Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Greece 2021, Mars 2023...

Κιμπι...
 Το 2021 θα είμαι 60 χρονών, πατημένα. Δεν ξέρω αν θα είμαι συνταξιούχος-αυτό είναι πια για τον καθένα τόσο αβέβαιο, όσο και το αν σε οκτώ χρόνια θα είναι ζωντανός. (Κατά μία εκδοχή μόνο κατά τύχη ξυπνάμε κάθε πρωί ζωντανοί. Άλλοι το θεωρούν απολύτως φυσιολογικό, άλλοι κάνουν ένα σταυρό ή λένε «ευχαριστώ» στον θεό που πιστεύουν, αν πιστεύουν).

Μέχρι το 2021, τουλάχιστον 900.000 άνθρωποι από αυτούς που σήμερα, εδώ και τώρα, είναι ζωντανοί θα έχουν αποδημήσει εις Κύριον. Άλλοι σε βαθύ γήρας, μ’ ένα τέλος φυσιολογικό, σχεδόν επιθυμητό, κι άλλοι αιφνίδια, μ’ ένα τέλος πρόωρο, ακαριαίο ή βασανιστικό. Αυτά βάσει της στατιστικής. Δεν ξέρουμε μέχρι στιγμής τι έχει προσθέσει το μνημονιακό purgatorio στη θνησιμότητά μας. Αλλά, ακόμη κι αν δεν αλλάξει τίποτα στους ρυθμούς που «αραιώνουμε», για περίπου 1 εκατομμύριο κατοίκους αυτής της χώρας ξέρουμε πως δεν έχει καμιά, μα καμιά σημασία το τι θα συμβεί σε οκτώ χρόνια.

Αναγέννηση διά της παιδείας...

Η έναρξη της σχολικής χρονιάς φέτος χρωματίζεται από θυμό, γκρίνια, συγκρούσεις, συρρικνωτικούς μετασχηματισμούς, κουτσές μεταρρυθμίσεις. Και γνήσια, βαθιά ανησυχία για το μέλλον των παιδιών και της παιδείας. Και άφθονη σύγχυση και σπατάλη ζωτικότητας σε συζητήσεις άγονες υπό τις παρούσες συνθήκες: τα πυροτεχνήματα περί τα Θρησκευτικά και τα Αρχαία Ελληνικά, λόγου χάριν, επαναφέρουν μια μεταμοντέρνα καρικατούρα των Ευαγγελικών και των Ορεστειακών, από τις αρχές του 20ού αιώνα. Ας κρατήσουμε εντούτοις την ιστορική αναλογία: και τότε ο ελληνισμός περνούσε βαθιά κρίση, κρίση οικονομική, κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού. Η άκριτη καταφυγή στην παράδοση ή η άκριτη απόρριψή της χαρακτηρίζουν κοινωνίες υπό καθεστώς φόβου και σύγχυσης.
Η κατάθλιψη που διατρέχει τον εθνικό κορμό εκδηλώνεται με σφοδρότητα, είτε ως αυτοβύθιση είτε ως εξωτερικευμένη μανία. Η παιδεία, η κουλτούρα, η ταυτότητα που διαμορφώνεται εξ αυτών, υποφέρουν κι αυτές από την ίδια διπολική συμπεριφορά. Κι όμως, ακριβώς αυτή η ιστορική καμπή, η βαθιά κρίση, θα μπορούσε να αποβεί αφετηρία για μια τολμηρή μεταρρύθμιση της παιδείας, με στόχο μιαν Ελλάδα της γνώσης, της καινοτομίας, της επιστήμης. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε, παρά μόνο τη σαβούρα του πρόσφατου παρελθόντος. Κι έχουμε να κερδίσουμε πολλά.
Η Φινλανδία, ας πούμε, κατά την μεγάλη της κρίση στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ξανασχεδίασε ριζοσπαστικά το εκπαιδευτικό της σύστημα, με επιδιώξεις καινοτομίας, γνώσης και κυρίως ανάδειξης των ταλέντων και των προσωπικοτήτων των Φινλανδών. Πέτυχαν. Σήμερα πολλοί προσπαθούν να τους μιμηθούν.
Δεν είναι μακριά η Φινλανδία. Δεν στερείται ταλέντων και επιστημόνων η Ελλάδα. Κάθε άλλο. Επιπλέον, η δεξαμενή επιστημόνων και στελεχών της διασποράς μπορεί να συνεισφέρει ανεκτίμητη τεχνογνωσία. Αλλά αυτά συμβαδίζουν αφεύκτως με καταλλαγή, νηφαλιότητα, ειρήνευση δια της δικαιοσύνης και της αποτροπής της ανισότητας, ώστε να ανασυγκροτηθεί το κοινωνικό συμβόλαιο και να τεθεί ο ιστορικός στόχος της αναγέννησης.

Η μνημονιακή πολιτική στη γλώσσα της κ. Ρεπούση...

«Οι λογαριασμοί μετά τη λήξη τους μπορούν να εξοφλούνται στα ταμεία της ΔΕΗ...», «Ρίχνουμε τα ζυμαρικά στο αλατισμένο νερό που βράζει. Αφήνουμε να βράσει 6-8 λεπτά ανακατεύοντας κάθε τόσο». Μια από τις λιτές εντολές στο οπισθόφυλλο του λογαριασμού της ΔΕΗ ή οι οδηγίες σε πακέτο με μακαρόνια. Λειτουργική γλώσσα, που καταλαβαίνεις αμέσως τι εννοεί.
Μπορεί κανείς να θεωρεί ότι αυτή η γλώσσα είναι η πραγματική, η εμπορικά ανταποδοτική, η εγκεκριμένη από το ρεαλισμό. Οι μεταφορές, οι ελιγμοί και οι ήχοι της ποίησης, της λογοτεχνίας, του αρχαίου δράματος, ανήκουν στο βαθύ χώρο της περιττολογίας, είναι ένας πλεονασμός που η κρίση οφείλει να εγχειρήσει.
Η κρίση παραγγέλνει το δικό της στοχασμό, συστήνει το δικό της πολιτισμικό μνημόνιο. Σαν αυτό που εκφράζει με την εγωλατρία της η κ. Ρεπούση, σερφάροντας στο λαϊκιστικό κύμα ενός τελειωμένου και επαρχιώτικου γλωσσικού λειτουργισμού. «Τα Αρχαία Ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα». Η γλώσσα του λογαριασμού της ΔΕΗ, οι οδηγίες χρήσης του μίξερ, τα καθοδηγητικά σκίτσα του ΙΚΕΑ, είναι η γλώσσα που επιταχύνει τα πράγματα ακριβολογώντας και συντομεύοντας. Ναι, πρέπει να διευκολύνουμε τη ζωή των ανθρώπων σε μια συντριπτική κυριολεξία, χωρίς μεταφορές , παρομοιώσεις, αλληγορίες. Είναι σίγουρο.
Τα Αρχαία Ελληνικά δεν μαθαίνονται, τουλάχιστον στο συνήθη βίο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, δημιουργούν όμως μια γλωσσική ώση, που καθοδηγεί και σχηματίζει την έννοια, ξανασχεδιάζει το φθόγγο, το αίσθημα. Γιατί γλώσσα είναι αυτή η έκτη αίσθηση που σε ειδοποιεί για το ψέμα, την εκφραστική αστοχία, την ακυρολεξία που κρύβει ανεντιμότητα και όχι απλώς αδεξιότητα. Γλώσσα είναι η ταλάντωση πάνω στο θέμα, αλλά είναι και η επίμονη διιστορική ρίζα, που χαράσσεται στην ευαισθησία αιώνων και βουνών και βλεμμάτων και ήχων.

Χαμηλές προσδοκίες από τις Γερμανικές Εκλογές...

Cynical...
Λίγες μόνο μέρες πριν από τις γερμανικές εκλογές και το κλίμα ακόμα να ανεβάσει στροφές. Μετά τη στιγμιαία αναταραχή που προκάλεσε η ανακίνηση του ελληνικού ζητήματος από τον Σόιμπλε, η γερμανική πολιτική σκηνή επανήλθε στα πρότερα, δηλαδή στην ηρεμία νεκροταφείου, όπως ελέχθη χαρακτηριστικά. Αν και απανταχού οι εκλογές αποτελούν τη χαρά των media, τα αντίστοιχα γερμανικά φαίνεται ότι αδυνατούν να τη συμμερισθούν  Συχνό είναι το φαινόμενο, οι εκλογές να απουσιάζουν από τα πρωτοσέλιδα, ενώ όπως έγραψε ειρωνικά ο Gideon Rachman στους FT το  θέμα που μονοπωλεί αυτή τη στιγμή τη Γερμανία είναι αν οι σχολικές καντίνες θα πρέπει να διαθέτουν vegetarian σάντουιτς τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. «Η Γερμανία vegetarian σε ένα κόσμο γεμάτο σαρκοβόρα».

Η Μέρκελ λοιπόν, κατάφερε να ξαναπάρει τη ηνία και να επαναφέρει την πολιτική σκηνή στην αταραξία, αποφεύγοντας να θίξει επίμαχα ζητήματα, δρώντας λίγο-πολύ σαν ισχυρό καταπραϋντικό. Τόσο οι προεκλογικές αφίσες του κόμματός της, όσο και τα μηνύματά της επικεντρώνονται στο πρόσωπο και τη δημοτικότητά της, μακράν μεγαλύτερη οποιουδήποτε εσωκομματικού ή εξωκομματικού αντιπάλου. Τόσο, που το Der Spiegel, στο τελευταίο του τεύχος να βγαίνει με εξώφυλλο τη Μέρκελ ως ενσάρκωση της Μεγάλης Αικατερίνης. Αν και η εντύπωση που αποκομίζει κανείς διαβάζοντας τις μέσα σελίδες δεν είναι αυτή της Μεγάλης Αικατερίνης, (άλλωστε η Μέρκελ δεν φημίζεται για το πλήθος των εραστών της), αλλά μιας ήπιας εκδοχής του μακαρίτη Dear Leader, Kim Jong-il.

Η Μέρκελ μεταχειρίζεται τους ψηφοφόρους της σαν παιδιά τα οποία δεν χρειάζεται να γεμίζουν το κεφάλι τους με ενοχλητικές απορίες. Τουναντίον, θα πρέπει να εμπιστεύονται τη μητέρα τους, η οποία και γνωρίζει και φροντίζει καλύτερα για το καλό τους. Για το λόγο αυτό, όλο και συχνότερα αποφεύγει τις δημόσιες συζητήσεις για σημαντικά πολιτικά ζητήματα, απλά διαβουλεύεται πίσω από τις κουρτίνες με τους στενούς της συνεργάτες και όταν τις τραβάει, είναι μόνο για να ανακοινώσει τις αποφάσεις της.

Καθυστερήσεις διαγωνισμών και απευθείας αναθέσεις...

Θα υποθέταμε ότι ένα κράτος πτωχευμένο και υπερχρεωμένο, που περιστέλλει κρίσιμους τομείς της πρόνοιας, της υγείας και της παιδείας, θα φρόντιζε πρωτίστως να εξορθολογίσει τις δαπάνες του, να κόψει τα περιττά έξοδα, να διεξάγει διαφανείς και αυστηρούς διαγωνισμούς για τις προμήθειές του. Και επίσης να μην καθυστερεί και να μην κωλυσιεργεί. Αυτονοήτως δε, να μην αφήνει καμία σκιά για σκόπιμες καθυστερήσεις, αναβολές ή διαμορφώσεις διαγωνισμών. Αυτονοήτως: όταν σχεδόν σύμπας ο ελληνικός λαός στενάζει, πώς να ανεχθείς μια χρηματοβόρα καθυστερήση, την αμέλεια ή και τον δόλο;
Μαι μεμονωμένη περίπτωση που υπέπεσε στην αντίληψή μας δείχνει ότι στη ρημαγμένη Ελλάδα η παράδοση καθυστερήσεων, σπατάλης και έκνομων ενεργειών στις κρατικές προμήθειες συνεχίζεται σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Μιλάμε συγκεκριμένα για την ήδη πολυσυζητημένη καθυστέρηση στους μοριακούς ελέγχους αίματος για μετάγγιση. Ο μοριακός έλεγχος των περίπου 600 χιλιάδων μονάδων αίματος προς μετάγγιση, εντοπίζει γενετικό υλικό των ιών ηπατίτιδος Β, C και ΑIDS. Tην πενταετία 2008-13 τον έλεγχο διεξήγαγαν κατόπιν διαγωνισμού δύο ειδικευμένες εταιρίες, έναντι υπέρογκου τιμήματος, στο οποίο ενσωματωνόταν και το κόστος της μεταφοράς των δειγμάτων από τα σημεία αιμοληψίας στα 9 κέντρα ελέγχου. Η σύμβαση έληξε στις 26 Αυγούστου, χωρίς εν τω μεταξύ να έχει ολοκληρωθεί ο νέος διαγωνισμός για την συνέχιση του ελέγχου, ο οποίος προκηρύχθηκε στις 26 Ιουνίου.
Για να μη μείνει χωρίς έλεγχο το αίμα μεταγγίσεως, το έργο έχει «σπάσει» για το τρέχον τρίμηνο, στα εννέα κέντρα ελέγχου χωριστά, με επιμέρους απευθείας αναθέσεις. Η κατάτμηση όμως μιας σύμβασης είναι παράνομη και ως παράνομη κρίθηκε και από την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Συμβάσεων.

Η Αυτοκρατορία των Μετρίων...και η ανατροπή της....

 Αυτοί που στηρίζουν το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να είναι άλλοι παρά οι μέτριοι της κοινωνίας μας, οι μέτριοι ως προς τον αξιακό τους κώδικα. Αυτοί οι οποίοι παρά την παρακμή του υπάρχοντος συστήματος επιμένουν να στηρίζουν διεφθαρμένους πολιτικούς περιμένοντας ανταλλάγματα, προφανώς είναι άνθρωποι πολύ χαμηλού ηθικού επιπέδου. Γιατί διαχωρίζουν το αποτέλεσμα από το μέσο. Και ακόμη κι αν επιτυγχάνουν αξιόλογα - σύμφωνα με τον δικό τους κώδικα - αποτελέσματα όπως οικονομικά οφέλη, συμβόλαια, διορισμούς, ο τρόπος που το πετυχαίνουν δεν έχει ίχνος αξιοπρέπειας.



Είναι οι ίδιοι που τρέμουν την αλλαγή του καθεστώτος που η συνωμοταξία τους δημιούργησε τα τελευταία 40 χρόνια. Έχουν διεισδύσει παντού είτε μιλάμε για τον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα. Οι μέτριοι τρέμουν την αξιοκρατία.
Έχουν μάθει να επιβιώνουν υπογείως και υπό οποιοδήποτε φως καταρρέει ο κώδικας λειτουργίας τους. Μεταξύ τους καταλαβαίνονται απόλυτα, με καλύτερο παράδειγμα τους ψηφοφόρους και τους αιρετούς που αλληλοσυγχαίρονται καθαρά στην λογική του δούναι και λαβείν. Έχουν δημιουργήσει μια αυτοκρατορία, γιατί ακριβώς κατάφεραν με αυτόν τον τρόπο να αναρριχηθούν σε θέσεις ευθύνης σε όλα τα στρώματα των δημοσίων και ιδιωτικών θέσεων και αξιωμάτων. Η αυτοκρατορία των μετρίων αντιτάσσεται σε οποιαδήποτε αλλαγή μπορεί να απειλήσει το σύστημα αξιών της.
Οι πιο επιφανείς κατηγορίες επαγγελματιών της μετριότητας είναι δημοσιογράφοι και πολιτικοί. Ωστόσο όλα σχεδόν τα επαγγέλματα απολαμβάνουν των ευεργεσίων της αλληλοκάλυψης και αλληλοπροώθησης. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της παρακμής του όποιου κώδικα αξιών μπορεί να έχει ο άνθρωπος είναι ότι κάποιοι γονείς χρησιμοποιούν τον κώδικα της μετριότητας ως τεχνική ανατροφής των παιδιών τους. Και παράλληλα για μεγάλη μερίδα των πολιτών έγινε αξιοθαύμαστο και ζηλευτό το να χρησιμοποιεί κάποιος αυτόν τον τρόπο, οπότε και άρχισε να λέγεται ελεύθερα σχεδόν ως "μαγκιά" και υπόδειγμα προς μίμηση το ότι ο τάδε τα κατάφερε χρησιμοποιώντας κάποιο μέσο.

Παλίρροια...

Ενώ μέχρι την χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας θεωρούσαμε ότι βαδίζαμε σε στέρεο έδαφος, ξαφνικά νοιώσαμε τα πόδια μας να βουλιάζουν στο νερό. Καταλάβαμε τότε ότι οι, έως εκείνη τη μέρα, πολιτικές που εφαρμόστηκαν μόνο στέρεες δεν ήταν. Αντίθετα το πολιτικό έδαφος δεν ήταν παρά μια προέκταση της θάλασσας και πλέον πλησίαζε η ώρα της παλίρροιας. 


Παρόλα αυτά δεν πανικοβληθήκαμε. Αρχίσαμε να κουνάμε το κεφάλι μας δεξιά και αριστερά με την ελπίδα να βρούμε καμιά βάρκα. Και όσο ψάχναμε, ελπίζοντας ότι θα τη βρούμε, δεν το κουνούσαμε από τη θέση μας. Περιμέναμε πρώτα να κουνηθεί η γη η ίδια.

Τελικά όταν το πήραμε απόφαση ότι βάρκα δεν υπήρχε πουθενά, παραιτηθήκαμε και από αυτή την ελπίδα και αρχίσαμε να ελπίζουμε ότι η στάθμη του νερού δεν θα ανέβαινε και άλλο. Θα σταμάταγε με κάποιο μαγικό τρόπο.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Περιμένουμε τον μάγο να λύσει το πρόβλημα.

Μονάχα όταν το νερό θα φτάσει στο σαγόνι μας θα πάψουμε να ελπίζουμε και θα αρχίσουμε να κολυμπάμε. Μόνο τότε θα καταλάβουμε πως η βάρκα ήμαστε εμείς οι ίδιοι. Αρκεί να ξέρουμε να κολυμπάμε.

Την Δευτέρα οι εκπαιδευτικοί της χώρας ξεκινάνε απεργία διαρκείας. Για όλους μας το νερό έχει φτάσει στο σαγόνι.  Απλώς αυτοί το κατάλαβαν. Το ζητούμενο είναι αν ξέρουν να κολυμπάνε. Ή αν θυμούνται ακόμα να κολυμπάνε…

Η «σοβαρή» Χρυσή Αυγή...

του Θεμη Τζημα, απο το Periodista.gr...
Ο κος Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι εξαιρετικά σοβαρός στη δουλειά του. Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε αυτό. Κάποιος έπρεπε να ξεκινήσει τη διαδικασία “νομιμοποίησης” της Χρυσής Αυγής, από τον πυρήνα του κατεστημένου, απευθυνόμενος στους κατεξοχήν “συστημικούς ψηφοφόρους”. Το έπραξε ο γνωστός αυτός κύριος, που παρεμπιπτόντως μας θυμίζει αυτό που μας δίδαξε η 11η Σεπτεμβρίου του 1973: ότι νεοφιλελευθερισμός και αυταρχική εκτροπή πάνε μαζί.
 Στη Χιλή ήταν ο Πινοσέτ, εδώ προετοιμάζουν τους ναζί ή κάποιο παραπλήσιο κατασκεύασμα. Αυτή η επιλογή, είτε με κοινοβουλευτικό μανδύα, είτε με πλήρη κοινοβουλευτική εκτροπή που δεν είναι τόσο απίθανη όσο φαντάζει αποτελεί το δεύτερο στάδιο του σχεδίου αξιοποίησης της Χρυσής Αυγής από το κατεστημένο. Το πρώτο στάδιο είναι η επίκληση του μπαμπούλα του ναζισμού, προκειμένου να πιέσουν για ένα μεγάλο συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ.

Η ολιγαρχία ελπίζει ότι η αριστερά συνολικά- σοσιαλιστικός χώρος, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ- θα οδεύσει στις εκλογές διασπασμένη και ότι δε θα αποκτήσει πλειοψηφική κεντρική έκφραση, που σε αυτή τη φάση φαντάζει εφικτή μέσα από συνεργασίες. Συνεπώς επιδιώκουν έναν απομονωμένο από συμμαχίες ΣΥΡΙΖΑ, περίκλειστο, ώστε η πρώτη του θέση να μη μετουσιώνεται σε κυβερνησιμότητα. Τότε, πατώντας και σε αλλοτριωμένα στοιχέα στο εσωτερικό του θα του θέσουν το δίλημμα: συγκυβέρνηση με ΝΔ ή εξελίξεις που θα συμπεριλαμβάνουν τη Χρυσή Αυγή;

Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου και αυτοί που θα ακολουθήσουν δουλεύουν τόσο για το πρώτο, όσο και για το δεύτερο στάδιο αξιοποίησης της Χρυσής Αυγής.

Η αρχή έχει γίνει: με τη θεωρεία των άκρων έχουν επιδιώξει να ταυτίσουν ένα -εξαιρετικά κατά τη γνώμη του γράφοντος- μετριοπαθές αριστερό κόμμα, το ΣΥΡΙΖΑ, με τους ναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, ώστε να απενεχοποιήσουν έμμεσα την τελευταία και να απομονώσουν το ΣΥΡΙΖΑ.

Έπειτα ήρθαν οι επιλεκτικές εμφανίσεις σε εκπομπές τύπου Τράγκα, προκειμένου να απευθυνθούν οι ναζί υποτίθεται σε ένα πιο λαϊκό ακροατήριο, πράγμα που επιχείρησαν επίσης με τις κακοστημένες, ψευτοφιλανθρωπικές παραστάσεις τους.

Αναπτυξιακές προτάσεις τον καιρό του success story...

Endotheasis by Pablito...
Αφού ο καθένας λέει ότι θέλει,όποτε θέλει,θα πω κι εγώ τα δικά μου.

-Κατάργηση των Νέων Ελληνικών.Αν εξαιρέσεις 10 συγκεκριμένες λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά(μαλάκα,καριόλα,προχώρα,κουνήσου,πράσινο κλπ)τις οποίες προτείνω να κρατήσουμε,τα υπόλοιπα μπορούν να καταργηθούν.Προαιρετικά αν συμφωνήσει το Ελληνικό κοινοβούλιο,μπορούμε να κάνουμε νέα επίσημη γλώσσα τα Καντονέζικα και έτσι να αρχίσουμε να προσαρμοζόμαστε στην ιδέα πως το made in Greece θα είναι το νέο Made in China της Ευρώπης.

-Κλείσιμο όλων των νοσοκομείων.Έτσι κι αλλιώς,αφ΄ενός οι έλληνες δέν δείχνουν να νοιάζονται και πολύ για την υγεία τους(γλεντζεδικος λαός οι έλληνες....)αν σκεφτείς ότι καπνίζουν ασύστολα,καταναλώνουν τα πα'ι'δάκια σαν τις καραμέλες και τα λουκάνικα για σνακ ενώ το βράδυ τρώνε πάντα ένα γιαουρτάκι και αφ΄ετέρου όλοι τους είναι γιατροί!Πρώτα εξετάζουν τα συμπτώματα τους,μετά ρωτάνε δυο τρεις γειτόνους,ρίχνουν μια ματιά στο google και ύστερα πάνε στο φαρμακείο να πάρουν το σωστό φάρμακο.

-Κλείσιμο όλων των σχολείων.Τα σχολεία είναι τεράστια κτήρια,με μεγάλο έμψυχο δυναμικό.Άρα έξοδα.Προτείνω λοιπόν την λεγόμενη τηλεοπτική επιμόρφωση.Τα παιδιά από το σπίτι θα ακολουθούν το εξής ημερήσιο πρόγραμμα.
8-9 Αυτιάς
9-10 Πορτοσάλτε
10-11 Καμπουράκης
11-12 Κωστόπουλος
12-1 Κοσιώνη
1-2 Τράγκας σε ραδιοφωνική ακρόαση

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Το καθεστώς της Λιτότητας και το μέλλον της Δημοκρατίας...

Των Armin Schafer και Wolfgang Streeck, αναδημοσιευση απο το Red NoteBook...

Στο κείμενο που ακολουθεί, οι Armin Schafer και Wolfgang Streeck επιχειρούν να κωδικοποιήσουν σε εννέα σημεία τις πιθανές συνέπειες ενός μόνιμου καθεστώτος δημοσιονομικής λιτότητας για τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Το κείμενο αποτελεί το τελευταίο κομμάτι της εισαγωγής των δύο συγγραφέων στην έκδοση που κυκλοφόρησε πρόσφατα, σε δική τους επιμέλεια, από τις εκδόσεις Polity με τίτλο Politics in the age of Austerity.
Οι συζητήσεις που έχουν ανοίξει στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας στη Γερμανία, και στις οποίες κατά τα φαινόμενα εμπλέκονται εκτός από τις εσωτερικές πολιτικές δυνάμεις η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ, συνιστούν μία ματιά μέσα από τη δημοσιονομική κλειδαρότρυπα στο μέλλον της Δημοκρατίας στην Ευρώπη. Τα μηνύματα που εκπέμπονται προς τις χώρες-οφειλέτες είναι ξεκάθαρα. Τα μέτρα λιτότητας δεν έχουν έκτακτο χαρακτήρα, ούτε αποτελούν αναπτυξιακούς μοχλούς. Πρόκειται για ένα μόνιμο καθεστώς που ήρθε για να μείνει στις δημοκρατίες της Ευρώπης, γενικά, και του Νότου ειδικότερα.

Γίνεται και με δυόμιση χιλιαρικάκια...

Sotosblog...
Αφιερωμένο στα καλά έντυπα που έχουν κλείσει ή κλείνουν, αλλά και στους φουκαράδες που πιστεύουν ακόμα στις αγαθές προθέσεις, τη χρηστή διαχείριση και το δόγμα ότι εξορθολογίζονται οι δαπάνες.
Με αφορμή τη διαμαρτυρία Ευρωβουλευτή για την εικονιζόμενη, τιποτολογική όπως ακριβέστατα την χαρακτηρίζει, διαφημιστική καταχώριση του υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης, έκανα μια μικρή έρευνα, και διαπίστωσα τα παρακάτω.
Μέχρι εκεί που άντεξε η υπομονή μου με το σύστημα “Διαύγεια”, για την όλη αυτή διαφημιστική εκστρατεία του υπουργείου εγκρίθηκαν τελικά κοντά 50.000 Ευρώ, σύνολο. Υπογράφτηκαν αποφάσεις πληρωμής προς τις εφημερίδες Δημοκρατία, Μακεδονία, Αγγελιαφόρος, Έθνος, Ελεύθερος Τύπος, Κέρδος, Ημερησία, Ναυτεμπορική, Το Βήμα, Η Καρφίτσα κ.α.
Καταχώριση υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης
Όπως αντιλαμβάνεσθε, όλο μου το ενδιαφέρον απέσπασε η τελευταία. Η Καρφίτσα –δεν την ήξερα. Κακώς! Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι. Της κατεβλήθησαν 2.500 Ευρώ. Σε καλή μεριά! Διανέμεται δωρεάν.
Την ξεφύλλισα. Πέραν της ολοσέλιδης καταχώρισης του υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης, τις σελίδες της κοσμούν, με το αζημίωτο: 1. Μία εξίσου τιποτολογική, ολοσέλιδη καταχώριση της Εθνικής Τράπεζας, 2. Ολοσέλιδη της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, η οποία, επίσης τιποτολογικά, ανακοινώνει ότι θα συμμετάσχει στη Δ.Ε.Θ., 3. Ομοίως τιποτολογική, ολοσέλιδη διαφήμιση της Ε.Υ.Α.Θ., 4. Τιποτολογική, ολοσέλιδη, συν δύο μικρότερες σε ύψος εξάστηλες, του Ο.Π.Α.Π., 5. Τιποτολογική ημισέλιδη του Συνδέσμου Ο.Τ.Α.
Κανά δυό ακόμα καταχωρίσεις που προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα δικαιολογούνται από παράλληλες «δημοσιογραφικές παρουσιάσεις» του διαφημιζόμενου σε άλλες σελίδες της Καρφίτσας –συνήθης πρακτική του… «μαχόμενου ρεπορτάζ».  Εύγε στη διαφημιστική ομάδα της. Αν είναι άλλη από τον Διευθυντή της Καρφίτσας, κ. Ν. Καραμανλή, κάτι κάνει κι ελόγου της.

Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας...

του Μανωλη Ανδριωτακη...
Τί αποκόμισα απ’ την ανάγνωση του αυτοβιογραφικού βιβλίου της κυρίας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, “Γιάννα”.
Το βιβλίο μου το χάρισε μια φίλη που μόλις το είχε τελειώσει λέγοντάς μου ότι πρόκειται για τη μαρτυρία μιας αμοραλίστριας. Σίγουρα, είναι δύσκολο να διαβάσει κάποιος το βιβλίο χωρίς την προκατάληψη που έχει ενδεχομένως δημιουργήσει γύρω απ’ το όνομά της η συγγραφέας με τη δημόσια παρουσία της. Επίσης, είναι πολύ πιθανό, η επίδειξη δύναμης, κύρους κι υψηλών διασυνδέσεων, να καθιστούν ακόμα πιο δύσκολη μια αμερόληπτη στάση απέναντι στην αυτοβιογραφία της.

Το βιβλίο αναφορικά με το κυρίως θέμα του, τον οργανωτικό άθλο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, δεν έχει να επιδείξει κάτι πραγματικά αξιοσημείωτο. Μέσα σε ελάχιστες παραγράφους συνειδητοποιούμε ότι πράγματι η διεύθυνση ενός τέτοιου έργου ήταν πραγματικά μια τεράστια πρόκληση, και πιθανότατα να είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να τα καταφέρουν μέσα σ’ ένα τόσο πιεστικό κλίμα. Σίγουρα γι’ αυτό το λόγο αξίζουν συγχαρητήρια στην κυρία Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη. Κατάφερε να φέρει σε πέρας έναν τιτάνιο άθλο.

Μια εκπαιδευτική τερατογένεση...

Των Κωστή Παπαϊωάννου* – Δημήτρη Χριστόπουλου**, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Οι συνθήκες υπό τις οποίες ξεκινά η νέα σχολική χρονιά δημιουργούν έντονη ανησυχία σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο στην Ελλάδα. Οι συνθήκες αυτές δεν θέτουν απλώς σε αμφισβήτηση τις ελάχιστες εναπομείνασες καταπονημένες λειτουργικές σταθερές του εκπαιδευτικού συστήματος.
Κάνουν κάτι πολύ σοβαρότερο. Θέτουν σε σοβαρή αμφισβήτηση την ίδια την πρόσβαση στην εκπαίδευση για έναν πολύ μεγάλο αριθμό μαθητών και αποδομούν με ριζικό τρόπο το εκπαιδευτικό περιβάλλον για τους υπόλοιπους.

Αργά ή γρήγορα, θα ερχόταν και η σειρά της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης να «μεταρρυθμιστεί» κατά το γνωστό μοντέλο που επιτάσσει η πολιτική ρητορική του νεοφιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού λαϊκισμού της Ελλάδας των Μνημονίων. Η ρητορική αυτή δεν διαλύει απλώς αυτό που κάποτε λογιζόταν ως ο χώρος της κοινωνικής ευθύνης του κράτους, αλλά και απομακρύνει κάθε προοπτική ανάδειξης και βελτίωσης των υπαρκτών κακώς κειμένων και παθογενειών στον χώρο της δημόσιας διοίκησης. Και φυσικά στη θέση της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης μπορεί να μπει ο οποιοσδήποτε τομέας άσκησης δημόσιας πολιτικής. Με απλά λόγια: τα ελληνικά σχολεία απείχαν πολύ από το να είναι αυτό που θα θέλαμε. Ωστόσο, αυτό στο οποίο μετατρέπονται τώρα δεν απέχει καθόλου από ό,τι σίγουρα αποστρεφόμαστε: μια εκπαιδευτική τερατογένεση.

Το ευρώ και η Αριστερά...

Εάν κάποια συζήτηση διεξάγεται στους κόλπους της ευρωπαϊκής Αριστεράς, σίγουρα δεν είναι για την έξοδο από το ευρώ και εθνικές λύσεις στα ευρωπαϊκά προβλήματα, αλλά κυρίως για τη σταθεροποίηση του κοινού νομίσματος έναντι εθνικιστικών απειλών.
Στη Γαλλία και στη Γερμανία αναγνωρίζεται ότι η σταθερότητα της Ευρωζώνης υπονομεύεται όχι από το κοινό νόμισμα, αλλά από το συναγωνισμό λιτότητος ανάμεσα στις χώρες-μέλη. Εφ' όσον το 90% της ευρωπαϊκής παραγωγής καταναλώνεται εντός της Ευρωζώνης, η τελευταία είναι η μεγαλύτερη αγορά όχι μόνον για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά επίσης για τον εαυτό της. Με τη γενίκευση της λιτότητος πλήττεται κυρίως η ίδια, όπως φυσικά ο υπόλοιπος κόσμος μαζί της. Η ανάγκη σταθεροποίησης του ευρώ και της ευρωπαϊκής οικονομίας προέχει κάθε άλλης συζήτησης και αυτό ισχύει για όλες τις πολιτικές πλευρές, της ευρωπαϊκής Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης.
Η συζήτηση αναφέρεται στις αναγκαίες σταθεροποιητικές μεταβιβάσεις πόρων από τις πλεονασματικες περιοχές προς τις ελλειμματικές, ακόμη και μέσω ευρω-ομολόγων ή δανεισμού από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι μεταβιβάσεις δεν είναι ζήτημα αριστερής πολιτικής, αλλά πρακτικής αναγκαιότητος σε συνθήκες κοινού νομίσματος.
Αυτές ισχύουν σε όλες τις περιοχές με κοινό νόμισμα, όπως οι ΗΠΑ, Καναδάς, Γερμανία, και δεν θεσπίσθηκαν από «προοδευτικές» δυνάμεις αλλά από συντηρητικές, όπως οι Ρεπουμπλικανοί στις ΗΠΑ, οι Χριστανοδημοκράτες στη Γερμανία. Το Βερολίνο σήμερα δυστροπεί στο να εφαρμόζει στην Ευρωζώνη τον κανόνα που όμως αποδέχεται στο εσωτερικό της χώρας του. Ακόμη και η ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας, από το 1990, αποδείχθηκε εξαιρετικά δαπανηρή επιλογή του συντηρητικού καγκελάριου Κολ, με τεράστια όμως οφέλη για τη δυτική πλευρά, ενώ ο Σοσιαλδημοκράτης Βίλι Μπραντ είχε αντιταχθεί, επικαλούμενος υψηλό κόστος.
Ιστορικά στις ΗΠΑ οι Δημοκρατικοί είχαν αντιταχθεί τόσο στη θέσπιση του δολαρίου ως κοινού νομίσματος μεταξύ των Πολιτειών όσο και στη λειτουργία κεντρικής τράπεζας ως τελικού πιστωτή που αναλαμβάνει πολιτειακά χρέη.

Ποιος χέστηκε για την Παιδεία...


γαβγισματα...
11 Ιουλίου 1911 – (13 Σεπτεμβρίου 2013)
delmuzos3«Είδαν ότι τα κτίρια των σχολείων δεν είναι καθόλου υγιεινά, ότι λείπουν τα κατάλληλα όργανα, ότι τα μαθήματα είναι πολλά και θεωρητικά, ότι οι μαθηταί κάθονται καρφωμένοι στα θρανία περισσότερο απ’ ό,τι πρέπει και παραμελούν το παιχνίδι, τον περίπατο, την εξοχή, ότι ο αριθμός σε κάθε τάξη είναι πολύ μεγάλος κτλ. κτλ. κτλ., και σύμφωνα με τις παρατηρήσεις που έκαναν πρότειναν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις».
(Μέρος αποχαιρετιστήριας επιστολής του Αλέξανδρου Δελμούζου προς τις μαθήτριες του Ανώτατου Δημοτικού Παρθεναγωγείου Βόλου, στο οποίο υπήρξε εμψυχωτής και διευθυντής και το διοίκησε για μόλις τρία χρόνια. Το κατεστημένο τον καταδίωξε παρότι υποτίθεται ο Δελμούζος είχε τις πλάτες του Βενιζέλου.)
Πρότεινε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αλλά μόλις πήγε να τις εφαρμόσει, συνάντησε την κάθετη άρνηση και την διαβολή από το υπάρχον πολιτικό, ιερατικό, εκπαιδευτικό και συντηρητικό κοινωνικό κατεστημένο, που απεχθάνεται έως και σήμερα τις ριζοσπαστικές αλλαγές και τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.
Μέγας πρωτοπόρος μεταρρυθμιστής της ελληνικής παιδείας, ένθερμος παιδαγωγός, πεφωτισμένος πανεπιστημιακός, συγγραφέας, ο Αλέξανδρος Δελμούζος γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1880 στην Άμφισσα (τότε Σάλωνα) κι έφυγε από τη ζωή στις 10 Δεκεμβρίου 1956 (πριν από 55 χρόνια) στα 76 του.
Όταν έκλεισε, από τις σκοταδιστικές νοοτροπίες, το ανώτατο Παρθεναγωγίο Βόλου, μία εκ των μαθητριών του Δελμούζου έγραψε: «Ήταν ένα σπουδαίο σχολείο. Κι είχε επηρεάσει τη ζωή μας. Αφού, όταν έκλεισε, χτυπούσαμε την πόρτα του να μπούμε μέσα. Κλαίγαμε, είχαμε τρελαθεί από τη στεναχώρια. Τόσο πολύ τον αγαπούσαμε και τόσο πολύ είχαμε πικραθεί από την κατάστασή του».

Την έλεγαν Νίκη...

Τα Χαμένα Επεισόδια...
Pierre Bonard, Le Cabinet de toiletteΤα φασολάκια στην κατσαρόλα έχουν αρχίσει ήδη να βράζουν, αν και μισεί τον ήχο του απορροφητήρα που κάνει το σπίτι να μοιάζει με αποβάθρα τρένου, στρίβει το κουμπί από το δύο στο τρία, μήπως και γλιτώσει το σαλόνι από την μυρωδιά των κρεμμυδιών. Δεν μπορείς να αξιολογήσεις το μέγεθος μιας ενόχλησης αν δεν την συγκρίνεις με μια άλλη. Ανοίγει την μπαλκονόπορτα και βγαίνει στην στενή λωρίδα τσιμέντου που μοιάζει να αιωρείται πάνω από την γειτονιά, όλα μια ψευδαίσθηση είναι, αν δεν χτίσεις κολώνες δεν θα μείνεις ποτέ ψηλά. Ανάβει τσιγάρο και κοιτάει τον δρόμο, απέναντι παρκαρισμένα στέκονται πάντα τα δύο γνωστά αυτοκίνητα χωρίς πινακίδες, έχει μάθει πια κάθε γρατζουνιά τους, το μόνο που αλλάζει πάνω τους είναι το χώμα που μοιάζει να θέλει να τα βουλιάξει στο έδαφος.
Μπαίνει μέσα, η μυρωδιά από την καμένη σάλτσα έχει αρχίσει να απλώνεται και ο απορροφητήρας μοιάζει τώρα με τρένο που αγκομαχά να ανέβει την πλαγιά του λόφου. Ώρες ώρες φοβάται ότι ο απορροφητήρας είναι ο καθρέφτης της. Παίρνει την κατσαρόλα και την αδειάζει στα σκουπίδια, η πλαστική σακούλα λιώνει στα σημεία που πέφτει η σάλτσα, κι εκείνη εύχεται να μην χρειαστεί να ξαναμαγειρέψει ποτέ, έτσι κι αλλιώς ο άλλος έχει να της πει καλή κουβέντα για το φαγητό από τότε που το παιδί έφυγε για να σπουδάσει στην Πάτρα. Η ίδια θα μπορούσε να ζει και με βρεγμένα παξιμάδια βουτηγμένα στο λάδι. Ο άλλος θα την βόλευε και να μην ζει.

Κι εσύ λάμπεις, Μπάμπη μου...


Γιώργος Ανανδρανιστάκης απο την Αυγη...
Από χθες το βράδυ αναρωτιέμαι διαρκώς ποια μπορεί να είναι η σοβαρή Χρυσή Αυγή που ψάχνει ο εκλεκτός συνάδελφος -ναι, είμαι και εγώ συνταξιούχος της Τραπέζης της Ελλάδος- Μπάμπης, για να του την κάνω δώρο στην ονομαστική του εορτή. Τι να είναι άραγε η σοβαρή Χ.Α.; Ίσως να είναι εκείνη στην οποία ο Καιάδας εξακολουθεί μεν να τραγουδάει τα σουξέ του για τους Εβραίους που καίγονται στο Άουσβιτς και την Άννα Φρανκ που γ..., δεν το κάνει όμως πλέον στα γκαράζ του, το κάνει στο Μέγαρο φορώντας φράκο και διευθύνοντας τεσσαρακονταμελή ορχήστρα πνευστών. «Ρε Μήτσο, με πόσα ωμέγα γράφεται το όμποε;».
Σοβαρή Χ.Α. είναι εκείνη όπου ο Μιχαλολιάκος βάζει βόμβα στο "Αττικόν", όχι επειδή είναι φασίστας, αλλά επειδή δεν του άρεσε η ταινία. «Αμάν πια αυτός ο Ταρκόφσκι, όλο εκζήτηση και πόζα είναι. Κι αυτά τα κοντινά του, είναι σαν να πρόκειται να κουτουλήσεις μες τον πρωταγωνιστή. Χίλιες φορές ο Μπέλα Ταρ!». Σοβαρή Χ.Α. είναι αυτή που τα στελέχη της μαχαιρώνουν Πακιστανούς με το μαχαίρι του Καββαδία, που σπάνε τους πάγκους στις λαϊκές για να βρει αφορμή να ξαναέρθει στην Ελλάδα ο Καλατράβα, που λατρεύουν τον Χίτλερ μόνο και μόνο επειδή ήταν μεγάλος ζωγράφος. «Σαν τις νεκρές φύσεις του Αδόλφου δεν υπάρχουν άλλες , Ηλία μου». «Έχεις απόλυτο δίκιο, Ηλία μου, πρέπει να του κάνουμε επειγόντως μια αναδρομική»: Αποσπάσματα από την αλληλογραφία των κορυφαίων τεχνοκριτικών Κασιδιάρη και Παναγιώταρου.

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Ησύχασε Μαρίνα. Δείξε υπευθυνότητα...


Ησύχασε Μαρίνα. Δείξε υπευθυνότητα.
Μην κλαις για το δίχρονο κοριτσάκι σου και τον χρόνια άνεργο άντρα σου που αφήνεις πίσω. Δείξε υπευθυνότητα. Μάζεψε τα μπογαλάκια σου και φύγε όπου η πατρίδα σε καλεί. Δείξε υπευθυνότητα. Ίσιωσε το πλατύ σου χαμόγελο, σβήσε τα φλογερά σου μάτια και δίδαξε αλφαβήτα και αρίθμηση στο μακρινό νησί. Δείξε υπευθυνότητα. Οι δανειστές θα πληρωθούν και φέτος. Ησύχασε. Στο λέει ο υπουργός σου.
Ησύχασε. Δεν βλέπεις γύρω σου τους ήσυχους; Τον Παναγιώτη, τον Κώστα, την Κατερίνα και τη Γεωργία;  Ήσυχα σε κοιτούν με απάθεια (όχι δεν είναι συγκαλυμμένη συμπάθεια) την ώρα που προγραμματίζουν τις εφημερίες της εβδομάδας. Δείξε υπευθυνότητα, Μαρίνα. Δε βλέπεις τους υπεύθυνους γύρω σου; Η Ελένη, η Μαίρη και ο Γιάννης με υπεύθυνη αδιαφορία υπογράφουν την υπεύθυνη δήλωση καταδίκης σου, Μαρίνα (ναι, το ξέρω και της δικής τους καταδίκης).
Ησύχασε Μαρίνα. Οι καλοί μας εργατοπατέρες οργανώνουν 48ωρη απεργία για σένα. Δείξε υπευθυνότητα. Το σχολείο σου έκλεισε και περισσεύεις. Μην το παίρνεις προσωπικά. Ησύχασε. Δεν είσαι αριθμός, αλλά θα ήταν καλό να ήσουν νούμερο, αν σου είχε μείνει ίχνος υπευθυνότητας.
Ησύχασε. Δείξε υπευθυνότητα.
Birds in Cave, 1971 Miro
Birds in Cave, 1971 Miro

Ταράττειν Θερμοπύλας....

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Κατά μόνας ή ομαδικά, στο πλαίσιο εκπαιδευτικών νυκτερίδων (κατά το ημερίδες), θα πρέπει να έχουν δει τους «300» τριακόσιες φορές έκαστος. Είναι το αφιόνι και το αναβολικό τους. Επειδή ακόμα και οι «Πύλες της φωτιάς» του Πρέσφιλντ τους πέφτουν βαριές, περιορίζονται στα εικονογραφημένα και σε όσα έλεγαν οι χιτλερικοί για την αρχαία Ελλάδα, σαν καταχραστές, διαστρεβλωτές και κιβδηλοποιοί. Από τους «300», από το κόμικ που έγινε ταινία αλλά παρέμεινε κόμικ, ξεπατικώνουν οι Χρυσαυγίτες ηρωικές πόζες και «αρχαιοελληνικές» κραυγές τύπου «αγκού, αγκού!»
Πνευματικώς εξοπλισμένοι, λοιπόν, εξέδραμαν έως το άγαλμα του ανυπεράσπιστου Λεωνίδα που, αν είχε φωνή, θα τους κατευόδωνε «ες κόρακας»· κι ίσως καλούσε και τον Διάκο, εκεί κοντά έπεσε, να δώσει ένα χεράκι, μήπως φέρουν στα συγκαλά τους τούς θαυμαστές των Περσών και των Τούρκων του 20ού αιώνα: των ναζιστών. Πήγαν, λοιπόν, και τάραξαν τον Λεωνίδα, με πανελλαδική κινητοποίηση που απέφερε λίγες εκατοντάδες κατά φαντασίωση θερμοπυλομάχων.

Γράμμα της ΟΛΜΕ προς τους συναδέλφους...

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!  ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΣΤΑΣΟΥ ΟΡΘΟΣ!
Είναι άλλο πράγμα να διδάσκεις στην ιστορία, το πώς απάντησαν σε διλήμματα ζωής, απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που μετά τους έντυσαν με τις δάφνες των ηρώων, κι άλλο να πρέπει εσύ να απαντήσεις, για τη δική σου ζωή! Έρχεται όμως στη ζωή του καθένα μας, μια τέτοια στιγμή!
Στις 4 και 5 του Σεπτέμβρη οι καθηγητές στις Γενικές Συνελεύσεις αποφάσισαν απεργία διαρκείας.
Η ώρα της προσωπικής ευθύνης έχει  φτάσει.  Τον ύπνο μας δεν πρέπει να τον ταράζει άλλο ο φόβος και το άγχος για το πού θα βρεθούμε αύριο, αν θα είμαστε οι επόμενοι της διαθεσιμότητας-απόλυσης,  αν θα πάρουμε το βαλιτσάκι μας για άλλη γη κι άλλα μέρη, αν σήμερα μπορούμε και διδάσκουμε το ένα μάθημα και αύριο όχι,  αν  σήμερα διδάσκουμε σε ένα σχολείο και αύριο σε δύο ή τρία, γιατί όσο αυξάνουν τους μαθητές στα τμήματα, εμείς θα πλεονάζουμε. Δεν μπορούμε να αντικρίζουμε το διπλανό συνάδελφο υπολογίζοντας μόρια και σειρά τοποθέτησης για το αν είμαι εγώ ή αυτός που φεύγει.
 Πώς θα μπούμε στην τάξη, όταν ξέρουμε πως 15.000 μαθητές μας πετάχτηκαν έξω από τα σχολεία τους ή αναγκάστηκαν να αλλάξουν βίαια ειδικότητα; Όταν ξέρουμε πως χιλιάδες μαθητές θα εγκαταλείψουν, έστω κι αυτό το κουτσουρεμένο, πληγωμένο και λειψό σχολείο, για να οδηγηθούν στη μερική κατάρτιση και τη μαθητεία; Όταν ξέρουμε ότι θα σπρωχτούν σε ένα μέλλον απλήρωτης παιδικής εργασίας, εκεί όπου το μόνο τους  «μορφωτικό εφόδιο» θα είναι η υποταγή στον εργοδότη και η προετοιμασία τους για να γίνουν οι σύγχρονοι δούλοι του 21ου αιώνα;
Η δουλειά μας έχει βαρύ φορτίο. Όχι γιατί  το αποδεικνύει η  ΟΥΝΕΣΚΟ, δείχνοντας πόσες ώρες γραφείου αντιστοιχούν  σε μία διδακτική ώρα, αλλά γιατί το αποδεικνύει η ίδια η ιστορία. Η εκπαίδευση ήταν πάντα μπροστά στους αγώνες για μια καλύτερη ζωή, για  ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Και για το σχολείο η λύση είναι αριστερά...

Του Χρηστου Λασκου, απο το Red NoteBook...
Αφορμή για όσα ακολουθούν μου έδωσε το άρθρο του πρύτανη του ΑΠΘ Γ. Μυλόπουλου στην Εφ. Συν. της Παρασκευής (6 Σεπτεμβρίου), στο οποίο διαπίστωνε την αναμφισβήτητη ύπαρξη «θετικών» στο νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας για το Λύκειο με ασύγγνωστη, κατά τη γνώμη μου, ελαφρότητα. Εξηγούμαι, αμέσως.

Αν θέλαμε να κάνουμε το τοπ τεν των διαφόρων εκδοχών ανώτερης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που είχαμε στη χώρα μας μετά τη χούντα, δεν υπάρχει αμφιβολία πως η χειρότερη με διαφορά υπήρξε αυτή της αντιμεταρρύθμισης Αρσένη το 1998. Και ο κύριος λόγος γι’ αυτήν της την κατάταξη είναι το γεγονός πως επρόκειτο για ένα σύστημα ανηλεούς εξεταστικού βασανισμού των μαθητών και, επομένως, εκμηδενισμού κάθε δυνατότητας για μια αυτόνομη μορφωτική λειτουργία του Λυκείου. Σκεφτείτε: πανελλαδικές εξετάσεις σε 14 μαθήματα στη Β΄ και Γ΄ τάξη.  Εξόντωση των παιδιών, διάλυση του Λυκείου, πάρτι για τα φροντιστήρια. Μόνο ένα στοιχείο φθάνει, για να φανεί το μέγεθος της καταστροφής: ο αριθμός των απορριπτόμενων επταπλασιάστηκε (!) άμα τη εφαρμογή του «εκσυγχρονισμένου» συστήματος.

Για μια σειρά από λόγους, η βαρβαρότητα του πράγματος λειάνθηκε κάπως προϊόντος του χρόνου, χωρίς ποτέ, ωστόσο, το Λύκειο να βρει κάποιον ουσιώδη αυτόνομο ρόλο ως εκπαιδευτική βαθμίδα. Κι έρχεται τώρα, το νέο σχέδιο, στο όνομα, μάλιστα, όπως σημειώνεται στο εισηγητικό του, της «καταπολέμησης της μαθητικής οκνηρίας», να επαναφέρει τα πράγματα εις την τάξιν. Να σκληρύνει, δηλαδή, επιπλέον, τις διαδικασίες ελέγχου και προαγωγής, ώστε να διευκολύνει τη μαθητική απόρριψη και, συνεπώς, και τη μαθητική διαρροή. Και, μάλιστα, ενώ τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται απόκλιση από τον ευρωπαϊκό στόχο του 85% απόφοιτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε κάθε γενιά μαθητών –ενώ είχαμε προσεγγίσει το 82%, μετά από το 2009 εμφανίζεται μια σαφής υποχώρηση στο επίπεδο του 79% και η πτώση συνεχίζεται. Προφανώς, τις ευρωπαϊκές οδηγίες τις ακολουθούμε όταν ευνοούν τους ισχυρούς και πλούσιους. Οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις, που αποτελούν τα κατεξοχήν υποκείμενα της μαθητικής διαρροής, σφαγιάζονται στο οικονομικό επίπεδο –γιατί δεν θα έπρεπε να τους συμβαίνει το ίδιο και στο εκπαιδευτικό. Άλλωστε, γι’ αυτούς τους οκνηρούς η εκπαίδευση πάντοτε πολυτέλεια ήταν.

Ξέρουμε τα πάντα χωρίς να γνωρίζουμε τίποτε...

απο την monde-diplomatique.gr...
Halimi Serge , μεταφραση   Κούτσης Θανάσης...
Πριν γίνει πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα είχε γίνει γνωστός ως ο εγκέφαλος ενός πολέμου στο Βιετνάμ που σχεδιάστηκε από την αμερικανική πνευματική ελίτ με βάση τις πιο προχωρημένες τεχνικές αξιολόγησης. Το πρόγραμμα κατασκοπείας Prism δεν υπήρχε ακόμη, όμως η παραγωγή αριθμών και η συλλογή δεδομένων είχαν ήδη τεθεί σε πλήρη λειτουργία.

Στην ανάλυσή του για την « αυτοκτονία μιας ελίτ » (και τον ταυτόχρονο θάνατο μερικών εκατομμυρίων Βιετναμέζων…), ο Πάτρικ Χάτσερ σημειώνει ότι ο αμερικανικός στρατός είχε υπολογίσει ότι « απαιτούνταν 50.000 δολάρια για την εξόντωση ενός αντάρτη. Πόσοι όμως ήταν αυτοί ; […] Το Πεντάγωνο εκτιμούσε ότι οι Βιετκόνγκ διέθεταν 16.000 άνδρες το 1961 και ότι από τον Βορρά είχαν διεισδύσει στον Νότο 12.400 άνδρες το 1964, 37.100 το 1965, 92.287 το 1966 και 101.263 το 1967 [1] ». Μια καταγραφή με ακρίβεια μονάδων, υλοποιημένη χάρη « σε αποσπασματικές πληροφορίες –κατασχεθέντα έγγραφα, υποκλαπείσες διαβιβάσεις, ανακρίσεις αιχμαλώτων. Κάθε παράταξη –τόσο τα « γεράκια » όσο και τα « περιστέρια »– διέθετε τα δικά του δεδομένα ». Στο τέλος, το Πεντάγωνο προσδιόρισε ότι ξόδεψε 337.500 δολάρια για κάθε σκοτωμένο μαχητή του εχθρού. Ένα ποσό το οποίο θα πρέπει να συγκριθεί με την εκτιμώμενη αξία του Βιετναμέζου χωρικού που ζούσε ασχολούμενος με τους ορυζώνες του : 40 δολάρια, ήτοι το ετήσιο εισόδημά του…
Έχοντας ως σκοπό τη νίκη, οι Αμερικανοί είχαν μοιραστεί ανάμεσα σε εκείνους που επιθυμούσαν πρωτίστως να εισαγάγουν τον αμερικανικό πολιτικό φιλελευθερισμό στη Νοτιοανατολική Ασία και εκείνους που απέδιδαν μεγαλύτερη σημασία στους κανόνες της οικονομίας της αγοράς, χωρίς όμως να γνωρίζουν τίποτε για τη χώρα : « Δεν είχα βρεθεί ποτέ στην Ινδοκίνα. Δεν γνώριζα ούτε την ιστορία ούτε τη γλώσσα ούτε τον πολιτισμό ούτε τις αξίες της, θα παραδεχόταν ο ΜακΝαμάρα στα Απομνημονεύματά του. Οι συνάδελφοί μου και εγώ αποφασίζαμε για το πεπρωμένο μιας περιοχής για την οποία αγνοούσαμε τα πάντα [2] ».

Από που βγαίνει η δύναμη; Αναζητώντας την «πολύτιμη αλήθεια» της Λαϊκής Ενότητας ...

Σωτήρης Κοσκολέτος, Φάνης Παπαγεωργίου, Red NoteBook...

Συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την ανατροπή της κυβέρνησης Αλιέντε από τις στρατιωτικές δυνάμεις του Πινοτσέτ και το θάνατο του αριστερού προέδρου της Χιλής που έπεσε υπερασπιζόμενος τη δημοκρατία. Σε αυτά τα σαράντα χρόνια, έχουν ειπωθεί πολλά για τον Αλιέντε, τη Λαϊκή Ενότητα και το ειρηνικό εγχείρημά της. Άρθρα στον τύπο, επιστημονικές δημοσιεύσεις, μυθιστορήματα, ποίηση, ντοκιμαντέρ, ταινίες μυθοπλασίας. Από τη μία πλευρά η ευγενική φυσιογνωμία του Αλιέντε, η τεράστια σε μέγεθος, διάρκεια και παλμό λαϊκή κινητοποίηση, η γοητεία του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό.  Από την άλλη πλευρά ο βρώμικος ρόλος της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής, το «νίπτω τας χείρας» των χωρών του υπαρκτού, η αστική τάξη, οι φορτηγατζήδες, τα τανκς. Η διερώτηση για την πηγή προέλευσης της δύναμης, τα όπλα και ο λαός, ο λαός στα όπλα.

Μεταξύ της εξιδανίκευσης και του αναθέματος για την εμμονή στην ταύτιση μεταξύ του δημοκρατικού και του ειρηνικού δρόμου προς το σοσιαλισμό δεν έχει υπάρξει πολύς χώρος –ίσως πλην επιστημονικών δημοσιεύσεων- για μια μη συναισθηματικά φορτισμένη επαναπροσέγγιση των χρόνων διακυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας. Προκειμένου να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να εξεταστεί το τι πέτυχε η Λαϊκή Ενότητα, με ποιο τρόπο και μέχρι ποιου σημείου, ή αλλιώς να διασχίσουμε το χρόνο μεταξύ του 1969 και του 1973 φωτίζοντας  περισσότερο τη διαδρομή καθαυτή.

Η Λαϊκή Ενότητα ιδρύεται το 1969 από το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, τους Σοσιαλδημοκράτες, το Ριζοσπαστικό Κόμμα, το Κίνημα Ενιαίας Λαϊκής Δράσης (αποχωρήσαντες από τους Χριστιανοδημοκράτες) και τη μικρότερη αριστερή δύναμη της Ανεξάρτητης Λαϊκής Δράσης. Στις εκλογές του 1970, η Λαϊκή Ενότητα θα αποσπάσει το 36,3% των ψήφων, κατακτώντας  την πρώτη θέση στο Κογκρέσο. Ωστόσο, παρότι πλειοψηφία, θα δυσκολευτεί αρχικά να αποσπάσει τη συναίνεση άλλων πολιτικών δυνάμεων προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση, κάτι που θα καταστεί εφικτό μόνο μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος και τη δολοφονία του στρατηγού Σνάιντερ, όποτε οι Χριστιανοδημοκράτες υπό το φόβο του κινδύνου εκφασισμού, θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στη Λαϊκή Ενότητα. Η τελευταία αμέσως μετά, θα ξεκινήσει να ξεδιπλώνει το πρόγραμμά της, υλοποιώντας τις άμεσες προεκλογικές της δεσμεύσεις (τα 40 πρώτα μέτρα), τα οποία θα οδηγούσαν σε αισθητή βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων και των χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η πολιτική της Λαϊκής Ενότητας υπήρξε εξαρχής ταξικά μεροληπτική, όπως δείχνουν και οι μεταρρυθμίσεις που θα εξετάσουμε συνοπτικά στη συνέχεια.

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Απεργία, για όλα τα όμορφα…



Γιώτα Ιωαννίδου, γραμματέας ΚΕΜΕΤΕ/ΟΛΜΕ
Αν επισκεφτεί κανείς το μουσείο του μεταξοσκώληκα στο Σουφλί, θα δει φωτογραφίες των μαντηλοφορεμένων εργατριών του προηγούμενου αιώνα, όρθιες, να εργάζονται και να υπομένουν... Εργατριών; Αν κοιτάξει κανείς πιο προσεκτικά τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, θα ξεχωρίσει κορίτσια 10-12 χρόνων. Που εργάζονταν 10-12 ώρες...
Τι θα έλεγε ένας προοδευτικός άνθρωπος εκείνης της εποχής; Ότι η θέση ενός παιδιού δεν είναι ούτε στο χωράφι, ούτε στα γίδια, ούτε στα εργοστάσια. Αντίθετα, «το παιδί θα έπρεπε να μάθει γράμματα». Μα και ο αγράμματος μεροκαματιάρης γονιός, θα έλεγε με τον δικό του τρόπο: «Διάβασε παιδί μου να γλυτώσεις, διότι άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο».
Φυσικά, υπήρχαν και τότε, οι «άλλοι». Εκείνοι που ήθελαν τα παιδιά στο χαμαλίκι, για να φουσκώνει ο μπεζαχτάς τους. Και εκείνοι οι δύσμοιροι γονείς, που αιχμάλωτοι της δικής τους ανάγκης, αμορφωσιάς και φόβου, τραβολογούσαν τα ίδια τα παιδιά τους από τα χέρια του δάσκαλου, φωνάζοντας πως «με τα γράμματα δε γέμισε κανένα στομάχι».
Η Ελλάδα, αλλά και όλη η ανθρωπότητα μόχθησε, πόνεσε, μάτωσε για να πάνε τα πράγματα μπροστά. Και δεν πήγαν παντού, ούτε την ίδια στιγμή.
Δραματικό φαινόταν το δήθεν ερώτημα: «γράμματα ή δουλειά»; Αλλιώς: «Ψωμί ή παιδεία»;
Πιο ομολογημένη αποτυχία για μια κοινωνία που νομιμοποιούσε  ένα τέτοιο ερώτημα και το έθετε ως βάση των αξιών της, δεν θα μπορούσε να έχει υπάρξει!
Το παιδί της κάθε εποχής ήξερε και κάτι άλλο όμως. Το χωράφι, το ορυχείο, το εργοστάσιο, το μαραγκούδικο, ακόμη και στα καλύτερά τους, σήμαινε να μαθαίνεις «να ακούς» και βασικά να λες «ναι», να είσαι υπό επιτήρηση, στις προσταγές του φόβου και του περιορισμού.
Το σχολείο, αντίθετα, ακόμη και το πιο αυταρχικό, στα χειρότερά του,  είχε πάντα μια χαραμάδα ελευθερίας, διαφυγής, διαμόρφωσης ελεύθερων κριτικών συλλογισμών.

Σκασμός? δάσκαλε...


Σήμερα, με τις ευλογίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας, ξεκίνησε και επίσημα η σχολική χρονιά για τους μαθητές και τις μαθήτριές μας. Σαν ομοσπονδία που προχωρά σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις διάρκειας πράξαμε το αυτονόητο: απευθυνθήκαμε με δύο ξεχωριστές επιστολές στις άλλες δύο ζωντανές δυνάμεις του Σχολείου, τα παιδιά μας και τους κηδεμόνες τους, για να ζητήσουμε συμπαράσταση και συμπόρευσή. Οι δύο αυτές επιστολές προκάλεσαν έναν απίστευτο σάλο. Ξαφνικά, κάποιοι γύρω μας παρουσιάζουν την εντελώς παράλογη απαίτηση να «βγάλουμε το σκασμό», να αφήσουμε τη λάσπη που δεχόμαστε αναπάντητη, ν’αφήσουμε την κοινωνία να «ενημερώνεται» αποκλειστικά από τα πιστοποιημένα ΜΜΕ και τους πολιτικούς που υπερψήφισαν τα Μνημόνια. Αυτό συνοδεύεται από μια θεωρητικοποίηση, σύμφωνα με την οποία ο εκπαιδευτικός πρέπει «να κάνει το μάθημά του και τίποτε άλλο». Πέραν του ότι αυτό το σχήμα παρουσιάζει μια ολότελα αγράμματη και κρετίνικη άποψη για το τι ακριβώς σημαίνει «κάνω το μάθημά μου», εισάγει τον απίστευτο παραλογισμό να απαιτεί από έναν ουσιαστικά διανοούμενο να κουτσουρέψει το αποτέλεσμα της διανοητικής του εργασίας προκειμένου να του επιτραπεί να σταθεί μπροστά στους κατ’εξοχήν αποδέκτες του, δηλαδή τους μαθητές και τις μαθήτριές του.
Όσο όμως και να διαφωνώ με τις απόψεις αυτές, ακόμη και με τον έντονο τρόπο που εκφράστηκαν σαν σχόλια στις ιστοσελίδες που ανήρτησαν τις επιστολές της ΟΛΜΕ (κι εγώ έντονα μιλάω στο κάτω-κάτω, ζωντανοί άνθρωποι είμαστε!), δεν μπορώ να πω ότι μου προκάλεσαν κάποια ιδιαίτερη έκπληξη. Δεν θέλω να επεκταθώ στο γιατί, θα σου θυμίσω μόνο τον αφορισμό του μπάρμπα-Τσάρλυ «οι κυρίαρχες ιδέες σε μια κοινωνία είναι εκείνες της κυρίαρχης τάξης».
Εκείνο που με προβλημάτισε ήταν το απίστευτο μίσος κάποιων σχολίων που ζητούσαν από την απόλυσή μας μέχρι και τη φυσική μας εξαφάνιση με ένα σωρό γαρνιτούρες και διακοσμητικά. Αυτοί οι κοινωνικά πρωτόγονοι άνθρωποι ζητούν από την κυβέρνηση να «μην δείξει κανένα έλεος» απέναντι στους δασκάλους των παιδιών τους, τους οποίους και εξύβρισαν με τους πιο χυδαίους τρόπους. Το μένος κάποιων ήταν τέτοιο που πραγματικά αναρωτιέμαι πώς τόσα χρόνια άφηναν τα παιδιά τους στα χέρια ημών των απεχθών τεράτων.

«Η καταστροφή της δημόσιας υγείας στην Ευρώπη – πως η λιτότητα σκοτώνει», ανταπόκριση του CNN από την Ελλάδα...

ΙΑΤΡΕΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ...
ρεπορταζ CNN
Σε ανταπόκριση των δημοσιογράφων David Stuckler and Sanjay Basu, στο αμερικάνικο πρακτορείο ειδήσεων CNN με τίτλο «Η καταστροφή της δημόσιας υγείας στην Ευρώπη – πως η λιτότητα σκοτώνει», περιγράφεται η πραγματική κατάσταση της παροχής υπηρεσιών υγείας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ειδικότερα για την Ελλάδα μεταξύ άλλων, αναφέρεται:
 Η Ελλάδα, για παράδειγμα, είναι στη μέση μιας καταστροφής της δημόσιας υγείας.  Για να επιτευχθούν οι στόχοι της μείωσης του ελλείμματος στον προϋπολογισμό που έχουν τεθεί από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (η λεγόμενη τρόικα), ο προϋπολογισμός για την δημόσια υγεία στην Ελλάδα έχει μειωθεί περισσότερο από 40 % .
Αυτό δεν είναι περικοπή με νυστέρι, αλλά με το μαχαίρι του χασάπη. Η δαπάνη για τη δημόσια υγεία μειώθηκε στο 6 % του ΑΕΠ, πολύ χαμηλότερο από το Ηνωμένο Βασίλειο, κατά 8 %, και τη Γερμανία, στο 9 % .

Απαντηση του αυτοδιαχειριζόμενου μανάβικου «Μπαξές» στο «ενδιαφερον» της εφημεριδας «Το Βημα»...

Η ομάδα του Μπαξέ
baxes-support2Χθες, Τρίτη, 10 Σεπτεμβρίου, λάβαμε από δημοσιογράφο της εφημερίδας «Το Βήμα» ένα μήνυμα που εξέφραζε το ενδιαφέρον για δημοσίευση ενός άρθρου σχετικά με την καμπάνια που έχουμε ξεκινήσει για το αυτοοργανωμένο εγχείρημα μαναβικής, Μπαξές, στα Ιωάννινα.
Η αλήθεια είναι πως υποστήκαμε ένα σοκ! Μα είναι δυνατόν, σκεφτήκαμε, ένα μέσο που χαρακτηρίζει τους αυτοοργανωμένους χώρους ως «εστίες ανομίας», που παίζει τακτικά το κυβερνητικό χαρτί της «θεωρίας των δύο άκρων», που στηρίζει με…αυταπάρνηση τη γελοία και αντικοινωνική κυβερνητική πολιτική, να ενδιαφέρεται χωρίς υστεροβουλία για μια πρωτοβουλία που προτάσσει την κοινωνική αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, τη μη ιεραρχία; Είναι δυνατόν μια από τις κατ’εξοχήν επιχειρήσεις-συμμάχους της Κυβέρνησης και των ελίτ, όπως ο ΔΟΛ, να στηρίζει μέσω ενός εκ των εντύπων της, ένα εγχείρημα που αρνείται κάθε οικονομική εξάρτηση απ΄το Κράτος και το τραπεζικό σύστημα και έχει ξεκινήσει μια καμπάνια χρηματοδότησης από αλληλέγγυους πολίτες;

Η πραγματικά αξιομνημόνευτη "11η Σεπτέμβρη"...

Cogito ergo sum...
Σήμερα ο Σεπτέμβρης έχει 11. Βάζω στοίχημα ότι η αστική ενημέρωση θα μας πιπιλίσει το μυαλό με το χτύπημα στους "δίδυμους πύργους" τής Νέας Υόρκης το 2001, μια μέρα σαν σήμερα. Κανένας δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το ότι σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια από μια άλλη, σημαντικώτερη "11η Σεπτέμβρη". Εκείνη του 1973, όταν η αμερικανοκίνητη χούντα τού στρατηγού Αουγκούστο Πινοτσέτ κατέλυε την ελευθερία στην Χιλή, δολοφονούσε τον εκλεγμένο πρόεδρο Σαλβαδόρ Αγιέντε και εγκαθιστούσε μια από τις πιο σκληρές δικτατορίες που γνώρισε ποτέ η πολύπαθη Νότια Αμερική.

«...Το πραξικόπημα του Πινοτσέτ εκδηλώθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1973. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όποτε θέλω να αναφερθώ στα γεγονότα του 2001, επιμένω να μιλάω για "χτύπημα στους δίδυμους πύργους" και όχι για "11η Σεπτεμβρίου". Για μένα, "11η Σεπτεμβρίου" θα σημαίνει πάντοτε το πισώπλατο χτύπημα των ΗΠΑ στην δημοκρατία και όχι το χτύπημα που δέχτηκαν οι ίδιες οι ΗΠΑ είκοσι οκτώ χρόνια αργότερα.»

Αυτά γράφαμε σε τούτην εδώ την γωνιά στις 8 Νοεμβρίου 2011, στα πλαίσια των κειμένων για τον νεοφιλελευθερισμό ("Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 13. Το τριπλό σοκ της Χιλής").

Έκθεση ιδεών...

Without reason or rhyme...
Γ1. Σε άρθρο που πρόκειται να αναρτηθεί στην επίσημη ιστοσελίδα του σχολείου  σας να εκθέσετε τις απόψεις σας σχετικά με:
α) τις επιπτώσεις που έχει προκαλέσει η έλλειψη σεβασμού του ανθρώπου προς το φυσικό περιβάλλον και
β) τους τρόπους με τους οποίους μπορεί ο άνθρωπος να αποκαταστήσει τη σχέση του με αυτό (500-600 λέξεις).
Μονάδες 40

Μάλιστα. Τώρα τι να γράψεις;
Αγαπητέ εξεταστή, εσύ που βάζεις τα θέματα. Στο σχολείο και κυρίως στο φροντιστήριο, με μάθανε ότι μια έκθεση πρέπει να έχει πρόλογο, κύριο μέρος και επίλογο. Έτσι μου είπαν θα πάρεις καλό βαθμό και θα περάσεις στο πανεπιστήμιο. Οπότε και εγώ ας μην το διακινδυνεύσω. Πρόλογος.
Αγαπητέ εξεταστή, εσύ που βάζεις τα θέματα. Είσαι μαλάκας.
Πάμε τώρα στο κύριο θέμα

Μαθαίνοντας τα νέα από μακριά...

του Θωμα Τσαλαπατη...
‘’Υπομονή. Θα πήξει το δάκρυ, θα γίνει νησί.’’
Ε.Χ. Γονατάς, Ανασκαφή


Το καλοκαίρι στάζει ρετσίνι απ’ την πληγή στην πληγή σου, σκεπάζει και επουλώνει. Μα φέτος η κρούστα σπάει πριν απλωθεί και η πληγή δεν κλείνει. Φέτος όλα στέκουν απότομα στον χρόνο και όλος ο Σεπτέμβρης (που δεν είχε φτάσει ακόμα) σπρώχνει τον Αύγουστο έξω από το σώμα. Πόσο λίγη η ξεκούραση φέτος, πόσο λίγη η διακοπή.
Στο νησί δεν έχει ειδήσεις. Σήμα πουθενά για κινητά και οι Κυριακάτικες εφημερίδες στο χωριό φτάνουν Τετάρτη. Ακόμα και τον 15Αύγουστο οι ευχές εξάγονται αγκομαχώντας, σ’ έναν ουρανό άδειο από αποστολές.  Καλύτερα ίσως, είναι κι αυτό μια διακοπή. Αρκετά επικοινωνήσαμε για φέτος. Τόσους μήνες ανάμεσα σε ringtones, ενημερώσεις καταστάσεων, κοινοποιήσεις, όντα επικοινωνιακά υπό το βλέμμα των άλλων, σπαταλώντας τον εαυτό στις οθόνες. Αυτό κι αν είναι διακοπή…

Ο θάνατός μας, η ζωή τους...


Γιωργος Ανανδρανιστάκης, απο την Αυγη...
Χάρη στους μοντέρνους πολέμους, πρώτα του Ιράκ, μετά της Γιουγκοσλαβίας, μετά πάλι του Ιράκ, μάθαμε τον περίφημο όρο «παράπλευρες απώλειες», αυτό δηλαδή που σημαδεύεις στρατόπεδα και εργοστάσια χημικών και πετυχαίνεις σχολεία, νοσοκομεία, παιδικές χαρές και γάμους. Τι να κάνουμε, μας έλεγαν, συμβαίνουν αυτά στους πολέμους, το μείζον είναι να σωθεί ο λαός από τους αιμοσταγείς δικτάτορες. Τώρα πως γίνεται να σώζεται ο λαός, δηλαδή οι άνθρωποι, μέσω του θανάτου ανθρώπων, δηλαδή του λαού, αυτό το μέγα μυστήριο μόνο οι μεγάλοι μύστες μπορούν να το λύσουν.
Συμβαίνουν αυτά στους πολέμους, όχι μόνο στους θερμούς, αλλά και στους ψυχρούς, τους οικονομικούς πολέμους, σαν αυτόν που μας έχουν κηρύξει εδώ και τρία χρόνια οι δανειστές μας και οι εγχώριοι αντιπρόσωποί τους. Πόλεμος γεμάτος παράπλευρες απώλειες, όπως οι 1.245 συμπολίτες μας που αυτοκτόνησαν, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, την τριετία 2009-2011, διπλάσιοι από όσους είχαν αυτοκτονήσει την προηγούμενη τριετία. Και σκεφτείτε τι έχει γίνει το 12 και το 13 που η κρίση θέριεψε. Δεν χρειάζεται να σκεφτείτε, δείτε τις ειδήσεις, όχι των μεγάλων δελτίων, των μικρών σάιτ και εφημερίδων, που καταγράφουν τουλάχιστον δύο αυτοκτονίες την ημέρα. Και να ήταν μόνο οι αυτοκτονίες. Είναι και η κατάθλιψη, το άγχος, τα εμφράγματα, τα εγκεφαλικά, συγγνώμη που σας μαυρίζουμε την καρδιά, αλλά καλύτερα να είναι μαύρη, παρά σταματημένη.
‘Όταν οι δανειστές και οι εγχώριοι αντιπρόσωποί τους έθεσαν σε κίνηση την επιχείρηση εκκαθάρισης που ονομάζεται κατ΄ ευφημισμόν Μνημόνιο, γνώριζαν ακριβώς τι θα συμβεί. Είχαν υπόψη τους τις εκατοντάδες μελέτες ανεξάρτητων οργανισμών που έδειχναν ότι απ΄ όπου πέρασε το ΔΝΤ άφησε ξοπίσω του θανατικό. Και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Όταν ρίχνεις τους ανθρώπους στην απελπισία, την ασθένεια, την κατάθλιψη και ταυτοχρόνως τους διαλύεις το σύστημα υγείας, κλείνεις τα νοσοκομεία και τις ψυχιατρικές δομές, ο Χάρος περιμένει στη στροφή, όπως έγραφαν παλαιά οι εφημερίδες, για να περιγράψουν τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα.

Σύνδρομο της Στοκχόλμης με την κρίση;

  Το λέμε από καιρό, το χρέος είναι εργαλείο (η ίδια η κρίση είναι εργαλείο) για τη μετατροπή κρατών ολόκληρων καθώς και περιοχών μέσα σε ορισμένα κράτη σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες Εργασίας.
Η κρίση δανεισμού μετατράπηκε σε κρίση χρέους ύστερα από δηλώσεις και κινήσεις του Γιωργάκη. Δεν ήταν τυχαίο - οι αγορές μάς «πέταξαν έξω», η χώρα μπήκε σε Μνημόνιο(α), οι αγορές θα συνέχιζαν να κερδίζουν αλλοιώς. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα για ορισμένες χώρες δεν ήταν πια αποδοτικό, κυρίως για όσους κέρδιζαν απ’ αυτές (και τα διογκούμενα χρέη τους) - έπρεπε να βρεθεί
νέος τρόπος προσπορισμού του πλούτου, ο παλιός: η αρπαγή της υπεραξίας στην πηγή.
Αν παρατηρήσετε την ιστορία και την προϊστορία της κρίσης στην Ελλάδα, τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στον εκάστοτε νομικό προσδιορισμό των οικονομικών μεγεθών (πραγματικών και λογιστικών) - αυτό που λέμε δημιουργική λογιστική.
Για παράδειγμα το έλλειμμα. Πέρα απ’ τη διαρκή παρα(μετα)μόρφωσή του, πέρα απ’ το παιχνίδι των κριτηρίων, το ίδιο το έλλειμμα σε κάθε χώρα «παράγει» διαφορετικές πολιτικές για την αντιμετώπισή του που παραβιάζουν κάθε διέπουσα συνθήκη - λόγου χάριν τις συνθήκες της Ενωσης. Αλλοιώς μιλάει για το έλλειμμα της Γερμανίας (ψιθυρίζοντας μιαν προσευχή) η Ενωση κι αλλοιώς για το έλλειμμα της Ελλάδας (γκαρίζοντας διαταγές).

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Στην Ελλάδα οι χειρότεροι...

Sotosblog...
Μ’ ένα διστακτικό στεναγμό πολλής περίσκεψης, πλην όμως ένα στεναγμό μιας κάποιας ανακούφισης, υποδέχθηκαν οι πολιτισμένοι άνθρωποι τη νέα τροπή που έδωσε αργά χθες το βράδυ (ώρα Ελλάδας) στη συριακή κρίση ο Μπαράκ Ομπάμα, προκρίνοντας διαλλακτικότερη αντιμετώπιση των τελευταίων ρωσικών προτάσεων. Κι έδειξε έτσι περισσότερο σημάδια ηγετικής αυτοπεποίθησης, παρά «κότας», όπως δεν απέφυγαν να τον χαρακτηρίσουν ορισμένοι, μάλλον ψυχικά διαταραγμένοι.
Μαμά, έκανα!
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τους ακριβείς λόγους, που ο Αμερικανός Πρόεδρος την ύστατη ώρα απέκλινε επιδεικτικά από τη διατεταγμένη ρότα των αεροπλανοφόρων. Και απέστη μάλιστα του δεύτερου τη τάξει Αντιπροέδρου του, της εμπειροπόλεμης και πολεμοχαρούς Συμβούλου του σε θέματα Εθνικής Άμυνας, πρόθυμων μελών του κόμματός του ή και του αντιπάλου στο Κογκρέσο κ.α. Δεν μπορώ όμως και να εμπιστευθώ ερμηνείες εκείνων τους οποίους έπιασε στον ύπνο κι αιφνιδίασε η μεταστροφή του· διότι με τις προβλέψεις που είχαν κάνει αυτοί δημόσια, ρητά ή υπόρρητα ως αυτονόητες, καθώς και με τη στάση που είχαν επίσημα υιοθετήσει, δοκιμάσθηκαν σε ζήτημα πάρα πολύ καυτό, εξαιρετικά κρίσιμο για την Οικουμένη, και πήραν για βαθμό ένα ολοστρόγγυλο κουλουράκι· κι εξετέθησαν ανεπανόρθωτα, ξαποστέλλοντας την αξιοπιστία τους στο ίδιο ολοστρόγγυλο κουλουράκι· στο ναδίρ.

Το no story των α­πο­λύ­σεω­ν...

του Γιαννη Αλμπανη...
Με­τά τον πιο «γε­μά­το» με πο­λι­τι­κά γε­γο­νό­τα Αύ­γου­στο των τε­λευ­ταίων ε­τών, φαί­νε­ται ό­τι με τον ερ­χο­μό του φθι­νο­πώ­ρου α­να­δύε­ται μια νέα πο­λι­τι­κή συ­γκυ­ρία, η ο­ποία δεν ση­μα­το­δο­τεί­ται α­πό α­να­τρο­πές, αλ­λά α­πό την ό­ξυν­ση τά­σεων που ή­δη εί­χα­με πα­ρα­τη­ρή­σει το προ­η­γού­με­νο διά­στη­μα.
Σπά­ζο­ντας το «τα­μπού των α­πο­λύ­σεων»
Ασφα­λώς βα­σι­κή συ­νι­στώ­σα της νέ­ας συ­γκυ­ρίας α­πο­τε­λεί το σπά­σι­μο του «τα­μπού των α­πο­λύ­σεων στο δη­μό­σιο», για να χρη­σι­μο­ποιή­σου­με το λε­ξι­λό­γιο των μνη­μο­νια­κών ιε­ρά­κων. Το προ­α­ναγ­γελ­θέν στα κεί­με­να των μνη­μο­νίων (και πολ­λά­κις δια­ψευ­σθέν α­πό τις ε­κά­στο­τε μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις) κύ­μα α­πο­λύ­σεων στο δη­μό­σιο συ­νι­στά μια πραγ­μα­τι­κή τρα­γω­δία. Από τη μια με­ριά, ε­νι­σχύει με χι­λιά­δες νέ­ους α­νέρ­γους τον ή­δη τε­ρά­στιο στρα­τό των αν­θρώ­πων που έ­χουν χά­σει τη δου­λειά τους. Από την άλ­λη, για τους δη­μό­σιους υ­παλ­λή­λους που α­πο­λύο­νται, το να ξα­να­βρούν δου­λειά μοιά­ζει α­νέ­φι­κτο, τό­σο λό­γω της ύ­φε­σης, ό­σο και λό­γω του ό­τι η ι­διαί­τε­ρη ερ­γα­σια­κή ε­μπει­ρία τους δύ­σκο­λα μπο­ρεί να α­ξιο­ποιη­θεί στον ι­διω­τι­κό το­μέα. Άνθρω­ποι που μέ­χρι τώ­ρα εί­χαν ε­ξα­σφα­λι­σμέ­νο έ­να α­ξιο­πρε­πές βιο­τι­κό ε­πί­πε­δο, κα­τα­στρέ­φο­νται, χω­ρίς ο­ρα­τή προο­πτι­κή α­νά­τα­ξης της κα­τά­στα­σης.
Όμως, ση­μα­ντι­κό πλήγ­μα υ­φί­στα­νται α­κό­μα και ό­σοι δεν συ­μπε­ρι­λη­φθούν σε αυ­τό το κύ­μα α­πο­λύ­σεων. Η ου­σια­στι­κή κα­τάρ­γη­ση της μο­νι­μό­τη­τας στο δη­μό­σιο σε συν­δυα­σμό με τα τε­λείως αυ­θαί­ρε­τα κρι­τή­ρια βά­σει των ο­ποίων κα­ταρ­τί­ζο­νται οι λί­στες των α­πο­λύ­σεων, δη­μιουρ­γεί μια πε­ριρ­ρέ­ου­σα α­τμό­σφαι­ρα α­να­σφά­λειας και κα­χυ­πο­ψίας. Το βα­σι­κού α­τού της δη­μο­σιοϋπαλ­λη­λίας, δη­λα­δή η ερ­γα­σια­κή στα­θε­ρό­τη­τα, χά­νε­ται και μα­ζί με αυ­τό θρυμ­μα­τί­ζο­νται τρό­ποι ζωής κα­θώς και θε­με­λιώ­δεις α­ντι­λή­ψεις, που θεω­ρού­νταν μέ­χρι τώ­ρα οι «στα­θε­ρές» με­γά­λου τμή­μα­τος της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νίας.

Καλώς την άοπλη πολιτοφυλακή του Ναζισμού...

Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, iefimerida.gr...

Το σημαντικότερο κοινωνικό στοίχημα που παίζεται στην Ελλάδα την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή δεν είναι μόνο το κατά πόσον θα καταφέρει να γλιτώσει η Ελληνική άρχουσα τάξη τον κυριολεκτικό αποκεφαλισμό στην γκιλοτίνα, δηλαδή το αιματηρό τέλος που της αξίζει δικαιωματικά.


Ακόμα σημαντικότερος στόχος από την ατιμωρησία των γνωστών πασίγνωστων, μιας και η απληστία είναι το βασικό κίνητρο κάθε διεφθαρμένης κάστας, δεν είναι απλά το να επιβιώσουν οι ηγέτες και οι συνεργοί του Ναζισμού, αλλά επιπλέον να καταφέρουν να βγουν οικονομικά κερδισμένοι, μιας και δεν έχει κανένα νόημα αλλιώς ο πόλεμος που κήρυξαν στον λαό.

Ο θρίαμβος της άρχουσας τάξης πρέπει να επιτευχθεί χωρίς να γυρίσει εναντίον της από καμία άποψη, είτε νομική, είτε οικονομική, είτε έμπρακτης βίας, το αναίσχυντο καψόνι που έχουν επιβάλλει στους αγαθιάρηδες που τους υφίστανται.

Πλουτοκράτες, πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι, και όσοι τους περιφρουρούν, δηλαδή μια μειοψηφία που δεν ξεπερνάει το 5% του πληθυσμού της χώρας, συνεργάζονται συνειδητά και διαπράττουν χωρίς ίχνος δισταγμού ένα από τα στυγερότερα εγκλήματα της νεότερης Ευρωπαϊκής ιστορίας.

Υποθήκευσαν την οικονομία της χώρας σε διεθνείς τοκογλυφικές μαφίες. Αυτή μετατράπηκε από πλουτοπαραγωγική δύναμη που υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού που εργάζεται σε αυτήν σε μια επικερδή μηχανή. Ο σκοπός αυτής της πρώην παραγωγικής διαδικασίας σε επιχείρηση ιδιωτικών συμφερόντων έγινε με σκοπό να ανατροφοδοτούνται εσαεί οι ιδιωτικές τράπεζες με τα χρήματα των φορολογούμενων που τις ανακεφαλαιοποιούν. Τα χρήματα αυτά εξοφλούν εξωφρενικά δάνεια, τόκους και χρεολύσια. Με αυτές τις υποχρεώσεις έχουν αυθαίρετα επιβαρύνει τους υπηκόους οι τοπικοί τύραννοι, ώστε οι τελευταίοι να καλύψουν τις τρύπες της κακοδιαχείρισης από την οποία επωφελούνται εδώ και 40 χρόνια, και να διατηρήσουν το προνόμιο να διαχειρίζονται το ταμείο εν ονόματι της πλειοψηφίας που θεωρούν ηλίθια.

Οι ίδιοι άνθρωποι - έχουν ονόματα και διευθύνσεις, τους ξέρουμε όλοι - ισοπέδωσαν την αγορά εργασίας προκειμένου το εργατικό δυναμικό της χώρας να μεταμορφωθεί εν μια νυκτί σε απελπισμένους σκλάβους ικανούς να ξεπουλήσουν όλη τους την ζωή για ένα κομμάτι ψωμί.

Περιστέρια και παιδιά...


του Κωστα Καναβούρη, απο την Αυγη...
Φαντάσου έναν ουρανό να βρέχει νεκρά περιστέρια. Φαντάσου τα φανάρια των αθηναϊκών διασταυρώσεων εκεί όπου διασταυρώνεται το τίποτα με το τίποτα, το πουθενά με το πουθενά και το ανύπαρκτο με το ανύπαρκτο, γεμάτα από σκιές παιδιών που ουδέποτε υπήρξαν. Μια ακόμη εκδοχή της πραγματικότητας. Μια ακόμη εκδοχή της φρίκης, που βέβαια εντάσσεται στα θεμέλια, ή μάλλον στα έγκατα του ηθικού ρεαλισμού, ο οποίος με τη σειρά του στηρίζει τον περιώνυμο πολιτικό ρεαλισμό των τεράτων. Και των συν αυτοίς κολαούζων, καθώς και των αδίστακτης χαμέρπειας απολογητών ενός απίστευτα συνθλιπτικού καθεστώτος. Έλεγα, λοιπόν, για τα νεκρά περιστέρια. Δεν είναι σχήμα λόγου. Μιλώ -και το είχα γράψει πριν από χρόνια σ' αυτή τη φιλόξενη στήλη της "Αυγής"- για τα περιστέρια που δηλητηρίαζαν οι υπηρέτες πολλών αφεντάδων γύρω από το Ηρώδειο κάθε φορά που υπήρχε κάποιο φιλανθρωπικό γκαλά φασιστικής γκλαμουριάς για την οποία διάφορες λιγωμένες πένες έγραφαν τα ζαχαρωτά τους λόγια. Και γέμιζε ο τόπος από νεκρά περιστέρια μην τυχόν και λερωθούν από καμιά κουτσουλιά οι εσθήτες των βαρβαρισμένων κυριών και των βαρβαρικών κυρίων. Μην τυχόν και λερωθεί ο ήχος, άψογα ερμηνευμένος βέβαια από μια παγκοσμίου φήμης Συμφωνική Ορχήστρα ενός Μπετόβεν, ενός Μότσαρτ και άλλων. Ένας ήχος ήδη λερωμένος από το αίμα μιας πληγής, από το αίμα αυτού του αδυσώπητου ηθικού ρεαλισμού της φιλανθρωπίας που κανένας δεν άκουσε. Και σε πολλές περιπτώσεις όχι από αδυναμία ακοής, αλλά από επιλογή ωτοσκλήρυνσης, με άλλα λόγια από επιλογή βραχυκαρδίας.

Τα ληγμένα...

Κώστας Κρεμμύδας, απο την Εποχη...

αν φερ’ ειπείν αν η κακιά στιγμή ήταν / ένας αναπτήρας υγραερίου / και έπρεπε / να πας σ’ ένα περίπτερο / να τον γεμίσεις / και διαπίστωνες έντρομος / πως τα πελώρια / βυζιά της περιπτερούς συνέθλιβαν / το Ριζοσπάστη του περασμένου αιώνα / αλλάζοντάς σου τη γνώμη / για τονισπανικό εμφύλιο / θα άναβες, / και αν ναι
θα το μετάνιωνες;
(Κυριάκος Συφιλτζόγλου  «Μισές αλήθειες»)

Τελικά τίποτε δεν έμεινε όρθιο, εκτός από την αθεράπευτη αισιοδοξία μας ως αριστερών. (Αν δεν μας αποδομήσουν κι αυτό το χάρισμα). Ακόμα κι οι αλήθειες μας μοιάζουν μισές και τυχαίες, για να επικαλεστώ τον Δραμινό Συφιλτζόγλου. Και στην καλύτερη, καλούμαστε ν’ απολογηθούμε που τολμάμε να τις τραυλίζουμε (αντί ν’ αποσιωπούμε). Όπως άλλωστε το απαιτεί, εδώ και χρόνια, η διασταλτική –ως χυλός και ως λάστιχο– πραγματικότητα που επιβάλει κανόνες, ηθική συμπεριφορά, νόμους κι αξίες. (Ακόμα και τροϊκανό λεξιλόγιο).
Μικρή σημασία έχει αν οι δυο εκλεκτικοί τού αρχηγού-σύμβολο κατέληξαν ο ένας νεκρός στη διάρκεια εκδίκασης του σκανδάλου Κοσκωτά κι άλλος επίσης στη δικαιοσύνη για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Τυχαίο αν το στενό περιβάλλον, του εκσυγχρονιστή που ακολούθησε, βαρύνεται με σειρά κατηγοριών για χρηματισμούς. Σύνηθες αν ο τρίτος στη σειρά ηγέτης άφησε τρύπα αδιευκρίνιστου ύψους πίσω του. Και βέβαια δεν εννοούσε αυτούς ο Καβάφης όταν έγραφε το γνωστό «Βλάπτουν και οι τρεις τη Συρία το ίδιο». Προνοητικός ως ποιητής και ακριβολόγος έβλεπε μπροστά από την εποχή του.
Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει από υπεύθυνες κυβερνητικές θέσεις να διαχειρίζεται, ακόμα, τις τύχες του λαού. Που απ’ ό,τι φαίνεται δεν τον βλάπτουν. Τουναντίον τον εξυγιαίνουν –μέσω της ομοιοπαθητικής μεθόδου, αναζωογονούν τις δομές και επαναθεμελιώνουν την τρισδιάστατη πραγματικότητα της δημοκρατίας, όπως την οραματίστηκε ο θεμελιωτής του εγχώριου σοσιαλισμού υπό τους ήχους της Ρίτας Σακελαρίου. Γιατί δεν μπορεί να μένουμε καθηλωμένοι στη μονοδιάστατη λογική μας, δεν πρέπει να πάει ανεκμετάλλευτη τόση κινηματική πείρα. Είναι νομοτελειακό να συνεχίσουν να κυβερνούν. Είμαστε καταδικασμένοι να τους απολαύσουμε.
Στον αγώνα αυτόν δεν περισσεύει κανείς, όλοι έχουν θέση, ακόμα και ο Παναγόπουλος. Μπροστάρης στα δύσκολα. Ως άλλος Λένιν που ξεκίνησε στις 28 Μαρτίου 1917 από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Ζυρίχης για να φτάσει τη νύχτα της 3ης Απριλίου στον σιδηροδρομικό σταθμό "Φινλανδία" του Πετρογκράντ, όπου από την οροφή θωρακισμένου οχήματος απευθύνθηκε στο έξαλλο από ενθουσιασμό συγκεντρωμένο πλήθος, έτσι κι ο Γιάννης με τις αμαξοστοιχίες από τον Σταθμό Λαρίσης κατέκτησε τον Λευκό Πύργο κι έτριξε τα δόντια στο κυβερνητικό έργο και στον Πρωτόπαπα που το παρακολουθεί.
Μέλλεται να ζήσουμε κοσμογονικές αλλαγές, αν εν τω μεταξύ δεν μας επιτεθεί, για ανθρωπιστικούς λόγους, ο Ομπάμα, τώρα που ζορίζεται με τη Συρία. Μην πάνε χαμένες και τόσες προετοιμασίες στα αεροπλανοφόρα και στην Καλαμάτα. Άλλωστε, λιγότερα χημικά και νευροπαραλητικά αέρια έχουμε φάει εμείς; Και δεν εννοώ μονάχα στο Σύνταγμα. Στους ψεκασμούς αναφέρομαι που όλοι τους συζητάμε κι όλοι τους βλέπουμε. Μέχρι και το τραγουδάκι της αεροπορίας άλλαξε: Αεροπόρος θα γινώ όλους να σας ψεκάζω/ να ’μαι ψηλά στον ουρανό τα σύννεφα να σπάζω/ κι αν δεν αρκούν τα φάρμακα που έχω στοιβαγμένα/ θα σας πετάξω αδέρφια μου ακόμα και ληγμένα. Πρόκειται για τα «περασμένης διατηρησιμότητας»! –όχι ληγμένα– τρόφιμα (το λεξιλόγιο που λέγαμε), που κατά τους «Κανόνες Διακίνησης και Εμπορίας Προϊόντων και Παροχής Υπηρεσιών» (ΔΙ.Ε.Π.Π.Υ.), μετεξέλιξη του Αγορανομικού Κώδικα, διατίθενται ήδη στην Αγορά με στόχο να επιτύχουν εκεί όπου απέτυχαν οι ψεκασμοί. Κι αν ήμασταν μέχρι σήμερα τόσο μαλθακοί με τα ραντίσματα φανταστείτε τι έχει να γίνει με τα ληγμένα.
Τελικά η τετριμμένη στην πολυσημία της φράση "Ευχή και κατάρα σου δίνω" απηχεί μιαν αλήθεια που οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη μας ακόμα και στις πολιτικές αναλύσεις. Μη ξεχνάτε την ιστορική φράση του Μητσοτάκη στον Σαμαρά, για την πρωθυπουργία: –Αντώνη, την Ελλάδα και τα μάτια σου, με όποια συνέπεια είχε η νουθεσία στην όραση του Αντώνη και το μέλλον της χώρας, όπως τουλάχιστον ομολογούν τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για την ανεξέλεγκτη άνοδο του χρέους στα 321 δισ. Βέβαια, αν σκεφτούμε ότι ο επίτιμος αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα ανθρώπου-αλεξικέραυνο στις κατάρες –άλλως θα 'χε προ πολλού ανατιναχτεί σαν το Αρκάδι (για να υποχρεώσει τη Ρεπούση σε αναψηλάφηση και αυτής της ιστορικής περιόδου), τότε μπορούμε να ελπίσουμε ότι και η Ελλάς θα επιζήσει του ορυμαγδού ευχών και φροντίδας εκ μέρους των Ευρωπαίων.
Μια και ο λόγος περί Ρεπούση μπαίνω στον πειρασμό να διατυπώσω κάποιες σκέψεις συμβάλλοντας στον προβληματισμό για την επαναπροσέγγιση της ιστορίας με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια. Πιστεύω, λοιπόν, πως ο μεν Αθανάσιος Διάκος δεν σουβλίστηκε τελικά, αλλά τον έβαλαν στο φούρνο με πατάτες, ότι ο Σαμουήλ δεν ανατινάχτηκε στο Κούγκι, αλλά διέφυγε στην Αμερική «ξεκοκαλίζοντας τα γρόσια της προδοσίας του», και πως ο Μυριβήλης θαμπωμένος από το φυσικό σαντρέ της Αλίκης Βουγιουκλάκη ξέγραψε μεμιάς το παλιομοδίτικο «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια», και υιοθέτησε για το μυθιστόρημά του το αισθαντικό «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», εμπνέοντας ακόμα και τον Φίνο.
Δεν ψάχνω άλλοθι στα ληγμένα για όσα γράφω. Βέβαια με τις ίδιες μαλακίες (που εγώ εξαγριώνω τους μόνιμους παραθεριστές) κάποιοι άλλοι διαπρέπουν ως πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, ακόμα και πολιτικοί. Αδικία; Απουσία κατάλληλων ελιγμών; Ανικανότητα;
Όπως και να ’χει πάντως ταιριάζει γάντι η περίφημη φράση της ατυχησάσης Μήτση Κωνσταντάρα προς τον κ. Πετροχείλο: «Άτιμη κοινωνία, άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα»…

mandragoras_magazine@yahoo.gr

Ο Σαμαράς που… βρυχάται...

Του Δημήτρη Υφαντή, απο τον Δρομο της Αριστερας...
Ο μαγικός καθρέφτης, οι λεονταρισμοί και η αναζήτηση διεξόδου που επιμένει.
Φτάσαμε ακριβώς στο σημείο που το πρωθυπουργικό κέντρο είχε προσδιορίσει ως το κρίσιμο όριο για την κυβερνητική αντοχή. Στο ορόσημο των γερμανικών εκλογών είχαν εναποτεθεί σχεδόν τα πάντα: ελάφρυνση του χρέους, ελαχιστοποίηση των επιτοκίων και παράταση αποπληρωμής, επενδυτικά πακέτα και ευρωπαϊκή ΑΟΖ. Θα ακολουθούσε μια επικοινωνιακά αξιοποιήσιμη ελληνική προεδρία στην Ε.Ε. και έτσι ο σκόπελος των διπλών εκλογών της άνοιξης (Αυτοδιοίκηση και Ευρωκοινοβούλιο) θα μπορούσε να ξεπεραστεί. Οι φαντασιώσεις για άλλη μια φορά, καταλήγουν μόνο σε διαψεύσεις.
Βέβαια, αυτό από μόνο του δεν συνιστά επιτέλους «μια καλή είδηση». Η ουσία κάθε συγκυρίας αφορά τις μετατοπίσεις στον κρίσιμο συσχετισμό μεταξύ των εντολοδόχων της καταστροφής και των δυνάμεων της ανατροπής και της διεξόδου. Η εξίσωση αυτή δε λύνεται με προσθαφαίρεση, έχει πολλάκις αποδειχτεί πως στα μέτωπα αυτής της σύγκρουσης δεν ισχύει το ευθύγραμμο δόγμα «χάνω – κερδίζεις».
Blame game
Τα πράγματα για την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έχουν σκουρύνει τόσο που καμία επικοινωνιακή μεγαλοφυΐα δεν μπορεί να γκριζάρει ούτε κατ’ ελάχιστο το «κατάμαυρο» μαύρο. Απομένει ατόφιος σουρεαλισμός. Κι όποιος αντέξει… Ο πρωθυπουργός, πληροφορούμαστε, προβάρει μπροστά στον καθρέφτη του το μεγάλο «όχι». Οι ίδιες πηγές διοχετεύουν πως το Βερολίνο και το ΔΝΤ αξιολόγησαν τις αναφορές του Σαμαρά σε πρόσφατη συνέντευξή του περί «λάθους του πρώτου Μνημονίου», ως ανίχνευση του εδάφους για τη «σκληρή διαπραγμάτευση» του νέου πακέτου «δάνειο-μνημόνιο».

Οι θλιμμένες Τζασμίν επανέρχονται...

του Γιωργου Παπασωτηριου...
Γιατί η Σου, η απελευθερωμένη σκλάβα του Τρούμαν Καπότε επιστρέφει στη σκλαβιά της; Μέσα από ποια διαδικασία ερωτεύεται το βιαστή της; Γιατί οι Έλληνες -1,5 εκατομμύριο άνεργοι- δεν αντιδρούν στο οδυνηρό σοκ και μένουν κοκαλωμένοι σαν τη νάγια την ορχούμενη; Που οφείλεται ο κανιβαλισμός και ο εμφύλιος των «κάτω»;
Γιατί χιλιάδες νέοι φεύγουν μετανάστες κι άλλοι τόσοι εκστασιάζονται με τα τραγούδια μιας αοιδού σκυλάδικων; Ποιος επιβάλλει τον «κυνι-σμό» ως κοινό πεδίο αναισθησίας(αντί ευαισθησίας); Γιατί η «εκδικητική χαρά» για την οδύνη των θλιμμένων Τζασμίν; Κι όμως οι Τζασμίν-ες δεν πηγαίνουν στην κόλαση. Οι ήρωες του λάιφ στάιλ του ‘90 και του ‘00 πάνε στον Μεγκάλο παράδεισο. Κι αυτό γιατί μπορεί να απώλεσαν το υλικό τους κεφάλαιο αλλά όχι και το συμβολικό. Ναι, η ρήση του Τολστόι, που έλεγε πως η σκλαβιά διαιωνίζεται και νομιμοποιείται από το γεγονός ότι και οι σκλάβοι σκέφτονται σαν τα αφεντικά τους, ισχύει, αλλά πρέπει να εξηγήσουμε πως επιβάλλεται ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης και πράξης.
Η εξήγηση αυτή θα καταδείξει ότι οποιαδήποτε ριζική αλλαγή δεν θα ριζώσει αν δεν επαναξιώσουμε τη σημασία της συμβολικής τάξης, δηλαδή του πολιτισμού ως καθημερινής πρακτικής στην όλη πολιτική διαδικασία της αλλαγής. Με άλλα λόγια, μία πολιτική αλλαγή ή θα επιβάλλει έναν άλλο τόπο συναισθηματικής συναίνεσης και του συνανήκειν, ένα νέο τρόπο και ρυθμό στους ανθρώπους, οι οποίοι θα εσωτερικευθούν, θα γίνουν οι νέοι κανόνες και θα μοιάζουν φυσικοί (έξεις), ή θα αποτύχει.
Χρειάζεται, λοιπόν, μία νέα Συμβολική Τάξη. Η τελευταία είναι η πολιτιστική διαδικασία μέσω της οποίας γίνεται η ενσωμάτωση των κοινωνικών περιορισμών και των κανόνων από τα άτομα δίκην συνήθειας(habitus), έτσι ώστε να φαίνεται ότι οι κανόνες και οι απαγορεύσεις είναι φυσικοί και όχι καταναγκαστικοί. Γι’ αυτό κάθε πολιτική ανατροπή, αν δεν συνοδεύεται από μία διαφορετική πολιτιστική διαδικασία, από μία πολιτιστική ανατροπή, μία μεγάλη αλλαγή στην καθημερινότητα, στον τρόπο που βλέπει, αισθάνεται και συναισθάνεται το κάθε άτομο την κάθε στιγμή, την κάθε σχέση του με τους άλλους, τότε η ανατροπή αυτή δεν θα έχει διάρκεια.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Η δημοκρατία; Ποιά δημοκρατία;

Cogito ergo sum...
Κατ' αρχάς, επιτρέψτε μου να δηλώσω ευθέως ότι δεν είμαι οπαδός τής "δημοκρατίας", όσο κι αν κάποιοι κραυγάζουν και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως τάχα πρόκειται για το καλύτερο πολίτευμα. Προκαλώ όλους αυτούς να μου δείξουν μια πραγματική δημοκρατία, άσχετα από τόπο και χρόνο. Ας μου πουν, για παράδειγμα, ότι δημοκρατία ήταν αυτό που είχε η Γουαδελούπη το 1378, το Παντζάμπ το 536 ή η Αθήνα το 430 π.Χ. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι θα δυσκολευτούν να απαντήσουν στην πρόκλησή μου.

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην διεθνή επιστημονική ορολογία δεν συναντάται πουθενά πλέον ο όρος "δημοκρατία" σκέτος. Η πρώτη προσπάθεια των πολιτικών φιλοσόφων να υπερβούν το πρόβλημα ήταν η χρήση τής περίφρασης "κοινοβουλευτική δημοκρατία" αλλά κι αυτή φάνηκε αδόκιμη. Έτσι, σήμερα χρησιμοποιείται ο ακόμη περισσότερο περιοριστικός όρος "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" (βλέπε κείμενα των Χάιζελμπλουμ, Τσόμσκυ κλπ).

Στο σημείο αυτό ας κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στην περίφημη "άμεση δημοκρατία" τής αρχαίας Αθήνας, επειδή χρησιμοποιείται συχνά τόσο από τους ημιμαθείς όσο και από τους απανταχού "ελληναράδες". Μιλάμε για ένα πολίτευμα για το οποίο πολλοί ισχυρίζονται πως θα έπρεπε να αποτελεί υπόδειγμα για τις σημερινές κοινωνίες. Μόνο που όλοι αυτοί ξεχνούν να σημειώσουν πως σ' εκείνη την "άμεση δημοκρατία" είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο οι ελεύθεροι άνδρες αθηναίοι.

Χάρισε το όνειρο σου στο κύμα κι ας το τσακίσει: η ιστορία ενός πελάγου....


Όταν οι σπόροι πέφτουν στη γη, βλασταίνουν, μεγαλώνουν και περιμένουν τη συγκομιδή, ανανεώνοντας έτσι τον κύκλο της ζωής .Και ενώ όλος ο κύκλος φαντάζει πολύ μαθηματικός, σοφός και πανάρχαιος, εμπεριέχει έντονο το στοιχείο του τυχαίου. Ειδικά στη φάση της σποράς, είναι θέμα πιθανοτήτων το ποιοι και πόσοι θα είναι εκείνοι οι σπόροι που θα φυτρώσουν τελικά, όπως και είναι εντελώς τυχαίος ο τρόπος με τον οποίο πέφτουν στη γη. Ε, το ίδιο τυχαίο μπορεί να συναντήσει κανείς και κάπου αλλού, ακριβώς από πάνω της, κάποια έτη φωτός μακριά, στον ουρανό. Εκεί τα αμέτρητα αστέρια βρίσκονται παντού, άλλοτε φαίνονται άλλοτε όχι, όμως είναι εκεί αυτή ή έστω καποια προηγούμενη στιγμή, τοποθετημένα με ένα τυχαίο τρόπο, δείγμα ίσως μιας σποράς που  απέτυχε ή δεν έχει καρπίσει ακόμα. Το ποιος ωστόσο την έσπειρε και τι θα καρπίσει, είναι κάτι που όπως είναι γνωστό, έχει απασχολήσει τους ανθρώπους από γεννησιμιού τους. Όλοι ξέρουμε για τα άστρα που γεννούνται και πεθαίνουν, για τις ομάδες και για τους γαλαξίες, για τις φιλονικίες για την προέλευσή τους, για τα παιδιά που έκατσαν και τα μέτρησαν. Ξέρουμε επίσης για εκείνους που αρνούνται να τα κοιτάξουν, είτε γιατί τα χλευάζουν, είτε γιατί πάντα φοβούνται, αλλά και για εκείνους που το μόνο που βλέπουν είναι  προβλέψεις για το μέλλον. Μιλάνε όλοι αυτοί δε, για τους αστερισμούς, τις ομάδες εκείνες των άστρων που φτιάχνουν σχήματα γνωστά, από αυτά που βλέπει κανείς γύρω του εδώ στη Γη.  

Τον παλιό καιρό, πολύ πριν τον καιρό των ανθρώπων, η γη ήταν μονοκόμματη και γύρω υπήρχε άβυσσος. Το κουβάρι της ζωής είχε λίγο κυλήσει τότε, και τα πλάσματα που διαφέντευαν την τεράστια στεριά, ήταν ακόμα λιγοστά, τεράστια, είχαν ωστόσο μια συνήθεια πανάρχαια, που αργότερα έμαθαν και στους ανθρώπους: ζούσαν δηλαδή σε ομάδες. Υπήρχαν το λοιπόν από τότε, πλάσματα που είδαν όλον τον κόσμο μέχρι σήμερα, όπως λιοντάρια, έντομα και ελέφαντες,  πλάσματα που χάθηκαν στο χρόνο, ή άλλα που οι άνθρωποι τοποθέτησαν σε αυτό που λένε μύθο για να τα θυμούνται, όπως μεγάλες σαύρες και μονόκεροι. Κάτι αντίστοιχο υπήρχε και με τα φυτά, λίγα από τα οποία κατάφεραν να επιβιώσουν, ήταν όλα ωστόσο τεράστια και φύτρωναν παντού, κάνοντας τον τόπο μια τεράστια ζούγκλα. Έτσι η ζωή γεννιόταν, πέθαινε, έτρωγε από τα ίδια της τα σπλάχνα και ζούσε πάλι από την αρχή, ξανά και ξανά, βήμα το βήμα μέχρι το επόμενο, σε μια αβέβαιη περπατισιά που κανένας δε μπορούσε να προβλέψει. Νέα είδη γεννιούνταν, άλλα χάνονταν σε αυτό το μεγάλο πείραμα. 

Η εξαφάνιση της φαιάς κυρίας...

Ο Ιος, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Σε μπούμερανγκ για τη Χρυσή Αυγή εξελίχτηκε η δίκη κατά του αντιφασισμού, την οποία που είχε προκαλέσει τον Μάιο του 2009
ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΙΧΕ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΠΟΥ Η ΙΔΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ
Αυτοί που έκλεψαν την παράσταση στην πρόσφατη δίκη κατά του Κώστα Μουτζούρη και του Σάββα Μιχαήλ ήταν εκείνοι που έλειπαν. Εννοούμε βέβαια τον ηγετικό πυρήνα της Χρυσής Αυγής, εκείνους που προκάλεσαν τη σκανδαλώδη δίωξη του τέως πρύτανη του ΕΜΠ και του γραμματέα του ΕΕΚ, αλλά έλαμψαν διά της απουσίας τους την περασμένη Τρίτη και Τετάρτη από τα δικαστήρια της Ευελπίδων. Ο λόγος που συνέβη αυτό δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί. Η αρχική «πολυμήνυση» που υποβλήθηκε από μια αυτοπαρουσιαζόμενη ως «ακομμάτιστη» ομάδα πολιτών στις 8.5.2009 έφερε τις υπογραφές κάποιων άγνωστων τότε αλλά πολύ γνωστών σήμερα στελεχών της ναζιστικής οργάνωσης. Ελάχιστοι γνώριζαν τότε τον πολλά βαρύ Παναγιώταρο, ήδη βουλευτή και εμπλεκόμενο σε πολλές από τις βίαιες παρεμβάσεις της οργάνωσης,

ΟΛΜΕ: Γράμμα προς τους μαθητές....

απο την AlfaVita...
Μαρία, Γιάννη, Πέτρο, Ελένη, Ανίσα, Βλαντισλάβ…
Αγαπητή μας μαθήτρια, αγαπητέ μας μαθητή
Έχει περάσει πια αρκετός καιρός από τότε που αυτές οι μέρες του Σεπτέμβρη ήταν για όλους μας μια γλυκιά επιστροφή στο σχολείο, με τις ανταλλαγές των καλοκαιρινών εμπειριών, με το σχεδιασμό και τις αποφάσεις για την καινούργια σχολική χρονιά,με την ανανέωση της υπόσχεσης πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να ζήσουμε όμορφα.
 
Έχει περάσει πια αρκετός καιρός, από τότε που οι κυβερνήσεις των μνημονίων και όσοι τις υπηρετούν, αποφάσισαν να διαλύσουν το Δημόσιο Σχολείο,  να το μετατρέψουν σε μια άχρωμη και σκληρή επιχείρηση, που θα χωράει μόνο τα παιδιά των λίγων. Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρόκειται για κάτι φυσικό και λογικό. Περιμένουν από μας να «συνηθίσουμε» την καταστροφή. Όμως κι οι δυο μας ξέρουμε, ότι αυτό είναι δύσκολο να συμβεί. Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι. Αλλά και γιατί σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθούμε- κι εμείς κι εσύ- από το να είμαστε άνθρωποι. Από έναν καλύτερο κόσμο. Από τη δύναμη της νεανικής σου ορμής και δημιουργικότητας, από την έντονη επιθυμία ν΄ αλλάζεις τα πράγματα γύρω σου κόντρα στις συνήθειες και τον εφησυχασμό των μεγάλων.

Ο πειρασμός της αποπολιτικοποίησης...


Νικόλας Σεβαστάκης, απο την Αυγη...
Στην παράδοση των δημοτικών πραγμάτων, στο τοπικό επίπεδο όπως είθισται να λέμε, τα πρόσωπα και οι βιογραφίες έχουν τη σημασία τους. Διότι δεν είναι όλες οι προσωπικότητες ιμάντες μεταβίβασης των πολιτικών δυνάμεων που τις στηρίζουν. Οι ευαισθησίες, οι ατομικές ποιότητες, οι διαχειριστικές ικανότητες μετρούν και κρίνονται. Όπως έχουν τη σημασία τους και οι χαρακτήρες, η ηπιότητα και η προσήνεια του ενός, η τραχύτητα και η ερεβώδης βλακεία του άλλου. Όλα αυτά που φυσικά τα γνωρίζουμε βιωματικά, ζώντας σε συγκεκριμένους τόπους και ακούγοντας τις ιστορίες, παλιές και πρόσφατες, των δημοτικών τους «αρχόντων».
Αλλά από αυτή την παραδοχή έως τις «σκέψεις» του Μαξίμου για αποπολιτικοποίηση των δημοτικών εκλογών υπάρχει τεράστια απόσταση. Και αυτό διότι η Αυτοδιοίκηση δεν είναι μια στεγανή σφαίρα όπου διαγωνίζονται οι καλοί με τους κακούς κι οι άξιοι με τους ανάξιους. Στην Αυτοδιοίκηση αντανακλώνται, υποχρεωτικά, και τα μείζονα διλήμματα προσανατολισμού που απασχολούν τη χώρα. Και ιδιαίτερα σήμερα, στο καθεστώς της λιτότητας και των παραλυτικών απορρυθμίσεων. Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς τα έργα ανάπτυξης στην περιοχή του, τα κοινωνικά προβλήματα, τις περιβαλλοντικές προτεραιότητες, την κοινωνική αλληλεγγύη, τις πρόνοιες για τον πολιτισμό, όλα αυτά είναι εξόχως πολιτικά μελήματα. Και στα πολιτικά μελήματα δεν απαντά κανείς πριμοδοτώντας την αποπολιτικοποίηση των επιλογών του πολίτη. Σε ζητήματα άσκησης κοινωνικής εξουσίας δεν απαντά επίσης ούτε με συμπαθείς κουβέντες περί συμπαθών ανθρώπων ούτε με θεωρίες περί αχρωμάτιστων και φιλικών προς όλους μάνατζερ.

"Πώς θα κάνεις ηλίθια απεργία; Κάτσε στα αυγά σου"* ...

Συνάδελφοι, Κατά καιρούς θυμώνω με πολλά πράγματα. Ένα όμως με κάνει έξαλλη. Όταν κάποιοι με θεωρούν ηλίθια. Θεωρούν δηλαδή πως δε θα καταλάβω. Θεωρούν πως για  τις απολύσεις 2500 συναδέλφων μου με οργανικές θέσεις, την κατάργηση τομέων στην ΤΕΕ, την κατάργηση των ΕΠΑΣ, την προχειρότητα και πλήρη αδιαφάνεια των μετατάξεων, για τις 15.000 απολύσεις που ακολουθούν…. (ο κατάλογος δεν έχει τέλος), εγώ πρέπει να καταλάβω πως ο στόχος είναι η πάταξη του ανορθολογισμού του δημόσιου σχολείου, η άριστη ποιότητα του εκπαιδευτικού προϊόντος, η καλύτερη απόδοση των εκπαιδευτικών, το τέλος των παθογενειών του σχολείου. Και επειδή εξακολουθώ να έχω αντιρρήσεις, μου σερβίρουν υπουργικές αποφάσεις, νομοσχέδια, προεδρικά διατάγματα, για να πειστώ πως μπροστά τους βλέπουν μόνο το καλό των παιδιών (μάλιστα με παρουσιάζουν αναίσθητη που εγώ δεν το θέλω, αφού προτιμώ κλειστό το σχολείο), πως σκοπός τους είναι η ευτυχία της οικογένειας, η συνολική άνοδος της κοινωνίας, η δικαιοσύνη στην κατανομή του κοινωνικού πλούτου, η διεύρυνση της δημοκρατίας.

Ροη αρθρων