Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Ένα ατέλειωτο horror story...

του Γιάννη  Κιμπουρόπουλου...

Με μόνη φιλοδοξία να αποτελέσει τρόπαιο στον εκλογικό θρίαμβο της Μέρκελ, η κυβέρνηση Σαμαρά διαχειρίζεται τον δημοσιονομικό εφιάλτη

«Οι εκλογές θα ήταν μια καταστροφή» ομονοούν οι αγορές, η επιχειρηματική ελίτ και οι κυβερνητικοί εταίροι.Οι εκλογές καταστροφή, η λαϊκή ετυμηγορία περιττή, η δημοκρατία κλινικά νεκρή. Γύρω από αυτό το μότο εκτυλισσόταν μέχρι χθες το βράδυ το παζάρι των τριών εταίρων, με αιχμή το λουκέτο στην ΕΡΤ.
Φυσικά, προβληματικές προς το παρόν είναι μόνο οι ελληνικές εκλογές. Αντιθέτως, οι γερμανικές εκλογές είναι η «λύση» στην οποία έχει προσκολληθεί η κυβέρνηση Σαμαρά, επιλέγοντας να γίνει τρόπαιο στον θρίαμβο της Μέρκελ. Η γερμανική ηγεσία με ποικίλους τρόπους τις τελευταίες μέρες κατέστησε σαφές ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να διασώσει το πείραμά της στην Ελλάδα. Θα έρθει ο Σόιμπλε στην Αθήνα, θα πάει ο Σαμαράς στο Βερολίνο, και το αλισβερίσι θα συνεχιστεί.



«Ψήφος εμπιστοσύνης»

Την ώρα που η ζωής της τρικομματικής κυβέρνησης κρεμόταν από μια κλωστή, Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και διεθνή επιχειρηματικά λόμπι επιχειρούσαν φτιάξουν κάποια οχύρωση αισιοδοξίας. «Ψήφος εμπιστοσύνης από αγορές και επενδυτές» ήταν ο τίτλος κάτω από τον οποίο στοιχήθηκαν η προσφορά των Αζέρων για τον ΔΕΣΦΑ , η συμμετοχή αμερικανικών hedge funds σε ελληνικές τράπεζες και οι επικείμενες επενδυτικές κινήσεις άλλων ξένων κεφαλαίων. Ως «επιτυχία» πιστώθηκε στην κυβέρνηση το μεγάλο πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας που προσφέρει. Ακόμη και στο πεδίο αυτό, πάντως, έχει εγκαταλείψει κάθε ευχέρεια επιλογής. Οι διαβόητες αποκρατικοποιήσεις προωθούνται με όρους «μπανανίας», όπως δείχνει η απομάκρυνση των Ρώσων από το παζάρι για το φυσικό αέριο και η «εισβολή» στο προσκήνιο των Αζέρων (Socar), επιλογή στην οποία συνέκλιναν ευρωπαϊκά και αμερικανικά συμφέροντα.
Αγόμενη και φερόμενη η τρικομματική κυβέρνηση, αδυνατεί να παρακολουθήσει τις λεπτές αποχρώσεις που διαχωρίζουν τις πολιτικές του ευρωατλαντικού μπλοκ, όπως ρητορικά αποτυπώθηκαν στη συνάντηση Ομπάμα- Μέρκελ στο Βερολίνο. Η αντιπαράθεση για το μίγμα «λιτότητας- εξυγίανσης» που είναι κατάλληλο για να ξεκολλήσει το καπιταλιστικό σύμπαν από τη στασιμότητα και την ύφεση. Η αμερικανική ηγεσία ήδη επιχειρεί να αυτονομηθεί από τις διεθνείς παρενέργειες της γερμανικής εμμονής στη σκληρή λιτότητα, όπως καταδεικνύει και η προαναγγελία του επικεφαλής της FED Μπεν Μπερνάνκι για… χαλάρωση της ποσοτικής χαλάρωσης, που σημαίνει ότι ακόμη λιγότερο αμερικανικό χρήμα θα διασχίζει τον Ατλαντικό για την Ευρώπη. Αυτή η αμερικανική διαφοροποίηση θα αποτυπωθεί χωρίς αμφιβολία στα επόμενα επεισόδια του σήριαλ «ΔΝΤ vs Βερολίνο» μέχρι το φθινόπωρο, με επίκεντρο το ελληνικό χρέος.

Εφιαλτικοί αστερίσκοι

Η τρόικα εσωτερικού αδυνατεί να παρακολουθήσει τα ψιλά γράμματα αυτής της περιπέτειας. Περιμένει να πέσει γερμανικό μάννα εξ ουρανού. Οι ελπίδες εναποτίθενται στις συζητήσεις για την περίφημη τραπεζική ενοποίηση που ξεκίνησαν χθες στο Eurogroup, αλλα δεν αναμένεται να καταλήξουν σε αποφάσεις πριν από τις γερμανικές εκλογές. Οι προτάσεις Ντάισερμπλουμ που κατατέθηκαν για το θέμα επιφυλάσσουν κάποιο μπόνους και για την Ελλάδα. Αν γίνει δεκτή η προτεινόμενη απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον μηχανισμό ESM, τα 50 δισ. που διατέθηκαν για τις ελληνικές τράπεζες θα εξαιρεθούν από τον υπολογισμό του χρέους.
Σ’ αυτό το «καλό» σενάριο υπάρχουν δύο εφιαλτικοί για την κυβέρνηση Σαμαρά αστερίσκοι:
Πρώτον, η ενεργοποίηση του μηχανισμού ESM, που σημαίνει παρέμβαση στην «τραπεζική κυριαρχία» κάθε χώρας, δεν αναμένεται πριν από το τέλος του 2014. Αλλά αυτός ο χρόνος είναι εξαιρετικά μακρύς για την τρικομματική κυβέρνηση και τις αντοχές της.
Δεύτερον, ακόμη κι αν το ελληνικό πείραμα πριμοδοτείτο με κάποια ελαφρυνση του χρέους, ελάχιστη σημασία θα είχε για τη δημοσιονομική προσαρμογή, που στο επίκεντρό της έχει τον μηδενισμό των ελλειμμάτων και το κυνήγι του πλεονάσματος. Με τη λιτότητα που επιβάλλεται δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Πολύ περισσότερο που η τρόικα ζητεί να καλυφθούν τρύπες ύψους 5 και πλέον δισ.
Οι τρύπες αυτές τροφοδοτούνται από παντού. Από τη θηριώδη ύφεση, την τερατώδη ανεργία, την κατάρρευση φορολογικών και ασφαλιστικών εσόδων, τον εκτροχιασμό των υγειονομικών δαπανών, τη δυσκολία να εξασφαλιστούν έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις. Τυπικά, η τρόικα δεν έχει το «πράσινο φως» από τους πολιτικούς της προϊσταμένους να συζητήσει οτιδήποτε άλλο εκτός από νέα μέτρα λιτότητας. Επιστρέφοντας, λοιπόν, σε μια εβδομάδα στην Αθήνα, οι τροϊκανοί περιμένουν από την κυβέρνηση να τους παρουσιάσει τις επόμενες «Ιφιγένειες» προκειμένου να εγκρίνουν πακέτο δανειακών δόσεων, ύψους 8 δισ. ευρώ. Δεν συζητούν τρικ, δεν ανέχονται «δημιουργική λογιστική» προς το παρόν, και γενικώς ζητούν «αίμα». Αλλά αν η ΕΡΤ έφερε την κυβέρνηση στα πρόθυρα της κατάρρευσης, τι θα συμβεί στα επόμενα μέτρα που θα θίγουν όχι 2.500, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες; Τα γερμανικά χειροκροτήματα για τους «μεταρρυθμιστικούς άθλους» δεν φτάνουν για να σώσουν την κυβέρνηση από το ατέλειωτο horror story που ζει.
Πηγή: "Δρόμος της Αριστεράς", μεσω του Αριστερου Βηματος...

Τι είδους μεταρρυθμίσεις χρειαζόμαστε;

Από την πρώτη στιγμή η Τρόικα και η εγχώρια παράταξή της μιλούν για μεταρρυθμίσεις θέλοντας να νομιμοποιήσουν τα όσα έχουν κάνει. Συχνά εννοούν πρακτικές αλλαγές, όπως για παράδειγμα την ηλεκτρονική στήριξη του φορολογικού συστήματος, ή τις μεταβολές στο οργανόγραμμα διαφόρων υπουργείων. Τέτοιες τεχνικές βελτιώσεις στη λειτουργία του κράτους προσδίδουν αίγλη στην ιδέα των μεταρρυθμίσεων, αλλά φυσικά δεν είναι αυτό που εννοεί η κυβέρνηση Σαμαρά. Άλλου είδους αλλαγές έχουν στο μυαλό τους οι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού.
Είναι καταρχήν εντυπωσιακή η μεταβολή στην πολιτική χρήση του όρου ‘μεταρρύθμιση’, ο οποίος ανήκει κυρίως στο πολιτικό λεξιλόγιο της Αριστεράς. Ο Έντουαρντ Μπερνστάιν, μέλος του προσωπικού κύκλου των Μαρξ και Ένγκελς, έγραψε ένα περίφημο βιβλίο ισχυριζόμενος ότι η βαθμιαία μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού συστήματος είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική για κοινωνική πρόοδο. Στο ‘ρεφορμισμό’ του Μπερνστάιν αντιτάχθηκε το ‘επαναστατικό’ ρεύμα που, χωρίς να διαφωνεί ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες, ισχυρίστηκε ότι μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού μπορεί να φέρει πραγματική κοινωνική πρόοδο και σοσιαλισμό.
Για το συντηρητικό στρατόπεδο, από την άλλη, ο όρος ‘μεταρρύθμιση’ ήταν παραδοσιακά προβληματικός. Ο συντηρητικός κοιτάει δύσπιστα τις μεταρρυθμίσεις και απορρίπτει ολοσχερώς την ιδέα της επανάστασης. Είναι επίσης αλλεργικός προς την κοινωνική μηχανική, δηλαδή την προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα μέσω συνειδητής παρέμβασης από το κράτος. Η κοινωνία έχει ένα θεσμικό και αξιακό πυρήνα που προκύπτει από οργανική εξέλιξη και δε χρειάζεται ευφάνταστες μεταβολές.
Η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού τις τελευταίες δεκαετίες έχει φέρει τα πάνω κάτω, μετατρέποντας το συντηρητικό στρατόπεδο σε υπέρμαχο των μεταρρυθμίσεων και κάνοντας την Αριστερά να εμφανίζεται ως δύναμη παρωχημένη. Η μεταστροφή ήταν εξαιρετικά εμφανής στη νεολαία που πλέον κοιτάει δύσπιστα την Αριστερά, ενώ ιστορικά ήταν η κύρια πηγή της δύναμής της. Ο πυρήνας του νεοφιλελεύθερου μεταρρυθμισμού έχει δύο χαρακτηριστικά.
Το πρώτο είναι η απόλυτη πεποίθηση ότι το ‘ιδιωτικό είναι καλό, ενώ το δημόσιο είναι κακό’. Ή, αν θέλετε, ‘η αγορά είναι καλή, ενώ το κράτος είναι κακό’. Τι κι αν πλήθος επιστημονικών έργων έχουν καταδείξει ότι τα δίπολα αυτά είναι κενά περιεχομένου; Τι κι αν η απλή ιστορική εμπειρία, με κυρίαρχο παράδειγμα την Κίνα, πιστοποιεί ότι ο δημόσιος τομέας και το κράτος παίζουν καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη; Ο νεοφιλελεύθερος ‘ξέρει’ ότι το δημόσιο πρέπει να περιοριστεί.
Το δεύτερο είναι η εξίσου απόλυτη πεποίθηση ότι για να υπάρξει οικονομική πρόοδος χρειάζονται μεταρρυθμίσεις στο χώρο της εργασίας. Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει χαμηλότερους μισθούς και χειρότερες συνθήκες εργασίας. Τι κι αν σειρά ερευνητών έχουν δείξει ότι το αποτέλεσμα συνήθως είναι πτώση της ζήτησης, μεγαλύτερη ανισότητα, υψηλή ανεργία και χαμηλή ανάπτυξη; Ο νεοφιλελεύθερος ‘ξέρει’ ότι πρέπει να επιβληθεί πόνος στον κόσμο της εργασίας για να υπάρξει πρόοδος.
Εν ολίγοις, το περιεχόμενο του νεοφιλελεύθερου μεταρρυθμισμού που επιχειρείται να επιβληθεί με το έτσι θέλω στη χώρα μας, φτάνοντας ακόμη και σε άμυαλες ακρότητες τύπου ΕΡΤ, είναι η βίαιη μεταβολή της κοινωνικής ισορροπίας υπέρ του κεφαλαίου και κατά της εργασίας. Θα αποδιαρθρώσει το κράτος πλήττοντας την κοινωνική πρόνοια στην υγεία, την παιδεία, τη στέγαση και ούτω καθεξής, ενώ θα φέρει χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης και άρα χαμηλότερα εισοδήματα για τα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα. Πρόκειται για παράδειγμα κοινωνικής μηχανικής που επιβάλλεται από τα πάνω και ζημιώνει σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας. Συνεπώς απαιτεί ολοένα και πιο αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης, ακόμη και ευθεία άρνηση της δημοκρατίας.   
Δεν υπάρχει βέβαια καμία αμφιβολία ότι η Ελλάδα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις, οι οποίες όμως θα πρέπει να μεταβάλλουν το κοινωνικό ισοζύγιο στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή υπέρ της εργασίας. Για παράδειγμα:
Είναι απαραίτητο να εξορθολογιστεί ο τομέας της διανομής περιορίζοντας αποφασιστικά την ισχύ των πολυεθνικών που ακόμη και τώρα χρεώνουν πολύ υψηλές τιμές.  
Πρέπει να επιβληθεί δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχος επί των αποτυχημένων ιδιωτικών τραπεζών, που επιβιώνουν μόνο χάριν στη γαλαντομία του ελληνικού λαού.
Απαραίτητη είναι και η δραστική μεταρρύθμιση στο φορολογικό πεδίο, ώστε να αρχίσει να επιτελείται η αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου που χρειάζεται η Ελλάδα.
Τίποτε από όλα αυτά δε πρόκειται βέβαια να γίνει αν δεν υπάρξει εκ βάθρων κάθαρση της κρατικής μηχανής.

Το πρόβλημα δεν είναι να πειστούν οι Έλληνες ότι η χώρα χρειάζεται ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις. Ποιός δεν το βλέπει άλλωστε; Το πρόβλημα είναι να υπάρξουν εφαρμόσιμες προτάσεις που θα πείθουν την πλειοψηφία, ενώ παράλληλα θα βάζουν τη χώρα σε δρόμο βαθιάς κοινωνικής αλλαγής. Η φυσική πολιτική δύναμη που πρέπει να καταθέσει τέτοιες προτάσεις είναι η Αριστερά, η οποία έχει και την πλουσιότερη παράδοση στο θέμα. Το ερώτημα είναι αν θα τα καταφέρει.

Οι μαύρες οθόνες...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο την Αυγη...
Οι μαύρες οθόνες...
Είναι εύλογο να αναρωτηθούμε αν έχουμε δημοκρατία κι αν η κυβέρνηση λειτουργεί μέσα στα νόμιμα πλαίσια. Αυτό δεν περιμένουμε να μας το πει το Συμβούλιο της Επικρατείας. Η απόφαση που πήρε είχε πολλές ερμηνείες που η κύρια βόλευε την κυβέρνηση Σαμαρά, ο οποίος αποφάσισε να μαυρίσει όχι μόνο τις οθόνες αλλά και τις μορφές των συγκυβερνητών του, που τους κατέστησε ραγισμένα δεκανίκια.
Ο εκβιασμός των εκλογών και τα διλήμματα που τίθενται έχουν να κάνουν με αυτούς που φοβούνται. Οι εκλογές θα γίνουν είτε αύριο είτε παραμεθαύριο καθότι τα κόμματα που κυβερνούν δεν θα μπορέσουν να σταθούν. Το αποφασίζουμε και διατάσσουμε με το κλείσιμο της ΕΡΤ φανέρωσε την αδυναμία τους να ξανακυβερνήσουν κάτω από τις εντολές των τροϊκανών. Ο ελληνικός λαός, όλοι οι εναπομείναντες εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι νέοι δεν μπορούν πλέον να αντέξουν αυτή την κατάσταση ούτε να υποστούν και άλλα μέτρα.
Η ΕΡΤ δεν είναι μια απλή ΔΕΚΟ, είναι δημόσια περιουσία, είναι πανεθνική και δεν έχει ιδιοκτήτη τον κ. Στουρνάρα ούτε τον κ. Σαμαρά που την έκλεισαν σαν να ήταν το σπίτι τους. Σίγουρα δεν ήταν ανεξάρτητη, αφού οι κυβερνώντες την είχαν κομματικοποιήσει με συμβούλους, συμβούλια και παρατρεχάμενους που οι μισθοί τους κάλυπταν όσο των υπόλοιπων εργαζομένων που βρέθηκαν απολυμένοι.
Η αναδιάρθρωσή της θα μπορούσε να είχε γίνει χρόνια τώρα με διάλογο και με συμμέτοχους τους εργαζόμενους που κι αυτοί τώρα συνειδητοποιούν τον ρόλο τους καθότι αυτό που έγινε τους φέρνει αντιμέτωπους και με τους εαυτούς τους που είχαν συνηθίσει να σκύβουν το κεφάλι. Ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ είναι για όλους τους απολυμένους και επιστρατευμένους που δεν είχαν φωνή. Δεν είναι και δεν πρέπει να είναι συντεχνιακός. Εχουν συσσωρευτεί στον καθένα και σε όλους πολλά προβλήματα. Μπορεί να γίνει η αρχή και η έκρηξη μπορεί να προέλθει από εκεί που κανένας δεν το περιμένει. Το πάρκο Γκεζί ήταν ένα ξάφνιασμα για τον Ερντογάν και κατέπεσε συμβολικά και πραγματικά ο «σουλτανισμός» του, το ίδιο συνέβη και με τον Σαμαρά και τους συνεταίρους του που αμύνονται και ψάχνουν να βρουν μια συμβιβαστική λύση, που όμως δεν θα μπορέσουν να κρυφτούν πίσω της. Ο φόβος στρώνει τον δρόμο στον «δημοκρατικό» φασισμό. Τώρα οι δεινοπαθούντες Ελληνες δεν έχουν να φοβηθούν τη χρεοκοπία. Αισθάνονται πως ο αγώνας θα πρέπει να γίνει εθνικοταξικοαπελευθερωτικός, καθότι συνειδητοποιούν ότι ζουν κάτω από την οικονομική κατοχή των τροϊκανών και βλέπουν οι συγκυβερνώντες να παρουσιάζονται με τις αποφάσεις τους βασιλικότεροι του βασιλέως. Ελεος τόση υποταγή...

Δεξιά στον αστερισμό του μύθου...

Του Δημοσθενη Παπαδατου Αναγνωστοπουλου, απο την Αυγη...
Στον Χοσέ Αντόνιο, γιο του δικτάτορα της Ισπανίας Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα και ιδρυτή της φασιστικής "Ισπανικής Φάλαγγας", που εκτελέστηκε τον Νοέμβριο του '36, πριν αποκατασταθεί, λίγο αργότερα, από τη δικτατορία του Φράνκο, αποδίδεται ο εξής αφορισμός: "Οι κόκκινοι σκέφτονται, το να σκέφτεσαι όμως δεν αξίζει τίποτα. Οι κόκκινοι σκέφτονται, εμείς πιστεύουμε".
Όπως η δημιουργία, έτσι και η καταστροφή (η καταστροφή της κοινωνίας και της δημοκρατίας, της "ηγεμονίας της Αριστεράς από τη Μεταπολίτευση" κ.ο.κ.), χρειάζεται έμπνευση - και η έμπνευση προϋποθέτει την πίστη. Η πίστη και ο μύθος εμπνέουν διαχρονικά την πολιτική της καταστροφής. Είναι, για παράδειγμα, γνωστή η επίδραση που άσκησε η σκέψη του Ζωρζ Σορέλ στον Μουσολίνι: Για τον πρώτο, η λογική ακολουθεί την πραγματικότητα και είναι ικανή να λύσει μικροπροβλήματα της καθημερινότητας -δεν μπορεί, όμως, να κινήσει αυτή τα νήματα της ιστορίας. Έναν χρόνο πριν τον θάνατο του Γάλλου φιλοσόφου και θεωρητικού του επαναστατικού συνδικαλισμού, ο Μουσολίνι συνοψίζει την πολιτική του PNF: "Tο Κράτος είναι υπερτροφικό, παχυδερμικό, αχανές και αδύναμο, διότι έχει αναλάβει σειρά από λειτουργίες οικονομικού χαρακτήρα, οι οποίες θα έπρεπε να έχουν αφεθεί στο ελεύθερο παιχνίδι της ιδιωτικής οικονομίας".
Στον εικοστό πρώτο αιώνα ο μύθος δεν επιβιώνει μόνο στις τάξεις των νοσταλγών του Μουσολίνι. Έχει ξαναγραφτεί ότι, στα χρόνια της κρίσης, και το αστικό πολιτικό προσωπικό αποδεικνύεται λιγότερο ορθολογικό απ' όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε. Η πίστη του στην υποχρέωση να συρρικνωθεί το Δημόσιο και να διευκολυνθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις, φέρει τόση εκτυφλωτική ισχύ που αρκεί για να δυσχεράνει τόσο τις ίδιες τις ιδιωτικές επενδύσεις όσο και τις λειτουργίες του κράτους που είναι απαραίτητες για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου (Μιχ. Νικολακάκης, "Από το κράτος-νυχτοφύλακα στο κράτος-νυχτοβάτη", Red Notebook, 6.4.2013). Χάριν αυτής της πίστης, το αστικό πολιτικό προσωπικό θυσιάζει στους πιο βραχυπρόθεσμους στόχους του τα στηρίγματα για την αναπαραγωγή της εξουσίας του, χάριν της ίδιας εναποθέτει την ανάπτυξη στην αναγέννηση -ως εκ θαύματος- της οικονομίας από τις στάχτες της, και από την ίδια την πίστη του τυφλωμένο, προσφέρεται εν τέλει να αναλωθεί το ίδιο, μέχρι η πίστη στο θαύμα της αναγέννησης (από τις στάχτες) να θριαμβεύσει.
Αν όμως ο ανορθολογισμός, η περιφρόνηση του ορθού λόγου και η καθοδήγηση της πολιτικής από μια εξωφρενική πίστη είναι σήμερα ένα από τα σημεία συνάντησης νεοφιλελεύθερων και νεοφασιστών, ισχύει επίσης πως ο ανορθολογισμός διαθέτει έναν πυρήνα "ορθολογικότητας". Εν προκειμένω, απουσία πειστικών ορθολογικών επιχειρημάτων που θα επέτρεπαν τον "προσηλυτισμό", η ορθολογική επιλογή δεν είναι παρά η προσπάθεια διάλυσης του στρατού των "απίστων". Αυτοί που προσφέρουν εαυτούς με αυταπάρνηση στη μάχη για την εφαρμογή των ερημοποιητικών "μεταρρυθμίσεων", αυτοί που δέχονται πρόθυμα να αυτοκαταστραφούν, έχουν κάθε ηθικό "δικαίωμα", αν όχι την υποχρέωση, να καταστρέψουν. Στην καμπή αυτή, τη στιγμή που ο Τάκης Μπαλτάκος καλεί τη Χρυσή Αυγή στο Μπλοκ της Καταστροφής, κι ενώ άλλοι κύκλοι καλλιεργούν την ιδέα της ενσωμάτωσης/αστικοποίησής της κατασκευάζοντας έναν ναζιστικότερο ΛΑΟΣ στη θέση του αποβιώσαντος, φαίνεται να βρίσκει όριο η στρατηγική μιας νεοφιλελεύθερης (άρα εγγενώς αντισυριζικής) Αριστεράς. Φαίνεται, γιατί με τη ΔΗΜ.ΑΡ. κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα.
Αυτό, σε αδρές γραμμές, είναι το αντιφατικό ίχνος που άφησε στο πολιτικό σύστημα η εμβληματική κινητοποίηση για την υπεράσπιση της δημόσιας τηλεόρασης: κάθε νίκη μας, μια νέα διάταξη μάχης. Ήταν, έτσι, η δεύτερη φορά, μετά την 15η Ιουνίου του 2011, που μια λαϊκή κινητοποίηση είχε ως αποτέλεσμα για μερικές στιγμές... να μην υπάρχει κυβέρνηση -και κανείς να μην μπορεί να πει τι έρχεται μετά. Ήταν, ταυτόχρονα, και μια ακόμη φορά που αποδεικνυόταν πως, στα χρόνια του αυταρχικού κρατισμού, η κυριαρχία διαθέτει περιθώρια αναδίπλωσης και περισσότερες εναλλακτικές λύσεις απ' όσο μια υπεραισιόδοξη αριστερή σκέψη μπορεί να υπολογίσει. Είναι δε βέβαιο ότι, όσο βραχύβια κι αν αποδειχτεί και αυτή η εναλλακτική, μέχρι να ολοκληρώσει τον κύκλο της θα έχει αποδειχτεί πιο αυταρχική από την προηγούμενη. Πολιτικό προσωπικό ταχείας καύσης δεν σημαίνει αυτόματα και κοινωνικούς αγώνες άμεσης απόδοσης. Σημαίνει, αντιθέτως, επιμονή στους αγώνες, και σε μια σύλληψη της δημοκρατίας, άλλη από την τυπική-θεσμοκρατική της ΔΗΜ.ΑΡ.

Από το ένα σοκ στο άλλο...

Αναπόφευκτα, το περίφημο δόγμα του σοκ, που συνόψισε η Ναόμι Κλάιν (κατακόρυφη μείωση εισοδημάτων, θανάσιμες περικοπές στον προϋπολογισμό του κοινωνικού κράτους, fast track ιδιωτικοποιήσεις, πανηγυρική εκποίηση δημόσιων αγαθών), έλκει την προσοχή μας μακριά απ' αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως παράγωγο δόγμα, απείρως πιο ολέθριο απ' το μητρικό.
Αυτό προβλέπει την εξοικείωση με τους τρόμους και τις εκπλήξεις των «αναγκαίων» ραγδαίων μεταβολών στις ισχύουσες αντιλήψεις της κοινής γνώμης, εξασφαλίζοντας ακριβώς το αποτέλεσμα της συλλογικής εκείνης απάθειας που οδηγεί, βαθμιαία, τους πολίτες στο να αποδέχονται μοιρολατρικά τους πιο σπασμωδικούς περιορισμούς των κεκτημένων σαν κάτι το φυσιολογικό. Οντως, οι αιφνιδιασμοί είναι όλο και λιγότερο σοκαριστικοί· ο πολίτης τούς συνηθίζει όπως συνηθίζει το νέφος ή την εγκληματικότητα.
Το δεύτερο δόγμα του σοκ προϋποθέτει χειρισμούς που προκαλούν αλλεπάλληλες οδυνηρές πτώσεις σε κενά αέρος με την ελπίδα ότι ο λεγόμενος μέσος άνθρωπος, ζώντας ήδη παραιτημένος απ' το στοιχειώδες δικαίωμα στην αυτοπροστασία, θα πάρει απόφαση μια ώρα αρχύτερα ότι η ζωή του προορίζεται να γίνει ο στόχος μιας ομοβροντίας από βάναυσες ανατροπές του σκηνικού, οι οποίες, σαν τέτοιες, όχι μόνον δεν θα σοκάρουν πλέον, αλλά θα είναι τουλάχιστον αναμενόμενες. Οι παραδοσιακές βεβαιότητες του πολίτη υπονομεύονται με τρόπο τόσο ανενδοίαστο ώστε αυτός, προοδευτικά, μουδιάζει μέχρι παράλυσης και αισθάνεται εντελώς απρόθυμος να διαμαρτυρηθεί για οτιδήποτε. Το σοκ απ' την ταχύτατη κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και τη θεαματική συρρίκνωση των αμοιβών δύσκολα κρύβει τις δυνατότητες που αποκτά η ελίτ αυτής της κοινωνίας στο να παρακάμπτει ή να αγνοεί κάθε θεσμική υποχρέωση, κάθε ταμπού και κάθε είδους ηθικό δισταγμό, ερωτοτροπώντας με τις πιο αναπάντεχες ακρότητες.
Ετσι, οι ακρότητες (ο ανασχηματισμός μάς μάρανε!) τείνουν να εκφυλιστούν σε αναπόσπαστες ατραξιόν της πολιτικοτηλεοπτικής επικαιρότητας και κανείς δεν θα διατηρεί, στο άμεσο μέλλον, το χάρισμα του να μένει εμβρόντητος. Εγκαινίασαν αυτή τη στρατηγική με το πλήθος των ολοφάνερα αντισυνταγματικών νόμων που υπέγραψε ελαφρά τη καρδία ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, την εφάρμοσαν κατά τη συγκομιδή των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, τη συνέχισαν με τα χαράτσια και τη φορολόγηση ήδη φορολογημένων εισοδημάτων, την εκμεταλλεύτηκαν με τη φημολογία για το κούρεμα των χαμηλών καταθέσεων, την κατοχύρωσαν με την προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών και την τελειοποίησαν με την εν ψυχρώ κατάργηση της ΕΡΤ. Τίποτα δεν τους εμποδίζει, στο εξής, να μεγαλουργήσουν με κινήσεις ακόμη πιο εντυπωσιακές, που όμως δεν θα εντυπωσιάζουν κανέναν αφού θα μοιάζουν κοινότοπες και ευλογοφανείς. Μεθαύριο, το σοκ θα είναι κάτι που θα νοσταλγούμε.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία!

Θεατροδρόμιον εν Ναυπλίω...
Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Θα μπορούσε να την είχε γράψει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ...*
Kατα την διαρκεια μιας ενοπλης ληστειας στην πολη Γουανγκτσου στην Κινα, ο ληστης φωναξε στους πελατες "ΜΗ ΚΙΝΗΘΕΙΤΕ! ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ! Η ΖΩΗ ΣΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΣΑΣ ΟΜΩΣ! "
Ολοι ξαπλωσαν κατω ησυχα. Αυτη η μεθοδος,ονομαζεται "Mind Changing Concept", ελληνιστι σημαινει ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ.

Τότε, μια πελατισσα στηθηκε καπως προκλητικα σε ένα τραπεζι, περιμενοντας ισως κατι διαφορετικο από τους ληστες να της κανουν. Ο ενας ληστης λοιπον, της λεει. "Σοβαρεψου κυρια μου, προκειται να σας ληστεψω, όχι να σας βιασω! "
Αυτή η συμπεριφορα ονομαζεται "Being Professional" ελληνιστι επαγγελματισμος, δηλαδη να εστιαζεις την προσοχη σου σε αυτό που εχεις εκπαιδευθει.

Όταν οι ληστες γυρισαν σπιτι με τα εκατομμυρια που εκλεψαν,ο μικρος αδερφος, με πτυχιο μαστερ παρακαλω, λεει στο μεγαλο αδερφο, αποφοιτο δημοτικου. "ΕΛΑ ΝΑ ΜΕΤΡΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΡΠΑΞΑΜΕ! "
Ο μεγαλος αδελφος του Δημοτικου του λεει. "Εισαι βλακας! Ειναι πολλα τα χρηματα και θα κανουμε ωρες να τα μετρησουμε!Το βραδυ στις ειδησεις,που θα ανακοινωσουν τη ληστεια,θα πουν και το ακριβες ποσον που κλαπηκε! "
Αυτή η συμπεριφορα ονομαζεται "Experience."ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Είναι σαφεστατα χρησιμοτερη στις μερες μας από τα πτυχια μαστερ.

Όμως στην τραπεζα, μετα την ληστεια, ο ταμιας φωναζει στον διευθυντη να καλεσει την αστυνομια.
Ο διευθυντης του λεει. "Μην τηλεφωνησεις ακομα! Ευκαιρια είναι, κοντα στα 20 εκατομμυρια που μας εκλεψαν, να παρουμε αλλα 10 εμεις και κοντα στα 70 που εχουμε καταχραστει, να πουμε ότι μας εκλεψαν 100! "
Αυτή η μεθοδος ονομαζεται "Swim with the tide."Ελληνιστι,χρησιμοποιουμε μια δυσαρεστη κατασταση προς οφελος μας.

Ο ταμιας λεει "Μακαρι ναχουμε μια ληστεια κάθε μηνα! "
Αυτό λεγεται "Killing Boredom." Ελληνιστι, σημαινει ότι η προσωπικη ευτυχια, είναι πιο σημαντικη από τη δουλεια σου.

Το βραδυ, στις ειδησεις, ανακοινωθηκε ότι εκλαπη το ποσον των 100 εκατομμυριων. Οι καημενοι οι ληστες, μετρουσαν και ξαναμετρουσαν, αλλα το ποσον που ειχαν στα χερια τους ηταν 20 εκατομμυρια..
Θυμωμενος λοιπον ο ενας ληστης λεει "ΡΙΣΚΑΡΑΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ 20 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ,ΕΝΩ Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΤΗΜΑ ΕΝΟΣ ΚΟΥΜΠΙΟΥ ΠΗΡΕ 80 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ!! ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΕΡΔΕΣ ΚΑΙ ΑΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΑΡΑ ΛΗΣΤΗΣ !!! "
Αυτό λεγεται "Knowledge is worth as much as gold!" Ελληνιστι, η γνωση αξιζει οσο ο χρυσος!

Ο διευθυντης της τραπεζας ηταν πολύ χαρουμενος, που καλυψε τις κλοπες του, εξαιτιας της ληστειας. Αυτο λεγεται "Seizing the opportunity." Daring to take risks!" Ελληνιστι,σημαινει,ΑΡΠΑΖΩ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ,ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΡΙΣΚΟ!!!


*: Μου ήρθε με μέιλ από κάποιο φίλο. Η, όχι και τόσο, προφανής σχέση με την πραγματικότητα που ζούμε είναι εντελώς συμπτωματική. Η εικονογράφησή δική μου.

Αντώνης 1, 2, 3…TheSaga...

του Λενου Χρηστιδη, απο τα Ενθεματα...
ΠΟ.ΦΘΙ; ΠΟ.ΧΕΙ; ΠΟ.ΜΟΝΑ;
Ο Αντώνης Σαμαράς.
Ξεκίνησα να γράφω αυτή τη φράση και σταμάτησα. Τι να γράψεις μετά το «Ο Αντώνης Σαμαράς»; Πώς να το δεις το θέμα; Σοβαρά; Μα είναι γελοίο. Χαβαλέ; Μα είναι σοβαρό. Να αναλύσεις την γενικότερη πολιτικοοικονομικοκοινωνική συγκυρία ή μήπως να αναφερθείς διεξοδικά στο γεννητικό όργανο της πολυαγαπημένης τους μητέρας ή το αντίστοιχο –αν και αντιδιαμετρικά αντίθετο του Καράμπελα; Ποιος ο ρόλος του Έλληνα λογοτέχνη; Να αναδείξει τη φασιστική επέλαση ή να ακουμπήσει σε κάνα τοίχο με μπύρα στο χέρι και επιμελώς ατημέλητο μαλλί κάνοντας τον τεράστιο ρόκερ που παλιά ήτανε πραγματικά ροκ και επαναστατικά ενώ τώρα πρέπει να κάτσουμε στ’ αυγά μας μην τυχόν και δε μας συμπαθήσουν οι καγκελάριοι και οι μεγαλοτραπεζίτες;
Ας ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο. TimeTravel.

ΑΝΤΩΝΗΣ 1: Τα Εξαπτέρυγα (Ιούνιος 1993)
Διαδηλώσεις κατά του Μιλόσεβιτς στο Βελιγράδι. Ο Κλίντον βομβαρδίζει το Κέντρο Πληροφοριών του Σαντάμ στη Βαγδάτη. Το JurassicPark του Spielberg κάνει πρεμιέρα με ρεκόρ εισπράξεων. O Πουνσαλμααγκιίν Οτσιρμπάτ γίνεται ο πρώτος Πρόεδρος που εκλέγεται στη Μογγολία απευθείας απ’ το λαό. (Πόσο αγαπώ το ίντερνετ). Και πάνω απ’ όλα: 30 Ιουνίου 1993. Ιδρύεται η Πολιτική Άνοιξη.
Για να μη χανόμαστε σε λεπτομέρειες. Το έχει ξανακάνει.
Υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, επιχείρησε να προσεταιριστεί την πρώιμη Χρυσή Αυγή που τότε εκπροσωπούσε ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, μια μορφή «Χριστιανικής» Χρυσής Αυγής (σε αντίθεση με τη σατανοπαγανιστική σούπα της τωρινής μορφής) που κατέβαζε ένα εκατομμύριο «εθνικόφρονες» στη Θεσσαλονίκη για την ονομασία των Σκοπίων. Ο Αντώνης, εμφανώς βιώνοντας ένα ψυχεδελικό powertrip, ένα παραλήρημα μεγαλομανίας, («Κατεβάζω ένα εκατομμύριο κόσμο στους δρόμους, τι να μου πει ο Μητσοτάκης ο φλώρος, δεν έχω ανάγκη κανέναν, είμαι Θεός, κουμούνια θα πεθανετεεεεεε!!! κλπ»), αποφασίζει να φύγει από την εύθραυστη κυβέρνηση και λίγο αργότερα να τη ρίξει, παίρνοντας μαζί του δύο βουλευτές, εκπληρώνοντας το κακό κάρμα του Μητσοτάκη και δημιουργώντας το προσωπικό δικό του κακό κάρμα.
Ακολουθεί μια δεκαετία «πολιτικής ερήμου» (δικά του λόγια), όπου βασικά βαράει μύγες στην ΠΟΛ.ΑΝ. μαζί με 2-3 φίλους του (κρατήστε το αυτό, οι φίλοι πάντα χρειάζονται) βρίζοντας το Μητσοτάκη που –φυσιολογικά– δεν του επιτρέπει να περάσει ούτε απ’ έξω απ’ τη Ν.Δ. Fadeout.

ΑΝΤΩΝΗΣ 2: Η Επιστροφή – Ο εφιάλτης συνεχίζεται
Το 2004 ο Κωστάκης ο Καραμανλής, σε μια επίδειξη της γνωστής του πολιτικής οξυδέρκειας (και βασικά για να φέρει ένα αντίβαρο στη Μητσοτακική πτέρυγα της Ν.Δ.) επαναφέρει τον arch-nemesis της οικογένειας. Η συνέχεια, γνωστή.
Ο Αντώνης σκαρφαλώνει την κομματική κλίμακα, εκμεταλλευόμενος την έλλειψη σοβαρών εσωκομματικών αντιπάλων, γίνεται Υπουργός Πολιτισμού (για να μη λέει κανείς ότι η Πολιτική δεν έχει χιούμορ), διορίζει τη μισή Μεσσηνία και αφού καθαρίσει τη Ντόρα (άλλη μία μεγάλη αναμέτρηση των «αιωνίων»), και αφού αυτοκαταστραφεί ο φοιτητικός χίπης συγκάτοικός του, γίνεται –σχετικά απρόσμενα- πρωθυπουργός. Ο ιδανικός πρωθυπουργός για την περίσταση. Ο Πρωθυπουργός που θα κάνει ότι του πουν και λίγα παραπάνω, έτσι για να δείξει ότι πραγματικά θα τα κάνει όλα. Υπογράφει τα πάντα, τσαλαπατάει Βουλή, Νόμους, Σύνταγμα, εγκαθιδρύει εμφυλιοπολεμική ρητορική του ’50 («κουμούνια θα πεθάνετεεεε!!!»). Η Άντζελα –προσωπική του φίλη– έρχεται να φωτογραφηθεί μαζί του, έτσι, σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του. Και κάπου εκεί, ξαναχτυπάει το άτιμο το powertrip.
Η Παναγία –που, όπως έχει πει ο ίδιος, του μιλάει στον ύπνο και στον ξύπνιο του- και οι φίλοι του από τις παλιές –ένδοξες αλλά κάπως μοναχικές– μέρες της ΠΟΛ.ΑΝ. του ψιθυρίζουν σε στέρεο ολ σαράουντ: «Τώρα είναι η ώρα Αντώνη. Τώρα θα φάμε τα κουμούνια».
Το αποτέλεσμα το είδαμε όλοι. Ένα τεράστιο μέτωπο αποτελούμενο από το Τζήμερο μέχρι το ΚΚΕ, από τον Ιερώνυμο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από τον Τέρενς Κουίκ μέχρι το μαύρο μπλοκ κι από το ΠΑΣΟΚ (θου Κύριε) μέχρι τον Αβραμόπουλο, ενώνονται πίσω από το μαύρο της ΕΡΤ και την αισχρή συμπεριφορά του συμπαρουσιαστή της Ρούλας. Ακόμα κι η ΔΗΜ.ΑΡ εξανίσταται. Whatthefuck!!!
Και αυτά μόνο εντός έδρας. Εκτός έδρας, η διεθνής καριέρα του Αντώνη είναι αυτή τη στιγμή κατάτι χειρότερη κι από της πρώην κοπέλας του. BBC, TVE, TV5, ARTE, EBU, κανάλια, εφημερίδες, πρωθυπουργοί, καλλιτέχνες, αθλητές, γάμησέτα.
Φανταστική ατμόσφαιρα στο ραδιομέγαρο, κάτι σαν τους Αγανακτισμένους μείον τη Χρυσή Αυγή, συγκινητικές συναυλίες κλασικής και ελληνικής μουσικής και, πάνω απ’ όλα, ελεύθερο (και ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ενδιαφέρον) πρόγραμμα από την ΕΡΤ και έξτρα μπόνους η ακόμα αγωνιστικότερη εμφάνιση της ΕΤ3.
Ο άνθρωπος που του μιλούσε ο Θεός είναι μόνος του με τους πιστούς του ευνούχους. TheGameofThrones.
O.k. λοιπόν. Τι έγινε; Όπως έλεγε και γνωστός διαπρεπής νομικός στο προαύλιο του ραδιομεγάρου: «Μα γιατί το έκανε αυτό ο κύριος Πρωθυπουργός;».
Υπάρχουν δύο αναλύσεις. Η πολιτική και η ψυχολογική. Από τη μια η προώθηση της ακροδεξιάς ατζέντας και από την άλλη η δίψα για εκδίκηση, τα απωθημένα, το τρελό μάτι, τα ουρλιαχτά, το θολωμένο μου μυαλό.
Και φυσικά, ο άνθρωπος είναι ακροδεξιός. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Το αν του αρέσει στ’ αλήθεια ή αν τη θεωρεί την καλύτερη λύση για να γίνει Κυρίαρχος του Σύμπαντος είναι κάτι που δε μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά. Πιθανότατα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. ΚΑΙ είναι ακροδεξιός ΚΑΙ θέλει να εκμεταλλευτεί αυτού του είδους το πολιτικό τσούρμο. Το έχει ξαναπροσπαθήσει το ’93. Δεν έπιασε τότε. Και ξέρετε τι γίνεται όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται.


ΠΟ.ΦΘΙ; ΠΟ.ΧΕΙ; ΠΟ.ΜΟΝΑ;
ΑΝΤΩΝΗΣ 3: Επιστροφή στο Μέλλον. Και τώρα; Τι;
Θα κατσικωθεί λίγο ακόμα, τελώντας πρωθυπουργός σε προθεσμία όσο τον επιβάλλουν οι τεύτονες φίλοι του, θα φύγει κλωτσηδόν, θα διασπάσει τη μισητή του Ν.Δ. ιδρύοντας την Νέα ΠΟΛ.ΑΝ. (Ο.Α.ΠΟΛ.ΑΝ?); Ίσως Πολιτικό Φθινόπωρο; Πολιτικός Χειμώνας; Μήπως (αναδεικνύοντας την ευαίσθητη καλλιτεχνική πλευρά του) Πολιτική Μοναξιά; Θα εξαφανιστεί στα βάθη της μεσσηνιακής στέπας μαζί με τα πιστά του Ορκς και τους 4 Ούρουκ-Χάι υπασπιστές του (Λορντ Φαϊλογκ, Λορντ Μουρούτογκ, Λορντ Λαζαρέγκ, Ανθυπολόρντ Σίμγκουλ) για να επανεμφανιστεί σε καμιά 15ετία σα σωτήρας Πρόεδρος Δημοκρατίας, να ακολουθήσει το γνωστό ψυχωσικό επεισόδιο («κουμούνια θα πεθάνετεεεεεε!!!») και τέλος;
Ίσως. Ποιος ξέρει. Και ποιον ενδιαφέρει πια η πολιτική καριέρα του Αντώνη;
Ο κ. Πρωθυπουργός είναι μια παρωδία Σισύφου. Ανεβαίνει με τα χίλια ζόρια την κομματική πυραμίδα και μόλις φτάσει στην κορφή…πηδάει στο κενό. Το κακό είναι ότι πιστεύει (κυριολεκτικά) ότι μπορεί να πετάξει. Το θέμα είναι πόσους –και ποιους– θα πάρει μαζί του αυτή τη φορά.
Ίσως την επόμενη φορά να πάρει υπ’ όψην του κι αυτός και τα ορκ του, ότι ο Πολιτισμός δεν είναι κάτι που «…σήμερα τελειώνει. Και τελειώνει οριστικά» όπως είπε ο –ελπίζω για πάντα διαπομπευμένος όπως οι οροθετικές του Λοβέρδου τζουτζές εκπρόσωπός του. Ο Πολιτισμός υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι. Βιβλία. Ταινίες. Θέατρα. Βιόλες και Τρομπόνια. Ποιήματα. Παραμορφωμένες κιθάρες. Γέλιο. Άνθρωποι με εγκέφαλο και σεξουαλική ζωή. Όχι όσο υπάρχουν «κουμούνια».


Ο Λένος Χρηστίδης είναι συγγραφέας και πρώην ραδιοφωνικός παραγωγός στην ΕΡΑ 2 υπό τη διεύθυνση της Σοφίας Μιχαλίτση και του Γιώργου Τσαγκάρη.

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Homo Neoliberalis: Έργα και Ημέρες...

του Νικου Σκοπλακη, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Aνώτατος βαθμός του αλλοτριωμένου ανθρώπου στις μέρες μας πρέπει να θεωρείται ο homo neoliberalis. Στις άσπιλα συστημικές δοξασίες του, οι οποίες επιχειρούν να αναχθούν από προπαγανδιστική διδασκαλία σε έγκυρη γνωσιοθεωρία, η δημοκρατική πρωτοβουλία, η ενεργή πολιτική συμμετοχή, τα συνδικάτα, η υπεράσπιση του δημόσιου χώρου διαβάλλονται ως εγγενής αποσταθεροποίηση, αν όχι ως θεομηνία. Για τον homo neoliberalis, η νομιμοποιητική συναίνεση μπορεί να συγκροτηθεί μονάχα μέσα σε διαδικασίες και συσχετισμούς πολιτικού αποκλεισμού, κοινωνικού παροπλισμού, ετερόφωτου αυτοαποκλεισμού. Οι κληρονομιές της αντιδιαφωτιστικής ακροδεξιάς ανακαλούνται στο ιδεολογικό συντακτικό του, τώρα που έπαψαν να θάλλουν η αμέριμνη εξιδανίκευση και ο παρορμητικός εμπειρισμός των «αλάθητων αγορών», για να αναδιαμορφώσουν αυταρχικά την κοινωνία μέσα σε ένα παραθεσμικό κέλυφος δίχως το παραμικρό δημοκρατικό περιεχόμενο. Μια συνθήκη στην οποία οι «ελίτ», δηλαδή οι πολιτικοί και ιδεολογικοί λειτουργοί του άρχοντος συνασπισμού, θα μπορούν να αναπαράγουν την νεοφιλελεύθερη κυριαρχία σε όλο το φάσμα των κρατικών βαθμίδων, των μηχανισμών και παραμηχανισμών.

Σε μοναδική αποδεκτή σχέση ή «ανάδραση» των κυριαρχούμενων τάξεων με τον άρχοντα συνασπισμό αναδεικνύεται για τον homo neoliberalis η αποδοχή των προϋποθέσεων της παθητικότητας, η δεσμευτική για την αντίληψη αντιδημοκρατική δοξασία ως «φυσική κατάσταση», ως ένα συμβολικό κεφάλαιο που κατέχεται, εκταμιεύεται, επενδύεται και εξαπλώνεται κοινωνικά, ορίζοντας τις πρακτικές του στην κλίμακα της καθημερινότητας. Κι αυτό που διακυβεύεται στην κλίμακα της καθημερινότητας είναι το να σκεφτόμαστε την «αλήθεια» με όλους τους όρους της νεοφιλελεύθερης πεποίθησης, έτσι ώστε να κατοχυρώνεται ακόμα και η πιο σκοταδιστική δοξασία ως αυτονόητο διάβημα. Με όχημα τη διαβόητη «άμεση» θέαση των πραγμάτων, ο homo neoliberalis ανακαλεί τη βιαιότητα του ακροδεξιού ανορθολογισμού και του ολιγαρχικού υποδείγματος για να μην χειραφετηθεί η ορθολογική πολιτική και κοινωνική διαβούλευση από ό, τι ο εκείνος θεωρεί μη παραιτήσιμο υλικό του στην κλίμακα της καθημερινότητας, στον εμπειρικό κόσμο.

Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό γιατί λ.χ. κάποιος κύριος ονόματι Ηλίας Κανέλλης αποκάλεσε «βλακώδη φανατισμό» την «αίσθηση ότι όλοι είναι δυνάμει παράγοντες της δημόσιας ζωής». Η αφοσίωση του εν λόγω στους βασιλικούς άνδρες, τους μνημονιακούς επαΐοντες και τους κυβερνητικούς τεχνοκράτες τον οδήγησε στο όρος Σινά της συστημικής ιδεολογικοποίησης, όπου κάθε άλλο παρά μόνος είναι, κι από όπου κατέρχεται ιερατικά, κρατώντας τους κώδικες με την ολιγαρχική ψευδοθεωρία του μερικού και καθολικού ελέγχου της κοινωνίας για την επέκταση των ευκαιριών κατίσχυσης. Σίγουρα σε αυτή τη διαδρομή ουδείς homo neoliberalis συναντήθηκε με τον Πρωταγόρα, ο οποίος διακήρυττε ότι η πολιτική αρετή είναι υπόθεση όλων και κανείς δεν επιτρέπεται να θεωρηθεί αναρμόδιος σε αυτήν. Καθώς, όμως, η σκοπιμότητα που τους επιτρέπει να παραμένουν σταθεροί είναι η σκοπιμότητα που διέπει το τυφλό δόγμα της ανάθεσης, ακόμα κι αν τον συναντούσαν, θα τον αντιπαρέρχονταν συνοπτικά ως ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέτοια και άλλα παραδείγματα καταδεικνύουν πώς ο homo neoliberalis μετατοπίστηκε προς πρακτικές και συμπεριφορές που προσιδιάζουν στην ακροδεξιά. Ο τρομοκρατικός ετεροφωτισμός της κοινωνίας, για να παραμένει σε θέσεις αδράνειας και παραίτησης ή για να προσχωρεί σε αντιλήψεις υποταγής, πηγάζει από ένα είδος αυτοσκηνοθετημένης αθανασίας. Είναι θρασυδειλία και ταυτοχρόνως ύβρη. Φαντασιώνεται ότι η πολιτοφροσύνη θα ρευστοποιείται εις το διηνεκές σε άμορφη ύλη, προσαρμοζόμενη στο υπαγορευμένο, περιοριστικό, αντιδημοκρατικό τυπικό για να προστατεύεται η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία από την αποσύνθεση. Η προγραμματική και μεταρρυθμιστική αγόρευση του homo neoliberalis αδυνατεί να αποκρύψει την κατεύθυνση μιας συσχετιστικής αντίληψης, που αντιλαμβανόμενη τη νομιμότητα με ακροδεξιές διαμεσολαβήσεις θεωρεί τις ολιγαρχικές αναβιώσεις ως νομιμότητα.

Γι’ αυτό, η συστημική θεωρία του homo neoliberalis πασχίζει να καταργήσει και  να εξοβελίσει τους ιστορικούς χρόνους, συντηρώντας στην κλίμακα της καθημερινότητας την αδυναμία να κατανοηθεί η Ιστορία ως κοινωνική κίνηση. Η τεχνοκρατική κυρίαρχη γνώση του homo neoliberalis αποπειράται να αποσμικρύνει όσες επιστημονικές προσεγγίσεις αναδεικνύουν τις δυναμικές διαδικασίες που κρατιούνται παγωμένες μέσα στις στατικές συνθέσεις της νεοφιλελεύθερης μεταφυσικής. Η ενδογενής αλλαγή δια της εκδίπλωσης των κοινωνικών αντιθέσεων και των ταξικών συγκρούσεων αποσιωπάται, διαστρέφεται, εξαφανίζεται ως δια μαγείας. Η εξιστορικευμένη μαγεία στηρίζεται δομικά στη μοναδολογική ερμητικότητα, καταναγκάζει στην αντίληψη της μεταβολής με όρους εξωγενούς επακόλουθου: Οι «εσωτερικοί εχθροί», οι «κουκουλοφόροι» με τα χαϊδεμένα αυτιά, οι εξωγήινοι αναρχικοί, οι κακομαθημένοι «προνομιούχοι» σε διατεταγμένη υπηρεσία κατασκευάζονται για να περισταλεί η ιστορική-κριτική ερμηνεία σε υστερικό και υστερόβουλο αφορισμό. Καμιά τεχνική δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο συσχετιστική: Η εξωτερικότητα αυτής της τεχνοκρατικής, ψευδο-ιστορικής γνώσης ως προς την κοινωνία μεταφέρεται σ’ αυτή με τις ιδιότητες εύπλαστου λαϊκιστικού δόγματος, εξασφαλίζοντας ότι η σύνθεση του γεγονότος με το εξηγητέο δεν θα αποστεί ούτε στιγμή από τον συστημικό τρόπο οργάνωσης της δημόσιας συζήτησης για το κοινωνικό ζήτημα. Άλλωστε, ο homo neoliberalis απεχθάνεται ό, τι πολυπρισματικά φωτίζει το πλέγμα συμφερόντων και εξουσίας και μεθοδολογικά ορίζει πως αυτό μπορεί με συγκεκριμένο τρόπο να αναλυθεί.

Επομένως, δεν είναι τυχαίο ότι ο homo neoliberalis, με τις ποικίλες επικοινωνιακές εκδοχές του, προσλαμβάνει το παρελθόν υπό τη γενική κατηγορία μιας εξυπηρετικής ανορθολογικότητας. Κομματιάζει τις ιστορικές διεργασίες, ονομάζοντας αυτόν τον ακρωτηριασμό «κατανόηση του παρελθόντος» και φορτίζοντάς τον έτσι, ώστε η συγκεκριμένη «κατανόηση» να υποκλίνεται ασμένως στο κοινωνικό και πολιτικό status quo και την κανονιστική ισχύ του. Η πολύπλοκη πραγματικότητα που εξετάζεται στο ημίφως της αυτονομιμοποιούμενης ψευδοθεωρίας καθιστά ιδιαιτέρως επίκαιρο αυτό που είχε πει ο W. Dilthey: «Ο στόχος που θέτουμε για το μέλλον, καθορίζει τη σημασία που έχει για μας το παρελθόν». Σύμφωνα με τους στόχους κυριαρχίας που έχει θέσει ο  homo neoliberalis, το παρελθόν πετσοκόβεται σε διαφορετικού εύρους μέρη, τα οποία αλληλοεπικαλύπτονται σαν μανδύας, περιβάλλοντας την παραμορφωμένη συνείδηση στο παρόν.

Δεν είναι, πάλι, τυχαίο ότι ο  homo neoliberalis μόχθησε να προσδώσει ιστορικό κύρος στις ολιγαρχικές αναβιώσεις και τις ακροδεξιές διαμεσολαβήσεις της αντιδημοκρατικής του εμβάθυνσης. Λ.χ., στην Γερμανία, η περί τον Rainer Zittelmann ομάδα βρήκε στον Χίτλερ έναν «εκσυγχρονιστή», του οποίου ο εκσυγχρονισμός εγκαθίδρυσε μια «μεταπολιτική κοινωνία». Ήταν περίπου την ίδια εποχή που ο Alain Minc δήλωνε: «Ο καπιταλισμός δεν μπορεί  να καταρρεύσει, είναι η φυσική κατάσταση της κοινωνίας. Η δημοκρατία δεν είναι φυσική κατάσταση της κοινωνίας. Η αγορά είναι». Στα καθ’ ημάς, ο Στάμος Ζούλας θα το διατύπωνε ως εξής: «Το Σύνταγμα αναγνωρίζει τη “λαϊκή κυριαρχία”. Αυτή, όμως, είναι παντελώς ασύμβατη, αλλά και ιδιαίτερα επικίνδυνη, όταν ταυτίζεται με τη λαϊκή ανευθυνότητα». Ή όπως θα το έθετε επιγραμματικότερα ο Στ. Κασιμάτης, «οφείλουμε ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στην Χρυσή Αυγή».

Η χειραγώγηση σημείων και συμβόλων όπως και η εξουθένωση των εννοιών από τον homo neoliberalis επιβεβαιώνουν πλήρως αυτό που είχε γράψει ο Αντόρνο: «Ταίριαζε πάντα στα σχέδια των κρατούντων όταν η κατάντια των μαζών λόγω του ρόλου που επιφυλάσσουν οι ίδιοι σε αυτές χρεωνόταν στον λογαριασμό των ίδιων των μαζών». Διότι τα ασφυκτικά προτάγματα του homo neoliberalis είναι πολύ χειρότερα από ένα «preaching to the saved».

Το ρέκβιεμ του Δον Κυρφώτη....

Πληρώνουμε και τριακόσιους νοματαίους από τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ για να παίζουν δυο φορές τον χρόνο, τιτιβίζουν εδώ και δέκα μέρες κάθε τα λογής παπαγαλάκια. Πόσες φορές τον χρόνο παίζουνε τα Μουσικά Σύνολα, ρωτήθηκε ο επικεφαλής τους, Μωυσίδης λέγεται, αν δεν κάνω λάθος. Πέρυσι και τα τρία σύνολα κάνανε 92 συναυλίες, χώρια οι πρόβες, χώρια οι ηχογραφήσεις, χώρια τα μαθήματα, απάντησε ο άνθρωπος. Εντάξει τώρα, τι δύο τι ενενήντα δύο, σιγά μην αφήσουμε την πεζή πραγματικότητα να μας χαλάσει μια τόσο όμορφη ιστορία αγάπης ανάμεσα στον Αντώνη, τον Φώτη και τον Βαγγέλη.
Οι εργαζόμενοι στα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ έχουν το μοναδικό προνόμιο να είναι άχρηστοι και με τη βούλα του ανώτατου δικαστηρίου. Αφού δεν αντιστοιχούν σε κάποια από τις υπάρχουσες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες, θεωρούνται αυτομάτως απολυμένοι, χωρίς δυνατότητα επαναπρόσληψης. Δεν έχεις συχνότητα, δεν έχεις μέλλον, απεφάνθη το Συμβούλιο της Επικρατείας και οι τρεις αρχηγοί το κατάπιαν αμάσητο. Οι 300 των Μουσικών Συνόλων εξηφανίσθησαν ως διά μαγείας από τις συνεδριάσεις τους, κόπηκαν από το σώμα των 2.650 εργαζόμενων της ΕΡΤ σαν πόδι σαπισμένο από τη γάγγραινα.
Και καλά, ο Σαμαράς δεν τα έχει ανάγκη τα Σύνολα, έχει στο κόμμα κοτζαμάν διευθύντρια ορχήστρας, τη σύζυγο του Άδωνη, την Ευγενία Μανωλίδου, κι άμα έρθει στα μεράκια, μπορεί να τη φωνάξει στο Μαξίμου να του ρίξει μια πενιά με το μπουζούκι που έχει νυχθημερόν στο σπίτι της. Ο Βενιζέλος έχει τον Νταλάρα, που άμα λάχει τραγουδάει για πάρτη του το "ορκίζομαι Βαγγέλη μου, Βαγγέλη να σε θάψω, εγώ θα την εκδικηθώ, εγώ θα τηνε κάψω" του Γιαννίδη. Ο Δον Κυρφώτης ποιον έχει να του τραγουδάει, όταν φτάνει στο τσακίρ κέφι; Κάτι ξεκαρπουλίζει ο Μπέζος, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι και Πάριος. Ούτε καν Γαϊτάνος δεν είναι.
Το κόμμα της ανανέωσης, της κουλτούρας, της υψηλής αισθητικής, η ΔΗΜ.ΑΡ., που όταν ακούσει να λένε τη λέξη "παπάρας", τρέχει να κρυφτεί σαν τις θεούσες που βλέπουν κάποιον να τρώει κοκορέτσι τη μεγάλη εβδομάδα, το κόμμα των μεταξωτών κώλων, πετάει στον δρόμο τριακόσιους μουσικούς, χωρίς να ανοιγοκλείσει τα μάτια του. Ρίχνεις, μπάρμπα Φώτη μου, τους τρακόσιους στα σαγόνια του Σαμαρά, ενώ γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται να βρούνε δουλειά στον αιώνα τον άπαντα. Γεμάτες με αγγελίες για χειριστές κλειδοκύμβαλων είναι οι κολώνες. Τι θα σου κάνουνε άλλωστε, το πολύ - πολύ να έρχονται στον ύπνο σου και να σου παίζουνε τα ρέκβιεμ, αλλά, δεν βαριέσαι, κανείς δεν έπαθε ποτέ τίποτα από μαζική επίθεση λα μινόρε.
Προς ενημέρωσή σου πάντως, μπάρμπα Φώτη, η τούμπα δεν είναι μόνο αυτό που κάνεις εσύ μπροστά στο Σαμαρά, είναι και όργανο ορχήστρας.

Ξεπούλημα ΔΕΣΦΑ στη... μισή τιμή και χαίρονται κιόλας!

του Γιωργου Δελαστικ, απο το Εθνος...

Σε κλίμα τεχνητού και εντελώς αβάσιμου ενθουσιασμού επρόκειτο χθες το βράδυ να οριστικοποιηθεί και τυπικά η πώληση της στρατηγικής σημασίας δημόσιας εταιρείας ΔΕΣΦΑ (Διαχειριστής Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου) στην αζερινή κρατική επιχείρηση Socar, η οποία διαπλέκεται πλήρως και ουσιαστικά ελέγχεται από αμερικανικά επιχειρηματικά συμφέροντα.
Χαρακτηρίσαμε τεχνητό -προπαγανδιστικού δηλαδή χαρακτήρα- τον κυβερνητικό ενθουσιασμό επειδή, αφού οι Αμερικανοί και η ΕΕ βυσσοδόμησαν και με την έμπρακτη συνεργασία της κυβέρνησης Σαμαρά πέτυχαν να διώξουν τους Ρώσους από το παιχνίδι της απόκτησης του ΔΕΣΦΑ και της ΔΕΠΑ, το τίμημα που προσέφεραν οι Αζέροι για την αγορά του ΔΕΣΦΑ είναι κυριολεκτικά εξευτελιστικό: 400 εκατ. ευρώ. Κατά ομολογουμένως παράδοξο τρόπο, κανένας πολιτικός παράγοντας και σχεδόν κανένα δημοσίευμα δεν αναφέρεται στις μη δεσμευτικές προσφορές -υπογραμμίζουμε το «μη» δεσμευτικές!- που είχαν υποβάλει στα τέλη Ιανουαρίου τόσο οι Ρώσοι του επιχειρηματικού ομίλου Sintez του ολιγάρχη Λεονίντ Λεμπέντεφ όσοι και οι ίδιοι οι Αζέροι της Socar.
Η Sintez λοιπόν είχε υποβάλει μη δεσμευτική προσφορά του αστρονομικού ύψους του 1,9 δισ. ευρώ για την αγορά και του ΔΕΣΦΑ και της ΔΕΠΑ. Με δεδομένο ότι ο ρωσικός ενεργειακός γίγαντας Gazprom είχε υποβάλει μη δεσμευτική προσφορά για τη ΔΕΠΑ ύψους 900 εκατ. ευρώ, συνάγεται ότι η Sintez ήταν διατεθειμένη να πληρώσει για τον ΔΕΣΦΑ περίπου 1 δισ. ευρώ! Eνα ποσό δηλαδή δυόμισι (!) φορές μεγαλύτερο από τα 400 εκατ. με τα οποία πουλάει τώρα ο Σαμαράς τον ΔΕΣΦΑ!
Το κωμικοτραγικό όμως είναι ότι τον Ιανουάριο, μόλις πέντε μήνες πριν, η ίδια η Socar των Αζέρων είχε κάνει μη δεσμευτική προσφορά ύψους... 750 εκατ. ευρώ! Μόλις όμως η Κομισιόν, οι ΗΠΑ και η κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη απαγόρευσαν ουσιαστικά στους Ρώσους της Gazprom να αγοράσουν τη ΔΕΠΑ, οι Αζέροι κατάλαβαν αμέσως ότι το παιχνίδι παίζεται με σημαδεμένα από πολιτική σκοπιά χαρτιά.
Δεν πρόκειται δηλαδή για κανονική πώληση, όπως νόμιζαν, αλλά για κυριολεκτικό ξεπούλημα, οπότε έσπευσαν να... κατεβάσουν την προσφορά τους για τον ΔΕΣΦΑ! Ενας Θεός ξέρει πώς γλίτωσαν το εγκεφαλικό τα μέλη ακόμη και του πωρωμένου ΤΑΙΠΕΔ, του κρατικού φορέα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας έναντι πινακίου φακής, όταν άνοιξαν την περασμένη εβδομάδα τη δεσμευτική πλέον προσφορά των Αζέρων της Socar για την αγορά του ΔΕΣΦΑ: από τα 750 εκατ. ευρώ του Ιανουαρίου είχαν ρίξει τώρα την προσφορά τους στα... 305 εκατ.!!!
Λιγότερα από τα μισά λεφτά της αρχικής τους προσφοράς και βέβαια λιγότερα από το ένα τρίτο των χρημάτων που έδιναν τον Ιανουάριο οι Ρώσοι! Εδώ που τα λέμε, θα ήταν ηλίθιοι οι ιθύνοντες της Socar να μην εκμεταλλευθούν την ευκαιρία, καθώς μάλιστα -ω του θαύματος!- εντελώς ξαφνικά η προσφορά των Αζέρων ήταν η... μοναδική προσφορά για τον ΔΕΣΦΑ! Ο Αντώνης Σαμαράς προσπάθησε να περιορίσει την έκταση του διασυρμού του. Πήρε τηλέφωνο τον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίεφ και τον ικέτευε «βάλε κάτι ακόμα».
«Αρχοντας» ο Αλίεφ, έβαλε και 95 εκατ. πανωπροίκι και πήρε τελικά τον ΔΕΣΦΑ με τα μισά λεφτά από όσα υπολόγιζε τον Ιανουάριο! Παράλληλα, το Μαξίμου άρχισε θέλοντας και μη να «πανηγυρίζει» για την «έλευση των Αζέρων επενδυτών» και να διοχετεύει μέσω των ανθρώπων του στα μέσα ενημέρωσης ότι «κατόπιν ενεργειών» του πρωθυπουργού οι Αζέροι «βελτίωσαν» την προσφορά τους πολύ πάνω από τα 330 εκατομμύρια που είχε υπολογίσει την αξία του ΔΕΣΦΑ «ανεξάρτητος διεθνής οίκος»! Πάγχαζοι δηλαδή ήταν οι Ρώσοι που έδιναν 1 δισ. ευρώ για κάτι που αξίζει μόλις 330 εκατ., παρασύροντας και τους Αζέρους που αρχικά είχαν πει ότι θα δώσουν 750 εκατ.!
Είναι προφανές ότι το κυβερνητικό επιτελείο θεωρεί όλους τους Ελληνες ηλίθιους όταν προβάλει τέτοιους ισχυρισμούς... Το διασκεδαστικό είναι ότι από την πώληση του ΔΕΣΦΑ έναντι 400 εκατ. ευρώ, το Δημόσιο δεν πρόκειται να εισπράξει ούτε... 200 εκατ.! Οι Αζέροι θα αγοράσουν το 66% του ΔΕΣΦΑ. Αυτό το 66% όμως θα αποτελείται από ένα μερίδιο 31% που όντως είναι του Δημοσίου και ένα άλλο μερίδιο 35% που μέχρι τώρα βρισκόταν στην κατοχή των Ελληνικών Πετρελαίων (ΕΛΠΕ).
Ο Λάτσης δηλαδή θα πάρει περισσότερα λεφτά από τον Σαμαρά από την πώληση του ΔΕΣΦΑ! Εκτακτη αποκρατικοποίηση! Εχει όμως κι άλλη διασκεδαστική πτυχή η υπόθεση. Δύο μόλις μέρες -ναι δύο μέρες- πριν πουληθεί ο ΔΕΣΦΑ, το διοικητικό του συμβούλιο υπέγραψε σύμβαση κατασκευής από την τεχνική εταιρεία J&P Αβαξ έναντι 98 εκατ. ευρώ της τρίτης δεξαμενής αποθήκευσης υγροποιημένου φυσικού αερίου στο νησί Ρεβυθούσα στην Πάχη Μεγάρων, απέναντι από τη Σαλαμίνα. Ηθελε προφανώς να δέσει τα χέρια των Αζέρων πριν αλλάξει ιδιοκτησία...

Ο Κουβέλης και ο σκορπιός...

Του Κώστα Βαξεβάνη...
Ο Φώτης Κουβέλης,θα κριθεί από την ιστορία και για τη στάση του να συμμετάσχει στην τρικομματική κυβέρνηση που έριξε τη χώρα στην απύθμενη λιτότητα και για τη στάση του να εγκαταλείψει αυτή την κυβέρνηση,όπως την εγκαταλείπει. Είναι δύσκολο πάντως,να προφασιστεί πως το κίνητρό του ήταν η σωτηρία της χώρας και τις δύο φορές,αφού όλη η αναγκαιότητα της “σωτηρίας” που επικαλέστηκε παραμένει,αλλά ο ίδιος αποχωρεί.
Ο Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ,πιέστηκε από την Κοινοβουλευτική του ομάδα και την κομματική βάση,που με τη σειρά τους πιέστηκαν από τις εξελίξεις,να πάψει να αποτελεί παρακλάδι μιας αυταρχικής ΝΔ και άλλοθι στα απομεινάρια ενός ΠΑΣΟΚ που δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική,αλλά εκφράζει έναν βουλιμικό για εξουσία αρχηγό.
Ο Φώτης Κουβέλης,δεν υπήρξε στο σχήμα αυτό η Αριστερά ευθύνης όπως προφασίστηκε.Υπήρξε μια Αριστερά,που με τα ίδια ιδιοτελή κίνητρα με το Βενιζέλο,θεώρησε πως θα μπει στο κάδρο,μπαίνοντας στην κυβέρνηση και τα κανάλια.
Κατάφερε στο λίγο διάστημα που έμεινε στην κυβέρνηση,να εθίσει στην εξουσία τα στελέχη του,που καταλάβαιναν πως το μοναδικό στοιχείο άσκησης πολιτικής,δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή στα αξιώματα.Επί μήνες οι πιο φιλόδοξοι βουλευτές του διαγκωνίζονται για το ποιός θα πάρει υπουργείο.Πολλοί δε απ αυτούς έπαψαν να τον έχουν διαμεσολαβητή για την εξουσία και απευθύνθηκαν απευθείας στην πηγή της εξουσίας.Έτσι σήμερα είναι καταδικασμένος να ζήσει την διάλυση του πολιτικού του χώρου,από τους φιλόδοξους “γύρω” του,που τους έπεισε πως πολιτική είναι οι συμφέροντες συμβιβασμοί.
Ο ίδιος ο Κουβέλης,το τελευταίο διάστημα,κατέβασε κι άλλο το επίπεδο της ερμηνείας της πολιτικής,εκπονώντας ή συμμετέχοντας σε κρυφά σχέδια για έναν νεο πολιτικό χώρο που θα συνένωνε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ,όχι ως πολιτικές θέσεις αλλά ως ανάχωμα στο Συριζα.Ναι,ο Φώτης Κουβέλης θεωρεί πια,πιό οικεία δύναμη τον Βενιζέλο,αυτόν τον θεσμοθέτη της πολιτικής αθλιότητας,από τον Τσίπρα.
Σε ό,τι αφορά το πού κατάντησε σε σχέση με τον πολιτικό του χώρο θα πω στον Φώτη Κουβέλη κάτι που θα το καταλάβει σίγουρα.Έφτασε στο σημείο,ο Νίκος Μπίστης,αυτός ο ογκόλιθος της πολιτικής πιρουέτας, ο γυρολόγος της πολιτικής, ο Βενιζέλος της ΔΗΜΑΡ,να τον αποκαλεί Καρατζαφέρη.Αυτό τα λέει όλα.Τα δε ευνοούμενα κομματικά του παιδιά,θα τον εγκαταλείψουν για ένα υπουργείο,με τα επιχειρήματα της “σωτηρίας” που ο ίδιος εφηύρε καιροσκοπικά.
Θα πω όμως στον Φώτη Κουβέλη και την γνωστή ιστορία του Αισώπου,λίγο παραλλαγμένη,για να κατανοήσει το λάθος που έκανε να αποτελέσει το πλυντήριο του Βενιζέλου.Κάποτε ένας σκορπιός πλησιάζει έναν βάτραχο και του ζητάει να τον περάσει από τη λίμνη. “Όχι” απαντάει ο βάτραχος στο σκορπιό, “γιατί θα με τσιμπήσεις”.”Δεν θα τσιμπήσω γιατί θα πνιγώ και ο ίδιος δεν το καταλαβαίνεις” του ανταπαντά ο σκορπιός.Ο βάτραχος θεώρησε λογικό το επιχείρημα και ανεβάζει τον σκορπιό στην πλάτη του να τον περάσει από τη λίμνη.Στη μέση της διαδρομής ο σκορπιός γυρίζει το κεντρί του και τσιμπάει τον βάτραχο.Την ώρα που ξεψυχάει ο βάτραχος ρωτάει με απορία τον σκορπιό “μα γιατί το έκανες αφού θα πνιγείς και εσύ μαζί μου;” “Γιατί είναι η φύση μου” απαντάει ο Βενιζέλος.

Βλάκες...

του Αντωνη Αντωνακου, απο το Intellectum...
Οι βλάκες πιστεύουν πως έχουμε δημοκρατία. Πως θα τη βγάλουν καθαρή. Πως θα τη σκαπουλάρουν. Πως κάποιος διαπραγματεύεται σκληρά γιʼ αυτούς. Οι βλάκες είναι εθισμένοι στο μαύρο. Στην απογοήτευση και στο εμπόριο ελπίδας. Στα υπουργικά συμβούλια. Στις ηγετικές ομάδες. Οι βλάκες λησμονούν. Οι βλάκες ερεθίζονται απʼ τους ηγέτες, τις πολιτικές φυσιογνωμίες, τους σοφούς.
Οι βλάκες καταπίνουν αμάσητο τον Στέλιο Ράμφο. Οι βλάκες πιστεύουν πως τα λεφτά τα ‘φάγαν οι κακοί. Οι βλάκες γλείφουν τʼ αρχίδια του γραφειοκράτη, αισθάνονται συγκίνηση άγχος, τύψεις, δέος. Οι βλάκες πολλές φορές έχουν ένα αίσθημα βιασμού του εαυτού τους. Oι βλάκες αυτογαμιούνται.
Οι βλάκες είναι διανοούμενοι, δάσκαλοι, κρατικοί υπάλληλοι, μορφονιοί ιδιώτες και δημιουργικοί εκμεταλλευτές. Οι βλάκες είναι γλείφτες, αμοραλιστές, φαντασιόπληκτοι της δεκάρας. Οι βλάκες είναι βρέφη πρόωρα γερασμένα που ταυτίζουν την περιφέρεια της γης με τον κώλο τους. Οι βλάκες πιστεύουν στην ελεύθερη αγορά, στον ανταγωνισμό, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στο άκοπο γαμήσι, στις αποικίες.
Οι βλάκες αυτοελπίζουν και αυτοθαυμάζονται. Οι βλάκες νομίζουν πως θα πλουτίσουν. Οι βλάκες έχουν χεσμένους τους άλλους βλάκες που νομίζουν πως είναι τόσο βλάκες που τους αξίζει το χέσιμο και τίποτε άλλο. Οι βλάκες είναι ικανοί να ξεπατώσουν μια χώρα, ένα λαό, μιαν ήπειρο, ένα σύμπαν. Οι βλάκες έχουν τάσεις κανιβαλικές. Είναι οι περιούσιοι ψηφοφόροι κάθε αυταπάτης. Κάθε ψυχωτικού δράκου που φυλάει Θερμοπύλες πλούτου και χλιδής.
Οι βλάκες δακρύζουν με σωβρακοφανέλες, επετείους και πατριωτισμούς. Οι βλάκες αφομοιώνονται. Γίνονται ήσυχα αρνάκια και παχιά βαριά γουρούνια που καταβροχθίζουν τα πάντα και πληθαίνουν αλματωδώς. Οι βλάκες αδημονούν να βγούμε στις αγορές, να πάρουν δάνειο, να γαμήσουν σε σουίτα. Οι βλάκες έχουν συναίσθημα λιγούρας, πανηγυρίζουν βουλιμικά με κάθε κωλοδάχτυλο της εξουσίας. Οι βλάκες πιστεύουν πως γεννήθηκαν για το οχτάωρο, το δωδεκάωρο, τη δουλειά.
Οι βλάκες είναι τα υπολείμματα της φαλλοκρατίας και της φαυλοκρατίας. Είναι τα ορεκτικά του ρήτορα και του στρατηλάτη. Οι βλάκες παρερμηνεύουν και φθείρουν κατά το γούστο τους. Οι βλάκες ενοχλούνται απʼ τις ιδέες, τον πολιτισμό, τα ποιήματα. Οι βλάκες αγαπούν τον τσαμπουκά και τον πνευματικό τους. Θαυμάζουν το Μιχαλολιάκο και την Ανίτα Πάνια. Νοσταλγούν τον Παπαδόπουλο και τα χρηστά ήθη.
Οι βλάκες είναι καταπλακωμένοι απʼ τα νοικοκυριά τους. Από αρμαθιές καταναγκασμών και δολιοτήτων. Οι βλάκες καυλώνουν με τη λέξη μεταρρύθμιση και τη λέξη εξυγίανση και τη λέξη ανάπτυξη. Οι βλάκες έπαιξαν στο χρηματιστήριο, οι βλάκες νόμισαν πως έπιασαν τον Θεό απʼ τα’ αρχίδια, πως η Ολυμπιάδα, η Αττική Οδός, η ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου ήταν δώρα των περιούσιων Ευρωπαίων.
Οι βλάκες πίστεψαν πως πρόοδος είναι να πεταχτούν με τσάρτερ απʼ τη Γαστούνη στο Μιλάνο. Πως πρέπει να μπαζώσουν τους αγρούς γερμανικά καθρεφτάκια και να εισπράττουν απʼ τον ήλιο φράγκα πίνοντας φραπέ στο καφενείο. Οι βλάκες θεωρούν καινοτομία το ξεπούλημα του νερού, θεωρούν πράσινη ανάπτυξη τους ανεμιστήρες και εκπαίδευση τις καινοτομίες του μπάρμπα Σαμ. Οι βλάκες μας πετάνε σάλια, μας κουνάνε το δάχτυλο. Μας κλείνουν το ρεύμα, μας στερούν την ομορφιά.
Οι βλάκες μας ψεκάζουν στις διαδηλώσεις, μας λογοκρίνουν, μας θάβουν, μας ξεζουμίζουν. Μας βρίζουν άχρηστους, τεμπέληδες, κουκουλοφόρους. Οι βλάκες είναι υπάνθρωποι, ξεθυμασμένες υπάρξεις των γραφείων και του καθήκοντος. Οι βλάκες είναι σαδιστές μονογαμικοί, απροσπέλαστοι. Οι βλάκες έχουν κάτω απʼ το μαξιλάρι τους το παρακράτος και τον παπά. Τη συναισθηματική βιαιότητα και τον ξελιγωμένο διδακτισμό. Οι βλάκες πιστεύουν στη δικαιοσύνη του σφαγέα και στα θαύματα.
Οι βλάκες δεν χρειάζονται πολιτισμό αλλά εταιρίες. Δεν χρειάζονται θέατρο αλλά σκυλάδικο. Δε χρειάζονται επιστήμονες αλλά μάνατζερ. Δεν χρειάζονται κομμουνισμό, κοινότητες κοινοκτημοσύνη, ευχαρίστηση, έρωτα, τροφή, οξυγόνο, φύση, ομορφιά, αλλά πλαστικό, κλοφέν ,διοξείδιο, κέρδος, αναβολικά, Πρετεντέρη, Τσίμα, Παπαχελά, πούτσα, ανήφορο και παπούτσια στενά.

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

ΕΡΤ: "Λογική μεγάλου σχήματος"...


του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...
(...) Το μαύρο μ' έχει προσαρτήσει  / Μια κραυγή, δίχως λόγο, επεκτείνει την ύπαρξη  /  μια κραυγή στον αέρα μεγαλώνει το ύψος.

Νίκος Καρούζος
από το ποίημα "Nada"

Η ΕΡΤ αυτή την στιγμή έχει προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία, μια "λογική μεγάλου σχήματος". Είναι μια λογική συναισθήματος, ελπίδας, συνείδησης της πραγματικότητας, ποιητικής ανάδυσης πολιτικών δεδομένων, αποτίναξης εγωφοβικών προσδιορισμών και προσδιορίσεων, καθώς και πολλών άλλων. Πρόκειται για λογική την οποία όλοι οι παρέμπορες της πολιτικής αλητείας που την ονόμασαν πολιτική (σκέτη και ανερμήνευτη) μέσα στα κλειστά δωμάτα του συστήματος (εκεί όπου εδρεύει το αληθινό μαύρο που ξεχείλισε πλημμυρίζοντας τις οθόνες της ΕΡΤ) δεν είχαν καν αντιληφθεί ότι υπάρχει. Πώς να αντιληφθούν την απροσμέτρητη και πολύτιμη λογική που περιγράφει ο λόγος του μεγάλου Νίκου Καρούζου; Είναι μονάχα τρεις λέξεις και όμως, παρόμοιας ακρίβειας άποψη, ακόμα και ομιλώντας ακατάπαυστα και βλακωδώς σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, ποτέ του δεν θα κατορθώσει να διατυπώσει ο Κεδίκογλου, αυτό το υβριδικό ανδροειδές. Γιατί δεν γίνεται να διατυπώσει το τίποτα της ύπαρξής του.
Το ίδιο και η φαιά ασημαντότητα (ούτε καν ασημαντότητα, ένας ασημαντίσκος είναι, πράγμα που θα αποδειχθεί και θα καταμείνει εντός της συλλογικής, μεγάλης λογικής της μνήμης) που ονομάζεται Αντώνης Σαμαράς και φέρει τον παραπολιτικό τίτλο, πρωθυπουργός της Ελλάδας. Και μην πει κανείς, "ναι, αλλά ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό". Από κανένα ελληνικό λαό δεν έχει ψηφιστεί. Γιατί είναι ασχρή μειοψηφία, ακόμα και βοηθούντος του ΠΑΣΟΚικού, εγκληματικού εις βάρος της εκλογικευμένης δημοκρατίας, νόμου. Ο Αντώνης Σαμαράς διορίστηκε πρωθυπουργός (διορισμένων βουλευτών που αποδεικνύονται τα χείριστα ανδράρια και γύναια της ελληνικής κοινωνίας) από την εξωθεσμική σκιώδη κυβέρνηση του χρηματοπιστωτικού και άλλου κεφαλαίου που ονομάζει πολιτική τη σιδερένια της σκιά πάνω στην κοινωνία. Κάνοντας το κάθε ψηφοδέλτιο να αποκτά απίστευτο απόλυτο βάρος.
Το κάθε ψηφοδέλτιο που προβίβασε τον Σαμαρά, όπως προηγουμένως όλους "τους" ΠΑΣΟΚ και όλους "τους" Ν.Δ. (και επ' εσχάτοις "τους" ΔΗΜ.ΑΡ.), είναι καμωμένο από βαρύτατο χάλυβα φτιαγμένο από κράμα Ολυμπιακών Αγώνων (αλήθεια, πού βρίσκονται τα γυμναστικά αποτελέσματα της ελληνικής νικηφορίας μαζί με τους δίκανους συγγενείς τους;), μεγάλων έργων, κλεψιμέικα χρηματιστήρια, χυδαίες εκμεγαλύνσεις, θρησκειοποιημένες αποβλακώσεις από μια κοινωνία καθυποταγμένη (και όχι υποταγμένη, όπως αποδεικνύεται), ένα κράμα, θέλω να πω, δημοκρατίας μικρού σχήματος και μέγιστου ειδικού, υδραργυρικού καλύτερα, βάρους στην ειδική ζωή του κάθε ειδικού, αποκομμένου, πολίτη από τη "λογική μεγάλου σχήματος" που λέει ο Νίκος Καρούζος. Ένα τέτοιο βαθύτατα βαρύ ψηφοδέλτιο μονάχα γερανός μπορεί να το ανασηκώσει: ο πιο μεγάλος γερανός των εργολάβων της πολιτικής που ονομάζεται φόβος. Ο φόβος ανασηκώνει το χέρι της παρακρουστικής κοπώσεως ώστε να πραγματοποιήσει τη μικρή χειρονομία της φρικώδους ισότητας που αναλυώνεται μέσα στο καμίνι της κάλπης και διαχέεται ως τρομώδες υλικό εγκαύσεως σε όλες τις διαστάσεις της κοινωνίας: πρόκειται για την ισότητα της ψήφου. Που, ως παγωμένο υλικό, την παίρνουν πληρωμένοι κεκράκτες για να χαράξουν τα νομίσματα (τα αποτελέσματα των νόμων) μιας αισχρής οικονομίας που δεν οικονομεί την ελευθερία κανενός δήμου. Εκεί όπου στηρίζεται η νομική υπόσταση του κράτους.
Αυτά τα εγκληματικά περιττώματα όμως, αυτά τα εξαμβλώματα του ορθού λόγου, αυτοί οι αισχροί τοκογλύφοι του άμορφου κέρδους που είναι ο φόβος ο οποίος αποδιαρθρώνει τις συντακτικές έννοιες της μορφής, που με τη σειρά της μετατρέπεται σε γνώση, δηλαδή σε ομορφιά, θέτουν με πλήρη επίγνωση τους όρους της α-σχημίας τους και τους ονομάζουν νόμο. Οι νομοι τους δεν ερείδονται πουθενά. Είναι απλώς η αυθιστορία της ισχύος τους. Συνεπώς, εάν η ελληνική κοινωνία δεν ήταν τόσο κουρασμένη από τον χάλυβα του φόβου που σηκώνει στις πλάτες της και που την υποχρεώνει να βλέπει μονάχα το ασύστατο μαύρο, αφού, όπως θα σας πούνε και οι ειδήμονες που είναι ευγνώμονες στα χρώματα, το μαύρο δεν είναι χρώμα, αλλά ο τάφος των χρωμάτων και ότι χρώμα είναι αυτό που διαφεύγει -ένα κέρδος ελευθερίας- από το μαύρο), αν λοιπόν η ελληνική κοινωνία δεν ήταν παγιδευμένη στη λογική του μαύρου, κανένα τέρας δεν θα μπορούσε να σκλαβοποιήσει την συνείδηση και να την τεμαχίσει, δημιουργώντας σωρό εκεί όπου υπάρχει το περίβλεπτο και περίπτερο σχήμα, ολόκληρο. Μαζί με αυτό και η λογική του.
Στη λογική του φόβου, λοιπόν, ποντάρισε ο Σαμαράς πρωθυπουργός. Στην πανικόβλητη συνείδηση και στην υποταγμένη νοημοσύνη που έχει στρεβλή αισθητική πρόσληψης του κόσμου, όταν μιλούσε σ' ένα κοινό παραδειγματικής ασχήμιας στη μάζωξη του ΕΒΕΑ την περασμένη Τετάρτη. Μιλούσε για την ΕΡΤ ο άθλιος λόγου πρωθυπουργός. Άθλιος λόγου επειδή μιλούσε για διαφάνεια στα πιο σκοτεινά υποκείμενα της αδιαφανούς οικονομίας. Μιλούσε για εντιμότητα σε λαθρεμπόρους, για θυσίες του ελληνικού λαού σε αποπλύματα της σπατάλης, για πολιτική ηθική σε προαγωγούς αναισχυντίας και επαγγελματίες πολιτικής (και κοινής, κοινότατης επίσης) ηλιθιότητας, σε κλινικές περιπτώσεις άεργης ζωής και όλα αυτά για να δικαιώσει (έρμο δίκαιο) το φασιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ. Δεν θα του βγει.
Γιατί το ακροατήριο της ΕΡΤ είναι διαφορετικό από το ερπετάριο του πρωθυπουργικού ακροατηρίου. Από αυτό το ερπετάριο κερδώας μικρόνοιας και τρομακτικής οπισθοπορείας (όπως θα έλεγε και ο Δημήτρης Σεβαστάκης) της δημοκρατίας. Θα χάσουν. Γιατί απέναντί τους βρίσκεται η "λογική μεγάλου σχήματος" της κοινωνίας που αναδύθηκε από τον φόβο. Θα χάσουν. Γιατί απελευθέρωσαν το ποιητικό υπόβαθρο της πολιτικής. Απελευθέρωσαν, με μια κουβέντα, την ποιητική εργασία του καθενός για το πολίτευμα. Και εδώ άνεργοι δεν υπάρχουν.

Το Τρίο του Ρίο και οι απολυμένοι #ert ...

Sotos...
Ηφαίστιο στου πάγους
Από την ημέρα της κατάπτυστης Κοινής Υπουργικής Απόφασης που έριξε «μαύρο» στο σήμα της ΕΡΤ, έχει παρέλθει χρόνος περισσότερος από όσο διήρκεσε η Διάσκεψη του Πόντσνταμ για τη λήξη του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου, ή η Διάσκεψη της Γιάλτας, όπου μοιράστηκε ο μεταπολεμικός κόσμος!
Μετά από την πρώτη συνάντηση των αρχηγών της Τρικομματικής και μέχρι την αποψινή έχουν μεσολαβήσει ακόμα δύο συναντήσεις τους, ο Κατακλυσμός του Νώε σε τηλεφωνικές επαφές, δηλώσεις λεόντων αλλά θλιβερών και αποστεωμένων στη διψασμένη Καλαχάρι, και όλα τούτα μέσα σε συνολικό χρονικό διάστημα δύο φορές μεγαλύτερο από εκείνο που απαιτήθηκε για να γκρεμιστεί και να ξαναοικοδομηθεί ο Ναός του Σολωμώντα!!!
Η χρονοτριβή είναι ψωμοτύρι της πολιτικής. Ομοίως, ψωμοτύρι είναι και η μεταγωγή κάθε θέματος σε ένα… ευρύτερο πλαίσιο εντός του οποίου δύναται αυτό να ορίζεται, και μπλα μπλα μπλα ανάλογα με τον ομιλητή κάθε φορά. Ενδημεί τούτη η πρακτική στην Ιερουσαλήμ… Ξεκινάει το πρόβλημα από, λ.χ., την ερώτηση αν θα φάμε, και ανάγεται αυτόματα τούτο σε ζήτημα προέχουσας αποσαφήνισης των καθημερινών διατροφικών συνηθειών, στη συνέχεια μετατρέπεται σε αδήρριτη ανάγκη διευθέτησης προηγουμένως της εκκρεμμότητας για τη στάση μας απέναντι στον καταναλωτισμό, μετά καταφθάνουν αμέσως οι ενστάσεις για τον επιλήψιμο κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής, παίρνει σειρά ο συνεπαγόμενος ηγεμονισμός, καταφθάνουν τα μονοπώλια, ο καθένας με το δικό του ίρτζι, κι ύστερα ποιος τους βράζει τους απολυμένους της ΕΡΤ… Το δρεπανηφόρο στο πεταξύ επελαύνει και σαρώνει κεφάλια στο πέρασμά του.
Την αρχή στην περίπτωση της ΕΡΤ έκανε η αντιμετώπιση δυόμιση χιλιάδων ανθρώπων που πετάγονται στο δρόμο σαν λυμμένο σταυρόλεξο για αρχαρίους, και η μεταποίησή τους σε ασύνδετο πρόβλημα δημοκρατίας αποκλειστικά κατά το χειρισμό της διακοπής του σήματος· όχι ως αυτό που ήταν: μια θηριώδης μαζική απόλυση –αφ’ εαυτού της μέγα, μέγιστο πρόβλημα δημοκρατίας! Έγινε αυτός ο ελιγμός από μυξοφόβο, και για να μπορούν να κομψεύονται ελεύθερα οι διάφοροι κήνσορες κατά τη δική τους λερωμένη φωλιά, και τη δική τους πρότερη επιτίμηση που ανέξοδα κι επιδερμικά έτρεφαν απέναντι στο πρόγραμμα της Αγίας Παρασκευής, σε μια μπραβούρα στομφώδους αφλογιστίας. Ξεχωριστό, αυτοτελές πρόβλημα δημοκρατίας… Χα! Ας γελάσω…
Στη μεγάλη τρύπα που δημιουργήθηκε εισχώρησε βέβαια αμέσως, και κυκλοφορεί εσχάτως σαν ηχηρή αμερικάνικη τσιχλόφουσκα της πεντάρας η έννοια της αξιοκρατίας –μια καταρχήν ουρανομήκης εγχώρια αυθάδεια, και ίσως η ογκωδέστερη μπαρούφα που μπορεί να ακούσει κανείς στη ζωή του για σύστημα προσλήψεως δημοσιογράφων διεθνώς· σας προκαλώ! Όσο για τους δύσμοιρους τους διοικητικούς και τεχνικούς… Είπαμε, ποιος τους βράζει κι αυτούς…
Οι δύο θλιβεροί εταίροι της Τρικομματικής έχουν κερδίσει από καιρό την πρόκριση για το ταπί των Ολυμπιακών του Ριο. Το ελληνικό Τρίο του Ρίο επιδίδεται σε τοπικά τουρνουά ενόψει νέων παγκόσμιων ρεκόρ –τώρα θα το μάθουμε αυτό; Ο έχων την πρωτοβουλία των κινήσεων, όμως, τους παίζει σαν τις χάντρες σε κεχριμπαρένιο κομπολόι, διότι όπως κάθε άπελπις, έτσι και αυτός είναι αποφασισμένος κατά το ότι το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει πλέον είναι η όποια ελάχιστη αναβολή οριστικής έξωσης, οπότε και θα μας καληνυχτίσει πια ως οφείλει και ο ίδιος από την πλευρά του· προς το παρόν αγοράζει χρόνο, ο έρμος, ακριβώς όπως το διατύπωσε πρόσφατα ή ίδια η προστάτιδά του από το Βερολίνο.
Ωστόσο, κανείς από τους άλλους δύο δεν δείχνει στο μεταξύ να αισθάνεται στοιχειωδώς ανθρώπινα και ειλικρινά υπόλογος για το γεγονός ότι «ο φρόνιμος άνθρωπος οφείλει να διορθώνη το ενεστός κακόν πριν φροντίση περί του μέλλοντος» –είναι και αυτό πολιτική, κύριοι! Μάλιστα. Ουαί, λοιπόν, Φαρισαίοι! Ουαί!
Επιβάλλεται η συσπείρωση όλων γύρω από την ΕΡΤ και τους απολυμένους της αδιακρίτως. Ειδικά τώρα που τους επιφυλάσσεται ακόμα απηνέστερη, αγριότερη επίθεση. Το καθηκον αφορά όλους –εννοώ την συντριπτική πλειονότητα του Ελληνικού λαού που, κατά την Τρικομματική και τους ομοτράπεζους αυτής, νοείται σαν θλιβερή, ανεύθυνη, εύπιστη και αμελητέα μειοψηφία ανώριμων ιθαγενών.
Ας γνωρίζει πάντως το Τρίο του Ρίο ότι την επικαιροποίηση της τρικομματικής προγραμματικής συμφωνίας και τα τέτοια τους αυτοί οι ιθαγενείς τα αντιμετωπίζουν με αδιαφορία θερμοκρασίας μηδέν βαθμών της κλίμακας Κέλβιν, έχοντας περιφρουρήσει με πρωτοφανή εγκαρτέρηση τη δημοκρατική οδό της απαλλαγής απ’ ελόγου τους. Έχει και η εγκαρτέρηση τα όριά της –διότι αλλιώς, φωτιά που τους έκαψε!.. Φωτιά που τους έκαψε!

Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα κανοναρχούν την πολιτική ...

του Γιωργου Παπασωτηριου...
Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα έχουν επιβληθεί προ πολλού στην πολιτική διαδικασία. Οι εκλογές δεν έχουν κανένα νόημα επισημαίνει ο Νόαμ Τσόμσκι, καθώς «η αντιπροσώπευση εξαντλείται -στην Ευρώπη προσφάτως ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής -στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων.
Μόλις του 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει… Έτσι η δημοκρατία μετατρέπεται σε πλουτοκρατία». Κάτι που ίσχυε μόνο στις ΗΠΑ, τώρα ισχύει και στην Ευρώπη. Ο οικονομικός και πολιτικός νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί παντού. Το γεγονός έχει εντοπιστεί προ πολλού. Ο Λέστερ Θόροου, εδώ και χρόνια, υποστηρίζει ότι έχουμε ολιγαρχία και όχι δημοκρατία καθώς στις εκλογές ψηφίζουν μόνο οι πλούσιοι, οι οποίοι αγοράζουν τα πακέτα των ψήφων των «κάτω».
Από την πλευρά του ο Πωλ Κρούγκμαν θεωρεί ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων». Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά, για το ποιος, δηλαδή, θα έχει με το μέρος του το χρήμα. Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζονται μηχανισμοί-θεσμοί και μία κουλτούρα διακομματικής διαχείρισης της διαφθοράς. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται η διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών στους οποίους στηρίζεται η «σχετική ισότητα».
Όμως κενό θεσμών και κουλτούρας δεν μπορεί να υπάρχει. Με τι συνεπώς αντικαταστάθηκαν οι θεσμοί και οι ιδέες της ισότητας; Με ένα δίκτυο θεσμών με οσμή μαφίας -μέσα ενημέρωσης, πανεπιστήμια, κράτος, κόμματα- που κανοναρχούνται από λίγους ανθρώπους και μέσω των οποίων «αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες».
Οι θεσμοί αυτοί «προμηθεύουν στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (σ.σ. χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας(σ.σ. θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες κ.ά.)». Αντιθέτως, διώκουν και υπονομεύουν τους αντιτιθέμενους, τους ανυπάκουους. Οι ίδιοι θεσμοί συντηρούν «το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων και ακτιβιστών» που θα εκλαϊκεύσουν και θα ενισχύσουν αντιλήψεις όπως περί της αχρηστίας του κράτους, του ζημιογόνου των μισθολογικών αυξήσεων ή της ελάφρυνσης της φορολόγησης των επιχειρήσεων κ.ά.
Αυτός ο κόσμος είναι αυτός του 1% των πλανητικών «μεγα-πλούσιων», των «λυκανθρώπων» που εμπλέκονται στις 1.318 πολυεθνικές(από αυτές οι 147 είναι οι πιο ισχυρές) και ελέγχουν την πραγματική οικονομία σε ολόκληρη τη Γη σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Ζυρίχης καθώς και στις 40 περίπου μεγα-τράπεζες, που συνιστούν την χρηματοπιστωτική ολιγαρχία του πλανήτη. Το υπόλοιπο 99% αυτού του κόσμου θα είναι είλωτες.
Οι δεύτεροι θα πρέπει να αδυνατούν να κινηθούν χωρίς εντολή. Πρέπει να πάψουν να ονειρεύονται, ή να θεωρούν ότι μπορούν να ανέρχονται, να έχουν προοπτική, βελτιώνοντας τους όρους της ζωής τους. Αντιθέτως, πρέπει να πειθαρχούν, όχι με μία συνειδητή αλλά με μία ασυνείδητη πειθαρχία, όπως αυτή του ανθρώπου που δεν σκέφτεται, του νευρόσπαστου, της μαριονέτας, του ζόμπι, ενός νέου είδους απομειωμένου, άσκεφτου ατόμου.
Συνεπώς, ο σημερινός κατακτητής είναι τα πλανητικά καρτέλ της πραγματικής και της χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Αυτοί είναι οι αντίπαλοι του 99% των Ελλήνων, των Ιταλών, των Ισπανών, των Πορτογάλων κ.ά..
Σ’ αυτούς και στους εγχώριους τοποτηρητές τους καθώς και στους εθελόδουλους πρέπει να απευθυνθεί το νέο ηχηρό «Όχι» των Ελλήνων, των Ισπανών, των Ιταλών και όλων όσων τους αφαιρούνται τα δικαιώματα στην αξιοπρεπή ζωή και στην ελευθερία..

Εικόνες από το (ευρωπαϊκό) μέλλον...

του Λαμπρου Τσουκνιδα, απο την Αυγη...
Θυμάσθε, ασφαλώς, εκείνο το διαφημιστικό σλόγκαν για την προσέλκυση τουριστών: "Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα". Ξαναέγινε επίκαιρο, ιδίως χθες που οι χρυσές εφεδρείες του συστήματος επιδίδονταν σε αγώνα δρόμου υπέρ της ανάγκης πολιτικής σταθερότητας (και, επομένως, κατά των εκλογών) ώστε να μην πληγεί το τουριστικό ρεύμα που, όπως έλεγαν, είναι η μόνη ελπίδα "να σωθεί η χώρα". Ένας διόλου εύσχημος τρόπος να μεταφέρουν στους πολίτες την αγωνία, και εντολή, των πιστωτών να μην διανοηθεί το κυβερνητικό σχήμα να οδηγήσει τη χώρα στις κάλπες...
"Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα", λοιπόν, και έλα, Γερμανέ, Δανέ, Σουηδέ, Άγγλε, Αμερικανέ, Κινέζε, Γιαπωνέζε τουρίστα, να δεις
- μια χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου η δεξιά, και κύρια, συνιστώσα της κυβέρνησης απειλεί να συγκυβερνήσει με ένα πολιτικό μόρφωμα που αρνείται μέσα στη Βούλη το Ολοκαύτωμα και εκθειάζει Χίτλερ, χούντα και Μεταξά χωρίς κανείς, είτε κεντροαριστερός κυβερνητικός εταίρος είτε θεσμικός παράγοντας της Ε.Ε., να ζητεί, τουλάχιστον εξηγήσεις. Πόσο μάλλον να αποδοκιμάζει...
- μια χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου, χωρίς να ακολουθηθεί καμιά κοινοβουλευτική διαδικασία, με μια "απλή" Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που δεν ανταποκρίνεται ούτε στο γράμμα ούτε στο πνεύμα του Συντάγματος, προβλέπεται ο "ξαφνικός θάνατος" δημοσίων οργανισμών και η ομαδική απόλυση εργαζομένων, παρά τα αντιθέτως προβλεπόμενα σε κοινοτικές Οδηγίες που η εν λόγω χώρα έχει ενσωματώσει στην εσωτερική της νομοθεσία.
- μια χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου πέφτει πραξικοπηματικά "μαύρο" στη δημόσια ραδιοτηλεόραση, συμπαρασύροντας το σήμα θεσμικών ευρωπαϊκών καναλιών, και στη θέση της εμφανίζεται σήμερα εταιρείας που δεν έχει καν συσταθεί νομικά, ενώ τα "χρυσά συμβόλαια" της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης για τη μετάδοση ξένου προγράμματος μεταβιβάζονται στα ιδιωτικά κανάλια που δεν έχουν άδεια και τα οποία εφορμούν πάνω στην ψηφιακή τηλεόραση, με τη συνέργεια της κυβέρνησης.
- μια χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου όχι μόνον δεν θεωρείται αυτονόητη η άμεση συμμόρφωση της κυβέρνησης σε απόφαση του ΣτΕ, αλλά αποκαλύπτεται η πλαστογράφηση, μέσω του επίσημου κρατικού πρακτορείου ειδήσεων, των διευκρινίσεων του προέδρου του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου χωρίς κανείς από τους κυβερνητικούς εταίρους να εξανίσταται, χωρίς καν το θέμα να θεωρείται άξιο μιας πρωτοσέλιδης αναφοράς από τα έντυπα που συνδέονται με τα ιδιωτικά κανάλια...
- μια χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου θεωρείται λογικό να συζητάμε την κατάργηση και συγχώνευση νοσοκομείων, τις περικοπή ιατρικών εξετάσεων, την κατάργηση σχολικών μονάδων, τη θεσμοθετημένη καταπάτηση της γης (ακόμα και προστατευόμενων περιοχών Natura) αδιαφορώντας για τη ζωή των ασθενών, τη θεσμοθετημένη προστασία του περιβάλλοντος, το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς.
- μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου η δημοκρατική επιλογή για προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία συναρτάται με τις ανάγκες των πιστωτών, τα νέα μέτρα που απαιτούν για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους που δημιούργησαν και τις δικές τους πολιτικές ανάγκες
"Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα και δες εικόνες από το ευρωπαϊκό μέλλον", θα μπορούσε να είναι το νέο διαφημιστικό σλόγκαν του υπουργείου Τουρισμού. Όποια απόφαση και αν ελάμβαναν οι συγκυβερνώντες κυβερνητικοί εταίροι χθες βράδυ, τα πλήγματα στη δημοκρατική λειτουργία της χώρας και στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα είναι τόσα που οι λαοί της Ευρώπης, και όχι μόνον του Νότου, δεν μπορούν (και δεν πρέπει) να μην ακούσουν το καμπανάκι κινδύνου που χτυπά για τη Δημοκρατία στην ίδια την Ευρώπη. Ένα καμπανάκι που έχουν χτυπήσει ήδη διεθνείς οργανισμοί σαν τον ΟΗΕ...

Κουκλοθέατρο...

swell....
Κούκλες αποδείχτηκε ότι είναι ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, σε ένα άθλιο κουκλοθέατρο της δεκαετίας του 1960. Το σενάριο, άθλιο κι αυτό, αποδεικνύει πόσο λίγοι είναι και πόσο πρόθυμοι να θυσιάσουν τα πάντα στο όνομα της συμμετοχής στην κυβέρνηση και της σταθερότητας. Της σταθερότητας εκείνης που έχει καταστρέψει και τη χώρα και τους ανθρώπους.

Οι πομφόλυγες και των δύο για επιστροφή της ΕΡΤ στο προηγούμενο καθεστώς και ανασυγκρότηση εν λειτουργία, χθες ξεχάστηκαν και από τους δύο. Μετά τη συνάντηση, ούτε το όνομα της ΕΡΤ δεν τόλμησαν να ψελλίσουν. Το γεγονός ότι η "συζήτηση" θα συνεχιστεί και σήμερα, αποτελεί μια προσπάθεια του κουκλοθέατρου να μας πείσει ότι το έργο είναι διαφορετικό από αυτό που βλέπουμε.
Θέλουν να μας πείσουν ότι διαπραγματεύονται, όπως δήθεν κάνουν με την τρόικα. Στην πραγματικότητα, αδιαφόρησαν για την ΕΡΤ, που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οδήγησαν εδώ, και τους εργαζόμενους σε αυτή. Ο "σοσιαλιστής" Βενιζέλος και ο "αριστερός" Κουβέλης οδηγούν στην ανεργία 2.500 ανθρώπους, προκειμένου να σώσουν τις "καρέκλες" συμμετοχής στην κυβέρνηση. 
Εκδήλωσαν αυτή την "ευαισθησία" γιατί προφανώς γνωρίζουν ότι οι εκλογές, όποτε γίνουν, θα σημάνουν το πολιτικό τους τέλος. Ως αμοιβή για τα πεπραγμένα αυτής της κυβέρνησης. Τί κι αν η απόφαση κλεισίματος της ΕΡΤ με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου είναι παράνομη; Τί κι αν από την προηγούμενη Τρίτη φώναζαν για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ και αργότερα, για την ακύρωση της ΠΝΠ; Γι' αυτό δεν ψήφισαν την πρόταση του ΚΚΕ, καλυπτόμενοι πίσω από τα διαδικαστικά τερτίπια του Λυκουρέντζου.
Οι άνθρωποι είναι εκτός από γελοίοι και επικίνδυνοι. Σήμερα το βράδυ θα δούμε την τελευταία παράσταση του κουκλοθέατρου. Όπου οι δύο κούκλες θα μας πουν ότι διαπραγματεύτηκαν σκληρά για να σώσουν την ΕΡΤ, αλλά δεν το δέχτηκαν οι άλλοι. Κι εμείς θα αντιληφθούμε ότι άλλη μια φορά πετάξαμε τα λεφτά μας αγοράζοντας εισιτήριο. Για μια παράσταση με πολλές κόκκινες γραμμές, που όλες τους αποδείχτηκαν ροζ, σαν ντεκόρ μπουρδέλου...

Γράμμα από τη Βραζιλία...

El sombrero, το ειδα στη Λεσχη...
Μπέλο Οριζοντε, Δευτέρα 17.06.2013
Αγαπητέ φίλε,
ναι μιλάω σε εσένα που ακους Βραζιλία και σκέφτεσαι παραλίες, τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια, υπερμεγέθεις κώλους και ατελείωτα πάρτι. Συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά το πάρτι τελείωσε. Η μάλλον έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν σου το είπανε. Εδώ εξάγουμε, αλλά δεν πίνουμε καφέ, δεν χορεύουμε σάμπα εκτός των ορίων του Ρίο ντε Ζανέιρο ή μάλλον χορεύουμε σπάνια έτσι κι αλλιώς. Μέχρι και στην μπάλα εξάγουμε πλέον αμυντικά χαφ και στόπερ. Τα στερεότυπα μας τελείωσαν όπως και η υπομονή.
Τελείωσε η υπομονή. Την τελευταία εβδομάδα πήραμε τους δρόμους. Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν για την αύξηση 7 λεπτών του ευρώ στις συγκοινωνίες αλλά πλέον διαμαρτυρόμαστε για όλη τη σαπίλα πίσω από αυτό. Το πρόβλημα δεν είναι τα επτά λεπτά αλλά τα βασικά δικαιώματα.  Η στρατονομία, κατάλοιπο της δικτατορίας, μοιράζει αφειδώς λαστιχένιες σφαίρες και ληγμένα δακρυγόνα. Αλλά είναι πλέον αργά. Ο κόσμος επιτέλους ξύπνησε και ζητά επίπεδο ζωής ανάλογο με την θέση της χώρας στο οικονομικό χάρτη. Βαρέθηκε να βλέπει τους λίγους να γεμίζουν τις τσέπες και να επανεκλέγονται εδώ και δεκαετίες. Βαρέθηκε ο φτωχός αλλά, επιτέλους βαρέθηκε και ο πλούσιος, και θα στο εξηγήσω.
Στην Βραζιλία ο βασικός μισθός είναι 234 ευρώ. Το εισιτήριο του λεωφορείου είναι 1 ευρώ και το ρημάδι έρχεται όποτε γουστάρει. Κάποιος που ζει στο Μπέλο Οριζόντε κερδίζοντας βασικό μισθό, μένει τουλάχιστον 15 χιλιόμετρα από την δουλειά του και θέλει δύο λεωφορεία και μιάμιση ώρα για να φτάσει εκεί όταν δεν έχει κίνηση. Και όταν μιλάμε για κίνηση, μιλάμε για χάος. Στο Σάο Πάουλο για παράδειγμα κάθε μέρα έχουμε ουρές 70 χιλιομέτρων στις ώρες αιχμής. Εκεί συναντιούνται ο φτωχός με τον πλούσιο. Ο φτωχός στο λεωφορείο και πλούσιος στην αμαξάρα του με τα φιμέ τζάμια.
Ο πλούσιος που θα γυρίσει στο σπίτι το οποίο πληρώνει κατά μέσο όρο 1500 ευρώ ενοίκιο και άλλα 400 για κοινόχρηστα. Πληρώνει ιδιωτική ασφάλιση υγείας γιατί το δημόσιο δεν δουλεύει, πληρώνει πανάκριβα σχολεία για τα παιδιά του γιατί στο δημόσιο είναι δύσκολο να μάθουν οτιδήποτε, πληρώνει τα διπλάσια για οποιοδήποτε προϊόν (αυτοκίνητο, ρούχα, υπολογιστής κλπ.) έρχεται απ’έξω γιατί ο φόρος εισαγωγής είναι 60% συν το κέρδος του εμπόρου. Πληρώνει με φόβο, γιατί δεν μπορεί να βγεί απο το «κάστρο» με τον ηλεκτρικό φράχτη όποτε θέλει. Γιατί δεν μπορεί να πάει μια βόλτα όπου και όποτε του γουστάρει. Γιατί φοβάται για την ζωή του καθημερινά. Και σου μιλάω πάντα για το Μπέλο Οριζόντε και τις άλλες μεγαλουπόλεις της χώρας. Αν πάρεις τον δρόμο και πας προς το βορρά ξέχνα τα όλα αυτά, εκεί είσαι πλέον σε στάνταρντς Αφρικής.
Κανείς σχεδόν δεν τα περνάει όσο ωραία φαντάζεσαι στην Βραζιλία. Ναι, έχουμε παραλίες και ήλιο αλλά ο αναλφαβητισμός είναι στο 10% και κάθε μέρα περίπου 13 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουνε φαΐ στο τραπέζι τους.
Είμαστε η 6η οικονομική δύναμη στον κόσμο και την ίδια στιγμή πολύ χαμηλά στους δείκτες της παιδείας και της δημόσιας υγείας. Οσο αφορά την διαφθορά και την γραφειοκρατία πρέπει να είμαστε στο τοπ 3 εύκολα. Πολύ ψηλά είμαστε και στην εγκληματικότητα με τα νούμερα νεκρών σε Ρίο και Σάο Πάουλο να είναι μεγαλύτερα από εκείνα σε εμπόλεμες ζώνες (49 χιλιάδες μέσα στο 2010). Δυστυχώς το Μουντιάλ και η Ολυμπιάδα δεν θα αλλάξουν τίποτα από όλα αυτά.
Για μια ακόμα φορά μας δούλεψαν ψιλό γαζί. Μας υποσχέθηκαν πως θα αλλάξει η ζωή μας, επιτέλους, προς το καλύτερο. Πως θα έχουμε συγκοινωνίες και δρόμους πρώτου και όχι τρίτου κόσμου και πως θα αλλάξουμε, λέει, επίπεδο σε όλα. Πως όλο αυτό το «φαγοπότι» θα αξίζει τον κόπο.  Αντίθετα, μέχρι τώρα όλη αυτή η ιστορία έχει στοιχίσει πάνω από 27 δις δολάρια, περισσότερα από όσο τα τελευταία τρία μουντιάλ μαζί.  Εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, το Μινεϊράο κόστισε 270 εκ. ενώ αρχικά είχε υπολογιστεί σε 146 εκ. Να σου πω ακόμα πως πήγα στο στάδιο «Ιντεπεντένσια», επίσης εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, που κόστισε 45 εκ. ευρώ, παραδόθηκε με 2 χρόνια καθυστέρηση και λόγω κατασκευαστικού λάθους έχει πάνω από 6 χιλιάδες θέσεις που δεν βλέπουν το ένα τέρμα. Ανάλογες και χειρότερες είναι οι ιστορίες και στα υπόλοιπα γήπεδα.
Μιας και μιλάμε για μπάλα, να σου πω πως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι θα δουν το Μουντιάλ από την τηλεόραση. Το φτηνό εισιτήριο  για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών για τον αγώνα Ταϊτή – Νιγηρία κοστίζει κοντά στα 50 ευρώ. Φαντάσου λοιπόν τι θα πρέπει να πληρώσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και μην ξεχνάς, ο βασικός μισθός είναι στα 234 ευρώ.
Μουντιάλ για ποιόν λοιπόν; Ίσως για εκείνους που θα έρθουν για να «ζήσουν το όνειρο» τους στην Βραζιλία. Αυτή ακριβώς τη στιγμή γύρω στους 200 χιλιάδες Βραζιλιάνους σε οκτώ μεγαλουπόλεις είναι στους δρόμους και διαδηλώνουν για τα δικαιώματα τους. Δεν τους νοιάζει το Μουντιάλ, δεν πίνουν καφέ και σίγουρα δεν χορεύουν σάμπα.
Αλέξης Γκότσης

Ροη αρθρων