Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Οι καλές κυριούλες που αγαπάνε τα παιδάκια...

του Μαζεστιξ...
Είμαι ο Μάικ ο Μπιζελάκης.
Το επίθετό μου είναι κρητικό, μα απ' το μικρό μου φαίνεται πως κρατάω κι απ' αλλού.
Δεν υπήρχα από πάντα.
Με δημιούργησε μια πένα.
Η πένα μιας φιλανθρώπου κυρίας που ακούραστα μοχθεί για τα παιδιά που είναι στην ηλικία μου.
Θέλει να τους δώσει χαρά μέσα από μένα.
Έφερε και τον Σάκη άλλωστε που τον αγαπούν πολύ οι συνομήλικοί μου.

Ένα πρωί, μετά την παράσταση, κάποιος με σταμάτησε στο δρόμο και μου είπε πως η "μαμά" μου έχει πολλά λεφτά.
Και πως με αυτά θα μπορούσε να προσφέρει χαρά και ανακούφιση σε πολλά παιδάκια σαν κι αυτά που 'ρχονται να με δούνε.
Θα έκανε χαρούμενους και τους γονείς τους.
Όχι δίνοντας τους ελεημοσύνη, αλλά με το να δεχτεί κι αυτή να πληρώσει με το μερίδιό της, όπως όλοι οι μπαμπάδες κι οι μαμάδες του κόσμου.

Εγώ τον ρώτησα αυτόν τον παράξενο κύριο πού το ξέρει πως δεν πληρώνει τα ίδια με όλους τους άλλους.
Αυτός μου απάντησε πως αυτή η νεαρή κυρία έχει παντρευτεί έναν ηλικιωμένο κυριούλη που έχει ένα κανάλι στην τηλεόραση, τον ΑΝΤ-1.
Και πως μέσα απ' αυτό το κανάλι βοηθάει αυτούς που κόβουν το ρεύμα από άλλα παιδάκια, αυτούς κόβουν τους μισθούς των γονιών τους, αυτούς που τους απολύουν και δεν έχουν να φάνε, αυτούς που αφήνουν τα άλλα παιδάκια να κρυώνουν και να πεινάνε στο σχολείο, αυτούς που κλείνουν τα σχολεία τους και τα μαζεύουν αλλού, πιο μακριά, που είναι πιο πολλά παιδάκια μες στην τάξη κι από άλλες περιοχές.
Μου είπε και πως όσα ξοδεύει για να με δείχνει στα παιδάκια, τα 'χει μαζέψει απ' τους γονείς των παιδιών που με βλέπουν. Όλοι αυτοί οι πλούσιοι, μου είπε, για να έχουν πολλά λεφτά, αναγκάζουν τα φτωχά παιδάκια να ζούνε με λίγα.

Είναι σαν τα φασολάκια σ' ένα πιάτο που μοιράζεσαι με ένα άλλο παιδί. Για κάθε παραπάνω μπουκιά του ενός, τρώει μια μπουκιά λιγότερη ο άλλος. Και μετά, μου είπε, η φιλανθρωπία είναι αφού έχεις φάει όλα τα φασόλια και ο άλλος πεινάει, να του χαρίζεις το τελευταίο και να σου λέει κι ευχαριστώ.
Γι'αυτό λιποθυμάνε τα παιδάκια στο σχολείο, μου είπε. Γιατί κάποιοι άλλοι τρώνε το φαΐ τους.
Με τρόμαξε. Με στενοχώρησε.
Εγώ δεν τα ξέρω αυτά.
Δεν πηγαίνω σχολείο και προσπαθώ μόνο να προσφέρω χαρά στα παιδιά.
Κι ας είμαι φτιαγμένος απ' την πένα αυτής της καλής κυριούλας που αγαπάει τα παιδάκια.



Πάντως μέσα απ' την παράσταση γνώρισα τον Σάκη.
Κι αυτός αγαπάει πολύ τα παιδάκια.
Τον βλέπω στην τηλεόραση που δέκα φορές τη μέρα νανουρίζει το παιδί του απ' το τηλέφωνο.
Πολύ γλυκός κύριος κι αυτός!
Μια μέρα με πήρε μαζί του και με πήγε σε μια άλλη καλή κυριούλα που αγαπάει τα παιδάκια, την κυρα-Μαριάννα.

Ήτανε μια γιορτή με πολλά παιδάκια.
Πρώτα χαιρέτησα αυτήν την καλή κυριούλα.
Μετά όμως τρόμαξα όταν είδα το πρόσωπό της μαρμαρωμένο πάνω σε μια κολώνα.
Ρώτησα το Σάκη γιατί μαρμάρωσε η καλή κυριούλα.
Μου εξήγησε ότι είναι μια προτομή αυτής της καλής κυριούλα για να την τιμήσουν για την πολύ μεγάλη προσφορά της στα παιδάκια. Ότι είναι κάτι σαν άγαλμα.
Κι εγώ που νόμιζα πως αγάλματα κάνουν μόνο στους πεθαμένους!
Μα πώς το επέτρεψε αυτό; Δεν αγριεύεται κάθε που το βλέπει;



Μετά συμμετείχα στη γιορτή δίνοντας χαρά στα παιδάκια που ήταν εκεί.
Ήταν όλα τους πολύ γλυκά.
Και γεμάτα ελπίδα για το μέλλον.
Πολύ χάρηκα που τα γνώρισα αυτά τα παιδιά και θα ήθελα να τα ξανασυναντήσω.
Άξιζε τον κόπο.

Όπως πήγαινα να φύγω, έτρεξα στην αγκαλιά της κυρα-Μαριάννας για να την ευχαριστήσω και να της φιλήσω τα χέρια.
Αυτή το δέχτηκε και μου χάιδεψε το κεφάλι.
Βγαίνοντας είδα πάλι εκείνον τον κυριούλη που μου μίλαγε και για την άλλη κυριούλα.
Μόλις τον συαντάω, του λέω πως ό,τι κι αν έλεγε για την προηγούμενη, αυτή εδώ η κυριούλα είναι υπέροχη! Και βοηθάει τα παιδάκια! Η ίδια είπε πως δίνει πολλά λεφτά γι' αυτά.
Εκείνος σκοτείνιασε και μου είπε πως το μέρος εκείνο, που πήρε και το όνομά της και βάλανε και την προτομή της, είναι κάτι που βοηθάει τα παιδάκια. Και σίγουρα είναι καλό που υπάρχει, όπως κι αν φτιάχτηκε.
Ουφ! (είπα) Ησύχασα! Δεν υπάρχει κάτι μυστικό κι εδώ.
Μα συνέχισε ο κυριούλης και μου είπε πως για κάθε ευρώ που δίνει για καλό σκοπό, γλιτώνει δυο ευρώ απ' τους φόρους.
Τι είναι οι φόροι; (τον ρώτησα)
Είναι λεφτά που δίνουν όσοι έχουν για να μοιραστούν δίκαια σε όσους δεν έχουν.

Και πάλι όμως, του λέω, η καλή πράξη είναι καλή πράξη. Δείχνει πως αγαπά τα παιδάκια.
Κι εκείνος μου λέει πως κι αυτής της καλής κυριούλας ο άντρας έχει δυο κανάλια, το MEGA και το STAR, και κάνουν ό,τι κάνει κι ο ΑΝΤ-1.
Βοηθάνε όσους κάνουν τη ζωή των παιδιών δύσκολη και των γονιών τους ακόμα δυσκολότερη.
Επίσης μου είπε πως το ίδρυμα αυτό, παρόλο που έχει πολλά-πολλά λεφτά, δεν το έφτιαξε μόνη της αλλά το κράτος έβαλε τα περισσότερα και αυτή τα λιγότερα.
Και γιατί δώσανε το όνομά της στο ίδρυμα; (τον ρώτησα)
Δε θέλησε να μου απαντήσει, γιατί είμαι μικρός γι' αυτά, μου είπε.

Και τότε γιατί γίνονται όλα αυτά; (τον ρώτησα)
Γιατί αφού δεν αγαπάνε τα παιδάκια, κάνουν πως τα αγαπάνε;
Υποκρισία, Μάικ μου, υποκρισία!
Τι είναι αυτό; (τον ρώτησα)
Θα μάθεις τι είναι όταν μεγαλώσεις.
Έτσι μου είπε κι έφυγε.

Μόλις μπορέσω, θα ανοίξω ένα λεξικό για να μάθω τί σημαίνει υποκρισία.
Δεν μπορεί, κάτι καλό θα είναι για να την έχουν όλες αυτές οι καλές κυριούλες που βοηθάνε τα παιδάκια και τους μοιράζουν χαμόγελο.

Οι άνθρωποι του μετρό: Χρήστος Σ...

Ο Ανθρωπος του Μετρο...
Τελευταίο δρομολόγιο, τελευταίο βαγόνι. Πρέπει να είσαι λίγο περιθωριακός για να βρίσκεσαι εκεί. Ή έστω να νιώθεις έτσι.
Ο Χρήστος Σ. νιώθει έτσι ακριβώς. Άνεργος εδώ και δύο χρόνια και κάτι μήνες. Μόνος, με κάθε πιθανή έννοια της λέξης. Αβοήθητος, απελπισμένος, απογοητευμένος, και πολλά άλλα που αρχίζουν από το καταραμένο γράμμα άλφα. Το στερητικό.
Είναι άδικο, σκέφτεται, και μετά συνειδητοποιεί ότι και το άδικο με άλφα ξεκινάει. Στερητικό.
Διαφορετικοί άνθρωποι αντιδρούν με διαφορετικούς τρόπους όταν μένουν άνεργοι. Ο Χρήστος δεν το έβαλε κάτω. Πείσμωσε. Έψαξε. Συμβιβάστηκε. Προδόθηκε. Και μετά απογοητεύτηκε. Άντεξε πολύ πριν πέσει σε κατάθλιψη. Όμως ήταν αναπόφευκτο.
Σκέφτηκε και την αυτοκτονία. Κι αυτή από άλφα αρχίζει. Στερητικό της ζωής. Όλοι το σκέφτονται μετά από λίγο καιρό, κι ας μην το λένε. Και τους βρίσκουν μετά κρεμασμένους με τη ζώνη τους και αναρωτιούνται τι πήγαινε στραβά και δεν το είχαν αντιληφθεί. Όμως για τον Χρήστο ήταν απλά μια φευγαλέα σκέψη. Ο φόβος του θανάτου είναι γι’ αυτόν πιο τρομακτικός από το φόβο της ζωής, ακόμα και έτσι όπως έχει αυτή καταντήσει.
Όμως δεν ήταν μόνο ο φόβος του θανάτου. Ήταν και ο εγωισμός του ανθρώπου που αρνείται να παραδοθεί άνευ όρων σε μία κατάσταση, πόσω μάλλον όταν αυτός δεν προκάλεσε με κανέναν τρόπο την κατάσταση αυτή, αλλά τη βρήκε έτοιμη, βρήκε μια κοινωνία διαλυμένη από άλλους, αλλά προορισμένη για τον ίδιο. Οι ένοχοι αυτοκτονούν, οι αθώοι παλεύουν με όλη τους τη δύναμη, σκεφτόταν. Και αυτή η σκέψη τον κράτησε ζωντανό.
Αθώος. Κι αυτό από άλφα αρχίζει. Όχι στερητικό. Περήφανο και ελπιδοφόρο. Υπάρχει και αυτό το άλφα. Το άλφα της αλληλεγγύης, το άλφα της αντίστασης, το άλφα της ανθρωπιάς, το άλφα της ανταπόδοσης, της ανεξαρτησίας, της αρετής, της αθανασίας, της αξιοπρέπειας. Το άπειρο, ατελείωτο, αεικίνητο άλφα.
Στη μάχη των άλφα, ο Χρήστος αποφάσισε να πάει με αυτό το άλφα. Όχι με το στερητικό. Αβοήθητος, απελπισμένος, απογοητευμένος και άνεργος θα είναι μόνο όσο του το επιβάλλουν οι άλλοι. Όσο περνάει από το χέρι του, θα είναι άπειρος, ατελείωτος, αεικίνητος. Και άτρωτος, και άρρητος, και αόρατος, και άναρχος, και άξιος, και αέρινος, και άλλα. Όλα από άλφα, όχι στερητικό. Άλφα λυτρωτικό.
Αυτό το άλφα το στερητικό είναι που του χάλασε τη ζωή. Που τον έκανε από Χρήστο, άχρηστο. Που τον έκανε από ενεργό, άνεργο. Που τον έκανε από δυνατό, αδύνατο. Αλλά όχι πια. Έχει κηρύξει τον πόλεμο σε όλους όσους υπηρετούν το στερητικό άλφα. Τους ανήθικους, τους άθλιους, τους αδιάφορους, τους αλαζόνες, τους αγάμητους, όλους αυτούς. Ακήρυχτος πόλεμος, και μάλλον ατελέσφορος. Και απερίσκεπτος. Αλλά πρέπει να αγωνιστεί. Για ένα καλύτερο αύριο. Να κάνει το άγριο, αύριο. Με όλες του τις δυνάμεις.
Βγαίνοντας από το μετρό, νιώθει το ίδιο περιθωριακός. Όχι επειδή είναι άνεργος. Αλλά επειδή είναι άνθρωπος. Και αυτό είναι τόσο σπάνιο στις μέρες του στερητικού άλφα, που δεν μπορείς παρά να νιώθεις περιθωριακός αν είσαι τέτοιος. “Αγάπη”, σκέφτεται. Αυτό είναι το απόλυτο άλφα.

Οι Αλλοι Φταινε...


Strange Journal...
giati-den-antidroun-oi-ellines
Συνέχισε τη ζωούλα σου.
Τι κι αν όλα γύρω σου καταρρέουν απ τη φωτιά που τα κατατρώει. Η δημόσια υγεία, η δημόσια εκπαίδευση, όλα.
Οι «ξένοι» φταίνε. Αυτοί σου πήραν την καλοπληρωμένη γωνία στα φανάρια που πουλούσες χαρτομάντιλα και σου ‘φαγαν το μεροκάματο.
Οι καθηγητές φταίνε. Αυτοί οι ανεπρόκοποι που πληρώνονται ένα σωρό και δουλεύουν τσάμπα. Που τολμάνε ν απεργήσουν εν μέσω πανελληνίων εξετάσεων.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε. Αυτοί που μπήκαν με μέσον ή πουλήθηκαν για ψήφους για να χωθούν οι καημένοι και ξύνονται όλη την ώρα.
Οι ανάπηροι φταίνε. Που δεν πρόσεχαν για να μην μείνουν ανάπηροι. Θα έπρεπε να τους αφήσουν να πεθάνουν ή ακόμα καλύτερα να τους σκοτώνουν στη γέννα για να μην τους πληρώνουμε ε; Οι διανοητικά καθυστερημένοι φταίνε. Κι αυτοί στον Καιάδα. Οι ασθενείς με ψυχικά νοσήματα φταίνε. Ποιος νοιάζεται για τους μισότρελους; Ρίξτε τους στα μπουντρούμια και πετάξτε και το κλειδί.
Οι ομοφυλόφιλοι φταίνε ή οι διεμφυλικοί. Αυτοί οι ανώμαλοι διαφορετικοί που μολύνουν την κοινωνία. Οι εκδιδόμενες γυναίκες με AIDS φταίνε. Αυτές οι υγειονομικές βόμβες που πηδούσες χωρίς προφυλακτικό, που σπέρνουν αρρώστιες.
Τα ανεμβολίαστα παιδιά φταίνε. Οι βρομιάρηδες οι γονείς τους δεν τα εμβολίασαν γιατί δεν ήθελαν, όχι γιατί δεν μπορούσαν και τώρα απειλείται η υγεία του δικούς σου «καθαρού» παιδιού.
Οι άλλοι φταίνε. Πάντα οι άλλοι. Εσύ ποτέ. Συνέχισε να μασάς το παραμυθάκι που σου πουλάνε. Χρόνια τώρα σε ποτίζουν γραψαρχιδινι και σταρχιδιαμολ. Είναι μαγκιά να τα γράφεις όλα, έτσι δεν είναι; Σε βολεύει. Ειδάλλως θα πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου, ν’ αναλάβεις ευθύνες και δράση. Συνέχισε να αδιαφορείς και να σκέφτεσαι ότι δεν είναι δικό σου πρόβλημα. Εσύ δεν αντιμετωπίζεις κανένα πρόβλημα άλλωστε. Εσύ έχεις να φας, και η οικογένειά σου, και οι οικείοι σου. Και όχι μόνο έχεις να φας, αλλά περνάς και καλά. Δε σ αγγίζει εσένα αυτό που αποκαλούν κρίση. Έχεις υποστεί κάποιες μειώσεις, αλλά και πάλι έχει ο θεός, σκέφτεσαι.
Έχεις την εντύπωση ότι αν κοιτάξεις το σπίτι σου και μόνο θα βγεις αλώβητος απ΄ όλη αυτή τη λαίλαπα που έχει ξεσπάσει. Έχεις την εντύπωση ότι αν δώσεις ελεημοσύνη, θα ελεηθείς. Δε σε αφορά όταν ο διπλανός σου καίγεται. Δε σε αφορά που είναι άνεργος. Εσύ δεν είσαι. Είναι τεμπέλης και δε βρίσκει δουλειά, είπες. Δε σε αφορά που τα παιδιά σου είναι άνεργα ή εργάζονται με μισθούς πείνας. Πάλι καλά που υπάρχει και αυτή η δουλειά, είπες. Δε σε αφορά που τα παιδιά σου φεύγουν μετανάστες σε άλλη χώρα. Οι άλλοι μετανάστες τους πήραν τη θέση και χρέος σου είναι να τους διώξεις. Χαίρεσαι όταν καίγεται ο διπλανός σου, διότι πολλές φορές σκέφτηκες ή και ακόμα είπες, «ας είμαι εγώ καλά και οι άλλοι δεν πάνε να καούν». Όταν η φωτιά φτάσει στη δική σου την πόρτα – γιατί κάποια στιγμή θα φτάσει – τότε θα ‘ναι αργά για δάκρυα. Γι αυτό συνέχισε την φυτο-ζωούλα σου. Σε βολεύει. Ειδάλλως θα πρέπει ν αρχίσεις να σκέφτεσαι για λογαριασμό σου.

Κείμενο που έστειλε αναγνώστρια με e-mail και την ευχαριστώ.

Μια σπίθα μπορεί να βάλει φωτιά...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Μια σπίθα μπορεί να βάλει φωτιά...
Εδώ και τέσσερα χρόνια υφιστάμεθα τις συνέπειες μίας κρίσης που δεν περιορίζεται στην οικονομική της διάσταση. Το χειρότερο είναι πως πάνε να μας τρελάνουν. Είτε πρόκειται για την ΕΕ και την ΕΚΤ, είτε για το ΔΝΤ. Αφού πρώτα μας εξοντώσουν και μας πεθάνουν, μετά θα μας ζητούν συγνώμη γιατί έκαναν λάθη.
Οι τροϊκανοί και οι συγκυβερνώντες παίζουν με τις αντοχές και τα νεύρα ενός λαού που δεινοπαθεί και μίας χώρας που χρησιμοποιήθηκε με λαθεμένη εν γνώσει τους συνταγή, για να μην καταρρεύσει η Ευρωζώνη τους και κλιμακωθεί η κρίση τους που αφορούσε και αφορά την ίδια την ενότητα της ενωμένης Ευρώπης.
Οι κατά καιρούς δηλώσεις των υπευθύνων πάντα ήταν εκβιαστικές και τα μέτρα της δανειακής σύμβασης παίρνονταν για το καλό μας, για να σωθούμε από τη χρεοκοπία και στο μεταξύ η ύφεση βάθαινε και από πουθενά δεν φαινόταν η ανάπτυξη.
Τώρα μας λένε πως του χρόνου θα έχουμε πρόσβαση στις αγορές, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Θα πρέπει να παρθούν και άλλα μέτρα, το δήλωσε ο κυνικός κ. Τόμσεν.
Επειδή, όμως, έχουμε φτάσει στο απροχώρητο, το πρόβλημα δεν θα λυθεί με τις επερχόμενες εκλογές, ούτε με εκβιαστικά διλήμματα. Αν δεν ανατραπεί ριζικά αυτή η κατάσταση που έχει να κάνει με την ίδια μας την ύπαρξη, οι μεταρρυθμίσεις, οι επιδιορθώσεις και τα μπαλώματα δεν θα αντέξουν στην οργή και την αγανάκτηση των εργαζομένων που πλήττονται και των ανέργων που δυστυχούν. Μέχρι τώρα υπήρξε μία ανοχή εξαιτίας του φόβου και της τρομοκρατίας που καλλιεργήθηκε από τους συγκυβερνώντες και από τα ηλεκτρονικά μέσα. Από εδώ και πέρα τα πράγματα θα οδηγήσουν στη σύγκρουση και θα έρθει από εκεί που δεν θα το περιμένει κανείς. Για τη διάσωση μίας πλατείας ξεκίνησαν στην Κωνσταντινούπολη οι διαδηλώσεις και εξαπλώθηκαν σε όλη την Τουρκία σε μία εβδομάδα και ο σίγουρος νικητής Ερντογάν και συμβολικά, αλλά από ό,τι φαίνεται και πραγματικά ως νεοσουλτάνος θα εκπέσει του θρόνου του.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν έχει σύνορα. Η ενωμένη Ευρώπη δεν είναι ενωμένη ούτε πολιτικά, ούτε οικονομικά, τον ηγεμονικό της ρόλο θα τον χάσει και η Γερμανία που φάνηκε περίτρανα από τα κέρδη που αποκόμισε από την πολιτική της λιτότητας την οποία επέβαλε πως το μοντέλο αυτό δεν έχει πέραση - ήδη το παραδέχονται και οι ίδιοι. Μια άλλη Ευρώπη, ένας άλλος κόσμος, που θα χωράει ελεύθερους και σκεπτόμενους ανθρώπους, είναι εφικτός. Η γενική απαξίωση και η απογοήτευση τους βολεύουν, όποιος αγωνίζεται όμως δεν έχει καιρό να απογοητευτεί.

Επικροτούν, δεν αρνούνται...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Το ότι ο βουλευτής της Χ.Α. Ηλίας Κασιδιάρης αρνείται το Ολοκαύτωμα μας λέει κάτι για το άτομό του και το ποιόν του, καθώς και για τη Βουλή των Ελλήνων σήμερα και το διεμβολισμό της από νεοφασίστες και νεοναζιστές. Δεν μας λέει τίποτα για το Ολοκαύτωμα. Την ιερή μνήμη του, τη μνήμη των εκατομμυρίων Εβραίων, Τσιγγάνων, αριστερών, ανάπηρων, ομοφυλόφιλων και άλλων ανεπιθύμητων, που «δεν άξιζαν να ζουν», γι’ αυτό και θανατώθηκαν στα στρατόπεδα του ναζισμού, δεν κατάφεραν να την προσβάλουν τόσοι άλλοι, διεθνώς. Δεν έχει λοιπόν να φοβάται το παραμικρό από τυχάρπαστες ασημαντότητες σαν κι αυτές που μαγαρίζουν την αμήχανη, αν όχι πανικόβλητη Βουλή μας.
Οι νεοναζιστές του χρυσαυγιτισμού, πάντως, δεν είναι αρνητές του Ολοκαυτώματος με την έννοια που αποδίδουμε στον όρο αυτόν όταν αναφερόμαστε σε όσους παραχαράκτες της Ιστορίας καμαρώνουν αυτοαποκαλούμενοι ρεβιζιονιστές ή αναθεωρητές. Αυτοί είτε αρνούνται εντελώς τη Σοά είτε με βάναυσες λαθροχειρίες εις βάρος των ιστορικών ντοκουμέντων μειώνουν αδίστακτα την έκτασή της. Η δόλια επιθυμία τους είναι να σχετικοποιήσουν τον πρωτοφανή χαρακτήρα της, την ανεπανάληπτη σημασία της, και να την εντάξουν στην ιστορία των πολέμων σαν κάτι το συνηθισμένο και εξηγήσιμο.
Αντίθετα, οι ψυχικά και ιδεολογικά ταυτισμένοι με τον ναζισμό πάνε παραπέρα: Επιχαίρουν με την εξόντωση όλων αυτών των «μη ανθρώπων». Δεν την αρνούνται, αλλά την επικροτούν. Με τη στάση, τους υπαινιγμούς ή και τα λεγόμενά τους ξεκαθαρίζουν τι πιστεύουν: ότι δεν έφταιγε ο Χίτλερ, αλλά οι ίδιοι οι νεκροί, οι μεθοδικά εξοντωμένοι. Γι’ αυτό και «καλά έπαθαν ό,τι έπαθαν· τους άξιζε». Και έφταιξαν μόνο και μόνο επειδή ανήκαν στους Εβραίους, τους Τσιγγάνους και σε όποια άλλη κατηγορία «τής άξιζε» να συμπεριληφθεί στα προγράμματα της «τελικής λύσης». Ρατσιστές είναι οι ζιγκχαϊλάδες «καθαροί Ελληνες». Και οι Εβραίοι και οι Ρομά, που υπάρχουν βαριά απαξιωμένοι και κατασυκοφαντημένοι στην παράδοση σχεδόν όλων των ευρωπαϊκών χωρών, όπου παρουσιάζονται σαν «εκ φύσεως» κατώτεροι, άθλιοι και αγύρτες (αλλά και σαν από κοινού σταυρωτές του Χριστού), ήταν πάντοτε ο πρώτος στόχος του ρατσισμού.

Success Story...


του Ηλία  Ιωακείμογλου, απο την Αυγη...
Η κυβέρνηση, οι καθεστωτικοί οικονομολόγοι και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επιδίδονται, ήδη από το φθινόπωρο του 2012, σε μια προσπάθεια αλλαγής του ψυχολογικού κλίματος στις αγορές ισχυριζόμενοι ότι η ελληνική οικονομία παρουσιάζει σημεία ανάκαμψης -τόσο έντονα μάλιστα ώστε η Ελλάδα να χαρακτηρίζεται ως success story της εσωτερικής υποτίμησης. Μπορούμε να διακρίνουμε, άραγε, τα σημεία της επιτυχίας στα μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας;

Μια συνοπτική περιγραφή της μακροοικονομικής κατάστασης φαίνεται στο συνημμένο διάγραμμα. Η γενική εικόνα αναδεικνύει την επιδείνωση της οικονομίας στην οποία έχει οδηγήσει η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, αλλά δείχνει επίσης και την επιτυχία αυτής της πολιτικής όσον αφορά τη θεαματική αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των εργαζόμενων τάξεων.
Πιο συγκεκριμένα, όλα τα μεγέθη από τα οποία εξαρτάται η βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ζωής των εργαζόμενων τάξεων, δηλαδή οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, η αγοραστική δύναμη των μισθών, ο αριθμός των απασχολουμένων, το ΑΕΠ, η παραγωγικότητα της εργασίας και οι εξαγωγικές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας, βρίσκονται σε πτωτική πορεία και η μείωσή τους έναντι του 2009 είναι δραματική.
Αντιθέτως, εντυπωσιακή είναι πλέον η επιτυχία της ασκούμενης οικονομικής και διαρθρωτικής πολιτικής να αυξήσει κατακόρυφα τον λόγο κερδών / μισθών (όπως αυτός εξειδικεύεται στο διάγραμμα, είτε ως διαθέσιμο εισόδημα των εταιρειών προς αμοιβές εργασίας είτε ως μικτά κέρδη προ φόρων προς αμοιβές εργασίας). Μάλιστα, αυτή η άνοδος του λόγου κερδών / αμοιβής εργασίας υπερβαίνει κατά πολύ την αντίστοιχη άνοδο που παρατηρείται και στην Ισπανία, την Κύπρο και την Ιρλανδία, είτε επειδή στην Ελλάδα η διαδικασία της κινεζοποίησης εκκίνησε νωρίτερα είτε επειδή αποδίδει ταχύτερα αποτελέσματα.
Για όσους, λοιπόν, ανήκουν στις κοινωνικές τάξεις που ζουν χάρη στην εργασία τους, η ελληνική οικονομία δεν είναι καθόλου success story, ενώ για όσους ζουν από τα κέρδη του κεφαλαίου τους, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Θα ήταν μάλλον απίθανο να μην θεωρούν ως επιτυχημένη μια πολιτική που αποδιαρθρώνει ή εξουδετερώνει όλους τους θεσμούς προστασίας της εργασίας, μειώνει κατακόρυφα τις αποδοχές των εργαζομένων και τις όποιες υποχρεώσεις της επιχείρησης έναντι της κοινωνίας (πλην της φιλανθρωπίας των εταιρειών που αναπτύσσεται ως το ευτελές και προσβλητικό υποκατάστατο του κοινωνικού κράτους). Αυτό εξηγεί πιθανότατα και το κλίμα αισιοδοξίας που καταγράφεται στους δείκτες οικονομικού κλίματος των τελευταίων μηνών, αλλά και την γενικότερη ευφορία της αστικής τάξης και τον αντικατοπτρισμό του success story.
Πρόκειται για αντικατοπτρισμό επειδή η αύξηση των κερδών, στην παρούσα ιστορική στιγμή, αφορά την ικανοποίηση του ιδιοτελούς συμφέροντος μιας κοινωνικής τάξης χωρίς να κατορθώνει να μεταλλαχθεί σε γενικό συμφέρον:
Στις παρούσες συνθήκες, το ιδιοτελές συμφέρον της κυρίαρχης κοινωνικής τάξης δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη συνέχιση της βαθιάς κρίσης της ελληνικής οικονομίας. Αφαιρεί εισόδημα από εκείνες ακριβώς τις τάξεις που δαπανούν το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους και μειώνει έτσι ακόμη περισσότερο την εσωτερική ζήτηση. Μειώνει, βέβαια, η πολιτική αυτή και το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος και περιμένει ότι θα αυξήσει τις εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών επειδή η μείωση του κόστους εργασίας οδηγεί, υποτίθεται σε μείωση των τιμών των εξαγωγών.
Αυτό όμως δεν έχει συμβεί, παρά τη μείωση κατά 20% του μοναδιαίου κόστους εργασίας έναντι των ανταγωνιστριών χωρών. Διότι, οι επιχειρήσεις προτιμούν να διατηρήσουν τις τιμές τους στα ίδια επίπεδα για να μετατρέψουν τη μεγάλη μείωση του κόστους εργασίας σε κέρδη, αντί να τη μετατρέψουν σε ανταγωνιστικότητα τιμής, δηλαδή σε υψηλότερο όγκο εξαγωγών. Αυτό δεν είναι το αποτέλεσμα κακών επιχειρηματικών χειρισμών, είναι το φυσικό επακόλουθο της υιοθέτησης, από τις επιχειρήσεις, τη λογική της αύξησης του βραχυπρόθεσμου κέρδους στα χρόνια του "χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού".
Έτσι, το ιδιοτελές συμφέρον της αστικής τάξης να καρπώνεται ένα όσο το δυνατό μεγαλύτερο μέρος του προϊόντος, και μάλιστα με κάθε πρόσφορο τρόπο, μετατρέπεται σε τροχοπέδη για την υλοποίηση των υποσχέσεων της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης. Η ίδια η επιδίωξη και η επίτευξη του μέγιστου κέρδους που δημιουργεί στους κεφαλαιούχους την ευφορία του success story είναι αυτή η ίδια που απομακρύνει το ενδεχόμενο να μετατραπεί η ταξική ευφορία σε πράγματι επιτυχημένη πολιτική.

Το πιο ενδιαφέρον, όμως, σε αυτήν την ιστορία είναι το πολιτικό της κομμάτι:
Όπως εξηγούσε ο Μαρξ, για να είναι δυνατή η ηγεμονία της αστικής τάξης επί του συνόλου της κοινωνίας, πρέπει προηγουμένως να διασφαλίζονται οι συνθήκες μέσα στις οποίες θα μπορούν να συντηρηθούν και να αναπαραχθούν οι υποτελείς κοινωνικές τάξεις. Στην Ελλάδα, όμως, αυτός ο βασικός όρος στην παρούσα ιστορική στιγμή δεν πληρούται: είναι αυτό ακριβώς που δείχνει η ανάλυση των μακροοικονομικών στοιχείων. Είμαστε σε μια ιστορικά σπάνια συγκυρία κατά την οποία οι "πάνω" βυθίζουν τους "κάτω" στην εξαθλίωση, την φτώχεια και την ανθρωπιστική κρίση, και επιπλέον δεν πείθουν για την ικανότητά τους να κυβερνήσουν ως ηγεμόνες, δηλαδή ως εκφραστές του γενικού συμφέροντος, ως οργανωτές της παραγωγής και μιας κοινωνικά αποδεκτής διανομής του προϊόντος -για αυτό εξάλλου και χτίζουν ένα νέο εμφυλιοπολεμικό κράτος.

Ως αποτέλεσμα, έχουν δημιουργηθεί οι αντικειμενικές συνθήκες ώστε οι "κάτω" να αυτονομηθούν έναντι της αστικής εξουσίας και να συγκεντρωθούν σε έναν πολιτικό σχηματισμό που δεν ανήκει στους "πάνω" και ο οποίος μορφοποιεί, έστω αργά αλλά σταθερά, το ηγεμονικό σχέδιο των εργαζόμενων τάξεων.

* O Ηλίας Ιωακείμογλου είναι μέλος του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ

Success story στο... Ελσίνκι...

Στον αλησμόνητο μελωδό μας ΓΙΩΡΓΟ ΓΛΥΝΟ
Ωστε οι «σωτήρες» μας εφάρμοσαν λαθεμένες συνταγές και χρησιμοποίησαν κυνικά την Ελλάδα σαν πειραματόζωο, για να σωθεί η Ευρωζώνη - ομολογεί τώρα ξεδιάντροπα το ΔΝΤ! Και οι εγχώριοι απολογητές του «μονόδρομου» των Μνημονίων, μίσθαρνοι ή εθελόδουλοι, αντί να καταπιούν τη γλώσσα τους και να χαθούν από προσώπου γης, ξαναβγαίνουν θρασύτατοι στα κανάλια για νέες «αναλύσεις»...
Κι έχουμε και τον πρώτο τη τάξει τροϊκανό, Πολ Τόμσεν, επιπροσθέτως να επικρίνει τη φορολογική μας μεταρρύθμιση (;) διότι, λέει, «ενώ αυξήθηκαν με επιτυχία (!) οι φόροι στους μισθωτούς, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι πλούσιοι συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν...».
Μας φώτισε - λες και δεν το ξέραμε...
Τον περασμένο Δεκέμβριο ο Στουρνάρας διαβεβαίωνε τον Σόιμπλε (κι εμάς, τους χαχόλους, παρεμπιπτόντως) ότι ώς τον Μάρτιο θα είχε ολοκληρωθεί το ουσιαστικό φορολογικό νομοσχέδιο, με κύριο στόχο την πάταξη της φοροδιαφυγής. Προς τούτο συγκρότησε μάλιστα τον Ιανουάριο μια επιτροπή ειδημόνων, η οποία, έξι μήνες μετά, ξύνεται άπρακτη. Πουθενά το ρηξικέλευθο και θαυματουργό νομοσχέδιο που θα θεράπευε τάχα μία από τις μεγαλύτερες πληγές της οικονομίας μας - καταπώς λέει και ο πρωθυπουργός του success story.
Χωρίς αυτό το νομοσχέδιο ατυχήσαμε και για έναν πρόσθετο λόγο: δεν στρογγυλοποιήθηκαν στις 80 οι 79(!), ώς τώρα, τροποποιήσεις του βασικού μας νόμου (2238/94) για τη φορολογία εισοδήματος - τρομάρα μας...
Ετσι, με μόνη καινοτομία την ηλεκτρονική, αποκλειστικά, υποβολή των φορολογικών δηλώσεων, θα έχουμε και εφέτος φοροεισπρακτικά μία από τα ίδια - αν όχι και χειρότερα:
Μισθωτοί και συνταξιούχοι να πληρώνουν κάπου το 55% των συνολικών φόρων. Περί το ενάμισι εκατομμύριο φορολογούμενοι να δηλώνουν ετήσιο εισόδημα έως 5.000! Και πλουσιότεροι φορολογούμενοι, στη χώρα του επιδεικτικού νεοπλουτισμού, να αναδεικνύονται... μισθωτοί: πάνω από 500.000 ετήσιο εισόδημα θα δηλώσουν πάλι περί τους 100 μισθωτοί - και άλλοι τόσοι, αθροιστικά, έμποροι, βιομήχανοι και ελεύθεροι επαγγελματίες. Οσα, δηλαδή, και τα ελληνικά κότερα σε μία μόνο μαρίνα της Νορβηγίας...
Ηπεριπέτεια της «λίστας Λαγκάρντ» και μόνον θα αρκούσε να τεκμηριωθεί ο ισχυρισμός ότι οι κυβερνώντες δεν θέλουν να κυνηγήσουν τους φοροφυγάδες - όπως και να συλλάβουν τους μεγαλοοφειλέτες δισεκατομμυρίων. Τρία ολόκληρα χρόνια αφ' ότου μας ήρθε επισήμως (και ρητά για φορολογική χρήση) και δεν μπήκε στο δημόσιο ταμείο ούτε δεκάρα τσακιστή!
Ο,τι και να λέει η κατευθυνόμενη Βουλή και να μας πει τελικά η προκαταρκτική επιτροπή, στη συνείδηση του απλού πολίτη, για την αυταπόδεκτη ζημιά του Δημοσίου ευθύνονται και οφείλουν να πληρώσουν τουλάχιστον:
* Δύο υπουργοί Οικονομικών: ο αποδιοπομπαίος Γ. Παπακωνσταντίνου (η προχθεσινή θλιβερή εικόνα πολιτικού κανιβαλισμού, στη Βουλή, μου θύμισε την αντίστοιχη ακριβώς με τον Μένιο Κουτσόγιωργα πριν από περίπου 25 χρόνια) και ο πολύς Ευάγγ. Βενιζέλος, που πηδάει πολλά παλούκια και να δούμε ώς πότε...
* Δύο επικεφαλής του ΣΔΟΕ: ο ανεκδιήγητος Γ. Καπελέρης, που μας ζάλιζε κάθε βράδυ στα κανάλια με τους 150 μεγαλογιατρούς-φαντάσματα του Κολωνακίου, και ο τρομολάγνος Ι. Διώτης, που μας παίζει τον παπά με τα στικάκια. Και, βεβαίως,
* Δύο πρωθυπουργοί: οι Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμος, άνευ σχολίων.
Οι (εκάστοτε) κυβερνώντες όσο κι αν επικαλούνται, για δικαιολογίες, το μέγα, όντως, ποσοστό των αυτοαπασχολουμένων και τον οκνό και διεφθαρμένο εισπρακτικό μηχανισμό, είναι πλέον πασίδηλο ότι δεν θέλουν να αποκαλυφθεί πλήρως και να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή. Διότι οι μεγάλοι φοροκλέφτες είναι: συγγενικά τους πρόσωπα· κομματικά στελέχη και «κολλητοί» τους· χορηγοί, με το αζημίωτο, πάτρωνες και αφεντικά τους στη διαπλοκή· και, εν τέλει, οι ίδιοι (υπενθυμίζω, συναφώς, ότι οι βουλευτικές αποδοχές φοροαπαλλάσσονται σε ποσοστό 60%...).
Αλλά στην εν γένει φοροκλοπή, εκτός από την παράνομη φοροδιαφυγή στην οποία επιδίδονται καθ' έξιν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας και εκτός από το φορολογικό χάος των offshore εταιρειών, θα 'πρεπε να συνυπολογίζονται και:
Η νομότυπη φοροασυλία της Εκκλησίας και των εφοπλιστών.
Και τα ποικίλα τεχνάσματα φοροαπαλλαγών και αισθητά μειωμένης φορολόγησης (λ.χ. η φάμπρικα με τις προκλητικά εικονικές ΕΠΕ και τις... μονοπρόσωπες «εταιρείες») για τους χρυσοκάνθαρους του Δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα - τεχνοκράτες, διευθυντικά στελέχη των υπηρεσιών και τραπεζών, τηλεοπτικούς αστέρες κ.ά.
Αν ο Αντ. Σαμαράς είχε ειλικρινείς προθέσεις, ανεξαρτησία, δυνατότητες, όραμα και τσαγανό, θα 'πρεπε να επωφεληθεί από το διήμερο ταξίδι του στο Ελσίνκι. Για να διδαχθεί από την ηγεσία ειδικά της Φινλανδίας, με τη μηδενική σχεδόν πολιτική διαφθορά· με τους πολίτες της να θεωρούν αδιανόητη και ατιμωτικό έγκλημα τη φοροδιαφυγή· με τα ευρωπαϊκά πρωτεία στην εκπαίδευση και την τεχνολογία· και με ακλόνητους τους πυλώνες κοινωνικής συνοχής του κράτους προνοίας και του κράτους δικαίου.
Να διδαχθεί από το παράδειγμα της Φινλανδίας, ακριβώς, όπου το success story υπήρξε πραγματικότητα και δεν είναι φθηνό επικοινωνιακό τρικ: τη βαθύτατη οικονομική κρίση, στις αρχές της δεκαετίας του '90, την ξεπέρασε αυτοδύναμα, ολοκληρώνοντας το πενταετές πρόγραμμα ανασυγκρότησης σε μόλις τρία χρόνια...
Να μου επιτραπεί να αμφιβάλλω αν ο Σαμαράς επιχείρησε καν να τα διδαχθεί όλα αυτά. Διότι θα ήταν άλλος...

ΔΝΤ: Για το έγκλημα κατά της Ελλάδας φταίει μόνο η ΕΕ!

του Γιωργου Δελαστικ, απο το Εθνος...

Ωραία μας τα λέει το ΔΝΤ στις απόρρητες και δημοσιοποιούμενες εκθέσεις του που αφορούν τη μνημονιακή πολιτική που επέβαλε στην Ελλάδα από κοινού με την ΕΕ και η οποία ρήμαξε κυριολεκτικά τη χώρα μας και τον λαό μας. Από τη μια, μας λέει ότι ακολουθήθηκε σαφώς εσφαλμένη συνταγή και αποποιείται κάθε ευθύνης για τη συνταγή αυτή, ρίχνοντας όλα τα βάρη στην ΕΕ.
Από την άλλη, όμως, όχι μόνο απαιτεί να... συνεχιστεί απαρέγκλιτα να εφαρμόζεται η ίδια συνταγή, αλλά και προτείνει μέτρα απίστευτης κοινωνικής αγριότητας και βαρβαρότητας, όπως για παράδειγμα μέχρι τον Αύγουστο να αλλάξει η νομοθεσία για να αρχίσουν οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας των Ελλήνων! Επί έναν ολόκληρο αιώνα, η αντικομμουνιστική προπαγάνδα ούρλιαζε ότι αν ποτέ έρχονταν στην εξουσία οι «ερυθροί» θα έπαιρναν τα σπίτια του κοσμάκη. Οι ψηφοφόροι της ΝΔ σήμερα ζουν τον απόλυτο εφιάλτη, να κινδυνεύουν να πάρουν τα σπίτια πολλών δεκάδων χιλιάδων από αυτούς η... Δεξιά του Σαμαρά και το υπό αμερικανικό έλεγχο ΔΝΤ! Τα ύστερα του κόσμου! Το ΔΝΤ απαιτεί επίσης να καταργηθούν όλες ανεξαιρέτως οι φοροαπαλλαγές που υπάρχουν στην Ελλάδα για ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Από την έκθεση του ΔΝΤ μάθαμε ότι δεν πρόκειται πια να ξαναζεσταθούμε κανένα χειμώνα, αφού απαγόρευσε τη μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα!
Θα πληρώνουμε επίσης εσαεί την πρόσθετη φορολογία που μας κρατούν πλέον απευθείας από τους μισθούς και τις συντάξεις και την οποία ψευδεπίγραφα αποκαλούν «εισφορά αλληλεγγύης», μας είπε το ΔΝΤ, το οποίο επίσης αποφάσισε και μας ανακοίνωσε στην έκθεσή του ότι δεν πρόκειται να φτηνύνουν τα φαγητά στις ταβέρνες γιατί απαγόρευσε να μειωθεί ο ΦΠΑ στην εστίαση. Ο υπάλληλος της τρόικας Πολ Τόμσεν μάς ανακοίνωσε μάλιστα επί της ουσίας να μην πιστεύουμε τα φληναφήματα του Ελληνα πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά ότι δήθεν δεν θα παρθούν άλλα μέτρα εναντίον του ελληνικού λαού. Ο Τόμσεν μάς είπε, λοιπόν, ότι λέει ψέματα η κυβέρνηση ΝΔ και λοιπών μνημονιακών δυνάμεων όταν ισχυρίζεται πως τη διετία 2015-2016 θα λείψουν 4,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Ο Δανός υπάλληλος του ΔΝΤ αποκάλυψε ότι το ποσό που θα λείψει και το οποίο η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να καλύψει με νέα μέτρα είναι... υπερδιπλάσιο - 8,6 δισ. ευρώ συγκεκριμένα! «Ποιος θα θυμάται το 2016 τι λέγαμε το 2013» σκέπτεται προφανώς η κυβέρνηση σήμερα. Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει έως το 2016...
Στην έκθεση αξιολόγησης των αποτελεσμάτων του Μνημονίου, το ΔΝΤ κονιορτοποιεί τους ισχυρισμούς και τα μισόλογα της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Το τραπεζικό σύστημα έχασε το 30% των καταθέσεών του. Η οικονομία αντιμετώπισε πολύ μεγαλύτερη ύφεση από όση αναμενόταν, με εξαιρετικά υψηλή ανεργία. Το δημόσιο χρέος παρέμεινε πολύ υψηλό... Η αύξηση της παραγωγικότητας αποδείχθηκε ανέφικτη». Στη βάση αυτών και άλλων στοιχείων καταλήγει σε ένα κατεδαφιστικό συμπέρασμα, το οποίο και διατυπώνει απερίφραστα: «Μακροοικονομικά τα αποτελέσματα ήταν πολύ κάτω από τη βάση»!
Πραγματική μαχαιριά στο στήθος του Σαμαρά από πολιτική σκοπιά, γελοιοποιεί τους ισχυρισμούς περί δήθεν επερχόμενης ανάπτυξης: «Πολύ κάτω από τη βάση!». Το ΔΝΤ όμως αυτογελοιοποιείται και το ίδιο. Μετά όλα αυτά, στην παράγραφο 67 της αξιολόγησης υπογραμμίζει ότι... «η έκθεση αυτή δεν θέτει υπό αμφισβήτηση τη γενική κατεύθυνση της πολιτικής του ΔΝΤ που εγκρίθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος»!
Τι άλλο πρέπει να συμβεί δηλαδή για να θέσει υπό αμφισβήτηση την... «ορθότητα» της κατεύθυνσης του ΔΝΤ; Το σοβαρότερο από όλα όμως ενδεχομένως είναι ότι το έγγραφο του ΔΝΤ ομολογεί αφενός πως το Μνημόνιο προφύλαξε πρωτίστως τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης και όχι την Ελλάδα και αφετέρου ότι δεν έγινε «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους από το 2010, επειδή πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν ελληνικά ομόλογα στην κατοχή τους και η ΕΕ ήθελε να τις προφυλάξει για να μην υποστούν αυτές τις ζημιές, τις οποίες στη συνέχεια τις φόρτωσαν σχεδόν αποκλειστικά στον ελληνικό πληθυσμό. Υπέροχη η «σωτηρία» μας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ! Το Μνημόνιο επέφερε ανείπωτα δεινά στους Ελληνες, αλλά για το ΔΝΤ σημασία έχει ότι «έδωσε στην Ευρωζώνη χρόνο να χτίσει ένα τείχος προστασίας που θα προστάτευε τα υπόλοιπα ευάλωτα κράτη-μέλη της». Ιφιγένεια, λοιπόν, η Ελλάδα - τώρα και με τη βούλα του ΔΝΤ!

Όλοι στη Νεάπολη: Ο Βενιζέλος θα μοιράσει δουλειές!

απο το Alter Thess...
Στην ανακατάληψη του δήμου Συκεών Νεάπολης από τους ξυπόλητους αναρχοσυριζέους θα προχωρήσει,το Σάββατο, ο μεγάλος ηγέτης, ο εθνάρχης, Ευάγγελος Βενιζέλος.
Ο εθνάρχης, που για χρόνια κρατούσε κρυμμένο στην ντουλάπα του τον Άκη Τσοχατζόπουλο και για μήνες στο συρτάρι του τη λίστα Λαγκάρντ, ο μεγάλος σοσιαλιστής ηγέτης που χαράτσωσε μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ ακόμα και την πιο φτωχή ελληνική οικογένεια, θα μιλήσει αύριο το πρωί στο πρώην δημαρχείο Νεάπολης και όλη η περιοχή θα πρέπει να βουλιάξει από κόσμο και συνθήματα.
Για την, δεδομένη, επιτυχία της συγκέντρωσης έχει φροντίσει ο δήμαρχος Συκεών Συμεών που κινητοποίησε το δημοτικό μηχανισμό ώστε όλοι οι άνεργοι της ευρύτερης περιοχής να ενημερωθούν ότι ο εθνάρχης μετά το τέλος της ομιλίας του θα μοιράσει δουλειές σε όλους! Συγκεκριμένα η τηλεφωνική γραμμή 2310 671100 (δημαρχείο Συκεών) κυριολεκτικά τέλειωσε…
Τα νέα έχουν σκορπίσει ενθουσιασμό στην ευρύτερη περιοχή της Βορειοδυτικής Θεσσαλονίκης όπου η ανεργία, εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ που διώχνει τους επενδυτές από την Ελλάδα, έχει φτάσει το 40%.
Χιλιάδες άνθρωποι ήδη από σήμερα, Παρασκευή, βρίσκονται έξω από το πρώην δημαρχείο Νεάπολης και όπως δηλώνουν θα κοιμηθούν εκεί ώστε αύριο το πρωί να έχουν καλές θέσεις και να πιάσουν τις δουλειές που θα πετάει στον κόσμο ο εθνάρχης.
“Είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι για την επίσκεψη του μεγάλου πολιτικού ηγέτη μας στη Νεάπολη. Είμαστε πραγματικά συγκινημένοι γιατί επιτέλους το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στις λαϊκές γειτονιές. Είμαστε πραγματικά χεσμένοι από τη χαρά μας γιατί ο Συμεών των Συκεών μας υποσχέθηκε ότι ο εθνάρχης θα μας μοιράσει θέσεις στα προγράμματα κοινωφελούς απασχόλησης.
Είμαστε πραγματικά βέβαιοι ότι το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές, που καλό είναι να μην γίνουν ποτέ και ο Σαμαράς να κυβερνάει για πάντα, θα πιάσει το 3% και θα μπει στη Βουλή” δήλωσε με δάκρυα στα μάτια ο Γιώργος Κ. άνεργος εδώ και ένα χρόνο καθώς ο Τσίπρας έβαλε λουκέτο στο εργοστάσιο που δούλευε.
“Κατάρα στον Τσίπρα, κατάρα στον Τσίπρα, κατάρα στον Τσίπρα” δήλωσε η Μαρία Σ. συνταξιούχος που εδώ και ένα χρόνο μαζεύει σάπια λαχανικά από τις λαϊκές αγορές τα απογεύματα καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκλείσει το αεροδρόμιο από το οποίο ήταν προγραμματισμένο να απογειωθεί η ελληνική οικονομία.
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες ο εθνάρχης το πρωί της Κυριακής θα βρίσκεται στο αεροδρόμιο “Μακεδονία” για να πάρει στους ώμους του τον Αντώνη Σαμαρά και με τα πόδια να τον πάει στο “Μακεδονία Παλλάς” όπου ο πρωθυπουργός θα μιλήσει στο προσυνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.
Δουλειές θα μοιραστούν και εκεί!
Δαιμόνια δικός σας, Πίκος Απίκος

Πότε ο χείμαρρος της οργής μας θα σπάσει το φράγμα του φόβου μας?


Με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ, λοιπόν, ο δρόμος για το Ειδικό Δικαστήριο έγινε διάπλατη λεωφόρος για τον αποκαθηλωμένο τσάρο της οικονομίας, που στις εποχές της δόξας του, με το σακίδιο στον ώμο, περιφερόταν για 618 ημέρες και νύχτες στα πέρατα της οικουμένης για να εισπράττει καρπαζιές από παντού.  
Για το γεγονός ότι η λίστα έμεινε τόσο καιρό στα συρτάρια, παραποιήθηκε, ενεχειριάστηκε αλλά δεν αξιοποιήθηκε φταίει, λοιπόν, μόνο ο καρπαζοεισπράκτορας... 

Αθώος ζητώντας και τα ρέστα από πάνω, ο ανεκδιήγητος παρασυνταγματολόγος με την ψυχογενή βουλιμία που πήρε τη λίστα στο σπίτι του με σκοπό να τη φάει κι αυτήν, ξεχνώντας να δώσει εντολές αξιοποίησής της. Μην ξεχνάμε ότι ο Μπένι-όχι-ο-Χιλ, ο άλλος, ο δικός μας, ο αστειότερος, αναγκάστηκε να παραδώσει τη λίστα μόνο όταν εκτέθηκε από τις δηλώσεις του Στουρνάρα, ο οποίος σε ερώτηση των New York Times είxε πει, για όσους θυμούνται, ότι τότε ήταν πρώτη φορά (sic) που άκουγε, από τον δημοσιογράφο, για την ύπαρξη της περιβόητης λίστας.

Απαλλαγμένος -και λόγω βλακείας- ο μεγάλος διανοητής Γιωργάγης Mind-the-GAP. Αμέτοχος κι ο άτεγκτος τεχνοκράτης Παπαδήμος. Αθώος κι ο προνομιακός συνομιλητής του Θεού, Αντωνάκης. Ανεπαρκής και σε αυτόν τον ρόλο κι ο τεχνοκράτης οικονομικός διευθυντής της Τρόικας Εσωτερικού, από τη στιγμή και μετά που... έμαθε για την ύπαρξή της. 

Όλοι τους ραντισμένοι με τα δάκρυα του πρώτου τη τάξει κρονόληρου, εξιλεωμένοι κι άσπιλοι.

Αναμάρτητοι, κατά τα φαινόμενα κι οι αδιάφθοροι κομματόσκυλοι των ελεγκτικών μηχανισμών.
"Πρωθυπουργοί", "ηγέτες"  και κολαούζοι συνοδοιπόροι, πρόθυμοι να βάλουν χέρι σε μισθούς και συντάξεις των μονίμων υποζυγίων και να επιβάλουν φόρους που δεν μπορούν να πληρώσουν οι ασθενέστεροι, αλλά άκρως κι επίμονα απρόθυμοι να παρενοχλήσουν τους χρυσοκάνθαρους του σιναφιού. 

Οι πρωταγωνιστές αυτού του σκανδάλου, "κατήγοροι" και κατηγορούμενοι μαζί, επιβεβαιώνουν με τη συμπεριφορά τους για άλλη μια φορά το ηθικό και αξιακό επίπεδο αυτών που έχομε εκλέξει για να μας κυβερνάνε, προσφέροντας ένα ευτελές θέαμα, που κάτω από τις σημερινές συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης, προκαλεί τη μέγιστη αηδία.

Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε ότι, αν θέλανε, θα μπορούσαν να έχουν ελέγξει δεκάδες παρόμοιες λίστες από φοροκλέπτες και επίορκους δημόσιους "λειτουργούς" στις δεκάδες φιλόξενες γι' αυτούς τράπεζες και τους φορολογικούς παραδείσους, η αηδία γίνεται ορμητικός χείμαρρος εμετού. Να δούμε πότε αυτός ο χείμαρρος θα σπάσει το πελώριο φράγμα του φόβου μας για να τους πνίξει.

"Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία... Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία."

Η παράδοση του ικέτη...

Του Νίκου Κιάου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Για τη βία και, μάλιστα, τη ρατσιστική βία γίνεται πολύς λόγος τον τελευταίο καιρό. Πολύ καλά γίνεται και αναμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα της συζήτησης, η οποία (εξυπακούεται ότι) θα οδηγήσει στην όσο το δυνατόν καλύτερη εξασφάλιση της προστασίας των θυμάτων αυτής της βίας και της αυστηρής τιμωρίας των θυτών.
Νομικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση της βίας και του τραμπουκισμού υπάρχει, βεβαίως, αλλά υπάρχει και ολιγωρία (τουλάχιστον…) από τις αρμόδιες αστυνομικές αρχές και τους προϊσταμένους τους να ενεργούν και να προστατεύουν αυτούς που υφίστανται τη βία, ενώ οι βιαιοπραγούντες συνεχίζουν ατιμώρητοι το έργο, τις πράξεις τους. Ας περιμένουμε λοιπόν που θα βγάλει η συζήτηση.


Ωστόσο, μέσα σ” αυτήν την ατμόσφαιρα, ήρθε ένα ξεχωριστό περιστατικό βίας, το οποίο αφήνει έκθετη την κυβέρνηση (και τα κόμματα που την αποτελούν) απέναντι στη νομική και ηθική υποχρέωση που έχει να προστατεύει τους ξένους, τους αλλοδαπούς, τους πολιτικά διωκόμενους στη χώρα τους.

Τα γεγονότα είναι γνωστά! Ο 26χρονος Μπουλούτ Γιαϊλά απήχθη την περασμένη Πέμπτη, στις 9.30 το βράδυ, στα Εξάρχεια, σε δρόμο στο κέντρο της Αθήνας, μπροστά σε κόσμο, από πέντε αγνώστους με πολιτικά. Τον ακινητοποίησαν, τον χτύπησαν, τον έβαλαν σε αυτοκίνητο Ι.Χ., του έκλεισαν τα μάτια και το στόμα, του έβαλαν μαύρη σακούλα στο κεφάλι. Επειτα από ώρες, αφού τον βασάνισαν, πέρασαν τα σύνορα με την Τουρκία και το πρωί της 31ης Μαΐου τον πήγαν στο αστυνομικό τμήμα της Αδριανούπολης, όπου του έβγαλαν τη σακούλα από το κεφάλι. Την 1η Ιουνίου τον παρέδωσαν στο αστυνομικό τμήμα στην Κωνσταντινούπολη. Μόνο τότε μπόρεσε να μιλήσει με δικηγόρο. Οι απαγωγείς του στην Αθήνα μιλούσαν ελληνικά, τον παρέδωσαν στους επόμενους που μιλούσαν ελληνικά και τουρκικά και αυτοί σε άλλους, μερικοί από τους οποίους μιλούσαν αγγλικά.

Ο Μπουλούτ Γιαϊλά κατέφυγε στην Ελλάδα, πριν από οκτώ μήνες, για να γλιτώσει από τις διώξεις στην Τουρκία. Είχε συλληφθεί κατ” επανάληψη για τη δράση του στο φοιτητικό κίνημα και είχε βασανιστεί. Ηρθε ικέτης στην Ελλάδα, όπου, σύμφωνα με τον πολιτισμό από την αρχαιότητα, ο ικέτης θεωρείται ιερό πρόσωπο και προστατεύεται.

Το αυτοκίνητο της απαγωγής είναι ελληνικό. Το παραδέχθηκε τελικώς με τα πολλά η ηγεσία της Αστυνομίας. Τι έγινε όμως με τους απαγωγείς; Ποιοι είναι; Ελληνες, Τούρκοι, Αμερικανοί; («Οποιος τα βάζει με την Αμερική αυτά παθαίνει», του είπαν στην Αδριανούπολη, όπως κατήγγειλε μέσω του δικηγόρου του). Η Αστυνομία, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (έχει και το κατάλληλο όνομα), η κυβέρνηση σιωπούν. Τι θέλουν να κρύψουν; Στις εφημερίδες της Τουρκίας έχει γραφεί ότι οι κ.κ. Σαμαράς-Ερντογάν έχουν συμφωνήσει για τη δίωξη «τρομοκρατών».

Η απαγωγή έγινε κατ” εφαρμογήν της συμφωνίας; Ανατριχιαστικό! Ακόμη κι αν ένας αλλοδαπός δεν είναι καταγεγραμμένος, μπορεί ο οποιοσδήποτε (και μάλιστα οι Αρχές που είναι εντεταλμένες για την προστασία του) να τον απαγάγει και να τον παραδώσει στους διώκτες του, στη χώρα προέλευσής του ή σ΄ οποιονδήποτε άλλον;

Τα ερωτήματα δεν σταματούν. Μπορεί να διανοηθεί κανείς από τους κυβερνώντες της τρικομματικής κυβέρνησης να παρέδιδαν στη χούντα, τον καιρό της δικτατορίας, οι αστυνομικοί της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Σουηδίας αυτούς που είχαν καταφύγει εκεί ως ικέτες από την Ελλάδα; Τα ξεχάσανε στην κυβέρνηση αυτά; Τι λέει ο σύμβουλος του Αντ. Σαμαρά, Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο οποίος έχει στο πετσί του συλλήψεις και βασανιστήρια, νέος τότε επί χούντας; Τι λέει ο Φώτης Κουβέλης (πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης), τι λέει ο Ευάγγ. Βενιζέλος (καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, δηλαδή της προάσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων), οι οποίοι μιλούν για τη ρατσιστική βία; Τι λένε ο υπουργός Δικαιοσύνης και ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης;

Αν η απαγωγή του Μπουλούτ Γιαϊλά δεν συγκινεί έστω κατ” ελάχιστον κάποιους, αν δεν αξίζει να τύχει έστω μίας ανακοινώσεως από τα κόμματα της κυβέρνησης που μάχονται για τα δικαιώματα και πολεμούν τη βία, τότε ο πολιτισμός, η απλή έγνοια για τον πολίτη και μάλιστα για τον αλλοδαπό ικέτη είναι κούφια λόγια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κινητοποιήθηκε και χάρη στις ενέργειές του παραδέχθηκε η ΕΛΑΣ ότι οι πινακίδες του αυτοκινήτου ανήκουν στην Αστυνομία. Το ΚΚΕ τι έκανε; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επίσης αντέδρασε. Που είναι το περίφημο «συνταγματικό τόξο»;

Αλλά που είναι και τα ΜΕΓΑΛΑ τηλεοπτικά κανάλια, ΟΛΑ; Δεν είναι είδηση η απαγωγή; Υποτίθεται ότι οι δημοσιογράφοι ελέγχουν την εξουσία. Τι έκαναν στην περίπτωση του Μπουλούτ Γιαϊλά; Τίποτα δεν είπαν.

Πόσο δίκιο είχε ο Χρόνης Μίσσιος που έλεγε: Και να σκεφθείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν περάσει ούτε έξω από αστυνομικό τμήμα…

Κι όμως υπάρχουν πολλοί που διώχθηκαν, βασανίστηκαν, υπέφεραν επί χούντας. Σήμερα είναι στη Ν.Δ., στο ΠΑΣΟΚ, στη ΔΗΜΑΡ. Τι κάνουν; Ούτε μία φωνή;

Μέρες που είναι, με τα γεγονότα στην Τουρκία, μας έρχεται στον νου ο Ναζίμ Χικμέτ: Κι όμως είμαστε ρομαντικοί.

Νεοελληνική μυθολογία και Ιστορία...

Με το αδιέξοδο της παγκοσμιοποίησης, τα θύματά της αναδιπλώνονται σε εθνικές αξίες είτε από το ιστορικό παρελθόν είτε από τη μυθολογική αφήγησή του. Ο Μαρξ σημείωνε ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, ενώ οι προλετάριοι έχουν. Ο σοσιαλιστής Ζαν Ζορές υπογράμμιζε: «Οταν οι προλετάριοι χάνουν τα πάντα, καταφεύγουν στην πατρίδα, αφού είναι το μόνο που τους απομένει».
Στη σημερινή εποχή που παράγει στρατιές «αφανών», καταφρονεμένων και περιφρονημένων, ιδίως νέων, τίποτα πιο κατανοητό από την αναζήτηση πατρίδας οικογενειακής, κοινωνικής, εθνικής. Η ένταξη σε ευρύτερα σύνολα, έστω φαντασιακή, αποτελεί αντίσταση στον ιδεολογικό οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης.
Η κατεδάφιση της ελληνικής κοινωνίας συμπληρώνεται με την αποδόμηση των «ιδρυτικών μύθων» της. Η «μεταμοντέρνα» κριτική δεν προεξοφλεί μόνον την παρακμή των εθνών λόγω παγκοσμιοποίησης. «Ανακαλύπτει» ακόμη με καθυστέρηση ότι στη νεοελληνική περίπτωση η αναφορά στο έθνος συνιστά αναχρονισμό, ότι εξ αρχής το συγκεκριμένο έθνος δεν ήταν προϊόν ιστορικών συνθηκών, αλλά απατηλών μύθων.
Οι βασικές προϋποθέσεις της νεοελληνικής κοινωνίας, λοιπόν, δεν υπήρξαν ποτέ και παρέμειναν πάντοτε χειραγωγήσεις από δημαγωγίες και λαϊκισμούς, από ολιγαρχίες και πελατειακά συστήματα. Μύθος η αντίσταση της Πόλης το 1453 στους μωαμεθανούς, αφού Εκκλησία και λαός αυτούς προτιμούσαν από τους Δυτικούς. Μύθος το «κρυφό σχολειό» της Τουρκοκρατίας. Μύθος η Επανάσταση του 1821, προϊόν κλεφτισμού και παραπλανημένου ευρωπαϊκού φιλελληνισμού προς διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μύθος η αντίσταση των Σουλιωτών και ο χορός θανάτου στο Ζάλογγο. Μύθος οι γενοκτονίες Αρμενίων και Ελλήνων: «συνωστισμοί» για πλοία που δεν έφθαναν. Μύθος οι διακρίσεις του οθωμανικού κράτους μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών, με τις οποίες οι δεύτεροι υπέκειντο στον κεφαλικό φόρο, ενώ οι πρώτοι απαλλάσσονταν. Μύθος οι βίαιοι εξισλαμισμοί με δέλεαρ την αποφορολόγηση.
Τα πάντα λοιπόν μύθοι. Ομως, η Ιστορία δεν διακρίνεται από τους μύθους, αφού είναι και αυτή ακόμη ένας μύθος. Οι μύθοι δεν κρίνονται από την τεκμηρίωση, αλλά από το φρονηματικό ρόλο τους. Ο κορυφαίος Φερνάν Μπροντέλ δεχόταν ότι «την Ιστορία δεν τη φτιάχνουν τα γεγονότα, αλλά η αφήγησή τους». Σε κάθε εποχή, το παρελθόν προσλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με το φρόνημά της. Σήμερα, αφού όλα ανάγονται σε ζήτημα «αφήγησης», είναι παράδοξο ότι ετεροχρονισμένα κάποιοι επισείουν «έλλειμμα» ιστορικής τεκμηρίωσης της νεοελληνικής ιδεολογίας. Η συντριβή ενός λαού, ενός έθνους, μιας κοινωνίας, συνδυάζεται πάντα με την αποδόμηση των «ιδρυτικών μύθων» της. Αραγε το αποδομητικό έργο συνιστά ανώδυνη «ιστορική έρευνα», ή μήπως ιδεολογικό συμπλήρωμα της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής εξόντωσης, που σήμερα συντελείται;
Στη Γαλλία, η νεοφιλελεύθερη επέλαση ενοχοποιεί για το σήμερα «αδυναμίες» από το ιστορικό και μυθολογικό παρελθόν. Αυτή πρώτη διετύπωσε την έννοια του «έθνους», που όμως ήταν «παραπλανητικός μύθος», προς αιτιολόγηση του ισχυρού κεντρικού κράτους, εις βάρος τοπικών κοινωνιών και πολιτών. Ο γαλλικός μύθος ξεκίνησε πρώιμα με τον Κολμπέρ, συνεχίστηκε με Ιακωβίνους, Βοναπάρτες, Ντε Γκολ. Οι Γάλλοι δεν προσαρμόζονται στη φιλελεύθερη εποχή, επειδή παραμένουν αθεράπευτα προσηλωμένοι στον «αναχρονιστικό» κρατικό μύθο, από τον οποίο δεν μπορούν να απαλλαγούν. Μπορεί και ο «σοσιαλισμός» να είναι «μύθος», γιατί όχι και η «γενική απεργία» και η «επανάσταση». Ο Γεώργιος Σορέλ (1847-1922) δεν ενοχλείτο από τους μύθους, αλλά ανέδειξε τον ενεργό ρόλο τους στην Ιστορία. Ούτε ο Μαρξ είχε πρόβλημα με την ιδεολογία, έστω και «ψευδή», καθ' όσον από τη στιγμή που κατακτά τις μάζες μετατρέπεται σε «υλική δύναμη». «Κουτοπονηριά» η αντιπαραβολή των «κινητήριων μύθων» με την ιστορική τεκμηρίωση. Περισσότερο ενδιαφέρουσα θα ήταν η μελέτη των «μύθων», όπως έδειξε ο Φρόιντ, παρά η σκιαμαχία για την ανασκευή τους.
Οσον αφορά το ελληνικό έθνος, ότι κάποιοι ξεσηκώθηκαν, έστω από την ανυπαρξία, και, με τίμημα τη ζωή τους, διεκδίκησαν σύμπηξη έθνους, ανεξαρτησία, ιστορικό, έστω μυθικό, παρελθόν, αυτό, ακόμη και ως «παράκρουση», δημιούργησε ιστορία, με μείζονα μεταδοτικότητα στον υπόλοιπο κόσμο. Κάθε έθνος επιλέγει τους μύθους του και εμπνέεται από αυτούς. Εάν οι ελληνικοί είναι μύθοι απείθειας, αντίστασης και ελευθερίας μέχρι θανάτου, αυτό δεν εμποδίζει άλλους να συγκινούνται με την αρετή της πειθαρχίας και προσήλωσης στον ισχυρό. Εκαστος επιλέγει τα πρότυπά του, που, έστω και «ατεκμηρίωτα», δημιουργούν Ιστορία. Η πρόσληψη της Ιστορίας βαρύνει περισσότερο από την τεκμηρίωση, αφού η πρόσληψη, έστω και παρεξηγημένη, δεν εκπορεύεται από το παρελθόν, αλλά από το εκάστοτε παρόν. Κάποιοι «εκπλήσσονται» με «ανακρίβειες» που τα έθνη, οι λαοί, οι κοινωνίες ενσωματώνουν στην «ιστορία» τους, όμως έτσι συμβαίνει με όλες τις ιστορίες. Επίδικο δεν είναι η τεκμηρίωση, αλλά το συλλογικό φρόνημα. Εάν το παρελθόν αδράχνει το παρόν, όπως διεπίστωνε ο Μαρξ, το παρόν επίσης διαπλάθει, αναδιαπλάθει και οικειοποιείται το παρελθόν στα οράματά του για το μέλλον.
kvergo@gmail.com

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Γιατί το 5% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ πάει στην Χρυσή Αυγή;


του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
Όταν μάθαμε ότι κατεβαίνει παράταξη της Χρυσής Αυγής στις εκλογές των ταξιτζήδων, το ρίξαμε στην πλάκα. Θα μουντζώνουν και θα λένε ότι είναι αρχαιοελληνικός χαιρετισμός, θα βάζουν στο φουλ το καλοριφέρ για να φωνάζουν οι επιβάτες «αμάν, φούρνος γίναμε εδώ μέσα», όταν περνάνε έξω από εκκλησία θα κάνουν αγκυλωτό σταυρό και άλλα χωρατά, που δεν εμπόδισαν τη Χ.Α. να πάρει το αναπάντεχο 14%.
Κι εδώ δεν μιλάμε για ψήφο δημοσκοπική, αλλά για σοβαρή διείσδυση σε έναν κλάδο παραδοσιακό, με επαγγελματίες που λειτουργούν και ως διαμορφωτές κοινής γνώμης. Ασπάστηκε ξαφνικά τον ναζισμό ένας στους εφτά ιδιοκτήτες ταξί; Ασπάστηκε τον ναζισμό το 14,5% του ελληνικού λαού, όπως λέει η χθεσινή δημοσκόπηση της Pulse στο «Ποντίκι»; Η Χ.Α. στεγάζει πλέον μεγάλο μέρος των ναζιστών, των φασιστών, των χουνταίων και των άλλων ζόμπι που ενδημούν στην Ελλάδα, όλοι αυτοί μαζί όμως δεν φτάνουν με τίποτα το 14,5%. Άρα, πόθεν έσχε το διψήφιο ο Μιχαλολιάκος;
Οι χρυσαυγίτες κερδίζουν ψήφους από όλο το πολιτικό φάσμα. Κερδίζουν σταθερά και το 5% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο, από το 27%, περίπου το 1,3% πάει σούμπιτο στις αγκάλες του Κασιδιάρη. Πρόκειται πιθανότατα για ανθρώπους που μέσα στην αναμπουμπούλα ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να σπάσει κεφάλια κι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ, ευτυχώς, δεν τα έσπασε, τώρα πάνε στους ειδικούς, που μαζί με τα κεφάλια του κατεστημένου σπάνε και τα κεφάλια των μεταναστών.
Η Χρυσή Αυγή έχει γίνει μόδα, φαίνεται άλλωστε και από τους ποπ τραγουδιστές και δημοσιογράφους που σπεύδουν να την υιοθετήσουν. Εκείνο όμως που κυρίως την θρέφει είναι το μίσος που γεννάει η φτώχεια, το μίσος για ένα πολιτικό σύστημα που δεν εγγυάται ούτε τα στοιχειώδη. Η Χ.Α. είναι σαν το χταπόδι, όσο τη χτυπάς, απλώνει. Τώρα που κυριαρχεί η συζήτηση για το αντιρατσιστικό, τώρα εμφανίζει τα υψηλότερα ποσοστά της. Θεριεύει τώρα που το σύστημα μοιάζει να συσπειρώνεται, για να εξοντώσει τα καημένα τα παιδιά, τα οποία, φευ, διαβιούν στα υπόγειά του, είναι οι φύλακές του.
Η Χ.Α. δεν πρόκειται να ξεφουσκώσει με το συνταγματικό τόξο, όσα βέλη κι αν της ρίξει. Όταν ακούει ο άλλος συνταγματικό τόξο, το μυαλό του πάει αμέσως σε αυτούς που τον κυβερνούν και τον κάνουν να υποφέρει. Αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση, αν δεν ανατραπεί η πολιτική της καταστροφής, αν δεν βρεθούν πολιτικές δυνάμεις ικανές να πείσουν ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, οι ναζιστές θα μοιάζουν οσονούπω με το ανθρωπάκι της Μισελέν. Ο Παναγιώταρος μοιάζει ήδη.
Αν μια μέρα μπεις στο ταξί και, αντί για την Μαντουμπάλα, ακούσεις τη Λιλί Μαρλέν, να ξέρεις, φίλε μου, ότι τα πράγματα θα έχουν πάρει πολύ άσχημη τροπή.

Ο επαναστατημένος άνθρωπος...

Γελωτοποιος...
 dakrigona
«…να αξιωθούμε μια μέρα να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, δηλαδή σαν άνθρωποι που αρνιούνται να ασκήσουν καθώς και να υποστούν τη φρίκη.»
                                                                                                                            Αλμπέρ Καμύ

Φανταστείτε τρεις ανθρώπους μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Ο πρώτος είναι ένας ξερακιανός γέρος που κοιτάει κατάματα τις προτεταμένες κάνες και φωνάζει: «Δεν σας φοβάμαι!»
Ο δεύτερος μοιάζει με λεμούριο. Με τα γουρλωμένα του μάτια αντικρίζει τα όπλα με τρόμο και προσμονή.
Ο τρίτος θα μπορούσε να είναι ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Γνωρίζει ότι τον σημαδεύουν και ότι από στιγμή σε στιγμή θα ακουστεί το πρόσταγμα. Αλλά έχει γυρισμένο το κεφάλι από την άλλη, καπνίζει και παρατηρεί τις τολύπες του καπνού, πως στροβιλίζονται χαοτικά πριν εκμηδενιστούν.

Αυτοί ήταν οι τρεις λογοτέχνες της πρώτης μου νεότητας.
Πρώτος ο Καζαντζάκης, που στοίχειωσε το νου πολλών εφήβων με εκείνα τα «φτάσε όπου δεν μπορείς» και «παρατέντωσε με, κι ας σπάσω». Τα βιβλία του λιονταρίσια τροφή, όπως του Νίτσε. Ο άνθρωπος που κοιτούσε το κενό κατάματα χωρίς να φοβάται και χωρίς να ελπίζει.
Τον δεύτερο μου τον σύστησε μια καθηγήτρια. «Έχεις διαβάσει Κάφκα;» με ρώτησε. Όταν της είπα ότι τον είχα μόνο ακουστά μου έδωσε χαμογελώντας τη «Δίκη». Γρήγορα κατάλαβα γιατί χαμογελούσε.
Βιβλία που έμοιαζαν να έχουν γραφτεί ανάμεσα στον ύπνο και την εγρήγορση, εφιαλτικά σχεδόν, αλλά χωρίς να θέλεις να ξυπνήσεις.
Κάποιες σκηνές από το ημιτελές «Αμερική» δεν μπορώ πλέον να θυμηθώ αν τις διάβασα ή αν τις ονειρεύτηκα.
Θαρραλέος κι αυτός μπροστά στο θάνατο και στη ζωή, αλλά με έναν δικό του τρόπο, κάτι σαν ψυχοπαθής κλόουν, που σε πετσοκόβει με μια ματσέτα ενώ γελάει –και πίσω ακούγεται μουσική τσίρκου.
Και μετά ήρθε ο Καμύ.2013-01-02-AlbertCamus
Ολιγόλογος, αλλά καίριος. Στοχαστικός, αλλά και παθιασμένος. Αρρενωπός, αλλά όχι χυδαίος. Και μόνος.
Πολλοί νομίζουν ότι ο Καμύ άνηκε στην κυρίαρχη λογοτεχνική/φιλοσοφική κλίκα της μεταπολεμικής Ευρώπης, τον υπαρξισμό. Αυτό είναι λάθος. Ο Καμύ εξαρχής βρέθηκε αντιμέτωπος με τους υπαρξιστές και ήρθε σε σύγκρουση με τον πάπα τους, τον Ζαν-Πολ Σαρτρ και την πάπισσα τους, την Μπωβουάρ.
Όπως ήρθε σε σύγκρουση και με τους κομμουνιστές (μια εποχή που δεν επιτρεπόταν να είσαι διανοούμενος και να μην είσαι μαρξιστής), με τους φασίστες, με τους ναζί, με τους κληρικούς, με τους σουρεαλιστές, με τους αποικιοκράτες Γάλλους και με τους φονταμενταλιστές Αλγερινούς.
«Κάθε ιδεολογία», έγραφε στον Επαναστατημένο Άνθρωπο, «αρνιέται όλες τις άλλες, υποχρεωτικά ξεπλανευτικές. Τότε είναι που αρχίζουμε να σκοτώνουμε
Και αλλού:
«Δεν έμαθα την ελευθερία από τον Μαρξ, την έμαθα στην αθλιότητα.»
Οι γονείς του Αλμπέρ αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν από την Αλσατία στην Αλγερία για να γλιτώσουν από το φάσμα της πείνας. Αλλά κι εκεί δεν τα κατάφεραν καλύτερα.
proxy-storify-com1Ο πατέρας του, έξι μήνες μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού του, σκοτώθηκε στο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Κατερίνα Καμύ μετακόμισε στο Αλγέρι, στη συνοικία των άπορων, το Μπελκούρ, όπου ζούσαν Άραβες, Εβραίοι, Ισπανοί, Μαλτέζοι, Ιταλοί, Έλληνες και Γάλλοι. Καθάριζε σπίτια και έκανε ότι άλλη δουλειά μπορούσε να βρει για να επιβιώσουν, αλλά ήταν φιλάσθενη, στο σώμα και στο νου.
Ο Αλμπέρ πήγαινε στο σχολείο όποτε το θυμόταν, μέχρι που συνάντησε τον άνθρωπο που τον έκανε τον Καμύ που γνωρίζουμε. Έναν δάσκαλο, τον Λουΐ Ζερμαίν, ο οποίος αφοσιώθηκε στο ορφανό με πατρική στοργή, δίνοντας ‘του δωρεάν μαθήματα έξω από τις ώρες του σχολείου και πείθοντας τη μητέρα του ότι ο μικρός έπρεπε να δώσει εξετάσεις για τις υποτροφίες του γυμνασίου.
Ο Καμύ αναγνώρισε αυτή την οφειλή στο δάσκαλο και όταν πήρε το νόμπελ του αφιέρωσε τους «Λόγους στη Σουηδία».
Κέρδισε μια υποτροφία για το γυμνάσιο, αλλά εκεί είχε να αντιμετωπίσει –ως άπορος- τους γιους των πλούσιων μεσοαστών.
«Αισθανόμουν μέσα μου απεριόριστες δυνατότητες, έπρεπε απλώς να βρω έναν τρόπο να τις πραγματοποιήσω. Δεν ήταν η φτώχια μου που έμπαινε εμπόδιο σ’ αυτό: στην Αφρική, η θάλασσα και ο ήλιος δεν κοστίζουν τίποτα. Εμπόδια ήταν μάλλον οι προκαταλήψεις και η ανοησία
Ο Καμύ αποφάσισε να επιβληθεί. Έγινε ο καλύτερος μαθητής του γυμνασίου –για να κερδίσει τους καθηγητές, και εξαιρετικός στα σπορ -για να κερδίσει τους συμμαθητές του.
Μέχρι να φύγει του είχαν βγάλει το παρατσούκλι «ο μικρός πρίγκιπας».
Ενώ ετοιμαζόταν για τις σπουδές –φιλοσοφίας- στο πανεπιστήμιο αρρώστησε για πρώτη φορά από φυματίωση, αρρώστια πολύ συνηθισμένη στη συνοικία του Μπελκούρ. Έμεινε έναν χρόνο στο νοσοκομείο και όταν βγήκε συνέχισε τις σπουδές από εκεί όπου τις είχε αφήσει.
Το 1933, με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και την έκδοση της «Ανθρώπινης Μοίρας» του Μαλρώ, ο εικοσάχρονος Καμύ ανακαλύπτει τη συγγραφή και τον κομμουνισμό. Την πρώτη θα την τιμούσε μέχρι το τέλος του, αλλά ως κομμουνιστής έζησε μόνο δυο χρόνια.
Του είχαν αναθέσει να οργανώσει ένα Κίνημα Διεκδικήσεων μεταξύ των Μουσουλμάνων, αλλά το 1935, έρχονται εντολές από τη Μόσχα να παρακολουθούνται οι επαναστατικές δραστηριότητες των ντόπιων στο Αλγέρι, για να μη ξεφεύγουν από τη γραμμή και το δόγμα του Στάλιν.
Ο Καμύ (ως άλλος Λώρενς) «αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τις οπορτουνιστικές αυτές εντολές και καταλήγει να κόψει κάθε δεσμό με το κομμουνιστικό κόμμα».
«Εκεί όπου ευδοκιμεί το ψέμα», γράφει, «αναγγέλλεται και διαιωνίζεται η τυραννία
Τελειώνει το διδακτορικό του στη φιλοσοφία και ιδρύει έναν ανεξάρτητο θίασο, το «Ομαδικό Θέατρο». Ο Καμύ πάντα θεωρούσε το θέατρο ως την ύψιστη μορφή τέχνης.
turkey-uprising1Εργάζεται ως δημοσιογράφος, γράφει θεατρικά και ανεβάζει παραστάσεις, ξεκινάει τον «Ξένο».
Με την εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία, που «ξάφνιασε» πολλούς μετριοπαθείς, γράφει:
«Να ‘χεις ζήσει μέσα στο μίσος αυτού του θεριού, να το έχεις μπροστά σου και να μην ξέρεις να το αναγνωρίσεις. Τόσο λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Πιο ύστερα, χωρίς αμφιβολία, θα έρθουν η λάσπη, το αίμα, η πελώρια αηδία. Αλλά για σήμερα διαπιστώνουμε πως η αρχή των πολέμων είναι όμοια με την αρχή της ειρήνης: Ο κόσμος και η καρδιά την αγνοούν.»
Το 1941 τελειώνει το «Μύθο του Σίσυφου» και μπαίνει στη Γαλλική Αντίσταση.
«Κατάλαβα τότε πως απεχθανόμουν όχι τόσο τη βία όσο τη θεσμοθέτηση της βίας.»
Μετά την Απελευθέρωση (και άλλον έναν υποτροπιασμό της φυματίωσης) ο Γκαλιμάρ, ο εκδοτικός θρύλος της Γαλλίας, υποκύπτει στην πίεση του Μαλρώ και εκδίδει τον «Ξένο», πιστεύοντας ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν πρόκειται να πουλήσει πάνω από χίλια αντίτυπα. Έκανε λάθος.
Μαζί με το «Μύθο του Σίσυφου», που εκδίδεται τον επόμενο χρόνο, ο κόσμος ανακαλύπτει το αντίπαλο δέος του υπαρξισμού. Από τη μια είναι ένα ολόκληρο κίνημα, από την άλλη ένας μανιώδης καπνιστής, που ποτέ δεν θα παραδεχτεί ότι είναι φιλόσοφος.
Το 1948 η Ανατολική Ευρώπη γίνεται βορά της Σταλινικής δικτατορίας.
Ο Καμύ αντιδρά με μια σειρά από άρθρα:
«Όταν ένας άνθρωπος, κάπου στον κόσμο, υψώνει τη γυμνή γροθιά του μπροστά σε ένα τανκ και ουρλιάζει πως δεν είναι σκλάβος, τι χαρακτηρισμός μας ταιριάζει αν μένουμε αδιάφοροι;»
Όμως ενώ αντιτίθεται στον σταλινισμό, ένα χρόνο μετά δίνει στη δημοσιότητα μια έκκληση για τη ζωή των καταδικασμένων σε θάνατο Ελλήνων κομμουνιστών.
Το 1951 η έκδοση του «Επαναστατημένου Ανθρώπου» πέφτει σαν βόμβα. Ο Καμύ δέχεται επιθέσεις από δεξιά κι αριστερά (με πρωτοστάτη τον Σαρτρ), από κληρικούς και άθεους. Η «φιλοσοφία» του είναι μια φιλοσοφία ενάντια στο δογματισμό, πάσης φύσης, και υπέρ του ανθρώπου.
26964c22360334ac95cec07733bd4688_XL«Ο επαναστατημένος δε φυλάει τίποτα», γράφει, «τα παίζει όλα για όλα.»
Τι μπορεί να καταφέρει αυτός ο άνθρωπος ενάντια στο αδηφάγο σύστημα;
«Είναι κακή κατασκευή, αγαπημένε μου», γράφει στην Πανούκλα. «Όσο μακριά και να γυρίσω πίσω θυμάμαι πως άρκεσε πάντα ένας άνθρωπος που ξεπέρασε το φόβο του κι επαναστάτησε για να αρχίσει η μηχανή τους να τρίζει. Δε λέω δα και πως σταματά, θα απείχε πολύ. Πάντως όμως, τρίζει και μερικές φορές καταλήγει να χαλάσει στ’ αλήθεια.»
Συνεχίζει να γράφει, να κάνει παραστάσεις και να παρεμβαίνει πολιτικά όποτε χρειαζόταν.
Ακόμα και οι «εχθροί» του μαρτυρούν την ευγένεια και το σεβασμό που κυριαρχούσαν στη συμπεριφορά του προς τον άλλον. «Αγνοούσε τη δόξα του», γράφει η Μπωβουάρ και διατηρούσε στον άνθρωπο του λαού μια πίστη, που ορισμένοι έκριναν απλοϊκή.
Το 1956 εκδίδει το τελευταίο του μυθιστόρημα, την «Πτώση», όπου αναπτύσσει μια παλιότερη του σκέψη: «Το μόνο φιλοσοφικό ζήτημα είναι η αυτοκτονία».
Τρεις μήνες μετά του δίνουν το νόμπελ λογοτεχνίας και δύο χρόνια αργότερα σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό, τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα με το αυτοκίνητο του Γκαλιμάρ –σε παρόμοια ηλικία με τον Λώρενς.
«Αφελής» μέχρι το τέλος έγραφε:bl2orusceaadfpp1
«Αν είχα να γράψω ένα βιβλίο περί ηθικής θα είχε 100 σελίδες, οι 99 λευκές. Στην τελευταία θα έγραφα: Δεν γνωρίζω άλλο χρέος από την αγάπη.»


(Καθώς έγραφα αυτό το κείμενο είδα την αφίσα που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο για την «εξαφάνιση» του Ορχάν Παμούκ. Δυστυχώς δεν αρκεί η εξαιρετική γραφή και τα νόμπελ. Όταν σωπαίνεις μπροστά στη σφαγή είσαι ίδιος με τους σφαγείς.
Πληροφορίες για τον Καμύ άντλησα από το βιβλίο του P. Ginestier, «Η ζωή και η σκέψη του Καμύ», εκδόσεις Άπειρον, μτφ Αλέξανδρος Βέλιος.)
pamuk

Ζακ Σαπίρ: Η δήθεν βελτίωση της κατάστασης στην ευρωζώνη...


Ο Ζακ Σαπίρ κάνει μια ακτινογραφία της δήθεν βελτίωσης των οικονομιών του νότου της ευρωζώνης, και το συμπέρασμα που βγάζει είναι σαφές: η κατάσταση επιδεινώθηκε αισθητά. 
Μια σειρά δηλώσεων φαίνεται να ενισχύουν την εικόνα για  αργή, αλλά πραγματική, έξοδο από την κρίση των  χωρών του νότου της ευρωζώνης. Οι δηλώσεις αυτές, στηρίζονται κυρίως στην αισθητή μείωση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου των χωρών αυτών, δεδομένου ότι κατάφεραν  να καταγράψουν εμπορικό πλεόνασμα. Αλλά αυτή η άποψη έχει προφανώς βραχυπρόθεσμη ισχή, και τη συνοδεύει μια φοβερή μυωπία ως προς τις πραγματικές συνέπειες της κρίσης. 

http://f.hypotheses.org/wp-content/blogs.dir/981/files/2013/06/Bal-com1.gif
 Στοιχεία ΟΟΣΑ
Πράγματι, αν ρίξουμε μια ματιά στην αξία των εισαγωγών και των εξαγωγών, θα διαπιστώσουμε ότι στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, οι εισαγωγές έχουν μειωθεί σημαντικά, ενώ στην Ισπανία και την Ιταλία βρίσκονται σε παρακμή. Όσον αφορά τις εξαγωγές  και αυτές ήταν πολύ μειωμένες  το 2010 και, με εξαίρεση την Ισπανία, ακόμα δεν έχουν φτάσει στα επίπεδα του 2008. Επομένως, η βελτίωση του εμπορικού ισοζυγίου, οφείλεται κυρίως στη έντονη συρρίκνωση της εγχώριας ζήτησης και όχι σε κάποια βελτίωση της αποτελεσματικότητας της παραγωγής, πράγμα που θα  σήμανε έντονη και βιώσιμη βελτίωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας. 
                                                            Γράφημα  2 (α) και (β)
 http://f.hypotheses.org/wp-content/blogs.dir/981/files/2013/06/Imports-FMI.gif
   
 http://f.hypotheses.org/wp-content/blogs.dir/981/files/2013/06/Exp-FMI.gif
  
Για να δούμε πώς θα εξελιχθεί ο παραγωγικός μηχανισμός, πρέπει επομένως να δούμε τι γίνεται με τις επενδύσεις.
Αυτό που γίνεται τώρα, σε όλη την Ευρωζώνη, είναι ότι η κρίση προκαλεί μεγάλη μείωση των επενδύσεων. Η μείωση αυτή ισχύει και  για τις χώρες τις θεωρούμενες ως "υγιείς", όπως η Γερμανία ή η Ολλανδία. Ως προς αυτό το συγκεκριμένο σημείο, η Γαλλία εμφανίζεται, αντίθετα, σε καλή θέση. 
                                                               Γράφημα  3 (a)
  http://f.hypotheses.org/wp-content/blogs.dir/981/files/2013/06/Invest-ZE.gif
                     Στοιχεία: ΔΝΤ, World Economic Outlook, Απρίλιος 2013, Washington DC.
 
Αν προσέξουμε τώρα τις επενδύσεις τις λεγόμενες "μη οικιστικές", που δεν αφορούν δηλαδή την κατασκευή σπιτιών, η αλλαγή είναι σημαντική στις  χώρες που παρείχαν στοιχεία. Το χάσμα μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας είναι ιδιαίτερα μεγάλο  και έρχεται να διορθώσει μια σειρά από παρανοήσεις ως προς τη σύγκριση μεταξύ των δύο χωρών. Τα στοιχεία αυτά αφορούν μόνο τις επενδύσεις στην επικράτειά τους. Στο εξωτερικό, οι  γερμανικές εταιρείες επενδύουν περισσότερο από τις γαλλικές, αλλά επενδύουν μαζικά εκτός Γερμανίας, σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης που έχουν γίνει η "παραγωγική βάση» της γερμανικής βιομηχανίας, ή στις αναδυόμενες χώρες, ή στις Ηνωμένες Πολιτείες για να εκμεταλλευθούν τη σχετικά χαμηλή ισοτιμία του δολαρίου έναντι του ευρώ. 
                                                                 Γράφημα  3 (b)
 http://f.hypotheses.org/wp-content/blogs.dir/981/files/2013/06/FBCF-non-r%C3%A9sidentielle.gif
    
Φυσικά, η μείωση αυτή είναι ακόμα πιο έντονη σε χώρες που περνάνε κρίση. Έτσι, για τις χώρες της νότιας Ευρώπης, η κατάρρευση των επενδύσεων είναι πραγματικά εντυπωσιακή αν δούμε τις ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου σε τρέχουσες τιμές. Η πτώση είναι ιδιαίτερα έντονη στην Ισπανία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Και σημαντική στην Ιταλία. 
     


                                                                Γράφημα 4
 http://f.hypotheses.org/wp-content/blogs.dir/981/files/2013/06/Invest-OCDE-prix-courants.gif
 
Αν δούμε τώρα τις επενδύσεις σε ευρώ σε σταθερές τιμές η πτώση είναι εντυπωσιακή στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία (Σχήμα 5α). Στην περίπτωση της Ελλάδα, η πτώση των επενδύσεων υπερβαίνει το 60%. Κατά τα δύο τρίτα, είναι στην Ιρλανδία. Είναι επίσης πολύ σημαντική (άνω του 40%), στην Ισπανία και έντονη στην Ιταλία (σχήμα 5Β). 
                                                        Γράφημα 5 (a) και  (b).
http://f.hypotheses.org/wp-content/blogs.dir/981/files/2013/06/Invest-GIrP.gif
 http://f.hypotheses.org/wp-content/blogs.dir/981/files/2013/06/Inve-AFEI.gif
Είναι επομένως σαφές ότι, τόσο οι επενδύσεις στην αγορά ακινήτων έχουν έντονα συρρικνωθεί όσο και η ανανέωση του παραγωγικού μηχανισμού έχει υποστεί μόνιμα πλήγματα από την αρχή της κρίσης. Δεν έχει μόνο έχει μειωθεί με την απόλυτη έννοια, αλλά από το 2008 το χάσμα από τις " χώρες του βορρά" (Γερμανία και Γαλλία) έχει διευρυνθεί. Όλα δείχνουν λοιπόν ότι η τρέχουσα ανάκαμψη του εμπορικού ισοζυγίου δεν μπορεί να είναι βιώσιμη και ότι η ανταγωνιστικότητα των χωρών της νότιας Ευρώπης έχει επιδεινωθεί από τότε που ξεκίνησε η κρίση. Από αυτή την άποψη, η μείωση της παραγωγικότητας είναι πιθανό να καταστήσει ανεπαρκή τη μείωση των μισθών (μισθολογικό κόστος) κάτι που συμβαίνει σήμερα λόγω των πολιτικών λιτότητας.

Αυτή η πτώση της παραγωγικότητας της εργασίας είναι πιθανό να συμβεί λόγω της επιδείνωσης του παραγωγικού μηχανισμού, αλλά και εξ αιτίας της απότομης αύξησης της ανεργίας που καταστρέφει βάναυσα τη συσσωρευμένη εμπειρία σε εργοστάσια και εργαστήρια. Το φαινόμενο αυτό, εφόσον παραταθεί, θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να καλυφθεί η διαφορά παραγωγικότητας αφού η ανασυγκρότηση της παραγωγικής ικανότητας, όταν υποστεί μαζική καταστροφή, χρειάζεται  χρόνο για να επανέλθει. 
                                                                   Γράφημα  6
 http://f.hypotheses.org/wp-content/blogs.dir/981/files/2013/06/Chom.gif
Δεν φαίνεται, λοιπόν στον ορίζοντα τίποτα καλό για την ευρωζώνη  και από τα στοιχεία του πρώτου τρίμηνου του 2013 βγαίνει ότι οι χώρες με ανάπτυξη είναι ελάχιστες. Σε γενικές γραμμές, το πρώτο τρίμηνο χαρακτηρίστηκε από την εμβάθυνση της κρίσης.

 
                                                                  Πίνακας 1
         Ρυθμός ανάπτυξης (σε εποχικά διορθωμένες τιμές) ως προς  το προηγούμενο τρίμηνο.







Allemagne
0,1%.
Espagne
-0,5%
Estonie
-1,0%
France
-0,2%
Italie
-0,5%
Malte
0,0%
Belgique
0,1%
Portugal
-0,4%
Slovaquie
0,2%
Pays-Bas
-0,1%
Grèce
-1,2%
Slovénie
-0,7%
Finlande
-0,1%
Chypre
-1,3%


Autriche
0,0%
Irlande
0,0%


Στοιχεία : ΟΟΣΑ  και  Eurostat.

 
Αυτό επηρεάζειι τόσο το χρέος όσο και τα φορολογικά έσοδα της χώρας. Όσον αφορά το χρέος, είναι σαφές ότι τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται στις χώρες της νότιας Ευρώπης δεν κατάφεραν να ηρεμήσουν την αύξηση του λόγου χρέους-ΑΕΠ. 
                                                                  Γράφημα 7
 http://f.hypotheses.org/wp-content/blogs.dir/981/files/2013/06/Dette-ZE.gif
 Στοιχεία  ΔΝΤ, World economic outlook, ό.π.
   
Αλλά  το πιο ανησυχητικό είναι η εξέλιξη των δημοσιονομικών πόρων σε μια σειρά  χωρών σε κρίση. Η μείωση είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή στην περίπτωση της Ελλάδα, όπου το ΔΝΤ την υπολόγισε σε - 17% από το 2008. Επιπλέον, τα αριθμητικά στοιχεία για το 2013 είναι εκτιμήσεις και με βάση τις τελευταίες πληροφορίες από την Ελλάδα, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η πτώση θα είναι ακόμη πιο έντονη. Τα έσοδα αναμένεται να είναι 76 δισ. ευρώ, ή ακόμη λιγότερα, για το 2013, διότι, εκτός από τις εταιρείες, ακόμη και οι οικογένειες αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους. Και η μείωση στην Πορτογαλία ήταν αισθητή. Για την Πορτογαλία, για άλλη μια φορά, οι προβλέψεις του ΔΝΤ για το 2013 είναι πιθανόν  αισιόδοξες. 
                                                                  Γράφημα 8
 http://f.hypotheses.org/wp-content/blogs.dir/981/files/2013/06/Fisca-GirP.gif
 Στοιχεία ΔΝΤ, World economic outlook, ό.π.
 
  
Για την Ισπανία και την Ιταλία (Σχήμα 9) η κατάσταση, χωρίς να είναι τόσο δραματική όσο στην Ελλάδα, είναι πολύ ανησυχητική.
                                                             
                                                                     Γράφημα 9
http://f.hypotheses.org/wp-content/blogs.dir/981/files/2013/06/Fisca-It-Esp.gif
 Στοιχεία ΔΝΤ, World economic outlook, ό.π.
Στην Ισπανία, τα φορολογικά έσοδα σε τρέχουσες τιμές είναι στάσιμα, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης να βελτιώσει την είσπραξη των φόρων. Στην Ιταλία, μετά από μια μικρή αύξηση, που κατά κύριο λόγο οφείλεται στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, τα έσοδα τελικά βελτιώθηκαν πολύ λιγότερο από ό, τι είχαν πει. Επιπλέον, η κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να επιστρέψει ένα μέρος τους στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις για να αποφευχθεί η μαζική παύση των δραστηριοτήτων τους το καλοκαίρι του 2013.

Επομένως η εικόνα που προκύπτει  είναι μια εικόνα επιδείνωσης της κρίσης στην ευρωζώνη και της συνολικής αναποτελεσματικότητας των πολιτικών που έχουν υιοθετηθεί μέχρι σήμερα. Η μόνη επιτυχία, η  βελτίωση του εμπορικού ισοζυγίου των χωρών της νότιας Ευρώπης, έγινε  με τέτοιο τρόπου ώστε να μην μπορεί να είναι βιώσιμη. Όλοι οι δείκτες υποδηλώνουν μια έντονη επιδείνωση της κατάστασης που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει το δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους και τις αρχές του επόμενου. Λόγω της ενδυνάμωσης της πολιτικής αντίδρασης στην τρέχουσα κατάσταση και στις ίδιες τις αρχές της ευρωζώνης , αυτή η προβλέψιμη επιδείνωση της κρίσης θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ρήξη του ευρώ.
 Η ρήξη αυτή θα πρέπει να θεωρείται επιθυμητή.Και όσο περισσότερο κρατήσει και βαθύνει η κρίση τόσο  μεγαλύτερες θα είναι οι διαρθρωτικές επιπτώσεις στην απασχόληση (με την απώλεια της παραγωγικής ικανότητας), στα δημοσιονομικά (με την σύσταση συστημάτων εκτροπής της κίνησης  ιδιωτών και επιχειρήσεων), αλλά και για τις επενδύσεις (με μια προτίμηση σε βραχυπρόθεσμες δραστηριότητες, όπως το εμπόριο και τα καταστήματα, αντί των  πραγματικά παραγωγικών). Εκφράζεται η ελπίδα ,επομένως ότι η προβλέψιμη πλέον επιδείνωση της κατάστασης θα υποχρεώσει μια σειρά από χώρες, να διαλύσουν την ευρωζώνη, δεδομένου ότι η επιβίωσή της, μόνο περισσότερη δυστυχία μπορεί να φέρει και βάσανα στους λαούς της Ευρώπης.

Καμία φαντασία: Η προβοκάτσια άργησε μία μέρα!

απο το Alter Thess...
77.jpg
Η μη ανακοίνωση, από την Τρίτη, της επίσκεψης του Αλέξη Τσίπρα την Τετάρτη στην Ιερισσό στέρησε από τους… ηρωικούς υπέρμαχους της καταστροφής της Β.Α. Χαλκιδικής τη δυνατότητα να «υποδεχτούν» τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με μία ξεγυρισμένη προβοκάτσια.

Με δεδομένο όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν φαντασία, δεν μπορούν άλλωστε να φανταστούν την καταστροφή της περιοχής όπου ζούνε, προχώρησαν στην προβοκάτσια τους μία μέρα αργότερα. Η θλιβερή συνδικαλιστική ηγεσία των σωματείων των εργαζομένων της «Ελληνικός Χρυσός» κατήγγειλε το απόγευμα (προσοχή στην ώρα) της Πέμπτης ότι κάποιοι υπάλληλοι της εταιρίας προπηλακίστηκαν, άλλοι δέχτηκαν επίθεση και ότι κάποια αυτοκίνητα κάηκαν. Το εξοργιστικό αυτής της καταγγελίας είναι ότι το μεσημέρι (προσοχή πάλι στην ώρα) της Πέμπτης η συνδικαλιστική ηγεσία των σωματείων των εργαζομένων της «Ελληνικός Χρυσός» εξέδωσε μία ακατάληπτη (μη επιμελημένη από το γραφείο δημοσίων σχέσεων της εταιρίας) ανακοίνωση κατά του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την ανακοίνωση, λοιπόν, ενώ περνούν τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ γενεές δεκατέσσερις, δεν αναφέρουν ούτε κουβέντα για τους προπηλακισμούς, τις επιθέσεις και τους εμπρησμούς αυτοκινήτων. Λένε μόνο πως ο Αλέξης Τσίπρας με αυτά που είπε την Τετάρτη στη Ιερισσό τους «έβαλε στο κάδρο» και τους έκανε «κόκκινο πανί»… Οπότε, ένα (ο Τσίπρας τους στοχοποίησε) και ένα (λίγες ώρες μετά τις έφαγαν) κάνουν δύο και τα πράγματα είναι απλά. Μόνο που η περήφανη και αθάνατη εργατιά της «Ελληνικός Χρυσός» αγνοεί πως το κεφάλι δεν το έχουμε μόνο για να στηρίζεται κάπου το κράνος. Αν οι «επιθέσεις» είχαν γίνει την ώρα που ισχυρίζονται (κάπου στις 5,30 με 6 το πρωί) οι ντεμέκ συνδικαλιστές τότε είναι σίγουρο ότι άλλα θα έγραφαν στην ανακοίνωση τους κατά του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Απλό έτσι;

Υ.Γ. Σύμφωνα με το νόμο 1264 του 1982, για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, απαγορεύεται η χρηματοδότηση δευτεροβάθμιων οργανώσεων από επιχειρήσεις. Ποιος πλήρωσε, λοιπόν, τα έξοδα της αποστολής, στον Καναδά, της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Μεταλλείων – Λιγνιτωρυχείων;

Υ.Γ. Αν ο Αλέξης Τσίπρας έμοιαζε έστω στο ελάχιστο με τους «κανονικούς» πολιτικούς την Τετάρτη θα είχε βγει και θα είχε καταγγείλει πως ο Μπόμπολας σε συνεργασία με τον Δένδια του είχαν στήσει παγίδα – λιντσαρίσματος έξω από το Στρατώνι. Δεν μοιάζει δεν το έκανε.

Δαιμόνια δικός σας,για μια ακόμη φορά στα σοβαρά,

Πίκος Απίκος

Ροη αρθρων