Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Δημιουργική «ζώσα μνήμη»...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Δημιουργική «ζώσα μνήμη»
Υπάρχουν πρόθυμοι να ικανοποιήσουν τα κελεύσματα ή τις προσταγές ή, άλλως, τις ειλημμένες αποφάσεις, στην προκειμένη περίπτωση των δανειστών μας, που ως αχόρταγοι τροϊκανοί είναι ικανοί να μας εξοντώσουν, καθότι δεν ικανοποιούνται από την πιστή εκτέλεση των συμφωνηθέντων, γι' αυτό και σε κάθε επίσκεψη στη χώρα μας, ως ελεγκτές, ανακαλύπτουν μαύρες τρύπες, γι' αυτό και το «πλεόνασμα» γίνεται επικοινωνιακό πολιτικό παιχνίδι.
Οι συγκυβερνώντες, πρόθυμοι, διαμαρτύρονται, ενίστανται και «απειλούν» πως δεν θα πάρουν άλλα μέτρα και θα εξαιρέσουν από τη φορολόγηση τα μαντριά και τις αποθήκες, για να αποδεχτούμε τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας και των αγροτεμαχίων, γιατί δεν αντέχει άλλο ο ελληνικός λαός, που έχει «ιερή» σχέση με την ιδιοκτησία και τώρα βλέπει να έρχεται «ο καπιταλιστικός κομμουνισμός» να του την πάρει.
Η κατάσταση γίνεται πολλές φορές τραγελαφική, στο επίπεδο των λόγων που εξακοντίζουν οι πολιτικοί διαχειριστές της κρίσης και των συμφερόντων της πραγματικής εξουσίας, που είναι οι τραπεζίτες κεφαλαιούχοι, οι οποίοι υπαγορεύουν και επιβάλλουν την πολιτική τους σε κάθε χώρα ξεχωριστά και σε όλες μαζί, που συναπαρτίζουν την Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας.
Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από δηλώσεις των διάφορων αξιωματούχων της ΕΕ και του ΔΝΤ, που λειτουργούν αντιφατικά, μια «η Ελλάδα τα κατάφερε», την άλλη «η Ελλάδα δεν τα κατάφερε» και θα πρέπει να πάρει κι άλλα μέτρα. Φαίνεται το κάνουν για να μας κρατούν σε εγρήγορση και να μας προετοιμάζουν να δεχτούμε την υποταγή - κατοχή τους για πενήντα τόσα χρόνια.
Οι συγκυβερνώντες κάνουν «καλά» τη δουλειά τους, κερδίζουν χρόνο, αλλά τα προβλήματα οξύνονται και θα ακολουθήσουν οι παρακρούσεις των απολύσεων, των διαθεσιμοτήτων, των κινητικοτήτων και των μη εχόντων να αντιμετωπίσουν τα πρόσθετα βάρη. Οι απεργίες πλέον δεν θα περιορίζονται σε συντεχνιακό επίπεδο.
Η ενότητα των εργαζομένων θα γίνει κοινή υπόθεση όλων, για τη ριζική και πλήρη ανατροπή της πολιτικής τους, που πέντε χρόνια αντί να φέρει αποτελέσματα παραγωγικής ανάπτυξης, επιδεινώνει την οικονομική κρίση.

Εθισμός....

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Ο εθισμός δρα ανασταλτικά στη διεύρυνση της συνείδησης, στην κριτική και σε οτιδήποτε εμψυχώνει τον καθένα να αντιδράσει στα κακώς κείμενα που τον περιβάλλουν. Στο τέλος γίνεται και «ιδεολογία», έτσι που λειτουργούμε με βάση τις προεκτάσεις του στις κοινωνικές σχέσεις. Εθιστήκαμε τις τελευταίες δεκαετίες στον άκρατο καταναλωτισμό, στους μισθούς στα golden boys, στην ελαφρότητα των πρωινών τηλεοπτικών εκπομπών και στη φαιδρή σοβαροφάνεια των (δήθεν) εκπομπών λόγου, στο επιπόλαιο τραύλισμα των κοριτσιών του μόντελινγκ, στον αμοραλισμό των δημοσιογράφων που μας προέτρεπαν να βλέπουμε τη θετική μόνο όψη των πραγμάτων (να υπακούμε δηλαδή στο κατεστημένο).

Εθιστήκαμε στη βία στην καθημερινή μας ζωή πιεζόμενοι να την αποδεχτούμε σαν κάτι φυσιολογικό. Θυμάμαι, πάνε δεκαπέντε – είκοσι χρόνια όταν συζητώντας με φίλους και εκφράζοντας τη μεγάλη απορία γιατί μερικοί συνάδελφοι αμείβονταν με αστρονομικά ποσά, σήκωναν αδιάφορα τους ώμους, διότι έλεγαν «στον ιδιωτικό τομέα όλα επιτρέπονται, άμα είσαι “μάγκας” τα παίρνεις», τους τα παίρνεις ήταν η έκφραση. Με τέτοιες εκφράσεις είχε διαφανεί από τότε ότι θα μας έπαιρνε και θα μας σήκωνε, όπως και έγινε (και ακόμη δερνόμαστε από σαράντα ανέμους…). Βέβαια τα golden boys αμετακίνητα! Εκεί, στις «επάλξεις» του «γλειψίματος» των αφεντικών και την κατασυκοφάντηση των αγώνων των κοινωνικών ομάδων, σταθεροί και πειθήνιοι υποστηρικτές της αδικίας και της ανισότητας. Και με τι στόμφο! Τι δημοκρατικότητα, τι μεγαληγορίες και πόση υποκρισία. Και όμως, τα συνηθίσαμε όλα τούτα’ κάποιοι που έβλεπαν κάπως καλύτερα και προσπαθούσαν να αντιδράσουν δακτυλοδεικνύονταν, τους λοιδορούσε και τους περιφρονούσε σύμπασα η λέσχη τού δήθεν. Η ίδια η Αριστερά είχε συμμετάσχει ενεργώς και εναργώς σε τούτο το έγκλημα του εθισμού, στα μαγνάδια, δηλαδή, του καπιταλισμού (κάτι φιλελεύθερα, κάτι συμμετοχικά, αρλούμπες που ακόμη δεν τις έχει αποτινάξει).

Χρήστος Πρωτόπαπας, ο εισπράκτορας του Πασά...


του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
Αν ένα πρωί χτυπήσει κάποιος την πόρτα σας, δεν θα είναι ο γαλατάς, θα είναι ο Χρήστος Πρωτόπαπας. Ναι ο γνωστός Χρήστος Πρωτόπαπας, ο πρώην συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ, ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ο πρώην υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ, ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ. Νομίσατε ότι γλιτώσατε, νομίσατε ότι μετά την καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ και την υπερκαταβαράθρωση του ίδιου στη Β' της Αθήνας, ο Πρωτόπαπας θα καθόταν στο σπίτι του να αναπολεί τις παλιές καλές στιγμές, τότε που τα μαχαιροπίρουνα σπινθήριζαν σαν την κορυφή του Βεζούβιου λίγο πριν από την έκρηξη . Λαθέψατε, πουλάκια μου, ο Χρήστος ο Πρωτόπαπας ζει και βασιλεύει και όπως μάθαμε χθες, διορίσθηκε επικεφαλής στο Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Εισφορών, του οργανισμού που είναι αρμόδιος να εισπράττει απ' όσους χρωστούν στα ταμεία.
Ο Χρήστος Πρωτόπαπας δεν είναι όποιος κι όποιος, είναι ένα από τα σύμβολα, από τα ισχυρότερα σύμβολα, της πασοκικής φαυλότητας, της πασοκικής σκληρότητας, του πασοκικού κυνισμού. Είναι δηλαδή ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, ο άνθρωπος με τα απαραίτητα προσόντα: Φαυλότητα, σκληρότητα, κυνισμός, όταν τα έχεις αυτά, τύφλα να έχουν τα πτυχία του Χάρβαρντ και του ΜΙΤ. Χρήστος Πρωτόπαπας, ο ιδανικός για τη θέση του εισπράκτορα του Πασά, φανταστείτε τον με ένα σαρίκι και θα αντιληφθείτε περί τίνος πρόκειται.
Ξέρετε τι θα κάνει ο κυρ Χρήστος; Θα πηγαίνει και θα ζητάει τα χρωστούμενα από τους μικροεπιχειρηματίες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, από τους ελεύθερους επαγγελματίες που βλέπουν τον πελάτη με το κιάλι και από τους μισθωτούς που εργάζονται υποχρεωτικά με μπλοκάκι, που παίρνουν 500 ευρώ το μήνα και αναγκάζονται να πληρώνουν τα 250 στον ΟΑΕΕ. Δεν τους έφταναν τους ανθρώπους τα βάσανά τους, δεν φτάνει που οι μισοί από αυτούς είναι ανασφάλιστοι, χωρίς ένσημα και περίθαλψη, θα έχουν από πάνω τους και το γιαταγάνι του Πρωτόπαπα. Φανταστείτε τον Πρωτόπαπα πάνω από το κεφάλι σας με ένα γιαταγάνι και θα αντιληφθείτε περί τίνος πρόκειται.
Ο Πρωτόπαπας θα χτυπάει την πόρτα και θα απειλεί με πρόστιμα, με κατασχέσεις, ακόμη και με φυλακίσεις. Ο Πρωτόπαπας που ψήφιζε και υπερασπιζόταν με πάθος τους νόμους που έφεραν εκατομμύρια επαγγελματίες και μισθωτούς σε απόλυτη αδυναμία να πληρώσουν τις εισφορές τους, τώρα έρχεται, αυτός ο ίδιος, να τους αποτελειώσει.

Η επικίνδυνη σπορά του φόβου και του μίσους...

Σταύρος Χριστακόπουλος, απο το Ποντικι...
«Ποιος ωφελείται από τη διπλή δολοφονία;». Το κλασικό ερώτημα, το οποίο επανέρχεται ύστερα από κάθε τρομοκρατική επίθεση – υπονοώντας το ενδεχόμενο προβοκάτσιας –, είναι πάλι παρόν. Αλλά αυτή τη φορά δεν χωρούν απλοϊκές, όπως οι συνήθεις, απαντήσεις.

Κατ’ αρχάς πρέπει να περιμένουμε την ανάληψη ευθύνης για τη διπλή δολοφονία των δύο μελών της Χρυσής Αυγής χθες το βράδυ στο Νέο Ηράκλειο Αττικής. Αν υπάρξει ανάληψη ευθύνης. Από το ποιος θα την αναλάβει θα βγουν τα πρώτα εμπράγματα συμπεράσματα.

Από εκεί και πέρα, ας αξιολογήσουμε εν τάχει ποιος – δυνάμει – θα μπορούσε να αποκομίσει πολιτικό όφελος ή να υποστεί ζημία, ανεξαρτήτως του ποιοι είναι οι δράστες.


Αμφιβολίες και ασάφεια

1. Η κυβέρνηση – θα μπορούσε να πει κάποιος – έχει λαμβάνειν πολιτικά ωφελήματα για τους εξής λόγους:

● Σήμερα είναι αποσταθεροποιημένη, με αποκορύφωμα την υπόθεση του φόρου ακινήτων και την κρίση στις σχέσεις της με την τρόικα, ενώ την περιμένει μια ακόμη μεγάλη κρίση εν όψει του ασφαλιστικού, των ακόμη περισσότερων απολύσεων κ.λπ.

● Βρίσκεται προ μιας ακόμη ηχηρής ήττας έναντι της τρόικας (ήδη σήκωσε τα χέρια ψηλά υποχωρώντας πλήρως από τη δική της θέση και αποδεχόμενη σχεδόν το σύνολο της εκτίμησης των δανειστών για το δημοσιονομικό κενό, το οποίο θα πρέπει να καλύψει με ακόμη περισσότερα επώδυνα μέτρα από αυτά που θα ήθελε και ίσως θα άντεχε).

● Ήδη, πέραν της αυξανόμενης λαϊκής οργής και της αναστάτωσης των κοινοβουλευτικών ομάδων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, χρεώνεται – από συστημικούς «παίκτες» – ανικανότητα, βιασύνη, κακούς υπολογισμούς στην πολιτική της έναντι της τρόικας και, από λίγο έως πολύ, αμφισβητείται η δυνατότητά της να διασφαλίσει τη ζητούμενη από τους ίδιους κύκλους, αλλά και από τους δανειστές, πολιτική «σταθερότητα».

● Θα μπορούσε η συγκεκριμένη ενέργεια να της δώσει την ευκαιρία να ξαναπαίξει με τη θεωρία περί «δύο άκρων», τα οποία τώρα, επιπλέον, «αλληλοσκοτώνονται».

● Μια αλλαγή ατζέντας, η οποία θα απομάκρυνε τα βλέμματα από τη νέα φοροσφαγή και την επιδρομή στα λαϊκά εισοδήματα και θα την έφερνε σε θέση «εγγυητή της ομαλότητας», θεωρητικά θα την ωφελούσε.

Ωστόσο αυτό δεν είναι τόσο εύκολο. Ας μην ξεχνάμε ότι η δολοφονία των μελών της ενδέχεται να δώσει στη Χρυσή Αυγή μια «ανάσα», ώστε, σε κάποιον – τον όποιο – βαθμό να εξισορροπήσει τις αποκαλύψεις για τη δική της εγκληματική δράση. Αυτό θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα το ναζιστικό κόμμα να ξαναγίνει συμπαθές σε ένα τμήμα των απογοητευμένων από το ΠΑΣΟΚ και, κυρίως, τη Ν.Δ., οι οποίοι είχαν αποστασιοποιηθεί από τη Χ.Α. μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις αποκαλύψεις για την οργανωμένη εγκληματική δράση της. Με δραματικό αποτέλεσμα για τη Ν.Δ. κατά κύριο λόγο.

Επιπλέον η κατηγορία – αλλά και η γενικότερη αίσθηση – ότι η κυβέρνηση και η Ν.Δ. αδυνατούν να διασφαλίσουν την πολιτική «σταθερότητα» θα μπορούσε να αποκτήσει ακόμη περισσότερους οπαδούς.

Συνεπώς είναι αμφίβολο το αν η κυβέρνηση και η Ν.Δ. θα μπορούσαν πράγματι να ωφεληθούν από τη δολοφονία των μελών της Χρυσής Αυγής. Είναι επίσης ασαφές – αν και όχι απίθανο – το αν θα μπορούσε αυτή η υπόθεση να τη ζημιώσει πολιτικά και σε ποιον βαθμό.


Όλα ανοιχτά

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα, αλλά και η Αριστερά γενικότερα, δεν θα μπορούσε να περιμένει κάποιο όφελος, κατά καμία εκδοχή.

● Από μια πρώτη σκοπιά υπάρχει ο προαναφερθείς σαφής κίνδυνος της «θυματοποίησης» της Χρυσής Αυγής, η οποία εκ των πραγμάτων θα ωφελούσε τους ναζιστές.

● Από μια δεύτερη σκοπιά η αναζωπύρωση της θεωρίας περί «δύο άκρων», η οποία αναμένεται από την κυβέρνηση ή, έστω, από κάποιους ακροδεξιούς κύκλους της Ν.Δ. που θα βρουν ευκαιρία για περίεργους και επικίνδυνους «συμψηφισμούς», θα μπορούσε ίσως να είναι επιζήμια για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για την Αριστερά στο σύνολό της.

● Από μια τρίτη σκοπιά, δεν μπορεί να μην ανατρέξει ο νους στην υπόθεση των δολοφονημένων στο υποκατάστημα της τράπεζας Marfin, η οποία τρομοκράτησε ή απλώς αποκαρδίωσε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και αποτέλεσε έναν πολύ σημαντικό ανασχετικό παράγοντα για τη συνέχιση των πρώτων μεγαλειωδών «αντιμνημονιακών» κινητοποιήσεων του 2010.

● Από μια τέταρτη, όμως, σκοπιά, η οποία εξισορροπεί τις δύο προηγούμενες, δεν θα μπορούσε να αμφισβητηθεί κατά κανέναν τρόπο και από κανέναν η απόλυτη καταδίκη της διπλής δολοφονίας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Άρα τα περί «δύο άκρων» μάλλον θα εκθέσουν τους... σεσημασμένους εμπνευστές τους.

● Επιπλέον θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τη σαφέστατη δήλωση τού – έμπιστου του πρωθυπουργού... – επικεφαλής της ΕΥΠ Θεόδωρου Δραβίλλα στη Βουλή ότι δεν είναι δυνατόν να συσχετιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με έκνομες ενέργειες στις Σκουριές της Χαλκιδικής – μια ακόμη θεωρία των ίδιων ακροδεξιών προβοκατόρων εντός της Ν.Δ., οι οποίοι επιχειρούσαν να εμπλέξουν βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε επίθεση κατά των εγκαταστάσεων της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός».

Συνεπώς, για να κάνουμε μια «σούμα», είναι αμφίβολο – αν και όχι απίθανο – το αν θα μπορούσε η εν λόγω υπόθεση να ωφελήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και την υπόλοιπη Αριστερά. Με την ίδια αμφισημία καλύπτεται και το ενδεχόμενο να προκύψει μια μακροπρόθεσμη ζημία εξ αιτίας του φόβου για το άνοιγμα ενός κύκλου αίματος ή μιας – κάθε είδους – εκτροπής.


Τα «άνθη» του κακού

Σε γενικές γραμμές η κυβέρνηση, επειδή ακριβώς δεν πατάει πλέον καλά στα πόδια της και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με κατάρρευση που θα πυροδοτήσει πολιτικές εξελίξεις, είναι αμφίβολο αν μπορεί να ωφεληθεί από τη δολοφονία των μελών της Χ.Α., ιδιαιτέρως αν δεν καταφέρει να αποκαταστήσει την καταρρακωμένη εικόνα της δύναμης που εγγυάται της πολιτική «σταθερότητα».

Η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία θέλει να πείσει ότι μπορεί να αποκαταστήσει τη χαμένη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, αλλά και να πυροδοτήσει τα δημοκρατικά ανακλαστικά της κοινωνίας και την εξαγγελλόμενη «ειρηνική επανάσταση» που θα επιφέρει ανατροπές στην κατρακύλα της χώρας προς το χάος, είναι επίσης αμφίβολο αν θα ωφεληθεί μακροπρόθεσμα από μια ενέργεια η οποία σπέρνει τον φόβο, αλλά και υπενθυμίζει τη συζήτηση περί «δύο άκρων».

Η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στις δοξασίες περί επαπειλούμενου εμφυλίου, οι οποίες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς σε αρκετές πλευρές του πολιτικού φάσματος, αν και εκφέρονται με διαφορετικό τρόπο και διαφορετικά κίνητρα.

Η σπορά του φόβου είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Άλλωστε από τον φόβο μπορούν να τραφούν μόνο αυτοί που μισούν την κοινωνία και τη θέλουν καθυποταγμένη στα – όποιας φύσης και απόχρωσης – σχέδιά τους. Με μεγάλους χαμένους τον ελληνικό λαό και την πολιτική. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η αντιμετώπιση της κρίσης πρέπει να παραμείνει βαθύτατα πολιτική, ενώ η ίδια η πολιτική (με κεφαλαίο το «Π», όπως λέγαμε παλιά), όπως και η κοινωνία, έχει μεγάλη ανάγκη να ανασυντάξει όσες δυνάμεις της έχουν απομείνει.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η υποχώρηση της πολιτικής, η υποταγή στους δανειστές και το ξεπέταγμα του ναζιστικού «άνθους του κακού» ήταν τα τρία στοιχεία που επέφεραν ένα συντριπτικό πλήγμα στην ήδη βαριά τραυματισμένη δημοκρατία. Αν τώρα προστεθεί και το «άνθος» του διχασμού, τεχνητού ή πραγματικού, μια ακόμη πιο μαύρη εποχή θα ξημερώσει. Με κερδισμένες τις δυνάμεις που επιθυμούν την εθνική και κοινωνική υποδούλωση.

Η θεωρία των δυο άκρων κατέρρευσε στο Νέο Ηράκλειο...

απο την Παραπολιτικη...

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης υπήρξαν οι «προφήτες» της θεωρίας των δυο άκρων, την οποία στη συνέχεια υιοθέτησε κι επίσημα ο Αντώνης Σαμαράς.

Θυμίζω ότι σύμφωνα με τη θεωρία αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα ακραίο κόμμα, εκτός συνταγματικού τόξου, που αποτελεί κάτι αντίστοιχο της Χρυσής Αυγής στα αριστερά του πολιτικού φάσματος.

    Χθες, αμέσως μετά τη δολοφονία δυο μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο, ο Φάηλος Κρανιδιώτης έσπευσε με ένα ειρωνικό tweet να χλευάσει όσους δεν αποδέχθηκαν τη συγκεκριμένη θεωρία. Μέχρι εκεί φαίνεται ότι μπορεί να καταλάβει, ας μην έχουμε παράλογες απαιτήσεις.


Η αλήθεια πάντως είναι ότι χθες η θεωρία των δυο άκρων κατέρρευσε πανηγυρικά, δυστυχώς με τεράστιο κόστος για την ελληνική κοινωνία. Εκτιμώ ότι κανείς σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί να εξισώσει το ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ με όσους ζώστηκαν τα κουμπούρια -που λέει και ο Φαήλος- και πιθανότατα στο όνομα κάποιας αριστερίστικης ιδεολογίας δολοφόνησαν χθες δυο τυχαία μέλη της Χρυσής Αυγής.

Προβοκάτσια απ’ όπου κι αν προέρχεται...

απο το AlterThess...
Ότι και να έγινε το απόγευμα της Παρασκευής έξω από τα γραφεία της φασιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο, όποιοι και να είναι οι πιστολάδες που εκτέλεσαν εν ψυχρώ κάποιους που, όπως φαίνεται, ούτε ήξεραν ούτε και αναγνώρισαν, το μόνο σίγουρο είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία ξεγυρισμένη προβοκάτσια. Απ’ όπου κι αν προέρχεται και σε αυτή την περίπτωση οι λέξεις, το «απ’ όπου κι αν προέρχεται», έχουν μία απόλυτα ξεκάθαρη σημασία.
Προφανώς και η βλακεία είναι ανίκητη, όμως προφανώς και ζούμε σε μία χώρα με πολύ βαθύ κράτος, όπου παραδοσιακά η αντιτρομοκρατική δημιουργούσε δουλειές για την αντιτρομοκρατική, γι’ αυτό και άνοιξαν ένα σωρό δουλειές μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, δουλειές που ακόμα παραμένουν ανοιχτές.
Προφανώς, ότι και να έχει γίνει, η Χρυσή Αυγή θα προσπαθήσει να επιστρέψει στο προσκήνιο, από το λαγούμι που είχε χωθεί μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Θα προσπαθήσει να ηρωοποιήσει τους δύο νεκρούς, που είναι δικοί της νεκροί, και να τους χρησιμοποιήσει για την επαναφορά της.
Προφανώς, ότι και να έχει γίνει, η κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς θα παίξει το χαρτί του «νόμου και της δημοκρατίας» και θα φορέσει το μανδύα του εγγυητή της ομαλότητας, ώστε… να μην έρθουν οι κομουνιστές στην κυβέρνηση και η χώρα οδηγηθεί σε έναν κανονικό εμφύλιο.
Προφανώς, ότι και να έχει συμβεί, τα καθίκια στα ΜΜΕ, στα δελτία των οχτώ, χοροπηδούν από τη λύσσα τους και πιστεύουν ότι βρήκαν επιτέλους το «εξαφανισμένο» άκρο, αυτό που τόσο καιρό και τόσο επιμελώς έκρυβαν όσοι αντιστέκονται στην ισοπέδωση των ζωών τους.

Το πυκνό σκοτάδι της ιστορίας...

Μπορούμε να καταχωνιάσουμε πολλά δράματα μέσα στο αρχαϊκό πεδίο δράσης της ιστορίας. Πολλά κορμιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Αρκετό πόνο βουβό, που ο χειρουργός ιστορικός θα τον μετασχηματίσει σκληρά και ωμά στο ψυχολογικό βάθρο που έστησαν οι νικητές.

Απ? τη μία η φευγαλέα επισκόπηση των γεγονότων κι απ? την άλλη η ταξική παραμορφωμένη κυριαρχία. Οι ιμπεριαλιστές διδάσκουν την πειθαρχία ως το μεδούλι. Εικονίζουν μια σπαρακτική αφήγηση και την προβάλουν πάνω στη λάμψη των εκρήξεων. Οι μορφολογικές ομοιότητες κάθε πολέμου σκοντάφτουν πάνω στον οραματισμό του θανάτου. Ο θάνατος γίνεται κατασκευή και φωτίζει εκτυφλωτικά το βλέμμα των μαζών. Γίνεται ο σιτιστής του οικονομικού διακανονισμού των ψυχών. Γίνεται η ασφαλέστερη δικαίωση κάθε φονταμενταλισμού. Το τέλος κάθε παρακμής και η αρχή μιας νέας.
Οι ιστορικοί είναι οι χειροτέχνες που συρράπτουν τα γεγονότα. Που προσεχτικά χαράσσουν στην καρδιά των πραγμάτων την νέα μεγάλη αφήγηση που χρειάζεται το Κεφάλαιο για να διαιωνίσει την κυριαρχία του. Εδώ παίζονται οι ζαριές που ξυπνούν όλους τους υπαρξιακούς τρόμους. Εδώ ο φόβος γίνεται εργαλείο. Ένα μάτσο πολύχρωμες βέργες που τιμωρούν.
Απ? τις πολιτικές δολοφονίες μέχρι τα εγκλήματα τιμής και τις ληστείες τραπεζών υπάρχει μια βαθιά αλληλουχία συστημικών συμφερόντων. Ακόμα κι αυτή η πράξη που φέρεται εναντίον του συστήματος μέσω ατομικών δράσεων, είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το ιδεολόγημα της εξουσίας περί βίας. Διότι κάθε μορφή βίας εκπορεύεται απ? την εξουσία που διαχειρίζεται την εργατική δύναμη.

Η Ν. Ορλεανη ειναι εδω...



kartesios021113
Όσοι έχετε διαβάσει το «Δόγμα του ΣΟΚ» θα θυμάστε το παράδειγμα της Ν. Ορλεάνης. Όταν επιτέλους επέτρεψαν στους κατοίκους της να επιστρέψουν μετά τις καταστροφές του τυφώνα Κατρίνα, εκείνοι βρήκαν ακόμη μεγαλύτερες καταστροφές που είχαν γίνει από ανθρώπους που εκπροσωπούσαν τη Σχολή του Σικάγου και εφάρμοζαν τις καταστροφικές θεωρίες του Φρίντμαν. Μεγαλύτερος τυφώνας αποδείχτηκε το «περισσότερο κέρδος».
Μέσα σε μόλις 19 μήνες όλο το σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης στη Νέα Ορλεάνη είχε αντικατασταθεί από ιδιωτικά σχολεία. Είχαν απομείνει ελάχιστα δημόσια. Απολύθηκαν και οι 4.700 εκπαιδευτικοί στα δημόσια σχολεία, ενώ οι λίγοι, νεώτερης ηλικίας, που επαναπροσλήφθηκαν από τα σχολεία υπέγραψαν συμβόλαια με πολύ χαμηλότερες απολαβές. Το Κράτος «βοήθησε» μοιράζοντας κουπόνια στους γονείς, τα οποία αντιστοιχούσαν σε ένα μέρος των διδάκτρων. Τα υπόλοιπα χρήματα έπρεπε να τα πληρώσουν από την τσέπη τους. Όσοι είχαν. Οι υπόλοιποι θα έπρεπε να βρουν στα παιδιά τους κάποια άλλη «ασχολία» εφόσον δε θα πήγαιναν πλέον σχολείο.
Η λογική ήταν απλή: Οι επιχειρήσεις θα έβγαζαν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη αν το Δημόσιο καταργούσε την κοινωνική πολιτική και τις παροχές. Το επιχείρημα του Κράτους ήταν απλό: Μας κοστίζει φθηνότερα η ιδιωτική Παιδεία απ’ ότι η Δημόσια. Κάπου εδώ εμφανίζεται ο «υπουργός Υγείας της Νέας Δημοκρατίας» σύμφωνα με δήλωσή του, ο οποίος λέει δημόσια ότι η Ιδιωτική Υγεία στοιχίζει φθηνότερα στο Κράτος, απ’ ότι η Δημόσια και ότι η μεταφορά τομέων της Υγείας στους ιδιώτες δεν είναι κατ’ ανάγκην κάτι κακό. Βέβαια, την επόμενη ημέρα και μετά το κράξιμο που έφαγε γι’ αυτή του την «ομολογία» πίστης προς την Ιδιωτική Υγεία, ο υπουργός έσπευσε να διευκρινίσει πως εννοούσε ότι κάποιες εξετάσεις κοστίζουν φτηνότερα στον Ιδιωτικό Τομέα απ’ότι στα δημόσια νοσοκομεία.

Το παρακράτος φτιάχνει μάρτυρες για την ΧΑ...

του Στελιου Κουλογλου, απο το TVXS...
Η προβοκάτσια είναι χοντροκομμένη. Θυμίζει “τα χρόνια του μολυβιού” στην Ιταλία την δεκαετία του 70 και τις δολοφονικές επιθέσεις των μυστικών υπηρεσιών που φορτώνονταν στην αριστερά. Εδώ και 6 εβδομάδες οι νεοναζί είχαν περάσει στην άμυνα, η Βουλή είχε ψηφίσει την άρση της ασυλίας βουλευτών της και οι έρευνες για τις εγκληματικές δραστηριότητες της συνεχίζονταν. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, αυτό το Σαββατοκύριακο επρόκειτο να γίνουν και νέες συλλήψεις στελεχών της Χρυσής Αυγής. Μόνο μερικά φέρετρα μπορούσαν να εμποδίσουν την παραπέρα εξάρθρωση της.

Ήδη τις προηγούμενες μέρες, έγκυροι παρατηρητές από τον “Πατριωτικό Χώρο” που παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις, προέβλεπαν ένα “μεγάλο χτύπημα” που θα ανέτρεπε το σκηνικό. Οι δολοφόνοι των μελών της Χρυσής Αυγής έκαναν ακριβώς αυτό: πρόσφεραν στους νεοναζί τους μάρτυρες που είχαν τόσο μεγάλη ανάγκη.
Μόλις μερικά λεπτά μετά το έγκλημα, ο ντετέκτιβ Κασιδιάρης το είχε ήδη εξιχνιάσει. Οι δράστες ήταν “αριστεροί τρομοκράτες”,τους οποίους έχει αφήσει ελεύθερους το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, την ώρα που φυλακίζει τους “αγωνιστές” θαυμαστές του Χίτλερ. Οι δε ηθικοί αυτουργοί είναι τα ΜΜΕ που τους συκοφαντούν, κατέληξε ο βουλευτής της ΧΑ, που όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοι του που βρέθηκαν στον τόπο του εγκλήματος είχαν ξαναβρεί το έξαλλο στιλ στο οποίο διακρίθηκαν και πριν την δολοφονία Φύσσα. Το κλίμα είχε αλλάξει: “δικαιολογημένα είναι θυμωμένοι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής”, συμπέραινε η παρουσιάστρια των ειδήσεων του Αντέννα,ούτε μια ώρα μετά την δολοφονία!

Προσοχή! Διχασμός!

Στάθης στον eniko...
Προσοχή! Διχασμός!

Οι γραμμές αυτές γράφηκαν περίπου μια ώρα μετά το χθεσινό δολοφονικό χτύπημα κατά των μελών της Χρυσής Αυγής κι ενώ ακόμα οι πληροφορίες για το γεγονός έφθαναν στα γραφεία της Real News. Συνεπώς, διαβάζοντας εσείς σήμερα αυτό το κείμενο θα γνωρίζετε περισσότερα εις ό,τι αφορά τις εξελίξεις. Θεώρησα όμως -επιτρέψτε μου το πρώτο πρόσωπο- απαραίτητο να γράψω, όχι εν θερμώ, αλλά  όσον πιο νηφάλια μπορώ κάποιες πρώτες σκέψεις για την πολιτική και ηθική πλευρά του πράγματος, όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται.
Εν πρώτοις η στήλη εκφράζει τα συλληπητήριά της στους οικείους και τους φίλους των δύο παιδιών που έχασαν τόσο άδικα τη ζωή τους. Θρηνώ και πενθώ.
Αυτό το χτύπημα εναντίον των νεαρών παιδιών, είτε μελών, είτε οπαδών ή φίλων της Χρυσής Αυγής, είναι ένα φασιστικό χτύπημα. Αυτοί που το διέπραξαν, εκτελεστές και δολοφόνοι, είναι φασίστες, ό,τι άλλο κι αν νομίζουν ή δηλώνουν ότι είναι. Διότι μόνον οι φασίστες νομίζουν ότι είναι θεοί που αποφασίζουν ποιος ζει ή ποιος πεθαίνει, όπως έκανε η 17 Νοέμβρη στο παρελθόν και η Χρυσή Αυγή προσφάτως.
Αυτοί που νομίζουν ότι μπορεί να είναι τιμωροί, κάτι σέχτες μέχτες ή οποιουδήποτε άλλου τύπου κουκουλοφόροι και μπάχαλοι, απ’ τη στιγμή που σηκώνουν το όπλο και παίρνουν μια ανθρώπινη ζωή είναι φασισταράδες του κερατά και τίποτε άλλο.
Αυτοί οι αυτόκλητοι Σούπερμαν και Μπάτμαν δεν είναι τίποτα υπερήρωες, πρόμαχοι του λαού -έστω αυτόκλητοι- αλλά διαταραγμένα παλιόπαιδα που νομίζουν ότι παίζουν τον δικαστή Ντρεντ.
Κομπλεξικές και σκοτεινές ψυχές που τη βρίσκουν με τα κουμπούρια και τον φόνο, όπως την έβρισκαν οι ναζήδες.

Για μια χούφτα Ευρώ...

SotosBlog...
ερήμωση
Ο ένας μετά τον άλλον, οι άνθρωποι που γνωρίζω χάνουν τη δουλειά τους. Τουλάχιστον ένας επιπλέον κάθε ημέρα που ξημερώνει.
Άλλοι απολύονται χωρίς να παίρνουν ούτε την αποζημίωση. Σκύβουν το κεφάλι και το ράβουν. Τι να κάνουν; Πού χρήμα, πού ελπίδα για δικαίωση στα δικαστήρια… Και να την πάρουν την αποζημίωση από ποιον; Πότε;
Άλλοι κλείνουν το μαγαζί τους, και μετά ανακαλύπτουν ότι δεν δικαιούνται επίδομα, παρά τις εισφορές που κατέβαλλαν στο Ταμείο τους ειδικά γι αυτήν ακριβώς την καταραμένη ημέρα. Δεν το δικαιούνται το επίδομα, λέει το Ταμείο, διότι για να το πάρουν, θα πρέπει να μην χρωστάνε. Ρε κάθαρμα, πώς γίνεται να να μην χρωστάει, αφού έφτασε να κλείσει το μαγαζί του;;; Για ποιον άλλο λόγο να υπάρχει το επίδομα;;;
Απ’ όσους διατηρούν την εργασία τους, άλλοι, για να την κρατήσουν, έφθασαν να παίρνουν αποδοχές που θα ζήλευαν το επίδομα του Ο.Α.Ε.Δ., και δεν ξέρουν πώς να το ζυγίσουν το πράγμα. Οι υπόλοιποι, όσοι δεν έχουν πάρει το δρόμο για τα ξένα, βιώνουν καθημερινά νέα κλιμάκωση της αγωνίας για το αν θα την έχουν τη δουλειά τους και αύριο. Ντρέπονται τον άνεργο, και δεν βγάζουν τσιμουδιά. Αργοπεθαίνουν από αυτό το άτιμο σαράκι.
Όλοι τους, και οι μεν και οι δε(ν), σταυροκοπιούνται κάθε τρεις και λίγο, μη σπάσει ο διάολος το πόδι του και αρρωστήσουν. Όσοι δεν πίστευαν στο Θεό έχουν αρχίσει να το ξανασκέφτονται, και μπαίνουν σιγά-σιγά σε διαπραγματεύσεις με τον Πλάστη, για να έχουν αποκαταστήσει καλού-κακού τη γνωριμία, μήπως και χρειασθεί. Τους άτυχους που τους πρόλαβε ήδη κάποια ασθένεια θα τους ζήλευε σήμερα σε πίστη μέχρι και ο Κόντογλου.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Κοινωνία Jumbo...

Χρήστος Καραγιαννίδης, Red NoteBook...
Πριν έξι περίπου μήνες στο Μπαγκλαντές κατέρρευσε ένα υποτιθέμενο εργοστάσιο παρασέρνοντας στο θάνατο 1132 ανθρώπους και τραυματίζοντας-βαρύτατα τους περισσότερους-ες, περίπου άλλους 2000. Μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες που είχαν στη δούλεψή τους τους εργαζόμενους-ες εξέφρασαν μέσω των εκπροσώπων τους την θλίψη τους και τον αποτροπιασμό τους για αυτό το έγκλημα και μετά συνέχισαν να συνεδριάζουν για τις μεθόδους που θα ακολουθούν ώστε να μειώνεται ολοένα και περισσότερο το κόστος παραγωγής και, κατά συνέπεια, η κατά κεφαλήν αμοιβή που προσφέρουν για την εργασία. Τόσο μακριά μα τόσο κοντά!
Δε μπορούμε να ξεχάσουμε βέβαια την Ρικομέξ και τις άλλες επιχειρήσεις που κατέρρευσαν πριν 14 χρόνια σαν τραπουλόχαρτα σκεπάζοντας ζωές και όνειρα κάτω από τόνους μπετόν. Ζωές εργαζομένων για να μη ξεχνιόμαστε. Τόσο κοντά μα τόσο μακριά (από τη μνήμη μας).

Και η γεωγραφική αλλά και η χρονική απόσταση των εγκλημάτων που ανέφερα πιο πάνω έχει πλέον εκμηδενιστεί. Εταιρία πώλησης παιχνιδιών που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 2013 παρουσίασε ρεκόρ τζίρου που ξεπερνούσε τα 500 εκατομμύρια ευρώ. Την ίδια στιγμή προσλαμβάνει εργαζόμενους και εργαζόμενες με τετράωρη (που στην ουσία είναι εξάωρη και βάλε) απασχόληση πληρώνοντάς τους  με 180 ευρώ τον μήνα, δηλαδή 2,25 ευρώ την ώρα. Την ευελφάλεια της Διαμαντοπούλου, την θυμάστε;

Σκέψεις με αφορμή την κριτική του Μανώλη Γλέζου...


Των Δημήτρη Γιατζόγλου - Τάκη Κατσαρού, απο την Αυγη...

Η δημόσια κριτική του Μανώλη Γλέζου στην οικονομική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ έγινε δεκτή με κακεντρέχεια, χλευασμό και πανηγυρισμούς από το κυβερνητικό στρατόπεδο. Πολιτικά στελέχη και σχολιαστές συστημικών ΜΜΕ έσπευσαν να αξιοποιήσουν τη «ρωγμή» των ερωτημάτων, προκειμένου να επιβεβαιώσουν την πολεμική τους: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κυβερνητική πρόταση για την οικονομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατά την κοινωνία όταν διαβεβαιώνει για τις δυνατότητες ενός οικονομικού προγράμματος, που μπορεί να σταματήσει την καταστροφή και να αποτελέσει διέξοδο από τη διαρκώς αναπαραγόμενη κρίση.
Ήταν μια αναμενόμενη αντίδραση. Όπως αναμενόμενο είναι και το μούδιασμα ενός κόσμου που προσβλέπει στη ριζοσπαστική Αριστερά.
Αλλά, η πολεμική των αντιπάλων και η αυθόρμητη τάση υπεράσπισης του ΣΥΡΙΖΑ δεν νομιμοποιούν τη σιωπή, τις αμήχανες υπεκφυγές και την αμυντική αναδίπλωση. Στον βαθμό που ο προβληματισμός Γλέζου συνοψίζει την αγωνία και τα ερωτήματα του κόσμου της Αριστεράς και της κοινωνίας ευρύτερα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να απαντήσει αναλυτικά και συγκεκριμένα και προφανώς να απορρίψει το στερεότυπο «η δημόσια διαφωνία ωφελεί τον αντίπαλο». Η δική μας Αριστερά ξέρει και μπορεί να αξιοποιεί τις διαφωνίες, ώστε να γίνεται πλουσιότερη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του μόνο ωφελημένοι μπορούν να βγουν αν διακηρύξουν με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα ότι, είναι έξω από την αντίληψή τους και τις προθέσεις τους η επιστροφή ή η αναπαλαίωση τού προ κρίσης προτύπου «ανάπτυξης» και αν συνεχίσουν να παίρνουν σαφείς αποστάσεις από την παλαιοκομματική αντιπολιτευτική πρακτική της δημαγωγίας και του «δώσε και σε μένα μπάρμπα». Μια εντελώς διαφορετική κατανομή των βαρών (και είναι επικίνδυνη αυταπάτη να θεωρούν ορισμένοι ότι δεν υπάρχουν βάρη), με στόχο το μεγαλύτερο μέρος τους να επιρριφθεί στους έχοντες και κατέχοντες και η σκληρή διαπραγμάτευση με ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, ώστε, η αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας να συνδεθεί με ρήτρες ανάπτυξης και επιβίωσης του πληθυσμού από την ανθρωπιστική κρίση, είναι η μόνη «υπόσχεση» που μπορεί να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό –που σε άλλες περιόδους θα φάνταζε ως ήπιος ρεφορμισμός- στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά μείζονα ρήξη με το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα και τις καταστροφικές πολιτικές των μνημονίων.

Ορατότης μηδέν…

Του Παντελή Μπουκάλα, απο την Καθημερινη...
«Και κόκαλα τσακίζει». Αυτό μαθαίνουμε από μικροί για την πανίσχυρη και παμπόνηρη γλώσσα, που όλο πιστεύουμε ότι τη γραπώσαμε κι όλο ξεφεύγει αδέσποτη και σαρκαστική, να βγάζει... γλώσσα και να μας ειρωνεύεται για την υπεροψία μας. Ιδού άλλη μία επαλήθευση του λαϊκού λόγου: Παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας για τη διάβρωση των Σωμάτων Ασφαλείας, ο επίσημος εκπρόσωπος της ΕΛ.ΑΣ. εισήγαγε μιαν οιονεί μετεωρολογική θεωρία.
Για να εξηγήσει (ή να δικαιολογήσει) το γιατί συνεχίζονται «τα μεμονωμένα περιστατικά» βίαιης δράσης από αστυνομικούς (μαζί με χρυσαυγίτες ή όχι), είπε τα εξής: «Μεμονωμένοι αστυνομικοί ενεργούν κατά τρόπο που είναι σε έντονη αντίθεση με τις τυπικές διατάξεις που διέπουν τα καθήκοντά τους. Η προηγούμενη παρατήρηση συνδέεται στενά με τη χαμηλή ορατότητα των διευθυντικών στελεχών (ανεπαρκής εποπτεία, ατελής έλεγχος), αφού οι αστυνομικοί που επιχειρούν απλώνονται στον χώρο και δεν υπόκεινται σε άμεση παρατήρηση. Αυτό δίνει τη δυνατότητα (!) για μη συμμόρφωση σε εντολές, κανόνες ή πειθαρχικές διαδικασίες». Δηλαδή, σε απλά ελληνικά, τα στελέχη, από εκεί που κάθονται, δεν βλέπουν καλά, δεν έχουν πλήρη εικόνα. Ετσι, λίγο έξω από τον ορίζοντά τους συμβαίνουν τα «μεμονωμένα». Που μένουν αδιερεύνητα ακόμα κι όταν καταγράφονται από κάμερες και προβάλλονται σε κανάλια και Διαδίκτυο, αφού τα στελέχη δεν τα παίρνουν είδηση.
Ο εκπρόσωπος της ΕΛ.ΑΣ. επέλεξε να παρακάμψει τα απλά ελληνικά.

Ο καθημερινός και οικείος φασισμός...

Του Γιώργου Ν. Οικονόμου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η μεγάλη άνοδος του νεοναζισμού δεν εξηγείται μόνο με την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, την επιδείνωση της οικονομικής κρίσης, την απογοήτευση και την απελπισία των άμεσα θιγομένων από τη δικομματική λαίλαπα των μνημονίων. Πρέπει να αναζητηθεί επίσης σε ιδεολογικούς και πολιτισμικούς παράγοντες, οι οποίοι επιτρέπουν την κυριαρχία ιστορικών μύθων στηριγμένων στον εθνικισμό και τη θρησκεία, που βρίσκουν πάντοτε πρόσφορο έδαφος σε μια κοινωνία πολιτιστικώς υπανάπτυκτη όπως η νεοελληνική.

Από το 1990 η χώρα έχει γεμίσει από κάθε είδους «πατριώτες» που εκμεταλλεύονται την έννοια του έθνους: από τον Σαμαρά, το «Δίκτυο 21», τους νοσταλγούς της δικτατορίας, το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, μέχρι τον Χριστόδουλο, τον Ανθιμο, άλλους μητροπολίτες (Σεραφείμ, Αμβρόσιο, Καλλίνικο) και ακραία έκφραση το εθνικιστικό νεοναζιστικό κόμμα. Τελευταίο παράδειγμα είναι οι διάφορες κινήσεις εφέδρων, στρατιωτικών ή παραστρατιωτικών οργανώσεων όπως η ΚΕΕΔ και η ΑΚΙΣ, που, εν ονόματι του έθνους, διακηρύσσουν ανοικτά την κατάργηση του Συντάγματος και την πραξικοπηματική ανάθεση της εξουσίας στον Στρατό και στον Αρειο Πάγο! Οι οργανώσεις αυτές είτε είναι διαβρωμένες από φιλοχουντικούς και νεοναζιστές είτε αγκαλιάζονται από αυτούς. Επιβεβαιώνεται ακόμη μία φορά πως ο «πατριωτισμός» είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων και του συστήματος.

Απολύθηκε ο Ριζοσπάστης από τον Νίκο Μπογιόπουλο...

Σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε η είδηση της απόλυσης του Ριζοσπάστη από τον Νίκο  Μπογιόπουλο . Είναι η δεύτερη τρανταχτή απόλυση που πραγματοποιεί ο Μπογιόπουλος τον τελευταίο καιρό έπειτα από το κλείσιμο της στήλης του “Ημεροδρόμος” στην εφημερίδα του λαού . Έτσι όπως πάνε τα πράγματα φαίνεται ότι ο Μπογιόπουλος σχεδιάζει να απολύσει ολόκληρο το ΚΚΕ αφού θεωρεί ότι ως κόμμα έχει αποτύχει παταγωδώς με αποκορύφωμα τις εκλογές του 2012 . 


Ερωτηματικό παραμένουν οι προθέσεις του Μπογιόπουλου αφού κανένας δεν ξέρει αν προτίθεται να προσλάβει νέο κόμμα ώστε να πολεμήσει τον καπιταλισμό ή απλώς θα συνεχίσει να τον παρατηρεί .

Επίσης άγνωστες παραμένουν οι προθέσεις των οπαδών του Μπογιόπουλου , κυρίως κομμουνιστές νεαρής ηλικίας , για τους οποίους ΚΚΕ σημαίνει Μπογιόπουλος οπότε ΚΚΕ χωρίς Μπογιόπουλου δεν υφίσταται .

Οι λόγοι που οδήγησαν τον Μπογιόπουλο στις εν’ λόγω απολύσεις δεν έχουν διευκρινιστεί ακόμα αλλά πληροφορίες αναφέρουν ότι είχαν αναπτυχθεί αντιδιαμετρικές απόψεις ανάμεσα σε αυτόν και την ηγεσία του κόμματος σχετικά με την ιδέα του καλού κομμουνιστή .

Τις απολύσεις του Μπογιόπουλου χαιρετίζουν , το καθένας για τον δικό του λόγο που ουσιαστικά ταυτίζονται , όλα τα κόμματα εντός και εκτός κοινοβουλίου , από τους εξωαριστερούς μέχρι τη χρυσή αυγή , εκτός βέβαια από το ΚΚΕ . 

Πλέον ο Ριζοσπάστης βρίσκεται σε διαδικασία εύρεσης νέου Μπογιόπουλου ο οποίος θα πρέπει να θυμίζει τον παλιό κομμουνιστή Μπογιόπουλο και όχι τον αντικαπιταλιστή Μπογιόπουλο . 

Ο Μαύρος Βαρώνος και ο Έλληνας Φίλος του...

του Κυριακου Αγγελακου απο toportal.gr...
Φωτογραφία των Ιταλών Νεοφασιστών MSI στη Ρώμη το 1970.   Δεξιά με το καπέλο ο Giorgio Almirante, ιδρυτής και αρχηγός του Movimento Sociale Italiano μέχρι το θάνατό του το 1987. Ακτιβιστές της Δεξιάς κι αυτοί, σαν τον σύντροφό τους Μάκη Βορίδη.
Την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου δήλωσε ο Βορίδης στην Ελληνική Βουλή :
«Πρέπει να εξηγήσω γιατί υπάρχει μια φωτογραφία του Έβολα ή δεν ξέρω τι άλλο, τη στιγμή που ήταν αρκετά γνωστή η σχέση της ΕΠΕΝ με το τότε Movimento Sociale και το Front National. Ήταν όλα γνωστά. Με εγκαλούν, λοιπόν, συστηματικά. Και αυτό μπορεί να συνεχίσει γιατί θα φέρουν ένα άρθρο το οποίο βρήκαν ή θα φέρουν μια άλλη ομιλία στην οποία κάτι λέω και θα γίνεται αυτή η συζήτηση, πάντα για πριν από τριάντα χρόνια».

Υπάρχει, λοιπόν, όντως μια φωτογραφία του Βορίδη μπροστά στην αφίσα του ιδεολογικού του μέντορα, του «Μαύρου Βαρώνου» Ιουλίου Έβολα,

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Συνεπής ο Τζιτζικώστας, ορθώς έπραξε...


Του Κλέαρχου Τσαουσίδη, απο την Αυγη...

«(...) Για μια ακόμη φορά νικήσανε οι χίτες, οι κουτσαβάκηδες και οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές. (...) Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».
Προφανώς τούτη τη φράση του Μάνου Χατζιδάκι, τακτικού συνδαιτυμόνα του πατριάρχη της παράταξής τους, είχε υπόψη ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολος Τζιτζικώστας.
Ως εκ τούτου, επέλεξε να τηρήσει κατά γράμμα την εντολή - εγκύκλιο του αιδημόνως λουφάζοντος υπουργού Εσωτερικών Μιχελάκη και να καλέσει τους ναζί στην παρέλαση για την 28η Οκτωβρίου 1940. Και τον ακούσια ευεργέτη του, Παναγιώτη Ψωμιάδη...
Το αυτό έπραξε και ο ομογάλακτος Τατούλης, στον ηρωικό Μοριά, αλλά δεν άκουσα να ζητάει και αυτού την παραίτηση ο κ. Βενιζέλος.
Φυσικά, ουδείς εξ αυτών ασχολήθηκε χθες (30 Οκτωβρίου 1944) με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ. Μόνον οι κουτόφραγκοι τιμούν την ανεξαρτησία και όχι την ήττα...
Ακατανόητη, λοιπόν, είναι η αντίδραση των κομμάτων της Αριστεράς και της άνευ Μπίστη ΔΗΜ.ΑΡ., που προσπαθεί να ξαναβρεί, με δεξί βηματισμό, τα αριστερά της λογάκια. Ποιους ήθελαν να καλέσει στην παρέλαση για το «ΟΧΙ» του φασίστα Μεταξά ο γκαφατζής, ή ανόητος κατά τα κυβερνητικά κόμματα, περιφερειάρχης, που δεν ίδρωσε τ' αφτί του; Τους κομμουνιστές που οι επίγονοι του νάνου δικτάτορα παρέδωσαν σε Γερμανούς και Ιταλούς για εκτέλεση; Τους light δεξιούς και τους γιαλαντζί κεντρώους που μόλις είδαν ότι το έσκασε το παλάτι με τις λίρες την έκαναν ομοίως για Κάιρο;
Τους τότε νικητές κάλεσε ο άνθρωπος. Διότι, ως γνωστόν, κέρδισε μεν τις μάχες στην Αλβανία ο ελληνικός στρατός, αλλά τον πόλεμο τον κέρδισε ο Άξονας. Και νικητές ήταν οι πεταλάδες που παρήλαυναν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης υπό τους χαιρετισμούς -με το χέρι τεντωμένο στις 135 μοίρες- των ντόπιων φασιστών, στρατηγών, αστυνομικών, κάποιων πανεπιστημιακών, αρκετών αρχιερέων, του διορισμένου δήμαρχου που τιμά ακόμη ο δήμος (!) και μπόλικων εν δυνάμει νέων «επιχειρηματιών» (με αντικείμενα τη μαύρη αγορά, τη μεσεγγύηση των εβραϊκών περιουσιών κ.λπ.).
Ο σκληρός Μπουτάρης

Ο ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ...

strange journal...
Ο Ελευθέριος είναι ένα παιδί που το μόνο πράγμα που θεωρεί προσόν για κάποιον, είναι το να δουλεύει. Δεν έχει πάει να ψηφίσει ποτέ γιατί θεωρεί ότι θα έρθει ο Superman και θα μας σώσει. Κρίνει τους άλλους αυστηρά και ποτέ δεν έχει να πει καλό λόγο για κανέναν. Αποφεύγει τις συζητήσεις κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου γιατί δεν έχει να πει τίποτα. Δεν βρίσκεται μέσα στην σφαίρα ενδιαφερόντων του.
Κοκκινίζει από θυμό όταν σε μια παρέα συζητάνε για “βαρετά πολιτικά” και απορεί, πιστεύοντας πως όλοι είναι “κομμουνιστές” γι’ αυτό δείχνουν τόσο καημό. Αντιπαθεί αυτούς που αντιδρούν στην αδικία, θεωρώντας πως έχουν συμφέρον κομματικό, λες και ο ίδιος δεν αδικείται ποτέ. Φυσικά δεν θα εκφραστεί, αλλά θα βγάλει όλο το άχτι του στα social media. Εκεί είναι βασιλιάς. Θα βρίσει τους πάντες και τα πάντα, θα κατακεραυνώσει όσους αντιδρούν, αλλά δεν θα κάνει κουβέντα για κυβερνώντες και πολιτικές. Είπαμε, ο Λευτέρης θέλει να δουλεύουμε όλοι και να μην μιλάμε. “Και με 200 ευρώ δουλεύω” λέει και κορδώνεται, σαν να είναι κάποιος οσιομάρτυρας που ζητάει αναγνώριση προ θανάτου.
Το μόνο που έχει κανείς να πει γι’ αυτόν είναι ότι είναι “καλό παιδί”, με την λογική ότι όλοι καλοί είμαστε μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Κι αυτό γιατί είναι άχρωμος, άγευστος και ουδέτερος. Δεν του αρέσει να παίρνει θέση κι αν το κάνει θα είναι για να υποστηρίξει την πλειοψηφία που βρίσκεται γύρω του. Γενικά, δεν έχει το θάρρος της γνώμης του. Πάντα φταίνε οι άλλοι για το κακό του ριζικό, ενώ εύκολα υποκύπτει σε άτομα με ιεραρχία. Είναι δουλοπρεπής και υπάκουος, ακόμα και αν βράζει μέσα του.
Δεν του αρέσουν τα βιβλία και το θέατρο, τα θεωρεί χάσιμο χρόνου και “ψευτοκουλτούρα” που “περιορίζει τους ορίζοντές του” (τους ποιους;). Τελευταίο βιβλίο που διάβασε ήταν το “Εμείς και ο Κόσμος” στο Δημοτικό. Νιώθει φθόνο για ανθρώπους που πέτυχαν ή που αγαπάνε γιατί ο ίδιος δεν αγαπάει ούτε τ’ άντερά του. Νιώθει μια διαρκής ματαίωση και αποτυχία και θέλει να νιώθουν κι οι άλλοι έτσι.
Ο Λευτέρης κυρίως ζει για το χρήμα. Όχι ότι του τρέχει από τα μπατζάκια. Υπηρετεί το χρήμα, τα μετράει όλα σε υποδιαιρέσεις του χρήματος. Επίσης ζει για να μισεί. Αλλοδαπούς, αριστερούς, ομοφυλόφιλους, αγωνιστές, όσους μιλάνε και όσους δημιουργούν. Θέλει ομοιομορφία και βουβαμάρα. Θαυμάζει τους ψυχρούς, τους αυστηρούς και τους αυταρχικούς.

Σαχλαμάρες και σαχλαμαράκηδες...

του Κωστα Καισαρη, απο το sport24.gr...
Στον Τιτανικό η ορχήστρα ανέβηκε στο κατάστρωμα κι έπαιζε μέχρι την τελευταία στιγμή. Επαγγελματισμός; Γενναιότητα; Σε κάθε περίπτωση, αυτό που κατέθεσαν, ήταν ότι αντιμετώπισαν τον (επερχόμενο) θάνατο με αξιοπρέπεια. Γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες σωτηρίας και επιβίωσης ήταν ελάχιστες, δεν έτρεξαν σαν τα ποντίκια μπας και να σωθούνε. Είτε να μπουν ζούλα σε κάποια βάρκα (αφού αυτοί που προηγούνταν ήταν οι επιβάτες) είτε να πηδήξουν στα παγωμένα νερά.
 
Επέλεξαν να δεχθούν το θάνατο με αξιοπρέπεια., Να μην ευτελίζουν αυτές τις τελευταίες τους στιγμές. Στο σκάφος που ακούει στο όνομα Ελλάδα επικρατεί μια ιδιότυπη κατάσταση. Έχοντας τρακάρει με το παγόβουνο της χρεωκοπίας, ούτε βουλιάζει, αλλά ούτε σώνεται. "Βουλιάζουν" όμως οι επιβάτες. Όχι όλοι, αλλά σημαντικός αριθμός απ΄αυτούς. Στην ανεργία, στην φτώχεια, στην εξαθλίωση. Χωρίς σωσίβιες λέμβους και χωρίς να προκύπτει από πουθενά ότι το αύριο θα είναι καλύτερο από το σήμερα. Μάλλον χειρότερο θα είναι.
Νέα οριζόντια μέτρα, σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις, δεν θα προκύψουν. Νέα μέτρα, όμως, θα επιβληθούν. Αυτές οι κρίσιμες στιγμές για τους Έλληνες, δεν είναι κάποιες ώρες, όσες χρειάστηκαν για να βυθιστεί ο Τιτανικός. Είναι κάποια χρόνια. Αρκετά χρόνια. Τα τρία που έχουν ήδη διανυθεί κι αυτά που έρχονται.
Έχοντας χάσει οι Έλληνες την εθνική ανεξαρτησία τους, τις δουλειές τους, το δικαίωμα στην δημόσια Υγεία και Παιδεία, το μέλλον των παιδιών τους, θα περίμενες κανείς να έχουν διατηρήσει την αξιοπρέπειά τους. Να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους οι πολιτικοί να μη λένε ψέματα και να δείχνουν στοιχειώδη σεβασμό στο 1.5 εκατομμύριο των ανέργων αλλά και σε αυτούς που δουλεύουν παρτ-τάιμ για τετρακόσια ευρώ το μήνα κι ακόμη λιγότερα.

Να περνιούνται οι θρασύδειλοι για θαρραλέοι…

Sotosblog...
Προκαλεί πάλι με τις δηλώσεις του ο τηλεβιβλιοχαρτοπώλης στα χέρια του οποίου έχει εμπιστευτεί τον τομέα της Υγείας η απίθανη κυβέρνηση της χώρας. Αυτή τη φορά ισχυριζόμενος ότι «τα ιδιωτικά συστήματα μάς συμφέρουν περισσότερο από τα δημόσια συστήματα υγείας». Του πρέπει ως απάντηση ότι ακόμα περισσότερο συμφέρει ο θάνατος, αλλά τον έχω ικανό να νομίσει ότι αναφέρομαι στων άλλων· όχι στο δικό του –τον πολιτικό θάνατο εννοείται (ας το διευκρινίσω μια και δεν έχουμε πάντα να κάνουμε με τα ίδια επίπεδα συναντίληψης…).

Θρασυδειλία
Αλλά πού τέτοια τύχη, να απαλλαγούμε από τα μούτρα του… Ο πολιτικός του προϊστάμενος κρύβεται. Και για να μπορεί εκείνος να κρύβεται επιτυχώς, τον έχει αμολήσει αυτόν σαν το αγριόσκυλο, που θα θεωρεί, φαντάζομαι, τη δική του παραίτηση ως… πράξη δειλίας. Δεν παραιτείται ακόμα και αντιμέτωπος με την παρακάτω φωτογραφία, που έδωσαν σήμερα στη δημοσιότητα οι γιατροί από τον Ευαγγελισμό:

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Χειρότερη από τη δεξιά η Αριστερά που δεν αλλάζει...

τρύπιο ευρώ...
Το ΚΚΕ θα μπορούσε πολύ άνετα να είναι σήμερα πρώτη πολιτική δύναμη, πολύ πιο πάνω από το ΣΥΡΙΖΑ. Διαθέτει πιο συγκροτημένη ιδεολογική αναφορά, μεγαλύτερη διαχρονικότητα, πιο οργανωμένο κομματικό στρατό και τοποθετήσεις οι οποίες προέβλεψαν την κρίση και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού για όσους βρίσκονται στη "σκοτεινή πλευρά τού φεγγαριού". Τότε τί έχει το "έρμο" και μαραίνεται; Φταίνε οι δεξιοί διαστρεβλωτές τής κομμουνιστικής ιστορίας ή μήπως οι αριστεροί οπορτουνιστές; Το πρόβλημα, ωστόσο, του Περισσού είναι αυτό ακριβώς, πως θεωρεί εκ του...περισσού την όποια αυτοκριτική κι όταν αυτή έρχεται από μέλη του κι όχι από την ηγεσία τότε ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία. Γι' αυτό και δεν ήταν έκπληξη η απόλυση του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου από το "Ριζοσπάστη". Μόνο που με αυτήν τη λογική ένας καλύτερος κόσμος δεν είναι εφικτός, παρά τα όσα προπαγανδίζει το κομματικό σύνθημα, γιατί έτσι όπως τον θέλει το ΚΚΕ στην πράξη δεν είναι καλύτερος από αυτόν που υποφέρουμε σήμερα...

Η Αριστερά που δεν αλλάζει αλλά προσκολλάται σε δόγματα, αυτούς τους καταστροφείς τής ανθρώπινης ελευθερίας, είναι χειρότερη από τη δεξιά. Κι αυτό όχι γιατί η δεξιά είναι πιο έντιμη. Κι αυτή φορά φιλολαϊκό μανδύα για να κρύψει τίνος τα συμφέροντα πραγματικά επιδιώκει. Οι νεοφιλελεύθεροι, για παράδειγμα, θα σου πουν πως οι επιχειρηματίες δεν πρέπει να φορολογούνται για να δημιουργούν θέσεις εργασίας. Δεν θα σου εξηγήσουν ποτέ πως αυτό είναι, απλώς, το τυράκι για να πιαστεί το πόπολο στη φάκα των κοινωνικών ανισοτήτων. Η Αριστερά που δεν αλλάζει είναι χειρότερη από τη δεξιά γιατί παίρνει στο λαιμό της εκείνους που πραγματικά πιστεύουν και θέλουν να αγωνιστούν για ένα δικαιότερο μέλλον.

Κατόπιν εορτής...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Σημαίες. Πολλές σημαίες. Ολες πλέον διπλωμένες. Αλλες πάνινες σε περιποιημένα κοντάρια, άλλες μικρές, πλαστικές. Οι μουσικοί παιάνισαν τα εμβατήριά τους και αποχωρούν με τα σιρίτια τους. Οι επίσημοι παρακολούθησαν την παρέλαση, προστατευμένοι και μόνοι, αφού τους γονείς τούς είχαν ακροβολίσει οι δυνάμεις της τάξεως στους πέριξ δρόμους, να προσπαθούν με τα κιάλια να δουν τα τέκνα τους. Οι αστυφύλακες, φρουροί της τάξης, συνεχίζουν για λίγο ακόμα να παίζουν, χαλαρά πλέον, τον ρόλο τους. Ο φόβος έχει περάσει και αυτήν τη φορά. Ο λαός, τουλάχιστον στον περίκλειστο χώρο της τελετής, σιώπησε και κανείς δεν εξέλαβε τη σιωπή ως απειλή.

Η 28η γιορτάστηκε και φέτος, με την επανάληψη των διαφόρων θέσεων και αντιθέσεων περί του αν πρέπει ή δεν πρέπει να γιορτάζεται, αν πρέπει να καταργηθεί, γιατί δεν μπορεί να υπάρχουν σε μία χώρα δύο εθνικές γιορτές, για το αν πρέπει να γιορτάζεται με παρελάσεις που δείχνουν πολιτισμική καθυστέρηση σε σχέση με το ένα και μόνο –δυτικό- μοντέλο ή όχι, αν είναι σωστή ή όχι η ημερομηνία του εορτασμού, αφού τυχαίνει η ημέρα εκείνη να είναι η αρχή του πολέμου και όχι το ένδοξο φινάλε του, άλλη μία ιδιαιτερότητα της «φυλής», καθώς επίσης το αν πιστώνεται ή όχι το «όχι» στον δικτάτορα Μεταξά.

Ετσι, με μια στερεοτυπική αντίληψη περί καλού και κακού, η ποικιλία θέσεων και αντιθέσεων έφτασε πάλι στα όρια της κακοφωνίας. Φωνές που προσπαθούν να σβήσουν η μια την άλλη, αποκλίσεις και επικλήσεις περί του ορθού, είτε του ανορθόδοξου, που λειτουργεί ακόμα καλύτερα, γιατί υποτίθεται αφυπνίζει τους ανθρώπους διά του ηλεκτροσόκ.

Ανθρώπινη (φαρσο-)κωμωδία. Η κάθε επέτειος, όταν δεν είναι άψυχη τελετουργία, είναι ανάμνηση και παλινδρόμηση. Και γι” αυτό δεν εορτάζεται μόνο ως προς τον ιστορικό εαυτό της, αλλά πρωτίστως σε σχέση με το παρόν. Η 28η δεν ήταν μόνον η αρχή ενός νικηφόρου πολέμου, τον οποίο ωστόσο πληρώσαμε σε ζωές και καταστροφές όσο κανείς. (Η έκθεση Δοξιάδη του 1947, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε εφημερίδα, εξιστορεί αναλυτικά την τεράστια καταστροφή του τόπου από τους κατακτητές.) Η 28η ήταν ακόμη μια ανατροπή που ανέδειξε το αντιφασιστικό φρόνημα ενός λαού καταπιεσμένου ώς τότε από μια δικτατορία. Στιγμή παραδειγματικής αγωνιστικής ενότητας και υπέρβασης των δεδομένων στρατοπέδων και ρητορικών. Χρειάζεται να επιστρέφουμε πνευματικά, πολιτικά και συγκινησιακά στο παρελθόν εκείνο, για να μπορέσουμε να νικήσουμε την παραζάλη και τον πολιτικό ευνουχισμό που διαχέει η στρατηγική του σοκ των Μνημονίων κερδίζοντας μια δύναμη αντίστασης ενάντια στην εισβολή τού σήμερα.

Τα ψηφιακά "πανοπτικά" και ο νέος ολοκληρωτισμός...

του Γιωργου Παπασωτηριου...
Χειρότερη και από το ψεύδος είναι η μισή αλήθεια. Ναι, δεν υπάρχουν «ψεκασμοί», αλλά οι… «συνομωσίες» περισσεύουν, όπως και η βαριάς μορφής α-νοησία, τύπου Πάγκαλου.
Γιατί η σύγκριση της παρακολούθησης των Αμερικανών από την ελληνική ΕΥΠ με την παρακολούθηση ολόκληρου του κόσμου από την NSA παραπέμπει στο ανέκδοτο με τον ελέφαντα και το μυρμήγκι. Κι εδώ είναι καταφανές ότι το μεγαλομανές, παχύσαρκο μυρμήγκι παρίστανε τη δεκαετία του 1990 τον ελέφαντα!
Δεν εμμένω, όμως, ούτε στο παράνομο της πράξης ούτε στην αβελτηρία του συμψηφισμού, αλλά ούτε και στο «ξέπλυμα», όπως θεωρούν πολλοί, της παρανομίας των ΗΠΑ. Γιατί θεωρώ ότι πίσω από τη δήθεν α-νοησία ή τη δήθεν συνήθη κατασκοπεία κρύβεται η ανάπτυξη ενός νέου παγκόσμιου ολοκληρωτισμού κι ενός μετανεωτερικού, ψηφιακού φασισμού.
Ο Μεγάλος Αδελφός, είναι τα δορυφορικά αλλά και τα επίγεια «πανοπτικά» σε χώρες και κοινωνίες που τείνουν να αναδομηθούν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας με τους ομαδικούς τάφους-Καιάδες για τους άνεργους και τους απόκληρους. Έχουμε ξαναγράψει (τον περασμένο Ιούνιο) ότι η υπόθεση της παρακολούθησης εκατοντάδων εκατομμυρίων χρηστών του διαδικτύου έγινε (και γίνεται) από την αμερικανική υπηρεσία NSA, η οποία δημιουργήθηκε από τον Τρούμαν το 1952 προκειμένου να συλλέγει πληροφορίες στρατιωτικού χαρακτήρα.
Υπενθυμίζουμε τα χιλιάδες διαβαθμισμένα έγγραφα που δημοσιοποιήθηκαν από το Wikileaks , αποδεικνύουν πως οι Αμερικανοί διπλωμάτες λειτουργούν και ως κατάσκοποι, αφού καλούνται να προμηθεύσουν την υπηρεσία IC(Intelligence Community),που περιλαμβάνει 17 μυστικές υπηρεσίες μεταξύ των οποίων τη CIA και την NSA,με δεδομένα που αφορούν ακόμα και το DNA αλλοεθνών διπλωματών!
Όσοι εκπλήσσονται με την υπόθεση NSA ξεχνούν ότι η κυβέρνηση Ομπάμα ψήφισε διάταξη για τον έλεγχο του διαδικτύου (αποκάλυψη των New York Times το 2010). Σύμφωνα με αυτή επιβλήθηκε σε όλες τις ιδιωτικές εταιρίες επικοινωνίας να είναι συμβατές με τα συστήματα παρακολούθησης των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας.
Συνεπώς, η Microsoft, το Google, το Yahoo, το Facebook, το Skype, ακόμα και το Blackberry διαφοροποίησαν τον τρόπο λειτουργίας τους έτσι ώστε το FBI και η NSA να μπορούν να ακούν και να βλέπουν ό,τι επικοινωνείται σ’ αυτά. Μέχρι πρότινος παρεχόταν η δυνατότητα στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ να ελέγχουν μέσω ειδικών «παραθύρων» τους χρήστες του διαδικτύου.
Αλλά ο έλεγχος κινούνταν στα όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας. Γι’ αυτό η κυβέρνηση Ομπάμα νομιμοποίησε απολύτως την παρακολούθηση. Η NSA επιτηρεί, τώρα, τους πάντες και τα πάντα χάρη στο δίκτυο δορυφόρων, τις θυγατρικές της υπηρεσίες σε ολόκληρο τον πλανήτη και τους σέρβερ των μεγάλων ιντερνετικών δικτύων. Η NSA, μάλιστα, είχε εμπλακεί και στην υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών στην Ελλάδα.
Και τότε αλλά και όταν οι γερουσιαστές Widen και Udall υπέβαλαν ερωτήσεις για τις παρακολουθήσεις από την NSA οι απαντήσεις της κυβέρνησης Ομπάμα ήταν αρνητικές. Το ίδιο έλεγαν και οι εταιρείες. Η Microsoft, μάλιστα, διαφήμιζε την ασφάλεια των δεδομένων των πελατών της. Κι όμως οι παρακολουθήσεις γίνονταν κανονικά και με το νόμο!
Έτσι, για μία ακόμη φορά τίθεται το θέμα της ελευθερίας στις επικοινωνίες αλλά και της παραβίασης του απορρήτου των προσωπικών δεδομένων(για τα οποία τόσο κόπτονται κατά τα άλλα οι Αμερικανοί), καθώς και για το αν η πληροφορική θα καταστεί στα χέρια των παγκόμσιων ολιγαρχών ένας νέος ολοκληρωτισμός.

Ο εφιάλτης του Αντώνη Μανιτάκη...

Του Γιώργου Δουράκη, απο το Ιστολογιο Κοιτα τον ουρανο...

Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του με το χαρακτηριστικό τίτλο «οι διαπραγματεύσεις ήταν ένας εφιάλτης» (βλ. εδώ), ο πρώην υπουργός  Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντώνης Μανιτάκης προβαίνει σε μια συνοπτική αποτίμηση της θητείας του στη μνημονιακή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ιδιαίτερα όσον αφορά στις σχέσεις του με τους εκπροσώπους της τρόικας. Δράττομαι της ευκαιρίας να σχολιάσω τα λεγόμενά του εν αναμονή πάντα μιας πιο διεξοδικής εξιστόρησης που υπόσχεται ότι θα επιχειρήσει σε βιβλίο που προανήγγειλε…


Ώστε έτσι, λοιπόν. Για να μη θεωρηθεί  λιποτάκτης, ο Αντώνης πήρε τ’ όπλο του (το όποιο όπλο του) και χωρίς να το καλοσκεφτεί όρμησε ακάθεκτος στην πρώτη γραμμή του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου. Καθότι Αριστερά δε σημαίνει μόνο αντίδραση και άρνηση, αλλά και ευθύνη. Κυβερνητική ευθύνη. Βέβαια μας λέει ότι ρίχτηκε στη μάχη εντελώς απροετοίμαστος, χωρίς καλά-καλά να ξέρει ποιος είναι ο εχθρός και πώς να τον πολεμήσει. Αλλά τι σημασία έχει; Η πατρίδα ήταν σε κίνδυνο. Κι όταν η πατρίδα είναι σε κίνδυνο και σε καλεί, είσαι υποχρεωμένος να τρέξεις και να προτάξεις τα στήθη σου. «Για την Πατρίδα ρε γαμώτο»!... Η Πατουλίδου για να κόψει πρώτη το νήμα, αυτός για να μας κρατήσει στη ζώνη του ευρώ.

Κάποια στιγμή έφτασε η ώρα της αλήθειας, η ώρα της διακυβέρνησης. Πώς όμως να τα βγάλει πέρα με τα μεγαθήρια της τρόικας; Η μάχη ήταν άνιση. Από τη μια αυτοί - τεχνοκράτες ολκής, φωστήρες των αριθμών, έμπειροι και στυγνοί διαπραγματευτές, που το μόνο που έκαναν ήταν να βάζουν στόχους και να απαιτούν επίμονα την υλοποίησή τους ασχέτως κοινωνικού κόστους. Από την άλλη αυτός –πρωτάρης κι άπειρος πολιτικός, κοινωνικά ευαίσθητος, που δεν τα πάει καλά με τους αριθμούς ούτε και σκαμπάζει πολλά-πολλά από τεχνικές διαπραγμάτευσης. Έδωσε σκληρές μάχες και αυτός και το κόμμα του, αλλά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή ο αρχηγός είπε «ως εδώ και μη παρέκει» (ο υπουργός πιστεύει ότι έπρεπε να τα είχαν βροντήξει πολύ νωρίτερα) και μοιραία η ΔΗΜΑΡ βρέθηκε εκτός συγκυβέρνησης.

Επετειακή Αποστροφή!

My Pillow Book...

Οι Χατζηαβάτηδες τους οποίους ακόμα ανεχόμαστε να μας κυβερνούν έδωσαν πάλι, με την ευκαιρία της εθνικής επετείου, το στίγμα της πορείας στην οποία βαδίζει αυτή η καθημαγμένη χώρα.
Έστησαν πάλι τα τσαντίρια τους στους κεντρικούς δρόμους των πόλεων μας και αφού πάλι τα σιδερόφραξαν με τα προστατευτικά κάγκελα, διέταξαν πάλι τον ακροβολισμό των μαντρόσκυλων τους γύρω-γύρω, για να προστατεύσουν τα θλιβερά σαρκία τους. Ύστερα τρύπωσαν από κάτω από τα τσαντίρια, σκαρφάλωσαν στις εξέδρες, μια ρυπαρή χούφτα απογόνων γερμανοτσολιάδων και μαυραγοριτών, ανακατεμένοι με πολιτικούς απατεώνες, ανάλγητους δεσποτάδες, χορτασμένους τραγοπαπάδες κι άλλους ανεπάγγελτους αυτοανακηρυγμένους πολιτικούς ταγούς και περίμεναν να παιανίσουν οι στρατιωτικές μπάντες για να περάσει ο στρατός, της Ελλάδος φρουρός.

Αυτή τη φορά επέμειναν να επιδείξουν κι όλα τα μηχανοκίνητα πολεμικά τέρατα που έχουν φορτώσει στις πλάτες μας τεκμήρια κι αυτά, ανάμεσα στα τόσα άλλα, του αδικαιολόγητου πλουτισμού τους, εφοδιασμένα με καύσιμα -χορηγία από διάσημους φοροκλέφτες και διαβόητους εθνικούς νταβατζήδες!

Τα κανάλια ανακάλυψαν την Αμερική...


Γιώργος Ανανδρανιστάκης, απο την Αυγη...
Κόντεψαν να πνιγούν στο ποτάμι με τις απορίες οι παρουσιαστές των χθεσινών δελτίων ειδήσεων και ευτυχώς που τους κρατούσε το κεφάλι έξω από το νερό το πανάγαθο χέρι της Παναγίας της Δεξιάς, διότι αλλιώς θα είχαμε δράματα. Μα είναι δυνατόν ο Πάγκαλος να αποκάλυψε φόρα παρτίδα ότι η Ελλάδα παρακολουθούσε τους πρέσβεις των ΗΠΑ στην Αθήνα και την ‘Άγκυρα, ρωτούσαν ο ένας τον άλλον. Είναι πραγματικά ανεξήγητο, απαντούσαν ο ένας στον άλλον, φτύνοντας τον κόρφο τους και τον κόρφο του διπλανού τους.
Αν θεωρείς ότι ο Πάγκαλος είναι ένας γραφικός απόμαχος της ζωής που περιφέρει το σαρκίο του στα κανάλια και τα ραδιόφωνα, τότε η αποκάλυψη για τις υποκλοπές μοιάζει όντως ανεξήγητη. Αν γνωρίζεις όμως, που το γνωρίζεις, ότι ο Πάγκαλος ήταν και παραμένει μεγαλοπαράγοντας της πολιτικής, χρόνια υφυπουργός και υπουργός Εξωτερικών με υψηλές εσωτερικές και εξωτερικές διασυνδέσεις, τότε η εξήγηση μπορεί να είναι απλούστατη: Κάνοντας χρήση του ακαταλόγιστου που του έχουν απονείμει τα καθεστωτικά μίντια ο Θόδωρος βγήκε και ξέπλυνε τις ΗΠΑ, την ώρα που τις είχαν πιάσει με τη γίδα στην πλάτη. Το ενδεχόμενο αυτό ουδόλως απασχόλησε τους παρουσιαστές των δελτίων, διότι ως φαίνεται η εκδοχή του τρελού του χωριού είναι πολύ πιο βολική για το σύστημα από την εκδοχή του υπηρέτη αλλότριων συμφερόντων.
Τους έβλεπες και έλεγες, τώρα θα το πούνε, τώρα θα το πούνε. Τώρα θα αναρωτηθούνε για το αυτονόητο, που τριβέλιζε τα μυαλά της πλειοψηφίας των τηλεθεατών. Και όμως δεν το είπαν, δεν εξήγαγαν το σχεδόν αυταπόδεικτο συμπέρασμα: Αν μπορούσε το κράτος να παρακολουθεί τους πρέσβεις των ΗΠΑ, σκέψου πόσο εύκολο ήταν να παρακολουθεί τους πολίτες του, σκέψου πόσοι κοριοί έχουν μπει στα τηλέφωνά μας τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια, από την εποχή του Τόμπρα και του Μαυρίκη μέχρι σήμερα.

Το Κόκκινο ΚΛΙΚ...

Και ο Άη Βασίλης στο Κόκκινο
Mέσα στον αιματοβαμμένο κύκλο της αναδιανομής εισοδήματος (προς τα πάνω βέβαια), και της εντατικής συσσώρευσης κεφαλαίου (και πάλι προς τα πάνω όπως κάθε υπερσυσσώρευση), συντελούνται δραματικές αλλαγές. Τα ήθη μεταβάλλονται και οι πολιτικές γίνονται επιθετικότερες (προς τα κάτω όπως πάντα). Η  εργασία μεταβάλλεται σε απασχόληση, προκειμένου να απαλλαγεί και από την τελευταία υποχρέωση που μπορεί να φόρτωνε ψυχολογικά τους άψυχους ιθύνοντες, να φροντίζουν για την κοινωνική ισορροπία και γαλήνη και έτσι η ζωή τείνει να απεικονίζεται ως θέαμα, ως τρόπος (style) και καθόλου ως αυτό που πράγματι είναι, δηλαδή ΖΩΗ (life).
Αυτό που συμβαίνει, είναι πολυδιάστατο, πολυπλόκαμο και τόσο σύνθετο ώστε να μη μπορεί να πολεμηθεί. Γιατί για να πολεμήσεις κάτι, με προσδοκίες επιτυχούς έκβασης αγώνα, πρέπει πρώτα πρώτα, να το κατανοήσεις. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν, είναι τόσο σύνθετο που γίνεται τόσο ακαταμάχητο όσο και αποτελεσματικό στην κτηνωδία του. Και εξηγούμαι:
Ναι, η οικονομική κρίση, δεν είναι κρίση, Είναι ένα φυσιολογικό και εν πολλοίς αναμενόμενο στάδιο στην μακρά αλληλουχία φάσεων στην καπιταλιστική αφήγηση.

Στον κόσμο του TED...

Ευαγγελία Λεδάκη, απο την Εποχη...

Αδιάκοπα success stories, γενικεύσεις και ταυτίσεις
Στην αρχή της ελληνικής κρίσης πολλοί είδαν το TED (ακρωνύμιο του Technology, Entertainment, Design) και όλες τις αντίστοιχες πλατφόρμες, ως μια δυναμική διαδικασία ανάδειξης του Νέου. Το Νέο λάμβανε στο πλαίσιο αυτών των μέσων χαρακτηριστικά μεταφυσικής. Ήταν αυτό που είχαν απεγνωσμένα ανάγκη οι μορφωμένοι των μεσαίων τάξεων οι οποίοι έχοντας, συλλογικά και ατομικά, επενδύσει σε οράματα με μικρό ορίζοντα ανταπόδοσης, αγωνιούσαν να απευθυνθούν σε ένα σχήμα που θα μπορούσε να εγγυηθεί μια εναλλακτική διέξοδο στην απρόσμενη ματαίωση των προσδοκιών τους. Το TED επινοήθηκε για να καλύψει αυτή τη συνεχώς διογκούμενη ανάγκη, αναγνωρίζοντας ένα niche market με μεγάλη προοπτική ανάπτυξης: θα στοιχειοθετούσε έναν οδηγό επιβίωσης για το σύγχρονο κόσμο.

Το σύμπλεγμα του Σαμψών...

Του Immanuel Wallerstein, απο το Ιστολογιο Κοιτα τον ουρανο...
Στη Βίβλο υπάρχει η διάσημη ιστορία του Σαμψών, ο οποίος είναι ένας ήρωας. Υπάρχουν πολλές ερμηνείες για το νόημα της ιστορίας στην οποία ο Σαμψών, ένας Ισραηλίτης που του έχει χορηγηθεί θεϊκή δύναμη, γκρεμίζει το ναό των (πολύ ισχυρών) εχθρών Φιλισταίων, πεθαίνοντας κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Το εκλαμβάνω ότι σημαίνει πως μια πράξη που φαίνεται παράλογη (ο Σαμψών πεθαίνει στη διαδικασία) είναι και ηρωική και πολύ λογική γιατί γίνεται ο τρόπος (ίσως ο μόνος τρόπος) με τον οποίο ο ισχυρός εχθρός νικήθηκε και ο λαός του σώθηκε.

Εμείς φαίνεται να έχουν πολλούς υποθετικούς «Σαμψών» αυτές τις μέρες, που μπλοκάρουν ή επιδιώκουν να μπλοκάρουν ό, τι θεωρούν ότι είναι επικίνδυνοι «συμβιβασμοί» με τον εχθρό. Ο Benjamin Netanyahu, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, λέει ότι μια κακή συμφωνία είναι χειρότερη από καμία συμφωνία. Αναφέρεται σε αυτό που βλέπει ως συμφωνία των ΗΠΑ - Ρωσία για τη Συρία και την πιθανή συμφωνία ΗΠΑ - Ιράν. Στην Κολομβία, ο πρώην πρόεδρος των Συντηρητικών είναι απέναντι στον σημερινό συντηρητικό πρόεδρό της επειδή βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με την αντάρτικη οργάνωση γνωστή ως FARC, υπό την αιγίδα της Κούβας και της Βραζιλίας.

Και φυσικά έχουμε τις μαζικές μη διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο των Ηνωμένων Πολιτειών, στις οποίες τα μέλη του Tea Party στο Κογκρέσο, κι ειδικά στη Βουλή των Αντιπροσώπων, χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για να ασκήσουν βέτο σε οποιοδήποτε συμβιβασμό με τις δυνάμεις του εχθρού που βλέπουν να καθοδηγούνται από τον Πρόεδρο Ομπάμα και το Δημοκρατικό Κόμμα γενικά, με τη συνενοχή εκείνων που θεωρούν ότι είναι οι εσωτερικοί εχθροί, δηλαδή, όλοι αυτοί οι Ρεπουμπλικάνοι οι οποίοι ζητούν κάποιο είδος «συμβιβαστικής λύσης».

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Πόσες Μανωλάδες χωράει η χώρα;

του Barikat...

Πόσους μικρομεσαίους χωράει αυτή η χώρα;
Είναι ένα από τα πιο ονομαστά βιβλιοπωλεία στην Αθήνα και μάλιστα εκτός κέντρου. Κρίση, αλλά οι δουλειές δεν πάνε άσχημα. Μέσα στην κρίση καταφέρνει να ανοίξει νέο κατάστημα. Προσλαμβάνει μία εργαζόμενη με 500 ευρώ. Βάζει μία παλιά (800 ευρώ) να την εκπαιδεύσει για δύο μήνες. Μετά από την εκπαίδευση θυμήθηκε ότι η παλιά δεν ήταν «και τόσο καλή υπάλληλος» και έτσι την απολύει. Την απόλυση ακολουθούν μια σειρά από κινητοποιήσεις έξω από το κατάστημα. Η απάντηση του βιβλιοπωλείου είναι να προσλάβει έναν μπράβο (υπάλληλο θέλαμε να πούμε). Σε κάθε περίπτωση αρνείται να επαναπροσλάβει την εργαζόμενη. Προτιμάει να τα δίνει στον μπράβο.
Αν σκεφτούμε τα παραπάνω, με καθαρά οικονομικούς όρους δεν βγάζουν πολύ νόημα. Μεγάλη φασαρία για να γλυτώσει τρία κατοστάρικά. Την ίδια στιγμή όμως προσλαμβάνει και άλλο υπάλληλο. Κάτω από 4 κατοστάρικα δεν νομίζουμε να παίρνει. Πως εξηγείται αφού «για τα λεφτά τα κάνεις όλα»; Για τα λεφτά, αλλά για να "βγουν" τα απαραίτητα λεφτά, το απαραίτητο κέρδος, προηγείται κάτι άλλο. Προηγείται το σπάσιμο της αξιοπρέπειας και του εργατικού τσαμπουκά. Ακριβώς αυτό προσπαθεί να κάνει και ο συγκεκριμένος κύριος. Γιατί αν δεν υπάρχει εργατικός τσαμπουκάς, αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε.
Δηλαδή κάτι σημαντικό παίζεται αυτές τις μέρες στο Χαλάνδρι, στο βιβλιοπωλείο Ευριπίδης. Ο αντίπαλος το έχει καταλάβει. Απόδειξη η επιστολή του εργοδοτικού συλλόγου Ένωση Ελληνικού Βιβλίου (ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ.). Μια επιστολή που ζητάει από τον εμπορικό σύλλογο να πάρει μέτρα για την προστασία της επιχειρηματικότητας. Δεν είναι ωραία εικόνα μια στις δεκαπέντε το εμπορικό κέντρο να γεμίζει με τρελούς που μιλάνε για εργατικά δικαιώματα.

Η κυβέρνηση των μεγάλων ΟΧΙ...

Η καμένη γη μας ανήκει και κανείς δεν μπορεί να μας την πάρει όπως διαβεβαιώνουν οι κυβερνώντες...
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έβλεπα μία κυβέρνηση η οποία μπορεί να ισχυριστεί, πως η μόνη γη που θα αφήσει θα είναι καμένη, με το επιχείρημα ότι έτσι θα διευκολυνθεί η ανοικοδόμηση. Μόνο που, αν γίνει κάποια ανοικοδόμηση, θα αφορά τη γη που έμεινε απείραχτη και πουλήθηκε σε τιμή, λίγο μικρότερη από δωρεάν.
Η καμένη γη μάς ανήκει και κανείς δεν μπορεί να μας την πάρει, όπως διαβεβαιώνει η κυβέρνηση. Αλλωστε, πέραν του γεγονότος ότι σε θέματα εθνικής κυριαρχίας η κυβέρνηση δεν σηκώνει κουβέντα, για την καμένη γη δεν θα ενδιαφερθεί κανείς. Γι' αυτό υπάρχει και η διαβεβαίωση των δανειστών μας, σε Βρυξέλλες και Βερολίνο οι οποίοι είναι κομματάκι θυμωμένοι τελευταία με την κυβέρνηση (που είναι βαριά βλαστήμια να τη χαρακτηρίσεις «δική μας»). Κι αυτός ο θυμός οφείλεται στο γεγονός πως, ενώ οι δανειστές παίρνουν ό,τι τους δίνει η κυβέρνηση, η ίδια αδυνατεί να κάνει όσα συμφώνησε και να τους χαρίσει περισσότερα. Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση το πολεμάει. Ας πούμε διευρύνει τη φορολογική βάση με σκοπό, όπως λέει ο οικονομικός της εγκέφαλος Γ. Στουρνάρας, να παίρνει λιγότερα από περισσότερους.

Φυγή προς τα εμπρός με το δόγμα «νόμος και τάξη»...

Του Σταυρου Λυγερου, απο το real.gr...
ΕΙΝΑΙ ΙΣΤOΡΙΚΑ αποδεδειγμένο πως, όταν ζορίζουν τα πράγματα, όταν οι κυβερνήσεις χάνουν τα ερείσματά τους στην κοινωνία καταφεύγουν στο ύστατο ιδεολογικό όπλο κάθε εξουσίας, στην προβολή του δόγματος «νόμος και τάξη». Εχοντας μετατραπεί σε εφαρμοστή της πολιτικής του μνημονίου, η κυβέρνηση Σαμαρά έχει στρέψει -όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών εναντίον της.

Για να μετατοπίσουν σε πιο ευνοϊκό πεδίο το κέντρο βάρους της πολιτικής αντιπαράθεσης, οι επιτελείς του Μαξίμου δεν έχουν μόνο υψώσει τη σημαία του νόμου και της τάξης. Εχουν υιοθετήσει μία επιθετική ιδεολογικοπολιτική τακτική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Πυρήνας αυτής της τακτικής είναι η απαίτηση να καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Τον κατηγορούν ότι, ενώ καταδικάζει σκληρά τη βία της Χρυσής Αυγής, ανέχεται την αριστερή βία.

Η κατηγορία δεν είναι παντελώς αβάσιμη. Πράγματι, η Αριστερά τηρεί παραδοσιακά μία επαμφοτερίζουσα σχέση με την πολιτική βία. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει και διαφορετικά. Ιστορικά, η Αριστερά ήταν μία δύναμη ανατροπής και, ως εκ τούτου, η αποδοχή της βίας των μαζικών κινημάτων είναι εγγεγραμμένη στο ιδεολογικό της γονίδιο. Είναι αλήθεια ότι αναπτύχθηκαν και εκφυλιστικά φαινόμενα ανοχής της βίας οργανωμένων ομάδων που υψώνουν ακροαριστερή ή αντιεξουσιαστική σημαία.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σήμερα περιέλθει στη θέση του απολογουμένου. Ο λόγος είναι ότι με την αμέριστη υποστήριξη των κατεστημένων ΜΜΕ έχει κυριαρχήσει η βολική για κάθε καθεστώς και κάθε εξουσία ιδεολογική αντίληψη ότι κάθε είδους βία πρέπει να είναι πολιτικά καταδικαστέα και ποινικά κολάσιμη. Οπως είπε ο Δένδιας, αυτό ισχύει όχι μόνο για τη βόμβα και το γκαζάκι, αλλά και για το γιαούρτωμα.

Νέα ψέματα από παλιούς ψεύτες...

Το sequel «Σαμαράς Αντιμνημονιακός νούμερο 2» δύσκολα θα έχει ευχαριστημένους θεατές. Και αυτό γιατί τα ψέματα πια τελείωσαν. Από τον Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε, είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός, όπως τον Ιούλιο του 2011 μας διαβεβαίωνε ο κύριος Βενιζέλος ότι πιάσαμε πια τον πάτο του βαρελιού. Το μεγαλύτερο ψέμα όμως που κατέρρευσε, με την πρόσφατη κυβερνητική αντιμνημονιακή μεταμόρφωση, είναι ότι, τάχα, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από το να σκύβουμε συνεχώς το κεφάλι στις απαιτήσεις των δανειστών.
Ως γνωστόν, η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε κερδίσει το προσωνύμιο ΤΙΝΑ, από τα αρχικά της αγγλικής φράσης «There Is Νο Alternative», δηλαδή «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Είναι προφανές γιατί. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, επειδή καταβαραθρώνουν το επίπεδο ευημερίας των εργαζομένων και διαλύουν τα πάσης φύσεως κοινωνικά δικαιώματα, είναι από τη φύση τους τόσο αποκρουστικές, που δεν μπορεί να επιλεγούν παρά μόνον ως η αναπόφευκτη οδός αποφυγής μιας ανείπωτης καταστροφής, η οποία ουδέποτε βεβαίως περιγράφεται με ακρίβεια.
Την ίδια τακτική ακολούθησαν μέχρι πρόσφατα και στη χώρα μας οι τρεις σωματοφύλακες των μνημονιακών πολιτικών, Σαμαράς, Στουρνάρας και Βενιζέλος, τρομοκρατώντας για την «κατάρα» και την «κόλαση» που μας περίμενε, αν επιλέγαμε μιαν άλλη πολιτική, αντί για τη συνέχιση της αδιέξοδης υπερχρέωσης της χώρας. Η αλήθεια είναι ότι καταστροφή αποτελεί η συνέχιση της ίδιας αποτυχημένης συνταγής και κατάρα η διατήρησή τους στην εξουσία. Το φάρμακο των Μνημονίων ήταν πιο θανατηφόρο από την αρρώστια της ελληνικής οικονομίας.

Oι Λολίτες στην παρέλαση...

της Αναστασίας Γιάμαλη, απο την Αυγη...
Και φέτος τα δελτία ασχολήθηκαν με τις εμφανίσεις των μαθητριών ενώ ανακάλυψαν και μια "sexy" "καυτή" - εννοείται ξανθιά - δασκάλα. Λίγους μήνες πριν, τα ίδια κορίτσια –καθώς τα αγόρια δεν γίνονται ποτέ θέμα για τον ίδιο λόγο - λικνίζονταν στα «μπιτσόμπαρα» (sic) φορώντας μπικίνι. Τα ίδια δελτία - στα ρεπορτάζ παραλίας - τις βάφτιζαν "καυτές παρουσίες που ανεβάζουν κι άλλο την θερμοκρασία μέσα στον καύσωνα ".
Οι παρελάσεις όμως και δη οι μαθητικές γίνονται για να παρουσιαστούν τα "περήφανα νιάτα της χώρας"... και αυτό έκαναν...Παρουσιάστηκαν. Παρουσιάστηκαν κατά ύψος, με τους πιο όμορφους και τις πιο όμορφες -και βέβαια πιο ευθυτενείς- σε ρόλο διμοιρίτη. Με τους "άριστους", στην εξάδα, με 5 παραστάτες και έναν σημαιοφόρο.
Ο στόχος της παρέλασης, επετεύχθη. Ο στόχος ήταν ανέκαθεν να θαυμάσει ο κόσμος, την μαθητιώσα νεολαία, την ελπίδα του έθνους, το μέλλον, το αύριο. Τι να κάνουμε τώρα - το 2013- η μαθητιώσα νεολαία φορά μίνι στην παρέλαση. Για την ιστορία το μίνι πρωτοφορέθηκε μαζικά την δεκαετία του 60 και για όσους δεν ξέρουν να μετράνε αυτό σημαίνει, 53 χρόνια πριν. Δεν το λες ακριβώς καινοτομία...
Τα ρεπορτάζ σε τηλεοράσεις και στο διαδίκτυο συνοδευόμενα από τις σχετικές φωτογραφίες, όπου κορίτσια με κοντές φούστες και ίσως ένα δύο κουμπιά ξεκούμπωτα στο πουκάμισο βαδίζουν περήφανα τα είδαμε και φέτος. Και πάλι οι λεζάντες και οι τίτλοι κινούνταν γύρω από την παράφραση του "οι φούστες πιο κοντές παρά ποτέ". Αν κάτι τέτοιο ίσχυε, τόσα χρόνια που το διαβάζουμε ή το ακούμε, δεν θα πρεπε να έχει μείνει φούστα. Αυτός ο νεοσυντηρητισμός την ίδια ώρα που οι σχολιαστές -σε μεσημεριανές και πρωινές εκπομπές - είναι ενδεδυμένοι με ακριβώς τον ίδιο τρόπο είναι στην καλύτερη υποκριτικός. Γιατί περιμένουν από την μαθητιώσα αυτή νεολαία κάτι άλλο από αυτό που της σερβίρουν; Αυτή δεν είναι –μέσες άκρες - η στυλιστική τους πρόταση;

Ας μιλήσουμε για ενότητα...

Του Χρήστου Λαδά, απο toportal.gr..
Η Ελλάδα οπισθοδρομεί καθημερινά στενάζοντας υπό το βάρος μιας αδιέξοδης πολιτικής. Ένα γερασμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα συνυφασμένο με τα ίδια τα αδιέξοδα που δημιούργησε
και τις στρεβλώσεις που έχτισε όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε βέβαια να λύσει κανένα από τα δομικά προβλήματα της οικονομίας.
Μετά από 5 χρόνια εξοντωτικής λιτότητας, το δημόσιο χρέος με λόγο 120% έναντι του ΑΕΠ το 2009, έφτασε στο 175% το 2013. Αυξήθηκε δηλαδή παρά τις εξοντωτικές θυσίες κατά 317 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτά τα νούμερα δεν χαρίζονται. Όπως ανέφερε κοφτά πρόσφατα ο Όλι Ρεν θα είμαστε σε επιτήρηση όσο οφείλουμε. Δηλαδή καμιά 50 χρόνια με τις αισιόδοξες προβλέψεις. Στο τελευταίο 12μηνο προς το παρόν η ύφεση μειώνει το ΑΕΠ κατά 8 δισ. ευρώ, η ανεργία έχει χτυπήσει πλέον περίπου 2 εκατομμύρια συμπολίτες μας υπερβαίνοντας το 30%, η ανεργία στους νέους έχει αυξηθεί κατά 175% σε σύγκριση με τις προμνημονιακές εποχές. Οι νέοι άνθρωποι μεταναστεύουν αφήνοντας πίσω τους μια γερασμένη χώρα και ψαλιδίζοντας τις λιγοστές ελπίδες ανάτασης για το μέλλον.
Ο κόσμος που παραμένει στην Ελλάδα βιώνει τον αργό οικονομικό θάνατο. Σταθερή μείωση των εξαγωγών, σταθερή μείωση της βιομηχανικής παραγωγής, σταθερή μείωση του τζίρου της λιανικής, αύξηση των επαγγελματιών που αδυνατούν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές και τους φόρους, έκρηξη των ανασφάλιστων που επαπειλούνται και με ποινικές κυρώσεις για την πραγματική τους οικονομική αδυναμία.

Φεύγει το καπάκι από τη γαλαζοπράσινη χύτρα...

της Αγγελικης Σπανου, απο το TVXS...
Το πρωτόκολλο δεν προέβλεπε την παρουσία στην εξέδρα των επισήμων του έκπτωτου πρώην περιφερειάρχη. Αλλά ο Παναγιώτης Ψωμιάδης πήρε θέση στο δεξί της άκρο, για να παρακολουθήσει με δόξα και τιμή τη στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς, παρόλο που ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολος Τζιτζικώστας είχε επικαλεστεί την εθιμοτυπία για να δικαιολογήσει την πρόσκληση στη Χρυσή Αυγή για τις εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου.
Το συμπέρασμα είναι ότι δεν κρατιούνται ούτε τα προσχήματα πια και ότι, ο ένας μετά τον άλλον, οι επαγγελματίες της εξουσίας αυτονομούνται, ακολουθώντας το δικό τους δρόμο μήπως και διασωθούν σε προσωπικό επίπεδο. Λέγεται, για παράδειγμα, στη Θεσσαλονίκη ότι ο Π. Ψωμιάδης, ο οποίος έχει στερηθεί τα πολιτικά του δικαιώματα σε ό,τι αφορά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, θέλει να πολιτευθεί με το νέο κόμμα που μπορεί να δημιουργηθεί δεξιά της ΝΔ για να καλύψει το κενό που δημιουργείται, αν δημιουργείται, μετά τις συλλήψεις ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής. Λέγεται επίσης ότι ο Απ. Τζιτζικώστας δεν έκανε καμία «γκάφα» εξισώνοντας το ΠΑΣΟΚ με το κόμμα του Ν. Μιχαλολιάκου, αλλά απευθύνθηκε στο εκλογικό ακροατήριο του Βορρά με τους όρους που έκρινε προσφορότερους. Και αυτό θα γίνεται στο εξής συνέχεια, όπως προβλέπουν και φοβούνται κυβερνητικοί αξιωματούχοι που αναγνωρίζουν ότι η διατήρηση της συνοχής στο εσωτερικό της συμπολίτευσης γίνεται πια εξαιρετικά δύσκολη.

Λίγο λιγότεροι από 300...

Η επιχείρηση αυτο-απογραφής των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων πέτυχε, αφού 1.700 από τους 1.969 συμπλήρωσαν ηλεκτρονικά τη σχετική φόρμα. Οι 268 που δεν το έκαναν τέθηκαν αυτόματα σε αργία.


Λίγο λιγότεροι από τους 300 του Λεωνίδα ήταν αυτοί που είπαν όχι (ποσοστό 13,5%). Καμία διάθεση δεν έχω να κρίνω, να τραβήξω διαχωριστικές γραμμές, από εδώ οι ήρωες, από εκεί οι συμβιβασμένοι. Αυτό που έκαναν οι περισσότεροι δεν είναι προδοσία. Κανείς δεν ξέρει κάτω από ποιες συνθήκες έστειλαν τα στοιχεία τους, που άλλωστε θα μπορούσε εύκολα να τα μάθει το υπουργείο. Εξάλλου, η πολυήμερη απεργία των διοικητικών υπαλλήλων έδειξε ότι ο κλάδος μπορεί ενωμένος να δώσει δύσκολες μάχες. Ωστόσο, αυτό το όχι το μικρό λέει πολλά, πολύ περισσότερα από ό,τι ο αριθμός που τον αντιπροσωπεύει.

Μισελ...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο την Αυγη...
Ο τρομοκρατικός φόρος στα ακίνητα είναι αποδεσμευμένος από το εισόδημα. Αυτό είναι μια τερατώδης μορφή αδικίας, αλλά όχι η μόνη. Το βασικό είναι η ευχέρεια που έχει αποκτήσει το πολιτικό σύστημα να αλλάζει όποτε θέλει τους κανόνες του παιχνιδιού. Αύριο μπορεί να θεσπίσει ένα φόρο ηλικίας. Ο νέος να φορολογείται λιγότερο από τον ηλικιωμένο (που έχει λίγο χρόνο μπροστά του, άρα πρέπει να βιαστούμε να του τα πάρουμε). Ή να θεσπιστεί φόρος βιολογικής στάθμης. Ο ψηλός και χοντρός φορολογείται διαφορετικά από τον κοντό και αδύνατο. Ή φόρος αισθητικής, ενδυματολογίας κ.λπ. Η φορολογική νομοθεσία αφομοιώνει τις απίθανες τεχνικές των ασφαλιστικών εταιρειών ή, ακόμα χειρότερα, τις χρεωστικές τεχνικές των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας.
Η ευχέρεια αυτή του συστήματος, η άνεση να αλλάζει τους κανόνες, η λογική καραμπόλας ή τύχης στην παραγωγή του νόμου, καταστρέφει την έννοια του κανόνα, την έννοια της νομοθέτησης, αλλά και την οντότητα των εργαλείων νομοθέτησης. Κοινοβούλιο και Δικαιοσύνη ανήκουν στην επικράτεια του Λέοντα που έχει ωροσκόπο στον Σκορπιό. Ο κανόνας είναι προϊόν πλανητών, ζωδίου, άστρων, θετικής ενέργειας και γαλάζιων λίθων. Κάτω από αυτούς τους όρους και με αυτές τις ποιότητες πολιτικής παραγωγής, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η κ. Μισέλ Ασημακοπούλου, την οποία ομολογώ ότι δεν είχα προσέξει στις προηγούμενες παραστάσεις. Ειδικότερα με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο διαπραγματεύεται το θέμα του κ. Τσίπρα και του Ευρωπαϊκού αριστερού κόμματος:
Οι Τροτσκισταί, οι Μαρξισταί, οι μέχρι πρότινος εκτός νόμου κομμουνισταί, υποστηρίζουν τον κ. Τσίπρα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Άρα, ως αυτονοήτως κακοί, δεν μπορεί παρά να εκφράζουν την κακότητα και του εκλεκτού τους. Ευθείες, απλοϊκές συναρτήσεις, εύκολο συμπέρασμα.

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Η παράσταση της πλέμπας...

Αν δεν παρακολουθούσα την αυτοκρατορική εμφάνιση του προέδρου της δημοκρατίας και των μνημονίων την ημέρα του εορτασμού του αγίου Δημητρίου της Θεσσαλονίκης, θα μιλούσα για την Τζιτζικώσταινα, τον θιγμένο αντιφασίστα Βενιζέλο και το καραγκιοζιλίκι των παρελάσεων με το τηλεοπτικό εθνικό φρόνημα της πειρατικής Δημόσιας Τηλεόρασης.
Είναι όμως αυτό το γεροντίστικο θράσος που στα στερνά του αρνείται να πράξει το αυτονόητο μπας και δεν κηδευτεί με τιμές και δημοσία δαπάνη, όταν θα έρθει εκείνη η ώρα που για όλους έρχεται χωρίς διακρίσεις κι αξιώματα, που δεν με αφήνει να λυπηθώ καμιά ηλικία ή δήθεν αντιφασιστική δράση μιας μακρινής και ξεχασμένης ηλικίας.

Όταν βλέπεις μία εικόνα σαν αυτή, με ένα προσκύνημα γεμάτο ΜΑΤ και περιφράξεις για τον κόσμο που θέλει να τιμήσει τον άγιο -δικό του πρόβλημα είναι αυτό και δεν θα ασχοληθώ τώρα αν έχει δίκιο ή άδικο- μόνο σίχαμα μπορεί να σε κυριεύσει.

Η επέτειος του «ΟΧΙ» στην εποχή του «ναι»...

Έρευνα του Χρήστου Κάτσικα, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Μόνο το 1/4 των σημερινών μαθητών έχει ικανοποιητική γνώση των ιστορικών γεγονότων σχετικά με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940...
46
Οσοι αναπνέουν την κιμωλία μέσα στις σχολικές αίθουσες γνωρίζουν καλά ότι πολλές φορές οι σχολικές γιορτές γι΄αυτή ή την άλλη εθνική επέτειο μόνο χασμουρητά προκαλούν σε όσους, μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, είναι υποχρεωμένοι να τις παρακολουθήσουν. Ισως γιατί η κυρίαρχη πολιτική προωθεί την άγνοια του παρελθόντος καθώς γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο υπονομεύει κάθε δυνατότητα δράσης στο παρόν.

Όλοι χάνουμε στην κρίση;

Του Χρήστου Λάσκου, απο το AlterThess...
«Μέρα με τη μέρα ενισχύεται η διάθεση ξένων κεφαλαίων για επενδύσεις στην Ελλάδα, κάτι που διαπίστωσαν και τα επιτελεία της Τράπεζας της Ελλάδος και των εμπορικών τραπεζών
που βρέθηκαν στις ΗΠΑ στο πλαίσιο της συνόδου του ΔΝΤ […] «Μαγνήτη» για τα ξένα κεφάλαια αποτελεί η προοπτική επίτευξης ιδιαίτερα υψηλών αποδόσεων, που θυμίζουν αυτές αναδυόμενων αγορών […]
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 20 Οκτωβρίου2013
Να, λοιπόν, το πραγματικό σαξές στόρι του ελληνικού καπιταλισμού.
Μόλις τρία χρόνια μετά από την έναρξη εφαρμογής των «προγραμμάτων σωτηρίας», με αθροιστική ύφεση 25% και ανεργία της τάξης του 30%, με μείωση του εισοδήματος των μισθωτών, που αγγίζει το 50% και ισοπέδωση των κοινωνικών δαπανών, ο στόχος αρχίζει να επιτυγχάνεται.
Το κεφάλαιο οσμίζεται την προοπτική επίτευξης ιδιαίτερα υψηλών αποδόσεων. Και κάνει πολύ καλά. Η πλήρης αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων, η διάλυση κάθε έννοιας προστασίας και η διαμόρφωση ακραίων όρων εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης, που επέτρεψε ήδη στην τριετία την αύξηση του λόγου του διαθέσιμου εισοδήματος των εταιριών προς τις αμοιβές της εργασίας κατά σχεδόν 40%, είναι τα καλύτερα νέα που θα μπορέσει να φανταστεί κανείς, αν είναι καπιταλιστής.
Προσθέστε το γεγονός πως, σύμφωνα με τα στοιχεία της ελβετικής τράπεζας UBS, 500 περίπου συμπατριώτες μας (το 0.005% των μονίμων κατοίκων της χώρας) διαθέτουν περιουσία 60 δισεκατομμυρίων. Μόνο μέσα στον τελευταίο χρόνο, μάλιστα, αυξήθηκε κατά 20%, καταγράφοντας καθαρή αύξηση 10 δισεκατομμυρίων από το 2012! (Βήμα-Ανάπτυξη, 20 Οκτωβρίου 2013).

Οι λέξεις και τα πράγματα..

Του Δημήτρη Υφαντή, απο τον Δρομο της Αριστερας...
Κατοχή και αποικία δε γίνεται χωρίς "προγραμματική συμφωνία".
Ενδεχομένως έχουν μεγάλη σημασία οι διαγκωνισμοί μεταξύ των Γερμανών ευρωκρατών, των υπερατλαντικών ιθυνόντων του ΔΝΤ και των άλλων αποφασιστικών και δυναμικών κέντρων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής δεσποτείας, για το πώς ακριβώς θα διευθετηθούν οι εκκρεμότητες στο «οικόπεδο» - Ελλάδα. Είναι άλλωστε αυτοί οι βασικοί εταίροι που διαφεντεύουν τα πράγματα εδώ. Επομένως δε θα έπρεπε να απομένει καμία αμφιβολία για τις λέξεις, δηλαδή για το πώς «το λέμε» ακριβώς αυτό που έχει εγκλωβίσει την πορεία της χώρας και έχει κλειδώσει το πεπρωμένο της κοινωνίας σε τέτοια ολέθρια προοπτική, ώστε χαρακτηρισμοί όπως μονόδρομος και αδιέξοδο να φαντάζουν όλο και φτωχότεροι στο να αποδώσουν την πραγματικότητα.
Δεν απαιτείται κάποια ιδιαίτερη αναλυτική ικανότητα για όσα θίγουν και απειλούν -αδύναμες οι λέξεις, να είμαστε ακριβείς- υπονομεύουν και στερούν τα πιο στοιχειώδη και πιο μύχια όχι μόνο της κοινωνικής συνοχής και της εθνικής υπόστασης, μα και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Λέμε: Ανθρωπιστική καταστροφή. Είναι αυτό… λογοτεχνικός βερμπαλισμός, όταν χάνονται ανθρώπινες ζωές, προγράφεται μια ολόκληρη γενιά και οι επόμενες;
Μέρες που είναι, αυτά θυμίζουν συνθήκες πολεμικές και κατοχικές, μόνο που δεν θυμίζουν απλά. Είναι κατά κυριολεξία: πόλεμος και κατοχή. Ένας αδυσώπητος και μεθοδικός πόλεμος ξεθεμελιώνει ένα προς ένα όλα τα κεκτημένα και τα δεδομένα, με βάση τα οποία τούτη δω η χώρα υπήρχε και αναπαραγόταν στοιχειωδώς. Και ένα ιδιότυπο κατοχικό καθεστώς, ιδιότυπο μεν, κατοχικό όμως, κατεδαφίζει και «αναμορφώνει», παραπέμποντας στις πιο μαύρες σελίδες της πρόσφατης ευρωπαϊκής Ιστορίας (η επέτειος της 28ης Οκτώβρη δεν χρειάζεται για να γεννήσει τέτοιους συνειρμούς). Ένας ολόκληρος μηχανισμός ξενικής επιτροπείας και εφαρμοστικής επιτήρησης σε κάθε αρμό της κρατικής διοίκησης εξασφαλίζει την πιστή υλοποίηση του προγράμματος στην πιο αδιανόητη λεπτομέρεια.

Ροη αρθρων