Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Όλα είναι ένα ψέμα… Κύριε Σόιμπλε...

Γράφει ο Αποστόλης Φωτιάδης, aka @Balkanizator   για τον Παραλληλογραφο...
schaeuble
Δεκατρία χρόνια και δυο μήνες πριν ο Σόιμπλε υποβάλει την παραίτηση του από την κεφαλή του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU) εμπλεκόμενος προσωπικά σε σκάνδαλο χρηματισμού του κόμματος με μαύρο χρήμα…
…είναι στα αλήθεια οδυνηρό αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες. Είναι η καταστροφή μιας οικονομίας και ακόμη περισσότερο ο θάνατος των ονείρων μιας κοινωνίας. Βέβαια όπως όλοι, φρόντισαν για αυτό τα ντόπια φερέφωνα της ετερόφωτης κυριαρχίας, μαθαίνουμε ότι αυτά παθαίνει όποιος πλένει μαύρο Ρωσικό χρήμα και επενδύει το μέλλον του στον καπιταλισμό-καζίνο. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Γίνονται όμως ακόμη πιο οδυνηρά όταν αυτή την αλήθεια την σφετερίζονται άνθρωποι σαν το Σόιμπλε για να σου τρίψουν στη μούρη τα ψέματα τους…
…την δύσκολη εκείνη νύχτα ο τότε ηγέτης του CDU, αν και αρχικά το αρνείται, αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι έχει ο ίδιος παραλάβει 100,000 μάρκα σε μετρητά από τον Karlheinz Schreiber, φυγόδικο τότε έμπορο όπλων ο οποίος συχνά έδινε χρήματα σε στελέχη του CDU. Στο τέλος παραδέχτηκε ότι συνάντησε τον κ. Schreiber πολλές φορές και όχι μόνο μία όπως αρχικά είχε πει… (http://www.thedailybeast.com/newsweek/2000/02/27/scandal-sinks-schauble.html)
Το παραμύθι αλλάζει αναλόγως τη χώρα αλλά η ιστορία είναι η ίδια. Το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου ήταν ένα πλυντήριο μαύρου χρήματος για τη διάσωση του οποίου δεν μπορούν να πληρώσουν οι σκληρά φορολογούμενοι Γερμανοί. Στην Ελλάδα ήταν οι τεμπέληδες του δημοσίου, στην Ιταλία οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, μετά αυτοί ανακαλύφθηκαν και για την ελληνική αφήγηση, στην Ισπανία η φούσκα των ακίνητων, στην Ιρλανδία τα ίδια με την Κύπρο και στην Πορτογαλία; ε μα ήταν απλώς χρεοκοπημένη και πολύ μικρή για να χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη δικαιολογία. Όλες ήταν άρρωστα μοντέλα ανάπτυξης τα οποία έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν όπως είπε ο Σόιμπλε. Σε αυτούς που του κάνουν κριτική ότι η Γερμανία αντί να βοηθάει για την λύση της κρίσης την χρησιμοποιεί για να επεκτείνει την ηγεμονία της ο Σόιμπλε απάντα ότι τον ζηλεύουν «όπως τον καλό μαθητή στο σχολείο».
Όντως ο κ. Σόιμπλε έχει μαθητεύσει δίπλα στους καλύτερους. Όταν δεκατρία χρόνια και δύο μήνες πριν υπέβαλε την παραίτηση του ήταν ο προστατευόμενος και επίλεκτος διάδοχος του Καγκελάριου Χελμούτ Κολ, ο οποίος είχε στήσει το πλυντήριο που γέμιζε τα ταμεία του κόμματος για περίπου δυο δεκαετίες. Ο Σόιμπλε ήπιε το πικρό ποτήρι και αποχαιρέτισε την καρέκλα νούμερο ένα για πάντα. Ήταν επίσης από τους βασικούς διαπραγματευτές της επανένωσης των δυο Γερμανιών το 90’, που εφάρμοσαν το δόγμα άγριας λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων που επέβαλε τότε η Τροιχαντ (http://en.wikipedia.org/wiki/Treuhand). Ήταν πάντα στην ουσία ένας φονταμενταλιστής του νεοφιλελευθερισμού.
Το πρόβλημα με το να είσαι  ζηλωτής είναι ότι πρέπει να κρύψεις  την πώρωση σου πίσω από μια αληθοφανή αφήγηση, πρέπει να επικαλείσαι κάποιου είδους ηθικό πλεονέκτημα απέναντι σε αυτόν που εξαναγκάζεις να προσκυνήσει το δικό σου θεό. Αυτό όμως είναι “ηθικισμός”, όχι ηθική. Όταν μαζί με πολλούς άλλους οι Γερμανοί ανταποκριτές πλημμύρισαν την Αθήνα πριν από τρία χρόνια, με εξαίρεση μερικούς από τους καλύτερους επαγγελματίες διεθνώς, ήρθαν με αυτήν την ατζέντα. Δεν ρωτούσαν τον κόσμο τι πήγε λάθος, του έλεγαν αυτοί τι έκανε λάθος, και γιατί τώρα είχε έρθει η ώρα να τιμωρηθεί. Ήξεραν μάλιστα πόσους δημόσιους υπαλλήλους είχε η Ελλάδα, παρότι αυτό δεν το ήξερε ούτε η ελληνική κυβέρνηση. Αυτοί ήταν πάντα μεταξύ 1 και 1,5 μύρια και οι περισσότεροι ήταν αργόσχολοι, βύσματα ή τεμπέληδες. Όταν η απογραφή τους έβγαλε λίγο κάτω από 700 χιλιάδες και μερικά σοβαρά στατιστικά τους έβγαζαν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους δεν βρέθηκε ούτε ένας για να πει την άλλη άποψη. Στην Ελληνική περίπτωση οι Γερμανοί δημοσιογράφοι μίσησαν μέχρι και τους ελίτ αφού λόγο απείθειας ή ανικανότητας αργούν του θανατά να προχωρήσουν τα προγράμματα των μνημονίων.
“Η Κύπρος είναι μοναδική περίπτωση” και “Η Κύπρος είναι μοναδική περίπτωσ”η… και πάνω από όλα “Η Κύπρος είναι  μοναδική περίπτωση”.
«Η Κύπρος είναι  μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση  και εμείς βρήκαμε τη λύση για  αυτό» είπε σήμερα ο Σόιμπλε.
Στην Ελληνική περίπτωση είχαν βέβαια κάποιο δίκιο, αφού η χώρα ήταν μπάχαλο. Στην Κύπρο όμως που δεν είναι μπάχαλο οι Γερμανοί πήγαν να εφαρμόσουν την πετυχημένη συνταγή βιαστικά. Αρκεί να έβλεπε κανείς τον παρουσιαστή του δημοσίου Γερμανικού ZDF, που ολοφάνερα περνιέται για υπόδειγμα δημόσιου υπάλληλου-δημοσιογράφου, να ανοίγει το κεντρικό δελτίο στάζοντας κυνισμό για την Κύπρο και τους Κύπριους που (κατά προσέγγιση) «πλένουν το χρήμα των Ρώσων», «επιχειρηματικό μοντέλο των Κυπρίων που είναι απλώς ένα πλυντήριο μαύρου χρήματος» ή τελικά «τους Κύπριους που συνετρίβησαν, από την Γερμανία που κυριάρχησε».
Σύμφωνα με έρευνα που συνυπογράφουν ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΕCD) και η FATF (Financial Action Task Force) ένα διακυβερνητικό όργανο που προωθεί την εφαρμογή νομοθεσίας για την καταπολέμηση μαύρου χρήματος, η Γερμανία είναι η χώρα στην οποία ξεπλένονται κάθε χρόνο περισσότερα από κάθε άλλη Ευρωπαϊκή οικονομία. Περίπου 50 έως 60 δις κάθε χρόνο (65 έως 78 δις δολάρια) κάθε χρόνο. Οι Γερμανικές αρχές καταφέρνουν να εντοπίσουν μόνο ένα 0,5% από αυτά. (http://flarenetwork.org/media/files/echo2_ml-in-de.pdf). Η Γερμανική οικονομία είναι για την ακρίβεια μία από τις πιο αγαπημένες του Διεθνούς Οργανωμένου Εγκλήματος (http://www.dw.de/germany-a-safe-haven-for-money-laundering/a-16343313) και ιδιαίτερα της  Ιταλικής Μαφίας όπου και επανεπενδύει τεράστιο μέρος των παράνομων κερδών της. Εκεί έστησε και ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα των τελευταίων χρόνων. Το γνωστό και ως “Υπόθεση Di Girolamo” με ξέπλυμα δυο δις και εξαγορά ανύπαρκτων ψήφων Ιταλών της διασποράς σε χωριά γύρο από την Στουτγάρδη, με τις οποίες εξελέγη Γερουσιαστής του Κόμματος του Λάου της Ελευθερίας ο ομώνυμος Γερουσιαστής (http://www.computerworlduk.com/news/networking/19033/italian-telcos-caught-up-in-massive-mafia-fraud/). Η Deutsche Bank έχει μια από της πιο εκτεταμένες μοχλεύσεις κεφαλαίου στο κόσμο, ώστε πολλοί να την περιγράφουν ως μια σταθερή φούσκα. Οι υπηρεσίες αποτελούν το 70% της Γερμανικής οικονομίας. Η Γερμανία έχει λίγο πολύ το οικονομικό μοντέλο της Κύπρου, με δυο βασικές διαφορές. Έχει βιομηχανική παραγωγή και… δεν χρειάζεται κάποιον να την διασώσει. Όλη η ευρωζώνη στην πραγματικότητα στηρίζεται πάνω στο ίδιο χρεοκοπημένο πια επιχειρηματικό μοντέλο. Και η Γερμανία χρησιμοποιώντας την κρίση αποπειράται μια μεγάλη απόδραση. Εγκαταλείπει μια μπίζνα που έστησαν συλλογικά οι Ευρωπαϊκές ελίτ, υποσχόμενη δια στόματος Μέρκελ (στο ετήσιο δείπνο της ελίτ Ευρωπαίων βιομηχάνων την προηγούμενη εβδομάδα στο Βερολίνο) μια μελλοντικά ανταγωνιστική Ευρωπη χρεώνοντας την αποτυχία στους άλλους. Κοινωνικοποιεί το κόστος της φούσκας της ευρωζώνης στις χώρες του νότου, προωθεί την εσωτερική υποβάθμιση ώστε στο μέλλον να έχει μια ζώνη φθηνής εργατικής δύναμης, προσπαθεί να μονοπωλήσει τον έλεγχο της ροής κεφαλαίων στην ευρωζώνη. Ίσως έτσι επιβιώσει στον άγριο κόσμο που ανατέλλει, όπου η Ευρώπη θα είναι ένας ακόμη παίκτης ανάμεσα στους αναπτυσσόμενους γίγαντες.
Πόσο αντέχει όμως ένα ψέμα; Από τα ερείπια της Κύπρου θα γεννηθούν γεωπολιτικά τέρατα. Από τα ερείπια της Ελλάδας επιστρέφουν στο προσκήνιο τα χειρότερα φαντάσματα της Ευρωπαϊκής ιστορίας. Η Ιταλία, και ίσως σε λίγο η Πορτογαλία, μένουν ακυβέρνητες. Ο απομονωτισμός της Γερμανίας και η εμμονή στις πολιτικές λιτότητας διαρρηγνύουν τα θεμέλια όχι μόνο της ευρωζώνης, αλλά και ολόκληρου του Ευρωπαϊκού προγράμματος. Ίσως αυτά είναι υπολογισμένα στην εξίσωση ηγεμονίας του Σόιμπλε ως το αναγκαίο κόστος. Αυτό εάν τον υπερτιμήσει κάνεις ως πολιτικό. Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για έναν μέτριο ψεύτη. Ή μάλλον για έναν εραστή της μισής αλήθειας.

Δύο πολύ μικρά σχόλια για τα Κυπριακά....

Του Χρήστου Λάσκου, απο το Alter Thess...
kypros1-300x214.jpg
- Πολλά έχουν γραφεί και θα συνεχίσουν να γράφονται τις επόμενες μέρες με αφορμή τα κυπριακά γεγονότα. Η κυβέρνηση είναι σε τέτοιο βαθμό έκθετη, που, αν συνεργήσουν στοιχειώδεις ακόμη πρόσθετες προϋποθέσεις, δεν είναι καθόλου απίθανο να καταρρεύσει –αν και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως θα κάνει τα αδύνατα δυνατά, ώστε κάτι τέτοιο να μη συμβεί. Ας μην παραξενευτεί κανείς αν το επόμενο κυβερνητικό σχήμα περιλαμβάνει ταυτοχρόνως τη ΔΗΜΑΡ και τη Χρυσή Αυγή σε μια αγαστή προσπάθεια οικοδόμησης του «Ευρωπαϊκού Συναγερμού». Θέλω να πω, ίσως ακόμη δεν είδαμε τίποτε.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, είναι απολύτως έκθετη. Μ’ όλο που τα καθεστωτικά μέσα –δηλαδή, σχεδόν όλα- εφάρμοσαν με συγκινητική παρρησία και κατά γράμμα την, πετυχημένη στη διάρκεια των εκλογών του περασμένου Ιουνίου, συνταγή της τρομοκράτησης του ελληνικού λαού, μ’ όλο που στοχοποιήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως, ως ανεύθυνος λαϊκιστής, που μας οδηγεί σε, μια αντίστοιχη με την κυπριακή, καταστροφή είναι πολύ πιθανό πως αυτή τη φορά θα αποτύχουν. Γιατί, πρώτον, η δική μας συντελεσμένη καταστροφή -30% ανεργία, 60% ανεργία νέων, 30% ύφεση, εξωφρενική μείωση των λαϊκών εισοδημάτων- είναι αυτό που κινδυνεύει να υποστεί η Κύπρος και, δεύτερον, δεν πιάνει το παραμύθι πως το κυπριακό «όχι» οδήγησε σε χειρότερη λύση από αυτήν που είχε δρομολογηθεί με την πρώτη απόφαση. Είναι ηλίου φαεινότερον πως η κυπριακή καταστροφή είχε επέλθει ήδη με την απλή υπόνοια πως μπορεί και να πειράζονταν οι καταθέσεις, έστω κι αν δεν αποφασίζονταν τελικά αυτό, αλλά εφαρμόζονταν ένα από τα συνήθη μέχρι πριν από δύο εβδομάδες προγράμματα «διάσωσης». Και, επιπλέον, είναι προφανές σε όλους πως με το «όχι» -και χωρίς να το πιστεύει, μάλιστα, η κυπριακή κυβέρνηση- διασώθηκαν οι μικρομεσαίοι καταθέτες.
Να, όμως, που ήρθε και το επόμενο χτύπημα, για να αποδείξει πόσο η ελληνική κυβέρνηση είναι η πιο ταξικά ταγμένη σε ολόκληρο τον κόσμο, κυριολεκτικά. Προσέξτε, για να μην παρεξηγούμε: όχι δωσίλογη, αλλά ταξικά ταγμένη με τον πιο εμμονικό τρόπο, που θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Τώρα θα πρέπει να εξηγήσει και πώς συνέβη και οι Κύπριοι δεν βάζουν χέρι στα αποθεματικά των ταμείων, του δημοσίου, των πανεπιστημίων και τα λοιπά, τα οποία το ελληνικό PSI σχεδόν διέλυσε.

- Την ίδια στιγμή, η επιλογή που έγινε για την Κύπρο και η διάχυση των απολύτως εύλογων και φρικτών ανησυχιών από την Ισπανία μέχρι τη Σλοβενία και από τη Μάλτα μέχρι το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο κάνουν την κατάσταση εξαιρετικά ανισόρροπη και μεσοπρόθεσμα ίσως χαοτική, σε ό,τι αφορά την προοπτική της ίδιας της Ευρωζώνης. Και αναρωτιούνται πολλοί: τι κάνει, τέλος πάντων, η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ηγεσία; Θέλει να μετατρέψει τη σύνολη Ευρωζώνη σε πλίνθους και κεράμους, ατάκτως ερριμμένους; Είναι «ανεπαρκής»; Ή, πράγμα που είναι και το πιο δημοφιλές σχήμα, υποκύπτει στα άμεσα συμφέροντα της Γερμανίας που κερδίζει από την παρούσα εξέλιξη της κρίσης και, συνεπώς, θέλει να την παρατείνει;
Η συζήτηση έχει ξεκινήσει. Εγώ εδώ θα κάνω μόνο μια μεθοδολογική παρατήρηση. Αν δεν αποκτήσει αυτή η συζήτηση σοβαρή θεωρητική αγκύρωση πολύ λίγα αποτελέσματα θα αφήσει. Εννοώ, όσο πληροφορείται κυρίως από τα mainstream οικονομικά έντυπα, τα διάφορα φαϊνάνσιαλ και τα τάιμς δεν πρόκειται να διαμορφώσει ένα συνεκτικό σχήμα για το τι μέλλει γενέσθαι, έστω κι αν αρκετές φορές έχει ενδιαφέρουσες απολήξεις.
Αντίθετα, η, εν πολλοίς άγνωστη, διεθνής μαρξιστική παραγωγή σχετικά με τη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση μας δίνει πολύ περισσότερες δυνατότητες. Ορίζοντας την κρίση ως κρίση υπερσυσσώρευσης υποσημειώνει εμφατικά πως η υπέρβασή της, με καπιταλιστικούς όρους, είναι αδύνατη χωρίς εκτεταμένη καταστροφή του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου. Πράγμα που υπογραμμίζει ένα πραγματικό στρατηγικό αδιέξοδο για το σύστημα στο μέτρο που η Lehman Brothers έδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας πόσο επικίνδυνο και ανεξέλεγκτο μπορεί να αποβεί το εγχείρημα «απελευθέρωσης» μιας ευρείας διαδικασίας απαξίωσης και καταστροφής του κεφαλαίου.
Τα πέντε χρόνια μετά από το 2008 οι αστικές ηγεσίες κινήθηκαν με βασική γραμμή το φόρτωμα του συνόλου των βαρών στον κόσμο της εργασίας. Η αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης και η ριζικά αντιπροοδευτική διανομή του εισοδήματος και του πλούτου τους έδωσε κάποιες ανάσες. Η υπερσυσσώρευση, ωστόσο, όχι μόνο δεν έχει αρθεί, αλλά και αποτελεί, ακριβώς λόγω της εφαρμοζόμενης πολιτικής, ακόμη μεγαλύτερο ζήτημα από ό,τι στην αρχή της κρίσης.
Η καταστροφή κεφαλαίου, επομένως, είναι αναπόφευκτη. Κι όσο και αν, μόλις πρόσφατα, με την αναμόρφωση των συμφωνιών της Βασιλείας, δόθηκε περισσότερος χρόνος στους τραπεζίτες για να συμμετάσχουν και οι ίδιοι στις διασώσεις των «ιδρυμάτων» τους1 -και σημειώστε πως το συνολικό χρέος των τραπεζών που είναι εγκατεστημένες, αποκλειστικά και μόνο, στις 6 [πιο προβληματικές] χώρες [του ευρωπαϊκού Νότου] που επλήγησαν περισσότερο φτάνει τα 9.4 τρισ. ευρώ, [ενώ το] συνολικό χρέος των κρατών αυτών αντιστοιχεί σε 3.5 τρισ. – φαίνεται πως, στην Ευρωζώνη, δοκιμάζεται μια πρώτη –πειραματική;- στροφή. Φαίνεται, δηλαδή, πως δοκιμάζεται η έναρξη μιας διαδικασίας καταστροφής υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου.
Δεν είναι σίγουρο πως θα πάει μακριά. Είναι, όμως, σίγουρο, νομίζω, πως μ’ αυτά και μ’ αυτά, η διάλυση της Ευρωζώνης γίνεται όλο και περισσότερο πιθανή, όσο κι αν έχει αποδειχτεί μέχρι σήμερα ένα πραγματικά εξαιρετικό πρότζεκτ για τις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις. Και η πρόβλεψη αυτή, μαζί και οι ζοφερές πιθανότητες ακόμη και για θερμούς, και όχι μόνο νομισματικούς, πολέμους2, είναι αναγκαίο να συμπεριλαμβάνεται ουσιαστικά πλέον στις αριστερές αναλύσεις και επιλογές.
1 Χ. Λάσκος, Δυσοίωνη η μεγάλη εικόνα της κρίσης, 6μέρες, 4 Φεβρουαρίου 2013
2 Προς επίρρωση, ας έχουμε υπόψη πόσο ανυποψίαστοι ήταν οι πρόγονοί μας πριν από τον πρώτο πόλεμο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, τον Α΄ Παγκόσμιο, δηλαδή, σε κείνη τη μαγική Belle Époque των αρχών του 20ού αι.

Τι είναι η αλληλεγγύη;

Του Άγγελου Μανταδάκη, απο την Αυγη..
Ο Κώστας από τα Πετράλωνα είναι στα δεκαοκτώ. Δεν γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη αλληλεγγύη. Δεν γνωρίζει ούτε πώς γράφεται...
Ήλθε λοιπόν ένα βράδυ κρατώντας στο χέρι ένα κάλεσμα του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, που αναφερόταν στην ανάγκη ενός δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης στη γειτονιά.
- Τι είναι η αλληλεγγύη; με ρωτάει.
Με αιφνιδιάζει. Όχι γιατί δεν ξέρει αυτή την υπέροχη ελληνική λέξη. Το περίμενα άλλωστε. Ο Κώστας είναι ένα αδικημένο παιδί. Έχει σταματήσει πολύ νωρίς το σχολείο κι έχει ζήσει σ΄ ένα πολύ προβληματικό περιβάλλον τα περισσότερα χρόνια του.
Κάποτε τον ρώτησα γιατί παράτησε το σχολείο. Η απάντηση που πήρα ήταν καταπέλτης!
- Όταν δεν έχεις τι να φας, όταν βραδιάζει μέσα στο κρύο και δεν έχεις πού να μείνεις, ε, τότε το τελευταίο πράγμα που σου 'ρχεται στο μυαλό, είναι το σχολείο…και συνέχισε:
- Μια δόση στη Δευτέρα Γυμνασίου, που δεν την τέλειωσα κιόλας, έμενα στο σπίτι του πατέρα μου (οι γονείς του είναι χωρισμένοι εδώ και χρόνια). Στη μάνα μου έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσα να μείνω. Μπαινοβγαίνει στη φυλακή μπλεγμένη με ναρκωτικά... Ο πατέρας μου με ήθελε στο σπίτι του μόνο αν δεν είχε τις κακές του. Αλλά πότε δεν τις είχε... ο άνθρωπος είναι αλκοολικός και χειροτερεύει. Κάποτε σπίτωσε μια γυναίκα επίσης αλκοολική. Μέθαγαν ή έρχονταν τα μεσάνυχτα απ' έξω φτιαγμένοι. Τσακωμοί, φωνές, ένας χαμός. Κάποια στιγμή δεν άντεξα και του λέω: Τι θα γίνει; Δεν πάει άλλο! Τότε έγινε πυρ και μανία, με έβρισε και με έδιωξε από το σπίτι. Κι όχι μόνο αυτό. Μ΄ έδιωξε κι από τη δουλειά του που πήγαινα βοηθός όποτε είχε μεροκάματο.
- Και καλά, πώς την έβγαζες;
- Δυο κολλητοί μου από το σχολείο με φιλοξένησαν για μερικές ημέρες στο σπίτι τους. Ξηγημένοι οι γονείς τους. Κάποια άλλα βράδια κοιμήθηκα σε παγκάκι στην πλ. Συντάγματος. Ήταν ακόμα φθινόπωρο.
- Και μετά;
- Ξαναγύρισα μετά από πολλές ημέρες, γιατί έμαθα ότι ο πατέρας μου έπαθε κρίση και τον είχαν στο νοσοκομείο. Του είπαν να κάνει αποτοξίνωση κ.λπ. Τέλος πάντων το σχολείο το παράτησα εκείνη τη χρονιά.
Η αλληλεγγύη λοιπόν για τον Κώστα δεν είναι μόνο άγνωστη λέξη. Είναι άγνωστη και σαν έννοια. Δεν την γνώρισε ποτέ του. Δεν την ένιωσε. Εξαίρεση τα δυο παιδιά που τον πήραν και κοιμήθηκε κι έφαγε σπίτι τους.
Προσπαθώ να τον φέρω κοντά στην ουσία.
- Νά, του λέω, αυτό το λίγο αλλά τόσο σημαντικό που σου πρόσφεραν οι δυο συμμαθητές σου. Αυτό που κάνεις εσύ, που στέλνεις λεφτά στη φυλακή για τη μάνα σου. Αυτά και άλλα πολλά που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι για τους ανθρώπους.
- Κι έτσι, χωρίς να ξέρεις ή να σε ξέρουνε, στην ψύχρα; Τι είναι αυτό το δίκτυο που γράφει εδώ; Και μου δείχνει το κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ.
- Διάφορες ομάδες ανθρώπων όπως εσύ, όπως εγώ, που οργανώνονται για να βοηθήσουν, χωρίς χρήματα, ανθρώπους που την βγάζουν δεν την βγάζουν. Γιατροί και νοσηλευτές φτιάχνουν κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία... Άλλοι συγκεντρώνουν τρόφιμα. Αυτό είναι το δίκτυο. Όσοι και όσες είναι στον ΣΥΡΙΖΑ μπαίνουμε σε τέτοιες ομάδες ή τις παρακινούμε.
- Δηλαδή κι όσοι δεν έχουν κάνει τίποτα μπορούν;
- Ναι, λέμε. Ο καθένας ανάλογα με τις γνώσεις του.
Του φαίνεται απίστευτο. Ότι άγνωστοί σου άνθρωποι μπορεί να σε βγάλουν από τα δύσκολα κάποια στιγμή. Όταν έχεις χάσει την ελπίδα και την αισιοδοξία σου.
Αυτό είναι η αλληλεγγύη, Κώστα, που στα δεκαοκτώ σου τα έχεις δει όλα... εκτός από την ανθρωπιά.
- Το πιστεύει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ; μου κάνει την τελευταία ερώτηση. Αλλά εσύ είσαι ΣΥΡΙΖΑ, τι θα μου πεις τώρα; Και φεύγει χαμογελώντας με το χαρτί στο χέρι.

Ο φόρος της κρεβατοκάμαρας...

Cynical...
 
Ο όρος «μέσος φορολογούμενος πολίτης», που τον κάναμε εσχάτως ψωμοτύρι, είναι η αντικατάσταση και ο καλλωπισμός του φθαρμένου πια όρου «νοικοκύρης», μιας και ο τελευταίος έχει αρχίσει από καιρό να ξεφορτώνεται τις παλιές καλές έννοιες του κουβαρντά, του κουβαλητή, του νουνεχή και του απλόχερου και προς τους συνανθρώπους του οικογενειάρχη και να ενσαρκώνει τις κακές ιδιότητες του φιλοτομαριστή, του μισαλλόδοξου, του καχύποπτου, έως και του μισάνθρωπου.
Επιπλέον, ο “μέσος φορολογούμενος” εκτός του ότι φέρνει πάνω του τη θετική αύρα του εκσυγχρονισμού, υποδηλώνει ακόμα την αναβάθμισή του από ασήμαντο μέλος μια κοινότητας, στο επίζηλο καθεστώς του πολίτη, και την μετακίνησή του από το περιθώριο, στο επίκεντρο των κυβερνητικών πολιτικών, οι οποίες υποτίθεται ότι εξυφαίνονται για να τον εξυπηρετήσουν, στην πραγματικότητα όμως για να τού ρίξουν στάχτη στα μάτια και τελικά να τον υπονομεύσουν, αφού το ολοκαύτωμα του κοινωνικού κράτους, από το οποίο και ο ίδιος ωφελείται, γίνεται στο όνομα ακριβώς της ορθής διαχείρισης των φόρων που καταβάλει.
Έτσι, κάθε περικοπή σε κάποιο είδος κοινωνικής παροχής γίνεται είτε προς δόξαν του εξορθολογισμού των δαπανών, είτε προς δόξαν και προστασία του «μέσου φορολογούμενου», ανεξάρτητα από το κόστος που η όποια περικοπή επιφέρει στους αδύναμους, ή από το πόσο παράλογη, διεστραμμένη και εξωφρενική είναι.
Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Γιατί, την 1η Απριλίου, τη Δευτέρα του Πάσχα των Καθολικών, στα πλαίσια του πογκρόμ που εξαπέλυσε ο Κάμερον εναντίον του κοινωνικού κράτους, περί τα 600,000 ως 900,000 φτωχά νοικοκυριά της Βρετανίας, που μένουν σε δημοτικά ή κρατικά σπίτια ή λαμβάνουν επιδότηση ενοικίου, θα αναγκαστούν είτε να τα εγκαταλείψουν, είτε να πληρώσουν επιπλέον φόρο περί τις 14-25 λίρες τη βδομάδα, για το λόγο ότι τυχαίνει στο σπίτι που κρατούν να υπάρχει έστω και ένα άδειο αχρησιμοποίητο υπνοδωμάτιο!
Ο αριθμός των νοικοκυριών αυτών αντιπροσωπεύει το 31% όσων στεγάζονται σε δημόσια οικήματα και η πλειονότητά τους έχει ένα μόνο επιπλέον υπνοδωμάτιο, το οποίο σύμφωνα με το νόμο θεωρείται ατόπημα και πολυτέλεια για ένα επιδοτούμενο φτωχό, που εκ των πραγμάτων παρασιτεί στο υγιές σώμα του μέσου βρετανού φορολογούμενου. Παρά το γεγονός ότι ο νόμος περί του «φόρου του υπνοδωματίου» διακρίνει ακριβώς ποιες κατηγορίες, πέραν του ζεύγους, δικαιούνται ένα επιπλέον υπνοδωμάτιο, λ.χ. ανάπηροι ή παιδιά ορισμένης ηλικίας, εν τούτοις δεν διευκρινίζει τι συνιστά υπνοδωμάτιο, γεγονός που προκάλεσε πασχαλιάτικα, την επείγουσα σύγκλιση της Βρετανικής Ακαδημίας Επιστημών, της Φιλοσοφικής Εταιρίας της Βρετανίας και των, κατά Times, 100 επικρατέστερων στοχαστών παγκοσμίως, ώστε να συσκεφθούν επί του ανακύψαντος ζωτικού οντολογικού ερωτήματος, περί της φύσεως του Υπνοδωματίου.
Σύμφωνα με τις κοστολογήσεις του Υπ. Οικονομικών, το μέτρο αυτό αφ’ ενός θα εξωθήσει τους τεμπέληδες να βρουν δουλειά, τώρα δα που αυτές φτάνουν και περισσεύουν, εφ’ ετέρου θα εξοικονομήσει από τους συνετούς φορολογούμενους για τα επόμενα δυο χρόνια περί τα 500 εκ. λίρες.
Μοιραία, η επιλογή του συγκεκριμένου αυτού τρόπου αντιμετώπισης του προβλήματος της στέγασης των αναξιοπαθούντων Βρετανών, φέρνει στο νου τον τρόπο που το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίστηκε στο παρελθόν με τη μαζική ανέγερση εργατικών κατοικιών, αλλά και στο παρόν, με την προσέγγιση Τσάβες.
Όπως παρατηρεί και ο Τζορτζ Μόνμπιοτ σε άρθρο του στον Guardian (25/3), ενώ η κυβέρνηση και ο «μέσος φορολογούμενος» εμφανίζονται ιδιαίτερα επικριτικοί ως προς το θράσος των επιδοτούμενων φτωχών να διατηρούν ένα επιπλέον δωμάτιο, εν τούτοις αποδέχονται ως φυσιολογική την ύπαρξη 8 εκατομμυρίων ιδιωτικών κατοικιών με δυο ή περισσότερα άδεια υπνοδωμάτια. Γιατί, προτείνει ο Μόνμπιοτ, να μην είναι πιο δίκαιο να επιβληθεί ο φόρος του υπνοδωματίου στους ιδιοκτήτες, αντί στους επιδοτούμενους φτωχούς, και γιατί να θεωρείται ότι το κράτος επειδή καταβάλει επιδόματα, μπορεί και να τα αποσύρει; Μήπως κι ο περισσότερος ιδιωτικός πλούτος και η άνοδος των αξιών, δεν προέκυψαν από τις υποδομές και τις υπηρεσίες που παρέχει το κράτος; Αν πάρουμε σαν παράδειγμα, συνεχίζει ο Μόμπιοτ τα 3.6 δισεκατομμύρια λίρες, με τις οποίες επιδοτούνται ετησίως οι αγρότες, θα μπορούσαμε να αξιώσουμε ταυτόχρονα και δικαιώματα ιδιοκτησίας επί της αγροτικής γης; Προφανώς όχι. Πού βρίσκεται λοιπόν η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου πλούτου;

Δύσκολα κι ακατανόητα ερωτήματα για τους παράλογους και σκληρούς καιρούς που ζούμε.

Τον λύκο τον κουρεύανε...

Cogito ergo sum...
«Δεν έχουμε καμία πρόθεση να αποχωρήσουμε από το ευρώ», διαμήνυσε με δηλώσεις στους δημοσιογράφους ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να βάλει φρένο στα αντίστοιχα σενάρια. «Σε καμία περίπτωση δεν θα πειραματιστούμε με το μέλλον της χώρας μας», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ο ίδιος, από το βήμα του 5ου Ετήσιου Συνεδρίου της Παγκύπριας Συντεχνίας Δημοσίων Υπαλλήλων, μίλησε για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων και δραστικής μείωσης του λειτουργικού κόστους στο Δημόσιο, όπως είπε, χωρίς μείωση μισθών.

Πρόσθεσε δε ότι η νέα κυβέρνηση παρέλαβε ένα χρεοκοπημένο κράτος. Για 9 μήνες γνώριζαν ότι η Λαϊκή Τράπεζα χρεοκοπούσε και ανέβαλλαν να πάρουν αποφάσεις μέχρι να αναλάβει η νέα κυβέρνηση, ανέφερε χαρακτηριστικά.

Να μείνουμε στο Ευρώ, αλλά να απαλλαγούμε από το μνημόνιο και την τρόικα, δήλωσε ο πρόεδρος της κυπριακής Βουλής Γιαννάκης Ομήρου.



Αντέγραψα το παραπάνω κείμενο αυτούσιο από την ιστοσελίδα της Ελευθεροτυπίας. Όχι γιατί αντέχει σε σοβαρό σχολιασμό αλλά για να το "σώσω", ώστε να το φέρνω σαν παράδειγμα σε όποιον με ρωτήσει ποτέ τι σημαίνει η λαϊκή παροιμία "τον λύκο τον κουρεύανε, πούθε παν' τα πρόβατα" (*).

Τί πειράματα να κάνεις, ρε δόλιε Αναστασιάδη; Άλλοι κάνουν τα πειράματα, μαύρε! Εσύ είσαι το πειραματόζωο αλλά δεν μπορείς να το καταλάβεις. Εδώ που τα λέμε, όμως, πας κι εσύ να κάνεις ένα πειραματάκι, έτσι; Θες να δεις πόσο χαμηλά βρίσκεται ο πάτος του βαρελιού, ε; Πονηρούλη!

Λες ότι για όλα φταίει ο Χριστόφιας, που ήξερε τι συνέβαινε αλλά δεν έκανε τίποτε κι άφησε εσένα να καθαρίσεις τον βόθρο. Μάλιστα. Είχες άγνοια το λοιπόν. Με άλλα λόγια, δεν ήξερες τι σου γινότανε αλλά και να κυβερνήσεις την χώρα ήθελες και υποσχέσεις μοίραζες γύρω. Θυμάσαι με πόσο σθένος υπερασπίστηκες την υπογραφή σου κάτω από την προεκλογική σου δήλωση πως δεν θα πειραχτούν οι καταθέσεις; Αφού δεν ήξερες, πώς έβαλες την υπογραφή σου σε τέτοια δήλωση; Μήπως δεν ισχύει στην Κύπρο αυτό που λέμε εδώ στην μητέρα πατρίδα για δυο πράγματα που δεν πρέπει να τα βάζουμε όπου βρίσκουμε;

Τέλος πάντων. Θες έτσι, θες αλλοιώς, την έφαγες την σβερκιά. Αλλά μυαλό δεν έβαλες. Συνεχίζεις τις χοντρομαλακίες. Ρε συ, πλάκα μας κάνεις; Πας να μας τρελλάνεις; Θα περικόψεις δραστικά το λειτουργικό κόστος του δημοσίου χωρίς μειώσεις μισθών; Αυτό να δω και θα σκίσω τα πτυχία μου! Λεβεντάκο μου, παστίτσιο χωρίς κιμά και δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις δίχως να ματώσουν οι εργαζόμενοι δεν γίνονται.

Πάντως, έχεις και ταίρι στις μαλακίες. Σου κρατάει σεγόντο ο Γιαννάκης ο Ομήρου μια χαρά. Γιαννάκης Ομήρου! Ο κύπριος Κουβέλης! Απαλλαγή (ή απαγκίστρωση, το ίδιο κάνει) από μνημόνια και τρόικες αλλά το ευρώ, ευρώ, ε; Αμ, αυτό είναι όνειρο εαρινής νυχτός, ρε φουκαρά! Τρία χρόνια έχουν περάσει με το ελληνικό πείραμα και δεν πήρες χαμπάρι πώς γίνεται η φτιάξη;


Αυτά τα ολίγα για σήμερα. Αλλά πριν κλείσω τούτο το σημείωμα, λέω να σας βάλω μια άσκηση για αρχαρίους: αντιπαραβάλετε τις παραπάνω δηλώσεις Αναστασιάδη με τις κατά καιρούς σχετικές δηλώσεις Σαμαρά και σημειώστε τυχόν διαφορές. Αν βρείτε καμμιά, κερδίζετε χρυσούν ωρολόγιον.


ΥΓ: Έχει κανείς αμφιβολία ότι η Κύπρος είναι ελληνική;


(*) Η παροιμία αναφέρεται σε όσους δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Σαν τον λύκο, ο οποίος έπεσε στην παγίδα και, ενώ τον γδέρνουν, αυτός προβληματίζεται για το πού πήγαν τα πρόβατα που κυνηγούσε.

Το τεράστιο «ηθικό» βρωμόστομα ξαναχτύπησε...

noumero11...

Η ηθική στις μέρες μας μπορεί άνετα να παραλληλιστεί με μια ανήθικη πόρνη πολυτελείας, φτιασιδωμένη και στολισμένη με πανάκριβα κοσμήματα, παράλληλα όμως  βρώμικη και διψασμένη για χρήμα. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία στο μυαλό της πόρνης αυτής, παρά μόνο το χρήμα. Όσο εισχωρούν τα συμφέροντα των ισχυρών στα εδάφη των αδύναμων εταίρων, τόσο οι ηθικές αντιστάσεις υποχωρούν ανοίγοντας τον δρόμο διάπλατα στην ηθικωλογία.
Από το προτεσταντικό  «νόμιμο και ηθικό», φτάσαμε αισίως στο σκέτα νόμιμο και νόμιμο, μέχρι να μπει σε ισχύ κάποιο καινούριο νομοθέτημα με την διαδικασία του κατεπείγοντος για να καταργήσει την ηθική του νόμιμου και νόμιμου, ωσότου αναιρεθεί και αυτή την επόμενη μέρα με κάποιο άλλο νόμιμο και νόμιμο νομοθέτημα. Από την υπέρτατη υπεράσπιση της ανθρωπινής ζωής με κάθε κόστος, φτάσαμε στην υπέρτατη υπεράσπιση του κεφαλαιακού συμφέροντος με ξύλο, απαγορεύσεις και βασανιστήρια. Παράξενο τέτοιες  πολιτικές μέριμνες συνηθισμένες στα  αποικιοκρατικά εδάφη του λεγόμενου «τρίτου κόσμου» να βρίσκουν άμεση εφαρμογή και μεταξύ των Ευρωπαίων συμμάχων, αλλά δε βαριέσαι, όλο και κάποιος Κανάκης θα τσακίσει τους φοβικούς  του φραγμούς διαφημίζοντας το φιλανθρωπικό μήνυμα της εποχής «Όλοι μαζί μπορούμε».
Η σφοδρότητα με την οποία επιτίθενται οι ηθικωλόγοι κέρβεροι και ο βαθμός εξάπλωσης τους στα διάφορα σουπερ βαρετά χειραγωγούμενα μπλογκς με έμβλημα το ευρώ, ή καμιά προτομή του Ρουσσώ· έτσι για την δικαιολόγηση του θέματος και του θεάματος  της ατομικής ιδιοκτησίας που σήμερα φτάνει αισίως μέχρι τα μέγαρα των 100 εκατομμυρίων ευρώ και τις πολυεθνικές με κεφαλαιακή συσσώρευση μεγαλύτερη απο το ΑΕΠ ολόκληρων κρατών (το ότι η έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας στην εποχή του γαλλικού διαφωτισμού κινούνταν γύρω από ένα νηπιακό ερευνητικό στάδιο ,το προσπερνάμε στα γρήγορα), για στηρίξουν μια απολύτως υπαρκτή και δυσάρεστη κατάσταση, η οποία, λεκιάστηκε από τα αίματα των μνημονίων και είπαν οι ηθικωλόγοι να τη βάλουν στην πρόπλυση της ακατάσχετης πάρλας, μήπως και καθαρίσει, προκαλεί την έκπληξη ως προς τον αριθμό των μεροκάματων που πληρώνει η κομματική μηχανή στον αγώνα της διαιώνισης της .
Καθολικές χαρές και πανηγύρια, γιατί ο πανίσχυρος της ευρώπης των «λαών και της αλληλεγγύης» επιβάλεται του αδύνατου, στην μαρμίτα της eurogroup δημαγωγίας, όπου το επιχείρημα «και εσύ τι προτείνεις», συνοδεύεται πάντα από τα γνωστά ηθικωλογικά τέρματα της Μαρφίν. Ή θα φτάσουμε την ηλιθιότητα μέχρι το τέλος, ή θα κολυμπήσουμε στον μη εναλλακτικό βούρκο μαζί με τα άλλα σκατά. Με με τον σκλάβο, ή με τον αφέντη; Καλύτερα με κανέναν, μέχρι ο Ροβεσπιέρος να βγάλει οδηγό ευπρεπούς συμπεριφοράς για επαναστάτες χίπστερ.
Η θέληση των πολλών κάμπτει την θέληση των λίγων στην ουσιαστική συγκυρία της σημερινής δημοκρατίας. Ξεπερνώντας την προστυχιά της παραδοχής πως οι πολλοί μπορούν να πράξουν ό,τι θέλουν επάνω στα κορμιά των λίγων, ακόμα και και αν αυτό προϋποθέτει τον θάνατο των λίγων, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Αν οι λίγοι γίνουν την επόμενη των εκλογών πολλοί, θα ισχύει η παραπάνω θεώρηση αυτούσια από την ανάποδη;
Όποτε γίνεται ο λόγος για τους γνωστούς εκβιασμούς και την κυβερνητική αναλγησία με την βοήθεια αρματωμένων ειδικών δυνάμεων,όποτε γίνεται λόγος για περιβαλλοντικές τραγωδίες ανυπολόγιστου μεγέθους στο όνομα του εταιρικού κέρδους, όποτε γίνεται λόγος για απτά κοινωνικά καταστροφικά αποτελέσματα και όχι εικασίες, τότε το θέμα περνάει στην φαντασιακή διάσταση της φιλοσοφίας ακυρώνοντας κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Μέσα σε αυτό το φαντασιακό τσουβάλι συνωστίζονται έννοιες όπως ο ντετερμινισμός, ο κοινωνικός δαρβινισμός και η δημοκρατία.
(Όλα είναι νομοτελειακά προκαθορισμένα, αλλά μπορούμε με την ψήφο να αλλάξουμε τα νομοτελειακά προκαθορισμένα …βγάλε άκρη.)
Από την στιγμή που η κυβέρνηση δεν έχει περάσει στον έλεγχο της τα  αποτελέσματα της διάσημης μηχανής αναζήτησής, άνετα παρακάμπτονται οι ηθικοί φραγμοί της αναστολής ολοκλήρων άρθρων του αστικού συντάγματος. Τα πάντα μπορούν να δικαιολογηθούν υπό το πρίσμα της ελευθεριάς της άποψης ,ασχέτως αν καμιά κυβέρνηση δεν είναι τόσο ηλίθια ώστε να προχωρήσει σε εξόφθαλμες τεχνικές φίμωσης ,από τη στιγμή που η ίδια η πληροφορία φιλτράρεται σε επιθυμητό βαθμό στα παραδοσιακά ΜΜΕ.
Η συντεχνία των επαγγελματιών καταδικαστών της βίας συνάντησε τους επαγγελματίες δημαγωγούς και τους επαγγελματίες χωροφύλακες της τάξης, συγκροτώντας σε παγκόσμια αποκλειστικότητα ένα ολοκληρωμένο ηθικωλογικό μέτωπο, σύννομο, σύμφωνο, σύγχορδο, και δουλοπρεπές στα μνημόνια και την απολυταρχική στάση του γερμανικού κράτους. Οι ηθικωλόγοι χρεώνουν με εξαιρετική άνεση τις «εθνικές» επιτυχίες σε μεμονωμένους απατεώνες τεχνοκράτες και τις αποτυχίες στις λαϊκές μάζες. Χρεώνουν την ατομική επιτυχία στην ικανότητα και την αποτυχία στο ότι «δεν προσπάθησες αρκετά». Θυμηθείτε τι γίνονταν με την αιώνια καταδίκη του δικομματισμού,και πως ο δικομματισμός, έγινε ξαφνικά υπεύθυνη πολιτική στάση τον Ιούνιο του 12.
Τα τελευταία χρόνια, οι τραγικές στιγμές της κυριαρχίας,ανασυρμένες από τα μεσαιωνικά ιεροεξαταστήρια ,έχουν γίνει ήδη εθνικές αφηγήσεις και έχουν περάσει στο συνειδησιακό και του τελευταίου μαλάκα σε αντίθεση με τις κατονομαζόμενες ως βάρβαρες κατακτήσεις των λαϊκών στρωμάτων ,τις οποίες πρέπει οπωσδήποτε να εκσυγχρονίσουμε. Παλιά μου τέχνη κόσκινο.
Το βασικό όμως πρόβλημα των ηθικωλόγων είναι πάντα η αντιαισθητική εξέγερση των σκλάβων της γαλέρας και όχι ο καπετάνιος που τους βασανίζει ανελέητα, γιαυτό και τα λυσσασμένα μετεμφυλιακά καταδικαστικά σύνδρομα. Απόλυτα λογικό, όταν έχεις συνδέσει την ηθική με τη βούληση του ισχυρού (το κράτος μας ανήκει),να σε τρομάζει η φωνή των καταπιεσμένων. Από τις καταλήψεις των αναρχικών τρομοκρατών, ως τις αντιδράσεις των κουκουλοφόρων κατοίκων στις σκουριές, o φόβος των ηθικωλόγων είναι ορατός: με δεδομένη την απουσία μιας ισχυρής κομαντατούρ, αν αύριο εξεγερθούν οι σκλάβοι της γαλέρας σε ποια αγκαλιά θα τρέξουν για να γλυτώσουν το τομάρι τους;

Αυθαίρετοι και ηλίθιοι...

απο τις πισω σελιδες του Μαριου Διονελλη...
Η παράσταση που παίχτηκε από το ΥΠΕΚΑ με την κατεδάφιση των αυθαίρετων την προηγούμενη εβδομάδα άνοιξε ξανά το θέμα της ίσης αντιμετώπισης όλων των πολιτών από τον νόμο. Συζητήσαμε και πάλι αν υπάρχουν οι ίδιες πιθανότητες να μπει μπουλντόζα στην παράνομη πισίνα ενός μεγάλου ξενοδόχου και στην (επίσης παράνομη) ταβέρνα ενός φτωχοδιαβόλου αυθαιρετούχου του αιγιαλού.

Για ακόμα μία φορά, όσοι (νομίζουμε πως) διαθέτουμε την κοινή λογική και το ελάχιστο αίσθημα δικαίου είπαμε:  Τήρηση του νόμου για όλους, άμεσο γκρέμισμα των αυθαιρέτων, αυστηρή αλλά ίση αντιμετώπιση για τα μικρά και τα μεγάλα «ψάρια».
Οι δύο φετινές κατεδαφίσεις στην Κρήτη φάνηκαν δίκαιες. Αφορούσαν όντως έναν μικρό ταβερνιάρη και έναν μεγαλοξενοδόχο (Μαντωνανάκης - φωτ.), ο οποίος μάλιστα συνελήφθη επειδή αντιστάθηκε στις Αρχές. Τα πράγματα όμως είχαν και συνέχεια…
Τον ταβερνιάρη δεν τον υπερασπίστηκε κανείς. Για τον μεγαλοξενοδόχο όμως έσπευσαν οι τουριστικοί φορείς του νησιού. Μίλησαν για πλήγμα στον τουρισμό και για εικόνες που τους θύμισαν… Συρία. Ταράχτηκαν, είπαν, βλέποντας τις μπουλντόζες στις αυλές ξενοδοχείων.  Μας είπαν πως οι τουρίστες από το εξωτερικό θα ταραχθούν κι αυτοί και δε θα έρθουν φέτος και ζήτησαν να συνεχιστεί η παρανομία λόγω… θερινής σαιζόν.
Το ακόμα πιο αστείο είναι ότι η κυβέρνηση τους άκουσε. Αντέδρασε αστραπιαία η όμορφη υπουργός και ζήτησε να ανασταλούν όλες οι κατεδαφίσεις μέχρι τον Νοέμβριο. Όπως και έγινε.
Τα αυθαίρετα λοιπόν στις παραλίες θα σωθούν και φέτος από τους ξένους τουρίστες που στενοχωριούνται όταν βλέπουν κατεδαφίσεις. Πολύ βολικά τα πελατάκια ε;
Με το μπαρδόν αλλά αυτοί οι τουρίστες πρέπει να είναι εντελώς ηλίθιοι. Κάντο λίγο δικό σου: Έχεις κανονίσει διακοπές σε άλλη χώρα και τις ακυρώνεις επειδή μαθαίνεις ότι εκεί γκρεμίστηκε ο αυθαίρετος μαντρότοιχος ενός ξενοδοχείου;
Και επειδή οι τουρίστες μάλλον τα έχουν τα λογικά τους, πιο ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι κάποιοι άλλοι συνήθισαν να μιλούν σε ντόπιους ηλιθίους.

Υ.Γ.
Η υπουργός τουρισμού, που άκουσε αστραπιαία την οργή των ξενοδόχων, είναι η ίδια που επί οκτώ μήνες στο υπουργείο δεν έχει βρει ακόμα το χρόνο να δει τους ξενοδοχοϋπαλλήλους...

Οι “Ψεκασμένοι” κι ο Σήφης...

(σε απάντηση του “Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι… ψεκασμένοι” – ΤΟ ΒΗΜΑ)
Πριν από δυο αιώνες περίπου ο Αρθρουρ Σοπενχάουερ, είχε περιγράψει την τέχνη του να είσαι προσβλητικός.Οταν δηλαδή έχεις να αντιμετωπίσεις έναν έξυπνο και πιο επιδέξιο αντίπαλο, δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς διαλεκτικά σε επίπεδο επιχειρημάτων, ενώ στο επίπεδο των ιδέων είσαι ήδη χαμένος. Τότε δίνεις στη κουβέντα προσωπική και προσβλητική τροπή ώστε να ξεφύγεις από το αντικείμενο του διαλόγου. Ετσι δεν χρειάζεται να απαντήσεις επί του θέματος, όπου έχεις ήδη ηττηθεί.
Argumentum ad personam σε απλά νεο-Ελληνικά “πετάς την μπάλα στην εξέδρα”.
Ετσι στο ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ του κυρίου Ψυχάρη, πατέρα του Βουλευτή της ΝΔ Ανδρέα Ψυχάρη, ο κ.Πολυμίλης Σήφης, αισθάνεται δικαιωμένος για την τροπή που πήρε το ΟΧΙ στην Κύπρο.
Γράφει, ότι είναι τυχοδιωκτικό το να παρακολουθεί, ένα πολιτικό κόμμα τα συμβαίνοντα στην Ελληνική κοινωνία, όπου υπάρχει δυσφορία  για τις αποφάσεις της Ευρώπης και της Γερμανίας, αποφεύγει έτσι να απαντήσει το λόγο που δημιούργησε αυτή την δυσαρέσκεια, λες κι όλη η ανεργία, η φτώχεια και τα συσσίτια να προκλήθηκαν από πτώση μετεωρίτη κι όχι από την Κυβερνητική πολιτική!
Ενώ πετάει και τη λέξη “φληνάφημα’ για τα 2δις λέγοντας ότι δεν υπάρχουν. Φυσικά δεν υπάρχουν για τον λαό, γιατί για την Siemens βρέθηκε λύση να χαριστούν 2δις ή στην Τράπεζα Πειραιώς, δόθηκαν με ανεση 3+δις παραπάνω για την ανακεφαλαιοποίηση λόγω του ξεπουλήματος της ΑτΕ, ενώ μάλλον δεν γνωρίζει για το 1δις έλλειμμα στη ΔΕΗ, που “πεταξε” στην Πρασινη Ανάπτυξη.
Φυσικά δεν χρειάζεται να απαντήσει με επιχειρήματα στην αποτυχία σε όλα τα μέτωπα της Τρόικας και της Κυβέρνησης των προθύμων. Από τα 18 σημεία εως το ότι σε 90 μέρες, σύμφωνα με το…σχέδιο θα έχουμε, ρευστότητα στην Αγορά, επενδύσεις, αποκρατικοποιήσεις και…ανάκαμψη, οταν η ύφεση συνεχίζεται, η ανεργία και τα λουκέτα αυξάνονται.
Τα μόνα επιχειρήματα του αρθρογράφου, είναι ένα σαρδάμ (υδατάνθρακες) κι ένας αεροψεκασμός, τον οποίο οι μόνοι πολιτικοί που το έχουν δημόσια παραδεχτεί είναι ο Φώτης Κουβέλης κι ο Μάκης Βορίδης, δηλαδή μέλη του Κυβερνητικού συνασπισμού! Ποιο ΤΑΙΠΕΔ, ποια μέτρα, ποια ΑΟΖ;
Στον επίλογό του τα…δίνει όλα ! Φανερώνει και τον στόχο του άρθρου του. Ακόμη και η παραμικρή σκέψη τους, ότι μπορεί να υπάρξει εθνική συναίνεση σε κάποια θέματα που αφορούν ολόκληρο το χειμαζόμενο Ελληνικό λαό, όχι μονο με το ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και με άλλο αντιμνημονιακό κόμμα ή κίνημα ή όλους μαζί, τους λούζει κρυος ιδρώτας. Φοβούνται την Ενότητα.
Αρκεί και μια τυπική χειραψία του Καμμένου με τον Τσίπρα, ώστε να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το “καλό της Αριστεράς” και τον Κάμμενο! Αναλόγως το κοινό, στους μεν Νεοδημοκράτες ψηφοφόρους αποκαλούν το Καμμένο Αριστερό, στους Αριστερούς “ακροδεξίο”, τι πιο λαϊκίστικο;
Ειναι ομως, πολύ ευαίσθητος για την Αριστερά και πολύ σωστά βάζει “όρια στον τυχοδιωκτισμό για την κατάληψη της εξουσίας και στο δόγμα που κυριαρχεί στην αριστερά, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.”
Ορια που, φυσικά, δεν έχει ξεπεράσει ο Μάκης Βορίδης, που φωτογραφίζονταν υπερήφανα κρατώντας τσεκούρι, ή με τον Λεπέν ή μπροστά από αφίσα του Γεώργιου Παπαδοπούλου. Το Ελληνικό Μέτωπο δεν τράβαγε, υπάρχει άλλωστε η Χρυσή Αυγή γι αυτό μπήκε στη Βουλή με το ΛαΟΣ και μετά πήρε μεταγραφή στο ροστερ της ΝΔ
Ούτε ο Αδωνις Γεωργιάδης δεν έχει ξεπεράσει τα όρια, που ήταν στο ακροδεξιό ΛαΟΣ, που έγινε Υπουργός και συνέχισε στην ΝΔ και ξέχασε τα περι Ιστορίας μιας και η Κυβέρνησή του, περνάει από την ψήφο της Ρεπουση. Για συνωστισμούς θα λέμε τώρα; Η Ρεπουση τώρα, έγινε φεντεραλιστική ακροδεξιά ή ο Αδωνις εθνομηδενιστής; Μήπως ταυτίζονται τελικα;
Αν κάποιος έχει αυτά τα όρια στον τυχοδιωκτισμό, να γίνει Πρωθυπουργός είναι ο Αντωνης Σαμαράς, που διέγραψε την Μπακογιάννη που είπε NAI στο Μνημόνιο, έβγαλε τρία “Ζάππεια” κατά του μνημονίου και μετά πήρε και την Ντόρα και υπέγραψε το Μνημόνιο για να γίνει Πρωθυπουργός!
Καταλαβαίνω βέβαια την αγωνία του για την “Αριστερά και προοδευτικούς διαννοούμενους”, (αφού πρώτα τους “στολισε” για το ΟΧΙ της Κύπρου) που θα συνομιλήσουν με τον Καμμένο, αλλά ένα δακρυ, για τον αριστερό καριέρας Ψαριανό , που βρέθηκε στα ίδια έδρανα με όλους τους Δεξιούς του Σαμαρά δεν έριξε. Ουτε για τον Χατζησωκράτη που από το Πολυτεχνείο, βρέθηκε τώρα να σφυρίζει αδιάφορα, όταν σπάνε κεφάλια διαδηλωτών στο Σύνταγμα και τις Σκουριές.
Οι Γερμανοί κι οι συνεργάτες τους βρήκαν τον τρόπο να ενωθούν για να τηρήσουν το Μνημόνιο, το ξεπούλημα της Εθνικής Κυριαρχίας και την εξαθλιώση μας, υπο την σκέπη των Τραπεζών. Ειναι καιρός να αντιληφθούμε ότι πρέπει να υπαρξει και από τους Ελληνες, μια ελάχιστη συνεννόηση για ένα κοινό πατριωτικό Μέτωπο.

follow on twitter.com/avgerinosx

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Η Ρόζα ζει. Δώστε της το χέρι πριν χαθεί...

Ακροβατης...
 
Η Ρόζα ζει.
Ζει. Περπατάει χαμένη στους δρόμους κάποιας μεγαλούπολης και κρύβεται στο πλήθος. Όταν δεν είναι έξω, χάνεται σε κάποιο δωμάτιο, πίσω από κάποια τηλεόραση, μπροστά σε κάποια τηλεόραση ή σε κάποιο καθρέφτη και κλαίει ή γελάει μόνη της.


Ποια είναι στην πραγματικότητα αυτή η Ρόζα.

Είναι σπουδαγμένη. Είχε περάσει τα χρόνια της αθωότητας. Τότε που όλοι γίνονταν γιατροί ή δικηγόροι. Τότε που η πρόβλεψη ότι καθένας θα χρειάζεται να κάνει ή να ξέρει να κάνει μία,δύο και τρεις δουλειές φάνταζε ανέκδοτο.


Όλα αυτά τα χρόνια πρόλαβε να αγαπήσει αυτό που μελετούσε, να διπλώσει και να ξεδιπλώσει τον εαυτό της πολλές φορές και να τακτοποιήσει καλά τις γωνίες. Όμως το ανέκδοτο έγινε πραγματικότητα και τα χρόνια των σπουδών της έγιναν κορνίζες στον τοίχο της, δίπλα σε φωτογραφίες από εκείνη την εποχή. Δεν είναι αυτό όμως που τη βαραίνει. Είχε μάθει να αγαπάει και να δίνεται, οπότε είχε συνηθίσει στην ιδέα ότι αυτό που θα μείνει είναι ό,τι αγάπησε. Και η καρδιά της είναι αρκετά μεγάλη.Χωράει όλες τις τέχνες της, λες και ήξερε ότι θα τις είχε εκεί για να τις πιάσει, όταν θα πεινούσε, όπως λέει η γνωστή παροιμία. Ήταν από τα βασικά πράγματα που την κάνει υπερήφανη ακόμα και τώρα.

Είναι στ' αλήθεια η ίδια Ρόζα;

Δεν είναι απαραίτητα αρτίστα. Δεν έχει απαραίτητα καλλιτεχνική φύση. Άλλωστε τα θέατρα, όπως και άλλα πολλά σε αυτή την πόλη κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Όμως θυμάται τη στιγμή που άρχισε να περπατάει εδώ. Ήρθε εδώ για να βρει δουλειά. Για να κατακτήσει την πόλη αυτή. Μα όσο κι αν γυρνάει από εδώ και από εκεί, δε βρίσκει πουθενά. Πουθενά. Ούτε αυτό τη βαραίνει. Έχει τις τέχνες της, τις αναμνήσεις της, τα νιάτα, τα κατσαρά μαλλιά της και όσο από το νάζι της έχει απομείνει. Κυρίως όμως είχε ακόμα τα νύχια και τα πόδια της γερά γατζωμένα σε αυτόν τον τόπο και τον ίσκιο που αυτά άφηναν στο χώμα του. Αυτός ο ίσκιος ήταν ένα άλλο πράγμα για το οποίο καμάρωνε κρυφά κι ας μην το είχε πει σε κανέναν.

Τι είναι αυτό που τη βαραίνει πιο πολύ;
Είναι πολλοί οι δρόμοι που περπάτησε και μένουν πολλοί για να περπατήσει ακόμα. Υπήρχε όμως και ένας δρόμος  πιο εύκολος. Για την άλλη Ρόζα αυτός ήταν να χαρίσει τα νιάτα της στη ρουφιανιά, να ζει και να προδίδει και να την πληρώνει ο κάθε Τσάκαλος, τώρα αυτός κάνει τη δουλειά του αλλιώς. Και κάτι τέτοιες σαν τη Ρόζα, δεν τη θέλει εδώ. Έχει χρόνια ανακοινωθεί η απόφαση ότι αυτός ο τόπος θα προχωρήσει ερημωμένος από τα νιάτα του. Και είναι λίγοι αυτοί που έμειναν να περπατάνε στην κακούργα πόλη, ακόμα λιγότεροι αυτοί που, σαν τη δικιά μας, έχουν ακόμα μπηγμένα τα νύχια στο χώμα της. Άλλοι τα μάζεψαν και έφυγαν για τον άλλο κόσμο, άλλοι τα μάζεψαν και έφυγαν για άλλες πολιτείες. Είναι λοιπόν μόνη της από αυτή την άποψη, πολεμάει μέρα τη μέρα αυτόν τον εύκολο δρόμο, αυτό ίσως τη βαραίνει πιο πολύ από όλα. Κρατάει παρ'όλα αυτά γερά το χώμα μέσα στα χέρια της.
Όπου υπάρχει και θύμα, υπάρχει και θύτης.

Το τι ακριβώς έχει στο κεφάλι της είναι άγνωστο.Κάποιοι λένε ότι περιμένει. Κάποιοι άλλοι ότι έχει απελπιστεί. Οι περισσότεροι εκπλήσσονται όταν συζητούν το θέμα και, είτε κουνάνε το κεφάλι συγκαταβατικά, είτε προσπαθούν να αλλάξουν θέμα. Αν ζούσαμε σε μια άλλη εποχή, θα μπορούσαμε με περισσότερη ευκολία να πούμε ότι η Ρόζα είναι το μέλλον. Όμως σε τούτη την πατρίδα και σε αυτή την εποχή, οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι η Ρόζα είναι το θύμα κάποιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που άλλοι έφτιαξαν γι αυτή και για τόσες άλλες Ρόζες.  Και οι δρόμοι ανοίγονται μπροστά σας όπως ακριβώς ανοίγονται και γι αυτήν. Το πιο εύκολο είναι να κάνετε πως δεν υπάρχει. Πως δεν υπάρχουν. Να γυρίσετε το βλέμμα αλλού, σιγομουρμουρίζοντας κάποια δικαιολογία από αυτές που μεταφέρονται από στόμα σε στόμα. Όμως η Ρόζα υπάρχει όπως υπάρχετε κι εσείς. Υπάρχουμε. Τα νύχια μας είναι ακόμα μπηγμένα στο χώμα. Ίσα που την προλαβαίνετε. Ίσως να είναι έτοιμη για να φύγει. Ίσως να μην αντέχει άλλο. Ίσως κόντρα στο δικό σας πείσμα να τη διώξετε, παραμένει αποφασισμένη να μείνει εδώ. Σε κάθε περίπτωση δε θα ρωτήσει κανέναν για τον επόμενο δρόμο που θα περπατήσουμε. Απλώστε το χέρι πριν είναι πολύ αργά. Δώστε της το χέρι πριν χαθεί. Κάπου εκεί θα βρείτε και το δικό της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ...

του Αυγουστινου Ζενακου...
syriza
Δεν είναι παράξενο που ο ΣΥΡΙΖΑ βάλλεται από τόσες πλευρές. Αποτελεί άλλωστε τη νέα δύναμη, που, κοντά στις άλλες της ιδιοτυπίες έχει και τούτη: δεν υποστηρίζεται –ακόμη- από ισχυρά ΜΜΕ, έστω και αν το τελευταίο διάστημα διαγκωνίζονται διάφορα νεόκοπα μέσα για την καλύτερη θέση στον αριστερό ήλιο. (Αλήθεια, υπάρχει προηγούμενο παράταξης με τέτοια εκλογική εκτίναξη και τόσο κοντά στην εξουσία που να μην τη στηρίζει ένα μέρος των διαπλεκόμενων ΜΜΕ;) Δεν είναι, όμως, μόνο οι διαρκείς –και συχνά αήθεις- επιθέσεις των καθεστωτικών τηλεοπτικών σταθμών και των εφημερίδων, με τις διαστρεβλώσεις των δηλώσεων, την παραπλάνηση ως προς την περίφημη «νομιμότητα» και τον σεξισμό προς τις βουλευτίνες. Ούτε, φυσικά, μόνο η ακροδεξιά ρητορική για τον εναγκαλισμό του με τους μετανάστες και την «ανθελληνικότητά» του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται κι άλλες επιθέσεις, ακόμη και μέσα στους κόλπους του, είτε τους στενά παραταξιακούς είτε της ευρύτερης Αριστεράς, κι αυτές είναι ίσως οι πιο σοβαρές, αφενός επειδή δεν είναι απαραιτήτως ιδιοτελείς οι ίδιες, αφετέρου επειδή αναζωπυρώνουν συνεχώς την κατηγορία περί «ασυνέπειας» που του απευθύνουν ιδιοτελώς οι αντίπαλοί του.
Οι συχνότερες επιθέσεις αυτού του είδους συνοψίζονται στην κατηγορία πως ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει μια «σοσιαλδημοκρατία». Κι είναι τόσο συχνές που προκαλούν την απορία: δηλαδή βλέποντας έναν συνασπισμό αριστερών κομμάτων κι οργανώσεων να προσπαθεί να διαμορφωθεί σε κόμμα για να προβιβαστεί από αξιωματική αντιπολίτευση σε κυβέρνηση μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τι ακριβώς φαντάζεται κανείς ότι θα μπορούσε να επιδιώκει, αν όχι μια σοσιαλδημοκρατία; Και γιατί ακριβώς μια σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις πιο πολλές από τις κοινωνικές αδικίες που σήμερα διαπράττονται στο όνομα της ελευθερίας των αγορών; Αν είμαστε ακριβείς, η μόνη που έχει αποτολμήσει ποτέ κάτι τέτοιο είναι η σοσιαλδημοκρατία. Είναι το δικαιότερο σύστημα που εφαρμόστηκε ποτέ σε πρακτικό επίπεδο.
Αυτό που η σοσιαλδημοκρατία δεν κάνει, πράγματι, είναι να ανατρέπει τον καπιταλισμό. Κι ας υποθέσουμε ότι συμφωνούμε όλοι ότι η ανατροπή του καπιταλισμού είναι το ζητούμενο. Με ποια λογική το ζητούν αυτό από μια κοινοβουλευτική δύναμη που επιδιώκει την ανάδειξή της σε κυβέρνηση; Μα, λένε ορισμένοι, ανατροπή δεν είναι μόνο η επανάσταση, είναι και τα κινήματα, η διαρκής κοινωνική πίεση. Πολύ σωστά. Αλλά γιατί «σοσιαλδημοκρατία» και κινήματα είναι πράγματα ασύμβατα; Δεν έχει διεκδικήσεις η σοσιαλδημοκρατία, δεν έχει κοινωνική πίεση; Και τι θέλουν στο κάτω κάτω να μας πουν οι θιασώτες αυτής της κριτικής; Ότι αν δεν ανατραπεί ο παγκόσμιος καπιταλισμός, δεν πρέπει να θέλουμε στο μεταξύ δίκαιο φορολογικό σύστημα, σχολεία, νοσοκομεία, συγκοινωνίες, πολιτισμό; Ότι καμία βελτίωση δεν έχει νόημα όσο παραμένουμε στο δεδομένο πολιτικοοικονομικό παράδειγμα; Να μας συγχωρείτε, σύντροφοι, αλλά αυτή είναι η ζωή μας για την οποία μιλάτε με τόση απαξίωση.
Η επίθεση περί «σοσιαλδημοκρατίας» παίρνει και μια άλλη μορφή υπό την επικεφαλίδα «Το νέο ΠΑΣΟΚ». Είναι κι αυτή εξοργιστική. Είναι πολύ εύκολο σήμερα να διαγράφει κανείς το ΠΑΣΟΚ σαν να ήταν μια διάλειψη σκέτης διαφθοράς και σήψης και όχι το πολιτικό φαινόμενο που όρισε την Ελλάδα για μια τριακονταετία. Όπως είναι πολύ εύκολο να λέει «ΠΑΣΟΚ» και να εννοεί τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, προεκτείνοντας την ανάλυσή του στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, τον Άκη Τσοχατζόπουλο και το lifestyle του Πέτρου Κωστόπουλου. Το ΠΑΣΟΚ όμως δεν υπήρξε μόνον αυτά. Υπήρξε και η διάλυση της προδικτατορικής τοξικής Δεξιάς, υπήρξε η πολιτική δύναμη που οικοδόμησε το ασφαλιστικό και τη δημόσια υγεία, υπήρξε η αναδιανομή του πλούτου σε αποκλεισμένα στρώματα, υπήρξε σε κάθε περίπτωση βελτίωση – συν τοις άλλοις και της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε σύγκριση με την εφιαλτική δεκαετία του 1960.
Να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ «ΠΑΣΟΚ» είναι το καλό σενάριο – αν τουλάχιστον θέλουμε να μιλήσουμε με πραγματιστικούς πολιτικούς όρους. Το κακό είναι να μην γίνει. Διότι η διαπίστωση πως το ΠΑΣΟΚ προσέφερε την ευημερία των τελευταίων δεκαετιών με «δανεικά» λεφτά είναι η μισή μόνο αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι δημιούργησε κεφάλαιο – όλους αυτούς που τώρα έχουμε συνηθίσει ως διαπλεκόμενους. Και μολονότι ένα μέρος του πλούτου που δημιούργησε το κατηύθυνε στη διαφθορά και στην αναπαραγωγή του συστήματός του, ένα άλλο μέρος αναδιανεμήθηκε – όπως κάνουν οι «σοσιαλδημοκρατίες». Το ζήτημα λοιπόν είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει στις σημερινές συνθήκες κάτι αντίστοιχο: Να δημιουργήσει κεφάλαιο, βελτιώνοντας όμως μια σειρά παραμέτρους που έχουν να κάνουν με την κοινωνική δικαιοσύνη και αναδιανέμοντας τον πλούτο. Είναι κάτι τέτοιο εφικτό, όχι μόνο δεδομένων των πιέσεων που δέχεται να γίνει η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση στην Ιστορία που δεν θα συνομιλεί με το κεφάλαιο, αλλά κυρίως τη στιγμή που η κρίση έχει οδηγήσει το υπαρκτό κεφάλαιο σε αποθράσυνση, κονιορτοποιώντας τις κατακτήσεις έναντι του κεφαλαίου που είχαν επιτευχθεί επί έναν αιώνα;
Ο κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι λοιπόν η σοσιαλδημοκρατία ή ο πασοκισμός. Ο κίνδυνος είναι ότι μοιάζει να μην καταλαβαίνει πως το να μην ανατρέπεις τον καπιταλισμό δεν ταυτίζεται με την εκλογολαγνεία και την υποδούλωση με τακτικιστικούς όρους του πολιτικού λόγου στην επιδίωξη της εκλογικής νίκης. Ούτε ταυτίζεται με την άνευ όρων συντήρηση κάθε κοινωνικής συμμαχίας –όσο στρεβλοί κι αν είναι οι όροι της– που ενδέχεται να οδηγήσει το κόμμα στην κυβέρνηση. Απεναντίας, για να περάσεις από τούτη τη φρικτή εκτροπή που ζούμε σε μια σοσιαλδημοκρατία, πρέπει να επιτύχεις ένα πολιτικό θαύμα.
Για να μη γίνομαι κρυπτικός: Πρέπει να τερματιστεί τώρα η εκχώρηση της έννοιας της «μεταρρύθμισης» στην τρόικα και στην κυβέρνηση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η νέα δύναμη, πρέπει να οικειοποιηθεί πλήρως τις μεταρρυθμίσεις – τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Γι’ αυτό και ταυτόχρονα πρέπει να σταματήσει η άνευ όρων υπεράσπιση κάθε κοινωνικής ομάδας που πίσω από τη μνημονιακή λαίλαπα καταχωνιάζει σωρηδόν δίκαιες και άδικες διεκδικήσεις. Στο δίλημμα τι επιλέγουμε ανάμεσα στο δημόσιο-όπως-ήταν και στην καταστροφή του μνημονίου, δεν γίνεται να απαντάμε ότι θέλουμε το δημόσιο όπως ήταν επειδή το μνημόνιο είναι κακό. Πρέπει να απαντήσουμε: τίποτε από τα δύο. Δεν δεχόμαστε το δίλημμά σας. Αλλά ξέρουμε ότι είχαμε κακές δημόσιες υπηρεσίες, το ξέραμε από πριν, δεν περιμέναμε εσάς. Θέλουμε καλό δημόσιο και θα σας πούμε πώς θα γίνει αυτό. Στο δίλημμα τι επιλέγουμε ανάμεσα στα πανεπιστήμια-όπως-ήταν και στον «Νόμο Διαμαντοπούλου» δεν γίνεται να απαντάμε ότι θέλουμε τα πανεπιστήμια όπως ήταν επειδή ο νόμος είναι κακός. Πρέπει να απαντήσουμε: τίποτε από τα δύο. Δεν δεχόμαστε το δίλημμά σας. Αλλά ξέρουμε ότι έχουμε κακά πανεπιστήμια, το ξέραμε από πριν, δεν περιμέναμε εσάς. Θέλουμε καλά πανεπιστήμια και θα σας πούμε πώς θα γίνει αυτό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να σταματήσει να αμύνεται απλώς μπροστά στις επιθέσεις. Πρέπει να περάσει ο ίδιος στην επίθεση. Κι επίθεση δεν είναι οι επαναστατικοί μαξιμαλισμοί που απαιτούν οι παλαιόθεν σύντροφοι. Επίθεση είναι η αποδέσμευση από τους όρους των διλημμάτων όπως τα έχει σχηματοποιήσει η κρίση και η τρόικα. Και –επιτέλους- η θετική πρόταση ενός νέου πολιτικού τρόπου αντίληψης της ζωής στην Ελλάδα.

Η μνήμη σαν βαρίδι...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Στα γράμματα από την Κύπρο, σαράντα χρόνια μετά τον «Αττίλα», ο φάκελος, μαζί με τα γραμματόσημα του ταχυδρομικού κόστους, εξακολουθεί να φέρει σε μιαν ακρίτσα το χαρακτικό του Τάσσου: ένα Κυπριωτάκι πνιγμένο από τα τουρκικά συρματοπλέγματα. Συνήθεια πια και μηχανική κίνηση των υπηρεσιών παρά επιλογή των επιστολογράφων; Ισως. Ακόμα και οι επαναλαμβανόμενες μικροκινήσεις, όμως, δεν χάνουν ποτέ όλο τους το νόημα· ας σκεφτούμε απλώς πόσο ανούσια θα φαινόταν η καθημερινότητά μας αν θεωρούσαμε ανόητες όλες τις κινήσεις ρουτίνας που τη συναποτελούν.
Και το «Δεν ξεχνώ», σαν αυτοκόλλητο, σαν επιτοίχια κραυγή ή σύνθημα άγαρμπα σφηνωμένο στα διαγγέλματα, ρουτίνα έγινε έτσι όπως περνούσαν άγονες οι δεκαετίες. Με την Κύπρο να αναζητεί «δίκαιη και βιώσιμη λύση» και την Ελλάδα να ανταποκρίνεται με το δικό της στερεότυπο περί «συμπαράστασης και συμπαράταξης». Φτάσαμε τελικά, από φταίξιμο τριπλό («εδώ πάνω», στην Αθήνα, «εκεί κάτω», στη Λευκωσία, και «εκεί ψηλά», στις Βρυξέλλες, που η σύμπτωσή τους με το Βερολίνο δεν εξαντλείται στο αρχικό Β), να διεκδικείται «δίκαιη και βιώσιμη λύση» όχι πια στο πρόβλημα της κατοχής, αλλά στο οικονομικό – και να μη βρίσκεται ούτε αυτή. Εδώ μάλιστα, στο πάντοτε ένοχο κέντρο, αναθέσαμε στον ναρκισσευόμενο ρεαλισμό μας να καθαρίσει με την ενοχή αυτή, επιτρέποντάς του να χαρακτηρίσει (συλλήβδην) «ριαλιστές» τους Κύπριους· να τους καταγγείλει, δηλαδή, ότι ο μόνος καημός τους είναι τα ριάλια. Ταυτόχρονα, ο πραγματισμός μας τους διαβάλλει σαν αθύρματα του αισθηματικού ανορθολογισμού όποτε προσπαθούν να βρουν το πρόσωπό τους στον σπασμένο καθρέφτη. Αλλά η αντίφαση αυτή δεν μας προβληματίζει. Μονά-ζυγά, δικά μας.
Η αλήθεια είναι ότι κάποιο πρόβλημα, σκεπασμένο από τη συμπαραταξιακή ρητορεία, υπήρχε από παλιά. Και αφορούσε τα αισθήματα και της ηγεσίας (που συχνά ένιωθε σαν βαρίδι το Κυπριακό), αλλά και τα λαϊκά. Κι αυτοί, βέβαια, μας λένε καλαμαράδες, αλλά κι εμείς βρίσκαμε ένα σωρό πράγματα για να νιώσουμε θιγμένοι. Πότε τις θέσεις στα πανεπιστήμια, που «μας τις έτρωγαν οι Κύπριοι», πότε τα λεφτά της ΕΟΚ, που κι αυτά «μας τα έτρωγαν οι Τζυπραίοι», πότε τον «μετατραυματικό ευδαιμονισμό» τους... Η μόνιμη ενόχλησή μας, όμως, σχετιζόταν με το «Δεν ξεχνώ». Επειδή διακρίναμε στο βάθος και μια αιχμή που δεν αφορούσε τον «Αττίλα», αλλά όσους εξ Αθηνών τού άνοιξαν τον δρόμο. Αυτό πια το μετρούσαμε σαν απόπειρα μητροκτονίας. Κι ας αλήθευε.
Η υπόθεση ότι εφεξής το «Δεν ξεχνώ» θα καλύπτει και την πανωλεθρία της 25ης Μαρτίου δεν είναι άστοχη. Στους μη λησμονητέους θα πρέπει να συμπεριληφθούν πια οι αδερφοί του εθνικού κέντρου, για την τωρινή τους στάση, και οι σύμμαχοι του ευρωπαϊκού κέντρου. Δε βαριέσαι. Το ’χουν αυτό τα παιδιά. Ολο στην γκρίνια είναι και στο παράπονο. Θα μεγαλώσουν κάποια στιγμή. Θα ωριμάσουν όπως εμείς. Και θα νιώσουν ότι πιο κακό βαρίδι από τη μνήμη δεν υπάρχει.

Το ατύχημα της Κύπρου αφυπνίζει την Ελλάδα...

του κ. Νικου Ξυδακη...
To κυπριακό δράμα δεν εκτυλίσσεται μόνον στις πτωχευμένες τράπεζες με τις κουρεμένες καταθέσεις και την ελεγχόμενη εκροή χρήματος· αυτή είναι μια μερική όψη. Πλάι στα στεγνά ATM, μια ολόκληρη κοινωνία αλαφιάζεται μπροστά στο ενδεχόμενο να μην έχει βενζίνη, τρόφιμα και φάρμακα. Και πιο πέρα από τον προφανή τρόμο της θραυσμένης καθημερινότητας, ο κυπριακός ελληνισμός βυθίζεται αίφνης στη ζώνη της γεωπολιτικής αβεβαιότητας: την ώρα της πτώχευσης υπό την πίεση των εταίρων της ευρωζώνης, ο συσχετισμός δυνάμεων και συμμαχιών στη ΝΑ Μεσόγειο ανατρέπεται άρδην. Η Τουρκία απαιτεί μερίδιο στους υπό εξόρυξη υδρογονάνθρακες, ενώ προσεγγίζει Κούρδους και Ισραηλινούς, η Ρωσία αποστασιοποιείται και καραδοκεί, οι ΗΠΑ επισήμως σιωπούν, όσο ο Εκτος Στόλος ελέγχει την περιοχή.
Η Κύπρος φαίνεται να είναι γυμνή και ανυπεράσπιστη, όσο τις μέρες της τουρκικής εισβολής του ’74. Οπως τότε, έτσι και σήμερα, η Ελλάδα είναι αναλόγως αδύναμη και αποδιοργανωμένη. Επιπλέον σήμερα, η Ελλάδα δεν βρίσκεται ενώπιον μιας πολιτικής αλλαγής που ενισχύει τον συλλογικό ψυχισμό, αντιθέτως βρίσκεται σε πτώση, σε μια εν εξελίξει οικονομική και κοινωνική καταστροφή που έχει καταρρακώσει το φρόνημα και τη συλλογική διάνοια. H πτώση διαρκεί τρία χρόνια και συνεχίζεται.
Το σοκ της υπνώττουσας Κύπρου από το Βlitzkrieg του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου μπορεί να περιέχει και τη θεραπεία: οι συζητήσεις στη νήσο είναι περισσότερο ανοιχτές και απενοχοποιημένες, περιέχουν όλα τα σενάρια, διότι το προέχον είναι η σωτηρία με μακρά προοπτική. Και επειδή η πτώση της Κύπρου είναι ακαριαία και απότομη, ενδέχεται και η ανάκαμψή της να είναι ταχύτερη και με τολμηρότερους τρόπους.
Η Κύπρος ίσως είναι το «ατύχημα» που φοβόμασταν στην Ελλάδα· μπορεί όμως και να σημαίνει το πέρας της αδράνειας και της παθητικότητας. Ισως να είναι το αποφασιστικό πλήγμα για να συνειδητοποιήσουμε πόσο επείγει ένα εθνικό σχέδιο ανόρθωσης. Επί τρία χρόνια η χώρα πορεύεται με μόνο σχέδιο τα μνημόνια· αλλά τα μνημόνια σκοπεύουν πρωτίστως στην εξασφάλιση των δανειστών. Τα μνημόνια δεν κομίζουν όραμα για τη χώρα· συμβολικά, κομίζουν έξωθεν πόνο, και ουσιαστικά βρίθουν αντιφάσεων. Υπό αυτή την έννοια, οι ηγέτες, σε όλους τους χώρους, οφείλουν να πάψουν να κρύβονται πίσω από τα μνημόνια των δανειστών, είτε ως άβουλοι εφαρμοστές είτε ως λαύροι ενάντιοι· οφείλουν να αναλάβουν την ιστορική ευθύνη ενός σχεδίου ανάταξης. Ολοι: πολιτικοί οργανισμοί, ακαδημαϊκές δεξαμενές σκέψης, συνδικάτα, κοινότητες, άτυπες συλλογικότητες, πολίτες.
Η επανίδρυση του ελληνικού κράτους δεν μπορεί να αφεθεί στην καλή θέληση των Γάλλων ή Γερμανών τεχνοκρατών· η επανίδρυση του δημοκρατικού κράτους είναι καθήκον και όρος επιβίωσης των Ελλήνων. Το ίδιο ισχύει για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού και την επινόηση ενός αναπτυξιακού μοντέλου που θα αξιοποιεί πόρους και ταλέντα. Οποιος αξιώνει δημόσιο λόγο, οφείλει να συμβάλλει με προτάσεις επί των συγκεκριμένων, ανοιχτά, τεκμηριωμένα, χωρίς ταμπού. Μόνο έτσι θα συσπειρωθεί ο καταπτοημένος σήμερα πληθυσμός και θα εκδιπλωθούν οι δυνάμεις του.
Τα ιστορικά ατυχήματα θα πληθαίνουν. Πολλά δεν μπορούμε να τα αποτρέψουμε· μπορούμε όμως να αποτινάξουμε επιτέλους τη σύγχυση, την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, την κλάψα. Δεν μπορούμε παρά να αναλάβουμε τις ιστορικές μας ευθύνες.

Κούρσα θανάτου...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ,  απο την Ελευθεροτυπια....
Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου, η Ευρώπη αντιμετώπισε τους Κυπρίους ως «κακοποιούς». Θα ήταν πειστικότερος εάν διεπίστωνε ότι η ίδια επέδειξε παρόμοια συμπεριφορά έναντι της μικρής Μεγαλονήσου.
Με τη «διάσωσή» της, νέο υπόδειγμα «διασώσεων» εγκαινιάσθηκε. Μέχρι πρόσφατα, χρεοκοπημένα κράτη «διέσωζαν» χρεοκοπημένες τράπεζες, αναλαμβάνοντας τα χρέη τους, με χρήματα των φορολογουμένων. Παράλληλα, χρεοκοπημένες τράπεζες «διέσωζαν» χρεοκοπημένα κράτη, αγοράζοντας ομόλογα, με χρήματα των φορολογουμένων. Οταν ο παραλογισμός έφθασε στο έπακρο, το Γιούρογκρουπ αποφάσισε διαχωρισμό των τραπεζικών χρεών από τα κρατικά, ώστε τα πρώτα να μη φορτώνονται στα κράτη, αλλά να «διασώζονται» απευθείας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητος. Η απόφαση ελήφθη τον Ιούνιο του 2012, ωστόσο ουδέποτε εφαρμόσθηκε. Η Γερμανία αποφαίνεται ότι δεν θα ισχύσει πριν από την τραπεζική ενοποίηση, το 2014, και πάντως δεν θα αφορά παρελθόντα χρέη, αλλά μελλοντικά. Με την επέκταση της ανάγκης διασώσεων, το ευρωπαϊκό κομφούζιο και η ολιγωρία κατέληξαν σε αδιέξοδο στις αρχές του 2013.
Παράλληλα, ωριμάζει η γερμανική εμμονή σύμφωνα με την οποία οι «διασώσεις» είναι περιττές και «νοσηρές», καθ' όσον οι «υγιείς» πληρώνουν για «νοσούντες». Σύμφωνα με τους Σόιμπλε και Μέρκελ, κάθε χώρα φέρει την ευθύνη της δικής της κρίσης και χρεοκοπίας και κάθε μία οφείλει να εξυγιαίνεται χωρίς διασώσεις που επιβαρύνουν τους επιτυχημένους εταίρους της.
Σε αυτό το πλαίσιο εξυφάνθηκε, με σύμπραξη του ΔΝΤ, νέο υπόδειγμα, «διάσωσης από μέσα» και όχι πλέον «από έξω» (bail-in αντί bail-out), με πρώτο πειραματόζωο τη «μισή νήσο», που αντιπροσωπεύει το 0,2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Ο σοσιαλδημοκράτης και χοιροτρόφος Ολλανδός πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, Ντάισελμπλουμ, εξέθεσε το νέο υπόδειγμα: «Εξαντλούνται οι δυνατότητες της Ευρωπαϊκής Ενωσης να στηρίζει χρεοκοπημένες τράπεζες και κράτη και αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να τις αφήνει να καταρρέουν». «Δεν είναι σωστό», διευκρίνισε ο ίδιος, «να φορτώνονται στους φορολογουμένους κίνδυνοι τους οποίους άλλοι έχουν αναλάβει. Οποιος αναλαμβάνει κινδύνους, πρέπει να υφίσταται τις συνέπειες: εδώ τελειώνει η ιστορία να πληρώνουν άλλοι για άλλους». Εξαιρετικό μάθημα νεοφιλελεύθερου δογματισμού. Ωστόσο, πάραυτα με τις δηλώσεις του τα χρηματιστήρια υποχώρησαν, οι αβεβαιότητες για το μέλλον του ευρώ επανήλθαν, με συνέπεια την περαιτέρω αποδυνάμωσή του.
Η χώρα με τα μεγαλύτερα στον κόσμο πλεονάσματα προειδοποιεί τους εταίρους ότι εξαντλούνται οι δυνατότητές της να «διασώζει» εταίρους που φθάνουν στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Ωστόσο, εάν οι έννοιες «αλήθεια», «εντιμότητα», «αποτελεσματικότητα» δεν ήσαν άγνωστες γι' αυτήν, θα έπρεπε τουλάχιστον να επιστρέφει στους εταίρους της τα πλεονάσματα που μέχρι σήμερα αποσπά από αυτούς, επισπεύδοντας με αυτόν τον τρόπο την κατάρρευσή τους.
Οταν ο Αμερικανός πρόεδρος Μπους, αδιαφιλονίκητος ηγέτης του δογματικού φιλελευθερισμού, άφησε αβοήθητη τη Λίμαν να καταρρεύσει (2008), οι συνέπειες έπληξαν όχι μόνον τους υπεύθυνους, αλλά ολόκληρη την αμερικανική οικονομία και τον πλανήτη. Οχι μόνον λόγω του τραπεζικού πανικού που έφθασε στα άκρα, αλλά επίσης λόγω του κλίματος πιστωτικής ασφυξίας, που έτσι μεταφέρθηκε στις αγορές. Επλήγησαν οι κερδοσκόποι του χρηματοπιστωτικού γίγαντα, αλλά ταυτόχρονα και εκατομμύρια άνθρωποι που δεν είχαν αναλάβει κανέναν απολύτως παρόμοιο κίνδυνο. Ομοίως, όταν μια χώρα πτωχεύει ή παραπέμπεται σε «διάσωση από μέσα», δεν παύει ταυτόχρονα να συρρικνώνει τη διεθνή αγορά στο μέτρο που της αναλογεί, με συνέπεια το κόστος από την πτώχευση να μεταφέρεται και στις συναλλασσόμενες με αυτήν. Κοινό συμφέρον όλων, είτε από μέσα είτε απ' έξω, είναι η αλληλεγγύη με όποιον φθάνει στα πρόθυρα χρεοκοπίας, η ήπια προσαρμογή και σταδιακή εξισορρόπησή του, ώστε οι συνέπειες να μην επεκτείνονται σε όσους δεν έχουν αναλάβει κανέναν απολύτως κίνδυνο. Εάν αυτό ισχύει στη διεθνή οικονομία, θα όφειλε να ισχύει πολύ περισσότερο μεταξύ εταίρων στο αυτό νόμισμα.
Με το νέο υπόδειγμα, ονομάζεται «διάσωση» τράπεζας η τιμωρία και η εξόντωσή της. Με την Τράπεζα Κύπρου, η «διάσωσή» της φορτώνει χρέος 10 δισ. από άλλη τράπεζα, για το οποίο η ίδια ουδόλως ευθύνεται. Επιπροσθέτως, επισφαλείς τοποθετήσεις «διασώζονται» μέσω ασφαλών καταθέσεων. Οσοι παρέμειναν στο κλίμα εμπιστοσύνης, διατηρώντας καταθέσεις, πληρώνουν για θαλασσοδάνεια που άλλοι απέσπασαν. Πόσο δίκαιο, συνεταιρικό, σταθεροποιητικό είναι το νέο υπόδειγμα, είτε στην Κύπρο είτε στην υπόλοιπη Ευρωζώνη; Η ασυδοσία των τραπεζών, αντί να περιστέλλεται, επαυξάνεται, αφού το ασφαλές χρήμα μετατρέπεται και αυτό σε επισφαλές. Η ένταξη των καταθέσεων στα εργαλεία διασώσεων δεν συγκρατεί την κερδοσκοπία, αλλά, αντίθετα, την ενθαρρύνει ακόμη περισσότερο. Η νέα ευρωπαϊκή εποχή θυσιάζει στο βωμό της κερδοσκοπίας το ύστατο στοιχείο σταθερότητος που είχε απομείνει, εγκλωβιζόμενη σε «επιτάχυνση θανάτου» ακόμη πιο μοιραία από ό,τι μέχρι σήμερα.
kvergo@gmail.com

Το μειλίχιο τέρας...

Του Ευάγγελου Αυδίκου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Ο τίτλος είναι δανεικός. Ανήκει σε βιβλίο του Ιταλού φιλοσόφου Ραφαέλε Σιμόνε, που πρόσφατα κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα. Βάζει το νυστέρι του σ’ ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Στον τρόπο δηλαδή που ο καταναλωτισμός, ο σύγχρονος Μινώταυρος, άλλαξε προβιά παίρνοντας τη μορφή μειλίχιου όντος που νοιάζεται για το καλό όλων. Είναι η ίδια ιστορία που λέγεται με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικά μέρη του κόσμου. Το ζήσαμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Υποσχέθηκε παραδείσους. Σαγήνεψε κλείνοντας το μάτι με υπονοούμενα. Ο κόσμος έμοιαζε νήπιος. Χωρίς προβλήματα. Με πλατιά χαμόγελα. Με μια διαρκή νιότη που την εξασφάλιζαν οι πολλές πιστωτικές κάρτες, τα τραβηγμένα πρόσωπα στα εργαστήρια των πλαστικών ελπίδων. Με μια έγνοια για ξόδεμα. Για φυγή. Οι ανθρώπινες σχέσεις έγιναν σαν τις σταγόνες στους καταρράκτες την ώρα που επιχειρούν το σάλτο μορτάλε.

Οι άνθρωποι άλλαξαν. Εχασαν την ψίχα τους. Την ανθρωπιά. Τη σκέψη που λοιδορήθηκε. Ο σύγχρονος Μινώταυρος μπόρεσε να δράσει ύπουλα. Εγινε τρυφερός, τσαχπίνης. Πήρε το μάθημα από τον Θησέα. Αφησε τους λεονταρισμούς και την προσπάθεια να τρομοκρατήσει τους αντιπάλους του. Ανακάλυψε τις γαλιφιές και μπόρεσε έτσι σιγά σιγά να καταβροχθίσει τα σωθικά του αντιπάλου του. Να τον κάνει υποχείριό του. Να πιστέψει σε νέους θεούς. Αρχισε να σκάβει τον λάκκο του. Να βρομίζει το περιβάλλον, να φοβάται και τη σκιά του, να τρομοκρατείται στην ιδέα των γηρατειών. Να γίνει άφιλος. Να μείνει μόνος με την τηλεόραση. Να κάνει μέτρο της ευτυχίας του τις πιστωτικές κάρτες, τη διαρκή κίνηση, τα λαμπερά φώτα. Να ξεχάσει τη χαρά των απλών πραγμάτων, τη ζεστασιά του σπιτιού του, το χαμόγελο των αγαπημένων του ανθρώπων.

Το μειλίχιο τέρας πήρε τη μορφή της τηλεφωνήτριας που ντάλα μεσημέρι τηλεφωνούσε στους πελάτες για να πουλήσει τα «εικονίσματα» της καινούργιας «θεότητας». Ανοιγες την τηλεόραση κι εμφανίζονταν με τη μορφή διαφημίσεων. Οδηγούσες και οι μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες σε έκαναν να νιώθεις ένοχος που δεν είχες προλάβει να ψωνίσεις. Το μειλίχιο τέρας έγινε η σύγχρονη λερναία ύδρα. Τα κεφάλια του, αμέτρητα. Είχε την ικανότητα να παίρνει πολλές μορφές. Να τρυπώνει παντού και τελικά να ξεριζώνει την ψυχή των ανθρώπων. Να τους αναγκάζει να μαϊμουδίζουν. Να αγοράζουν «προτηγανισμένες» συμπεριφορές. Ο σύγχρονος Μινώταυρος έχει την ικανότητα να κάνει τους ανθρώπους όμοιους. Να τους μετατρέπει σε μηχανές που απλώς αλέθουν. Που μέλημά τους έγινε η εικόνα, όχι η ουσία. Το μειλίχιο τέρας έχει κάνει τους ανθρώπους ζόμπι. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί κανείς να περιγράψει αυτούς που σκάβουν τον λάκκο τους; Που μολύνουν το περιβάλλουν, καίνε τα δάση, ζούνε με θόρυβο, ξοδεύουν άστοχα τον χρόνο τους και τρέχουν για να προλάβουν; Που η ζωή τους έχει γίνει ένα ανελέητο κυνηγητό της σκιάς τους;

Το μειλίχιο τέρας έκανε καλά τη δουλειά του. Δημιούργησε άβουλα όντα που ξοδεύουν την ώρα τους στην πολυθρόνα πατώντας αμήχανα το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης. Σ’ αυτό έβαλαν πλάτη οι τράπεζες. Με τα δάνεια και το πλαστικό χρήμα. Καλλιέργησαν τεχνητούς παραδείσους. Είναι αυτές που πάσχιζαν να ταΐσουν την ακόρεστη βουλιμία του μειλίχιου τέρατος. Κι όταν πλέον ο καταναλωτισμός έφτασε στα όριά του, οι τράπεζες, μέσω των πολιτικών τους εκπροσώπων, αποσύνδεσαν τους πελάτες τους από τον τεχνητό παράδεισο. Τους έστειλαν στην ανεργία, τους πετσόκοψαν τους μισθούς, τους ρήμαξαν τις ζωές. Το μειλίχιο τέρας είχε κάνει τη δουλειά του. Καιρός να πληρώσουν οι «αφελείς» που πίστεψαν σε τεχνητούς παραδείσους. Η Κύπρος είναι ένα ακόμη θύμα του τραπεζικού Μινώταυρου. Οι Κύπριοι αλλά και οι «νότιοι» της Ευρώπης πληρώνουν με τις ζωές τους, αφού πρώτα τάισαν, με την αγορά εμπορευμάτων, τον Μινώταυρο της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Ο «ελεύθερος» κόσμος μας, παιδί του νεοφιλελευθερισμού, χάλκευσε χαλκεία της βούλησης του σύγχρονου πολίτη. Ηταν η αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει τροφή του αχαλίνωτου καπιταλισμού.

Αν η περιπέτεια που μας έχει γονατίσει όλους γίνει αφορμή να σκεφτούμε, να ξεριζώσουμε το «μειλίχιο τέρας» εντός μας, μπορεί να ξαναβρούμε το νόημα στα καθημερινά πράγματα. Τότε, μπορεί να γίνει πιο καθαρή η ματιά μας όταν αποφασίζουμε για την τύχη της χώρας. Να κατανοήσουμε πως εκείνοι στην Εσπερία που μας κουνάνε απειλητικά το δάκτυλο είναι οι ιδιοκτήτες του Μινώταυρου. Είναι αυτοί που έστελναν τους υπουργούς-ατζέντηδες για να αγοράσουμε τη δική τους πραμάτεια. Μαζί τους και πολλοί απ’ τους «ημέτερους» που σπέρνουν τον φόβο, για να ξεστρατίσει η σκέψη μας από τις δικές τους ευθύνες.

……………………………………………………………………..

* Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Δημοσιογραφία των αμελέτητων...

του Θαναση Καρτερου απο την Αυγη...
Σκουρλέτης εναντίον Λαφαζάνη για το ευρώ, είναι ο τίτλος στα χθεσινά "Νέα". Φαντάζεσαι κι εσύ, ο αναγνώστης, που πληρώνεις για να ενημερωθείς εγκύρως: Μεγάλη και σοβαρή είναι η εν λόγω εφημερίδα, κεντροαριστερή και βάλε, κάποτε στήριζε με πάθος το ΠΑΣΟΚ που διακήρυσσε ότι ΕΟΚ και ΝΑΤΟ είναι το ίδιο συνδικάτο -εντάξει στήριξε παλιότερα και την αποστασία, αλλά αυτό έχει παραγραφεί με τα χρόνια-, συνεπώς όλο και κάποια ράμματα θα έχει για τη γούνα αυτών των δύο.
Πας λοιπόν όλο αδημονία στο θέμα. Και διαβάζεις ότι ο Λαφαζάνης δήλωσε ότι "ουδέποτε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε θέση για έξοδο της χώρας από το ευρώ". Σωστό και αναμφισβήτητο. Μπορεί να υπήρχαν μειοψηφικές απόψεις, αλλά η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή από πάντα. Και ο Σκουρλέτης; Αυτός δήλωσε ότι: «Δεν λέμε πάση θυσία στο ευρώ». Σωστό και αυτονόητο. Διότι ούτε και ο Κεδίκογλου δεν θα έλεγε, δημοσίως τουλάχιστον: να καταστραφεί η Ελλάδα, να καταστραφούν οι άνθρωποι, να πάμε για Ζάλογγο, για Κούγκι, για Αρκάδι - αλλά με ευρώ!
Αφού εντρυφήσεις λοιπόν στο κείμενο, σε πιάνει μια κάποια απογοήτευση με ολίγον από αγανάκτηση: Πού είναι, ρε καλόπαιδα της ΔΟΛιας δημοσιογραφίας, ο καυγάς; Γιατί υπόσχεστε σαδομαζοχιστικό πορνό και μας βολεύετε τελικώς με τον αγαπητικό της βοσκοπούλας; Κι αν εσείς είστε απατεώνες, ο ΕΦΕΤ τι κάνει; Πώς αφήνει τέτοια μεγάλα μαγαζιά, με παράδοση στην πολιτική διατροφή των Ελλήνων, να γράφουν στον κατάλογο για κόντρα φιλέτο, να πληρώνουμε για κόντρα φιλέτο, και να μας σερβίρουν αμελέτητα - κι αυτά μάλιστα μπαγιάτικα;
Για όσους έχουν πάντως μια αναρώτηση για το είδος αυτό της καυγαλέας δημοσιογραφίας, παραπέμπουμε στη συνέχεια της δήλωσης Λαφαζάνη, που φιλοξενείται χαμηλά-χαμηλά στο ίδιο θέμα: Δεν θα ήθελα να μιλήσω για προσωπικές θέσεις που είναι γνωστές από την αρχή της δεκαετίας του ’90. Αν ανοίξω εγώ μια δημόσια συζήτηση για τέτοια θέματα, επειδή δεν ζούμε σε ένα ιδανικό κλίμα στη δημόσια ζωή, θα αναπαραχθούν με έναν τρομερό τρόπο από επικοινωνιακά κέντρα που δεν θέλουν τη συζήτηση, αλλά αξιοποιούν διαφορετικές απόψεις και τις διαστρεβλώνουν.
Και το δικό μας σχόλιο: Μελετημένος για τα κέντρα των μελετημένων περί την Αριστερά ο βουλευτής της. Πού να φανταστεί όμως τον ρόλο της δημοσιογραφίας των αμελέτητων;

Ανάπτυξη με...λουκέτα!

Cogito ergo sum...
Πάει κι η Λαφάρζ από την Χαλκίδα, μας αφήνει χρόνους οσονούπω κι η Μισελέν από το Χαλάνδρι. Η ανάπτυξη έρχεται με βήμα γοργό. Έρχεται αγκαλιά με την ρευστότητα (μέσω Κύπρου) και θα χεστούμε στο τάλληρο. Πού θα πάει; Είναι σαφές πλέον ότι το σαμαρικής εμπνεύσεως λεσβιάζον δίδυμο με τα διεστραμμένα γούστα θα δικαιώσει τις θυσίες του ελληνικού λαού.

Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι με πολύ περίεργο τρόπο έρχεται αυτό το ιδιαίτερο ζευγαράκι. Για να παραφράσω ελαφρώς ένα βιβλικό χωρίο, "περιπατεί ζητούν τίνα καταπίει". Από τη μια, η ρευστότητα πλησιάζει κατατρώγοντας όχι μόνο μισθούς και συντάξεις αλλά ολόκληρες τράπεζες. Κι από την άλλη, η ανάπτυξη καταφθάνει κλείνοντας την μια επιχείρηση μετά την άλλη και σπρώχνοντας την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη. Ρε σεις, είμαστε σίγουροι ότι γουστάρουμε; Θέλω να πω, μήπως περνάγαμε καλύτερα δίχως ρευστότητα και δίχως ανάπτυξη;

Είναι κι αυτή η παπαριά τού Ντάισελμπλουμ που με μπερδεύει. "Μέχρι το 2018", είπε ο διάδοχος του Γιούνκερ στο τιμόνι της ευρωζώνης, "οι κυπριακές τράπεζες θα έχουν φτάσει στα επίπεδα των υπολοίπων ευρωπαϊκών τραπεζών". Φυσικά, ο ηγέτης εννοεί ότι οι κυπριακές τράπεζες θα έχουν μειωθεί στα επίπεδα των άλλων ευρωπαϊκών τραπεζών. Παναπεί, δηλαδή, πως είχαν παραμεγαλώσει, σε βαθμό ενοχλητικό για τους υπόλοιπους ευρωτραπεζίτες. Μάλιστα... Λοιπόν, δεν είχα καταλάβει ότι αυτό εννοούσε η συνθήκη της Λισαβόνας, με τα περί "ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων". Πίστευα ότι "ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων" δεν σημαίνει να βάζω τα λεφτά μου σε γερμανικές ή ολλανδικές τράπεζες αλλά ότι μπορώ να τα καταθέτω όπου γουστάρω.

Αλλά ας γυρίσουμε στα δικά μας. Είναι προφανές ότι την Μισελέν την έκλεισαν οι συνδικαλιστές τού ΠΑΜΕ. Βέβαια, δεν το έχω ψάξει το θέμα αλλά έτσι πρέπει να είναι. Αφού, ως γνωστόν, οι βολεμένοι εργατοπατέρες του ΚΚΕ έκλεισαν την Πιρέλλι και την Γκουντγήαρ, αυτοί πρέπει να οδήγησαν και την Μισελέν στο κλείσιμο. Τι διάολο έχει πάθει το ΠΑΜΕ και δεν αφήνει καμμία εταιρεία ελαστικών σε χλωρό κλαρί, δεν μπορώ να το καταλάβω.

Αλλά και για το κλείσιμο της Λαφάρζ οι ίδιοι συνδικαλιστές πρέπει να φταίνε. Τί δηλαδή; Θα ξεχάσουμε το μένος με το οποίο καταφέρθηκαν οι κουκουέδες κατά της Καλτσεστρούτσι, τότε που οι ιταλοί κάνανε τα σου-μου-του με την κυβέρνηση Μητσοτάκη για την αγορά τής ΑΓΕΤ Ηρακλής; Γιατί, λοιπόν, θα την χάριζαν στην Λαφάρζ, που πήρε την ΑΓΕΤ από την εταιρεία τού αλησμόνητου Παντσαβόλτα;

Παρεμπιπτόντως, συγκινήθηκα διαβάζοντας στον ιστοτόπο τής Λαφάρζ το τεράστιο κοινωνικό έργο το οποίο επιτελούσε η εταιρεία μέσω του εργοστασίου που κλείνει: "Το εργοστάσιο Χαλκίδας με τη δραστηριότητά του συμβάλλει σημαντικά στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της περιοχής. Την περίοδο 2004-9 έχει προχωρήσει σε επενδύσεις ύψους 50 εκατ. ευρώ για εργασίες αναβάθμισης και έργα, από τα οποία τα 14,8 εκατ. ευρώ αφορούν σε έργα ασφάλειας και περιβάλλοντος. Διαθέτει κατά μέσο όρο ετησίως 31 εκατ. ευρώ σε μισθούς και αμοιβές προσωπικού. Το σύνολο των μισθών, αμοιβών προσωπικού, προμηθειών, φόρων και υποστήριξης τοπικών προγραμμάτων ή χορηγιών ανέρχεται κατά μέσο όρο σε 55 εκατ. ευρώ". Βέβαια, θα ήθελα να δω και μερικά στοιχεία για το ποιες και πόσες επιδοτήσεις ή άλλες παροχές πήρε η εταιρεία από το κράτος κι από τα διάφορα "πακέτα" αλλά δεν πειράζει.

Ορίστε, λοιπόν, πόσο δίκιο είχε ο πρωθυπουργός σε όσα είπε μετά το σπάσιμο της απεργίας των εργαζομένων στην Χαλυβουργική τού Μάνεση! Και πόσο σωστά έκανε που η πρώτη του δουλειά μόλις πήραμε την υπερδόση του Δεκέμβρη, ήταν να συναντηθεί με τους εκπροσώπους των μεγάλων εταιρειών. 31 ολόκληρα εκατομμύρια πλήρωνε ετησίως η φουκαριάρα η Λαφάρζ σε αμοιβές προσωπικού. Πού ν' αντέξει; Πώς να κρατήσει ανοιχτό το έρμο το εργοστάσιο; Δηλαδή, τί θα πάθαιναν οι εργαζόμενοι αν κόβανε από μόνοι τους κατιτίς από τα μιστά τους; Θα τους έπεφτε ο κώλος; Είναι καλύτερα τώρα που ένα εργοστάσιο 87 χρόνων θα καταντήσει κούρνια για τις καρακάξες;


Αρκετά με την πλάκα. Θυμάμαι τον Μάνο να ξεσπαθώνει κατά των διαμαρτυρομένων για το ξεπούλημα της ΑΓΕΤ Ηρακλής και δαιμονίζομαι. Πού είναι τώρα ο παπάρας με τα τουβλάκια, να μας εξηγήσει τι πήγε στραβά και κλείνει το εργοστάσιο της Χαλκίδας; Πού είναι οι ανεγκέφαλοι δημοσιογράφοι τής οκάς, οι οποίοι χύνουν φαρμάκι όποτε γίνεται απεργία, να μας αναλύσουν τους λόγους που οδηγούν την Μισελέν στο κλείσιμο του ελληνικού της μαγαζιού; Πού είναι ο σαχλαμάρας υπουργός ανάπτυξης, να μας δώσει να καταλάβουμε γιατί συνεχίζεται η αποεπένδυση στην χώρα παρά την ισοπέδωση όλων των εργατικών δικαιωμάτων; Πού είναι όλοι εκείνοι οι μπινέδες που βλέπουν ανάπτυξη ενώ εμείς βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στα σκατά, να μας εξηγήσουν πώς διάολο συνταιριάζει η ανάπτυξή τους με τα λουκέτα;

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι φιλοσοφικά. Δεν περιμένω σοβαρή απάντηση από κανένα τους. Και δεν την χρειάζομαι, βέβαια. Για όλα όσα αφορούν το κεφάλαιο, έχω όλες τις απαντήσεις που χρειάζομαι στην βιβλιοθήκη μου, σ' ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν ενάμιση αιώνα αλλά παραμένει φρέσκο και επίκαιρο. Ας είναι καλά ο παππούς Κάρολος...

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Ιθαγενείς και σερίφηδες...

Του Νίκου Νικήσιανη, απο το Alter Thess...
namericanimage.jpg
Ας ξεκινήσουμε από τα νούμερα του Υπουργείου Εσωτερικών: από την εφαρμογή του νόμου Ραγκούση για την ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών, ως το πρόσφατο πάγωμά του, μέσα σε τρία χρόνια δηλαδή, ιθαγένεια πήραν 10.000 παιδιά· 4.500 επειδή γεννήθηκαν στην Ελλάδα και 5.500 επειδή συμπλήρωσαν τα αναγκαία έτη φοίτησης στα ελληνικά σχολεία.
Ας σκεφτούμε λίγο τι σημαίνει πρακτικά αυτό: ότι 10.000 παιδιά, τα οποία γεννήθηκαν από γονείς που ζουν μόνιμα και εργάζονται στην Ελλάδα, που πήγαν σχολείο και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, που δεν γνωρίζουν άλλη χώρα ως «πατρίδα» και που φυσιολογικά θα μείνουν εδώ (εκτός βέβαια αν επιλέξουν τα ίδια μεγαλώνοντας να μεταναστεύσουν, μαζί με τους χιλιάδες άλλους νέους ελληνικής καταγωγής), αποκτήσανε μία απλή ταυτότητα. Ότι σε 10.000 ιθαγενείς με άλλα λόγια, αναγνωρίστηκε η αυτονόητη ιθαγένεια. Δεν θα χρειάζεται δηλαδή στα 18 τους να μαζεύουν υποχρεωτικά 150 ένσημα το χρόνο για να μην απελαθούν ως «λαθρομετανάστες». Πρόκειται μόνο για αυτό το τόσο απλό και τόσο στοιχειώδες δικαίωμα, το οποίο μάλιστα το απέκτησαν δυστυχώς τόσο λίγα παιδιά, εξαιτίας των ασφυκτικών όρων του νόμου Ραγκούση: 10.000 παιδιά, ένας στους χίλιους κατοίκους, κι αν δεχτούμε ότι οι μόνιμοι μετανάστες στη χώρα είναι περίπου 1 εκατομμύριο, ένας στους εκατό μετανάστες.
Πού το βρήκανε λοιπόν τόσο μίσος οι σερίφηδες των κ.κ. Σαμαρά και Κουβέλη κι αναδείξανε το νόμο για την ιθαγένεια στην ύψιστη εθνική απειλή; Τι ακριβώς φοβούνται από 10.000 παιδιά και θέλουν να τα καταδικάσουν σε αιώνια ομηρία;
Είναι τόσο παράλογο κι απάνθρωπο, που μοιάζει σχεδόν ακατανόητο. Το αντιρατσιστικό κίνημα βέβαια, έχει σκεφτεί πάνω σε αυτό δυο-τρεις απαντήσεις. Λέει για παράδειγμα ότι η μεταναστευτική πολιτική έχει συνειδητό στόχο να κρατά τους μετανάστες σε αυτή τη γκρίζα ζώνη για να τους πιέζει στο περιθώριο και να τους στερεί δικαιώματα. Πρόκειται για μία βασική μέθοδο κατάτμησης και υποβάθμισης των δικαιωμάτων σε προνόμια και άρα συνολικής επίθεσης σε όλους τους εργαζομένους και την κοινωνία.
Άλλοι λένε επίσης ότι σε αυτή τη συγκυρία, το βασικό ζήτημα είναι το ιδεολογικό: έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για κοινωνική συναίνεση, τα χλωμά πρόσωπα που μας κυβερνούν επενδύουν στη νύχτα: στα πιο σκοτεινά μας ένστικτα, στο μίσος, στο Έθνος και τη φυλή, στον πιο φτηνό λαϊκιστικό ρατσισμό. Αν σε αυτό προσθέσεις και την έμφυτη ακροδεξιά ροπή της σαμαρικής παρέας, μαζί με την πίεση από τη γνήσια φασιστική δεξιά, καταλαβαίνεις ότι η μάχη ενάντια στον ‘εσωτερικό εχθρό’ αποτελεί πια τη μοναδική διέξοδο – ένας δρόμος βέβαια που οδηγεί στον κανονικό, κρατικό φασισμό.
Οι δυο λογικές αυτές μάλιστα δεν είναι άσχετες μεταξύ τους· ο κατακερματισμός της εργατικής τάξης και της κοινωνίας, είτε μέσα από το θεσμικό, είτε μέσα από τον ιδεολογικό και κοινωνικό ρατσισμό, έχει ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωσή μας, τη διάλυση και την παράδοση. Εμείς χάνουμε, αυτοί κερδίζουν· όπως λέει κι ένα παλιό καλό σύνθημα, ο ρατσισμός ρίχνει τα μεροκάματα.
Όλα αυτά είναι σωστά· αλλά πάλι λες έξαλλος, είναι δυνατό τόσο μένος για 10.000 παιδιά; Ακόμα κι οι παλιάτσοι του κ. Κουβέλη, που σχίζανε τα κόκκινα ιμάτιά τους της προάλλες για να στηρίξουν τον κουτσό νόμο Ραγκούση, τώρα κατάπιαν τη γλωσσίτσα τους; Με τι σόι καθάρματα έχουμε μπλέξει;
Ένα τέτοιο έγκλημα δεν σηκώνει ούτε μισόλογα, ούτε ολιγωρίες. Οκ, τρέχουνε δυο χιλιάδες σημαντικές μάχες, αλλά σε κάτι τέτοια ζητήματα χαράσσονται οι πιο ουσιαστικές διαχωριστικές γραμμές: όποιοι είναι με τους εργαζόμενους και με τους φτωχούς, δεν αρκεί να είναι ενάντια στο Μνημόνιο ή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει να είναι με την ενότητα της τάξης τους και άρα με τους μετανάστες. Δεν μπορείς επίσης να ανησυχείς για την άνοδο του φασισμού και να μην τα δώσεις όλα στη μάχη για την ιθαγένεια. Ίσως, σε κάτι τέτοιες «μικρές» και δευτερεύουσες μάχες παίζονται πολλά περισσότερα από όσα φαίνονται. Σε κάτι τέτοια μετριόμαστε.
ΥΓ. Η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία, η ΚΕΕΡΦΑ κι άλλες αντιρατσιστικές κινήσεις της πόλης οργανώνουν το Σάββατο στις 2 μμ, πορεία για το ζήτημα της ιθαγένειας. Την Παρασκευή (18.30, ΕΚΘ) θα προηγηθεί εκδήλωση, με τη συμμετοχή μεταναστευτικών συλλόγων και της Ομάδας Νομικών για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών. Είναι δύο καλές ευκαιρίες να μετρηθούμε. Ακόμα όμως κι αν βρεθούμε λίγοι, είναι καθήκον μας να δώσουμε μια συμβολική έστω απάντηση στους σερίφηδες. Κι ακόμα περισσότερο, να δείξουμε στα παιδιά που απειλούνται ότι είναι δικοί μας άνθρωποι και δεν θα τα αφήσουμε μόνα.

Eνα μέλλον δίχως αύριο...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
 IMGΟι εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Κύπρο δείχνουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, ο οποίος πηδαλιουχείται από την επιδίωξη του μέγιστου κέρδους με κάθε κόστος και τίμημα εκ μέρους των πλουτοκρατών, λειτουργεί σαν μια «σήραγγα του χρόνου» που οδηγεί με ραγδαίους ρυθμούς την κοινωνία στο παρελθόν.
Τα φιλελεύθερα καθεστώτα, τα οποία εκφυλίστηκαν σταδιακά σε νεοφιλελεύθερες κοινοβουλευτικές δεσποτείες, συνήθιζαν να ομνύουν στην ελευθερία του ατόμου, στην ισότητα και στην πρόοδο. Οι εξαγγελίες αυτές έχουν μετατραπεί σήμερα στο ακριβώς αντίθετό τους, αφού οι πολίτες βιώνουν το υπαρξιακό καθεστώς από το οποίο πίστευαν ότι απελευθερώθηκαν εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα. Φτώχεια, μαζική ανεργία, κοινωνική εξαθλίωση, ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους, ανασφάλεια για το μέλλον, ατέλειωτες ώρες εργασίας έναντι συμβολικού μισθού. Και επιπλέον: η ακόρεστη δίψα για κέρδος και επέκταση του κυρίαρχου χρηματοπιστωτικού τομέα οδηγεί στην άλωση (με κατάσχεση καταθέσεων) ακόμα και του ιερού αδύτου του καπιταλισμού: της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Πάνω στη φρενιτιώδη προσπάθεια να «σαρώσει» όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις το καθεστώς της «οικονομίας της αγοράς» ξεχνά να φορέσει τη μάσκα και να μεταμφιεστεί με τον τρόπο που το έκανε μέχρι σήμερα. Υιοθετεί σε έσχατο βαθμό τον «κεντρικό σχεδιασμό» για τον οποίο κατηγορούσε τους αντιπάλους της και κυρίως τον σοσιαλισμό. Το «λιγότερο κράτος» έχει γίνει «κράτος παντού». Μοιράζει, αναθέτει, παρεμβαίνει, διορίζει, απολύει, καταργεί, εξαγοράζει και διοικεί, εισδύοντας σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, λειτουργώντας ως ένα «οικονομικό πανοπτικό». Οσο για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του ατόμου; Αυτά, σε καιρό ειρήνης, αποτελούν ξεκάθαρα πλέον το ανάλογο των «παράπλευρων απωλειών» που εφηύρε σε καιρό πολέμου ο στρατιωτικός νεοφιλελευθερισμός.
«Χάρη στη γενναιοδωρία της θριαμβεύουσας επιστήμης και της τεχνολογίας και χάρη σε μια σώρευση πλούτου που κάποτε ήταν σχεδόν ασύλληπτη, η αίσθηση παντοδυναμίας των ανθρώπων είναι ακριβώς εκείνη που τους εμποδίζει να κοιτούν με την αναγκαία διαύγεια την άλλη όψη του νομίσματος, με άλλα λόγια το γεγονός ότι οι λανθασμένοι τρόποι χρήσης της επιστήμης, της τεχνολογίας και των υλικών πόρων ευτελίζουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και υποδαυλίζουν ανισορροπίες στον φυσικό κόσμο». Με τον τρόπο αυτό, ο Ιταλός πολιτικός φιλόσοφος, Μάσιμο Σαλβαντόρι, περιγράφει στο βιβλίο του «Η ιδέα της προόδου» (εκδ. Σαββάλας) τα αδιέξοδα που δημιουργούν οι σημερινές κυρίαρχες ελίτ του πλούτου. Δηλαδή ζούμε σε παροξυσμό την αντίθεση που περιγράφει ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο»: αυτήν ανάμεσα στον όλο και περισσότερο κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής (αγαθών, ιδεών, πληροφορίας) από τη μια μεριά και στον ατομικό τρόπο ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της, από την άλλη. 
Ο φαύλος κύκλος μπορεί να σπάσει εάν οι πολίτες βγουν από τη στάση παθητικής αναμονής, καθώς η πορεία των πραγμάτων απαιτεί επιλογές εδώ και τώρα. Και η μη επιλογή αναμφίβολα αποτελεί επιλογή: τη χειρότερη!

Ο Ρεχάγκελ και ο Χέγκελ...

Του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Δηλαδή τι. Πιστεύει κανείς, στην Ελλάδα ή τη Γερμανία, ότι σιτιζόμαστε ακόμα μαζικά με τον θρύλο του κ. Ρεχάγκελ και ότι θα ξαναρχίσουμε τα «Ρεχακλής» και τα λοιπά της υπερβολής για να πάρουμε κουράγιο; Πιστεύει κανείς ότι με τόσα και τόσα να μας συνθλίβουν, παραμένουμε μέχρις αποβλακώσεως ζαλισμένοι από την αίγλη του Γιούρο ή των Ολυμπιακών, για να μην προσθέσω και τους άθλους της Γιουροβίζιον, που τους μετρούσαν κι αυτούς τω καιρώ εκείνω κοτζάμ πρόεδροι της Βουλής, για να αποδείξουν ότι πετάμε στα ουράνια της δόξας; Πιστεύει κανείς ότι δεν φταίει για τον βαρύ τωρινό χειμώνα μας το φημισμένο «καλοκαίρι της Ελλάδας», προπάντων οι «Ολυμπιακοί του μέτρου» (κατά τον κάποτε υπουργό Πολιτισμού κ. Βενιζέλο), οι Ολυμπιακοί της ξιπασιάς δηλαδή και της φαραωνικής σπατάλης;
Κι ωστόσο, ναι. Φαίνεται ότι κάποιοι πιστεύουν πως το άστρο του κ. Ρεχάγκελ θα ξαναζεστάνει με τη λάμψη του τις σχέσεις Ελλάδας και Γερμανίας· θα αλλάξει την κρατούσα άποψη των Νοτίων για τους Βόρειους, και αντιστρόφως· θα μας φέρει τουρίστες, ακόμα περισσότερους τουρίστες, αφού άλλο πλάνο ή «βαριά βιομηχανία» ή όραμα, σαν πολιτεία και σαν κοινωνία, δεν έχουμε. Εντάξει, είπαμε πως είμαστε αισθηματίες, αγαπητοί συνευρωπαίοι του Βορρά, αλλά η αγαθότητα ή το αυθόρμητο των αισθημάτων δεν σημαίνει καλά και σώνει ανωριμότητα πνεύματος. Καλός κι άγιος ο κ. Ρεχάγκελ, αλλά για τη δουλειά που του είχε ανατεθεί, και για την οποία αμείφθηκε με τη συνήθη ελληνική γαλαντομία. Οχι σαν μερκελαπόστολος.
Αν όντως «ματώνει η καρδιά» της κ. Μέρκελ με όσα ταλανίζουν τους Ελληνες (σε λίγο θ’ ακούσουμε κάτι ανάλογο και για τους Κύπριους), θα την παρακαλούσαμε, μετά τον κ. Ρεχάγκελ που επέλεξε σαν πρέσβη φιλίας, να ενισχύσει το νέο κύμα φιλελληνισμού στέλνοντάς μας και τους ιθύνοντες της Ζίμενς. Για να μας πουν χαρτί και καλαμάρι ποιους Ελληνες της πολιτικής ή της οικονομίας λάδωσαν, πότε και πόσο. Και να μας εξηγήσουν φιλοσοφικά αν στη σχέση διαφθείρων - διαφθειρόμενος ο διαφθείρων (που συνήθως κερδίζει τα πολλά) διατηρεί αλώβητη την ηθική του και επιπλέον άθικτο το δικαίωμά του να καταγγείλει κάποια στιγμή σαν ανήθικο αυτόν που ο ίδιος διέφθειρε. Για να μάθουμε κι εμείς.
Να μας στείλει επίσης τους συμπατριώτες της που, ξεφτέρια σωστά, κατάφεραν να πλασάρουν σαν καλοτάξιδα τα κεκλιμένα υποβρύχιά τους. Για να μάθουμε κι εμείς την εμπορική τεχνική τους. Γιατί ναι, μπορεί να καθόμαστε στο τελευταίο θρανίο του ευρωπαϊκού σχολείου, δεν είμαστε όμως ζηλιάρηδες, όπως μας επιτίμησε ο κ. Σόιμπλε σαν αυστηρός επιθεωρητής, ή μάλλον σαν ιδιοκτήτης του ιδιωτικού σχολείου «Ευρωγερμανική Ενωση». Φιλομαθείς είμαστε. Και δεν είναι απίθανο εκτός απ’ τον Ρεχάγκελ να ξέρουμε και τον Χέγκελ, μπορεί και τον Ενγκελς. Απίθανο είναι να φουσκώσουν τα μυαλά μας, σαν μπάλα, επειδή μας επισκέπτεται ο πρώην ομοσπονδιακός.

Ο Μαυρογιαλούρος της ευθύνης...

Γιωργος Ανανδρανιστάκης, απο την Αυγη...
Στη γελοιογραφία του τρισμέγιστου Altan ο παρατρεχάμενος μπαίνει αναμαλλιασμένος στο υπουργικό γραφείο φωνάζοντας «Κρίση, όλεθρος, καταστροφή!», για να λάβει την εξής απάντηση από τον υπουργό: «Ευκαιρία να εγκαταλείψουμε τις γυναίκες μας». Τάλε κουάλε με τον υπουργό του Altan, η ΔΗΜΑΡ αξιοποίησε την Κυπριακή αναμπουμπούλα, όχι για να εγκαταλείψει συζύγους, αλλά για να διορίσει τέκνα σε καλοπληρωμένες θέσεις του κράτους.
Ακόμη και οι πέτρες έχουνε ακούσει για την εγκύκλιο που έστειλε ο Χατζησωκράτης στα στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ., ώστε να υποβάλουν εγκαίρως αιτήσεις για την πλήρωση 180 θέσεων διοικητών και υποδιοικητών στα νοσοκομεία, «όπως προέκυψαν από τις συνενώσεις τους». Αφού τα διαλύσαμε, τώρα θα τα διοικήσουμε κι από πάνω, μην τυχόν και πέσουνε σε χέρια λαϊκιστών και άλλων Βησιγότθων. «Αποστείλατε και σε μας αμέσως μετά τα ονόματα και τα βιογραφικά των υποψηφίων», καταλήγει η εγκύκλιος των Μαυρογιαλούρων της ευθύνης. Ποίοι Μαυρογιαλούροι; Μπροστά τους ο Μαυρογιαλούρος είναι ο Τσόρτσιλ. Γκρούεζες και πολύ τους πέφτει.
Απαντώντας στο μαζικό κράξιμο, ο κ. Χατζησωκράτης ισχυρίσθηκε ότι η αποστολή εγκυκλίου συνιστά πούρα δημοκρατική διαδικασία. «Οι θέσεις των διοικητών δεν είναι μόνο για τους καθηγητάδες», δήλωσε ο εκπρόσωπος της ΔΗΜ.ΑΡ., η οποία άλλωστε φημίζεται για τις άρρηκτες σχέσεις της με τις λαϊκές μάζες. Λάθος επιχείρημα διάλεξες, αγαπητέ Δημήτρη. Έπρεπε να επικαλεστείς τις μελέτες που αποκαλύπτουν πως, όταν ο διοικητής είναι αριστερός, η χοληστερίνη του ασθενούς μειώνεται κατά 32%. Όταν είναι αριστερός και ο υποδιοικητής, θεραπεύονται αυτομάτως η ποδάγρα, η φαινυλοκετονουρία και άλλες επώδυνες ασθένειες.
Ευτυχώς η κρίση στην Κύπρο κράτησε αρκετά κι έτσι η ΔΗΜ.ΑΡ. πρόλαβε να συμμετάσχει και σε δεύτερη μπίζνα. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, πουλήσανε ομού μετά του Σαμαρά και του Βενιζέλου τις Κυπριακές τράπεζες στην Πειραιώς, λίγο έλειψε δε να πουλήσουνε και τον αλέκτορα. Πουλήσανε, που λέει ο λόγος. Όταν δίνεις 524 εκατομμύρια, για να πάρεις 12 δισ. σε καταθέσεις, 2 δισ. ετήσια κέρδη και 1,5 δισ. που θα δώσουνε για ανακεφαλαιοποίηση οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου, ε, αυτό δεν είναι πώληση, αυτό είναι Σάλα, Σάλα μες στη σάλα τα μιλήσαμε, να με πάρεις να σε πάρω συμφωνήσαμε.
«Βάστα Ρόμελ!», φωνάζανε οι δημαρίτες στους Κυπρίους, κρατήστε λίγο ακόμη αδέρφια, μπας και προλάβουμε να πουλήσουμε στη ζούλα τον ΟΠΑΠ. Εκεί όπου έχει διοριστεί από τον Κουβέλη μέλος του Δ.Σ. ο στενός συνεργάτη του διεκδικητή Σ. Κόκκαλη Πάνος Κολιοπάνος, ο οποίος θα δώσει μάχη σώμα με σώμα στον Τάφο του Ινδού με τον Φαήλο του Σαμαρά, που είναι δικηγόρος του επίσης διεκδικητή Δ. Μελισσανίδη. Η μάχη θα είναι πρωτίστως ιδεολογική, αλλά γι' αυτό υπάρχει η Αριστερά, για να δίνει ιδεολογικές μάχες.

Στο πρόταγκον δεν καταλαβαίνουν»...

Του Γιώργου Κυρίτση, Red NoteBook...
Αν ήθελε κανείς να το θέσει προβοκατόρικα, αυτά που γράφει τις τελευταίες ημέρες το Πρόταγκον, για το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου και για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσαν κάλλιστα να εκληφθούν ως ανάληψη ευθύνης για το κάψιμο της Μαρφίν.
Τόσο μένος κατά του καζινοκαπιταλισμου και κατά των πλουσίων καταθετών δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς. Ίσως, μάλιστα, αυτός ο φονταμενταλισμός να μην επιτρέπει στους φίλους στο Πρόταγκον να καταλάβουν τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ειναι απλό και συνοψίζω: Οσον αφορά το κούρεμα των καταθέσεων ο ΣΥΡΙΖΑ  έχει πει οτι θα φτιαχτεί Περιουσιολόγιο, ώστε οι πολίτες να συμβάλλουν στα δημόσια έσοδα σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, όπως προβλέπει και το Σύνταγμα. Ουδέποτε είπε ότι θα πάρει τις καταθέσεις των πολιτών κατευθείαν από την τράπεζα. Πολλώ δε μάλλον για να ανακεφαλαιοποιήσει την τράπεζα με έξοδα όχι των ιδιοκτητών αλλά των πελατών της. Ούτε, φυσικά οτι θα έχει το δικαίωμα να τραβάει χρήματα απο τους λογαριασμούς των καταθετών, όπως έχει ψηφίσει η ελληνικη κυβέρνηση. Αυτά αφορουν τους καταθέτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί οτι η επιτυχία των Κυπρίων ήταν ότι με το όχι τους έσωσαν τουλάχιστον τους μικροκαταθέτες (όλοκληρης της Ευρώπης) απο το να πληρώνουν και άμεσα, εκτος απο έμμεσα, τα κεσάτια των τραπεζών. Απο κεί και πέρα η ίδια η απόφαση του πρώτου Γιούρογκρουπ ακύρωσε αυτομάτως την Κυπρο ως τραπεζικο κέντρο και προανήγγειλε την καταστροφή της οικονομίας της. Σε αυτό ακριβως το σημείο ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται και με τις καταθέσεις άνω των 100 χιλιάδων ευρώ. Όχι επειδή αισθάνεται αλληλέγγυος με τους μεγαλοκαταθέτες, αλλά επειδή είναι αδιανόητο με μια ανακοινωση του Σόιμπλε να καταργείται μια χώρα.

Ακόμα κι αν οι Κύπριοι πουλάγανε γυναικες,  όπλα και ναρκωτικά, δεν υπάρχει καποιος θεσμός -και αν υπάρχει, σίγουρα δεν είναι η διεφθαρμένη ως το μεδούλι γερμανικη ελιτ- που να μπορει να αποφασίσει ότι απο αυριο δεν υπάρχετε. Είναι ακραία υποκριτικη όσο και συνήθης η τακτικη της Γερμανίας: Ενοχοποιώ τον άλλον και μετα τον τιμωρώ: Είσαι ενοχος γιατι έχεις υπερτροφικο τραπεζικο σύστημα, είσαι ενοχος γιατι έχεις μεγαλο δημόσιο, εισαι ενοχος γιατι είσαι τεμπέλης κλπ. Η λογικη της συλλογικης ευθύνης είναι μια πάγια αντίληψη της Γερμανίας και έρχεται και δένει- παρότι φαινεται αντιθετη- με τη νεοφιλελευθερη άποψη ότι δεν υπάρχει κοινωνία, αλλα ένα σύνολο ορθολογικών ληπτών αποφάσεων με ατομικη ευθύνη για το που "επενδυουν" αφου στο νεοφιλελευθερο μυαλό ο λογαριασμος μισθοδοσιας ενός υπαλλήλου είναι "επένδυση".

Και να πει κανείς πως τέθηκαν κανόνες που "τιμωρουν" τους ανευθυνους ή τους κακους τραπεζίτες μαζί με τους καταθέτες; Κάθε άλλο:  βλέπουμε οτι ο κ. Βγενόπουλος βγήκε λάδι, αφου πρώτα εξυπηρέτησε τη διαλυση της Ολυμπιακης και την πώληση του ΟΤΕ στους Γερμανους. Βλέπουμε, επίσης, οτι κερδισμένος βγαίνει και ο τραπεζίτης Σαλλας,  ο άνθρωπος που ταυτιστηκε όσο κανενανς άλλος με τις υπερφίαλες  φιλοδοξίες για το Χρηματιστήριο, ο άνθρωπος που είχε περίπτερο και του χαρίσανε τώρα την Αγροτικη και τα κυπριακα υποκαταστηματα.

Η πλάκα είναι ότι όλο αυτό το μοντέλο των τραπεζών που τώρα λοιδορείται υπήρξε το μοντέλο ανάπτυξης που κυριαρχησε στον ελληνικό χρηματοπιστωτικό κλάδο υπο τους κ. Σημίτη, Παπαδήμο, Στουρνάρα, αυτο διαφημίστηκε στις τηλεοράσεις από ποιοτικούς καλλιτεχνες, αυτο επαγγελεται το σύστημα και σήμερα: Φαστ τρακ, δεν κάνουμε ερωτήσεις, ελάτε να σας ξεπλύνουμε αρκει να φερετε τα ευρά σας.

Πηγή: Protagon

Ροη αρθρων