Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Εντουάρντο Γκαλεάνο: Τα πραξικοπήματα γίνονται τώρα από τους τεχνοκράτες ...

Red NoteBook...
Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο μιλά στο BBC για τις τελευταίες εξελίξεις στη Λατινική Αμερική και την κρίση του καπιταλιστικού κόσμου


 Η ευρωπαϊκή κρίση αντιμετωπίζεται από τους πολιτικούς ηγέτες με έναν λόγο που ζητάει την θυσία του πληθυσμού.

Είναι ο ίδιος λόγος με αυτόν των ανώτερων στρατιωτικών όταν στέλνουν τους νεοσύλλεκτους να πεθάνουν. Έχει λιγότερο την μυρωδιά της πυρίτιδας αλλά δεν είναι λιγότερο βίαιος. Πρόκειται για ένα συστηματικό σχέδιο σε όλο τον κόσμο για να ρίξει στα σκουπίδια τα επιτεύγματα των εργαζομένων των δύο τελευταίων αιώνων, και η ανθρωπότητα πάει πίσω στο όνομα της «εθνικής αποκατάστασης». Αυτός είναι ένας κόσμος που οργανώνεται και εξειδικεύεται στην εξόντωση των άλλων. Και μετά έρχονται να καταδικάσουν τη βία των φτωχών, η άλλη χειροκρότησε την πείνα, της αξίζουν μετάλλια (σ.σ.: αναφέρεται στην ισπανίδα βουλευτίνα του λαϊκού κόμματος Άντρεα Φάμπρα).

Παρουσιάζουν την λιτότητα ως τη μόνη λύση.
Από ποιους; Οι τραπεζίτες που προκάλεσαν αυτή την καταστροφή ήταν και παραμένουν οι κύριοι ληστές των τραπεζών, και ανταμείβονται με εκατομμύρια ευρώ που τους καταβάλλονται ως αποζημίωση. Είναι ένας κόσμος πολύ ψεύτικος και πολύ βίαιος. Η λιτότητα είναι αυτά που έλεγαν για πολλά χρόνια στη Λατινική Αμερική. Έχουμε παρακολουθήσει όλη αυτήν την παράσταση, έκανε εδώ πρεμιέρα και την γνωρίζουμε ήδη. Γνωρίζουμε τα πάντα. Τις «μαγικές» τους συνταγές, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα ...

Πιστεύετε ότι η εξαθλίωση του πληθυσμού είναι πιο βίαιη σήμερα;
Αν ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας ήταν πραγματικός και όχι μια δικαιολογία για άλλους σκοπούς, θα έπρεπε να γεμίσουμε τον κόσμο με αφίσες που να γράφουν: «ψάξτε για τους απαγωγείς των χωρών, τους αμειβόμενους εξολοθρευτές και δολοφόνους, τους διακινητές του φόβου», που είναι ο πιο επικίνδυνος από όλα γιατί καταδικάζει σε παράλυση. Αυτός είναι ένας κόσμος που την δυσπιστία των ανθρώπων την βλέπει ως απειλή. Είναι σαν κάποιος να πρόκειται να σας βλάψει και αυτοί να λένε: «πρέπει να τον υπερασπιστούμε». Κατά συνέπεια η πολεμική βιομηχανία μοιάζει σαν δικαιολογημένη, ένα ποιητικό όνομα σε μια εγκληματική βιομηχανία. Αυτό είναι ένα τέλειο παράδειγμα της βίας.

Στο Μεξικό συνεχίζονται οι διαμαρτυρίες για τα επίσημα αποτελέσματα των εκλογών.
-Η διαφορά σε ψήφους δεν ήταν τόσο μεγάλη, αλλά μπορεί να είναι δύσκολο να αποδειχθεί ότι υπήρξε απάτη. Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη απάτη βαθύτερα, πιο λεπτή και περισσότερο επιβλαβής για τη δημοκρατία. Είναι οι πολιτικοί που δίνουν προεκλογικές υποσχέσεις και κάνουν τα αντίθετα όταν φτάνουν αργότερα στην εξουσία. Έτσι ενεργούν ενάντια στη δημοκρατία και δίνουν ένα άσχημο παράδειγμα στις νέες γενιές.

Όσον αφορά την εκδίωξη του Φερνάντο Λούγο στην Παραγουάη, μπορεί να μιλήσει κάποιος για πραξικόπημα αν βασίζεται στους νόμους της χώρας;
-Φυσικά. Αυτό που έγινε την Παραγουάη είναι ένα πραξικόπημα. Έχουν χτυπήσει την κυβέρνηση όχι για αυτό που είχε γίνει, αλλά για το τι θα μπορούσε να κάνει. Ίσως να μην είχε κάνει πολλά, αλλά είχε προχωρήσει η αγροτική μεταρρύθμιση σε μια χώρα που έχει τον μεγαλύτερο βαθμό συγκέντρωσης της εξουσίας στο έδαφος της στη Λατινική Αμερική, και επομένως και τις πιο άδικες ανισότητες, είχε κάποιες τοποθετήσεις εθνικής αξιοπρέπειας έναντι ορισμένων παντοδύναμων διεθνών εταιρειών όπως η Monsantos, απαγόρευσε την είσοδο των γενετικά τροποποιημένων σπόρων…Ήταν ένα προληπτικό πραξικόπημα, ακριβώς όχι για το ποιος είσαι, αλλά για το τι μπορείς να κάνεις

Δεν σας εκπλήσσει ότι συνεχίζουν αυτές τις καταστάσεις;

Ο κόσμος σήμερα είναι πολύ περίεργος. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες φαίνεται σαν να έχουν εμβολιαστεί, και τα πραξικοπήματα γίνονται τώρα στις κυβερνήσεις από τα χέρια των τεχνοκρατών, από την Goldman Sachs και τις άλλες μεγάλες χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις που δεν έχουν ψηφιστεί από κανέναν. Ακόμη και η γλώσσα το αντανακλά αυτό. Οι χώρες που υποτίθεται ότι είναι κυρίαρχες και ανεξάρτητες θα πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους σαν να ήταν παιδιά που είναι επιρρεπή σε ανάρμοστη συμπεριφορά, και οι δάσκαλοι είναι οι τεχνοκράτες που έρχονται για να τραβήξουν τα αυτιά τους.

Μετάφραση: Δημήτρης Γκιβίσης

Πηγή: www.bbc.co.uk/mundo/noticias/2012/07/120723_eduardo_galeano_crisis_mz.shtml

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΛΑΚΑ...

Καρτεσιος...

Στα ξαφνικά και με μισόλογα, το «υγιές» κομμάτι της Αγροτικής Τράπεζας μεταβιβάστηκε στην Τράπεζα Πειραιώς. Το «ασθενές» κομμάτι της Αγροτικής Τράπεζας που απομένει, θα το λουστούμε εγώ κι εσύ, μαλάκα. Οι μαλάκες!
Ο Σάλλας και πάλι πρώτος μάγκας. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Τράπεζας της Ελλάδας «Η διαφορά της αξίας των μεταφερόμενων στοιχείων ενεργητικού και παθητικού καλύπτεται από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας». Μπερεκέτι. Το αφεντικό τρελάθηκε και μοιράζει τράπεζες.
Το καλύτερο; «Κύκλοι του υπουργείου Οικονομικών» χαρακτήρισαν το δωράκι της ΑΤΕ στον Σάλλα ως «σημαντικό βήμα για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος και τη βελτίωση της ρευστότητας στην αγορά».
Αν είναι έτσι, τότε γιατί να δώσουμε τα 50 δισ. στις Τράπεζες; Δεν τα χρειάζονται πια. Πρώτον, έγινε «σημαντικό βήμα για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος» και δεύτερον θα βελτιωθεί η ρευστότητα στην αγορά. Με ποιον τρόπο; Μαγικό! Το ραβδάκι του Σαμαροβενιζελοκουβέλη θα κάνει πάλι το θαύμα του.
Θαύματα παντού! Η ΑΤΕ κρίθηκε απλώς «μη βιώσιμη». Από ποιον; Πώς; Γιατί; Τα στοιχεία, ρε παιδιά. Πώς τη βαφτίσαμε «μη βιώσιμη» την ΑΤΕ και εμφανίστηκε ο Σάλλας για να κάνει τον σωτήρα των εργαζομένων και των καταθετών; Να προσκυνήσουμε όλοι μαζί τον Σάλλα, ρε παιδιά! Να το ξαναπώ: Ο Σάλλας πήγε και έσωσε το ΥΓΙΕΣ κομμάτι της ΑΤΕ! Το κερδοφόρο, δηλαδή! Έγινε κατανοητό τώρα;
Το υπόλοιπο θα το πληρώσουμε εμείς! Γιατί; Γιατί έτσι γουστάρει ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, Κουβέλης και η Τρόικα. Λογαριασμό θα μας δώσουν; Ποιοι είμαστε εμείς που ζητάμε εξηγήσεις; Ένα τίποτα είμαστε.
Κάτι περίεργοι που ούτε θυμόμαστε ότι τα τρελά χρέη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι από δάνεια της ΑΤΕ με εγγύηση τη μελλοντική κρατική επιχορήγηση που θα πάρουν τα κόμματα. Δηλαδή, παπάρια! Άραγε αυτά τα δάνεια εκατομμυρίων, θα πάνε στο «υγιές» ή στο «νοσηρό» κομμάτι της ΑΤΕ;
Άλλωστε, πριν λίγο καιρό, μας έκαναν τη χάρη και μας πήγαν σε εκλογές. Ψηφίσαμε, δεν ψηφίσαμε; Ε, αυτό ψηφίσαμε, τον Σάλλα. Να τον χαιρόμαστε όλοι μαζί. Και τον Στουρνάρα και τον κάθε παπάρα που δημοσιοσχετεί υπέρ των τοκογλύφων.
Κι αφού ψηφίσαμε, δεν αράξαμε μετά στη μπαλκονάρα, ξύνουμε τ’ αρχίδια μας, κουνάμε τη βεντάλια και βρίζουμε τη ζέστη; Αράξαμε, τα ξύνουμε και βρίζουμε. Ωραία! Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, όλα θα πάνε καλά. Άλλωστε, όλο το φαγοπότι, στην υγειά μας γίνεται. Στην υγειά του μαλάκα.
Α! Και ταυτόχρονα σπρώχνουν κι 1,7 δισ. ευρώ για τη διάσωση της PROTON BANK, η οποία όμως και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα σωθεί. Αντί δηλαδή να πάρει το Κράτος μετοχές των τραπεζών που σώζει με ΔΙΚΑ ΜΑΣ λεφτά, χαρίζει ρευστό και δημόσια περιουσία στις ιδιωτικές τράπεζες! Άντε, άσπρο πάτο. Εβίβα μαλάκα. Θα το τερματίσουμε το μαλακόμετρο κάποια στιγμή, πού θα μας πάει;

Λεφτά για το Τίποτα...

Του Paul Krugman...
 TO BHMA / The New York Times


Επί πολλά χρόνια, διάφοροι υποτίθεται σοβαροί άνθρωποι προειδοποιούν για τις τραγικές επιπτώσεις που θα έχουν τα μεγάλα δημοσία ελλείμματα - ελλείμματα που, σε μεγάλο βαθμό, είναι αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζουμε.

Τον Μάιο του 2009, ο Νάϊαλ Φέργκιουσον του πανεπιστημίου Χάρβαρντ διακήρυξε πως το «παλιρροϊκό κύμα του χρέους» θα οδηγούσε σε δραματική αύξηση των αμερικανικών επιτοκίων δανεισμού. Τον Μάρτιο του 2011 ο επιχειρηματίας και πολιτευτής Έρσκιν Μπόουλς, ο οποίος συμπροήδρευσε της γνωστής ατυχούς επιτροπής για τον έλεγχο του ελλείμματος που συνέστησε ο πρόεδρος Ομπάμα, προειδοποιούσε πως «οι αγορές θα μας ισοπεδώσουν» μέσα στην επόμενη διετία, αν δεν αναλαμβάναμε σύντομα δράση. Και πάει λέγοντας.

Λοιπόν, η διετία του κ. Μπόουλς δεν έχει ακόμη εκπνεύσει, αλλά ένα παράξενο πράγμα συνέβη στον δρόμο προς την προβλεπόμενη δημοσιονομική κρίση: αντί να αυξηθεί, το κόστος δανεισμού των ΗΠΑ μειώθηκε στα χαμηλότερα επίπεδα που έχουν καταγραφεί στην ιστορία της χώρας. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Αμερική. Αυτή τη στιγμή, κάθε ισχυρό ανεπτυγμένο κράτος που δανείζεται στο δικό του νόμισμα είναι σε θέση να το κάνει με πολύ χαμηλά επιτόκια.

Το γεγονός ότι τα υψηλά ελλείμματα «απέτυχαν» να οδηγήσουν σε αυξημένα επιτόκια δανεισμού έχει κάτι σημαντικό να μας πει για την φύση των οικονομικών βασάνων μας (όπως και για την σοφία, ή την έλλειψη σοφίας, των αυτοδιορισμένων φρουρών της δημοσιονομικής αρετής μας). Πριν φτάσω εκεί, όμως, ας πω δυο λόγια για αυτά τα χαμηλά, πολύ χαμηλά κόστη δανεισμού - τόσο χαμηλά, σε ορισμένες περιπτώσεις, ώστε οι επενδυτές στην πράξη να πληρώνουν τις κυβερνήσεις για να δεχθούν να κρατήσουν τα λεφτά τους.

Κατά κύριο λόγο, αυτό συμβαίνει με ομόλογα που είναι «προστατευμένα από τον πληθωρισμό» - που είναι, δηλαδή συνδεδεμένα ως προς τις μελλοντικές αποδόσεις τους με τις τιμές καταναλωτή, ώστε να μην τρώει τα επενδυτικά κέρδη ο πληθωρισμός. Ακόμη και με τέτοια ομόλογα, βέβαια, οι επενδυτές αξίωναν στο παρελθόν και πρόσθετες αποδόσεις. Πριν την κρίση, τα προστατευμένα από το πληθωρισμό αμερικανικά δεκαετή πλήρωναν τόκο γύρω στο 2%. Όμως τον τελευταίο καιρό η πραγματική απόδοση αυτών των ομολόγων είναι -0,6%.

Με άλλα λόγια, οι επενδυτές είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για να αποκτήσουν αυτά τα ομόλογα περισσότερα από όσα θα τους επιστρέψει μελλοντικά το κράτος σε κεφάλαιο και τόκους. Άρα οι επενδυτές, κατά μια έννοια, προσφέρουν στις κυβερνήσεις τζάμπα λεφτά για τα επόμενα δέκα χρόνια: στην πράξη, πληρώνουν αυτοί στις κυβερνήσεις έναν μικρό τόκο για να εξασφαλίσουν τον πλούτο τους.

Τώρα, λοιπόν, είναι σαφές πως όσοι έχουν συμφέρον από το «στόρι» της επερχόμενης δημοσιονομικής τραγωδίας προσπαθούν να δικαιολογήσουν με διάφορους τρόπους γιατί αυτή η τρομερή κρίση δανεισμού δεν έχει ακόμη προκύψει. Ένα αγαπημένο επιχείρημα των κινδυνολόγων είναι πως η κεντρική τράπεζα Fed κρατά επίτηδες τα επιτόκια χαμηλά, αγοράζοντας η ίδια κυβερνητικά ομόλογα. Όμως αυτή η θεωρία δεν άντεξε στο τεστ του προηγούμενου καλοκαιριού, όταν η Fed διέκοψε προσωρινά τις αγορές ομολόγων. Πολλοί ειδικοί, μεταξύ των οποίων και ο Μπιλ Γκρος του γιγαντιαίου επενδυτικού κεφαλαίου Pimco, που ειδικεύεται στην αγορά ομολόγων, προέβλεψαν ραγδαία άνοδο των επιτοκίων. Όμως δεν συνέβη τίποτε.

Α ναι, και βέβαια μην δίνετε σημασία στις προειδοποιήσεις πως από μέρα σε μέρα θα καταλήξουμε σαν την Ελλάδα. Χώρες όπως η Ελλάδα, αλλά και η Ισπανία, υποφέρουν σήμερα λόγω της λανθασμένης απόφασης τους να εγκαταλείψουν τα εθνικά τους νομίσματα για χάρη του ευρώ, που τις κατέστησε τρωτές με έναν τρόπο που δεν ισχύει για την Αμερική.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Η βασική απάντηση είναι πως για το σημερινό φαινόμενο ευθύνεται το λεγόμενο «σοκ απομόχλευσης», η κατάσταση δηλαδή όπου όλοι προσπαθούν να μειώσουν ταυτόχρονα τα χρέη τους. Ο δανεισμός των νοικοκυριών έχει καταρρεύσει, ενώ οι επιχειρήσεις έχουν πολύ ρευστό που δεν ξέρουν τι να το κάνουν, αφού δεν υπάρχει αρκετή καταναλωτική ζήτηση για να δικαιολογήσει νέες επενδύσεις για την αύξηση παραγωγής: το αποτέλεσμα είναι πως οι επενδυτές δεν έχουν που να τοποθετήσουν τα λεφτά τους. Γι' αυτό αγοράζουν κυβερνητικά ομόλογα, ακόμη και με πολύ χαμηλές αποδόσεις, ελλείψει εναλλακτικών λύσεων. Επιπροσθέτως, προσφέροντας τόσο φτηνό χρήμα, στην πράξη εκλιπαρούν τις κυβερνήσεις να εκδώσουν περισσότερα ομόλογα. Και οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να τους κάνουν τη χάρη, χωρίς να «κολλάνε» εμμονικά στα βραχυπρόθεσμα ελλείμματα.

Μια υποχρεωτική παρατήρηση: ναι, στις ΗΠΑ έχουμε ένα μακροπρόθεσμο πρόβλημα με τα ελλείμματα των προϋπολογισμών μας, και ναι, πρέπει να προχωρήσουμε σε συγκεκριμένες ενέργειες για να το αντιμετωπίσουμε, κυρίως μέσω του περιορισμού των δαπανών για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Όμως είναι εντελώς τρελό να απολύουμε δασκάλους και να ακυρώνουμε επενδύσεις σε δημόσια έργα υποδομής, σε μια στιγμή όπου οι επενδυτές προσφέρουν χρήματα στην κυβέρνηση με μηδενικά ή ακόμη και αρνητικά επιτόκια.

Δεν χρειάζεται να αντλήσει κανείς επιχειρήματα από τον Κέϊνς για να το καταλάβει αυτό κανείς. Το μόνο που χρειάζεται να τονιστεί είναι πως, όταν το χρήμα είναι φτηνό, είναι καλή εποχή για επενδύσεις. Και η εκπαίδευση, όπως και οι υποδομές, είναι οι καλύτερες επενδύσεις για το μέλλον της Αμερικής: θα έρθει η μέρα που θα πληρώσουμε ένα τεράστιο και εντελώς αχρείαστο τίμημα για όλα τα προγράμματα που σήμερα πετσοκόβονται.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να είναι κανείς οπαδός του Κέϊνς. Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων - και πάνω απ΄ όλα η θεαματική αποτυχία των πολιτικών αυστηρής λιτότητας στην Ευρώπη - αποτελεί μια δραματική απόδειξη του πως η περικοπή δαπανών σε μια οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση οδηγεί σε μεγαλύτερη ύφεση.

Είναι καιρός λοιπόν να σταματήσουμε να δίνουμε σημασία σε όλους αυτούς τους υποτιθέμενους σοφούς, που έχουν θέσει σε ομηρία τον πολιτικό μας διάλογο και έχουν επικεντρώσει κάθε συζήτηση στην μείωση των ελλειμμάτων. Έχουν βγει λάθος σε όλα - και ζούμε επιτέλους την εποχή που ακόμη και οι χρηματαγορές παραδέχονται πως πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας στην ανάπτυξη και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Πέρα από τη ζώνη του παραδείγματος ...

Red NoteBook...
 Του Μάκη Μαλαφέκα
Τι ζώνη κι αυτή η Ευρωζώνη! Αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη για τους fans τού «η Ευρωπαϊκή ένωση εγγυάται την ειρήνη στην Ευρώπη» (ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο: η ειρήνη εγγυάται την ένωση, έστω και για προφανείς λόγους τυπικής αιτιότητας. Θα έπρεπε μάλιστα να ήμαστε κομμάτι προσεκτικοί με αυτού του είδους τα αφελή επιχειρήματα καθώς η τελευταία απόπειρα νομισματικής ένωσης που γνώρισε η Γηραλέα ήπειρος, ονόματι Λατινική ένωση, διόλου δεν απέτρεψε τη σεκάνς 1914-1918!). Πραγματική ερωτογενής ζώνη για τους ψυχανώμαλους Μουτζαχεντίν της Φρανκφούρτης και της Ντεφάνς, απαγορευμένη ζώνη για τους δραπέτες του ισοπεδωμένου Τρίτου κόσμου, ζώνη δυσπεπτικών αναταράξεων για τα μεσαία στρώματα που ακόμη δεν απόκαμαν να καταπίπτουν και, τέλος, για εκατομμύρια μισθωτούς βάσης, μικρομεσαίους αγρότες, «μετεγκατεστημένους» εργάτες, υποαπασχολούμενους, άνεργους, και λοιπούς ηρωικούς φτωχοδιάβολους, μια απέραντη Ζώνη του Λυκόφωτος (The Twilight Zone!) στην οποία η παραμικρή υπαρξιακή προβολή, έστω και βραχυπρόθεσμη, ισοδυναμεί πλέον με κακόγουστο αστείο.

Σε αυτή την πολύ ιδιαίτερη και ευαίσθητη ζώνη λοιπόν, λαμβάνει χώρα κατά το τελευταίο διάστημα (ας πούμε από την ετσιθελικά επιβεβλημένη υιοθέτηση του Σχεδίου Πώλσον και μετά) μια αδυσώπητη αντιπαράθεση που φέρνει αντιμέτωπες τις – εξόφθαλμα απονομιμοποιημένες – ευρωπαϊκές ηγεσίες και τους ίδιους τους λαούς τους. Η διαδικασία αυτή είδε την Ελλάδα να αναδεικνύεται σαν ένα παράδειγμα, υπό την έννοια του παραδειγματισμού επί της προτεινόμενης «επίλυσης» των προβλημάτων της, δημοσιονομικών και άλλων. Μάλιστα, οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις που έζησε πρόσφατα η χώρα (στις 6 Μαΐου και τις 17 Ιουνίου), οδήγησαν το φαινόμενο αυτό σε μια ποιοτική επιτάχυνση: από το παράδειγμα στη νόρμα. Από τον παραδειγματισμό επί μίας συγκεκριμένης περίπτωσης, σε μια συνολική οπτική της κοινωνίας: ένα μοντέλο συνεκτικό, διαχρονικό, και απολύτως προσαρμόσιμο σε κάθε ιδιαίτερη κοινωνική κατάσταση. Δεν είναι καθόλου το ίδιο...

Η νέα αυτή νόρμα είναι πολιτικά εξελιγμένη ως προς το ότι είναι θεμελιωδώς μεταδημοκρατική. Οι προεκλογικές εκστρατείες (ιδίως η δεύτερη) πραγματοποιήθηκαν μέσα σε ένα πρωτοφανές κλίμα μιντιακής τρομοκρατίας, της οποίας μοναδικός στόχος ήταν η κατασκευή ενός αποτελέσματος ικανού να γεννήσει μια διακομματική συμμαχία (οσοδήποτε ετερόκλητη) που να εγγυάται την «ομαλή» διεκπεραίωση των προδιαγεγραμμένων (γραφτών!) πολιτικών οικονομικής εξαθλίωσης. Τα ΜΜΕ, χωρίς να αναλύσουν στο ελάχιστο τα προγράμματα των κομμάτων, αναλώθηκαν σε μια υπερεντατική καλλιέργεια φόβου για τις πιθανές συνέπειες μιας ακύρωσης των Μνημονίων, το παραδοσιακό τηλεοπτικό ντιμπέιτ ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή με αστείες δικαιολογίες, το μοναδικό προβεβλημένο ερώτημα ήταν το παράλογο δίλημμα «Ευρώ ή θάνατος», και το Σάββατο πριν τις εκλογές το γερμανικό περιοδικό Focus και οι Financial Times Deutschland καλούσαν ανοιχτά (δια των εξωφύλλων τους!) τους Έλληνες «φίλους» να ψηφίσουν υπέρ του ενός και κατά του άλλου.

Κι αυτή η συμμαχία των προθύμων εγένετο! Από τα επτά κόμματα του νέου σώματος το πρώτο συνεργάσθηκε με το τρίτο και με το έκτο: η νεοσυντηρητική δεξιά με τους σοσιαλ-φιλελεύθερους επιγόνους των Παπανδρέου και ορισμένους όψιμους κεντροαριστερούς αριβίστες. Kαι Πρωθυπουργός διορίστηκε επιτέλους ο κ. Σαμαράς, του οποίου ο αμφιβληστροειδής του δεξιού ματιού αποκολλήθηκε ώρες μετά την ορκομωσία. Στο συμβούλιο των αόμματων υπουργών, βασιλεύει στο εξής ο μονόφθαλμος Πρόεδρος της Κυβέρνησης!

Οι Έλληνες εμπέδωσαν πλήρως αυτό που γνώριζαν ήδη και άλλοι λαοί της Ευρωζώνης, τι σημαίνει δηλαδή να έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στο «Ναι» και το «Όχι, αλλά τελικά Ναι μωρέ». Και θα είχαν προφανώς συνεχίσει να ψηφίζουν όσες φορές θα είχε χρειαστεί μέχρι την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος. Επίσης, απήλαυσαν ως το μεδούλι την οργουελική ορολογία των ευρω-αντιφράσεων: Δεδομένου ότι η αναφορά και μόνο της λέξης «διαπραγμάτευση» θα αποτελούσε ύψιστη προσβολή προς τους ευεργέτες δανειστές, η εσωτερική προπαγάνδα προώθησε την απίστευτη λέξη «επαναδιαπραγμάτευση» (μηδέν εις τον κύβο!), που τελικά αναδείχτηκε και σε κοφυφαίο μετεκλογικό σουξέ. Σε αυτήν την άσκηση ύφους στη Νεογλώσσα – της οποίας ο ακαταλαβίστικος αυτός όρος είναι μόνο ένα μικρό δείγμα –, τα τσακάλια του ελληνικού δικομματισμού διέπρεψαν και πάλι, διατηρώντας εαυτούς για νιοστή φορά (κατά τα τελευταία 38 χρόνια) στην εξουσία.

Μόνο που στο μεταξύ μια θεμελιώδης αφύπνιση τέθηκε σε κίνηση. Μια συλλογική συνειδητοποίηση σε διαστάσεις παλιγγενεσίας. Αυτό το αιώνιο Μεθυσμένο Καράβι που ’ναι μια κοινωνία όταν στα πανιά της φυσούν ισχυροί άνεμοι χειραφέτησης, επιχείρησε να διασχίσει τα απροσπέλαστα ποτάμια που την εγκλωβίζουν αναιρώντας τις εξουσίες των αχρείων και αχρείαστων πλοηγών της. Και σε έναν πολύ σημαντικό βαθμό, το κατόρθωσε. Ας μην γελιόμαστε: όποια κατοπινή πολιτική υποχώρηση σημειωθεί από την πλευρά του παγκόσμιου χρεοκρατικού κατεστημένου δεν μπορεί παρά να οφείλεται σε πολύ σημαντικό βαθμό στην αφύπνιση των οργανωμένων κοινωνιών, που είναι πάνω απ’ όλα μια αφύπνιση διανοητική. Αυτού του είδους οι αφυπνίσεις είναι ικανές να εκτρέψουν τη νεοφιλελεύθερη νόρμα, μετατρέποντας τις εσωτερικές της αντιφάσεις σε πεδίο κοινωνικής πρωτοπορίας. Αυτό θα είναι κατά πάσα πιθανότητα και το βασικό διακύβευμα της αμέσως επόμενης περιόδου για την Ευρωζώνη. Σε μία εποχή όπου το τραίνο της Ιστορίας ανεβάζει ταχύτητες μέρα με τη μέρα (χωρίς καμία προαναγγελία!), η μοίρα των λαών της Ευρώπης ενδέχεται να παιχτεί στην περιφέρειά της, στα διάφορα θέατρα επιχειρήσεων όπου θα αναμετρηθούν ο νεοφιλελεύθερος κανόνας και η κοινωνική πρωτοπορία. Σύντομα θα έρθει η ώρα που αυτή η διαδικασία αφύπνισης θα προσεγγίσει στο σημείο τήξης. Εφόσον δε ο βαθμός ιδεολογικού φανατισμού που χαρακτηρίζει σήμερα τις οικονομικές ελίτ αντιστοιχεί απόλυτα με το επίπεδο υποτέλειας των παλιών εθνικών πολιτικών εκπροσωπήσεων, δεν είναι διόλου απίθανο να δούμε την Ευρωπαϊκή ένωση να «απαλλάσσει» το αγνό και άσπιλο σώμα της από τα εξασθενημένα και επικίνδυνα χειραφετημένα του μέλη.

Όμως, επιχειρώντας μια δεύτερη παράφραση, τι θα έκαναν τότε οι ιθύνοντες του χρηματοπιστωτικού πολιτισμού χωρίς αυτούς τους βαρβάρους που, σε αντάλλαγμα των υπερτοκισμένων τους αποπληρωμών, δέχονται στις μικρές τους πλάτες και όλη την προσβλητική επίρριψη ευθυνών για ένα σύστημα που, ούτως ή άλλως, δεν δουλεύει;

Τι θα γένουνε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.


Δημοσιεύτηκε στη Libération, στις 27/07/2012 

To ροκ της ξεφτίλας...

Η Αυγή online...
Γιάμαλη Αναστασία

"Γαμώ τον Βίζενταλ/ γαμώ την Άννα Φρανκ/ γαμιέται κι όλη η φυλή του Αβραάμ./ Τ' αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω/ αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω! / Ρε κωλοεβραίοι δεν θα σας αφήσω / στο τείχος των Δακρύων θα 'ρθώ να κατουρήσω./ Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτς...". Αυτοί είναι οι στίχοι του τραγουδιού με τον ευφάνταστο τίτλο "Άουσβιτς" από το συγκρότημα με το επίσης ευφάνταστο όνομα,"Πογκρόμ".
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός ή πούρος αριστερός για να χτυπήσουν διάφορα καμπανάκια στο κεφάλι του... Υπάρχει όμως και συνέχεια... Ένα από τα μέλη του συγκροτήματος, ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος, εδώ και λίγες μέρες αποτελεί και μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου. Ο κ. Ματθαιόπουλος φαίνεται να διατηρεί στενή σχέση με την κόρη του γενικού γραμματέα της Χρυσής Αυγής και βουλευτή Νίκου Μιχαλολιάκου και της επίσης βουλευτού Ελένης Ζαρούλια, η οποία εθεάθη στην ορκωμοσία φορώντας δαχτυλίδι με τον μαύρο γερμανικό σταυρό. Ο εν λόγω κύριος εισήλθε στο κοινοβούλιο μετά την παραίτηση του βουλευτή Σερρών Νικήτα Σιώη, ο οποίος, παρ' ότι άνεργος, επικαλέστηκε φόρτο εργασίας. Λογικό... Σημειωτέον, η κόρη Μιχαλολιάκου, που είχε συλληφθεί και για επιθέσεις εναντίον μεταναστών, είναι επικεφαλής της νεολαίας της Χ.Α. Μάλλον η οικογένεια αρέσκεται στα αξιώματα, στους τίτλους και στις τρεις βουλευτικές αποζημιώσεις που θα λαμβάνει...
Το πώς και το γιατί επιτρέπεται στον "Ναό της Δημοκρατίας" να εισέρχονται άνθρωποι όπως ο κ. Ματθαιόπουλος την ώρα που σε ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ υπάρχουν νόμοι σχετικά με τον αντισημιτισμό, δεν είναι σαφές... Για του λόγου το αληθές, από τη Βραζιλία μέχρι τη Δανία απαγορεύεται η χρήση ναζιστικών συμβόλων όπως το δαχτυλίδι της κ. Ζαρούλια ή το -αρχαιοελληνικό υποτίθεται- λογότυπο της Χ.Α. Η Βραζιλία δεν είναι Ελλάδα... δεν έχει υποφέρει από τους Ναζί ούτε έχει θρηνήσει δεκάδες χιλιάδες Εβραίους πολίτες της στο Άουσβιτς...
Στη γειτονική Ιταλία και σε δεκάδες άλλες ευρωπαϊκές χώρες απαγορεύεται η άρνηση του Ολοκαυτώματος. Ωστόσο, πρόσφατα, σε συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη ο Ν. Μιχαλολιάκος είπε πως η ύπαρξη φούρνων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν "υπερβολή"... Στην Ελλάδα όμως δεν δίνουμε σημασία σε μικροπράγματα... εδώ δεν δώσαμε σημασία στη Διακήρυξη της Κόρντομπα (Cordoba Declaration) του Ιουνίου του 2005, την οποία έχουμε συνυπογράψει και βάσει αυτής τα κράτη μέλη της Ε.Ε. καλούνται να θεσπίσουν νομοθεσία σχεδιασμένη ώστε να περιοριστεί ο αντισημιτισμός. Το 1992 τα Ηνωμένα Έθνη εξήγγειλαν πως ο αντισημιτισμός πρέπει να αναγνωριστεί ως κίνδυνος που πρέπει να αντιπαλέψουμε με κάθε νόμιμο μέσο. Σε επίσημη διακήρυξη τον Νοέμβριο του 2004, ο ΟΗΕ κάλεσε τα μέλη του να αγωνιστούν ενάντια στον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό.
Σε ό,τι αφορά τη Γερμανία, ο νόμος προβλέπει πως η άρνηση του Ολοκαυτώματος προσκρούει στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αποτελει ποινικό αδίκημα που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης μέχρι πέντε χρόνια ή με επιβολή χρηματικού προστίμου. Ο εν λόγω νόμος εφαρμόζεται από το 1985, ενώ μετά την επικαιροποίηση του, το 1994, παράνομη κρίθηκε και η χρήση ναζιστικών συμβόλων και σλόγκαν. Αυτό οδήγησε τους Ναζί να αναζητούν διάφορους στυλιστικούς και ενδυματολογικούς κώδικες, όπως για παράδειγμα να επιλέγουν μπλούζες μάρκας Lonsdale, οι οποίες, φορεμένες με ένα προσεκτικά κουμπωμένο τζάκετ, μπορούν να αφήνουν ακάλυπτο μόνο το NSDAP, τα αρχικά δηλαδή του Ναζιστικού Κόμματος του Χίτλερ, ή να ψωνίζουν ρούχα της γερμανικής μάρκας Thor Steiner με αναφορές στη βόρεια μυθολογία αντίστοιχες με του Μπρέιβικ και ανάλογες με τα φληναφήματα της Χ.Α. περί αρχαιοελληνικών συμβόλων. Και πάλι στην Ελλάδα, επιτρέπουμε στα "λεβεντόπαιδα με τα μαύρα" να μοστράρουν ελεύθερα τα νεοναζιστικά τους σύμβολα σε αντίθεση με την Ευρώπη όπου οι ομοϊδεάτες τους προσπαθούν να ξεκαρφώνονται. Πρόσφατα η αυστριακή ένωση ξενοδόχων εξέδωσε εγκύκλιο προς τα μέλη της για το πώς να αναγνωρίζουν τους νεοναζί που πηγαίνουν να κλείσουν διάφορους χώρους για συνεδριάσεις, καθώς στην πατρίδα του Χίτλερ οι νεοναζιστικές συνάξεις τελούν υπό απαγόρευση, όπως και οι νεοναζιστικές ιστοσελίδες.
Τον Απρίλιο του 2011 μάλιστα οι αυστριακές αρχές συνέλαβαν τρία άτομα με την κατηγορία ότι συμμετείχαν στη δημιουργία νεοναζιστικού σάιτ. Σε μία χώρα που, σημειωτέον, κυβερνάται από ακροδεξιό συνασπισμό... Ακόμη όμως και στις χώρες όπου δεν υπάρχει νομοθεσία που να αφορά ρητά τον αντισημιτισμό, τα όποια περιστατικά, όπως το άσμα του βουλευτή, υπόκεινται στους νόμους περί ρατσισμού και ξενοφοβίας.
Μετά λοιπόν από τον "εγέρθητου-ουγκ" Καιάδα, στη Βουλή μπήκε άλλο ένα αστέρι του white pride πενταγράμμου. Από την πλευρά του, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδας έχει βγάλει πολλάκις ανακοινώσεις αναφορικά με τη Χ.Α. Για τον Ματθαιόπουλο και το τραγούδι του για το Άουσβιτς, το μέλος του Συμβουλίου Βίκτωρ Ελίεζερ μάς είπε: "Σε καμία περίπτωση δεν προτιθέμεθα να συμβάλλουμε στην ανάδειξη μιας αθλιότητας σε μουσικό χιτ". Το Συμβούλιο πάντως απέστειλε προς τον πρόεδρο της Βουλής κ. Ευάγγελο Μεϊμαράκη και τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων –εκτός της Χ.Α.- επιστολή, η οποία μεταξύ άλλων αναφέρει πως:
«Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδoς, εκπροσωπώντας το σύνολο του Ελληνικού Εβραϊσμού, εκφράζει τον αποτροπιασμό του για την ορκωμοσία του μέλους του κόμματος Χρυσή Αυγή Αρτέμιου Ματθαιόπουλου ως βουλευτού του ελληνικού Κοινοβουλίου. Ο συνθέτης αθλιοτήτων που εξυμνεί το Άουσβιτς προσβάλλει τη μνήμη έξι εκατομμυρίων Εβραίων θυμάτων του Ναζισμού -μεταξύ αυτών 65.000 Ελλήνων Εβραίων- και χιλιάδων Ελλήνων Χριστιανών συμπολιτών μας και χλευάζει με τον πιο χυδαίο τρόπο τους Εβραίους και τους ιερούς τους τόπους, είναι πλέον βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου." Παράλληλα, καλεί τον πρόεδρο να λάβει "όλα τα απαραίτητα μέτρα έτσι ώστε να τεθούν στο περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, οι υμνητές του ναζισμού και των ναζιστικών στρατοπέδων θανάτου, που προσβάλλουν ταυτόχρονα το Σύνταγμα της Ελλάδος, το ελληνικό Κοινοβούλιο, τους Έλληνες πολίτες και το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας μας».
Σε μεγάλο βαθμό όμως το να αγνοοούμε τέτοιες αθλιότητες ή το να αποστρέφουμε το βλέμμα αρνούμενοι να δούμε την απειλή, αφήνει το πεδίο ελεύθερο και για άλλα τέτοια χιτ... για ακόμη περισσότερα χαστούκια, για εκατοντάδες επιθέσεις σε δύσμοιρους μετανάστες, για χιλιάδες αυτόκλητους προστάτες που υποτίθεται οτι μάχονται ένα σύστημα από το οποίο στην πραγματικότητα συντηρούνται και από το οποίο παρασιτικά δημιουργήθηκαν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η είσοδος της Χ.Α. στο Κοινοβούλιο έβγαλε τα μέλη και τους ψηφοφόρους της από το περιθώριο στο οποίο ανήκουν...
Πλέον στις παραλίες της Αττικής -και όχι μόνο-, φουσκωμένα από πρωτεϊνες κορμιά -και όχι μόνο- επιδεικνύουν με περισσό θράσος τατουάζ με ελληνικές σημαίες που πλαισιώνονται από αγκυλωτούς σταυρούς. Είναι οι ίδιοι που θα πουλήσουν μαγκιά στον αλλοδαπό μικροπωλητή που πουλά γυαλιά ηλίου είτε για να τα πάρουν τσάμπα είτε σε χαμηλότερη τιμή, ενώ την ίδια ώρα αλείφονται με λάδια για να αποκτήσουν το χρώμα του. Οι υπόλοιποι λουόμενοι απλά αδιαφορούν...
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΜΑΛΗ

Αγαπούλα … Πούλαααα…..!

The evil witch...

Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ , εκλεκτοί μου αναγνώστες , με τη τρέχουσα επικαιρότητα , αφού σχεδιάζω εδώ και μέρες στο μυαλό μου ένα ποστ με χρωστούμενα από μιαν άλλη εποχή.  Ένα ποστ  που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ανέβει στην αρχή του επόμενου μήνα υπό μορφήν διηγήματος.

Αλλά τα κατορθώματα της συγκυβέρνησης  του κυρ Φώτη ” ουκ εάν με καθεύδειν “  : σήμερα λοιπόν  αποφάσισε η ΤτΕ ( του κυρίου προβόπουλου της LOC μαϊμού του κυρίου Ασπίς , του Τ+10 ,  της πρώκτον μπάνκ , του κουρέματος δι υφαρπαγής , της ανακεφαλαιοποίησης των 4 πτωμάτων και άλλων ορέων στιγμών της οικονομικής μας ιστορίας :)   )  τη παραχώρηση του “υγιούς” τμήματος της ΑΤΕ  στο ….κύριο μιχαλάκη. ( πόσους και πώς κρατάει στο χέρι ο εν λόγω  άραγε ;;;  ;) )
Ο Μάκαρος ωχριά πραγματικά μπροστά σε αυτά που έκαναν , κάνουν ( και θα κάνουν στη συνέχεια )  οι τρείς αγαπούλες . Ο γκράτσια Κοσκώτα , οι λουβαραίοι ,  ο αλάπης  είναι μπροστά τους ερασιτέχνες και φραγκοφονιάδες.
Και όλα αυτά βεβαίως βεβαίως με πρόσχημα την εξυγίανση και εν τέλει τη σωτηρία του τραπεζικού μας συστήματος , ζήτημα “δημοσίου συμφέροντος” προφανώς. … :)
Οι τρεις  εκλεγμένοι κυβερνήτες μας ( αγαπούλες )  κάνουν τη πάπια και την απόφαση χρεώνεται η ανεύθυνη και εν πολλοίς ανεξέλεγκτη ΤτΕ , υποχείριο και όργανο του διεθνούς τραπεζικού λόμπυ  ( για να τα λέμε όλα ) .

Έτσι ο κυρ Φώτης μπορεί να  νίβει στη γωνία τας αβράς  χείρας του για το νέο έγκλημα , προφασιζόμενος δύο πράγματα :

α) Την “ανεξαρτησία της ΤτΕ”  …. μπουαααχαχαχαααα …!
β) Το γεγονός ότι ασχολείται  τώρα με τη διάσωση της χώρας και τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και δεν έχει το χρόνο να  ασχοληθεί με μικρολεπτομέρειες ( όπως πχ το σημερινό κάζο πενσάτο και τα  γεγονότα της χαλυβουργίας προ εβδομάδος )

Θα μου πείτε γιατί δεν ασσχολούμαι με τις ευθύνες του αντωνάκη ή του χοντρού ;;;   μα αυτοί τζογούλες μου έχουν δεσμευτεί ήδη από το περασμένο χειμώνα   και όντες υπερδανεισμένοι  ( με το γνωστό τρόπο  για τον οποίο η ΤτΕ του κυρίου προβόπουλου έκανε τη πάπια διαχρονικά ) έχουν κάθε συμφέρον να σώσουν με αυτό το ντήλ τη κωλάρα τους.  Αναρωτιέμαι ποιανού αφεντικού τη κωλάρα κοιτάει να σώσει ο “πρόθυμος” κυρ Φώτης με την ανοχή του. ( ερώτηση φυσικά ρητορική )
ΥΓ: Για όσους σπεύσουν εδώ  να υποστηρίξουν ότι η ΑΤΕ ήταν άντρο πελατειακών σχέσεων , κακοδιαχείρισης και διαφθοράς να συνηγορήσω προσθέτωντας όμως δύο σαφή :
α) Η ΑΤΕ δεν ήταν χειρότερη από τα ευαγή ιδρύματα που ανακεφαλαιώνονται  εξόδοις του κοσμάκη σε τέτοιου είδους επιδόσεις και
β) κατά πως δείχνουν τα στοιχεία που διαθέτουμε ήταν τελικά σε καλύτερη κατάσταση από τα γνωστά  4 καταστήματα που επέλεξαν να αναστήσουν οι wannabe Ροτσίλδοι ενώ ακόμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς  λέει η έκθεση των μαυροβράχων…..

Ενας προαναγγελθείς θάνατος...

kathimerini.gr...
Της Ζέζας Ζήκου


Η καθυστερημένη αλήθεια για τη συνταγή του Μνημονίου -έστω και με τα γενναία μισόλογα του Παναγιώτη Ρουμελιώτη- είναι σκληρή. Τώρα, και αυτοί που το υπέγραψαν και αυτοί που το ψήφισαν στη Βουλή (και όσοι υποστήριξαν το έγκλημα) φαίνεται ότι αρχίζουν να το «μετανιώνουν», αλλά δεν το ομολογούν. Απλώς ο κ. Ρουμελιώτης το τόλμησε... Δηλαδή, δήλωσε ότι το πρόγραμμα σωτηρίας της Ελλάδας ήταν από την αρχή σχεδιασμένο για να… αποτύχει και να οδηγήσει τη χώρα στον γκρεμό!
Κυβέρνηση και χώρα έχουν μετατραπεί σε εκτελεστές των μέτρων που έχουν προσδιοριστεί από μη εκλεγμένους από τον ελληνικό λαό ξένους τεχνοκράτες και γραφειοκράτες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και οι «ρωγμές» στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, διευρύνονται ραγδαία. Το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» άνοιξε τον δρόμο... Οι «βάρβαροι» του ΔΝΤ δεν ήταν απλώς «μια κάποια λύσις», ήταν η μοναδική. Πώς, λοιπόν, να περιμένει κάποιος ότι η αντιμετώπιση της οικονομικής κατάρρευσης θα έλθει από πολιτικούς «ρεαλιστές»; Αφού, λοιπόν, επί τριάντα οκτώ χρόνια το πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να αναλάβει το πολιτικό κόστος του ρεαλισμού, το ανέθεσε στην τρόικα.
Οι τρεις «βρώμικες» λέξεις -default, devaluation, deflation- πτώχευση, υποτίμηση του ευρώ, αποπληθωρισμός με εσωτερική υποτίμηση - «αποσταθεροποίησαν» την Ελλάδα. Και επειδή ελληνική πτώχευση δεν συνέφερε στους πιστωτές μας και η υποτίμηση λόγω ευρώ ήταν αδύνατη, η εσωτερική υποτίμηση ήταν η μόνη αποτελεσματική θεραπεία που «πούλησαν» στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου με το διαβόητο Μνημόνιο. Ηταν η μόνη αποδεκτή θεραπεία για τους ξένους δανειστές μας, η μείωση μισθών, συντάξεων, βύθιση της οικονομικής δραστηριότητας του βιοτικού επιπέδου, ανεργία και φτώχεια.
Για να είμαστε ακριβείς, η Ελλάδα έχει ξεφύγει προσωρινά από τον κίνδυνο μιας επαχθούς στάσης πληρωμών, αλλά η σωτηρία -η διάσωση της ελληνικής οικονομίας- παραμένει εκκρεμής και εξαρτώμενη πλήρως από τους δανειστές μας. Και τώρα επεξεργάζονται το νέο Μνημόνιο για το 2013/14. Είναι πασίδηλο ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει... τρίτο και τέταρτο Μνημόνιο, με δανεισμό που διαρκώς θα διογκώνει το χρέος και με ύφεση που θα βουλιάζει όλο και βαθύτερα τη χώρα. Είναι επίσης φανερό ότι η οποιαδήποτε διέξοδος από τον κλειστό βρόχο της λιτότητας-ύφεσης δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Αλλά οι Ευρωπαίοι ηγέτες φοβούνται να αντιμετωπίσουν ριζοσπαστικά την κρίση των εθνικών χρεών: αγοράζουν χρόνο και μεταθέτουν τις λύσεις για αργότερα. Εκεί θα έλθει η στιγμή της αλήθειας, και για εμάς και για τους έξω.
Αναμφίβολα, το ελληνικό κράτος είναι υπερχρεωμένο, αναποτελεσματικό, αναξιόπιστο, διεφθαρμένο. Οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας είναι δομικές και είναι χρόνιες. Τις γνωρίζουμε όλοι, αλλά τώρα συνειδητοποιούμε ραγδαία και επώδυνα ότι θα πτωχεύσουμε, θύματα δόλιου και ανίκανου πολιτικού συστήματος κυβέρνησης Παπανδρέου. Οι εξουσίες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος μέχρι πότε θα χρησιμοποιούν τα μεγάλα ψέματα σαν όχημα για τις μισές αλήθειες;
Ο «Τιτανικός» συνεχίζει την πορεία του μαζί με όλη τη μιζέρια φορτώνει στην κοινωνία με τα πρόσθετα σκληρά μέτρα για εισοδήματα, φόρους, ασφαλιστικό, κύριες και επικουρικές συντάξεις, δημοσίους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, και με ιδιωτικοποιήσεις της περιουσίας του κράτους. Οι όροι που συνοδεύουν τα δάνεια των Μνημονίων κλονίζουν τις κοινωνίες. Αλλά, οι νόμοι της οικονομίας, όπως και οι νόμοι της φυσικής, ισχύουν παντού. Οντως, καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί να σωρεύει χρέη και όλες μαζί πρέπει να εξασφαλίσουν μια απατηλή και δυσνόητη ισορροπία, καθησυχάζοντας τις αγορές και συντηρώντας την ανάπτυξη. Ομως, κάθε φορά που μια κρίση χρέους απειλούσε την οικονομία, οι κεντρικές τράπεζες μείωναν τα επιτόκια. Η προοπτική αυτών των σωστικών παρεμβάσεων μείωνε τους κινδύνους που απέρρεαν από τον νέο δανεισμό. Ωστόσο, τώρα, το μείζον πρόβλημα είναι το πώς θα αποπληρώσουν τα χρέη τους.
Οπως η Ελλάδα σήμερα, έτσι και η Αργεντινή στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 όφειλε πολύ περισσότερα χρήματα από όσα μπορούσε ποτέ να αποπληρώσει. «Δεν έχετε να πληρώσετε; Δώστε μας τα πετρέλαια. Πουλήστε τις τηλεπικοινωνίες, την ύδρευση, τις αερογραμμές, τη συγκοινωνία, το φυσικό αέριο», ο ωμός εκβιασμός. Η κυβέρνηση Μένεμ τούς τα έδωσε όλα. Και βρέθηκε η Αργεντινή στην παράδοξη κατάσταση να έχει πουλήσει τα πάντα και το χρέος της να αυξάνεται αντί να μειώνεται! Και ήρθε το χάος. Τι μας θυμίζει αυτό;

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Πρόγραμμα 24 ημερών | Άρθρα | Protagon

Protagon...

Photo: Louis Lander-Deacon@Flickr
Photo: Louis Lander-Deacon@Flickr
Στις 20 Αυγούστου η κυβέρνηση θα πάρει την πιο σημαντική - ίσως την τελευταία σημαντική - απόφασή της. Είναι η μέρα που λήγει ένα ομόλογο από εκείνα που δεν κουρεύτηκαν επειδή τα είχε αγοράσει η ΕΚΤ (η οποία, ως γνωστόν, θεωρεί ότι τα δικά της ομόλογα, αντίθετα με των μικρο-ομολογιούχων και των ασφαλιστικών ταμείων, είναι κάτι σαν ιερές αγελάδες). Για να το αποπληρώσει, το ελληνικό δημόσιο πρέπει να δανειστεί από κάπου 3,2 δις ώστε να αποπληρώσει στο 100% την ΕΚΤ η οποία, σημειωτέον, τα είχε αγοράσει πέρσι προς 2,3 δις - άρα, η ΕΚΤ έχει λαμβάνειν κι ένα ουκ ευκαταφρόνητον κέρδος της τάξης των 900 εκατομμυρίων (*).
Δεν είναι τυχαίο ότι η τρόικα έφυγε για να επιστρέψει με την αξιολόγησή της τον Σεπτέμβρη – δηλαδή μετά την 20ή Αυγούστου. Χρειάζονται τρεις μήνες για να αποφανθούν ότι το «πρόγραμμα» έχει βουλιάξει; Ότι τα χρήματα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα ανέλθουν στο 5% των (ανοήτως) υπεσχημένων; Ότι η «ανάπτυξη» θα κείται στον πυθμένα, όπου και θα παραμείνει τα επόμενα χρόνια τινάζοντας στον αέρα το χρονοδιάγραμμα αποπληρωμών των δανείων μας προς την τρόικα αρχικά και (μετά το 2020) στους τραπεζίτες του κ. Νταλάρα; Ότι η τραπεζική πίστη έχει εγκαταλείψει και τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, εγγυούμενη έτσι την πλήρη κατάρρευση της αγοράς εργασίας, των δημοσίων εσόδων και των ασφαλιστικών ταμείων; Υπάρχει κάποιος στο ΔΝΤ ή στην ΕΚΤ ή στην ΕΕ που να χρειαζόταν πάνω από 2 ώρες για να γράψει το πολυπόθητο κείμενο αξιολόγησης; Ή μήπως ο κ. Τόμσεν καίγεται να πάει διακοπές και αποφάσιστε «Επιστροφή τον Σεπτέμβριο», μαζί με τους χειμερινούς κινηματογράφους;
Όχι βέβαια. Η έκθεση της τρόικα είναι έτοιμη. Το ΔΝΤ έχει ήδη αποφασίσει ότι, στην βάση των τεχνοοικονομικών δεδομένων, το Μνημόνιο 2 «μας τελείωσε». Πως καμία επιμήκυνση δεν το σώζει. Απλά, μένει να ληφθεί η πολιτική απόφαση. Αντίστοιχα, η ΕΚΤ γνωρίζει άψογα ακριβώς τα ίδια και κατανοεί ότι, κάποια στιγμή, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να αθετίσει τις υποχρεώσεις απέναντί της. Το ίδιο και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ευρωζώνης: περιμένουν ότι μεγάλο μέρος των διμερών δανείων που παρείχαν στην Ελλάδα θα «κουρευτεί». Οπότε, το θέμα του «τι θα κάνουν με την Ελλάδα» δεν είναι τεχνο-οικονομικό και δεν βασίζεται ούτε στις όποιες περικοπές και μεταρρυθμίσεις κάνει η κυβέρνηση (έως το Σεπτέμβριο) ούτε και στις εκτιμήσεις του κ. Τόμσεν και της τρόικα. Από τι εξαρτάται; Εξαρτάται απλά από το εάν η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία συναποφασίσουν είτε να μας εκπαραθυρώσουν από το ευρώ, είτε να επιτρέψουν το κούρεμα του χρέους μας (κάτι που, όπως θα θυμάστε, είναι γνωστό με τον ευφημισμό «αναδιάρθρωση χρέους»).
Επιτρέψτε μου μια τοποθέτηση: Αν κρίνουν ότι μπορούν να μας εκπαραθυρώσουν διασώζοντας την Ισπανία και την Ιταλία, θα το κάνουν εκείνη την στιγμή! Ο λόγος είναι απλός: Το EFSF διαθέτει, μετά τα χρήματα που υποσχέθηκε στις ισπανικές τράπεζες, άλλα 80 με 90 δις. Όσο για το ESM, τον μόνιμο μηχανισμό που θα αντικαταστήσει το EFSF, έχει κολλήσει η ίδρυσή του στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας. Στο μεταξύ, το δημόσιο της Ισπανίας και το δημόσιο της Ιταλίας έχουν άμεση ανάγκη για 800 δις εντός του 2013. Είναι προφανές ότι αν η κυρία Μέρκελ πάει στην Ομοσπονδιακή Βουλή της και ζητήσει τέτοια ποσά για ενίσχυση του EFSF, δεν υπάρχει περίπτωση να τα πάρει – παρά μόνον αν στηριχθεί τόσο πολύ στην αντιπολίτευση του SPD που απωλέσει την κομματική της βάση. Πολύ απλά, δεν θα το πράξει, ιδίως ένα χρόνο πριν τις ομοσπονδιακές εκλογές. Από την άλλη, αν δεν το πράξει, θα πρέπει σύντομα να αρχίσει να τυπώνει μάρκα, καθώς η κατάρρευση της Ισπανίας και της Ιταλίας εντός της ευρωζώνης είναι πλέον κάτι παραπάνω από δεδομένη.
Μια σκέψη που περιτριγυρίζει την κα Μέρκελ σήμερα (την οποία της έχουν εμφυσήσει διάφοροι σύμβουλοι) είναι η εξής: Αν εκπαραθυρώσουν την Ελλάδα από το ευρώ, και ακολουθήσει μια τεράστια χρηματιστηριακή αναταραχή, οι γερμανοί ψηφοφόροι θα τα χρειαστούν. Θα φοβηθούν όταν θα δουν το όλον ευρωζωνικό οικοδόμημα, ακόμα και την ίδια την Φραγκφούρτη, να συγκλονίζονται. Υπό αυτό τον φόβο, σκέπτεται η κα Μέρκελ, ίσως είναι προετοιμασμένοι να αποδεχθούν την πρότασή της για διάσωση της Ισπανίας και της Ιταλίας με τεράστια ποσά. Έχοντας μάλιστα «γευθεί» ελληνικό αίμα (καθώς η Ελλάδα θα αιμορραγεί από μία άναρχη και καταστροφική επιστροφή στην δραχμή), η χώρα μας θα έχει παίξει στο ακέραιο τον ρόλο του εξιλαστήριου θύματος έτσι ώστε η κοινή γνώμη στην Γερμανία να είναι έτοιμη να αποδεχθεί μεγάλες τονωτικές και ακριβές ενέσεις υπέρ της Ισπανίας και της Ιταλίας.
Από την άλλη, βέβαια, η κα Μέρκελ εισακούει και αντίθετες γνώμες οι οποίες τις λένε πως είναι αδύνατον να προβλέψει κάποιος, και να διαχειριστεί, μια καθίζηση. Ότι μια ελληνική έξοδος από το ευρώ θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και δεν θα μείνει τίποτα όρθιο από την ευρωζώνη. Όταν όμως ρωτά αυτούς τους συμβούλους, η κα Μέρκελ, τι μπορεί να γίνει για να μην φύγει τελικά η Ελλάδα από το ευρώ, η απάντησή τους της μαυρίζει την καρδιά καθώς γνωρίζει ότι αυτά που πρέπει να γίνουν δεν είναι έτοιμη να τα ψελλίσει καν στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Τι είναι αυτά; Μία λύση θα ήταν το κούρεμα του ελληνικού χρέους προς την τρόικα - στο οποίο ήδη αναφέρθηκα. Μια άλλη λύση θα ήταν ένα μορατόριουμ στις αποπληρωμές έτσι ώστε το ποσό χρέους να μείνει το ίδιο αλλά να παγώσουν οι αποπληρωμές έως ότου η ελληνική οικονομία παύει να συρρικνώνεται. Την πρώτη λύση δεν θα την αποδεχθεί η ΕΚΤ, καθώς ανατρέπει πλήρως το δόγμα της ότι τα χρέη προς εκείνη είναι ιερά. Την δεύτερη λύση την απορρίπτουν οι πλεονασματικές χώρες καθώς κάτι τέτοιο θα ακύρωνε την πολιτική επιβολής σκληρής λιτότητας στην Ισπανία και στην Ιταλία. Γιατί; Επειδή η λιτότητα αυτή φέρνει με μαθηματική ακρίβεια την ύφεση. Άρα, εάν το τέλος της ύφεσης ήταν προαπαιτούμενο για τις αποπληρωμές από της χώρες της Περιφέρειας προς την τρόικα (όπως θα έπρεπε να ισχύει σε μια νομισματική ένωση), τότε η επιβολή λιτότητας σε χώρες όπως η Ισπανία θα ισοδυναμούσε με το να τους επιτρέπεται να μην αποπληρώνουν τα χρέη τους!
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν για την κα Μέρκελ. Όπως και για τις κυβερνήσεις των υπόλοιπων πλεονασματικών χωρών. Το μέγα δίλημμα είναι: Πετάμε την Ελλάδα έξω από το ευρώ και κάνουμε για την Ιταλία και την Ισπανία αυτό που αρνούμαστε έως τώρα σε κάθε μία από τις πτωχευμένες χώρες; Ή αρχίζουμε την διαδικασία κουρέματος των χρεών όλων τους (καθώς δεν είναι δυνατόν να κουρέψουν το δικό μας αλλά όχι το ιρλανδικό, π.χ., χρέος);
Η ουσία είναι ότι, άλλη μια φορά, δεν έχουν αποφασίσει. Φοβούνται να μας πετάξουν έξω αλλά δεν είναι και διατεθειμένοι να μας δώσουν μια ευκαιρία να ορθοποδήσουμε ως προς το χρέος, ουσιαστικά οδηγώντας μας εκ των πραγμάτων στον γκρεμό και, συνεπώς, «εκτός». Η «Επιστροφή τον Σεπτέμβριο» μανούβρα της τρόικα αυτή την εξήγηση επιδέχεται: Να δοθεί άλλο ένα τρίμηνο στις πλεονασματικές χώρες να χαράξουν την στρατηγική τους. Επί πλέον, να αναγκαστεί η Ελλάδα, ελπίζοντας σε μια ακόμα αναβολή της «θανατικής ποινής», να δανειστεί εκ μέρους της ΕΚΤ την 20ή Αυγούστου ώστε να μην βρεθεί η ΕΚΤ στην θέση να απωλέσει την εικόνα της (απέναντι σε Ρώμη, Μαδρίτη και Δουβλίνο) του δανειστή-τιμωρού. Καθώς μάλιστα η έκθεση της τροίκα θεωρείται προαπαιτούμενο για να δοθεί η δόση, είναι προφανές ότι ασκείται πίεση στο ελληνικό κράτος να δανειστεί τα 3,2 δις στις... αγορές μέσω βραχυπρόθεσμων γραμματίων. Και ποιος θα τα αγοράσει αυτά; Μόνο οι ελληνικές τράπεζες θα προσφερθούν, δανειζόμενες οι ίδιες από την ΕΚΤ, ή και την Τράπεζα της Ελλάδος (μέσω του ELA). Αν ούτε αυτό καταφέρουν, τότε θα μας τα δώσει το EFSF, προσθέτωντάς τα στο δημόσιο χρέος μας. Όμως οι εταίροι μας προτιμούν την άντληση των χρημάτων αυτών από την ΕΚΤ μέσω των ελληνικών τραπεζών. Γιατί; Επειδή προτιμούν, σε περίπτωση που μας πετάξουν έξω και διαγράψουμε μονομερώς τα χρέη μας προς την Ευρώπη, να χρωστάμε αυτό το ποσόν στην ΕΚΤ (που αν χρειαστεί το τυπώνει) παρά να το αντλήσουμε από το μισοάδειο EFSF από το οποίο πρέπει, κουτσά-στραβά, να βολέψουν τις Ισπανία και Ιταλία.
Έχω κουραστεί να το λέω αλλά φοβάμαι ότι πρέπει να το ξαναπώ: Η λογική του «κερδίζουμε χρόνο δανειζόμενοι» είναι παντελώς παράλογη πλέον. Όχι γενικά. Αλλά υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες (που ισχύουν εδώ και αρκετό καιρό στην ελληνική οικονομία): Με την τραπεζική πίστη άφαντη, την «ανάπτυξη» στο -9%, τα φορολογικά έσοδα στο ναδίρ και τις επενδύσεις στο μείον, το να «κερδίσουμε περισσότερο χρόνο» ισοδυναμεί με το να αφήσουμε ό,τι έχει απομείνει να σβήσει. Δεδομένου μάλιστα ότι οι φωνές στο Βερολίνο που απαιτούν την εκδίωξη της Ελλάδας το φθινόπωρο από την ευρωζώνη εντείνονται, η τελευταία ευκαιρία της κυβέρνησης είναι η 20ή Αυγούστου. Της μένουν, δηλαδή, 24 μέρες.
Σκεφτείτε το. Αν την 20η Αυγούστου δανειστούμε άλλη μία φορά από την ΕΚΤ (μέσω τραπεζών) ή από το EFSF, ώστε να αποπληρώσουμε την ΕΚΤ και, έτσι, να επιτρέψουμε στην ΕΚΤ να συνεχίσει να προσποιείται ότι η νομισματική της πολιτική (η οποία έχει εδώ και καιρό ανατραπεί) παραμένει ανέπαφη, κατόπιν απλά θα περιμένουμε πότε οι πλεονασματικές χώρες θα αποφανθούν για το αν θα μας θυσιάσουν ή όχι. Κάθε μέρα που θα περνά, τον Σεπτέμβριο, τον Οκτώβριο, κλπ, η ελληνική οικονομία θα βουλιάζει κι άλλο (παρά την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων) και οι φωνές που ζητούν την αποπομπή μας θα μεγαλώνουν. Το τέλος δεν θα αργήσει να έρθει όσο φιλότιμες προσπάθειες και να καταβάλει το υπουργείο οικονομικών.
Μπορεί να γίνει κάτι; Δεν είμαι σίγουρος, εδώ που φτάσαμε. Η μόνη μας ελπίδα πια είναι ένα Πρόγραμμα 24 Ημερών που να ξεκινά σήμερα. Τι θα περιλαμβάνει; Τα εξής απλά: Η κυβέρνηση να κρατήσει ανοικτή την Ολομέλεια της Βουλής και εντός αυτών των 24 ημερών να περάσει όσες μεταρυθμίσεις κρίνει ότι πρέπει να γίνουν. Όχι επειδή έχουν κάποια σημασία. Καμία δεν έχουν, καθώς δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να ανατρέψουν την εξελισσόμενη κατάρρευση που οφείλεται σε μια καθαρά μακροοικονομική τριπλή δίνη χρέους-ύφεσης-τραπεζών. Τότε γιατί προτείνω μια τέτοια κοινοβουλευτική υπερκινητικότητα; Για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους: Για να πούμε στην Ευρώπη: «Μεταρρυθμίσεις θέλατε; Νάτες!» Παράλληλα, κατά τις 5 με 10 Αυγούστου, η κυβέρνηση να ανακοινώσει ότι για λόγους ηθικής και ευθύνης απέναντι στους φορολογούμενους των πλεονασματικών χωρών, το ελληνικό κράτος δεν θα δανειστεί στις 20 Αυγούστου ούτε ένα ευρώ αν πρώτα δεν συμφωνηθεί, έστω και επί της αρχής, μια νέα συμφωνία που θα ανατρέπει την σημερινή καταστροφική πορεία η οποία μας οδηγεί τόσο στην πτώχευση όσο και εκτός ευρώ. Π.χ. να πούμε στον κ. Ρέσλερ τα εξής: «Αφού λέτε ότι θα μας διώξετε από το ευρώ, εμείς με ποιο δικαιώμα θα δανειστούμε από εσάς 3,2 δις σε ευρώ δεδομένου ότι, όταν μας διώξετε, δεν θα έχουμε ευρώ να σας ξεπληρώσουμε;»
Το εν λόγω Πρόγραμμα 24 Ημερών έχει δύο σκοπούς: Πρώτον, να κλείσει τα στόματα όσων συνεχίζουν να αναφέρονται στην αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να νομοθετεί «μεταρρυθμίσεις». Δεύτερον, να εξαναγκάσει την κα Μέρκελ και τους υπόλοιπους ηγέτες των πλεονασματικών χωρών να αποφασίσουν τι θα κάνουν με την Ελλάδα μια ώρα αρχίτερα. Αν η κυβέρνησή μας ανακοινώσει ότι τα 3,2 δις που χρωστάμε στην ΕΚΤ θα «αναδιαρθωθούν» μονομερώς, οι εταίροι μας θα αναγκαστούν εκείνη την στιγμή να αποφασίσουν είτε να ολοκληρώσουν την αναδιάρθωση τους χρέους μας (καθώς και της υπόλοιπης ευρωζώνης, σώζοντας έτσι το ευρώ) είτε να μας οδηγήσουν στην έξοδο (φέρνοντας, εν αγνοία τους, το τέλος του ευρώ). Αντίθετα με την επικρατούσα άποψη (που λέει πως όσο περισσότερο καθυστερεί αυτή η απόφαση τόσο καλύτερα), η πραγματικότητα είναι ότι όσο πιο πολύ αργούν να αποφασίσουν τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να αποφασίσουν την εκπαραθύρωσή μας.

(*) Η ΕΚΤ επισήμως ισχυρίζεται ότι αυτά τα κέρδη τα επιστρέφει στις Κεντρικές Τράπεζες που την απαρτίζουν και εκείνες πράττουν κατά βούληση. Πράγματι, κάποιες (π.χ. η Γαλλική) τα επιστρέφουν στην Ελλάδα. Άλλες όμως δεν το κάνουν. Μόνο και μόνο ότι το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο πρέπει να δανειστεί μέσα στο καλοκαίρι αυτά τα έξτρα 900 εκατομμύρια αποτελεί μομφή για τα περί ευρωπαϊκής αλληλλεγγύης.

Το έθιμο του τελεσιγράφου...

kathimerini.gr...
Tου Παντελη Μπουκαλα

Κατέρριψε ήδη ένα ρεκόρ ο κ. Σαμαράς. Του πήρε μόλις ένα μήνα για να στείλει τελεσίγραφο στους υπουργούς του και να τους απειλήσει με επιτόπιους ελέγχους. Το πρωθυπουργικό έθιμο, κληρονομούμενο από τον έναν ηγέτη στον άλλον, επέβαλε την εξαπόλυση τελεσιγράφων στον ένα χρόνο κυβερνητικής ζωής. Τότε περίπου αρχίζουν οι αρρυθμίες, η ραθυμία, οι φαγωμάρες ανάμεσα σε «συναρμόδιους» υπουργούς που δεν διανοούνται να μοιραστούν καμία αρμοδιότητα για να μη χάσουν την ευκαιρία της τηλεοπτικής προβολής. Τότε επίσης αρχίζουν να πληθαίνουν οι πληροφορίες για ρουσφέτια, φωτογραφικούς διαγωνισμούς, πελατειακές εκδουλεύσεις, σκανδαλάκια κ.λπ.
Αλλά είπαμε. Ο νυν πρωθυπυργός έσπασε το ρεκόρ τελεσιγράφου στέλνοντάς το (λέγοντας δηλαδή στα μίντια ότι θα το στείλει) στον μήνα πάνω αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Για την επιτάχυνση αυτή ευθύνεται βέβαια και η συγκρότηση του κυβερνητικού σχήματος από στελέχη (ή «φίλους) τριών κομμάτων, που πρέπει να βρουν κοινή γλώσσα. Η κοινή γλώσσα όμως προϋποθέτει αμοιβαίες υποχωρήσεις. Με τον κ. Σαμαρά να μην υποχωρεί ούτε σε σχέση με τις φατρίες του κόμματός του, ορκίζοντας υπουργούς μόνο μέλη του περιγύρου του, και με τον κ. Βενιζέλο πασοκικώς «κάθετο», μένει η ΔΗΜΑΡ για να πιεστεί και να υποχωρήσει. Και ακριβώς επειδή αυτή απομακρύνεται όλο και σαφέστερα από τις ιδρυτικές της διακηρύξεις, ο πρόεδρός της εμφανίζεται σαν ο πλέον ενθουσιώδης εκ των τριών, μήπως πειστεί και ο ίδιος διά της πληθωριστικής ρητορικής του. Στοιχείο της δουλειάς ενός πρωθυπουργού είναι και τα προς υπουργούς τελεσίγραφα. Εστω. Αλλά εμείς γιατί πρέπει να τα μαθαίνουμε; Για να καμαρώνουμε για την πυγμή του πρωθυπουργού, για το ηγεμονικό του κύρος; Μα, αν το διέθετε, δεν θα χρειαζόταν να στέλνει τελεσίγραφα: Θα έδινε εξ αρχής τις «κατευθύνσεις», τη «γραμμή», βέβαιος ότι ο λόγος του θα γίνει σεβαστός. Κατά συνέπεια, όταν υμνολογούμε έναν πρωθυπουργό επειδή στέλνει τελεσίγραφα στους υφισταμένους του, στην πραγματικότητα δεν τον τιμούμε αλλά αποκαλύπτουμε την αδυναμία του να επιβληθεί και να εμπνεύσει.
Το ίδιο συμβαίνει και όταν οι πρωθυπουργικοί κόλακες, οι «κύκλοι» και τα «περιβάλλοντα», διοχετεύουν την πληροφορία ότι ο πρωθυπουργός «ενδιαφέρθηκε «προσωπικά» για την κατάντια του Ασύλου Ανιάτων («έδωσε εντολή»...), για την πυρκαγιά στην Πάτρα («τηλεφώνησε στον επικεφαλής της Πυροσβεστικής»...), για τη Χαλυβουργική («απαίτησε την άμεση εφαρμογή»...). Δηλαδή, ποια άλλη δουλειά τού ανατέθηκε, αν όχι αυτή ακριβώς; Και γιατί πρέπει να ακούγονται βούκινα και τρομπέτες κάθε φορά που ο πρωθυπουργός κάνει τη δουλειά του, ή έστω προσπαθεί; Και τέλος, πόσο περήφανοι μπορούμε να είμαστε για μια πολιτεία όπου χρειάζεται ολόκληρη «πρωθυπουργική παρέμβαση» για να γευτούν λίγο κρέας οι τρόφιμοι του Ασύλου Ανιάτων ύστερα από δίμηνη αναγκαστική χορτοφαγία;

Το έθιμο του τελεσιγράφου...

kathimerini.gr...
Tου Παντελη Μπουκαλα


Κατέρριψε ήδη ένα ρεκόρ ο κ. Σαμαράς. Του πήρε μόλις ένα μήνα για να στείλει τελεσίγραφο στους υπουργούς του και να τους απειλήσει με επιτόπιους ελέγχους. Το πρωθυπουργικό έθιμο, κληρονομούμενο από τον έναν ηγέτη στον άλλον, επέβαλε την εξαπόλυση τελεσιγράφων στον ένα χρόνο κυβερνητικής ζωής. Τότε περίπου αρχίζουν οι αρρυθμίες, η ραθυμία, οι φαγωμάρες ανάμεσα σε «συναρμόδιους» υπουργούς που δεν διανοούνται να μοιραστούν καμία αρμοδιότητα για να μη χάσουν την ευκαιρία της τηλεοπτικής προβολής. Τότε επίσης αρχίζουν να πληθαίνουν οι πληροφορίες για ρουσφέτια, φωτογραφικούς διαγωνισμούς, πελατειακές εκδουλεύσεις, σκανδαλάκια κ.λπ.
Αλλά είπαμε. Ο νυν πρωθυπυργός έσπασε το ρεκόρ τελεσιγράφου στέλνοντάς το (λέγοντας δηλαδή στα μίντια ότι θα το στείλει) στον μήνα πάνω αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Για την επιτάχυνση αυτή ευθύνεται βέβαια και η συγκρότηση του κυβερνητικού σχήματος από στελέχη (ή «φίλους) τριών κομμάτων, που πρέπει να βρουν κοινή γλώσσα. Η κοινή γλώσσα όμως προϋποθέτει αμοιβαίες υποχωρήσεις. Με τον κ. Σαμαρά να μην υποχωρεί ούτε σε σχέση με τις φατρίες του κόμματός του, ορκίζοντας υπουργούς μόνο μέλη του περιγύρου του, και με τον κ. Βενιζέλο πασοκικώς «κάθετο», μένει η ΔΗΜΑΡ για να πιεστεί και να υποχωρήσει. Και ακριβώς επειδή αυτή απομακρύνεται όλο και σαφέστερα από τις ιδρυτικές της διακηρύξεις, ο πρόεδρός της εμφανίζεται σαν ο πλέον ενθουσιώδης εκ των τριών, μήπως πειστεί και ο ίδιος διά της πληθωριστικής ρητορικής του. Στοιχείο της δουλειάς ενός πρωθυπουργού είναι και τα προς υπουργούς τελεσίγραφα. Εστω. Αλλά εμείς γιατί πρέπει να τα μαθαίνουμε; Για να καμαρώνουμε για την πυγμή του πρωθυπουργού, για το ηγεμονικό του κύρος; Μα, αν το διέθετε, δεν θα χρειαζόταν να στέλνει τελεσίγραφα: Θα έδινε εξ αρχής τις «κατευθύνσεις», τη «γραμμή», βέβαιος ότι ο λόγος του θα γίνει σεβαστός. Κατά συνέπεια, όταν υμνολογούμε έναν πρωθυπουργό επειδή στέλνει τελεσίγραφα στους υφισταμένους του, στην πραγματικότητα δεν τον τιμούμε αλλά αποκαλύπτουμε την αδυναμία του να επιβληθεί και να εμπνεύσει.
Το ίδιο συμβαίνει και όταν οι πρωθυπουργικοί κόλακες, οι «κύκλοι» και τα «περιβάλλοντα», διοχετεύουν την πληροφορία ότι ο πρωθυπουργός «ενδιαφέρθηκε «προσωπικά» για την κατάντια του Ασύλου Ανιάτων («έδωσε εντολή»...), για την πυρκαγιά στην Πάτρα («τηλεφώνησε στον επικεφαλής της Πυροσβεστικής»...), για τη Χαλυβουργική («απαίτησε την άμεση εφαρμογή»...). Δηλαδή, ποια άλλη δουλειά τού ανατέθηκε, αν όχι αυτή ακριβώς; Και γιατί πρέπει να ακούγονται βούκινα και τρομπέτες κάθε φορά που ο πρωθυπουργός κάνει τη δουλειά του, ή έστω προσπαθεί; Και τέλος, πόσο περήφανοι μπορούμε να είμαστε για μια πολιτεία όπου χρειάζεται ολόκληρη «πρωθυπουργική παρέμβαση» για να γευτούν λίγο κρέας οι τρόφιμοι του Ασύλου Ανιάτων ύστερα από δίμηνη αναγκαστική χορτοφαγία;

Ολυμπιαρχία...



noumero11888...


Απόσπασμα από το βιβλίο του Έρνεστ Μπόρνεμαν “Πατριαρχία”
Είναι ενδεικτικό για το ενιαίο χαρακτήρα της πατριαρχικής παράδοσης ότι η αστική πατριαρχία της εποχής μας αναζήτησε το πρότυπο και τη δικαίωσή της ίσα ίσα στον ελληνικό θεσμό των ολυμπιακών αγώνων, γιατί σ’ αυτό το θεσμό συναντάμε την αρχή της επίδοσης με εξιδανικευμένη μορφή. Εδώ οι άριστοι του κόσμου, επιλεγμένοι έπειτα από αναρίθμητες προκριματικές δοκιμασίες, με τη μορφή της “παιδιάς” που χρησιμεύει μόνο στην προσωπική ευχαρίστηση του αθλητή χωρίς υλικό κέρδος και χωρίς την ελπίδα του υλικού κέρδους, πετυχαίνουν τις μεγαλύτερες επιδόσεις και ανταμείβονται γι’ αυτό με δόξα και τιμή.
Αυτό είναι ο μύθος που καλλιεργείτε για τις ολυμπιάδες, και με αυτόν τον τρόπο θέλει η αστική κοινωνία να αντιμετωπίζονται οι επιδόσεις της αφρόκρεμάς της (…).
Οι αγώνες αυτοί μόνο το χαρακτήρα της “παιδιάς” δεν έχουν. Γιατί οι ιδέες του παιχνιδιού και της επίδοσης αποκλείονται αμοιβαία. Το παιχνίδι είναι κάτι υγιές, κάτι που ψυχαγωγεί, αναζωογονεί, δυναμώνει. Ο αθλητισμός των ρεκόρ, αντίθετα, είναι καταστροφικός, φθοροποιός, εμφορείται από φθόνο και επιθετικότητα, είναι βλαβερός τόσο για το σώμα όσο και για την ψυχή. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να “νικήσει” έναν άλλο χωρίς να τον συντρίψει. Αυτό είναι σαδισμός. Η επιθυμία να κάνει κανείς κάτι “καλύτερα” από έναν άλλο πηγάζει από ένα άρρωστο, ανασφαλές Εγώ, που θέλει να προβληθεί με την καταστροφή του άλλου Εγώ και μόνο στα βάσανα του άλλου μπορεί να βρει την ευτυχία του (…).
Ο δημιουργικός άνθρωπος δεν επιζητεί την συντριβή άλλων δημιουργικών ανθρώπων, γιατί όλες οι δυνάμεις του είναι αφιερωμένες στην δημιουργία. Δεν υποφέρει ούτε από φόβο μπροστά στον διπλανός του ούτε από άγχος μήπως είναι ο ίδιος κατώτερος – άγχος που αργά η νωρίς θα οδηγήσει αναπόφευκατα στην επιθετικότητα και στην δικαιολόγηση της βίας. Εκεί όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια η αρχή της επίδοσης, γιατί είναι η κατ’ εξοχή αρχή της βίας: βλέπει κάθε άνθρωπο να βρίσκεται σε ανταγωνισμό με όλους τους άλλους και, με το πρόσχημα ότι πρέπει κανείς να αμύνεται, οδηγεί αναπόδραστα στην επίθεση εναντίον του διπλανού (…).

Κώνωψ ο Ανωφελέστατος...

enikos.gr 
Στάθης
Το πρόβλημα δεν είναι μόνον αν η αθλήτρια των κουνουπιών του Νείλου είναι ανόητη - όπως μπορεί κάποιος να συμπεράνει όταν ακούει, φέρ’ ειπείν, τις εξηγήσεις της: «ήθελα απλώς να προωθήσω (!) ένα κακόγουστο αστείο»!!!
 Το πρόβλημα δεν είναι μόνον οι απόψεις της για τους «κωλότουρκους» και οι χαριεντισμοί της με τον κ. Κασιδιάρη, ούτε ότι, ως φαίνεται, ακολουθεί τη ρατσιστική πεπατημένη κι άλλων Ελλήνων (ή μήπως ελληναράδων) ντοπέ ή όχι αθλητών όπως η κυρία Φανή Χαλκιά, όταν δήλωνε ότι «οι Ελληνες έχουν το DNA του νικητή» - DNA που αδιαμφισβήτητα διέθετε ο Εφιάλτης, ο Νοταράς κι ο Τσολάκογλου.
Ούτε επίσης είναι το μόνον πρόβλημα ότι η εν λόγω αθλήτρια θα έφερε το εθνόσημο και συνεπώς θα έπρεπε να το τιμά αναλόγως. Το πιθανότερο είναι να μη γνωρίζει τη διαφορά του εθνόσημου από ένα λογότυπο «χρυσού χορηγού» - αλλά για αυτό δεν φταίει η ίδια, ούτε η γενιά της.
Ούτε φταίει η ίδια, αν πλήθος σχολιαστών, δημοσιογράφων και πολιτικών διαμαρτύρονται διότι δεν της δόθηκε η ευκαιρία να απολογηθεί. Η κοπέλα δεν δικάστηκε, ώστε μηδενί δίκην δικάσης πριν αμφοίν μύθον ακούσης - καθαιρέθηκε. Και καθαιρέθηκε καλώς.
Μπορεί να καθαιρέθηκε από μιαν υποκριτική εξουσία (και αυτό είναι μια άλλη ιστορία), αλλά αυτήν μεν την εξουσία έως τώρα και η ίδια αναγνώριζε, σε αυτήν δε ακόμα και τώρα προσπαθεί να απολογηθεί.
Αυτό που φέρνει στον αφρό αυτή η ιστορία, ως μέγιστο πρόβλημα, είναι ότι η κοσμοθεώρηση που εξέθρεψε τη Χρυσή Αυγή φαίνεται να ’ναι ευρύτερη απ’ την εκλογική της επιρροή.
Δεν χρειάζεται να ’ναι κανείς Χρυσαυγίτης ή να ψηφίζει αυτό το φασιστικό μόρφωμα για να εμφορείται από αντιδραστικές και ανελλήνιστες απόψεις για τους ξένους, τον πλησίον του, για τη ζωή την ίδια και τους τρόπους των ανθρώπων που απολαμβάνουν αυτό το δώρο.
 Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η κοινωνία εκλαμβάνοντας ως «αριστερά» την ποπουλιστική παρέκβαση που αποτέλεσε το ΠΑΣΟΚ επί τριάντα χρόνια, έχει κάνει μια κομφορμιστική στροφή που φανερώνεται στα εύκολα ρατσιστικά κλισέ, στην ξενοφοβία, τη μισαλλοδοξία και την άκρατη ιδιώτευση.
Αντιμετωπίζοντας η κοινωνία τη μιντιακή τυραννίδα των εκσυγχρονιστών και των νεοφιλελεύθερων ως επικίνδυνη για την εθνική ταυτότητα (όπως και είναι), έχει επιστρέψει σε αντιδραστικά στερεότυπα που, μέσα στο φόβο της, τα θεωρεί ασφαλή.
Πληρώνουμε τώρα τα καμώματα (απολύτως κατευθυνόμενα) των αποδομητών στην εκπαίδευση με κύριους στόχους τη γλώσσα και την ιστορία. Ετσι όπως διδάσκεται σήμερα η Ιστορία στη Μέση Εκπαίδευση, τα παιδιά δεν αποκτούν επίγνωση του ιστορικού σώματος, αλλά αλιεύουν θραύσματα, που ούτε να ταξινομήσουν μπορούν, ούτε να εννοήσουν.
Ετσι, είναι επόμενο στις μέρες μας να ’χει «ρεύμα» η Χρυσή Αυγή στη νεολαία, να ’ναι κάτι σαν μόδα (όπως υπήρξε η Αριστερά στη μεταπολίτευση) - αλλά με μια ειδοποιό διαφορά: η Αριστερά είχε τότε σχέση με την πολιτικοποίηση των προσώπων, ενώ ο φασισμός τώρα με την απολιτικοποίηση.
Οσον και με το έλλειμμα μόρφωσης.
Εκλαμβάνεται, για παράδειγμα, αυτό το νεοναζιστικό μόρφωμα ως πατριωτικό. Εκλαμβάνεται επίσης αυτό το ρατσιστικό - κρυπτοπαγανιστικό - δεισιδαιμονιστικά χριστιανικό - αποκρυφιστικό σύμφυρμα ως επιστροφή στα  πάτρια και τα «ελληνικά γράμματα».
Στην πραγματικότητα οι φασίστες, όπως κάθε αρχαιολάγνος ή αρχαιόπληκτος, από τους Ελληνες έχουν καταλάβει λιγότερα από έναν Σκύθη χωροφύλακα - διότι οι Σκύθες και πολιτισμένοι ήταν κι από ανθρωπιά καταλάβαιναν.
Απόδειξη: η Χρυσή Αυγή διεκύρηξε αιμοδοσία μόνον για Ελληνες! Και ο Ιπποκράτης; Η φροντίδα για τον άλλον που πρέπει να ’ναι ίδια με αυτήν για τους οικείους;
Οι ανελλήνιστοι αυτοί της Χρυσής Αυγής «πίνουν νερό» στο όνομα του Αλέξανδρου. Μήπως έχουν ακούσει τίποτα για τον «όρκο» του Μεγάλου Μακεδόνα;
Τον παραθέτω (οι υπογραμμίσεις δικές μου): «Σας εύχομαι τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι, να ευτυχήσετε με την ειρήνη. Ολοι οι θνητοί από δω και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός, μονοιασμένοι, για την κοινή προκοπή. Θεωρήστε την οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς τους νόμους, όπου θα κυβερνούν οι καλύτεροι, ανεξαρτήτως φυλής. Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενοκέφαλοι, σε Ελληνες και βαρβάρους. Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η φυλή που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω με ένα μόνο κριτήριο, την αρετή.
Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Ελληνας και κάθε κακός Ελληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο. Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε ποτέ στα όπλα, παρά θα τις λύνετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας. Τον Θεό δεν πρέπει να τον νομίζετε ως αυταρχικό Κυβερνήτη, αλλά ως κοινό Πατέρα όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με τη ζωή που κάνουν τα αδέλφια στην οικογένεια.
Από μέρους μου θα θεωρώ όλους ίσους, λευκούς ή μελαψούς, και θα ήθελα να μην είστε μόνον υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά μέτοχοι, όλοι συνέταιροι. Οσο περνάει από το χέρι μου, θα προσπαθήσω να συντελεστούν αυτά που υπόσχομαι. Τον όρκο που δώσαμε με τη σπονδή απόψε κρατήστε τον σαν συμβόλαιο αγάπης».
 Ακόμα κι αν ο όρκος αυτός δεν είναι αληθινός, είναι βέβαιο ότι απηχεί το κλίμα της πολιτικής διαθήκης του Αλέξανδρου, τον θεμελιώδη λίθο πάνω στον οποίον θα στήριζε το «Σύνταγμα» της επικράτειας που δημιούργησε (πλήθος πηγών και ιστοριών συγκλίνουν πάνω σε αυτό).
Και πάντως, αυτό ήταν το πνεύμα της οικουμενικότητας του ελληνισμού, όχι έτσι όπως εκφράστηκε από τις εξουσίες της ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής, αλλά έτσι όπως με τη φιλοσοφία (κι αργότερα με τον εξελληνισμένο χριστιανισμό) πρότεινε ως «τρόπο» στους πολίτες από τότε έως σήμερα.
Τώρα, τι σχέση μπορεί να έχει ένας Χρυσαυγίτης με τον Πλάτωνα ή τον Αγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, καλείται να απαντήσει ο Ηρακλής ή ο Αγιος Γεώργιος.
Οπως και να ’χει, το μόρφωμα αυτό, της Χρυσής Αυγής, θα τα φάει τα ψωμιά του.
Το μέρος της κοινωνίας όμως που εκφράζεται απ’ αυτό, επειδή έχει κάνει την αντιδραστική στροφή του πριν καν εμφανισθεί το τέρας, και μεγαλύτερο είναι από το τέρας και ήδη πολύ μακριά απ’ τα γράμματα που νομίζει ότι υπερασπίζεται διά του τέρατος - έναν ελληνισμό δηλαδή που ουδέποτε υπήρξε. Παρά μόνον ως άρνηση κάθε ελληναράδικης ύβρεως.
Αυτό, νομίζω, είναι το πρόβλημα. Και είναι μεγάλο...

Ολυμπία, 26 Ιουλίου, Στάθης Σ.

email: stathis@enikos.gr

Με την ουρά στα σκέλια...

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ...

Ο εκβιασμός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με τη διακοπή δανεισμού με εγ­γύηση τα ομόλογα του ελ­ληνικού Δημοσίου μέχρι το «πόρισμα» της τρόικας είναι η άμεση χρηματοπι­στωτική απειλή υπό την οποία η κυ­βέρνηση προσπαθεί να διαχειριστεί την πίεση για άμεση λήψη των μέτρων ύψους 11 δισ.
Όμως η μεγαλύτερη πίεση ασκείται από το ενδεχόμενο να μην εκταμιευ­θεί η δόση των 31 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και για να πληρωθούν κάποια παλαιό­τερα χρέη.
Με την «επαναδιαπραγμάτευση» και την «επιμήκυνση» να αποκλείο­νται διά ροπάλου,ο μόνος δρόμος που μέ­νει ανοιχτός για την κυβέρνηση στην αμαρτωλή σχέση της Ελλάδας με την τρόικα είναι η... συμμόρφωση.
Η κυβέρνηση Σαμαρά πράγματι κά­νει αυτό που της υποδεικνύουν: συμμορφώνεται χωρίς αντιρρήσεις. Ως εκ τούτου, εκτός από την αφόρητη πίεση, εισπράττει και τα εύσημα. Χαρακτηρι­στική περίπτωση το editorial (κοινώς, το «σημείωμα του εκδότη») στους «Financial Times», την περασμένη Πέ­μπτη, το οποίο, μεταξύ άλλων, ανέφε­ρε:
«Σε μεγάλο βαθμό τα εύσημα για την απόφαση να ανασταλεί το αίτημα για επαναδιαπραγμάτευση θα πρέ­πει να δοθούν και στον τεχνοκράτη υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα. Μέχρι τώρα ο κ. Στουρνάρας δείχνει διατεθειμένος να πει την αλήθεια στους πολιτικούς. Αυτή είναι μία ευπρόσδεκτη αλλαγή για τη χώρα, που αντιμετωπίζει τις επιπτώσεις από την πολυετή παρουσίαση ψεύτικων οικο­νομικών στοιχείων».
Αναφερόμενο παρακάτω στην εκ­κρεμότητα των 3,5 δισ. ευρώ που απο­μένει να τιμολογηθούν προκειμένου να συμπληρωθούν τα μέτρα των 11,5 δισ. του μεσοπρόθεσμου, το ίδιο άρ­θρο αναφέρει:
«Μένει, όμως, το ερώτημα του πώς θα βρεθούν τα υπόλοιπα 3-4 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση θα πρέπει να αρχίσει μετο σύστημα Υγείας, όπου μπορούν να γίνουν περικοπές με συγχωνεύσεις νοσοκομείων και επιπλέον μείωση της σπατάλης στο σύστημα προμηθειών φαρμάκων και εξοπλισμού.
Η Αθήνα θα πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει έναν νέο γύ­ρο οριζόντιων και μη στοχευμένων πε­ρικοπών στους μισθούς, αλλά δεν θα πρέπει να αποκλείσει το ενδεχόμενο σημαντικών μειώσεων εάν αποδειχθεί ότι τα μέτρα είναι ανεπαρκή».
Κάπως έτσι η «ναυαρχίδα» των αγο­ρών, στο κεντρικό της άρθρο, προσδιορίζει την περαιτέρω πορεία της συγκυβέρνησης:
◆ Ήδη γνωρίζουμε ότι θα συντρίψει τις συντάξεις και τα εφάπαξ.
◆ Ήδη γνωρίζουμε ότι θα μειώσει το«κράτος»κατά το ένα τρίτο κλεί­νοντας οργανισμούς και απολύοντας, προκειμένου να καλύψει τις 15.000 απολύσεις που ορίζει η τρόικα για φέ­τος και τη συνολική μείωση των δημο­σίων υπαλλήλων κατά 150.000 έως το 2015.
◆ Τώρα, πρώτα μαθαίνουμε από τους «Financial Times» και ύστερα γίνεται είδηση στην Ελλάδα ότι η ήδη παρα­παίουσα Υγεία θα υποστεί κι άλλες μεγάλες περικοπές.
◆ Ακόμη μαθαίνουμε ότι, παρόλο που η κυβέρνηση αρνείται επισήμως ότι θα λάβει νέα μέτρα μέσα στο 2012, θα υποκύψειστη δεδηλωμένη απαί­τηση της τρόικας για νέες μειώσεις στους μισθούς, και μάλιστα «σημαντι­κές», ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα. Αρκεί τα μέτρα των 11,5 δισ. να απο­δειχθούν... ανεπαρκή. Κάτι που είναι απολύτως βέβαιο ότι θα συμβεί αμέ­σως μόλις ληφθούν, και μάλιστα με τη σφραγίδα της έκθεσης της τρόικας...
Σε ποιο περιβάλλον όμως θα έλθει αυτό το τσουνάμι των περικοπών σε όλα τα επίπεδα;

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Οι "από 'δω" κι οι "από κει"...

τοίχο-τοίχο...



Ας μη γελιόμαστε, ο νέος ελληνικός διχασμός έχει συντελεστεί πλέον.
Είναι φανερό σε κάθε είδηση μεγάλη ή μικρή, σε κάθε γεγονός σημαντικό ή ασήμαντο.
Τα νεύρα είναι τεντωμένα τσίτα και η κατάσταση εκρηκτική.

Μόνο που ο νέος Διχασμός έχει ένα πολύ διαφορετικό κεντρικό χαρακτηριστικό σε σχέση με τους προηγούμενους.
Παλιά υπήρχαν συγκεκριμένα ξεκάθαρα δίπολα γύρω από πρόσωπα ή κόμματα τα οποία και πλακώνονταν μεταξύ τους, με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας από τον έναν ή τον άλλον πόλο.

Κλεφταρματωλοί- Φαναριώτες
Αρχαϊστές- Δημοτικιστές
Τρικουπικοί- Δηλιγιαννικοί
Βενιζελικοί- Αντιβενιζελικοί
Βασιλικοί- Αντιβασιλικοί
Αριστεροί- Δεξιοί
Οι μεν πρέσβευαν άσπρο, οι δε μαύρο. Ξεκάθαρα.

Τώρα πια το πράγμα έχει ξεφύγει προς άλλα μονοπάτια.
Δεν τσακώνονται κάποιοι με κάποιους για κάτι συγκεκριμένο.
Αλλά οι μισοί με τους άλλους μισούς για οτιδήποτε.
Και πάνω σ' αυτό το οτιδήποτε χτίζονται ευκαιριακές συμμαχίες
Και σχηματίζονται τα στρατόπεδα κάθε φορά.
Και για κάθε ζήτημα, η τράπουλα ανακατεύεται και αλλάζουν οι εκάστοτε "μισοί" της μίας και της άλλης πλευράς.

Υπάρχουν πάντα δυο στρατόπεδα:
Οι "από 'δω" κι οι "από κει".

Οτιδήποτε κι αν συμβαίνει.


Συμβαίνει Μνημόνιο;
Οι μισοί το βρίσκουν από αναγκαίο κακό έως και ευλογία, ενώ οι άλλοι μισοί από απλώς άδικο έως εγχειρίδιο της απόλυτης καταστροφής.
Οι πρώτοι μισοί λοιπόν κατηγορούν τους δεύτερους ότι υποστηρίζουν κερδοσκοπικά συμφέροντα, συντεχνίες, συνωμοσιολόγους και δημαγωγούς ενώ οι δεύτεοι κατηγορούν τους πρώτους ότι υποστηρίζουν πιστοποιημένα λαμόγια, εθελόδουλους γλείφτες και προδότες.
Στο μυαλό και των δύο, "η Κόλαση είναι οι άλλοι".

Συμβαίνει Μεταναστευτικό;
Οι μεν βρίζουν Θεούς και Δαίμονες και απαιτούν να τους ρίξουν (οι υπόλοιποι) στη θάλασσα, να ξεβρωμίσει ο τόπος και να καθαρίσει το πανάρχαιο DNA μας, ενώ οι δε ζητούν να γίνουμε όλος ο κόσμος μια αγκαλιά, να τείνουμε το χέρι σε κάθε κατατρεγμένο και να προσφέρουμε τα αγαθά του Ξένιου Διός.
Οι μεν αποκαλούν τους δε εθνομηδενιστές, ενώ οι δε τους μεν πατριδοκάπηλους.

Συμβαίνει Χαλυβουργική;
Οι μισοί εις το όνομα του δικαιώματος στην εργασία υποστηρίζουν την εργοδοσία και καταγγέλλουν τους απεργούς ως όργανα των "αριστερών που κλείνουν τις επιχειρήσεις", και οι άλλοι μισοί καταγγέλλουν την Κυβέρνηση και την εργοδοσία για αντιλαικά μέτρα και άγρια καταστολή, ζητώντας την παρέμβασή της για να επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι.
Οι πρώτοι μισοί κατηγορούν τους δεύτερους ότι μ' αυτά που κάνουν διαλύουν την οικονομία και την υγιή επιχειρηματικότητα, ενώ οι δεύτεροι κατηγορούν τους πρώτους ότι με την ανοχή τους στον εργασιακό Μεσαίωνα δίνουν πάτημα σ' αυτούς που σχεδιάζουν την πλήρη κινεζοποίηση του εργατικού δυναμικού.
Συμβαίνει Δημόσιο;
Οι μισοί κατηγορούν τους άλλους μισούς ότι "μαζί τα φάγανε" και ότι ανέχονται τα σκάνδαλα στο Δημόσιο Τομέα, επειδή είναι κωλοέλληνες, ότι υποστηρίζουν συντεχνίες και καταλήγουν στην ιδιωτικοποίηση των πάντων, ενώ οι δεύτεροι μισοί κατηγορούν τους πρώτους ότι τσιμπάνε στην προπαγάνδα των ΜΜΕ που επιθυμούν τις ιδιωτικοποιήσεις και ισχυρίζονται ότι "δεν τα φάγανε μαζί" και ότι πρόκειται για συστημικά συμπτώματα.
Οι πρώτοι στοχοποιούν τους δεύτερους κατηγορώντας τους ότι είναι απ' αυτούς που πάντα ονειρεύονταν "να τα ξύνουν στο Δημόσιο", ενώ οι δεύτεροι κατηγορούν τους πρώτους ως πρόβατα των καναλαρχών και τους εξηγούν ότι το Δημόσιο στην Ελλάδα δεν είναι τόσο μεγάλο όσο λένε.

Συμβαίνει Μποζόνιο;
Οι μεν αποδέχονται τυφλά ό,τι λέει η επιστήμη από πάθος να "την πουν" στην Εκκλησία και είναι διατεθειμένοι να υιοθετήσουν οτιδήποτε υλιστικό, ενώ οι δε αποδέχονται τυφλά ό,τι πει ο Σεραφείμ, βλέπουν Σατανάδες πίσω απ' τις επιστημονικές ρόμπες και απαιτούν απ' το Σωματίδιο του Higgs (του... Θεού) να πάρει τα πόδια του να πάει να τους μιλήσει, για να αποδείξει την ύπαρξή του.
Οι μεν αποκαλούν τους δε θεούσες και οι δε τους μεν άθεους.

Συμβαίνει... Βούλα;
Οι μεν βρίσκουν αθώο ένα ρατσιστικό αστείο μιας αθλήτριας που αθώα αναδημοσιεύει συχνότατα τα tweets του Κασιδιάρη, επικαλούμενοι φυσικά την ελευθερία του λόγου που τόσο εκτιμούν, ενώ οι δε δε γέλασαν και ιδιαίτερα με το ανέκδοτό της και επικαλούνται τις αξίες του Ολυμπισμού, τις οποίες ταυτόχρονα θεωρούν εξαφανισμένες απ' τη σημερινή εκδοχή των Αγώνων.
Το τι λέγεται ανάμεσα στους μεν και στους δε είναι προφανές.
Κάνετε μια βόλτα σε οποιοδήποτε σάιτ έχει αναφορά στο ζήτημα και θα δείτε τι προσπαπτουν οι μεν στους δε.
"Φασίστες" οι μεν, "Προδότες" οι δε.

Συμβαίνει χαστούκι Κασιδιάρη;
Ζημιές σε διαδηλώσεις;
Αστυνομική βία;
Ευρώ;
Εκλογές;

Συνεχώς οι δύο πλευρές αλληλοκατηγορούνται για τα έσχατα των αδικημάτων.
Και πάντα η Κόλαση είναι οι άλλοι.
Και το σχολικό σύνθημα "οι από 'δω γαμάνε τους από κει" αποκτά πλέον άλλο νόημα...
Όποιοι κι αν είναι κάθε φορά οι από 'δω κι οι από κει.



Το χειρότερο, όμως, ξέρετε ποιο είναι;
Ότι σ' αυτούς τους διαχωρισμούς συμμετέχουμε όλοι μας και παίρνουμε τη μία θέση ή την άλλη και λόγω των γενικώς τεντωμένων νεύρων καταλήγουμε να ανταλλάσσουμε βαριές εκφράσεις με τους υποστηρικτές της άλλης άποψης.

Όχι, δεν υποκρίνομαι τον "ψύχραιμο".
Κι εγώ παίρνω θέση και τελικά διαπιστώνω ότι, αν και αναγνωρίζω την παγίδα, τελικά πέφτω σ' αυτήν!

Αυτός ο ιδιότυπος θεματικός διχασμός είχε δείξει τα πρώτα του δόντια τον καιρό των ταυτοτήτων του Χριστόδουλου, αλλά μετά σίγησε και νομίσαμε πως ξεμπερδέψαμε.

Στα χρόνια της Χρεωκοπίας όμως, βγαίνουν στην επιφάνεια όλα όσα θάβαμε τόσα χρόνια.
Όλα όσα -πάντοτε ως φαίνεται- μας χώριζαν, αλλά υπό το καθεστώς της όποιας ευμάρειας, κρύβονταν καλά κάτω απ' το χαλί.
Ο εθνικός διχασμός έχει συντελεστεί και απλούστατα είναι θέμα χρόνου να αφήσει πίσω του τις λεκτικές αντιδικίες (φυσικές ή διαδικτυακές) και να εκφραστεί και εμπράκτως.
Μια σπίθα αρκεί για να ξεσπάσει η φωτιά.
Ή το κατάλληλο θέμα που θα μας βγάλει στα κάγκελα.
Τα μαχαίρια είναι στα δόντια.
Απ' τη μια οι "από 'δω" κι απ' την άλλη οι "από κει".

Η άμεση υποτίμηση του ευρώ θα μπορούσε να σώσει την Ισπανία...

περγάδι...
Ο Μάρτιν Φελντστάιν του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ στην εφημερίδα Φαινάνσιαλ Τάιμς βλέπει τη λύση της κρίσης στην ευρωζώνη, να δίνεται από τις ίδιες τις αγορές, με έντονη πτώση του ευρώ στην αγορά ξένου συναλλάγματος.
Σε  άρθρο του στους Φαινάνσιαλ Τάιμς, ο οικονομολόγος του Χάρβαρντ Μάρτιν Φελντστάιν αναζητεί πιθανές λύσεις  για τη νέα  κρίση στην ευρωζώνη.

Τώρα που αξιωματούχοι, πολιτικοί και η κοινή γνώμη μιλούν πλέον ανοιχτά για μια πιθανή κατάρρευση του ευρώ, το επιτόκιο του ισπανικού χρέους βρίσκεται εκτός ελέγχου και της Ιταλία φαίνεται να το ακολουθεί με γλήγορο βηματισμό, η ίδια η Γερμανία αντιμετωπίζει τον κίνδυνο μόλυνσης και παρά το ότι όλες οι σύνοδοι κορυφής των ευρωπαίων ηγετών εξακολουθούν να κλείνουν με αισιόδοξα ανακοινωθέντα, αλλά χωρίς καμία πραγματική ουσία, ακριβώς τώρα μια αποφασιστική απάντηση, κατά τον Φελντστάιν, θα μπορούσε να έλθει από τις ίδιες τις χρηματοπιστωτικές αγορές:
Η αποδυνάμωση της αξίας του ευρώ είναι το κλειδί για την επιβίωση της ευρωζώνης.
Το ευρώ υποχώρησε τον τελευταίο χρόνο κατά 15% συγκριτικά με το δολάριο (από $1,44 κάτω από $1,21). Εάν υποχωρήσει περαιτέρω κατά 15%, τότε θα πλησιάσει σε ισοτιμία 1 προς 1 έναντι του δολαρίου, ενώ θα εξακολουθεί να είναι υψηλότερα κατά 20% από το ιστορικό χαμηλό των 84 σεντς.

Η αποδυνάμωσή του θα μειώσει τις τιμές των ευρωπαϊκών εξαγωγών και θα αυξήσει το κόστος των εισαγωγών, μειώνοντας ή εκμηδενίζοντας τα ελλείμματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, καθώς σχεδόν το ήμισυ του εμπορίου τους διεξάγεται σε χώρες εκτός ευρωζώνης.
Το αδύναμο ευρώ θα ενισχύσει επίσης τις καθαρές εξαγωγές της Γερμανίας, θα αυξήσει τους γερμανικούς μισθούς και θα μειώσει τις εμπορικές ανισορροπίες εντός της ευρωζώνης .


Ο Φελντστάιν διαβεβαιώνει ότι αξιωματούχοι και εμπειρογνώμονες της ευρωζώνης με τους οποίους ήρθε σε επαφή όλοι τους συμφωνούν ότι η μείωση του ευρώ έναντι του δολαρίου θα ήταν ένα στοιχείο μεγάλης σημασίας για την επιβίωση του ενιαίου νομίσματος. Λέει ο Φελντστάιν:

Η συνεχιζόμενη μείωση της αξίας του ευρώ δείχνει την αντίληψη των αγορών ότι το ευρώ πρέπει να υποχωρήσει, ειδάλλως η ευρωζώνη θα καταρρεύσει. Οι επενδυτές, άλλωστε, γνωρίζουν πόσο απότομα μπορεί να πέσει ένα νόμισμα: το 2008 το ευρώ υποχώρησε κατά 30% έναντι του δολαρίου μέσα σε έναν χρόνο και κατά 25% έναντι της βρετανικής στερλίνας, μέσα σε έξι μήνες.

Η υποχώρησή του, κατά συνέπεια, μπορεί να συμβεί και χωρίς να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη δράση από την ΕΚΤ. Εάν, όμως, η ΕΚΤ προχωρήσει σε περαιτέρω χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής, τότε θα υπάρξει επιτάχυνση των διαδικασιών κατάρρευσης.


Ποιά θα ήταν όμως,η αντίδραση των ΗΠΑ; Ο Φελντστάιν πιστεύει ότι η βελτίωση του εμπορικού ισοζυγίου της ευρωζώνης θα έχει αρνητική επίδραση στις αμερικανικές εξαγωγές, αλλά με ένα σχετικά μικρό αντίκτυπο, επειδή το εμπόριο των ΗΠΑ με τις χώρες της ευρωζώνης αντιστοιχεί σε λιγότερο από το 5 τοις εκατό του ΑΕΠ των ΗΠΑ. Επιπλέον:
 
“ Δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιμένει κανείς ότι θα υπάρξει πολιτική αντίδραση από την Ουάσιγκτον για τη στήριξη του ενιαίου νομίσματος.
Οι ΗΠΑ, άλλωστε, δεν συνηθίζουν να παρεμβαίνουν στην αγορά συναλλάγματος και τα επιτόκια είναι ήδη τόσο χαμηλά ώστε μεγαλύτερη μείωση θα ήταν απίθανη ακόμη και εάν το ήθελε η
Fed
. Επιπλέον, τόσο ο πρόεδρος Barack Obama όσο και ο πρόεδρος της Fed, Ben Bernanke, τόνισαν προσφάτως τον κίνδυνο που εγκυμονεί για τις ΗΠΑ η ενδεχόμενη κατάρρευση της ευρωζώνης “.

Ο Μάρτιν Φελντστάιν υπήρξε πάντα ένας σκεπτικιστής: άλλαξε άποψη; Στην πραγματικότητα, όχι.

“ Πιστεύω, τώρα, όπως και πριν από 20 χρόνια, ότι η επιβολή ενός ενιαίου νομίσματος σε μία ετερογενή ομάδα χωρών είναι λάθος. Η Ευρώπη δεν έχει τη γεωγραφική κινητικότητα και τους αυτοματισμούς μεταφοράς πόρων από τα πλούσια στα φτωχά κράτη, που δίνουν τη δυνατότητα στα ομόσπονδα κράτη των ΗΠΑ να έχουν ένα ενιαίο νόμισμα. Ενώ, όμως, η δημιουργία της ευρωζώνης ήταν ένα οικονομικό λάθος, το να διαλυθεί τώρα θα ήταν πολύ επιζήμιο για κυβερνήσεις, επενδυτές και πολίτες.

Ακόμη κι αν σωθεί η ευρωζώνη, πάντως, θα πρέπει να αντιμετωπίσει το δομικό πρόβλημα του ενιαίου νομίσματος: μια ακατάλληλη νομισματική πολιτική σε διαφορετικές χώρες και διαφορετικές συνθήκες. Τα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει τώρα η ευρωζώνη, όμως, μπορεί να αντιμετωπιστούν. Οι αγορές ομολόγων θα αποτρέψουν τον υπερβολικό δανεισμό των κυβερνήσεων και του ιδιωτικού τομέα, που καταγράφηκε την προηγούμενη δεκαετία. Και οι χώρες της περιφέρειας έχουν αρχίσει να κάνουν τα απαραίτητα μεταρρυθμιστικά βήματα, που θα μειώσουν τις διαφορές στην παραγωγικότητα και στο κόστος ανά μονάδα εργασίας
“.
Εν ολίγοις, σύμφωνα με τον Φελντστάιν, αφού υπάρχει το ευρώ, αξίζει να κάνουμε μια προσπάθεια και να το κρατήσουμε.

Μένει να δούμε πώς οι αγορές χωρίς νέους κατάλληλους κανόνες, θα εμποδίσουν τα κεφάλαια να επωφεληθούν από αρμπιτράζ (διαδικασία εξασφάλισης υψηλότερου κέρδους χωρίς την ταυτόχρονη ανάληψη μεγαλύτερου κινδύνου)στις αποδόσεις, νέες φούσκες και νέα υπερβολικά χρέη.

Επίσης, μένει να δούμε αν οι “ μεταρρυθμίσεις“ θα καταφέρουν να μειώσουν επαρκώς τις μεγάλες ανισότητες στην παραγωγικότητα και το κόστος εργασίας που αυξήθηκαν τα τελευταία χρόνια στο εσωτερικό της ευρωζώνης.

Ο συγγραφέας είναι καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ

Η σφαγή του Δράμαλη...

Στη Χώρα της Λήθης...

Έχει γίνει χαμός στο διαδίκτυο από τη στιγμή που ένα μέλος της ολυμπιακής μας ομάδας ανήρτησε το βλακώδες ρατσιστικό σχόλιο «Με τόσους Αφρικανούς στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα κουνούπια του Δυτικού Νείλου θα τρώνε σπιτικό φαγητό»: χιλιάδες χρήστες κοινωνικών δικτύων, σχολιαστές ηλεκτρονικών εφημερίδων και δημοσιογράφοι έγραψαν το μακρύ τους και το κοντό τους.
Μερικοί σχολίασαν με χιούμορ, οι συνήθεις μισογύνηδες και κομπλεξικοί έβρισαν χυδαία την κοπέλα, κάποιοι την υποστήριξαν υστερόβουλα, και οι πιο φαιδροί πλακώθηκαν μεταξύ τους!
Ορισμένοι θεώρησαν τη διαγραφή της Βούλας Παπαχρήστου ως αντιπερισπασμό της κυβέρνησης, για να μας αποσπάσει την προσοχή από τα νέα χαράτσια. Άλλοι την αποκάλεσαν υποκριτική (εδώ και εδώ). Γνωρίζουμε, άλλωστε, καλά και το... ιδεώδες του Ολυμπισμού της ντόπας και τα υψηλά ιδανικά της ΔΗ.ΜΑΡ.
Όσο για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ας μην διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους: εκείνος ο μίζερος νόμος Ραγκούση για την απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών είναι ήδη στο στόχαστρό τους. Για να μην μιλήσουμε για την άνευ όρων παράδοση της μισής αστυνομίας στο ιδεώδες του... νεο Ναζισμού!
Βλέπω, όμως, την πιο πάνω φωτογραφία και αναρωτιέμαι:
-Γιατί ένα κορίτσι που έχει αφιερώσει τη ζωή του στον πρωταθλητισμό (με ντόπα ή χωρίς) ανεβάζει στο tweeter ένα ρατσιστικό σχόλιο; Δεν συναγωνίστηκε ποτέ με κοπέλες άλλων ηπείρων; Δεν συγκατοίκησε μαζί τους; Κι αν ναι, γιατί χαχανίζει με τέτοια "αστειάκια"; Υποτίθεται ότι ρατσισμός είναι ο φόβος προς το "άλλο", το άγνωστο. Θα γελούσε ποτέ αν κορόιδευαν τους φίλους της;
-Γιατί ένα κορίτσι τόσο όμορφο έβαψε το μαλλί σκανδιναβικό ξανθό; Για να μην δείχνει τη μεσογειακή καταγωγή του; Ντρέπεται για αυτήν;
και τέλος,
-Γιατί ένα κορίτσι και γενικά μια οποιαδήποτε γυναίκα ενστερνίζεται τις απόψεις ενός κασιδιάρη; Δεν γνωρίζει ότι η συμμορία αυτή είναι βαθιά μισογύνικη;
Φοβάμαι ότι το κορίτσι αυτό, αδέλφια, είναι ένα δείγμα τυπικό της τρικυμίας που επικρατεί στα κρανία πολλών νέων σήμερα. Που ανατράφηκαν από τα πιο φτηνιάρικα τηλεοπτικά προϊόντα, τελείωσαν τσάτρα πάτρα ένα σχολείο χωρίς απαιτήσεις και χωρίς γνώσεις, βλέπουν γύρω τους ανόητους και χυδαίους μεσήλικες, κομπλάρουν απέναντι στους άλλους Ευρωπαίους και δεν ονειρεύονται τίποτε, διότι δεν ξέρουν κάτι καλύτερο  Κάπου κάπου είναι ευχαριστημένοι αν βρουν κάποιους πιο κακομοίρηδες, για να βγάλουν το άχτι τους.
Φοβάμαι ότι μεγάλο μέρος αυτής της γενιάς το έχασε η Αριστερά. Με δική της υπαιτιότητα. Όσο σφάζονταν μεταξύ τους τα διάφορα κόμματα και κομματάκια της, κάποιοι καπάτσοι προλείαιναν το έδαφος. Αυτά τα παιδιά βρίσκουν cool τους κασιδιάρηδες και τους καιάδες. Δεν τους απωθεί η γελοία φιγούρα του Μιχαλολιάκου ούτε της συμβίας του. Νομίζουν πως πρόκειται για κάτι ανάλαφρο, μια παιδική χαρά μέσα στη Βουλή των σοβαροφανών, που τους στέρησαν το μέλλον.
Προτού ο ΣΥΡΙΖΑ εγκρίνει την απόφαση αποκλεισμού της Παπαχρήστου, πιστεύω πως θα έπρεπε να πει δυο κουβέντες για το φλερτ της ΝΔ με τους φασίστες και για την κωλυσιεργία του ΠΑΣΟΚ όσον αφορά την ιθαγένεια και το γελοίο "δίκαιο του αίματος". Το αθλητικό ιδεώδες δεν αρκεί για να εμπνεύσει τους νέους, κύριε Κουράκη μου. Στην παραδόπιστη κοινωνία μας δεν υπάρχουν ιδεώδη. Μόνο χρήμα και εξουσία. Αυτά εξωραΐζουν και εξαγοράζουν σχεδόν τα πάντα.
Τώρα που το σκέφτομαι, θα είχε πολύ γέλιο αν κάναμε όλοι οι Έλληνες εξέταση DNΑ. Έτσι, για να δούμε πόσοι είμαστε απόγονοι του κυρίου που αναφέρω στον τίτλο!

Ανθρωποι από χρήμα...

kathimerini.gr...
του Παντελη Μπουκαλα
Είναι ένα «Απλοϊκό τραγούδι» του Λόρκα, όπως το είχε τιτλοδοτήσει ο ίδιος. «Απλοϊκό», ναι, πάντως τους τέσσερις πρώτους στίχους θα τους ζήλευε ο Μπρεχτ, και ίσως να ’χαν θέση σε κάποιο δράμα του Σαίξπηρ, λ.χ. στον «Εμπορο της Βενετίας». «Μαμά, / θα ’θελα να ’μουν από χρήμα. // Γιε μου, / θα κρύωνες πολύ»: Αυτοί είναι οι στίχοι του Ισπανού ποιητή (μεταφρασμένοι από τον Φ. Ηλιάδη), που μεμιάς ζωγραφίζουν ολόκληρο κόσμο.
Από τη μια το πιτσιρίκι, που όπως συμβαίνει με όλα τα πιτσιρίκια της υφηλίου (όχι, ψέματα, της «αναπτυγμένης» μόνο υφηλίου, γιατί σε μεγάλα τμήματά της τα παιδιά δεν προλαβαίνουν να μεγαλώσουν), ήρθε η στιγμή ν’ απαντήσει τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Θαμπωμένο από τα ωραία ζεστά σπίτια, τα ωραία ζεστά ρούχα και τα όμορφα παιχνίδια των συνομηλίκων του, που είναι σαν κι αυτόν πλην όχι ακριβώς σαν κι αυτόν, απαντά πως θα ’θελε να είναι «από χρήμα». Κι από την άλλη η έμπειρη μάνα. Που κάτι στέρεο πρέπει ν’ αντιτάξει στο όνειρο του γιου της. Του λέει λοιπόν κάτι που θα το νιώσει αμέσως: πως αν ήταν από χρήμα, θα κρύωνε. Κι ας είχε το πιο ζεστό σπίτι του κόσμου και τα πιο ζεστά ρούχα.
Τον Λόρκα τον αγαπούν πολύ στην Ισπανία. Αν έχουν τη συνήθεια να κάνουν σύνθημα τους στίχους των ποιητών (όπως εμείς με το «Αντισταθείτε» του Μιχάλη Κατσαρού, που με τον καιρό ξεχάστηκε πως είναι δική του η προτροπή), δεν το ξέρω. Αν όμως έγραφαν με μεγάλα γράμματα στο πανό τους το «Απλοϊκό τραγούδι» του ποιητή τους, θα ’πρεπε να επινοήσουν και μια δεύτερη ανθρώπινη γλώσσα, μεταφραστική, για να το μεταγλωττίσουν έτσι που να υπάρχει κάποια πιθανότητα να το κατανοήσουν όσοι είναι «από χρήμα». Γιατί υπάρχουν τέτοιοι. Λεγεώνες ολόκληρες. Και δεν πρόκειται για τους συνήθεις, με τα εργοστάσια, τα καράβια, τα τσιφλίκια, τις καταθέσεις. Αυτοί εξακολουθούν να έρχονται από έναν κόσμο αναγνωρίσιμο, άρα στοιχειωδώς ελέγξιμο.
Πρόκειται για το νέο υβριδικό είδος που, ανθρωπομορφιστές όπως είμαστε, του αποδίδουμε ονόματα όπως «επενδυτές» ή «χρηματιστές» και παρατσούκλια όπως «γιάπηδες» για να το εντάξουμε κάπου, σε ένα σύστημα οικείων σημείων, μήπως το κατανοήσουμε. Είναι άνθρωποι από χρήμα όχι επειδή το χρήμα ρέει στις φλέβες τους αντί για αίμα. Οχι. Αλλο πράμα φαντάστηκε ο Λόρκα, άλλο θηρίο: Εναν νέου τύπου κένταυρο, δέκα φορές πιο αλλόκοτο, μισό άνθρωπο - μισό νόμισμα, που όσο χρήμα κι αν έχει για να το καίει και να ζεσταίνεται, αυτός πάντοτε θα κρυώνει· γιατί στη θέση της καρδιάς είναι το δολάριο, στη θέση του μυαλού το ευρώ, το ένα πνευμόνι γιεν, τ’ άλλο ρούβλι ή γουάν.
Υπάρχουν τέτοιοι χρηματάνθρωποι. Είκοσι από δαύτους αμείβονται με ποσά που θα έφταναν για να ζήσει μια λιμοκτονούσα αφρικανική χώρα. Και δεν προλαβαίνουν να τα χαρούν. Δεν είναι αυτός ο στόχος τους άλλωστε. Η χαρά τους δεν είναι η συσσώρευση χρήματος αλλά η καταστροφή ανθρώπων και χωρών. Και μονόπολι αν έπαιζαν, κάτι θα ’νιωθαν.

κι ενα σχολιο στο αρθρο του κ. Μπουκαλα που μου αρεσε...

Πολύ καλός. Μου θύμισες εκείνο το:
"το ψωμί που φυλάσσεις είναι το ψωμί του πεινασμένου", από κάποιο μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, απ' αυτά που όλα τα σπίτια έχουν στα ράφια τους, μα κανείς πια δεν διαβάζει.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Τα δήθεν μακρά φωνήεντα, ο Σαββόπουλος και η έρευνα του κ…

 Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία...

Το ιστολόγιο, όπως θα ξέρουν οι ταχτικοί αναγνώστες, δεν πολυσυμπαθεί τις αθυρόστομες εκφράσεις· ο σημερινός τίτλος, με μιαν αισχρολογία έστω και αποσιωπημένη, ας θεωρηθεί εξαίρεση. Πάντως, δοκίμασα και άλλους τίτλους και τους απέρριψα· σε κάποια παραλλαγή, είχα στον τίτλο τη Χρυσή Αυγή, που ασφαλώς η αναφορά της είναι πολύ χειρότερη προσβολή της κοσμιότητας και της δημοκρατίας. Το πώς συνδέονται ο Σαββόπουλος και η έρευνα του κώλου (και επικουρικά η Χρυσή Αυγή) με τα μακρά φωνήεντα, είναι το σημερινό μας θέμα, που μπορούμε να το δούμε σαν ένα παρακλάδι της Φωνηεντιάδας, δηλαδή της σκοταδιστικής επίθεσης στη νέα Γραμματική και γενικότερα στις γλωσσικές μεταρρυθμίσεις από το 1976 και μετά που δρομολογήθηκε με αφορμή το καθόλου αθώο άρθρο της δασκάλας από τη Ραφήνα.
Η νέα γραμματική κατηγορήθηκε ότι θέλει να καταργήσει τα γράμματα η και ω, που είναι βέβαια άθλιο ψέμα -απλώς η γραμματική επαναλαμβάνει κάτι που όλες οι προηγούμενες γραμματικές εδώ και δεκαετίες έλεγαν, ότι τα φωνήεντα (οι φωνηεντικοί φθόγγοι δηλαδή) της ελληνικής γλώσσας είναι πέντε: α, ε, ι, ο, ου ή, σωστότερα, [a], [e], [i], [o]. [u]. Αλλά αυτά τα έχουμε ξαναπεί.
Στη σημερινή ελληνική γλώσσα, όπως ξέρει κι ένα παιδί της πρώτης δημοτικού, έχουμε πολλούς τρόπους για να αποδώσουμε τον φθόγγο [ι] ή [i] με το διεθνές φωνητικό αλφάβητο: Τα γράμματα (και συνδυασμοί γραμμάτων) ι, η, υ, ει, οι, υι όλα προφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Ολοφάνερα, οι αρχαίοι δεν τα πρόφεραν έτσι και δεν μπορεί στα διάφορα ιοίην, ιείην, οι υιοί, ποιοίη, ρυοίη που αφθονούν στα αρχαία ελληνικά η προφορά να ήταν η σημερινή. Όπως γράφει ο Ελισσαίος Γιανίδης, από τον οποίο ξεσήκωσα και τα παραδείγματα, «θα ήταν σωστή ασέβεια στην ανώτερη καλαισθησία των ανθρώπων εκείνων, να υποθέσουμε πως μπορούσαν να συνεννοούνται μεταξύ τους λέγοντας ιίι, ιίι, ιίι, και με την απαίτηση πως αυτό το νιαούρισμα έχει δυο και τρεις διαφορετικές έννοιες».
Πράγματι, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μακρά και βραχέα φωνήεντα, δηλαδή κάποιες συλλαβές τους διαρκούσαν περισσότερο από κάποιες άλλες· πρόκειται για τη λεγόμενη προσωδιακή διάκριση. Αυτό δεν υπάρχει στα νέα ελληνικά ή στα ισπανικά, που έχουν μόνο πέντε φωνηεντικούς φθόγγους, υπάρχει όμως στα αγγλικά, τα γαλλικά ή τα γερμανικά -και είναι και μόνιμος παράγοντας που μας δυσκολεύει όταν μαθαίνουμε ξένες γλώσσες. (Πάντως, το σύστημα των πέντε φωνηέντων δεν είναι σπάνιο: το 30% των γλωσσών του κόσμου που έχουν μελετηθεί έχουν πέντε φωνήεντα μόνο).

Πόσα φωνήεντα (φθόγγους) είχαν τα αρχαία ελληνικά; Η ερώτηση είναι κακοβαλμένη. Μπορούμε να την απαντήσουμε μόνο αν περιοριστούμε σε συγκεκριμένη εποχή και σε συγκεκριμένη διάλεκτο. Στην κλασική εποχή και στην αττική διάλεκτο υπήρχαν δώδεκα φωνήεντα (εφτά μακρά και πέντε βραχέα) που αποδίδονταν φυσικά με τα γνωστά μας εφτά γράμματα και με κάποια δίψηφα. Τα γράμματα α, ι και υ απέδιδαν δύο φωνήεντα το καθένα, γι’ αυτό αργότερα ονομάστηκαν, από παρανόηση, δίχρονα.
Οι αρχαίοι, να πούμε παρεμπιπτόντως, είχαν μουσικό τονισμό, ενώ στα νέα ελληνικά έχουμε δυναμικό τονισμό. Αυτό σημαίνει ότι στα αρχαία, οι τονιζόμενες συλλαβές διέφεραν από τις άτονες στο ύψος, όπως οι νότες, ενώ σήμερα η συλλαβή που τονίζεται ακούγεται απλώς πιο δυνατά δηλ. διαφέρει στην ένταση της φωνής.
Η διάκριση μεταξύ μακρών και βραχέων άρχισε να υποχωρεί σταδιακά από τον 3ο αιώνα π.Χ. και χάθηκε εντελώς μέχρι τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες· αυτή η εξέλιξη κλόνισε και το σύστημα τονισμού, με αποτέλεσμα να συντελεστεί, λίγους αιώνες αργότερα, η μετάβαση από τον μουσικό στον δυναμικό τονισμό. Πρόκειται δηλαδή για μετάβαση που έγινε στα χρόνια της Κοινής. Στο τέλος της ελληνιστικής εποχής είχαν μείνει έξι μόνο φωνήεντα (φθόγγοι). Τα πέντε σημερινά και το [y], δηλαδή ένα φωνήεν σαν το γαλλικό u (ή το γερμανικό ü). Το γράμμα υ όπως και το δίψηφο οι προφέρονταν [y], και αυτή η διαφορετική προφορά άντεξε μέχρι τον δέκατο αιώνα περίπου -μετά, χάθηκε το [y] και επικράτησε ο πλήρης γιωτακισμός.
(Δεν είναι στο θέμα μας, αλλά να πούμε παρεμπιπτόντως ότι και η δασεία είχε αρχίσει να χάνεται ήδη από τους προχριστιανικούς αιώνες).
Φυσικά, και σήμερα όταν μιλάμε,  κάποιες συλλαβές έχουν μεγαλύτερη διάρκεια από άλλες, αυτό όμως οφείλεται στον επιτονισμό, στη σειρά των λέξεων στην πρόταση και σε άλλα τέτοια· και για να το καταλάβουμε, μπορούμε να σκεφτούμε τις φράσεις:
Ψάχνω τον Κώστα
Τον Κώστα ψάχνω
Στη δεύτερη περίπτωση, η συλλαβή «Κώ» τονίζεται περισσότερο.
Για να αντιγράψω έναν γλωσσολόγο που δεν μπορεί να θεωρηθεί ακραίος, τον Γ. Μπαμπινιώτη, από το τέλος της ελληνιστικής εποχής «τα φωνήεντα της ελληνικής είναι, από πλευράς ποσότητας/διάρκειας ισόχρονα (δεν υπάρχουν μακρά και βραχέα φωνήεντα, πλην μιας ελάχιστα αυξημένης διάρκειας που επιφέρει φωνητικά η ύπαρξη τόνου στο φωνήεν)». Το ίδιο είχε πει πολύ νωρίτερα ο πατέρας της ελληνικής γλωσσολογίας, ο Γ. Χατζιδάκις. Αντιγράφω από τα “Μεσαιωνικά και νέα ελληνικά” (τόμ. Ι, σελ. 202): “Είναι πασίγνωστον γεγονός ότι η φωνητική τής ελληνικής γλώσσης κατά την δ΄ και ε΄ μ.X. εκατονταετηρίδα τοσούτον είχεν αλλοιωθή και απομακρυνθή από της αρχαίας και τοιαύτη τις είχε καταστή, ώστε, εξαιρουμένου του υ και του οι, ανάγκη να υποτεθή σφόδρα ομοία τή ημετέρα σήμερον. [...] εν τή αρχαία γλώσση υπήρχον μακρά και βραχέα φωνήεντα, εν δε τή νέα γλώσση ούτε μακρά ούτε βραχέα, αλλά πάντα ισόχρονα”. Αυτά τα γράφει ο Χατζιδάκις, μέγας αντίπαλος της δημοτικής, ο οποίος είχε κατηγορήσει τα εξαίσια Ψηλά βουνά και τα άλλα αναγνωστικά της μεταρρύθμισης του 1917 ότι επιχειρούν να προσηλυτίσουν τους μαθητές “εις τας νέας μπολσεβικικάς θεωρίας”. Κι όμως γράφει: ούτε μακρά, ούτε βραχέα φωνήεντα υπάρχουν, αλλά όλα είναι ισόχρονα.
Αυτά τα πράγματα είναι αλήθειες τόσο εδραιωμένες όσο και ότι η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Κι όμως, μερικοί φωνηεντοκάπηλοι (εννοώ αυτούς που επιτέθηκαν στη νέα Γραμματική επειδή τάχα καταργεί φωνήεντα) έφτασαν στο σημείο να αμφισβητήσουν το αυτονόητο, να διαψεύσουν τον Χατζιδάκι και όλους τους γλωσσολόγους, ότι δηλαδή στα νέα ελληνικά δεν υπάρχει διάκριση μακρών και βραχέων φωνηέντων.
Είχε βέβαια προηγηθεί ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο οποίος στην ημερίδα για τη γλώσσα που διοργάνωσε το 1985 το ΚΚΕ εσωτ. στον Μίλωνα είχε ισχυριστεί ότι οι παλμογράφοι του αποκάλυψαν τη διαφορά ανάμεσα σε μακρές και βραχείες συλλαβές. Βέβαια, όταν ρωτήθηκε από τους συνέδρους τι καταλαβαίνει από την εκφώνηση  /omos/: τον αντιθετικό σύνδεσμο «όμως» ή το μέρος του σώματος «ώμος», απάντησε πως «η μουσική έχει σχέση με ό,τι έπεται και ό,τι προηγείται» -δηλαδή με τα συμφραζόμενα, οπότε πάνε περίπατο και τα μακρά και τα βραχέα. Για μια κριτική της ομιλίας του Σαββόπουλου γραμμένη τότε από τον Γιάννη Χάρη, δείτε εδώ.
Αργότερα, ο Σαββόπουλος επανέλαβε τα ίδια άκυρα επιχειρήματα σε άλλες ομιλίες ή κείμενά του. Τώρα που ξέσπασε η Φωνηεντιάδα, κάμποσοι θυμήθηκαν τις κωμικές θέσεις του Σαββόπουλου και τις επικαλέστηκαν υποστηρίζοντας ότι αλλιώς προφέρεται το γράμμα /η/ και αλλιώς το /ι/.
Την ίδια θέση εκφράζει ο γνωστός Κασιδιάρης της Χρυσής Αυγής, σε ερώτησή του προς τον Υπουργό Παιδείας (δεν βάζω λινκ, μυρίζει άσχημα): Διαβάζοντας το εν λόγω βιβλίο, διαπιστώσαμε ότι στη σελ. 36 αναφέρεται ότι τα φωνήεντα της ελληνικής γλώσσας είναι πέντε και συγκεκριμένα τα (α),(ε),(ι),(ο),(ου), ενώ τα γράμματα (η),(υ) και (ω) παραλείπονται με το σκεπτικό ότι δεν παριστούν ξεχωριστό φθόγγο (γλωσσικό ήχο, φώνημα), αλλά η εκφορά τους ταυτίζεται με εκείνη του γράμματος ιώτα (ι) και του γράμματος όμικρον (ο) αντιστοίχως. Βεβαίως, η άποψη αυτή δεν επιβεβαιώνεται από τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα, καθώς έχει διαπιστωθεί ότι κατά την εκφορά του προφορικού λόγου το διάγραμμα της ηχογράφησης καθενός από τα παραπάνω γράμματα μέσα στα πλαίσια ολοκληρωμένων προτάσεων είναι εντελώς διαφορετικό. Θα προσέξατε ότι ο κασιδιάρης είναι πονηρός κι έτσι μιλάει για “εκφορά … στα πλαίσια ολοκληρωμένων προτάσεων”, ώστε να μπορεί, με τον επιτονισμό, να θολώσει τα νερά.
Και από χτες, στα ελληνοκεντρικά ιστολόγια προστέθηκε, με εικόνα, η επιστημονική τεκμηρίωση την οποία επικαλέστηκε ο Κασιδιάρης -εικονογραφήθηκαν, μπορούμε να πούμε, οι παλμογράφοι του Σαββόπουλου. Πρόκειται για αυτό που χαρακτήρισα έρευνα του κώλου, όχι κάνοντας υπαινιγμό στην ποιότητά της αλλά επειδή ο… ερευνητής διάλεξε σαν λέξη-παράδειγμα της διαφοράς μακρών και βραχέων τη λ. κώλος. Εκφώνησε λοιπόν τη λέξη μπροστά στο κατάλληλο εργαλείο και πήρε το διάγραμμα που βλέπουμε αριστερά, και κατόπιν τούτου δήλωσε αγέρωχα: Η συζήτηση τελείωσε για μένα! Το άρθρο αυτό στη συνέχεια αναδημοσιεύτηκε με θριαμβολογίες σε καμιά εκατοστή ελληνοκεντρικά ιστολόγια (πάντως το πρωτότυπο είναι εδώ) με τον μετριόφρονα τίτλο “Eπεξεργασία σήματος ήχου εναντίον Νέας Ελληνικής Γραμματικής του Δημοτικου, σημειώσατε 1-0″.
Μόνο που το γκολ ήταν οφσάιντ. Αν διαβάσατε τα παραπάνω, θα καταλάβατε φυσικά ότι η διαφορά στη διάρκεια της συλλαβής δεν οφείλεται στο ότι το ωμέγα προφέρεται μακρό αλλά στο ότι πρόκειται για τονιζόμενη συλλαβή. Άλλωστε, πάρα πολλοί γράφουν «κόλος» (οι γκουγκλιές του “κόλος” είναι ελάχιστα λιγότερες απο του “κώλος”) -λέτε αυτοί να το προφέρουν διαφορετικά; (Κι αν πράγματι το ω προφέρεται διαφορετικά από το ο και το η από το ι, γιατί τάχα να υπάρχουν ορθογραφικές παραλλαγές σαν το κώλος/κόλος;)
Αλλά ας παίξουμε κι εμείς το παιχνίδι με τους παλμογράφους. Επειδή εγώ τέτοιο σύνεργο δεν έχω, παρακάλεσα τον Σπύρο Αρμοστή, γλωσσολόγο-ερευνητή στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, που μάλιστα είναι ένας από τους 140 γλωσσολόγους που υπέγραψαν τη διακήρυξη, να εκφωνήσει τις εξής λέξεις: κώλος, πόλος, όλως και να μου στείλει τα αντίστοιχα διαγράμματα.

Όπως βλέπετε, το πρώτο διάγραμμα, της λ. κώλος, έχει μορφή παρόμοια με αυτήν που έδωσε ο ερευνητής πιο πάνω, με την πρώτη συλλαβή να διαρκεί περισσότερο από τη δεύτερη.
Το διάγραμμα αποτελείται από δύο πεδία: το πάνω είναι η κυματομορφή (δηλαδή οι διακυμάνσεις στην πίεση του αέρα σε ένα δεδομένο σημείο ως προς τον χρόνο) και το κάτω το φασματογράφημα (δηλαδή η συγκέντρωση ακουστικής ενέργειας στις διάφορες συχνότητες του ακουστικού σήματος και πάλι ως προς τον χρόνο).
Στο δεύτερο όμως διάγραμμα, της λέξης «πόλος», παρατηρούμε ότι, όπως περιμέναμε, η πρώτη, τονιζόμενη, συλλαβή επίσης διαρκεί περισσότερο, παρόλο που «θα έπρεπε» αν όντως ήταν βραχεία, να διαρκεί λιγότερο.

Και στο τρίτο διάγραμμα, της λέξης «όλως», και πάλι η πρώτη συλλαβή διαρκεί περισσότερο από τη δεύτερη, παρόλο που η πρώτη (υποτίθεται ότι) είναι βραχεία και η δεύτερη (ω φρίκη!) μακρά.

Άρα; Άρα,  με το μικρό μας τεστ επιβεβαιώσαμε αυτό που ανέκαθεν λέγανε και δεν έχουν πάψει να λένε όλοι οι γλωσσολόγοι, από τον υπερσυντηρητικό Γ. Χατζιδάκι και τον συντηρητικό Γ. Μπαμπινιώτη ίσαμε τους πιο αδιάλλακτους δημοτικιστές, ότι δηλαδή στα σημερινά ελληνικά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ διάκριση ανάμεσα σε μακρά και βραχέα, ότι το ωμέγα προφέρεται ακριβώς όπως και το όμικρον, ό,τι και να λέει ο Σαββόπουλος, ό,τι και να κρώζουν οι χρυσαυγίτες, ό,τι και να δείχνουν οι έρευνες του κώλου. Γι’ αυτό άλλωστε δεν έχει και κανένα νόημα στα σημερινά ελληνικά η περισπωμένη και γι’ αυτό τραβάνε τα μαλλιά τους οι επιμελητές των λιγοστών εκδοτικών οίκων που τυπώνουν ακόμα πολυτονικό, κάθε φορά που έχουν να τονίσουν μια καινούργια λέξη: παίρνει τάχα οξεία ή περισπωμένη ο μπαγασάκος;
Θα μου πείτε ότι το τεστ δεν είναι αδιάβλητο, διότι, θα μπορούσε να πει κανείς, πού ξέρουμε ότι ο φίλος που έκανε το τεστ πρόφερε «πόλος» και «όλως» και όχι «πώλος» (πουλάρι δηλαδή) και «όλος»; Ομολογώ ότι δεν το ξέρουμε, αφού ο πόλος και ο πώλος προφέρονται το ίδιο. Αλλά αυτό θαρρώ πως ήθελα να αποδείξω!

Ροη αρθρων