Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Θα ξαναεκλεγώ Πρόεδρος; Ναι, βέβαια, στο Σουμπούτεο...

απο την Αυγη...
Το ότι συμπαρίσταται η ελληνική κυβέρνηση στην Κύπρο είναι περισσότερο από προφανές.
Έτσι και πάει ο Σαμαράς εκεί, στα χέρια θα τον σηκώσουν οι Κύπριοι αδελφοί μας.
Πολύ περισσότερο που ο Στουρνάρας κάλεσε την τρόικα να βομβαρδίσει το νησί για να εφαρμοστούν οι αποφάσεις.
Και να σταματήσει επιτέλους η στείρα άρνηση και ο καταγγελτισμός.
Ε, ναι. Εμείς εδώ, που “κουρέψαμε” αδιαμαρτύρητα τα Ταμεία και τους μικροομολογιούχους και δεν κουνήθηκε φύλλο, μαλάκες είμαστε;
Και πετύχαμε με τη συνέπειά μας και έναν ολόκληρο χρόνο παράταση για το χαράτσι της ΔΕΗ.
Ο Στουρνάρας απέστειλε επίσης μήνυμα συμπαράστασης στη δοκιμαζόμενη τρόικα.
Δεσμευτήκαμε μάλιστα ότι στην επόμενη συνάντηση θα συμφωνήσουμε στα πάντα, και θα αναλάβουμε μερικά ακόμη.
Ε, ναι, τώρα που έχουν οι άνθρωποι σκοτούρες με το κυπριακό, θα μιζεριάζουμε εμείς για μερικές δεκάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους;
Η αλήθεια είναι ότι έκανε μεγάλη μαλακία το Eurogroup. Έστειλε λάθος μήνυμα στη ρωσική μαφία.
Επειδή η ρωσική μαφία είναι εκτός Ευρωζώνης, δηλαδή, πρέπει να της φάμε τα λεφτά;
Δημιουργείται κακό προηγούμενο και θα έχουμε κλυδωνισμούς στο τραπεζικό σύστημα.
Κανονικά έπρεπε να κουρέψουν μόνο τις μικροκαταθέσεις, που είναι και μήνυμα ενάντια στον λαϊκισμό.
Για να αποφύγει φαινόμενα πανικού, η κυπριακή κυβέρνηση έκλεισε τη Λαϊκή Τράπεζα και αμέσως μετά την ξανάνοιξε ώστε να καθησυχάσει τον κόσμο.
Κατά μια άλλη εκδοχή θα χωρίσουν την τράπεζα σε καλή, που έχει τα εξυπηρετούμενα δάνεια και τα λεφτά της ρώσικης μαφίας, και σε κακή, που έχει τα κόκκινα δάνεια και τα λεφτά του κοσμάκη.
Το δοκίμασαν και στον Τιτανικό, υπολογίζοντας ότι έτσι το εστιατόριο της πρώτης θέσης δεν θα βούλιαζε.
Άστραψε και βρόντηξε ο Φώτης Κουβέλης.
Αρχικώς ζήτησε κατηγορηματική δέσμευση ότι το “κούρεμα” των καταθέσεων θα περιοριστεί στην Κύπρο και δεν θα επιβληθεί στην Ελλάδα.
Αυτό είναι που λέει ο Λένιν «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης».
Ή στα ρωσικά: «Μακριά από τον κώλο μας κι ας είναι δέκα μέτρα».
Επίσης ζήτησε περισσότερα κλιμάκια, ώστε η αρπαγή των καταθέσεων να γίνει με δικαιότερο τρόπο.
Αν κάτι μας αρέσει στον Κουβέλη, είναι που έχει πάντα ρεαλιστικές μεταρρυθμιστικές προτάσεις για κάθε ζήτημα.
Μετά όμως αγρίεψε και ζήτησε να ανακληθεί η απόφαση του Eurogroup.
Όπως ήταν φυσικό, στο Eurogroup επεκράτησε πανικός.
Δεν μας έφτανε η Κύπρος, πιεζόμαστε και από τον Κουβέλη τώρα, ούρλιαζε πανικόβλητος κορυφαίος παράγων στις Βρυξέλλες.
Μετά του λάσκαραν τη γραβάτα, του χώσανε και ένα μπουκάλι βότκα στο χέρι και συνήλθε κάπως.

Κηλίδα ανεξίτηλη...

του Στρατή Μπουρνάζου, απο τα Ενθεματα...
Δυο βδομάδες μετά, και η αθώωση Κασιδιάρη δε λέει να φύγει από το μυαλό μου. Έχει εγκατασταθεί εκεί, κηλίδα ανεξίτηλη: στεναχώρια, αποστροφή και απογοήτευση μαζί. Όχι μόνο, και όχι τόσο, για την αθώωση καθαυτή, αλλά για κάποια παρελκόμενα, που αποδείχθηκαν, τελικά, καρδιά της υπόθεσης.
Πρώτα, οι Χρυσαυγίτες που είχαν καταλάβει από πρωίας την αίθουσα και τους ενορχήστρωνε με κινήσεις του χεριού ο Χρήστος Παππάς. Έπειτα ο κατηγορούμενος, που είχε γίνει αρνάκι (αυτός, ο λιονταρής, που ωρύεται διαρκώς), δεν έβγαλε κιχ σ’ όλη τη δίκη, κι όταν ήρθε η ώρα είπε κάποια αβρά και στρογγυλεμένα λόγια, για να ξαναγίνει «θηρίος» μόλις αθωώθηκε, οπότε, βγαίνοντας από την αίθουσα, κατήγγειλε τα «τσοντοκάναλα» που τον διαβάλλουν, καταλήγοντας: «Είμαστε πανίσχυροι και πολύ σύντομα θα γίνουμε κυρίαρχοι!» (Για όλα αυτά, βλ. δύο ωραία άρθρα, της A.Z. στον Παραλληλογράφο [goo.gl/vuVqO] και του luben crew στο luben tv [goo.gl/NkF65]).
Δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό από τους Χρυσαυγίτες — θα ήταν εντελώς ανόητο, άλλωστε. Άλλοι ήταν αυτοί για τους οποίους ήθελα να φωνάξω «Nτροπή!». Ο εισαγγελέας Γ. Πρασσάς, που αβάνταρε διαρκώς τους νεοναζί και απεφάνθη πως όλοι στην αίθουσα (και οι δεκάδες στρογγυλοκαθισμένοι Χρυσαυγίτες) «καταδικάζουν απερίφραστα τη βία». Ο πρόεδρος Βασίλης Τσιμπέρης, ο οποίος, καθώς δεν μπορούσε να αγνοήσει την κατάθεση της καθηγήτριας του Πολυτεχνείου που είχε σημειώσει τον αριθμό του αυτοκινήτου του Κασιδιάρη, υιοθέτησε ουσιαστικά τη χρυσαυγίτικη αθλιότητα ότι είναι «εγκάθετη» του ΣΥΡΙΖΑ. O συνήγορος του Κασιδιάρη, Γιάννης Ηρειώτης. Όχι επειδή είναι Χρυσαυγίτης, αλλά ακριβώς επειδή δεν είναι, κι ωστόσο έχει αναλάβει μόνιμος συνήγορός τους. Είναι ασφαλώς δικαίωμα ενός δικηγόρου να αναλαμβάνει όποια υπόθεση θέλει, αλλά επίσης είναι δικαίωμα μα και υποχρέωσή μας να αισθανόμαστε αποστροφή για αυτόν που ήταν συνήγορος του δολοφόνου «Περίανδρου» και άλλων νεοναζιστών (και επιπλέον του Μαντέλη, του Λαυρεντιάδη, του Πατέρα, μέλος του Δ.Σ. του Παναθηναϊκού κ.ά.).
Και, από την άλλη, υπάρχουν τα δυνατά «μπράβο». Για τον μαχαιρωμένο Κώστα Διαλυνά, που δεν λούφαξε περιδεής, όπως τον συμβούλευαν διάφοροι, αλλά κατέθεσε μήνυση. Την καθηγήτρια του Πολυτεχνείου Μαρία Βαβαγιάννη που, παρά τις «προειδοποιήσεις», δεν δίστασε να καταθέσει. Τις δικηγόρους Μαρίνα Δαλιάνη και Κλειώ Παπαπαντολέων, για τις οποίες ισχύει το ακριβώς αντίθετο από τον Γ. Ηρειώτη: είναι τίτλος τιμής αυτή η υπόθεση, πρέπει να αισθάνονται περήφανες που την ανέλαβαν.
Όσοι ήμασταν στην αίθουσα, και δεν ήμασταν Χρυσαυγίτες, νιώσαμε, νομίζω, ένα αίσθημα ασφυξίας από αυτό το αηδέστατο σύμπλεγμα χρυσαυγιτών-λειτουργών της Θέμιδος-μεγαλοδικηγόρου-Λαγού-Παππά-«αρνακίου»-κατηγορούμενου. Κι όμως, μέσα στην αίθουσα, υπήρχε κάτι που έλαμπε: τα πρόσωπα της Μ. Βαβαγιάννη, της Μ. Δαλιάνη, του Κ. Διαλυνά και της Κλ. Παπαπαντολέων. Κι όσο τα ξαναφέρνω στο μυαλό, παίρνω θάρρος. Κι ας έχασε το δίκιο εκείνη την Πέμπτη στο μονομελές, σκέφτομαι, εμείς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για να νικήσει, μαζί με τους δίκαιους και τίμιους ανθρώπους — δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, αλλά θα συνεχίσουμε. Γι’ αυτό και γράφω, δυο βδομάδες μετά, τούτο το σχόλιο.

Κύπρος: Ώρα μηδέν για όλους...

Πολιτικη κριση...
Αναμφίβολα ζούμε στιγμές για τις οποίες ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει να μελετήσει και να γράψει πολλά. Το μόνο σίγουρο μέχρι ώρας πάντως είναι, ότι η ιστορία είτε με θετική είτε με αρνητική μορφή ανά τους αιώνες κάνει κύκλους.

Η Κύπρος για ακόμη μια φορά στην πολύπαθη ιστορία της, βρίσκεται σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Μετά το τέλος των όποιων ελπίδων υπήρχαν για βοήθεια από την Ρωσία, είναι αναγκασμένη να διαλέξει ανάμεσα στον οικονομικό αφανισμό που της προτείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση ή τον δύσκολο δρόμο της εξόδου από το ευρώ και την επιστροφή στην λίρα.

Το δυστύχημα για τους Κυπρίους είναι ότι ενώ δεν τους τρομάζει η λίρα και ο αντιευρωπαϊσμός έχει εκτιναχθεί στο νησί (το 67,3 % των ερωτηθέντων της δημοσκόπησης του τηλεοπτικού σταθμού Sigma στις 20 Μαρτίου δηλώνει υπέρ της εξόδου από το ευρώ), αυτή την ώρα δεν υπάρχει κανένα σχέδιο που θα οδηγήσει με ομαλότητα στην επόμενη μέρα εκτός ευρωζώνης. Σε αυτό το γεγονός βαρύτατες ευθύνες φέρει το ΑΚΕΛ, γιατί όχι μονο ως κυβέρνηση πέντε χρόνια μετατράπηκε σε διαχειριστής μιας καπιταλιστικής φούσκας και δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε, αλλά γιατί μόλις είδε ότι η κρίση χτυπάει την πόρτα της Κύπρου έμεινε άπραγη, δεν ετοίμασε σχέδιο (έστω και επικουρικά) εξόδου από την ευρωζώνη αλλά εναπόθεσε όλες τις ελπίδες της για σωτηρία στην Ρωσία.

Tαυτόχρονα επιπλέον, επειδή δεν υπάρχει κανένα τέτοιο σχέδιο (το οποίο η Ευρώπη στην κυριολεξία τρέμει και ας μην το παραδέχονται και φουσκώνουν σαν παγόνια οι σύγχρονες... Μαρίες Αντουανέτες) η κυβέρνηση του φιλοδυτικού προέδρου Αναστασιάδη προσπαθεί με πλάγιο τρόπο να φέρει ξανά στην βουλή των αντιπροσώπων την δολοφονική πρόταση του eurogroup, για την οποία αρχικά πανηγύριζε. Από την στιγμή μάλιστα που η Ρωσία έκανε πίσω, η Ευρώπη και η Γερμανία μπορούν πλέον ανενόχλητες να εκβιάσουν ακόμη περισσότερο το νησί και να τους περάσουν την θηλιά για να ανέβει μετά ο δήμιος και να κάνει οτι ακριβώς έκανε στην φεουδαρχική δυτική Ευρώπη τον 15ο και 16ο αιώνα. Άλλωστε οι σημερινοί ισχυροί της δυτικής Ευρώπης δεν φαίνεται να διαφέρουν σε πολύ και από τους φεουδάρχες προγόνους τους. Έχουν τα ίδια μυαλά και τις ίδιες συμπεριφορές στην ουσία (απλά πλέον φοράνε γραβάτες και κοστούμια, όντας πιο.... σικ και... πολιτισμένοι).

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή και να δούμε τι ακριβώς ήταν η καπιταλιστική οικονομία της Κύπρου μέσα από την ματιά του αστικού τύπου. Η ανάπτυξη της κυπριακής οικονομίας κατά τα τελευταία 20 χρόνια στηρίχθηκε σε τρεις βασικούς πυλώνες: στον τουρισμό (περίπου 20% του ΑΕΠ), στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες (20% του ΑΕΠ) και στη ναυτιλία (15% του ΑΕΠ). Αυτοί οι τρεις κλάδοι αποδίδουν περίπου το μισό από το ΑΕΠ της μεγαλονήσου, ενώ το σύνολο των υπηρεσιών παράγουν το 80% του ΑΕΠ. Η βιομηχανία προσφέρει επιπλέον 16% και η αγροτική παραγωγή ένα ασθενικό 2,4%.

Σήμερα, η Κύπρος αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα και διαθέτει το ένατο μεγαλύτερο νηολόγιο στον κόσμο και το τρίτο μεγαλύτερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση (πάνω από 2.700 πλοία, από 43 διαφορετικές χώρες, συνολικής χωρητικότητας άνω των 25,5 εκ. τόνων). Το νομικό της σύστημα ακολουθεί την παράδοση του βρετανικού Δικαίου κάτι που ευνοεί την ανάπτυξη των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών λόγω της εξοικείωσης των διεθνών επενδυτών με αυτό το δίκαιο. Μια σειρά μεταρρυθμίσεων από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 κατάργησε τους περισσότερους περιορισμούς σε ό,τι αφορά τις ξένες άμεσες επενδύσεις και μείωσε τον φορολογικό συντελεστή των επιχειρήσεων στο 10%, τον χαμηλότερο στην ευρωζώνη. Είναι προφανές ότι οι παραπάνω τομείς ανάπτυξης αλληλοσυσχέτιζονται και αλληλοϋποστηρίζονται στενά.

Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τη λογική που υπαγόρευσε αυτή την στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης, που ακολουθήθηκε με συνέπεια από διαδοχικές κυπριακές κυβερνήσεις (αριστερές και δεξιές). Ένα μικρό νησί, με 800 χιλιάδες κατοίκους, χωρίς πλουτοπαραγωγικούς πόρους (το φυσικό αέριο δεν είχε ακόμα ανακαλυφτεί) εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να αναδειχτεί σε βιομηχανική δύναμη. Αντίστοιχα η αποκλειστική εξάρτηση από τον τουρισμό καθιστούσε την κυπριακή οικονομία ιδιαίτερα ευάλωτη σε πρόσκαιρες αυξομειώσεις της τουριστικής κίνησης (κάτι που η Κύπρος βίωσε έντονα τη δεκαετία του ΄90). Υπό αυτή την έννοια «η ενίσχυση των υπηρεσιών», όπως συνηθίζουν να λένε οι Κύπριοι, δηλαδή η ενίσχυση των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών και η μετατροπή του νησιού σε ιδιότυπο φορολογικό παράδεισο –έδρα περισσότερων από 45.000 off-shore εταιριών– αποτέλεσε όχι μόνο συνειδητή αλλά και δικαιολογημένη επιλογή, τουλάχιστον στα μάτια των Κυπρίων.

Μέσω αυτής της πολιτικής η Κύπρος όχι μόνο κατάφερνε να διασφαλίσει  ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα της Μεσογείου (το 12ο υψηλότερο στην Ε.Ε. και το 26ο στον κόσμο βάσει της σχετικής κατάταξης της Παγκόσμιας Τράπεζας), αλλά επίσης να διατηρεί στραμμένα πάνω της τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας. Και αυτό δεν είναι λεπτομέρεια, δεδομένου ότι το 1/3 του νησιού βρίσκεται υπό κατοχή από την όγδοη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη. Ακριβώς αυτή η ιδιαιτερότητα καθόρισε την κυπριακή αντίφαση ανάμεσα στο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης και τις γεωστρατηγικές, άρα πολιτικές, προτεραιότητες.

Από τη μία πλευρά, εάν θέλεις να λειτουργείς ως διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο, εάν θέλεις να αποτελείς φορολογικό παράδεισο, η συμμετοχή σε μια νομισματική ζώνη όπου άλλοι κάνουν κουμάντο ίσως δεν είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή. Σε αυτές τις καταστάσεις το να διαθέτεις δικό σου νόμισμα έχει τα πλεονεκτήματά του υπό την προϋπόθεση ότι ακολουθείς μια λελογισμένη πολιτική σκληρού νομίσματος προκειμένου να ελέγξεις τον πληθωρισμό.

Από την άλλη πλευρά, η μόνιμη στρατιωτική απειλή από μία υπερδύναμη σε αναγκάζει να αναζητήσεις συμμάχους, να ενταχθείς σε ευρύτερες οικογένειες. Η απειλή της Τουρκίας είναι διαρκής και οι κυπριακές ηγεσίες αντιλήφθηκαν εγκαίρως ότι δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν στρατιωτικά και αναζήτησαν την ασφάλεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συμμετοχή της Κύπρου στην ευρωζώνη, δηλαδή στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., επιβλήθηκε πρωτίστως από γεωστρατηγικούς λόγους. (απόσπασμα από το άρθρο του Γιώργου Ιωαννίδη με τίτλο: "
Η κυπριακή αντίφαση και οι πολιτικές συνέπειες του "όχι" για την Ελλάδα" στο capital.gr)

Όπως λοιπόν γίνεται εύκολα αντιληπτό λοιπόν, η Κύπρος δημιούργησε μια οικονομία καθαρά αστική και νεοφιλελεύθερη στα πλαίσια εν ολίγοις που πρότεινε η Ευρωπαϊκή Ένωση ως μοντέλο ανάπτυξης γενικότερα τα τελευταία είκοσι χρόνια περίπου  Υπηρεσίες, καινοτομία, τεχνολογία ηταν το μότο της Ένωσης και στην περίπτωση της Κύπρου απλά προσθέτουμε και τον τουρισμό λόγω γεωγραφική θέσης και φυσικής ομορφιάς.

Προσωπικά δεν θα εξετάσω αν ο τραπεζικός της τομέας ήταν δημιούργημα ξεπλύματος μαύρου χρήματος ή όχι γιατί πάρα πολύ απλά ο καπιταλισμός είναι άμεσα συνδεδεμένος με την διαφθορά και μέσα από αυτή άλλωστε, ως επί το πλείστον πραγματώνεται. Άλλωστε δεν νομίζω οι Γερμανοί και γενικότερα οι δυτικοί να είναι τόσο πολύ ηθικοί στις οικονομικές τους συναλλαγές, ώστε να έχουν την απαίτηση από τους υπόλοιπους να μην κινούνται αθέμιτα. Μην ξεχνάμε ότι η Siemens είχε μαύρα ταμεία, ενώ αυτή τη στιγμή στην Γερμανία, την ποδοσφαιρική ομάδα της Schalke 04 την ελέγχει και την χρηματοδοτεί η ρωσική Gaszprom. Δεν κάνει άραγε ξέπλυμα ο ρωσικός κολοσσός μέσα από το γερμανικό ποδόσφαιρο με αυτόν τον τρόπο;

Η ουσία είναι λοιπόν ότι η Κύπρος για 20 περίπου χρόνια εκμεταλλεύτηκε μια ακόμη καπιταλιστική φούσκα, που επίτηδες αφέθηκε να δημιουργηθεί και τώρα καλείται να πληρώσει ο λαός το σκάσιμο της. Γιατί πολύ απλά οι Ρώσοι ολιγάρχες και η κυπριακή αστική τάξη μόλις ανοίξουν οι τράπεζες της Κύπρου θα σηκώσουν τα λεφτά τους, θα τα μεταφέρουν σε κάποιον άλλο φορολογικό παράδεισο και στο μέλλον αυτά που θα χάσουν από το κούρεμα θα τα πάρουν πίσω και με το παραπάνω. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό αλλά ο κυπριακός λαός που θα μείνει πίσω και θα κληθεί να τραβήξει τον δικό του γολγοθά την στιγμή μάλιστα που δεν έχει εναλλακτικό σχέδιο εκτός ευρώ.

Την ίδια ώρα εντός ευρώ δεν του προτείνεται τίποτα απολύτως όσον αφορά την επόμενη μέρα, πέρα από ειρωνείες του στυλ "πουλήστε ξαπλώστρες". Αυτό δείχνει οτι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μόνο σχέδια εξόντωσης και κανένα σχέδιο ανάπτυξης ώστε να μετριάσει κάπως την καταστροφή που έχει ήδη προκαλέσει από το 2010 και έπειτα.

Άρα για τον χώρο της κυπριακής Αριστεράς αποτελεί υποχρέωση να ξεκινήσει από "χθες" την κατάρτιση ρεαλιστικού και βιώσιμου σχεδίου για έξοδο από την ευρωζώνη, με ριζική αλλαγή του μοντέλου ανάπτυξης, με περιορισμούς στο αλώνισμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ισχυροποίηση του δημοσίου τομέα που είναι ο πιο ισχυρός και βέβαιος θεσμός, ο οποίος δεν πρόκειται ΠΟΤΈ να φύγει από την χώρα και τους μόνιμους κατοίκους της για να ψάξει αλλού τα κέρδη. Ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος σε καμία περίπτωση αλλά είναι βέβαιο ότι μπορεί να δώσει προοπτική και ελπίδα για έναν λαό που ξέρει τι πάει να πει δυσκολίες και πόνος.

Το παράδειγμα της Ισλανδίας ταιριάζει απόλυτα στην Κύπρο (όντας τραπεζική η πηγή του προβλήματος) καθώς παρά τον.... ανορθόδοξο τρόπο που ακολούθησε η πρώτη, σήμερα έχει ξεπεράσει πλήρως την κρίση του 2008, έχει πετρέλαιο, φάρμακα και όλα τα απαραίτητα αγαθά διαβίωσης και φυσικά ούτε που θέλει να ακούει για Ευρωπαϊκή Ένωση και πολύ περισσότερο για ευρώ.

Ταυτόχρονα όμως, εδώ στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στους κόλπους της Αριστεράς (προφανώς δεν τοποθετώ την ΔΗΜ. ΑΡ. μέσα σε αυτό τόξο) αποτελεί πλέον μονόδρομος η δημιουργία σχεδίου Β για ομαλή έξοδο στην δραχμή καθώς ακόμη και προτάσεις εντός ευρώ που θα έχουν λογική βάση ενδεχομένως, δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές, όπως άλλωστε μας δείχνει και το παράδειγμα της Κύπρου. Η Ελλάδα σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχει απέναντι της ανθρώπους που είναι, είτε άθελα τους είτε επίτηδες, παρανοϊκοί και δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση συζήτησης παρά μόνο επιβολής οικονομικής βαρβαρότητας αδιαφορώντας για τα αποτελέσματα των πολιτικών αυτών (στην Ελλάδα το έχουμε νιώσει στο πετσί μας τρία χρόνια τώρα).

Άρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η έξοδος από το ευρώ δεν είναι μακριά, είτε λόγω ενός "ατυχήματος" στην πλέον εύθραυστη ευρωζώνη που θα μας οδηγήσει αυτομάτως στο εθνικό νόμισμα, είτε ως άμεση επιλογή για να γλιτώσουμε τα χειρότερα που έρχονται από τις νεοφιλελεύθερες και δολοφονικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην Χιλή του Πινοσέτ (δείγμα οτι ο νεοφιλελευθερισμός των... πολιτισμένων δυτικών, θεμελιώθηκε πάνω στο αίμα του λαού της Χιλής και του Αλιέντε).

Σε κάθε περίπτωση όμως η κατάρτιση ενός τέτοιου σχεδίου είναι στην κυριολεξία πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου. Όσο πιο γρήγορα είναι έτοιμο τόσο καλύτερα για όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Σε βυθό πέφτει από βυθό, ώσπου δεν ήταν άλλος...

του κ. Νικου Ξυδακη...
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί: οι στίχοι του Διονυσίου Σολωμού γράφτηκαν για την Ελλάδα που πάσχιζε να ελευθερωθεί, αλλά ταιριάζουν και στην παρούσα περίσταση για την Κύπρο, που πασχίζει να σωθεί.
Δεμένες οι μοίρες όμως της Ελλάδας και της Κύπρου, σε όλο τον εικοστό αιώνα, απ΄ τα πρώτα σκιρτήματα της νήσου για αυτοδιάθεση-ένωση έως τον αντιαποικιοκρατικό αγώνα του1955-60 και την χουντική προδοσία του ‘74 που έφερε την πολεμική καταστροφή και την τουρκική κατοχή. Κοινή η μοίρα και στην πρώτη μεγάλη περιπέτεια του 21ου αιώνα, στην πτώχευση.
Πρώτα η Ελλάδα και πολύ αργότερα η Κύπρος, μετά το σκοτεινό ορόσημο του ‘74, συνδέθηκαν με την ευρωπαϊκή οικογένεια για ασφάλεια και ευημερία. Και εκεί ακριβώς, μέσα στην ευρωπαϊκή αγκαλιά, ίσως και εξαιτίας της, τους βρήκε η μεγάλη ιστορική δοκιμασία. Κατά έναν παράδοξο τρόπο, η παρούσα κρίση στέλνει και τα δύο ελληνικά κράτη στην πικρή κοινή αφετηρία του ‘74: όταν η μεν Κύπρος έστηνε εξαρχής κρατική δομή με πρόσφυγες και ερείπια, φτάνοντας εντέλει στο οικονομικό θαύμα του 2000, η δε Ελλάδα ίδρυε την Γ’ Ελληνική Δημοκρατία και την μεταπολιτευτική ευημερία πάνω στις στάχτες της κυπριακής τραγωδίας. Τώρα, με διαφορά τριών ετών, βρίσκονται πάλι αντάμα, στην ίδια σκολιά οδό.
Οπως και να εξελιχτεί η κατάσταση, η Κύπρος θα βγει βαριά πληγωμένη. Η οικονομία της δεν θα μπορέσει εφεξής να στηριχτεί στον υπερτροφικό τραπεζικό τομέα, όπως έκανε την τελευταία εικοσαετία. Η ύφεση και η ανεργία θα την πλήξουν, αν και ίσως όχι στον ίδιο βαθμό με την Ελλάδα· η οικονομία της θα χρειαστεί να αναπροσανατολιστεί βιαίως. Παρ’ όλ’ αυτά, η εκπαρθένευση μεσοπρόθεσμα θα την ωφελήσει, εφόσον επιπλέον διατηρήσει τον έλεγχο στα αποθέματα υδρογονανθράκων. Και εφόσον διατηρήσει και αξιοποιήσει την εθνική ομοψυχία που επέδειξε τις πρώτες μέρες του σοκ. Αλλωστε το πρώτο εξαγόμενο είναι ότι η υπνώττουσα και εγκληματικά ακηδής ηγεσία σύρθηκε από τον λαό σε ενέργειες και αποφάσεις που έπρεπε να τις είχε προφτάσει πολύ πριν την αποφράδα Παρασκευή.
Τα δύσκολα άρα τώρα αρχίζουν, αλλά τουλάχιστον η Κύπρος δεν είναι το πρώτο πειραματόζωο και ήταν η πρώτη που είπε ένα όχι: το όχι δεν αποτρέπει τη ζημιά, αλλά ενισχύει το πολιτικό φρόνημα του λαού, τον κάνει να νιώθει ότι έχει λόγο για την ύπαρξή του και τον βίο του, όπως το όχι του 2004 στο Σχέδιο Ανάν.
Για την Ελλάδα, το πρώτο πειραματόζωο, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το σοκ συνεχίζεται αδιάκοπο από τον Μάιο του 2010. Το πολιτικό φρόνημα βρίσκεται στο ναδίρ, λόγω κόπωσης και φόβου· η ήττα ποτίζει τον πληθυσμό. Στο διαδοχικά τιθέμενο δίλημμα “το Λιγότερο Κακό ή το Χειρότερο” η Ελλάδα επιλέγει διαρκώς το Λιγότερο Κακό, και βυθίζεται διαρκώς στα χειρότερα. Τρία χρόνια τώρα, και ο βυθός δεν έχει φανεί ακόμη. Πολύ περισσότερο, το λυγισμένο φρόνημα δεν επιτρέπει να εκδιπλωθούν οι ναρκωμένες και λανθάνουσες δυνάμεις· κι είναι πολλές. Η ηττοπάθεια, η μεμψιμοιρία, η παράλυση, η αυτοϋποτίμηση, ο γραικυλισμός, η σύγχυση ταυτότητας είναι χειρότερες απ΄όλες τις πτωχεύσεις.
Κι όμως, ξανά ο Σολωμός: «Σε βυθό πέφτει από βυθό, ώσπου δεν ήταν άλλος, / εκείθ’ εβγήκε ανίκητος».

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Τ’ άδειο μας… πορτοφόλι η Κύπρος το πληρώνει...

Χριστόφορος Κάσδαγλης...
Θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής: κι εγώ ένιωσα ένα σκίρτημα με την απόφαση της κυπριακής βουλής που είπε όχι στο Eurogroup – κάποιος έπρεπε να το κάνει επιτέλους. Σκίρτησα, λοιπόν, αλλά δεν έπεσα στον πειρασμό να θριαμβολογήσω κιόλας. Ήξερα, και το ’χα ήδη γράψει, ότι η ζημιά είχε ήδη γίνει.
Η ζημιά είχε ήδη γίνει, το μέλλον του κυπριακού τραπεζικού συστήματος είχε ήδη προδιαγραφεί, μαζί και της οικονομίας και της Κύπρου ολόκληρης – χώρια οι παράπλευρες συνέπειες στην ελληνική οικονομία που ακόμα και τώρα, μια εβδομάδα μετά, είναι δύσκολο να υπολογιστούν.
Ήξερα επίσης ότι πολύ καλά ότι τα υπερβατικά σενάρια για διάσωση της Κύπρου έξω από το πλαίσιο της Ε.Ε. ήταν όχι μόνο αφελή αλλά και επικίνδυνα. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο πρόεδρος Χριστόφιας, προτού πάρει τη δραματική απόφαση να ζητήσει ευρωπαϊκή διάσωση της κυπριακής οικονομίας, είχε προηγουμένως βολιδοσκοπήσει τη ρωσική ηγεσία η οποία του το είχε ξεκόψει: Δεν πρόκειται να κάνουμε κινήσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν παρέμβασή μας στα εσωτερικά της Ε.Ε.. Βρείτε τα με το Eurogroup πρώτα, και μετά όλα τ’ άλλα τα συζητάμε. Θα ήταν παιδικό να πιστεύει κανείς ότι αυτό που δεν πέτυχε ο Χριστόφιας υπό σχετικά άνετες συνθήκες, θα το κατόρθωνε ο Αναστασιάδης κάτω από τα πιεστικά δεδομένα  που είχαν εν τω μεταξύ διαμορφωθεί, τα οποία ήταν επιβαρυμένα και από τους μονομερείς χειρισμούς της κυβέρνησης Αναστασιάδη στο θέμα του κουρέματος των καταθέσεων.
Ήξερα ότι όλη αυτή η παραφιλολογία για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ αποτελούν και στην περίπτωση της Κύπρου (πολύ περισσότερο βέβαια στη δική μας), φυγή από την πραγματικότητα, αναζήτηση της εύκολης λύσης εκεί που οι εύκολες λύσεις έχουν πλέον προ πολλού εξαντληθεί, προεξόφληση εθνικών φαντασιώσεων περισσότερο, παρά πραγματικών μελλοντικών εσόδων.
Το λέω αυτό ανεξάρτητα από το αν θα επιβεβαιωθεί η ύπαρξη και η εκμεταλλευσιμότητα των κοιτασμάτων αυτών, βάζοντας εδώ και μια υποσημείωση,  ότι δεν θεωρώ καθόλου αυτονόητο ότι η ύπαρξη και η εκμετάλλευσή τους (στην Κύπρο αλλά ακόμα περισσότερο στην Ελλάδα) θα αποδειχτεί τελικά επωφελής. Από οικονομική, από περιβαλλοντική και από τουριστική άποψη, πολύ δε περισσότερο από την άποψη της δυνατότητας των δύο χωρών να αποκρούσουν τους γεωστρατηγικούς κινδύνους που αυτή ακριβώς η προοπτική συνεπάγεται. Για να το πω με άλλα λόγια, διαισθάνομαι ότι μόνο συμφορές, ξένες επιβουλές και περιβαλλοντικές καταστροφές θα φέρει ο εντοπισμός μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου ή φυσικού αερίου, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα. (Ειδικά για το Αιγαίο, που είναι μια «στενή» θάλασσα, κλαίω από τώρα τα νησιά, τον τουρισμό και την -όποια- αλιεία).
Αντιμετωπίζω με δέος την κυπριακή κρίση. Ως Έλληνας, ως Ευρωπαίος και ως αριστερός.
Αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό στα κυπριακά ζητήματα, ως Έλληνας νιώθω δέος, γιατί ξέρω ότι η Κύπρος, για μία ακόμη φορά, πληρώνει τα δικά μας σπασμένα, το «άδειο μας πρόσωπο» που έλεγε ο Σαββόπουλος, πριν προσχωρήσει σε έναν εύπεπτο συντηρητισμό. Δικαίως η σημερινή περιπέτεια της Κύπρου, που πυροδοτήθηκε από τις ακροβασίες της Marfin και από τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, συγκρίνεται με το πραξικόπημα του Σαμψών, που οδήγησε στον Αττίλα. Αλλά νιώθω δέος επίσης γιατί ξέρω πολύ καλά, πως αν η μικρή Κύπρος, παρά τις αντίθετες εκτιμήσεις των μυώπων Γερμανών ιθυνόντων, αποτελεί συστημικό κίνδυνο, η διάχυση του κινδύνου αυτού θα περάσει πρώτα από την τελεσίδικη κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και της ελληνικής οικονομίας.
Ως Ευρωπαίος νιώθω δέος γιατί με την απόφαση του Eurogroup άνοιξαν μια για πάντα οι ασκοί του Αιόλου. Γιατί κανένας καταθέτης στη Νότια Ευρώπη, αλλά πολύ σύντομα και στη Βόρεια, δεν πρόκειται να αισθανθεί ξανά ασφαλής, και θα σπεύδει να δυναμιτίζει τις τράπεζες σε κάθε ένδειξη επικείμενης κρίσης. Κι ακόμα, γιατί ξέρω πως η εμπέδωση της -γερμανικής εμπνεύσεως- δημοσιονομικής πειθαρχίας περνάει αναγκαστικά από τη συντριβή κάθε αντίστασης. Η Κύπρος αποτελεί γι’ αυτούς  ιδανική περίπτωση. Αν σηκώσουν κεφάλι οι Κύπριοι έρχονται από πίσω οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, οι Έλληνες. Αν συντριβούν οι Κύπριοι, που είναι συγκριτικά πιο ανώδυνη περίπτωση, θα το ξανασκεφτούν όλοι οι άλλοι.
Ως αριστερός, τέλος, δεν μπορώ να μη λάβω υπόψη μου την αποτυχία της αριστερής διακυβέρνησης στην Κύπρο. Μια πικρή ιστορία αναβλητικότητας, έλλειψης σχεδίου και εντέλει αποτυχίας, που μπορεί να μη σχετίζεται ευθέως με τα εδώ τεκταινόμενα, αλλά δεν μπορεί να μη βάλει σε σκέψεις κάθε αριστερό στοχαστή.
Δεν γνωρίζω κατά πόσον η διακυβέρνηση Χριστόφια γνώριζε και, πολύ περισσότερο, είχε συναινέσει στο σενάριο κουρέματος των καταθέσεων – κι αν ναι, κάτω από ποιους όρους και προϋποθέσεις.
Εκείνο όμως για το οποίο είμαι απολύτως σίγουρος είναι ότι αν και αναγκάστηκε να οδηγήσει την Κύπρο στη λογική των μνημονίων, έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφύγει το πικρό ποτήρι και να πασάρει την καυτή πατάτα στον επόμενο πρόεδρο. Λογικό από πολιτικάντικη άποψη, αλλά εντελώς ανεδαφικό από την άποψη ενός πολιτικού οργανισμού που διαθέτει στρατηγική και σχέδιο, και φιλοδοξεί να βγάλει μια χώρα κι ένα λαό από την οικονομική κρίση με αξιοπρέπεια και με αριστερή προοπτική.

ΚΥΠΡΟΣ:Μια «ενημέρωση» στην Ελληνική Βουλή...

Nάντια Βαλαβάνη, μεσω  contramee...
greece-cyprus-financial-crisis-390x285
εφημερίδα “Δρόμος”21.3.2013
Την επαύριο του ιστορικού ΟΧΙ της Κυπριακής Βουλής και προκειμένου να παρακαμφθεί το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για έκτακτη Ολομέλεια, ο Υπουργός Οικονομικών «ενημέρωσε» σε κοινή συνεδρίαση τις Επιτροπές Οικονομικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Κάποια ερεθίσματα για σκέψη από την – τυπική εισαγωγικά, με αυξανόμενο ενδιαφέρον στις απαντήσεις του στους βουλευτές – «ενημέρωση» του κ. Στουρνάρα:
-        Η απόφαση του Eurogroup υπήρξε «συναινετική». Η Ελληνική κυβέρνηση στηρίζει ό,τι αποφάσεις παίρνει η Κυπριακή.
-        Είναι λάθος να ψηφίζεις «όχι», αν δεν έχεις Plan B.
-        Αποκλείεται οποιοδήποτε δάνειο μεγαλύτερο από 10 δις – από Τρόικα, Ρωσία, εσωτερικό κλπ: Προκειμένου ο συνολικός δανεισμός της Κύπρου να μην ξεπεράσει το 130%, οπότε το χρέος θα γίνει μη βιώσιμο. Η μόνη επιτρεπτή λύση αφορά ό,τι «δεν επιστρέφεται». Άρα «όχι δάνεια ή ομόλογα, μόνο μετοχές.» Απαγορεύεται εσωτερικό ομολογιακό δάνειο των Ταμείων κλπ. Η Κυπριακή Κυβέρνηση μπορεί να δεχτεί μόνο παραχώρηση των αποθεματικών τους ή να τα δημεύσει. Από τη Ρωσία δε μπορεί να δεχτεί δάνειο, μόνο αγορά τραπεζικών μετοχών.
-        Με 18 δις ΑΕΠ, δεν ωφελεί να επιβάλλει η Τρόικα μεγαλύτερη λιτότητα και φορολογία (δεύτερο  μνημόνιο): Τα αποδιδόμενα μεγέθη θα είναι πολύ μικρά. Μόνο το «κούρεμα» των 60 δις καταθέσεων μπορεί ν’  αποδώσει τ’  απαιτούμενα σχεδόν 6 δις.
-        Η Κύπρος έπεσε θύμα της κατεύθυνσης μεγάλων κεφαλαίων «σε κερδοσκοπικές κι όχι παραγωγικές» επενδύσεις. Σήμερα  είναι υποχρεωμένη  «ν’  αλλάξει επιχειρηματικό μοντέλο».
-        Αν δε βρεθεί λύση μέσα στις «λίγες επόμενες ώρες, όχι μέρες”, η υπόθεση έχει τελειώσει.
Μερικές σκέψεις σχετικά:
-        Πως χαρακτηρίζεται «συναινετική» η απόφαση του Eurogroup, όταν ο Κύπριος Πρόεδρος αναφέρθηκε σε «εκβιασμό»; Κύπριοι υπουργοί σε ελληνικά «κανάλια» μίλησαν για συμφωνία υποστήριξης με χώρες του Νότου, οι οποίες όμως στο Eurogroup «έπαθαν αφωνία». Στις «άφωνες» συγκαταλέγεται και η Ελλάδα;
-        H χώρα μας κρύβεται πίσω από μια «θέση αρχής»: «Η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα υποστηρίζει» – το «ναι» στο Eurogroup όσο και το «όχι» στη Βουλή. Στην Ελληνική Βουλή όμως οι κυβερνητικοί βουλευτές δε βρήκαν έναν καλό λόγο για τους Κυπρίους…
-        Γιατί να μην ψηφίζεις «όχι» χωρίς διαμορφωμένο «Σχέδιο Β»; Αν το «Σχέδιο Α» προμηνύει σίγουρη καταστροφή, γιατί να μην το απορρίψεις παλεύοντας να διαμορφώσεις ένα εναλλακτικό, με περιθώρια στην ελπίδα; Ο υπουργικός ισχυρισμός εφαρμόστηκε στην Ελλάδα και οδήγησε τη χώρα στα γόνατα…
-        Την Ελλάδα με ένα μη βιώσιμο χρέος 170% μετά από ένα κούρεμα κι ένα buy out, συνεχίζουν να τη δανείζουν. Στην περίπτωση της Κύπρου τι είναι καταστροφικότερο, ένα μη βιώσιμο χρέος ή μια μη βιώσιμη οικονομία; (H δική μας χώρα διαθέτει πλέον και τα δυο.)
-        Το ένα πρόβλημα με την απόφαση του Eurogroup είναι οι μικροκαταθέτες. Το άλλο, όσον αφορά τις ρώσικες εταιρείες, είναι ο σχεδιασμός της απόφασης έτσι ώστε να εξουδετερώνει την Κύπρο ως χρηματοοικονομικό κέντρο, «διαλύοντας» την οικονομικά και άρα επίσης πολιτικά, καθιστώντας την «έρμαιο» των άγριων γεωπολιτικών παιχνιδιών. Σύμφωνα με τον Κύπριο Υπουργό Συγκοινωνιών, στο Eurogroup προτάθηκε και απορρίφθηκε από την Κύπρο «σχέδιο-πακέτο»: «Κουρέματος» καταθέσεων αποκλειστικά πάνω από τα 100.000 ευρώ με ταυτόχρονο κλείσιμο μιας τράπεζας και άμεση ανάληψη όλου του χρηματοπιστωτικού τομέα από ξένο οίκο… Στην Ελλάδα η «αλλαγή του επιχειρηματικού μοντέλου» οδήγησε στη σημερινή καταστροφή. Στην Κύπρο το «κουτσούρεμα» του χρηματοπιστωτικού της τομέα είτε μέσω bank-run μόλις ανοίξουν οι τράπεζες είτε μέσω επιβολής, οδηγεί την οικονομία της στο ναδίρ. Από το 2004 μέσω των μηχανισμών του MIFID, οι κεφαλαιακές ροές στην ΕΕ συγκεντρώνονται και διοχετεύονται προς ελάχιστες τεράστιες τράπεζες και χρηματιστήρια, ενώ «απογυμνώνονται» οι μικρές εθνικές κεφαλαιαγορές. Όταν το MIFID δε λειτουργεί αποτελεσματικά, όπως στην Κύπρο, προφανώς παίρνονται δραστικότερα μέτρα.
-        Διαβάζετε αυτές τις γραμμές «λίγες μέρες, όχι λίγες ώρες» αργότερα: Τίποτα, πέρα από τη δικτατορία του «μονόδρομου» και του «ναι σε όλα», δεν έχει ακόμα τελειώσει.

Sleeping with the enemy...

Καρτεσιος...
kartesios220313-1
Μπουρδέλα για τους ναζί. Πόρνες στο Παρίσι. Καταδικασμένες στη μνήμη όλου του κόσμου. Κανάκευαν τις ορμές των κατακτητών. Μετά την απελευθέρωση, διασύρθηκαν. Τελείωσαν. Ίσως έμειναν χορτάτες για λίγο καιρό, ίσως είχαν ειδικά δελτία κυκλοφορίας, ίσως δεν ένιωσαν πόλεμο, αλλά ήταν οι χειρότερες πόρνες στην Ιστορία. Οι πόρνες των ναζί.
Ποτέ δεν έλειψαν αντίστοιχες πόρνες σε όλους τους πολέμους. Και στο Βιετνάμ και στην Ινδία και στη Βοσνία και στην Ελλάδα του 2013. Αυτές οι τελευταίες, δεν άνοιξαν ακόμη τα πόδια στους κατακτητές. Έκαναν κάτι χειρότερο, άνοιξαν το στόμα τους και φώναξαν «Σφάξτε την Κύπρο».
Βρώμα και δυσωδία από τις πόρνες της καθημερινότητας. Παίρνουν γραμμή από τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές τσατσάδες που προσεύχονται νυχθημερόν να τελειώσει η Κύπρος. Να σβήσει η οικονομία της. Να πεινάσουν οι πολίτες της.
Εύχονται να νικήσουν και εκεί οι Γερμανοί. Αυτές οι πόρνες, είναι οι αλεπούδες με την κομμένη ουρά που θέλουν να επιβάλουν τη φρίκη τους ως μονόδρομο. Ως αναγκαιότητα. Ως μόνη σωτηρία. Είναι κουφάρια δίχως ψυχή.
Είναι οι πόρνες που χαίρονται όταν γιγαντώνεται το αδιέξοδο της Κύπρου. Αυτές που ηδονίζονται να βλέπουν τους Κύπριους να παλεύουν ολομόναχοι. Εγκαταλειμμένοι από Ελλάδα, Ρωσία και Ευρώπη. Είναι οι ίδιες πόρνες που κρυφά χαίρονταν όταν οι Τούρκοι έπαιρναν το μισό νησί. Και τώρα φανερά χαίρονται που οι Γερμανοί προσπαθούν να πάρουν το υπόλοιπο.
Ευτυχώς αυτές οι πόρνες δε ζούσαν όταν έμπαιναν στην Αθήνα οι Γερμανοί ναζί. Θα είχαν βγει στους δρόμους να τους υποδεχθούν ολόγυμνες. Να παράσχουν τις υπηρεσίες τους. Να κανακέψουν κι αυτές τις ορμές των κατακτητών.
Εκείνη τη χαμένη ευκαιρία τους αναπληρώνουν τώρα. Πανηγυρίζουν που, εύχομαι προσωρινά, οι Κύπριοι τιμωρούνται για τα «όχι» που έτριψαν στα μούτρα των Γερμανών. Στην υποκρισία των Βρυξελλών. Στους οικονομικούς στρατούς της τρόικας. Απολαμβάνουν οι πόρνες, το θέαμα των Κυπρίων στα ΑΤΜ.
Θέλουν να δουν αίμα στην Κύπρο. Λουκέτα. Θανάτους από ελλείψεις φαρμάκων. Στραγγαλισμό της ανεξαρτησίας. Για να δικαιωθούν επειδή στήριξαν τους μονόδρομους των κατακτητών. Μονόδρομοι που γέμισαν με αίμα την Ελλάδα, με λουκέτα, με άνεργους, με έλλειψη φαρμάκων, με εκτέλεση της ανεξαρτησίας.
Δεν έχουν άλλα επιχειρήματα για να στηρίξουν την προδοσία τους οι πόρνες. Η καταστροφή της Κύπρου θα ήταν το καλύτερο επιχείρημά τους. Δε μπορούν να υποστηρίζουν άλλο ότι ο μονόδρομος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τη Γερμανία έσωσε κάτι, αλλά θα μπορούν να δείχνουν την Κύπρο και να λένε «ορίστε τι παθαίνει όποιος δεν υπακούει στον κατακτητή».
Λες κι εμείς που υπακούσαμε, δεν τα ζήσαμε. Δε δυστυχούμε. Δε χανόμαστε. Δεν καταστραφήκαμε. Και τα χειρότερα έρχονται για εμάς. Για την Κύπρο ό,τι κι αν έρθει, θα έχει δώσει τη μάχη της. Θα έχει αφήσει το αποτύπωμά της. Θα γίνει σημείο αναφοράς με θετικό πρόσημο. Πολύ σωστά το είπε ο κύπριος βουλευτής Αδάμος Αδάμου «Γιορτή δική μας παραμονή δική σας», εννοώντας ότι αν περάσει το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο, η Ελλάδα έχει σειρά.
Και φυσικά δε θα την πληρώσουν όσοι έχουν τα εκατομμύριά τους στην «έντιμη» Ελβετία, στην «πάναγνη» Γερμανία, στο «αθώο» Λιχτενστάιν, αλλά όσοι μάζεψαν κάτι ψιλολόγια και τα έχωσαν σε ελληνικές τράπεζες. Ό,τι απέμεινε δηλαδή. Αυτά τα ολίγα. Αλλά ακόμη κι όταν αυτά χαθούν, οι πόρνες θα χαρούν. Θα πανηγυρίσουν.
Θα μιλήσουν για τη σωτηρία της πατρίδας. Θα αποθεώσουν το «ναι σε όλα» τα βίτσια των κατακτητών. Θα μας κατηγορήσουν πάλι για την πλαστή ευημερία που ζήσαμε και θα υποστηρίξουν ξανά ότι τώρα πρέπει να τιμωρηθούμε. Λες και οι πόρνες είναι ο Θεός που μας τιμωρεί. Λες και το να ζεις αξιοπρεπώς είναι έγκλημα. Λες και το να μην πεινάς είναι κολάσιμο. Λες και το να γελάς απαγορεύεται.
Έτσι θέλουν τους Κύπριους τώρα. Να γίνουν όπως κι εμείς. Στημένοι στην ουρά όχι των ΑΤΜ αλλά με τα χέρια ψηλά για μια σακούλα τρόφιμα. Είναι οι πόρνες ανάμεσά μας. Οι πόρνες που βαφτίζουν επένδυση τη λεηλασία στις Σκουριές Χαλκιδικής. Οι πόρνες που είναι έτοιμες να υπερασπιστούν κάθε κατοχή, κάθε λεηλασία. Τότε, αν νικήσουν, εκτός από το στόμα τους θ’ ανοίξουν και τα πόδια τους για να κερδίσουν το κάτι τις παραπάνω.
Ευτυχώς, όμως, που δεν υπάρχουν μόνο πόρνες. Ευτυχώς που υπάρχουν ντουβάρια σ’ αυτή τη γη και ευτυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι που γράφουν πάνω τους…
kartesios220313-2
Πόρνες, να φοβάστε. Κάποια στιγμή η νύχτα αυτή θα τελειώσει. Κάποια στιγμή θα ξημερώσει…

Soviet Union of Neoliberal Europe vs Private Banking in Cyprus...

του Πετρου Σταυρου, απο το Red NoteBook...
Ποτέ ή σχεδόν ποτέ κανένας επιχειρηματίας ή καπιταλιστής του χρήματος δεν παραπονέθηκε ότι ο τουριστικός τομέας είναι υπερανεπτυγμένος ή ότι το εμπόριο και οι υπηρεσίες δεν μπορεί να είναι το 70% και το 80% μιας οικονομίας ή ότι ο ιδιωτικός τραπεζικός τομέας είναι πενταπλάσιος του “κανονικού” του μεγέθους. Αντίθετα, διαμαρτυρόταν για την υψηλή φορολογία στην επιχειρηματικότητα, τις μεγάλες εργοδοτικές εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, τις ανελαστικές αγορές εργασίας, τους υψηλούς κατώτατους μισθούς, το τεράστιο και αναποτελεσματικό δημόσιο, την ανύπαρκτη απελευθέρωση των αγορών κλπ.

Έρχεται λοιπόν τώρα το eurogroup, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ και λένε το αδιανόητο για “καπιταλιστικά χείλη”. Ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου είναι “υπερδιογκωμένος”, ξεχνώντας να μας επισημάνουν ότι η εν λόγω υπερδιόγκωση προήλθε από μια συγκεκριμένη καπιταλιστική αξία, την απελευθερωμένη τραπεζική αγορά των ιδιωτικών τραπεζικών ιδρυμάτων. Αυτό ακριβώς ξένισε και τον Μεντβέγιεφ όταν επεσήμανε τη “σοβιετική” λογική πίσω από την παράλογη απαίτηση των Ευρωπαίων, θέλοντας να πει πως είναι παράξενο για θεσμούς των δυτικών οικονομιών να ενδιαφέρονται για τα μεγέθη τομέων η κλάδων της οικονομίας. Για αυτά ενδιαφερόντουσαν οι σοβιετικοί με τα πενταετή πλάνα τους και όχι οι δυτικοί με τις “ελευθερίες” οικονομίες.

Δυστυχώς θα απογοητεύσουμε τον Μεντβέγιεφ. Οι δυτικοί του eurogroup και της ΕΚΤ δεν έγιναν ξαφνικά οπαδοί και ρέκτες του σοβιετικού μοντέλου. Στο μυαλό τους έχουν δύο βασικούς λόγους που θέλουν να υπερασπίσουν. Ο πρώτος λόγος (ratio) είναι το εισόδημα (ζήτηση) των χωρών του ευρωπαϊκού νότου (ελλειμματικές χώρες) να μειώνεται ή τουλάχιστον να αυξάνεται με πιο αργούς ρυθμούς σε σχέση με το εισόδημα (ζήτηση) των χωρών του βορρά (Πλεονασματικές χώρες). Ο δεύτερος λόγος (ratio) είναι το εισόδημα (ζήτηση) της Ευρώπης συνολικά να μειώνεται ή τουλάχιστον να αυξάνεται με πιο αργούς ρυθμούς σε σχέση με το εισόδημα (ζήτηση) των άλλων καπιταλιστικών πόλων. Με την αυστηρή τήρηση αυτών των δύο λόγων, στο διηνεκές, θα τηρείται η συνθήκη του είδους της ανταγωνιστικότητας που αυτοί πιστεύουν. Είναι ηλίου φαεινότερον πως οι τραπεζικοί παράδεισοι, από κάποιο σημείο και μετά, επιφέρουν ένα τέτοιο αποτέλεσμα “ευμάρειας” που δυναμιτίζουν το νέο υπόδειγμα ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης. Έτσι, η ίδια η απελευθερωμένη τραπεζική αγορά μεταμορφώνεται σε διαρθρωτικό πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί.

Έτσι, οι ηγεμονικές δυνάμεις της Ευρώπης έχουν αποφασίσει με ποιο τρόπο θα ανταγωνιστούν τους άλλους καπιταλιστικούς πόλους και με ποιο τρόπο θα βγουν από την κρίση. Ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργασίας στην Ευρώπη θα πρέπει να αυξάνεται με πιο γρήγορους ρυθμούς από ότι στις άλλες Ηπείρους και συνεπακόλουθα ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργασίας στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου θα πρέπει να αυξάνεται πιο γρήγορα σε σχέση με την εκμετάλλευση της εργασίας στις χώρες του βορρά. Με την απόκλιση στα μεγέθη εκμετάλλευσης θα επιφέρουμε σύγκλιση στα μεγέθη της ανταγωνιστικότητας. Ακόμα και καπιταλιστικά μοντέλα ανάπτυξης και διαβίωσης που ισχύουν και εμποδίζουν την παραπάνω στρατηγική θα πρέπει με “σοβιετικό” τρόπο να παραμεριστούν.

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Το “νέο όχι” και το “γιατί”...

Χρεωκοπημενοι καιροι...
ΚύπροςΜια ανάταση, έτσι στιγμιαία, τη νιώσαμε. Κάτι σαν τον φυλακισμένο που είχε την ευκαιρία του να δραπετεύσει, αλλά δεν το έκανε και χαίρεται βλέποντας τον συγκρατούμενό του να τρέχει προς την ελευθερία.
Το αν θα τα καταφέρει, είναι άλλο ζήτημα. Σημασία έχει ότι κάποιος τόλμησε, αντιστάθηκε. Ο Ελληνισμός απέκτησε ένα δεύτερο “όχι”.
Η πραγματικότητα της πολιτικής, βέβαια, δεν είναι τόσο απλή και αθώα. Ακόμα και το “όχι” που τιμάμε κάθε χρόνο (έστω και υπό την απειλή των όπλων) δεν ήταν τόσο έκφραση αγνής αγάπης για την ελευθερία και τα ανθρώπινα ιδανικά, όσο προϊόν γεωπολιτικού σχεδιασμού και πολιτικών ισορροπιών. Τουλάχιστον για το γερμανόφιλο δικτάτορα που το είπε εκ μέρους των Ελλήνων.
Έτσι και στην περίπτωση του νέου όχι. Μπορεί να αποδίδεται στους Κύπριους βουλευτές ο ανατομικός εξοπλισμός του αρσενικού που δεν διαθέτει η δική μας πολιτική ηγεσία, αλλά η αλήθεια δεν είναι τόσο απλή.
Καταρχάς, οι Κύπριοι βουλευτές δεν είναι ελεγχόμενοι. Δεν υπάρχει στην Κύπρο Siemens, ούτε βαρύνονται με τόσα πολλά σκάνδαλα, ώστε να κινδυνεύουν να κάνουν παρέα σε οποιονδήποτε αντίστοιχο Τσοχατζόπουλο.
Κατά δεύτερον, το Eurogroup υπέπεσε σε σοβαρό σφάλμα. Θεώρησε δεδομένη την υπαναχώρηση της Κύπρου στον εκβιασμό, όπως έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας.
Το δίλημμα της Κύπρου, όμως, ήταν ακόμα πιο ψευδεπίγραφο από το δικό μας. Αντί για “ευρώ ή καταστροφή” (δηλαδή “αργός ή ξαφνικός θάνατος”), η Κύπρος είχε να επιλέξει μεταξύ άμεσης καταστροφής και άμεσης καταστροφής.
Δε φαντάζομαι να πιστεύετε ότι αν εγκρινόταν και προχωρούσε το πρωτοφανές κούρεμα των καταθέσεων θα κρατούσε κανένας από τους ξένους μεγαλοκαταθέτες τα χρήματά του στην Κύπρο. Οπότε το επιχείρημα περί επικείμενης χρεωκοπίας και κατάρρευσης των τραπεζών είναι ανυπόστατο.
Είτε συμφωνούσε η Κυπριακή Βουλή, είτε όχι, το αποτέλεσμα είναι ότι η εμπιστοσύνη των καταθετών προς τις τράπεζες της χώρας έχει πληγεί. Άρα, η μόνη ελπίδα της Κύπρου για να μετριάσει τη ζημιά είναι να καταλήξει σε συμφωνία με τη Ρωσία, αποφεύγοντας εντελώς το κούρεμα και αποδεικνύοντας έτσι ότι είναι σε θέση να προστατέψει τα ξένα κεφάλαια.
Το σημαντικότερο στοιχείο ενεργητικού μιας τράπεζας είναι η εμπιστοσύνη. Αν αυτή χαθεί, έστω και αν οι λόγοι είναι υποκειμενικοί, τότε η τράπεζα θα αδειάσει και θα κλείσει. Αυτό είναι κάτι το οποίο γνωρίζει καλά το Eurogroup.
Ούτε το μέγεθος της βοήθειας ήταν τέτοιο ώστε να είναι απαραίτητη η εκβιαστική επιβολή αυτού του παράλογου μέτρου.
Άρα, λοιπόν, ο στόχος ήταν να ζημιωθεί η κύρια “βιομηχανία” της Κύπρου, ώστε να πάψει να είναι ανεξάρτητη και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου να “αξιοποιηθούν” κατά την κρίση της τρόικα.
Μόνο που υπολόγιζαν, όπως φαίνεται, χωρίς τον ξενοδόχο. Η ζημιά, βέβαια, έχει ήδη γίνει και η Κύπρος αναγκαστικά θα “χαρίσει” μέρος των κοιτασμάτων της προκειμένου να σωθεί. Εύχομαι, όμως, να συμφωνήσει με τη Ρωσία και όχι με τους ευρώ-αποικιοκράτες.
Όχι επειδή οι Ρώσοι είναι άγιοι και ενδιαφέρονται μόνο για το καλό μας. Αλλά επειδή τα χαρτιά τους είναι πολύ πιο ανοιχτά από εκείνα της τρόικα, η οποία προσποιείται ότι θέλει να “διασώσει” την κυπριακή και ελληνική οικονομία.
Και επειδή αυτό το σχέδιο φτωχοποίησης και λεηλασίας πρέπει να σταματήσει.
Το καλύτερο ακόμα θα ήταν η ενδεχόμενη επιτυχία του κυπριακού ελιγμού να ξυπνήσει εμάς εδώ από το λήθαργό. Σαφώς και το είδος της κρίσης δεν είναι το ίδιο, ωστόσο οι προθέσεις των ισχυρών της ΕΕ για την Ελλάδα είναι πανομοιότυπες.
Το σχέδιο της ¨διάσωσης” δεν βγαίνει, το έχει παραδεχθεί ανοιχτά και το ΔΝΤ, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζει χωρίς συμβιβασμούς. Τα κοιτάσματα, στα οποία όποιος τολμούσε να αναφερθεί πριν από λίγα μόλις  χρόνια βαφτιζόταν γραφικός και συνομωσιολόγος, έχουν επιβεβαιωθεί. Ποιος είναι, λοιπόν, ο απώτερος στόχος της “βοήθειας”;

Ο ταλαντούχος κ. Κατίδης...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Κάποια στιγμή, πάνε μήνες, οι χρυσαυγίτες σκέφτηκαν να στεγαστούν και στη Νέα Φιλαδέλφεια. Σχεδίαζαν, μάλιστα, να νοικιάσουν γραφεία δίπλα σε σύνδεσμο οπαδών της ΑΕΚ. Και μία ημέρα των ημερών ο τοίχος απέκτησε φωνή. Οι ΑΕΚτζήδες είχαν γράψει πάνω του την εντολή «Ούτε να το σκέφτεστε». Τίποτα περισσότερο. Και τίποτα σαφέστερο. Αποδέκτες του μηνύματος, οι χρυσαυγίτες. Που μπροστά στα δύσκολα ακύρωσαν τα στεγαστικά τους σχέδια. Το συμβάν έγινε ευρύτατα γνωστό. Αλλά ο παίκτης της ΑΕΚ Γιώργος Κατίδης φαίνεται ότι δεν άκουσε τίποτα, αφού ζει στον «παράλληλο κόσμο του», όπως είπε ο προπονητής του, Εβαλντ Λίνεν. Δεν άκουσε, επίσης, τίποτα για τον προπηλακισμό του βουλευτή Δημήτρη Στρατούλη στο ΟΑΚΑ. Εγκλωβισμένος στον παράλληλο κόσμο του, δεν έμαθε πως η ίδια η οργάνωση των οπαδών της ομάδας του έβγαλε πάραυτα ανακοίνωση για να απαιτήσει «να τελειώσουμε με τα σκουλήκια τους φασίστες».
Πιθανόν, πιθανότατα, ένα παιδί στα δεκαεννιά ή τα είκοσί του, με τραχιά ζωή και με μοναδικό ίσως εφόδιο και όνειρο την μπάλα, βλέπει, ακούει και κουβεντιάζει μόνο όσα συμβαίνουν στον ολόκλειστο σφαιρικό κόσμο της. Ομως είναι λίγο δύσκολο να μην ξέρεις το ποιόν των οπαδών της ομάδας σου, την αγάπη των οποίων, άλλωστε, θέλεις να κερδίσεις. Κατεβαίνοντας από τη Θεσσαλονίκη, ο ταλαντούχος πλην ζαλισμένος από το ίδιο του το ταλέντο Γ. Κατίδης έτυχε να πάει σε μία από τις ελάχιστες ομάδες που ο κόσμος τους δεν είναι «κολλημένος με την μπάλα» και τέρμα. Για να πω την αλήθεια, φοβάμαι ότι ακόμα και σε αγώνα της Εθνικής Ελπίδων αν χαιρετούσε ναζιστικά, η κίνησή του ίσως αποσπούσε χειροκροτήματα. Γιατί τον πυρήνα των οπαδών των εθνικών ομάδων τον έχουν αλώσει οι «ελληνικές στρατιές» και οι λοιπές χρυσαυγίτικες μάσκες. Στο γήπεδο πουλάνε εθνικό τσαμπουκά, στις λαϊκές ρατσιστικό νταηλίκι και στη Βουλή ποζάτη μαγκιά. Αυτός ο κατά αδυνάτων τσαμπουκάς, ο τραμπουκισμός εν ονόματι του Πλάτωνα (πήγα να πω και του Θεμιστοκλή, αλλά αυτός ήταν νόθος, δεν είχε καθαρό ελληνικό αίμα), μαγνητίζει ένα ποσοστό εφήβων, ιδίως στα γήπεδα, όπου διακινείται ανέκαθεν το αναβολικό «υπερελληνοφροσύνη» (τα νικηφόρα ελληνικά γονίδια κ.τ.λ.). Και, μιμητικά, «τα παιδία χρυσαυγίζει».
Δεν ξέρω αν ο Γ. Κατίδης υποκρίνεται ότι δεν ήξερε, με δεδομένη την πρώτη, αδασκάλευτη και χαμογελαστή δήλωσή του: «Εκανα αυτό που έχουμε δει σε διάφορα βίντεο του γιουτιούμπ, από αυτό το πολιτικό κόμμα, τη Χρυσή Αυγή»! Σίγουρα, πάντως, υποκρίνονται πολλοί από τους τιμητές του. Και πρώτος ο κ. Ιωαννίδης. Οχι μόνον επειδή καταψήφισε την άρση της ασυλίας του κ. Κασιδιάρη, αλλά και επειδή δεν άκουσε τίποτα (όπως και η ΕΠΟ, άλλωστε) για όσα έγιναν προ ημερών στα Ψαχνά της Εύβοιας. Οπου εξυβρίστηκε ρατσιστικότατα ένας μαύρος ποδοσφαιριστής. Κι όταν έτρεξε στον διαιτητή για προστασία, εισέπραξε κίτρινη κάρτα. Μισές δουλειές. Ελειψε η κόκκινη μαζί με μια απέλαση;

Ο δρόμος της ανυπακοής...

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*, απο την Ελευθεροτυπια...
Ητρόικα δεν είναι πλέον αήττητη. Και το πρώτο «όχι» ήρθε από αυτόν το μικρό λαό, στην εσχατιά της Ευρώπης, που έδειξε, για άλλη μια φορά μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία, πως ξέρει να αντιστέκεται. Αναμφίβολα, το «όχι» αυτό δεν είναι «καθαρό»: εκφράζει ένα ευρύτατο φάσμα κοινωνικών συμφερόντων, πολιτικών και γεωπολιτικών στοχεύσεων, ιδεολογιών.
Δεν παύει να είναι όμως το ελάχιστο που μπορούσαν να κάνουν οι Κύπριοι μπροστά στην πρωτοφανή ωμότητα και τον κυνισμό των κυρίαρχων τάξεων της Ε.Ε., με την πλήρη συνενοχή της ελληνικής, που ακόμη μια φορά εγκατέλειψε στην τύχη του ένα νησί που τη στοιχειώνει ως εφιαλτική ενάρκωση της κακής της συνείδησης. Το κυπριακό «όχι» αποτελεί τομή, συμβολική και όχι μόνο: η ευρωπαϊκή κρίση θα γνωρίσει μια αποφασιστική επιτάχυνση, τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο, με βασικά χαρακτηριστικά την όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό των κυρίαρχων δυνάμεων αλλά και την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, που κατάφερε να σφραγίσει τις τελευταίες εξελίξεις.
Το ερώτημα που τίθεται με πιεστικό τρόπο είναι γιατί η τρόικα πήρε μια απόφαση με τόσο προβλέψιμα αποσταθεροποιητικά αποτελέσματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέρος της απάντησης παραπέμπει σε γεωπολιτικούς παράγοντες. Η κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας, που έχει ούτως ή άλλως δρομολογηθεί, όποιες κι αν είναι οι μελλοντικές αποφάσεις του Eurogroup, δεν μπορεί παρά να καταστήσει εξαιρετικά ευάλωτο στις ιμπεριαλιστικές πιέσεις αυτό το νησί, που είχε ήδη προ οκταετίας το θράσος να απορρίψει πανηγυρικά ένα σχέδιο που στόχευε να το μετατρέψει σε προτεκτοράτο.
Οι υδρογονάνθρακες και ο ρωσικός παράγοντας εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο, αν και, σε ό,τι αφορά τη Ρωσία, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο κύριος όγκος των κεφαλαιακών της εκροών κατευθύνεται προς την Αγγλία, το Λουξεμβούργο, τις Παρθένες Νήσους και άλλους φορολογικούς παραδείσους ή τόπους ξεπλύματος χρήματος, για τους οποίους δεν φαίνεται όλως περιέργως να ανησυχεί ιδιαίτερα η τρόικα.
Σ' αυτές τις χρόνιες και πολύπλευρες τάσεις επαναποικιοποίησης της Κύπρου πρέπει να προστεθεί και το μεθυστικό αίσθημα ισχύος, που καθώς φαίνεται έχει συνεπάρει την τρόικα έπειτα από τρία χρόνια διαχείρισης της κρίσης. Ας σκεφτούμε πράγματι πώς φάνταζε μέχρι προχθές η Ευρώπη, όταν την κοιτάμε από τη Φρανκφούρτη, τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτον: μνημόνια, «πακέτα διάσωσης», γενικευμένη λιτότητα και δρακόντεια σύμφωνα «σταθεροποίησης». Ολα αυτά όχι άνευ δυσκολιών βέβαια, αλλά χωρίς πάντως να έχει ώς τώρα βρεθεί κάτι που να καταφέρει να σταματήσει, ή έστω να επιβραδύνει τον οδοστρωτήρα. Πώς θα μπορούσε να συγκρατηθεί μια τέτοια Υβρις απέναντι σε ένα ασήμαντο κρατίδιο, πολύ πιο κοντά στη Βηρυτό απ' ό,τι στο Βερολίνο, που αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 0,3% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ;
Τίποτε δεν θα είναι λοιπόν όπως πριν, αλλά αυτό ισχύει πρωτίστως για την ίδια την Κύπρο. Γιατί, όποια και αν είναι η κατάληξη των νέων διαβουλεύσεων με την τρόικα, ένα είναι σίγουρο: δεν θα υπάρξει επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Το χρηματιστικό μοντέλο που ακολούθησε με ακραίο τρόπο το νησί, και που το οδήγησε στο σημερινό γκρεμό, έχει ήδη καταστραφεί. Και αυτό δεν είναι φυσικά κακό - ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να υπερασπιστεί ένα μοντέλο βασισμένο σε έναν εταιρικό φόρο του 10% και στην εγγυημένη ασυδοσία των κάθε είδους διεθνών σπεκουλαδόρων; Υπό τον όρο όμως να είναι οι δυνάμεις της εργασίας σε θέση να προτείνουν μια άλλη προοπτική, κάτι που απέτυχε παταγωδώς να κάνει το ΑΚΕΛ όσο ήταν στην εξουσία. Για μια τέτοια εναλλακτική πορεία, είναι πλέον προφανές ότι δεν μπορεί καν να γίνεται λόγος χωρίς σύγκρουση με την Ε.Ε. και την ΟΝΕ, σε μια αλληλεπίδραση με τον αγώνα των λαών του ευρωπαϊκού Νότου, αρχίζοντας φυσικά απ' αυτόν της Ελλάδας.
Επιβεβαιώνεται έτσι, εκ νέου, ότι σε κάθε τραγωδία η μοίρα της Ελλάδας και αυτή της Κύπρου είναι αλληλένδετες. Σ' αυτές τις ιστορικές στιγμές διαφαίνεται σε όλη της την έκταση η υποτέλεια μιας άρχουσας τάξης πιστής στο πνεύμα της Ζυρίχης, αλλά και η ικανότητα του κυπριακού λαού να εμπνέει με τη στάση του τον δοκιμαζόμενο ελληνικό. Αλλά και όλους όσοι τολμήσουν να τον ακολουθήσουν στο δρόμο της ανυπακοής και της αξιοπρέπειας.
* Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο King's College του Λονδίνου

Ηθικό ζήτημα και συμμαχίες...

απο την Αυγη...
Η κατά Κρούγκμαν "επικίνδυνη λύση" του Eurogroup δεν είχε εκδηλωθεί ακόμα όταν ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ δήλωνε ανήσυχος: "Δεν αποκλείω να διατρέξουμε τον κίνδυνο να δούμε μια κοινωνική επανάσταση, μια κοινωνική εξέγερση".
Σε αυτή την κρίσιμη ιστορική καμπή, το ειδικό βάρος της ιδεολογίας κάθε άλλο παρά αμελητέο μπορεί να θεωρηθεί. Βεβαιότητες που είχαν εγκαθιδρυθεί εδώ και δεκαετίες μέσω της κυρίαρχης ιδεολογίας θρυμματίζονται υπό το βάρος της ασύμμετρης επίθεσης του κεφαλαίου εναντίον των κοινωνιών. Έτσι, όταν θεσμοί που διατηρούν προνομιακή σχέση με ευρύτερες μάζες, χωρίς μάλιστα να είναι ενσωματωμένοι στην οποιασδήποτε εκδοχής αριστερή αφήγηση -πόσο μάλλον όταν είχαν βρεθεί απέναντί της-, νιώθουν την ανάγκη να αντεπιτεθούν, από τη δική τους σκοπιά, στον καλπάζοντα νεοφιλελευθερισμό, τότε δημιουργείται η δυνατότητα νέων συμμαχιών που μπορούν να συμβάλουν σε μια κατ’ αρχήν ηθική αφύπνιση, η οποία μπορεί να συμβάλει στην ηγεμονική επανεμφάνιση στο προσκήνιο της διεθνώς χειμαζόμενης Αριστεράς.
Ο λόγος, βέβαια, δεν αφορά τον Γιούνκερ -αν και, η δική του ανησυχία δείχνει πόσο εύθραστες είναι οι κυρίαρχες ισορροπίες-, αλλά έναν ισχυρό θεσμό, όπως η Καθολική Εκκλησία, που επηρεάζει δεκάδες εκατομμύρια στη Δύση και σε όλη την οικουμένη και που με την ανάδειξη του νέου Ποντίφικα επανήλθε στο προσκήνιο. Δεν είναι ξεκομμένη από μια πορεία προβληματισμού στους κόλπους της Εκκλησίας η εκλογή του Φραγκίσκου Α', που θεωρήθηκε νίκη των "προοδευτικών" (με όρους Βατικανού, βεβαίως) επί της συντηρητικής κουρίας της Ρώμης - ένας από τους ιδρυτές της "θεολογίας της απελευθέρωσης" έφτασε να μιλήσει στο "Manifesto" για "άνοιξη που έρχεται μετά τη βαρυχειμωνιά"...
Εδώ και ενάμιση χρόνο έχει δημοσιευθεί 13σέλιδη νότα επιτροπής της Καθολικής Εκκλησίας "για τη μεταρρύθμιση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος στην προοπτική μιας δημόσιας αρχής με πλανητική δικαιοδοσία" (κάτι σαν πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης), η οποία μάλιστα επικρίθηκε ως "πολύ αριστερή" καθώς κατακρίνει τον "οικονομικό φιλελευθερισμό χωρίς κανόνες", επισημαίνοντας μάλιστα "τον κίνδυνο μιας ειδωλολατρίας της αγοράς που παραβλέπει την ύπαρξη αγαθών τα οποία, από τη φύση τους, δεν είναι ούτε μπορούν να είναι απλά εμπορεύματα", ενώ προκρίνοντας μια "ηθική προσέγγιση" υποδεικνύει ότι "από την αναγνώριση της πρωτοκαθεδρίας τού είναι σε σχέση με το έχω, της ηθικής έναντι της οικονομίας, οι λαοί της Γης θα πρέπει να αναδείξουν ως ψυχή της δράσης τους, μια ηθική της αλληλεγγύης, εγκαταλείποντας κάθε μορφή πρόστυχου εγωισμού, αγκαλιάζοντας τη λογική του κοινού παγκόσμιου καλού". Σε αυτό το πλαίσιο δίνει εξέχουσα θέση στην προστασία του περιβάλλοντος.
Φυσικά, το κείμενο, που είχε εκδοθεί εν όψει συνόδου του G-20, φρόντιζε να μνημονεύσει την "αποτυχία του μαρξιστικού κολεκτιβισμού" και, κατ’ αντιστοιχία με τον ρωμαιοκαθολικό χριστιανοκοινωνιστή Γιούνκερ, να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την παγκόσμια ειρήνη -"αν δεν θεραπευτούν οι διάφορες μορφές αδικίας, οι αρνητικές επιπτώσεις που θα προκύψουν στο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο προορίζονται να γεννήσουν ένα κλίμα αυξανόμενης έχθρας, ακόμα και βίας, μέχρι να υπονομεύσουν τις ίδιες τις βάσεις των δημοκρατικών θεσμών, ακόμα και εκείνων που θεωρούνται πιο στέρεοι", τόνιζε- σαν να έκρουε τον κώδωνα στους διαχρονικούς ισχυρούς συμμάχους της Εκκλησίας. Θα φανεί πόσο παραπέρα θα προχωρήσει ο Φραγκίσκος Α'. Ωστόσο, αυτό που έχει σημασία είναι ότι εστιάζοντας στο ηθικό ζήτημα απονομιμοποιεί τη θεώρηση της φτώχειας ως "φυσικού κακού", αποδυναμώνοντας συνάμα την κυρίαρχη ιδεολογία που συνέβαλε στην αποδοχή ως φυσικών των πολιτικών που παράγουν ανεργία με ταυτόχρονη ενίσχυση του κεφαλαίου. Είναι δουλειά της Αριστεράς, από εκεί και πέρα, να εκμεταλλευτεί τη χαραμάδα για να επιστρέψει στην ηγεμονία.

Τα δύσκολα Όχι...

απο τη χωρα της Ληθης...
Το Όχι είναι δύσκολο να το προφέρεις στην καθημερινή σου ζωή.
Μπορεί να σου στερήσει μια προαγωγή.
Μπορεί να σου επιφέρει δυσμενή μετάθεση
Μπορεί να το πληρώσεις με στερήσεις, πόνο και πίκρα.
Μπορεί να μείνεις χωρίς συμμάχους και φίλους -ή, τουλάχιστον, αυτούς που θεωρούσες ως τέτοιους.

Ίσως μουτζώσεις τον εαυτό σου μετά. Αν, όμως, έχεις το θάρρος να υποστείς τις συνέπειες, νιώθεις περήφανος που το είπες. Και λίγο ψηλότερος από πριν.

Το Ναι είναι πιο εύκολο.
Καμιά φορά το λες χωρίς να το σκεφτείς καν
Άλλοτε σου το παίρνουν με το ζόρι ή με εκβιασμό,
κι άλλοτε το δίνεις για να μην ζήσεις αυτά που φοβάσαι

Συνήθως σιχτιρίζεις μετά τον εαυτό σου που φάνηκε τόσο δειλός. Ποτέ δεν θα μάθεις τι θα γινόταν αν δεν υποχωρούσες.

Κι οι υποχωρήσεις δεν έχουν τελειωμό, ξέρεις. Συχνά, μάλιστα, παρά τα "ναι" που έδωσες πρόθυμα, τελικά βιώνεις αυτό που νόμιζες πως θα απέφευγες.

Αυτό πάθαμε στην Ελλάδα: είπαμε το Ναι, για να μην βγούμε από το ευρώ, να μην μας πάρει τα σπίτια ο ΣΥΡΙΖΑ και τελικά για να μην φτωχύνουμε.
Ψηφίσαμε μνημονιακούς, που προσποιούνταν τους αντιμνημονιακούς.
Και τρία χρόνια τώρα μας απειλούν ότι θα βγούμε από το ευρώ, οι τράπεζες μας παίρνουν τα σπίτια, φτωχύναμε, χάσαμε τις δουλειές μας, καταστρέψαμε το μέλλον των παιδιών μας και αυτοκτονούμε.

Ψήφισαν κι οι Κύπριοι μνημονιακούς με προβιά αντιμνημονιακή.
Μα, μόλις εκείνοι επιχείρησαν να τους τρομοκρατήσουν, θυμήθηκαν το προηγούμενο Όχι τους.
Περικύκλωσαν τη Βουλή, απαιτώντας από τους βουλευτές να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο. Λοιδωρώντας ακόμα και την αποχή κάποιων, φωνάζοντας "Όποιος απέχει, είναι δειλός"!
Και τα πήραν τα 36 Όχι.
Αποδεικνύοντας ότι όλα γίνονται αν ο λαός βγει μαζικά και ενωμένος στους δρόμους.
Και εξαναγκάζοντας τον επηρμένο Βορρά να σκύψει πάνω από το μικρό νησί, που θεωρούσε ώς τότε εύκολη λεία.

του Πανου απο το Ποντικι

Και μετά το Όχι, τι;
Τα ΑΤΜ δεν έχουν χρήματα. Τα βενζινάδικα δέχονται πιστωτικές μόνο για 25 ευρώ. Επιχειρήσεις αναγκάζονται να δώσουν άδεια στο προσωπικό, μέχρι να ανοίξουν οι τράπεζες. Η Ρωσία διαπραγματεύεται σκληρά τη βοήθειά της. Η Μέρκελ απειλεί την Κύπρο με έξοδο από την ευρωζώνη.


Ο ουρανός δεν έχει πέσει ακόμα πάνω στο γαλατικό χωριό, του οποίου το μισό -και ευφορότερο- κομμάτι είναι κατεχόμενο από τους Τούρκους 40 χρόνια τώρα.

Όμως οι Κύπριοι πολιτικοί το παλεύουν. Αντιδικούν με αυτοσεβασμό. Δεν στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου με φτηνιάρικες κατηγορίες και υφάκι Κεδικόγλειο. Όποιος τους άκουσε να αγορεύουν την Τρίτη το απόγευμα, έκανε τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με τους Ελλαδίτες.


Δεν επέζησε τυχαία η Κύπρος τόσους αιώνες -αγαπημένο πετράδι κάθε επίδοξου κατακτητή- και τόσο μακριά από την Ελλάδα. Ήξερε να λέει τα πολύτιμα Όχι.
Αποδεικνύοντας ότι χάνεται μόνο η μάχη που δεν έδωσες!

Ανάπτυξη και ΜΑΤ: Σκουριές και δημοκρατία...

του Κωστη Παπαϊωαννου...
Δεχόμαστε καλόπιστα ότι η πολυπόθητη ανάπτυξη και η ανάκαμψη θα ξεκινήσουν από τα ορυχεία χρυσού και χαλκού στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Δεχόμαστε ότι το τίμημα που κατέβαλε η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός για τη γη που της παραχωρήθηκε ήταν εύλογο (11.000.000 ευρώ για 317.000 στρέμματα, ήτοι 34 ευρώ ανά στρέμμα). Δεχόμαστε ότι θα δημιουργηθούν πολλές θέσεις εργασίας. Δεχόμαστε ότι δεν θα υπάρξουν σημαντικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις: η εταιρεία βεβαιώνει εξάλλου ότι η Χαλκιδική θα μείνει πράσινη, η σκόνη στην ατμόσφαιρα λίγη και ασφαλής, τα υπόγεια ύδατα αναλλοίωτα. Δεχόμαστε ότι καλώς το Δημόσιο δε θα εισπράττει έσοδα από δικαιώματα εξόρυξης, αφού ο μεταλλευτικός κώδικας δεν το προβλέπει.
Ας πούμε πως τα δεχόμαστε όλα αυτά. Μόνο που δεν τα δέχονται οι κάτοικοι ή ένα πολύ μεγάλο μέρος τους. Με αυτό το παράδοξο καλείται να τα βγάλει πέρα η κυβέρνηση: μεγάλο μέρος του πληθυσμού της περιοχής δεν αντιλαμβάνεται το θείο δώρο από τον ουρανό (ή από τον κάτω κόσμο) και αντιδρά. Θύμα παραπληροφόρησης για τα περιβαλλοντικά; Μπορεί. Θύμα ιδεοληψιών για τους οικονομικούς όρους της επένδυσης; Ίσως. Αυτοκαταστροφικά και αντιαναπτυξιακά προσκολλημένο σε μια τυφλή νοσταλγία του χτες; Ενδεχομένως. Ενεργούμενο αντιπολιτευτικών δυνάμεων; Μπορεί. Όμως αντιδρά. Και απέναντι στην αντίδραση η κυβέρνηση αποδεικνύεται αξιοθαύμαστα και αποφασιστικά αδέξια, όπως και οι προκάτοχοί της. Παραγνωρίζει ότι η οργανωμένη διαβούλευση και η δημιουργία κλίματος ελάχιστης συναίνεσης σε τοπικό επίπεδο αποτελούν προαπαιτούμενα για κάθε μεγάλης κλίμακας οικονομική δραστηριότητα που αλλάζει τον χάρτη και τη ζωή μιας περιοχής. Η δια της βίας επιβολή μιας αμφιλεγόμενης πολιτικής έχει κοντά πόδια.
Οι καταγγελίες για τις αστυνομικές πρακτικές στις Σκουριές είναι πολλές και σοβαρές. Αν αληθεύουν, αγγίζουν τη θεσμική εκτροπή: κλήσεις παιδιών στο Αστυνομικό Τμήμα, βίαιη απόσπαση δηλώσεων κατά των γονέων τους, ανακρίσεις με απειλές. Χρήση χημικών στους δρόμους του χωριού, ακόμα και στις αυλές των σχολείων. Συστηματική λήψη DNA διά της βίας. Η άσκηση πολιτικής από τα ΜΑΤ και την αντιτρομοκρατική μετατρέπει το σύνολο του πληθυσμού σε οιονεί υπόπτους. Και για να εξηγούμαστε, άλλο πράγμα η αναζήτηση όσων προέβησαν σε έκνομες ενέργειες στο εργοτάξιο κι άλλο πράγμα η παγίωση καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.
Στις Σκουριές έχουν αναδειχθεί δυο θέματα. Το ένα είναι η αμφιλεγόμενη σκοπιμότητα του έργου. Το άλλο είναι πιο σύνθετο. Πώς δηλαδή πυροδοτήθηκε και σήμερα αντιμετωπίζεται η πρωτοφανής ένταση στο τοπικό επίπεδο. Πώς διαχειρίζεται η κεντρική εξουσία τον βίαιο διχασμό της τοπικής κοινότητας. Πώς ο κυρίαρχος λόγος παρουσιάζει ως τρομοκράτες όσους αντιδρούν. Πώς μια περιοχή της χώρας μεταπίπτει σε καθεστώς εξαίρεσης, σε γκρίζα ζώνη όπου αναστέλλονται βασικές αρχές του κράτους δικαίου. Πώς η κυβερνητική θέση απολυτοποιεί την έννοια της «ανάπτυξης» και την αποκόπτει από όλα τα περιβαλλοντικά, οικονομικά και κοινωνικά της συμφραζόμενα. Πώς μεγάλα ΜΜΕ υιοθετούν άκριτα αυτή τη θέση και αποσιωπούν τις σοβαρές ενστάσεις επιστημονικών φορέων, τη διαπλοκή μετόχων του έργου με τα ίδια τα ΜΜΕ (Όμιλος Μπόμπολα) και το γκρίζο πολιτικό παρελθόν τοπικών αρχόντων κομβικών στην υπόθεση.
Ακόμα κι αν οι ωφέλειες της εξόρυξης ήταν ηλίου φαεινότερες, και πάλι θα ήταν καίριο ζήτημα δημοκρατικής νομιμότητας ο τρόπος αντιμετώπισης των αντιδράσεων. Ακόμα κι αν οι κάτοικοι είχαν τρελαθεί και προτιμούσαν σε καιρούς πρωτοφανούς ύφεσης και ανεργίας να πολεμήσουν κατά της σωτηρίας τους, και πάλι θα έπρεπε να γίνουν αντικείμενο πειθούς και όχι ακραίας βίας. Πόσω μάλλον, όταν βοούν οι υποψίες πως το περιβαλλοντικό, οικονομικό και υγειονομικό κόστος του έργου ενδέχεται να αποβεί πολύ υψηλότερο από τα ισχνά οφέλη. Σε αυτές τις υποψίες δεν αρθρώνεται αντίλογος άλλος από την μονόδρομη αυταξία της επένδυσης. Ανεξαρτήτως συνεπειών, λέγεται, η επένδυση –ακόμα και η λάθος επένδυση- είναι εγγενώς καλή. Όσοι δεν πείθονται επιχειρείται να εξοριστούν στη σφαίρα των «αντεθνικώς δρώντων», των εχθρών της ανάπτυξης. Όλα αυτά όμως δεν αρμόζουν σε μια πραγματική δημοκρατία, αλλά σε μια δημοκρατία Ελντοράντο.

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Ας κοπάσουν οι πανηγυρισμοί! (3 + και 2 - Ελλάδας και Κύπρου)...

του Μαζεστιξ, απο το Ιστολογιο Τοιχο - Τοιχο...
Είναι προφανής η ανάγκη μας να ξεσπάσουμε, να πανηγυρίσουμε τινά τρόπον, με αφορμή το κυπριακό "όχι" στο ευρω-σχέδιο.
Παρότι αντιλαμβάνομαι την ανάγκη αυτή, οφείλω να τονίσω πως πρέπει να είμαστε συγκρατημένοι και να μην εκπίπτουμε σε πυροτεχνήματα, βαρελότα και διθυραμβικούς τίτλους.
Ούτε πρέπει να πιστεύουμε πως ό,τι γίνεται στην Κύπρο, μπορεί να γίνει απαραίτητα το ίδιο και στην Ελλάδα.
Υπάρχουν κάποιες παράμετροι που διαφοροποιούν σημαντικά τις δυνατότητες των δύο χωρών και επομένως και τους πιθανούς κινδύνους της καθεμιάς.

Έχουμε τρία + και δύο - σε σχέση με την Κύπρο.
Για να τα δούμε.

  • +1
Η Κύπρος χωρίς τις τράπεζές της ισχυρές δεν μπορεί να σταθεί.
Στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον τραπεζικό τομέα και ένα ενδεχόμενο "ατύχημα" μπορεί να την ισοπεδώσει οικονομικά.
Η Ελλάδα ευτυχώς έχει πολύ μεγαλύτερη παραγωγική βάση, έχει πολύ μεγαλύτερη αυτάρκεια και δυνατότητα να αντεπεξέλθει μερικώς σε ενδεχόμενο "ατύχημα".

  • +2
Η Κύπρος σύμφωνα με τις εκτιμήσεις όλων των ειδικών δεν αποτελεί "συστημικό κίνδυνο" για την Ευρωζώνη.
Επομένως, αν οι Ευρωπαίοι αποφασίσουν να την πτωχεύσουν, η απόφασή τους αυτή δεν θα επηρεάσει σημαντικά τη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης.
Άρα δεν το 'χουν σε τίποτα να το κάνουν.
Η Ελλάδα, αντίθετα, είναι μια χώρα της οποίας η έξοδος από την ευρωζώνη θα κοστίσει, σύμφωνα με εκτιμήσεις ειδικών, πάνω από 1 τρισ. ευρώ στην παγκόσμια οικονομία και πιθανότατα θα οδηγήσει σε συνολική χρεωκοπία ή αποσταθεροποίηση χωρών της Ευρώπης ή και εκτός Ευρώπης.
Οι ΗΠΑ και η Κίνα επανειλημμένα προειδοποίησαν την Ευρώπη "μην τυχόν και κάνει καμιά μαλακία με την Ελλάδα".
Επομένως ένα όχι των Κυπρίων μπορεί να θέσει σε εφαρμογή τους ωμούς εκβιασμούς της Ευρώπης για χρεωκοπία, ενώ ένα ελληνικό όχι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα οδηγήσει την Ευρώπη σε κάποια τέτοια απόφαση, καθώς αυτή θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία.

  • +3
Επίσης, αν η Ευρώπη δεν αντιδράσει τιμωρητικά στο"όχι" της Κύπρου, τότε θεωρείται δεδομένο πως οι λαοί των χωρών του ευρωπαϊκού νότου θα δουν με τα ίδια τους τα μάτια ότι οι εκβιασμοί περί εξόδου από το ευρώ, περί χρεωκοπίας κλπ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά τουφεκιές στον αέρα.
Έτσι, θα απελευθερωθούν από το φόβο και θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση μέχρι την ολοκληρωτική επικράτηση πολιτικών δυνάμεων που τίθενται ενάντια στα ευρω-πρόγράμματα λιτότητας στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία.
Αυτός ο κίνδυνος ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών είναι πολύ μεγάλος για το ευρωπαϊκό (και ιδίως το γερμανικό) Κεφάλαιο και επομένως η Ε.Ε. θα κάνει τα πάντα για να τον αποτρέψει.
Θα χρειαστεί λοιπόν να θυσιάσει μια χώρα που δεν αποτελεί "συστημικό κίνδυνο", δηλαδή την Κύπρο, για να προειδοποιήσει σκληρά και να σπείρει τον τρόμο στους λαούς των επικίνδυνων χωρών του ευρωπαϊκού νότου.
Αυτή η θυσία εξάλλου θα είναι η μόνη αναίμακτη για τους ίδιους, αλλά θα αρκέσει για να μυρίσουν το αίμα οι λαοί του νότου και να φοβηθούν να επιχειρήσουν την ανατροπή της λιτότητας.



  • -1
Εδώ βέβαια πρέπει να πούμε πως η Κύπρος έχει κι ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με την Ελλάδα και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Είναι τόσο μικρό το κόστος διάσωσης, ώστε καθίσταται πολύ πιο εύκολη η εύρεση εναλλακτικής πηγής χρηματοδότησης από χώρες όπως η Ρωσία.
Είναι άλλο να χρειάζεσαι 5 δισ. ευρώ και άλλο να χρειάζεσαι 30 ή 40 δισ.
Και το γεγονός αυτό είναι αυτό που ίσως θα τη σώσει -προσωρινά τουλάχιστον- από τη χρεωκοπία.

  • -2
Επίσης, στα πλεονεκτήματα της Κύπρου προσμετράται και η εκπαίδευση των Κυπρίων στην αντιμετώπιση των μεγάλων κινδύνων αλλά και της διεθνούς τρομοκρατίας.
Οι Κύπριοι πρόσφατα βίωσαν την τουρκική εισβολή και την και την κατοχή του μισού νησιού τους.
Κι όποιος έχει ζήσει πόλεμο, μετά φοβάται πολύ λιγότερο.
Επίσης πρόσφατη είναι και η ιστορία του "σχεδίου Ανάν", στο οποίο ψήφισαν κόντρα στην τρομοκρατία που υπέστησαν από το σύνολο σχεδόν του διεθνούς σκηνικού.
Έχουν μάθει, ως λαός, να διαχειρίζονται τέτοιες ακραίες καταστάσεις χωρίς πανικό. Γι' αυτό και βλέπουμε τους πολιτικούς της Κύπρου να βγαίνουν και να μιλούν καθαρά και χωρίς μισόλογα συζητώντας όλα τα ενδεχόμενα.
Μιλούν καθαρά, χωρίς φόβο και ταμπού για το ενδεχόμενο χρεωκοπίας του κράτους ή των τραπεζών, για το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη κλπ. Ακόμη και οι ακραιφνείς φιλομνημονιακοί λειτουργούν έτσι.
Εμείς αντίθετα δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τέτοιες καταστάσεις.
Τα πάντα κυλούσαν τόσο ήρεμα εδώ και πολλές δεκαετίες, ώστε έχουμε γίνει μαλθακοί για να αντεπεξέλθουμε σε ακραίες καταστάσεις και στο διεθνές κλίμα τρομοκρατίας. Και οι Έλληνες και οι Ιταλοί και οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι. Τώρα μαθαίνουμε, σιγά-σιγά, αυτό που οι Κύπριοι ξέρουν καλά εδώ και χρόνια.



***
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι πρέπει να επιδείξουμε αυτοσυγκράτηση στους πανηγυρισμούς και στα βεγγαλικά για το κυπριακό "όχι". Τουλάχιστον ώσπου να κάτσει κάπου η μπίλια.
Κι αυτό διότι μπορεί να εκτεθούμε ανεπανόρθωτα.
Σε περίπτωση (που δεν είναι καθόλου απίθανη, όπως είδαμε) που η Κύπρος δεν τα καταφέρει και δε βρει άλλο τρόπο χρηματοδότησης, τότε ή θα αναγκαστεί να υπογράψει αυτό που απέρριψε χθες ή θα αναγκαστεί να πάει σε χρεωκοπία.
Δηλαδή, αν δε βρει λεφτά από αλλού είναι πολύ πιθανό (όχι βέβαιο, αλλά πολύ πιθανό) να βρεθεί μπροστά στο δίλημμα:
Ή θα ταπεινωθεί ψηφίζοντας "ναι" εκεί που έφτυνε ή θα πέσει όρθια ψηφίζοντας "όχι", αλλά θα πεινάσει απότομα.

Κατά τη γνώμη μου, το δεύτερο ενδεχόμενο (δηλ. παύση χρηματοδότησης και έξοδος από την ευρωζώνη) θα αποβεί ευεργετικό μακροπρόθεσμα, αλλά βραχυπρόθεσμα θα γίνει πράξη ο εκβιασμός της Ε.Ε., ο οποίος όμως θα έχει ιδιατέρως αρνητικά άμεσα αποτελέσματα και οι εικόνες που θα δούμε τον πρώτο καιρό ίσως να είναι ανυπόφορες.
Τότε οι εικόνες θα είναι τέτοιες που θα χρησιμοποιηθούν από το τρομοκρατικό μπλοκ των Μνημονίων για να αποθαρρύνουν κάθε σκέψη για "όχι" και στην Ελλάδα.
Και το χειρότερο; Θα τα καταφέρουν!

Είναι μεγάλο το ρίσκο, λοιπόν, να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στο κυπριακό "όχι" και να το καταστήσουμε φάρο της δικής μας αντίδρασης στα ευρω-σχέδια.
Διότι η πιθανότητα να μας γυρίσει μπούμερανγκ είναι πολύ μεγάλη και θα έχει οδυνηρά αποτελέσματα στην προσπάθεια που κάνουμε να πείσουμε την πλειοψηφία του λαού μας να πει το δικό της μεγάλο "όχι".

Το... κυπριακό Βατερλώ της Μέρκελ...

Της Ζέζας Ζήκου, απο την Καθημερινη...
«Kαθώς ο λαός, από δικό του λάθος, έχασε την εμπιστοσύνη των ηγετών του, δεν μένει παρά να τον διαλύσουν και να εκλέξουν έναν άλλον». H ειρωνική αυτή συμβουλή που είχε δώσει ο Mπέρτολτ Mπρεχτ στους ηγέτες της Aνατολικής Γερμανίας, μετά την εξέγερση του Bερολίνου το 1953, ταιριάζει απόλυτα στο ιστορικό «Οχι» της Βουλής της Κύπρου. Η καγκελάριος Μέρκελ και οι συνοδοιπόροι της -ο πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης, ο επικεφαλής του Eurogroup και υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας Γέρουν Ντάισελμπλουμ, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, ο κομισάριος Ολι Ρεν, η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ και, βεβαίως, η ελληνική κυβέρνηση- υπέστησαν το «Βατερλώ» τους. Δεν απομένει να εκλέξουν έναν άλλον κυπριακό λαό. Η ήττα τους είναι ιστορικών διαστάσεων. Αν έχει στοιχειώδη εθνική αξιοπρέπεια ο Νίκος Αναστασιάδης, οφείλει να παραιτηθεί. Μόλις πριν από σχεδόν ένα μήνα, προεκλογικώς, ο Αναστασιάδης είχε διαβεβαιώσει κατηγορηματικά τον κυπριακό λαό πως δεν πρόκειται να υπογράψει Μνημόνιο που θα προβλέπει «κούρεμα» καταθέσεων. (Ανάλυση της γράφουσας την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου.) Είπε ψέματα, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου με το «λεφτά υπάρχουν». Ωστόσο, η Βουλή της Kύπρου έδωσε την απάντηση στους ανίκανους ή ψεύτες. Αντίθετα, η Βουλή της Ελλάδας ψήφισε κατ’ εξακολούθησιν και κατά συρροήν τρία (!) Μνημόνια. Με τριάντα έξι ψήφους κατά και δεκαεννέα αποχές, η κυπριακή Βουλή καταψήφισε το κατάπτυστο σχέδιο της δήθεν σωτηρίας της Κύπρου που είχε συμφωνηθεί στο Eurogroup με το «κούρεμα» των καταθέσεων που βρίσκονται στις κυπριακές τράπεζες. Οι ψήφοι ήταν 36 κατά, από ΑΚΕΛ, ΕΔΕΚ, ΔΗΚΟ, ΕΥΡΩΚΟ, Οικολόγους και τον ανεξάρτητο Ζαχαρία Κουλία. Aπείχαν δεκαεννέα βουλευτές, κυρίως από τον Δημοκρατικό Συναγερμό, που με απίστευτη δειλία και απύθμενη υστεροβουλία δεν τόλμησαν να ψηφίσουν ούτε καν το δήθεν αναθεωρημένο νομοσχέδιο αυτού που υπέγραψε την περασμένη Παρασκευή στις Βρυξέλλες ο πρόεδρός τους Αναστασιάδης.
Βέβαια, «ουδέποτε ο Αναστασιάδης έκρυψε τα πιστεύω του στο κατάπτυστο σχέδιο Ανάν και στο Μνημόνιο χωρίς αναστολές, που δημιουργούν ένα πραγματικά επικίνδυνο μείγμα», είχε επισημάνει η στήλη. Αλλά τα «ψεύδη» του ξεπερνούν τα όρια. Του ζήτησαν οι Γερμανοί και οι συνοδοιπόροι τους να γκρεμίσει το τραπεζικό σύστημα της χώρα του και την ασφάλεια που διέπει τις καταθέσεις του κυπριακού λαού, για να εξοντώσει πρωτίστως τη ρωσική επιρροή στην Κύπρο. Και το έκανε, χωρίς αιδώ.
Τελικώς, το δημοσίευμα των Financial Times πως στόχος της Μέρκελ και των Βρυξελλών είναι η συμμετοχή των καταθετών στο πρόγραμμα διάσωσης της Κύπρου με τις καταθέσεις των περισσότερων ξένων επενδυτών, ιδίως από τη Ρωσία, ήταν ακριβές. Αλλωστε, αρκετοί Ρώσοι έχουν χρησιμοποιήσει την Κύπρο ως φορολογικό παράδεισο τα τελευταία χρόνια. Με τον τρόπο αυτό, θα δινόταν απάντηση στην κριτική που προέρχεται κυρίως από τη Γερμανία (και τον κ. Σόιμπλε) ότι η Κύπρος χρησιμοποιείται για ξέπλυμα μαύρου χρήματος και φοροδιαφυγή. Σημειώνεται, ωστόσο, ότι η συμμετοχή των καταθετών δεν είχε συμπεριληφθεί σε κανένα από τα άλλα Μνημόνια κρατικών διασώσεων – Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία.
Η Κύπρος έχει βυθιστεί στη δίνη μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσεως, αφού υπέστη ισχυρούς κραδασμούς και από τη χρεοκοπία της Ελλάδας και το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων. Η υπερεξαρτημένη από τον τραπεζικό τομέα κυπριακή οικονομία -και ως εκ τούτου ιδιαίτερα ευάλωτη στις επιπτώσεις της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους- κλονίστηκε, επίσης, από την τραγική ιστορία αμέλειας του Χριστόφια. Η καταστροφή από τα πυρομαχικά στο Μαρί της Λεμεσού, που τίναξε κυριολεκτικά στον αέρα τον Ιούλιο του 2011 τον κύριο ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό της Κύπρου, κόστισε τη ζωή δεκατριών ανθρώπων και εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.
Αν η Γερμανία της Μέρκελ βλέπει εαυτόν ως τον γενναίο πυροσβέστη που επεμβαίνει σε κάθε πυρκαγιά στην Ευρώπη, «οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θεωρούν ότι η Γερμανία είναι ο εμπρηστής», έγραψε ο βρετανικός Economist. Στη χορεία όσων καυτηριάζουν την Αγκελα Μέρκελ για οικονομικό σοβινισμό, προστέθηκαν και πολιτικοί που έχουν υπηρετήσει επί δεκαετίες τη γερμανική σύλληψη της ΟΝΕ, όπως ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ.
Δυστυχώς, η επιλεκτική τιμωρία της χώρας που θα κριθεί -από ποιους;- αφερέγγυα κρίνεται από τη Μέρκελ. Οσοι εμπιστεύθηκαν στο παρελθόν την εν λόγω άτυχη χώρα χάνουν μεγάλο μέρος των χρημάτων τους. Ο δομικός μερκαντιλισμός της Γερμανίας μπορεί να απέχει ελάχιστα από τη στρατηγική «κλέψε τον γείτονά σου» (beggar-thy-neighbour), όμως τα αδύναμα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν προειδοποιήθηκαν, και μάλιστα από την ίδια τη Γερμανία.

Ιδού η Κύπρος, ιδού και το πήδημα...

Θανάσης Καρτερός, απο την Αυγη... 
Σκέψη πρώτη: Επιτέλους βρέθηκε ένας λαός, μια Βουλή, ένα δημοκρατικό κράτος να πει όχι στον εκβιασμό της πολιτικής Βέρμαχτ που θέλει να ελέγξει την Ευρώπη. Και να τολμήσει αυτό το όχι όταν η τιμωρία για το τόλμημα είχε από τα πριν καθοριστεί και ανακοινωθεί από τους κυρίαρχους: Θα σας τσακίσουμε, θα σας οδηγήσουμε σε πλήρη καταστροφή και άτακτη χρεωκοπία.
Σκέψη δεύτερη: Για ποια Ευρώπη, ποια αλληλεγγύη, ποιον ανθρωπισμό μιλάμε; Μπροστά στα μάτια μας εξελίσσεται η κτηνωδία σε όλο της το μεγαλείο. Εκατομμύρια άνθρωποι καταστρέφονται στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό Νότο και εκείνοι που τους καταστρέφουν δεν ενδιαφέρονται παρά να διαμοιράσουν τα ιμάτιά τους. Και μια μικρή χώρα, η Κύπρος, με τις γνωστές εθνικές δυσκολίες, αντί να βρει υποστήριξη στην... ευρωπαϊκή οικογένεια (εδώ γελάνε, ή κατεβάζουν καντήλια) καλείται να οδηγηθεί με τη θέλησή της στο ικρίωμα.
Σκέψη τρίτη: Και τώρα τι θα κάνουν οι αποβλακωμένοι από την υπεροψία της δύναμης σοφοί της Ευρώπης, που προανήγγειλαν την εσχάτη των ποινών για το άτακτο νησί; Πιστεύουν ότι μπορούν να οδηγήσουν τη μικρή Κύπρο στον μεγάλο αφανισμό; Να ρημάξουν τις τράπεζές της; Να στραγγαλίσουν την οικονομία της; Κούνια που τους κούναγε κι αυτούς αλλά και τους ιεροψάλτες των εκβιασμών παντού -και στην Ελλάδα. Διότι ποιες χώρες, ποιες κυβερνήσεις θα συναινέσουν στα γερμανικά αντίποινα που θα βάλουν δυναμίτη στην οικονομική σταθερότητα σε όλο τον κόσμο;
Σκέψη τέταρτη: Η ελληνική κυβέρνηση, που συνυπέγραψε την καταστροφική απόφαση του Eurogroup, τι έχει σκοπό να κάνει; Θα συνταχθεί κι εκείνη με τους τιμωρούς της Κύπρου, όπως ο Στουρνάρας στο Eurogroup; Θα συμπαρασταθεί στους ρέμπελους συμπατριώτες μας ή μήπως φοβάται μήπως την κακοχαρακτηρίσει ο Σόιμπλε -που παρεμπιπτόντως δεν ντράπηκε χθες να δηλώσει ότι λυπάται τους Κύπριους! Και εν τέλει αισθάνεται κάποιος από κείνους που οδήγησαν με μια ατέλειωτη αλυσίδα από ναι την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση, βλέποντας το όχι της μικρής Κύπρου;
Σκέψη πέμπτη: Μετά την κυπριακή στάση, τίποτε δεν θα είναι το ίδιο στην Ευρώπη ούτε για τους εκβιαστές ούτε για τους εκβιαζόμενους. Η Κύπρος δικαιούται τη συμπαράστασή μας, γιατί η εξέλιξη της περιπέτειάς της μας αφορά όλους. Ως εκ τούτου, Ιδού η Κύπρος, ιδού και το Πήδημα...

Το ευρώ γίνεται θηλιά που πνίγει τα κράτη της ΕΕ...

του Γιωργου Δελαστικ, απο το Εθνος...

Σαρώθηκε τελικά στην κυπριακή Βουλή η επονείδιστη συμφωνία του προέδρου της Κύπρου Νίκου Αναστασιάδη με τους Γερμανούς στο πλαίσιο του Γιούρογκρουπ για την πρωτοφανή σε καιρό ειρήνης κατάσχεση από την κυβέρνηση μέρους των καταθέσεων στην Κύπρο.
Η οργισμένη αντίδραση του κυπριακού λαού που έκανε περήφανους τους Ελληνες και η αδυναμία εξαγοράς δύο - τριών από τους 56 Κύπριους βουλευτές, η οποία πρέπει να κάνει τους Ελληνες βουλευτές να ντρέπονται ακόμη πιο πολύ για τη δική τους δουλόφρονα στάση έναντι των μνημονίων, κατέστησαν αδύνατον τον σχηματισμό κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας υπέρ της επαίσχυντης ληστείας εις βάρος των καταθετών.
Ως γνήσιοι καιροσκόποι, οι ηγέτες του δεξιού - ακροδεξιού ΔΗΣΥ και του κεντροδεξιού ΔΗΚΟ υποχρεώθηκαν σε «πολιτική κωλοτούμπα» μετά την αποτυχία των προσπαθειών τους να περάσουν από τη Βουλή τη συμφωνία. Εστω και έτσι όμως, αυτή η στροφή τους οδήγησε το κυπριακό Κοινοβούλιο σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της ιστορίας του. Παράλληλα, φαίνεται ότι θα κυλήσει από πολιτική σκοπιά στο χώμα το κεφάλι του υπουργού Οικονομικών της Κύπρου Μιχάλη Σαρρή, πράγμα αναμφισβήτητα θετικό, έστω και ασήμαντο.
Το ζήτημα πάντως που κυριαρχεί στην Ευρώπη δεν είναι το τι θα γίνει στην Κύπρο, αλλά το πανευρωπαϊκό πρόβλημα κολοσσιαίων διαστάσεων που προκλήθηκε από την απόφαση του Γιούρογκρουπ να ληστέψει τους καταθέτες στο νησί, σπάζοντας ένα απαραβίαστο μέχρι τώρα για τον καπιταλισμό ταμπού: την απόλυτη βεβαιότητα ότι οι καταθέσεις στην τράπεζα είναι χίλια τα εκατό σίγουρες. Η απόφαση για την Κύπρο εμφάνισε τους ηγέτες της ΕΕ και πρωτίστως τους Γερμανούς ως ευρωληστές!
Η ακαριαία διάδοση και εδραίωση της πεποίθησης στους πολίτες όλης της Ευρωζώνης ότι «οι Γερμανοί θα μας κλέψουν τις καταθέσεις» επέτεινε ακόμη περισσότερο την ήδη τεταμένη κατάσταση στη Γηραιά Ηπειρο. Οι λαοί της Ευρώπης αισθάνονται πλέον ότι το ευρώ, με το οποίο επί οκτώ - δέκα χρόνια αυξήθηκε η ευημερία τους, τώρα με την κρίση γίνεται όπλο της Γερμανίας για τον εξανδραποδισμό των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Γίνεται θηλιά που στραγγαλίζει μία μία τις χώρες της Ευρωζώνης.
Διευρύνεται ο προβληματισμός για το αν πρέπει το κάθε κράτος να συνεχίσει να παραμένει στην Ευρωζώνη ή αν πρέπει να αποχωρήσει από αυτήν και να επανέλθει σε εθνικό νόμισμα, ώστε να ανακτήσει τα μέσα άσκησης δικής του οικονομικής πολιτικής. Η κρίση εμπιστοσύνης προς το ευρώ διευρύνεται σε όλες τις χώρες, χωρίς πάντως -με εξαίρεση τη Βρετανία και τις σκανδιναβικές χώρες, οι οποίες ούτως ή άλλως δεν προσχώρησαν ποτέ στο ευρώ εκτός από τη γειτονική τους Φινλανδία- να έχουμε ακόμη σε κάποια χώρα της Ευρωζώνης εμφανή λαϊκή πλειοψηφία υπέρ της αποχώρησης από το ενιαίο νόμισμα.
Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές της Ιταλίας όμως το 55% ψήφισε κόμματα που είναι κατά του ευρώ έναντι του 40% που ψήφισε κόμματα υπέρ του ευρώ. Στην Κύπρο μίλησαν για αποχώρηση από το ευρώ ή εξέταση του θέματος και διενέργεια δημοψηφίσματος για να ληφθεί απόφαση επ' αυτού τόσο ο υποψήφιος πρόεδρος Γιώργος Λιλλήκας και το ΑΚΕΛ όσο και ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος - ποσότητα καθόλου αμελητέα δεδομένης της υπέρμετρης επιρροής της Εκκλησίας στο νησί. Στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία έχουν αυξηθεί θεαματικά οι υποστηρικτές της αποχώρησης των χωρών αυτών από το ευρώ.
Αν μάλιστα προσθέσουμε σε αυτά το γεγονός ότι ακόμη και οι κυβερνήσεις της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Τσεχίας έως και της Βουλγαρίας δεν θέλουν ούτε καν να ακούσουν αυτή την εποχή για ένταξη των χωρών τους στην Ευρωζώνη, εύκολα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι το ευρώ βυθίζεται σταδιακά σε κρίση εμπιστοσύνης ή και απόρριψης από δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες. Η αλαζονεία των Γερμανών βαθαίνει την κρίση αυτή. Αφενός η μία μετά την άλλη οι χώρες της Ευρωζώνης πέφτουν σε καταστάσεις υποβάθμισης του βιοτικού τους επιπέδου και μιζέριας λόγω της πολιτικής υπεράσπισης του ευρώ και αφετέρου όλο και περισσότεροι λαοί αισθάνονται ταπεινωμένοι, υπόδουλοι των Γερμανών.
Αυτό όμως αυξάνει τον καλπάζοντα αντιγερμανισμό στην Ευρώπη και απαξιώνει στα μάτια των πολιτών κάθε κυβέρνηση που ακολουθεί φιλογερμανική πολιτική, ενώ παράλληλα φέρνει στην επιφάνεια εθνικά στερεότυπα ρατσιστικού χαρακτήρα, εχθρότητες και μίση μεταξύ των λαών της Ευρώπης που νομίζαμε και ελπίζαμε ότι έχουν ενταφιαστεί οριστικά. Το θλιβερό συμπέρασμα είναι ότι δυστυχώς σήμερα με το κοινό νόμισμα του ευρώ οι Ευρωπαίοι είναι πολύ πιο διαιρεμένοι και αλληλοπεριφρονούμενοι! Πολύ καλύτερο κλίμα κατανόησης υπήρχε στην Ευρώπη πριν από το ευρώ παρά σήμερα. Αυτό δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για το μέλλον του ευρώ.

Νόμος είναι το δίκιο του κ. Σόιμπλε...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ*, απο την Ελευθεροτυπια...
Πέρα από τα εγκληματικά στοιχεία που ενέχει η υπόθεση της Κύπρου, υπάρχουν και πλευρές που θα έχουν μακρά και σκοτεινή διάρκεια. Η πίστη προς το ιδεολογικά υπέρτερο τραπεζικό σύστημα κλονίζεται και μαζί της κλονίζεται η πίστη σε οποιαδήποτε -ούτως ή άλλως υποδεέστερη- δομή. Δεν υπάρχουν ασφαλείς δρόμοι πουθενά και για κανέναν.
Εν μέρει αυτό έχει ήδη συμβεί με άλλους πυλώνες των μικροαστικών στερεοτύπων. Κάτω από τις νέες συνθήκες της ευρωπαϊκής οικονομικής ανάταξης και της χαρούμενης εξυγίανσης, το ακίνητο, αφού αποκτήθηκε ακριβά και φορολογήθηκε, ξαναφορολογείται, ειδικά τώρα που δεν μπορεί να πουληθεί. Γνωστό και επώδυνο. Κάθε αγορά για την οποία υπάρχει παραστατικό, συμβόλαιο, απόδειξη κ.λπ. φορολογείται και μάλιστα εκ των υστέρων με μεταβλητούς κανόνες. Φορολογούνται και επαναφορολογούνται οι καταθέσεις, οι κληρονομιές, τα αυτοκίνητα, οι αγορές, οι πωλήσεις. Οι κτήσεις, οι αποδείξεις κτήσεων και η πράξη των αποδείξεων που τεκμηριώνει κάθε αγαθό και αγορά. Ουσιαστικά συντελείται μια παρανοϊκή σύγκρουση με τη διαύγεια...
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οτιδήποτε πράττει κανείς, ας το κάνει στη σκιά, άγραφα, άτυπα, χέρι με χέρι. Ενα αντάρτικο οικονομικό, μια κουλτούρα στενού δρόμου, μικρής μαφίας. Αυτό καλλιεργεί το σύστημα. Ο μόνος που δεν χάνει είναι αυτός που δεν έχει νόμιμα τεκμήρια της ιδιοκτησίας του, τεκμήρια της υλικής του επιθυμίας, τεκμήρια μιας στάθμης επιλογών και δυνατοτήτων. Αυτός που πληρώνεται μαύρα, που διαθέτει μαύρα, που ντύνεται μαύρα. Τα χρήματα στο σεντούκι, τα σπίτια χωρίς πολεοδομική άδεια, ηλεκτρικό χωρίς καταμετρητές, αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες. Δεν έχει σημασία αν αστυνομικά και λογισμικά μέτρα κυνηγούν τον παραβάτη, τον φυγάδα. Πάλι κερδισμένος θα είναι με τη διωκόμενη αόριστη αβεβαιότητα έναντι της σταθερής, αιχμαλωτισμένης και ευκρινούς αβεβαιότητας. Αυτό διδάσκει η τριετής ελληνική περίπτωση και αυτό κορυφώνει η ατιμία.
Στο νέο σύστημα παραγωγής, κράτους, νομικού υπερκειμένου, τεκμηριώνεται η μεγαλύτερη φοροαποφευκτική και θεσμοφοβική κουλτούρα. Μέσα στα σπλάχνα του νεοφιλελευθερισμού και των δογματισμών του, είναι εγκατεστημένος ο πιο απόλυτος οικονομικός και διοικητικός συγκεντρωτισμός που οδηγεί μέσα -υποτίθεται- από τον εξορθολογισμό και την αρχειοθέτηση στην πιο άνομη και απροσδιόριστη συμπεριφορά.
Ναι, το σύστημα είναι αντισυστημικό. Αναρχικό. Ο Παζολίνι στο «120 μέρες στα Σόδομα» το είχε πει διά του φασίστα-ήρωα: «Οι αληθινοί αναρχικοί είμαστε εμείς -όταν βρισκόμαστε, βέβαια, στην εξουσία». Η Κύπρος είναι το τελευταίο θύμα μιας εξόφθαλμα δυσώδους, πλιατσικολόγου, βαθιά αντιπαραγωγικής ευρωπολιτικής. Στην Κύπρο παίζεται το δράμα της πειρατικής αρπαχτής, που εν τέλει διδάσκει «φύγε εκτός συστήματος» ή «μην παίζεις με τους όρους του συστήματος γιατί είναι όροι ήττας και εκπτώχευσης».
Ο νέος ρηχός ευρωπαϊκός καπιταλισμός ελέγχει τις βαθμίδες ελευθερίας και πειθαρχίας στις οποίες οφείλει να κινείται η κατά τα άλλα ελεύθερη αγορά. Οχι χρήματα οποιουδήποτε, οπουδήποτε, αλλά μόνο εκεί και όσο επιθυμεί η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και τα lobbies. Δεν ξέρω εάν ο τραπεζικός τομέας είναι πενταπλάσιος του ΑΕΠ μιας χώρας και αν αυτό είναι κάτι αμαρτωλό, όπως κατηγορούν την Κύπρο οι συνήθεις απολογητές. Αλλά ξέρω ότι τα ονομαστικά κεφάλαια που κυκλοφορούν στα τραπεζικά και διαδικτυακά πεδία είναι πολλαπλάσια των προϊόντων που επικαλούνται. Και μια τέτοια αέρια οικονομία, αυτή η τεράστια διεθνής τρύπα, δεν μπορεί παρά να ιδρύει μια εξίσου αέρια νομικοκανονιστική συνθήκη. Ενα σύννεφο από μεταβλητές, που τις χώνει όποτε θέλει, όπου θέλει και όσο θέλει.
Στην Κύπρο, λοιπόν, εφαρμόζεται το ελαστικό δίκαιο του άνομου ισχυρού. Ετσι, αυθαίρετα, μπορεί κάποιος να παπαγαλίζει και να διασπά κάθε αφήγημα, κάθε κανόνα, κάθε σταθερά. Εάν το σύστημα θέλει να αποσαθρώνει κάθε κανόνα, τότε θα πρέπει να είναι έτοιμο να λειτουργήσουν οι πολίτες εκτός κάθε κανόνα. Να δούμε τότε τι φόρους θα πάρει, πώς θα συντηρήσει τις ελίτ και τα παιδιά του. Πώς μπορεί να μεταφραστεί αυτός ο κανόνας της στιγμιαίας βουλιμικής ορμής που μπορεί να εισβάλει και να ρημάξει χώρες; Τι οικονομικές συμπεριφορές μπορεί να απελευθερώσει; Η Κύπρος ζει μια νέα επαυξημένη κατοχή μετά αυτή του 1974 και η Ευρώπη είναι συνένοχος.

*Ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ, dsevastakis@arch.ntua.gr

Αποφορά...

Του Κώστα Καναβούρη από την Αυγη…
Από όπου και να τους  πιάσεις, βρωμούν και ζέχνουν. Δεν υπάρχει τετραγωνικό εκατοστό του δημόσιου χώρου που να μην είναι γεμάτο  από την αποφορά της περιττωματικής  τους παρουσίας. Ένα ολόκληρο σκυλολόι διαφθοράς, φασιστικής μικρόνοιας, βάρβαρης έπαρσης, χυδαίας αμετροφαγίας,  φαιάς καταστολής, έχει επιπέσει αγελαία στο σώμα της κοινωνίας  με απίστευτη ωμότητα και την κατατρώγει ανηλεώς.
Με όλες τις φρικαλέες πολιτικές που εφευρίσκει είτε «χάριν» του Μνημονίου, είτε  με ακάλυπτο πρόσχημα το Μνημόνιο. Με όλη τη χυδαία δράση που επιμερίζεται προκειμένου να εφαρμοσθεί  το σύνολο αυτής της πολιτικής. Με όλα τα αποβράσματα που υλοποιούν τις απάνθρωπες πολιτικές αποσυνδέσεις, αποδεικνύοντας ότι η ιστορία  ποτέ δεν κοιμάται, ιδιαίτερα μέσα στους εφιάλτες της.
Με όλο τον καθημερινό τρόμο που αποσυναρμολογεί τις αρθρώσεις της συγκροτημένης συνύπαρξης, που καταργεί (ιδίως αυτή) ακόμη και την έννοια της αντίφασης, ακόμα και το νόμιμο της ακραία διαφορετικής άποψης, στερώντας  στερώντας έτσι (καλά, ψιλά γράμματα για τα τέρατα που σφάζουν δομές, θεσμούς και ανθρώπους) την αλήθεια από διάφορες εκδοχές. Και μόνο αν προσπαθήσει κάποιος να συνοψίσει επίτιτλα, μερικές  από τις περιπτώσεις (ακόμα και τις όχι κεφαλαιώδεις) που δείχνουν του λόγου το αληθές, τρομοκρατείται ο ίδιος συνοψίζοντας το καθεστώς του βιωμένου τρόμου και το καθεστώς της έμπυας αποφοράς που έχει εγκατασταθεί ως λέαινα της όσφρησης, κατατρώγοντας τα σπλάχνα των θυμάτων της.
Γιατί τα τέρατα γνωρίζουν ότι το μέγα κέρδος (τους) είναι ο εθισμός στην αποφορά. Γνωρίζουν ότι η όσφρηση είναι αμνήμων. Ξεχνάει επειδή εθίζεται. Στην αποφορά του φόβου. Στην αποφορά της απελπισμένης απελπισίας. Στην αποφορά της πανικόβλητης μικροημέρευσης.  Στην αποφορά της αβίωτης επιβίωσης. Στην αποφορά της  παρακρουστικής μοναξιάς. 
Στην αποφορά της δουλοφροσύνης τελικά, που διαφέρει κρίσιμα από τη δουλοφροσύνη των σμπίρων και των σέμπρων του συστήματος όσο «ψηλά» κι αν βρίσκονται. Ακόμη (ιδίως εκεί)  στα κορυφαία πολιτειακά αξιώματα, στο μη παρέκει δηλαδή της αποκτημένης με  θυσίες δημοκρατίας που όμως εξαντλήθηκε λεπτό προς λεπτό χρόνια ολόκληρα μεγάλα σαν αιώνες, αιμοδοτώντας  την αρπαγή με  κτήνη και κτηνωδίες μιας αιματοβαμμένης ευωχίας.
 Που είχε την ίδια αποφορά. Την αποφορά μιας κοινωνίας  που γλεντούσε, την ίδια στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς, ένα φασιστοειδές πουλέν του εγχώριου συστήματος ταξικής βαρβαρότητας μέσα στο παγκόσμιο σύστημα κατανομής της εξουσίας (αναλογικό με το παγκόσμιο σύστημα κατανομής της εργασίας), γνώριζε ότι θα επανέλθει. Διότι οι ακροδεξιοί χρειάζονται. Αλλά όμως οι ακροδεξιοί, επειδή είναι μαύροι, πρέπει να ξεπλένονται.
Ιδού λοιπόν: Το σύστημα  ξέπλυνε τον Σαμαρά και τον παρέδωσε άσπιλο, μ’ ένα καινούργιο απαστράπτον μαύρο, στα περιδεή και ψοφοδεή όμματα της ελληνικής κοινωνίας που επί έτη και έτη καθημάζετο  γλεντώντας ένα ωραίο σφάγιο, στο φαγοπότι της ανακατανομής του πλούτου. ‘ώστε μιας κοινωνίας υπό ταξική συσκότιση, άρα φτωχοποιημένης  ευνοιολογικά.
Μιας κοινωνίας επομένως που δεν μπορεί ακόμη να αναλάβει ευθύνες έγερσης, γιατί πέρασε από την παρακμή στην βαρβαρότητα χωρίς να έχει περάσει από τη συνειδητή αντίληψη. Και τώρα έκθαμβη και αποσβολωμένη αυτή η κοινωνία βλέπει τα κτήνη να πέφτουν πάνω της και αλλάζει πλευρό αποφεύγοντας να αντιμετωπίσει τον χασάπη που της κόβει τα σπλάχνα και τα  πουλάει για μια μπουκιά ψωμί.
 Η κοινωνία που αδυνατεί να  νιώσει ότι τα κτήνη κυβερνούν της ζωή της. Με όλη την αποφορά του χνώτου  των κτηνών. Η κοινωνία που αδυνατεί να σπάσει τα φράγματα των δούλων (κι είναι παιδιά, γαμώτο) που πιάστηκαν αιχμάλωτα από στρατιές και στρατιές πολιτικής, αισθητικής και ηθικής ανέχειας και τώρα υψώνουν το ρημαγμένο τους μυαλό πάνω από το κορμί τους, πάνω από την ψυχή τους για να το ρίξουν βαριά και να καταργήσουν τη ζείδωρη  μαρτυρία (γιατί αυτό είναι η διαμαρτυρία) της αναγκαίας εξαίρεσης από την αποφορά.
Βλέπεις πως δέρνουν; Είναι αντίστοιχο με την ποινικοποίηση της αντίρρησης.
Βλέπεις ποιος εφαρμόζει την ποινή; Ο Δένδιας. Που έχει στο υπουργείο του γ.γ. έναν χουντικό ο οποίος απεφάνθη ότι η χούντα  δεν είναι χούντα (Ανδρεουλάκος λέγεται) επειδή δημιούργησε δίκαιο.
Βλέπεις ποιος είναι ο διευθυντής του γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ., Μανώλη (παντέρμη Κρήτη) Κεφαλογιάννη; Ο διορισμένος από τη χούντα ως πρόεδρος των φοιτητικών συλλόγων Ηλ. Φιλιππακόπουλος.
Βλέπεις ότι σύμβουλος του αναπληρωτή υπουργου Εσωτερικών Χαρ. Αθανασίου (πρώην προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων)  είναι ο εκπαιδευτικός και διαπρύσιος θιασώτης του Χίτλερ Ιω. Κωτούλας;
Βλέπεις ότι ο πρόεδρος του Δικαστηρίου που αθώωσε τον Κασιδιάρη εν τω μέσω των ναζί, έκανε ένα διάλειμμα 10 λεπτών για να ρίξει έξι χρόνια φυλακή σ’ ένα φτωχοδιάβολο μετανάστη και μετά συνέχισε την αθωωτική δίκη;
Βλέπεις ότι στην ίδια δίκη οι ναζί χαιρέτισαν τον εισαγγελέα και έστειλαν χαιρετίσματα στη μάνα του, χωρίς ο εισαγγελέας να προβεί σε καμία ενέργεια πλην της πρότασης για αθώωση του Κασιδιάρη;
Βλέπεις ότι τη μελέτη για να ρημαχτεί η δημόσια Παιδεία την ανέλαβε και μάλιστα επί πληρωμή(!!) από το κράτος μια ιδιωτική επιχείρηση με αντίτιμο περίπου 140.000 ευρώ ( η «Ακμή»), η οποία έχει εξόχως κερδώα συμφέροντα στην ιδιωτική εκπαίδευση;
Στην εκπαίδευση δηλαδή η οποία παράγει δούλους υψηλής επαγγελματικής αφασίας. Να μπορούν να ανακαλύψουν το «σωματίδιον» του θεού, αλλά να αγνοούν το «σωματίδιον» άνθρωπος. Και να αγνοούν επίσης το «σωματίδιον» ιστορία, το «σωματίδιον» κοινωνιολογία, το «σωματίδιον» ανθρωπολογία, «σωματίδιον» τελικά της ένθεης όρασης  που λέγεται ανθρωπιά. Αυτό το άρωμα της ύλης που πάντα φεύγει κι όλο χάνεται.
Παράγοντας τον χρόνο ως υλικό χρειώδες για την παραγωγή της ιστορίας. Ας μην το αφήσουμε να κακοφορμίσει.
Και να γίνει η αποφορά ένα ηλίθιο επιχείρημα.

Ροη αρθρων