Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Τι έχει νόημα;



η Λέσχη...
του Θάνου Ανδρίτσου
Οι μέρες του Αυγούστου, όσες από αυτές βρίσκεσαι καθηλωμένος στην Αθήνα, είναι πάντοτε κατάλληλες για σκέψεις, προβληματισμούς, κείμενα, διάβασμα και όλα όσα στη συνηθισμένη ροή του χρόνου στοιβάζονται βίαια ανάμεσα σε δουλειές, κινηματικά καθήκοντα και κοινωνικές υποχρεώσεις. Πολλοί βέβαια θα έχουν δίκαιες κατηγορίες να προσάψουν στην παρατεταμένη νωθρότητα τη στιγμή που γύρω μας βαθαίνει ο πάτος της παρακμής. Είναι αλήθεια και όλοι το σκεφτόμαστε. Άλλο τόσο αλήθεια είναι όμως, ότι χρειάζονται στιγμές που διαταράσσεται η κανονικότητα, που προσπαθείς να κάνεις τις σκέψεις στο μυαλό σου να αποκτήσουν νόημα χωρίς να φοβάσαι να βυθιστείς και εσύ σε μια τρικυμία αδιεξόδων και παραλόγων.
Έτσι πρέπει. Οι καρικατούρες ατσαλένιων, πάντοτε πεισμένων και ακλόνητων, με πλήρη διαύγεια και ετοιμότητα, με διαρκή οξυδέρκεια, τιτάνια ηρεμία και αταλάντευτη μαχητικότητα, επαναστατών, μόνο στις ασπρόμαυρες ταινίες σοσιαλιστικού ρεαλισμού υπάρχουν. Δεν πειράζει να στοχεύεις κάπου εκεί κοντά. Όχι ότι πρέπει, άβουλο ανθρωπάκι, που σκιάζεται μόλις λίγο ζορίσει η κατάσταση, να γίνεις, κατηγορώντας δήθεν τη δύσκολη εποχή, για το δικό σου μικρό μπόι.
Πάντοτε δίπλα στο μεγαλείο υπήρχε η μηδαμινότητα, πλάι στις μεγάλες αποφάσεις για το μέλλον, οι μικρές για το παρόν. Κάτι τέτοιο, θυμάμαι, έγραφε ο Θανάσης, στις αγαπημένες εβδομαδιαίες τελευταίες λέξεις του. Και ξέρω πως τις μεγάλες αποφάσεις ποτέ δεν τις παίρνεις σε έναν στοχασμό για ένα ηρωικό μέλλον, αλλά όταν στις δοσμένες συνθήκες επιλέγεις κάθε φορά το δρόμο που επιτάσσουν τα μεγάλα σου όνειρα. Κι έτσι γίνονται οι αέρινες μεγάλες ιδέες σου, χειροπιαστά βήματα που σε οδηγούν στο θρίαμβο ή την καταστροφή, αλλά πάντως, με ψηλά το κεφάλι.
Και θυμάμαι που μνημονεύαμε με τον Κώστα, τις προσωπικές ιστορίες και τις συλλογικές αναζητήσεις της νέας γενιάς των ανταρτών και ανταρτισσών της ΕΠΟΝ, αμέσως μετά τον πόλεμο. Ηρεμία, χαρά, έρωτα, τέχνη, ελευθερία, να κάνουν βόλτα χωρίς να σκοτώνονται, να ζήσουν την ομορφιά της φύσης… Αυτά θέλανε. Και η μοίρα τους έφερε τριάντα χρόνια σκοτωμών, εξοριών και φυλακίσεων. Κι έτσι φτιάχτηκε η πιο σημαντική γενιά ηρώων που πάτησε ποτέ σε αυτόν εδώ τον τόπο. Από καθημερινούς ανθρώπους, σαν τον φιλαράκο σου που πίνατε καφέ, σαν την κοπελίτσα από την τάδε σχολή που της άρεσε το θέατρο. Καθημερινοί άνθρωποι, που η μη καθημερινή εποχή που έζησαν, τους ανάγκασε υπεράνθρωποι να γίνουν. Και σκέφτεσαι: Αυτοί εδώ γύρω μου, θα αλλάξουν τη ροή της ιστορίας; Αυτός, που δεν μου φαίνεται και πολύ διαβασμένος, ή ο άλλος που ήρθε μια ώρα αργότερα για μια δουλειά που είχαμε αναλάβει, ή αυτή παραδίπλα που σαν πολύ να νοιάζεται για την εμφάνισή της φαίνεται; Ή μήπως, πάνω από όλα, εσύ που πιάνεις καθημερινά τον εαυτό του να σκαρώνει δειλές υποχωρήσεις; Κι όμως, ναι, μπορεί τέτοιοι σαν εσένα, χρυσές σελίδες της ανθρωπότητας να γράψουν. Μπορεί και να λησμονηθούν από όλους, σαν άχρηστα και ανήμπορα πλάσματα, που ατύχησαν να ζήσουν σε ζοφερούς καιρούς, χωρίς να κάνουν κάτι για να τους αλλάξουν. Θα κριθεί αν θα ναι κάτι από τα δύο, ή κάτι από τα πολλά που βρίσκονται στη μέση, από τις μεγάλες, αλλά και από τις μικρές, τις καθημερινές αλλά και για αυτό ιστορικές, αποφάσεις που θα πάρουν. Θα κριθεί και από το πώς θα τα φέρει ο καιρός. Σίγουρα όμως δεν κρίθηκε ακόμα, καλά η κακά. Σίγουρα επίσης, δεν θα κριθεί από ηθικούς λεονταρισμούς ή μοιρολόγια έξω από την πραγματική κίνηση, έξω από την δράση, έξω από την εμπλοκή με την πραγματικότητα.
Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία. Το ξέρουμε αυτό χρόνια τώρα. Και συνήθως αλλάζει προς το χειρότερο. Σίγουρα, άλλαξε προς το χειρότερο, το τελευταίο διάστημα. Και για μερικούς πια, δεν υπάρχει καν ζωή για να χειροτερέψει. Και ισχύει ότι στον αγώνα που έχουμε μπροστά μας – ένας αγώνας δύσκολος, μακροχρόνιος και καθημερινός, στον οποίο θα κριθεί αν θα ξεμυτίσει μια χαραμάδα φωτός στη χειμαζόμενη ανθρωπότητα ή αν θα βυθιστεί σε ένα αδυσώπητο μακροχρόνιο σκότος- κανείς δεν περισσεύει. Βέβαια, άλλο τόσο αποδεικνύεται καθημερινά ότι και κανείς δεν είναι αναντικατάστατος, κανένας δεν έχει προνομιακή μεταχείριση από τον χρόνο έτσι ώστε να παγώνει όποτε αυτός αισθάνεται προβληματισμένος, κουρασμένος ή απογοητευμένος. Και πιθανότατα από κανέναν μόνο του – και αν όχι από κανέναν σίγουρα όχι από εσένα- δεν εξαρτάται το μέλλον της παγκόσμιας επανάστασης. Όμως τις αποφάσεις που παίρνεις, μόνο έτσι μπορείς να τις πάρεις. Ξέροντας ότι και με την μικρότητά σου, ακόμα κι έτσι, το αν θα γενούνε τα σκοτάδια φώς, περνάει από σένα.Κι αν κατά καιρούς συννεφιασμένη και τρικυμισμένη είναι η σκέψη σου, και αν συνολικά σχέδια με εξακριβωμένη θριαμβευτική κατάληξη δεν μπορείς να διαλαλήσεις, δεν πειράζει. Πάντοτε θα υπάρχουν κάποιες βεβαιότητες, κάποια σίγουρα βήματα που χωρίς φόβο πρέπει να βαδίσεις.
Με τις παραπάνω σκέψεις, προσπαθώ μέρες τώρα, να γράψω ένα κείμενο για κάποιο θέμα. Να πω δυο τρεις ιδέες, μια πρόταση, να κάνω μια ανάλυση, έστω ένα συμπαθητικό αρθράκι κριτικής της καθημερινότητας. Και πάντοτε διστάζω. Τριγυρνάνε στο μυαλό μου σκόρπιες σκέψεις, καμια ωραία ατάκα, ένα ενδιαφέρον σχήμα λόγου, αλλά μετά από λίγο απορρίπτονται. Σαν ανούσιες, φλύαρες, χαζοχαρούμενες και σίγουρα ασόβαρες για την εποχή, ιδέες. Έκατσα και θυμήθηκα τα κείμενα που είχαν γραφτεί κατά καιρούς στη Λέσχη, αρκετά είχα γράψει και εγώ, μπας και μου έρθει καμιά ιδέα. Και τα απέρριπτα όλα. Τι, να γράψω κάνα εξυπνακίστικο σχόλιο, να πω μια ιστορία από τη ζωή μου, ή μήπως πάλι ένα κείμενο για το φοιτητικό κίνημα, τα βιβλία και τις αδιάφορες και μηδαμινές πράξεις μου; Τι νόημα έχει; Τη στιγμή που δίπλα μας ξεχειλίζει η απόγνωση και η απαθρωπιά, όλα αυτά μοιάζουν να μην έχουν νόημα.
Φλέρταρα για μέρες με αυτή την κατάρα της απουσίας νοήματος. Για οτιδήποτε. Τι νόημα έχει να γράψεις ένα κείμενο που να αντιπαρατίθεται στην κυβερνητική προπαγάνδα και στα ρατσιστικά ψέματα για τους μετανάστες; Ποιος θα το διαβάσει; Όσοι είναι από δω τα ξέρουν, όσοι είναι από κει δεν θα πειστούν. Τι νόημα έχει ένα κείμενο ενάντια στις αλλαγές στα πανεπιστήμια; Ενδιαφέρεται ακόμα κανένας για το φοιτητικό κίνημα; Έχει νόημα να βλέπω ειδήσεις, και να χαλάει το μυαλό μου; Με έπιασα να μη θυμάμαι καν τα ονόματα των νέων υπουργών. Ώσπου με έπιασα να κάνω τέτοιες σκέψεις για πολιτικές και κινηματικές ιδέες. Τι νόημα έχει αυτός ο αγώνας, αν δεν υπάρχει η τάδε προϋπόθεση, και το δείνα παράδειγμα έχασε, και οι τάδε έκαναν λάθος τότε, αλλά και οι δείνα που τους έκαναν κριτική και αυτοί λάθος κάνανε… Τώρα είναι στιγμή των δρόμων και της δράσης- ναι αλλά και αυτά χάνουν χωρίς θεωρία-  άρα είναι στιγμή θεωρίας-  ναι αλλά την ίδια ώρα στους δρόμους αναβιώνει ο φασισμός-  τότε χρειαζόμαστε επαναστατικό κόμμα- ναι αλλά και η εργατική τάξη.Και τελικά, ματαιότης, ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης. Ή αν όχι αυτό, επειδή είμαστε με την επανάσταση, επανάληψη αυτών που κάναμε μέχρι χθες, μηχανιστικά, αυτόματα, σαν αγγαρείες.
Όμως το σκέφτηκα ξανά. Όταν αρχίζεις να αμφισβητείς το νόημα που έχει ένα κείμενο που τεκμηριώνει το αυτονόητο, αμφισβητείς και τη δυνατότητα να παλέψεις για αυτό. Κι όταν δεν παλεύεις για το προφανές, πώς θα παλέψεις και για τα πιο μεγάλα. Κι όταν φοβάσαι ότι δεν μπορείς να πείσεις σήμερα, πως θα τα καταφέρεις αύριο. Και τελικά καταλαβαίνεις ότι η δικιά σου υποχώρηση ευθύνεται, ότι η δικιά σου πεποίθηση κλονίστηκε, και όχι ότι μέσα σε λίγους μήνες τα πάντα έχασαν το νόημά τους. Κι έτσι κατέληξα ξανά σε μια φράση που θυμόμουν από παλιά, του D. Harvey. Πες κάτι με νόημα και συνοχή, ή μείνε σιωπηλός. Και θα προσέθετα: κάνε, πρότεινε, δημιούργησε κάτι με νόημα και συνοχή ή μην κάνεις τίποτα. Δεν είναι ότι τα πάντα έχασαν το νόημά τους. Είναι που χρειάζεται να ψάξεις και να βρεις κάτι που να έχει νόημα. Δεν είναι ότι γίναν όλα μάταια. Αλλά ότι πρέπει να δώσεις μεγαλύτερο αγώνα για αποδειχτεί κάτι χρήσιμο. Δεν είναι ότι χάθηκε η μάχη, είναι ότι πρέπει να παλέψεις περισσότερο για να κερδίσεις.
Δε σημαίνει αυτό προφανώς ότι τα πάντα καλώς γίνονται, όλα βρίσκονται σε καθεστώς μόνιμης νέας νοηματοδότησης και άρα να κάνουμε ότι κάνουμε, προσπαθώντας λίγο να το βελτιώσουμε. Πρέπει να σκεφτούμε, όλοι, σοβαρά που βρισκόμαστε, γιατί φτάσαμε εδώ, που θέλουμε να πάμε και πως. Έχω στο μυαλό μου πρόχειρα πολλά που έχουν νόημα και άλλα τόσα που δεν έχουν. Και παίρνω το θάρρος να καταγράψω μερικά:
Έχει νόημα, να επιδιώκεις να βασίσεις πάνω στον ορθό λόγο, τα επιχειρήματα και την αναζήτηση μιας αλήθειας, έναν λόγο αντιπαραθετικό με την κυβερνητική εξουσία, τα τσιράκια της τρόικα, τους μεγαλοκαναλάρχες, τους προπαγανδιστές του ρατσιστικού και φασιστικού δηλητηρίου και τον λαϊκίστικο, ανορθολογικό, οπισθοδρομικό και κενό νοήματος καθημερινό λόγο της χειρότερης πλευράς της νεοελληνικής κοινωνίας, της οποίας η βρωμιά αναβλύζει τις μέρες αυτές. Έχει νόημα πρώτα και κύρια για εσένα, για τους συντρόφους σου, για τον κόσμο του αγώνα που πρέπει να γίνονται φάροι λογικής σε μια εποχή που όλα γίνονται παράλογα, ικανοί να αναλύουν μεθοδικά, αποδεικτικά και με πολιτικές απολήξεις. Αλλά έχει και νόημα για την πλειοψηφία της κοινωνίας, στην οποία πρέπει να φτάσεις, για να μπορεί να κρίνει, να μαθαίνει την αλήθεια, να απορρίπτει την μαύρη προπαγάνδα.
Δεν έχει νόημα, να βαφτίζεις επιχειρηματολογία, τα αυταπόδεικτά, τον ξύλινο λόγο των προκηρύξεων, την επανάληψη συνθημάτων. Δεν έχει νόημα να υποκρίνεσαι ότι γνωρίζεις τα πάντα και την επομένη να βρίσκεσαι εκτεθειμένος από παντού, όταν σε μια συζήτηση δεν μπορείς να απαντήσεις σε τίποτα, στο θέμα του χρέους, του ευρώ, στην επικείμενη χρεοκοπία, στο τάδε που είπε ένας υπουργός κτλ. Δεν έχει νόημα ο ρηχός συνδικαλισμός του τίποτα, η αφθονία στην μπουρδολογία. Αρκετή τέτοια έχουμε στα κανάλια από τους κυρίαρχους. Δεν χρειάζεται από την Αριστερά.
Έχει νόημα, να μελετάς, να θεμελιώνεις επιστημονικά την εναλλακτική αντιπρόταση απέναντι στην βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Έχει νόημα να ερευνάς, να μαθαίνεις για οτιδήποτε. Οι μεγάλες στιγμές της ανθρωπότητας, στιγματίστηκαν από αυτή τη σύνδεση του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση με τις επιστημονικές τομές, τις φιλοσοφικές αναζητήσεις και τις καλλιτεχνικές πρωτοπορίες. Έχει νόημα να αποκτάς μεθοδολογία, να διαβάζεις σε βάθος, να κατανοείς το σύνολο των στοιχείων που διαμορφώνουν την πραγματικότητα, να αποφεύγεις τις αυθαίρετες γενικεύσεις και τα λογικά άλματα. Να μπορείς να συμμετέχεις σε μια παγκόσμια συζήτηση με τις εξελίξεις στην επιστήμη, τις ιδέες, τις τέχνες. Να ξεφεύγεις από την προχειρότητα, την τσιτατολογία, την εξύψωση της αγκιτάτσιας σε ιδεολογία.
Δεν έχει νόημα, η αυτοαναφορικότητα και η κενότητα της υψηλής επιστημοσύνης, της ενδελεχούς μελέτης του τίποτα, της καταδίκης του μεγάλου, του γενικού και του παγκόσμιου. Οι ατελείωτες μελέτες που δεν γενικεύουν σε τίποτα, οι κλειστοί κύκλοι που βαυκαλίζονται για την ανωτερότητά τους, όταν δεν γλύφουν την εξουσία. Αλλά και οι δύσκολες συζητήσεις και οι νεολογισμοί όταν μένουν σαν μια ιδιότυπη αργκό των εκλεπτυσμένων και δεν προσπαθούν να τροφοδοτήσουν ιδέες και προτάσεις προσιτές στην κοινωνική πλειοψηφία.
Έχει νόημα, να σχεδιάζεις πολιτικά προγράμματα και στόχους, συνολικά σχέδια που να επιδιώκουν την κοινωνική ανατροπή. Έχει νόημα να αποκτάς έναν μεστό και συγκεκριμένο πολιτικό λόγο, αντίστοιχο των επιδιώξεων σου. Έχει νόημα η πολιτική, η πολιτική των μαζών και των κομμάτων, η πολιτική που έχει τακτική, στρατηγική, αρχή, μέση και τέλος, συγκεκριμένους στόχους και μέσα πάλης. Η πολιτική της μαζικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, σε σωματεία, συλλογικότητες και κόμματα. Έχει νόημα να ξεφεύγουμε από τις σπασμωδικές κινηματικές εξάρσεις και υφέσεις, από τους ενθουσιασμούς και τις απογοητεύσεις της στιγμής. Να φτιάχνουμε ορίζοντες που μπορούν να στρατεύσουν στην προοπτική μιας άλλης κοινωνίας και όχι μόνο στη ρηχή υποταγή στο σήμερα. Να μπαίνουμε στη μάχη της αλλαγής των συνειδήσεων με όλο μας το οπλοστάσιο, όχι μόνο για την επόμενη μέρα, ούτε μόνο για το μακρινό μέλλον, αλλά για το πώς θα πάμε από σήμερα μέχρι το φωτεινό αύριο.
Δεν έχει νόημα, η ατέρμονη επανάληψη κοινότυπων φράσεων που δε σημαίνουν τίποτα. Φράσεις όπως με αίσθημα ευθύνης να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις της εποχής, που δεν κρύβει τίποτα άλλο από παραλλαγές κυβερνητικών κουστουμιών. Φράσεις όπως ο λαός να μάθει και να συνταχτεί μαζί μας για τη λαϊκή εξουσία, βγαλμένες από νυσταλέες και ατάραχες κομματικές συνεδριάσεις. Φράσεις όπως μια διαλεκτική υπέρβαση σε ανώτερο επίπεδο του τάδε και μια ανασύνθεση της γεωμετρίας του δείνα και έναν αξονισμό της συγκυρίας για το άλλο, που κάτι θέλουν να πουν, αλλά δε σημαίνουν και τίποτα στην πραγματικότητα, όταν φεύγουν από φοιτητικά αμφιθέατρα τις πρώτες πρωινές ώρες. Πες κάτι συγκεκριμένο, φτιάξε ένα σχέδιο, κάνε μια πολιτική πρόταση ή επεξεργάσου ένα θεωρητικό ερώτημα. Δημιούργησε κάτι από τις φράσεις αυτές, ώστε να μη μένουν κενά γράμματα. Μεγαλώσαμε γενιές ολόκληρες με τέτοιες φράσεις. Ήρθε όμως η στιγμή να γίνουμε καλύτεροι, να υπερβούμε σε ανώτερο επίπεδο τον εαυτό μας, έτσι που να μη χρειάζεται να επαγγελλόμαστε την ανώτερη υπέρβαση αυτή. Δεν έχει νόημα να βαφτίζεται πολιτική γραμμή μια κινηματική πρόταση, θεωρία η πολιτική γραμμή, ιδεολογία μια πολιτική απόφαση.
Έχει νόημα, η επανεμφάνιση με πιο πολιτικό και αποφασιστικό τρόπο του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Είναι προφανές ότι αυτό κι αν έχει νόημα. Πρέπει επιτέλους να βγει από το λήθαργο των τελευταίων έξι μηνών. Χρειάζεται ένα τεράστιο κείμενο για να αποτιμήσει τους αγώνες των τελευταίων χρόνων. Είναι όμως προφανές ότι αυτή η ουσιαστική κινηματική νηνεμία από τον περσινό Φλεβάρη, η αναντίστοιχη των περιστάσεων εμφάνιση του λαϊκού παράγοντα στο διάστημα πριν, κατά τη διάρκεια των δύο εκλογών, και κυρίως μετά, και η απογοητευτική αμηχανία και ανυπαρξία αντιστάσεων στον φασιστικό παροξυσμό του καλοκαιριού, φέρνει τον αγωνιζόμενο κόσμο και την Αριστερά μπροστά σε ένα τοπίο χειρότερο από πριν. Οι αγώνες των περασμένων χρόνων, που μπορούν να ειδωθούν και σαν ένας πρώτος κύκλος που έκλεισε, ούτε ξεχάστηκαν, ούτε σβήστηκαν ηττημένοι, ούτε είναι απλά αναμνήσεις μιας μακρινής εποχής. Οι κοινωνίες αλλάζουν ταχύτατα, όχι όμως τόσο που να δικαιολογούμε την ολιγωρία μας σε μια δήθεν συντριπτική αρνητική αλλαγή των συνειδήσεων σε σχέση με την 12η Φλεβάρη που πολλοί πιστεύαμε ότι θα σηματοδοτούσε το ξεκίνημα λαϊκής εξέγερσης. Προφανώς τα πράγματα είναι χειρότερα από πριν, προφανώς από τις εκλογές και μετά, υπάρχει ενίσχυση της αντίδρασης και μαζική εμφάνιση του φασισμού, πριμοδοτούμενου από την κρατική πολιτική. Σίγουρα έχουν επιτύχει σε ένα βαθμό την αλλαγή της συζήτησης, από το μνημόνιο στους μετανάστες. Όμως χρειάζεται ψυχραιμία στις αναγνώσεις μας, ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας αναζητά προς την αριστερά και τον αγώνα, όμως νοιώθει ότι δεν μπορεί να βρει τον δρόμο της νίκης. Ίσως να νοιώθει ότι εξάντλησε όλα τα μέσα του, σίγουρα βρέθηκε μπροστά στα όρια που δυστυχώς είχαν τα κινήματα των τελευταίων χρόνων. Μεγάλο κομμάτι πείστηκε ότι θα ήταν μια εύκολη εκλογική μάχη, πολλοί – δυστυχώς και οι ηγεσίες της Αριστεράς- ακόμα πιστεύουν ότι θα είναι μια μελλοντική εύκολη εκλογική μάχη. Όμως, σίγουρα δεν είναι έτσι. Η ιστορία, όπως πάντα, θα κριθεί στους δρόμους, οι πόλεμοι νικιούνται στα πεδία των μαχών. Και αν δεν τους κερδίσεις εσύ, μπορεί να τους κερδίσουν οι άλλοι. Η ιστορία τα κενά τα σιχαίνεται, όπως λέει όλη την ώρα ένας σύντροφος. Ο  κόσμος, και ειδικά η νεολαία, πειθήνια να υπακούει τους Σαμαράδες και τους Βενιζέλους αποκλείεται. Θα αναζητήσει δρόμους έκφρασης της οργής και οργάνωσής της. Και αν δεν τους στρατεύσει η ελπίδα μπορεί να τους στρατεύσει η καταστροφή. Άρα, χωρίς χρονοτριβή, να βγούμε ξανά στον κόσμο, στο δρόμο, στη γειτονιά μας, στην πλατεία μας, στη σχολή μας, στο σχολείο μας. Εκεί που γεννιούνται και αλλάζουν προς το καλό ή το κακό οι συνειδήσεις. Έχει νόημα να κάνεις τα πάντα. Αγώνες, απεργίες, συνελεύσεις, πορείες, πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, εργατικές λέσχες, επιτροπές ανέργων, δίκτυα ανταλλαγών, επιτροπές κατοίκων, εκδηλώσεις συμπαράστασης, καθιστικές διαμαρτυρίες, αφισοκολλήσεις, τα πάντα. Έχει νόημα, και κατά τη γνώμη περισσότερο από όλα, να πρωτοστατείς και να πειραματίζεσαι στη δημιουργία δομών και οργάνων έκφρασης των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων, οργάνων που θα πάρουν στα χέρια τους την επιβίωση του λαού, την περιφρούρησή των αγωνιζόμενων, αλλά και θα διεκδικούν την ανατροπή της αστικής επίθεσης και δυνητικά την ίδια την κατάληψη της εξουσίας. Αυτά μπορούν – και μόνο αυτά-  να επιλύσουν και άλλα θέματα, όπως την ανάγκη για συλλογικότητα και διασκέδαση, την ανάγκη για ασφαλή συμβίωση Ελλήνων και μεταναστών στις πόλεις τους, την άρνηση του καταστροφικού δρόμου των ναρκωτικών κ.α.
Δεν έχει νόημα, η επανάληψη όλων αυτών σαν μια από τα ίδια από το προηγούμενο διάστημα. Σαν ένα ατελείωτο τρέξιμο από το ένα μέρος στο άλλο, χωρίς πρόγραμμα, σχέδιο, ιεράρχηση, καταμερισμό και εν τέλει χωρίς όρεξη και αποτελεσματικότητα. Σαν μια τεράστια λίστα από κινηματικές υποχρεώσεις που σαν από υποχρέωση να πρέπει να «βγουν». Χρειάζεται σκέψη, επιλογές και πάνω από όλα χρειάζεται να δοθούμε πραγματικά σε ότι κάνουμε, να αποφασίσουμε να το πάμε μέχρι τέλους, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πως θα γίνει κάποτε να αρχίσουμε να νικάμε κιόλας. Τι μπορεί να απαιτεί; Τι αποφασιστικότητα χρειάζεται; Μπορεί να έχει και θυσίες; Δεν είμαι υπέρμαχος των αφελών ηρωισμών αλλά δε γίνεται να πάμε άλλο στο κίνημα με τα γνωστά, με τα εύκολα. Δεν έχει νόημα ακόμα να πιθανολογούμε για το αν σήμερα, εχθές, προχθές ή σε ένα μήνα είναι η πιο σημαντική μέρα του κινήματος, για το πότε έρχεται η καταστροφή, για το πότε χάσαμε οριστικά. Το ξέρουμε όλοι ότι χάνουμε μέχρι τώρα, δεν είναι νέο. Όμως δεν βρισκόμαστε στην ήττα της επανάστασης, πρώτα και κύρια γιατί επανάσταση δεν κάναμε. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που το σχετικό προβάδισμα πήραν ξανά οι από πάνω και πρέπει αυτό να ανακοπεί. Γιατί πιθανότατα αν είχαμε ήδη ολοκληρωτικά χάσει, αυτό το κείμενο να μην το έγραφα τόσο εύκολα. Δεν έχει και νόημα, δυστυχώς, να δίνουμε τη ζωή μας σε αγώνες, χωρίς να αναγνωρίζουμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει και σε αυτούς για να νικήσουμε. Ότι χρειάζεται άλλο επίπεδο στο κίνημα, κι όχι η αέναη επανάληψη μέχρι μια νίκη που κάποτε σίγουρα θα έρθει. Γιατί πραγματικά φαίνεται ότι μπορεί και να καθυστερεί για πολλές δεκαετίες.
Έχει νόημα, να δώσουμε τη μάχη με τους φασίστες και τον φασισμό. Έχει νόημα να σταματήσουμε την πορεία προς την πιο μαύρη και αδίστακτη έκφραση του αιμοσταγούς συστήματος που είναι ο καπιταλισμός. Έχει νόημα να αναμετρηθούμε σε όλα τα επίπεδα και επομένως και στον δρόμο. Έχει νόημα πρώτα και κύρια να περιφρουρήσουμε τον εαυτό μας και τους διπλανούς μας. Στο στόχαστρο των φασιστών βρίσκονται ή θα βρεθούν σχεδόν όλοι, οι μετανάστες, οι φτωχοί, οι άστεγοι, οι απεργοί, οι αριστεροί, οι αναρχικοί, όσοι έχουν περίεργο ντύσιμο, όσοι θέλουν να κρατήσουν έστω και μια σταλιά αξιοπρέπειας. Και όλοι αυτοί πρέπει πρώτα και κύρια να προστατευτούν και να σπάσουν τον τσαμπουκά των ταγμάτων ασφαλείας που αλωνίζουν με την ανοχή της αστυνομίας και την στήριξη των ΜΜΕ και της πολιτείας. Οι δρόμοι πρέπει να επανα- κατακτηθούν από τον αγωνιζόμενο κόσμο. Όσο βρίσκονται στα χέρια των χιτλερικών δημιουργείται και μια νέα ελκυστική για μεγάλα κομμάτια νεολαίας κουλτούρα, που μπορεί κάποιος χωρίς κόστος να αλωνίζει χτυπώντας ή μαχαιρώνοντας όποιον δεν του αρέσει η φάτσα του. Αυτή η άνεση πρέπει να σταματήσει. Η πολιτική συνείδησή τους είναι τόσο μηδαμινή που και μόνο με την έλλειψη της μαγκιάς και της προστασίας που παρέχει η συμμορίτικη δομή, πολλοί θα αποστρατευτούν. Άρα θαρρετά και με μαζικούς όρους κινήματος, με μορφές αλληλεγγύης και με πρωτοβουλίες κάθε μορφής οφείλουμε να δώσουμε μάχη ενάντια στα τάγματα εφόδου. Όμως δεν αρκεί αυτό. Ακόμα περισσότερο νόημα, έχει να στοχεύσουμε ώστε η κοινωνική και πολιτική βάση, η διάλυση και απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος, η ανεργία, η μαζική αίσθηση απελπισίας κ.α. αντί να τροφοδοτούν τις πιο άσχημες πλευρές της ανθρωπότητας, να δίνουν διαρκώς προβάδισμα στην ελπίδα, στον αγώνα και την αριστερά. Αυτό δε σημαίνει μια υπεκφυγή από άμεσες απαντήσεις, ωστόσο δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε ότι η μάχη με τον φασισμό, είναι μια μάχη για το μέλλον της χώρας και της ανθρωπότητας στα πλαίσια της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού, για το αν η απάντηση στα ιστορικά αδιέξοδα θα γίνει με το άνοιγμα μιας νέας σελίδας με σύγχρονης σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής ή με μια βαθιά βουτιά στον πάτο της βαρβαρότητας. Έτσι τέθηκε, είναι η αλήθεια, και κατά τον μεσοπόλεμο. Επομένως η πραγματική απάντηση στις αιτίες που γεννούν τον φασισμό, δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με την δημιουργία και ηγεμονία ενός σύγχρονου επαναστατικού ρεύματος που θα διεκδικήσει να απαντήσει στην πρόκληση της ιστορικής εποχής υπό το πρίσμα των συμφερόντων της εργατικής τάξης και εν τέλει της ανθρωπότητας ολάκερης. Γιατί έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι σε τέτοιες περιόδους που κλονίζονται τα πάντα, δεν υπάρχει ελπίδα μέσα από τις προσευχές για ομαλότητα, για ήρεμη κοινοβουλευτική αντιπαράθεση. Άρα έχουν όλα νόημα, και η προπαγάνδα ενάντια στον φασισμό, και οι υπενθυμίσεις για τα μαθήματα της ιστορίας, και οι αντιφασιστικές πρωτοβουλίες. Πάνω από όλα έχει η προσπάθεια να γίνει πράξη το σύνθημα: Όχι στο ματοκύλισμα μεταξύ των εργατών, όχι στη διάσπαση της τάξης, όχι στην βρώμικη ρατσιστική και φασιστική προπαγάνδα. Κοινός ταξικός- επαναστατικός αγώνας ελλήνων και μεταναστών εργατών.
Δεν έχει νόημα, να περνάμε τις μέρες μας πανικοβαλλόμενοι μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών μας, αναδημοσιεύοντας ειδήσεις στο Facebook και εγκαλώντας ο ένας τον άλλο για το τι θα κάνουμε, για το ποιος είναι πιο ατρόμητος και ποιος αράζει στον καναπέ του κτλ. Συγκεκριμένες προτάσεις και ιδέες υπάρχουν να κατατεθούν; Τόσες δυνατότητες έχει ο καθένας για να δράσει. Αν όχι, οι άναρχες κραυγές τίποτα δεν προσέφεραν ποτέ. Κανένα νόημα επίσης δεν έχει, να προσποιούμαστε ότι βρισκόμαστε στη Γερμανία το 36. Δεν βρισκόμαστε. Αν είχαμε φτάσει εκεί, πιθανώς να μην μπορούσαμε να το γράψουμε στο twitter μας αυτό. Προφανώς είμαστε σε δύσκολη εποχή, προφανώς υπάρχουν σημάδια που δείχνουν ότι υπάρχει κίνδυνος και εκεί να φτάσουμε ακόμα. Και πλέον σχεδόν όλοι το καταλαβαίνουν, ανεξάρτητα με το αν φαίνεται να επαναλαμβάνονται τα ίδια διλήμματα και λάθη που έγιναν σε περασμένες δεκαετίες. Είναι άλλο αυτό, και είναι άλλο το να θεωρούμε ότι η ύπαρξη της απειλής του φασισμού ισοδυναμεί με την επικράτησή του. Υπάρχει η τεράστια διαδικασία που περνάει από το ποιος θα κερδίσει την κοινωνία, την κοινωνία που οδεύει στον γκρεμό με την πολιτική των μνημονίων και αναζητά κάποια διέξοδο. Για αυτό και η μάχη ενάντια στον φασισμό οφείλει να είναι καθοριστική αλλά παραμένει πλευρά της μάχης ενάντια στην καταστροφική καπιταλιστική πολιτική, την πολιτική των μνημονίων, της διεθνούς και εγχώριας τρόικα. Ο Σεπτέμβρης θα δείξει ακόμα πιο έντονα την άβυσσο που βρίσκεται ο κόσμος της εργασίας, ενώ οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και προς το χειρότερο. Αν η Αριστερά και ο κόσμος του κινήματος, μπορέσει να πρωτοστατήσει στον αγώνα της κοινωνίας για την επιβίωση και την ανατροπή, τότε θα είναι αυτή που θα εγχαραχθεί στις συνειδήσεις. Αν όχι, τότε ο φασισμός θα ενδυναμωθεί. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτή η εμφάνιση, όχι μόνο στα ποσοστά, αλλά και στον δρόμο, της Χρυσής Αυγής, συνδέεται με την παρατεταμένη ύφεση του κινήματος, με μια αίσθηση αδυναμίας να κερδηθεί στο δρόμο η κυβέρνηση και με την ενίσχυση της αναζήτησης ενός ομαλού κοινοβουλευτικού δρόμου σε μεγάλες μερίδες του αγωνιζόμενου κόσμου. Επίσης, δεν έχει νόημα, και είναι λάθος να θεωρούμε το μεγάλο, είναι αλήθεια, κομμάτι που φαίνεται να κοιτά προς τον φασισμό, πλειοψηφία της κοινωνίας. Όσο και αν μας ξαφνιάζει μια απάθεια που διαφαίνεται, όσο και αν τρομοκρατούμαστε με την ευκολία που μπήκε στα σπίτια μας από τις τηλεοράσεις η φασιστική προπαγάνδα, όσο και αν όλοι έχουν  να πουν για κάτι που τους είπε ο γείτονας, δεν παύει μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας να αναζητά την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν παύει να είναι κομμάτι που βρέθηκε σε μάχες του περασμένου διαστήματος, που ελπίζει και αρχίζει να δρα ανατρεπτικά, που μπορεί να απογοητεύτηκε ή και να οπισθοχώρησε σε ένα βαθμό, αλλά σε κάθε περίπτωση θα βρεθεί και πάλι στις πρώτες γραμμές του αγώνα. Ή έλλειψη μαχητικότητας, οργάνωσης και αποφασιστικότητας  του αγωνιζόμενου κόσμου, γιγαντώνει τη δυναμική των ακροδεξιών και όχι η ηγεμονία της ακροδεξιάς στην κοινωνία. Άλλωστε, ακόμα και αν δεν αποτελούν απόλυτο κριτή, τα αποτελέσματα των εκλογών δεν συνηγορούν σε κάτι τέτοιο.
Έχει νόημα, να συζητάμε και να σκεφτόμαστε για τη ανάγκη ενός σύγχρονου πολιτικού υποκειμένου της επαναστατικής πάλης. Να αναζητούμε τους δρόμους για την ισχυροποίηση ενός επαναστατικού κομμουνιστικού ρεύματος που θα ανδρωθεί στους αγώνες της εποχής και θα θέσει πιο ψηλά τον πήχη της αναμέτρησης, κάνοντας υπόθεση του κινήματος την πάλη για την επανάσταση και τον κομμουνισμό. Να μελετάμε τα μαθήματα της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος και τα έργα των κλασικών. Να επεξεργαζόμαστε κομμουνιστικά προγράμματα, να βλέπουμε δρόμους προώθησης των επαναστατικών ιδεών. Πράγματι, ο κόσμος της εργασίας πληρώνει πολύ ακριβά ακόμα και σήμερα, την ήττα και την πτώση του κομμουνιστικού οράματος. Η επαναφορά και η στράτευση στην υπόθεση του κομμουνισμού, σαν την μόνη λύση για την ανθρωπότητα που βυθίζεται σε ανείπωτα δεινά, είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ενίσχυση του αγώνα, για την ταξική συνειδητοποίηση και βέβαια για να έρθει πιο κοντά το ζήτημα της επανάστασης και της νέας κοινωνίας.
Δεν έχει νόημα, αυτό να επαναλαμβάνεται σαν μια δήλωση κομμουνιστοσύνης και λενινισμού. Καλά ήταν και αυτά, αλλά πέρασε η εποχή που μετράνε οι προθέσεις και οι όμορφες φράσεις. Χρειάζεται ουσία, σχέδιο, ειδάλλως ο κομμουνισμός δεν θα γίνεται ποτέ κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και θα μετατρέπεται σε μυστικιστική έννοια που κάποιοι ορκίστηκαν σε αυτή. Και δεν έχει νόημα, να παθιάζεσαι με κόμματα και μπολσεβικισμούς αν αυτό δε σηματοδοτεί συγκεκριμένα βήματα οργάνωσης, αναδιάταξης, τομές στην πολιτική σου, πραγματικούς λενινισμούς δηλαδή, όχι φανταστικούς.
Φτάνοντας στο τέλος αυτού του κειμένου, προβληματίζομαι αρκετά για το αν κάτι προσφέρει. Μάλλον επαναλαμβάνει φλύαρα, προφανή πράγματα και – το χειρότερο από όλα- δεν έχει μια συγκεκριμένη συγκλονιστική πρόταση που να δίνει λύση σε όλα τα προβλήματα. Έχω όμως σοβαρά αρχίσει να πιστεύω ότι δεν υπάρχει ένα πράγμα που πρέπει να γίνει και το οποίο θα μας φτιάξει έναν σίγουρο δρόμο προς τη νίκη. Αν υπήρχε θα τον είχαμε ήδη βρει. Δε σημαίνει αυτό βέβαια ότι δεν πρέπει να σκεφτόμαστε σοβαρά για τις αναγκαίες αλλαγές που πρέπει να κάνουμε. Σημαίνει όμως ότι για να νικήσουμε αυτή τη φορά δεν χρειάζεται ένα πράγμα αλλά ένα σύνολο πραγμάτων, κάθε ένα εκ των οποίων είναι σημαντικό. Μπορεί να μην είναι πάντα εξίσου σημαντικά, μπορεί κάθε στιγμή να ιεραρχείς κάποια ψηλότερα, αλλά σίγουρα είναι όλα αναγκαία. Όποιος επιχειρεί να δώσει μονοσήμαντες απαντήσεις, ή να δώσει μια απάντηση που να λύνει τα πάντα, φοβάμαι ότι πλανάται ή παραπλανεί σκόπιμα.
Έτσι γίνεται και με τις αναγνώσεις της ιστορίας. Μέσα στη γενικευμένη ημιμάθεια, ότι ο καθένας ανασύρει ιστορικά για να τεκμηριώσει τις εκτιμήσεις του, το παρουσιάζει σαν το μοναδικό και σημαντικότερο στοιχείο που καθόρισε την τάδε ιστορική νίκη ή ήττα. Ήταν όμως έτσι; Νομίζω όχι. Και αν κάτι σίγουρα δεν έχει ανάγκη η εποχή είναι η άγνοια και η θεωρητική ένδεια ειδικά όταν προσπαθεί να αναβαπτιστεί σε γνώση και πλούτο. Με αυτή την έννοια αν σε κάτι θέλει να εστιάσει το κείμενο αυτό είναι στο να μη φοβόμαστε  να αντικρύσουμε την αμηχανία μας, τον φόβο μας και τα ερωτήματά μας. Όχι όμως για να υποταχτούμε σε αυτά, σε μια αέναη αγνωστικιστική αναζήτηση νοήματος, όχι για να ενισχύσουμε τη γενικευμένη αοριστολογία και τις φαφλατάδικες αποδοχές των πάντων ως σωστών ή των πάντων ως λανθασμένων. Αλλά για να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στα ερωτήματά μας με τον μοναδικό τρόπο που πάντοτε οι κομμουνιστές μπορούσαν. Μέσα στον αγώνα, την θεωρητική και πολιτική διαπάλη, μέσα στον κόσμο που διψά να αγωνιστεί, να μάθει αλλά και να διδάξει.
Δεν πρέπει η ψυχολογία μιας στιγμής να ζωγραφίζει στο μυαλό μας ψεύτικες εικόνες της πραγματικότητας. Όμως καμιά φορά είναι αναπόφευκτο να συμβαίνει. Και για να αλλάξει πρέπει και την πραγματικότητα να καταλαβαίνουμε να αναγνωρίζουμε, αλλά πάνω από όλα, πρέπει η μαζική πάλη, στους δρόμους και τη θεωρία, ξανά χαρούμενους και αισιόδοξους να μας κάνει. Και μια τέτοια νότα αισιοδοξίας έφερε το χθεσινό μαζικότατο αντιφασιστικό- αντιρατσιστικό συλλαλητήριο στην Αθήνα. Ελπίζω τις επόμενες μέρες, ίσως με κόμβο τη ΔΕΘ, να υπάρξουν και άλλες.

Προς Κορινθίους επιστολή...

ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ...


Άνθρωπος πνευματικός και Δήμαρχος Πνευματικός.
Προφανώς, δύο  έννοιες που δεν συμπίπτουν πουθενά.

Χωρίς λοιπόν καμία…πνευματικότητα, ο Δήμαρχος Κορίνθου κος Πνευματικός, δήλωσε πως η πόλη του βρίσκεται σε πόλεμο με την Πολιτεία.

Ως εκ τούτου  ανερυθρίαστα, και προκειμένου να αναδείξει την αντίδραση του στον εγκλεισμό κάποιων μεταναστών σε στρατόπεδο της περιοχής, αποφάσισε το εξωφρενικό:

Να κόψει την παροχή νερού στο στρατόπεδο και να σταματήσει επίσης την αποκομιδή των σκουπιδιών.

Έτσι, όπως σε  κάθε πόλεμο, δημιουργεί ο κος Δήμαρχος τις παράπλευρες και κατά κανόνα άσχετες απώλειες.
Στην περίπτωση αυτή, είναι περίπου 300 μη Έλληνες,  άνθρωποι.

Αυτοί , που με τόσο χυδαία  και αλαλάζουσα  αυταρέσκεια  ο θεσμικός μας εκπρόσωπος (ναι, τον ψηφίσαμε) βουλευτής κος Κασσιδιάρης αποκαλεί «σκουπίδια».

Στην Ελλάδα των χρεών και των ελλειμμάτων, εκτός από την αγέραστη διαφθορά, διαρκώς επιδοτούμενη είναι και η δυστυχία των από φύση και θέση απολύτως αδύναμων.
Είτε αυτοί είναι μετανάστες (παράνομοι-νόμιμοι το ίδιο ακριβώς είναι όταν κρίνουμε την δική μας συμπεριφορά), είτε είναι άλλοι συνάνθρωποι και συμπολίτες, άλλων κοινωνικών ομάδων.

Αλλά οι Κορίνθιοι (όσοι εν πάση περιπτώσει) και η Δημοτική τους Αρχή, ούτε πρωτοτυπούν ούτε τίποτα καινούργιο κάνουν συνεπικουρούμενοι από την συμμορία της Χρυσής Αυγής και των λοβοτομημένων οπαδών της. 

Έλληνες ανά την επικράτεια και σε καιρούς παχέων και δάνειων αγελάδων, δείξαμε προ πολλού τον υφέρποντα κοινωνικό  μας εκφασισμό, ο οποίος τώρα ελέω κρίσης εκδηλώνεται πολλαπλασιασμένος. 

Ίσως οι νεώτεροι να μην θυμούνται, αλλά το αφόρητο πλαίσιο διακρίσεων και η περιθωριοποίηση λόγου χάριν των ανθρώπων με αναπηρία, ήταν μέχρι πριν από λίγο, κανόνας.

Οι γονείς, που τους λάχαινε ένα βλαστάρι με κάποιο κινητικό πρόβλημα ή με σύνδρομο down, ήσαν  «καταραμένοι» και τιμωρημένοι από τον Θεό, άξιοι μόνο για έλεος.

Γύρω τους, όποτε κυκλοφορούσαν με το παιδί τους πάντα απλώνονταν ο χαιρέκακος και περιθωριοποιητικός ψίθυρος.

Οι γειτονιές- τόσες πολλές, που έχω χάσει το μέτρημα – που σήκωναν κάθε τόσο αντάρτικα με τις κυράτσες να τσιρίζουν στα λαίμαργα ρεπορτάζ προς τέρψη των φιλήσυχων «νοικοκυραίων».
Γιατί τα αντάρτικα;
Μα πότε, γιατί επρόκειτο κάπου εκεί να γίνει ένα κέντρο απεξάρτησης, πότε,  γιατί θα ίδρυαν μία στέγη φιλοξενίας οροθετικών, πότε γιατί ήταν να στεγαστεί ένα Κέντρο φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών.
Ο κατάλογος, είναι τεράστιος.

Τον θυμάμαι να αθροίζεται στη μνήμη μου, με ένα καινούργιο ανάλογο επεισόδιο, κάθε τόσο, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.

Να αναφέρω επιγραμματικά τον διάχυτο μισογυνισμό, να ανασύρω τις πάγιες αντιλήψεις για τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους, να σκεφτώ τα χιλιάδες επεισόδια οικογενειακής βίας και κακοποίησης παιδιών που η δήθεν ανεκτική και αγαθή κοινωνία μας πάντα τα υποχρέωνε στο σκοτάδι και τη σιωπή;

Αν αυτά, και άλλα πολλά, δεν είναι ο αργός αλλά σταθερός εκφασισμός μιας κοινωνίας τότε τι είναι;

 Τι είναι ο κοινωνικός εκφασισμός αν δεν είναι ο μυωπικός συντηρητισμός που πολλαπλασιάζεται και συχνά επιβραβεύεται από κοινωνία και θεσμούς που αρνούνται πεισματικά να ριζοσπαστικοποιηθούν στοιχειωδώς αλλά και όταν το επιχειρούν μένουν συχνά στο δήθεν;  

Έτσι λοιπόν, αγαπητοί Κορίνθιοι (όσοι εν πάση περιπτώσει) δεν είστε πρωτότυποι.
Είστε, άλλο ένα εκδηλωμένο σύμπτωμα του βαθιά ριζωμένου στην ελληνική κοινωνία καθεστώτος των Κοινωνικών Διακρίσεων και του Φυλετικού Ρατσισμού.

Βαθύτατα εκφασισμένη η κοινωνία μας. Δεκαετίες τώρα.
Και αν ο εμετικός νεοπλουτισμός των περασμένων (πρόσφατων) δεκαετιών παρήγαγε χιλιάδες ανερμάτιστα αφεντικά με τις φιλιππινέζες να τους ξεσκατώνουν τα μωρά τους και να υπομένουν την σεξιστική συμπεριφορά των «κυρίων», και αν η επαρχία γέμισε με χιλιάδες σκλάβους, στοιβαγμένους σε μεσαιωνικές συνθήκες για να δουλέψουν στα χωράφια και τις οικοδομές,  τώρα, στην οικονομική χρεοκοπία που ήρθε να επιβεβαιώσει την αξιακή –που έχει συμβεί προ πολλού- η απελπισία, η ανέχεια, η ήττα τελικά ενός λαθραίου τρόπου ζωής, έρχεται να δείξει το κενό μας.
Το τίποτα που καθρεφτίζει ο καθρέφτης μας, αν μπροστά του σταθούμε.

Λαθρομετανάστες, δεν υπάρχουν.
Λάθρα βιώσαντες όμως ναι. Και αυτοί, είμαστε «εμείς».

Στους διάφορους λοιπόν «Κορινθίους» της χώρας, όπου και αν βρίσκονται, επειδή οι πλείστοι φυλάνε τα χέρια των παπάδων κι’ ανάβουν κεριά στις εκκλησίες όπου πάνε κάθε Κυριακή  ως ευσεβείς που καμώνονται πως είναι, αφιερώνω (εγώ ο άπιστος) τούτες τις έξοχες αράδες από την πραγματική «Προς Κορινθίους Επιστολή»

Εάν ταις γλωσσαις των ανθρωπων λαλω και των αγγελων, αγαπην δε μη εχω, γεγονα χαλκος ηχων η κυμβαλον αλαλαζον.
και εαν εχω προφητειαν και ειδω τα μυστηρια παντα και πασαν την γνωσιν, και εαν εχω πασαν την πιστιν ωστε ορη μεθισταναι, αγαπην δε μη εχω, ουθεν ειμι.
ΥΓ: Το εικαστικό στην κορυφή του άρθρου, αφίσα της αντίστοιχης με τη Χρυσή Αυγή συμμορίας στην Αυστραλία,  ειδικά αφιερωμένο στον σκουπιδολόγο κο Ηλία Κασιδιάρη.
Στον «αλαλάζοντα ως κύμβαλο » του Κοινοβουλίου μας-βοήθειά μας.


Twitter@pittasgeorge

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Αξιολόγηση Δημοσίων υπαλλήλων...

AlfaVita ...

Ένα από τα σχέδια της κυβέρνησης για να φέρει τα πράγματα στη σωστή κατεύθυνση και να πάρει μπροστά ο τόπος για να βγούμε επιτέλους από τη μακροχρόνια ύφεση είναι και η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων μέσα από διαγωνίσματα που θα γράψουν με τη μορφή ερωτηματολογίου. Αν απαντήσουν σωστά θα παραμείνουν στη θέση τους με τους μισθούς πείνας, και όσοι κοπούν θα πάρουν την άγουσα για απόλυση.(Από ότι το έχω ψάξει αυτό το τσίρκο δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα). Το ερωτηματολόγιο θα είναι προσαρμοσμένο με το αντικείμενο του κάθε υπουργείου. Για το υπουργείο παιδείας το ερωτηματολόγιο θα μπορούσε να είναι ως εξής:
Να απαντήσετε με ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα κάτωθι ερωτήματα:
1.Συμφωνείτε ότι πρέπει να ευχαριστούμε θερμά την τρόικα και το ΔΝΤ που ήρθαν για να σώσουν το τόπο;
2.Αγαπάτε τη κυβερνητική τριανδρία που παίρνει αναγκαστικά σκληρές αποφάσεις και κάθε φορά έχουμε νέα μέτρα;
3.Πιστεύετε ότι οι 13ος και 14ος μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων ήταν το πραγματικό αίτιο που έφερε τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας;
4.Συμφωνείτε ότι όλος ο πλούτος της χώρας πρέπει να δοθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στο Αγγλικό Δίκαιο ειδάλλως δε θα έχετε να πάρετε ούτε γάλα;
5.Πιστεύετε ότι έχετε δικαίωμα διαφορετικής άποψης πέραν από αυτή που εκφράζει το υπουργείο;
6.Νομίζετε ότι πρέπει το Υπουργείο Παιδείας να ζητάει τη γνώμη σας για το αναλυτικό πρόγραμμα μαθημάτων τη στιγμή που το ίδιο με ελεγχόμενους μηχανισμούς αποφασίζει και διατάσσει;
7.Είναι ηθικό-κατ’ εσάς- να ζητάτε ένα αξιοπρεπή μισθό;
8.Δεν είναι καλύτερα να υποτάσσεστε από το να είστε άνεργος;
9Δε θα ήταν καλύτερο ο διευθυντής του σχολείου να το διοικεί όπως θέλει αυτός περνώντας έτσι το πρότυπο του μικρού καίσαρα;
10.πιστεύετε ότι ο σύλλογος καθηγητών πρέπει να παίζει ένα διακοσμητικό ρόλο παραδειγματίζοντας έτσι τους μαθητές σε υποταγή σε κάθε εξουσία;
Σημείωση: Αν απαντήσεις ΟΧΙ σε πάνω από έξι ερωτήσεις κόβεσαι και πας στην ανεργία
Διονύσης Σταμάτης

Υποτελείς στην Υψηλή Πύλη...

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

thumb

«Δεν υπάρχουν ιδιωτικά νησιά εκτός από ορισμένα. Τα περισσότερα είναι ακατοίκητα στη μέση του αρχιπελάγους. Υπό την προϋπόθεση ότι δεν δημιουργούνται προβλήματα εθνικής ασφάλειας, μερικά από αυτά τα νησιά μπορούν να έχουν εμπορική χρήση. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για ξεπούλημα, αλλά για τη μετατροπή αχρησιμοποίητων εκτάσεων σε ένα κεφάλαιο που μπορεί να αποδώσει εισοδήματα σε μια δίκαιη τιμή».
Τάδε έφη ο Αντώνης Σαμαράς σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα Le Monde. Τα ίδια, περίπου, υποσχόταν, μέσα στο 2010, και ο Γιώργος Παπανδρέου σε συνεντεύξεις του σε ευρωπαϊκά ΜΜΕ και συνέδρια στις ΗΠΑ. Ανησυχητική η ομοιότητα των υποσχέσεων, αν μη τι άλλο. Παρότι το Μαξίμου υποβαθμίζει τη συγκεκριμένη αναφορά...
Λίγο νωρίτερα, σε άλλη συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα, είχε υποσχεθεί: «Οι Γερμανοί θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους». Μια υπόσχεση που έδιναν προς κάθε ενδιαφερόμενο ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου πριν από δύο περίπου χρόνια. Με τα γνωστά αποτελέσματα...
Για τους Έλληνες και τα δικά τους λεφτά, τα οποία φεύγουν με την ταχύτητα του φωτός προς τα ταμεία της Γερμανικής Ευρωλάνδης, δεν υπήρξε πρωθυπουργική αναφορά. Άλλωστε... δεν χρειαζόταν.
Πάντοτε οι επικεφαλής υποτελών κρατών και αποικιών, όταν επισκέπτονται την έδρα του αυτοκράτορα, φροντίζουν να μεταφέρουν ακριβά δώρα υψηλού συμβολισμού για να δείξουν την πίστη και την προσήλωσή τους στις «κοινές αξίες». Χρυσός, γη και σκλάβοι ήταν τα συνηθέστερα τέτοια δώρα σε παλαιότερους αιώνες.
Κάπως έτσι επισκέπτεται και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας την Υψηλή Πύλη της Γερμανικής Ευρωλάνδης για να δηλώσει ότι η μεγάλη και αγία αυτοκρατορία της ζώνης του ευρώ θα λάβει αυτά που πρέπει σε ένδειξη πίστης και προσήλωσης στις «κοινές αξίες».
Όμως ο πρωθυπουργός της υποτελούς Ελλάδας δεν πάει ως ικέτης, όπως τον αποκαλούν νυχθημερόν τα άθλια χαλκεία της πλατείας Κουμουνδούρου. Μπορεί να μην διεκδικεί κάτι περισσότερο (πώς ήταν δυνατόν, άλλωστε;), αλλά έχει το θάρρος και την παρρησία να ζητά τουλάχιστον μια... επιμήκυνση:
● «Δώστε μας χρόνο να μαζέψουμε όλο τον χρυσό και τους καλύτερους σκλάβους. Κι επειδή αυτό θα κοστίσει κάτι παραπάνω, μεγαλειοτάτη, μην ανησυχείτε. Εμείς θα βάλουμε και τον τόκο που θα χρειαστεί χωρίς να ανοίξετε το πολύτιμο πουγκί σας και τεθεί σε κίνδυνο η πολιτική σταθερότητα της Γερμανικής Ευρωλάνδης. Κι όσο για τη γη, μην ανησυχείτε. Έχουμε και κάτι έρημα κι άχρηστα νησιά εκεί στο Αιγαίο, αλλά δώστε μας λίγο χρόνο μέχρι να βρούμε αγοραστή».
● «Δώστε μας μόνο μια ανάσα για να μη μας καταπιούν οι αγριάνθρωποι, οι απολίτιστοι, οι στασιαστές, οι υπονομευτές του ευρώ και οι οπαδοί της δραχμής».
Όμως ούτε οι υποτελείς χώρες ούτε οι ηγεσίες τους χαίρουν, ιστορικά, ιδιαίτερου σεβασμού στις Υψηλές Πύλες... εν γένει. Ιδιαίτερα αν δείχνουν καθυστέρηση στη συλλογή των τοκοχρεολυσίων και ως εκ τούτου θεωρούνται μπαταχτσήδες.
Γι’ αυτό όμως υπάρχουν οι καλοί και καλοπροαίρετοι άνθρωποι, οι φίλοι των υποτελών χωρών και των ηγεσιών τους. Γι’ αυτό υπάρχουν οι Γιούνκερ, οι οποίοι φροντίζουν να μεταφέρουν με την προσήκουσα διπλωματική ευγένεια τα μηνύματα της Υψηλής Πύλης πριν οι εκπρόσωποι των υποτελών εμφανιστούν μπροστά στον επικυρίαρχο.
Έτσι και ο δικός μας Γιούνκερ, ο ειλικρινής φίλος της Ελλάδας και του πρωθυπουργού της, ο οποίος την Τετάρτη το βράδυ μετέφερε με κρυστάλλινη σαφήνεια τις επιθυμίες της Υψηλής Πύλης και της καγκελαρίου της Γερμανικής Ευρωλάνδης.
● «Είστε αναξιόπιστοι».
● «Έχετε κάνει τεράστιες θυσίες, ξέρω ότι αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι προϊστάμενοί μου, αλλά είναι επίσης βέβαιο ότι δεν αρκούν».
● «Αυτοί με τα χαμηλά εισοδήματα έχουν υποφέρει πολύ και δεν θα πρέπει να υπάρχουν υπερβολικές απαιτήσεις γι’ αυτούς. Και άλλα μέρη της κοινωνίας πρέπει να συμβάλουν». Ωστόσο «θα πρέπει να πάρετε και άλλα οριζόντια μέτρα, που θα πρέπει μάλιστα να είναι αξιόπιστα για να τα εγκρίνουν οι εισπράκτορες και να μην έχουμε ντράβαλα. Ξέρω, ίσως υπάρξουν επιπλέον απώλειες, αλλά είμαστε σε πόλεμο. Ας ξέρουν τουλάχιστον όσοι θυσιαστούν ότι θα έχουν πέσει για τον ύψιστο στόχο της ευρωλανδικής ανταγωνιστικότητας».
● «Δεν θέλουμε να βγείτε εσείς από το ευρώ, διότι έτσι κινδυνεύουμε να καταστραφούμε εμείς. Επομένως εγώ, που είμαι φίλος σας, θεωρώ απαράδεκτη την έξοδό σας και επιζήμια για τη χώρα σας. Άλλωστε πού θα πάτε ξεβράκωτοι στ’ αγγούρια; Είστε υποχρεωμένοι να ζήσετε υπό τη γενναιόδωρη σκέπη μας».
● «Είναι όμως η τελευταία σας ευκαιρία, γι’ αυτό φροντίστε να μην στενοχωρήσετε άλλο την καγκελάριο της Γερμανικής Ευρωλάνδης. Μην της ζητήσετε επιπλέον χρήματα. Αν δεν είστε συνεπείς και αυτή τη φορά στις πληρωμές σας, θα αναγκαστεί να χάσει ένα τρισεκατομμύριο για να σας τιμωρήσει».
● «Δεν ήρθα στην Ελλάδα για να κάνω διάλεξη στον ελληνικό λαό και τη χώρα. Ποιος είμαι εγώ που θα κάνω μάθημα στον ελληνικό λαό; Είμαι πεπεισμένος ότι η Ελλάδα θα κάνει ό,τι πρέπει. Αλλιώς μαύρο φίδι που σας έφαγε».
● «Α, παραλίγο να το ξεχάσω, αλλά οι δουλειές είναι δουλειές. Επειδή λοιπόν η επιμήκυνση κοστίζει κάτι παραπάνω, τα 11,5 δισ. ευρώ, που έγιναν 13,5 επειδή αργήσατε, θα πρέπει τώρα να γίνουν 18. Και επειδή η καγκελάριος είναι λίγο θυμωμένη για την καθυστέρηση και δεν σας εμπιστεύεται, παλιοζαγάρια, τα θέλει μπροστάντζα».
● «Εγώ, φυσικά, παραμένω φίλος σας».
Ύστερα από την επιμελή και πλήρη αυτή ενημέρωση του ελληνικού λαού μπροστά στις κάμερες, ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να έμοιαζε με κέρινο ομοίωμα ύστερα από το κατ’ ιδίαν μαστίγωμα από τον πολιτικό επικεφαλής της Γερμανικής Ευρωλάνδης, μπορεί να άφησε στον φίλο του την πρωτοβουλία να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τα λεχθέντα στην προηγηθείσα συνάντησή τους, αλλά μπορούσες να διακρίνεις την ανακούφισή του.
Είχε ήδη προσφέρει – προφορικώς τουλάχιστον – στην καγκελάριο όλα όσα αυτή ανέμενε ώστε να ξεκαθαριστεί πως η σημερινή συνάντηση θα κυλούσε χωρίς παρατράγουδα. Τα δώρα του θα γίνονταν αποδεκτά. Αυτός θα επέστρεφε στην αποικία με την έγκρισή της για την υλοποίηση του «Προγράμματος» και θα είχε μόνο την αγωνία για την έγκριση της επιμήκυνσης, η οποία θα αναμένεται κάπου στον Οκτώβριο.
Μέχρι τότε όμως ποιος ζει και ποιος πεθαίνει...

My Pillow Book: Δική μας είναι η ευθύνη

My Pillow Book...

Εντάξει, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι αυτοί που αποτελούν τον "εθνικό" κορμό και τις παραφυάδες του πολιτικού μας συστήματος, είναι αήθεις ελεεινοί και τρισάθλιοι: αμέτρητα χρόνια κλέβουνε, αγοράζοντας  με δανεικά, στο όνομα του Ελληνικού Λαού, οπλικά συστήματα για να αντιμετωπίζονται, ανάλογα με τη συγκυρία, ο εκ του βορρά ή ο εξ ανατολών κίνδυνος.
Με τις μίζες που αποθησαυρίσανε από τους φίλους, σύμμαχους και δανειστές, αρχίσανε να αγοράζουν χλιδάτα «βρωμόσπιτα», ενίοτε και με «δανεικά» από ξόανα του πολιτικού μας συστήματος, ξόανα που μετά τοποθετήθηκαν προς έκθεση στην κεντρική προθήκη της Προεδρίας  της Δημοκρατίας.
Έπαιρναν σωρηδόν τις μίζες για τα ελεεινά τους κόμματα, μέχρι που κάποτε το πράγμα ξέφυγε τελείως. Το πράγμα δεν ξέφυγε για άλλο λόγο, αλλά γιατί είναι απαράμιλλο το θράσος που τους διακρίνει. Θράσος που πηγάζει από την έλλειψη της παιδείας και του ήθους που χαρακτηρίζει στις μέρες μας όλους αυτούς που διαπλέκονται, ναι, δε μετέχουν, διαπλέκονται με τα κοινά. Φυσικά, το θράσος τους τροφοδοτείται κι από τη δική μας βλακεία και τον δικό μας ραγιαδισμό. Γιατί τους ψηφίζομε ή τους καταψηφίζομε, ξέροντας πια ότι όποιοι απ’ αυτούς κι αν στρογγυλοκαθίσουν στις 300 καρέκλες, «κόρακας, κοράκου, μάτι δε βγάζει».
Φροντίσανε δε, υπό την «ευρηματική» καθοδήγηση του παρανοϊκού συνταγματολόγου με την ψυχογενή βουλιμία κι απαλλάξανε με ειδικό νόμο τους εαυτούς τους από κάθε βρωμιά που έχουν διαπράξει ή σκοπεύουν να διαπράξουν στο μέλλον.
Αλλά είναι και η σιωπή, αγαπητοί συμπολίτες του πνεύματος, συμπολίτες της δημοσιογραφίας, συμπολίτες του συνδικαλισμού, συμπολίτες κονφερανσιέ της επανάστασης, εν γένει συμπολίτες, άξιοι απόγονοι του Χατζηαβάτη, που τριγυρνάτε με το κουταλάκι στην τσέπη, έτοιμοι να το βγάλετε και να κουταλιάσετε κανένα ψίχουλο με αντάλλαγμα τη σιωπή σας, είναι κι αυτή η σιωπή συνενοχή.
Κατ’ αυτήν την έννοια, έχει δίκιο ο πάγκαλος τόφαλος: «όλοι μαζί τα τρώμε».
Αλλά, για να κλείσω αυτό που ξεκίνησα να λέω, από τα συμβόλαια προμήθειας των οπλικών συστημάτων που πληρώνομε χρυσά κι έντοκα, με συμβάσεις συνομολογημένες από τα άθλια και θλιβερά ανθρωπάκια που στέλνομε στην ελληνική Βουλή, εξασφαλίζονται, υποτίθεται, κάποια αντισταθμιστικά οφέλη. Αντί να βάλουν τους τεμπέληδες που φυτρώνουν σαν τα δηλητηριώδη μανιτάρια μέσα στα σκοτάδια των κομματικών τους μηχανισμών, αυτούς που πληρώνονται από τους φόρους μας για να παριστάνουν τους ειδικούς σύμβουλους, να ξεσκονίσουν τα συμβόλαια προμήθειας και να ανακεφαλαιώσουν τα  οφειλόμενα αντισταθμιστικά οφέλη, ώστε να ανοίξουν κάποιες δουλειές για την αραχνιασμένη Ελληνική Βιομηχανία Όπλων, αυτοί κοιτάνε πώς θα ξεπουλήσουνε τα πάντα κοψοχρονιά, ξεπουπουλιάζοντας την Αγροτική Τράπεζα και κρατώντας το σφυρί στο χέρι, έτοιμοι να σπάσουν τον ραγισμένο κουμπαρά του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Έπεται η συνέχεια της εμποροπανήγυρης...
Αλλά όλα αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα...
Το εξοργιστικό είναι ότι όλοι εμείς που ποτέ δεν είχαμε ή δε θέλαμε να αδράξομε την ευκαιρία να πιάσομε την κουτάλα της εξουσίας ή τα κουταλάκια του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού, εμείς που είμαστε οι περισσότεροι, παρακολουθούμε άναυδοι!
Δική μας είναι η ευθύνη για τις αναίσχυντες πράξεις των χρυσοκάνθαρων ζωυφίων... 

«Όμορφος» κόσμος καπιταλιστικά πλασμένος…

Οικοδόμος...


Την εποχή που η εξέλιξη της τεχνολογίας ανατρέπει ένα ένα σχεδόν όλα όσα ο άνθρωπος θεωρεί μέχρι σήμερα σαν δεδομένα.
Την εποχή που η ιατρική επιστήμη, αφού εξαφάνισε εδώ και δεκαετίες πολλές ασθένειες που εξόντωναν μεγάλα τμήματα πληθυσμών, προχωρά σταδιακά στην αντιμετώπιση μέχρι και την ίαση πολλών μορφών  καρκίνου και πλησιάζει όλο και περισσότερο, στην ίαση από τον ιό HIV.
Την εποχή που  οι επιστημονικές ανακαλύψεις ακολουθούν το νήμα που οδηγεί στην ανακάλυψη του πως δημιουργήθηκε η ίδια η ζωή.
Την εποχή που υπάρχουν –αντικειμενικά- όλες εκείνες οι προϋποθέσεις που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν μια καλή ζωή για ολόκληρο τον κόσμο…
Ποτέ άλλοτε τόσος πλούτος δεν ήταν συγκεντρωμένος στα χέρια τόσο λίγων ανθρώπων και ποτέ άλλοτε η ανθρώπινη ζωή δεν είχε χάσει τόσο πολύ από την αξία της. Και σε κάποιες περιοχές του πλανήτη δεν έχει -ποτέ δεν είχε- καμιά αξία.
Στη μικρή Σιέρα Λεόνε της δυτικής Αφρικής η επιδημία χολέρας προσβάλει σήμερα χιλιάδες ανθρώπους. Πολλοί  ήδη  πεθαίνουν, αφού δεν υπάρχει η δυνατότητα λήψης από μέρους τους οργανωμένης και αξιόπιστης ιατρικής περίθαλψης. 
Η είδηση λέει πως πρόκειται για την πλέον θανατηφόρα επιδημία χολέρας στην ιστορία της Σιέρα Λεόνε. Μέχρι στιγμής 217 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και πάνω από 11000 έχουν προσβληθεί από τον ιό που προκαλεί την ασθένεια. Η χολέρα όμως δεν είναι οπωσδήποτε θανατηφόρα. Μπορεί με κατάλληλη περίθαλψη σε σωστά οργανωμένο νοσοκομείο να αντιμετωπιστεί.
Αυτό που κάνει την δυστυχία των ανθρώπων της Σιέρα Λεόνε ακόμα πιο τραγική είναι πως σύμφωνα με δήλωση εκπροσώπου της  Διεθνούς Ομοσπονδίας των Εταιρειών του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου (IFRC) προκειμένου να αναχαιτιστεί αποτελεσματικά η επιδημία, χρειάζεται επειγόντως 1,15 εκατομμύριο αμερικανικά δολάρια. !!!!!!!!!!!!!!!!!
Όταν ακούμε καθημερινά από τις τηλεοράσεις για «χρέος εκατοντάδων δις» ή για «πακέτα δεκάδων δις για την στήριξη των τραπεζών,», όταν τα «μέτρα» που μας παίρνουν από την κυβέρνηση αφορούν τόσα και τόσα δις, το ποσό που χρειάζεται για να σωθούν από βέβαιο θάνατο  χιλιάδες  ανθρώπινες ψυχές, φαντάζει και είναι «αστείο».
Κάπου στις σελίδες ενός βιβλίου είναι γραμμένο πως «αν και ο άνθρωπος έφτασε και πάτησε με το ένα του πόδι στο φεγγάρι,  το άλλο του πόδι θα είναι για πάντα κολλημένο στη λάσπη». Για «πάντα»;…

Σπουδαίο Νεκροταφείο...

Πολιτικό Κοράκι...

Σπουδαίο έθνος".
Ετσι μας αποκάλεσε ο προχθεσινός επισκέπτης Ζ.Κ.Γιούνκερ.
 Σπουδαίο πράγμα να σε αποκαλεί σπουδαίο,
ένας σπουδαίος πρωθυπουργός και πρόεδρος.
Ο χωρίς φουστανέλες Φιλέλλην Γιούνκερ πρωθυπουργεύει
ενός μικρού ευρωπαϊκού κράτους, του μεγαλύτερου
επίσημου και νόμιμου πλυντηρίου μαύρου χρήματος
σε όλο τον κόσμο.
Προεδρεύει ενός σκληρού Νεοφιλελεύθερου "θεσμικού"
μηχανισμού της ΕΕ και παρά τις όποιες ψιλοδιαφοροποιήσεις
-για επικοινωνιακούς και λόγους ισορροπιών-,
είναι ένας πιστός υπάλληλος του Βερολίνου,
γνήσιος εκφραστής της πολιτικής Λιτότητας και
Υποταγής των ευρωπαϊκών λαών.
Είναι ο άνθρωπος στον οποίον, ο γνωστός Γιωργάκης
εκμυστηρεύτηκε πως η Ελλάδα είναι "διεφθαρμένη Χώρα". 
(Ποτέ δεν θα μάθουμε αν, από τότε ο κ.Γιούνκερ
μας θεωρούσε "σπουδαίο έθνος!!).

Ο καλεσμένος Ζ.Κ.Γιούνκερ αφίχθη εν Αθήναις κομίζων
ολιγόλογον και σαφές μήνυμα:
"Τηρείστε τις υπογραφές σας".
Προσαρμοσθείτε δημοσιονομικά, δλδ γαμήστε τους
Ελληνες με περικοπές, φόρους, χαράτσια...
προχωρείστε στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις,
δλδ, σε Απολύσεις, δημιουργία καρτέλ...και
Ιδιωτικοποιείστε δημόσια περιουσία και πλούτο,
δλδ, Ξεπουλήστε τα ΟΛΑ.
..................................................................
Πράγματι...
Είμαστε ένα σπουδαίο έθνος με σπουδαία Συγκυβέρνηση.
Ξενόδουλη, Υποταγμένη, Νεοφιλελεύθερη.
Αντιλαϊκή, Εφιαλτική, Νομιμοποιημένη.
Πράγματι...
Είμαστε ένα σπουδαίο έθνος με σπουδαίο Λαό.
Κακομοίρη, Δειλό, Φοβισμένο.
Που πέταξε τα τσαρούχια του, αλλά δεν είχε Θέληση
και Δύναμη να πετάξει ένα...γιαούρτι...ένα γιούχα
(έστω και κάποιο...ισοδύναμό τους!!),
στον "σπουδαίο" επισκέπτη.
Ισως γιατί του λείπουν οι Ηγέτες και οι Μπροστάρηδες.
Αυτοί που εύκολα -μόνο προεκλογικά-...
...διαπραγματεύονται, απαγκιστρώνονται ή ανατρέπουν!!

Πράγματι...
Είμαστε ένα σπουδαίο...Νεκροταφείο.

ΕΡΤ, ταμπλόιντ, αντινιούζ...

Η Αυγή online...
Του Δημοσθένη Παπαδάτου - Αναγνωστόπουλου
Οι κυβερνητικές παρεμβάσεις στην ΕΡΤ, με πρώτο τον διορισμό της διοίκησής της από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, είναι τόσο παλιές όσο και η ίδια η ΕΡΤ. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που, όσες φορές αναφερόμαστε σε αυτήν, το σκεφτόμαστε αν θα την πούμε "κρατική" ή "δημόσια" τηλεόραση∙ είναι δε περιττό να εξηγήσει κανείς ότι η διαφορά είναι κρίσιμη, τουλάχιστον σε όσους καταλαβαίνουν ότι κράτος και "δήμος" δεν ταυτίζονται παρά μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Αυτή λοιπόν η πλευρά της λειτουργίας της ΕΡΤ, η κατά καιρούς αναγωγή της σε Τηλεόραση της Κυβερνήσεως, που καταπώς φαίνεται θα συνεχιστεί και με τη νέα διοίκηση, δεν απασχόλησε ποτέ το ελληνικό Tea Party που οργανώνουν οι στήλες της "Καθημερινής", των "Νέων" και άλλων τινών. Το πρόβλημά τους ήταν και είναι η "έκπτωση" του κρατικά χρηματοδοτούμενου σε δημόσιο, και εν τέλει σε λαϊκό, και βεβαίως η μη συμμόρφωση του τελευταίου προς το απλώς κυβερνητικό∙ όχι, εν προκειμένω, ο ρόλος του εκάστοτε Παναγόπουλου ή Καλημέρη στην ΕΡΤ, αλλά τα κατάλοιπα του "λαϊκισμού" όπως οι απεργίες - και βέβαια το μερίδιο που αποσπά από την αγορά μια τηλεόραση με άλλα κριτήρια από αυτά του ΣΚΑΪ ή του Star.
***
Χρειάζεται άραγε τεκμηρίωση ο παραπάνω ισχυρισμός; Αν το πρόβλημα των "αντιλαϊκιστών" ήταν στ’ αλήθεια ο λαϊκισμός, αυτές τις μέρες θα έπρεπε να είχαν σηκωθεί και οι πέτρες που κάποιος σαν το Αιμίλιο Λιάτσο προορίζεται για διευθυντής ειδήσεων στην ΕΡΤ. Κι αυτό, γιατί το είδος δημοσιογραφίας που εκπροσωπούν φιγούρες όπως ο μέλλων διευθυντής είναι σε όλους γνωστό - και αποκρουστικό. Δεν πρόκειται μόνο για τη λογική του infotainment ("ενημέρωση με ψυχαγωγία"), που επί των ημερών του Λιάτσου υπηρέτησε το δελτίο του Star -λίγο μπουζουξίδικα, λίγο τόπλες και λίγο λιγότερο ειδήσεις-, μια λογική ταυτισμένη με τον Σταμάτη Μαλέλη, επίσης του Star (και της ΔΗΜ.ΑΡ.). Το πρόβλημα δεν είναι μόνο σ’ αυτά, και σίγουρα όλα αυτά δεν είναι μόνο θέμα γούστου.
Αν συνοψίζαμε το άθλιο είδος της infotainment λιατσικής "δημοσιογραφίας" σε μια εικόνα, η πλέον εύγλωττη θα ήταν το πρωτοσέλιδο της "Παρασκευής +13", της εφημερίδας δηλαδή που εξέδιδε ώς τώρα ο Λιάτσος. Στο φύλλο της 8ης Ιουνίου, με τίτλο "Ο βιασμός της Δημοκρατίας", ο αναγνώστης αντίκριζε μια σκυμμένη γυναίκα να παριστάνει τη "δημοκρατία" και πίσω της τον ναζί "βιαστή" της να της φωνάζει "Πάρε να 'χεις, με την εντολή του λαού"∙ στο ίδιο πρωτοσέλιδο, η εφημερίδα μάς ενημέρωνε ότι, σύμφωνα με δημοσκόπηση, "Οι Έλληνες θέλουν απέλαση των λαθρομεταναστών και επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου" - δηλαδή... ζήτω η Νέα Δημοκρατία [1].
Νά όμως που οι υπηρεσίες του Λιάτσου σήμερα ανταμείβονται, νά δηλαδή που ο δεξιός λαϊκισμός, με το ρατσισμό, τον μισογυνισμό και όλες του τις χάρες στη συσκευασία ενός ταμπλόιντ, φτάνει επί ημερών Σαμαρά να προάγεται σε κρατική πολιτική για την ενημέρωση. Ενώ συμβαίνουν αυτά, ωστόσο, οι "αντιλαϊκιστές" αποδεικνύονται και πάλι ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στους Λιάτσους, θυμίζοντάς μας ότι τα όρια "αντιλαϊκισμού" και δεξιού λαϊκισμού έχουν πάει περίπατο την τελευταία τριετία.
***
Για να μην είμαστε άδικοι, σύμφωνα με το "Μικροπολιτικό" ("Τα Νέα", 22.8.2012), στη ΔΗΜ.ΑΡ. "καταγράφονται αντιδράσεις" για την προαγωγή του παρουσιαστή-διασκεδαστή. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, η Οργάνωση Δημοσιογράφων του κόμματος -αυτή που για να υπερασπιστεί τον μαχητή της ελευθερίας Μανδραβέλη, άδειασε τη Βασιλεία Ζερβού διότι τον παρέπεμψε στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ-, έχει καταπιεί τη γλώσσα της. Ο διακεκριμένος εκπρόσωπος του εν Ελλάδι νεοφιλελεύθερου λαϊκισμού (του Tea Party α λα ελληνικά, αν προτιμάτε) έχει καθώς φαίνεται περισσότερη ανάγκη την υποστήριξη της κυβερνώσας Αριστεράς, σε αντίθεση με τους υπό εκκαθάριση δημοσιογράφους της ΕΡΤ που "κόβονται" διότι δεν προωθούν το κυβερνητικό έργο...
Η υπόθεση Λιάτσου δεν αφορά αποκλειστικά την ΕΡΤ - γι’ αυτό και είναι σοβαρότερη από τον πρωταγωνιστή της. Το μιντιακό τοπίο στις μέρες μας γίνεται ολοένα και πιο αρρωστημένο, και για να το καταλάβει κανείς αρκεί μια διαγώνια ματιά σε εφημερίδες και σταθμούς. Η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα στη χώρα, το "Πρώτο Θέμα" του Αναστασιάδη, έχει μεταβληθεί εθελοντικά σε γραφείο Τύπου της Χρυσής Αυγής, συνεπικουρούμενη από την "υπεράνω υποψίας" "Espresso" και τα εξίσου "αθώα" τηλεμεσημεριανάδικα. Η σαμαρική "Δημοκρατία" διεκδικεί την ίδια πελατεία, με την ίδια ατζέντα, αν και ευτυχώς χωρίς την ίδια ανταπόκριση, ενώ τηλεοπτικοί σταθμοί μέχρι πρότινος ανυπόληπτοι, όπως το Extra 3, χάρη στις δυνατότητες που προσφέρει η ψηφιακή τηλεόραση μπορούν πια να παραδίδουν μαθήματα βλακείας και φασισμού σε πανελλαδική κλίμακα, εκμεταλλευόμενα τη γενική απαξίωση και υποβάθμιση των πάλαι ποτέ μεγάλων καναλιών∙ διόλου τυχαία, έτσι, η εξέλιξη αυτή αντιστοιχεί με όσα συμβαίνουν στο κομματικό παιχνίδι. Οι εφημερίδες και τα κανάλια "αναφοράς", τέλος, συστηματοποιούν την πάγια τακτική τους, εναντιώνονται δηλαδή σε όλα τα κόμματα και το προσωπικό τους "χάριν των πολιτών και της χώρας", και ταυτόχρονα ταυτίζονται με κάθε κρατική στρατηγική, χωρίς κανένα πλέον πρόσχημα ή αξίωση αισθητικής∙ το ντελίριο κατά των "λαθρομεταναστών", που τελευταία επεκτείνεται στους Ρομά, είναι κι εδώ το πιο εύγλωττο παράδειγμα - για να μην αναφερθούμε στην προεκλογική αντισυριζική υστερία.
***
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν (μόνο) ότι η Ν.Δ. αποδείχτηκε επιδέξια ως προς την αναδιάταξη των συμμαχιών της με τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Το πρόβλημα είναι ότι με την απαξίωση των κομμάτων και δεδομένη την αδυναμία άλλων μηχανισμών (όπως π.χ. η Εκκλησία) να αντλήσουν πολιτικό κεφάλαιο εν μέσω κρίσης, η κρατική στρατηγική χρειάζεται περισσότερο από ποτέ ένα ομοίωμα λαού για να μιλάει στο όνομά του - έναν "κρατικοποιημένο" λαό, στον οποίο το κράτος θα μιλάει "λαϊκά". Το ομοίωμα αυτό κατασκευάζουν τα ΜΜΕ, και από άλλη προοπτική η Ακροδεξιά, υποδυόμενοι τη φωνή του λαού, ενώ "απλώς" εκλαϊκεύουν και αναβαθμίζουν έναν αυταρχικό κρατικό λόγο - συμβάλλουν δηλαδή στην πολιτική εξουδετέρωση του λαού ως αντι-κράτους.
Ο "αντιλαϊκισμός" των κόλουμνιστ δεν έχει βεβαίως τίποτα να πει για όλα αυτά. Δεν έχει, γιατί είναι τόσο ρηχός, επιλεκτικός και ανεκτικός στον δεξιό λαϊκισμό όσο και ο ρητορικός "αντικρατισμός" τους. Δεν είπαν, εξάλλου, οι άνθρωποι ότι είναι κατά του κράτους ή του λαού γενικώς. Θέλουν απλά ένα κράτος "που να κάνει σωστά τη δουλειά του": να διαμορφώνει τις συνθήκες ώστε οι ίδιοι και τα αφεντικά τους, ο "λαός" των ιδιοτελών, να συμβάλουν με τον τρόπο τους στη σωτηρία (όχι του λαού, αλλά) του Έθνους.

[1] Για την εργαλειοποίηση από τη Ν.Δ. μιας ακόμα "αποκαλυπτικής" (δηλαδή κατακίτρινης) εφημερίδας, του "Παρασκηνίου", βλ. "ΣΥΡΙΖΑ και '17Ν': Από τη Μπακογιάννη στον Παπαγιάννη ή το αντίστροφο;", "Red Notebook", 26.5.2012

Περί ηθικής στα χρόνια της κρίσης...

της Σοφίας Χατζοπούλου,  alfavita...

Προϊόν εντυπωσιασμού και λίβελου ήταν το άρθρο του κ. Ι. Ληξουριώτη στην Καθημερινή της Κυριακής 19 Αυγούστου, στο οποίο αναφερόμενος στην απεργία που κήρυξε η ΔΟΕ για την 12η Σεπτεμβρίου, κατηγορεί τους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς, πως «δεν έχουν καμία ηθική αναστολή να χρησιμοποιούν ως ανθρώπινες ασπίδες τρυφερά μαθητούδια προκειμένου να εκβιάσουν την πολιτεία και να αποφύγουν την τρισκατάρατη αξιολόγηση..»
Πέρα από την εκτεταμένη πολεμική σημειολογία του κειμένου (αγριεμένα πρόσωπα, ανθρώπινες ασπίδες κτλ.) που στόχο έχει την παρουσίαση των εκπαιδευτικών ως αδίστακτων εκβιαστών, ο κ. Ληξουριώτης επιλέγει να προσεγγίσει το θέμα μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της μεροληψίας.
Κατηγορεί τους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς ότι δεν ενδιαφέρονται για το «τι σημαίνει για ένα μαθητούδι να γυρίζει άπραγο στο σπίτι του την εναρκτήρια ημέρα του μαθησιακού του βίου». Να υπενθυμίσουμε στον κ. Ληξουριώτη ότι εδώ και πολλά χρόνια οι μαθητές μας αντιμετωπίζουν αυτήν ακριβώς την κατάσταση, εξαιτίας της πλήρους αδιαφορίας της πολιτείας για τον τομέα της παιδείας. Την πρώτη μέρα του σχολείου οι μαθητές έρχονται αντιμέτωποι με την έλλειψη ή και την παντελή απουσία βιβλίων, την έλλειψη δασκάλων και καθηγητών ειδικοτήτων, ακόμη και την ανάγκη αγοράς φωτοτυπικού χαρτιού για τη στήριξη των υποχρηματοδοτούμενων σχολείων μας. Αυτή είναι η «ηθική» ενός κράτους που έχει καταχραστεί εδώ και χρόνια τις εισφορές και την εμπιστοσύνη των πολιτών του, κι έχει καταστρατηγήσει απόλυτα κάθε έννοια «κοινωνικού συμβολαίου».
Στην συνέχεια θα ήθελα να αναφερθώ στην κατηγορία του κ. Ληξουριώτη, ότι δηλαδή οι εκπαιδευτικοί το μόνο που θέλουν είναι να αποφύγουν την αξιολόγηση. Όπως είναι φανερό δεν έχει διαβάσει τις ανακοινώσεις του κλάδου μας, στις οποίες είναι σαφές ότι κανείς εκπαιδευτικός δεν είναι κατά της αξιολόγησης. Όμως το θέμα της αξιολόγησης είναι πολύ ευαίσθητο, ιδιαίτερα στα πλαίσια ενός διεφθαρμένου, πελατειακού πολιτικού συστήματος, όπου έχει χαθεί κάθε ίχνος εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολίτη. Οι εκπαιδευτικοί θέτουν βασικά ερωτήματα για την αξιολόγηση τα οποία είναι: ποιός αξιολογεί, τι αξιολογείται, με ποιό τρόπο και για ποιό σκοπό. Επίσης ένα άλλο σημαντικό ζήτημα είναι η αξιολόγηση του αξιολογητή. Σε όλα αυτά τα ερωτήματα οι υπεύθυνοι για τη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής δεν έχουν δώσει ακόμα σαφείς απαντήσεις, ενώ τείνουν να αναπαράγουν ιδέες και πρακτικές αξιολόγησης από το εξωτερικό, πολλές από τις οποίες έχουν ήδη αποτύχει στις χώρες εφαρμογής τους, οδηγώντας στον άκρατο ανταγωνισμό, στην υποβάθμιση ολόκληρων σχολικών μονάδων, στην σχολική αποτυχία και στον κοινωνικό αποκλεισμό ( παράδειγμα Μεγ. Βρετανίας). Επίσης στη συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε με την υποχρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών, την αποδόμηση των ευκαιριών επιμόρφωσης (Κλείσιμο Διδασκαλείων, κατάργηση εκπαιδευτικών αδειών κτλ.), τους μισθούς πείνας των συνεχώς μετακινούμενων εκπαιδευτικών (670 ευρώ για τον νέο εκπαιδευτικό), απορούμε τι ακριβώς θα αξιολογήσει το Υπουργείο.
Την ανεπάρκειά του;
Όπως είναι φανερό, δικαίως οι εκπαιδευτικοί βλέπουν με καχυποψία την ανάδειξη της αξιολόγησης σε μείζον θέμα στη παρούσα φάση των μαζικών απολύσεων και της εργασιακής εφεδρείας. Ο κλάδος μας δεν φοβάται την αξιολόγηση. Έχουμε αξιολογηθεί εκατοντάδες φορές μέσα από εξετάσεις (σπουδές, μεταπτυχιακά, ΑΣΕΠ) και συνεχίζουμε να αξιολογούμαστε καθημερινά από τους μαθητές μας, τους γονείς τους και την κοινωνία στην οποία εργαζόμαστε.
Όπως έλεγε ένας παλιός διευθυντής μου, συνταξιούχος πια, « η παιδεία στηρίζεται μόνο στις φιλότιμες προσπάθειες και στον πατριωτισμό των εκπαιδευτικών». Κι αυτό ακριβώς κάνουμε, όταν με ελλιπή μέσα και σε αντίξοες συνθήκες προσπαθούμε να προσφέρουμε ό,τι καλύτερο στους μαθητές μας. Όταν με πενιχρούς μισθούς αφήνουμε πίσω συζύγους, παιδιά κι ηλικιωμένους γονείς για να πάμε να υπηρετήσουμε σε κάθε περιοχή της Ελλάδας. Όταν παρόλη τη δύσκολη οικονομική μας κατάσταση κάνουμε χρήση του νόμιμου δικαιώματος της απεργίας για να υπερασπιστούμε τη δημόσια, δωρεάν παιδεία, τη δημοκρατία και την ισότητα στην εκπαίδευση και τα εργασιακά δικαιώματα των συναδέλφων μας. Αυτό έπρεπε να το γνωρίζει ο κ.Ληξουριώτης ως καθηγητής εργατικού δικαίου και συνάδελφος εκπαιδευτικός.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν χρέος να αγωνιστούν ενάντια στο ξεπούλημα της δημόσιας εκπαίδευσης και στην αποξήλωση του δημόσιου σχολείου, και σε αυτό το πλαίσιο ένα πράμα μπορώ να προσάψω στον συνδικαλισμό∙ ότι δεν έχει κάνει ακόμα αρκετά.
Σοφία Χατζοπούλου
Εκπαιδευτικός Π.Ε.
Πρόεδρος Συλλόγου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Άνδρου, Κέας, Κύθνου, Σερίφου

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Γκαούρης ή "Ωδή στην ηλιθιότητα"...

Γελωτοποιός: 

(Αυτή είναι η δεύτερη γραφή του κειμένου που διαβάζετε. Η πρώτη γραφή μου φάνηκε πολύ «σοβαρή», παρά το «κωμικό» της θέμα, και αποφάσισα να το ξαναγράψω. Αφού, όμως, εσείς δε θα διαβάσετε ποτέ την πρώτη γραφή δεν μπορείτε να κρίνετε αν η δεύτερη είναι καλύτερη ή χειρότερη, πιο σοβαρή ή πιο κωμική –ούτε καν αν η πρώτη γραφή όντως υπήρξε!)
...Πιθανότατα θα έχετε ακουστά τα «darwin awards». Αυτά είναι κάποια χιουριστικά βραβεία που δίνονται –μεταφορικά- σε ανθρώπους που βοηθούν το είδος μας να εξελιχτεί απαλλάσσοντας ‘το -με δική τους προσπάθεια και έναν ηλιθιωδέστατο θάνατο- από τη φυσική τους παρουσία.
      Ας το γράψω με μεγαλύτερη σαφήνεια: Είναι εικονικά βραβεία που δίνονται  
      σε ανθρώπους που σκοτώθηκαν εντυπωσιακά ηλιθιωδώς –και με δική τους
       υπαιτιότητα.
Κάποιες τέτοιες περιπτώσεις είναι:
Του μαθητή κουνγκ-φου, που άκουσε το δάσκαλο του να λέει: «Τώρα θα μπορούσατε να τα βάλετε και με ένα άγριο θηρίο».
Ο μαθητής πήρε κατά γράμμα τα λόγια του δασκάλου, νόμισε ότι είναι ο Ταρζάν-Μπρους Λη και μπήκε βράδυ στο ζωολογικό κήπο του Σίντνεϋ για να αναμετρηθεί με ένα... λιοντάρι.
Δυστυχώς εκεί του επιτέθηκε ολόκληρη η αγέλη (καθόλου δίκαιο εκ μέρους των λιονταριών) και την επομένη οι φύλακες μάζεψαν ό,τι είχε απομείνει –από τον αυστραλιανό Μπρους Λη.
Ανάλογη είναι και η πρόσφατη περίπτωση του νεαρού που πήγε να κολυμπήσει με τις πολικές αρκούδες σε κάποιον ζωολογικό κήπο της Γερμανίας. Οι αρκούδες –φυσικά- δε συμμερίστηκαν τις φιλικές του διαθέσεις.
Αποκαλυπτική της αντρικής ηλιθιότητας είναι η περίπτωση του Τεξανού που σε ένα διαγωνισμό «ποιος-είναι-πιο-άντρας» με τους φίλους του πήρε το αλυσοπρίονο, είπε: «τώρα θα δείτε ποιος είναι πιο mucho», και... αυτο-αποκεφαλίστηκε –αποδεικνύοντας ότι ήταν πράγματι πολύ άντρας. Οι φίλοι του -αποδεδειγμένα πλέον αδελφές- του έπλεκαν το εγκώμιο στην κηδεία του.
Και για να μη λένε οι άντρες ότι είμαστε προκατειλημμένοι ή σεξιστές υπάρχει ένα καλό δαρβίνειο παράδειγμα για την ανικανότητα των γυναικών στην οδήγηση:
Μια συνταξιούχος οδηγούσε το υπερμοντέρνο αυτοκινούμενο τροχόσπιτο της στις ατελείωτες ευθείες των αμερικανικών αυτοκινητοδρόμων. Κάποια στιγμή έβαλε τον αυτόματο οδηγό και πήγε στην κουζίνα να τσιμπήσει κάτι. Δυστυχώς δεν είχε καταλάβει ότι ο αυτόματος πιλότος κρατούσε σταθερή την ταχύτητα και διόρθωνε την πορεία του οχήματος, αλλά... δεν έστριβε.
Έτσι στην επόμενη στροφή –γιατί τίποτα δεν είναι ατελείωτο ούτε καν οι ατελείωτοι αμερικανικοί αυτοκινητόδρομοι- το γεύμα της συνταξιούχου διακόπηκε απότομα –και θανατηφόρα.
Εξίσου ιλαροτραγικά είναι και άλλα «βραβεία», όπως –για παράδειγμα- του ζευγαριού που σταμάτησε στη μέση του αυτοκινητόδρομου (Βραζιλία) για ένα «γρήγορο» και δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πράξη, αφού τους παρέσυρε ένα φορτηγό ή των νεαρών που γέμισαν ένα βαρέλι με καύσιμα και αφού ανεβήκαν πάνω του τού έβαλαν φωτιά, πιστεύοντας ότι θα σπάσουν το ρεκόρ ταχύτητας. Αλλά μόνο ανατινάχτηκαν.
Όλες αυτές οι περιπτώσεις μας κάνουν να χαμογελάμε και να λέμε: «Μα πόσο βλάκας μπορεί να είναι κανείς;»
Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι ένα χαρακτηριστικό της κωμωδίας, όταν αυτή ξεπέφτει στη φάρσα: Γελάς με τον άλλον γιατί είναι πιο ηλίθιος από εσένα –κι αυτό σε κάνει να νιώθεις καλά.
Οι κωμικοί χρησιμοποιούν πολύ συχνά αυτό το τέχνασμα.
Οι κλόουν στο τσίρκο είναι ηλίθιοι, ο Χοντρός και –ιδίως- ο Λιγνός είναι ηλίθιοι, ο Γκιωνάκης που ρωτάει: «Από πορτοκάλια;» είναι ηλίθιος, ο mister Bean είναι ηλίθιος, ο Πάτρικ (ο καλύτερος φίλος του Μπομπ Σφουγγαράκη) είναι ηλίθιος, ο Πρετεντέρης είναι ηλίθιος.
Φυσικά αυτή είναι μια σύμβαση στη τέχνη: Γελάς με τον ηλίθιο Bean, επειδή ξέρεις ότι είναι ένας ηθοποιός που υποδύεται τον ηλίθιο.
Κανείς σώφρον δε θα γελούσε με έναν διανοητικά καθυστερημένο άνθρωπο –εκτός ίσως από τα παιδιά που λόγω του εγωκεντρισμού τους μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά.
Ο εγωκεντρισμός –δυστυχώς- δεν εξαφανίζεται απαραιτήτως με την ενηλικίωση. Οι περισσότεροι ενήλικες συνεχίζουν να «μονολογούν συλλογικά» και να «σκέφτονται αυτιστικά», όπως έλεγε και ο αείμνηστος Πιαζέ.
Θυμάμαι μια «αγέλη» φαντάρων στο ΚΨΜ που χλευάζανε έναν άλλο φαντάρο που προφανώς είχε μια κάποια διανοητική καθυστέρηση –όχι τόσο μεγάλη για να πάρει απαλλαγή, αλλά ούτε και τόσο μικρή ώστε να κάνει παρέα με τους αληθινά ηλίθιους της «αγέλης».
Οι «έξυπνοι» διασκεδάζανε με τον «ηλίθιο» αναγκάζοντας ‘τον να κάνει πράγματα που τους φαίνονταν αστεία.
Αυτό στη νέα-νέα ελληνική αποδίδεται με τον όρο «γκάου», τον οποίο όρο ο Μπαμπινιώτης καλά θα κάνει να συμπεριλάβει στην επόμενη έκδοση του λεξικού του -και αν θέλει του προμηθεύω την ετυμολογία και τα λοιπά του λήμματος:
Γκάου: άκλιτ. ουσιαστ. <γκιαούρης<giaour (τουρκ. άπιστος) = Ο ηλίθιος, ο μικρόμυαλος, αυτός που μιλάει και σκέφτεται με δέκα λέξεις. 
Συνώνυμα: Κρετίνος, άντρακλας, φασίστας, οπαδός, κομματόσκυλο
Αντίθετα: Σκεπτόμενος, ανθρωπιστής, ανένταχτος, gay
Παράδειγμα: «Λαλεί πουλί παίρνει σπυρί
                       κι ο γκάου το σκοτώνει.»
              (Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Διονύσιος Σολωμός)
Τα πράγματα είναι διαφορετικά όταν ο ηλίθιος τυχαίνει να είναι και μεγαλοφυής... Οξύμωρο;
Οι βιογράφοι του Μαρξ μας βεβαιώνουν ότι ο πατέρας του κομμουνισμού ήταν ανίκανος να διαχειριστεί τα οικονομικά του σπιτιού του. Τα παιδιά του έκαναν μαθήματα βιολιού, αλλά δεν είχαν να φάνε και τουρτούριζαν δίχως θέρμανση.
Ο ίδιος ο Μαρξ, ενώ έμεινε είκοσι χρόνια στην Αγγλία, δεν κατάφερε να μάθει αγγλικά (diz iz a dogachouchehousend = αυτό είναι ένα σκυλί [του καναπέ που μένει σπίτι]).
Αν δεν υπήρχε ο κοσμοπολίτης Ένγκελς –που μιλούσε τέσσερις γλώσσες, τριγυρνούσε με άνεση στα σαλόνια και κέρδιζε πολλά από το χρηματιστήριο- ο Μαρξ θα είχε πεθάνει από την πείνα πριν ολοκληρώσει το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» του  (άσε το «Κεφάλαιο»).
Όταν οι μεγαλοφυείς φέρονται ηλιθιωδώς τους αποκαλούμε –χαριτολογώντας- «αφηρημένους».
Το άκρον άωτον της αφηρημάδας, όπως διαζώζεται ανεκδοτολογικά, αφορά δύο από τους πιο μεγαλοφυείς ανθρώπους όλων των εποχών.
Ο πρώτος είναι ο Νεύτωνας (ο άνθρωπος που μας καταδίκασε να ζυγιζόμαστε κάθε μέρα).
Εκείνος αποφάσισε κάποια στιγμή -επειδή ήταν και λίγο μανιακός με την τάξη και τους νόμους- ότι ήθελε να ξέρει πόσο  α-κ-ρ-ι-β-ώ-ς  χρόνο χρειάζεται ένα αυγό για να γίνει τόσο σφιχτό όσο του άρεσε.
Έριξε, λοιπόν, το αυγό στο νερό και πήρε το ρολόι στο χέρι του (τότε ακόμα δεν είχε σκεφτεί κανείς να φτιάξει ρολόγια χειρός) για να μετράει το χρόνο.
Το άφησε να βράζει κοιτώντας τους δείκτες του ρολογιού του και ξεκίνησε να σκέφτεται μήλα.
Μόνο μετά από αρκετά λεπτά συνειδητοποίησε ότι... έβραζε το ρολόι του και κοιτούσε-κρατούσε το αυγό.
Ο Νεύτωνας ήταν ηλίθιος; Όχι βεβαίως. Απλά αφηρημένος.
Ο δεύτερος ήταν ο Τόμας Έντισον.
Αυτός ο τόσο εύστροφος και οργανωμένος άνθρωπος –δούλευε με 30 εφευρέσεις ταυτοχρόνως- πήγε μια μέρα να πληρώσει τους φόρους του (γιατί αυτούς πρέπει να τους πληρώνουν ακόμα και οι μεγαλοφυείς – στην Αμερική).
Όταν έφτασε μπροστά στο γκισέ ο υπάλληλος τον ρώτησε κάτι τόσο απλό: Το όνομα του!
Ο Έντισον δεν κατάφερε να το θυμηθεί και γύρισε ηττημένος στο εργαστήριο του.
Οπότε ως τώρα έχουμε τέσσερις κατηγορίες ηλιθίων: Τους κατ’ επίφαση ηλίθιους (ηθοποιοί), τους μεγαλοφυείς ηλίθιους (αφηρημένοι), τους ηλίθιους που νομίζουν ότι είναι έξυπνοι χλευάζοντας όσους σκέφτονται διαφορετικά (γκάου) και τους ηλίθιους που ήταν ευφυείς μέχρι που έκαναν ένα ηλίθιο –και μοιραίο- λάθος (οι βραβευμένοι).
Όμως οι απόλυτοι ηλίθιοι δεν είναι άλλοι από τους πολιτικούς και τους δισεκατομμυριούχους -που ελέγχουν τους πολιτικούς. Και σίγουρα το τιμητικό –για την προσφορά τους στην ανθρωπότητα- βραβείο darwin ανήκει σε αυτούς.
Γιατί -κοντόφθλμοι ως είναι- νομίζουν ότι η εξουσία και τα πλούτη τούς εξασφαλίζουν. Αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν το αυτονόητο: Καταστρέφοντας αυτό τον πλανήτη (οικονομικά-κοινωνικά-οικολογικά) καταδικάζουν και τα γονίδια τους στον αφανισμό.
Αισθάνονται πολύ επιτυχημένοι και ευφυείς καθώς κάνουν μπάνιο στις ιδιωτικές τους παραλίες, μέχρι που να τους απαγάγουν κάποιες «ερυθρές ταξιαρχίες» ή να τους πνίξει το τσουνάμι της φτώχιας ή να ψάχνουν το υβριδικό αυτοκίνητο τους κάτω από τα παγόβουνα που αποκόλλησε η ανεξέλεγκτη ηλιθιότητα τους.
Μακάριοι, λοιπόν, οι πτωχοί τω πνεύματι και πλούσιοι τη τσέπη, μέχρι να αρχίσει να γελάει και να εξοργίζεται ο πλανήτης με αυτό το παράσιτο που αυτοαποκαλείται «ο κυρίαρχος της φύσης».
(Σας προτείνω να βρείτε και να διαβάσετε το «Μωρίας Εγκώμιον» του Έρασμου –ή Εράσμου. Είναι ένα μικρό σατιρικό βιβλίο που γράφτηκε πριν πεντακόσια χρόνια [!], αλλά είναι πάντα επίκαιρο. Ίσως γιατί η ηλιθιότητα είναι άπειρη, νυν και αεί, και εις του αιώνες των αιώνων...)

Ροη αρθρων