Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Κινούμενη άμμος (2)....

GRSAIL ...

Στα τέλη Ιουνίου του 2010 είχα μια εξαιρετικά δυσάρεστη εμπειρία / συζήτηση στην βεράντα του σπιτιού μου με θέμα, τι άλλο, την κρίση και την πολιτική συμπεριφορά του τότε κυβερνώντος κόμματος που δεν είχε ακόμη καλά φανεί όλο το εύρος της καταστροφικότητάς του. Η συζήτηση εκείνη κατέληξε σε μια ανάρτηση τότε με τίτλο «Κινούμενη άμμος» την οποία αναδημοσιεύω σήμερα, με κάποιες μικρές αλλαγές, ως εξακολουθητικά επίκαιρη μιας και ένα υπολογίσιμο τμήμα της μεσαίας τάξης εξακολουθεί, μέσα στην κουτή του αλαζονεία όχι μόνο να θεωρεί ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο αλλά να διακόπτει κάθε δεσμό με την κοινή λογική και την πραγματική κοινωνία …

Ακολουθεί το κείμενο:

Είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει μέσα σε λίγες μέρες. Πρόκειται για οδυνηρή εμπειρία που οδηγεί σε απογοήτευση και φόβο. Αφορμή αποτέλεσε μια (από τις πάρα πολλές) συζήτηση για το γενικότερο κοινωνικό τοπίο και τα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Πρέπει να πω ότι η συζήτηση κατέληξε στο να αποκλείσουμε άτομα που θεωρούσαμε φίλους.
Απέναντί μου έχω ανθρώπους με όλα τα γνωρίσματα που κανονικά θα τους επέτρεπαν μια σφαιρική και νηφάλια αντίληψη για τα πράγματα. Ανθρώπους με υπολογίσιμη παιδεία αλλά και με ρόλο και ευθύνες μέσα στην κοινωνία που θα περίμενε κανείς ότι θα τους κρατούσαν σε επαφή με την πραγματικότητα και την ουσία των πραγμάτων.

Όμως όχι φίλοι μου. Πέρα από την εμφανή αδυναμία συζήτησης αφού οποιαδήποτε άποψη διαφορετική από την δική τους ήταν εκ των προτέρων «άχρηστη» και απορριπτέα, είδα μπροστά μου ένα χαρακτηριστικό δείγμα συνείδησης που φτιάχτηκε από την τρέχουσα προπαγάνδα και που «κλείδωσε» - εξακολουθώ να ελπίζω, όχι οριστικά – στα τρέχοντα κλισέ και στην γενική απαξία του «άλλου» χάνοντας παντελώς την ουσία των πραγμάτων.

Οι άνθρωποι αυτοί μου δημιουργούν πραγματικό φόβο όταν τους βλέπω και τους ακούω να θεωρούν ότι τα προβλήματα στο ασφαλιστικό οφείλονται σε κυρίες που κάνουν βεντούζες από το βράδυ για να διογκωθούν οι κιρσοί και να σφετεριστούν 20 ευρουλάκια από το Ελληνικό δημόσιο, ξεχνώντας το όργιο εκατοντάδων εκατομμυρίων που στήθηκε με εταιρείες και πολιτικούς ημέτερους που καλά κρατεί για δεκαετίες. Οι παιδευμένοι αυτοί Έλληνες αδυνατούν να αντιληφθούν τις διαφορές στο επίπεδο της τάξης των μεγεθών. Χάνουν την σημασία των πραγμάτων – ελπίζω όχι συνειδητά – υποστηρίζοντας ένα σύστημα και ένα πλέγμα αποφάσεων που ίσως να τους μειώνει ελαφρά το επίπεδο ζωής αλλά τους παρέχει ασφάλεια αφήνοντάς τους να θεωρούν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο.

Οι άνθρωποι αυτοί διαχέουν (εξαφανίζοντάς τες) τις διαχρονικές ευθύνες με την νοοτροπία του «φταίμε όλοι» και είναι πρόθυμοι να «δώσουν» τους συν-πολίτες και την χώρα τους αφού «όλοι θέλουν να αρπάξουν» και «η χώρα δεν παράγει τίποτα».

Οι άνθρωποι αυτοί εμφανίζουν ημιμάθεια αλλά και απόλυτη αποδοχή της τρέχουσας προπαγάνδας παρ’ όλο που διαθέτουν μυαλά που κανονικά θα έπρεπε να είναι θετικά, ελεύθερα και να εξασκούν οξεία κριτική στην επιχειρούμενη καταστροφή της χώρας. Έτσι παράγεται πλέον η πιο γνήσια μορφή απογοήτευσης. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή υποβάθμιση της ζωής των Ευρωπαίων όπου η χώρα μας έπαιξε και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο πότε πειραματόζωου και πότε σκιάχτρου, αλλά αυτοί – όπως θα έλεγε και ο νιόνιος όταν ήταν Σαββόπουλος: Ντίπ !

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καρφωμένη στο μυαλουδάκι τους μέσα την comμe il faut άποψη ότι για το Ελληνικό πρόβλημα «φταίνε οι Έλληνες που είναι σπάταλοι» (sic). Ξεχνούν όμως ότι μαζί με τους Έλληνες είναι σπάταλοι και οι Ισπανοί και οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι και οι Ισλανδοί και οι Ιρλανδοί και οι Βρετανοί και οι Γάλλοι και οι … άκουσον – άκουσον … Γερμανοί. Θα έπεσε φαίνεται καμία επιδημία σπατάλης στους Ευρωπαϊκούς λαούς αλλά «το φαινόμενον» επεκτείνεται και πέραν του Ατλαντικού ακόμη αφού το εκεί στο USA Δημόσιο Χρέος είναι αναλογικά μεγαλύτερο από το Ελληνικό (το ίδιο ισχύει, όπως πρόσφατα μας πληροφόρησε η Lagarde, στην Ρωσία και Ιαπωνία).

Οι άνθρωποι αυτοί αρνούνται στην πραγματικότητα να σκεφτούν και να αντιληφθούν τον βαθύτατο συστημικό χαρακτήρα του Δημόσιου Χρέους στην Δύση, αυτό θα τους ξεβόλευε ίσως και θα τους δημιουργούσε δυσκολίες ύπνου και πεπτικές διαταραχές. Οι κατάπτυστες καρικατούρες τύπου ρήτορα της Siemens, τύπου νόμιμου και ηθικού, τύπου ταχυδρόμου και τύπου κατοίκου (στο νοίκι) της Διονυσίου Αρεοπαγίτου δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν έντεκα εκατομμύρια Έλληνες.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν ενοχλούνται καθόλου από το γεγονός ότι αυτοί που εκτέλεσαν τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο κοντεύουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι (το επιχείρημα ήταν: διότι έτσι είναι οι διαδικασίες !) και εμφανίζουν όψιμα σημεία λατρείας της ταξικής διάρθρωσης της κοινωνίας «διότι κακώς ορισμένοι θεώρησαν ότι έχουν δικαιώματα σε άνετη ζωή». Μου είναι πραγματικά αδύνατον να ερμηνεύσω τέτοια φαινόμενα χωρίς να μου περάσει από το μυαλό κάποιας σκοτεινής μορφής ιδιοτέλεια ως συστατικό της εξήγησης, διότι αυτοί οι Έλληνες οι λαύροι κατά των Ελλήνων και της χώρας τους, συνήθως ανήκουν εκεί όπου θα έπρεπε τέτοιες αντιλήψεις να μην «χωρούν»: στο πλέον μορφωμένο και προνομιούχο κομμάτι της μεσαίας τάξης.

Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν την κινούμενη άμμο πάνω στην οποία, τραγικά ανυποψίαστη, στηρίζεται η χώρα …

μία μέρα μετά ...

arkoudos.com...
Η οθόνη, και ένα πληκτρολόγιο.
Όλοι στο σπίτι, κοιμούνται. Εγώ, γράφω. Ξημερώνει Σάββατο, 12 Νοεμβρίου του 2011, μία μέρα μετά. Όχι, δεν ξημερώνει τίποτα. Θα αργήσει να ξημερώσει.
Μέχρι τώρα, η τηλεόραση έπαιζε. Κοιμήθηκα λίγο, όσο χρειαζόταν για να ξυπνήσω να ταΐσουμε την μικρή. Άλλες φορές τρώει εύκολα, άλλες δύσκολα. Βγάζει και γουλίτσες, παίρνει και σιρόπι, σαν την μεγάλη της αδελφή.
Φοβάσαι μην χάσεις όσα αγαπάς μόνο όταν γίνει κάτι που σου στερεί την ασφάλεια ότι θα τα έχεις για πάντα. Όπως την ανθρωπιά σου, ξερώ γω. Ή την τιμή σου.
Δάκρυσα σήμερα.
Ήμουν στο γραφείο, και, κάποιοι άνθρωποι χαμογελούσαν. Νικητές. Όχι γύρω μου: στο γυαλί, στις δηλώσεις. Με νίκησαν. Μου είπαν “κοίτα, η απόλαυση να χτυπήσεις έναν άνθρωπο, η απόλαυση να τον πονέσεις, να τον διώξεις, να τον ξεριζώσεις, να τον κοιτάξεις σαν κατώτερο ον, σήμερα, μόλις τώρα, σε εξουσιάζει. Θα αναφέρεσαι σε αυτήν ως Κύριε Υπουργέ μου. Θα την πληρώνεις, θα την τιμάς, θα την σέβεσαι.”
Αλλιώς; Αλλιώς θα χάσω κάτι από μένα.
Την αξιοπρέπειά μου, την ελευθερία μου, τα παιδιά μου το φαγητό τους, η γυναίκα μου τον άντρα της, ο πατέρας μου τον γιο του.
Νίκησαν.
Πονάει λίγο το συκώτι μου. Δεν είναι η πρώτη φορά, με πονάει μέρες τώρα, μάλλον, μήνες τώρα. Πρέπει να πάω να το κοιτάξω, το αμελώ. Να το σημειώσω στο κινητό μου, απέκτησε ημερολόγιο, καλεντάρι. Όμορφο. Τίποτα πια όμως δεν είναι τόσο αθώα όμορφο.
Πονάει το χαμόγελό τους.
Γιατί μου είπαν, κοίτα, μικρέ μου. Δεν χρειαζόμαστε τανκς. Διάολε, δεν χρειάζεται ΚΑΝ να είμαστε ψεύτες! Μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ακροδεξιοί, ότι μισούμε όποιον δεν είναι έλληνας, ότι θεωρούμε έναν συνάνθρωπό μας κατώτερο – και πάλι να μπούμε στην κυβέρνηση! Τα κανάλια που μας φώναζαν τόσο καιρό σε όλα τα παράθυρά τους δικαιώνονται, και δεν θα τα ξεχάσουμε. Σήμερα, η ανάγκη της πατρίδας απαιτεί να μας πουν ήρωες – και εσύ, μικρέ μου, μπορείς μόνο να κοιτάς.
Αλλιώς θα γίνεις σαν και μας. Θα λύνεις τις διαφορές σου με γροθιές.
Κάνει λίγο κρύο. Τα κοινόχρηστα ήταν πολύ ακριβά ήδη, φέτος θα μας γονατίσουν. Χοντρότερα ρούχα, και κάλτσες. Θα μπορούσαμε να μετακομίσουμε, και ίσως χρειαστεί να το κάνουμε – αλλά το σπίτι μας αρέσει, έχει χώρο για τα παιδιά, τώρα που είναι μικρά. Ίσως μετά.
Ότι τους έβαλε το ΠΑΣΟΚ, με γονατίζει. Δεν ξαφνιάζομαι για την σύμφωνη γνώμη της Νέας Δημοκρατίας, ξέρω τι θα πεις, αυτοί είναι οι βασικοί εχθροί τους – ποτέ δεν το χώνεψα πλήρως αυτό, αλλά το ΠΑΣΟΚ με γονάτισε. Δεν ήμουν ποτέ ΠΑΣΟΚ, δεν το ψήφισα ποτέ, δεν ήμουν ποτέ κανένα κόμμα άλλωστε, είχα πάντα πολιτική ιδεολογία που δεν καλουπώνεται σε κόμματα, δεν χωράει σε στεγανά. Το είπε το κόμμα και παπαριές – στα αρχίδια μου. Αλλά βλέπεις τους ανθρώπους. Σου πουλάνε έναν σοσιαλισμό. Δεν τους εμπιστεύεσαι αρκετά για να τους ψηφίσεις – αλλά τους εμπιστεύεσαι αρκετά για να τους ακούσεις. Να ψάξεις, ανάμεσά τους, έναν καλό, ίσως τίμιο. Που πάει να αλλάξει κάτι. Εκατον πενήντα τρεις από αυτούς λοιπόν, όσοι παρέμειναν σταθεροί στο “ψηφίζω για τελευταία φορά”, δικαίωσαν το σίχαμα της ακροδεξιάς, του παρέδωσαν, ανίκανοι, ανήμποροι να κάνουν αλλιώς, την εξουσία, όσο μικρή και να είναι, ή όσο μεγάλη, την τιμή, την αξιοπρέπειά τους. Εκατόν πενήντα τρεις μικροί άνθρωποι, που θέλουν να λέγονται αριστεροί.
Πες ότι θέλεις, έχε ότι γνώμη θέλεις. Τίποτα αξιοπρεπέστερο για μένα στην βουλή, τίποτα πιο ελπιδοφόρο, από την απόλυτη άρνηση της αριστεράς να συμμετέχει σ’ αυτήν την κυβέρνηση. Τίποτα πιο ελπιδοφόρο.
Δάκρυσα σήμερα.
Μία φίλη, ας την πούμε Δανάη, μου είπε μία ιστορία. Η γιαγιά της, αυτόν τον μήνα, παρέλαβε δύο φακέλους. Στην μία επιστολή, γράφει την σύνταξή της: Τετρακόσια ευρώ. Στην άλλη, έχει την ΔΕΗ. Τριακόσια ενενήντα. “Τι να της πω;” μου λέει.
Τι να της πει;
Στο twitter, πασχίζω να γράψω.
Συνήθως όταν θυμώνω, ξεκινάω και ξεχνάω να σταματήσω. Δέκα, είκοσι, τριάντα tweets συνεχόμενα. Λέω, λέω λέω – μέχρι να νιώσω ότι είπα αυτό που ήθελα, όπως ήθελα να ακουστεί.
Σήμερα, πασχίζω να γράψω. Πασχίζω να ψελλίσω. Πασχίζω να εξωτερικεύσω.
Σε ένα από αυτά, γράφω: “Ευτυχώς μαλάκα μου να λες που το παιδί μου δεν καταλαβαίνει. Ευτυχώς μαλάκα μου να λες που δεν έχω να γυρίσω σπίτι να του εξηγήσω.” Μια κοπέλα μου απαντά: “Εγώ τι εξήγηση και τι διαβεβαίωση για το μέλλον να δώσω στο παιδί μου, που είναι και παιδί μεταναστών;”
Της απαντώ “δύναμη και κουράγιο. Δεν είναι η εικόνα μας αυτή. Συγνώμη.”
Μετά, αφαιρώ ότι δεν είναι απαραίτητο, μένω στην ουσία. Απαντώ: “Συγνώμη.”
Αυτό λέω στην φίλη μου την Δανάη να πει στην γιαγιά της. Συγνώμη.
Έχουμε δακρύσει και οι δύο, και εγώ και η Δανάη – από απόγνωση. Αυτό να της πεις, της λέω. Συγνώμη.
Αυτή η συγνώμη, έχει πατέρα. Έναν φίλο, που ξέρω ότι ψήφισε ΠΑΣΟΚ, που ξέρω ότι είναι τίμιος, που ξέρω ότι τα όχι που έχει πει έκτοτε του έχουν κοστίσει πάρα πολλά, που στις 16:06 μου έστειλε ένα μήνυμα στο κινητό.
“Τι να πω… Συγνώμη”
Σκέφτομαι τον Γλέζο, συχνά. Έχω μεγάλη εκτίμηση, μπορεί να μην συμφωνώ πάντα μαζί του, αλλά είναι άνθρωπος αξιοπρεπής, σπάνια εικόνα. Δίπλα δε στους άλλους, ακτινοβολεί.
Θυμάμαι ότι τον ψέκασαν, ανθρωπάκια, σε μία πορεία που εγώ δεν ήμουν εκεί, και ήταν εκείνος.
Θυμάμαι πόσες ιστορίες έχω ακούσει για όλα εκείνα που εκείνος θυσίασε, και εγώ όχι.
Θα δει τον Βορίδη υπουργό. Αυτός ο άνθρωπος, που του χρωστάω πολλά για την ελπίδα, θα δει τον Βορίδη υπουργό.
Πως να τον κοιτάξω στα μάτια;
Με τι μούτρα να του ζητήσω συγνώμη;
Τηλεοπτικό παράθυρο. Ο Αθανάσιος Πλεύρης γειτονιάζει τον Σπηλιωτόπουλο. Στην μέση, η Στάη. μοιάζει θυμωμένος – δεν πήρε, φαίνεται τίποτα. Αδικήθηκε. Δεν ακούω τι λέει, είμαι πολύ θυμωμένος. Μοιάζει με παιδάκι, σκέφτομαι τον πατέρα του, σκέφτομαι τον Γλέζο.
Είμαι πολύ θυμωμένος, ναι. Αλλά είμαι απόλυτα απογοητευμένος.
Ο βουλευτής, ο πράσινος, ο μπλε, στις 19 Φεβρουαρίου, αν έχουμε Ελλάδα μέχρι τότε, αν έχουμε Ευρώπη, αν έχουμε Σύνταγμα, αν έχουμε βουλή, αν έχουμε δουλειά, αν έχουμε ευρώ ή αν έχουμε δραχμή, στις 19 Φεβρουαρίου ο βουλευτής θα απλώσει το υπέροχο προσωπάκι του, φωτοσοπιασμένος, τριάντα χρόνια νεότερος, με άψογο σακάκι και χτένισμα, και θα γράψει από κάτω κάτι σαν “για να ξαναβρούμε την ελπίδα”, ή “για την Ελλάδα”, και θα εμφανιστεί, χάρτινος, μονοδιάστατος, στο γυαλί, στην αφίσα,
…και γω θα θυμάμαι την έκφραση του Βέγγου, όταν βλέπει ότι το παιδί του είναι ναζί.
Την πλήρη, απόλυτη, αδιαπραγμάτευτη απογοήτευσή του.
Θα αργήσει να ξημερώσει.

Ασήμαντες ειδήσεις, μη διαχρονικής αξίας ...

Δημοκρατία –λέξη κακοποιημένη. «Δημόσιο αγαθό», «κοινωνικό κράτος» -έννοιες που πεισμόνως επαναλαμβάνονται όπως οι επίμονες κι επίπονες τύψεις στη προσπάθειά τους να πείσουν σε ένα καθεστώς που υπόκειται σε συνεχείς εξαγγελλόμενες «νέες επανιδρύσεις» όπου θεωρητικά σε κάθε εκλογική αναμέτρηση συμμετέχουν στο παιχνίδι της διαχείρισης του συστήματος με άλλοθι πάντα μία (όπως τη σημερινή, ίσως)… συναίνεση. Όλες οι πράξεις, μικρές ή μεγάλες, θέλοντας και μη, φέρουν μία υπογραφή. Ο χρονικός απόηχος των πράξεων έγκειται στη βαρύτητά των και στη προκειμένη περίπτωση ένα δυναμικά εξελισσόμενο γεγονός μικρής κι ασήμαντης ιστορικής εμβέλειας δεν θεωρείται πιθανό να απασχολήσει ιστορικούς του μέλλοντος, ίσως χαθεί στη αχλή του χρόνου καταχωρημένο σε κιτρινισμένους από το χρόνο στατιστικούς πίνακες…


Ροΐδη Εμμονές...
Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα
Μία σύγχρονη είδηση με τίτλο «Μερικής απασχόλησης μία στις 3 προσλήψεις» κάτω από τον οποίο αναφέρονται «…τα απολογιστικά στοιχεία του υπουργείου Εργασίας (Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας) το 9μηνο φέτος, σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι, είχαμε μειωμένες κατά 20,93% τις συμβάσεις πλήρους απασχόλησης, ενώ αυξημένο κατά 3,96% είναι το ποσοστό των συμβάσεων μερικής απασχόλησης. Επίσης, έχει αυξηθεί κατά 12,17% η εκ περιτροπής απασχόληση…» δεν αποτελούν μείζον εχέγγυο καταγραφής μιας περιόδου για έναν «σοβαρό» ιστορικό. Κι όμως εμείς σήμερα γνωρίζουμε τι πόνο προκαλούν κάποιες τυπωμένες, ασήμαντες αράδες όπως «…26.253 συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης σε άλλες μορφές ευέλικτων συμβάσεων εργασίας. Ο αριθμός αυτός είναι κατά 54,6% αυξημένος σε σχέση με το 2009. Ηδη τους εννέα πρώτους μήνες του 2011 έχουν μετατραπεί 42.488 συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης είτε σε συμβάσεις μερικής είτε σε συμβάσεις εκ περιτροπής εργασίας.».
Ενώ μία ακόμη μονόστηλη «περιστασιακή» είδηση του τύπου: «Με 60% μείωση τα προνοιακά επιδόματα για άτομα με αναπηρία» που περιγράφει την απόγνωση παιδιών και γονέων «αφού τα προνοιακά επιδόματα για τα άτομα με αναπηρία -που αντιστοιχούν στους μήνες Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου- καταβλήθηκαν με μείωση κατά 60%, με το αιτιολογικό ότι -επί της παρούσης- το υπουργείο Εσωτερικών αδυνατεί να καταβάλει το συνολικό ποσό στους 57 δήμους της χώρας, οι οποίοι χορηγούν τα προνοιακά επιδόματα στα άτομα με αναπηρία.» – προορίζεται να ταξιδεύσει στη αφάνεια του χρόνου…
Έστω κι αν «η μείωση κατά 60% των Προνοιακών Επιδομάτων καταδικάζει τους δικαιούχους στην απόλυτη ανέχεια και φτώχεια».
«Μία φορά και ένα καιρό» ένα άσημος, ασήμαντος κι ανώνυμος πολίτης που ζούσε στα όμορφα παράλια της Μικράς Ασίας κατάφερε να καταστήσει το όνομά του αθάνατο πυρπολώντας τον περίφημο ναό της Αρτέμιδος κι ενώ το τότε γνωστό –αλλά περιορισμένο για τα σημερινά σύγχρονα δεδομένα- κοινωνικό σύμπαν συνωμότησε να μείνει αυτή του η πράξη στην αφάνεια, οι κυβερνώντες απαγόρευσαν επί ποινή θανάτου την αναφορά του ονόματος του βάνδαλου της επαίσχυντης αυτής πράξης, οι ταπεινοί και καταφρονημένοι, ο κοσμάκης επέμεινε να τον θυμάται, υποχρεώνοντας τη καταγραφή του ονόματός, με το στανιό, στην Ιστορία.
Έτσι λοιπόν, ο Ηρόστρατος κέρδισε την πολυπόθητη αθανασία.
Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα

ακροδεξιά;

Γιάννης Η. Χάρης ...

ακροδεξιά;

Με τυπικώς δημοσιογραφικά κριτήρια πρώτη είδηση είναι ο σχηματισμός νέας κυβέρνησης.
Με ουσιαστικώς δημοσιογραφικά κριτήρια καταρχήν, αλλά και πολιτικοϊδεολογικά έπειτα, πρώτη είδηση, ή οπωσδήποτε δεύτερη, είναι, έπρεπε να είναι, η συμμετοχή της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση. Κι όχι μόνο για τους αριστερούς, αλλά για τον εν γένει προοδευτικό-δημοκρατικό κόσμο.

Από το frontpages.gr διατρέχω τα πρωτοσέλιδα των σημερινών εφημερίδων: Καθημερινή, Νέα, Ελευθεροτυπία, Έθνος, Εσπρέσο, Αδέσμευτος, Ριζοσπάστης, Ελεύθερος τύπος, Αυριανή, Αυγή, Βραδυνή, Press, Καρφί, Νίκη, Λόγος, Αγγελιοφόρος, Τύπος Θεσσαλονίκης, Αυριανή Μακεδονίας-Θράκης, Κόσμος, Άποψη

Και ιδού: από τις 20 εφημερίδες μόνο μία (1!) έχει στην πρώτη σελίδα της τη λέξη «ακροδεξιά»: η Ελευθεροτυπία, κι εδώ σε υπότιτλο: «Η Ακροδεξιά υπουργοποιείται για πρώτη φορά από το 1974»

Ούτε η Αυγή, ούτε ο Ριζοσπάστης, ούτε τα Νέα, ούτε η Καθημερινή

Στην Αυγή, αν μας νοιάζει λίγο περισσότερο, πάνω δεξιά είναι ο μόνος, και κοινότοπος, άρα ανενεργός, υπαινιγμός, με το τιτλάκι: «Χέρι-χέρι κόντρα στη λαϊκή βούληση», ενώ το σχετικό κειμενάκι αρχίζει: «ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ πορεύονται πια χέρι-χέρι…»

Στον Ριζοσπάστη, όσο κι αν δε μας νοιάζει, ο λόγος είναι για την «κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΕΕ – πλουτοκρατίας – αστικών κομμάτων»: αυτό είναι: το Λάος αστικό κόμμα!

Γενικά: τίποτα, καμία σχετική μνεία, στις εφημερίδες (με τη σειρά τού frontpages) Καθημερινή, Έθνος, Αδέσμευτος, Ελεύθερος τύπος, Αυριανή, Αυγή, Press, Καρφί, Νίκη, Λόγος, Αγγελιοφόρος, Κόσμος, Η άποψη!

Ειδικότερα η Βραδυνή όχι απλώς βράδυ, αλλά νύχτα βαθιά, ένα μόλις βήμα πριν από την Εσπρέσο: ο κεντρικός τίτλος της παλαιάς δεξιάς εφημερίδας είναι για το συνταξιοδοτικό, και κάτω αριστερά: «ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση»· ανάλογη αντιμετώπιση και στον Τύπο της Θεσσαλονίκης και την Αυριανή Μακεδονίας-Θράκης.

Αλλά ποιος θα σκανδαλιστεί τάχα, θα εξοργιστεί και θα μιλήσει για ακροδεξιά, όταν χρόνια τώρα μοχθεί για τον εξαγνισμό της, για την ιδεολογική και την ηθική κυρίως νομιμοποίησή της στη συνείδηση του κόσμου: ξανά εδώ, να μην ξεχνάμε αυτό που ωστόσο κάθε μέρα βλέπαμε και βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας --εφεξής θα μας κυβερνά και τυπικά!

Vae Victis(*): Ο πολιτικός κόσμος σε εργασιακή εφεδρεία;

Capital.gr..

Του Θεόδωρου Κουτρούκη

Η παράδοση των ευθυνών διακυβέρνησης σε εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα αποκάλυψε το δραματικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο πολιτικός κόσμος της χώρας. Αφού κατασπατάλησε τους κοινοτικούς πόρους και διόγκωσε το δημόσιο χρέος σε αστρονομικά επίπεδα για να αποκομίσει εκλογικά και πολιτικά οφέλη, η εγχώρια πολιτική τάξη αδυνατεί να αναλάβει τις ευθύνες της και επιχειρεί με την παράδοση της εξουσίας στην Τρόικα και τους συνεργάτες της «να δοξαστεί κρυπτόμενη».

Το πανθομολογούμενο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας είναι πολυπλόκαμο. Ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού υπολείπεται ικανοτήτων διοίκησης και ηγεσίας, δε διαθέτει επαρκές ανθρώπινο κεφάλαιο (εκπαίδευση και εμπειρία, δεν έχει διακριθεί στον επαγγελματικό ή κοινωνικό στίβο, δε διαθέτει τις επιθυμητές ικανότητες ενός πολιτικού όπως είναι η πειθώ, η δράση, η σύνεση, η πρωτοβουλία, η τόλμη, η αποφασιστικότητα κ.α.

Επιπλέον, ορατές είναι οι ευρύτατες εκπτώσεις σε θέματα αξιών καθώς αιωρούνται «αποχρώσες ενδείξεις» διαφθοράς, ανευθυνότητας, αδικαιολόγητου πλουτισμού, ανεντιμότητας, αδικίας, διαπλοκής, αναξιοπιστίας και μακιαβελισμού.

Η τροχιά της πολιτικής σταδιοδρομίας για την πλειονότητα των κομματοτραφών στελεχών είναι περίπου ταυτόσημη, ανεξαρτήτως ιδεολογικών καταβολών: αναρριχώνται χάρη στην κολακεία του αρχηγού ή των ψηφοφόρων, προασπίζουν πάση θυσία τα προνόμια τους (επανεκλογή, δημοσιότητα, ασυλία, αδιαφανής πλουτισμός), αναμασούν μηχανιστικά τετριμμένα ιδεολογικά στερεότυπα, αποκτούν συνείδηση επαγγελματικής ταυτότητας, τυποποιημένο λόγο, δεσμούς συντεχνιακής σύμπνοιας και αλληλεγγύης.

Οι εξουσιολάγνοι πολιτικοί είναι, συνήθως, ανεπάγγελτοι ή δίχως επαγγελματικές διακρίσεις, στρατεύονται στην υπηρέτηση βραχυπρόθεσμων συμφερόντων εν μέσω αστείρευτης δημαγωγίας και διγλωσσίας, διεκπεραιώνουν ασμένως όσα -άδικα ή μη- αιτήματα ψηφοφόρων μπορούν και μελετούν ως «οδηγό προς ναυτιλλόμενους» τις δημοσκοπήσεις που τους προσανατολίζουν σε σπασμωδικές ενέργειες και ανούσιους λόγους, κινήσεις που ενδέχεται να εντυπωσιάσουν την κοινή γνώμη.

Η διαρκής επικέντρωση στα εφήμερα και τα μικροσυμφέροντα διαιωνίζει ένα κονκλάβιο πολιτικών -σχεδόν συνώνυμο με την ακυβερνησία- που περιφρονεί τα στρατηγικά συμφέροντα των πολιτών και υποσκάπτει το μέλλον της χώρας για να διασώσει τα κεκτημένα του.

Η θνησιγενής κυβερνητική συγκόλληση φθαρμένων και αποτυχημένων πολιτικάντηδων που τους ενώνει η θεσιθηρική επιδίωξη οδηγεί σε μια εμβαλωματική συναίνεση που σχεδιάζεται καιροσκοπικά δίχως σχέδιο και όραμα.

Η συνομοταξία των πολιτικών έχει χρεοκοπήσει και κανένα Μνημόνιο δεν μπορεί πλέον να τη σώσει. Εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού δεν μπορούν να ηγηθούν του εγχειρήματος της εθνικής ανόρθωσης. Μήπως είναι ώρα για να τεθούν σε εργασιακή εφεδρεία ορισμένοι πολιτικοί ταγοί;

(*)Vae Victis = Ουαί τοις ηττημένοις

* Ο κ. Θεόδωρος Κουτρούκης είναι Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου

Είναι κατοχή, είναι χούντα και είναι… Νοέμβρης

Δρομος της Αριστερας...
Φέτος η επέτειος του Πολυτεχνείου έχει άλλο αέρα. Του Δημήτρη Υφαντή.
Ήρθαν τα πράγματα έτσι, να ορκίζεται αυτή η κυβέρνηση της «εθνικής σωτηρίας» τέτοιες ημέρες, που η εξέγερση των φοιτητών το 73 πυροδότησε το λαϊκό ξεσηκωμό και κλόνισε το πάλαι ποτέ «εθνοσωτήριο» καθεστώς της ξενοκίνητης χούντας.
Σχεδόν 40 χρόνια μετά είμαστε μάρτυρες, επιτέλους, της αρχής του τέλους της «μεταπολίτευσης»! Αυτό δεν πόθησαν, όσο τίποτα, όλα τα φωτισμένα μυαλά σε μικρόφωνα και εφημερίδες; Η αλήθεια είναι ότι τα «παιδιά» έδωσαν την εβδομάδα που πέρασε τον καλύτερο εαυτό τους. Το πάλεψαν ως εκεί που δεν παίρνει. Και βγήκαν νικητές. Δεν ήταν εύκολο να λυθεί η εξίσωση. Έπρεπε να συγκεραστούν πολλά, ώστε να επιβληθεί η λύση που εδώ και τώρα διέταξε το Διευθυντήριο της Ε.Ε. Έπρεπε να γίνουν πολλά παζάρια ώστε ταυτόχρονα να διασωθούν –κατά το δυνατόν- αλώβητα τα τιμάρια της πολιτικοοικονομικής διαπλοκής και να συμπιεστεί στο περιθώριο των εξελίξεων η λαϊκή πρωτοβουλία.
Όχι άδικα, το χαμόγελο ξαναγύρισε στα χείλη του Πρετεντέρη και του Παπαχελά. Από τις Βρυξέλλες ως τη Νέα Υόρκη, αν και φλεγματικά ή με ταυτόχρονες υποδεικτικές παραινέσεις ακόμα και τώρα, «εκφράζεται ικανοποίηση» για τις εξελίξεις. Έτσι προέκυψε κυβέρνηση. Έτσι σφραγίζεται το καθεστώς ολοκληρωτικής παράδοσης της χώρας. Ο εθνικός πλούτος θα λεηλατηθεί. Η εργασία και το κοινωνικό κράτος θα ισοπεδωθούν. Η ληστρική «αναδιάρθρωση» των ομολόγων θα σφίξει μέχρι στραγγαλισμό τα δεσμά της χρέωσης. Τη λες μεταβατική μια τέτοια κυβέρνηση;
Είναι πράγματι μετάβαση. Από τους δοτούς και τους δεδομένους, στους υπάλληλους και τους διορισμένους. Πλέον η συμφωνία της 26ης Οκτώβρη καταλύει απόλυτα την εθνική κυριαρχία. Ο δικομματισμός και οι παραφυάδες του, οι αποκαλούμενες «δυνάμεις εθνικής ευθύνης» και η μαυραγορίτικη ολιγαρχία υπέγραψαν με τον πιο επίσημο τρόπο την προδοσία και παρέδωσαν τη διακυβέρνηση στον εκλεκτό των «δυνάμεων κατοχής». Οι απίστευτες παλινωδίες ως την εξεύρεση της «λύσης σωτηρίας» θα μπορούσαν να αποδοθούν και ως αναγκαίες ωδίνες της μετάβασης. Παπανδρέου και Σαμαράς έδωσαν και έχασαν αρκετές μάχες οπισθοφυλακής μέχρι να παραδώσουν στον αυτόματο πιλότο – Παπαδήμο, υπό τις ιταμές επιταγές του Γερμανικού άξονα και τις συντονισμένες μεθοδεύσεις της εγχώριας διαπλοκής. Ο καρνάβαλος που παρέλασε στις οθόνες αυτές τις μέρες της καμαρίλας θα πρωταγωνιστήσει και σε επόμενα… «μεταβατικά» επεισόδια.
Αλλά το ρήγμα βαθαίνει. Όχι μόνο μεταξύ του λαού και αυτού του κοινοβουλευτικού θιάσου. Βαθαίνει πολύ περισσότερο ανάμεσα σε ό,τι προβάλλει το «γυαλί» και ό,τι συντελείται στις συνειδήσεις της πλατιάς πλειοψηφίας των πολιτών. Στις 28 Οκτώβρη ο προπαγανδιστικός ορυμαγδός για την υποτιθέμενη λυτρωτική συμφωνία των Βρυξελλών έπεσε στο κενό. Το «παλατιανό» πραξικόπημα ολοκληρωτικού τύπου, που εξαφάνισε εν μία νυχτί το δημοψήφισμα και παρέπεμψε τις εκλογές στο… κάποτε, ήταν η κεραυνοβόλα απάντηση του νέου καθεστώτος. Η κίνηση του λαϊκού παράγοντα, όμως, θα είναι η αποφασιστική παράμετρος που θα κρίνει την έκβαση των εξελίξεων. Όλα προδικάζουν ότι ο σύγχρονος δωσιλογισμός σύντομα θα βιώσει νέες οδυνηρές εκπλήξεις, όπως το πρωινό της 28ης Οκτώβρη.
Μπροστά στην επέτειο του Πολυτεχνείου δε, γεννιούνται γόνιμοι συνειρμοί. Το σύνθημα «ψωμί παιδεία ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73», που επαναλαμβάνεται όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο μαζικά σηματοδοτεί τη θεμελίωση μίας νέας συνείδησης.
Δεν είναι απλά η άσκηση μίας πολιτικής που ισοπεδώνει τη χώρα. Δεν πρόκειται για μία μεθόδευση εκτροπής, που αργά ή γρήγορα θα απαντηθεί με την προσφυγή στις κάλπες και άρα με την αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας.
Η λαϊκή δυναμική εξανάγκασε το καθεστώς να ξεμασκαρευτεί. Η ανεξαρτησία και ο σύγχρονος αντικατοχικός αγώνας είναι στην ημερήσια διάταξη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος σωτηρίας από την επιδίωξη μίας ριζικής αλλαγής, δεν υπάρχει άλλο μέσο από την οργάνωση του λαού για έναν μεγάλο ξεσηκωμό. Η απαλλαγή από την τρόικα σημαίνει απελευθέρωση από τη δυναστεία της ευρωκρατίας και της χρηματοπιστωτικής μαφίας. Το γκρέμισμα του σάπιου πολιτικού κατεστημένου είναι ζωτικός όρος για την πραγματική Δημοκρατία και την αποφασιστική στροφή στην κατεύθυνση σωτηρίας της χώρας και του λαού.
Το Νοέμβρη του ’73 μία μεγάλη λαϊκή εξέγερση έθεσε στο επίκεντρο τους στόχους της αναγκαίας ανατροπής για την Ανεξαρτησία και τη Δημοκρατία στη χώρα. Τότε ο αστικός πολιτικός κόσμος πρόβαρε ρόλους στη μασκαράτα κοινοβουλευτικής φιλελευθεροποίησης της χούντας. Ένα χρόνο μετά, στις 17 Νοέμβρη του 1974 οι… εκλογές εγκαινίαζαν το μεταπολιτευτικό καθεστώς.
Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από τέσσερις δεκαετίες κούφιας «δημοκρατίας» η εξέγερση του Πολυτεχνείου αναπνέει σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πλατεία, εκεί που ο κόσμος ψηλαφίζει το δρόμο της χειραφέτησης. Σήμερα, η σύγκρουση με το καθεστώς της νέας κατοχής θα ανοίξει το δρόμο για μια γνήσια Μεταπολίτευση του λαού. Δεν μπορεί να εξελιχθούν τα πράγματα διαφορετικά, εκτός αν κυριαρχήσουν οι χειρισμοί και τα υποκατάστατα. Φέτος, μπορεί η 17η του Νοέμβρη να μην είναι άλλη μια «παραδοσιακή» επέτειος. Όπως δεν ήταν και η 28η του Οκτώβρη…

Τι γλώσσα μιλάει ο Λουκάς Παπαδήμος;

Red NoteBook ...
Του Ευκλείδη Τσακαλώτου

Τις τελευταίες μέρες ακούστηκε κατά κόρον ότι το μεγάλο ατού του κ. Παπαδήμου είναι ότι μιλάει την ίδια γλώσσα με τους αξιωματούχους της ΕΕ και τους πιστωτές μας. Δεν θα σχολιάσω σε βάθος τον (άκομψο) υπαινιγμό του ισχυρισμού για τους έως τώρα διαπραγματευτές μας. Μήπως οι τελευταίοι δεν ήταν σε θέση να καταλάβουν τις απαιτήσεις της τρόικας; Μήπως είχαν διαφορετικές προτεραιότητες, βάσει μιας ριζοσπαστικότερης θεώρησης των πραγμάτων, που έκανε τη διαπραγματευτική θέση της χώρας δυσνόητη για τους εταίρους μας;

Μπορεί οι υποστηρικτές του κ. Παπαδήμου να εννοούν ότι αυτό που έχει ο νέος πρωθυπουργός είναι μια αξιοπιστία σε σχέση με το λόγο του: ένας αξιόπιστος συνομιλητής που εννοεί αυτά που λέει και λέει αυτά που εννοεί.

Όμως το θέμα δεν είναι προσωπικό: ουδείς αμφισβητεί την τεχνική (οικονομική) του κατάρτιση, πόσο μάλλον την εντιμότητα του νέου πρωθυπουργού. Στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού, όλο και περισσότερες χώρες ανέθεσαν τη νομισματική τους πολιτική σε «ανεξάρτητες» κεντρικές τράπεζες, με το επιχείρημα ότι οι κεντρικοί τραπεζίτες είναι πιο αξιόπιστοι από τους πολιτικούς διότι έχουν τη δυνατότητα να μην ενδίδουν στις πιέσεις των ψηφοφόρων. Όμως, γιατί να μην επεκτείνουμε την αρχή αυτή, και να προστατεύεται έτσι όλη η γκάμα της πολιτικής, και όχι μόνο η νομισματική, από δημοκρατικές πιέσεις;

Έτσι κατανοούν τη δημοκρατία οι νεοφιλελεύθεροι: όχι ως αντιπαράθεση διαφορετικών συμφερόντων, αξιών, προτεραιοτήτων και προτάσεων, αλλά ως πιέσεις που εμποδίζουν αναίτια την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και την τεχνοκρατική επίλυση των όποιων προβλημάτων της διακυβέρνησης.

Σε κάθε περίπτωση, το ερώτημα παραμένει: τι πάει να πει «ίδια γλώσσα με τους ευρωπαίους αξιωματούχους»; Μήπως ότι ο κ. Παπαδήμος βλέπει τα πράγματα από την ίδια σκοπιά που τα βλέπουν η Μέρκελ, ο Σαρκοζύ, ο Ντράγκι και οι άλλοι κυρίαρχοι των διαπραγματεύσεων; Αν ναι, και σε αυτό έχουν δίκιο οι υποστηρικτές του. Ο κ. Παπαδήμος είναι ταυτισμένος με τις κυρίαρχες επιλογές που οδήγησαν στην κρίση του 2008, και που απέτυχαν με τόσο εμφανή τρόπο στην περίοδο που ακολούθησε. Ως στέλεχος της ΕΚΤ, ο κ. Παπαδήμος δεν μπορούσε παρά να υποστηρίξει τη φιλελευθεροποίηση των χρηματαγορών. Ας θυμίσουμε εδώ ότι μετά την κρίση, η ΕΚΤ, σε αντίθεση με άλλες κεντρικές τράπεζες και τους περισσότερους οικονομολόγους, εξακολουθούσε να ανησυχεί για τον πληθωρισμό και όχι για την ύφεση. Ο ίδιος δε ο κ. Παπαδήμος ήταν συστηματικά κατά του κουρέματος του ελληνικού χρέους, πιστεύοντας ακράδαντα ότι η λιτότητα είναι η λύση και όχι το πρόβλημα. Από πουθενά, λοιπόν, δεν προκύπτει ότι έχει καταλάβει τις δραματικές διαστάσεις που παίρνουν η ανεργία, η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Από πουθενά, επίσης, δεν προκύπτει ότι προτάσσει ως βασικό πρόβλημα την εντελώς ελλειμματική αρχιτεκτονική της ευρωζώνης που ή θα τροποποιηθεί, είτε το ευρώ θα καταρρεύσει - διότι σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν οι νεοφιλελεύθεροι, το ευρώ δεν θα καταρρεύσει από τις αντιστάσεις των κινημάτων και του κόσμου της εργασίας, αλλά από την ίδια την πολιτική της ευρωζώνης.

Για όλους αυτούς τους λόγους, το να μιλάς την ίδια γλώσσα με τις ελίτ της ΕΕ σημαίνει ότι δεν μπορείς να διαπραγματευτείς. Ο κ. Παπαδήμος δεν μπορεί να παρουσιάσει κανένα αντεπιχείρημα, ούτε να αναδείξει άλλες προτεραιότητες, γιατί έχει δεχτεί το κυρίαρχο επιχείρημα, γιατί συμμερίζεται το ιδεολογικό και θεωρητικό οπλοστάσιο του νεοφιλελευθερισμού. Το ότι μιλάει την ίδια γλώσσα αποτελεί, από αυτήν την άποψη, το χειρότερο χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να έχει ο βασικός μας διαπραγματευτής. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να ταράξει τα νερά και να απαιτήσει η Ελλάδα να ξεπληρώνει το χρέος της όσο παρουσιάζει ανάπτυξη και πλεόνασμα στο ισοζύγιο πληρωμών, όπως και η Γερμανία το 1953; Να βάλει, μήπως, το θέμα της ανεργίας ως πρωτεύον; Δεν νομίζω.

Μετά την κρίση του 2008, και με δεδομένη την τεράστια ευθύνη των τραπεζών γι΄ αυτήν, είναι προκλητικό να ηγείται μιας χώρας κάποιος που προέρχεται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ότι είναι θεσμικός (κεντρικός) τραπεζίτης είναι δευτερεύον ζήτημα: πρέπει κανείς να έχει χάψει το σύνολο της κυρίαρχης ιδεολογίας για να πιστέψει ότι οι ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες είναι ανεξάρτητες από τις (εμπορικές και επενδυτικές) τράπεζες. Μαζί σχεδίασαν τις πολιτικές που συνέβαλαν τόσο πολύ στην σημερινή κρίση, και μαζί σχεδίασαν να πληρώσουν τα σπασμένα κάποιοι άλλοι. Γι΄ αυτό, εξάλλου, η γλώσσα του κ. Παπαδήμου είναι ξεκάθαρη. Και συνιστά μέρος του προβλήματος.

Αντίο παλιάτσο ...

ΤΑ ΝΕΑ ...
Ο κονφερανσιέ που έγινε μεγιστάνας των media αποχωρεί από τον πολιτικό στίβο έπειτα από 17 χρόνια ακροβασίας ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Στον πολιτικό στίβο κατέβηκε το 1994 με το σύνθημα: «Η χώρα που αγαπώ». Αποσύρεται ύστερα από δεκαεπτά χρόνια με μια αποχαιρετιστήρια φράση - προϊόν τηλεφωνικής υποκλοπής - που υπενθυμίζει ότι μια θριαμβευτική αρχή συνοδεύεται πολλές φορές από ένα ταπεινωτικό τέλος: «Αυτή εδώ είναι μια σκατοχώρα». Εκείνο το σύνθημα και αυτή η φράση περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο μια ιδιόμορφη πολιτική περιπέτεια με χαρακτηριστικά κωμωδίας και δράματος. Για να αρχίσει την πολιτική του καριέρα, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι υποδύθηκε το τυπικό δείγμα μιας Ιταλίας εύθυμης, που παίρνει ελαφριά τη ζωή, αγαπάει τα κορίτσια, κυνηγάει την κοινωνική αναγνώριση, μιλάει πολύ και μιλάει δυνατά. Μιας Ιταλίας με ψυχή χαβαλέ, λίγο πονηρής αλλά στο βάθος καλοκάγαθης. Μπήκε τόσο πολύ στο πετσί του ρόλου του, όμως, που έχασε το μέτρο: από τυπικός Ιταλός έγινε ένας α-τυπικός επιχειρηματίας και α-τυπικός πολιτικός, συνδυάζοντας δύο ιδιότητες απολύτως αταίριαστες για τα δημοκρατικά ήθη της λοιπής Ευρώπης.

Η ΕΚΤΟΞΕΥΣΗ. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έγινε ο πιο πλούσιος άνθρωπος στη χώρα του μολονότι δεν είχε καμία σχέση με το made in Italy, το οποίο αναγνώριζε ως σήμα κατατεθέν ποιότητας και αισθητικής ο υπόλοιπος κόσμος. Δεν έφτιαχνε αυτοκίνητα, παπούτσια, ρούχα ή αξεσουάρ. Κέρδισε πολλά χρήματα χτίζοντας την ιταλική εκδοχή της βιομηχανίας του θεάματος, ένα προϊόν εσωτερικής κατανάλωσης και σχεδόν καθόλου εξαγώγιμο. Ελάχιστοι γνωρίζουν πώς ακριβώς έφτασε μέχρι εκεί. Σχεδόν κανείς δεν τον θυμάται ως κονφερανσιέ στα κρουαζιερόπλοια ή την εποχή που ζούσε σε ένα διαμέρισμα 50 τ.μ. στο Μιλάνο. Κανείς δεν ξέρει - ή δεν θέλει να θυμάται - πώς βρέθηκε να χτίζει μια πόλη έξω από την πόλη, το Μιλάνο 2, ως κατασκευαστής. Οι σχέσεις του με το οργανωμένο έγκλημα εκείνη την περίοδο δεν ξεπέρασαν ποτέ τα όρια της φήμης - που λέει ότι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν ο άνθρωπος που μετέφερε το χρήμα της σικελικής Μαφίας στον ιταλικό Βορρά, ότι εκμεταλλεύτηκε το κενό για να γίνει ο τρίτος πόλος της διαπλοκής ανάμεσα στο οργανωμένο έγκλημα και την πολιτική τάξη. Ενα κενό εκμεταλλεύθηκε, νομοθετικό αυτή τη φορά, για να οδηγήσει την Ιταλία στην εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης με τις ευλογίες του τότε ηγέτη των ιταλών Σοσιαλιστών Μπετίνο Κράξι.

ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Την ευκαιρία ενός άλλου κενού άρπαξε για να μπει σαν σίφουνας στην πολιτική τη δεκαετία του 1990. Ηταν τότε που η Πρώτη Δημοκρατία κατέρρεε υπό το βάρος μιας σειράς σκανδάλων διαφθοράς και η επιχείρηση Καθαρά Χέρια διέλυε το pentapartito, τα πέντε κόμματα που μοιράζονταν για ολόκληρες δεκαετίες την εξουσία με επικεφαλής τους Χριστιανοδημοκράτες. Ο Μπερλουσκόνι χρειάστηκε μόλις μια φωτοβολίδα περί κομμουνιστικού κινδύνου για να διαλύσει την Αριστερά και να γίνει ο πρώτος Πρωθυπουργός της Δεύτερης Δημοκρατίας. Και για να κατακτήσει την εξουσία δεν δίστασε να συμμαχήσει με τον Διάβολο - τους αποσχιστικούς του Ουμπέρτο Μπόσι και τους νεοφασίστες του Τζανφράνκο Φίνι. Η πρώτη του κυβέρνηση δεν κράτησε παρά επτά μήνες.
Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν είναι μόνο ένας από τους πλουσιότερους πολίτες της Ιταλίας αλλά και ο μακροβιότερος Πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας του. Το βιογραφικό του λέει ότι έγινε Πρωθυπουργός ακόμη δύο φορές - από τον Ιούνιο του 2001 έως τον Μάιο του 2006 και από τον Μάιο του 2008 έως τον Νοέμβριο του 2011. Η Δεύτερη Δημοκρατία στην Ιταλία είναι η εποχή του μπερλουσκονισμού. Υπάρχουν όμως και άλλα στοιχεία όπως ότι ο Μπερλουσκόνι έχασε δύο φορές από έναν σχεδόν άσημο ακαδημαϊκό που πήγαινε στο πανεπιστήμιο με ποδήλατο, τον Ρομάνο Πρόντι. Επίσης ότι ο επιχειρηματίας που υποσχέθηκε να «τρέξει» μια χώρα σαν να είναι επιχείρηση, δηλαδή με ιδιωτικονομικά κριτήρια, δεν απελευθέρωσε ποτέ την οικονομία, ότι ο πολιτικός που κάποτε αυτοανακηρύχθηκε «καλύτερος ηγέτης στον κόσμο» παραδίδει μια χώρα στο χείλος της αβύσσου, ηθικά καταβαραθρωμένη, με πληγωμένο κύρος και χαμένη αξιοπιστία.

ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ. Ο λόγος όμως για τον οποίο ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποχωρεί από τον πολιτικό στίβο με την αποδοχή του στην κοινή γνώμη να έχει πέσει κάτω από το 20% είναι άλλος. Εδώ και δύο δεκαετίες, ο Καβαλιέρε παρουσιάζεται στους ιταλούς πολίτες σαν σάρκα από τη σάρκα τους αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα μπορούσαν να γίνουν κάποτε όπως αυτόν. Μόνο που το προϊόν αποδεικνύεται ελαττωματικό. Τι σόι λεφτάς είναι κάποιος που φτιάχνει νόμους για να προστατεύουν τον ίδιο και τις επιχειρήσεις του; Και τι είδους γυναικάς είναι κάποιος που δεν κατακτά, αλλά πληρώνει στρατιές γυναικών για να κάνει πάρτι «μπούνγκα μπούνγκα»; Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αδυνατεί πλέον να δώσει απαντήσεις. Εκείνο το μόνιμο μειδίαμα έχει εξαφανιστεί από το πρόσωπό του, σαν να μην έχει όρεξη ούτε για εκείνα τα σαχλά αστεία που τόσο τον διασκέδαζαν την εποχή της παντοδυναμίας του.

Η ΕΥΡΩ - ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ! ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ!

ΙΣΚΡΑ ...
Του PAUL KRUGMAN*
Ο Paul Krugman δεν είναι μαρξιστής ούτε αριστερός οικονομολόγος. Το πολύ-πολύ μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας προωθημένος Κεϋνσιανός στην «αριστερή» πτέρυγα σκέψης του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ.
Κι όμως, ο Paul Krugman, εδώ και πολύ καιρό, ασκεί εμπεριστατωμένη κριτική στο ευρώ και τα χαρακτηριστικά του και στο σημερινό άρθρο του που η «Iskra» αναδημοσιεύει από τους New York Times (σε μετάφραση από το tovima.gr), σχεδόν προεξοφλεί με ακλόνητη τεκμηρίωση την διάλυση του.
Ολόκληρο το άρθρο του Paul Krugman έχει ως εξής:
Ιδού πώς τελειώνει το ευρώ - όχι με «μπαμ», αλλά με «μπούνγκα- μπούνγκα». Πριν από λίγο καιρό, οι ευρωπαίοι ηγέτες επέμεναν πως η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να παραμείνει οπωσδήποτε στο ευρώ, αποπληρώνοντας τα χρέη της στο ακέραιο. Τώρα, με την Ιταλία να πέφτει στον γκρεμό, είναι δύσκολο να δει κανείς πώς το ευρώ μπορεί να επιβιώσει.
Αλλά ποιο είναι το νόημα της ευρω-πανωλεθρίας; Όπως συμβαίνει πάντα όταν επέρχεται μια καταστροφή, εμφανίζεται ένα ρεύμα από ιδεολόγους που υποστηρίζουν ότι η καταστροφή δικαιώνει τις απόψεις τους. Καιρός λοιπόν να αρχίσουμε την απομυθοποίηση.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: η προσπάθεια για την δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος ήταν μια από αυτές τις ιδέες που ξεπερνούσαν τις συνηθισμένες ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές. Βρήκε υποστηρικτές στην αμερικανική δεξιά, που είδαν το ευρώ σαν έναν παράγοντα σταθερότητας, σχεδόν σαν μια αναβίωση του κανόνα του χρυσού, αλλά και στην βρετανική αριστερά, που το είδε σαν ένα βήμα προς μια σοσιαλδημοκρατική Ευρώπη.
Το ευρώ πολέμησαν όμως οι Βρετανοί συντηρητικοί, που επίσης το είδαν σαν ένα βήμα προς μια σοσιαλδημοκρατική Ευρώπη. Και το αμφισβήτησαν οι αμερικανοί προοδευτικοί, που ανησυχούσαν - με το δίκιο τους, θα έλεγα ευλογώντας τα γένια μου - για το τι θα συνέβαινε αν τα κράτη δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την νομισματική και δημοσιονομική πολιτική για να αντιμετωπίσουν τις υφέσεις.
Τώρα λοιπόν που το σχέδιο ευρώ έχει πέσει στα βράχια, τι διδάγματα πρέπει να εξάγουμε; Ακούω τελευταία δύο ισχυρισμούς, και αμφότεροι είναι λανθασμένοι: ότι τα βάσανα της Ευρώπης αντανακλούν την εν γένει αποτυχία του μοντέλου των κρατών πρόνοιας και ότι η κρίση της Ευρώπης αποδεικνύει γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να προχωρήσουν άμεσα σε μέτρα αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας.
Η άποψη ότι η ευρωπαϊκή κρίση σηματοδοτεί την αποτυχία του κράτους πρόνοιας εκφράζεται από πολλούς Ρεπουμπλικάνους. Ο Μιτ Ρόμνι για παράδειγμα έχει κατηγορήσει τον πρόεδρο Ομπάμα ότι εμπνέεται από τους Ευρωπαίους «σοσιαλιστές δημοκράτες», τονίζοντας ότι «το ευρωπαϊκό μοντέλο δεν δουλεύει ούτε στην Ευρώπη». Πρόκειται για την αντίληψη πως οι χώρες που υφίστανται την κρίση έχουν πρόβλημα λόγω του βάρους που σωρεύτηκε από τις υψηλές δημόσιες δαπάνες. Αλλά τα στοιχεία λένε άλλα.
Είναι αλήθεια πως όλες οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν πιο γενναιόδωρες κοινωνικές παροχές - περιλαμβανομένης της καθολικής ασφαλιστικής κάλυψης του πληθυσμού - και υψηλότερες δημόσιες δαπάνες απ' ότι η Αμερική. Αλλά τα έθνη που υφίστανται την κρίση δεν έχουν μεγαλύτερα προνοιακά συστήματα από ότι τα έθνη που ευημερούν - μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Η Σουηδία, φημισμένη για τα υψηλά της επιδόματα, τα πηγαίνει ιδιαίτερα καλά στα οικονομικά της - είναι μια από τις λίγες χώρες όπου το ΑΕΠ είναι σήμερα υψηλότερο από ότι ήταν πριν την κρίση.
Και, πριν την κρίση, οι «κοινωνικές δαπάνες» για προγράμματα πρόνοιας ήταν χαμηλότερες ως ποσοστό του ΑΕΠ σε όλα τα προβληματικά σήμερα κράτη απ΄ότι ήταν στην Γερμανία, για να μην πούμε για την Σουηδία.
Α ναι, και ο Καναδάς, που επίσης έχει καθολική ασφαλιστική κάλυψη και πολύ πιο γενναιόδωρες παροχές προς τους φτωχούς απ’ ότι οι ΗΠΑ, ξεπέρασε τις δυσκολίες της κρίσης πολύ καλύτερα από εμάς.
Η ευρω-κρίση, λοιπόν, δεν λέει κάτι για την βιωσιμότητα του μοντέλου του κράτους πρόνοιας. Μήπως όμως είναι το καθοριστικό επιχείρημα για να «σφίξουμε το ζωνάρι» σε μια καθημαγμένη οικονομία; Ακούμε αυτόν τον ισχυρισμό όλη την ώρα. Η Αμερική, μας λένε, πρέπει αμέσως να περιορίσει δραματικά τις δαπάνες της, αλλιώς θα καταλήξει σαν την Ελλάδα ή την Ιταλία. Και πάλι, όμως, τα στοιχεία μας λένε μια διαφορετική ιστορία.
Πρώτον, αν κοιτάξει κανείς τι συμβαίνει στον κόσμο θα δει πως ο βασικός παράγοντας που καθορίζει τις αποδόσεις των ομολόγων δεν είναι το ύψος του δημοσίου χρέους κάθε χώρας, αλλά αν ο δανεισμός αυτός γίνεται στο εθνικό νόμισμα της εκάστοτε κυβέρνησης ή όχι. Η Ιαπωνία έχει πολύ υψηλότερο χρέος από την Ιταλία, αλλά η απόδοση των πολυετών ιαπωνικών ομολόγων είναι μόλις 1%, αντί για 7% της Ιταλίας. Οι δημοσιονομικές προοπτικές της Βρετανίας μοιάζουν πολύ χειρότερες από εκείνες της Ισπανίας, αλλά η Βρετανία μπορεί να δανειστεί με κάτι παραπάνω από 2% επιτόκιο, ενώ η Ισπανία πληρώνει σχεδόν 6%.
Αυτό που συνέβη, όπως φαίνεται, είναι πως ακολουθώντας το ευρώ η Ισπανία και η Ιταλία αυτοϋποβαθμίστηκαν στο στάτους κρατών του τρίτου κόσμου, που πρέπει να δανείζονται σε νομίσματα άλλων, με όλη την απώλεια ευελιξίας που αυτό συνεπάγεται. Εν προκειμένω, καθώς οι χώρες της ευρωζώνης δεν μπορούν να τυπώσουν χρήμα ούτε καν σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, υπόκεινται σε διαταραχές χρηματοδότησης που δεν υφίστανται τα έθνη που διατηρούν δικό τους νόμισμα - και τα αποτελέσματα είναι αυτά που βλέπουμε. Η Αμερική που δανείζεται σε δολάρια, δεν έχει αυτό το πρόβλημα.
Το άλλο πράγμα που πρέπει να ξέρετε είναι ότι παρατηρώντας την τρέχουσα κρίση, η συνταγή της λιτότητας έχει αποτύχει όπου κι αν εφαρμόστηκε: ούτε μια χώρα με σημαντικά χρέη δεν κατάφερε με τις περικοπές δαπανών να ανακτήσει την εύνοια των αγορών. Η Ιρλανδία για παράδειγμα, το «καλό παιδί» της Ευρώπης, αντέδρασε στα προβλήματα χρέους με βάρβαρη λιτότητα, που οδήγησε την ανεργία στο 14%. Κι όμως, οι αποδόσεις των ιρλανδικών ομολόγων παραμένουν πάνω από το 8% - χειρότερες και από της Ιταλίας.
Το ηθικόν δίδαγμα της ιστορίας είναι, λοιπόν, πως πρέπει κανείς να φοβάται τους ιδεολόγους που προσπαθούν να «απαγάγουν» την ευρωπαϊκή κρίση για να προάγουν τις δικές τους ατζέντες. Αν ακούσουμε αυτούς τους ιδεολόγους, θα καταλήξουμε όλοι να κάνουμε τα προβλήματα μας - που είναι διαφορετικής φύσης, αλλά εξίσου σοβαρά - ακόμη χειρότερα.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στους "New York Times" και αναδημοσιεύτηκε στο «tovima.gr», με τίτλο "Οι θρύλοι της αποτυχίας" (12/11/2011).

Επισημος ορισμος της τρομοκρατιας..

Σχολιο στο αρθρο του Σταθη η ολιγαρχία πήρε τ' όπλο της...
Θεωρούνται τρομοκρατικά εγκλήματα οι εκ προθέσεως πράξεις που είναι δυνατό να προσβάλουν σοβαρά χώρα ή διεθνή οργανισμό, τις οποίες ο δράστης διαπράττει με σκοπό:
1. Να εκφοβίσει σοβαρά έναν πληθυσμό.
2. Να εξαναγκάσει τις δημόσιες αρχές ή έναν διεθνή οργανισμό να εκτελέσουν οποιαδήποτε πράξη ή να απόσχουν από την εκτέλεσή της ή να αποσταθεροποιήσει ή να καταστρέψει τις πολιτικές, συνταγματικές ή οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού.
3. Προσβολή κατά της ζωής προσώπου, η οποία είναι δυνατό να επιφέρει τον θάνατο (σημ: 40% αύξηση των ψυχικών διαταραχών τού πληθυσμού)
4. Σοβαρή προσβολή κατά της σωματικής ακεραιότητας προσώπου (σημ: ΜΑΤ).
5......
6. Πρόκληση σημαντικών ζημιών σε κυβερνητικές ή δημόσιες εγκαταστάσεις, συγκοινωνιακά συστήματα, εγκαταστάσεις υποδομής, περιλαμβανομένων και των συστημάτων πληροφορικής, σταθερές εξέδρες που βρίσκονται επί της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας, δημόσιους χώρους ή ιδιωτικές ιδιοκτησίες, μαζικές καταστροφές των εν λόγω χώρων, εγκαταστάσεων ή συστημάτων ή σημαντικές οικονομικές απώλειες (σημ: ξεπούλημα).
7......
8. Κατασκευή, κατοχή, κτήση, μεταφορά, προμήθεια ή χρήση ............., εκρηκτικών υλών, ......και χημικών όπλων......
9...........
10. Διαταραχή ή διακοπή του εφοδιασμού ύδατος, ηλεκτρικής ενέργειας ή κάθε άλλου βασικού φυσικού πόρου, με αποτέλεσμα την έκθεση ανθρωπίνων ζωών σε κίνδυνο.
11. Απειλή εκτέλεσης ενός εκ των προαναφερομένων εγκλημάτων».

Ουδέν σχόλιον από την πλευρά μου, αλλά
κάθε παραλληλισμός με την ελληνική πολιτική καί με τις πράξεις της ΕΕ, των τραπεζών καί των "θεσμικών επενδυτών" είναι επιθυμητός.

Συρθέντες και διασυρθέντες

kathimerini.gr ...
Tου Παντελη Μπουκαλα
Πολλοί θα δηλώσουν ενθουσιασμένοι με το καινούργιο κυβερνητικό σχήμα, ύστερα μάλιστα από τον μέχρις εξαγιασμού εκθειασμό του κ. Λουκά Παπαδήμου· στην πρώτη του ομιλία πάντως, μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο, ο νέος πρωθυπουργός δεν βρήκε μία λέξη να πει για τον δοκιμαζόμενο λαό (ας υποθέσουμε όχι από αδιαφορία, αλλά για να αποφύγει τα κλισέ του ψυχοπονιάρικου πολιτικαντισμού). Αρκετοί, με τη σκέψη ότι ο ανταγωνισμός των εξ ανάγκης εταίρων δεν θα καταλαγιάσει, θα μιλήσουν για ανεμογκάστρι και άλλοι, οι πιο απαισιόδοξοι, για έγκυο μόρο, όταν στον τοκετό πεθαίνει η μητέρα. Και κάποιοι, οι απαιτητικότεροι ίσως, θα καταφύγουν στην κλισαρισμένη βολή και θα δώσουν στα αισθήματά τους τον συνήθη τίτλο: «Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν».
Αλλά ποιο το όρος εδώ; Πόσο εύκολο είναι να πιστέψουμε πως είναι βουνά (και μάλιστα αγέρωχα, απάτητα κι αμόλυντα) οι λόφοι του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. και ο λοφίσκος του ΛΑΟΣ, λόφοι της ιδιοτέλειας, της ίντριγκας, των αδυσώπητων φιλοδοξιών, της μικροπολιτικής, του βυζαντινισμού και της διαπλοκής; Πώς να πιστέψει κανείς ότι ξαφνικά ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς, εις μνήμην της κοινής φοιτητικής τους ζωής, ανέβηκαν ζευγάρι στον Ολυμπο της αγαθότητας και της ευθυκρισίας (αυτό δεν εννοούν οι καλοί άρχοντες όταν λένε μονότονα ότι «πρέπει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων», αλληλοδακτυλοδεικτούμενοι, ώστε να κρύβεται ο καθένας πίσω από το δάχτυλο της εγωπάθειάς του;). Πώς να πιστέψει ο τυχαίος, ο απλός επιτέλους πολίτης ότι οι δικομματάρχες ανηφόρισαν στο Σινά (κι από κοντά και ο θεατρικότατα ευλαβής αρχηγός της ακροδεξιάς), για να παραλάβουν τις πλάκες με τις εντολές της μετριοπάθειας και του εθνικού συμφέροντος, το οποίο κατά κόρον επικαλούνται για να δικαιολογήσουν τους τακτικισμούς, τις παλινωδίες και τους αλληλοεκβιασμούς τους;
Και εν πάση περιπτώσει, ποιος να τους δώσει εκεί πάνω τις πλάκες της εξουσίας, όταν ο μοναδικός κατά Σύνταγμα εξουσιοδότης, ο λαός δηλαδή για όσους τείνουν να το ξεχάσουν, έχει απωθηθεί στο περιθώριο; Και πάλι εν ονόματι του εθνικού συμφέροντος έγινε η περιθωριοποίηση αυτή. Οι εκλογές, μας λένε, με τις οποίες θα εκφραζόταν όσο το δυνατόν αυθεντικότερα η λαϊκή βούληση, είναι απώλεια χρόνου, ενώ δεν χρειάζεται να στενοχωριόμαστε για τα πέντε εικοσιτετράωρα που χαραμίστηκαν μέχρι να κατασκευαστεί το νέο, παράταιρο κυβερνητικό σκάφος.
Οι επικεφαλής των δύο μεγάλων κομμάτων σύρθηκαν ώς τη «συναίνεση». Σύρθηκαν από την ίδια τους την παταγώδη αποτυχία και την ηθικοπολιτική τους έκπτωση. Κι αφού με τις δολοπλοκίες και τις παλινωδίες τους διέσυραν τους θεσμούς, διασύρθηκαν στο τέλος οι ίδιοι. Εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα ως συνωμότες, αγρίως συμφεροντολόγοι και παγερά αδιάφοροι για την κατακραυγή που προκάλεσε η στάση τους. Και σε κατώτερα...

Εργολαβίες

το Κουτι της Πανδωρας απο τον Κωστα Βαξεβανη...

Ήταν σαν ένα μισοτελειωμένο θρίλερ του Χίτσκοκ, που για εμπορικούς λόγους, ανέλαβε να τελειώσει κάποιος άλλος μετά το θάνατό του. Έτσι την αγωνία ακύρωνε η γελοιότητα της υπερβολής που επέλεξε ένας σκηνοθέτης ανάξιος των προσδοκιών. Αυτό το πράγμα ήταν το έργο της εθνικής σωτηρίας που παίχτηκε τις τελευταίες μέρες.
Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, καταχράστηκαν τις ατάκες της εθνικής ενότητας, της σωτηρίας,της ανάγκης για έντιμη διακυβέρνηση και τόσα άλλα. Οι διαφωνίες για τα πρόσωπα, οι πολιτικοί τακτικισμοί, οι αντιπαραθέσεις που έφεραν τα πράγματα λίγο πριν την ματαίωση, φαίνεται πως ήταν απλώς ένα μέρος του έργου.
Την ώρα της μεγάλης διαφωνίας, την ώρα δηλαδή που το καθένα από τα δύο κόμματα προσπαθούσε να επιβάλλει την λύση του μικρότερου δυνατού κόστους για το ίδιο, λίγα μέτρα από το Προεδρικό, στη Βουλή συμφωνούσαν απολύτως.
Ψήφιζαν από κοινού τα νομοσχέδια της απερχόμενης κυβέρνησης, με δεκάδες τροπολογίες. Στην πραγματικότητα εργολαβίες. Υποχρεώσεις απέναντι σε εργολάβους. Στην Πανδώρα αποκαλύψαμε δύο από αυτές, αλλά τα ΜΜΕ δεν άκουσαν και δεν είδαν τίποτα, παρά την μεγάλη αναγνωσιμότητα του site.
Στη Βουλή λοιπόν ψηφίστηκαν την ώρα της μεγάλης κρίσης δύο νομοσχέδια. Στο πρώτο που αφορά στην έκδοση οικοδομικών αδειών και ήταν ευθύνη του ΥΠΕΚΑ, δίνεται η δυνατότητα σε “επενδυτές” να οικοδομήσουν “Υπεραγορές” ,Mall δηλαδή, χωρίς τους περιοριστικούς όρους δόμησης (κάλυψη, ύψος, έκταση). Στο νομοσχέδιο μπαίνει το παραπλανητικό «για κοινωνικές εκδηλώσεις», για να εμφανίσει πως αφορά ειδικά μόνο συγκροτήματα. Η ερώτηση προς το υπουργείο είναι: «νομιμοποιεί αυτό το άρθρο το γνωστό Mall στο Μαρούσι το οποίο είναι παράνομο εξ αιτίας αυτών των λόγων;» Την ώρα μάλιστα που οι προσφυγές των κατοίκων δείχνουν να δικαιώνονται; (δείτε δημοσίευμα εδώ…)
Το ίδιο νομοσχέδιο δίνει δυνατότητα μέσω ειδικών όρων δόμησης για διάφορα ακόμη εκτρώματα. Και μια και ο όρος «υπεραγορές, καταστήματα που προορίζονται για κοινωνικές εκδηλώσεις» χωράει ό,τι ερμηνεία αποφασίσει ο καθένας, είναι ένα ακόμη ερώτημα αν πρόκειται για προσπάθεια πράσινης ανάπτυξης, πολύ πράσινης ανάπτυξης. Του γηπέδου ας πούμε του Παναθηναϊκού.
Στο άλλο νομοσχέδιο, επεκτείνεται χρονικά η λειτουργία των λατομείων. Το επιχείρημα είναι πως τον καιρό της κρίσης το κράτος θα εισπράττει από αυτά πράσινα τέλη. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για πράσινα άλογα που θα βοσκήσουν πάλι στο χωράφι του κρατικού προστατευτισμού. Πολλά απ’ αυτά τα λατομεία είναι παράνομα και καταστροφικά για το περιβάλλον. Σε μία των περιπτώσεων, αυτή στον Άραξο, το λατομείο είναι συνιδιοκτησίας του ομίλου Μπόμπολα. Το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει αποφανθεί πως είναι παράνομη η λειτουργία του. (δείτε δημοσίευμα εδώ…) Το ελληνικό κράτος λοιπόν, όπως στην περίπτωση του Βατοπεδίου, παρεμβαίνει και νομοθετεί ανατρέποντας δικαστικές αποφάσεις υπέρ κάποιων.
Το επιχείρημα πως όλα αυτά γίνονται γιατί πρέπει να επιτευχθεί ανάπτυξη, πράσινη μάλιστα, δεν διαφέρει σε τίποτα από τη λογική των δεκαετιών του 60, όταν οι κυβερνήσεις παρέδιδαν τα πάντα σε ημέτερα πάντα συμφέροντα για το καλό της χώρας. Το αποτέλεσμα το ζούμε ακόμη και σήμερα.
Όλα αυτά έγιναν εν ριπή οφθαλμού, την ώρα που οι διαφωνούντες εκπρόσωποι των κομμάτων ήταν έτοιμοι να κατασπαραχθούν μπροστά στις κάμερες για την κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μία ακόμη «εθνική» εργολαβία, παραδόθηκε. Εύγε.

Πάμε παρακάτω…

pressinaction.gr ...
του Γιάννη Γούδα

Ανατέθηκε λοιπόν η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σ’ ένα πρόσωπο μη εκλεγμένο, μετά από εισήγηση των δύο μεγάλων κομμάτων κι ενός ακόμα. Επανήλθε λοιπόν σε ισχύ η δυνατότητα που είχε ο ανώτατος άρχων, «να διορίζει πρωθυπουργό ακόμα και τον κηπουρό του». Έτσι ο εγγυητής του Συντάγματος (στο σύνολό του και χωρίς εξαιρέσεις), το άφησε για λίγο στην άκρη και συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις. Θα έχουμε λοιπόν για πρωθυπουργό έναν δικό μας άνθρωπο, έναν από εμάς. Έναν που ξεκίνησε τις σπουδές του στην γνωστή «γιάφκα» ηγετών του Κολλεγίου Αθηνών, στη συνέχεια μάζεψε πτυχία στο εξωτερικό, φυσικής, ηλεκτρομηχανολογίας και οικονομικών, θήτευσε σε υψηλές θέσεις και τώρα ανέλαβε να σώσει τη χώρα. Τη χώρα; Χμμμ… Ανατρέχοντας στη δράση του στην Ελλάδα, θα θυμηθούμε ότι διετέλεσε οικονομικός σύμβουλος του Σημίτη και είχε συμμετοχή και στα θέματα που είχαν σχέση με όσα έγιναν στο χρηματιστήριο αλλά και στα λογιστικά τερτίπια προκειμένου να μπει η χώρα στο ευρώ. Από τις αρχές του 2010 μάλιστα, ήταν άμισθος σύμβουλος του ΓΑΠ οπότε δικαιούται μερίδιο από την επιτυχία της ασκηθείσας πολιτικής και τα όσα αυτή κόστισε στον λαό. Για να σοβαρευτούμε λίγο, ένας εκπρόσωπος του παγκόσμιου τραπεζικού κατεστημένου, διαβρωμένος ως το κόκαλο από την νοοτροπία της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, δεν μπορεί παρά να εργαστεί για την προάσπιση συγκεκριμένων συμφερόντων που σε καμιά περίπτωση δεν συγκλίνουν προς αυτά των λαϊκών μαζών. Θα λειτουργήσει σαν αλεξικέραυνο των αντιδράσεων του λαού με την κρυφή ελπίδα αυτών που τον φύτεψαν εκεί, ότι η μνήμη μας θα έχει εξασθενήσει όταν έρθει η ώρα. Το μόνο που πρέπει να φοβάται η κωμική αυτή σύμπραξη των συνενόχων, είναι ο αντιεξουσιαστικός πυρήνας ΓΑΠ που απαλλαγμένος από τα δεσμά της εξουσίας θα το ρίξει στο αντάρτικο.

Ο Καραγκιόζης πρωθυπουργός, το Κολλητήρι υπουργός...

πιτσιρίκος ...

Ορκίστηκε χτες η νέα κυβέρνηση του πρωθυπουργού του λαού, Λουκά Παπαδήμου. Το νέο υπουργικό συμβούλιο αποτελείται μόνο από 48 υπουργούς και υφυπουργούς, αφού δεν έγινε δυνατό να υπουργοποιηθούν και οι 254 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΆΟΣ, ώστε να μην αρχίσουν από την Δευτέρα το αντάρτικο και τις αποστασίες.

Ο νέος πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος είναι ένας εξευτελισμένος άνθρωπος –μιας και αποδέχτηκε μια θέση που κανείς αξιοπρεπής άνθρωπος δεν θα δεχόταν-, αλλά δεν τον πειράζει που είναι ανδρείκελο και δεν έχει καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, αφού είναι αποφασισμένος σε λίγους μήνες να κάνει πλαστική εγχείρηση στο πρόσωπο, να αλλάξει όνομα και να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του στη Γη του Πυρός.
Αίσθηση έχει δημιουργήσει η είσοδος στην κυβέρνηση 4 βουλευτών του ΛΆΟΣ και οι γνωστοί αναλυτές των πάντων –κρύβοντας τη χαρά τους- προσπαθούν να εξηγήσουν με τάχα μου σοβαρό τρόπο πώς βρέθηκαν τα φασισταριά μέσα στην κυβέρνηση.
Η εξήγηση είναι πολύ απλή: τους βουλευτές του ΛΆΟΣ τους έφερε στην κυβέρνηση το ακροδεξιό ΠΑΣΟΚ. Ακολουθώντας το δόγμα «αποφασίζουμε και διατάζουμε και σπάμε στο ξύλο με τα ΜΑΤ όποιον διαφωνεί μαζί μας», το ΠΑΣΟΚ πήγε και ταυτίστηκε με τον Καρατζαφέρη, τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη. Όποιος νομίζει πως ο Βορίδης είναι πιο ακροδεξιός από τον Παπανδρέου και τον Παπουτσή δεν έχει καταλάβει Χριστό.
Δεν υπάρχει ακροδεξιά στροφή στην ελληνική κοινωνία – δεν έγιναν οι Έλληνες φασίστες επειδή η χώρα χρεοκόπησε, ούτε έβαλαν οι Έλληνες τους βουλευτές του ΛΆΟΣ στην κυβέρνηση.
Αυτό μπορεί να το υποστηρίζει κάνας κακομοίρης πρώην νεοφιλελεύθερος αρθρογράφος που πήρε ο ίδιος την ακροδεξιά στροφή για να ικανοποιήσει το λιλιπούτειων διαστάσεων αφεντικό του και να μη χάσει τη δουλίτσα του. Αλλά πώς να ξέρεις τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία, όταν δεν τολμάς να βγεις από το σπίτι σου;
Πολύ χρήσιμη για την ανάδειξη των βουλευτών του ΛΆΟΣ ήταν και η συνεχής προπαγάνδα των χουντικών ΜΜΕ. Τώρα αρχίζουν να καταλαβαίνουν όλοι γιατί τα τρελά αγόρια του ΛΆΟΣ είχαν τη δυνατότητα να βρίσκονται στα τηλεοπτικά παράθυρα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και πόσο αθώους σκοπούς εξυπηρετούσε αυτή η παρουσία τους.
Βέβαια, θα πρέπει να είμαστε πολύ χαρούμενοι που το ΛΆΟΣ μπήκε στην κυβέρνηση – θα πρέπει να πετάμε από τη χαρά μας. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία ξεβρακώνονται μαζί -ο Σαμαράς αποδείχτηκε ο προσκυνημένος φλώρος που φαινόταν ότι είναι- , ενώ οι νταβατζήδες της διαπλοκής παίζουν με αυτήν την κυβέρνηση το τελευταίο τους χαρτί πριν τα τανκς ή τη διαφυγή τους στο εξωτερικό.
Από αύριο θα έχουμε τις δημοσκοπήσεις που θα υποστηρίζουν πως το 100% των Ελλήνων ονειρευόταν τον Παπαδήμο πρωθυπουργό και τον Βορίδη υπουργό αλλά δεν ήξερε πώς να το εκφράσει τόσο καιρό. Γι’ αυτό διαδηλώναμε τόσους μήνες: θέλαμε να μπει στην κυβέρνηση ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Αυτό το πανηγύρι των νταβατζήδων των ΜΜΕ, των τραπεζιτών και των παπαγάλων τους δεν θα κρατήσει πολύ. Οι πιο υποψιασμένοι απ’ αυτούς θα έχουν ήδη αντιληφθεί πως μόλις έπαιξαν το τελευταίο τους χαρτί.
Μετά τις στημένες δημοσκοπήσεις ακολουθεί η σύγκρουση με την πραγματικότητα. Και θα είναι σφοδρή. Μετωπική. Η κοινωνία βράζει. Και θα τους κάψει.

Ας τους χαλάσουμε τη σούπα...

Ελληνοφρένεια (ον δε νετ) ...

Θύμιος Καλαμουκης ...

Η νέα κυβέρνηση, τερατογέννεση, παζαριών, εκβιασμών και καταπάτησης της συνταγματικής νομιμότητας, θα μείνει στην ιστορία, τουλάχιστον για δυο λόγους, ιδιαιτέρως σημαντικούς και πρωτότυπους.

Ο πρώτος: Θα είναι μια κυβέρνηση, σε μια χώρα υπό κατοχή, η οποία θα διευρύνει αυτή την κατοχή. Άλλωστε η ίδια η κυβέρνηση αυτή είναι διαταγή των δυνάμεων κατοχής, και συμμόρφωση των ντόπιων προθύμων υπαλλήλων. Αυτή η κατοχική κυβέρνηση, θα προσπαθήσει να ολοκληρώσει τα καταστροφικά, για τον λαό, πακέτα, της προηγούμενης ενδοτικής κυβέρνησης. Μάλιστα θα αποπειραθεί να βγάλει σε πέρας όλη την βρώμικη δουλειά, αφού συμμετέχουν όλοι οι πρόθυμοι, με τα γνωστά προσχήματα και διλήμματα, ίσως σε νέα εκδοχή. (βλ. παράθυρα των 8, δημοσκοπήσεις και πρωτοσέλιδα του Τύπου)

Ο δεύτερος: Είναι μια κυβέρνηση, στην οποία συμμετέχουν στελέχη του ΛΑΟΣ, ενός κόμματος που στον πυρήνα της σκέψης και της φιλοσοφίας του, υπάρχουν πεντακάθαρες, ρατσιστικές, ακροδεξιές απόψεις. Μπορεί να μην εκφράζονται, πάντα, άμεσα, αλλά οι υποψιασμένοι ακροατές, μπορούν να τα ξεχωρίσουν. Σε άλλες εποχές και συνθήκες θα ήταν αδιανόητο να συνυπάρξουν σε μια κυβέρνηση, «σοσιαλιστές», φιλελεύθεροι, δεξιοί κοινωνιστές με ακροδεξιούς.

Στις σημερινές συνθήκες, της αποχαυνωμένης και απονευρωμένης κοινωνίας, όλα είναι ανεκτά. Βοήθησε και βοηθάει βέβαια, το ξέπλυμα που επιχειρείται χρόνια τώρα, από τα τηλεοπτικά κανάλια, των γνωστών νταβατζήδων. Η ευθύνη, που αναλαμβάνουν ο «εγγυητής», της συνταγματικής νομιμότητας, Κ.Παπούλιας, οι συνέταιροι Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαράς, είναι μεγάλη, κυρίως απέναντι στην ιστορία, και στο μέλλον.

Η κυβέρνηση του «σοβαρού τραπεζίτη» Λ. Παπαδήμου, είναι όντως μια ιστορική κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση, νεοφιλελεύθερη, από οικονομικής άποψης και ακροδεξιά, από πολιτικής άποψης. Η συμμετοχή των υπολοίπων, δεν αθωώνει κανέναν. Μια κυβέρνηση κατοχής με την ευγενική χορηγία και στήριξη, όλων σχεδόν των γνωστών διαπλεκόμενων νταβατζήδων, της χώρας.

Ας μην αφήσουμε να χωρέσει και η δική μας η γενιά σε ασπρόμαυρες εικόνες και πλάνα στα ντοκιμαντέρ του μέλλοντος. Ας τους χαλάσουμε τη σούπα.

Είναι υπερβολικά ευάλωτοι, για να μην το τολμήσουμε.

Κάποιος για τη βρωμοδουλειά. ( Έχουμε πόλεμο), του Γιώργου Πήττα...

του Γιώργου Πήττα | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα...



«Ο χρόνος της Ιταλίας τελειώνει, πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους, οι αγορές δεν μπορούν να περιμένουν άλλο». (φράση από τα δελτία ειδήσεων της Παρασκευής). «Η χειρότερη δουλειά στην Ευρώπη» (για την αποστολή που ανέλαβε ο κος Παπαδήμος). Σέβομαι τις απόψεις που βλέπουν τον κύριο Παπαδήμο περίπου ως μεσσία. Αντιλαμβάνομαι τις ανακουφισμένες αντιδράσεις καθώς το πολιτικό κατεστημένο του τόπου φρόντισε καλά, με τις για τέσσερις μέρες συνεχείς παλινδρομήσεις να δημιουργήσει μία κινηματογραφική αγωνία ώστε το τέλος του έργου να επιδράσει ως κάθαρση στο δράμα.

Νιώθω αηδιασμένος που καταντήσαμε να βλέπουμε τους κους Βορίδη, Γεωργιάδη και Ροντούλη να ορκίζονται υπουργοί σε μια Ελληνική Κυβέρνηση και αδυνατώ να στρογγυλέψω την άποψή μου επ’ αυτού.

Δεν έχω καμία απολύτως ψευδαίσθηση ούτε για τον ρόλο της Κυβέρνησης ούτε για την αποτυχία της καθώς γρήγορα θα χαθεί στους καυγάδες των κοτζαμπάσηδων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.

Το προχθεσινό άρθρο του Γιώργου Βασάλλου στο Αριστερό Βήμα (Ο ευπατρίδης των τραπεζών) που αναδημοσιεύτηκε και στο TVXS, ήταν και σαφές και εμπεριστατωμένο.

Αν αναλογιστεί κάποιος την πρόσφατη ιστορία, τα τελευταία 40 περίπου χρόνια, δεν θα χρειαστεί να βασανίσει και πολύ το μυαλό του για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως η Πολιτική έχει κυριολεκτικά υποταχθεί στο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα που δικτυωμένο σε όλον τον πλανήτη, κυβερνά τις τύχες των ανθρώπων, με τους πολιτικούς της κεντρικής σκηνής να είναι περίπου οι κλητήρες του.

Συμβολικά, μπορώ να αναφέρω την 11η Σεπτεμβρίου 1973 σαν την πρώτη βιαιότατη εφαρμογή του δόγματος Friedman με την επιβολή της δικτατορίας στη Χιλή.

Ενός δόγματος που θεωρεί ως απαράδεκτη και εξωφρενική και την παραμικρή ρυθμιστική τάση εκ μέρους του κράτους, στην Αγορά.

Το δόγμα, βίωσε την αποθέωσή του επί των ημερών Regan στις ΗΠΑ και Thatcher στη Βρετανία. Χαρακτηριστικός σύγχρονος εκπρόσωπος, ο ρεπουμπλικανός Richard Baker που μετά την καταστροφή στη Νέα Ορλεάνη (Κατρίνα) δήλωνε ανερυθρίαστα πως «ο Θεός έκανε τη δουλειά για μας». Και, εννοούσε την ολοσχερή καταστροφή των σπιτιών που παρείχε η Πολιτεία σε φτωχές οικογένειες αφροαμερικανών. Ο…θεός της αγάπης, καθάρισε το τοπίο και τώρα έχουμε ανοιχτό πεδίο για ανάπτυξη-συμπλήρωνε ένας μεγαλοεργολάβος της περιοχής βλέποντας τις δουλειές να έρχονται.

Αυτά, είναι επεισόδια «μικρής κλίμακας» που φωτίζουν όμως και σε μεγάλο βαθμό ερμηνεύουν το πολεμικό σκηνικό που έχει στηθεί στον πλανήτη.

Όποιος θέλει, ας κάτσει να διαβάσει τι έχει παιχτεί όλα αυτά τα χρόνια, ξεκινώντας από τη Λατινική Αμερική. Ο κορπορατισμός θεοποιημένος, συγκέντρωσε ουσιαστικά όλον τον πλούτο του πλανήτη και μετέτρεψε τις πολιτικές κυβερνήσεις σε υποχείρια και απέβαλλε την έννοια της Συνείδησης από τις Κοινωνίες. Η Trilateral Commission –της οποίας ο κος Παπαδήμος είναι μέλος- από νωρίς, από την δεκαετία του 70, θεώρησε πως η Δημοκρατία δεν μπορεί να εξελίσσεται ανεξέλεγκτα γιατί δημιουργεί εμπόδια στις δράσεις των εταιριών.

«Ο χρόνος της Ιταλίας τελειώνει, πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους, οι αγορές δεν μπορούν να περιμένουν άλλο» γράφω στην αρχή του άρθρου.

Είναι μία φράση, που άκουγα από τα δελτία ειδήσεων του BBC την Παρασκευή. «Markets can’t wait more for Italy». Οι Αγορές, αδημονούν.
Επιθυμούν να δουν τον κο Mario Monti να γίνεται πρωθυπουργός.

Αυτός, ο «ιδανικός για να κάνει τη δουλειά» άνθρωπος, είναι επίσης μέλος της Trilateral και σύμβουλος της Goldman Sachs.

Και ασφαλώς, όπως και ο κος Παπαδήμος έρχεται να κάνει όχι απλά τη δουλειά, αλλά τη βρωμοδουλειά. We need someone for the dirty job. Με το πολιτικό σύστημα να πηγαίνει στο περιθώριο για λίγο, ώστε να επιστρέψει στην κατάλληλη στιγμή σχεδόν αθώο.


Για το κύριο Monti δεν ξέρω τίποτα. Ούτε για τον κο Παπαδήμο, πέρα από το βιογραφικό του. Ο Σ. Κούλογλου έγραφε προχθές σε ένα εξαίρετο άρθρο για τους ανεπάγγελτους πολιτικούς.

Οι «Παπαδήμοι» από την άλλη, σίγουρα δεν είναι ανεπάγγελτοι, αλλά έχουν το εξής απλό πρόβλημα: Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματική ζωή.

Δεν έχουν απολύτως καμία επαφή με τα αποτελέσματα που προκαλούν οι πράξεις τους, οι λογαριασμοί τους, οι μαθηματικές ασκήσεις τους και οι αποφάσεις τους. 1.000.000 άνεργοι, είναι για αυτούς ένας αριθμός. Ανήκουν, σε άλλο κόσμο.

Στον κόσμο που ένας Baker βλέπει στον τυφώνα Κατρίνα την λύση για το «πρόβλημα» των φτωχών αφροαμερικανών.

Η πραγματικότητα μας, δεν απέχει πια από το παλιό ανέκδοτο που έλεγε πως το πρόβλημα της φτώχειας είναι απλό. «Θα σκοτώσουμε όλους τους φτωχούς και θα μείνουμε μόνο οι πλούσιοι».

Το ανέκδοτο βέβαια, αγνοούσε επίτηδες πως σύντομα, οι πλουσιότεροι θα δημιουργούσαν φτωχούς από τους λιγότερο πλούσιους, για να πλουτίσουν οι ίδιοι κι’ άλλο από την υπεραξία τους.

Τι θέλω να πω; Το απλό και ήδη ειπωμένο από χιλιάδες νέους ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη. Εδώ που φτάσαμε, πρέπει κανείς να διαλέξει με ποιους είναι.

Ή με άλλα λόγια, «Έχουμε πόλεμο». Και θα κρατήσει πάρα πολύ.

tweeter@pittasgeorge

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

καισαροπαπισμός..

του Σταθη, από την Ελευθεροτυπία...
Ε, ο έρμος «ένδοξός μας Βυζαντινισμός» πάλι τη νίλα του τράβηξε αυτές τις μέρες, απ' όσους έχουν προσλάβει την ιστορία μας απ' την (πρωταρχική) φράγκικη οδό -(διότι πλέον οι Βυζαντινές σπουδές στη Δύση έχουν προχωρήσει και τα λένε αλλοιώς). Για «Βυζαντινές ίντριγκες» έγραφαν αυτές τις ημέρες οι εφημερίδες, επαναλαμβάνοντας ένα ακόμα στερεότυπο απ' αυτά που έχει γεννήσει η κατά συνθήκην διαδεδομένη άγνοια. Στερεότυπο που προέρχεται απ' την εποχή του Γίββωνος, ο οποίος περιέγραψε το Βυζάντιο σαν μια ιστορία διαρκούς παρακμής -τίποτα όμως δεν μπορεί να παρακμάζει επί χίλια έτη, το αντίθετο μάλλον. Οπως και να 'χει η «πρώτη εντύπωση» που δημιούργησε ο Γίββων κρατάει για πολλούς Ελληνες, ως φαίνεται, και πάντως για όλο και λιγότερους Δυτικούς, 300 χρόνια τώρα... Η άκρως εκλεπτυσμένη εσωτερική κι εξωτερική πολιτική του Βυζαντίου ήταν λογικό να φαίνεται στα μάτια των Φράγκων, που στο μεταξύ είχαν απομακρυνθεί απ' το ρωμαϊκό προηγούμενο, ως ίντριγκα και συνωμοσία. Τομείς στους οποίους βεβαίως δεν υστερούσαν οι Βυζαντινοί, όπως άλλωστε κάθε μακρόβιος πολιτισμός, πλην όμως δεν ήταν μόνον αυτό. Επειδή, λόγου χάριν εφηύραν το πηρούνι κι έτρωγαν με αυτό το κρέας τους, αυτό δεν σήμαινε πως ήταν ανθρώπινο, όπως ήθελε να νομίσει ή όντως πίστεψε ο δασύτριχος Λιουτπράνδος...
Το άδοξο τέλος του Γιωργάκη.
Ο άνθρωπος των Τραπεζών έπεσε, ζήτωσαν οι Τραπεζίτες.
Το πολιτικό σύστημα, πλην Αριστεράς, υφίσταται συντριπτικό πλήγμα -δεν το χρειάζονται οι Τραπεζίτες για να κυβερνήσουν- μπορούν κι από μόνοι τους, χωρίς μεσάζοντες, χωρίς ενδιάμεσους
αλλά πάντα με μία στρατιά κολαούζους: βουλευτές του δικομματισμού και των παραφυάδων του, δημοσιογραφικά φερέφωνα και λοιπούς ψιλούς.
..................................
Μπαίνουμε σε παράξενα τοπία, ο Μπερλουσκόνι που πέφτει στην Ιταλία, ήρθε στην Ελλάδα με το όνομα Παπαδήμος
επικεφαλής μιας κυβέρνησης που συντίθεται από άκρως αντικοινοβουλευτικές διαδικασίες, το Σύνταγμα της Ελλάδας ξεσκισμένο και τον λαό σε κατάσταση πολιορκίας.
Παράξενο τοπίο ακόμα και για την Αριστερά, όπου η ΔΗΜ.ΑΡ. του κ. Κουβέλη εξελίσσεται σε μια Ντόρα Μπακογιάννη στα ελαφρώς αριστερά του συστήματος με έναν όχι γόνιμο πλέον, αλλά στείρον ευρωπαϊσμό -δογματικόν τόσο ώστε να δικαιολογεί δηλώσεις του βουλευτή της ΔΗΜ.ΑΡ. και φίλου μου Γρηγόρη Ψαριανού υπέρ του κ. Παπαδήμου και κατά των Ελλήνων που «έτρωγαν τόσα χρόνια τα λεφτά της Ενωσης»...
Οταν, φίλε μου Γρηγόρη, λέγοντας κάτι τέτοια, σε επαινεί η κυρία -στα παλιά μου - τα παπούτσια - τα βιβλία - των μαθητών- Διαμαντοπούλου δηλώνοντας ότι «σώζεις (!) την τιμή (!) της Αριστεράς (!)», τότε θλιμμένη η καρδιά μας (θα έπρεπε και η δική σου)...
* * *
Ομως ας επιστρέψουμε στα τρέχοντα.
Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα ο κοινοβουλευτισμός και συνεπώς η δημοκρατία (η αστική δημοκρατία) κακοποιείται: έχουμε Πρωθυπουργό που δεν εξελέγη
που δεν βασίζεται στη δεδηλωμένη,
που έχει εμπλακεί βαθιά με τη Διαπλοκή καθ' όλον τον επαγγελματικό βίο του, όχι καν έναν άνθρωπο των Τραπεζών αλλά έναν Τραπεζίτη αυτοπροσώπως.
Εναν Τοποτηρητή των Δυτικών Δυνατών,
έναν δοτόν, έναν εντολοδόχο τού
Γκαουλάιτερ ΡΑΪΧενμπαχ.
Οντως habemus Papam, και τι Πάπα! με τιάρα και σπάθη. Οπως και να 'χει
έτσι όπως εξελίσσεται το (γερμανικό) Ευρώ χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία (που αυτές τις μέρες «καίγεται» από διαδηλώσεις), η Λετονία (που ήδη το 10-15% των κατοίκων της έχει μεταναστεύσει λόγω των μέτρων του ΔΝΤ και Σία), η Ισπανία, ακόμα και η Ιταλία
την έχουμε πατήσει σαν τους Συμμάχους των Αθηναίων στη Συμμαχία της Δήλου: μπήκανε ισότιμοι κι έγιναν υποτελείς.
Το ίδιο κι εμείς. Κι όχι μόνον! αλλά αντιμετωπίσαμε με τη σειρά μας, 2.500 χρόνια μετά, απ' τους πρώτους το Μήλιο Δίλημμα (που τότε έθεσαν οι Αθηναίοι στους Μηλίους και πάντοτε θέτουν οι ισχυροί στους ανίσχυρους): «αν αντισταθείτε, θα καταστραφείτε κι αν υποταγείτε, θα τιμωρηθείτε το ίδιο».
Οίηση κι αλαζονεία, θα μου πείτε, ύβρις!
Βεβαίως, εν τέλει, συντρίμμι έγινε η Αθήνα των υβριστών.
Δεν ξέρω αν θα (ξανα)έχει την ίδια μοίρα και η Γερμανία, που δείχνει να έχει μπει πάλι στον «ευρωπαϊκό της πειρασμό», αλλά η κλίκα της Φρανκφούρτης που την (μας) κυβερνάει, δεν δείχνει να χαμπαριάζει από ιστορίες, φιλοσοφίες κι άλλα ουδόλως ανταγωνιστικά πράγματα...

Η εξέλιξη της Χούντας...

Swell...

Η παγκοσμιοποίηση έφερε πολλές αλλαγές σε πολλά επίπεδα. Οι περισσότερες (αν όχι όλες) ήταν σε βάρος του απλού ανθρώπου και σε όφελος του κεφαλαίου, με την ευρύτερη έννοιά του. Ωφελήθηκαν δηλαδή οι τράπεζες και το 1%, για το οποίο φωνάζουν τόσο καιρό τρώγοντας και ξύλο πλέον, αυτοί που συμμετέχουν στο Occupy Wall Street.

Μια αλλαγή που "ζήσαμε" χθες στην Ελλάδα, είναι η εξέλιξη της Χούντας. Η διαφοροποίηση αυτού που γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Η Χούντα πλέον δεν φορά στρατιωτική στολή και δεν μυρίζει στρατωνίλα. Φορά επώνυμο κι ακριβό κοστούμι και μυρίζει "χρηματίλα". Προέχεται, δηλαδή, από τον τραπεζικό χώρο.

Σύμφωνα με το άρθρο 37 του Συντάγματος, ο πρόεδρος της Δημοπρασίας, δίνει την εντολή σε αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος ή, αν δεν υπάρχει αυτός, σε μέλος του κόμματος που υποδεικνύει η κοινοβουλευτική ομάδα. Σε περίπτωση αποτυχίας αναθέτει στον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του Αρείου Πάγου ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου το σχηματισμό Κυβέρνησης, όσο το δυνατόν ευρύτερης αποδοχής, για να διενεργήσει εκλογές και διαλύει τη Βουλή.

Ο Παπατέτοιος δεν καλύπτει καμμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις. Καλύπτει όμως αυτό που είπαμε στην αρχή, την εξέλιξη της Χούντας. Όσοι χάρηκαν με την "ανάδειξη" του Παπατέτοιου στη θέση του πρωθυπουργού, ας το έχουν υπόψη τους αυτό. Ότι έχουμε μια νέα συνταγματική εκτροπή, μετά τις πολλές που είδαμε την τελευταία διετία από τον "αντιεξουσιαστή" ΓΑΠα.

Ο νέος πρωθυπουργός, λογικό και αναμενόμενο, δεν θα ενδιαφερθεί αν οι άνεργοι ξεπεράσουν το ένα εκατομμύριο. Αντιθέτως, θα ενδιαφερθεί να σωθούν οι χρεωκοπημένες τράπεζες με νέα κεφάλαια. Τα οποία θα τα κρατήσουν οι τράπεζες και δεν θα τα διοχετεύσουν στην πραγματική οικονομία. Βέβαια, αυτό θα απαιτήσει τεράστια κεφάλαια. Οπότε είναι βέβαιο ότι θα πάρει νέα μέτρα, που θα επιβαρύνουν (πάλι) αυτούς που επιβάρυναν μέχρι σήμερα και που θα οδηγήσουν την ύφεση σε "νέα υψηλά".

Το πρόβλημα για τον Παπατέτοιο είναι ότι στο τέλος δεν θα μπορεί να πει "μα γιατί δεν τρώνε ψωμί;"
You might also

Προς νέο πολιτικό σκηνικό...

γιωργος δελαστικ, ethnos.gr ...

Η πρωθυπουργοποίηση του Λουκά Παπαδήμου και η διακυβέρνηση της χώρας εκ μέρους του κατά τους επόμενους μήνες με τη στήριξη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσει σημαντικά το υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό και πρωτίστως τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των πολιτικών κομμάτων. Οχι μόνο αυτών που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, αλλά και των κομμάτων της Αριστεράς που παραμένουν πλέον μοναδική αντιπολίτευση.
Για την ώρα θεωρούμε αβάσιμες τις εκτιμήσεις ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου μπορεί να οδηγήσει σε αναδιάρθρωση του κομματικού τοπίου - στην αποχώρηση δηλαδή ικανού αριθμού στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και στη συγκρότηση νέου κομματικού σχηματισμού. Δεν νομίζουμε καν ότι θα υπάρξουν πολιτικές επιπτώσεις ανάλογες με εκείνες των κυβερνήσεων Τζανετάκη και Ζολώτα το 1989 - 1990 που τελικά οδήγησαν στη διάλυση του ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς και τις δυο διασπάσεις του ΚΚΕ με καταλύτη τη συγκυβέρνηση των τριών τότε κομμάτων.
Αυτό φυσικά μένει να αποδειχθεί, αλλά για την ώρα δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να οδηγηθούν τα πράγματα προς τα εκεί. Απλώς από τώρα μπορεί κανείς να εκτιμήσει ότι σε πολιτικοκομματικό επίπεδο ο μεγάλος κερδισμένος από τη συγκυβέρνηση θα είναι το ΠΑΣΟΚ και η μεγάλη χαμένη θα είναι η ΝΔ. Σοβαρά κέρδη θα υπάρξουν και για τον ΛΑΟΣ.
Το ΠΑΣΟΚ θα κερδίσει διπλά. Σε επίπεδο πολιτικής γραμμής μπορεί να ισχυρίζεται ότι δικαιώθηκε: ζητούσε κομματική συνεργασία στη βάση του Μνημονίου και τελικά η ΝΔ όντως προσχώρησε στο μνημονιακό μέτωπο, παρά τις ισχυρότατες επί ενάμιση χρόνο αντιδράσεις της.
Κερδισμένο θα βγει όμως το ΠΑΣΟΚ και σε επίπεδο κομματικής επιρροής. Θα ανακοπεί δραστικά η μέχρι πρότινος ισχυρή διαρροή ψηφοφόρων του προς την "αντιμνημονιακή" ΝΔ. Τέτοιου είδους μετακίνηση από το ΠΑΣΟΚ προς τη ΝΔ δεν έχει πλέον κανένα νόημα, μετά τη στροφή Σαμαρά. Αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ μπορεί πλέον βάσιμα να ελπίζει σε επαναπατρισμό των συντηρητικών αντιμνημονιακών ψηφοφόρων του που είχαν στραφεί προς τη ΝΔ. Οι διαρροές ψήφων του ΠΑΣΟΚ τώρα θα είναι πολύ μικρότερες και μόνο προς τα αριστερά του - άρα εξ ορισμού πιο περιορισμένες.
Η ΝΔ όμως θα έχει απώλειες σε πολλά επίπεδα. Πρώτα πρώτα ο Α. Σαμαράς απογοήτευσε μεγάλο τμήμα της κομματικής και εκλογικής βάσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από εκεί που για πρώτη φορά στη ζωή τους οι δεξιοί ψηφοφόροι αισθάνονταν ότι υπερέχουν των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και σε πατριωτισμό και σε φιλολαϊκότητα, τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουν τη χλεύη τους για το ότι καθυστερημένα συντάσσονται στη γραμμή Παπανδρέου που μέχρι τώρα λοιδορούσαν. Χαμένη βρίσκεται η ΝΔ, όπως προαναφέραμε, και λόγω του ότι παύει πλέον να αποτελεί πόλο έλξης δυσαρεστημένων με το Μνημόνιο ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.
Παράλληλα, με τη στροφή του ο πρόεδρος της ΝΔ γκρέμισε το μέχρι πρότινος αδιαπέραστο τείχος που είχε υψώσει με την αντιμνημονιακή πολιτική του μεταξύ του κόμματός του και του ΛΑΟΣ, το οποίο είχε εξαρχής ταχθεί αναφανδόν υπέρ του Μνημονίου. Κανένας ψηφοφόρος της ΝΔ, όσο δεξιός και αν ήταν, δεν διενοείτο να μετακινηθεί προς τον ΛΑΟΣ αν δεν ήταν υποστηρικτής της μνημονιακής πολιτικής.
Αυτό το φράγμα έπεσε από τη στιγμή που η ΝΔ προσχώρησε στο "μνημονιακό" στρατόπεδο. Διευκολύνονται έτσι οι μετατοπίσεις ψηφοφόρων της ΝΔ προς τον ΛΑΟΣ - πόσω μάλλον που τώρα πλέον οι ηγεσίες των δύο κομμάτων της Δεξιάς συνεργάζονται αρμονικά ακόμη και σε κυβερνητικό επίπεδο υπό τον πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο.
Οσο για τον Γιώργο Καρατζαφέρη, πετυχαίνοντας να συμμετάσχει στη συγκυβέρνηση κατόρθωσε να αποτινάξει τη ρετσινιά του ακραίου δεξιού κόμματος με το οποίο κανένας δεν θέλει να συνεργαστεί και περνάει τώρα ως ισότιμος παίκτης στην κεντρική πολιτική σκηνή, πλήρως αποδεκτός. Αντικειμενικά τέθηκαν οι βάσεις για μετεκλογική συνεργασία ΝΔ - ΛΑΟΣ!
Πρόκληση
Η Αριστερά μόνη στην αντιπολίτευση
Θα εκμεταλλευθεί εκλογικά άραγε η Αριστερά και κυρίως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ το γεγονός ότι μετά τη στροφή της ΝΔ της ανήκει πλέον αποκλειστικά όλος ο χώρος της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης; Παρόλο που είναι βέβαιο πως όλα τα κόμματα της Αριστεράς θα σημειώσουν εκλογική άνοδο, η καταφατική απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα δεν είναι τόσο εύκολη όσο φαίνεται. Πέραν πάσης αμφιβολίας, η συγκλονιστική απεργία και διαδήλωση της 19ης Οκτωβρίου και τα πρωτοφανή γεγονότα στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου πυροδότησαν την παραίτηση Παπανδρέου. Η πρωθυπουργοποίηση Παπαδήμου όμως απορρόφησε τους πολιτικούς κραδασμούς και τα κόμματα - πυλώνες του συστήματος συσπειρώθηκαν με τη συγκυβέρνηση. Θα δούμε αν η Αριστερά μπορεί να κερδίσει από αυτή την αναμέτρηση.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ, Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!

celin...

Aν ημουν βιαιος ανθρωπος, την επομενη φορα που θα ακουγα Συνταγματολογο στην τηλεοραση να ωρυεται για "εκτροπη και καταλυση του Συνταγματος", θα εστηνα καραουλι εξω απο το τηλεοπτικο στουντιο που τον φιλοξενει, με ενα βιβλιο του Συνταγματος στο χερι, και θα τον αναγκαζα να το φαει σελιδα-σελιδα
(Δε λεω το αλλο που μου ηρθε στο μυαλο για τo που θα κατεληγε το βιβλιο, γιατι παραειναι kinky)




Το να γινονται ολα αυτα που γινονται κι εσυ να τσιριζεις για το κωλοχαρτο που λεγεται Συνταγμα
ειναι σα να εχεις υπογραψει με μια εταιρεια security συμφωνητικο να σου φυλαει το σπιτι.
Κατα τη διαρκεια της νυχτας, εισβαλλουν στο σπιτι σου ανθρωποι της ιδιας εταιρειας,
και βιαζουν μπροστα στα ματια σου τη γυναικα και τα παιδια σου.
Κι εσυ, παιρνεις το συμφωνητικο που εχεις υπογραψει μαζι τους, τους το κουνας μπροστα τους, τσιριζοντας "ΜΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ, ΟΦΕΙΛΕΤΕ ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΑΤΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ"
Οι τυποι αταραχοι συνεχιζουν να σου ξεσκιζουν την οικογενεια, και με ενα λαγνο βλεμμα τους υπονοουν οτι σε λιγο ερχεται η σειρα σου.
Κι εσυ αντι να παρεις ο,τι βρεις μπροστα σου για να υπερασπιστεις την οικογενεια σου,
εξακολουθεις να τους εγκαλεις επειδη δε τηρουνε το συμφωνητικο!
Με αυτον τον τυπο μοιαζουν οσοι ακουνε με ευλαβεια τους συνταγματολογους,
σιγα μη κατσω εγω να ασχοληθω για το αν συνιστα "συνταγματικη εκτροπη"
ο τροπος αναδειξης του αρχιεντολοδοχου της Διεθνους Μαφιοζικης Τοκογλυφιας, στη Πρωθυπουργια.

Διαβασα καπου ενα σχολιο, το παραθετω εδω αυτουσιο
"Επί τέλους, στον Παπαδήμου βρήκαν τον άνθρωπο όπως τον είχαν περιγράψει και αναζητήσει οι ευρωπαίοι “ετέροι μας” και λοιπές συνεργαζόμενες δυνάμεις.
” Κάποιος που να μιλάει ελληνικά αλλά να μην είναι με την πλευρά των Ελλήνων…”

Μονο και μονο να πεις οτι ο συγκεκριμενος ανηκε στους Σημιτανθρωπους, δε χρειαζεται να πεις τιποτα παραπανω. Δε χρειαζεται να πεις οτι ηταν ο διοικητης της Εθνικης, οταν εγιναν
τα swamps με τη Γκολντμαν Σαξ για την καταστροφικη αποφαση της εισοδου της χωρας στο Ευρω.
Δε χρειαζεται να πεις οτι ηταν ο διοικητης της Εθνικης επι Χρηματιστηριακης απατης.
Δε χρειαζεται να πεις οτι, ως αντιπροεδρος εοι 11 χρονια της ΕΚΤ, ειναι δεδομενο πως, ακομα και ο καλυτερος ανθρωπος να ητανε,
εθιστηκε στον νεοφιλελευθερο, ανθρωποφαγικο τροπο σκεψης ολων των κοινοτικων αξιωματουχων, οι οποιοι αν νοιαζονται για κατι, αυτο ειναι οι αγορες και οχι οι λαοι.

Δε χρειαζεται να τα πεις ολα αυτα.
Ηταν εμπιστος του Σημιτη, του μοχθηροτερου πολιτικου που περασε ποτε απο την Ελλαδα, μαζι με τον Απεθαντο.
Φτανει αυτο.
Δε χρειαζεται να αναρωτηθεις μετα γιατι ολα αυτα τα βρωμερα χουντοκαναλα, λυσσαξαν να μας κατσικωθει στο σβερκο.
Κι ενταξει οι ιδιοκτητες τους, μελη ειναι του παρασιτικου Ελληνικου καπιταλισμου, ενος απο τους πιο αγριους-κερδοσκοπικους Καπιταλισμους παγκοσμιως, τηρουμενων και των αναλογιων.
Οι χουντοδημοσιογραφοι; Δε καταλαβαινουν οτι παιζουν το κεφαλι τους κορωνα γραμματα;
Δε καταλαβαινουν οτι ο κοσμος που δεν εχει να φαει, πολλαπλασιαζεται;
Δε καταλαβαινουν οτι συντομα η οργη του λαου θα ξεσπασει πανω στα προσωπα που τα βλεπει να στηριζουν ολη την εθνοκτονο σαπιλα;
Δεν ειναι απειλη αυτα, αλλωστε δεν προτρεπω κανεναν να ξεσπασει πανω σε κανεναν,
ειναι προβλεψη.
(Ναι, παραμενω εναντιον του "Ξεσπασματος"...σκοπος δεν ειναι ουτε να ξεσπασουμε, ουτε να εκτονωθουμε, σκοπος ειναι να αποκαθηλωσουμε, να ξεριζωσουμε, να ανατρεψουμε.)







YΓ Οταν καλουσα πριν ενα χρονο και κατι τον Σαμαρα, μεταξυ σοβαρου κι αστειου, να

προχωρησει στην κηδεια της Νεας Δημοκρατιας
δεν περιμενα οτι θα με ακουσει! Αντωνη, θαψε τη κι αλλο στον πατο, εγω το καταλαβα το ραδιουργο σχεδιο σου, θες να ξεπαστρεψεις τη Ν.Δ, κι υστερα να ξαναφτιαξεις τη Πολιτικη Ανοιξη, εκδικουμενους ολους αυτους τους αλαζονες που ακομα και τωρα δε μπορουν να χωνεψουν οτι πηρες τα σωβρακα της Ψηλης! Σε κατηγορουσαν οτι θα κανεις τη ΝΔ, Πολιτικη Ανοιξη,
αραγε τι θα λενε μετα, οταν εσυ θα κανεις τη Πολιτικη Ανοιξη, τη νεα Νεα Δημοκρατια;
Και θα συνωστιζονται να γραφτουν στη Νεα Πολιτικη Ανοιξη, η οποια θα αντικαταστησει Νεα Δημοκρατια;
Κι αν μετα, Αντωνη, καποιοι φτιαξουν μια νεα νεα Νεα Δημοκρατια;
Ασε, μπερδευτηκα.
Μεγαλε τροτσκιστη-εισοδιστη Αντωνη, εγω σε παω ολο και περισσοτερο. Απεδειξες στους σοβαρους ψηφοφορους που σε πιστεψαν, οτι τα δυο μεγαλα κομματα εξουσιας, ειναι το ιδιο σαπια, εθνοπροδοτικα και μαφιοζικα, οτι πουλανε τη πατριδα το ιδιο, οτι βλαπτουν τη Συρια το ιδιο.
Οτι προσκυνανε, ως καλοι εντολοδοχοι της Διεθνους Τοκολυφιας, τον ιδιο ανθρωπο των αγορων.
Μονο ενας μυστικος πρακτορας της Αριστερας θα μπορουσε να ξεφτιλισει και να ξεμπροστιασει ετσι τη γαλαζοπρασινη συμμορια!
Αντωνη, you are one of us! Γεμισες με τη πικρη οδυνη της Αληθειας, τον ψηφοφορο σου,
με τη στυφη γευση της Πραγματικοτητας,
ολο και πολλαπλασιαζονται οι εξοργισμενοι δεξιοι, οι οποιοι νιωθουν προδομενοι.









Και για να μιλησουμε λιγο σοβαρα, δε σαρκαζω τον ψηφοφορο της ΝΔ.

Απλα, η λαικη πατριωτικη δεξια, δεν υπαρχει πια σαν πολιτικος χωρος,
αν υποθεσουμε οτι καποτε υπηρξε.
Δεν υπαρχει σαν χωρος, υπαρχουν ομως οι ανθρωποι που τη πιστευουν.
Κι αυτοι πρεπει να αποτελεσουν τη βαση, οπου θα στηριχτει ο νεος πολιτικος χωρος που θα τους εκφραζει.
Φτιαξτε λοιπον το νεο σας σπιτι, κι ελατε να συνεννοηθουμε.
Ξεπεραστε τα στεγανα, τα παρελθοντα, τις προκαταληψεις, κι ελατε να δουμε πως θα τους γκρεμοτσακισουμε.
Καταλαβαινω την αμοιβαια καχυποψια, αλλα για σκεφτειτε λιγο,
με ποιον εχετε περισσοτερα κοινα σημεια; Με μενα, τον αριστερο, που ουρλιαζω για το ανθρωποφαγικο και λαοκτονο Γερμανικο (κλπ) Κεφαλαιο,
η με τον λατρη του Αβραμοπουλου, του Βαρβιτσιωτη, της Ολγας Κεφαλογιαννη, του Χατζηγακη,
του Δενδια, του Σταικουρα, του Κυριακου Μητσοτακη και του Αρη Σπηλιωτοπουλου;

Τι σχεση εχουν ολοι αυτοι με την Ελλαδα που θελουμε να φτιαξουμε;
Κι αν στο μυαλο μας, το οραμα δεν ειναι το ιδιο,
ποιος μας εμποδιζει να το συν-ανα-δημιουργησουμε;
Φανταζεστε τι κοκομπλοκο θα παθουν τα παγαλακια του Συστηματος αν μας δουνε μαζι;;
Μαζι με ολους αυτους, που καταργωντας τις διαχωριστικες γραμμες, φτιαξουμε μια νοητη, καινουρια: Απο τη μια εκεινοι που βλεπουν την υποδουλωση της χωρας θεωρωντας την αναγκαια,
κι απο την αλλη εκεινοι που θα προτιμουσαν να το κανουν Κουγκι,
απο το να τη παραδωσουμε
στους Ευρωναζι.
(Και στη δευτερη κατηγορια, δεν ειμαστε μονο δεξιοι κι αριστεροι. Ειναι και κεντρωοι, ειναι και πρωην πασοκοι, ειναι ΚΑΙ αναρχικοι. Η νοητη γραμμη ειναι ξεκαθαρη στα ματια μου,
τα κοινα συμφεροντα ειναι ξεκαθαρα στα ματια μου
απορω με αυτους που θα απορουν με αυτα που γραφω)


(Τελικα, ο Καρατζαφερης με εχει μπερδεψει, εγω τον ειχα για πατριωτη κι αυτος εσκουζε χθες να γινει το χατηρι των χουντοκαναλων και των Ευρωπαιων, θαρρεις ως ενεργουμενο κι εντολοδοχος
των Αγορων και των καπιταλοτοκογλυφων! Τελικα, το πετυχε, Habemus Λογοθετοπουλο!
Μα, δεν αγαπαει την Ελλαδα; Δεν ανηκει στη ¨Γενια των Αετων;"
Μεγαλη συγχυση μου προξενουν τα τεκταινομενα, δε καταλαβαινω, νιωθω σα τον Μανωλη Καψη,
Και περα απο τη πλακα, οκ, καταλαβαινω τους μικροβολεμενους που επιθυμουν να παραμεινουμε στο Ευρω, γιατι νομιζουν αφελως οτι αυτοι θα επιβιωσουν οταν διπλα τους ανθρωποι θα πεινανε.
Οκ, αυτοι ψηφιζουν Καρατζαφερη, ειναι μια στασις...νιωθεται..
Αλλα, να ψηφιζεις Καρατζαφερη γιατι λες οτι εισαι πατριωτης κι αγαπας τη πατριδα σου;
Να ψηφιζεις καποιον που ξεκαθαρα ενεργει ως ευρωδουλος;
Πως αγαπαει καποιος τη πατριδα του, οταν λυσσαει να τη παραδωσει στον ανθρωπο εκεινων
που σκοπευουν να την υποδουλωσουν;
Ποσο σχιζοφρενης κι αναπηρος ειναι στο μυαλο ενας τετοιος ψηφοφορος;)






UPDATE

Απο OLD BOY

1) Πώς η αυτονόητη λύση για «την υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης της 26ης Οκτωβρίου 2011» -που είναι το αποκλειστικό υποτίθεται έργο της μεταβατικής κυβέρνησης- είναι ο άνθρωπος εκείνος που με βαρυσήμαντο άρθρο του τρεις ημέρες πριν την απόφαση, στις 23 Οκτώβριου, αντιτάχθηκε απερίφραστα στην προοπτική της.

2) Πώς γίνεται ενώ επανήλθε στη διεθνή συζήτηση ο τρόπος με τον οποίο μπήκε η Ελλάδα στο ευρώ και ξανακούστηκαν κατηγορίες για χάλκευμα των δημοσιονομικών στοιχείων της, να εμφανίζεται ως ο πλέον αξιόπιστος συνομιλητής με το διεθνές σύστημα ο τότε κεντρικός τραπεζίτης της χώρας, ένας δηλαδή εκ των μεγάλων πρωταγωνιστών της εισόδου μας στο ευρώ. Δηλαδή εάν δεν ανήκαμε από την αρχή στο ευρώ, δεν ανήκαμε επειδή ο Παπαδήμος μαγείρευε νούμερα. Όχι ο Φωτόπουλος, όχι ο Λυμπερόπουλος. Ο Παπαδήμος.


Ροη αρθρων