Τί ερεύνησε ο ερευνητής;

Cogito ergo sum...

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τον ντόρο που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες γύρω από ένα άρθρο τού καθηγητή Ιωάννη Χολέζα στο τεύχος Ιανουαρίου τού περιοδικού "Ελληνική Οικονομία - Μηνιαίο Δελτίο Οικονομικών Εξελίξεων", το οποίο εκδίδει το ΚΕ.Π.Ε. (Κέντρο Προγραμματισμού & Οικονομικών Ερευνών). Το επίμαχο άρθρο έχει τίτλο "Δράσεις για την καταπολέμηση της ανεργίας" και μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο στον παρατιθέμενο διασύνδεσμο (σελίδες 1-24). Θα πούμε κι εδώ δυο λόγια αλλά, κατ' αρχάς, ας βάλουμε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.

Και πρώτα-πρώτα, ας δούμε τι είναι το ΚΕΠΕ. Το ΚΕΠΕ, λοιπόν, ιδρύθηκε το 1959, με προσωπική απόφαση του τότε πρωθυπουργού Κων/νου Καραμανλή, μετά από εισήγηση του τότε διοικητή τής Τράπεζας της Ελλάδος Ξενοφώντα Ζολώτα. Η ιδέα ήταν να συσταθεί μια ερευνητική ομάδα, η οποία θα μελετούσε τα οικονομικά προβλήματα του τόπου και θα πρότεινε επιστημονικές λύσεις. Βεβαίως, οι προτάσεις τού ΚΕΠΕ δεν είναι δεσμευτικές αλλά έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα και, συνεπώς, η πολιτική εξουσία μπορεί να μη τις λαμβάνει υπ' όψη της εφ' όσον δεν συνάδουν με τις πολιτικές επιλογές της.

Φαίνεται πως ο Καραμανλής πίστευε πως πράγματι το ΚΕΠΕ θα μπορούσε να γίνει χρήσιμο εργαλείο και ανέθεσε την οργάνωση του νεοσύστατου οργάνου στον Ανδρέα Παπανδρέου, τότε καθηγητή οικονομικών στο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ των ΗΠΑ. Όμως, στην πορεία, τα πράγματα λειτούργησαν μάλλον ανάποδα: αντί το ΚΕΠΕ να συμβουλεύει την κυβέρνηση, οι κυβερνήσεις υποδεικνύουν στο ΚΕΠΕ τις συμβουλές που πρέπει να δώσει. Έτσι, το ΚΕΠΕ χρησιμοποιείται από την πολιτική εξουσία ως το επιστημονικό άλλοθι για τα κατά καιρούς αντιλαϊκά μέτρα που υλοποιούνται.

Κοιτάξτε στα μάτια το παιδί…

Του Λεόντιου Φιλοθέου, μεσω TVXS...

Γιατί κόπηκε το επίδομα του θύματος» γράφει ο τίτλος στις ειδήσεις του MEGA. Να σας πω εγώ κύριε Φουρλά μου!

 Διότι με το ίδιο οργίλο και γεμάτο αγανάκτηση ύφος που ρωτάτε σήμερα τον φιλοξενούμενο σας την πιο πάνω ερώτηση, με το ίδιο ακριβώς ύφος όταν κάποτε «Είχατε Μέσον» φωνάζατε για τα πλουσιοπάροχα επιδόματα των μεταναστών! 

Για να μην παίρνετε και πάνω σας, δεν το προσωποποιώ καθόλου το θέμα! Απλά έτυχε την ώρα που άρχισαν οι ειδήσεις να εμφανιστείτε εσείς μπροστά μου. Υποθέτω παρόμοιο ερώτημα είχαν κι άλλοι συνάδελφοι σας. Από την άλλη δεν μπορώ να ξέρω διότι αηδίασα και έκλεισα την τηλεόραση. Ξέρετε, έχει και η γαμημένη η υποκρισία τα όρια της!

Απαντήσεις όμως υπάρχουν.

Όταν ο απαράδεκτος κύριος Κουλίας ανέμιζε τις επιταγές των (ενίοτε και αμφιβόλου αυθεντικότητας) επιδομάτων  των μεταναστών, γίνονταν μάχες για το ποιος θα τον έβγαζε στο παράθυρο και στο ραδιόφωνο να κάνει το δικό του χωρίς αντίλογο show! Διότι ήταν πολύ πιο σημαντικό να πείσουμε ότι για την οικονομική κρίση φταίει η μεταναστευτική πολιτική και τα επιδόματα των μεταναστών παρά οι topbankers και το συνάφι τους!

Οι συνεχόμενοι πνιγμοί των δελτίων...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

«Λυπούμαι που οι διασωθέντες είπαν άλλα πριν και άλλα μετά», δήλωσε ο υπουργός Ναυτιλίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης. Τι είπαν πριν οι διασωθέντες του Φαρμακονησίου; Σύμφωνα με τον υπουργό, παρ' όλο που είχαν χάσει στο ναυάγιο γυναίκες και παιδιά, κατέθεσαν ότι οι άνδρες του Λιμενικού έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους σώσουν. Και τι είπαν μετά; Όπως ακούσαμε με τα αυτιά μας από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, κατήγγειλαν τους άνδρες του Λιμενικού ότι τους συμπεριφέρθηκαν με τρόπο σκαιό, ότι τους χτυπούσαν, ότι τους έσπρωχναν στη θάλασσα.
Το «πριν» ήταν οι τριάντα ώρες που έμειναν στο κρατητήριο του Λιμεναρχείου, εκεί όπου κατάκοποι και τρομοκρατημένοι εκλήθησαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις των ένστολων εκπροσώπων ενός ξένου κράτους. Το μετά ήταν στο λιμάνι του Πειραιά, όταν ελεύθεροι και υπό την προστασία του ΟΗΕ ούρλιαξαν δημοσίως τον πόνο και την απόγνωσή τους. Κι όμως ο αρμόδιος υπουργός επικαλέσθηκε το πριν, τις καταθέσεις, που σύμφωνα με τους ίδιους τους διασωθέντες δεν εδόθησαν ποτέ.
Τι να περιμένεις από τον άνθρωπο που δεν έχυσε ούτε δάκρυ για τα γυναικόπαιδα που πνίγηκαν στα όρια της δικαιοδοσίας του, που δεν ζήτησε μια συγγνώμη, που δεν πήγε να δει από κοντά τους πενθούντες, που το πρώτο που είπε ήταν ότι η χώρα δεν θα γίνει ξέφραγο αμπέλι. Βρίσκει και τα κάνει ο Βαρβιτσιώτης και οι λογής Βαρβιτσιώτηδες. Έχουν γίνει θρασείς και προκλητικοί, επειδή ζουν σε ένα ασφαλές επικοινωνιακό περιβάλλον, αποτελούμενο από διαπλεκόμενα, ασύδοτα και πολλαπλώς χρηματοδοτημένα από το κράτος ΜΜΕ, τα οποία λειτουργούν σαν μπράβοι του καθεστώτος.
Την ημέρα που οι διασωθέντες του Φαρμακονησίου έκαναν τις καταγγελίες από τον Πειραιά, τα "Νέα" δεν έβαλαν στην πρώτη τους σελίδα ούτε λέξη. Έβαλαν τα δάνεια των αγροτών, έβαλαν τις οφ σορ του Κ.Κ. Κίνας, έβαλαν τα σκάνδαλα του προέδρου της Μπαρτσελόνα, μέχρι και για τα γκομενιλίκια του Ολάντ βρήκαν χώρο. Τους γονείς των πνιγμένων παιδιών τους στρίμωξαν σε 300 λέξεις στη 18η σελίδα, λίγο πριν από τα νέα των επιχειρήσεων. Ούτε λέξη στην πρώτη σελίδα και από το "Έθνος", που προτίμησε να ασχοληθεί με την ήττα του Παναθηναϊκού από την Φενέρ Μπαχτσέ.
Το δελτίο του Μega μετέδωσε το θέμα στις εννέα παρά τέταρτο, σχεδόν πάνω στα αθλητικά. Θεώρησε προφανώς ότι οι μετανάστες είχαν πάει στο Φαρμακονήσι για να κάνουν θαλάσσια σπορ και τους χάλασε τα σχέδια η κακοκαιρία. Συγχαρητήρια, κ. διευθυντά Ειδήσεων και Ενημέρωσης, έχετε καταφέρει να φτιάξετε το πιο καθεστωτικό δελτίο όλων των εποχών. Αν ξεμείνετε, ο μη γένοιτο, από δουλειά, θα σας προσλάβει πάραυτα ο Κιμ Γιονγκ Ουν, που δοξασμένο να είναι το όνομά του.
Έλειπε και η Όλγα, για να σώσει την τιμή σας χύνοντας ένα δάκρυ, σαν αυτό που κύλησε στα μάγουλά της όταν έμαθε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν παιδάκια που πεινάνε.

Ωρα να κληθούν και πρωθυπουργοί...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ, απο την Ελευθεροτυπια... 

«Στο σύνολο των εξοπλισμών 1996-2006 κάθε Ελληνας επιβαρύνθηκε με 60.000 ευρώ, περίπου. Αυτή είναι η βαριά κληρονομιά, που αφήνουμε στις επόμενες γενιές, για να μας
καταριούνται...» ΚΩΝ. Π. ΦΡΑΓΚΟΣ «Η λεηλασία της Αμυνας».

Πλησιάζει, αν δεν ήρθε ήδη και μάλιστα με αδικαιολόγητη
καθυστέρηση, το πλήρωμα του χρόνου: στις ανακρίσεις για τα εξοπλιστικά,
όπου, επιτέλους, διαφαίνονται ελπιδοφόρα ρήγματα στην ομερτά της
μαφιόζικης συνενοχής, να κληθούν ως μάρτυρες (προς το παρόν) όχι μόνον
οι διατελέσαντες υπουργοί Εθνικής Αμυνας, αλλά και οι πρωθυπουργοί.
Τουλάχιστον μετά το 1996. Δηλαδή, μετά τα Ιμια: Το μέγα και παραλίγο
μοιραίο φιάσκο της αισχύνης, που αποκάλυψε παραστατικά πόσο επικίνδυνα
ανίκανη ήταν η πολιτική μας ηγεσία και πόσο ανησυχητικά τρωτή η άμυνά
μας - πάρα τους υπέρογκους εξοπλισμούς. Φιάσκο, που αντί να σημάνει
συναγερμό και να μας ταρακουνήσει αφυπνιστικά, αποτέλεσε το άλλοθι για
την πιο ξέφρενη κούρσα εξοπλισμών επί μία δεκαετία που επέτρεψε σε
αδίστακτους πατριδοκάπηλους, πολιτικούς και ενστόλους να θησαυρίσουν
ανενδοίαστα υπονομεύοντας και την εθνική μας άμυνα και την εθνική
οικονομία.

«Η λεηλασία της Αμυνας» είναι ακριβώς ο τίτλος του βιβλίου που
αποκαλύπτει πληρέστερα αυτό το χωρίς προηγούμενο πλιάτσικο.

Η λογική του συνόρου...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...
Για την πολιτική της Αριστεράς στο μεταναστευτικό, με αφορμή το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι.

Δεκατρείς φορές. Τόσες εμφανίζεται η λέξη “παράνομος” στην ανακοίνωση που έβγαλε το Αρχηγείο του Λιμενικού   “για την πλήρη αποκατάσταση της αλήθειας και της πραγματικότητας”. Παράνομοι μετανάστες, παράνομη μετανάστευση, παράνομη είσοδος, και πάει λέγοντας. Σαν άσκηση στρεψοδικίας, μπροστά στην κατακραυγή για την παράνομη επαναπροώθηση των προσφύγων από το Φαρμακονήσι προς τις τουρκικές ακτές. Σαν επίδειξη υπηρεσιακής ευσυνειδησίας κρετίνου ή απολογία μπροστά σε “πιασμένη” έδρα. Σα να βρέθηκε ο αντιπερισπασμός, και μαζί η γλώσσα για να κρυφτεί ένα κρατικό έγκλημα πίσω απ΄ την ψυχρή, αποστασιοποιημένη γλώσσα της διοίκησης.

Αυτή είναι η μία στάση απέναντι σε όσα έγιναν τη Δευτέρα στο Φαρμακονήσι: η επιθετική διαχείριση/αποποίηση του πολιτικού κόστους. Υπάρχει όμως και η συμμετρική της: η καθήλωση στη συγκίνηση. Είτε στη βερσιόν των δακρυρροούντων κροκόδειλων –“είπαμε να καταπολεμήσουμε τη λαθρομετανάστευση, αλλά όχι κι έτσι”–, είτε στην περίπτωση όσων αδυνατούν να δουν πίσω απ΄ το συγκεκριμένο, που προφανώς είναι συντριπτικό.

Έγκλημα στο Φαρμακονήσι...

Βασίλης Παπαδόπουλος, απο την Αυγη...

Τα δεδομένα του εγκλήματος είναι γνωστά: 12 άνθρωποι νεκροί (3 γυναίκες και 9 παιδιά) σε επιχείρηση διάσωσης, αποτροπής εισόδου, επαναπροώθησης στην Τουρκία (ό,τι θέλει ο καθένας διαλέγει και παίρνει) συνολικά 28 ατόμων (25 Αφγανών και 3 Σύρων) που επέβαιναν σε μικρό αλιευτικό στην προσπάθειά τους να εισέλθουν στην Ελλάδα και να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή, να γλιτώσουν από την ανέχεια, να γλιτώσουν από τον πόλεμο (και πάλι η επιλογή είναι ελεύθερη).
Εκείνο που προβληματίζει ιδιαίτερα είναι η αντίδραση της κοινής γνώμης: εκκωφαντική αδιαφορία. Τροχαίο να ήταν, θα είχε μεγαλύτερη κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης. Από κοντά και τα σχόλια κάτω από τα διαδικτυακά δημοσιεύματα:
«Σήμερα ενδιαφέρεται o οιοσδήποτε πολίτης για τέτοιες ειδήσεις;;;»
«Κι όσο για τους κυρίους που είπαν ότι έχασαν παιδιά και συζύγους, πήραν το ρίσκο αυτής της περιπέτειας! Ας ερχόντουσαν στη χώρα μας νόμιμα»
«Χαίρομαι που σώθηκαν οι άνθρωποι, αλλά τώρα τι θα τους κάνουμε; Θα τους ταΐζουμε με έξοδά μας;»
Από κοντά και ο αρμόδιος υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας:
«Δεν πιστεύω ότι κανείς θέλει να ανοίξουμε τις πύλες της χώρας».
Και οι πατεράδες που κλαίνε; Λένε ψέματα ότι οι λιμενικοί όχι μόνο δεν προσπάθησαν να σώσουν τα γυναικόπαιδα που βυθίζονταν στη θάλασσα, αλλά αντίθετα έσπρωχναν στη θάλασσα όσους προσπαθούσαν να ανέβουν στο πλωτό του Λιμενικού για να σωθούν.

Σταματήστε τον πλανήτη να κατέβω...

της Αννας Χατζησοφια, απο το Red NoteBook...

Χθες, μετά από πολύ καιρό, κάθισα να δω ειδήσεις σ΄ αυτό που λέμε prime
time. Μάλιστα βιάστηκα να ανοίξω παρά τρία το κουτί, γιατί δεν ήθελα να
χάσω την πρώτη είδηση, που δεν ξέρω γιατί, η μωρά, νόμιζα ότι θα ήταν το
Φαρμακονήσι. Ίσως γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Ποια ελπίδα, θα μου πείτε. Η ελπίδα ότι έχουμε ακόμα ψηλά τις ανθρωπιστικές
αξίες; Η ελπίδα ότι θα έχει υποβάλει την παραίτησή του ο υπουργός
Ναυτιλίας (τουλάχιστον); Η ελπίδα ότι ο πρωθυπουργός της χώρας που
συνομιλεί με την Παναγία θα  κήρυττε την χώρα σε εθνικό πένθος;

Φυσικά,  ως ήταν επόμενο, διαψεύστηκα παταγωδώς, γιατί δεν ξέρω ποιας χώρας ήταν
η ασυνείδητη προβολή που μου γέννησε αυτή την ελπίδα. Ίσως της χώρας
του Neverland, πάντως όχι της χώρας του Ελλάντ.

Τέλος χρόνου...

AlterThess...

Αυτό που έχουμε απέναντι μας έχει αρχίσει να παίρνει σχήμα και μορφή και
είναι πολύ άσχημο. Όσο τα πράγματα προχωρούν όλο και περισσότεροι
καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν μαζί του, δεν μπορούν να
ανεχθούν την παρουσία του. Αυτό το αίσθημα δεν υπήρχε από την αρχή αυτής
της ιστορίας.

Στην αρχή, όπως θα θυμάσαι, οι εκδοχές και οι απόψεις για
το τι συμβαίνει, για το τι πρόκειται να συμβεί, ήταν πολλές στους
πολλούς καλούς ανθρώπους. Πολλοί, τότε αλλά και σχετικά πρόσφατα, έλεγαν
πως η ζωή μαζί με το… τέρας είναι μία επιλογή, κακή επιλογή,
αναγκαστική επιλογή, αλλά επιλογή που μπορείς να την κάνεις, έστω με τη
ψυχή στο στόμα. Τώρα δεν είναι έτσι τα πράγματα και νομίζω πως μπορείς
να το δεις στα μάτια των ανθρώπων, μπορείς να το πιάσεις στην ατμόσφαιρα
που πλέον είναι τόσο πυκνή, από την ένταση και την απόγνωση, που
μπορείς να κόψεις κομμάτια της και να τα πάρεις σπίτι. Όπως φαίνεται ο
κόσμος λειτουργεί με τον χρόνο του, αλλά εδώ που βρισκόμαστε σήμερα ο
χρόνος έχει τελειώσει. Φαίνεται παντού πως ο κόσμος, θα επιμείνω: οι
πολλοί καλοί άνθρωποι, περιμένει κάτι να γίνει, κάτι να αλλάξει, να
σταματήσει να αισθάνεται συνέχεια το ίδιο πράγμα.

Η πιο μεγάλη ροχάλα της Ιστορίας...

του Μαζεστιξ, απο το Ιστολογιο Τοιχο - Τοιχο...

Μια από τις πιο συγκλονιστικές αφηγήσεις της σύγχρονης ελληνικής
ιστορίας -και ενδεχομένως η πιο συγκλονιστική- είναι η σκηνή που, ενώ η Σμύρνη καίγεται,

οι πρόσφυγες (πλέον) τρέχουν αλλόφρονες να σωθούν από τη φωτιά και το
σπαθί των Τούρκων πίσω τους και προσπαθούν, με όσες δυνάμεις τους έχουν
απομείνει, να πιαστούν από τα ιταλικά και γαλλικά πλοία που πλέουν
εκείνη τη στιγμή στον όρμο της Σμύρνης.

Και, ενώ τα παιδιά την ώρα της Ιστορίας στο σχολείο συνήθως ξύνονται,
όταν διδάσκεται εκείνο το σημείο πάντα αναστατώνονται και
ανατριχιάζουν, ιδίως την ώρα που ο δάσκαλος τους εξιστορεί πως, ενώ οι
πρόσφυγες απλώναν τα χέρια τους και προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν στα
πλοία, οι βάρβαροι, απολίτιστοι και απάνθρωποι ναυτικοί της Γαλλίας και
της Ιταλίας, τους έκοβαν τα χέρια κι οι πρόσφυγες πέφταν στο νερό και πνίγονταν.

Πάντοτε το ερώτημα των μικρών μαθητών είναι "γιατί κυρία το κάνανε αυτό; δεν είναι πολύ απάνθρωπο;"... και η δασκάλα τί να πει για τη βαρβαρότητα; Πώς να την περιγράψει;

Μηδενικά και νούμερα...

απο τον Δρομο της Αριστερας...

Ένας χορός από μηδενικά
στήνεται μπροστά μας, με όσα διερευνούνται ή αποκαλύπτονται για το
Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, τα εξοπλιστικά και μια σειρά ακόμα υποθέσεις.
Το γνωστό «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ φαίνεται ότι τώρα δικαιώνεται...

Άλλα νούμερα:
Για 12 μήνες χωρίς καν το βασικό μισθό οι νέοι μεταξύ 15 και 24 ετών.
Αυτή είναι η πρόταση του Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών
Ερευνών.

Προφανώς με επιχείρημα ότι λεφτά δεν υπάρχουν...

Στο μεταξύ, τα νούμερα της ανάκαμψης είναι σαν όαση στην έρημο. Απομακρύνονται μόλις τα πλησιάζεις. Τελευταίες εκτιμήσεις του αμερικανικού οίκου Citigroup
την προσδιορίζουν τώρα στο 2016. Και βλέπουν ύφεση 1,9% και φέτος, 0,4%
του χρόνου και ανεργία 28,2% και 27,8% αντίστοιχα. Αυτά μέχρι να βγουν
τα επόμενα νούμερα.

Ακόμα, σε ένα νούμερο 500 εκατομμυρίων ευρώ
υπολογίζεται το κόστος της αποκατάστασης των αποδοχών των ενστόλων,
μετά την τελευταία απόφαση του ΣτΕ. Αν «συμπαρασυρθούν» σε αντίστοιχες
αποφάσεις και άλλα ειδικά μισθολόγια, τότε φτάνουμε στο 1 δισ. ευρώ... Η
τρόικα φυσικά ήδη έχει ξεκαθαρίσει ότι αυτό αυτόματα σημαίνει
«ισοδύναμα μέτρα» και ζητάει διευκρινήσεις και λεπτομέρειες.

Ο πολύ στενός κορσές της Ε.Ε.....

Cynical...

Οι  εκθέσεις του Γραφείου Προυπολογισμού της Βουλής έχουν πάντοτε
ενδιαφέρον, μιας και δεν μασάνε τα λόγια τους σε σύγκριση με τις
εκθέσεις άλλων θεσμικών οργάνων, και τούτο, διότι κανείς από την
εκτελεστική εξουσία δεν είναι υποχρεωμένος να τις λαμβάνει υπ' όψιν.
Έτσι η αξία τους  εκτιμάται κυρίως από την εκάστοτε αντιπολίτευση, η
οποία όμως στερείται εξουσίας.

Το  ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τις εκθέσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης,
όπως η τελευταία για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις
χώρες που βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία της Τρόικας, την ίδια δε
τύχη θα έχει και η Έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο ευτυχώς που
ξύπνησε την τελευταία στιγμή, γιατι θα έρχονταν οι ευρωεκλογές και δεν
θα το έπαιρνε καν χαμπάρι. Γίνεται κάποιος ντόρος στα ΜΜΕ την ημέρα της
δημοσίευσης των εν λόγω εκθέσεων, άντε και την επόμενη μέρα, και μετά,
ως συνήθως, πάμε γι' άλλα.

«Σκληρός πυρήνας του κράτους». Βοήθα παναγιά!

 Του Χρήστου Λάσκου, απο το AlterThess...

Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με τον αντισυνταγματικό
χαρακτήρα των περικοπών που επιβλήθηκαν, από το καλοκαίρι του ’12, στα
ειδικά μισθολόγια των αστυνομικών και των στρατιωτικών έχει ήδη
προκαλέσει πολλή συζήτηση. Προφανώς η αποκατάσταση της ζημιάς που υπέστη
ένας κλάδος εργαζομένων δεν μπορεί παρά να θεωρείται καλό νέο. 
Υπήρξαν, μάλιστα, κάποιοι που θεώρησαν πως ανοίγει ο δρόμος για μια
στρατηγική ήττα της μνημονιακής πολιτικής στο μέτρο που η συγκεκριμένη
απόφαση θα δημιουργούσε νομολογία ευνοϊκή για την αποκατάσταση των
καταστροφικών ζημιών που έχει υποστεί η τεράστια πλειοψηφία των
εργαζομένων στο δημόσιο τομέα. Όπως αποδείχτηκε, βιάστηκαν πολύ.

όταν η απορρύθμιση εκτοπίζει τη ρύθμιση...

Άγγελος Στεργίου, απο το περιοδικο Χρονος...

Εργασία και φτώχεια στα χρόνια της κρίσης

Μια τραγική πραγματικότητα, μια ομολογία ενοχής. Πρόσφατη Έκθεση της
Κομισιόν (European Commission, Employment and social developments in
Europe 2013) επιβεβαιώνει ότι το να βρει κανείς δουλειά στην Ευρώπη και
ιδιαίτερα στις δημοσιονομικά δοκιμαζόμενες χώρες δεν σημαίνει ότι θα
ξεφύγει και από τη φτώχεια. Μόνο στο 50% των περιπτώσεων η εξεύρεση
εργασίας αποτέλεσε τη λύση για τη φτώχεια.

Η εργασία και η φτώχεια ήταν μέχρι πρόσφατα δύο διαφορετικοί κόσμοι.
«Κι αυτό γιατί η απασχόληση αποτελούσε το κύριο μέσο φυγής από την
κατάσταση της ένδειας». Τα τελευταία χρόνια αναδεικνύεται μια ανάστροφη
–με δυναμική– τάση, σύμφωνα με την οποία η ίδια η εργασία συντηρεί πλέον
μέρος της φτώχειας. Η έκταση του φαινομένου αποδεικνύει από μόνη της
την εντροπία του εργατικού δικαίου, καθώς και την εν μέρει αποτυχία
(ανεπάρκεια) των κοινωνικών μεταβιβάσεων.

«Οι εργαζόμενοι φτωχοί δεν είναι νέο φαινόμενο». Στις νεωτερικές
κοινωνίες συναντούσαμε πάντα εργαζομένους που, παρά την εργασία τους,
δεν απέφευγαν τη θλιβερή μοίρα της φτώχειας. Εδώ, ανήκαν εργάτες με
σπέρματα αμοιβής η οποία δεν εγγυόταν ένα επαρκές επίπεδο διαβίωσης για
τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Αφήστε τους Ελληνες να δουλέψουν!

του κ. Νικου Ξυδακη...

Τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επιβεβαιώνουν ό,τι σωρεύει η
καθημερινή εμπειρία: το ρεύμα μετανάστευσης αυξάνεται εντυπωσιακά. Από
το 2009 έως το 2011, η μετανάστευση Ελλήνων προς χώρες της Ευρωπαϊκής
Ενωσης αυξήθηκε κατά 170%. Το 2012, ένας στους τέσσερις Ελληνες
επιθυμούσε να μεταναστεύσει μόνιμα, το 4% το σχεδίαζε για τον επόμενο χρόνο.

Μόνο στη Γερμανία, την τελευταία τριετία μετανάστευσαν 25.000
Ελληνες, πολλοί εκ των οποίων είναι γιατροί, μηχανικοί, εκπαιδευμένοι
επιστήμονες και επαγγελματίες. Προ μηνών υπουργός του κρατιδίου Β.
Ρηνανίας – Βεστφαλίας μου περιέγραφε την κατάσταση στην κοιλάδα του
Ρουρ, την βιομηχανική καρδιά της Γερμανίας· πώς προσπαθούν να κάνουν πιο
άνετη και ενδιαφέρουσα τη ζωή στις κωμοπόλεις της περιοχής για να
προσελκύσουν εργαζόμενους στη βιομηχανία. Θέλουμε πολύ να έρθουν
τεχνικοί απ’ όλη την Ευρώπη, η Γερμανία αντιμετωπίζει οξύ δημογραφικό
πρόβλημα, ο πληθυσμός της γερνάει. Παρατήρησα ότι πολλοί νέοι Ελληνες
αναζητούν εργασία στη Γερμανία, ιδίως οι πολυπροσοντούχοι επιστήμονες.
Αχ, θέλουμε πολύ να έρθουν! απάντησε. Και η επίσης γερασμένη Ελλάδα, με
το τρύπιο ασφαλιστικό σύστημα, τι θ’ απογίνει; ρώτησα. Εχετε δίκιο, αλλά
τι να κάνουμε; Κι εμείς τους χρειαζόμαστε πολύ, απάντησε. Ηταν
ειλικρινής και ευγενέστατη. Εργαζόταν με θέρμη για το μέλλον της
πατρίδας της.

Στο βωμό του Μαμμωνά...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Στο Νταβός της Ελβετίας, κύριο θέμα
στην ημερήσια διάταξη είναι οι αρνητικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία από την πρωτοφανή όξυνση της ανισότητος εισοδημάτων και  πλούτου. Η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύντρια του ΔΝΤ, προειδοποιεί ότι η  αυξανόμενη ανισότητα «δεν αποτελεί συνταγή για σταθερότητα και βιωσιμότητα της παγκόσμιας οικονομίας». Το ζήτημα της ανισοκατανομής έχει τεθεί ήδη στο δημόσιο διάλογο της Αμερικής από τους νομπελίστες Πολ Κρούγκμαν και Τζόζεφ Στίγκλιτς, όπως και τον Ρόμπερτ Ράιχ, πρώην υπουργό Εργασίας του Κλίντον. Ωστόσο, ενώ στο Νταβός   προσέρχονται ανησυχούντες κορυφαίοι οικονομολόγοι και πολιτικοί ηγέτες του κόσμου, η έκταση της ανισότητος δεν φαίνεται να προβληματίζει την ευρωπαϊκή πλευρά, η οποία παραμένει σχετικά

αποστασιοποιημένη, άφωνη και ενοχλημένη.

Οχι μόνον δεν συμμερίζεται την παγκόσμια ευαισθησία για την
ανισοκατανομή, αλλά και δεν διστάζει να την αντιμετωπίζει θετικά τόσο
από την ηθική και κοινωνική πλευρά όσο και από την οικονομική. Η
Γερμανίδα καγκελάριος δίδει πρώτη τον τόνο, κηρύσσοντας «ηθικό, δίκαιο
και οικονομικά αποτελεσματικό» ο πλούτος να συσσωρεύεται ως επιβράβευση
σε όλο και λιγότερα χέρια, η φτώχεια σε όλο και περισσότερα. Ο
σοσιαλιστής Γάλλος πρόεδρος προχώρησε προ ημερών στα λεγόμενα
«οικονομικά της προσφοράς», δηλαδή σε μείζονες παραχωρήσεις κοινωνικού
πλούτου υπέρ του κεφαλαίου, μειώσεις εργοδοτικών εισφορών και
οικογενειακών επιδομάτων των εργαζομένων, με την υποθετική προσδοκία ότι
έτσι επισπεύδεται η ανάκαμψη.

Χαρείτε χριστιανοί και άλλο μην κλαίτε...

Η Κοπριά...

"Χαρείτε χριστιανοί και άλλο μην κλαίτε για τους μετανάστες, τα μικρά
παιδιά, που χάθηκαν. Μίλησα με το Θεό και μου είπε ότι είναι σε
καλλίτερο μέρος. Θα κρατήσουμε την κόλαση που φτιάξαμε για τους Έλληνες
και θα στέλνουμε στον Παράδεισο τους πρόσφυγες" δήλωσε χαμογελαστός ο
Αντώνης Σαμαράς.

Ο υπουργός εμπορικής ναυτιλίας M(συμπληρώστε ότι θέλετε). Βαρβιτσιώτης
καταρρακωμένος θα κάνει ολονυχτία στην οσία Πάολα για εξιλέωση των
ευθυνών των άλλων. Κύκλοι του υπουργού λένε ότι ήδη παίρνει καραμέλες
για τον πόνο αυτών που έχασαν τα παιδιά τους.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης ο Αίσχιστος θα κάνει επερώτηση στη βουλή πόσο
κόστισε η διάσωση όσων σώθηκαν και αν θα έπρεπε να αφήσουν και τους
άλλους να πνιγούν αντί να τους σώσουν.

Ο αμισθί σύμβουλός του μέγα κομμάντο (έχει δει το τελευταίο Ράμπο  8
φορές) και μέγα κομμαντατούρ Θάνος Πλεύρης ο πονόψυχος, ζητάει το κράτος
να μη φείδεται εξόδων και να χρησιμοποιεί και σφαίρες.

Ο Βενιζέλος κατηγορεί το ΣυΡιζΑ που τα προκαλεί όλα αυτά για να πλήξει το ΠαΣοΚ και κατ' επέκταση τη χώρα.

Ο Κασιδιάρης απειλεί τους νεκρούς με ξυλοκόπημα διότι πεθαίνουν για να βρωμίσουν τις θάλασσές μας και να πληγεί ο τουρισμός.

*Καταλαβαίνει κανείς ότι τα σώματα ασφαλείας, που θα πάρουν και
αναδρομικά πίσω τις μειώσεις μισθών - άξιος ο μισθός τους -
εκπαιδεύονται και συνηθίζουν να βασανίζουν ανθρώπους και να σκοτώνουν
άοπλους;

5% πιο μαλακά (που θα ’λεγε και ο Χάρρυ Κλυνν)...

του Σταθη, απο το enikos.gr...

Περί τις 58.000 σελίδες έχουν γραφεί έως τώρα για την κίνηση των 58, κυρίως απ’ τις εφημερίδες που γράφουν μία έως δύο σελίδες τον χρόνο για τα μεροκάματα, ή για τον πόνο των ανθρώπων.

Στη σελίδα 56.752 οι 58 προβληματίζονταν αν είναι 57 ή 59, ενώ στη σελίδα 58.001 το πρόβλημα επιτέλους λύθηκε. Εκ των 58 οι 34 απεφάνθησαν ότι είναι 59, οι 13 επέμεναν ότι έχουν απομείνει 32, ενώ οι υπόλοιποι 11 περιορίσθηκαν στο «δεν ξέρω, δεν απαντώ».

Ευτυχώς  η γνώμη της μειοψηφίας έγινε σεβαστή κι έτσι οι ελπίδες για μια ώσμωση των απόψεων, όσων παίζουν την κολοκυθιά με εκείνους που μαδούν τη μαργαρίτα, παραμένουν ζωντανές.

Καλημέρα σας. Προσωπικώς δεν με ενόχλησε η άποψη του σ. Σταθάκη (υποστηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ, άρα μπορώ να τον αποκαλώ σύντροφο) για το ποσοστό 5% που θεώρησε επαχθές απ’ το σύνολο του χρέους. Διότι  εξακολουθώ να πιστεύω στη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, ήδη απ’ το Συνέδριό του, ότι προτίθεται να αγωνισθεί με την υποστήριξη του λαού για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Με διαπραγματεύσεις και, αν χρειασθεί, με μονομερείς ενέργειες.

Αλλωστε και ο κ. Σταθάκης, για να μην τον αδικήσουμε τον σύντροφο, δεν ταύτισε το επαχθές μέρος του χρέους που ο ίδιος εκτίμησε στο 5% με το «μεγαλύτερο μέρος του χρέους» που θα πρέπει να διαγραφεί.

Εσωτερική Ηλιοφάνεια...

του Αρη Δαβαρακη, απο toPortal...

Δεν ξέρω τι έχω πάθει –μήπως φταίει αυτή η άνοιξη του 2014 που ήδη
την έχω μυριστεί από μακριά να πλησιάζει κάθε μέρα και πιο κοντά, μέχρι
να καταφτάσει εκεί κατά τα τέλη Μαρτίου, στις 21 συγκεκριμένα που είναι
και η εαρινή ισημερία; Μάλλον.

Γιατί πάω να γίνω λίγο κυνικός, λίγο
εξυπνάκιας, λίγο over the rainbow και αμέσως συμμαζεύομαι και λέω, σκάσε
Ζαχαρία. Σκάσε και κολύμπα. Η φάση που διανύουμε απαιτεί υπομονή, επιμονή, εργατικότητα, χαμόγελο αληθινό εσωτερικό (όχι δήθεν) –και προσπάθεια κατανόησης των προβλημάτων. «Εσωτερική ηλιοφάνεια» την λέω εγώ αυτήν την ψυχοσωματική συνθήκη. Δεν είμαστε για εύκολες κραυγές και συμπεράσματα επί παντός επιστητού σ’ αυτή την επικίνδυνη στροφή,
πρέπει να δούμε την κατάσταση με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαύγεια
και, αν μπορούμε, να εκφραστούμε επαρκώς με όσο το δυνατόν λιγότερα
λόγια.

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Η κιβωτός της άλλης αφήγησης...

του Θωμα Τσαλαπατη...

“Η Ελλάδα πεθαίνει, τουλάχιστον ας πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο.”
Ο Θανάσης Βέγγος στο Βλέμμα του Οδυσσέα

Στις 24 του Γε­νά­ρη, συ­μπλη­ρώ­νο­νται δύο χρό­νια α­πό το
θά­να­το του Θό­δω­ρου Αγγε­λό­που­λου. Το έρ­γο του μέ­νει στα­θε­ρό
μέ­σα στο χρό­νο, κου­βα­λώ­ντας κρί­σεις, βρα­βεία, α­ντιρ­ρή­σεις α­πό
το 1970 της Ανα­πα­ρά­στα­σης, μέ­χρι και το σή­με­ρα της
α­πο­τί­μη­σης. Ενώ, ό­μως, η η­με­ρο­μη­νία του Γε­νά­ρη το­πο­θε­τεί
με τον πιο α­πό­λυ­το τρό­πο το τέ­λος στην ε­ξέ­λι­ξη ε­νός έρ­γου που
διήρ­κε­σε 13 ται­νίες, αυ­τό που συ­νε­χί­ζει α­μείω­το εί­ναι η
με­τάλ­λα­ξη του έρ­γου αυ­τού μέ­σα στο χρό­νο, οι νέες ση­μα­σίες και
τα φορ­τία που κου­βα­λά για ε­μάς στο πα­ρόν, το άλ­λο βλέμ­μα που
έρ­χε­ται να δια­μορ­φώ­σει το βλέμ­μα μας.

Eλευθερία στο διαδίκτυο, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Aaron Swartz, πιο επικαιρη από ποτέ...

των Ντίνου Στάμου, Νίκου Κόκκαλη, απο το Barikat...

Aaron
dead. World wanderers, we have lost a wise elder. Hackers for right, we
are one down. Parents all, we have lost a child. Let us weep.

Sir Tim Berners-Lee, inventor of the web


Πριν από μία εβδομάδα ήταν η επέτειος από το θάνατο του Αaron
Swartz, προγραμματιστή, συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή. Ο Aaron
Swartz στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του πάλευε για ένα πιο ανοιχτό και
ελεύθερο διαδίκτυο. Συμμετείχε ενεργά στους αγώνες κατά των νομοσχεδίων,
που ως σκοπό είχαν το περιορισμό των ελευθεριών στο διαδίκτυο και το
συγκέντρωση της γνώσης στα χέρια λίγων.


Σημαντική ήταν η συμβολή του στο πρότυπο RSS feed, στο web.py, το tor2web, την Open Library, αλλά και στη μεταφορά του plugin HTTPS Everywhere στον Chrome. Επίσης, είχε ενεργό συμμετοχή στον οργανισμό Creative Commons αλλά και στη σελίδα Reddit μέσω της εταιρείας του Infogami.

“δεν είναι καν μια στατιστική”...

απο την Λεσχη...

“Ο  πρώτος μου έρωτας ήταν ένας γείτονας όταν ήμουν 17. Έπρεπε να παντρευτώ
έτσι κι αλλιώς, οπότε σκεφτόμουν να τον παντρευτώ αμέσως.

Αλλά ο πατέρας μου διαφωνούσε, ο αδερφός μου δε το συζήτησε, μου είχαν ήδη βρει
γαμπρό έναν σαρανταπεντάρη που ήταν φίλος της οικογένειας και με είχαν
τάξει σ’αυτόν. Παντρέυτηκα στα 18. Δύσκολα περνούσα, δε μου άρεσε, αλλά
δεν είχα κι άλλη επιλογή, οπότε έμαθα αυτό που δεν μπορώ να αποφύγω
τουλάχιστον να προσπαθήσω να το απολαύσω. Έκανα 8 παιδιά. Τα μεγάλωσα
όλα, τα πάντρεψα. Ευτυχώς έκανα αγόρια εκτός από ένα κορίτσι. Ο άντρας
μου πέθανε πριν δυο χρόνια και τότε στα 57 βρέθηκα με ένα δεκάχρονο
αγόρι χωρίς λεφτά να μπαίνουν στο σπίτι. Όλα μου τα παιδιά έφυγαν από τη
χώρα και ο τα δυο μεγάλα αγόρια βρήκαν και καλή δουλειά στην Αγγλία. Η
κόρη μου είναι καθαρίστρια στην Ελλάδα.

Για τα παιδιά που χάθηκαν...

Φιλιω Τσουκαλα, απο την Αυγη...

Σκέφτομαι εδώ και ώρα ότι δεν μπορώ να
γράψω σήμερα για κάτι άλλο εκτός από τον εγκληματικό χαμό των τριών
γυναικών και των εννέα μικρών παιδιών στο Φαρμακονήσι.
Κι ύστερα σκέφτομαι ότι κανονικά δεν έχει κανείς τίποτα παραπάνω να
γράψει πέρα από την περιγραφή των γεγονότων, που μάλλον είναι ήδη
γνωστά.
Θα έπρεπε αυτό να αρκεί, να τα λέει όλα, να σοκάρει, να αλλάζει
συνειδήσεις. Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει, βέβαια, και με το
προηγούμενο αντίστοιχο περιστατικό, και με το προηγούμενο αυτού και το
ακόμα παλιότερο.
Παρ' ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε σε ποιον βαθμό είναι υπεύθυνοι οι
λιμενικοί για την ανατροπή του πλοιαρίου και για τη μη έγκαιρη διάσωση
των θυμάτων (πνίγηκαν 12 άτομα ενώ το σκάφος βρισκόταν υπό ρυμούλκηση
από το Λιμενικό), γίνεται σαφές ότι για την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας
και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την ηγεσία της αστυνομίας και του
Λιμενικού και για πολλούς ένστολους, η ανθρώπινη ζωή έχει ελάχιστη
σημασία.

Συνωστισμένες στο Φαρμακονήσι...

του Άκη Γαβριηλίδη, απο το Nomadic universality...

στα πλοία όποιος πιάνεται  /  κι οι φίλοι τον χτυπάνε,

λέει το δίστιχο του Πυθαγόρα στο γνωστό τραγούδι «Η Σμύρνη» από τη
«Μικρά Ασία, μεταφέροντας τη γνωστή μαρτυρία των προσφύγων τού 1922 που
προσπαθούσαν να γλιτώσουν από το φονικό καταφεύγοντας στα αγγλικά,
γαλλικά και ιταλικά πλοία, κατά την οποία οι ναύτες των πλοίων αυτών δεν
τους το επέτρεπαν και τους ξαναπετούσαν με τη βία στη θάλασσα. Η
τραυματική αυτή μαρτυρία έχει αποτυπωθεί έκτοτε στη συλλογική μνήμη της
ελληνικής κοινωνίας και συχνά αναφέρεται –δικαίως- ως δείγμα απαράδεκτης
αναλγησίας. Και σχεδόν εξίσου συχνά ως ακόμη μία απόδειξη ότι ο
ελληνισμός πάντοτε προδίδεται από τους ισχυρούς συμμάχους του της
Δυτικής Ευρώπης που θα έπρεπε να τον στηρίζουν απέναντι στους βάρβαρους
Ασιάτες.
Την εβδομάδα που πέρασε, η σκηνή αυτή επαναλήφθηκε αυτούσια ακόμα μια φορά στα νερά του Αιγαίου. Όπως κατήγγειλαν και πάλι οι επιζώντες, ναύτες πολεμικού σκάφους εμπόδισαν γυναικόπαιδα να
ανέβουν σε αυτό παρόλο που διέτρεχαν άμεσο κίνδυνο της ζωής τους, και
αντιθέτως τους πέταξαν στη θάλασσα όπου δώδεκα άτομα –τρεις γυναίκες και
εννέα ανήλικα παιδιά- βρήκαν το θάνατο αβοήθητα.
Τώρα βέβαια υπήρχε και μία διαφορά: το σκάφος ανήκε στο ένδοξο
Λιμενικό Σώμα της ελληνικής δημοκρατίας, το οποίο ενεργούσε για να
προστατεύσει τον προδομένο ελληνισμό από την απειλή των
«λαθρομεταναστών», οδηγώντας τους πίσω στα παράλια της Μικράς Ασίας.
Αυτή τη φορά, οι μεγάλες δυνάμεις είναι με το μέρος του ελληνισμού
παρακολουθώντας σιωπηλά, ή και ενίοτε ενισχύοντας την αντιβαρβαρική
άμυνα μέσω της FRONTEX.




Πριν από όχι τόσο πολλά χρόνια, κυράδες και φιλάνθρωποι
παπάδες, εργολαβίες εκπροσώπησης προσφύγων, οργανώσεις, σωματεία και
καθηγητάδες είχαν ξεσηκωθεί και αξιώσει συγνώμες και παραιτήσεις
υπουργών με βάση το ότι, κατά τη γνώμη τους, το προ 80 ετών περιστατικό
δεν αποδιδόταν με τις ορθές διατυπώσεις σε ένα βιβλίο ιστορίας.

Με βάση αυτή την εγνωσμένη ευαισθησία τους για παρόμοια περιστατικά,
λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι τα ίδια άτομα και οι ίδιοι φορείς θα νιώσουν
την ίδια αγανάκτηση και θα οργανώσουν ανάλογες και ακόμη μεγαλύτερες
διαμαρτυρίες, τώρα που έχουν μπροστά τους ένα ζήτημα που αφορά τωρινούς
θανάτους, και την ιστορική αποτύπωση προ 90ετίας συμβάντων.

Δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε γι’ αυτό. Η μέχρι τώρα σιωπή τους προφανώς
οφείλεται στο ότι ίσως δεν ενημερώθηκαν ακόμα πλήρως, ή ότι ακόμη
συνεδριάζουν τα αντίστοιχα ΔΣ για να βρουν τις καταλληλότερες
διατυπώσεις και μορφές αντίδρασης.

Το άτοπον του απεχθούς...

του κ. Γιαννη Βαρουφακη, απο το Protagon...

photo: dave.thediver@Flickr

Ερώτημα: Πότε έχει νόημα να χαρακτηρίσει μια κυβέρνηση το δημόσιο χρέος ως απεχθές;
Απάντηση:
Όταν έχει αποφασίσει, μονομερώς, ότι δεν θα το αποπληρώσει και ότι ούτε
καν θα μπει σε καμία διαδικασία διαπραγμάτευσης με τους δανειστές της.
Όταν ο αμερικανικός στρατός εισέβαλε στο Ιράκ και οι ΗΠΑ εγκατέστησαν
δική τους «κυβέρνηση» στην Βαγδάτη, το πρώτο πράγμα που έκανε (υπό τις
διαταγές της Ουάσινγκτον βέβαια) η νέα «κυβέρνηση» ήταν να κηρύξει το
δημόσιο χρέος της χώρας «απεχθές». Όταν εξελέγη στην Προεδρία του
Ισημερινού ο αριστερός Κορέα, πρώτη του κίνηση ήταν να χαρακτηρίσει το
δημόσιο χρέος που κληρονόμησε η κυβέρνησή του «απεχθές». Και στις δύο
περιπτώσεις το δημόσιο χρέος κηρύχθηκε «απεχθές» από κυβερνήσεις ή
δυνάμεις κατοχής που αποφάσισαν ότι (α) θα διαγράψουν το χρέος
μονομερώς, και (β) δεν τους ενδιαφέρει μια συμφωνία με τους δανειστές.
Στην περίπτωση του Ιράκ, οι ΗΠΑ δεν είχαν καμία όρεξη να αποπληρώσουν το
χρέος του Ιράκ, κυρίως προς την Σ. Αραβία. Και στην περίπτωση του
Ισημερινού, ο Πρόεδρος Κορέα θεώρησε (σωστά κατ’ εμέ) πως η κυβέρνησή
του δεν είχε ανάγκη τον δανεισμό εφόσον εθνικοποιούσε τα πετρέλαια της
χώρας, τα οποία το προηγούμενο καθεστώς είχε εκχωρήσει για ένα κομμάτι
ψωμί (ή, για την ακρίβεια, για μεγάλα δάνεια).

Το Κεφάλαιο είναι δύναμη και η φτώχεια επιλογή...

του Πετρου Σταυρου, απο το Red NoteBook...

Διαβάζοντας
την οικονομική επικαιρότητα ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εξής
παραδοξότητα:

Εκτός των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, των Βαλκανίων και της Βαλτικής
που γνώρισαν και γνωρίζουν πρωτόγνωρες υφεσιακές καταστάσεις και οι
υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και οι άλλες μεγάλες δυτικές οικονομίες
γνωρίζουν μηδενική ανάπτυξη και αναιμική παραγωγικότητα.

Οι χώρες που βγαίνουν από την ύφεση θεωρούν βέβαιο ότι η ανάπτυξη που θα
επακολουθήσει δεν θα επαναφέρει τα πράγματα στη προτέρα κατάσταση αλλά
απλώς ευελπιστούν να σταθεροποιηθεί η οικονομία, χωρίς όμως κάποια
δυναμική εκτίναξης.

Οι οικονομολόγοι Larry Summers και Paul
Krugman θεωρούν ότι μόνο αλλεπάλληλες «φούσκες» μπορούν να δημιουργήσουν
κάποια ευφορία στη γενικότερη «κοσμική στασιμότητα» των δυτικών
οικονομιών.

Οι ανάξιοι πλούσιοι....

Του Πολ Κρούγκμαν, μεσω TVXS...

Η πραγματικότητα της αυξανόμενης ανισότητας στην
Αμερική είναι εμφανής.

Μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1970 οι
πραγματικοί μισθοί του κατώτερου μισού του εργατικού δυναμικού έχουν
παραμείνει ίδιοι ή έχουν μειωθεί, ενώ τα εισοδήματα του ανώτερου 1%
έχουν σχεδόν τετραπλασιαστεί (και τα εισοδήματα του ανώτερου 0,1% έχουν
αυξηθεί ακόμη περισσότερο). Ενώ μπορούμε και θα έπρεπε να ξεκινήσουμε
στις ΗΠΑ μία σοβαρή συζήτηση γύρω από το τί πρέπει να κάνουμε για αυτή
την κατάσταση, το ίδιο το γεγονός - ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός όπως
είναι σήμερα υποσκάπτει τα θεμέλια της μεσαίας τάξης - παρουσιάζεται
σαν να μην πρέπει καν να αποτελεί θέμα συζήτησης. Αλλά αποτελεί.




Εν μέρει αυτό αντανακλά το διάσημο ρητό του Άπτον Σίνκλερ: «Είναι
δύσκολο να κάνεις κάποιον να κατανοήσει κάτι, όταν ο μισθός του
εξαρτάται ακριβώς από τη μή κατανόησή του».

«Ωφελούμενοι» δουλοπάροικοι...

ΕΡΕΥΝΑ του Χρήστου Κάτσικα, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...


Τα προγράμματα του ΟΑΕΔ για την
«καταπολέμηση της ανεργίας» προωθούν την ελαστικοποίηση των εργασιακών
σχέσεων και αντικαθιστούν τους «παλιούς» μισθούς και τη μόνιμη εργασία
με ψίχουλα των 490 ευρώ τον μήνα..

Το τελευταίο χρονικό διάστημα οι κεντρικοί τίτλοι πολλών εφημερίδων
αλλά και τηλεοπτικών δελτίων γεμίζουν με… χιλιάδες προσλήψεις στον
δημόσιο τομέα. Χιλιάδες προσλήψεις και μια μαγική λέξη: «Ωφελούμενοι»!

δήλωση α-μετανοίας...

nullapoenasinelege...

στον τοίχο ένα κακό αντίγραφο κάποιου πίνακα ζωγραφικής. στα μεγάφωνα ο πιο διασκεδαστικός σταθμός της πόλης, ή κάτι τέτοιο. στα αυτιά της το βουητό άλλης μιας μέρας που την ξεψάχνισε.

Για την Γερμανική εθνική στρατηγική και την κρίση στην Ευρωζώνη...

postolis Fotiadis...

Η
αντίληψη των Γερμανών για την μικρή σημασία των Ευρωπαϊκών πολιτικών
δομών θα αλλάξει με τον ερχομό της Μέρκελ στην εξουσία. Σταδιακά όλο και
ισχυρότερες προσωπικότητες μετακομίζουν από το Βερολίνο στις Βρυξέλες
και αργά αλλά σταθερά προωθούνται σε θέσεις κλειδιά.

Το 2004 ο Johannes Laitenberger θα γίνει μέλος του
γραφείου του Μπαροζο. Το Νοέμβριο του 2005 γίνεται εκπρόσωπος τύπου της
Κομισιόν και το Νοέμβριο του 2009 επικεφαλής του γραφείου του Barozo με
αυξημένες αρμοδιότητες σε ζητήματα στρατηγικής εμπορίου.

Την ίδια περίοδο ο Uwe Corsepius, πρώην σύμβουλος
της Μέρκελ σε Ευρωπαϊκά θέματα επιλέγεται ως νέος Γενικός Γραμματέας στο
Συμβούλιο της Ευρώπης στην θέση του Γάλλου Pierre de Boissieu. Μερικούς
μήνες νωρίτερα τον Μάρτιο του 2009, ο Klaus Welle, ο αρχιτέκτονας της
πολιτικής που έδωσε την πρωτοκαθεδρία στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα
κυριαρχίας από το 1999 μέχρι και σήμερα, γίνεται γραμματέας του
Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Θα παίξει σημαντικό ρόλο στην διεύρυνση
αρμοδιοτήτων του οργάνου όσον αφορά το νομοθετικό ρόλο του και, όπως
επισημαίνουν όσοι γνωρίζουν από παραπολιτική στις Βρυξέλλες, θα
διατηρήσει την έντονη παρασκηνιακή πολιτική του δράση με μεγάλη επιρροή.

BLACKROCK...

του Γιαννη Βαρουφακη, απο το Κουτι της Πανδωρας...

Πως
είναι δυνατόν μια εταιρεία που δεν παράγει τίποτα, και που ιδρύθηκε
σχετικά πρόσφατα (το 1998), να είναι ο βασικός μέτοχος του διεθνούς
καπιταλισμού;

Ο λόγος περί της Blackrock η οποία, όντως, έχει τις
περισσότερες μετοχές στις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου (π.χ.
Citigroup, Bank of America, JP Morgan Chase), στα μεγαθήρια του τομέα
ενέργειας (π.χ. Exxon Mobil και Shell), στην Apple, την McDonald’s, την
Nestlé; Πού βρήκε τα 15 τρισεκατομμύρια δολάρια με τα οποία ελέγχει
περισσότερες μετοχές, ομόλογα και παράγωγα από όλα τα hedge funds της
υφηλίου μαζί;


Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Η Blackrock διαφέρει από την JP
Morgan, την Deutsche Bank ή την Goldman Sachs.

Εμβληματικά πρόσωπα...

Χριστόφορος Παπαδόπουλος, απο το Red NoteBook...

Γνωρίσαμε τον Κώστα Φιλίνη στη
Μεταπολίτευση. Φοιτητές και νεαροί εργαζόμενοι, αναζητούσαμε υλικό,
μέθοδο, θεωρία και εμπειρία για να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα.

Νεαροί
κομμουνιστές, ξεσκαλίζαμε τους μεγάλους του δυτικού μαρξισμού και
ψάχναμε τα πρόσωπα για κουβέντα και αναζήτηση που να συνδυάζουν την
πολιτική πράξη και τη θεωρητική επάρκεια. Ο Φιλίνης ήταν από τους λίγους
και ξεχωριστούς. Κομμουνιστής ηγέτης που είχε περάσει, τότε, τα μισά
χρόνια της ζωής του στις φυλακές, τις εξορίες και την παρανομία. Και την
ίδια στιγμή οργανικός διανοούμενος, που είχε μεταφράσει Μαρξ, Γκράμσι,
Πουλαντζά, που έψαχνε νέα θεωρητικά  εργαλεία στην κυβερνητική και τη
θεωρία των παιγνίων για τον προσδιορισμό της στρατηγικής της Αριστεράς.

Σύντομη ιστορία των ανθρώπινων δικαιωμάτων...

Του Κώστα Δουζίνα*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Από την αρχαιότητα μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση και το σήμερα,
η φιλοσοφική και νομική πορεία αυτών που αποτελούν την τελευταία
ουτοπία σε έναν κόσμο χωρίς αξίες.


Από  το 1989 και μετά, τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν γίνει η ιδεολογία μετά
«το τέλος των ιδεολογιών», η τελευταία «ουτοπία» σε έναν κόσμο χωρίς
αξίες. Αλλά η μεταχείριση προσφύγων και μεταναστών, η κατάσταση
εξαίρεσης στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και στους δρόμους της
Αθήνας και οι «ανθρωπιστικοί» πόλεμοι δείχνουν ότι η κατάσταση είναι πιο
σύνθετη. Οπως είχε παρατηρήσει ο καθολικός φιλόσοφος και πρωτεργάτης
της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Ζακ Μαριτέν,
«συμφωνούμε για τα δικαιώματα αρκεί να μη μας ρωτήσουν γιατί. Με το
“γιατί” αρχίζουν οι διαφωνίες». Οι ενθουσιώδεις υποστηρικτές των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων επαναλαμβάνουν μερικές ανακουφιστικές
κοινοτοπίες, ζητώντας μας να μην το ψάχνουμε πολύ αλλά να
συστρατευτούμε, να «σώσουμε» τον κόσμο. Στο άρθρο αυτό θα εξετάσουμε εν
συντομία τη γενεαλογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου κάνοντας
παραλληλισμούς με παλιότερες παραδόσεις και σύγχρονους προβληματισμούς.

Η στρατηγική των «Μαυρογιαλούρων»...

ΒΙΚΥ ΣΑΜΑΡΑ, απο την ελευθεροτυπια...

Ηενδιάμεση έκθεση του Γραφείου
Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, που περιγράφει ότι ανεξαρτήτως
Μνημονίου ή μη η χώρα θα παραμείνει ουσιαστικά υπό αυστηρή επιτήρηση για
πολλά ακόμη χρόνια, απλώς επιβεβαιώνει αυτό που από διαίσθηση
αντιλαμβάνονται οι πολίτες

και ομολογούν κατ' ιδίαν ακόμη και στελέχη
της Νέας Δημοκρατίας, ιδίως όσα παρακολουθούν στενά την ευρωπαϊκή
πολιτική.

Για το μέγαρο Μαξίμου, όμως, όποιος παραδέχεται αυτή την
πραγματικότητα είναι ή Συριζαίος ή εχθρός της πατρίδας ή και τα δύο.
Εγκλωβισμένη στην προεκλογική μαυρογιαλούρικης λογικής στρατηγική
«τρόικα τέλος», η κυβέρνηση δεν μπορεί να πει την αλήθεια, ότι δηλαδή
ακόμη και εάν της βγει ο σχεδιασμός των επόμενων μηνών (αποφύγει τα νέα
μέτρα πριν από τις ευρωεκλογές και πάρει την πολυπόθητη υπόσχεση για
ελάφρυνση του χρέους), το φως στο βάθος του τούνελ, εάν υπάρχει, είναι
ακόμη πολύ μακριά. Ο σχεδιασμός αυτός, άλλωστε, πάσχει ακριβώς γιατί
έχει χαραχθεί με ορίζοντα την ημέρα των εκλογών, όχι την επόμενη ημέρα.
Ετσι, αντί για την αλήθεια, προτιμούν τις υποσχέσεις.

Άλλα λόγια...

Χριστόφορος Κάσδαγλης...

Αν θέλουμε να δραπετεύσουμε από τους κοινούς μας εφιάλτες, καλό είναι να
ξανασχεδιάσουμε συλλογικά τη μοίρα μας με καινούρια υλικά, να βάλουμε σε
καινούρια σειρά όνειρα και αξίες και να μην ξανακοιτάξουμε ποτέ πάλι
πίσω.

Τέσσερις μήνες τώρα γράφω αυτή τη στήλη, και ξαφνικά
χθες το βράδυ συνειδητοποιώ πως ολοένα λέω τα ίδια και τα ίδια. Ύφεση,
ανεργία, σκάνδαλα, διαπλοκή, μνημόνια, τρόικα, νεοφιλελευθερισμός,
αυταρχισμός, κι ένα πολιτικό σύστημα που καταρρέει βρυχώμενο και
απειλώντας να συμπαρασύρει στην πτώση του ό,τι έχει απομείνει όρθιο.

Πάντα η ίδια ιστορία, γραμμένη σε διάφορες παραλλαγές, ένας φαύλος
κύκλος, πότε από τη μία και πότε από την άλλη οπτική γωνία αλλά εντέλει
με τον ίδιο πάντοτε αριθμητή και τον ίδιο πάντα άθλιο παρονομαστή. Η
ίδια εξίσωση, το ίδιο κλάσμα, το ίδιο σκοτεινό τοπίο.
Ε, λοιπόν, δεν θέλω συνεχώς να γράφω γι’ αυτά – έχει και ο μαζοχισμός
τα όριά του. Θα ’θελα να γράφω άλλα πράγματα, πιο χαρούμενα, να δω
χαμόγελα να ανθίζουν στα πρόσωπα των κουρασμένων ανθρώπων που συναντάω
στο μετρό, να δω τους σκυμμένους ώμους στο δρόμο όταν περπατάω να
ανασηκώνονται λίγο, τα σώματα να στέκονται με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση,
τα μέτωπα πιο καθαρά, τα πρόσωπα πιο ήρεμα, τα μάτια πιο λαμπερά, τις
ψυχές πιο παιδικές – μ’ αυτή την άγνοια κινδύνου και με την παράλογη
αισιοδοξία που μόνο στα παιδιά την αναγνωρίζεις.


Αλλά δεν είμαι ποιητής ούτε έχω το χάρισμα του κωμωδιογράφου, οπότε
θέλω τουλάχιστον να έχω τη σκέψη μου περισσότερο στραμμένη στο μέλλον,
στο μέλλον μας, παρά στο θλιβερό παρόν και σε όλη τη σχετική
παραφιλολογία.


Όχι ότι το μέλλον, όπως το αντιλαμβάνομαι αυτή τη στιγμή, είναι το
πιο ελπιδοφόρο πράγμα στον κόσμο, έχουν φροντίσει να το υποθηκεύσουν κι
αυτό, να το προεξοφλήσουν στα διεθνή παζάρια του χρήματος. Αλλά ας μην
ξαναρχίσω το ίδιο μοιρολόι, από ’δω το πάμε, από ’κει το πάμε στην ίδια
γκρίνια ξαναγυρνάμε, στην ίδια μεμψιμοιρία που φτάνει μέχρι τα δάνεια
της ελληνικής επανάστασης, τον Τρικούπη, την ταπεινωτική ήττα του ’97,
τον εθνικό διχασμό, τη μικρασιατική καταστροφή, το αναγκαστικό δάνειο
της κατοχής, τον Εμφύλιο, τη Μακρόνησο, τη χούντα – τα θέλει μου
φαίνεται κι εμάς ο οργανισμός μας…


Το μέλλον λοιπόν δεν το βλέπω στη φαντασία μου σαν ζαχαρωτό, σαν
χαρταετό, σαν γαϊτανάκι, σαν γλυφιτζούρι ή σαν τσιχλόφουσκα -πολύ
περισσότερο όχι σαν φούσκα- αλλά αρνούμαι επίσης να το δω με τα μάτια
του καταθλιπτικού ανθρώπου που έχουμε καταντήσει όλοι μας, και δεν
περιμένουμε τίποτα καλό να μας συμβεί εκτός αν μας τύχει το λαχείο (που
δεν αγοράζουμε) ή να μεταναστεύσουμε.


Το μέλλον δεν είναι καρτούν να το βλέπεις και να χαμογελάς, δεν θέλω
να το βλέπω έτσι, αρκετά έχουμε παραμυθιαστεί μέχρι προσφάτως με την
εθνική κωλοφαρδία μας και με την ικανότητά μας να τη σκαπουλάρουμε την
τελευταία στιγμή, δεν γουστάρω πια άλλους ψευτοαισιόδοξους εθνικούς
μύθους, αλλά ούτε και τη χαζοχαρούμενη μαζική ύπνωση βάσει της οποίας
ανατίθεται το μέλλον σε κάποιους κι εμείς καθόμαστε στην πολυθρόνα να
δρέψουμε τους καρπούς – κι έπειτα ξυπνάς απότομα και αναρωτιέσαι από πού
σου ήρθε η κεραμίδα.


Αυτό το τελευταίο να το προσέξουμε λίγο, βρισκόμαστε ως έθνος σε μια
φάση που έχουμε φάει πολλές καρπαζιές μαζεμένες και δεν το ’χουμε σε
τίποτα να πιστέψουμε οποιονδήποτε μας τάζει απλώς ότι θα πάψουμε να
τρώμε κι άλλες. Το ζήτημα δεν είναι να βρεις πάλι κάποιον μεσσία να σε
σώσει βάσει φραστικών υποσχέσεων, μας τέλειωσαν οι μεσσίες ή μάλλον δεν
υπήρχαν ποτέ, φούσκες ήτανε και απλώς ξεφούσκωσαν.


Λέγοντας λοιπόν ότι δεν πρέπει για μια ακόμα φορά να ξεγελαστούμε δεν
ισχυρίζομαι ότι όλοι είναι ίδιοι, υποστηρίζω μονάχα ότι οι παρόμοιες
συνθήκες το πιθανότερο είναι να παράγουν παρόμοιες δομές, να βάζουν τον
ίδιο μηχανισμό να δουλεύει κι όταν το πάρουμε εμείς χαμπάρι να είναι
πολύ αργά και η διαδικασία να είναι μη αναστρέψιμη. Υποστηρίζω επίσης
πως παρότι οι συνθήκες που αντιμετωπίζουμε είναι ακραίες, θα είναι λάθος
κι αυτή τη φορά να αφεθούμε μονάχα στο αποτέλεσμα που θα βγει από τις
κάλπες – οι εκλογές από μόνες τους ουδέποτε έδωσαν λύση στα προβλήματα
εφόσον δεν είχαν προηγηθεί άλλες διεργασίες μέσα από τις οποίες να
ωριμάσουν αιτήματα και στόχοι, να δημιουργηθεί ένα σαρωτικό κύμα αλλαγών
που να πηγάζει μέσα από την ίδια την κοινωνία.


Σκέφτομαι ότι ακόμα χειρότερο είναι να ψηφίσεις κάποιον απλώς για να
φύγει κάποιος άλλος, είναι πολυτέλειες αυτά, αντιστοιχούν στις εποχές
που πιστεύαμε ότι όλες οι πολιτικές είναι περίπου ίδιες, κι όλο το θέμα
ήταν πώς θα δανειστούμε ή πώς θα εξασφαλίσουμε μερικές επιδοτήσεις
παραπάνω.


Λέω πως είναι καιρός να πάψουμε να περιοριζόμαστε σε ποσοτικά
αιτήματα, αυξήσεις, επιδόματα και φοροαπαλλαγές, και να δώσουμε την
έμφαση στην ποιότητα, στο βαθύτερο περιεχόμενο της πολιτικής. Και την
πολιτική ακόμα να μην τη δούμε σαν τεχνική διαδικασία διαχείρισης των
πελατειακών σχέσεων, όπως μέχρι τώρα την έβλεπαν οι συντηρητικοί, αλλά
ούτε ως πεδίο άσκησης αντικαπιταλιστικής φρασεολογίας και φορμαλισμών
όπως οι αριστεροί, αλλά να τη δούμε ως μέθοδο αυτοοργάνωσης δικής μας,
μέσα από την οποία θα αποφασίσουμε το παραγωγικό και το καταναλωτικό
πρότυπο της χώρας, πώς παράγουμε πλούτο, ποιος είναι ο πλούτος που
επιθυμούμε να δημιουργήσουμε και πώς τον μοιραζόμαστε. Να δώσουμε έμφαση
στην ήπια ανάπτυξη, στην παιδεία, στην υγεία, στον πολιτισμό και στους
θεσμούς, να σκεφτούμε όχι πώς θα διατηρήσουμε το άθλιο κράτος που οι
άλλοι δημιούργησαν αλλά πώς θα το μεταρρυθμίσουμε σε λαϊκό κράτος, πώς
θα δώσουμε περιεχόμενο στην ίδια την έννοια της μεταρρύθμισης, που την
έχουν καταντήσει συνώνυμο της κατεδάφισης.


Να, τέτοια πράγματα θα ’θελα να γράφω τις περισσότερες φορές, που
μπορεί να μην απαραιτήτως αστεία και χαρούμενα αλλά έχουν να κάνουν με
την ελπίδα και με τη δυνατότητα να ζήσουμε πιο ελεύθερα και δημιουργικά.
Να απαντήσουμε στην κρίση όχι με πανικό, όχι με κανιβαλισμό, αλλά με
περισσότερη δημοκρατία. Να πάψουμε να νιώθουμε ότι γίναμε πειραματόζωα
με το ζόρι, αλλά αντιθέτως να γίνουμε εθελοντικά κομμάτι του μεγαλύτερου
κοινωνικού πειράματος χειραφέτησης που πραγματοποιήθηκε ποτέ σ’ αυτό
τον τόπο.

Δημοσιεύτηκε στο  www.ThePressProject.gr

Με οχυρωματικά έργα υποδέχεται το Παρίσι τον Πάγκαλο και την Αλ Σάλεχ...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
Τον χορό άνοιξε ο Γρηγόρης Ψαριανός, ο οποίες απείλησε ότι, αν γίνει
κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα μεταναστεύσει στην Αλβανία, προκαλώντας την
εκλογική συντριβή του Σαλί Μπερίσα, που είχε φέρει τη χώρα σε τέτοια
κατάντια, ώστε να είναι ελκυστική σε ψαριανούς. Ένα χρόνο μετά, τη
σκυτάλη πήραν ο Θόδωρος Πάγκαλος και η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ,

που απείλησαν ότι, αν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα μεταναστεύσουν στο Παρίσι. Προφανώς
βρίσκουν την Αλβανία κατώτερη των μεγαλειοτήτων τους, άσε που θα είναι
εκεί κι ο Ψαριανός.

Το τελειωτικό χτύπημα, το οποίο θα εξασφαλίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο τη
νίκη αλλά και την αυτοδυναμία, θα είναι η απειλή φυγής της Σώτης
Τριανταφύλλου, αν και εν προκειμένω υπάρχουν σοβαρά τεχνικά προβλήματα,
καθώς η εκλεκτή συγγραφέας είναι ήδη φευγάτη. Συμπέρασμα: Με την
μεταπολίτευση του 1974 έγινε η αποχουντοποίηση, που λέει ο λόγος δηλαδή,
αφού ακόμα και σήμερα είμαστε τίγκα στους χουνταίους που βαφτίστηκαν
δημοκράτες. Με την μεταπολίτευση του 2014 θα γίνει η εθελούσια
αποσουργελοποίηση, έργο εξαιρετικά δύσκολο, μαθαίνω ότι στο Παρίσι
στήνουν ήδη οδοφράγματα.

Οι φόροι και η Αριστερά...

του Χρηστου Λασκου, απο το Red NoteBook...

Είναι γνωστό πως το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δίνει πολύ μεγάλο βάρος στο
ζήτημα της ριζικής αναδιανομής του εισοδήματος και του πλούτου.

Οι λόγοι
είναι οι προφανείς για μια δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς –κι ένας
παραπάνω. Αυτός ο παραπάνω λόγος είναι εντελώς στρατηγικός και
συνίσταται στην αντίληψη πως οποιοδήποτε αριστερό πρόγραμμα δεν μπορεί
παρά να εμπεριέχει, ήδη βραχυπρόθεσμα, μια πρωτεύουσα έμπρακτη ταξική
διάσταση, αμέσως αντιληπτή από τον κοινωνικό συνασπισμό που θα
υλοποιήσει το πρόγραμμα.

Το αξονικό σύνθημα «Την κρίση να
πληρώσουν οι πλούσιοι» είναι εξαιρετικά εύληπτο, όταν μεταφράζεται σε
πρακτικά μέτρα. Το φορολογικό πεδίο, λοιπόν, είναι το κατεξοχήν στο
οποίο αυτή η εύληπτη, δηλαδή άμεσα πρακτική, υπόσταση του προγράμματος
μπορεί να πάρει σάρκα και οστά.

Οταν κλονίζονται τα θεμέλια...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Ας μη γελιόμαστε. Κι ας μην επιχειρούμε
να ξεγελάσουμε τους εύπιστους, αν απόμειναν τέτοιοι: Αυτά που τρίζουν,
αυτά που κλονίζονται είναι τα θεμέλια. Δεν είναι κάποια δοκάρια στη
σκεπή που σκέβρωσαν. Δεν είναι κάποια κεραμίδια που έσπασαν ή τα
υδραυλικά που βγάζουν πρόβλημα.

Είναι τα θεμέλια του οικοδομήματος που
φτιάξαμε με τον καιρό για να μας στεγάζει, όπως κι αν το αποκαλέσουμε:
πολιτεία, χώρα, κράτος, πατρίδα. Δεν τα βγάζουμε, λοιπόν, πέρα με λίγα
μερεμέτια, ένα βαψιματάκι εδώ, μια μικροαλλαγή εκεί, ένα σοβάτισμα
παραπέρα.



Ο,τι συμβαίνει σε κάθε σπιτικό (εξαιρουμένων των ενδιαιτημάτων της κάθε
λογής εξουσίας), ισχύει πολλαπλασιασμένο για το κοινό μας σπίτι: Αφόρητη
οικονομική δυσπραγία, στα όρια της κατάθλιψης. Ζωή με δανεικά από
επίσης στενεμένους συγγενείς και φίλους, αφού δεν απολαμβάνουν όλοι την
πολυτέλεια των θαλασσοδανείων σαν τα «επενδυτικά» του Ταχυδρομικού
Ταμιευτηρίου. Καχυποψία, θυμός ή και οργή για τον παραδιπλανό, που τον
βλέπεις να χαίρεται τη ζωή του, αλλά ποτέ δεν τον είδες να γυρνάει από
τη δουλειά του –αφού ποτέ δεν δούλεψε, όλο «αποσπασμένος» ήταν ή όλο
«μπίζνες» απαντούσε σε όποιον τον ρωτούσε με τι ασχολείται.



Και βέβαια, τραυματισμένη εμπιστοσύνη στο παρόν, που δεν λέει να
εξωραϊστεί, όσα παραμυθητικά κι αν λένε τα επίσημα χείλη. Και, δυστυχώς,
σχεδόν μηδαμινή εμπιστοσύνη στο μέλλον, αφού ο χρόνος έχει χάσει το
βάθος του και πια μιλάμε με το εικοσιτετράωρο σαν μονάδα επιβίωσης,
αποφεύγοντας να αναφερθούμε σε μήνες και έτη. Κι ίσως γι’ αυτό, ποιος
ξέρει, λιγόστεψαν φέτος, όπως πολλοί μαρτυρούν, οι ευχές του τύπου «Καλή
χρονιά» ή «Χρόνια πολλά». Κι όταν λέγονται, συνοδεύονται από σαρκαστικά
σχόλια.



Δεν απειλούνται τα οικονομικά θεμέλια μόνο. Μ’ αυτά, κουτσά-στραβά θα τα
καταφέρναμε. Εχει τραυματιστεί σοβαρά, ύστερα και από τη σωρεία των
αποκαλύψεων, ο σεβασμός προς τους θεσμούς εκείνους που μέχρι πρότινος
παινεύονταν για την ακτινοβολία τους. Εχει πληγωθεί βαριά το ηθικό, το
φρόνημα, η εμπιστοσύνη όχι μόνο στην πολιτεία, αλλά και στον ίδιο μας
τον εαυτό· αφού ό,τι τίμιο κι αν κάνουμε, ό,τι φρόνιμο και δίκαιο,
εξακολουθούμε να μένουμε πολύ πίσω από την πραγματικότητα και τις
πιεστικές απαιτήσεις της, την ώρα που άλλοι θριαμβεύουν ανομώντας. Οσο
για τις παλιές μας συνήθειες, που τάχα τις κόψαμε μαχαίρι, εδώ είναι
όλες: ο παλαιοκομματισμός, ο νεποτισμός, ο ημετερισμός και η ασχεδίαστη
πορεία προς το πουθενά, μέσα σε ένα τούνελ συνεχώς διαστελλόμενο προς
όλες τις κατευθύνσεις, όπως το σύμπαν.



Το κοινό μας σπίτι έχει ένα κόκκινο σημάδι στην πόρτα του, σφραγίδα
κινδύνου, όπως έπειτα από σεισμό. Ισως προέρχεται από τα «κόκκινα»
δάνεια που απειλούν πάμπολλους «καλά προστατευμένους» δανειολήπτες. Ισως
πάλι είναι από τα απομεινάρια που άφησαν πίσω τους όσο έσβηναν οι
«κόκκινες γραμμές» των θρύλων, που υποτίθεται ότι δεν θα τις
εγκαταλείπαμε ποτέ. Ο,τι κι αν ισχύει, το προειδοποιητικό σήμα είναι
ίδιο: Κίνδυνος πτώσης.

90 χρόνια μετά: Επιστροφή στον Λένιν;

barikat...

Με
αφορμή το γεγονός ότι σαν σήμερα, ενενήντα χρόνια πριν, στις 21
Ιανουαρίου 1924, πέθανε ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ιουλιάνοφ,

γνωστός σε όλους ως
Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, δημοσιεύουμε ένα μικρό σχόλιο, καθώς και ένα
απόσπασμα από το έργο του Ντάριο Φο "Ο εργάτης ξέρει τριακόσιες λέξεις, το αφεντικό χίλιες", στο οποίο εμφανίζεται ο Μαγιακόφσκι να απαγγέλει μπροστά σε εργάτες ένα ποίημα του για το θάνατο του Λένιν.

Ένα "λάικ" για τον Σαΐντ;

Της Ευγενιας Λουπακη, απο την Αυγη...

Η νέα δημοσιότητα, αυτή του Διαδικτύου,
ακολουθεί την παράδοση της τηλεόρασης και τα μηδενικά τα κάνει νούμερα,
ενώ σπανίως αληθινοί άνθρωποι και αυθεντικές ιστορίες απολαμβάνουν την
προσοχή των συνδαιτυμόνων της ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Αν δε πρόκειται
για πρόσωπα και ιστορίες,



που κομίζουν αισιοδοξία και ελπίδα, πάμε
ακόμα πιο πίσω, στην κλασική αρχή της έντυπης δημοσιογραφίας "no news, good news", που πρακτικά εφαρμοζόταν και εφαρμόζεται ακόμα ως "good news, no news". Πατάμε εν προκειμένω ένα λάικ και τελειώσαμε, στην περίπτωση που κάποιος αναρτήσει μια τέτοια απλή, αληθινή και ελπιδοφόρα ιστορία, όπως η ιστορία του Σαΐντ. Ενώ, λοιπόν, για την Αφροδίτη αλ Σάλεχ χύνονται ποταμοί αναρτήσεων, ποικίλης αισθητικής, για τον Σαΐντ Νούρι ελάχιστοι γνωρίζουν. Η κυρία Σάλεχ προτίθεται να μεταναστεύσει στα Παρίσια, ο Σαΐντ
αναγκάστηκε να μεταναστεύσει προς το άγνωστο, κυνηγημένος από τις
βόμβες, ορφανό πολέμου και από τους δυο γονείς.

Χριστόδουλος Ξηρός, αυτό το πανάρχαιο εφεύρημα...

τρύπιο ευρώ...

Όταν η κάθε εξουσία θέλει να παίξει τα ρέστα της δεν τα ποντάρει στη ρουλέτα, στο χρηματιστήριο, στο μπαρμπούτι ή στην πόκα, αλλά στο φόβο. Αυτός είναι ο προαιώνιος φίλος της, σ' αυτόν ακουμπά το γερασμένο κορμί της όταν αισθάνεται το τέλος να πλησιάζει. Σε αυτό το πλαίσιο η έξοδος από το ευρώ ισοδυναμεί με οικονομική γενοκτονία, σαν αυτή που ήδη βιώνουμε δηλαδή, η λιτότητα είναι η ενδεκάτη εντολή που ξέχασε να υπαγορεύσει ο θεός στον Μωυσή παραχωρώντας το δικαίωμα στους νεοφιλελεύθερους να τον συμπληρώσουν, κι ο Χρ. Ξηρός είναι κάτι ανάμεσα σε Οσ. Μπιν Λάντεν και Κάρλος το Τσακάλι. Η υπερβολή ποτέ δε γνώρισε καλύτερες ημέρες, ακόμα και στην κατ' εξοχήν χώρα τής υπερβολής όπου τίποτα δεν θεωρείται είδηση αν δεν το "παίξει" το MEGA κι όπου οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν "παντρευτεί" την πραγματικότητα σε ένα γάμο συμφέροντος ο οποίος βολεύει και τους δύο: οι μεν συνωμοσιολόγοι βγάζουν φράγκα από την απελπισία τού πόπολου, οι δε πραγματιστές συνεχίζουν να κάνουν τη βρόμικη δουλειά τους ανενόχλητοι...

Παλιά και νέα διαφθορά...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ* απο την Ελευθεροτυπια...

Ηδιαφθορά των πολιτικών δεν
αποτελεί αποκλειστικά ελληνικό γνώρισμα. Αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο,
το οποίο μάλιστα διαπλέκεται με τις γενικότερες τάσεις παγκοσμιοποίησης
της οικονομίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η αντιμετώπισή της ως διεθνούς
οικονομικού εγκλήματος ουσιαστικά ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του
1970, με την ψήφιση στις ΗΠΑ του νόμου για την ποινικοποίηση της
δωροδοκίας ως μέσου για την επίτευξη επιχειρησιακών συμφωνιών με
αλλοδαπά κράτη (Foreign Corrupt Practices Act -1977).

Ηδη έχει συναφθεί σειρά ανάλογων διεθνών συνθηκών κατά της
διαφθοράς, οι σημαντικότερες των οποίων είναι η Σύμβαση του ΟΟΣΑ για την
Καταπολέμηση της Δωροδοκίας Αλλοδαπών Δημόσιων Λειτουργών σε διεθνείς
επιχειρηματικές συναλλαγές (1997) και η Σύμβαση του ΟΗΕ κατά της
Διαφθοράς (2003). Υπό μια έννοια, μάλιστα, η διαφθορά συνιστά την
εφαρμογή της ηθικής της αγοράς στον υπέρτατο βαθμό, όπου όλα μπορούν να
αγοραστούν ή να πωληθούν.

Μύθοι και πραγματικότητες για τη σύνθεση ψηφοφόρων ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ...

unfollow...

Έχει μετακινηθεί σχεδόν όλο το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ; Έχουν
μεταπηδήσει στον ΣΥΡΙΖΑ οι «κακοί» ΠΑΣΟΚοι και οι ευνοημένοι δημόσιοι
υπάλληλοι; Υπάρχει ροή ή άλλη συσχέτιση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής;
Θα άλλαζε το εκλογικό αποτέλεσμα αν «κλειδώναμε τους παππούδες μέσα την
Κυριακή των εκλογών»;

Και, τέλος, απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως πρόσφατα
υποστήριξε επιφανής δημοσιογράφος, σε «καθυστερημένους»;

Όλο το διάστημα μετά τις τελευταίες εκλογές γινόμαστε δέκτες
αφηγήσεων που υιοθετούν όλα τα παραπάνω περίπου σαν αξιώματα. Και είναι
δύσκολο να τοποθετηθείς ως προς αξιώματα γιατί υπονοούν μία
αδιευκρίνιστη βαθύτερη γνώση. Κι όμως τα δεδομένα για να διαπιστώσει
κανείς την αλήθεια ή μη των παραπάνω ισχυρισμών είναι διαθέσιμα στο
internet μέσω -ειρωνία!- των ΜΜΕ που είναι υπεύθυνα σε μεγάλο βαθμό για
τη διαμόρφωση της διάχυτης αντίληψης.

Διάφανος ολοκληρωτισμός...

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, απο το Red NoteBook...

Δεν χρειάζονται θεολογικές
γνώσεις για να γνωρίζει κανείς ότι το θρησκευτικό αίσθημα του καθενός,
μολονότι διαμορφώνεται κοινωνικά, είναι αυστηρά προσωπικό και
απαραβίαστο,

ανήκει δηλαδή κατεξοχήν στην ιδιωτική σφαίρα: άλλο η
οικονομική δραστηριότητα της Εκκλησίας, η προστασία των θρησκευτικών
μειονοτήτων ή η ελέω θεού ανισότητα των φύλων στην καθημερινότητα, άλλο
το αν πιστεύεις ή όχι στο θεό. Εξίσου προφανώς, δεν απαιτούνται πτυχία
πολιτικής επιστήμης για να καταλαβαίνει κανείς ότι η ομολογία πίστης των
πολιτικών αρχηγών δεν επηρεάζει στο παραμικρό τη συγκυρία που
διανύουμε. Για τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ωστόσο, σοφή είναι η μέση
οδός: ακόμα κι αν ισχύουν τα παραπάνω, “τέτοιες πληροφορίες καλό είναι
να τις ξέρουν οι πολίτες”.

Σαν να υπάρχει θεός...

AlterThess...
Ο Χάντερ Τόμσον στο “Μεθυσμένο Ημερολόγιο” είχε γράψει πως ο άνθρωπος αν
και είναι το μόνο ζώο σε αυτόν τον πλανήτη που πιστεύει ότι υπάρχει
θεός, είναι το μόνο ζώο σε αυτόν τον πλανήτη που ζει σαν να μην υπάρχει
θεός. Δεν ήταν μία… μεθυσμένη σκέψη του Τόμσον, είχε να κάνει με αυτά
που είδε και έζησε:

Πολυεθνικές που καταστρέφουν το περιβάλλον με μεταλλεία και φαραωνικές
τουριστικές εγκαταστάσεις σε πανέμορφα – παρθένα μέρη, απίστευτα άνιση
κατανομή του πλούτου με πολύ λίγους να ζουν σε ονειρικές καταστάσεις και
πάρα πολλούς να βρίσκονται σε ένα εφιάλτη μέρα και νύχτα και πολλά –
πολλά άλλα πράγματα που θα μπορούσες να τα πεις και καπιταλισμό, αλλά αν
τα πούμε κι αλλιώς εμένα δεν με χαλάει, άλλα πράγματα με χαλούν.

Αυτό
που έγραψε ο Τόμσον για τους ανθρώπους, το θεό και τον πλανήτη, ήταν το
πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας το… σκάσιμο της
χειροβομβίδας της Νέας Δημοκρατίας σχετικά με το αν ο Τσίπρας είναι ή
δεν είναι άθεος. Δηλαδή πως το θέμα δεν είναι να πιστεύεις ότι υπάρχει
θεός, αλλά να ζεις σαν να υπάρχει θεός. Προφανώς ο Σαμαράς και η παρέα
του πιστεύουν ότι υπάρχει θεός, άλλωστε ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι
μιλάει μαζί του.

Το αληθινό σκάνδαλο στη Γαλλία...

του Πωλ Κρουγκμαν, Το Βήμα, The New York Times...

Δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στον Φρανσουά Ολάντ, τον πρόεδρο της
Γαλλίας, ιδίως από τότε που έγινε σαφές ότι δεν είχε σκοπό να τα βάλει
με την καταστροφική, προσανατολισμένη στη λιτότητα πολιτική ορθοδοξία.
Αλλά τώρα έκανε κάτι πραγματικά σκανδαλώδες.

Και φυσικά δεν αναφέρομαι
στη φημολογούμενη σχέση του με μία ηθοποιό, που, αν είναι αλήθεια ούτε
έκπληξη προκαλεί (μιλάμε για τη Γαλλία, έτσι; ) ούτε και ενοχλεί. Όχι,
αυτό που προκαλεί είναι η υιοθέτηση απαξιωμένων δεξιών οικονομικών
δογμάτων.

Είναι μία υπενθύμιση ότι τα οικονομικά προβλήματα της Ευρώπης δεν
οφείλονται αποκλειστικά στις κακές ιδέες της Δεξιάς. Σύμφωνοι, ανάλγητοι
και άστοχοι συντηρητικοί κατευθύνουν τις πολιτικές επιλογές, αλλά
διευκολύνονται από άνευρους, «θολωμένους» πολιτικούς της μετριοπαθούς
Αριστεράς.

Φυλακή, Κορυδαλλός, Ξηρός...

του Άρη Δαβαράκη, απο toPortal...

Το 2005, στις 2 Φεβρουαρίου, προφυλακίστηκα στον Κορυδαλλό ως ιδιαίτερα επικίνδυνος για την κοινωνία, κατά συρροή και  κατ’ επάγγελμα εγκληματίας κακοποιός, μεγαλέμπορος
ναρκωτικών,

 – και άλλα πολλά παρόμοια παλαβά και πολύ ύποπτα. Έτσι
έκριναν μια ανακρίτρια που την λένε Χονδρορίζου και μία εισαγγελεύς που
την λένε Γκανέ χωρίς ούτε ένα στοιχείο, ούτε μία μαρτυρία,
ούτε καν έναν ψευδομάρτυρα. Το ποινικό μου μητρώο ήταν φυσικά
κατάλευκο, δεν υπήρξα ποτέ φυγόποινος ή φυγόδικος, δεν ήμουν ύποπτος
φυγής και δεν συνέτρεχε κανένας λόγος να προφυλακιστώ. Κι’ όμως. Κατά
την άποψη των δύο αυτών λειτουργών της Δικαιοσύνης, έπρεπε η κοινωνία να
μην απειλείται από την παρουσία μου μέχρι να δικαστώ κι’ έτσι βρέθηκα
στον Κορυδαλλό σ’ ένα κελί περίπου τρία επί τέσσερα
μέτρα, με άλλους τρείς συγκάτοικους, με μια τούρκικη τουαλέτα στον ίδιο
χώρο χωρίς διαχωριστικό, τέσσερις κουκέτες-κρεβάτια ανά δύο το ένα πάνω
απ’ τ ’άλλο, έναν μικρό νιπτήρα όπου και οι τέσσερις πλέναμε τα δόντια
μας, τα σκεύη μας, τις κάλτσες, τα σώβρακα και το πρόσωπό μας –και ένα
μικροσκοπικό άνοιγμα στον τοίχο (παράθυρο) με κάγκελα δύο.

Μεταμοντέρνα αποικία και ευρωπαϊκή προεδρία...

του κ. Σταυρου Λυγερου, απο το  real.gr...

Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ τελετή
για την ανάληψη της εκ περιτροπής ευρωπαϊκής προεδρίας χρησιμοποιήθηκε
από την κυβέρνηση Σαμαρά ως ευκαιρία για να πουλήσει πολιτικές χάντρες
στην ελληνική κοινή γνώμη. Στην πραγματικότητα, όμως, συνιστά μία πικρή
ειρωνεία, δεδομένου ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μεταμοντέρνα αποικία
στο πλαίσιο μιας μεταλλαγμένης Ε.Ε.

Υπογραμμίζουμε ότι το ενοποιητικό εγχείρημα οικοδομήθηκε στη βάση της
ισοτιμίας κάθε κράτους-μέλους, ανεξαρτήτως μεγέθους και ισχύος. Αυτή η
αρχή ήταν, άλλωστε, που το κατέστησε ελκυστικό. Ο γαλλογερμανικός άξονας
λειτουργούσε σαν ατμομηχανή, αλλά οι σύνοδοι κορυφής ήταν πάντα πεδία
σκληρής εποικοδομητικής διαπραγμάτευσης. Προφανώς, ποτέ η Γερμανία δεν
μετρούσε το ίδιο με τη Μάλτα, αλλά υπήρχε χώρος για τα συμφέροντα ακόμα
και του πιο μικρού εταίρου. Κι αυτό ήταν που στο πολιτικό επίπεδο
ενίσχυε τον συνεκτικό δεσμό και την ελκτική δύναμη. Η εκ περιτροπής
προεδρία της Ε.Ε., μάλιστα, θεσμοθετήθηκε για να συμβολίσει ακριβώς τη
θεμελιακή αρχή της ισοτιμίας, η οποία σήμερα έχει καταντήσει άδειο
κέλυφος. Καταλύτης για να εκδηλωθούν οι υφέρπουσες ηγεμονιστικές τάσεις
του Βερολίνου και για να μεταλλαχθεί η Ε.Ε. ήταν η κρίση. Η σημερινή
Ευρώπη είναι πολύ διαφορετική από αυτό που ήταν πριν από το 2008.

Μια μέρα μόνο...

Nefosis...

Οι γονείς ανησυχούσαν απ την αρχή της χρονιάς για τη δασκάλα
της Τρίτης Δημοτικού. Στη συνάντηση γνωριμίας εμφανίστηκε με έναν κότσο
καρφωμένο με βελόνες πλεξίματος. Θύμιζε τις γιαπωνέζες του Τριβιζά. Ναι,
αυτές που βούτηξαν τ’
αγκάθια του έρμου του σκαντζόχοιρου Ερμόλαου. Κανείς δεν κατάφερνε ν’
 αριθμήσει –έστω με μια αποδεκτή απόκλιση- τον  αριθμό των αλλεπάλληλων
στρωμάτων ρούχων, όπου οργίαζαν φλοράλ,
λαχούρια, ρίγες σε υπνωτικούς και ψυχεδελικούς συνδυασμούς Αν βέβαια
ήσουν:

1) άνθρωπος καλοπροαίρετος ,

2) ξεπερνούσες τον πρώτο ίλιγγο και

3) την ατένιζες από μια
απόσταση ασφαλείας -σαν πίνακα του Μονέ στα πολύ πιτσιλωτά του, τότε
-ενδέχεται πάντα- να υποψιαζόσουν την ύπαρξη κάποιας αρμονίας, την οποία
έτσι κι αλλιώς, δεν γινόταν ν’
αντέξεις για ώρα χωρίς την επίκληση ενός αποφασισμένου Ομμμμ. Με τη
σωστή
προφορά βέβαια.

Κάτι που ίσως συνέβη χτες...

ΠανωςΚ...

Οι παλιοί εργάτες, αυτοί που σήμερα είναι πια συνταξιούχοι,
αξιολογούσαν -σε αντίθεση με το πάθος για την τεμπελιά της δικής μας
γενιάς, μερίδα της οποίας αποκηρύσσει τον σταχανοφισμό προβάλλοντας,
καλώς ή κακώς, την τεμπελιά ως υψηλό ιδανικό- πολυ θετικά την
εργατικότητα κάποιου.

Καλό παιδί ο τάδε, δουλευταράς, λέγαν. Αντίθετα, ο
κακός εργάτης ή -ακόμη χειρότερα- ο τεμπέλης,  ήταν σχεδόν
παλιάνθρωπος.

Κάποιοι απ' αυτούς τους γέροντες, μην έχοντας κάτι άλλο να κάνουν,
περνούν από το εργοστάσιο στο οποίο -ορισμένοι εξ αυτών- δούλεψαν σκληρα
επί 25 και 30 χρόνια, έτσι, για να πουν μια καλημέρα. Κι ας εχουν
συνταξιοδοτηθεί ή απολυθεί οι περισσότεροι παλαιοί συνάδελφοι. Κι ας
παρακμάζει το εργοστάσιο, το πάλαι ποτέ κραταιό, με σχεδόν μηδενική
παραγωγή σήμερα.

Να μη συνηθίσουμε τη μισοζωή...

Της Αγγελικής Ντουσάκη, απο τον Δρομο της Αριστερας...

Η συνήθεια… Αυτό με τρομάζει πιο πολύ απ’ όλα. Γιατί πια έχουν περάσει
σχεδόν 4 χρόνια από τότε που ξέσπασε η κρίση. Και 4 χρόνια στη μιζέρια
είναι πολλά.
Στην αρχή ήταν το σοκ. Δεν φανταζόμασταν πού μπορούσαν
να φτάσουν. Σκεφτόμασταν ότι θα ήταν μονάχα μια μικρή θυσία για να σωθεί
ο τόπος. Έτσι μας είπαν δηλαδή. Άσε που στην αρχή δεν φαινόταν τι θα
κάνανε σε μας. Σε σένα και σε μένα που δεν είχαμε τελειώσει ακόμα τις
σπουδές μας.

Ζοριστήκαμε, όταν μας έκοψαν οι γονείς 50 ευρώ κι αργότερα
100. Συγκατοικήσαμε με τους φίλους μας, για να μειωθούν τα έξοδα. Κόψαμε
το ποτό και αρχίσαμε να πίνουμε μπίρα. Αλλά ήμασταν καλά ακόμα.
Αργότερα
τα πράγματα άρχισαν να μαυρίζουν ακόμα περισσότερο. Τόσο πολύ που το
μέλλον χάθηκε στο σκοτάδι. Λίγο φως βλέπαμε μόνο τις στιγμές που
γεμίσαμε τους δρόμους. Τις στιγμές που τους δείξαμε ότι είμαστε πολλοί.
Μετά από αυτές πάλι σκοτάδι. Και δεν είναι μόνο τα 4 χρόνια που έχουν
περάσει. Είναι και που έχουμε καιρό να δούμε λίγο φως, για να πάρουμε
λίγο θάρρος. Έχουμε καιρό να τους δείξουμε ότι δεν το έχουμε βάλει κάτω.
Το αρχικό οικονομικό στένεμα έγινε εξαφάνιση. Αυτό μας έκαναν. Αυτό
ήταν που δε φαινόταν από την αρχή ότι θα μας κάνουν. Μας εξαφάνισαν.

Kαι αν το Μνημόνιο δεν είναι λάθος;

απο το barikat.gr...

Ο Στουρνάρας δέχτηκε πιέσεις από το ΔΝΤ να προχωρήσει σε νέο κούρεμα του
χρέους. Αρνήθηκε. Σύμφωνα με αυτά που υποστήριξε,

δεν του το επέτρεψε οΣόιμπλε. Το ερώτημα είναι: τι μαθαίνουμε από αυτή την ιστορία; Η πρώτη
αυθόρμητη απάντηση που κυκλοφορεί στα χείλη της πλειοψηφίας είναι ότι ο
Στουρνάρας είναι «υπάλληλος των Γερμανών» (στην καλή περίπτωση) ή
προδότης. Έστω ότι δεν ανήκουμε σε αυτή τη κατηγορία και ξαναθέτουμε το
ερώτημα: γιατί να αρνείται την διαγραφή χρέους που του προτείνει το ΔΝΤ;


Ας βάλουμε μερικά ερωτήματα ακόμα. Πως εξηγούμε ότι τρία χρόνια με
μέτρα ενάντια στο χρέος, το χρέος έχει φτάσει από 120% (ως ποσοστό του
ΑΕΠ) στο 170%; Τι ακριβώς σημαίνει ότι βασικός στόχος του προγράμματος
εσωτερικής υποτίμησης είναι, μετά από δέκα χρόνια αναδιάρθρωσης, το 2020
το χρέος να βρίσκεται στο 120%; Δηλαδή εκεί που βρισκόταν όταν η Ελλάδα
έμπαινε στον μηχανισμό στήριξης. Και από πού ακριβώς τεκμηριώνεται ότι
το 120% συνιστά τα όριο βιωσιμότητας του χρέους;

Περί συνείδησης...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

Είναι περίεργο πράγμα ο εαυτός. Γύρω
σου να βουίζει η συστημική κλοπή. Εκατομμύρια επί εκατομμυρίων κλεμμένα
λεφτά της ζωής σου. Δισεκατομμύρια, σου λέει. Γύρω σου ένα ολόκληρο
σκυλολόι νάνων που κορυβαντιούν προσπαθώντας με τον θόρυβο να αποκρύψουν το πραγματικό τους ύψος.

Γύρω σου μια ακατανόητη οικονομία που όσο
κι αν προσπαθούν να την εξηγήσουν είναι αδύνατον να καταλάβεις τις
πολυδαίδαλες τεχνικές κλοπής της ζωής σου. Καταλαβαίνεις βέβαια ότι ένας
σκοτεινός χορός εγκληματικά χυδαίων Προσώπων (γεια σου, Ράμφο γίγαντα) και ακόμα εγκληματικότερων καταστάσεων του απείρως επιχειρείν (και πάλι γεια σου, Ράμφο
γίγαντα) επιχείρησε απείρως στα χρόνια της εύθραυστης και εν πολλοίς
αδικαιολόγητης ου μην αλλά και ύποπτης αθωότητας. Και τώρα πέφτει με
πάταγο το ψέμα.

Επιχειρήσεις-ζόμπι, τράπεζες-βαμπίρ...

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου, απο τον Δρομο της Αριστερας...

Η τρόικα, η χρηματοδοτική ασφυξία
και η επιχείρηση «ολοκαύτωμα» στο οικονομικό τοπίο μέσω των κόκκινων
επιχειρηματικών δανείων.

Όσοι από την κυβέρνηση και τις
συνιστώσες της τρόικας εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι το 2014 θα είναι
έτος συμβολικής, έστω, ανάκαμψης έχουν ήδη αρχίσει να το ξανασκέφτονται
και αποφεύγουν θερμές διαβεβαιώσεις της πρόβλεψης.

Αντιθέτως, και
ανεξάρτητα από τη «δημιουργική λογιστική» που θα επιχειρηθεί στα βασικά
δημοσιονομικά μεγέθη, το 2014 μπορεί να αποδειχθεί έτος Αρμαγεδδώνας για
το επιχειρηματικό, παραγωγικό και επενδυτικό τοπίο.
Και ο λόγος γι’
αυτό είναι η κατάσταση χρηματοδοτικής ασφυξίας που διαμορφώνεται από
τον ολέθριο συνδυασμό της σταδιακής διακοπής της χρηματοδότησης από τους
δανειστές και των εξελίξεων στις τράπεζες.

Η καθυστερημένη γενιά...

Garage Blog...

Δεν αποδέχομαι τον όρο Χαμένη Γενιά.

Αποδέχομαι τον όρο Ανώριμη ή και Καθυστερημένη
γενιά. Είναι ένας όρος που περιγράφει τη γενιά στην οποία ανήκω και
σκιαγραφεί σε μεγάλο βαθμό τη μεγάλη πλειοψηφία των συνομιλήκων μου.
Είναι η γενιά που για πολλούς λόγους απέτυχε να ενηλιωθεί έγκαιρα.


Η γενιά που προστατεύθηκε τόσο πολύ απ’ την προηγούμενη γενιά που κατέληξε παραδομένη πριν ακόμα αγωνιστεί. Η γενιά που καλείται να ζήσει μέσα στο επίχρυσο κλουβί της. Διάβασα σήμερα το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στην Καθημερινή και σκέφτηκα ότι αυτή η γενιά έχει πολλές επιλογές.
Ξεκινά ηττημένη κι αργοπορημένη. Είναι η χελώνα στο γνωστό μύθο. Το
πρόβλημά της είναι ότι δεν ξέρει σε ποιό πεδίο να δραστηριοποιηθεί. Διστάζει
να ηγηθεί, αδυνατεί να συγκροτηθεί, περιμένει να τη σπρώξουν για να
αναλάβει σοβαρές ευθύνες. Δεν ξέρει αν μπορεί να διεκδικήσει καλύτερο
μέλλον, δεν ξέρει αν μπορεί να σχεδιάσει ένα νέο υπόδειγμα ζωής, δεν ξέρει καν αν θέλει να κάνει κάτι. Όλα είναι ανοιχτά και γι’ αυτό καθηλωτικά.

Μύθοι και αλήθειες για τη μετανάστευση...

του Βασίλη Παπαστεργίου και της Ελένης Τάκου, απο τα Ενθεματα...

 Φωτογραφία του Άγγελου Τζωρτζίνη

Το Παράρτημα Ελλάδας του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ εξέδωσε μόλις το βιβλιαράκι Η μετανάστευση στην Ελλάδα: έντεκα μύθοι και περισσότερες αλήθειες. Γραμμένο από τον Βασίλη Παπαστεργίου και την Ελένη Τάκου, έχει διπλό στόχο: να αποδομήσει τεκμηριωμένα βασικούς μύθους, και να προτείνει μια ρεαλιστική και δίκαιη μεταναστευτική πολιτική, δηλαδή μια πραγματικά αριστερή πολιτική. Ζητήσαμε από τους συγγραφείς να μας παρουσιάσουν συνοπτικά μερικούς μύθους, μαζί με τις αλήθειες τους.  

Δάσκαλε τα έμαθες τα νέα; Οι βιομήχανοι έχουν παράπονα. Μην αρνείσαι την αξιολόγηση...

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη...

Δεν ξέρω αν μάθατε τα νέα.
Οι βιομήχανοι, παραπονιούνται γιατί δεν βρίσκουν, λέει, εξειδικευμένο προσωπικό για να προσλάβουν. Προφανώς εννοούν, εξειδικευμένο προσωπικό με 400 ευρώ το μήνα, όλα πληρωμένα.
Για το ύψος της αμοιβής, φρόντισε το μνημόνιο που ήρθε, τάχαμου, για να διορθώσει τα δημοσιονομικά της χώρας και όχι για να διατηρήσει τα υπερκέρδη του κεφαλαίου.
Τώρα, για το εξειδικευμένο προσωπικό, πάλι βρέθηκε η λύση.
Η μείωση της οικονομικής επιχορήγησης της ανώτατης εκπαίδευσης, πάλι λόγω μνημονίου, οδηγεί σε οικονομικό θάνατο τα πανεπιστήμια. Όμως, η καλή ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν θα αφήσει να συμβεί κάτι τέτοιο. Και τι ζητάει δηλαδή; Να συνδεθούν τα πανεπιστήμια με την παραγωγή. Με λίγα λόγια, το πρόγραμμα σπουδών στα πανεπιστήμια να το καταρτίζουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τράπεζες και μετά να «παραγγέλνουν» πόσους πτυχιούχους θέλουν και σε ποιους τομείς, φυσικά για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Όσο θα τους έχουν ανάγκη. Μετά, η «παραγγελία» θα αλλάζει. Αυτό, απαιτεί «ευελιξία» των πανεπιστημίων και πλήρη υποταγή στους κανόνες της θεάς «αγοράς». Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο, χρειάζεται ένα παρόμοιο λύκειο.

Μάθημα πρώτο: Δεν χρειάζεται ένα λύκειο με πολλούς μαθητές παρά μόνο με όσους μπορούν να ανταπεξέλθουν στις νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, που θα μπορούν οι γονείς τους να «τσοντάρουν» στα έξοδα της εκπαίδευσης των παιδιών τους χωρίς να επιβαρύνουν με περιττά έξοδα τον κρατικό προϋπολογισμό, για να περισσεύει κάτι παραπάνω για τους τοκογλύφους. Άλλωστε, και με λιγότερους μαθητές μπορεί να γίνει μια χαρά η επιλογή του μελλοντικού εξειδικευμένου προσωπικού.

Η αθεΐα στην εξουσία...

Πολυφημος...

Με ανακοίνωση της η Νέα Δημοκρατία καλεί τον Αλέξη Τσίπρα να επιβεβαιώσει αν όντως είναι άθεος και να ενημερώσει άμεσα τον ελληνικό λαό ο οποίος αγωνιά για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.

Σταθερότητα ίσον Σαμαράς;

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Η πολιτική σταθερότητα τείνει ν΄ ανακηρυχθεί στο νέο φετίχ της κυβέρνησης και συνολικά του μνημονιακού συστήματος εξουσίας. Υποτίθεται ότι συνιστά την προϋπόθεση των προϋποθέσεων για έξοδο από την κρίση. Σ΄ ένα αοριστολογικό επίπεδο δύσκολα διαφωνείς με τη διαπίστωση. Ο αντίλογος αρχίζει με τον ορισμό της έννοιας. Αν ο όρος ταυτίζεται με την ύπαρξη μιας συγκεκριμένης κυβέρνησης, που ασκεί μια δεδομένη πολιτική, η γενικά σωστή παραδοχή αυτοαναιρείται. Ενδεχομένως να μετα-τρέπεται στο αντίθετό της. Ειδικά αν μια από τις βασικές πηγές της αστάθειας είναι ακριβώς η πολιτική της.
Δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία για να τεκμηριωθεί ότι η τρέχουσα κοινωνική αστάθεια δεν προερχόταν ούτε από συσχετισμούς στη Βουλή ούτε από οριακές κυβερνητικές πλειοψηφίες και συνθέσεις υπουργικών συμβουλίων. Αλλά από την εφαρμοσμένη λιτότητα. Τη μετατροπή όλων των κυβερνητικών οικοδομημάτων σ΄ εργοστάσια παραγωγής της παρακμής τα χρόνια των μνημονίων. Η κυβέρνηση ΝΔ ? ΠΑΣΟΚ, εξισώνοντας την ύπαρξη και μακροημέρευσή της με την πολιτική σταθερότητα, αναδεικνύεται σε πρόσθετο παράγοντα αστάθειας και πολλαπλασιαστή της κρίσης. Το φαινόμενο πολιτικές ηγεσίες να επιδιώκουν με «νύχια και με δόντια» παραμονή στην εξουσία έχει αξιοσημείωτο παρελθόν. Η ιστορία μας έχει να επιδείξει πολλά δείγματα παρόμοιων στάσεων και πρακτικών.
Το καινούργιο είναι ότι το σύνδρομο του κυβερνητισμού συνοδεύεται από την αυτο-ανακήρυξη της σημερινής κυβέρνησης στον ένα και μοναδικό «σωτήρα».