Επείγει η συνεννόηση....

Παύλος Κλαυδιανός, απο την Εποχη...

Πάνω απ’ όλα, ό,τι και αν μας προέκυψε, ό,τι και αν συμβαίνει, ιδίως το τελευταίο διάστημα, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι βρισκόμαστε στην καρδιά της μάχης. Tην ιστορικότητα των στιγμών λόγω των διακυβευμάτων που έχουν τεθεί για το μέλλον των εργαζομένων, των νέων και ευρύτερα της ελληνικής κοινωνίας. Το μέγα έργο που έχει επιτευχθεί ως τώρα, τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν στο λαό από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά, όλα, είναι η ικανή κοινή βάση στο κόμμα, που επιτρέπει και επιβάλλει άμεσα την πολιτική συνεννόηση. Μια συνεννόηση, βέβαια, με το αντίστοιχο περιεχόμενο, όσον αφορά τη δράση μας, το οποίο μπορεί να κωδικοποιηθεί στη φράση ολική επαναφορά στην κοινωνία. Δεν μπορούμε να πάμε ως τη νίκη αλλιώς. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Τρία–τέσσερα, κατά τη γνώμη μου, είναι τα συμπεράσματα από τις αναταράξεις της τελευταίας περιόδου στο εσωτερικό του κόμματος, που καταγράφηκαν, προς στιγμήν, ελπίζω, και στην πολιτική επιρροή μας.
Το πρώτο, είναι ότι επείγει η δημοκρατική λειτουργία του κόμματος, η αποκατάσταση του ρόλου του μέλους, της οργάνωσης, των καθοδηγητικών οργάνων.

Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι και άλλο ένα σόου των ΜΜΕ...

the unbalanced evolution of homo sapiens...

Για άλλη μια φορά ο γενικός γραμματέας διαφάνειας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Γιώργος Σούρλας, έκανε σημαντικές αποκαλύψεις στη ραδιοφωνική εκπομπή της δημοσιογράφου Γιάννας Παπαδάκου, μιλώντας για το λαθρεμπόριο καυσίμων. Την ώρα που τα κανάλια έπαιζαν τη σύλληψη του Γιώργου Σπανού και την αποκάλυψη του κυκλώματος λαθρεμπορίας καυσίμων, ο Σούρλας μίλησε ξεκάθαρα για πολύ μεγάλα ονόματα πίσω από το λαθρεμπόριο καυσίμων, κάτι που δείχνει για ποιο λόγο οι εκθέσεις του όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με το ζήτημα, αγνοήθηκαν.

Τα ΜΜΕ βεβαίως βρήκαν τους αποδιοπομπαίους τράγους, τα “μικρά ψάρια”, ως συνήθως, για να αποσπάσουν και πάλι την προσοχή του κοινού από τα “μεγάλα ψάρια” και να συνδράμουν στο σόου της κυβέρνησης που θέλει να παίξει τον ρόλο του αμερόληπτου δικαστή που είναι αποφασισμένος να πατάξει οριστικά τη διαφθορά και την ανομία.

Όμως, ένας άνθρωπος που προέρχεται από το χώρο του μεγαλύτερου κόμματος του κυβερνητικού συνασπισμού, έδειξε πόσο υποκριτική είναι αυτή η στάση, αφού εκείνοι που βρίσκονται πολύ ψηλά, δεν πρόκειται ποτέ να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη, ακριβώς επειδή είναι εκείνοι που ελέγχουν τα πάντα σ'αυτή τη χώρα, όπως ο ίδιος αποκάλυψε. Ήταν πολύ φυσικό να αγνοηθεί για άλλη μια φορά.

Για την αξιολογηση...

το ειδα εδω...

διασπάθιση δημοσίου χρήματος σε Μ.Κ.Ο. ή «άσκηση διεθνούς διπλωματίας»;

Άγγελος Βλάχος, απο το Περιοδικο Χρονος...

 Ο γκρίζος ρόλος του Άλεξ Ρόντος
Στην ειδησεογραφία των ημερών εξέχουσα θέση κατέχει η «αποκάλυψη» για τη Μ.Κ.Ο. με τους ακαθόριστους σκοπούς και τις αδιαφανείς λειτουργίες, ως εμβληματική περίπτωση διασπάθισης του δημοσίου χρήματος κ.λπ. Γνωστά και κατανοητά όλα αυτά, αλλά, κατά την άποψή μου, «αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννάν οι κότες». Ας δοκιμάσουμε να δούμε άλλες όψεις της ιστορίας με παραδειγματικό χαρακτήρα.
Πίσω από την υπόθεση αυτή (αλλά και από αρκετές άλλες, για τις οποίες δεν μάθαμε και πολλά…) διαγράφεται η σκιά του Άλεξ Ρόντος, ενός προσώπου που πάντα μου τραβούσε την προσοχή.
Γεννημένος στην Τανζανία το 1954 με ομογενείς γονείς και μεγαλωμένος στην Κένυα, με σπουδές Ιστορίας στην Οξφόρδη, ο Ρόντος ξεκίνησε την καριέρα του σαν δημοσιογράφος [η χρήση του συνδέσμου είναι απολύτως ακριβής].
Λίγα χρόνια αργότερα μετακόμισε στην Ουάσινγκτον, συμμετέχοντας σε ένα λόμπι για να καταπολεμηθεί η φτώχεια στην (κομμουνιστική τότε) Αιθιοπία. Στη συνέχεια, δέχτηκε μια πρόσκληση από το γραφείο της Caritas (του μεγαλύτερου ίσως φιλανθρωπικού οργανισμού στον κόσμο που ελέγχεται και χρηματοδοτείται από την Καθολική Εκκλησία), για να παραγάγει ανθρωπιστικό έργο καθώς και για να συμβάλει στην ανάπτυξη χωρών του Τρίτου Κόσμου. Με τη συγκεκριμένη ιδιότητα ταξίδεψε και δραστηριοποιήθηκε περίπου για μια δεκαετία στην Αιθιοπία, στο Κάιρο, στο Μαρόκο και τον Λίβανο.

Pax Germanica...

Λέανδρος Πολενάκης, απο την Αυγη...

Αναφέρθηκα και άλλοτε στο δυσεύρετο σήμερα βιβλίο της Ελληνοαμερικανίδας δημοσιογράφου και συγγραφέως Δήμητρας Βάκα - Μπράουν με τίτλο «In the heart of the German intrigue» ("Στην καρδιά της γερμανικής προπαγάνδας"). Η συγγραφέας, σε αυτό, παίρνει συνεντεύξεις από όλους τους Έλληνες ηγέτες, πολιτικούς, στρατιωτικούς και διπλωματικούς εκείνης της εποχής (1917).
Ανάμεσα στα πρόσωπα με τα οποία συνομιλεί είναι ο γερμανόφιλος στρατηγός, επιτελάρχης του βασιλιά Κωνσταντίνου, Βίκτωρ Δούσμανης. Ο πιο πάνω περιγράφει την εικόνα της Ευρώπης μετά από μια νίκη της Γερμανίας, εξαίροντας τη γερμανική ισχύ, που θα επιβάλει, κατά τη γνώμη του, στον κόσμο μια διαρκή και βιώσιμη ειρήνη. Θεωρεί το δίκαιο του ισχυρότερου ως τη μόνη εγγύηση επίτευξης του πιο πάνω στόχου, με επιχειρήματα κυνικά, που θυμίζουν τον διάλογο Αθηναίων - Μηλίων του Θουκυδίδη.
Κάνουν όμως λάθος όσοι πιστεύουν ότι ο Θουκυδίδης στον πιο πάνω διάλογό του ασπάζεται το δίκαιο του ισχυροτέρου. Κάθε άλλο, μάλιστα! Ούτε το «αμετάβλητο της φύσης του ανθρώπου» είναι για τον Θουκυδίδη μια εγγενής ροπή στο κακό. Είναι η αδυναμία του να υψώσει ανάστημα ηθικό σε καιρούς άδικων πολέμων και κακών κρίσεων. Όπου η προσωπικότητα διαχωρίζεται από τα έργα.
«Ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτα», λέει ο Σεφέρης. «Πόλεμος ψυχαμοιβός». Ο Θουκυδίδης απαθανατίζει τον διάλογο Αθηναίων - Μηλίων ως νοσηρή «επανάληψη του ίδιου», όταν το «πάθος» δεν γίνεται «μάθος». Η Ιστορία, με τον Θουκυδίδη, παίρνει τη σκυτάλη από την Τραγωδία προαναγγέλλοντας τον διάλογο του Σωκράτη με τον Πολέμαρχο, υπέρμαχο του δικαίου του ισχυροτέρου στην πλατωνική «Πολιτεία».

Πλημμύρες, χημικά και εθελοτυφλία...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

Και χωρίς ερεθίσματα, σαν τα σημερινά, από τα ακραία καιρικά φαινόμενα (χιόνια και θερμοκρασίες Αλάσκας στις ΗΠΑ, η νότια Αγγλία να βουλιάζει από τις πλημμύρες, πελώρια κύματα να λυσσομανούν στις ευρωπαϊκές ακτές του Ατλαντικού κ.ά.) ο αλησμόνητος Μάρλον Μπράντο, στα στερνά του, περιφερόταν ανά τον κόσμο να ταρακουνήσει συνειδήσεις για τη θανάσιμη πλανητική απειλή του θερμοκηπίου.

Καλεσμένος από το Ιδρυμα Λάτση, ήρθε και εδώ (1997) και μίλησε στην Κηφισιά με θέμα «Περιβαλλοντικά διλήμματα των καιρών μας». Δύο υπουργοί τον υποδέχθηκαν και τον προλόγισαν: ο Ευ. Βενιζέλος, Πολιτισμού τότε, και ο ΥΠΕΧΩΔΕ Κ. Λαλιώτης.

Εκτός κειμένου, ο ανυπέρβλητος γίγαντας του κινηματογράφου χρησιμοποίησε και μια παραβολή εύστοχη, όσο και η τεκμηριωμένη ομιλία του:

Ο μέσος πολίτης απανταχού της γης -είπε, όπως τα θυμάμαι- αντιμετωπίζει την εφιαλτική απειλή από την υπερθέρμανση του πλανήτη όπως η... κότα στο μεγάλο κοτέτσι, όταν εισβάλλει, με φανερές τις άγριες προθέσεις της, η πεινασμένη αλεπού: καταφεύγει σε μια γωνιά, κρύβει το κεφάλι με τις φτερούγες, για να μη βλέπει, και έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι ασφαλής, ενώ γύρω της γίνεται μακελειό. Ωσπου να 'ρθει και η σειρά της...

Ο Ευ. Βενιζέλος, βέβαια, δεν είναι ο «μέσος πολίτης», που καλείται σε εγρήγορση από την εύγλωττη παραβολή. Πλήρη επίγνωση των κινδύνων έχει, αφού μετείχε και μετέχει στα κέντρα αποφάσεων, που συντηρούν, αναπαράγουν και επιδεινώνουν το πρόβλημα, με ανεύθυνες ρυπογόνες πολιτικές, μοιραίες για τον πλανήτη, αν δεν αλλάξουν άρδην.

Το κραυγαλέο παράδειγμα, για του λόγου το αληθές, το βιώνουμε, ατυχώς, εδώ και τώρα, με τα χημικά όπλα της Συρίας.

Πεθαίνοντας από αλληλεγγύη...

SotosBlog...

Πονάει, λέει, ο Γερμανός Πρόεδρος για όσα έκανε η Γερμανία στην Ελλάδα. Το είπε τούτο επί λέξει σε συνέντευξη που έδωσε ενόψει της προγραμματισμένης επίσκεψής του στην Αθήνα, και θα δημοσιευθεί αύριο.
Όταν λέει ο Γερμανός Πρόεδρος ότι πονάει, εννοεί φυσικά ότι πονάει για όσα έκανε η Γερμανία στην Ελλάδα κατά την Κατοχή. Δεν εννοεί τη στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα στην εποχή μας. Γι αυτήν δεν πονάει. Αυτήν την εγκωμιάζει. Τη θεωρεί υποδειγματική αλληλεγγύη –αλληλεγγύη προς μια χώρα που δεν είχε κάνει τα μαθήματά της, από μια χώρα που όχι μόνο τα είχε κάνει τα μαθήματά της, αλλά και είχε αριστεύσει στο διαγώνισμα, αναδείχθηκε πρώτος μαθητής κ.τ.λ. κ.τ.λ., τα γνωστά…
Το πόνο του για τα αποτελέσματα της αλληλεγγύης που έδειξε η Γερμανία προς την Ελλάδα στις μέρες μας θα μας τον εκφράσει ο Γερμανός Πρόεδρος του 2084. Διότι, να υπολογίζετε ότι, όπως προκύπτει, η ευαισθησία της Γερμανίας έχει χρονοκαθυστέρηση περίπου 74 χρόνων.

Memorandum maniac...

απο το AlterThess...
Μετά την αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς από αυτή την ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς ο Φώτης Κουβέλης πέρασε πολλές δύσκολες επικοινωνιακές στιγμές, καθώς το κόμμα του είναι το κλασικό παράδειγμα του «κόμμα – στούντιο», δηλαδή υπάρχει μόνο στο επίπεδο της επικοινωνίας, και είναι εξαιρετικά ευάλωτο στις επιθέσεις από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Οι δύσκολες στιγμές για τον Φώτη Κουβέλη συνεχίστηκαν μετά και την απόφαση του να μην κάνει τη Δημοκρατική Αριστερά ρόδα στο όχημα της «Ελιάς», που προσπαθεί να φυτεύσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η πρωτοβουλία των 58.
Ο Φώτης Κουβέλης γνωρίσει πως αν αυτή η κατάσταση, των δύσκολων στιγμών, συνεχιστεί τότε είναι πολύ πιθανό το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών να είναι τέτοιο που θα δημιουργήσει θέμα πολιτικής επιβίωσης για τη Δημοκρατική Αριστερά. Θέλοντας να αλλάξει αυτή την κατάσταση την Πέμπτη από τη Θεσσαλονίκη δήλωσε πως «όσοι πιστεύουν ότι θα σκίσουν το μνημόνιο, ας επιλέξουν δραχμή», μία δήλωση που μπορεί στην επικαιρότητα της Παρασκευής να πέρασε κάπως στα ψιλά, ίσως και γιατί έγινε στη Θεσσαλονίκη, αλλά είναι σίγουρο ότι θα τη βρούμε μπροστά μας στη συνέχεια. Σε πρώτο χρόνο μοιάζει κάπως άκαιρη, καθώς Σαμαράς και Βενιζέλος, οι πρώην συνεταίροι του Κουβέλη, δίνουν αγώνα για να… βγει η χώρα από το μνημόνιο. Μοιάζει, αλλά δεν είναι.

Κρετινολογίες...

Αντιλογιες...

Σχόλιο αναγνώστη στο άρθρο "Εξωφρενική διαστρέβλωση της πραγματικότητας" του Στέφανου Κασιμάτη στη Καθημερινή 19.2.2014, όπου ο εκλεκτός παπαρογράφος απορρίπτει την άποψη ότι στην Ελλάδα εκτυλίσσεται μια "ανθρωπιστική κρίση".

Δεν αναμένεται ότι ένας κρετίνος μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει να αποτρέπεις οικοδόμο να σου φιλήσει τα χέρια, με δάκρυα στα μάτια, επειδή του επανασύνδεσες το ρεύμα. Δεν αναμένεται ότι ένας κρετίνος μπορεί να αντιληφθεί το βάθος του βλέμματος, με ό,τι αυτό καταμαρτυρά, του ανθρώπου που στήνεται στην ουρά για το ταπεράκι του συσσίτιου.
Δεν αναμένεται ότι τα πουλημένα μεγάφωνα της προδοσίας θα κάνουν σημαία τους τα αλισβερίσια των τραπεζιτών, τα θαλασσοδάνεια προς χρεωκοπημένα ΜΜΕ, την μόνιμη αναβολή εισφοράς από τα διαφημιστικά έσοδα, την κάλυψη φοροφυγάδων, την διάλυση της υγειονομικής περίθαλψης από τον διανοητικά καθυστερημένο νευρασθενή, το λαθρεμπόριο καυσίμων, την πώληση κοινωφελών δικτύων, τα όργια των ΜΚΟ κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Αλλά αυτό που δεν αναμένεται με τίποτε -και πρέπει να αποτραπεί οπωσδήποτε- είναι η αποκάλυψη της κρυψώνας όλων αυτών, όταν στον αέρα της κατεχόμενης χώρας ακουστεί το "ως εδώ και μη παρέκει!". Σας εκλιπαρούμε να μας αφήσετε να γευτούμε όλη την άγρια χαρά του κυνηγιού. Μέχρι τότε, υγιαίνετε· σας θέλουμε ροδαλούς και καλοζωισμένους.
Στο μεταξύ, οι συστημικοί ηλίθιοι νομίζουν ότι, οι μελλοντικοί κυνηγοί εντάσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ: κοντόφθαλμοι και ευρισκόμενοι σε πλήρη πανικό, διαβάζουν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και όχι τα ποσοστά όσων "δεν ξέρουν", "δεν απαντούν". Ξεχνούν δε εντελώς, τα ποσοστά όσων κλείνουν το τηλέφωνο (αν δεν τους το έχουν κόψει ακόμη), τα οποία δεν εμφανίζονται πουθενά. Ακόμη.

κώστας

Απο το Ποντικι

Το κράτος έχει συνέχεια. Το κράτος τους πρέπει να πεθάνει...

τρύπιο ευρώ...

Η διανομή μερίδων κρέατος στη Βαρβάκειο μετατράπηκε την Τσικνοπέμπτη σε συσσίτιο, αλλά τα μιντιακά παπαγαλάκια σπεύδουν να υπενθυμίσουν πως το κράτος έχει συνέχεια και με αυτό εννοούν ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις προσεχείς εκλογές οφείλει να τηρήσει και το επόμενο μνημόνιο που θα συνυπογράψουν Σαχλαμαράς-Βενιζέλος. Δεν είναι τρόπος τού λέγειν περίεργο πώς αντιλαμβάνεται η ελίτ τη νομιμότητα; Την επικαλείται κι ορκίζεται σε αυτή όταν αφορά την τήρηση των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας, μόνο που λησμονεί να μας πει πόσο συνταγματικές είναι αυτές οι δεσμεύσεις.
Θα μου πείτε, βεβαίως, πως οι περισσότερες έχουν εγκριθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Μόνο που και οι πέτρες γνωρίζουν ότι οι αποφάσεις που έχει λάβει το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι πρωτίστως πολιτικές και δευτερευόντως νομικές κι έχουν ληφθεί από πρόσωπα που έχουν φροντίσει να εξαιρέσουν τους εαυτούς τους από την κρίση. Δεν θέλω πεινασμένους δικαστικούς, αλλά δεν είναι δυνατό όλα σε αυτόν τον τόπο να είναι ωραία καμωμένα και η μόνη ένστασή τους να ακούγεται όταν φτάνει η συζήτηση στο ψαλίδισμα των αμοιβών και των εργασιακών δκαιωμάτων τους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά από την ασφάλεια της εξασφαλισμένης από τις αποφάσεις που οι ίδιοι βγάζουν για τους εαυτούς τους ζωής τους να κρίνουν νόμιμες όλες τις υπόλοιπες περικοπές μισθών, συντάξεων κι εργασιακών δικαιωμάτων...

Αόρατοι είναι για τα ΜΜΕ οι εργαζόμενοι...

Του Τάσου Παππά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Μαθαίνουμε τα πάντα από τις τηλεοράσεις, ακόμη και ασήμαντες λεπτομέρειες, για το τι έπραξε η κυβέρνηση για να εξασφαλίσει την εκταμίευση της δόσης. Μας κρατούν σε συνεχή αγωνία για τον χρόνο επιστροφής της τρόικας στην Αθήνα. Ενημερωνόμαστε τακτικά για τις διεργασίες στο εσωτερικό της κίνησης των «58» και για τις διαπραγματεύσεις με το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να αποκτήσει ο μεσαίος χώρος της Κεντροαριστεράς ένα σοβαρό κόμμα που θα υπηρετήσει την πατρίδα με ρεαλισμό και υπευθυνότητα. Κάποια θέματα πάντως που είναι κρίσιμα για την επιβίωση ανθρώπων είτε μένουν εκτός ενημερωτικής ατζέντας είτε παρουσιάζονται στα πεταχτά.

Για παράδειγμα, 200 εργαζόμενοι της Χαλυβουργικής βρίσκονται από τη Δευτέρα σε διαθεσιμότητα και αγωνίζονται για να μην πληρώσουν αυτοί το μάρμαρο της κρίσης. Σε άλλη μεγάλη επιχείρηση, τη «Μηχανική», ο όρος εργαζόμενος ήταν ευφημισμός. Παρέμειναν απλήρωτοι επί μήνες, στη συνέχεια απολύθηκαν και μόνο ελάχιστοι κατάφεραν να πάρουν τις αποζημιώσεις τους, όπως καταγγέλλουν οι εκπρόσωποί τους όταν τους δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουν. Εχουν κερδίσει στα δικαστήρια, αλλά η νίκη τους είναι χωρίς αντίκρισμα.

Το ίδιο συμβαίνει σε πολλές επιχειρήσεις όπου οι απολύσεις χωρίς αποζημίωση, η εργασία χωρίς αμοιβή, η μερική και κακοπληρωμένη απασχόληση και η ασφυκτική πίεση στους εργαζόμενους να υπογράψουν απαράδεκτες ατομικές συμβάσεις είναι ο κανόνας, ενώ οι ιδιοκτήτες τους μοιράζουν υποσχέσεις,

Φαύλος κύκλος...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Διαβεβαιώνει ο πρωθυπουργός ότι το πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι υπερτριπλάσιο του αρχικά αναμενόμενου και δεσμεύεται ότι αυτό «θα επιστραφεί στην κοινωνία», στους χαμηλοσυνταξιούχους και ενστόλους, υπό τον όρο ότι πλεόνασμα διατηρείται τα επόμενα έτη.

Η αξιωματική αντιπολίτευση περιορίζεται στην αμφισβήτηση του πλεονάσματος,
υποστηρίζοντας ότι είναι «εικονικό», αφού το Δημόσιο δεν καταβάλλει τις οφειλές του. Παράλληλα, από τις τάξεις της κάποιοι διεκδικούν «πραγματικό» δημοσιονομικό πλεόνασμα, ως «προϋπόθεση» για απεξάρτηση της χώρας από τις αγορές και άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Η σύγχυση γύρω από την έννοια και τις επιπτώσεις του πρωτογενούς πλεονάσματος παραμένει και επιτείνεται.
Πλεόνασμα του δημόσιου τομέα σημαίνει έλλειμμα του ιδιωτικού. Οπως βέβαια και το αντίστροφο: δημόσιο έλλειμμα σημαίνει ιδιωτικό πλεόνασμα. Οσο περισσότερα χρήματα αποσπά το κράτος από την οικονομία τόσο περισσότερο αυτή πλήττεται από αυξανόμενη έλλειψη ρευστότητας. Εξ ορισμού, κάθε δημόσιο πλεόνασμα αποφέρει υφεσιακά αποτελέσματα στην οικονομία. Οπως και κάθε δημόσιο έλλειμμα τονώνει το επίπεδο λειτουργίας της οικονομίας. Στην τελευταία περίπτωση, ελλοχεύει κίνδυνος πληθωρισμού, στην πρώτη ο αντίθετος κίνδυνος, αυτός του αποπληθωρισμού.
Πλεόνασμα σημαίνει αφαίμαξη ρευστότητος από την οικονομία, με αυτονόητη συνέπεια την ύφεση και εκτίναξη της ανεργίας. Εάν η οικονομία βρίσκεται ήδη σε ύφεση, η απόσπαση πλεονάσματος την εξωθεί αναπόφευκτα σε βαθύτερη ύφεση. Στη χώρα μας, το πλεόνασμα, εάν είναι πραγματικό, βασίζεται κυρίως στην υπερφορολόγηση και δραστική περικοπή δημόσιων δαπανών, που συρρικνώθηκαν στην τελευταία 4ετία κατά 25%, με συνέπεια την κατάρρευση της οικονομίας, τη δραματική πτώση του εθνικού εισοδήματος κατά -27% και ανεργία 28%.

Ώστε δεν καταδικάζουμε τη βία…

απο το AlterThess...

Όπως έκανε γνωστό το alterthess σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ο δήμαρχος Αριστοτέλη, Χρήστος Πάχτας, μιλώντας τη Δευτέρα στο δημοτικό συμβούλιο υποστήριξε πως αν στις 25 Μαΐου η περιοχή αποκτήσει δήμαρχο που είναι κατά της… επένδυσης της «Ελληνικός Χρυσός» τότε οι εργαζόμενοι της εταιρίας είναι πιθανό να κάψουν ένα χωριό και να υπάρξουν αθώα θύματα. Το εντυπωσιακό αυτής της ιστορίας δεν είναι αυτά που είπε ο Πάχτας, σε γενικές γραμμές τέτοιος τύπος είναι, αλλά το πώς αντιμετώπισαν αυτά που είπε ο Πάχτας οι υποστηριχτές αυτής της… επένδυσης, που εντελώς τυχαία είναι και οι υποστηριχτές αυτής της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς. Στην παρέα της μούγκας, φυσικά, έδωσαν το «παρών» όλα τα μεγάλα και χρεοκοπημένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που όχι μόνο δεν ζήτησαν την παρέμβαση του εισαγγελέα, αλλά κυριολεκτικά έπνιξαν το θέμα. Προφανώς οι εχθροί των πολλών καλών ανθρώπων κάνουν πόλεμο στους πολλούς καλούς ανθρώπους και προφανώς όταν λένε «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» δεν το εννοούν.

Αλλά το θέμα μας είναι πιο βαθύ. Ο Πάχτας, με αυτά που είπε για το κάψιμο του χωριού και τους νεκρούς, δεν βάρεσε στα ξεκούδουνα. Πριν από αυτόν, τον άθλιο, πολλοί άλλοι, άθλιοι, είπαν και έγραψαν ότι η χώρα κινδυνεύει να πέσει στο χάος και στη βία αν από τις κάλπες που θα στηθούν για τις επόμενες εθνικές εκλογές βγει το… λάθος αποτέλεσμα, αν δηλαδή πέσει αυτή η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς. Χάος και βία από ποιον; Στην περίπτωση της Χαλκιδικής ο Πάχτας μίλησε συγκεκριμένα για τους εργαζόμενους της «Ελληνικός Χρυσός», στη γενική περίπτωση όμως ποιοι; Ο Χρυσοχοϊδης, στο παρελθόν, έχει μιλήσει  για τις «συμμορίες με τα καλάσνικοφ», οι σύμβουλοι του Σαμαρά δείχνουν προς την πλευρά των νεοναζί και όλοι μαζί κλείνουν το μάτι στο παρακράτος και εμφανώς εναποθέτουν εκεί τις ελπίδες τους για μία γρήγορη πτώση της κυβέρνησης της Αριστεράς που έρχεται. Οπότε, ψυχή βαθιά.

Οι προϋποθέσεις μια αριστερής συζήτησης για το Κυπριακό...

Του Σταύρου Παναγιωτίδη, απο το   Barikat.gr...

Κι εκεί που ασχολούμασταν με χίλια-δυο, ενέκυψε αιφνιδίως το ανακινημένο Κυπριακό, πιεστικό και εξελισσόμενο ταχύτατα. Και μαζί αναδύθηκαν τα αντανακλαστικά που είχαν δημιουργηθεί την περίοδο του Σχεδίου Ανάν και ανασυστάθηκαν θέσεις και μετερίζια παλιότερα –που σήμερα θυμίζουν όμως κάτι από φαντάσματα- μη λαμβάνοντας και πολύ υπόψιν τους το έδαφος της κρίσης και των πολιτικών προοπτικών που θέτει. Για να μπορούμε να συζητήσουμε λοιπόν και να συνεννοηθούμε, χρειάζεται να συνομολογήσουμε κάποιες παραδοχές. Ή τουλάχιστον, να το δοκιμάσουμε.
Ζήτημα πρώτο: Το Κυπριακό στη σημερινή του μορφή έχει δημιουργηθεί μετά από πόλεμο. Δεν γίνεται λοιπόν να επανέλθει στην πρότερή του κατάσταση (που ήταν εκρηκτική, έτσι κι αλλιώς) με αμιγώς διπλωματικά μέσα, άρα ούτε και να κρίνουμε τα τελευταία βάσει αυτής της προσδοκίας.  Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί παρά σε ορισμένες περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί στα ανέκδοτα της Ιστορίας, όπως η εισβολή του ελληνικού στρατού υπό τον Πάγκαλο στη Βουλγαρία, για την οποία υποχρεώθηκε από την Κοινωνία των Εθνών σε υποχώρηση και καταβολή αποζημίωσης. Επομένως, ή επιλέγει κανείς την διπλωματική οδό, επιδιώκοντας τα μέγιστα δυνατά οφέλη, ή επιδιώκει μία νέα σύγκρουση.

Άλλαξε ο Μανωλιός;

Του Χρήστου Καραγιαννίδη, απο το Red NoteBook...

Πλησιάζουμε στις Αυτοδιοικητικές εκλογές κι αυτό γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό από την προσπάθεια των νυν δημαρχών και περιφερειαρχών να αποτινάξουν από πάνω τους δυο «κακά»: Πρώτον την κομματική στήριξη που τους εξασφάλισε την εκλογή τους στο αξίωμα κατά την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, και δεύτερον την στήριξη που παρείχαν στις μνημονιακές πολιτικές που άσκησαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων τεσσάρων χρόνων.
Για το πρώτο κατανοούν ότι τα δυο κυβερνητικά κόμματα που τους στήριξαν πνέουν τα λοίσθια πλέον και η κοινωνική απαξίωση αυτών των κομμάτων έχει ένα σοβαρό πολιτικό κόστος και για τους ίδιους βάζοντας προσχώματα στη μάχη τους για επανεκλογή. Ταυτόχρονα όμως επιζητούν την υπόγεια ενεργοποίηση του κομματικού μηχανισμού για να τους βοηθήσει στον εκλογικό αγώνα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα έρχονται και οι δημόσιες δεσμεύσεις για ακομμάτιστη αυτοδιοίκηση και τα δελτία τύπου για «ακηδεμόνευτη» αυτοδιοικητική παράταξη που θέλει μόνο το καλό του τόπου. Μόνο που οι φωτογραφίες αγκαλιά με Σαμαρά και Παπανδρέου στις προηγούμενες εκλογές και οι αιτήσεις για το χρίσμα των δυο αυτών κομμάτων δε μπορούν να σβηστούν σε μία νύχτα. Όποτε ας αφήσουμε τα παραμύθια.

Για το δεύτερο «κακό» τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο μιας και είναι νωπές ακόμα οι δηλώσεις τους και τα γραπτά τους για το ποσό σωτήριο θα είναι το μνημόνιο και το ποσό εθνικά ωφέλιμο είναι να το ακολουθήσουμε.

Μιά μπουλντόζα για όλες τις ΜΚΟ;

της Βιργινίας Δαμβέργη,  toPortal...

Αυτό με τη συνεχή συνομωσιολογία και με την τάση να τα κάνουμε όλα ένα με τις μπουλντόζες, είναι το λιγότερο κουραστική και το περισσότερο πολύ επικίνδυνη. Μόλις βγήκαν στην επιφάνεια οι απάτες της ΜΚΟ "Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης" και πέσανε και πάλι εκατοντάδες από τα σύννεφα, έβαλε μπρος τη μηχανή, η μπουλντόζα της συνολικής ακύρωσης και ισοπέδωσης.

"Όλες οι ΜΚΟ είναι στημμένα παιχνίδια και συμφέροντα, ξέρω εγώ". "Όλες είναι υπόδικες, άκου που σου λέω" και πάει λέγοντας. Το ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο για τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις δηλαδή τόσα χρόνια, δεν έχει γίνει ακριβώς για να μπορεί η πολιτική και διοικητική εξουσία να τις χρησιμοποιεί όποιες δύναται και όποτε θέλει κατα τα συμφέροντά της; Αλλά για κάποιο άλλο λόγο που μου ξεφεύγει;

Ήδη χτες τρεις απο τις πλέον ισχυρές και με σημαντικό έργο ΜΚΟ, οι ActionAid, Greenpeace και WWF, έβγαλαν κοινή ανακοίνωση όπου μεταξύ άλλων λένε ότι: «οι συνεχείς και επίμονα γενικευμένες αναφορές οδηγούν στην καθολική απαξίωση ενός από τους λίγους εναπομείναντες υγιείς χώρους της ελληνικής κοινωνίας, αυτού της Κοινωνίας των Πολιτών».

Και άντε εσύ τώρα να μη μπεις σε σκέψεις. Ποιόν συμφέρει αυτη την συγκεκριμένη στιγμή η ισοπέδωση αυτή; Ποιός κερδίζει και ποιός χάνει απο την πολιτική εκμετάλλευση και τη συλλήβδην 'δημοσιογραφική' επίθεση στις ΜΚΟ; Γιατί διαλέξανε αυτή τη στιγμή να ξεσκεπάσουνε παρανομίες που τις ξέρουνε χρόνια τώρα, μιά που έχουνε στηθεί απο το ίδιο πολιτικό πλαίσιο το οποίο τώρα τις καταγγέλει; Γιατί τώρα ειδικά;

Επειδή οι οργανωμένες κινήσεις πολιτών λειτουργούν σαν αντίβαρο στις ανύπαρκτες κρατικές δομές;

Ο μονόδρομος για την ανάκαμψη!

Του Τάσου Πετρόπουλου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Ο «οικονομικός δογματισμός» που απαγορεύει κάθε σκέψη ανακατανομής του εθνικού εισοδήματος, με την αιτιολογία ότι κινδυνεύει η οικονομία, κυριαρχεί στην πολιτική των κυβερνήσεων από το 2010 μέχρι σήμερα.
Εν τω μεταξύ όσοι υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση πλην της παρατεινόμενης οικονομικής καταστροφής, εκλαμβάνουν ως επικίνδυνες τις διαφορετικές ιδέες και αναζητήσεις για την αντιμετώπιση της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης.

Αδιαφορούν για τη συστηματική παραβίαση όχι μόνο του Συντάγματος, αλλά και αυτών ακόμη των Συνθηκών, στις οποίες οφείλει την ύπαρξή της η σημερινή Ε.Ε.

Η τάση αυτή φαίνεται να εξαπλώνεται βαθμιαία σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η τροποποίηση του άρθρου 136 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης που έγινε την 25-3-2011 με την 2011/199/Ε.Ε. απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έχει σηματοδοτήσει την αλλαγή τροχιάς για την ευρωπαϊκή οικονομική πορεία. Αλλαγή που θα ευνοεί την αναπτυξιακή επιτάχυνση των ισχυρότερων και τον οικονομικό εκτροχιασμό των ασθενέστερων οικονομικά χωρών.

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, απορροφημένα από τη σύγκρουση με ό,τι εναντιώνεται στις αδιέξοδες επιλογές τους, λησμονούν ότι οι νόμοι αποβλέπουν στην απόσπαση της ανοχής των πολιτών ώστε, με την επίτευξη κοινωνικής ειρήνης και μιας –έστω προσωρινής– κοινωνικής συνοχής, να εξασφαλίζουν τη νομιμοποίηση της κυρίαρχης εξουσίας.

Η δημοσιογραφία της χαρτοσακούλας...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Κάθε φορά που κάποιος σας λέει ότι πρέπει να σκύψετε το κεφάλι και να υπομείνετε αγόγγυστα το μαρτύριό σας, τι να γίνει, ρε μάστορα, όλοι μαζί τα φάγαμε, όλοι μαζί θα υποφέρουμε, θα απαντάτε ως εξής: Συγγνώμη, ρε μάστορα, τα 9 εκατομμύρια που πήρε η ΜΚΟ για να κάνει αποναρκοθέτηση, τα φάγαμε μαζί; Εξ όνυχος τον λέοντα, όταν δίνεις 9 εκατ. σε άσχετους, για να βγάζουν νάρκες, δουλειά που πρέπει να την κάνουν ειδικές μονάδες του στρατού, σκέψου τι φαγοπότι έχει γίνει, τη εξαιρέσει εμού.
Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί τα εκατομμύρια των ναρκών, τα έφαγαν οι κολλητοί των κολλητών, οι στριφογυριζάμενοι, αυτοί που είχαν τις υψηλές γνωριμίες. Τι δουλειά έχει το υπουργείο Εξωτερικών να μοιράζει εκατομμύρια για αποναρκοθέτηση κι αν τέλος πάντων έχει, γιατί τα έδωσε σε κάποιον άσχετο με το αντικείμενο, που είχε στήσει ένα μαγαζάκι σφραγίδα, με τη σύζυγο και τον μπατζανάκη του;
Μοίραζαν εκατομμύρια σε ύποπτες ΜΚΟ, όπως μοίραζαν και μοιράζουν εκατομμύρια από τα μυστικά κονδύλια σε ύποπτα πρόσωπα, για να προωθούν μυστικά τις υποθέσεις της πατρίδος. Γιατί μυστικά και όχι φανερά; Φόρα παρτίδα την υπηρετούμε την πατρίδα και προπαντός δωρεάν. Πάντοτε δωρεάν την υπηρετούμε την πατρίδα, το πολύ- πολύ να πάρουμε κάτι για τα οδοιπορικά, μην βάλουμε και από την τσέπη μας, βρε αδερφέ. Μα τόσο χρήμα για οδοιπορικά, βρε αδερφέ; Οδοιπόρος στα Σούσα πήγες;
Μυστικά κονδύλια σε μυστηριώδεις ανθρώπους, για μυστικές αποστολές.

κι έχει η πλάση... πορτοκαλίσει!

του Μαζεστιξ...

 

Μαύρα πιόνια ή άσπρα πιόνια, το μόνο βέβαιο είναι ότι "τρώγονται" και τα δύο, ώσπου να γίνει η τελική μονομαχία των βασιλιάδων, των βασιλισσών, των πύργων, των αλόγων και των αξιωματικών στο σκάκι.
Είτε κερδίσει ο μαύρος είτε ο άσπρος βασιλιάς, τα πιόνια συνήθως έχουν εξοντωθεί όλα, και τα άσπρα και τα μαύρα.
Κι όσα -λίγα- δεν εξοντωθούν, μετά το ρουά-ματ, πιάνονται αιχμάλωτα απ' το νικητή.

Κάπως έτσι νιώθω καθώς ενημερώνομαι αυτές τις μέρες για τις εξεγέρσεις στην Ουκρανία και τη Βενεζουέλα.
Όπως περίπου ένιωθα και για τη Συρία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη.

Στην Ουκρανία το καθεστώς είναι ακραίο, σκληρό ολιγαρχικό, ελέγχεται από κάτι μαφιόζους συνεργάτες του Πούτιν.
Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν με το που ελήφθη η απόφαση για μονομερή διακοπή της ενταξιακής πορείας της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αμέσως ξεχύθηκαν στους δρόμους χιλιάδες πολίτες που βλέπουνσ το πρόσωπο του καθεστώτος μια απάνθρωπη εξουσία και εναποθέτουν τις ελπίδες τους (και πού να 'ξεραν...) στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ε.Ε. και οι Η.Π.Α σιγοντάρουν, με όποιον τρόπο μπορούν, το ξέσπασμα εμφυλίου πολέμου στη χώρα.

Ορατών τε πάντων και αοράτων…

Sotosblog....

Η αχαλίνωτη φαντασία που υπάρχει για να απελευθερώνει δημιουργικά τον άνθρωπο, και που του επιτρέπει να επισκέπτεται άλλες σφαίρες πέρα από το προφανές (όχι απαραίτητα σφαίρες μεταφυσικές), δηλαδή να αναζητεί εναλλακτικές ερμηνείες πίσω από τα φαινόμενα, να διερευνά αφανείς αιτιώδεις σχέσεις, να σταθμίζει παρασκηνιακούς παράγοντες κ.τ.τ., έχει και αυτή μια δεύτερη όψη: Την ίδια ώρα που έχει τη χάρη να ωθεί στην ελευθερία, έχει και την κατάρα, η άτιμη, να μπορεί να σε δέσει στο κάθισμά σου. Όσο έξυπνος και αν είσαι. Και τότε ακόμα, αν είσαι πια πάρα-πάρα πολύ έξυπνος, ε, δικαιώνεις στο τέλος το γνωμικό ότι το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται.
Λ.χ., ευφάνταστες και αόριστες εξηγήσεις επί εξηγήσεων που αποδίδουν το δικό μας πάθημα σε μακρόπνοα σχέδια τα οποία, σύμφωνα με αυτές, εξυφάνθηκαν από μεγάλα κέντρα κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες σε σκοτεινά αλλά παντοδύναμα υπόγεια (εντός αλλά κυρίως εκτός συνόρων), κάνουν τελικά τον άνθρωπο να αισθάνεται εκ προοιμίου μικρός και ανίσχυρος απέναντι στην πραγματικότητα. Εντείνουν το αίσθημα της ματαιοπονίας απέναντι σε άτρωτο τέρας. Το σκορ στο ταμπλό γίνεται δυσθεώρητο ήδη από τα αποδυτήρια.

Οι Εκκλησιάζουσες της Χαλκιδικής...

Στη Χώρα της Λήθης...

Σήμερα, στο Χοντρό Δέντρο Χαλκιδικής, οι ατρόμητες γυναίκες που πρωτοστατούν στον αγώνα κατά της καταστροφικής εξόρυξης χρυσού έκαναν καθιστική διαμαρτυρία, για να εμποδίσουν τη διάνοιξη δασικών δρόμων από την εταιρεία Ελληνικός Χρυσός -τουτέστιν, την ολοκληρωτική καταστροφή του αρχέγονου δάσους.

Τα ΜΑΤ τις "περιποιήθηκαν" δεόντως:

Αλήτες, ρουφιάνοι, ΜΚΟ...

του Κωστη Παπαϊωαννου...

Μεγάλος ο σάλος από τις καταγγελλόμενες απάτες της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ) «Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης». Ευλόγως, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά» και η επικερδής, όπως φαίνεται, δράση της συνδέεται με μια συγκεκριμένη περίοδο και μια λογική διακυβέρνησης. Καλώς γίνεται ο έλεγχος, έστω και τώρα. Καλώς να γίνει, επιτέλους, έλεγχος και στα υπόλοιπα αντίστοιχα κρατικοδίαιτα μορφώματα. Δικαιούμαι όμως κι εγώ, καχύποπτος ων μετά από 30 χρόνια δράσης σε οργανώσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου, να κάνω μερικές σκέψεις για τον τρόπο δημοσιογραφικής παρουσίασης και πολιτικής εκμετάλλευσης του θέματος.

Εξηγούμαι: ήταν τοις πάσι γνωστό πως η διοίκηση καλλιεργούσε προνομιακή σχέση με ορισμένες ΜΚΟ υλοποίησης προγραμμάτων. Θυμίζω δήλωση παλαιότερου υφυπουργού Εξωτερικών: «τα προγράμματα διεθνούς αναπτυξιακής συνεργασίας που υλοποιούνται από τις ΜΚΟ αποτελούν μέρος της διπλωματίας και ουσιαστικό εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής». Ήταν επίσης τοις πάσι γνωστό ότι κάποια «Μη Κυβερνητικά» γραφεία διαχείρισης προγραμμάτων σιτίζονταν στη δεκαετία του 1990 στα υπόγεια του Υπουργείου Εξωτερικών και, τα ίδια ή καινούρια, μετακόμισαν στη δεκαετία του 2000 αλλού, όπως στο Υπουργείο Πολιτισμού.

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ....

imf fuck off..

Στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν απλά μία πειραματική δοκιμή από το χαρούμενο στρατόπεδο των από πάνω για να δοκιμάσουν τις πνευματικές αντοχές του λαού και ταυτόχρονα να διαπιστώσουν πόσο επιλεκτική μνήμη έχει.

Έγινε μία φορά με το θέμα του Τσοχατζόπουλου, γελάσαμε. Ξαναέγινε με τις μίζες των υπολοίπων στα εξοπλιστικά, ξαναγελάσαμε. Ξαναέγινε με τα δάνεια από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, είπαμε ότι μας θεωρούν μαλάκες. Ξαναέγινε όταν μάθαμε για τους πολιτικούς που έβγαλαν τα λεφτά τους σε ξένες τράπεζες, λέμε μας έχουν για εντελώς χαζούς. Τώρα ήρθε και η αποκάλυψη για το υποτιθέμενο "σκάνδαλο" με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και πλέον καταλάβαμε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία:

Ο Γιωργάκης που κι άλλοι ήθελαν να του μοιάσουν...

Τρυπιο Ευρω...

Οποιοι έχουν ερευνήσει έστω στοιχειωδώς το ζήτημα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων δεν έχουν πολλές αμφιβολίες για το ότι ο ρεζίλης των Παπανδρέου έχει λερωμένη τη φωλιά του. Απλώς στοιχηματίζουν για το αν τα εκατομμύρια που διακινήθηκαν επί ημερών του σε οργανώσεις όπως αυτές που υποτίθεται πως ασχολήθηκαν με τις συσκευασίες ντομάτας στην Ακτή τού Ελεφαντοστού ή με την ενίσχυση των οινοπαραγωγών τού Μεξικού κατάληξαν, έστω ένα μέρος τους, στον προσωπικό του πλουτισμό ή αφορούσαν παιχνίδια στη γεωπολιτική σκακιέρα στα οποία ο ρεζίλης συμμετείχε ως ένα άβουλο πιόνι...

Όπως κι αν έχει πάντως είναι τραγικό πως ο Γ. Παπανδρέου έχει ήδη γράψει ιστορία, την οποία θα αποστηθίζουν και τα εγγόνια των εγγονών μας όταν θα διδάσκονται για τις συνθήκες υπό τις οποίες "μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί" για τρίτη και φαρμακερή φορά. Υπό αυτή την έννοια θα έχει να καυχιέται στον πατέρα του και στον παππού του πως μολονότι εκείνοι υπήρξαν σαφώς ισχυρότερες προσωπικότητες, η δική του επιρροή στην πορεία αυτού του τόπου ήταν πολύ πιο καθοριστική. Εστω κι αν μιλάμε για έναν άτυπο διαγωνισμό ανάμεσα σε καταστροφείς...

Ξεπούλημα, υπογραφές κι ένα ταξί να φύγω. Άντε να κουρευτείτε επιτέλους...

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη... 

Το κούρεμα και όλα τα παράγωγά του κυριαρχούν στις συζητήσεις όλων. Ποσοστά εμφανίζονται παντού. Στα κανάλια, στις εφημερίδες, σε ανθρώπινα πηγαδάκια.
Λες και υπάρχει το «κατάλληλο» ποσοστό κουρέματος του χρέους που αν μας το «προσφέρουν», ως δια μαγείας θα πάρουμε πίσω όσα μας έχουν ληστέψει.
Εδώ και δύο χρόνια, κάθε φορά που ψήφιζαν νέα μέτρα, το έκαναν, υποτίθεται, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του χρέους. Ακόμη και για το τελευταίο πολυνομοσχέδιο-έκτρωμα που έβγαλε στους δρόμους εκατομμύρια πολιτών, το ίδιο ισχυρίστηκαν.
Τώρα βγαίνουν ένας-ένας πρωτοκλασάτοι υπουργοί, εν δυνάμει πρωθυπουργίσκοι, τηλεοπτικοί ρήτορες με θλιμμένο ύφος και φωνή που κλαίει, για να δηλώσουν, ντυμένοι την «ειλικρινή» τους όψη, πως το χρέος τελικά είναι ασυγκράτητο.
Φορώντας και λίγο άρωμα δημοκρατίας και υπευθυνότητας θα ζητήσουν, λέει,  αυξημένη πλειοψηφία από την Βουλή, για τη νέα δανειακή σύμβαση που θα τους ανακοινώσουν τα μεγάλα αφεντικά όταν δεήσουν να αποφασίσουν.
Το ίδιο άρωμα ξέχασαν να το φορέσουν, όταν έφερναν στη Βουλή το μνημόνιο 1. Όχι πως θα άλλαζε τίποτα στις επιδιώξεις τους . Απλώς, είναι ενδεικτικό πως δεν  κρατάνε πλέον ούτε τα προσχήματα.
«Ξεπούλημα, υπογραφές και ένα ταξί να φύγω», είναι η φράση που συμπυκνώνει την πρακτική της κυβέρνησης όλο αυτό το διάστημα.
Για να μπορέσει να καμφθεί η αντίσταση των πολιτών απαιτείται η τρομοκράτησή τους με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τομείς.
Τρομοκράτηση αστυνομική, τρομοκράτηση νομοθετική, τρομοκράτηση λεκτική, τρομοκράτηση διακαναλική με τους αντίστοιχους υπουργούς να συναγωνίζονται σε επίδειξη αυταρχισμού.

Περιμένοντας την «πολιτική στήριξη»...

απο το Tvxs...

«Μετά την επισημοποίηση του πρωτογενούς πλεονάσματος και πριν από τις ευρωεκλογές θα πρέπει να υπάρξει από τους εταίρους μας μία δήλωση πολιτικής στήριξης». Με αυτά τα λόγια στενός συνεργάτης του  πρωθυπουργού, μιλώντας χθες σε δημοσιογράφους, περιέγραψε με σαφήνεια την προεκλογική στρατηγική της κυβέρνησης. Στο Μέγαρο Μαξίμου προσβλέπουν στην ανοιχτή παρέμβαση των Βρυξελλών και του Βερολίνου υπέρ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ενόψει των ευρωεκλογών της 25ης Μαΐου. Γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να ξεκινήσει η συζήτηση για την απομείωση του ελληνικού χρέους πριν από τις ευρωεκλογές αλλά θέλουν να καθοριστεί ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και να εκφραστεί ισχυρή δέσμευση από την πλευρά των εταίρων ώστε να πάει ο Α. Σαμαράς στις κάλπες με το σύνθημα «ψηφίστε με για να υπογράψω το τέλος της ελληνικής κρίσης».
Μέχρι στιγμής, η στάση των εταίρων είναι αμφίθυμη και γι’ αυτό στο τραπέζι του Μεγάρου Μαξίμου υπάρχει και εναλλακτικό σενάριο ρήξης με την Τρόικα, εφόσον οι πιστωτές δεν δείξουν καλή διάθεση τον Απρίλιο, όταν θα επισημοποιηθεί από την Eurostat η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος.

Η νέα κρίση στην Αργεντινή: διδάγματα προς κάθε πλευρά...

του Πετρου Σταυρου, απο το Red NoteBook...

Τι ακριβώς συμβαίνει στην Αργεντινή και γιατί μας αφορά, αν μας αφορά; Η απάντηση είναι καταφατική, μας αφορά αυτό που συμβαίνει στην Αργεντινή, και μάλιστα πολύ. Μας αφορά γιατί η Αργεντινή χρησιμοποιείται εδώ και αρκετά χρόνια ως παράδειγμα ανεξάρτητης οικονομικής, νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής που αντέδρασε στις μεθοδεύσεις των διεθνών αγορών και των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και κατάφερε να αντιμετωπίσει και τελικά να βγει από την κρίση.

Τελευταία όμως και λόγω της πρόσφατης συναλλαγματικής (και όχι μόνο) κρίσης η Αργεντινή ξαναχρησιμοποιείται, από την αντίθετη πολιτική πλευρά, για να αποδειχθεί το ανέφικτο της αντίδρασης στα κελεύσματα της διεθνούς οικονομικής τάξης να παραδειγματίσει και να συμβουλέψει οικονομίες και πολιτικές, όπως αυτή της Ελλάδας, να μην σκεφτούν την όποια αντίδραση ενάντια στο δημοσιονομικό «ζουρλομανδύα» της λιτότητας. Το «μονοπάτι» για έξοδο από την κρίση είναι για άλλη μια φορά μονόδρομος και η όποια εναλλακτική η ετερόδοξη ή αριστερή η απλά κευνσιανή πρόταση αύξησης της ζήτησης δεν πρέπει να δοκιμαστεί γιατί πιθανά μας οδηγήσει εκτός ευρώ και στην κατάσταση της Αργεντινής. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα ένα–ένα:

ΜΚΟ «όσοι γενούν πρωθυπουργοί»...

Στάθης στον eniko...

Βρέχει Ουρσουλίνες. Πέφτουν απ’ τα σύννεφα όσοι δεν γνώριζαν τι εστίν οι ΜΚΟ!

ΜΚΟ ο Αόρατος Ανθρωπος! Είχε δίκιο ο Σέρλοκ Χολμς όταν ήδη απ’ την εποχή του Τζακ του Αντεροβγάλτη ίδρυε τη  φερώνυμη ΜΚΟ (ο Αόρατος Ανθρωπος) - μην τον είδατε τον Παναγή - τι σχέση είχε ο Γιωργάκης με τις ΜΚΟ; όση ο κ. Σημίτης με τον κ. Μαντέλη, τον κ. Τσουκάτο, τον Ακη,

τον Γιάννος, τον Βενιζέλο κι όποιος έχει στοιχεία για τη σχέση Σημίτη με τους εν λόγω κυρίους να τα πάει στον εισαγγελέα, όπως έλεγε ο ίδιος ο κ. Σημίτης την εποχή του Χρηματιστηρίου, της δημιουργικής λογιστικής και των Ολυμπιακών Αγώνων, όταν η «ισχυρά Ελλάς», η Ζήμενς και οι μίζες ήταν στις δόξες τους, στις ντόπες τους και τα χρυσά τους τα μετάλλια.

Ο Αόρατος Ανθρωπος, αυτή είναι η ΜΚΟ των Πρωθυπουργών της Ελλάδας. Ο άφαντος κ. Σημίτης, ο κύριος δεν ομιλώ-δεν είμαι εδώ-άντε παρακεί, παιδάκι μου Κώστας Καραμανλής. Ο ποδηλατοκωπηλάτης Γιωργάκης, ο άλλος-για Ζάππειο τράβηξε-κι απ’ την- κανέλλα ήρθε κ. Σαμαράς, όλοι Αόρατοι Ανθρωποι, καμμιά σχέση με τα έργα τους, με τις ευθύνες τους, καμμιά σχέση ο κ. Σαμαράς με τον κ. Θεοχάρη,  με τον κ. Στουρνάρα,  με τον κ. Βενιζέλο, ο κ. Σαμαράς υπάρχει μόνον για να διορθώνει τα λάθη που κάνει ο ίδιος για χάρη μας. Λάθος το πρώτο και το δεύτερο Μνημόνιο, no problem μάς φτιάχνει τρίτο, λάθος να μας κόβουν τον κώλο οι φόροι, no problem θα μας κόβουν τον λαιμό, ΜΚΟ το Πρόστιμο. Ιδρυτής Αντώνης Σαμαράς, θα σας βάζω δίκαια πρόστιμα για τα άδικα πρόστιμα που σας έβαλα, ΜΚΟ τα χρέη των κομμάτων, άμα τα πληρώσουμε, φτύστε μας, κι εμείς θα συνεχίσουμε να σας βουτάμε τα σπίτια.

Οι νικητές ράβουν την ιστορία στα μέτρα τους...

Στέλιος Ελληνιάδης, απο τον Δρομο της Αριστερας...

Η κυριαρχία πάνω στους λαούς επιβλήθηκε με ένα καθολικό σχέδιο, το οποίο περιλάμβανε τα πάντα, από τη στρατιωτική επέμβαση και τη γενοκτονία ως την αλλοίωση και προσαρμογή της ιστορίας στις ανάγκες των νικητών. Κι αυτό το σχέδιο εφαρμόστηκε με τη μεγαλύτερη πληρότητα στις ίδιες τις επικυρίαρχες χώρες, σε βάρος των ίδιων των λαών τους. Η αστυνομική καταστολή δεν ήταν το κύριο μέσο, αν και δεν ήταν καθόλου αμελητέα, για τη χειραγώγηση των κοινωνιών. Στη Δύση, τα κύρια μέσα ήταν η παιδεία και η κουλτούρα. Η διδασκόμενη ιστορία έπρεπε να εξυπηρετεί το σχέδιο επιβολής και κυριαρχίας. Και για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν όχι μόνο τα εγχειρίδια ιστορίας των σχολείων, αλλά και τα βιβλία, οι εφημερίδες, τα περιοδικά και, βεβαίως, ο κινηματογράφος και η τηλεόραση.
Όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, επιμόρφωσης και επικοινωνίας αξιοποιήθηκαν για να εμπεδωθούν οι «αλήθειες» που υπηρετούν τα σχέδια επιβολής. Από τα παιδικά κόμιξ ως τα κλασικά μυθιστορήματα, οι «άλλοι» ήταν βάρβαροι, αιμοβόροι, απολίτιστοι και ανάξιοι να ορίζουν τη μοίρα τους. Όλα τα ψυχαγωγικά αφηγήματα, για παιδιά και ενήλικους, από τον Ταρζάν μέχρι τον Τζον Γουέιν, συστηματικά και επίμονα πρόβαλαν τους κατακτημένους ή υπό κατάκτηση λαούς ως υπανθρώπους, ως χειρότερους από άγρια ζώα, που όφειλαν οι καλοί λευκοί να εξημερώσουν και να φέρουν στο δρόμο του θεού. Έτσι συνεχίστηκε, στους νεότερους χρόνους, η παράδοση του ρατσισμού στις αναπτυγμένες κοινωνίες που είχε καλλιεργηθεί για προφανείς λόγους τον καιρό των κατακτήσεων και της δουλείας.

Εφιαλτικές δηλώσεις Γερμανού γιατρού για Αθήνα: "Είναι σπαρακτικό αυτό που είδαμε"...

the Insider...

«Μόνο κάποιος που διαβάζει Bild θα αρνούνταν τη σκληρή πραγματικότητα που ζουν οι Έλληνες αυτή την περίοδο» αναφέρει ο γερμανός γιατρός Κρίστιαν Χάασεν, ο οποίος μαζί με επτά συναδέλφους του, έκανε τετραήμερη περιοδεία σε ελληνικά νοσοκομεία, ιατρεία του ΕΟΠΥΥ και κοινωνικά ιατρεία. «Είναι σπαρακτικό αυτό που είδαμε στην Αθήνα» δήλωσε, μιλώντας στην Εφημερίδα των Συντακτών.

 

«Εικόνες μίας μέχρι χτες ευρωπαϊκής πρωτεύουσας που μετατρέπεται ταχύτατα σε τριτοκοσμική πόλη. Είδαμε ασθενείς με φυματίωση κι άλλους που ακρωτηριάζονται γιατί δεν θεραπεύτηκε έγκαιρα το διαβητικό τους πόδι» αναφέρει «εντυπωσιασμένος» από την εμφάνιση στη χώρα μας «ξεχασμένων» ασθενειών.
 
«Ο υπουργός Υγείας κλείνει με το έτσι θέλω τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ και αφήνει εκατομμύρια πολίτες ακάλυπτους τουλάχιστον για έναν μήνα. Την ίδια ώρα υποτίθεται ότι θα τους εξυπηρετήσουν τα νοσοκομεία τα οποία καταρρέουν λόγω των μέτρων λιτότητας», προσθέτει.

«Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι το δημόσιο σύστημα υγείας στην Ελλάδα δούλευε άψογα και δεν χρειαζόταν αλλαγές, όμως εδώ οι πολιτικοί σας ενσυνείδητα το καταστρέφουν, αυτό είναι ανήθικο» τονίζει.

Ο εκσυγχρονισμός της διαφθοράς....

του Χριστου Χαραλαμποπουλου, απο τη SportDay...

Η περίπτωση της αύξησης της τιμής των διοδίων, την οποία «αγνοούσε» ο αρμόδιος υπουργός (που για μια ακόμη φορά δεν είχε «διαβάσει») είναι χαρακτηριστική.

«..Ωσάν να μη συμβαίνει τίποτε / απατεώνας οπωσδήποτε / ρωτά τι νέα απ' τα στούντιο / και τι ζητούν οι τηλεθεατές..»

 Δ. Σαββόπουλος.

Κάθε φορά που προσπαθώ να καταλάβω κάποια κυβερνητική επιλογή ή να ερμηνεύσω συγκεκριμένες ενέργειες μελών της κυβέρνησης, πέφτω πάνω σε αυτό το τραγουδάκι του Διονύση Σαββόπουλου.

Από το ΜΗ στο «ορΜΗστε»...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Ηταν μια εποχή που οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις εμφανίζονταν κατά τη γνωστή διδαχή του Μάο: «Αφήστε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν». Παρεμπιπτόντως, για τον μόνον που μπορούμε να στοιχηματίσουμε ακίνδυνα ότι δεν εφάρμοσε το δόγμα αυτό είναι ο Κινέζος ηγέτης· έτσι συμβαίνει συνήθως με τους διδάχους. Γέμισε λοιπόν ο κηπάκος μας άνθη με χρώματα φανταχτερά και μυστήριες οσμές. Λίγη φαντασία να είχες, λίγη τιτλοδοτική ευρηματικότητα, και ήταν σίγουρο ότι ο σπόρος που θα φύτευες, θα έβρισκε άφθονο νερό και πλούσιο λίπασμα. Σύλλογος Μερίμνης της Μη Νησοβίου Ερυθράς Εχίδνης, λ.χ. Ή Οργάνωση Ενίσχυσης των Δωδεκαθεϊστών της Κινεζικής Επαρχίας Γιουνάν, αποδεδειγμένα ελληνογενούς. Ή Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης, που τ’ ακούς και συγκινείσαι από το ειρηνιστικό πάθος των εμπνευστών του και την υποδηλούμενη αυτοθυσιαστική γενναιότητά τους.

Οσο πιο εξωτικός ο τίτλος του μη κυβερνητικού άνθους, τόσο το καλύτερο. Αλλωστε, έτσι που άλλαξε το κλίμα μας, ευνοεί την ανάπτυξη και των τροπικότερων ανθέων και δέντρων. Με αποτέλεσμα να μην είμαστε πια η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας μόνον, αλλά και της αβοκαντέας. Οπου να ’ναι θα δώσουν τους πρώτους καρπούς τους τα ελληνικά αρτόδεντρα, να λυθεί επιτέλους το επισιτιστικό. Οσο για τα καφεόδεντρα, χάρη στις έξυπνες γενετικές επεμβάσεις μας, παραδόθηκε ήδη στους καλλιεργητές το φραπόδεντρο, ενώ με το φρεντόδεντρο το παλεύουμε ακόμη.

Καλή σας νύχτα, από τον ΟΟΣΑ...

Cogito ergo sum...

Δεν με εξέπληξε το γεγονός ότι πριν συμπληρωθούν ένα εικοσιτετράωρο από την ανάρτηση του χτεσινού σημειώματος, ήρθε να με επιβεβαιώσει ο Γερούν Ντάισενμπλουμ, αυτή η σκατόφατσα που βρίσκεται επί κεφαλής τού Γιούρογκρουπ (δηλαδή, του συμβουλίου των υπουργών οικονομικών τής Ευρωζώνης). Σταχυολογώ -και υπογραμμίζω- μερικά δημοσιεύματα από διάφορα μέσα:

-  Βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος στην Ελλάδα διαπιστώνει ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, υπογραμμίζοντας παράλληλα την ανάγκη τόνωσης των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.

- Ο κ. Ντάισελμπλουμ υπογράμμισε την ανάγκη τόνωσης των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα, υποχρέωση που όμως, όπως είπε, δεν θα πρέπει να περιορίζεται σε αυτές. Τόνισε δε, ότι η προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα και για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, ακόμα και αν δεν δέχονται πιέσεις από τις αγορές.

- Ο πρόεδρος του Eurogroup (...) κάλεσε την Ελλάδα και την τρόικα να πράξουν τα μέγιστα προκειμένου να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση το συντομότερο δυνατόν. Ο Γ. Ντάισελμπλουμ διευκρίνισε ακόμη ότι μόνο όταν υπάρξει θετική ολοκλήρωση της αξιολόγησης το ελληνικό ζήτημα θα επανεξεταστεί στο Eurogroup, και άρα και το ενδεχόμενο εκταμίευσης κάποιας δόσης.

Η Ιστορία σαν ομοιοτυπία...

Ουδεν Σχολιον...

  Λένε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα.
     Εκτός απ' την δική μας περίπτωση που ξανάρχεται σαν φωτοτυπία, παλιάς μεν τεχνολογίας του 1967, αλλά φωτοτυπία!
     Ή σαν εκείνο το κουίζ με τις δύο φωτογραφίες που έλεγε ''βρείτε τα σημεία που διαφέρουν''!

     Και τότε λοιπόν όπως και τώρα, υπήρχε η πλήρης καπηλεία του θρησκευτικού συναισθήματος των πολιτών.
     Από το ''Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών'', στο ''με την βοήθεια της Παναγιάς θα ξεπεράσουμε τα προβλήματα''...μιά ανάσα δρόμος.
     Επίσης από την θλιβερή κιτσαρία των εορτών στο Καλλιμάρμαρο για την ''Πολεμική αρετή των Ελλήνων'', στο εξίσου θλιβερό σόου του ''πρωθυπουργού'' με πλήρη κουστωδία και με κανάλια, φλας και κάμερες να μετατρέπει το Άγιον Όρος σε τηλεοπτικό πλατό, για να απαγγείλλει το ''Πάτερ Ημών''...δρόμος χωρίς ανάσα!

Ο (α)κατάλληλος άνθρωπος την (α)κατάλληλη στιγμή στην (α)κατάλληλη θέση...

Τρυπιο Ευρω...

Ο κίνδυνος με τον Αδ. Γεωργιάδη είναι διπλός. Ο πρώτος είναι ο προφανής, τον έχουν αντιληφθεί ακόμα και τα μικρά παιδιά που έχουν αντικαταστήσει τον Καραγκιόζη τού Ευγένιου Σπαθάρη με την πιο σύγχρονη εκδοχή του: ο σημερινός υπουργός Υγείας δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από ένας επιτυχημένος τηλεπωλητής βιβλίων τής πλάκας, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την ένδεια ικανών προσώπων στον πολιτικό στίβο και, κυρίως, καινοτόμων πολιτικών ιδεών κι αναρριχήθηκε εκεί όπου δεν θα αναρριχόταν ποτέ σε οποιαδήποτε χώρα δεν είναι μπανανία. Ο δεύτερος κίνδυνος, όμως, που προσωποποιεί ο Αδ. Γεωργιάδης είναι κι ο σοβαρότερος. Κι αυτό γιατί λειτουργεί υπόγεια. Η υπουργάρα, η οποία την ώρα που ο τομέας τής δημόσιας περίθαλψης βρίσκεται σε αναβρασμό εκείνος "τουιτάρει" για το πόσο μεγάλη τιμή αισθάνεται που ξάπλωσε τα οπίσθιά του εκεί που τα είχε ξαπλώσει κι ο JFK, έχει περάσει σε μερίδα τής κοινής γνώμης την αντίληψη πως ναι μεν είναι ένας διψασμένος για δημοσιότητα κομπλεξικός ψυχοπαθής, ωστόσο τον πολεμούν γιατί λέει αλήθειες και προχωρά σε μεταρρυθμίσεις στις οποίες οι προκάτοχοί του δεν τόλμησαν να προχωρήσουν...

«Απεταξάμην το Σατανά; Τσου…»

Του Χρήστου Καραγιαννίδη, απο το Red NoteBook...

«Θέλετε να μπαίνουν οι παράνομοι μετανάστες ελεύθερα;» ρώτησε με ύφος ανακριτή ο κ. Ευαγγελάτος τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων. Μήπως οι δύο δημοσιογράφοι θεώρησαν ότι έτσι θα «στριμώξουν» το νεαρό επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης; Ατύχησαν. Υπάρχει κάτι που λέγεται «αυτοπεποίθηση» για αυτό που είναι το δίκαιο και η διάθεση να το υπερασπιζόμαστε δημόσια.

Πέρα από την ενοχλητική επιμονή χρήση του απάνθρωπου όρου «λαθρομετανάστες» από τους δύο δημοσιογράφους, αυτό που μου προξένησε πραγματικό ενδιαφέρον ήταν ότι δε σταμάτησαν λεπτό να ρωτούν σχεδόν μονοθεματικά για ζητήματα εκτός του πεδίου της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ακολουθώντας τη μονταζιέρα οι δημοσιογράφοι, κατά δήλωση τους, επέμεναν να ρωτούν αν ο Γαβριήλ θα βάλει αστυνομική στολή και θα κυνηγά το παραεμπόριο και τους καταληψίες. Κι όσο οι απαντήσεις δεν τους άρεσαν τόσο πιο ακραία διατυπώνονταν  τα ερωτήματα. Τόσο αποστομωτικές όμως ήταν και οι απαντήσεις. Είναι προφανές πως η αντικειμενικότητα σε τέτοιου είδους συνεντεύξεις είναι σύντομο ανέκδοτο όπως επίσης και η άρνηση των, δημοσιογράφων να δεχτούν τις διαφορετικές απόψεις.

“Dream of Europeanization”… Προσεγγίσεις της εξέγερσης στη Βοσνία για το μέλλον του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη....

Του Δημήτρη Ι. Κολοβου, απο το Barikat...

Πρελούδιο πολέμου, «μονόδρομος» για την ανάπτυξη.

Ιούνιος 1914 – Φεβρουάριος 2014. Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη δολοφονία του αρχιδούκα Franz Ferdinand της Αυστρίας – διαδόχου του αυστροουγγρικού θρόνου – στο Σαράγεβο της Βοσνίας, γεγονός που σήμανε την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου και αιματοκύλισε την ευρωπαϊκή ήπειρο, οδηγώντας στη μετάλλαξη αυτού που αποκαλούμε σήμερα έθνος-κράτος. Με τη λήξη του πολέμου, στις 21-28 Δεκεμβρίου 1920, στην πόλη Τούζλα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, εργάτες-ανθρακωρύχοι προκήρυξαν γενική απεργία αντιδρώντας στις περικοπές των μισθών τους. Η απεργία λαμβάνει σύντομα τη μορφή ένοπλης εξέγερσης και καταστέλλεται βίαια από τη βασιλική χωροφυλακή. Τραγικός απολογισμός: 7 εργάτες νεκροί.

Το νέο ραντεβού της βοσνιακής εργατικής τάξης με την ιστορία έμελε να δοθεί και πάλι στην άλλοτε ακμάζουσα βιομηχανική πόλη της Τούζλα. Τις τελευταίες ημέρες, μια διαμαρτυρία κατά των ιδιωτικοποιήσεων και της σκληρής λιτότητας που επιβλήθηκε από τη βοσνιακή κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση, κατέληξε σε γενικευμένη κοινωνική εξέγερση. Εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, η νεολαία, καθώς και ευρύτερα λαϊκά στρώματα της Βοσνία-Ερζεγοβίνης εξέφρασαν την οργή τους απέναντι στις ακραίες οικονομικές συνθήκες και τους εθνοτικούς διαχωρισμούς.

Στο Άβατον του Πρωθυπουργού...

The Three Mooges...

Μετά βαΐων και κλάδων έγινε δεκτός ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στο Άγιον Όρος για το οποίο δήλωσε ότι είναι το μοναδικό μέρος στην Ελλάδα, μαζί με τον πάτο του Αιγαίου, όπου αισθάνεται ασφαλής.

Οι μοναχοί του Αγίου Όρους καλωσόρισαν τον Πρωθυπουργό με κωδωνοκορουσίες, όπως ορίζει το πρωτόκολλο που επέβαλε ο Χριστός 2000 χρόνια πριν, όταν προφήτευσε την έλευση του Μεσία Πιτσαδόρου που θα εξαφάνιζε το ελληνικό γένος μια και καλή από τον χάρτη.

Σύμφωνα με τις προφητείες, ο Μεσίας θα κατάφερνε να γκρεμίσει μέσα σε 2 χρόνια όσα δεν κατάφεραν να γκρεμίσουν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι κι ένας εμφύλιος, ενώ το μεγαλύτερο έργο που θα είχε να επιδείξει ως τότε θα ήταν μια πιτσαρία που έσκιζε στην Αμερική. 

Η επίσημη υποδοχή του Πρωθυπουργού έγινε το Σάββατο στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Σαξεστοριώτισσας, όπου η εικόνα του Άξιον Εστί προσκύνησε τον Αντώνη Σαμαρά και του ζήτησε να βγάλουν αναμνηστικές φωτογραφίες για το instagram. 

Τον κ. Σαμαρά υποδέχτηκε στη Μονή ο Άγιος Πρώτος - οι άγιοι ακολουθούν σειρά προτεραιότητας - ο οποίος δήλωσε ευγνώμων που η τωρινή κυβέρνηση συνεχίζει τη μακρά παράδοση που θέλει το ελληνικό Κράτος να γλείφει τα αρχίδια της Εκκλησίας, αντί να τη στείλει στον αγύριστο.

Το δικό μας fin de siècle...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Γενικευμένο κλίμα παρακμής, εμπεδωμένο αίσθημα απελπισίας, σκοτεινός πεσιμισμός, φαινόμενα κοινωνικού εκφυλισμού, ατομικός κυνισμός, κατάθλιψη. Ολα τα συμπτώματα ενός κανονικού fin de siècle είναι εδώ. Οχι με την έννοια του «τέλους του αιώνα» (turn of the century στ’ αγγλικά), αλλά του τέλους μιας ολόκληρης εποχής και της έναρξης μιας νέας.

Η ελληνική κοινωνία εδώ και μια πενταετία βιώνει τη δική της αίσθηση décadence, αφού σταδιακά εκπίπτουν ή υποβαθμίζονται όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την κατέτασσαν στα σύγχρονα κράτη: καθολική παιδεία, Εθνικό Σύστημα Υγείας, προνοιακά συστήματα, Κοινωνικό Συμβόλαιο, σχετικά αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Ηδη στις συζητήσεις που γίνονται στο εξωτερικό και μας αφορούν ακούγεται όλο και συχνότερα ο όρος «αποτυχημένο κράτος» (failed state), με την έννοια του κράτους το οποίο έχει αποτύχει σε ορισμένες από τις βασικές λειτουργίες, αρμοδιότητες και ευθύνες της εθνικής του κυριαρχίας. Βάσει της διεθνούς πρακτικής, «η κεντρική κυβέρνηση ενός τέτοιου κράτους είναι εξαιρετικά αδύναμη και μη αποτελεσματική. Πρακτικά, ασκεί ελάχιστο έλεγχο στην επικράτειά της, δεν είναι σε θέση να παράσχει αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες, η διαφθορά και η εγκληματικότητα έχουν εξαπλωθεί, η οικονομία καταρρέει, ενώ ο πληθυσμός αναγκάζεται σε μη ηθελημένη μετανάστευση». Παρ’ ότι η Ελλάδα δεν πληροί το σύνολο αυτών των προϋποθέσεων, όλοι αναγνωρίζουν πλευρές μιας τέτοιας κατάστασης στην καθημερινότητά τους.

Tu veux ou tu veux pas?

Ευγενία Λουπάκη, απο την Αυγη...

Θα πω ένα παράδειγμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε για το πρωί της Δευτέρας σε συγκεντρώσεις έξω απ' τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ, που κλείνουν με εντολή Σαμαρά. Ωστόσο διάβαζα στο Διαδίκτυο οργίλες καταγγελίες ότι καθεύδει και δεν κινητοποιεί τον περίφημο "κόσμο". Καταγγελίες από αριστερούς, εννοείται.

Θα πω κι άλλο ένα: Φίλος που εκτιμώ, βασισμένος σε άρθρο αριστερής ιστοσελίδας, ήταν πεπεισμένος ότι ο Τσίπρας είπε στη Σιντόιτσε Τσάιτουνγκ ότι "οπωσδήποτε" θα μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Διαβάζω τη συνέντευξη, λέει "πώς μπορούμε να λέμε οπωσδήποτε όταν τα παιδιά πεινάνε και η ανεργία θα φτάσει το 80%"; Και παραθέτει τις θέσεις του για συνολική αλλαγή της πολιτικής λιτότητας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Που όλοι πλέον παραδέχονται ότι αν συνεχιστεί, η Ευρωζώνη θα διαλυθεί.

Θα πω κι ένα τρίτο: Αναρτήσεις επί αναρτήσεων ότι στη Ρώμη ο Τσίπρας έκανε τη μεγάλη υποχώρηση, ξέχασε την κατάργηση του Μνημονίου και μίλησε στη Ρεπούμπλικα για επαναδιαπραγμάτευση. Δεν είχε πει αυτό. Και προχθές, στη συζήτηση που προκάλεσε το βιντεάκι της ΚΝΕ, ξαναείπε ορθά κοφτά τη δέσμευση που έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ότι θα καταργήσει το Μνημόνιο.

Δεν συμμετέχω σε κανενός είδους εσωτερικές εχθροπραξίες ούτε παρακολουθώ συστηματικά τις διαφορετικές ιστοσελίδες που εκφράζουν τάσεις και ρεύματα εντός του ΣΥΡΙΖΑ και ξιφουλκούν αενάως. Είναι και λίγο κουραστικό, αν έχεις και μια πραγματική ζωή να ζήσεις, μέ όλες τις αγωνίες και τις δυσκολίες που αυτή η Έρημη Χώρα φέρνει μέσα στο σπίτι σου.

Happy day!

του Αλέξανδρου Ντερπούλη, απο toPortal...

Άλλη μια ουράνια μέρα! Άλλη μια ευτυχισμένη μέρα! Κι ας κοντεύει να μας πνίξει αυτό το πελώριο βουνό από “σκουπίδια” που θέλει να μας βουλιάξει στο βάλτο της απραξίας και της αδράνειας.
Σκουπίδια από χρέη, φόρους, αντάρτες δήμαρχους και μη, ανίκανους και λαμόγια πολιτικούς, συμφέρουσες φιλίες και ανεξόφλητους έρωτες. Προσπαθούμε, ως άλλη Ουϊνι, να ακονίσουμε το πνεύμα μας (πριν το παραδώσουμε) επιτελώντας εργασίες άσκοπες, ξεστομίζοντας φράσεις ανούσιες χωρίς ειρμό, για όποιον δεν γνωρίζει και για όποιον δεν αντιλαμβάνεται! Ίσως και για μας να μην έχουν κανένα νόημα πια όπως παλιά, αλλά η συνεχής επανάληψή τους αναπαράγει ένα πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν, βοηθώντας μας να αντιμετωπίσουμε το επερχόμενο μέλλον.
Δεν είναι ότι αδυνατούμε, είναι ότι ακούσια αρνιόμαστε! Μια άρνηση απέναντι σε κάθε τι που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία καταστροφικό ή τεχνηέντως αστραφτερό και ανεπανάληπτο! Είναι από εκείνες τις μέρες που η σκέψη καταλαμβάνει ολόκληρο το είναι, που η σκέψη αναλαμβάνει το ρόλο της πράξης μέσα στην απόλυτη απραξία που την χαρακτηρίζει.

Πτωχογενές πλεόνασμα...

της Μαριαννας Τζιαντζη...

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα; Γιατί έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, παιδάκι μου.

Με πανηγυρικούς τόνους ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών ανακοίνωσε αυτή την εβδομάδα στη Βουλή ότι έχουμε «πλεόνασμα σημαντικό, υψηλό, βιώσιμο» και έτσι ο καθένας μας θα νιώθει ότι ψήλωσε δέκα πόντους. Γοητευμένοι οι Ευρωπαίοι θα σπεύσουν να ελαφρύνουν το δημόσιο χρέος μας, να μειώσουν το κόστος δανεισμού, να μας τρατάρουν νεραντζάκι γλυκό στα σαλόνια τους.

Μια έγκριση από τη Γιουροστάτ, μια επιβεβαίωση της επιτυχίας μας περιμένουμε και ύστερα θα έρθει άσπρη μέρα και για μας. Προς το παρόν η Ευρώπη μάς κάνει τη δύσκολη, σαν τη νύφη λίγο πριν πει το ναι, περιμένετε και θα δούμε, λέει, τέλη Μαρτίου θα ξέρουμε, όταν θα έχει μετρηθεί και το τελευταίο τρίμηνο του 2013. Όμως οι (ελληνικοί) αριθμοί και η (ελληνική) λογική είναι με το μέρος  της κυβέρνησης Σαμαρά κι έτσι υποτίθεται ότι θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ.

O Μουρούτης και ο Λουκάνικος μάχονται στη Βενεζουέλα...

info war...

Πλαστές ιστορίες και μερικά ερωτήματα για τη θέση του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού.

Τα όρια της γελοιότητας αγγίζει πλέον η αντικυβερνητική προπαγάνδα στη Βενεζουέλα καθώς αντίπαλοι του προέδρου της χώρας ανεβάζουν φωτογραφίες από επεισόδια σε άλλες περιοχές του πλανήτη προκειμένου να παρουσιάσουν την «βαρβαρότητα του καθεστώτος».
Ανάμεσα στις δεκάδες φωτογραφίες ξεχωρίζει και αυτή του «Λουκάνικου», του περίφημου σκύλου των ελληνικών διαδηλώσεων, ο οποίος εμφανίστηκε να κακοποιείται από αστυνομικούς στη Βενεζουέλα.

Ψεύτικες ιστορίες αναπαρήγαγαν και αρκετά γνωστά μέσα ενημέρωσης, όπως το CNN, το οποίο παρουσίασε διαδηλωτές και αστυνομικούς από την Σιγκαπούρη σαν να βρίσκονται στη Βενεζουέλα.
Την ίδια ώρα ερωτηματικά προκαλεί η παρέμβαση του υπεύθυνου του γραφείου Τύπου του Έλληνα πρωθυπουργού. Γ.Μουρούτη, ο οποίος με μηνύματά του στα αγγλικά καλεί τη διεθνή κοινότητα να σταθεί στο πλευρό των αντικυβερνητικών δυνάμεων στη Βενεζουέλα.

Η καρδιά της Ευρώπης...

Κιμπι...

Αν σας ρωτούσαν ποια χώρα θεωρείτε καρδιά της Ευρώπης, τι θα απαντούσατε; Υποθέτω ότι οι περισσότεροι θα επιλέγατε το Βέλγιο, για λόγους θεσμικούς. Εκεί βρίσκονται οι Βρυξέλλες, το σκοτεινό εργαστήριο του δόκτορος Καλιγκάρι όπου πραγματοποιούνται τα πιο τολμηρά και ακραία πειράματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μερικοί, οι πιο αθώοι και καλών προθέσεων Ευρωπαίοι, ίσως επιλέγατε τη Γαλλία, όχι για το Παρίσι της, αλλά για το Στρασβούργο της, όπου συνεδριάζει το Ευρωκοινοβούλιο εν ολομελεία κάθε μήνα. Υπάρχει όμως αυτό το μπέρδεμα , με τις έκτακτες συνόδους του που πραγματοποιούνται στις  Βρυξέλλες και με τη γραμματεία του, που είναι στο Λουξεμβούργο. Ποιο σώμα αντέχει μια καρδιά μεταμοσχευόμενη κάθε τόσο; Οι πιο ψυλλιασμένοι θα απαντούσατε πως καρδιά της Ευρώπης είναι η Γερμανία, έχοντας κατά νου είτε την καγκελαρία του Βερολίνου, που έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη, είτε τη Φρανκφούρτη, την έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που αντιστοιχεί πιο πολύ σ’ αυτό που κυρίως είναι η Ευρωπαϊκή και η Νομισματική Ένωση, ένα τραπεζικό καρτέλ.

Κοράκια...

antonis...

Υπάρχει πλέον μια βαθειά, λίαν θρησκευτική προσήλωση στον τρόπο που γίνεται η αποδόμηση προσώπων και καταστάσεων του παρελθόντος. Μιαν ολόκληρη βιομηχανία κατασκευής ψευδών συμφερόντων, προσφέρει τη λειτουργιά της στην μεγάλη τελετή αποδόμησης των ιδεολογιών. Ένα τρυφερό χατζάρι που αποδίδει δικαιοσύνη, βάζοντας στο ίδιο καζάνι θύτες και θύματα. Φορώντας έναν ηθικίστικο πολιτικό μανδύα σκευάζει και συναρμόζει όλες τις συστημικές αποκλίσεις. Καλλιτεχνεί πορτρέτα πεθαμένων. Καρναβαλίζει κάθε επαναστατική πράξη. Στη φοβερή αρένα του θεάματος έχει αμολήσει πανούργους δημοσιολόγους, εξτρεμιστές της δεκάρικης ελευθερίας λόγων και παθών, κουτάβια που πέρασαν εν μια νυκτί απ’ την κομματική γαστέρα στις Εταιρίες. Γιατί πρέπει όλα να γίνουν Εταιρίες. Τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα δημόσια κτήρια και οι κοινόχρηστοι χώροι. Μόνο οι Εταιρίες μπορούν. Μόνο οι Εταιρίες μπορούν να παράγουν. Και μόνο οι Εταιρίες μπορούν να διαχειριστούν το Κράτος. Ο σύγχρονος τρόπος συνύπαρξης επιθυμιών και φαντασιώσεων περνάει μέσα απ’ το δημόσιο πλούτο. Θέλει την Εταιρία και την Τράπεζα να διαχειρίζονται την πείνα, τον οργασμό, την επιστήμη, τη θεολογία με τέτοιο τρόπο ώστε η φορητή εργατική δύναμη των Υποτελών, να διακινείται ως πραμάτεια και να κεφαλαιοποιείται δομικά για να περνάει το σύστημα τις κρίσεις του αβρόχις ποσί. Βουρ, στην αποδόμηση λοιπόν. Για να σε παίξουν τα πάνελ θα πρέπει να κάνεις δήλωση για τον Στάλιν και τον Πολ Ποτ. Να ρίξεις ένα γερό χέσιμο στον Κάστρο και μια ηχηρή κεντροαριστερή πορδή στον Εμβέρ Χότζα.

Δικαιοσύνη ή υπεράσπιση του κύρους του κράτους;

Της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, απο το Red noteBook...

Τα κρούσματα του αυταρχικού κατήφορου και της υποδειγματικής καταστολής είναι πολλά για να τα παρακάμψει κανείς μιλώντας για μεμονώμενα περιστατικά. Οι  δικαστικές αρχές παρακολουθούμε να εργάζονται πυρετωδώς, ώστε με τις πρωτοβουλίες τους να  σηματοδοτήσουν πώς αντιλαμβάνονται τα όρια των ελευθεριών στην Ελλάδα του 2014.

* Η Εισαγγελέας Πρωτοδικών Πειραιά, δίνει εντολή στην αστυνομία για προκαταρκτική εξέταση, ενάντια σε ανήλικους μαθητές του Λυκείου Κερατσινίου για κατάληψη του 2013 στο σχολείο τους και η αστυνομία ρωτά τους μαθητές, τι ψηφίζουν οι γονείς τους και αν ξέρουν την πολιτική τοποθέτηση των καθηγητών τους.

* Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών, καλεί σε προκαταρκτική εξέταση τη δημοσιογράφο Πόπη Χριστοδουλίδου, γιατί δημοσίευσε τροπολογία, που ψήφισε η Βουλή και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, παραβιάζοντας έτσι το στρατιωτικό…. απόρρητο.

* Ανακρίτρια της Κω, ζητά να μην μεταδοθεί τηλεοπτική εκπομπή για το έγκλημα στο Φαρμακονήσι, γιατί θα βλάψει τη δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης.

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ...

kartesios...

Μια βαριέμαι, μια συγχύζομαι. Με τα ίδια πράγματα. Ρωτούσαν πάλι οι τηλεκάφροι τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ στα κυριακάτικα πρωινά πάνελ : «Κι αν δεν πετύχει αυτό που λέτε, ποιο είναι το plan B;»  Και συνηγορούσαν τα τσακάλια, οι εκπρόσωποι της συγκυβέρνησης: «Μα αυτό πρέπει να καταλάβει ο κόσμος, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει plan B κι αυτό είναι καταστροφικό».

Στουρνάρας στο Bloomberg (5/8/2013): «Δεν υπάρχει plan B για την Ελλάδα»

Βενιζέλος στη ΔΕΘ (8/9/2013): «Δεν υπάρχει plan B για έξοδο από την κρίση»

Γιάννης Μανιάτης στον ΣΚΑΪ (4/9/2013): «Δεν υπάρχει plan B – πρέπει να προχωρήσουμε ώς το τέλος του δρόμου»

Ένα δείγμα τυποποιημένων απαντήσεων των κομμάτων εξουσίας στην Ευρώπη...

του system failure...

... και άλλη μια απόδειξη της πλήρους σύμπλευσης τους με τον νεοφιλελευθερισμό

Οι τυποποιημένες απαντήσεις από τα κόμματα εξουσίας στην Ευρώπη είναι ένα χαρακτηριστικό που μπορεί κανείς να διακρίνει εύκολα ιδιαίτερα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης. Είναι εντυπωσιακή η ομοιομορφία των επιχειρημάτων σε όλη την έκταση της ευρωζώνης, παρά τις ιδιαίτερες συνθήκες σε κάθε χώρα και αυτό είναι μια άλλη καλή ένδειξη της πανευρωπαϊκής συσπείρωσης των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων απέναντι σε πολιτικούς σχηματισμούς που απειλούν την κυριαρχία τους.

Ένα τέτοιο δείγμα είναι μια συζήτηση μεταξύ του Hannes Swoboda, επικεφαλή των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στο ευρωκοινοβούλιο και του Joseph Daul, επικεφαλή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, για λογαριασμό του δικτύου France24 και του EuroparlTV, καναλιού της ευρωβουλής.

Ο δημοσιογράφος ρωτάει μεταξύ άλλων: “Μέχρι τώρα, οι δύο μεγάλοι πολιτικοί σχηματισμοί [Σοσιαλδημοκράτες και Λαϊκό Κόμμα] μοιράστηκαν την εξουσία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, 2,5 χρόνια ο καθένας, καθώς κανένας δεν μπόρεσε να αποκτήσει απόλυτη πλειοψηφία. Θα αλλάξει αρκετά αυτό τώρα;”

Το Άδωνις βγαίνει από το ‘Άδης;

Γιώργος Ανανδρανιστάκης, απο την Αυγη...

Μαύρη Δευτέρα σήμερα, 17 Φεβρουαρίου του 2014. Με εντολή Σαμαρά κλείνουν όλα τα πολυιτατρεία του ΕΟΠΥΥ, διαλύεται μέσα σε μια μέρα ό, τι έχει απομείνει από την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Πρόκειται για έγκλημα εκ προμελέτης, με διεκπεραιωτή τον υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, τον ερασιτέχνη φιλόλογο που αρέσκεται στην αναζήτηση πρωτότυπων ετυμολογιών, τα «γενέθλια», επί παραδείγματι, ετυμολογούνται, λέει, από τον άθλο, η ζωή μας είναι γεμάτη άθλους, γεμάτη δυσκολίες κι ένας τέτοιος άθλος είναι και το Μνημόνιο. Ε λοιπόν, μετά από το σημερινό μακελειό, το Άδωνις θα ετυμολογείται υποχρεωτικώς από το ‘Αδης και ζητώ συγγνώμη από τον θεό του κάτω κόσμου, που τον έβαλα δίπλα- δίπλα με τον τηλεβιβλιοπώλη. .
Προς τι η φασαρία, αναρωτιέται ο εκπρόσωπος του Άδη επί της Γης. Τα πολυιατρεία κλείνουν για ένα μήνα και μετά θα ξανανοίξουν ως κέντρα υγείας αστικού τύπου. Καταρχάς, ο ένας μήνας είναι χρόνος μεγάλος για ανθρώπους ασθενείς και ταλαιπωρημένους, που θα πρέπει να πληρώσουν από την τσέπη τους 50 ευρώ στον ιδιώτη γιατρό, για να τους εξετάσει και να τους γράψει τα φάρμακα. Είναι χρόνος τεράστιος για τα παιδιά και των δομών της ψυχικής υγείας, που θα μείνουν χωρίς ιατρική φροντίδα, τεράστιος και για τους γονείς αυτών των παιδιών.
Κι όταν περάσει ο μήνας, τι ακριβώς θα συμβεί; Τι θα είναι αυτά τα κέντρα υγείας αστικού τύπου, ποια επάρκεια θα έχουν σε προσωπικό και υλικό;

Πότε γίναμε το θηρίο;

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος, απο το UnFollow...

Αν ψάχνεις να βρεις κοινό τόπο μεταξύ αριστερών και δεξιών σε αυτές τις ατέρμονες συζητήσεις που κυριαρχούν στις ελληνικές μέρες της κρίσης, δεν μπορεί παρά να είναι η πίστη που όλοι εκφράζουν στη δημοκρατία ως πολίτευμα…

Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι πολίτες αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης,  δηλώνουν δημοκράτες. Αφού λοιπόν σχεδόν όλοι συμφωνούν επί της αρχής στα του πολιτεύματος, των ελευθεριών, των δικαιωμάτων, αλλά και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτό, οι φιλοσοφικές συζητήσεις γύρω από την ελληνική δημοκρατία έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον. Διότι, όσες και ενστάσεις κι αν έχει κάποιος απέναντι στη δημοκρατία, οι περισσότεροι δυσκολεύονται να φανταστούν καλύτερο τρόπο διακυβέρνησης. Αν δεν αποφασίζουν οι περισσότεροι, τότε ποιοι θα αποφασίζουν;

Αυτά στη θεωρία. Γιατί στην πράξη, παρότι στην Ελλάδα σήμερα ποδοπατείται κατά συρροή κάθε έννοια κράτους δημοκρατίας, ευνομίας και ουμανισμού, περιέργως αποτελούν οικτρή μειονότητα όσοι θεωρούν τα στοιχειώδη ως τα πλέον σημαντικά από τα βάσανά μας.

Στις μέρες μας, βλέπετε, προέχει το χρήμα, οι τράπεζες, τα επιτόκια, οι ασιατικές αγορές, οι χρηματιστηριακοί δείκτες, η περιουσία μας, η έξοδος από το μνημόνιο. Όχι οι ατομικές ελευθερίες, όχι η δημοκρατία, όχι το περιβάλλον. Κι αν τσαλαπατήσαμε λίγο κάποιο δημοκρατικό κεκτημένο, κι αν καταστρέψαμε κι ένα δάσος, ψωμί κι αλάτι, τουλάχιστον θα βγούμε στις αγορές. Γιατί στις Σκουριές μπορεί να βγουν λεφτά. Γιατί ξαφνικά η ενέργεια από ΑΠΕ είναι μόνο λίγο πιο ακριβή, δεν είναι κυρίως πράσινη. Γιατί ουδείς ασχολείται πια στις μέρες μας με την περιβαλλοντική κληρονομιά της γενιάς μας.

Με πονηριές δεν κερδίζονται οι εκλογές...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Αν συζητούσαμε σε κενό χρόνου για το ιδανικό εκλογικό σύστημα για τις ευρωεκλογές, θα κρίναμε ενδεχομένως διαφορετικά τις πρόσφατες εξαγγελίες για την αλλαγή του. Το υφιστάμενο έχει ένα σημαντικό προτέρημα: πρόκειται για ένα σύστημα απλής, άδολης και ανόθευτης αναλογικής, σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τη συνταγματική απαίτηση για ισότητα ψήφου και όσο το δυνατό πιστότερη καταγραφή της λαϊκής βούλησης.

Εχει, όμως, και ένα σημαντικό ελάττωμα, όχι εγγενές, αλλά απόρροια της αντιδημοκρατικής εσωτερικής λειτουργίας των ελληνικών κομμάτων (πλην της Αριστεράς): οι εκλόγιμοι ουσιαστικά διορίζονταν από τον αρχηγό, άλλοτε ως τιμητική πολιτική σύνταξη, σπανιότερα ως περίοδος μαθητείας, συχνότερα απλώς ως ρουσφέτι πολυτελείας.

Ο σταυρός διορθώνει την πρακτική αυτή. Ως ένα μόνο βαθμό, όμως, μπορεί να χαρακτηρισθεί η σταυροδοσία στο σύνολο της Επικράτειας ως άνοιγμα στην κοινωνία, δεδομένου ότι δεν είναι δυνατή η πραγματική επικοινωνία των υποψηφίων με τους εκλογείς παρά μόνο με τη διαμεσολάβηση των εθνικών ΜΜΕ. Οσο δεν λειτουργούν κανόνες άμεσης δημοκρατίας, τόσο στα κόμματα, όσο και ευρύτερα στην κοινωνία, τόσο υπάρχει ο κίνδυνος αναπαραγωγής ενός ιδιόμορφου star system-παρωδία. Σε ό,τι με αφορά, το πρώτο ζητούμενο είναι η εξασφάλιση της εσωκομματικής δημοκρατίας. Τότε το ιδανικό σύστημα θα ήταν αυτό της ημιδεσμευμένης επιλογής, δηλαδή λίστα που θα διαμορφωνόταν κατ' αρχήν από την εσωκομματική δημοκρατική διαδικασία, θα άφηνε όμως και το περιθώριο στον εκλογέα να την τροποποιήσει.

Ο θρήνος ενός μαθηματικού...

απο την AlfaVita...

Χτες, σχεδόν τυχαία, ανακάλυψα στο διαδίκτυο ένα από τα πιο δυνατά κείμενα που διάβασα ποτέ για τα σχολικά μαθηματικά. Μεταφράζω την πρώτη από τις 25 σελίδες από το “θρήνο ενός μαθηματικού” (A mathematician’s lament) του Paul Lockhart.

Ένας μουσικός ξυπνά από έναν τρομερό εφιάλτη. Στο όνειρό του βρίσκεται σε μια κοινωνία όπου η μουσική εκπαίδευση έχει γίνει υποχρεωτική. “Βοηθάμε τους μαθητές μας να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί σε έναν όλο και περισσότερο γεμάτο από ήχους κόσμο”. Εκπαιδευτικοί, σχολικά συστήματα και το κράτος έχουν τεθεί επικεφαλής αυτού του ζωτικής σημασίας έργου. Ανατίθενται μελέτες, σχηματίζονται επιτροπές και αποφάσεις παίρνονται – όλα χωρίς τη συμμετοχή ή συμβουλή ούτε ενός επαγγελματία μουσικού ή συνθέτη.

Εφόσον είναι γνωστό ότι οι μουσικοί βάζουν κάτω τις ιδέες τους σε παρτιτούρες, αυτές οι περίεργες μαύρες τελείες και γραμμές πρέπει να αποτελούν τη “γλώσσα της μουσικής”. Είναι επιτακτική ανάγκη οι μαθητές να μάθουν άπταιστα τη γλώσσα αυτή, αν θέλουν να αποκτήσουν σε κάποιο βαθμό μουσική ικανότητα· πράγματι, θα ήταν γελοίο να περιμένουμε ένα παιδί να τραγουδήσει ένα τραγούδι ή να παίξει κάποιο όργανο χωρίς να έχει ισχυρά θεμέλια στη μουσική σημειογραφία και θεωρία. Το να παίζει και να ακούει κανείς μουσική, πόσο μάλλον να συνθέτει ένα πρωτότυπο κομμάτι, θεωρούνται πολύ προχωρημένα θέματα και γενικώς έχουν μετατεθεί για το πανεπιστήμιο, και πιο συχνά για το μεταπτυχιακό.

Το θεμελιώδες ισοζύγιο της γραφής...

Του ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

ΜΕ ΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ πρώτο αιώνα να τρέχει στη δεύτερη δεκαετία του, η ελευθερία του λόγου σε πολλές περιοχές του πλανήτη είναι κενό γράμμα. Σε ορισμένες χώρες δεν έχει φτάσει ακόμη καν το μαντάτο, σε άλλες παρουσιάζονται εμφανή βήματα οπισθοδρόμησης και σε άλλες δεν υπάρχει ούτε στα λεξικά τους.

Στην Ευρώπη αυτό μοιάζει να είναι λυμένο, παρά το γεγονός πως τα μεγάλα ΜΜΕ θεωρούν πως έχουν ακόμη τη δύναμη του φίλτρου και της διήθησης στην πληροφορία και την άποψη, και παρά το ότι πολλές φορές ο φρενήρης «ελεύθερος» δημόσιος λόγος ακυρώνει το όποιο μήνυμα μέσω της υπερβολής, της ανώνυμης χολής και της συνειδητής παραπληροφόρησης.

Προσπαθώ να σκεφτώ την αυτολογοκρισία που ενεργοποιείται σε κάποιον που προσπαθεί να δημοσιοποιήσει την άποψή του σε χώρες όπως το Ιράν και η Ρωσία, για παράδειγμα. Εκεί που η κάθε λέξη σου ζυγίζεται με την ελευθερία σου ή και με τη ζωή σου, πριν τη γράψεις. Εκεί που κινδυνεύεις στην κόψη ενός σημείου στίξης. Εκεί που «επιτυγχάνεται» το θεμελιώδες ισοζύγιο της γραφής, να υπερασπίζεσαι και να δικαιώνεις τα κείμενά σου σαν μέλη του σώματός σου, να χρησιμοποιείς τη γλώσσα σαν πέτρα και όχι σαν αέρα. Μπορούμε να γράψουμε τα πάντα εδώ. Τα λόγια μας μάς υπερβαίνουν. Από ύμνους μέχρι κατάρες, από δειλές και άψυχες καταθέσεις μέχρι φράσεις ανθρωποφαγικής βουλιμίας. Και δεν τρέχει και τίποτα. Δεν θα κληθούμε να «λογοδοτήσουμε» απέναντι στο αντικείμενο της κριτικής μας, αλλά ούτε και να απολογηθούμε για την αδυναμία μας να συντονίσουμε λόγια με πράξη, παρατήρηση με απόδειξη. Θα μου πεις, αυτό είναι κερδισμένο, δεν χαρίστηκε -και θα συμφωνήσω. Ομως οι κατακτήσεις δεν γίνονται άπαξ και διά παντός. Χρειάζονται καθημερινή επαγρύπνηση και κυρίως συνεχή νοηματοδότηση και επαναξιολόγηση για να μην καταντήσουν άχρηστες ελευθερίες.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ τι άντερα θα είχα να γράψω αρκετά από τα κείμενά μου, αν ήξερα πως την επομένη θα δεχτώ επισκέψεις...