Η πρώτη εμφάνιση της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα και οι αντιφασιστικές αντιστάσεις...

Της Ελένης Πορτάλιου*, απο την Αυγη...

Από την Αριστερά και το ευρύτερο αντιφασιστικό κίνημα η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίστηκε ιδεολογικά και πολιτικά στο γενικό επίπεδο, αλλά πολύ λιγότερο εκ του συστάδην, δηλαδή εκεί όπου ζει και εργάζεται ή περιφέρεται άνεργος ένας κόσμος δυνάμει υποστηρικτών της οργάνωσης. Ως Ανοιχτή Πόλη είχαμε, όπως και άλλες οργανώσεις, μια εμπειρία αντιφασισμού in situ, ήδη από το 2009.
Η Χρυσή Αυγή ξεκινώντας εστίασε στον ρατσισμό, ενοχοποιώντας τους μετανάστες για όλα τα δεινά των κατοίκων σε περιοχές όπου η δημοτική φροντίδα του δημόσιου χώρου και η επάρκεια των κοινωνικών δομών πάσχουν σοβαρά. Η υποβάθμιση αυτή και η απαξίωση της κατοικίας ή της επαγγελματικής στέγης και δραστηριότητας αποδόθηκαν στη συσσώρευση αλλοδαπών και το αίτημα ήταν να φύγουν. Με κάθε τρόπο; Δεν το έλεγαν καθαρά αλλά αρκετοί κάτοικοι το εννοούσαν.
Εν τω μεταξύ στις περιοχές αυτές αναπτύχθηκαν παράνομες δραστηριότητες, όπως διακίνηση ναρκωτικών, καταναγκαστική πορνεία, λαθρεμπόριο, προστασία, γενικά δραστηριότητες μαύρου χρήματος, στις οποίες εμφανίζεται μεγάλη και μικρή παραβατικότητα. Τέθηκε, λοιπόν, θέμα ασφάλειας, την οποία σταδιακά ανέλαβε η Χρυσή Αυγή που εμπλεκόταν ταυτόχρονα στις παραπάνω μαφίες. Τα πυροτεχνήματα περί διανομής τροφίμων μόνο για Έλληνες και υποστήριξης φοβισμένων ηλικιωμένων δεν είχαν καμία πραγματική βάση, γίνονταν ελάχιστες φορές, μόνο για προπαγανδιστικούς σκοπούς και ήταν σχεδόν πάντα κατασκευασμένα.
Τούτων δεδομένων, η βία εναντίον μεταναστών, κυρίως αλλόθρησκων, πήρε διαστάσεις πογκρόμ. Το αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα, της περιοχής που αποτέλεσε το πρώτο κέντρο των χρυσαυγιτών, ήταν εμφανώς διαπλεκόμενο μαζί τους και ο διοικητής του, όπως αποδείχθηκε, πολλαπλά ποινικά βεβαρημένος. Ο Δήμος Αθηναίων έκλεισε οριστικά την παιδική χαρά στην πλατεία της εκκλησίας μετά από βίαια επεισόδια, στα οποία με δυσκολία διασώθηκαν παιδιά και μεγάλοι από τους χρυσαυγίτες, ενώ ο ιερέας που περιέθαλπε Αφγανούς πρόσφυγες εξεδιώχθη.

Η Δικαιοσύνη της αρένας...

Χρεωκοπημενοι καιροι...

Θέλεις να πιστέψεις ότι έστω και την τελευταία στιγμή, έστω και για να εξυπηρετήσει εν μέρει τις σκοπιμότητές του, το ελληνικό κράτος θα κάνει κάποτε κάτι σωστό. Αλίμονο. Στο μυαλό όλων, η κυβέρνηση αυτή, όπως και όλες οι προηγούμενες, εκτελεί διαρκώς μια απίστευτη ταλάντωση μεταξύ των δύο άκρων της εγκληματικής ανικανότητας και της κυνικής ιδιοτέλειας, σαν εκκρεμές που μετρά το χρόνο ως την ολοκληρωτική κατάρρευση της χώρας.
Αυτή είναι για μένα η μόνη θεωρία των δύο άκρων που ευσταθεί.
Θέλουμε να πιστέψουμε ότι αυτοί που κυβερνούν την Ελλάδα είναι απλά ανίκανοι. Ότι λαμβάνουν πρόχειρα μέτρα, όπως πρόχειρα γίνονται τα πάντα σε αυτή τη χώρα, Σίγουρα αυτό ισχύει μέχρι ενός σημείου. Δεν μπορεί να σου ζητά λίστες η τρόικα και εσύ να τους πηγαίνεις ένα ξερό φύλλο Α4 τυπωμένο από κειμενογράφο σα σχολική εργασία. Αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο ανίκανος.
Θέλουμε να πιστέψουμε ότι η αιφνίδια κίνηση της σύλληψης βασικών στελεχών της Χρυσής Αυγής ήρθε μόνο σαν αντίδραση στο ρεύμα που φαίνεται να έχει η νεοναζιστική οργάνωση και συγκεκριμένα ο Κασιδιάρης ως μελλοντικός υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων. Ότι πιθανόν να υπήρξε κάποια σχετική πίεση για πάταξη της ακροδεξιάς από τους εταίρους μας.
Το πρώτο ενδεχομένως και να ισχύει. Το δεύτερο, χωρίς να αποκλείεται, μοιάζει αμφίβολο τη στιγμή που η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα αποτελεί κάθε άλλο παρά μεμονωμένο φαινόμενο. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, ακόμα και στις Σκανδιναβικές χώρες που ευημερούν, η αύξηση των ποσοστών των ακροδεξιών κομμάτων είναι αδιαμφισβήτητη.
Από την άλλη, η συγκυρία της επικείμενης εφαρμογής νέων μέτρων είναι δύσκολο να αγνοηθεί. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ο Σαμαράς προσπαθεί να ενισχύσει το προφίλ του, δείχνοντας ότι έχει τον έλεγχο της κατάστασης και ότι δε φοβάται κανέναν. Στη χειρότερη, εκτός από τον αποπροσανατολισμό στοχεύει να περιορίσει την δράση του άλλου “άκρου”, όπως δήλωσε εξάλλου. Και επειδή αυτό προφανώς δεν μπορεί να επιτευχθεί νομικά κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, θα εφαρμοστεί σε οποιαδήποτε μορφή διαμαρτυρίας κατά των επερχόμενων μέτρων.

Η άνοδος του φασισμού στη χώρα των Λωτοφάγων (για όσους δεν ήξεραν…)

του Αλέξανδρου Ζέρβα, Στο Κοκκινο...
 «Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας»
Αντόνιο Γκράμσι

Μετρώντας τα «πτώματα» εκείνων που πέσανε από τα σύννεφα το τελευταίο διάστημα, όταν ανακάλυψαν την εγκληματική δράση μιας οργάνωσης, η οποία μέχρι πριν από λίγες μέρες θεωρείτο επισήμως πολιτική και δη κοινοβουλευτική, δεν μπορεί να μη διακρίνει το βάρος της ευθύνης μιας κοινωνίας, η οποία εδώ και δεκαετίες τρεφόταν σε όλα τα επίπεδα από τις αντιφάσεις της. Κάποιοι δεν ήξεραν, άλλοι δε ρώταγαν, πολλοί ίσως να διάβαζαν κιόλας, κλείνοντας τα αυτιά στις φωνές εκείνων που βλέπανε να γεννιέται μα τέτοια «ανωμαλία» μέσα σε μια κατά τα’ άλλα δημοκρατική κοινωνία. Μιας κοινωνίας τόσο ανεκτικής που αποδεχότανε πλήρως να χτίζεται η «Μεγάλη Ελλάδα» των Ολυμπιακών Αγώνων με τα φτηνά εργατικά χέρια των μεταναστών, την ίδια στιγμή που τους διατηρούσε στο απόλυτο περιθώριο αρνούμενη ούτε καν να διανοηθεί να τους παραχωρήσει στοιχειώδη δικαιώματα. Αποτελούσαν βλέπετε την προσωποποίηση του ξένου, το οποίο παράλληλα έπρεπε και να κάνει τη δουλειά μας, αλλά και να μην το έχουμε «μέσα στα πόδια μας».

Την ίδια ώρα, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα απολύτως συνειδητά εξέθρεφε την κατάσταση αυτή. Ο Καραζαφέρης γινότανε με μεγάλη ευκολία «κυβερνητικός εταίρος», ο Βορίδης εν δυνάμει δελφίνος για την αρχηγία της ΝΔ, ο Άδωνις Γεωργιάδης υπουργός και πάει λέγοντας….

Αυτή είναι η γειτονιά του Παύλου....

του Θωμά Σίδερη...

Η δολοφονία του Παύλου έγινε σε μια κατεξοχήν προσφυγική γειτονιά, στην Αμφιάλη.
Εκεί όπου τα λαϊκά στρώματα στριμώχτηκαν και περιθωριοποιήθηκαν μέσα από ένα οργανωμένο σχέδιο απομόνωσης που εφάρμοσε το μεταπολεμικό αστικό κράτος. Εκεί όπου τα χαμένα μεροκάματα της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης έγιναν θηλιά για χιλιάδες οικογένειες – και δεν έγιναν ξαφνικά τώρα, γίνονταν πάντα. Πόσοι εργάτες δε γύριζαν πίσω με σκυμμένο το κεφάλι όταν δεν τους έπαιρναν για δουλειά στα συνεργεία, όταν οι επιχειρηματίες της Ζώνης -αυτοί οι σύγχρονοι “μαικήνες” της σκουριάς- ανέβαζαν πάνω στα καράβια απεργοσπάστες, όταν οι ηλεκτροσυγκολλητές, οι οξυγονοκολλητές και όλοι αυτοί οι άνθρωποι του Μετάλλου γύρευαν να μπουν στο Ταμείο Ανεργίας και ανακάλυπταν ότι τα τα ένσημα δε φτάνουν, γιατί τα ένσημα τους τα έκλεβαν. Μαζί όμως με τα ένσημα τους έκλεβαν και τη ζωή, πετώντας τους στις “κοιλιές” των καραβιών, χωρίς ανάσα και με μια σπίθα, ικανή να ανατινάξει όλο το Πέραμα.
“Πίσω από την κουρτίνα η Δραπετσώνα, το Κερατσίνι, η Ελευσίνα” έγραψε κάποτε ο Τριπολίτης. Και να που η κουρτίνα τραβήχτηκε. Ο Παύλος, και ο πατέρας του Παύλου και ο πατέρας μου και οι πατεράδες των φίλων του Παύλου ήξεραν πως για να δεις το χρώμα της λαμαρίνας πρέπει να ξύσεις πρώτα τη σκουριά και πως ο δρόμος του βολέματος είναι διαφορετικός από το δρόμο του δίκιου. Τα παιδιά της Αμφιάλης ξυπνάνε και βλέπουν κάθε πρωί το φουγάρο της ΔΕΗ, ανίκητος αντίπαλος της καθημερινότητας αυτής της γειτονιάς αλλά και ζωντανό μνημείο της βιομηχανικής ιστορίας αυτού του τόπου. Κάποτε τα παιδιά της Αμφιάλης ανέπνεαν τη σκόνη του τσιμεντάδικου και έβλεπαν τα βυτιοφόρα να συνωστίζονται στη γειτονιά τους, πηγαίνοντας να αδειάσουν το φορτίο τους στη θρυλική χαβούζα της δεκαετίας του ’70.

Επτά καίρια αναπάντητα ερωτήματα...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

Με έζωσαν τα φίδια με την ισχυρότατη έκρηξη βόμβας, που τρομοκράτησε τα Πετράλωνα χθες τα ξημερώματα. Και θα με ζώνουν, ωσότου υπάρξουν καθησυχαστικά πειστικές απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα για το πώς αντιμετωπίζεται από την πολιτεία και την κοινωνία το κακοφορμισμένο νεοναζιστικό καρκίνωμα:

1. Αν οι παρανοϊκοί πρωτοκλασάτοι της Χρυσής Αυγής, έγκλειστοι και μη, αποφασίσουν να αντιδράσουν δυναμικά στον (επιτέλους!) αποκεφαλισμό της, με εκτεταμένη τυφλή τρομοκρατία από τους 3.000 αδίστακτους των ταγμάτων εφόδου, ποια αστυνομία θα τους αναχαιτίσει; Αυτή που σε ποσοστό 30% (και 50% στις μονάδες κρούσης) ψήφισε Χρυσή Αυγή;
. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας δήλωσε στο CNN ότι θα καθαρίσει την ΕΛ.ΑΣ. από «οποιαδήποτε ρατσιστικά στοιχεία». Τι τον εμπόδισε ώς τώρα να το επιχειρήσει, σε ένα όργιο ρατσιστικής βίας, όπου συναγωνίζονταν σε επιδόσεις χρυσαυγίτες και αστυνομικοί; Δεν είναι ο ίδιος που απειλούσε με μηνύσεις τον βρετανικό «Γκάρντιαν», όταν το απεκάλυπτε;
3. Πώς διαπαιδαγωγούνται, θεωρητικά και πρακτικά, οι ένστολοι των σωμάτων ασφαλείας για να υπηρετούν τη Δημοκρατία και να προστατεύουν τους πολίτες; Το «πρακτικά» το ξέρουμε όλοι και αρκετοί το έχουμε υποστεί: Με ατιμώρητη κτηνώδη βία στην καταστολή διαδηλώσεων, αλλά και μέσα στα αστυνομικά τμήματα. Ως προς τη θεωρητική αγωγή, δεν ξαφνιάστηκα, όταν διάβασα («Βήμα» 29-9-13) ότι τον περασμένο Απρίλιο στο αμφιθέατρο της ΓΑΔΑ και με ακροατήριο νεαρούς αστυνομικούς των ομάδων ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ παρουσιάστηκε βιβλίο για τη σκληραγώγηση των αρχαίων Σπαρτιατών (η διαρκής στράτευση και η σιδηρά πειθαρχία τους έθελγαν, ως γνωστόν, τους χιτλερικούς) με συγγραφέα τον μη εξαιρετέο γεν. γραμματέα της κυβέρνησης Τ. Μπαλτάκο, θεωρούμενο ακροδεξιό, ο οποίος δεν απέκλειε μετεκλογική κυβερνητική σύμπραξη Ν.Δ. και Χρυσής Αυγής (ευτυχώς, την αποκλείουν πια οι εξελίξεις). Το ερώτημα (και προς τον κ. Δένδια) είναι γιατί οι θερμοκέφαλοι ένστολοι των ομάδων κρούσης δεν διδάσκονται κείμενα, όπως λ.χ. ο Επιτάφιος του Περικλέους, διαχρονικός ύμνος στη Δημοκρατία, και ποιο το περιεχόμενο, με ποιους δασκάλους, στα «σεμινάρια διαπαιδαγώγησης» της ΕΛ.ΑΣ.

Άσε το κακό να βγει...

του Κιμπι...

Το ιστορικό-φιλοσοφικό επεισόδιο είναι γνωστό, πρόσφατα έγινε και ταινία. Η Γερμανοεβραία πολιτική φιλόσοφος Χάνα Άρεντ αναλαμβάνει το 1962, για λογαριασμό του αμερικανικού περιοδικού «New Yorker», να παρακολουθήσει τη δίκη του Άντολφ Άιχμαν, ενός εκ των εμπνευστών και εκτελεστών του Ολοκαυτώματος, στην Ιερουσαλήμ. Η πολύμηνη δίκη και η διεισδυτική παρατήρησή της από την Άρεντ απέδωσαν το κλασικό, αν και αμφιλεγόμενο στην εποχή του, δοκίμιο «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ: έκθεση για την κοινοτοπία του κακού». Η άποψη της Άρεντ, που προκάλεσε υστερικές αντιδράσεις από ετερόκλητες πλευρές, ήταν ότι το απόλυτο κακό μπορεί να συντελεστεί από εντελώς «κανονικούς» ανθρώπους, ανθρώπους σαν όλους μας. Αξιοπρεπείς συζύγους, τρυφερούς γονείς, φιλότιμους γραφειοκράτες ή ανθρώπους «σοκαριστικής μετριότητας», όπως λέει η Άρεντ, υποταγμένους ωστόσο στο καθήκον να τηρούν κανόνες, διαταγές, εντολές, όσο παράλογες κι απάνθρωπες κι αν είναι. Ο ίδιος ο Άιχμαν, κατά την ανάκρισή του, δήλωσε πως είχε ζήσει όλη τη ζωή του σύμφωνα με τους ηθικούς κανόνες του Καντ, κι ιδιαίτερα με βάση την καντιανή αντίληψη για το καθήκον.

Η άποψη της Άρεντ σόκαρε τότε, αν και αποτύπωνε με ακρίβεια το φαινόμενο της μαζικής συμμετοχής κανονικών, αξιοπρεπών, μετρίων Γερμανών -και όχι μόνον- στα ανήκουστα εγκλήματα της ναζιστικής μηχανής. Οι άνθρωποι αυτοί -όχι χιλιάδες, αλλά εκατομμύρια- δεν ήταν, σύμφωνα με την Άρεντ, ενσαρκώσεις του απόλυτου κακού, αλλά τρομακτικά φυσιολογικοί άνθρωποι που συμμετείχαν σε τερατώδεις πράξεις κάνοντας απλώς το καθήκον τους: υπακούοντας στον νόμο του ναζιστικού κράτους, στην πιο αποκρουστική «νομιμότητα» που γέννησε ο ανθρώπινος πολιτισμός.

Στη Λαμπετούζα είναι που πεθαίνω....

Του Γιώργου Πήττα, απο το  TVXS...
Άρα μη θανόντες τώ δοκείν ζώμεν μόνον, / Έλληνες άνδρες, συμφορά πεπτωκότες / όνειρον εικάζοντες είναι τόνβίον; / ή ζώμεν ημείς, τού βίου τεθνηκότος;
Μήπως ενώ έχουμε πεθάνει ζούμε μόνο κατά φαντασίαν, / εμείς οι Έλληνες, που έχομε περιπέσει σε συμφορά νομίζοντας ότι η ζωή είναι όνειρο; / ή ζούμε εμείς, και έχει αποθάνει η ζωή; 

Έτσι θρηνούσε ο Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς το τέλος των ελλήνων στον «4ομΧ αιώνα»  κι’ έχω την αίσθηση την ισχυρή πως αν ζούσε στις μέρες της σύγχρονης τραγωδίας θα άλλαζε τη λέξη «έλληνες» και θα μιλούσε για το τέλος των Ανθρώπων.
Η οθόνη βουλιάζει ναι, αλλά το πλήθος δεν σαλεύει.  Η οθόνη βουλιάζει από τα σιχαμένα και αγροίκα πρόσωπα της γνωστής συμμορίας, αλλά λίγο πιο πέρα στα ανοιχτά της Λαμπετούζα, ένα πλοιάριο με φορτίο πέντε με έξη εκατοντάδες απελπισμένους, θύματα αγαθά των δουλεμπόρων και του ονείρου για τον ευρωπαϊκό παράδεισο, λαμπάδιαζε και στη συνέχεια βυθίζονταν για να πάρει μαζί του στον πάτο εκατοντάδες.
Στη Λαμπετούζα, στέρεψαν τα φέρετρα μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων.
Στη Λαμπετούζα, το νεκροτομείο ξεχείλισε θάνατο και τα πτώματα είναι σωριασμένα εδώ κι’ εκεί, σκεπασμένα πρόχειρα στους γύρω δρόμους.

Ο ναζί που δεν είναι μέσα μας...

Της Ξένιας Κουναλάκη, απο την Καθημερινη...
«Ευτυχώς που η Ουρανία Μιχαλολιάκου δεν είναι όμορφη γιατί η Χ.Α. θα είχε κερδίσει ένα πρόσθετο 10%». Η σκέψη αυτή πέρασε για κλάσματα του δευτερολέπτου από το μυαλό μου όταν παρακολούθησα τη σκηνή, στην οποία η κόρη του γ.γ. της Χ.Α. έπεσε στην αγκαλιά του κατά την προσαγωγή του στη ΓΑΔΑ με χειροπέδες. Στη συνέχεια ντράπηκα γι’ αυτήν τη χυδαία σεξιστική προσέγγιση. Ακολούθησε ένας καταιγισμός δημόσιου αυτομαστιγώματος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από ανθρώπους που έκαναν παρόμοιες σκέψεις με μένα. Κεντρική ιδέα: «κρύβουμε όλοι έναν Κασιδιάρη μέσα μας».
Μία πρώτη παρατήρηση είναι ότι η καταγραφή τέτοιων υποθέσεων από την τηλεόραση δημιουργεί αυτού του είδους τα αντανακλαστικά. Η προσκόλληση στα πορτρέτα, τις χειρονομίες, τις εκφράσεις του προσώπου εντείνει την πορνογραφική δίψα των πολιτών-τηλεθεατών και τους στερεί οποιαδήποτε αφαιρετική ικανότητα συνολικής αντιμετώπισης του νεοναζιστικού φαινομένου. Οι συναισθηματικές αντιδράσεις στη θέα του παχέως κοντοκουρεμένου σβέρκου, της κλωτσιάς στους φωτορεπόρτερ, της ροχάλας στις κάμερες είναι λοιπόν αναπόφευκτες. Το αποτέλεσμα είναι μια χουλιγκανικού τύπου κριτική θεώρηση της Χ.Α., διανθισμένη με στοιχεία σεξισμού, ρατσισμού και ρεβανσισμού.
Τα ίδια κανάλια και ο ίδιος κίτρινος Τύπος που ασχολήθηκαν στο παρελθόν με τις σβάστικες-τατού και τα κορίτσια των χρυσαυγιτών, έχουν αναλάβει τώρα την αποδόμηση της εγκληματικής συμμορίας. Πόσο αξιόπιστη ή αποτελεσματική μπορεί να είναι αυτή η εκστρατεία; Η κυβέρνηση, οι δικαστές και τα ΜΜΕ θα έπρεπε γι’ αυτόν τον λόγο να συμφωνήσουν σε μία διακριτικότερη μεταχείριση της υπόθεσης, αν κοινός στόχος τους είναι να μην εξοικειωθούν οι πολίτες με το κακό. Προφανώς δεν είναι.
Από την άλλη, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι νομιμοποιείται η πολτοποίηση των πάντων. Οχι, δεν είμαστε όλοι τα ίδια. Δεν έχουμε όλοι ένα νεοναζιστή στον κόρφο μας. Καλή κι αγαθή η τάση της ελληνικής κοινωνίας για αυτοκριτική, αλλά ούτε Χ.Α. ψηφίζουμε το 99,9%, ούτε μετανάστες κυνηγάμε τα βράδια, ούτε δυο τρία όπλα έχουμε στα συρτάρια μας. Συνεπώς, η ταύτιση είναι όχι απλώς ατυχής, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνη. Μπορεί ο καθένας από μας να ξαπλώσει στο ντιβάνι και να πει στον ψυχαναλυτή του ή έστω στον εξομολογητή του τις αμαρτίες του, αλλά δημόσιες τοποθετήσεις που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «πάνω κάτω στο ίδιο καζάνι βράζουμε» το μόνο που εξυπηρετούν είναι η αθώωση της Χ.Α. και των στελεχών της. Η υπόθεση δεν έχει τελεσιδικήσει. Ας μη σπεύσουμε να πιάσουμε στασίδι στο εδώλιο του κατηγορουμένου, παραδίδοντας άσπιλους κι αμόλυντους στην κοινωνία τους αληθινούς θύτες.

Μήπως όλα είναι μια συνωμοσία;

Του Χρήστου Λάσκου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων....

Είναι γνωστό πως η αποκάλυψη συνωμοσιών είναι ένα εξαιρετικά προσφιλές παιχνίδι. Σκαμπρόζικο και πικάντικο, δίνει ένα άλλο άρωμα σε όσα μας συμβαίνουν. Ποια ταξική πάλη τώρα και ποιοι κοινωνικοπολιτικοί συσχετισμοί; Το βασικό είναι να αποκαλυφθεί το συνειδητό σχέδιο της «λέσχης»: Μπίλντενμπεργκ, Σοφοί της Σιών ή κάποια εδώδιμη αντίστοιχη, το θέμα είναι να βρούμε τους σχεδιασμούς της. Να μην πιαστούμε κορόιδα.
 Και η σίγουρη μέθοδος προκειμένου γι’ αυτό είναι να ακολουθήσουμε το «στοιχειώδες» κατά τη μέθοδο του Χολμς: ποιος ευνοείται;

Είναι πολύ πρόσφατη η περίπτωση του Γ. Δελαστίκ, ο οποίος, ακολουθώντας μεθοδικά αυτόν τον δρόμο, έδωσε μεγάλη χαρά στη Χρυσή Αυγή, ενώ ο Τ. Φωτόπουλος ήδη είχε στο βάθος εντοπίσει τη γαμψή σκιά της εβραϊκής συνωμοσίας. Βέβαια, στην περίπτωσή τους πρόκειται για πρακτική δοκιμασμένη στον χρόνο. Ειδικά ο πρώτος έχει παρεισδύσει σε πολλά άβατα: από την αποκάλυψη για το αμερικανικό σχέδιο ανατροπής του Καραμανλή(!) για σοβαρότατους γεωπολιτικά πετρελαϊκούς λόγους μέχρι το ρεπορτάζ(;) του περσινού καλοκαιριού που έβγαζε φόρα παρτίδα πως ο ΣΕΒ είχε φροντίσει να αναλάβει την κοινοβουλευτική ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Κι έτσι πληροφορήθηκε σύμπας ο ελληνικός λαός πως η ένταξη του Τσακαλώτου στην πιο αριστερή, κομμουνιστική τάση του ΣΥΝ δεν ήταν παρά στάχτη στα μάτια, για να κάνουν τη δουλειά τους οι βιομήχανοι και οι εφοπλισταί.

Θύελλα στην Ευρώπη...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Εντυπωσιάζει η εικόνα της Ευρώπης μετά τον εκλογικό «θρίαμβο» της Μέρκελ και την εξουδετέρωση του πολιτικού «καρκινώματος» στην Αθήνα. Ο διεθνής Τύπος προαναγγέλλει: «Πολιτική θύελλα στον ευρωπαϊκό Νότο απειλεί εκ νέου τη σταθερότητα της Ευρωζώνης, με κίνδυνο να καταστρέψει την ανάκαμψη που μόλις αρχίζει».

Το «μερκελικό» κεντροδεξιό κυβερνητικό κόμμα της Πορτογαλίας, αμείλικτος προαγωγός της λιτότητος, υπέστη πανωλεθρία στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, με ποσοστό μόλις 16%. Υπουργοί έχουν ήδη υποβάλει παραιτήσεις, το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας ακυρώνει πολλά μέτρα τής εκεί τρόικας ως αντισυνταγματικά. Οι Πορτογάλοι κατέστησαν σαφή την αντίθεσή τους με τα ευρωπαϊκά προγράμματα λιτότητος, διαπιστώνει η γαλλική «Μοντ». «Εάν δεν είναι τόσο θορυβώδεις όσο οι Ελληνες, ούτε τόσο τόσο αγανακτισμένοι όσο οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι είναι εξ ίσου εξαγριωμένοι με την κυβέρνησή τους και τις Βρυξέλλες».
Στην Ιταλία, οι ομαδικές παραιτήσεις υπουργών του Μπερλουσκόνι πυροδοτούν κυβερνητική και πολιτική κρίση. Τα επιτόκια δανεισμού στο 4,73%, υπό συνθήκες μηδενικού πληθωρισμού και μάλιστα αποπληθωρισμού, ακυρώνουν κάθε οικονομική δραστηριότητα. Στην Ελλάδα, διαπιστώνει ο διεθνής Τύπος, με την εξουδετέρωση της ακροδεξιάς απειλής δεν κατισχύει η σταθερότητα, αλλά επανέρχεται η χρόνια πολιτική αστάθεια. «Οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου βυθίζονται και πάλι στο χάος», εκτιμά η εφημερίδα. «Η αντιπαράθεση ανάμεσα στο Βορρά και στο Νότο της Ευρωζώνης οξύνεται, με συνέπεια το φάντασμα της κρίσης να απειλεί σήμερα εκ νέου το ευρώ».
Στην ουσία, ο κίνδυνος για το ευρώ αποδίδεται στην αδυναμία των χωρών του Νότου να αναμορφωθούν σύμφωνα με τα γερμανικά πρότυπα. Ωστόσο, ο κίνδυνος αναδύεται όχι μόνον από το Νότο, αλλά και από τις χώρες του ευρωπαϊκού κεντρικού πυρήνα. Στη Γερμανία οι αντι-ευρωπαϊκές ψήφοι, παρ' όλο που έμειναν εκτός Κοινοβουλίου, αυξήθηκαν, όπως επίσης στην Ολλανδία και την Αυστρία. Σε κάθε περίπτωση, για το ευρώ τίθεται το δίλημμα είτε να διαρραγεί είτε να αποδεχθεί τις αποκλίνουσες πραγματικότητες μεταξύ των χωρών-μελών του. Εν τούτοις, εάν το κοινό νόμισμα αποτύχει, η ευθύνη αποδίδεται εκ προοιμίου στις «απείθαρχες» χώρες, παρά στις εξωπραγματικές αξιώσεις του Βορρά.

Φαήλος: Το «καμάκι» πελατείας στην Δεξιά Παράταξη.....

Του Χρήστου  Γιαννούλη, απο το TVXS...

Ακούγοντας τις τελευταίας κοπής εξηγήσεις για το κρεσέντο μισαλλοδοξίας του Φαήλου Κρανιδιώτη, θέλοντας και μη, μου ήρθε αυθόρμητα η εικόνα των «καμακιών» τουριστών στα ελληνικά νησιά το καλοκαίρι. Τα ηλιοκαμένα καμάκια των ξενοδοχείων και των ενοικιαζομένων δωματίων που στέκονται στον προβλήτα του λιμανιού για να ψαρέψουν πελάτες της τελευταίας στιγμής που δεν είχαν εξασφαλίσει κατάλυμα.
 Τι λέει λοιπόν ο πρωθυπουργικός σύμβουλος, εκχυδαΐζοντας την σχέση πολιτικής και πολιτών, ψηφοφόρων και ιδεολογικών σταθερών.

Αφού ούτως ή άλλως η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι τιμωρητική και τώρα βγαίνει από την μέση, γιατί να αφήσω ορφανούς τους ψηφοφόρους της;

Ήταν που ήταν «πελάτες» μας τα προηγούμενα χρόνια, ας ξαναζεστάνουμε την σχέση μας σε διαφορετική βάση. Ψυχράνθηκαν οι σχέσεις μας γιατί τους προδώσαμε προσφέροντας ελαττωματικά προϊόντα, αλλά με μία καλή επικοινωνιακή τακτική που υπακούει στους νόμους τους εμπορίου και της αγοράς, μπορεί να επιστρέψουν στο μαγαζί. Το πακέτο της προσφοράς τώρα δεν περιέχει υπόσχεση παραγοντισμού, εξουσίας, βολέματος, συναλλαγής και γενικά τα παλιά παραδοσιακά υλικά. Τώρα περιέχει προοπτική, αναπτυξιακό όραμα, εθνική ανάταση, κλείσιμο ματιού για επιστροφή στην μονοκρατορία του ισχυρού που μπορεί να ξανανοίξει το  παλιό αλισβερίσι.

Οι ναζί, τα ΜΜΕ και ο «πραγματικός εχθρός»...

του Σταυρου Χριστακοπουλου, απο το Ποντικι...

«Μην μας τσουβαλιάζετε με τη Χρυσή Αυγή». Όχι, δεν το είπε ο ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο συστηματικά η κυβέρνηση – και τα δύο συμμετέχοντα κόμματα, αλλά με διαφορετική φρασεολογία – «τσουβαλιάζει» με την άθλια θεωρία περί «δύο άκρων». Το είπε η... Γαλλίδα ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν.

Η κόρη του Ζαν Μαρί Λεπέν, του ιδρυτή του φασιστικού Εθνικού Μετώπου, θεωρεί ντροπή και προβοκάτσια το να ταυτίζεται με δύο σχηματισμούς σε όλη την Ευρώπη: το κόμμα του ρατσιστή κατά συρροήν δολοφόνου Άντερς Μπρέιβικ στη Νορβηγία και το ναζιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή με την εγκληματική δράση στην Ελλάδα.

Όχι τυχαία, ο σφαγέας Μπρέιβικ, ο οποίος φιλοδοξούσε να «καθαρίσει» την Ευρώπη από «μουσουλμάνους, προδότες και μαρξιστές», έχει αναφέρει στο μανιφέστο του, μεταξύ άλλων, ως πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν πιθανώς να βοηθήσουν την «εκστρατεία» («σταυροφορία») του τον καρατζαφέρειο Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό (ΛΑΟΣ), το Ελληνικό Μέτωπο του Βορίδη (το οποίο όμως προσχώρησε στον ΛΑΟΣ) και τη Χρυσή Αυγή.

Όσο και αν η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα φωνάζει ότι ξένες σκοτεινές δυνάμεις προσπαθούν να την καταστρέψουν αλλά αυτή θα συνεχίσει την «πολιτική δράση» της, η πικρή αλήθεια γι’ αυτούς τους τύπους είναι ότι δεν αποτελούν... πρότυπο πολιτικού σχηματισμού ούτε καν για τους ιδεολογικούς συγγενείς τους ανά την Ευρώπη.

Σκόρπιες σκέψεις για ένα φιάσκο...

απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...
Όπως και να το πάρει κανείς, η απόφαση για μη προφυλάκιση των τριών κορυφαίων χρυσαβγιτών μόνο σαν φιάσκο μπορεί να χαρακτηριστεί. Βέβαια, η μη προφυλάκιση δεν ισοδυναμεί με απαλλαγή (όπως και η προφυλάκιση δεν σημαίνει καταδίκη), και βέβαια οι τρεις δεν παύουν να είναι κατηγορούμενοι, που μάλιστα αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους, ο ένας μάλιστα με όχι ευκαταφρόνητη εγγύηση, πράγμα που σημαίνει ότι ο ανακριτής και ο εισαγγελέας βρήκαν κάποιες ενδείξεις ότι πράγματι οι τρεις ήταν μέλη εγκληματικής οργάνωσης, όπως ήταν το αδίκημα για το οποίο παραπέμφθηκαν σε αυτόφωρη διαδικασία, ωστόσο στην όλη ιστορία δεν παύει να υπάρχει μια πρόδηλη και ανησυχητική αντίφαση. Διότι, αν όντως υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ότι οι τρεις ήταν μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, με την αποφυλάκισή τους δεν θα ξαναρχίσουν τάχα τη δραστηριότητά τους ως μέλη της; Κι αν πάλι δεν υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις εναντίον τους, αυτό δεν προμηνύει τίποτα καλό για τη συνέχιση της διαδικασίας. Βέβαια, είναι σωστό αυτό που λέγεται, ότι ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή, και ότι τίποτε δεν έχει κριθεί. Ωστόσο, για να χρησιμοποιήσω το παλιό κλισέ, έστω κι αν ο πόλεμος μόλις τώρα άρχισε, την πρώτη αψιμαχία την κέρδισε σαφώς το φιλοναζιστικό μόρφωμα.
Πρέπει ακόμα να διευκρινίσω ότι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό αν θα προφυλακιστεί ή όχι ο αρχηγός του μορφώματος, ο Ν. Μιχαλολιάκος. Τυχόν μη προφυλάκισή του θα σημάνει την κορύφωση του φιάσκου, ενώ αν προφυλακιστεί το φιάσκο απλώς θα μετριαστεί. [Λίγο πριν δημοσιευτεί το άρθρο, επι του πιεστηρίου που θα λέγαμε τον παλιό καιρό, διαβάζω ότι ο φυρερίσκος κρίθηκε προφυλακιστέος. Η ουσία όσων ακολουθούν δεν αλλάζει, αν και υπάρχει η ελπίδα -έχει ξανασυμβεί- το μόρφωμα να διασπαστεί αν η αποφυλακισμένη ηγεσία διαφοροποιηθεί από την προφυλακισμένη. Βέβαια, έτσι θα έχουμε και τη σοβαρή ΧΑ που ευαγγελίζονται κάποιοι].

Η παιδεία ως ντελικατέσεν...

της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η εκπαίδευση είναι κλάδος. Η παιδεία όχι. Είναι θεμέλιο. Θεμέλιο για όλα τα άλλα. Για τους καλούμενους «πυλώνες» της κοινωνίας. Την υγεία, τη δικαιοσύνη, τον στρατό ή ό,τι άλλο. Αυτό δεν υποτιμά κανέναν από εκείνους που τυπικά δεν ασκούν την εκπαίδευση ως επάγγελμα. Τον γιατρό που κρατά στο χειρουργείο τη ζωή του ασθενούς στα χέρια του. Τον δικαστή που πρέπει να διακρίνει το δίκαιο από το άδικο. Τον στρατιώτη ο οποίος περιφρουρεί την ακεραιότητα της χώρας. Ομως όλοι αυτοί βασίζονται σε ένα υπάρχον -είτε ελλείπον- θεμέλιο παιδείας που παρέχεται από ολόκληρη την κοινωνία, σε κάθε τομέα και επίπεδο, αλλά σε καθοριστικό βαθμό από την εκπαίδευση κάθε βαθμίδας.

Η επίθεση που αυτή τη στιγμή δέχεται η ανώτατη εκπαίδευση είναι, πρώτον, επίθεση εναντίον ολόκληρης της εκπαίδευσης και, δεύτερον, επίθεση εναντίον της παιδείας ως θεμελίου και άρα εναντίον ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Επίθεση εναντίον της ελληνικής κοινωνίας, διότι αυτό που στην ουσία επιχειρείται είναι η απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου ως θεσμού που προάγει την κριτική σκέψη και την πολιτική συνείδηση, δημιουργώντας ανθρώπους που, παρά τις ομολογημένες δυσλειτουργίες των ιδρυμάτων, διακρίνονται, χάρη στις βάσεις που απέκτησαν στην πατρίδα μας, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Κατάσταση εξαίρεσης....

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Παρ' όλο που αποτελεί λογικό επακόλουθο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, το χτύπημα που δέχθηκε η Χρυσή Αυγή από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς αιφνιδίασε. Αυτό το αίσθημα αιφνιδιασμού αποτελεί αξιοσημείωτο γεγονός και χρήζει σχολιασμού.

Κατ' αρχήν δείχνει πόσο είχε εμπεδωθεί στην κοινή γνώμη η ανοχή και συνενοχή του κράτους και της κυβέρνησης έναντι της βίαιης δραστηριότητας αλλά και της γενικότερης παρουσίας της νεοναζιστικής οργάνωσης στο πολιτικό σκηνικό. Από τη διάβρωση της Αστυνομίας μέχρι τη «θεωρία των δύο άκρων», και από τις επιχειρήσεις «Ξένιος Ζευς» μέχρι τις Αμυγδαλέζες και την τροποποίηση του κώδικα ιθαγένειας, κράτος και μνημονιακά κόμματα έκαναν ό,τι μπορούσαν τα τελευταία χρόνια για να καταστήσουν νόμιμο το λόγο της Χρυσής Αυγής και για να προσφέρουν κάλυψη στην πολύμορφη εγκληματική της δραστηριότητα. Από την άλλη, ας μην ξεχνάμε ότι το να στρέφεται το ελληνικό κράτος ενάντια σε εν ενεργεία ακροδεξιούς μηχανισμούς αποτελεί μια καλοδεχούμενη μεν, ιστορικής σημασίας δε καινοτομία.
Για να το πούμε διαφορετικά, το ότι αιφνιδίασε η σύλληψη ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής αποτελεί μια επιπλέον απόδειξη ότι στην Ελλάδα εδώ και καιρό έχει καταλυθεί κάθε αίσθηση «ομαλότητας».
Οτι η χώρα και η κοινωνία βιώνουν τη μονιμοποίηση ενός «καθεστώτος εξαίρεσης», με κύρια χαρακτηριστικά την εξαθλίωση της πλειονότητας, την κατάρρευση βασικών λειτουργιών του κράτους και τον εντεινόμενο αυταρχισμό.

Αξιοκρατία, αξιολόγηση, αριστεία, απολύσεις...

Ρία  Καλφακάκου, απο την Αυγη...

Μερικά χρόνια νωρίτερα, ο τίτλος του άρθρου θα φαινόταν ακατανόητος. Τα τελευταία χρόνια, όμως, εξοικειωθήκαμε με τη χρήση διάφορων λέξεων, των οποίων των νόημα διαστρεβλώνεται, έχουν άλλο στόχο από αυτόν που βαρύγδουπα επαγγέλλονται ή είναι αρκετά ακατανόητες ώστε να κρύβουν τη σκληρότητα που σηματοδοτούν.
Η ελευθερία, μία από τις τρεις λέξεις που ορίζουν τη Γαλλική Επανάσταση, η λέξη που ενέπνευσε τους αγωνιστές του 1821, η λέξη που διαχρονικά συγκινεί, χρησιμοποιήθηκε για την ελευθερία των αγορών και κατά συνέπεια για την υποδούλωση των εργαζομένων μέσω της φτώχειας και της κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων.
Η ευελφάλεια (ευελιξία + ασφάλεια), αγαπημένη λέξη της κ. Διαμαντοπούλου, σημαίνει ευέλικτες σχέσεις εργασίας και συνεπώς ανασφάλεια για τους πολλούς και ασφάλεια για τα κέρδη των λίγων. Τώρα, σχετικά με τις λέξεις που αναφέρονται στον τίτλο και έχουν λογική αλληλουχία: Όταν, μια δεκαετία, σχεδόν, πριν, μιλούσα απαξιωτικά για τη λέξη αξιοκρατία, αντιμετώπιζα συνήθως ειρωνεία, καμιά φορά και εχθρότητα.
Ας δούμε, όμως, τη βαθύτερη έννοια της αξιοκρατίας. Συγγενής με τη λέξη αριστοκρατία σημαίνει την κυριαρχία των άξιων, των αρίστων. Η χρήση της λέξης αξιοκρατία για σωστές επιλογές, όπως διορισμοί μέσω ΑΣΕΠ ή αδιάβλητες πανελλαδικές εξετάσεις, ήταν μάλλον ατυχής. Η λέξη δικαιοσύνη θα ταίριαζε περισσότερο.

Τώρα που γίναμε όλοι αντιφασίστες...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, Red NoteBook...
Για την εθνικοποίηση του αντιφασισμού και τη στάση της Αριστεράς
Στην Ελλάδα βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαδικασία εκφασισμού, στην οποία συμμετέχουν –σε διαφορετικούς ρόλους και με διαφορετικές ταχύτητες– διαφορετικοί κοινωνικοί και πολιτικοί “παίκτες”: μερίδες κοινωνικών τάξεων, τμήματα κρατικών μηχανισμών, κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή, και μερίδες κομμάτων. Αυτή η πολλαπλότητα, το γεγονός ότι δεν υπάρχει ένα και μοναδικό επιτελείο για την υλοποίηση ενός και μοναδικού σχεδίου, μας ενδιαφέρει, μεταξύ άλλων και γιατί εξηγεί τη ρευστότητα και τις ανατροπές των τελευταίων ημερών.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της διαδικασίας εκφασισμού; “Ενώ η δημοκρατική-κοινοβουλευτική μορφή του κράτους παραμένει επιφανειακά άθικτη, οι σχέσεις των κυρίαρχων τάξεων και των κοινωνικών τμημάτων από τη μια και του κρατικού μηχανισμού από την άλλη δεν διαμεσολαβούνται πλέον αποκλειστικά από τα πολιτικά κόμματα, αλλά αποκτούν χαρακτήρα ολοένα και αμεσότερο” (βλ. Ν. Πουλαντζάς, Φασισμός και Δικτατορία).

Τη διαδικασία αυτή δεν την καθοδηγεί η Χρυσή Αυγή. Όπως η Ακροδεξιά σε όλες τις εκδοχές της, έτσι και η Χρυσή Αυγή είναι μέρος μιας κρατικής στρατηγικής, της “υπερπολιτικοποίησης” του κράτους απέναντι στους αντιπάλους του, και του μετασχηματισμού του κράτους, από εγγυητή της κοινωνικής ειρήνης σε επιτελάρχη της κοινωνικής σύγκρουσης. Η Ακροδεξιά (και είναι αυτό σαφές μετά τα “Δεκεμβριανά” του 2008, όπως και με τη συγκυβέρνηση με τον ΛΑΟΣ, το 2011, και την υπουργοποίηση ακροδεξιών πέραν του ΛΑΟΣ, λίγο αργότερα) καλείται από το κράτος και ριζοσπαστικοποιεί τη στρατηγική του, άλλοτε στηρίζοντάς τη από κρατικές θέσεις και άλλοτε προσκαλούμενη ρητά να τις αναλάβει.

Μαθητές παντού, εκτός από τα σχολεία!

Parallaxi...

Σήμερα το πρωί διασχίζοντας τους δρόμους της πόλης παρατηρούσα διαρκώς μαθητές να περιφέρονται. Στην πορεία, στα πάρκα, τα ίντερνετ καφέ, τους δρόμους, έξω από τα σχολεία. Εκατοντάδες παιδιά, φαντάζομαι χιλιάδες σε όλη τη χώρα, που λόγω των καταλήψεων που γίνονται στα σχολεία βρίσκονται αναγκασμένα εκτός του φυσικού τους χώρου να περιφέρονται άσκοπα ολημερίς. Την ίδια στιγμή στις ίδιες τις καταλήψεις το χάος είναι απίστευτο. Το υπουργείο απειλεί μαθητές πως σε τρεις μέρες κατάληψης θα έχουμε παράταση του σχολικού έτους, αλλά δεν κάνει τίποτε για να βελτιώσει την εξαθλιωμένη εκπαίδευση. Δάσκαλοι και καθηγητές λείπουν από παντού, στις σχολικές αίθουσες στοιβάζονται τριάντα άτομα, η θέρμανση παίζεται για φέτος, καταργεί την πληροφορική για να κρατήσει τα θρησκευτικά.
Αλλά και όταν δεν υπάρχει κατάληψη το δημόσιο σχολείο, στο οποίο επιστρέφει λόγω κρίσης και ένας μεγάλος αριθμός μαθητών από τα ιδιωτικά, αποτελεί ένα από τους πιο απαξιωμένους θεσμούς του ελληνικού κράτους. Τα παιδιά μισούν το σχολείο που πηγαίνουν και τα σχολεία κάνουν τα πάντα για να οδηγήσουν τα παιδιά στην απαξίωση. Λίγες μόνο μέρες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς και ενώ μαθήματα δεν έχουν γίνει ακόμα στην πραγματικότητα λόγω απεργιών κλπ, τα σχολεία κανονίζουν εκδρομές στη Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, την Αράχωβα!

«Die Pressefreiheit»....

 του Μάκη Μπαλα­ούρα, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Αυτές τις μέρες μάς πνίγει η μπόχα. Τα βρομόνερα μας πνίγουν.
Και ο Θέμος Αναστασιάδης κάθε τόσο προκαλεί. Τώρα έχει ένα υπερόπλο, την ιδιοκτησία μιας μεγάλης εφημερίδας. Ενα μέσο που το χρησιμοποιεί, τόσο όσο για να καθαγιάσει στο έπακρο τη δολοφονική συμμορία της Χρυσής Αυγής, όπως με την κακομοίρα γιαγιά που την πήγαιναν χρυσαυγίτες στα ΑΤΜ προστατευόμενη από τους κακούργους μετανάστες, έως τις διακοπές του Κασιδιάρη.

Χωρίς αιδώ τώρα το έπαιξε ανάποδα. Στην ίδια σελίδα εκεί που έχουν φιγουράρει χρυσαυγίτες, «πεταλούδες της νύχτας» και νταβατζήδες, πρόβαλε το άψυχο κορμί του Παύλου Φύσσα γερμένο στην αγκαλιά της κοπέλας του. Μια φωτογραφία που μοιάζει με τη φωτογραφία της δολοφονίας του εργάτη το 1936, φωτογραφία που ενέπνευσε τον Γ. Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο».

Πουλάει το θέμα, ιδιαίτερα στο «Πρώτο Θέμα». Ο Θ. Αναστασιάδης ήταν ένας φιλόδοξος, αδίστακτος δημοσιογράφος που, επειδή στη δεκαετία του ’90 πούλαγε το στιλάκι του, η «Ελευθεροτυπία» τού έδωσε περίοπτο χώρο. Ελεύθερος να πλασάρει τον ιδεολογικό χαβαλέ του lifestyle των celebrities, να γράφει τις πιο βρόμικες και αμοραλιστικές φαντασιώσεις του, όπως τα ψητά Εβραιόπουλα στον φούρνο ή η πρωτοπόρα πρότασή του για τοποθέτηση ενός Α! στο πέτο των Αλβανών, προκειμένου να τους εντοπίζουν εύκολα για να τους δέρνουν.

Λες να την γλυτώσουμε , κουκλίτσα ;

Τα Κουρελια τραγουδαμε ... ακομα...

 

Μετά τις 7 το απόγευμα της Τετάρτης θα οδηγηθεί ενώπιον των ανακριτών ο φύρερ της χρυσής αυγής ώστε να απολογηθεί για την κατηγορία της ένταξης και διεύθυνσης σε εγκληματική οργάνωση. Η αλλαγή της ώρας , σύμφωνα με τον εισαγγελέα , οφείλεται σε διαφημιστικούς λόγους .
Νωρίτερα οι Κασιδιάρης , Παναγιώταρος και Μίχος είχαν αφεθεί ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους . Έπειτα από τις απολογίες , οι εισαγγελείς ζήτησαν αναγκαστική αλλαγή αφού η διαδικασία διήρκησε πολλές ώρες εξαιτίας της δυστοκίας στην επικοινωνία μεταξύ των δύο πλευρών . Οι εισαγγελείς δεν καταλάβαιναν αν οι κατηγορούμενοι μίλαγαν την γλώσσα των Οστρογότθων ή των Βησιγότθων . Ούτε ο μεταφραστής . Κατά την έξοδο τους από την Ευελπίδων , τα μέλη της ναζιστικής συμμορίας κατευθύνθηκαν στη ΓΑΔΑ ώστε να συμπαρασταθούν στον αρχηγό τους . Κατά την διαδρομή έφτυσαν οκτώ δημοσιογράφους , κλώτσησαν έξι οπερατέρ και έβρισαν δώδεκα φωτογράφους.
Πιο εκνευρισμένος εμφανίστηκε ο Κασιδιάρης ο οποίος όχι μόνο δεν θα μπορέσει να επισκεφτεί το Άουσβιτς για προσκύνημα στο άμεσο μέλλον εξαιτίας των περιοριστικών όρων αλλά θα πρέπει να πληρώσει εγγύηση 50.000 ευρώ από πάνω . Και κερατάς και κουκλίτσα.
Έπειτα από αυτές τις εξελίξεις , τεράστιος αριθμός από φονιάδες , μαστροπούς , παιδόφιλους και λοιπά καθάρματα έτρεξαν άρον άρον να υποβάλουν αίτηση αποφυλάκισης επικαλούμενοι ότι ανήκουν και αυτοί στο ένα από τα δύο άκρα της γνωστής Σαμαρικής θεωρίας.
Προφυλακιστέος κρίθηκε μόνο ο Λαγός ο οποίος θα οδηγηθεί στη φυλακή για να μοιραστεί το κελί με έξι Σομαλούς ομοφυλόφιλους και δώδεκα Κενυάτες αναρχοκομμουνιστές με τους οποίους θα έχει άπειρο χρόνο να συζητήσει θέματα φιλοσοφίας περί Άριας φυλής και ευγονικής.

Ο δικός μας φασισμός...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Βουλευτές της Χρυσής Αυγής βρίσκονται στα κελιά (τουλάχιστον προσωρινά) και η κυβέρνηση θριαμβολογεί με τα γνωστά φληναφήματα περί «αποτελεσματικού κράτους» και «δημοκρατίας που ξέρει να αμύνεται». Κατά βάθος, όμως, όλοι γνωρίζουν ότι και η υπόθεση αυτή είναι ακόμα μία φούσκα, απ’ αυτές που βλέπουμε εδώ και πολλά χρόνια να σκάνε κατά καιρούς μπροστά στα μούτρα μας.
Η ιδιαιτερότητά της συνίσταται στο ότι μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως κοινωνία, μάθημα στο οποίο συστηματικά μένουμε μετεξεταστέοι.

Οι φασιστικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής δεν είναι μόνο «οι δικές τους πρακτικές». Δηλαδή η πολιτική συμπεριφορά ορισμένων αμετανόητων, ανιστόρητων και φανατικών ναζιστών. Δεν είναι καν η συμπεριφορά ενός περιθωριακού τμήματος της κοινωνίας που θέλει να την εκδικηθεί καταστρέφοντάς την. Δυστυχώς είναι κάτι πολύ περισσότερο. Και δεν εννοώ μόνο τους πολιτικούς συνοδοιπόρους της, όπως διάφορα χουντικά «σταγονίδια», ορισμένα βασιλικά υπολείμματα ή τον εσμό των εθνικοπαραφρόνων που δεν σταματούν εδώ και δεκαετίες να συνωμοσιολογούν και να ερμηνεύουν την ιστορία ως ένα σενάριο που εξελίσσεται στη βάση μυστικών σχεδίων που έχουν φτιαχτεί από τους «Εβραιομασόνους», τους Νεφελίμ και τους Ελοχίμ.

Αυτούς μπορούμε ως κοινωνία να τους αντέξουμε. Το πρόβλημα είναι, και τώρα έχουμε την ευκαιρία να το αναγνωρίσουμε, ότι το σκουλήκι υπήρχε ΜΕΣΑ στο μήλο. Τι εννοώ;

Έκτακτο γεγονός...

Ουδεν Σχολιον...

     Τόσο πλουραλιστική ενημέρωση απ' τα τηλεοπτικά κανάλια είχαμε να δούμε απ' τον καιρό που ο μεγάλος Ηλίθιος πήρε το ''δακτυλίδι''-προεδρία του κόμματός του!

     Έβγαινε ο Ηλίθιος να μοιράσει κουραμπιέδες στους δημοσιογράφους που είχαν τσαντηριαστεί έξω απ' το σπίτι του;
     Τσουπ! Έκτακτη είδηση: ''Ο πρόεδρος μοίρασε γλυκά..''

     Πήγαινε ο Ηλίθιος περιοδεία-νομιμομοίηση της προεδρίας του;
     Τσουπ! Έκτακτο γεγονός: '' Ο πρόεδρος σταμάτησε για κατούρημα..''

     Έτσι και τώρα:
     Μπήκαν οι συλληφθέντες για απολογία στον ανακριτή; ¨Έκτακτο γεγονός''!
     Ξαναβγήκαν; ''Έκτακτη είδηση''!
     Ζήτησαν να φάνε πίτσα; Έκτακτο δελτίο ειδήσεων!

     Τότε προσπαθούσαν με την επανάληιψη και την πλύση εγκεφάλου να καταξιώσουν στα μάτια του λαού τον μέγα Ηλίθιο ως νόμιμο και ''δημοκρατικά'' εκλεγμένο(!) πρόεδρο της πολιτικά εγκληματικής παράταξής του!

     Τώρα προσπαθούν με την μονοθεματική ''επικαιρότητα'' να αποπροσανατολίσουν τον λαό, και να συσκοτίσουν τα μεγάλα και πραγματικά προβλήματα!

«Χαστούκι» Guardian σε Σαμαρά: «Θεσμικός ο ρατσισμός της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ»...

periodista.gr...

Με ένα άρθρο - καταπέλτη η Guardian αποδομεί τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης Σαμαρά σχετικά με το «στρίμωγμα» της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής.
Η βρετανική εφημερίδα, εξαπολύει μύδρους κατά της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, η οποία γνώριζε εδώ και αρκετό καιρό την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, αλλά δεν έκανε απολύτως τίποτε για να τη σταματήσει.

Η Guardian επικαλείται τα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, τα οποία μιλούσαν για τα εγκλήματα και το κυνηγητό σε βάρος των μεταναστών στην Ελλάδα, αλλά η κυβέρνηση Σαμαρά κώφευε. Άλλωστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός μιλούσε για «ανακατάληψη των πόλεων από τους λαθρομετανάστες», συμβάλλοντας σε μια συζήτηση, η οποία πυροδοτούσε την έξαρση της βίας, αλείφοντας το βούτυρο στο ψωμί των νεοναζί.

Τηλεοπτικά...

Cogito ergo sum...

*** Μήπως ξέρει κανείς να μου πει πού βρίσκεται ο αγώνας των απολυμένων τής ΕΡΤ; Ρωτάω για δυο λόγους. Πρώτον, επειδή όταν η κυβέρνηση έβαλε το γνωστό λουκέτο, υπήρξαν πολλοί που πίστεψαν ότι αυτό ήταν το μεγάλο της λάθος. Και, δεύτερον, οι κινητοποιήσεις και η αναμπουμπούλα εκείνων των ημερών μού θύμισε λίγο-πολύ την προ διετίας φάση με τους "αγαναχτισμένους". Πού βρίσκεται, λοιπόν, εκείνος ο ανένδοτος αγώνας που ξεκίνησε τότε; Ψιλομπερδεύομαι, γιατί όποτε το ζάππινγκ με βγάζει στην "ΔΤ", βλέπω πολλές γνωστές φάτσες από εκείνες που είχαν σηκώσει τότε παντιέρα. Έτσι δεν είναι, Προκόπη; Συμφωνείς, Οντίν;

*** Πού χάθηκε ο Μπάμπης ο σοβαρός, ρε παιδιά;

*** Μήπως το Μέγκα ανήκει στις τράπεζες; Μάλλον, ε; Δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία για το παράδοξο φαινόμενο να βρίσκει λεφτά μια επιχείρηση που είναι σόλο καπίκι. Αν δεν κάνω λάθος, στην πρόσφατη αύξηση κεφαλαίου που επιχείρησε η "Τηλέτυπος ΑΕ", έμειναν αδιάθετες μετοχές αξίας άνω των τριών εκατομμυρίων. Ποιά ήταν η ανάδοχος τράπεζα που κλήθηκε να καλύψει το κενό;

*** Πού χάθηκε ο Μπάμπης ο σοβαρός, ρε παιδιά;

Gyllene skymning (Χρυσό ηλιοβασίλεμα)...

Svennegreken...

Ο σκληρός πυρήνας της χρυσαβγής στην μπουζού, όμως το ποσοστό των Ελλήνων που έχει φασιστική νοοτροπία παραμένει το ίδιο. Και τέμνει το πολιτικό φάσμα οριζοντίως.

Και έγινε λοιπόν το απίστευτο:
Η ΝΔ του Σαμαρά, που έχει μαζέψει μέσα ό,τι ακροδεξιάς καρυδιάς καρύδι υπάρχει στην πιάτσα, έριξε στην μπουζού τους τελειωμένους ναζιστές του ηγετικού πυρήνα της χρυσαβγής! Οι μέθοδες (sic) βρίσκονταν εντός του εύρους από το όριο της νομιμότητας μέχρι την πατσαβουροποίηση συντάγματος και νόμων, αλλά όσο να 'ναι δεν μπορεί κανείς παρά να ευχαριστιέται με αυτό το θετικό ψίχουλο, έστω και με καθυστέρηση 15 ετών. Ξέρετε, τότε το 1998 επί ΠΑΣΟΚάρας, που Περίανδρος και Σια προκάλεσαν βαριές σωματικές στον Δημήτρη Κουσουρή στις καφετέριες της πλατείας που βρίσκεται απέναντι από τα δικαστήρια της Ευελπίδων.

Αντιφά ράπερ πανηγυρίζουν:

Βορίδας, αντιφά, γιο!
Μπουμπούκος, αντιφά, γιο!
Φαήλος αντιφά, γιο!
Πολύδωρ, αντιφα... εεε... τι να βάλω ρε;
- Έλα ρε μαλάκα βάλε κόρη, κόρες έχει ούτως ή άλλως!
- Πολύδωρ, αντιφά, κόρη!
-Τους πήρες τα σπλάχνα μεγάλε!

Αλλά ας σοβαρευτούμε:

Λευκός Οίκος: Κλειστόν Λόγω Χρεών...

του Μωυση Λιτση...

Πίσω από την διελκυστίνδα Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών για τις μεταρρυθμίσεις στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας, κρύβεται η βαθειά κρίση της αμερικανικής οικονομίας που παραμένει ηγέτιδα δύναμη του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

 Για πρώτη φορά εδώ και 17 χρόνια το αμερικανικό δημόσιο βάζει ξανά λουκέτο-από το 1977 το αμερικανικό δημόσιο έχει κλείσει για χρονικό διάστημα έως και δύο εβδομάδες, 17 φορές. Από την 1^η Οκτωβρίου το αμερικανικό δημόσιο θέτει σε διαθεσιμότητα 800.000 εργαζόμενους σε σύνολο δύο εκατομμυρίων εργαζομένων στις ομοσπονδιακές υπηρεσίες.

 Με εξαίρεση το στρατό, τις μυστικές υπηρεσίες και κάθε άλλη υπηρεσία που εμπλέκεται στο σύστημα ασφαλείας των ΗΠΑ, όλες οι άλλες δημόσιες υπηρεσίες κλείνουν έως ότου βρεθεί λύση… Το κλείσιμο του αμερικανικού δημοσίου θα έχει άμεση επίπτωση στην παροχή υπηρεσιών κυρίως προς τους φτωχότερους Αμερικανούς που θα στερηθούν τις υπηρεσίες πρόνοιας.  Κλείνουν ακόμη μουσεία και πάρκα, ενώ το λουκέτο στο αμερικανικό δημόσιο θα επηρεάσει άμεσα την τοπική οικονομία στην περιοχή της Ουάσιγκτον(Washington DC). Οι κυβερνητικές υπηρεσίες καταλαμβάνουν το ένα τρίτο της τοπικής οικονομίας, επιφέροντας ζημιά ύψους 200 εκατ. δολαρίων την ημέρα, επηρεάζοντας πάνω από 700.000 θέσεις εργασίας: από τη περισυλλογή σκουπιδιών μέχρι το κλείσιμο βιβλιοθηκών.

Ο αντιφασισμός, τελευταίο στάδιο του πολιτικαντισμού...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Γ. Γερμενής το είπε καθαρά έξω από τη ΓΑΔΑ: «Ξηλώσανε την Αστυνομία και την ΕΥΠ για να καταφέρουν να μας συλλάβουν».

Ομολόγησε έτσι αυτό που όλοι γνωρίζαμε και που το επιβεβαιώνουν τόσο η πρόσφατη Εκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη όσο και το Πόρισμα του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου: η δράση της Χρυσής Αυγής δεν ήταν μόνο εγκληματική, αλλά και παρακρατική, εφ' όσον απολάμβανε όχι μόνον την ανοχή, αλλά και τη συνενοχή τμήματος του κρατικού μηχανισμού και των Σωμάτων Ασφαλείας.
Οσο και αν χαρήκαμε όλοι για το τέλος της ατιμωρησίας (δεν είναι δα και μικρό πράγμα για πρώτη, ουσιαστικά, φορά από το τέλος της Κατοχής να μπαίνουν στη φυλακή ακροδεξιά εγκληματικά στοιχεία), πρέπει ψύχραιμα να δούμε τόσο τις πολιτικές όσο και τις συνταγματικές πλευρές του δράματος. Το πρώτο προφανές συμπέρασμα είναι ότι το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο υπερεπαρκούσε για την αντιμετώπιση της παράνομης δράσης της Χρυσής Αυγής και, συνεπώς, οι ευθύνες της κυβέρνησης για τη μη έγκαιρη ενεργοποίησή του είναι μεγάλες. Οι ευθύνες αυτές δεν ξεπλύθηκαν ούτε με την όψιμη κινητοποίησή της, γιατί οι τελευταίες ενέργειές της κρύβουν όχι μόνο έναν ακραίο πολιτικαντισμό, αλλά και μια επικίνδυνη λογική παραμερισμού του Συντάγματος.
Ο πολιτικαντισμός φάνηκε στις δηλώσεις του πρωθυπουργού περί σταθερότητας, λίγο πριν από την αναχώρησή του στην Αμερική. Ξεχνώντας το «κλείσιμο του ματιού» στη Χρυσή Αυγή του προηγούμενου διαστήματος (που του το καταμαρτύρησε μέχρι και ο υπεύθυνος Επικοινωνίας του ΠΑΣΟΚ) επιχείρησε να εμφανισθεί ως εγγυητής της ασφάλειας και των θεσμών.

Ελλάδα-Ισλανδία: βίοι -όχι και τόσο- παράλληλοι...

του Τόρλοφουρ Μάτιασον, απο την Προοδευτικη Πολιτικη...

Όταν το 2008 η χρεοκοπία της «Λέμαν μπράδερς» συμπαρέσυρε τον ισλανδικό χρηματοπιστωτικό τομέα, οι προϋπολογισμοί των τραπεζών του νησιού έφταναν το δεκαπλάσιο του «ακαθαρίστου εγχωρίου προϊόντος» (ΑΕΠ) του.

Λίγο μετά την κατάρρευση των ισλανδικών τραπεζών, τις ακολούθησαν εκείνες της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και πολυάριθμων άλλων κρατών. Οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών αξιοποίησαν όλα τα διαθέσιμα μέσα προκειμένου να αποφύγουν την γενικευμένη κατάρρευση του τραπεζικού τους τομέα. Ιδίως απέσυραν ορισμένα αμφίβολα στοιχεία από τα ενεργητικά των τραπεζών, εγγυήθηκαν την αποπληρωμή των χρεών τους, έφτασαν στο σημείο να επιδοτήσουν ευθέως, με φρέσκο χρήμα, τους οργανισμούς που κινδύνευαν.

Εντούτοις, η Ισλανδία και η Ελλάδα παρέμειναν δύο ξεχωριστές περιπτώσεις. Το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν πολύ υπέρογκο για να επιβαρυνθεί κι άλλο· η κατάρρευση των ισλανδικών τραπεζών ήταν πολύ εκτεταμένη προκειμένου να διαχειριστεί τις επιπτώσεις της το μικρό ισλανδικό κράτος.

Να φτιάξουμε μια παράλληλη κοινωνία: αυτή είναι η απάντηση στους φασίστες....

Σέρτζο Μπολόνια, απο το Red NoteBook...

Η εκδήλωση με τίτλο «Η Βαϊμάρη και οι σημερινές αναβιώσεις της σε Ελλάδα και Ευρώπη», που διοργάνωσε το Αντιφασιστικό Χωριό την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ των Νέων ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησε με την παρέμβαση του Σέρτζο Μπολόνια. Δυστυχώς, ένα πρόβλημα υγείας τον υποχρέωσε να μείνει στην Ιταλία. Όμως η παρέμβασή του, έστω και με γραπτό κείμενο, ήταν μια σημαντική συμβολή. Το κείμενο έχει ως εξής:
Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί σύντροφοι,

Αυτές τις στιγμές πιθανότατα αναρωτιέστε πώς να αντιδράσετε στη φασιστική δολοφονία που αφαίρεσε τη ζωή ενός από εσάς. Όμως, πριν αντιμετωπίσουμε αυτό το ζήτημα, επιτρέψτε μου ορισμένες διευκρινίσεις για το βιβλίο “Ναζισμός και Εργατική Τάξη”, που κάποιοι από εσάς θα έχετε διαβάσει. Αυτές οι διευκρινίσεις θα μου χρειαστούν για να αποσαφηνίσω όσα θα πω στη συνέχεια για τη φασιστική τρομοκρατία.

Έγραψα το “Ναζισμός και Εργατική Τάξη” την περίοδο 1992-93, για να θυμίσω την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία εξήντα χρόνια πριν, το Γενάρη του 1933. Ήξερα ότι με την ευκαιρία της επετείου θα άρχιζε πάλι μια συζήτηση στον Τύπο για το πώς πήγαν τα πράγματα στη Γερμανία της Βαϊμάρης και ποιες ήταν οι ευθύνες για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας.

Περασμένες δώδεκα και τέσσερις μοίρες χειμώνα...

του Κωστα Κρεμμυδα, απο την Εποχη...

Να νιώθεις ξεχωριστός / Να εστιάζεις μίλια μακριά / απ' τη θνητότητα / Δεν υπάρχει μεγαλύτερη / ψευδαίσθηση...
(Ευτέρπη Κωσταρέλη «Βερντάντι»)

Τίτλος και στίχοι από την πρώτη ποιητική συλλογή της Ευτέρπης Κωσταρέλη «Βερντάντι»: ομώνυμη σκανδιναβική θεότητα που αντιπροσωπεύει τη μοίρα του παρόντος, αναγκαία προϋπόθεση για τη διασφάλιση ενός μέλλοντος που όλο και μοιάζει δυσοίωνο.
Και δεν είναι η λειψή πίστη μας στην αριστερά, σαν εκείνο το ανέκδοτο με τον Ιησού και τους μαθητές του στη λίμνη Γενησαρέτ όπου βούλιαζε μονάχα ο άπιστος Θωμάς γιατί δεν ακολουθούσε κι αυτός την πεπατημένη (να πατά δηλαδή από βραχάκι σε βραχάκι), όπως κάνει κάθε σοβαρό στέλεχος ενός κόμματος, μιας πίστης, ή ενός δόγματος (αλλά νόμιζε ότι θα επιπλεύσει επί των υδάτων), όσο ο κόλαφος της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας και των μηχανισμών της –κρατικών και παρακρατικών– που από χρόνια πασχίζουν να στήσουν μιαν άλλη «Δημοκρατία Β' διαλογής σαν τη δική μας», στη θέση της Δημοκρατίας, που περίγραφε ο Περικλής το δεύτερο χρόνο του Πελοποννησιακού πολέμου: (Έχουμε πολίτευμα που δεν αντιγράφει των άλλων τους νόμους, αλλά πιο πολύ είμαστε εμείς παράδειγμα σε μερικούς παρά μιμητές τους. Κι έχει τούτο το πολίτευμα το όνομα  Δημοκρατία. Γιατί δε διοικούν οι λίγοι, αλλά οι περισσότεροι. και είναι όλοι οι πολίτες μπροστά στους νόμους)
Για τα εκφυλιστικά φαινόμενα που ζούμε σήμερα, οι πολλοί απορούμε, κάποιοι βρίσκουν ευκαιρία να εγκαταλείψουν προσωρινά το διαρκές σούρσιμο στη λάσπη και το σκοτάδι και να ξαναβγούν στο φως, ενώ οι λιγότεροι αναζητούν στην τέχνη τη λύτρωση, ή την απάντηση: «Όχλος ή ήρωες/ δεν έχει σημασία…/ Άραγε αξίζει τόσες θυσίες/ μια Δημοκρατία; (Ευτ. Κωσταρέλη Εφιάλτης)

Εγκληματική οργάνωση και φασιστικό κίνημα...

του Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...
ΗΤΑΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ κάποια στιγμή να συμβεί. Η δολοφονία του Φύσσα επαναφέρει με ένταση την πρόκληση που αντιπροσωπεύει η Χρυσή Αυγή για τη συντεταγμένη πολιτεία. Το εν λόγω κόμμα δεν περιορίζεται σε μια εμπρηστική ρητορική. Διαφοροποιείται, επειδή η κουλτούρα της παραστρατιωτικής βίας είναι οργανική συνιστώσα της ιδεολογίας και της πρακτικής της.

Όταν καλλιεργείς την κουλτούρα βίας, όταν της προσδίδεις ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά, όταν τη διαχέεις συστηματικά στην κοινωνία και ιδιαιτέρως στη νεολαία, τότε οδηγείς με μαθηματική ακρίβεια σε περιστατικά όπως αυτό του Κερατσινίου. Κάποια στιγμή, κάποιο μέλος σου θα κάνει το παραπάνω βήμα και οι συνήθεις ξυλοδαρμοί θα μετατραπούν σε δολοφονία.

Κεντρικός στόχος της Χρυσής Αυγής ήταν να εδραιωθεί σαν δύναμη που στέκεται απέναντι στο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Το αντισυστημικό προφίλ της, όμως, σκιάσθηκε από τη φιλολογία πως θα δώσει ψήφο ανοχής σε μία μελλοντική κυβέρνηση μειοψηφίας της Ν.Δ. Η κατηγορηματική διάψευση δεν έκλεισε τη σχετική συζήτηση. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που το νεοναζιστικό κόμμα κλιμάκωσε τον βίαιο ακτιβισμό του τόσο στο επίπεδο των επίσημων παρεμβάσεών του, όπως στον Μελιγαλά, όσο και στο ανεπίσημο επίπεδο των νυχτερινών δρόμων.

Αφήστε τη μιζέρια! Χαρείτε κι απαιτήστε!

του Μαζεστιξ...

Η Χρυσή Αυγή στη φυλακή είναι πολύ μεγάλη νίκη.
Ας αφήσουμε τις γκρίνιες και τις μιζέριες!
Ο ένας απ' τους δύο κινδύνους για τη ζωή μας (ο άλλος είναι η κυβέρνηση) είναι στριμωγμένος στα σκοινιά κι εμείς, αντί να χαρούμε και να ανακουφιστούμε γι'αυτό, φιλοσοφούμε και φοβόμαστε μήπως... έρθει κι η σειρά μας!
Αυτή είναι μια ιδιαίτερα φοβική στάση, την οποία διόλου δε συμμερίζομαι.

Τώρα που κι η τελευταία γριούλα στο χωριό, που νόμιζε πως οι Χρυσαυγίτες είναι κάτι μπρατσωμένα και ντόμπρα παιδιά έτοιμα να τη σώσουν από τους κάθε λογής "κακούς", παρότι λιγάκι... οξύθυμα, τώρα λοιπόν που μαθαίνει πως αυτά τα "ντόμπρα παιδιά" τα αρπάζανε από εφοπλιστές, παίρνανε μεροκάματο για να χτυπούν απεργούς και μετανάστες, πουλούσαν προστασία σε μαγαζιά και εκβίαζαν μαγαζάτορες, ήταν ΚΥΠατζήδες και κανανε μπίζνες με... Πακιστανούς, είναι μια μεγάλη ευκαιρία να τελειώνουμε με τη Χρυσή Αυγή.
Τώρα που αποκαλύπτεται πως οι... "ερχόμαστε και η Γη θα τρέμει" είναι τόσο ΚΟΤΕΣ που στη σύλληψη σύσσωμης της ηγετικής ομάδας, εμφανίστηκαν μόνο 100 νοματαίοι για να την υπερασπιστούν, είναι ευκαιρία να αποδείξουμε παντού το πόσο φοβισμένοι είναι!
Πόσο λίγοι και πόσο χέστες είναι!
Αυτοί είναι που "θα... πάρουν την Πόλη";
Αυτοί, αν δεν έχουν τη στήριξη της Ασφάλειας και αστυνομική συνοδεία, δεν κατεβαίνουν ούτε στο περίπτερο!

Φυγή στο αίσιο μέλλον...

Του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Ο τουριστικός παράδεισος και το τέλος των Πανεπιστημίων.

Ολα μαζί τα αλέθει η μυλόπετρα του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού της αυταρχικής λιτότητας. Εκατόμβες ανήμπορων και απόκληρων σωρεύονται σε κάθε γωνία, νηστικοί μαθητές διδάσκονται σε ετοιμόρροπα κτίρια χωρίς θέρμανση, άρρωστοι πληρώνουν «εισιτήριο» για να νοσηλευτούν στα δημόσια νοσοκομεία, ψυχοπαθείς διώχνονται από τα δημόσια ψυχιατρεία που κλείνουν, οι αυτόχειρες και οι χρεοκοπίες πολλαπλασιάζονται, η επαιτεία επανακάμπτει ως μαζικό φαινόμενο και μερικοί άνεργοι βρίσκουν δουλειά με 380 ευρώ τον μήνα.

Ομως, αν πιστέψουμε την κυρίαρχη ρητορεία, όλα αυτά τα θλιβερά αλλά «αναπόφευκτα» σημεία των καιρών μπορεί τελικώς να αποδειχτούν αναστρέψιμα. Οταν κάποτε, με το καλό, το πρωτογενές πλεόνασμα παγιωθεί, όταν θα έχουμε βγει από το «τούνελ», όταν θα έχουμε πλέον οριστικά ευθυγραμμιστεί προς τις υποδείξεις των επαϊόντων, μπορούμε ίσως να προσβλέπουμε στη μείωση της ανεργίας, στην άμβλυνση της εξαθλίωσης, στη «λελογισμένη» αύξηση μισθών και συντάξεων, στη θέρμανση όσων σχολείων δεν έχουν εν τω μεταξύ καταρρεύσει, στη βαθμιαία μείωση των δυσβάστακτων φόρων και ακόμα, ίσως, και στην κατάργηση του νοσοκομειακού εισιτηρίου!

Οι ναζί στη μπουζού...

απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;

Ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις που είχαμε πολλοί, από όλους τους πολιτικούς χώρους, για πτυχές της σαββατιάτικης αστυνομικής επιχείρησης που οδήγησε στη σύλληψη του ηγετικού πυρήνα της ναζιστικής συμμορίας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι αισθανθήκαμε ικανοποίηση βλέποντας τους αρχηγούς της συμμορίας να οδηγούνται με χειροπέδες στην Ευελπίδων -και κάποιοι χαιρέκακα θυμήθηκαν ότι η σύζυγος του κρατούμενου αρχηγού, η κυρία Ελένη Ζαρούλια, είχε ιταμά αναφερθεί, από το βήμα της Βουλής, σε συγγενικό πρόσωπο του Γιάννη Δραγασάκη, διερωτώμενη κουτοπόνηρα αν βγήκε ή όχι “από τη μπουζού”. Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως, και τώρα βρέθηκαν άλλοι στη μπουζού -κι ελπίζουμε τα στοιχεία που έχει η δικαιοσύνη να είναι τέτοια που να τους κρατήσουν εκεί για αρκετόν καιρό.
Βέβαια,  η ομοιοκαταληξία θα ήθελε να τιτλοφορήσω το άρθρο μου “Η ναζού στη μπουζού”, αλλά αφενός η κυρία Ζαρούλια είναι ακόμα έξω [αν και μπορεί να πηγαίνει επισκεπτήριο] και αφετέρου, καλώς ή κακώς, το επίθετο “ναζού” έχει ήδη κατοχυρωθεί σαν εναλλακτικός τύπος του “ναζιάρα” (ακούστε, ας πούμε, εδώ τη “Μαρίτσα τη ναζού” από την Ιωάννα Γεωργακοπούλου) -και βέβαια, οι ναζί δεν κάνουν νάζια, αλλά η διερεύνηση της ετυμολογίας των ναζί και των ναζιών θα μας πάει σε άλλα μονοπάτια, ενώ εγώ θέλω σήμερα να αναφερθώ στα λεξιλογικά της μπουζούς, που το έχω απωθημένο από τον Ιούλιο που ανάφερε τη λέξη η φυρερίνα, αλλά δεν ήθελα τότε να της κάνω ρεκλάμα. Τώρα, που γύρισε ο τροχός, είναι νομίζω κατάλληλη η περίσταση. Οπότε, αφήνουμε τους ναζί εκεί που βρίσκονται (άλλωστε θα μας δοθεί η ευκαιρία να ξανασυζητήσουμε πολλές φορές γι’ αυτούς, και τίποτα δεν εμποδίζει έτσι κι αλλιώς στα σχόλια να συζητηθούν όλες οι πτυχές της ιστορίας) και εξετάζουμε τη μπουζού.

Μπούμερανγκ η σύλληψη της Χρυσής Αυγής;

Λόγος Παράταιρος...

Συλλήψεις των ηγετικών στελεχών της Χ.Α., καταιγιστικές οι εξελίξεις και συστημική επικοινωνιακή πλημμυρίδα άκρως αποπροσανατολιστική… Τη στιγμή που ετοιμάζεται νέο μνημόνιο και κατά συνέπεια νέα μέτρα ο «όχλος» θα παρακολουθεί on line το σίριαλ «Χρυσή Αυγή»!

Πόσο πετυχημένη η προπαγάνδα τους θα το δείξει ο καιρός… Πόσο θα καταφέρουν να φοβίσουν, να τρομάξουν, με τον μπαμπούλα της Χ.Α. θα το δούμε σε λίγο καιρό είτε από δημοσκοπήσεις είτε από τις αναγκαστικές «τοπικές» εκλογές που θα γίνουν, γιατί είναι σχεδόν σίγουρο ότι μετά τις ραγδαίες εξελίξεις αν όχι όλοι, κάποιοι βουλευτές της Χ.Α. θα παραιτηθούν για να προκαλέσουν εκλογές.

Έχω τη γνώμη ότι οι κυβερνώντες πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να ξαναμαζέψουν στο «μαντρί» τούς εξαγριωμένους ψηφοφόρους της Χ.Α. Οι ψηφοφόροι της δεν διακατέχονται μόνο από οργή αλλά μισούν τους «ξεπουλημένους εθνοπροδότες πολιτικούς» και αντί να βλέπουν αυτούς στη φυλακή βλέπουν αυτούς που ψήφισαν για να τους τιμωρήσουν. Ε, λοιπόν, δύσκολα πολύ επιστρέφεις σ’ αυτό που μίσησες θανάσιμα.

Άλλωστε, και οι δυο δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν δείχνουν μεν πτώση του ποσοστού της Χ.Α. αλλά, παρά τις συνταρακτικές αποκαλύψεις, την ψηφίζει ακόμα ένα 7%, που μ’ αναγωγή σημαίνει ποσοστό γύρω στο 10%!

Είτε με το ίδιο όνομα είτε μ’ άλλο η Χ.Α. θα είναι παρούσα στις πολιτικές εξελίξεις, μπορεί και ηρωποιημένη στα μάτια των ψηφοφόρων της και σίγουρα θα κάνουν την εμφάνισή τους κι άλλα ακροδεξιά- φασιστικά κόμματα με τη φιλοδοξία να γίνουν υποδοχείς ψηφοφόρων της Χ.Α.

Το ακορντεόν ως υπερόπλο...

Αριστείδης Μπαλτάς, απο την Αυγη...

Η φράση "συνταγματικό τόξο" παραπέμπει σε στιγμές ειδυλλιακές. Φέρνει στο νου το ουράνιο τόξο, με τα πολλά αυστηρώς συντεταγμένα χρώματά του, το φιλικό σχήμα που αναδύεται στο φόντο του γαλάζιου ουρανού μετά την καταιγίδα για να μας εμφυσήσει αισιοδοξία. Τα χρώματα του ουράνιου τόξου αντιστοιχούν στα χρώματα των κομμάτων, αυτών των πυλώνων της δημοκρατίας μας. Το ουράνιο τόξο σχηματίζεται από όλα τα χρώματα. Οπότε η αντιστοιχία διατηρείται. Γιατί, όπως αρμόζει, το Σύνταγμά μας έχει μεριμνήσει έτσι ώστε να περιλαμβάνονται στο τόξο του όλα τα κόμματα, όλες οι αποχρώσεις της πολιτικής θέσης και της πολιτικής άποψης. Εκτός από το μαύρο. Το οποίο ως γνωστόν δεν είναι χρώμα, αλλά καταπίνει όλα τα χρώματα. Λαμπρά. Η γλωσσοπλαστική φαντασία παράγει στα καθ' ημάς ωραία αποτελέσματα.
Αλλά η φαντασία των κυβερνώντων πάει παραπέρα. Ο κ. Σαμαράς και ο απεγνωσμένα προσκολλημένος σε εκείνον κ. Βενιζέλος αντιμετωπίζουν εδώ και καιρό το "συνταγματικό τόξο" σαν ακορντεόν. Έστω κι αν δεν έχουν χρησιμοποιήσει ακόμη τη λέξη. Αλλά τους την υποβάλλει, βλέπετε, το σχήμα του ουράνιου τόξου. Ακορντεόν που διαστέλλεται και συστέλλεται κατά περίσταση είτε για να περιλάβει γενναιόδωρα ακόμη και τους πεπλανημένους,

Οι Αλητογάτορες...

Στάθης στον enikos.gr...

Από την αρχή αυτής της ιστορίας, όταν η εγκληματική ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής εμφανίστηκε στο προσκήνιο ως πολιτικό κόμμα με εκλογική απήχηση, η άποψη αυτής της στήλης ήταν ότι το μόρφωμα αυτό δεν θα μπορέσει να αντέξει το φως και θα καεί.
Οπερ και εγένετο. Η Χρυσή Αυγή δεν άντεξε τον εαυτόν της. Δεν άντεξε τα έργα της. Και τώρα το σκοτάδι της καίγεται.
Αυτοί που έκαναν ότι δεν ξέρουν, τώρα ξέρουν, όπως ήξερε και το κράτος πολλά χρόνια τώρα - κι εδώ εγείρονται μεγάλα πολιτικά ερωτήματα – τα έργα και τις ημέρες που μέσα στις νύχτες κατόρθωνε αυτό το τέρας, ξυλοφορτώνοντας, απειλώντας, ληστεύοντας, εκβιάζοντας, φονεύοντας.
Ξέρουμε όλοι ότι το κράτος βολεύεται με το παρακράτος, όσον αναλόγως και η ακροδεξιά του δικομματισμού χρειάζεται πάντα τη μαύρη ακροδεξιά χείρα της για να πρακτορεύει τα συμφέροντα και τις επιλογές της μέσα στον λαό.
Αν λοιπόν όχι για τη γέννηση του νεοφασισμού (διότι ο ναζισμός προϋπήρχε της κρίσης, όπως άλλωστε υπάρχει σε κάθε κοινωνία), αλλά για τη γιγάντωσε του ευθύνεται (κυρίως)  η κρίση, άλλο τόσον ευθύνεται και το κράτος, διά των διαδοχικών κυβερνήσεων του δικομματισμού, διότι στα «έργα και τις ημέρες» του υποκόσμου, έβλεπε ο «καλός κόσμος» να εξυπηρετούνται και τα δικά του συμφέροντα.

Χώρα χωρίς πατρίδα...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

Σ' αυτή τη χώρα, μια χώρα που ολοένα και περισσότερο -αν δεν καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις- κινδυνεύει να γίνει μια χώρα δίχως πατρίδα, το γλωσσικό φαινόμενο της δημοκρατίας, δηλαδή οι πολλαπλοί, συναιρούμενοι, ασυναίρετοι και αντιφατικοί τρόποι του κοινού λέγειν, οι οποίοι συγκρατούν την ευθύνη διατύπωσης της δημοκρατίας, δέχεται για μια ακόμα φορά τεράστια πλήγματα. Πλήγματα βεβαίως που δεν καταφέρθηκαν για πρώτη φορά, αλλά είναι πλήγματα κατ' εξακολούθηση. Διαφορετικά δεν θα ήταν τεράστια. Πλήγματα επομένως που η θεραπεία τους χρειάζεται κόπο, τρόπο, φαντασία και ταυτοχρόνως απόλυτη συνείδηση της πραγματικότητας. Αυτής που είναι, επειδή με κάποιους συγκεκριμένους τρόπους και από κάποιους συγκεκριμένους δρόμους προέκυψε, και αυτής που επιδιώκεται να είναι με συγκεκριμένους τρόπους και από συγκεκριμένους δρόμους που τους διανοίγει η τρομακτική σκαπάνη του συγκεκριμένου (επίσης) παρόντος.
Δεν μιλώ μόνο για το φονικό της Αμφιάλης από ΤΟΥΣ και όχι ΤΟΝ ναζί δολοφόνο. Από μόνο του το στιλέτο του Ρουπακιά θα ήταν πολύ μικρό για να αφαιρέσει την απόλυτα θριαμβική κατάσταση υλοποιημένου ονείρου που λέγεται ζωή??? τη ζωή που την τραγούδησε (πραγματικά και συμβολικά) αυτό το υπαρκτικό κόσμημα της λυμένης γλώσσας, δηλαδή της αγωνιζόμενης δημοκρατίας, που λεγόταν και λέγεται και θα λέγεται (αν πράξουμε σωστά) για πάντα Παύλος Φύσσας. Αυτή η καινούργια λέξη στο γλωσσικό μητρώο της ελευθερίας. Μια λέξη βέβαια που μακάρι να μην υπήρχε.

H πανούκλα του ναζισμού...

Του Περικλή Κοροβέση, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Επιτέλους το ελληνικό κράτος ανακάλυψε πως υπάρχει μια οργανωμένη εγκληματική οργάνωση που τη λένε Χρυσή Αυγή και εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο. Να σημειώσουμε πως όλες οι μαφίες του κόσμου έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αλλά όχι με το όνομά τους. Εχουν διαβρώσει τον κρατικό μηχανισμό σε τέτοιο βαθμό που αλλιώτικα θα ήταν αδύνατη η γιγάντωσή τους (σε αυτό το θέμα θα επανέλθουμε). Μήπως το ίδιο έγινε με τη Χ.Α.; Και το ερώτημα που θέτει κάθε συνετός άνθρωπος είναι γιατί οι αρχές άφησαν τουλάχιστον είκοσι χρόνια αυτή την οργάνωση να εγκληματεί ανενόχλητα όλο αυτόν τον καιρό, παρά τις πολλές καταγγελίες που είχαμε, τις εμπεριστατωμένες δημοσιογραφικές έρευνες (κυρίως ο δικός μας «Ιός»), αλλά και έγκριτα βιβλία, όπως αυτά του καλού μας συναδέλφου Δημήτρη Ψαρρά, που αναλύει με ενάργεια το φαινόμενο του ναζισμού στην Ελλάδα.

Και να μπούμε κατευθείαν στο ψητό. Η Χ.Α. δεν είναι ελληνική οργάνωση, άσχετα αν απαρτίζεται από Ελληνες υπήκοους, και δεν έχει ουδεμία σχέση με την ελληνική Ιστορία, που την αναθεωρεί συστηματικά και την παρουσιάζει από την οπτική γωνία των διανοούμενων ναζιστών του Χίτλερ (και όχι μόνο). Στην ουσία είναι μια ανθελληνική οργάνωση, που ενδιαφέρεται να επιβάλει στην Ελλάδα ένα χιτλερικό καθεστώς, με ό,τι αυτό εξυπακούεται. Από φούρνους και στρατόπεδα εξόντωσης μέχρι πογκρόμ μειονοτήτων ή των άλλων, των διαφορετικών που δεν έχουν τις απόψεις του ναζισμού, που στα ελληνικά παρουσιάζεται με το ψευδώνυμο του εθνικισμού. Τα στελέχη της έχουν εκφραστεί με μεγάλη σαφήνεια για το τι σκοπεύουν να κάνουν όταν νικήσουν στον εμφύλιο που ετοιμάζουν.

«Ε, όχι και εκλογές! Συλλαμβάνεστε!»

απο το Left.gr...

Ο Πρόδρομος Σεϊτανίδης κρατά μικρό –μα πολύ μικρό- καλάθι!

Και ξαφνικά χαρήκαμε. Είδαμε τους φονιάδες Χρυσαυγίτες να παρελαύνουν με βραχιόλια («Μα μ΄ αυτή την τσάντα; Με τέτοια παπούτσια, χρυσό μου;») και χυθήκαμε στο Twitter για τσάμπα αντιφασισμό. Χλευάσαμε την Ουρανία Μιχαλολιάκου επειδή είναι κοντή, χοντρή και άσκημη, εμείς που μας παρακάλαγαν να ποζάρουμε για πρότυπο της Αρίας Φυλής αλλά δεν γουστάραμε. Φυσικά και νομιμοποιούμαστε να καγχάζουμε με τον ξεπεσμό των νταβατζήδων που πούλαγαν Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια (και Προστασία σε λογικές τιμές), εξάλλου σύντομα θα έχουμε ακόμα πιο πιπεράτες και kinky αποκαλύψεις, εάν λάβουμε υπόψη μας την παλιά συνήθεια των ρουφιάνων να «δίνουν» ο ένας τον άλλο, όταν τύχει και μπλέξουν. Ωστόσο καλό θα είναι να μην ξεχνάμε πως αυτό που παρακολουθούμε με τόση ευφροσύνη δεν είναι παρά το αφεντικό που δέρνει το ροτβάιλερ επειδή έχεσε στο χαλί του.                            

Το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο (του Σαμαρά) όχι επειδή πέρασε από την καρδιά του Παύλου Φύσσα (είχε διαπεράσει κι άλλες καρδούλες αλλά κανενός το αυτί δεν ίδρωσε) μα επειδή το μαντρόσκυλο άφησε να υπονοηθεί η κακιά λεξούλα που αρχίζει από «εκ-» και τελειώνει σε «-λογές». Ε, όχι κι έτσι! Θα μου πείτε «Μα, η ΕΥΠ τους παρακολουθούσε από καιρό». Όντως αλλά κι ο κυρ-Δένδιας μάζευε υποθέσεις στο συρτάρι του, παίζοντας τριανταμία, μέχρι που έφτασαν τις 32 και κάηκε η Χρυσή Αυγή.

Χρυσή Αυγή: Μπορεί η πολιτική και οικονομική ελίτ να σκοτώσει το τέρας που δημιούργησε;

Από τον Λεωνίδα Οικονόμακη, Οmniatv...

(ο Λεωνίδας Οικονομάκης είναι συντάκτης του περιοδικού  ROAR Magazine, μέλος του hiphop συγκροτήματος SocialWaste,
και υποψήφιος διδάκτορας στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο . Ήταν επίσης φίλος του Παύλου. To πρωτότυπο άρθρο γράφτηκε αρχικά στα αγγλικά εδώ :  http://roarmag.org/2013/09/golden-dawn-pavlos-fyssas-crackdown/)
  Φαίνεται ότι η ελληνική ελίτ έχει αποφασίσει να απαλλαγεί από το νεο- ναζιστικό κόμμα μετά την δολοφονία του Παύλου . Αλλά μπορεί ποτέ η Πανδώρα να βάλει την συμφορά που έβγαλε από το κουτί πίσω στη θέση της;

" Τώρα , Κύριε , μπορείς να απολέσεις τον δούλο σου ... "

Και έτσι , μόλις λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα – a.k.a Killah P - από τους δολοφόνους με τις μαύρες μπλούζες  της Χρυσής Αυγής, φαίνεται ότι η ελληνική ελίτ έχει αποφασίσει να απαλλαγεί από το κόμμα και τις σκοτεινές δομές του . Αλλά μπορεί ο Δρ Φρανκενστάιν να σκοτώσει ποτέ το τέρας που δημιούργησε ; Και μπορεί η Πανδώρα να βάλει  το κακό πίσω στο κουτί της ;

Πρωτογενής αποτυχία...

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Δεν είναι «είδηση», αλλά στη Βουλή γίνονται και ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Παρά τις φιλότιμες κυβερνητικές προσπάθειες ουσιαστικής υποβάθμισης, αν όχι κατάφωρης παραβίασης κλασικών κανόνων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Μία από αυτές ήταν η προχθεσινή, με αφορμή επερώτηση για τα στοιχεία περί «πρωτογενούς πλεονάσματος» στον τρέχοντα προϋπολογισμό. Τίποτα δεν ακούστηκε από όσα ειπώθηκαν και ευτυχώς υπάρχουν τα πρακτικά. Από εκεί προκύπτει πως ένα ζήτημα ανούσιας αριθμολογίας σχετίζεται άμεσα με την οικονομική καθημερινότητα του πολίτη. Σε τρέχοντα χρόνο.
Από τη συζήτηση αυτή αυτό που έμεινε ήταν μια αστεία αντιπαράθεση μεταξύ των εκπροσώπων της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής. Ο Χρ. Παππάς κραύγασε «κάτω τα χέρια από τον στρατό» και ο Μ. Βορίδης απάντησε ότι ο στρατός δεν χρειάζεται ''προστάτες'' (με τη διασταλτική έννοια). Το υπονοούμενο αυτό, λοιπόν, αναδείχτηκε στο μείζον, αν όχι και σε μοναδικό θέμα της συνεδρίασης για τα οικονομικά. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που συνέβη στη Βουλή διαδραματίζεται σε εθνική κλίμακα. Δεν υπονοείται εδώ οτιδήποτε που σχετίζεται με τη δράση της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης και τη χιτλερική ηγεσία της. Περιλαμβάνονται, όμως, όλα τα σενάρια (επί χάρτου ή σε εφαρμογή) για την επικοινωνιακή και πολιτική αξιοποίηση των γεγονότων.

Κι όμως, το αντιφασιστικό κίνημα το πέτυχε!

του Πάνου Δαμέλου, απο τη Λεσχη...

Είμαι από αυτούς που υποδέχτηκαν με εξαιρετική επιφυλακτικότητα την ξαφνική επίθεση κυβέρνησης-«δικαιοσύνης» και ΜΜΕ στη Χρυσή Αυγή. Αυτή η ενορχηστρωμένη ομοβροντία όσων μέχρι χθες τους είχαν κάνει συνομιλητές, δεν μπορεί παρά να γεννά πολλές υποψίες και δεύτερες σκέψεις σε όποιον είναι έστω και λίγο υποψιασμένος. Σίγουρα είναι ένα γεγονός που δεν προσφέρεται για εύκολους πανηγυρισμούς.

Αλήθεια, ποιοι ορθώνουν τάχα το ανάστημά τους σήμερα εναντίον του φασισμού; Η κυβέρνηση, που έχει μαντρώσει χιλιάδες μετανάστες στα ναζιστικής έμπνευσης στρατόπεδα συγκέντρωσης, που βγάζει παράνομες τις απεργίες, που έχει οδηγήσει τον κόσμο στην εξαθλίωση με τα χαράτσια και τις χιλιάδες απολύσεις για χάρη των εφοπλιστών και των τραπεζιτών; Ο Σαμαράς δεν ήταν αυτός που μίλαγε για «ανακατάληψη των πόλεων από τους μετανάστες»; Ο ίδιος δεν είναι που έχει στην κυβέρνησή του τους αρχιφασίστες Γεωργιάδη, Βορίδη και Δένδια; Η κυβέρνηση δεν είχε επιτρέψει στη Χρυσή Αυγή να διεισδύσει στην αστυνομία, σε σημείο να βγαίνει ο «Καιάδας» και να λέει ότι «ξηλώσανε την ΕΥΠ, ξηλώσανε την αστυνομία για να καταφέρουν να μας συλλάβουν», παραδεχόμενος, μέσα στη βλακεία του, ότι αυτοί τους προστάτευαν τόσον καιρό; Ο Δένδιας, που έβγαλε 32 υποθέσεις «από το συρτάρι», θα απολογηθεί για το γεγονός ότι τις κρατούσε συνειδητά στο συρτάρι όλο αυτό το διάστημα; Ο Άρειος Πάγος, που ξαφνικά ανακάλυψε ότι η Χρυσή Αυγή ήταν εγκληματική οργάνωση από το 1987, φέρει ή δεν φέρει ευθύνες για το ότι από το 1994 τους επιτρέπει να κατεβαίνουν στις εκλογές ως «νόμιμο κόμμα»; Τα ΜΜΕ, που μέχρι χθες έθρεφαν το «αντισυστημικό» προφίλ τους, ενώ παράλληλα τους έδιναν βήμα και προωθούσαν τη ρατσιστική ατζέντα Νέας Δημοκρατίας και Χρυσής Αυγής, τώρα ξαφνικά «πέφτουν από τα σύννεφα» που η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστική και εγκληματική οργάνωση; Εμείς γιατί το ξέραμε και το φωνάζαμε τόσα χρόνια, και αυτοί το έμαθαν τώρα; Ποιον πάνε να κοροϊδέψουν;

Τα δάκρυα του κροκόδειλου...

ΜΑΡΙΑ ΣΑΜΠΑΤΑΚΑΚΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

Η σύσταση παρακράτους προϋποθέτει ύπαρξη κράτους. Η δράση του παρακράτους προϋποθέτει στρεβλή λειτουργία του κράτους. Χρονικό ορόσημο στη δημιουργία παρακράτους στη νεότερη ελληνική Ιστορία στάθηκε οπωσδήποτε η δικτατορία της 4ης Αυγούστου του 1936.

 Το φασιστικό καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο Ιωάννης Μεταξάς, με τη σύμφωνη γνώμη του βασιλιά Γεωργίου Β', είχε ως κύριο στόχο τη διάσωση ενός συστήματος εξουσίας που κατέρρεε υπό το βάρος και τις επιπτώσεις μιας ισχυρής οικονομικής κρίσης (1930) Το φασιστικό καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο Ιωάννης Μεταξάς, με τη σύμφωνη γνώμη του βασιλιά Γεωργίου Β', είχε ως κύριο στόχο τη διάσωση ενός συστήματος εξουσίας που κατέρρεε υπό το βάρος και τις επιπτώσεις μιας ισχυρής οικονομικής κρίσης (1930). Την ίδια στιγμή, οι κομμουνιστές αύξαναν για τους ίδιους λόγους την επιρροή τους σε στρώματα και κοινωνικές ομάδες που διαβιούσαν με δυσκολία.
Το μεταξικό καθεστώς εστίασε στο φαινόμενο, αλλά μόνο επιφανειακά. Απέδωσε τις κοινωνικές αντιδράσεις, απεργίες, συλλαλητήρια στον κόκκινο δάκτυλο και εφάρμοσε άμεσα πολιτική αντιμετώπισής του. Είναι ευκολότερο να βρίσκεις εχθρούς ή τράγους αποδιοπομπαίους απ' το να βρίσκεις λύσεις. Ο διαβόητος υπουργός Ασφαλείας Μανιαδάκης οργάνωσε ένα μηχανισμό παρακολούθησης και εξουδετέρωσης των κομμουνιστών.

Η εκπαιδευτική σύγκρουση σ' ένα πολιτικό αλλού...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο την Αυγη...

Στην αναδιάταξη που συντελείται στην Ευρώπη (γιατί η κρίση είναι μορφή αχόρταγης οικονομικής και πολιτικής αναδιανομής) η Ελλάδα παίρνει στη μεν παραγωγή τα logistics κι ένα σχετικά άγονο μέρος τουριστικής βιομηχανίας, στο δε πολιτικό επίπεδο τον κομματικό υποπολιτισμό που βλέπουμε. Η εκπαίδευση είναι δημοσιονομικά επιζήμια, αφού είναι ακριβή και δεν τη χρειάζεται ή δεν την αντέχει η παραγωγική πραγματικότητα και η αγορά. Τη μαζική μορφή εκπαίδευσης που συνδέθηκε με τη μεταπολεμική ανάπτυξη, φαίνεται ότι οι ελίτ την κρίνουν ως λογιστικά περιττή. Μπορεί να αγοραστεί από οποιονδήποτε -από οποιοδήποτε πανεπιστήμιο του εξωτερικού- ακριβά μεν, αλλά πανεύκολα και σίγουρα.
Μεταπολεμικά η εκπαίδευση αποτέλεσε ένα εργαλείο βαθιάς ανάπτυξης αλλά και πολιτισμικού ανακαθορισμού, που αφομοίωσε σε ένα βαθμό την ανισορροπία πόλης -χωριού, βιομηχανίας - αγροτικής οικονομίας που ο εμφύλιος βίαια έφερε. Με κέντρο τα καθυστερημένα προτάγματα του μοντέρνου, η Ελλάδα ενέταξε στο μετεμφυλιακό αναπτυξιακό ιδανικό την εκπαιδευτική διεύρυνση και φιλελευθεροποίηση.
Μια οργανωμένη κοινωνία πρέπει να μορφώνει και η γνωστική διασπορά θα ενσωματωθεί στη ζωή ως παραγωγική ποιότητα και ανάπτυξη. Ειδικά την περίοδο της εικοσαετίας 1980-2000 πολλαπλασιάστηκαν σχολεία, πανεπιστήμια, δάσκαλοι, δημιουργήθηκαν σοβαρές υποδομές, αυξήθηκαν οι μορφωμένοι πολίτες -όχι πάντα οι καλλιεργημένοι. Κεντρικό πεδίο εφαρμογής και μορφωτικής εκφραστικότητας ήταν το Δημόσιο Σχολείο όλων των βαθμίδων.

δεν έχουμε περιθώρια για τα ίδια λάθη...

απο τις Οικοτριβες...

Μπήκε ο Σεπτέμβρης και ξεκινά η νέα «σεζόν» προώθησης των μνημονιακών πολιτικών, με ακόμη πιο επιθετικό τρόπο. Ο στόχος είναι ο ίδιος: το αριθμητικό πλεόνασμα του προϋπολογισμού με κάθε τρόπο και με κάθε κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος. Τα εργαλεία για την επίτευξή του είναι επίσης ίδια τα τρία τελευταία χρόνια. Ο τομέας του περιβάλλοντος –δεν λέμε κάτι καινούργιο– είναι… προνομιακό θύμα των μνημονιακών πολιτικών. Στον κρίσιμο αυτό τομέα που αφορά στην ποιότητα της ζωής μας, η εφαρμογή αυτών των πολιτικών συνοψίζεται στο ξεπούλημα των συλλογικών αγαθών, στην παράκαμψη της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και στη διευκόλυνση κάθε είδους «επένδυσης».
Το όνειρο που μας προβάλλουν σαν δικαιολογία είναι ακόμη παλιότερο από τον ξέφρενο αγώνα κάλυψης των αναγκών των δανειστών μας. Είναι το οξύμωρο σχήμα του δρόμου προς την «ανάπτυξη» που μας κατευθύνει στην ύφεση. Επαναλαμβάνουμε στην ουσία τα ίδια σφάλματα με αυτά που μας οδήγησαν στην κρίση. Από τον καιρό που μας διαφήμιζαν τα κολοσσιαία δημόσια έργα των Ολυμπιακών Αγώνων –τα ΣΔΙΤ που ωφέλησαν τους ιδιώτες– δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Τα νέα έργα θα γίνουν ακόμα πιο ελεγχόμενα από τον ιδιωτικό τομέα, παραμένοντας μεγαλοϊδεατικής έμπνευσης.
Δυστυχώς στη χώρα μας, άλλα και στον κόσμο γενικότερα, δεν έχει γίνει πλειοψηφική ακόμα μια ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση, ενάντια στη συνταγή της γκρίζας ανάπτυξης και της οικονομίας μεγάλης κλίμακας.

Γιατί η Τρόικα ενδιαφέρεται για τη γη και τα ακίνητα;

του Κωστή Χατζημιχάλη, απο τα Ενθεματα...

Τα Mνημόνια και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που μας έχουν επιβληθεί κρατούν ψηλά στην επικαιρότητα το ξεπούλημα της δημόσιας γης και των ακινήτων, ως λύση στο δημόσιο χρέος. Σύμφωνα με τους αναλυτές της Τρόικας, στην Ελλάδα υπάρχει «καθυστερημένη κινητικότητα» των αξιών γης σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και απαιτείται «ομαλοποίηση» της «ελληνικής εξαίρεσης». Να ακολουθήσει δηλαδή η γη και τα ακίνητα αυτό που έχει γίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη: συγκεντροποίηση της γης και περιορισμός της μικροϊδιοκτησίας, ένας «αναγκαστικός καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός», κατά τους μνημονιακούς.

Είμαστε λοιπόν μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης σε πολλά επίπεδα, επίδικο της οποίας είναι μια από τις κατεξοχήν εκφάνσεις των κοινών, η γη και, σε ένα άλλο επίπεδο, το κτιριακό απόθεμα, κυρίως δημόσια κτίρια, εμπορικά ακίνητα και κατοικίες. Κατακτήσεις γενεών, υλικές, θεσμικές αλλά και συμβολικές, χάνονται σε λίγο χρόνο, μέσω της υφαρπαγής της γης, της δημόσιας περιουσίας και της μικροϊδιοκτησίας.

10+1 σκέψεις για την εξάρθρωση της χρυσής αβγής...

Σταχτη και Burberry...

1. Η χρυσή αβγή κατέρρευσε στη κυριολεξία σε μία νύχτα. Οι υπηρεσίες του κράτους (δικαστικές, διωκτικές και μυστικές) έδρασαν συντονισμένα και μυστικά με κατηγορητήριο που απλώνεται σε βάθος χρόνου και έκταση αδικημάτων. Είναι προφανές ότι η στοιχειοθέτηση του κατηγορητηρίου προετοιμαζόταν από καιρό, δεν είναι κάτι των τελευταίων δύο ημερών. Η κυρίαρχη τάξη είχε έτοιμο το εναλλακτικό πλάνο και τώρα το έθεσε σε εφαρμογή.

2. Το σχέδιο Β μπήκε σε εφαρμογή όταν το τέρας είχε ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Και όταν βέβαια μπήκε στο «πολιτικό» παιχνίδι η απειλή των εκλογών. 

3. «Ξήλωσαν την αστυνομία, ξήλωσαν την ΕΥΠ». Φράση ενός από τους συλληφθέντες νεοναζί. Αποκαλυπτική -μέσα από τη δήθεν αγανάκτηση- μιας βαθιάς διαφθοράς και ενός πανίσχυρου παρακράτους, κομμάτι του οποίου προφανώς ήταν οι ναζήδες. 

4. Τα γεγονότα των συλλήψεων απογυμνώνουν την δικαιοσύνη, τη κυβέρνηση, την αστυνομία, τους παπαγάλους των μέσων ενημέρωσης. Απογυμνώνουν την υποκρισία τους, την συνειδητή απόκρυψη της αλήθειας, τη συστημική συμπόρευση με ένα οργανωμένο παρακράτος επί μήνες. 

5. Το πλήρες σκεπτικό για την εξάρθρωση της νεοναζιστικής συμμορίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα, εντός μηνών, θα εφαρμοστεί ακέραιο και ίσως πιο αποφασιστικό στο «άλλο άκρο» της θεωρίας που με ευλάβεια, συστηματικά και δίχως σημαντική αντίσταση καλλιεργείται τους τελευταίους μήνες.