Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

"400 ευρώ, να τ'αφήσω;" | ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ...

thumb
Από το Μαρικάκι
Η «κόκκινη γραμμή» για τον Λουκά Παπαδήμο είναι η σωτηρία της χώρας, οπότε να κοιμάστε όλοι ήσυχοι. Όπως ο ίδιος όρισε την «σωτηρία», αυτή μάλλον ταυτίζεται με το δίπολο παραμονή στο ευρώ – ανταγωνιστικότητα. Και τι ανταγωνιστικότητα! Του θανατά. Με μισθούς επιπέδου ... δαπέδου! Γιατί όπως ο ίδιος επίσης μας εξήγησε είναι βλακείες όλα αυτά τα «κεκτημένα» που πάνε και βάζουν διάφοροι συνδικαλισταραίοι (για την τιμή των όπλων κι αυτοί και υπό την πίεση της κοινωνίας) ως βάση συζήτησης. Ποια κεκτημένα και κουραφέξαλα, έχουμε βαθιά ύφεση, μεσαίωνα, τι δεν καταλαβαίνετε ακριβώς; Ρηντ μάι λιπς γιου μπάσταρντς, «δεν μπορούμε να ξεκινάμε το διάλογο από τη βάση δεδομένων και αμετακίνητων κεκτημένων, διότι αύριο κινδυνεύουμε να μην έχουμε τίποτα». Πώς το λένε ρε παιδί μου; Άτακτη χρεοκοπία... γκέγκε; Αντερστάντ; Καπίτο; Το’ χεις;
Με άλλα λογια για τον Lucas Papademos μία βάση υπάρχει, η μηδενική. Μάλιστα από αυτή τη βάση σχεδιάζει να κάνει και «διαπραγματεύσεις» με την τρόικα – η οποία πρφανώς ήταν αυτή που του υπαγόρευσε το σημείο εκκίνησης, αν και μετά τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, αυτά τα πράγματα γίνονται και ανακλαστικά, ο μαθητής ξέρει πολύ καλά τι θα ζητήσει ο δάσκαλος και παίρνει την πρωτοβουλία να βγει μπροστά.
Να υποθέσουμε λοιπόν ότι η σκληρή «διαπραγμάτευση» θα πάει κάπως έτσι: « Πόσα μας δίνετε Mr Blue Eyes για βασικό μισθό: 200 ευρώ, 300 ευρώ, άντε 400; Καλά είναι ; Να το αφήσω; Ε, να μη γίνουμε και Βουλγαρία με τη μία, δεν συμφωνείτε κι εσείς Mr Blue Eyes»;
Η ανταγωνιστικότητα δεν είναι απλό πράγμα, άλλωστε, θέλει (ανθρωπο)θυσίες. Όπως σημείωσε και το Bloomberg όσο περισσότερο καιρό επιμένει η υψηλή ανεργία, τόσο καλύτερα για τη διατήρηση του μισθολογικού κόστους σε χαμηλά επίπεδα και για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας σε... κινεζοεπίπεδα (λέμε τώρα).
Τώρα, αν η πολλή ανταγωνιστικότητα θα μας μεταλλάξει ως λαό προσδίδοντάς μας – στα πλαίσια του διεθνισμού αυτό και της αλληλεγγύης των λαών - όλο και περισσότερο ασιατικά βιολογικά χαρακτηριστικά (σχιστά μάτια, κίτρινο δέρμα, πρόκα μαλλί)ε, είπαμε, η σωτηρία της χώρας προέχει.
Υποθέτουμε ότι η «σωτηρία της χώρας» θα προέχει ακόμη κι αν κατέβουν οι εξωγήινοι και μπάσουν το 99% των Ελλήνων σε ένα διαστημόπλοιο και ύστερα εξαφανιστούν κάπου στο Γαλαξία. Πιθανότατα τότε είναι που θα σωθεί η χώρα, από τη χαίνουσα πληγή της, δηλαδή τους ίδιους τους πολίτες της και τον «κακό εαυτό» τους.
Ελλείψει εξωγήινων, όμως, θα μας εφαρμόσουν ... ανταγωνιστικότητα...

Μαύρα πέπλα και «μαύρα οικόπεδα»

Μαριάννα Τζιαντζή...
Tης Αλβανίας τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Αυτό θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς βλέποντας την Τρίτη στην «Πρωινή Μελέτη» (Star) το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει τη γειτονική χώρα στον φετινό διαγωνισμό της Eurovision στο Αζερμπαϊτζάν.
Το 2012 θα είναι η πιο κρίσιμη χρονιά για την Ευρωζώνη, λένε κορυφαίοι πολιτικοί και αναλυτές και, επομένως, η Εurovision του Μπακού δεν μπορεί να είναι μια από τα ίδια. Πάντως, το αλβανικό τραγούδι, που επιλέχτηκε ανάμεσα σε 20 από μια κριτική επιτροπή χωρίς να ψηφίσει το κοινό, φαίνεται κομμένο και ραμμένο στο ύφος και τα χρώματα της κρίσης. Είναι μια σπαραξικάρδια μπαλάντα, που την ερμηνεύει η 25χρονη Ρόνα Νίσλιου, με τη συνοδεία κλασικής ορχήστρας. Εντυπωσιακή η φωνή της κοπέλας, όμως ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η πλήρης απουσία τσαχπινιάς, φαντασμαγορίας και έθνικ στοιχείου. Μες στα γκρίζα, στα σκούρα μπλε και στα μαύρα είναι τυλιγμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια η Ρόνα. Τα μαλλιά της είναι πατικωμένα και χτενισμένα σε tsemperi style, ενώ μερικές ατίθασες ποντικοουρές μισοκρύβουν το πρόσωπό της, που δεν ξέρουμε αν είναι όμορφο ή άσχημο.Θαρρεί κανείς πως το κορίτσι μόλις σώθηκε από κάποιο ναυάγιο και το τύλιξαν όπως όπως με κουβέρτες. Πώς να μην τραγουδήσει από ευγνωμοσύνη;
Σαν να στέλναμε εμείς στη Eurovision κάτι σε Μαρινέλλα με μαύρα πέπλα να τραγουδά κάτι σε «Ανοιξε πέτρα». Αναρωτιέται κανείς πόσο γιορτινή και ανέμελη θα είναι η φετινή ευρωπαϊκή «γιορτή του τραγουδιού» και αν αυτός ο τηλεοπτικός και εμπορικο-καλλιτεχνικός θεσμός θα αποδειχτεί εξίσου ανθεκτικός με το κοινό ευρωπαϊκό μας νόμισμα.
Κρίσιμη η εβδομάδα που διανύουμε, λένε όλοι, κρίσιμη και αυτή που έρχεται. Αραγε θα ξημερώσει, μες στο 2012, κάποια μέρα που ΔΕΝ θα είναι κρίσιμη, που δεν θα φοβόμαστε σαν τους Γαλάτες του «Αστερίξ» ότι θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι;
Προς το παρόν, ο ουρανός μάς πέφτει στο κεφάλι, αλλά με δόσεις. Μια έκτακτη εισφορά από εδώ, μια αυξησούλα στη ΔΕΗ από εκεί, λίγα ακόμα λουκέτα παραέξω, μερικές περικοπούλες γύρω γύρω… ψάχνουμε να βρούμε μια καλή είδηση, ένα λόγο για να αισιοδοξούμε και δεν βρίσκουμε. Ας μην τα βλέπουμε όλα μαύρα. Αυτή την εβδομάδα προκηρύχτηκε διεθνής διαγωνισμός για την υποβολή προσφορών εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων σε «μαύρα οικόπεδα» της Δυτικής Ελλάδας. Καθώς δεν διαθέτω ούτε τεχνικές γνώσεις και πληροφορίες ούτε μαντικές ικανότητες, δεν μπορώ να έχω άποψη επί του θέματος. Θυμάμαι μόνο έναν τίτλο που μου είχε κάποτε κάνει εντύπωση: «Το Ιράκ κοιμάται πάνω από μια θάλασσα με πετρέλαιο» έγραφε μια εφημερίδα λίγες εβδομάδες πριν από την εισβολή του 2003. Ποιος ξέρει, ίσως κι εμείς να κοιμόμαστε πάνω από μια θάλασσα με πετρέλαιο… και η γεωλογική μας τύχη να δουλεύει.
(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, «Εικονογράφημα», 6/1/2012)

Ιερές αγελάδες στα κάρβουνα...

Ο άνθρωπος του μετρό ...
Μέρες τώρα έλεγα στον εαυτό μου “πρέπει να γράψεις, πρέπει να γράψεις”. Αλλά βλέπεις δε λειτουργεί έτσι πάντα το σύστημα. Κακά τα ψέματα, άμα δεν έχεις τι να γράψεις, καλύτερα να μη γράψεις τίποτα. Είναι κι αυτή η περίοδος των Χριστουγέννων που δε σε βοηθάει και πολύ, ξέρεις, οικογένεια, φωτάκια, κάλαντα, άντε να σκεφτείς σοβαρά. Αλλά σήμερα τελειώνει και επισήμως η περίοδος των Χριστουγέννων, οπότε μπορούμε να επιστρέψουμε στη συνηθισμένη μιζέρια μας, η οποία προβλέπεται να ενισχύεται δραματικά το 2012, τόσο που δεν πρόκειται να την καλύψουν όλα τα “ευτυχισμένο το 2012″ του κόσμου. Η μοναδική ευχή που πραγματικά αξίζει τον κόπο να κάνεις μήπως και εισακουστεί από κάποιον είναι να μετασχηματιστεί αυτή η μιζέρια σε κάτι θετικό – θες ελπίδα, θες επανάσταση, θες κοινωνική συνείδηση, κάτι, οτιδήποτε.
Σήμερα οι Χριστιανοί γιόρταζαν τα Θεοφάνεια, και εμείς οι υπόλοιποι απλώς γιορτάζαμε το ότι δεν έχουμε να πάμε στη δουλειά (όσοι από μας έχουμε έστω μία κουτσοδουλειά να κάνουμε, κι ας μην πληρωνόμαστε καν). Και όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος μαζεύτηκε κόσμος και κοσμάκης στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και σε πολλά άλλα μέρη για να δει έναν παπά να πετάει στα παγωμένα νερά έναν σταυρό και δέκα ψυχάκηδες να βουτάνε για να του τον φέρουν πίσω, μην και τον φάνε τα πιράνχας. Και μέσα σε αυτόν τον κόσμο και κοσμάκη ήταν και κάποιοι πολιτικοί, που προφανώς δεν το έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι ότι είναι ανεπιθύμητοι, κι έτσι βολτάρουν ανέμελα περιμένοντας τα πλήθη να τους επευφημήσουν.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, βρέθηκε στη Χαλκίδα. Εκεί, συνέβη το εντελώς αναπάντεχο: Αποδοκιμάστηκε από πολίτες. ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ! Ποιος; Ο άνθρωπος που το πλήθος σήκωσε πανηγυρικά στους ώμους του όταν εξελέγη! Ο άνθρωπος που προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού όταν εμφανίστηκε στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Οκτώβριο! Ο άνθρωπος που με τις κατά καιρούς δηλώσεις του έχει στηρίξει με σθένος τον ελληνικό λαό, αποδίδοντας ευθύνες για την κατάσταση της χώρας στους πολιτικούς της! Αυτός ο άγιος άνθρωπος! ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ!
Αλλά ευτυχώς, αυτά τα καθάρματα που τόλμησαν να αποδοκιμάσουν την ιερή μας αγελάδα συνελήφθησαν, και σχηματίστηκε δικογραφία εναντίον τους. Η κατηγορία; “Προσβολή της τιμής του Προέδρου της Δημοκρατίας”. Τι, δεν το ξέρατε ότι υπάρχει τέτοιο αδίκημα; Φυσικά και υπάρχει! Τι, θα αφήνουμε τον κάθε άπλυτο να ασκεί κριτική στον υπέρτατο άρχοντα και (here it comes…) ρυθμιστή του πολιτεύματος; Όχι δα! Ντροπής πράγματα, δηλαδή. Κάτι τέτοιες εικόνες κυκλοφορούν στο εξωτερικό και κάνουν κακό στον τουρισμό της χώρας, γιατί σου λέει “αν κάνουν τέτοια πράγματα στον σουπερντούπερ πρόεδρό τους, φαντάσου τι θα κάνουν σε μας τα ταπεινά χαμομηλάκια”.
(ξαναδιαβάζοντας τις τελευταίες παραγράφους, συνειδητοποιώ ότι θα μπορούσε κάλλιστα η σημασία τους να εκληφθεί ως κυριολεκτική και να αποσπάσει εγκωμιαστικά σχόλια από διάφορους πυροβολημένους, γι’αυτό να το ξεκαθαρίσω: Αν όλα αυτά τα εννοούσα κυριολεκτικά, τώρα θα παρουσίαζα το δελτίο ειδήσεων του Mega, δε θα έγραφα ένα παγκοσμίως άγνωστο blog. Γκέγκε;)
Πάμε τώρα να μιλήσουμε λίγο σοβαρά, γιατί καλή η πλάκα, αλλά εδώ έχουμε σοβαρό ζήτημα.
Είναι όντως “ιερή αγελάδα” ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Έχει το αλάθητο; Πρέπει να αποδέχομαι ό,τι λέει ως θέσφατο; Και αν τολμήσω να διαδηλώσω ενάντια σε κάτι που (δεν) είπε ή κάτι που (δεν) έκανε, κινδυνεύω να με συλλάβουν επειδή προσέλαβα την τιμή του; Οι συνειρμοί με πρακτικές ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι κάτι παραπάνω από προφανείς, νομίζω.
Να θυμίσω, σε αυτό το σημείο, ότι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν το εξέλεξα καν εγώ. Θα μπορούσαν κάλλιστα τα δύο μεγάλα κόμματα να συνεννοηθούν και να προτείνουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη Μέρκελ, ξέρω’γω, “για να βγει η χώρα μας από την κρίση”. Να θυμίσω, ακόμα, ότι ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί απομεινάρι της βασιλευομένης δημοκρατίας, και είναι ένας θεσμός που δεν έχει πρακτικά καμία ισχύ και κανέναν ρόλο, τουλάχιστον με τον τρόπο που ασκούν τα καθήκοντά τους (τα ποια;) οι εκάστοτε Πρόεδροι.
Αλλά μπορώ να τα παραβλέψω όλα αυτά. Αλήθεια. Να, ας πούμε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από τη Βουλή, που την εκλέγει ο λαός, άρα εμμέσως τον εκλέγει ο λαός, και άρα του οφείλουμε σεβασμό. Το ίδιο όμως δε συμβαίνει και με τον πρωθυπουργό, τους βουλευτές, τους υπουργούς; Δηλαδή μπορώ να κατέβω στο Σύνταγμα και να διαμαρτυρηθώ για μία απόφαση ενός υπουργού, αλλά δεν μπορώ να το κάνω για να διαμαρτυρηθώ για την στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας πάνω σε ένα ζήτημα;
Και είναι και κάτι ακόμα, κάτι που ισχύει και για όλους τους πολιτικούς: Το γεγονός ότι είναι εκλεγμένοι δεν τους δίνει το δικαίωμα να συμπεριφέρονται ως απόλυτοι άρχοντες, απαιτώντας το σεβασμό των πολιτών. Το σεβασμό, κύριοι, τον κερδίζετε με τις πράξεις σας, δεν τον απαιτείτε με το έτσι θέλω. Και οι άνθρωποι που δε δείχνουν να καταλαβαίνουν τι περνάει ο λαός τους δεν αξίζει σεβασμός. Και “προδότη” θα σε πω, και “ανίκανο” θα σε πω, και “μαλάκα” θα σε πω, και θα κάτσεις να με ακούσεις. Γιατί αυτά είναι τα “κακά” της δημοκρατίας: Όταν τα κάνεις θάλασσα, αυτός που έβλαψες έχει κάθε δικαίωμα να σε κατηγορήσει γι’αυτό – δεν είσαι δικτάτορας, που όποιον σε κατηγορήσει για κάτι τον “βαφτίζεις” αναρχικό/αντιφρονούντα/επικίνδυνο/τσόγλανο και τον εκτελείς με συνοπτικές διαδικασίες μπροστά στο αλαλάζον κοινό των χειροκροτητών σου. Ή μήπως θα ήθελες να είσαι;
Αυτό που θέλω να πω είναι πιστεύω αρκετά σαφές: Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν “ιερές αγελάδες”. Όλοι κρίνονται γι’αυτά που κάνουν και αυτά που δεν κάνουν, γι’αυτά που λένε κι αυτά που δε λένε. Δεν έχει σημασία τι αξίωμα κατέχουν. Και όταν δέχεσαι κριτική, δύο πράγματα μπορείς να κάνεις: Είτε να πεις “ναι παιδιά, έχετε δίκιο, ήμουν μαλάκας, υπόσχομαι ότι από ‘δω και πέρα θα είμαι καλό παιδί”, είτε να υποστηρίξεις με επιχειρήματα γιατί η κριτική που σου ασκούν είναι άδικη. Με επιχειρήματα, όμως. Και το “είμαι Πρόεδρος/Πρωθυπουργός/Υπουργός/Βουλευτής” δεν είναι επιχείρημα. Και ακόμα κι αν κατά τη διάρκεια της θητείας σου καταφέρεις να γλιτώσεις από την κριτική και να παραμείνεις στη θέση σου, κανείς δε σου εγγυάται ότι όταν αυτή τελειώσει δε θα έχεις μείνει στη συνείδηση του κόσμου ως “προδότης”, “ανίκανος”, “μαλάκας” ή όλα τα παραπάνω, αν είσαι λαρτζ άνθρωπος.
Βέβαια, τα παραπάνω ισχύουν για τις δημοκρατίες. Στο δικό μας, περίεργο πολίτευμα, οι “ανίκανοι” μετά από μερικά χρόνια αγρανάπαυσης γίνονται “ικανοί”, οι “μαλάκες” με ένα χαρτζιλίκι στους ψηφοφόρους γίνονται “χαρισματικοί” και οι “προδότες” γίνονται εν μία νυκτί “εθνοπατέρες”. Και φυσικά, ιερές αγελάδες ζουν και βασιλεύουν, επειδή κανείς δε σκέφτηκε ποτέ να τις κόψει μπριζόλες και να τις ψήσει στα κάρβουνα.

Οι πόλεις του Όλιβερ Τουίστ...

Η Αυγή online...
Άγγλοι άστεγοι αναζητούν καταφύγιο
στους ξενώνες της κοινωνικής πρόνοιας.
Έργο του Sir Luke Fildes (1843-1927),
πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα
(δημοσιεύτηκε στο τχ. 15
του «the books’ journal»)
Εικονογράφηση του George Cruikshank
για τον «Όλιβερ Τουίστ» (1838)



 του Νίκου Μπελαβίλα
Στον Πειραιά είχαμε έναν άστεγο: τον Άγγελο. Ηλικιωμένος, άλλοτε Επονίτης, προσάραξε στα μέρη μας, στα χρόνια του ’70. Επιβίωνε με χαρτζιλίκι και ψευτομεροκάματα. Η παρέα των «Πολιτών του Πειραιά» και αργότερα του «Λιμανιού της Αγωνίας» υιοθέτησε τον Άγγελο, κι ο Άγγελος την παρέα. Τον ειδοποιούσαμε όταν εντοπιζόταν κανένα άδειο σπίτι για χειμερινή διαμονή,  τον φροντίζαμε με ρούχα τον χειμώνα, τον κερνούσαμε μεσημεριανό στην Πλατεία Κοραή, παρά τη γκρίνια των νεαρών σερβιτόρων. Ο Άγγελος ένιωθε την ανάγκη να ανταποδώσει. Στο πρώτο εκλογικό κέντρο του «Λιμανιού», παρών από το πρωί μέχρι το βράδυ, στις συγκεντρώσεις μας το ίδιο, χωρίς να του το έχουμε ζητήσει  ποτέ. Του ήταν αδύνατον να επανέλθει στην τακτοποιημένη ζωή. Χαμένος ή ενταγμένος μ’ ένα δικό του τρόπο σ’ ένα δικό του κόσμο, αρνιόταν να επιστρέψει στον κόσμο της νοικοκυροσύνης.
Αυτό δεν ήταν σπάνιο. Για την ψυχολογία της άρνησης επανένταξης των αστέγων των ευρωπαϊκών μητροπόλεων έχουν γραφτεί πολλά. Ένας καλός συγγραφέας, ο Τζωρτζ Ντόουζ Γκρην, έγραψε το 1994 ένα λογοτεχνικό θρίλερ –στα ελληνικά Τι αξία έχει η αλήθεια, ερημίτη μου;– για έναν αυτοεκτοπισμένο στο  Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης. Ο καμβάς επάνω στον οποίο στήνεται η κατ’ επίφαση αστυνομική πλοκή της ιστορίας είναι το βίωμα της εξαίρεσης, του μοναχικού αστέγου στη μεγάλη πόλη. Αυτά συνέβαιναν τότε, στις ευημερούσες δυτικές πρωτεύουσες, μεταξύ αυτών και στη δική μας. Άστεγοι ως αμελητέο ποσοστό, δείγματα άξια κοινωνιολογικών παρατηρήσεων, ευγενικές φιγούρες υιοθετημένες από συνανθρώπους.
***
Όταν πριν από μερικούς μήνες γράφτηκε πως η Αθήνα εισέρχεται σε ανθρωπιστική κρίση, η διατύπωση έμοιαζε υπερβολική, ίσως εκφοβιστική. Όταν τα μαγαζιά άρχισαν να κατεβάζουν ρολά το ένα μετά το άλλο, αναρωτιόμασταν τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Καταφεύγουν στα χωριά τους, μπαίνουν υπάλληλοι; Σε τι δουλειές, που δεν υπάρχουν; Όταν ένα πρωί διαπιστώσαμε πως η συνήθης  πιάτσα της ηρωίνης στην Πατησίων θύμιζε διαδήλωση με εκατοντάδες εξαθλιωμένους στριμωγμένους στα πεζοδρόμια, πως οι κοπέλες-θύματα του τράφικινγκ έκαναν πεζοδρόμιο στην 3ης Σεπτεμβρίου κατά δεκάδες, μέρα-μεσημέρι, πως άνθρωποι κοιμόντουσαν επάνω στις θερμαινόμενες από τον υπόγειο σταθμό σχάρες του Μετρό στην Ομόνοια, τότε άρχισε να φαίνεται πως η Αθήνα καταρρέει. Όχι για τους λόγους που διαλαλούν οι υπεύθυνοι της κρίσης, αλλά λόγω της φτώχειας, της οικονομικής και της κοινωνικής λεηλασίας στην οποία οδήγησαν τη χώρα.
Σήμερα, λίγους μήνες αργότερα, οι σκουπιδοντενεκέδες, όχι μόνο στο κέντρο αλλά και στις  γειτονιές μας, έχουν τους μόνιμους θαμώνες τους. Ντροπαλοί άνθρωποι, μερικές φορές σχεδόν καλοντυμένοι,  αναζητούν υπολείμματα τροφών. Καθώς νυχτώνει, ένας υπαίθριος ξενώνας στήνεται κάτω από τις μαρκίζες ή στις στοές των κλειστών με λουκέτο εμπορικών καταστημάτων του Πασαλιμανιού.  Ένας κόσμος φοβισμένος, ξεδιπλώνει στρωσίδια, χαρτόκουτα, σακούλες με μια χούφτα τρόφιμα. Αδιανόητες εικόνες, μνήμες διηγήσεων από τον μακρινό  χειμώνα του 1941. Δεν είναι πια ο παλιός μας φίλος ο Άγγελος, ένας από τους ελάχιστους κάποτε αστέγους του κεντρικού Πειραιά. Δεν είναι πια η εξαίρεση. Είναι η συλλογική βύθιση στο ψυχολογικό, στο κοινωνικό έρεβος ενός ηττημένου πληθυσμού. Άνθρωποι,  ναυάγια του κοινωνικού πολέμου, τόσοι πολλοί, που κανένα ναυαγοσωστικό δεν προλαβαίνει να τους σώσει.
Στους κύκλους των οικονομικών κρίσεων, εφιάλτες σαν και τούτον, τον πρωτόγνωρο για την Αθήνα, φαίνεται πως είναι δυνατόν να σταθεροποιηθούν, να γίνουν μόνιμη καθημερινότητα. Το δείχνει η εμπειρία των αχανών παραγκουπόλεων της Λατινικής Αμερικής, της Δυτικής Ακτής της Αφρικής και της Ινδίας. Οι πρώτες μετρούν περισσότερο από μισόν αιώνα ζωής.
Εδώ όμως έχουμε ένα νέο φαινόμενο, και όχι μόνον εδώ, αλλά σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Ασύγκριτο με όσα ως πριν λίγο γνωρίζαμε από την περιφέρεια του πρώην «Τρίτου Κόσμου». Εκεί, οι συνοικίες των παραπηγμάτων, ήσαν και είναι προϊόντα της ραγδαίας αστικοποίησης, καταυλισμοί  αστέγων ακτημόνων, οι οποίοι εγκατέλειψαν τις αγροτικές κοινότητές τους, αναζητώντας τη μοίρα τους στον αχανή αστικό χώρο και διεκδικώντας τη θέση τους στο χωνευτήρι των πόλεων. Εκεί, η συλλογική συνείδηση των κατοίκων τους είναι συνείδηση διεκδίκησης μίας βελτιωμένης ζωής.
Εδώ τα πράγματα μπορεί να ήσαν έτσι στη Δραπετσώνα του ’60, στο Πέραμα και στα Άνω Λιόσια του ’70· αλλά δεν είναι πια. Οι σημερινοί άστεγοι είναι πρώην αστοί, εργαζόμενοι, ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές σπιτιών.  Εκπίπτουν της ιδιότητας του πολίτη, χάνουν την εργασία τους, την ασφάλειά τους, και εν τέλει τη στέγη τους. Ο Ντέιβιντ Χάρβεϋ, σε ένα πρόσφατο άρθρο του, μιλώντας για τις αστεακές  καταβολές της κρίσης,1 περιέγραψε εύστοχα σημαντικές πτυχές των μηχανισμών παραγωγής του νέου χώρου και τους μηχανισμούς οι οποίοι διαμορφώνουν «τις βάρβαρες συνθήκες της ζωής, της στέρησης στέγης, της έλλειψης οικονομικά προσιτής στέγασης». Ας δούμε το αποτέλεσμα ή ας το πούμε με απλά λόγια: οικονομικές δυνάμεις επένδυσαν στη γη και στην κατοικία εις βάρος όσων είχαν δικαίωμα σ’ αυτές. Οι ίδιες δυνάμεις εκδιώκουν  τους πιο αδύναμους και άτυχους από τις εστίες τους, αρπάζοντάς τους τα σπίτια, καταλύοντας το δικαίωμά τους στη στέγη. Στην περίπτωσή μας, αν λάβουμε υπόψη τις άγνωστης εγκυρότητας, αλλά μοναδικές μέχρι στιγμής καταγραφές του Δεκεμβρίου του 2011, οι κοινότητες αυτές αριθμούν 20.000 αστέγους.2 Πιθανόν να είναι περισσότεροι — και σίγουρα σε λίγους μήνες θα είναι πολύ περισσότεροι…
Τα φαινόμενα αυτά της κρίσης είναι δυνατόν να μονιμοποιηθούν. Ο πλούτος είναι δυνατόν να οδεύσει παρέα με την αβάσταχτη φτώχεια. Έχει ξανασυμβεί. Τα λαμπρά κέντρα των πόλεων, οι όπερες, τα κατάφωτα βουλεβάρτα με τα κοινοβούλια, τα ανάκτορα και τα χρηματιστήρια, που έκρυβαν κάποτε, και ξανακρύβουν σήμερα, στις σκοτεινές γωνιές τους στρατιές πεινασμένων και αστέγων. Οι βουβές συνοικίες των ανέργων, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τις λαμπρές κεντρικές μνημειώδεις πλατείες. Κοινωνίες που μαθαίνουν να ζουν στον δρόμο, με τον τρόμο και τη βία εις βάρος τους, που λαθροβιούν εντός των ρημαγμένων μητροπόλεων τους. Είναι οι πόλεις του Όλιβερ Τουίστ.

Ο Νίκος Μπελαβίλας διδάσκει Πολεοδομία στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του  ΕΜΠ


1.            David Harvey, «The Urban Roots of Financial Crises», στο New Left Project.
http://www.newleftproject.org/index.php/site/article_comments/the_urban_roots_of_financial_crises_part_1_reclaiming_the_city_for_anti_cap (ανάκτηση 1.1.2012). Στα ελληνικά, βλ. Ντέβιντ Χάρβεϋ, «Οι αστεακές  καταβολές των οικονομικών κρίσεων», μέρος Α΄ (μετ. Γιώργος Σουβλής) και μέρος Β΄. (μετ.  Μιχάλης Βεληζιώτης και Αλίκη Κοσυφολόγου) στο  RedNotebook http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4267  και http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4360 (ανάκτηση 2.1.2012).
2.            Elinda Labropoulou, «Austerity drives Greeks into streets», 9.12.2011, CNNInternational

Κόσμος πνιγμένος στα χρέη...

γιωργος δελαστικ | ethnos.gr
Λαίλαπα μέτρων κατ' απαίτηση της ΕΕ μέσω τρόικας και χωρίς καμιά διάθεση αντίστασης εκ μέρους της κυβέρνησης Παπαδήμου και των κομμάτων που τη στηρίζουν απειλεί τους Ελληνες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα και του επιδόματος άδειας - πράγμα που σημαίνει μείωση των αποδοχών όλων των εργαζομένων κατά 15%. Κατάργηση του κατώτατου μισθού (751 ευρώ μεικτά, που σημαίνει γύρω στα 600 ευρώ καθαρά), με στόχο να πέσουν οι χαμηλότεροι μισθοί στα... τρία - τέσσερα κατοστάρικα, όταν ακόμη και στη... Σλοβενία (!!!) της πρώην Γιουγκοσλαβίας ο κατώτατος μισθός είναι 748 ευρώ μεικτά! Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των επιχειρήσεων, πράγμα που θα οδηγήσει σε χρεοκοπία τα Ταμεία, αν δεν βρεθεί άλλος τρόπος αναπλήρωσης των πόρων που θα χαθούν με το μέτρο αυτό.
Πολιτικά αφελής είναι όποιος πιστεύει ακόμη ότι στόχος της ασκούμενης πολιτικής είναι η μείωση του δημόσιου χρέους. Αυτά αποδείχθηκαν παραμύθια της Χαλιμάς. Στρατηγικός στόχος της ΕΕ είναι να μειωθούν στο μισό ή και στο ένα τρίτο οι μισθοί και οι συντάξεις των Ελλήνων, όλων των εργαζόμενων Ελλήνων και μικρομεσαίων και από αυτήν τη σκοπιά η κυβέρνηση Παπανδρέου παίρνει άριστα στο έργο της!
Η τρόικα απειλεί ότι θα διατάξει την κυβέρνηση Παπαδήμου να νομοθετήσει αυτά τα μέτρα εξολόθρευσης των Ελλήνων εργαζομένων και τη Βουλή των Ελλήνων να τα υπερψηφίσει, εκβιάζοντας υπουργούς και βουλευτές ότι δεν θα δώσει τα λεφτά του νέου δανείου σωτηρίας και ταυτόχρονα αφελληνισμού των τραπεζών της χώρας μας. Το χαρτί εκβιασμού είναι βεβαίως ισχυρό. Οδηγεί, όμως, την Ελλάδα όλο και πιο κοντά σε κατάσταση κοινωνικής έκρηξης και βίας. Η αποσταθεροποίηση των κοινωνικών συμμαχιών του συστήματος επεκτείνεται ραγδαία, ακόμη και αν εκατομμύρια εργαζομένων υποκύψουν προσωρινά.
Ολη η Ευρώπη βράζει, άλλωστε. Οι κυβερνήσεις αρπάζουν κοινωνικό πλούτο αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ από τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους και τον μεταφέρουν με σκανδαλώδη τρόπο στις τράπεζες. Την Τετάρτη, 21 Δεκεμβρίου 2011, η ΕΚΤ έδωσε μέσα σε μία και μόνη ημέρα το ασύλληπτο ποσό των 489,19 δισεκατομμυρίων ευρώ σε 523 ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες για τρία χρόνια με επιτόκιο 1%. Μισό τρισ. ευρώ σε μία μέρα με 1%! Θα επαναλάβει, μάλιστα, την κίνηση τον Φεβρουάριο, προανήγγειλε!
Χρέη 725 δισ. ευρώ πρέπει να πληρώσουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες μέσα στο 2012 και μάλιστα το 40% αυτού του ποσού (280 δισεκατομμύρια) πρέπει να το πληρώσουν το πρώτο τρίμηνο της νέας χρόνιας. Κόλαση θα γίνει! Πού να μείνουν λεφτά για τα κράτη; Τα κράτη που πρέπει να πληρώσουν 8 τρισεκατομμύρια δολάρια μέσα στο 2012. Ποιος θα τους τα δανείσει, αν δεν «κόψουν χρήμα» οι κεντρικές τράπεζες; Οι υπερχρεωμένες ιδιωτικές τράπεζες, για τις οποίες δαπανήθηκαν τρισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια για να σωθούν; Οχι, βέβαια. Γι' αυτό οι κυβερνήσεις αρπάζουν όσο περισσότερα μπορούν από τους εργαζόμενους.
Υπερέβη τα 55 τρισ. δολάρια το συνολικό δημόσιο χρέος όλων των χωρών του κόσμου - σχεδόν ίσο, δηλαδή, με το ΑΕΠ όλου του πλανήτη το 2011! Και για να μη μας ζαλίζουν με το χρέος της Ελλάδας ή της Πορτογαλίας, αρκεί να πούμε ότι το μισό του παγκόσμιου δημόσιου χρέους το έχουν οι δύο ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου: οι ΗΠΑ (15 τρισεκατομμύρια) και η Ιαπωνία (13 τρισεκατομμύρια δολάρια)! Ακολουθεί η ΕΕ με περίπου 13 τρισεκατομμύρια κι αυτή, εκ των οποίων πάνω από 10 τρισεκατομμύρια δολάρια είναι το χρέος των κρατών της Ευρωζώνης! Οι ζάπλουτοι χρωστάνε, όχι οι φτωχοί! Μόλις στο 60,3% του ΑΕΠ ανερχόταν το 1991 το δημόσιο χρέος ειδικά των βιομηχανικών κρατών (γι' αυτό, άλλωστε, και στο Μάαστριχτ, που έγινε την ίδια χρονιά, ορίστηκε στο 60% ο σχετικός δείκτης). Το 2011, όμως, το δημόσιο χρέος αυτών των κρατών ξεπέρασε ήδη το 100%! Ποιος φταίει; Οι μισθοί των εργαζομένων; Οχι, βέβαια, αφού ελάχιστα αυξήθηκαν ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Μόνο πολιτική λύση μπορεί να υπάρξει, πάντως, στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους παγκοσμίως. Στενά οικονομική λύση στο πλαίσιο της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής δεν υπάρχει. Θα αποφασίσει το Βερολίνο να αλλάξει πολιτική; Αν ναι, υπάρχει ελπίδα για την Ευρώπη. Αν όχι, θα γίνουμε μάρτυρες τρομερών κοινωνικών αναστατώσεων και ίσως εξεγέρσεων.

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Κάτι ανασαίνει στα ερείπια...

ANemos...
Επιστρέφουν καθημερινά. Περνούν την είσοδο, πλησιάζουν την άκρη του πάγκου των κλητήρων να πάρουν το φύλλο της ημέρας όπως έκαναν τα τελευταία δέκα, δεκαπέντε, είκοσι χρόνια. Το χέρι μένει άδειο. Καλούν το ασανσέρ κι ανεβαίνουν στο γραφείο τους. Καφέ έχουν πιει ή έχουν φέρει μαζί τους σε πλαστικό ποτηράκι. Ανοίγουν τον υπολογιστή, κάνουν στην άκρη κάτι χαρτιά με σημειώσεις από τον περασμένο Δεκέμβρη, τραβούν το τασάκι, ανάβουν τσιγάρο. Το βλέμμα πέφτει στις ζωγραφιές με νερομπογιά και μαρκαδόρο του παιδιού στο χώρισμα, πατάνε με το δάχτυλο την άκρη από το σελοτέιπ που ξεκόλλησε στην μιαν άκρη. Ο υπολογιστής φορτώνει. Οι σκέψεις φορτώνουν. Τα χρόνια φορτώνουν. Enter. Fire Fox. 1982. Οδός Κολοκοτρώνη. Υστερα εδώ. Ο καπνός μπαίνει στο μάτι. Το δίπλα γραφείο άδειο. Οι άλλες αίθουσες άδειες. Μόνο κάτι σκιές, μικρά συννεφάκια καπνού, ένα τηλέφωνο που χτυπάει και δεν το σηκώνει κανείς. Ξανά το βλέμμα στη ζωγραφιά, "Μπαμπά χρόνια πολλά, Τάσος", "Μαμά σ' αγαπώ, Λίνα". Θυμάται πως σπάνια τα προλάβαινε ξύπνια το βράδυ. Ενα φιλί, ένα τράβηγμα της κουβέρτας πάνω από τον ώμο τους. Το πρωί που φεύγαν για το σχολείο εκείνος... εκείνη... κοιμόντουσαν ακόμη. Αλλη μια ρουφηξιά τσιγάρο, ένα παραπέτασμα καπνού που κρύβει τις σκέψεις για τους απλήρωτους λογαριασμούς, το δάνειο του σπιτιού, τα ένσημα που δεν έχουν μαζευτεί...
Επιστρέφουν καθημερινά. Αλλοι πρωί. Αλλοι απόγευμα. Περίπου την ίδια ώρα που έρχονταν για να πιάσουν δουλειά πριν από βδομάδες. Δεν έχουν τίποτα να κάνουν. Ανοίγουν συρτάρια, κλείνουν συρτάρια. Ανάβουν υπολογιστή, σβήνουν υπολογιστή. Γεμίζουν το τασάκι με αποτσίγαρα κι ύστερα το αδειάζουν στον κουβά σκουπίζοντας με ένα χαρτομάντιλο. Οπως άλλοι θα έβαζαν φρέσκο νερό στο ανθοδοχείο, θα άναβαν το καντηλάκι, θα καθάριζαν τα χορτάρια ή κανέναν λεκέ από το μεγάλο μάρμαρο. "21 ΙΟΥΛΙΟΥ 1975 - 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2011". Οντως! ΑΥΤΗ η δουλειά μαθαίνεται "στο μάρμαρο" τελικά... Σ' αυτό το "μάρμαρο" έμαθε να γράφει, να σβήνει, να κόβει, να ράβει, να στήνει σελίδες, να κάνει τίτλους και λεζάντες, να μετράει διαστάσεις, να διορθώνει, να σκίζει και να ξαναστήνει κασόχαρτα. Από αυτό το "μάρμαρο" θα έφευγε πρώτος. Ορθιος ή με τις μπότες μπροστά. Ετσι νόμιζε. Ετσι είχε δει να γίνεται. Ετσι ήθελε να γίνει. Και ποτέ δεν φανταζόταν ότι πρώτο θα έφευγε το "μάρμαρο" και θα έμενε το "μαγαζί" έτσι. Κενοτάφιο...
Επιστρέφουν καθημερινά.. Γιατί δεν έχουν που αλλού να πάνε. Σαν εξόριστοι χωρίς πατρίδα. Σαν φαντάροι χωρίς κοπέλα. Σαν ισοβίτες που ούτε που θυμούνται πως ήταν πριν...
Κάποια στιγμή θα τα μαζέψουν όλα, θα αδειάσουν τα συρτάρια τους, θα ξεκρεμάσουν τις ζωγραφιές των παιδιών τους, θα μαζέψουν τις μνήμες τους, τις σκιές των συναδέλφων τους,θα τις διπλώσουν, θα τις βάλουν στην τσέπη και θα φύγουν. Και δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ.
Μαζί τους θα έχουν πάρει όμως και την ψυχή τους και την ψυχή του μαγαζιού τους!

Αλίμονο σε εκείνους που θα μείνουν κενοί, μόνο με τα ερείπιά τους και τα χρέη τους! Οχι σε ανθρώπους και τράπεζες αλλά στην ίδια την ιστορία...

Για πάντα λησμονημένοι!

Δεν το πιστεύω κ. Πρόεδρε…

pressinaction.gr...
του Γιάννη Γούδα
pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη
Τυχαία έπεσα πάνω σε στοιχεία σχετικά με την «χορηγία» προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και ομολογώ ότι δεν μπορώ να τα πιστέψω. Είναι αλήθεια κύριε πρόεδρε ότι για το 2010 η αμοιβή σας ή αν θέλετε η χορηγία προς τον θεσμό που τόσο λαμπρά εκπροσωπείτε, ανήλθε στο ποσό των 277.469€ συν 77.593€ για έξοδα παράστασης (σύνολο 355.062€); Είναι αλήθεια; Κι αν ναι, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η ρήση σας «μαζί θα περάσουμε το ποτάμι, μαζί θα περάσουμε στην απέναντι όχθη»; Δηλαδή, εσείς με 30.000 το μήνα, εγώ με 1000, η μάνα μου με 800 και ο γιός μου με τα 450 της ανεργίας, όλοι μαζί θα πορευτούμε και θα περάσουμε απέναντι; Θα είναι στην παρέα και το πολιτικό προσωπικό της προεδρίας που κοστίζει 2.052.935€ το χρόνο, θα είναι και το στρατιωτικό που κοστίζει άλλα 664 χιλιάρικα; Θα έχετε μαζί και τις «πληρωμές για λοιπές υπηρεσίες» (425.000) και τις «πρόσθετες παροχές» (438.000); Για να περάσουμε απέναντι θα χρησιμοποιήσουμε τα κονδύλια για μετακινήσεις (14.843) και για καλού κακού θα έχουμε και τα 24.360 για προμήθειες υγειονομικού υλικού και είδη καθαριότητας; Θα έχουμε και τα 104 χιλιάρικα για είδη συντήρησης εγκαταστάσεων, διατροφής, ιματισμού, υπόδησης, εστίασης και άθλησης;
Δεν το πιστεύω κύριε πρόεδρε ότι πληρώνουμε 4.107.000€ τον χρόνο για να έχουμε εσάς εκεί, να κάνετε τι; Και κάποιος μου είπε ότι άκουσε ότι την προεδρική χορηγία την διαθέτετε σε φιλανθρωπίες! Με τα δικά μας λεφτά κάνετε τον φιλάνθρωπο; Κάντε τον με δικά σας όπως τότε που βοηθήσατε έναν αναξιοπαθούντα να αποκτήσει επιτέλους ένα … «κωλόσπιτο»

Δεν έχουμε ελπίδα κοινωνικής αντίδρασης...

Γιάννης Μακριδάκης...

Mπήκα το πρωί σ’ ένα καφενείο και είδα τρεις που παίζανε χαρτιά με τα μάτια σαν αυγά όλη νύχτα. Κατά τις 8 το πρωί το διαλύσανε. Πρώτος έφυγε με κατεβασμένα τα αυτιά ο εντελώς χαμένος, κατόπιν ο άλλος που ήτανε στα λεφτά του και κάτι παραπάνω και τελευταίος, αφού πλήρωσε τον ξενύχτη καφετζή, ο κερδισμένος. Σαν εξαφανιστήκανε να πάνε για ύπνο, αρχίσανε οι πρωινοί θαμώνες τα σχόλια κι ανάμεσα στα άλλα, είπανε και τα εξής:Βρε που είναι εκείνα τα χρόνια που ήτανε όλο το καφενείο γεμάτο τραπέζια και παίζανε δέκα παρέες όλη νύχτα. Τώρα τίποτα, ρεζιλίκι. Του τα πήρανε τα φράγκα του κοσμάκη τα καθίκια και δεν έχουνε πια λεφτά να παίξουνε”. Κι ύστερα βέβαια μπήκανε μοιραία στους πολιτικούς αφορισμούς. Ολοι ίδιοι είναι, όλοι κλέφτες είναι, όλοι καθίκια κλπ. Κι ήρθανε πολύ γρήγορα και οι προσωπικές ιστορίες ως αιτιολόγηση:Εγώ πήγα να μου βάλει κάπου την κόρη μου που είναι χωρισμένη με παιδί αλλά πήρανε μια άλλη αντί για τη δικιά μου. Εγώ πήγα και ζήτησα να μου βολέψει το παιδί αλλά ακόμα περιμένω. Ο καθένας είχε μια ιστορία ρουσφετιού ανικανοποίητου και ένα σιχτίρισμα να πει για τους πολιτικάντηδες που ψήφιζε τόσα χρόνια υστερόβουλα.
Προσωπικά δεν θα ήθελα να ξαναγυρίσουμε σε αυτή την Ελλάδα, την Ελλάδα της κακομοιριάς, του τζόγου, της μαγκιάς κλανιάς που μοστράριζε ο κάθε κοινωνικός επιβήτορας, της υποτέλειας, του ρουσφετιού, του μικροσυμφέροντος, του νεοπλουτισμού και της επίδειξης. Με λύπη όμως διαπιστώνω συνεχώς γύρω μου ανθρώπους που νοσταλγούν τα χρόνια εκείνα, εύχονται να επιστρέψουμε εκεί, δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί τίποτε απολύτως εκτός από την μείωση του εισοδήματός τους και είναι σχεδόν βέβαιοι πως όλα αυτά είναι προσωρινά, ένα κακό όνειρο, ελπίζουν πως κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν. Γι αυτό ανέχονται υπομονετικά όλες τις ανάλγητες πολιτικές που σχεδιάζονται και γίνονται πράξη επί των τομαριών μας. Γι αυτό δεν έχουν ξεσηκωθεί να κλείσουν φυλακή αυτούς που κατάστρεψαν τη χώρα και τώρα φόρεσαν μανδύα αγνής παρθένου και κάνουν τους σωτήρες της. Γι αυτό αναρωτιούνται οι έχοντες τη γνώση της κατάστασης μέχρι πότε θα τους υπομένει και θα πληρώνει τα χαράτσια τους ο Έλληνας. Μα μέχρι να ξυπνήσει. Κι επειδή οι περισσότεροι γύρω μας μάλλον θα πεθάνουν κοιμισμένοι (αυτό φαινόταν και προ κρίσης), μην ελπίζετε σε κοινωνικές επαναστάσεις και πολιτικές ανατροπές σύντομα.
Τα πράγματα θα αλλάξουν αλλά αργά, με τον ρυθμό της φύσης που θα απορροφά τα παλαιά σκαριά και μυαλά και θα γεννά καινούρια, γεννημένα και μεγαλωμένα σε άλλη, δυσκολότερη σε όλα εποχή, άρα και πιο ευέλικτα. Αυτοί, οι μελλοντικοί άνθρωποι, που θα μάθουνε αλλιώς τη ζωή και τον κόσμο, θα κάνουν κι άλλα κουμάντα. Εμείς δεν έχουμε ελπίδα κοινωνικής αντίδρασης διότι έτσι μάθαμε έτσι πράττουμε, κι όσο έχουμε ακόμα κομπόδεμα, θα πληρώνουμε τον τζόγο τους.

Και ουστ από μένα ρε …

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ: Αστεγοι, νεόπτωχοι και αποδοκιμασίες στο πολιτικό προσωπικό (Βίντεο)...

Πρέπει να έχεις νοοτροπία ..γαϊδούρας .. για να αποδώσεις τις οργισμένες διαμαρτυρίες των πολιτών κατά του πολιτικού προσωπικού των πλουτοκρατών σε ενέργειες καθοδηγούμενες από πολιτικά κόμματα που αντιστρατεύονται την πολιτική της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου, όπως έκανε σήμερα η Ντόρα Μπακογιάννη.

Όταν οι άστεγοι καθημερινά πληθαίνουν, οι νεόπτωχοι πολλαπλασιάζονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς θέλει θράσος χιλίων πιθήκων να μιλάς ότι τέτοιες αντιδράσεις είναι πολιτικά καθοδηγούμενες. Φυσικά το θράσος δεν έλειψε ποτέ από την κόρη του εφιάλτη της δημοκρατίας.

Και η δραματική πραγματικότητα που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε από τα αστικά ΜΜΕ και το βλέπουμε στο βίντεο που παραθέτουμε από την τηλεόραση του Αλφα, στο οποίο παρακολουθούμε επίσης τις αποδοκιμασίες που εισέπραξαν οι πολιτικοί.

Δεν συνεχίζουμε τον σχολιασμό μας και δίνουμε τον λόγο σε έναν απολυμένο για να μας πει πώς αντιμετώπισε τις αποδοκιμασίες του Κ. Παπούλια. Αφήνουμε να μας μιλήσει μέσα απ’ το μπλοκ του ο Μάκης Νουδάρος. Αντιγράφουμε, λοιπόν από το μπλοκ του:

Και ουστ από μένα ρε …

Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Απολυμένοι και άνεργοι πολίτες στη Χαλκίδα αποδοκίμασαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας των Τραπεζών των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και των ατιμώρητων «πολιτικών – λαμογιών» και οι μπάτσοι τους συνέλαβαν και σχημάτισαν σε βάρος τους δικογραφία με την κατηγορία της εξύβρισης.

Κύριε Παπούλια , επειδή είμαι κι εγώ ένας από τους πολίτες που δεινοπαθώ από τα μέτρα που έχουν επιβάλει ΠΑΣΟΚ-ΝΔ – ΛΑΟΣ με την προκλητική ανοχή σου …

Επειδή είμαι πέντε μήνες απλήρωτος μαζί με άλλους 800 συναδελφους μου και το μέλλον μου είναι αβέβαιο …

Επειδή δεν έχω ούτε ευρώ στην τσέπη μου …

Επειδή εσύ έκανες γιορτές δίπλα στο πολυτελές τζάκι σου σε αντίθεση με μένα που έκανα γιορτές παγωμένες γιατί δεν είχα να πληρώσω το πετρέλαιο θέρμανσης στη πολυκατοικία που μένω …

Επειδή εσυ λαμβάνεις το παχυλό μισθάκο σου…που πληρώνουμε ολοι εμεις οι μαλάκες πολιτες … κι εγώ λαμβάνω… (…)

Επειδή στη Δημοκρατία που εσείς όπως λέτε εκπροσωπείτε …οι πολίτες έχουν δικαίωμα να εκφράζονται ελεύθερα και να μη τους συλλαμβάνουν οι μπάτσοι…

Για αυτό κι εγώ ενώνω τη φωνή μου με τους έξι συληφθέντες στη Χαλκίδα και σου φωνάζω

ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΥ ! ΟΥ ! ΟΥ ! ΟΥ ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΣ !!!

ΟΥ ΡΕ …ΟΥ ΡΕ…ΟΥΣΤ ΑΠΟ ΕΔΩ …

ΕΧΕΙΣ ΠΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΦΑΣ ?

ΟΥΣΤ…ΑΠΟ ΕΔΩ ΡΕ … ΚΑΙ ΣΤΕΙΛΕ ΤΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΝΑ ΜΕ ΣΥΛΛΑΒΟΥΝ …

ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ …ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ.




«Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕ ΦΕΥΓΕΙ». ΣΤ’ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ!...

Καρτεσιος ...
Ως πότε θα ζούμε αυτόν τον παραλογισμό, επιτέλους; Μας έχουν κάνει πρόβατα, μας έχουν κουρέψει με την ψιλή, πήραν το μαλλί μας να κάνουν πουλόβερ και τώρα ετοιμάζονται να μας οδηγήσουν κανονικά στο σφαγείο για να πάρουν το κρέας μας.
Οι κροκόδειλοι του ΔΝΤ, οι τραπεζίτες, οι τοκογλύφοι, οι προϊσταμένες αρχές του νεοφιλελευθερισμού στυλ Ξαφά, είναι με τα σαγόνια ανοιχτά και ζητάνε αίμα και κρέας.
Εμείς, την ίδια ώρα, αγνοώντας τον άμεσο κίνδυνο κάνουμε μέγιστο θέμα το αν ο Γιώργος Παπανδρέου αποχωρήσει από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, το γιατί δεν αποχωρεί και το πώς θα αντιδράσουν οι δελφίνοι.
Λοιπόν, ο Γιώργος Παπανδρέου δε φεύγει, επειδή δε γουστάρει να απομείνει χωρίς ιδιότητα και ξαφνικά να βρεθεί κατηγορούμενος για το Μνημόνιο. Ο Γιώργος Παπανδρέου ξέρει καλά τι γίνεται «εκεί έξω» και δεν το διακινδυνεύει.
Από την περίπτωση που ως απλός βουλευτής θα κρέμεται από ένα «ναι» ή «όχι» των άλλων βουλευτών στο θέμα της ασυλίας του – αν τυχόν αρχίσουν οι μηνύσεις εναντίον του- μέχρι το γεγονός ότι η αστυνομική δύναμη που πλέον θα δικαιούται θα είναι πολύ μικρή, τα πάντα δημιουργούν αρνητικές προοπτικές.
Πόσες μονάδες ΜΑΤ και πόσοι κρυφασφαλίτες να συνοδεύουν πλέον έναν απλό βουλευτή; Ένας αστυνομικός, άντε δύο ή τρεις. Για ποιο λόγο, λοιπόν, περιμένουν κάποιοι στα σοβαρά να εγκαταλείψει το δικαίωμά του στην προστασία ο ΓΑΠ;
Πόσους βουλευτές άραγε θα βοηθούσε το να αρνηθούν το δικαίωμα της ασυλίας ενός απλού βουλευτή απέναντι στη δικαιοσύνη, αν ήταν να χρεωθεί και τις δικές τους ευθύνες; Φυσικά, όλους! «Με βαριά καρδιά και χρέος στον ελληνικό λαό» ακόμη και οι στενότεροι φίλοι του πρώην πρωθυπουργού, θα τον «έδιναν» στεγνά να δικαστεί με αντάλλαγμα το δικό τους πολιτικό μέλλον και την πλήρη παραγραφή των δικών τους αδικημάτων.
Ποιος, λοιπόν, πιστεύει ότι όλες αυτές οι ιστορίες με τα πολιτικά συμβούλια και οι καβγάδες με τον Ψυχάρη έχουν κάποια ουσία; Κάποιοι λένε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου περιμένει να επανεκλεγεί στη Σοσιαλιστική Διεθνή και ύστερα να παραιτηθεί από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Μπορεί να έχουν και δίκιο, αλλά ειλικρινά στ’ αρχίδια μου. Τον Γιώργο Παπανδρέου τον θέλω πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ μέχρι την τελευταία στιγμή, ελπίζοντας ότι θα βρεθεί μαζί με όλους τους υπουργούς των κυβερνήσεών του στο εδώλιο για εσχάτη προδοσία.
Φυσικά, τα διεθνή κέντρα που τον κατασκεύασαν και μας τον φόρτωσαν, θα πρέπει να έχουν ετοιμάσει κάποιο σχέδιο διαφυγής του. Δεν τους συμφέρει να υποχρεωθεί να μιλήσει ο πρώην πρωθυπουργός και με τις αποκαλύψεις του να βάλει φωτιά σε όλο το Νότο της Ευρώπης.
Αντί, λοιπόν, να παρακαλάμε να «πέσει» ο Γιώργος Παπανδρέου, καλό θα ήταν να πιέζουμε να μείνει. Να τον κρατήσουμε εδώ, στην Ελλάδα, ακόμη και ως όμηρο. Οι προστάτες του ΓΑΠ, έχουν ήδη βάλει μπροστά το σχέδιο Β΄ με την κωδική ονομασία «Παπαδήμος».
Οι δύο τρομοκρατικού χαρακτήρα δηλώσεις του Λουκά Παπαδήμου προς τους κοινωνικούς εταίρους, εργοδοτικές και εργατικές ενώσεις, έριξαν ακόμη και το τελευταίο ίχνος προσωπείων.
Με τα λόγια: «Πρέπει να χάσουμε ακόμη λίγο από το επίπεδο ζωής μας τώρα, γιατί αλλιώς θα τα χάσουμε όλα» και «Χωρίς την συμφωνία με την τρόικα και την παρεπόμενη χρηματοδότηση, η Ελλάδα τον Μάρτιο αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο άτακτης χρεοκοπίας» εκβίασε την κοινωνία ο Λ. Παπαδήμος.
Τα ίδια ακριβώς έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου, τα ίδια είχε επαναλάβει αργότερα ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Όμως τα ψωμιά και των δύο είχαν τελειώσει. Δε μπορούσαν να πάρουν άλλα σκληρά μέτρα. Είχαν απενεργοποιηθεί, λίγο από την ίδια την κοινωνία, λίγο από το φόβο μιας ανεξέλεγκτης έκρηξής της.
Και τότε η Τρόικα έστειλε τον Μεσσία! Ο Λουκάς Παπαδήμος εμφανίστηκε ως ο Σωτήρας, που όμως δε θα έκανε κάτι διαφορετικό απ’ ότι οι προηγούμενοι. Κι εκεί ήταν το εκπληκτικό της χειραγώγησης της κοινής γνώμης.
Ενώ ο Παπαδήμος διορίστηκε για να λειτουργήσει τόσο σκληρά εναντίον μας, όσο δε μπορούσε ο Γιώργος Παπανδρέου που πλέον είχε και την εσωτερική αμφισβήτηση, η αγορά έδειξε να τον αγκαλιάζει με την εμπιστοσύνη της.
Ενώ ο άνθρωπος μιλούσε για απολύσεις, λουκέτα, εξασφάλιση κερδών των τραπεζών και αύξηση της ανεργίας, οι Έλληνες μέσα στον πανικό τους να πιαστούν από κάπου, πιάστηκαν από τον Παπαδήμο.
Τον θεώρησαν σοβαρό. Βέβαια, μέχρι και σήμερα δεν κατάλαβα πόση σημασία έχει αν ο δήμιός σου είναι χαζός ή ιδιοφυία, αλλά η πλειοψηφία κάτι ξέρει. Και μπορεί να ήταν εντελώς ψευδές το 80% της συμπάθειας που του έδιναν σε δημοσκοπήσεις τα Αλαφουζέικα και τα Μπομπολέικα, αλλά όσοι έχουν και τη μικρότερη σχέση με την αγορά γνώριζαν ότι και το πραγματικό ποσοστό δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο.
Στη συνέχεια, τα καθεστωτικά ΜΜΕ, άρχισαν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα, να τονίζουν ότι το μέγα πρόβλημα του Παπαδήμου στην «πορεία για τη σωτηρία της χώρας», είναι οι υπουργοί της κυβέρνησης που αρνούνται να δράσουν αστραπιαία κόβοντας κεφάλια εργαζομένων κατά χιλιάδες.
Προσέξτε! Το μήνυμα των ΜΜΕ είναι ότι, το πρόβλημα του διορισμένου πρωθυπουργού είναι οι εκλεγμένοι υπουργοί! Δε μπορεί να υπάρξει καθαρότερη καθοδήγηση προς το συμπέρασμα ότι «Προτιμούμε διορισμένους τεχνοκράτες από εκλεγμένους πολιτικούς»!
Το ζητούμενο «περισσότερη και πιο άμεση Δημοκρατία» μετατράπηκε διά του MEGA σε «όλο και λιγότερη ή και καθόλου Δημοκρατία»! Το αίτημα για «ικανούς και καθαρούς εκλεγμένους πολιτικούς», μετατρέπεται από τον ΣΚΑΪ σε αίτημα «για διορισμένους εκπροσώπους ξένων συμφερόντων»!
Όλο και περισσότεροι αποδέχονται πλέον ότι η Ελλάδα αποτέλεσε ένα νέο εργαστήριο πειραμάτων του ΔΝΤ και λοιπών οικονομικών δυνάμεων. Ας μην αποκλείσουμε το γεγονός ότι ένα από αυτά τα πειράματα θα ασχοληθεί με το πόσο αποδεκτή μπορεί να γίνει από την κοινωνία μία κυβέρνηση διορισμένων που θα αρκείται σε ψευτοδημοψηφίσματα.
Για την ώρα, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Παπαδήμος διορίστηκε για να εκτελέσει μία αποστολή. Την υπογραφή του νέου Μνημονίου με όσο το δυνατόν απεχθέστερους όρους για την Ελλάδα και τους Έλληνες, αλλά και την υπαγωγή όλων των δανείων στο αγγλικό δίκαιο.
Αν είναι να γίνει κάτι για να σωθούμε, θα πρέπει να γίνει τώρα, αύριο το πολύ. Να μην ξεκινήσουν καν οι διαπραγματεύσεις. Αν ξεκινήσουν, τότε τζάμπα συζητάμε τόσο καιρό. Μόνοι μας θα έχουμε βάλει το κεφάλι μας στη λαιμητόμο.
Ας μην πέφτουμε, λοιπόν, στην παγίδα των εσωκομματικών εξελίξεων του ΠΑΣΟΚ και στο μέλλον του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν είναι καν θέμα. Είναι αποπροσανατολισμός. Την υπόθεση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ας τη γράψουμε στ’ αρχίδια μας, όσο ακόμη τα διαθέτουμε.

Το πόμολο της πίσω πόρτας

Το Κουτι της Πανδωρας ...
του Κώστα Βαξεβάνη
Οι πίσω πόρτες συνήθως δημιουργούνται για λόγους ασφάλειας. Είναι έξοδοι κινδύνου. Και για να ανοίξουν, κάποιος πρέπει να πιέσει το πόμολο, αφού διαπιστώσει πως υπάρχει κίνδυνος. Αν ο εκδότης του ΔΟΛ Σταύρος Ψυχάρης λέει αλήθεια, τότε ο Γιώργος Παπανδρέου τον έβαλε στο Μαξίμου από την πίσω πόρτα. Πίεσε το πόμολο, για να ανοίξει η πίσω πόρτα. Προφανώς θα είχε προηγηθεί διαπίστωση κινδύνου. Οι δύο άντρες, λέγοντας ψέματα ή αλήθεια, κάνουν παραδοχή για το ίδιο πράγμα: H σχέση πολιτικής και συγκροτημάτων Τύπου στην Ελλάδα, παραμένει επικίνδυνη σχέση, γι αυτό και ανοίγει συνήθως τις εξόδους κινδύνου. Τις πίσω πόρτες.
Η διαφορά βεβαίως είναι πως ο κάθε εκδότης μπορεί να επικαλείται κίνδυνο ή να δημιουργεί, ενώ ο πρωθυπουργός είναι αυτός που πρέπει να τον αντιμετωπίσει. Η δήλωση του Γ Παπανδρέου πως ο Ψυχάρης τον έριξε γιατί δεν του έδωσε δάνειο 10 εκατομμύρια η Εθνική Τράπεζα είναι ανατριχιαστική. Ο κύριος Παπανδρέου μοιάζει με εκείνον τον καθαριστή τζαμιών που στην προσπάθειά του να δείξει πόσο καλά καθαρίζει το τζάμι, απλώς το σπάει.
Οι ελάχιστες αυτές λέξεις που ακούστηκαν στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, ακύρωσαν ομιλίες χιλιάδων λέξεων περί διαφάνειας, δημοκρατίας, αυτοθυσίας, ειλικρίνειας, πολιτικής ανησυχίας και άλλα πολλά. Να ποια μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό:
1. Ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας κάνει την τραγική παραδοχή πως η Δημοκρατία του και η πολιτεία του ήταν μια απάτη. Θεσμοί, νόμοι, κόμμα, ο ίδιος ο λαός και οι επιλογές του, ακυρώθηκαν από έναν εκδότη σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση σαν να ήμασταν στη δεκαετία του 60.
2. Την ώρα που εκδότης πιέζει και απειλεί, το κράτος τον απαλλάσσει από το βάρος του Μεγάρου Μουσικής, του οποίου τα φέσια αναλαμβάνει. Ο εκδότης βεβαίως συνεχίζει να το διοικεί.
3. Ως πρωθυπουργός δεν απαιτεί από τις κρατικές υπηρεσίες να προχωρήσουν σε έλεγχο των συγκροτημάτων Τύπου, δεν νομοθετεί καμιά διαφάνεια, ούτε και τακτοποιεί νομικά το πειρατικό καθεστώς στα ΜΜΕ και τις αδειοδοτήσεις των καναλιών. Απλώς υπομένει για να εμφανιστεί στο μέλλον ως θύμα;
4. Εκβιαζόμενος, δεν κάνει καμιά δήλωση γι αυτό, δεν απευθύνεται στους πολίτες, δεν αποκαλύπτει, δεν απαιτεί συμπαράσταση έστω. Αφήνει τον εκβιασμό να λειτουργεί ως παγιωμένο στοιχείο πολιτικής, μεταξύ Μαξίμου και περιπτέρων με εκβιαστικά πρωτοσέλιδα.
5. Παραδέχεται πως η ΕΤΕ, μια μεγάλη Τράπεζα απευθύνεται στον ίδιο προκειμένου να προχωρήσει σε δανειοδοτήσεις. Ή παρανόμως έπραξαν ή αυτό θεωρείται πλέον σωστό και είναι ίσως ο λόγος που τελικώς κάναμε πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη. Να έχει λόγο στα δάνεια.
6. Η διοίκηση της ΕΤΕ, παραμένει στη θέση της αντί να παραιτηθεί από το βράδυ των αποκαλυπτικών δηλώσεων του Γιώργου Παπανδρέου. Ένας πρώην πρωθυπουργός, αποκάλυψε πως δεν λειτουργούσαν ως στελέχη της Τράπεζας, αλλά ως πολιτικοί υπάλληλοι που χρησιμοποιούσαν και οι ίδιοι την Τράπεζα για πολιτικούς εκβιασμούς. Αν είναι διαφορετικά, τότε τι δουλειά είχαν να ενημερώνουν τον πρωθυπουργό για δανειοδοτήσεις;
7. Οι δηλώσεις Παπανδρέου δίνουν υπόσταση στις καταγγελίες της εκδότριας της Ελευθεροτυπίας, Μάνιας Τεγοπούλου, η οποία κατήγγειλε πως η μη δανειοδότηση της εφημερίδας της σχετίζεται με πολιτικές και όχι τραπεζικές αποφάσεις.
Ο κύριος Ψυχάρης είναι ένας εκδότης που λειτουργεί με τον τρόπο που έμαθε επί δεκαετίες. Αν αυτός ο τρόπος είναι ανέντιμος δεν τον απείλησε ποτέ κανένας. Ούτε ο κύριος Παπανδρέου. Σήμερα στο κύριο άρθρο της εφημερίδας του λέει κομψά, αυτό που άκομψα κάνει:
«Είναι σε όλους γνωστό, ότι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, στήριξε (σ.σ. τον Παπανδρέου), επί ζημία του, την κυβέρνησή του και προσωπικά τον ίδιο, με μόνο γνώμονα τις παραδόσεις και τους ιστορικούς δεσμούς των εφημερίδων του Οργανισμού με την δημοκρατική παράταξη».
Δηλαδή ο κύριος Ψυχάρης παραδέχεται πως η «δημοσιογραφική του αλήθεια» είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών. Το κάνει δεκαετίες. Δεν κάνει καλά βέβαια ο εκδότης αλλά κρίνεται από τους αναγνώστες του. Ο κύριος Παπανδρέου όμως; Πού απείλησε όλο αυτό το πλαίσιο; Πότε νομοθέτησε για να τερματιστεί η διαπλοκή; Ποτέ. Θα μπορούσε απλώς να ζητήσει από την Τράπεζα της Ελλάδας, να ελέγξει τα δάνεια των συγκροτημάτων Τύπου. Ούτε καν τις καταγγελίες για υπερτιμολογήσεις,offshore εταιρείες, λογαριασμούς με μαύρο χρήμα. Και να το κάνει ενημερώνοντας τον κόσμο. Θα ήταν αρκετό.
Η τιμωρία του δεν θα ήταν εκδίκηση, αλλά ανταπόκριση σε ένα λαϊκό αίτημα. Δεν το έκανε. Αντιθέτως έριχνε την κρατική διαφήμιση στα γερασμένα Μέσα που προσπαθούσαν να τον πείσουν πως ο επιθανάτιος ρόγχος τους είναι ήχος απειλής.
Ο ίδιος και οι συνεργάτες του, πολιτεύτηκαν με τη λογική των πρωτοσέλιδων και των καλών σχέσεων με αυτούς που τώρα καταγγέλλει. Κατανοούσαν την πολιτική, όπως ενδεχομένως τους την έμαθαν οι παππούδες και οι πατεράδες τους, επαγγελματίες της πολιτικής, αλλά μιας άλλης εποχής. Κι όλα αυτά τον καιρό του ίντερνετ από έναν λάτρη του. Να νταραβερίζεσαι με συγκροτήματα όταν όλα είναι ανοιχτά στο διαδίκτυο.
Δεν ξέρω αν ο Ψυχάρης μπήκε από την πίσω πόρτα στο Μαξίμου. Από όποια και να μπήκε, κάποιοι του την άνοιξαν και τον όρισαν ως συνομιλητή στο γραφείο που έπρεπε να υπάρχουν νόμοι εξυγίανσης και όχι μυστικές συμφωνίες. Και τώρα ψάχνουν την πόρτα κινδύνου.

Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ!

ΙΣΚΡΑ ...

FT: ΘΑ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΜΙΑ ΝΕΑ LEHMAN BROTHERS ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗ!
ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ: ΘΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ ΑΛΥΣΙΔΩΤΗ ΕΚΡΗΞΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ!
Τη στιγμή που το κυρίαρχο αστικό πολιτικό τόξο και τα ΜΜΕ που το στηρίζουν, διακινούν τρομολαγνικά σενάρια σχετικά με τις επιπτώσεις που θα είχε η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, γίνεται όλο και περισσότερο σαφές πως οι όποιες δυσμενείς επιπτώσεις, θα αφορούν την υπόλοιπη ευρωζώνη και όχι την Ελλάδα.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν θα υπάρχουν επιπτώσεις για την Ελλάδα, πλήν όμως αυτές θα είναι βραχυπρόθεσμες και απολύτως αντιμετωπίσιμες με διάφορους τρόπους (πχ έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίων, αποτελεσματική επιβολή διατίμησης σε βασικά αγαθά, άρνηση πληρωμής εξωτερικών ιδιωτικών χρεών σε ευρώ, αλλά σε εθνικό νόμισμα κλπ).
Αντιθέτως, όμως, θα σημάνουν τη διάλυση της ευρωζώνης!
Αναλυτικότερα, το σημερινό άρθρο της στήλης LEX των Financial Times (μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας εδώ) υποστηρίζει πως μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα είχε (για την υπόλοιπη ευρωζώνη) έναν αντίκτυπο ανάλογο της πτώχευσης της Lehman Brothers. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε τρομερές πιέσεις σε Ιταλία - Ιρλανδία - Ισπανία - Πορτογαλία, οδηγώντας και το ίδιο το ευρώ στην κατάρρευση!
Μια τέτοια εξέλιξη φυσικά θα ήταν καταστροφή για το τραπεζικό κεφάλαιο (αλλά και το βιομηχανικό κεφάλαιο του "πυρήνα"), ενώ συγχρόνως θα "αχρήστευε" τον μοχλό συνεχούς υποτίμησης του εργατικού εισοδήματος, δηλαδή το θεσμικό υπόβαθρο του ενιαίου νομίσματος (μονεταριστικό καταστατικό της ΕΚΤ, Σύμφωνο Σταθερότητας, Νέα Δημοσιονομικό Σύμφωνο κλπ).
Οι σχετικές σκέψεις προβληματίζουν, όπως είναι αναμενόμενο, και τους συμβούλους της γερμανικής κυβέρνησης. Ενδεικτικά ο καθηγητής της στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Κλέμενς Φουστ, υποστήριξε πως ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα προκαλούσε αλυσιδωτή αντίδραση στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης που πλήττονται από την κρίση.
Σύμφωνα με το Blooomberg, το οποίο μεταφέρει απόσπασμα της συνέντευξης στην εφημερίδα Handelsblatt, ο Φουστ εξηγεί ότι οι πολίτες των άλλων χωρών της Ευρωζώνης θα έσπευδαν σε μία τέτοια περίπτωση να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες, καθώς αυτές θα θεωρούνταν ουσιαστικά "πτωχευμένες".
Μια τέτοιου βεληνεκούς τραπεζική κρίση θα μπορούσε να οδηγήσει, επίσης, στην κατάρρευση του ευρώ!
Βέβαια, εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε πως αυτό δεν θα οδηγούσε σε απώλειες των καταθετών (καθώς αυτές εγγυώνται από τα κράτη), αλλά θα σηματοδοτούσε την ανάγκη κρατικοποίησης των τραπεζών (και άρα οικονομικής "καταστροφής" των τραπεζιτών).

Όταν καταρρίπτονται οι μύθοι περί "ιδιαιτεροτήτων" ...

alterthess ...
Μελέτη στοιχείων για την Εκπαίδευση και τους Εκπαιδευτικούς στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες πραγματοποίησε το ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ.
Η Μελέτη που αφορά τις συνθήκες εργασίας και τις αμοιβές των εκπαιδευτικών στις χώρες της Ευρώπης αλλά και σε άλλες χώρες του κόσμου, καταρρίπτει το μύθο του «λιγότερο εργαζόμενου» εκπαιδευτικού στην Ελλάδα.
"Με τη μελέτη αυτή επιβεβαιώνεται η εκτίμησή μας για το ρόλο της κατά παραγγελίαν από το Υπουργείο Παιδείας έκθεσης του ΟΟΣΑ για την Εκπαίδευση στην Ελλάδα που δημοσιεύθηκε το καλοκαίρι και η οποία είχε σκοπό να ενισχύσει την Κυβέρνηση και την Τρόικα στην προσπάθειά τους να λάβουν ακόμα πιο επώδυνες αποφάσεις για τη δημόσια εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς." αναφέρει η ΟΛΜΕ.
Ας αναφέρουμε ενδεικτικά μερικές διαπιστώσεις από το αποτελέσματα της έρευνας.
Οι εκπαιδευτικοί στη χώρα εργάζονται τις ίδιες ώρες κατά μέσο όρο με τους εκπαιδευτικούς στην Ευρώπη
Στις περισσότερες χώρες ο αριθμός των διδακτικών ωρών καθορίζεται στις συμβάσεις απασχόλησης των εκπαιδευτικών. Το 2006/07 η πλειονότητα των εκπαιδευτικών στην Ευρώπη έπρεπε να απασχοληθεί ενεργά με τη διδασκαλία μαθητών από 18 έως 20 ώρες την εβδομάδα, εξαιρώντας προκαθορισμένα διαλείμματα και άλλους χρόνους επαφής με μαθητές που δεν περιλαμβάνουν τη διδασκαλία.
Τα στοιχεία αφορούν στην περίπτωση ενός εκπαιδευτικού πλήρους απασχόλησης ο οποίος δεν ασκεί άλλα καθήκοντα, π.χ. διοικητικά. Ο αριθμός ωρών διδασκαλίας την εβδομάδα αφορά στο χρόνο που οι εκπαιδευτικοί αφιερώνουν σε ομάδες μαθητών. Αυτός ο αριθμός υπολογίζεται αυστηρά και αποκλείει το χρόνο των διαλειμμάτων ή το χρόνο που αφιερώνεται στους μαθητές χωρίς να περιλαμβάνει διδασκαλία.
Σε γενικές γραμμές, οι χώρες τείνουν να μειώνουν τον εβδομαδιαίο διδακτικό χρόνο των εκπαιδευτικών στην κατώτερη και στην ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μόνο η Βουλγαρία και η Ρουμανία ουσιαστικά αυξάνουν τον αριθμό των ωρών για τους εκπαιδευτικούς στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σε δώδεκα χώρες, οι εκπαιδευτικοί καλούνται να διδάσκουν τον ίδιο αριθμό ωρών τόσο στην κατώτερη όσο και στην ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Διακυμάνσεις στο πλαίσιο μιας χώρας εμφανίζονται για συγκεκριμένους παράγοντες, όπως το μάθημα που διδάσκει ο εκπαιδευτικός ή το καθεστώς απασχόλησής του (βαθμίδα εκπαίδευσης). Επίσης, διακυμάνσεις στο πλαίσιο μιας χώρας εμφανίζονται λόγω της ευελιξίας που έχει το σχολικό επίπεδο να καθορίσει τον αριθμό των διδακτικών ωρών ή το διαθέσιμο χρόνο στο σχολείο για κάθε εκπαιδευτικό. Επίσης, εμφανίζεται η ευελιξία μείωσης του αριθμού ωρών με βάση τα χρόνια υπηρεσίας.
Από τα στοιχεία βλέπουμε ότι ο μέσος όρος διδακτικών ωρών για τους εκπαιδευτικούς των 25 χωρών από τις 27 της Ε.Ε. για την κατώτερη Δ.Ε. είναι 19,1 και για αυτούς της ανώτερης Δ.Ε. είναι 18,4. Στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει αντίστοιχος διαχωρισμός, ο μέσος όρος διδασκαλίας είναι 18,5, αντίστοιχος του μέσου όρου Ε.Ε. (19,1 και 18,4).
Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat (Ιούλιος 2008) το 5,4% των Ελλήνων εκπαιδευτικών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης είναι κάτω από 30 ετών, το 23,9% από 30-39, το 41,3% από 40-49 και το 24,4% πάνω από 50 ετών.
Από τα στοιχεία αυτά και σύμφωνα με την κατανομή των ωρών διδασκαλίας σε σχέση με τα χρόνια υπηρεσίας (0-6 χρόνια 21 ώρες, 7-12 χρόνια 19 ώρες, 13-20 χρόνια 18 ώρες και 20+ χρόνια 16 ώρες) φαίνεται ότι η μεγάλη πλειονότητα βρίσκεται στις 18 με 19 ώρες.
Το Υπουργείο Παιδείας δίνοντας τα στοιχεία στο Δίκτυο Ευρυδίκη αναφέρει μόνο το καταληκτικό διδακτικό ωράριο των 16 ωρών! Το ίδιο συμβαίνει και στα στοιχεία που έχουν δοθεί στον ΟΟΣΑ.
Περισσότερες ώρες οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα στο Σχολείο
Ο αριθμός ωρών παρουσίας στο σχολείο την εβδομάδα αφορά στο διαθέσιμο χρόνο, εκτός από το διδακτικό χρόνο, που αφιερώνεται στην εκτέλεση καθηκόντων στο σχολείο ή σε άλλη τοποθεσία που καθορίζεται από τον διευθυντή του σχολείου.
Δέκα χώρες καθορίζουν ακριβή χρόνο κατά τη διάρκεια του οποίου οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να είναι διαθέσιμοι στο σχολείο κάθε εβδομάδα. Σε γενικές γραμμές, ο χρόνος στον οποίο οι εκπαιδευτικοί καλούνται να είναι παρόντες στο σχολείο κάθε βδομάδα δεν ξεπερνά τις 30 ώρες, εκτός από την Πορτογαλία και το Ηνωμένο Βασίλειο (Αγγλία, Ουαλία, Βόρειο Ιρλανδία).
Όσον αφορά το διαθέσιμο χρόνο στο σχολείο από τις χώρες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία ο μέσος όρος είναι 27.5 ώρες και για την κατώτερη και για την ανώτερη β/θμια εκπαίδευση, ενώ για την Ελλάδα είναι 30 ώρες.
35-40 ώρες ο συνολικός χρόνος εργασίας των Ευρωπαίων εκπαιδευτικών
Τέλος 17 χώρες καθορίζουν το συνολικό χρόνο απασχόλησης σε ώρες την εβδομάδα, που αφορά τον αριθμό των διδακτικών ωρών, τον αριθμό των διαθέσιμων ωρών στο σχολείο και το χρόνο που αφιερώνεται για την προετοιμασία και βαθμολόγηση, και μπορεί να αφορά σε ώρες εκτός σχολείου. Ο χρόνος αυτός κυμαίνεται από 35-40 ώρες. Για την Ελλάδα δεν υπάρχουν αντίστοιχα στοιχεία, μια και η προετοιμασία των εκπαιδευτικών στο σπίτι, η βαθμολόγηση κ.ά. δεν υπολογίζονται.
1.170 ώρες ο χρόνος εργασίας των εκπαιδευτικών
Ακολουθούν ο αριθμός ημερών διδασκαλίας για τους εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και ο συνολικός χρόνος εργασίας σε ώρες σε ετήσια βάση σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ.
Όσον αφορά τους Έλληνες εκπαιδευτικούς βλέπουμε ότι ως προς το χρόνο εργασίας συνολικά στο σχολείο είναι 1.170 ώρες για το γυμνάσιο και το λύκειο, ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 1.199 για την κατώτερη και 1.166 για την ανώτερη β/θμια εκπαίδευση και για την ΕΕ των 19 είναι 1.133 και 1.108 αντίστοιχα.
Σχετικά με τον αριθμό ημερών διδασκαλίας για την Ελλάδα είναι 158 ημέρες στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Το γεγονός ότι είναι κάτω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ (186/184) και της ΕΕ/19 (181) οφείλεται στον εξετασιοκεντρικό χαρακτήρα ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, καθώς περισσότερες από 4 εβδομάδες του διδακτικού έτους είναι αφιερωμένες στις εξετάσεις.
Εργάσιμες εβδομάδες για τους εκπαιδευτικούς
Ο μέσος όρος των καθαρών εργάσιμων εβδομάδων για τους εκπαιδευτικούς κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους είναι 38,6 εβδομάδες.
Στη Σλοβακία οι εκπαιδευτικοί εργάζονται 41, στη Σλοβενία 43, και 40 στη Σουηδία και στη Β. Ιρλανδία. Στη Τσεχία έχουν 8 εβδομάδες άδεια, την οποία επιλέγουν πρωτίστως στη διάρκεια των σχολικών διακοπών. Στη Δανία δεν καθορίζεται σε κεντρικό επίπεδο. Συνήθως ξεκινούν λίγες μέρες πριν το σχολικό έτος των μαθητών και τελειώνουν μαζί με τους μαθητές. Στην Εσθονία η νομοθεσία ορίζει 8 εβδομάδες διακοπών, συνήθως από τα μέσα Ιουνίου ως τα μέσα Αυγούστου. Στην Ουγγαρία οι άδειες των εκπαιδευτικών βασικά δίνονται κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών. Οι άλλες σχολικές διακοπές δεν είναι αργίες για τους εκπαιδευτικούς, που μπορούν τότε να πάρουν την άδειά τους. Επίσης, 5 ημέρες μπορούν να τις πάρουν όποτε επιθυμούν κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους.
Στη Λετονία για τους εκπαιδευτικούς το σχολικό έτος αρχίζει νωρίτερα από ό,τι για τους μαθητές, αν και το τέλος και η ημερομηνία έναρξης δεν ορίζονται σε κεντρικό επίπεδο. Οι καθηγητές έχουν το δικαίωμα να λαμβάνουν 8 εβδομάδες ετήσιας άδειας με αποδοχές το καλοκαίρι.
Στη Λιθουανία, επίσης, η άδεια για τους εκπαιδευτικούς είναι 56 ημερολογιακές ημέρες. Κανονικά, συνιστάται οι εκπαιδευτικοί να τη λαμβάνουν κατά τη διάρκεια των θερινών σχολικών διακοπών (συνήθως αυτό καθορίζεται από το σχολείο). Στην Πορτογαλία δικαιούνται 1 μήνα άδειας κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών των μαθητών.
Στην Ελλάδα οι εργάσιμες εβδομάδες για τους εκπαιδευτικούς είναι 39, λίγο πάνω από το μέσο όρο ΕΕ/27.
Διακοπές και ημέρες αργιών κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους
Όλες οι χώρες έχουν διακοπές κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και του Πάσχα, εκτός από την Ολλανδία, η οποία δεν έχει διακοπές το Πάσχα.
Οι περισσότερες χώρες έχουν τις «διακοπές του Φθινοπώρου», εκτός των Ελλάδας, Κύπρου, Ιταλίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Πολωνίας. Επίσης, αρκετές χώρες έχουν τις διακοπές «του χειμώνα - καρναβαλιού» και αρκετές χώρες διακοπές μετά το τέλος του τρίτου τριμήνου. Ο μέσος όρος των διακοπών κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους είναι 4 εβδομάδες. Η Ελλάδα έχει 4 εβδομάδες διακοπές (Χριστούγεννα, Πάσχα) και είναι ακριβώς στο μέσο όρο της ΕΕ/27.
Επίσης, όλες οι χώρες έχουν κάποιες ημέρες μεμονωμένων αργιών (εθνικές, τοπικές γιορτές, θρησκευτικές κ.ά.) που ο μέσος όρος τους είναι 10 ημέρες. Η Ελλάδα έχει 9 ημέρες αργιών.
"Φτωχότεροι" οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, για το 2009 ο μέσος όρος για τις χώρες του ΟΟΣΑ των ετήσιων μεικτών αποδοχών του αρχικού μισθού των καθηγητών ήταν 29.472 και ο αντίστοιχος μέσος όρος για τις χώρες της Ε.Ε./21 ήταν 29.459.
Ο μέσος όρος για τις χώρες του ΟΟΣΑ των ετήσιων μεικτών αποδοχών του τελικού μισθού των καθηγητών ήταν 47.740 και ο αντίστοιχος μέσος όρος για τις χώρες της Ε.Ε./21 ήταν 47.374.
Αντίθετα, για τους Έλληνες καθηγητές ο αρχικός μισθός ήταν 24.541 και ο τελικός 36.230. Έτσι η Ελλάδα κατατάσσεται στις τελευταίες χώρες (ακολουθούν μόνο Σλοβενία και Σλοβακία).

Από τη σύγκριση των ετήσιων μεικτών αποδοχών των Ελλήνων καθηγητών με το μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ και των χωρών Ε.Ε./21 φαίνεται ότι οι αποδοχές αυτές είναι το 83% για τον αρχικό μισθό και το 76% για τον τελικό μισθό.
Οι ετήσιες μεικτές αποδοχές του τελικού μισθού των Ελλήνων εκπαιδευτικών είναι το 57% του μέσου όρου των χωρών της Ευρωζώνης. Στην Ελλάδα ο αρχικός μεικτός μισθός είναι 19.729 ευρώ και ο Μ.Ο. των χωρών της Ευρωζώνης είναι 30.870. Ο τελικός μεικτός μισθός στην Ελλάδα είναι 29.127 ευρώ και ο Μ.Ο. της Ευρωζώνης είναι 51.498
Με το νέο μισθολόγιο ο μεικτός αρχικός μισθός του Έλληνα καθηγητή είναι πλέον το 46% του μέσου όρου των μισθών της Ευρωζώνης (2009). Ο τελικός μεικτός μισθός είναι το 50% του Μ.Ο. της Ευρωζώνης (2009).
Για περισσότερα στοιχεία και πίνακες εδώ
*Η μελέτη βασίστηκε στα επίσημα στοιχεία του ΟΟΣΑ «Εκπαίδευση με μια ματιά», 2009 και 2011, και του Δικτύου Ευρυδίκη «Αριθμοί κλειδιά της εκπαίδευσης στην Ευρώπη» (2009) και «Οργάνωση του σχολικού χρόνου στην Ευρώπη» (2011-12).
Κ.Μ

O μύθος και το παραμύθι του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη

Το Κουτι της Πανδωρας ...
Κώστας Βαξεβάνης
Τα θαύματα λένε διαρκούν τρεις μέρες.Το θαύμα Λαυρεντιάδη διαρκεί 20 χρόνια.
Το θαύμα του γιού ενός μικρού επιχειρηματία στο Αιγάλεω,που κατάφερε να κυριαρχήσει, πάνω στα κύματα της ελληνικής πραγματικότητας,πατώντας πάντα σε περίεργες συμπτώσεις.Ξένοι κολοσοί που ήταν έτοιμοι να τον χρηματοδοτήσουν,ακόμη και να εξαπατηθούν προκειμένου να ανδρωθεί και να φανεί αξιόπιστος,εκδοτικά συγκροτήματα που εφημερίδες είχαν αλλά δεν έβγαζαν μιλιά για όσα περίεργα συνέβαιναν και πολιτικοί που του χάριζαν πέρα από χαμόγελα και ευνοικές ρυθμίσεις.
Απ τα θαύματα δεν λείπει η Εκκλησία.Τον έχρισε με μεγαλεπίβολους τίτλους,και πρόσφερε ανοιχτόχερα την αγάπη της με ανταλλάγματα που μοιάζουν περισσότερο με μυστικά εξομολόγησης παρά με δωρεές.Όπως ομολογεί ο ίδιος άλλωστε,δεν θα έκανε ό,τι έκανε αν δεν υπήρχε το Βατοπαίδι.Είναι άγνωστο αν το εννοεί με την θρησκευτική έννοια ή με την σκανδαλώδη οικονομική.Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης πάλεψε για να δημιουργήσει την εικόνα ενός αυτοδημιούργητου σύγχρονου Ωνάση αλλά εδώ και καιρό βρίσκεται αντιμέτωπος με το προφίλ ενός Κοσκωτά.Ίσως και με τη μοίρα του
Λίγες μέρες μετά τις εκλογές του 2009,ο Γιώργος Παπανδρέου, επισκέφτηκε για φαί στο αγαπημένο του στέκι στο Νέο Ηράκλειο.
Την ψαροταβέρνα «Ψάριστον». Έφτασε με δύο αυτοκίνητα της φρουράς του,μπήκε στο μαγαζί, έμεινε για δύο ώρες και αποχώρησε όπως έφτασε, διακριτικά.Λίγο μετά την αποχώρηση του πρωθυπουργού, ο δρόμος μπροστά στην ψαροταβέρνα άστραψε από τους μπλε φάρους θωρακισμένων τζιπ.
Μια ομάδα αγριωποί άντρες βγήκαν από τα αυτοκίνητα, απλώθηκαν στους γύρω δρόμους και περίμεναν έως ότου βγει αργά από το αυτοκίνητο ο μελαχροινός κοντός άντρας. Οι μισοί απ αυτούς μπήκαν στο εστιατόριο και στάθηκαν μπροστά από την πόρτα και γύρω από τα τραπέζια.
Έμειναν εκεί έως ότου ο άντρας που φρουρούσαν φάει και δώσει εντολή για να αποχωρήσουν.
Πάνω από τα κεφάλια των εκνευρισμένων πελατών που αναρωτιόντουσαν ποιός είναι αυτός ο προκλητικός τύπος που χρειαζόταν φρουρά τέσσερις φορές μεγαλύτερη και ισχυρότερη από τον ίδιο τον πρωθυπουργό που μόλις είχε αποχωρήσει
«Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης» ψιθύρισαν κάποιοι που τον αναγνώρισαν.
Οι συζητήσεις επεκτάθηκαν στις παρέες για την προκλητική άφιξη και παραμονή του Λαυρεντιάδη. Από ποιούς κινδύνευε τόσο πολύ ένας επιχειρηματίας; Περισσότερο απ τον ίδιο τον πρωθυπουργό;
Ένας θαμώνας τελικώς διηγήθηκε ένα περιστατικό που είχε παρακολουθήσει στην Ελούντα της Κρήτης το προηγούμενο καλοκαίρι,όταν η διεύθυνση του ξενοδοχείου Ελούντα Beach εκκένωσε το βράδυ ολόκληρη την παραλία για να παρακολουθήσει σε γιγαντοοθόνη ,ο Λαυρεντιάδης με τη μητέρα του, βίντεο με την βάφτιση των παιδιών του.
Λίγο αργότερα από την παραλία άρχισαν να φεύγουν βεγγαλικά που σήμαναν το τέλος της ιδιωτικής προβολής που παρακολουθούσαν άθελά τους μερικές δεκάδες αποσβολωμένοι ένοικοι.Το πρόβλημα του Λαυρεντιάδη μπορεί να μην ήταν η ασφάλειά του,αλλά η εικόνα του.Η εικόνα ενός ισχυρού άντρα.Και όπως αποδείχθηκε, με τις πλάτες των άλλων

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα ορφανό αγόρι

Στο ξεκίνημά της, η ιστορία του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη μοιάζει με παραμύθι.Στη συνέχεια είναι που προστίθενται διάφοροι μύθοι.Προσεκτικά δημιουργημένοι από τα Μέσα Ενημέρωσης,τους τζογαδόρους της αγοράς και κάποιους οργανισμούς που οι ιδιοκτήτες τους, για έναν άγνωστο λόγο, αποφάσισαν να μάθουν να προφέρουν το δύσκολο όνομα του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη.
Ο Λαυρεντιάδης, έμεινε ορφανός το 1990, στα 18 του χρόνια. Ο πατέρας του Βασίλης Λαυρεντιάδης είχε το 50% μια μικρής εταιρείας διανομής χημικών προιόντων στο Αιγάλεω,της Νεοχημικής.
Ο Λαυρέντης αναγκάστηκε όπως έχει δηλώσει, να αρχίσει να δουλεύει στην πατρική εταιρεία που απασχολούσε 20 άτομα.Αποφάσισε ωστόσο να παρακολουθήσει νυχτερινά μαθήματα λογιστικής στο Αμερικάνικο Κολλέγιο. Το άγχος και η πίεση, όπως αφήνει να εννοηθεί ,ήταν υπεύθυνα για την ρευματοειδή αρθρίτιδα που εμφάνισε. Δίπλα του, αυτά τα χρόνια της δοκιμασίας, είναι ένας φίλος του πατέρα του.Ο Πέτρος Κυριακίδης, ένας άγνωστος βιβλιοπώλης.
Το 1994,η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται.Αποφασίζει να πάει στο Αγιο Όρος, στην Μονή Βατοπαιδίου.Είναι η εποχή που ο Εφραίμ γίνεται γνωστός φέρνοντας την Αγία Ζώνη για προσκύνημα σε πολιτικούς στην Αθήνα και αργότερα για τους πιστούς.
Γίνεται τηλεοπτικά γνωστός δια των συνεντεύξεων στον Θόδωρο Ρουσόπουλο και δηλώνει στις κάμερες,σαν να περιγράφει ειδικότητες γιατρού, πως η Αγία Ζώνη έχει ειδικότητα θεραπείας «σε καρκίνους και στειρότητες».Απ ό,τι φαίνεται όμως είχε και θεραπευτική επίδραση και στην ρευματοειδή αρθρίτιδα του Λαυρεντιάδη, ο οποίος δηλώνει μετά από χρόνια, όταν διαμορφώνει το δημόσιο προφίλ του στις εφημρίδες που φροντίζει να αγοράζει, πως το Βατοπαίδι άλλαξε τη ζωή του.

Οι αμερικανοί θέλουν Λαυρεντιάδη

Το 1996 αγοράζει το ποσοστό του συνεταίρου του στην Νεοχημική και δύο ακόμη εταιρείες χημικών.
Την Hoechst στην Αυλίδα και την Henkel στην Αταλάντη. Αρχίζει να παράγει απορρυπαντικά και αναλαμβάνει φασόν για τις μεγάλες πολυεθνικές.Μέχρι το 2003,ο άπειρος νεαρός Λαυρεντιάδης καταφέρνει να αποκτήσει σχέσεις με χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς, όπως είναι η Sal Oppenheim.Το 2003, η Νεοχημική μπαίνει στο Χρηματιστήριο το οποίο την εποχή εκείνη βγαίνει καταρακωμένο από την μεγάλη κρίση.Περιέργως όμως, κάποιοι ξένοι επενδυτές αποφασίζουν να επενδύσουν σε μια άγνωστη, ασήμαντη χημική εταιρεία στην μικρή και ασήμαντη Ελλάδα.Γιατί; Κανένας δεν έχει απαντήσει.
Το χρήμα έρχεται από παντού, και η Νεοχημική παρουσιάζει χρηματιστηριακές συμπεριφορές λες και είναι η εταιρεία που ανακάλυψε το φάρμακο για την φαλάκρα.
Δεν το έχει ανακαλύψει βέβαια.Το 2007 η μετοχή της Νεοχημικής έχει ανέβει 1400% από το 2003.Πρόκειται για ένα ακόμη «θαύμα» στην επιχειρηματική ζωή του Λαυρεντιάδη
Το επόμενο θαύμα θα έρθει σε λίγο. Η Carlayl , η εταιρεία που έχει συνδέσει το όνομά της με τον Μπους και το συντηρητικό καταστημένο της Αμερικής, ενδιαφέρεται να αγοράσει την Νεοχημική.Όσοι γνωρίζουν την αγορά δεν έχουν καμιά εξήγηση στο γιατί το γκρουπ των σκληρών επενδύσεων και της γεωστρατηγικής παρέμβασης θέλει να πάρει την Νεοχημική που έφτιαξε κάποιος Βασίλης Λαυρεντιάδης στο Αιγάλεω.
Το 2008 η Νεοχημική πουλιέται στους αμερικανούς 749 εκατομμύρια ενώ λίγο πριν είχε αποτιμηθεί μόλις 70.Την επόμενη χρονιά όμως οι Carlaylαφήνει να εννοηθεί πως εξαπατήθηκε από την πώληση,αφού η εταιρεία εμφανίζει ζημιές.Ξεσπά μια κρίση μεταξύ Carlayl και Λαυρεντιάδη που καταλήγει στο να αγοράσει ξανά ο Λαυρεντιάδης την Νεοχημική δίνοντας μόλις 86 εκατομμύρια.Δηλαδή ο οικονομικός αμερικανικός κολοσσός,η εταιρεία των Μπους,όχι μόνο την πατάει με την επένδυση αλλά χάνει και σε ένα χρόνο 700 εκατομμύρια.Είναι αναμφισβήτητα άλλο ένα θαύμα
Με τα λεφτά που έχει εισπράξει ο Λαυρεντιάδης κάνει υποτείθεται άλλες επενδύσεις.Αγοράζει 29 εταιρείες και πάνω τους στήνει την φαρμακευτικήALAPIS.Η αγορά βοά από την φημολογία για το πώς εξοικονομεί λεφτά και αν οι εταιρείες στοιχίζουν όσα ανακοινώνεται, αλλά κανένας δεν μπορεί να βρει άκρη.Κάθε χρόνο η εταιρεία έχει εξαγοράσει και μια άλλη, οπότε στους ισολογισμούς συγκρίνονται ανόμια πράγματα
Οι ορκωτοί λογιστές που αναλαμβάνουν να κάνουν την αποτίμηση των εταιρειών είναι οι ίδιοι που αποτιμούν την περιουσία του ALTER σε ποσά που αργότερα θα αμφισβητηθούν όταν αποκαλύπτεται το σκάνδαλο με τα εικονικά τιμολόγια και τις υπερτιμολογήσεις στο κανάλι.Και όχι μόνο αυτό.Η εταιρεία αυτή λίγο αργότερα θα εξαγοραστεί από μέλος της οικογένειας ανθρώπου που ήταν στα ΔΣ του ομίλου Λαυρεντιάδη
Την ίδια εποχή ο Λαυρεντιάδης γίνεται τραπεζίτης αγοράζοντας μετοχές τηςOMEGA BANK.Γίνεται μέλος του ΔΣ συμβουλίου της.Μέλη του ΔΣ είναι ακόμη ο Νίκος Παπανδρέου, αδελφός του μετέπειτα πρωθυπουργού και ο Νίκος Μπακατσέλος,ξάδελφος της γυναίκας του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Ένα χρόνο μετά την ανάληψη τραπεζικού ρόλου, ο Λαυρεντιάδης, όπως θυμούνται συνάδελφοί του τραπεζίτες, έγινε πολύ ανήσυχος,ζητώντας να λειτουργεί η τράπεζα με τρόπο που πολλοί δεν ήθελαν.Αποχώρησε από την Τράπεζα αγοράζοντας μία άλλη, την PROTON BANK. Αμέσως μετά την αγορά ,οι δύο τράπεζες συγχωνεύητηκαν με τρόπο που δημιούργησε αρκετό θόρυβο.Ο Λαυρεντιάδης αγόρασε τις μετοχές του Μ. Σάλα στην OMEGA(περίπου το 30 %) δίνοντας ποσό που αντιστοιχούσε στο σύνολο της Τράπεζας.
Στην τράπεζα διευθύνων σύμβουλος θα αναλάβει και ο Ντάνιελ Σπέκχαρντ,ο οποίος διετέλεσε πρέσβης στην Ελλάδα και αμέσως μετά την αποχώρησή του θέλησε να ενταχθεί και αυτός στον όμιλο Λαυρεντιάδη
Οι σχέσεις του Λαυρεντιάδη είναι εντυπωσιακά καλές με τους αμερικανούς οι οποίοι όχι μόνο δεν δείχνουν να δυσαρεστούνται από την περιπέτεια με τηνCarlayl,αλλά δημιουργούν έδρα “Βασίλη Λαυρεντιάδη» στο αμερικανικό κολέγιο ACS και «Λαυρέντη Λαυρεντιάδη» στο CSIS.Το CSIS είναι η αμερικανική δεξαμενή σκέψης για τα γεωστρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ.
Αυτοί που το διοικούν,-και ανάμεσά τους ο Μπρεζίνσκι,υπέυθυνος μαζί με τον Κίσινγκερ στη διαμόρφωση πολιτικής της χώρας και τέως νούμερο δύο στην Εθνική Ασφάλεια-θεώρησαν πως έχουν ανάγκη τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη
Θα χρειαστεί να περάσουν δύο χρόνια ακόμη για να αποκαλυφθεί αυτό που όλοι υποψιάζονταν αλλά κανένας δεν έλεγε.Η Τράπεζα Proton,σύμφωνα με τις ανακριτικές αρχές, χρησιμοποιήθηκε από τον Λαυρεντιάδη,όπως η Τράπεζα Κρήτης από τον Κοσκωτά.Για να χρηματοδοτεί δηλαδή τις επιχειρήσεις του.και αναζητείται αν ουσιαστικά χρηματοδοτούσε τον ίδιο και μόνο μέσα από ένα πολύπλοκο εταιρικό σχήμα στο οποίο συνεχώς προστίθονταν πολλές και αρκετές φορές άχρηστες εταιρείες
Οι εσωτερικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί στην Τράπεζα δεν υπήρχαν,ενώ η Τράπεζα της Ελλάδας, δεν θεώρησε ποτέ πως υπάρχει πρόβλημα με την λειτουργία της Τράπεζας, παρά τα 15μερα,μηνιαία και τριμηνιαία report που ήταν αρκετά ενημερωμένα.Τον Ιούνιο οι εισαγγελικές αρχές, εντόπισαν μια κατάχρηση 51 εκατομμυρίων στην Proton.
Την περίοδο εκείνη που οι εισαγγελικές αρχές ελέγχουν τον Λαυρεντιάδη και την Proton για καταχρηση και ξέπλυμα μαύρου χρήματος,ο υπουργός Οικονομικών παίρνει απόφαση να επιδοτήσει την Proton από τα αδιάθετα του Δημοσίου.Τα στελέχη του λογιστηρίου του κράτους ενημερώνουν τον βενιζέλο ότι αυτό είναι παράνομο γιατί με βάση το νόμο η Τράπεζα έπρεπε να επιστρέψει 70 εκατομμύρια.
Ο Βενιζέλος όμως δίνει 100 εκατομμύρια στην Proton και λίγο αργότερα άλλα 800 για να την κρατικοποιήσει.Και όχι μόνο αυτό.Φροντίζει να βάλεο τροπολογία στο νόμο 4002/11 η οποία προβλέπει ακαταδίωκτο αναδρομικά από το 1996,για όσους υπουργούς οικονομικών έχουν επιδοτήσει τις Τράπεζας στο όνομα μια αόριστης έννοιας που ονομάζουν «συστημική ευστάθεια των Τραπεζών»
Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης επιστρέφει τα 51 εκατομμύρια που του αποδίδουν πως καταχράστηκε, για να κάνει χρήση ενός άλλου νόμου,τον οποίο έχει υπογράψει επίσης ο Ευάγγελος Βενιζέλος,τον 3904/10 που προβλέπει ακαταδίωκτο για όσους επιστρέψουν χρήματα από κατάχρηση.
Τελικώς όμως ο Λαυρεντιάδης δεν φαίνεται να εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο.Αν όσα του καταλογίζουν αυτή τη στιγμή οι εισαγγελικές έρευνες αποδειχθούν αληθινά, τότε ο Κοσκωτάς θα φαντάζει μπροστά του ένας ευγενής πρόσκοπος.Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις που προκύπτουν από τα πορίσματα της Τράπεζς της Ελλάδος τα οποία δεν αξιοποιήθηκαν όταν έπρεπε και όπως έπρεπε,ο Λαυρεντιάδης έχει δώσει από την Τράπεζά του 700 εκατομμύρια για να χρηματοδοτήσει επιχειρήσεις του άμεσου ή έμμεσου ενδιαφέροντός του.Χωρίς βέβαια εγγυήσεις και αντικρύσματα

Ο βιβλιοπώλης που έγινε εκδότης

Ο Πέτρος Κυριακίδης είναι από τα κεντρικά πρόσωπα στην υπόθεση Λαυρεντιάδη.Ο βιβλιοπώλης που τον στήριξε όπως λέει όταν έμεινε ορφανός,έγινε ξαφνικά επιχειρηματίας.Όχι μόνο είναι μέλος ΔΣ των εταιρειών Λαυρεντιάδη, αλλά φαίνεται να έχει αγοράσει μετοχές από τουλάχιστον 20 Μέσα Ενημέρωσης.Η χρηματοδότηση προήλθε βέβαια από την Proton και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο Λαυρεντιάδης λειτούργησε με τον Τύπο με τρόπο που είναι έξυπνος.’Εχοντας σύμβουλό του και στέλεχος στις επιχειρήσεις του έναν από τους ανθρώπους που συμμετείχαν στο σκάνδαλο Κοσκωτά, γνώριζε πολύ καλά πως αυτό που έφαγε τον Γιώργο Κοσκωτά, ήταν η παραγνώριση των εκδοτικών συμφερόντων την εποχή εκείνη.Έτσι αποφάσισε να ακολουθήσει μια στρατηγική με τους εκδότες.
Η τράπεζά του δανειοδότησε τον Πέτρο Κυριακίδη,ο οποίος με τη σειρά του μέσω της εταιρείας ΝΕΠ, άρχιζε να αγοράζει ποσοστά από εκδοτικά συγκροτήματα.Ο κανόνας ήταν απλός «όταν τρώνε δεν μιλάνε».
Αγόρασε λοιπόν ποσοστά από το ΔΟΛ, τον ΠΗΓΑΣΟ του Μπόμπολα, τον όμιλο Αλαφούζου,τις εκδόσεις Λιβάνη,το VETO του Τριανταφυλλοπουλου,το ΠΟΝΤΙΚΙ,περιοδικά, αλλά και κουτσά άλογα της δημοσιογραφίας.Εξυπηρετούσε έτσι δύο σκοπούς.
Έδινε την εντύπωση ενός ισχυρού επενδυτή, αλλά κυρίως εξασφάλιζε τη σιωπή των εν δυνάμει αντιπάλων που έκανε συμμάχους.
Επιπλέον οι εφημερίδες γέμιζαν με συνεντεύξεις και παρουσιάσεις των δραστηριοτήτων Λαυρεντιάδη.Μιλούσαν για «δυναμικό επιχειρηματία», «θρησκευόμενο άνθρωπο» «διορατικό πατριώτη» κλπ. Επεκτάθηκε βέβαια και σε άλλες επενδύσεις με λαικό έρισμα όπως η αγορά μετοχών στο Καραισκάκη.Την τελευταία στιγμή δεν κατάφερε να αγοράσει την Ολυμπιακό.
Ο Λαυρεντιάδης φρόντισε επίσης να χρηματοδοτήσει παρακμιακά έντυπα μηδενικής αξίας για να κλείσει το στόμα των ιδιοκτητών τους.Είναι εντυπωσιακό πως αγόρασε την Financial Box του Τράγκα,μια εφημερίδα που πουλούσε 300 φύλλα τη μέρα,και η οποία δεν είχε καμιά πρακτική αξία γι αυτόν
Ο μοναδικός εκδότης που αρνήθηκε να πουλήσει στον Λαυρεντιάδη ήταν η εκδότρια της Ελευθεροτυπίας Μάνια Τεγοπούλου.
Ο Λαυρεντιάδης κατάφερε ωστόσο να συγκεντρώσει μετοχές της Ελευθεροτυπίας από την διασπορά και να αποκτήσει το 10% της εφημερίδας.Όταν η Τεγοπούλου κατάλαβε τι συνέβαινε έγινε έξαλλη.Αποτέλεσμα της οργής της ήταν η απόλυση του διευθυντή της Κυριακάτικης Γιάννη Βλαστάρη τον οποίο θεωρούσε άνθρωπο του Λαυρεντιάδη στην εφημερίδα της.Ο Βλαστάρης βρέθηκε λίγο αργότερα ως εκδότης εφημερίδων όπως η «Ισοτιμία» οι οποίες χρεώνονται επίσης στον Λαυρεντιάδη αν και ο ίδιος το έχει αρνηθεί στην Τράπεζα της Ελλάδος
Ο Λαυρεντιάδης ποτέ δεν παραδέχθηκε πως είναι κάτοχος ΜΜΕ.
Χαριτολογώντας έλεγε πως απλώς έχει φίλο εκδότη, εννοώντας τον Πέτρο Κυριακίδη.Από τα στοιχεία που υπάρχουν στην εισαγγελική έρευνα προκύπτει πως όλες οι αγορές ΜΜΕ από τον όμιλο Κυριακίδη έγιναν με δάνεια της Proton.Στις δε περισσότερες των περιπτώσεων τα έξοδα αγοράς τίτλων είναι υπέρογκα.
Οι άυλοι τίτλοι δηλαδή και τα εμπορικά σήματα αποτιμούνται από την εταιρεία ορκωτών λογιστών- η οποία φέρεται να έχει κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα με τον ALTER- σε παράλογα ποσά. Μόνο για το σήμα της Espressoέχουν δοθεί 61 εκατομμύρια.Η Proton έδωσε δάνειο 22 εκατομμύρια στον Κυριακίδη για να πάρει το 49% της εφημερίδας VETO του τριανταφυλλόπουλου η οποία στήθηκε με μετοχικό κεφάλαιο 300.000 ευρω μερικούς μήνες πριν. Τα πορίσματα της Τράπεζας της Ελλάδας, διαπιστώνουν πως υπήρξαν αγορές όπως αυτή του Καναλιου 10 του Τράγκα που δεν αποσκοπούσαν σε οικονομικούς σκοπούς.

Όταν τρώνε δεν μιλάνε ευλογημένε

Ο Λαυρεντιάδης,μέσα σε αυτή την τρικυμία των αποκαλύψεων φαίνεται ότι παραμένει ένας πολύ θρήσκος άνθρωπος. Τις ημέρες που η ALAPIS και οι θυγατρικές της πτώχευαν, ο Λαυρέντης λαυρεντιάδης πέταξε με το ελικόπτερό του ως τη Σύμη,στο Μοναστήρι του ταξιάρχη Μιχαήλ για προσκύνημα.
Το ελικόπτερο προσγειώθηκε προκλητικά ανάμεσα στον κόσμο,και οι μοναχοί του μοναστηριού υποδέχθηκαν ένα αδελφό.
Μια που δεν υπάρχει εντολή “ου υπεξαιρέσεις” η Εκκλησία κάνει σαν να μην τρέχει τίποτα με τον Λαυρεντιάδη.
Ο άλλωτε κυρίαρχος της ελληνικής οικονομικής σκηνής πέταξε και ως τη Ντοχα ως Άρχω του Πατριαρχείου ιεροσολύμων για να παρακολουθήσει διαθρησκευτικό συνέδριο.Εκεί συνάντησε τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και συνέφαγε μαζί του.Οι σχέσεις του λαυρεντιάδη με τον σκληρό θρησκευτικό πυρήνα παραμένουν και ίσως αποδειχθούν ευεργετικές.Η ισχύς της Εκκλησίας ξεπερναέι το ιερό και την πόρτα της και φτάνει ως τα δικαστήρια και τα πολιτικά γραφεία
Οι παλιοί φωτογραφηθέντες πάντως με τον Λαυρεντιάδη,κάνουν πως δεν τον ξέρουν.Ο άνθρωπος που επιχορήγησε από το Μέγαρο μουσικής ως το Μουσείο Μπενάκη και την Εθνική πινακοθήκη “από αγάπη στην τέχνη” όπως έλεγε,πλησιάζει προς την απομόνωση και την μοναξιά με την ταχύητα του ανθρώπου που ζει την ήττα
Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως στην Ελλάδα κανένας επιχειρηματίας δεν ανακάλυψε μόνος την υπεξαίρεση ή την αυθαιρεσία.Ο Λαυρεντιάδης πέρασε πρώτα από τα πολιτικά γραφεία,έγινε αιμοδότης του πολιτικού συστήματος,κινήθηκε με ένα κοκτειλ ως τις εκθέσεις τέχνης και τις κοσμικές συγκεντρώσεις και κατέληξε στα γραφεία των εκδοτών με ένα μπλοκ επιταγών στο χέρι.
Παρότι ήξερε τη συνταγή της επιτυχίας, δεν μπορούσε ίσως να περιμένει πως όταν σκοντάψει,οι πρώτοι που θα περάσουν από πάνω του είναι όσοι ευεργέτησε,υπακούοντας απλώς στον νόμο της επιβίωσης που συνοδεύει όλους.
Κυρίως τα θηρία.
Άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη που δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Unfollow

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΞΕΓΕΙΡΟΜΑΣΤΕ; (Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡΕΗ )

celin ...
Eισαι εμπορος ναρκωτικων. Στη γειτονια σου, καταφερνεις να διορισεις διευθυντη στο Λυκειο, τον πρωην σου υπαλληλο. Το Λυκειο και η γειτονια υποβαθμιζονται ολοενα και περισσοτερο απο τη κριση, κι εσυ προσπαθεις να σωσεις ο,τι σωζεται: τα ναρκωτικα κυκλοφορουν ελευθερα μες στο σχολειο,
ολη η γειτονια βλεπει τα παιδια της να πεθαινουν απο τη πρεζα,
και η αντιδραση τους ειναι να αρχισουν τη πρεζα ακομα και οι γονεις.
Οι οποιοι, βλεπουν τα παιδια τους να πεθαινουν,
και περιμενουν τον Θεο, τον Σουπερμαν, τον V, τον Ζορο
και ολους τους μασκοφορους εκδικητες των κομιξ
-οι οποιοι, κατα ενα περιεργο λογο, ακομα να δραπετευσουν απο το χαρτι κι απο τη πενα-
για να τους σωσει.




ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιοι ειναι οι πραγματικοι ενοχοι στην Ιστορια;
α) Ο εμπορος ναρκωτικων;
β) Το τσιρακι του, ο Διευθυντης στο Σχολειο, που εκτελει πιστα τις εντολες του αφεντικου του, διχως να εκρυψε ποτε απο κανεναν οτι ηταν παλια υπαλληλος του;
γ) Ο γεροξεκουτης βλαχοδημαρχος της κοινοτητας που τσεπωνει εκατονταδες χιλιαδες ευρω τον χρονο για να γινεται λιωμα στις γιορτες που τον προσκαλουν;
δ) Η οι γονεις των παιδιων που σκουζουν σα ποντικια και μενουν απραγοι μπροστα στον επερχομενο θανατο των παιδιων τους;



Ο οικονομικος εκτελεστης που διοριστηκε αρχιεξουσιαστης απο τους γερμανοτσολιαδες του πασοκ, του ΛΑΟΣ και της ΝΔ,
στην παρατηρηση καποιου οτι υπαρχουν και κοκκινες γραμμες στις απαιτησεις της Τροικας,
απαντησε οτι "Εχει και η τροικα τις κοκκινες γραμμες της".
(Αυτο ακουσα στο ραδιοφωνο του real fm)
Μπορω να παραθεσω πολλες δηλωσεις του, οποιος μπει εδω
http://www.inews.gr/180/den-echei-kokkines-grammes-stis-diapragmatefseis-me-tin-troika-gia-ta-ergasiaka-o-l-papadimos.htm
http://www.fimes.gr/2012/01/papadimos-ellada-chreokopia/
μπορει να διαβασει κι αλλες,
αλλα νομιζω οτι δε χρειαζεται να διαβασεις καμια αλλη δηλωση του,
δε χρειαζεται να επιχειρηματολογησεις για τον ρολο που παιζει,
δε χρειαζεται τιποτα.
Η παραπανω δηλωση του φτανει και μονο για να καταλαβει ακομα και ο ηλιθιοτερος, η ο τουρκοσποροτερος, η ο πιο σιχαμενος εναπομειναν καθεστωτικος,
οτι, οσο δεν εξοριζεται απο τη χωρα ο συγκεκριμενος εκτελεστης, μαζι με τους πρακτορες των πλουτοκρατογουρουνιων-πολιτικους που τον στηριζουν,
τοσο οριστικοποιειται η παραδοση της Ελλαδας στον Ολεθρο.
"ΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΤΡΟΙΚΑ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΗΣ"
Κι εγω ειμαι ο ανθρωπος τους.

Αλλα, αν για ενα πραγμα δε μπορεις να κατηγορησεις τον οικονομικο εκτελεστη μας, αυτο ειναι η ειλικρινεια. Δε τον θυμαμαι στις προγραμματικες δηλωσεις του να εκφραζει φιλολαικες αποψεις. Δε τον θυμαμαι να ταζει λαγους με πετραχηλια. Δε τον θυμαμαι ουτε μια φορα να αλλαζει το ηχοχρωμα της στριγγιας, σχεδον αφυλης φωνης του, δε τον θυμαμαι ουτε μια φορα να γινεται ανθρωπινος, η να δηλωνει κατι αλλο απο αυτο που ειναι.

Τα παραπανω ειναι η αποτυπωση της πραγματικοτητας του Γεναρη του 2012,

which brings us to the πυρηνα της αναρτησης.

Αυτη τη στιγμη, ο μοναδικος πραγματικα ενοχος για τον ολεθρο, ειναι ο Ελληνικος λαος.
Οκ, μεχρι τωρα εξαπατηθηκαμε, οκ, καπου δικαιολογειται το πραγμα, εχω γραψει οτι δε γινεται να περιμενεις απο εναν λαο που ζουσε απο υποφερτα μεχρι πολυ ανετα, να μετατραπει εν μια νυκτι σε μαχιμια Τσε Γκεβαρα, δε πρεπει να παρασυρεσαι απο υπερεπαναστατικες ρητοριες και μαξιμαλιστικες απαιτησεις, δε πρεπει να κατηγορεις ανθρωπους οικογενειαρχες, εργαζομενους, λαβωμενους απο την αστικη αποχαυνωση,
επειδη λακιζουν απο το Συνταγμα στο πρωτο δακρυγονο η επειδη φοβουνται το γκλομπ,
στο ιδιο -αστικο- καζανι βραζουμε, δε γεννηθηκαμε μαχητες της ελευθεριας η ατρομητοι αγωνιστες.

Αλλα, ολες οι παραπανω ορθες δικαιολογιες, τον Γεναρη του 2012, απογυμνωνονται απο περιεχομενο και σαλτσες ; Πλεον δεν ειναι τιποτα αλλο απο δικαιολογιες.
Και μαλιστα, απαραδεκτες.
Πλεον, δε μπορεις να προβαλλεις τιποτα, αυτος που βλεπει καθαρα το τρενο να ερχεται κατα πανω του, δε μπορει να κατηγορει τον μηχανοδηγο γιατι δε μειωνει ταχυτητα.
Ναι ρε μαλακα, ο μηχανοδηγος δε μειωνει ταχυτητα.

Εσυ γιατι παραμενεις στις ραγες του τρενου;


Πολλα μπορεις να γραψεις για το ΓΙΑΤΙ της απαθειας, της παραιτησης, για το ΓΙΑΤΙ της Μη-Εξεγερσης. Οταν οι 9 στους 10 μεγαλωσαν με Ευαγγελιο την Ελευθερη Αγορα, δηλαδη τον Καπιταλισμο, περισσοτερο ευκολο ειναι να ξεκολλησεις το Εξκαλιμπερ απο τον Βραχο διχως
να εισαι ο Αρθουρος, παρα να ξεκολλησεις απο το μυαλο τους τη πιστη στην Ελευθερη Αγορα.
Ειναι γλυκος, ειναι γοητευτικος,
δεν υπαρχει μεγαλυτερο ναρκωτικο στον κοσμο απο τον Καπιταλισμο,
σε πειθει οτι μπορεις κι εσυ να απολαυσεις αυτα που γευονται οι καπιταλιστες,
σε παραμυθιαζει σα την εθιστικοτερη πρεζα στον κοσμο,
πολλες φορες σου δινει και στα αληθεια πραγματα για να απολαυσεις,
ειναι πρεζα η ελευθερη αγορα, οι διαφημισεις, τα εκατομμυρια μικρα κι αχρηστα προιοντα,
οι βιτρινες, τα ραφια των σουπερμαρκετ, οι τεχνητες-πλασματικες αναγκες,
η δυνατοτητα επιλογης μεταξυ life και refresh χυμου, μεταξυ levis και diesel, μεταξυ bmw και mercedes, μεταξυ Μεγκα Τσανελ κι Αντεννα, μεταξυ plasma και lcd,
μην τα υποτιμαμε ολα αυτα αλλωστε θα ειμαστε μεγαλυτεροι υποκριτες αν το κανουμε,
ειναι τα μικρα πραγματα, τα απλα πραγματα, και το παραμυθι της επιλογης
που δε μας αφηνει να ξεκολλησουμε απο εκει το μυαλο μας.




Αλλα, περισσοτερο απο ποτε, σημερα ειναι ξεκαθαρο οτι η συμφωνια με τον Καπιταλισμο, δεν ηταν απο την αρχη παρα μια συμφωνια με τον Διαβολο : Στην αρχη, θα τσιμπησεις κατι ψιλα, μπορει και χοντρα, αλλα ολα αυτα δεν ειναι παρα προσωρινα δολωματα: Οταν υπογραφεις με τον Διαβολο, ενα ειναι το αναποδραστο γεγονος, δηλαδη η παραδοση της ψυχης σου σε αυτον.
Ρωτηστε τους Νοτιοαφρικανους, τους Νοτιοκορεατες, τους Αργεντινους, τους Χιλιανους, τους Βολιβιανους, το ενα τριτο των Αμερικανων που δεν εχουν στον ηλιο μοιρα,
τους Ρωσους επι εποχης Γιελτσιν, το συνολο των Ανατολικοευρωπαιων που οντως δε γνωρισαν ποτε κανεναν σοσιαλιστικο παραδεισο, αλλα τωρα,
καταδικασμενοι στη καπιταλιστικη κολαση,
σα τον ψιλονοσταλγουν συμφωνα με πολλες μετρησεις,
ρωτηστε και σε ενα χρονο περιπου τους Πορτογαλους, τους Ισπανους και τους Ιταλους.

Αλλα περα απο τις οικονομικες αναλυσεις,

-τα ευκολα και πιασαρικα περι συμφωνιας με τον Διαβολο, δεν ειναι παρα η πιστωτικη ασφυξια και οι κυκλοι αναπτυξης-υφεσης-κρισης,recession-depression, οι φουσκες που καθε φορα αλλαζουν
απο τις τουλιπες στην Ολλανδια το 1600κατι,
μεχρι τα στεγαστικα μειωμενης εξασφαλισης και τα βασισμενα σε αυτα cdo-ομολογα που τιναξαν στον αερα τη παγκοσμια οικονομια, κανοντας "φετες", "σαλαμοποιωντας" στο ιδιο χρεογραφο απο διακοποφοιτητοδανεια μεχρι ομολογα τραπεζων-


,υπαρχει κι αυτο που πραγματικα θελω να γραψω τοσην ωρα αλλα η φλυαρια μου δε με αφηνει.
Εναν αλλο βασικο λογο της Μη-Εξεγερσης.
Το εχω ξαναγραψει περιπου, αλλα εδω θελω να το συνοψισω: Σημερα ο Ανθρωπος φοβαται υπερβολικα τον Θανατο.
Σημερα -νομιζει οτι- αγαπα υπερβολικα τη Ζωη
(Αν κι αυτο που ονομαζει ο ιδιος Ζωη, δεν ειναι παρα ενα κακεκτυπο της Ζωης, μια Μιμηση της Ζωης, μια Αναπαρασταση της, και οχι η ιδια η Ζωη, για αυτο και προηγουμενως εγραψα "νομιζει")

Περα λοιπον απο την αναποφευκτη λογω Τεχνολογιας, Διαδικτυου και Τηελορασης ,
πλαδαροτητα και καλπαζουσα παθητικοτητα

(λαος που εχει τηλεοραση και κομπιουτερ σπιτι του δε γινεται να εξεγερθει και δεν εχει καταγραφει στην ιστορια ποτε εξεγερση του,
πλην της Αργεντινης οπου ομως η εξεγερση δεν ηταν επιλογη ουτε καν αναγκη
παρα φυσικη συνεπεια των πραγματων,
-σε οποιαδηποτε χωρα αν κλεισουν τα ΑTM και δεν υπαρχει ουτε Ευρω στην αγορα,
τα ιδια θα γινουν-),

σημερα, ακριβως λογω των παραπανω, φοβομαστε υπερβολικα μηπως πεθανουμε.
Δεν υπαρχει τιποτα πιο φυσιολογικο απο τον φοβο για τον θανατο, ομως σημερα εχει καταντησει αρρωστημενο: Αποφευγουμε τον θανατο παντου ξορκιζοντας τον, σημερα οι κηδειες και το πενθος μοιαζουν να μη μας αφορουν και να προκαλουν ασυγκρατητη δυσφορια,
το ιδιο το πενθος ηταν τελετουργικο, δε φοβοταν ο ανθρωπος να πενθησει γιατι ηταν συμφιλιωμενος με την ιδεα του Τελους του....
σημερα ξοδευουμε τον χρονο μας σε αμετρητα τελετουργικα απωθησης του ιδιου του πενθους,
τι αλλο ειναι η υπερβολικη ενασχοληση με το ποδοσφαιρο, με το shopping,
με τον Κινηματογραφο, τη Μουσικη, τα υλικα αγαθα, το κουτσομπολιο,
τις Μενεγακες και τις Εσπρεσσο,
τη συνεχη συζητηση για τα ταξιδια
"ΕΣΥ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ"
(λεγαμε ο ενας στον αλλον μολις τελειωσει το..καλοκαιρι,
οταν μπορουσαμε να πηγαινουμε, σαν αρρωστημενα Τζανκυ με τα διακοποδανεια),

τι αλλο ειναι τα καλλυντικα, οι κρεμες νυχτος, τα μποτοξ, τα λιφτινγκ, οι ανορθωσεις στηθους,
τα εμφυτευματα, η σιλικονη, η επιμηκυνση του πεους, η προσθετιικη μαλλιων,

τι αλλο ειναι αυτα απο τον Θανατο; Απο την απωθηση του Θανατου,
δηλαδη του Πενθους για τον θανατο,
την απωθηση των δυσαρεστων συζητησεων, των σοβαρων συζητησεων, του μοιρολογιου στις κηδειες; Πως να απορριψεις τον Λακαν οταν λεει οτι το Απωθημενο παντα Επιστρεφει;
Επιστρεφει υπο τη μορφη του ιδιου του εξορκισμου του, επιστρεφει υπο τη μορφη της κερινης μασκας που φοραμε για να κραταμε τα προσωπα μας παντα νεα αλλα κατω απο τη μασκα, το προσωπο σαπιζει, και η φθορα του καλπαζει ακομα γρηγοροτερα απο τη φυσικη ροη των χρονων που περνουν,
καθιστωντας μας μια γενια Ντοριαν Γκρεη,
μια γενια νεκροζωντανων..




Φοβηθηκαμε τοσο πολυ τον θανατο ωστε αναγκαστηκαμε να πεθανουμε πριν την ωρα μας για να τον αποφυγουμε. Ειναι το ιδιο με το να πεις οτι φοβηθηκαμε τοσο πολυ τη ζωη, ωστε αποφασισαμε να μη ζησουμε ουτε μια στιγμη πραγματικης ζωης,
μια στιγμη οπου εμεις οι ιδιοι θα αποφασισουμε για το μελλον μας,
μια στιγμη απολυτης σαρτρικης Ελευθεριας, οπου ο Ανθρωπος απαλλασσεται απο το παρελθον του, απο το Πεπρωμενο του και ουρλιαζει απο χαρα γιατι ειναι ελευθερος να χαραξει το δικο του, οπως ακριβως το επιθυμει.

Φοβηθηκαμε την Επιθυμια για αυτο παψαμε να επιθυμουμε πραγματικα,
ολες αυτες οι μικροεπιθυμιες για τα μικροπραγματα, δεν ειναι παρα απωθηση της Ιδεας της Επιθυμιας, μια αποκρυψη του γεγονοτος οτι οι Αλλοι πια επιθυμουν αντι για εμας
-Επιθυμουν να μας χαραξουν το μελλον διχως να μας ρωτησουν-
και σαν συμβολικη αναπληρωση αυτου του γεγονοτος, μας χαρισαν το δικαιωμα να επιθυμουμε μεταξυ καναλιων, μεταξυ καλλυντικων, μεταξυ ομαδων, μεταξυ δε ξερω κι εγω τι.

Αυτο ηταν το τιμημα της μεταμορφωσης μας σε καταναλωτες.
Αυτο ηταν το τιμημα του φοβου της Επιθυμιας, του Φοβου για τη Ζωη.
Για αυτη την αναπαρασταση, οπου εμεις ασφαλεις μεσα της, παυουμε να ρισκαρουμε, παυουμε να πολεμουμε για το αυριο,
παυουμε να ιδρωνουμε, να πεθαινουμε, να ζουμε.
Γιατι ειναι γλυκια μαστουρα η αποχαυνωση.
Ποιος θελει να τη χασει; Κανεις.
Ποιος νομιζει οτι η ζωοουλα του ειναι τοσο πολυτιμη ωστε να μην αξιζει να θυσιαστει για οποιοδηποτε συλλογικο Ιδανικο, για οποιαδηποτε Ιδεα, ουτε καν για τα παιδια του
που τα παραδιδει απλοχερα στο ναρκεμπορα της αρχης της αναρτησης; Εμεις.

Ειναι αστειο, ειρωνικο, το γεγονος οτι σημερα που οι ζωες των ανθρωπων αξιζουν λιγοτερο απο ποτε
σημερα ανησυχουμε για αυτες οσο ποτε, μη της χασουμε και χασει η Βενετια βελονι,
ανθρωπακια πλασμενα για το Τιποτα,
κοιταξτε ποσο δενει αρμονικα του Τιποτα του Εξω κοσμου με το Τιποτα στη ψυχη μας;

Κι ομως, αυτο που καποιος μπορει να χαρακτηρισει ως εκρηξη μισανθρωπισμου εκ μερους μου, μπορει καλλισα να ιδωθει ως ενα ταιριαστο για την εποχη, καλεσμα για Εξεγερση.
Δεν εχουμε τιποτα να χασουμε, απο τη στιγμη που στο Τιποτα βαπτιστηκαμε.
Ενας μηνας πραγματικης ζωης, ζωης οπου το αιμα ρεει ξανα στις φλεβες,
ισουται με ογδοντα χρονια αυτης της Αναπαραστασης Ζωης που "βιωνουμε".
Ας μην κατηγορουμε κανεναν που δεν επαναστατει αντι για εμας,
παμε εμεις να επαναστατησουμε για αυτον. Τι θα χασουμε; Χαμενα κι ασκοπα ειναι ηδη ολα,
τουλαχιστον ετσι ο επομενος πρεζεμπορας που θα σκεφτει να προκαλεσει overdose απο τη πρεζα
στους πιτσιρικαδες,
θα το σκεφτει διπλα,
αν δει τις φωτογραφιες απο τα κεφαλια των προηγουμενων πρεζεμπορων,
στην αγχονη..


ΥΓ Ριξε και μια ματια εδω, οπου αναπτυσσω λεπτομερως τα οσα γραφω εδω για την Αναπαρασταση Ζωης, ειναι ισως η σημαντικοτερη μου αναρτηση
H AENAH ANAΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ


Ροη αρθρων