Για μια μεγάλη δημοκρατική, πατριωτική παράταξη;

Του Χρήστου Λάσκου,απο το  Alter Thess...

Όχι, ευχαριστώ!

Και εξηγούμαι, ξεκινώντας από τον πρώτο, τον τυπικό λόγο: σε ό,τι αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, η συγκεκριμένη διατύπωση δεν αντιστοιχεί όχι στο γράμμα, αλλά, όπως κι αν μεθερμηνευτεί,
ούτε στο πνεύμα των συνεδριακών του αποφάσεων. Σε καμία περίπτωση, απολύτως.
Αντίθετα, οι συνεδριακές διατυπώσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Είναι σαφείς και ευκρινείς όσο δεν παίρνει. Ο στόχος είναι η οικοδόμηση του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με όχημα το οποίο θα επιδιωχθούν οι κοινωνικές συμμαχίες που θα αποτελέσουν το θεμέλιο για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, βεβαίως, που σημαίνει κυβέρνηση με κατεξοχήν έργο το σταμάτημα της κοινωνικής καταστροφής και την εκκίνηση της ανθρωπιστικής αποκατάστασης.  Που  σημαίνει, δηλαδή, σαφείς κοινωνικοταξικές προτεραιότητες και πολύ έντονη μεροληψία. Άρα, ξανά, κυβέρνηση της Αριστεράς και όχι δημοκρατικο-πατριωτική παράταξη. Με πρώτο το κριτήριο της κοινωνικής εκπροσώπησης των φτωχών, των εκμεταλλευόμενων, του κόσμου της εργασίας και, πάνω σε αυτό στηριγμένη, την κοινωνική συμμαχία με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται στην κρίση. Το «πατριώτης», άλλωστε, αδυνατώ να καταλάβω τι σημαίνει στην παρούσα συνθήκη.
Δεύτερον, καλέσματα του είδους αυτού –για μια μεγάλη δημοκρατική, πατριωτική παράταξη!- είναι προφανώς παρωχημένα. Δεν είμαστε ούτε στο ’40 και σε συνθήκες στρατιωτικής κατοχής, ούτε στο ’70, σε συνθήκες παπανδρεϊκής εκμετάλλευσης των αισθημάτων της εαμικής γενιάς. Είμαστε στο 2014 και έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι εθελόδουλους  και κουίσλιγκς, αλλά καπιταλιστικά καθάρματα, που προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους, δηλαδή τα κέρδη και τις ιδιοκτησίες τους, είναι αποφασισμένοι να εξοντώσουν και δυό και τρεις γενιές εργαζομένων. Το θέμα, λοιπόν, είναι η δημιουργία της μεγάλης «παράταξης» των ανέργων, των νέων χωρίς μέλλον, των γυναικών που δουλεύουν 12 ώρες και πληρώνονται, όταν πληρώνονται, για 4. Αυτό είναι το επίκαιρο αίτημα, που στρεβλώνεται και αποπροσανατολίζεται από τις πατριωτικές εγκλήσεις.

οι οφειλές της ελπίδας...

MHNYMAL...

ProjectGutenberg

Η απόσταση ανάμεσα σε μια ζωή γεμάτη συμβάσεις και στη ζωή, σαν σινεμά, της περιπέτειας εκμηδενίζεται στη θέα του σπιτιού σου όταν πια το έχουν εγκαταλείψει οι διαρρήκτες. Όταν ο ασφαλής χώρος της κατοικίας αλωθεί, δεν έχεις παρά να περιμένεις να δράσει ο χρόνος. Τη δεύτερη φορά είναι πιο εύκολο. Ξανακούς τις ίδιες συμβουλές: να βάλεις συναγερμό, σιδεριές, να πάρεις ένα μεγάλο σκύλο. Ο Σωτήρης, σκυλάκι του σαλονιού, παραμένει σιωπηλός μάρτυς. Τα μάτια του είναι μελαγχολικά, αλλά ίσως ήταν πάντα ή δεν είναι ούτε και τώρα. Ίσως να τον κατέλαβε μια μακάρια ηρεμία, όπως μου εξήγησε η Μαρίλδα ότι συμβαίνει συχνά (ή καμιά φορά;) με τους υστερικούς. Ίσως θάπρεπε επιτέλους να καταλάβω ότι εγώ είμαι βλάκας, όχι αυτός, αφού εγώ δεν καταλαβαίνω τι μου γαυγίζει, ενώ αυτός καταλαβαίνει μια χαρά τι του λέω. 

Μετά από τέτοια περιστατικά εμφανίζονται πάντα οι ομοιοπαθείς. Οι ιστορίες αφθονούν. Περιπλέκονται αστικοί μύθοι, όπως ο ψίθυρος του ληστή στον προσποιούμενο τον κοιμισμένο νοικοκύρη: "καλά κάνεις ότι κοιμάσαι". Ναρκομανείς ήταν. Η περιοχή έχει γεμίσει ναρκομανείς, μου εξήγησε κρατώντας σφιχτά την τρίχρονη κόρη της μια γειτόνισσα. Ήταν γυφτάκια, ρομά τα λένε μιλώντας πολιτικά σωστά, δυο αγόρια κι ένα ξανθό κορίτσι, θα τα έβαφε, εκτός αν ήταν από τα γυφτάκια όπως η τηλεοπτική μικρή που δεν θυμάμαι τ' όνομά της και που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να επιστραφεί εκεί όπου υποτίθεται ότι ανήκε. Τα είδε η μάνα μου, κοντά 80 χρονών. Χομεϊνί, φώναζε, Χομεϊνί· και μην μου ξαναπείτε για ρομά. Της είπα ότι ίσως αυτός είναι ένας τρόπος για μερική αποκατάσταση των κοινωνικών ανισοτήτων και άλλες τέτοιες μαλακίες. Μου απάντησε ότι θα έπρεπε επιτέλους να σοβαρευτώ. Το ίδιο παιχνίδι ρόλων. 
- Πάντως, η αλήθεια είναι ότι ζουν μια ζωή πολύ πιο συναρπαστική από τη δική μας. 
- Τι να σου πω, παιδάκι μου. 

Όσα αστεία κι αν έκανα, όπως ότι λυπήθηκα που φεύγοντας τους έπεσε ένα αδιάφορο σε μένα κλοπιμαίο, ήξερα ότι αν είχα χάσει κάτι που μου ήταν απαραίτητο θα σοβαρευμόμουν. Όσα αστεία κι αν έκανα, μόνο ήρεμο ύπνο δεν είχα το βράδυ. Πετάχτηκα δυο φορές. Αν ένιωσα να μου απειλούν κάτι, δεν ήταν ο συσσωρευμένος πλούτος μου αλλά ο ιδιωτικός μου χώρος. Οι άνθρωποι των καιρών μας αρέσκονται στο να επιδεικνύουν τα ιδιωτικά τους με web κάμερες και λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα. Όλοι μας πλανιόμαστε γεμίζοντας το διαδικτυακό χάος με αποτυπώματα που οδηγούν, σαν τα ψίχουλα του Κοντορεβυθούλη, πίσω στο σπίτι. Οι πόρτες και οι κερκόπορτες του διαδικτύου προκαλούν το ενδιαφέρον που όσοι ανοίγουν τις πρώτες, τουλάχιστον, επιθυμούν να προκαλέσουν. Ο απομακρυσμένος επισκέπτης παρατηρεί τα εκτιθέμενα καθώς η ανάσα του βαραίνει. Κουβαλάει την ιστορία των κρυφών βλεμμάτων όσων περιδιάβαιναν άλλοτε τα σοκάκια και αναζητούσαν μισοτραβηγμένες κουρτίνες, να γευτούν λίγο απ' το άρωμα ενός άγνωστου σπιτιού, ένα έπιπλο, ένα φωτιστικό, έναν πίνακα, ή να εστιάσουν σε διάττοντα αντικείμενα πόθου. Οι διαρρήκτες έχουν βλέμματα αυστηρά στοχευμένα, που λένε. Θα υπάρχουν πιστεύω κι εκείνοι που χαζεύουν, ή απαλλοτριώνουν, αντικείμενα που δεν σκοτώνονται για λίγα ή αρκετά ευρώ, αφού οι μυρωδιές που δεν διαχέονται από μικρά μπουκάλια δεν αξίζουνε λεφτά. 

Σύντομα θα γυρνάμε σπίτι αμέριμνοι, χωρίς να περιμένουμε να επιβεβαιώσουμε ότι δεν ξαναπαραβίασαν την εστία, έχοντας μόνο τα φιλιά στο νου. Και τότε θα ξαναζήσουμε το μούδιασμα. Τότε θα ξαναναρωτηθώ: ποιος είναι απελπισμένος, μωρέ, να μεταδώσει την ελπίδα; Ο Βούρβαχης μοιάζει κινηματογραφικός, ο Ταμίστας είναι ένα κατά τύχη ψευδώνυμο μιας διαδικτυακής περσόνας που επιστρέφει την ηρεμία στον φορέα της, που χρησιμοποιεί την υπόθεση MHNYMAL για τους λόγους που συντηρούν τις αιτίες που την γέννησαν. Κι αυτοί που, όπως έγραφε ο Marcuse, βρίσκονται έξω από τη δημοκρατική διαδικασία, στ' αλήθεια αντιτίθενται στο σύστημα ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούν; Ή μήπως είναι μια εξίσου ενσωματωμένη κατηγορία που δεν παραβιάζει τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλά ακολουθεί άλλους κανόνες, πάντως κανόνες; Κανόνες που, εντέλει, απλώς περιλαμβάνονται στην ερμηνεία μέσω της δικής μας παρατήρησης στη δική μας πραγματικότητα;

Αν δεν έχουμε καμιά ελπίδα, το οφείλουμε σ' αυτούς που πιστεύουν ότι αν έχουν μια ελπίδα το οφείλουν σ' αυτούς που δεν έχουν καμιά.


parafono

Χωρίς επιστροφή...

του Σωκράτη Γιαννόπουλου, απο το Red NoteBook...

Γουστάρεις; Μπουτάρης.  (παλιότερο προεκλογικό)

Το διπλό εκλογικό αποτέλεσμα ήταν ομολογουμένως εκπληκτικό. Όχι τόσο από την σκοπιά της νίκης της Αριστεράς (στην οποία άλλωστε όλοι και όλες διακρίνουμε κάποιους αστερίσκους), άλλα για τις αντιφάσεις που αναδείχθηκαν σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μέσα στα ίδια τα κοινωνικά υποκείμενα.

Την ίδια στιγμή που η ελληνική κοινωνία έδινε στην Αριστερά την πρώτη της νίκη, εν μέσω μιας άνευ προηγουμένου επίθεσης στον κόσμο της εργασίας, αναπαρήγαγε στους δήμους και τις περιφέρειες τους κυρίαρχους μηχανισμούς εξουσίας, ψήφισε ξανά τους “ίδιους φθαρμένους” εκπροσώπους του δικομματισμού σε διάφορες εκδοχές τους.

Περιπτώσεις δε όπως αυτές του Μώραλη, του Μπέου, του Τατούλη και του Ψινάκη, με όλες τις διαφορές τους, επικράτησαν θριαμβευτικά. Εξηγήσεις του στιλ “τους ψηφίζουν από υποχρέωση”, ή ακόμα χειρότερα, “ψηφίστηκαν φορώντας τον μανδύα του ανεξάρτητου”, περισσότερο συσκοτίζουν παρά δίνουν απαντήσεις για τα αίτια αυτής της κραυγαλέας αντίφασης. Πώς διάβολο είναι δυνατόν οι ίδιοι άνθρωποι να ψηφίζουν στη μια κάλπη ΣΥΡΙΖΑ και στις άλλες τον/την Πασόκο-Νεοδημοκράτη-Μαφιόζο της “γειτονιάς τους”; Υπό μιαν έννοια, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο των αποτελεσμάτων είναι ακριβώς αυτός ο παραλογισμός.

Η “λογική πίσω από την τρέλα”

Για να προσπαθήσουμε να βρούμε την “λογική πίσω από την τρέλα” του αποτελέσματος, ας εστιάσουμε στο επιχείρημα περί “ανεξαρτησίας”. Το επιχείρημα αυτό, πέραν του ότι σε έναν βαθμό υπονοεί ότι ο κόσμος είναι ελαφρώς αφελής, και δεν μπορεί να καταλάβει τι ρόλο καλούνται να παίξουν όλοι αυτοί οι τόσα χρόνια παρατρεχάμενοι της εξουσίας,  υποπίπτει σε ένα άλλο, σοβαρότερο λάθος, παραγνωρίζοντας μια από τις βασικές λειτουργίες της ιδεολογίας. Η ιδεολογία δεν λειτουργεί ορθολογικά, δεν λέει δηλαδή “ας κάτσω να ακούσω ψύχραιμα όλα τα επιχειρήματα και στο τέλος θα διαλέξω το αντικειμενικά καλύτερο. Αν ήταν έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να παίρνει 70% παντού και να μην υπάρχει καν η ΧΑ (η παρουσία της οποίας, βάσει των ερμηνευτικών μας σχημάτων, σε μεγάλο βαθμό παραμένει ανερμήνευτη). Η ιδεολογία λειτουργεί εντελώς αντίστροφα. Ο καθένας από εμάς κάνει μια επιλογή βασισμένη σε διάφορα κριτήρια που μπορεί να ποικίλουν, από την ποδοσφαιρική ομάδα που υποστηρίζει, μέχρι ταυτίσεις με σχηματισμούς-μηχανισμούς πλήρως ασύνειδες. Ο κόσμος ψηφίζει σε μεγάλο βαθμό αυτούς που γουστάρει περισσότερο και στη συνέχεια ντύνει αυτή του την επιλογή με λογικά/λογικοφανή επιχειρήματα [1]. Προφανώς, η συγκεκριμένη ιδεολογική λειτουργία είναι εξαιρετικά πιο σύνθετη. Εντούτοις, η αντιστροφή της ματιάς που επιχειρείται εδώ είναι σημαντική για την συνέχεια. Αν δεν δούμε ως στοιχείο της κατάστασης αυτή την αντιστροφή, τα αποτελέσματα παραμένουν κυριολεκτικά παράλογα.

Η «πτώση της Βαστίλης» ή αλλιώς η καρατόμηση του Θεοχάρη...

Του Εγελιανού σχολιαστή, απο το Tvxs...

Και ως εκ του θαύματος τα καταφέραμε! Κυβέρνηση, συγκυβερνήτες, αντιπολίτευση, πολιτικοί και πολιτικάντηδες, δεξιοί και αριστεροί, καθαρίστριες, σχολικοί φύλακες, απολυμένοι γενικώς, λογιστές, επιχειρηματίες, φοροφυγάδες, κομπιναδόροι, πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και γέροι, όλοι μαζί τα καταφέραμε. Διώξαμε τον κατ’ εξοχή μισητό άνθρωπο.
Αυτόν που ευθύνεται για όλα μας τα δεινά, αυτόν που μας έφερε στη δυστυχή κατάσταση να μην έχουμε μία, τον άνθρωπο που ήταν ο εκφραστής και ο εντολοδόχος των ξένων, των ημεδαπών, του κεφαλαίου και όποιου άλλου οργανωμένου και ανοργάνωτου προσώπου και χώρου μπορούμε να φανταστούμε ή να του προσάψουμε. Ο Θεοχάρης έγινε μέσα σε ένα και κάτι χρόνο ο δικός μας Λουδοβίκος, ο δικός μας Ρωμανόφ ή εν τέλει, κάτι αντίστοιχο απεχθές και μισητό με τους προηγούμενους.

Οι νικητές χαμογελάνε αυτάρεσκα και έχουν «στρώσει το χαλί» για το διάδοχο πρόσωπο ή είναι στα μαγειρέματα (παλιά μου τέχνη κόσκινο!). Έχουν βγάλει χαρτί και μολύβι, σβήνουν και γράφουν, συζητούν και παζαρεύουν για το ποιος θα είναι αυτός που θα αναλάβει το πόστο του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων, έτσι ώστε να υλοποιήσει μια προαποφασισμένη και συμφωνημένη πολιτική, χωρίς όμως να μιλάει, δίχως να προσπαθεί να «σπάσει αυγά» και το πιο σημαντικό, να είναι ανίκανος να ενοχλήσει το εγχώριο πελατοκρατικό, ρουσφετολογικό, συντεχνιακό και εξόχως αναποτελεσματικό και υποκριτικό πολιτικό σύστημα, που είναι, παραμένει και συνεχίζει να μάχεται για το ιδιοτελές του συμφέρον.
Οι ξένοι, η Κομισιόν και οι τροϊκανοί «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου». Είτε είναι αφελείς, είτε τα «έχουν κάνει πλακάκια» με την ντόπιους εξουσιαστές. Οι ξένοι δείχνουν ότι φοβούνται το αυτονόητο. Την μπαμπεσιά του Ρωμιού. Ο Έλληνας ζυγό δεν δέχεται, αρκεί να έχει αυτός το ζύγι και να ορίζει το μέγεθος της αλυσίδας και το εύρος της του κελιού. Και προπάντων, εκείνος που θα φοράει την αλυσίδα και θα είναι μέσα σε ένα στενάχωρο κελί να είναι ο διαχρονικός και αέναος Καραγκιόζης.
Για αυτό μην ξεχνιόμαστε. Οι δικοί μας ξεπάστρεψαν τον Καποδίστρια, φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη και έστειλαν στο πυρ το εξώτερο τον Βενιζέλο (τον Ελευθέριο, όχι την συνεπώνυμή του καρικατούρα). Ο Θεοχάρης εφάρμοζε μια προαποφασισμένη και ψηφισμένη από την πλειοψηφία της Βουλής των Ελλήνων (αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει ή να το αμελούμε) πολιτική που έχει το όνομα «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα» 1, 2 και 3. Έκανε αυτό που τον πλήρωναν να κάνει, ευσυνείδητα, οργανωμένα και συστηματικά. Και όταν τον αξιολογούσαν εκείνοι οι οποίοι τον έλεγχαν, του έδιδαν υψηλό βαθμό.

Όταν έκλαψε ο μισθοφόρος...

Ουδεν Σχολιον...

     Πάλι σας κορόϊδεψε ο τίτλος!

     Κλαίνε βρε ποτέ τα καθάρματα;
     Κλαίνε οι μισθοφόροι;
   Έχουν καμιά ευαισθησία οι οικονομικοί δολοφόνοι;
     Πονάνε οι μισάνθρωποι οι εκπαιδευμένοι να καταστρέφουν ανθρώπους;
    
     Τί ηθική υπόσταση μπορεί να έχει το πρώην μεγαλοστέλεχος της Lehman Brothers, της εν πολλοίς υπεύθυνης για την διεθνή κρίση και την καταστροφή μυρίων ομολογιούχων,
     ..ο πρώην διευθυντής της ''Ασπίς Πρόνοια'', που βάρεσε κανόνι και κατέκλεψε τα λεφτά των καταθετών;
     Καμία!

     Και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που επιβλήθηκε από την τρόϊκα η επιλογή του σαν Γενικό Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων!
     Γι αυτό τον δέχτηκε ''καπέλο'' ο ''πρωθυπουργός'' και το οικονομικό επιτελείο τού χιμπατζή των οικονομικών:
     Σαν κυνηγό (φορολογουμένων) κεφαλών, εγνωσμένης αναισθησίας και ανηθικότητας!
     Σαν τον ιδανικό παλιάνθρωπο που χωρίς σκέψη θα έσπερνε τον φοροκλεπτικό όλεθρο στους ήδη εξαχρειωμένους πολίτες!

Οι φιέστες του Τρελαντώνη!

Laternative...

Η λαχτάρα του Αντώνη Σαμαρά για την πρωθυπουργία ήταν εμφανής από τότε που μεταπήδησε από το υπουργείο πολιτισμού στην προεδρία της δεξιάς ακόμα τότε Νέας Δημοκρατίας. Η μανία του ήταν τόσο έντονη που τον καταλάβανε στις Κάννες και του έταξαν μία μελλοντική θητεία αρκεί να γκρέμιζε με τη βοήθεια του άλλου μανιακού Βενιζέλου, τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Ήταν η περίοδος που ζήσαμε το πρώτο πραξικόπημα στην Ελλάδα (διαβάστε εδώ).
Η χαρά του Αντώνη, με τα αποτελέσματα του Ιουνίου του 2012, ήταν τεράστια. Δεν ήξερε πως να την διαχειριστεί. Ήξερε όμως πως τα καλά πράγματα έχουν κι ένα τέλος. Έτσι αποφάσισε να σκοτώσει σταδιακά την δημοκρατία για να εδραιώσει λίγο παραπάνω, χρονικά, την πρωθυπουργική του θέση. Πως όμως θα το κατάφερνε αυτό; Μα φυσικά με φιέστες. Το κλείσιμο της κάθε χρονιάς συνδυαζόταν και με ένα κλείσιμο ενός δημοκρατικού θεσμούς.
Τον Ιούνιο του 2013 αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ, το δεύτερο πραξικόπημα αυτού του ανθρώπου (διαβάστε εδώ). Θέλω να επισημάνω πως δεν αναφέρομαι στην ξαφνική απόλυση των υπαλλήλων του Ραδιομεγάρου αλλά στο μαύρο που έπεσε στις οθόνες μας εκείνες τις μέρες. Μαζί με την ΕΡΤ χάσαμε και τα διεθνή κανάλια, αναγκάζοντάς μας η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά, να ενημερωνόμαστε μόνο από τα ιδιωτικά κανάλια. Οι δικαιολογίες όπως το κόστος και οι δημοσιογράφοι-βύσματα, δεν έπεισαν τον ελληνικό λαό. Η ΝΕΡΙΤ στοίχισε περισσότερα και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ πήγαν στο νέο καθεστωτικό κανάλι. Είναι ντροπή τους, από την μία να κλαίνε και να μας ευχαριστούν που τους στηρίζουμε στο Ραδιομέγαρο κι από την άλλη να πουλάνε φτηνά το τομάρι τους για ένα κομμάτι ψωμί. Κι επιμένω πως ο κόσμος δεν πήγαινε στο Ραδιομέγαρο για να στηρίξει τους εργαζομένους της ΕΡΤ. Πηγαίναμε διότι είχαμε οργιστεί από το άδικο αλλά κι από τα χουντικά μέτρα που έπαιρνε με το έτσι θέλω αυτή η κυβέρνηση. Στεκόμασταν εκεί για να υπερασπιστούμε όλα τα χρόνια που μεγαλώσαμε μαζί με την ΕΡΤ, όλες τις πολιτιστικές εκπομπές που μας έχει προσφέρει, όλες τις όμορφες ταινίες που μας έχει χαρίσει κι όλα τα σπουδαία αθλητικά και ιστορικά γεγονότα με τα οποία μας έχει συγκινήσει. Όλα αυτά χάθηκαν με μία αντιδημοκρατική απόφαση που ακούστηκε από τα χείλη του Κεδίκογλου.

Πολιτικη Πανωλη...

Καρτεσιος...

Στις 27 Μαΐου 2014 η ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας (ΣτΕ), με την υπ’ αριθμ. 1900/2014 απόφασή της, έκρινε ότι είναι συνταγματική και σύμφωνη με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ)
η ισχύουσα διάταξη του Υπαλληλικού Κώδικα που προβλέπει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι που διαπράττουν πειθαρχικό παράπτωμα θα τίθενται αυτομάτως σε αργία (αυτοδίκαιη θέση σε αργία).
Ειδικότερα, το άρθρο 103 του παλαιού Υπαλληλικού Κώδικα (Ν. 3528/2007) αναμορφώθηκε με τον νόμο 4093/2012 και αυστηροποιήθηκε ο θεσμός της αυτοδίκαιης αργίας των δημοσίων υπαλλήλων, έτσι ώστε«να επιτυγχάνεται η άμεση και έγκαιρη απομάκρυνση όσων διώκονται ή τιμωρούνται για σοβαρά ποινικά και πειθαρχικά παραπτώματα». Σύμφωνα με τον Υπαλληλικό Κώδικα, ο υπάλληλος τίθεται αμέσως σε αργία μόλις ασκηθεί σε βάρος του πειθαρχική δίωξη ή παραπεμφθεί στο αρμόδιο πειθαρχικό συμβούλιο.
Όπως ανέφερε το ΑΠΕ-ΜΠΕ, η ολομέλεια του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου έκρινε ότι το μέτρο της αυτοδίκαιης αργίας επιβάλλεται σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων για λόγους δημοσίου συμφέροντος και εύρυθμης λειτουργίας της υπηρεσίας.
Σύμφωνα με τη Ζωή Γεωργαντά, ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέας Γεωργίου είναι κατηγορούμενος σε τρεις διαφορετικές δίκες για τρία διαφορετικά παραπτώματα. Η μία, μάλιστα, δίκη αναβλήθηκε προ δύο ημερών για έβδομη φορά! Ο Ανδρέας Γεωργίου, φυσικά δεν είναι δημόσιος υπάλληλος, αλλά κατέχει δημόσια θέση, αμείβεται από το Δημόσιο και το σκεπτικό της Ολομέλειας του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου που θεωρεί ότι «το μέτρο της αυτοδίκαιης αργίας επιβάλλεται σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων για λόγους δημοσίου συμφέροντος και εύρυθμης λειτουργίας της υπηρεσίας» αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία για ανθρώπους που κατέχουν τόσο σημαντικές δημόσιες θέσεις.Πιθανόν όμως ουδείς ενδιαφέρεται για το δημόσιο συμφέρον και μάλλον αρκετοί είναι αυτοί που δε βολεύονται από την εύρυθμη λειτουργία της ΕΛΣΤΑΤ.

Ο Αντώνης Σαμαράς και η Ντόρα Μπακογιάννη ξανάκαναν την καρδιά τους πέτρα....

Τα κουρέλια τραγουδάμε ... ακόμα

Μυστική συνάντηση, ώστε να μην το μάθει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αλλά σε πανηγυρικό κλίμα ώστε να το μάθει το Βήμα, είχαν νωρίς το μεσημέρι της Παρασκευής ο Αντώνης Σαμαράς και η Ντόρα Μπακογιάννη, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από την οριστικοποίηση του ανασχηματισμού.


Μπορεί η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Αντώνης Σαμαράς να είχαν να μιλήσουν δύο χρόνια αλλά μπροστά στο κοινό καλό και οι μεγαλύτεροι εχθροί ενώνουν τις δυνάμεις τους. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το προσωπικό καλό του Αντώνη Σαμαρά και της Ντόρας Μπακογιάννη.

Πριν δύο χρόνια , πριν τις εκλογές του Ιουνίου, η Ντόρα Μπακογιάννη είχε πάει άπατη με την “Δημοκρατική Συμμαχία” και ο Αντώνης Σαμαράς είχε σημειώσει ιστορικό χαμηλό με την Ν.Δ. Τότε αν και δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα για χρόνια, λόγω Μητσοτάκη, αποφάσισαν να κάνουν την καρδιά τους πέτρα  και να ανταλλάξουν, όχι μόνο κουβέντες αλλά ματιές και φιλοφρονήσεις. Έτσι η Ντόρα Μπακογιάννη επέστρεψε στην Ν.Δ για να ξαναμπεί στη Βουλή και ο Αντώνης Σαμαράς συμμάχησε με την Ντόρα Μπακογιάννη για να εκλεγεί πρωθυπουργός.

Από τότε δεν ξαναμίλησαν, πάλι λόγω Μητσοτάκη. Έλεγαν μόνο “καλημέρα”, “καληνύχτα” και στο τσακίρ κέφι έριχναν κανένα “άντε γαμήσου”. Τα υπόλοιπα τα έλεγαν με νοήματα, κυρίως με κωλοδάκτυλα. Μέχρι σήμερα που το προσωπικό καλό επέβαλε να ξανακάνουν την καρδιά τους πέτρα και να ξαναμιλήσουν. Και το έκαναν ώστε ο Αντώνης Σαμαράς να κλείσει τα εσωτερικά μέτωπα της Ν.Δ. και η Ντόρα Μπακογιάννη να πάρει καμιά καλή θεσούλα γιατί ο κόσμος έχει αρχίσει να την λησμονεί.

(Δεν λέει να πεθάνει και αυτός ο Μητσοτάκης ώστε η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Αντώνης Σαμαράς να συζητάνε χωρίς να χρειάζεται να κάνουν την καρδιά τους πέτρα.)

για τί ακριβώς πολεμάμε;

Αλέξης Οικονομίδης, απο το Περιοδικο Χρονος...

Τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαΐου, με όλη την πραγματική και συμβολική σημασία της νίκης της Αριστεράς, σ’ ένα περιβάλλον μάλιστα όπου η κρίση της Ευρώπης τροφοδοτεί κυρίως ακραία δεξιά ρεύματα, είναι αδιαμφισβήτητα ένα ορόσημο. Από τα ξημερώματα της 26ηςΜαΐου έχουμε περάσει σε άλλη πίστα.
Όλα όσα απασχολούν την Αριστερά –οι αναλύσεις της για το παρόν και τα σχέδιά της για το μέλλον, η οργανωτική συγκρότηση, η κοινωνική απεύθυνση, η πολιτική των συμμαχιών– δεν τίθενται απλώς πιεστικότερα από πριν. Τίθενται με νέους όρους.
Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: η ιδέα της μιας και μόνης διαιρετικής τομής, που κατισχύει οποιασδήποτε άλλης στις συνθήκες του μνημονίου, δεν επιβεβαιώθηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα. Προβληματική ήδη από την εμφάνισή της στις απαρχές της κρίσης, υποτιμούσε την ετερογένεια των δυνάμεων που συναθροίζονται από τη μία πλευρά της τομής, αγνοώντας ταυτόχρονα την επιθυμία για μεταρρυθμίσεις που ωθούσε συγκεκριμένα στρώματα προς την άλλη, παρά το προβλεπόμενο κόστος των μνημονιακών επιλογών. Στον βαθμό που επιβιώνει σήμερα, μάλλον καθηλώνει παρά διευκολύνει την Αριστερά. Τέσσερις διαφορετικές εκδοχές εθνολαϊκιστικής, ξενοφοβικής και μισαλλόδοξης Δεξιάς είχε απέναντί του ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης στον πρώτο γύρο των εκλογών, που αναφέρονταν σ’ ένα ευρύτατο φάσμα κομματικών δυνάμεων, από την ακραιφνώς μνημονιακή Νέα Δημοκρατία έως και την κραυγαλέα καταγγελτική προς το μνημόνιο Χρυσή Αυγή. Ποια αποτελεσματικότητα μπορεί να έχει η παρέμβαση του «πολιτικού υποκειμένου» αν παραγνωρίσει το πλήθος και τη συνθετότητα των αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν σήμερα κοινωνία και πολιτική; Η λαμπρή εκλογική επίδοση του νεαρού υποψηφίου και της Ανοικτής Πόλης οφείλεται, πιστεύω, καταρχήν στο γεγονός ότι ο λόγος του, αξιακά αριστερός, υπήρξε ταυτόχρονα πολύ πιο εκλεπτυσμένος από την απλοϊκή διάκριση μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων.
Η ανομοιογένεια της ψήφου του εκλογικού σώματος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις δημοτικές, περιφερειακές και ευρωπαϊκές εκλογές (για «5 κάλπες, 5 ψήφους» έκανε λόγο ο Η. Νικολακόπουλος, παραφράζοντας το γνωστό σύνθημα του Κ.Κ.Ε. για τα 5 κόμματα και τις 2 πολιτικές,¹ λέει πολλά. Είναι, ασφαλώς, ο ρόλος των προσώπων ιδιαίτερα έντονος στις αυτοδιοικητικές εκλογές· είναι οι διαφορετικοί τρόποι βίωσης της τοπικότητας και οι διαφορετικές, σε διάρκεια και ένταση, εμπειρίες της κρίσης· είναι οι τοπικές σχέσεις οικονομικής και πολιτικής ισχύος, που δεν παρακολουθούν αναγκαστικά τις αντίστοιχες της κεντρικής σκηνής και, κάποτε, αυτονομούνται· είναι όμως και η παρουσία των πολλών και διαφορετικών άλλων διαχωριστικών γραμμών, που διαμορφώνουν αντίστοιχα κριτήρια και επικαθορίζουν την τελική επιλογή. Η περίπτωση του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, παρ’ όλες τις εσωτερικές αντιφάσεις της –και, ίσως, ακριβώς λόγω αυτών–, αξίζει να μελετηθεί προσεκτικότερα. Η πρακτική, ή έστω και συμβολική κάποτε, διαφοροποίησή του από το ζοφερό φάσμα του πολιτικού, κοινωνικού και ηθικού συντηρητισμού που πλανιέται τις τελευταίες δεκαετίες πάνω από την πόλη, αποδείχτηκε ικανός λόγος προτίμησής του από ικανό αριθμό αριστερών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές. Τρία καθοριστικά διλήμματα και οι πιθανές απαντήσεις τους...

του Χριστόφορου Βερναρδάκη, απο το Red NoteBook...

Υπάρχουν τρία μεγάλα διλήμματα που απασχολούν τον ΣΥΡΙΖΑ, από τη συγκρότηση του εναίου κόμματος εδώ και ένα χρόνο έως και σήμερα, λίγες ημέρες μετά το τεστ των ευρωεκλογών και των δημοτικών/περιφερειακών εκλογών.
Θα προσπαθήσω να τα απαντήσω όσο το δυνατόν πιο καθαρά. Δεν ξεκινώ κατ’ανάγκην από το σημαντικότερο, υπογραμμίζω όμως ότι και τα τρία έχουν μεγάλη μεταξύ τους συσχέτιση και αλληλεξάρτηση.

Δίλημμα Νο 1: Επιασε ο ΣΥΡΙΖΑ «ταβάνι» στην ευρωεκλογές ή όχι;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι εξόχως κρίσιμη, γιατί συνεπάγεται μια αντίστοιχη εκλογική στρατηγική (βεβαίως, πολλές φορές  η «απάντηση» προϋπάρχει και «χρησιμοποιεί» τα στοιχεία κατά το δοκούν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Αν κάποιος απαντήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε «ταβάνι» μπορεί να δικαιολογήσει εύκολα μια στρατηγική «προσέλκυσης» μετριοπαθών ψηφοφόρων, επομένως μια προγραμματική μετακίνηση προς το «ρεαλισμό». Αν συμβεί αυτό τότε διαμορφώνεται μια οιονεί ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πλαίσιο ελεγχόμενης συναίνεσης με το κεντρικό πολιτικό σύστημα. Αυτή η αλυσίδα σκεπτικού αποτελεί σήμερα την κεντρική ερμηνευτική και πολιτική διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος που προβάλλει το «σύστημα διακυβέρνησης». Κεντρική στρατηγική του είναι να «σύρει» τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια τυπικά εκλογικίστικη στρατηγική, και εφόσον το καταφέρει, να εκμεταλλευτεί τις επιπτώσεις που θα έχει κάτι τέτοιο στο πρόγραμμα, την ιδεολογία και τη δομή του κόμματος προς όφελός του.

Το «σύστημα διακυβέρνησης» γνωρίζει κάτι που πολλές φορές και στο εσωτερικό ακόμα του ΣΥΡΙΖΑ υποτιμάται, ή αγνοείται. Η εκλογική έκρηξη του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και η σταθεροποίησή του το 2014 δεν συνέβη γιατί το κόμμα «μετακινήθηκε» προς κάποιο δυνητικό «κέντρο», αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να αναδειχτεί σε κυρίαρχο κόμμα όχι γιατί «μετακινήθηκε» προς το κέντρο, αλλά γιατί,  αντίθετα, με την ριζοσπαστική του δύναμη κατάφερε να «μετακινήσει» το ίδιο το κέντρο προς τα αριστερά.

Ωραία. Και μετά;

του Αγγελου Τσεκερη, απο την Αυγη...

Στις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια καθαρή νίκη με τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες. Κέρδισε τη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας και πάλεψε στα ίσια για τον Δήμο της Αθήνας. Με το σπαθί του κέρδισε άλλη μία Περιφέρεια, και πάρα πολλούς δήμους στη Β' Αθηνών και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αυτό που δεν κατάφερε, είναι να πετύχει ένα ποσοστό ανατροπής στις περιφερειακές εκλογές.

Από την πλευρά της, η κυβέρνηση πέτυχε δύο από τους στόχους της. Να χάσει με διαφορά θεωρητικά αναστρέψιμη και να αποφύγει την εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Με αυτά τα δεδομένα, και με τη βοήθεια των εξαιρετικά φιλικών καναλιών, κατάφερε να διαχειριστεί αξιοπρεπώς την ήττα της.
Από τον Μάιο του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επταπλασιάσει την εκλογική του δύναμη και δείχνει να τη σταθεροποιεί. Το 28% είναι άθλος, αλλά δεν συγκροτεί όρους καθαρής κοινωνικής πλειοψηφίας. Για να πετύχει τους στόχους του, είναι υποχρεωμένος να κάνει ένα δεύτερο ποσοτικό άλμα και αυτό μπορεί να το καταφέρει μόνο αντιμετωπίζοντας τις υποκειμενικές του αδυναμίες και βελτιώνοντας τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά. Και μιλώντας για υποκειμενικές αδυναμίες, ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει πολύ καλά τι ακριβώς πρέπει να διορθώσει. Το πρόβλημα είναι ότι για να το κάνει πρέπει να διαταράξει τις πολύπλοκες εσωτερικές του ισορροπίες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ενιαία ηγετική ομάδα, που να μπορεί να συνθέτει διαφορετικές απόψεις. Επίσης χρειάζεται όργανα και λειτουργίες σε όλα τα επίπεδα που να είναι σε θέση να παράγουν πολιτική. Η αμφιθεατροποίηση της Κεντρικής Επιτροπής, τα υδροκέφαλα ενδιάμεσα όργανα «για να χωρέσουν όλοι», η Πολιτική Γραμματεία για να ζυμωνόμαστε, τα διάφορα μυστήρια κέντρα που ξεφυτρώνουν από 'δω και από εκεί, δύσκολα ανταποκρίνονται στην σημερινή ανάγκη, που είναι η οικοδόμηση στέρεων σχέσεων με την κοινωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να χτυπήσει τον παραγοντισμό, το προπατορικό αμάρτημα που τον συνοδεύει από την ίδρυσή του και το οποίο αποτελεί θέμα ταμπού - απαγορεύεται να μιλάμε γι' αυτό.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Αυτοκράτωρ Κάρολος...

Ο Εχθρός του Λαού...

Το προεδρικό διάταγμα «κήρυξης της λήξης των εργασιών της Β΄Συνόδου της ΙΕ Βουλευτικής Περιόδου συνιστά σύμπραξη των δύο κορυφαίων πολιτειακών παραγόντων, Προέδρου της Δημοκρατίας και Πρωθυπουργού, στην υπονόμευση της ίδιας της Δημοκρατίας, στην παρεμπόδιση απονομής της Δικαιοσύνης και στην φαλκίδευση της Διαφάνειας στη λειτουργία του Κράτους».

Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει επίσης, μεταξύ άλλων ότι με το αιφνιδιαστικό κλείσιμο της Βουλής «οι πρώην Πρωθυπουργοί Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμος, ο πρώην και νυν Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Ε. Βενιζέλος και πλείστοι υπουργοί και υφυπουργοί των Κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου, εμπλεκόμενοι στις υποθέσεις του Μνημονίου, του PSI, των εξοπλιστικών και των υποβρυχίων, της λίστας Λαγκάρντ κλπ, που σήμερα έχουν βουλευτική ή/και υπουργική ιδιότητα, θα κοιμούνται (και θα ψηφίζουν) πιο ήσυχοι, αφού θα μπορούν να ισχυρίζονται ότι παραγράφηκαν οι κατηγορίες που συνδέονται με τις δεκάδες δικογραφίες, που εκκρεμούν στη Βουλή προς εξέταση για την περίοδο 2009-2012, διότι, με το προεδρικό διάταγμα κηρύσσεται «το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της επόμενης (από την περίοδο 2009-2012) βουλευτικής περιόδου» (άρθρο 86 Συντάγματος- Νόμος περί Ευθύνης Υπουργών)».

Λίβελος...

Πάνος Θεοδωρίδης, απο το the greek cloud...

 

Περιμένουμε, εκατομμύρια άνθρωποι, να καταλάβετε πως δεν γίνεται να χρωστάμε τόσο πολλά και τόσο ανέλπιδα, επειδή σας την βίδωσε και φορολογείτε ό,τι σέρνεται ή ίπταται από το πρώτο ευρώ.

 

Περιμένουν, οι μη ανέστιοι, να ορίσετε μια δίκαιη αξία για τα σπιτικά τους και να φορολογούνται για αυτήν και όχι για τις οικονομίστικες γενικότητες που διδαχτήκατε στα πανεπιστήμια της τρελής παπάρας κυνηγώντας καριέρες και την Σούζι ή τον Χανς.

 

Στέλνετε συστηματικά στον κόκκορα κάθε τι που αντλεί την δύναμή του από την ηρεμία της καθημερινής ζωής και από την  εμπιστοσύνη στους νέους.

 

Δεν καταλαβαίνετε ότι το τελευταίο που μας νοιάζει είναι ο ανασχηματισμός, ο εθνικός ύμνος που έψελναν τα ομογενοκόριτσα βαρώντας σέλφι με κάτι κίτρινα ματζαφλέρια την ώρα του «και σαν πρώτα», πως θα ψυχαναλυθεί το έρμο το μισό του Σύριζα και η τύχη του Τατσόπουλου ως βουλευτικού αντιπροσώπου εναντίον της Χρυσής Αυγής.

 

Καταλάβαμε επίσης πως την έχετε πιεί την διαλεκτική ρακή με τους Χρυσαυγίτες και πως επιχειρείτε χωρίς αναισθητικό να μαντρώσετε τα αφεντικά τους για να τους πάρετε τους οπαδούς, και κάθε τόσο με τους πρωτοκλασάτους σας λέγατε και καμιά σαχλαμάρα υπέρ της λεβεντιάς τους, ποντάροντας στο ότι όταν τους δικάσει η Μάνδρου κανένας δεν θα τους πιστεύει.

 

Αλλά Χρυσή Αυγή ψηφίζει πλέον ένας στους οκτώ, και κάθε εβδομάδα οι πελάτες περισσεύουν.Αν νομίζετε πως θα τραβήξετε το γαϊτανάκι έως το 2016, θα έχετε απέναντί σας  έναν στους πέντε.

Το φάντασμα της αριστερής κυβέρνησης...

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών επιβεβαίωσε αυτό που είναι ήδη αντιληπτό εδώ και δύο χρόνια: το φάντασμα που πλανιέται σήμερα πάνω από την Ευρώπη είναι αυτό της ανόδου της Αριστεράς στη διακυβέρνηση της χώρας-πειραματόζωου, εκεί όπου ξεκίνησε προ τετραετίας και εφαρμόστηκε με πρωτοφανή αγριότητα η μνημονιακή εκδοχή του νεοφιλελεύθερου «δόγματος του σοκ».

Για να καταλάβουμε την ιστορική σημασία του γεγονότος, ας ανατρέξουμε σύντομα στα δύο μεταπολεμικά προηγούμενα αριστερού κόμματος που κατέκτησε ή πλησίασε πρωτοκαθεδρία εντός κοινοβουλευτικού συστήματος.
Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή του Κ.Κ. Γαλλίας κατά την πρώτη δεκαετία μετά την Απελευθέρωση (1945-1956), όταν ήταν η πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας και του Κοινοβουλίου, με ποσοστά που κυμαίνονταν μεταξύ 26 και 28%.
Η δεύτερη είναι η Ιταλία της δεκαετίας του 1970, όταν, στις εκλογές του 1976, το ιταλικό Κ.Κ. εκτινάχτηκε από το 27 στο 34%, στη δεύτερη θέση με διαφορά 4 μονάδων από τη Χριστιανοδημοκρατία και με σχετικά ανοιχτό ακόμη το ενδεχόμενο συμμαχίας με τους σοσιαλιστές (που κυμαίνονταν στο 10%).
Τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ιταλία είχαμε συνθήκες αμιγούς κοινοβουλευτισμού και αναλογικό εκλογικό σύστημα. Και στις δύο περιπτώσεις το σύστημα αναδιατάχθηκε ραγδαία, με σκοπό να παρεμποδίσει την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία. Και το πέτυχε, αν και με διαφοροποιημένες στρατηγικές.
Στη Γαλλία αντιμετώπισε με βίαιη καταστολή τις ημι-εξεγερσιακού τύπου απεργίες που εξαπέλυσαν το 1947 το Κ.Κ. και τα προσκείμενα σ'αυτό συνδικάτα. Και κυρίως δημιούργησε μια «υγειονομική ζώνη» γύρω από τους κομμουνιστές, που τους απομόνωσε από κάθε δυνατό σύμμαχο, χωρίς να διστάσει να στείλει, τον Μάιο του 1952, στη φυλακή ακόμη και την ηγεσία του κόμματος. Αυτά δεν στάθηκαν όμως αρκετά, και χρειάστηκε η καθεστωτική ανατροπή του 1958, όταν ο στρατός επέβαλε τη «λύση Ντε Γκολ» στην παραπαίουσα λόγω των αποικιακών πολέμων Τέταρτη Δημοκρατία, και έβαλε τη Γαλλία στην τροχιά της «προεδρικής μοναρχίας» στην οποία παραμένει ώς τις μέρες μας.

Η κυβέρνηση έφερε (και) το καλοκαίρι....

Του Απόστολου Λυκεσά, Alter Thess...

Μέσα στην κατήφεια ήταν χθες ο πρωθυπουργός. Όπως του είχαν διαμηνύσει οι σύμβουλοί του, το καλοκαίρι αρνιόταν να έρθει στον τόπο, παρά τις επίμονες προσπάθειες και καμπάνιες της Όλγας Κεφαλογιάννη.
Η εσωτερική του δυσθυμία επιδεινωνόταν από τις παρατεταμένες βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών, οι οποίες, μάλιστα, είχαν μετατραπεί σε μια αηδιαστική λασποβροχή.
Μέσα του, σαν το τζιτζίκι του Ελύτη ή σαν επώδυνος λόξυγγας, αντηχούσε η ηχώ ρήσης αείμνηστου πρωθυπουργού για «τα μπάνια του λαού» που κανείς δεν μπορεί να τα διακόψει. Η συναισθηματική πίεση έπαιρνε διαστάσεις τοκοχρεωλυσίου η λήξη του οποίου πλησιάζει.
Η εσωτερική του διάθεση επιδεινώθηκε περαιτέρω όταν οι χρυσαυγίτες που μέχρι τότε είχαν αναλάβει να ξεκαθαρίσουν το μήνυμα που δεν έπαιρναν οι καθαρίστριες από τα ΜΑΤ, μπερδεύτηκαν για πολλοστή φορά στη χρήση του navigator, και άρχισαν να στέλνουν μηνύματα στο διπλανό από το δικό του γραφείο, στον ίδιο τον Μουρούτη, που διέκοψε αγανακτισμένος την ανάγνωση εγχειριδίου μιας νέας μονταζιέρας η οποία αποδομούσε τον ΣΥΡΙΖΑ σε άπειρες συνιστώσες.
Κοντά σ’ όλα αυτά ο Βαγγέλης  είχε εξαφανιστεί, άγνωστο που, ο Άρης που έχασε τον δήμο Αθηναίων ήθελε υπουργείο, ο Αρβανιτόπουλος που είχε κερδίσει τον δήμο Πειραιά δια αντιπροσώπου δεν ήθελε το υπουργείο του, ο Στουρνάρας τον είχε καταμπερδέψει δεν ήξερε τι ήθελε αυτός, το ΔΝΤ και η τρόικα δεν απαντούσαν στο τηλέφωνο να του πουν τι ζητάνε, τον τάραζε και η ανάμνηση της Δούρου στην περιφέρεια Αττικής. Αυτή η διαρκής υπόμνηση του απολεσθέντος παραδείσου δεν διορθωνόταν ούτε με άλκα σέλτζερ.
Και τότε, θρόισε το μουστάκι του  Χρύσανθου, έπιασε το νόημα ο Σταμάτης και του ψέλλισαν σεμνά σαν να άναβαν κεράκι στον Άγιο Παντελεήμονα «πρόεδρε, γιατί δεν φέρνουμε το καλοκαίρι νωρίτερα; Αυτό κι αν είναι φιλολαικό μέτρο, τύφλα νά ‘χει το μοίρασμα του πλεονάσματος».

Βόλος...

Γεράσιμος Χαριτόπουλος, απο το the greek cloud...

«Όποιος δεν είδε το Βόλο να πάει να τον δει, κι αν τον είδε να πάει να τον ξαναδεί. Γιατί η πολιτεία τούτη είναι μια από τις μεγάλες απλοχεριές της ζωής, που αν έρθεις στον κόσμο και ξεχάσεις να τις χαρείς, είναι σαν να ξέχασες γιατί ήρθες.»

 

«Οεοο, οεοο, οεοο έχουμε δήμαρχο τον Αχιλλέα Μπέο!» « Μπέο, Μπέο, γ..σε τους Μπέο!» Συνθήματα κάτω από την εξέδρα, όπου ξεκινά να μιλά ο νεοεκλεγείς δήμαρχος. Cut.

 

«Το τραινάκι μας πάει και παίζει χαρούμενα με τα μικρά τοπία του καπνού του, σαν το παιδάκι που φκιάχνει μικρές φούσκες με το καλάμι του. Πρέπει να πας άνοιξη να τον δεις? και να ’ρθεις απ’ τη θάλασσα. Να τον ξακρίσεις έτσι απ’ τη μπούκα του Τρικεριού απλωμένον νωχελικά κάτω απ’ τον ήλιο, σαν παρθένα που ξυπνά από γλυκά όνειρα…»

 

«Αναγκάστηκα να βγω να μιλήσω πέντε-δέκα λεπτά πιο νωρίς, για να διακόψω έναν άνθρωπο χωρίς αξιοπρέπεια που αύριο ούτως ή άλλως η Κουμουνδούρου θα τον έχει στείλει στο σπίτι του.» Ο δήμαρχος αρχίζει την ομιλία του με αναφορά στον προεκλογικό του αντίπαλο. Cut.

 

«Τώρα που ξαναεπιστρέφω ναυαγισμένος νοσταλγός στην καθάρια του ομορφιά, οι σβησμένες εικόνες πλημμυρούν τη μνήμη μου σαν πεταλούδες. Ξαναζώ την πολιτεία ολάκερη, έτσι όπως την πρωταντίκρυσα στην πρώτη μας γνωριμιά, να κολυμπά στα καταγάλανα νερά και στη χλόη. Με τις μεταξένιες της αμμουδιές και τους παραμυθένιους της κήπους. Με τις μηλιές της, τόσο φορτωμένες, που σε κάνουν να πονάς. Με τις κερασιές που ανάβουν μεσ’ στα περιβόλια σαν κόκκινες φωτιές. Με τ’ αχλάδια, τα πεπόνια, τα ροδάκινα… να χύνουν τη μοσκοβολιά τους στην κούπα του Παγασητικού. Να είναι όλα παντού μια λιτανεία. Τα χρώματα, οι λόφοι, οι νεροσυρμές…»

 

Όχι, πάλι δεν κατάλαβες!

my pillow book...

Πάλι κάθισες σπίτι σου, πάλι άφησες τους άλλους να πάρουν την ευθύνη και να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, έτσι δεν είναι φίλε?

 

Στο 40%  έφθασε πάλι –αλλού λίγο λιγότερο, αλλού λίγο περισσότερο- η αποχή από τις κάλπες.

 

Όλους εμάς που σφαδάζαμε από τα πληκτρολόγια μας και σου λέγαμε ότι είναι αναίσχυντοι, ότι είναι ποταποί, ότι είναι ελεεινοί και όταν δεν είναι ανίκανοι, είναι απλώς εξωνημένοι, δεν ήθελες να μας ακούσεις.

 

Όταν αυτοί ψήφιζαν το καινούριο πρόγραμμα απομύζησης –της δικής σου απομύζησης, εσύ κοινοποιούσες την οργή σου στα κοινωνικά δίκτυα και σου άρεσαν τα πύρινα σχόλια κατά των Ολετήρων που μας κυβερνούν, αλλά μέχρι εκεί, ούτε ρούπι παραπέρα, έτσι δεν είναι φίλε?

 

Πάλι κάθισες στο σπίτι σου και πάλι έγραψες την εκλογική διαδικασία στα παλιότερα των υποδημάτων σου κι ένα μέτρο παραπάνω. 

 

Να τώρα! Τώρα, νίκησε πάλι ο φόβος. Δεν ξέρω πόσες θα ήταν οι έδρες του καθενός από αυτούς αν οι εκλογές ήταν βουλευτικές, αλλά οι εκλογές δεν ήταν βουλευτικές, ήταν δημοψηφισματικές, έτσι δεν μας έλεγαν όλοι? Εσύ όμως ένιψες τα χέρια σου και είπες πάλι: «όλοι ίδιοι είναι».

 

Ναι ρε, όλοι ίδιοι είναι, στην τελική ανάλυση, συμφωνώ μαζί σου. Ποιος σοβαρός άνθρωπος θέλει  τον συχνωτισμό με αυτόν τον εσμό των αυλοκολάκων που έχουν ανακατευτεί με τα κοινά για να κρατάνε την κουτάλα ή των άλλων, των κονφερανσιέ της επανάστασης, που όποτε αρπάζουν το μικρόφωνο, διώχνουν μακριά τον κόσμο με τις πολιτικά άναρθρες κραυγές τους? Ποιος, σοβαρός άνθρωπος?

 

Όμως τώρα είναι διαφορετικά τα πράγματα: από τους υπόλοιπους εξήντα στους εκατό, αυτούς που κατεβήκαμε και ψηφίσαμε, πήρανε αυτοί οι Ολετήρες πολλές ψήφους. Πάρα πολλές είναι οι ψήφοι αν αθροίσεις τα κουκιά που μαζεύονται από τους διάφορους Τσιριμώκους: «Ποτάμι κι Ελιά κι Αντώνη Βασιλιά», ανέκραξε αυτή τη φορά το εκλογικό σώμα. 

 

Παίρνω το καβουρδιστήρι, το βάζω κάτω και υπολογίζω:  22.72% οι γέροι που φοβούνται ότι θα μείνουν χωρίς φάρμακα και οι γριές που τρέμουν ότι θα χάσουν τα τελευταία ψιχία από τη σύνταξη του γέρου τους. Πρόσθεσε και 8.02%, αυτούς που φάγανε, φάγανε, αυτούς που  μέχρι  σκασμού φάγανε και τώρα φοβούνται ότι θα βγουν στον αέρα οι λίστες με τα ανομήματά τους και τις κλεψιές τους. Βάλε στη σούμα και όλους τους τυφλούς που πέσανε μέσα στο ποτάμι που παρέσυρε κι αυτό άλλο ένα 6.60% και μαζί με τα άλλα ψιλολόγια και τον άρτι ανανήψαντα ως Λάζαρο και πάντα πρόθυμο Καρατζαφύρερ, υπολογίζεις ότι μαζεύεται μ΄αυτά και με τ' άλλα ένα τροφαντό σύνολο από δαύτους, κοντά στο 40% επί των ψηφισάντων.

 

Δες τώρα τι γίνεται αν προσθέσεις σε αυτό το ποσοστό και το δεκαράκι που μαζέψανε οι Αυγουλoκέφαλοι, αυτά τα Ρεμάλια με τα Μαύρα που την κατάλληλη και κρίσιμη στιγμή θα βάλουν πάλι πλάτη για να στηρίξουν το σύστημα των ιταμών που ξεπουλούν το μέλλον μας, όπως έκαναν και σε άλλες, πολλές, ευκαιρίες τα τελευταία αυτά δύο δραματικά χρόνια. Αλλά δεν έχεις το νου σου...

 

Κι ο άλλος -στον δικό του κόσμο- πανηγυρίζει. Κι όλοι λεν, τι πανηγυρίζει? Αλλά άφησέ τον αυτόν, τώρα σε 'σένα μιλάω.

 

Κατάλαβες λοιπόν φίλε μου τώρα τι κατάφερες με τη μαγκιά σου, με την οκνηρία σου, με τον ωχαδερφισμό σου ή με τις ιδέες και τις ιδεοληψίες σου περί αποχής? Κατάλαβες: Μόνο ένας στους τρεις από εμάς όλους, υπομένουν αυτό το ρεζιλίκι που βιώνουμε! 

 

Ξεπουλάνε οι αναίσχυντοι τα απομεινάρια από τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς δημοσίου συμφέροντος, σαν να επρόκειτο για κληροδοτήματα από τους απαίσιους παππούδες τους!

 

Ένας στους τρεις!  

 

Ξεπουλάνε παραλίες, βουνά και λαγκάδια λες κι είναι εκχωρημένα στα (απο)κόμματά τους τιμάρια. 

 

Ένας στους τρεις! Δεν πάει να υπογράφεις εσύ ηλεκτρονικές εκκλήσεις, ενάντια στα ξεπουλήματα?  

 

Όλα τα ξεπουλάνε μπιρ παρά, για να ταΐσουν ένα δημόσιο χρέος ειδεχθές, ύποπτης προέλευσης, αδηφάγο κι ανεξέλεγκτο, που οι ίδιοι με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους δημιούργησαν –κι όλα αυτά τα κάνουν με το αζημίωτο! 

 

Ένας στους τρεις -κι εσύ με την αποχή σου τους επέτρεψες πάλι να κορδώνονται ότι μπορούν να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο! 

 

Είδες τι κατάφερες? Τι πάει να πει λοιπόν, φίλε μου, όλοι ίδιοι είναι? Ίδιοι είναι στον καιρό της ειρήνης, σε κανονικές συνθήκες.  Δεν είναι κανονικές οι συνθήκες, τώρα που έχομε πόλεμο, δεν είναι, τώρα, όλοι ίδιοι. Είναι δηλαδή, αλλά δεν είναι! Κατάλαβες?  

 

Όχι, πάλι δεν κατάλαβες!

ΣΑΠΙΟΣ ΩΣ ΤΟ ΚΟΚΚΑΛΟ, ΜΩΡΟ ΜΟΥ.

Celin...

Δε φταίω εγώ για όλα αυτά μωρό μου, αλλά το Σύστημα.

Το Σύστημα φταίει που καταλύθηκαν οι ψυχικοί μου δεσμοί με τους πάντες, τους δημόσιους υπαλλήλους, τους ιδιωτικούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους ανέργους. Τους γέρους και τους νέους. Τη γενιά του Πολυτεχνείου που ρήμαξε τη χώρα, την επόμενη γενιά που στέκει απαθής, τις επόμενες γενιές που τους ρημάχτηκε το μέλλον. Δε καταλύθηκαν απλά οι ψυχικοί δεσμοί, ώρες ώρες νιώθω ότι τους μισώ. Καμιά ηλικία κι επαγγελματική τάξη δε μένει αμίσητη, ένας από αυτούς είμαι κι εγώ, μισώντας το ξέρω ότι θα μισηθώ αλλά το δέχομαι γιατί δε μου αξίζει και τίποτα καλύτερο. Το Σύστημα φταίει που είμαι αδρανής, που διαμαρτύρομαι μόνο για τα συμφέροντα μου όχι απλά γράφοντας στα παπάρια μου τα δικά τους αλλά και στεκόμενος χαιρέκακα όταν τα δικά τους συνθλίβονται.

Γυναίκες, εργάτριες, περήφανες...

του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...

Τις προάλλες μπήκα σ” ένα μαγαζί στη γειτονιά. “Τι γράφει η μπλούζα;”, με σταμάτησε το παιδί που το δουλεύει. “595 καθαρίστριες καθαρίζουν για σας”, διάβασε. “Τι σχέση έχεις εσύ μ” αυτές;”. Είπα λοιπόν να εξηγήσω.

Και τα τρία παιδιά της οικογένειας μας μεγάλωσαν παππούς και γιαγιά. Η γιαγιά, λοιπόν, ήταν εργάτρια. Στην αρχή, το ’42, στα φορτηγά του πατέρα της. Εκείνη την εποχή στην Καισαριανή, στον προσφυγικό συνοικισμό, καθ’ότι από τα Βουρλά η μάνα της, τα γράμματα ήταν πολυτέλεια. Ήταν δεν ήταν δέκα χρονών, λοιπόν, η γιαγιά έσερνε τις καρότσες με τα ζαρζαβατικά στη Λαχαναγορά – και κάθε τόσο έτρωγε και μερικές, μπας και ξεστραβωθεί και το κάνει όπως πρέπει.

Ενα φάντασμα πάνω από την Ευρώπη...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...    
Ενα φάντασμα πλανιέται και σήμερα πάνω από την Ευρώπη. Το φάντασμα των σκοτεινών δυνάμεων, οι οποίες συνωμοτούν για να ανατρέψουν τα ιερά και τα όσια της εξουσίας που κυβερνά με σιδηρά ράβδο τους λαούς τιμωρώντας την παραμικρή απόπειρα ανεξαρτησίας και παρέκκλισης. Το φάντασμα πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα. Ηταν η εποχή της Γαλλικής Επανάστασης και των Ναπολεόντειων πολέμων.

Ο φόβος που τότε γεννούσε ήταν τόσος που και μετά την ήττα του Ναπολέοντα, το 1915, η Ιερά Συμμαχία, δηλαδή οι μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, συνασπίστηκαν στο συμβούλιο της Βιέννης και δημιούργησαν την Ιερά Συμμαχία για να αντιμετωπίσουν τις δολοπλοκίες του σατανικού -όσο και ανύπαρκτου- «διευθυντηρίου των Παρισίων», του γενικού δηλαδή στρατηγείου των απανταχού επαναστάσεων, που βέβαια υπήρχε μόνον στο κεφάλι των απανταχού εστεμμένων και των ανακτοβουλίων τους που ένιωθαν τον σεπτό τους τράχηλο να ανατριχιάζει στη μνήμη της καρμανιόλας. Η Ιερά Συμμαχία δεν ήταν αστεία υπόθεση. Συγκέντρωνε δυνάμεις πολύ πιο σημαντικές από τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση που επιμένουμε να αποκαλούμε Ευρώπη. Ποσοτικά έφτανε πραγματικά από τον Ατλαντικό ώς και πέρα από τα Ουράλια, περιλαμβάνοντας πλην των Αγγλων, των Γάλλων, των Πρώσων και των αυτοκρατοριών της Αυστροουγγαρίας και της Ρωσίας όλη την άλλη Ευρώπη με τις αποικίες της και έχοντας θέσει υπό οικονομική κηδεμονία τον μεγάλο ασθενή, την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ποιοτικά είχε να επιδείξει μορφές σαν τον Μέτερνιχ, το ίνδαλμα του κυρίου Κίσιντζερ, που η πολιτική ιδιοφυΐα του πόρρω απείχε από τα χονδροειδή τερτίπια και τους εκβιασμούς των κ. Σόιμπλε, Μέρκελ κ.ά.

Δεν υπάρχει συμμετρία μεταξύ του "εξτρεμισμού" της Αριστεράς και της Δεξιάς...

Κοιτα τον Ουρανο...

Η πρόσφατη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα προσφέρει μια ζωντανή αχτίδα ελπίδας για το μέλλον της κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, η άνοδος του δεξιού εθνικισμού, που υποδαυλίζει ρατσιστικά και αντισημιτικά συναισθήματα, απειλεί τα ιδανικά μιας πλουραλιστικής και δημοκρατικής Ευρώπης. Οι αναφορές των μέσων ενημέρωσης που διαστρεβλώνουν τη σημασία της αυξανόμενης επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ με φράσεις όπως η άνοδος του αριστερού  «εξτρεμισμού» πρέπει να αντιμετωπιστούν με τους αυστηρότερους όρους. Δεν υπάρχει καμία σύγχρονη συμμετρία μεταξύ του λεγόμενου «εξτρεμισμού» της αριστεράς και της δεξιάς. Οι προσπάθειες να απορριφθεί η εμφατική έκκληση για οικονομική δικαιοσύνη τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ισπανία (το Podemos συγκέντρωσε το 8% των ψήφων) ως «λαϊκιστική», «αντι-ευρωπαϊκή» ή «σκεπτικιστική» προβαίνει σε εσφαλμένη ανάγνωση της πολιτικής τους σημασίας και σπουδαιότητας. Αυτές οι νίκες της ριζοσπαστική αριστεράς δεν μπορούν να συγκριθούν με την άνοδο του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, του UKIP στην Αγγλία, την ενίσχυση των αντισημιτικών κομμάτων τόσο στην Ελλάδα όσο και την Ουγγαρία, καθώς και με τον αντι-μεταναστευτικό λαϊκισμό στο Βέλγιο και τη Δανία.
Η άνοδος της «ευρωσκεπτικιστικής» δεξιάς, με τις σαφώς ρατσιστικές πλατφόρμες της, είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας. Η άνοδος της αριστεράς, από την άλλη πλευρά, προσφέρει μια κριτική και μια εναλλακτική λύση για τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες που γεννήθηκαν από τις πολιτικές λιτότητας. Για την πρόληψη της περαιτέρω εξάπλωσης της βίας και της απελπισίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάζεται νέες συμμαχίες πέραν των εθνικών συνόρων και μια ριζική αναδιάταξη των θεσμών της για την επίτευξη μεγαλύτερης δημοκρατίας και οικονομικής ισότητας. Μια μεγάλη δημόσια συζήτηση θα πρέπει να ξεκινήσει για να συζητηθεί το μέλλον της ΕΕ, ο ρόλος της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, και το σύγχρονο νόημα της «ιδέας της Ευρώπης».

Πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην...

Της ΒΙΚΥΣ ΣΑΜΑΡΑ, απο την Ελευθεροτυπια...

Οπολίτης σε μία αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία πρέπει να αισθάνεται ότι μπορεί να πει, όπως ο μυλωνάς της γερμανικής παράδοσης ακόμη και στον ίδιο τον Κάιζερ, πως «υπάρχουν ακόμη δικαστές στο Βερολίνο».

Διαφορετικά, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης κινδυνεύει να καταρρεύσει και ένας Χίτλερ να ανέβει στην εξουσία, υποσχόμενος εκδίκηση στους εξοργισμένους που εύκολα μπορεί να εξαπατήσει.
Οσο και η οικονομική κρίση αυτή καθεαυτή είναι το έλλειμμα δικαιοσύνης από το οποίο υποφέρει η Ελλάδα. Αυτό που βασανίζει τον πολίτη, που νιώθει και κερατάς και δαρμένος. Και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και αισθάνεται πως έχει καταλυθεί κάθε έννοια κράτους δικαίου.
Το κράτος σε μία αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία πυροβολεί τα ίδια του τα πόδια όταν αρνείται να εφαρμόσει μία δικαστική απόφαση επειδή δεν του αρέσει. Ο λόγος για την απόφαση του πρωτοδικείου Αθηνών που επιτάσσει την επαναπρόσληψη των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών. Ελα όμως που η κυβέρνηση δεν θέλει επ' ουδενί να το αποδεχθεί αυτό, διότι θα αποδεχθεί έτσι πως η περίφημη μείωση του Δημοσίου δεν έγινε με δίκαιο, νόμιμο ή ηθικό τρόπο.
Αλά καρτ εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων, ωστόσο, δεν γίνεται. Και όποιος θέλει να υπερασπίζεται το κράτος δικαίου πρέπει να συμμορφώνεται με αυτό.
Με την ευκαιρία, το ερώτημα τίθεται για πολλοστή φορά: Αλήθεια, σε ολόκληρο το υπουργείο Οικονομικών ο Γιάννης Στουρνάρας δεν βρήκε κανένα άχρηστο ρουσφέτι, παρά μόνον περίσσευαν οι καθαρίστριες; Αυτή είναι η μείωση του Δημοσίου που οραματιζόταν ως φιλελεύθερος ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκος Μητσοτάκης;

Η Γουατεμαλοποίηση της χώρας και οι παπαγάλοι της ανάπτυξης...

του Μακμακ, απο την Αυγη...

Η Γουατεμάλα είναι μια όμορφη μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής. Είναι η χώρα για την οποία εφευρέθηκε ο όρος μπανανία. Πέρασε από αμερικανόφερτα δικτατορικά καθεστώτα και πολυετή εμφύλιο πόλεμο. Οι οικονομικοί της δείκτες σήμερα δεν είναι κακοί για εποχές κρίσης.

Περίπου ο μισός πληθυσμός της Γουατεμάλας ζει σε παράγκες μέσα σε σκουπιδότοπους. Η Γουατεμάλα είναι πρώτη σε αριθμό απαγωγών ανά κάτοικο και σε αριθμό ελικοπτέρων ανά κάτοικο. Η «Γουατεμαλοποίηση» δεν είναι συλλογή ποιημάτων από τις παραγκουπόλεις της Γουατεμάλας, αλλά η διαδικασία μετατροπής ενός δυτικού κράτους σε μπανανία.
Είναι γνωστό ότι η οικονομική κρίση είναι διεθνής και ότι οι λαοί της Ευρωζώνης πλήρωσαν βαρύτερο τίμημα λόγω της αρχιτεκτονικής του ευρώ. Δεν έχουν όμως όλοι καταλάβει ότι ο ελληνικός λαός πλήρωσε και πληρώνει βαρύτερο τίμημα από όλους τους λαούς της Ευρωζώνης γιατί οι οικονομικές δομές της Ελλάδας έχουν μερικά χαρακτηριστικά που συναντάμε κυρίως στη Γουατεμάλα και στις πρώην ανατολικές χώρες.
Η Δυτική Ευρώπη γνώρισε παλιότερα την πιο ανθρώπινη εκδοχή του καπιταλιστικού συστήματος. Το ελληνικό δαιμόνιο στη μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα είχε τη δική του εκδοχή κράτους πρόνοιας: Το κράτος των από μέσα, που δουλεύει για τους δικούς μας ανθρώπους.
Αντί για επιδόματα στους αδύναμους μοιράζονταν αργομισθίες μόνο για φίλους. Αντί για υπηρεσίες, θελήματα και επιλεκτική εφαρμογή νόμων. Η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απλώς διεύρυνε την πελατειακή βάση του κράτους. Νέα τζάκια απέκτησαν πρόσβαση στην ελληνικού τύπου επιχειρηματικότητα. Οι προβληματικές και οι ΔΕΚΟ έγιναν κέντρα πελατειακής επαγγελματικής αποκατάστασης.
Το σάπιο αντιπαραγωγικό εποικοδόμημα συνέχισε να διογκώνεται υποσκάπτοντας την οικονομική δραστηριότητα και τα επόμενα χρόνια. Ο φτηνός δανεισμός λειτούργησε πολλαπλασιαστικά στη φούσκα της ελληνικής οικονομίας. Οι δέκα νταβατζήδες δεν σταμάτησαν να διαφεντεύουν τον τόπο.
Και μετά ήρθε η κρίση και η τρόικα.
Κάποιοι αθώοι και άμυαλοι φιλελεύθεροι, είχαν την αυταπάτη ότι η τρόικα, παρά τα κακά που θα φέρει, τουλάχιστον θα εκσυγχρονίσει τις δομές του κράτους. Είναι όμως προφανές ότι ακόμα κι αν όλα τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα ανοίξουν, το επάγγελμα του κρατικοδίαιτου καπιταλιστή δεν θα ανοίξει ποτέ.

Επικουρικά κι Επικούρεια...

SotosBlog...

Μια δήλωση του Αντιπροέδρου της Βουλής και βουλευτή του Σύριζα, Γιάννη Δραγασάκη, συμπυκνώνει σε έξη λέξεις ποιος ήταν ο αληθινός νικητής αλλά και ποιο το πραγματικό μήνυμα των Ευρωεκλογών: «Να φανούμε αντάξιοι της νίκης μας», είπε.
Εξαιρετική δήλωση, θα έλεγα. Ακουμπάει κόσμο.
Στην πλευρά των ηττημένων τώρα, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ (Ελιά κ.τ.τ.) προσπαθούν να διαχειρισθούν τη νέα κατάσταση. Πώς; Με ανασχηματισμό (!..).
Ο ανασχηματισμός συνιστά επικουρικό φτιασίδωμα και δεν ακουμπάει κανέναν. Ακόμα χειρότερα, μάλλον θυμίζει τις τελευταίες ημέρες του Χίτλερ ο οποίος άλλαζε στρατηγούς και διέτασσε μετακινήσεις ανύπαρκτων στρατευμάτων μέσα από το περίφημο μπούνκερ, το θωρακισμένο του καταφύγιο στο Βερολίνο, ενώ έξω από αυτό Ρωσική και Αμερικανική εμπροσθοφυλακή είχαν πια ήδη φθάσει μέχρι το απέναντι οικοδομικό τετράγωνο.
Αν έχει κάποια αξία ο ανασχηματισμός, αυτή αφορά μόνο τους επαγγελματίες αναλυτές, που περιμένουν να ψειρίσουν:

1. Κατά πόσο ο ανασχηματισμός θα ικανοποιεί τους επίφοβους (ανεξάρτητους κ.α.) να ψηφίσουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας –μια κυβερνητική θέση-αντάλλαγμα, επικουρικό στην κυβερνητική επανάπαυση ότι ελόγου τους αυτοί έχουν, έτσι κι αλλιώς, να λογαριάσουν τα περίπου 160.000 Ευρώ που θα χάσουν μιαν ώρα αρχύτερα, αν διακόψουν την κυβερνητική θητεία πριν από τη λήξη της,

Ο οργασμός του τίποτα...

Ουδεν Σχολιον...

     Τί έγινε ρε παιδιά;

     Τί μπάχαλο είναι αυτό;
     Τί γενικό ξεχαρβάλωμα;
     Υπάρχει κράτος;  Δουλεύει τίποτα;
     Τίποτα εποικοδομητικό εννοούμε.

     Όχι σαν την διυπουργική απόφαση για την νομιμοποίηση του ''The Mall'', παρακάμπτωντας έτσι την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας,
     ..ούτε σαν την απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, που έδωσε δικαίωμα μετάδοσης ψηφιακού σήματος σε όλη την Ελλάδα, χωρίς μάλιστα διαγωνισμό, στο ΑΡΤ (πρώην ΤΗΛΕΑΣΤΥ) του Καρατζαφύρερ! (μπας και τον καλοπιάσουμε και ξαναγυρίσει στο μαντρί!).
     Αυτά τα σκανδαλώδη δουλεύουν συνέχεια και δουλεύουν πολύ καλά! Δεν εννοούμε αυτά!

     Ούτε  τα άλλα που αφορούν την περικοπή των επικουρικών συντάξεων από τον επόμενιο μήνα,
     ..την αλλαγή-σφαγή στο φορολογικό σύστημα των ελευθέρων επαγγελματιών,
     ..ή την αλλαγή προς το ευκολότερο των κατασχέσεων μισθών και ακινήτων για χρέη προς το δημόσιο!
     Κι αυτά δουλεύουν εντατικά. Ούτε αυτά εννοούμε.

     Ούτε εννοούμε το ξύλο από τα ΜΑΤ στις απολυμένες καθαρίστριες που ο οιονεί πρωθυπουργός και γενικός Γ@μάω επί των οικονομικών αρνείται να επαναπροσλάβει, βάζοντας τον εαυτό του πάνω από την Δικαιοσύνη!
     Ούτε καν εννοούμε το γελοίο μελόδραμα με το ''πρωτογενές πλεόνασμα'' που ακόμα δεν μπορούν να μοιράσουν!!! Τόσο άχρηστοι! Τόσο επικίνδυνοι! Τόσο μοιραίοι!

Πόσο ωραία μας δουλεύουν !…

outelogos... Ζούμε σε μία χώρα που “κακώς” την λένε ακόμα Ελλάδα, κανονικά θα έπρεπε να έχει μία ονομασία πχ DisneyLand, Παραμυθούπολη, ΜαστούροLand, κάτι παρόμοιο τέλος πάντων.
Όταν σου λένε οι ξένοι, «αν γίνονταν στη χώρα μας αυτά που κάναμε στην Ελλάδα θα είχε γίνει χαμός», κάτι δείχνει για εμάς και το πώς αντιδρούμε ως κοινωνία.

Τα τελευταία χρόνια ζούμε και ακούμε απίθανα πράγματα και δε βλέπω να έχει τελειωμό.

Ο Γιωργάκης ήξερε τα οικονομικά της χώρας πριν γίνει Πρωθυπουργός, αλλά ταυτόχρονα δεν γνώριζε και τίποτα. Μας έβαλε “τρικλοποδιά”, αλλά έτρεξε με αγάπη να μας σκουπίσει από τα “αίματα”. Γενικά θα μας είχε σώσει και μεταρρυθμίσει εντελώς, αλλά δεν τον άφησε το πουλημένο σύστημα.

Για τον Αντωνάκη από την άλλη, καλύτερα να μην απαριθμήσω πάλι τα «ΘΑ» που έλεγε και βασικά έμεινε σε αυτά. Καλύτερα να πω ότι θα καθιερωθεί ως «ο Σχίστης» των μνημονίων και ο μόνος Έλληνας πολιτικός που «Δεν κοιμάται τα βράδια για να μας σώσει». Εδώ πάει αυτό το «Μερικά πράγματα στη ζωή είναι ανεκτίμητα», έτσι και ο Αντωνάκης!

Αφού λοιπόν μέχρι τις εκλογές μας δούλεψαν κανονικά, εμείς κουτσά-στραβά τους είπαμε «Συνεχίστε βρε, μας αρέσει»!

Ως επιβεβαίωση αυτού του «συνεχίστε» που λέω, η κα Άννα Μισέλ μας είπε ότι ο λαός θέλει να εξαντληθεί η τετραετία και θα προσπαθήσουν να απαλύνουν το πόνο -που αυτοί μας έδωσαν- των πολιτών. Κρυώσαμε και θα μας ρίξουν βεντούζες να απαλύνουν το κρύωμα!

Είπε όμως και κάτι επίσης ωραίο που αφορά την περίπτωση των απολυμένων καθαριστριών: «Έχω μια αυξημένη ευαισθησία για τις καθαρίστριες. Θα πρέπει να εξαντληθούν τα περιθώρια της δικαιοσύνης. Σε ανθρώπινο επίπεδο, έχω κάνει αυτά που μπορώ και θα συνεχίσω να το κάνω γιατί αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα με συγκινεί όσο τίποτε άλλο». Μια και τα χαρτομάντιλα είναι πιο ακριβά, να σας φέρω κυρία μου μερικά χαρτιά υγείας;

Μιλάμε για τόνους ευαισθησίας και συγκίνησης από την κα Μισέλ. Δεν κατάλαβα όμως αυτό το «…Θα πρέπει να εξαντληθούν τα περιθώρια της δικαιοσύνης». Τις δικαίωσε και ο αρεοπαγίτης υπηρεσίας του Αρείου Πάγου απορρίπτοντας την αίτηση του ΥΠΟΙΚ για “πάγωμα” της απόφασης του Δικαστηρίου που τις δικαίωνε. Η μόνη ουσιαστική εξάντληση του θέματος, είναι να αλλάξει η απόφαση και να πουν «Έχουν δίκιο οι γυναίκες, αλλά αν θέλει το κράτος… τι ξαναπροσλαμβάνει…».

Στο δούλεμα με τις καθαρίστριες δεν έμεινε αμέτοχο και το ΠΑΣΟΚ. Τα στελέχη του Ανδρουλάκης, Σαλαγιάννης και Αλ Σαλέχ πήραν το μέρος των γυναικών και μάλιστα βγήκε μία ανακοίνωση που έλεγε «...η κυβέρνηση οφείλει να σεβαστεί τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης». Δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ κάνει αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ που κυβερνά.

Για το τέλος άφησα τον πιο χαρούμενο πια -όπως άφησε να εννοηθεί σε μία συνέντευξη που έδωσε- κο Στουρνάρα. Μας είπε ότι ήταν ο πιο μισητός στην Ελλάδα, μετά όμως τις εκλογές, πήρε και αυτός το μήνυμα ότι -μάλλον- τον αγαπάμε τώρα ή δεν τον μισούμε τόσο πολύ. Λογικό είναι, αφού δεν τους στείλαμε στον αγύριστο.

Όταν επιτρέπουμε με την ψήφο μας να μας δουλεύουν -και όχι μόνο- κατ’ εξακολούθηση επηρεαζόμενοι από το φόβο ή το βόλεμα, τι ακριβώς περιμένουμε να αλλάξει;

Η καριόλα η καθαρίστρια...

Λουτέσιος Ρεμπεsqué...

.Αν σε χτυπήσω στα πλευρά θα στα τσακίσω.

Τα θέλεις άλλωστε τα πλευρά σου; Τα χρειάζεσαι;

Τα γόνατα ναι, να το καταλάβω. Σε στηρίζουν για να κάνεις αυτό που πρέπει, αυτό που γεννήθηκες να κάνεις.
Πάτωμα στο πάτωμα μέχρι να πεθάνεις καριόλα. Γονατισμένη. Θα γυαλίσεις το γραφείο του υπουργού, τον προθάλαμο του γραφείου του υπουργού, τον διάδρομο που οδηγεί στον προθάλαμο του γραφείου του υπουργού, το χολ πριν από τον διάδρομο που οδηγεί στον προθάλαμο του γραφείου του υπουργού, το ασανσέρ, το λόμπι, τις σκάλες στο ισόγειο, τις σκάλες απέξω από την κεντρική είσοδο, το πεζοδρόμιο, τον δρόμο, τον επόμενο δρόμο δεξιά στη γωνία, τη λεωφόρο μετά, την ανισόπεδη γέφυρα, τον δρόμο μετά από αυτήν, το στενάκι πριν το νεκροταφείο, την είσοδο του νεκροταφείου, το μονοπάτι μέχρι τον τάφο σου, τον ίδιο τον τάφο σου, μέχρι και τον χωμάτινο πάτο του τάφου σου, πριν θαφτείς εκεί για πάντα, ξεχασμένη και πειθήνια.

Πώς σου φεύγει λοιπόν η υστερία της διαδήλωσης καριόλα;

Πώς την ξεριζώνουνε από μέσα σου αυτή την εμμονή; Δεν είσαι άντρας, δεν είσαι, το καταλαβαίνεις; Ο άντρας είμαι εγώ. Παράτα το, ξεκόλλα, μάθε να ζεις με αυτό, με εκνευρίζεις. Με εξοργίζεις. Δεν θα απαιτείς, σου αξίζει αυτό που έχεις.

Μα γιατί τα βάζουν όλοι με την Τράπεζα Θεμάτων;

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη...

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, από τότε που ανακοινώθηκε το ¨Νέο(;) Σχολείο(;)» από τον υπουργό παιδείας(;), τα βάζουν όλοι με την Τράπεζα Θεμάτων για τους μαθητές της Α’ Λυκείου!
Κατηγορούν τον υπουργό ότι με τον τρόπο αυτό θα αυξηθεί η μαθητική διαρροή στο Λύκειο.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί αυτό είναι κακό; Τον προηγούμενο αιώνα που δεν σπούδαζαν τόσοι πολλοί δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα; Αυτοί που είχαν να πληρώσουν πήγαιναν στα Πανεπιστήμια, από τους υπόλοιπους, προχωρούσαν μόνο όσοι τα έπαιρναν τα γράμματα.
Γιατί θα πρέπει σώνει και καλά τα παιδιά της φτωχολογιάς να σπουδάσουν; Αυτό είναι κοινωνικό κόμπλεξ. Γιατί να νιώθουν τέτοια κατωτερότητα και να μην αποδέχονται την κοινωνική τους θέση. Αν, δηλαδή, το παιδί του άνεργου οικοδόμου δεν γίνει γιατρός θα πέσει έξω η Ιατρική Επιστήμη; Θα βρεθεί το παιδί κάποιου πλούσιου για να καλύψει τη θέση. Άλλωστε, η ανεργία στους γιατρούς θερίζει.
Κατηγορούν τον υπουργό ότι άργησε να ανακοινώσει την εξεταστέα ύλη της Α Λυκείου, ότι άργησε να καλύψει τα κενά σε πάρα πολλά σχολεία και ότι άργησε να ανοίξει την Τράπεζα Θεμάτων.
Συγνώμη αλλά εδώ θα διαφωνήσω καθέτως και οριζοντίως. Η ζωή, αν δεν έχει εκπλήξεις, έστω και δυσάρεστες, καταντάει ανιαρή. Η σχολική χρονιά θα κυλούσε για τους μαθητές μέσα στην ανία και τη ρουτίνα αν γνώριζαν από πριν την εξεταστέα ύλη και τα θέματα της Τράπεζας. Το απρόοπτο είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Αλλά που να το καταλάβουν όλοι αυτοί οι ρουτινιάρηδες εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς; Αν δεν ανέβει λίγο η αδρεναλίνη, αν δεν αγχωθεί λίγο ο μαθητής, αν δεν ιδρώσει ο καθηγητής, αν δεν σιχτιρίσει ο γονιός, θα έχουμε μια άχρωμη, άοσμη και άγευστη εκπαίδευση. Τέτοια εκπαίδευση θέλουμε για τα παιδιά μας;
Κατηγορούν τον υπουργό ότι οι μαθητές που θα φύγουν από το λύκειο θα αποτελέσουν φρέσκο, φτηνό και ανασφάλιστο εργατικό δυναμικό.
Τους απαντάω ευθαρσώς ότι δεν έχουν διδαχτεί τίποτα από τη λαϊκή σοφία:

Επιστροφή στους σκοτεινούς χρόνους της Φεουδαρχίας...

του Gilbert Mercier, Δημοσιευθηκε στο the unbalanced evolution of homo sapiens...

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά από καιρό σε καιρό, συνειδητά ή όχι, κάποιοι άνθρωποι που ασκούν επιρροή, προσπαθούν να μας οδηγήσουν στις φανταστικές τους τερατώδεις χρονομηχανές, για να μας γυρίσουν δεκαετίες πίσω, και στην περίπτωση της φεουδαρχίας, να ακυρώσουν σχεδόν μια χιλιετία κοινωνικής προόδου. Στα μέσα του 20ου αιώνα έκανε την εμφάνισή της η συλλογική ψύχωση του Αδόλφου Χίτλερ, “χίλια χρόνια Ράιχ”, και πιο πρόσφατα, αυτό που μπορεί να θεωρηθεί ως το μανιφέστο του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, ή, το αποκαλούμενο “Σχέδιο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα”, που επινοήθηκε το 1997, αλλά που είναι ακόμα σε ισχύ σήμερα με την τωρινή κυβέρνηση, με στόχο την αυτοαποκαλούμενη "προώθηση της Αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας" με αποφασιστικότητα και με στρατιωτική βία, εάν είναι απαραίτητο.

 

Ο Μοντεσκιέ και οι συνάδελφοί του από τα μέσα του 18ου αιώνα, όπως ο Βολταίρος, ο Ντιντερό και ο Ρουσσώ της εποχής του Διαφωτισμού, κατήγγειλαν τη φεουδαρχία ως ένα σύστημα που κυριαρχείται αποκλειστικά από τους αριστοκράτες οι οποίοι κατέχουν όλη την οικονομική, πολιτική και κοινωνική εξουσία. Κατά την περίοδο αυτή, που επωάστηκε η Γαλλική Επανάσταση και χτίστηκαν τα ιδεολογικά της θεμέλια, η φεουδαρχία έγινε συνώνυμο της Γαλλικής μοναρχίας. Για τους συγγραφείς του Διαφωτισμού, η φεουδαρχία συμβόλιζε όλα όσα ήταν λάθος, σε ένα σύστημα που βασίζονταν στα προνόμια από γέννησης, την ανισότητα και την βάναυση εκμετάλλευση. Τον Αύγουστο του 1789, λίγο μετά την πτώση της Βαστίλλης στις 14 Ιουλίου, μια από τις πρώτες ενέργειες της Συντακτικής Συνέλευσης, ήταν να διακηρύξει την επίσημη κατάργηση του “φεουδαρχικού καθεστώτος”.

 

Κατά ειρωνικό τρόπο, η φεουδαρχία επιστρέφει με την τελευταία εξέλιξη και την ορμή του αρπακτικού παγκόσμιου καπιταλισμού. Εξάλλου, ο Καρλ Μαρξ, στα μέσα του 19ου αιώνα, θεώρησε την φεουδαρχία ως πρόδρομο του καπιταλισμού. Τυπικά, ένα φεουδαρχικό σύστημα μπορεί να οριστεί ως μια κοινωνία με κληρονομική κοινωνική κατάταξη. Κατά τον Μεσαίωνα, ο πλούτος ήρθε αποκλειστικά από τη γεωργία: η αριστοκρατία ανέλαβε αυστηρά την ιδιοκτησία της γης, ενώ οι δουλοπάροικοι παρείχαν την εργασία.

 

Αμμοθίνες… (μια μελαγχολική τουριστική ιστορία…)

του Άκη Ματούλα, απο  toPortal...

«Δεν έχει ο αγέρας του καλοκαιριού κανένα μυστικό για μας, που περπατάμε ξυπόλυτοι στα χόρτα και μιλάμε στα τζιτζίκια τη γλώσσα του ήλιου»

Γ. Ρίτσος 

Ενθουσιασμένη η νεαρή δημοσιογράφος «δίνει» το ρεπορτάζ « 18,5 εκατομμύρια αναμένεται να αφιχθούν το 2014!» και συνεχίζει παραθέτονταν σχετικό πίνακα με τις αυξήσεις των τουριστών ανά περιοχή ξεκινώντας με την Μεσσηνία που σημειώνει ρεκόρ με αύξηση 122% στις αφίξεις τουριστών σε σχέση με πέρυσι.
Η είδηση μου ακούγεται μελαγχολική και είναι, αν την συνδυάσεις με τις καθημερινές ανακοινώσεις «αξιοποίησης» ακτών ,παραλιών και λοιπών «φιλέτων»….
Τελικά η λύση στην κρίση είναι να μετατραπούν οι παραλίες μας σε ένα απέραντο beach bar και οι ακτές μας να γεμίσουν από θηριώδη τσιμεντένια 5άστερα… και μέσα σε αυτή την «νέα» μεταρρυθμισμένη και αναδιαρθρωμένη Ελλάδα εμείς που ακριβώς βρισκόμαστε; Πιθανότατα οι πλέον τυχεροί κάνοντας τους baristas με κάποια μηχανή του espresso,  ή τους/τις πρόθυμες σερβιτόρες να εξυπηρετούν με ευφράδεια στην μητρική γλώσσα του Ευρωπαίου πελάτη,  που λιάζεται σε κάποια από τις εκατοντάδες χιλιάδες ξαπλώστρες κάτω από μια  ομπρέλα που κάποιος άλλος φέρελπις νέος έχει στήσει από τα ξημερώματα.
Για σταθείτε! Τι ακριβώς παράγει ο τουρισμός; Στην αρχή της κρίσης μας έλεγαν πως οδηγηθήκαμε σε αυτή ακριβώς γιατί δεν παράγαμε τίποτα! Είχαμε γίνει (έλεγαν) μια χώρα υπηρεσιών, με έναν τεράστιο τριτογενή τομέα χωρίς «καινοτομία, ανταγωνιστικότητα, υψηλής αξίας προϊόντα κλπ», Πράγματι ο τουρισμός δεν χρειάζεται ούτε καινοτομία, ούτε ιδιαίτερη υψηλής αξίας βιομηχανικά η τεχνολογικά προϊόντα… μόνο ένα μικρό ταλέντο στον δίσκο σερβιρίσματος και μπόλικη ανταγωνιστικότητα στην προθυμία για φθηνή εργασία, θα έλεγε κάποιος κυνικός…

Σχόλιο για τα αποτελέσματα των εκλογών και τα καθήκοντα του ΣΥΡΙΖΑ...

Μπασκόζος Γιάννης, απο την Αυγη...

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η καταδίκη των κυβερνητικών εταίρων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ (Ελιά) είναι το σαφές αποτέλεσμα των εκλογών στις 18 και 25/5/2014.
Η διαφορά των 4 μονάδων ΣΥΡΙΖΑ - Ν.Δ. και η απώλεια 11 μονάδων από τα κόμματα της συγκυβέρνησης γελοιοποιούν τα επιχειρήματα όσων ισχυρίζονται το αντίθετο.
Όμως το σχετικά περιορισμένο ποσοστό του 26,7% και η έλλειψη εμφανών δεξαμενών συμμάχων σε πολιτικό επίπεδο κάνουν τη δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ δύσκολη και απαιτητική.

Στα ΜΜΕ και ειδικά στον έντυπο Τύπο της Κυριακής υπάρχει σωρεία αναλύσεων που η μελέτη τους μπορεί να μας βοηθήσει να πάρουμε αποφάσεις για τα κρίσιμα ζητήματα της συγκυρίας.
Θα πρότεινα, εκτός από τα επικοινωνιακά παιχνίδια και την προσπάθεια αλίευσης βουλευτών από όμορους χώρους που κάνουν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, να προσέξουμε τις βαθύτερες σκέψεις του συστήματος Σαμαρά - Μπαλτάκου (προφανώς εκφράζει συγκεκριμένους κύκλους της εξουσίας). Συσπείρωση του δεξιού - ακροδεξιού χώρου υπό μία στέγη και "υποχρέωση" του ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με την "Κεντροαριστερά του Βενιζέλου" απεμπολώντας τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του, προκειμένου να κάνει κυβέρνηση αν δεν έχει αυτοδυναμία. Και βεβαίως σε καμία περίπτωση εκλογές με δική τους πρωτοβουλία, αφού γνωρίζουν πως θα τις χάσουν.
Η επαγρύπνησή μας λοιπόν και η έγκαιρη προσπάθειά μας να μην επιτρέψουμε στο κυβερνητικό μνημονιακό μπλοκ να συγκεντρώσει τους 180 βουλευτές που απαιτούνται για την προεδρική εκλογή αποτελεί καθήκον της συγκυρίας.
Οι άμεσες πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία μετώπου και συμμαχιών στην κατεύθυνση του προγράμματός του γίνονται επιτακτικές. Οι πολιτικές συμμαχίες που μπορούν να προκύψουν μετά το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται από τώρα, αρκεί να κινούνται σε ξεκάθαρες αρχές και στόχους που έχουμε συμφωνήσει.

Υποθέσεις κατόπιν εορτής και κάλπης...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Τίποτα πιο κοινότοπο από το ότι η γραμμένη Ιστορία δεν ξαναγράφεται. Ούτε από καλοπιάσματα καταλαβαίνει ούτε από ξόρκια. Οι «πίσω της σελίδες» μένουν ασυγκίνητες στις αναδρομικές επιδιορθωτικές επεμβάσεις και στις αργοπορημένες υποθέσεις. Κι ωστόσο το ανθρώπινο μυαλό είναι φτιαγμένο να δουλεύει στα μικρά και στα μεγάλα και με εκ των υστέρων εικασίες και πιθανολογήσεις.
Εστω λοιπόν κι αν δεν έχει ιστορικό νόημα, φαίνεται κατ’ αρχάς λογική η προσέγγιση μέσα από το πρίσμα του «αν» των ψυχρών αερίων μαζών, με προέλευση το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον, που ήρθαν μετεκλογικά να αναιρέσουν τον λίβα του εθιμοτυπικού προεκλογικού «θα» και των κυβερνητικών διαβεβαιώσεων ότι «Μνημόνια τέλος»· άλλωστε «σκίζονται κάθε μέρα».

Αν οι δηλώσεις του κ. Σόιμπλε για πιθανότατο νέο «πακέτο στήριξης» είχαν γίνει λίγες μέρες πριν από την κάλπη και όχι μία εβδομάδα μετά, πόσο και πώς θα είχαν επηρεάσει την εκλογική μας συμπεριφορά; Θα θύμωνε τους ψηφοφόρους η επαναφορά από τον Γερμανό υπουργό της απειλής για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ; Κι αυτό τη στιγμή που όλοι εμφανίζονται πεπεισμένοι ότι τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει πια, χάρη στις βαρύτατες και συνεχιζόμενες θυσίες μας, όχι μόνο οικονομικές, αφού η πληγωμένη αξιοπρέπεια, απόρροια της πανθομολογουμένως μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, βαραίνει τουλάχιστον όσο και το πληγωμένο βαλάντιο; Τέλος, πόσων πολιτικών ρίχτερ σεισμό θα μπορούσε να έχει προκαλέσει η έκθεση του ΔΝΤ για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, που προβλέπει νέα μέτρα, αν είχε γίνει και αυτή γνωστή προεκλογικά και όχι τώρα;

Ας το ξαναπούμε. Τα σενάρια είναι για τον κινηματογράφο, όχι για την Ιστορία. Μολαταύτα μοιάζουν αναπόφευκτα.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΟ ΤΟΠΙΟ...

Του ΠΑΝ. ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ, απο την Ισκρα...

Το μετεκλογικό σκηνικό μόλις αρχίζει να ξετυλίγεται, αν και οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν το αμέσως επόμενο διάστημα μάλλον θα είναι απρόβλεπτες.

Κατά παράδοξο τρόπο η κυρίαρχη ανάλυση προσπαθεί να επιβάλλει ως στερεότυπο την άποψη πως κερδισμένοι, ή τουλάχιστον εκ των κερδισμένων, στις πρόσφατες εκλογές είναι το ΠΑΣΟΚ – Ελιά και ο Ευ. Βενιζέλος, παρ’ ότι συνεχίστηκε η ακάθεκτη καθοδική τους πορεία, με απώλειες πάνω από 50% στις ευρωεκλογές.

ΠΑΣΟΚ - ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Το μόνο θετικό που «πέτυχε» το ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου ήταν ότι απέφυγε την πλήρη εκλογική κατάρρευση, κατάρρευση, όμως, αρκετά δύσκολη για ένα κόμμα – κράτοςδεκαετιών, το οποίο συνεχίζει να συμμετέχει ενεργά στην κυβέρνηση και σε βασικούς θεσμούς.

Αν, όμως, το ΠΑΣΟΚ που γνώρισε εκ νέου την ήττα απέφυγε την κατάρρευση, βρίσκεται σε καλό δρόμο να την επιτύχει προσεχώς.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΑΜΕΝΟΣ Η ΝΔ

Ο μεγάλος χαμένος των εκλογών είναι προφανέστατα η ΝΔ, εξ ου και η μετεκλογική αμηχανία της και πρώτα απ’ όλα η αμηχανία ή καλύτερα το αδιέξοδο του Α. Σαμαρά.

Είναι βέβαιο ότι στο νέο μετεκλογικό σκηνικό οι παλιές τριβές του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, που διεσώζοντο, μετά από κωμικές σκηνές, την τελευταία στιγμή από τις έκτακτες συναντήσεις Α. Σαμαρά – Ευ. Βενιζέλου, θα εξελιχθούν σε σφοδρές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις και θα συμπεριλάβουν στη δίνη τους και τις διαταραγμένες, ήδη, σχέσεις Βενιζέλου – Σαμαρά.

Ο Α. Σαμαράς και ο Ευ. Βενιζέλος, ειδικά ο πρώτος, αναζητεί σωσίβιο στο σταυρόλεξο του ανασχηματισμού, ο οποίος, όμως, έχει ήδη «καεί» πριν προχωρήσει, αφού κανένας μέσα στην κοινωνία δεν τρέφει καμία απολύτως προσμονή από ένα νέο ανακάτεμα των ίδιων, περίπου, προσώπων σε διαφορετικές υπουργικές θέσεις.

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ "180"

Κεντρικό μετεκλογικό μέλημα για τους Α. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλο μοιάζει να είναι η διασφάλιση όσο το δυνατόν πιο γρήγορα ότι αυτή η Βουλή θα μπορέσει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον ερχόμενο Φλεβάρη, αν χρειαστεί και νωρίτερα.

Το αίμα που βλασταίνει...

ο βιβλιοθηκάριος...

  Ένα ορυχείο άνθρακα στην πόλη Μονσού στη βόρεια Γαλλία. Έτος 1884. Ένα ορυχείο λιγνίτη στην πόλη Σόμα στη δυτική Τουρκία. Έτος 2014. Ένας πιτσιρίκος, έφηβος διαβάζει το «Ζερμινάλ» του Ζολά, στο υπόγειο ενός αγροτικού σπιτιού στην Κόρινθο κάτι καλοκαιρινά μεσημέρια στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Είχε την αίσθηση πως διάβαζε κάτι μακρινό, περασμένο κυρίως, από αυτά που κάποτε υπήρχαν, ανατράπηκαν και είναι πια κερδισμένα για πάντα. Ο έφηβος αναγνώστης μας μεγάλωσε στο διάλειμμα δύο καταστροφών ή στο ξάγναντο δυο κόσμων – οι ιστορίες των αγώνων για ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία ήταν γι’ αυτόν περιπετειώδη παραμύθια με ωραίο τέλος (συνήθεια παλιά των παραμυθιών το ωραίο τέλος). Όμως ο αναγνώστης μας μεγάλωσε και η ζωή δεν είναι κλεισμένη πια στο υπόγειο των παιδικών του χρόνων.

 

Το «Ζερμινάλ» είναι μάλλον αναμφισβήτητα το κορυφαίο έργο του Ζολά -  ο νατουραλιστής συγγραφέας μελετάει για μήνες τη ζωή στα ορυχεία, τα επισκέπτεται, ζει ανάμεσα στους ανθρώπους που σέρνονται στις στοές τους και καταγράφει με χειρουργική ακρίβεια και ψυχρό ρεαλισμό την εξαθλίωση, την αδικία, την ασφυξία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Με μια ελπίδα: να ξεσηκώσει κραυγή δικαιοσύνης στη Γαλλία.