Σάββατο 21 Απριλίου 2012

η Θεωρία περί Κολάσεως...

αλλου κι αλλου… 

Θα'ταν τα χρόνια που ήμουν στο Γυμνάσιο, όταν το "1984" , το γνωστό μυθιστόρημα του Τζωρτζ Όργουελ είχε γίνει ξαφνικά μπεστ-σέλλερ. Ατελείωτες οι συζητήσεις τότε για το πού οδεύουμε και τι τελικά σημαίνει αυτό που οι άνθρωποι γενικά ονομάζουν 'Κόλαση'. Ένα θέμα που γενικά με είχε απασχολήσει αρκετά σε εκείνα τα εφηβικά χρόνια της δεκαετίας του '80.
Η μητέρα μου τότε μού είχε πει μία από τις πιο ενδιαφέρουσες απόψεις για το τι είναι η 'Κόλαση'. Μία άποψη που τα τελευταία χρόνια άρχιζα να συνειδητοποιώ ότι θα έπρεπε να είναι η επικρατέστερη. 
"Γαβριήλ, να σού πω.. 
Εγώ νομίζω ότι η 'Κόλαση' είναι να μπορείς με μεγάλη ευκολία να επικοινωνείς και να γίνεσαι φίλος με ανθρώπους που βρίσκονται χίλια μίλια μακριά και που ίσως ποτέ δεν θα μπορέσεις να τούς αγγίξεις και να τούς συναναστραφείς στην πραγματική ζωή. Κι από την άλλη, να είναι πολύ δύσκολο, ίσως και αδύνατον να επικοινωνήσεις και να γίνεις φίλος με τον διπλανό σου, που ζει δίπλα σου.. 
Αυτό εγώ νομίζω πως είναι η πραγματική Κόλαση, Γαβριήλ.." 
Και βεβαίως εγώ, εκείνη την εποχή, αυτομάτως απέρριψα εκείνην την παντελώς τρελή Θεωρία περί Κολάσεως, αραδιάζοντας στη μητέρα μου χιλιάδες λογικά αντεπιχειρήματα.. 
Έτσι νόμιζα τότε. 
"Τη γνώμη μου δε ρώτησες; Ορίστε, σού την είπα.. Τι θες τώρα;" 
Και η συζήτηση τελείωσε εκεί.
Χθες ήταν ένα από τα πολλά βράδια που δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. 
Δεν θυμάμαι πόσα εικονίδια είχαν περάσει μπροστά από τα μάτια μου στην οθόνη του υπολογιστή. Πόσα σχόλια, like, εικόνες που έστελναν άνθρωποι που ούτε γνώριζα, ούτε με γνώριζαν, ούτε απευθύνονταν αποκλειστικά σε μένα. 
Και όλα αυτό το θαυμαστό από τεχνολογικής άποψης φαινόμενο - να συνομιλείς με αγνώστους και μάλιστα στον φιλικότατο ενικό, χωρίς ποτέ στην πραγματικότητα να σε έχουν δει, ούτε κι εσύ αυτούς - δεν ήταν απλώς μία Θεωρία. Ήταν η πραγματικότητα. 
Ήταν πραγματικότητα να σού λένε τον πόνο τους κι εσύ τον δικό σου, γνωρίζοντας όλοι μας ότι το πιθανότερο σε αυτήν τουλάχιστον τη ζωή να μην τα φέρει η τύχη να ανταλλάξουμε ένα απλό "γειά σου" στο δρόμο.
Και τότε μού ξανάρθε στη μνήμη εκείνη η παράλογη "Θεωρία περί Κολάσεως" των εφηβικών μου χρόνων. Και αναρωτήθηκα εάν τελικά εκείνη η θεωρία, ύστερα από τόσα χρόνια, επιβεβαιωνόταν χθες βράδυ ακριβώς μπροστά στα δικά μου μάτια.
Αλήθεια, πώς και δεν το είχα συνειδητοποιήσει νωρίτερα..; 
Το ένα σχόλιο έφερνε τ' άλλο.
Ύστερα το ένα μήνυμα έφερε τ' άλλο. 
Είχαν φτάσει χαράματα, και στο inbox μου με περίμενε ένα τραγούδι που μού το έστελε ακόμα μια 'φιλία', από αυτές που το πιθανότερο είναι να μην ..γνωρίσω στην πραγματικότητα ποτέ μου.
Εκεί μέσα λοιπόν, στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο (μα πόσο περίεργα μού ακούγεται αυτή η φράση!..) με περίμενε ένα τραγούδι γεμάτο ευχές. Στίχοι γεμάτοι αγάπη και ειλικρίνεια. 
Ένα τραγούδι που μού το έστειλε μία άγνωστη 'φίλη', που από το πουθενά με σκέφτηκε, και μού το έστειλε μόνο από αγάπη και χωρίς κανένα αντάλλαγμα. 
Και έτσι, και για ακόμα μια φορά..
εκείνη η Θεωρία περί Κολάσεως... καταρρίφθηκε.

 
"Σού Εύχομαι" - Σαρίτ Χαντάντ
"Meakhelet Lekha" - Sarit Hadad / מאחלת לך - שרית חדד   

Σού εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος,
όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις.
Να σού χαμογελά ο ήλιος,
όπως και σε μένα χαμογελά.
Σε ευλογώ με Φως,
για να μην βρεις μπροστά σου κανένα εμπόδιο και δυσκολία.
Σού εύχομαι δρόμο ανοιχτό,
να βρεις ηρεμία και θαλπωρή.
Να μη γνωρίσεις στενοχώρια και πόνο,
σαν κι αυτόν που μ' άφησες στην καρδιά.
Να μη γνωρίσεις τι σημαίνει απιστία,
σαν κι αυτήν που μ' άφησες στην ψυχή.

Προσεύχομαι μόνο για το δικό σου καλό.
Να βρεις μια γυναίκα και να κάνεις μια οικογένεια.
Να' χεις φώτιση,
για να ξεχωρίζεις το καλό απ' το κακό.
Σού εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος,
όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις.
Η ζωή να σού χαμογελά,
όπως μού χαμογέλασε σε μένα.
Να είσαι υγιής, ευτυχισμένος και ζωντανός.

Ο καλύτερος γιατρός είναι ο χρόνος.
Και παρά το ότι είμαστε χώρια, εγώ είμαι ακόμα εδώ.

(Σ' ευχαριστώ για το μήνυμα. 
Ξέρεις εσύ.)

Από την Χούντα του Ψυχρού Πολέμου στη Δικτατορία των Αγορών...

Του κ. Γιώργου Πήττα, TV Χωρίς Σύνορα...


Ο Samuel P.Huntington, υπήρξε ένας εξαιρετικά διακεκριμένος αμερικανός Ακαδημαϊκός. Ένα από τα χαρακτηριστικά του, ήταν πως ολοκλήρωσε το διδακτορικό του σε ηλικία 23 ετών και την ίδια στιγμή ξεκίνησε να διδάσκει στο Harvard. Ήταν από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος που απόΐδελογικοποίησε την ψυχροπολεμική προπαγάνδα και επιχείρησε να μεταθέσει τα συστατικά του συγκρουσιακού πλαισίου εκείνης της εποχής σε καθαρά επιχειρησιακά επίπεδα κυριαρχίας με φόντο τα οικονομικά συμφέροντα, και τίποτα άλλο.
Βέβαια, δεν μπορούσε να το κάνει απροκάλυπτα στεγνώνοντας τελείως την δυτική αντικομουνιστική ρητορεία, αλλά μία προσεκτική ανάγνωση του βιβλίου του The third wave θα μπορούσε να είναι άκρως διαφωτιστική για το τι συνέβη τότε.
Στη συνέχεια, μία γόνιμη αναγωγή, μπορεί να βοηθήσει στην αντίληψη του τι συμβαίνει τώρα στον κόσμο.
Γεγονός είναι πάντως, πως αν κάποιος φέρει στο νου τους έλληνες δικτάτορες της περιόδου 1967-1974 και τους συγκρίνει με τον κυνισμό που διακρίνει όσους κινούν την παρτίδα στην παγκόσμια σκακιέρα σήμερα, μπορεί και να χαμογελάσει πικρόχολα.
Οι φιγούρες του Παπαδόπουλου του Πατακού, του Μακαρέζου και των υπολοίπων φαντάζουν πια σαν επιθεωρησιακές φιγούρες ή περσόνες παλιάς ελληνικής ταινίας μπροστά στο αόρατο φάσμα του σκιώδους και παράνομου καπιταλισμού που επιχειρεί αυτή τη στιγμή να καθυποτάξει τις κοινωνίες, να διαλύσει κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, να κονιορτοποιήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να μετατρέψει την εργασία σε «απασχόληση» με «ευέλικτους όρους», που δεν εξυπηρετούν τίποτα άλλο, παρά την ανεξέλεγκτη συσσώρευση πλούτου στους φορολογικούς παραδείσους εκτός αλλά και εντός Ευρώπης.
Είναι εφιαλτικό και άλλο τόσο εξωφρενικό και αδιανόητο, πως πλέον καταντήσαμε για το κάθε τι, να τεντώνουμε τα αυτιά μας για να ακούσουμε «τι είπαν ή τι θα πουν οι Αγορές».
Οι Αγορές, «αγωνιούν» (και έχουν άποψη) για το τι θα γίνει στις Γαλλικές και Ελληνικές εκλογές. Οι Αγορές αντιδρούν στην παραμικρή υποψία πως μία κυβέρνηση μπορεί να λάβει έστω και σε επίπεδα προσχήματος, κάποιο μέτρο προστασίας των οικονομικά ασθενών τάξεων. Οι Αγορές, φρίττουν στην προοπτική δημιουργίας ενός αυστηρού πατώματος στο όριο φτώχειας –κάτι σαν το «μέχρι εδώ, δεν πάρει παρακάτω».
Οι Αγορές βαράνε καμπανάκια, απειλούν και κουνάνε το δάχτυλο, όταν ας πούμε στην Ελλάδα, επιχειρούν έστω και για προεκλογικούς λόγους να υποσχεθούν όχι βέβαια χρήματα και επιδόματα, αλλά φρένο και κόκκινη γραμμή στην διογκούμενη εξαθλίωση.
Οι Αγορές βέβαια, δεν είπαν λέξη όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε τον τελάλη στο πανελλήνιο, διαλαλώντας το αλήστου μνήμης «λεφτά υπάρχουν».
Και όχι μόνο δεν είπαν λέξη, αλλά μειδιούσαν με ικανοποίηση καθώς προ πολλού γνώριζαν τι θα ακολουθούσε.
Από το 2008 ο κος Σημίτης είχε προειδοποιήσει τη Βουλή για το επερχόμενο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ακόμα πιο μεγάλης σημασίας, μία ομιλία του Κώστα Μητσοτάκη επίσης στο Κοινοβούλιο, το 1994. Μεταφέρω εδώ την φράση κλειδί της ομιλίας του, χωρίς να αλλάζω ούτε γράμμα:
«Το τραγικό πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας, είναι ότι δεν αντέχει τα βάρη και τα ελλείμματα. Ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που η Ελλάδα, δεν θα μπορεί να δανειστεί και θα καταφύγει ικέτης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο
Δεν αναφέρω αυτά τα λόγια των πρώην πρωθυπουργών για να τους αθωώσω από τις όποιες ευθύνες τους. Άλλωστε, οι πολιτικοί πολλές φορές , κάποια στιγμή στη διαδρομή τους προειδοποιούν για διάφορα μελλούμενα ώστε αν και όταν χρειαστεί να έχουν να λένε «εγώ, σας τα έλεγα». Ως δια μαγείας βέβαια, αυτού του είδους τις δηλώσεις τις κάνουν μόνο όταν οι ίδιοι παύσουν να είναι πρωταγωνιστές.
Για πολλά χρόνια, κάθε 21η Απριλίου έγραφα ένα άρθρο αναφοράς στη συμμορία των απριλιανών αναλύοντας το βαθύ χτύπημα που επέφερε η επταετία στην ελληνική κοινωνία. Μόνιμο επίκεντρο, είχα πάντα τον θανατηφόρο βιασμό που υπέστη το ζωηρό πολιτιστικό κίνημα που ξεκίναγε από τα τέλη της δεκαετίας του 50 σε όλο το φάσμα των Τεχνών με μία μοναδική επιτάχυνση στην επίδραση του στην κοινωνία.
Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω που βρισκόμαστε σήμερα, αισθάνομαι πως μια τέτοια προσέγγιση σήμερα, θα άγγιζε τα όρια της γραφικότητας. Υποθέτω, πως αν ζούσε ο Huntington, θα ανέλυε τώρα το «4ο κύμα».
Όπως στο Third Wave έβαλε στο μικροσκόπιο το κύμα των ψυχροπολεμικών δικτατοριών και στη συνέχεια το κύμα αποκατάστασης των δημοκρατιών σε διάφορες χώρες (μεταξύ των οποίων και η δική μας) έτσι, θα μπορούσε τώρα να γράψει για το 4ο κύμα, την κατάλυση της δημοκρατίας και την παράδοση των Κοινωνικών Αξιών στους Νόμους της Αγοράς.
Το έχουν κάνει ήδη, άλλοι. Ακόμα και φιλελεύθεροι, μη σοσιαλιστές αναλυτές, που όμως έχουν τρομοκρατηθεί από τη επέλαση των Αγορών και των κερδοσκόπων, όπως ο Marc Roche στον Παράνομο Καπιταλισμό που κυκλοφορεί και στα Ελληνικά από το Μεταίχμιο.
Οι δρόμοι της Αθήνας, την 21η Απριλίου 1967 ήσαν άδειοι καθώς τα μόνα οχήματα που μπορούσαν να κυκλοφορήσουν ήταν τα άρματα μάχης της δικτατορίας.
Οι δρόμοι της Αθήνας, την 21 Απριλίου 2012, είναι άδειοι, καθώς ελάχιστοι έχουν τη δυνατότητα να βγουν μια βόλτα στα καταστήματα που ακόμα λειτουργούν αλλά και γιατί, ακόμα και όσοι ακόμα μπορούν, είναι ναρκωμένοι από την αβεβαιότητα.
Οι θλιβερές μαριονέτες Σαμαράς και Βενιζέλος ότι κι’ αν κάνουν, στην πραγματικότητα δεν μπορούν να πείσουν ούτε αυτούς που θα τους ψηφίσουν.
Τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα εξουσίας, ξεφτισμένα και εξευτελισμένα, με στελέχη που στην πλειονότητά τους κυκλοφορούν σαν τους ίσκιους από τον φόβο του γιαουρτιού ποντάρουν για άλλη μια φορά σε διλλήματα τρόμου και ζόφου, μην μπορώντας να κατανοήσουν από την φούσκα στην οποία συνεχίζουν να ζουν, πως ο τρόμος και ο ζόφος, έτσι και αλλιώς συνθέτουν την καθημερινότητα της πλειοψηφίας.
Έχω πολλές φορές κριτικάρει τις ανεπάρκειες της Αριστεράς στην Ελλάδα.
Το σχόλιο δε, που διάβασα σε μια σελίδα της Αυγής την περασμένη Κυριακή, πως τάχα ο Jean-Luc Mélenchon είναι ο….γάλλος Τσίπρας, μου προκάλεσε τουλάχιστον θυμηδία, καθώς εισπράττω τον λόγο του Mélenchon και συνολικά του Front de Gauche ως εξαιρετικά συμπαγή και μεστό συγκεκριμένων προτάσεων με ξεκάθαρο προσανατολισμό προς την Κοινωνική Ευρώπη των Πολιτών.
Ωστόσο και παρά τις παθογένειες και την συχνά αφόρητη απουσία Πολιτικής Παιδείας που διακρίνει το σύνολο της Αριστεράς στην Ελλάδα, η επιλογή είναι μονόδρομος: Αριστερά.
Και να το πω χύμα:
Ό,τι νάναι, αλλά νάναι Αριστερά.
Οποιαδήποτε ενθάρρυνση των δύο πρώην μεγάλων καθώς και των παραφυάδων που προέκυψαν από τις διασπάσεις τους, το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι η ανακύκλωση του βαρύτατα διεφθαρμένου και υποκριτικού πολιτικού προσωπικού που έφερε τον τόπο σε αυτό το σημείο και που το μόνο που επιδιώκει είναι η πολιτική του επιβίωση.
Είναι πολλοί, αυτοί που θέλουν αν ψηφίσουν Αριστερά αλλά, αγωνιούν και εύλογα, για τις εμφανείς αδυναμίες σύγκλισης μεταξύ των δυνάμεων της σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα βάσης διεξόδου. Εδώ όμως είναι η Ρόδος και το πήδημα.
Γιατί αν ψηφισθούν οι Αριστερές δυνάμεις-αυτές που κατηγορηματικά και πειστικά απαξιώνουν κάθε ιδέα συνεργασίας με τα ΠΑΣΟΚΝΔ, τότε, η κοινωνία, ο λαός όπως είθισται να λέμε, θα υποχρεώσουν αυτές τις δυνάμεις να μπουν σε διεργασίες και να κερδίσουν ή να χάσουν όχι μόνο ένα τεράστιο ιστορικό στοίχημα, αλλά και τις διεργασίες που πυροδοτούνται σταθερά στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Σαμαράς - Βενιζέλος και οι συγγενείς τους που αποσκίρτησαν, πρέπει να το κατανοήσουμε αυτό επιτέλους αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, δεν εξυπηρετούν τίποτα περισσότερο από τα παιχνίδια των κερδοσκόπων και τα οικονομικά συμφέροντα των φίλων τους. Ο κάθε ένας από δαύτους, κρύβει ή καλλιεργεί πολλούς Τσοχατζόπουλους.
Ο κάθε ένας από δαύτους έχει απόλυτες και γιγάντιες ευθύνες ενοχής ή σιωπηρής συνενοχής για γιγάντια σκάνδαλα που θα διέλυαν κυβερνήσεις σε άλλες χώρες, σκάνδαλα δεκάδες ή και εκατοντάδες, όπως για παράδειγμα τα διαβόητα «δομημένα ομόλογα», μία υπόθεση κυριολεκτικής εθνικής προδοσίας, που πέρασε στη σιωπή και στ’ αζήτητα, καταστρέφοντας τα ασφαλιστικά ταμεία.
Ο κάθε ένας από δαύτους (και οι «ιδεολογικοί» συγγενείς τους) ήσαν εκεί, μέτοχοι, παρόντες, ενεργοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όταν για 30 τόσα χρόνια, η χώρα, από ιδρύσεως της στρεβλή, γίνονταν βαθμιαία πρωτοφανώς στρεβλή σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής και συντηρούσαν και επαύξαναν τη στρεβλότητα εφόσον τους εξυπηρετούσε.
Ναι, σε ένα προηγούμενο άρθρο, είχα αναρωτηθεί αν η λύση θα μπορούσε να έρθει από την πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος, μεταφρασμένη σε μια «αδιανόητη αποχή». Τελικά όμως, νομίζω είχαν δίκιο ορισμένοι αναγνώστες που θεώρησαν την άποψη «φρούδα».
Και νομίζω επίσης πως έχουν τεράστια σημασία δύο πράγματα:
1. Η παραδειγματική έως και ατιμωτική αν είναι δυνατόν τιμωρία μέσω της εκλογικής απαξίωσης –για αρχή- όσων έχουν κυβερνήσει τον τόπο και όσων μετείχαν στις κυβερνήσεις και,
2. Η ευκαιρία στην Αριστερά να δείξει αν διαθέτει συνολικά το αναγκαίο έρμα.
Κάποιος θα ρωτήσει που αρχίζει η Αριστερά. Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, ξεκινά από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α περνά από το ΚΚΕ και φτάνει στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Περιλαμβάνει οπωσδήποτε τους Οικολόγους Πράσινους των οποίων η χαμηλή διείσδυση δείχνει σε σημαντικό βαθμό, εκτός των άλλων, και την πολιτική μας καθυστέρηση.
Έγραψα δυστυχώς πιο πάνω. Αυτό, γιατί πολύ θα ήθελα να περιλάβω την ΔΗΜ.ΑΡ σε αυτό το φάσμα, καθώς ουδέποτε αμφισβήτησα τις προθέσεις και τη σκέψη του Φώτη Κουβέλη και κάποιων άλλων στελεχών του κόμματος του. Ωστόσο, μέσα στους κόλπους του, συμμετέχουν και έχουν προβληθεί άνθρωποι που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του Ελληνικού προβλήματος, της διαπλοκής, της διαφθοράς και του αγοραίου χαβαλέ. Δεν είναι τώρα καιρός για τέτοιες εκπτώσεις.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Το μνημόνιο και ο έρωτας δεν κρύβονται ...

O Antista/Chef προτείνει…

Εδώ και 30 χρόνια, κάθε εκλογές, ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας ταλαιπωρούνταν με το δίλημμα, “ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ;”. Τώρα και για πρώτη φορά μπορούν επιτέλους να ηρεμήσουν! Δεν υπάρχει πλέον δίλημμα αφού το ντέρμπι των αιωνίων έγινε φιλικό για φιλανθρωπικό σκοπό. Θα παίξουν για να συγκεντρωθούν χρήματα για τους τραπεζίτες και τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Πλέον μπορεί να ψηφίσει κανείς ότι θέλει από τα δύο. Αν το επέτρεπε το εκλογικό σύστημα θα άθροιζαν στο τέλος και τους ψήφους μαζί. Αλλά για να μην αδικηθεί κανείς η πρόταση μας σε όσους θέλουν να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ είναι να βάλουν στο φάκελο και τα δύο ψηφοδέλτια μαζί. Μόνο προσοχή οι σταυροί να μην ξεπερνούν αθροιστικά τους επιτρεπόμενους γιατί μπορεί να βγει άκυρο.

Γελάς, ε;

Το Μετωπο ...


16Α

ΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑΡΧΗ
Παραμονές εκλογών Κυριακής 6ης Μαΐου 2012
Κωμικός ηθοποιός δηλώνει -με άκρα σοβαρότητα- ότι ο Σαμαράς είναι “μεγάλος τιμονιέρης”, χαρίζοντας ένα φαρδύ χαμόγελο στη μούμια του Μάο.
Πρώην κνίτης κρατάει μούτρα σε δύο προέδρους της Νέας Δημοκρατίας που δεν τον άφησαν να μπει στο ψηφοδέλτιο επικράτειας. Αφού κράτησε την αναπνοή του επί μακρόν και κόπηκε εντελώς το οξυγόνο στον εγκέφαλο, ανακάλυψε τον μετασοσιαλιστικό παράδεισο στις λαϊκές δυνάμεις της... ορθοδοξίας.
Πρώην δημοσιογράφος, νυν Βενιζελική, δηλώνει βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και εκδίδει δελτίο τύπου με πράσινο φόντο, για να ανακοινώσει την συμμετοχή της στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.
Πρώην, νυν και αεί τηλεβιβλιοπώλης, ελληνορθόδοξος, αρχαιολάτρης, σύζυγος τηλεστάρ και -από χόμπι- δοκιμαστής γιαουρτιών, υιοθετείται από θυρωρό δεξιάς πολυκατοικίας.


Γόνος μιντιακής οικογένειας, μετά την ανακαίνιση του “Μεγάρου” του πατρός του με 95 εκατομμυριάκια του ελληνικού λαού, οργανώνει πάρτι φίλων στο φουαγιέ. Είναι βαριά η καλογερική της Α' Αθηνών.
Εθνικός συνταγματολόγος και συγγραφέας νόμων (περί ευθύνης υπουργών) ανησυχεί για το μέλλον της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Έχει συγκυβερνήσει με νοσταλγό της χούντας, αφού τον έχει πρώτα χαρακτηρίσει σοβαρό και αξιόπιστο πολιτικό. Μνήμη αναζητείται...
Πρώην “αρματιστής”, με σύνδρομα σοσιαλιστή, φλερτάρει με την ξανθιά άκρα αριστερά, αλλά παντρεύεται την μελαχρινή άκρα δεξιά.
Πρώην τροτσκιστής, νυν υπουργός, δηλώνει ενοχές για τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής. Ενοχές, διότι άργησε να υιοθετήσει τις απόψεις τους.
Πρώην εκσυγχρονιστές, σοκολατάκια φέροντες, χτυπούν την εξώπορτα της υπεύθυνης αριστεράς. Πρώην ανανεωτές πηδούν από τα παράθυρα.
Πρώην πλασιέ υποβρυχίων και αεί σοσιαλιστής, σύζυγος “βλαχάρας”, πολιτικός κρατούμενος σε μετασκευασμένο κελί μοναχού, πρώην πλασιέ λιμνών, βουνών, οικοπέδων και ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Σε άλλες ειδήσεις, αγαπημένο παχύδερμο δηλώνει “μη οπαδός”.
Γελάς,ε;
Ωραία. Τώρα σκέψου:
Ξημέρωμα Δευτέρας 7ης Μαϊου 2012. Πρώτη ημέρα εφαρμογής Μνημονίου 2...

Ο Χ και η Ψ άλλαξαν μυαλά έναντι 600 ευρώ...

τοίχο-τοίχο...
 Τελικά πιάνει η ρημάδα η προπαγάνδα...
Μιλούσα προ ημερών με ένα φίλο και μια φίλη (ζευγάρι) που είχαμε καιρό να μιλήσουμε για τα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα.
Πριν ένα περίπου χρόνο εμφανιζόταν φωτιά και λαύρα με το Μνημόνιο.

Περίπου Απρίλη με Ιούλη πέρυσι.

Είχε μειωθεί το  εισόδημα του φίλου αρκετά και ήταν άνεργη η γυναίκα του ήδη πάνω από ένα χρόνο.
Έτσι, φώναζε για την κατάσταση, είχε κατέβει και μερικές φορές στο Σύνταγμα πέρσι Μάη-Ιούνη και έλεγε κι αυτός και κυρίως η γυναίκα του ότι αυτοί που μας οδήγησαν ως την πόρτα της χρεωκοπίας (ΝΔ) κι αυτοί που μας έβαλαν μέσα (ΠΑΣΟΚ) πρέπει να δικαστούν, ότι ήταν προσχεδιασμένα όλα κλπ κλπ.
Λόγω του ότι ήταν άνεργη τότε η Ψ (ας ονομάσουμε τη γυναίκα Ψ και τον άντρα Χ, όπως τα χρωμοσώματα) καθόταν τις περισσότερες ώρες στο σπίτι.
Έμπαινε στο ίντερνετ για να περάσει η ώρα και πέτυχε τον Καζάκη, ο οποίος ανέλυε τα τεκταινόμενα με το γνωστό του τρόπο.
Η Ψ λοιπόν είχε που είχε το θυμό της, άκουσε επιτέλους και δέκα επιστημονικές αλήθειες από ένα σοβαρό άνθρωπο και ήταν φουλ αντιμνημονιακή.
Η Ψ τον άκουγε φανατικά και υιοθετου΄σε τις απόψεις του για τα όσα έγιναν και για τα όσα πρέπει να γίνουν..
Στο ίδιο κλίμα και ο Χ τότε, αν και λίγο πιο μετριοπαθής.

Συζητούσαμε τοτε για τα συγκλονιστικά στοιχεία όπως -το κυριότερο- ότι το 85-90% του "Δανείου" πάει στην αποπληρωμή των τοκοχρεωλυσίων και άρα η εσωτερική οικονομία αυτοτροφοδοτείται και επομένως η πληρωμή μισθών, συντάξεων, φαρμάκων κλπ δε γίνεται από το Δάνειο αλλά από τον κρατικό προυπολογισμό κλπ.
Συζητούσαμε για το προαποφσισμένο σχέδιο να υπαχθεί η χώρα σε καθεστώς οικονομικής δουλείας και άλλα τέτοια...
Μάλιστα μου είχε κάνει εντύπωση η από μέρους τους υιοθέτηση ριζοσπαστικών ιδεών και το πάθος τους, καθώς οι δυο τους ήταν πάντοτε σχετικά συντηρητικοί.

Περίπου το Νοέμβρη με Δεκέμβρη...

Περνάνε λοιπόν κάποιοι μήνες και τυχαίνει να βρει επιτέλους δουλειά η Ψ κάπου.
Μη φανταστείτε τίποτα το φοβερό, αλλά στις μέρες μας ακόμη και μια δουλειά από το ρπωί ως το βράδυ για 600 ευρώ φαντάζει... δώρο!
Με μέσον εννοείται... Αδιάβλητος ιδιωτικός τομέας γαρ!

Λοιπόν, άρχισε να αυξάνεται το εισόδημά τους και παρόλο που ο Χ είχε απολυθεί, έπαιρνε το επίδομα ανεργίας και τα κουτσοβγάζανε πέρα.
Επομένως άρχισαν και τα στρογγυλέματα...
Όταν ξαναγεμίζει -έστω και πρόσκαιρα- λιγάκι η κοιλίτσα, μετά το φαγητό παραδοσιακά νυστάζεις και τα μάτια αρχίζουν να κλείνουν...
Η φίλη μας λοιπόν, η Ψ, δούλευε όλη μέρα, τρέχοντας πάνω-κάτω, όλος ο μισθός των 600 ευρώ έφευγε για το νοίκι, το πήγαινε-έλα στη δουλειά και τα υπόλοιπα αυτονόητα έξοδα ενός σπιτιού.
Αλλά τουλάχιστον είχε φύγει από πάνω της ο βραχνάς του ενοχικού συνδρόμου που συνοδεύει πάντοτε τον άνεργο.
Οπότε έπαψε να αναζητά λύσεις αφού πια ένιωθε πως "διασφαλίστηκε η ίδια", και δε χρειάστηκε να ξανακούσει τους "Καζάκηδες" που φώναζαν.
Ότανγ ύριζε σπίτι κατάκοπη έβαζε λίγη τηλεόραση να "ενημερωθεί".
Σε μια συζήτησή μας λοιπόν εκείνο τον καιρό άρχισε να μου τα στρίβει.
"Και εντάξει, είναι κακό όλο αυτό που συμβαίνει, αλλά τι να κάνουμε; Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και αν δε μας δώσει το "Δάνειο" η Τρόικα, τι θα απογίνουμε που δε θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς, συντάξεις, φάρμακα κλπ.; Και η αριστερά μόνο κριτική κάνει, αλλά δεν έχει λύσεις. Και τελικά είχε δίκιο ο Μητσοτάκης το 90."
Και τα υπόλοιπα γνωστά αναπαραγόμενα εκ των ειδήσεων των 8...


Βέβαια τόνιζε ακόμη τότε ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ (χωρίς χαρακτηρισμούς αυτή τη φορά), αλλά ότι προτίθετια να ψηφίσει κάποια "υπεύθυνη φωνή"΄και ότι "φταίνε οι πολιτικοί" και ότι "χρειάζεται κάποια λύση όπως στην Ιταλία με τον Μόντι" και τα λοιπά Αλαφουζικά...

Το αποκορύφωμα ήταν ότι μου έλεγαν ο Χ και η Ψ ότι πρέπει "να βρεθούν πολιτικοί με ανθρωπιά".
Κι όταν τους εξηγούσα πως αυτό που θεωρούσε "ανθρωπιά", στην ουσία είναι ιδεολογία και μάλιστα πολύ συγκεκριμένη, αυτοί εξενίσταντο λέγοντάς μου ότι τα γυρίζω όλα εκεί που θέλω.
Ε βέβαια, όταν τους λες ότι "δουλειά και σπίτι για όλους (ή έστω σχεδόν όλους), ισχυρό κοινωνικό κράτος να καλύπτει όχι μόνο τους αναξιοπαθούντες αλλά όλους τους πολίτες, με δωρεάν παιδεία και υγεία για όλους, φτηνές μεταφορές, δημόσιο ηλεκτρικό ρεύμα κλπ" αυτό πάνω-κάτω είναι ο σοσιαλισμός και τα παρακλάδια του, σου λένε ότι παίζεις παιχνίδια...

Πριν λίγες ημέρες...

Τελοσπάντων, περνάν οι μήνες και δεν έχουμε συζητήσει καθόλου για τέτοια θέματα.
Ώσπου προ ημερών τυχαίνει και ξαναπιάνουμε τέτοια κουβέντα, ενώ καθόμαστε παρέα στο σπίτι και η τηλεόραση δείχνει ειδήσεις.
Δεν ακούγαμε, κυρίως έπαιζε η εικόνα.
Στο μεταξύ ο Χ ξανάπιασε η δουλειά εκεί που δούλευε προηγουμένως με τα... μισά λεφτά!
Δείχνει η τηλεόραση το Βενιζέλο και το Σαμαρά (χωρίς να ακούμε τι λένε) και κουνούν το κεφάλι τους σα να λέγαν "ωχ τι μας περιμένει πάλι".
Μετά δείχνει καπάκι τον Τσίπρα και αρχίζουν και ουρλιάζουν "άντε γαμήσου ρε μπάσταρδε που θέλεις να κυβερνήσεις κιόλας"... κλπ
Μετά δείχνει τον Καμμένο με αφορμή τη συνεργασία του με το Δημαρά και αρχίζουν και ωρύονται "απατεώνες που θέλετε να χρεωκοπήσουμε! τώρα μας θυμηθήκατε ρε;"
Καλά όταν έδειξε το ΚΚΕ δεν μπορώ να γράψω αυτά που ειπώθηκαν. Μας διαβάζουν και παιδιά ίσως...



Και τα ρωτάω εγώ τα παιδιά.
"Καθήστε ρε! Εδώ ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος σας έχουν πάρει κι ό,τι είχε απομείνει, κάθε βδομάδα σας βάζουν και νέο φόρο, σας μειώσουν τους μισθούς, σας παίρνουν χαράτσια... οθωμανικά, έχουν μαζί τους την Τρόικα που σας υπόσχεται ότι σύντομα θα προσεγγίσετε το επίπεδο των μισθών της Βουλγαρίας, έχουν κάνει τη χώρα σας κουρέλι της υφηλίου, την εχουν ξεπουλήσει απροκάλυπτα κι εσείς δε βγάζετε άχνα και μου κάνετε τους αναστενάρηδες και όταν βλέπετε τον Τσίπρα, το ΚΚΕ, τον Καμμένο ή οποιονδήποτε άλλο που φωνάζει εναντίον αυτών που σας εξαθλιώνουν και έχουν ο καθένας τους μια λύση στο κεφάλι του για το τι μπορεί να γίνει από δω και μπρος μου το παίζετε νταήδες εναντίον τους;
Εντάξει, μην τους ψηφίσετε, αλλά τόσο μένος γι αυτούς που δε σας αρέσει η λύση που προτείνουν και τόση... βουβή κατανόηση σ' αυτούς που σας ληστεύουν;;;"




Ε μετά ακολούθησαν τα -γνωστά φαντάζομαι σε όλους σας- πολιτικά καβγαδάκια...
Και όταν κι εγώ ρώτησα την Ψ "καλά εσύ δε μου έλεγες πριν ένα χρόνο ότι δε χρειαζόμαστε το "Δάνειο" για να πληρωθούν οι ανάγκες του κράτους, οι μισθοί, οι συντάξεις κλπ";
Εσύ δεν το έλεγες; Τώρα τι άλλαξε;"
Και φυσικά η απάντηση ήταν "Α, αποκλείεται! Ποτέ δεν τον είπα εγώ αυτό!"

Όπως αντιλαμβάνεστε οι Σαμαράδες δεν είναι μόνο στη Βουλή.
Είναι και εδώ έξω. Πίνουν καφέ μαζί μας, δουλέουν στο διπλανό γραφείο, κάθονται στο διπλανό κάθισμα του Μετρό.

Οι κωλοτούμπες δεν είναι προνόμιο της πολιτικής ελίτ, αλλά και του λαού.
Κι αν τις κωλοτούμπες της πολιτικής ελίτ μπορούμε να τις χρεώσουμε στο προσωπικό συμφέρον του εκάστοτε "κωλοτούμπα", αυτές του λαού μπορούμε να τις χρεώσουμε πουθενά αλλού εκτός από την εθελοδουλεία ή και τη βλακεία;

Φυσικά η συζήτηση έληξε με τη δήλωση του ζευγαριού Χ+Ψ πως προτίθενται μάλλον να ψηφίσουν Κουβέλη.
Κι όταν τους ρώτησα γιατί, μου απάντησαν ότι τους φαίνεται ο πιο σοβαρός.
Όταν πάλι τους ρώτησα αν επιλέγουν τι θα ψηφίσουν βάσει φάτσας, μπήκαν στο προκείμενο.
Ότι δηλαδή πιστεύουν ότι είναι ανεύθυνος και θέλει να μας.... καταστρέψει όποιος λέει να βγούμε απ το Μνημόνιο, ότι αυτό που έχουμε ως λαός να κάνουμε είναι να προχωρήσουμε γρήγορα στις μεταρρυθμίσεις και να επαναδιαπραγματευτούμε απλώς κάποια σημεία του Μνημονίου.
Όπως π.χ. να μην επιβληθούν άλλοι φόροι, να μη μειωθούν άλλο οι μισθοί κλπ.
Και αυτά να γίνουν εντός Μνημονίου.

(Πριν συνεχίσω, να σημειώσω πως ανεξάρτητα της άποψής μου για τον Κουβέλη και τη ΔημΑρ του, η απαξίωσή μου για τις απαντήεις του Χ και της Ψ δεν ε΄χουν να κάνουν με όποιον ψηφίσει Κουβέλη, αλλά με το σκεπτικό των συγκεκριμένων.)

Όταν λοιπόν κι εγώ -πάντα καλόπιστα- τους ρωτάω αν έχουν ακούσει ή διαβάσει έστω και μια φορά κάποιον Ευρωπαίο ιθύνοντα/αξιωματούχο να συζητάει ε΄στω το ενδεχόμενο επαναδιαπραγμάτευσης εντός Μνημονίου, φυσικά ως απάντηση λαμβάνω τη σιωπή.
Όταν τους ρωτάω αν άκουσαν τους υπευθύνους της Τρόικα να δηλώνουν ευθαρσώς ότι στόχος του Μνημονίου είναι να αυξηθεί η "ανταγωνιστικότητα" της εληνικης οικονομίας και οι μισθοί της Ελλάδας να προσεγγίσουν αυτούς των Βαλκανικών χωρών, μου απαντούν πως "Εντάξει, τα είπαν αυτά, αλλά σίγουρα υπάρχει κάποιο περιθώριο".
Όταν λοιπόν κι εγώ τους ρωτάω "ποιο είναι αυτό το περιθώριο; αντί για 250 ευρώ να πάνε στα 280 ευρώ οι μισθοί μας;" με είπαν λαικιστή...
Και λαμβάνουν ως απάντηση φυσικά την περιφρονητική σιωπή μου...

Εγώ όμως επιμένω γιατί έχω πάρει ανάποδες...

Τους ρωτάω, αφού τελικά ήταν αναγκαία κατά την σημερινή άποψή τους η προσφυγή της χώρας στην Τρόικα, γιατί δεν ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ "που ξέρει να κάνει και καλύτερα τη δουλειά;"
Τους λέω κι εγώ πως "αν πάντως εγώ θεωρούσα το Μνημόνιο απαραίτητο, θα ψήφιζα ΠΑΣΟΚ που είναι καλύτερο απ τη ΝΔ να το εφαρμόσει και σίγουρα είναι καλύτερο σ αυτή τη δουλειά από κόμματα μέχρι πρότινος διαμαρτυρίας όπως του Κουβέλη ή της Ντόρας."
Και μου απαντούν "δε ψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ για να τους τιμωρήσουμε"
"Να τους τιμωρήσετε γιαά ποιο πράγμα; Για κάτι που κι εσείς οι ΄διιοι το θεωρείτε απαραίτητο;
Είναι τρελό αυτό που μου λέτε" τους απαντώ.
Εισπράττω τη μεγαλοπρεπή σιωπή τους.

Όταν τους ρωτάω αν πιστεύουν πως υπάρχει ζωή εντός Μνημονίου, μου απάντησαν "ναι"! Μ' ένα στόμα κι οι δυο!
Όταν τους υπενθύμισα το θέμα των μισθών που θα κατέβουν μεσα σε λίγα χρόνια κάτω κι απ τα 300 ευρώ, τις συντάξεις που θα καταλήξουν προνοιακά επιδόματα, τους φόρους ιδιοκατοίκησης, τα χαράτσια, το ξεπούλημα κάθε δημοσίου πλούτου, τις εργασιακές συνθήκες δουλείας...
...τότε ο Χ με χαρακτήρισε "ξερόλα" και η Ψ συμφωνησε κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά.

Κι εγώ φυσικά τους απάντησα "μπορεί να είμαι ξερόλας, αλλά μαλάκας δεν είμαι. Ούτε και έχω βάλει τιμή πώλησης στη συνείδησή μου στα 600 ευρώ".



Φυσικά κάπου εκεί τέλειωσε και η κουβέντα.
Ο Χ και η Ψ εξαγοράστηκαν ακούσια.
Μόλις μπήκε -κατά τύχη και κατά βύσμα- ένα 600άρι την τσέπη της Ψ, ξεχάστηκαν τα πάντα.
Και Μνημόνια και Τρόικες και εθνικές υπερηφάνειες και προδότες και πουλημένοι Πρωθυπουργοί...

Δυστυχώς για πολλούς συμπολίτες μας έτσι πάει.
Όσο δεν έχουν μία φωνάζουν και βρίζουν θεούς και δαίμονες.
Μόλις τύχει και πιάσουν κάτι ψιλά και λιγδώσει το αντεράκι τους, ξεχνούν τα πάντα.
Τότε γίνονται ένα με το Κεφάλαιο, νιώθουν ευγνωμοσύνη γι αυτό που τους έχεισ τη δουλειά του (ειδικά αν είναι και με βύσμα) και υιοθετούν όλη την ψυχοσύνθεση, τη νοοτροπία, την ιδεολογία και τη φρασεολογία του Κεφαλαίου.
Καπιταλιστικές ιδέες σε μισοάδεια στομάχια.



Κι εγώ να σιγοψιθυρίζω τους στίχους...
Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ' όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Έργα και Ημέρες Ευάγγελου Βενιζέλου...

Mediasoup...
 Δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε ποια τελικά ήταν από την αρχή η γνώμη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ επί διαφόρων θεμάτων.

Ο ίδιος υποστηρίζει πως εξαρχής είχε την «σωστή άποψη», που, βέβαια, ήταν διαφορετική από αυτήν του κ. Παπανδρέου, αλλά αποφεύγει να μας εξηγήσει για ποιο λόγο δεν αντέδρασε την κρίσιμη ώρα, ώστε να αποτραπούν οι τραγικές συνέπειες.

Ακούσαμε, για παράδειγμα, τόσο στη διαδικτυακή συνέντευξη στο enikos του Νίκου Χατζηνικολάου, όσο και στη συνέντευξη στο Mega ότι δεν συμφώνησε (ή μήπως δεν συμφωνεί εκ των υστέρων;) με το σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν», διότι, όπως είπε, «έβλαψε το ΠΑΣΟΚ»!

Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι το πρόβλημα; Δεν είναι ότι με τον τρόπο αυτό υπεκλάπη η ψήφος του λαού;

Και αν διαφώνησε, έστω πιστεύοντας ότι θα βλάψει το ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν το είπε τότε;

Από την ίδια συνέντευξη προκύπτει πως δεν έχει την ίδια γνώμη με τον κ. Παπανδρέου ως προς το αν η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα.

Πολύ ωραία, αλλά γιατί δεν παρενέβη τότε, ώστε να αποτραπεί η ζημιά της δυσφήμισης;

Είπε επίσης ότι δεν είχε ενημερωθεί για την εκ μέρους του κ. Παπανδρέου αναγγελία περί δημοψηφίσματος.

Αυτό πιθανόν να είναι αλήθεια όσον αφορά στην ανακοίνωση αυτή καθεαυτή.

Ακολούθησε, όμως, ένα πολύωρο ολονύκτιο υπουργικό συμβούλιο, στη διάρκεια του οποίου διατυπώθηκαν μεν διαφωνίες, αλλά στο τέλος η απόφαση στήριξης προς τον τότε πρωθυπουργό ήταν ΟΜΟΦΩΝΗ (και επομένως σ’ αυτό περιλαμβάνεται και η στήριξη του κ. Βενιζέλου).

Αν ο κ. Βενιζέλος είχε τόσο πολύ διαφωνήσει, όφειλε να έχει παραιτηθεί και όχι να λάβει μέρος στην μετά πολλών επαίνων «εκτόξευση» του κ. Παπανδρέου προς τις Κάννες.

Για τον κ. Παπακωνσταντίνου και την συμμετοχή του στις επικείμενες εκλογές, είπε πως ζήτησε να κριθεί από τον λαό – και επομένως του κάνει τη χάρη.

Μα ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος έχει πει πως διαφώνησε με την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ – κάτι που αποφάσισε το δίδυμο Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου (ο οποίος σημειωτέον δηλώνει αμετανόητος).

Για ποιον λόγο, λοιπόν, δέχεται τώρα μια συλλογική ευθύνη, ενώ την εποχή εκείνη ο κ. Παπακωνσταντίνου ήταν απόλυτος άρχων και οι αποφάσεις του για δανειακές συμβάσεις δεν περνούσαν καν από τη Βουλή;

Πολύ περισσότερο που, όπως λέει, ο ίδιος είχε ταχθεί υπέρ του να ψηφιστεί το πρώτο μνημόνιο από 180 βουλευτές, «αλλά αυτό δεν έγινε δεκτό»!

Συγγνώμη, αλλά από ποιον δεν έγινε δεκτό; Από το γνωστό δίδυμο, βεβαίως. Το οποίο προφανώς, κατά τον κ. Βενιζέλο, έκανε λάθος.

Επομένως, γιατί να περιμένει να τους κρίνει ο λαός;

Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Βενιζέλος υπερασπίστηκε αυτές τις επιλογές, προσθέτοντας και τα δικά του λάθη:

Συμφώνησε με την είσοδο των ιδιωτών στο ελληνικό χρέος και ήταν αυτός που πρωταγωνίστησε στις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου 2011 για το πρώτο «κούρεμα».

Γνώριζε πως αυτό θα οδηγούσε σε χρεοκοπία και μας προέτρεπε (μετά το Eurogroup της 12ης Ιουλίου και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 21ης Ιουλίου) να μην την αποκαλούμε «επιλεκτική χρεοκοπία», αλλά «selective default», για να μην ενεργοποιηθούν τα CDS.

Ο ίδιος πρωταγωνίστησε και στο δεύτερο «κούρεμα», της 26ης-27ης Οκτωβρίου, αλλά όταν τελικά ο ίδιος αποφάσισε να μετατρέψει την συμμετοχή των ιδιωτών από εθελοντική σε αναγκαστική και ενεργοποιήθηκαν, τον περασμένο Μάρτιο, τα CDS, μας είπε πως αυτό δεν έχει καμιά σημασία και ουδείς ασχολείται!

Τον Ιούλιο του 2011 μας έλεγε πως «αυτό» (η χρεοκοπία δηλαδή) θα κρατούσε «μια στιγμή», όσο χρειάζεται «ο κλειδούχος στα τρένα για να αλλάξει την πορεία τους και να μην συγκρουστούν μεταξύ τους», αλλά έναν σχεδόν χρόνο μετά η «στιγμή» συνεχίζεται.

Συμφώνησε (τον Ιούλιο του 2011) να δοθούν εγγυήσεις στη Φινλανδία, οι εγγυήσεις μπήκαν στο κείμενο αποφάσεων της 21ης Ιουλίου, επιστρέφοντας μας είπε πως δεν αφορούν την Ελλάδα, αλλά… την προστασία του ευρώ και μετά έστελνε επιστολές στους Ευρωπαίους ζητώντας «πολιτική λύση» και μας… παρηγορούσε ότι τελικά θα δοθούν χρήματα και πως αποφύγαμε τα χειρότερα, δηλαδή τις «εμπράγματες εγγυήσεις».

Στο τέλος (τον περασμένο Μάρτιο και στα μουλωχτά), η Φινλανδία έλαβε (μέσω τεσσάρων ελληνικών τραπεζών) εγγυήσεις ύψους 880 εκ ευρώ με τη μορφή ρευστού και περιουσιακών στοιχείων υψηλής διαβάθμισης.

Και ο κ. Βενιζέλος πανηγυρίζει ακόμη για την φοβερή και τρομερή «συμφωνία» να πληρώσεις σε κάποιον τα χρήματα που θα… σου δανείσει!

Μετά τις 27 Οκτωβρίου έλεγε πως η Ελλάδα θα έχει τον έλεγχο του προγράμματος και την ίδια ώρα δήλωνε πως «θέλουμε την συνεχή παρουσία των ελεγκτών, για να μην δημιουργούνται επικοινωνιακά προβλήματα και το έργο να γίνεται ταχύτερα», διαφορετικά «θα εξοκείλαμε και πάλι»!

Έδιωξε στις αρχές Σεπτεμβρίου 2011 την τρόικα και μας είπε πως η αναχώρησή της ήταν «προγραμματισμένη και συμφωνημένη», καθώς «ολοκληρώθηκε ένας κύκλος συνομιλιών» και επρόκειτο για «μέθοδο εργασίας».

Τελικά – και αφού όλοι στην Ευρώπη δήλωναν ανήσυχοι για την εμπλοκή – έτρεχε στην έδρα του ΔΝΤ στη Ν. Υόρκη, (26 – 27 Σεπτεμβρίου 2011) για να εκλιπαρήσει για την επιστροφή της τρόικας.

Τότε ήταν που για πρώτη φορά ζητήθηκαν (και δόθηκαν) γραπτές εγγυήσεις και άρχισε το γαϊτανάκι των επιστολών και των υπογραφών, που ολοκληρώθηκε μετά την αναγγελία του δημοψηφίσματος.

Τότε ήταν που, ξεχνώντας τα περί «συμφωνημένης και προγραμματισμένης» αναχώρησης, ο κ. Βενιζέλος δήλωσε (στη νεοϋρκέζικη συνέντευξη) πως «η τρόικα επιστρέφει» (επομένως… είχε φύγει!).

Στον χρόνο που μεσολάβησε μεταξύ αναχώρησης και επιστροφής της τρόικας, ο κ. Βενιζέλος, από τη Θεσσαλονίκη, επέβαλε (στις 11 Σεπτεμβρίου 2011) και το περίφημο χαράτσι στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ – με το οποίο επίσης… διαφωνούσε – αλλά τελικά τον αποκάλεσε «ασφάλιστρο κινδύνου»!

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα που η ΔΕΗ αδυνατεί να εισπράξει ακόμη και τα ποσά για την ηλεκτροδότηση, ευρισκόμενη πλέον στο χείλος της χρεοκοπίας.

Για να μην θυμηθούμε πως πέτυχε το ακατόρθωτο – να φτιάξει μια τριμελή επιτροπή αποτελούμενη από… ένα πρόσωπο, όσον αφορά στη διαδικασία ελέγχου αυτών που αντικειμενικά αδυνατούν να πληρώσουν το χαράτσι.

Στις 2 Αυγούστου του 2011, ο κ. Βενιζέλος μας έλεγε πως οι κρίσιμοι μήνες ήσαν ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβριος, υποστηρίζοντας πως «την Άνοιξη θα βγούμε στο ξέφωτο των πρωτογενών πλεονασμάτων» και (αφού πέρασε άπρακτο το καλοκαίρι με τον ίδιο να παρακολουθεί τον κ. Παπανδρέου να κάνει κανό), τον Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ μας έλεγε πως οι κρίσιμοι μήνες ήσαν (τελικά) ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος.

Προφανώς! Διότι τον Οκτώβριο ο κ. Βενιζέλος ήταν ο πρωταγωνιστής του νέου κουρέματος, οπότε ολοκληρώθηκε η δυσφήμιση της χώρας και στους ιδιώτες.

Κουρεύτηκαν τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων (ενώ ο ίδιος έλεγε πως η περιουσία τους θα διασφαλιστεί «στο πλαίσιο της ασφαλιστικής πολιτικής»).

Η «ασφαλιστική πολιτική» ήταν τελικά η (αναμενόμενη ακόμη) μεταφορά περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου στα Ταμεία, πλην όμως τα Ταμεία χρειάζονται ρευστό για να πληρώνουν συντάξεις και εφάπαξ και όχι περιουσιακά στοιχεία που δεν θα ξέρουν τι να τα κάνουν.

Κουρεύτηκαν και τα ομόλογα των φυσικών προσώπων, ενώ για καιρό το υπουργείο των Οικονομικών, με διάφορα μισόλογα και μέσω διαρροών δημιουργούσε φρούδες ελπίδες περί αντιμετώπισης του προβλήματος.

Μάλιστα, στις 13 Μαρτίου, ο επικεφαλής του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ δήλωσε πως «ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, διαβεβαίωσε τους ομολόγους του ότι οι Έλληνες ομολογιούχοι δεν θα αντιμετωπιστούν ευνοϊκά σε σχέση με τους Ευρωπαίους».

Τελικά, αν το πρόβλημα με το δίδυμο Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου ήταν πως ουδέποτε διαπραγματεύτηκαν οτιδήποτε και κάθε φορά επέστρεφαν πανηγυρίζοντας για όσα τους είχαν επιβάλει, το πρόβλημα με τον κ. Βενιζέλο είναι πως δεν αρκείται στα παραπάνω, αλλά και υπερθεματίζει, προσθέτοντας (από πάνω) και τις… δικές του ιδέες.

Διαβεβαιώνει, προσφέρει εγγυήσεις, γενικά «προσφέρεται»…

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Προκειμένου να τα ξεφορτωθεί, πουλώντας τα τον Οκτώβριο του 2010 έναντι ενός ευρώ στην Αμπού Ντάμπι Μαρ, ΠΡΟΣΕΦΕΡΘΗ – κατά δήλωση του Επιτρόπου για τον Ανταγωνισμό Αλμούνια – τα ναυπηγεία να μην ασκήσουν καμία μη στρατιωτική δραστηριότητα για δεκαπέντε χρόνια!

Δηλαδή «προσεφέρθη» (για λογαριασμό της Ελλάδας) να δεχθεί η ναυτική (λέμε τώρα) χώρα μας να μην κατασκευάσει ή επισκευάσει οποιοδήποτε εμπορικό πλοίο για 15 ολόκληρα χρόνια!

Ένας πραγματικός ακρωτηριασμός!

Και όλα αυτά, για να μην υποχρεωθούν να Ναυπηγεία να επιστρέψουν στο κράτος παράνομες επιδοτήσεις 450 εκ ευρώ (μαζί με τους τόκους).

Συγγνώμη, αλλά έτσι τα Ναυπηγεία θα τα πουλούσε και η ανιψιά μου η Αλεξάνδρα που πάει στην Τρίτη Δημοτικού.

Υ.Γ. Φαντάζομαι πως ο κ. Βενιζέλος (που κατάργησε το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής και το Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ, υπερασπιζόμενος παράλληλα την επιλογή Παπακωνσταντίνου για διόγκωση του ελλείμματος του 2009), θα έχει και άλλες τέτοιες φαεινές ιδέες. Μήπως θα ήταν καλύτερα, όμως, να μας τις αναπτύξει προεκλογικά;

Το δικαίωμα στη φενάκη...

kathimerini.gr...
Tου Παντελη Μπουκαλα


Δημοσκόπηση με δημοσκόπηση, λίγα πράγματα αλλάζουν. Κι αν δεν επαναληφθεί ό, τι πάει να γίνει έθιμο, η αποτυχία των γκαλοπιτζήδων δηλαδή (κομμάτι επειδή οι ερωτώμενοι μπορεί και να διασκεδάζουν απαντώντας, κομμάτι επειδή μια κάποια διαχείριση των απαντήσεών τους ουδέποτε λείπει, ανάλογα με τις βλέψεις του παραγγελιοδότη), τότε θα βρεθούμε μπροστά σε Βουλή με όλα τα χρώματα. Κι αυτή τη φορά θα περιλαμβάνεται και το πιο σκοτεινό, το ναζιστικό μαύρο. Παντού έτσι γίνεται: όταν οι εντόπιοι αντιμετωπίζουν ως μείζονα εχθρό, εθνικό και πολιτισμικό, τους μετανάστες (ενόσω συνεχίζουν να τους ξεζουμίζουν), τότε οι διαχειριστές αυτών των αισθημάτων και οι εκμεταλλευτές τους δεν μπορεί παρά να είναι οι ωμότεροι, οι ακρότατοι.
Τι πειράζει τώρα αν τα «παλικάρια της Χρυσής Αυγής» (κατά τον καρατζαφέρειο χαρακτηρισμό), που τάχα προστατεύουν τα γερόντια όταν πάνε στην τράπεζα, χαιρετούν ναζιστικά και όχι ηλιθίως χαριεντιζόμενα αλλά από βαθιά πίστη. Προφανώς, μες στην τόση ελληνολατρία τους θόλωσε το μυαλό τους και ξέχασαν πως κάποτε υπήρξε Κατοχή. Εκτός πια και επικηρύξουν αναδρομικά τον Μανόλη Γλέζο, επειδή «βεβήλωσε» τη σημαία του λατρεμένου τους Φύρερ, κατεβάζοντάς την από την Ακρόπολη. Α ναι, υποτίθεται πως η Ακρόπολη, η αρχαία Ελλάδα γενικά, είναι ο φάρος τους (κι η σβάστικα άλλωστε, έτσι βολεύονται να λένε, αρχαιοελληνική είναι). Και φάρος τους δεύτερος, ποιος άλλος, η ελληνική σημαία, που τη χρησιμοποιούν σαν επικάλυμμα του κονταριού τους όταν σπάνε κεφαλές Ελλήνων και ξένων.
Αθροιστικώς, λοιπόν, για να γυρίσουμε στο σταθερότερο εύρημα των γκάλοπ, Ν. Δ. και ΠΑΣΟΚ φτάνουν δεν φτάνουν το 40%. Οι ένδοξες εποχές, όταν γεύονταν από κοινού το διπλάσιο του σαράντα και κάτι παραπάνω και φούσκωναν από καμάρι, φαίνεται ότι πέρασαν. Η εξήγηση είναι μπροστά στα μάτια τους, μόνο που, δύο εβδομάδες πριν από την κάλπη, οι δημοσκοπικώς υποβαθμισμένοι δεν δείχνουν πρόθυμοι να τη δουν. Βολεύονται σε μια άθλια κολοκυθιά, «αυτοί εγκλημάτησαν περισσότερο, όχι εμείς», φρονώντας πως η αποκολοκύνθωση είναι πάγιο γνώρισμα των ψηφοφόρων. Οι δύο αρχηγοί εμφανίζονται στις ομιλίες τους βέβαιοι ότι ο χρόνος του τόπου, ο ιστορικός, ο πολιτικός και ο κομματικός, άρχισε να μετράει μόλις οι ίδιοι ανέλαβαν την εξουσία του κόμματός τους. «Πριν» δεν υπάρχει, αυτό είναι το δόγμα τους. Δεν υπήρξαν δηλαδή Παπανδρέου και Καραμανλής. Δεν υπήρξαν Χρηματιστήρια και δομημένα. Δεν υπήρξαν Τσουκάτοι και Βουλγαράκηδες.
Ολοι έχουν δικαίωμα στη φενάκη τους. Ολοι δικαιούνται τον αυτοβαυκαλισμό τους. Σε όλους πέφτει ένα κομμάτι υπεροψίας κι άλλο ένα μέθης. Δεν είναι πρέπον να τους το στερήσουμε. Ας συνεχίζουν, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος να πιστεύουν πως η Ιστορία μηδένισε το κοντέρ της μόλις τους παρέδωσε τα κομματικά ηνία για να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Τόσους «μεγάλους» γέννησε ο τόπος. Αλλοι δύο δεν είναι πρόβλημα.

Η "ανάπτυξη" του Μπαρόζο κόλαφος για τη χώρα ...

Η Αυγή online...

Της Θεοδώρας Σταθούλια
Στις 18 Απριλίου δόθηκε στη δημοσιότητα γραπτά η ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και προφορικά διά στόματος του προέδρου της Μ. Μπαρόζο, με θέμα την ανάπτυξη της Ελλάδας. Την ίδια ημέρα επίσης είχαμε και την επιστολή Λ. Παπαδήμου προς τον Μπαρόζο με θέμα ην ανάπτυξη της χώρας. Την προηγούμενη ημέρα είχαμε την επιστολή Ευ. Βενιζέλου προς τον Μπαρόζο για την ανάπτυξη. Και αμέσως μετά θα ανακοινωθούν οι προτάσεις του Α. Σαμαρά για την ανάπτυξη.
Η επικοινωνιακή συμπλοκή γύρω από την "ανάπτυξη" έχει βέβαια τους προφανείς λόγους της, τις εκλογές στην χώρα αλλά και το γενικότερο κλίμα ανησυχίας στους πολίτες της Ευρώπης, ότι η Ελλάδα έχει εγκαταλειφθεί σε ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας που επιβάλλουν οι υπό αμφισβήτηση συμφωνίες των "Μερκοζί". Αυτό φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία για τους πολίτες της Γαλλίας που έχουν τις προεδρικές εκλογές και η Κομισιόν θα ήθελε να εξασθενήσει τις σφήνες του Ολάντ για το Σύμφωνο Σταθερότητας. Από την άλλη πλευρά, προκλητική μεγαλορρημοσύνη και ανέξοδος διαγκωνισμός για την ανάπτυξη και την Ελλάδα από Βενιζέλο και Σαμαρά, όταν και οι δύο έχουν υπογράψει την πλήρη δέσμευσή τους στο Μνημόνιο/Οικονομική και Χρηματοπιστωτική Συμφωνία.
Στο πλαίσιο αυτό, η ανακοίνωση της ευρωπαϊκής επιτροπής ότιυπέρβαση της κρίσης αυτής και η ανοικοδόμηση μιας επιτυχούς οικονομίας θα απαιτήσουν την ανάληψη ενωμένης εθνικής δέσμευσης... μόνον η ίδια η Ελλάδα μπορεί να θέσει τον εαυτό της σε διαφορετική τροχιά για το μέλλον" είναι θέση - κόλαφος για τη χώρα και πολιτική αμετροέπεια. Από την άκρως νεοφιλευλεύθερη ομάδα των κομισάριων καλούνται οι πολίτες της χώρας να ορίσουν την αναπτυξιακή πορεία τους, μόνοι τους. Ενώ είναι η ίδια η Κομισιόν που δέσμευσε μαζί με το ΔΝΤ και τις ντόπιες ακραίες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. την χώρα με τα μνημόνια εξάρτησης υποχρεώνοντας σε ύφεση, σε ανεργία, σε αποικιακού τύπου διακυβέρνηση της χώρας, σε κατάθεση όλων των εσόδων της χώρας στον ειδικό λογαριασμό για να πληρώνονται μόνο οι δανειστές. Και συνεχίζει η ανακοίνωση ότι συνολική δέσμη συνδρομής προς την Ελλάδα, περιλαμβανομένων των δανείων από μέρους της Ε.Ε..., ανέρχεται αθροιστικά σε περίπου 380 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό ισοδυναμεί με το 177% του ελληνικού ΑΕΠ. Ένα τέτοιο μέγεθος συνδρομής δεν έχει προηγούμενο (το Σχέδιο Mάρσαλ των ΗΠΑ για τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση περιελάμβανε μεταβιβάσεις που ισοδυναμούσαν με το 2,1% περίπου του ΑΕΠ των δικαιούχων χωρών)". Και ακόμα πιο αναλυτικά, η Ε.Ε. θα διαθέσει "33.600 ευρώ ανά κάτοικο της Ελλάδας" για την περίοδο 2007-2013.
Άθλιοι! Τα μόνα χρήματα που δώσατε είναι για να σώσετε τις τράπεζες και όσα χρειάζονται για να ενδυναμώσετε την ιδιωτική επενδυτική δραστηριότητα με χρηματοδοτικά εργαλεία που ελέγχουν οι τράπεζες, στερώντας δισεκατομμύρια από τους πόρους του ΕΣΠΑ. Ξεκοκαλίζετε σιγά - σιγά το ΕΣΠΑ δίνοντας εκατομμύρια ευρώ στον ΣΕΒ για να κάνει κοινωνικές μελέτες, εκατομμύρια ευρώ για δεκάδες έργα πληροφορικής στο Δημόσιο χωρίς πολιτική, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς πραγματική κοινωνική αξία. Εξακόσιες χιλιάδες ευρώ κόστισε η "ηλεκτρονική ακαδημία οδήγησης" (e-drive academy) που παράγγειλε στο ΕΣΠΑ ο Ρέππας, ως υπουργός Μεταφορών. Πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ ένα portal για να βρίσκουν δουλειά οι αποφυλακισμένοι καταθέτοντας τα βιογραφικά τους ηλεκτρονικά για να τους βρουν οι εργοδότες!! Και από την άλλη, ένας άνεργος παίρνει ένα κουπόνι 200 ή 300 ευρώ για να παρακολουθήσει ένα πρόγραμμα κατάρτισης. Και συνεχίζει η ανακοίνωση: "Η Επιτροπή έχει δραστηριοποιηθεί για να βοηθήσει την Ελλάδα, παρέχοντας άμεση στήριξη και πραγματοποιώντας διαβουλεύσεις με τα υπόλοιπα κράτη - μέλη... προκειμένου να επινοηθούν καινοτόμες λύσεις και να επιτευχθούν βιώσιμα αποτελέσματα στην πράξη". Να "επινοηθούν καινοτόμες λύσεις", όπως το πρόγραμμα "Ήλιος" για την εξαγωγή ηλιακής ενέργειας, που, αφού η κυβέρνηση της υποταγής έδωσε "γη και ύδωρ" για να αρέσει το νομοσχέδιο στον Σόιμπλε, αυτός περιφρονητικά το απαξίωσε. Δεν θέλουν ηλιακή ενέργεια από εμάς, να εισάγουμε απ' αυτούς τα χιλιάδες πάνελς που φτιάχνουν οι βιομηχανίες τους θέλουν. Όμως σ' αυτές τις εκλογές θα εξάγουμε εμείς το μάθημα της μεγάλης ανατροπής των πολιτικών τους, της μεγάλης "κόκκινης" πορείας για να ορίσουμε συλλογικά και δημοκρατικά την ανάπτυξη του τόπου.

ΕΦΙΑΛΤΗ ΖΟΥΜΕ ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ... 

Η βρώμα μπαίνει από παντού στο σπίτι. Εντός δικτύου, εκτός, μάσκες πέφτουν, άπλυτα βγαίνουν στη φόρα, σκυλοφάγωμα. Σήμερα τελευταία μέρα και για τις δημοσκοπήσεις.Κλείστε τ΄αφτιά σας.  Προφυλάξτε τα νεύρα σας, τη δυνατότητα σκέψης. Κανάλια, εφημερίδες και διαδίκτυο βαράνε τόσο δυνατά τα ταμπούρλα τους που συνθλίβουν μυαλά!Το πόσο βρώμικο κράτος ήταν αυτό που ζούσαμε και ζούμε το γνωρίζουμε. Το φτιάξαμε εμείς. Το θρέψαμε.
  Ο καθένας με το τρόπο του έβαλε ένα λιθαράκι για να φτάσουμε σ΄αυτή τη κατάντια που έχουμε φτάσει τώρα.Μέχρι τις εκλογές θα τα δώσουν όλα.
Αλήθεια εκείνοι οι τροικανοί, εκείνα τα παιδιά που μπαινοβγαίνουν συνέχεια και ερεθίζουν τα νεύρα του κόσμου εξαφανίστηκαν? Οι προσβλητικές τους δηλώσεις έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο ε? Εκείνα τα απειλητικά βλέμματα και τα σηκωμένα δάχτυλα μπρος τη μούρη μας έχουν κρυφτεί κάτω από τα γραφεία μέχρι τις 6 μαίου έτσι?
Περιορίστε το μυαλό σας στα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή σας, στο σπίτι σας, στα παιδιά σας , στους γονείς σας. Συγκρατείστε την εικόνα των πετσοκομένων μισθών, των πετσοκομένων συντάξεων, του ενάμισυ εκατομυρίου ανέργων, τα συσσίτια, τους άστεγους, την αθλιότητα στη παιδεία και την υγεία, τα κατακλεμένα και άδεια ταμεία, τις απειλές από τους τοκογλύφους και το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, τις μεζονέτες και τις τζιπάρες και τα λεφτά στην Ελβετία, τις μονοκατοικίες στο Λονδίνο, τα κότερα και την ασύδοτη σπατάλη σε κάθε επίπεδο. Τους παχύσαρκους πολιτικούς απέναντι στην εικόνα των εξαθλιωμένων συμπολιτών μας. Το παιδί σας που δε βρίσκει δουλειά και τον γέρο σας που δεν μπορεί να αγοράσει τα φάρμακα. Το παιδί σας που δεν μπορείτε να το σπουδάσετε πλέον και τους γονείς που τους βλέπετε να σβήνουν μέσα στη θλίψη και τη φτώχεια. Τους συνανθρώπους που έχουν δώσει τέρμα στη ζωή τους απελπισμένοι, τα παιδιά που σβήνουν στα πεζοδρόμια με μια σύριγγα στο χέρι, τις γωνιές της πόλης που έχουν μετατραπεί σε εμπόριο σάρκας. Το ηθικό, πνευματικό, πολιτιστικό ξεπεσμό. Τη γελοιοποίηση ενός ολόκληρου λαού σε παγκόσμιο επίπεδο. Το μέλλον που έχει αρπαχτεί για τις επόμενες γεννιές πριν καλά καλά ανοίξουν τα μάτια τους στο κόσμο.
Αυτά συγκρατείστε μέσα σας. Αυτά είναι οι ειδήσεις που μας ενδιαφέρουν. Αυτή είναι η ουσία για χιλιάδες κόσμο που ζει ήδη στον εφιάλτη.
Οι βολεμένοι, οι παρτάκηδες, οι ξεπουλημένοι πνευματικοί της χώρας, οι τζογαδόροι, οι νταβατζήδες, οι συμμορίες, οι πελάτες των κομμάτων, οι αδιάφοροι και σκληρόπετσοι στη δυστυχία των συμπολιτών απατεώνες, το τσίρκο των ΜΜΕ και της ψευτο-διανόησης, οι πλασιέ της κατανόησης του εγκλήματος, δεν μας αφορούν. Ζουν αλλού. Δεν έχουν κρεμασμένους απλήρωτους λογαριασμούς στο τοίχο. Δεν τους κυνηγάνε οι τράπεζες. Δεν ξεσπιτώνονται. Δεν προσπαθουν να ζήσουν με το ταμείο ανεργίας. Δεν εξετευλίζονται από αφεντικά που τους πετάνε ψίχουλα για μισθό και τους βάζουν να δουλεύουν 12 και 14 ώρες. Δεν μένουν σε σπίτια που έχουν υγρασία ανάμεσα σε πόρνες , νταβατζήδες κι εμπόρους ναρκωτικών. Δεν στήνονται  στο ταμείο ανεργίας μάζί με εκατοντάδες άλλους εξαθλιωμένους , δεν ψάχνουν απεγνωσμένοι τις εφημερίδες να ανταλλάξουν τα πτυχία τους με μια θέση ντελιβερά ή καθαρίστριας, δεν μένουν άυπνοι τι θα ταίσουν την επόμενη τα παιδιά τους και πως θα πληρώσουν το νοίκι και το ηλεκτρικό. Δεν παρακαλάνε να μην αρρωστήσουν ούτε για αστείο γιατί θα σβήσουν πεταμένοι σε κάποιο ράτζο στο διάδρομο. Δεν βλέπουν το ανάπηρο παιδί τους, τη μάνα τους ή το αδέλφι τους να σβήνει και να μην έχουν δεκάρα για να του δώσουν λίγη ελπίδα. Δεν σβήνουν ασήμαντοι σε κάποια δουλειά του κώλου, ξεχασμένοι απ΄ολους ενώ θα μπορούσαν να είναι επιστήμονες, σπουδαίοι καλλιτέχνες, ερευνητές , εφευρέτες πολυμήχανοι αν είχαν γεννηθεί σε μια συνοικία πιο πάνω....
Το ερώτημα είναι πολύ δύσκολο. Τι να ψηφίσουμε. Ποιον. Μέσα σ΄ολο αυτό το χάλι με την εμπιστοσύνη μας πλέον στο μηδέν απέναντι σε όλο το πολιτικό κατεστημένο της χώρας τι να κάνουμε. Νοιώθουμε προδομένοι και ένοχοι. Αλλά το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Δεν μπορούμε να σβήσουμε ότι έγινε. Μπορούμε μόνο να αλλάξουμε αυτά που έρχονται. Κι αυτό όχι έτσι απλά, αλλά με μεγάλες θυσίες και αγώνες. Κανένας δεν νοιάζεται για το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει στη μνημονιακή Ελλάδα. Το μόνο που μας μένει λοιπόν είναι να ζυγίσουμε τα πράγματα πολύ σοβαρά και να διακρίνουμε ποιοι έχουν το θάρρος, την ικανότητα και πάνω από ολα τη μπέσα να εργαστούν για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό κι όχι για το τομάρι τους και τη ματαιοδοξία τους.
Δεν υπάρχουν άγιοι στη πολιτική. Από τη στιγμή που στοχεύεις την εξουσία εξυπηρετείς φιλοδοξίες και μεταλάσσεσαι χωρίς να το καταλαβαίνεις σε κάτι άσχημο. Ομως σε όλα τα κράτη του κόσμου, σε όλους τους λαούς εμφανίστηκαν στις δύσκολες εποχές πολιτικοί που σήκωσαν το ανάστημα και νοιάστηκαν για το κοινό καλό κι όχι μόνο για τον εαυτούλη τους. Δείτε το παράδειγμα της Αργεντινής. Αν έχουμε φτάσει στο σημείο να μην υπάρχει ούτε ένας έλληνας έντιμος και φιλόπατρις, ούτε μια πολιτική δύναμη έστω αδοκίμαστη μέχρι σήμερα που να στοχεύει στη πρόοδο της πατρίδας και των πολιτών και όχι σε παιχνίδια εξουσίας και μηχανισμούς εξαπάτησης για προσωπικό όφελος,
Τότε ας πάμε να πνιγούμε όλοι για τα παιδιά που γεννήσαμε κι αναθρέψαμε και για το ίδιο μας το στείρο το κεφάλι.
Ειλικρινά δεν θέλω να προτείνω τίποτα. Είμαστε όλοι μεγάλα παιδιά και μπορούμε να σκεφτούμε αυτόνομα αν το προσπαθήσουμε. Αυτό εδώ το ιστολόγιο ποτέ δεν διαφημησε κάποιον και ποτέ δεν προσπάθησε να κάνει δημόσιες σχέσεις. Είναι εντελώς ανίκανη για δημόσιες σχέσεις και διπλωματικές πουστιές.  Ολο το διάστημα που γράφω προσπάθησα να μεταφέρω στα κείμενά μου τις σκέψεις μου και όσα αφουγκραζόμουν γύρω μου. Τίποτα περισσότερο. Με θλίψη βλέπω διάφορες υποτίθεται σοβαρές πένες μέσα στο διαδίκτυο που έγραφαν σεντόνια αντιμνημονιακά και θούρειους να λουφάζουν στη γωνίτσα τους τώρα και να παιρνουν θέσεις που εξευτελίζουν όσα είπαν κι έγραψαν.
Γιατί τα μπλογκτσιράκια να το παίζουν ελεύθεροι διακινητές ιδεών στην ηλεκτρονική πληροφόρηση. Κάνουν βέβαια λάθος. Γιατί εδώ μέσα δεν είμαστε γιαγιάδες και παππούδες που πάνε στη κάλπη με το ψηφοδέλτιο έτοιμο στη τσέπη. Εδώ μέσα εκτός από τους βαλτούς υπάρχουν κι αληθινά ελεύθερα και ασυμβίβαστα πνεύματα που δεν θα παίξουν κανένα παιχνιδάκι.
Γι΄αυτό σας λεω. Δεν θα διαφημίσω κανέναν. Δείτε μόνοι σας τι έχει γίνει μέχρι σήμερα σ΄αυτό το τόπο. Ποιοι έχουν πάρει μέρος σε όλο το σκηνικό της μεταπολίτευσης και με ποιο τρόπο. Δείτε ποιοι ζουν καλά αλλά εμείς όχι καλύτερα. Το κομμάτι του ποιον ΔΕΝ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ειναι εύκολο. Είναι ξεκάθαρο. Αυτό που είναι ζόρικο είναι το ποιον θα ψηφίσουμε.
Με το χέρι στη καρδιά σας λέω πως για πρώτη φορά δεν ξέρω τι να ψηφίσω. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν ανατραπεί μέσα μου πράγματα που πίστευα. Βεβαιότητες έγιναν αμφιβολίες. Πολιτικές δυνάμεις που πίστευα ξεκάθαρες με έχουν βάλει σε μεγάλες αμφιβολίες. Ο κόσμος αλλάζει πολύ γρήγορα σε κάτι πολύ άσχημο κι όλα ανατρέπονται με ταχύτητα αστραπής. Ειλικρινά δεν ξέρω σε ποιον να δείξω εμπιστοσύνη. Γνωρίζοντας πως η αποχή είναι γελοία λύση. Θα περάσω μέγα βάσανο μέχρι να φτάσει η ώρα της ψήφου. Γι΄αυτό και δεν προτείνω τίποτα σε κανέναν. Γιατί ανήκω σε εκείνο το ποσοστό που γράφει «αναποφάσιστοι».
Και ξέρετε γιατί είμαι αναποφάσιστη? Γιατί στη προσωπική μου ζωή δεν έκανα ποτέ εκπτώσεις στις αποφάσεις μου. Εβαζα το μαχαίρι βαθειά στο κόκκαλο χωρίς φόβο, χωρίς ενδοιασμό για ότι πίστευα σωστότερο. Μια ζωή επανάσταση είμαι από την ώρα που γεννήθηκα. Ασυμβίβαστη χωρίς να επιτρέψω ποτέ εκβιασμούς, εκφοβισμούς και δωροδοκίες σε κανέναν.  Τώρα όμως ποια είναι εκείνη η πολιτική παράταξη, ποιο κόμμα, ποια δύναμη είναι αποφασισμένη να κάνει κάτι τέτοιο σε επίπεδο κράτους? Ποιος έχει τα κοτσια και την ειλικρίνεια να βάλει το μαχαίρι βαθειά στο κόκκαλο?
Αν νοιώσω πως υπάρχει κάποιος τέτοιος χώρος εκεί θα πάει η ψήφος μου. Αν όχι θα είναι ζόρικα τα πράγματα.

Του Νοταρά τα τέκνα...

Ο Στάθης στον eniko...
Για μια δυο μέρες κορυβαντιούσαν εκστασιασμένοι ορισμένοι δημοσιογράφοι των κεντρικών ΜΜΕ που στηρίζουν τον δικομματισμό για την Επιστολή Βενιζέλου προς Μπαρόζον!
Ούτε οι Επιστολές του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους δεν έτυχαν τόσων επαίνων μέσα σε δύο χιλιάδες χρόνια, όσων η επιστολή Βενιζέλου προς Μπαρόζον για δύο ημέρες. (Αν και συνήθως τα ψέματα κρατούν τρεις)...
Ως φαίνεται κάποιο παπαγαλάκι εκ Βρυξελλών σφύριξε στα ημεδαπά αντίστοιχα πτηνά, ότι ο Μπαρόζος πρόκειται να εξαγγείλει μέτρα τινα (και να! Να χάσκουν τα πτηνά) ανάπτυξης στο εν Ελλάδι Προτεκτοράτο, οπότε Έσπευσαν να «προλάβουν» το γεγονός οι περί τα τοιαύτα εξασκημένοι σμπίροι κι έβαλαν τον (αγομενοφερόμενο) Μπενύτο να γράψει γράμμα και γραφή (κι απάντηση δεν πήρε) προς την Υψηλή Πύλη, ότι τέτοια μέτρα πρέπει να εξαγγελθούν (και ιδού μερικά, πολυχρονεμένε μου Αγά), αναμένονται, θα κάμουν καλό στην οικονομία, δεν μπορώ να αυξήσω άλλο τον ΦΠΑ στις μπουγάτσες, περιμένουμε – ευχαριστούμε!
Πλην όμως, όχι μόνον δεν απάντησε στον Επιστολή Βενιζέλου ο Μπαρόζος ο Μπαρμπαρόσας της Μπαρμπαριάς καμάρι, όχι μόνον δεν εξήγγειλε μέτρα ανάπτυξης, αλλά αντιθέτως, βγήκε λαύρος και μας κατακεραύνωσε, ζητώντας νέες περικοπές, 40%, άγρια λιτότητα έως το 2030 (εκτός κι αν ως τότε έχουν έρθει τα UFO) και νέα μέτρα (χαράτσια) αξίας 12 δις Ευρώ, άντε 15 δις και βλέπουμε!
Κάγκελο ο Βενιζέλος;
Άλαλα τα κύμβαλα των πονηρών;
Αμ δε!
Και τί έγινε;
Πρώτη φορά μας πιάνουν να λέμε μπαρούφες;
Αρκεί που «κερδίσαμε την πρώτη εντύπωση», ότι ο Βενιζέλος έγραψε επιστολή στον Μπαρόζο. Το ότι ο Μπαρόζος τον έκλασε τον Μπενύτο, ποιος το πρόσεξε; κάτι λίγοι; Αυτοί είναι πειραγμένοι! Πάμε παρακάτω. Άλλη μπαρούφα να σκεφτούμε, άλλη μια «νίκη» να πλασάρουμε, ποιος θυμάται τι έγινε προχτές, σημασία έχει τι λέμε εμείς ότι θα γίνει αύριο.
Έτσι δουλεύει η προπαγάνδα!
«Όσο πιο χοντρά ψέματα λες, τόσο πιο εύκολα τα χαύουν οι μάζες» δασκάλευε ο Χίτλερ τον Γκαιμπελς – σας το έχουμε ξαναγράψει.
Αλλά, αν υπάρχει η προπαγάνδα που σκούζει, υπάρχει και μια πιο επικίνδυνη προπαγάνδα, αυτή που ψιθυρίζει, σφυράει αδιάφορα, σχετίζεται με τα πράγματα στο πιο χαλαρό, βρε αδερφέ, και πάντως μακριά από στρατεύσεις. Ψύχραιμα, νηφάλια και καθώς πρέπει...
Αυτήν την προπαγάνδα δεν την ασκούν από τα κεντρικά ΜΜΕ κυρίως, μόνον δημοσιογράφοι αλλά και μία ελίτ διανοουμένων ου μην και δημοσιολογούντων.
Ένα παρεάκι αλληλοεπαινούμενων και αλληλοϋποστηριζόμενων τύπων, εύκολα αναγνωρίσιμων – έχουν όλοι υποστηρίξει το Μνημόνιο, το Σχέδιο Ανάν, τις εισβολές και τους πολέμους όπου Γης οι περισσότεροι «εκσυγχρονιστές», ολίγον «αριστεροί», κάποιοι, κάργα νεοφιλελεύθεροι άλλοι, όλοι παραδέχονται ότι είναι πολιτικοποιημένοι, αλλά βγελύσονται την κομματική ένταξη – τη βρίσκουν τρε μπανάλ, τους αρκεί να υπηρετούν τα κόμματα εξουσίας, αλλά αφήνουν την κομματική ένταξη και βαριά καλογερική για τους υποδεέστερους και τους χαχόλους.
Κι όντως, αυτοί οι «ανεξάρτητοι» (διάβαζε: υποκριτές) είναι «υπηρέτες πολλών αφεντάδων», έχουν υπηρετήσει ευδοκίμως, πότε ο ένας, πότε ο άλλος και πότε όλοι μαζί όλο το φάσμα απ’τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη, έως τη Ντόρα, τον Σημίτη, τον Γιωργάκη και τον Μπενύτο.
Χολερικοί με τον λαό τον βρίσκουν λαϊκιστή, Τον κοροϊδεύουν και τον κατηγορούν. Με τον φθηνό κυνισμό του σοφιστή ή του ημιμαθούς, η πατρίδα τους μυρίζει ποδαρίλα, η παράδοση τους ξινίζει ο συνδικαλισμός τους προκαλεί κοκκύτη.
Ένας πεμπτοφαλλαγίτικος εσμός που στόχευσε επίμονα και μεθοδικά στον αυτοσεβασμό των Ελλήνων, τους έσπασε τον τσαμπουκά και προετοίμασε το έδαφος για τις συκοφαντίες Γιωργάκη περί «τεμπέληδων» και «διεφθαρμένων»
Ή τα εμέσματα Παγκάλου ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» προϋποθέσεις όλα αυτά, για να σκύψουμε στη συνέχεια το κεφάλι, να αποδεχθούμε την ήττα, την αιχμαλωσία και την κατοχή.
Οι τύποι αυτοί δεν έχουν αφήσει άνθρωπο σε χλωρό κλαρί κατηγορώντας φερ’ειπείν για αρχαιοπληξία όποιον καταφεύγει στα κλασικά γράμματα, για εθνικιστή
Όποιον με καμένο πια εγκέφαλο δεν μυρηκάζει τα δικά τους κλισέ.
Όπως ότι «είμαστε ρατσιστές», ότι για «όλα μας φταίνε οι ξένοι» - μια αφόρητη πληκτική καταιγίδα από στερεότυπα.
Μοιάζει όλη αυτή η ορδή σαν του Νοταρά τα τέκνα. Όταν ήρθε η ώρα στα νιάτα τους – ή αργότερα καθ’οδόν – να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι, αυτοί διάλεξαν το ναιμεναλλά, Ίσως να’ ναι και οι Οθωμανοί μια κάποια λύσις σκεφτόταν κι αναλόγως έπραττε ο γέρων Νοταράς, ώσπου είδε τα παιδιά του λάφυρα του ανείπωτου.
Ίσως αυτόν τον ανείπωτο τρόμο του μέσα τους θανάτου να ξορκίζουν και τα παπαγαλάκια, κρώζοντας ρετσινιές, αρες και λοιδωρίες εναντίον των απλών, των φτωχών, των αγαθών του λαού, Κι εν τέλει εναντίον του Δήμου, των κομμάτων (πλην των κομμάτων των Δυνατών), των συνδικάτων και των όντως ποιητών, δηλαδή των καλών καγαθών...

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Κι άλλα μεθεόρτια...

ένας στρατολάτης...
Οι τυπικές κουβέντες μεταξύ ανθρώπων που συναντώνται μια-δυο φορές το χρόνο, Χριστούγεννα ή Πάσχα, "τι κάνουν τα παιδιά", "πως αντέχετε κει πάνω/κάτω/πέρα στην Αθήνα", κλπ, εμποτίστηκαν φέτος με αψιά τσίκνα κρίσης. Να που η κρίση προσφέρει μια κάποια λύση, στην εξάλειψη, έστω, της αμηχανίας που ακολουθεί την εξάντληση των τυπικών. Μέχρι να εξαντληθούν και οι περιγραφές των δεινών και να περάσουμε στα αναθέματα.
Τελικά, μετά από κάμποσες συζητήσεις του ποδιού και του τραπεζιού, το συμπέρασμα είναι απογοητευτικότερο κι από τα δεκάδες "ενοικιάζεται" του κέντρου της μικρής μας πόλης. Που όλοι τη λένε άσχημη αλλά εγώ τη βρίσκω κάθε φορά και νοστιμότερη. Και πάντως στις γιορτές ακόμα γεμίζει.

-Φταίνε οι πολιτικοί. Ο Τσοχατζόπουλος δεν τα έφαγε μόνος του, τα έφαγαν και οι τρακόσιοι.
-Φταίνε οι συνδικαλιστές. Οι ΔΕΗτζήδες που τα έφαγαν σε πολυτελή ταξίδια. Ο συνδικαλισμός μας κατέστρεψε.
Φταίνε τα κόμματα, φταίει ο Γιωργάκης, φταίνε οι δημόσιοι, φταίνε οι μετανάστες, φταίνε, φταίει, φταίνε, φταίει.
Μ' όποιον κι αν μίλησα, δεξιό ή "αριστερό", το ίδιο τροπάρι άκουσα. Το τροπάρι της γενίκευσης και του τσουβαλιάσματος. Λες κι όλοι μας έχουμε καταπιεί ένα μικρό κασετοφωνάκι. Με το που ακούγεται η λέξη-κλειδί το κασετοφωνάκι αντικαθιστά το λόγο με την αναπαραγωγή τυποποιημένων ηχογραφημένων μηνυμάτων. Κι απαντά από μόνο του.
Λες ας πούμε, ανυποψίαστος, "τα φάγανε βρε γυναίκα τα παιδιά τ'αυγά τους ή τα παράτησαν τσουγκρισμένα;" Αλλά, τσουπ, η προφερθείσα λέξη-κλειδί ενεργοποιεί το μηχανισμό κάποιου ομοτράπεζου, που αρχίζει:
"Άστα τα παιδιά, σε λίγο δεν θά 'χουνε να φάνε τα καημένα, αλλά τι να πεις; Που δεν υπάρχει ένας πολιτικός με κότσια να πει: ασταδγιάλα ρε Μέρκελ και δουνουτού. Αφού είναι προδότες, όλοι τους, και οι τρακόσοι, δε μποράνε να συνεννοηθούν μεταξύ τους, να φτιάξουν το κράτος, να το νοικοκυρέψουν, να ξαποστείλουν τους λαθρομετανάστες που μας δολοφονάνε. Θα χάσουμε τη δόση και θα πεινάσουμε".
Έτσι, από το φίλο σου το Βρασίδα ή τη θεια σου τη Χαρίκλεια που ανοιγοκλείνουν το στόμα, ακούς μια φράση της Ντόρας, δυο παρενθέσεις του Μπάμπη, μερικές σημειώσεις του Γιάννη, δυο επεξηγήσεις του Πάσχου κι έναν συρραμένο εξάψαλμο που, δε γελιέσαι, τον άκουσες χτες κι απ' το δάσκαλο, προχτές απ' τον ταξιτζή κι αντιπροχτές απ' το συνάδελφο. Και πάνω στη σύγχυσή σου τρως τα παρατημένα αυγά των παιδιών με τα τσόφλια.

Δεν έχω την παραμικρή ελπίδα. Όχι μόνο επειδή το αποτέλεσμα των εκλογών είναι προγραμμένο και ελάχιστη σημασία έχει το αν θα προκύψει κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ+ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ+Καμμένος ή ΝΔ+Καμμένος+ΧΑ+Ντόρα+Τζούλια, αλλά, κυρίως, επειδή είναι βέβαιο πως όταν θα έρθει το τελειωτικό χτύπημα του Ιουνίου, ο Βρασίδας, η Χαρίκλεια, ο δάσκαλος, ο ταξιτζής κι ο συνάδελφος θα αφρίζουν για την ΠΝΟ, τους συνδικαλιστές και τους "τρακόσους". Και θα εξακολουθούν να δέονται υπέρ ιάσεως του συστήματος. Κι η απαραίτητη θλιβερή υπόκρουση της πάντα πρόθυμης κουστωδίας των ανένταχτων πενθούντων θα κλαψουρίζει για "χαμένες ευκαιρίες", χαλασμένα συνοικέσια και μπαγιάτικες κινηματικές πατάτες, δείχνοντας με αγκυλωμένο δείχτη τους διαχρονικά βολικούς "υπαίτιους".

Να ανατρέψουμε...

Red NoteBook...
 Του Βασίλη Ρόγγα

Ο οποιοδήποτε μπορεί να ρωτήσει: μα είναι δυνατόν να αλλάξουν τόσο εύκολα τα πράγματα στηρίζοντας τη ριζοσπαστική αριστερά;

 Η απάντηση είναι κάθετη και κατηγορηματική. Όχι.

Θα μπορούσε επίσης να ρωτήσει: είναι η αριστερά εκείνη που θα θέλαμε, είναι άξια των περιστάσεων;

Πάλι η απάντηση είναι όχι κι όποιος το αρνείται λέει ψέμματα, πρώτα στον εαυτό του.

Καμία κυβέρνηση, ακόμα κι εκείνη που θα είχε το πιο κρυστάλλινο αντισυστημικό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, δε θα μπορούσε να εφαρμόσει τίποτε, αν δεν είχε τη στήριξη και ταυτόχρονα την πίεση της κοινωνίας.

Οι ανατροπές με προοδευτικό πρόσημο γίνονται από εκείνους που τις επιτελούν κινηματικά, από εκείνους που δεn φιμώνουν την κριτική τους στα τα όποια στραβά των ριζοσπαστικών αριστερών σχηματισμών.

Οι ρήξεις όμως έχουν και κόστος. Η άρνηση της δανειακής σύμβασης σημαίνει τσαμπουκάς με όλο το σύστημα της σάπιας, νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σημαίνει πρακτικά ανατροπή των πολιτικών της. Και πού θα οδηγήσει;

Είναι πιθανό αλλά όχι βέβαιο να οδηγηθούμε στην έξοδο από το ευρώ ή και από την ίδια την Ένωση. Είναι αυτό κάτι τις το εύκολο;

Πάλι η απάντηση είναι κατηγορηματική. Όχι, η ζωή θα είναι δύσκολη. Η χώρα για να μπορέσει να ξεφύγει από τη φτώχεια, θα περάσουν αρκετά χρόνια. Και για να μην έχει μια στρεβλή ανάπτυξη, που να εκμεταλλεύεται τη φύση και τους ανθρώπους, θέλει πολύ δουλειά από την ίδια την κοινωνία.

Μπορεί μόνη της η Ελλάδα να έχει μια αυτοδύναμη ανάπτυξη; Η απάντηση είναι πάλι και πάλι όχι. Θα χρειαστεί να κάνει εμπόριο, να δημιουργήσει συμμαχίες γεωπολιτικές, να επικοινωνεί.

Όμως η ανατροπή της δανειακής σύμβασης, η άρνηση των όρων του μνημονίου θα σκάσει σα βόμβα στη Βόρεια Ευρώπη. Είναι πιθανόν να παρασύρει τους πληττόμενους ευρωπαϊκούς λαούς σε χειραφετητικές κατευθύνσεις, πέρα  από τη νεοφιλελεύθερη δικτατορία.

Αν δε γίνει πραγματικότητα το όνειρο μιας πανευρωπαϊκής εξέγερσης, θα καταρρακωθούν οι ζωές πολλών ανθρώπων. Και χρειάζεται να το σκεφτόμαστε όχι ως το τέρμα μιας διαδρομής, αλλά ως την αρχή ενός δρόμου πειραματικού, δρόμου των δυνατοτήτων (και ποτέ μα ποτέ των βεβαιοτήτων) για μια άλλη κοινωνία.

Αυτοί, οι εξεγερμένοι ευρωπαίοι θα είναι οι σύμμαχοι μας.

Μπορεί να μη διαφθαρεί μια αριστερή κυβέρνηση; Όχι, δε μπορεί. Θα διαφθαρεί. Αν δεν ελεγχθεί κοινωνικά, αν δεν υπάρξει ανεξάρτητος ταξικός συνδικαλισμός, αν δεν πιεστεί η εξουσία να κατέβει και να κατεβαίνει συνέχεια προς τα κάτω είναι σίγουρο πως δε μπορεί να σταθεί για πολύ.

Αν δεν υπάρχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναπόφαση από τους πολλούς για τα σημαντικά, συνεχή πειράματα συνεταιρισμών, αμεσοδημοκρατικών θεσμίσεων, αυτοοργανώσεων, δημοκρατικός σχεδιασμός που να θέτει τις ανάγκες των πολιτών πάνω από οτιδήποτε άλλο η κοινωνία θα σαπίσει.

Τίποτα δεν είναι εύκολο στις ανατροπές. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε χίλια δυο στραβά που ήδη υπάρχουν και άλλα τόσα που θα προκύψουν στη πορεία. Έχουμε να τα αλλάξουμε όλα, ακόμα και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Μπορούμε;

Θα έλεγα πάλι όχι, όμως «στην απαισιοδοξία της γνώσης αντιτάσσω την αισιοδοξία της βούλησης».

Η άλλη μας επιλογή, η συνέχιση αυτών των πολιτικών είναι απείρως πιο οδυνηρή. Την ευθύνη θα την έχουμε όλοι και όλες για ότι και αν αποφασιστεί: να ζήσουμε σα σλάβοι του 21ου αιώνα ή να πράττουμε την ενδεχόμενη  ελευθερία που αν κοπιάσουμε θα έρχεται όλο και πιο κοντά.



Υ.Γ 1. Ο Μελανσόν, ο υποψήφιος της Αριστεράς στη Γαλλία, δήλωσε: "Είμαστε ο κρατήρας του ηφαιστείου της Ευρώπης" . Εμείς είμαστε σύντροφε. Και θα το δεις.

Υ.Γ. 2 «Τι άνοιξη ονειρεύεσαι; Μια ασταμάτητη άνοιξη». Ζαν Φερά

Έτσι θα είναι η δικιά μας. Δε θα την φτάσουμε ποτέ. Δε θα σταματήσουμε ποτέ να την κυνηγάμε.

Ο σοφέρ του κυρίου Μιχάλη...

everything you know is wrong...

Η περίπτωση του Πέτρου Πικρού: συγγραφέας, δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη, στέλεχος του ΚΚΕ, φυλακίστηκε, κατόπιν διαγράφηκε από το κόμμα, πέθανε ξεχασμένος, όμως άφησε πίσω του, πέρα από τα βιβλία του (τριλογία "Χαμένα κορμιά"), πάνω από 1.500 "ζωντανά ρεπορτάζ". Φρόντιζε δηλαδή, πριν γράψει, να ζήσει από κοντά το θέμα του (κάποια απ' αυτά χωρίς να το θέλει, όπως τα ρεπορτάζ για τις φυλακές). Εφτανε συχνά μέχρι το σημείο άλλοτε να υποδύεται τον χασάπη και άλλοτε τον σερβιτόρο προκειμένου να γράψει κατά το δυνατό αντικειμενικότερα για τα προβλήματα των εργαζομένων. Αμφιλεγόμενος πάντως, ακόμη κι απ' όσους τον θυμούνται.
Σου φαίνεται χαριτωμένο αυτό ίσως; Και ολίγον γραφικό; Και δεν γίνονται σήμερα αυτά τα πράγματα; 
Παρακάτω.
Η περίπτωση του Γκίντερ Βάλραφ: Γερμανός δημοσιογράφος. Παλαβός. Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ του κι αυτός υποδύεται ρόλους. Μεταμφιέζεται, χρησιμοποιεί ψευδώνυμα. Υποδύεται τον εργάτη στη γερμανική βιομηχανία, υλατζής στην Μπιλντ, αλκοολικός, άστεγος και τόσα άλλα: όλα για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Αποτελεσματικός, επιτυχημένος, αμφιλεγόμενος ωστόσο κι αυτός.
Σου φαίνεται κι αυτό χαριτωμένο ίσως; Και ολίγον γραφικό; Δεν γίνονται σήμερα αυτά τα πράγματα; Και τέλος πάντων υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι για να κάνει ένας ρεπόρτερ τη δουλειά του; Σαφώς. 
Ωστόσο, Αντώνη (Σρόιτερ), η "Αυτοψία", το πραγματικό ρεπορτάζ του δρόμου, δεν γίνεται κάνοντας σκηνοθετημένη βολτίτσα στο κέντρο της πόλης αγκαζέ με την εξουσία ή σαν σοφέρ του Χρυσοχοϊδη.
ΥΓ. Αξίζουν να διαβαστούν: Πέτρος Πικρός - Τουμπεκί, Γκίντερ Βάλραφ - Αποκαλύψεις, κείμενα ενός ανεπιθύμητου δημοσιογράφου. 

ΥΓ. άλλο, επί προσωπικού: Πόσο με χαροποιεί όταν γκουκγλίζοντας για να βρω τα σχετικά λινξ πέφτω πάνω σε κείμενα παλιών φίλων!

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Ο Ακης και οι άλλοι...

kathimerini.gr...

Tου Παντελη Μπουκαλα


Η αλήθεια είναι ότι, αν και συνελήφθη μεγαλοβδομαδιάτικα, οι κορόνες της θρησκευτικής υποκρισίας δεν ξανακούστηκαν, «μα Μεγάλη Τετάρτη τον άνθρωπο» κ.λπ. Είχαν ξοδευτεί όλες τα Χριστούγεννα, με τη σύλληψη του ηγουμένου Εφραίμ, όταν αποδείχθηκε για μυριοστή φορά πως οι χριστιανοί είναι αναρίθμητοι, χριστιανισμός όμως δεν υπάρχει. Οι δύο συλληφθέντες σε υποτιθέμενες ώρες θρησκευτικής κατάνυξης έχουν άλλο ένα κοινό γνώρισμα: την κραυγαλέα αναντιστοιχία ανάμεσα στο «σχήμα» τους, το λειτούργημά τους, και στη γενικότερη παρουσία τους. Ιερωμένος ο πρώτος, πολιτικός ο δεύτερος (άνθρωποι δηλαδή ταμένοι στην υπηρεσία του Αλλου), διακρίθηκαν όλως ιδιαιτέρως στην υπηρεσία του Εαυτού. Ο ένας πόνταρε στη μεγαλοθυμία του Θεού, ο άλλος στη μνημονική ραθυμία του Λαού, και κυρίως στην επιλεκτική μνήμη του πολιτικού συστήματος, στο οποίο συμμετείχε πρωταγωνιστικά επί δεκαετίες. Και φιλοξενήθηκαν στο ίδιο κελί...
Ο κ. Τσοχατζόπουλος, κάτοχος μιας γλώσσας που λειτουργούσε εκτός νοήματος, ανήκει στους πολλούς ανθρώπους που υπούργευσαν επειδή ήταν ή «αγωνιστές» (γενικώς και αορίστως συνήθως) ή φίλοι του ηγεμόνος ή και τα δύο. Αγωνιστής δεν ξέρω αν ήταν ο κ. Τσοχατζόπουλος, φίλος του Ανδρέα πάντως ήταν. Κι αυτό αρκούσε, μια και ο νεποτισμός, ο καισαρισμός, ο ετσιθελισμός χαρακτηρίζουν παγίως την πολιτική στον τόπο μας, για να μην πάει χαμένο το ωραίο παράδειγμα του Καλιγούλα και του αλόγου του. Αρκούσε δηλαδή η σχέση υποτακτικής φιλίας με τον πρόεδρο για να αναλάβει υπουργεία κρισιμότατα ως προς την ύλη τους και τους ενύπαρκτους πειρασμούς: δημόσια έργα και εξοπλισμοί.
Ο οικείος μας Ακης καταγράφηκε σαν ο μίστερ «Ο,τι πείτε, κύριε πρόεδρε», σαν «ο πιο άνθρωπος του προέδρου», αν υπάρχουν παραθετικά σ’ αυτό. Και κάποια στιγμή, του προέδρου αποθανόντος, διεκδίκησε την αρχηγία, σαν εκπρόσωπος του αυθεντικού ΠΑΣΟΚ. Κι έχασε για λίγο. Τώρα τα χάνει όλα, αλλά δεν φαίνεται διατεθειμένος να χάσει μόνος του. Ούτε και τότε ήταν μόνος του, όταν υπερδιόγκωνε τα έξοδα για όπλα, ούτε και μόνος του κέρδισε. Απλώς, σίγουρος πως η πολιτική τού προσέφερε άτρωτο θώρακα, επέλεξε έναν δημόσιο βίο που αποκάλυπτε υπέρμετρα αλαζονική ανωριμότητα. Ενας πολιτικός που τίποτε άλλο δεν έκανε στη ζωή του και σε καμιά δουλειά δεν ίδρωσε, δύσκολα πείθει πως οι θορυβωδώς σπάταλοι γάμοι του και οι μεγιστανικές αγορές του στηρίχθηκαν στις οικονομίες του.
Δεν είναι βέβαια ο μοναδικός που πλούτισε. Ενα σωρό ταπεινά σπιτάκια στις καλές περιοχές της Αθήνας και σε νήσους του Αιγαίου ανήκουν σε φτωχά παιδιά του λαού που μόνο στην πολιτική επιδόθηκαν και, ω του αποταμιευτικού θαύματος, στα σαράντα τους είναι πάμπλουτα. Περιμένουν -λέτε- τη σειρά τους για τα αποκαλυπτήρια; Μα πρέπει πρώτα να καούν πολιτικά και κατόπιν να ψάξουν η Βουλή (ορίστε;) και η Δικαιοσύνη να βρουν τα διαμάντια μες στις στάχτες. Τα διαμάντια της διαπλοκής και της διαφθοράς.

Έτσι όπως πρέπει....

Ελληνοφρένεια... 

Όσο δυσκολεύουν τα πράγματα τόσο πιο μόνοι μένουμε. Ίσως να θέλουν να μας δείξουν όλοι αυτοί που, τον τελευταίο καιρό, έφυγαν ότι μπορούμε και χωρίς αυτούς. Ίσως να θέλουν να δουν, να τσεκάρουν, αν μπορούμε και μόνοι μας.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν έχουμε και πολλά στηρίγματα πια. Μένουμε μόνοι, να αναμετρηθούμε καταρχήν με τον εαυτό μας, αυτό το «ανίκητο εμείς» και κατά δεύτερον να αναμετρηθούμε με όσους μας θέλουν, χυλό. Ποσοστά κομμάτων, χαζοχαρούμενους  καταναλωτές, άβουλους χρήστες, στατιστικούς δείκτες.
Υπήρχε εποχή που την Ελλάδα τράνταζε  ο ζωντανός ήχος, του Χατζιδάκι, του Ελύτη, του Ρίτσου, του Βάρναλη, του Τσαρούχη, του Τσιτσάνη, του Μπιθικώτση, του Λοΐζου, του Γκάτσου, του Β. Ραφαηλίδη, της Μ. Δημητριάδη, του  Κουν, του Ξυλούρη, του Βέγγου, του Κατράκη, του Καζαντζίδη, της Μπέλλου, του Θ. Αγγελόπουλου, του Άκη Πάνου, του Καμπανέλη…
Ήταν η εποχή που όλοι αυτοί δονούσαν τον κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα, αλλά ήταν και η εποχή που ο κάθε Έλληνας ή κάθε Ελληνίδα δονούσε όλους αυτούς. Γιατί λειτούργησε αυτή η μοναδική σχέση καλλιτέχνη και λαού. Γιατί ο ένας τροφοδοτούσε τον άλλον, με μεγαλειώδη μηνύματα και αξίες. Ιδέες και πρότυπα. Καύσιμο και σπινθήρα, σε μια Ελλάδα που ήθελε να γίνει καλύτερη, κόντρα στη σαπίλα και την φτήνια.
Γιατί ο μέγας τροφοδότης ο λαός, γέμιζε τους δρόμους με ιδανικά και αιτήματα, αλλά γέμιζε και τις παρτιτούρες, τα τετράδια, τα βιβλία και τα φιλμ, γέμιζε το έργο, την έμπνευση και την ματιά όλων αυτών, που τα επέστρεφαν σε όλους μας εμπλουτισμένα.
Μένουμε μόνοι μας, όσο περνάει ο καιρός, χωρίς να αναπληρώνεται κανένα κενό. Ίσως γιατί σαν λαός, ξεχάσαμε να  στεκόμαστε ψηλά. Ίσως γιατί νομίζουμε ότι μπορούμε χωρίς στηρίγματα. Ίσως γιατί κουραστήκαμε.  Ίσως γιατί νομίσαμε, νομίζουμε  ακόμη, ότι μπορεί να γίνει αλλιώς.
Χάνουμε τους ισχυρούς πολλαπλασιαστές της δύναμής μας, της φωνής μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι χάνουμε την δύναμη και την φωνή μας. Θα βρει τρόπους να πολλαπλασιαστεί να δυναμώσει να γίνει ένα με το μέταλλο του Μπιθικώτση, το Λα του Μητροπάνου, το αστείο Ρο του Χατζιδάκι, την ορμή του Κατράκη, το Άξιον Εστί του Ελύτη, το Μεγάλο Τσίρκο του Καμπανέλη, το λυγμό του Καζαντζίδη, το πάθος της Δημητριάδη και τον Επιτάφιο του Ρίτσου.
Όταν ο λαός κατέβαινε στους δρόμους για δίκιο, δημοκρατία, ελευθερία και δικαιοσύνη, όλοι αυτοί ήταν δίπλα μας. Όσο περιμένουμε στα σπίτια και στα γραφεία, όλοι αυτοί φεύγουν, ένας ένας.
Το αντάμωμα είναι θέμα χρόνου. Θα τους ξαναβρούμε εκεί που τους βρίσκουμε πάντα. Και επειδή όλοι αυτοί είναι μακριά, θα κάνουμε εμείς την αρχή, που είμαστε δίπλα. Έτσι όπως ξέρουμε. Έτσι όπως μας έμαθαν. Έτσι όπως γίνεται πάντα.
Έτσι όπως πρέπει.

Καλή αντάμωση.
Θύμιος Κ.

Με σταυρωμένα ψηφοδέλτια...

Mediasoup...
 της Χρυσας Φωτοπουλου

Υπάρχουν χωριά με χωματένιους ακόμη δρόμους και καφενεία με την τηλεόραση στη διαπασών. Στοχευμένη ενημέρωση. Αγορασμένες ψήφοι. Άνθρωποι στο χείλος του γκρεμού θα ψηφίσουν Σαμαρά. Άνθρωποι με υποθηκευμένο το σώμα τους θα ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ για μια ακόμη ευκαιρία. Γιαγιάδες και παππούδες θα συρθούν μέχρι την κάλπη με σταυρωμένα ψηφοδέλτια.
Υπάρχουν σχολεία με μετρημένα βιβλία και διεκπεραιωτικούς δασκάλους. Χιλιάδες μικρόκοσμοι αταίριαστοι με το φόντο. Κουρασμένα μαθητικά ακροατήρια. Κάτι πρέπει να γίνει. Να σταματήσει η μηχανική κίνηση. Ζητούνται εμπνευσμένοι Δάσκαλοι να καταδείξουν την αλήθεια.
Υπάρχουν άνθρωποι που αστράφτουν στα στασίδια των εκκλησιών και μετά συνεχίζουν τη ζωή τους σε μια καταγέλαστη μοναδιαία πραγματικότητα. Η συμφέρουσα, βολεμένη καλοσύνη, η πλάνη του ανθρωπιστικού καθήκοντος. Εφτά μεγάλες μέρες για μια εκ του ασφαλούς κάθαρση. Αναίμακτη κάθαρση.
Υπάρχουν σπίτια με γεμάτες βιβλιοθήκες και μπαμπάδες που νανουρίζουν τα παιδιά τους με το ‘’πρωινό άστρο’’.
Υπάρχουν όνειρα που θέλουν να στριμωχτούν στη γη. 
Υπάρχουν οι φοβισμένοι και αυτοί που δεν αγαπήθηκαν. ‘’Οι περιοριστικές όχθες’’ των ποταμών μας.
Υπάρχει η Ξένη που τον Αύγουστο θα φύγει για την Κούβα. Με μια φωτογραφική μηχανή.18 χρόνων και 3 μηνών.
Υπάρχω εγώ, υπάρχεις εσύ. Υπάρχει η ψευδαίσθηση της ύπαρξής μας. Ένας ετερόκλητος κόσμος. Εγώ αποφάσισα: Θα σε συμπεριλάβω στον αγώνα μου. Το ίδιο να κάνεις και εσύ.
Πηγή φωτογραφίας: apn

Άλλος ένας σημαδιακός Μάιος...

Η Αυγή online...

Όπως πηγαίνουν οι ευρωπαϊκές εξελίξεις, σε λίγο θα είναι ο ελληνικός λαός εκείνος που θα θέτει στους μνημονιακούς, αντεστραμμένα, το εκβιαστικό δίλημμά τους. Οι τροϊκανοί κατασκεύασαν το τρομοκρατικό και πλαστό δίλημμα "Μνημόνιο ή δραχμή". Οι εξελίξεις στις ευρωπαϊκές χώρες τούς αφήνουν πίσω: είναι δυνατή η ανατροπή του Μνημονίου μέσα στην Ευρωζώνη.
Στην Ισπανία ο λαός ξεσηκώνεται κατά του Μνημονίου της λιτότητας, ενώ το δημόσιο χρέος καλπάζει απειλητικά εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Στην Ιταλία αυξάνεται δραματικά ο αριθμός των αυτοκτονιών, ανέργων και φτωχών. Δεν πρόκειται για απελπισμένες πορείες που προσκρούουν στο γρανιτένιο τείχος του Βερολίνου. Δεν πρόκειται για τη σφαγή των PIGS, που η Μέρκελ και ο Σαρκοζί θεωρούσαν αναγκαία για να εξαγνιστούν οι δικές τους εγκληματικές ευθύνες για την οικονομική κρίση. Πρόκειται για την αφύπνιση των κοινωνιών, που δεν αντέχουν στον κορσέ της λιτότητας και κινητοποιούνται για να τον σπάσουν.
Το προεκλογικό κλίμα στη Γαλλία ανάγκασε ακόμη και τον Σαρκοζί να υποσχεθεί ότι πρέπει να γίνουν ορισμένες τροποποιήσεις στο Σύμφωνο για το Ευρώ, που ο ίδιος μαζί με τη Μέρκελ προώθησαν προ ολίγων εβδομάδων. Επίσης υποσχέθηκε, αορίστως και υποκριτικώς, ότι πρέπει να υπάρξει κάποιος πολιτικός έλεγχος στην ΕΚΤ. Η προεκλογική στροφή Σαρκοζί, ο οποίος ξεκίνησε με ατζέντα κατά των μεταναστών και τώρα αναγκάζεται να πλησιάζει την κριτική της Αριστεράς, επιβεβαιώνει τη λαϊκή δυναμική, που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ανατρέπει τους σχεδιασμούς του κατεστημένου.
Η θριαμβευτική προεκλογική πορεία του Γάλλου υποψηφίου της Αριστεράς Ζ.-Λ. Μελανσόν, από το Παρίσι στην Τουλούζη και τη Μασσαλία, δημιουργεί προϋποθέσεις ώστε η κοινωνική δυσαρέσκεια να πυροδοτηθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο και να αποκτήσει προοδευτικό πολιτικό πρόσημο. "Είμαστε ο κρατήρας του ηφαιστείου της Ευρώπης" προειδοποιεί εύγλωττα ο Μελανσόν, επιβεβαιώνοντας ότι η ενότητα της Αριστεράς συνιστά αυτή καθεαυτή λαϊκή δύναμη, όχι μόνο δημοσκοπικά, αλλά με την πρωτοφανή κινητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών στις προεκλογικές συγκεντρώσεις. Είναι η εικόνα της Μασσαλίας που προκάλεσε την αισιοδοξία στον Μανώλη Γλέζο ότι "η επόμενη Κυριακή ας είναι το ξεκίνημα νέας πορείας για τους λαούς".
Δεν είναι απομονωμένος ο ελληνικός λαός στο σφαγείο της τροϊκανής συμμορίας. Δεν είναι ακατανίκητη η νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, ούτε φυσικό φαινόμενο η κερδοσκοπία των αγορών. Η δημοκρατική Ευρώπη, η Ευρώπη των λαών, ορθώνεται την Κυριακή στη Γαλλία. Την άλλη Κυριακή στην Ελλάδα. Στο τέλος του μήνα στην Ιρλανδία.
Ο Μάιος, άλλος ένας Μάιος, θα αποδειχθεί σημαδιακός για τους ευρωπαϊκούς λαούς και τα κινήματα.

Ο Σύμβουλος Επιχειρήσεων, η Φωτεινή Πιπιλή και ο φόρος στους ρακοσυλλέκτες...

ThePressProject...
 Tου Κωνσταντίνου Πουλή

Ο Νίκος Κωστόπουλος είναι υποψήφιος βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία, σύμβουλος επιχειρήσεων και πρώην μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Υπογράφει ένα άρθρο στο «Βήμα», όπου εξηγεί τι χάνει το κράτος αφήνοντας φορολογικά ανεξέλεγκτους τους ρακοσυλλέκτες. Εκεί διαβάζουμε μεταξύ άλλων ότι «Η μαζική αυτή λεηλασία των κάδων συνιστά μια πρωτόγνωρη μορφή παραοικονομίας», «Τα διαφυγόντα κέρδη για το κράτος είναι τεράστια» και ότι «Ο κανιβαλισμός αυτός αποτελεί τροχοπέδη στο ζήτημα της ανακύκλωσης». Στα σχόλια που ακολουθούν τις δημοσιεύσεις του «Βήματος», αναγνώστες προτείνουν να μπουν τέλη κυκλοφορίας στα καρότσια ή να δοθεί λίστα με τους φοροφυγάδες που καθαρίζουν τζάμια στα φανάρια. Πρόκειται για άρθρο που θα μπορούσα να είχα γράψει κι εγώ, χαριεντιζόμενος. Ο συντάκτης του όμως δεν αστειεύεται. Αξίζει να δούμε τα επιχειρήματα, μια που δεν πρόκειται για προσωπική ιδιορρυθμία, αλλά για έναν ολόκληρο κόσμο. Ότι τα σκουπίδια είναι προσοδοφόρο επιχειρηματικό πεδίο από το οποίο το κράτος παραιτείται υπέρ ιδιωτών είναι μια άλλη συζήτηση, που δεν είναι της ώρας. Το θέμα είναι εδώ η ενοχοποίηση των ρακοσυλλεκτών για το φαινόμενο.

Το μέγα θέμα της παραβατικότητας των ρακοσυλλεκτών έχει ανακινήσει ήδη, με επίμονη αρθρογραφία και με ερώτηση στη Βουλή, η Φωτεινή Πιπιλή (τα σχετικά κείμενα βρίσκονται αναρτημένα σε μπλογκ με τον ταιριαστό τίτλο «αγώνες πολιτών»). Ρωτά, χωρίς να αστειεύεται κι αυτή, πώς δεν έχει υποπέσει στην αντίληψη της αστυνομίας αυτή «η καινούργια μάστιγα καταπάτησης κάθε Νόμου» (ο «Νόμος» με αρχικό κεφαλαίο). Ο αρμόδιος υπουργός απαντά από το βήμα του κοινοβουλίου ότι μέσα στο 2011 «κατασχέθηκαν 45 τροχήλατες κατασκευές μεταφοράς αντικειμένων (καρότσια)» με το περιεχόμενό τους και προσήχθησαν 25 αλλοδαποί, καθώς και ότι το ζήτημα «αναδείχθηκε από τον υπογράφοντα (ενν: Χρηστάκη Παπουτσή) στο Συμβούλιο των Υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συνήλθε στις Βρυξέλλες με αυτό το θέμα». Ως προς το παράλληλο θέμα του κινδύνου πρόκλησης τροχαίων ατυχημάτων που θίγει η Φωτ. Πιπ., το υπουργείο απαντά ότι «δεν προκύπτει εμπλοκή των αναφερόμενων ατόμων σε τροχαία ατυχήματα, κατά το προαναφερόμενο χρονικό διάστημα». Πάλι καλά. Στην ιστοσελίδα της νεολαίας του ΛΑΟΣ διαβάζουμε πως «Το πιο τραγικό ακόμα είναι ότι σε όλο αυτό τον τεράστιο κύκλο εργασιών (ενν. τη μεταφορά σκουπιδιών με καρότσια) δεν θα υπάρχει καμία επίσημη διαδικασία σε παραστατικά και καταβολής φόρου στα άδεια εθνικά ταμεία. Ούτε ο παραμικρός έλεγχος των “ράμπο” του ΣΔΟΕ οι οποίοι σταματούν στην Ερμού την Ελληνίδα νοικοκυρά». Αυτά από το κόμμα που πρότεινε νομιμοποίηση του μαύρου χρήματος, για να επαναπατρισθούν τα κεφάλαια που διέφυγαν στο εξωτερικό. Για να μη μείνουμε όμως στον πάντα πρόσφορο ΛΑΟΣ, μπορεί κανείς να διαβάσει και σχετικό άρθρο του Κ. Ονισένκο στην «Καθημερινή», όπου μαζί με τα γνωστά για την υποβάθμιση της εικόνας της πόλης αναφέρεται ότι έχουν κλαπεί από τον Δήμο Αθηναίων δύο χιλιόμετρα καλωδίου από τον Λυκαβηττό, προφανώς από τους εγκληματίες με τα καρότσια, που όλοι ξέρουμε ότι είναι η βασική πηγή της οικονομικής δυσπραγίας των δήμων. Επίσης, ο Ν. Βατόπουλος στην ίδια εφημερίδα επιμένει ότι δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή μια τέτοια συμπεριφορά, «αδιανόητη να συμβαίνει σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα», μια «κραυγαλέα και εξοργιστική παρανομία» που «εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια των πολιτών». Στη χώρα του Βουλγαράκη, του Ρουσόπουλου, του Τσουκάτου, του Μαντέλη κ.τ.ο., αυτή είναι η εξοργιστική παρανομία, οι μετανάστες με τα καρότσια.

Σε αυτό το θέμα αναγνωρίζω δύο πτυχές που έχουν κατά την άποψή μου ευρύτερη σημασία. Η πρώτη σχετίζεται με τη στρατηγική της ενοχοποίησης των αδυνάτων. Εκεί που δεν τιμωρείται κανείς, ξαφνικά μας φταίνε οι τρομαγμένοι άνθρωποι που ζουν ως ρακοσυλλέκτες. Καλοί υποψήφιοι για εξιλαστήρια θύματα, μια που δεν έχουν κανένα απολύτως όπλο για να προστατευτούν. Θυμίζω ότι η θεωρία του εξιλαστήριου θύματος απαιτεί το θύμα να είναι αθώο, χαμηλής κοινωνικής καταγωγής και να εξορίζεται. Πώς δουλεύει το σύστημα; Όταν έπεφτε λοιμός, πείνα, ή άλλη συμφορά, διάλεγαν κάποιον δύσμοιρο ως «καθαρμόν και φάρμακον» της άρρωστης πόλης. Η τελετή περιλάμβανε χτυπήματα στα γεννητικά όργανα, παλιότερα και βιτσιές με κλαδιά από αγριοσυκιές και λιθοβολισμό, και τελείωνε με εξορία. Ο «φαρμακός» στο τέλος διωχνόταν, και η πόλη ξανάβρισκε ενωμένη την ηρεμία και αγάπη μεταξύ των υπολοίπων, που την είχαν σκαπουλάρει. Η ένταση εκτονώνεται στον φαρμακό, που θυσιάζεται  προκειμένου να διατηρηθεί η ενότητα της πόλεως. Το δεύτερο στοιχείο είναι η επιμονή στην αμφισβήτηση της αυθόρμητης συμπόνιας, όσης έχει απομείνει. Το επιχείρημα είναι πως οι ρακοσυλλέκτες μπορεί να είναι συμπαθείς, καθώς είναι αδύναμοι, αλλά μη γελαστείτε: Πίσω από τα καλοσυνάτα πρόσωπά τους κρύβεται η αμείλικτη οικονομική πραγματικότητα, που λέει ότι από τη δράση τους, ήτοι να μαζεύουν παλιοσίδερα με το καρότσι του σούπερ μάρκετ, ζημιωνόμαστε όλοι, μέσω της απώλειας φορολογικών εσόδων από τη νόμιμη μεταφορά των απορριμμάτων. Συνεπώς, και εδώ το άρθρο χτυπάει κέντρο, μην εμπιστεύεστε τα μάτια σας. Η πολιτική ασκείται αλλιώς και αλλού, εκεί που δεν παρακολουθείτε τα οικονομικά μεγέθη. Ο οίκτος σας είναι σύμπτωμα μακροοικονομικής μυωπίας! Το σκεπτικό αυτό είναι διάχυτο στην αντιμετώπιση των μεταναστών σήμερα. Δεν αναφέρομαι στη Χρυσή Αυγή, όπου δεν υπάρχει περιθώριο διαλόγου, αλλά σε όσους ήπια και μαλακά, «ανεπαισθήτως», γίνονται όλο και πιο χοντρόπετσοι.

Κάθε πολιτικό σχέδιο προϋποθέτει έναν τύπο ανθρώπου που θα το πραγματώσει, μια ανθρωπολογία. Ο ανθρώπινος τύπος που προϋποθέτει το εν λόγω κείμενο είναι ο «Σύμβουλος Επιχειρήσεων», με σπουδές στο εξωτερικό και μανικετόκουμπα. Τρέχα γύρευε τώρα τι είναι διατεθειμένος να προτείνει στην επιχείρηση ένας άνθρωπος που βρήκε να τα βάλει με τους ρακοσυλλέκτες. Τελειώνω λοιπόν με ένα παραμυθάκι. Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα παλικάρι που νόμιζε ότι έχει γεννηθεί από ένα άστρο, και αυτή του η πεποίθηση το έκανε να φέρεται αλαζονικά. Όμως μια μέρα ένας κακός μάγος το πήρε στη δούλεψή του και το κακομεταχειριζόταν, ώσπου το παλικάρι κατάλαβε το λάθος του και αμέσως λύθηκαν τα μάγια. Όταν έγραφε ο Όσκαρ Ουάιλντ το «Παιδί του άστρου», δεν φανταζόταν ότι θα ζούσε ο ίδιος αυτή την ιστορία, πέφτοντας από τα πολυτελή ξενοδοχεία στα καταναγκαστικά έργα. Όμως ο κόσμος είναι ρόδα και γυρίζει. Αν ο άνθρωπος που εκφράζεται από αυτή τη ρητορική του Συμβούλου Επιχειρήσεων νιώθει τώρα προστατευμένος και παντοδύναμος μέσα στη δουλειά του, την οικογένειά του και τον μηχανισμό κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος που ονομάζεται «κόμμα εξουσίας», του εύχομαι ειλικρινά να μη χρειαστεί ποτέ στη ζωή του να μάθει τι θα πει να σου αρνούνται οι άνθρωποι ακόμη και τα σκουπίδια τους.

Ροη αρθρων