ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ?

Συνήθης Υποπτος...
Αυτές οι γιορτές με βρίσκουν μ΄αυτή την απορία. Δεν ξέρω εσείς αλλά εγώ ειδα στο πανηγύρι που προηγήθηκε (τις γιορτές) πως λεφτά υπάρχουν ακόμα. Εχω μπερδευτεί μεταξύ αγανακτισμένων που δεν έχουν ψωμί να φάνε κι εκείνων που δεν μπορούν να αγοράσου τα διάφορα αι-χάσου.
Μεταξύ εκείνων που χτυπάνε το κεφάλι τους στο τοίχο γιατί δεν τους έχει μείνει τίποτα πια κι εκείνων που απλά περνάνε λιγότερο καλά. Ξέρετε αυτό τη διαφορά μεταξύ του δεν ξέρω τι θα απογίνω και περνάω απλα λιγάκι πιο στριμωγμένα τη χωρίζει μια άβυσσος.

Και πράγματι στα σουπερ μάρκετ, στα πολυκαταστήματα, στις καφετέριες, τα μπαρ, τα εστιατόρια υπήρχε μια άβυσσος. Οι χαμένοι αυτού του παρανοϊκού παιχνιδιού που παίζουμε όλοι εδώ και τέσσερα χρόνια, δεν φαίνονται πουθενά. Τους έχουν καλά κρυμμένους τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, η εθελοτυφλία των ανεύθυνων πολιτικών, η αδιαφορία των βολεμένων, οι καλά κρατούντες ακόμα μέσα στη καταιγίδα. Τους εμφανίζουν που και που οι εκπομπές τύπου "οι φίλοι του συνταξιούχου και των αδέσποτων" σαν καρικατουρες που στριγγλίζουν πίσω από ένα μικρόφωνο στους πάγκους της λαϊκής, στις ουρές της εφορίας, η σε κάποια επιδρομή στα σπίτια πολύτεκνων, αρρώστων, ηλικιωμένων που ζουν μέσα σε κουρέλια. Ενα μικρό αφιέρωμα για να λαδώνονται οι συνειδήσεις και να παίρνει το χαζοκούτι λίγη ακροαματικότητα από τη μιζέρια.

Το κλειστό καφενείο...

Το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ...

Την απόφαση να το κλείσει το καφενείο, ο Μάνθος ο καφετζής, δεν την πήρε εύκολα. Ήταν χρόνια που είχε βγει στη σύνταξη και το κρατούσε στο όνομα της γυναίκας του. Ήταν κι οι καιροί δύσκολοι, μέσα δεν έμπαινε, αλλά και διάφορο δεν είχε. Είχε τη γκρίνια της κυρα Ματρώνας όμως,  «αμάν πια τη ζωή σου μέσα στον καφενέ, θα τη φας;» και δόστου μπίρι μπίρι. Έπειτα ήρθαν και κάτι προβλήματα με την καρδιά , κάτι νοσοκομεία στην πρωτεύουσα, έκανε την άρρωστη καρδιά του πέτρα, ήρθε ο Σεπτέμβρης  κι έβαλε λουκέτο. Προσφέρθηκε βέβαια να το νοικιάσει σε συφερτική τιμή, αλλά ποιος να βρεθεί;

Εκείνος ο χειμώνας ήταν δύσκολος πολύ για το χωριό με τους διακόσιους και κάτι κατοίκους… δεν ξέρω αν κάποιος στη μεγάλη πόλη μπορεί να το καταλάβει αλλά το να κλείσει το μοναδικό καφενείο σε ένα τόσο δα χωριουδάκι, είναι  μαχαιριά κατάστηθη. Κι αν δεν σκοτώνει, λαβώνει βαριά. Οι χωριανοί τριγυρνούσαν στα ανηφορικά παγωμένα δρομάκια σαν τα σκυλιά τ’ αδέσποτα. Δεν είχαν μέρος να μαζευτούν πριν κατηφορίσουν για τα χωράφια.

Ο «κόκκινος Πάπας» και οι εχθροί του....

του Πετρου Παπακωνσταντινου, απο την Καθημερινη...
Η παράδοση θέλει τις κάμερες της διεθνούς δημοσιότητας να στρέφονται, τις τελευταίες ημέρες κάθε χρόνου, προς το Βατικανό. Ο εορτασμός των Χριστουγέννων, η Πρωτοχρονιά, η εποχική έξαρση της φιλανθρωπίας, οι αναπόφευκτες σκέψεις για τους διωγμούς εναντίον των χριστιανών, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, ευνοούν την εστίαση της προσοχής στον Προκαθήμενο της ισχυρότερης χριστιανικής Εκκλησίας. Η φετινή χρονιά, η οποία σημαδεύτηκε από την εκλογή ενός νέου Ποντίφικα υπό εντελώς ασυνήθιστες συνθήκες (μετά την παραίτηση του προκατόχου του, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά ύστερα από 700 χρόνια), δεν αποτέλεσε βέβαια εξαίρεση. Το αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ ανακήρυξε τον Πάπα Φραγκίσκο «πρόσωπο της χρονιάς» και «Πάπα του λαού», αναγνωρίζοντάς του ταπεινότητα και γνήσια ευαισθησία για τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους στη σύγχρονη κοιλάδα των δακρύων. Δεν ήταν όλοι, όμως, της ίδιας γνώμης.
Ο συντηρητικός σχολιαστής Ρας Λίμπο, ένας από τους πιο επιτυχημένους ραδιοφωνικούς παραγωγούς των τελευταίων τριάντα χρόνων στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι βαθιά θρησκευόμενος και μέχρι πρότινος λογάριαζε τον εαυτό του στους ένθερμους θαυμαστές του Πάπα. Τον περασμένο μήνα, όμως, βγήκε από τα ρούχα του. «Είναι θλιβερό πόσο έξω πέφτουν οι απόψεις του για την οικονομία», εξανέστη ο εκπρόσωπος του αμερικανικού νεοσυντηρητισμού, μη διστάζοντας να προσθέσει: «Είναι θλιβερό γιατί, προφανέστατα, αυτός ο Πάπας δεν ξέρει τι λέει όταν μιλάει για καπιταλισμό, σοσιαλισμό και πάει λέγοντας... Αυτά που είπε είναι καθαρός και ξάστερος μαρξισμός διά στόματος ενός Πάπα»! Η Αιωνία Πόλις εάλω!

Και πάλι ακτήμονες...

ΜΑΡΙΑ ΣΑΜΠΑΤΑΚΑΚΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

Κυνισμός, απάθεια, αναλγησία. Βρίσκονται σε έξαρση το τελευταίο διάστημα. Ευδοκιμούν στα εντόσθια σωμάτων, ενδεδυμένων το σοβαρό κοστούμι του τεχνοκράτη. Ουδέν καινοφανές. Η τύχη των αδυνάτων σπανίως απασχόλησε μεγαλόσχημους, φωστήρες, καθοδηγητές, κυβερνήτες μιας χώρας που στήθηκε επί τη βάσει εξυπηρέτησης ολίγων.

Διογένης ο Κυνικός  

Σχόλια και αναλύσεις επισημαίνουν τον κίνδυνο ακρωτηριασμού τού ήδη βαριά πληγωμένου κοινωνικού σώματος από τη συνέχιση μιας παράλογης και απάνθρωπης πολιτικής.
Το αυτί των κυβερνώντων δεν ιδρώνει. Δεν εκπλήσσει τούτη η στάση. Θα μπορούσε, μάλιστα, να θεωρηθεί φυσιολογική συνέχεια, απόληξη μιας εξελικτικής διαδικασίας, η αφετηρία της οποίας ορίζεται κάπου στα χρόνια της Επανάστασης (1821). Οταν οι σχεδιασμοί μιας κλειστής κάστας πολιτικών ευνοούσαν και οδηγούσαν σ' ένα κρατικό μόρφωμα που λάμβανε υπ' όψιν του μόνο προσωπικές φιλοδοξίες κι επιδιώξεις και όχι τις γενικές ανάγκες.
Ελαφρά τη καρδία συνάφθηκαν τα περίφημα επαναστατικά δάνεια με την εθνική γη για ενέχυρο. Αγνοώντας τις προσδοκίες των ακτημόνων και αποτρέποντας μεταπολεμικά την ομαλή και δίκαιη διανομή καλλιεργήσιμων εκτάσεων, κατά τρόπο που να τους εξασφαλίζει ένα αξιοπρεπές εισόδημα.
Το ίδιο το σύστημα εκπαίδευσης, όπως φτιάχτηκε τον καιρό της Βαυαροκρατίας, αποστέρησε τα γράμματα και τη γνώση σ' ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού. Ας αναλογιστεί κανείς τις επιπτώσεις: κόσμος αμόρφωτος, οικονομικά ανασφαλής, εύκολη λεία για τους πολιτικάντηδες, αλλά και μαγιά, για να ζυμωθεί ο συλλογικός βίος με τις αρχές της αποκτήνωσης και της απόλυτης ιδιοτέλειας.
Την εποχή της εκβιομηχάνισης και καθώς η οικονομία οργανωνόταν πάνω σε καινούργιες βάσεις, τα εκσυγχρονιστικά οράματα του Τρικούπη άφησαν ξανά εκτός νυμφώνος τους ασθενεστέρους. Ορθότερα, τους εξαφάνισαν. Υπερφορολόγηση μέχρι στραγγαλισμού της μικρής ιδιοκτησίας, καθεστώς δουλοπαροικίας για τους αγροτικούς εργάτες. Ακόμη και η αγορά του βασικού φωτιστικού πετρελαίου έγινε απαγορευτική για το μέσο νοικοκυριό, λόγω της εμμονής του Τρικούπη να διατηρεί υψηλά το φόρο του.
Στις εκκλήσεις πολλών να περιορίσει τη φοροεπιδρομή, ο τελευταίος απαντούσε με ειρωνεία και σκληρότητα. Κεραυνοβολείται όποιος επιχειρήσει να αναγνώσει τις αγορεύσεις του Τρικούπη στο Κοινοβούλιο εκείνο το διάστημα. Λόγια κούφια, που επεδίωκαν να χρωματίσουν το μαύρο άσπρο, να διασκεδάσουν τις ανησυχίες, που αρέσκονταν στην υπερβολή. Φανέρωναν, όμως, το χάσμα ανάμεσα στο σκεπτικό του ανδρός και την κοινωνική πραγματικότητα.
Στα ίδια χνάρια βάδισαν και τα αναπτυξιακά πλάνα της δεκαετίας του 1950. Καμιά πρόνοια για το μέσο άνθρωπο. Κι εξακολουθούν να προκαλούν θλίψη όσο και θυμό, κουβέντες που εκστομίστηκαν τότε από κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή, προμοτάροντας και ευλογώντας τη μετανάστευση ως μέθοδο μείωσης της ανεργίας και πρόσοδο για τη χώρα. Δημιουργώντας μια γενιά ξεριζωμένων, «γκασταρμπάιτερ» και ανθρακωρύχων. Την ίδια στιγμή που έρρεε εν αφθονία το χρήμα σε «ημέτερους» εργολάβους.
Η Ιστορία αδυνατεί να εξηγήσει την κακία και την απανθρωπιά ως συστατικά στοιχεία της ψυχοσύνθεσης μερίδας του ντόπιου πολιτικού προσωπικού. Είναι μάλλον αρμοδιότητα της Ψυχιατρικής...

Ο Κέινς και η ελληνική προεδρία...

του Σταυρου Καπακου, απο την Αυγη...

Θυμάμαι ένα σκίτσο του Κέινς με τους τρεις ηγέτες των νικητών που επέβαλαν τη συμφωνία των Βερσαλλιών στη Γερμανία το 1019. Ουίλσον (ΗΠΑ), Λόιδ Τζορτζ (Βρετανία) και Κλεμανσό (Γαλλία), υπό την μέθη του νικητή, απαιτούσαν να πληρώσει η Γερμανία τις υπέρογκες πολεμικές επανορθώσεις 24 δισ. λιρών. Απέναντί τους ο Κέινς να τους καταχεριάζει λέγοντάς τους ότι είναι τυφλοί, ότι θέλουν να συντρίψουν τη Γερμανία και ότι είναι δέσμιοι της κοινής γνώμης. "Αν θέλουμε να αρμέξουμε τη Γερμανία, πρέπει να μην την καταστρέψουμε", έλεγε ο Κέινς στο μνημειώδες έργο του "Οι οικονομικές συνέπειες της ειρήνης" και αντιπρότεινε αντί επανορθώσεων ύψους 24 δισ. λιρών αποζημιώσεις 2 δισ. Η ιστορία είναι γνωστή: οι τρεις ηγέτες αγνόησαν την πρόταση του Κέινς και ουσιαστικά προετοίμασαν το έδαφος για τον επόμενο μεγάλο πόλεμο που αιματοκύλησε την Ευρώπη.
Σήμερα, η άποψη την οποία εξέφρασε τότε ο Κέινς θεωρείται αυτονόητη, αλλά... στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα. Έτσι συμβαίνει με τις απόψεις που φαίνονται αιρετικές, υπό το βάρος της συγκυρίας, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο ρεαλιστικές από αυτές που τελικά εφαρμόζονται, αδιαφορώντας, πολλές φορές, για τις πιθανές δραματικές επιπτώσεις. Το μέλλον, όμως, ανήκει σ' αυτούς που το διαμορφώνουν, όχι σ' αυτούς που σύρονται από τις εξελίξεις.
Γιατί θυμήθηκα εκείνη την εικόνα του Κέινς; Επειδή η πορεία της Ευρωζώνης τα τελευταία χρόνια, κάτω από την ηγεμονία της Γερμανίας, έχει αναλογίες με την καταστροφική συμφωνία των Βερσαλλιών, ιδιαίτερα στις χώρες του Νότου.

Η ΗΔΟΝΗ ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ... ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ...

απο το Editorial των Θεσεων τ. 126...

1. Η κρίση …

Παράδοξο της εποχής: Όλα τα πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην παρατεταμένη οικονομική κρίση που ζούμε έχουν γίνει στο όνομα της ανάπτυξης, με εργαλείο την απουσία της – τη διαρκή ύφεση.

Η ανεργία που σκαρφάλωσε σε ανήκουστα δυσθεώρητα ύψη υπηρετεί την επιστροφή στην «υγιή» ανάπτυξη, διότι δεν είναι παρά η λογική συνέπεια του «παρασιτικού», «κρατικοδίαιτου» «μοντέλου», που είχε ημερομηνία λήξης πολύ πριν από το annum mirabilem 2008 και την ύφεση που ακολούθησε.

Η κατάρρευση της «παραγωγικής υποδομής» για την οποία τόσο πολύ κόπτονται οι «παραγωγικοί φορείς» είναι και αυτή μια αναγκαία προϋπόθεση για την επάνοδο σε ένα νέο «παραγωγικό μοντέλο» που μόνο αυτό μπορεί να διασφαλίσει αναπτυξιακή δυναμική για την έξοδο από την κρίση.

Η μαζική χρεωκοπία επιχειρήσεων, η καταστροφή κεφαλαίου, είναι χαρακτηριστικά ευεργετική λειτουργία της καπιταλιστικής κρίσης που απαξιώνοντας καθυστερημένες δομές δημιουργεί τις συνθήκες για τη νέα συσσώρευση, την ανάπτυξη σε «στέρεες βάσεις».

Οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, η είσοδος ιδιωτικών κεφαλαίων σε ώριμους «δημόσιους» κλάδους παραγωγής, που το κεφάλαιό τους δεν είναι παρά η συμπύκνωση της προνομιακής μέσω του κράτους αφαίμαξης της εργασίας, η επέκταση του βασιλείου της κεφαλαιακής κερδοφορίας, στην ανάπτυξη και την «αναζωογόνηση της οικονομίας» στοχεύουν, «εξαλείφοντας» τις αιτίες της σημερινής παρατεταμένης ύφεσης, στην «ανικανότητα» του κράτους-εργοδότη.

Πολιτισμικός Ρατσισμός και Νεοαποικιοκρατία: Η Κοινωνία Σωφρονιστήριο....

Μωρίας Εγκώμιον....

«…..A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.   / Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. / Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω».
Τείχη, Καβάφης.


Αδιόρατα, η ελληνική κοινωνία έχει οδηγηθεί σε μια διαδικασία ιδρυματοποίησης: μετατρέπεται σε κοινωνία φυλακή, με τα αόρατα τείχη των ατέλειωτων σωφρονιστικών μέτρων λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής. Η μετατροπή της σε κοινωνία υπό σωφρονισμό, έχει καταστήσει τη χώρα σε απέραντο σωφρονιστήριο, την ώρα που οι φυλακές αναλαμβάνουν αποκλειστικά τον τιμωρητικό ρόλο. Μοχλοί αυτής της διεργασίας-με βάση την οποία η κοινωνία μεταλλάσσεται και εγκαθιστά νέες αναπαραστάσεις για τον εαυτό της- είναι, αφενός, η διασπορά του φόβου και αφετέρου, η μεθοδική απαξίωση της πολιτισμικής της ταυτότητας και των συλλογικών ταυτοτήτων. Η συντονισμένη δράση του εκφοβισμού και της «εκγληματοποίησης», μετατρέπουν την ελληνική κοινωνία σε κοινωνία του φόβου και της ανασφάλειας, απαξιωμένη και τελικά ιδρυματοποιημένη.

Η FIFA, οι σκλάβοι του Κατάρ και οι φυλακές της Βραζιλίας...

του Ντέιβ Ζιρίν  μετάφραση: Αγάπιος Λάνδος, απο τα Ενθεματα...

H Nτάλι Κάχτρι και ο άντρας της Λιν Μα, κρατάνε φωτογραφίες των γιων τους. Σκοτώθηκαν και οι δύο, μετανάστες, δουλεύοντας στη Μαλαισία και στο Κατάρ. Ο μικρότερος γιος βρήκε το θάνατο στο Κατάρ, από καρδιακή προσβολή (Φωτογραφία: P. Pattison/guardian.co.uk).

Η πρώτη αποκάλυψη έγινε από τον Sam Borden στους New York Times και αφορά την προσπάθεια να κατασκευαστεί το πρώτο «μουντιαλικών προδιαγραφών» γήπεδο στη μέση του τροπικού δάσους του Αμαζονίου, για το παγκόσμιο κύπελλο του 2014. Στη μέση του Αμαζόνιου, του «πνεύμονα του πλανήτη», που παράγει το 20% του οξυγόνου όλης της Γης! Η Βραζιλία θα ξοδέψει γι’ αυτό 325 εκατομμύρια δολάρια. Ο Ρομάριο, παλιός αστέρας της Εθνικής Βραζιλίας και σήμερα μέλος του Κοινοβουλίου, χαρακτηρίζει το έργο παράλογο: «Θα γίνουν δυο-τρεις αγώνες και μετά; Ποιος θα το χρησιμοποιεί; Πρόκειται για την απόλυτη σπατάλη χρόνου και χρήματος».

Μια επιλογή που συζητιέται –και μόλις και μετά βίας την αναφέρουν οι Νew York Times– είναι, μετά το τέλος του Μουντιάλ, ολόκληρο το στάδιο να μετατραπεί σε φυλακή. Ο δικαστής Σαμπίνο Μάρκες, αρμόδιος για την Αμαζονία, είπε: «Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, πολλοί χώροι θα μείνουν αναξιοποίητοι. Στην Αμαζονία κάθε μέρα γίνονται συλλήψεις και δεν έχουμε πού να τους βάλουμε». Η χρήση των γηπέδων ως φυλακών στη Λατινική Αμερική ανακαλεί ματωμένες μνήμες περασμένων δεκαετιών — και ας μην ξεχνάμε όλους αυτούς που διαμαρτύρονται στους δρόμους εναντίον των επιλογών τόσο της FIFA όσο και της κυβέρνησης της Βραζιλίας.

Tο καλειδοσκόπιο....

απο την Αυγη...

Βλέπω τον κόσμο μέσα από ένα καλειδοσκόπιο. Πότε είναι στραμμένο στη φωτεινή πλευρά, κι όλα μοιάζουν αισιόδοξα, πότε στην απέναντι, και μια σκοτεινιά καλύπτει τα πάντα. Για να ʽμαι ειλικρινής, δεν αποφασίζω εγώ προς τα πού θα στρίψει. Κάνει πάντα του κεφαλιού του, στρίβει μια έτσι, μια αλλιώς, χωρίς προειδοποίηση. Έτσι, η οπτική μου ποικίλλει: δεν μας πολιορκεί η μιζέρια, πρόκειται περί ευκαιρίας για απλούστερη ζωή. Δεν είναι μια χειμωνιάτικη λιακάδα, παρά μια αφορμή για σκέψη πάνω στο αναπόδραστο της φθοράς. Κάπως έτσι κυλάνε οι μέρες.
Συνήθως στις γιορτές, μου ξυπνάει μια αντίδραση στη συνήθεια που τις θέλει πασπαλισμένες χρυσόσκονη: βαριέμαι να στολίσω δέντρο, να βάλω τα καλά μου και να βγω. σνομπάρω τα ρεβεγιόν. Βλέπω όλα αυτά τα φωτάκια ως σπατάλη ενέργειας. μουρμουράω για την καλή διάθεση του πλήθους, θεωρώντας την ψεύτικη.
Φέτος όμως, αποφάσισα να στρέψω το καλειδοσκόπιο με το ζόρι στη φωτεινή πλευρά. Να προσπαθήσω τουλάχιστον. Όχι επειδή έτσι συνηθίζεται, κάθε άλλο. θα κάνω πράξη αυτό που λέει ο στίχος ʽκαι για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχωʼ.
Μόλις βρω πώς επιτυγχάνεται μια τέτοια θεώρηση του κόσμου, θα μοιραστώ το φωτεινό μου καλειδοσκόπιο μαζί σας. θα ʽναι το δώρο μου γιʼ αυτές τις γιορτές.
kizilkum

Οταν τα φώτα σβήνουν....

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Για τον απολογισμό του 2013 βασική διαπίστωση είναι ότι η κυβέρνηση κυβερνά στα τυφλά, εκτελώντας πρόγραμμα που άλλοι εκπονούν και της επιβάλλουν, χωρίς και αυτοί να γνωρίζουν την κατεύθυνση ούτε τον τελικό στόχο, ενώ η ίδια ωραιοποιεί το προκύπτον χάος με λόγια που όχι μόνον απάδουν, αλλά βρίσκονται στον αντίποδα κάθε πραγματικότητος. Αυτά συμβαίνουν «όταν τα φώτα σβήνουν», σημειώνει η εφημερίδα «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».

Ωστόσο, τα φώτα δεν έσβησαν μόνα τους, το σκότος επισπεύδεται με τα μέτρα για την υποθετική αποτροπή του. Με πρόσχημα τη διάσωση της οικονομίας, τα εφαρμοζόμενα «διαρθρωτικά» μέτρα επισπεύδουν την αποσάθρωσή της. Ουδείς πιστεύει σοβαρά τα γενναιόδωρα συγχαρητήρια των εταίρων, ουδείς πείθεται ότι η ελληνική οικονομία και κοινωνία εγκαθίστανται σε οιεσδήποτε νέες βάσεις.
Ως «καλό επίτευγμα» του 2013 παρουσιάζεται η πραγματοποίηση «πρωτογενούς πλεονάσματος» 2,9 δισ. ευρώ. Παρασιωπάται ότι μόνον για πληρωμή τόκων του χρέους, χωρίς χρεολύσια, των οποίων η πληρωμή έχει ανασταλεί μέχρι το 2025, απαιτούνται 6,1 δισ. για το 2013 και 6,15 δισ. το 2014. Το «πλεόνασμα» είναι στην ουσία ετήσιο έλλειμμα 3,2 δισ. που θα καλυφθεί με πρόσθετους φόρους. Μπορεί το «πλεόνασμα» να ανακουφίζει τους δανειστές, αλλά για τους εργαζομένους προαναγγέλλεται πρόσθετη συμπίεση εισοδημάτων και περαιτέρω εκτίναξη ανεργίας.
Η φτωχοποίηση εργαζομένων προς συμπίεση του εργασιακού κόστους εντείνεται σαρωτικά, ενώ παράλληλα ουδεμία βελτίωση σημειώνεται στις εξαγωγές, που επιβραδύνονται.

Η πληθυντική οργάνωση της οργής...

του Γιωργου Παπασωτηριου....

Ο εθιμικός «τζόγος» των ημερών αντικαταστάθηκε από την κατάθεση στο γιορταστικό τραπέζι-ρεφενέ των φόβων και των προσδοκιών για το μέλλον, που μοιάζει πεδίο αχαρτογράφητο. Τα λόγια των συνδαιτυμόνων μοιάζουν με βόμβες μολότοφ, καθώς ο συναισθηματισμός και η οργή ενοφθαλμίζονται στον ορθό λόγο. Οι αριστεροί, γνωστοί για τη θεωρητικολογία τους, όταν συζητούν μεταξύ τους είναι έτοιμοι να διαφωνήσουν ακόμα και με τον εαυτό τους, θύματα του ναρκισσισμού των μικρών διαφορών.
Όσοι υποστηρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ εστιάζουν στο πρώτο βήμα, που είναι να τεθεί ένα φρένο στην ανθρωπιστική καταστροφή της άγριας λιτότητας. Οι αριστεροί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ ρίχνουν το βάρος στο δεύτερο βήμα, δηλαδή στην αποτυχία μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που κατά τη γνώμη τους θα οδηγούσε την Αριστερά «20 χρόνια πίσω»! Κάποιοι θεωρούν ότι η απόπειρα του μοναχικού δρόμου μιας αριστερής διακυβέρνησης είναι σαν να επιχειρεί κανείς να εξέλθει από την παγκόσμια και την ευρωπαϊκή, νεοφιλελεύθερη μαφία, ότι οι διαμαρτυρίες της «κατσαρόλας» και η αντίδραση του βαθέως κράτους της δεξιάς θα είναι σφοδρή, αφού το ελληνικό αρνητικό υπόδειγμα απέναντι στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να συντριβεί πριν λειτουργήσει ως μολυσματικός ιός.
Η Αριστερά, αυτή η οποία τουλάχιστον καταλαβαίνει, καλεί ουσιαστικά τον ελληνικό λαό να σηκώσει στις πλάτες του ολόκληρη την ανθρωπότητα, ή αλλιώς την ουμανιστική εκδοχή της παγκοσμιοποίησης, αυτή που αποκαλείται οικουμενικότητα. Υπάρχει, όμως, προετοιμασία (πολιτικο-ιδεολογική και οργανωτική) γι’ αυτή την προοπτική; Πολλοί φοβούνται πως όχι. Γι’ αυτό δεν είναι λίγοι εκείνοι που ανησυχούν ότι μία κυβέρνηση της Αριστεράς θα μετατοπιστεί λόγω των πιέσεων προς σοσιαλδημοκρατικές ατραπούς και συμβιβασμούς.
Στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις ανησυχίες, υπάρχει η πεποίθηση της «από τα πάνω» αλλαγής, η οποία θα λειτουργήσει σαν Λυδία λίθος για την αλλαγή στον ευρωπαϊκό νότο και ακολούθως σε όλη την Ευρώπη.

Θα είμαστε όλοι εδώ "και του χρόνου";

του Σέργιου Βοΐλα, απο toPortal...

Μου έλαχε και αυτό, να πρέπει να συνοδεύσω ένα συγγενή μου στο νοσοκομείο για την τελευταία θεραπεία του 2013. Ακτινοβολίες σε ιδιωτικό θεραπευτήριο παραμονή πρωτοχρονιάς, δεν το εύχομαι.
Απλά έπρεπε να γίνει, να τηρηθεί το πρόγραμμα και η χρονική σειρά! Η κατάβαση στο -3 επίπεδο του γιγάντιου θεραπευτηρίου, μέσω μιας σπειροειδούς διαδρομής στα έγκατα ενός τσιμεντένιου μισοφωτισμένου κτηρίου, έμοιαζε με βύθιση στα ενδόμυχα μας. Οι στοιβαγμένες αχρησιμοποίητες κλίνες και οι αναπηρικές καρέκλες δεν σου άφηναν περιθώριο μη προσαρμογής σε αυτό το περιβάλλον.
Εντός της αιθούσης το σκηνικό το αναμενόμενο, αναμονή ασθενών, συνοδοί (καλή ώρα, εγώ), νοσηλευτικό προσωπικό κ.λπ. Έχοντας την εμπειρία του Αγίου Σάββα (2,5 χρόνια μπες-βγες στη βραχεία....ως συνοδός) νιώθω σαν βετεράνος του Βιετνάμ μέσα σε αυτό τον ακριβά πληρωμένο καθωσπρεπισμό των ιδιωτικών κλινικών! Ακόμα και οι ενδείξεις-υποδείξεις για σεβασμό στο ιατρικό απόρρητο των ασθενών, οι οποίες υπάρχουν παντού, μοιάζουν αστείες. Ποιο ιατρικό απόρρητο όταν δεν έχεις μαλλιά...;

Yπό δύο Εποχές....

Στάθης στον eniko...

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Η γλώσσα του επαναστάτη. Αλλά και η γλώσσα του εξουσιαστή. Το 2014 θα συνεχίσει να μιλάει τη γλώσσα του 2013. Μια γλώσσα του εργαστηρίου. Φτιαγμένη για να αλυσοδένει. Να σκλαβώνει. Ευφημισμοί και παρενδύσεις, που σημαίνουν τα αντίθετα απ’ όσα δηλώνουν, ένα γλωσσάρι γλωσσοδέτης του μυαλού.
Που επαναλαμβάνεται με τόση συχνότητα κι επιμονή ώστε να ακυρώνει τον αντίλογο του λόγου. Oλοι κατά βάθος γνωρίζουμε το πραγματικό νόημα αυτών των λέξεων και όμως τις χρησιμοποιούμε με την κατά συνθήκη ψευδολογία τους - πρόκειται για μια τραγωδία. Ισως την πιο βαθειά και άκρως αποτελεσματική - τα τούβλα της φυλακής μας είναι φτιαγμένα από τις λέξεις της γλώσσας που μιλάμε. Για παράδειγμα:
Ανταγωνισμός: Η πεμπτουσία της κυρίαρχης ρητορικής. Ρίχνει τις τιμές, βελτιώνει τα προϊόντα, η ατμομηχανή της αγοράς. Ανοησίες. Πρόκειται για βραχυπρόθεσμο μέγεθος που λειτουργεί, ώσπου ο ισχυρότερος να καταπιεί τον ασθενέστερο. Οδηγεί εκ νέου σε μονοπώλια, τραστ και ολιγοπώλια. Που, ασύδοτα πλέον, επιβάλλουν δικτατορία τιμών, ποιότητας, διάθεσης. Ακόμα κι όσο λειτουργεί ο ανταγωνισμός, δεν αποτρέπει ούτε αποφεύγει τις εναρμονισμένες πρακτικές. Τέλος, εκεί που τα ιδιωτικά μονοπώλια υπερίσχυσαν των κρατικών, οι τιμές απογειώθηκαν.

Τα Σαΐνια και οι Ηλίθιοι...

My Pillow Book...

Στην ερώτηση σε ποια κατεύθυνση κινείται η Ελλάδα, το 81% των ερωτηθέντων απάντησε ότι η χώρα ακολουθεί λάθος δρόμο, σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο του Νοεμβρίου που δημοσιεύθηκε τις προάλλες.

Υπάρχει, λοιπόν κι ένα 19% που βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Έτσι λέει η αριθμητική. Κατά παράβαση της κοινής λογικής. Απορείς! Σκέφτεσαι κατ’ αρχήν ότι 19 στους 100 Έλληνες είναι ηλίθιοι!

Όμως όχι!

Ακόμα και οι ηλίθιοι βλέπουν τις ουρές των συσσιτίων να μεγαλώνουν. Ακόμα και οι ηλίθιοι αισθάνονται την αιθαλομίχλη να τους τσούζει τα μάτια. Ακόμα και οι ηλίθιοι βλέπουν τα λουκέτα και τα κλειστά μαγαζιά. Ακόμα και οι ηλίθιοι βάζοντας το χέρι στην τσέπη, τη βρίσκουν άδεια! Ακόμα και οι ηλίθιοι έχουν μείνει άνεργοι. 

Η Ιδιοκτήτρια...

noumero11...

Η ιδιοκτήτρια καταστήματος (άλλοτε τίτλος μικροαστικής τιμής,

Τι κρύβεται πίσω από την «ανεξήγητη αναλγησία» του κ. Στουρνάρα...

Της Μαριάννας Τόλια, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η χριστουγεννιάτικη διυπουργική σύνοδος Στουρνάρα – Μανιάτη – Γεωργιάδη, προκειμένου να ανακοινωθούν μέτρα για την καταπολέμηση της αιθαλομίχλης και να απορριφθεί επισήμως, κατηγορηματικά και επιθετικά κάθε ιδέα μείωσης του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, μύριζε… θορυβώδες επικοινωνιακό στρατήγημα. Λίγο πριν η κυβέρνηση είχε γίνει στόχος μιας οδυνηρής αμφισβήτησης αναφορικά με το νόημα και τα αποτελέσματα του μέτρου. Αρχικά από το ΙΟΒΕ, ένα καθεστωτικό ίδρυμα γνωστό για τη θεωρητική θεμελίωση προτάσεων που εντάσσονται στην ατζέντα των κυβερνήσεων της κρίσης –π.χ. την απελευθέρωση επαγγελμάτων που θα ανέβαζε το ΑΕΠ κατά 13%– και όχι που την αντιστρατεύονται, το οποίο εκπόνησε μια ζοφερή μελέτη καταγραφής των αποτελεσμάτων από την υπερφορολόγηση του πετρελαίου θέρμανσης: πτώση της κατανάλωσης κατά 75% και πλήρες εισπρακτικό ναυάγιο –η αύξηση του φόρου αντί να οδηγήσει σε αύξηση εσόδων κατά 1,1 δισ. ευρώ, όπως ήθελε η αρχική κυβερνητική ρητορική, οδήγησε, συνυπολογιζομένου του κόστους του επιδόματος θέρμανσης, σε μείωση κατά 4 εκατ. ευρώ. Η μελέτη κατέληγε με πρόταση για μείωση του φόρου κατά 30% ώστε να ανακάμψει η κατανάλωση και να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα. Στη συνέχεια ακολούθησε η ερώτηση του ενός τρίτου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ., που επικαλούνταν τα πορίσματα της έρευνας του ΙΟΒΕ και το κοινωνικό πρόβλημα των θανάτων από μαγκάλια και σόμπες, της αιθαλομίχλης και του ξεπαγιάσματος των Ελλήνων και επερωτούσε τον κ. Στουρνάρα για το νόημα του μέτρου.

Ω ΡΕ ΕΝΑΣ ΠΑΝΙΚΟΣ!

Καρτεσιος...

Να πω τη μαύρη αλήθεια, καμία όρεξη δεν είχα να ασχοληθώ με τον Παντελή Καψή. Όποιος μπλέκεται γενικώς με τους Καψήδες τον τρώει η ανοησία και παπαρολογισμός. Όμως ο Παντελής Καψής έτυχε να έχει γράψει ένα άρθρο  το οποίο υπογράφει  ως «υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης». Είναι μία πρώτη ομολογία του ότι η ΔΤ δε διαθέτει έστω και την ελάχιστη δύναμη στο ραδιοτηλεοπτικό κοινό, οπότε καταφεύγει σε ιστοσελίδες για να προπαγανδίσει τις κυβερνητικές θέσεις. Έχει τη σημασία της αυτή η ομολογία όταν γίνεται από τον ίδιο τον υφυπουργό Προπαγάνδας.
Η δεύτερη ομολογία του έχει σχέση με την εικόνα της κυβέρνησης. Από το περιεχόμενο του άρθρου γίνεται εμφανής η κατάσταση πανικού στην οποία βρίσκεται η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή, μπροστά στην προοπτική να απωλέσει την εξουσία και μάλιστα διά της «νομίμου» και «ευλογημένης» οδού των εκλογών. Διότι αν στο άρθρο περιγραφόταν το μέλλον της χώρας στην περίπτωση που το σημερινό καθεστώς έπεφτε από πραξικόπημα θα υπήρχε μια κάποια βάση. Όμως αν ο «κυρίαρχος λαός» επιλέξει να δώσει την εντολή κυβέρνησης σε ένα άλλο κόμμα, τότε πού βρίσκεται ο σεβασμός στην «επιλογή του κυρίαρχου λαού»;

2014, χρονιά ανατροπής;

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Η καινούργια χρονιά βρίσκει την ελληνική κοινωνία σε μια οριακή κατάσταση: η απόλυτη, προβλέψιμη από την αρχή των Μνημονίων, καταστροφή συνετελέσθη. Τα λαϊκά στρώματα, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της πάλαι ποτέ «μεσαίας τάξης», είναι σε απόγνωση. Η πλειονότητα των Ελλήνων επιθυμεί να εγκαταλείψει τη χώρα και για ένα ογκούμενο τμήμα των νέων ανθρώπων το μεγάλο φευγιό έχει αρχίσει.

Ας μη συνεχίσουμε για πολύ την απαρίθμηση, ο καθένας μπορεί εύκολα να τη συνεχίσει αντλώντας από την άμεση εμπειρία του.
Και όμως, αυτό το αδιανόητο για καιρό ειρήνης κόστος καταβλήθηκε χωρίς να έχει λυθεί κανένα από τα προβλήματα που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση, με πρώτο απ' αυτά το δημόσιο χρέος. Παρά την ασύστολη πλύση εγκεφάλου στην οποία επιδίδονται κυβέρνηση και ΜΜΕ, ελάχιστοι πλέον πιστεύουν ότι «τα πιο δύσκολα έχουν περάσει» και ότι ο κατήφορος θα σταματήσει. Αυτό συνιστά και την ειδοποιό διαφορά της ελληνικής κατάστασης σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Διότι, αν και η κρίση, που είναι κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, τους χτυπά όλους, τους χτυπά άνισα· ίσως όλο και πιο άνισα. Δεν θα αναπτύξουμε εδώ αυτό που έχουμε κατ' επανάληψη τονίσει σε αυτή τη στήλη, δηλαδή τον καθοριστικό ρόλο σ' αυτή την πολωτική δυναμική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ευρώ. Ας σταθούμε μόνο στο πολιτικό του αποτέλεσμα: το ευρωπαϊκό σχέδιο, δηλαδή το στρατηγικό ηγεμονικό σχέδιο των αρχουσών τάξεων της Γηραιάς Ηπείρου, είναι υπό κατάρρευση στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτών, που συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο τη βάναυσα αντιδημοκρατική και αντιλαϊκή του φύση.

Έξι μήνες προθεσμία...

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου, απο τον Δρομο της Αριστερας...

Τέσσερις λόγοι για τους οποίους το Grexit μπορεί να επανέλθει ως επιλογή των εταίρων-δανειστών μέχρι τον επόμενο Ιούνιο Τι είπε και τι εννοούσε η Μέρκελ στη Σύνοδο Κορυφής.

Το είπε ή δεν το είπε η Άνγκελα Μέρκελ ότι αν η Ελλάδα έφευγε από την Ευρωζώνη αργά ή γρήγορα όλοι θα την ακολουθούσαν; Μικρή σημασία έχει πόσο ακριβής είναι η εικόνα που μετέδωσε το ρεπορτάζ της Monde για τα παραλειπόμενα της τελευταίας ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής. Έτσι κι αλλιώς, οι φράσεις που αποδίδονται στη Γερμανίδα καγκελάριο αποτυπώνουν ρεαλιστικά τη διφορούμενη, αλλά όχι και αντιφατική στάση της γερμανικής ηγεσίας απέναντι στο «ελληνικό ζήτημα».
Υπήρξε πράγματι μια περίοδος κατά την οποία εκτιμάτο πως μια εξώθηση της Ελλάδας από το ευρώ θα προκαλούσε ένα ντόμινο κατάρρευσης στην Ευρωζώνη. Στο μεταξύ, η ελληνική οικονομία, μαζί με τις άλλες μνημονιακές χώρες, έγινε ένα από τα σημαντικότερα «οικοδομικά υλικά» της οχυρωματικής ζώνης με την οποία προστατεύτηκε η υπόλοιπη Ευρωζώνη, πρωτίστως οι τράπεζές της. Παρ’ ότι η οχυρωματική αυτή ζώνη δεν είναι ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ απόλυτα ασφαλής, επιτρέπει στις κεντρικές χώρες, κυρίως την ίδια τη Γερμανία, να μπορούν να το ξανασκεφτούν. Εξ ου και το δεύτερο σκέλος της διατύπωσης που αποδίδεται στην κ. Μέρκελ: «Δεν είμαι βέβαιη αν θα μπορούσα να πράξω ανάλογα δεύτερη φορά… Αυτό μπορεί να εκτροχιαστεί σε κάποιο σημείο».

Του χρόνου έξω από το σπίτι σας, εύχομαι...

pnevmantilogias...

Θα μου πεις εσύ μένεις σε πολυκατοικία. Σε μεγάλη πόλη.

Ο αμετανόητος πρόεδρος...

Πολυφημος...

Αηδιασμένος από τα πολιτικά σκάνδαλα εμφανίστηκε τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων ο Κάρολος Παπούλιας. Μάλιστα, οι εφημερίδες τον παρουσίασαν άκρως αγανακτισμένο από την πλήρη αθώωση όσων μπλέχτηκαν με την απάτη του Χρηματιστηρίου, ενώ ο ίδιος ευχήθηκε το νέο έτος να πληρώσουν όσοι έκλεψαν το κράτος και να σταματήσει η διαφθορά στη χώρα. Επιπροσθέτως, κάλυψε τον Γιάννη Στουρνάρα.

Κάθε χρονιά τα πολιτικά μηνύματα εναρμονίζονται με τις ψευδαισθήσεις των εγχώριων αρχόντων. Ο Αντώνης Σαμαράς σπατάλησε πάνω από οκτώ λεπτά για να αναλύσει ότι φέτος τα Χριστούγεννα ο Άι Βασίλης μας έφερε το πρωτογενές πλεόνασμα.

Ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται...

του Χρηστου Τριανταφυλλου, απο τα Ενθεματα...

Τις προάλλες, χαζεύοντας στο Facebook, έπεσε το μάτι μου σε αυτήν εδώ τη φωτογραφία, που ανέβασε η σελίδα του «105,5 Στο Κόκκινο».

Έγινε αμέσως ανάρπαστη, με 536 likes και 843 (!) κοινοποιήσεις, τη στιγμή που γράφω. Δικαίως η δημοφιλία, αφού παρουσιάζει μέσα σε σχεδόν γελοιογραφική συμπύκνωση ένα βασικό καίριο ζήτημα της πολιτικής σκηνής και δημόσιας σφαίρας –που σχολιάστηκε και πολύ επιτυχημένα προσφάτως (βλ. Αυγουστίνος Ζενάκος, «Καλύτερα αριστερός και πλούσιος παρά φτωχός και δεξιός», 20.12.2013 στην ιστοσελίδα του Unfollow). Καλά ως εδώ. Το πράγμα αρχίζει να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον όμως όταν μπουν στο παιχνίδι και οι «δεύτερες σκέψεις»: η Αριστερά (ο ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω) λαϊκίζει, λαζοπουλικώ τω τρόπω, εκμεταλλεύεται τη δυστυχία φτωχών ανθρώπων για να προπαγανδίσει τα «θέλω» της, δεν παίζει δίκαια κ.ο.κ.

Μια βασική ένσταση εδώ θα ήταν πως κανείς δεν το είπε αυτό, ότι τα σχόλια στη σελίδα είναι όλα θετικά –συμφωνούν δηλαδή με την ανάρτηση της εικόνας– και ότι το post είναι  είναι καθολικώς αποδεκτό. Η ένσταση αυτή μας ενδιαφέρει για δύο λόγους.

Το «μαγαζί» ως κεφάλαιο...

Του Πέτρου Σταύρου, απο το Red NoteBook...

Θετικές οι πρώτες εντυπώσεις από την εφαρμογή της «λευκής νύχτας», μας λέει η ΕΣΕΕ.  Η διεύρυνση του ωραρίου των καταστημάτων το Σάββατο στις 28/12 μέχρι και τις 11 μμ ζωντάνεψε το κέντρο της Αθήνας, αν και ο τζίρος δεν ενισχύθηκε στο βαθμό που ήλπιζε η επίσημη ένωση των εμπόρων. Ο πρόεδρός της μάλιστα δήλωσε πως «το συμπέρασμα που προκύπτει και πρέπει να εξετάσουμε πολύ προσεκτικά είναι ότι πλέον το λιανεμπόριο της Αθήνας και της κάθε πόλης, πρέπει να ακολουθεί τον καταναλωτή και όχι ο καταναλωτής το λιανεμπόριο. Πρέπει να τον προσελκύει και όχι να τον περιμένει». Δηλαδή ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ μας λέει ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι καταναλωτές που αξίζει να «πάρει κανείς στο κατόπι», άρα υπάρχουν κάποιοι που ακόμα έχουν ορισμένα χρήματα στη τσέπη και αξίζει να τους προσελκύσει το εμπόριο για να τα ξοδέψουν. Η φράση αυτή του προέδρου των εμπόρων έχει τις σημασίες της.

Καταρχήν, σημαίνει πως η «σκληρή» άμυνα της ΕΣΕΕ απέναντι στη διεύρυνση της λειτουργίας των μαγαζιών και τις Κυριακές έχει καμφθεί:

Βόλφγκανγκ Μίνχαου*: "Οι κίνδυνοι του έτους 2014"...

απο την Αυγη...

Τι κοινό έχουν το 1914 και το 2014; Δυστυχώς πολλά. Η σημερινή κατάσταση της ευρωκρίσης θυμίζει σχεδόν μοιραία τους μήνες πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Άνγκελα Μέρκελ το έχει αντιληφθεί - αλλά παρ' όλα αυτά δρα λάθος.
Είστε στ' ανοιχτά του πελάγους και μαίνεται η καταιγίδα. Τα καταφέρνετε, επιβιώνετε, η καταιγίδα κοπάζει. Βγάζετε ομπρέλα για τον ήλιο. Ή ανοίγετε ένα μπουκάλι. Λίγες ώρες αργότερα συνειδητοποιείτε ότι η ηρεμία είναι απατηλή. Η καταιγίδα δεν πέρασε. Απλώς βρεθήκατε για λίγο στο μάτι της.
Έτσι βλέπω την οικονομία στο τέλος του 2014. Αυτό που με εξέπληξε ωστόσο ήταν ότι έτσι τη βλέπει και η Άνγκελα Μέρκελ. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της γαλλικής Le Monde, η Μέρκελ εξερράγη στο δείπνο της τελευταίας συνόδου κορυφής της Ε.Ε. Το ευρώ θα τιναχθεί στον αέρα, είπε η καγκελάριος, εάν τα κράτη-μέλη δεν αρχίσουν να μεταρρυθμίζουν τις οικονομίες τους.
Και μετά αναφέρθηκε σε ένα βιβλίο, που διάβασε πρόσφατα: «Οι υπνοβάτες - πώς η Ευρώπη οδηγήθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο», του Κρίστοφερ Κλαρκ, μια από τις καλύτερες αναλύσεις για την προϊστορία αυτού του πολέμου. Οι αναλογίες που ήθελε να αναδείξει η Μέρκελ είναι προφανείς: Βρισκόμαστε σε μια επικίνδυνη εποχή, από άποψη οικονομικής πολιτικής. Κι αν δεν κάνουμε κάτι, οδεύουμε ολοταχώς σε... ατύχημα, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Η καγκελάριος έμοιαζε πράγματι νευρική.
Μπακάλικα, υπάρχουν δύο αναλύσεις της κρίσης, μια συντηρητική - διαρθρωτική και μια ευρω-ομοσπονδιακή. Είναι εντελώς διαφορετικές, αλλά κάποια στιγμή φτάνουν στο ίδιο συμπέρασμα. Σύμφωνα με τη συντηρητική ανάλυση -αυτήν της Μέρκελ-, πρέπει κανείς να σφίξει τη νομισματική και τη δημοσιονομική πολιτική, να υποταχθεί σε αυστηρούς κανόνες και να σταθεροποιήσει με τέτοιον τρόπο τις αγορές ώστε όλα τα σοκ να τα διαχειριστεί η πραγματική οικονομία.

2014: Χρόνος της Αριστεράς...

του Χρηστου Λασκου, απο το Red NoteBook....

Είναι περισσότερο από πιθανό πως το 2014 θα σημάνει την αναμενόμενη πολιτική ανατροπή στην Ελλάδα. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς τους επόμενους μήνες συνιστά μια πολύ αληθοφανή δυνατότητα. 

Μετά από τέσσερα χρόνια άγριων μνημονιακών πολιτικών, οι οποίες αποδείχτηκαν εξαιρετικά επιτυχημένες στην πραγματική τους στόχευση, που δεν ήταν άλλη από το φόρτωμα της καπιταλιστικής κρίσης στους εργαζόμενους και τους φτωχούς, η ελληνική Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ κατεξοχήν, φαίνεται πως θα αναλάβει να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων και από κυβερνητικές θέσεις.

Οι συνθήκες υπό τις οποίες αυτή η πολιτική αλλαγή θα επέλθει δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως είναι εξαιρετικά δυσμενείς. Η συντελεσμένη οικονομική και κοινωνική καταστροφή κάνει τα πράγματα ασφυκτικά. Ο διεθνής συσχετισμός, από την άλλη, οφθαλμοφανώς ευνοεί τον αντίπαλο. Δεδομένου, μάλιστα, αυτού που διακυβεύεται η αντίδραση θα είναι λυσσαλέα.

Αλλάζει ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων...

Γιάν­νης Αλμπά­νης, απο την Εποχη...

Ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει μπροστά - Oι μνημονιακοί οργανώνουν την άμυνά τους
Η πο­λι­τι­κή πα­λά­ντζα γέρ­νει υ­πέρ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πολ­λές φο­ρές στο πα­ρελ­θόν έ­χει κα­τα­γρα­φεί έ­να ο­ρια­κό ση­μείο, με­τά το ο­ποίο ο συ­σχε­τι­σμός των πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων αλ­λά­ζει κα­τά τρό­πο α­νε­πί­στρε­πτο. Φαί­νε­ται  ό­τι η ψή­φι­ση των νο­μο­θε­τη­μά­των για το φό­ρο α­κι­νή­των και τους πλει­στη­ρια­σμούς ση­μα­το­δο­τεί έ­να τέ­τοιο ο­ρια­κό ση­μείο, με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να περ­νά­ει μπρο­στά α­πό τη Νέα Δη­μο­κρα­τία. Τη δια­φο­ρά δεν την κά­νουν τό­σο οι δη­μο­σκο­πή­σεις οι ο­ποίες στο σύ­νο­λό τους α­πο­τυ­πώ­νουν προ­βά­δι­σμα της α­ξιω­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης. Από τη στιγ­μή που πα­ρα­πά­νω α­πό το 40% των ε­ρω­τώ­με­νων δεν δί­νει α­πα­ντή­σεις, εί­ναι προ­φα­νές ό­τι οι δη­μο­σκο­πή­σεις, (α­κό­μα και οι πιο άρ­τιες ε­πι­στη­μο­νι­κά) μπο­ρούν να δώ­σουν μό­νο α­δρές εν­δεί­ξεις των κοι­νω­νι­κών τά­σεων, και ό­χι να α­πο­τε­λέ­σουν λε­πτο­με­ρή α­πο­τύ­πω­σή τους.
Τη με­γά­λη δια­φο­ρά την κά­νουν, α­πό τη μια με­ριά, αυ­τό που θα λέ­γα­με η γε­νι­κή αί­σθη­ση της συ­γκυ­ρίας, και α­πό την άλ­λη, οι πραγ­μα­τι­κές πιέ­σεις που α­σκού­νται στους βου­λευ­τές της συ­μπο­λί­τευ­σης α­πό τους ψη­φο­φό­ρους τους. Η γε­νι­κή αί­σθη­ση εί­ναι, λοι­πόν, ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα εί­ναι ο νι­κη­τής στις ευ­ρωε­κλο­γές.

Γελαστός με το στανιό...

Πάνος Μουχτερός, τα Κακως Κειμενα...

Χρόνια πολλά, ζωγραφιστά!

Μπαμπά, μπαμπά! Άκου με λίγο! Έχω μερικές απορίες να μου λύσεις. Αγόρι μου γλυκό, σε παρακαλώ, ντύσου και περιμένουμε κόσμο για να γιορτάσουμε την πρωτοχρονιά. Σε πιάνουν αυτές οι περίεργες οι ερωτήσεις σου πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Μα, μπαμπά, δεν μπορώ να τα καταλάβω όλα από μόνος μου, θέλω να με βοηθήσεις, να μου εξηγήσεις ορισμένα που με απασχολούν από χτες. Άντε, πες μου τι θες να δούμε τι σε προβληματίζει πάλι. Είναι αυτό που λέει και το τραγούδι, πως να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα! Στην εποχή που ζούμε βέβαια είναι ακόμα πιο δύσκολο να κρυφτείς από τα παιδιά. Ναι, είναι η λεγόμενη προχωρημένη τους αντίληψη, δεν ξέρω τι να πω, η εύκολη πρόσβαση που έχουν στην παραμικρή πληροφορία, ο εγκέφαλός τους μοιάζει με κινητή εγκυκλοπαίδεια που διαρκώς εμπλουτίζει το περιεχόμενό της και που δεν σταματά να ψάχνει, να διευκρινίζει, μέχρι να εξηγηθεί και η τελευταία του κόσμου έννοια.

πρωτοχρονιές...

Solaris...

Ο μπαμπάς την παραμονή της Πρωτοχρονιάς πάντα δούλευε. Μάλλον έβγαζε καλό μεροκάματο και δεν ήθελε να το χάσει, δεν ήμασταν δα και πλούσιοι. Συγγενείς δεν είχαμε (είχαμε δλδ αλλά δεν μιλιόμασταν) κι όλες τις γιορτές, Πάσχα, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά τις περνούσαμε μονάχοι μας. Πόσο ζήλευα τα άλλα παιδιά που έλεγαν “θα φάμε στο θείο μας, στις ξαδέλφες….”, που διηγούνταν τη Δευτέρα πως πέρασαν με τα ξαδέλφια τους, τι φαγητά έφτιαξαν οι θείες τους, τι τραγούδησαν και πόσο παραπάνω ήπιαν οι θείοι τους. Εγώ δεν είχα τίποτε να διηγηθώ, δεν θυμόμουν κανένα μεγάλο οικογενειακό τραπέζι και το βούλωνα όταν άκουγα διηγήσεις. Τι να έλεγα; Ήξερα πως είχα πολλά ξαδέλφια αλλά με ελάχιστα απ’ αυτές και πολύ λίγες φορές έπαιξα και γέλασα. Όταν μεγαλώσαμε λίγο και μπήκαμε στην εφηβεία άλλαξε το σκηνικό. Τα παιδιά της γειτονιάς άρχισαν να βαριούνται τα οικογενειακά τραπέζια, ήθελαν ν’ αρχίσουν να βγαίνουν μόνα τους, είχαν βαρεθεί τις θείες που τσιμππάνε μάγουλα και σε φιλάνε αφήνοντας σάλια στο μάγουλο και τα μωρά ξαδέλφια που σκούζουν και μπουσουλάνε.

Λευκή είναι η νύχτα στα βουνά....

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Φέτος, παππού, πέρασα τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής μου. Τι ατμόσφαιρα ήταν αυτή, τι μαυρίλα, τι καταχνιά, παίζαμε μέρα- νύχτα κρυφτό παντού, χωρίς να ψάχνουμε για γωνιές και δέντρα να κρυφτούμε. Μεγάλο βάσανο οι γωνιές και τα δέντρα, παππού, σ' το λέω να το ξέρεις. Και μετά φτύναμε μέσα σε κάτι κυπελλάκια και τα πηγαίναμε στο Γενικό Χημείο του Κράτους, για να δούμε ποιανού το σάλιο είναι πιο μολυσμένο. Τους έσκισα, παππού, στα 342 μικρογραμμάρια είχε φτάσει η αιθάλη στο σάλιο μου, ανέπνεα και ψοφάγανε οι μύγες σε περίμετρο δέκα μέτρων. Το πιο ωραίο παιχνίδι όμως, παππού, είναι το «Βρες το ζαντολάστιχο». Κάθεσαι έξω από τη μονοκατοικία και προσπαθείς να βρεις από τη μυρωδιά τι μάρκα είναι τα λάστιχα που καίει στο τζάκι ο ιδιοκτήτης. Πιρέλι, λέει ο ένας, Γκουντγίερ, λέει ο άλλος, Κοντινένταλ, φωνάζει ο τρίτος, ώσπου κάποια στιγμή σου έρχεται στο κεφάλι το λάστιχο μαζί με τη ζάντα και το παιχνίδι τελειώνει απότομα.
Φέτος τα Χριστούγεννα, παππού, γνώρισα πολύ κόσμο, χιλιάδες ανθρώπους στις ουρές των εφοριών, των τραπεζών, της τροχαίας, που με έσερνε ο μπαμπάς μου. Καλός κόσμος, παππού, θρησκευόμενοι άνθρωποι, με τον Χριστό και την Παναγία στο στόμα ήταν όση ώρα περίμεναν στην ουρά. Κι όταν τελείωναν με τον Κύριό μας και τη μαμά του, πιάνανε τους αγίους, τον Σουλπίκιο, τον Αββακούμ, τον Γαμαλιήλ. Πόσους αγίους έχουμε, μπαμπά; Δεν ξέρω παιδί μου, αλλά αν μείνει κι άλλο στο υπουργείο ο Στουρνάρας, θα χρειαστούμε νέο εορτολόγιο.

Τι απέγινε εκείνο το πιστόλι...

του κ. Νικου Ξυδακη...

Παλιότερα, το παρασκήνιο των μεγάλων συμφωνιών έφτανε στο ευρύ κοινό με πολλά χρόνια καθυστέρηση, όταν άνοιγαν κρατικά αρχεία ή όταν κάποιος ηγέτης έγραφε απομνημονεύματα.

Το Μανιφέστο του Επαναστατημένου Άι Βασίλη...

Ελένη Καρασαββίδου, απο το TVXS...

Φέτος δεν θα μοιράσω δώρα σε κανέναν! Δεν θα δεχτώ προσευχές. Δεν θ’ αφήσω να μιλούν για μένα σαν το καλοκάγαθο πλάσμα – τον αγαθό, πονετικό παππούλη – με τα κόκκινα.
Τόσα χρόνια προσπάθεια όχι για να με σέβονται αλλά για να με θεωρούν την πιο γραφική φιγούρα της χριστιανοσύνης τα νεόπλουτα «γραβατωμένα ή όχι» ψώνια που δεν φροντίζουν τα κακομαθημένα κι αχάριστα στα δωράκια μου «παιδιά τους» όλον τον χρόνο όπως πρέπει, τα αρθριτικά μου πονούν γι αυτούς που με θυμούνται με γελάκι μια φορά στους δώδεκα μήνες, νισάφι πια! 
Λένε πως τον άγιο ή τον άνθρωπο τον καταλαβαίνεις στην εξουσία. Όχι ακριβώς! Τον άγιο, όπως και τον άνθρωπο, τον καταλαβαίνεις και στην διαφωνία. Όταν ήμουν παιδί πίστευα πως αν ήμουν καλός κι έντιμος οι άνθρωποι θα τα εκτιμούσαν. Ήταν το πιο μεγάλο λάθος. Αυτό που μου δίδαξε η ζωή είναι πως αυτό ακριβώς είναι που δεν σου συγχωρούν στο βάθος. Την ηθική ανωτερότητα. Περισσότερο από ιδεολογίες και θεωρίες, αυτό είναι που τους ξεβολεύει. Κι άβολα δεν θέλει να αισθάνεται κανείς. Στην πυρά της απόστασης ή του χαμόγελου λοιπόν. Αλλά κι εγώ θα τους χαμογελούσα!

Καλά και κακά νέα: ένα μανιφέστο...

του Τζερόμ Ρους  μετάφραση: Αγάπιος Λάνδος, απο τα Ενθεματα...

Το ROAR Magazine (roarmag.org), το γνωστό ριζοσπαστικό και κριτικό –διαδικτυακό– περιοδικό, με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο «Reflections on Revolution», αυτοπροσδιορίζεται ως «διεθνής κολεκτίβα απαρτιζόμενη από μέλη που επιδίδονται στη δημοσιογραφία των πολιτών, που δρουν ως διανοούμενοι-ακτιβιστές και ως ανεξάρτητοι κινηματογραφιστές». Ξεκίνησε την εποχή της Αραβικής Άνοιξης, του Occupy Wall Street, των Αγανακτισμένων. Έκτοτε, με εμψυχωτή το Jerome Roos, επεκτείνει την ύλη, τους συνεργάτες, τα πεδία και τις χώρες που καλύπτει. Κεντρικές του μέριμνες, όπως τις ξεχωρίζουμε από την αρθρογραφία, είναι η προβολή και ο συντονισμός κινημάτων και αντιστάσεων σε όλο τον κόσμο (με την επαφή μεταξύ τους και με την αξιοποίηση της τεχνολογίας), καθώς και η ριζική κριτική στον κυρίαρχο λόγο και η άρθρωση συγκροτημένου λόγου (ή, μάλλον, λόγων) της αντίστασης. Το 2014 το ROAR ξεκινάει μια προσπάθεια αναβάθμισης, στην λογική της δημιουργίας ανεξάρτητων μέσων που θα υπηρετούν την πραγματική δημοκρατία. Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το άρθρο του Tζερόμ Ρους (28.12.2013), που μας εισάγει στο πνεύμα της προσπάθειας, στην οποία θα επανέλθουμε.

ENΘΕΜΑΤΑ

Κουρέλια να κρύβουν τα κουρέλια....

pnevmantilogias....

Η παράταση του ωραρίου λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων τη συγκεκριμένη ημέρα, είχε απόλυτη επιτυχία, αφού χιλιάδες κόσμου επισκέφτηκαν το κέντρο της Αθήνας και έδωσαν στη Πρωτεύουσα μία εικόνα αναζωογόνησης. Οι πωλήσεις μπορεί να μην ήταν ανάλογες με τη προσέλευση των επισκεπτών, αλλά το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει ότι η συμμετοχή των ανοικτών εμπορικών καταστημάτων δημιουργεί πάντα συγκέντρωση κόσμου με διάθεση να δει τις βιτρίνες και να διασκεδάσει με μικρές “έξυπνες” αγορές.” (από εδώ)
Η γριά άρρωστη ετοιμοθάνατη κυραΠρωτεύουσα που ζέχνει από τους πόρους της σαπίλα, ανθρωπίλα, αδιαφορίλα και νεοπλουτίστικη φτωχίλα στολίστηκε με «χιλιάδες κόσμου» που σέρνονταν από δρόμο σε δρόμο σέρνοντας μαζί τους κουτσούβελα και γιαγιαδοπαππούδες να θαμπωθούν από τα μισερά φώτα των βιτρινών που πίσω τους έστεκαν απλήρωτες θαμπές φιγούρες μισές άνθρωποι μισές άψυχες κούκλες με το μυαλό στο άρρωστο παιδί, στα πόδια που πονάνε, στα νοίκια που τρέχουν, στην άνεργη αδελφή, στο αφεντικό που λοξοκοιτά να δει αν το χαμόγελο είναι ακόμα καρφωμένο πίσω από το παλιό χαλασμένο βρωμερό κραγιόν στο στόμα (στόμα στεγνό, σφιγμένο που μισεί και θέλει να δαγκώσει όταν δεν κυρτώνει μοιρολατρικά κι αδιάφορα).
Η βρωμιάρα στρίγγλα μισητή άρρωστη γριά κυραΠρωτεύουσα αναζωογονείται βέβαια από κάτι τέτοια θλιβερά πλήθη κι από αυτόν το ζόφο της αγοράς, μιας ταιριαστής στην κατάσταση αγοράς, μιας αγοράς ντεμέκ, αφού σχεδόν κανείς δεν αγοράζει, αλλά το πλήθος ανοίγει τα ρουθούνια και οσφραίνεται πεινασμένο ή και ονειροπολεί την δυνατότητα και το «όνειρο» μιας αγοράς. Η βρωμιάρα στρίγγλα μισητή άρρωστη γριά κυραΠρωτεύουσα γίνεται ακόμα πιο βρωμιάρα στρίγγλα μισητή άρρωστη γριά.
Σε μια τέτοια άρρωστη πόλη αρμόζει φυσικά η ιδέα ότι «η συμμετοχή των ανοικτών εμπορικών καταστημάτων δημιουργεί πάντα συγκέντρωση κόσμου με διάθεση να δει τις βιτρίνες και να διασκεδάσει με μικρές “έξυπνες” αγορές.” Ο κόσμος συγκεντρώνεται για να διαμαρτυρηθεί. Να διεκδικήσει. Να ανατρέψει. Να χτίσει. Ο κοσμάκης συγκεντρώνεται με «διάθεση να δει τις βιτρίνες». Ο κοσμάκης  «διασκεδάζει με μικρές έξυπνες αγορές».
Κοσμάκης στους δρόμους να κρύβει τους άστεγους, τους ταλαίπωρους, τους φτωχούς, τους εκμεταλλευόμενους. Να κρύβει τον εαυτό του. Κουρέλια να κρύβουν τα κουρέλια.
Λευκές νύχτες. Αποτρόπαιες. Διαφωτιστικές.

Γιάννης Σγουροστουρνάρας...

Διονύσης Ελευθεράτος, απο το Αριστερο Βημα...
Καλά, δεν ξέρουν τι τους γίνεται όλοι αυτοί οι μεμψίμοιροι μικρομεσαίοι έμποροι που φωνάζουν πως τους ρημάζει η «απελευθέρωση» του ωραρίου. Χρειάζονται προφανώς την «πεφωτισμένη δεσποτεία» του υπουργού Χατζηδάκη και του περιφερειάρχη Σγουρού, για να αντιληφθούν ότι ακόμη κι αν η «απελευθέρωση» πριμοδοτεί εμπορικά κέντρα και πολυκαταστήματα, τίποτε δεν εμποδίζει τον εμποράκο να ονειρεύεται πως κάποτε θα ευνοηθεί κι αυτός, επειδή θα γίνει μεγάλος και τρανός.

Εδώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμβούλευσε (εκπομπή «Ενικός», 19 Δεκεμβρίου) τις μεσόκοπες απολυμένες καθαρίστριες των ΔΟΥ να συγκροτήσουν επιχείρηση για να ανταγωνιστούν κυκλώματα σαν κι αυτά που «περιποιήθηκαν» την Κούνεβα και θα απαρνηθεί το μερίδιό του από την ονείρωξη του «success story» ο τιμημένος, δαιμόνιος μικρομεσαίος έλληνας έμπορος; Για σας παρακαλώ...

Καλά, οι δύστροποι, φυγόπονοι υπάλληλοι των εμπορικών μαγαζιών συγκροτούν συντεχνία και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν το ολοφάνερο: αρνούμενοι να εργάζονται μέχρι τις 11 τη νύκτα προκαλούν, όχι μόνο 1,5 εκατομμύριο ανέργους, όχι μόνον όσους απασχολούνται τρεις - τέσσερις φορές το μήνα, αλλά και τους εργαζόμενους από την Κίνα και το Μπαγκλαντές που δουλεύουν όποτε και όσο τους ζητηθεί, για ένα ξεροκόμματο. Τέτοια περιφρόνηση στη διεθνή αλληλεγγύη, βρε αφιλότιμοι βολεμένοι του ιδιωτικού τομέα; Ντροπή...

διάολε, φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το θεό*....

sine_lege...

Δεν πιστεύω στα όνειρα. Έχω εκπαιδεύσει τα όνειρά μου να πιστεύουν αυτά σε μένα.

Σήμερα, την τελευταία νύχτα του χρόνου -σύμφωνα πάντα με τον ανθρώπινο τρόπο μέτρησής του- είδα περίεργα όνειρα.

Το πρωί πετάχτηκα από το κρεβάτι ακούγοντας το κουδούνι. Άκουσα δύο κορίτσια να λένε τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς στον πατέρα μου. Σκέφτηκα πως τα κάλαντα αυτής της μέρας μου αρέσουν πιότερο από τα κάλαντα των Χριστουγέννων. Η αλήθεια είναι πάντως, πως ποτέ δεν κατάλαβα τους στίχους τους. Κρυφοκοίταξα από τη γωνιά του δωματίου μου και άκουσα τον πατέρα μου να λέει στα παιδιά πως δεν έχει ψιλά, οπότε προτείνει να τους δώσει ένα εικοσάρικο και να του δώσουν πίσω είκοσι-πέντε ευρώ σε ψιλά. Ακολούθησε το γάργαρο γέλιο των κοριτσιών· μα δεν έχουμε τόσα λεφτά πάνω μας! Ο πατέρας μου ανταπέδωσε το γέλιο. Τους έδωσε μερικά ψιλά και τους ευχήθηκε καλή χρονιά και καλή πρόοδο. Αιώνιος δάσκαλος. Κρυφογελούσα όσο ντυνόμουν να πάω για δουλειά.

Το στοίχειωμα των Καιρών...

Χρεωκοπημενοι καιροι....

“Κοίτα, Εμπενίζερ, έρχεται η ανάπτυξη!”

“απονενοημένο διάβημα”: 268. Από όλους τους όρους αναζήτησης που έχουν οδηγήσει κάποιον στο blog που διαβάζετε αυτή τη στιγμή, αυτός είναι ο πιο δημοφιλής.
Αν μπορούμε να τον πούμε έτσι. “Δημοφιλής”…
“απονενοημένο”: 123. Σε κάθε δυνατή παραλλαγή.
“απονενοημένο διαβημα”: 28. Με τόνο ή χωρίς.
“απονενοημενο διαβημα”: 27, Σχεδόν κάθε μέρα. Ένα ή δύο “hits”.
“απονενοημενο”: 18. To blog μου στοίχειωσε.
Το άρθρο που έκανε τη “ζημιά” ήταν το ομώνυμο Απονενοημένο Διάβημα, το οποίο ήταν αφιερωμένο στην αυτοκτονία-διαμαρτυρία του 77χρονου συνταξιούχου στο Σύνταγμα τον Απρίλη του 2012. Όπως έγραφα κι εκεί, “απονενοημένο διάβημα” σημαίνει “απεγνωσμένη διαμαρτυρία”.
“απενενοημενο διαβημα”: 6. Έστω κι ανορθόγραφα.

Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη…

Χειμωνιάτικη Λιακάδα...

Η γενιά μας. Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια. Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με “ξένους” που γίνανε φίλοι και εραστές. Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο. Και φτάσαμε στη στιγμή της πρώτης επαγγελματικής μας κάρτας. Σε μια χώρα χώρις ήλιο άλλα με λεφτά. Βρηκαμε σπίτι. Μικρό τον πρωτο χρόνο. Χαλάσαμε τον πρωτο μας μισθό κερνώντας τους καινούργιους μας φιλους και αγοράζοντας παππουτσια. Και ρούχα. Και πήγαμε για ποτα “μετα τη δουλεια”. Και βγήκαμε για dinner. Εγώ δεν είχα ξαναβγει για dinner στην Αθήνα.
Με την πρώτη αυξηση αλλάξαμε σπιτι. Πηγαμε σε πιο μεγάλο. Και ξεσηκώσαμε όλο το ΙΚΕΑ της πόλης. Μαθαμε να ψωνίζουμε σε άλλη γλώσσα, αγοράσαμε λάδι απο το σουπερμαρκετ, μαγειρέψαμε φακές που δεν τρώγαμε ποτέ στο σπιτι. Κάναμε ασφάλιση και συνταξιοδοτικό. Ανοιξαμε λογαριασμούς, πληρώσαμε κοινοχρηστα, ΔΕΗ, νερα, τηλεφωνα. Πηγαμε μόνοι μας σουπερμαρκετ, τα κουβαλήσαμε 3 οροφους χωρις ασανσερ, τα βαλαμε στο ψυγειο. Είδαμε ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις σειρές τα βραδια μετά τη δουλειά που ήμασταν κουρασμένοι. Μιλήσαμε στο SKYPE με μανα, πατερα, αδερφια, γιαγιαδες, παππουδες, ολο το σοι και χάσαμε φίλους παλιους κι αγαπημένους. Χασαμε παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες. Μιλήσαμε με τους κολλητούς απο Αθηνα, αραιώσαμε, στελναμε κανενα μηνυμα. Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες.
Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι τον Αγιο Αντώνη. Φεύγουμε, ερχόμαστε. Βαλιτσες, βολτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φιλοι φιλων. Φιλοξενούμε, μας φιλοξενούν. Γυριζουμε πίσω. Αφήνουμε τη βαλίτσα απειραχτη για καμια εβδομαδα, να μας θυμίζει που είμασταν, να μυρίζει  τη μυρωδα της μάνας και οτυ σκυλου μας που της αφήσαμε να βγαζει βόλτα. Πλυντηρια, σκουπισμα και ψώνια στη λαική  το  Σαββατοκυριακο. Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. Δεν τσακώνομαι με τον αδερφό μου για τις δουλειές και το τηλεκοντρολ. Δεν περιμενω τον πατερα μου το μεσημερι να φαμε.Σκουπίζω, παω γυμναστηριο, παω για ψώνια, μαγειρεύω. Μεγάλωσα. Κοιταω τους λογαριασμούς, σκεφτομαι τι θα φορεσω τη δευτερα στο μιτινγκ. Πλησιάζει Πρωτοχρονιά κι εγώ πατάω σύντομα  τα  30.

Φάουσες φούσκες...

Του Σταθη, απο το enikos.gr...

Το 2013 φεύγει αφήνοντας πίσω του ένα εκκωφαντικό υστερόγραφο που πέρασε στο ντούκου, τη δικαστική απόφαση για το άγος, το άλγος και το άχθος του Χρηματιστηρίου. Ενα υστερόγραφο-δείγμα γραφής όσων συνέβησαν και συμβαίνουν στην Ελλάδα επί εικοσαετίαν.

Ο οργανωμένος απ’ τον κ. Σημίτη πυρετός του Χρηματιστηρίου υπήρξε το μεγαλύτερο σκάνδαλο ανακατανομής εισοδήματος προς όφελος των αεριτζήδων, των μεταπρατών, των λαμόγιων, των «νταβατζήδων» και των μιζαδόρων μετά τον εμφύλιο πόλεμο και πριν να υπαχθεί η χώρα σε καθεστώς Μνημονίων.

Το «Κυλώνειο Αγος» του Χρηματιστηρίου υπήρξε μια κορυφαία κερδώα στιγμή στη λειτουργία ενός συστήματος που είχε ήδη προσανατολισθεί στη δήωση της χώρας, υπήρξε η Μεγάλη Αρπαχτή, υπέρ της οποίας δημηγορούσε και παρότρυνε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, κ. Σημίτης, όστις μετά την «απαισία έκβαση» περιορίσθηκε να δηλώσει με ήθος Ποκοπίκο και ύφος Πιπίνου του Μικρού για τα θύματα της πολιτικής του: «ας  πρόσεχαν».

Ο σπιθαμιαίος αυτός τυπάκος υπήρξε ο επικεφαλής ενός ανηλεούς και ανοικτίρμονος μηχανισμού που παρέσυρε πλήθη ανθρώπων στην παγίδα αλλεπάλληλων οικονομικών φόνων, οι οποίοι σχεδιάσθηκαν με την πιο κρύα προμελέτη κι εκτελέσθηκαν με ειδεχθή τρόπο και μαφιόζικη απληστία.

Με λένε Χάρη Τομπούλογλου...

Τρυπιο Ευρω...

Ο Ακ. Τσοχατζόπουλος, ο Γ. Παπαντωνίου, ο Αντ. Κάντας, ο Χ. Τομπούλογλου, ο Μ. Λιάπης και τόσοι άλλοι που έκαναν πάρτι όλα αυτά τα χρόνια εκμεταλλευόμενοι τα δημόσια αξιώματά τους δεν είναι χειρότεροι άνθρωποι από εμένα κι από εσένα ταλαίπωρε αναγνώστη μου. Πολύ φοβάμαι πως κι εγώ κι εσύ θα κάναμε τα ίδια ή και χειρότερα αν περνούσαν από τα χέρια μας, για παράδειγμα, εξοπλιστικά προγράμματα δισεκατομμυρίων ευρώ. Κι αυτό δεν θα συνέβαινε γιατί γεννηθήκαμε διεφθαρμένοι και φαύλοι, αλλά γιατί έχουμε μεγαλώσει σε ένα σύστημα το οποίο υποθάλπει τα χυδαιότερα των ενστίκτων μας, τα αθωώνει και, μάλιστα, ειρωνεύεται ξεδιάντροπα όποιον θεωρεί πως οι στέρεα θεμελιωμένες κοινωνίες δε χτίζονται πάνω στην αγιοποίηση του ατομικού ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, του οικογενειακού ή τοπικού συμφέροντος, αλλά στην πρόταξη του συλλογικού. Στην κυνική παραδοχή τού Χ. Τομπούλογλου "δεν είμαι μαλάκας όλοι να τα παίρνουν και να μην τα παίρνω κι εγώ" κρύβεται όλη η πικρή αλήθεια για την τραγωδία τού πολιτισμού μας. Το εύκολο κι ατιμώρητο χρήμα, με την εξουσία και τη φήμη που συνεπάγεται, να ποιός είναι ο πραγματικός θεός μας, για τον οποίο είμαστε πρόθυμοι να θυσιάζουμε ακόμα και την αξιοπρέπειά μας...

Γιατί χαίρεται ο Σαμαράς;

του Σταυρου Καπακου, απο την Αυγη...

Στην πολιτική οι κυβερνήσεις έχουν την ανάγκη να υπόσχονται καλύτερες ημέρες. Δεν θα εξαιρεθεί από αυτή την αυτονόητη ανάγκη ο πρωθυπουργός, ο οποίος χθες, στο διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό, προέβλεψε το τέλος της ύφεσης και την προοπτική της ανάκαμψης από το 2014.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν απέφυγε ούτε αυτή τη φορά να πει πως η Ελλάδα "γίνεται ξανά μια φυσιολογική χώρα". Πώς είναι δυνατόν, όμως, να θεωρούνται φυσιολογικά φαινόμενα η μαζική ανεργία, η καταβύθιση του ΑΕΠ και η πτώση των αποδοχών σε πρωτοφανή παγκοσμίως επίπεδα;
Ο Σαμαράς, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί, διολισθαίνει προς τη γραμμή του τιμωρητικού προτεσταντισμού της Μέρκελ. Επιμένει, πάντως, πως, παρά τις κατακλυσμιαίες αυτές επιπτώσεις, η κυβέρνησή του πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα και εκφράζει την εκτίμηση ότι αυτό θα αποτελέσει "θεμέλιο της ανεξαρτησίας μας και της ελπίδας μας για το μέλλον". Λέξεις επιλεγμένες για να αποτελέσουν, υποτίθεται, απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα που θέτουν οι πολίτες.
Μεγάλο μέρος των πολιτών προσάπτει στην κυβέρνηση Σαμαρά ότι είναι υποτακτική προς την Μέρκελ και ότι παραδόθηκε άνευ όρων. Τώρα, λέει με νόημα ο Σαμαράς, με το πρωτογενές πλεόνασμα, ανακτούμε τη (χαμένη) ανεξαρτησία μας και, το κυριότερο, μπορούμε να ελπίζουμε.
Ας δούμε πώς επιτεύχθηκε το πρωτογενές πλεόνασμα, παραβλέποντας προς στιγμήν τις κατακλυσμιαίες επιπτώσεις στην κοινωνία, στοιχείο κάθε άλλο παρά αμελητέο, ίσως μάλιστα το πιο σημαντικό. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Νοεμβρίου, η κυβέρνηση "έκοψε" περίπου 3 δισ. ευρώ από τις δημόσιες επενδύσεις και εμφάνισε τις επιστροφές από την ΕΚΤ και τις κεντρικές τράπεζες, περίπου 1,5 δισ. ευρώ, ως έσοδα, προκειμένου να εμφανίσει πλεόνασμα 2,7 δισ.

Το Ελληνικό κράτος της μίζας και η Γερμανική συνενοχή....

απο το Left.gr...

Γνωστός έγκριτος δημοσιογράφος είπε χαριτολογώντας σε πρωινή ραδιοφωνική ότι είναι πολύ εύκολο να βρεις σε ποιες κρατικές προμήθειες έχουν δοθεί μίζες: έχουν όλες μπροστά τους το επίθετο «εθνικός» και ο προϋπολογισμός τους έχει από 7 ψηφία κι απάνω. Η ομολογία του πρώην διευθυντή εξοπλισμών Αντώνη Κάντα αποδεικνύει ότι το δημοσιογραφικό καλαμπούρι είναι απολύτως ακριβές ως προς το περιεχόμενο του.

Η εικόνα που δίνει ο Κάντας είναι ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του δεν υπήρξε καμία σοβαρή παραγγελία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για την οποίοι οι προμηθευτές οπλικών συστημάτων να μην δωροδοκήσουν τους κυβερνητικούς υπεύθυνους, ακόμα και με ποσά που ανέρχονταν στο 3% του προϋπολογισμού του έργου. Δεν έχουμε να κάνουμε δηλαδή με κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά με έναν γενικευμένο κανόνα διαφθοράς, όπου η αρπακτικότητα των προμηθευτών συνεταιριζόταν με την ηθική εξαχρείωση των πολιτικών.

αν αυτό είναι άνθρωπος...

Νίκος Σιγάλας, απο το Περιοδικο Χρονος...

Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία για 2 ευρώ 

Δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας. Ίσως να μη χρειάζεται κιόλας, οι περισσότεροι μπορούν εύκολα να τις φανταστούν: Στην αρχή ήταν ο πόλεμος, ένας μακρύς και ακατανόητος πόλεμος, χωρίς μέτωπα, εχθρούς και φίλους. Έπειτα ήρθε η φυγή, η μετανάστευση προς έναν άγνωστο κόσμο, που «δεν μπορεί να είναι χειρότερος», ίσως να σκέφτονταν. Σήμερα, εγκλωβισμένοι σε μια άγνωστη πόλη, χωρίς να ξέρουν ακριβώς από πού πέρασαν και πού βρίσκονται, ζουν μέσα σε μια εχθρότητα, μια αθλιότητα και μια στέρηση μεγαλύτερες κι από την προηγούμενη, μια απογύμνωση απόλυτη.

Δεν έχω γνωρίσει τους Αφγανούς μετανάστες στην Αθήνα. Δεν είμαι ένας από αυτούς τους αξιοθαύμαστους ανθρώπους –τους μόνους πραγματικά αξιοθαύμαστους σήμερα σ’ αυτή την πόλη– που προσπαθούν να κάνουν κάτι γι’ αυτούς, και για πολλούς άλλους πρόσφυγες χωρίς προσφυγική ιδιότητα. Ξέρω λίγα πέρα από την παρουσία τους στις σκοτεινές συνοικίες της πόλης και τον ακραίο εναντίον τους ρατσισμό, γνωστό σε κάθε κάτοικο ή επισκέπτη. Κι όμως αυτά τα χριστούγεννα (ας μου επιτραπεί να μη χρησιμοποιήσω κεφαλαίο) με έφεραν κοντά τους – όσο κοντά τους μπορώ να ’ρθω, μέσα στη μικροαστική μου ζωή, τον τρόπο της και τις αγωνίες της.

Ένα βράδυ σε ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι, η αγαπημένη μου φίλη Ν., που ανήκει σε αυτούς τους αξιοθαύμαστους ανθρώπους για τους οποίους έκανα λόγο, μας είπε με λίγα λόγια τα εξής:

Ασυνέχεια και αριστερή αντιπολίτευση στο κράτος...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...
Για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση της Αριστεράς...

Η απάντηση στο ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ “θα κάνει τελικά αυτά που λέει” δεν εξαρτάται μόνο ή πρωτίστως από την αποφασιστικότητα και την ηθική ακεραιότητα των στελεχών του. Αν και οι ποιότητες αυτές θα παίξουν φυσικά ρόλο σε κρίσιμες στιγμές, η δραστικότητά τους θα κρίνεται κάθε φορά σε συνθήκες πολυπλοκότερες. Όπως και να το διατυπώσουμε, λοιπόν, το ερώτημα περί “συνέπειας” του ΣΥΡΙΖΑ ρωτά, στην πραγματικότητα, αν μια μη αστική κυβέρνηση μπορεί να “επιβιώσει” πολιτικά στο πλαίσιο ενός αστικού κράτους. Αυτό θα είναι μια κυβέρνηση της Αριστεράς: μία μη αστική κυβέρνηση εντός ενός καπιταλιστικού κράτους, καθώς το τελευταίο δεν ταυτίζεται φυσικά με την κυβέρνηση – εξ ου και δεν αλλάζει με κάθε πολιτική μεταβολή. Απο εκεί, νομίζω, ξεκινά μια (απαιτητική) συζήτηση για το τι πρέπει και τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Στο βαθμό που μια τέτοια κυβέρνηση δεν είναι “σαν τις άλλες”, δεν μπορεί εξ ορισμού να στηριχτεί στα θεμέλια των προηγούμενων: στο δόγμα “έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα πάμε”. Από αυτή τη σκοπια, λοιπόν, το να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ “αυτά που λέει” σημαίνει υποχρεωτικά μια ασυνέχεια μέσα στο κράτος,

Ευτυχισμένο το 2015!

απο το SotosBlog...

Πάντα μπροστά το sotosblog, σας εύχεται ευτυχισμένο το 2015!
Το 2014 δεν χρειάζεται ευχές κι ευχολόγια. Είναι εξασφαλισμένο από μόνο του. Εντάξει, και με λίγη βοήθεια από την κυβέρνηση, δεν λέω… Οπότε, ελόγου μου τι να προσθέσω;
Άλλωστε, μην νομίζετε, θα περάσει σαν νεράκι. Ούτε που θα το καταλάβουμε. Φάτε και πιείτε άφοβα. Ό,τι κιλά φορτωθείτε, να μην σας προβληματίσουν. Θα τα πάρουμε σε μπόι. Έτσι γίνεται όταν είσαι στην ανάπτυξη. Τρία χρόνια τώρα, ε, αυτό πια το μάθαμε.
Προσωπικά, επειδή είμαι o ίδιος πιο μπροστά ακόμα και από το sotosblog, σας εύχομαι από τώρα ευτυχισμένο το 3014. Για πιο μετά, δεν υπόσχομαι τίποτε. Μόνο, να ζήσουμε, να το φχαριστηθούμε! Αρκεί να μην έχουν κοπεί μέχρι τότε οι συντάξεις. Για τους μισθούς δεν ξέρω. Παρακαλώ, όποιος ξέρει να με κρατάει ενήμερο.
Με μια κάποια ανεξήγητη νοσταλγία να με κυριεύει, θα έλεγα ότι θα μου λείψει το 2013 με τα ωραία του… Αν και, καθώς το λέω αυτό, συνειδητοποιώ ταυτοχρόνως ότι πιο πολύ θα μου λείψει το 2014. Όχι τόσο επειδή επιφυλάσσει μια μεγάλη χαστούκα για τα λαμόγια   αλλά διότι με το νέο έτος έχω υπόψη μου να αγαπήσω πιο πολύ και να μάθω περισσότερα. Χαμός θα γίνει. Φαντασθείτε, λοιπόν, πώς θα είναι η καρδιά μου και το κεφάλι μου το 3014! Γι αυτό σας λέω…
Και μην ξεχνάτε: Τα πράγματα είναι απελπιστικά. Αλλά δεν είναι σοβαρά.
Χρόνια Πολλά! 

Αποχαιρετώντας τη Βάρκιζα...

του Χαραλαμπου Γεωργουλα, απο την Εποχη...

Τι μπορεί να σημαίνει και τι απειλεί μια μεγάλη εκλογική νίκη τον ΣΥΡΙΖΑ

Το προ ε­τών σύ­ν­θη­μα σε κά­ποιους τοί­χους της Αθή­νας α­να­γ­γέ­λ­λει: «Τέ­ρ­μα η Βά­ρ­κι­ζα». Εκεί­νος που το έ­γρα­φε, ω­στό­σο, μά­λ­λον δεν φα­ντα­ζό­ταν –ού­τε α­πο­δε­χό­ταν ί­σως την πι­θα­νό­τη­τα– ό­τι θα γί­νει τό­σο σύ­ντο­μα και με τέ­τοιο τρό­πο ε­πί­και­ρο.

Συ­ν­θή­μα­τα τέ­τοιου τύ­που δεν κα­τα­γρά­φουν με α­παι­τή­σεις ε­πι­στη­μο­νι­κής α­κρί­βειας την πρα­γ­μα­τι­κό­τη­τα· α­να­λο­γίες ε­πι­χει­ρούν να δια­τυ­πώ­σουν. Η α­λή­θεια, πά­ντως, εί­ναι ό­τι για πρώ­τη φο­ρά με­τά την ή­τ­τα της α­ρι­στε­ράς στον ε­μ­φύ­λιο τί­θε­ται γι’ αυ­τήν, εκ των πρα­γ­μά­των και ό­χι βο­λο­ντα­ρι­στι­κά, ζή­τη­μα α­νά­λη­ψης της κυ­βε­ρ­νη­τι­κής ε­ξου­σίας. Και το πα­ρά­δο­ξο εί­ναι ό­τι τί­θε­ται σε μια στι­γ­μή ι­δε­ο­λο­γι­κής κυ­ρια­ρ­χίας του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, που οι δυ­νά­μεις που τον ε­κ­προ­σω­πούν ή­θε­λαν να πι­στεύουν ό­τι δεν χρειά­ζο­νται πια «ό­πλα» –και μά­λι­στα ξέ­να– για να α­πο­τρέ­ψουν έ­να τέ­τοιο ε­ν­δε­χό­με­νο.
Μή­πως, ό­μως, εί­ναι α­σύ­γ­γνω­στη ε­πι­πο­λαιό­τη­τα να κά­νου­με τέ­τοιους πα­ρα­λ­λη­λι­σμούς; Τό­τε κρι­νό­ταν ποιος θα ο­ρί­ζει την τύ­χη αυ­τού του τό­που, και η μά­χη διε­ξα­γό­ταν με πρα­γ­μα­τι­κά πυ­ρο­βό­λα ό­πλα. Τώ­ρα;

Χριστουγεννιάτικη Ιστορία - by To Skouliki Tom...

The Three Mooges...

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι άντρας του γλεντιού και δεν υπολογίζει. Στερημένος κάθε θλίψης και στενοχώριας, λύπης και πένθους, δε μπορεί να καταλάβει τη μελαγχολία των Χριστουγέννων, αφού βλέπει τη μεγάλη αυτή γιορτή σαν μία ακόμα μέρα στο γραφείο του Μεγάρου Μαξίμου, αφού, όπως έχει πει, δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα.

Η δυστυχία των ανθρώπων γύρω του ελάχιστα αγγίζει τον Αντώνη Σαμαρά. Αντιθέτως τους βρίσκει κακομοίρηδες και μίζερους, επειδή νοιάζονται μόνο για τα λεφτά που δεν έχουν να ξοδέψουν στις ταβέρνες που δεν πάνε, αντί να είναι ευγνώμονες που τους έχει απαλλάξει από τα βάρη του πλουτισμού αυτές τις άγιες μέρες και τρώνε στα συσσίτια του "Όλοι μαζί μπορούμε".

Πρόσωπο της χρονιάς (2013)...

ο βιβλιοθηκάριος...

Επιλέγω κάθε χρόνο το πρόσωπο που θεωρώ πως συμπυκνώνει όσα η χρονιά που πέρασε καθόρισε σε συλλογικό επίπεδο. Φέτος δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το γνώριμο εδώ και δεκαετίες πρόσωπο της ΕΡΤ. Στη δημόσια κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση χρωστάμε μεγάλο μέρος των συγκινήσεων, της γνώσης και της γνώμης μας, της ψυχαγωγίας και της ενημέρωσής μας, της μνήμης, της θαλπωρής, τη συντροφιάς, του νόστου, της διασκέδασής μας. Από αυτήν είδαμε κι ακούσαμε τις πρώτες παιδικές εκπομπές, αυτή μας συντρόφεψε κάτι κυριακάτικα απογεύματα παίζοντας παλιά λαϊκά, με αυτήν μελαγχολήσαμε Κυριακές βράδυ ακούγοντας την "Αθλητική Κυριακή", σε αυτήν ακούσαμε πιτσιρίκια και ύστερα πάλι φαντάροι θεατρικές παραστάσεις, αυτή μας ταξίδεψε στις ψυχές του πολιτισμού μας, αυτή ήταν το παράθυρό μας στον κόσμο.

Αυτή την ΕΡΤ, ίσως τον ισχυρότερο θεσμό της συλλογικής μας έκφρασης και μνήμης θέλησε φέτος η κυβέρνηση να εξαφανίσει. Χτυπώντας την ΕΡΤ θέλησε να δώσει το ισχυρότερο χτύπημα στην κοινωνική συνοχή, διέλυσε το βασικό κορμό του πολιτισμού μας, έστειλε το μήνυμα πως είναι έτοιμη να διαλύσει τα πάντα- όπως και κάνει.

Η ΕΡΤ αντιστάθηκε. Αντισταθήκαμε κι εμείς μαζί της, Και πολλοί καλλιτέχνες, και πνευματικοί άνθρωποι. Όχι όλοι.

Όχι όλοι...

Η ΕΡΤ, σκέφτομαι, το τελευταίο που μας έδωσε ήταν μια ευκαιρία να εξεγερθούμε...

Οι εξωγήινοι ζουν ανάμεσά μας και είναι υπουργοί...

Τρυπιο Ευρω...

Ποιός είπε πως δεν υπάρχουν εξωγήινοι; Είναι τόσο εξοικειωμένοι, μάλιστα, με το όλο περιβάλλον που έχουν πάρει κι ανθρώπινες μορφές. Μπορώ να σας κατονομάσω, μάλιστα, με μεγάλη ευκολία τρεις από αυτούς: τους υπουργούς Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, Υγείας Αδ. Γεωργιάδη και Περιβάλλοντος Γ. Μανιάτη. Ο πρώτος αποδίδει στον περσινό ήπιο χειμώνα την πτώση στα έσοδα από το πετρέλαιο θέρμανσης, ο δεύτερος πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος για να καταπολεμηθεί το λαθρεμπόριο καυσίμων είναι να ξεπαγιάσουν οι έλληνες και την ίδια ώρα σπεύδει να αρνηθεί πως έχει οποιαδήποτε σχέση με τον "γίγαντα" πρόεδρο του "Αγλαΐα Κυριακού" και κολλητό του φίλο που πιάστηκε επ' αυτοφώρω να δωροδοκείται, ενώ ο τρίτος ζητά από τους πολίτες που υφίστανται τις συνέπειες μιας οικονομικής γενοκτονίας να επενδύσουν στην πράσινη ενέργεια, το όραμα δηλαδή του ρεζίλη των Παπανδρέου που στα χαρτιά ήθελε να μας μετατρέψει σε Δανία τού Νότου αλλά μας έκανε Ζιμπάμπουε του Βορρά...

Οι διαφημίσεις, στην εποχή της κρίσης...

του Μιχαλη Παναγιωτακη, απο την Αυγη...

Προσωπικά, ποτέ δεν αγάπησα την διαφήμιση, ιδίως την τηλεοπτική. Αυτή η οργανωμένη φενάκη, η τέχνη της εξαπάτησης, το ψεύδος της καταναλωτικής ευδαιμονίας,
οι ηθοποιοί που ντύνονταν οδοντογιατροί ή μηχανικοί για να πουλήσουν διάφορα με προσποιητή αυθεντία: όλη η κουλτούρα της οργανωμένης παραπλάνησης μου ήταν και παραμένει απεχθής.
Από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά όμως νιώθω πλέον φυσική, σωματική αποστροφή στη θέα τηλεοπτικών διαφημίσεων. Στο ελάχιστο που παρακολουθώ τηλεόραση κοιτάζω με φρίκη αυτό τον χορό ψυχωτικής καταναλωτικής χαράς που γεμίζει τις οθόνες εν μέσω της πάνδημης κατάθλιψης και παγωμάρας - μεταφορικής και κυριολεκτικής. Ευτυχείς χρήστες κινητής τηλεφωνίας, σαν να διαφημίζουν παραισθησιογόνα, παρουσιάζονται σε ένα παράλληλο κόσμο όπου καμία κρίση δεν τους αφορά παρά μόνο ενθουσιάζονται για την παραμικρή δυνατότητα επιπλέον γραπτών μηνυμάτων· αυτοκινητόβιοι ερήμην κάθε άγχους κατάθεσης πινακίδων (ή και πλαστογράφησής τους βεβαίως) και τεκμηρίου, μηδέ περί της τιμής της βενζίνης έγνοια,

Απροσδιοριστία ή αντιστοιχία;

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Μετά από τέσσερα χρόνια μνημονιακής θύελλας τι μπορεί να κυοφορεί η νέα χρονιά; Στο ερώτημα, βεβαίως, δεν υπάρχει μια μόνο απάντηση. Επειδή είναι πολυσύνθετο, εξαρτάται από πολλούς συμπλεκόμενους παράγοντες και κυρίως τις κοινωνικές δυναμικές και την πολιτική τους έκφραση. Παρά το γεγονός, όμως, ότι ισχύει εδώ, όπως στον μικρόκοσμο, η αρχή της απροσδιοριστίας, ας επιχειρήσουμε ένα «τεστ εγκυμοσύνης».
Ας δεχτούμε ότι οι «εξετάσεις» με τις κυβερνητικές προδιαγραφές υγείας είναι θετικές. Ετσι, αναφέροντας μόνο δύο δείκτες, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν αυξάνεται το 2014 κατά 0,5% και η ανεργία μειώνεται 1%. Ας προσθέσουμε ότι επιβεβαιώνεται το περίφημο «πλεόνασμα», η Ελλάδα απαλλάσσεται από το υπάρχον μνημόνιο και «βγαίνει» στις αγορές.
Τι σημαίνει αυτό; Από τα 40-50 δισ. που έχουν χαθεί από το ΑΕΠ ως τώρα, αναπληρώνεται λιγότερο από 1 δισ. Επιπλέον, η επίσημη ανεργία μειώνεται από 1,345 σε 1,333 εκατ. πολίτες. Με βάση τα αποτελέσματα αυτά, που κινούνται στα όρια του στατιστικού λάθους και διαμορφώνονται υπό προϋποθέσεις, επιβεβαιώνεται μια άλλη αρχή. Αυτή της αντιστοιχίας. Η νέα χρονιά θα είναι περίπου ίδια με την παλιά για την καθημερινότητα.
Σ΄ ένα δεύτερο επίπεδο, ας δεχθούμε ότι πράγματι δεν ενσκήπτει άλλο «μνημόνιο», τακτοποιείται «μαγικά» η βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους, δεν συνάπτεται νέο άλλο δάνειο, ούτε αναλαμβάνει την άσκηση πολιτικής καινούργια τρόικα. Κατασκευά­ζε­­ται, δηλαδή, μια νέα μεγάλη ιδέα. Ψευ­δής καθ΄ όλα, αφού η επιτήρηση (διάβαζε εκχώρηση κυριαρχίας), πέραν της θεσπισμένης λιτότητας για όλα τα κράτη της ευρωζώνης, είναι παρούσα μέχρι την απο­­πληρωμή του 75% του δημόσιου χρέους. Εν ισχύι σε κάθε προβλεπτό μέλλον η χώρα έχει την «τρόικά» της.

Θρησκείες, χρόνος, πολιτική...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Είναι καιρός όλες οι δομές της κοινωνίας να τιναχτούν στον αέρα, να ανατραπεί η στρεβλότητα του δρόμου που έχει ακολουθήσει η ανθρωπότητα, να αποδιωχτεί από το δέρμα της η ηλιθιότητα (η γνώμη μας είναι μόνο) των θρησκειών και του αχαλιναγώγητου εγώ· να εξοριστoύν η απληστία, η εξουσιομανία, αλλά και ο φόβος μπροστά στην όντως πολιτική και την ελευθερία. «Το πρόβλημα δεν είναι ο χριστιανισμός» μου λένε φίλοι, ουδεμίαν σχέσιν έχοντες με τα αναπόδεικτα παραληρήματα των θρησκειών και των διαφορετικών, παρακαλώ, θεών που η καθεμιά τους έχει κατασκευάσει. Δεν χρειάζονται εδώ επιχειρήματα υπέρ ή κατά της ύπαρξης του Θεού. Πολλά έχουν γραφεί από δεδηλωμένους αθεϊστές. Πιστεύω ότι από τη στιγμή που δηλώνεις ότι είσαι κάτι δεν είσαι τίποτε, αλλά κι αυτό πίστη είναι… Αλλά η προϋπόθεση της ζωής, η σεξουαλικότητα δηλαδή, έχει αντιμετωπιστεί σαν έγκλημα από τις θρησκείες, σαν ακαθαρσία… Αλλά και ό,τι υμνεί τη ζωή: το γέλιο, ο χορός, το τραγούδι, η ομορφιά έχουν βεβηλωθεί από τους θεωρητικούς (τι βλασφημία…) των θρησκειών. Ωραία, δεν είναι οι θρησκείες το πρόβλημα, δεν είναι αυτές που καθιστούν τον άνθρωπο άβουλο και ηλίθιο, να το δεχτούμε. Αλλά τότε τι είναι; Η ραθυμία του μήπως; Η ανισομέρεια του νου; Οι λίγοι ξύπνιοι, που ξέρουν πώς να εξουσιάσουν; Η πολυπλοκότητα του ανάγλυφου του πλανήτη σε συνδυασμό με την πολυδιάχυση των ανθρωπίνων σωμάτων; Δεν χρειαζόμαστε μήτε αγίους μήτε ήρωες· ούτε αρχηγούς ούτε μοντέλα και σταρ του Χόλιγουντ. Εάν μας αφαιρέσουν όλα αυτά βεβαίως, θα γίνουμε ακόμη πιο ηλίθιοι, διότι δεν έχουμε ως χώρα σχολεία και νοσοκομεία…

Εθνικά επωφελείς μίζες...

Του Γιάννη Αλμπάνη, απο το Red NoteBook...

Η ανατριχιαστική απολογία του πρώην αναπληρωτή γενικού διευθυντή Αντώνη Κάντα επιβεβαιώνει πράγματα που όλοι γνωρίζαμε, αποκαλύπτει ότι ορισμένα άλλα είναι πολύ χειρότερα απ’ όσο νομίζαμε και τεκμηριώνει για πρώτη φορά με επίσημο τρόπο κάποια ακόμη που υποψιαζόμαστε.

Όσα ξέραμε…

Πρώτα απ’ όλα, το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει με την κατάθεσή του ότι δεν υπάρχει προμήθεια του υπουργείου Άμυνας για την οποία να μην πέφτουν μίζες. Ο Κάντας δεν μιλάει μόνο για τα γνωστά σκάνδαλα, όπως αυτό των υποβρυχίων (για το οποίο μόλις πριν λίγες μέρες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αποφάσισαν ότι δεν συντρέχει λόγος έρευνας…), αλλά και για άλλα, που δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό, όπως η προμήθεια των αντιαεροπορικών συστημάτων ASRAD. Στην ουσία, ο Κάντας ομολογεί ότι δωροδοκήθηκε για όλες τις σημαντικές παραγγελίες οπλικών συστημάτων που έγιναν επί θητείας του. Προσθέτει δε ότι στο πάρτι των δωροδοκιών εμπλέκονται και τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μίζα είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση.

Χρόνος και υποσχέσεις...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

Τελευταίο κείμενο αυτής της χρονιάς και, θες δεν θες, σε πιάνει αυτή η μάταιη ανάγκη των απολογισμών για όσα έγιναν, για όσα θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν, αλλά και η ανάγκη των υποσχέσεων «εις εαυτόν», μπροστά στον βόμβο της νέας χρονιάς. Ανθρώπινα πράγματα. Αρκεί να τα ζει κανείς στο ύψος ακριβώς που τους αξίζει: στο ύψος του ανθρώπου.
Δεν είναι λίγο, δεν πρόκειται για αίσθημα ταπεινοφροσύνης. Άλλωστε, δεν εκτιμώ καθόλου μα καθόλου το επιβεβλημένο στανικά αίσθημα ταπεινότητας που έτσι όπως προβάλλεται λίγο απέχει (ίσως καθόλου) από τη δουλικότητα. Γιατί είναι μικρή απόσταση από την πίστη και την υπακοή στον άρχοντα του ουρανού, την άνευ κρίσεων, αμφιβολιών και λοιπών ανταρσιακών εκδηλώσεων, στην παρόμοια πίστη και υπακοή στους άρχοντες του «μάταιου» αυτού κόσμου. Του απέραντα μάταιου, αλλά και απέραντα ωραίου, αφού η ομορφιά είναι εκείνη που μας σώζει, επειδή εμείς είμαστε που τη σώζουμε. Γιατί η ομορφιά είναι όπως ο χρόνος: χωρίς εμάς δεν υπάρχει. Και ας μην ξεχνάμε ότι, όπως ο χρόνος, έτσι και η ομορφιά είναι ένα μέγεθος απροσμέτρητο.
Οπότε, για ποια ταπεινότητα να μιλήσουμε; Ο άνθρωπος δεν υπάρχει ως ταπεινό υποκείμενο ποικίλων υποχρεώσεων. Κι αν υποθέσουμε ότι έχει κάποια θεμελιώδη υποχρέωση, αυτή δεν είναι άλλη από το να είναι άνθρωπος. Δηλαδή συνείδηση ελευθερίας και εσαεί άπειρο. Οπότε, ιδού η ωραία ματαιότητα των χρονικών κατατάξεων για να μπορέσεις να συνεννοηθείς με τη θνητή αθανασία και να κατανοήσεις το μηδέν (το μηδέ εν) που σε περιβάλλει. Το μηδέ εν που ανεπιστρεπτί χωνεύεται στο εν του παντός.

Ανασκόπηση...

Του ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

ΤΙ ΣΟΥΜΑ να κάνεις; Εδώ τα τελευταία χρόνια περνάνε σαν τη μέρα της Μαρμότας. Ενας ορός στάζει το ζουμάκι με τις απαραίτητες βιταμίνες, ίσα ίσα για να μη γράψει ευθεία γραμμή ο παλμογράφος. Οι συγγενείς έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες στον Θεό και οι γιατροί συνεχίζουν να ζητάνε φακελάκι ακόμη και για τον ορό.

 Η μεγάλη ήττα μας είναι η παραδοχή.
Η παραδοχή πως μαζί τα φάγαμε, πως έπρεπε να τιμωρηθούμε, να μάθουμε να ζούμε αλλιώς. Και κυρίως η παραδοχή πως η Οικονομία είναι φυσικό φαινόμενο και όχι πολιτική επιλογή. Η παραγωγή, η ανάπτυξη, η διανομή, η πρόνοια φύονται ελεύθερα στη φύση και το ανθρώπινο χέρι δεν μπορεί να επέμβει σε τίποτα. Ετσι είναι γιατί έτσι είναι! Είναι η πλέον αποκαρδιωτική παρατήρηση. Η αυτονόητη σκέψη, πως η οργάνωση των κοινωνιών αφορά επιλογές των ανθρώπων, ακούγεται σαν μεταφυσική δοξασία. Αναφερόμαστε στην Οικονομία σαν να αναφερόμαστε σε καταστροφικό σεισμό. Πώς να τα βάλεις με τη φύση; Τι να προβλέψεις και τι να διορθώσεις;
Αυτή η παραδοχή είναι και ο βιότοπος του κυνισμού της εξουσίας. Σε αυτό πατάνε ο Στουρνάρας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος. Σαφώς και οι κρίσεις, προσφέρουν μια ευκαιρία για ένα διαφορετικό κοίταγμα της ζωής και των προτεραιοτήτων. Αυτό όμως πρέπει να ισχύει για όλους, αλλιώς μετατρέπεται σε βάναυση επιβολή δαρβινικών θεωριών.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πώς θα κριθούμε από την Ιστορία. Δεν μπορώ να προβλέψω ποιες εκτιμήσεις και ποιοι χαρακτηρισμοί θα επικρατήσουν σε πολλά χρόνια, για τη στάση μας απέναντι στην κρίση. Δειλοί; Σοφοί; Ψύχραιμοι; Τρομοκρατημένοι; Ομως δεν μπορεί να μας νοιάζει αυτό. Η Ιστορία θα γράψει ό,τι κάνουμε. Η Ιστορία αφορά τους επόμενους. Ως ανάγνωσμα, ως συσσωρευμένη συλλογική εμπειρία. Εμάς είναι η ζωή μας. Οταν παλεύεις με τα κύματα και βλέπεις ένα φωτογράφο να σε τραβάει από τη στεριά, δεν φροντίζεις να χτενίσεις τα μαλλιά σου...