Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Ώρα να μιλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για την ΕΚΤ...

Χάρης Σαββίδης, απο την Αυγη...
Την ώρα που στα χρηματιστήρια οι δείκτες «πετάνε» και η αγορά ομολόγων «κολυμπάει» στη ρευστότητα, οι επιχειρήσεις των οικονομιών της περιφέρειας στην Ευρωζώνη (κυρίως οι μικρομεσαίες) δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό. Το πρόβλημα είναι έντονο στις μεγάλες οικονομίες του Νότου (Ιταλία, Ισπανία),
ενώ στις οικονομίες των Μνημονίων (Πορτογαλία, Ελλάδα) οι συνθήκες ρευστότητας είναι ασφυκτικές.
Το πρόβλημα έχει αναγνωρίσει ακόμα και η διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Στην τελευταία συνέντευξη Τύπου, ο πρόεδρος Ντράγκι αποκάλυψε ότι με τη συγκατάθεση και των Γερμανών, αναζητείται κατάλληλο πρόγραμμα εκτύπωσης χρήματος. Το πιθανότερο είναι η ΕΚΤ να αγοράσει (με ευρώ που θα δημιουργήσει από... αέρα, ως κεντρική τράπεζα) επενδυτικά «πακέτα», τα οποία θα περιέχουν δάνεια που έχουν χορηγήσει τράπεζες σε μικρομεσαίες εταιρείες. Έτσι οι τράπεζες θα «ξεφορτώσουν» στην ΕΚΤ τα παλιά δάνεια και με τα φρεσκοτυπωμένα ευρώ που θα λάβουν, θα μπορούν να χορηγήσουν νέα.
Στην Ελλάδα είναι επιτακτική ανάγκη η παραγωγική ανασυγκρότηση, οπότε η ρευστότητα που ετοιμάζεται να διοχετεύσει η ΕΚΤ είναι όχι απλά χρήσιμη αλλά απαραίτητη. Ένα «πακέτο» 10 δισ. ευρώ θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει με 100.000 ευρώ 100.000 επιχειρήσεις (προφανώς μικρού μεγέθους) ή με 100 εκατ. ευρώ 100 επιχειρήσεις (αρκετά μεγάλου μεγέθους για τα ελληνικά δεδομένα).
Θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει την τελευταία επενδυτική μόδα (π.χ. σουβλατζίδικα ή καφετέριες) ή να στήσει τον κορμό ενός σύγχρονου παραγωγικού ιστού. Θα μπορούσε να στηρίξει επιχειρήσεις που στηρίζονται στο χαμηλό κόστος εργασίας ή τη δημιουργία θέσεων εργασίας που θα αμείβονται ικανοποιητικά, επιμερίζοντας δίκαια τα κέρδη της παραγωγής. Θα μπορούσε να διατεθεί μέσω των τραπεζών ή μέσω ενός κεντρικού συστήματος που θα εφαρμόζει ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης.

«Πονηρού κόμματος»...

Του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Η γλώσσα πάντως μας προειδοποίησε: Φρόντισε να ταυτίσει αρχαιόθεν τη λέξη κόμμα με τη λέξη νόμισμα (άρα με το χρήμα), παράγοντας και τις δύο από το «κόπτω». Μας παρέδωσε μάλιστα την παροιμιώδη φράση «πονηρού χρήματος» για όποιον είναι φαύλου χαρακτήρα, σαν κίβδηλο νόμισμα. Και ήδη από τα μεσαιωνικά χρόνια το «κόμμα» σήμαινε και «σύνολο προσώπων» ή «φατρία».
Οπότε δεν ήταν δύσκολο να αποδοθεί ως «κόμμα» το αγγλικό «party» στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Στην τρέχουσα ιστορία τώρα. Με αφορμή την απόφαση να χρηματοδοτηθούν τα κόμματα με τρόπο που βολεύει όλως τυχαίως (και όλως ιδιαιτέρως) τους συγκυβερνώντες. Πώς θα μοιραστεί η επιχορήγηση; Η μισή θα δοθεί βάσει των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών του 2009, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε αποσπάσει το μυθικό 36,64%, η δε Ν.Δ., με 32,29%, δεν ήταν ακόμα «μικρό κόμμα», όπως θα έλεγε η κ. Μπακογιάννη. Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, έξι το λαδόξιδο λοιπόν, και ιδού: Το ΠΑΣΟΚ θα ενισχυθεί με 1.370.000 ευρώ (χονδρικώς), η Ν.Δ. με 1.335.000, ο ΣΥΡΙΖΑ με 350.000, το ΚΚΕ με 320.000, το ΛΑΟΣ με 260.000 (δικαιούνται κατιτίς και οι κύριοι Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης) κτλ. Παράδοξο; Σκανδαλώδες; Αστεία πράγματα. Ο έχων την μάχαιραν κόπτει τον πέπονα. Αρχαία παροιμία επίσης. Εδώ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δανείστηκαν προ ετών με βάση τα ποσοστά που ΘΑ έπαιρναν. Και δεν τα πήραν. Πήραν όμως τα χρήματα από γενναιόδωρες τράπεζες.
Απλό το πρώτο ερώτημα: «Γιατί η χρηματοδότηση»; Απλή και η τετριμμένη απάντηση: «Για να μην έχουν ανάγκη τα κόμματα αφανείς χρηματοδότες, που θα τα ρυμουλκούν». Εδώ δικαιούται να εμφανιστεί ο δύσπιστος Θωμάς, που δεν γιορτάζει άπαξ ετησίως αλλά καθ’ εκάστην. Επόμενη ερώτηση: «Για τι η χρηματοδότηση;» Μα -όπως λέγεται- για αφίσες, σποτ, συγκεντρώσεις... Στην πραγματικότητα, τα κονδύλια θα χρησιμοποιηθούν για να ξεχρεωθεί το ΙΚΑ (256.00 ευρώ τού όφειλε η Ν.Δ. τον περασμένο Οκτώβριο και 110.000 το ΠΑΣΟΚ), η ΔΕΗ και ποιος ξέρει πόσοι σχεδιαστές, έμποροι χάρτου, φωτογράφοι, κειμενογράφοι, τυπογράφοι, διαφημιστές που έχουν λαμβάνειν από παλιά (στο ΠΑΣΟΚ ίσως χρειαστούν ένα ποσό για καλούς δικηγόρους, μια και η εισαγγελία ερευνά τη διαχείριση της περιόδου 2007-2010). Ζεστό χρήμα στην αγορά δεν χρειαζόμαστε; Να το.

Η νέα μορφή υποδούλωσης των λαών...

Οι εικόνες ανθρώπων, που ποδοπατούνται για ένα μαρούλι, εγγράφονται ως στίγμα στη συλλογική μας συνείδηση. Αλλά το αίσθημα ντροπής οξύνεται, όταν οι κυβερνώντες με περίσσιο θράσος ζητούν την ψήφο μας στο όνομα της σταθερότητας, όταν μιλούν για μεταρρυθμίσεις και αλλαγή νοοτροπίας, αναπαράγοντας, ταυτόχρονα, με παροχές και δήθεν «κοινωνικά μερίσματα» το πελατειακό κράτος,
όταν οιμώζουν, εκτοξεύοντας εθνικιστικές κορόνες για τη Θράκη, ενώ, συγχρόνως, αποκρύπτουν τον οδοστρωτήρα που αποκαλείται «Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συμφωνία», που συζητείται πέραν κάθε δημοκρατικής λογοδοσίας από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, με σκοπό την εξαέρωση της εθνικής κυριαρχίας, της δημοκρατίας, της πολιτιστικής ταυτότητας και των οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών ευαισθησιών των λαών.
Η Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership, ΤΤΙΡ) συζητείται από τον Ιούλιο του 2013 και προβλέπει ότι η ισχύουσα νομοθεσία στις δύο πλευρές του Ατλαντικού θα υπαχθεί στους κανόνες του ελεύθερου εμπορίου επί ποινή εμπορικών κυρώσεων για τη χώρα-παραβάτη ή τεράστιων αποζημιώσεων υπέρ των εναγουσών πολυεθνικών εταιρειών. Οι τελευταίες θα μπορούν να σύρουν σε ειδικά δικαστήρια τις κυβερνήσεις που θεωρούν ότι ο πολιτικός τους προσανατολισμός θα έχει αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών τους, ή να ζητούν την καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη από την εφαρμογή μιας εργατικής ή και περιβαλλοντικής νομοθεσίας, που θεωρούν ότι τα μειώνει!
Ασφάλεια τροφίμων, υγεία, προδιαγραφές τοξικότητας, αλλά και ελευθερία στο Διαδίκτυο, προστασία των προσωπικών δεδομένων, ενέργεια, πολιτισμός, πνευματικά δικαιώματα, φυσικοί πόροι, επαγγελματική κατάρτιση, υποδομές του κράτους, μετανάστευση, όλοι οι κλάδοι δημόσιου ενδιαφέροντος θα υποτάσσονται στη λογική της αγοράς και του εμπορίου. Ετσι, η πολιτική αρμοδιότητα των εθνικών Κοινοβουλίων θα περιορίζεται στη διαπραγμάτευση με τις πολυεθνικές ή τους τοπικούς αντιπροσώπους τους για ήσσονα ζητήματα.

Τάδε έφη Glenda Jackson...

Μαρία Τριαντοπούλου, απο το Tvxs...
Δεν είμαι σίγουρη πόσοι την θυμούνται πια... τουλάχιστον ως ηθοποιό, γιατί εδώ και χρόνια ασχολείται με την πολιτική – αν και τελευταία δήλωσε ότι θα αποχωρήσει και από την ενεργο πολιτική δράση ώστε να αφήσει χώρο στους νεότερους.

Θυμάμαι νομίζω ακόμα την πρώτη φορά που είδα την Glenda Jackson στο σινεμά στην ταινία «Μαίρη, η βασίλισα της Σκωτίας» που γυρίστηκε το 1971. Εκείνη επάιζε την Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας και η Vanessa Redgrave την «αντίπαλο» καθολική εξαδέλφη της Μαίρη της Σκωτίας, την οποία μέχρι το τέλος του έργου η Ελισάβετ είχε φυλακίσει στον Πύργο του Λονδίνου και τελικά αποκεφαλίσει. Ίντριγκα, κατασκοπεία, καθολικοί και αγγλικανοί σε πλήρη αντιπαράθεση σε μια φαντασμαγορική ταινία που, μάλιστα, χάρισε στην Glenda Jackson την Χρυσή Σφαίρα εκείνη την χρονιά.
Ούτε ξέρω πόσες φορές θα πρέπει να την είχα δει, αλλά μου έχει αποτυπωθεί η φιγούρα της «παρθένας» Ελισάβετ Α’, με το πρόσωπο βαμμένο κάτασπρο και το μαλλί τραβηγμένο πίσω, να παραληρεί εξοργισμένη μέχρι να πάρει την δύσκολη απόφαση να αποκεφαλίσει την Μαίρη και να δώσει ένα καθοριστικό μήνυμα στους Καθολικούς συνομώτες.

Στο στόχαστρο ο ΣΥΡΙΖΑ, στο απυρόβλητο η κυβέρνηση...

Του Χρήστου Σίμου, απο το Red Note Book...
Σε συστράτευση με το ΚΚΕ προκειμένου να συγκροτηθεί μια ισχυρή, εργατική, λαϊκή αντιπολίτευση που θα ανοίξει το δρόμο, με λαϊκή συμμαχία, για να σπάσουμε επιτέλους τα δεσμά της ΕΕ, των μονοπωλίων,
για να ανοίξουμε έναν καινούργιο δρόμο με τον λαό πραγματικά στην εξουσία» κάλεσε ο γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, Δημήτρης Κουτσούμπας.
Το μήνυμα του επικεφαλής του ΚΚΕ στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ την Πρωτομαγιά, ενώ απομένουν ελάχιστες πλέον μέρες πριν τις εκλογικές αναμετρήσεις για την ευρωβουλή και την αυτοδιοίκηση, δεν άφησε, για μια ακόμα φορά περιθώρια. Την ίδια στιγμή, το πρώτο προεκλογικό σποτ, το οποίο ο Περισσός επέλεξε να το κυκλοφορήσει με την υπογραφή της ΚΝΕ, στοχοποιεί αποκλειστικά και μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η τοποθέτηση, λοιπόν, του Δ. Κουτσούμπα ξεκαθάρισε για μια ακόμα φορά πως το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται να αναλάβει την ευθύνη για τη διακυβέρνηση της χώρας, σε μια συγκυρία που χαρακτηρίζεται από δύο βασικά δεδομένα: Το πρώτο έχει να κάνει ότι η χώρα κυβερνάται από μια κυβέρνηση που εφαρμόζει ένα πολιτικό πρόγραμμα που συντρίβει όλες τις εργατικές κατακτήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, μετατρέποντας το πεδίο των εργασιακών σχέσεων σε "ζούγκλα", ξηλώνοντας κάθε έννοια κράτους πρόνοιας και ιδιωτικοποιώντας το σύνολο της δημόσιας περιουσίας. Το δεύτερο δεδομένο έχει να κάνει με το ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, το ενδεχόμενο συγκρότησης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, είναι πλέον πολύ κοντινό. Στην παρούσα συγκυρία, λοιπόν, το ΚΚΕ πάει "πάσο", παραχωρώντας αντικειμενικά, ζωτικό χώρο στην κυβέρνηση Σαμαρά, και προβάλλοντας ανυπόστατες αιτιάσεις για να αρνηθεί συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το "χιουμοριστικό" σποτ της ΚΝΕ
Σύμφωνα με τα παραπάνω, η επιλογή του ΚΚΕ να επικεντρώσει την κριτική του αποκλειστικά και μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, στο βίντεο που κυκλοφόρησε την περασμένη Παρασκευή, μόνο τυχαία δεν θα πρέπει να θεωρηθεί. Στα 30 δευτερόλεπτα, ο θεατής παρακολουθεί ένα μωρό να γελάει ακούγοντας το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, το βίντεο σιωπά. Στο πλαίσιο αυτό, η θερμότατη υποδοχή του βίντεο από τον Άδωνη Γεωργιάδη, αλλά ακόμα και από την ιστοσελίδα του "Στόχου", δεν προκαλεί καμία εντύπωση.

Σιγή ασυρμάτου...

Ουδέν Σχόλιον...
     ..έχει επιβληθεί στα ΜΜΕ και στα χείλη κυβερνητικών, σε ό,τι αφορά μνημονιακά θέματα και προσταγές.
     Λέξεις όπως ''τρόϊκα'', ''εφαρμοστικοί νόμοι'', ''μνημόνιο'', ''Τόμσεν'', και λοιπές βρισιές, έχουν απαγορευτεί για το επόμενο 25ήμερο.
     Έχουν αντικατασταθεί από ''ανάπτυξη'', ''έξοδος στις αγορές'', ''πλεόνασμα'', ''κοινωνικό μέρισμα'', ''ελάφρυνση'', ''παροχές''.

     Καμία κουβέντα για τις κοντά 100.000 απολύσεις που θα γίνουν στο Δημόσιο έως το 2018!  Άχνα για την νέα μείωση συντάξεων και μισθών! Άκρα του τάφου σιωπή για τα νέα μέτρα ύψους πάνω από 7,5 δις για τα επόμενα τρία χρόνια!
     Για όλα αυτά που προβλέπει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα  (αυτή είναι η διατύπωση για το ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ), αυτοί που το συμφώνησαν και έχουν δεσμευτεί ότι θα το εφαρμόσουν, τάχα δεν έχουν ιδέα!

     Θα τα ανακαλύψουν ξαφνικά ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ,
     ..όπου εντελώς ''ξαφνικά'' όλοι οι δείκτες θα ξαναπάρουν την κατηφόρα, και όπου η οικονομία μας εκεί που πήγαινε με υπερηχητικές ταχύτητες, άξαφνα θα ''επιβραδύνει'' πάλι σαν μουλάρι στον ανήφορο,
     ..και ''δυστυχώς'' και ''παρά την θέλησή τους'', νέα μέτρα και πάλι θα χρειαστούν για ''να μην πάνε χαμένες οι ως τώρα θυσίες του ελληνικού λαού''!
     Βεβαίως ''αυτά θα είναι και τα τελευταία μέτρα που θα χρειαστούν'' καθώς ''η οικονομία μας έχει πιά θωρακιστεί πλήρως'',  ''χάρη στις προσπάθειες και την εργατικότητα της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού ξεχωριστά''!

7 πράγματα που μου έμαθε ο Καβάφης για τη ζωή...

Ars Longa Vita Brevis...

Ποιος ξέρει τι ήθελε να πει ο ποιητής;

n
Αν σήμερα θεωρούμε την ποιητική αξία του Κωνσταντίνου Καβάφη κάτι το δεδομένο, αυτό δεν ίσχυε πάντα. Τον κατέκριναν, τον χλεύασαν σε μεγάλο βαθμό,
τον παρώδησαν και πολλοί προσπάθησαν να αποδείξουν πως όσα έγραφε «δεν συνιστούσαν ποίηση». Και αυτό συνέβαινε όχι μόνο όσο ζούσε αλλά και μετά το θάνατό του.
Δεν έχει υπάρξει και ελπίζω να μην υπάρξει πιο «κακοποιημένος»από τους αναγνώστες και κάποιους εκπαιδευτικούς – εξεταστές ποιητής από τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Είναι ο ποιητής που έχει διαβαστεί αποσπασματικά όσο κανένας άλλος, που έχει αναλυθεί κατά λέξη όσο κανένας άλλος- σε τέτοιο βαθμό που χάνεται ολότελα το νόημά του, σε τέτοιο βαθμό που οτιδήποτε ζωντανό μέσα του ασφυκτιά και πεθαίνει. Είναι αυτός που όλοι έχουμε διαβάσει δίστιχά του χωρίς να γνωρίζουμε το συγκείμενο (το context) και –όπως είναι μαθηματικά λογικό και αναμενόμενο- βγάλαμε βεβιασμένα συμπεράσματα. Το «τι θέλει να πει ο ποιητής», κυρίες και κύριοι, δεν είναι ποτέ ο αυτοσκοπός και –ευτυχώς- δεν υπάρχει σωστή απάντηση.

Είμαστε για τα μπάζα...

the three mooges...
Σημαντικές αλλαγές στον τρόπο που ο Βυθός του Μπικίνι διαχειρίζεται τους αιγιαλούς και τις παραλίες της χώρας προβλέπονται στο σχετικό σχέδιο νόμου που προωθεί ο Μπομπ Σφουγγαράκης σε συνεργασία με τον Πάτρικ τον Αστερία.

Το σχέδιο νόμου θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση μέχρι τις 8 Μαΐου, έπειτα από εισήγηση του κυρίου Καβούρη που παραπονέθηκε ότι με τον ισχύοντα νόμο εμποδίζεται η ανάπτυξη, αφού δε μπορεί να στήσει την καντίνα του με τα καβουροπάτι δίπλα στο κύμα και να χεστεί στο τάλιρο.

Όπως προβλέπεται μεταξύ άλλων, αίρεται η απαγόρευση της παραχώρησης της αποκλειστικής χρήσης αιγιαλού και παραλίας, ώστε τα σκυλάδικα να επεκταθούν μέχρι τη θάλασσα και να κάνει η Πάολα εντυπωσιακή είσοδο στην πίστα με φουσκωτό.

Επιπλέον, επιτρέπεται το μπάζωμα θαλάσσιου χώρου για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικής δραστηριότητας, οπότε οι τουρίστες θα βουτάνε από τα μπαλκόνια των ξενοδοχείων απευθείας στα βαθιά, ενώ δεν αποκλείεται να δημιουργηθούν κι υποθαλάσσια πάρκινγκ, αφού όσο να 'ναι είναι κάπως κουραστικό να παρκάρεις στου διαόλου τη μάνα και να περπατάς 2 χιλιόμετρα για να απολαύσεις παρθένες παραλίες. 

ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ...

Οι πρόσφατες εικόνες χιλιάδων ανθρώπων να συνωστίζονται σε λαϊκές αγορές διάφορων περιοχών, προκειμένου να πάρουν λίγα λαχανικά που μοίραζαν δωρεάν παραγωγοί, είναι χαρακτηριστικά “ενσταντανέ” της σύγχρονης Ελλάδας. Της πραγματικότητας που βιώνουν καθημερινά μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Και όποτε τέτοιες εικόνες αποθανατίζονται από τον φακό της Ιστορίας (και δυστυχώς συμβαίνουν συχνά), κατηγορούνται τα θύματα και όχι οι αυτουργοί.

Χέρια που αλληλοσπρώχνονται, κλίμα που θυμίζει πλιάτσικο και τσαλαπάτημα της αξιοπρέπειας. Κι όλα αυτά για λίγα μαρούλια, τομάτες και κρεμμύδια. Οι κουστουμαρισμένοι δημοσιογράφοι εκφράζουν την απέχθειά τους για τις εικόνες αυτές, αφού “παρουσιάζουν ένα πρόσωπο εξαθλίωσης και δυσφημούν την χώρα”, ενώ πιο κυνικοί βουλευτές, γυρνάνε με αποτροπιασμό το κεφάλι, αφού τους χαλάει την αισθητική ο στριμωγμένος όχλος.
ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΛΑΪΚΩΝ ΑΓΟΡΩΝ ΔΩΡΕΑΝ ΔΙΑΝΟΜΗ ΑΡΓΟΤΙΚΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ
Το να έχεις αφήσει έναν λαό να οδηγείται σ’ αυτή την κατάσταση, δείχνεις πως τον σιχαίνεσαι, ενώ μεθοδικά προσπαθείς να εξευγενίσεις ακόμα και την πείνα, απαιτείς μόνο ότι εντάσσεται στον κατάλογο ενός savoir vivre που εγκρίνει η εξουσία.

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

Παλιό κινεζικό ρητό: κάνε κάποιον να πεινάσει και θα σε συγχωρήσει, κάντον επαίτη και θα συντριβείς στις ευρωεκλογές...

Τρυπιο Ευρω...
Ξέρετε γιατί Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ θα συντριβούν στις επερχόμενες ευρωεκλογές, κι ας μην προϊδεάζουν περί αυτής της εξέλιξης οι στημένες δημοσκοπήσεις; Οχι τόσο γιατί ο λαός πεινά όσο γιατί εξευτελίζεται.
Αυτά που συμβαίνουν, ακόμα και λιποθυμίες συνωστισμένων, όπου γίνεται δωρεάν διανομή τροφίμων ή άλλων απαραίτητων για την επιβίωση προϊόντων δεν θυμίζουν χώρα που βρίσκεται στο δρόμο τής ανάπτυξης. Περισσότερο φέρνουν στο νου εικόνες από τριτοκοσμικά κράτη στα οποία οι πλούσιοι ηγεμόνες τού πλανήτη πετούν από ψηλά όσπρια, λαχανικά και φρούτα φιλανθρωπίας, τα οποία πρώτα τους έχουν κλέψει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, από τη γη τους. Πείτε μου εσείς, όσο λούμπεν προλετάριος κι αν είναι αυτός που περιμένει επί ώρες για να πάρει μια σακούλα με ρύζι και ζυμαρικά πώς είναι δυνατό να περιμένουν ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Β. Βενιζέλος πως θα τους ψηφίσει γιατί τους ακούει να αυτοθαυμάζονται για τα πρωτογενή τους πλεονάσματα και την έξοδό τους στις αγορές; Ο δανεισμός πέρα από τις δυνάμεις μας και το ότι σταματήσαμε να παράγουμε δεν ήταν ο λόγος που μπήκαμε στα μνημόνια; Αλλαξε τώρα κάτι ώστε  να αφήσω τη μίρλα και να ξεχυθώ στους δρόμους να πανηγυρίσω μαζί με την Ολ. Τρέμη, τον Γ. Πρετεντέρη και τον Πάθος για το Χρήμα σε Κάνει Παύλο Τσίμα;...

ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ...

«Χρειάζεται σταθερότητα και όχι οργισμένες καταγγελίες δεκαπενταμελούς. Ορισμένοι αρνούνται να μεγαλώσουν», ανέφερε ο κ. Αντώνης Σαμαράς από το βήμα του ΣΕΤΕ. Και πραγματικά έχει δίκιο ο Σαμαράς. Ορισμένοι είναι έτσι ακριβώς. Αρνούνται να μεγαλώσουν κι έτσι μπορούν να σηκώσουν το χέρι τους ψηλά σε γροθιά, σαν τον Μανώλη Γλέζο,
αντίθετα με κάποιους άλλους που ανεξαρτήτως ηλικίας έχουν ακαμψία στους ώμους και τα χέρια τους φτάνουν μόνο μέχρι το ύψος του… χειροκροτήματος.kartesios020514
Έχει δίκιο ο Σαμαράς. Ορισμένοι αρνούνται να μεγαλώσουν. Κάποιοι άλλοι όμως γεννήθηκαν γέροι. Με βλέμμα θολό. Στυφοί. Είναι αυτοί που μονίμως λένε «τι καλά που ήταν στη Χούντα». Και με την πρώτη ευκαιρία φτιάχνουν τη δική τους Χούντα.

Αποχαιρετώντας τον ευρωπαϊσμό και την Αριστερά του εθνικού κράτους...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...
Ο καπιταλισμός δεν δημιουργεί κανένα αίσθημα του ανήκειν ικανό να συναγωνιστεί το αίσθημα αφοσίωσης που νιώθουν οι περισσότεροι άνθρωποι για το κράτος στο οποίο ζουν. Άλλωστε, αν κάνει κάτι ο σύγχρονος καπιταλισμός,
είναι να καταστρέφει τις παλιές μορφές ταξικής αλληλεγγύης και να δημιουργεί στα άτομα μεγαλύτερη ανασφάλεια, καθιστώντας έτσι άλλες μορφές συλλογικής ταυτότητας όλο και πιο σημαντικές. Συνεπώς ο καπιταλισμός χρειάζεται το έθνος-κράτος, όχι μόνο για οικονομικούς αλλά και για μη οικονομικούς λόγους.
Μαρκ Μαζάουερ, Σκοτεινή ήπειρος

 1. Οι ευρωεκλογές αποκαλούνται «εκλογές δεύτερης τάξης», με την έννοια ότι δεν βγάζουν κυβέρνηση, αλλά αντίθετα, εκφράζουν το βαθμό δυσαρέσκειας προς την κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την ίδια στιγμή, οι εθνικές κυβερνήσεις τις αντιμετωπίζουν διαχρονικά ως «δευτεροκλασάτες». Αρνούνται, δηλαδή, να τις πολιτικοποιήσουν, συντηρώντας, και έτσι επιβεβαιώνοντας, την εικόνα της ΕΕ ως απόκοσμου οικοδομήματος, κατανοητού μόνο από τεχνοκράτες, και «θωρακισμένου» έναντι της πολιτικής, συνεπώς «αιώνιου» και αμετάβλητου. Στη συνέχεια, βεβαίως, έρχονται να διαπιστώσουν συνοφρυωμένες την ανησυχητική άνοδο του «ευρωσκεπτικισμού», βάζοντας κάτω από την ομπρέλα αυτή από αριστερούς και αριστεριστές μέχρι δεξιούς λαϊκιστές και κοινούς νεοναζί.

Κι εσύ τέκνον... Ρούτε;

του Μαζεστιξ...
Η δικαίωση του βασικού μας επιχειρήματος όλα αυτά τα χρόνια έφτασε μέσω... Ολλανδίας!
Τι συνέβη;
Ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας, Μαρκ Ρούτε, όπως αποκαλύφθηκε χθες σε εφημερίδα της χώρας, απείλησε το 2012 την Ε.Ε. με έξοδο της χώρας του από την Ευρωζώνη,
μη αποδεχόμενος το "Πανευρωπαϊκό Μνημόνιο" που σέρβιρε τότε η πολιτική ηγεσία της Ε.Ε.!
Επρόκειτο για ένα σχέδιο "μεταρρυθμίσεων" (sic) σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. το οποίο θα έπαιρνε μορφή σύμβασης, σα να λέμε "πανευρωπαϊκό μνημόνιο" δηλαδή!
Αλλά, μεταξύ άλλων, ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε το αρνήθηκε, εκβιάζοντας  μάλιστα με αποχώρηση της χώρας του από την Ευρωζώνη!

Και να σας πληροφορήσω;
Δε βούλιαξε η Ολλανδία ακόμη!
Δεν της επιτέθηκαν τεθωρακισμένα ούτε βομβαρδίστηκε!

Ένας συνηθισμένος πολίτης...

Λευτερης Καπώνης, απο την Αυγη...
Πρέπει να έχει περάσει τα ογδόντα πέντε. Στα νιάτα του δούλευε σε τσαγκαράδικα. Ξυπνάει κάθε πρωί και πηγαίνει στο καφενείο. Παραγγέλνει καφέ και με την πρώτη γουλιά πιάνει δουλειά... «Ο Τσίπρας τα είπε πολύ καλά χθες, τον άκουσες;» απευθύνεται στον καφετζή, ο οποίος δεν του απαντάει. Συνεχίζει, όμως, μόνος του:
«Αυτή τη φορά, Στάθη, θα ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ...». Ο καφετζής πάλι δεν απαντάει, ο γέρος όμως κυνηγάει την ψήφο του. «Γιατί, ρε Στάθη, δεν απαντάς; Η κόρη σου είναι άνεργη, ο γαμπρός σου άνεργος, εσύ τους ζεις. Γιατί δεν ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ ν' αλλάξουν τα πράγματα;». Ο καφετζής πλησιάζει και κάθεται απέναντί του. «Να σου πω, Κώστα, ξέρεις τι φασισταριό ήμουνα. Μια ζωή Δεξιά ψήφιζα. Τώρα θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μπορείς να μην το φωνάζεις;». «Γιατί;» τον ρωτάει ο γέρος. «Γιατί ντρέπομαι. Γι' αυτό. Μέσα μου βράζω, αλλά αν αρχίσω να βρίζω, είναι σαν να βρίζω τα μούτρα μου. Αλλά θα σας ψηφίσω». Ο γέρος έκρυψε το χαμόγελό του. Το 'χε μαράζι τόσα χρόνια να ψήσει τον φίλο του και τώρα που τα κατάφερε ήταν σημάδι πως τα πράγματα θα πάνε καλά. Έτσι είχε μάθει ν' αγωνίζεται μέσα στον μικρόκοσμό του. Με τον Στάθη, τον Βασίλη, τη Γιάννα... Έδινε τη μάχη μ' αυτούς που ήξερε. Από την ΕΔΑ, τον Συνασπισμό, το ΚΚΕ ή το ΚΚΕ Εσωτερικού, ανάλογα που τον πήγαινε το μυαλό κι η καρδιά του. Δεν ήταν ποτέ οργανωμένος, αλλά έδινε τον αγώνα του, πιστός στρατιώτης στις ιδέες του σοσιαλισμού.
Εκείνο το μεσημέρι, γύρισε σπίτι και κοιμήθηκε γαλήνιος. Ξύπνησε το απόγευμα και ξεκίνησε για το καφενείο, να συνεχίσει τον αγώνα, όσο του επέτρεπαν ακόμη οι δυνάμεις του. Είχε βάλει στόχο τον Αρτέμη και τον Βασίλη. Αν τους κατάφερνε, θα έφερνε στον ΣΥΡΙΖΑ πέντε καινούργιες ψήφους. Αυτός ήταν ο αγώνας του. Πέντε καινούργιες ψήφους. Δεν περίμενε τίποτε γι' αυτόν. Ούτε το έκανε γιατί θα άλλαζε η ζωή του. Είχε δικό του σπίτι και με τη σύνταξή του τα κατάφερνε. Αγωνιζόταν, όπως μου είπε, για τα παιδιά. «Εμείς τη ζήσαμε τη ζωή μας, τελειώσαμε. Αγωνιζόμαστε για τα παιδιά». Δεν είχε δικά του παιδιά, τα παιδιά του κόσμου εννοούσε.

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Ας ετοιμάζονται, ετοιμάζοντας τα πράγματά τους…

του Γρηγορη Ρουμπανη, απο την Αυγη...
Κουστούμια (και ταγεράκια), πουκάμισα (και τοπάκια), γραβάτες (και άλλα αξεσουάρ), εσώρουχα, κάλτσες, χαρτιά, στικάκια και πονηροί υπολογιστές, καιρός είναι να μαζεύονται σιγά-σιγά. Να μπαίνουν σε βαλίτσες, πακέτα και κιβώτια, να είναι έτοιμα προς μετακόμιση. Από το Μαξίμου. Προς όποια κατεύθυνση επιθυμούν οι κάτοχοί τους. Στο σπίτι τους, στο (προσωπικό) γραφείο τους, στο εξωτερικό, όπου θέλουν.

Οι διαθέσεις του κόσμου απέναντι στους διώκτες του αγορομανείς του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Αθήνας πλησιάζει στο κόκκινο. Ποτέ, από τις παραμονές των δύο παγκόσμιων πολέμων ή τις προεπαναστατικές περιόδους του 18ου, 19ου και 20ου αιώνα, κανένας ευρωπαϊκός λαός δεν ένιωσε τέτοιον κατατρεγμό σαν κι αυτόν που ζει σήμερα ο ελληνικός. Ποτέ, δεν έφτασε σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης ο άνθρωπος, να ικετεύει και να διακινδυνεύει τη σωματική του ακεραιότητα σε μια λαϊκή αγορά για μια σακούλα με ζαρζαβατικά, ένα κομμάτι φτηνό κρέας στην κρεαταγορά στις κατά περιόδους δωρεάν διανομής κρέατος, ένα κουτί ασπιρίνες στα φαρμακεία… Ποτέ, σε καιρό ειρήνης, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή δεν κόστιζε τόσο φτηνά, όσο στην Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου. Μα και ποτέ, κανείς πολιτικός ηγέτης δεν είχε να τάξει τα ακόμα χειρότερα και ευτελέστερα για τον τόπο του, σαν και αυτά που απεργάζεται-και ομολογεί ότι τα δρομολογεί από τώρα-η σημερινή κυβέρνηση για την επόμενη της 25ης Μαΐου ημέρα.
Το παν είναι η αγκαλιά της Μέρκελ, διακηρύσσει ο υπουργός Οικονομικών όταν δηλώνει την υπέρ του νεογερμανικού (όπως κατάντησαν το ευρώ) νομίσματος και μεγαλομανίας της καγκελαρίου πίστη. Υπέρ βωμών και εστιών είναι ο αγώνας, απαντά ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος τρέμει από θυμό βλέποντας τους συμπολίτες του να τσαλαπατούν οι ίδιοι την αξιοπρέπειά τους, για να εξασφαλίσουν τριών ημερών σαλατικά.

Ανθρωπιστική κρίση, κερδοσκοπία, φιλανθρωπία. Και στη μέση ο Άδωνις...

Του Αλέξη Μπένου, απο το Red Note Book...
«Ο δικός μας στόχος είναι το δημόσιο σύστημα υγείας να παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας έτσι ώστε οι πολίτες, και κυρίως οι πιο αδύναμοι εξ αυτών, να μη χρειάζεται να πάνε πουθενά αλλού»
Η δήλωση αυτή δεν είναι κάποιου συριζαίου. Είναι του υπουργού Υγείας Άδωνη Γεωργιάδη,
ο οποίος τις προηγούμενες ημέρες διαπίστωσε πόσο αξιαγάπητος είναι στο γύρο θανάτου που έκανε σε Νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης κόβοντας κορδέλες εγκαινίων. Και θα τις ξανακόψει πολλές φορές ακόμα, αν τον αφήσουμε στη θέση αυτή. Συνεπέστατος εφαρμοστής της πολιτικής λιτότητας στην υγεία, ενώ διαλύει κυριολεκτικά δομές, υπηρεσίες και ανθρώπους, έχει το θράσος να μιλάει για υψηλού επιπέδου δημόσιες υπηρεσίες υγείας.

Βεβαίως δεν έχει ανάγκη να κρύβει τους εργοδότες, και μαζί την αδιαφορία του. Προ ημερών, για παράδειγμα, συμμετείχε σε συνέντευξη τύπου γνωστής πολυεθνικής φαρμακευτικής εταιρείας με αφορμή τη δωρεά φαρμάκων σε ανασφάλιστους. Κι εκεί, μεταξύ άλλων, μας ενημέρωσε ότι δεν γνωρίζει τον αριθμό τους!
Ο κ. Γεωργιάδης συμμετέχει αποφασιστικά στη συνεπή εφαρμογή των μνημονιακών επιταγών  μιας πολιτικής που έχει δημιουργήσει τουλάχιστον 3 εκατομμύρια άνεργους και ανασφάλιστους, που λόγω της κοινωνικοοικονομικής τους καταστροφής παρουσιάζουν προβλήματα υγείας και ως εκ τούτου έχουν πολύ μεγαλύτερες ανάγκες φροντίδας.

Η ανταπόκριση στις ανάγκες αυτές έχει δρομολογηθεί εδώ και καιρό. Το δρόμο άνοιξαν οι προκάτοχοι του κ. Γεωργιάδη, που με θαυμαστή συνέπεια τσάκισαν τις δημόσιες υπηρεσίες υγείας: οι συμβολές, εδώ, του Αλέκου Παπαδόπουλου, του Δημήτρη Αβραμόπουλου και του Ανδρέα Λοβέρδου είναι οι πιο χαρακτηριστικές. Ο τελευταίος, εξάλλου, θα μείνει στην ιστορία για τις ναζιστικής έμπνευσης πρακτικές του (βλ. υγειονομική οδηγία). Σήμερα βρισκόμαστε αισίως στην εφαρμογή του επόμενου σταδίου.

Η χαρά ως προοίμιον συνύπαρξης...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΗΣ ΑΝΝΑ ΔΑΜΑ-ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ "ΜΕΛΑΝΘΙΟΣ"Ηταν κάποτε μέτρον των ανθρώπων και του πνεύματος. Η εντιμότητα, ο κόπος, η εργασία, η ανάγνωση, ο σεβασμός στη Ζωή. Τώρα δεν υπάρχουν πια, μάλλον έχουν υποκατασταθεί από άλλες «αξίες». Για να γίνεις αυτό που είσαι (Πίνδαρος) απαιτούσε θέληση, υπομονή, ευρύνοια, μεγαλοψυχία και κυρίως να μην είσαι ματαιόδοξος και καιροσκόπος.

Σήμερα όλα είναι διαφορετικά, επειδή απλώς η αγορά έχει, ανέλεγκτα πλέον, διαπλατυνθεί. Δεν αρκεί ο λόγος από μόνος του για να πεις ποιος είσαι, τι πρεσβεύεις, τι προσδοκάς από την πολιτική συνύπαρξη. Πρέπει να κραυγάσεις για να ακουστείς, για να επικαλύψεις τις κραυγές των άλλων (διότι όλοι κραυγάζουν, δεν ομιλούν, δεν συνομιλούν), πρέπει να ξελαρυγγιαστείς. Ο λόγος πάει για βρούβες και κυρίως η χαρά, διότι αυτή δεν μεταδίδεται (τι κρίμα για το ανθρώπινο είδος), εν αντιθέσει με την κατήφεια και το μίσος, που έτσι και εκδηλωθούν, έστω από έναν, επηρεάζουν τους πάντες, επικρατούν στο επικοινωνιακό παιχνίδι, σμπαραλιάζουν την ατμόσφαιρα και την κοινότητα, μιαίνουν το πνεύμα και τη γλώσσα. Κι έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε, μαζί με άλλους, τίποτα. Γράφει στη «Χαρούμενη Επιστήμη» ο συγγραφέας στον οποίο ανατρέχω συχνά (Νίτσε): «Ενας και μόνο άνθρωπος δίχως χαρά αρκεί για να δημιουργήσει μόνιμη ακεφιά και συννεφιασμένο ουρανό σ' ένα σπιτικό».
Και, δυστυχώς, πάντα υπάρχει ένας τέτοιος άχαρος ανάμεσά μας στην κάθε μέρα.

Η Μαρία Σπυράκη έσωσε το έθνος!

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
Γνωρίζατε ότι στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ των εκλογών του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012 κατέφταναν σχεδόν καθημερινά στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας αεροπλάνα από την Ιταλία; Γνωρίζατε ότι τα αεροπλάνα αυτά ήταν γεμάτα χρήματα που διοχετεύονταν στην Τράπεζα της Ελλάδος και από εκεί στις εμπορικές τράπεζες; Για να μη φαλιρίσουν,
λέει, οι τράπεζες και μαζί τους και τα κόμματα της εξουσίας. Εσείς προφανώς δεν τα γνωρίζατε όλα τούτα, τα γνώριζε όμως η κ. Μαρία Σπυράκη, η τότε κυβερνητική ρεπόρτερ του Μega και νυν υποψήφια ευρωβουλευτής της Ν.Δ.
«Η συνείδησή μου, ως πολίτη, ως Ελληνίδας, δεν μου επέτρεψε να δω το δημοσιογραφικό μου συμφέρον. Εκτίμησα ότι δεν έπρεπε να το πω. Το πήρα στο μαξιλάρι μου, κύριε Χατζηνικολάου» δήλωσε η κ. Σπυράκη στην εκπομπή «Στον Ενικό» του Star. «Η χώρα», συνέχισε, «τότε καιγόταν και εκτίμησα ότι δεν έπρεπε να το πω. Πίστευα ότι αυτό ήταν το εθνικό μου καθήκον». Η κ. Σπυράκη έδρασε ως Ελληνίς, έψαυσε την άγρια πέτρα του βουνού, γεύτηκε την αλμύρα του πελάγου, αφουγκράστηκε τη βοή των προγόνων και μετά είπε ψέματα, για να διασώσει το έθνος, το δικό μας έθνος, όχι το "Έθνος" του Μπόμπολα.
Αν είχε αφουγκραστεί εις βάθος τους προγόνους, η κ. Σπυράκη θα είχε ακούσει και τη φωνή του ποιητή: «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Σιγά τα ωά. Τι να μας πούνε τώρα οι σολωμοί, τι να φτουρήσουνε μπροστά στον μέγα ποιητή του βραδινού δελτίου; Πήγαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος στην παρουσίαση κάποιας από τις ποιητικές συλλογές του Διονύσιου; Δεν πήγαν.

Πρωτομαγιά 1944: Η εκτέλεση των 200 της Καισαριανής...


Κατάφορτη από μνήμες η μέρα της Πρωτομαγιάς. Η ημερομηνία αυτή συμβολίζει τους αγώνες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη για μόνιμη, καθολική, δημιουργική και ικανοποιητικώς αμειβόμενη 8ωρη εργασία, για το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο και στη νυχτερινή ξεκούραση.
Στο αίτημα για την τριμερή κατανομή του 24ωρου ("Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο" ήταν το σύνθημα 80.000 ανθρώπων που δονούσε το Σικάγο εκείνη τη σαββατιάτικη Πρωτομαγιά του 1886) ήρθαν να προστεθούν και τα αιτήματα για συλλογικές συμβάσεις, ασφαλίσεις υγείας, άδειες και συνδικαλιστικές ελευθερίες στους χώρους εργασίας.

Όχι και τις παραλίες...

Τρέχοντα , και μη...
Είμαστε έθνος ναυτικών. Λαός ναυτικός. Από τις θάλασσες ξεκινήσαμε τ' άτιμο στοιχειό που λέει κι ο Καρκαβίτσας. Πριν χιλιάδες χρόνια. Η ναυμαχία της Σαλαμίνας είναι η πρώτη σύγκρουση μεταξύ των πολιτισμένων Ελλήνων και των βαρβάρων. Ξέραμε τις θάλασσες, γι αυτό νικήσαμε και επιβιώσαμε. Δεν οργώσαμε μόνο με άροτρα την γη μας. Ιδίως γεμίσαμε λείψανα και κουφάρια στο υγρό στοιχείο. Μα από εκεί ξεχυθήκαμε στον κόσμο. Από τα πέλαγα προς τις στεριές. Τα 3/4 του πλανήτη μας είναι θάλασσες και οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που τις έκαναν σπίτια τους. 
 
Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ή δεν είχαμε σχέση με κάποιο ναυτικό; Πόσοι από εμάς δεν αντικρίζουμε με τον ίδιο σεβασμό όχι μόνο τα ροζιασμένα χέρια του αγρότη αλλά και τα σκληρά χέρια του ψαρά; Αυτού που του βάθυνε τις κόγχες των ματιών της θάλασσας η υγρασία. Αυτού που σκλήρυνε το βλέμμα του από τ' αλάτι. 
 
Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ως καταφύγια κάποιες παραλίες; Καταφύγια ηρεμίας, επαφής με την φύση, ανάτασης, δίπλα στο γαλάζιο; Πόσοι από εμάς δεν κοιμηθήκαμε σε παραλίες σε sleeping bags ή ακόμα και στην ψάθα ακούγοντας κασσέτες; Πόσοι από εμάς δεν ξοδέψαμε νύχτες με την παρέα σε μία παραλία ανάβοντας φωτιά, παίζοντας μουσική, τραγουδώντας δυνατά κάτω απ' το φεγγάρι με κιθάρες και ζωηρές ματιές; 
 
Η θάλασσα μας περιτριγυρίζει. Είμαστε η χώρα με την μεγαλύτερη ακτογραμμή. Με τα περισσότερα νησιά. Η θάλασσα είναι τα χνάρια μας. Το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον, βαριά βιομηχανία μας, ο τουρισμός. 

Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Το μαξιλάρι της Μαρίας…

Spiraki_To_mystiko
Αν είχαμε λεφτά, οι θεατρικές επιθεωρήσεις θα είχαν γεμίσει κόσμο. Όχι καρφίτσα δε θα έπεφτε, αλλά ο κάθε καθιστός σε καρέκλα, θα είχε και άλλον ένα στην αγκαλιά του.

Το κωμικό στοιχείο που υπήρχε πάντα στην πολιτική -και όχι μόνο-, τώρα έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια του γελοίου. Πέρα από την φρασεολογία καφενείου και χαμαιτυπείου που ακούμε συχνά, έχουν ξεπεράσει το αλληλοκάρφωμα και καρφώνουν και τον εαυτό τους πια.
Η κα Μαρία Σπυράκη ως δημοσιογράφος του κρατικού MEGA καναλιού μέχρι πρότινος, αποφάσισε να μας σώσει και αυτή μέσω του καλού και σταθερού πόστου της Ευρωβουλευτίνας. Επάνω στη φόρα που είχε πάρει και έλεγε διάφορες παπαρδέλες μπας και πείσει τα πρόβατα να την ψηφίσουν, έριξε και την ατάκα περί του μαξιλαριού της και του μυστικού που κρύβει το άτιμο (το μαξιλάρι φυσικά).
Λίγο πολύ, όλοι θα έχετε διαβάσει τι έχει γίνει και θα πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στη κυρά Μαρία που κράτησε το στόμα της κλειστό και δε χρεοκοπήσαμε εμείς και κρατήθηκε η Ευρώπη στα πόδια της. Φυσικά όπως μας ενημέρωσε, το θέμα το γνώριζαν και άλλοι δημοσιογράφοι από το MEGA και δεν είπε κανένας τίποτα.

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Πρόσ(χ)ημο...

Σταθης στον enikos.gr...
Πρώτα σκότωσαν τις λέξεις. Κι ύστερα σκλάβωσαν του ανθρώπους. Ετσι γινόταν, έτσι γίνεται κι έτσι θα γίνεται στην πολιτική, εκτός από τις επαναστατικές περιόδους ή τις μεγάλες μεταρρυθμιστικές εποχές, όταν οι λέξεις διατηρούν τη σχέση τους με τις έννοιες που αποδίδουν, σαν μαχόμενες μεραρχίες.
Στα ενδιάμεσα, στις μεταβατικές περιόδους κι ακόμα περισσότερο σε φάσεις ύφεσης ή και παρακμής οι λέξεις «κουρεύονται», μπαίνουν σε οργουελιανά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποχυμώνονται, αποξηραίνονται, εκπαιδεύονται στην αμφισημία στις σοφιστείες, στην παρένδυση, κατατάσσονται σε μεραρχίες ευφημισμών, ή ακόμα και σε δηλώσεις μετανοίας για τις έννοιες που έως τότε έφεραν, σε αποκήρυξη. Οσο δε για τις πιο απείθαρχες λέξεις, αυτές απλώς εξορίζονται, εργάτης, σοσιαλισμός, επανάσταση, μεταρρύθμιση, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, ουτοπία, εκατοντάδες λέξεις δεν ενδημούν στην ανωτάτη καθεστωτική της προπαγάνδας και όταν χρησιμοποιούνται, χρησιμοποιούνται σαν λέξεις δούλες, που σημαίνουν άλλο πλέον από εκείνο που εννοούσαν.
Σ’ αυτόν τον αχταρμά των λέξεων από τον κιμά των εννοιών, η κυρίαρχη γλωσσογενετική προσθέτει νεολογισμούς και λέξεις κενές καινότητος, φτιάχνοντας εν τέλει μια γλώσσα των 200 λέξεων και των 30 εννοιών - όσων εννοιών είναι αρκετές, παραμένοντας σε δημόσια χρήση με κατακλυσμική συχνότητα, να εξασφαλίζουν το άπληκτον της ομογενοποιημένης σκέψης. Τελευταίας εσοδείας σ’ αυτήν τη σημασιολογία και σημειολογία το «πρόσημο». Λέει, ας πούμε, ο Γιωργάκης «πολιτική με προοδευτικό πρόσημο» και πάει περίπατο η «προοδευτική πολιτική». Πάει περίπατο δηλαδή μια πολιτική που προϋποθέτει συγκεκριμένες δεσμεύσεις και συνεπάγεται προσδιορισμένα αποτελέσματα και μένεις στο χέρι με μια μπαρούφα στο χαλαρό, πρόθυμη να αναμειχθεί κι αυτή στον χυλό των εννοιών που κάνουν, στην εποχή μας (όπως και σε άλλες εποχές), ανίκανους τους πολίτες να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, μάλιστα υπερβαίνοντας τα τείχη που υψώνουν τα στερεότυπα, η παραπληροφόρηση, ακόμα και η ιδεολογική τρομοκρατία.

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Η Αριστερά προ των πυλών και η ατάκα του Νίτσε...

Μακμάκ, απο την Αυγη....
Ο χρόνος μετράει ανάποδα για τις πολλαπλές εκλογές του Μάη και όλοι οι αριστεροί φιλοδοξούν το εκλογικό αποτέλεσμα να αποτελέσει μια κλωτσιά στα πισινά της συγκυβέρνησης των Μνημονίων ανοίγοντας τον δρόμο για εξελίξεις αλλαγής της πορείας της χώρας.

Το ορόσημο του Μαΐου, ένα ορόσημο που ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από μήνες οριοθέτησε -καλώς ή κακώς- σηματοδοτώντας αυτόν τον χρονικό ορίζοντα για την ανατροπή, στοιχειώνει την πολιτική καθημερινότητα. Η Αριστερά βρίσκεται ένα βήμα πριν τη διακυβέρνηση και αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Κι άλλες φορές τα παλιότερα χρόνια η Αριστερά γέμισε την καρδάρα με το γάλα και στη συνέχεια την κλώτσησε παραδίδοντας την εξουσία κυρίως από δικά της λάθη.
Ο λαός υποτίθεται ότι περιμένει για να εκδικηθεί με την ψήφο του τους κυβερνώντες και οι κυβερνώντες προσπαθούν να τον εξευμενίσουν μοιράζοντας πεντακοσάρικα. Σύντομα θα έχουμε καλύτερη εικόνα για το αν ο κόσμος είναι ένα καζάνι που βράζει έτοιμο να τινάξει το καπάκι ή ένα καζάνι που σιγοβράζει στο ζουμί του.
Ο λόγος που οι απλοί πολίτες στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυστυχώς η έμπνευση από την Αριστερά, αλλά η απογοήτευσή τους από τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας. Ο λαός, στην πλειοψηφία του, οδηγείται προς τον ΣΥΡΙΖΑ όχι τόσο από ελπίδα όσο από απελπισία λόγω της προηγούμενης διακυβέρνησης. Δεν πιστεύει σε κάποιο όραμα, αλλά βλέπει το αδιέξοδο. Ετοιμάζεται να αναθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση πιστεύοντας ότι τα πράγματα δύσκολα θα γίνουν χειρότερα. Υιοθετεί ένα σκεπτικό του τύπου «άντε να τους δούμε κι αυτούς» και ταυτόχρονα αναρωτιέται: «Είναι τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ μία από τα ίδια;»
Ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε έγραψε παλιά ένα απόφθεγμα που έγινε ευρύτερα γνωστό χάρις σε ένα ψαγμένο παιχνίδι στρατηγικής για υπολογιστές την προηγούμενη δεκαετία. Το απόφθεγμα αυτό παραμένει πάντα επίκαιρο: «Όποιος πολεμάει με τέρατα πρέπει να προσέξει να μη γίνει και ο ίδιος τέρας. Όταν ατενίζεις την άβυσσο, η άβυσσος κοιτάει πίσω σε σένα!»

Η στρατηγική της σύγχυσης...

Sotosblog...
Εικόνα Εγκεφαλική Έκρηξη
Κοινό κτήμα τείνει να γίνει το γεγονός ότι ασύστολα ψέματα αναμεμιγμένα με μαγειρεμένες αλήθειες ξεφουρνίζονται συστηματικά από την κυβέρνηση και τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. για όλα τα κρίσιμα θέματα,
ώστε να επιτευχθεί και να διασφαλισθεί ο αδιαμαρτύρητος εξανδραποδισμός των πολιτών. Με εξαίρεση τους κολλημένους, οι πολίτες έχουν εμπεδώσει πια αυτήν την κοροϊδία και φυλάγονται.
Ωστόσο, οι δυνάστες μας διαθέτουν ένα πρόσθετο όπλο πολύ ισχυρότερο και από το ψέμα: Τη σύγχυση. Το ψέμα το αντιμετωπίζεις. Όταν γνωρίζεις ότι ο άλλος ψεύδεται, απλώς δεν τον πιστεύεις. Τη σύγχυση δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις το ίδιο εύκολα, διότι δεν γνωρίζεις ούτε τι να πιστέψεις, ούτε τι να μην πιστέψεις. Παραλύεις και παραδίδεσαι. Τότε, η επίσημη εκδοχή αποκτά μέσα στη σύγχυση διαστάσεις μοναδικού καταφυγίου αξιοπιστίας, για να έχεις κάπου, όπου νάναι, ν’ ακουμπήσεις και να μην τρελαθείς.
Θα ήθελα να δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σύγχυσης. Στις 25 Απριλίου, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ δήλωνε ότι «δεν αποκλείει νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους». Παραθέτω το σχετικό screenshot από την «Καθημερινή»:

Η δυστυχία της «επιτυχίας»...

Δεν χρειάζεται να ξαναπούμε από τη στήλη αυτή ότι το «επίτευγμα» του πρωτογενούς πλεονάσματος, που γιορτάζει η κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά αποτελεί λόγο για εορτασμούς. Ακόμη και ο Γιώργος Κύρτσος έχει περιγράψει τη σχετική «πολιτική μυθολογία» (δικός του ο όρος) στην αρθρογραφία του, πριν από την ανακήρυξη της υποψηφιότητάς του για την Ευρωβουλή.

Δεν αντανακλά καμιά βελτίωση στην πραγματική οικονομία, δεν οφείλεται στην αύξηση των εσόδων από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, που αποτελεί ιστορικά το βασικό λόγο διόγκωσης των ελλειμμάτων. Αποτελεί αφ' ενός δημιούργημα νέας εκδοχής των Greek statistics και αφ' ετέρου αιματηρό λάφυρο της καταλήστευσης μισθών, συντάξεων και του ξεπουλήματος των υποδομών του κοινωνικού κράτους.
Η οικονομία εξακολουθεί να είναι παγιδευμένη στη σπείρα αργού θανάτου που την έχει οδηγήσει η συνταγή του Μνημονίου: το χρέος διογκώνεται, ενώ η παραγωγική βάση της χώρας συνεχίζει να συρρικνώνεται. Ο αποπληθωρισμός του τελευταίου διαστήματος δεν αποτελεί όψιμη επιτυχία του σεναρίου της εσωτερικής υποτίμησης, αλλά θανάσιμη παγίδα, από την οποία ακόμη και πανίσχυρες οικονομίες, όπως η ιαπωνική, παλεύουν χρόνια να ξεφύγουν. Στο πλαίσιο αυτό δεν έχει τόση σημασία εάν το 2014 θα έχουμε μια αναιμική ανάπτυξη του 0,6%, όπως προβλέπει η πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ή συνέχιση της ύφεσης, όπως προβλέπει ο ΟΟΣΑ.
Αλλωστε, αυτή είναι η φύση των κυκλικών κρίσεων του καπιταλισμού, κάποια στιγμή έρχεται και η πάνω πλευρά τους. Το θέμα είναι κυρίως ποιος θα ωφεληθεί από την ανάπτυξη και τι χαρακτήρα θα έχει όταν έρθει. Οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, όπως κατ' εξοχήν είναι αυτές των Μνημονίων, ακόμη και εάν «πετύχουν», προαναγγέλλουν υποτονική ανάκαμψη χωρίς νέες θέσεις εργασίας, μισθούς Βουλγαρίας και θηριώδη ποσοστά ανεργίας, σε συνδυασμό με τη διάλυση όχι μόνον των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και κάθε άλλης ρύθμισης της οργανωμένης κοινωνικής συμβίωσης.

Καθώς ο συγγραφέας αποχαιρετά τον Λαβύρινθό του: Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες 1927- 2014...

του Θωμα Τσαλαπατη...
‘’Μια μέρα σαν την σημερινή ο δάσκαλός μου Ουίλιαμ Φώκνερ είπε, εδώ σ’ αυτό το μέρος: ’’ Αρνούμαι να δεχτώ το τέλος του ανθρώπου’’. Δεν θα ένιωθα άξιος να σταθώ και εγώ σ΄ αυτό το βήμα, αν δεν είχα πλήρη συνείδηση ότι για πρώτη φορά από τη γένεση της ανθρωπότητας η κολοσσιαία τραγωδία που εκείνος αρνήθηκε να δεχτεί πριν από τριάντα δύο χρόνια, σήμερα δεν αποτελεί παρά μια επιστημονική πιθανότητα.
Μπροστά σ αυτή την φοβερή αλήθεια, που από τότε που υπήρξε ο άνθρωπος ίσως φαινόταν ουτοπία, εμείς οι παραμυθάδες, που πιστεύουμε τα πάντα, αισθανόμαστε ότι έχουμε το δικαίωμα να πιστέψουμε πως δεν είναι ακόμη πάρα πολύ αργά για να δημιουργήσουμε μια αντίθετη ουτοπία. Μια καινούργια και απόλυτη ουτοπία ζωής, όπου κανείς δεν θα μπορεί ν αποφασίζει για τους άλλους, ούτε και για το πώς θα πεθάνουν, όπου η αγάπη θα είναι πραγματικότητα και η ευτυχία εφικτή, και όπου οι φυλές, οι καταδικασμένες σε εκατό χρόνια μοναξιάς, θα έχουν επιτέλους, και για πάντα, μια δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη.’’
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Η μοναξιά της Λατινικής Αμερικής (ομιλία κατά την παραλαβή του βραβείου Νόμπελ το 1982)
Ο θάνατος μοιάζει συχνά με στιγμή που συνοψίζει τη ζωή. Περιγράφει το αποτύπωμα που αφήνει πίσω του το σώμα του ανθρώπου που φεύγει. Έτσι, ακόμα και αν το τελευταίο μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες εκδόθηκε το 2004 (Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου), ακόμη και αν ο καρκίνος στους λεμφαδένες -ο οποίος διαγνώστηκε ήδη από το 1999- έφθειρε σε τέτοιο βαθμό τον συγγραφέα ώστε να δηλώσει πως το 2005, ‘’ήταν η πρώτη χρονιά της ζωής του που δεν έγραψε ούτε μια γραμμή’’, ακόμη και αν το 2012 ο αδερφός του επιβεβαίωνε πως ο Μάρκες έπασχε από άνοια και πως η κατάστασή του ήταν μη αναστρέψιμη, ήταν το γεγονός της 17ης Απριλίου, που στοιχειοθέτησε το τέλος ενός παρατεταμένου αποχαιρετισμού και την αρχή ενός άλλου, λιγότερου πικρού και ντυμένου με το χειροκρότημα του ύμνου. Ο αποχαιρετισμός έμοιαζε με την ανάταση που προκαλεί η αναγνώριση της συμβολής.

5΄ τρις ημερησίως...

της Ευγενιας Λουπακη, stokokkino.gr...
Έχετε κομάρες, ζαλάδες, θολούρες, τσαντίλες και σας ανεβαίνει η πίεση με διάφορα που δεν σας αρέσουν στον ΣΥΡΙΖΑ;
Έχετε καούρες, κρυάδες, ταχυκαρδίες και αναγούλες εξαιτίας διαφόρων προσώπων, που δεν σας αρέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ;
Έχετε θλίψη, κατάθλιψη, μανία, τάσεις φυγής και ιδιώτευσης εναλλάξ λόγω συνδυασμού των ανωτέρω;

Εχω μια συνταγή για σας:
Αγνοείστε όλους αυτούς που σας λένε να μην βλέπετε τηλεόραση. Αγνοείστε αυτούς που σας χαρακτηρίζουν μαζοχιστές και άλλα τέτοια.

Δείτε τηλεόραση. Δείτε δελτία ειδήσεων. Δείτε ενημερωτικές, πολιτικές εκπομπές.
Δείτε π.χ. πώς το πρωί της Κυριακής, το ΜΕΓΚΑ αφιερώνει μία ολόκληρη ώρα τηλεοπτικού χρόνου, στην Σαμπιχά Σουλεϊμάν, καθοδηγώντας την βήμα-βήμα να πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ “υπάκουσε” στο τουρκικό προξενείο. Πώς την διορθώνουν πατερναλιστικά στον αέρα όταν μιλάει για “τουρκική” μειονότητα- “εννοείτε μουσουλμανική κυρία Σαμπιχά”. Πώς έχουν προσκεκλημένο και τον Πασόκο υφυπουργό Εργασίας Β. Κεγκέρογλου, για να υπάρξει απ’ ευθείας διάλογος και να του πει η Σαμπιχά τα προβλήματα των Ρομά, που φυσικά θα τα κοιτάξει αμέσως ο υφυπουργός, τώρα που τα έμαθε, διότι πού να τάξερε, αν δεν υπήρχε το ΜΕΓΚΑ;

Των αριθμών...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...
Μπροστά μας είναι μια δύσκολη μάχη. Κι αυτή τη μάχη -που όπως κάθε μάχη- έτσι κι αλλιώς αποτελεί την άγρια δημιουργικότητα της συλλογικής εξωτερίκευσης, εμείς για μια στιγμή, αυτή τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή (στο ίχνος δηλαδή σκόνης του παρόντος ως πιθανότητα μέλλοντος), θα πρέπει να την δούμε με παραμέτρους που ποτέ πριν δεν είχαμε φανταστεί ότι θα την δούμε.
Που ποτέ πριν δεν είχαμε φανταστεί ότι θα μας οδηγούσε η φαντασία μας. Γι' αυτό και δεν είχαμε φανταστεί τη λύπη ως προοίμιο επεξεργασίας της νίκης, τη σιωπή ως ηττημένη ισότητα προόδου, τη φαντασία ως πολιτικό πρόβλημα και την αμεσότητα της κάθε απόσυρσης ως υδροφόρο ορίζοντα μιας (κάποιας) αργής γονιμότητας. Εκείνης της γονιμότητας που θα έφερνε το έδαφος ακριβώς κάτω από τη βροχή, αποδεικνύοντας ότι ο ουρανός είναι καμωμένος από χώμα.
Όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα, για να μην πούμε όλα, θα πρέπει να ωριμάσουν ταχύτατα όπως η άκανθος στο στόμα τριαντάφυλλου που γίνεται γλυκό του κουταλιού κάπου στο παρελθόν και σιδερόπορτα παρόντος που θα εμπόδιζε το μέλλον να γίνει παρελθόν πριν καν υπάρξει ως όνειρο πάνω στο όνειρο, σαρξ δηλαδή κρεμασμένη από τα τσιγκέλια της σιωπής της. Σαρξ που κραυγάζει τη σάρκα της. Έτσι πορευτήκαμε μέχρι εδώ, έτσι καταθέτουμε τα όπλα μας, έτσι λέμε να ανεμίσουμε τα μαύρα σκουφιά της σιωπής μας (ήδη χρεωμένοι) πανηγυρίζοντας μια νίκη που είναι δική μας κι όμως για μας είναι μια νίκη που δακρύζει. Δακρύζει από «ζήτω» και «εμπρός», δακρύζει από το ποδοβολητό των νικητών. Ναι είναι μια δύσκολη μάχη, η μάχη των επικείμενων εκλογών. Ποτέ δεν ήταν τόσο δύσκολη. Όχι μόνο γιατί κινδυνεύει - και στ' αλήθεια κινδυνεύει - ο ταξικός αντίπαλος, αλλά και γιατί κι εμείς κινδυνεύουμε να ηττηθούμε αλλιώς. Να υποστούμε μια ήττα, μια ήττα που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί και επομένως δεν την είχαμε ποτέ εντάξει ως στοιχείο στην πολιτική μέθοδο επιτάχυνσης της ιστορίας. Η οποία βεβαίως πάντοτε επιτυγχάνεται μέσα από τη βαθιά συνείδηση βραδύτητας του χρόνου. Του όλου χρόνου. Ο ιστορικός έπεται: αυτό το πεδίο συνείδησης όπου γίνονται οι μάχες. Αυτό το πεδίο τρόμου που σε συνεπαίρνει με το σκοτεινό του φτερό, καθώς ακούγεται το πλατάγισμα της σιωπής μέσα στον θάνατο.

Φαρμάκι στάζει ο μαστός της Ιουλιέτας...

της Μαριαννας Τζιαντζη...
Με χρηματικό πρόστιμο απειλεί ο δήμαρχος της Βερόνας όσους δίνουν φαγητό στους άστεγους που ζουν στο ιστορικό κέντρο της πόλης και τους οποίους χαρακτηρίζει «υγειονομικό και περιβαλλοντικό κίνδυνο». Ζήλεψε ο άνθρωπος τη δόξα του Λοβέρδου, που είχε χαρακτηρίσει «υγειονομική βόμβα» τις οροθετικές γυναίκες και τόσο αναίσχυντα τις είχε διαπομπεύσει.
 
Το πρόστιμο κυμαίνεται από 25 έως 500 ευρώ. Αναρωτιέται κανείς αν η διακύμανση έχει σχέση με τον αριθμό των ταϊζόμενων αστέγων  ή με την ποσότητα και το είδος της τροφής. Μήπως υπάρχει τιμοκατάλογος; Π.χ., 25 ευρώ μια τσίχλα ή μια καραμέλα, 100 ευρώ μια σακούλα γαριδάκια, 250 ευρώ το σάντουιτς, 500 ευρώ η σούπα και γενικά το ζεστό γεύμα.
 
Η Βερόνα, ένα από τα προπύργια της Λέγκας του Βορρά, είναι μια πανέμορφη και πλούσια πόλη με μεγάλη τουριστική κίνηση καθώς εδώ γεννήθηκε κι έσβησε άδοξα ο έρωτας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Σ’ αυτό το αποστειρωμένο και πολιτικά ακροδεξιό περιβάλλον δεν χωράνε οι φτωχοί, οι άστεγοι, οι μετανάστες, αυτοί που δε θέλουν να κρυφτούν και να ζήσουν σαν τα ποντίκια σε οργανωμένα άσυλα. 
 
Στην Ελλάδα η ατομική, η εξωθεσμική ελεημοσύνη δεν απαγορεύεται. Οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι ανέστιοι με άλλους τρόπους καταδιώκονται. Δεν τιμωρούνται όσοι τους δίνουν λίγα ψίχουλα αγάπης· τιμωρούνται οι ίδιοι επειδή υπάρχουν. Η διαταγή του δημάρχου της Βερόνας είναι μια κραυγαλέα παραλλαγή της ίδιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Άγγελοι...

του Κωνσταντινου Χατζηνικολαου, απο τα Ενθεματα...
Πρόσφατα ο Μίλαν Κούντερα –στα 85 του πια– εξέδωσε, ύστερα από μακρόχρονη παύση, ένα νέο μυθιστόρημα κι εγώ βρήκα την ευκαιρία να ξαναδιαβάσω τη Βραδύτητα.
Σε κάποιο σημείο του βιβλίου, ο Κούντερα γράφει για τα κακά της φωτογραφίας: αν το 14ο αιώνα ο Τσέχος βασιλιάς Βάτσλαβ μπορούσε να περιφέρεται ανενόχλητος στους δρόμους της Πράγας, δίχως να τον αναγνωρίζει κανείς, σήμερα (το 1995)
ο πρίγκιπας Κάρολος της Αγγλίας είναι υποχρεωμένος να κρύβεται διαρκώς γιατί όλοι έχουν δει κάπου το άσχημο πρόσωπό του.
Πάντως εγώ, εκείνη την Παρασκευή, βγαίνοντας από το πατρικό μου, πήγα να πέσω κυριολεκτικά πάνω στη Μέρκελ, εννοώ στην αυτοκινητοπομπή της Μέρκελ, και ευτυχώς που βρέθηκε ένας φύλακας-άγγελος αστυνομικός για να με σταματήσει: «Έρχεται η πομπή», με προειδοποίησε ψύχραιμα και πράγματι, λες και ήταν ο απεσταλμένος του βασιλιά που ήξερε την πληροφορία από πρώτο χέρι, η πομπή εμφανίστηκε αμέσως μπροστά μου και έστριψε επιτόπου, στο αντίθετο ρεύμα της Βασιλίσσης Σοφίας, σαν ένα μαύρο δυσοίωνο σκουλήκι.
Έτσι η Καγκελάριος είδε την Αθήνα όπως ακριβώς θα ήθελε να είναι: μια έρημη πόλη δίχως κατοίκους.
Αναγκάστηκα λοιπόν να περπατήσω υπό βροχή μέχρι τα Πετράλωνα για το σπίτι του θείου μου που του είχα υποσχεθεί πως θα τον επισκεπτόμουν. Έφτασα μια ώρα αργότερα και μόλις η βροχή κόπασε, τον πήρα και βγήκαμε για την καθιερωμένη βόλτα στον περιφερειακό του Φιλοπάππου.
Ο θείος μου δεν βλέπει πια καλά και για μεγαλύτερη ασφάλεια κρατούσε σφιχτά το χέρι μου. Φορούσε ένα μαύρο αδιάβροχο κι όταν άρχισε πάλι να βρέχει, έβαλε την κουκούλα στο κεφάλι του και τότε σκέφτηκα πως έμοιαζε με τον μαύρο άγγελο της ατυχίας.
Και είναι κρίμα: γιατί τώρα που είναι άρρωστος και το χέρι του τρέμει, κάνει τα πιο ωραία σχέδια, υπέροχα τρεμουλιαστά σχέδια που βγαίνουν κατευθείαν από τον καρκίνο του.
Το φως έφευγε πίσω από το λόφο κι εμείς συνεχίζαμε να βαδίζουμε αργά, όταν άξαφνα ένιωσα μια στιγμιαία μα απέραντη γαλήνη, ίσως επειδή περπατούσαμε μαζί κάτω από τη βροχή που δυνάμωνε, και μακάρι να ένιωσε το ίδιο και ο θείος μου. Το μόνο που διέλυε την ησυχία μας ήταν το ελικόπτερο που στριφογύριζε από πάνω μας, προσπαθώντας να προστατεύσει τη Μέρκελ από εμάς που μπορούσαμε ακόμα να κάνουμε ένα δύο απλά πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει πλέον αυτή.
«Η δόξα καταβρόχθισε όλη την ελευθερία του», γράφει ο Κούντερα για τον Κάρολο: «Μόνο τα απολύτως αναίσθητα πνεύματα μπορούν σήμερα να συγκατατεθούν και να σέρνουν εκούσια πίσω τους την κατσαρόλα της διασημότητας».
Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου

Πολυαρχία, ασυνταξίες, αρρωστημένα εγώ...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο την Αυγη...
Είναι μπάχαλο τα κόμματα; Πολυαρχία, ασυνταξίες, αρρωστημένα εγώ, πολυκερματισμός, καμία συλλογική κουλτούρα, περίπου αυτό αποκαλύπτουν. Γιατί έχουν αποδυναμωθεί; Εντάξει τα κόμματα της μνημονιακής επιλογής και του ξέφρενου οικονομισμού, που τα αποδυναμώνει η ίδια η πολιτική τους και τα λομπίστικα στοιχεία που τη διαμορφώνουν.
Και χαμηλή ποιότητα έχουν, και η αποδιαρθρωτική πολιτική τους διαρρηγνύει τις σχέσεις με τα παραδοσιακά τους ακροατήρια. Αλλά η ριζοσπαστική Αριστερά; Πώς εξηγείται η έλλειψη ιστού, πειθαρχίας, οικονομίας στις εκφράσεις και στην πολιτική αφήγηση;
Οι υποθέσεις απίστευτης πολιτικής αδεξιότητας που εκδηλώνονται συχνά, θέτουν ερωτήματα, αλλά κυρίως εκνευρίζουν. Σαν να περισσεύει μια τεράστια ποσότητα πολιτικού αποθέματος και μπορεί αστόχαστα να σπαταλιέται. Η εύκολη απάντηση για την πολυφωνία και την πολιτική ασυνταξία είναι η απότομη και αναφομοίωτη διόγκωση που οδηγεί στο να βρίθουν ερασιτεχνισμών πολλές από τις εκφάνσεις της εναλλακτικής ριζοσπαστικής Αριστεράς - όπως και πολλά από τα πρόσωπα που σπεύδουν να τη στελεχώσουν. Όμως ακόμα κι αν δεχτεί κανείς ότι γενικότερα το κόμμα ως δομή και έννοια περνάει βαθιά κρίση κοινωνικής νομιμοποίησης, λόγω της διασύνδεσης με κάτι πλάγιο και πονηρό, λόγω της ιδιοτελούς στράτευσης που γνωρίζουμε από τα παλαιά κόμματα εξουσίας (και αυτό επηρεάζει και την ανεξούσια Αριστερά), ακόμα κι έτσι δεν εξηγούνται οι εμπαθείς αποκλίνουσες απόψεις, ο χαβάς και η σφυριά του καθενός, που ταλαιπωρούν και κουράζουν.
Μία εξήγηση είναι οι πολιτικές ωραιοπάθειες. Υπάρχουν κάποιοι που εννοούν τον κόσμο ως υποχρεωτική εικόνα τού εαυτού τους. Ό,τι αποκλίνει είναι ανεξήγητο ή μη νόμιμο.

Μια καμπάνια τού υπουργείου Παιδείας...

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι υπουργός Παιδείας είναι το πρόσωπο το οποίο ο πρωθυπουργός διορίζει στη θέση αυτή, επειδή αδυνατεί να τον διορίσει σε οποιαδήποτε άλλη. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι ο ορισμός αυτός ανταποκρίνεται περισσότερο στην πραγματικότητα. Εμείς γνωρίζουμε ότι, αντίθετα με τα παραπάνω, υπήρξαν και αρκετοί που εργάστηκαν για την Παιδεία.

Αδυνατώντας να αναφέρουμε τα ονόματα όλων, πράττοντας όπως ο Ναπολέων Βοναπάρτης (ο οποίος, επειδή δεν μπορούσε να αγκαλιάσει έναν έναν τους στρατιώτες του, αγκάλιαζε τους στρατηγούς του), θα περιοριστούμε σε δύο εξ αυτών:
1) Στον Γ. Α. Παπανδρέου. Ελαμψε ως υπουργός Παιδείας. Εμεινε στην Ιστορία ως ο θεμελιωτής των σαρδάμ και ο εμπνευστής νεολογισμών του τύπου: «να κάνουμε την επανάσταση του αυτονόητου», «είμαστε οι αντεξουσιαστές στην εξουσία». Απέδειξε έμπρακτα ότι ακόμα και κάποιες ασυναρτησίες μπορούν, υπό προϋποθέσεις, να σε μετατρέψουν σε πρωθυπουργό.
2) Στον Κ. Αρβανιτόπουλο. Κατέχει και σήμερα τη θέση του υπουργού Παιδείας. Τον διόρισε ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, ο πολιτικός που επιμένει να σώσει την Ελλάδα, όπως οι πρόσκοποι επιμένουν να περάσουν τη γριά, παρά τη θέλησή της, στο απέναντι πεζοδρόμιο. Το έργο του σημερινού υπουργού θα κριθεί στο τέλος της θητείας του.
Εμείς θα περιοριστούμε σ' ένα πρόσφατο τηλεοπτικό σποτ, που φέρει την υπογραφή του υπουργείου, του οποίου προΐσταται. Στην «ενημερωτική» αυτή διαφήμιση δύο παιδάκια διαμαρτύρονται κατά της επιθυμίας των γονιών τους να τα σπουδάσουν γιατρό το ένα και δικηγόρο το άλλο, αντίθετα με τη δική τους επιθυμία να γίνουν το ένα μαραγκός και το άλλο μοδίστρα.
Προτρέχοντας, σχηματίσαμε την εσφαλμένη εντύπωση ότι η διαφήμιση αυτή αποτελούσε την πιο κραυγαλέα κατάφαση στον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας κι επομένως της Παιδείας. Οτι, δηλαδή, γιατροί ή δικηγόροι μπορούν να γίνονται στο εξής μόνο τα παιδιά των εύπορων γιατρών ή των δικηγόρων κι όχι βέβαια του μαραγκού και της μοδίστρας, που θα πρέπει στην καλύτερη περίπτωση να περιορίζονται στα επαγγέλματα των γονέων τους.

Ψήφος με υπεραξία...

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Ψήφος με υπεραξία
Πώς ακριβώς θα διαμορφωθεί το νέο πολιτικό σκηνικό μετά τις ευρωεκλογές δεν μπορεί ακόμη να προβλεφθεί με ακρίβεια. Ούτε να διατυπωθούν ασφαλείς προβλέψεις, με φόντο την παρατεταμένη και γενικευμένη ρευστότητα. Μόνο «προφητείες» μπορούν να διατυπωθούν, προθέσεις να διαπιστωθούν και ν΄ ανιχνευθούν σχέδια επί χάρτου, που ήδη προωθούνται προς υλοποίηση από τους ναυαγούς του δικομματισμού και τους παραπλέοντες.

Iσως, όμως, μεγαλύτερη σημασία από τη νέα, ούτως ή άλλως, διάταξη του κομματικού σκηνικού, που θα προκύψει, να έχουν οι ελληνικές και ευρωπαϊκές συνθήκες μέσα στις οποίες θα εξελιχθεί αυτό. Δηλαδή, το είδος και η ποιότητα της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας από το ένα μέρος. Τα χαρακτηριστικά και η κατεύθυνση της ΕΕ από το άλλο, μαζί με τη θέση της ευρω-Ελλάδας.
Oποια αναδιάταξη του κομματικού και πολιτικού χάρτη, όμως, ήθελε διαμορφωθεί, μικρή σημασία θα έχει αν η χώρα συνεχίσει τον δρόμο της ιστορικής παρακμής που βαδίζει τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Σε μια Ελλάδα φτωχοποιημένη, απαξιωμένη, γερασμένη, περιθωριακή, αιχμάλωτη του χρέους και εν πολλοίς αποικιοκρατούμενη από τους δανειστές, φαντάζει αδιάφορο ποιοι κομματικοί σχηματισμοί θ΄ ανταγωνίζονται. Το ίδιο αν θα βρίσκεται στις καρέκλες εξουσίας μια κεντροδεξιά ή κεντρααριστερή κυβέρνηση, με τούτο ή το άλλο πολιτικό προσωπικό.
Πιο ουσιαστικό από το οποιοδήποτε νέο κομματικό σκηνικό είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς, η ικανοποίηση από τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, η νομιμότητα και η δημοκρατικότητα της διακυβέρνησης. Oλα εκείνα που έχουν απαξιωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας κι έχουν συμπαρασυρθεί από τη γενικευμένη κρίση. Προκαλώντας, με τη σειρά τους, πρόσθετα παρακμιακά φαινόμενα.

Δεν θέλω να με λένε Γιάννη αλλά Μέγα Ναπολέοντα, να ζητήσω την άδεια των γάλλων;...

Τρυπιο Ευρω...
Στην Ελλάδα δεν μας αρέσει να λύνουμε τα προβλήματα. Προτιμούμε είτε να τα αφήνουμε άλυτα πάνω στο τραπέζι είτε να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί, με την ελπίδα πως με ένα θείο θαύμα θα επιλυθούν. Κι αυτό δεν το κάνουμε μόνο για τα σοβαρά ζητήματα, αλλά και με τα γελοία.
Γιατί γελοίο είναι, για παράδειγμα, να μην έχουμε καταλήξει ακόμα σε συμφωνία με τη Δημοκρατία τής Μακεδονίας για την ονομασία της. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να σκαλίζουμε κι από πάνω αυτό το θεματάκι για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Ποιός ξένος μπορεί να μας πάρει στα σοβαρά όταν του λέμε πως κινδυνεύει η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας από ένα κρατίδιο με το μισό από τον ελληνικό πληθυσμό, το οποίο μάλιστα είναι διχασμένο ανάμεσα σε σλάβους κι αλβανούς;

Ω τι χαρά! Το δελτίο του ΜΕΓΚΑ καταρρέει...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
Μέσα στο χειμώνα της ψυχής μας, μικρές αχτίδες φωτός ξεπροβάλλουν κάπου, κάπου από τα μαύρα σύννεφα. Αχτίδες μικρές και αχτίδες μεγάλες, σαν την κατάρρευση του βραδινού δελτίου ειδήσεων του ΜΕΓΚΑ, του πάλαι ποτέ κραταιού δελτίου τους ενός εκατομμυρίου τηλεθεατών,
που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις και πατζούρια, κινούσε ταν Γαν, θεράπευε την φαλάκρα, την ποδάγρα και την φαινυλοκαιτονουρία. Στους μισούς έχουν μειωθεί οι θεατές του δελτίου, διακόσιες χιλιάδες έχασε μόνο εντός του 2014, βρέθηκε μακράν στη δεύτερη θέση μετά το δελτίο του ΑΝΤΕΝΑ και κάποιες ημέρες βρίσκεται πίσω και από το STAR. Κι αν πας στις ηλικίες 15-44, σε αυτές που οι τηλεορασάδες αποκαλούν «δυναμικά κοινά», εκεί γίνεται η νυξ του Αγίου Βαρθολομαίου, το δελτίο του ΜΕΓΚΑ εξαφανίζεται από το χάρτη.
Μόνο οι παλαιοί έχουν μείνει να βλέπουν το δελτίο του Μπόμπολα, του Ψυχάρη, του Βαρδινογιάννη. Άλλοι από συνήθεια –πάει ενστικτωδώς το χέρι στο ρημάδι το τηλεκοντρόλ- άλλοι από βαρεμάρα, άλλοι για να σιχτιρίσουν, να εκτονωθούν και να αποφύγουν το βραδινό αφέψημα του ύπνου. Λίγοι έχουν απομείνει κι αυτοί παρακολουθούν το δελτίο του ΜΕΓΚΑ σαν σήριαλ, για να δουν πως εξελίσσονται καθημερινά τα πάθη, τα μίση, οι δολοπλοκίες και οι πομπές του καθεστώτος.
Το βραδινό δελτίο του ΜΕΓΚΑ είναι το σήριαλ του καθεστώτος, με πρωταγωνίστρια τη μικρή και αθώα ΄Ολγα, που έχει μικρές και αθώες απορίες. «Είναι δυνατόν, Γιάννη μου, να υπάρχουν κόμματα που υποκύπτουν στο Τουρκικό Προξενείο;», «είναι δυνατόν, Παύλο, μου να υπάρχουν κόμματα που να επιθυμούν της καταστροφή της οικονομίας;», πόσες και πόσες ιστορίες, πόσες και πόσες απορίες. Άλλως ειπείν, γκαιμπελισμός δια της αθωότητας.
Ο Γιάννης και ο Παύλος στους οποίους απευθύνεται η Όλγα είναι οι δευτεραγωνιστές του σήριαλ. Ο Γιάννης είναι ο κακός, ο πάνκακος μπάτσος, πιο κακός και από τον Αστυνόμο Θεοχάρη στο «Καλημέρα ζωή». «Μίλα σκουλήκι, ξέρασέ τα όλα, το ξέρω ότι προσκυνάς το Τουρκικό Προξενείο, ότι πριονίζεις την οικονομία μας. Σκουλήκι!».

O φούρνος του Τσίπρα...

του Χριστοφορου Κασδαγλη, απο το The Press Project...
Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας, έγραφε ο Ελύτης. Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ ο μικρός ο μέγας, κοπιάρει ο Λυγερός. Δεν θα το έκανα θέμα, αν δεν ανίχνευα σ’ αυτό ένα σύνδρομο της μόδας, το οποίο θα ονομάσουμε «Φούρνος του Χότζα».
Διαβαστε τη συνεχεια στο  The Press Project...

Ποια διάλεξη θέλετε να αναγνώσω σήμερα;

Γιώργος Αγγελόπουλος, απο το Tvxs...
Στις 26 Οκτωβρίου 1938, ο κοινωνιολόγος και φιλόσοφος καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Αβροτέλης Ελευθερόπουλος έπρεπε, ως πρύτανης, να εκφωνήσει τον πανηγυρικό της ημέρας. Στην τελετή συμμετείχαν ο βασιλιάς Γεώργιος, διπλωμάτες άλλων χωρών, οι αρχές της πόλης και οι καθηγητές του πανεπιστημίου.
Ο λόγος του Ελευθερόπουλου είχε λογοκριθεί από το γενικό διοικητή Μακεδονίας Γεώργιο Κυρίμη. Ανεβαίνοντας στο βήμα ο Ελευθερόπουλος ρώτησε δημόσια το Γεώργιο: «Μεγαλειότατε, έχω εις τας χείρας μου δύο λόγους. Έναν του κ. Κυρίμη και έναν ιδικόν μου. Ποιον θέλετε να σας αναγνώσω;»
Ο έμπειρος Γεώργιος απάντησε λέγοντας «Μα φυσικά τον ιδικόν σας». Στο λόγο του ο Ελευθερόπουλος εξέφρασε θετικά σχόλια για την βαλκανική διπλωματική πολιτική του Ελ. Βενιζέλου, ζήτημα άρρηκτα συνδεόμενο με τις περί μειονοτήτων αντιλήψεις. Το ίδιο βράδυ μεταφέρθηκε κρατούμενος στην Ασφάλεια. Στις 2 Δεκεμβρίου του κοινοποιήθηκε έγγραφο απομάκρυνσης του από το Πανεπιστήμιο λόγω των απόψεων του. Στο έγγραφο αναφέρονταν: «Πρεσβεύων… ασυδότως παραδοξολόγους θεωρίας και φρονών ότι ως φιλόσοφος δεν υπόκειται εις έλεγχον… δεν παραλείπει να καυτηριάζη  το ήδη υφιστάμενον πολίτευμα…». Ο Α. Ελευθερόπουλος δεν ήταν ούτε ριζοσπάστης, ούτε αριστερός, ούτε αναρχικός. Ήταν ένας κλασσικός φιλελεύθερος αστός διανοούμενος, πολέμιος των σοσιαλιστικών ιδεών που έχαιρε βαθύτατης εκτίμησης ακόμα και ανάμεσα στους μαρξιστές των αρχών του 20ου αιώνα.
Στις 22 Απριλίου 2014 ανταλλάχθηκε στο Tweeter μια αποκαλυπτική στιχομυθία μεταξύ του διευθυντή του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού Γιώργου Μουρούτη και του βουλευτή της ΝΔ Ανδρέα Ψυχάρη (κεντρική φωτό). Tα σχόλια ανταλλάχθηκαν με αφορμή τις - πραγματικές ή υποτιθέμενες - απόψεις του αν. καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Δημήτρη Χριστόπουλου, υποψήφιου ευρωβουλευτή κόμματος της αντιπολίτευσης. Γράφει ο Γ. Μουρούτης: «Για να μην ξεχνιόμαστε, ο Χριστόπουλος που αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάννης πληρώνεται από τους φόρους μας για να διδάσκει τα παιδιά μας». Ο Ανδρέας Ψυχάρης σχολιάζει:  «Φαντάζομαι ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό…».

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Την αλήθεια ρε. Την αλήθεια!

του Δημητρη Τσιριγωτη, απο το Δημοσιο Σχολειο...
Τι λένε για την τράπεζα θεμάτων ;
Λένε ότι η τράπεζα θεμάτων θα αναγκάζει όλους τους καθηγητές να βγάζουν όλη την ύλη γιατί πολλοί από αυτούς( χαρακτηριζόμενοι από τον υπουργό ως τεμπέληδες) ,μέχρι σήμερα, βγάζανε μόνο μέρος της.
Τι κρύβουν ;
Καταρχάς το γεγονός ότι το υπουργείο προέβη στην ελάττωση της ύλης σε όλα τα μαθήματα λίγους μήνες πριν τις εξετάσεις είναι παραδοχή εκ μέρους του ότι η ύλη δεν έβγαινε για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν τεράστια και όχι γιατί έφταιγαν «οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» ,οι καθηγητές.
Η χρήση της τράπεζας θεμάτων μετατρέπει στην ουσία τις προαγωγικές εξετάσεις σε σταθμισμένες εξετάσεις πανελλαδικού χαρακτήρα που έχουν σαν απώτερο σκοπό ,αν κρίνουμε και από την διεθνή εμπειρία, την κατηγοριοποίηση των σχολείων βάσει των επιδόσεων των μαθητών και τη σύνδεση του μισθού των καθηγητών με τις επιδόσεις των μαθητών τους.

Τι λένε για την αναπλήρωση ωρών μέσα στις γιορτές του Πάσχα;
Ότι οι ώρες που χάθηκαν λόγω μαθητικών καταλήψεων θα αναπληρωθούν ώστε να βγει η ύλη στην ώρα της .
Τι κρύβουν ;
Ότι πάρα πολλές ώρες μαθημάτων έχουν χαθεί λόγω της ανικανότητας του υπουργείου να φροντίσει να καλύψει στην ώρα τους όλα τα πραγματικά κενά που υπήρχαν .Το υπουργείο πίστευε ότι μπορεί με τον περίφημο «εξορθολογισμό» που διατυμπάνιζε θα καλύψει όλα τα κενά. Μάλιστα είχε θέσει σαν στόχο να μην προσλάβει παρά ελάχιστους αναπληρωτές. Τελικά οι αναπληρωτές που προσέλαβε ήταν περίπου όσοι και την προηγούμενη χρονιά. Πότε τους προσέλαβε; Τον Δεκέμβρη .Μέχρι τον Δεκέμβρη οι ώρες που ήρθαν να καλύψουν αυτοί οι αναπληρωτές απλά δεν γίνονταν.

First we take Greece, then the European Central Bank *...

του Γιαννη Μηλιου, απο την Αυγη...
Η κυβέρνηση με τη βοήθεια των δανειστών παρουσίασε, όπως αναμενόταν, ως τεράστια εθνική επιτυχία το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013. Είναι όμως δεδομένο πλέον ότι αυτή η «εθνική αφήγηση» δεν βρίσκει ευήκοα ώτα στη χειμαζόμενη πλειονότητα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η επικαιρότητα χρειαζόταν και το «κοινωνικό μέρισμα»,
για να μπορέσει κάπως η κυβέρνηση να προσποιηθεί ότι «αναγνωρίζει» την κοινωνική καταστροφή που έχει επιφέρει η πολιτική της. Το «κοινωνικό μέρισμα» και η βιοπολιτική διάστασή του είναι σημαντικό θέμα, αλλά εδώ θα επικεντρωθούμε στην αφήγηση του μέλλοντος: Το κρίσιμο ζήτημα είναι πώς θα αντιμετωπίσει η Αριστερά στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, το σχέδιο των νεοφιλελεύθερων ελίτ για τη συνέχιση της αντεργατικής και γενικότερα αντικοινωνικής πολιτικής τους.
Η Αριστερά βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η πολιτική πρόταση που συζητείται σήμερα σχετικά με την έξοδο από την κρίση θα παίξει σημαντικό ρόλο τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα. Οι συστημικές πιέσεις που δέχεται η Αριστερά είναι για να αποδεχτεί ως «τετελεσμένα» τα αποτελέσματα που έχουν προκύψει από τη σαρωτική επέλαση των μνημονιακών πολιτικών. Ο ρόλος που θα έχει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, θα είναι μια «τεχνική» σταθεροποίηση της σημερινής κατάστασης, με όρους συμβατούς με τον νεοφιλελευθερισμό. Η αριστερή διαχείριση, υποστηρίζουν, πρέπει να αποφύγει το κρίσιμο ζήτημα της αναδιανομής πλούτου και ισχύος από το κεφάλαιο στην εργασία και να επικεντρωθεί στη «βιωσιμότητα» της κοινωνίας. Όλη αυτή η λογική συμπυκνώνεται στο ότι μια αριστερή κυβέρνηση «δεν θα πάρει άλλα μέτρα λιτότητας και δεν θα προχωρήσει σε νέες κοινωνικές περικοπές».
Η άλλη οδός, αυτή που εκφράζεται στο πρόγραμμα που εγκρίθηκε στο 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η σύγκρουση με τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Νέο αναπτυξιακό πρότυπο για μεγαλύτερα κέρδη...

1Κατ’ αρχάς είναι για γέλια. Ο μακροχρόνιος, υποτίθεται, προγραμματισμός που φτάνει μέχρι και το 2021, μέσω ενός «νέου εθνικού αναπτυξιακού προτύπου», δεν αποσκοπεί πουθενά αλλού πέρα από την δημιουργία εντυπώσεων όταν είναι γνωστό ότι η παρεούλα του Σαμαρά ήδη ετοιμάζει τις βαλίτσες της και σε λίγους μήνες θα είναι οριστικά παρελθόν,
δίνοντας κι αυτοί διαλέξεις στο Χάρβαρντ, όπως ο Γιωργάκης. Το «νέο εθνικό αναπτυξιακό πρότυπο» ακόμη κι αν, για κακή μας τύχη, εφαρμοστεί θα είναι χωρίς αυτούς!
Επί της ουσίας τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Γιατί, το σχέδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης που περιγράφεται στο «νέο εθνικό αναπτυξιακό πρότυπο» το οποίο ήδη κυκλοφόρησε στον Τύπο και θα παρουσιαστεί δημόσια από την κυβέρνηση στο συμβούλιο υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης της 5ης Μαΐου, δείχνει την επιθετική διάθεση του κεφαλαίου, την τάση του να συνεχίζει να υποτιμάει την εργατική δύναμη, να επιβάλλει Μνημόνια στο διηνεκές, ακόμη κι όταν η Τρόικα θα αποτελεί παρελθόν.
Ακρογωνιαίοι λίθοι του «θετικού οράματος του Σαμαρά για την επόμενη μέρα» (όπως επιχειρήθηκε να πλασαριστεί, έτσι ώστε να μην περάσει στην ιστορία μόνο με το ποσοστό -21% στο κούτελό του όσο δηλαδή μειώθηκε το ΑΕΠ μέχρι το 2013) είναι, πρώτο, η «ευελιξία στην αγορά εργασίας». «Ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας στην παρούσα συγκυρία είναι η ύπαρξη σημαντικού αριθμού εργαζομένων υψηλών προσόντων με ανταγωνιστικούς μισθούς, η απασχόληση των οποίων σε τομείς υψηλής εξειδίκευσης έντασης γνώσης μπορεί να έχει πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα για την οικονομία» αναφέρεται κατά λέξη αποκαλύπτοντας πού θα στηριχθεί η επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας: στα φθηνά μεροκάματα και πουθενά αλλού! Ως στόχος ορίζεται η περαιτέρω προώθηση της ευελιξίας! Μάλιστα, η μείωση των μισθών θα συνεχιστεί ακόμη κι όταν οι ρυθμοί μεγέθυνσης του ΑΕΠ θα είναι θετικοί.

Προπαγάνδα και πραγματικότητα...

Το θέμα του πρωτογενούς πλεονάσματος είναι το κορυφαίο προπαγανδιστικό χαρτί του συστήματος Σαμαρά, αφού πάνω σε αυτό έχει οικοδομήσει όλη την επιχειρηματολογία περί ανάκαμψης της οικονομίας, αποδέσμευσης από το Μνημόνιο, αλλά και την προσδοκία για ρύθμιση του χρέους βάσει της δέσμευσης που έχουν αναλάβει οι δανειστές.

Η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 1,5 δισ. ευρώ, αν αυτό είναι το τελικά αποδεκτό, δεν μπορεί να λειτουργήσει θετικά υπό τις παρούσες συνθήκες για την ελληνική οικονομία. Ένα πλεόνασμα θα ήταν επιτρεπτό αν η οικονομία βρισκόταν σε ανοδικό κύκλο, σε ανάπτυξη, αν δεν ήταν σε βαθιά ύφεση. Η κυβέρνηση πέτυχε το πρωτογενές πλεόνασμα ασκώντας μια άδικη φορολογική και μια σκληρή περιοριστική οικονομική πολιτική. Τα σκληρά μέτρα δεν αποσκοπούσαν στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, ενώ η υπερβολική φορολογία συνέτεινε στο βάθαιμα της ύφεσης και έφερε σε απόγνωση χιλιάδες πολίτες.
Το ερώτημα είναι: γιατί εφαρμόζεται αυτή η πολιτική; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης είναι μια στρατηγική στην οποία έχουν συμφωνήσει η κυβέρνηση και η τρόικα, να μειωθούν οι μισθοί και τα εισοδήματα και να υποτιμηθούν οι περιουσιακές αξίες, δημόσιες και ιδιωτικές. Να "σκοτωθεί" δηλαδή ένα μεγάλος μέρος του ΑΕΠ, πάνω από 50 δισ., για να δημιουργηθούν κίνητρα στους επίδοξους επενδυτές, να αγοράσουν και να πουλήσουν Ελλάδα. Αυτή η οικονομική μεγέθυνση αποτελεί για το σύστημα Σαμαρά την ουσία της οικονομικής του πρότασης. Δεν πρόκειται όμως για παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη, αλλά κατά κύριο λόγο για φούσκα κερδοσκοπίας με σαθρές παραγωγικές βάσεις, η οποία στηρίζεται στη βίαιη υποτίμηση της εργασίας και των περιουσιακών αξιών.

ΣΥΡΙΖΑ όπως Σολάρις;

της Αννας Χατζησοφια, απο το Red NoteBook...
Σκοπός του ταξιδιού, να αποφανθεί αν πρέπει να σταματήσει το διαστημικό πρόγραμμα που έχει εξελιχτεί σε ολόκληρη επιστήμη με την ονομασία Σολαριστική – κι αυτό γιατί κάτι περίεργο συμβαίνει εκεί επάνω και οι κοσμοναύτες τρελαίνονται ο ένας μετά τον άλλο, με πιο πρόσφατο περιστατικό την αυτοκτονία ενός, που τυγχάνει και φίλος του.

Ο ήρωας μέσα από το ωραιότερο, στην ιστορία του κινηματογράφου φιλμάρισμα διαστημικού ταξιδιού –όλο κι όλο ένα κοντινό περιστρεφόμενο πλάνο– πλησιάζει στον υγρό πλανήτη και βρίσκει τον διαστημικό σταθμό ερειπωμένο και άδειο. Οι δύο εναπομείναντες επιστήμονες είναι κλειδωμένοι στους θαλάμους τους και στους ατέλειωτους φιδοειδείς διαδρόμους μισοφαίνονται να κινούνται κάποια περίεργα όντα. Δεν τον αφήνουν να μπει στα διαμερίσματά τους και τον προειδοποιούν να μην θεωρήσει τρελό τον εαυτό του ό,τι και να δει. Κουρασμένος από το ταξίδι και το μυστήριο, πέφτει για ύπνο στο λευκό φουτουριστικής αισθητικής θάλαμο, και όταν ανοίγει τα μάτια του, απέναντί του κάθεται η από δεκαετίας νεκρή γυναίκα του.
Φοράει ένα φόρεμα σε ινδιάνικο στυλ και πλεκτή με βελονάκι εσάρπα, τελείως Γούντστοκ λουκ, παρ΄ ότι σοβιετική η ταινία. Του ζητάει να την βοηθήσει να γδυθεί, αλλά το φόρεμα δεν έχει άνοιγμα, γιατί βλέπετε το ον δεν είναι η ίδια η γυναίκα, αλλά η ενσάρκωση της εικόνας που έχει ο ήρωας για την γυναίκα: η εικόνα δεν προβλέπει πρακτικές λεπτομέρειες κι έτσι το φόρεμα κόβεται με ψαλίδι.
Ο Σολάρις, που καλύπτεται ολόκληρος από έναν ωκεανό, είναι μία ζωντανή νόηση που απαντά στην παραβίασή του από τους ανθρώπους, εισχωρώντας στο ασυνείδητό τους, την ώρα που κοιμούνται, όπως ο θεός στους προφήτες, και υλοποιεί επιθυμίες, φόβους, ενοχές, και πόθους.
Τον κόσμο του Σολάρις μου θυμίζει συχνά μία κατηγορία μελών, φίλων ή απλών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Και εξηγούμαι. Ο τρόπος που θυμώνουν όταν διαφωνούν με μία συλλογική απόφαση ή και προσωπική τοποθέτηση κάποιου στελέχους, η αντίδραση ακόμα και σε μία απλά διαφορετικής απόχρωσης από την δική τους προσέγγιση, κάποιου μείζονος ή ελάσσονος θέματος, η αίσθηση «προδοσίας» που αποκομίζουν, σχετίζεται κυρίως με την εικόνα αυτού που θεωρούν ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, και όχι με το ίδιο το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Η καταλυτική παρουσία της Αριστεράς στη Θράκη...

του Μουσταφά Μουσταφά, απο τα Ενθεματα...
H Aριστερά πορεύεται στη Θράκη ανάμεσα σε Συμπληγάδες. Έτσι πορεύθηκε μέχρι τώρα και στάθηκε όρθια. Και έτσι θα πορευθεί και από δω και πέρα.
Η δράση της Αριστεράς στη Θράκη, ανεξάρτητα από το μέγεθος της δύναμής της, κατά καιρούς υπήρξε καταλυτική. Είναι η δύναμη που είχε το κουράγιο να αρθρώνει πολιτικό λόγο, τον ίδιο πολιτικό λόγο σε διαφορετικές γλώσσες και να απευθύνεται σε όλη την κοινωνία της Θράκης.
Αντιστάθηκε και αντιστέκεται σε λογιών λογιών εθνικισμούς, προκαταλήψεις, αγκυλώσεις, σε πολιτικές εκμετάλλευσης των ιδιαίτερων προβλημάτων της περιοχής, σε εκλογικίστικους τακτικισμούς. Δεν έκλεισε και δεν κλείνει το μάτι πονηρά, προς τη μία ή την άλλη ομάδα που συνυπάρχουν στην περιοχή, αλλά απευθύνεται προς όλη την κοινωνία, με αρχές, με προγραμματικό λόγο, με προτάσεις, προωθώντας την ενότητα της κοινωνίας, την ομαλότητα στην περιοχή, τη νηφάλια συζήτηση, τον ειλικρινή διάλογο μέσα στην κοινωνία για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν χρόνια την περιοχή.

Γέλωτας Πικρός...

my pillow book...
 
Από τα παράθυρα  όλων ανεξαιρέτως  των  Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, οι εξάγγελοι της «ενημέρωσης» επιχείρησαν ακόμη μία φορά, να προσβάλουν τη νοημοσύνη μας. Οι γηπεδικού χαρακτήρα αλαλαγμοί των ψιττακών της Ελληνικής Τηλεδημοκρατίας μας για τη δήθεν αναγνώριση του πρωτογενούς πλεονάσματος από τη στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προκαλούν μόνο τον γέλωτα! Γέλωτα παρόμοιο με εκείνον των πανηγυρισμών για την έξοδο στις αγορές χρήματος. 
 
Ήταν ξεκάθαρα -και μιλούσαν από το περασμένο καλοκαίρι τα νούμερα από μόνα τους και ήταν βέβαιο ότι μόνο από θαύμα ή με τη βοήθεια λογιστικών αλχημειών θα μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί πρωτογενές πλεόνασμα σε ένα κράτος με μια κοινωνία χειμαζόμενη, με εξαντλημένη τη φοροδοτική ικανότητα και με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς διαχρονικά ανεπαρκείς κι από πάνω, τώρα, ξεχαρβαλωμένους. 
 
Μαρτυρούσαν εγκαίρως, λοιπόν, οι αριθμοί ότι αυτό το πλεόνασμα είναι για τα πανηγύρια κι όχι για πανηγυρισμούς και ήδη ο διεθνής Τύπος έχει αρχίσει να χλευάζει την προθυμία του ευρωπαϊκού ιερατείου να ενστερνιστεί τη σουξεδιάρικη ιστορία του μικρότατου κυβερνήτη μας. 

Απροετοίμαστοι και άοπλοι...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Απροετοίμαστοι και άοπλοι...
Τα κόμματα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης κινούνται μέσα σε μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας που τα βολεύει. Και οι πολίτες ζούνε μια εικονική πραγματικότητα που αποδέχονται, γιατί δεν μπορούν, σε αυτό το σημείο τους οδήγησε η απογοήτευση, να κάνουν αλλιώς. Ξεγελιούνται κι αναρωτιούνται τι θα ψηφίσουν, ψάχνουν να βρούνε το «μέρισμα» και παρακολουθούνε τους συγκυβερνώντες να παρουσιάζουν τους τροϊκανούς ως σωτήρες.
Για να αλλάξει αυτή η παραδοχή πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς, να μάθουμε να σκεπτόμαστε, και για να γίνει αυτό θα πρέπει να σπάσουμε τους δεσμούς εξάρτησης από παλαιοκομματικές νοοτροπίες και από πελατειακές σχέσεις...
Θέλει δουλειά πολλή για να συνειδητοποιήσουμε πως η αληθινή, η άμεση δημοκρατία της καλημέρας χρειάζεται την ενεργητική συμμετοχή μας, ειδάλλως γίνεται παίγνιο και τη χρησιμοποιούν αυτοί που δεν την έχουν ανάγκη για να νομιμοποιούνται και να μας καθιστούν συνυπεύθυνους... Το Ποτάμι πραγματικά και μεταφορικά είναι θολό. Κατεβάζει δέντρα ξεριζωμένα και σέρνει λιθάρια ριζιμιά. Ετσι κι αλλιώς θα χαθεί μέσα στη θάλασσα των γεγονότων. Δεν έχει δική του σταθερή κοίτη και ροή. Ούτε φως. Μόλις έγινε κουβέντα για τη γελοιότητα των θαυματουργημάτων που συντελούνται χρόνια τώρα στα Ιεροσόλυμα και πόσο κοστίζει η μεταφορά του, ως αρχηγού κράτους. Ο συγγραφέας λίγο έλειψε να αφοριστεί ως «αιρετικός» από την Εκκλησία, που δεν λέει και δεν θέλει να απαγκιστρωθεί, να διαχωριστεί από το κράτος και να λειτουργήσει ανεξάρτητα και ελεύθερα, και διαγράφηκε από τον μεγάλο αρχηγό.

Οι καλοί, ο κακός κι η Κριμαία...

Zajec Olivier , σε μεταφραση Βασιλη Παπακριβοπουλου, απο monde diplomatique.gr...
 
Με την προσάρτηση της Κριμαίας στη ρωσική επικράτεια, η οποία επικυρώθηκε στις 18 Μαρτίου από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, και, στη συνέχεια, με τις κυρώσεις που ανακοινώθηκαν εναντίον του Κρεμλίνου, η ουκρανική κρίση έχει λάβει διαστάσεις γεωπολιτικού σεισμού. Η κατανόηση της συγκεκριμένης σύγκρουσης προϋποθέτει την κατανόηση των αντιτιθέμενων απόψεων όσων εμπλέκονται σε αυτήν. Ωστόσο, πολύ συχνά, οι δυτικές ηγεσίες προτιμούν τις ηθικολογικές διακηρύξεις από τις αναλύσεις.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, ο τρόπος με τον οποίο τα μέσα ενημέρωσης κάλυψαν το ουκρανικό ζήτημα επιβεβαίωσε την παραπάνω άποψη : για ένα τμήμα της δυτικής διπλωματίας, οι κρίσεις δεν προδίδουν πλέον μια ασυμμετρία ανάμεσα στα συμφέροντα και στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα οι πρωταγωνιστές τους, οι οποίοι είναι προικισμένοι με λογική. Αντίθετα, πρόκειται για τις έσχατες αντιπαραθέσεις του Κακού και του Καλού, στις οποίες διακυβεύεται το νόημα της Ιστορίας.
Κι η Ρωσία ενδείκνυται απόλυτα για την απλουστευτική αυτή σκηνοθεσία. Για πολλούς σχολιαστές, το βάρβαρο αυτό κράτος που κυβερνιέται από Κοζάκους, μοιάζει να αποτελεί έναν μακρινό ημιμογγολικό τόπο, όπου κυριαρχούν οι επίγονοι της KGB, οι οποίοι εξυφαίνουν σκοτεινές συνωμοσίες στην υπηρεσία νευρωτικών τσάρων που τσαλαβουτάνε στα παγωμένα νερά της εγωιστικής υστεροβουλίας [1]. Οι αυταρχικοί δεσπότες, βυθισμένοι στην απομόνωση κι αποκομμένοι από την εποχή τους, αντί να διαβάζουν τον Economist, μετακινούν αργά τα πιόνια τους πάνω σε μεγάλες σκακιέρες από ελεφαντόδοντο. Κάθε τόσο, βουλιάζουν κι ένα πυρηνικό υποβρύχιο –μόνο και μόνο για την ευχαρίστηση που τους προκαλεί η ρύπανση της Θάλασσας του Μπάρεντς [2]- ή οργανώνουν παράνομο δημοψήφισμα στις χώρες του « εγγύς εξωτερικού », αποβλέποντας στην ανασύσταση της ΕΣΣΔ.
Εάν συγκεντρώσουμε όλες τις κοινοτοπίες που έχουν δημοσιευθεί στον δυτικό Τύπο –όχι μονάχα κατά τη διάρκεια της ουκρανικής κρίσης, αλλά ολόκληρη την τελευταία δεκαπενταετία- τότε η φολκλορική αυτή φανταχτερή εικόνα συνοψίζει όλα όσα θα έχει μάθει ο μέσος αναγνώστης για την πολιτική της σημερινής Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η αρνητική εικόνα που εκφυλίζεται σε καρικατούρα εντάσσεται σε μια γερά εδραιωμένη παράδοση.

Ροη αρθρων