Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Η μοναξιά του σχοινοβάτη (για τον Αλέξη Τσίπρα)...

τοίχο-τοίχο...

Η μοναξιά του σχοινοβάτη (για τον Αλέξη Τσίπρα)


Από το βράδυ των εκλογών και έκτοτε παρακολουθώ στα ΜΜΕ να εκτυλίσσεται το θέατρο του παραλόγου.
Για να μην πω... το θέατρο του δοσιλόγου!
Αυτοί που υπονόμευσαν εν πλήρει γνώσει τους και με ίδιον όφελος τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και ξεπούλησαν τη χώρα μας στα τοκογλυφκά γεράκια συνασπίστηκαν σε ένα κοινό μέτωπο και βάλλουν κατά της απόφασης του λαού να καταργήσει τα Μνημόνια.

ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ!
ΟΧΙ ΝΑ ΤΑ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΕΙ!
Το 60% του ελληνικού λαού φώναξε ΟΧΙ.
Δε φώναξε μόνο, αλλά ξελαρυγγιάστηκε κιόλας.

Κύριος εκπρόσωπος του αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στο Μνημόνιο αναδείχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμη κι αν δε συμφωνούν όλοι όσοι τον ψήφισαν με όλες τις θέσεις του, είδε στο κόμμα αυτό τη μοναδική προς στιγμήν ελπίδα για μια... ειρηνική επανάσταση στο πολιτικό τοπίο.
Αριστεροί, Ανδρεικοί, Δεξιοί είδαν μια αχτίδα ελπίδας στο λόγο του Τσίπρα, στις προτάσεις του για την άμεση απεμπλοκή από το δολοφονικό Μνημόνιο και άμεση ανάπτυξη με γνώμονα τον εργαζόμενο και όχι τον μεγαλοεργοδότη.
Είδαν μια αληθινά πατριωτική στάση για διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας, ανεξαρτησίας και υπερηφάνειας.

Το σάπιο σύστημα των ΜΜΕ και του Δικομματισμού είχε υποτιμήσει τον κίνδυνο και πίστεψε πως ο λαός θα πατούσε τη μπανανόφλουδα που πάντα του πετούσε και συνεχώς αυτός γλιστρούσε και γλιστρούσε.

Ανερχόμενη δύναμη με τη βούλα του λαού λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και αναδυόμενος ηγέτης της αριστεράς ο Αλέξης Τσίπρας μετά και την 6η Μαίου.
Αν και αυτό φαινόταν ήδη από καιρό.

Από το βράδυ εκείνο λοιπόν το σάπιο σύστημα του παρελθόντος άρχισε τα βρώμικα κόλπα, τις παγίδες, την προπαγάνδα και όλα τα υπόλοιπα βρώμικα τεχνάσματα.
Μια λυσσαλέα επίθεση που βρωμάει πτωμαίνη.



Ξεκίνησε με μια φουλ υποκριτική επίθεση αγάπης μπας και τον πάρει με το καλό.
Όταν δεν τσίμπαγε στην ξαφνική αγάπη, άρχισε την επίθεση "γιατί δε με φιλάς, αφού εγώ σ' αγαπάω, άρα ποτέ δε μ' αγάπησες".
Τον κατηγόρησε ότι δε θέλει να κυβερνήσει, ενώ ο ίδιος έθεσε τις προυποθέσεις γι αυτήν την προοπτική και το δικομματικό μπλοκ τις απέρριψε.
Αφού ούτε εκεί τσίμπαγε, κι αφού οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να καλπάζει για την πρωτιά και να θέτει σε κίνδυνο τα συμφέροντα των τοκογλύφων, των μεγαλοεπιχειρηματιών και των πολυεθνικών που επιβάλλουν τα Μνημόνια, άρχισαν το γνωστό παιχνιδάκι του ευρώ.
Άρχισαν τη λασπολογία και την αναλέητη τρομοκρατία.
Επιχειρούν να τρομοκρατήσουν απ' τη μια το λαό κι απ' την άλλη τον ΣΥΡΙΖΑ, μπας και υποχωρήσει το ευρύ λαικό μέτωπο που αντιτίθεται σθεναρά στα Μνημόνια.
Τι "δε θες να κυβερνήσεις" του είπανε, τι "μας οδηγείς στη δραχμή" του προσάψανε, τι "επενδύεις στο χάος" του είπαν, τι διαστρέβλωση δηλώσεων στελεχών κάνανε...
Κι όλα αυτά για να επιβιώσουν τα σκουλήκια της Χρεωκοπίας της Ελλάδας!


Κάθε βράδυ στις 8 στα δελτία των ειδήσεων, υπάρχει κάποιος τηλεοπτικός εισαγγελέας που κουνά το δάχτυλο στον ΣΥΡΙΖΑ για να πάρει πίσω τη θέση του για ακύρωση των Μνημονίων.
Το δάχτυλο αυτό το κουνούν εμφανώς στον ΣΥΡΙΖΑ και δι' αντανακλάσεως στον ελληνικό λαό.
Στον λαό για να φοβηθεί την ακύρωση του Μνημονίου, υπέρ της οποίας ψήφισε κατά πλειοψηφία πριν μόλις 6 μέρες!
Αυτό το δάχτυλο λοιπόν να το βάλει στον κώλο του ο κάθε γραφικός δημοσιογαφικός υπαλληλάκος- φερέφωνο του κάθε αλήτη καναλάρχη.
Να το βάλει από μόνος του, γιατί σύντομα θα του το βάλει ο λαός. Και τότε θα πονέσει πιο πολύ.

Το βρωμερό σύστημα επιτίθεται στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην πραγματικότητα επιτίθεται στο λαό που έχει πάρει τις αποφάσεις του για να ανατρέψει όσους τον χρεωκοπούν καθημερινά και τον στέλνουν είτε στις εντατικές, είτε στο ικρίωμα, είτε στα ψυχοφάρμακα, είτε στην ξενιτιά.

Ο Δραγασάκης κατήγγειλε ότι υψηλόβαθμο στέλεχος της ΝΔ παρακάλεσε τον Μπαρόζο να κάνει επιθετικές δηλώσεις κατά του ενδεχομένου ακύρωσης του Μνημονίου, για να μας εκφοβίσει με την έξοδο απ' το ευρώ, η οποία όπως γνωρίζουμε δεν προβλέπεται από το καταστατικό της Ευρωζώνης. Βγαίνουμε μόνο αν το θελήσουμε εμείς!
Και αυτός ο... "φοβερός και τρομερός Μπαρόζο" που όλοι χέζονται μόλις τον βλέπουν και στέκονται σου΄ζα μπροστά του, πήγε και εκτέλεσε αμέσως την εντολή του (πόσο υψηλόβαθμου;) στελέχους της ΝΔ!
Τόσο φοβεροί είναι αυτοί οι Μπαροζο-Σοιμπλαίοι που άγονται και φέρονται από τον κάθε αποτυχημένο υποψήφιο πρωθυπουργό!



Και μέσα σε όλον αυτόν αυτόν τον πόλεμο τρομοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνος του.
Τραγικά μόνος.
Οι εκπρόσωποι των τοκογλύφων των Αγορών σε πλήρη ευθυγράμμιση με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ του επιτίθενται βρώμικα νυχθημερόν.
Ελληνικά και Γερμανικά ΜΜΕ έχουν σηκώσει την αντι-ΣΥΡΙΖΑ σημαία.
Η ΔΗΜΑΡ έχει συνταχθεί ψυχή τε και σώματι με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΜΜΕ, ΣΕΒ και Τρόικα.
Το ΚΚΕ έχει επιλέξει να τον χτυπάει αλύπητα για άλλους λόγους.
Οι Αν. Ελ. έχουν "κοπεί" απ' τα κανάλια έτσι κι αλλιώς, όπως βλέπουμε, οπότε δεν έχουν βήμα να υπερασπιστούν -έστω από τη μεριά τους- το ΟΧΙ στο Μνημόνιο.
Κι έτσι έχει απομείνει ένας ΣΥΡΙΖΑ να παλεύει ανάμεσα στα θηρία.
Έχει πέσει πάνω του όλη η πίεση της υπεράσπισης του αντιμνημονιακού αγώνα.
Όλη η πίεση δύο χρόνων λαικών αγώνων στο Σύνταγμα, στους δρόμους, στις πλατείες.
Δύο χρόνια απεργιών, διαδηλώσεων, άρνησης πληρωμών σε διόδια και χαραάτσια, αγανακτισμένων, κινημάτων... δυο χρόνια αντιστασης του ελληνικού λαού μοιάζουν να έχουν εναποτεθεί στις πλάτες του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα προσωπικά.
Δεν μπορεί ενδεχομένως να το σηκώσει μόνος του τέτοιο τεράστιο βάρος.
Ή έστω δεν μπορεί ακόμη να το σηκώσει.
Χρειάζεται ευρύτερη έμπρακτη λαική στήριξη για να πάρει τη δύναμη να σηκώσει τη γροθιά, χωρίς να φοβάται. Χωρίς να κοιτάζει πίσω.
Το 17%, αν και μεγάλο ποσοστό, δεν του δίνει όμως τη δυνατότητα να σηκώσει μόνος τη γροθιά. Ακόμα.
Δεν έχει ακόμη την πολιτική νομιμοποίηση να εξαπολύσει τον τελικό ανένδοτο αγώνα, αφού καλώς ή κακώς δεν έχει το 30 ή το 40%, αλλά το 17%.
Η πλειοψηφία του λαού ψήφισε ενάντια στο Μνημόνιο, αλλά περίπου ο ένας στους τρεις απ' αυτούς έδωσε την εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ.

Και προφανώς το κόλπο της ακυβερνησίας είναι υπέρ το δέον γελοίο.
Από πού κι ως πού τα συνεταιράκια και όψιμος φίλος τους δεν μπορούν να κυβερνήσουν χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ;
Αν θέλουν, χάρη στον απίστυτο εκλογικό νόμο, έχουν τη δυνατότητα να "σώσουν τη χώρα από την καταστροφική ακυβερνησία".
Γιατί δεν το κάνουν;
Μήπως γιατί ξέρουν ότι αυτά που θα περάσουν από την επομένη του σχηαμτισμού κυβέρνησης, θα προκαλέσουν την τελειωτική εξαφάνισή τους από προσώπου Γης;

Και γιατί δε λένε τις προτάσεις τους για την συγκυβέρνηση;
Ο Τσίρπας ανακοίνωσε τους 5 άξονες που θεωρεί αδιαπραγμάτευτους.
Οι άλλοι γιατί δε λένε;
Γιατί αναφέρουν μόνο το φλου "να παραμείνουμε στο ευρώ";
Γιατί εμμένουν στη γενικολογία;
Μήπως γιατί έχουν πολλά να κρύψουν;

Γιατί μας λένε γενικόλογα για επαναδιαπραγμάτευση και δε λένε τι θα επαναδιαπραγματευτούν;
Γιατί;
Μήπως γιατί ξέρουν ότι μας κοροιδεύουν κατάμουτρα και αναίσχυντα;


Όχι βέβαια πως στον ΣΥΡΙΖΑ είναι όλα ρόδινα.
Υπάρχουν παρεκκλίσεις και υπαναχωρήσεις από κάποια στελέχη.
Ο Τσίπρας διατηρεί τις ισορροπίες ανάμεσα σε διαφορετικές προσεγγίσεις.

Καταλαβαίνω πως και σ' αυτό το κόμμα είναι άνθρωποι και μην έχοντας ακόμη εξασφαλίσει την ευρεία στήριξη του ελληνικού λαού φοβούνται ενδεχομένως μήπως χάσουν την τιτάνια μάχη την οποία δίνουν καθημερινά απέναντι στα θηρία.
Πραγματικά κάθε φορά που παρακολουθώ τηλεόραση αισθάνομαι πως βλέπω σε μαγνητοσκόπηση τον αγώνα του Δαυίδ ενάντια στον Γολιάθ.
Κάτι με κάνει να ελπίζω πως κι αυτή τη φορά ο μικρόσωμος Δαυίδ θα νικήσει τον τερατώδη Γολιάθ.
Αλλά δεν είναι εύκολο.

Το σύστημα κάνει τα πάντα για να τον γκρεμοτσακίσει, για να απογοητευτεί ο λαός.
Για να δει "πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος", πως "όλοι ίδιοι είναι" και να αφεθεί μοιρολατρικά στην μνημονιακή εξόντωσή του.
Για να πάρει παράταση το δισυπόστατο "κόμμα του Μνημονίου".
Εδώ ισχύει για το λαό ότι "κι αν δεν υπήρχε ο Τσίπρας, θα έπρεπε να τον εφεύρει".
Μια εστία ελπίδας και αλλαγής χρειάζεται πάντα για να διατηρεί ο λαός την πίστη του ότι μπορεί και να 'ρθουν καλύτερες μέρες.

Δεν ξέρω αν λυγίσει τελικά από αυτό το βάρος.
Αλλά ακόμη κι αν λυγίσει, θα ξέρω πως προσπάθησε.
Θα ξέρω πως θα μπορούμε και μεθαύριο να ξαναελπίσουμε ίσως και σε κάτι άλλο ή κάποιον άλλο.


Όπως είπα παραπάνω, πρόκειται για ανθρώπους.
Με τις αδυναμίες που έχουμε όλοι.
Όταν είσαι στριμωγμένος στα σκοινιά από ένα σύστημα παντοδύναμο, συχνά αντιδράς σπασμωδικά.
Όταν προσπαθούν να σε πετάξουν από ένα γκρεμό για να τσακιστείς, τότε είναι δύσκολο να κρατηθείς από ένα κλαδί.
Το κλαδί είναι η υποστήριξη ενός εκατομμυρίου πολιτών.
Όσο δε λυγίζουμε εμείς, θα βρει ενδεχομένως το κουράγιο κι ο Τσίπρας να βάει τα δυνατά του για να μην γλιστρήσει στον γκρεμό.
Αν λυγίσουμε εμείς, αν σπάσει το κλαδί, τότε θα γκρεμοτσακιστεί.



Ο Τσίπρας μοιάζει αυτή τη στιγμή να σχοινοβατεί.
Να σχοινοβατεί ανάμεσα στην εντιμότητα απέναντι στο λαό και στην  αποδοχή από το σύστημα.
Έχει αποφασίσει να τηρήσει τις δεσμεύσεις του απέναντι στο λαό, αλλά δεν είναι ακόμη πεπεισμένος πως μπορεί να βγει μόνος στη μετωπική με το σύστημα και στρογγυλεύει το λόγο του έσχάτως.
Ακροβατεί επικίνδυνα και δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς.

Οι σάπιοι ταρακουνάνε το σκοινί για να πέσει, αλλά από την άλλη μεριά ένα εκατομμύριο χέρια βάζουν τα δυνατά τους και κρατούν το σκοινί σταθερό.
Κι ο Τσίπρας προσπαθεί να διασχίσει τον ποταμό με τους καρχαρίες πάνω σε ένα σχοινί.
Έχει την αυταρεσκεια αλλά και το φόβο της μοναξιάς του επάνω στο σχοινί.
Νιώθει τη μοναξιά του σχοινοβάτη.

Τα είχαμε πει και προεκλογικά.
Στις 6 Μάη δίνεται μεγάλη μάχη.
Απ' τις 7 του Μάη όμως θα είναι μεγαλύτερη αυτή η μάχη και πιο λυσσαλέα.
Και αποδεικνύεται.



Όπως φοβόμαστε εμείς "μη μας την κάνει γυριστή" με κάποιον τρόπο ο Τσίπρας, έτσι φοβάται κι αυτός εμάς "μην του την κάνουμε γυριστή" και βγει στη μάχη με τα καριοφίλια και δει πίσω του εμάς να το 'χουμε βάλει στα πόδια.
Κρίνοντας απ' τον κύκλο μου, άλλοι λυγίζουν και μασάνε στην τρομοκρατία των ΜΜΕ, άλλοι την αψηφούν και κρατούν γερά στο χαραγμένο δρόμο κι άλλοι προστίθενται σ' αυτό το δύσκολο άρμα.

Μη νομίζετε, δεν είναι εύκολο να βρεθείς από τη μια στιγμή στην άλλη στο κέντρο των εξελίξεων και να σε χτυπούν από παντού.
Ίσως είναι αυτό που λέει το ΚΚΕ:
Ότι ακόμα και την πολιτική εξουσία να κατακτήσεις, αν δεν πάρεις στα χέρια σου και την οικονομική εξουσία θα σε συντρίψουν.
Ή -κατά τη γνώμη μου- θα προσπαθήσουν να σε συντρίψουν.
Δηλαδή και να πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, θα έχει τεράστια εμπόδια να υπερνικήσει για να εφαρμόσει αυτά που σχεδιάζει.
Οφείλω όμως στον εαυτό μου να πιστεύω ότι το σύστημα δεν είναι ανίκητο και ότι όπως την έπαθε άσχημα στις 6 Μάη, έτσι και χειρότερα μπορεί να την πάθει πολύ σύντομα.
Και πιστεύω πως με τη στήριξη του λαού μπορούν να γίνουν πολλές μα πάρα πολλές ανατροπές.


Συνηθίζω να κρίνω τη δυναμική κάποιου από τις αντιδράσεις και από το φόβο του αντιπάλου του.
Αν κρίνω λοιπόν από την κωλοπιλάλα των καθεστωτικών ΜΜΕ και κομμάτων, τότε διαπιστώνω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τους έχει φέρει σε τόσο δύσκολη θέση, ώστε τρομαγμένοι γαυγίζουν ασύστολα.
Κι αν αυτοί γαυγίζουν, εμείς δαγκώνουμε!
Και θα τους το αποδείξουμε πολύ σύντομα.


Ελπίζω ο ΣΥΡΙΖΑ να μη λυγίσει στην ασφυκτική πίεση αυτών των σκουληκιών του σάπιου συστήματος που δίνουν τη μητέρα των μαχών για να υπερασπίσουν τα κλεψιμέικα συμφέροντά τους.
Το ελπίζω γιατί στην παρούσα φάση δε διαφαίνεται καμία άλλη αχτίδα αντίστασης, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο πολιτικό τοπίο.
Το ελπίζω γιατί βλέπω στα μάτια ενός εκατομμυρίου ανθρώπων την ελπίδα ότι υπάρχει ζωή ακόμα εκεί έξω και οφείλουμε να τη διεκδικήσουμε.
Ότι υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί...
Γιατί αυτή η ελπίδα χρωματίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και βρήκε φωνή στο στόμα του Αλέξη Τσίπρα.
Ενός ανθρώπου που δεν είναι σούπερ-ήρωας, που έχει τις αδυναμίες του, αλλά είναι ο μοναδικός αυτή τη στιγμή εκπρόσωπος της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή που αξίζει να ζήσουμε τα επόμενα χρόνια.
Δεν είναι σωτήρας. Είναι απλά ένας σημαντικός φορέας στο άρμα της σωτηρίας που όρισε ο λαός καταψηφίζοντας τις Μνημονιακές δυνάμεις.

Και όπως εύστοχα είπε ο Μίκης Θεοδωράκης "ο λαός είπε ένα καθαρό όχι σε αυτούς που κυβέρνησαν και μισό ναι στους άλλους".
Ας βάλουμε λοιπόν τα δυνατά μας για να πούμε και το άλλο μισό ΝΑΙ και να γίνει η ύστατη προσπάθεια για να σωθεί ο τόπος από την καταστροφή των Μνημονίων.
Γιατί δεν πρέπει να αποτύχει αυτή η προσπάθεια.
Αν αποτύχει, τότε θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να ανασυνταχθούμε.
Και δυστυχώς αυτός ο χρόνος δεν υπάρχει πλέον.
Είμαστε ένας λαός που δέχεται επίθεση από παντού.
Από μέσα κι από έξω από τα σύνορά μας.
Δίνουμε μάχη επιβίωσης.
Μάχη που δεν αντέχει αναβολές.



Σας γνωστοποίησα και προεκλογικά πως θα στήριζα τον ΣΥΡΙΖΑ στη μάχη των εκλογών.
Τώρα, με τη λυσσαλέα και αλήτικη μάχη που δέχεται από το σάπιο σύστημα, αισθάνομαι δικαιωμένος για την επιλογή μου και βρίσκω χίλιους ακόμη λόγους για να τον στηρίξω με περισσότερη αυτοπεποίθηση και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στη μάχη που δίνει τώρα απέναντι στα θηρία της χρεωκοπημένης σαπίλας.

Γιατί απέναντι στη μοιρολατρία της σαπίλας, απαντάμε με το χαμόγελο της ελπίδας.

Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς
υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή

Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω
θα περιμένω άλλες μέρες


("Η μοναξιά του σχοινοβάτη" - Χ. & Π. Κατσιμίχας)

Τι υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ (και μάλλον δεν το γνωρίζει)...

In a body...
 Προφανώς δεν αναφέρομαι στην ανεργία, την ύφεση, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και σε ό,τι άλλο ζούμε τα τελευταία χρόνια - όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτά είναι πλέον προφανή και αποτελούν το βασικό αντικείμενο της αντιπαράθεσης σε όλη την Ευρώπη.

Ωστόσο, παρακολουθώντας τις συζητήσεις μετά τις εκλογές, και βλέποντας τη συσπείρωση τόσο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ αλλά και ΔΗΜΑΡ εναντίον της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι περισσότερο.

Να εξηγήσω πρώτα όμως πως βλέπω τα πράγματα (αν και πολύ συμπυκνωμένα).
Η "ηπειρωτική εκδοχή"[1] του δημοκρατικού πολιτεύματος, έχει καταλήξει σε μια κοινωνία διαφοροποιημένων συστημάτων [2]. Π.χ. πολιτικό σύστημα, οικονομικό σύστημα, εκπαιδευτικό σύστημα, στρατιωτικό σύστημα, σύστημα υγείας, νομικό σύστημα κ.ο.κ. Τα συστήματα αυτά, απαντώνται σε κάθε δυτική δημοκρατία τέτοιου τύπου και είναι αυτόνομα. Δηλαδή, λειτουργούν με τις δικές τους, εσωτερικές νοηματουργούς διεργασίες - παράγουν το δικό τους νόημα κι έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα.
Μια τέτοια θεώρηση ωστόσο, κάνει καταρχήν την κοινωνία αδύνατη: πως είναι δυνατόν να υπάρχει κοινωνία, όταν κάθε σύστημα παράγει το δικό του νόημα; Κι αφού η κοινωνία υπάρχει de facto, πως λύνεται το πρόβλημα;
Αποφεύγω την μακροσκελή και περίπλοκη απάντηση περί διπλής ενδεχομενικότητας (double contingency) κλπ. και μένω σε μια πιο επιφανειακή, αλλά εξίσου σημαντική- ο ρόλος του πολιτικού συστήματος είναι αυτός ακριβώς: να αποτελεί το δηλαδή το σύστημα που αναλαμβάνει το συντονισμό μεταξύ των άλλων συστημάτων[3,4].

Σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν, βλέπουμε εύκολα ότι ένα νέο παγκόσμιο σύστημα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα [5] δηλαδή, έχει τα τελευταία χρόνια πετύχει το εξής: αρνείται να αναλάβει το επενδυτικό ρίσκο, και το μετακυλίει έντεχνα στην πλάτη του πολιτικού συστήματος. Έτσι το επενδυτικό ρίσκο γίνεται πολιτικό (μια εκδοχή του όρου «πολιτικό κόστος»). Αντί ο επενδυτής να διακινδυνεύσει τα χρήματα του (αν και γι' αυτό δραστηριοποιείται καταρχήν και γι' αυτό πληρώνεται), διακινδυνεύει το πολιτικό σύστημα τη νομιμοποίησή του. Οι τελευταίες εξελίξεις στη χώρα, είναι νομίζω ένα τρανό παράδειγμα και εξόχως αποδεικτικό του προηγούμενου ισχυρισμού. Τότε λοιπόν, το πολιτικό σύστημα καταφέρνει να απολέσει το λόγο ύπαρξής του, εκχωρώντας τον - συντονιστικό της κοινωνίας - ρόλο του σε δομές που δεν δεσμεύονται από το πλαίσιο του μοντερνισμού και παραπέμπουν μάλλον σε φεουδαρχικές νοοτροπίες (που στην πράξη έχουν εφαρμοστεί ιστορικά και καταρρεύσει).

Πολύ πρακτικά λοιπόν...

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μετά βδελυγμίας αρνείται να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση που θα εμφορείται από τη διάθεση «να τα βρούμε βρε παιδί μου με τους δανειστές μας», στυλώνει τα πόδια σ' αυτή ακριβώς την εξέλιξη. Λέει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ: «Προτεραιότητα έχει πάντα το πολιτικό σύστημα, που κάνει την κοινωνία, κοινωνία». Στην αντίπερα όχθη, βρίσκονται ξεκάθαρα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ που θεωρούν ότι το πολιτικό σύστημα, πρέπει «να τα βρει» με κάποιον τρόπο με το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Καθόλου τυχαία βέβαια, αυτή είναι η άποψη και της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ - και φυσικά του ίδιου του χρηματοπιστωτικού συστήματος (αυτό δα έλειπε!). Η ΔΗΜ.ΑΡ. φαίνεται να ψελλίζει το ...χαριτωμένο «προτεραιότητα στο πολιτικό σύστημα μεν, αλλά αφού έτσι έχουν τώρα τα πράγματα, βλέποντας και κάνοντας».
Αλλά η θέση και η εμμονή (όπως εκδηλώνεται κάποιες στιγμές) του ΣΥΡΙΖΑ να μην συναινεί σε μια τέτοια κυβέρνηση, κάνει κάτι περισσότερο από το να διαφυλάττει τις κομματικές του δεσμεύσεις. Πρακτικά λέει: «είμαι μέρος του πολιτικού συστήματος, κι αυτό το σύστημα δεν εκχωρεί το ρόλο του - τελεία».

Κάτω απ' αυτή την οπτική, η προτροπή Τσίπρα προς Βενιζέλο και Σαμαρά να αναιρέσουν τις υπογραφές τους προς την τρόικα, αποκτά άλλη διάσταση: γίνεται προτροπή προς ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να αναλάβουν ανοικτά το ρόλο τους ως παράγοντες του πολιτικού συστήματος και ν' αρνηθούν το ρόλο του ιμάντα μεταβίβασης αποφάσεων του χρηματοπιστωτικού συστήματος προς την κοινωνία. Δεν προσπαθεί να τους ταπεινώσει δηλαδή, αλλά μάλλον να τους επανατοποθετήσει στο φυσικό τους πλαίσιο. Αλλά και η άρνηση των δυο πρώην «μεγάλων» να συναινέσουν σε κάτι τέτοιο, αποκτά επίσης νέο νόημα (δεν το εξηγώ, το θεωρώ προφανές).

Ανάλογο νόημα έχει έτσι κι η επιστολή Τσίπρα προς την τρόικα, με την αναφορά σε «επανεξέταση στρατηγικής». Θέτοντας το ζήτημα των στρατηγικών επιλογών - για όποιον καταλαβαίνει την έννοια του όρου «στρατηγική» - διευρύνει το ζήτημα από το ελληνικό μνημόνιο, στη γενική ευρωπαϊκή στάση απέναντι στην επίθεση του χρηματοπιστωτικού συστήματος εναντίον των ευρωπαϊκών θεσμών. Το γεγονός ότι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ και σ' ένα βαθμό ΔΗΜ.ΑΡ. αντιδρούν με απέχθεια σ' αυτή τη κίνηση, είναι επίσης ερμηνεύσιμο, τόσο σχετικά με τη θέση τους απέναντι στη Δημοκρατία, όσο και για εκείνη απέναντι στην Ευρώπη που θέλουν.

Συμπερασματικά, μόνος αυτή την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι σ' όλο το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, υπερασπίζεται την Ευρωπαϊκή προοπτική και τη Δημοκρατία. Υπερασπίζεται τη σημασία του πολιτικού συστήματος. Υπερασπίζεται - ας μη γελιόμαστε - την αστική δημοκρατία.
Το βάρος είναι τεράστιο και νομίζω ότι (παγιδευμένοι καθώς είναι οι περισσότεροι εκεί σε μια μαρξιστική οπτική), λειτουργούν μάλλον διαισθητικά παρά απολύτως συνειδητά. Αυτό βέβαια καθόλου δε μειώνει τη σημασία της προσπάθειάς τους.

Σταδιακά, ελπίζω να απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση των πολιτών αυτή η «ελαστική» (επιεικώς) στάση του υπόλοιπου πολιτικού συστήματος και έχω την αίσθηση ότι ήδη συμβαίνει. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, ας συνειδητοποιήσει τι ακριβώς κάνει - νομίζω ότι αυτό θα τον δυναμώσει κι άλλο και θα του προσφέρει πλειάδα νέων επιχειρημάτων στον αγώνα του.

Υ.Γ. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αναφέρομαι γιατί θεωρεί την αστική δημοκρατία τελειωμένη υπόθεση πλέον (μπορεί και να 'χει δίκιο - θα δούμε). Για δε το ΚΚΕ, δεν τρελάθηκα να ασχολούμαι με τέτοια...

Σημειώσεις

[1] Δηλαδή, ουσιαστικά αυτή που προκύπτει από τη Γαλλική Επανάσταση και βρίσκεται σε σχέση αλληλεπίδρασης με τον μοντερνισμό.
[2] Niklas Luhmann, Social Systems, 1995 link
[3] του ιδίου, Political Theory in the Welfare State, 1990 link
[4] Ενώ τον ρυθμιστικό ρόλο π.χ. αναλαμβάνει το νομικό σύστημα.
[5] Εδώ περιλαμβάνω όχι μόνο τις τράπεζες, αλλά και τα χρηματιστήρια, τις επενδύσεις, τους οίκους αξιολόγησης κλπ.

Η ψήφος των ανέργων...

kathimerini.gr...

Του Παντελη Mπουκαλα

Πόσοι ήταν οι επισήμως καταγεγραμμένοι άνεργοι στις 6 Μαΐου δεν είναι ακόμα γνωστό. Θα το μάθουμε τον Ιούλιο. Τον Φεβρουάριο πάντως ήταν 1.070.724, ποσοστό 21,7%, κατά πέντε μονάδες μεγαλύτερο του αντίστοιχου περυσινού (15,2%) και ελάχιστα υπολειπόμενο του ποσοστού της πρωταθλήτριας Ισπανίας (24,1%). Ενας ψηφοφόρος στους δέκα δηλαδή δεν έχει δουλειά. Κι άντε. Ας υποθέσουμε ότι ακόμα κι αυτά τα στοιχεία τα έχει κάπως νοθεύσει η «ελληνική παραβατικότητα», που τόσο συχνά την επικαλούνται και οι εταίροι και οι ηγέτες μας. Ας υποθέσουμε δηλαδή ότι γράφονται στους ανέργους και κάμποσοι αυτοαπασχολούμενοι που δεν έχουν σοβαρά βιοτικά προβλήματα. Οι ημιαπασχολούμενοι όμως πού γράφονται; Και όσοι αναγκάστηκαν να δουλεύουν εκ περιτροπής, δυο μεροκάματα τη βδομάδα, κι αυτά όχι ολόκληρα;
Πόσοι από τους ανέργους (και από τους συγγενείς τους βέβαια, που πρέπει να μετρήσουν και την απόγνωση του ανθρώπου τους στα εκλογικά τους κριτήρια) έφτασαν ώς την κάλπη, δεν το ξέρουμε επίσης με απόλυτη ακρίβεια. Αλλά ακόμα και αν εικάσουμε ότι απείχαν σε ποσοστό κάπως μεγαλύτερο του μέσου όρου, και πάλι περισσεύουν εκατοντάδες χιλιάδες για να ψηφίσουν. Και να ψηφίσουν τι; Εδώ χωράει πιστεύω ό,τι έγραψε η γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ»: «Αν οι Ελληνες είχαν ψηφίσει διαφορετικά θα έπρεπε να αναρωτηθούμε για την πνευματική τους υγεία».
Και οι άνεργοι δηλαδή (ή μάλλον πολύ περισσότερο αυτοί) απέσυραν την εμπιστοσύνη τους από τον δικομματισμό και στράφηκαν αλλού, κυρίως αριστερότερα. «Από θυμό και οργή» λένε ορισμένοι, και μάλιστα με έναν τόνο που δηλώνει ότι ο θυμός, εκτός από αδικαιολόγητος, είναι και άπρεπος. Λες και οι άνθρωποι ψηφίζουν με ψυχρότητα κομπιούτερ ή φορώντας τα άσπιλα γάντια του σαβουάρ βιβρ. Από ανωριμότητα, λέει το ΚΚΕ χωρίς να το λέει· καλεί πάντως τους πολίτες «να διορθώσουν την ψήφο τους», δηλαδή να στραφούν σ’ αυτό, αφού άλλη εκδοχή ωριμότητας δεν είναι ανεκτή από το κόμμα της κ. Παπαρήγα, από το οποίο δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε καμία άλλη «ερμηνεία».
«Από νοσταλγία για το καθεστώς του βολέματος και της λαμογιάς» λένε οι πιο επιστήμονες. Αλλά ένας τριαντάρης άνεργος τι να νοσταλγήσει, ω εμβριθέστατοι;

Η τσούπρα και ο Τσίπρας...

Η Αυγή online...
Καρτερός Θανάσης

Συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης, που θα κρατήσει την Ελλάδα ζωντανή στην Ευρώπη, ζήτησε προχτές ο Φώτης Κουβέλης. Παρέλειψε βέβαια να πει ότι η εν λόγω κυβέρνηση, που θα κρατήσει ζωντανή την Ελλάδα στην Ευρώπη, θα πρέπει να κρατήσει και τους Έλληνες ζωντανούς στην Ελλάδα. Ξέχασε όμως και μια βασική θέση του προχτές και τη θυμήθηκε χτες: Ότι χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πάει σε τέτοια κυβέρνηση.
Αφού τον θυμήθηκε όμως χτες τον ΣΥΡΙΖΑ, τέλος καλό, όλα καλά. Ας μην το κάνουμε θέμα, άνθρωποι είμαστε, ξεχνάμε. Από τη στιγμή πάντως που το θυμήθηκε, μπήκε κάποια τάξη. Οι τρεις, που ευθυγραμμίστηκαν προχτές στη σώφρονα πρόταση της ΔΗΜ.ΑΡ. για οικουμενική, ευθυγραμμίστηκαν χτες στη θέση ότι αυτή η κυβέρνηση, δυστυχώς, δεν μπορεί να γίνει, αν δεν πει το ναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και άρχισε το γαϊτανάκι των νέων εκλογών με καταλογισμούς για έλλειψη σοβαρότητας στον Τσίπρα και μπλα-μπλα-μπλα για τον ανεύθυνο ΣΥΡΙΖΑ.
Αναρωτιέσαι αν σοβαρά είχαν την ελπίδα ότι θα μπει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση που θα μας «απαγκιστρώσει» από το Μνημόνιο παρέα με όσους έφτιαξαν το αγκίστρι. Ας πούμε όμως ότι έτσι ήταν, αφού ως γνωστό η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Τώρα γιατί κωλώνουν; Είναι υπεύθυνες δυνάμεις - ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ανεύθυνος. Με εθνικώς και ευρωπαϊκώς ανεπίληπτη πολιτική - ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ με επιλήψιμη. Με κατ’ αρχή συμφωνία στην απαγκίστρωση - ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κόψει την πετονιά. Με διάθεση να δώσουν κυβέρνηση και ασφάλεια στη χώρα - ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ζει για την ανασφάλεια και αναπνέει με την ακυβερνησία.
Τι φοβούνται λοιπόν; Τι σόι πατριωτισμός και υπευθυνότητα και ευρωπαϊσμός είναι αυτός, να διαθέτουν 168 έδρες και να μην προχωρούν; Εντάξει, ο ένας τη λέει απαγκίστρωση, ο άλλος απαλλαγή, ο τρίτος αναδιαπραγμάτευση, αλλά εκεί θα τα χαλάσουν; Αφού συμφωνούν ότι η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση, ότι ο λαός θέλει κυβέρνηση, ότι η υπευθυνότητα ταυτίζεται σήμερα με την αποφυγή των εκλογών, τι καημός τους έπιασε να πάει μαζί τους κι ο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν θέλει ρε παιδί μου. Στο κάτω-κάτω μειοψηφία είναι ακόμα, τι τον χρειάζονται;
Βρες άκρη - με το ζόρι παντρειά. Εκτός πια κι αν η οικουμενική τσούπρα είναι τόσο άσχημη, ώστε να χρειάζονται έναν Τσίπρα δίπλα της για να σταθεί. Λέτε;

Λύκε, λύκε είσαι εδω;

Red NoteBook  
Των Παναγιώτη Μάρκου και Ζωής Χαλιδιά

Οι τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα ανέδειξαν την κρίση αντιπροσώπευσης που υπάρχει εδώ και αρκετούς μήνες στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Έγινε πλέον φανερό ότι τόσο η ΝΔ όσο και τοΠΑΣΟΚ δεν κατάφεραν να πείσουν με την ρητορική τους ότι η πολιτική της πειθάρχησης στην πολιτική της φτώχειας θα απέβαινε, μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, υπέρ της ευημερίας των πολιτών.

Η απώλεια της τάξης των 3.300.000 ψηφοφόρων στις πρόσφατες εκλογές σε σχέση με τις αντίστοιχες του 2009, είναι στοιχείο που αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Έτσι, η ρητορική που εμφάνιζε το «συμφέρον» της άρχουσας τάξης ως «συμφέρον» της χώρας έπεσε στο κενό. Το γεγονός αυτό κάνει έκδηλη και αδιαμφισβήτητη την κρίση ηγεμονίας που αντιμετωπίζει στην Ελλάδα το άρχον συγκρότημα.

Αλλά ας δούμε από πιο κοντά αυτή τη ρητορική που απέτυχε. Για να την κατανοήσουμε καλύτερα, πρέπει να δούμε ποια ήταν τα σημαίνοντα που χρησιμοποίησε:

Σημαίνον πρώτο: «Τα μέτρα είναι επώδυνα αλλά αναγκαία».

Σημαίνον δεύτερο: «Τα μέτρα είναι δυσάρεστα και για μας τους Έλληνες πολιτικούς αλλά επιβάλλονται από τους εταίρους μας».

Σημαίνον τρίτο: «Η συμμετοχή στης χώρας μας στη ζώνη του ευρώ, καθιστά μονόδρομο της πολιτική της λιτότητας».

Σημαίνον τέταρτο: «Εμείς, ως Έλληνες πολίτες, φταίμε για τη χρεοκοπία της χώρας μας και ήρθε η ώρα να πληρώσουμε το τίμημα της κακής διαχείρισης που κάναμε».

Σημαίνον πέμπτο: «Μπροστά στη σωτηρία της χώρας, κάθε θυσία είναι μικρή».

Είναι προφανές ότι η ρητορική που συνοψίζεται στα πέντε παραπάνω σημαίνοντα από μεριάς των ισχυρότερων, μέχρι πρότινος, κομματικών σχηματισμών, κατέρρευσε. Κατέρρευσε η ρητορική που υπέκρυπτε ότι το ευρώ φτιάχτηκε:

1. για να υποτάξει τις επιθυμίες των υποτελών τάξεων στις επιθυμίες του μεγάλου κεφαλαίου αφενός και

2. για να αμβλύνει τις οξύτητες που προκαλεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα εθνικά κράτη, αφετέρου.

Πρέπει επομένως να είναι καθαρό ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδεολογική κρίση του άρχοντος συγκροτήματος, που αποκτά χαρακτηριστικά κρίσης ηγεμονίας. Οι υποτελείς τάξεις δεν πείθονται να συναινέσουν ότι το «συμφέρον» του μεγάλου κεφαλαίου είναι και «συμφέρον» ολόκληρης της κοινωνίας.

Άρα, τα κόμματα εξουσίας και οι πολιτικοί τους ηγέτες, απέτυχαν στο να εκπροσωπήσουν και να μεταγγίσουν στις λαϊκές μάζες τις επιθυμίες του μεγάλου κεφαλαίου.

Οι φαντασιώσεις που διατηρούσαν για τον εαυτό τους οι εν λόγω ηγέτες -ξεκομμένοι από την πραγματικότητα των λαϊκών μαζών- είναι διαστροφικού χαρακτήρα. Όμως, ας εξηγηθούμε καλύτερα: ποιας μορφής είναι η φαντασίωσή τους ώστε να καθίσταται διαστροφική;

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον Βενιζέλο.

Το υποκείμενο Βενιζέλος αναγόρευσε τον εαυτό του στο επίπεδο του Σωτήρα της Πατρίδας. Το εν λόγω εγχείρημα που ανέλαβε το βίωσε ως Χρέος απέναντι στην Πατρίδα. Αυτή τη διεστραμμένη στάση έχει κανείς όταν υιοθετεί τη θέση του απλού εργαλείου της Βούλησης του μεγάλου Άλλου. Ισχυρίζεται εντός του ο Βενιζέλος ότι Δεν είναι δική μου η ευθύνη, δεν είμαι εγώ ουσιαστικά αυτός που το κάνει, εγώ είμαι απλώς ένα εργαλείο στην υπηρεσία της Ιστορικής Αναγκαιότητας. Η αισχρή απόλαυση αυτής της κατάστασης δημιουργείται από το γεγονός ότι θεωρεί τον εαυτό του αθώο γι αυτό που κάνει. Αυτό που πιστεύει και ισχυρίζεται εν ολίγοις είναι ότι είμαι ικανός να επιβάλλω πόνο στους άλλους έχοντας πλήρη επίγνωση ότι δεν ευθύνομαι γι αυτό, δεν δημιούργησα εγώ αυτήν την κατάσταση, εγώ απλώς την παρέλαβα, έτσι και γι αυτό απλώς, εκπληρώνω την Βούληση του Άλλου. Αυτή είναι η απάντηση που δίνει ο διεστραμμένος σαδιστής στο ερώτημα «πως μπορεί το υποκείμενο να είναι ένοχο, όταν απλώς υλοποιεί μια αντικειμενική, έξωθεν επιβεβλημένη αναγκαιότητα;». Εν ολίγοις ο Βενιζέλος με το να υποκειμενικοποιεί την αντικειμενική αναγκαιότητα, εισπράττει απόλαυση από αυτό που του έχει επιβληθεί. Το εν λόγω υποκείμενο νιώθει ως εξής: «Κάποιος πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Άλλωστε είναι εύκολο, μα πολύ εύκολο, να κάνει κάποιος μια ευγενική πράξη για την πατρίδα του. Είναι εύκολο ακόμα και αν αυτή η ευγενική πράξη είναι να θυσιάσει την ζωή του για εκείνη. Είναι όμως, πολύ πιο δύσκολο να κάνει έγκλημα για την πατρίδα του. Εγώ λοιπόν, είμαι απολύτως υπεύθυνος πατριώτης που μπορώ ακόμα και έγκλημα να κάνω στο Όνομά της».

Η Χάννα Αρέντ στο έργο της «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ» δίνει μια ακριβή περιγραφή της υπεκφυγής που κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν οι Ναζί εκτελεστές προκειμένου να αντέξουν τις φριχτές πράξεις που έκαναν. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πλήρη επίγνωση ότι οι πράξεις τους προκαλούσαν εξευτελισμό, πόνο και θάνατο στα θύματα τους. Για να αποφύγουν αυτή την κατάσταση, αντί να λένε «τι φρικτά πράγματα κάνουμε σε αυτούς τους ανθρώπους!» έλεγαν «τι φρικτά πράγματα αναγκαζόμαστε να κάνουμε κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μας, πόσο βαριά πέφτει στους ώμους μας η αποστολή». Με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν να στρεβλώσουν την αντίσταση απέναντι στον πειρασμό που ήταν να υποκύψουν σε έναν στοιχειώδη οίκτο και μια στοιχειώδη συμπόνια απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, που προκαλούσαν στα θύματά τους.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η διαστροφή δεν ορίζεται από το περιεχόμενο των πράξεων αλλά έγκειται, στην πιο θεμελιώδη της εκδοχή, στην τυπική δομή του τρόπου με τον οποίο ο διεστραμμένος σχετίζεται με την αλήθεια και τον λόγο. Ο διεστραμμένος ισχυρίζεται ότι έχει άμεση πρόσβαση σε έναν εκπρόσωπο του μεγάλου Άλλου (από τον θεό, την πατρίδα, τον κομμουνισμό και την ιστορία, μέχρι την επιθυμία του ερωτικού συντρόφου), ώστε να μπορεί να δρα κατευθείαν ως εργαλείο της βούλησης του μεγάλου Άλλου, αίροντας οποιαδήποτε γλωσσική αμφισημία. Με αυτήν την φαντασίωση λειτούργησε λίγο – πολύ, όλο το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων της εξουσίας καθώς και οι ηγέτες τους.

Η εν λόγω φαντασίωση κατέρρευσε με τις εκλογές και το μόνο που τα εν λόγω υποκείμενα βιώνουν αυτή την κατάρρευση ως αχαριστία και αγνωμοσύνη των ευεργετηθέντων (νοούνται εδώ ως ευεργετηθέντες οι Έλληνες πολίτες που δεν κατενόησαν την ευεργεσία). Με δεδομένο λοιπόν, αυτό το ιδεολογικό σκηνικό, γίνεται αντιληπτό το μέγεθος κρίσης της ηγεμονίας που έχουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Από την άλλη, γίνεται σαφής η ρήξη του δεσμού μεταξύ εκπροσωπούντων και εκπροσωπούμενων, όπου εκπροσωπούμενοι είναι η άρχουσα τάξη και οι σύμμαχοι της και εκπροσωπούντες είναι τα πολιτικά τους κόμματα. Η ρήξη αυτή συντελείται ταυτόχρονα τόσο στο επίπεδο της εκπροσώπησης μέσα στο κρατικό σύστημα όσο και στο οργανωτικό πεδίο.

Το ιδεολογικό κενό που δημιουργεί η εν λόγω κρίση ηγεμονίας, έρχεται να πληρώσει ο φασισμός. Αλλά ποιος είναι φασίστας σήμερα; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του; Είναι μήπως εκείνος που φοράει μια φαιόχρωμη στολή, χαιρετάει σηκώνοντας το δεξί χέρι ψηλά φωνάζοντας δυνατά «Χάιλ» και έχει στο μπράτσο του ένα περιβραχιόνιο με την σβάστικα; Όχι. Σίγουρα όχι. Ο φασισμός είναι ντυμένος με πολιτικά. Θα ήταν τόσο παρήγορο για μας, αν κάποιος εμφανίζονταν στο παλκοσένικο του κόσμου και έλεγε: «Θέλω να ανοίξω το Άουσβιτς, θέλω πάλι να δω τους μελανοχιτώνες να παρελαύνουν στους δρόμους!» Αλοίμονο, η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ο φασισμός έχει επιστρέψει ντυμένος με τα πιο αθώα ρούχα. Κι εδώ και χρόνια κυκλοφορεί ανάμεσά μας ως ευυπόληπτος πολίτης.

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

ο Φόβος και ο Δήμος...

Derveniotis’s Weblog...

Θα δούμε πολλά τον περίεργο αυτό μήνα μέχρι τις εκλογές (γιατί θα γίνουν εκλογές, δε μασάω τα “λύση Κουβέλη”, είσαστε αρκετά μαθημένοι πλέον στα επικοινωμηντιακά για να ξέρετε ότι το πρώτο ονομα που παίζει είναι πάντα “λαγός” για κάψιμο), οπότε ας πούμε από τώρα τα βασικά:
Ψηφίσατε γενναία σ’ αυτές τις εκλογές, να τα λέμε αυτά. Ξεπεράσατε φόβους, τρομολαγνείες κι εκβιασμούς, και χαρίσατε στους δυνάστες σας αυτή την υπέροχη γεύση μουρουνόλαδου που βλέπουμε στη μούρη τους από κείνη τη μέρα.
Χτίστε πάνω σ’ αυτό, καλλιεργείστε το. Ήδη είδα με στενοχώρια κάποιους από σας να αναρωτιούνται με γνήσιο φόβο “απο πού κλπ κλπ οι μισθοί κι οι συντάξεις” κλπ κλπ. Όχι. Αυτά είναι τα σκιάχτρα που χρησιμοποιήθηκαν μέχρι τώρα για να σε ψήνουν να πέφτεις όλο και πιό χαμηλά με τη δικαιολογία ότι έχει και χαμηλότερα.
Δεν είναι τρόπος αυτός να ζείς. Δεν είναι “άνθρωπος” αυτό.Δεν είναι ελευθερία.
Έκανες μια γενναία κίνηση. Την επόμενη μέρα αν το παρατήρησες, οι “μονόδρομοι” εξαφανίστηκαν και ξαφνικά ΟΛΟΙ συζητούσαν ΟΛΑ τα ενδεχόμενα. Μπλόφαραν πολιτικάντικα; Call their bluff: μην κωλώσεις. Αυτό έχουν μόνο: μια τράπουλα, και μια μπλόφα.
Πάρε εσύ την τράπουλα.
Δεν είναι σίγουρο ότι θα κερδίσεις, αλλά θα είσαι για μια φορά σίγουρος ότι το παιχνίδι θα είναι τίμιο. Σε κάθε περίπτωση, ανεβαίνουν οι πιθανότητές σου.

Το τραγούδι των σειρήνων...

Νάντια Βαλαβάνη απο το  contramee...


Εφημ. Εργατική Αριστερά
Τρία 24ωρα μετά απ’ αυτές τις εκλογές, ξέρουμε ότι ο άνεμος απελευθέρωσης των ανθρώπων στην Ελλάδα ξεπέρασε τελικά κατά πολύ σε δύναμη το ανοιξιάτικο αγέρι. Το εκλογικό αποτέλεσμα τινάζει στον αέρα την «κλασική» κυβερνητική δικομματική εναλλαγή όσο και τη δυνατότητα συνέχισης της συγκυβέρνησης των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων. Σπάει εξαρτήσεις και στερεότυπα, κάνοντας πολύ πιο δύσκολη τη χειραγώγηση των ανθρώπων. Σε αυτή την περίεργη μετεκλογική άνοιξη το μήνυμα απελευθέρωσης που εκπέμπεται, τόσο έναντι της δηλωμένης «ευρωπαϊκής πρόθεσης» καταδίκης της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας σε μια ζωή-καταναγκαστικά έργα αντί «πινακίου φακής» μέσα από πολιτικές λιτότητας «τουλάχιστον» μέχρι το 2030, όσο και ως δυνατότητα των «πειραματόζωων» να σηκώσουν κεφάλι, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Δονήσεις και τριγμοί γίνονται ήδη αισθητοί απ’ άκρη σε άκρη της Γηραιάς Ηπείρου.
Σε αυτά τα τρία «πυκνά» 24ωρα ο ΣΥΡΙΖΑ έμαθε πια με την ίδια του την πείρα διάφορα σημαντικά θέσφατα. Όπως ότι αν ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς βρεθεί ξαφνικά σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης και, πολύ περισσότερο, πάρει την προβλεπόμενη απ’ το Σύνταγμα εντολή διερεύνησης διακυβέρνησης της χώρας και συνεχίζει, παρ’ όλα αυτά, να επισείει ως πεδίο προγραμματικών συγκλίσεων των άλλων δυνάμεων της αριστεράς κι ενός κυβερνητικού προγράμματος μιας αριστερής διακυβέρνησης τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, τότε απλώς δεν κατάλαβε: Ότι οι εκλογές έχουν τελειώσει και νομίζει ότι είναι ακόμα σε προεκλογική περίοδο. Ότι από «κόμμα διαμαρτυρίας» έχει πλέον μεταβληθεί σε (δυνητικά) κόμμα εξουσίας. Αλλιώς, υποκρίνεται, ενώ στην πραγματικότητα δε θέλει να (συν)κυβερνήσει.
Τόσο αδιάντροπα, το σύστημα δηλώνει μπροστά στο λαό ότι η κάλπη είναι μόνο για να μαζεύεις τις λαϊκές ψήφους, ενώ μετά βρίσκεσαι «αδέσμευτος» απέναντι τους. Και δεσμευμένος μόνο σε μια «υπεύθυνη λύση» σωτηρίας – σωτηρίας του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας απ’ την Τρόικα στο πλαίσιο του πλέγματος μνημόνιων, μεσοπρόθεσμου και δανειακών συμβάσεων που οικοδόμησαν τα συστημικά κόμματα κατ’ επιταγή της αυτά τα τόσο κρίσιμα 2 χρόνια συμπυκνωμένου πολιτικού χρόνου. Άντε και με λίγη χρονική «χαλάρωση», άντε και με λίγη «ανάπτυξη», απ’ αυτή τύπου «νοτιοανατολικής Ευρώπης», με μισθούς 200 ευρώ. Αλλιώς…
Με τέτοια ανιδιοτέλεια τα κόμματα του πρώην δικομματισμού προσφέρουν ψήφους ανοχής στην καινούργια Βουλή σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί δε θέλετε τις ψήφους μας; τραγουδούν οι Σειρήνες το γνωστό τραγούδι τους ολόγυρα μας. Εμείς δε ζητάμε τίποτα σ’ αντάλλαγμα. Μόνο την ταυτότητα, το πρόγραμμα, τη δέσμευση ζωής που έχετε δώσει στην εργαζόμενη κοινωνία, την ψυχή σας, τίποτα άλλο.
Ναι, είναι άλλο πράγμα να ξέρεις θεωρητικά κι άλλο πράγμα να νιώθεις την καυτή ανάσα στο σβέρκο σου. Πως το ‘λεγε ο Μπρεχτ; «Σαν βλέπω τα πρόσωπα τους που σαπίζουν, μου περνάει η πείνα.»

Έτσι που τα κάναμε, πρέπει να νικήσουμε ...

Red NoteBook...
 Του Δημήτρη Καραμάνη

H 6η Μάη άνοιξε μια νέα παράγραφο στην πολιτική ιστορία: δεν αποτελεί απλώς μια μονάχα σημαντική στιγμή, γιατί όταν ξεκινάει να γράφεται η ιστορία σπανίως μένει σε στιγμές, παρά μόνο όταν αυτοί που αρχίζουν να τη γράφουν είτε σαστίσουν μπροστά στην πρώτη λάμψη είτε έχουν αποφασίσει από τα πριν ότι ο στόχος έχει ήδη επιτευχθεί.

Έχει πάντα σημασία, όταν βρισκόμαστε στις ώρες της μεγάλης ρήξης, να κοιτάμε πίσω στις μάχες και τους αγώνες που μας δίνουν το δικαίωμα να βρισκόμαστε στην αρένα της σύγκρουσης και όχι στην εξέδρα. Εν προκειμένω όμως, έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία να δούμε την συγκυρία, όπως αυτή έχει αναδιαμορφωθεί. Το πώς αναδιατάσσεται το στρατόπεδο του αντιπάλου,τι μέσα χρησιμοποιεί και εν τέλει ποιος έχει το πάνω χέρι.

Μια πρώτη παρατήρηση είναι πως η στρατηγική που ακολούθησαν μέχρι τώρα η ΝΔ,το ΠΑΣΟΚ και τα συστημικά media, ηττήθηκε κατά κράτος. Το δόγμα “για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ”, από την εξέγερση του Δεκέμβρη μέχρι το κίνημα ενάντια στα διόδια, κι από τα καμμένα νεοκλασικά μέχρι τα γιαουρτώματα στα κυβερνητικά στελέχη, χρησιμοποιήθηκε είτε για να αντιμετωπιστεί ο πραγματικός αντίπαλος (που στις δύο πρώτες περιπτώσεις υπήρξε και ο ΣΥΡΙΖΑ) είτε για να συκοφαντηθεί. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Επέλεξαν αντίπαλο. Και όταν έφθασε η 6η Μάη, η κοινωνία είδε μπροστά της τους πραγματικούς αντιπάλους. Και διάλεξε πλευρά.

Το αστικό πολιτικό σύστημα, για πρώτη φορά μετά το 1958, νιώθει την απειλή υπέρβασής του από τα αριστερά. Σε εκείνη την περίπτωση λειτούργησε συγκροτημένα, απροσχημάτιστα καλλιεργόντας τον φόβο, επιβάλλοντας την τρομοκρατία και επιστρατεύοντας τον καλύτερο φίλο του κράτους: το παρακράτος και τους μηχανισμούς του.

Στη σημερινή συγκυρία έχει μόνο έναν σύμμαχο: Τον φόβο. Τον φόβο της δραχμής,τον φόβο της βαλκανοποίησης,τον φόβο της χρεοκοπίας,τον φόβο του αντιευρωπαϊσμού. Για έναν περίεργο, εκ πρώτης, αλλά πασιφανέστατο -αν ακολουθήσει κανείς την ιστορική ροή των πραγμάτων- λόγο, στο άρμα του φιλελεύθερου μπλοκ συστρατεύονται άνθρωποι από τον Μάκη Βορίδη μέχρι τον Σταύρο Θεοδωράκη.

Τα επιχειρήματα τους δεν είναι νέα. Επικεντρώνουν, στην καλύτερη περίπτωση, στην ανικανότητα ή στην απροθυμία της αριστεράς να κυβερνήσει και φτάνουν μέχρι το σημείο να ταυτίζουν τον Τσίπρα με τον Χότζα.

Χωρίς καμία δόση αλλαζονείας, αυτή τους η τακτική μας κάνει ιδιαίτερα χαρούμενους.Όταν ο Ευκ. Τσακαλώτος ισχυριζόταν -ορμώμενος από μια αντιπαράθεση του με τον δρύιδη της φιλελεύθερης ανοησίας στην Ελλάδα, Αν. Ανδριανόπουλο- ότι οι αντίπαλοι μας ίσως να μην είναι όσο ισχυροί τους φανταζόμασταν, είχε όλα τα δίκια του κόσμου.

Η αδυναμία των αντιπάλων δεν είναι ούτε τυχαίο αλλά ούτε και παντοτινό φαινόμενο. Καθ΄ όλη τη διάρκεια της ταξικής πάλης υπάρχουν ιδέες που άλλοτε κερδίζουν, άλλοτε χάνουν,άλλοτε απλά εξασθενούν κι άλλοτε πεθαίνουν.

Στη σημερινή συγκυρία όλο το αντίπαλο μπλοκ χρεώνεται την ήττα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Και είναι αναμενόμενο αυτή η εξέλιξη, καθώς επί 20 χρόνια δεν κινδύνεψε ούτε για ένα λεπτό η βεβαιότητα της εξουσίας τους, σήμερα να μοιάζουν σαστισμένοι και ανίκανοι να εξηγήσουν το πώς για πρώτη φορά η κοινωνία μοιάζει να βάζει τις ανάγκες της πάνω από τους «εθνικούς στόχους» τους.

Είναι επίσης φυσικό ο βασικός πυλώνας αυτού του μπλόκ να πληρώνει ακριβά το τίμημα του τέλους της σοσιαλδημοκρατίας. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα δεν κινδυνεύει απλά να χάσει την ταμπέλα του δικομματικού εταίρου, αλλά απειλείται ευθέως με πολιτική εξαφάνιση. Η αστική τάξη είχε πάντα κάποιο προσφιλές καταφύγιο, είτε αυτό λεγόταν ΕΡΕ είτε ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ, κυρίως από το 1996 και μετά, επέζησε και θριάμβευσε ως πολιτικός χαμαιλέοντας στηριζόμενο στην στήριξη των μικροαστών και της εργατικής τάξης για να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.Αυτός ο όρος ύπαρξης για το ΠΑΣΟΚ σήμερα απουσιάζει παντελώς.
Στον αντίποδα όλων αυτών βρίσκεται η Αριστερά. Η Αριστερά -κάθε απόχρωσης και ρεύματος- κατάφερε κάτι μοναδικό όλα αυτά τα χρόνια. Παρόλες τις αδυναμίες της, τους υποκειμενισμούς και τις αγκυλώσεις της, κατάφερε να κρατήσει ζωντανή τη σπίθα της αντίστασης και την πιθανότητα συγκρότησης ενός ισχυρού αντίπαλου πόλου στο πολιτικό πεδίο.

Στα δυο χρόνια της κρίσης ολόκληρη η Αριστερά ήταν εκεί που έπρεπε. Ακόμα κι αν κάποιοι ήταν λίγο παραπάνω στη Χαλυβουργία, το Σύνταγμα, την Υπατία, την Κερατέα. Τη στιγμή όμως που τέθηκε το θέμα της εξουσίας, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε το γάντι. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έμεινε να παπαγαλίζει για το νόμισμα και το ΚΚΕ, όταν η εργατική τάξη στο Πέραμα,τη Νίκαια,την Ελευσίνα και την Καισαριανή έστρεφε το βλέμμα της στην Αριστερά, αυτό επέλεξε να αυτοεξαιρεθεί από την ίδια την Αριστερά.

Η μαζική ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ξέφυγε από το πλαίσιο της επιβράβευσης του καλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης. Έστειλε στο παγκάκι με τους γραφικούς όσους μίλησαν για κυβερνητισμό,δεξιές παρεκκλίσεις και μικρομεγαλισμό.Αποτέλεσε επένδυση του κόσμου της εργασίας στο μοναδικό συγκροτημένο αντιπαραθετικό σχέδιο απέναντι στον μνημονιακό μονόδρομο.

Όλα τα παραπάνω, όμως, δεν σημαίνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επελαύνει προς την εξουσία. Αυτό που θα μπορέσει να ισχυροποιήσει την πιθανότητα αυτή, είναι να καταφέρει να αποδείξει το πόσο διαφέρει από τους απέναντι. Να ανοίξει τις διαδικασίες του στον κόσμο που τον προσεγγίζει, να μην αφήσει κανέναν και καμία να δηλητηριαστεί από την προπαγάνδα των καναλιών και, φυσικά, να μην εναποθέσει όλη τη «δουλειά» στις πλάτες του επικεφαλής του.

Ακόμα και οι πιο περίτεχνοι παίχτες της πολιτικής σκακιέρας, κάποια στιγμή ξεμένουν από ιδέες. Γι’αυτό λοιπόν ας οργανωθούμε. Μην το γυρίσουμε πάλι στο τάβλι.

Μικροπολιτικά παιχνίδια με φόντο την κατάρρευση...

kathimerini.gr...

Tου Σταυρου Λυγερου


Είναι εξόφθαλμο ότι οι πολιτικές ηγεσίες χρησιμοποίησαν τις διερευνητικές εντολές για να επιδοθούν σε ένα μικροκομματικό παιχνίδι. Εξ αρχής τονίσαμε ότι η μόνη περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης είναι η προσχώρηση της ΔΗΜΑΡ στο «στρατόπεδο του Μνημονίου». Για τον σκοπό αυτόν θα χρησιμοποιηθούν σαν όχημα η επαναδιαπραγμάτευση και η μελλοντική απεμπλοκή, πιθανώς και το σχήμα μίας κυβέρνησης προσωπικοτήτων.
Οι προτάσεις για οικουμενική κυβέρνηση και κυβέρνηση εθνικής ενότητας είναι χωρίς πολιτικό αντίκρισμα. Η τελική στάση του Κουβέλη θα φανεί στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στο Προεδρικό, δεδομένου ότι του ασκούνται ασφυκτικές πιέσεις. Ηδη, το ευρωιερατείο έχει αρχίσει τον γνωστό ωμό εκβιασμό. Από την εγκεκριμένη δόση του Μαΐου εκταμίευσε μόνο το ποσό που θα χρησιμοποιηθεί για να πληρωθεί το ομόλογο που έχει στην κατοχή της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Υπενθυμίζουμε ότι αυτά τα ομόλογα, που έχουν αγοραστεί πολύ πιο κάτω από την ονομαστική αξία τους, εξαιρέθηκαν από το κούρεμα. Αυτό σημαίνει ότι η ΕΚΤ κερδοσκοπεί ασύστολα σε βάρος της γονατισμένης Ελλάδας.
Παρότι αυτές τις ημέρες περίσσεψε η πολιτική υποκρισία, έστω και στρεβλά ετέθη στο τραπέζι το υπαρκτό ζήτημα της διακυβέρνησης. Η κατάρρευση του κυρίαρχου τις τελευταίες δεκαετίες πολιτικού - κομματικού συστήματος δημιουργεί κενό. Οι καταστρεφόμενοι μικρομεσαίοι δεν εκτόξευσαν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής επειδή εκτίμησαν τα προγράμματά τους και περιμένουν από αυτά τα κόμματα να οδηγήσουν την Ελλάδα σε υπέρβαση της κρίσης. Τα ψήφισαν για να στείλουν και στις εγχώριες ιθύνουσες ελίτ και στο ευρωιερατείο το οξύ μήνυμα ότι δεν πάει άλλο με το Μνημόνιο.
Στην πραγματικότητα, το μήνυμα της κάλπης είναι η τελευταία προσπάθεια των μικρομεσαίων στρωμάτων να σπάσουν με ειρηνικό - θεσμικό τρόπο τον φαύλο κύκλο της βύθισης στην ύφεση. Εάν ούτε αυτό καταστεί δυνατόν, οι δυναμικές αντιδράσεις θα καταστούν αναπόφευκτες, ενδεχομένως και μία τυφλή κοινωνική έκρηξη.
Ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς επιχειρούν αυτές τις ημέρες με μικροπολιτικούς ελιγμούς να καταδείξουν στην κοινή γνώμη ότι ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει κόμμα διαμαρτυρίας και ως εκ τούτου η μόνη λύση είναι ο λαός να επανέλθει στη στρούγκα των δύο κομμάτων εξουσίας, τα οποία έχουν και την ευλογία της τρόικας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει το επεξεργασμένο ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο που έχει ζωτική ανάγκη η χώρα, αλλά η τακτική του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. επιβεβαιώνει ότι δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από την καταστροφή που έχουν προκαλέσει με τη δική τους υποτιθέμενη ικανότητα να κυβερνούν.
Είναι ακριβώς η δική τους κραυγαλέα αποτυχία που έχει ρίξει την Ελλάδα στον γκρεμό και έχει διαρρήξει πλήρως τον δεσμό εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους μέχρι τώρα κυβερνήτες τους. Χωρίς πολιτική εμπιστοσύνη, το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει. Είναι τυχοδιώκτες όσοι πιστεύουν ότι με την καλλιέργεια του φόβου και την απειλή του χάους θα εκβιάσουν πολιτικοεκλογικά τους πολίτες. Αυτή η τακτική αυξάνει τον κίνδυνο κατάρρευσης.

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ;

 Strange Journal...


Ο νικητής των εκλογών, έστω κι αν το κόμμα του βγήκε δεύτερο, είναι σίγουρα ο Αλέξης Τσίπρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που συγκέντρωσε 4% στις εκλογές του 2009. Είναι το κόμμα που κανείς δεν το αντιμετώπιζε με ιδιαίτερη σοβαρότητα, αλλά περνούσε απαρατήρητο. Οι ψηφοφόροι του το ίδιο. Και όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ διαφαίνεται ως ο νέος παίκτης στο πολιτικό προσκήνιο.
Τις 4 τελευταίες ημέρες, μετά τις εκλογές, έχει παρατηρηθεί μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια των ΜΜΕ και του πολιτικού κατεστημένου να στοχοποιήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως υπεύθυνο της πολιτικής αστάθειας, λόγω της άρνησής του να συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αλήθεια, μια τέτοια κυβέρνηση πως θα μπορούσε να σταθεί, από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε το 16%, λόγω της αντιμνημονιακής του στάσης; Πάνω σε ποιον άξονα θα μπορούσε να κινηθεί μια τέτοια εκτρωματική κυβέρνηση; Προσπαθούν να πείσουν πως άμεση προτεραιότητα είναι να κυβερνηθεί η χώρα, ενώ αυτό που προέχει είναι η κατεύθυνση που θ’ ακολουθήσει η όποια κυβέρνηση.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τα κόμματα που είναι υπεύθυνα για τα σκάνδαλα, την οικογενειοκρατία, την βουλευτική ασυλία, του πελατειακού κράτους. Τα κόμματα του Πάγκαλου, του Ρουσόπουλου, του Χριστοφοράκου, του Μαντέλη, του Εφραίμ, του Τσιτουρίδη, του Ζαχόπουλου, του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Χρυσοχοίδη, του Μητσοτάκη, του Τσοχατζόπουλου, του Τσουκάτου, της Siemens;
Μας απειλούν πως η έξοδος από το ευρώ θα σημάνει χρεωκοπία, δηλαδή μισθοί πείνας, ανύπαρκτες συντάξεις, μηδενικές δομές πρόνοιας, ανεργία, κατάρρευση, χάος. Μα ήδη τα ζούμε αυτά σε συνδυασμό με την απουσία οράματος και ελπίδας. Το χάος έχει έρθει και γι’ αυτό δεν είναι υπεύθυνος ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι “φιλοευρωπαιστές” προπαγανδίζουν λέγοντας πως το ευρώ πάει πακέτο με τα μέτρα λιτότητας και τα μνημόνια. Αυτοί που μας έβαλαν στο ΔΝΤ χωρίς να εξετάσουν εναλλακτικές λύσεις και χωρίς να μας ρωτήσουν, μέσα από τις πιο ύπουλες μεθοδεύσεις.
Προεκλογικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φώναζαν πως δεν γίνεται καμία επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και του Μνημονίου. Τώρα αυτοί οι “σκληροί” και άκαμπτοι υπερασπιστές του ευρώ, κάνουν πίσω. Σαμαράς και Βενιζέλος ακόμη και την επιτροπή λογιστικού ελέγχου για το χρέος, την θεωρούν ακρότητα. Φωνάζουν για τις τράπεζες, ναι αυτές που καταχράστηκαν τις καταθέσεις. Αυτές που οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις ενίσχυσαν με το αίμα των φορολογούμενων.
Δεν μ’ ενδιαφέρει να στηρίξω τον Τσίπρα, ή οποιονδήποτε αντιμνημονιακό αρχηγό κόμματος. Αλλά ποιοι θα μας…σώσουν; Αυτοί που χρησιμοποιούν την λέξη δημοκρατία για να εκβιάσουν; Αυτοί που θεωρούν πως είναι οι ίδιοι το έθνος; Όμως και ο Τσίπρας πρέπει να προσέξει, καθώς κι αυτός παιδί του κομματικού σωλήνα είναι. Αν θέλει να κυβερνήσει, ας μιλήσει ανοιχτά στον λαό, λέγοντάς του πως προτεραιότητα είναι να μείνουμε στο ευρώ, αλλά αν μας εκβιάσουν, αν μας επιβάλλουν το μνημόνιο, θα φύγουμε από την ευρωζώνη. Να μην φοβηθεί για τις συνέπειες των δηλώσεών του. Πιστεύω, πως αν μιλήσει τίμια, περισσότερα θα κερδίσει, απ’ όσα θα χάσει.
Τα πράγματα είναι απλά: Μένεις ευρώ και έχεις μνημόνια, βγαίνεις από το ευρώ και πτωχεύεις, αλλά έχεις δυνατότητα να ξανασταθείς στα πόδια σου. Μέσα από δυσκολίες, ναι. Πλέον δεν υπάρχει επιλογή χωρίς συνέπειες. Αυτό το χαρτί οφείλει να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι “εγώ κύριοι δεν σας τάζω γη της επαγγελίας”, αλλά απόδραση από την φυλακή των μνημονίων. Και μετά, ας παρουσιάσει και το πλάνο του για την επόμενη μέρα. Έστω 4-5 σημεία, σε μια χώρα που θα έχει πτωχεύσει και με διαλυμένο κοινωνικό ιστό.
Οι εκβιασμοί θα συνεχιστούν. Αν τελικά γίνουν εκλογές μέσα στον Ιούνιο, ως τότε, θα έχει δημιουργηθεί τεχνητή κρίση και θα έχουν τεθεί ακόμη πιο τρομοκρατικά διλήμματα. Κι αυτό γιατί το πολιτικό σύστημα έχει φοβηθεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ φοβάται να πάει την επιλογή του, την επιλογή των πολιτών ως το τέλος; Στο φινάλε, αποκλείεται να τα κάνει χειρότερα, απ’ όσο κατάφεραν μετά από δεκαετίες εξουσίας οι “φιλοευρωπαιστές”.

Ο μπαμπούλας είναι ακόμα κρυμμένος μέσα στην ντουλάπα....

Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...
Το σκέφτηκα πολύ, το συζήτησα πολύ, και εντός μπλογκς και εκτός, ώσπου άνοιξα χθες το απόγευμα την τηλεόραση. Και κατάλαβα ότι όσο εμείς αναλύουμε ποιος είναι αριστερός και ποιος πιο αριστερός τα κανάλια έχουν στήσει πανηγύρι τρομοκρατίας. Ο Αλέξης που θα μας πάρει τα λεφτά, τα σπίτια, τις γκόμενες, θα έρθει η συντέλεια του κόσμου, θα λιώσουν οι πάγοι, θα εξαφανηστεί η χελώνα καρέτα καρέτα, να πάρω την θεια μου στο Τορόντο να ξεσκονίσει το καταφύγιο. Το φαινόμενο του ΣΥΡΙΖΑ εκ του φαινομένου της πεταλούδας. Και το κκε που πρέπει να απολογηθεί. Να στηθεί στο μιντιακό ειδώλιο και να δώσει εξηγήσεις. Και όλοι οι υπόλοιποι...πείτε ότι μαλακία σας κατεβεί, ελεύθερα...για ΝΔ και ΠΑΣΟΚ λέω γιατί τους άλλους ψιλοχεσμένους τους έχουν (μπαρντόν για τα καλολογικά στοιχεία).
Και σκέφτομαι και λέω...ως προς ποιο όφελος όλη αυτή η κουβέντα στα μπλογκ και όχι μόνο, και βάζω και την αφεντιά μου μέσα, για την ανάλυση του γιατί έκοψε η μαγιονέζα του κουκουε και κατά το πόσο ο Αλέξης είναι ψευτοθόδωρος;
Να παραδεχτώ ότι η επίθεση όλων μας στο κουκουε ίσως να ήταν άτοπη, όχι ως προς το περιεχόμενο (δεν παίρνω πίσω αυτά που έγραψα), αλλά ως προς την χρονική στιγμή. Όπως επίσης η κρητική του Τσίπρα ως ψευτοαριστερού (εδώ διαφωνώ και ως προς το περιεχόμενο, αλλά άλλο θέμα αυτό). Θα μου πεις κουβέντα να γίνεται...σωστά. Είδα όμως πολλούς ανθρώπους να απογοητεύονται από τα ποσοστά του κουκουε και να χάνουν κομμάτι από την πίστη τους και αυτό με προβλημάτισε. Από την άλλη το φλέγον θέμα είναι άλλο και  ενώ σου δείχνω τα αστέρια και συ κοιτάς το δάχτυλο; Δεν λέω ότι κάνουμε λάθος που τα αναλύουμε όλα αυτά, ωραίο είναι και το δάχτυλο, αλλά φοβάμαι ότι χάνουμε την ουσία.
Ο κίνδυνος είναι άλλος και μεγάλος. Στην ουσία θεωρώ ότι ακόμα δεν έχει κατακτηθεί τίποτα. Κερδήθηκε μια μάχη δύσκολή, έγινε μια αρχή καλή, αλλά μέχρι εκεί. Ο πόλεμος μαίνεται ακόμα και  δεν θα κερδηθεί εύκολα. Και ο πόλεμος από την μεριά των ΜΜΕ είναι αδίστακτος και ύπουλος. 
Ανησυχώ πολύ μήπως ο φόβος των έρμων φυλάξει τελικά τον Αντρέα Κωστογιωργάκη; Και είναι πολύς καιρός μέχρι τις εκλογές (αν γίνουν, που μάλλον θα γίνουν) και έχουν άπλετο χρόνο μπροστά τους τα χουντοκάναλα να πλέξουν το εγκώμιο της ασφάλειας του μνημονίου και ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Και ο κοσμάκης που σε αυτές τις εκλογές δεν έδειξε να μασάει, τώρα φοβάμαι μήπως τελικά μασήσει και πέσει στην παγίδα τους. Γιατί η δύναμη της σιγουριάς του ''ελάχιστου'' καμιά φορά είναι μεγαλύτερη από την δύναμη της προσδοκίας του ''όλα''. Και 'μεις χωρίς να το καταλάβουμε μείνουμε με τα πληκτρολόγια στα χέρια...για να μην πω τίποτα πιο σόκιν. 
Ο μπαμπούλας είναι κρυμμένος μέσα στην ντουλάπα και 'μεις σκεπαζόμαστε ακόμα με την κουβέρτα αντί να ανάψουμε απλά το φως.

ΔΡΑΚΟΙ ΑΠΟ ΧΑΡΤΟΝΙ...

Καρτεσιος ...

Νοσώ από έλλειψη ανησυχίας. Διασκεδάζω απόλυτα με όσα συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή και απολαμβάνω όλα τα επεισόδια. Επίσης, βρίσκω διασκεδαστικούς όλους αυτούς που ανησυχούν για το ευρώ και τις καταθέσεις, διότι μαθαίνω ότι τελικά άνθρωποι που έκλαιγαν ολημερίς για τη φτώχεια τους, έχουν μεγάλες καταθέσεις για τις οποίες ανησυχούν.
Διασκεδάζω με τις ερασιτεχνικές προβοκάτσιες που προκαλεί ο πανικός, διότι φαίνεται ότι ο δικομματισμός στην Ελλάδα ήταν ένα πρόχειρα στημένο τσαρδί που μετά τον Λαλιώτη, δε βρήκε κανέναν σοβαρό άνθρωπο να αναλάβει εργολαβικά και επιστημονικά τη λασπολογία.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα η δήλωση του Δημήτρη Στρατούλη ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να εγγυηθεί και να χρησιμοποιήσει τις τραπεζικές καταθέσεις των πολιτών προκειμένου να τονώσει την ανάπτυξη». Μεγάλος χαμός! Οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια και τα λεφτά.
Τι προσπάθησαν να κρύψουν τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ; Ότι η δήλωση Στρατούλη συνεχιζόταν κι επεσήμανε: «Πιθανή κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ θα εγγυηθεί, δεν θα δεσμεύσει τις καταθέσεις των πολιτών (…) τηρώντας τους δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας που ισχύουν και σήμερα».
Τι είπε, λοιπόν, στην ουσία; Ότι οι καταθέσεις των πολιτών που σήμερα οι τράπεζες χρησιμοποιούν για να βγάζουν υπερκέρδη, θα χρησιμοποιηθούν για ανάπτυξη και δημόσια έργα. Τι άλλο είπε; Ότι οι καταθέσεις των πολιτών που σήμερα είναι παρκαρισμένες στην τράπεζα με επιτόκιο 1% και η τράπεζα τα δανείζει με 16% είναι καθαρή τοκογλυφία που ευνοεί τους τραπεζίτες κι αυτό πρέπει να σταματήσει.
Δεν υπήρχε τίποτε κακό στη δήλωση Στρατούλη. Τουναντίον, επρόκειτο για μία λύση στο πάγιο αίτημα των πολιτών που καταδυναστεύονται από τις τράπεζες. Τα παπαγαλάκια, όμως, απομόνωσαν μία φράση, την έκαναν σημαία και ορισμένοι την πίστεψαν. Αν το θέμα το είχε αναλάβει ο Λαλιώτης, σήμερα ο Στρατούλης θα είχε φτάσει τρέχοντας στη Σαχάρα για να σωθεί από το κυνήγι των πανικόβλητων.
Ένα πρώτο ευχάριστο συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι οι ηλίθιοι ακροατές λιγοστεύουν μαζί με τους δράκους των παραμυθιών που προσπαθούν να μας διηγηθούν οι μουχλιασμένοι παρακρατικοί επικοινωνιακοί μηχανισμοί.
Ένα δεύτερο ευχάριστο είναι ότι τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα αποσυντίθενται λες και βούλιαξαν σε δεξαμενή με οξύ. Η παράκληση του Σαμαρά να επιστρέψει όλο το νεοφιλελεύθερο σκυλολόι στη ΝΔ, δείχνει ότι ο άνθρωπος αυτός όχι μόνο δεν έχει ιδεολογία ή προοπτική στην πολιτική, αλλά είναι ένας φελλός που χέστηκε πάνω του μόλις είδε τα δύσκολα.
Όταν, όμως, δε μπορείς να διαχειριστείς μία δύσκολη κατάσταση στο κόμμα σου, τότε πώς θες να πείσεις ότι θα αντιμετωπίσεις μια τεράστια οικονομική κρίση σε ολόκληρη της χώρα σου; Ξεγυμνώθηκε ο Αντώνης Σαμαράς. Ξεβρακώθηκε και φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε «Βοήθεια! Έχω δεσμευτεί στη Μέρκελ, στο ΔΝΤ και στους δανειστές ότι θα τους εξυπηρετήσω». Κάτι έχει υπογράψει ο Σαμαράς που τον τρομάζει. Τρέμει μήπως αποκαλυφθεί. Είναι πανικόβλητος εκτός από πανίβλακας.
Στα ίδια πλαίσια κινείται και ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Φοβάται! Για κάτι έχει δεσμευτεί. Δεν είναι δυνατόν να βάζεις μόνο μία προϋπόθεση για οποιαδήποτε συνεργασία με αυτούς που χτες έβριζες, απαξίωνες και αποκαλούσες «πληγή» και «κουκουλοφόρους».
Ο όρος του Βενιζέλου ήταν να δεσμευτεί ο Τσίπρας ότι πάση θυσία θα μείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη. Τι εστί όμως «πάση θυσία»; Μα αυτό ακριβώς που λένε οι λέξεις. Ύφεση, εξαθλίωση, πείνα, θάνατοι, αρκεί να μείνουμε στο ευρώ.
Γιατί όμως; Ποιο μυστικό κρύβεται πίσω από αυτό το «πάση θυσία»; Μια δέσμευση που πάνω απ’ όλα είναι κουτοπόνηρη. Για παράδειγμα, λες στη Μέρκελ, «Να επαναδιαπραγματευτούμε τους όρους του Μνημονίου» και η Μέρκελ σου απαντά «Αν το ξαναπείς, θα σε διώξουμε από την ευρωζώνη».
Λες στη Μέρκελ «Να παρατείνουμε για ένα χρόνο το δημοσιονομικό πρόγραμμα» και η Μέρκελ σου απαντά «Αν το ξαναπείς, θα σε διώξουμε από την ευρωζώνη». Ό,τι κι αν θελήσεις να διαπραγματευτείς, η απάντηση της Μέρκελ θα είναι η ίδια. Οπότε τι κάνουμε; Τίποτα! Αυτήν την προϋπόθεση, λοιπόν, έθεσε ο Βενιζέλος στον Τσίπρα. Να μην κάνουμε τίποτα!
Πέρα από τη γελοιότητα του πράγματος, με αυτόν τον όρο που έθεσε ο Βενιζέλος στον Τσίπρα και προφανώς τον έχει θέσει πρωτίστως στον εαυτό του ως όρκο, αποδεικνύεται και κάτι ακόμη, πολύ χειρότερο. Ότι ο Βενιζέλος ψευδόταν σε κάθε προεκλογική του ομιλία, όταν παρουσιαζόταν ως σχεδόν αντι-μνημονιακός κι όταν υποσχόταν ότι θα προχωρήσει σε επαναδιαπραγμάτευση.
Δεν είναι μόνο ψεύτες και απατεώνες. Δεν είναι μόνο ξεδιάντροποι και ξεφτυλισμένοι. Δεν είναι απλοί υπαλληλίσκοι της Μέρκελ και του ΔΝΤ. Είναι αυτοί που μας έδειξαν ξεκάθαρα ότι τα κόμματά τους, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είναι επιχειρήσεις και τίποτε άλλο.
Δεν είναι πολιτικοί οργανισμοί, αλλά κρατικοδίαιτες μαφίες που μας εκβιάζουν. Όποιος και αυτή τη φορά δεν είδε ξεκάθαρα το ρόλο αυτών των δύο κομμάτων, τότε απλώς δε θέλει να τον δει. Οπότε μπορεί ελεύθερα είτε να συνεχίζει να αυτοχειριάζεται αν είναι απλός οπαδός ή να κερδοσκοπεί με κομπίνες αν είναι λαμόγιο.

Στο χερι μας είναι...

Ταξιδεύοντας... 
 Δεν έχω αυταπάτες. Γνωρίζω την ελληνική πραγματικότητα και νοοτροπία πάρα πολύ καλά. Την έχω ζήσει στο πετσί μου όλα αυτά τα χρόνια. Ταλαιπωρήθηκα όποτε προσπάθησα να κάνω μια συναλλαγή με το γραφειοκρατικό τέρας του δημοσίου, με έβρισε ο αγενέστατος υπάλληλος της εφορίας όταν διαμαρτυρήθηκα για την αδικαιολόγητη απουσία του συναδέλφου του, με χλεύασε ο γιατρός του ΙΚΑ με το αναγνωρισμένο από το διαπλεκόμενο ΔΙΚΑΤΣΑ πτυχίο. Ως φοιτήτρια και έπειτα ως πανεπιστημιακός βίωσα άμεσα την αποτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος: την απαξίωση των σπουδών από φοιτητές και καθηγητές, την κομματοκρατία, την μετατροπή του πανεπιστημίου σε ιδιωτικό μαγαζάκι καθηγητών και εκλεκτών, την λασπολογία και την διαπλοκή. Ένας μικρόκοσμος του πολιτικού μας συστήματος.
Η διεφθαρμένη Ελλάδα σε όλο της το μεγαλείο. Ξεκινώντας από τα κόμματα που κυβέρνησαν επι δεκαετίες τη χώρα με τη πελατειακή λογική, που διόριζαν τα δικά τους παιδιά, πράσινα και γαλάζια, που έλεγαν ψέματα και χάιδευαν τα αυτιά των ψηφοφόρων τους και από πίσω έκαναν πάρτι με μίζες και off shore εταιρείες. Απαίδευτοι φαντασμένοι νεόπλουτοι που μέθυσαν από την εξουσία και έπνιξαν την χώρα στη βρώμα, την ξιπασιά και τον λαϊκισμό. Δίπλα τους ένα διεστραμμένο επιτελείο από μεγαλοδημοσιογράφους, εκδότες και καναλάρχες έδινε το στίγμα: κατεύθυνε τη κοινή γνώμη, απέκρυπτε την αλήθεια, κάλυπτε τα σκάνδαλα και αποβλάκωνε τον κόσμο με απόλυτες σταρ και εθνικές παρουσιάστριες. Κάτω από όλο αυτό ΕΜΕΙΣ, οι έλληνες πολίτες. Δεχτήκαμε εύκολα και ανώδυνα την βλακεία που μας πάσαραν. Μας άρεσε. Τους ψηφίσαμε ξανά και ξανά, τους δώσαμε δύναμη και κουνούσαμε τις σημαιούλες στις συγκεντρώσεις τους. Το όνειρο: να διοριστεί η κόρη στο δημόσιο, να έχει ένα καλό βύσμα στο στρατό ο γιος, να γίνει η δουλίτσα μας έστω και παράνομα. Φυσικά όταν απειλούνταν τα κεκτημένα μας, όπως το δικαίωμα να ξενυχτάμε ή να καπνίζουμε όπου μας γουστάρει, ξυπνούσε το πνεύμα του αδούλωτου Έλληνα και επαναστατούσαμε.

Μας έφτιαξαν όπως ήθελαν για να μπορούν να μας ελέγχουν, μας έκαναν συνένοχους για να μας κλείσουν το στόμα, απαξίωσαν την παιδεία για να μην το καταλάβουμε, μας έδιναν ψίχουλα και κρατούσαν για τους εαυτούς τους το παντεσπάνι.
Και μετά ήρθε η κρίση...Και τα ίδια κόμματα μας ξεπούλησαν. Όχι μόνο δεν ζήτησαν ποτέ τη γνώμη μας, όχι μόνο δεν μας είπαν ποτέ για τις εναλλακτικές αλλά μας έριξαν στα διεθνή αρπακτικά της ελεύθερης οικονομίας κάνοντας μας να πιστέψουμε πως επιτελούν έργο εθνικής σωτηρίας.
Και μετά τι? μια χώρα υπό διάλυση, ένας λαός γονατισμένος από την ανεργία και την ανέχεια, νέοι χωρίς καμία προοπτική και η συμμορία των νεοναζί της Χρυσής Αυγής  στη  Βουλή. Σήμερα ένας στους δύο νέους κάτω των 25 είναι άνεργος και αυτό που τον περιμένει αν βρει δουλειά είναι ένας μισθός των 470 ευρώ, υπερωρίες που δεν θα πληρώνονται και απόλυση χωρίς προειδοποίηση. Έδεσαν τη χώρα στο άρμα των αρπακτικών και την ύστατη στιγμή προσπάθησαν να ξεφύγουν σαν τα ποντίκια, φτιάχνοντας κόμματα, ζητώντας συγγνώμη και χτίζοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες (και οροθετικές πόρνες). 
Λίγες μέρες μετά τις εκλογές και τα απομεινάρια του διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου, μαζί με τους παρατρεχάμενους τους στα κανάλια και τα έντυπα (ηλεκτρονικά και μη) άρχισαν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά: να λασπολογούν, να ψεύδονται και να εκβιάζουν. Μας περιγράφουν ένα μέλλον τρομακτικό, μας βομβαρδίζουν με οικονομικούς όρους και απειλές. Υπάρχει όμως και μια άλλη πραγματικότητα που εσκεμμένα δεν μας τη λένε. Παντού στην Ευρώπη, οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στις πολιτικές ελίτ που κυριαρχούσαν τα τελευταία χρόνια και επέβαλλαν το σκληρό δόγμα της νεοφιλελεύθερης οικονομίας. Η οικονομική κρίση διέλυσε τις αυταπάτες της ευρωζώνης και της σταθερότητας που υποσχόταν. Στην Βρετανία οι Συντηρητικοί έχασαν μεγάλα ποσοστά στις τοπικές εκλογές, στη Γαλλία ο Σαρκοζί ηττήθηκε από εκείνον που αμφισβήτησε την οικονομική λιτότητα που επιβάλλει η Γερμανία, ενώ ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία, οι πειρατές μπήκαν στο κοινοβούλιο στέλνοντας ένα  ηχηρό μήνυμα στην πολιτική της Μέρκελ.
Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού το Occupy Wall Street ανδρώθηκε και έγινε το μαζικότερο κίνημα αμφισβήτησης της οικονομικής και πολιτικής ελίτ που λυμαίνεται τον πλανήτη. Ενα κίνημα που ξεκίνησε απο μερικούς ονειροπόλους νέους και πρόσφερε όραμα και έμπνευση σε  χιλιάδες ανθρώπους παγκοσμίως, θέτοντας έτσι τα θεμέλια για ένα εναλλακτικό οικονομικό και οικολογικό μοντέλο αυτοδιαχείρισης.
Στην Ελλάδα για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες έχουμε ένα αριστερό σχήμα. Τρέχουμε όλοι να αναλύσουμε το αποτέλεσμα, να προδικάσουμε και να εξηγήσουμε. Χάνουμε όμως πάλι το πραγματικό νόημα. Το μήνυμα των εκλογών είναι πέρα από συγκεκριμένα κόμματα και πρόσωπα. Η ουσία δεν βρίσκεται στο αν ο Τσίπρας μπορεί να κυβερνήσει ή αν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι "σκατά και σύννεφα" όπως έσπευσε να το χαρακτηρίσει γνωστός δημοσιογράφος.
Η μάχη πλέον δεν είναι ιδεολογική ή ταξική. Είναι μάχη ανάμεσα σε μια πολιτική και οικονομική ελίτ που βρίσκεται στην κορυφή της κοινωνική πυραμίδας εναντίον όλων των υπολοίπων. Αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα και παντόυ, καλούμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στις βρώμικες πολιτικές του παρελθόντος που εξαθλιώνουν και απαξιώνουν κάθε πολίτη και ανάμεσα στην ελπίδα για αλλαγή.
Και αυτή η αλλαγή δεν είναι ένα πρόσωπο ή ένα κόμμα. Είναι η ανάγκη για μια ουσιαστική κοινωνική πολιτική, για ανάπτυξη που σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον, για πραγματική δημοκρατία.
Και για να γίνει αυτό πρέπει να απαγκιστρωθούμε από το είδος της πολιτικής που γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Καμιά φορά μια μικρή αλλαγή είναι αρκετή για επιφέρει την μεγάλη. Στο χέρι μας είναι.

Απεξάρτηση και εξουσίνη...

kathimerini.gr...

Tου Παντελη Μπουκαλα


Εχει τις δυσκολίες της η ζωή. Ωσπου να ξαναγίνουν εκλογές λοιπόν πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς Παπουτσή και Ρέππα στο τιμόνι της πατρίδας, χωρίς Πετσάλνικο και Παπακωνσταντίνου, χωρίς Πρωτόπαπα και Διαμαντοπούλου καθεβραδινούς γυάλινους επισκέπτες μας. Αλλά και χωρίς Δούκα, Ανδρεουλάκο και Αντώναρο (φοβερό το ρεύμα Καραμανλή, η αλήθεια να λέγεται). Χωρίς Ροντούλη και γομαρολογία. Κι εντάξει. Εμείς θα τα κουτσοκαταφέρουμε. Με τη βοήθεια κάποιων βετεράνων βέβαια, κάποιων σταθερών αξιών που ξανατιμήθηκαν από τη λαϊκή ψήφο, όπως ο λατινιστής Πολύδωρας, ο αειθαλής Γιακουμάτος, ο κενοβρόντης Ντινόπουλος. Αλλά και με τη συνδρομή των νέων φιντανιών που έστειλαν στη Βουλή οι λιγοστές οικογένειες από τζάκι που διαθέτουμε. Για τους σκοτειναυγίτες, εν οις πρώην τρόφιμοι φυλακών και ποινικώς διωκόμενοι, ας φροντίσει ο λαός, τώρα που μαθαίνει το ποιόν τους.
Ολοι οι πρωτοκλασάτοι όμως, οι διατελέσαντες υπουργοί ή υφυπουργοί που η άκαρδη κοινωνία τούς άφησε εκτός Βουλής, και μάλιστα την ώρα που έβλεπαν όνειρα νέας εξουσίας, πώς θα αντέξουν; Πώς θα πορευτούν δίχως τους ολοπρόθυμους γραμματείς τους, τους πειθαρχημένους υπαλληλοσυντρόφους, τους κόλακές τους, τους οδηγούς και τους σωματοφύλακές τους; Αμαθοι άνθρωποι είναι κι άβγαλτοι. Οι περισσότεροί τους άλλη επιστήμη δεν ξέρουν από την επιστήμη του κυβερνάν, που κι αυτή τη στραβόμαθαν από εγχειρίδια δι’ αρχαρίους και στην κεφαλή του κασίδη. Κι άλλη δουλειά δεν ξέρουν πέρα από τη δουλειά του σωτήρα ή του υποσωτήρα. Σε ποια προγράμματα διά βίου μάθησης να σπεύσουν τώρα για να πιάσουν από την αρχή την αλφαβήτα της ζωής; Σε ποια επιμορφωτήρια να εγγραφούν ώστε να μπορέσουν να επανενταχθούν στην κοινωνία, στον κόσμο της εργασίας;
Στην πραγματικότητα ωστόσο δεν πρόκειται για επανένταξη αλλά, για πολλούς εξ αυτών, για μόλις πρώτη ένταξη, στα πενήντα ή και στα εξήντα τους. Τόσα χρόνια, και μετά τη θαλπωρή του κομματικού σωλήνα, έμαθαν να ζουν σε κάποιο Υπεράνω, σε κάποιο Εκτός. Με επάγγελμά τους (συγνώμη, λειτούργημα ήθελα να πω) τη διαφώτιση του λαού (από τηλεοράσεως συνήθως) και τη διάσωσή του, είτε συμφωνούσε είτε όχι. Ναι, βέβαια, ορισμένοι δικηγόρησαν τρία-τέσσερα φεγγάρια, άλλοι πέρασαν από τη δημοσιογραφία που δεν δυσκολεύτηκε να τους ξεχάσει γρήγορα και να τους διαγράψει και κάποιοι υπήρξαν σύμβουλοι επιχειρήσεων με την πιο χαλαρή έννοια του όρου. Βαριές δουλειές...
Θα τα καταφέρουν πάντως. Ας μην προσθέσουμε και το δικό τους άγχος στα τόσα δικά μας. Και τις γνωριμίες τους έχουν και κάμποσοι είναι υποχρεωμένοι απέναντί τους και επί πληρωμή διαλέξεις μπορούν να δώσουν και σύμβουλοι να ξαναγίνουν, με τις ίδιες αόριστες αρμοδιότητες. Πρέπει πάντως να προσέξουν πολύ με την απεξάρτησή τους. Γιατί αυτό τουλάχιστον το έμαθαν: Ισχυρότερο ψυχοτρόπο και αναβολικό από την εξουσίνη δεν υπάρχει. Και η στέρησή της σε τσακίζει.

Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς...

Του Νικου Νικησιανη, απο το alterthess... 


zz.jpg

Το γνωστό αυτό ρητό αποτυπώνει με ακρίβεια την τεράστια δυνατότητα της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης να προσαρμόζεται στις συνθήκες ώστε να παραμένει κυρίαρχη: να πέφτει από την Ακρόπολη και να στέκεται όρθια, να «τα αλλάζει όλα» για να μην αλλάξει τίποτα, να ανακυκλώνει συνέχεια πρόσωπα και καταστάσεις, να επιστρατεύει νέες εφεδρείες για να σώσει τα παλιά συμφέροντα. Όσο έχεις την ηγεμονία, τα πάντα, ακόμα και ένας «θάνατος», μπορεί να λειτουργήσει υπέρ σου.
Ως πότε όμως; Ως τη στιγμή που, σχηματικά, μία μοναδική συγκυρία αντιφατικών παραγόντων συναντηθούν, δημιουργώντας μία νέα ιστορική συνθήκη. Τότε, έρχονται τα πάνω κάτω και ακόμα και οι στηλοβάτες του παλαιού Καθεστώτος μπορεί να λειτουργήσουν στην πράξη ως παράγοντες ανατροπής. Συμβαίνει αυτό σήμερα; Κανείς και καμία δεν μπορεί να ξέρει, όλοι και όλες μας όμως δικαιούμαστε να το ελπίζουμε. Το σίγουρο είναι ότι μέσα από την αντιφατική, ατελή, αναποτελεσματική κοκ πάλη του εργατικού και των άλλων κοινωνικών κινημάτων τα τελευταία χρόνια, το αστικό καθεστώς αναγκάστηκε να κάψει τόσο γρήγορα ένα – ένα τα χαρτιά του, που τώρα μοιάζει να βρίσκεται μπροστά σε ένα ιστορικό αδιέξοδο.
Παρά την παντοδύναμη κυριαρχία του κυβερνητισμού, η κοινωνία μοιάζει πια να μην μπορεί, ή ακόμα και να μη θέλει να κυβερνηθεί, ή τουλάχιστον να κυβερνηθεί με «σοβαρότητα και υπευθυνότητα». Η εκρηκτική στροφή του εκλογικού σώματος προς το ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το κορυφαίο σύμπτωμα αυτής της διαδικασίας. Αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, η στάση «ψηφίζω αριστερά» δεν αποτελεί πια μόνο μία πολιτική συμπύκνωση των πρόσφατων κινημάτων, αλλά ένα διαφορετικό, σχετικά αυτονομημένο κοινωνικό κίνημα που προσφέρει χαρά και ελπίδα στην πλειοψηφία σχεδόν των εργαζόμενων τάξεων. Που θα οδηγήσει; Ακόμα πιο άγνωστο. Εύκολα μπορεί κανείς να παραπονεθεί ότι το επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνικής αυτοοργάνωσης είναι αναντίστοιχο με την ένταση της κεντρικοπολιτικής αριστερής στροφής· σωστό, κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να μαλώνει την κοινωνία που ψηφίζει αριστερά. Καλά κάνει.
Το σίγουρο είναι όμως ότι το καθεστώς θα αντεπιτεθεί: και όχι μόνο με χαζές μπλόφες και ηλίθια κουτσομπολιά, αλλά με όλη τη δύναμη που διαθέτει. Και θα ανακαλύψει ή θα κατασκευάσει και νέες, ισχυρές εφεδρείες για να νεκραναστήσει τον πεθαμένο βασιλιά. Στις εφεδρείες αυτές ανήκει για παράδειγμα ο περίφημος κ. Τζήμερος και το κόμμα των αγανακτισμένων επιχειρηματιών· προφανώς όμως, αυτό δεν φτάνει. Το ΚΚΕ λέει ότι εφεδρεία αποτελεί και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει μετατραπεί σε μία νέα σοσιαλδημοκρατία· το ζήτημα εδώ δεν είναι αν το ΚΚΕ πρέπει ή όχι να έχει εμπιστοσύνη στο ΣΥΝ και τις άλλες συνιστώσες, αλλά στο ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στην κοινωνία και τους εργαζομένους. Όχι μόνο για αυτό που ψήφισαν σήμερα, αλλά και για την ικανότητά τους να προλάβουν μέσα από την πάλη τους τέτοιες πιθανές εξελίξεις.
Η αστική τάξη πάντως, δεν φαίνεται προς το παρόν να συμφωνεί με το ΚΚΕ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία καλή εφεδρεία. Αν και προσπάθησε να το ενσωματώσει με τις μπλόφες περί φιλοευρωπαϊκών και αντιευρωπαϊκών δυνάμεων και τις ψήφους ανοχής, φαίνεται ότι αποφάσισε οριστικά να το εντάξει στο σκοτεινό μέτωπο του αντιευρωπαϊσμού. Οι ελπίδες της σήμερα, στρέφονται πια στο Φώτη Κουβέλη.
Μία «οικουμενική» κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ με σκοπό την «αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου» φαντάζει σήμερα ως μία πολύ βολική λύση: θα εισπράξει άμεσα αυτή όσα οφέλη προκύψουν μέσα από την αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών, θα αναβάλλει –ίσως- τα επόμενα μέτρα, θα εγγυηθεί την εφαρμογή των υφιστάμενων και θα δείξει πια ότι ό,τι μπορούσε να γίνει έγινε και από εδώ και πέρα οποιαδήποτε αντιμνημονιακή φωνή ισοδυναμεί στην πράξη με έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ. Θα κανονικοποιήσει έτσι την πολιτική ζωή και θα οδηγήσει σε νέες εκλογές, όπου το δίλλημα –από τη σκοπιά της κυρίαρχης τάξης- ναι ή όχι στο Μνημόνιο θα μετατραπεί σε δίλλημα ναι ή όχι στην «Ευρώπη». Α, και το σημαντικότερο, θα έχει στερήσει από το ΣΥΡΙΖΑ ένα βασικό υποψήφιο κυβερνητικό εταίρο, καθιστώντας έτσι την πρόταση της κυβέρνησης της αριστεράς ξανά «ουτοπική» και θα έχει προσπαθήσει να λοιδορήσει στα μάτια της κοινωνίας την αριστερά.
Τα σχέδια αυτά, όσο ορθολογικά και να ακούγονται, δεν λαμβάνουν φυσικά υπόψη το «λαϊκό παράγοντα»· μία τέτοια κυβέρνηση μπορεί να καταφέρει τελικά όχι να εγκλωβίσει, αλλά να ριζοσπαστικοποιήσει και την αριστερά, και το κίνημα και την κοινωνία. Η υπέρβαση του διλλήματος του Μνημονίου μπορεί να λειτουργήσει όχι ανασταλτικά, αλλά χειραφετησιακά για την κοινωνική πλειοψηφία, η οποία δεν αποκλείεται σε αυτή την περίπτωση μαζί με τις «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις να στείλει στο διάολο και την «ευρωπαϊκή προοπτική του τόπου», τη στρατηγική αυτή επιλογή του ελληνικού αστισμού. Η αστική τάξη μπροστά στο αδιέξοδο αναγκάζεται να ποντάρει πάρα πολλά σε ένα πολύ μέτριο φύλλο και οι μπλόφες δεν πιάνουν πάντα. Το αποτέλεσμα αυτής της πατρίδας θα κριθεί και από τη στάση της πολιτικής αριστεράς, αλλά και από την αντίδραση των κινημάτων και των αυτόνομων κοινωνικών δομών -και τότε ο βαθμός της οργάνωσής τους θα είναι ένας καθοριστικός παράγοντας.
Προφανώς επίσης, μία τέτοια κωλοτούμπα θα είναι και δύσκολη και καταστροφική για τη ΔΗΜΑΡ, η οποία φαίνεται αυτή τη στιγμή να μπορεί να επιβιώσει ως σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ. Το επιχείρημα όμως «καλύτερα μία μετριοπαθής αριστερή κυβέρνηση αναδιαπραγμάτευσης σήμερα, παρά μία δεξιά κυβέρνηση αύριο» έχει ήδη αρχίσει να κυκλοφορεί στα χείλη της δεξιάς της πτέρυγας. Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε το πόση μεγάλη πίεση μπορεί να δεχθεί οποιοδήποτε αστικό κόμμα ευθύνης, όταν διακυβεύεται η «σταθερότητα και η ευρωπαϊκή προοπτική του τόπου»· εδώ ο Καραμανλής αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να οδηγηθεί στην καταστροφή γιατί λόγους εθνικού συμφέροντος.
Έτσι όπως λειτουργούν αυτά τα μεταμοντέρνα νεο-αρχηγικά κόμματα, η κρίσιμη αυτή απόφαση μοιάζει να βρίσκεται στα χέρια του «αρχηγού». Ποτέ, ή τουλάχιστον σπάνια, ένας άνθρωπος δεν σήκωσε πάνω του τόση μεγάλη ευθύνη για τη σωτηρία ενός έθνους (δηλαδή της ελίτ του). Ας ελπίσουμε να μη σταθεί «στο ύψος των περιστάσεων»· αν το κάνει όμως, εδώ είναι το κίνημα. Και τότε θα πέσουν οι περιστάσεις πάνω του.
Νίκος Νικήσιανης

Ροη αρθρων