Ίσως να είμαστε η τελευταία ελεύθερη γενιά...

Laternative...

Λένε συνήθως πως οι καιροί πέρασαν και δε θα ξαναζήσουμε μαύρες στιγμές του παρελθόντος. Διαβάζαμε αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν σε δικτατορίες και νιώθαμε σίγουροι πως δε θα βιώσουμε ποτέ ανάλογες καταστάσεις. 

Κατά μία έννοια είχαμε ένα δίκιο. Οι δικτατορίες δε θα επανέλθουν ξανά με τον ίδιο τρόπο. Δε θα δούμε πάλι τανκς στους δρόμους, ούτε βλάχους με στρατιωτικές στολές να δίνουν εντολές αλλά ούτε και παπάδες να χειροτονούν τον κάθε δικτάτορα, όπως έχουμε δει σε ντοκουμέντα. Ο κόσμος τα γνωρίζει πλέον αυτά. Όχι πως θα αντιδρούσε ηρωικά σε μία ενδεχόμενη κατάλυση της δημοκρατίας. 

Το φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα (του οποίου οι συνέπειες είναι ακόμα εμφανείς στην Λατινική Αμερική) γνωρίζει πως οι ακραίες εναλλαγές μίας κοινωνίας μπορεί να οδηγήσουν σε εύκολη κατάρρευση του οποιουδήποτε καθεστώτος. Οι βίαιες εναλλαγές φέρνουν και βίαιες αντιδράσεις. Δυστυχώς όμως μαζί με την αφύπνιση ενός μέρους της κοινωνίας, το κατεστημένο προχωράει αρκετά βήματα μπροστά καταφέρνοντας έτσι να αφοπλίσει πιο εύκολα τον κάθε λαό. 

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ζούμε ένα πείραμα καταστολής που εφαρμόζεται σ' ένα υποτιθέμενο δημοκρατικό καθεστώς.

Στο Πέραμα, στο Πέραμα!

Λωτοφαγος...

Πριν από χρόνια, η οδός Αθηνάς ήταν ο παράδεισος του μάστορα και του φτιάξτο μόνος σου. Εκεί έβρισκες, από βίδες και καλάθια μέχρι πανάκριβα εργαλεία και στολές δύτη. Το Praktiker έφερε πάμφθηνα κινέζικα εργαλεία και λοιπά είδη δεύτερης και τρίτης ποιότητας, που όμως ήταν προσιτά στον καθένα.

Σιγά σιγά τα μαγαζιά της Αθηνάς έκλεισαν. Σήμερα δεν έχεις επιλογές. Ψωνίζεις είδη τρίτης ποιότητας σε τιμές πρώτης. Αυτό σημαίνει μονοπώλιο.
Τις προάλλες, 49χρονος με πολλά και άσπιλα χρόνια εργασίας στο Praktiker Αιγάλεω, θεωρήθηκε υπεύθυνος για μια ανοιχτή συσκευασία που βρέθηκε στο τμήμα του και εξαναγκάστηκε να υπογράψει παραίτηση, για να μην δικαιούται αποζημίωση.
Δυο μέρες μετά, αυτοκτόνησε! Κηδεύτηκε με έξοδα των συναδέλφων του, που μιλούν για συνεχείς πιέσεις, περικοπές μισθού και εκβιασμούς από τη διεύθυνση.

Το 95% των εργαζομένων της Χαλυβουργικής τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Να σημειωθεί ότι οι χώρες της ΕΕ έχουν δικαίωμα να υποβάλουν αίτηση για οικονομική ενίσχυση εργαζομένων που απολύθηκαν μαζικά. Ενώ, λοιπόν, η Γερμανία έχει υποβάλει επτά τέτοιες αιτήσεις, η Ελλάδα μόνο στην περίπτωση του ALDI υπέβαλαν αίτηση ενίσχυσης!

Στην Pizza Fan οι εργαζόμενοι στενάζουν.

Απέναντι στις προσδοκίες και τις αγωνίες μας...

του Αλκη Ρηγου, απο την Αυγη...

Είναι σαφές ότι την προοπτική αριστερής διακυβέρνησης της χώρας δεν την είχαμε αναλογιστεί ποτέ ως Αριστερά στις επιλογές που κάναμε ως συλλογικότητες και ως πολίτες. Η πολύπλευρη κρίση την έφερε, όμως, ως άμεση πιθανότητα μπροστά μας και είμαστε υποχρεωμένοι να την αποδεχτούμε. Την ίδια ώρα, αυτή η προοπτική δεν αφορά εμάς ως ΣΥΡΙΖΑ και μόνο -αλλά και αυτό επίσης είναι πρωτόγνωρο-, αφορά όλη τη ριζοσπαστική ευρωπαϊκή Αριστερά. Η υποψηφιότητα του σ. Τσίπρα από το ΚΕΑ για την προεδρία της Κομισιόν, η πρόταση να τεθεί επικεφαλής του ιταλικού ευρωψηφοδελτίου, το αναδεικνύουν έμπρακτα. Απέναντι σ' αυτή την ιστορική πρόκληση οφείλουμε να στεκόμαστε με ευθύνη.

Δυστυχώς στην τελευταία συνεδρίαση της Κ.Ε. ως σώμα σταθήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων. Όλοι έχουμε την ευθύνη μας γι' αυτό, αλλά κάποιοι ανάμεσά μας έχουν μεγαλύτερη. Όλο το σκηνικό, όπως το ανέπτυξα και στην παρέμβασή μου στη συνεδρίαση, κατέστησε την Κ.Ε. μη όργανο. Ένα σώμα που δεν βουλεύεται, αλλά καλείται να επικυρώσει αποφάσεις της πλειοψηφίας της Γραμματείας, χωρίς εισήγηση, χωρίς καν... αντιεισήγηση -όπως στην προηγούμενη Κ.Ε., όπου η αντιεισήγηση προηγήθηκε της εισήγησης-, σε μια συνεδρίαση που την παραμονή της μάθαμε από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και ανήμερα το πρωί από την "Αυγή" τις αποφάσεις που θα πάρουμε και μάλιστα με... "μεγάλη πλειοψηφία"! Και επιπρόσθετα πληροφορηθήκαμε στη συνεδρίαση ότι η πρόταση θα τεθεί ενιαία, ως πακέτο, για επικύρωση.

Ο σπόρος της ζωής...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Η Ευρωπαϊκή Ενωση θεσπίζει αυτόν τον καιρό καινούργιους κανόνες που θα αφορούν την εμπορία των σπόρων. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα συζητήσει για να εδραιωθεί η βιομηχανία των σπόρων στην ευρωπαϊκή αγορά και κατ' επέκταση στην παγκόσμια, καθότι οι πολυεθνικές εταιρείες ελέγχουν, κατέχουν και εκμεταλλεύονται το 60-70% και επιδιώκουν τον πλήρη έλεγχο. «Σύμφωνα με τον νέο νόμο, θα είναι παράνομο να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν ή να ανταλλαχθούν προς σπορά κηπευτικών ή δέντρων σπόροι που δεν έχουν ελεγχθεί και εγκριθεί από τον Οργανισμό Φυτικών Ποικιλιών της ΕΕ». Θα χρειάζεται οι αγρότες να πληρώνουν και τα «πνευματικά» δικαιώματα των σπόρων, π.χ. στην Copa - Cogeca, που εκπροσωπεί τη βιομηχανοποιημένη αγροτική παραγωγή, και της Food Drink Europe, που εκπροσωπεί τις μεγάλες πολυεθνικές τροφίμων όπως τη Monsanto, με άλλα λόγια θα τίθενται στην «παρανομία» ποικιλίες φυτών που δεν θα έχουν αναγνωριστεί.

Ο ποιητής μπορεί να είπε πως είμαι σπόρος, όσο πιο βαθιά με θάβεται τόσο πιο δυνατά θα βγαίνω στο φως και θα καρπίζω, αλλά θα συμβεί το αντίθετο, θα χρειάζεται άδεια και ο σπόρος θα είναι για μια φορά, καθότι θα εκφυλίζεται και θα γίνεται νεκρή εκσπερμάτωση. Ο έρωτας της δημιουργίας θα φοράει το προφυλακτικό που επιβάλλουν οι τέσσερις μεγαλύτερες εταιρείες του κλάδου.

Μέσα σε αυτό το δυσμενές κλίμα, οι αγρότες βγήκαν στους δρόμους για να ζητήσουν δίκαιη φορολόγηση, μείωση του κόστους παραγωγής και την οργάνωση συσκευασίας των προϊόντων τους.

Αντιθέσεις, συνθέσεις και η κραυγή των ανέργων...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

«Χάνουμε τα εξάμηνα από έλλειψη καθηγητών, ενώ τα χρήματα μπορούν να δοθούν από τα αποθεματικά του Ιδρύματος, αλλά ο Αρβανιτόπουλος δεν υπογράφει», καταγγέλλει ο φοιτητής του ΤΕΙ Ηπείρου. Μιλάει για τις ενοχές του εξαιτίας των θυσιών στις οποίες υποβάλλει την οικογένειά του.

Και οργίζεται καθώς δείχνει ακόμα ένα «σύμβολο σκανδάλων», ένα κλειστό γυμναστήριο, που εξακολουθεί να «τρέφεται» σαν τον Λεβιάθαν από την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων με εκατομμύρια ευρώ χωρίς να έχει λειτουργήσει ποτέ!

Την ίδια ώρα, ένας 70χρονος αγρότης, που οι τράπεζες απειλούν να κατάσχουν το υποθηκευμένο σπίτι του, δηλώνει αποφασισμένος να θέσει τέλος στη ζωή του. Στο Μαξίμου, όμως, περί άλλα τυρβάζουν, καθώς συσκέπτονται αδιαλείπτως για να σταματήσουν τη μετατόπιση των οπαδών της Ν.Δ. προς τη Χρυσή Αυγή αλλά και για να αποδομήσουν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την επίκληση ενός συνόλου σημείων που υποδηλώνουν ότι κι αυτός είναι «μία από τα ίδια», μέλος της κυρίαρχης συμβολικής τάξης.

Αλλά τι είναι η συμβολική τάξη; Είναι η πολιτιστική διαδικασία -ο τρόπος που οι άνθρωποι μιλούν, χειρονομούν, περπατούν, ντύνονται, ερωτεύονται, αλληλοεξουσιάζονται- μέσω της οποίας γίνεται η ενσωμάτωση από τα άτομα των κοινωνικών περιορισμών και απαγορεύσεων, έτσι ώστε αυτές να φαίνονται φυσικές και όχι καταναγκαστικές. Γι' αυτό οι κουλάκοι σκέφτονται σαν τα αφεντικά τους, έλεγε ο Τολστόι.

Ένα βίντεο για το Φαρμακονήσι - και όχι μόνο

Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό

ΣΕΒ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ σε μια στροφή ιστορικής σημασίας...

Της Ελενης Καρασαββιδου, απο το Tvxs...

Πολύς λόγος έγινε σε κάποιους κύκλους για την συμπαρουσία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και του Προέδρου του ΣΕΒ στην εκδήλωση για τα 5 χρόνια μεστής (πραγματικά μεστής) παρουσίας του TVXS.GR. Λες και σε κουβέντα που αφορά την οικονομική ανασυγκρότηση στον συγκεκριμένο κόσμο που ζούμε δεν θα ήταν βαθύτερος παραλογισμός να ορίζονται σιδερόφραχτα σύνορα μεταξύ όλων των εκ των πραγμάτων εμπλεκομένων.  Όμως από μικροκομματική επιλογή κάποιοι φαίνεται ξεχνούν ότι όπως η ζωή, η οικονομία, και οι κοινωνικές δυναμικές τους έχουν δείξει επανειλημμένα, απόλυτα συνεκτικές ομάδες ή έννοιες δεν υπάρχουν.
Όποιος ή όποια δεν μπορεί να το εντοπίσει αυτό προφανώς δεν κάνει κοινωνικοοικονομική ανάλυση για το «καλό του κόσμου», αλλά «ιδεολογία» για το καλό του εαυτού του και της παράταξής του, ή έστω των «βεβαιοτήτων του». Υπήρχαν λοιπόν (τις τελευταίες ιδίως δεκαετίες) συγκροτημένες ιδεολογικές εκφάνσεις που κατήγγειλαν ως υπαίτιες τις «ουτοπίες»  για την γέννηση των ολοκληρωτισμών.

Σβήνουν τα ίχνη μετά το ταξίδι Γεωργιάδη στις ΗΠΑ...

infowar...

Εξαφάνισαν από το Ιντερνετ τα βιογραφικά τους, που αποδείκνυαν σχέση με το χώρο της υγείας, οι άνθρωποι πίσω από την επίσκεψη Γεωργιάδη στο Χάρβαρντ.

Όλο και πιο περιέργες πτυχές αποκτά η υπόθεση της υποτιθέμενης πρόσκλησης που δέχθηκε ο υπουργός υγείας από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, καθώς οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση επιχειρούν τα τελευταία 24ωρα να εξαφανίσουν τα στοιχεία τους από το Ιντερνετ.
Αφού αποκαλύφθηκε ότι ο Γεωργιάδης χρησιμοποίησε χρήματα του ελληνικού δημοσίου για μια ιδιωτική επίσκεψη, αφού η πρόσκληση δεν έγινε από το πανεπιστήμιο αλλά από μια ιδιωτική λέσχη, στη συνέχεια ήρθε στο φως μια σειρά ύποπτων συμπτώσεων.

Όπως έγινε γνωστό, συντονιστής της εκδήλωσης ήταν ο Γιάννης Τσούτσιας, ο οποίος παρουσιάζεται μαζί με τον Γιώργο Τσαρούχα να ελέγχει μια ιδιωτική εταιρεία αναλύσεων, την EOS-project.
Το βιογραφικό του Τσαρούχα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς εμφανίζεται σαν πρώην «μέλος του ΔΣ του νοσοκομείου Ευαγγελισμός» και «ειδικός σύμβουλος της πολιτικής ηγεσίας του ελληνικού υπουργείου Υγείας». Συγκεκριμένα αναφέρει ότι εργάστηκε «με την ηγεσία του υπουργείου για την αναδιάρθρωση του ελληνικού συστήματος υγείας» και συνεργάστηκε «στενά με τον Ενιαίο Φορέα Ελέγχου Τροφίμων» αλλά και ως σύμβουλος ιδιωτικών εταιρειών τροφίμων.
Μέχρι στιγμής όλα θα μπορούσαν να αποτελούν μια απλή σύμπτωση μέχρι τη στιγμή που οι Τσούτσιας και Τσαρούχας άρχισαν να σβήνουν μανιωδώς τα ίχνη τους από το Ιντερνετ.

και οι φούσκες καλά κρατούν...

Γιώργος Καλλής, απο το Περιοδικο Χρονος...

Στο βιβλίο του Το αίνιγμα του κεφαλαίου, ο David Harvey μας υπενθυμίζει ότι κεφάλαιο είναι χρήμα στο κυνήγι κι άλλου χρήματος. Εφόσον αφεθεί ανεξέλεγκτο από κοινωνικούς περιορισμούς, το κεφάλαιο ωθούμενο από την ανάγκη του για διαρκή, όλο και πιο ταχεία κίνηση και αναπαραγωγή, απομακρύνεται από τις δραστηριότητες οι οποίες έχουν κοινωνικό όφελος αλλά συνήθως μικρό ή αργό κέρδος, και καταλήγει σε φούσκες, όπως αυτές της αγοράς κατοικίας ή των χρηματικών παραγώγων. Από τα δημόσια έργα και το χρηματιστήριο μέχρι τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, με το οποίο και θα ασχοληθώ σε αυτό το άρθρο, οι οικονομίες του ύστερου καπιταλισμού είναι σε μεγάλο βαθμό ένα σύνολο από άχρηστες φούσκες, οι οποίες εξυπηρετούν έναν και μοναδικό σκοπό: την κίνηση του χρήματος.

Η τέχνη καμιά φορά συμβολίζει πολύ πιο απλά αυτά που διανοούμενοι όπως ο Harvey παλεύουν να εξηγήσουν με τις λέξεις και τη λογική. Η αριστουργηματική ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε O λύκος της Wall Street προσωποποιεί στον ήρωα της Τζόρνταν Μπέλφορτ (Ντι Κάπριο) το ίδιο το κεφάλαιο, λύνοντας το αίνιγμά του.

Δημοκρατία ζόμπι...

Swell...

 

Με αφορμή τη δημοσίευση νόμου που έχει ήδη δημοσιευθεί στο Φύλλο της Κυβέρνησης, η δικαιοσύνη επιστρατεύει άρθρα από το στρατιωτικό ποινικό κώδικα, ο οποίος δεν ισχύει σε καιρό ειρήνης, αλλά μόνον όταν έχει κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος, για να ασκήσει δίωξη κατά της δημοσιογράφου Πόπης Χριστοδουλίδου. Το "έγκλημα" που έκανε ήταν η δημοσίευση του νόμου στο blog της. 

Το ένα κακούργημα, ανάμεσα στα πλημμελήματα για τα οποία κατηγορείται, είναι η μετάδοση στρατιωτικών πληροφοριών εν καιρώ πολέμου και προβλέπει ποινή κάθειρξης. Ο συγκεκριμένος νόμος είναι του Μ. Βαρβιτσιώτη και επιτρέπει την χρησιμοποίηση των Μονάδων Υποβρυχίων Αποστολών του ΛΣ, σε στόχους εντός αστικού περιβάλλοντος. Σύμφωνα δε με καταγγελία των ίδιων των ΜΥΑ, μια ομάδα τους απασχολείται με τη φύλαξη των φυλακών Κορυδαλλού.

Χούντα is in the air...

τρύπιο ευρώ....

Υποτίθεται πως λόγω Αγίου Βαλεντίνου "love is in the air". Ενδεχομένως. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως ο αέρας τής αγάπης έχει μολυνθεί από διοξείδια χουντικού άνθρακα, οι εκδηλώσεις των οποίων είναι ολοφάνερες.

Ο αστικός εξωραϊσμός είναι ανάπτυξη;

του κ. Νικου Ξυδακη...

Είναι φορές που αναρωτιέσαι; Μα είναι δυνατόν η παραγόμενη πολιτική πράξη να είναι τόσο προβλέψιμα αλυσιτελής, τόσο κοινότοπα ανούσια; Τόσο επιζήμια ή διάφορη για το κοινό συμφέρον; Τόσο δειλή και αναίσθητη στις μεταβαλλόμενες κοινωνικές ανάγκες; Ειδικά στην παρούσα συγκυρία ιστορικής δυσκολίας.

Το σκέφτηκα αυτές τις μέρες που μαζί με την αναγελλία του δείκτη ανεργίας στο 28%, είχαμε την αναγγελία έργων αστικού εξωραϊσμού στην Πανεπιστημίου, προϋπολογισμού 80 εκατ. ευρώ, και την τελική ανάληψη των δανειακών υποχρεώσεων του Μεγάρου Μουσικής από το κράτος, ύψους 230 εκατ. ευρώ.

Εύλογα αναρωτιέται ο υπερφορολογούμενος ή άνεργος πολίτης: Αυτό το έργο αστικής ανάπλασης φιλοδοξεί να μεταμορφώσει το ιστορικό κέντρο με συνοπτικές διαδικασίες και μηδαμινή κοινωνική νομιμοποίηση. Εστω. Ποια ανάπτυξη όμως θα πυροδοτήσει στο βομβαρδισμενο αθηναϊκό κέντρο, ποια ανακούφιση θα προσφέρει στους άνεργους και στους κατεστραμμένους εμπόρους των φαλιρισμένων καταστημάτων; Γνωρίζουμε ότι οι δημόσιες επενδύσεις είναι ένα από τα βασικά εργαλεία καταπολέμησης της κρίσης, σύμφωνα με την κεϋνσιανή προσέγγιση: δημιουργείται απασχόληση, κυκλοφορεί χρήμα, παράγεται πλούτος. Αλλά η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και η πολλοστή ανάπλαση της Κοραή και της πολύπαθης Ομόνοιας ή της πλατείας Δικαιοσύνης, με ποιο τρόπο θα ζωντανέψουν τη ρημαγμένη Σταδίου και τα Χαυτεία; Αναρωτιέμαι, δεν έχω απάντηση.

«Πως έκλεισε; Αφού δεν το είπαν τα κανάλια»...

barikat...
Πρωί Παρασκευής στον ΕΟΠΥΥ στην Αλεξάνδρας. Ο υπάλληλος της ιδιωτικής εταιρίας φύλαξης όσο πιο ευγενικά μπορεί ανακοινώνει στους «συγγενείς» τα κακά νέα. «Ο ΕΟΠΥΥ έκλεισε. Λουκέτο. Δεν υπάρχουν γιατροί». Κόσμος ακούει, αλλά κοιτάει με βλέμμα απορημένο. Δεν μπορεί ακριβώς να κατανοήσει τι του λένε. «Έκλεισαν το ΙΚΑ;» ρωτάει ένας συνταξιούχος. «Πως έκλεισε; Αφού τα κανάλια δεν λένε τίποτα;» Η ερώτηση κλειδί. Αφού τα κανάλια δεν λένε τίποτα δεν μπορεί να έκλεισε. «Θα πάω μέσα, μήπως ο δικός μου γιατρός είναι εδώ» απαντάει μία ηλικιωμένη κυρία. Ολική άρνηση. Δεν γίνεται να έκλεισε. Δεν μπορεί να το πιστέψει. Ψάχνει τον δικό της γιατρό. «Τα κανάλια; Τι κάνουν γιατί δεν λένε τίποτα;» Πάλι τα κανάλια.
Στον τρίτο όροφο γιατροί και κόσμος της γειτονιάς διώχνουν την υπάλληλο του υπουργείου που ήρθε να «ελέγξει» το κλείσιμο. Όχι πολύ ευγενικά. Αλλά σίγουρα περισσότερο από όσο πραγματικά αντιστοιχεί στην κατάσταση. «Που είναι αυτός που έκλεισε το νοσοκομείο;». Ένας ασθενής αρχίζει να φωνάζει στον διάδρομο ψάχνοντας τον «άνθρωπο του υπουργείου» όταν κατάλαβε τι γίνεται. Δυστυχώς το κατάλαβε αργά. Στην είσοδο ο φύλακας να προσπαθεί να εξηγήσει σε μία ηλικιωμένη και μία μετανάστρια με το μικρό της παιδί ότι δεν υπάρχουν πλέον γιατροί στο κτήριο. Κόσμος που συνεχίζει να μην καταλαβαίνει. «Έκλεισε όλος ο ΕΟΠΥΥ ή μήπως μόνο εδώ;».
Δίπλα ένα πηγαδάκι από δύο γιατρούς. Μια συζήτηση που δείχνει όλα τα αδιέξοδα μαζεμένα. «Ξέρεις από πότε το έλεγα ότι δεν μπορούμε να έχουμε τόσους γιατρούς;». «Όταν μπαίνει τόσος κόσμος στην Ιατρική τι περιμένεις;». «Όλοι μας φταίμε. Γιατί κοιτάμε μόνο την πάρτη μας. Έτσι είναι οι έλληνες.»

Νέο δάνειο για διαιώνιση της υπερχρέωσης και υποτέλειας...

Του Μανόλη Γ. Δρεττάκη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Ενώ πλησιάζει η ώρα της κρίσης στις ευρωεκλογές του Μαΐου για τα δύο συνεργαζόμενα κόμματα πρώην εξουσίας που στηρίζουν τη δικομματική κυβέρνηση, οι υπουργοί της, με εντολές του πρωθυπουργού, κάνουν το παν για να αποφύγουν την καταδίκη της από τον λαό, τον οποίο έχουν εξουθενώσει τα μέτρα των Μνημονίων. Γνωρίζουν, όμως, ότι με το να:
• μεταθέτουν τις ευρωεκλογές από τις 18 στις 25 Μαΐου και να μην επιτρέπουν στους ετεροδημότες να εγγραφούν σε ειδικούς καταλόγους και να ψηφίσουν στον τόπο κατοικίας τους,
• διπλασιάζουν ένα εικονικό πρωτογενές πλεόνασμα για να μοιράσουν ψίχουλα σ’ αυτούς που με την πολιτική τους έχουν στερήσει τα εντελώς απαραίτητα για την επιβίωσή τους, και να
• διαστρεβλώνουν τις θέσεις της αντιπολίτευσης προκειμένου να τη δυσφημήσουν και να μειώσουν τη δύναμή της στον λαό,
δεν πρόκειται να αποτρέψουν την αποδοκιμασία της από τους 1.350.000 ανέργους και τις οικογένειές τους, τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους που τους έχουν περικόψει τα ήδη χαμηλά εισοδήματά τους, αυτούς που εργάζονται χωρίς να πληρώνονται, τους επαγγελματίες που έχουν κλείσει τα καταστήματά τους και τα εκατομμύρια φορολογουμένων που αδυνατούν να πληρώσουν τη σωρεία των φόρων που τους έχουν επιβάλει (μέσα στο 2013 τα ληξιπρόθεσμα χρέη των φορολογουμένων προς το Δημόσιο αυξήθηκαν κατά 8 δισ. ευρώ εκτινάσσοντας το σύνολό τους στα 64 δισ. ευρώ).

Μετανάστες και ξενοφοβία...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Την περασμένη Κυριακή παίχθηκε στην Ελβετία προεόρτιο για το προαναγγελλόμενο ευρωπαϊκό δράμα στις επικείμενες ευρωεκλογές. Η ελβετική λαϊκή ετυμηγορία αξίωσε ποσοστώσεις στην εγκατάσταση μεταναστών όχι μόνον από χώρες εκτός Ευρώπης, αλλά και από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση, με την οποία εν τούτοις η Ελβετία διατηρεί προνομιακή συμφωνία από το 2002 για ελεύθερη κυκλοφορία και εγκατάσταση εργαζομένων.

Από τις Βρυξέλλες, πολλοί ανησυχούν με το πλήγμα στην ευρωπαϊκή συνεργασία, στιγματίζουν τον ανερχόμενο λαϊκισμό και εθνικισμό σε όλες τις χώρες της Ενωσης, εν τούτοις δεν κάνουν τίποτα για να εξαλείψουν τις αιτίες που τον εκτρέφουν, ακλόνητοι σε άκαρπες πεποιθήσεις, με τις οποίες η «νόσος» του λαϊκισμού και εθνικισμού επιδεινώνεται. Η οδός της ύφεσης και του αποπληθωρισμού, με αιτιολογία την υποθετική «εξυγίανση», στην οποία δεσμεύεται σήμερα η Ευρώπη, εισπράττεται ως έφοδος προς συντριβή των κοινωνικά αδυνάμων.

ΗΕλβετία δεν πλήττεται ιδιαίτερα από την κρίση. Η ανεργία ανέρχεται σε 3%, υπάρχει εργασία για όλους, ακόμη και μετανάστες, κυρίως από ευρωπαϊκές χώρες, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία. Εν τούτοις, καταγράφεται κοινωνική δυσφορία, που, εν αδυναμία διαφορετικής διεξόδου, καταλήγει στην ξενοφοβία. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι περισσότερο ιδεολογικό προϊόν, δεν έχει τόσο σχέση με το ελβετικό οικονομικό πρόβλημα όσο κυρίως με φαντασιώσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι το πρόβλημα δεν υπάρχει: οι φαντασιώσεις αρκούν για να το δημιουργήσουν.

Με την ανακοίνωση της ετυμηγορίας, η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν τη χαιρέτισε ως «πλήγμα κατά των καταστροφικών δογμάτων της κατάργησης συνόρων, κατά των ευρωπαϊστικών και τεχνοκρατικών ελίτ, κατά της ιδεολογίας του πολιτικά ορθού, που διέπει τη διαχείριση των ευρωπαϊκών πραγμάτων».

1.382.062 θύματα του πρωτογενούς πλεονάσματος...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Τα καλά νέα του πρωτογενούς πλεονάσματος περιμέναμε, τα κακά νέα της ανεργίας κατέφθασαν. Κάκιστα τα νέα της ανεργίας: στο 28% έφτασε τον Νοέμβριο, στα 1.382.062 άτομα οι καταγεγραμμένοι άνεργοι, 78.000 περισσότεροι από πέρυσι. Μια ολόκληρη πόλη έχασε τη δουλειά της μέσα σε ένα χρόνο, το χρόνο του success story. Στο 61,4% η ανεργία στις ηλικίες 15-24, στο 38,4% στις ηλικίες 25-34, στο 32,2% στις γυναίκες, στο 28,9% στην Αττική, το οικονομικό κέντρο της χώρας. Πλεόνασμα περιμέναμε, ανεργία μας προέκυψε. Ανεργία εξαιτίας του πλεονάσματος, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο επιτεύχθηκε το πλεόνασμα.

Το πρωτογενές πλεόνασμα του Σαμαρά και του Βενιζέλου προϋποθέτει την ανεργία. Επιτυγχάνεται χάρη στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, το κλείσιμο οργανισμών, νοσοκομείων, σχολείων, τις απευθείας απολύσεις, τους χιλιάδες νέους ανέργους στη χώρα του ενάμισι εκατομμυρίου ανέργων. Κι όσοι γλιτώνουν, μένουν στο Δημόσιο με μισθούς γλίσχρους, χωρίς τη δυνατότητα να καταναλώσουν επαρκώς προϊόντα και υπηρεσίες. Θα το γράφουμε σε κάθε ευκαιρία: Η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα φέρνει ανεργία στον ιδιωτικό κι ας λένε ό,τι θέλουν οι Μπάμπηδες, οι Άρηδες και τα λοιπά παπαγαλάκια του καθεστώτος.

Το πρωτογενές πλεόνασμά τους προϋποθέτει φόρους μέχρι τελικής πτώσεως. Φόρους έμμεσους, άδικους εξ ορισμού, αφού πληρώνουν όλοι το ίδιο ανεξαρτήτως εισοδήματος. Φόρους άμεσους, άδικοι εν προκειμένω και αυτοί, αφού δεν πληρώνουν όλοι ανάλογα με τις δυνατότητές τους -

Ο κ. Κατσανέβας, το όνειδος και η Βικιπαίδεια...

απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...
Πριν από πολλά χρόνια, στα τέλη του 19ου αιώνα, διευθυντής της αστυνομίας ήταν κάποιος Μανιάτης, που δεν θυμάμαι τ΄όνομά του, ίσως ο Κοσονάκος. Ο αστυνόμος αυτός είχε πολύ μεγάλη μύτη, και πολλοί τον πείραζαν γι΄αυτό, και σε μια εφημερίδα της εποχής ένας γελοιογράφος έφτιαξε ένα σκίτσο που ήταν ολόκληρο μια μύτη με δυο πόδια, και από κάτω έβαλε λεζάντα “Ο κ. Κοσονάκος” (αν λεγόταν έτσι ο μυταράς αστυνομικός διευθυντής). Μόλις είδε την εφημερίδα ο Κοσονάκος έγινε πυρ και μανία και έστειλε μάρτυρες στον γελοιογράφο καλώντας τον σε μονομαχία -έθιμο που ήταν αν όχι απολύτως νόμιμο πάντως ανεκτό ως τις αρχές του 20ού αιώνα. Ο γελοιογράφος, ξέροντας ότι ο αντίπαλός του ήταν πολύ καλός στο χειρισμό των όπλων, και μην έχοντας καμιά διάθεση να πάει σαν τον Πούσκιν, ζήτησε αμέσως συγνώμη και υποσχέθηκε να επανορθώσει. Και αμ’ έπος αμ’ έργον, στο επόμενο φύλλο της εφημερίδας, στην ίδια θέση της πρώτης σελίδας δημοσίεψε την ίδια ακριβώς γελοιογραφία, τη μυταρόλα, μόνο που από κάτω είχε βάλει άλλη λεζάντα: “Δεν πρόκειται για τον κ. Κοσονάκο”! Μαύρη επανόρθωση δηλαδή, αφού όλος ο κόσμος, βλέποντας τη μύτη, με τον Κοσονάκο γελούσε.
Δεν παίρνω όρκο ότι μετέφερα σωστά τα στοιχεία της ιστορίας, κάθε άλλο, αφού την έχω ακούσει από τον μακαρίτη τον παππού μου πριν από πολλά-πολλά χρόνια και από τότε δεν την έχω διασταυρώσει. Πάντως, αυτή η μισοξεχασμένη ιστορία μού ήρθε χτες στο μυαλό, καθώς διάβαζα την πρωτοφανή είδηση, ότι ο πολιτικός κ. Θεόδωρος Κατσανέβας έκανε, λέει, αγωγή εναντίον ενός συντάκτη της Βικιπαίδειας, επειδή το λήμμα της Βικιπαίδειας που είναι αφιερωμένο στον κ. Κατσανέβα είναι γραμμένο έτσι που να προσβάλλει την προσωπικότητά του. Μια άλλη συναφής ιστορία, πολύ πιο κοντινή με την εποχή μας, που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν η μήνυση που έκανε ο δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης κ. Ασπασίδης το 1998 κατά του κ. Μπαμπινιώτη, θεωρώντας εαυτόν θιγόμενο από τη σημασία “οι οπαδοί ομάδων της Θεσσαλονίκης, ιδίως του ΠΑΟΚ” που υπήρχε σαν δεύτερη σημασία στο λ. Βούλγαρος στο λεξικό Μπαμπινιώτη, μια ιστορία που αξίζει να την αφηγηθούμε αναλυτικά κάποιαν άλλη φορά.

Σε κατάσταση σοκ Τόμσεν και Σόιμπλε που προσεβλήθησαν από τον ιό Στουρνάρα...

Δημήτρης Ζακχαίος, UnFollow...

Νομίζουμε ότι έχουμε κι εμείς τα προβλήματά μας, αλλά ελάτε στη θέση του Σόιμπλε και του Τόμσεν, που είχαν τον Στουρνάρα καλύτερα από παιδί τους και ακόμα βρίσκονται σε κατάσταση μετατραυματικού σοκ μετά τη λυσσαλέα επίθεση που δέχθηκαν από τον έλληνα υπουργό Οικονομικών…
Ξέρεις τι είναι να τον έχεις μεγαλώσει πολιτικά στα πόδια σου, να χτίζεις την καριέρα του βήμα βήμα με δηλώσεις στήριξης και καλής συνεργασίας προς τα ελληνικά ΜΜΕ και να σου βγαίνει ξαφνικά στο αντάρτικο, λόγω πίεσης της κυβέρνησης, αλλά και του ιδίου προσωπικά στο εσωτερικό της χώρας; Πρόκειται αναμφίβολα για ιό, δεν εξηγείται αλλιώς, και μάλιστα υπό το φόβο να έχουμε να κάνουμε με μια άκρως μολυσματική ασθένεια, υπάρχει σκέψη να μπουν σε καραντίνα οι κορυφαίοι ευρωπαίοι ηγέτες για να προστατευτούν από τον ιό με την κωδική ονομασία «Στουρνάρα». Κι αυτό διότι εκφράζονται ανοιχτά φόβοι ότι μπορεί τελικά η επανάσταση να μην ξεκινήσει από μια εξέγερση των λαϊκών στρωμάτων, αλλά από τον έλληνα υπουργό Οικονομικών που τα πήρε στο κρανίο και ξεκίνησε «πόλεμο» με τους δανειστές.
Παρότι κάποιοι ειρωνεύονται και υποστηρίζουν ότι οι κορώνες του Στουρνάρα προς τους δανειστές θυμίζουν έναν φοβισμένο οδηγό που εκνευρίζεται στο δρόμο, αλλά βρίζει από μέσα του γιατί ο μπροστινός που τον έκλεισε μοιάζει ντουλάπα, η αλήθεια είναι ότι οι Σόιμπλε και Τόμσεν δεν έχουν καταφέρει να συνέλθουν από το κακό που τους βρήκε, όταν πληροφορήθηκαν ότι ο Στουρνάρας δήλωσε ευθαρσώς στο Μέγαρο Μουσικής πως δεν έλαβε υπόψη ένα… χαρτάκι που του έδωσε η ομάδα Τόμσεν, καθώς όπως είπε συνεχίζοντας: «Αν το είχα λάβει υπόψη θα ήταν μια μεγάλη καταστροφή».

Έκτακτο Διάταγμα...

tkant...

Με αφορμή την πρόσφατη απερισκεψία της δημοσιογράφου κυρίας Πόπη Χριστοδουλίδου να δημοσιεύσει στο διαδίκτυο το δημοσιευμένο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ) που αφορούσε τη φύλαξη “στόχων” όπως οι μεγαλοκαρχαρίες από τις ειδικές δυνάμεις του λιμενικού που έχουν εμπειρία σε τέτοιες περιπτώσεις, η κυβέρνηση εξέδωσε διάταγμα σύμφωνα με το οποίο απαγορεύεται η δημοσίευση οποιουδήποτε ΦΕΚ και κάθε άλλου νόμου μέχρι νεοτέρας.

Το Blog έχει στα χέρια του το αδημοσίευτο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης και το δημοσιεύουμε για πρώτη φορά με κίνδυνο της ζωής μας.

Το συγκεκριμένο φύλλο δεν πρόκειται να δει ποτέ το φως της δημοσιότητας αφού υπόκειται στις διατάξεις που το ίδιο ορίζει. Εσείς όμως έχετε την ευκαιρία να δείτε με τα μάτια σας το απόκρυφο, αδημοσίευτο και ανεξήγητο έγγραφο που συντάχθηκε σε βασιλική γραφή Β΄ με εντολή Σαμαρά.

Όσοι είστε κάποιας ηλικίας και δεν μπορείτε να διαβάσετε με ευκολία τι ακριβώς λέει το κείμενο και φέρνετε δικαιολογίες του τύπου “δεν έχει αρκετό φως” ή κατεβάζετε την οθόνη του υπολογιστή στο ύψος των γεννητικών οργάνων, έχετε δύο λύσεις. Είτε κατεβάζετε το αριστερό σας χέρι ακολουθώντας το κορδονάκι που κρέμεται στο λαιμό σας και πιάνοντας τα γυαλιά, τα φέρνετε στα μάτια σας, είτε πατάτε επάνω στο κείμενο και σας το κάνει σε μέγεθος σήματος κυκλοφορίας STOP, αυτόματα (κουφάλα τεχνολογία τα πάντα εν σοφία εποίησες).

Δεν Θα Μπορούσα να Πληρώσω Δίδακτρα αν Δεν Έκανα Σεξ για Χρήματα...

Paris Lees, vice.com...

Illustration by Sam Taylor

Όταν ήμουν φοιτήτρια, άκουγα πολύ Hot Chip και πήγαινα με άντρες για λεφτά. Βασικά, έχω πάρει πτυχίο στο γαμήσι. Έχω και κανονικό πτυχίο, στην αγαπημένη μας Αγγλική γλώσσα και την υψηλή λογοτεχνική κληρονομιά της. Αποφοίτησα με άριστα. Η ανώτατη εκπαίδευση, με δίδαξε πώς να χρησιμοποιώ τη γλώσσα μου με κάθε τρόπο, από τη σωστή σύνταξη μέχρι τις σωστές πίπες, όταν με πλήρωναν. Αυτά τα δύο προσόντα δεν είναι ασύνδετα μεταξύ τους. Αν δεν έκανα σεξ έναντι χρημάτων, δεν θα μπορούσα να συντηρήσω τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Ούτε και θα μπορούσα να φύγω από την πόλη όπου γεννήθηκα, η οποία παρήκμασε μαζί με το κλείσιμο των ορυχείων στα 80s. Έτσι έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω. Όπως λένε όλοι οι πολιτικοί ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου στους άνεργους, ο καθένας μπορεί να βρει δουλειά αν πραγματικά το θέλει. Απλά πέφτεις στα γόνατα και τρίβεις λεκάνες για να ζήσεις, έτσι δεν είναι; Και αν τύχει να εμφανιστεί ένας άντρας που χρειάζεται μια πίπα την ώρα που το κάνεις, ανοίγεις το στόμα σου και κερδίζεις τον μισθό μιας εβδομάδας ως καθαρίστρια με μια γουλιά σπέρμα.

Το πάθος της προσφοράς...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Είναι συγκινητικό το ενδιαφέρον των κομματικών στελεχών να υπηρετήσουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ιδίως όταν πρόκειται για δήμους ή περιφέρειες με κάποια αίγλη. Οφείλουμε να το ομολογήσουμε, αποσύροντας ταυτοχρόνως ένα τμήμα των βελών που συνηθίζουμε να εκτοξεύουμε εναντίον τους· ας τα φυλάξουμε για άλλη περίσταση. Οφείλουμε επίσης να παραδεχτούμε ότι αυτό το ωραίο αυτοδιοικητικό πάθος, ένα πάθος προσφοράς και αδιαφορίας για κόπους και πιθανές πίκρες, ανταγωνίζεται επάξια το ευρωπαϊκό πάθος, με όπλο το οποίο οι πολιτευτές μας διεκδικούσαν μέχρι τώρα μία από τις προνομιούχες θέσεις στη λίστα του κόμματός τους για την Ευρωβουλή.

Από φθόνο και μόνο, και από μικροψυχία, υποστήριζαν οι συνήθεις κακοήθεις ότι οι μισοί τουλάχιστον απ’ όσους επέλεγαν να αντικαταστήσουν τα υψηλά του Κολωνακίου με τα χαμηλά του Βελγίου, την πανάρχαιη Αθήνα με τις προχθεσινές Βρυξέλλες, που δεν υπήρχαν ούτε καν τον καιρό του «Αστερίξ στους Βέλγους», το έκαναν επειδή, καταπονημένοι από το προς την πατρίδα χρέος, χρειάζονταν ένα ψυχοχαλαρωτικό διάλειμμα, ώστε να επανέλθουν σφριγηλοί. Είναι ο ίδιος φθόνος που τους παρακινεί να ψέγουν ασύστολα την επιλογή των εν εξουσία κομμάτων να προσφέρουν καίρια δημόσια πόστα, γενικές γραμματείες, προεδρεία οργανισμών κτλ. σε αποτυχόντες υποψηφίους τους, ακόμα και κατ’ επανάληψη αποτυχόντες. Τι δηλαδή. Ενας άνθρωπος που άντεξε σε προεκλογικές φουρτούνες, να πολεμάει πρώτα τους μανιασμένους ομοϊδεάτες του κι έπειτα τους φρενιασμένους αντιπάλους του, δεν είναι κατάλληλος για να εμφυσήσει νέο πνεύμα, αγωνιστικό, σε μια γενική γραμματεία;

Το Κτήνος μέσα μας...

ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ, doctv...

ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΦΑΓΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ γέννησε καίρια ερωτήματα σε σχέση με τον άνθρωπο, τον άνθρωπο μέσα μου, μέσα μας, αυτού του κτήνους που δίχως όρια, φθάνει στα άκρα.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΧΟΡΤΟΓΑΦΟΣ, ΟΥΤΕ ΟΠΑΔΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΑΓΕΛΑΔΑΣ Ή ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ VEGAN ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ. Τρώω κρέας, τρώω ψάρια και λαχανικά. Δεν μπήκα ποτέ σε αυτή τη διαδικασία, κακώς ίσως, διότι φαίνεται ότι η ευαισθησία μου δεν άγγιξε αυτά τα επίπεδα. Υποθέτω ότι οι πιο συνειδητοποιημένοι κάτι θα έχουν να μου προσάψουν επ’ αυτού.

ΕΠΙΣΗΣ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΛΥΣΩ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ όπως λίγοι ξέρουν. Μερικές σκέψεις, ανάκατες, κάτω από την επήρεια ενός θυμικού, γράφω. Γιατί η εικόνα αυτή, όπως και άλλες, με φώκιες να κατακρεουργούνται εν ψυχρώ στο κεφάλι και σκυλιά να σέρνονται δεμένα ή να καίγονται ζωντανά, δεν φεύγουν από τα μάτια και τον νου μου. Όσοι με πάθος υπερασπίζονται τα ζώα, τα άλαλα και χωρίς ανθρώπινη νοημοσύνη, προφανώς έχουν άλλα επιχειρήματα και άλλη συλλογιστική απέναντι στο θέμα. Μιλώ, σκέφτομαι και αισθάνομαι, απολογούμενη σχεδόν, εκ μέρους όλων όσων εξ υμών, ζούμε μια συμβατική, εντός ορίων, σεβασμού και αισθητικής, ζωή.

Η ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ, ΤΟ ENTERTAINMENT, ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΥ ΖΩΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΕΙ. Εκεί σταματάει ο νους μου. Δεν αναρωτιέμαι για αυτόν που σφαγιάζει. Αναρωτιέμαι για όσους το απολαμβάνουν.

Άνθρωποι είναι και οι Έλληνες, αλλά δεν χωράνε όλοι οι μετανάστες, είναι πολλοί!

Απ'όλα (με sos)...

Οι Ελβετοί αποφάσισαν: τέρμα στις διμερείς συμφωνίες με την Ε.Ε. ως προς την ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων. Στο δημοψήφισμα που προώθησε το ακροδεξιό Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα υπερίσχυσε το «ναι» με οριακή πλειοψηφία (50,3). Το αποτέλεσμα είναι δεσμευτικό για την κυβέρνηση, που πρέπει τώρα να επιβάλει ποσοστώσεις στους μετανάστες από τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Κι αν αυτά ήδη τίθενται σε ισχύ στην Ελβετία, που είναι εκτός Ε.Ε., όλα δείχνουν ότι ο περιορισμός της ελεύθερης μετακίνησης εργαζομένων εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι στις προθέσεις των «ισχυρότερων» από τα κράτη-μέλη.

Τον περασμένο Ιούνιο οι υπουργοί εσωτερικών της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Αυστρίας και της Ολλανδίας εξέφρασαν τις ανησυχίες τους σχετικά με την αυξημένη λόγω κρίσης εσωτερική μετανάστευση από τις χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης, δηλαδή και την Ελλάδα. Το θέμα έχει επανέλθει αρκετές φορές, με διάφορες δηλώσεις και διεργασίες, αν και προς το παρόν δεν έχει γίνει κάποιο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι πολύ πιθανό, ωστόσο, να προωθηθούν στο άμεσο μέλλον αλλαγές όσον αφορά την ελεύθερη μετακίνηση, από τη στιγμή που η κρίση δεν πρόκειται να ξεπεραστεί και επιπλέον μεγαλώνει η πίεση προς αυτή την κατεύθυνση από τα ακροδεξιά κόμματα που κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης.

Είναι εύκολο όταν είσαι εσύ ο ισχυρός να λες ότι οι μετανάστες είναι πολλοί, δεν χωράνε, δεν υπάρχουν δουλειές για όλους άρα πρέπει πρώτα να εξασφαλίσουμε δουλειές για τους Έλληνες – άνθρωποι είναι κι αυτοί, βρε αδερφέ, αλλά πρώτα κοιτάζεις το σπίτι σου. Όταν όμως εσύ είσαι ο επί χρόνια άνεργος που δεν βλέπεις κανένα μέλλον στη χώρα σου, τότε θεωρείς δικαίωμά σου να πας σε άλλη χώρα της Ε.Ε. προς αναζήτηση εργασίας. Και οι Ολλανδοί, οι Σουηδοί, οι Βέλγοι τι θα γίνουν; Δεν πρέπει κι αυτοί να σκεφτούν πρώτα το σπίτι τους; Δεν πρέπει κι αυτοί να εξασφαλίσουν πρώτα δουλειές για τους ίδιους; Άνθρωποι είναι και οι Έλληνες, αλλά δεν χωράνε όλοι οι μετανάστες, είναι πολλοί.

Η αργή οργή...

Στάθης στον eniko...
Η κρίση άνοιξε ένα χάσμα ανάμεσα στις εικονικές πραγματικότητες πολλών εκ των πολιτών και στην πραγματικότητα του συστήματος μέσα στο οποίον ζούμε. Οχι απλώς μια χαραμάδα, απ’ την οποίαν θα μπορούσε να δει κανείς τι συμβαίνει πίσω απ’ το προσκήνιο της προπαγάνδας, του λάιφ-στάιλ και της «καθημερινής πολιτικής», αλλά ένα χάσμα κάτω απ’ το οποίο φάνηκε να χάσκει το βάραθρο, όπου μέσα του πολλοί εξ ημών άρχισαν να βλέπουν τις ζωές τους, καθώς και τις ζωές πλήθους πλησίον, να πέφτουν μέσα.
Το σοκ υπήρξε τερατώδες, διότι με τρόμο, αρκετά χρόνια τώρα, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, διαπιστώνουμε ότι το χάσμα δεν ήταν στιγμιαίο, αλλά αντιθέτως διαρκές. Οτι επίσης διευρύνεται, ότι διευρύνεται σε φάουσα άνευ προηγουμένου και ότι όχι μόνον δεν θεραπεύεται, αλλά προσέτι χρησιμοποιείται για να σχεδιασθεί το μέλλον. Κι αυτό ακριβώς συνιστά τη μεγάλη απελπισία που διαδέχθηκε το πρώτο σοκ. Η κρίση (και ως κατάσταση και ως εργαλείο) σχεδιάζει πλέον το μέλλον της Ελλάδας. Οπως και άλλων πολλών χωρών, το σχήμα και το περιεχόμενό τους.
Βεβαίως αυτό (το τέρας) που η κρίση αποκάλυψε υπήρχε πάντα εκεί. Ψιμυθιωμένο. Το ίδιο τέρας που τώρα μας τρώει, μας μαγείρευε και μας έτρωγε και από πριν - πάντα κατά το δοκούν. Σε μικρότερους αριθμούς, όταν αυτό ήταν εξ ίσου επωφελές με την κατανάλωσή μας σε μεγαλύτερους. Δεν έγιναν αίφνης αναλώσιμοι οι απασχολήσιμοι με την κρίση. Αναλώσιμοι ήταν και πριν - ήταν προδιαγεγραμμένος (και προμελετημένος) ο «προορισμός» μας - δεν είναι κισμέτ της κρίσης η ανθρωποφαγία, είναι κισμέτ του συστήματος. Του καπιταλιστικού συστήματος. Διότι ο καπιταλισμός είναι οι (διαρκείς) κρίσεις του. Κι όταν η ανθρωποφαγία δεν συνέβαινε εδώ, συνέβαινε αλλού. Αν και  η αλήθεια είναι πως ούτε εδώ (ούτε αλλού) πέρασε έστω μια μέρα χωρίς ανθρωποφαγία. Απλώς η προπαγάνδα (της εξουσίας) και οι φενάκες (οι δικές μας) παρουσιάζουν αυτήν την ανθρωποφαγία στο μέτρο του ανεκτού, στο μέτρο των «παράπλευρων απωλειών».

Η εξέλιξη του χρέους: αντιφάσεις και ευκαιρίες

του Πετρου Σταυρου, απο το Red NoteBook...

Η νέα ρύθμιση του ελληνικού χρέους που διαφαίνεται στον ορίζοντα των συνομιλιών μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ, και με χαρακτηριστικό στοιχείο την απουσία

της ελληνικής πλευράς, έχει τη μορφή της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής και όχι του κουρέματος. Στην ουσία, η λήξη των τίτλων της επόμενης 30ετίας πάει άλλα 20 χρόνια πίσω, με παράλληλη μικρή μείωση των επιτοκίων και με ένα νέο δάνειο 15 δις περίπου ως χρηματοδότηση του κενού της επόμενης διετίας.

Αρκετοί αναλυτές λένε ότι μια τέτοια ρύθμιση επαναλαμβάνει παλιότερες μεθόδους και μέτρα που ακολουθήθηκαν στο παρελθόν, κατά την περίοδο της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, οπότε έχουμε μια από τα ίδια αλλά σε άλλη ένταση και διάρκεια. Σύμφωνοι. Αλλά αυτή η άλλη ένταση είναι πολύ μεγαλύτερη και αλλάζει κάποια πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά της κρίσης χρέους. Καταρχήν, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Γιάννης Αγγέλης (δες και «Πενταετές ομόλογο, με στόχο διεθνή συγκυρία και εκλογές», εφημ. «Κεφάλαιο» 8/2), το κριτήριο του όγκου του χρέους (χρέος προς ΑΕΠ) μεταμορφώνεται σε κριτήριο δυνατότητας εξυπηρέτησης του χρέους (ποσοστό του ΑΕΠ που αποπληρώνει το χρέος).

Το πουλόβερ που ξηλώνεται...

Techie Chan...

Δεν θέλω να σας χαλάσω τη φαντασίωση της μοναδικότητάς σας, αλλά το 2008 δεν ήταν η μοναδική φορά που ο φιλελευθερισμός τα σκατώνει δραματικά. Κι όπως συμβαίνει κάθε φορά που μια θρησκεία τα σκατώνει δραματικά, το πουλόβερ που έπλεκε τόσα χρόνια ξηλώνεται.

Δεν θα ήταν μεγάλη υπερβολή να πούμε ότι δύσκολα μπορούμε να βρούμε πιο δραματικό ξήλωμα από αυτό της ελλάδας, από το 2008 και μετά. Αυτό που το κάνει τόσο δραματικό δεν είναι μόνο η σφοδρότητα αυτού του ξηλώματος, αλλά και το σημείο εκκίνησης. Διότι η ελλάδα του 2008 ήταν βουτηγμένη στην επιτυχία του πλεγμένου πουλόβερ, μεθυσμένη από το αθάνατο κρασί του πλουτισμού, των ολυμπιακών, του γιούρο και γενικά των επιτυχιών. Στα βαλκάνια συμπεριφερόταν σαν μια μικρή αμερική, αλλά αυτή η συμπεριφορά επεκτεινόταν και στο εσωτερικό της ισχυρής ελλάδας, που μετά το 1990 έγινε τόπος υποδοχής αρκετών μεταναστών από την ανατολική ευρώπη. Οπότε το χρήμα (και δη το ευρώ) απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη ισχύ στις ζωές μας, καθώς μια μεγάλη στρατιά από “πεινασμένους” ήταν διατεθειμένη να κάνει τα πάντα με ένα μικρό για εμάς αντίτιμο. Δεν χρειάζεται (αν και βοηθά) να είναι ο παππούς σου ταγματασφαλίτης για να καταλάβεις ότι υπάρχει πράγματι μια κατηγορία υπανθρώπων. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι υπάνθρωποι είναι ξανθοί, ψηλοί και με γαλάζια μάτια.

Η ισχυρή ελλάδα λοιπόν, η χώρα που είχε το μεγαλύτερο ποσοστό ευρωαγάπης σε όλες τις στατιστικές (κι όχι άδικα), μέσα σε 5 χρόνια δραματικών αλλαγών έχει γίνει μια άκρως ευρωσκεπτικιστική χώρα.

Για μια διαφορετική δημοσιογραφία...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Ο Μιχάλης Σταθόπουλος κέρδισε μια δίκη που κράτησε χρόνια, μέσα από πέντε βαθμίδες εκδίκασης. Μια δίκη για συκοφαντική δυσφήμιση από τον δημοσιογράφο Ευθύμιο (Μάκη) Τριανταφυλλόπουλο. Το δικαστήριο του επιδίκασε ένα σημαντικό ποσό που έχει υποχρεωθεί να του πληρώσει ο τηλεοπτικός σταθμός Αλφα. Και ο πρώην πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών διαθέτει σήμερα το σύνολο του ποσού αυτού, για να ενισχύσει τα πέντε εργαστήρια και το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην ίδρυση του οποίου είχε πρωτοστατήσει πριν από χρόνια.

Οταν τα Τμήματα με αντικείμενο την Επικοινωνία και τα ΜΜΕ ιδρύθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πάντειο, για να ακολουθήσει σύντομα και το Τμήμα Δημοσιογραφίας της Θεσσαλονίκης, το τοπίο των Μέσων ήταν ή έμοιαζε εντελώς διαφορετικό. Υπήρχε μία γενικότερη ευφορία στο πλαίσιο και της επονομαζόμενης «ελεύθερης» ραδιοφωνίας και εν γένει ενημέρωσης. Οι περισσότεροι νέοι και νέες που συνέρρεαν τότε σε αυτά, είχαν την αίσθηση ότι προαλείφονται πράγματι να ασκήσουν την εξουσία εκείνη που «είχε το προνόμιο να κρίνει όλες τις άλλες χωρίς ποτέ να κρίνεται η ίδια». Και για αρκετό διάστημα οι προτιμήσεις των υποψηφίων κατά τις εισαγωγικές δεν επηρεάστηκαν ούτε από την εμφανή πτώση των πωλήσεων του καθημερινού Τύπου, ο οποίος παρά την κρίση του, προάγγελο σε ένα βαθμό της γενικότερης κρίσης που έπληξε την κοινωνία μας αργότερα, έμοιαζε να διατηρεί στο ακέραιο την μεγάλη πολιτική και κοινωνική του ισχύ.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ...

imf fuck off...

Έχουμε κάνει πολλές αναφορές σε παλιότερα κείμενα μας για το πόσο σημαντική είναι η δύναμη της εικόνας στη σημερινή κοινωνία, όπως και για τη διαρκή προσπάθεια της εξουσίας να παρουσιάσει έναν "όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο" για να τεκμηριώσει την ορθότητα του οικονομικού σχεδιασμού της.

Για παράδειγμα, η ελληνική κυβέρνηση έχει σαν στόχο ζωης να παρουσιάσει ένα περήφανο πρωτογενές πλεόνασμα στην οικονομία που θα αποδείξει στους δανειστές της χώρας ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτούς. Πολύ σωστά. Το πως έχει επιτευχθεί αυτό το πλεόνασμα δεν ενδιαφέρει και πολλούς. Αρκεί να υπάρχει. Για την ακρίβεια, αρκεί η εικόνα μιας ισορροπημένης οικονομίας.

Τα πιο καθεστωτικά ΜΜΕ χρησιμοποιούν καθημερινά την αμεσότητα της εικόνας για να παρουσιάσουν τα νέα, όπως αυτά θέλουν, με το κατάλληλο σχήμα, το σωστό χρόνο και τις βολικές ερμηνείες. Η απόδραση ενός φυλακισμένου είναι μία καλή αφορμή για τρομολαγνεία, ενώ η καταδίκη ενός κατηγορούμενου χωρίς στοιχεία πρέπει να μείνει στην αφάνεια.

Μπρρ!

του Λεανδρου Πολενακη, απο την Αυγη...

Μακριά, σε μια άλλη χώρα, έγιναν όλα όσα θα σας πω. Μου τα διηγήθηκε ο παλιός μου φίλος από τη Νότια Αμερική, Πέδρο Αλδεβαράν.

Νεαρός ακόμη τότε, φοιτητής έβγαινε από το Εθνικό Θέατρο της πατρίδας του, όπου είχε παρακολουθήσει μια παράσταση. Ήταν έναν μόλις χρόνο μετά την πτώση της φρικτής δικτατορίας. Ανέβαινε τον δρόμο προς την κεντρική πλατεία για να πάρει το μετρό, να γυρίσει σπίτι του, όταν τους είδε. Είχαν περίπου την ηλικία του, ήταν κοντοκουρεμένοι, φορούσαν ομοιόμορφα σταχτόχρωμα γυαλιστερά κοστούμια που έμοιαζαν φτιαγμένα από φτηνή φόδρα, ίσως υπόλοιπο μιας αποθήκης αμερικανικού στρατιωτικού ρουχισμού. Το βλέμμα τους ήταν απλανές και στέκονταν παραταγμένοι, ακίνητοι, σε απόσταση πέντε μέτρων ο ένας από τον άλλον, στις δύο πλευρές του δρόμου. Κάποια στιγμή, σαν να τους είχε δοθεί ένα σύνθημα, ξεκίνησαν όλοι μαζί, χωρίς αιτία, να βρίζουν και να προκαλούν τον κόσμο που έβγαινε από το θέατρο και κατευθυνόταν στην πλατεία, με ακατανόμαστες εκφράσεις, όπως: «έλα π... να σε γ...» ή «θα σου ξεσκίσω τη γυναίκα ρε μ...» και άλλα παρόμοια.

Κάποιοι περαστικοί επιχείρησαν να διαμαρτυρηθούν. Οι πιο πάνω, τότε, βγάζοντας και επιδεικνύοντας αστυνομικές ταυτότητες, αρχίσανε να συλλαμβάνουν για «αντίσταση» και να «τσουβαλιάζουν» σε αυτοκίνητα με συμβατικές πινακίδες όλους τους διαμαρτυρόμενους! Ο κόσμος είχε μείνει άναυδος, ενώ το απίστευτο επεισόδιο δεν πέρασε διόλου στις ειδήσεις και στον Τύπο. Επαναλαμβάνω, προς άρση κάθε παρεξήγησης, ότι όλα αυτά έγιναν μακριά από εμάς, σε μια άλλη, εξωτική χώρα...

Αγάπα τα παιδάκια σου...

canivalos... Απολύθηκε, οριστικά και αμετάκλητα, η εκπαιδευτικός Ευφροσύνη Μπουλούτα από το Κολέγιο Αθηνών, ως τιμωρία για το εγκληματικό παράπτωμα της να πιάσει επ’ αυτοφώρω τον γιο του Αντώνη Σαμαρά να αντιγράφει. Ο δε περήφανος ελληνικός λαός αποδέχτηκε την είδηση ξύνοντας αδιάφορα τα νύχια του, καθώς σε τούτη τη χώρα κανείς μέσος γονιός δεν θέλει να του πειράζουν τα λατρεμένα του παιδάκια – είναι άλλωστε ένα προνόμιο που το κρατάει μόνο για τον εαυτό του.
Η υπόθεση της απόλυσης της εκπαιδευτικού ολοκληρώθηκε στο Κεντρικό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, όπου οι άτεγκτοι και ευσυνείδητοι σφουγγοκωλάριοι του Αρβανιτόπουλου ξεμπέρδεψαν άμεσα με την υπόθεση, ξεπερνώντας τάχιστα τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που χρόνια τώρα χαρακτηρίζουν τη Σοβιετία του ελληνικού κράτους. Κάπως έτσι αποκατέστησαν την τάξη σχετικά με το δίκαιο του σαμαρέικου (τόσο με τον γιόκα, όσο με τον αδελφό που τυγχάνει πρόεδρος του Κολεγίου, όσο βέβαια και με τον ίδιο τον πρωθυπουργό-σωτήρα μας), αλλά πάνω απ’ όλα με το δίκαιο της αγίας ελληνικής οικογένειας.
Της αγίας ελληνικής οικογένειας, όπου τα παιδάκια της είναι κορώνα στο κεφάλι της. Όπου ο μπαμπάς και η μαμά, ο παππούς και η γιαγιά, θείοι, μπατζανάκια και παρατρεχάμενοι, πορεύονται δια βίου με ένα σλόγκαν στα χείλη: «για τα παιδιά τα κάνω όλα» (ξεχάστε το ελαφρολαϊκό «για τα λεφτά τα κάνεις όλα», τα «μαρούλια» άλλωστε είναι είδος υπό εξαφάνιση).

Ευρωπαϊκά μαθήματα από το πρόσφατο Ελβετικό δημοψήφισμα....

του Δημητρη Χριστοπουλου, απο το Tvxs...

Το ελβετικό δημοψήφισμα για την επιβολή περιορισμών στη μαζική εισροή μεταναστών προσφέρει δύο σκληρά μα καλά μαθήματα.
1. Το πρώτο πάει στην Ευρωπαϊκή Ένωση: η Ελβετία, βάσει της απόφασης της ισχνής πλειοψηφίας του λαού της, αποφάσισε να συμπεριφερθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τρόπο που παραπέμπει σε αυτόν με τον οποίο συμπεριφέρεται η ΕΕ βάσει του ευρωπαϊκού συμφώνου για τη μετανάστευση στα κράτη που την περιβάλλουν. Το ευρωπαϊκό σύμφωνο για τη μετανάστευση είναι αυτό το οποίο ουσιαστικά θέτει φραγμούς στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ για ανθρώπους τρίτων χωρών (και δευτερευόντως το Δουβλίνο ΙΙ το οποίο και παραχώρησε τη θέση του από αρχής του 2014 στο Δουβλίνο ΙΙΙ). Η Ελβετία αποφάσισε λοιπόν την επιβολή περιορισμών στην ΕΕ για τον ίδιο ακριβώς λόγο για τον οποίον η ΕΕ έχει κλείσει τα σύνορα στο εξωτερικό της. Διότι νιώθει ότι περιβάλλεται από φτωχότερα κράτη οι πληθυσμοί των οποίων, δοθέντων της συγκυρίας της οικονομικής κρίσης και της όξυνσης των ανισοτήτων, θα επιθυμούν ολοένα και περισσότερο να μεταναστεύουν προς το πλούσιο κράτος. Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ευρωπαϊκός νότος – με πρώτη την Ελλάδα - η παγίωση της κοινωνικής εξάρθρωσης και οικονομικής δυσπραγίας σε μια σειρά από νέα κράτη – μέλη, με πρώτες φυσικά τη Βουλγαρία και την Ρουμανία – και η εδραίωση της φτωχοποίησης σε άλλες κοινωνίες, είναι κακά μαντάτα για την πλούσια Ελβετία. Για το λόγο αυτόν, αρχίζει να κλείνει τα σύνορά της με πρωταγωνιστές τα πιο συντηρητικά γερμανόφωνα καντόνια και φυσικά την Ακροδεξιά της.

Ο εφιάλτης στο δρόμο προς τις ευρωεκλογές...

Νί­κος Τσα­γκρής, απο την Εποχη...

Και για τον ευρωσκεπτικισμό (που αναπτύσσεται ραγδαία προκαλώντας πανικό στην ευρωπαϊκή ηγεσία) φταίνε τα άκρα! Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ! Και πάνω απ’ όλα φταίει ο Τσίπρας!..

Δυο - τρεις πο­λι­τι­κοί α­να­λυ­τές της πα­ρα­δο­σια­κής Δε­ξιάς, α­πό ε­κεί­νους που α­πέ­μει­ναν να βό­σκουν στα α­κρο­δε­ξιά βο­σκο­τό­πια της ση­με­ρι­νής, συρ­ρι­κνω­μέ­νης υ­πό –και α­πό– τον κ. Σα­μα­ρά Νέ­ας Δη­μο­κρα­τίας χτυ­πούν κα­μπα­νά­κια: «στις ευ­ρωε­κλο­γές του Μαΐου κρί­νε­ται η ί­δια η ύ­παρ­ξη της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τίας». Η ο­ποία, «κα­θώς βα­δί­ζει προς τις κάλ­πες δε­μέ­νη στο γερ­μα­νι­κό ά­ξο­να, α­ντι­με­τω­πί­ζει το φά­σμα της διά­λυ­σης α­λά ΠΑ­ΣΟΚ». Φυ­σι­κά, «μια σύγ­χρο­νη Δε­ξιά δεν μπο­ρεί να εί­ναι α­ντιευ­ρω­παϊκή αλ­λά ο­φεί­λει να εμ­φο­ρεί­ται α­πό σκε­πτι­κι­σμό για την πο­ρεία της Ευ­ρώ­πης»…

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΛΟΓΩΝ...

του Δημητρη Παπανικολαου, απο το Τεχνηεντως...

Ημιμάθεια που όμως περιβάλλεται από έναν αδιευκρίνιστο μανδύα εξειδίκευσης, αδιαφανής χρήση της οπτικής γωνίας και μεταμόρφωσή της σε «κοινή λογική», που είτε τη δέχεσαι ως οπαδός της, είτε ονομάζεσαι αρνητής της, ευχέρεια στο χειρισμό των νέων μέσων, εμπάθεια που μεταμφιέζεται σε πάθος. Αυτές είναι οι βασικές οδηγίες χρήσης του δημοσιολόγου, οι βασικές του λειτουργίες.

Στις αρχές Δεκεμβρίου 2013 η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου κλήθηκε να μιλήσει στο 25ο Πανελλήνιο Συνέδριο για το AIDS. Αν κανέναν τον ξενίζει το γεγονός της πρόσκλησης αυτής –η Τριανταφύλλου δεν είναι και ο πρώτος άνθρωπος που σου έρχεται στο νου ως ιδανική ομιλήτρια σε ένα συνέδριο για το AIDS–, την ίδια δεν φαίνεται να την πτόησε. Γιατί η Τριανταφύλλου είχε μόλις διαβάσει ένα δημοφιλές και εκλαϊκευτικό βιβλίο για τους αρνητές του AIDS, την περίληψη του οποίου ήταν πολύ πρόθυμη να δώσει στο κοινό της. Ήταν, ως εκ τούτου, πλέον, εκτός των άλλων, μια ειδικός και για την ασθένεια του αιώνα.

Το κείμενο της, που δημοσιεύθηκε αμέσως μετά σε ηλεκτρονικό περιοδικό του βιβλίου, αξίζει να προσεχτεί όχι τόσο για όσα γράφει περί αρνητών του AIDS.[1] Στην καλύτερη περίπτωση είναι πασίγνωστα, ενώ στη χειρότερη είναι μάλλον απλοϊκά και λιγάκι άψαχτα.[2] Το κείμενο αξίζει, όπως μερικοί ήδη θα το φαντάστηκαν, για τη γυριστή που επιφυλάσσει στο τέλος.

Τα Γλυπτά του Παρθενώνα, η επιστολή Παναγιωτόπουλου στον Κλούνεϊ και το ερώτημα που όλους μας "καίει". Θα στείλει γράμμα και στην υπόλοιπη συμμορία των 11;

Μάνος Χωριανόπουλος,  news247...

Ευτυχώς που κάνει και καμιά δήλωση ο Τζορτζ Κλούνεϊ και θυμόμαστε ότι έχουμε υπουργό Πολιτισμού.  Πάνω απ΄ όλα σχέδιο, πυγμή και διαρκής διεκδίκηση για όσα μας ανήκουν.

Στις σπασμωδικές κινήσεις, στην απουσία οργάνωσης, στις μεγαλοστομίες που παραδίδονται στη λήθη το επόμενο λεπτό, είμαστε συνηθισμένοι. Κακώς, αλλά είμαστε.
Την επιστολή όμως πώς να την αντέξεις; Έστειλε μήνυμα ο Πάνος Παναγιωτόπουλος στον Τζορτζ Κλούνεϊ για να τον ευχαριστήσει για τα όσα είπε για το δίκαιο της διεκδίκησης της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα και να τον προσκαλέσει στη χώρα μας.
Πάλι καλά που δεν του έστειλε πίτσες, όπως συνήθιζε στο παρελθόν, όταν έδειχνε τον πολιτισμό του, απέναντι στον καλεσμένο του, Βασίλη Λεβέντη.
"Οι συμπατριώτες μου και εγώ προσωπικά χαιρόμαστε που συμπλέετε δημόσια με αυτό το αέναο κύμα συμπαράστασης και διεκδίκησης. Δε μας εκπλήσσει, άλλωστε, η στάση σας. Όχι μόνο η νέα σας ταινία, αλλά ολόκληρη η πορεία σας καταδεικνύει έναν ενεργό πολίτη και δημιουργικό καλλιτέχνη που ανυποχώρητα υπερασπίζεται ό,τι είναι και δίκαιο και καλό", αναφέρει ο μελίρρυτος υπουργός στο "λιβανιστήρι" του προς τον Κλούνεϊ, χωρίς να τον απασχολεί ότι με το παραπάνω κύμα, δεν έχουμε ασχοληθεί ιδιαίτερα.
Ας προσπεράσουμε, όσο δύσκολο και αν είναι, το "Πάνος καλεί Τζορτζ" και ας δούμε την ουσία του θέματος.

Περί συμμαχιών...

Του Χρήστου Λάσκου και του Χριστόφορου Παπαδόπουλου, απο το Red NoteBook...

Γράφαμε πριν από ένα χρόνο: «Η προοπτική της αναγκαίας -για επιβιωτικούς, πλέον, της ελληνικής κοινωνίας λόγους- άμεσης πολιτικής ανατροπής, η προοπτική της κυβέρνησης της Αριστεράς, όπως πολιτογραφείται από την άνοιξη κι έπειτα, είναι η προοπτική μιας τεράστιας πολιτικής και κοινωνικής σύγκρουσης. Το σύστημα, ελλαδικό και διεθνές θα αντιδράσει λυσσασμένα. Όποιος επενδύει σε λογικές ώριμου φρούτου ή φαντάζεται πως κυβέρνηση της Αριστεράς σημαίνει μια λιγότερο ή περισσότερο ομαλή εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου (;) προγράμματος είναι πολύ βαθειά νυχτωμένος. Και ακόμη πιο βαθειά νυχτωμένος είναι όποιος σχεδιάζει την κατάκτηση της ηγεμονίας στην κοινωνία με οδηγητική ιδέα την επέκταση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ προς το ανυπόληπτο, όσο και ανύπαρκτο, «μεσαίο χώρο».

Αλλά, θα πει κάποιος, πώς, λοιπόν, το 30% θα γίνει 50 ή 60% για τις δυνάμεις της αριστεράς χωρίς μια τέτοια «κοινωνική διεύρυνση» και τις μετριοπάθειες, που απαιτεί; Πώς θα γίνει, αν δε νερώσουμε και λίγο τον αντισυστημισμό μας; 

Η δημοκρατία που ό,τι θυμάται χαίρεται...

Sotosblog...

Με μια εκκωφαντική έκρηξη δημοκρατικής ευαισθησίας η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έβαλε στην άκρη το κομματικό συμφέρον και έδωσε επιτέλους στον ψηφοφόρο τη δυνατότητα να επιλέγει ο ίδιος ποιον θέλει για την Ευρωβουλή. Και να στέλνει εκεί τον δικό του άνθρωπο. Άμα βρεθεί καμιά φορά στις Βρυξέλλες ή το Στρασβούργο, να μην αισθάνεται σαν την καλαμιά στον κάμπο.
Πώς δεν το είχαμε σκεφθεί τόσον καιρό… Τόσο δύσκολο ήταν, ένα τόσο δα σταυρουδάκι δίπλα στο όνομα του ψηφοδελτίου; Κι όμως, ήρθε αυτό το τοσοδούτσικο σταυρουδάκι κι έκανε τη δημοκρατία μας να ξεχειλίσει. Τώρα πια μας βγαίνει από τα αυτιά.
Να μην σας εκπλήσσει που καμιά φορά δεν τη βλέπετε να βγαίνει και από τα αυτιά των Σαμαροβενιζέλων. Πάλι λόγω δημοκρατίας συμβαίνει αυτό. Να είναι τα αυτιά τους εκείνων ανοιχτά, για να την ακούει και κάποιος τη δημοκρατία. Μετά, μας λένε τι άκουσαν, και το ακούμε κι εμείς. Χαιρόμαστε, χαίρεται και η δημοκρατία που τα έχει χαμένα και ό,τι θυμάται χαίρεται. Άμα λάχει, αύριο φεύγει πάλι ο σταυρός κι επανέρχεται η λίστα.
–Για ποιο λόγο αύριο να επανέλθει η λίστα;
–Μα επειδή έτσι γίνεται σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
–Τότε γιατί καταργήθηκε;

Το καπέλο του Νίκολα Σάκο βρέθηκε στην Πάρο...

Της Άννας Χατζησοφιά, Red NoteBook...

«Να θυμάσαι την ευτυχία του παιχνιδιού», ήταν τα τελευταία λόγια του Νίκολα Σάκο στο γιο του, λίγο πριν εκτελεστεί στην ηλεκτρική καρέκλα στις 23 Αυγούστου 1927, έντεκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.

Εννέα μόλις λεπτά αργότερα, όσο χρειάζεται για να απομακρυνθεί το νεκρό του σώμα και να πάρουν μια ανάσα οι θεατές-μάρτυρες πριν το επόμενο σώου, ίσως και να ανταλλάξουν ένα χωρατό για να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα, εκτελείται ο συγκατηγορούμενος, φίλος, ομοϊδεάτης αναρχικός, και συμπατριώτης του, Μπαρτολομέο Βαντσέτι.
Η εκτέλεσή τους  ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, καθώς, ανεβαίνοντας για πρώτη φορά τα σκαλιά του δικαστηρίου, τον Ιούνιο του 1921, αγανακτισμένοι πολίτες υψώνουν πλακάτ που γράφουν «η Αμερική ανήκει στους Αμερικάνους» και «Ψήστε τα κόκκινα κτήνη».
Στις 15 του προηγούμενου Απριλίου, ένα αυτοκίνητο με πέντε άντρες στήνει ενέδρα σε δύο ταμίες μιας παπουτσοβιομηχανίας, στο προαύλιο του εργοστασίου. Τα θύματα μεταφέρουν δύο μικρά χρηματοκιβώτια με 15000 δολάρια. Τους εκτελούν και απομακρύνονται με την λεία. Ο Σάκο και Βαντσέτι, συλλαμβάνονται ένα μήνα μετά, στο φόντο της άγριας άνοιξης του 1920. Τον προηγούμενο Απρίλιο είχε συληφθεί ο αναρχικός Αντρέα Σαλσέντο, που πέθανε από  ένα τυχαίο ατύχημα, όταν «έπεσε» από το παράθυρο του 14ου ορόφου του Υπουργείου Δικαιοσύνης στη Νέα Υόρκη.

Ένας παππούς στο σεισμό του 1953...

της Μαριαννας Τζιαντζη...
Μια φίλη μου Κεφαλονίτισσα θυμάται το σεισμό του 1953. Δε θυμάται τον παππού της, που την ώρα του τρίτου τρομαχτικύ σεισμού, που αποτελείωσε το νησί, δεν προσπάθησε να προφυλαχτεί, αλλά να κρατηθεί όρθιος -στην κυριολεξία. Ενώ η γη τρανταζόταν, αυτός πάλευε να κρατήσει την ισορροπία του, να μη σωριαστεί: «Δε θα σου περάσει!» φώναζε, «δε θα με ρίξεις κάτω!»

Στο δρόμο για το Φισκάρδο. Ερείπια του ᾽53.

Εξήντα χρόνια πέρασαν κι εκείνο το κοριτσάκι, που τότε ήταν τεσσάρων χρονών, πάντα σε κάθε μπόρα θυμάται τον παππού, το μικροκαμωμένο γεροντάκι που αρνιόταν να γίνει φτερό στον άνεμο, θυμάται τα λόγια του και προσπαθεί, όσο μπορεί, να σταθεί όρθια.

Πολλούς σωριασμένους ανθρώπους συναντάμε στο διάβα μας και ας μην έχει προηγηθεί κάποια μεγάλη φυσική καταστροφή. Ανθρώπους που εγκατέλειψαν τα νεανικά τους όνειρα, τα φλογερά ιδανικά, τις μεγάλες υποσχέσεις.

Η Αργεντινή άφησε τη δουλειά στη μέση…

τρύπιο ευρώ...

Μπορώ να καταλάβω τους πανηγυρισμούς των ανά τη γη ταλιμπάν τού νεοφιλελευθερισμού για την επιδείνωση της αργεντίνικης οικονομίας. Περίμεναν μια δεκαετία για να πάρουν το αίμα τους πίσω από αυτήν την ανυπότακτη χώρα, η οποία πέταξε έξω το ΔΝΤ και τις καταστροφικές πολιτικές του, επανεθνικοποίησε τράπεζες κι επιχειρήσεις κι επέβαλε συνθήκες προστατευτισμού τής εγχώριας παραγωγής. «Ορίστε πού οδηγούν αυτές οι πολιτικές ρήξης με το σύστημα», μας λένε παριστάνοντας τους σοφούς μάντεις και μαζί με τους συνοδοιπόρους τους σοσιαλδημοκράτες στρέφουν το δάχτυλο προς τη ριζοσπαστική Αριστερά, κατηγορώντας την πως ακόμα κι αν έχει δίκιο να φωνάζει για κοινωνική δικαιοσύνη οι επιλογές της είναι ουτοπικές στον καιρό τής παγκοσμιοποίησης. «Πώς μπορείς να παραμείνεις παρθένα όταν ζεις σε ένα μπουρδέλο;», αναρωτιούνται όταν αυνανίζονται με τις ιδεοληψίες τους. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;

Τα «αριστερά» και τα «δεξιά» λάθη...

Του Τάσου Παππά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η ιστορία της ελληνικής Αριστεράς είναι γεμάτη αγώνες, ηρωικές δράσεις, θυσίες, προσφορά, επιτυχίες αλλά και μεγάλα λάθη. Συμφωνία για το ποια λάθη της ήταν μοιραία για την ίδια, αλλά και για το λαϊκό κίνημα, δεν υπάρχει. Κάθε πτέρυγα και μια διαφορετική ανάγνωση. Το κεντρικό σχήμα της, ο ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία και όπως ήταν αναμενόμενο έχει ξεκινήσει στο εσωτερικό του, αλλά και στον ευρύτερο χώρο, μια συζήτηση για το τι οφείλει να πράξει αμέσως μια κυβέρνηση με κορμό τη Ριζοσπαστική Αριστερά, με ποια ταχύτητα επιβάλλεται να προχωρήσει και τι πρέπει να αποφύγει, αν θέλει να έχει τύχη το σχέδιό της για δημοκρατική ανατροπή. Ολες οι πλευρές επιστρέφουν στην πρόσφατη ιστορία και ειδικότερα στη δεκαετία του ’40 για να αντλήσουν διδάγματα.

Αν, για παράδειγμα, πιστεύεις ότι την Αριστερά ζημίωσαν τα λεγόμενα «δεξιά λάθη», δηλαδή ο Λίβανος, η Καζέρτα και η Βάρκιζα -ο τριπλός συμβιβασμός-, τα οποία μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να ξανακάνει (Π. Λαφαζάνης από την ομιλία του στον Κεραμεικό 7-2-2014), τότε επιλέγεις ως απάντηση στο πρόβλημα της συγκυρίας τη στρατηγική της μετωπικής σύγκρουσης με ό,τι και όποιον στέκεται ή θα σταθεί εμπόδιο σ’ αυτήν την προσπάθεια, απορρίπτοντας κάθε συμβιβασμό, γιατί μπορεί να σε οδηγήσει στην ήττα και την αφομοίωση.

Αν, αντιθέτως, εκτιμάς ότι «τα αριστερά λάθη» ήταν αυτά που στιγμάτισαν τη διαδρομή της Αριστεράς, μ’ άλλα λόγια ο Δεκέμβρης του ’44, η αποχή από τις εκλογές και ο ένοπλος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού 1946-1949, τότε αναγκαστικά πορεύεσαι με τη λογική των συνετών βημάτων, υπολογίζεις τον συσχετισμό δυνάμεων και εδώ και στην Ευρώπη, οργανώνεις πολιτικές συμμαχίες για να διευρύνεις την επιρροή σου, δεν υποτιμάς τις μικρές νίκες που δίνουν αυτοπεποίθηση σ’ έναν καθημαγμένο λαό και χτίζεις μεθοδικά συναινέσεις και πλειοψηφίες.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος και θέλει και μπορεί...

Τα κουρελια τραγουδαμε ... ακομα...

 

Τέλος στην αβεβαιότητα έδωσε ο Ανδρέας Λοβέρδος μιλώντας στο BHMA 99,5 ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις ευρωεκλογές. Γεγονός που αλλάζει τις ισορροπίες αφού η λαοθάλασσα που ήταν έτοιμη να ψηφίσει Ανδρέα Λοβέρδο στις ευρωεκλογές  πλέον είναι ελεύθερη να ψηφίσει ότι να ‘ναι. Από ΣΥΡΙΖΑ μέχρι Ν.Δ.
Μάλιστα παραδέχτηκε ότι το κόμμα που ακούει στο περίεργο όνομα “Συμφωνία για την Ελλάδα” στο οποίο αποτελεί ιδρυτής, πρόεδρος, ηγέτης, ταμίας, γραμματέας και, προφανώς, το μοναδικό μέλος, δεν θα κάνει τελικά τον πάταγο που περιμέναμε.
Διότι ο Ανδρέας ο Λοβέρδος ξεκαθάρισε ότι θα προσχωρήσει στην “Ελιά” μια νέα εγκληματική οργάνωση του κεντρώου πολιτικού χώρου που φαίνεται να στηρίζεται από τους γνωστούς “58” κατασκευαστές κόμματος συνεπικουρούμενοι από το ΠΑΣΟΚ και το Ευρωπαικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Δηλαδή εγκληματική οργάνωση με τα όλα της.

Το σενάριο της συγκυβέρνησης και η ρυμούλκηση του ΣΥΡΙΖΑ...

του κ. Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...

ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ προεκλογικού χαρακτήρα κινήσεις του πρωθυπουργού έχουν επαναφέρει τη φιλολογία για πρόωρες εκλογές, πιθανόν τον Μάιο μαζί με τις ευρωεκλογές. Το ΠΑΣΟΚ, μάλιστα, τον κατηγορεί και δημοσίως ότι προσαρμόζει την κυβερνητική πολιτική στις κομματικές σκοπιμότητες της Ν.Δ.
Επισήμως, ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι θα επιδιώξει να παρακάμψει τον σκόπελο της προεδρικής εκλογής τον Μάρτιο 2015, προτείνοντας μία ελκυστική για την Αριστερά υποψηφιότητα. Δεν τρέφει, όμως, αυταπάτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, έχει ξεκαθαρίσει ότι θα χρησιμοποιήσει τη συνταγματική δυνατότητα για να προκαλέσει εκλογές. Και χωρίς τη συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ, 180 βουλευτικές ψήφοι δεν μαζεύονται.

Εάν, τελικώς, ο Σαμαράς δεν στήσει και εθνικές κάλπες τον Μάιο, θα επιχειρήσει να φορτώσει την ευθύνη για τις πρόωρες εκλογές στην αξιωματική αντιπολίτευση, ελπίζοντας ότι αυτό θα της προκαλέσει εκλογικό κόστος. Αυτό, όμως, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ισχύει το φθινόπωρο και -πολύ περισσότερο- τον Μάρτιο του 2015, εάν η κυβέρνηση επιβιώσει μέχρι τότε.

Ολα δείχνουν ότι ο πρωθυπουργός θέλει να έχει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά και γι’ αυτό προετοιμάζει το έδαφος. Οσα, όμως, επικοινωνιακά τερτίπια κι αν σκαρώσει το Μαξίμου, όσους εκβιασμούς κι αν ασκήσει το ευρωιερατείο για να στηρίξει τους εκλεκτούς του, όση κινδυνολογία κι αν διοχετεύσουν τα κατεστημένα ΜΜΕ, η αντιστροφή του πολιτικοεκλογικού κλίματος είναι μάλλον αδύνατη.

Οι μπαγλαμάδες...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

Στην πατρίδα μου όταν λέμε ότι κάποιος είναι μπαγλαμάς δεν εννοούμε φυσικά το γλυκύτατο έγχορδο. Η λέξη μπαγλαμάς είναι αρνητικό χαρακτηρολογικό πρόσημο. Μπαγλαμάς λοιπόν, είναι ο απατεώνας, αυτός που μπορεί να κάνει τα πάντα και που μπορεί να γίνει τα πάντα προκειμένου να αποκομίσει το οποιοδήποτε όφελος. Δηλαδή, μπαγλαμάς είναι ο απαξιωμένος άνθρωπος που «χαίρει» της πλήρους απεκτίμησης όσων (και συνήθως είναι πολλοί) τον έχουν πάρει χαμπάρι. Μάλιστα υπάρχει και υπερθετική διαβάθμιση στους μπαγλαμάδες. Είναι εκείνοι που είναι τόσο πολύ μπαγλαμάδες ώστε τους έχει πάρει χαμπάρι όλος ο κόσμος, επειδή κι αν ακόμα θέλουν ο βίος και η πολιτεία τους είναι τέτοιος ώστε δεν γίνεται να κρυφτούν.

Αυτούς - στην πατρίδα μου - τους λέμε μπαγλαμάδες με κουδούνια. Διότι πρόκειται πασιφανώς για παλιανθρώπους που δεν γίνεται να κρυφτούν ούτε κάτω από άμφια, ούτε κάτω από μεταμφιέσεις, ούτε μέσα στην ρηχότητα της όποιας εξουσίας, ούτε μέσα σε απαστράπτουσες χρήσεις εντολής. Ό,τι και να πουν, ό,τι κι αν κάνουν, το παραμικρό έστω, ο θόρυβος από τα κουδούνια τους δείχνει ποιοι είναι: μπαγλαμάδες με κουδούνια. Τούτων δοθέντων, έχω την πεποίθηση ότι κλασικό δείγμα μπαγλαμά με κουδούνια αποτελεί ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας. Ανδράριο θρασύτατης απανθρωπιάς που πάνω από τα πτώματα πνιγμένων παιδιών μαζί με τις μητέρες τους, τόλμησε (παίρνω πίσω το ρήμα «τόλμησε» σιγά μην έχουν τόλμη αυτά τα υποκείμενα που απλώς αποπτύουν την πολυτελή τους αγριότητα) να εμμέσει πως στην Ελλάδα έρχονται μετανάστες κακής ποιότητας. Τα' ακούς; Τ' ακούς και δεν φρικιάς εώς τα μύχια της ύπαρξής σου; Για να μην πω για το αίσχος που ονομάζεται Πρετεντέρης.

«Δεν χωράς πουθενά»: (όχι μόνο) για τον Τάσο Θεοφίλου...

Της Κρινιώς Παππά, απο το Red NoteBook...

Το ελληνικό κράτος -όπως κάθε καθεστώς που σέβεται τον εαυτό του- φτιάχνει τους εχθρούς του. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Μόνο που το δικό μας είναι σε αυτή τη φάση αχόρταγο: εξαθλιώνει μέρα με την μέρα τους πολίτες του και η αυταρχική επιβολή είναι το μόνο που του απομένει για να κρατηθεί. Στο εκκρεμές της εξουσίας, έχουμε απομακρυνθεί προ πολλού από το άκρο της συναίνεσης. Το υπάρχον καθεστώς εξαίρεσης φλερτάρει ανοιχτά με την απολυταρχία, στον βαθμό που έρχεται να ποινικοποιήσει ιδέες, κοινωνικές επαφές, σχέσεις. Πριν ή πέρα από τις πράξεις.

Την Παρασκευή καταδικάστηκε ένας άνθρωπος σε 25 χρόνια φυλάκισης επειδή δεν κατάφερε να αποδείξει την αθωότητά του. Όχι επειδή κατάφεραν οι κατήγοροι να αποδείξουν κάποια ενοχή. Μεταξύ άλλων, το κατηγορητήριο αναφερόταν στη φιλική σχέση του με τον Κώστα Σακκά. Τον Κώστα Σακκά που παρέμεινε 2,5 χρόνια στην φυλακή χωρίς δίκη. Η σχέση τους ενέπλεκε κατά το σκεπτικό του κατηγορητηρίου τον Τάσο Θεοφίλου στην υπόθεση των Πυρήνων της Φωτιάς, κάτι για το οποίο ούτε ο Σακκάς έχει καταδικαστεί ωστόσο. Το κομμάτι αυτό κατέρρευσε εν τέλει. 

Μικρή σημασία έχει όμως. Γιατί ο Τάσος Θεοφίλου καταδικάστηκε ακριβώς γι΄ αυτόν τον λόγο.  Επειδή είναι αναρχικός, επειδή είχε προσωπικές επαφές με έναν «λάθος» άνθρωπο. Ήταν ένας άσσος στο μανίκι του κράτους, που βγήκε όταν χρειαστήκαν κάποιον ένοχο για την ληστεία και την δολοφονία στην Πάρο. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, το πιθανότερο είναι ότι θα του χρεωνόταν κάποιο άλλο έγκλημα.

Τα ξενιτεμένα λεφτά των νεοδημοκρατών....

Γιώργος Ανανδρανιστάκης, απο την Αυγη...

Θύματα της ανάγκης έπεσαν οι τρεις βουλευτές της Ν.Δ. που έβγαλαν στο εξωτερικό 3,5 εκατομμύρια ευρώ κατά την περίοδο 2009-2012, όπως προκύπτει από το Κέντρο Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου. Στα μαύρα χρόνια του Μνημονίου, ο καθένας προσπαθούσε να διώξει από την Ελλάδα ό, τι αγαπούσε περισσότερο, άλλοι έστειλαν, με πόνο ψυχής, στην ξενιτειά τα παιδιά τους, οι τρεις της Ν.Δ. έστειλαν, με πόνο ακόμη μεγαλύτερο, στην ξενιτειά τα λεφτά τους. Εκεί που το ψωμί είναι πικρό, το νερό θολό και το στρώμα σκληρό.

Ως δεξιοί είχαν και άλλους λόγους να διώξουν τα λεφτά τους, σημαντικότερους της απελπισιάς του Μνημονίου. Τα φυγάδευσαν οι νεοδημοκράτες τα λεφτά- τους είχαν βγάλει και ψευδώνυμα, μαθαίνω-, για να μην πέσουν στα χέρια της επελαύνουσας Αριστεράς, καλύτερα στα σεντούκια των Ελβετών παρά στα σεντούκια των κομμουνιστών. ‘Άσε που ήτανε και μαύρα τα λεφτά, έπρεπε, άρα, να εξέλθουν απαξάπαντος της χώρας, για να μην μολύνουν τα καθαρόαιμα λευκά.

Δεν γνωρίζω ποιοι είναι οι τρεις βουλευτές της Ν.Δ., είμαι ωστόσο απολύτως βέβαιος ότι την εποχή που έβγαζαν έξω το μαύρο χρήμα τους, έδιναν παράλληλα αγώνες για τη σωτηρία της πατρίδας. Σαν να τους βλέπω στα τηλεπαράθυρα να λένε ότι πρέπει να εφαρμοστεί το Μνημόνιο, για να μην χρεοκοπήσουμε και την ίδια ώρα να στέλνουν τα λεφτά τους στην Ελβετία και αλλαχού, όντας βέβαιοι ότι με το Μνημόνιο θα χρεοκοπήσουμε. Σα να τους ακούω να λένε τον Ιούνιο του 2012, «προς θεού, μην βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί θα χάσουν οι Έλληνες τις καταθέσεις τους», όταν οι καταθέσεις των ιδίων, ο παράνομος, μαύρος πλούτος τους, βρισκόταν ήδη στις ασφαλείς αγκάλες της Εσπερίας.

Πόσο Ευρωπαίοι είναι οι Ελληνες;

του κ. Νικου Ξυδακη...

Το ερώτημα ετίθετο και παλαιότερα, αλλά η κρίση το παρόξυνε: Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη; Ετσι διατυπωμένο το ερώτημα προκαλεί σύγχυση, ενίοτε σκόπιμη: Ταυτίζει την Ευρώπη με την ευρωζώνη. Φυσικά δεν είναι έτσι. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση ανήκουν πολλά κράτη που δεν έχουν υιοθετήσει το ευρώ. Πολύ περισσότερο, στη γεωγραφικά και πολιτισμικά οριζόμενη Ευρώπη περιέχονται κράτη που δεν ανήκουν καν στην Ε.Ε.

Το παραπάνω ερώτημα τίθεται συνήθως εκτός ελληνικής επικράτειας. Στο εσωτερικό της χώρας το ερώτημα τίθεται διαφορετικά, περισσότερο με ανθρωπολογικούς, πολιτισμικούς και ψυχολογικούς όρους: Είναι οι Ελληνες Ευρωπαίοι; Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν αδρά και κάποτε χοντροκομμένα σχήματα φιλοευρωπαϊσμού, ευρωσκεπτικισμού και αντιευρωπαϊσμού, χρησιμοποιήθηκαν σε έναν ιδιότυπο διχασμό ή τριχασμό της λαϊκής βούλησης και εθνικής αυτοαναγνώρισης, σχεδόν με οπαδικούς όρους· συχνά και για να συγκαλυφθεί η απουσία ουσιαστικής πολιτικής σκέψης και πράξης. Προφανώς: Ποιος Ελληνας δεν θα αυτοοριζόταν Ευρωπαίος; Μόνο οι καθυστερημένοι και οι νοσταλγοί του οθωμανισμού.

Η συζήτηση αυτή είχε ίσως κάποιο νόημα τη δεκαετία του ’70, εποχή Ψυχρού Πολέμου άλλωστε, όταν η σοβιετόφιλη Αριστερά και η τρικοκοσμίτικη κεντροαριστερά αντετίθεντο στο ΕΟΚ-και-ΝΑΤΟ-το-ίδιο-συνδικάτο, για τους δικούς τους λόγους. Ακολούθησε μια μακρά περίοδος ενταξιακής ευδαιμονίας, καθώς έρρεαν οι πόροι των πακέτων στήριξης· η οποία κορυφώθηκε στα χρόνια της ένταξης στην ΟΝΕ: εν τω μεταξύ ο ευρωπαϊσμός είχε γίνει μπλοκ εξουσίας, που εκμεταλλευόταν το χρήμα, έφτιαχνε απαράτ, έστηνε μπίζνες και καριέρες.

O Τσίπρας θριαμβεύει στην Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ το ξέρει;

απο το TVXS...

Η περιοδεία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη, ξεπέρασε τα όρια μιας προεκλογικής εκστρατείας για την αριστερά:

---

για πρώτη φορά μετά από 3 χρόνια συστηματικής δυσφήμισης ενός λαού, δυσφήμιση που όμοια της μπορεί κανείς να βρει στην εκστρατεία εναντίον των Εβραίων την δεκαετία του ’30, η Ελλάδα προκάλεσε το θετικό ενδιαφέρον των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Μιλώντας με πρωθυπουργούς και πολιτικούς, σε συνεντεύξεις τύπου και σε τηλεοπτικές εκπομπές, ο Α.Τσίπρας κατάφερε να πει αλήθειες για την κρίση, από την σωτηρία των ευρωπαϊκών τραπεζών που παρουσιάστηκε ως σωτηρία της Ελλάδας μέχρι τις ευθύνες της κυρίας Μέρκελ, που δεν είχε τολμήσει μέχρι τώρα να ξεστομίσει κανένας πρωθυπουργός.
Ιδιαίτερα στην Ιταλία, η υποδοχή του Ελληνα πολιτικού ήταν περισσότερο από θερμή. Συνάντηση και κοινά σημεία με τον Ιταλό πρωθυπουργό στην καταδίκη της λιτότητας, συμμετοχή σε talk show για το μέλλον της Ευρώπης και τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ (βίντεο), συνεντεύξεις, άρθρο του πρώην προέδρου της ιταλικής Βουλής υπό τον τίτλο «Γιατί στηρίζω τον Τσίπρα»,

Σταθερότητα ως προς τι;

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Ως μείζον πρόβλημα της χώρας εκτιμάται η «πολιτική σταθερότητα». Τίθεται ως προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση, την ανάπτυξη και την αρχή του τέλους των δεινών. Λογικό ακούγεται για να το λένε και να το επαναλαμβάνουν τόσες εκθέσεις και οργανισμοί στην Ευρωζώνη - και όχι μόνο. Οι όρος, όμως, τόσο στη δράση και πρακτική όσο και στη θεωρία σπανίως έχει το ίδιο περιεχόμενο για πολιτικούς αντιπάλους και φορείς διαφορετικών αξιών και συμφερόντων.

Αν παραβλέψουμε την ασάφεια της έννοιας, κατά κανόνα και ανεξαρτήτως αφετηριών και προθέσεων, πρόκειται για μια κατάσταση κατεξοχήν συντηρητική. Για να μην πούμε αντιδραστική. Ταυτισμένη με τη διατήρηση του υπάρχοντος και του ισχύοντος. Δύο παραδείγματα για μια απλουστευτική διασαφήνιση: -Οταν η «πολιτική σταθερότητα» ανακηρύσσεται από τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης το μείζον ζητούμενο των επικείμενων εκλογών, είναι ολοφάνερο ότι ταυτίζεται με τους ίδιους και ό,τι αντιπροσωπεύουν. Χωρίς αυτούς -πολύ περισσότερο εναντίον τους- έχουμε «ανωμαλία». Αν δεν επέρχεται το χάος... -Οταν οι δανειστές και το σύστημα της τρόικας επιδιώκουν και απαιτούν πολιτική σταθερότητα εννοούν, βεβαίως, τη συνέχιση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, των εφαρμοζόμενων πολιτικών της γερμανικής Ευρωζώ­νης. Την προσήλωση στο μοντέλο της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης των μνημονίων. Την άσκηση οικονομικής, τουλάχιστον, πολιτικής από το προσωπικό Βερολίνου-Βρυξελλών. Τίποτα λιγότερο και ασχέτως προσώπων και φορέων.

Απλουστευτικά μιλάμε για μια «ηγεμονική πολιτική σταθερότητα» (σε εγχώριο και ευρωπαϊκό επίπεδο). Κάθε αμφισβήτηση και απόπειρα αλλαγής του στάτους κβο ισοδυναμεί με αστάθεια, κινδύνους καταστροφής κ.λπ. Ετσι, έχουμε μια απόλυτη αντίφαση και πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Να ονομάζεται σταθερότητα η κατάσταση ακριβώς που οδήγησε και μεγιστοποιεί τη σημερινή καθολική κρίση. Να επιδιώκεται, επιπλέον, η υλοποίησή της στο όνομα, δήθεν, μιας επαπειλούμενης αστάθειας!

Η ιδεολογία ως πρωινό γλυκό και ως βραδινή σούπα...

του Χρηστου Νατση, απο το UnFollow...

Για τον μελετητή της μέηνστρημ αρθρογραφίας εν Ελλάδι, ορίστε μια γνωστή στρατηγική διατήρησης του κατάλληλου ιδεολογικού βάρους, του συνταιριασμού των στοιχείων της πραγματικότητας κατά τρόπο που να μη κλονίζουν τις βεβαιότητες…

Δηλητήρια στη σκέψη...

Του ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ χειραγώγησης της «ψυχολογίας των μαζών» είναι τόσο προφανή πια, αλλά και τόσο ισχυρά ταυτόχρονα. Ακόμη και οι «υποψιασμένοι» είναι εύκολο να κλονιστούμε προς στιγμήν και να πιστέψουμε ένα ψέμα -ή τουλάχιστον μια ατεκμηρίωτη φοβέρα- που σερβίρεται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο

μπροστά στα μούτρα μας. Οσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, οι προβέψεις των καταστροφών και ο κίνδυνος των πολιτικών «ατυχημάτων» θα ξαναμπούν στην εποχή της σποράς.

Σου φυτεύουν ένα σπόρο τρόμου και τον αφήνουν να κάνει τη δουλειά του. Το μότο τους είναι πως ζούμε το καλύτερο δυνατό σενάριο, δεδομένων των παγκόσμιων συνθηκών. Φυσικά υπάρχουν και πολύ χειρότερα, όμως είναι τουλάχιστον πρόστυχο να διεκδικούν ευγνωμοσύνη όσοι δεν ψέλλισαν ούτε ένα συγγνώμη και συνεχίζουν να χειρίζονται τις τύχες μας από τις ίδιες θέσεις που βρίσκονται εδώ και είκοσι χρόνια.

Θυμίζουν τύπους που σε οργασμό αυτοπεποίθησης έχουν πει σε γυναίκα «πού νομίζεις πως θα πας; Είμαι ό,τι καλύτερο σου έχει συμβεί!». Σαν παρατημένοι χαρακτήρες λαϊκού τραγουδιού, που στο ρεφρέν διατρανώνουν τη σιγουριά τους πως εκείνη στο τέλος θα καταλάβει το λάθος της και θα γυρίσει. Ποτέ δεν γυρνάει. Γιατί εκείνοι ήταν το λάθος τους.

ΞΑΝΑ-ΜΑΝΑ τα ντιλεράκια της χρεοκοπίας, της επιστροφής στη δραχμή, του εδαφικού διαμελισμού της χώρας, της κυριαρχίας των «άκρων», θα βγουν στα κανάλια να δειγματίσουν.

Ένα φιλί πριν το τέλος...

fititis.gr...

Τρομερή Εικόνα! Λίγο πριν πέσει στην αρένα, ένας αντι-ταυρομάχος ακτιβιστής του δίνει το τελευταίο φιλί της ζωής του.

Ο Ταύρος δεν είναι επιθετικό ζώο. Ο Λόγος που είναι θυμωμένος είναι γιατί μέρες είναι νηστικός και απίστευτα-βάναυσα ταλαιπωρημένος.

Στην πραγματικότητα, αυτό που βλέπουν όλοι όσοι έχουν για θεούς τους και θαυμάζουν τους ταυρομάχους, δεν είναι ένα δυνατό ζώο, αλλά ένα ταλαιπωρημένο, βασανισμένο και εξανλημένο ψυχικά ζώο.

Σε αυτό το υπερήφανο και δυνατό πλάσμα, βάζουν υγρές εφημερίδες στα αυτιά του και τα μάτια του είναι γεμάτα βαζελίνη για να θολώνουν την όρασή του.
Τα ρουθούνια του είναι γεμάτα βαμβάκι ώστε να του κόβει την αναπνοή και στα γεννητικά του όργανα έχουν κολλήσει μια βελόνα.

Υποσιτίζεται για μέρες ώστε να είναι αδύναμος και είναι φυλακισμένος για μέρες σε ένα σκοτεινό κουτί ώστε να χάσει τον προσανατολισμό του και να του δημιουργηθεί στρες.

Έτσι όταν βγαίνει στην αρένα απο το κουτί αυτό, τρέχει απεγνωσμένα νομίζοντας πως το μαρτύριο του έχει τελειώσει.

Αντ΄αυτού το εξαντλημένο και κακοποιημένο ζώο έχει να αντιμετωπίσει τις ιαχές του πλήθους και τους δολοφόνους του που το εξαντλούν ακόμη περισσότερο με τα χτυπήματα τους.

Τι ηρωισμός. Τι γενναιότητα. Πως ο άνθρωπος έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο κτήνος που δολοφονεί για την απόλαυσή του... Είμαστε μοναδικοί σε αυτό στον πλανήτη μας.

Διεύρυνση προς τα κάτω...

Του Γιαννη Κιμπουροπουλου, απο την Αυγη...

Αν τους επόμενους δύο μήνες επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες που φέρουν το ευρωπαϊκό διευθυντήριο έτοιμο για μια ακόμη «γενναιόδωρη» αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αυτό θα σημαίνει ότι οι δανειστές δεν έχουν άλλη λύση από το να στηρίξουν μέχρις εσχάτων τη σημερινή συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Έχουν την πολυτέλεια να τσεκάρουν σχετικά ανώδυνα την «επένδυσή» τους, στις διπλές εκλογές του Μαΐου. Ανώδυνα, από την άποψη ότι δεν διακυβεύεται η διακυβέρνηση, εκτός αν το βάρος της ήττας των δύο κομμάτων είναι τόσο μεγάλο, ώστε η μη προσφυγή σε πρόωρες εθνικές εκλογές να ισοδυναμεί με πραξικόπημα. Εν ολίγοις, μαζί με τις επιδόσεις των εφεδρειών που θα δοκιμάσουν την τύχη τους (οι 58 κ.ά.), από τις κάλπες του Μαΐου θα προκύψει συμπέρασμα για το αν το ευρωδιευθυντήριο και η εγχώρια ελίτ διαθέτουν κυβερνητική λύση ή όχι.
Όπως έχουμε επισημάνει κι άλλες φορές από αυτές τις σελίδες, η ρευστοποίηση του πολιτικού συστήματος τη μνημονιακή τετραετία έχει δημιουργήσει έναν ατελή ακόμη διπολισμό. Ατελή όχι μόνο μαθηματικά, με βάση τα δημοσκοπικά ποσοστά που συγκεντρώνουν ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., αλλά και από τη σκοπιά των στρατηγικών διακυβευμάτων που κάθε πόλος προβάλλει. Η Ν.Δ. έχει ξεκαθαρίσει ήδη ότι στις εκλογές του Μαΐου θα θέσει και πάλι στο επίκεντρο το δίλημμα «ναι ή όχι στην Ευρώπη». Αυτό θολώνει το τοπίο, καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του επιδιώκει να τονίζει συστηματικά το ευρωπαϊκό του στίγμα, έστω και εναλλακτικό. Έτσι κι αλλιώς, δημιουργείται ένα πεδίο επικάλυψης που προκαλεί συγχύσεις για τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές.
Απέναντι στο τοπίο του ατελούς διπολισμού υπάρχει μια πραγματικά αχαρτογράφητη κοινή γνώμη. Η δημοσκοπική υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ είναι πια αδιαμφισβήτητη, αλλά αντισταθμίζεται από την επίσης σταθερή καταγραφή μιας μεγάλης ομάδας πολιτών που επιμένουν στη σιωπή τους.

Ενας στους τρεις!

trollingstone...

Καλοί οι ιδεαλισμοί, καλά τα ευχολόγια, καλή η παροχολογία, καλές οι υποσχέσεις, καλός και ο λαϊκισμός της αριστεράς, αλλά η γλώσσα των αριθμών λέει την αλήθεια και οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Κάπως έτσι δεν τα λένε αυτοί οι ψυχροί ορθολογιστές που έχουν αναλάβει να νοικοκυρέψουν τον τόπο;

Αριθμοί λοιπόν. Ας δούμε τη λογική που κρύβεται από πίσω.

Πριν από λίγο καιρό, άκουσα μια συνδικαλίστρια να λέει: «Αν είναι να χυθεί το αίμα όλων των εργαζομένων, καλύτερα να χυθεί το αίμα των μισών εργαζομένων». Να σωθούν οι μισοί πάνω στα πτώματα των άλλων μισών. Λογικό. Ε;

Ελεγε, ας πούμε, ο Γιώργος Παπανδρέου, πρώην πρωθυπουργός της χώρας, ότι στόχος είναι ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια. Ρεαλισμός. Ε;

Ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης, υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, μιλώντας σήμερα για τους σε διαθεσιμότητα σχολικούς φύλακους, που καλούνται βάσει υπουργικής απόφασης να καταθέσουν αιτήσεις για να γίνουν βοηθοί θαλάμου, ανέφερε πως ένας στους τρεις θα βρει δουλειά.

Επαναφέροντας τη συζήτηση στο κοινωνικό ζήτημα...

του Γιαννη Μηλιου, απο την Αυγη...

Η επιβολή της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια βασίζεται σε μια συγκεκριμένη πολιτική. Η πολιτική αυτή, η μνημονιακή πολιτική, συνίσταται στο να παρουσιάζεται στους πολίτες αυτή η αναδιάρθρωση ως ο μοναδικός δρόμος για τη δημοσιονομική εξυγίανση του κράτους και με τη δύναμη των προπαγανδιστικών μέσων «ενημέρωσης» να θεωρείται ως «φυσικό φαινόμενο». Η επιβολή της εξαθλίωσης της πλειοψηφίας για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους παρουσιάζεται περίπου τόσο αναγκαία όσο αναγκαίο είναι όταν βρέχει να κρατάει κανείς ομπρέλα. Αυτό το «πολιτικό παιχνίδι» εξαντλήθηκε, έφτασε στα όριά του. Είναι λοιπόν λογικό κι επόμενο να αλλάζει σταδιακά η ρητορική της μνημονιακής εξουσίας.
Θα περίμενε κανείς ίσως ότι στην προσπάθειά τους να διασωθούν οι τελευταίοι γόνοι του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος θα «φτιασίδωναν» λίγο το πρόσωπο της κυβέρνησής τους (είμαστε και στο τριώδιο) με κάποια ψήγματα «κοινωνικής πολιτικής». Και όμως. Ό,τι κι αν επικαλούνται, το υποτιθέμενο «ρεκόρ πρωτογενούς πλεονάσματος», την απειλή του ΣΥΡΙΖΑ, τα αποτελέσματα στο «μείγμα της πολιτικής τους» είναι ανύπαρκτα. Καμία ελάφρυνση στην πληττόμενη κοινωνία δεν θέλουν να προσφέρουν. Κανένα μέτρο έστω διάσωσης του διαρρηγνυόμενου κοινωνικού ιστού. Το μόνο που αλλάζει στην πολιτική τους είναι το πρόσημο του εκβιασμού.