Η βία τοκίζεται και θα συνεχίσει...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

Με τη Χ.Α., τη μακρά αφήγηση που πλέκεται γύρω της, τη μιντιακή απεικόνιση και αναπαράσταση προσώπων, λόγου, πράξεων, ιδεολογικών αναφορών κ.λπ. δημιουργείται μια εξοικείωση με την αισθητική τής βίας και του τρόμου.

Δεν είναι μόνο οι φάτσες και οι βίαιες συμπεριφορές που αναπαριστώνται από τα Μέσα, είναι η επιμονή του βραδύνοος κόσμου να μετέχει σε μια τέτοια συμφωνία. Γιατί το πρόβλημα με το νεοφασισμό είναι ότι αισθητικά και συμπεριφορικά είναι «νόμιμος», κοντινός, σχεδόν οικείος με το συνηθισμένο αίσθημα του κόσμου. Για την ακρίβεια, παρασιτεί στις λαϊκές ροπές και τους αυτοματισμούς, διαστρέφοντάς τα φυσικά. Οταν λείπει κάθε εργαλείο για να διαχειριστεί ο κόσμος τις διαψεύσεις του, τότε αναδύεται ο φασισμός ως η πιο δόκιμη και εμπεριστατωμένη μορφή οφθαλμαπάτης.
Προσπαθώντας να στηρίξω την άποψή μου, ας σημειώσω ορισμένες πλευρές του αδιεξόδου πάνω στο οποίο, νομίζω, ότι αγκιστρώνεται ο φασισμός*:
1) Οι απεργίες, ειδικά στο δημόσιο τομέα, είναι στις περισσότερες περιπτώσεις παρωχημένη μορφή πάλης, αφού δεν φαίνεται να προξενούν βλάβη σε κάποιον ταξικό αντίπαλο. Το αντίθετο, ανακουφίζουν εξοικονομώντας πόρους και φθείροντας επικοινωνιακά τον απεργό. Οι οικονομικές επιπτώσεις, δε, στον ίδιο τον απεργό, τις κάνουν θνησιγενείς. Η απεργιακή αφλογιστία θέτει θέμα συνδικαλιστικής τεχνικής και κινηματικής τεχνοτροπίας. Αν δεν μπορείς να διεκδικήσεις, να υπερασπιστείς, τότε τι σου μένει;
2) Η φτώχεια διαμορφώνει δύσκολα ακροατήρια, που στέκονται ανταγωνιστικά προς τη διεκδίκηση, την έγερση, τη συγκρουσιακή επιλογή, αφού δημιουργεί στον πολίτη μια αμυντική και αναχωρητική συμπεριφορά. Η κατακλυσμιαία φτώχεια θέτει δομικά προβλήματα κοινωνικών αρθρώσεων. Δύσκολα ακούει, κατανοεί, εκλογικεύει ο φτωχός στο καβούκι της μιζέριας του.

«Από τη Μαύρη Τρύπα στην τρύπα του ‘‘Πρώτου Θέματος’’»...

Κωνσταντίνος Ζαγάρας, απο την Αυγη...

  «Δεν ξεχνώ τον φασισμό», μας ενημέρωσε το «Πρώτο Θέμα» από την πρώτη σελίδα του πρόσφατα, όταν επέλεξε να κυκλοφορήσει με τη φωτογραφία του Παύλου Φύσσα να ξεψυχάει, από το δολοφονικό χτύπημα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, στην αγκαλιά της κοπέλας του.
Μια εικόνα -που τσακίζει πραγματικά κόκκαλα -
συνοδευόμενη από μια λεζάντα τεσσάρων λέξεων, ήταν ικανές να ξεσηκώσουν θύελλα αντιδράσεων και βίαιων ενεργειών.
Και πώς να μην ξεσηκώσει άραγε θύελλα αντιδράσεων, όταν, με προφανή στόχο να χτυπήσει το συναίσθημα του αναγνώστη ώστε να πουλήσει περισσότερα φύλλα, η φρίκη μιας εν ψυχρώ δολοφονίας αποτυπώνεται ως «love story» και το τρομακτικό πρόσωπο του φασισμού ως ρομάντζο στις θήκες των περιπτέρων; Όταν τη θέση της αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας για την «παρακρατική» δράση των νεοναζί παίρνει ο ρηχός και επιφανειακός συναισθηματισμός και οι διαφημιστές της Χ.Α. μετατρέπονται σε ένα βράδυ σε κατηγόρους της;
Δεν λησμονεί, λοιπόν, τον φασισμό η διευθυντική ομάδα της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας της χώρας και το βροντοφωνάζει τις τελευταίες εβδομάδες, θέλοντας να μας πει προφανώς ότι δεν παύει να θυμάται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους φούρνους, τα SS, τον Χίτλερ, τους αγκυλωτούς σταυρούς και τα αμέτρητα πτώματα ανθρώπων που προκάλεσε η κτηνωδία του φασιστικού φαινομένου.
Στο ίδιο κλίμα, η πλειοψηφία των ΜΜΕ της χώρας εξορκίζουν και καταδικάζουν τις τελευταίες εβδομάδες τον νεοναζισμό, ακολουθώντας μια αβαθή και ιεροτελεστική αντιμετώπιση του ζητήματος, που, εκτός από μια άχαρη αυτοϊκανοποίηση που προσφέρει, διατηρεί μια διάσταση που πηγαίνει από τον απο προσανατολισμό στην επανάπαυση.

Μάθημα φυσικής ιστορίας: Ναζισμός....

Ελευθερος Δικτυογραφος...

Είτε τον τοποθετούμε σε κάποιο άκρο του πολιτικού φάσματος είτε όχι, εξακολουθούμε να κάνουμε το λάθος να βλέπουμε τον ναζισμό ως ιδεολογία. Δεν είναι. Ο ναζισμός είναι καθαρό, ατόφιο μίσος. Ένα πρωτόγονο και αιμοβόρο ένστικτο επιβίωσης σε συνθήκες επαπειλούμενου αφανισμού (κυριολεκτικού ή πολιτισμικού), όπου η εξόντωση του “άλλου” δεν θεωρείται κτηνωδία, αλλά αναγκαίο μέτρο για την προστασία και διαιώνιση της φυλής.

 

Στη ρίζα του, ο ναζισμός δεν έχει να κάνει ούτε με έθνη ούτε με οικονομικές θεωρίες. Δουλειά του είναι να σκοτώνει. Η ρητορική του αποσκοπεί στη συσπείρωση και τον φανατισμό των κατατρομαγμένων από την όποια κρίση μελών μιας ομάδας, ώστε να βαλθούν να εξαφανίσουν τους ανταγωνιστές, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και κάθε ίχνος ύπαρξης τους. Χωρίς έλεος και χωρίς ντροπή.

Από τη Μάχη της Ηλεκτρικής ως τη δολοφονία του Παύλου...

του Θωμά Σίδερη...

Κερατσίνι, από «πόλη της σιωπής» σε πόλη των κοινωνικών, πολιτικών και αντιφασιστικών αγώνων.

Το Κερατσίνι είναι μια από τις «πόλεις της σιωπής», με την έννοια που τους προσέδωσε ο Ιταλός φιλόσοφος Αντόνιο Γκράμσι. Υπήρχε μια ένοχη σιωπή του αστικού κράτους του Μεσοπολέμου απέναντι στον προσφυγικό πληθυσμό ^. μια ένοχη σιωπή που λειτούργησε υποδόρια για χρόνια κάτω από το μένος των προσφύγων αλλά και της δυσφορίας του λαϊκού εργατικού πληθυσμού που προϋπήρχε σ’ αυτές τις περιοχές.
Το 1929, η Γενική Εταιρεία Ηλεκτροφωτισμού (Πάουερ) θα δημιουργήσει ένα μεγάλο εργοστάσιο στο Κερατσίνι, τον ΑΗΣ του Αγίου Γεωργίου. Ένα εργοστάσιο – αδηφάγο βιομηχανικό μνημείο, που μόνο μνημείο δεν είναι αφού λειτουργεί αδιάλειπτα έως σήμερα και που στην καθημερινότητα των ανθρώπων με το πέρασμα των χρόνων θα γίνει γνωστό ως «δράκος». Το εργοστάσιο αυτό στη συλλογική συνείδηση έχει αποτυπωθεί ως σημείο αναφοράς για δύο εντελώς διαφορετικούς λόγους: από τη μια ως σημείο αυτοθυσίας των μελών του Ε.Λ.Α.Σ και του «Καπετάνιου» Νίκανδρου Κεπέση για να προστατέψουν τη λειτουργία του από την εκδικητική μανία των Γερμανών και από την άλλη ως σημείο διαρκούς και ανατροφοδοτούμενης συναλλαγής των εκάστοτε δημοτικών αρχών με την κεντρική εξουσία.
Το ότι οικοδομείται εκείνη την εποχή το εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εδώ ζουν 11.000 πρόσφυγες, ανεξάντλητη πηγή φτηνής εργατικής δύναμης για όλες τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις που απλώνονται κατά μήκος της ακτογραμμής του Κερατσινίου.

Ελληνοχριστιανισμός...

Του Πέτρου Θ. Πιζάνια*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Οι Ελληνίδες και οι Ελληνες πολίτες ξανάκουσαν από τα στόματα των ηγετών της Χρυσής Αυγής τα περί ελληνοχριστιανισμού και τον φυλετικό ισχυρισμό της καταγωγής από τους αρχαίους Ελληνες. Βέβαια, η Χρυσή Αυγή βρήκε στον ελληνοχριστιανισμό μια μεταφορά της ναζιστικής ιδέας της άριας φυλής, αλλά το ιδεολόγημα είναι παλαιό. Σοφοί Ελληνες, όπως ο Ηλίας Ηλιού, συνόψιζαν το δόγμα του ελληνοχριστιανισμού και της φυλετικής καταγωγής απευθείας από τους αρχαίους Ελληνες στο χλευαστικό επίθετο «προγονοπληξία».Πράγματι, αυτή η αντίληψη της ιστορίας προδίδει μια αρχέγονα ανορθολογική σκέψη, βλέπει την ιστορία από την κλειδαρότρυπα της καταγωγής και της θρησκείας.

Πρόκειται για μια μετατόπιση του νοήματος της ιστορίας των Ελληνίδων και των Ελλήνων. Ξεκίνησε αμυδρά με το γλωσσικό ζήτημα προς το τέλος του 19ου αιώνα, παρότι ακόμη και ο ασύγγνωστος παραμυθάς Κ. Παπαρρηγόπουλος είχε αρχίσει να αμφιβάλλει για την ορθότητα των επινοημάτων του αυτών. Η ιστορία των Ελλήνων από την ελευθερία, που συνιστούσε το επίτευγμα και την περηφάνια των προηγούμενων γενεών των νέων Ελλήνων, την οποία οργάνωνε και εγγυόταν το εθνικό κράτος, άρχισε να μεταλλάσσεται σε ένα είδος μεταφυσικού έθνους και φυλετικής καταγωγής. Σε αυτή τη διαδικασία μετάλλαξης, το ελληνικό έθνος από αποτέλεσμα της Επανάστασης του ’21 κατά τη διάρκεια της οποίας οι ραγιάδες χριστιανοί έγιναν Ελληνες πολίτες και κυρίαρχος λαός, έπαψε βαθμιαία να συνιστά έργο και εγγυητή της ελευθερίας των Ελλήνων. Από αποτέλεσμα μιας πολυσχιδούς ιστορικής διαδικασίας και μιας επαναστατικής πάλης, το ελληνικό έθνος εξέπεσε σε δώρο της θείας πρόνοιας σε ένα φερόμενο σαν περιούσιο λαό. Δεν απέμενε παρά να το λατρεύουν άκριτα σαν θεότητα έξω και ανεξάρτητα από τα πολιτικά δικαιώματά τους. Αυτή η μεταφυσική του ελληνικού έθνους, συμπυκνωμένη στο ελληνοχριστιανικό ιδεολόγημα και στον φυλετικό ισχυρισμό για την αδιάλειπτη συνέχεια των Ελλήνων από την αρχαιότητα, κρύβει τις χονδροειδείς αντινομίες της κυρίαρχης αφήγησης για τον ορισμό του ελληνικού έθνους. Δηλαδή της κυρίαρχης εθνικής ιδεολογίας που τυποποιήθηκε οριστικά και έγινε κρατική ιδεολογία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά. Επρόκειτο για μια ιδεολογία φοβική και περιχαρακωμένη από τον κόσμο, τη σκέψη και την επιστήμη. Ο λόγος της κρατικής επιβολής της ήταν ευθέως ανάλογος με την κατάλυση της ελευθερίας και της δημοκρατίας, δημόσια αγαθά τα οποία είχαν αρχίσει να κατακτάνε οι Ελληνες επαναστάτες το ’21.

Αρκετά με τους διανοούμενους...

Χριστόφορος Κάσδαγλης...

Όλη αυτή η ιστορία μού θυμίζει νεαρούς γονείς που κάθονται πάνω απ’ το μωρό και περιμένουν φορτικά να πει το πρώτο του λογάκι. Κι αν καθυστερεί λίγο -κατά την άποψή τους- δε διστάζουν να φτάσουν μέχρι παιδοψυχίατρο.

Έτσι και η κοινωνία. Κάθεται συνεχώς πάνω από την ευγενή τάξη των διανοουμένων και τους καλεί φορτικά «να μιλήσουν», «να πάρουν θέση».
Το αστείο είναι πως αν το μωρό στην πρώτη του απόπειρα αποτύχει να προφέρει τις εγκεκριμένες λέξεις «μαμά» ή «μπαμπά» και συλλαβίσει μία μη προβλεπόμενη λέξη ή δοκιμάσει να αρθρώσει φθόγγους δικής του επινόησης (που για μένα θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον), το επίτευγμα αυτομάτως αμαυρώνεται. Ε, κάπως έτσι πάει το πράγμα και με τους διανοούμενους…
Καταρχάς είναι παραμύθι ότι οι διανοούμενοι δεν μιλάνε. Αρκετοί απ’ αυτούς φλυαρούν όλη μέρα στο twitter, στο facebook, ως τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί μαϊντανοί , ως έγκυροι αρθρογράφοι ή κόλουμνιστ σε εφημερίδες και περιοδικά. Ακόμα και οι πιο γηραλέοι θα κληθούν κάποια στιγμή σε τηλεοπτικό πάνελ και θα δοξαστούν ή θα εκτεθούν, ανάλογα με τις διαθέσεις του παρουσιαστή ή με το αν πέτυχαν το πρωί τη σωστή δοσολογία στα χάπια τους.
Αλλά ας δεχτούμε προς στιγμήν ότι οι διανοούμενοι πράγματι δεν μιλάνε. Γιατί θα ’πρεπε οπωσδήποτε να το κάνουν; Και ποιος μας λέει ότι ένας ηθοποιός, ένας έντεχνος τραγουδιστής ή ένας δόκτωρ κάποιας επιστήμης έχει να πει κάτι περισσότερο επί των γενικών θεμάτων από ό,τι ένας φοιτητής, ένας μεροκαματιάρης, ένας επιχειρηματίας ή ένας άνεργος; Για τους συγγραφείς και τους ποιητές δεν το συζητώ καν. Θα ‘πρεπε να θεωρείται δεδομένο, τουλάχιστον κατά τεκμήριο, ότι γράφουν καλύτερα από ό,τι μιλάνε.

Σαν κακό αστείο...

trollingstone.gr...

Η τραγωδία της Λαμπεντούζα ήρθε και πέρασε. Σχεδόν 320 πτώματα (ναι, πτώματα. Κακόηχη λέξη, ε; 
Θα ένιωθες καλύτερα αν έλεγα «σοροί»;) έχουν ανασυρθεί από τη θάλασσα, 155 διασώθηκαν και μερικοί παραμένουν χαμένοι εκεί, στα σκοτάδια του βυθού.

Κανένας από αυτούς δεν ξεκίνησε από τον τόπο του για να πεθάνει. Κάποιοι έφυγαν γιατί δεν υπήρχε γι’ αυτούς τίποτε άλλο. Όλοι έψαχναν κάτι με μέλλον.

Το διάβασες. Ίσως πιάστηκε η ψυχή σου. Ίσως έβρισες το τι έχουμε γίνει. Ίσως έκλαψες κιόλας, αν είσαι ευαίσθητος άνθρωπος. Ίσως σοκαρίστηκες βαθιά όταν έμαθες για τη μητέρα που γέννησε πεθαίνοντας, για να πνιγεί δεμένη με το παιδί της με τον ομφάλιο λώρο. Το μάθαμε όταν απόρησε ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο γιατί το φέρετρό της είναι τόσο μεγάλο. Αυτά. Δεν έκανες πολλά παραπάνω – γιατί και τι να κάνεις, εξάλλου;

Πέρασε μια εβδομάδα και ίσως το σκέφτεσαι ακόμη. Όχι συνέχεια, όπως τις πρώτες ημέρες, αλλά βρίσκεται ακόμη στο μυαλό σου. Μια τραγωδία ανείπωτη.

Ρίξε κι εσύ μια ψήφο εμπιστοσύνης στην ελληνική Οικονομία… Μπορείς!

Sotosblog...

Δεν έχω καταλάβει καλά. Για να σε δεχθούν στο Μαξίμου τι πρέπει να κάνεις; Αρκεί να δηλώσεις ότι προτίθεσαι να κάνεις μιαν επένδυση; Κι αν δεν τραβάς κανένα ζόρι να δηλώσεις κάτι τέτοιο, τότε μέχρι ποιου ύψους πρέπει να πεις ότι την ορίζεις την επένδυση; Μέχρι πόσες θέσεις εργασίας πρέπει να πεις ότι προκύπτουν;  Στις πόσες στρώνουν το κόκκινο χαλί και βγάζουν το δίσκο με τις πορτοκαλάδες; Και πώς διασφαλίζουν ότι δεν έτυχε να περνάς απ’ έξω και απλώς διψούσες, οπότε ένα κέρασμα με αναψυκτικό δεν θα σε χάλαγε;
Είναι και το άλλο. Πώς γνωρίζουν ότι δεν επεδίωκες όλο κι όλο να σε δει το αμόρε σου στην τηλεόραση, αλλά χωρίς να ξοδευτείς για να αγοράσεις τηλεοπτικό χρόνο; Μήπως μετά θα πρέπει να μην ξεχαστείς, και, όπως συνηθίζουν πολλοί, να φροντίσεις να περάσεις πάλι από εκεί, αφού όμως παρέλθει πρώτα λίγος καιρός, εύλογο χρονικό διάστημα ώστε να μπορείς να κάνεις νεότερη δήλωση, ότι τα σχέδια που είχες ανακοινώσει την πρώτη φορά αρχίζουν τώρα σιγά-σιγά να ωριμάζουν στο μυαλό σου;
Πιθανόν να πρέπει να είσαι ήδη κάποιος γνωστός επιχειρηματίας. Αλλά ποιος το πιστοποιεί αυτό; Ο Μίχαλος και το αρμόδιο Επιμελητήριο; Δεν είναι άδικο αυτό για τους άσημους, και ειδικά τους νέους που τόσο στεναχωρούν κάθε τόσο την κυβέρνηση με την ανεργία τους; Μήπως το πιστοποιεί ο ατσίδας ο Χατζηδάκης; Μήπως ο Τσουκάτος; Έχει Τσουκάτο το Μαξίμου; Μπα, σε καλό μας…
Τέλος πάντων, τι κριτήρια πρέπει να πληροίς, για να δικαιούσαι μια μικρή περιήγηση στο κτήριο –δωρεάν εννοείται, διότι τι κόστος μπορεί να έχει μια ψήφος εμπιστοσύνης στην ελληνική Οικονομία; Μια δήλωση; Χαλάλι…

Ο εφιάλτης της Βαϊμάρης...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Ολο και συχνότερα η τραυματική εμπειρία από τη Γερμανία του 1930 ανακαλείται στην επικαιρότητα. Πολλοί διερωτώνται εάν στη χώρα μας ξαναπαίζεται σήμερα το σενάριο που παρέδωσε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στο ναζισμό στις 30 Ιανουαρίου 1933.

Η σύγκριση δεν είναι αυθαίρετη, ωστόσο ο καθείς επικεντρώνει σε διαφορετικά αίτια, προβλήματα και αποτελέσματα, προκειμένου να αντλεί «συμπεράσματα» που, όπως φαντάζεται, δικαιώνουν τις εκ προοιμίου θέσεις του. Σύγχυση υπάρχει για τον πραγματικό κίνδυνο τόσο για σήμερα όσο και για το Μεσοπόλεμο. Την πτώση της Βαϊμάρης κάποιοι την αποδίδουν στην «ασυδοσία» και «ανευθυνοποίηση των πολιτών», στην «κατάχρηση» δημοκρατικών δικαιωμάτων, που προσχηματικά επικαλέσθηκε η επ' αόριστον αναστολή τους.
Οι επαναλαμβανόμενες απεργίες, διαδηλώσεις, απείθεια πολιτών, τροφοδότησαν από την άλλη πλευρά αιτήματα για πειθάρχηση των πολιτών και τήρηση της τάξης, ακόμη και με μεθόδους αντιδημοκρατικές και ολοκληρωτικές. Ωστόσο, στην περίπτωση της Βαϊμάρης, το δημοκρατικό πολίτευμα δεν ανεστάλη απλά, αλλά πετάχθηκε στον κάλαθο των αχρήστων, αφού σε αυτό ο ναζισμός απέδωσε βασική ευθύνη για τη «σήψη και παρακμή» του πολιτικού συστήματος κατά την περίοδο 1919-1933.
Κι όμως, παρά την «πολιτική χρεοκοπία» της, η Βαϊμάρη παραμένει μέχρι σήμερα υπόδειγμα δημοκρατικού πολιτεύματος. Την άδοξη κατάληξή της δεν την προκάλεσαν η άσκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, οι απεργίες και διαδηλώσεις, αλλά οι αντικοινωνικές επιλογές της ηγεσίας του πολιτικού συστήματος, που δημιούργησαν συνθήκες διχασμού και εμφυλίου πολέμου μεταξύ των πολιτών. Βασική επιλογή, που υπονόμευσε την κοινωνική ειρήνη, ήταν η σταθερή και παρατεινόμενη προτίμηση υπέρ του «αποπληθωρισμού» (deflation), από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, με υποθετικό στόχο την «εξυγίανση» της οικονομίας, αλλά με πρακτική συνέπεια τη βαθιά ύφεση και εκτεταμένη ανεργία.

Ο χριστιανός το ευαγγέλιο, ο μουσουλμάνος το κοράνι κι ο Στουρνάρας το μνημόνιο...

Τρυπιο Ευρω...

Περίπου το 9% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 82% του συνολικού πλούτου, σύμφωνα με σχετική μελέτη. Είμαι, επομένως, διατεθειμένος να συζητήσω την επίλυση όποιου προβλήματος θέλετε, από το δημόσιο χρέος και το αν το μνημόνιο είναι το σοβαρότερο κείμενο στη χώρα, όπως είπε ο Γ. Στουρναρας, μέχρι τον αν όλοι ανεξαιρέτως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι άχρηστα τεμπελόσκυλα ή το αν ο Μεταξάς είναι "πατέρας τού έθνους", όπως αναφέρεται σε σχολικό βιβλίο. Θα μου κάνετε, όμως, τη χάρη να κάτσουμε να συζητήσουμε πρώτα τρόπους δίκαιης αναδιανομής τού παγκόσμιου πλούτου. Γιατί αν δεν προηγηθεί αυτό, και γρήγορα μάλιστα, όσα μνημόνια κι αν ψηφίσεις, όσους νεοναζί κι αν ρίξεις στη φυλακή, αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.

Σαν κάδοι σκουπιδιών...

ο βιβλιοθηκάριος...

Αυτές οι μέρες είναι σαν κάδοι σκουπιδιών που αδειάζουν. Χρήσιμες βέβαια αφού έρχεται η ώρα να αποφασίσεις ποιους θα αφήσεις- έχοντας διαλέξει καιρό τώρα με ποιους θα πας.

Όμως οι άνθρωποι που κάνουν πίσω, που σταματούν ή που αρνούνται να ξεκινήσουν όπως και να είναι σε καθυστερούν, είναι άγκυρες που το φευγιό σου αφήνει στο βυθό. Ξεκολλούν από πάνω σου και παίρνουν βίαια μαζί τους κάποιο κομμάτι από τα πλευρά σου. Κι εδώ που τα λέμε δεν είναι πως εσύ τους αφήνεις πίσω, αλλά πως αυτοί σε αφήνουν μπροστά. Είναι λιπόψυχα βαρίδια, φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι.

Λέει κάπου ο Σεμπρούν πως την ιστορία δεν τη γράφουν οι λαοί, τη γράφουν οι κυρίαρχες μειοψηφίες, στην Αριστερά τις λένε «επαναστατική πρωτοπορία», στη Δεξιά, «φυσική ηγεσία». Σκέφτομαι πως τελικά την ιστορία την υποβάλλουν οι σιωπηλές πλειοψηφίες, αυτές κινούν τον κόσμο. Δεν κινούνται οι ίδιες, δεν επαναστατούν, δεν ανατρέπουν. Εξωθούν όμως τα πιο δραστήρια μέλη της κοινωνίας να αντιδράσουν, να αλλάξουν και να καούν. Και ύστερα αυτές οι πλειοψηφίες θα κάτσουν πάνω στον τάφο τους και θα ανάψουν τσιγάρο. Εις ανάμνησιν της φλόγας που αλλάζει τον κόσμο.

Οι νέες τεχνικές εκμετάλλευσης των αποικιών...

του Γιωργου Παπασωτηριου...
Μας καλούν να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Ποιό είναι το κριτήριο της ανταγωνιστικότητάς μας; Ας πούμε ότι πρέπει να παράξουμε αραβόσιτο σε χαμηλότερη τιμή από το καλαμπόκι των ΗΠΑ. Τι κάνουμε γι’ αυτό; Μειώνουμε το κόστος εργασίας, εξανεμίζοντας κυριολεκτικά τους μισθούς ή το κέρδος των παραγωγών(αγροτών).
Παρά ταύτα, το ελληνικό καλαμπόκι παραμένει πιο ακριβό από το αμερικάνικο, γιατί η αμερικανική βιομηχανία αραβοσίτου ευνοείται από κρατικές επιδοτήσεις έτσι ώστε να μπορεί να πουλά το καλαμπόκι σε τιμές χαμηλότερες ακόμα και από το κόστος παραγωγής.
Ασφαλώς ένα μεγάλο θέμα είναι και το πανάκριβο ευρώ, αλλά όπως βλέπουμε δεν είναι μόνο αυτό αλλά και οι κρατικές πολιτικές από αυτούς που ομνύουν στο νεοφιλελευθερισμό και στην μη παρέμβαση του κράτους, όταν πρόκειται για τους άλλους, όταν οι τελευταίοι επιχειρούν να προστατευθούν από ανάλογες επιθέσεις με δασμολογικά αναχώματα(δες εν προκειμένω τις χώρες της Αφρικής που αγοράζουν καλαμπόκι από τις ΗΠΑ γιατί το δικό τους είναι πιο ακριβό, καθώς είναι λιγότερο αποδοτικό και μη επιδοτούμενο!).
Τα εμπόδια των δασμών καταρρίπτονται από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, που επιδεικνύουν ως μέγιστο ιδεολογικό επιχείρημα το νεοφιλελεύθερο «ευαγγέλιο» του κάθε Χάγιεκ. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οι αγρότες της Αφρικής αλλά και της Ελλάδας βάζουν λουκέτο, αφού δεν μπορούν να καλύψουν ούτε το κόστος παραγωγής. Έτσι ακόμα και μήλα, πορτοκάλια ή λεμόνια θα τα εισάγουμε στην Ελλάδα από τη νότια Αμερική.

"έννοιες" αντίστασης...

Roadartist......in athens...!!!

Φυσικά δεν είναι σιωπή. Ποτέ δεν κράτησα ουδέτερη ή αμέτοχη στάση σε όσα ζούμε. Ποτέ δε συμμετείχα σε κλίκες για να επωφεληθώ το παραμικρό. Είναι απλώς ότι απ' όσα ζούμε, τίποτα δε με ξαφνιάζει.  Όλα μου φαίνονται αναμενόμενα.  Είναι που πιστεύω ότι η παιδεία, η κουλτούρα και η ανάδειξη τους, αποτελούν σημαντική πράξη αντίστασης. Είναι η επίμονη προσπάθεια να μην απαξιωθούν στα μάτια μου, όσα έχουν απαξιωθεί καιρό τώρα από ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής κοινωνίας. Απαξιωμένα πολύ πριν αυτή η "κρίση" εισβάλλει στις ζώες μας. Σκέψου λίγο τι είναι πιο δύσκολο: Η εύκολη καταδίκη, η γενική κατακραυγή, το μίσος ή η επιμονή σε όσα ακόμη "φωτίζουν", ειδικά μάλιστα όταν είσαι επιβάτης στο καράβι που βουλιάζει με ταχύτητα; Δεν είμαι άτρωτη, μάλλον το αντίθετο. Αισθάνομαι κουρασμένη, αλλά δεν επιτρέπω στον παραλογισμό να με νικήσει. 

Δεν υπάρχει πιο ακραία, πιο βίαιη, πιο ανήθικη, εγκληματική και κατακριτέα στάση ζωής από τη φασιστική. Δυστυχώς πρόκειται για τάση ριζωμένη βαθιά στις κοινωνίες. Ο ρατσισμός, η φυλετική προκατάληψη, δεν είναι κάτι καινούργιο που ανακαλύπτουμε και βιώνουμε σήμερα. Έχει μακρά ιστορία στην ευρωπαϊκή σκέψη. Οι πηγές αποδεικνύουν με ξεκάθαρο τρόπο την εξέλιξη των εννοιών. Αρκεί μονάχα να στραφείς στην ιστορία για να συνειδητοποιήσεις από πού προέρχονται και πού σε ωθούνε.

Οι γερμανικές εκλογές τελείωσαν και τώρα τι;

Του Μωυση Λιτση...

Νέες δόσεις λιτότητας περιμένουν τους «νότιους» της Ευρώπης με την κρίση να γίνεται όλο και πιο απειλητική για χώρες του «σκληρού πυρήνα» όπως η Γαλλία. Την ίδια στιγμή έκθεση της μη κυβερνητικής οργάνωσης Oxfam, αποτυπώνει σε αριθμούς το «κοινωνικό Νταχάου» στο οποίο έχουν οδηγηθεί οι λαοί της Ευρώπης.

 Είτε σχηματιστεί κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού με υπουργό Οικονομικών τον σοσιαλδημοκράτη Πεερ Στάϊνμπρουκ, είτε με κάποια άλλη εκδοχή, το τέλος των γερμανικών εκλογών επαναφέρει τη σκληρή πραγματικότητα της σημερινής Ευρώπης στο προσκήνιο.

 Κεφάλια μέσα λοιπόν καθώς λίγες μόλις ημέρες μετά τις γερμανικές εκλογές που είχαν «παγώσει» κάθε συζήτηση για το τι θα γίνει με την κρίση, τα αδιέξοδα των πολιτικών σκληρής λιτότητας που επιβάλλει το Βερολίνο πολλαπλασιάζονται. Επιπλέον αποκαλύπτεται ο κυνισμός των υποτιθέμενων «αδιάβλητων» διεθνών οργανισμών που καθορίζουν με «τεχνοκρατικούς» όρους το τι πρέπει να γίνει, με την εφημερίδα «Wall Street Journal» να αποκαλύπτει ότι ήδη από το 2010 είχαν γίνει μαλλιά… κουβάρια στο ΔΝΤ. Κάποιοι από τους ιθύνοντες του ΔΝΤ(κυρίως από τη Λατ. Αμερική όπου είχαν «καεί» από τις πολιτικές για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους το ’80) έβλεπαν από τότε ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει.

Στουρνάρας και 500 ευρώ...

Του Αλκη Μηλιόπουλου, απο toportal.gr...

Στην εκπομπή του κ. Χατζηνικολάου ο υπουργός των οικονομικών αποκάλυψε  ότι αρκετοί φίλοι, στο στενό του περιβάλλον, που κατέχουν αρκετά ακριβά ακίνητα – σπίτια κυρίως – του ανέφεραν ότι ο φόρος ακίνητης περιουσίας που καλούνται να πληρώσουν δεν είναι μεγάλος. Μεταξύ αυτών φαντάζομαι ότι εννοούσε και τον φίλο του, κ. Παπαντωνίου, που τα σπίτια τους βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής στην περιοχή Τρία Λαγκόνια, στην Σύρο και κάνουν παρέα.  Και ερωτώ: Δεν είναι μεγάλος ο φόρος ως προς τι;  Μόνο αν κάποιοι - ή κάποιος - απο τους "φίλους"  του κ. Στουρνάρα που ανέφερε στην εκπομπή έχουν αποκτήσει τα ακίνητά τους τα τελευταία χρόνια από ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, μίζες κ. λ. π, τότε μόνο τα λεφτά που καλούνται να πληρώσουν, τους φαίνονται (και είναι) πολύ λίγα σε συνάρτηση με τα λεφτά που αποκόμισαν παρανόμως. Για τους  υπόλοιπους  όμως ιδιοκτήτες ακινήτων, σπιτιών, οικοπέδων και χωραφιών, που είτε τα κληρονομήσαν, είτε τα αγόρασαν, δουλεύοντας σαν σκυλιά και πληρώνοντας φόρους στο κράτος, τα λεφτά που καλούνται να πληρώσουν είναι πάρα πολλά.  
Συμφωνώ με τον υπουργό ότι είναι καιρός να διοχετευτεί το βάρος του Φ.Α.Π σε όλους τους ιδιοκτήτες. Ο συγκεκριμένος όμως φόρος προσδιορίστηκε όταν οι πραγματικές αξίες των ακινήτων χτυπούσαν ταβάνι. Τώρα που έχουν καταρρεύσει και ο φόρος δεν έχει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, είναι δυσβάσταχτος και άδικος.
Ο κ. Στουρνάρας  αποκάλυψε επίσης μετά από ερώτηση της κ. Μαριάνθης Δασκαλοπούλου (ιδιωτική υπάλληλος 44 ετών), ότι η μητέρα του, ο πεθερός του και η πεθερά του ζουν με 500 ευρώ. Την διαβεβαίωσε ότι γνωρίζει καλά τι θα πει να ζει κανείς με 500 ευρώ.  Μου είναι όμως πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι ο κ Στουρνάρας, που γειτονεύει με τον κ. Παπαντωνίου και που για να γειτονεύεις με τον κ. Παπαντωνίου εκ των πραγμάτων θα πρέπει να έχεις λύσει το οικονομικό σου πρόβλημα, έχει γευτεί τα τελευταία χρόνια, έστω και για ένα μήνα, την ζωή που κάνει ο απασχολούμενος των 500 ευρώ.
Ο κ. Στουρνάρας μας έδωσε να καταλάβουμε αυτό που όλοι υποπτευόμασταν.  Ότι είναι αριστερός. Το γεγονός αυτό και μόνο θα συγχύσει τους δυσαρεστημένους Νεοδημοκράτες ψηφοφόρους και θα τους αναγκάσει να αναρωτηθούν το εξής απλό:  Τι περισσότερο θα μπορούσαν να φοβηθούν για την περιουσία τους από μια αριστερή κυβέρνηση;

Επιστρέφουμε;

Της Ελένης Πορτάλιου, απο το Red NoteBook...

Άφωνη η κοινωνία παρακολουθεί να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια της, καρέ-καρέ σαν εφιαλτική ταινία τρόμου, η δράση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, που μέχρι πρότινος μεσουρανούσε στο τηλεοπτικό, δημοσκοπικό και πολιτικό στερέωμα, απολαμβάνοντας την ασυλία εντιμότατων δημοσιογράφων και κυβερνητικών στελεχών.

Η Χρυσή Αυγή ξεκίνησε από τον Άγιο Παντελεήμονα και τις λαϊκές γειτονιές - από την πλατεία Βάθη μέχρι τη Βικτώρια, την Κυψέλη, τα Πατήσια, τις πλατείες Αττικής και Αγίου Νικολάου. Για πρώτη φορά πήρε ένα σημαντικό ποσοστό (5,29%) στις εκλογές του 2010 στο δήμο Αθηναίων, εκλέγοντας τον αρχηγό της Μιχαλολιάκο δημοτικό σύμβουλο.

Ο ίδιος δεν προσήλθε παρά ελάχιστες φορές στις συνεδριάσεις. Πρόλαβε, όμως, μέχρι ν’ αντικατασταθεί από τον επόμενο στο ψηφοδέλτιο, να χαιρετήσει ναζιστικά και να αποδώσει εγγράφως προς το σώμα την απουσία του στον κίνδυνο για τη ζωή του, επειδή είχε, κατά δήλωσή του, στοχοποιηθεί από την επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης.

Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν μέσα στο δημοτικό συμβούλιο. Η 5η και 6η δημοτική κοινότητα και περιοχές της 1ης κοινότητας αποτέλεσαν τον προνομιακό χώρο δράσης της συμμορίας. Με το πολιτικό σκέλος των «αγανακτισμένων κατοίκων» που κατηγορούσαν τους μετανάστες ως υπαίτιους υπαρκτών και ανύπαρκτων προβλημάτων της πόλης, και το στρατιωτικό σκέλος των οπλισμένων Χρυσαυγιτών με ρόπαλα, στιλέτα και γκλομπς,

Καιρός να ξαναδούμε τι συμβαίνει “μεταξύ μας”...

Του Δ. Παπαδάτου Αναγνωστόπουλου, απο το TVXS...

Το προσωπικό ημερολόγιο του Βίκτωρα Κλέμπερερ, που γράφτηκε μεταξύ 1933 και 1941, είναι μια από τις σημαντικές πηγές για όσους ενδιαφέρονται για την καθημερινή ζωή στη Γερμανία στα χρόνια του Χίτλερ.

Ανάμεσα σε όσα αφηγείται εκεί ο γερμανοεβραίος καθηγητής*, έχει ενδιαφέρον μια ιστορία από τα μαθητικά του χρόνια.
Την ανακαλεί το 1937, με αφορμή μια λεζάντα της ναζιστικής εφημερίδας Der Stürmer: «Τι ωραίο, που είμαστε μόνο εμείς, μεταξύ μας!». Το Σεπτέμβρη του 1900 ή του 1901, λοιπόν, ένας φίλος του Κλέμπερερ τον πληροφορεί πως, με αυτά ακριβώς τα λόγια, ο καθηγητής μαθηματικών σχολιάζει στην τάξη την απουσία τριών εβραίων συμμαθητών τους: «σήμερα είμαστε μεταξύ μας».

Δεκαετίες πριν από τα στρατόπεδα εξόντωσης, ο αντισημιτισμός, σήμα - κατατεθέν του ναζισμού, ήταν ήδη μια παλιά ιστορία για τη Γερμανία - και όχι μόνο γι' αυτήν. Κοιτάζοντας όμως προς τα πίσω, συχνά παραλείπουμε αυτή την παλιά ιστορία: υποθέτουμε ότι ο ναζισμός μπορεί να εξηγηθεί αποκλειστικά και μόνο με βάση την οικονομική κρίση ή την εγγενή, φρικαλέα βία εναντίον των αντιπάλων του, χάνοντας όμως από το πλάνο τους «φιλήσυχους» υποστηρικτές του. Παραγνωρίζοντας ότι η άλλη όψη της αποστροφής τους για τους παρείσακτους είναι η οικειότητα και η ασφάλεια μεταξύ των (εθνικά και φυλετικά) όμοιων: αυτό το υπεράνω πάσης υποψίας «μεταξύ μας», που σήμερα ενοποιεί, μεταξύ άλλων, το δημοσκοπικό 8-9% της ελληνικής κοινωνίας που δείχνει «αφοσιωμένο» στους νεοναζί, παρά τα όσα.

Έχω λοιπόν τη γνώμη ότι η εγκληματική καθυστέρηση με την οποία ξεκίνησε το ξήλωμα του νεοναζιστικού «πουλόβερ», είναι ένας επιπλέον λόγος να ξαναδούμε τι ακριβώς συνέβη τις τελευταίες δεκαετίες «μεταξύ μας».

Η Aριστερά στην Ελλάδα πρέπει να ξεσηκωθεί ενάντια στη Χρυσή Αυγή...

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*, απο την Αυγη...

Η Ελλάδα -και η άνοδος της Χρυσής Αυγής- είναι μια ακραία παραβολή τού τι έχει συμβεί σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες από τότε που ξέσπασε η παγκόσμια κρίση το 2007.
(...) Η ανανεωμένη κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού έχει δημιουργήσει μια αίσθηση γενικευμένης αδυναμίας στα λαϊκά στρώματα των αναπτυγμένων χωρών, που γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνη από δύο χαρακτηριστικά της κρίσης. Πρώτον, η αναταραχή οφείλεται στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ιδίως στο χρηματοπιστωτικό του κομμάτι. Στη λαϊκή αντίληψη σε ολόκληρο τον κόσμο, οι τραπεζίτες είναι ο κύριος ένοχος της κρίσης, και δικαίως. Δεύτερον και ακόμη πιο σημαντικό, η κρίση δεν έχει πλήξει μόνο τη μισθωτή εργασία, όπως συνήθως συμβαίνει στις καπιταλιστικές κρίσες. Οι συνθήκες διαβίωσης της μεσαίας τάξης έχουν επίσης καταστραφεί, καθώς οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν, η ακίνητη περιουσία δέχτηκε πλήγμα, το σύστημα υγείας υποφέρει και το εκπαιδευτικό σύστημα είχε αποδιαρθρωθεί.
(...) Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απλώς μια εγκληματική οργάνωση που τρομοκρατεί στους δρόμους. Πρόκειται για ένα φασιστικό κόμμα που έχει αποκτήσει πραγματική στήριξη διά μέσου της λατρείας της βίας, της εξύμνησης του πρωτόγονου ρατσισμού και της επιβεβαίωσης του εθνικού μεγαλείου. Οι απόψεις αυτές φυσικά δεν προσφέρουν καμία διέξοδο σε μια πάσχουσα κοινωνία και σίγουρα καμία λύση προς το συμφέρον των εργαζομένων.

Επάγγελμα: κατασχέτης...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Στο στενό δρομάκι που χωρίζει το σπίτι μου από το απέναντι, ακούω μια φωνή: Γεια σας, είμαι από τη ΔΕΗ. Κοιτάω από το παράθυρο. Ενας νέος άνθρωπος με σακίδιο στον ώμο χτυπά την πόρτα της γειτόνισσας. – Ηρθα, της λέει, για να αλλάξω το ρολόι. Επειδή είναι παλιό. Μα, δεν έχω ζητήσει να αλλάξουν το ρολόι μου, του λέει εκείνη. Και πού είναι τα χαρτιά σας; – Δεν έχω, απαντά αυτός. Με έστειλαν από την εταιρεία που συνεργάζεται με τη ΔΕΗ. Αλλά φεύγοντας θα σας γράψω το όνομά μου.

- Χωρίς το χαρτί από τη ΔΕΗ, δεν σου ανοίγω, παιδί μου. Δεν έχω τίποτα μαζί σου, θέλω να το καταλάβεις, αλλά στο σπίτι δεν πρόκειται να μπεις. Ο νεαρός απομακρύνεται λίγο από την πόρτα και ακούω τη φωνή του στο κινητό: – Ελα, Κώστα. Εγώ είμαι. Ο Γιώργος ο κατασχέτης. Ηρθα να κόψω το ηλεκτρικό, αλλά δεν με αφήνουν να μπω. Δεν ακούω τι απαντά ο κύριος Κώστας, το αφεντικό του Γιώργου του κατασχέτη. Αλλά προφανώς του συστήνει να απομακρυνθεί για να μη δημιουργηθεί επεισόδιο. Αν έρθεις ξανά, θα μας βρεις όλους απέναντί σου, του λέμε όσοι γείτονες έχουμε ακούσει το επάγγελμά του. Εκείνος απομακρύνεται διαμαρτυρόμενος που δεν τον αφήνουν να κάνει τη δουλειά του.

Επάγγελμα κατασχέτης. Ειδικότητα που είναι ακόμα στα σκαριά. Που θα τελειοποιηθεί με γρήγορους ρυθμούς και που οι εργαζόμενοι σε αυτήν δεν θα δείχνουν την απειρία και την ατολμία του νεαρού Γιώργου, διότι θα έχουν καλύτερα εκπαιδευτεί στην αναλγησία.

Ο ρατσισμός πέρα από τα τάγματα εφόδου...

απο το treno...

«Ήμασταν 32 άνθρωποι πάνω σε μια βαρκούλα με μηχανή. Κρυβόμασταν για οχτώ ημέρες σε ένα φορτηγάκι στα τουρκικά παράλια, μέχρι οι διακινητές να αποφασίσουν ότι μπορούμε να περάσουμε απέναντι. Αν γνώριζα τις συνθήκες, δεν θα έκανα το ταξίδι. Όμως απ’ τη στιγμή που έφτασα στην Ελλάδα, ποτέ δεν σκέφτηκα να την εγκαταλείψω, χωρίς να τη γνωρίσω πρώτα. Ήθελα –αφού ήρθα– να ενταχθώ» δηλώνει κατηγορηματικά ο Μαμαντού, βγάζοντας απ’ τη τσάντα του βιαστικά τις «αποδείξεις»: χαρτιά που αποδεικνύουν ότι είναι αναγνωρισμένος πρόσφυγας, άδεια εργασίας, συμβόλαιο ενοικίασης σπιτιού.
Η επταετής παραμονή του στην Αθήνα άφησε τα σημάδια της επάνω του: τα αρκετά καλά ελληνικά του, το ντύσιμο, τις ιστορίες που διηγείται από φίλους που τον βοήθησαν να σταθεί επαγγελματικά. Κυρίως όμως, το σημάδι στο μέτωπο. Τη βαθιά ουλή που διατρέχει το κρανίο του, θυμίζοντάς του μόνιμα πόσο πλησίασε το θάνατο. Παράλληλα, του άφησε φόβο, απογοήτευση, αλλά και τη βαθιά ανασφάλεια που νιώθει, αφού η βία για το Μαμαντού πολλαπλασιάζεται από το ρατσισμό της καθημερινότητας.
Η πρώτη του επαφή με τα ακροδεξιά τάγματα εφόδου ήταν τον περασμένο Μάιο στο Γκάζι – όσο περίμενε το λεωφορείο τα χαράματα, αφού είχε τελειώσει τη δουλειά. «Ήξερα γι’ αυτούς. Είχαν επιτεθεί σε πολύ κόσμο. Όταν αντιλήφθηκα τις τέσσερις μηχανές, η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπάει δυνατά. Ύστερα, είδα τα στρατιωτικά παντελόνια, τις μαύρες μπλούζες και τα τατουάζ. Σκέφτηκα: «Μαμαντού είσαι νεκρός. Όλα τελείωσαν». Θυμήθηκα ότι κυνηγούν το μαύρο δέρμα. Κι έτσι τους γύρισα την πλάτη και κοίταξα απ’ την άλλη. Η πρώτη μηχανή προσπέρασε. Με κατάλαβε ο συνεπιβάτης στο δεύτερο μηχανάκι. Σφύριξε και σταμάτησαν μπροστά μου. “Τι κάνεις ακόμη στην Ελλάδα, ρε μ…;” ρώτησαν. Φοβήθηκα και άρχισα να τρέχω προς την Ομόνοια, ενώ εκείνοι με κυνηγούσαν. Όμως, είχα ξεχάσει το πρώτο μηχανάκι, στο φανάρι» διηγείται.

Ζεια, το “υπερδημητριακό” των αρχαίων Ελλήνων… που το έδιναν στα ζώα....

απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...
Πήρα ένα απελπισμένο ηλεμήνυμα από μια φίλη μου, μαθηματικό, που είναι καθηγήτρια σε λύκειο μεγάλης επαρχιακής πόλης της Βόρειας Ελλάδας. Έκαναν κάποια εργασία, ή πρότζεκτ, για την παραδοσιακή διατροφή, και πετάχτηκε μια άριστη μαθήτρια, ένα “αστέρι” που παίρνει όλο εικοσάρια, και πρότεινε:
– Να μελετήσουμε, κυρία, και τη ζεια, το “υπερδημητριακό” των αρχαίων Ελλήνων, που μας το σταμάτησαν οι ξένοι και μας επιβάλανε να τρώμε σιτάρι για να μας κάνουν κατώτερούς τους.
Η φίλη μου ξέφυγε τον σκόπελο με τη δικαιολογία ότι δεν θα εξετάσουν αρχαία τρόφιμα αλλά μόνο παραδοσιακά (όχι και πολύ καλή, αλλά εκείνη την ώρα δεν βρήκε άλλην), αλλά το παραμύθι με τη ζεια κυκλοφορεί εδώ και κάμποσο καιρό στο ελληνικό Διαδίκτυο, οπότε σκέφτηκα πως δεν θα είναι περιττό ένα άρθρο.
Σύμφωνα με το παραμύθι, στο οποίο είχα αναφερθεί επιτροχάδην πέρσι: Οι αρχαίοι δεν έτρωγαν ψωμί από σιτάρι. Το σιτάρι το είχαν ως τροφή των ζώων και το ονόμαζαν πυρρό. Έτρωγαν μόνον ψωμί από Ζειά ή Κριθάρι και εν ανάγκη μόνον από κριθάρι ανάμεικτο με Σιτάρι. Ο Μέγας Αλέξανδρος έτρεφε την στρατιάν του μόνο με Ζειά, διά να είναι οι άνδρες του υγιείς και πνευματικά ανεπτυγμένοι. Αν οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν ψωμί από σιτάρι δεν θα είχαν τόσο υψηλήν πνευματικήν ανάπτυξιν. Μόλις οι κοσμοκράτορες εδιάβασαν αυτήν την έκθεσιν της επιτροπής, δίδουν εντολή το 1928 να αναιρεθεί αμέσως η καλλιέργεια Ζειά στην Ελλάδα και μόνον στην Ελλάδα.

Αυτές τις πρωτοφανείς μπαρούφες τις πήρα από εδώ, αλλά κυκλοφορούν και αλλού. Όπως βλέπετε, είναι απόσπασμα από το βιβλίο “Ο ιστορικός εμπαιγμός” του κ. Γ. Αϋφαντή. Δεν ήξερα τον συγγραφέα, αλλά γκουγκλίζοντας βρίσκω ότι είναι στρατηγός με συνωμοσιολογικά ενδιαφέροντα (π.χ. εδώ). (Υπάρχει και άλλος Γ. Αϋφαντής, διπλωμάτης, που λέγεται ότι ήταν ή είναι και σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα, να μην τους μπερδεύουμε).

Για τον κ.Στουρνάρα – στον… πληθυντικό...

του Νικου Μπογιοπουλου, απο το enikos.gr...
Ένα από τα πιο βαρετά πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι να διαβάζεις προϋπολογισμούς. Όχι γιατί τους φτιάχνει ο κ.Στουρνάρας. Ανέκαθεν ήταν βαρετό ανάγνωσμα οι προϋπολογισμοί. Ταυτόχρονα, όμως, το χρησιμότερο από τα βαρετά πράγματα σε αυτό τον κόσμο είναι το διάβασμα των προϋπολογισμών του κράτους - ειδικά όταν τους φτιάχνει ο κ.Στουρνάρας. Εν ολίγοις: Διαβάζετε τους προϋπολογισμούς του κ.Στουρνάρα. Είναι βαρετό. Αλλά χρήσιμο.
   Πάμε παρακάτω.
Ρωτήθηκε τη Δευτέρα στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου ο κ. Στουρνάρας πότε τέλος πάντων, εκτός από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, σε αυτό τον τόπο θα πληρώσουν κανένα φόρο και οι πολυεθνικές.
Ο υπουργός Οικονομικών διατύπωσε ένα ατράνταχτο επιχείρημα για να δείξει πόσο κοινωνικά δίκαιη είναι η φορολογική πολιτική της κυβέρνησης: Ξέρετε πόσες επιστολές λαμβάνω από πολυεθνικές γιατί πληρώνουν πολλά στην Ελλάδα, δήλωσε…
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε την αλληλογραφία του κ. Στουρνάρα. Εκείνο που γνωρίζουμε (και το γνωρίζουμε από τους προϋπολογισμούς τόσο του κ. Στουρνάρα όσο και των προκατόχων του) είναι ότι: 
1)    Την περίοδο 2004 - 2013 (Πίνακας 1) το σύνολο των άμεσων φόρων ανήλθε στα 196,9 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα Νομικά Πρόσωπα, δηλαδή η φορολογική κατηγορία στην οποία υπάγονται τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις,  πλήρωσαν μόλις 35,6 δισ. ευρώ (ποσοστό 18%).

Στα νεκροταφεία της Μεσογείου...

Αφροδιτη Μπαμπαση, απο το doctv.gr...

Χιλιάδες μετανάστες πνίγονται αγκαλιασμένοι στα νερά της Ευρώπης…

Στα ανοικτά του πελάγους, ένα μίλι έξω από τη Λαμπεντούζα, η θάλασσα γέμισε κεφάλια, η θάλασσα γέμισε πτώματα. Νεαροί άντρες, γυναίκες, μικρά παιδιά, αγκαλιασμένοι πνίγηκαν στα νερά της Ευρώπης.

Σαράντα παιδιά τα κατάφεραν. 211 νεκροί μέχρι στιγμής και 152 οι αγνοούμενοι. Τα νούμερα είναι απελπιστικά μεγάλα. Τα τελευταία 10 χρόνια οι νεκροί μετανάστες στη θάλασσα της Ιταλίας έφτασαν τους 6.707. Ενώ 25.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους τα τελευταία 20 χρόνια στα σύνορα της Ευρώπης.

Στην Ευρώπη της κρίσης, της ανεργίας, της Χρυσής Αυγής, 500 άνθρωποιm κυρίως από την Ερυθραία της Αφρικής μπήκαν σε ένα προχειροφτιαγμένο σκάφος και ταξίδεψαν 13 μέρες. Λίγο έξω από την Ιταλία χάλασε η μηχανή του, αλλά κανένας δεν τους βοήθησε μέχρι να βυθιστούν. Τρία ψαράδικα πέρασαν και δε βοήθησαν, καθώς ψαράδες, που το έκαναν σε παλαιότερη τραγωδία, βρίσκονται υπόδικοι για διευκόλυνση παράνομης μετανάστευσης. Οι μετανάστες ακόμα κι έτσι προτιμούν να προσπαθήσουν, γιατί δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.

Στην Ελλάδα φτιάχτηκε μια μεγάλη φυλακή, χιλιάδες μετανάστες «φιλοξενούνται» φυλακισμένοι σε παλιά στρατόπεδα, μέσα στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, στα σύνορα, σε χώρους του λιμενικού και των συνοριακών φυλακίων. Περιμένουν, περιμένουν μήνες να τους γυρίσουν πίσω, τους αφήνουν ελεύθερους, μετά από λίγες μέρες πάλι στη φυλακή να περιμένουν, χωρίς επικοινωνία, με λιγοστό φαγητό, λιγοστά ρούχα και λίγο σαπούνι να κάνουν μπάνιο μια φορά το μήνα. Μετανάστες στα υπόγεια των αστυνομικών τμημάτων σε κοιτούν με μάτια που δεν ανοίγουν, αφού έχουν να δουν φως πάνω από έξι μήνες.

Κρίση ηγεμονίας και πατροκτονία...

του κ. Νικου Ξυδακη, απο το Βλεμμα...

Η παρόξυνση της δράσης της Χρυσής Αυγής τις περασμένες εβδομάδες, και η επιχείρηση εξάρθρωσης του εγκληματικού της πυρήνα, είναι το δεύτερο «ατύχημα» που δοκιμάζει τις αντοχές του πολιτικού συστήματος, μετά το καλοκαιρινό «ατύχημα» της ΕΡΤ. Είναι γενετικά διαφορετικά γεγονότα, αλλά και τα δύο ήταν απρόβλεπτα και έδρασαν, δρουν ακόμη, σαν παράδοξοι ελκυστές επί ενός συστήματος εξόχως ασταθούς και εύθραυστου.
Ιδιαίτερα ο φόνος του Παύλου Φύσσα σημασιοδοτήθηκε διεθνώς, από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ως σημείο μηδέν, ως κόκκινη γραμμή, για τις εξελίξεις στην ασταθή Ελλάδα. Η ξεχωριστή σημασία δόθηκε όχι μόνο από τον διεθνή τύπο, αλλά και με σκληρές δηλώσεις από επίσημα χείλη και με κυβερνητικά διαβήματα. Αίφνης, η Ελλάδα, εκτός από πτωχευμένη, κινδύνευε να χαρακτηριστεί και νεοναζιστικός παρίας. Αλλά και στο εσωτερικό, μετά τον πρωτοφανώς δημόσιο φόνο στο Κερατσίνι, το κλίμα μετετράπη άρδην. Η δημοκρατική κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται ότι η απάντηση στις εγκληματικές ροπές των νεοναζιστών πρέπει να είναι και πολιτική, εκτός από δικαστική. Πολύ περισσότερο που ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος του πληθυσμού, στις δημοσκοπικές καταγραφές, δεν πιστεύει ότι η ΧΑ είναι εγκληματική οργάνωση.
Οι εξελίξεις άρα, εκτός και εντός συνόρων, αναγκάζουν την κυβέρνηση να κινηθεί δυναμικά, και ίσως βιαστικά, κατά του εγκληματικού πυρήνα των νεοναζιστών. Οι κινήσεις προς το παρόν διεξάγονται στο πεδίο των αστυνομικών ερευνών και κυρίως στο πεδίο της Δικαιοσύνης. Πρόκειται για επιχειρησιακή αντιμετώπιση των έκνομων δράσεων, από τους μηχανισμούς ασφαλείας και πληροφοριών. Οι πολιτικές απαντήσεις επί της ουσίας παραμένουν υποτονικές. Η θεωρία των δύο άκρων εξακολουθεί να υποστηρίζεται, παρότι τώρα οι συνετότεροι ορθώς εξαιρούν την αξιωματική αντιπολίτευση από το αριστερό άκρο. Είναι φανερό όμως ότι το πολιτικό σύστημα ισορροπεί ασταθώς· η μακρά οικονομική και κοινωνική κρίση έχει οδηγήσει σε κρίση ηγεμονίας και σε κρίση νομιμοποίησης, με ορατό αποτέλεσμα ένα λανθάνον κενό εξουσίας. Η σύλληψη, λ.χ., των ηγετών της ΧΑ συνέβη μόνο μετά την προηγηθείσα απομάκρυνση εννέα ανώτατων αξιωματούχων της ΕΛΑΣ και της ΕΥΠ. Αυτό το ορατό κενό, αυτή η διάχυτη αίσθηση ότι υπάρχουν εν δράσει αυτονομημένοι θύλακες, μη υπηρετούντες το κράτος, προκαλεί επιπλέον ανασφάλεια στον ήδη φοβισμένο και ταλαιπωρημένο υλικά πολίτη.

Εξίσωση...

The Stranger...
Για κάποιους είμαι απλά ένας αριθμός. Ένα 0,7%, ένα 121290546, ένα Χ095321, ένα 112, ένα 1,80, ένα 29 και δύο τρίτα. Μία στατιστική. Μία μουτζούρα πάνω σε ένα τσαλακωμένο χαρτί. Μία λυμένη εξίσωση, που όμως είχε και άλλες λύσεις που κανείς δεν αναζήτησε.
Κάποιοι χωρίζουν τους ανθρώπους σε μηδενικά και άσους. Είναι οι ίδιοι μηδενικά, αλλά κρατάνε για τους εαυτούς τους το ρόλο του άσου. Τους αληθινούς άσους τους βάζουν στα μηδενικά. Και οι άσοι κάνουν παρέα μόνο μεταξύ τους και κάνουν κουμάντο στα μηδενικά, γιατί είναι μηδενικά και δεν ενδιαφέρει κανέναν η γνώμη τους, και ξεχνούν ότι και οι ίδιοι είναι αριθμοί, απλά λίγο μεγαλύτεροι.
Πίσω από τους αριθμούς πάντα κρύβεται κάτι παραπάνω. Συναισθήματα, ζωές, αγάπες, θρήνοι, έπαινοι, πτώσεις, χρώματα, θύματα, σχήματα, ποιήματα, συνθήματα. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία, γιατί εσύ είσαι ένας αριθμός, και οι αριθμοί δεν έχουν συναισθήματα, δεν έχουν ζωές, δεν έχουν αγάπες, δεν έχουν τίποτα. Οι αριθμοί απλά υπάρχουν σε ένα χαρτί, τους σβήνεις, τους ξαναγράφεις, τους μεταφέρεις από το ένα μέρος στο άλλο, τους μετράς, τους προσθέτεις, τους αφαιρείς, τους διαιρείς, τους πολλαπλασιάζεις, τους μετατρέπεις σε κλάσματα ή σε δεκαδικούς. Τους κάνεις ό,τι θες, μέχρι να λένε αυτό που θες. Μέχρι το αποτέλεσμα να είναι το δικό σου. Γι’ αυτό είναι οι αριθμοί: Για να λένε τη δική σου, ολόδική σου αλήθεια.

κεφαλαιο...

sine_lege...

τώρα τελευταία μου λιγόστεψαν οι νορμάλ οι σκέψεις, οι καθημερινές, οι επηρεασμένες από τα τρέχοντα, μίζες, πασόκ, φασίστες, νεοναζί, ανακριτής, εισαγγελέας, φτύνω, μαχαίρι, εγκληματίες, όλα τούτα τελωσπάντων που φαίνεται πως ανέλαβαν πια να φέρουν εις πέρας οι τηλεοράσεις, όπου κι αν ανοίξεις ακούς σοκ και δέος για τα εγκλήματά τους, και δεν είναι ότι δε λένε αλήθεια, αλήθεια λένε, αλλά να, όταν η αλήθεια βγαίνει από τα δικά τους στόματα είναι κάπως ψεύτικη, χάνει ουσία και νόημα, ξέρεις ότι τώρα που σου λένε την αλήθεια οι ζωές έχουν πια χαθεί, ξέρεις ότι τώρα που δηλώνουν ξαφνικά άνθρωποι όλοι αυτοί οι υπουργοί και οι μπάτσοι και οι ανακριτές και οι δημοσιογράφοι είναι πια αργά, γιατί ο παύλος και ο σαχτζάτ και όσοι άλλοι ποτέ δεν απέκτησαν όνομα δεν είναι πια εδώ, κι αυτοί το κάνουν γιατί τους συμφέρει, μη νομίζεις ότι συγκινήθηκαν·

Δημοσιογραφία εκ των υστέρων...

Κατσάκος Πέτρος, απο την Αυγη...

Την τελευταία τετραετία έχουμε πέσει θύματα ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος ενημέρωσης που επέλεξε τη συνειδητή και συστηματική υπερπληροφόρηση του κοινού σε θέματα «αλλοδαπής παραβατικότητας» και επιλεκτικής απόκρυψης ειδήσεων που περίσσευαν στις τηλεοπτικές και εκδοτικές σκοπιμότητες του μιντιακού συστήματος. Δεν ήταν μόνο η ένταξη στην ενημερωτική ατζέντα μιας σειράς «ειδήσεων» που εδώ και χρόνια λείαιναν το εκλογικό υπόστρωμα της Χ.Α., αλλά και η διαγραφή από την καθημερινή θεματολογία ειδήσεων που έρχονταν σε αντίθεση με την κυρίαρχη λογική ερεθισμού των συντηρητικών αντανακλαστικών της κοινωνίας.
Έτσι, κυριάρχησε η συστηματική απόκρυψη των ναζιστικών εφόδων, των ρατσιστικών πογκρόμ στο κέντρο της πρωτεύουσας αλλά και σε συνοικίες την ώρα που οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» καταλάμβαναν θέση προνομιακού συνομιλητή στα κυρίαρχα ΜΜΕ. Στα παράθυρα του τηλεοπτικού ολοκληρωτισμού ο Άγιος Παντελεήμονας ήταν το άντρο της αλλοδαπής εγκληματικότητας, οι μετανάστες στη Νομική ήταν ο εκχυδαϊσμός του πανεπιστημιακού ασύλου και οι οροθετικές ιερόδουλες μια υγειονομική βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας, την ώρα που αλλοδαποί εργάτες βασανίζονταν από ημεδαπά αφεντικά, την ώρα που χρυσαυγίτες πλιατσικολογούσαν μικρομάγαζα Αφρικανών, την ώρα που μελανοχίτωνες ρατσιστές πυρπολούσαν υπόγεια τεμένη.

Κατά μόνας και από κοινού...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Αδικήθηκε ο κ. Τσοχατζόπουλος. Η καταιγίδα για τα έργα και τις νύχτες της Χ.Α. τού στέρησε την πρωτιά, υποβιβάζοντας την υπόθεσή του στα χαμηλά των τηλεειδήσεων. Υπόθεση σοβαρότατη ωστόσο. Δεν είναι δα ό,τι συνηθέστερο η καταδίκη ενός πρώην υπουργού, ενός παντοδύναμου Νο 2 και παραλίγο Νο 1, σε εικοσαετή κάθειρξη επειδή κρίθηκε ένοχος «για νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα προερχόμενη από κατ’ εξακολούθηση δωροδοκία, από κοινού και κατά μόνας, με την επιβαρυντική περίσταση ότι τέλεσε την πράξη κατ’ επάγγελμα».
Ψυχρό υποτίθεται το δικανικό ιδιόλεκτο, αλλά εδώ είναι καυστικότατο· λέξη και φωτιά. Φωτιά που εξηγεί τις τωρινές στάχτες του ΠΑΣΟΚ, αλλά και το φούντωμα της Χ.Α. πάνω σε αυτές τις στάχτες και, γενικότερα, πάνω στα αποκαΐδια ενός πολιτικού συστήματος αρρωστημένου και νοσογόνου, το οποίο από το 80% που απολάμβανε κάποτε (αθροιστικά ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.), ζορίζεται πια να υπερβεί το 35%. Ο καταδικασθείς, παρατημένος από φίλους και συντρόφους, ευεργετημένους εντούτοις από τη διάσημη ανοιχτοχεριά του, επέμενε πως η δίκη του είναι πολιτική και ότι ο ίδιος τυγχάνει πολιτικός κρατούμενος. Τα κλισέ περί εξιλαστηρίου θύματος και αποδιοπομπαίου τράγου χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τους συνηγόρους του, άλλωστε η χρήση τους δεν κοστίζει τίποτα.Οι δικαστές όμως δεν πείστηκαν, αφού τίποτα το πολιτικό δεν ανακάλυψαν μέσα σε έναν χρηματοβριθή λαβύρινθο εταιρειών, πλασματικών και πραγματικών· ένα λαβύρινθο που σίγουρα δεν ταυτίζεται με τον μυθικό «τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό», πρωτοσκαπανέας του οποίου υπήρξε ο κ. Τσοχατζόπουλος.

Η σύντομη οδός της Ιστορίας...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η συζήτηση σχετικά με τις αιτίες που οδηγούν ή οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να ψηφίσουν τη Χρυσή Αυγή έχει φουντώσει και ως εκ τούτου καλό είναι να βάλουμε σ’ αυτήν, ακόμα ορισμένες παραμέτρους.
Κατά πρώτον, ο Φασισμός (και το δίδυμο αδελφάκι του ο Ναζισμός) αποτελούν σε ιστορική κλίμακα αυτό που στο ατομικό πεδίο ονομάζουμε «λογική της ήσσονος προσπάθειας», η οποία ταιριάζει σε μια κοινωνία μαζών, κατά κύριο λόγο πολιτικά αλλοτριωμένων, και κυρίως ανταποκρίνεται στη διαρκή ανυπομονησία των μικροαστών. Τι σημαίνει αυτό; Οτι αποτελούν μια προσπάθεια «να κόψουμε δρόμο» (να κάνουμε μια συντόμευση/shortcut) στην Ιστορία. Αντί της ορθολογικής επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων μέσω μελέτης και οργανωμένης δράσης (μεταρρυθμίσεων ή επαναστάσεων), τα οποία είναι χρονοβόρα και απαιτούν συνειδητή προσπάθεια, πριμοδοτούμε τη βίαιη εξάλειψη αυτών των προβλημάτων, τη «διαγραφή» τους. Είναι τότε που κυριαρχεί ο ανορθολογισμός: αίμα, τιμή, έδαφος, έθνος, συνωμοσίες κ.ο.κ.

Πώς γίνεται η «διαγραφή»; Εάν για παράδειγμα βιώνουμε την παρακμή της δημοκρατίας, ο σύντομος δρόμος για να αποφύγουμε τη δύσκολη προσπάθεια ανανέωσής της είναι η κατάργησή της. Σπαράσσεται η κοινωνία από τις εσωτερικές της αντιθέσεις; Τις καταργούμε μια και έξω! Πώς; Με πραξικόπημα. Εξ ου και το χρυσαυγίτικο «θα μπούμε στη Βουλή με τα τανκς».

Απώτερος στόχος του Φασισμού πάντα είναι η εξάλειψη των αντιθέσεων, το τέλος των επίπονων και συγκρουσιακών ερωτήσεων, η επιβολή της μοναδικής σκέψης και η απαγόρευση κάθε αμφισβήτησης, δηλαδή ο Ολοκληρωτισμός: η ομοιομορφία και η σιωπή του νεκροταφείου. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Οταν οι πολίτες βρεθούν κάποια στιγμή κάτω από τις παγωμένες φτερούγες του Φόβου.

Το ντεκολτέ και η μαντίλα...

του Θωμα Σιδερη, απο το Τρενο...

Η Γκοζντέ Κανσού δηλώνει επισήμως καλλιτέχνης. Μέχρι πριν λίγες μέρες παρουσίαζε σε μεγάλο ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο της Τουρκίας ένα δημοφιλές βραδινό σόου. Η Κανσού έχασε τη δουλειά της μέσα σε μια νύχτα μετά από την παρέμβαση κυβερνητικών στελεχών στους ιδιοκτήτες του δικτύου, που απαίτησαν να απολυθεί εδώ και τώρα η παρουσιάστρια. Το παράπτωμα της Κανσού ήταν ότι φορούσε φόρεμα με βαθύ ντεκολτέ, το οποίο θεωρήθηκε προκλητικό και προσβλητικό για τη μουσουλμανική ηθική, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται το AKP, το κυβερνών κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν.
Δεν είναι όμως μόνο τα βαθιά ντεκολτέ που ενοχλούν το ανδροκρατούμενο Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Τον Απρίλιο του 2013 διαρρέει στον τύπο η πληροφορία ότι ο ημικρατικός αεροπορικός κολοσσός Turkish Airlines θα απαγορεύσει στις αεροσυνοδούς του να φορούν κόκκινο κραγιόν ή περούκα και να φέρουν σε εμφανές σημείο του σώματός τους τατουάζ. Για τα κραγιόν θα επιτρέπονταν μόνο οι παστέλ αποχρώσεις. Η πληροφορία αυτή στάθηκε η αφορμή για να δημιουργηθεί το ψηφιακό κίνημα του «κόκκινου κραγιόν» ^. χιλιάδες αεροσυνοδοί της μεγαλύτερης αεροπορικής εταιρείας της Τουρκίας άλλαξαν τη φωτογραφία του προφίλ τους στο Facebook με μια φωτογραφία χειλιών βαμμένα σε κατακκόκινο χρώμα.

Ομόλογο σωτηρίας....

toufekiastoskotadi...

Πρέπει να νοιώθουμε ευτυχισμένοι και τυχεροί σαν πολίτες τούτου δω του τόπου.
Ενός τόπου γεμάτου με προστάτες, φίλους, συμμάχους και σωτήρες.
Όλοι φροντίζουν για εμάς, για την ευμάρεια μας αλλά και την καλοπέρασή μας.
Με πλήρη αδιαφορία για το πολιτικό του μέλλον ο GAP θυσιάστηκε το 2009 για να σώσει την χώρα.
Με την ίδια αυτοθυσία ρίχτηκε στην πυρά και ο Λουκάς Παπαδήμος.
Ακολούθησε ο δισέγγονος της  Πηνελόπης Δέλτα.
Θυσίασε τα Ζάππειο 1,2 και 3 για να δηλώσει πως αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος, και να γίνει πρωθυπουργός.
Υποσχέθηκε απογείωση τον Σεπτέμβριο του 2013, και όταν έφτασε ο Σεπτέμβριος ανακήρυξε τον εαυτό του Προστάτη της Δημοκρατίας και έδωσε εντολή στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη να ξεδοντιάσει την Χρυσή Αυγή.
Ακούστηκε λοιπόν, πως ζητάμε σωτήρες και δεν άργησε να φανεί ο επόμενος.
Στουρνάρας Ιωάννης, Υπουργός Οικονομικών της ευτυχισμένης χώρας.
Μεγάλη, οριστική, και ύστατη συνάμα λύση ένα ομόλογο σωτηρίας. Ένα ομόλογο διάρκειας 50 ετών.

Σούρτα-φέρτα στη γωνία....

Sotosblog...
Σας έχω πει ποτέ ότι δεν είμαι Οικονομολόγος; Όχι; Όχι;; Κακώς! Αλλά δεν νομίζω. Σας το έχω πει, και απλώς δεν το θυμάστε. Αν δεν το θυμάστε, δυό φορές «κακώς»! Διότι αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας: Εκατομμύρια τύποι σαν κι εμένα, εκατομμύρια τύποι που δεν έχουν ιδέα από Οικονομικά ανακατεύονται, ωστόσο, με τα Οικονομικά. Επικεφαλής όλων ημών των άσχετων, όπως είναι λογικό, ο υπουργός των Οικονομικών. Σήμερα, ο Γιάννης Στουρνάρας. Προκάτοχός του ο Ευάγγελος Βενιζέλος και πιο πριν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Ο Παπακωνσταντίνου; Τρομερός τύπος! Κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του, έφευγαν από την Ελλάδα ένα δισεκατομμύριο Ευρώ. Και μίλαγε πολύ ο αφιλότιμος, που να πάρει! Ο δε Βενιζέλος… Κάθε φορά που ανοίγει αυτός το στόμα του… Άστο! Πάμε παρακάτω.
Ο Στουρνάρας μας εξήγησε χθες για ποιο λόγο έφυγε η Βιοχάλκο. Δεν έφυγε, λέει, όπως νομίσαμε εμείς ότι έφυγε, αλλά έφυγε έτσι που ουσιαστικά δεν έφυγε. Καλό; Άπαιχτο! Κι αν δεν τον πιστεύουμε, λέει, να πάμε να δούμε τη συνέντευξη που έδωσαν οι άνθρωποι της Βιοχάλκο λίγο πριν φύγουν, για να πειστούμε.
Όπως διευκρίνισε ο Στουρνάρας, απλώς η Βιοχάλκο δεν έβρισκε εδώ χρήματα για να κάνει μια μεγάλη επένδυση που ήθελε, και πήγε να τα βρει αλλού. Χρειαζούμενη η διευκρίνιση πράγματι, διότι μας είχε περάσει από το μυαλό η σκέψη ότι ο πραγματικός λόγος που έφυγε ήταν επειδή έβαζε δυνατά τη μουσική τα βράδια ο από κάτω, κι ενοχλούσε.

Για την πατρίδα και όλους αυτούς…

του Βαγγελη Διαμαντοπουλου, απο το TVXS...

Πάντα με προβλημάτιζε το πόσο εύκολα έπεφταν συμπολίτες μου θύματα της πατριδοκαπηλίας. Αρκούσε για αυτούς η δημόσια χρήση συμβόλων όπως η σημαία και η συνεχόμενη επίκληση λέξεων όπως πατρίδα, έθνος, Ελλάδα για να πειστούν και να υποστηρίξουν κόμματα και σχηματισμούς επειδή επικαλούνταν ότι νοιάζονταν υπέρμετρα για όλα τα παραπάνω.

Αυτή η "αδυναμία" τους που εμπεριέχει στοιχεία εξαρτημένων αντανακλαστικών, καλλιεργήθηκε συστηματικά από το κράτος μέσω της εθνικής αφήγησης και δεν έχει πάψει να παίζει κυρίαρχο ρόλο στην διαμόρφωση του πολιτικού χάρτη ακόμη και στις μέρες μας σε υπερθετικό βαθμό μάλιστα.

Έτσι λοιπόν από την μια ο πρωθυπουργός της χώρας Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται ως συνεχιστής των μνημονιακών πολιτικών που αποτελούν το σχέδιο υποτίμησης της εργασίας και ξεπουλήματος όλων των δημόσιων πόρων και αγαθών για την εξυπηρέτηση των αναγκών κερδοφορίας του εθνικού και του διεθνούς κεφαλαίου. Η κυβέρνηση Σαμαρά και η πολιτικές της οδηγούν την χώρα σε μια άνευ προηγούμενου καταστροφή του παραγωγικού της ιστού, βυθίζουν στην απόγνωση το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, και όμως ο ίδιος άνθρωπος οδηγός των παραπάνω πολιτικών εμφανίζεται στην ομιλία του στο συνέδριο της Ν.Δ με φόντο μια τεράστια Ελληνική σημαία να "ιδρύει" την νέα Ελλάδα και σε ανάλογο ύφος στην (Δ.Ε.Θ.) να χρησιμοποιεί 74 φορές την λέξη Ελλάδα.

Άκης: ο αίρων τας αμαρτίας του πολιτικού κόσμου...

Cogito ergo sum...

Τελικά, την έφαγε την εικοσάρα ο Άκης. Άλλο ένα νά 'τρωγε, θά 'κανε μπλακ τζακ. Τί να του κάνω; Ας πρόσεχε. Πού πας, ρε δόλιε Καραμήτρο; Αφού το είδες πως σε κατεβάσανε από το τραίνο με το έτσι θέλω, τί περίμενες; Ενα κουκούτσι μυαλό νά 'χες, θα καταλάβαινες ότι πάνε να σου φορτώσουν όλες τους τις αμαρτίες. Άκης: ο αίρων τας αμαρτίας σύμπαντος του διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου. Αυτός κι ο γιατρός από την Θεσσαλονίκη, με τα φτερά και τα πούπουλα.

Πάντως, για να λέμε και του στραβού αλλά και του διεφθαρμένου το δίκιο, μάλλον δεν είναι τρελλός ο Άκης που φωνάζει ότι τον στήσανε. Ε, πώς για; Μόνος του τις έδινε τις παραγγελίες για τα όπλα; Τί διάολο έκανε ολόκληρο ΚΥΣΕΑ; Μπιρίμπα παίζανε στις συνεδριάσεις τους κι υπογράφανε ότι έβαζε κάτω από την μύτη τους ο ωραίος Μπρούμελ;

Από την άλλη, πόσα χρόνια ήτανε υπουργός άμυνας ο Άκης; Από τις 23 Σεπτεμβρίου 1996 μέχρι τις 24 Οκτωβρίου 2001, παναπεί 5 χρόνια κι έναν μήνα. Δηλαδή, σ' αυτή την πενταετία γίνανε όλες οι λαμογιές; Δηλαδή ο Μεμάς ο Αρσένης που ήταν υπουργός άμυνας πριν τον Άκη και ο Γιάννος ο Παπαντωνίου (ο έτερος γόης τού ΠαΣοΚ) τα κάνανε όλα καλά; Δηλαδή τόσες "αγορές του αιώνα" που γίνανε από την μεταπολίτευση και δώθε ήσαν διάφανες; Κρύσταλλο; Μη χέσω.

Δημοσκοπήσεις: Η θεωρία των άκρων καταρρέει, η Χρυσή Αυγή αντέχει....

του Γιώργου Ανανδρανιστάκη, απο την Αυγη...

Το κτήνος λαβώθηκε αλλά δεν πέθανε. Αυτό είναι το γενικό συμπέρασμα από τις τρεις δημοσκοπήσεις, της VPRC, της Palmos και της Alco, που δημοσιεύτηκαν το Σαββατοκύριακο και συμπεριλαμβάνουν όλα τα πρόσφατα γεγονότα, τις συλλήψεις, τις αποκαλύψεις, την μη προφυλάκιση των τριών, την προφυλάκιση του Μιχαλολιάκου και του Παππά. Το ευχάριστο είναι ότι η ξέφρενη προέλαση των ναζί ανακόπηκε, εκεί που πήγαιναν για το 15%, ίσως και παραπάνω, τώρα έχουν πέσει κάτω από το 10%. Το δυσάρεστο είναι ότι η Χρυσή Αυγή παραμένει τρίτο κόμμα και μάλιστα με εξαιρετικά υψηλά ποσοστά που κυμαίνονται από το 8% έως το 9,7%.
Κι όμως, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μετά τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η Χ.Α. λειτουργεί ως εγκληματική οργάνωση, ότι είναι ένας εσμός δολοφόνων, μπράβων, εκβιαστών, νταβατζήδων, μετά απ' όλα αυτά, υπάρχουν 600.000 συμπολίτες μας που δηλώνουν έτοιμοι να ψηφίσουν το ναζιστικό κτήνος. Κι όταν φτάνουμε στα ποιοτικά ευρήματα, η κατάσταση γίνεται πιο μαύρη και από το μακό του Μιχαλολιάκου: Στη δημοσκόπηση της VPRC, το 16% δηλώνει ότι η Χ.Α. δεν είναι εγκληματική οργάνωση, ενώ ένα επιπλέον 14% δεν εκφέρει γνώμη. Στη δημοσκόπηση της Alco το 22% απαντά ότι η Χ.Α. δεν είναι εγκληματική οργάνωση και το 7% ότι δεν γνωρίζει, το 26% δεν τη θεωρεί επικίνδυνη για τη Δημοκρατία και το 8% δεν γνωρίζει και, τέλος, το 24% ζητά να μην της κοπεί η κρατική χρηματοδότηση. Στη δημοσκόπηση της Palmos το 21% δεν συμφωνεί με τη σύλληψη των στελεχών της Χ.Α., το 20% δεν τη θεωρεί εγκληματική οργάνωση και το 10% δεν έχει γνώμη.

Το Σύνταγμα του Δαρβίνου...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...

Το Σύνταγμα είναι μια βαριά και δυσκίνητη ρύθμιση που κάθεται παχουλά πάνω απ' την πραγματικότητα. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες μορφές πειρατικής οικονομίας και εύπλαστου κράτους, τα οποία διαμορφώνονται με βία, τύφλωση και αναλγησία. Η χώρα «αποσυνταγματοποιείται» de facto, μέσα από την ιδεολογική αποσάθρωση των ελίτ και μέσα από την παρασυνταγματική πολυνομία - που πλήττει τους τίμιους και ευνοεί τους ανέντιμους. Η επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος θα απελευθερώσει στην αοριστία μεγάλες σημασιακές και νομικές επικράτειες που θα αφορούν τα μέχρι σήμερα κοινωνικώς συμφωνηθέντα.
Οντως τα υπολείμματα αστικού κράτους αλλά και ιστορικών κληροδοτημάτων, όπως διασώζονται στις συνταγματικές πρόνοιες του Καραμανλή και του Τσάτσου, παρατίθενται ως εκθέματα μουσείου, ως μέλη στη φορμόλη. Αν το μεταχουντικό Σύνταγμα εκφράζει ορισμένες πυκνώσεις της Ιστορίας (π.χ. την άρση της πολυετούς απονομιμοποίησης του Κομμουνιστικού Κόμματος) άρα έχει ισχυρές μέριμνες για ιδεολογική ελευθερία, επίσης αν εκφράζει ορισμένα συλλογικώς αποφασισμένα αγαθά (μόρφωση, υγεία, χωροταξική ισορροπία, δημοκρατικά δικαιώματα κ.λπ.), η νέα πραγματικότητα που εμπεδώνεται αδίστακτα και επιθετικά επιβάλλει άρση αυτών των ρυθμίσεων.
«Να αφήσουμε τη ζωή και τον Δαρβίνο να αποφασίσουν ποιο απ' τα γατιά θα επιζήσει». Το Σύνταγμα προνοεί για όλους, κάποιοι όμως περισσεύουν. Σ' αυτή την ανάλγητη νέα παραδοχή, θανάτου, αποκλεισμού φαίνεται ότι θα αντιστοιχηθεί η νέα συνταγματική κατάσταση.
Είναι ενδιαφέρον ότι η Χ.Α., σφετεριζόμενη τις δομές του αστικού κράτους, γίνεται το όχημα της άρσης του.

Ο σερ Άλεξ και ο Γ. Στουρνάρας...

Ευκλείδης Τσακαλώτος, απο την Αυγη...

Το 2002 ο Άλεξ Φέργκιουσον, ο προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πούλησε τον Γιάαπ Σταμ γιατί θεώρησε ότι τα καλύτερα χρόνια του μεγάλου Ολλανδού αμυντικού ήταν πίσω του. Αυτή την απόφαση, μας λένε οι Κρις Άντερσον και Ντέιβιντ Σάλι, στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο τους για την όλο και μεγαλύτερη χρησιμοποίηση των στατιστικών στοιχείων στον αθλητισμό (The Numbers Game, εκδόσεις Viking), την πήρε με βάση τις μειωμένες επεμβάσεις (τάκλιν) του παίκτη από χρόνο σε χρόνο. Αλλά δυστυχώς για τον σερ Άλεξ βασίστηκε σε λάθος στατιστικό στοιχείο - ο Σταμ συνέχισε με μεγάλη επιτυχία την καριέρα του στη Λάτσιο και στη Μίλαν: οι μεγάλοι αμυντικοί δεν χρειάζεται να κάνουν πολλά "κοψίματα", απλώς πρέπει να καλύπτουν τους χώρους με τέτοιον τρόπο ώστε να αποτρέπουν τους επιθετικούς.
Το φαινόμενο της κατάχρησης των στατιστικών στοιχείων επηρεάζει όχι μόνο τον αθλητισμό, αλλά σχεδόν όλες τις πτυχές της ζωής μας. Τον τελευταίο καιρό το μέγεθος του πρωτογενούς πλεονάσματος έχει αναδειχθεί ως σημαντικότατο μέγεθος, με σχεδόν μαγικές ιδιότητες για το μέλλον της χώρας μας. Δεν θα επιμείνω στα επιχειρήματα περί δημιουργικής λογιστικής που έχουν αναδειχθεί από πολλές πλευρές. Απλώς να επισημάνω ότι, με τον τρόπο που παρουσιάζει τα στοιχεία η κυβέρνηση, δεν έχουμε ούτε καλή εικόνα της στιγμής ούτε ικανοποιητική αίσθηση της δυναμικής των δημοσιονομικών μεγεθών - όταν η "επιτυχία" βασίζεται στη μείωση των δημόσιων επενδύσεων ή τη μη επιστροφή φόρων, τότε ξέρουμε ότι τα προβλήματα θα σκάσουν κάποτε στο μέλλον.

Αντιφασιστικό μέτωπο με αφύπνιση της Αριστεράς...

Του Ευτύχη Μπιτσάκη, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Επρεπε να θυσιαστεί ένας νέος για να αφυπνιστεί η κυβέρνηση και να ενεργοποιηθεί ο κατασταλτικός μηχανισμός. Αλλά η κυβέρνηση δεν ήξερε; Οι τριάντα-τόσοι φάκελοι του κ. Δένδια γέμισαν με στοιχεία αυθημερόν; Και το πλήθος των εγκληματικών στοιχείων που δημοσίευσε το «Εθνος» τα αγνοούσε η κυβέρνηση; Και επίσης, δεν είχε ιδέα για τη διάβρωση του κρατικού μηχανισμού και ειδικά των σωμάτων ασφαλείας από τους νεοναζί;
Η κυβέρνηση ήξερε! Τα γεγονότα ήταν γνωστά, όπως και η ιδεολογία της νεοναζιστικής οργάνωσης. Η Αριστερά, και όχι μόνον η Αριστερά, είχε κατά καιρούς επισημάνει τον κίνδυνο. Γιατί λοιπόν οι εκάστοτε κυβερνήσεις αδιαφορούσαν; Η Χ.Α. δεν ήταν το μακρύ χέρι, η απόληξη του κρατικού μηχανισμού. Εξέφραζε όμως, σε ακραία μορφή, ιδέες που συνιστούν στοιχεία της κυρίαρχης ιδεολογίας της χώρας μας: τον ρατσισμό, τον αντικομμουνισμό, τη λατρεία του αυταρχικού κράτους, τη ναζιστική ιδεολογία. Ολα αυτά δεν ενοχλούσαν την κυρίαρχη τάξη μας. Αλλά η Χ.Α. ξεπέρασε τα σιωπηρά καθορισμένα όρια. Δολοφονίες, τραυματισμοί, ξυλοδαρμοί, όργιο ρατσισμού και αντικομμουνισμού. Και τελευταίο, το μαχαίρωμα του Παύλου Φύσσα.

Τώρα η κυβέρνηση χαρακτηρίζει τη Χ.Α. εγκληματική οργάνωση, και συλλαμβάνει τα ηγετικά στελέχη της. Θετικό; Ναι μεν, αλλά αυτονόητο καθήκον για οποιαδήποτε κυβέρνηση είναι να εφαρμόζει «τον νόμο». Ας μην παριστάνει συνεπώς τον θεματοφύλακα των δημοκρατικών αξιών. Η ευθύνη της είναι δεδομένη και ανεξίτηλη.

Τίποτα δεν έχει τελειώσει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά...

απο την Εποχη...
** Το Μαξίμου επιμένει στη θεωρία των δύο άκρων, επιστρατεύει τις Σκουριές.
** Δεν αρκεί ποινική δίωξη της Χρυσής Αυγής. Πρέπει να ηττηθεί και πολιτικά.

Το κρίσιμο βήμα έγινε. Ο υπουργός προώθησε το φάκελο της Χρυσής Αυγής στην εισαγγελία του Άρειου Πάγου, οι διωκτικές αρχές κινήθηκαν, όχι με τους γνωστούς ρυθμούς, οι κατηγορίες απαγγέλθηκαν, οι κατηγορούμενοι περιμένουν τη δικάσιμο, που δεν πρέπει να αργήσει.
Μπορούμε να κάνουμε παρατηρήσεις, να προβάλλουμε αντιρρήσεις, να υποδείξουμε ολιγωρίες ως προς αυτό το σκέλος της υπόθεσης, αλλά τα πράγματα έχουν πάρει ένα δρόμο. Το ερώτημα είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτός ο δρόμος, σε ποιο βάθος θα φτάσουν οι παρεμβάσεις όχι απλώς για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, αλλά για την αποτροπή της επανάληψης του ίδιου έργου.
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν μπορεί να είναι ούτε επικοινωνιακή ούτε διαδικαστική, αλλά απαραίτητα και βαθύτατα πολιτική.
• Δεν χωρούν προχειρότητες και βιαστικές κινήσεις, που στόχο έχουν κυρίως να δείξουν ριζικότερη, χωρίς να ενδιαφέρονται για τη μονιμότερη και αποφασιστικότερη αντιμετώπιση των αντιλήψεων που ενισχύουν τις ναζιστικές ιδέες και τους φορείς τους. Τέτοιες κινήσεις είναι πολύ πιθανό να ευνοήσουν απόψεις που έντεχνα διαδίδονται ότι άδικα διώκονται οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής, ενώ «οι κλέφτες κυκλοφορούν ελεύθεροι».

Ζει ο στρατηγός Γκιαπ;

της Μαριαννας Τζιαντζη...
  Ο θάνατος του στρατηγού Γκιαπ, που ανακοινώθηκε προχθές, έγινε πρωτοσέλιδη είδηση. Ήταν ένας ηγέτης που συνδέθηκε με την εποποιία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του Βιετνάμ και που η ιδιοφυϊα του αναγνωρίστηκε από φίλους και εχθρούς. ΄Ενας άνθρωπος που συνέβαλε αποφασιστικά στο να γυρίσει ο τροχός της ιστορίας.

1η Αυγούστου 2006. O Γκιαπ αγκαλιάζει και ασπάζεται
τον Ούγκο Τσάβες. Στο σπίτι του Γκιαπ στο Ανόι.

Ο Γκιαπ πέθανε στα βαθιά γεράματα -πιο βαθιά δεν γίνεται. Ο στρατηγός πέθανε, όμως το άλλο Βιετνάμ, αυτό που φλόγιζε καρδιές και συνειδήσεις σε όλο τον κόσμο, έχει πεθάνει προ πολλού. Ένα ενδιαφέρον ερώτημα θα ήταν όχι το πόσοι Έλληνες σήμερα γνωρίζουν ποιος ήταν ο Γκιαπ, αλλά στο πόσοι -ανάμεσα σε εκείνους που ξέρουν ποιος ήταν- τον λογάριαζαν για ζωντανό. Οι περισσότεροι τον είχαμε για πεθαμένο, νομίζαμε ότι είχε πεθάνει όπως και άλλες θρυλικές ιστορικές μορφές του 20ού αιώνα. Κάποτε όλοι ήξεραν τον Γκιαπ και τον Χο Τσι Μινχ, ενώ το οχυρό Ντιε Μπιεν Φου δεν είχε γίνει μόνο το σύμβολο της ηρωικής αντίστασης, αλλά η αδιάσειστη απόδειξη ότι όλα είναι δυνατά, ότι η αποικιοκρατία δεν είναι ανίκητη. Kαι λίγα χρόνια αργότερα οι βιετναμέζοι μαχητές απέδειξαν ότι και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος.

Τα χειρότερα Πανεπιστήμια στον Πλανήτη....

oh-bondageupyours.blogspot.gr...
Στο protagon.gr ανέβηκε ένα άρθρο με τίτλο «το πιο ταξικό σύστημα εκπαίδευσης του κόσμου». Από τον τίτλο παρακινήθηκα να το διαβάσω. Το έχει γράψει η Άννα Δαμιανίδη.
Αυτό που λέει ουσιαστικά σε λίγες γραμμές είναι ότι τα Πανεπιστήμια και τα σχολεία της χώρας είναι αριστεροαναρχοκρατούμενα και οι φοιτητές δεν μπορούν να τελειώσουν γρήγορα τις σπουδές τους, οι αναρχοαριστεροί φοιτητές κάνουν καταλήψεις και καταστρέφουν τα πάντα στο διάβα τους και οι αριστεροαναρχικοί καθηγητές κοιτάνε μόνο τα συνδικαλιστικά.

Από την άλλη, μας λέει, η κ. Δαμιανίδη ότι στα πανεπιστήμια στην Αγγλετέρα όλα δουλεύουν ρολόι. Όλα είναι άψογα. Και επειδή υπάρχει εντατικοποίηση των σπουδών οι φοιτητές είναι χαρούμενοι που τους  πιέζουν να βγάλουν την σχολή γιατί από την πολύ πίεση δουλεύουν και αποδίδουν. Όταν τελείωσα την ανάγνωση του κειμένου μου ήρθε μια αηδία για την τόση ξετσίπωτη προπαγάνδα που κάνουν μερικοί δημοσιοκάφροι.

Τα δημόσια ΑΕΙ σίγουρα δεν είναι τα καλύτερα του κόσμου, σίγουρα όμως δεν είναι και χειρότερα του πλανήτη. Ειδικά οι Πολυτεχνικές σχολές των δημόσιων ΑΕΙ έχουν πετύχει πολλές διακρίσεις σε διεθνείς αξιολογήσεις και διαγωνισμούς. Αλλά ας δούμε λίγο τα ζητήματα που έθεσε η αρθρογράφος: καταλήψεις, απεργίες και τι προβλήματα δημιουργούν αυτές οι αγωνιστικές πρακτικές στο σύνολο των φοιτητών/μαθητών, πλούσιων και φτωχών.

Ας ξεκινήσουμε λίγο αντίστροφα την αποδόμηση των όσων λέει η κ. Δαμιανίδη…

Κυρία Δαμιανίδη αφού τα δημόσια σχολεία είναι τόσο χάλια, μπορείτε να μου πείτε γιατί τα παιδιά που πάνε σε ιδιωτικά σχολεία, στα οποία οι καθηγητές δεν απεργούν και οι μαθητές δεν κάνουν καταλήψεις, πηγαίνουν επίσης σε φροντιστήρια και ξοδεύουν ατελείωτες ώρες σε ιδιαίτερα ή στην λεγόμενη «μελέτη» εντός των σχολικών τειχών; Θα ήθελα πολύ να μου το απαντήσετε αυτό….

Πάμε τώρα στο ζήτημα της ανώτατης εκπαίδευσης, το οποίο λόγο ιδιότητας(Κοινωνιολογίας φοιτητής) το γνωρίζω λίγο καλύτερα από ότι γνωρίζετε εσείς ως μητέρα φοιτητών που βλέπετε τα πράγματα απ’έξω και διατυπώνετε αξιολογικές κρίσεις για το επίπεδο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, δίχως όμως να το έχετε ψάξει και καθόλου, όπως θα έκανε άλλωστε και ο κάθε μικρός κακής ποιότητας γκεμπελίσκος.

Είμαι φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Τμήμα Κοινωνιολογίας στη Μυτιλήνη. Στο τμήμα μου, σε διαδικασία ανέλιξης αριστερού καθηγητή και συνδικαλιστή σε ανώτερη βαθμίδα ακούστηκαν οι εξής φράσεις ,από άλλους «καλούς» καθηγητές, ως αιτιολογία καταψήφισης της ανέλιξης του: «είναι αριστερός» και «δημοσιεύει τα συγγράμματα του, σε αριστερούς εκδοτικούς οίκους των Εξαρχείων» . Για πείτε μου κυρία Δαμιανίδη, το πρόβλημα εδώ ποιο είναι; Ο συνδικαλισμός ή έλλειψη ακαδημαϊκότητας από συγκεκριμένη γκρούπα καθηγητών, φίλα προσκείμενη στην κυβερνητική εξουσία;

Στο ίδιο Ίδρυμα πάλι, έγινε πάρτι ρεμούλας πολλών χιλιάδων ευρώ, την ώρα μάλιστα που οι εστίες για άπορους φοιτητές μειώνονται και μπήκε και τέλος στην δωρεάν σίτιση των φοιτητών. Στο Ίδρυμα που φοιτώ λοιπόν, τα μέλη της Πρυτανείας και μερικοί υπάλληλοι της Επιτροπής Ερευνών έτρωγαν από χίλιες πλευρές, την ώρα που συμφοιτητές μου πεινούσαν και δεν είχαν «που την κεφαλήν κλίναι». Είναι αυτός αιτία για να κάνω κατάληψη; Ή δεν είναι;

Στο Ίδρυμα που φοιτώ, όπως και σε όλα τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, η κυβέρνηση αποφάσισε να διώξει τους συμβασιούχους καθηγητές, που είναι γνωστοί ως καθηγητές ΠΔ 407. Σε πολλά τμήματα του Ιδρύματος μου, το πρόγραμμα σπουδών δεν θα βγαίνει καθόλου ή θα έχει τρομερές ελλείψεις. Στο τμήμα μου, για να βγει ολοκληρωμένο το πρόγραμμα σπουδών, η Επιτροπή Προγράμματος Σπουδών, ανέθεσε σε έναν μόνον καθηγητή την διδασκαλία 7 μαθημάτων. Είναι δυνατόν ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος να έχει εξειδίκευση σε 3 διαφορετικά αντικείμενα; Και εάν είναι δυνατόν να συμβεί αυτό, προϋπόθεση είναι να έχει και 3 διαφορετικά διδακτορικά, πράγμα που στην προκειμένη δεν ισχύει. Για την ακρίβεια ο καθηγητής αυτός μήνυσε μεταπτυχιακούς φοιτητές του επειδή οι τελευταίοι έγραψαν μια επιστολή παραπόνων προς τον πρόεδρο του τμήματος, λέγοντας πως δεν είναι συνεργάσιμος και πολλές φορές και προσβλητικός. Για πείτε μου, είναι λόγος για κατάληψη, η επαναπρόσληψη των καθηγητών μου; Είναι λόγος για κατάληψη η καλύτερη ποιότητα των σπουδών μου και των καθηγητών μου;

Αυτά που ανέφερα είναι τα απλά περιστατικά και κάθε Ίδρυμα έχει τα δικά του αντίστοιχα συμβάντα. Οι καταλήψεις όμως, όπως και οι απεργίες, έχουν σοβαρότερους λόγους. Ο κυριότερος λόγος είναι οι συνεχείς προσπάθειες υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης από τις κυβερνήσεις. Ο περίφημος νόμος Αρβανιτόπουλου δίνει το δικαίωμα στις κεφαλές των ιδρυμάτων να περνάνε από πειθαρχικά συμβούλια μέλη των Ιδρυμάτων(φοιτητές,καθηγητές και υπαλλήλους) εάν η δημόσια και ιδιωτική ζωής τους προσβάλει τα ήθη του Ιδρύματος. Από και ως που η κεφαλή ενός Ιδρύματος έχει τέτοιο δικαίωμα; Μπορώ να εξοργίζομαι όταν καταπατάται η δηκτικότητα της ζωής μου;

Ο ίδιος νόμος καταργεί το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων. Εξωτερικοί παράγοντες αναλαμβάνουν την διοίκηση. Άνθρωποι που προέρχονται από τον επιχειρηματικό κόσμο κάνουν τσιφλίκι τους τα Πανεπιστήμια και προωθούν αλλαγές τέτοιες έτσι ώστε να έρθει σιγά σιγά η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης. Οι εξωτερικοί παράγοντες συγκροτούν το Συμβούλιο Ιδρύματος, το οποίο πχ θα μειώσει τον προϋπολογισμό(που είναι ήδη μειωμένος),το Υπουργείο θα συμφωνήσει και τότε τα  τμήματα του Ιδρύματος θα πρέπει να βρουν ιδιωτική χρηματοδότηση ή να μπουν δίδακτρα. Για πείτε μου λοιπόν, τα δίδακτρα είναι ταξικό μέτρο ή όχι; Αποκλείουν τους φτωχούς από τις σπουδές ανώτατου επιπέδου; Και για τους ιδιώτες… επειδή κανείς ιδιώτης δεν είναι ηλίθιος να δίνει λεφτά για την ψυχή της μάνας του, θα ζητήσει ανταλλάγματα ανάλογα με το συμφέρον του. Έτσι στο τμήμα Κοινωνιολογίας πχ ο ιδιώτης θα θέλει περισσότερους απόφοιτους με ειδίκευση στην Εμπειρική Έρευνα, άρα τέρμα οι ολοκληρωμένοι απόφοιτοι κοινωνιολογίας, εμπρός για κάτι που θα μοιάζουν με κοινωνιολόγους. Πείτε μου λοιπόν, μπορώ να κάνω κατάληψη για να μην ξεπουληθεί το πανεπιστήμιο μου αλλά και η επιστήμη που σπουδάζω; Για να μπορούν να σπουδάζουν όλοι οι φτωχοί αυτής της χώρας σε αξιοπρεπές επίπεδο; Μπορώ;

Επίσης απολύουν διοικητικούς υπαλλήλους. Πολλούς διοικητικούς υπαλλήλους οι οποίοι κρατάνε όρθια όλα αυτά τα χρόνια τα ιδρύματα. Έχουν δικαίωμα αυτοί οι άνθρωποι να αγωνίζονται να κρατήσουν την εργασία τους και την αξιοπρέπειά τους; Το έχουν προφανώς. Ταυτόχρονα όμως αγωνίζονται για να μην ξεπουληθούν και τα δημόσια Ιδρύματα και γίνουν βορά στα χέρια κάθε επίδοξο επιχειρηματία που θα θέλει αναλώσιμους εκπαιδευμένους σκλάβους.

Γιατί γκρινιάζετε λοιπόν που ο γιόκας σας έχασε μια εξεταστική επειδή οι συμφοιτητές του πάλευαν για να έχει αξία το πτυχίο του και όχι να είναι ένα κουρελόχαρτο, για να μπορείτε εσείς τώρα να κομπάζετε για τα κατορθώματα του;

Τα φιλιά μου,
Ο Άκρατος

Είχε success η απεργία ή ήταν ένα ακόμα story;

του Δημητρη Τσιριγωτη...

Ο ρόλος της ΟΛΜΕ στην απεργία

Όταν ανοίγει ένας διάλογος για το συνδικαλισμό πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να πυροδοτήσουμε καταστάσεις που θα έχουν αποτέλεσμα να φτάσουμε σε σημείο να μην έχουμε τελικά καθόλου συνδικαλισμό. Αυτό βέβαια θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τον κλάδο μας αφού είναι ο μοναδικός και αδιαμφισβήτητος τρόπος συλλογικής εκπροσώπησης και διεκδίκησης.

 Το θέμα με την ΟΛΜΕ είναι η απόσταση της ηγεσίας της με τη βάση των καθηγητών. Εδώ υπάρχει μεγάλο χάσμα. Επίσης υπάρχει  έλλειμμα εμπιστοσύνης της βάσης απέναντι στην ΟΛΜΕ, αποτέλεσμα μιας σειράς λανθασμένων επιλογών που έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια (της καταμαρτυρούν  αδράνεια που δεν  πρότεινε κινητοποιήσεις  νωρίτερα ,όταν βλέπαμε αυτό που θα ερχότανε).

Η Χ.Α., το ''συνταγματικό τόξο'', η απάντηση της Αριστεράς...

του Άγγελου Κοντογιάννη-Μάνδρου, απο toportal.gr...

Δεν χωρά αμφιβολία ότι οι τελευταίες εξελίξεις, όσον αφορά τόσο τη σύλληψη του ηγετικού πυρήνα της Χ.Α. όσο και τις αποκαλύψεις που γίνονται γύρω από τη λειτουργία, τα χτυπήματα και τις σχέσεις των νεοναζί με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και όχι μόνο, κινούνται σε θετική κατεύθυνση. Το γεγονός αυτό, όμως, δεν θα πρέπει να αποπροσανατολίζει από το πολιτικό δια ταύτα της όλης υπόθεσης, το οποίο αξονίζεται γύρω από τρία κυρίως ζητήματα.

Το πρώτο είναι ότι αποτελεί απολύτως εσφαλμένη ερμηνεία των εξελίξεων η αφήγηση που λέει ότι, έπειτα από την σύλληψη μέρους του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης και αποκάλυψης του εγκληματικού της χαρακτήρα, η επιρροή της Χ.Α. θα καταρρεύσει και η οργάνωση επί της ουσίας θα περάσει σε περίοδο αδράνειας ή σε φάση διάλυσης.
Η ερμηνεία αυτή φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ότι δομικό στοιχείο της οργανωτικής και πολιτικής ανάπτυξης της Χ.Α. ήταν και παραμένει ο κοινωνικός αντίκτυπος της μνημονιακής λεηλασίας και η συνδεόμενη με αυτόν κατάρρευση του κομματικού συστήματος. Στο βαθμό, λοιπόν, που η Χ.Α είναι παράγωγο των δυναμικών που απελευθερώνει τόσο η οξύτατη οικονομικό-κοινωνική κρίση όσο και η κρίση εκπροσώπησης που σοβεί στο χώρο της δεξιάς μετά την άνευ όρων προσχώρηση του Σαμαρά στο μνημονιακό στρατόπεδο, είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι η κοινωνική δυναμική που εξέφραζε η Χ.Α. θα υποχωρήσει δραματικά μπροστά στις αποκαλύψεις.

Μικρά σχόλια για την συγκυρία και την Aριστερά....

Του Χρήστου Λάσκου, απο το TVXS...

Είναι προφανές, νομίζω, πως για μεγάλο διάστημα η πολιτική ατζέντα θα επικαθορίζεται από τα σχετικά με την Χρυσή Αυγή.
Και ήδη έχουν αρχίσει οι επικοινωνιακές μηχανές, με πρωτεργάτες τους αείποτε εκσυγχρονιστές και τα συγκροτήματά τους, να τίθενται σε κίνηση με όλη τους την ισχύ. 

Με βασικό ερώτημα προκειμένου να ασκηθεί η πίεση πάνω μας: θα συνδράμετε, στις επείγουσες συνθήκες που βιώνει ο «τόπος», στη σύμπηξη του αναγκαίου συνταγματικού τόξου των δημοκρατικών δυνάμεων; Ας το δούμε, λοιπόν.

1. Θα συνδράμουμε ή όχι στη σύμπηξη του «αναγκαίου όσο ποτέ» συνταγματικού τόξου; Η απάντηση είναι, προφανώς, όχι. Δεν θα συνδράμουμε στο μέτρο που δεν υπάρχει καμιά αναγκαιότητα να συμβεί κάτι τέτοιο.

Ακατάλληλα υλικά...

Του ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

ΕΤΣΙ κι αλλιώς θα ξεχάσουμε γρήγορα. Καλό και κακό. Κακό να ξεχάσουμε σε λίγες μέρες τα οργισμένα κηρύγματα μίσους όλων αυτών των υπόδικων στελεχών της Χρυσής Αυγής, τα πρόσωπα με τα πολλά καντάρια ψυχοπαθολογικής διαταραχής, που κάποιοι τους πλάσαραν ως συγκυβερνώντες στην επόμενη κυβέρνηση, τα πιτσιρίκια στα Γυμνάσια που ετοιμάζονταν να επανδρώσουν τις μαύρες λεγεώνες, τους δασκάλους που φοβούνταν να μιλήσουν ενάντια στο φασισμό γιατί την άλλη μέρα πήγαιναν γονείς (!) και τους απειλούσαν. Κακό να ξεχάσουμε το αίμα των δολοφονηθέντων.

Κακό, να μη μάθουμε τελικά ποιοι ήταν οι χουβαρντάδες που τους έκοβαν τις επιταγές.
Καλό, να φύγουμε μπροστά, εκεί που συνεχίζει να παίζεται η ζωή μας, εκεί που κάθε μέρα ακούς κι ένα κακό νέο πια. Ολο και πιο κοντά, σε όλο και πιο δικούς σου. Και να φτιάξεις ό,τι μπορείς, προσπαθώντας να βρεις δικά σου υλικά. Γιατί αυτά που κυκλοφορούν έξω είναι σκέτα μπάζα. Οσο κι αν ακούγεται παράδοξο, δεν είναι και τόσο ενδιαφέρουσα η εποχή. Από τις φάτσες των χρυσαυγιτών, τους καινούργιους προέδρους των ποδοσφαιρικών ομάδων, κάποιους εκδότες, κάτι πολιτικούς, λες, δεν μπορεί ρε γαμώ το να ζω σε τόσο δεύτερη εποχή! Σαν τότε που ήρθαμε σε επαφή με τα μέλη της «17 Νοέμβρη». Πολλοί είχαν στο μυαλό τους κάτι σαν τον Ρενάτο Κούρτσιο -τουλάχιστον- και βρεθήκαμε μπροστά σε κάτι τόσο λίγο, που ήταν απορίας άξιον τόσο η επιχειρησιακή τους δεινότητα όσο και ότι κατάφερναν να ξεφεύγουν δεκαετίες...

Το οικονομικό υπόβαθρο της πολιτικής αναταραχής...

του Κωστα Λαπαβιτσα...

Ήταν βαθύτατη η πολιτική αναταραχή που προέκυψε το Σεπτέμβριο, αν και η πορεία της αποδείχτηκε απρόβλεπτη. Η ίδια όμως η αναταραχή ήταν απολύτως προβλέψιμη, αρκεί κανείς να μην έκλεινε τα μάτια του στις εξαιρετικά τεταμένες κοινωνικές συνθήκες που έχουν από καιρό φέρει την πολιτική ζωή σε κατάσταση ανωμαλίας. Η ομαλότητα που διακηρύσσει ο κ. Σαμαράς δεν υπάρχει, ούτε και θα επιστρέψει εύκολα. Στη ρίζα της αναταραχής είναι η οικονομική καταστροφή που έχουν προκαλέσει τα Μνημόνια.  

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις, κατά το γνωστό απόφθεγμα. Κοιτάξτε λοιπόν το διάγραμμα που δείχνει τη μεταβολή των μισθών στην ελληνική οικονομία συνολικά.