Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Οι χυδαίοι συμψηφισμοί και η έμμεση “αθώωση” της Χρυσής Αυγής...

Παραμονές της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή, κατά τις διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία του Λιβάνου, ο τότε πρωθυπουργός της εξόριστης κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου δήλωνε ότι στην κατεχομένη Ελλάδα όλοι “έσφαζαν”: το ΕΑΜ, οι ταγματασφαλίτες, οι Ναζί κατακτητές. Η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία, παρά την ενόχλησή της, σε εκείνον τον ανιστόρητο συμψηφισμό. Στο γεγονός δηλαδή ότι η μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση εξισώθηκε με μιας, με τους δοσιλόγους και με τους ίδιους τους κατακτητές, κάτι που δεν έγινε σε καμιά άλλη κατεχομένη χώρα, μηδεμιάς εξαιρουμένης, ακόμα και εκείνων που ελάχιστα θύματα είχαν από την κατοχή που τους είχανεπιβάλλει οι Ναζί, συγκριτικά τουλάχιστον με την Ελλάδα.
Η συνέχεια είναι γνωστή: οι “ίσες” αποστάσεις μεταξύ άνισων καταστάσεων είχαν ως αποτέλεσμα οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες να μετατράπουν αρχικά σε εσωτερικό στρατό καταστολής υπό τη διοίκηση των Άγγλων και κατόπιν στο νέο εθνικό, πολιτικό και επιχειρηματικό κορμό του παρασιτισμού και της υποτέλειας. Από την άλλη, οι αντάρτες του μεγαλυτέρου εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος- που από μόνο του θα έπρεπε να είναι διαβατήριο για μια άλλη διεθνή θέση της χώρας μεταπολεμικά και για δημοκρατική οργάνωση εσωτερικά- υπό το βάρος και των τραγικών σφαλμάτων της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ διώχθηκαν, βασανίστηκαν και εν τέλει περιθωριοποιήθηκαν ως “αντεθνικά δρώντες”.
Η διδακτική αυτή ιστορική εμπειρία μας δείχνει τρία πράγματα: πρώτον ότι η ουσιαστική ισότητα είναι διαφορετική απο την τυπική. Η απολύτως δηλαδή ταυτόσημη αντιμετώπιση ανόμοιων καταστάσεων υπό το πρόσχημα της απόλυτης ισότητας υποκρύπτει την πιο καταφανή εύνοια υπέρ της μιας πλευράς εις βάρος της άλλης. Αυτό το μάθημα για χρόνια μας το παρέδιδαν και οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ με τις δήθεν “ίσες αποστάσεις” μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας σε σειρά ζητημάτων.
Δεύτερον, οι συμψηφισμοί που βασίζονται σε μια τέτοια κραυγαλέα αν και υποκρυπτομένη ανισότητα δεν είναι ποτέ ούτε αθώοι, ούτε προϊόντα άγνοιας. Είναι αποτελέσματα συνειδητού σχεδιασμού, βάσει του οποίου η κοινή γνώμη πρέπει να εξισώσει θύτη και θύμα, πρωτοπορία και αντίδραση, πρόοδο και συντήρηση, πατριωτισμό και φασισμό, ώστε αρχικά μέσα στο γενικό χυλό να απογοητευτεί από όλους, άρα να περιέλθει σε σύγχυση και τελικά να επιστρέψει στην υποστήριξη προς τη “φιλήσυχη” καθεστηκύια σταθερότητα και προς όσους τη διασφαλίζουν. Ακόμα και προς εκείνους που μέχρι πρότινος ήταν οι δήμιοι του λαού. Αν όχι να τους υποστηρίξει τουλάχιστον εκτεταμένα τμήματά της να τους ανεχτούν υπό το φόβο μάλιστα του τι περιμένει όποιους αντιδρούν στο νέο μπλοκ εξουσίας του κατεστημένου.
Τρίτον, το αστικό κράτος που ορκίζεται στη δημοκρατία και ενίοτε στον εσωτερικό πασιφισμό μπορεί να ανεχτεί τα πάντα:την προδοσία, το φασισμό, την οργανωμένη, πολιτική, εγκληματική δράση. Αλλά δεν μπορεί να ανεχτεί ιδίως εν μέσω κρίσης τον παραμικρό κίνδυνο εξ αριστερών εις βάρος των συμφερόντων του. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο αν τα πράγματα δυσκολέψουν πολύ θα αξιοποιήσει όλα τα φασιστικά κατακάθια και λοιπά εγκληματικά στοιχεία, ντύνοντάς τα απλά με άλλη στολή.
Προκειμένου μάλιστα να πετύχει το σχέδιο του χυδαίου συμψηφισμού το κατεστημένο επιστρατεύει το λόγο και την πένα των μονίμως “νηφάλιων”, κεντρώων- κεντροδεξιών κατά προτίμηση ή και δήθεν δημοκρατικών- δημοσιογράφων και εξαρτημένων διανοουμένων. Όλων αυτών που θα εμφανίσουν την εικόνα ενός δήθεν ειρηνικού αστικού κράτους, του οποίου την ησυχία συνήθως ξεκίνησε να ταράζει η αριστερά με τις ακρότητές της, προκαλώντας την άνοδο της ακροδεξιάς. Αρχικά θα χρεώσουν στην αριστερά ότι υπήρξε ανόητη- δηλαδή απερίσκεπτη- και κατόπιν ότι είναι ένοχη. Το “όλοι φταίνε” από τις συζητήσεις του καφενείου θα μπει στο κέντρο της δημόσιας συζήτησης για να μετατραπεί σταδιακά στο “η αριστερά φταίει”, ενδεχομένως αφού θα έχει προηγηθεί και μια αυταρχικοποίηση του καθεστώτος. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε ότι ακριβώς στη λογική των συμψηφισμών κάποιοι κεντρώοι της εποχής χρέωναν στον Ανδρέα Παπανδρέου την έλευση της χούντας γιατί έλεγαν το είχε παρατραβήξει στην κόντρα του με το παλάτι. Κοινώς για το βιασμό φταίει το θύμα που προκάλεσε με το ντύσιμό του ή που αντιστάθηκε στις ερωτικές προκλήσεις του βιαστή.
Σήμερα παρακολουθούμε κάτι αντίστοιχο, αφενός από μεταμορφωμένους πρώην αριστερούς που αναβαπτίστηκαν στον εκσυγχρονισμό του '90 και στη μνημονιακή “ευτυχία”- κατά Πάγκαλο- και αφετέρου από συνήθη ¨καθωσπρέπει” δεξιά στοιχεία της λούμπεν μεγαλοαστικής μας τάξης. Για την άνοδο της Χρυσής Αυγής λένε φταίει η αριστερά και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως βεβαίως και το ΚΚΕ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Γιατί;
Πρώτον λένε γιατί εισήγαγαν στη δημόσια συζήτηση το δίλημμα μνημόνιο- αντιμνημόνιο και πίσω από το αντιμνημονιακό σύνθημα συντάχθηκε και η ακροδεξιά. Ξεχνούν ότι το δίλημμα μνημόνιο- αντιμνημόνιο το έθεσαν η ίδια η ζωή, η πολιτική του κατεστημένου και οι ανάγκες του λαού, σε βαθμό που και τα συστημικά κόμματα αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν ρητορικά αντιμνημονιακή στάση. Δηλαδή σύμφωνα με τη γραμμή του συμψηφισμού η μεν αριστερά είναι ένοχη γιατί αναγνώρισε πριν από τα συστημικά κόμματα την επίδραση της μνημονιακής πολιτικής και το κοινωνικό χάσμα που θα δημιουργούσε, τα δε συστημικά κόμματα είναι αθώα ως προς το ότι με την πρωτοφανούς βιαιότητας πολιτική τους της φτώχειας και της απελπισίας δημιούργησαν εύφορο έδαφος- μέχρι ενός σημείου τουλάχιστον- για την επέκταση του φασιστικού φαινομένου.
Επιπρόσθετα όντως η ακροδεξιά σήκωσε αντιμνημονιακή σημαία ευκαιρίας. Όντως διαμορφώθηκε ένας επιφανειακά αντιμνημονιακός λόγος που αφήνει ανέγγιχτη την κρίση του καπιταλισμού και αναλώνεται στη συνωμοσιολογία και στον εθνικισμό. Όμως αυτός δεν ήταν ο κατεξοχήν αριστερός λόγος. Αντίθετα, όποτε η αριστερά μιλάει για τον καπιταλισμό και τη δομική, όπως και ταξική διάσταση της κρίσης είναι οι παπαγάλοι του κατεστημένου που θα διακόψουν, θα χλευάσουν και θα πλειοδοτήσουν στον δήθεν αντιγερμανισμό, προκειμένου να αθωώσουν τα ξένα και ντόπια αφεντικά τους.
Άλλωστε δεν συνωθήθηκαν ακροδεξιοί και πίσω από το φιλομνημονιακό μπλοκ; ποιος εισήγαγε την ακροδεξιά ρητορική στη Βουλή, ως γεφυροποιός προς τη Χρυσή Αυγή, αν όχι ο Καρατζαφέρης; Δεν είναι ο πρωθυπουργός Σαμαράς αυτός που εκμεταλλεύεται το φόβο των πολιτών με τη ρητορική περί εσωτερικού πολέμου; ή μήπως ξεχνούν κάποιοι ότι το ΛΑΟΣ των Γεωργιάδη και Βορίδη ήταν που στο πρώτο μνημόνιο και στο μεσοπρόθεσμο επαινούσε η τότε κυβέρνηση για την “υπεύθυνη” στάση του;
Δεύτερον επικαλούνται ότι ήταν η αριστερά που νομιμοποίησε τη βία στις διαδηλώσεις των αντιμνημονιακών δυνάμεων και άρα έτσι άνοιξε υποτίθεται το δρόμο στη Χρυσή Αυγή. “Ξεχνούν” φυσικά ότι γιαουρτώματα αλλά και ξυλοδαρμοί υπήρχαν και σε άλλες περιόδους της μεταπολίτευσης, όπως στη δεκαετία του '80 και στην περίοδο Μητσοτάκη. Τόσο από συνδικαλιστές στο πλαίσιο εργατικών αγώνων, όσο και από τραμπούκους της δεξιάς που μάλιστα είχαν τότε προχωρήσει και σε δολοφονία. Ο φασισμός ωστόσο δεν ανέβηκε. “Ξεχνούν” ότι η κατεξοχήν βία, η βία της φτώχειας και της ανεργίας διογκώνεται με ευθύνη της δικής τους πολιτικής.
“Ξεχνούν” οι δυνάμεις του κατεστημένου και οι εξαρτημένοι από αυτές διανοούμενοι ότι το μεταναστευτικό αφέθηκε επίτηδες και συνειδητά να κακοφορμίσει προς όφελος της πλέον παρασιτικής εργοδοσίας και της ιδιωτικής αγοράς ακινήτων.
Μάλιστα λένε ότι η αριστερά αμφισβήτησε πρώτη τους δημοκρατικούς θεσμούς- κατά συνέπεια η Χρυσή Αυγή απλά “παρασύρθηκε” θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε. Λησμονούν ότι τη Βουλή την ευτέλισαν εκείνοι που επέβαλλαν σε κάθε ψηφοφορία εσωκομματική πειθαρχία χωρίς ποτέ κανένα από τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα να έχει συζητήσει και να έχει αποφασίσει στο εσωτερικό του, δημοκρατικά για τη στάση του επί των μνημονίων. Λησμονούν ότι πέρασαν όλα τα κρίσιμα νομοθετήματα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, χωρίς τον παραμικρό διάλογο. Ξεχνούν το μανιχαϊσμό του μνημονιακού λόγου, το “ή ψηφίζεται ή καταστρεφόμαστε”, την κάλυψη της ασυδοσίας συχνά των δυνάμεων καταστολής εναντίον διαδηλωτών.
Τρίτο και χειρότερο όμως είν αι ότι ταυτίζουν κάθε μορφή βίας. Βεβαίως κάθε ιδεολογία εμπεριέχει και βίαιες πτυχές ή/ και εκδηλώσεις. Άλλωστε ήταν οι αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις που παρήγαγαν πρώτες εποχές “τρομοκρατίας”. Ήταν το σύγχρονο βιομηχανικό, αστικοδημοκρατικό κράτος που εγκαινίασε τους ολοκληρωτικούς πολέμους. Βεβαίως και η σοσιαλιστική ή κομμουνιστική θεώρηση εμπεριέχει την προσφυγή στη βία ως ένα μέσο πάλης.
Όμως ο φασισμός είναι κάτι διαφορετικό:ο φασισμός είναι ψευτοϊδεολογικοποιημένη βία. Είναι βία με περιτύλιγμα. Είναι στοχοποίηση και περιθωριοποίηση κάθε διαφορετικότητας και κάθε αδυνάμου, είναι λυντσαρίσματα, είναι τραυματισμοί και φόνοι. Σήμερα, στην Ελλάδα- και όχι μόνο- αμφισβητείται αυτό που ο πιο ώριμος από το σημερινό, μεταπολεμικός κόσμος κατάλαβε: ότι ο φασισμός- ναζισμός αποτελεί ένα ιδιαίτερο φαινόμενο, που συνδυάζει αντιδραστικό ρομαντισμό, δράση χωρίς σκέψη, βία, μίσος, θάνατο, υπακοή στον αρχηγό και που στο τέλος καταλήγει σε αιματοχυσία. Ότι για όλα αυτά λοιπόν πρέπει πάντα να ξεριζώνεται από το ίδιο το λαϊκό κίνημα. Το φασισμό δε, δεν τον ξερίζωσαν χάρη σε μια πολιτική “Γκάντι” αλλά χάρη στη θυσία και το αίμα εκατομμυρίων, που θα ζούσαν αν κάποιοι δεν επέλεγαν ως συμμάχους τα frei korps, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όσο και να το θέλουν άλλωστε δεν υπάρχει αριστερή Κου- Κλουξ- Κλαν. Δεν υπάρχουν αριστερά πογκρόμ στις βίλες των βορείων προαστίων. Δεν υπάρχουν μαχαιρώματα καπιταλιστών. Και βεβαίως το γιαούρτωμα όσο ενοχλητικό ή κατακριτέο και αν είναι δεν πονάει όσο ο λοστός. Η βρισιά δε σκοτώνει όπως η μαχαιριά. Κανένα άλλο κόμμα πλην Χρυσής Αυγής δεν αποκαλεί κατηγορίες ανθρώπων ως σκουπίδια, ούτε καλεί στον αφανισμό τους. Κανένα άλλο κόμμα πλην Χρυσής Αυγής- μα κανένα- δεν προωθεί τη βίαιη ανατροπή της δημοκρατίας. Κανένα άλλο κόμμα δε λατρεύει τους ναζί ή εκείνους που παρέδωσαν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία, προδίδοντάς την.
Δεν είναι ούτε αφελείς, ούτε αθώοι λοιπόν όσοι συμψηφίζουν με χυδαίο τρόπο αριστερά και φασίστες, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή, την περιφρούρηση μιας απεργίας με τα πογκρόμ..
Ξέρουν πολύ καλά ποια είναι η δουλειά τους: να ανοίξουν διάπλατα την κερκόπορτα της δημοκρατίας ώστε να την περάσουν οι φασίστες αν τους χρειαστεί το κατεστημένο, προκειμένου να σταθεροποιηθεί. Τώρα ότι σε αυτό πρωταγωνιστούν και διάφοροι τυχοδιώκτες που είναι σε αναζήτηση κομματικής στέγης με θέα στην εξουσία εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια, ε τι να κάνουμε: υπήρξαν και χειρότεροι...

Θα σε καταγγείλω, πονηρέ τραγουδιστή!

της Μαριαννας Τζιαντζη...
Αυτή την εβδομάδα, ο τραγουδιστής και όχι ο πολιτευτής ήταν ο εχθρός του λαού. Αρκετοί ήταν οι αρνητικοί ή και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί –και στα δελτία ειδήσεων– για τους αοιδούς που δηλώνουν χαμηλό ατομικό εισόδημα και προτιμούν ή αναγκάζονται να έχουν εταιρείες που φορολογούνται με χαμηλότερο συντελεστή.
Αν κάποιοι «επώνυμοι» έχουν παραβεί τον νόμο, ας το βρουν και ας το αποδείξουν οι ειδικοί. Δεν μπορώ να μπω σε ξένα χωράφια, όμως όλοι γνωρίζουμε ότι πολύ συχνά τα κανάλια κολακεύουν, σχεδόν αποθεώνουν τα αστέρια του τραγουδιού για λάθος λόγους: όχι για τις ποιοτικές ή μη επιλογές τους ή για τη συνέπεια της καλλιτεχνικής τους διαδρομής, αλλά για την ιδιωτική τους ζωή και το λάιφσταϊλ που ακολουθούν. Οι ίδιοι άνθρωποι, ή μάλλον τα ίδια Μέσα που κάποτε προσκυνούσαν κύμβαλα αλαλάζοντα, τώρα τεντώνουν αυστηρά το δάχτυλο προς το μέρος τους.
Στην αρχή της εβδομάδας, ο φαρμακοποιός έμοιαζε φαβορί για τον χαρακτηρισμό «ο εχθρός του λαού από 10 έως 16/9» – έτσι τουλάχιστον αντιμετωπίστηκαν οι εκπρόσωποί τους σε κάποιες ενημερωτικές εκπομπές. Γρήγορα όμως τη θέση του ιδιοκτήτη φαρμακείου πήρε ο απεργός δάσκαλος και ο διαμαρτυρόμενος πανεπιστημιακός, όμως και τους δύο τούς ξεπέρασε ο φορο-επιδέξιος τραγουδιστής. Αυτός συγκεντρώνει τώρα τα πυρά των αγανακτισμένων τηλεοπτικών σχολιαστών, όπως συνέβαινε πριν από λίγους μήνες με τους απατεώνες δήθεν αόμματους της Ζακύνθου ή, παλαιότερα, με τους ιδιοκτήτες ταξί ή φορτηγών.
Γιατροί, εκπαιδευτικοί, δικαστικοί, ένστολοι: ποια επαγγελματική κατηγορία έχει πιο πολύ δίκιο ή άδικο; Ποιοι δεν θέλουν να σηκώσουν το βάρος της θυσίας που τους αναλογεί; Ποιο χρυσό λαρύγγι μάς παίρνει την μπουκιά από το στόμα; Φαίνεται ότι, εκτός από τη φορολογική ειλικρίνεια, υπάρχει και ο φορολογικός πατριωτισμός του οποίου καλούμαστε να γίνουμε κριτές.
Δεν είναι άμωμοι οι τραγουδιστές, όμως αθώα και πολύτιμα είναι εκείνα τα τραγούδια που χάρη «και» στη δική τους φωνή αντέχουν στον χρόνο και παραμένουν ζωντανά και αγαπημένα.
Περισσότερη τηλεοπτική προσοχή θα άξιζε να δοθεί στους καρκινοπαθείς, τους παραπληγικούς, τους τυφλούς, στα άτομα με ειδικές ανάγκες, που άπλωσαν τα πανό τους και ύψωσαν τις φωνές τους στο Σύνταγμα, έξω από το υπουργείο Οικονομικών. Οι λόγοι της διαμαρτυρίας τους είναι γνωστοί ή θα έπρεπε να ήταν γνωστοί. Και οι λόγοι αυτοί παρουσιάζουν περισσότερο ενδιαφέρον από ό,τι, π.χ., το φθινοπωρινό κύμα ανούσιας τηλεοπτικής πολιτικολογίας, που σε πολλές περιπτώσεις μάς βοηθά να εμπεδώνουμε το τίποτα και να αγνοούμε τα ουσιώδη.

(KAΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15 Σεπτ. 2012)

Ποιος φταίει, ποιος φταίει...

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...
Εχει όλο το δίκιο με το μέρος του ο λίαν επιτυχημένος πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Φίλιππος Σαχινίδης. Και μόνο οι κακόπιστοι δεν θα του το αναγνώριζαν και θα τον κατηγορούσαν ότι απλώς ήρθε να υπογράψει και αυτός το εκλεπτυσμένο σενάριο βάσει του οποίου εκτός από την πανάκεια, υπάρχει και η πανασθένεια ή ο παν-ιός, που δεν είναι παρά το κόμμα της νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο βουλευτής, εφαρμόζοντας την αξιόπιστη μέθοδο με την κωδική ονομασία «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει», διακήρυξε ότι «τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιούν την πολιτική παρουσία της Ακρας Δεξιάς» και «αυξάνουν την επιρροή της Χρυσής Αυγής».
Αθώοι στην πολιτική σκηνή βρίσκονται. Αλλά όσο και να ζορίσει κανείς τα πράγματα, ακόμα πιο δύσκολο είναι να συμπεράνει ότι για την καταβαράθρωση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, από την οποία τρέφεται ο χρυσαυγιτισμός, φταίει ο ο ΣΥΡΙΖΑ και ουδείς άλλος. Αλήθεια, μήπως ήταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μεταμφιεσμένα σε Παπανδρέου, σε Βενιζέλο, σε Σαμαρά αυτά που αποφάσισαν την τελετουργική νομιμοποίηση της Ακροδεξιάς, προσφέροντας στον «λάιτ» ΛΑΟΣ κυβερνητικούς θώκους και στον κ. Καρατζαφέρη τον χηρεύοντα ρόλο του Νέστορα του έθνους;
Μήπως ο λαϊκισμός εν Ελλάδι είναι ανακάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ και ουδέν γνωρίζει περί αυτού τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Ν.Δ.; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ κήρυξε προεκλογικά την «ανακατάληψη των πόλεών μας», την οποία τώρα επιχειρούν, με τον δικό τους αιματηρό τρόπο, οι χρυσαυγίτες; Μήπως οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, και όχι οι γαλάζιες και οι πράσινες, διόγκωσαν το μεταναστευτικό πρόβλημα; Μήπως αυτές οδήγησαν τη χώρα σε μείωση της κυριαρχίας της και την κοινωνία σε ανέχεια, δύο πληγές από τις οποίες ταΐζεται το κόμμα του κ. Μιχαλολιάκου;
Ξαναλέω ένα από τα ελάχιστα αυτονόητα που μας απόμειναν: Αμωμοι δεν υπάρχουν καν στα μοναστήρια, πώς να υπάρχουν στην πολιτική. Μερτικό ευθύνης έχουν όλοι. Εντούτοις, με τέτοια ευθυκρισία και τόση πολιτική ειλικρίνεια σαν του πράσινου βουλευτή, για το μόνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι είναι ότι η πολιτική και ιδεολογική ήττα της Χ.Α. δεν θα έρθει γρήγορα. Δεν θα έρθει τόσο γρήγορα όσο την έχει ανάγκη ο τόπος πριν μαυρίσει εντελώς η ψυχή του.

Χρυσή Αυγή και ο Φόρος Προστιθέμενης Απογοήτευσης...

Του κ. Γιωργου Πηττα απο τη Στηλη Αλατος...
Θυμάμαι το προπερασμένο θέρος. Εκείνο των Αγανακτισμένων.

Εκείνο των τεράστιων συναθροίσεων, των λαϊκών συνελεύσεων, των  πρωτόγνωρων αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, των διαφόρων πολιτών που ρητόρευαν επί παντός, των Οικονομολόγων που εξηγούσαν τις περιπλοκότητες, τις ερωτήσεις που πέφτανε βροχή και ήσαν συχνά ευφυέστατες.

Των κατασκηνωμένων σε πλατείες ανθρώπων από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και αλλού, που επιχειρούσαν να ζήσουν, έστω για λίγο, μία εναλλακτική καθημερινότητα που κάπως, τους έφερνε λίγο πιο κοντά στο πως θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι απανταχού.

Αλληλέγγυοι, ανοιχτοί, όλοι συγγενείς μεταξύ τους, δηλαδή άνθρωποι. Θυμάμαι εκείνο το θέρος, υπήρχε μία φροντίδα στον αέρα, μία έγνοια ιδιαίτερη. Κάποιοι έμεναν συνέχεια εκεί, είτε άνεργοι είτε σπουδαστές, κάποιοι άλλοι περίμεναν να τελειώσουν τη δουλειά (είχαν ακόμα δουλειά οι περισσότεροι) για να τρέξουν στην πλατεία.

Να συν-αθροισθούν. Να ενωθούν, να μπουν στη ανθρωποθάλασσα ν’ ανοίξουν τους πόρους της επιδερμίδας τους, να τεντώσουν τις κεραίες τους, να προστεθούν στο τεράστιο ηλεκτρικό κύκλωμα των πολλών που γίνονταν ένα.

Αναρωτιόμουν τότε εναγώνια: Άραγε πόσοι από όλους αυτούς είναι εκεί γιατί πραγματικά αναζητούν ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής; Πόσοι από όλους αυτούς είναι έτοιμοι να ζήσουν αλλιώς εκχωρώντας το εγώ τους σε μία κοινοτική συλλογικότητα; Πόσοι έχουν κατά νου πως «συλλογικότητα» είναι το άθροισμα της Λογικής πολλών;

Συν και Λογικότητα.

Και από την άλλη μεριά:

Πόσοι είναι αυτοί που βρίσκονται εκεί απλά και μόνο γιατί είναι έξαλλοι που έχασαν την πρόσβαση στο «μέσο» και την ευκολία;

Πόσοι είναι εκείνοι που νιώθουν πως χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους καθώς παρακολουθούν το άρρωστο κρατικό μοντέλο να καταρρέει και δεν θα μπορεί πια να τους εξυπηρετήσει, διορίσει, προσλάβει, χαρίσει, καλύψει, βολέψει;

Διαισθανόμουν πως είναι πολλοί. Τους ήξερα. Όχι προσωπικά βέβαια, αλλά ήξερα καλά το «είδος» που καλλιεργήθηκε συστηματικά από το 1980 και εντεύθεν. Μια ρίζα βέβαια παλιά, μετρά σχεδόν δύο αιώνες αλλά ουδέποτε μέχρι τότε δεν έγινε τόσο λατρεμένο αντικείμενο πόθου των εξουσιολάγνων.

Ένα άθλιο είδος, βαθύτατα αντικοινωνικό, ένα είδος που έμαθε πως ο μόνος τρόπος για να υπάρξεις στην Ελλάδα είναι να γράφεις στα παλαιότερα των υποδημάτων σου όλους τους άλλους.

Να κάνεις αρπαχτές και να κλέβεις, αφού έτσι κι’ αλλιώς ο αρχικλέφταρος ήταν ανέκαθεν το κράτος. Ήταν λοιπόν κι αυτοί εκεί, γνήσιοι γόνοι κοτζαμπάσηδων και Μαυρομιχαλέων.

Λίγο μετά, εκεί στις ωραίες συναθροίσεις εμφανίστηκαν οι ντουλάπες με τις μαύρες μπλούζες και τις ελληνικές σημαίες.

Τα ασύντακτα ακόμα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής.

Εντέχνως διασπάρθηκαν στο πλήθος και πρωτοστάτησαν στο σύνθημα:

«Να καεί –να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».
Στο οποίο μπουρδέλο, λίγο μετά  οι ίδιοι, διεκδίκησαν και πήραν τη θέση τους μέσα από δύο εκλογικές διαδικασίες.

18 θέσεις  κατέλαβαν οι «επί χρήμασι εκδιδόμενοι» στο «μπουρδέλο» και αν είχαμε απλή αναλογική, της οποίας είμαι πάντα φανατικός υποστηρικτής, θα είχαν 21.

Δυόμιση μήνες μετά, οι 18 ή έστω εκείνοι που ο ανθυποφυρερίσκος  θεωρεί ως αβανταδόρικους και στοιχειωδώς εμφανίσιμους, συνεπικουρούμενοι από διάφορες δράκες κατά τόπους οπαδών ασκούν κανονική και απροκάλυπτη τρομοκρατία υποκαθιστώντας τις Αρχές –και χειροκροτούμενοι από μερίδα της μάζας που αποκαλούμε «ελληνικό λαό».

Να θυμίσω τον «λαό»; Αυτόν που δεν ήθελε στη γειτονιά του Κέντρα Αποτοξίνωσης ή Μονάδες Στέγασης Οροθετικών; Αυτόν που δέρνει το ομοφυλόφιλο παιδί του για να «γίνει καλά»; Αυτόν που λίγο πιο παλιά γέμιζε τις πλατείες στις λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου;

Δυόμιση μήνες μετά τις εκλογές και ενάμιση χρόνο μετά το θέρος των Αγανακτισμένων, η Χρυσή Αυγή κλωτσάει πραμάτειες μικροπωλητών (δεν είναι πιο παράνομοι από τους χιλιάδες Έλληνες καταπατητές γης και ιδιοκτήτες αυθαιρέτων) μπουκάρει στις μικροεπιχειρήσεις αλλοδαπών (που είναι σαφώς νόμιμες) μοιράζει  τρόφιμα μόνο σε Έλληνες –λες και η πείνα έχει ταυτότητα, κάνει αιμοδοσίες μέσα από τις οποίες «εγγυάται» πως το αίμα θα πάει μόνο σε Έλληνες- λες και ο θάνατος κρατά σημαία και παντιέρα.

Ας προσέξουν όσοι θελήσουν να βάλουν μέσα τους το αίμα του Χρυσαυγίτη. Οι μολύνσεις ελλοχεύουν και τα ζόμπι αποζητούν τον πολλαπλασιασμό τους.

Μέσα σε αυτό το Βαϊμαρικό σκηνικό, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ απαξίωσαν το κείμενο της επιτροπής δεοντολογίας της Βουλής και δεν συνυπέγραψαν μένοντας στο «λευκό».

Το ΚΚΕ συνιστά πάντως… «ψυχραιμία»(!!!) δια στόματος Χαλβατζή. Αλήθεια, η άρνηση του ΚΚΕ να διδαχθεί από την ιστορία, καταλήγει να είναι αξιοθαύμαστη. Ο καλός συγγραφέας (και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ) κος Πέτρος Τατσόπουλος έσπευσε βέβαια να εντοπίσει το ατόπημα και να το χαρακτηρίσει χοντρή γκάφα. Αλλά, τέτοιες «γκάφες» είναι ιστορικού διαμετρήματος ατοπήματα.

Τα οποία ανεβάζουν τον Φόρο Προστιθέμενης Απογοήτευσης στο 100% σε όσους ακόμα έχουν λίγο μυαλό που αντέχει να λειτουργεί.

Ο Εκφασισμός της Ελληνικής κοινωνίας βαθύτατος και όχι καινούργιος.

Απλά μέχρι τώρα, δεν είχε «συσκευασία», όνομα και logo. Δεν ήταν…branded.

Η Χρυσή Αυγή, ξεμύτισε από το βαθύ περιθώριο, από τους υπόνομους της πολιτικής, έπιασε τους κασμάδες και τα φτυάρια για να διευρύνει το μονοπάτι που άνοιξε ο Γιώργος Καρατζαφέρης και το ΛΑΟΣ αλλά και ο εμετικός λαϊκισμός που ασκήθηκε ;από την ΠΑΣΟΚική Αυριανή όταν ήταν στις δόξες της.

Αν ψάχνουμε τις αιτίες για το «φαινόμενο», είναι μπροστά στη μύτη μας.

Ο Αυριανικός ΠΑΣΟΚισμός από τη μία, το life style των νέων τζακιών και η θορυβώδης υπερπροβολή όλων των ξεγάνωτων εκπροσώπων του, η «εκπαίδευση» στην αρπαχτή, η καταστροφή της Παιδείας και η πολιτική διαπλοκή στα Πανεπιστήμια, τα αναρίθμητα σκάνδαλα, η δανεική ζωή, όλα ήρθαν τώρα να δέσουν στην εφιαλτική σούπα της βίαιης φτωχοποίησης των πολλών.
Η Χρυσή Αυγή, γνήσια ναζιστική λαϊκίστικη ομάδα  με ηγεσία που επενδύει συστηματικά στην απελπισία των ανθρώπων εκείνων που δεν διαθέτουν ηθικές αντιστάσεις.

Ας μην χάνουν την ψυχραιμία τους οι Χρυσαυγίτες όταν τους αποκαλούν Ναζί. Δεν είναι ύβρης. Το λένε και οι ίδιοι, με άλλα λόγια: Λαϊκό Εθνικιστικό Κόμμα δηλώνουν. Και αν διαβάσει κάποιος τις βασικές τους θέσεις, βλέπει  ολοκάθαρο τον Εθνικοσοσιαλισμό.

Γιατί φοβούνται να δηλώσουν την ταυτότητά τους; Μην τυχόν χάσουν πελατεία; Η Χρυσή Αυγή, ένας επιθετικός μεταστατικός καρκίνος στο εξασθενημένο σώμα μίας άρρωστης χώρας διεγείρει, ερεθίζει,  με σχέδιο και πρόγραμμα  τα πιο άγρια ένστικτα ικανής μερίδας του πληθυσμού.

Δεν ξέρω που μπορεί να σταματάει η δυνατότητα αλίευσης ψήφων από την δεξαμενή των ελλήνων ψηφοφόρων. Δεν ξέρω που μπορεί να φτάσει. Ούτε οι Γερμανοί που έφευγαν άρον-άρον από την πατρίδα τους με την άνοδο του Ναζισμού φαντάζονταν λίγο νωρίτερα το τι θα ζήσουν.

Η Χρυσή Αυγή, είτε αυτοπροσώπως είτε ενθαρρύνοντας τα στίφη των οπαδών της, κατατείνει να γίνει «κράτος εν κράτει».

Τα πολιτικά κόμματα ή αντιδρούν χλιαρά (το σύστημα ασφαλώς και βολεύεται με τη Χ.Α.) ή κάνουν… «χοντρές γκάφες» και συνιστούν ψυχραιμία.

Αλήθεια.
  • Που είναι οι χιλιάδες αγανακτισμένοι πολίτες του προπερασμένου θέρους;
  • Που είναι όλοι αυτοί που αποπειράθηκαν να υπάρξουν για λίγο ως πολίτες;
  • Που είναι όλοι εκείνοι που χωρίς κομματική καθοδήγηση έκαναν τις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις;

Δεν μπορούν να συναθροισθούν έστω μία φορά και φωνάξουν «θέλουμε κράτος και όχι παρακράτος»;

Λησμόνησαν  πως η Χ.Α. είναι «εναντίον όλων».
Το δηλώνουν και μόνοι τους άλλωστε, προς ομοφυλόφιλους συμπολίτες:
«Τώρα οι μετανάστες, αύριο η σειρά σας»

Ακολουθούν ανάπηροι, άνθρωποι με νοητική υστέρηση και ο κάθε ένας από εμάς που δεν θα είναι αρεστός σε δαύτους, που δεν θα είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση τους.

Αύριο που θα καταλάβουμε, θα είναι περασμένα μεσάνυχτα.

Και για τη Χρυσή Αυγή, δεν φταίει ούτε η Τρόικα, ούτε η κα Μέρκελ, ούτε κανείς. Το απεχθές ερπετό, το κυοφορήσαμε εμείς, εδώ και πολλά χρόνια μόνοι μας. Δικό μας προϊόν είναι.

Είναι τα περιττώματα που αφόδευσε το σύστημα που εκθρέψαμε μετά το μεγάλο φαγοπότι του. Τούτος ο Φόρος, ο ΦΠΑ της Απογοήτευσης μου μοιάζει σαν το πιο βαρύ χαράτσι.

Υπογράφει το σκοτάδι που έρχεται αδιαμαρτύρητα.



twitter@pittasgeorge

La terra Τρέμη...

Γ. Ανανδρανιστάκης απο την Αυγη...

Βασικό χαρακτηριστικό της Αριστεράς της Ευθύνης (Α.Ε.) είναι η ταχύτης στη διεκπεραίωση των υποθέσεων του κράτους. Με το που διορίστηκε από τον Κουβέλη στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΟΠΑΠ ο δημοσιογράφος, αποτυχών βουλευτής Ευβοίας και επί χρόνια στέλεχος του Κόκκαλη Πάνος Κολιοπάνος, να ΄σου η ανακοίνωση ότι βγαίνει στο σφυρί το 29% του υπερκερδοφόρου οργανισμού. Παρεμπιπτόντως, εκ των βασικών διεκδικητών του ΟΠΑΠ είναι ο κ. Κόκκαλης, τούτο όμως είναι εντελώς δευτερεύον, διότι το πρωτεύον είναι ότι, χάρη στον κ. Κολιοπάνο, ξεπουλιέται μόνο το 29% και όχι το 30% που επρόκειτο να πουληθεί αρχικώς. Κατόπιν τούτων, η ΔΗΜ.ΑΡ. θα μείνει στην ιστορία ως το κόμμα που έσωσε το 1% του ΟΠΑΠ, επίτευγμα ανάλογης ιστορικής βαρύτητας με τη Λίστα του Σίντλερ.
Τι να κάνουμε κι εμείς οι δυστυχείς δημοσιογράφοι; Με τέτοια ανεργία που έχει πέσει στον κλάδο βρίσκουμε αποκούμπι στα Δ.Σ. Ανωνύμων Εταιρειών, αφού, εκτός από τον κ. Κολιοπάνο, σε Δ.Σ. εταιρείας έχει εργαστεί, όπως μάθαμε από το περιοδικό Hot Doc του Κώστα Βαξεβάνη, και η κ. Όλγα Τρέμη. Συγκεκριμένα, η κ. Τρέμη ήταν αντιπρόεδρος σε Δ.Σ. εταιρείας που πουλάει όπλα, πράγμα απολύτως φυσιολογικό, αφού με τα βλήματα που έχει τόσα χρόνια δίπλα της στο δελτίο, έχει αποκτήσει τεχνογνωσία ζηλευτή. Επιπλέον, οι συνεχείς παρουσίες των κ.κ. Βενιζέλου και Πάγκαλου στο στούντιο του Mega έχουν καταστήσει την κ. Τρέμη ειδική και στα όπλα χημικού πολέμου και συγκεκριμένα στα αέρια μουστάρδας.
Χειρότερη μοίρα από την κ. Τρέμη και τον κ. Κολιοπάνο είχε ο επίσης καλός συνάδελφος Αιμίλιος Λιάτσος, που η καταραμένη η ανεργία τον έριξε στη Γενική Διεύθυνση Ενημέρωσης της ΕΡΤ. Ούτε ο ίδιος το ήθελε, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος, ούτε πολύ περισσότερο ο Κουβέλης, το προέβλεπε όμως ρητά το δεύτερο Μνημόνιο: «Αν δεν αναλάβει ο Λιάτσος την ενημέρωση του ελληνικού λαού, λεφτά δεν παίρνετε, κουφάλες!». Ο Κουβέλης έβαλε κάτι κόκκινες γραμμές, ο Λιάτσος όμως τις πέρασε για διαγραμμίσεις της τροχαίας και πάρκαρε πάνω τους.
Α ρε Αιμίλιε! Από εκεί που έδειχνες κώλους στο δελτίο του Star, τώρα θα δείχνεις τον Σαμαρά να εγκαινιάζει αυτοκινητόδρομους με το μυστρί. Αλλά και κώλους να δείξεις Αιμίλιε, άλλη χάρη έχει ο life style κώλος και άλλη ο κρατικός.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Στη χώρα της απόλυτης απάθειας...

Eagainst.com...
Ο καπιταλισμός είναι πηγή δυστυχίας – αυτό είναι αναμφίβολο. Η αποικιοκρατία και το δουλεμπόριο άφησαν πίσω τους δεκάδες αν όχι εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα. Μετά, την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, όταν εμφανίστηκαν και  τα πρώτα σοσιαλιστικά ρεύματα, η ζωή των μη αστών, δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων στις μητροπολιτικές χώρες του καπιταλισμού, ήταν μια κόλαση από τη στιγμή της γέννησης μέχρι τον (συνήθως πρόωρο) θάνατο. Για τον υπόλοιπο κόσμο ούτε συζήτηση.
Τον 20ο αιώνα η ανθρωπότητα έζησε δυο παγκόσμιους πολέμους και αμέτρητους άλλους περιφερειακούς, τον φασισμό και το ναζισμό, άπειρη φτώχεια και καταπίεση, χούντες, δυο τεράστιες οικονομικές κρίσεις με παγκόσμιες επιπτώσεις (1929 και 1972-73, με την τελευταία να συνδέεται σχεδόν άμεσα μ’ αυτήν του 2008 αφού αποτελεί την αρχή μιας διαρκούς καπιταλιστικής παρακμής παρά τα κάποια εμβόλιμα σκαμπανεβάσματα). Σα να μην έφταναν αυτά, γνώρισε και την μεγάλη απογοήτευση της ρωσικής επανάστασης, της πιο μεγάλης αποτυχίας του, με την ευρεία έννοια, αντικαπιταλιστικού πόλου, που μέσα σε λίγες στιγμές, από επανάσταση εξελίχθηκε σε σκληρό ολοκληρωτισμό και γραφειοκρατική παρακμή.
Παρ’ όλα αυτά, η ιστορία είχε και αρκετές φωτεινές στιγμές, αρκετές εκλάμψεις. Η πρόοδος σε πάρα πολλούς τομείς της επιστήμης, τα αριστουργήματα που έδωσε η τέχνη, τα ελευθεριακά κινήματα, κατά κάποιο τρόπο διέσωσαν την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας που κατά κανόνα πορεύεται μέσα στο χρόνο σαν κατάδικος εγκλωβισμένος σε μια αίθουσα βασανιστηρίων με βασανιστές και δήμιους την Εξουσία (πολιτική και θρησκευτική) και, από ένα σημείο και μετά, τον καπιταλισμό.
Στην μεταμνημονιακή Ελλάδα όμως, φαίνεται πως κι αυτές οι εκλάμψεις λείπουν. Ακόμα και οι μικρές χαρές της καθημερινότητας που είναι έμφυτες με την ανθρώπινη δραστηριότητα, (π.χ. το γέλιο, ή έστω η πρόσκαιρη ανεμελιά, η αίσθηση ότι «ζεις και αυτό δεν είναι μόνο μια μικρή μεν αλλά διαρκής νίκη, αλλά και ότι ελπίζεις σε κάποιες στιγμές ευτυχίας μέχρι να ξαπλώσεις στο νεκροκρέβατο») φαίνεται πως έχουν εξαφανιστεί οριστικά και αμετάκλητα.
Γιατί τόση απαισιοδοξία; θα ρωτήσει εύλογα κάποιος. Υπήρξαν κι άλλες δύσκολες περίοδοι. Υπήρξαν  χούντες, πόλεμοι, ναζιστική κατοχή, εμφύλιος, το παρακράτος της Δεξιάς, μπατσοκρατία κλπ., αλλά ο κόσμος κατάφερε ν’ αντισταθεί, να ζήσει, να χαρεί, να δημιουργήσει. Ναι, σύμφωνοι. Αλλά αυτό που φαίνεται να διαφοροποιεί τη σύγχρονη μιζέρια από τη γενικευμένη δυστυχία άλλων εποχών είναι η απίστευτη, εξαιρετικά βαθιά, σχεδόν καθολική, απάθεια των δυστυχισμένων της σύγχρονης Ελλάδας. Η πλήρης και εξοργιστική αποπολιτικοποίηση, η ασύλληπτη ηλιθιότητα που οδηγούν σε επιλογές, συμπεράσματα και συμπεριφορές που αρμόζουν σε διανοητικά καθυστερημένο πίθηκο (ένας υγιής χιμπατζής μάλλον θα τα πήγαινε καλύτερα): Για παράδειγμα με τη ανεργία στο απίστευτο 23,6 % και ενώ το 81,5% των αποταμιεύσεων στην Ελλάδα δεν υπερβαίνει τα 2.000 ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (στοιχεία έως την 30 Ιουνίου), οι Έλληνες έβγαλαν κυβέρνηση που στηρίζει ανοιχτά τις Νεοφιλελεύθερες πολιτικές! Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι μόνο το 0,4% έχει καταθέσεις που υπερβαίνουν τα 10.000 ευρώ, η απάντηση στο «μα ποιοι ψήφισαν Ν.Δ.,, ΠΑ.ΣΟ.Κ και ΔΗΜ.ΑΡ. ;», όσο κι αν φαινομενικά είναι εύκολη, δεν παύει να αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής…
Σ’ όλα αυτά,
αν προσθέσεις το φαινόμενο των νέο-ναζιστών που εγκληματούν σε καθημερινή βάση ενάντια σε όλη την κοινωνία, λέγοντας διαρκώς εξοργιστικά απίστευτες ηλιθιότητες, ανακρίβειες, ψέματα και κάνοντας εμετική Γκεμπελική προπαγάνδα – συμμορία που στηρίχθηκε από 426.000 «ανθρώπους» (;) στις εκλογές του Ιουνίου 2012 και η οποία μετά από κάθε αγριότητα που διαπράττουν τα μέλη της (που κανονικά θυμίζουν ήρωες καρτούν κακής ποιότητας) φαίνεται πως μεγαλώνει την απήχησή της (με τη βοήθεια και των ΜΜΕ).
Αν προσθέσεις τους Ανεξάρτητους Έλληνες που από τη μια μιλούν για «προλεταριάτο» και κατακεραυνώνουν τις νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές επιλογές και από την άλλη ξυπνούν και κοιμούνται με το φόβο της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» και ζουν αποβλακωμένοι μέσα στα πιο γελοία και αστήριχτα συνωμοσιολογικά σενάρια, σύμφωνα με τα οποία, εν ολίγοις, ο Εκλεκτός Ελληνικός Λαός έχει μπει στο στόχαστρο των πάντων, Κρατών, πολυεθνικών, ανθρώπων και εξωγήινων (μην ρωτάτε το γιατί ειδικά η Ελλάδα….).
Αν προσθέσεις το νερόβραστο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που παρά την τεράστια εκλογική του επιτυχία, δεν καταφέρνει (άραγε, δεν θέλει, δεν μπορεί ή και τα δύο;) να υπερασπίσει την κοινωνία ούτε στο πιο ασήμαντο ζήτημα και δεν μπορεί να οργανώσει ούτε ένα υποτυπώδες «Ενιαίο Κοινωνικό Μέτωπο» που θα διεκδικούσε για αρχή έστω κάποια στοιχειώδη.
Αν προσθέσεις το ΚΚΕ που, παρόλο που εισέπραξε την μεγαλύτερη μεταπολιτευτική εκλογική φάπα, δεν καταφέρνει καν να σκεφτεί ότι ίσως πρέπει να κάνει κάποια αυτοκριτική, αλλά αρκείται σε γιορτάσια και φεστιβάλ όπου (ελάχιστοι πλέον) νεολαίοι και νεολαίες, με βλέμμα φανατικού χριστιανού, τραγουδούν μια φορά το χρόνο κάποιο τραγούδι για την τιμημένη εργατιά και παίρνουν θέσεις στις πλατείες όταν μιλάει η Γ.Γ. με πειθαρχία και ακρίβεια συμμετέχοντος σε σοβιετικό υπερθέαμα.
Αν προσθέσεις την πολυδιασπασμένη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι κάποιο εργαλείο ανάλυσής της μάλλον είναι εκτός λειτουργίας και γι’ αυτό μονολογεί διαρκώς, σαν χαλασμένο ρομπότ, «κινεζοποίηση – κινεζοποίηση».
Αν προσθέσεις τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο που παρά τις καλές προθέσεις, το ρεύμα που φαίνεται να έχει και την βελτίωσή του από άποψη πολιτικής συνειδητοποίησης και στόχευσης, δεν μπορεί ποτέ και με τίποτα να οργανώσει ούτε καν τις δικές του αμέτρητες συλλογικότητες σε κάποια κοινή δράση που θα είχε αποτελέσματα και απήχηση σε περισσότερο κόσμο.
Αν προσθέσεις το ρατσισμό και την ξενοφοβία που έχει διαχυθεί στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, την πίστη των περισσότερων σε πράγματα αδιανόητα όπως π.χ. η θρησκεία (και το σεβασμό στην Εκκλησία Α.Ε.) και τον βαθύ συντηρητισμό της πλειοψηφίας σε κάθε θέμα που είναι γενικού ενδιαφέροντος.
Αν προσθέσεις την βαθιά αμορφωσιά αλλά και την ολοφάνερη απέχθεια για μόρφωση, την παντελή έλλειψη αλληλεγγύης, την συνεχή γκρίνια για τα πάντα η οποία όμως ποτέ δεν συνδυάζεται με καμία απολύτως δράση (όπως απεργίες, πορείες διαμαρτυρίας, συμμετοχή σε αντιδομές κλπ. που ναι μεν υπάρχουν αλλά δεν έχουν μαζική συμμετοχή και όποιος συμμετέχει, τελικά βλέπει συνέχεια γνωστές φάτσες που πετύχαινε από παλιά σε παρόμοιες συνθήκες ή σε διακοπές στην Ικαρία και σε συναυλίες…),
ε, αν μετά απ’ όλα αυτά (και πολλά άλλα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα) δεν ντρέπεσαι που είσαι Έλληνας, είναι επειδή μάλλον δεν αντέχεις πια και αρχίζει να σε παίρνει και σένα η κάτω βόλτα.

Λερναίο με Κανέλλη...

Απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...
Το ξέρατε ότι με απόφαση του ελληνικού κοινοβουλίου η ελληνική γλώσσα έχει νοικιαστεί και πληρώνουμε δικαιώματα στον Μπιλ Γκέιτς για να τη χρησιμοποιήσουμε; Το ξέρετε ότι για να διαβάσουμε ελληνικά πληρώνουμε λογισμικό; Το ξέρετε ότι οι Αιθίοπες, που έχουν 286 σύμφωνα αλλά καθόλου φωνήεντα, δεν πληρώνουν δικαιώματα;
Το ξέρετε ότι η ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική στον κόσμο που έχει κωδικοποιηθεί από τα χάμπουργκερ; Ότι απέκτησε τα 60 εκατομμύρια λήμματά της με χορηγία;
Αυτά τα εκ πρώτης όψεως εξωφρενικά πράγματα δεν ειπώθηκαν σε κάποιο παρακάναλο λίγο πριν ή λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ούτε τα φώναξαν οι περίεργοι τύποι που εισέβαλαν προχτές στο Πειραματικό και έσκισαν “συμβολικά” τη σχολική γραμματική για να μοιράσουν μια δική τους (παρένθεση: με μεγάλη δυσκολία αντιστάθηκα στον πειρασμό να γράψω για το θέμα, επειδή έκρινα ότι δεν πρέπει να ταΐζουμε τα τρολ). Όχι, οι παραπάνω απόψεις, που θυμίζουν λίγο τις αστειότητες του Λερναίου κειμένου, ειπώθηκαν στη Βουλή, στις 6 Σεπτεμβρίου, κατά τη διάρκεια των εργασιών της κοινοβουλευτικής επιτροπής Άμυνας, από την βουλευτίνα του ΚΚΕ κυρία Λιάνα Κανέλλη.
Η κυρία Κανέλλη δεν είναι ξένη με τη διάδοση μύθων -στην πραγματικότητα, είναι από τους βασικούς υπεύθυνους για τη διάδοση του γνωστότερου ελληνικού σύγχρονου μύθου, και εννοώ βέβαια την υποτιθέμενη δήλωση Κίσινγκερ ότι ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος άρα πρέπει να χτυπηθεί στις πολιτισμικές του ρίζες. Πράγματι, παρόλο που ο μύθος αυτός είχε εμφανιστεί και παλιότερα, η μεγάλη του διάδοση άρχισε με τη δημοσίευσή του, τον Φεβρουάριο του 1997, στο περιοδικό Νέμεσις της Λιάνας Κανέλλη (που ακόμη δεν είχε αρχίσει τη στενή συνεργασία της με το ΚΚΕ· για εκείνον τον μύθο, περισσότερα εδώ). Ταυτόχρονα, ως δημοσιογράφος η Λιάνα Κανέλλη έχει γερή πέννα, χειρίζεται καλά τη γλώσσα, ενώ είχε παλιότερα πρωταγωνιστήσει στις τηλεοπτικές εκπομπές “Ομιλείτε ελληνικά” του Γ. Μπαμπινιώτη (είναι βέβαια ένα ερώτημα αν οι εκπομπές εκείνες έκαναν καλό ή κακό, αλλά παρακαλώ να μην το συζητήσουμε τώρα). Τα λέω αυτά για να δείξω ότι η Λ. Κανέλλη δεν είναι άσχετη με τα γλωσσικά, και έχει εκδώσει και ποιητική συλλογή (ένα εφηβικό της ποίημα είχαμε παλιότερα δημοσιεύσει ως κουίζ). Από τη Λιάνα Κανέλλη λοιπόν έχει κανείς περισσότερες απαιτήσεις, ιδίως όταν μιλάει για θέματα γλώσσας, απ’ ό,τι από τον Πολύδωρα ή τον Άδωνη.
Πριν παραθέσω ακριβώς τα όσα είπε η Λ. Κανέλλη, για να μην την αδικήσω πρέπει να επισημάνω ότι αυτά δεν ειπώθηκαν στην ολομέλεια της Βουλής, αλλά σε συνεδρίαση κοινοβουλευτικής επιτροπής, όπου η διαδικασία είναι πιο χαλαρή και όπου, κατά τα φαινόμενα ο κάθε βουλευτής μπορεί (περίπου) να μιλάει όσο θέλει και ίσως να λέει περίπου ό,τι θέλει. Οπότε, ίσως δεν τα εννοούσε πολύ σοβαρά.  Όλη τη συνεδρίαση της επιτροπής της Βουλής μπορείτε να τη δείτε στο βιντεάκι εδώ, αλλά δεν σας το συνιστώ, κρατάει πάνω από δίωρο. Παρακάλεσα τον μόνιμο γκουρού του ιστολογίου να απομονώσει το επίμαχο απόσπασμα από την ομιλία της Λ. Κανέλλη, και το ανέβασε εδώ, στο γιουτούμπ:




Πρόκειται για το τέλος της ομιλίας, και η Λ. Κανέλλη ξεκινάει δηλώνοντας οπαδός της άποψης “πατρίδα μου είναι η γλώσσα μου” και στη συνέχεια το αιτιολογεί.
Θα κλείσω τη φράση μου, γιατί εγώ είμαι γνωστή ότι τις παρενθετικές μου φράσεις τις ανοίγω και τις κλείνω χωρίς να ξεχνώ το περιεχόμενο. Μέχρις στιγμής σε όλα με έχετε πιάσει. Σε γλωσσικά παραστρατήματα νομίζω μια φορά στο εκατομμύριο να μην το πιάσω μόνη μου, όταν το κάνω.
Κύριε Πρόεδρε, ποιητικά είμαι οπαδός της άποψης ότι πατρίδα μου είναι η γλώσσα μου. Επειδή, λοιπόν, πατρίδα μου είναι η γλώσσα μου τη σέβομαι όπως δεν τη σέβονται άλλοι και άλλοι, αλλάζοντας το περιεχόμενο των λέξεων για να καταλήξουν στην κατάχρηση της πατρίδας ή στην ιδιωτικοποίησή της λες και είναι οικόπεδο.
Σε αυτές τις συνθήκες η επίκληση της παγκοσμιοποίησης και της παγκοσμιότητας της κρίσης, οι ελπίδες για έναν ευρωπαϊκό πολιτισμό που όντως είναι μια νομισματική ένωση και μάλιστα της εσχάτης συμφεροντολογικής υποστάθμης, ειλικρινά σας μιλώ, δεν παίζεται ούτε μπορεί να παιχθεί. Κουβέντες περί Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη και ενεργειακού πόρου δεν μπορούμε να καθίσουμε να τις κάνουμε εδώ μέσα σε εθνικό επίπεδο, σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής ή σε επίπεδο επενδύσεων, μη έχοντας συναίσθηση ότι αυτός ο τόπος έχει δύο χαρακτηριστικά:  είναι ενεργειακά αυτάρκης και αυτοευνουχίστηκε. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο, η οποία είναι ενεργειακά αυτάρκης και αυτοευνουχίστηκε.
Ήδη έχει περάσει ένα δίλεπτο, και φτάνουμε στο ενδιαφέρον σημείο. Οι υπογραμμίσεις δικές μου:
Για να κλείσω με την γλώσσα θα σας πω, ότι εξωτερική πολιτική με την κατάσταση των σχολείων στο εξωτερικό δεν μπορείτε να έχετε και μιλώ για την μεταπολίτευση και μετά, όπου  δεν έχετε κάνει το παραμικρό για να εξάγετε τη γλώσσα.
Το δεύτερο  οικονομικό χαρακτηριστικό εξωτερικής, εσωτερικής και εθνικής πολιτικής είναι, ότι είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που νοίκιασε τη γλώσσα της. Δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα στον κόσμο που νοίκιασε τη γλώσσα της. Με απόφαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου έχετε νοικιάσει τη γλώσσα σας και πληρώνετε δικαιώματα για να την χρησιμοποιήσετε. Αυτό δεν το έχουν κάνει ούτε οι Αιθίοπες με 287 σύμφωνα, δεν το έχουν κάνει οι Κινέζοι ούτε και οι Γιαπωνέζοι. Η μοναδική χώρα που πληρώνει δικαιώματα στον Bill Gates για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα της, την πριν το 1980, είναι η ελληνική.
Ας μην μου λέει, λοιπόν, εύκολα κάποιος «χωρίς ταξικά κριτήρια για την εξωτερική πολιτική». Η εξήγηση είναι πάρα πολύ απλή. Ο τρόπος με τον οποίο καταργήθηκαν οι τόνοι στην Ελλάδα απαγορεύει την ανάγνωση σε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό σύστημα οποιουδήποτε κειμένου έχει τόνους, δηλαδή, του συνόλου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και πρέπει να πληρώσεις λογισμικό για να την διαβάσεις. Σε καμία χώρα του κόσμου δεν πληρώνεις λογισμικό για να διαβάσεις τη γλώσσα σου. Για άλλη μια φορά θα πω ότι  οι Αιθίοπες που δεν έχουν φωνήεντα αλλά μόνο σύμφωνα, δεν πληρώνουν. Στο κάτω – κάτω της γραφής είμαστε και η μοναδική χώρα που κωδικοποιήθηκε από τα hamburger.
Η κωδικοποίηση της ελληνικής γλώσσας έχει γίνει με χορηγία Mc Donald για να αισθάνεσαι πολύ καλός πατριώτης όταν μασάς ένα hamburger. Καμία άλλη χώρα δεν χρησιμοποίησε χορηγό για να αποκτήσει τα 60 εκατομμύρια λήμματα που δεν έχει καμία άλλη γλώσσα. Όλα αυτά τα είπα για να αιτιολογήσω το «πατρίδα μου είναι η γλώσσα μου».
Δύο είναι οι βασικές ιδέες που υποστηρίζει εδώ η Λιάνα Κανέλλη: α) ότι πληρώνουμε δικαιώματα στον Μπιλ Γκέιτς για να διαβάσουμε (σε ηλεκτρονικό μέσο) παλαιότερα ελληνικά κείμενα, προφανώς πολυτονικά, και β) ότι η κωδικοποίηση της ελληνικής γλώσσας έγινε με χορηγία ΜακΝτόναλντ, διαφήμιση των χάμπουργκερ. Και, επικουρικά, παραθέτει δυο “δεδομένα” γλωσσικού ενδιαφέροντος. Ότι οι Αιθίοπες δεν έχουν φωνήεντα αλλά έχουν 287 σύμφωνα, και ότι η ελληνική γλώσσα έχει 60 εκατομμύρια λήμματα.
Φυσικά, τίποτε από αυτά δεν ισχύει, αλλά όλα έχουν κάποια μικρή και μακρινή σχέση με την πραγματικότητα, σχέση που θα προσπαθήσω να διερευνήσω.
Ξεκινάμε από το πρώτο, ότι πληρώνουμε… δικαιώματα στον Μπιλ Γκέιτς για να διαβάσουμε τη γλώσσα μας, ή έστω κείμενα γραμμένα προ του 1980. Προφανώς η Λιάνα Κανέλλη εννοεί κείμενα γραμμένα στο πολυτονικό (του οποίου παραμένει απαρηγόρητη νοσταλγός), αλλά και πάλι δεν είναι ευνόητο πώς σχημάτισε την ιδέα ότι κάθε χρήστης υπολογιστή πληρώνει δικαιώματα στη Microsoft ειδικώς για το πολυτονικό. Είναι βέβαια αλήθεια ότι εδώ και κάμποσα χρόνια το λειτουργικό σύστημα Windows υποστηρίζει τις πολυτονικές ελληνικές γραμματοσειρές, όπως και δεκάδες άλλα συστήματα γραφής, και εφόσον ο υπολογιστής που αγοράζουμε έχει συνήθως προεγκαταστημένο το Windows, ένα μέρος της τιμής που πληρώνουμε πιθανώς καταλήγει στη Microsoft, αλλά αυτό είναι ανεξάρτητο από τα πολυτονικά ελληνικά. Κι ο Αμερικανός χρήστης που αγοράζει υπολογιστή με το Windows προεγκατεστημένο, το ίδιο ποσοστό ενδεχομένως πληρώνει στην Microsoft, και βέβαια μάλλον δεν θα χρησιμοποιήσει πολυτονικά ελληνικά ποτέ στη ζωή του.Άλλωστε στις μέρες μας υπάρχει ζωή και εκτός Microsoft: εκατομμύρια χρήστες σ’ όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν άλλα προγράμματα, π.χ. του ανοιχτού λογισμικού, με λειτουργικά συστήματα εκτός Windows (ας πούμε Mac ή Linux), και βέβαια όσοι από αυτούς είναι Έλληνες ή ελληνομαθείς δεν έχουν πρόβλημα να διαβάσουν πολυτονικά ελληνικά -φυσικά χωρίς δικαιώματα στον κ. Γκέιτς. Οπότε, ο πρώτος ισχυρισμός της Λ. Κανέλλη ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα. Και να πούμε εδώ ότι η βασική δουλειά για να διευκολυνθεί η απεικόνιση πολυτονικών, κυριλλικών, αμχαρικών, γεωργιανών, αρμενικών κτλ. χαρακτήρων στους υπολογιστές έγινε από τους ανθρώπους του Unicode Project και σ’ αυτούς ανήκει ο μεγάλος έπαινος.
Ο δεύτερος ισχυρισμός της Λιάνας Κανέλλη δεν είναι λιγότερο εξωφρενικός: η ελληνική γλώσσα, λέει, έχει “κωδικοποιηθεί από τα χάμπουργκερ”, με χορηγία ΜακΝτόναλντ. Τι εννοεί εδώ η ποιήτρια; Εννοεί, υποθέτω, το εγχείρημα του TLG, που εδώ και τέσσερις δεκαετίες καταγράφει τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας (τώρα και της βυζαντινής), και το οποίο, πράγματι, επινόησε μια κωδικοποίηση για την εσωτερική αναπαράσταση των αρχαίων ελληνικών κειμένων σε λατινικό αλφάβητο (που δεν είναι ορατή στον τελικό χρήστη). Και πράγματι, το TLG στήθηκε με χορηγία της Μαριάννας ΜακΝτόναλντ, η οποία έδωσε χορηγία 1 εκατ. δολαρίων (τη δεκαετία του 1970) για να στηθεί το κέντρο στο πανεπιστήμιο Ιρβάιν της Καλιφόρνιας.
Ωστόσο, η Λ. Κανέλλη έπεσε θύμα της συνωνυμίας. Η Marianne McDonald δεν έχει καμιά σχέση με τα χάμπουργκερ, πέρα από το ότι μπορεί (δεν την ξέρω) να τα τρώει. Θέλω να πω, η κ. ΜακΝτόναλντ δεν έχει καμιά σχέση, απ’ όσο ξέρω, με την πασίγνωστη επιχείρηση χάμπουργκερ με το ίδιο όνομα. Εδώ που τα λέμε, ούτε οι ίδιοι οι ΜακΝτόναλντ που ίδρυσαν το πρώτο φαστφουντάδικο έχουν πια σχέση με την επιχείρηση που έχει το όνομά τους, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ναι, η κυρία ΜακΝτόναλντ είναι πλούσια, αλλά είναι η κόρη του Γιουτζίν ΜακΝτόναλντ, του ιδρυτή της Zenith Radio, άρα και ο δεύτερος ισχυρισμός της Λ. Κανέλλη είναι άκυρος. Αφήστε που, ακόμα και να ήταν χαμπουργκερού η Μαριάννα ΜακΝτόναλντ, και πάλι δεν θα έστεκε ο ισχυρισμός ότι “η κωδικοποίηση της ελληνικής γλώσσας” έγινε με χορηγία ΜακΝτόναλντ. Αυτό που έγινε με χορηγία (Μαριάννας) ΜακΝτόναλντ ήταν η συλλογή των αρχαίων ελληνικών κειμένων -και φυσικά όσοι ασχολούνται με τα αρχαία ελληνικά σε όλο τον κόσμο αισθάνονται ευγνωμοσύνη που υπάρχει το TLG, ο θησαυρός των κειμένων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
Ο επικουρικός ισχυρισμός ότι η ελληνική γλώσσα έχει 60 εκατομμύρια λήμματα είναι λερναία παρερμηνεία μιας παλιότερης πληροφορίας. Σε κάποια φάση της ζωής του, στο TLG είχαν καταχωρηθεί αρχαία ελληνικά κείμενα συνολικού όγκου 60 εκατομμυρίων λέξεων (τώρα έχουν ξεπεράσει τα 100 εκατομμύρια). Αυτό το νούμερο, τα 60 εκατομμύρια, έδωσε τροφή για ένα σωρό ελληναράδικες παρερμηνείες, από τις οποίες η πιο διαδεδομένη είναι ότι η ελληνική έχει 6 εκατομμύρια λέξεις. Ο Γ. Γεωργαλάς, που είχε αρχικά γράψει αυτό το πράγμα, κατάλαβε το λάθος του, ότι όταν λέμε πως το TLG έχει όγκο 60 εκατ. λέξεις μετράμε και τις εκατοντάδες χιλιάδες φορές που επαναλαμβάνεται η ίδια λέξη στα διάφορα κείμενα· η Λιάνα Κανέλλη επιμένει να μιλάει για 60 εκατομμύρια λήμματα -για την ιστορία, τα λήμματα της αρχαίας ελληνικής δεν ξεπερνούν πολύ τις 200.000 (έχει κάνει λεπτομερείς υπολογισμούς ο Νίκος Νικολάου, π.χ. εδώ).
Ο τελευταίος ισχυρισμός, ότι οι Αιθίοπες δεν έχουν φωνήεντα ενώ έχουν 286 σύμφωνα, δείχνει πόσο κακό έχει κάνει η παραδοσιακή διδασκαλία της γραμματικής, που χρησιμοποιούσε τον όρο φωνήεντα για γράμματα του αλφαβήτου. Μα, αν δεν έχουν φωνήεντα… πώς μιλάνε οι Αιθίοπες; Προφανώς η Λ. Κανέλλη εννοεί ότι το αλφάβητο που χρησιμοποιούν οι Αιθίοπες δεν δηλώνει τα φωνήεντα -αλλά κι αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι ακριβής, ούτε βέβαια ότι έχουν… 286 σύμφωνα. Η αμχαρική γλώσσα είναι συλλαβογραφική, οπότε ο κάθε χαρακτήρας της αναπαριστά έναν συνδυασμό συμφώνου και φωνήεντος και όλα μαζί τα σύμβολα είναι κάπου 275 αλλά βέβαια δεν είναι όλα σύμφωνα αλλά παριστάνουν συλλαβές (π.χ. μα, με, μι, μο, μου κτλ.). Και πώς θα μπορούσε, τάχα, να υπάρχει γλώσσα χωρίς φωνήεντα και με τόσα πολλά σύμφωνα; Ο Νίκος Λίγγρης στη Λεξιλογία είχε μια ιδέα, που τη μεταφέρω εδώ:
Θα έλεγα ότι είναι αδύνατο να φανταστούμε μια γλώσσα με 287 σύμφωνα, αλλά πληροφορούμαι ότι στον πλανήτη Αρλούμπα (όνομα του οποίου η μεταγραφή γίνεται με τους περιορισμούς των γήινων γλωσσών) οι κάτοικοι διαθέτουν γλώσσα που θυμίζει το μαστίγιο «γάτα με τις εννιά ουρές». Με γλώσσα σαν κι αυτή καταφέρνουν να χρησιμοποιούν πάνω από 500 συμφωνικούς φθόγγους, ενώ δεν χρειάζονται κανέναν φωνηεντικό φθόγγο. Είναι γνωστό άλλωστε ότι κάθε συζήτηση με φωνήεντα (ή για φωνήεντα) θα μπέρδευε τους κατοίκους της Αρλούμπας.
Βέβαια, δεν θα κρίνω τη συνολική παρουσία της Λ. Κανέλλη (ή πολύ περισσότερο του ΚΚΕ) από τις αντιεπιστημονικές και δυστυχώς κωμικές απόψεις που εξέφρασε για την ελληνική γλώσσα σε μια συνεδρίαση της επιτροπής Άμυνας της Βουλής. Ωστόσο, είναι γεγονός ότι σε θέματα γλώσσας η Λ. Κανέλλη έχει τραβήξει το ΚΚΕ πιο κοντά στις δικές της θέσεις (νοσταλγία του πολυτονικού, ας πούμε) αντί να συμβεί το αντίθετο. Κι έτσι, για παράδειγμα, πριν από δυο μήνες που γινόταν η φασαρία με τη Φωνηεντιάδα, ο Ριζοσπάστης απέφυγε να πάρει θέση σχετικά με τη σκοταδιστική επίθεση και περιορίστηκε να γράψει για “στάδια απλοποίησης που υπέστη η γλώσσα μας (όχι κατ’ ανάγκη πάντα σωστά)”, που είναι σαφής υπαινιγμός εναντίον του μονοτονικού, σε σαφή αντίθεση με όσα επί δεκαετίες διακήρυσσε το ΚΚΕ. Αλλά αυτά παθαίνει όποιος προσπαθεί να βγάλει τον μέσο όρο του Δημήτρη Γληνού και της Λιάνας Κανέλλη…

Απελευθερώστε τον Άκη, τώρα!

του Μανου Στεφανιδη απο το Ιστολογιο του...
Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Τι είναι όλοι αυτοί με τις πόζες και το υφάκι; Φαύλοι, διαβρωμένοι ως το μεδούλι αλλά ακόμη μέσα στα πράγματα να προσπαθούν να επιβιώσουν παίζοντας τα ρέστα τους. Και οι ίδιοι και το σύστημα που εκπροσωπούν. Το σύστημα που υποτίθεται πως επιδιώκει αλλαγές για να μην αλλάξει κατά βάθος τίποτε: Υποκρισία, φανφαρονισμοί, κουφότητα, αμοραλισμός, εξουσία των μετρίων, αναξιοκρατία, φαβοριτισμός. Κανείς δεν έχει καταλάβει τίποτε. Ακόμη. Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για οτιδήποτε. Μισές αλήθειες, λαϊκισμοί, χατζηαβάτηδες εναντίον σταρχιδιστών και vice versa. Λ.χ. Ο Βενιζέλος. Καταρρέει στη συνείδηση ακόμη και των στενών κομματικών φίλων του
και ακόμη συνεχίζει το ρόλο που δεν του πάει. Αρχηγός μονάχα στις ειδήσεις του Mega και εμπρός απ' τον καθρέφτη του. Ένας αξιοθρήνητος φαφλατάς Μπενίτο που ναρκισσεύεται, παλινωδεί, δοκησίσοφος που αυτοαναιρείται, φαιδρός πολιτικάντης που καμώνεται τον σωτήρα του τόπου ενώ το μόνο που τον απασχολεί είναι η απύθμενη, η νοσηρή του φιλοδοξία. Θεωρεί όλους του υπόλοιπους ηλίθιους -από τον Σόιμπλε ως τον τελευταίο σαλονικιό ψηφοφόρο του- εκπροσωπεί αυτός και οι άνθρωποί του, ό, τι πιο αντιδραστικό διαθέτει ο τόπος, φοράει τη τήβεννο του συνταγματολόγου μόνο για να υποτάξει την επιστήμη στη μικροπολιτική σκοπιμότητα. Ιδού τα πρότυπα που για χρόνια έχει αυτή η χώρα: Άνθρωποι σαν τον Γιωργάκη, τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (sic), ένα προγλωσσικό ανθρωπάριο που έχει προβάρει όλους τους ρόλους της εξουσίας και πέτυχε μονάχα σ' εκείνον του υποβολέα και τώρα διακόπτει και μαυρίζει. Τι θα γράψει η Ιστορία γι' αυτούς; Ούτε που το σκέφτονται, ούτε που τους νοιάζει. Το φοβερότερο: πορεύονται χωρίς το ελάχιστο φόβο Ιστορίας, κάτι που διέθετε, τουλάχιστον, ο Κωστάκης, ο ελάχιστος. Πάρτε για παράδειγμα τη περίπτωση Ρουμελιώτη, έναν πολιτικό υπάλληλο που απασχολεί και στοιχειώνει τον τόπο από το '80. Σήμερα, ο άνδρας αυτός, υπουργός του Ανδρέα που έγινε γνωστός από το σκάνδαλο του Κοσκωτά, μας εμπαίζει λέγοντας πως το μνημόνιο ήταν γνωστό πως δεν θα επιτύχει κι αυτός από το ΔΝΤ και τη Νέα Υόρκη του τάλεγε. Ποιος; Ο μυστικός σύμβουλος του Γιωργάκη και ο άνθρωπος, έκπαλαι, του Βαγγέλα. Απ' όταν η κόρη του ήταν σύμβουλος κινηματογράφου (sic) στο ΥΠΠΟ του Βενιζέλου. Σήμερα, δίνει προβοκατόρικες συνεντεύξεις εμπρός σε ενεούς τηλε-δημοσιογράφους που θέλουν να φαίνονται αφελείς ενώ είναι απλώς τρομαλέοι αχθοφόροι, είναι αντιπρόεδρος της Πειραιώς -το πιο δυσώδες σκάνδαλο μετά από τη Siemens-, πρόεδρος του Ιδρύματος Τηνιακού Πολιτισμού -έστω κι αν αγνοεί ποιος είναι ο Λαμέρας ή ο Σώχος- και πρόσωπο που τον καλούν οι εισαγγελείς δια τα περαιτέρω και θυμώνει ο Βενιζέλος καταγγέλλοντάς τους! Όμως απλοί εισαγγελείς, δυο ανεπίληπτες κυρίες, έσπασαν το απόστημα και έστειλαν τον Άκη στη φυλακή. Εκείνον τον Άκη που απάλλαξε η Βουλή δια των στρατηγημάτων του Μπένι. Γι αυτό σας λέω: ή να ελεγχθούν οι πάντες όσοι πέρασαν από το ΥΠΕΘΑ με πρώτο το Γιάννο και να σταλούν τώρα άλλοι εκατό μεγαλοσχήμονες του πασοκικού εσμού στο Κορυδαλλό ή απελευθερώστε τον ταπεινό ένοικο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Όχι άλλη υποκρισία!

ΥΓ. 1 Φαίνεται πάντως ότι και ακόμα και σήμερα κανείς εκπρόσωπος της εξουσίας δεν μαθαίνει τίποτε από το παρελθόν και από τους μόλις χτεσινούς προκατόχους του. Τα ρουσφέτια συνεχίζονται αδιατάρακτα μαζί με την προώθηση των δικών μας παιδιών. Κλασικό παράδειγμα η ΕΡΤ: αντί να επιβάλλουν αξιοκρατία, οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι διορίζουν με ποσόστωση τους κομματικούς τους φίλους προς δόξαν του νεποτισμού και της αδιαφάνειας.

ΥΓ. 2 “Ο άντρας κάνει τη γενιά και όχι η γενιά τον άντρα”, τραγουδάνε ακόμα στη Κρήτη. Γαμώ τους τουρκμεντζόγλου μου μέσα...

ΥΓ. 3 Επί προεδρίας του Απόστολου Κακλαμάνη, η Βουλή των Ελλήνων, διαθέτοντας άφθονο και ανεξέλεγκτο χρήμα, αγόρασε αφειδώς από αγγλικές δημοπρασίες..., πανάκριβους πίνακες και λοιπά έργα τέχνης! Μήπως θα έπρεπε σήμερα να τα πουλήσει, συνεισφέροντας κατ' ελάχιστον στη δραματική προσπάθεια του έθνους; Τι λέτε κύριε Μειμαράκη; Δεν ρωτάω ποιος συμβούλευε σχετικά τον τ. Πρόεδρο γιατί ξέρω. Η, πολύτιμη για την εξουσία, κ. Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. (Πάντως, αν φύλαγαν τον Πικάσο οι τρεις χιλιάδες υπάλληλοι της Βουλής, τώρα θα είχε σωθεί).

ΥΓ. 4 Ο έτερος Κακλαμάνης, μετά την καταστροφική παρουσία του στο δήμο, ήθελε και τη γενική γραμματεία της ΝΔ. Ο Νικήτας ονειρεύεται να γίνει πρωθυπουργός! Όσο για τον νυν γ.γ. κ. Κεφαλογιάννη, θα τον συμβουλεύαμε λιγότερους βερμπαλισμούς και περισσότερη αποτελεσματικότητα.

ΥΓ. 5 Οι κωλοτούμπες του Βενιζέλου ξεπέρασαν και αυτές τον Καρατζαφέρη. Έτσι, το ανέκαθεν κυβερνητικό Βήμα στηρίζει πλέον αναφανδόν το κ. Σαμαρά μπας και σώσει τη παρτίδα. Εξάλλου για πόσο ακόμα θα είναι πρόεδρος ο Μπενίτο;


«Σούπερ-Μάριο» και εγχώριες ...«μαριονέτες»!

Του Γιαννη Τολιου απο την Αυγη...
Οι πρόσφατες αποφάσεις του προέδρου της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι ήταν ευκαιρία για καλλιέργεια ψευδαισθήσεων από εγχώριους υπερασπιστές του «Μνημονίου» και της Ευρωζώνης. «Αρχή τέλους της κρίσης στην Ευρωζώνη», «Ματ Ντράγκι σε εννέα κινήσεις», «Τείχος προστασίας στις χώρες που κινδυνεύουν» κ.ά. ήταν πρωτοσέλιδοι τίτλοι (“Τα Νέα”, 7.9.12). Ποιες ακριβώς είναι οι «κινήσεις ματ» του «σούπερ-Μάριο», σύμφωνα με τις εγχώριες «μαριονέτες» των τραπεζιτών;
Η ΕΚΤ θα αγοράζει χωρίς ποσοτικό όριο βραχυπρόθεσμα κρατικά ομόλογα (διάρκειας 1-3 ετών) στη δευτερογενή αγορά και θα πιέζει προς τα άνω τα επιτόκια δανεισμού των κρατών από τις «αγορές», όπως Ιταλίας, Ισπανίας. Ως εδώ, καλά. Όμως η αγορά ομολόγων μέσω των «Άμεσων Νομισματικών Συναλλαγών» (OΜΤ), θα γίνεται κατόπιν προσφυγής στο μηχανισμό EFSF/EMS με «αντίτιμο» αυστηρά μέτρα λιτότητας παρόμοια με Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας. Σε περίπτωση που δεν τηρηθούν αυστηρά οι δεσμεύσεις… «τέρμα η πίστωση»! Γι' αυτό υπάρχει έντονος «σκεπτικισμός» σε Ισπανία και Ιταλία αντί για θριαμβολογίες. Όσον αφορά τις χώρες που βρίσκονται στον «μηχανισμό» θα έχουν δικαίωμα μόνο «εφόσον» επιστρέψουν στις «αγορές». Κατά συνέπεια οι προσδοκίες που καλλιεργούν διάφοροι «ευρωλάγνοι» για τις αποφάσεις Ντράγκι είναι εξωπραγματικές, ενώ ανησυχώντας για την επιβίωση του ευρώ, ξεχνούν την επιβίωση των λαών.
Επίσης, η αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ για να μην είναι εντελώς «φρεσκοτυπωμένο χρήμα» (Bundesbank και κατ’ επέκταση η γερμανική κυβέρνηση αντιδρούν έντονα), θα εξισορροπούνται από πράξεις μείωσης της ρευστότητας σε άλλους τομείς. Ταυτόχρονα η ΕΚΤ εγκαταλείπει το καθεστώς του προνομιακού δανειστή (seniority status). Δηλαδή, δεν θα ζητά να πληρώνεται κατά προτεραιότητα για τα ομόλογα που κατέχει, κίνηση που «κλείνει μάτι» εφησυχασμού στις αγορές (ιδιώτες δανειστές). Την απόφαση της ΕΚΤ χαιρέτησαν με ενθουσιασμό οι επικεφαλής του ΔΝΤ Κρ. Λαγκάρντ και εκ μέρους του Εurogroup ο Ολί Ρεν, δεδομένου ότι και οι δύο φορείς θα παίζουν με την ΕΚΤ ρόλο «τρόικας» στην εφαρμογή των δεσμεύσεων.
Οι αποφάσεις της ΕΚΤ δεν αλλάζουν τον αντιδραστικό της ρόλο ως πυλώνα της ΟΝΕ. Να θυμίσουμε ότι η ΕΚΤ δεν υπόκειται στον έλεγχο των κοινοτικών οργάνων και λειτουργεί ως «Βατικανό» της Ευρωζώνης με «πάπα» τον Μάριο Ντράγκι. Επίσης η ΕΚΤ δεν παίζει ρόλο «κεντρικής τράπεζας» της Ε.Ε., δηλ. «δανειστή τελευταίας καταφυγής» των κρατών με χαμηλό επιτόκιο, όπως κάνουν οι κεντρικές τράπεζες ΗΠΑ, Αγγλίας, Ιαπωνίας κ.ά. χωρών. Λειτουργεί ως «τράπεζα των τραπεζιτών». Δανείζει χαμηλότοκα (0,75%) τις τράπεζες και αυτές δανείζουν τα κράτη-μέλη με πολλαπλάσια επιτόκια. Αυτό το καθεστώς, και άλλες δραστηριότητες, έχουν υπόβαθρο τα νεοφιλελεύθερα-μονεταριστικά δόγματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Σε αυτή τη βάση κινήθηκαν και πρόσφατες αποφάσεις της, τέλος Μάρτη του ’12, με παροχή ρευστότητας ύψους 1 τρισ. ευρώ στις τράπεζες (260 δισ. σε ιταλικές και 250 δισ. σε ισπανικές) για συγκράτηση των επιτοκίων δανεισμού, χωρίς όμως επιτυχία (λίγες ημέρες αργότερα εκτινάχτηκαν στα 6-7%). Τότε ο «super-Μάριο» απείλησε με «μπαζούκας» τις αγορές. Τελικά όμως το «μπαζούκας» στράφηκε κατά των λαών των χωρών που θα κάνουν χρήση των επιλογών, αντί των αγορών. Τα μεγάλα θέματα της ανάπτυξης και της απασχόλησης, είναι έξω από τις προτεραιότητες της. Έχει αφεθεί στους αυτόματους μηχανισμούς των αγορών, ενώ η Ευρωζώνη βυθίζεται στην ύφεση (το ΑΕΠ το 2012 θα μειωθεί τουλάχιστον 0,5%).
Η ΕΚΤ ήταν εξ αρχής αντίθετη σε κάθε ιδέα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Ούτε δέχτηκε «κούρεμα» στα ομόλογα, παρ’ ότι πολλά είχαν αγοραστεί με «σκοτωμένη» τιμή 35-40% στη δευτερογενή αγορά. Σήμερα η αξία των ομολόγων ανέρχεται σε 48-50 δισ. και με εκείνα των «κεντρικών τραπεζών» 57 δισ. ευρώ. Αν «κουρεύονταν» στην τιμή αγοράς η Ελλάδα θα εξοικονομούσε 18-20 δισ. ευρώ, υπερκαλύπτοντας τις «περικοπές-σφαγείο» του νέου Μνημονίου. Ωστόσο, η ΕΚΤ επιμένει εξόφληση 100%. Επίσης η ΕΚΤ παρείχε στις ελληνικές τράπεζες ρευστότητα με ενέχυρο ομόλογα. Από τον Ιούλιο του ’12 σταμάτησε συνδέοντας την παροχή ρευστότητας με την έκθεση της τρόικας, στην ουσία εκβιάζοντας για αυστηρή τήρηση του Μνημονίου. Γι' αυτό η παροχή ρευστότητας από 73,6 δισ. ευρώ τον Ιούνιο του ’11, μειώθηκε σε 23,9 δισ. στις αρχές Ιουλίου του ’12. Οι τράπεζες προσφεύγουν τώρα στον «έκτακτο μηχανισμό παροχής ρευστότητας», το λεγόμενο ELA (Emergency Liquidity Assistance), με κόστος δανεισμού 4% σε σχέση με 0,75% από την ΕΚΤ. Η παροχή έκτακτης ρευστότητας, αρχές Σεπτέμβρη του’ 12, ήταν 106,3 δισ. σε σχέση με 61,9 δισ. τον Ιούνιο. Το πρόσθετο κόστος δανεισμού φθάνει το 1 δισ. ευρώ και επιβαρύνει τις πιστώσεις σε επιχειρήσεις-νοικοκυριά, πέρα από τη γενικότερη συρρίκνωση του όγκου τους (από 253 δισ. τον Ιούνιο του ’11, σε 240 δισ. τον Ιούνιο του ’12).
Οι αποφάσεις της ΕΚΤ φέρνουν στο προσκήνιο τη «βιωσιμότητα» της Ευρωζώνης. Προφανώς η κρίση δεν αντιμετωπίζεται με μέτρα «ασπιρίνες», πολύ περισσότερο που για τους λαούς και τους εργαζόμενους αποτελούν «κινίνο», διότι σημαίνουν πολιτικές «Μνημονίου». Η βιωσιμότητά της απαιτεί αλλαγή αρχιτεκτονικής και επαναθεμελίωσή της με όρους λαών και εργαζόμενων. Κι αυτό το έργο είναι υπόθεση όλων των λαών της Ε.Ε. και κάθε λαού ξεχωριστά. Για τον ελληνικό λαό η ανατροπή του «Μνημονίου» είναι όρος για την αποτροπή της εξαθλίωσής του και ταυτόχρονα αφετηρία για ριζική στροφή στις ασκούμενες πολιτικές. Ανατροπή «Μνημονίου» σημαίνει «αθέτηση πληρωμών χρέους με επίκληση του διεθνούς δικαίου» και στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του (πάνω από 80%). Παράλληλα σημαίνει πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης, εθνικοποίησης-κοινωνικοποίησης τραπεζών, κλείσιμο «διαρροών» δημοσίων πόρων (εσόδων και δαπανών), στήριξη αγοραστικής δύναμης μισθών-συντάξεων κ.ά. Αυτή είναι η «κόκκινη γραμμή» και δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί στο όνομα της παραμονής στο ευρώ.
Η αντίληψη «πάση θυσία παραμονή στην Ευρωζώνη”, που καλλιεργούν διάφοροι «ευρωλάγνοι» και «οι δυνάμεις της χρεωκοπίας του ελληνικού λαού» εντός και εκτός χώρας, με επικεφαλής την κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜ.ΑΡ., έχουν σαφή στόχο. Την αποτροπή του κινδύνου κατάρρευσης της Ευρωζώνης, τη διασφάλιση των συμφερόντων των πιστωτών, καθώς των στενών πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων της ιθύνουσας ελίτ στην Ελλάδα. Ωστόσο ο ελληνικός λαός δεν είναι διατεθειμένος να παίζει τον ρόλο της Ιφιγένειας προς χάριν του ευρώ και του εγχώριου αστικού συστήματος. Με την ανάπτυξη του κινήματος αντίστασης, αλληλεγγύης και ανατροπής, την κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς, την απομάκρυνση της σημερινής κυβέρνησης χρεωκοπίας του ελληνικού λαού και την άνοδο στην εξουσία των αριστερών-ριζοσπαστικών δυνάμεων, μπορεί να γίνει πραγματικότητα η πολιτική προοδευτικής εξόδου από την κρίση, για ελπιδοφόρα προοπτική του λαού και της νέας γενιάς στο μέλλον.

* Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ Οικονομικών, μέλος της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Η αντεγκληματική πολιτική της Χρυσής Αυγής...

Δεν περνάει μέρα που να μη μάθουμε για μια επίθεση με χαρακτηριστικά ρατσιστικής βίας. Και αν δε μπορούμε σε κάθε περίπτωση να αποδείξουμε ότι πίσω τους βρίσκονται μέλη της Χρυσής Αυγής, μπορούμε ωστόσο να αντιληφθούμε τη σχέση ανάμεσα στη ραγδαία αύξηση των επιθέσεων και την εκλογική της άνοδο, τις φασιστικές της επιθέσεις σε βουλευτές, την οργάνωση ταγμάτων εφόδου.
Από τους πυρήνες της που δρουν στα σχολεία, τις οργανωμένες περιπολίες της, ως τους βουλευτές της που ακολουθούν δίνοντας στηρίγματα νομιμότητας σε συγκεντρώσεις όπως αυτή της Κορίνθου, παρατηρούμε πως μία ολόκληρη οργάνωση, ένα πολιτικό κόμμα που καθημερινά κερδίζει χώρο, έχει στηθεί (κυρίως) χάρη στην πολεμική του απέναντι σε ένα υποκείμενο - το μετανάστη. Η πρακτική αυτή, ωστόσο, ξεπερνά τα όρια της μισαλλόδοξης βίας: μοιάζει περισσότερο με μια διαδικασία τιμωρίας. Εγκληματοποίησης δηλαδή της ιθαγένειας, κατά κύριο λόγο, αλλά και της ομοφυλοφιλίας, του φεμινισμού και της συμμετοχής στα κοινωνικά κινήματα.
Παράλληλα, όμως, με την τιμωρητική δράση της Χρυσής Αυγής διαμορφώνονται και τα έννομα αγαθά που οφείλουν να προστατευθούν. Ως έρεισμα για τις επιθέσεις των χρυσαυγιτών έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί η σχέση των θυμάτων με την παρανομία, η παράβαση ενός νόμου ακόμα πιο ιερού, του νόμου του αίματος, η προσβολή του ανδρισμού του ελληνικού γένους, ο κίνδυνος για την εθνική οικονομία αλλά και ο κίνδυνος διακοπής της ιστορικής συνέχειας της χώρας.
Θέλοντας να πάρει το νόμο στα χέρια της, να αποκαταστήσει την αδικία, η Χρυσή Αυγή στην ουσία αντικαθιστά το νόμο με το δικό της σύστημα αξιών, το οποίο μάλιστα συχνά βρίσκεται εκτός νόμου. Το δίκαιο που έχει διαμορφώσει επικαλείται την υπεράσπιση της νομιμότητας και ταυτόχρονα την παραβιάζει. Και η παραβατικότητα αυτή (των ίδιων των αγαθών που δικαιολογούν τη χρυσαυγήτικη τιμωρία) καλύπτεται πίσω από την επίκληση μιας αόριστης νομιμότητας και την πιθανή παραβατικότητα όσων υφίστανται τη βία: των «λάθρο»-μεταναστών, των μικροπωλητών του «παρά»-εμπορίου.
Τα αυτο-αναιρούμενα έννομα αγαθά που η Χρυσή Αυγή έχει αναλάβει να υπερασπιστεί είναι προσδιοριστικά της εικόνας της πατρίδας που η ίδια θέλει να διαμορφώσει. Είναι η αυτάρκεια, η ομοιογένεια, η αποκλειστικότητα, η καθαρότητα, η γενναιότητα μίας πειθαρχημένης Ελλάδας. Την ίδια μάλιστα στιγμή που η προσβολή των αγαθών αυτών τοποθετεί κάποιον στη θέση του κατηγορούμενου, η υπεράσπισή τους (με οποιοδήποτε κόστος) χαρίζει αμνηστία. Παραδείγματα μπορούν να ληφθούν ακόμη και από την κοινοβουλευτική της ομάδα με τη Θέμιδα Σκορδέλη και τον Ηλία Κασιδιάρη να αποτελούν περιπτώσεις δικαιολογημένης βίας, άρσης δηλαδή του αδίκου.
Ως προς τον κατασταλτικό της μηχανισμό, η Χρυσή Αυγή φαίνεται να έχει διδαχθεί από εκείνον που τη συντήρησε όσα χρόνια ήταν απονομιμοποιημένη στη συνείδηση της κοινωνίας, από το κράτος. Η σχέση αυτή αποκρυσταλλώνεται στη μίμηση αστυνομικών και στρατιωτικών πρακτικών για τις ανάγκες της υπεράσπισης των αγαθών του συνδέσμου, όπως στις οργανωμένες μοτοπορείες, στις ομάδες κρούσεις που περιπολούν τον Άγιο Παντελεήμονα, ακόμα και στην πειθαρχία και τον εξοπλισμό των μελών του κόμματος. Η σύνδεση όμως αυτή πρέπει να παραμείνει κρυφή για να μην αλλοιωθεί η φυσιογνωμία του χώρου και αμφισβητηθεί η αποτελεσματικότητα της τιμωρίας που έχει αναλάβει.
Αναγκαία είναι λοιπόν η δημιουργία μία εικόνας σύγκρουσης με τη μέχρι πρότινος τροφό, και αυτό απαιτεί τη «μάχη» των χρυσαυγιτών με τα ΜΑΤ στην Κόρινθο, τη διαβεβαίωση ότι τα κοντάρια τους θα είναι απέναντι στην αστυνομία στην ψήφιση του τρίτου μνημονίου, αλλά και τη διαρκή υπενθύμιση των διωκόμενων από τις αρχές ηρώων του συνδέσμου. Εντός και εκτός κράτους, τιμωρός και θύμα της τιμωρίας, η υβριδική μορφή της Χρυσής Αυγής αποτελεί έναν από τους λόγους αμηχανίας της αριστεράς.
Η τελευταία μάλιστα παραμένει εγκλωβισμένη μέσα στη ρητορική της ακροδεξιάς. Επιμένει σε μία υπερασπιστική αντίληψη που κινείται γύρω από τα παραβατικά πρόσωπα, μπαίνοντας έτσι στο χώρο που ο λόγος της Χρυσής Αυγής είναι ηγεμονικός, περιοριζόμενη ταυτόχρονα σε ανθρωπιστική ηττοπάθεια. Επιπλέον, η αμυντική επίκληση θεμελιωδών (και αόριστων) αξιών της αριστεράς, που δεν μπορούν να γίνουν εύκολα αντιληπτές χωρίς υλικό παράδειγμα «ηττάται» όταν βρίσκει απέναντι της μία αντεγκληματική πολιτική εφαρμοσμένη στο δρόμο.
Γι’ αυτούς τους λόγους ίσως η πιο αποτελεσματική απάντηση να είναι η μεταφορά της συζήτησης από τα εγκληματικά υποκείμενα στην εγκληματογόνο συνθήκη. Με άλλα λόγια, αντί η αριστερά να μιλάει από θέση άμυνας για το μετανάστη, ίσως να πρέπει να κάνει λόγο για τη φτώχεια, την ανεργία, τη διαρκώς αυξανόμενη εξαθλίωση, που οδηγεί ντόπιους και ξένους εκτός νόμου, για μία κοινωνία που οδηγείται στα όριά της. Με τον τρόπο αυτό, ο υπερασπιστικός λόγος εστιάζει σε μία κοινωνική πραγματικότητα που όλοι βιώνουν. Η κοινωνική αποδιοργάνωση μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο της αριστεράς ακριβώς χάρη στα χειροπιαστά της αποτελέσματα. Ξεπερνώντας έτσι για μια στιγμή το λόγο που στρέφεται γύρω από τον εγκληματία και θέτοντας το ερώτημα ποιος κάνει τον εγκληματία, η αριστερά μπορεί να αποκρούσει τη φασιστική ρητορεία.
Όσον αφορά τη «δισυπόστατη» φύση της Χρυσής Αυγής, η απαίτηση να τεθεί εκτός νόμου δεν αρκεί πλέον. Την ίδια στιγμή που αυτή είναι στο μεταίχμιο της νομιμότητας, ο Ξένιος Δίας, ένα πογκρόμ που ξεπερνάει κατά πολύ τις οργανωτικές δυνατότητές της ακροδεξιάς, είναι κυρίαρχη κρατική πολιτική. Το ίδιο και οι μαζικές απελάσεις, ο φράχτης στον Έβρο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα όρια, λοιπόν, της δραστικότητας του συνθήματος «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» φαίνονται από την ίδια τη νομιμότητα. Γιατί η ικανότητα της Χρυσής Αυγής να παίζει σε δύο ταμπλό δείχνει ότι τα ταμπλό έχουν αρχίσει να μοιάζουν επικίνδυνα μεταξύ τους και ότι η ελληνική κοινωνία έχει πλέον να αντιμετωπίσει μία διπλή απειλή: Την Ελλάδα των νοσταλγών και το όραμα των τεχνοκρατών, το φασισμό με το μαίανδρο και τον αυταρχισμό με το εθνόσημο, το ζυγό και το στάχυ.

Μνημόνιο: Ιδού πού πήγαν τα…λεφτά...

Του Γιώργου Παπανικολάου, euro2day...

Έως και συνταρακτικά τα στοιχεία που κατέθεσε στη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας, μετά από ερώτηση του βουλευτή (της Ν.Δ.) Προκόπη Παυλόπουλου.

Διότι αποκαλύπτουν «πού πήγαν τα λεφτά» που μας δάνεισαν οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ, αλλά και το πώς άλλαξε η σύνθεση των κατόχων ελληνικού «χρέους» ανάμεσα στο τέλος του 2009 και στο τέλος του 2011,  οπότε και ξεκίνησε πρακτικά η διαδικασία του μεγάλου «κουρέματος», που έχει μείνει γνωστό ως PSI.

Oι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Στο τέλος του 2009, ο εγχώριος τομέας, περιλαμβανομένης και της Τ.τ.Ε., είχε στην κατοχή του ομόλογα ονομαστικής αξίας 56,9 δισ. ευρώ, ενώ οι ξένες τράπεζες και λοιποί φορείς κατείχαν… 145 δισ. ευρώ.

Εν ολίγοις, αν το «κούρεμα» γινόταν τότε, οι απώλειες θα ήταν συντριπτικά εις βάρος των ξένων συμφερόντων και όχι των ελληνικών, ενώ η εξοικονόμηση χρέους θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.

Στο τέλος του 2011, όμως, ο εγχώριος τομέας (κυρίως τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία) είχε στην κατοχή του 86,2 δισ. ευρώ, ήτοι περίπου 25 δισ. ευρώ περισσότερα.

Από την άλλη πλευρά, τα ξένα ιδιωτικά συμφέροντα, την ίδια ημερομηνία, είχαν περιορίσει την έκθεσή τους μόλις σε … 35 δισ. ευρώ, ήτοι περίπου 110 δισ. ευρώ λιγότερα!
Όπως ίσως θα προσέξατε, εδώ προκύπτει κι ένα σημαντικό «κενό». Το σύνολο ελληνικών ομολόγων που ήταν στην κατοχή του εγχώριου και του ξένου τομέα, στο τέλος του 2009, ήταν κάτι παραπάνω από 200 δισ. ευρώ.

Στις 31/12/2011, όμως, το σύνολο εγχώριου και ξένου τομέα (με τον εγχώριο τομέα να έχει τα σκήπτρα) μόλις ξεπερνά τα 120 δισ. ευρώ, πάντα με τους αριθμούς του κ. Σταϊκούρα.

Η διαφορά που προκύπτει, έστω και «μπακάλικα», είναι περίπου 80 δισ. ευρώ, τα οποία αποπλήρωσε σε αυτό το μεσοδιάστημα των δύο ετών η χώρα μας, με την ΕΚΤ να έχει κι εκείνη «αγοράσει» ένα σημαντικό ποσό...

Με απλά λόγια, λοιπόν, η συντριπτική πλειονότητα των χρημάτων που δανείστηκε η χώρα μας από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ (πέραν της κάλυψης του πρωτογενούς ελλείμματος) πληρώθηκε σε τοκοχρεολύσια, υπέρ των ξένων ιδιωτικών συμφερόντων, τα οποία μάλιστα το ίδιο διάστημα πουλούσαν ελληνικούς τίτλους που είχαν στην κατοχή τους, με αγοραστές (ποιος άλλος άραγε θα αγόραζε;) εγχώριες τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία.

Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, αν το «κούρεμα» των ομολόγων, επί τη βάσει του PSI, γινόταν τότε, το 2010, όταν εμείς υπογράφαμε το πρώτο μνημόνιο, η εξοικονόμηση θα ήταν τεράστια σε ό,τι αφορά το ελληνικό χρέος, αλλά και η Ελλάδα θα είχε δανειστεί λιγότερα από τον «Ευρωπαίο φορολογούμενο».

Η σκληρή αλήθεια, όμως, είναι ότι τόσο η ηγεσία της Ευρώπης και του ΔΝΤ (το οποίο, πάντως, όπως προκύπτει από τις όψιμες αποκαλύψεις Ρουμελιώτη είχε ενδοιασμούς) όσο και η τότε ελληνική κυβέρνηση, που δέχτηκε να υπογράψει το θνησιγενές πρώτο μνημόνιο, δεν τόλμησαν να δυσαρεστήσουν τους τραπεζίτες και τις «αγορές».

Δεδομένων μάλιστα των συσχετισμών, είναι προφανές ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία (με επικεφαλής τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί), μιλώντας από θέση ισχύος απέναντι στην πανικόβλητη ελληνική κυβέρνηση, επέλεξε να δανείζει την Ελλάδα, για να πληρώνει έμμεσα τις ξένες τράπεζες (ιδίως δε τις… γερμανικές και τις γαλλικές, που είχαν τη μεγαλύτερη έκθεση σε ελληνικά ομόλογα).

Το βάρος του τελικού αποτελέσματος, όμως, το φέρει σήμερα η Ελλάδα. Κι όχι μόνο γιατί καλείται να αποπληρώσει δυσβάσταχτο χρέος. Υπάρχουν δύο ακόμη λόγοι:

- Πρώτον, διότι στην κοινή γνώμη των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών δεν έχει περάσει η αντίληψη ότι οι χειρισμοί που έγιναν στη χώρα μας είχαν ως βασικό στόχο να προστατεύσουν τις μεγάλες τράπεζες, κυρίως της Ευρώπης (οι οποίες στο μεγάλο μέγεθος ζημίας θα έπρεπε να αναχρηματοδοτηθούν από τις κυβερνήσεις των χωρών τους), αλλά ότι «χρηματοδότησαν» την Ελλάδα και τους άσωτους Έλληνες.

-Δεύτερον διότι, εφόσον προκύψει νέα ανάγκη «κουρέματος» του ελληνικού χρέους (στην περίπτωση δηλαδή που κριθεί είτε τώρα είτε στο μέλλον ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο), αυτήν τη φορά το «κούρεμα» θα το υποστεί ο «επίσημος τομέας», δηλαδή οι… Ευρωπαίοι φορολογούμενοι! Πράγμα ιδιαίτερα οδυνηρό για τη διεθνή εικόνα και τα πολιτικά συμφέροντα της χώρας μας.

Τι θα έχουν «πληρώσει» στην ουσία οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι;

Όχι τόσο την (αδιαμφισβήτητη) δική μας σπατάλη και κακοδιαχείριση τα έτη πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, όσο την «προστασία» τραπεζών, που τυφλωμένες από την απληστία της περιόδου δάνειζαν επί χρόνια την Ελλάδα με επιτόκια Γερμανίας, παρότι γνώριζαν, και μάλιστα πολύ καλά, τις… διαφορές.

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Όπου σκίζουν βιβλία, σύντομα θα σκίσουν και ανθρώπους!

Eagainst.com...

Ο εθνικιστικός όχλος ξαναχτυπά! Σαν να μην έφταναν οι ρατσιστικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής, που επί σχεδόν καθημερινής βάσης ξυλοκοπούν μετανάστες, αγνοώντας αν είναι νόμιμοι ή παράνομοι (όχι πως έχει κάποια σημασία για εμάς), καταστρέφοντάς τους καταστήματα, πάγκους και μαγαζιά, μόλις χθες, το χριστεπώνυμο «πλήθος» (μέλη του Εθνικού Λαϊκού Σχηματισμού), μετέβη στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και κατέστρεψε το νέο εγχειρίδιο Γραμματικής της Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού, διανέμοντας παράλληλα στους μαθητές το παλιό αντίστοιχο βιβλίο.
Μια χούφτα, λοιπόν, εθνικιστές, ψηφοφόροι που, κατά κάποιον τρόπο, αμφιταλαντεύονται μεταξύ Ανεξάρτητων Ελλήνων, ΛΑ.Ο.Σ, και Χρυσής Αυγής, που το μόνο που γνωρίζουν (και μάλιστα το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά) είναι ν’ αναμασάν μερικές Ελληνικές λέξεις, ν’ αναπαράγουν όλη την προπαγάνδα που τους είχε σερβίρει το καθεστώς του Παπαδόπουλου, ν’ ανεμίζουν γαλανόλευκες και ν΄αναρτούν σχόλια στο διαδίκτυο με βρισιές και αφορισμούς σε κάθε άρθρο που αφορά το μεταναστευτικό είτε τα εθνικά «μας» θέματα – φυσικά, γράφοντας πάντα στα κεφαλαία, ή όταν αντιληφθούν την λειτουργία και τις ιδιότητες του πλήκτρου Caps Lock, τότε γράφουν στα μικρά (πάντα χωρίς τόνους) και γεμάτα ορθογραφικά λάθη, προφανώς φοβούνται να χρησιμοποιήσουν κάποιο spell check, είτε γιατί δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν τέτοια προγράμματα, είτε διότι μπορεί να νομίζουν ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο Σατανάς (όλα να τα περιμένει κανείς απ’ αυτούς), ξαφνικά, όλοι αυτοί, σαν να πρόκειται για πεφωτισμένους Μπαμπινιώτιδες, (ανίκανοι, ωστόσο, να ξεχωρίσουν δυο βοδιών άχυρα) προκαλούν με τον χειρότερο τρόπο. Και φυσικά, οι (αν)αρμόδιοι του σχολείου δεν φαίνεται πως είναι διατεθειμένοι ν’ απομακρύνουν τους ανθρώπους αυτούς από το προαύλιο, με σκοπό να παράσχουν προστασία στους ανήλικους μαθητές από την προπαγάνδα σκοταδισμού και μίσους που εξαπολύουν ανενόχλητοι!
Πρόκειται για μια «συμβολική πράξη», ενάντια στα υποτιθέμενα σχέδια κάποιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, που, δήθεν, έχει βάλει στόχο την Ελλάδα και ενάντια στην παγκοσμιοποίηση που γι’ αυτούς τους ανθρώπους «προκαλεί αλλοιώσεις στον εθνικό μας πολιτισμό». Δεν θα ήθελα να επεκταθώ παραπάνω στο άρθρο αυτό, να μιλήσω πάλι για την νεοελληνική υστερία της συνωμοσιολογίας, όπου η αυθαιρεσία της σκέψης και ο εθνικιστικός παροξυσμός έχουν διαβρώσει μεγάλο κομμάτι της Ελληνική κοινωνίας, να πω για το κατά πόσο μπορούμε να εμπιστευόμαστε τέτοιου είδους αναλύσεις που βασίζονται σε αληθοφανή, μα ταυτόχρονα, και ανεπιβεβαίωτα συμπεράσματα. Έχουμε ήδη πολλές φορές, τόσο εγώ, όσο και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του Eagainst.com, αναλύσει το σύγχρονο νεοελληνικό γίγνεσθαι, αναφορικά με όλες αυτές τις εθνο-λαϊκιστικές τάσεις που αργά, αλλά και σταθερά, μας οδηγούν στον ολοκληρωτισμό, καθώς το εθνικιστικό και αντιδυτικό φαντασιακό της πότε αριστεράς, πότε δεξιάς, ρητορείας, το μόνο που καταφέρνει είναι να σπρώχνει την χώρα όλο και πιο κοντά στο να μετατραπεί σε μια γεωγραφική περιοχή όπου καθεστώτα σαν αυτά του Ιράν ή του Χότζα της Αλβανίας θα επιβάλλονται με την βία στους πολίτες, όπου θα κυριαρχεί η καχυποψία πως ο εχθρός μπορεί να κρύβεται μέσα σε κάθε σπίτι, πίσω από κάθε πόρτα (όπως ακριβώς και οι θεωρίες συνωμοσίας βασίζονται σε αυτού του είδους το σκεπτικό: την καχυποψία, πως παντού πίσω από κάθε σημάδι κρύβεται ο εχθρός, είτε εθνικός, είτε ο ίδιος ο Σατανάς, οι μάγισσες και τα διαβολικά κόλπα του Βελζεβούλ). Δεν μας έφτανε η καταστολή και η περιστολή των δικαιωμάτων μας από τα ανδρείκελα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτής της θλιβερής ουτοπίας που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο αυταρχική, μή ανεκτική, που θεσπίζει τρομονόμους (φυσικά, για να μην ενοχληθούν οι αγορές) τον έναν πίσω από τον άλλον και βυθίζει πλοιάρια μεταναστών στην Μεσόγειο, δεν μας έφταναν οι Νεοφιλελεύθεροι κρετίνοι, το Mega, οι ακριβοπληρωμένοι καταστολείς συνειδήσεων, ή οι θαυμαστές του Πολ Ποτ, του Στάλιν και του Μάο, οι διάφοροι αυτόκλητοι επαναστάτες που με Καλάσνικοφ και αυτόματα επιχειρούν να «μας λυτρώσουν από τη σκλαβιά του καπιταλισμού» θα είμαστε, όπως μάλλον δείχνουν τα πράγματα, υποχρεωμένοι, παράλληλα, να υπομείνουμε και τον ακροδεξιό όχλο, τους νοσταλγούς του Χίτλερ, του «ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά», τους Χριστιανούς σκοταδιστές και υπερασπιστές του Μέγα ΦΟΡΟΦΥΓΑ, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι οποίοι σαν να πρόκειται για (Χριστιανο)Ταλιμπάν στη θέση των Ταλιμπάν, επεμβαίνουν σε σχολικούς χώρους, σκίζοντας βιβλία και ασκώντας προπαγάνδα μίσους σε μέρη όπου θα έπρεπε να κυριαρχεί η δημιουργία, ο διάλογος, η ατομική καλλιέργεια και η συλλογική δραστηριότητα.
Δεν έχω σκοπό, με το άρθρο αυτό, να πείσω τους συγκεκριμένους «ακτιβιστές» ν’ αλλάξουν νοοτροπία. Δεν νομίζω, έπειτα, πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό, καθώς το δάγκωμα του φιδιού έχει φτάσει μέχρι το μεδούλι (τί να πρωτοσώσει κανείς σε μια κοινωνία η οποία φλερτάρει με τον ολοκληρωτισμό όσο καμιά άλλη). Αυτό, όμως, που θα μπορούσα να τους υποδείξω είναι το εξής: εάν, όλοι εμείς που εναντιωνόμαστε στον σάπιο Νεοφιλελευθερισμό, χρησιμοποιούμε συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις [1] περί Νέων Τάξεων, Εβραίομασόνων, Σόρος, Κίσινγκερ, αν πρόκειται να μιλάμε για το υποτιθέμενο καθαρό γένος Ελλήνων, τον μακελάρη Μέγα Αλέξανδρο, προσβάλλοντας με κάθε ευκαιρία τους Αλβανούς και Μακεδόνες γείτονές μας, τότε ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Διότι, πολύ απλά, δεν έχει κανέναν σοβαρό αντίπαλο, αλλά, απεναντίας, έναν πανίσχυρο σύμμαχο: τον διχασμό των ανθρώπων με βάση την εθνικότητα, το χρώμα, τη φυλή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή την θρησκεία. Αλλά και αξιακά αν το δει κανείς, ο Μαρξ κάποτε έλεγε ότι η κόλαση του καπιταλισμού μια μέρα νομοτελειακά θα καταρρεύσει και ο παράδεισος του κομμουνισμού θ’ ανατείλει, αλλάζοντας την ροπή της ιστορίας, και εξαλείφοντας κάθε είδους καταπίεσης και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο! Και, όμως, συνέβη το άκρως αντίθετο: η «προφητεία» αποδείχθηκε εσφαλμένη, καθώς, τελικά, η κόλαση ήταν ο ίδιος ο «κομμουνισμός», ενώ σε σύγκριση με τις χώρες που βρίσκονταν κάτω από το πέπλο του Σταλινισμού, η καπιταλιστική Δύση έμοιαζε με παράδεισο, (αν και στην πραγματικότητα, ο παράδεισος της Δύσης, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια περιποιημένη βιτρίνα, η οποία κρύβει την κοινωνική αλλοτρίωση, την εξαθλίωση και την ασημαντότητα). [2] Έτσι, λοιπόν, συμβαίνει και τώρα. Οι αξίες της φιλελεύθερης ολιγαρχίας σε σχέση με αυτές που πρεσβεύει ένα μέρος των ιδεολογικών της αντιπάλων, (εθνικιστές-λαϊκιστές θρησκόληπτοι, ομοφοβικοί κιτς σημαιοφόροι, παπαγάλοι των κιτρινισμένων εφημερίδων) που, έστω, και άθελά τους ονειρεύονται καθεστώτα σαν αυτά του Ιράν, της Βόρειας Κορέας και άλλων «αντι-ιμπεριαλιστικών παραδείσων», θα μπορούσαν άνετα ν’ αποδειχθούν ανώτερες. Άλλωστε, όπως έλεγε και η Χάνα Άρεντ, «μόνο ο όχλος και οι ελίτ ελκύονται από τον ολοκλητωτισμό. Οι μάζες πρέπει να κερδηθούν από την προπαγάνδα» [3]. Στην Ελληνική περίπτωση, ο όχλος είναι αυτός που χρησιμοποιεί την προπαγάνδα, εκμεταλλευόμενος την υπεραπλούστευση και τον κιτρινισμένο λαϊκισμό που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, καθώς, έπειτα από μια δεκαετία συνεχιζόμενης απο-πολιτικοποίησης, οι αληθοφανείς και εύκολες αναλύσεις των διαφόρων συνωμοσιολόγων βρίσκουν πολύ εύκολα ώτα ευήκοα. Άλλωστε, η απο-πολιτικοποίηση και η αποξένωση είναι δύο από τα βασικά χαρακτηριστικά που οδηγούν στην επικράτηση ολοκληρωτικών κινημάτων, με βάση την Άρεντ. Οι ελίτ, από την άλλη, εύκολα μπορούν ν’ αντικατασταθούν από νέες ολιγαρχίες. Ξέρουμε πολύ καλά πού οδηγούν το μίσος, η βία, η οργή, και η αγανάκτηση, όταν δεν συνοδεύονται από την λογική, όταν δεν κυριαρχούνται από σύνεση και διάθεση για δημιουργία, όταν η άγνοια (το φυσικό επακόλουθο της πολιτικής απάθειας) και η ασημαντότητα κυριαρχούν, τότε επιβεβαιώνονται οι χειρότεροί μας εφιάλτες. Ξέρουμε, τέλος, πως η Γαλλική Επανάσταση κατέληξε σε λουτρό αίματος, πως η Ρωσική και η Κινέζικη στην φρίκη και την απανθρωπιά… Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα θυμίζει κάτι από προ-επαναστατική Γαλλία ή Ρωσία (ή Ιράν, δεδομένου ότι έχει χάσει μεγάλο κομμάτι της εθνικής της κυριαρχίας), πού θα καταλήξει η μελλοντική και πολυπόθητη λαϊκή εξέγερση, όταν κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή και οι ΑΝΕΛ αγγίζουν, πλέον, διψήφια ποσοστά; Όταν σκίζονται βιβλία εντός σχολικών ιδρυμάτων;
[1] Με σκοπό ν’ αποφύγω τις γνωστές αντιδράσεις μερικών, (και κυρίως αυτών που δεν θα μπουν ούτε καν στον κόπο να επισκεφθούν τους συνδέσμους που παραθέτω, αναφορικά με την κριτική μου στην συνωμοσιολογία), δεν προσπαθώ να πω σε κανέναν ότι συνωμοσίες δεν γίνονται, ή ότι δεν παίζεται τίποτα πίσω από την κουρτίνα. Υπάρχει, όμως, και ο παράγοντας λογική, τον οποίον έχουμε βγάλει εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες από το λεξιλόγιό μας. Όπως, άλλωστε, θα έλεγαν και οι ψυχολόγοι, ο άνθρωπος τείνει ν’ αντιδρά πρώτα με βάση το συναίσθημα και έπειτα με την λογική. Προκειμένου, λοιπόν, να μην μας παρασέρνει πλήρως το συναίσθημα, αλλά παράλληλα, και για ν’ αφήνουμε λιγάκι ανοιχτό χώρο στην λογική, ώστε να μπορεί ο εγκέφαλός μας να επεξεργαστεί καλύτερα αυτά που λαμβάνει, καλό θα ήταν, όλοι μας, να υιοθετήσουμε μια νέα στάση όχι μόνο απέναντι στην καθημερινότητά μας, απέναντι στην (μίκρο ή μάκρο) πολιτική, αλλά ακόμα και στην ίδια τη ζωή. Διαφορετικά, ας αφεθούμε στην αυθαιρεσία της φαντασίας μας, η οποία κάτω από την κλειστότητα του εθνικιστικού μας καβουκιού, θα μπορούσε να μας οδηγήσει σ’ έναν πραγματικό εφιάλτη.
[2] Μπορεί, σίγουρα, κάποιος εδώ να καταλογίζει ευθύνες στον Μαρξ. Ας μην, όμως, ξεφεύγουμε από το θέμα μας! Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, η Χάνα Άρεντ, ο Ερίκο Μαλατέστα (ακόμα και η σχολή της Φρανκφούρτης) ας έχουν τον πάνω λόγο σ’ αυτό το ζήτημα. Το μόνο που αξίζει να πω, κλείνοντας αυτήν την παρένθεση, είναι το εξής: ότι ο Μαρξ ουδέποτε υπήρξε Μαρξιστής. Ο Γερμανός αυτός φιλόσοφος είχε, ίσως, άδικο σε κάποια σημεία, όπως και πολλοί, αν όχι όλοι, οι φιλόσοφοι. Ο Λένιν, ο Τρότσκι, ο Μπουχάριν και ο Στάλιν ήταν όμως ΗΓΕΤΕΣ, και μάλιστα Μαρξιστές! Αυτό και μόνο αρκεί για να πάρει κανείς μερικές πρωταρχικές απαντήσεις αναφορικά με το τερατούργημα της ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της. Έπεται η μελέτη πάνω στον Καστοριάδη, την Άρεντ, την Ρόζα Λούξεμπουργκ και τους αναρχικούς…
[3] “Only the mob and the elite can be attracted by the momentum of totalitarianism itself. The masses have to be won by propaganda.” (Hannah Arendt, The Origins of Totalitarianism, p.342, A Harvest Book)
Υ.Γ: Ο τίτλος του άρθρου είναι παραλλαγή της φράσης του Heinrich Heine: «Όπου καίνε βιβλία, σύντομα θα κάψουν και ανθρώπους

Ο θεός του χρέους

kathimerini.gr...
Του Παντελη Μπουκαλα
Εντελώς διαφορετικά πράγματα απ’ όσα μας τυραννούν σήμερα είχε στο μυαλό του ο Κωστής Παλαμάς όταν, στον «Δωδεκάλογο του Γύφτου», έγραφε τον στίχο «Θεός αλύπητος· το Χρέος». Για άλλο Χρέος μιλούσε, των υψηλών ιδεών, όχι γι’ αυτό που μετριέται με ευρώ. Ωστόσο δεν βρίσκονται πολύ μακριά τα λόγια του απ’ όσα συμβαίνουν τώρα και όχι μόνο επειδή η σύγχυση με τη σημασία του «χρέους» κρατάει από παλιά. Πολλοί απ’ όσους «διακονούν τα κοινά» (κατά την ψευτοταπεινή ρητορική τους) συνεχίζουν να μπερδεύουν το Χρέος τους προς την πατρίδα με το χρέος που είναι βέβαιοι πως έχει η πατρίδα απέναντι στην εκλαμπρότητά τους.
Το χρέος μας, λοιπόν, αυτό, που, όπως ειπώθηκε, χάρη στην καλοσύνη των πιστωτών μας «μειώθηκε όσο ποτέ για οποιαδήποτε χώρα», ούτε «μαζί το φτιάξαμε» ούτε «μαζί το απολαύσαμε». Δεν αποφασίζαμε όλοι μαζί για τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, που όσο πιο αχρείαστες ήταν, τόσο μεγαλύτερη η μίζα τους. Δεν μπήκαμε όλοι μαζί τρελαμένοι στο σπάταλο πανηγύρι των Ολυμπιακών. Δεν φυγαδεύαμε όλοι μαζί τα περισσεύματά μας στο εξωτερικό. Δεν φτιάχναμε όλοι μαζί οφ σορ σε μακαρίους νήσους. Δεν αναλαμβάναμε όλοι μαζί έργα του Δημοσίου, που πάντοτε κόστιζαν είκοσι φορές πάνω από το συμφωνημένο και πάντοτε παραδίνονταν σκάρτα, ώστε κάτι επιπλέον να κερδίσουν με τις «επιδιορθώσεις» οι μονίμως κερδίζοντες. Δεν λέγαμε όλοι μαζί πως «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό».
Κι όμως. Μας παρουσιάζουν το Χρέος σαν Θεό από τον οποίο υποτίθεται πως όλοι έχουμε λαμβάνειν προστασία και στον οποίο, πάλι υποτίθεται, όλοι οφείλουμε να αποδίδουμε τιμές και μάλιστα με το στόμα κλειστό, να μη διαμαρτύρεται. Ο Θεός αυτός, που τώρα η «επιφάνειά» του συντελείται με τριαδική, τροϊκανική μορφή, είναι αλύπητος, αν όχι μοχθηρός και φιλέκδικος. Βεβαίως, κάποιοι απόστολοί του δηλώνουν ότι πολύ μάς συμπονούν και ότι «ματώνει η καρδιά τους» με τα παθήματά μας, αλλά έως εκεί. Εως εκεί, γιατί η απόφαση είναι ειλημμένη: Πρέπει να τιμωρηθούμε για όσα πράξαμε, ώστε να σωφρονιστούμε, να πάψουμε να «ασωτεύουμε» και να «παρασιτούμε». Και η τιμωρία μας θα ολοκληρωθεί όταν θ’ αδειάσει η ψυχή μας, όχι μόνο η τσέπη μας. Οταν θα αποδεχτούμε συρόμενοι ότι αμαρτήσαμε βαριά, ότι η ίδια η ύπαρξή μας ήταν ένα έγκλημα.
Δεν έχουν νόημα, λοιπόν, οι λιτανείες και οι περιφορές εικόνων (ο άγιος Ολάντ, η οσία Μέρκελ...) και οι δεήσεις στις οποίες επιδίδεται το ιερατείο μας (κατ’ εικόνα Θεού και αυτό: τριαδικό), για να αποσπαστεί ένα ψίχουλο από ’δω, μια επιμήκυνση ολίγων μηνών από ’κει, να ψευτοπαρηγορηθούμε. Δεν έχουν νόημα, αφού οι ίδιοι οι λιτανεύοντες μας παρουσιάζουν το Χρέος σαν Ειμαρμένη ακατανίκητη, σαν Μοίρα μπρος στην οποία μόνο η γονυκλισία επιτρέπεται. Αλλά όπως συνήθως συμβαίνει με τους θεούς, έχει κι ο τωρινός το μειονέκτημά του: Είναι χειροποίητος, ανθρωποπλασμένος, ένα είδωλο. Και δεν συντρέχει έτσι λόγος να τον προσκυνάμε.

Περιμένοντας τη ρευστότητα...


Του Ευκλείδη Τσακαλώτου απο το Red Note Book...
Με αφορμή την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που συζητήθηκε στη Βουλή στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου.

Σκηνικό: έρημο τοπίο, ίσως ένα μικρό ξεραμένο δέντρο στη μέση, και δυο τρεις μεγάλες πέτρες σκόρπια. Δυο τύποι κλοσάρ, τα κουρελιασμένα ρούχα των οποίων όμως παραπέμπουν, έστω και αμυδρά, στη μια περίπτωση σε ξεπεσμένο τραπεζίτη (ριγέ πουκάμισο με άσπρο γιακά;),και στην άλλη πολιτικό (σκούρο μπλε κουστούμι, με μονόχρωμη γραβάτα;).

1ος : Δεν ήρθε ούτε χθες;
2ος: Όχι, άργησε. Ίσως σήμερα.
1ος: Ανησυχείς;
2ος: Όχι. (μικρή παύση). Μήπως πήγε πρώτα αλλού;
1ος: Δε νομίζω, ακούω ότι και αλλού είναι στην αναμονή.
2ος: Μήπως και αλλού είναι καλύτερα τα πράγματα;
1ος: Αν ήταν, θα το ξέραμε. «Τα καλά νέα ταξιδεύουν γρήγορα», όπως λένε μερικοί;
2ος: Για τα κακά νέα δεν το λένε αυτό;
1ος: Έστω.
2ος: (μεγαλύτερη παύση) Ίσως να βρεθεί συνολική λύση, και να μας επισκεφτεί με τη σειρά.
1ος: Μάλλον έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Θα υπάρχει πρωτόκολλο. Πώς αλλιώς να εξηγείται τόση καθυστέρηση;
2ος: Τι κάνουμε τώρα;
1ος: Περιμένουμε.
2ος: Τι περιμένουμε;
1ος: Τη ρευστότητα.
2ος: Α ναι, ξέχασα. Τη ρευστότητα. Μάλλον θα έρθει σήμερα.
1ος: Έτσι ακούγεται.
2ος: Από ποιον;
1ος: Δεν θυμάμαι. Δεν το ακούσεις εσύ;
2ος: Κάτι μου φαίνεται ότι άκουσα.
1ος: Οπότε θα πρέπει να έρθει σήμερα.
2ος: (μικρή παύση) Πάντως θα είναι καλύτερα τα πράγματα όταν έρθει;
1ος: Αξίζει τότε.
2ος: Βέβαια αξίζει, αλλιώς τι κάνουμε τόσο καιρό;
1ος: Σωστά τι κάνουμε;
2ος: Ας περιμένουμε λοιπόν. Τι κάνουνε στο μεταξύ;
1ος: Μπορούμε να συζητήσουμε - βάλε κάποιο θέμα.
2ος: Άλλο από αυτό το θέμα για το οποίο είμαστε εδώ;
1ος: Θύμισέ μου άλλη μια φορά - ποιο είναι αυτό;


Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι θαυμαστής του Samuel Beckett

τι θα κάνουμε;;;

Στέλιος Ελληνιάδης απο το Δρομο της Αριστερας...
Δημοσιευθηκε με τον τιτλο Κάτω τα χέρια από την Ελλάδα και τα Ελληνόπουλα!
Μας ρωτάνε τι θα κάνουμε, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση, για να σταματήσουμε την καταστροφή.
Αν θα ξανανοίξουμε τα χιλιάδες μαγαζιά και τις βιοτεχνίες που έκλεισαν, αν θα εκβιομηχανίσουμε ξανά τη χώρα, αν θα καλλιεργήσουμε τα χωράφια που εγκαταλείφθηκαν, αν θα αναμορφώσουμε τον τουρισμό που φθίνει, αν θα ανακτήσουμε τις ξεπουλημένες μπιρ-παρά κρατικές τράπεζες, αν θα προστατεύσουμε αποτελεσματικά τους αρχαιολογικούς θησαυρούς, αν θα πάρουμε πίσω τα κλεμμένα, αν, αν, αν...
Είναι ατελείωτα τα αν σε μια ρημαγμένη χώρα. Και απολύτως δικαιολογημένες οι αγωνιώδεις ερωτήσεις και απορίες των συμπολιτών μας. Όπως είναι βάσιμες και οι επιφυλάξεις για τη δυνατότητα της Αριστεράς να ανασυγκροτήσει τη χώρα. Γιατί το έργο μπροστά μας είναι δυσθεώρατο, και γίνεται δυσκολότερο κάθε μέρα που περνάει, με κάθε νέο μέτρο καταβύθισης που παίρνουν οι εντολοδόχοι των τοκογλύφων. Είναι πια φανερό ότι επιδιώκουν να δημιουργήσουν συνθήκες τέτοιες ώστε κι όταν ο λαός τούς αφαιρέσει την εξουσία, καμία άλλη πολιτική να μην μπορεί να εφαρμοστεί γιατί όλα θα είναι ερείπια, Πομπηία! Δεν θα έχουν αφήσει τίποτα όρθιο, στο εμπόριο, στην παραγωγή, στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό, στα δίκτυα κοινωνικής προστασίας, σε όλους τους τομείς θα βρίσκουμε χαλάσματα. Με άδεια ταμεία, χρεοκοπημένες τράπεζες και τεράστια δάνεια με τοκογλυφικούς όρους. Με εκατομμύρια εργάτες, υπαλλήλους, εμπόρους, βιοτέχνες, επιστήμονες, αγρότες και καλλιτέχνες άνεργους, άστεγους και ψυχικά κουρελιασμένους. Μια Ελλάδα ρακένδυτη και γονατισμένη εκλιπαρούσα.
Αυτοί ξέρουν ότι είναι πολύ πιθανό να εκδιωχτούν. Γι’ αυτό βιάζονται να ικανοποιήσουν πλήρως τις απαιτήσεις των κηδεμόνων τους και να καλύψουν νομικά τα νώτα των ληστών του δημόσιου πλούτου, έστω κι αν αυτό συνεπάγεται εθνική καταστροφή. Ήδη έχουν αρχίσει να αποσύρονται, κατά κύματα. Ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης είναι μόνον η αρχή. Όλοι μαζί αποσύρονται συντεταγμένα, όπως οι ναζί στο ανατολικό μέτωπο, εφαρμόζοντας την τακτική της καμμένης γης. Φεύγοντας με τα λάφυρα δεν θα αφήσουν τίποτα βιώσιμο ώστε η συμφορά να παραμείνει και μετά τη δική τους αποχώρηση. Ούτε μια βιομηχανική μονάδα, ούτε ένα αγρόκτημα, ούτε ένα περίπτερο να μην μείνει όρθιο, έτσι ώστε και η νίκη των πολιτών να είναι πύρρεια, να χρειάζεται κι άλλες θυσίες και να έχει το μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας για την ανασυγκρότηση, με το μεγαλύτερο δυνατό κόστος για το λαό. Θα φύγουν αφήνοντας μια χώρα ολόκληρη που θα θυμίζει Καλάβρυτα και Δίστομο το 1944, με δάκρυα, στάχτες και ακρωτηριασμένα σώματα. Μόνη τους έγνοια, να εκπληρώσουν την αποστολή τους. Να παραδώσουν όλη την εθνική περιουσία, από την ενέργεια και τις επικοινωνίες μέχρι το χρυσό και τα νησιά, στους τοκογλύφους και επενδυτές, για να ξοφλήσουν τα δισεκατομμύρια που οι ίδιοι δανείστηκαν και σπατάλησαν με λαδώματα τύπου Siemens, υποβρυχίων, αρμάτων κ.λπ., υπερτιμολογήσεις δημοσίων έργων από τους διαπλεκόμενους εργολάβους, απόκρυψη εκατοντάδων διεσεκατομμυρίων σε τράπεζες στην Ελβετία, την Αγγλία, τα νησιά Φίτζι και άλλους φορολογικούς παραδείσους ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Διαλύουν τη χώρα σαν σκραπ, αποσυναρμολογούν ό,τι φτιάχτηκε με κόπο και θυσίες από το 1821 μέχρι σήμερα, πουλάνε την Ελλάδα όσο-όσο σαν παλιοσίδερα. Υπηρέτες των μητροπόλεων, τομαριστές, εφιάλτες. Είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά η πραγματικότητα δεν αφήνει πια περιθώρια για ψευδαισθήσεις.
Τι μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε κόντρα σ’ αυτή την ολική καταστροφή της Ελλάδας με δεδομένο ότι ούτε περίσσευμα χρημάτων θα έχουμε ούτε τα απαραίτητα «εργαλεία», αφού όλα θα έχουν ξεχαρβαλωθεί και ξεπουληθεί;

Υπάρχει λύση
Σκέφτομαι πολλές ρεαλιστικές προτάσεις (και πολλοί άλλοι προοδευτικοί άνθρωποι και ομάδες κάνουν το ίδιο), όπως: στροφή σε τρίτες χώρες για οικονομική συνεργασία με ευνοϊκότερους όρους (υπάρχουν αρκετές που ενδιαφέρονται, λόγω του διεθνούς καπιταλιστικού ανταγωνισμού, με διαθέσιμα κεφάλαια), άμεση αναγέννηση του αγροτικού τομέα με έμφαση στα προϊόντα υψηλής ποιότητας που παράγει το εξαίρετο φυσικό μας περιβάλλον σε συνδυασμό με τη μεγάλη εμπειρία αιώνων των αγροτών, για εσωτερική διατροφική αυτάρκεια, αλλά και για εξαγωγές σε αναπτυσσόμενες χώρες, ίδρυση τραπεζών λαϊκής συμμετοχής (πολλά πετυχημένα παραδείγματα διεθνώς), ουσιαστική αποκέντρωση, κόντρα στους υπερσυγκεντρωτικούς «Καλλικράτηδες», με αναθέρμανση της οικονομικής δραστηριότητας κατά περιοχή, δημιουργία δικτύων εμπορίου (ήδη δοκιμάζονται σε όλη την Ελλάδα κατά τα πρότυπα άλλων χωρών), ταχύτατη ανάπτυξη κάθε πρωτοβουλίας σύγχρονης εναλλακτικής παραγωγικής και εμπορικής δραστηριότητας (4 χιλιάδες μονάδες βιολογικής καλλιέργειας και αγροτουρισμού παλεύουν αβοήθητες από το κράτος που πριμοδοτεί μόνο τις πολυεθνικές) κ.ά.
Αλλά, το σημαντικότερο «χαρτί», το καλύτερο ατού που διαθέτει η Ελλάδα είναι το ανθρώπινο δυναμικό της! Γιατί, τίποτα απ’ όλα τα παραπάνω και δεκάδες άλλα παρόμοια που υφίστανται σαν εφαρμόσιμες ιδέες και υπάρχουσες πρακτικές, δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό. Και, ευτυχώς, η Ελλάδα το διαθέτει σε αφθονία, με εξειδικευμένες γνώσεις σε όλους τους τομείς. Μαζί με τους ανθρώπους της γης και της τέχνης, έχουμε ένα διαχρονικό εμπορικό δαιμόνιο και ένα σπουδαίο επιστημονικό προσωπικό που ευνουχίζεται από τη νομενκλατούρα ενώ διαπρέπει στο εξωτερικό. Και το κυριότερο: οι μορφωμένοι και δραστήριοι νέοι, μια νεολαία με προσόντα που έχει απαξιωθεί από τη διεφθαρμένη εξουσία!
Σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης, οι οικογένειες δεν επένδυσαν το είναι τους για την επιμόρφωση των παιδιών τους σε τέτοια κλίμακα. Εθνική ψύχωση έγινε η σφοδρή επιθυμία των γονιών στην Ελλάδα να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Σε καμία άλλη χώρα, οι γονείς δεν έκαναν τόσο μεγάλες θυσίες για να σπουδάσουν τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια. Ένα δυσανάλογα μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού κάθε μικρής ή μεσαίας οικονομικά οικογένειας ξοδεύεται για σχολεία, φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα, βιβλία και σπουδές στην επαρχία ή το εξωτερικό. Πέρα από τους φόρους που πληρώνει ο κάθε πολίτης για τη δημόσια παιδεία που είναι μόνο εν μέρει δωρεάν, ο κάθε εργαζόμενος καταβάλλει ένα σκασμό λεφτά για να σπουδάσει τα παιδιά του, ακόμα και σε εποχές που τα πτυχία δεν έχουν αξία στην καταβαραθρωμένη αγορά εργασίας.
Διαθέτει, λοιπόν, η Ελλάδα, ένα εκπληκτικό σε μέγεθος ανθρώπινο δυναμικό, από γεωπόνους μέχρι πυρηνικούς φυσικούς, που σ’ αυτό το κράτος υπολειτουργούν ή προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στις πολυεθνικές. Και τώρα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, μαραζώνουν και χάνουν το ηθικό τους.
Μιλάει το παιδί μου τρεις γλώσσες και κάνει μεταπτυχιακό για να πλένει ποτήρια σε καφετέριες, ανασφάλιστο; Ή για να φύγει σαν παρείσακτος στην Αυστραλία; Όλη μας η προσπάθεια και όλη του η ζωή θα πάει στράφι; Με ρωτούσε προχτές οργισμένα ένας ακροατής της εκπομπής μου Στο Κόκκινο.

Υφαρπάζουν τους ανθρώπους!
Αυτό το ανθρώπινο δυναμικό ξεφτιλίζεται συστηματικά ως ανίκανο και ανεπαρκές για να μην έχει απαιτήσεις, να μην εξασκήσει τα δικαιώματα του πολίτη, να μην διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας. Για να είναι αναλώσιμο, να σέρνεται στα ταμεία ανεργίας ή να ξοδευτεί στις εταιρίες, τα νοσοκομεία και τα εργοστάσια της Γερμανίας και της Αυστραλίας. Ελληνόπουλα στα οποία επενδύθηκαν τεράστια ποσά και κόποι για τη μόρφωσή τους, εκχωρούνται στον πλούσιο βορρά. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Οι μητροπόλεις το έχουν ήδη εφαρμόσει στις χώρες του τρίτου κόσμου. Κάποτε έπαιρναν εργάτες χωρίς πτυχία και ξένες γλώσσες για τις φάμπρικες, τις φυτείες και τα ορυχεία. Τώρα χρειάζονται εξειδικευμένους. Μόλις κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, αρπάξανε χιλιάδες επιστήμονες εκμεταλλευόμενοι την κρίση και το χάος των πρώτων χρόνων. 7.000 φυσικούς και μαθηματικούς υψηλού επιπέδου πήραν μόνο από την Ουκρανία, όπως μου εκμυστηρεύθηκε ο πρώτος πρόεδρος της χώρας. Ρημάξανε το Ιράκ για να πάρουνε φτηνά το πετρέλαιο, αλλά και το πιο μορφωμένο κομμάτι του πληθυσμού. Αφού καταστρέψανε ολοσχερώς το δημόσιο σύστημα υγείας της χώρας, αρπάξανε χιλιάδες Ιρακινούς γιατρούς, όπως έκαναν σε πολλές χώρες με αποκλεισμούς, πολέμους και τεχνητές κρίσεις. Γεμάτα είναι τα εγγλέζικα νοσοκομεία από γιατρούς και νοσοκόμες από το Μαλί και άλλες αφρικανικές χώρες. Πληρώνουν οι φτωχοί Αφρικάνοι τις σπουδές τους, για να τους παίρνουν έτοιμους ανέξοδα οι Ευρωπαίοι.
Σ’ αυτή την κατηγορία μάς έχουν βάλει. Του Ιράκ και του Μαλί. Δεν παίρνουν φτηνά μόνο το χρυσό, την ενέργεια, τις παραλίες, το λιανικό εμπόριο και το νερό, αλλά και τους μορφωμένους νέους, την πιο μεγάλη μας αξία!
Γι’ αυτό κάνουνε πόλεμο στους εκπαιδευτικούς. Γιατί θέλουν να μετατρέψουν το εκπαιδευτικό σύστημα σε εξάρτημα της τοκογλυφικής αποικιοκρατικής πολιτικής. Να βγάζει αναλώσιμους και πνευματικά υποταγμένους εργάτες με ειδικότητα για τις πολυεθνικές των μητροπόλεων.
Πρόκειται για τη χειρότερη μορφή αποικιοκρατίας. Εμείς θα πληρώνουμε για την εκπαίδευση των νέων κι αυτοί θα τους εκμεταλλεύονται ως ξένους. Και το χειρότερο, θα στερούν από την Ελλάδα το πιο απαραίτητο στοιχείο για τη δική της πρόοδο και ανάπτυξη, τους μορφωμένους ανθρώπους! Καταδικάζοντάς μας σε χρόνια υπανάπτυξη.
Προτού καταστρώσουμε οποιοδήποτε σχέδιο για την αναγέννηση της χώρας πρέπει να αντιληφθούμε ότι το πιο δυνατό χαρτί της Ελλάδας είναι το ανθρώπινο δυναμικό της. Αυτό είναι και το πιο δυνατό χαρτί της Αριστεράς για να βγάλει τη χώρα από την παγίδα. Απαραίτητα τα εργοστάσια και τα χωράφια, αλλά χωρίς το υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό δεν αποδίδουν. Αυτό πρέπει να αξιοποιήσουμε πρώτα και πάνω απ’ όλα. Τα τρία κόμματα, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατική Αριστερά, δεν διστάζουν να πουλήσουν ακόμα και τα παιδιά μας. Αυτοί είναι οι έμποροι και διακινητές ανθρώπων, εξαπατημένων, προδομένων, οικονομικά και κοινωνικά αποκλεισμένων.

Η διεθνής εμπειρία
Οι χώρες που αναπτύσσονται, παρ’ όλα τα εμπόδια που επιβάλλουν οι δυτικές μητροπόλεις, είναι εκείνες που κατέκτησαν την ανεξαρτησία τους και αξιοποίησαν το ανθρώπινο δυναμικό τους. Πάνω από 100 χώρες έχουν πολύ χαμηλότερα μεροκάματα από την Κίνα, αλλά παραμένουν κολλημένες λόγω εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Η Κίνα έχει εξασφαλίσει την εθνική της ανεξαρτησία και έχει επενδύσει στο δυναμικό της από το 1949, δίνοντας προτεραιότητα στην εκπαίδευση του κινέζικου λαού. Αντιθέτως, η Ινδία και δεκάδες άλλες χώρες του τρίτου κόσμου, με μεροκάματα πείνας, υστερούν λόγω του αναλφαβητισμού και της εξάρτησης.
Η αξιοποίηση εκατομμυρίων εγγράμματων νέων έδωσε μεγάλη ώθηση στην οικονομική ανάπτυξη της μισητής σε πολλούς Έλληνες, αλλά εθνικά ανεξάρτητης Τουρκίας. Για τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία, την Αργεντινή, την Κούβα, τον Ισημερινό, τη Νικαράγουα και τη Βραζιλία, η καθοριστική προϋπόθεση για την ανάπτυξή τους προς ίδιον και όχι αλλότριον όφελος, είναι η στερέωση της εθνικής τους ανεξαρτησίας και η συνακόλουθη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού τους. Οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια είναι εργαλεία της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών και όχι το παν της ανάπτυξης όπως διατείνονται οι χρηματιστές.

3+1
Οι πολιτικοί των κυβερνητικών κομμάτων, οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες που ανήκουν σε πέντε οικογένειες διαπλεκομένων επιχειρηματιών, συνεπικουρούμενοι από τη Χρυσή Αυγή, έχουν αναλάβει το έργο της χειραγώγησης των πολιτών. Με ψέματα οι πολιτικοί, με συκοφαντίες τα ΜΜΕ και με ψευτοπατριωτισμό και αντιπερισπασμό η Χρυσή Αυγή. Και οι τρεις προστατεύουν τους ολιγάρχες που λυμαίνονται τον τόπο και εξυπηρετούν τους διεθνείς τοκογλύφους που εκβιάζουν και μας ληστεύουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ η ανεξαρτησία της Ελλάδας καταλύεται, ο εθνικός πλούτος εκποιείται και η ζωή των πολιτών καταστρέφεται, η Χρυσή Αυγή στρέφει την προσοχή και το θυμό των Ελλήνων κατά των Αφγανών και Πακιστανών προσφύγων και μεταναστών!!! Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμμύδια; Η μεγαλύτερη επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινωνίας και συγκάλυψης των εχθρών της Ελλάδας βρίσκεται σε εξέλιξη με προκάλυψη τους τριακόσιους του Λεωνίδα!!! Σκοπός τους να μη θιχτούν οι ολιγάρχες και οι τοκογλύφοι! Κυνηγάμε τους Πακιστανούς για να μην κυνηγήσει ο κόσμος τους επιτηρητές της τρόικας και τους ντόπιους ολιγάρχες με τα πολιτικά τους ανδρείκελα! Οι πολιτικοί των τριών κομμάτων της κυβέρνησης, οι δημοσιογράφοι των εργολάβων και οι χρυσαυγίτες εγκλωβίζουν τον κόσμο από διαφορετικές γωνίες για να μην έχει σημεία διαφυγής από την υποτέλεια και την εξάρτηση! Με το φόβο και την εθνικιστική φούσκα κρατάνε ένα μέρος της κοινωνίας καθηλωμένο. Αλλά κι ένα μεγαλύτερο κομμάτι που δεν μασάει, ανασηκώνεται!

Στέλιος Ελληνιάδης

Ροη αρθρων