Μανιάτικο alter ego του Σαμαρά...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ,  απο την Ελευθεροτυπια...

Θύμωσε ο Σίμος Κεδίκογλου με τους τρομοκράτες, που αναστάτωσαν την Αθήνα με το βροντερό «μπαμ», άγρια χαράματα, στο κέντρο της, και λίγο έλειψε να του χαλάσουν τη δουλειά. «Προφανής στόχος τους -είπε- είναι να αλλάξουν την ατζέντα...».

Και ήταν όλα καλοστημένα με την πανηγυρικά προεκλογική ατζέντα.
Προχθές, μόνο οι καμπάνες δεν ήχησαν χαρμόσυνα, πολύ πριν την Ανάσταση και δεν πνίγηκε η πόλη στη γαλανόλευκη, που ξαναγίναμε... αγοραίοι, ύστερα από τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Πανευτυχής, σαν φουσκωμένος διάνος από κανάλι σε κανάλι να πετάει, ο Ευ. Βενιζέλος θριαμβολογεί που «οι αγορές ψήφισαν Ελλάδα!». Με το αζημίωτο, βέβαια, για τους κερδοσκόπους, με τόσο υψηλό επιτόκιο και τόσο χαμηλό ρίσκο, αλλά ποιος λογαριάζει τέτοιες λεπτομέρειες...
Και χθες η Αθήνα φιλοξένησε για μερικές ώρες την κραταιά και κατενθουσιασμένη με τις επιδόσεις του πειθήνιου πρωθυπουργού μας Ανγκελα Μέρκελ - κατά πώς της πρέπει: Ερημη από κοινούς θνητούς, με απαγορευμένες τις κινήσεις, κινητοποιήσεις και μετακινήσεις και αυστηρά αστυνομοκρατούμενη (με 6.000 αστυνομικούς στους δρόμους...).
Ολα λαμπρά -κι άσε τον Τσίπρα να περιφέρει στην Εσπερία τη μιζέρια του και να οδύρεται, που δεν του έγινε η χάρη να αμαυρωθεί η πανηγυρική ατζέντα με μια αρχηγική συζήτηση στη Βουλή για το «θέμα Μπαλτάκου» -τρέχα γύρευε τώρα. Ασ' το για μετά το Πάσχα και βλέπουμε... Ετσι κι αλλιώς, ο γάιδαρος δέθηκε προς το παρόν: Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου απαγόρευσε διά ροπάλου να χρησιμοποιηθούν νέα εξόχως αποκαλυπτικά βίντεο (και δεν ξεσηκώθηκε ο κόσμος για την προληπτική λογοκρισία), Αθανασίου και Δένδιας σιγά που θα υπέβαλλαν μηνύσεις στον Μπαλτάκο -κι ούτε γάτα ούτε ζημιά...
Οσο για το πόπολο του καναπέ, μπορεί να το κουμαντάρει ώς και ο... Πρετεντέρης, που κραύγασε αγανακτισμένος: «Ποιος είναι επί τέλους αυτός ο Μπαλτάκος, που κομπάζει ότι διαφωνεί για τη Χρυσή Αυγή με την κυβέρνηση; Ούτε καν ειδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού δεν είναι...»! Ελα, ντε...

Αλεξης Τσιπρας: Ή με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με την κ. Μέρκελ...

απο το Alter Thess... Άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στην Εφημερίδα των Συντακτών....
Ή με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με την κ. Μέρκελ. Η Ευρώπη ή θα υπηρετεί τον κόσμο  της εργασίας ή θα διαλυθεί.
Η επίσκεψη Μέρκελ στην πρωτεύουσα των μνημονίων, επαναφέρει στο προσκήνιο το αδιέξοδο που δημιούργησαν όσοι παρέλαβαν την Ευρώπη των λαών και την μετέτρεψαν σε εργαλείο των αγορών.
Οι αρχικές διακηρύξεις και προθέσεις πολύ γρήγορα μπήκαν στο συρτάρι. Αντικαταστάθηκαν από συνθήκες που εξυπηρετούσαν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και όχι τους ευρωπαϊκούς λαούς. Το χειρότερο όλων σε αυτήν την μακρά πορεία μετάλλαξης, είναι ότι το κέντρο λήψης των αποφάσεων έφυγε από τους πολίτες και τις κυβερνήσεις και μεταφέρθηκε σε τεχνοκράτες, κλειστά συμβούλια και κερδοσκόπους. Πρωταγωνιστές αυτής της Ευρώπης-καζίνο είναι οι δύο μεγάλες «πολιτικές οικογένειες» της Ευρώπης. Λαϊκό κόμμα και (πρώην) Σοσιαλιστές συμπεριφέρθηκαν ως ιδιοκτήτες όχι ενός κοινού μέλλοντος, αλλά ως  χρηματιστηριακοί σύμβουλοι και νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν.
Σήμερα η Ευρώπη της κ. Μέρκελ, δεν εμπλέκεται απλά στην δίνη της κρίσης, είναι η δημιουργός και επιταχυντής  της κρίσης. Το «επ’ ωφελεία των λαών» έχει αντικατασταθεί με το «επ’ ωφελεία των αγορών». Το κοινό νόμισμα από εργαλείο της ευρωπαϊκής ενοποίησης μετατράπηκε σε όχημα της γερμανικής ηγεμονίας.
Η κυρία Μέρκελ έρχεται να κάνει προεκλογική εκστρατεία για τον εκλεκτό της στην Ευρώπη και τον προστατευόμενο της στην Ελλάδα. Η κ. Μέρκελ θα δει μία πόλη-φάντασμα, αστυνομοκρατούμενη, με απαγορευμένες και κόκκινες ζώνες. Δεν θα δει τα αποτελέσματα της πολιτικής της.
Η Ελλάδα βιώνει την μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Δημοκρατία και αγορές...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Στην πόλη-κράτος της Αθήνας είχε συνειδητά θεσμοθετηθεί ο χωροταξικός διαχωρισμός ανάμεσα στην Εκκλησία του Δήμου και στην Αγορά, επιλογή που σηματοδοτούσε το διαφορετικό νόημα που απέδιδαν οι Αθηναίοι στους δύο θεσμούς. Η μεν πρώτη εξέφραζε την ουσία της συμμετοχικής δημοκρατίας, ενώ η δεύτερη ανταποκρινόταν στις λειτουργίες της καθημερινότητας και αποτελούσε το οικονομικό κέντρο της πόλης.

Η Αγορά βρίσκεται στους βορειοδυτικούς πρόποδες της Ακρόπολης, ενώ η Εκκλησία του Δήμου συνεδρίαζε αρχικά στον λόφο της Πνύκας και στη συνέχεια στο θέατρο του Διονύσου. Φυσικά όλες οι σημαντικές και καθοριστικές για την πόλη αποφάσεις λαμβάνονταν στην Εκκλησία του Δήμου, στην οποία συμμετείχαν όλοι οι Αθηναίοι πολίτες. Εδώ οριστικοποιούνταν και εγκρίνονταν όλοι οι νόμοι και αποφασιζόταν εάν η Αθήνα θα προχωρήσει σε πόλεμο ή θα συνάψει ειρήνη.
Φαινόμενα πελατειασμού υπήρχαν και στην αρχαιότητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Ρώμη. Είναι γνωστό ότι για την καταπολέμησή του οι Αθηναίοι, για παράδειγμα, είχαν θεσμοθετήσει την αμειβόμενη συμμετοχή σε δημόσιους θεσμούς, όπως τα δικαστήρια, ενώ τον ίδιο στόχο απεξάρτησης από τους τοπικούς πάτρωνες είχε και ο χωρισμός των πολιτών σε Δήμους, στους οποίους αναμείχθηκαν υποχρεωτικά οι διάφορες φυλές.
Προς τι αυτή η ιστορική αναδρομή; Η αλήθεια είναι ότι οι μελαγχολικές σκέψεις μου γεννήθηκαν εν αναμονή της αυτοκράτειρας Μέρκελ, η οποία φθάνει στην Αθήνα για να επιθεωρήσει την επαρχία της.
Τις τελευταίες δεκαετίες δεν ζούμε απλώς τη διαστρέβλωση του νοήματος της δημοκρατίας, αλλά την πλήρη ανατροπή και αντικατάστασή της από ένα υβρίδιο ολιγαρχικής πλουτοκρατίας.

Ο Τ. Μπαλτάκος και η αντιποίηση....

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...

Ο κ. Μπαλτάκος και το σύστημα των κομματικών και κρατικών δορυφόρων του απηχεί την εν γένει χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, τη χαμηλή θεσμοποιητική ποιότητα και τελικά τη χαμηλή ποιότητα παραγωγικής στάθμης που χαρακτηρίζουν τη χώρα μας. Η ποιότητα της Δημοκρατίας και τα εκπτωτικά φαινόμενα τύπου Μπαλτάκου εκφράζουν τη χαμηλή ποιότητα θεσμίσεων και παραγωγής.
Αποδόμηση της παραγωγής στη χώρα, "Μπαλτακοκρατία" στην πολιτική σκηνή.
Εντούτοις στον καπιταλισμό αυτά τα πεδία δεν είναι υποχρεωτικά και παράλληλα, ούτε κατ' ανάγκην αμοιβαία. Συχνά, αυταρχικά καθεστώτα κατακτούν υψηλή παραγωγική στάθμη ή αντιθέτως, δημοκρατικά καθεστώτα φθίνουν από παραγωγικής άποψης. Στην Ελλάδα του μετεμφυλίου, το διωκτικό καθεστώς κατέκτησε μια παραγωγική ένταση, υψηλού ρυθμού και επιπέδου, ενώ η βαθύτερη και ωριμότερη μεταδικτατορική δημοκρατία δημιούργησε μια κάμψη σε παραγωγικό επίπεδο. Εάν νοηθεί η παραγωγή μόνο ως ποσοτικό στοιχείο, χωρίς ανθρωπιστικές παραμέτρους, τότε τέτοια φαινόμενα συναντώνται.
Φοβάμαι όμως ότι τέτοιου είδους ερωτήματα δεν αντιστοιχούν στην ελληνική πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν έχει καν καπιταλισμό, αλλά παπαγαλίζει τις θεσμίσεις του. Η Ελλάδα ως οικονομικό σύστημα έχει ένα κρατικοδίαιτο, παρασιτικό υβρίδιο, τύπους που παίρνουν δουλειές στον αέρα, λαθρέμπορους, μεταπράτες, ψιθυριστές, λομπίστες, κουμπάρους, στιγμιαίους "επιχειρηματίες" που στήνουν μια δουλειά κι εξαφανίζονται. Η έσχατη στάθμη του πολιτικού προσωπικού προκύπτει από "σεϊχικές" δομές, "δικών" μας παιδιών, το οποίο μάλιστα η κοινωνία αντιμετωπίζει ως φυσικό φαινόμενο. Η καταστροφή του κοινοβουλευτισμού, που συντελείται, δεν έχει τον κύριο Μπαλτάκο και την επιρροή του ως έκτακτο, αποκλίνον περιστατικό, αλλά ως μόνιμο και διευρυνόμενο. Ούτε βέβαια ο κύριος αυτός ανήκει στα αίτια της καταστροφής του κοινοβουλευτισμού, αλλά (μαζί με πολλούς άλλους) στα υποπροϊόντα του.

Η μαγική λέξη «ανταγωνιστικότητα»...

του Βλάση Μισσού και του Μιχάλη Βεληζιώτη, απο τα Ενθεματα...

Ή οι βλαβερές συνέπειες της μείωσης των μισθών

Ανταγωνιστικότητα: μια μαγική λέξη στο όνομα της οποίας ομνύουν τόσοι και τόσοι. Μια λέξη που εκφράζει την αισθητή μείωση του εργασιακού κόστους, η οποία θα καταστήσει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες μας φτηνότερα, και άρα ελκυστικότερα, στους αγοραστές του εξωτερικού.

Η διαρκής χρήση της από τους θιασώτες της νεοφιλελεύθερης πτέρυγας και της συνακόλουθης πολιτικής των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, υπαινίσσεται μια σειρά πολιτικών προτάσεων και διαρθρωτικών μέτρων, όπως: περικοπές μισθών/ημερομισθίων και επιδομάτων, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, προώθηση ευέλικτων μορφών απασχόλησης, κατάργηση ή τακτική αναθεώρηση του κατώτατου μισθού κ.ά. Με τον τρόπο αυτό, διακηρύσσουν οι θιασώτες αυτής της αντίληψης, η ελληνική οικονομία, σταδιακά, θα τονώσει τις εξαγωγές της και θα βελτιώσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, με αποτέλεσμα την εισροή κεφαλαίων από το εξωτερικό. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, συνεχίζει η ίδια παραδοχή-προφητεία, ο καρπός της ανάπτυξης θα βλασταίνει και η ελληνική οικονομία θα μετασχηματίζεται σε μια ατόφια δυτικοευρωπαϊκή, που δεν θα ’χει να ζηλέψει τίποτα από τις υπόλοιπες του ευρωπαϊκού Βορρά – παρά μόνον τους μισθούς και τις συντάξεις. Τα τελευταία θα τείνουν προς τα επίπεδα των εξαρτημένων οικονομιών της Βαλκανικής και άλλων συναφών και μη ενταγμένων (ακόμα) στη ζώνη του ευρώ, χωρών.

Από τον καταναλωτισμό στην εγκράτεια...

του κ. Νικου Ξυδακη...

Θα ήταν 1985, λίγο πριν, λίγο μετά. Στο μπαρ Βιτόφσκι, στις παρυφές του λόφου Στρέφη, άκουσα μια κουβέντα: Προτιμώ έναν υγιή ηδονισμό από τη μίζερη άρνηση της υλικής ευημερίας. Τη θυμάμαι ακόμη αυτή την κουβέντα· ο άνθρωπος που την έλεγε ήταν διανοούμενος, αντικομφορμιστής, με συγκροτημένη σκέψη. Εξέφραζε με ενάργεια το πνεύμα της εποχής:
οι Ελληνες έπλεεαν στην ευημερία και στην προσδοκία, στην ακλόνητη πίστη ότι όλα θα είναι διαρκώς καλύτερα, πίστευαν ότι τα φαντάσματα της φτώχειας χάνονταν μαζί με τις μνήμες της Κατοχής.

  
   

Για τα επόμενα πολλά χρόνια η εκτίμηση-προτίμηση του συνομιλητή μου εκπληρώθηκε.

Ομόλογα Μπαλτάκου, έντοκα Κασιδιάρη...

του Γιαννη Κιμπουροπουλου, απο την Αυγη...

«Δεν με ανησυχεί καθόλου. Ας αφήσουμε τις μεμψιμοιρίες αυτές. Ας κοιτάξουμε λίγο τη μεγάλη εικόνα. Και η μεγάλη εικόνα είναι σημαντική για την Ελλάδα σήμερα». Τάδε έφη Γιάννης Στουρνάρας την περασμένη Πέμπτη, απαντώντας σε ερώτηση για το αν τον ανησυχεί η υπόθεση Μπαλτάκου. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε μια πιο προχωρημένη προσέγγιση.
«Οι αγορές είναι πιο έξυπνες και πιο γρήγορες απ' ό,τι οι πολιτικές συζητήσεις και ο θεσμικός διάλογος», είπε προεξοφλώντας τη θετική έκβαση της «συμβολικής» εξόδου της Ελλάδας στις αγορές. Η «μεγάλη έξοδος» των 2-3 δισ., από υπόθεση μηνών, μέσα σε λίγα 24ωρα έγινε υπόθεση εβδομάδων και τελικά ημερών. Προηγήθηκε ένας ορυμαγδός δημοσιευμάτων του ξένου Τύπου και εκθέσεων διεθνών οίκων για το πόσο «έτοιμη» είναι η Ελλάδα να δοκιμάσει την τύχη της. Φυσικά κι έπαιξαν ρόλο τα spreads και η πτώση τους σε επίπεδα προ Μνημονίου. Αλλά, για να συνεννοούμεθα, την αποφασιστική ώθηση έδωσαν ο Μπαλτάκος κι ο Κασιδιάρης. Σε βαθμό ώστε να δικαιούνται να γίνουν «νονοί» των πενταετών ομολόγων που ετοιμάζεται να ρίξει στην αρένα των αγορών η κυβέρνηση.
Δεν αποκλείεται, μάλιστα, τα spreads να πέσουν κι άλλο αν οι χρυσαυγίτες βγάλουν στον αέρα και τα υπόλοιπα βίντεο που ισχυρίζονται ότι διαθέτουν. Έτσι ώστε κάθε βίντεο, στο οποίο θα εμφανίζεται κυβερνητικό στέλεχος να κουτσομπολεύει χαλαρά με τους νεοναζί φίλους του, να ρίχνει κατά δέκα με είκοσι μονάδες τα spreads.
Δεν υπάρχει κανένας σουρεαλισμός σ' αυτό. Δεν υπάρχει τίποτε παράδοξο κι αντιφατικό στο ότι οι «αγορές» ουδόλως ενοχλήθηκαν από τον πολιτικό κλυδωνισμό που προκαλεί η αποκάλυψη της βαθιάς σχέσης ανάμεσα στη νεοναζιστική μαφία και την κυβέρνηση.

Οι παρενέργειες της κρίσης...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Σε μία χώρα, σε ένα σπίτι, από τα μικροπράγματα και από τις λεπτομέρειες, δηλαδή από αυτά που φαίνονται ως ασήμαντα, καταλαβαίνει κανείς αν υπάρχουν δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμός στη διαφορετικότητα του άλλου, καθώς κι αν υπάρχει ισότητα μέσα στο διαφορετικό που είμαστε.

Αν είναι υγιές και καθαρό ένα σπίτι, από την τουαλέτα και την κουζίνα φαίνεται. Στη δημοκρατία η πλειοψηφία θα πρέπει να σέβεται τη μειοψηφία και στα κόμματα θα πρέπει να συμβαίνει το ίδιο.
Ενα δημοκρατικό πολίτευμα δοκιμάζεται στα δύσκολα. Οι νόμοι δεν φτιάχνονται για να καταστρατηγούνται, ούτε για να καλύπτουν «νομίμως» τις παρανομίες και τις αυθαιρεσίες. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται η δημοκρατία ως προκάλυμμα και πρόσχημα για να παίρνονται μέτρα και αποφάσεις που ούτε τα ανελεύθερα καθεστώτα θα έπαιρναν. Ζούμε μέσα σε ένα κλίμα ζοφερό.
Η ελληνική κοινωνία λειτουργεί κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης κι αυτό έχει δημιουργήσει παρενέργειες, από ψυχολογικές μέχρι επιθετικές συμπεριφορές. Οι σχέσεις των συνανθρώπων που συνυπάρχουν συνεχώς εκπίπτουν. Παρατηρούμε φαινόμενα που αγγίζουν τα όρια της επικινδυνότητας. Μια μεγάλη απαξίωση, ακόμα και για την ίδια τη ζωή έρχεται να προστεθεί στην κλονισμένη πίστη σε αξίες, θεσμούς, νόμους, δικαιοσύνη, ασφάλεια, αγάπη, ομορφιά, τέχνη, πολιτική. Τα κόμματα στην πλειονότητά τους δεν έχουν εσωτερική δημοκρατία.
Μια αρρωστημένη κατάσταση επικρατεί. Το κακό έχει καλές δημόσιες σχέσεις και προβάλλεται. Το καλό πνίγεται, θεωρείται γελοίο να είναι, καλός καγαθός σήμερα ένας άνθρωπος. Οι πολιτικοί στην πλειονότητά τους έχουν χάσει το κύρος τους. Ο ναός της Δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο, λοιδωρείται και συνεχώς απαξιώνεται. Αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες με αφορμή τον γενικό γραμματέα της συγκυβέρνησης λειτουργούν απωθητικά. Η δημοκρατία, όμως, είμαστε εμείς, η πατρίδα μας είμαστε εμείς, δεν μπορούμε να λέμε οι άλλοι φταίνε.

Δεσποινίς 59* ετών...

του Μανου Στεφανιδη...

Η γεροντοκόρη Κεντροαριστερά και οι προικοθήρες της
*Οι 58 συν ο Τατσόπουλος!

Ο πανικός ενός συστήματος που καταρρέει δημιουργεί μια σειρά κωμικοτραγικών μετασεισμών που λέγονται «Φτιάξε και εσύ ένα κόμμα. Μπορείς!

Τάκης Μπαλτάκος 007 ή «Α, ένα ελάφι!»....

του Στρατη Μπουρναζου, απο τα Ενθεματα...

Οι «τέσσερις του Καίμπριτζ» είναι μια από τις πιο πολύκροτες κατασκοπικές υποθέσεις του Ψυχρού Πολέμου: τέσσερις Βρετανοί ανώτατοι πράκτορες της Μ16 (με πιο γνωστό τον Κιμ Φίλμπυ, από τον οποίο εμπνεύστηκε ο Ίαν Φλέμινγκ τον Τζαίημς Μποντ) ήταν κατάσκοποι των Σοβιετικών και έδρασαν για χρόνια με άκρα αποτελεσματικότητα και μυστικότητα.

Κάπως έτσι φαίνεται δρούσε και ο κ. Μπαλτάκος, αν πιστέψουμε τον πρωθυπουργό, τον Μάκη Βορίδη και κάμποσους άλλους. Ένας Έλληνας 007, στην υπηρεσία της Χρυσής Αυγής, που με απόλυτη συνωμοτικότητα έφτασε στα ανώτατα κλιμάκια, παρά τω πρωθυπουργώ. Μόνο έτσι θα εξηγούνταν πώς ο Α. Σαμαράς δεν είχε ιδέα…

Το σενάριο μπορεί να ενδείκνυται για ελληνικό νουάρ, αλλά δεν αντέχει στον στοιχειώδη λογικό έλεγχο. Όπως και το αντίστροφο, που διακινεί ο ίδιος ο Μπαλτάκος: ότι ήταν «πράκτορας» της Ν.Δ. σε διατεταγμένη υπηρεσία εντός της Χρυσής Αυγής, για να τη βραχυκυκλώσει… Αυτά είναι παραμύθια, όπως έγραφε ο Μάνος Αυγερίδης («Η “αθώα περιστερά”, ο “πράκτορας του σκότους” και άλλα παραμύθια, RedNotebook, 3.4.2014: goo.gl/ceKGdE). Ή, κατά το γνωστό ανέκδοτο, ο Αντώνης θα μπορούσε να αναφωνήσει: «Α, Ένα ελάφι!» — τινάζοντας αμέσως το θήραμα από τον ώμο του (και το δεξί του χέρι). Η αλήθεια βρίσκεται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: ο Τάκης Μπαλτάκος δεν δρούσε εν κρυπτώ και παραβύστω· τις επαφές, τις συναντήσεις και τις μηχανορραφίες τις ήξεραν πολλοί, δεκάδες, εκατοντάδες — και δεν εννοώ μόνο τους υπαλλήλους της Βουλής, τους καφετζήδες, τους κλητήρες που τον έβλεπαν να ανταλλάσσει επισκέψεις με τον Κασιδιάρη και άλλους επιφανείς ναζιστές («ενδεχομένως από ευγένεια», όπως είπε προχθές ο υπουργός Δικαιοσύνης στον ΣΚΑΪ). Όσο σκοτεινό περιθώριο αυτενέργειας κι αν αναγνωρίσουμε στον Τ. Μπαλτάκο, είναι βέβαιο ότι το αλισβερίσι με τους ναζιστές το σχεδίαζε μαζί με άλλους. Και ας μην αναζητήσουμε αυτούς τους κάποιους κάπου κάποτε, αλλά στους κόλπους της κυβέρνησης και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Δεν μιλάμε πια για «ναζιστικούς θύλακες», αλλά για «ναζιστικό πυρήνα» στην καρδιά της κυβέρνησης.

Πέρα από τα προφανή: η πραγματική σχέση Κυβέρνησης-Χρυσής Αυγής...

barikat...

Είναι γνωστό ότι ο πρώην γενικός γραμματέας της κυβέρνησης είχε μια ιδιαίτερη ενασχόληση με το ζήτημα της Κρυπτείας. Με το θεσμό δηλαδή που αναφέρεται στις μαζικές δολοφονίες Ειλώτων από Σπαρτιάτες. Δεν επιθυμούμε να εμπλακούμε στην ιστορική συζήτηση γύρω από το συγκεκριμένο θεσμό.  Αξίζει όμως να κρατήσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα κρίσιμο μηχανισμό ταξικής κυριαρχίας για την αναπαραγωγή της κοινωνικής ειρήνης στην αρχαία Σπάρτη. Στο βαθμό που δεν μπορούσε να εξασφαλιστεί η κυριαρχία πάνω στους Είλωτες, έμπαινε σε αμφισβήτηση συνολικά η αποτελεσματικότητα της Σπαρτιατικής πολεμικής μηχανής.

Τι μπορεί να σημαίνει όμως για εμάς μέσα στην Ελλάδα της κρίσης το 2014 η Κρυπτεία; Μπορούμε να σκεφτούμε πάνω σε πιθανές αναλογίες ή θα αποτελούσε χυδαία υπερβολή; Υπερβολή σίγουρα. Αλλά όπως λένε και στην Κίνα «η υπερβολή φωτίζει την αλήθεια», ή αλλιώς ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε στο όριο, στα άκρα. Ας προσπαθήσουμε δηλαδή να σκεφτούμε την Κρυπτεία ως το πολιτικό πρόγραμμα που εκφράζει η φράση «να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα». Να ζούμε με λιγότερα και όποιος σηκώνει κεφάλι τον τρώει μαύρο φίδι. Το πολιτικό σχέδιο δηλαδή που δεν περιορίζεται στην Χρυσή Αυγή και στον Μπαλτάκο. Να δούμε δηλαδή την Κρυπτεία ως δομικό στοιχείο της σημερινής διαδικασίας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Ο καθόλου τυχαίος θάνατος του φιλελευθερισμού
Τι είναι αυτό που μπορεί να ενώσει φιλελευθέρους, νεοφιλελεύθερους, εκσυγχρονιστές και φασίστες. Ο φόβος των μαζών. Κατανόηση της συγκυρίας, κατανόηση της μοναδικότητας κάθε στιγμής, σημαίνει μεταξύ άλλων και μελέτη της κίνησης των αντιθέσεων.