Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Τα είδη των φασιστών...

2310net...
Nazi Zombies
Συνήθως όταν σκέφτεσαι τη λέξη «φασίστας» σου έρχεται στο μυαλό η εικόνα ενός γεροδεμένου σκίνχεντ, γύρω στα 30-35. Φοράει φλάι, έχει χτυπήσει και δυο σβάστικες στα μπράτσα και περπατάει σαν πάπια. Λίγο το στενό, κολλητό παντελόνι, λίγο οι κόθορνοι που φοράνε για παπούτσια, λίγο οι μυικές δυσπλασίες από τα γυμναστήρια, το σώμα τους γίνεται μια περίεργη μάζα κρέατος. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αυτό είναι μόνο ένα από τα είδη των φασιστών που κυκλοφορούν μαζικά στη χώρα μας. Ας δούμε και τα υπόλοιπα:

Ο βασιλοχουντικός νοικοκυραίος

Τώρα είναι γύρω στα 60. Ως μικρό παιδί επί χούντας γαλουχήθηκε με …τας ιδέας της επαναστάσεως και το μίσος για τους αναρχοκομμουνιστοσυμμορίτες. Από μικρός εργαζόταν, στα καλά χρόνια της μεταπολίτευσης φρόντιζε να κερδίζει από όπου μπορούσε. Έστησε ένα μικρομάγαζο, εκμεταλλεύτηκε την χρυσή περίοδο της οικονομικής ανάπτυξης, ξέχασε να κόβει αποδείξεις, χρησιμοποίησε όποιο παράθυρο βρήκε σε νόμους και έζησε το όνειρό του. Αγόρασε μια Μερτσεντές και την πήγαινε στο χωριό για να την δούνε οι παλιοί γνωστοί και να σκάσουν από τη ζήλια. Όποτε έβλεπε κάτι που δεν του άρεσε μονολογούσε «που ‘σαι ρε Παπαδόπουλε» και ένιωθε ένα δέος κάθε φορά που κάποιο από τα παιδιά του Γλύξμπουργκ παντρευόταν. Τώρα βγήκε από το καβούκι του και άρχισε να φωνάζει δυνατά αυτά που μέχρι πριν λίγα χρόνια ψιθύριζε. Ξέφυγε από την προσκόλλησή του στην ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ και πλέον μπορεί να ψηφίζει Χρυσή Αυγή χωρίς ντροπή.

Ο ψαγμένος ουφολόγος

Από μικρός ένιωθε διαφορετικός. Έβλεπε σημάδια που δεν έβλεπαν οι άλλοι. Πήγαινε σχολείο και όταν ο Λυκειάρχης αρνούνταν να συναινέσει στον καθιερωμένο περίπατο, αυτός μόνο καταλάβαινε πως αυτό είναι δάκτυλος των Εβραίων. Μεγαλώνοντας και όταν απέκτησε δικό του εισόδημα βάλθηκε να το ξοδέψει κάνοντας πλούσιο τον Βελόπουλο, τον Λιακόπουλο και τους υπόλοιπους τηλεπωλητές πατρίδας. Έτσι, έμαθε πως εβραίοι που μας ψεκάζουν, είναι αυτοί που για κάποιον άγνωστο λόγο φοβούνται μήπως το ελληνικό γένος ανυψωθεί και κατακτήσει τον πλανήτη. Έτσι, αρνούνται πεισματικά να ανοίξουν τις πύλες της γης από όπου θα ξεπηδήσουν οι ΕΛ, οι εξωγήινοι πρόγονοι των ελλήνων που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα από υπερσύγχρονους υπερυπολογιστές που διαθέτουν και σχεδιάζουν, μαζί με τον Πούτιν, να σώσουν την Ελλάδα από την κρίση και να απελευθερώσουν την ανθρωπότητα από τον σιωνιστικό ζυγό. Ένας τέτοιος άνθρωπος, μόνο φασίστας θα μπορούσε να είναι και μόνο Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να ψηφίζει.

Ο καυλο-φασίστας

Μικρός σε ηλικία και με προβλήματα κοινωνικοποίησης, ήθελε να ενταχθεί σε μια ομάδα. Αφού με το σχολείο δεν τα πολυκατάφερνε και του φαίνονταν δύσκολα τα μαθήματα, άρχιζε να ζωγραφίζει στο θρανίο του και να περιμένει το διάλειμμα για να ξεμπουκώσει. Γράφτηκε και σε κάποιο σύνδεσμο για να μπορεί να …γαμάει και να δέρνει, αλλά απογοητεύτηκε γιατί μπάλα έχει κάθε Κυριακή και οι καθημερινές δεν παλεύονται χωρίς αδρεναλίνη. Άσε που ακρίβυνε και το εισιτήριο…
Αυτός, λοιπόν, ο εύπλαστος νέος μπορεί να πιστέψει ό,τι του πούνε. Όπως πίστεψε τα παιδιά στο σύνδεσμο όταν του είπαν ότι 5 άτομα έδειραν 500 αντίπαλους οπαδούς, έτσι πίστεψε ότι ο Χίτλερ ήταν φιλέλληνας και αγαπούσε την Ελλάδα και αν δεν ήταν εκείνοι οι ψευτοαντιστασιακοί προδότες, τώρα η Ελλάδα θα ήταν υπερδύναμη. Αυτό το παιδάκι έγινε φασιστάκι εύκολα και θα το βρίσκουμε μπροστά μας τα επόμενα χρόνια.

Το εκκλησιαζόμενο πρόβατο

Ανήκει στο ποίμνιο της εκκλησίας. Προσπαθεί από μικρός να ακολουθήσει έναν χριστιανικό τρόπο ζωής γι’ αυτό και το σεξ ακούγεται για αυτόν/αυτήν σαν αμαρτία. Η κοιλιά μεγαλώνει, τα γυαλιά πατομπούκαλα, η αραίωση στα μαλλιά έρχεται από νεαρή ηλικία. Ένας άκακος άνθρωπος που κρύβει μέσα του την αγάπη του χριστιανικού λόγου και την αγαθή τιμιότητα. Με την άνοδο όμως του φασισμού αρχίζει και βρίσκει συμπαθητικές τις κινήσεις των φουσκωτών παιδιών. Ίσως επηρεάστηκε περισσότερο από τον Γαϊτάνο ή κάποιον τραγόπαπα που εκθειάζει τους νεοναζί. Όμως, όπως και να ‘χει, τέρμα τα καλά παιδιά. Τώρα ξύπνησε ο αδικημένος φασίστας μέσα του.

Ο κατά λάθος φασίστας

Επηρεάστηκε πολύ από τα βιβλία της ιστορίας του δημοτικού. Ένιωσε περήφανος που οι αρχαίο του πρόγονοι ανακάλυψαν τα πάντα και ήταν καλύτεροι από τους άλλους. Μεγαλώνοντας ήρθε σε επαφή με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και άρχισε να διαβάζει με μανία ό,τι είχε σχέση με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Πάντα επιβεβαίωνε ότι τα πάντα είχαν ανακαλυφθεί από την Ελλάδα. Με κάποιο περίεργο τρόπο, και μετά από πολλά άλματα σκέψης, στο μυαλό του αυτό μεταφραζόταν ως εξής: αφού ο Αριστοτέλης είναι κορυφαίος φιλόσοφος πρέπει να φύγουν από εδώ οι Πακιστανοί. Ή, αφού ο Σωκράτης ήταν Έλληνας, πρέπει να ψοφήσουν οι Εβραίοι. Αυτό το είδος φασίστα είναι κρίμα, γιατί πέρασε μια αιωνιότητα να διαβάζει βιβλία που δεν καταλάβαινε, ενώ είχε όλη την καλή διάθεση.

Η γριά φασίστω

Το αγαπημένο μου είδος. Ένα κράμα εκκλησίας, βασιλικού παρελθόντος και δύσκολων παιδικών χρόνων, δημιούργησαν μια υστερική μπάμπω που μπορεί να μην έχει διαβάσει ποτέ τίποτα παραπάνω από συνταγή μαγειρικής, όμως με βεβαιότητα γνωρίζει πως η Ελλάδα είναι πρώτη παντού, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν κορυφαίοι, ο Χριστός ήταν Έλληνας και οι ξένοι κακοί. Επίσης γνωρίζει πως οι Αριστεροί και τα κουμμούνια είναι εχθροί της πατρίδος και έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να την ξεκοιλιάσουν ένα βράδυ που θα κοιμάται. Τέτοιες παρουσίες βρίσκει κανείς εύκολα στη λαϊκή και κυρίως στα ΜΜΜ, όταν με πολύ μεγάλη άνεση το ελαφρώς σκισμένο κάθισμα γίνεται αφορμή για ένα πρωινό παραλήρημα μίσους. Αυτό είναι το μόνο είδος φασίστα που θα στεναχωρηθώ αν εκλείψει γιατί, σε αντίθεση με τα άλλα, είναι περισσότερο αστείο από επικίνδυνο.

Ο φασίστας της διπλανής πόρτας

Μένει δίπλα σου, τον συναντάς στο σούπερ μάρκετ, στο λεωφορείο, στο μετρό, στη δουλειά. Είναι αυτός που δεν μιλάει ποτέ. Μόνο ακούει. Είναι αδιάφορο πως, αλλά έχει σχηματίσει ήδη την άποψη του, και δεν του την αλλάζει κανείς. Τόσα χρόνια κρυβόταν στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ. Μάλλον έτρεχε πίσω από όποιον του πετούσε ένα κόκκαλο. Τις πολιτικές συζητήσεις τις θεωρεί χαμένο χρόνο, αν και νομίζει πως για κάποιο περίεργο λόγο, συμφωνούν όλοι μαζί του πως πρέπει να ρίξουμε ποντικοφάρμακο στους 300. Κάθεται στον καναπέ και ξεφυσάει, απειλεί πως ο λαός θα βγει στους δρόμους και θα συντρίψει τους κλέφτες και τελικά καταλήγει πως στη χούντα τα πράγματα ήταν καλύτερα. Όταν μείνει άνεργος εκνευρίζεται με τους ξένους που του πήραν τη δουλειά και τα βάζει με αυτούς και όχι με το αφεντικό του, το οποίο σέβεται και αγαπά. Αυτό το είδος φασίστα είναι το πιο μαζικό και το πιο επικίνδυνο. Είναι αυτοί που απαντούν στο ερώτημα: από πού ξεφύτρωσαν τόσοι φασίστες στην Ελλάδα.

Μεταξύ ανθρωπίνης και θείας δικαιοσύνης...

του κ. Νικου Ξυδακη απο το Βλεμμα...

Ο θάνατος του ισοβίτη πραξικοπηματία Νίκου Ντερτιλή έδωσε την ευκαιρία σε γνωστούς εχθρούς της δημοκρατίας, χουντικά κατάλοιπα και νεοναζί, όσους η κρίση έβγαλε από τα λαγούμια τους, να στήσουν μιαν ακόμη τελετή μίσους και τυφλότητας. Ευλόγως: ο εκλιπών ήταν ο τυπικά αμετανόητος χουντικός, μαζί με τον σιωπηλό εσατζή Ιωαννίδη. Ποτέ δεν αναγνώρισε την Ελληνική Δημοκρατία, την οποία άλλωστε κατέλυσε δια των όπλων που του εμπιστεύθηκε η πατρίδα· ποτέ δεν παραδέχθηκε ότι σκότωσε εν ψυχρώ τον εικοσάχρονο Μιχ. Μυρογιάννη, κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπως κατέθεσαν δεκατρείς μάρτυρες.
Η λεπτομέρεια που ίσως διαφεύγει: ο πείσμων γέρων παρέμεινε επί 38 έτη στη φυλακή όχι ως καταδικασθείς επί εσχάτη προδοσία· την ποινή αυτή την είχε εκτίσει από καιρό. Παρέμεινε φυλακισμένος, αυτός ο στρατιώτης, για τον εν ψυχρώ φόνο του πολίτη Μυρογιάννη εν καιρώ ειρήνης, καταδικασθείς από το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων σε ιδιαίτερη δίκη, έξι μήνες μετά την ιστορική δίκη των πρωταιτίων της δικτατορίας. Και ήταν απλός στρατιώτης πλέον: είχε καθαιρεθεί από τον βαθμό του ταξίαρχου. Ο ίδιος είχε ατιμάσει τη στολή του.
Θα είχε αποφυλακιστεί πριν από πολλά χρόνια, αν το ζητούσε. Δεν το ζήτησε, διότι δεν αναγνώριζε τη Δημοκρατία, το πολίτευμα και τους θεσμούς του, όχι την άλφα ή τη βήτα κυβέρνηση. Κατά βάθος, δεν αναγνώριζε τη δικαιοσύνη των ανθρώπων. Πίστευε, σύμφωνα με λεγόμενά του, μόνο στον Στρατό (Και καυχιόταν ότι κακοποιούσε Τουρκοκύπριους αμάχους στην Κύπρο. Γιατί λοιπόν να σεβαστεί τη ζωή του Ελληνα αμάχου;) Πίστευε στο όπλο του και στον πόλεμο, όπως ο ίδιος τον κήρυττε και τον διεξήγαγε. Κατά τούτο, συνεπής στον πολεμιστή εαυτό του, επέλεξε τη φυλακή, διότι μόνο εκεί εύρισκε τη μυθική του δικαίωση, μόνο εκεί, μακριά από τους ανθρώπους, ετρέφετο το εγωτικό του πείσμα ως σολιψισμός και ως παραίσθηση.
Τέλος πάντων, ο άνθρωπος έφυγε, η ανθρώπινη δικαιοσύνη του απεδόθη όπως απεδόθη, η ψυχή του ίσως βρει ανάπαυση απ’ τη συγχώρεση του θύματός του· όταν «παρασταθή γυμνός και τετραχηλισμένος, αυτός και η ζωή του και αι πράξεις του, ενώπιον του Kριτού, του Παλαιού Hμερών, του Tρισαγίου».
Αυτή τη διάσταση μεταξύ ανθρωπίνης και θείας δικαιοσύνης αδυνατεί, ή δεν θέλει, να αντιληφθεί ο μητροπολίτης Καλαβρύτων, ο οποίος στην κηδεία ανακήρυξε τον αμετανόητο φονέα Ντερτιλή ήρωα ισάξιο του Σωκράτη και του Κολοκοτρώνη. Ανιστόρητος ή απλώς διαστρεβλωτής; Και οι δύο υπέμειναν την ετυμηγορία της πολιτείας, ενώ ο φιλόσοφος υπερασπίστηκε τη δημοκρατία λόγω και έργω, θυσιάζοντας τη ζωή του, όχι αφαιρώντας μιαν άλλη ζωή.
Ο συγκεκριμένος ρασοφόρος εν προκειμένω συμπεριφέρεται όχι σαν χριστιανός ιερέας, αλλά σαν αμετανόητος στρατιώτης, φαίνεται να συμμερίζεται τον στρατιώτη κατά την επιορκία και τη μισαλλοδοξία, και ως διαρκής κήρυκας μίσους υμνεί τον άνθρωπο που δεν μπόρεσε να συγχωρέσει τον εαυτό του, δεν ζήτησε ποτέ συγχώρεση και δεν συγχώρεσε κανέναν. Οχι, ο Καλαβρύτων δεν είναι απλώς ανιστόρητος, εκτός δημοκρατίας, αλλά και βαθύτατα αψυχολόγητος και αθεολόγητος, εκτός χριστιανικής παραδόσεως.

Στοχοποιώντας τις συντεχνίες...

ΤΟΥ ΓΑΒΡΙHΛ ΣΑΚΕΛΛΑΡIΔΗ*, απο την Αυγη...
Εδώ και αρκετές μέρες παρακολουθούμε το νέο κύκλο επεισοδίων της «στρατηγικής της έντασης» που σκηνοθετεί ο Αντώνης Σαμαράς και η τρικομματική του, στο πλαίσιο του οποίου τον ρόλο του «άνομου» παίζουν τα εργατικά συνδικάτα ή στην εκσυγχρονιστική «αργκό», οι περίφημες «συντεχνίες».
Βασικό ζήτημα για αρχή είναι να ορίσουμε τί ακριβώς είναι η «συντεχνία». Στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, ως τέτοια θα μπορούσε να οριστεί μία ένωση ατόμων, η οποία με οργανωμένο συλλογικό τρόπο παρεμβαίνει για να προασπίσει τα κοινά συμφέροντα των μελών της απέναντι σε άλλες ομάδες, αλλά και το κράτος. Γιατί έχει σημασία ένας ορισμός της «συντεχνίας»; Για να γίνει σαφές, ότι ως «συντεχνία» δεν μπορεί να ορίζονται μόνο τα συνδικάτα, αλλά διάφορες οργανωμένες ομάδες, από τις εργοδοτικές ενώσεις και τα επιμελητήρια παντός είδους μέχρι τους σύνδεσμους οπαδών.
Στον εκσυγχρονιστικό λόγο οι «συντεχνίες» έχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά. Πρώτον, αντιμετωπίζονται με ένα αρνητικό πρόσημο, αφού στην ουσία παρουσιάζονται ως αυτές οι ομάδες που προασπίζονται τα συμφέροντα των μελών τους εις βάρος του κοινού συμφέροντος μιας κοινωνίας. Όλοι οι υπόλοιποι που δεν είναι μέλη της «συντεχνίας», καλούνται να πληρώσουν για να μπορέσει μια κοινωνική ομάδα να εξακολουθεί να απολαμβάνει τα κεκτημένα της. Και ειδικά σε περίοδο τόσο βαθιάς κρίσης, το παραπάνω χαρακτηριστικό λαμβάνει ακόμη πιο αρνητικό πρόσημο. Δεύτερον, ταυτίζονται αποκλειστικά με τα εργατικά συνδικάτα με αποτέλεσμα οι «συντεχνίες» να αποτελούνται από εργαζόμενους πάσης φύσεως που δεν θέλουν να μοιραστούν με την υπόλοιπη κοινωνία τις θυσίες σε καιρό κρίσης, αλλά, αντίθετα, θέλουν να πληρώσουν οι άλλοι, οι πιο αδύναμοι, τα δικά τους κεκτημένα. «Συντεχνίες» στην εκσυγχρονιστική γλώσσα, δεν είναι ούτε ο ΣΕΒ, ούτε η Ελληνική Ένωση Τραπεζών, ούτε η Ελληνική Ένωση Εφοπλιστών.
Το «γιατί» δεν αποτελούν οι παραπάνω «συντεχνία», και αποτελούν οι εργαζόμενοι, είναι πρόδηλο. Το ιδεολογικό «κατασκεύασμα» της συντεχνίας δεν θέλει να περιγράψει γενικά και αόριστα ομάδες πίεσης και υπεράσπισης συμφερόντων που βλάπτουν το «κοινό καλό», αλλά στοχεύει τη συλλογική έκφραση των εργαζομένων, που έχει κάθε λόγο να τρομάζει το σύστημα, ειδικά σε περίοδο τέτοιας κρίσης. Στο νεοφιλελευθερισμό, οι επιχειρηματίες αντιμετωπίζονται ως μία οικουμενική τάξη που το συμφέρον της αντικατοπτρίζει και το συμφέρον της κοινωνίας, όπως έχει γράψει στην Αυγή ο Ε. Τσακαλώτος1, επομένως «συντεχνίες» είναι αυτοί που αντιστρατεύονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου και επομένως της κοινωνίας! Τόσο απλά!
Όμως όταν αναφερόμαστε σε πραγματικά δεδομένα, ποιος ειλικρινά από τους νεοφιλελεύθερους διανοούμενους και επιφυλλιδογράφους μπορεί να ισχυριστεί ότι σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό της «συντεχνίας», οι τράπεζες δεν αποτελούν μία τέτοια, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό σε σχέση με τα «κεκτημένα» των εργαζομένων; Ή αντίστοιχα, το εφοπλιστικό κεφάλαιο με τις δεκάδες φοροαπαλλαγές, δεν πιέζει ασφυκτικά να μην πληρώσει φόρους, για να διατηρήσει τα δικά του κεκτημένα, φορτώνοντας το βάρος στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους;
Σε μία νεωτερική κοινωνία, είναι αυτονόητο ότι θα υπάρχουν ομάδες συμφερόντων παντός τύπου. Η δύναμή τους αλλά και το κόστος στο οποίο θα υποβάλλουν τις άλλες ομάδες εξαρτάται από τη θέση τους στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας και τους υπάρχοντες συσχετισμούς. Και σε καιρούς καπιταλισμού, και μάλιστα αυτού του τύπου που ζούμε σήμερα, μάλλον θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι οι επιχειρηματικές ομάδες συμφερόντων είναι εξαιρετικά πιο επιζήμιες από τους εργαζόμενους για την πλειοψηφία της κοινωνίας.
Και μία απαραίτητη κουβέντα για τη «συντεχνία» στο Μετρό. Το ΔΝΤ σε μία έκθεση του για την Ελλάδα, ανέφερε ρητά ότι οι μισθοί στον δημόσιο τομέα πρέπει να μειωθούν, όχι μόνο για δημοσιονομικούς λόγους, αλλά και για να δοθεί ένα σήμα μείωσης μισθών και στον ιδιωτικό τομέα. Αντίστοιχα επιχειρήματα έχουν αναφερθεί σε εκθέσεις τραπεζών και του ΙΟΒΕ. Ο αγώνας της «συντεχνίας των εργαζομένων στο Μετρό και τις μεταφορές» ήταν ένας αγώνας και για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, αλλά και για όλη την χειμαζόμενη κοινωνία, και αυτό το είχε συνειδητοποιήσει η κυβέρνηση ακόμη και σε μία περίπτωση που δεν θα το συνειδητοποιούσε κανείς εργαζόμενος τη στιγμή εκείνη.
________________
1. «Το βρώμικο μυστικό στην καρδιά του μνημονιακού μπλοκ», Αυγή, 15/4/2012
_________________
*Ο Γ. Σακελλαρίδης είναι οικονομολόγος.

Μαρκαδόροι...

του Μαριου Μαζαρη, απο το Intellectum...
Ζωγράφιζα ήλιους. Πολλούς. Τον ένα δίπλα στον άλλο, πάνω απ’ τον άλλο, σε ομόκεντρους κύκλους ή συστήματα και τους χρωμάτιζα. Οι ήλιοι μου είχαν ακτίνες, ουρές, χεράκια ανοικτά ή φιδωτές άκρες και ανθρώπινα χαρακτηριστικά: χαμόγελα, φακίδες, μουστάκια ή γλώσσα παιχνιδιάρικα κρεμασμένη έξω απ’ το στόμα τους. Κι αυτοί οι ήλιοι ζούσαν στη λιακάδα, τη συννεφιά, τη βροχή ή στην άσπρη αλέκιαστη σελίδα τους, χωρίς ποτέ ένας τους να παραπονεθεί, γιατί δεν τον ζωγράφισα σωστά ή σύμφωνα με τις πραγματικές του διαστάσεις, αλλά τον έκανα μικρό, να μην μπορεί να κάψει τη σελίδα και να βγει στον κόσμο. Οι ήλιοι μου ήξεραν ότι η δύναμή τους χωρά σε λίγα τετραγωνικά. Όμως σ’ αυτά τα λίγα ήταν οι βασιλιάδες. Και ο σκοπός μου ήταν να τους προσφέρω το βασίλειό τους.
Μάζευα, θυμάμαι, όλα τα κίτρινα της τάξης στο θρανίο μου, γιατί ποτέ το κίτρινο δεν μου έφτανε. Τα υπόλοιπα παιδιά δεν μου έφερναν αντίρρηση, γιατί έφτιαχνα ήλιους και γι’ αυτούς. Αυτός ήταν ο δεύτερος σκοπός μου. Να έχω ήλιο να μοιράζω. Δύσκολη απαίτηση, ήταν όμως και δική μου ανάγκη. Με άφηναν στην ησυχία μου. Ποτέ ένας ήλιος δεν ήταν αρκετός, πάντα κάποια ζωγραφιά θα κρύωνε παραπάνω και τότε ο δημιουργός της θα μου την έφερνε λέγοντάς μου «θα μου κάνεις τον ήλιο;» Τον ρωτούσα «πώς τον θες;» και μου απαντούσε ο καθένας διαφορετικά. Μπορεί να ήταν κλόουν, χαρταετός, αστροναύτης με στολή ή αρλεκίνος, όμως η σελίδα του ανήκε, μαζί και το χαμόγελο μου, καταχωνιασμένο κάπου κοντά του. Μόνο η γιαγιά μου που με έβλεπε ξαπλωμένο στο χαλί της να ζωγραφίζω μου έλεγε «όσο και να προσπαθείς αγόρι μου, δεν θα μπορέσεις ποτέ να τον φωτογραφίσεις». Δεν καταλάβαινα γιατί να μην μπορώ να το κάνω, έστω περίπου να δω την εικόνα του, και να πρέπει μόνο να τον φαντάζομαι. «Γιατί κανείς στην ουσία δεν έχει τη δύναμη να το κάνει» μου απαντούσε.
Περί δύναμης δεν ήξερα πολλά. Πίστευα όμως ότι αν θες κάτι πολύ το κατακτάς. Το πίστευα και ορκιζόμουν να το θελήσω κάποτε τόσο πολύ που να το κάνω αληθινό. Ο μύθος του Ίκαρου ήταν το τέλειο παράδειγμα. Δεν πίστεψα το τέλος του, δεν ήθελα ν’ ακούσω για την πτώση του στη θάλασσα, για το λιώσιμο των φτερών του και την αποτυχία του. Όταν με ρωτούσε η δασκάλα «Και τι απέγινε ο Ίκαρος;», «ακόμα πετάει εκεί ψηλά» της απαντούσα.
Μεγαλώνοντας ο κόσμος προσπαθεί να σε πείσει για το αντίθετο, να τον κατηγορήσει, γιατί ερωτεύτηκε τον ήλιο, γιατί στάθηκε τόσο άμυαλος, γιατί δεν ακολούθησε την εύκολη πορεία. Κανείς δεν στέκεται στην τόλμη, την ευφυΐα και το κίνητρό του. Προσπάθησε να ξεφύγει απ’ τον δικό του λαβύρινθο και τα κατάφερε, έτσι δεν είναι; Όσο και να τον γύρευαν μετά, δεν θα πήγαινε ανθρώπου νους να τον ψάξει ψηλά. Έχουμε μάθει να μετριάζουμε τα όνειρά μας, αυτό το κατάλαβα. Και να υποτιμούμε των γύρω μας, γιατί δεν έχουμε τόλμη για τα δικά μας. Πάντα κάποιος άνθρωπος κρυώνει παραπάνω. Δίχως ήλιο. Αλλά ο δικός μας γίνεται να σβήσει για χάρη του;
Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι σαν εμένα που το να πας ψηλά και να τον φτάσεις είναι ένα όνειρο. Κρατούν μπαλόνια από ήλιο κι αναρωτιούνται πόσα θα ήταν αρκετά να τους σηκώσουν απ’ τη γη, να νιώσουν λίγο σαν τον παιδικό εκείνο ήρωα της ταινίας που με το κόκκινο μπαλόνι δραπετεύει από την πόλη. Θυμάμαι ένα μπαλόνι που μου ξέφυγε ένα μεσημέρι από το χέρι, στο παράθυρο της γιαγιάς μου. Ένα μπαλόνι πολύχρωμο, ταϊσμένο από ήλιο και το είδα να φεύγει από το χέρι μου και να ανεβαίνει ψηλά. «Δεν έπρεπε να το αφήσεις» μου είπε, «τώρα θα απλωθεί σαν σκουπίδι στο διάστημα. Αν δεν το σκάσει ο ήλιος και καταλήξει ξεφούσκωτο πάλι στη γη». «Δεν υπάρχει περίπτωση» της είπα. Όταν χρόνια μετά πέθανε κι εκείνη, της είπα μυστικά την ώρα της ταφής «Τώρα γιαγιά, θα βρεις εσύ το μπαλόνι μου. Θα γίνεις κι εσύ πολύχρωμη».
Και το πίστευα. Κι ακόμα θέλω να σκέφτομαι ότι όπου κι αν βρίσκεται, έχει ένα πακέτο μαρκαδόρους κίτρινους στην τσέπη της για μένα.
Χθες άκουσα πάλι για κάποιον άνδρα που ανέβηκε σε μια ταράτσα, απειλώντας να πέσει στο κενό. Δεν έμαθα ο δικός του λαβύρινθος ποιος ήταν, από τι πολεμούσε να ξεφύγει. Από χρέη απλήρωτα, από αβεβαιότητα, ανασφάλεια, φόβο;
Ίσως από τίποτα από αυτά ή απ’ όλα αυτά μαζί. Αν ήμουν κάπου κοντά, θα έτρεχα να ζωγραφίσω στο κράσπεδο ένα πέρασμα, μια πόρτα που να οδηγεί στο φως, όπως συμβαίνει στα καρτούν, με την ελπίδα να μην τον σταματήσει βίαια. Ευτυχώς ο άνδρας αυτός μεταπείστηκε και κατέβηκε από την ταράτσα του πολυώροφου κτιρίου. Μάλλον κι ο ίδιος κατάλαβε πως δε φορούσε τα φτερά του ή πως δεν τα κόλλησε με το κερί καλά και πως θα λιώσουν.
Το πιο πιθανό είναι αυτός ο άνθρωπος να κρύωνε και να μην είχε κάποιον να του ζωγραφίσει έναν ήλιο. Ο ήλιος έχει μάθει να είναι λίγο επιφυλακτικός με τους ανθρώπους. Ζεσταίνει μόνο όσους τον κοιτούν κατάματα. Δεν φτάνει να τον ζωγραφίσεις. Και πάω στοίχημα, οι άνθρωποι που φεύγουν από ταράτσες έχουν σημάδια μαρκαδόρου στα χέρια τους.

Η λιτότητα δεν έπιασε τόπο πουθενά...

του Paul Krugman ,  ΤΟ ΒΗΜΑ - ΤΗΕ ΝΕW YORK TIMES...

Πριν από τρία χρόνια ένα φρικτό πράγμα συνέβη στην αμερικανική και ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική. Αν και το χειρότερο μέρος της οικονομικής κρίσης είχε παρέλθει, οι οικονομίες  και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού παρέμεναν σε βαθιά ύφεση, με πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας. Και όμως οι παγκόσμιες ελίτ αποφάσισαν μαζικά ότι η ανεργία δεν αποτελεί πια κρίσιμο ζήτημα και ότι η μείωση των ελλειμμάτων των εθνικών προϋπολογισμών ήταν η πρωταρχική προτεραιότητα.
Οι υπέρμαχοι της λιτότητας προσπαθούν τώρα απεγνωσμένα να βρουν παραδείγματα όπου η λιτότητα έπιασε τόπο: διότι υποσχέθηκαν ότι αυτή πολιτική περικοπών θα ανέκοπτε την πορεία της κρίσης και θα οδηγούσε σε ευημερία.
Η έρευνα ξεκίνησε με τον φλερτ μεταξύ των υπέρμαχων της λιτότητας και της Ιρλανδίας. Η οποία προέβη σε σκληρές περικοπές όταν έσκασε η φούσκα με τα στεγαστικά της δάνεια και η οποία για λίγο καιρό θεωρούνται κορυφαίο παράδειγμα.

Σύμφωνα με τον Ζαν Κλοντ Τρισέ, η Ιρλανδία ήταν πρότυπο  για όλα τα χρεωμένα κράτη της Ευρώπης. Οι αμερικανοί συντηρητικοί πήγαν και παραπέρα, λέγοντας ότι ίσως η Ιρλανδία να αποτελεί παράδειγμα και για την Αμερική. Οταν έκανε αυτή τη δήλωση ο Τρισέ η ανεργία της Ιρλανδίας ήταν στο 13,3%, όμως σήμερα βρίσκεται στο 14,6%, έχοντας πέσει ελαφρά από πέρυσι.
Μετά την Ιρλανδία ήρθε η Βρετανία, όπου μια κυβέρνηση των Συντηρητικών στράφηκε στη λιτότητα στα μέσα του 2010, επηρεασμένη εν μέρει από τη θεώρηση ότι οι ιρλανδικές πολιτικές ήταν τεράστια επιτυχία.

Αντίθετα με την Ιρλανδία, η Βρετανία δεν είχε ιδιαίτερους λόγους να επιβάλει λιτότητα: όπως κάθε άλλο ανεπτυγμένο κράτος που εκδίδει το εθνικό του νόμισμα, είναι ακόμη ικανό να δανείζεται με  ιστορικά χαμηλά επιτόκια. Παρ' όλα αυτά ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον επέμεινε ότι μόνο μια γερή δημοσιονομική συρρίκνωση θα καθησύχαζε τους δανειστές και θα τόνωνε την οικονομία.
Αυτό που συνέβη ήταν ένα οικονομικό τέλμα. Πριν από τη στροφή στη λιτότητα, η Βρετανία ανέκαμπτε λίγο πολύ συντονισμένα με τις ΗΠΑ. Εκτοτε η αμερικανική οικονομία συνεχίζει να αναπτύσσεται, αν και πιο αργά από ό,τι θα θέλαμε - αλλά η οικονομία της Βρετανίας δεν κινείται καθόλου.
Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε κανείς να περιμένει τους υπέρμαχους της λιτότητας να εξετάσουν την πιθανότητα κάτι να πηγαίνει στραβά με την ανάλυση και τις οικονομικές τους συνταγές. Ομως, όχι. Αρχισαν να ψάχνουν για νέους ήρωες και τους βρήκαν στις μικρές χώρες της Βαλτικής, συγκεκριμένα τη Λετονία, ένα κράτος που φαντάζει εξαιρετικά μεγάλο στην φαντασία των υπέρμαχων ης λιτότητας.
Σε ένα επίπεδο αυτό είναι κάπως αστείο: οι πολιτικές λιτότητες έχουν εφαρμοστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη ωστόσο  το καλύτερο παράδειγμα επιτυχίας που μπορεί να βρεθεί βρίσκεται σε ένα κράτος με λιγότερους κατοίκους από ό,τι για παράδειγμα το Μπρούκλιν. Και όμως, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξέδωσε δύο εκθέσεις για την λετονική οικονομία και βοηθούν πραγματικά να δούμε την όλη ιστορία με την κατάλληλη προοπτική.
Για να είμαστε δίκαιοι με τους Λετονούς, έχουν κάτι για να υπερηφανεύονται. Αφότου βίωσαν μια οικονομική κατάπτωση παρόμοια με της Μεγάλης Υφεσης, η οικονομία τους σημειώνει δύο χρόνια συνεχούς ανάπτυξης και μείωσης της ανεργίας. Ωστόσο, παρά την ανάπτυξη, έχουν ανακτήσει μόνο μέρος του χαμένου εδάφους όσον αφορά το ΑΕΠ τους ή τα ποσοστά ανεργίας - που βρίσκονται περίπου στο 14% ακόμη. Αν αυτή είναι η ιδέα που έχουν οι υπέρμαχοι της λιτότητας  για ένα οικονομικό θαύμα, τότε πράγματι είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Α, και αν είναι να αναφέρουμε τις περιπτώσεις μικρών κρατών ως απόδειξη για το ποιες οικονομικές πολιτικές λειτουργούν, ας μην ξεχνάμε το πραγματικό οικονομικό θαύμα της Ισλανδίας - ένα κράτος που βρισκόταν στο επίπεδο του μηδενός της χρηματοπιστωτικής κρίσης, το οποίο όμως χάρη στην υιοθέτηση ανορθόδοξων πολιτικών έχει ανακάμψει σχεδόν πλήρως.
Τι διδασκόμαστε λοιπόν από αυτή την μάλλον αξιοθρήνητη αναζήτησης για ιστορίες επιτυχίας της λιτότητας; Διδασκόμαστε ότι το δόγμα που έχει κυριαρχήσει στους διάλογους της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ τα τελευταία τρία χρόνια είναι λάθος από όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς. 

Οχι μόνο μας εξουσιάζουν φόβοι ανύπαρκτων απειλών, μας έχουν υποσχεθεί και ανταμοιβές που δεν έχουν έρθει και δεν θα έρθουν ποτέ. Είναι καιρός να αφήσουν στην άκρη την εμμονή για την μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και να επανέλθουμε στην αντιμετώπιση του πραγματικού προβλήματος - δηλαδή της των απαράδεκτα υψηλών ποσοστών ανεργίας.

Ασεβώντας στην Ιστορία...

Παντελης Μπουκαλας απο την Καθημερινη...
Xοροστατούντος του μητροπολίτη Καλαβρύτων (ή χουντοστατούντος, όπως θα έλεγαν όσοι ανευλαβείς παθαίνουν σύγκρυο ακούγοντας το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»), ετάφη ένας από τους πρωταίτιους του πραξικοπήματος. Παρόντες χρυσαυγίτες στα πάνω τους, ΛΑΟΣίτες σε αναζήτηση στέγης και φίλοι των δικτατόρων όλων των εποχών. Δεδομένου ότι η Δημοκρατία και οφείλει και μπορεί να είναι γενναιόκαρδη, θα μιλούσαμε για μια γραφικότητα στο χακί.
Ας μην παραβλεφθεί όμως ότι η σύναξη χουντοφυλάκων υπό την κάλυψη μιας κηδείας έγινε σε καιρούς ακροδεξιάς κρατολατρίας, φιλοφασιστικού παροξυσμού και φιλοναζιστικής ωμότητας.

Πολλοί χειροκροτητές του «θαρραλέου» μητροπολίτη, παλαιού θαυμαστή του Νίκου Ντερτιλή, είναι δεδηλωμένοι οπαδοί του Χίτλερ. Ανέθεσαν άραγε στον κ. Αμβρόσιο να μεταφέρει στα Καλάβρυτα, άμα τη επιστροφή του, τα συναισθήματά τους για τους σφαγείς των Καλαβρυτινών; Πέρασε από τον νου του σεβασμιότατου αυτή η σκέψη; Οτι συναγελάζεται και δικαιώνει όσους λατρεύουν εκείνους που κατέστησαν τα Καλάβρυτα τόπο μαρτυρίου;

Δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Αλλον «μάρτυρα» του προσωπικού του συναξαρίου επειγόταν να τιμήσει ο ποιμήν. «Τον μάρτυρα της πατρίδος και της ελευθερίας», όπως αποκάλεσε ο ανιστόρητος τον Ντερτιλή. Ποιας πατρίδας; Της χουντοπλακωμένης, με τα κελιά, τα βασανιστήρια, τις εξορίες και τους νεκρούς της. Και ποιας «ελευθερίας»; Της ελευθερίας να σκοτώνεις. Να σκοτώνεις με το πιστόλι σου έναν δεκαεπτάχρονο λεβέντη, στο Πολυτεχνείο, κι έπειτα να καυχιέσαι στον οδηγό σου ότι, παρά τα χρόνια σου, τον πέτυχες με τη μία στο κεφάλι. Σαν κοτόπουλο...

Αλλά τον κ. Αμβρόσιο δεν τον νοιάζουν οι ασήμαντες λεπτομέρειες. Αλλα μετράει αυτός, έτσι όπως ξαναγράφει την Ιστορία. Την ιστορία της δικτατορίας αλλά και του Κολοκοτρώνη. «Ο Σωκράτης», είπε, «τελείωσε τη ζωή του με κώνειο. Ο Κολοκοτρώνης πέθανε στη φυλακή. Οπως κι ο Ντερτιλής». Πέθανε στη φυλακή ο Κολοκοτρώνης; Και όχι επιτέλους ελεύθερος και τιμημένος, το 1843; Μπα, κάτι παραπάνω θα ξέρει ο άγιος. Αύριο μεθαύριο θα μας πληροφορήσει ότι τον καπετάν Θοδωρή τον είχαν φυλακίσει κάτι προμπολσεβίκοι.

Δενδιασμός..

Θανάσης  Καρτερός, απο την Αυγη...
Στην αρχή την πλήρωσαν οι καταληψίες της βίλλας Αμαλία -καλά τους έκαναν, αναρχικοί ήταν. Ύστερα την πλήρωσαν οι λοιποί καταληψίες -καλά τους έκαναν, κάθε καρυδιάς καρύδι ήταν. Ύστερα κλήθηκε στην εφορία της δημόσιας τάξης να πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά του ο ΣΥΡΙΖΑ -καλά του έκαναν, αφού θωπεύει τη βία. Ύστερα την πλήρωσαν οι απεργοί του μετρό -καλά τους έκαναν, συντεχνία είναι. Προχτές την πλήρωσαν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ -καλά τους έκαναν, κομμουνιστές είναι. Και έπεται συνέχεια.
Όλα αυτά για την αντιμετώπιση του εξτρεμισμού, της βίας, των ακραίων ενεργειών και, τελικώς, των άκρων. Τα οποία άκρα φουσκώνουν συνεχώς με μια συνταγή μαγειρικής που ξεπατίκωσε ο Δένδιας από παλιά καθεστώτα φαιού χρώματος και εφαρμόζει δημιουργικά στην ελληνική πραγματικότητα. Χώνουν κόμματα, κοινωνικές ομάδες, απεργούς, συνδικαλιστές, πρόσωπα και φορείς στη χύτρα των άκρων, βράζουν μια σούπα βίας και καλούν τους "καλά τους έκαναν "νοικοκυραίους να την απολαύσουν. Μαζί με τα ΜΑΤ.
Η συνταγή, που εφαρμόζεται χωρίς κανέναν ενδοιασμό, θα μπορούσε να ονομαστεί και Δενδιασμός, προς τιμήν του chef. Και για όποιον έχει απορία πώς, εν έτει 2013, η κυβέρνηση καταφεύγει σε μια συνταγή του τριάντα και του σαράντα του περασμένου αιώνα, η απάντηση είναι απλή: Γιατί πιάνει. Κι ό,τι πιάνει είναι για τον Σαμαρά και τους σμπίρους του καλοδεχούμενο. Δεν πα' να παραβιάζει τους νόμους, το σύνταγμα, την ανθρωπιά, την κοινή λογική. Αν είχαν τέτοιους ενδοιασμούς οι πρόγονοι του Δενδιασμού δεν θα είχε σωθεί ποτέ η Ελλάδα από τη βία των κατσαπλιάδων.
Σε ποιους πιάνει το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Και δεν αρκούν ούτε οι υψηλοί τόνοι ούτε οι καταγγελίες ούτε οι διαμαρτυρίες ούτε οι διαψεύσεις για να αντιμετωπιστεί. Οι αυτουργοί της συνταγής όχι μόνο είναι άσοι της καταγγελίας και τεράστιοι ψεύτες, αλλά και δεν ορρωδούν προ ουδενός -αυτό λένε η Ιστορία και η πείρα. Και βίντεο σκαρώνουν, και δηλώσεις κακοποιούν, και έπιπλα υπουργικών γραφείων σπάνε, και καμιά φωτιά βάζουν -αρκεί να περάσει η εικόνα που θέλουν στις άδολες ψυχές των νοικοκυραίων.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όμως. Ο Δενδιασμός δημιουργεί δεσμούς ανάμεσα σε όσους προορίζονται για τη σούπα του. Και όσο πιο γρήγορα αυτοί κατανοήσουν την ανάγκη κοινής δράσης, τουλάχιστον κατά της χύτρας, τόσο το καλύτερο για όλους...

Middle class hero?

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, REDNotebook...
Η σκοπιμότητα όσων αντιπαραθέτουν τον «ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικού» στον «ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικού» είναι εντελώς προφανής. Το σχήμα συνθέτει σε ενιαίο επιχείρημα την αντιφατική κριτική που υφίσταται η ριζοσπαστική Αριστερά – από τη μία δηλαδή τη συκοφάντησή της ως «φιλοτρομοκρατική» (ποινικοποίηση του ριζοσπαστισμού), και από την άλλη την απαξίωσή της ως «ενσωματωμένη» (απαξίωση του ριζοσπαστισμού ως απλώς αδύνατου).

Με αυτήν την έννοια, η «αποκάλυψη» της σκοπιμότητας μικρή σημασία έχει. Ούτε και αρκεί να μετρήσουμε πόσων μοιρών «δεξιά στροφή» έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές μέχρι σήμερα, αν υποθέσουμε δηλαδή ότι όντως υπάρχει τέτοια στροφή. Το ερώτημα που αντίθετα χρειάζεται να θέσουμε, όσο κι αν κάτι τέτοια απαξιώνονται εύκολα ως «φιλοσοφικά» και «πολυτελή» εδώ που είμαστε, είναι με ποιον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ –το μόνο κόμμα που φιλοδοξεί να αλλάξει το πρότυπο των σχέσεων κράτους-κοινωνίας–, θα διαχειριστεί την «ένταση» που χαρακτηρίζει αντικειμενικά τη ζωή κάθε κόμματος: τον ανταγωνισμό ανάμεσα στη μία του «ψυχή», αυτήν που αφορά το κόμμα-ως-οργάνωση μέσα στην κοινωνία, και στην άλλη του, εκείνη που σχετίζεται με το-κόμμα-ως-μέρος-των-μηχανισμών-του-κράτους.

Επειδή τα παραπάνω ακούγονται μάλλον αφηρημένα, θα το εξηγήσω με ένα παράδειγμα:

Τις προάλλες ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Καραγιαννίδης «φιλοξενήθηκε» στην εκπομπή του Τράγκα στο EXTRA3. Φιλοξενήθηκε που λέει ο λόγος, δηλαδή. Στην πραγματικότητα κλήθηκε για να κανιβαλιστεί. Ο οικοδεσπότης-περφόρμερ, εμφανώς χολωμένος με σειρά επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ, από το ευρώ μέχρι τη λίστα Λαγκάρντ, έστησε μια εκπομπή με προφανή στόχο την απαξίωση του προσκεκλημένου του, και μέσω αυτού, και του κόμματος συνολικά. Δεν ήταν μόνο η φλυαρία και ο τόνος του περφόρμερ, που καθιστούσαν αδύνατη κάθε συζήτηση. Ήταν και η «χειρουργική» του μέθοδος. Ο Τράγκας αντιπαρέβαλλε τον «εχέφρονα» πρόεδρο προς τον «αιθεροβάμονα» βουλευτή και τον «έξαλλο» ΣΥΡΙΖΑ, φροντίζοντας ταυτόχρονα να διαχωρίζει με νόημα την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ σε «βάση» και «κορυφή»: από τη μια βουλευτές σαν τον Καραγιαννίδη, που υποστηρίζουν «ακρότητες» (βλ. τις θέσεις του κόμματος), και από την άλλη κάποιοι «σοβαροί», που ευτυχώς καταλαβαίνουν τη νέα εποχή. Στους πρώτους αξίζει να εκτεθούν ως αφελείς ή και επικίνδυνοι, και πάντως παλαιάς νοοτροπίας, αφού αδυνατούν να καταλάβουν πως το συμφέρον και η κυβερνησιμότητα της χώρας δεν εξαρτώνται από κομματικά συνέδρια και αποφάσεις. Συμπέρασμα: ΣΥΡΙΖΑ και κυβερνησιμότητα πηγαίνουν μαζί, υπό τον όρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ομογενοποιηθεί, θα προσχωρήσει στην κρατική ιδεολογία και θα υπαχθεί απευθείας στην (όποια) κορυφή του, παρατώντας τάσεις και συνιστώσες, συνεδριακές διαδικασίες και άκομψες θέσεις. Αφήνοντας πίσω του, τελικά, την «παρωχημένη» κομματική του οργάνωση, αν θέλει στα σοβαρά να κυβερνήσει.

Με το κόμμα ή με την κυβέρνηση, λοιπόν; Αυτό είναι, ρητά ή εμμέσως, το δίλημμα που μας θέτουν -- σε μια εποχή που για τον ΣΥΡΙΖΑ, το δίλημμα «στο κράτος ή στην κοινωνία» απλώς δεν υφίσταται. Τυχόν αποτυχία σε οποιοδήποτε σκέλος του «διλήμματος», πιθανότατα θα σημάνει εκφασισμό κράτους και κοινωνίας χωρίς αντίπαλο και, ενδεχομένως, χωρίς επιστροφή.

Και τότε πώς λύνεται το πρόβλημα; Υπάρχει η άποψη που λέει «να τα βρούμε κάπου στη μέση». Ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, να εμπλουτίσει τις κοινωνικές του αναφορές, να προσαρμόσει τις κομματικές θέσεις και τις κομματικές διαδικασίες στους θεσμικούς τρόπους και τους μιντιακούς χρόνους, και να απευθυνθεί προς τα μεσαία στρώματα, τους περίφημους «νοικοκυραίους». Το επιχείρημα έχει περίπου ως εξής: η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία κατά βάση μικροαστική, οι κοινωνικοί αγώνες μοιραία θα διανύουν περιόδους κάμψης, ο δε ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ έχει το όριο που έδειξαν οι διπλές εκλογές της περασμένης Άνοιξης. Επιπλέον, η επίθεση στα μεσαία στρώματα αδυνατίζει τους δεσμούς τους με το μνημονιακό μπλοκ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σπέυσει να καλύψει το χάσμα, τότε μοιραία ορισμένα τμήματα θα στραφούν προς τη Χρυσή Αυγή.

Το επιχείρημα αυτό παραγνωρίζει ότι:

1) Η κοινωνική απεύθυνση ενός κόμματος δεν προσδιορίζεται κατά το δοκούν: δεν πάει κανείς όπου θέλει μόνο και μόνο γιατί το σχεδίασε, αν δηλαδή, την ίδια στιγμή, δεν παράσχει δεσμεύσεις και δεν δημιουργήσει δεσμούς. Αν, σε τελική ανάλυση, δεν «επιλεγεί» και αυτός από τα τμήματα της κοινωνίας προς τα οποία στοχεύει.

2) Το κενό που αφήνει μια πολιτική μετατόπιση δεν παραμένει για πάντα κενό – ιδίως σε εποχές ρευστότητας, και ιδίως στην Ελλάδα, που η Αριστερά δεν εκπροσωπείται αποκλειστικά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ως γνωστόν, το ΚΚΕ έχει εγκαίρως προφητεύσει την «ενσωμάτωση» του ΣΥΡΙΖΑ ως Κασσάνδρα, έχει επενδύσει σ’ αυτήν, και οργανωτικά έχει την ικανότητα να υποδεχτεί την αριστερή απογοήτευση.

3) Τα «μεσαία στρώματα» χαρακτηρίζονται από έναν ιδιότυπο «αντιπλουτοκρατικό» αντικαπιταλισμό, αλλά ταυτόχρονα και από το φόβο της προλεταριοποίησης, την αδυναμία μιας ιδεολογικά και πολιτικά αυτόνομης συγκρότησης, και τελικά, την ιδιαίτερη προσκόλληση στο κράτος, από το οποίο απαιτούν να τα «προστατεύει» από τους φόρους, τις εργατικές διεκδικήσεις και την «υπερβολική» δημοκρατία.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, εδώ που βρισκόμαστε, να υποσχεθεί την επιστροφή σε ένα μοντέλο ανάπτυξης στηριγμένο στη φοροαποφυγή, τη φοροδιαφυγή και την υπερεκμετάλλευση υπό την απειλή της ανεργίας; Μπορεί να μειώσει κάποιες από τις δημοκρατικές του ευαισθησίες εν μέσω εκφασισμού, προκειμένου ακριβώς να τον αποφύγει; Μπορεί να γίνει λίγο πιο φιλονατοϊκός ή να πάρει αποστάσεις από τις εργατικές διεκδικήσεις, διακινδυνεύοντας τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων του στο ΚΚΕ; Μπορεί, τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ταυτόχρονα ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ; Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική.

Σημαίνει άραγε αυτό περιχαράκωση και «κινηματική» υποτίμηση της πολιτικής; Όχι αναγκαία. Κατά τη γνώμη μου, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αποφύγει να απαντά μονίμως σε ψευδοδιλήμματα του τύπου «με την κυβέρνηση ή με τους αγώνες», χρειάζεται να καταλάβει τον εαυτό του, όχι απλά ως διαχειριστή των συνεπειών μιας αποτυχίας, αλλά ως φορέα που επιδιώκει να εγκαθιδρύσει μια νέα μορφή εξουσίας. Αν όντως το επιδιώκει, χρειάζεται να προσπαθήσει από σήμερα σε τρία επίπεδα:

Πρώτον
, στην οργάνωση των αγώνων, ως συνθήκη που πείθει ότι η φρίκη δεν είναι μοιραία, ότι η «ενσωμάτωση» δεν είναι αναπόφευκτη και ότι η ανεξάρτητη κοινωνική και πολιτική οργάνωση είναι εφικτή: η κυβέρνηση της Αριστεράς, τελικά, ξεκινάει από σήμερα και από την οργάνωση της αντιπολίτευσης.

Δεύτερον, στην ένταση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, με πρακτικά «παραδείγματα», στην υπεράσπιση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ ως κοινού κεκτημένου, και στη λειτουργία των τάσεων ως πραγματικών ιδεολογικών ρευμάτων.

Και τρίτον, στην ενιαία πολιτική λειτουργία, που μειώνει το χάσμα μεταξύ των δύο «ψυχών» του κόμματος, ενισχύει τους δεσμούς συντροφικότητας και τη «συνείδηση ΣΥΡΙΖΑ», και εξοπλίζει τα μέλη - σε όποιο πεδίο ή βαθμίδα της κομματικής ζωής και αν δραστηριοποιούνται αυτά.

Σε διαφορετική περίπτωση, φοβάμαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι διαρκώς ευάλωτος στο παιχνίδι των δημοσκοπικών διαφορών, των ακροδεξιών χαλκείων και των κάθε λογής μυστικοσυμβούλων. Και τότε το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, «μετριοπαθές» ή «ριζοσπαστικό», θα αποφασίζει (στην καλύτερη περίπτωση) μόνο το πού θα γίνονται οι προεκλογικές του συγκεντρώσεις.

Ο ύπνος της διεθνούς...

Αμπελοφιλοσοφιες...
Ο ύπνος της διεθνούς
~
Εμπρός της γης οι υποταγμένοι
της μπίζνας σκλάβοι εμπρός εμπρός
το κέρδος τους απ’ την ψυχή σας βγαίνει
και η σφαλιάρα πέφτει κεραυνός
~
Κι ας περάσαν του ΠΑΣΟΚ τα χρόνια
όλοι εμείς οι “αριστεροί” της γης
προσκαλούμαστε σ’ όλα τα σαλόνια
να δώσουμε όρκο υποταγής
~
Απ τον αγώνα αποκομμένοι
μην τύχει και ξυπνήσει κανείς
τι κι αν ο κάδος  σας προσμένει
στο τέλος της γραμμής
~
Αστοί, αρχόντοι, μπουρζουάδες
με πλάνα λόγια σας γελούν
κι έτσι που καταντήσατε ραγιάδες
κάθεστε το αίμα να σας πιούν
~
Για να αντέξουνε τα δεσμά σας
για να κρατήσει η σκλαβιά
να λιώσουν πρέπει τα κορμιά σας
και της ψυχής να σβήσει η φωτιά
~
Μπρος στους δέκτες αποχαυνωμένοι
μην τύχει και ξυπνήσει κανείς
τι κι αν ο κάδος σας προσμένει
στο τέλος της γραμμής
~
Για την ελεύθερη διασκευή Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania:)
Και για να γίνει το post multimedia ένας μικρός αποχαιρετισμός στα όπλα
https://www.youtube.com/watch?v=zykafTuIMKo

«Η λύση που προτείνουμε για την Ευρώπη»...

 Αρθρο του Αλέξη Τσίπρα στη Le Monde Diplomatique...
22912_1Φεβρουάριος 1953. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας καταρρέει από το χρέος και απειλεί να παρασύρει το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Ανήσυχοι για την τύχη τους, οι πιστωτές της –ανάμεσά τους και η Ελλάδα- προκρίνουν το αυτονόητο : ότι η πολιτική της « εσωτερικής υποτίμησης », δηλαδή της αφαίρεσης εισοδημάτων, πόρων και δυναμικής από την οικονομία, επ’ ουδενί δεν διασφαλίζει την αποπληρωμή των χρεών της. Μάλλον στο αντίθετο οδηγεί. Και γι’ αυτό συνέδεσαν την αποπληρωμή με την πραγματική δυνατότητα της οικονομίας να αποπληρώσει.
Στην έκτακτη Διάσκεψη που έγινε στο Λονδίνο, 21 χώρες αποφάσισαν να απαλλάξουν τη Γερμανία από το, περίπου, 60% του συσσωρευμένου ονομαστικού χρέους της. Τη διευκόλυναν, επιπλέον, με πενταετές μορατόριουμ στην αποπληρωμή των χρεολυσίων (1953-1958), « ρήτρα ανάπτυξης » στο σταθερό ποσό των έκτοτε ετήσιων πληρωμών και τριακονταετή χρονικό ορίζοντα αποπληρωμής. Η Διάσκεψη του Λονδίνου αντέστρεψε τη λογική της Συνθήκης των Βερσαλλιών και έθεσε τις βάσεις της μεταπολεμικής ανάπτυξης της τότε Δυτικής Γερμανίας.
Αυτό ακριβώς προτείνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Να αντιστρέψουμε τις μικρές, ξεχωριστές Συνθήκες των Βερσαλλιών που επιβάλλει το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε σε κάθε χώρα του ευρωπαϊκού νότου με πρόβλημα δανεισμού. Και να εμπνευστούμε από μία εκ των διορατικότερων στιγμών στην ιστορία της μεταπολεμικής Ευρώπης.
Τα προγράμματα «διάσωσης» του ευρωπαϊκού νότου απέτυχαν, σκάβοντας πηγάδια χωρίς πάτο, τα οποία οι πολίτες καλούνται να γεμίσουν. Η εξεύρεση μιας συνολικής, συλλογικής και οριστικής λύσης του χρέους είναι πιο επείγουσα από ποτέ. Και κανείς ποτέ δεν θα κατανοήσει την εγκατάλειψη ενός τέτοιου στόχου μόνο και μόνο για την εξασφάλιση της επανεκλογής της γερμανίδας καγκελαρίου.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την Ευρωπαϊκή Διάσκεψη Χρέους, κατά το προηγούμενο της Διάσκεψης του Λονδίνου για το χρέος της Γερμανίας το 1953, είναι η μόνη ρεαλιστική και συμφέρουσα λύση για όλους. Είναι η ολοκληρωμένη απάντηση στην κρίση χρέους και την αποτυχία των ευρωπαϊκών πολιτικών.
Ζητάμε για την Ελλάδα:
*Σημαντική διαγραφή της ονομαστικής αξίας του συσσωρευμένου δημόσιου χρέους της.
*Μορατόριουμ στην εξυπηρέτησή του, ώστε τα κονδύλια που θα εξοικονομηθούν να διοχετευτούν αμέσως στην προσπάθεια για την ανάκαμψη της οικονομίας. « Ρήτρα ανάπτυξης», ώστε τα τοκοχρεολύσια να μην πνίγουν στη γένεσή της την οικονομική ανάκαμψη.
*Ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, χωρίς τα σχετικά κονδύλια να προσμετρούνται στο δημόσιο χρέος της χώρας.
Τα μέτρα αυτά πρέπει να συνοδευτούν με προοδευτικές, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που στόχο θα έχουν τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου. Το ξεπέρασμα της κρίσης προϋποθέτει τη ρήξη με το παρελθόν της χώρας, το οποίο την προκάλεσε. Προϋποθέτει την εμπέδωση της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισονομίας, της διαφάνειας, με μία λέξη, της Δημοκρατίας.
Ένα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί παρά μόνο από ένα κόμμα ανεξάρτητο από τη χρηματοπιστωτική ολιγαρχία που κρατάει όμηρο το κράτος, από τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, τους διαπλεκόμενους και φοροαπαλλασσόμενους εφοπλιστές, τους ξεπεσμένους καναλάρχες και τους πολυπράγμονες και χρεοκοπημένους τραπεζίτες. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση για το 2012, της αξιόπιστης μη κυβερνητικής οργάνωσης « Διεθνής Διαφάνεια », η Ελλάδα είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης.
Τα μέτρα αυτά αποτελούν τη μόνη οριστική εναλλακτική λύση στη διόγκωση του δημόσιου χρέους στο σύνολο της Ευρωζώνης. Με τον μέσο όρο να ξεπερνάει το 90% του αθροιστικού ΑΕΠ της. Κι αυτό είναι που μας κάνει αισιόδοξους : Το σχέδιό μας θα γίνει πραγματικότητα γιατί η κρίση ήδη διαβρώνει και τον λεγόμενο « σκληρό πυρήνα » της Ευρωζώνης. Και όσο αργεί αυτή η λύση, τόσο μεγαλύτερο το οικονομικό και κοινωνικό κόστος για όλους μας, όχι μόνον για την Ελλάδα, αλλά και για τη Γερμανία και για όλη την Ευρωζώνη.
Η δωδεκαετής λειτουργία της Ευρωζώνης ως απλής νομισματικής ένωσης, με δομή εμπνευσμένη από το νεοφιλελεύθερο δόγμα, δηλαδή, χωρίς οικονομική και πολιτική αντιστοίχιση, κατέστησε τα εμπορικά ελλείμματα των χωρών του Νότου της ανεστραμμένο είδωλο των πλεονασμάτων του Βορρά. Εξάλλου, το ενιαίο νόμισμα διευκόλυνε τη Γερμανία να αποθερμάνει την οικονομία της μετά την « ακριβή » επανένωση του 1990.
Η κρίση ανέτρεψε την ισορροπία κόστους-οφέλους από αυτόν τον άτυπο ενδοευρωπαϊκό επιμερισμό πολιτικών. Το Βερολίνο αντέδρασε εξάγοντας τη συνταγή της λιτότητας, παγιώνοντας, έτσι, την κοινωνική πόλωση στο εσωτερικό των κρατών-μελών του Νότου και την οικονομική ένταση στο εσωτερικό της ίδιας της Ευρωζώνης. Δημιουργείται πλέον ο άξονας πιστωτικού Βορρά-χρεωστικού Νότου, ως συνέπεια ενός ιδιοτελούς για τον Βορρά νέου καταμερισμού εργασίας. Ο Νότος ειδικεύεται σε προϊόντα και υπηρεσίες εντάσεως εργασίας, με χαμηλές αμοιβές, ο Βορράς ξεχύνεται στην κούρσα της ανταγωνιστικότητας της υψηλής ποιότητας και της καινοτομίας, με χαμηλό κόστος παραγωγής ανά μονάδα προϊόντος και υψηλές αμοιβές.
Η πρόταση του προέδρου του Συνδέσμου Γερμανικών Βιομηχανιών, Χανς Πέτερ Κάιτελ, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Der Spiegel Online», να μετατραπεί ολόκληρη η Ελλάδα σε « ειδική οικονομική ζώνη » [1] της Ευρωζώνης, είναι ενδεικτική της πραγματικής στόχευσης του μνημονίου. Το οποίο εντείνεται και επεκτείνεται, τουλάχιστον έως το 2020. Παρόλο που, ως δημοσιονομική συνταγή, έχει αποτύχει παταγωδώς. Όπως όλη η Ευρώπη πλέον παραδέχεται και το ΔΝΤ ομολογεί. Για τους εμπνευστές του, όμως, έχει πετύχει ως μέσο για την επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου στη χώρα. Και την υποβάθμισή της σε αποικία χρέους της Ευρωζώνης.
Η ακύρωση του μνημονίου είναι, άρα, προϋπόθεση για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Το φάρμακο είναι θανατηφόρο –δεν είναι η δόση, όπως ισχυρίζονται κάποιοι στην Ευρώπη.
Και, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα τα πραγματικά αίτια της δημοσιονομικής κρίσης στη χώρα. Οι εστίες της ουσιαστικής και μεγάλης σπατάλης δημόσιου χρήματος παραμένουν άθικτες. Για παράδειγμα, το κόστος κατασκευής οδών ανά χιλιόμετρο είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη. Το μέγεθος των σχετικών κονδυλίων υποδηλώνει και την έκταση της σπατάλης. Και μάλιστα, τη στιγμή που τα δημόσια έσοδα από τα διόδια των εθνικών οδών της χώρας έχουν εκχωρηθεί από το κράτος στους εργολάβους. Ή, ακριβέστερα, στον « εθνικό εργολάβο ». Ως προπληρωμή για αυτοκινητοδρόμους, η κατασκευή των οποίων έχει διακοπεί.
Η διεύρυνση των ανισοτήτων δεν είναι δημοσιονομική παρενέργεια. Είναι εργαλείο άσκησης πολιτικής. Στο φορολογικό σύστημα απεικονίζεται η πελατειακή-ανταποδοτική σχέση ανάμεσα στο οικονομικό-επιχειρηματικό κατεστημένο και το πολιτικό σύστημα. Είναι διάτρητο από στοχευμένες, χαριστικές απαλλαγές και εξαιρέσεις για το καρτέλ της ολιγαρχίας. Η φοροδιαφυγή είναι λειτουργική για το πολιτικό κατεστημένο. Είναι η άτυπη σύμβαση της διαπλοκής και της αμοιβαίας στήριξης ανάμεσα στο καρτέλ της οικονομικής ολιγαρχίας και τον μεταπολιτευτικό δικομματισμό της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό δεν εξοικονομούνται οι αναγκαίοι πόροι από αυτές τις πηγές. Παρά μόνο από τη διαρκή μείωση μισθών και συντάξεων.
Το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο, που επιβίωσε οριακά από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου υλοποιώντας τη στρατηγική του φόβου για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αναπνέει με τον πνεύμονα της διαφθοράς. Το δύσκολο έργο τής διάρρηξης της ανίερης συμμαχίας των πολιτικών και οικονομικών κύκλων –ένα θέμα που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα– θα αποτελέσει μία από τις προτεραιότητες μιας λαϊκής κυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Ζητάμε, λοιπόν, ένα μορατόριουμ στην εξυπηρέτηση του χρέους για να αλλάξουμε την Ελλάδα. Χωρίς αυτό, απόπειρα για βιώσιμη δημοσιονομική εξυγίανση θα θυμίζει τον Σίσυφο. Μόνον που, αυτή τη φορά, το δράμα του δεν αφορά μόνον την αρχαία Κόρινθο. Αφορά όλη την Ευρώπη.
[1] « BDI-Chef will Griechenland zur Sonderwirtschaftszone machen », SpiegelOnline, 10 septembre 2012, http://www.spiegel.de.
Το άρθρο δημοσιεύεται στην Le Monde Diplomatique του Φεβρουαρίου 2013

Ο μύθος του όχλου των τεμπέληδων στοιχειώνει την Ευρώπη...

Η αρχή της L΄ Oreal
Χα-Τζουν Τσανγκ  REDNotebook...

Μετάφραση: Γιώργος Νιαουνάκης
«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη». Έτσι ξεκινούσε η  περίφημη εισαγωγή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου των Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς. [1] Σήμερα, για ακόμα μια φορά, η Ευρώπη στοιχειώνεται από ένα φάντασμα. Σε αντίθεση όμως με το 1848, όταν ο Μαρξ και ο Ένγκελς έγραφαν εκείνα τα εδάφια, το φάντασμα αυτή τη φορά δεν είναι ο κομμουνισμός, αλλά η τεμπελιά.

Έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί εκείνες οι μέρες που τις ανώτερες τάξεις «τρομοκρατούσε» το οργισμένο πλήθος που επιθυμούσε να συνθλίψει τα κρανία τους και να κατάσχει τις περιουσίες τους. Τώρα ο μεγαλύτερος εχθρός αυτών των τάξεων είναι ο στρατός των τεμπέληδων, των οποίων ο νωχελικός και ηδονιστικός τρόπος ζωής, χρηματοδοτείται από τους εξοντωτικούς φόρους των πλουσίων και στραγγίζει την αιμοδοσία της οικονομίας.

Στη Βρετανία η κυβέρνηση συνασπισμού στοχοποιεί μεθοδικά αυτούς τους ευημερούντες μπουνταλάδες των εργατικών προαστίων, που αγρυπνούν μετά από μια δύσκολη νύχτα με αθλητικά νέα και διαδικτυακό καζίνο. Μας λένε ότι φταίει η ξεδιάντροπη αξίωσή τους να λαμβάνουν χωρίς να αποδίδουν τίποτα, αξίωση που σιγόνταρε η  προηγούμενη κυβέρνηση των Εργατικών, δημιούργησε τα τεράστια ελλείμματα- και τώρα η χώρα αγωνίζεται να απαλλαγεί απ’ αυτά.

Στην ευρωζώνη πολλοί πιστεύουν ότι η δημοσιονομική κρίση της μπορεί τελικά να βρει τους υπαιτίους σε αυτούς τους τεμπέληδες μεσογειακού τύπου, στην Ελλάδα και την Ισπανία, οι οποίοι απομυζούσαν το μόχθο των εργατικών γερμανών και ολλανδών, με το να περνούν το χρόνο τους απολαμβάνοντας εσπρέσο και παίζοντας χαρτιά. Μας επισημαίνουν ότι, αν αυτοί οι άνθρωποι δεν αρχίσουν να εργάζονται σκληρά, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη είναι αδύνατον να αντιμετωπιστούν.

Το πρόβλημα με αυτή την ιστορία είναι ότι είναι, απλά, μια ιστορία.

Πρώτα απ΄όλα, είναι σημαντικό να επαναλάβουμε ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα των ευρωπαϊκών χωρών, της Μεγάλης Βρετανίας συμπεριλαμβανομένης, οφείλονται μάλλον στην πτώση των φορολογικών εσόδων μετά τη χρηματοδοτική ύφεση, παρά στην αύξηση των δαπανών κοινωνικής πρόνοιας. Έτσι, η επίθεση στους φτωχούς και η αποστράγγιση του κράτους πρόνοιας δεν πρόκειται να θεραπεύσει την προαναφερθείσα αιτία των ελλειμμάτων.

Επιπλέον, οι φτωχότεροι άνθρωποι, στο σύνολό τους,  συνηθίζουν να εργάζονται σκληρότερα. Συνήθως προσλαμβάνονται σε θέσεις εργασίας με μεγαλύτερο ωράριο και δουλεύουν κάτω από σκληρές συνθήκες. Εκτός από μια μικρή μειοψηφία, είναι φτωχοί παρά την ύπαρξη του  κράτους πρόνοιας, όχι εξαιτίας του.

Το συμπέρασμα αυτό ενισχύεται αν συγκρίνουμε τα κράτη. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) [2], οι άνθρωποι στην Ελλάδα, την περίφημη αυτή χώρα των φυγόπονων, εργάστηκαν κατά μέσο όρο 2.032 ώρες το 2011 – ελάχιστα λιγότερο δηλαδή από τους δήθεν εργασιομανείς νοτιοκορεάτες (2.090 ώρες). Το  ίδιο έτος, οι γερμανοί εργάστηκαν μόνο το 70% αυτών (1.413 ώρες), ενώ οι ολλανδοί ανακηρύχτηκαν επίσημα οι πιο «τεμπέληδες» στον κόσμο, με μόνο 1.379 ώρες εργασίας ανά έτος. Οι αριθμοί αυτοί μας λένε ότι, αν κάτι είναι λάθος στην  Ελλάδα, δεν είναι η τεμπελιά του λαού της.

Τώρα, αν η αφήγηση για την τεμπελιά έχει τόσο σαθρές βάσεις στην πραγματικότητα, γιατί είναι τόσο ευρέως διαδεδομένη; Η απάντηση βρίσκεται στο ότι, κατά τη διάρκεια των τριών  τελευταίων δεκαετιών ηγεμονίας της ιδεολογίας της ελεύθερη αγοράς, πολλοί από εμάς έχουν εμποτιστεί από τον μύθο του αυτοκυρίαρχου ατόμου,  το οποίο φέρει πλήρως την ευθύνη για το πεπρωμένο του.

Ξεκινώντας από τα κινούμενα σχέδια της Disney που βλέπαμε όταν ήμασταν μικρά παιδιά και μας λέγανε ότι «αν πιστεύεις στον εαυτό σου, μπορείς να επιτύχεις τα πάντα», βομβαρδιζόμαστε με το μήνυμα ότι τα  μεμονωμένα άτομα, και μόνο αυτά, είναι υπεύθυνα για ό, τι επιτυγχάνουν στη ζωή τους. Αυτό είναι κάτι που εγώ αποκαλώ «αρχή της L΄ Oreal» - αν κάποιοι πληρώνονται δεκάδες εκατομμύρια λίρες το χρόνο, αυτό θα πρέπει να συμβαίνει επειδή το «αξίζουν». Το ότι κάποιοι άλλοι είναι φτωχοί, πρέπει να οφείλεται στο ότι είτε δεν είναι αρκετά καλοί, είτε δεν έχουν προσπαθήσει αρκετά.

Πολιτικά, είναι δύσκολο να επικρίνεις τους φτωχούς για την ανικανότητά τους: έτσι, η επίθεση επικεντρώνεται στο μύθο του τεμπέλη, ο οποίος δεν διαθέτει κάποιο ηθικό στήριγμα. Αυτό όμως έχει ως τελικό αποτέλεσμα,  στην συνέχεια, τη διάλυση ενός πλέγματος από πολιτικές και θεσμούς που ανακουφίζουν του φτωχούς, στο όνομα της τιμωρίας εκείνου που έχει στοχοποιηθεί ως τεμπέλης.

Το «καλό»  με αυτή την κοσμοθεωρία - για εκείνους που επωφελούνται δυσανάλογα από το ισχύον σύστημα- είναι ότι, με την εξατομίκευση των πάντων, η προσοχή των ανθρώπων αποσπάται από τα δομικά αίτια της φτώχειας και της ανισότητας.

Είναι γνωστό ότι η κακή διατροφή στην παιδική ηλικία, η έλλειψη κινήτρων μάθησης σε υποβαθμισμένες περιοχές και σχολεία περιορίζουν την ικανότητα εξέλιξης των φτωχών παιδιών, μειώνοντας τις μελλοντικές προοπτικές τους. Όταν μεγαλώσουν θα πρέπει να αντιπαρατεθούν με όλων των ειδών τις προκαταλήψεις που συμβάλλουν στην αποθάρρυνση και μείωση της αυτοεκτίμησή τους, ειδικά αν έχουν λάθος φύλο ή λάθος χρώμα δέρματος.

Με αυτά τα βαρίδια στα πόδια τους, οι φτωχοί είναι δύσκολο να βγουν κερδισμένοι ακόμα και στη δικαιότερη αγορά. Οι αγορές είναι συχνά στημένες προς χάρη των πλουσίων, όπως είδαμε και σε μια σειρά πρόσφατων σκανδάλων γύρω από την «πώληση» χρηματοοικονομικών «τοξικών» προϊόντων που παραπλάνησαν τις ρυθμιστικές αρχές σε σχέση με το διατραπεζικό επιτόκιο LIBOR. [3]

Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι τα χρήματα δίνουν στους μεγιστάνες τη δύναμη ακόμη και να ξαναγράψουν τους βασικούς κανόνες του παιχνιδιού -ας μην μασάμε τα λόγια μας- εξαγοράζοντας πολιτικούς και πολιτικά γραφεία (σκεφτείτε όλους αυτούς τους πρώην τραπεζίτες-αναβαπτισμένους ως- Υπουργούς Οικονομικών των ΗΠΑ). Οι απορυθμίσεις της οικονομικής αγοράς και της αγοράς εργασίας, καθώς και οι φορολογικές ελαφρύνσεις για τους πλούσιους, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, είναι τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών.

Μετατοπίζοντας τη συζήτηση σε ένα ηθικοπλαστικό μύθο για την τεμπελιά, οι πλούσιοι και ισχυροί μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή των ανθρώπων μακριά από όλα αυτά τα δομικά προβλήματα τα οποία δημιουργούν περισσότερη φτώχεια και ανισότητα απ’ ότι είναι απαραίτητο. [4]
Όλα αυτά δεν τα λέμε γιατί πιστεύουμε  ότι οι ατομικές δεξιότητες και οι προσπάθειες δεν θα πρέπει να επιβραβεύονται. Προσπάθειες για την πλήρη καταστολή τους μπορεί να δημιουργήσουν κοινωνίες που θα είναι φαινομενικά ίσες, αλλά θεμελιωδώς άδικες, όπως συνέβη και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η φτώχεια και η ανισότητα έχουν και δομικά αίτια-  και να ξεκινήσουμε μια ουσιαστική συζήτηση σχετικά με το πώς να μπορούν να αλλάξουν αυτά. Απαλλάσσοντάς τη συζήτηση από τον ολέθριο και αβάσιμο μύθο του όχλου των τεμπέληδων, θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Σημειώσεις

[1] Manifesto of the Communist Party

[2] Average annual hours actually worked per worker, OECD

[3] How Libor rate rigging has put hospitals in crisis, Guardian

[4] (Σημείωση μεταφραστή): σε αυτό το σημείο γίνεται σαφές πώς μια επικριτική θεώρηση της οικονομίας της αγοράς μπορεί τελικά να καταλήγει σε μια «λελογισμένη» αναθεώρηση των συστατικών που παράγουν την ανισότητα χωρίς όμως να τα εξαλείφει οριστικά, επιδιώκοντας της σταθεροποίηση του συστήματος σε μια φαινομενικά πιο «δίκαιη» βάση



Πηγή: Guardian

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Είπα να ζήσω...

by kkoulgr, freesisyfos...
Πληρωθήκαμε πάλι και σήμερα, μπροστά μου στο μηχάνημα ανάληψης, στέκεται ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος χωρίς να κινείται. Δίχως να αντιδρά, αντιλαμβάνομαι ένα βουβό κλάμα, ένα δάκρυ να κυλά καυτό και ξάφνου το ακίνητο σώμα να πάλλεται σε τρελούς ρυθμούς.

Γυρνά πίσω και με κοιτά, κατάματα, ίσα στην καρδιά, όχι στα μάτια. Το δακρυσμένο βλέμμα, μάτια μαυρισμένα από κακουχίες της δουλειάς και τα γερασμένα χαρακτηριστικά, έμοιαζαν σε μια στιγμή να εγκαταλείπουν τα χρόνια τους και να μεταλλάσσονται σε μικρό φοβισμένο παιδί.

Μονολογούσε, παρότι με κοιτούσε και μου μιλούσε αλλά δε περίμενε απόκριση. Γνώριζε καλά την απάντηση, η απόγνωση ενός ανθρώπου που απλά δεν είχε κάτι άλλο να κάνει. Σε κλάσματα δευτερολέπτου αντιλήφθηκε ότι όλοι οι κόποι μιας ζωής, όλα τα όνειρα, οι σκέψεις, τα σχέδια, οι πόθοι, οι περιορισμοί, απλά πήγαν στράφι. Η σύνταξη δεν έφτανε ούτε για να ζήσει τον εαυτό του, όχι και την οικογένεια του.

Αλήθεια τι μπορείς να πεις εκείνη τη στιγμή, να ανακουφίσεις, να μαλακώσεις, να δώσεις θάρρος και ελπίδα σε ένα άνθρωπο ζωντανό-νεκρό. Γνωρίζεις καλά ότι έρχεται η σειρά σου, όσο περνάν τα χρόνια, κόβονται τα μεροκάματα, οι άδειες, τα δικαιώματα, τα όνειρα, η ίδια η ζωή. Αυτό το κάτι που ψάχνεις για τον άλλον, το χρειάζεσαι πιο πολύ για σένα, να λυτρώσεις το δικό σου βάσανο.

Η απεργία κρίθηκε παράνομη, όχι η συγκεκριμένη αλλά γενικά σαν δικαίωμα-όπλο του εργαζόμενου. Νομιμοποίηση της παραβίασης του Συντάγματος από αυτούς που αφού φρόντισαν να του αλλάξουν τα φώτα, έστρεψαν τα φαρμακερά βέλη της σωφρονιστικής νομοθεσίας απέναντι σε όποιον τολμήσει και σκεφτεί.

Πολίτευμα με αστυνομοκρατούμενη θωράκιση, ένας αστυνομικός καλά οπλισμένος, πάντα είναι ένα καλό επιχείρημα σε κάθε αντιλογία, σε κάθε τι διαφορετικό. Κρατική καταστολή παντού τριγύρω, ο νομοθέτης μερίμνησε κάθε καλός του φίλος να κερδίζει πάντα πολλά, μέσα από τις δουλειές του δημοσίου.

Ο κόρακας δε βγάζει ποτέ το μάτι ενός άλλου κόρακα και όλοι οι πολιτικοί προαγωγοί σπεύδουν να δώσουν ο ένας στον άλλο τη στήριξη που χρειάζεται κάθε φορά. Αλληλεγγύη ανάμεσα σε πολιτικάντηδες επιτρέπεται και επιβάλλεται, και ας προστατεύουν κλέφτες, ας υποθάλπουν λογής εγκληματίες και εχθρούς της κοινωνίας, ας υποκρύπτουν τους υπεύθυνους για το σημερινό μας χάλι.

Νοθεύει κρατικά έγγραφα με απώλειες εκατομμυρίων ευρώ για τα ταμεία του κράτους, ένας πολιτικός, πλημμέλημα απλό και τον βλέπεις να γυρνά αγέρωχος και να διαλαλεί παντού την μπερδεμένη αθωότητα του. Τολμάς να μην πληρώσεις όμως αντίτιμο στα ιδιωτικά διόδια του εθνικού εργολάβου, μια διμοιρία των ΜΑΤ είναι έτοιμη να αποδώσει δικαιοσύνη, τη δική τους δικαιοσύνη, σε σένα που αμφισβητείς το δικαίωμα στο κλέψιμο του ΜΕΓΑλου εργολάβου-καναλάρχη.

Τι να σχολιάσεις πρώτα σε ένα κράτος υποκρισίας και ψευτιάς. Στο νόμο που φυλακίζει αυτόν που θα κόψει ένα δέντρο για να ζεστάνει τα παιδιά του, επειδή δεν έχει τα χρήματα να αγοράσει «ακριβό» πετρέλαιο αλλά δικαιώνει τον εργολάβο που θα κόψει δάση για να κάνει χρυσωρυχεία και εργοστάσια σκουπιδιών. Ναι ξέρω, πάλι ο ίδιος τύπος είναι από πίσω, της γνωστής οικογενείας. Όποια πέτρα και να  σηκώσεις σε αυτόν τον τόπο, έχει τη σφραγίδα του. Σκουριές, Κερατέα, διόδια, δεν έχει αφήσει τίποτα ο τύπος και η λίστα είναι κατά πολύ μεγαλύτερη και φυσικά δε λέει με τίποτα να κλείσει.

Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις το ίδιο μοτίβο, λες και όλο το βράδυ τα γνωστά φρικιά έβαψαν τα πάντα ίδια. Κάπου ανάμεσα σε θλίψη και μελαγχολία, εκεί που η ανέχεια συναντιέται με τη φτώχεια και η απόγνωση είναι προ των πυλών. Ένα σύγχρονο μανιφέστο πείνας, που αδηφάγα θα μας καταπιεί όλους.

Λοιπόν φίλε μου, εγώ θα σου πω στα ίσια τι έχω αποφασίσει. Δε θα τους ευχαριστήσω που έχω ακόμη μια δουλειά με αμοιβή της πείνας. Δε θα τους αφήσω να παίξουν το παιχνίδι τους. Πλιάτσικο στη δική μου την ψυχή θα κάνουν μόνο οι χαμένοι έρωτες μου και όχι ο κάθε ένας εργολάβος του συστήματος.

Είπα να ζήσω, όπως θέλω εγώ, με τους δικούς μου όρους και επιθυμίες. Θα βλέπω τη θλίψη να χάνει κάθε μέρα και να εξαφανίζεται από μπροστά μου, έτσι, επειδή εγώ το θέλω και το αποφάσισα. Γεμάτος όνειρα και δίψα για ζωή, χορτάτος από εμπειρίες και εντάσεις, χωρίς μη και όχι. Ακόμη ένας εραστής της ζωής και ας είναι αυτό το τελευταίο μου σκηνικό.

Είπα να ζήσω και θα το κάνω. Σειρά σου τώρα….

Υ.Γ. Αγόρι μου να μάθεις τον κανόνα, εδώ το γκλομπ που σηκώνεται ψηλά, μόνο ένα τρόπο επιστροφής έχει, από πίσω….

«Εκάμαμεν Επανάσταση»...


Έχει σχεδόν ένα τρίμηνο που έχω βρει τον τίτλο και ψάχνω να βρω αφορμή να γράψω αυτό το άρθρο. Σαν τον Μέγα Ανατολικό στα Φθηνά Τσιγάρα, την ταινία του Χαραλαμπίδη, που ως επίδοξος συγγραφέας έγραφε τίτλους από βιβλία που κάποτε θα ολοκλήρωνε. Δυστυχώς όμως αυτή η πολυπόθητη αφορμή, η κατάλληλη στιγμή, που θα πυροδοτούσε την ορμητική μου πένα, δεν ήρθε. Νομίζω πως δεν ήρθε γιατί η κοινωνία είναι γεμάτη πια από τέτοιες αφορμές και καμιά δεν ξεχωρίζει, για να σε εμπνεύσει. Και έμενα έτσι παγιδευμένος στη συνεχή ένταση των καταστάσεων.

Μα η ιδέα ωρίμασε, δίχως την αφορμή. Και η στιγμή ήρθε τις μεταμεσονύκτιες ώρες της μέρας που τελείωνε το ημερολόγιο των Μάγια. Τι και αν πέρασαν οι μήνες; Σε αυτή τη χώρα όλα αλλάζουν και όλα ίδια μένουν. Μόνο ο φλοιός δείχνει να μεταβάλλεται, μα οι ρυθμοί συνεχίζουν να κυλούν με βασανιστική νωχελικότητα, ενάντια στις ταχύτητες που επιβάλλει η εποχή. Και να μαι λοιπόν και εγώ έτοιμος να στηλιτεύσω με την πένα μου όλους αυτούς τους προφήτες της επανάστασης, που θα στηλίτευα και ένα τρίμηνο πριν. Μοναχά που δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Είναι τόσοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί αυτοί οι επαναστάτες.

Σκεφτόμουν να ξεκινήσω από τους αναρχικούς. Γνωρίζετε. Αυτές τις περίεργες φιγούρες, που τα στερεότυπα, τους ορίζουν ως κάτι μακρυμάλληδες τύπους, με μαύρες μπλούζες με πεντάλφα που γεμίζουν με εμπνευσμένα συνθήματα τους τοίχους των πόλεων. Λέω γι' αυτούς που οι κουστουμάτοι στις ειδήσεις των 20:00 μας λένε πως είναι οι κουκουλοφόροι που σπάνε και καίνε και ρημάζουν και βιάζουν.

Είναι αυτοί που δεν πιστεύουν σε αρχές και ιεραρχίες, που δηλώνουν ενθουσιασμό για μια προκοινωνική αρμονία φύσης και ανθρώπου, που νιώθουν εγκλωβισμένοι μέσα στα κοινωνικά πλαίσια και διατείνονται την απελευθέρωση των ανθρώπων από τις κοινωνικές κατασκευές. Ενδιαφέροντες τύποι οι αναρχικοί. Ονειροπόλοι, περιθωριοποιημένοι, ταγμένοι να καταστρέψουν τα σύμβολα των καταπιεστικών κοινωνικών κατασκευών, για να φέρουν τη φυσική ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, που παραβιάζεται από τις ανισότητες που τεχνητά δημιούργησε ο άνθρωπος. Μου αρέσουν οι αναρχικοί γιατί είναι στοιχεία εναλλακτικά, ατυποποίητα.

Έχουν όμως ένα κακό.Παραγνωρίζουν τα ανθρώπινα πάθη που μπορεί να αποβούν μοιραία. Αγνοούν πως ο άνθρωπος είναι ένα ον γεμάτο προλήψεις και στερεότυπα , που τα δημιούργησε για να ερμηνεύσει τον κόσμο, να σωθεί από την σκληρότητα του. Οι κοινωνικές κατασκευές είναι απόδειξη της αυτογνωσίας του ανθρώπου. Γιατί γνωρίζει πως πρέπει να δημιουργήσει δομές που θα τον περιορίσουν να ενδώσει στην σκληρότητα του. Οι αναρχικοί κοιτάνε το μονοπάτι προς τα πίσω. Ενώ ο δρόμος είναι προς τα μπρος και ο άνθρωπος πρέπει να σκοντάψει και να ξανασκοντάψει για να βγει από τις πλάνες που ο ίδιος δημιούργησε, όταν πια δεν θα τις χρειάζεται. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι γεμάτες ανταγωνισμό, γεμάτες πάθος επιβολής και ιεραρχίες. Θέλει ο άνθρωπος να ξεχωρίσει, να επιβληθεί και να κυριαρχήσει. Και οι αναρχικοί, το ίδιο. Πάντα όταν ακούω τις ιδέες τους σκέφτομαι τον Αναρχικό Τραπεζίτη του Φερνάντο Πεσσόα να αναλύει μέσα από τους καπνούς του πούρου του πώς έγινε τραπεζίτης για να παραμείνει πραγματικός αναρχικός.

Μετά είπα να ξεκινήσω με τους Κομμουνιστές. Αυτούς με τα σφυριά και τα δρεπάνια. Είναι πολλοί. Όσοι και οι κομμουνιστές ηγέτες. Μαρξιστές, Λενινιστές, Τροτσκιστές, Σταλινιστές, Μαοϊστές. Χάνεσαι. Ώρες ώρες νομίζεις πως τα ονόματα των κομμουνιστικών οργανώσεων είναι περισσότερα από τα άτομα που τις απαρτίζουν. El communistas λοιπόν. Πεφωτισμένοι, ορκισμένοι επαναστάτες, παθιασμένοι σε βαθμό δογματικό. Γεμάτοι ελπίδα για το μέλλον, μα απαισιόδοξοι για το παρόν. Πολλοί τους κατηγορούν ως αρνητές από συνήθεια.

Έχουν πάθος οι κομμουνιστές. Όταν σου μιλούν για την πεφωτισμένη καθοδηγητική ελίτ, που θα απελευθερώσει τα πλήθη μέσα από την επανάσταση του προλεταριάτου τα μάτια τους πετάνε σπίθες. Μιλούν βέβαια για ένα προλεταριάτο που έχει πια χαθεί. Μιλούν σε ένα ακροατήριο που ζητά να ακούσει πράγματα διαφορετικά από αυτά που του υπόσχονται. Ένα ακροατήριο που δεν ζητά κατοχή των μέσων παραγωγής, μα συμμετοχή σε έναν κόσμο που ενώ δημιουργεί τόσες ευκαιρίες, αποκλείει τόσους ανθρώπους από αυτές.

Έχουν σταθερότητα οι κομμουνιστές. Έχουν μια διαφορετική αίσθηση του χρόνου. Υπάρχει όμως κάτι που πραγματικά με πειράζει στις ιδέες τους και αυτό είναι η ντετερμινιστική νομοτέλεια τους, που απορρίπτει το άτομο ως διαμορφωτή της ιστορίας και τον κρίνει απλά ως υποκείμενο που η θέση του κρίνεται από τις ιστορικές συγκυρίες. Δεν πιστεύουν στον άνθρωπο και όμως είναι τόσο αισιόδοξοι για το μέλλον του. Ένα μέλλον που θα διαμορφωθεί γι’ αυτόν χωρίς αυτόν. Ο άνθρωπος όμως την πραγματική επανάσταση και τομή θα την κάνει όταν ο ίδιος χαράξει τις κατευθύνσεις της ζωής του και πάψει να σέρνεται από τις καταστάσεις.

Είναι λίγο βιαστικοί οι κομμουνιστές. Δεν αντιλαμβάνονται πως ο νους των ανθρώπων και τα κοινωνικά στερεότυπα αλλάζουν βραδέως. Ποτέ καμία επανάσταση δεν άλλαξε και δε θα αλλάξει τα μυαλά των ανθρώπων από τη μια στιγμή στην άλλη. Μπορούν να αλλάξουν οι δομές της πολιτικής και της οικονομίας. Δεν αλλάζουν τόσο εύκολα όμως οι ανθρώπινες σχέσεις και ο τρόπος σκέψης και αντίληψης του κόσμου. Δεν αντιλαμβάνονται πως η δικτατορία, δικτατορία παραμένει σε όποια κολυμβήθρα και αν αυτοβαπτιστεί για να καθαγιάσει τα μέσα της. Δεν αντιλαμβάνονται πως φαντάζει πιθανότερο ο επί γης παράδεισος να έρθει μέσω της μαζικής αστικοποίησης, παρά μέσω της προλεταριακής αφύπνισης. Υπάρχει και ένα παρελθόν και αυτό δεν μπορείς να το διαγράψεις, να ξεκινήσεις εκ του μηδενός. Η ανθρωπότητα είναι τα παρελθοντικά της λάθη και η κληρονομιά της είναι η δυνατότητα να στρέφει το κεφάλι της πίσω για να βλέπει που έσφαλε για να μην επαναλάβει τα ίδια.

Τέλος είπα να ξεκινήσω με του Χρυσαυγίτες. Αυτοί είναι πράγματι το πιο σουρεάλ κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αυτοί έχουν βαπτίσει επανάσταση τον αγώνα ενάντια σε άπραγους μετανάστες, τους μεμονωμένους αριστερούς, και τις γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες. Είναι το σκότος για μένα. Η απαραίτητη δόση σκότους που μπορεί να μας κάνει να εκτιμήσουμε το φως. Αλλά οι Χρυσαυγίτες είναι πράγματι επανάσταση. Η επανάσταση της αντίδρασης, της συντήρησης. Είναι τα φοβικά στοιχεία της κοινωνίας, που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις ταχύτητες του κόσμου. Τα στοιχεία που πρέπει να σφυρηλατήσουν μια ταυτότητα για να νιώσουν ομάδα. Που πρέπει να δημιουργήσουν έναν εχθρό για να αποκτήσουν συνοχή. Είναι ο στόχος που ορίζει την επανάσταση και τα μέσα που χρησιμοποιεί ο επαναστάτης για να επιτύχει τον στόχο αυτόν. Και η αντίδραση επαναστατεί με καδρόνια και βάλει εναντίων όλων.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω ωστόσο τους επαναστάτες Χρυσαυγίτες. Οι άνθρωποι μπορούν να αντιδράσουν λογικά ή παράλογα, ειρηνικά ή βίαια, μειλίχια ή έντονα ανάλογα με τις συγκυρίες, την παιδεία και την γνώση τους. Και η Χρυσή Αυγή είναι άξιο τέκνο μιας κοινωνίας με ελλιπή παιδεία που πάντα αντιδρούσε αγελαία, συναισθηματικά και παράλογα. Που πάντα βιαιοπραγούσε εν ονόματι μιας ιδέας, μιας απογοήτευσης ή μιας περιθωριοποίησης.

Και έτσι μέσα από μια αναποφασιστικότητα από πού να κάνω την αρχή, έφτασα σχεδόν στο τέλος. Το μείζον ωστόσο παραμένει μετέωρο. Και πώς θα γίνει δηλαδή χωρίς επανάσταση; Πώς θα αλλάξει ο κόσμος χωρίς αυτή;

Έχουμε μια συγκεκριμένη, λανθασμένη άποψη για το πώς πρέπει να γίνεται η επανάσταση. Ένας τύπος που φωνάζει, μάχεται, σπάει, στρέφεται εναντίων των διαφωνούντων, των εχθρών, νουθετεί, συμπαρασύρει και πείθει. Αλλά στο τέλος όλοι καταλαβαίνουν πως υποκρίνεται. Η πιο ουσιαστική επανάσταση, η πιο φλογισμένη και παθιασμένη είναι η καθημερινή επανάσταση του ανθρώπου που κοιτάει εντός και αλλάζει τον εαυτό του. Που κοιτάει το είδωλο στο καθρέπτη και κοιτά να διορθώσει τα ψεγάδια της συμπεριφοράς του. Μόνο που πρέπει τα ψεγάδια αυτά να τα κατανοήσει.

Όλοι κατηγορούμε την αδικία και την ανισότητα. Πόσοι όμως δεν αδικούμε όταν μπαίνει μπροστά το προσωπικό μας όφελος; Πόσοι δεν είμαστε σκληροί και άδικοι, ματαιόδοξοι και άπληστοι όταν έρχονται τα πάθη αυτά να μας χτυπήσουν την πόρτα του μυαλού; Όλοι ζητάμε ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα. Πόσοι όμως κάνουμε τις αξίες αυτές πράξη καθημερινή; Πότε αποδίδουμε δικαιοσύνη ακόμα και αν βλάπτουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας; Πότε παραδεχόμαστε το λάθος μας ακόμα και αν τραυματίσουμε τον εγωισμό μας; Όλοι μας ονειροπολούμε μα πόσοι προσπαθούμε μόνοι μας να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας;

Πάντα το έλεγα. Κατά βάθος όλοι αριστεροί είμαστε και όλοι επαναστάτες. Όλοι ζητάμε έναν κόσμο δικαιότερο, μα από διαφορετική οδό. Υπάρχει ωστόσο και μια πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε και αυτή την πραγματικότητα την φτιάξαμε εμείς για κάποιον λόγο. Γιατί την χρειαζόμαστε. Και ο λόγος αυτός συντρέχει ακόμα. Σκοπός της πραγματικότητας είναι να ωριμάσει ο νους και να αποδεσμευτεί από αυτή όταν πια δεν θα την χρειάζεται. Χρειαζόμαστε την πίστη στον άνθρωπο, μα χρειαζόμαστε και τους κανόνες και τους θεσμούς που ξέρουν και μας διαφυλάσσουν από την κακή πλευρά του ανθρώπου.

Οι επαναστάσεις είναι μαζικές, ναι. Η διαφορά είναι πως η μαζικότητα δεν πρέπει να οφείλεται στην μαζική απογοήτευση και εξαθλίωση, γιατί τότε η επανάσταση είναι απλά ανάγκη συμμετοχής στο σύστημα. Η επανάσταση για να αποφέρει αλλαγή πραγματικότητας προϋποθέτει μαζική ωριμότητα, νηφαλιότητα και παιδεία. Η ουσία που αλλάζει τα δεδομένα ωριμάζει σε συνθήκες νηφαλιότητας, δεν εκρήγνυται πρόσκαιρα σε συνθήκες εξαθλίωσης.

Εμπρός λοιπόν, ας πάμε στον καθρέπτη μας, ας αηδιάσουμε με τον εαυτό μας, ας απαισιοδοξήσουμε και τότε ας αναφωνήσουμε «Εκάμαμεν Επανάσταση». Και αν ακούσουμε και κάποιον από δίπλα να το λέει είμαστε σε δρόμο καλό. Γιατί αυτή η επανάσταση πρέπει να γίνει και από τον καθένα μας ξεχωριστά και μαζικά συνάμα.

ΣΥΡΙΖΑ κοινωνικά ριζοσπαστικός και πολιτικά αποφασιστικός...

Γιάννης Αλμπάνης, Ηρώ Διώτη, Ευκλείδης Τσακαλώτος, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Δεν μας φοβίζει η σχετική δημοσκοπική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί τα ποσοστά των κομμάτων το τελευταίο εξάμηνο κινούνται σε γενικές γραμμές στα ίδια επίπεδα. Δεύτερον, γιατί με την τερατώδη αποχή και άρνηση απάντησης που καταγράφουν οι μετρήσεις, πολύ δύσκολα μπορούν να βγουν ασφαλή πολιτικά συμπεράσματα. Έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει να κάνεις πολιτική με βάση τις δημοσκοπήσεις -πόσο μάλλον σε μια εποχή πρωτοφανούς πολιτικής ρευστότητας. Αυτά που πραγματικά μας ανησυχούν είναι η υποχώρηση των κοινωνικών αντιστάσεων μετά την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, καθώς και η αίσθηση που επιχειρείται να δημιουργηθεί, με την εργώδη προσπάθεια των ΜΜΕ, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διολισθαίνει σε τοποθετήσεις οι οποίες διαφοροποιούνται προς το συντηρητικότερο από τις συλλογικά διαμορφωμένες θέσεις του. Αν αυτά τα δύο φαινόμενα, δηλαδή η κινηματική υποχώρηση και η ενδεχόμενη προγραμματική μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ, επαληθευτούν, σε βάθος χρόνου, τότε με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε με στο να απολέσει η ελληνική Αριστερά μια ιστορική ευκαιρία, ανάλογη της οποίας για να βρούμε θα πρέπει να γυρίσουμε 70 χρόνια πίσω. Αυτός άλλωστε είναι και ο κεντρικός στόχος της τρόικας εσωτερικού, που επιχειρεί να τον πετύχει είτε δια της εξωφρενικής προπαγάνδας περί των "τρομοκρατών του ΣΥΡΙΖΑ", είτε δια της καταστολής των κοινωνικών αγώνων και της γενίκευσης του κοινωνικού αυτοματισμού.

Νομίζουμε ότι είναι η στιγμή που θα πρέπει να (ξανα)πούμε αυτά που (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητα:

Χωρίς μαζική κοινωνική αντίσταση ούτε μπορεί να υπάρξει αναχαίτιση της μνημονιακής πολιτικής ούτε γίνεται να ανοίξει η προοπτική της αριστερής κυβέρνησης. Στο δρόμο γεννιούνται οι συνειδήσεις, στο δρόμο χτίζονται οι νικηφόρες κοινωνικές συμμαχίες, στο δρόμο συγκροτείται εκείνη η πραγματική κοινωνική δύναμη που μπορεί να αλλάξει την κατάσταση των πραγμάτων. Ειδικά μάλιστα για τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από την κινηματική κίνηση της τελευταίας δωδεκαετίας, ο δρόμος είναι η μόνη διέξοδος από το τέλμα στο οποίο επιχειρούν να τον βυθίσουν τα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα. Η κινηματική ανασυγκρότηση και η εξωστρεφής δράση συνιστούν την αφετηρία οποιασδήποτε συζήτησης για την πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι άλλο πράγμα το να αρνείσαι συνειδητά να καπελώσεις τα κινήματα, και άλλο το να περιμένεις μακάρια κάποιους άλλους (ποιους;) κάποια στιγμή (πότε;) να πάρουν την πρωτοβουλία για την οργάνωση των αντιστάσεων.

Σε μια εποχή όπου ο λεγόμενος μεσαίος χώρος αποσυντίθεται και η κοινωνία παρουσιάζει πρωτοφανή πόλωση, το στρογγύλεμα των συμφωνημένων πολιτικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοχειρία. Από τη μια μεριά, δεν θα μπορούσε να συγκινήσει τα συντηρητικά ακροατήρια (τα οποία έχουν άλλες πολύ πιο κοντινές πολιτικές εκφράσεις), και από την άλλη, θα οδηγούσε στην αποστράτευση τα (μαζικά πλέον) στρώματα που βιώνουν τις πιο βαριές συνέπειες της μνημονιακής λαίλαπας. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε ότι φτάσαμε στο 27% επειδή εκφράσαμε ένα πολύ μεγάλο τμήμα του κόσμου της εργασίας, με την ταξική μεροληψία του προγράμματός μας, καθώς και την αταλάντευτη επιμονή μας στο κοινωνικό ζήτημα. Ο μόνος πραγματικά ρεαλιστικός τρόπος για να αυξηθεί η πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι να είμαστε η φωνή των ολοένα και περισσότερων φτωχών, των ολοένα και περισσότερων άνεργων, των ολοένα και περισσότερων αποκλεισμένων αυτού του συστήματος. Να κάνουμε δηλαδή σήμερα την πολιτική πρόταση μας πιο εμφατική, περισσότερη εύληπτη πιο συγκεκριμένη και δεσμευτική για την αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς. Το μεγάλο στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς το να μεταφέρει στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό την πρωτοφανή πόλωση που χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή την ελληνική κοινωνία.

Κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν νίκησε ποτέ όταν επέδειξε φόβο ή δεν είχε ενιαία γραμμή απέναντι στις επιθέσεις του αντιπάλου. Το τελευταίο διάστημα, σε σειρά ζητημάτων που ξεκινάνε από τη Villa Amalias και καταλήγουν στο χωρισμό κράτους-εκκλησίας, επιδεικνύουμε υποχωρητικότητα και σύγχυση. Κι επειδή από την εποχή του. Τσάμπερλεν, ο κατευνασμός οδηγεί τους πολιτικά αδίστακτους στην αποθράσυνση, οι αντίπαλοι μας γίνονται ακόμα πιο επιθετικοί. Επιπλέον, η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη όταν στελέχη μας εκφέρουν στα ΜΜΕ προσωπικές απόψεις τους ως συλλογικές τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι στην ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης, δεν μπορούν να μάς βοηθήσουν η ανασφάλεια, ο αυτοσχεδιασμός καθώς και η έλλειψη εμπιστοσύνης στις ιδέες μας, έτσι όπως αυτές εκφράστηκαν στη Διακήρυξη που ψήφισε η πρόσφατη Συνδιάσκεψη. Αντιθέτως, χρειαζόμαστε σεβασμό στη συλλογικότητα, αυτοπεποίθηση, εμπιστοσύνη στο πολιτικό κριτήριο του κόσμου μας, πίστη στη δύναμη των οραμάτων και των αξιών της Αριστεράς.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης του πιο άγριου καπιταλισμού, είναι απλά αστείο να υποτιμάει κανείς τους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, να μην αντιλαμβάνεται ότι ο εθνικός απομονωτισμός διασφαλίζει την ήττα των δυνάμεων της εργασίας. Είναι απαραίτητη λοιπόν η οικοδόμηση πολιτικών συμμαχιών με τα κινήματα καταρχάς της Ευρώπης, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου -ο αριστερός άνεμος που πνέει στη Λατινική Αμερική δυναμώνει και την δικιά μας ελπίδα. Επιπλέον, δεν είναι σε καμιά περίπτωση εκτός της πολιτικής μας ανάλυσης το ότι βρισκόμαστε στο μέσον μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, όπου δημιουργούνται νέες αντιθέσεις, νέες αντιφάσεις, και ρωγμές στο σύστημα κυριαρχίας δια μέσου των οποίων η Αριστερά, ανά τον κόσμο, καλείται να κάνει πολιτική. Δηλαδή να εντοπίσει τις «τακτικές» συμμαχίες, να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις ενός συστήματος σε κρίση, όπου το ενδεχόμενο ενός νομισματικού και εμπορικού πολέμου δεν μπορεί να αποκλειστεί. Μόνο που αυτή η πολύ λεπτή επιχείρηση πρέπει να γίνει αντικείμενο διεξοδικής συζήτησης στα εκλεγμένα όργανα, να οργανωθεί με βάση την πολιτική ουσία και όχι την επικοινωνιακή σκοπιμότητα, να μην οδηγήσει σε υπονόμευση θεμελιωδών θέσεων της Αριστεράς, όπως η ειρηνική διευθέτηση των διεθνών διαφορών χωρίς άνωθεν επιδιαιτησίες ή η υποστήριξη στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.

Εν ολίγοις, ΣΥΡΙΖΑ κοινωνικά ριζοσπαστικός και πολιτικά αποφασιστικός. Το αν εντέλει θα τα καταφέρουμε να γκρεμίσουμε το μνημονιακό καθεστώς, δεν είναι βέβαια μόνο στο χέρι του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ζήτημα συνολικά των «από κάτω» που πρέπει να ξεσηκωθούν ενάντια στον δεσποτισμό των τραπεζών. Στο χέρι μας όμως είναι να καταβάλουμε το μερίδιο που μάς αντιστοιχεί σε αυτόν τον ξεσηκωμό. Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ελπίδα απέναντι στον κακό μας εαυτό...

Γιώργος Αρβανίτης, EcoLeft...Είναι κάτι φορές που ο κακός μας εαυτός, το εγώ, υπερβαίνει το εμείς και βάζει στην άκρη τη συλλογικότητα και την ανάγκη των πολλών.
Είναι κάτι στιγμές που η εσωτερική ανάγκη να εκφραστούμε και να πούμε αυτό που νιώθουμε, δεν λογαριάζει το αποτέλεσμα για τους υπόλοιπους.
Αλλά είναι και κάτι ώρες που αυτά που λέμε, μόνο πρόβλημα μπορεί να δημιουργήσουν και τότε μάλλον είμαστε εκτός των ορίων που όλοι μας έχουμε συμφωνήσει.
Ήρθε πριν από μερικούς μήνες ο λαός και ακούμπησε την ελπίδα του επάνω στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, γιατί πίστεψε ότι αυτό που λέει είναι αληθινό, γιατί ένοιωσε ότι μπορεί να το κάνει πράξη, γιατί απελευθερώθηκε από δεσμά χρόνων και ένοιωσε δυνατός, γιατί, γιατί, γιατί………πολλά γιατί και κανείς μας δεν έχει δικαίωμα ούτε να τον απογοητεύσει ούτε να τον κάνει να απολογείται δεξιά και αριστερά, στον περίγυρό του, στη γειτονιά του, στη δουλειά του.
Του είπαμε του λαού συγκεκριμένα πράγματα όσο καλύτερα μπορούσαμε, καθαρές κουβέντες και λόγια μετρημένα, αυτά άκουσε, αυτά πίστεψε, αυτά τίμησε και με το παραπάνω!
Του είπαμε ότι θα σταματήσουμε την πολιτική της φτώχειας, της λιτότητας και των μνημονίων και είπε ΝΑΙ
Του είπαμε ότι θα αγωνιστούμε και θα παλέψουμε με πολύ δύσκολους όρους για να πετύχουμε και είπε ΝΑΙ
Του είπαμε ότι θα αποκαταστήσουμε τις αδικίες, θα φτιάξουμε δίκαιο φορολογικό σύστημα και ότι έχουμε πρόγραμμα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για να μπορέσει να βρει δουλειά και να αμείβεται σαν άνθρωπος, και είπε ΝΑΙ
Του είπαμε ότι θα βαθύνουμε τη δημοκρατία και τη συμμετοχή όλων , ότι θα διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού το περιβάλλον που δανειστήκαμε από τις επόμενες γενιές και είπε ΝΑΙ
Δεν του είπαμε αυτού του λαού ότι θα προσπαθούμε κάθε τρεις και λίγο να τον μπερδεύουμε και να τον αποσυντονίζουμε.
Δεν του είπαμε ότι θα λέμε ο καθένας ότι θέλει, χωρίς να το έχουμε συμφωνήσει και να είναι η συλλογική μας άποψη, το πρόγραμμα μας, οι θέσεις μας.
Δεν του είπαμε ότι θα τον φορολογήσουμε επειδή πιστεύει στο Θεό, λες και δεν έχει άλλο χαράτσι να πληρώσει. Ούτε ότι με περίσσια ευκολία θα αυτοπροσδιοριζόμαστε αναρχικοί ή όπως αλλιώς θέλει ο καθένας, την ώρα που κάθε κουβέντα μας τη βλέπουμε να γίνεται λάστιχο και να χρησιμοποιείται εναντίον μας, μέσα στη μπερδεμένη ατμόσφαιρα, που μας έχει επιβληθεί. Προφανώς βέβαια και δεν του είπαμε ότι θα τον ενημερώνουμε και για τις ερωτικές μας επιδόσεις έστω και σαν «απάντηση» στον οποιονδήποτε.
Είναι πολύ απλό, αυτά δεν τα έχουμε συμφωνήσει, δεν είναι η συλλογική μας απόφαση.-
Και επειδή ο σοφός λαός μας όταν μεγαλούργησε στο πρόσφατο παρελθόν με την πρωτοπορία, τη καθοδήγηση και την ανθρωποθυσία της Αριστεράς και των ανθρώπων της, έβαλε τα πράγματα σε σειρά, τα ταξινόμησε χρονικά στο μυαλό του και έθεσε προτεραιότητες, βήμα 1, βήμα 2, βήμα 3 κ.λ.π. αξίζει να θυμηθούμε τον ύμνο του ΕΑΜ που με τη μαγεία της απλότητας απάντησε και απαντάει ακόμη και σήμερα σε όλους και σε όλα:
Το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα
Θα μας σώσει τώρα απ’ τη σκλαβιά
Έχει πρόγραμμα λαοκρατία
Η ελπίδα θα νικήσει τον κακό μας εαυτό !

Γιώργος Αρβανίτης
Μέλος της Γραμματείας του ΣΥΝ Κορυδαλλού
Μέλος του Συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Κορυδαλλού

Ο ΣΥΡΙΖΑ στις ΗΠΑ (μεταξύ Tocqueville και «Lincoln»): Διαβάζοντας την αλλαγή παραδείγματος;

Παναγιώτης Σκευοφύλακας, REDNotebook...
Η προηγούμενη εβδομάδα προσέφερε μία από τις πλέον αξιοσημείωτες πολιτικές εκπλήξεις στη σύγχρονη ιστορία του τόπου. Το ταξίδι της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ στις ΗΠΑ, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, ίσως αποτελέσει την αφετηρία πρωτότυπων διεργασιών για την ελληνική Αριστερά, αναμφίβολα όμως αποτυπώνει τη ρήξη της με μία από τις μεταπολεμικές σταθερές της, την αποδοκιμασία εκείνου που η ίδια αποκαλούσε «ατλαντισμό».

Στον «αστερισμό του πρωτόγνωρου»

Η αλήθεια είναι ότι οι πρωτόγνωρες καταστάσεις «γεννούν» και ασυνήθιστα γεγονότα, οπότε υπ’ αυτό το πρίσμα μπορεί να καταστεί πιο κατανοητή η, μέχρι πρότινος αδιανόητη, παρουσία φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς -δη δε της ελληνικής- στην «κοιλιά του κήτους», για να χρησιμοποιηθεί και η πολιτική αργκό των ημερών. Ακόμη κι έτσι όμως, λαμβάνοντας δηλαδή υπόψη ότι ενίοτε οι εξαιρετικές περιστάσεις ενεργοποιούν απροσδόκητες δράσεις, τόσο η διαχείριση της επίσκεψης στις ΗΠΑ εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ όσο και η αντίστοιχη υποδοχή που επεφύλαξε η αμερικανική πλευρά (βλ. κυβέρνηση, ΜΜΕ, think tanks, κοινή γνώμη κλπ) στο γεγονός, δεν παύουν να εκπλήσσουν τους περισσότερους (με όσες νοηματικές παραλλαγές μπορεί να λαμβάνει εν προκειμένω το ρήμα), αν μη τι άλλο δε να δημιουργούν ένα ιστορικό προηγούμενο, είτε αυτό το «αμερικανικό οδοιπορικό» του ΣΥΡΙΖΑ αποτελέσει «στιγμή» είτε σηματοδοτήσει την εγκαινίαση και την εδραίωση δεσμών -εκ των πραγμάτων «πειραματικού»- πολιτικού διαλόγου.

Αμοιβαίως αναγνωριζόμενοι

Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που δύσκολα αποκρούεται είναι η πραγματικότητα της μετακίνησης από τη θέση της παραδοσιακής διαπίστωσης περί «ηγεμονίας των ΗΠΑ» στο πλαίσιο της εξελισσόμενης «νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης». Πιο αναλυτικά, ναι μεν ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να στέκεται κριτικά απέναντι στην εν λόγω διαδικασία, αρνούμενος τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνσή της, προβάλλοντας μάλιστα το δικό του σχέδιο το οποίο προοπτικά αμφισβητεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύμπαν, αλλά στο πλαίσιο της ανακαινισμένης ανάγνωσής του για τη διεθνή συγκυρία, απαλλάσσει την Ουάσινγκτον από την κατηγορία της ανάληψης ρόλου ηγήτορά των σχετικών διεργασιών. Προχωρώντας ένα βήμα ακόμη, ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Barack Obama το «αντίπαλο» δέος σε αυτό που η αξιωματική αντιπολίτευση αποκαλεί, grosso modo, «μερκελισμό», εννοώντας μία ιδεολογικά αρτηριοσκληρωτική, οικονομικά καταστροφική και πολιτικά επιζήμια εμμονή σε αγκυλωτικές μονεταριστικές πολιτικές, καθώς και πολιτικές βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής.

Παράλληλα με αυτή τη μετατόπιση, παρατηρείται μία ακόμη, αντίστροφη, αυτή τη φορά εντοπιζόμενη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα της αμερικανικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, με προνομιακή μάλιστα πρόσβαση στη δημόσια σφαίρα, αρχίζει να «γεύεται το εξωτικό φρούτο του… ριζοσπαστισμού». Στο πλαίσιο μίας κλασικά ρεαλιστικής ανάγνωσης, η συνειδητοποίηση της εσωτερικής δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της διεθνούς, πλέον, αναγνωρισιμότητας του επικεφαλής του, κινητοποίησε διεργασίες στις ΗΠΑ, με σκοπό την πληρέστερη κατανόηση του πολιτικού φορέα που, για τα πολιτικά δεδομένα της χώρας, ανακαλεί μνήμες από την εποχή της… Emma Goldman. Άλλωστε, ένα ακαταμάχητο αξίωμα σημειώνει πως η άγνοια για τον παίκτη που έχεις απέναντί σου είναι το ισχυρότερο χαρτί του, και κανείς δεν επιθυμεί να ξεκινά την παρτίδα με τέτοιο μειονέκτημα.

Η ευρωπαϊκή εμπλοκή των ΗΠΑ

Την ώρα πάντως που ποικίλλων αποχρώσεων εκφραστές δημόσιου λόγου στις ΗΠΑ επιχειρούν να καταδείξουν τον «ευπροσήγορο ριζοσπαστισμό και τη μετριοπαθή ορμητικότητα» του Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ αποπειράται, τρόπον τινά, να «εξαμερικανίσει» την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Με τις ευθείες θετικές  αναφορές στους Barack Obama και Ben Bernanke, συγκριτικά με τον κόλαφο που επιφυλάσσεται για την Angela Merkel και την ΕΚΤ, η ριζοσπαστική Αριστερά στην Ελλάδα, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας κάτι που άλλοτε ίσως και να γινόταν αντιληπτό ως «ύβρις», δηλαδή να εμπλέξει με άμεσο τρόπο την Ουάσινγκτον στα  των Βρυξελλών. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η θεωρία περί «πολυδιάστατης και ενεργητικής» εξωτερικής πολιτικής έχει κάνει από καιρό την εμφάνισή της στις αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, συνδεόμενη ευθέως με την ερμηνεία της πορείας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ωστόσο, μία διαγώνια ανάγνωση της επίσημης σχετικής επιχειρηματολογίας, μέχρι και πολύ πρόσφατα τουλάχιστον, δεν άφηνε περιθώρια για αναζήτηση συμμαχιών πέραν του Ατλαντικού.

Αν λοιπόν οι επαφές στη Λατινική Αμερική, παρά τον ελλειμματικό τρόπο με τον οποίο επικοινωνήθηκαν, κατέδειξαν τη δεδομένη προθυμία για διερεύνηση νέων προοπτικών, οι προσεκτικά μελετημένες συνομιλίες στο βόρειο τμήμα της αμερικανικής ηπείρου, λαμβανομένης υπόψη και της ξεχωριστής βαρύτητας των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο, ενδεχομένως προμηνύουν ενδιαφέροντες δομικούς αναπροσανατολισμούς, οι οποίοι βέβαια, πέραν των ωφελειών που μπορεί να προσφέρουν σ’ ένα «πολυπαραγοντικό και ασυμμετρικό παίγνιο», εγκυμονούν και τους απρόβλεπτους κινδύνους που κρύβει κάθε αχαρτογράφητη διαδρομή.

Ισορροπώντας στην πρόκληση

Πάνε δύο αιώνες από τότε που ο Alexis de Tocqueville εντυπωσιαζόταν από την αμερικανική πραγματικότητα, γεμίζοντας παράλληλα με αμφιβολίες και ανησυχία για την εξέλιξή της, καταφέρνοντας εν τέλει να αποδειχθεί σε ακριβολόγο ανατόμο των φαινομένων που αντίκριζε. Αντίθετα, ήταν πριν από κάποια χρόνια, όταν ο -άλλοτε «Νέος Φιλόσοφος»- Bernard Henri Lévy «θαμπωνόταν» από το δικό του οδοιπορικό στο «αμερικανικό όνειρο», καταλήγοντας, απροετοίμαστος, στο διανοητικό ίλιγγο του «American Vertigo» του. Προς το παρόν, πέρα από τις πρωτόλειες διαπιστώσεις, είναι ακόμη νωρίς για να καταστεί σαφές αφενός αν ο ενθουσιασμός του επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ για τον «αμερικανικό τρόπο» θα διαρκέσει αφετέρου εάν αυτός έχει στρατηγικό χαρακτήρα, εδραιωμένος σε στιβαρές αναλύσεις.

Στο «χέρι» του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποδείξει, τόσο «εντός των τειχών» όσο και στο διεθνές ακροατήριο ότι το «radical» στην ταυτότητά του δεν αφορά στον, αρνητικά φορτισμένο, «εξτρεμισμό» αλλά στη δυνατότητα καταβύθισης στη ρίζα των φαινομένων, κατανόησής τους και ερμηνείας τους. Η αντιστοίχιση ορθών ερωτήσεων και απαντήσεων προϋποθέτει το προηγούμενο και θέτει τις βάσεις για το δημιουργικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

ΥΓ. Συγκυριακά, η άφιξη της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ στις ΗΠΑ, συνέπεσε με την ελληνική πρεμιέρα της ταινίας «Lincoln», στην οποία, μέσα από την απαραίτητη δραματουργία, καταγράφεται, χωρίς περιστροφές, ότι η «ηθική του σκοπού» (βλ. εν προκειμένω «Ένωση») υπερείχε κάθε άλλης αξίας. Για την ικανοποίηση των επιταγών της αξιοποιήθηκε μία «υψηλή αξία» (βλ. ανθρώπινη ισότητα ως κατάργηση της δουλείας), αλλά χρησιμοποιούμενη κυρίως ως μέσον, κατόπιν επιστράτευσης μεθόδων δολοπλοκίας και διαφθοράς. Εν τέλει, «ο σκοπός επετεύχθη», αφού πρώτα οι εμπλεκόμενοι χρειάστηκε να διέλθουν «δια πυρός και σιδήρου», σε μία μάχη αδυσώπητη, που σκόρπισε πόνο και οδύνη, ώστε να καταστεί δυνατή η απόλαυση εκείνου που γινόταν αντιληπτό ως -πολιτική- ηδονή.

Ο Αλέξης Τσίπρας,  λίγο αφότου επέστρεψε από τις ΗΠΑ, διακήρυξε σε κάθε τόνο πως εάν χρειαστεί «θα συμμαχήσει ακόμη και με το διάβολο» για να ικανοποιήσει τις «αγαθές» πολιτικές επιδιώξεις του. Όπως και στην ταινία, ο Σκοπός και τα -έως και ανίερα- μέσα έχουν εντοπιστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το… σενάριο όμως προβλέπει, ακόμη, «ατσάλινη αποφασιστικότητα», καθώς και «καμένη από το μπαρούτι σάρκα»∙ οι ρόλοι συνεχίζουν να διανέμονται…

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Το ξύπνημα του σιωπηλού γίγαντα...

του Μαζεστιξ...
Μεταξύ μας, είναι φανεροί οι στόχοι και οι προσδοκίες του ΚΚΕ που προκύπτουν από τη χθεσινή ριζοσπαστική του επαναδραστηριοποίηση, "δι' ασήμαντον αφορμήν", τουτ' έστιν για μια συνηθισμένη δήλωση του Υπουργού Εργασίας.
Αυτοί οι στόχοι σαφέστατα έχουν να κάνουν με το αναμοίρασμα της "αριστερής πίτας", προσπαθώντας -θεμιτώς βέβαια- να εκμεταλλευτεί την εικόνα που έχει δημιουργηθεί αυτή τη στιγμή στον κόσμο (είτε δικαίως είτε αδίκως-αυτή είναι άλλη κουβέντα) περί φιλομνημονιακής στροφής του ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης, είναι λογικό και την κυβέρνηση να τη βολεύει το να "φουσκώσει" λιγάκι το ΚΚΕ εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι και ο βασικός αντίπαλός της.
Αλλά:
Σημασία δεν έχουν τα κέρδη του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ, αλλά το ξύπνημα του σιωπηλού γίγαντα: του λαού.

Έστω κι έτσι λοιπόν, πονηρούλικα, θέλω να ελπίζω πως οι ενέργειες αυτές ίσως δώσουν το έναυσμα για επαναδραστηριοποίηση του λαϊκού κινήματος, το οποίο κοιμάται εδώ και ένα χρόνο.
Ίσως κουρασμένο, ίσως απογοητευμάνο, ίσως τρομοκρατημένο, ίσως παραμυθιασμένο.
Ήρθε όμως η ώρα για επιστροφή στους δρόμους για να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας.
Όχι απλώς ήρθε αυτή η ώρα, αλλά έχει αργήσει χαρακτηριστικά κιόλας.
(αλήθεια, θα μου πει κανείς πότε είναι οι εκλογές στη ΓΣΕΕ;;;)
Κακά τα ψέματα, το ΠΑΜΕ, ανεξαρτήτως της άποψης που έχω γι' αυτό, είναι ένας δυνατός κρίκος της σπασμένης αλυσίδας του λαϊκού κινήματος, κρίκος ο οποίος, ως κομμουνιστικό κίνημα, έχει το ρόλο της κινηματικής πρωτοπορίας.
Αυτές οι πρακτικές λοιπόν, εφόσον συνεχιστούν, ίσως αποτελέσουν τη σπίθα για να ξανανάψει η φωτιά στους δρόμους, με απεργίες, με καταλήψεις δημοσίων υπηρεσιών και άρνηση εκτέλεσης αντικοινωνικών πολιτικών, με μεγαλειώδεις διαδηλώσεις, με πολιτική ανυπακοή και αντίσταση.

Όπως έχουμε καλά καταλάβει όλοι, δεν πρόκειται ο λαός στους δρόμους να καταφέρει να ανατρέψει την κυβέρνηση και συνάμα την πολιτική της. Ούτε καν να την πιέσει.
Αυτή είναι αδιόρθωτη και θα συνεχίσει να δέρνει, να φυλακίζει και να διώκει κάθε εστία αντίστασης.
Διότι πρόκειται προφανώς για μία ακροδεξιά διακυβέρνηση, με όλα τα συμπαρομαρτούντα της.
Δεν την αφορά το πολιτικό κόστος εξ αριστερών, αλλά εκ δεξιών.
Την αφορά μόνο να αποδείξει ότι το χρυσαυγίτικο σύνθημα "να ξεβρωμίσει ο τόπος" βρίσκει τη δικαίωσή του στα χέρια του Σαμαρά.
Όσο δέρνει απεργούς, μετανάστες, αριστερούς, φοιτητές κλπ, ξέρει πως κερδίζει έδαφος ανάμεσα στους απογόνους της ΕΡΕ, του Μεταξά και του Παπάγου.
Έχει διαλέξει οριστικά πλευρά. Οι επισκέψεις του Κωστάκη στον Αη-Στράτη, προς κατευνασμό των παθών, ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα έχει Αντώνη και Μελιγαλά.



Οι εντεινόμενες κινητοποιήσεις λοιπόν, δεν πρέπει να στοχεύουν αποκλειστικά στην υποχώρηση της κυβέρνησης σε εργασιακά και φορολογικά ζητήματα. (είπαμε: ανυποχώρητη!)
Μπορούν και πρέπει να στοχεύσουν όμως στην οριστική και απερίφραστη καταδίκη της ίδιας της ουσίας της πολιτικής των Μνημονίων, ούτως ώστε αυτή η πίεση του κινητοποιημένου λαού να ασκήσει τεράστια πίεση στην, κατά τα φαινόμενα, μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο ο λαός είναι στους καναπέδες και παρακολουθεί την "Ανατροπή" από τα παράθυρα του Πρετεντέρη, τόσο ελλοχεύει και εκκολάπτεται ο ήδη ορατός κίνδυνος της πλήρους ενσωμάτωσης της επόμενης, αριστερής, κυβέρνησης στο σύστημα.
Όσο ο λαός βγαίνει στους δρόμους όμως και αγωνίζεται για την πραγματική Ανατροπή, τόσο παρασέρνει και τους φορείς του (και κυρίως την αριστερά) σε επιμονή σε ριζοσπαστικές λύσεις.
Εξάλλου, δεν υπάρχει αριστερά χωρίς εργατικό κίνημα, χωρίς κινητοποιήσεις, χωρίς κελεύσματα ανυπακοής και ανυποχώρητης ανατρεπτικής και αντισυστημικής δυναμικής.

Σε καλό θα βγει αυτός ο θεμιτός ανταγωνισμός για την αριστερή πίτα από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ.
Επειδή την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζεται με το ΠΑΣΟΚ για το κέντρο, καλό είναι "να τον τραβάει και το αριστερό μανίκι" του ΚΚΕ, προκειμενου να μη στρίψει πολύ από τον προσανατολισμό που του επιβάλλουμε κι εμείς αλλά και οι συνθήκες.

Πρέπει το λαϊκό κίνημα να εκμεταλλευτεί, λοιπόν, αυτή τη συγκυρία της δυναμικής δραστηριότητας του ΠΑΜΕ, να πιάσει αυτή τη σπίθα, να την κάνει φωτιά, για να βγει μαζικά στις κινητοποιήσεις, οργανωμένα, με στόχευση και αιτήματα, με τα σωματεία του και τα δίκαιά τους.
Πρέπει να ξαναβγεί στους δρόμους, να ξανασηκώσει κεφάλι απέναντι στους δήμιούς του.
Όχι τόσο για να πιέσει την παρούσα κυβέρνηση να υπαναχωρήσει.
Αλλά κυρίως για να πιέσει και να δεσμεύσει τη μελλοντική κυβέρνηση σε ριζοσπαστικές λύσεις.

Ροη αρθρων