε η δευτέρα παρουσία έγινε ούτε καταντήσαμε αφρικανικό κράτος. Φοβούνται κάποιο που εδώ και τώρα θέλει να φέρει τα πράγματα στο όριο, όχι γιατί θα καταστραφεί η πατρίδα αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Το ότι δεν θα καταστραφεί και τότε τι θα συμβεί με όλους όσους έλεγαν ψέμματα/ Ποιος θα είναι ο αποδέκτης της απίστευτης οργής που θα ξεσπάσει?

Στη δική σας περίπτωση καθοδηγούν το σκηνικό στο να επαναφέρουν αριστεοφοβίες. Να βγάλουν από το σεντούκι τις ψυχροπολεμικές. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Χότζα, θα χάσει ο κόσμος τα λεφτάκα του, θα σας πάρουν τα σπίτια, μόνο το κονσερβοκούτι δεν έχει βγει στη μέση. Δεν έχει σημασία αν δεν έχετε καμιά σχέση με αυτό που ο "φιλήσυχος λαουτζικος" της μεταεμφυλαικής Ελλάδας φοβόταν. Εσείς το ξέρετε, αυτοί ο ξέρουν αλλά ποντάρουν στους επίσης "φιλήσυχους ανθρωπάκους" της μεταπολίτευσης που θέλουν απλά να φυλάξουν το σπιτάκι τους και το κομπόδεμά τους σφιχτά κάτω από το στρώμα.

Η προπαγάνδα ποτέ δεν απευθύνθηκε σε μυημένους και συνειδητοποιημένους πολίτες. Σε ανθρώπους που έχουν γνώσεις και θάρρος. Σε ετοιμοπόλεμους και αποφασισμένους. Η προπαγάνδα αυτού του φτηνιάρικου τύπου απευθύνεται σε ανθρωπάκια που νοιάζονται για τον εαυτούλη τους και τη μίζερη ζωή τους. Φοβισμένα ανθρωπάκια που τους έρχεται πάντα πιο εύκολο να τα έχουν καλά με το δήμιο και να βαράνε μαζί του το θύμα. Η προπαγάνδα απευθύνεται σε ανθρωπάκια χωρίς ιδανικά που κοιτάνε δεξιά κι αριστερά που βρίσκεται το προσωπικό τους συμφέρον. Αυτού του είδους η προπαγάνδα δεν γίνεται για να οδηγήσει ένα έθνος στη δόξα, ένα λαό στην επανάσταση, η ένα σκλαβωμένο κράτος στην ελευθερία (γιατί αυτά είναι άλλα Ευαγγέλια) γίνεται για να κρατήσει τα ανθρωπάκια μέσα στις φωλίτσες τους καλά κρυμμένα. Να βάλουν πάλι τα κεφαλάκια μέσα και να λουφάξουν.

Κι έχω να πω ένα μόνο. Δεν έχει σημασία αν υποστηρίζω όσα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ή όχι, αυτό θα το κρίνω με δικούς μου όρους και όχι με το τι μου λέει ο κάθε χαρτογιακάς. Αλλά ντροπή κι αίσχος στις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις στη ΔΗΜΑΡ και στο ΚΚΕ που έχουν πέσει με λύσσα επάνω του ο καθένας για τελείως διαφορετικούς λόγους  Μεγάλη ξεφτίλα.  Έχει σιχαθεί η ψυχή μου όλο αυτό το αηδιαστικό μόρφωμα. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσο χαμηλά μπορούν να πέσουν. Και να τολμάνε κι αυτοί να μιλάνε για προπαγάνδα εναντίον τους. Που δεν ασχολείται κανείς μαζί τους. Που δεν ανησυχούν το σύστημα ούτε σε μια τρίχα του. Που κατάντησαν το ασφαλές ανάχωμα όλων των πιθανοτήτων πραγματικής αντίδρασης σ΄αυτό το σάπιο και αισχρό σύστημα. Να βλέπεις τη ΔΗΜΑΡ να παίρνει τα συγχαρητήρια όλων εκείνων που εγκλημάτισαν και εγκληματούν πάνω σ΄αυτή τη ταλαίπωρη χώρα και το ΚΚΕ να ικανοποιείται που το σύστημα του δίνει συγχαρητήρια για τη συμπεριφορά του και τη σοβαρότητά του. Εγώ αν ήμουν επαναστάτης κι ο εχθρός μου έλεγε μπράβο θα έκανα χαρακίρι Αλέκα.

Οποιος ανακατεύεται με τα σκατά τον τρώνε οι κότες. Το κακό είναι πως είμαστε σε σύγχυση για το ποιος τελικά είναι τα σκατά σ΄αυτόν εδώ το τόπο. Και μη βιαστεί κανένας ανεγκέφαλος να πει πάλι βγάζεις το αντικουμουνιστικό σου μένος γιατί δεν με ενδιαφέρει ούτε μ΄αγγίζει τι θα πει κάποιος για να υπερασπίσει εκείνους που θεωρώ ξεφτίλες. Και στη τελική ένας αντικομουνιστής πονηρός και μέσα στα πράγματα δεν θα μιλήσει ποτέ άσχημα γι αυτό το ΚΚΕ.  Ίσα ίσα που μέσα του θα λέει "μην αλλάξετε τίποτα, μείνετε όπως είσαστε" Το γιατί? Είναι εμφανές νομίζω. Λυπάμαι μόνο για τους ειλικρινείς ιδεολόγους και ωραίους ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι εκεί μέσα. Όπως λυπάμαι και για όλα τα υπόλοιπα  ανθρωπάκια που δε θα μπορέσουν ποτέ να απεγκλωβιστούν από τη πλύση εγκεφάλου που τους συμβαίνει από την ώρα  που γεννιούνται μέχρι την ώρα που θα πεθάνουν.

Δεν ξέρω αν ο Αλέξης όσα λέει θα τα κάνει, δεν ξέρω αν είναι ειλικρινής ή όχι, όμως το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε τη κατάλληλη ώρα για να ξεσκεπαστεί ένα ολόκληρο σάπιο σύστημα με τα κατασκευάσματά του, διαφόρων αποχρώσεων και να αισθανθούμε, όσοι μπορούμε ακόμα να σκεφτόμαστε με το δικό μας μυαλό κι όχι σαν να μας έχουν υπνωτίσει οι κακιές οι μάγισσες,  πόσο μακριά πάει η τρύπα του λαγού.

Ο παππούς μου ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ. Ο πατέρας μου το ίδιο. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβω γιατί ο πατέρας μου παραδίνοντας το όπλο μετά τη Βάρκιζα δεν θέλησε ποτέ να ξανασχοληθεί ούτε γι αστείο με όσα πίστευε πριν.  Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω γιατί αισθάνεται περήφανος που δεν έλαβε μέρος στο λεγόμενο δεύτερο αντάρτικο και αποσύρθηκε σε μια μοναξιά που μέχρι σήμερα κουβαλάει την ΄ίδια θλίψη. Με αφησε ελεύερη όμως να επιλέξω ότι ήθελα. Στη δικτατορία στο δημοτικό ήμουν και ήμουν ενα παιδί υπόδειγμα της χούντας. Παρελάσεις, ανθηστήρια, οδηγός, μόνο στολή δεν είχα βάλει. Στη μεταπολίτευση με παρέσυρε το νέο ρεύμα. Από την παρακολούθηση ταινιών του είδους "οι γενναίοι του βορρά" βρέθηκα να τριγυρνάω στα φεστιβάλ της ΚΝΕ και κρέμασα τον Τσε στο τοίχο. Η πρώτη μου ψήφος στην ενηλικίωσή μου πήγε στο ΚΚΕ (τότε για να πιάσουμε το 17%  θυμάσαι?) και μέχρι πριν 10 χρόνια δεν τόλμαγε άνθρωπος να μου πει κουβέντα. Κι ύστερα , μα δεν υπάρχει ύστερα , κλείσαν ξανά τα σίδερα κι όλα τελειώνουν σήμερα. Πριν 10 περίπου χρόνια ηρθε η στιγμή να αντιμετωπίσω τη πραγματικότητα. Από τη στιγμή που το μυαλο μου αποφάσισε να περάσει έστω και απρόθυμα στην ενηλικίωση η πληροφόρηση άρχισε να λειτουργεί αλλιώς. Τα μηνύματα άρχισαν να μεταφράζονται με νεό τρόπο. Δεν έχω ακόμα καταλήξει ποια θα είναι η επόμενη επιλογή μου για την οποία θα πρέπει να παλέψω.  Κράτησα παρέα μου την ειλικρίνεια, την εντιμότητα και το θάρρος. Και ταξιδεύουμε μαζί μέχρι να δούμε που θα είναι το νέο λιμάνι (αν υπάρξει ανάγκη για κάτι τέτοιο)

Είναι τυχαίο που κι εγώ έχω στο σπίτι μου 4 τοίχους βιβλιοθήκες διαβασμένες? Είναι τυχαίο που οι περισσότεροι από όσους έμειναν άστεγοι αριστεροί δεν ήταν ούτε τυχαίοι ούτε φτηνιάρικοι? Είναι τυχαίο που οι αμφισβητιες είναι πάντα άνθρωποι που δεν πίστεψαν ποτέ σε αλάθητα και σε θρησκευτικού τύπου υποταγές? Είναι τυχαίο που όσοι αμφισβήτησαν τις βεβαιότητες κάηκαν στη πυρά και το κάψιμό τους μαζί με τους εχθρούς χαζευαν και οι πρώην φίλοι? Είναι τυχαίο που τα πλεον ανατρεπτικά πνεύματα ήταν πάντα ο κυριος στόχος ακόμα κι αν αυτό που φώναζαν ήταν κάτι μικρό όπως το δικαίωμα να γράφεις σε ένα τοίχο....

Ο άνθρωπος έχει τη καταπληκτική ιδιότητα να μπορεί να ασχημαίνει και το πιο όμορφο πράγμα. Να βρίσκει τρόπους να γκρεμίζει τα πιο όμορφα όνειρα. Τις πιο μεγάλες ιδέες. Εχει την ικανότητα να μετατρέπει το πολύτιμο σε ευτελές και το ευτελές σε πολύτιμο. Ο 21ος αιώνας επιφυλάσσει μια μεγάλη συμφορά για όλα τα παιδιά που γεννιούνται. Τους τα έχουν αρπάξει όλα. Θέλω να πιστεύω πως έχει μείνει ακόμα στο κουτί η ελπίδα. Και μ΄αυτήν να φτιάξουν κάτι εντελώς νέο που δεν θα θυμίζει σε τίποτα τα σκιάχτρα του παρελθόντος και δεν θα είναι σε τίποτα συμβατό με τα σκιάχτρα του μέλλοντος. Φοβάμαι όμως πως είναι τόσο καλά αλυσοδεμένα τα ανθρώπινα μυαλά που δεν έχουν τη δυνατότητα καν να διακρίνουν τι είναι τι. Κι είναι αλυσοδεμέα όχι από τυράννους που έχουν πρόσωπο και όνομα για να μπορείς να τους αγγίξεις, να τους πολεμήσεις να οριοθετήσεις ποιος είναι ο εχθρός σου. Είναι αλυσοδεμένα από μια αόρατη ψευδαίσθηση. Ολος ο πλανήτης περπατάει εγκλωβισμένος στη πεποίθηση του αναπόφευκτου και υποχρεωτικού που μια κάστα ανθρώπων καθόρισε όχι με την επιβολή μιας αιματρής τυραννίας, ενός πολέμου ή μιας αυτοκρατορίας αλλά βάζοντας τον άνθρωπο να φτιάξει μόνος του τις αλυσίδες του με τέτοιο τρόπο που να μην συνειδητοποιεί πως υπάρχουν....

Πιστεύω πως οι επαναστάσεις του μέλλοντος θα είναι προσωπική υπόθεση. Θα είναι η ικανότητα και το θάρρος της κάθε μονάδας να φύγει από το σύνολο και να λειτουργήσει με προσωπικούς κανόνες ελευθερίας και αξιών. Στη παγκόσμια κυβέρνηση και τη πατρίδα του ενός που σύντομα έρχεται, δεν θα υπάρχουν ανεξάρτητα κράτη αλλά ανεξάρτητοι άνθρωποι. Κι ο καθένας θα καλείται να διαφυλάξει τη ταυτότητά του σαν το τελευταίο οχυρό στην επέλαση του παγκόσμιου ισοπεδωτισμού.

Όταν βλέπεις αυτό το κάδρο, όλα τα επί μέρους μικραίνουν και μπαίνουν στη σωστή τους θέση. Το πρόβλημα είναι πως εδώ στην Ελλάδα κληθήκαμε άλλη μια φορά να αποφασίσουμε για κάτι που δεν έχουμε δει ακόμα τη σωστή του διάσταση. Από ένστικτο νοιώθουμε αυτό που έρχεται. Ξεβολευτήκαμε ήδη. Νοιώθουμε πως είμαστε αντιμέτωποι με κάτι πρωτόγνωρο και άκρως επικίνδυνο. Πιστεύω ακράδαντα πως το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε είναι να μείνουμε ενωμένοι γιατί έρχονται ώρες πολύ δύσκολες. Μπορούμε να απεγκλωβιστούμε επί τέλους από τη σαπίλα ή τελικά είμαστε σάπιοι τελειωμένοι εμείς οι ίδιοι? Μπορούμε να βρούμε τη δύναμη να απομωνόσουμε εκτός από τους εχθρούς μας τους ψεύτικους φίλους? Είναι εύκολο να μην πιστεύεις σε τίποτα αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να απεγκλωβιστείς από κάτι που το θεωρείς αναμφισβήτητα σωστό.

Διπλά σε κάθε επιβολή ενός status υπάρχουν δυο δυνάμεις. Εκείνη που οργανώνει τη δράση για να επιβληθεί κι εκέινη που φυλαει τα νώτα για τις πιθανές αντιδράσεις. Η μια δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την άλλη. Είμαστε σίγουροι τελικα ποιος είναι τι?. Γιατί αν εσείς είσαστε, εγώ συγνώμη  που το λέω αλλά ούτε στον ευαυτό μου δεν θα μπορούσα να δείξω τόση ευλαβική προσήλωση όπως τόσο εύκολα δείχνουν αλλοι σε όποιον τους ρίξει καλύτερα το δόλωμα γι αυτό που θέλουν να ακούνε....

Η χαλασμένη τηλεόραση ...


Pheme.gr...

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΕΚΗΣ

Πήγε στο κατάστημα ηλεκτρικών ειδών της γειτονιάς του και ζήτησε να αγοράσει μια τηλεόραση.

Έχουμε εκλογές και ο άνθρωπος επειδή μαλώνει με την οικογένειά του για τα θέματα που πρέπει να επιλεγούν στην τηλεόραση το βράδυ, αποφάσισε να ανεξαρτητοποιηθεί.

Βλέπετε διαφέρουν οι προτιμήσεις τους, καθώς εκείνοι θέλουν την Τούρκικη  αμαρτωλή αγάπη και αυτός θέλει να εμπεδώσει τα πολιτικά, ώστε να είναι πλήρως ενημερωμένος στο καφενείο με την παρέα του.

Κάτι ψιθύρισε στο αυτί του υπαλλήλου   και  αυτός,  γεμάτος  απορία,  κατευθύνθηκε προς την αποθήκη του καταστήματος και έφερε σε ένα κουτί την τηλεόραση.

Ο πελάτης πλήρωσε ό,τι του ζήτησαν και βγήκε χαρούμενος από το κατάστημα, φόρτωσε την τηλεόραση στο σαράβαλό του, που απορεί πως συνεχίζει και δουλεύει, αφού έχει να το συντηρήσει από αμνημονεύτων ετών, και κατευθύνθηκε προς το σπίτι του.

Τα μέλη της οικογένειά του είδαν την πρωτοβουλία του με απορία και ενθουσιασμό που επιτέλους, όπως είπαν, τώρα δεν θα μαλώνουν για τις επιλογές των προγραμμάτων.

Εγκατέστησε την τηλεόραση στο σαλονάκι του, που το αγαπούσε και προτιμούσε να ησυχάζει εκεί, έβαλε το  ουισκάκι του και έκλεισε πίσω του την πόρτα.

Η οικογένειά του έστησε αυτί. Ησυχία μέσα στο δωμάτιο. Ούτε ψίθυρος. Ύστερα από πολλές παλιμβουλίες επιτέλους αποφάσισαν να ανοίξουν την πόρτα, περίεργοι για την απόλυτη ησυχία που επικρατούσε στο χώρο.

Σκοτάδι στο δωμάτιο. Στο άναμμα των φώτων, τον είδαν να κάθεται   στην αναπαυτική του πολυθρόνα και να απολαμβάνει το ποτό του στα σκοτεινά.

Γιατί δεν ανοίγεις την τηλεόραση; Γιατί είσαι στα μαύρα σκοτάδια;
 
Μα δεν παίζει,    αφού την αγόρασα  χαλασμένη. Σιγά που θα μου χάλαγαν τις νέες εκλογές οι ανέραστοι, βαρεμένοι, ανεύθυνοι και εγωιστές πολιτικοί, είπε.

Και γιατί τότε αγόρασες μια χαλασμένη τηλεόραση;

Έτσι να τους αισθάνομαι πίσω από το μαύρο κουτί.. Να μην μπορούν να μου κουδουνίζουν τα αυτιά και να μου χαλάνε την ώρα μου και τη διάθεσή μου. Ήρθε η ώρα της εκδίκησης.

Εκλογές στη μούγκα λοιπόν. Καλύτερα μούγκα, παρά να του φωνάζει κάθε πρωί η γυναίκα του ξυπνώντας τον, Τάσο… εγέρθητο.

Αλέξη προχώρα. Σε θέλει όλη η χώρα;;;

ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ...


Όλοι εγέρθητι…
Εκτός από εμάς
που μείναμε
βαλσαμωμένοι σαν πουλιά
στα καροτσάκια του ουρανού
με λέξεις στα φτερά
και με κάθε πέταγμα
θα σας λερώνουμε
τα μούτρα…
(του Κύπριου ποιητή Ιάσωνα Σταυράκη)
Και αφού επί μία εβδομάδα ασχοληθήκαμε με τους στρατόκαυλους  φαιοχίτωνες της Χρυσής Αυγής, αφού για μία εβδομάδα είχαμε ολάκερο το θίασο περιφέρει αυτή την έρμη τη γεροντοκόρη «εντολή  σχηματισμού κυβέρνησης» και να μην κάνει συνοικέσιο με κανέναν, φτάσαμε σε αυτό που όλοι γνωρίζαμε εκ των προτέρων. Ζήσαμε, το χρονικό μίας προαναγγελθείσας εκλογής.
Και ενώ, όπως υποθέτω πολλοί  άλλοι αν όχι όλοι, αγωνιώ  για το τι μέλλει γενέσθαι, κατάντησα (ναι, κατάντησα) αυτές τις μέρες να μην μπορώ να παρακολουθήσω καμία συζήτηση των κομματικών εκπροσώπων στις τηλεοράσεις, καθώς γύρω στο δεκάλεπτο με έπιανε πονοκέφαλος από τις φωνές τους και την αρρωστημένη εμμονή τους να μιλάνε ο ένας πάνω στον άλλον.
 Η λυσσαλέα επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, έτσι όπως εκφράστηκε από όλους, ήταν εξόχως χαρακτηριστική. Και επικίνδυνη.
Χαρακτηριστική γιατί, από τη μία πλευρά ανέδειξε την κυριολεκτικά αρρωστημένη και παθολογική εξάρτηση κάποιων δυνάμεων από την εξουσία. Το τρελαμένο μένος του κυρίου Σαμαρά, χαρακτηριστικό.
 Σε άλλες εποχές (που όμως δεν μας αφορούν διόλου) θα τραγουδούσαμε γελώντας τον κλασικό Μπεζεντάκο των Τζαβέλα –Τζανακάκη. 
Επικίνδυνη, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε να αγνοεί ορισμένα πράγματα.
Ξέχασε πως έλαβε 16,8% με 35% αποχής και με πρώτο «κόμμα» στο 19%, μία χύμα ψήφο της διαμαρτυρίας του ό,τι νάναι.
Εξαιρώ από το χύμα τόσο την ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και τους Οικολόγους Πράσινους.
Και ειδικά για τους τελευταίους, νιώθω την ανάγκη να πω ότι η μη είσοδός τους στη Βουλή συνδυασμένη με την είσοδο των φαιοχιτώνων συνιστά όνειδος για την κοινωνία μας.
Επικίνδυνη λοιπόν η λυσσαλέα επίθεση γιατί έκανε το 16,8% να φαντάζει σαν την επανάσταση των Μπολσεβίκων ή την κατάληψη της Βαστίλης και μου φάνηκε πως ορισμένοι το πίστεψαν κιόλας.
 Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και κάποιοι άλλοι που δεν θέλω να κατονομάσω είναι πολύ παλιές και έμπειρες πουτάνες στο επικοινωνιακό παιχνίδι.
  Έχουν κάθε στιγμή, πλήρη συνείδηση του τι λένε, που το λένε  και γιατί, όπως και τι προκαλεί σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο επίπεδο στο «κοινό».
 Όποιος εκεί στην Κουμουνδούρου έβγαλε την ντιρεκτίβα «παιδιά, πάνω τους, παίξτε όπως παίζουν, στενό μαρκάρισμα, μιλάτε όταν μιλάνε, μην αφήνετε λέξη να πέφτει αναπάντητη, φωνάζετε όταν φωνάζουν» έκανε ολέθριο επικοινωνιακό σφάλμα.
 Γιατί, οι ΣΥΡΙΖΑίοι, λειτουργώντας με ανακλαστικά κανονικών ανθρώπων, αντιδρούσαν στη λάσπη με το θυμικό παρουσιάζοντας την εικόνα θιγμένων και προσβεβλημένων φοιτητών σε καυγά αμφιθεάτρου ή καφενείου.
 Μόνο που  η πραγματική ζωή, δεν είναι πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, ούτε καφενείο.
 Και ο κουρασμένος και καταταλαιπωρημένος πολίτης που έχει γυρίσει σπίτι από τη δουλειά του –αν έχει ακόμα δουλειά- δεν αντέχει τις φωνασκίες και τις εντάσεις.
Έχει ανάγκη από λόγο νηφάλιο καθαρό και πρακτικό. Θα πρέπει να κατανοήσει η Αριστερά, πως η επικοινωνιακή της αφομοίωση στην ηχορύπανση των πολιτικάντηδων, απλά την κάνει στα μάτια του ανύποπτου θεατή «μία από τα ίδια».
Το ΚΚΕ –επίσης παλιά και έμπειρη πουτάνα στην επικοινωνία το ξέρει αυτό και σπάνια, σπανιότατα ανεβάζει τους τόνους, εκτός αν, προγραμματισμένα θέλει χτυπήσει θεαματικότητα μέσω των θεατρινισμών της ελεγχόμενα παρορμητικής κας Κανέλλη.
17 Ιουνίου 2012.
Έχει ενδιαφέρον η προσπάθεια του μέχρι χτες εξουσιαστικού δίπολου να μετατρέψουν τις εκλογές στο δημοψήφισμα που πρότεινε τον Οκτώβριο του 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου και έπεσαν κυριολεκτικά οι πάντες πάνω του.
 Λες και, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βάλθηκαν να διασώσουν εμμέσως την υστεροφημία του πρώην Πρωθυπουργού. Αυτοί, που τότε εξεμάνησαν.
Τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια και την κατέστρεψαν αλλά και την κατέστησαν τελείως ανίσχυρη παραδίδοντας την στην Διεθνή των Τοκογλύφων, θα έπρεπε πραγματικά –για να χρησιμοποιήσω τη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου που δανείστηκε ο Αλέξης Τσίπρας- να μπουν οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Μόνο που θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως η καταστροφή δεν ήρθε ούτε με το μνημόνιο, ούτε με το ΔΝΤ. Αυτά προέκυψαν αφού πρώτα είχαν ξετιναχθεί τα  Ταμεία Ηθικών Αξιών της χώρας.
Προ πολλού. Η χώρα, είναι πτωχευμένη σε ουσία όραμα και αξίες,  εδώ και πολλά χρόνια, κατά τη γνώμη μου.
Από την άλλη πλευρά, ποια είναι η εναλλακτική;
Η διακυβέρνηση μίας χώρας , της Ελλάδας εν προκειμένω, δεν έχει να κάνει μόνο με τις δανειακές συμβάσεις και το Μνημόνιο.
 Υπάρχει ένα τεράστιο και εξαιρετικά πολύπλοκο πλέγμα ευθυνών που αφορούν στις διεθνείς σχέσεις, τα εθνικά ζητήματα, το περιβάλλον την Παιδεία, τον Πολιτισμό, τη Ναυτιλία, τις Επικοινωνίες, τις Μεταφορές, την Άμυνα, την Υγεία, δηλαδή όλους εκείνους τους πυλώνες που συνιστούν ένα κράτος για να ικανοποιούνται οι λειτουργίες και οι ανάγκες της  κοινωνίας.
 Η ευρύτερη κοινωνία που στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ στις 6 Μαΐου, δεν θέλει απλώς, αλλά απαιτεί και δικαιούται απλές, ξεκάθαρες, πρακτικές και σύγχρονες θέσεις για όλα αυτά.
Τα «δέκα σημεία» των προηγούμενων εκλογών, θα πρέπει να εξειδικευθούν και να αναλυθούν.
Όταν κανείς αναλαμβάνει ή θέλει να αναλάβει τη διακυβέρνηση μιας χώρας, δεν έχει ευθύνη μόνο έναντι των ψηφοφόρων του.
 Έχει ευθύνη και έναντι της Ιστορίας –τόσο με την έννοια του χθες όσο και με την έννοια της προοπτικής και της διαδρομής. Και έχει ακριβώς την ίδια ευθύνη προς εκείνους που δεν τον επέλεξαν να κυβερνήσει. Οι οποίοι επίσης θέλουν να εργαστούν, να σπουδάσουν σε Πανεπιστήμια που λειτουργούν, που απαιτούν αξιοκρατικά φίλτρα σε κάθε εκδήλωση της δημόσιας ζωής.
 Κατά τη γνώμη μου ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ θα έπρεπε να θάψουν βαθιά μέσα στο χώμα το τόμαχοκ του ενδοαριστερού πολέμου που απογοητεύει και απονευρώνει τους σκεπτόμενους πολίτες.
 Θα έπρεπε εδώ και τώρα, να κηρύξουν μία Αριστερή πανστρατιά, ένα μέτωπο που να κάνει χαρμάνι με το όραμα και την πραγματικότητα.
 Εκτός, αν ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι θέλει να βάλει πλώρη για να γίνει το «νέον ΠΑΣΟΚ» έχοντας απέναντί του μία συσπειρωμένη Κυβερνητική Κεντροδεξιά με τη ΔΗΜΑΡ να εξελίσσεται σε λέσχη συζητήσεων και τον κύριο Τσίπρα να θυμίζει όλο και πιο πολύ τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Μόνο που, δεν ζούμε στο 1980. Και στις 18 Ιουνίου, πρέπει να σχηματιστεί Κυβέρνηση.
Η μοναδική βιομηχανία της Ελλάδας που ακόμα κουτσοδουλεύει, ο θερινός Τουρισμός θα τιναχτεί στον αέρα και μαζί της χιλιάδες θέσεις εργασίας αν συνεχιστεί η αβεβαιότητα. 

Το τοπίο, είναι στην κυριολεξία «κινούμενη άμμος».
Καταγράφω τις όποιες επιφυλάξεις μου, αλλά θα επανέλθω.

Και η προχθεσινή παρέμβαση της Liberation με το κοινό κείμενο των δύο Ακαδημαϊκών, είχε και έχει τη σημασία της για το ευρύτερο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Αλλά και ο Obama κάνει μέτωπο απέναντι στη Γερμανία, με τον Francois Hollande.
                                           
                                              Τυχαίο, δεν είναι τίποτα.
@pittasgeorge

Νεοφιλελεύθεροι: Το τρίο της αγοράς και της συμφοράς...

ΠΡΙΝ...
  του Μάκη Βάσιλα
Στις εκλογές της περασμένης Κυριακής τρία σχήματα που κινούνται στον νεοφιλελεύθερο χώρο κατέγραψαν για πρώτη φορά στην ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων, σημαντική παρουσία στο εκλογικό σώμα. Η ΔΗΣΥ της Ντ. Μπακογιάννη, η Δημιουργία Ξανά του Θ. Τζήμερου και η ΔΡΑΣΗ του Στ. Μάνου, συγκέντρωσαν όλοι μαζί 6,5%. Το ποσοστό που αναμφισβήτητα είναι αξιοσημείωτο, εκφράζει την παρουσία στην ελληνική κοινωνία ενός ρεύματος που πιο καθαρά και με πιο ολοκληρωμένο τρόπο από κάθε άλλη φορά, θεωρεί πως το πλήρες ξεχαρβάλωμα κάθε έννοιας κοινωνικής προστασίας, κράτους πρόνοιας, εργατικής νομοθεσίας είναι επιτακτική ανάγκη, προκειμένου να προστατευθεί η επιχειρηματικότητα και να προωθηθεί η ανάπτυξη.
Πάνω βέβαια από τα πτώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας, αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια που δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία. Εξάλλου, στο σχετικό διάγραμμα καμπυλών που κάθε πρωτόγονος νεοφιλελεύθερος έχει σαν ευαγγέλιο, δεν παραμετροποιείται η ανθρώπινη δυστυχία, ενώ και στις λίγες περιπτώσεις που ίσως αυτό συμβαίνει, είναι ένας ακόμα δείκτης πλάι σε δεκάδες άλλους πιο σημαντικούς για τα πιράνχας της αγοράς.
Η σχετική τους επιτυχία ασφαλώς και ως ένα βαθμό ήταν αναμενόμενη, καθώς εδώ και δεκαετίες καλλιεργείται με σχεδιασμένο τρόπο στην ελληνική κοινωνία το υπόστρωμα πάνω στο οποίο οι κήρυκες της παντοδυναμίας και της ιερότητας των αγορών σπέρνουν το τυφλό και γεμάτο μίσος για ο,τιδήποτε ανθρώπινο. «Δεν φταις εσύ, το κράτος φταίει, άλλαξέ το», λέει στο κεντρικό της σύνθημα η ΔΗΣΥ, «πολιτική χωρίς πολιτικούς» λέει η Δημιουργία Ξανά.
Οι θέσεις τους χαρακτηρίζονται από τη γνωστή συνταγή που οι απανταχού ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού στον κόσμο ακολουθούν. Η αγορά υπέρ άνω όλων. Κάθε τι που προσπαθεί έστω να τη ρυθμίσει θα πρέπει να τσακιστεί. Απολύσεις τετρακοσίων χιλιάδων από το Δημόσιο λέει ο Μάνος, χρηματοδότηση της εκπαίδευσης με το κουπόνι παιδείας λέει η Ντόρα. Τους ξεπερνάει ο Τζήμερος έχοντας και τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου, προτείνοντας ολοκληρωτικού τύπου θέσεις όπως απαγόρευση των διαδηλώσεων στους δρόμους και κομμάτων που έχουν στο καταστατικό τους θέσεις ύποπτες για την ανατροπή του καθεστώτος, συνεχίζοντας έτσι τις καλύτερες παραδόσεις των φιλελεύθερων στην Ελλάδα από την εποχή Βενιζέλου και το «ιδιώνυμο» κατά των κομμουνιστών.

Η καθημερινή προβολή τους από τα καθεστωτικά ΜΜΕ αλλά κυρίως η προβολή της ουσίας των αντιλήψεών τους ως των πλέον φιλικών για το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό, είναι επομένως εύλογη.

Αναλόγως εύλογη είναι και η προσπάθεια των αστικών μέσων να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις για κοινή εμφάνισή τους σε επόμενη εκλογική αναμέτρηση ως το πραγματικό αντίπαλο δέος στην άνοδο της Αριστεράς. Απέναντι στη διαφαινόμενη ανάπτυξη των αγώνων των εργαζόμενων, χρειάζεται για το καθεστώς μια φιλική δύναμη επιθετικής υπεράσπισης του καθεστώτος και των ιερών και οσίων της αγοράς και των αφεντικών. Ο νεοφιλελευθερισμός άλλωστε αποτελεί το ιδανικό ιδεολογικό περίβλημα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας.

Πόρισμα Τσεβά: Οι 16 άγνωστοι νεκροί του Πολυτεχνείου!


Pheme.gr...

ΓΕΩΡΓΙΑ ΛΙΝΑΡΔΟΥ

Τι αναφέρει στο πόρισμα που συνέταξε ο εισαγγελέας Δ. Τσεβάς για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.

Όχι μόνον υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο, όπως καταγράφεται σε επίσημα ιστορικά αρχεία, αλλά υπήρξαν και νεκροί που δεν τους έμαθε ποτέ κανείς!

Αυτό αποκαλύπτεται στο πόρισμα Τσεβά που έφερε στη δημοσιότητα το 2003 ο δημοσιογράφος Κώστας Χατζίδης στο πλαίσιο μεγάλης έρευνας που πραγματοποίησε για το ένθετο περιοδικό ΒΗΜΑreportage της εφημερίδας Το Βήμα.

Εν αντιθέσει με όσα υποστηρίζει ο πρόεδρος της Χρυσής Αυγής κ. Νίκος Μιχαλολιάκος, η προκαταρτική εξέταση που διενήργησε για τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου ο εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς, άλλα μαρτυρούν.

"Εκ των εκτεθέντων δήλον καθίσταται ότι εις τους καταλόγους των επισήμως ανακοινωθέντων και υπό της ερεύνης βεβαιωθέντων τοιούτων, δέον να προστεθούν και έτεροι δέκα έξι (16) τουλάχιστον βασίμως προκύπτοντες, οίτινες, τονιστέον και πάλιν, ουδεμίαν έχουν, ως προς την ταυτότητα, σχέσιν με τους επισήμως ανακοινωθέντας", συμπεραίνει ο εισαγγελέας στην έκθεση του.

Η αρχή έγινε όταν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθήνας εντόπισε δύο από τις σκοτεινές δολοφονίες εκείνων των ημερών. Τα θύματα άγνωστα, οι δράστες όμως γνωστοί: αστυνομικοί που υπηρετούσαν στη μόνιμη αστυνομική φρουρά του νοσοκομείου.

Ο εισαγγελέας Τσεβάς συνεχίζει να αναζητά την αλήθεια στο νεκροθάλαμο του Ρυθμιστικού, του μεγαλύτερου νοσοκομείου της χώρας όπου διακομίστηκαν οι περισσότεροι τραυματίες και  νεκροί του Πολυτεχνείου.

Εκεί διαπίστωσε αμέσως ότι μόνο στις 16 προς 17 Νοεμβρίου διακομίστηκαν 10 νεκροί οι οποίοι δεν βρέθηκαν ποτέ! Αυτό προέκυψε από τις επίσημες αναφορές των νοσηλευτών που ήταν υπεύθυνοι του νεκροθαλάμου.

Ο Νικ. Νίκας, ο οποίος είχε υπηρεσία ως τις 11 το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου, κατέθεσε στον εισαγγελέα ότι "παρέλαβε και ετοποθέτησε εις τον νεκροθάλαμον επτά πτώματα νέων ανδρών, ηλικίας 22-25 ετών, τα οποία δεν συνωδεύοντο από πιστοποιητικόν θανάτου και κάρταν περί της ταυτότητος του νεκρού". Ο Ιωάννης Μάρας, που ανέλαβε υπηρεσία αμέσως μετά τον Νίκα, κατέθεσε ότι "παρέλαβε επτά πτώματα, νέων ομοίως ανδρών, ηλικίας 20-35 ετών, εκ των οποίων τα τέσσερα ήσαν αγνώστου ταυτότητος"!

Όταν ο Δημήτρης Τσεβάς θελήσει να μάθει τον επίσημο αριθμό των νεκρών στα αρχεία του νοσοκομείου, βρέθηκε προ εκπλήξεως. "Και ούτω κατά την τραγικήν εκείνην νύκτα των γεγονότων, 16 προς 17 Νοεμβρίου 1973, ένδεκα πτώματα αγνώστων νέων διακομίζονται εις το Ρυθμιστικόν Κέντρον Αθηνών, άτινα όμως, πλην ενός - κατά τα επίσημα στοιχεία του νοσοκομείου -, ουδαμού εμφανίζονται, ούτε καταχωρίζονται!".

Στο πολυσέλιδο πόρισμα που συνέταξε τον Οκτώβριο του 1974 υπογράμμιζε για το θέμα: "... Και η ανυπαρξία επισήμων στοιχείων εν τω νοσοκομείω δεν αποδεικνύει βεβαίως την ανυπαρξία πτωμάτων, διότι αι καταθέσεις είναι κατηγορηματικαί και σαφείς και πλήρως εκ της ερεύνης εβεβαιώθη ότι ουδεμία εγένετο επίσημος εγγραφή του πλήθους των εισαγομένων τότε τραυματιών εις το Γενικόν βιβλίον της πύλης".

Ποιοι και πόσοι ήταν οι άγνωστοι νεκροί του Πολυτεχνείου

Ο διακεκριμένος εισαγγελέας δεν κατάφερε να δώσει μια κατηγορηματική απάντηση. Χαρακτηριστική είναι η επισήμανση που κάνει το 1974:

"Παραμένει βεβαίως πάντοτε το ερώτημα: Τι εγένοντο τα πτώματα των νεκρών τούτων και διατί οι οικείοι των εξακολουθητικώς σιωπούν; Δεν είναι εύκολος η απάντησις εις τον χαράσσοντα τας γραμμάς ταύτας. Είναι υποχρέωσις, όμως, η έναντι του προβλήματος θέσις και η κατανόησις των ανερμηνεύτων ή αδυνάτων". Τριάντα χρόνια μετά, το ερώτημα περιμένει απάντηση.

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Τους βρισαμε,αλλα δεν φτάνει...

O KAIROS...

Ο ελληνικός λαός βαδίζει προς τις νέες κάλπες με εντελώς διαφορετικά συναισθήματα από όσα είχε στις 6 Μαϊου.Τότε κυριαρχούσε η οργή και η αποδοκιμασία,πού πρωταγωνίστησαν και στο εκλογικό αποτέλεσμα.Τώρα επικρατεί η περίσκεψη και ο προβληματισμός.
Στις 6 Μαϊου ο λαός δεν εξέλεξε μία κυβέρνηση.Κατέθεσε τη φωνή του για όσα υπέφερε όχι μόνο τα δύο χρόνια πού προηγήθηκαν,αλλά και για όσα προκάλεσαν τα δύο χρόνια που προηγήθηκαν.Στήν πράξη,ζήτησε μία κυβέρνηση συνεργασίας πάνω σε μία νέα ηθική και πρακτική για το μέλλον του.
Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου στάθηκαν ανίκανες από ανωριμότητα να συνεργαστούν ετσι ώστε να κάνουν πράξη το αποτέλεσμα της λαϊκης επιθυμίας.Οι μέν δυνάμεις,που εφάρμοσαν το μνημόνιο στην πράξη αρνήθηκαν να μετακινηθούν και να απαρνηθούν την καταστροφική πολιτική για το μέλλον του τόπου,οι δε δυνάμεις που έμειναν σταθερές κατά της πολιτικής αυτής αρνήθηκαν να πάρουν την εξουσία που τους προσφέρθηκε.
Οι πρώτοι εδειξαν με τον τρόπο τους,ότι παραμένουν υποχείρια των εκβιασμών και της επιρροής  των μεγάλων δυνάμεων του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των υπαλλήλων του κυβερνήσεων στην Ευρώπη.Οι δεύτεροι έδειξαν ,ότι δεν ήταν έτοιμοι να αδράξουν την ευκαιρία να αναλάβουν το τιμόνι της χώρας.
Οι πρώην συνέταιροι
Η ΝΔ απέδειξε,ότι δεν εχει το θάρρος να συγκρουστεί με τις ευρωπαίκές δυνάμεις του άκρατου νεοφιλευλευθερισμού,όπως διατυμπανιζε,μαζύ με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ,σε ένα μέτωπο ευρύ και πανελλήνιο,όπου η πατρίδα έχει μεγαλύτερη αξία από τα ισχυρά συμφέροντα,που τη νέμονται.Την ευκαιρία την είχε.
Στο τέλος απέδειξε,ότι δεν έχει σκοπό να μετακινηθεί από την πολιτική της εσωτερικής λιτότητας,την οποία υπηρέτησε συγκυβερνώντας με το ΠΑΣΟΚ.Στο κάτω κάτω αυτή είναι μια πάγια πολιτική της παράταξης και υπηρετεί την ιδεολογία της.Δεν μπορεί κανείς να περιμένει κάτι διαφορετικό απ αυτήν.
Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί σαν χαμαιλέων να μην αφήσει την καρέκλα της εξουσίας με οποιαδήποτε πολιτική μεταμφίεση.Παζαρεύει τα πάντα ώστε να παραμείνει στη νομή της εξουσίας,χωρίς καμμία ιδεολογία.Ιδεολογία του είναι εδώ και χρόνια η καρέκλα και τα προσωπικά και οικονομικά οφέλη,που απορρέουν από αυτήν.
Ηδη,το κομμάτι της αριστεράς που ήταν εγκλωβισμένο επί χρόνια στους κόλπους του επιστρέφει εκεί όπου πάντα ανήκε,αναζητώντας στέγη και συντροφικότητα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ,παρά την απόπειρα του Ε Βενιζέλου να πουλήσει νέο προϊον,διαλύοντας τα όργανα του κόμματος και κάνοντας κάθε μέρα μετάνοιες για τα εγκλήματα του κόμματος σε βάρος του λαού,δεν έχει ανθηρό μέλλον.Η τάση του λαού είναι να ακουμπήσει τις νέες ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ.Και αυτή η τάση δεν είναι αναστρέψιμη παρά μόνο αν την αναστρέψει με άστοχες κινήσεις ο ιδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι μπαλαντερ ρυθμιστες
Οι Ανεξαρτητοι Ελληνες παραμενουν το κομματι της ΝΔ ,που φαντασιωνονται μια εθνικη πολιτικη «της μικρας πλην τιμίας Ελλαδος»,εξω από κάθε εξάρτηση και συνδιαλαγή,επομένως εξω από τον πραγματικό κόσμο.Ειναι άγνωστο τι θα κάνουν αν τους χρειαστεί η ΝΔ για να σχηματίσει κυβέρνηση.Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς,ότι το αίμα νερό δεν γίνεται και ότι είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας και της εξουσίας.Θα απορροφήσουν,πάντως,ένα μεγάλο κομμάτι του ΛΑΟΣ ακόμα και ένα κομμάτι της Χρυσής Αυγής,που μοιάζει να συρρικνώνεται,χωρίς,όμως να αποδυναμώνεται.Και δεν θα αποδυναμώνεται για όσο καιρό ακόμα η δημοκρατία θα την κρατάει έξω από τις διαδικασίες της,αποκλείοντάς την έτσι από την παντοδύναμη όσμωση.Αλλά,δεν φημιζόταν ποτέ για την ιδιοφυία της η δημοκρατία μας.
Η ΔΗΜΑΡ,ένα πάντρεμα αριστεράς και ΠΑΣΟΚ,χωρίς αυτόνομο προσανατολισμό,με κύριο όπλο της το προφίλ του Φ Κουβελη και με ετερογενή στελέχη,από τα αγνότερα μέχρι τα πλέον διαβλητά,παραμένει ένα καταφύγιο για όσους ψηφοφορους από το ΠΑΣΟΚ νομίζουν ότι εκεί θα αντιπροσωπευτούν πολιτικά και για όσους ψηφοφόρους δεν εμπιστεύονται τον ΣΥΡΙΖΑ και θέλουν να ψηφίσουν αριστερά.
Το ΚΚΕ,παραμένει οχυρωμένο στον Περισσό,αισθανόμενο ασφαλές στην πλήρη απομόνωσή του,προσπαθώντας να διατηρήσει την ιδεολογική επαναστατικοφανή του μοναδικότητα.Είναι πιθανό να χάσει κάι άλλους από τους ψηφοφόρους,που δεν έχουν δεί καμιά ισχυρη συμμετοχή στο πολιτικό ή και ακτιβιστικό κίνημα από την εποχή του Χ Φλωρακη.
 Οι ευκαιριες του ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε,ότι δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει.Δεν είχε την αυτοπεποίθηση και επάρκεια στελεχών ,που να μπορούν να κάνουν πράξη τη συνταγή του Λένιν:Όταν σου δίνουν την εξουσία την παίρνεις.Δεν περιμένεις καλύτερες συνθήκες.Δεν ξερεις ποτέ αν υπάρχουν καλύτερες συνθήκες.
Του προσφέρθηκε η ισοτιμη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση τρικομματικη με τη ΔΗΜΑΡ,οπου οι υπουργικές του δυνάμεις θα ηταν τέτοιες,που θα ήλεγχε το πολιτικό σκηνικό,τη σκληρή επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και την εφαρμογή μιάς φιλολαϊκής πολιτικής,και θα αποτελούσε τον ισχυρό κυματοθραύστη σε κάθε κίνηση των άλλων πολιτικών δυνάμεων μέσα στη Βουλή και την κυβέρνηση,που θα ήθελαν να παρεκλίνουν της συμφωνημένης ανατροπής.Θα ήλεγχε το παιχνίδι.τίποτε δεν θα γινόταν ερήμην του.Στο τέλος θα κέρδιζε ακόμα μεγαλύτερη λαίκή υποστήριξη.
Η αιτιολογία ,που αρνηθηκε ήταν ότι υπήρχε κίνδυνος να υπονομευτεί από τους κυβερνητικούς του εταίρους.Αυτη η στάση μαρτυρά ,ότι δεν είχε επίγνωση του τι θα πεί εξουσία,τι θα πεί ισχύς πολυπληθούς συμμετοχής σε υπουργικό επίπεδο και τι θα πεί ασκώ πολιτική σε κυβερνητικό επίπεδο.Επιπλέον μαρτυρά αυτό,του οποίου γινόμαστε μάρτυρες καθημερινά στα παράθυρα της τηλεόρασης.Μιά κακόφωνη πολυφωνία στελεχών,ασύντακτων,ασυνεννόητων,χωρίς γνώση επί πολύ σοβαρών θεμάτων ασκούμενης πολιτικής,χωρίς κεντρική γραμμή,που το μονο που κάνει είναι να απογοήτεύει,να προβληματίζει και να διώχνει ψηφοφόρους,που ψήφισαν ή επρόκειτο να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης αρνήθηκε να κυβερνήσει με την ΔΗΜΑΡ ως μειοψηφία ,με την ανοχή των άλλων κομμάτων,που του προτάθηκε,πάλι με την αιτιολογία,ότι θα ήταν υποχείριο των κομμάτων που θα του έδιναν την ανοχή.Δεν αισθανόταν ασφαλής,ότι εάν τολμούσαν οι άλλες δυνάμεις να ανατρέψουν μια τέτοια φιλολαϊκη κυβέρνηση,ενώ του ειχαν εμπιστευτεί ανοιχτά,μπρός στον λαό,την ανοχή στην πολιτική ανατροπής και επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου,θα γινόταν κόλαση από τον λαό απ ακρου εις άκρο της χώρας.
Ποιός θα τολμούσε να προχωρήσει σε μια τέτοια ανατροπή;Την ώρα μάλιστα,πού η διαπραγμάτευση με την τρόϊκα θα γινόταν με τη συμμετοχή της πλειοψηφίας των δυνάμεων του τόπου.Η Ελλαδα,και κυρίως η Ευρώπη,δεν είναι η Χιλή του Αλιέντε.Και η μονεταριστική πολιτική που ακολουθείται στην ΕΕ πνεει τα λοίσθια.Δεν έχει δυνάμεις για να επιβληθεί σε βάθος χρόνου.Την αναδίπλωση της τη φωνάζουν οι ίδιοι οι εκφραστες της για να σώσουν ό,τι σώζεται σε όφελος των τραπεζών και των εργοδοτών.
Αυτές,όμως οι αναλύσεις δεν πρωταγωνίστησαν.Αλλά,κυρίως,αποδείχτηκε ότι απουσίαζε η αυτοπεποιθηση και η ετοιμότητα για τη διακυβέρνηση.Κυριάρχησε ο φόβος αντί για την ετοιμότητα.
Νέο λαίκό μετωπο,νεα νοοτροπία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξε την ιδεολογική καθαρότητα από ενδεχόμενη ισχυρότερη μελλοντική θέση στην εφαρμογή μιας πολιτικής σωτηρίας και ανόρθωσης της χώρας,χωρίς να παίρνει υπ όψιν του μερικά πολύ σημαντικά δεδομένα:
1.Κάθε επαναδιαπραγμάτευση με την τρόϊκα έχει ελπίδες να πετύχει όσο περισσότερες δυνάμεις τάσσονται από ελληνικής πλευράς απέναντι από τους Γερμανούς,τους Σκανδιναβούς και το ΔΝΤ.Αυτή τη γλώσσα ισχύος καταλαβαίνουν οι δυτικοί.Καμμία άλλη.
2.Εαν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσει είτε μόνος είτε με τη ΔΗΜΑΡ με σχετική πλειοψηφία μετά από εκλογές και με πόλωση με την κεντροδεξια,τότε θα έχει απέναντί του και τη Μέρκελ και τον αντίπαλο πόλο μέσα στην Ελλάδα ως Πέμπτη φάλαγγα.Αυτό οφελεί την ιδεολογική καθαρότητα,αλλά δεν οφελεί τη χώρα.Επομένως,ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ.
3.Τα εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφιστηκε από το 16% του 65%,που ψηφισαν στις εκλογές.Η ΝΔ από το 18,5% του 65%.Επομένως,και τα δύο κόμματα αποτελούν τέτοιες μειοψηφίες στο εκλογικό σώμα,που δεν δικαιούνται να σκοπεύουν να κυβερνήσουν ως εάν ήταν μεγάλες μειοψηφίες ή πλειοψηφίες. Πολύ περισσότερο μάλιστα,που ο ΣΥΡΙΖΑ ,και σωστά,έχει κουραστεί να καταδικάζει τις μονοκομματικές κυβερνήσεις και την απουσία συνεργασιών,γιαυτό και ζητάει παγίως την απλή αναλογική.
Οι νέες εκλογες δεν θα αλλάξουν πολύ αυτό το σημείο του τοπίου.Ειναι μάλιστα πιθανό η αποχή να είναι ακόμα υψηλότερη.Ακομα και αν μια κυβέρνηση ή συνασπισμός κομμάτων κληθεί να διοικήσει,θα το κάνει ,ως περίπου 30% του 60%-65% των ψηφοφόρων.Δηλαδή,περίπου 1.500.000- 2.000.000 επι 9.000.000 ψηφοφόρων.Αυτό μπορεί να κάνει μια δεξιά κυβέρνηση να επιβάλει με το ετσι θέλω την πολιτική της,αλλα,όχι μία αριστερή.Αλλιώς δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ δεξιάς και αριστεράς.Σεβασμού του λαού και περιφρόνησής του δηλαδή.
Επομένως,ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική του με πιθανότητες επιτυχίας μόνο με ευρύτερες συνεργασίες.Κι αυτό απαιτεί να ανοίξει περισσότερο τα ιδεολογικά και πρακτικά του μάτια.Κυρίως για έναν λόγο πού δεν μπορεί να αγνοήσει:
Δεν είναι πιά ένα κλειστό μόρφωμα του 4,5%.Επάνω του έχει ακουμπήσει ακόμα ένα 12%,που προέρχεται από άλλους ιδεολογικούς χώρους,πιο κεντρώους,από λαίκά και αστικά στρώμματα,που μέχρι χτές ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.Αν θελει την εξουσία για να βοηθήσει τον λαό πρέπει να έχει κατά νού,ότι  θα κυβερνήσει όλο το λαό.Και όχι μόνο εκείνο το κομμάτι που συμφωνεί μαζύ του.Και να εχει κατά νού,ότι μπορεί να ασκήσει μια αριστερή πολιτική,αλλά δεν μπορεί να κάνει όλο το λαό αριστερό.
Αυτό εννοούσε ο Αλ Τσίπρας,όταν είπε στη συνέντευξή του στο ΑΠΕ,ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξεραμε ως τις 6 Μαϊου δεν υπαρχει πιά.Και ότι είναι ανάγκη να χτιστεί ένας νέος μεγάλος λαϊκος κοινωνικός πολιτικός χώρος.Αναρωτιέμαι πόσοι από τα στελέχη του τον άκουσαν και πόσοι καταλαβαίνουν πόσο σοβαρό είναι αυτό πού εκείνος και μερικοί ακόμα βλέπουν.
Λαος σε αβεβαιοτητα
Οι πολίτες δεν προσέρχονται στις κάλπες του Ιουνίου με οργή για να τιμωρήσουν καμιά κυβέρνηση,ούτε για να εκφράσουν τις προτιμήσεις τους,όπως έκαναν τον Μάϊο.Προσέρχονται τώρα με πολύ μεγάλη περίσκεψη και προβληματισμό για να αποφασίσουν ποιος θα τους κυβερνήσει.Και είναι εξαιρετικά αμήχανοι.Γιατί βρίσκονται μεταξύ δύο αβεβαιοτήτων.Αυτο συμβαίνει σήμερα και καλό είναι να βγούν στο δρόμο να το δούν τα στελέχη των κομματικών μηχανισμών.
Πρέπει να λέμε στον λαό όλη την αλήθεια και να μην τον κοροϊδεύουμε.Και ο λαός σήμερα – η πλειονότητα του για την ακρίβεια – βρίσκεται μεταξύ μιάς κεντροδεξιάς,πού θα τον οδηγήσει στον τοίχο της λιτότητας,της ύφεσης,της φτώχειας,της αποικιοποιησης της χώρας του και της απώλειας της διαπραγματευτικής του φωνής σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής .Και μιάς αριστεράς με προεξάρχουσα δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ,ο οποίος εμφανίζεται με ανομοιογενή φωνή στα κανάλια από όπου ενημερώνεται ο λαός,με αλλοπρόσαλλες δηλώσεις στελεχών όπου η μία αντικρούει την άλλη,με ανεδαφικές και φαντασιακές απαντήσεις σε μείζονα προβλήματα της χώρας και με λογοπαίγνια φόβου ,προκειμένου να μην πεί με μη επαναστατικές λέξεις τι πρόκειται να κάνει την επόμενη μέρα των εκλογών,εφ όσον σχηματίσει κυβέρνηση.
Τα κανάλια αποδείχτηκε,ότι δεν μπορούν να απαξιώσουν τις λίγες σοβαρές φωνές,πού ήξεραν τι έλεγαν και πώς το έλεγαν.Επομένως ,δεν είναι τα κανάλια ο εχθρός.Η ανυπαρξια συνεννόησης και ενημέρωσης μεταξύ των στελεχών είναι ο εχθρός.
Είναι φανερό,ότι πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ
προσπαθεί να ισορροπησει μεταξύ
βρίσκεται αυτή τη στιγμή όμηρος της πιο αριστερής έως αριστερίστικης πτέρυγάς του και της πιο μετριπαθούς.Γιαυτόγιαυτό δεν μπορεί να εκφράσει φωναχτά και ενιαία εκείνο ,πού απαιτεί η μεσαία τάξη ,η οποία ακουμπάει τώρα με μεγαλύτερες μάζες επανω του.
Ετσι,έχει πέσει στις πλάτες λίγων στελεχών,που χαίρουν εκτίμησης από όλους τους κομματικους χώρους και από μεγάλο κομμάτι του κόσμου πού καταλαβαίνει τά καθαρά και οικεία πράγματα,σαν τον Αλ Τσιπρα,τον Γ Δραγασακη,τον Ν Κοτζια,τον Γ Σταθακη κ.α. να επαναλαμβανουν με ήρεμη φωνή την ευρωπαϊκή,ευρωζωνική πολιτική πορεία του συνασπισμου αυτου,με συναινετικες διαδικασιες με τους δανειστές,αλλα με σταθερά όρθια σταση απέναντί τους,χωρίς ανεδαφικές μαγκιές,και με αποφασιστικότητα.Αλλά γιαυτο,όπως είπα και πιο πάνω,χρειάζεσαι ισχυρούς συμμάχους ,μέσα κι έξω από τη χώρα,αν θέλεις να νικήσεις.
Η διεθνής πολιτική είναι ένας πόλεμος με πολλές μάχες.Όπου όλα παίζονται με τη λογική των πολέμων.Αν θέλει να κερδίσει κανείς πρέπει να σκέφτεται έτσι.Αλλιώς,χάνει.Όπως ακριβώς η Ελλάδα των δειλών και των απάτριδων πολιτικών και οικονομικών παραγόντων της.Η οποία δεν έχει πιά την πολυτέλεια να θυσιάσει σ αυτό το εγκλημα το φαγητό των κατοίκων της.Είναι απλώς η ώρα να σοβαρευτούν όλοι.Γιά να έχει μια διέξοδο ελπίδας ο λαός.

Αίσθηση του διακυβεύματος ...

Red NoteBook...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά έχει αφήσει στην ελληνική κοινωνία ένα «ίχνος» μεγαλύτερο από αυτό που μαρτυρούν οι εκλογικές της επιδόσεις από το 1974 μέχρι σήμερα. Έχοντας πρωτοστατήσει στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, και έχοντας διαχωριστεί έγκαιρα –στις κυριότερες εκδοχές της τουλάχιστον– από τη φρίκη του «υπαρκτού», οι οργανώσεις, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριές της νοηματοδότησαν παραπάνω απ’ όσο τους αντιστοιχούσε τον μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό, όντας πάντοτε στην πρώτη γραμμή όπου κάτι κινούνταν: στα χρόνια της «προστατευμένης» καραμανλικής δημοκρατίας και του εργοστασιακού συνδικαλισμού, στους μήνες του «815» και στην εποχή των «Συσπειρώσεων», στα εκατοντάδες σωματεία, τα δεκάδες περιοδικά και τους αμέτρητους αυτοσχέδιους εκδοτικούς οίκους ανά την Ελλάδα.

Όλα τα παραπάνω μαρτυρούν πως, μολονότι διαχρονικά κατακερματισμένη, και μολονότι συχνά αυτοπεριοριζόμενη σε ρόλο «σχολιαστή» των συμβιβασμών της «επίσημης» Αριστεράς, η ελληνική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ήταν και είναι ένα σημαντικό κοινωνικό και πολιτισμικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Ένα ρεύμα που, ιδίως στα «πέτρινα χρόνια» μετά το ’89, διέσωσε πολλά από αυτά που έπρεπε να σωθούν: την έννοια και την πρακτική του κοινωνικού ανταγωνισμού, το συλλογικό πολιτικό πάθος, την ανιδιοτελή κοινωνική στράτευση χωρίς οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων.

Οι εξωκοινοβουλευτικές αριστερές διαδρομές όλων αυτών των δεκαετιών έδειξαν, ανάμεσα σε άλλα, ότι η «βαρύτητα» ενός χώρου μπορεί να είναι πολλαπλάσια των οργανωτικών και εκλογικών του μεγεθών. Το δίδαγμα, όμως, μπορεί να διαβαστεί και απ’ την ανάποδη. Παρά το σημαντικό της ρόλο στο ανταγωνιστικό κίνημα, η ελληνική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά δεν μπόρεσε ποτέ να «μεταφράσει» το  κοινωνικό σε πολιτικό – να υπερβεί, δηλαδή, τον κατακερματισμό και τον «υποκειμενισμό» της και να αμφισβητήσει την υπεροπλία των δύο βασικών κομμάτων της Αριστεράς. 

Προσπάθειες έγιναν πολλές. Η Μαχόμενη Αριστερά, το «ΜΕΡΑ», το «ΕΝΑΝΤΙΑ» και βραχύβιες πρωτοβουλίες διαλόγου και κοινής δράσης, έκαναν το μικρό ή μεγάλο τους κύκλο – χωρίς, ωστόσο, να υπερβαίνουν κάθε φορά συγκεκριμένα όρια: τα όρια της αυτοτελούς πολιτικής συγκρότησης της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στην Ελλάδα. Όρια που, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε μέχρι πρότινος λ.χ. στη Γαλλία, εδώ αποδείχτηκαν πολύ πιο στενά – ιδίως μετά τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το Δεκέμβρη και μετά την αποχώρηση, εν μέσω Μνημονίου, των «ανανεωτών» του ΣΥΝ. Ακόμα και το ευτυχέστερο μέχρι σήμερα παράδειγμα ανασύνθεσης του χώρου, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τη δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία και τους φοιτητικούς συλλόγους, παρά την παρουσία στους δρόμους και τις γειτονιές, και παρά τις κατακλυσμιαίες αλλαγές που έχουν μεσολαβήσει από το πρώτο Μνημόνιο μέχρι σήμερα, δεν έπεισε παρά μόνο έναν στους 100 ότι το μείζον, στη συγκυρία που διανύουμε, είναι είτε η αυτοτελής καταγραφή του «χώρου», είτε η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Σήμερα, αντίθετα, πολλές και πολλοί που την 6η Μάη στήριξαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δηλώνουν ότι στις επόμενες εκλογές το καθήκον ενός αριστερού είναι να στηρίξει (όσο κριτικά θέλει και χωρίς να «αφομοιώνεται») τον ΣΥΡΙΖΑ.

***

Ακόμα κι αν η επίσημη τοποθέτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για αυτόνομη κάθοδο και στις νέες εκλογές δεν αλλάξει, η υποχρέωση της Αριστεράς να υπερασπιστεί από κοινού τους «από κάτω», έστω και αν βαδίζει χωριστά, θα παραμείνει στο ακέραιο. Όμως, εκτός από «καθήκοντα» και «υποχρεώσεις», υπάρχουν και δυνατότητες. Υπάρχει λοιπόν ένα ερώτημα που οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορούν να παρακάμψουν: ενδεχόμενη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ (θυμίζουμε: τη ΝΔ των Πλεύρη, Βορίδη, Γεωργιάδη, Κρανιδιώτη και Μπακογιάννη…), θα σημάνει περισσότερες ή λιγότερες δυνατότητες να είναι νικηφόρα η μετεκλογική κοινή δράση της Αριστεράς; Κι αν σημαίνει (προφανώς) λιγότερες, η διάσωση των υπαρκτών δυνατοτήτων δεν αφορά άραγε και όσους στήριξαν και στηρίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Με άλλη διατύπωση: αν η απάντηση είναι «οι αγώνες», όποια κι αν είναι η ερώτηση, ενδεχόμενη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ από την ακροδεξιά ΝΔ του Σαμαρά διευρύνει ή στενεύει αποκαρδιωτικά τους ορίζοντες αυτών των αγώνων;

Οι συντροφικές σχέσεις πρέπει να στηρίζονται στην ειλικρίνεια: Υπάρχει ένα τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που στο τελευταίο ερώτημα απαντά προφητεύοντας, δηλαδή «αντιδιαλεκτικά»: προδιαγράφοντας από σήμερα τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε «νέα σοσιαλδημοκρατία» και «αριστερό ανάχωμα του συστήματος• το λέει ρητά ο Γιώργος Ρούσσης στην «Ανοιχτή Επιστολή» του προς το ΚΚΕ, συνηχώντας με την Αλέκα Παπαρήγα, για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να κάνει αυτά που λέει. Υπάρχει, πιο γενικά, μια αντίληψη πολύ δημοφιλής σε όλες τις εκδοχές της Αριστεράς, σύμφωνα με την οποία το βασικό στοιχείο που πρέπει να καθοδηγεί τις επιλογές μας είναι οι εκάστοτε «αντικειμενικοί περιορισμοί» του σήμερα στο αύριο: η ΕΕ, το ευρώ, οι διεθνείς συσχετισμοί. Όμως, ακριβώς τους περιορισμούς αυτούς επικαλείται σήμερα η εγχώρια και ευρωπαϊκή, οικονομική και κοινωνική ακροδεξιά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρηματολογώντας ακατάσχετα ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει αύριο.

Για να είμαστε συνεννοημένοι: Όσο και αν με προβληματίζει η εργαλειοποίηση των απόψεων της «άλλης Αριστεράς» από τους κοινούς μας αντιπάλους, δεν υπαινίσσομαι κανενός είδους ταύτιση των μεν με τους δε. Αυτό που θέλω να πω είναι άλλο. Ότι η στοιχειώδης αίσθηση του διακυβεύματος, αυτή δηλαδή που επιδεικνύουν οι κοινοί μας αντίπαλοι (εξ ου και «ανασυντίθενται», μιλούν για εμφυλίους και εκτελέσεις και τρομοκρατούν) απαιτεί από την Αριστερά να μην αυτοπεριοριστεί, για μια ακόμα φορά και ειδικά σήμερα, στο ρόλο της Κασσάνδρας: στο ρόλο του ιχνηλάτη ορίων, του σχολιαστή και δημόσιου κατήγορου πραγματικών ή δυνητικών συμβιβασμών, του προφήτη προδοσιών που θα δικαιώσουν (χωρίς αντίκρισμα…) τους «αμόλυντους». Σήμερα, που η δυνατότητα να φύγουν οι πανηγυριστές του «τέλους της Μεταπολίτευσης» είναι πιο ευκρινής από ποτέ μετά το 1974, και σήμερα που η επιλογή δεν είναι ανάμεσα σε διαφορετικές επιλογές διαχείρισης αλλά ανάμεσα στον καταρρέοντα και έναν υπό συγκρότηση συνασπισμό εξουσίας, ανταρσία στην πράξη είναι να είμαστε και μια φορά η Αριστερά των δυνατοτήτων.

Στο ευρώ; να με φτύσετε!

αν-Τειρεσιας...
...ή αλλιώς το δίλημμα των εκλογών
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΜΕΣΩΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
1. Πραγματικά όταν δε μένω σπίτι, μένω άναυδος με όσους κινδυνολογούν ότι οι προφητείες των μάγια εννοούν την έξοδο της ελλάδας από το ευρώ. Καταλαβαίνω τα επιχειρήματά τους "οι μάγια μεγάλος πολιτισμός που ιδρύθηκε από τους έλλληνες συντρόφους του Οδυσσέα που δεν κατάφεραν να βρουν την Ιθάκη αλλά βρήκαν πρώτοι την αμερική μετά από 1500 χρόνια στη θάλασσα, κλπ, κλπ,..." αλλά έχω μερικές απορίες
Όταν κάποιος είναι άνεργος, επομένως δεν πληρώνεται ή
όταν σε κάποιον δεν αρκεί ο μισθός του για τα χαράτσια και τους λογαριασμούς ή
όταν με το ευρώ είναι φτωχότερος απ' ότι όταν είχαμε τη δραχμή
Γιατί να νοιάζεται αν θα βγούμε;

2. Ο καρατζαφύρερ που νομιμοποίησε τη ρητορεία της χρυσής αυγής, παλιά εναγκαλίζονταν με τους ναζίδες, μετά μίλαγε για δεξιά πολυκατοικία και τώρα για κεντροδεξιό χώρο. Επίσης υπερψήφισε το πρώτο μνημόνιο και καταψήφισε το δεύτερο. Η ντόρα έφυγε από τη νουδου ως υπερμνημονιακή ψηφίζοντας και τα δύο μνημόνια. Ο σαχλαμαράς ξεκίνησε αντιμνημονικός καταψηφίζοντας το πρώτο και στη συνέχεια μπήκε στην κυβέρνηση παπαμπάνκου υπερψηφίζοντας το δεύτερο. Ο μάνος είναι υπέρ και του τρίτου μνημονίου. Όλοι αυτοί θα κατέβουν στο ίδιο κόμμα και κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό γιατί για μια εβδομάδα τήρησε τις προεκλογικές του δεσμέυσεις.
Ποιά είναι η ερώτηση;

3. Ακούω διάφορες κυρίες (ως επί τω πλείστω) μιας κάποιας ηλικίας (σικ, αντί για χούφταλα της αστικής τάξης) να πλέκουν το εγκώμιο του μάνου.
Είναι μήπως ο μάνος ο τσίπας της 3ης τάξης και ηλικίας;

4. Τελικά η φιλοευρωπαική παράταξη θα διαπραγματευτεί το μνημόνιο μετά τις επόμενες εκλογές αν σχηματίσει κυβέρνηση;

5. Ο μίμος ανδρουλάκης δεν πήγε στη βουλή για να μην κάτσει δίπλα στους χρυσαυγίτες. Κάτι τέτοιο ο λαβερδος θα το θεωρούσε απιστία;
 Περισσότερες εξηγήσεις θα δώσει αύριο στην εκπομπή του στο γάδα-τσάνελ όπου θα έχει καλεσμένους τον κουμπουράκη και τον τροϊκονομέα. Θα παρέμβει ο φύρερ μιχαλοβλιάκος.

Ο Ομηρος και η προπαγάνδα των ΜΜΕ....

τοίχο-τοίχο...

Ο Ομηρος και η προπαγάνδα των ΜΜΕ.


Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά στην βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ, και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα.

ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις αντένες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ, και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους "μνηστήρες".

Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν.

Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ,

πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ.
Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.
Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος,

ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τιμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.

Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ.

Η λέξη μιλά από μόνη της. Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ.
Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.

Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.

Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ!

Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ.Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ!

Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη!

Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε. Οι πρόγονοί μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό.

ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ!

Και ο Αντίνοος, ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα. Είναι αυτός ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος.

Γι αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ.

Αν υπήρχαν αυτά το 1821,είναι αμφίβολο αν θα γίνονταν η επανάσταση των Ελλήνων, θα κινδύνευαν να μείνουν καθ' υποταγμένοι στην πλάνη και την θολούρα της καθαρής κρίσης, εξ αιτίας της προπαγάνδας.

Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, το ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί ενάντια στην νόηση των ανθρώπων!


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σημείωση δική μου:
Την πολύ έξυπνη αυτή θεώρηση περί ονοματοδοσίας των ηρώων της Οδύσσειας δεν την είχα σκεφτεί ποτέ.
Τη βρήκα δημοσιευμένη από το http://politeskatatouxreous.blogspot.com/ 
Δε συνηθίζω να κάνω αναδημοσιεύσεις, αλλά τώρα ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας αυτές τις πολύ ωραίες σκέψεις.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πόσα χάνουμε όσο δεν εστιάζουμε στους τεράστιους θησαυρούς της αρχαίας ελληνικής γραμμματείας.
Εκεί βρίσκονται όλες οι αλήθειες της ζωής.
Εκεί βρίσκεται όλη η σοφία του κόσμου.
Εκεί βρίσκονται οι λύσεις για τα σημερινά μας προβλήματα.

Σκοπεύουμε στη γλώσσα του Αντίνοου πρώτα που είναι και ο ισχυρότερος, και μετά αφού τους έχουμε στριμώξει όλους τους υπόλοιπους μνηστήρες στο δωμάτιο αφοπλισμένους, τους αποτελειώνουμε για να πάρουμε πίσω το βιος μας...

Ο ΣΥΡΙΖΑ της αλλαγής...

 Μέχρι νεωτέρας...

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου εύλογα έθεσε στο κέντρο της συζήτησης το ρόλο που καλείται να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ από δω και μπρος και το κατά πόσο μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Στο πλαίσιο αυτό έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα ο ρόλος που έχει ήδη παίξει η ριζοσπαστική αριστερά για να φτάσουμε ως εδώ. Δεν συζητιέται δηλαδή με τους ίδιους ρητούς όρους ότι η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία δέκα χρόνια αποτελεί καταλυτικό παράγοντα ωρίμανσης ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, κάτι που αν μη τι άλλο δείχνει ότι η γερή επαφή του με την πραγματικότητα δεν αποτελεί τυχαία υπόθεση των τελευταίων μηνών.
Κατ’ αρχάς, με την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ, για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» η αριστερά αποκτά μια σταθερή στο χρόνο και συνεκτική πολιτική στρατηγική: την ενότητα της αριστεράς, όχι ως συναισθηματικά φορτισμένου συνθήματος, αλλά ως πρότασης για τη συγκέντρωση των υπαρχουσών δυνάμεων απέναντι σε έναν επελαύνοντα αντίπαλο, τη δημιουργία νέας δυναμικής στην κοινωνία, αλλά και τον επαναπροσδορισμό των διαχωριστικών γραμμών εντός της αριστεράς με σύγχρονους όρους. Η σημασία που έχει αυτό γίνεται πιο εμφανής αν σκεφτεί κανείς ότι την ίδια περίοδο το ΚΚΕ επέλεξε να καταθέσει τη δική του ιδέα για συγκρότηση κοινωνικού μετώπου, η οποία γρήγορα αποδείχθηκε συγκυριακή και εκφυλίστηκε στη γραμμή «ΚΚΕ εναντίον όλων» και εσχάτως σε μια ανάγνωση της σημερινής πραγματικότητας ως προσπάθειας ρεβάνς για το 1968!
Επιπλέον, η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ανασύνθεση της αριστεράς πέραν των κομμάτων που τον απαρτίζουν. Κυριότερο παράδειγμα αποτελεί η δημιουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ενδεχομένως ακόμη και η συνάντηση των δύο ΚΚΕ του μ-λ χώρου),  καθώς και η ανάδυση πλήθους ενωτικών πρωτοβουλιών σε κοινωνικό επίπεδο.
Παράλληλα όμως οι εξελίξεις στην αριστερά φέρνουν μια κομβική αλλαγή συνολικά στο πολιτικό φάσμα: την πλήρη αποκάλυψη της αδυναμίας όλων των πολιτικών χώρων να ξεπεράσουν τις ισορροπίες που δημιουργήθηκαν στη μεταπολίτευση και να εκφράσουν τα σημερινά κοινωνικά αιτήματα. Αυτή η απόλυτη αποτυχία των κυρίαρχων –ας μην το ξεχνάμε αυτό– δυνάμεων (ίσως η μόνη σχετική απόπειρα να ήταν ο Σημιτικός «εκσυγχρονισμός», που γρήγορα αποδείχτηκε απλώς εργαλείο αναζωογόνησης της ΠΑΣΟΚικής ιδιοτέλειας και έχασε κάθε κύρος) κρυβόταν για χρόνια πίσω από τις κοροϊδίες για την πολυδιάσπαση της αριστεράς. Σήμερα όμως, που το πέπλο απομακρύνθηκε, η κρίση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, της δεξιάς και των φιλελεύθερων δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί, αλλά αντίθετα προκαλεί ραγδαίες ανακατατάξεις. Το κατά πόσο αυτές θα περιοριστούν σε προσωπικά αλισβερίσια ή θα αποτελέσουν πεδίο γνήσιας έκφρασης νέων κοινωνικών αναζητήσεων παραμένει ανοιχτό (και εξαιρετικά σημαντικό για τη δημιουργία μιας πλουραλιστικής δημοκρατίας) ζήτημα.
Τέλος, η μετεκλογική στάση του ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε σε όλο τους το μεγαλείο τις παλινωδίες και τις αντιφάσεις του λόγου του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (αλλά και άλλων μικρότερων κομμάτων, μόνο που αυτό δικαιολογείται ευκολότερα). Έτσι, τα δύο μεγάλα κόμματα τη μια μέρα ισχυρίζονταν ότι η αυτοδυναμία είναι απαραίτητη για μια κυβέρνηση στις σημερινές συνθήκες, ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αλλαγής του μνημονίου, ότι αποτελούν τις υγιείς δυνάμεις του τόπου, και αμέσως μετά ανακάλυψαν ότι οι συνεργασίες είναι καλύτερες (αν τους περιλαμβάνουν), ότι μπορεί να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση και ότι τα ίδια είναι σάπια και διεφθαρμένα. Η αποκαθήλωση ήταν εντυπωσιακή.
Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με την παρουσία του έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία ενός νέου πολιτικού συστήματος, που θα φέρει τα ίχνη του με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (ακόμη δηλαδή και αν τελικά προσδιοριστεί σε αντιπαράθεση με την ανοιχτότητα και την επιθυμία επικοινωνίας με την κοινωνία που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ). Η ταχύτητα βέβαια με την οποίο εξελίσσονται τα πράγματα στην πολιτική και στην οικονομία δεν επιτρέπει ασφαλείς προβλέψεις. Εκλογική επιτυχία ενός αναπαλαιωμένου πολιτικού σκηνικού (σε αντίθεση με την ανάδυση νέων προσώπων και ιδεών) μπορεί να ξαναβάλει το πολιτικό σύστημα στη σαλαμούρα. Αντίστοιχα, εκλογική αποτυχία (όχι κατ’ ανάγκη ήττα, αλλά ακόμη και αδιέξοδο) του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτή τη φάση, θα προκαλέσει επίσης αποδυνάμωση του πολιτικού σχεδίου του. Όμως τουλάχιστον διαγράφονται πλεόν καθαρά τα διακυβεύματα του επόμενου διαστήματος για την αριστερά: στήριξη της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ και συμμετοχή σ’ αυτήν για τον εμπλουτισμό και τον επηρεασμό της ή επιλογή αντιπολιτευτικής στάσης απέναντί της. Το πρώτο ενέχει τον κίνδυνο της επιτυχίας (πόσο καλά θα τη διαχειριστούμε, πώς δεν θα προδοθούν οι στόχοι μας;), το δεύτερο τον κίνδυνο του εκφυλισμού της αριστεράς σε περιθωριακό παίκτη σε μια κρίσιμη στιγμή εξαιρετικής κοινωνικής ρευστότητας. Όπως όλοι οι χώροι, έτσι και η αριστερά καλείται να κάνει τις επιλογές της.
(Το κείμενο αυτό αποτελεί ελαφρώς πιο εκτεταμένη εκδοχή του άρθρου που δημοσιεύτηκε στην «Αυγή»)

Οι «γύπες» κατασπάραξαν τη χώρα...

γιωργος δελαστικ,  ethnos.gr...

Οι «γύπες» κατασπάραξαν τη χώρα

Μέσα στην πολιτική θύελλα που μαίνεται στη χώρα μας και την προκήρυξη των νέων εκλογών, πέρασε απαρατήρητο σχεδόν από τον ελληνικό λαό ένα γεγονός τεράστιας οικονομικής και πολιτικής σημασίας: την Τρίτη η κυβέρνηση Παπαδήμου πλήρωσε στο 100% της ονομαστικής αξίας τους ελληνικά κρατικά ομόλογα συνολικής αξίας 435 εκατομμυρίων ευρώ που είχαν υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο και τα οποία είχαν περιέλθει στα χέρια ακραία επιθετικών κερδοσκοπικών κύκλων που είχαν αρνηθεί κατηγορηματικά να δεχθούν το «κούρεμά» τους στο πλαίσιο του PSI.
Το τραγικό είναι ότι το 90% περίπου των ομολόγων αυτών βρίσκονταν στην κατοχή ενός κερδοσκοπικού οίκου ονόματι Νταρτ Μάνατζμεντ με έδρα στα νησιά Κέιμαν, ο οποίος είχε πληρώσει λιγότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσει τα ελληνικά ομόλογα-σκουπίδια στη δευτερογενή αγορά και την Τρίτη εισέπραξε περίπου... 400 εκατομμύρια ευρώ, βγάζοντας κέρδος... 300%!!!
Ο οίκος Νταρτ Μάνατζμεντ συγκαταλέγεται στους κερδοσκόπους που ονομάζονται «γύπες». Αυτοί ειδικεύονται στην αγορά ομολόγων που έχουν εκδώσει «κράτη-ψοφίμια», τα οποία απειλούνται με χρεοκοπία. Αγοράζουν τα ομόλογα σε εξευτελιστικές τιμές, γύρω στο 10%-25% της αξίας τους.
Στη συνέχεια εκβιάζουν αδίστακτα τα κράτη. Απαιτούν να τους πληρώσουν τα ομόλογα στο 100% της ονομαστικής αξίας τους (οπωσδήποτε πάντως πάνω από 70-80%) αποκομίζοντας υπερκέρδη. Αν οι χώρες αρνηθούν να πληρώσουν, έχουν πανίσχυρες και εξαιρετικά ειδικευμένες στον τομέα αυτόν ομάδες δικηγόρων και σέρνουν τα κράτη στα δικαστήρια επί χρόνια και χρόνια, κερδίζοντας πάντα τις σχετικές δίκες!
«Οι αγοραστές είναι βέβαιοι πως θα πάρουν τελικά τουλάχιστον τριπλάσια λεφτά ανά ομόλογο από τους ''επενδυτές-κορόιδα'' που συμφώνησαν ''οικειοθελώς'' στο ''κούρεμα''» γράφαμε στη σελίδα αυτή στις 9 Απριλίου, αναφερόμενοι στους κερδοσκόπους «γύπες». Δυστυχώς, οι εκτιμήσεις εκείνες επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο. Οι «γύπες» κατασπάραξαν την Ελλάδα και κέρδισαν 300% από το «οικονομικό κουφάρι» της!
Εγινε μια πολύ κακή αρχή. Ομόλογα αξίας 434 εκατομμυρίων ευρώ που υπάγονται σε ξένο δίκαιο και βρίσκονται στα χέρια «γυπών» πρέπει να πληρωθούν από τη νέα κυβέρνηση φέτος, τον Σεπτέμβριο και τον Δεκέμβριο.
Κι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στον εφιάλτη που την απειλεί του χρόνου. Μέσα σε λιγότερους από τρεισήμισι μήνες (από τις 26 Μαρτίου ως τις 5 Ιουλίου του 2013 συγκεκριμένα) πρέπει να πληρωθούν τέσσερα μη «κουρεμένα» ομόλογα υπό ξένο δίκαιο που βρίσκονται στα χέρια επιθετικών κερδοσκόπων, συνολικής αξίας... 2 δισεκατομμυρίων ευρώ! Το 1,4 δισ. ευρώ μάλιστα πρέπει να πληρωθεί σε ένα... δεκαήμερο, στις 25 Ιουνίου και στις 5 Ιουλίου του 2013! Ο απόλυτος εφιάλτης... Υπάρχουν και χειρότερα όμως, τα οποία αποδεικνύουν πόσο εγκληματική από πολιτική σκοπιά πράξη ήταν η αποδοχή του αγγλικού δικαίου στα δάνεια που χορήγησε η ΕΕ στην Ελλάδα.
Τα δάνεια αυτά έχουν ρήτρες «διασταυρούμενης χρεοκοπίας (cross default)». Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι αν η κυβέρνηση δεν πλήρωνε το ομόλογο της Τρίτης, είχαν το νομικό δικαίωμα όλοι οι άλλοι κερδοσκόποι «γύπες» που κατέχουν ακόμη ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 6 δισεκατομμυρίων ευρώ, να ζητήσουν αμέσως τώρα (!) την πληρωμή χωρίς να περιμένουν τη λήξη των δικών τους ομολόγων, ακόμη κι αν είναι ύστερα από δέκα χρόνια!
Στο ίδιο πλαίσιο, μπορούσαν και τα... κράτη της Ευρωζώνης να ζητήσουν να τους δώσουμε αμέσως τώρα πίσω τα... 100 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ που είχαν δώσει ως δάνεια στην Ελλάδα και τα έχουν πάρει όλα οι ευρωπαϊκές τράπεζες! Αυτά προβλέπει το ξένο δίκαιο!
Ζήτησε η απελθούσα κυβέρνηση της Αθήνας γραπτές εγγυήσεις ότι τουλάχιστον οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης δεν θα συμπεριφέρονταν ως «γύπες» και δεν θα ζητούσαν πίσω τα δάνεια, αν η Ελλάδα δεν πλήρωνε τους κερδοσκόπους, αλλά... καμία κυβέρνηση δεν της έδωσε τέτοια εγγύηση! Υπέροχοι οι εταίροι της...
ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ
«Νταηλίκια» χωρίς αντίκρισμα
ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να πληρώσει η κυβέρνηση τους κατόχους ελληνικών ομολόγων που υπόκεινται σε ξένο δίκαιο και αρνήθηκαν να δεχθούν το «κούρεμά» τους στο πλαίσιο του PSI, διαβεβαίωνε προ μηνός ως υπουργός Οικονομικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Εχει διασφαλίσει την πλήρη στήριξη των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης στο θέμα αυτό, μας έλεγε. Αποδείχθηκε όμως ότι η κυβέρνηση τα «έσκασε» ωραία και καλά τα 435 εκατομμύρια στους αιμοδιψείς κερδοσκόπους που τα είχαν αγοράσει μάλιστα στο ένα τέταρτο της αξίας τους και έτσι έβγαλαν κέρδος 300% (!) «στην υγειά των κορόιδων» - δηλαδή του ελληνικού λαού. Οι Ευρωπαίοι εταίροι της κυβέρνησης την άφησαν γυμνή στις ορέξεις των κερδοσκόπων.

Ροη αρθρων