Η παρέα που τζογάρει με τη βία...

Sotosblog...

Να ρωτήσω κάτι; Αυτός εκεί ο… Αχ! Πώς τον είπαμε, μωρέ; Όλο τον ξεχνάω. Αυτός, αυτός ο… Α, ναι! Φαήλος. Φαήλος Κρανιδιώτης. Μπράβο! Αυτός, λοιπόν, αυτός που μέχρι προχθές αγνοούσε την ύπαρξή του το πανελλήνιο, τι είναι; Αλήθεια τώρα. Χωρίς πλάκα. Είναι δικηγόρος; Κανονικός; Από εκείνους που λέμε ότι πέρασαν στη Νομική, γράφτηκαν στη Σχολή, έδωσαν τα μαθήματα και μετά πήρανε πτυχίο; Δηλάδή έκανε και άσκηση πλάι σε άλλους δικηγόρους κι έπειτα γράφτηκε στο Δικηγορικό Σύλλογο; Να το κοιτάξει λίγο αυτό το θέμα ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου. Τώρα που έχει ανοίξει και η συζήτηση με τα πλαστά πτυχία, δεν αποκλείεται να έχει ζουμί η υπόθεση.
Μα, είναι, λέει, σύμβουλος του Σαμαρά. Σώπα! Δεν με εκπλήσσει καθόλου. Έχει κι άλλους τέτοιους. Να, λ.χ., ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, που είναι και αυτός σύμβουλός του, έχει κατά καιρούς θέσει σε κυκλοφορία διάφορα βιογραφικά σημειώματα με διάφορες σπουδές. Άλλοτε στην Αστροναυτική, άλλοτε στην Ορειβασία, άλλοτε στη Βατραχανθρωπική, άλλοτε όλα αυτά μαζί… Σάμπως κι ο ίδιος Σαμαράς δεν έχει ρίξει για τον εαυτό του στην πιάτσα μερικά τέτοια πίτσα-σπέσιαλ βιογραφικά, με διδακτορικά και δεν συμμαζεύεται; Οπότε το «σύμβουλος» που μου τσαμπουνάτε δεν λέει τίποτε. Το περίεργο είναι ότι, μαζί με τα βιογραφικά της, όλη αυτή η παρέα έχει θέσει στην κυκλοφορία και τη θεωρία των δύο άκρων –θεωρία, τώρα… τρόπος του λέγειν. Αλλά και τι σατανική σύμπτωση οι τρεις τους με τα δύο άκρα, ρε παιδί μου…
Λοιπόν, αυτός, που λέτε, ο Φαήλος, διατύπωσε χθες από τηλεοράσεως την εντελώς καινοφανή και αλλοπρόσαλλη άποψη ότι «το μονοπώλιο της βίας στη δημοκρατία το έχει το κράτος»· επί λέξει· και ύφος δεκαοκτώ καρδιναλίων –δεκαοκτώ τουλάχιστον. Δεν θα σταθώ καθόλου επί της ουσίας. Ως προς αυτήν, είπαμε, το μόνο ουσιώδες που προκύπτει, αν είναι να το κοιτάξει κάποιος, αυτός θα είναι ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου. Και βλέπουμε…

Σενάρια του αέρα....

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Το σενάριο της Φονικής Αυγής, πως τάχα ουδεμία σχέση έχει με τον δολοφόνο του Παύλου Φύσσα, δεν άντεξε ούτε μισή ώρα. Γνωριμότατος ήταν στις τάξεις μιας συμμορίας που δρα κοινοβουλευτικά μασκαρεμένη. Και στις κατασκηνώσεις της στη Νέδα συμμετείχε, όπου ποιος ξέρει πόσους αριστερούς και Εβραίους έτρωγαν κάθε βράδυ στις κουβέντες τους, ώστε να δουν ηρωικά όνειρα.
Και στα γραφεία των ναζιστών πήγαινε συχνά. Και το σπίτι του ήταν γεμάτο προπαγανδιστικό υλικό. Και Αγιοβασίλης ντύθηκε για να μοιράσει τρόφιμα σε «συσσίτια μόνο για Ελληνες». Και δίπλα σε χρυσαυγίτες βουλευτές πόζαρε. Δεν είναι λοιπόν Αρειανός. Τρόφιμός τους ήταν. Υλικά και ιδεολογικά.
Το σενάριο της αστυνομίας, πως τάχα έφτασε κατόπιν φόνου, άντεξε κάπως περισσότερο: μισή μέρα. Ωσπου έπεσαν απανωτές οι μαρτυρίες ανθρώπων οι οποίοι, με το ονοματεπώνυμό τους, βεβαιώνουν πως οι αστυνομικοί έφτασαν όταν θα μπορούσαν να αποτρέψουν το φονικό. Αλλά οι εκλεκτικές συγγένειες έχουν μετατρέψει τμήμα της αστυνομίας σε παράρτημα της Χ.Α. Μιας αστυνομίας που ξέδωσε στο Κερατσίνι γεμίζοντας τραυματίες το Τζάνειο.

Μάνος Χατζιδάκις: Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία είναι παράσταση. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

Απο το Ιστολογιο Οh-bondage up yours....
Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Το Κερατσίνι δεν είναι το κερασάκι...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Οταν ο Κασιδιάρης σε τηλεοπτική εκπομπή χειροδίκησε εις βάρος της Λιάνας Κανέλλη, πίστεψα αφελώς, όπως και πολλοί άλλοι, πως η Χρυσή Αυγή θα μειώσει τα ποσοστά της. Αυτοί οι ανθέλληνες, οι απάτριδες, οι Γερμανόσποροι δεν έχουν καμία σχέση με την Αρχαιοελληνική Γραμματεία και με τον ανθρωπιστικό οικουμενικό πολιτισμό μας.
Η εγκληματική βία κατά των μεταναστών ήρθε να δέσει με τη βία εναντίον των αριστερών πολιτών. Η πολιτική δολοφονία στο Κερατσίνι δεν είναι το κερασάκι, είναι η μαύρη τούρτα της κοινωνίας που τους εξέθρεψε και τώρα τη δοκιμάζουμε όλοι μας. Πίστεψα πως δεν θα μπορούσαν να τους ψηφίσουν περίπου 450.000 συμπολίτες μας.
Η αγανάκτηση, η οργή, η διαμαρτυρία, η απαξίωση των κομμάτων που ευθύνονται για τον γενικότερο κοινωνικό και οικονομικό εκπεσμό που μας οδήγησαν στην οικονομική κρίση δεν μπορεί να γίνει δικαιολογία ούτε δολοφονική εκδίκηση, γιατί στρέφεται και εναντίον αυτών που εκλογικά τους νομιμοποίησαν.
Αν οι μαυραυγίτες συνεχίσουν να συγκαλύπτονται από μέρος της Αστυνομίας και έχουν την ανοχή των συγκυβερνώντων, θα οδηγηθούμε σε μια εμφυλιοπολεμική κατάσταση. Δεν αρκούν οι δηλώσεις καταδίκης της βίας, ούτε να παίζεται το παιχνίδι των δύο άκρων, χρειάζεται να αντιμετωπιστεί ως παρακρατικό μόρφωμα.
Αν μισό εκατομμύριο ψηφοφόροι πιστεύει στους Μιχαλολιάκους και στους Κασιδιάρηδες, τότε το πρόβλημα είναι τεράστιο και άπτεται όχι της πολιτικοκοινωνικής κατάστασης, αλλά της ψυχιατρικής, που σημαίνει ότι έχει αρρωστήσει η κοινωνία μας. Η άγνοια και η απολιτικότητα πολλών νέων μαζί με το εύρος της ηλιθιότητας αρκετών άλλων που ρέπουν προς τη βία γίνονται προϊόντα της κρίσης που την εκμεταλλεύονται οι χρυσαυγίτες όπως εκμεταλλεύονται και το μεταναστευτικό.

Να ξεριζωθεί το καρκίνωμα...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

Στη μαγική βραδιά της περασμένης Τρίτης στο Ηρώδειο, με τη συναυλία για τα «πενήντα χρόνια καλλιτεχνικής πορείας» της Μαρίας Φαραντούρη, όλα συνηγορούσαν στην ανεπανάληπτη οφθαλμαπάτη: τη στιγμιαία ενότητα των ηγετών όλων των κομμάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, υπό τη σκέπη του θεόρατου Μίκη Θεοδωράκη.

Εκεί, στο διάλειμμα, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Με το ολόγιομο φεγγάρι να λούζει ειδυλλιακά τον Ιερό Βράχο. Με τη θεϊκή φωνή της Μαρίας να γεμίζει το αρχαίο ωδείο και να ξεσηκώνει σε ρυθμούς αλλοτινών εποχών ένα πλήθος παραδομένο πια στον αποπνικτικό ζόφο των καιρών. Και με τον Μίκη, όρθιο και επιβλητικό, να τους έχει όλους χαμογελαστούς γύρω του, τον Αλέξη Τσίπρα πλάι πλάι με τον Φώτη Κουβέλη και αυτόν με τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Και να τους αφηγείται, με πάθος και χιούμορ, προσωπικά του βιώματα από τη Μακρόνησο και την Ικαρία, για να ξαναζωντανέψει ό,τι ακόμη τους ενώνει: τις μνήμες από ένα παρελθόν ηρωικό και πένθιμο...
«Ετσι κοντά κοντά και με τόσα χαμόγελα, είσαστε ώς και χαριτωμένοι και οι τέσσερις», τους πείραξα.
«Ε, το αίμα νερό δεν γίνεται...», παρατήρησε ο Μίκης και πλάτυναν περισσότερο τα χαμόγελα. Ωσπου από τον ασφυκτικό κλοιό του ακροατηρίου ακούστηκε το ερώτημα: «Αφού ενότητα δεν κάνετε, εμείς τι να ψηφίσουμε;».
Γελαστός ο Μίκης είχε έτοιμη την ατάκα: «Θα ψηφίσουμε όλοι Αλέξη Τσίπρα, φυσικά. Να τος, δίπλα μου είναι: νέος, ωραίος, ευάερος και ευήλιος...».
Κάποια χαμόγελα έσβησαν. Και η φωνή του Μίκη σοβάρεψε ξαφνικά, προσέλαβε δραματικό τόνο: «Να μας ενώσει, τουλάχιστον, η φασιστική απειλή, αφού δεν φτάνουν τα μνημόνια. Οι φασίστες είναι αδίστακτοι...».
Σαν να είχε διαίσθηση. Λίγες στιγμές αργότερα, η Αριστερά έχανε ακόμη ένα «γελαστό παιδί» της.

Περί δημόσιας τάξης, υπουργών και ευνούχων...

Της Αναστασίας Τσουκαλά, απο το Red NoteBook...

Κερατσίνι, Σεπτέμβρης 2013. Τραμπούκοι φασίστες. Πλάϊ-πλάϊ με τα ΜΑΤ, ενάντια σε αντιφασίστες διαδηλωτές. Εικόνα οικεία. Όπως οικείο είναι και το τελετουργικό της καταγγελίας της ώσμωσης, από την αντιπολίτευση και την κοινωνία των πολιτών, και αυτό της διάψευσής της από την Αστυνομία. Δεν υπάρχουν αιμομεικτικές σχέσεις μεταξύ ΕΛ.ΑΣ και φασιστών πολιτών, διατείνονται διαχρονικά οι εκάστοτε ένοικοι της Κατεχάκη. Πέραν κάθε αδιάψευστης απόδειξης. Πέραν κάθε λογικής. Και ο υπουργός; Τι ρόλο υποδύεται ο υπουργός Δημόσιας Τάξης σε αυτή την αέναη θεατρική παράσταση όταν σβήνουν τα φώτα της ράμπας;

Στο ερώτημα «ποιος ευθύνεται για την αστυνομική βία και αυθαιρεσία;», η απάντηση των πολιτικών ελίτ και των ΜΜΕ στρέφεται κυρίως κατά της πολιτικής ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. Μονομερής απόδοση ευθυνών που επιτρέπει τη μόνιμη πολιτικοποίηση του προβλήματος, με προφανή οφέλη για την εκάστοτε αντιπολίτευση, και λειτουργεί καθησυχαστικά προς την κοινή γνώμη και την πολιτική τάξη στο βαθμό που καλλιεργεί τον μύθο του πολιτικού ελέγχου της Αστυνομίας. Βέβαια, προφανώς και δεν αποκλείεται ποτέ η άσκηση αστυνομικής βίας να είναι όντως αποτέλεσμα υπουργικών εντολών ή, έστω, απόρροια ιδεολογικής σύμπλευσης ενός υπουργού Δημόσιας Τάξης με ορισμένες υπηρεσίες της ΕΛ.ΑΣ. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές, αυτή η γραμμική ανάγνωση της λειτουργίας της Αστυνομίας είναι υπεραπλουστευτική, αν όχι εντελώς λανθασμένη.

Σε περίπτωση βίαιης αστυνόμευσης διαδηλώσεων, παραδείγματος χάρη, η ενδεχόμενη συνενοχή της πολιτικής ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ είναι έμμεση. Είναι σιωπηρή η αποδοχή της χρήσης των ειδικά συγκροτημένων για παρεμφερείς σκοπούς ηθελημένα βίαιων διμοιριών ΜΑΤ. Όπως σιωπηρή είναι και η συναίνεση στην παράνομη απόκρυψη των διακριτικών αριθμών των μελών τους, ή στη μεταγενέστερη συγκάλυψη των έκνομων συμπεριφορών τους – ακόμα και αν αυτές δεν επεδιώχθηκαν ούτε εγκρίνονται από την πολιτική ηγεσία της Αστυνομίας.

Το φίδι που τους κλώσησε...

Κιμπι...

Μπα; Εκπλήσσεσθε που οι χρυσαυγίτες έκαναν πρόβες στο Πέραμα και στο Κερατσίνι για τις «νύχτες κρυστάλλων» του μέλλοντός μας; Εξοργίζεστε που έχουν στο ενεργητικό τους επισήμως το πρώτο θύμα (τα άλλα έχουν χαθεί στα αστυνομικά αρχεία, γιατί ήταν μελαψοί, κανείς δεν είδε, κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν αναζήτησε); Απορείτε και εξίστασθε που ένα γραφικό ναζιστικό γκρουπούσκουλο εξελίσσεται σε πανελλαδικής δικτύωσης ένοπλη συμμορία με επιρροή που ήταν αδιανόητη πριν από δύο χρόνια; Πανικοβάλλεστε που η ανοιχτά εγκληματική δράση της δεν περιορίζει τη δημοσκοπική της επέλαση; Τρέμετε στην ιδέα ότι η Χ.Α. μπορεί όχι απλώς να εξελιχθεί στον τρίτο βασικό πόλο του πολιτικού συστήματος, αλλά να κερδίσει την ηγεμονία στα δεξιά του φάσματος; Λιποθυμάτε στο ενδεχόμενο ότι θα χρειαστεί ή να την ηρωοποιήσετε μέσα από πανικόβλητα τεχνάσματα «διωγμού» της ή να συνδιαλλαγείτε μαζί της, έστω και με κάποιο μετριοπαθές τμήμα της – αν υπάρχει; Αγανακτείτε που διογκώνεται η επιρροή ενός τόσο ασύμβατου -υποτίθεται- με τα ευρωπαϊκά και κοινοβουλευτικά ήθη μορφώματος;

Κακώς! Κακώς, κάκιστα εκπλήσσεσθε, εξοργίζεσθε, απορείτε, εξίστασθε, πανικοβάλλεστε, τρέμετε, λιποθυμάτε, αγανακτείτε. Είναι δικό σας επίτευγμα η δημιουργία και η γιγάντωσή της. Εσείς κλωσήσατε και εξακολουθείτε να κλωσάτε το αυγό απ’ το οποίο έσκασε. Οι αποκρουστικές της ιδέες βρίσκονται στο ιδεολογικό DNA σας, ο ρυπαρός λόγος της είναι κρυμμένος στα προγράμματά σας, οι πρακτικές της είναι κομμάτι της ιστορίας σας και τη δική της ατζέντα υποκλέπτετε συστηματικά από τότε που εισέβαλε στο προσκήνιο. Αν και αυτή προηγήθηκε στην υποκλοπή, αντιγράφοντας από τα δικά σας παλιά τεφτέρια.

Ας ξεφυλλίσουμε μαζί μερικές σελίδες απ’ αυτά τα τεφτέρια, μπας και φρεσκάρετε τη μνήμη σας, μπας και ξελαμπικάρει το μυαλό σας.

Επενδύοντας στον φόβο...

Swell...

Η κυβέρνηση δείχνει να εκμεταλλεύεται τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ως μάννα εξ ουρανού. Με αφορμή τη δολοφονία, σύσσωμη η κυβέρνηση επιδίδεται στην τρομοκράτηση του κόσμου, αναγάγοντας την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ σε μητέρα όλων των κακών. Και απαιτεί στο όνομα της αντιμετώπισής της, να ξεχάσουμε τα πάντα. Να ξεχάσουμε την ανεργία, να ξεχάσουμε την πείνα και την εξαθλίωση, ουσιαστικά να ξεχάσουμε τις συνέπειες των επιλογών της κυβέρνησης.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ενώ θα έπρεπε να οδηγήσει την κυβέρνηση στην ακύρωση της θεωρίας των δύο άκρων, αυτή αποφάσισε να την εκμεταλλευτεί ακόμα περισσότερο. Η λόγω ευρυστερνίας και της σχετικής "διαστροφής" του Α. Παπανδρέου εμπλακείσα στην πολιτική Διαμαντοπούλου, δήλωσε ότι "η συγκεκριμένη θεωρία είναι απαράδεκτη μεν, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται για το γεγονός ότι η βία μπήκε στην καθημερινή μας ζωή". 'Αλλο πράγμα η βία και άλλο η δολοφονία, πρόσθεσε.

Η Διαμαντοπούλου προσποιείται ότι δεν γνωρίζει πως και η ανεργία είναι βία. Αγνοεί ότι 1,5 εκ. άνθρωποι είναι θύματα αυτής της βίας. Βία που έχει ασκηθεί από την κυβέρνηση που υποστηρίζει η ίδια. Και ήταν το κόμμα που εκπροσωπεί, με το φαγοπότι που έστησε επί 20 χρόνια στο δημόσιο πλούτο, αυτό που έδωσε τη δυνατότητα στον ΓΑΠα αρχικά και τον Παπαδήμιο και τον Σα(χλα)μαρά στη συνέχεια, να μετατρέψουν ουσιαστικά τη χώρα σε προτεκτοράτο των δανειστών. Αυτών που μας έδιναν δάνεια για να πλουτίζουν με τις προμήθειες οι δεκάδες "Τζοχατζόπουλοι" του πολιτικού συστήματος και να χρεώνεται για το σύνολο ο λαός.

Η κυβέρνηση επενδύει στο φόβο και την τρομοκράτηση του κόσμου, για να συνεχίσει απερίσπαστη το καταστροφικό της έργο του σαμαρικού success story. Ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας, ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι δυναμικό όπλο της κυβέρνησης και του συστήματος. Γι' αυτό την βλέπουμε συνεχώς να βοηθά τους μηχανισμούς του κράτους στην αντιμετώπιση όσων αντιδρούν στην πολιτική του κυβερνητικού εσμού και τις συνέπειες που έχει αυτή. Είναι τόση η οφέλεια της κυβέρνησης από αυτή τη βοήθεια, που αδιαφορεί για τα ερωτήματα που της θέτουν ευθέως πλέον από το εξωτερικό για αυτή τη στενή σχέση και συνεργασία.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η Νέα Δημοκρατία Α.Ε. (πρώην Χρυσή Αυγή)...

Του κ. Γιωργου Πηττα, απο το TVXS...
Ο Αλέξης Τσίπρας σε προεκλογική συγκέντρωση της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στην οποία, σύμφωνα με όσα δημοσιεύτηκαν, είπε πως στην Ελλάδα «κινδυνεύει η κοινωνική σταθερότητα και συνοχή».
Διαφωνώ σε όλους τους τόνους. Η κοινωνική σταθερότητα και κυρίως η συνοχή της κοινωνίας, έχουν γίνει κομμάτια και θρύψαλα  πριν από πολλά χρόνια.
Πολύ νωρίτερα από την οικονομική κρίση, που ήρθε να εκτοξεύσει στα ύψη την κρίση αξιών που διαβρώνει την Ελλάδα συστηματικά, με την ευθύνη να βαραίνει περίπου όλο το πολιτικό σύστημα, και την πλάστιγγα της ενοχής να γέρνει αποφασιστικά στην πλευρά των μέχρι προχτές κομμάτων εξουσίας.

Η δε «σταθερότητα» είναι περίπου κάτι σαν την νεκρική ακαμψία που επέρχεται λίγο μετά τον θάνατο.

Η μοναδική «συνοχή» που εγώ θυμάμαι, ήταν η εκ του ασφαλούς συνεκτικότητα που γεννήθηκε στο πλαίσιο του χαβαλέ και του «ομαδικού αυτισμού» (οξύμωρο το σχήμα, ναι) που καθόρισε την κοινωνία κατά την εποχή των παχέων αγελάδων και της κάλπικης αυτοπεποίθησης. Τότε που οι Έλληνες έπαιζαν χρηματιστήριο, ή θεωρούσαν πως κέρδιζαν τις νέες Πλαταιές με την εθνική ποδοσφαίρου στη Λισαβόνα, με την κυρία Παπαρίζου στη Eurovision και το «Αθήνα 2004».

Η δε απόλυτη ανυπαρξία στοιχειώδους διαχείρισης των «Ολυμπιακών έργων» που υποτίθεται πως θα παραδιδόντουσαν στην κοινωνία, είναι μία από τις πολλές τρανές αποδείξεις πως τη χώρα, εδώ και χρόνια διαφεντεύει μία τρισάθλια παρέα που ζει και αναπνέει μόνο για την αυτοσυντήρηση της και την αναπαραγωγή της αγνοώντας προκλητικά ακόμα και τα πιο βασικά προσχήματα των κοινωνικών υποχρεώσεων της.

Για τον Χρύσανθο Λαζαρίδη...

του Γρηγορη Ρουμπανη, απο το Opinion 24...

Όταν ο Αντώνης Σαμαράς αποφάσιζε να τραβήξει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ «παλαιού και φθαρμένου» και του «νέου», που είχε ανάγκη η πολιτική ζωή του τόπου, αναζητούσε τη νομιμοποίηση του εγχειρήματός του όχι μόνο μεταξύ των συντηρητικών ψηφοφόρων, αλλά και των προοδευτικών. Των πολύ προοδευτικών. Αριστερών καραμπινάτων.

Για να προσελκύσει λοιπόν το ενδιαφέρον των πολιτών, εκτός της θεωρίας της «υπέρβασης» που είχε αναπτύξει, χρειαζόταν και αριστερούς δίπλα του. Στην Πολιτική Άνοιξη τράβηξε τον αείμνηστο Ανδρέα Λεντάκη, άνθρωπο με περγαμηνές από την εποχή της χούντας. Στη Νέα Δημοκρατία, της οποίας μαζί με το δαυλό, της άλλαξε και τα φώτα, τράβηξε τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, με περγαμηνές κι αυτός, αλλά από την ευάλωτη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου». Τον Ανδρέα Λεντάκη δεν πρόλαβε να τον αξιοποιήσει όπως ήθελε, γιατί το εγχείρημα της Πολιτικής Άνοιξης βυθίστηκε μόλις βγήκε από το λιμάνι, στα αβαθή. Γνωρίζοντας τον άνθρωπο όμως, μάλλον ήταν αδύνατο να τον εξευτελίσει. Θα έριχνε το σακάκι του στον ώμο και θα τον αποχαιρετούσε με τα δέοντα.
Με τον Λαζαρίδη όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μετανοημένος αριστερός ο Χρύσανθος, όταν απέτυχε το πείραμα της «Β΄ Πανελλαδικής», άφησε πίσω του τον Τρότσκι, τον οποίο στα νιάτα του εκτιμούσε περισσότερο από τον Στάλιν, και συνάντησε τον Ρέιγκαν και τη Θάτσερ. Έτσι, τον βρήκε έτοιμο ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ και τον πήρε στο πλευρό του. Ίσως επειδή του έγραψε κανά δυο λόγους καλούς, είτε επειδή ενθουσιάστηκε από την ανάπτυξη της θεωρίας των παιγνίων ή τη θεωρία του χάους, στις οποίες είχε εντρυφήσει κατά τα μεταπτυχιακά του στη Νέα Υόρκη, ο Αντώνης Σαμαράς τον θεώρησε πολυτιμότατο και τον έκανε αχώριστο συνεργάτη. Και βουλευτή επικρατείας.

«Εγώ ελπίζω να τη ….βολέψω»...

Γεωργοτά Αγγελική , Πε 02, Κέρκυρα,  AlfaVita...

Τα τετράδια των μαθητών του Μαρτσέλο Ντ Όρτα λένε μόνο αλήθειες. Ήδη από το δημοτικό δημιουργείται η κοινωνία των βολεμένων και εξασφαλισμένων, αυτών που έχουν τη «θεσούλα» τους σίγουρη, όπως λέει και η φίλη μου η Μαίρη. Γιατί δυστυχώς, σήμερα 20 Σεπτεμβρίου 2013 ακόμα τρέφουμε την αυταπάτη ότι κάποιοι από εμάς δεν κινδυνεύουμε να χάσουμε τη «θεσούλα μας», όποια και αν είναι αυτή.

Βαδίζουμε τοίχο -τοίχο μήπως και κάποιος βρει τα νώτα μας ακάλυπτα και μας πυροβολήσει. Και όσο υπάρχουν τοίχοι αισθανόμαστε μια ανακούφιση. Κοιμόμαστε ήσυχοι , αγκαλιάζουμε το μαξιλαράκι μας και περιμένουμε να ξημερώσει.  Αν τη γλιτώσαμε και σήμερα καλά είναι. Βολευτήκαμε…..

Λες και δεν υπάρχει αύριο. Λες και δεν γίνεται σε ένα λεπτό να ανατραπεί η ζωή μας , να έρθουν τα πάνω κάτω, οι τοίχοι να έχουν γκρεμιστεί και το στήθος μας να είναι έτοιμο να δεχτεί κάθε εύστοχη σφαίρα. 

Οι συνθήκες που βιώνουμε τις μέρες μας είναι εντελώς πέραν κάθε υπολογισμού και προγραμματισμού. Όλοι μας κάθε στιγμή κινδυνεύουμε να μείνουμε μετέωροι, άδεια σακιά ,μη εμπορεύσιμα για τους «διαχειριστές» μας. Δεν το φανταζόμουν ποτέ. Δεν πίστευα  ότι θα νιώθω έτσι, ένας αριθμός σε μια μηχανή και τίποτα άλλο.  Ένα αναλώσιμο υλικό. Να σπάω στα δόντια της μυλόπετρας. Προσβάλλεται κάθε λεπτό η αξιοπρέπεια μου, γίνομαι πιόνι ενός παιχνιδιού που δεν θέλω να παίξω.

Οποία ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις του παρόντος είναι συμπτωματική...

Γελωτοποιος...

Στις 22 Μαΐου του 1963, κάποιος Ζ μιλάει σε μια αίθουσα της Ουδετερούπολης. Έξω τα παρακρατικά φασιστικά στοιχεία και αστυνομικοί ντυμένοι με πολιτικά πετάνε πέτρες, προπηλακίζουν τους εισερχόμενους και ζητάνε να πεθάνει ο «Βούλγαρος» Ζ. Η αστυνομία παρακολουθεί και δεν κάνει τίποτα για να απωθήσει τους τραμπούκους.
Οποία ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις του παρόντος είναι συμπτωματική.

Ο Γιάγκος έπαιρνε χαρτζιλίκι από την παρακρατική φασιστική οργάνωση για να δέρνει τους κομμουνιστές. Τον ειδοποιούν και τον στέλνουν για να «κανονίσει» τον Ζ. Του υπόσχονται ότι θα του δώσουν την άδεια για το τρίκυκλο, που τόσο καιρό ζητούσε για να δουλεύει.
Οποία ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις του παρόντος είναι συμπτωματική.

Το τρίκυκλο του Γιάγκου πέφτει πάνω στον Ζ και του συνθλίβουν το κρανίο με ένα σίδερο. Οι αστυνομικοί κοιτάνε το ολόγιομο φεγγάρι. Το τρίκυκλο φεύγει χωρίς κανείς να το καταδιώξει.
Οποία ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις του παρόντος είναι συμπτωματική.
Αν δεν υπήρχε ο «Τίγρης», του οποίου το όνομα οφείλουμε να αναφέρουμε, Μανόλης Χατζηαποστόλου, αν δεν υπήρχε αυτός να ορμήξει πάνω στο τρίκυκλο και να παλέψει με τους δολοφόνους, τότε η όλη υπόθεση θα έμενε έτσι όπως την ήθελε η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η κυβέρνηση που υπέθαλπε τους φασίστες παρακρατικούς και προωθούσε την αντικομμουνιστική μανία.

Νόμος υπάρχει, κύριε Δένδια....

του Δημητρη Ψαρρα, απο το  Alter Thess...
Όπως έχει υποστηρίξει και ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου Νίκος Αλιβιζάτος στο πρώτο φύλλο της «Εφ.Συν.», η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής μπορεί να γίνει με την εφαρμογή του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα που προβλέπει τη δίωξη των ηγετών εγκληματικής οργάνωσης ως ηθικών αυτουργών για τις παράνομες πράξεις των μελών της. 
Χρειάστηκε δυστυχώς να έχουμε και έναν Ελληνα νέο νεκρό, ανάμεσα στα πολυάριθμα θύματα της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, για να αποφασίσει η κυβέρνηση ότι πρέπει να αντιδράσει με αποφασιστικό τρόπο. Και ενώ μέχρι τις πρωινές ώρες χτες οι εκπρόσωποί της συνέχιζαν να αναμασούν την καραμέλα των «δύο άκρων», τελικά παρενέβη ο κ. Δένδιας να ανακοινώσει ότι τις προσεχείς ημέρες θα τεθεί σε δημόσιο διάλογο πρόταση νομοθετικής παρέμβασης, με αντικείμενο τη διεύρυνση του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα περί εγκληματικής οργάνωσης και του άρθρου 195 του Ποινικού Κώδικα περί του τι συνιστά κατάρτιση ένοπλης ομάδας.

Η παρέμβαση του αρμόδιου υπουργού κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Μόνο που είναι περιττή. Εξηγούμαστε. Η ανακοίνωση καταφέρεται ρητά εναντίον του «νεοναζιστικού μορφώματος» και εισηγείται τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν εναντίον της Χρυσής Αυγής, χωρίς -όπως συνέβαινε μέχρι χτες- να επιχειρηθεί κάποιος συμψηφισμός με το «άλλο άκρο». Αλλά χρόνος για τέτοιου είδους «δημόσιο διάλογο» δεν υπάρχει.
Αλλωστε διαθέτουμε πικρή πείρα από τον διάλογο, τον οποίο είχε ξεκινήσει και πάλι με δική της πρωτοβουλία η κυβέρνηση, για την υιοθέτηση του λεγόμενου «αντιρατσιστικού νόμου», που κι αυτός προβλήθηκε ως αντίδοτο για τη δράση της Χρυσής Αυγής και τελικά κατέληξε στο αρχείο, ενώ ακόμα και ο υπουργός που συνέταξε το σχέδιο νόμου βρέθηκε μαζί με το κόμμα του εκτός κυβέρνησης. Δικαιούται λοιπόν να είναι κανείς επιφυλακτικός για παρόμοιες προτάσεις διαλόγου, οι οποίες μοιάζουν περισσότερο με προσπάθεια της κυβέρνησης να κερδίσει καιρό και να εκτονώσει την ένταση, παρά με σοβαρή απόπειρα εφαρμογής του νόμου για την καταστολή της δράσης αυτής της συμμορίας.

Γιατί χαίρεται ο κόσμος...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Στη σημερινή κρίσιμη νεοελληνική στιγμή, ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει «καλά νέα»: «Η ανάπτυξη προ των πυλών», «σε μόνο 6 χρόνια θα φθάσουμε εκεί που βρισκόμαστε προ 6ετίας».

Προϋπόθεση: «Να λέμε την αλήθεια, να προσφέρουμε ελπίδα, αντί απόγνωσης». Ο πεσιμισμός, επεξηγεί ο ίδιος, οδηγεί σε απατηλές λύσεις, στο λαϊκισμό και τον εξτρεμισμό. Οφείλουν οι πολίτες να πιστέψουν στην ανάκαμψη, για να γίνει αυτή πραγματικότητα. Σε καταστροφική στιγμή για τη Βρετανία, τον Μάιο 1940, ο πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ εξήγγειλε για το λαό του όχι την ελπίδα, αλλα την απελπισία: «Αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα». Οχι γιατί έβλεπε φως στην άκρη του τούνελ, αλλά επειδή ακριβώς «όλα τα σκίαζε η φοβέρα», ήταν όλα σκοτεινά και δεν έβλεπε τίποτα απολύτως.
Ασφαλώς, η αλήθεια πρέπει να λέγεται και άνευ αυτής ουδέν επιτυγχάνεται. Ωστόσο, εάν η ανάκαμψη ήταν ζήτημα πίστης, τότε το πρόβλημα θα ήταν απείρως ευκολότερο απ' ό,τι σήμερα βιώνουν οι πολίτες. Ποιος δεν θα ήθελε να πιστέψει ότι η ανάπτυξη βρίσκεται προ των πυλών, εάν αυτό αρκούσε για να την επαναφέρει; Φημολογείται ότι η ευρωπαϊκή οικονομία ανακάμπτει. Ωστόσο, σε ουδεμία ευρωπαϊκή χώρα το πρόβλημα της ανάκαμψης τοποθετείται στο πεδίο της πίστης. Εντοπίζεται κυρίως στα μέτρα των κυβερνήσεων για να την επαναφέρουν, να την ενισχύσουν, να τη σταθεροποιήσουν.
Στη χώρα μας, οι κυβερνήσεις, ενώ επαίρονται γι' αυτήν, δεν παύουν να της καταφέρουν καίρια πλήγματα. Ενώ απαιτούν αισιοδοξία από εργαζομένους, εξαπολύουν ακραίες «λύσεις» εις βάρος τους, υπονομεύοντας κάθε δυνατότητα για ελπίδα, είτε για το άμεσο είτε για το απώτερο μέλλον. Στη χώρα μας, σήμερα, η αλήθεια δύσκολα συμβιβάζεται με την αισιοδοξία και ακόμη πιο δύσκολα μπορεί να αντιστρέψει τα συναισθήματα πτώσης και απόγνωσης των πολιτών.

Μόνο μπροστά. Πριν μας προλάβει ο θάνατος..

του Θάνου Ανδρίτσου, απο τη Λεσχη...

Δεν έχω να προσθέσω κάτι σημαντικό για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Διάβασα πάρα πολλά που εκφράζουν τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από ότι θα το έκανα εγώ. Θέλω να καταθέσω τρία συγκεκριμένα σημεία.

1.    Ο αμείλικτος ρεαλισμός του παρελθόντος και του παρόντος μας.

Διάβασα κάπου ότι το Killah P σήμαινε δολοφόνος του παρελθόντος. Επέλεξε αυτό το όνομα για δικούς του λόγους, ωστόσο δεν υπήρχε ποτέ άλλη στιγμή που να καταλαβαίναμε τόσο έντονα τη δολοφονική αμεσότητα του παρελθόντος και την απίστευτη σκληρότητα του παρόντος. Μέρα με τη μέρα, ακόμα και όταν κάνουμε πως δε βλέπουμε και δεν ακούμε, επαληθεύονται στιγμές, γεγονότα και σκοτεινά σενάρια από το παρελθόν. Φαίνεται προφανές, το έχουμε διαβάσει σε εκατομμύρια αναλύσεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου απλό και καθόλου εύκολα παραδεκτό: Δεν υπάρχει τίποτα που να είναι ολοκληρωτικά στο παρελθόν. Δεν υπάρχει καμία θετική εξέλιξη στην ανθρωπότητα που να γινόταν ούτως ή άλλως, χωρίς την ταξική πάλη, χωρίς τον αγώνα, την οργάνωση και την αυτοθυσία. Η εργατική τάξη θα έμενε σε τρώγλες, μέσα στη βρωμιά και τις επιδημίες, δε θα είχε ρούχα να φορέσει και ρεύμα για να ζεσταθεί, θα υπήρχαν δούλοι και αφέντες, αν το προλεταριάτο δεν οργανωνόταν, αν δε γινόταν η Κομμούνα, η Οκτωβριανή Επανάσταση, οι εργατικοί αγώνες σε όλο τον κόσμο. Το ξέρουμε πλέον πολύ καλά, γιατί αυτά αρχίζουν όλο και περισσότερο να συνθέτουν την καθημερινότητα τεράστιων κομματιών της ανθρωπότητας, ακόμα και στις πλουσιότερες χώρες. Και όταν καμιά φορά σκεφτόμαστε πώς χάσαμε ή τι κάναμε λάθος στις επαναστάσεις του παρελθόντος, ας σκεφτούμε πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτές. Το παρόν της κρίσης, μας δείχνει λίγη από την απάντηση. Και ο φασισμός καθόλου παράταιρος δεν είναι με τα σαλόνια των πολυεθνικών, καθόλου ξεπερασμένος από την ψηφιακή εποχή, καθόλου νεκρός από την παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Αν δεν είναι κυρίαρχος, είναι από το αίμα που έχει χυθεί από το 40 μέχρι σήμερα, είναι από τους ταξικούς αγώνες δεκαετιών. Και πάλι, το αμείλικτο παρόν μας κάνει να τον δούμε καθαρά, να τον καταλάβουμε στο πετσί μας.

Κινητικότητα και υποκινήσεις

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Από ιδεολογία, ωχαδερφισμό, κουτοπονηριά ή οικογενειακή παράδοση, πολλοί δεν έχουν απεργήσει ούτε μία φορά στη ζωή τους και δεν ρίσκαραν να χάσουν μεροκάματο. Αλλοι, όχι λίγοι, δεν διαδήλωσαν ποτέ, ούτε καν στη φοιτητική νιότη τους, και δεν έτυχε να γνωρίσουν τη γεύση των χημικών. Αρκετοί δεν πίστεψαν ποτέ ότι έχουν λόγο να αποποιηθούν έστω για λίγο την ενική τους αυθεντία και αυταρέσκεια και να αναζητήσουν ένα πρόσωπο πληθυντικό, ένα «εμείς», στη συλλογική δράση. Αλλοι πάλι έχουν καταλήξει ότι ο κόσμος ισούται με τον περίγυρό τους, με το αίμα τους και τις γνωριμίες τους, οπότε περιττεύει η αγωνία και η έγνοια για ό,τι κυκλοφορεί «εκεί έξω». Και υπάρχουν κι εκείνοι που, για να αποφύγουν τον κόπο της σκέψης, πρεσβεύουν ότι όλη η αλήθεια για τα ανθρώπινα εμπεριέχεται σε όσα κηρύσσει το κόμμα τους, ο αρχηγός ή το αφεντικό τους.
Ολοι αυτοί και όσοι άλλοι πορεύονται υπό τη σημαία του δογματισμού, της φιλαυτίας ή του ετεροκαθορισμού τους, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η κοινωνία, ο κόσμος, το σύνολο δεν είναι μια μηχανή που την ενεργοποιεί κάποιος πατώντας ένα κουμπί ή γυρνώντας έναν διακόπτη. Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια ή επειδή αυτό το ερμηνευτικό σχήμα τούς προσφέρει ο αριστοκρατικός νους τους, που περιφρονεί τους πληβείους, βλέπουν εντελώς μηχανικά τα πράγματα. Ούτε την πολυπλοκότητά τους είναι ικανοί ή πρόθυμοι να δουν, ούτε πως υπάρχει και δρα και το αυθόρμητο αποδέχονται, ούτε χωράει στο μυαλό τους η πιθανότητα να μην είναι ο κόσμος όπως τον φαντάζονται οι ίδιοι: μια μάζα άβουλη, χειραγωγήσιμη, έρμαιο των αισθημάτων της, που μάλιστα υποτίθεται πως δεν είναι αυθεντικά αλλά προκλήθηκαν από κάποιους υποκινητές.

Κατασταλτική πνευματικότητα...

του Νικου Σκοπλακη, απο την Αυγη...
Οι οργανικοί διανοούμενοι του νεοφιλελευθερισμού καθιέρωσαν μια κεντρική πολιτισμική λειτουργία για κοινωνικό έλεγχο και κοινωνική κατανάλωση: ότι η «μάζα είναι μια μάζα χειρισμών». Και επειδή καμιά γενική πίστη στρατιωτικού τύπου δεν μακροημερεύει χωρίς τη μεταφυσική της έκδοση, αυτή η κεντρική πολιτισμική λειτουργία του νεοφιλελευθερισμού υπερασπίζεται την ηγεμονία της ως «πνευματικότητα» τώρα που άρχισαν τα δύσκολα, τα σύνθετα και τα τρικυμιώδη. «Δεν χρησιμοποιούν, σήμερα όπως και χθες, τη δημοκρατική κόπωση, τη ναυτία απέναντι στο κενό, τη σύγχυση απέναντι στην παραλυσία σαν προσχήματα για μια νέα ιστορική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η οποία απαιτεί έναν καινούργιο καταπιεστικό αυταρχισμό, ενοποιητικό των ανθρώπων που έγιναν πελάτες και καταναλωτές ενός συστήματος, μιας αγοράς, μιας συγκεντροποιημένης περιστολής;», είχε αναρωτηθεί ο Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν το 1995, σχετικά με την «πνευματικότητα» του νεοφιλελεύθερου συντηρητισμού.
Κατά την προηγούμενη εικοσαετία, η μάζα χειρισμών συμπεριλάμβανε μεσσιανικούς μύθους καταναλωτικής δικαιοσύνης, επικολυρικές εγκλήσεις και techno-μποέμ ζωγραφιές μιας θολής κληρονομιάς που έπρεπε να εγγραφούν στην πολιτιστική βιομηχανία, οράματα και θαύματα ανάτασης, τα οποία «κάποια στιγμή» θα έβρισκαν κι αυτά τα καψερά τη δικαίωσή τους, κάπου στο βάθος της γραμμικής προόδου, του μη-χοίρου που γι' αυτό ήταν βέλτιστος, του «πρώτ' απ' όλα να κάνουμε καλά τη δουλειά μας». Τώρα που το πρωτογενές δημοκρατικό αίτημα και η κοινωνική δυσαρέσκεια κουρταλούν απαγορευμένες θύρες, δεν αρκεί ο μυθολογικός χαρακτήρας για να παραμείνει η μάζα «μάζα χειρισμών». Οι χειρισμοί πρέπει να αποκτήσουν κατασταλτική λειτουργία.

Το φίδι, ο σκορπιός και η τσαγιέρα...

του Διονύση Τσακνή, απο τον Εργατικο Αγωνα...
Επωάστηκε το αυγό του φιδιού. Έσκασε το τσόφλι του και γυρνάει στις πόλεις έρποντας, δαγκώνοντας, δολοφονώντας. Κάποιοι, χρόνια τώρα, ζέσταιναν τη φωλιά του και φρόντιζαν για τη γέννα του, πιστεύοντας οι άθλιοι πως -δε γίνεται- θα το ελέγξουν. Έλα όμως που το φίδι, δε γίνεται κατοι­κίδιο. Όσο και αν πάσχιζαν κάποιες αδρά πληρωμένες πένες και τηλεοπτικά μικρόφωνα να το εξη­μερώσουν τάχα και να το συμβουλέψουν ν' αφήσει κατά μέρος τη ζούγκλα που το γέννησε και κάποια στιγμή στο μέλλον, να φορέσει φράκο συνομιλητή και -γιατί όχι- κυβερνητικού εταίρου, δεν τα κατάφεραν.
Όταν ο βάτραχος, που  μετέφερε το σκορπιό στην απέναντι όχθη και δέχτηκε το δολοφονικό του δάγκωμα στο σβέρκο, ρώτησε: “μα τι έκανες θα πνιγείς κι εσύ μαζί μου”, ο σκορπιός απάντησε: “είναι η φύση μου τέτοια”.
Χρυσές δουλειές έκαναν οι Εγγλέζοι και Γάλλοι μπουρζουάδες στη δεκαετία του '30 με το άθλιο κατακάθι της ιστορίας που ματοκύλισε τον κόσμο, τούτο όμως δεν ήταν αρκετό, για να περιορίσουν τις ορέξεις του για παγκόσμια κυριαρχία.
Χρυσές δουλειές κάνει και σήμερα ο Τραπεζίτης κι ο βιομήχανος που σπέρνει φτώχεια και τρόμο και θερίζει χρήμα, αλλά κι ανθρώπινες ζωές. Πότε νοιάστηκαν όλοι αυτοί, για κανένα άλλο πολίτευμα  πέρα απ' αυτό που θεοποίησαν και που ακούει στο όνομα “αγορά”; Πού έμαθαν την έννοια της δημοκρατίας; Στα σκλαβοπάζαρα και στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, ή στα ιδιωτικά τους τζετ που μεταφέρουν αυτούς και το χρήμα τους, σε πατρίδες βολικές για τον πλουτισμό τους;

Μίκης Θεοδωράκης: Οι εκλογές και τα ρόπαλα...

απο την Αυγη...

Βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια της Μαρίας Φαραντούρη. Καθισμένοι πλάι-πλάι παλιοί σύντροφοι όπως ο Κουτσούμπας, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η αφεντιά μου. «Είμαστε εδώ τέσσερις γενιές αριστερών», τους είπα. «Εμείς προσπαθήσαμε ξανά και ξανά να χτυπήσουμε την πόρτα της εξουσίας. Δεν τα καταφέραμε. Τώρα τη χτυπά ο νεότερος...». «Και;», ρώτησε κάποιος από το πηγαδάκι που είχε σχηματιστεί γύρω μας. «Άκου φίλε», του είπα, «μπορεί όλοι εσείς να σκέφτεστε (και με το δίκιο σας) ένα σωρό πράγματα για μας, όμως η ελληνική Αριστερά είναι ένα ποτάμι. Το ίδιο. Βρεθήκαμε μπροστά σε βράχους. Χωριστήκαμε σε διχάλες. Εν πάση περιπτώσει. Τώρα την πόρτα χτυπά ο νεότερος...». «Και τι να ψηφίσουμε;» μπήκε κάποιος στο ψητό. «Τσίπρα», του λέω, «τι άλλο;». Ο Κουτσούμπας χαμογέλασε αμήχανα. «Και ΚΚΕ βέβαια...». Κάποια κυρία με κοίταξε επιτιμητικά. «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», της είπα. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου απάντηση. Δηλαδή και Τσίπρα και ΚΚΕ.
Δυστυχώς, αυτά είναι λόγια που λέγονται στην ανάλαφρη ατμόσφαιρα του διαλείμματος μιας συναυλίας. Πίσω όμως κρύβεται η ωμή πραγματικότητα και η προσωπική μου τραγωδία. Που μεγαλώνει όσο λιγοστεύει το λαδάκι στο καντήλι μου. Και μιας και η «Αυγούλα» μου έκανε την τιμή να με αναφέρει αδράχνοντας την ευκαιρία, για να προβάλει ένα προεκλογικό σύνθημα, θα πρέπει νομίζω να μου δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσω ολοκληρωμένα τη σκέψη μου σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τον ρόλο της Αριστεράς.

Το έγκλημα ως πολιτική παρέμβαση...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...

Τους τελευταίους μήνες, και εξαιτίας του αυτοματισμού με τον οποίο συνδέονται στη “μέση” συνείδηση μετανάστες και νεοναζισμός, πέρασε μάλλον απαρατήρητη μια σημαντική εξέλιξη, που δυστυχώς επιβεβαίωσε δραματικά η δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

O ναζισμός δεν είναι (μόνο) ρατσισμός

Μέχρι πρότινος φαινόταν να λειτουργεί ένας ιδιότυπος καταμερισμός εργασίας: Από τη μια πλευρά, τμήματα του κρατικού μηχανισμού “πολιτικοποιούνταν” όλο και περισσότερο απέναντι σε κάθε εκδοχή “εσωτερικού εχθρού” – βασανίζοντας και διαπομπεύοντας συλληφθέντες για τρομοκρατία, βασανίζοντας αντιφασίστες, επιστρατεύοντας απεργούς και σφραγίζοντας καταλήψεις· από την άλλη, υποδύομενοι τη φωνή της “σιωπηλής κοινωνίας”, οι νεοναζί αναλάμβαναν τη “διαχείριση” του μεταναστευτικού (την αντιμετώπιση του εσω-εξωτερικού εχθρού), φτάνοντας ως εκεί που το κράτος δεν μπορούσε να φτάσει: πραγματοποιώντας εκατοντάδες επιθέσεις σε όλη την Ελλάδα και τελικά δολοφονώντας, τον περασμένο Ιανουάριο, τον Σαχτζάτ Λουκμάν.

Το τελευταίο διάστημα φαίνεται ο καταμερισμός αυτός να τροποποιείται, με τρόπο που παραπέμπει στην περίοδο μετά το Δεκέμβρη του 2008: Από τη μια πλευρά το κράτος, αφουγκραζόμενο τη “σιωπηλή κοινωνία”, αναλαμβάνει την “ορθολογική” επίλυση του μεταναστευτικού (στρατόπεδα και κράτηση μέχρι θανάτου, συνέχιση του Ξένιου Δία, μπλοκάρισμα της ιθαγένειας)· από την άλλη οι νεοναζί, παρεμβαίνοντας περισσότερο ως κόμμα και λιγότερο ως κίνημα, αναβαθμίζουν τη δράση τους κατά της Αριστεράς, του αντιεξουσιαστικού χώρου και των κινημάτων αλληλεγγύης, φτάνοντας ως εκεί που το κράτος δεν μπορεί (ακόμα) να φτάσει: επίθεση στα γραφεία και σε στέλεχος του ΝΑΡ τον Ιούνιο, επίθεση στο “Συνεργείο”, στο “Μυρμήγκι” και σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ  τον Ιούλιο, επίθεση και πάλι σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές του Σεπτέμβρη, ενέδρα σε μέλη του ΚΚΕ προ ημερών, και τελικά δολοφονία του Παύλου Φύσσα, γνωστού αντιφασίστα στο Κερατσίνι.

Να βγούμε για δανεισμό στις αγορές;

του Κωστα Λαπαβιτσα...

Την τριετία που πέρασε το ελληνικό δημόσιο χρέος αναδιαρθρώθηκε εκ βάθρων. Μεγάλο μέρος του διαγράφηκε, με βαρύτατο κόστος κυρίως για τους Έλληνες κατόχους, χωρίς όμως το χρέος να γίνει βιώσιμο. Σχεδόν το σύνολο αυτού που απέμεινε μετατράπηκε σε οφειλή προς ξένους δημόσιους οργανισμούς. Το χρέος, τέλος, επιμηκύνθηκε και η μέση διάρκεια, που ήταν κάτω από 8 χρόνια το 2009, ανέβηκε πάνω από τα 16 χρόνια το 2013.

Επιπλέον, το κόστος υποχώρησε γύρω στο 2,5% κατά μέσο όρο, ενώ το 2009 ήταν υψηλότερο του 4%. Ο κύριος λόγος της μείωσης ήταν το φθηνό επιτόκιο των μνημονιακών κονδυλίων και κυρίως του μεγάλου δανείου από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Το πραγματικό κόστος της ‘βοήθειας’ ήταν βέβαια η καταστροφή που προκλήθηκε στην ελληνική οικονομία από τους όρους των Μνημονίων.

Λόγω της επιμήκυνσης οι ετήσιες αποπληρωμές από το 2016 μέχρι το 2036 θα κυμαίνονται από 5 μέχρι 10δις, ποσό αρκετά χαμηλότερο από πριν. Το πρόβλημα όμως είναι η διετία 2014-5 γιατί τότε ωριμάζει και θα πρέπει να αποπληρωθεί χρέος άνω των 40δις συνολικά. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει στη διάθεσή της επαρκή κονδύλια για το σκοπό αυτό, άρα προκύπτει το περιβόητο ‘χρηματοδοτικό κενό’.

Το μέγεθος του ‘κενού’ δε μπορεί να προσδιοριστεί με απόλυτη ακρίβεια. Στα 40δις αποπληρωμών θα πρέπει να προστεθεί το συνολικό δημόσιο έλλειμμα του 2014-5, που οφείλεται κυρίως στους τόκους για το χρέος και πιθανόν να κινηθεί λίγο κάτω από τα 10δις. Θα πρέπει επίσης να αφαιρεθούν τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις, τα οποία αποδεικνύονται σαφώς χαμηλότερα των προβλεπομένων. Μια βάσιμη εκτίμηση είναι ότι στην Ελλάδα θα λείψουν από 10 μέχρι 20δις. Που θα βρεθούν;

Αν συνεχίσει να κυβερνά το μνημονιακό στρατόπεδο, η πιθανότερη απάντηση είναι νέο δάνειο από την τρόικα.

Έρμη εκπαίδευση, σε ποια χέρια έπεσες...

Κλέαρχος Τσαουσίδης, απο την Αυγη...

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί είναι τόσο δύσκολο να εξηγηθεί, ακόμη και σε καλοπροαίρετους, ότι κόμματα που πασχίζουν για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως π.χ. η Νέα Δημοκρατία με την ομογάλακτη Χρυσή Αυγή, ή το ερμαφρόδιτο ΠΑΣΟΚ με τους κατά δήλωσή τους υπεύθυνους «αριστερούς», είναι δυνατό να συμφωνήσουν ποτέ ότι τα δυο τουλάχιστον βασικά αγαθά, η εκπαίδευση και η υγεία, μπορούν να παρέχονται ίσα κι όμοια στον Γιαννάκη Βαρδινογιάννη (της οικογενείας) και στον Γιωργάκη Δημητρίου (Ρομά από τον Δενδροπόταμο). Το παράδειγμα ακραίο, αλλά η απάντηση, αν δεν είναι απλά ναι, τότε είναι όχι, όσες περιπλοκάδες κι αν προτάξουν όσοι φορούν τον φερετζέ του προοδευτισμού.
Η απεργία, λοιπόν, των εκπαιδευτικών, με τις όποιες μορφές της, είναι το έσχατο μέσο πάλης για να κρατηθεί το ελληνικό σχολείο μακριά από τον πλήρη ευτελισμό και την εκπόρνευση. Διότι τα πράγματα έφτασαν στο όριο της ανυπαρξίας.
Όταν προέκυπτε στο παρελθόν μια ακραία διχογνωμία για θέματα εκπαίδευσης, οι δυο πλευρές, αν μη τι άλλο, στηρίζονταν σε ισχυρό γνωστικό υπόβαθρο και αυτό που άλλοι αποκαλούν πατριωτισμό και άλλοι φιλαλληλία.
Είναι λοιπόν δυνατό να υπάρξει διάλογος με τα άτομα που προΐστανται του υπουργείου Παιδείας, τους κ.κ. Αρβανιτόπουλο και Κεδίκογλου (ο ξάδερφος) μαζί με την κ. Χριστοφιλοπούλου*; Και σε ποια βάση;

Απ' τα ψηλά στα χαμηλά

Είναι δυνατό από τον Γεώργιο Παπανδρέου προπολεμικά, τους Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο, Γεώργιο Ράλλη, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, Νικόλαο Λούρο (υπουργοί Παιδείας του συντηρητικού φάσματος ως επί το πλείστον), να καταντούμε στον Κ. Αρβανιτόπουλο; Με υφυπουργούς τους Σ. Κεδίκογλου και Ε. Χριστοφιλοπούλου στις θέσεις που λάμπρυναν ο Λουκής Ακρίτας, ο Δημήτρης Τσάτσος και οι Ευάγγελος Παπανούτσος και Δημήτρης Μαρωνίτης ως γενικοί γραμματείς;

Βιάννος: η δρώσα μνήμη...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Θέλω να μιλήσω και πάλι για τη Βιάννο, για το συγκλονιστικό τοπίο της που απλώνεται ώς το Λιβυκό πέλαγος. Για τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί και που μου έδωσαν κουράγιο με τη δύναμή τους – όχι, δεν θα μας πάρει από κάτω αυτή η δοκιμασία, σκεφτόμουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτούς. Θέλω να μιλήσω για το συνέδριο που έγινε εκεί, για τα «Ολοκαυτώματα και τις Αποζημιώσεις». Συνέδριο αφιερωμένο στη δρώσα μνήμη. Που θέλει να μη σταθεί μόνο στην απώλεια, αλλά να μετουσιώσει το τραύμα σε αίτημα δικαιοσύνης και διεκδίκησης. Οι άνθρωποι και τα πράγματα δεν μετρώνται με το ίδιο νόμισμα, αλλά πρέπει να μετρηθούν κάποτε με κάποια ισοδύναμα, σύμφωνα με τους νόμους των θεών και τους άλλους των ανθρώπων.

Το πανό που υπήρχε στο τραπέζι των ομιλητών έγραφε «Δικαιοσύνη και Αποζημίωση». Ηταν αυτό που είχε αναρτηθεί και μπροστά από το Δικαστήριο της Χάγης. Δίπλα του οι Γερμανοί φίλοι, οι δικοί μας οι Γερμανοί, όπως θα έλεγε και ο Μακρυγιάννης, όταν χώριζε τους Τούρκους σε αυτούς που ήταν απέναντι και στους δικούς μας, οι Γερμανοί που ταξίδεψαν για να φτάσουν εδώ, με τη γνώση, την ανιδιοτέλεια, τους αγώνες τους, αυτοί οι διεθνιστές που δεν ασπάστηκαν όπως πολλοί άλλοι, εδώ και παντού, τη σαρωτική λογική τού παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, που θέλει να πολτοποιήσει τα σώματα και τις ψυχές μας. Η επίσημη Γερμανία δεν δέχεται την προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης. Μεθυσμένη από την «ορθότητα» του στείρου διαφωτισμού της, από τη δύναμή της την παρούσα ιστορική στιγμή, διαχέει την αλαζονεία της σε αυτούς που την ακολουθούν, αλλά και σε ένα μεγάλο κομμάτι του λαού της. Η προπαγάνδα εναντίον της Ελλάδας ξεκίνησε το 2010 καταιγιστική, φούντωσε στη συνέχεια και σε άλλες χώρες, φάνηκε ότι με την επίσκεψη Σαμαρά αναχαιτίστηκε για τα μάτια και συνεχίζει απτόητη να δηλητηριάζει τη σκέψη και τις ψυχές των ανθρώπων.

Αυτοί που έφεραν τον φασισμό...

απο το Ιστολογιο Ταξιδευοντας...
Εδώ και τρία χρόνια, από τότε που "ξεκίνησε η κρίση" λέμε τα ίδια. Ξεκινήσαμε ως αγανακτισμένοι, ρίξαμε και δυο -τρεις μούντζες στην ελληνική βουλή, φωνάξαμε και θρηνήσαμε νεκρούς στις διαδηλώσεις και μετά ψηφίσαμε. Και στείλαμε να κυβερνήσει ο  Σαμαράς με τα δεκανίκια του ΠΑΣΟΚ κ της ΔΗΜΑΡ. Και κοντά σε αυτούς η Χρυσή Αυγή...

Στα τρία αυτά χρόνια λοιπόν πολλά συνέβησαν. Μαζί με τα μνημόνια, τις αυτοκτονίες, τους άστεγους και τους ανέργους, τα σκάνδαλα πολλαπλασιάζονταν. Οι γκόμενες των πολιτικών "που είχαν ανάγκη τα 700 ευρώ" εξαργύρωναν τις υπηρεσίες τους με διορισμούς στο δημόσιο, οι σύζυγοι υπουργών έπαιρναν δημόσια έργα και διαφημιστικές καμπάνιες  του ΕΟΦ και οι σύζυγοι των δημοσιογράφων γίνονταν από υπάλληλοι του ΙΚΑ ιδιαιτέρες υπουργών. Η λίστα Λαγκαρντ χάθηκε, ο Βενιζέλος που έκανε τη διαφθορά θεσμό του κράτους χάρη στα νομικά τερτίπια του έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
Και ενώ το κράτος γινόταν λυσσαλέα βίαιο, ενώ διαπόμπευε ανθρώπους για να κερδίσει ψηφουλάκια, ενώ βασάνιζε κρατούμενους και έφτιαχνε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μιλούσαμε για τις θεωρίες των άκρων και βρίζαμε ο ένας τον άλλον, διεκδικώντας εύσημα επαναστάτη στα social media.

Το ξέραμε πως τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα, το βλέπαμε να έρχεται.
Δεν θα μιλήσω για τη Χρυσή Αυγή.Τα έχω πει. Τα έχουν πει δεκάδες άλλοι πριν απο μένα. Ολοι ξέραμε ποιοι είναι, όλοι ξέραμε τι θα έρθει απο τότε που έσπαζαν πάγκους μεταναστών και δολοφονούσαν ιρακινούς και αφγανούς στους δρόμους. Το πρόσωπο τους το είχαν δείξει.

Και θα το δείξουν πάλι γιατί κανείς δεν θα τους σταματήσει.

H αυτοκρατορία των τύψεων έχει ηγέτη και θύμα εσένα...

Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, απο την iefimerida.gr...

Αν είσαι Έλληνας ή Ελληνίδα σήμερα, δεν έχεις ούτε άλλοθι, ούτε επιλογή. Η ετυμηγορία είναι σαφής – είσαι ένοχος ως συνεργός για έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.

Είναι έτοιμη πλέον για σένα η ιστορική καταδίκη, το νοητό κελί των τύψεων, ενοχών και τραυματικών αναμνήσεων. Εκεί, ως έθνος, θα κλειδωθείς για πάντα, για τον Ναζισμό που έθρεψες και επέτρεψες, όπως οι Γερμανοί θα απολογούνται εσαεί, όχι μόνο για αυτά που έκαναν στον Β' Παγκόσμιο, αλλά και για αυτά που αναθέτουν στις υπάκουες μαφίες που τους υπηρετούν σήμερα στην Ελλάδα.

Σε αυτή τη σκοτεινή, αιώνια φυλακή της βρόμικης εθνικής συνείδησης θα εκτίσεις την ποινή της συνενοχής σου σε να έγκλημα στο οποίο συμμετείχατε, είτε ακούσια, είτε εκούσια, είτε, το λιγότερο ως μάρτυρας, ανίκανος να παρέμβει.

Το εθνικό ποινικό μητρώο της Ελλάδας δεν θα καθαρίσει ποτέ. Για πάντα, όποτε κάποιος από εμάς ή τους απογόνους μας αναφέρεται στις μαύρες μέρες που ζούμε, θα πρέπει να αλλάζει θέμα συζήτησης, ταπεινωμένος.

Θα ντρέπεται, για πολλές γενιές, επειδή σήμερα είναι, όπως και όλοι ανεξαιρέτως, συνένοχος σε ένα ανθρωπιστικό έγκλημα της τάξης ενός Άουσβιτς.

Ξύπνα, έξω κάνει φασισμό...

Ρεμπελίσκος...

Η Χρυσή Αυγή κυκλοφορεί ελεύθερη και βρωμίζει τον δημόσιο διάλογο και αέρα εδώ και ενάμιση χρόνο. Εκμεταλλεύτηκε όλες μα όλες τις φασιστικές πάσες που της έκαναν οι κατά τα άλλα υπέρμαχοι του δημοκρατικού τόξου. Πήρε θέση στην καθημερινότητα, και από τις περασμένες εκλογές μέχρι και σήμερα το μόνο που κάνει είναι να αναπτύσσει την μισαλλόδοξη και ναζιστική της ατζέντα μέρα με τη μέρα. Και πάντα με την προστασία των χρηματοδοτών και εντολοδόχων τους, από τους εφοπλιστές έως τους καναλάρχες.
Όταν οι χρυσαυγίτες κυνηγούσαν μετανάστες στους δρόμους, στους πάγκους λαϊκών αγορών και πανηγυριών, σε σπίτια και καταλύματα, ως και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα Πρώτα Θέματα, οι Κόντρες και όλα τα άλλα τρανσέξουαλ αντισυστημικά μέσα ενημέρωσης, τους έβλεπαν να περνούν γριούλες στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εσύ δυστυχώς κοιμόσουν ήσυχος, σφικταγγαλιάζοντας την ασφάλεια που σου προσέφερε το διαφορετικό χρώμα των θυμάτων.
Όταν ακόμη και μέσα στη βουλή εμφανίζονταν πρωτοσέλιδα των περιοδικών της Χρυσής Αυγής με ύμνους υπέρ του Χίτλερ, εμφυλιοπολεμικά κείμενα και άρθρα, έως και χρυσαυγίτικα όπλα, εσύ συνέχιζες να κοιμάσαι, θεωρώντας πως η γραφικότητα και η γελοιότητά που τους διακρίνει, τους καθιστά ακίνδυνους.
Όταν υπερήφανοι χρυσαυγίτες εμφανίζονταν στα social media, αφού τα κανάλια δεν… το έχουν ακόμα με την τεχνολογία, να χαιρετούν ναζιστικά, να επισκέπτονται τους φούρνους του Αουσβιτς, να δέρνουν και να βρίζουν αλλοεθνείς, εσύ εξακολουθούσες να κοιμάσαι και κρυφοχαμογέλαγες αμήχανα, και γύρναγες το άλλο πλευρό.

Το στίγμα του Κάιν...

Στάθης στον eniko...
«Ποια εξαγορά να υπάρχει μιας και το αίμα στο χώμα χυθεί;» αναρωτιέται ο Αισχύλος. Καμιά. Ούτε για Ελληνα, ούτε για Πέρση. Ο νεκρός απομένει νεκρός, βασιλιάς ή στρατιώτης· πόσω μάλλον ο αδικοσκοτωμένος, εκείνος που πάει καλιά του, στη γειτονιά του, στην πόλη του, δίπλα στο σπίτι του, μπροστά στα μάτια του έρωτά του. Καμιά κάθαρση και κανένα έλεος δεν παρηγορεί το πένθος για τον άδικο φόνο, ούτε οι Ερινύες μπορεί να ’ναι η τιμωρία του φονιά - για τα παχύδερμα οι Ερινύες είναι πουλάκια που τα τρώνε τηγανητά και για ορεκτικό στην ανθρωποφαγία που οργιάζει μέσα στη σάπια ψυχή τους.
Και ο ναζισμός σαπίζει τις ψυχές των ανθρώπων, τις πλημμυρίζει μίσος για τους άλλους, ξένους ή συμπατριώτες - όλους.
Ηταν θέμα χρόνου να χυθεί το πρώτο αίμα - που πρώτο δεν είναι. Διότι πολλούς έχει φάει το σκοτάδι απ’ το χέρι των μαυρόκαρδων μελανοχιτώνων. Ομως δεν έχει γίνει ιδιαίτερος λόγος για αυτούς - «παιδιά κατώτερων θεών», μετανάστες, ποιος νοιάζεται;
Ο «πρώτος νεκρός» (κάτι που έχουν στα σχέδιά τους όσοι απεργάζονται ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις) είναι επακόλουθο του κρεσέντου βίας, φραστικής και σωματικής, στο οποίο έχει επιδοθεί η Χρυσή Αυγή τον τελευταίο καιρό. Ο ξυλοδαρμός στο Πέραμα, οι προπηλακισμοί στα Γιαννιτσά, οι ύβρεις και οι προκλήσεις στη Βουλή, είναι η πολιτική κάλυψη των ποινικών εγκλημάτων αυτής της οργάνωσης.
Το «αίμα και τιμή» αποδεικνύει ότι είναι «αίμα και φόνοι», ενώ την ίδια στιγμή μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο οι φασίστες βουλευτές βρίζουν όλους τους άλλους ως «τουρκόσπορους», «κουμούνια», «προδότες» και ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα τους - ή υπαγορεύει το εγχειρίδιο δράσης του κόμματος των υπονόμων. Μέσα στη Βουλή η Χρυσή Αυγή ήδη «καίει το Ράιχσταγκ».

Το Μνημονιακό κράτος χέρι - χέρι με το μνημονιακό παρακράτος...

απο τον Δρομο της Αριστερας...

Η άγρια δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι αλλάζει την κατάσταση και βάζει τις εξελίξεις σε μια νέα φάση. Ρίχνουν πιο αποφασιστικά τη φασιστική συμμορία στο στίβο της αντιπαράθεσης με τον αγωνιζόμενο κόσμο. Η δράση της Χ.Α. κλιμακώνεται και χρησιμοποιείται σαν μια σιδερογροθιά απέναντι στους αγώνες, το μαζικό λαϊκό κίνημα, την Αριστερά.Προσπαθούν να καλλιεργήσουν εντατικά τον φόβο.

Να μην μπορούν οι άνθρωποι να μιλήσουν, να εμφανιστούν σε μια κινητοποίηση, να δράσουν στο χώρο τους, να δηλώσουν πολιτική τοποθέτηση. Επιχειρούν, έτσι, να κάμψουν το φρόνημα του λαού και τους αγώνες που ήδη αναπτύσσονται ή που είναι μπροστά μας.Μέσα σε λίγες μέρες, είχαμε την επίθεση σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα, τις προκλήσεις στο Μελιγαλά και τώρα τη δολοφονία στο Κερατσίνι. Ο ρόλος της φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής είναι φανερός. Το «αντισυστημικό» ή «αντιμνημονιακό» προφίλ είναι η μάσκα κάτω από την οποία προσπαθούν να κρύψουν το ρόλο του πιστού υπηρέτη του συστήματος.

Πάντα οι φασίστες ήταν στη χώρα μας το δολοφονικό χέρι των ξένων επικυρίαρχων και όσων τους υπηρετούν. Έτσι και σήμερα, οι αποκλειστικοί στόχοι των επιθέσεών τους είναι εργαζόμενοι, νέοι, μετανάστες, συνδικαλιστές, αριστεροί, αντιφασίστες και όχι φυσικά οι μνημονιακοί ή η τρόικα. Για να μη μιλήσουμε για τα πιο σάπια κομμάτια της επιχειρηματικής διαφθοράς που τους προσλαμβάνουν σαν μαντρόσκυλα και μπράβους.

Κατ’ αναλογία, όπως στη δεκαετία του 60 είχαμε τα ξενόδουλα ανάκτορα με το παρακράτος τους, έτσι και σήμερα έχουμε: Μνημονιακό κράτος – μνημονιακό παρακράτος. Σε αγαστή συνεργασία και αλληλοϋποστήριξη.

Η Ν.Δ. κυνικά συνεχίζει και επιμένει στη θεωρία των «δύο άκρων» δίνοντας έτσι ουσιαστικά άλλοθι στη χρυσαυγίτικη συμμορία. Φανερώνεται ξεκάθαρα σαν υποκινητής και αυτουργός της φασιστικής εκτράχυνσης, ασυδοσίας και ατιμωρησίας.

Για τη Γενιά μας...

Το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ...

Στο χαμόγελο της Αντωνίας στη σημερινή συγκέντρωση

Γεννήθηκα το 1967. Το Μάρτιο. Ανήκω λοιπόν σε μια γενιά που στριμωγμένη μεγάλωσε, πατώντας διαρκώς σε μεταίχμια. Από τη χούντα στη δημοκρατία του εθνάρχη, κατόπιν στην αλλαγή, στο βρώμικο 89, στο μητσοτάκ, στον εκσυγχρονισμό, στην ισχυρή ελλάδα, στην επανίδρυση του κράτους, στην κρίση, στην απελπισία.

Σ’ αυτή τη διαδρομή επειδή δεν είμαστε όλοι ίδιοι καταγράψαμε διαδρομές: αφελείς, ονειροπόλοι, λαμόγια, κερδοσκόποι, ερωτευμένοι, ποιητές, μαυραγορίτες, υπαλληλάκοι,  μεγαλοστελέχη, μικρονοικοκύρηδες, οικογενειάρχες, άτεκνοι, ερωτύλοι, μπεκιάρηδες, αθλητές, διανοούμενοι, ρεμάλια, κιμπάρηδες, φραγκοφονιάδες, καλά παιδιά, σκατόψυχοι… όλοι μαζί… Όλοι μαζί συνυπάρχουμε, αποτελούμε τον κορμό (λένε) τούτης της ρημάδας κοινωνίας. Κουραφέξαλα. Δεν έχουμε να πατήσουμε σε κανένα δοξασμένο παρελθόν και το παρόν τρίζει κάτω από τα σανδάλια μας.

Ωστόσο κληρωθήκαμε, στην τυφλή λαχειοφόρο της ιστορίας, να παλέψουμε με ένα τέρας με δυο κεφάλια… τον αδηφάγο καπιταλισμό που ρημάζει τις ζωές μας, και τους δολοφόνους του φασισμού που γεμίζουν αίμα τα πεζοδρόμια. Λίγοι, μόνοι, άμαθοι, ανεπαρκείς, αιφνιδιασμένοι, υποψιασμένοι… ώρες ώρες αναζητώ μια κοινή αφετηρία… δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως ένα καθήκον. Να δώσουμε ό,τι μπορούμε για να συντριβεί το τέρας. Να διαβεί ξανά πολύχρωμη η ζωή κι εμείς να ακολουθήσουμε τον Οδικό μας Χάρτη.

Το κατάλαβες ανόητε νοικοκυραίε;

Ιάσονας Κάντας, enfo.gr...
Το κατάλαβες ανόητε νοικοκυραίε; Σήμερα που ξύπνησες στο νοικοκυρεμένο σου σπίτι, θυμήθηκες να ξεπλύνεις τα αίματα απ’ τα χέρια σου; Τα αίματα ενός παιδιού γύρω στα 30 που το έλεγαν Παύλο Φύσσα; Τα αίματα ενός παιδιού που θα μπορούσε να είναι το δικό σου, να το 'χει το όνομά σου. Τα αίματα μιας κοινωνίας που άνοιξε διάπλατα τις πύλες της στον φασισμό και τα ανθρωπόμορφα κτήνη που τον εκπροσωπούν.

Το κατάλαβες ηλίθιε τιμωρέ του σάπιου πολιτικού συστήματος; Ο πέλεκυς της τιμωρίας που θεώρησες ότι έριξες στην κάλπη, πέφτει τώρα πάνω στον αυχένα σου κι έχει το πρόσωπο του φόβου και της σιωπής. Βέβαια! Τι πιο εύκολο από το να τιμωρήσεις τους κλέφτες που τα έφαγαν, αναθέτοντας σε μία συμμορία τη βρώμικη δουλειά και καθήμενος εσύ με σταυρωμένα χέρια. Βρέθηκε ο ένοχος, βρέθηκε κι ο «τίμιος», μπουκωμένος στεροειδή, τιμωρός του, κι εσύ ησύχασες, λυτρώθηκες κι άραξες να δεις στην τηλεόραση το δράμα να ξεδιπλώνεται. Μόνο που ξέχασες πολίτη – τιμωρέ της πλάκας, πως η συμμορία κάθε άλλο παρά να τιμωρήσει το σύστημα επιδιώκει. Η συμμορία θα βρίσκεται στην πόρτα σου σε χρόνο μηδέν, να σου ζητά τον λόγο για κάθε τι διαφορετικό που σε ορίζει.

Ήταν αργά. Κοιμόσουν…

Sotosblog...

Όταν έγινε το φονικό ήταν αργά. Κοιμόσουν.
Είχαν γίνει κι άλλα. Πάλι κοιμόσουν. Έγιναν βέβαια σε άλλη γειτονιά, κι εξάλλου το θύμα τότε ήταν βρωμομετανάστης. Από εκείνους που σου έκλεψαν τη δουλειά. Εκείνους που ο βρωμοσύριζα ήθελε να τους βάλουμε σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων. Ναι, να τους φέρνουμε και το πρωινό στο κρεββάτι!..
Τώρα όμως το θύμα ήταν Έλληνας. Έλληνας; Σιγά τον Έλληνα! Έλληνας είναι αυτός, μωρέ; Ένας βρωμιάρης ήταν και τίποτα παραπάνω. Ένα βρωμόπαιδο. Κουκουλοφόρος που τραγούδαγε για τον Αλέξη. Άλλο βρωμόπαιδο αυτό. Αμ οι γονείς του; Μωρέ, γονείς να σου τύχουν! Αριστεράτζες. Κουμμούνια. «Καμμιά φορά σκέπτομαι ότι ίσως και μισούν αυτόν τον τόπο».¹ Ναι, ναι, σίγουρα τον μισούν. Διώξανε όλες τις επενδύσεις. Όλα τα καράβια από το Πέραμα. Φτάσαμε να μας εκβιάζει ο Πουλικόγιαννης, να γραφτούμε στο κόμμα για να πιάσουμε μεροκάματο.
Πάνε όμως αυτά που ξέρατε. Τελείωσαν!
«Είπα καθαρά ότι θα βγάλω τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους. Τέρμα κι αυτή η ντροπή! Καμία δημοκρατική πολιτεία δεν ανέχεται να καίνε τις πόλεις της «γνωστοί – άγνωστοί» κουκουλοφόροι. Και ποτέ να μην πιάνονται! Ή όταν πιάνονται να μην καταδικάζονται. Και να κυκλοφορούν πάλι ελεύθεροι, να κάνουν τα ίδια.

Ένας φόνος στην πόρτα μας, μια εγκληματική συμμορία με το πολιτικό προσωπείο

Άγγελος Βλάχος, απο το περιοδικο Χρονος...

Διαδρομές της ακροδεξιάς θηριωδίας στη σύγχρονη Ελλάδα
Δεν μιλάμε πλέον για «αυγά», όπως επί χρόνια κάναμε. Μιλάμε για φίδια που μας πνίξανε και δαγκώνουν ακατάσχετα. Για κόμπρες θανατηφόρες που η εντεταλμένη Πολιτεία –συνειδητά(;)– παραβλέπει. (Ώς πότε;)
Παραβλέπει τα χαστούκια, τις απειλές κατά της ζωής, τα στιλέτα, τα μικρομαχαιρώματα, τους εμπρησμούς –ούτε έναν δεν έχω δει να προσάγεται με βραχιολάκια στα χέρια on camera– μέχρι να φτάσουμε σε έναν ακόμη φόνο, τον φόνο του 34χρονου αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (δεν είναι ο πρώτος...).
Από ένα μπουλούκι θρασύδειλων βδελυγμάτων μαχαιροβγαλτών, συντεταγμένα μέλη ομάδας κρούσης των μπινέδων. Εκείνων στους οποίους έδωσαν την εμπιστοσύνη τους σχεδόν μισό εκατομμύριο ψηφοφόροι(;): παιδιά της διπλανής πόρτας, λέει, συμπαθείς συνταξιούχοι, φτωχά εργατικά στρώματα σε μη προνομιούχες περιοχές και άλλοι αναξιοπαθούντες διπλανοί μας που θέλησαν έτσι «να τιμωρήσουν το πολιτικό Σύστημα». Όπως ακριβώς κάνανε το ’33 οι Γερμανοί, αποκαμωμένοι από τη Βαϊμάρη.

Σύνθετα αίτια, σκοτεινές διασυνδέσεις
Αλλά κάνουν κάποιο λάθος διάφοροι φίλοι που αναφέρονται ΜΟΝΟ σε παραπλανημένα κοινωνικά στρώματα κ.λπ. Αυτά παρέχουν όψιμα και ανεπίγνωστα το κουκί τους, μετά την κατάρρευση των «μεγάλων αφηγημάτων» αλλά και την ανεπάρκεια του φιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης να χωρέσει τις επιμέρους μονάδες σε έναν ουρανό που δεν έχει θέση για όλους.
Προσωπικά, πιστεύω πως δεν είναι μόνο η οικονομική δυσπραγία, οι συνέπειες της κρίσης, ο πολιτικός ανορθολογισμός, η εγκληματική ελαφρότητα της καταδίκης συλλήβδην του κοινοβουλευτισμού ή η λειτουργική ανεπάρκεια και η ξεχειλωμένη αγραμματοσύνη συμπολιτών(;) μας που τροφοδοτούν αυτό το ρεύμα εξύμνησης του ναζισμού. Το ρεύμα της άρνησης του «άλλου», της ενοχοποίησης του διαφορετικού, της θηριώδους καφρίλας και της απύλωτης απανθρωπιάς. Νομίζω πως υπάρχει και ένα –μη ορατό– βάρος της Ιστορίας που επικάθεται σε επάλληλα στρώματα στη Φρίκη που ζούμε.

Δυο δυστυχίες δεν κάνουν μια ευτυχία...

Του Φώτη Παπούλια, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Ας επιχειρήσουμε να φρεσκάρουμε τη μνήμη του προέδρου και στελεχών της ΔΗΜΑΡ, θυμίζοντάς τους μερικές από τις ιστορικές ρήσεις του νέου πολιτικού τους συμμάχου Ανδρέα Λοβέρδου.
Ο… πολυσχιδής και ουδόλως μετριόφρων πρώην υπουργός -ξεχνώ πόσες κυβερνήσεις υπηρέτησε και εξυπηρέτησε- είχε υποστηρίξει ότι «το 1 εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι, που ταλαιπωρούν τους 10 εκατομμύρια Ελληνες, έφερε τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα», «η πρώτη γραμμή Μαζινό υπέρ της γραφειοκρατίας είναι το ισχύον Σύνταγμα», «στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης η ζωή έχει αξία μόνο άμα είσαι αριστερός, αν δεν είσαι σε πεθαίνουν σε δεκαπέντε μέρες», «ό,τι έγινε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου αντιστράφηκε μετά τη Μεταπολίτευση».

Η δε κυνική του δήλωση ότι «οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν κιόλας, ζουν πολλά χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή τους» είναι σίγουρο ότι θα διδάσκεται στις σχολές πολιτικών επιστημών του μέλλοντος ως παράδειγμα ενός πτωχού Ηγεμόνα, που ήθελε αλλά δεν μπορούσε να γίνει Ηγεμόνας.

Ο Φώτης Κουβέλης, στην αγωνιώδη προσπάθειά του να εξασφαλίσει, έστω και οριακά, το κοινοβουλευτικό μέλλον του κόμματός του, επιχειρεί την «υπέρβαση» ποντάροντας σε, δυστυχώς γι’ αυτόν και το κόμμα του, φθαρμένα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία το μόνο που εξυπηρετούν είναι ο διακαής πόθος τους να υπάρξουν πολιτικά την επόμενη μέρα.

Η θεωρία των δύο άκρων οπλίζει το χέρι της Χρυσής Αυγής...

Γιώργος Ανανδρανιστάκης, απο την Αυγη...

Από τότε, ούτε μια εβδομάδα δεν έχει περάσει, που παράγοντες του μιντιακού και του πολιτικού βίου εξέφρασαν την άποψη ότι η σοβαρή Χρυσή Αυγή μπορεί να συνεργαστεί με την Ν.Δ., που είναι εξ ορισμού σοβαρή, συνέβησαν τα εξής: Πενήντα Χρυσαυγίτες επιτέθηκαν με ρόπαλα και καδρόνια σε μέλη της ΚΝΕ που κολλούσαν αφίσες στο Πέραμα, στέλνοντας εννιά εξ αυτών στο νοσοκομείο. Ομάδα χρυσαυγιτών με επικεφαλής τους βουλευτές Παναγιώταρο και Κασιδιάρη έδειρε οπαδούς της ΝΔ που συμμετείχαν σε γιορτή μίσους στον Μελιγαλά της Μεσσηνίας. Οι ακροδεξιοί και οι ναζί ανταγωνίζονται για την εκμετάλλευση της Πηγάδας. Τα ξημερώματα της Τετάρτης, 55χρονος χρυσαυγίτης μαχαίρωσε μέχρι θανάτου στην Αμφιάλη 34χρονο αντιφασίστα, που προηγουμένως είχε προπηλακιστεί από ομάδα μαυροντυμένων.
Τέτοια και χειρότερα θα συμβαίνουν όσο η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται από κάποιους σαν δύναμη που συμμετέχει ισοτίμως στο πολιτικό παιχνίδι, που υπό προϋποθέσεις μπορεί μέχρι και να συγκυβερνήσει, και όχι ως αυτό που πραγματικά είναι: Μια συμμορία δολοφόνων που θρέφεται από το αίμα των αδυνάτων. Είτε είναι ξένοι οι αδύνατοι είτε είναι έλληνες, ο φασισμός δεν κάνει διακρίσεις, μαχαιρώνει τους εχθρούς του στην καρδιά. Εχθρούς σαν τον 34χρονο αντιφασίστα ράπερ Παύλο Φύσσα, που οι μαυροντυμένοι βρικόλακες τον μαχαίρωσαν μπροστά στα μάτια των ανδρών και των γυναικών της Ομάδας Δίας. Μα τον Δία, η Χρυσή Αυγή έχει πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο της, τουλάχιστον πολύ σοβαρότερα απ' όσο έχει πάρει τον δικό της η αστυνομία.
Τέτοια και χειρότερα θα συμβαίνουν όσο ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και η ακροδεξιά δράκα που τον περιβάλει εξισώνουν την Χρυσή Αυγή με τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ναζί με την Αριστερά των αγώνων, τον Μιχαλολιάκο με τον Γλέζο. Ξέρετε πως αντέδρασε το επιφανές μέλος της δράκας Χρύσανθος Λαζαρίδης, όταν έμαθε για τη δολοφονία του 34χρονου; Βγήκε από μόνος του στην πρωινή εκπομπή του ΜΕΓΚΑ- στην οποία νοιώθει προφανώς σαν το σπίτι του και βγαίνει όποτε του καπνίσει- και μίλησε για ομάδες κρούσης της Χρυσής Αυγής και ομάδες κρούσης του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς ντροπή, χωρίς περίσκεψη, χωρίς συναίσθηση της σοβαρότητας των πραγμάτων.

Γιατί η κυβέρνηση ανέχεται τους δολοφόνους;

του Στελιου Κουλογλου, απο το TVXS...

Ηταν αναπόφευκτο, κύριε Δένδια, ότι θα θρηνούσαμε θύματα. Ο Παύλος Φύσσας τα μεσάνυχτα στο Κερατσίνι, είναι το πρώτο αλλά όχι το τελευταίο θύμα.
Γιατί η ένοχη σιωπή της κυβέρνησης μετά την επίθεση των νεοναζί κατά στελεχών του ΚΚΕ στο Πέραμα την προηγούμενη εβδομάδα, η ατιμωρησία των υπευθύνων της επίθεσης αυτής όσο και των τραμπουκισμών της Χρυσής Αυγής στο Μελιγαρά και τα Γιαννιτσά το Σαββατοκύριακο, έχουν αποθρασύνει τους νεοναζί. 

Αλλά η κυβερνητική αδράνεια δεν είναι τυχαία. Για διαφορετικούς λόγους,η κυβέρνηση έχει ακριβώς τον ίδιο επικοινωνιακό στόχο με την Χρυσή Αυγή. Η τελευταία θέλει να δημιουργήσει μια κατάσταση εμφυλίου πολέμου, που θα διευκολύνει τον περιορισμό ή και την κατάλυση της δημοκρατίας καθώς και την επιβολή έκτακτων μέτρων. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι η αριστερά θα αντιδράσει βίαια στις δολοφονικές επιθέσεις, ώστε πάλι να δημιουργηθεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που θα την βοηθήσει να εμφανιστεί ως παράγοντας σταθερότητας απέναντι στις εχθροπραξίες “των δύο άκρων”.
Μέχρι την κατάρρευση του success story, η κυβέρνηση καλλιεργούσε προς το εξωτερικό μια εικόνα ομαλότητας, που θα μπορούσε να προσελκύσει ξένες επενδύσεις και να πείσει την Γερμανία να ελαφρύνει το χρέος. Η σκληρή γερμανική στάση και η κατάρρευση της οικονομίας και των υποδομών της χώρας δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες: η αποχώρηση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ ήταν η χαριστική βολή. Για να παραμείνει στην εξουσία, η ομάδα στο Μέγαρο Μαξίμου πρέπει να παίξει καθαρά πολιτικό παιχνίδι, έστω και βρόμικο.
Δεν υπάρχει καλύτερο εργαλείο για την περίπτωση από την Χρυσή Αυγή. Οι δολοφονικές της επιθέσεις ίσως επαναφέρουν τους πιο μετριοπαθείς ψηφοφόρους της στην ΝΔ απ' όπου προέρχονται. Συγχρόνως βοηθούν το Μέγαρο Μαξίμου για να παίξει το ρόλο του ενδιάμεσου, σε ένα πολιτικό τοπίο που, με την κατάρρευση των ενδιάμεσων κομμάτων και της κεντροαριστεράς, θα αποτελείται, εκτός απροόπτου, από 3 πόλους: ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή και "στο κέντρο" η ΝΔ με τις όποιες συνιστώσες της.

Εμένα οι φίλοι μου είναι…

απο το alterthess...
Είναι απεργοί και με κιθάρες και φυσαρμόνικες ξεσηκώνουν τον τόπο και κάνουν τους από τα πάνω να τα χάνουν, να παθαίνουν εγκεφαλικό από το μίσος τους για τους πολλούς καλούς ανθρώπους, να φοβούνται γιατί οι πολλοί καλοί άνθρωποι δεν τους φοβούνται, ψηφίζουν «ναι» στην απεργία και κατεβαίνουν στο δρόμο.
Είναι στο δρόμο, χρόνια τώρα, έχω χάσει το μέτρημα, κι αν μου δείξεις φωτογραφίες θα σου πω αμέτρητες ιστορίες για το τι κάναμε πριν και το τι κάναμε μετά, για το πώς τα περάσαμε το προηγούμενο βράδυ και πώς το επόμενο, κι αν τα βάλεις όλα αυτά σε μία ευθεία θα δεις πως φεύγει απευθείας για το μέλλον.
Είναι το μέλλον, άνθρωποι που ενδιαφέρονται όσο κανένας άλλος για τα παιδιά, όχι μόνο για τα δικά τους τα παιδιά και συχνά όχι και τόσο πολύ για τα δικά τους τα παιδιά, όσο για τα παιδιά όλου του κόσμου, τα παιδιά που είναι τα πρώτα θύματα αυτού του πανικού, τα παιδιά που δεν είναι στατιστικές φτώχειας και πείνας, που δεν μπορούν να γίνουν νούμερα σε στατιστικές φτώχειας και πείνας, που πρέπει να μεγαλώσουν σαν παιδιά και μεγάλοι να ζήσουν σαν παιδιά.

Εσύ;

Sotosblog...

Εσύ· εσύ που έλεγες όλο αυτόν τον καιρό ότι «κάτι πρέπει να κάνουμε, αλλά πού ’ν’ το;» θα τους στηρίξεις τους καθηγητές;
Εσύ· εσύ που δήλωνες έτοιμος για όλα, αλλά όχι μόνος σου, γιατί μόνος σου, έλεγες, δεν μπορείς, θα τους στηρίξεις τους καθηγητές;
Εσύ· εσύ που διαμαρτύρεσαι, αλλά κρύβεσαι πίσω από ένα «δεν γίνεται τίποτε», θα τους στηρίξεις τους καθηγητές;
Εσύ· εσύ που απορείς γιατί δεν κάνουμε κάτι, θα τους στηρίξεις τους καθηγητές;
Εσύ· εσύ που λες ότι πίνει την ψυχή σου το άγος της κοινωνίας του καναπέ, θα τους στηρίξεις τους καθηγητές;
Εσύ· εσύ που λες ότι φταίμε όλοι κι ότι είσαι έτοιμος να αναλάβεις το μερίδιο που σου αναλογεί, θα τους στηρίξεις τους καθηγητές;
Εσύ· εσύ που διερωτάσαι πού θα πάει αυτή η δουλειά, θα τους στηρίξεις τους καθηγητές;
Εσύ· εσύ που δηλώνεις ότι δεν πάει άλλο, θα τους στηρίξεις τους καθηγητές;
Εσύ· εσύ που με ρώταγες κάθε φορά «όμως, τι μπορούμε να κάνουμε;» θα τους στηρίξεις τους καθηγητές;
Εσύ· εσύ που έσφιγγες τα χείλη επειδή έβλεπες ότι κανένας δεν μπαίνει μπροστά, ότι κανένας δεν προτάσσει τα στήθη του για ν’ ακολουθήσεις, θα τους στηρίξεις τους καθηγητές;

Η σφαγή των ανυποψίαστων βοοειδών...

του Δημητρη Μηλακα, απο το Ποντικι...

Στις μεγάλες κτηνοτροφικές γραμμές παραγωγής ο δρόμος που ακολουθεί το κοπάδι βαδίζοντας στο σφαγείο αλλάζει καθημερινά, διότι παρατηρήθηκε ότι αυτή η πορεία θανάτου δημιουργούσε επιθανάτιο στρες στα μελλοθάνατα... ζωντανά.

Κάτι σαν το στρες των εργαζομένων των ημερών μας, που έχουν ήδη δει τον πέλεκυ να καρατομεί χιλιάδες συναδέλφους τους, αλλά θέλουν ακόμη να ελπίζουν πως οι εκκαθαρίσεις αφορούν το... διπλανό κοπάδι.

Η εξασφάλιση ενός ξαφνικού και χωρίς στρες θανάτου, που εγγυώνται οι πιστοποιημένες προδιαγραφές των μεγάλων σφαγείων στον πολιτισμένο κόσμο, μοιάζει με μια εκδήλωση ευαισθησίας και καλοσύνης για τα ζωντανά. Μοιάζει, αλλά δεν είναι...

Είναι γυφτάκι...

Γράφει ο Άκρατος...

Είναι γυφτάκι στην Αθήνα. Είναι μικρή. Παίζει ακορντεόν για λίγα ευρώ. Μάλλον κάποιος την εκμεταλλεύεται. Και εσύ τι κάνεις; Χέστηκες για το εάν περνάει δράμα. Τη κλοτσάς. Γιατί τη κλοτσάς; Σου χαλάει την αισθητική; Ποια αισθητική ρε μαλακισμένη; ΠΑΣΟΚοαναθρεμένη μικροεπιχειρηματίας είσαι ,που πας κατά διαόλου. Και, ω θεοί,ΘΑΥΜΑ, βρήκες τον υπαίτιο της κατάστασής σου. Το κοριτσάκι που είναι τόσο ξένο στη όψη του για σένα, που είναι ότι αποστρέφεσαι φταίει που έχεις αναδουλειές. Ε ξέρεις κάτι μαλακισμένη; Εσύ φταις ρε μαλακισμένη. Εσύ,οι όμοιοι σου και οι επιλογές σας, οι κοινωνικές, οι πολιτικές, όλες οι γαμημένες επιλογές σας που γεννούν και αναπαράγουν την φτώχια.

 Είσαι πιο βρώμικη μέσα σου από ότι είναι η μικρούλα στο δέρμα της. Είσαι μια μικρόψυχη και σκατόψυχη μικροαστούλα που κανιβαλίζεις.

Το πιο αστείο της υπόθεσης είναι ότι σε λίγα χρόνια θα είσαι και εσύ στη θέση της μικρής. Θα επαιτείς για λίγο φαγητό ή έτσι ξεπουλημένη και αναξιοπρεπής που είσαι θα τρέχεις σαν σκυλάκι πίσω από την εξουσία,αριστερή ή ακροδεξιά, που και αυτό επαιτεία είναι και θα το παίζεις είτε αντιρατσίστρια είτε φασιστόμουτρο για να επιβιώσεις...γιατί είσαι μια κοινωνική βδέλλα, είσαι ο σιχαμένος μικροαστός.

Είσαι η μαγιά του φασισμού. Είσαι το σιχαμένο μικροαστικό πλάσμα που πουλά τσαμπουκά όπου το παίρνει αλλά στους μεγάλους κάνει μόκο και τουμπεκί. Είσαι μαγκιά,κλανιά και απόστημα που πρέπει να βγει πάση θυσία εκτός κοινωνίας ο ανθρωπολογικός τύπος ανθρώπου που εκπροσωπείς.

Καρκινάκι του πλανήτη,σκατοκαργιόλα...

Οι απεργίες και η σταθερότητα του νεκροταφείου...

Του Γιωργου Κατρουγκαλου*, απο την Ελευθεροτυπια...

«Πολλοί λατρεύουν την τάξη. Για να φάνε βάζουν τραπεζομάντιλο πάνω στο τραπέζι, αν έχουν, ή σκουπίζουν με το χέρι τους τα ψίχουλα, όταν το χέρι τους δεν είναι κουρασμένο. Αλλά το τραπέζι τους στήνεται, και το σπίτι τους επίσης, σ' έναν κόσμο που βουλιάζει μες στο βούρκο. (...) Α, τι ωφελεί, χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να κρατάς τα νύχια των χεριών σου καθαρά;». Μπ. Μπρεχτ, «Πολλοί λατρεύουν την τάξη», 1933.

Ομοβροντία άρθρων και αναλύσεων στα συστημικά ΜΜΕ προσπαθούν να μας δείξουν πόσο επικίνδυνες είναι οι απεργίες των καθηγητών και των άλλων εργαζομένων, γιατί θέτουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα, στην οποία τάχα μας έχει οδηγήσει η κυβερνητική πολιτική.
Οι ίδιοι κύκλοι εμφανίζουν τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις της περιόδου, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως συνταγματική εκτροπή και συνεπώς ως διπλή απειλή: όχι μόνο κατά της οικονομίας, αλλά και της δημοκρατίας.
Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν είναι απλώς μακριά από την πραγματικότητα, ουσιαστικά την αντιστρέφουν απολύτως.
Στο πρώτο σκέλος τους προσπαθούν να διασώσουν το διαβόητο success story, παρά την προφανή του κατάρρευση. Η μόνη σταθερότητα στην οποία οδηγεί η κυβερνητική πολιτική, είναι αυτή του νεκροταφείου.
Η οικονομία εξακολουθεί να είναι παγιδευμένη στη σπείρα αργού θανάτου που την έχει οδηγήσει η συνταγή του Μνημονίου: το χρέος διογκώνεται, ενώ η παραγωγική βάση της χώρας συνεχίζει να συρρικνώνεται.
Τα πρόσθετα έσοδα από τον τουρισμό δεν μπορεί να κρύψουν την καθίζηση των εσόδων από τη ναυτιλία, την υποχώρηση των εξαγωγών, τη σημαντική και συνεχιζόμενη πτώση της βιομηχανικής παραγωγής και της μεταποίησης, την εξαφάνιση ουσιαστικά της οικοδομικής δραστηριότητας και των μικρεμπόρων.

Σύμφωνα με το FAO, το ένα τρίτο των τροφίμων του πλανήτη καταλήγει στα σκουπίδια...

της Κλερ Προβόστ, μεσω της Προοδευτικης Πολιτικης...

Πεταμένες ντομάτες στην Ισπανία

Σύμφωνα με μια μελέτη που εξεδόθη την Τετάρτη (11/9) από τον «οργανισμό για τα τρόφιμα και τη γεωργία» (FAO) του ΟΗΕ, το ένα τρίτο των τροφίμων που παράγονται ετησίως για ανθρώπινη κατανάλωση πετιέται στα σκουπίδια.

Σχεδόν 1.3 δις τόνοι τροφίμων χάνονται και πετιούνται, λόγω της αναποτελεσματικής λειτουργίας της αλυσίδας κατανάλωσης των τροφίμων, αναφέρει η έκθεση, που βασίζεται στην έρευνα του «σουηδικού ινστιτούτου για τα τρόφιμα και τη βιοτεχνολογία» (Sik). Πέραν της αύξησης της τιμής των τροφίμων, η έρευνα αναφέρει πως ο περιορισμός στην σπατάλη τροφίμων θα μπορούσε να έχει «άμεσες και ευεργετικές» επιπτώσεις στις αναπτυσσόμενες χώρες όσον αφορά το επίπεδο διαβίωσης και τη διατροφική ασφάλεια σε ορισμένες από τις φτωχότερες χώρες.

Σύμφωνα με την έκθεση, η ετήσια σπατάλη τροφίμων κατανέμεται σχεδόν ισότιμα στις αναπτυγμένες και στις αναπτυσσόμενες χώρες, φτάνοντας αντίστοιχα τους 670 εκατομμύρια και τους 630 εκατομμύρια τόνους. Αλλά ενώ στις πλουσιότερες χώρες τα τρόφιμα σπαταλιούνται στο επίπεδο του καταναλωτή, το βασικό πρόβλημα στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι οι προβληματικές υποδομές στην αποθήκευση, την επεξεργασία και τη συσκευασία, που δεν επιτρέπουν την μακροημέρευση των τροφίμων. Η σπατάλη στα τρόφιμα πλήττει επίσης το εισόδημα των μικρών καλλιεργητών και αυξάνει τις τιμές για τους φτωχούς καταναλωτές των αναπτυσσομένων κρατών, επισημαίνει η έκθεση.

Το παρακράτος του Μαξίμου...

του Στελιου Κουλογλου, απο το TVXS...

Είναι η δεύτερη φορά, τον τελευταίο καιρό, που μια δικαστική δίωξη ξεκινά μετά από υπόδειξη της κυβέρνησης. Η τελευταία ήταν αυτή που διατάχθηκε χθες εναντίον του κ.Καμμένου, μετά από ανάρτηση του Γ. Μουρούτη, επικεφαλής του γραφείο τύπου του πρωθυπουργού στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook. Κατακαλόκαιρο, είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητη μια άλλη δίωξη, εναντίον του στελέχους και υποψήφιου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργου Καραγιάννη που είχε προαναγγελθεί από το ελεγχόμενο από την κυβέρνηση Αθηναικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Συγκεκριμμένα στις 2 Αυγούστου, το Αθηναικό Πρακτορείο μετέδωσε ότι η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Αθηνών κυρία Φάκου διέταξε κατεπείγουσα προανακριτική εξέταση για μια ανάρτηση του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Ανδρέα Καραγιάννη, σε προσωπική του σελίδα σε δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης, για την «πρόκληση σε τέλεση κακουργηματικών πράξεων». Οι δημοσιογράφοι που επιχείρησαν να μάθουν περισσότερα για την είδηση στην εισαγγελία, ανακάλυψαν ότι δεν υπήρχε τέτοια δίωξη, όταν μάλιστα η κυρία Φάκου βρισκόταν σε διακοπές. Την επομένη μέρα στις 10 το πρωί η εισαγγελία ανακοίνωσε πως ασκεί ποινική δίωξη εναντίον του Ανδρέα Καραγιάννη για όσα έγραψε το facebook!!
Στην χθεσινή περίπτωση, ο Μουρούτης έγραψε για την δήλωση Καμένου στο δικό του λογαριασμό στο facebook : «"Πολιτικός" "Αρχηγός" ζητά από "πολίτες" να λιντσάρουν εκλεγμένο Δήμαρχο. Φαντάζομαι ότι ο Εισαγγελέας θα επιληφθεί...» Η δήλωση Καμμένου ήταν πράγματι απαράδεκτη από κάθε άποψη,

γενεθλιάζουσες...

nullapoenasinelege...

δεν είναι ότι μετανιώνω μωρέ. για τίποτα δεν μετανιώνω. ούτε απ’ αυτά που έκανα ούτε απ’ αυτά που μου κάνανε. όλα όμορφα ήταν μες στην ασχήμια τους. ούτε με νοιάζει το μεγάλωμα. καλύτερα δεν είμαστε τώρα;
λίγο μεγαλύτεροι, λίγο ομορφότεροι, πιο γεμάτοι, πιο σίγουροι, ελάχιστα πιο διαβασμένοι. εντάξει, πιο καλά είναι τώρα, την υποψιαστήκαμε τη φάση, την ψάξαμε, άμα έχεις φάει σφαλιάρα δεν αισθάνεσαι πληγωμένος, ζωντανός νιώθεις, τα σημάδια από τα δάχτυλα της παλάμης που σου έχωσαν το χαστούκι πάνω στο μάγουλό σου είναι απόδειξη ζωής, βγήκαμε από τη γυάλα ρε παιδί μου αυτό είναι όλο.

αλλά με πιάνει το παράπονο για ό,τι και για όποιον αφήνω πίσω μου, γιατί τώρα πια ξέρω ότι αφήνω ανθρώπους πίσω μου, δεν γίνεται αλλιώς ρε παιδιά, πρέπει να συνταιριάζουν οι ανάσες μας για να ζούμε μαζί.

Αξιολόγηση καθηγητών, με βάση τους βαθμούς των μαθητών τους!

Cynical...

Αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους δυο-τρεις μήνες στο χώρο της Παιδείας και δη της δευτεροβάθμιας είναι  εντελώς πρωτόγνωρο. Και εντοπίζεται στο αενάως ανακυκλούμενο ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Συγκεκριμένα, ενώ για δεκαετία τουλάχιστον, η κωλυσιεργία στην αξιολόγηση προερχόταν από την πλευρά των εκπαιδευτικών, στις μέρες μας συμβαίνει το εντελώς ανάποδο, με την κυβέρνηση να είναι αυτή που την παρακάμπτει.

Γιατί δεν το κάνει; Ο πρώτος λόγος είναι και ο προφανής. Η κυβέρνηση βιάζεται να πιάσει τα quota των κεφαλών, όπως απαιτεί το reminder του Paul. Όταν με το καλό πατήσει το πόδι του στην Αθήνα, όπως παράγγειλε, θέλει να βρει έτοιμα τα σφαχτά στο κατώφλι του, αριθμημένα και ζυγισμένα, μαρκαρισμένα και επιμελώς πακεταρισμένα.

Ο δεύτερος λόγος είναι λιγότερο προφανής, αλλά είναι, κατά τη γνώμη μου και ο πιο ουσιαστικός. Στην πραγματικότητα, η όποια τέτοια αξιολόγηση, ώστε να προκύψουν τα συμφωνηθέντα σφαχτά, δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί, όχι γιατί δεν υπάρχει χρόνος (για παράδειγμα, η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε ριχτεί στη δουλειά από πέρσι, όταν και πέρασε το Νόμο 4072/2012 περί αξιολογήσεων και άλλων συναφών θεμάτων), αλλά γιατί η δυσκολία είναι δομική και αντικειμενική. Δηλαδή, Structural!

Αυτό το κειμενάκι δεν ειναι για σένα...

Του blogger Pablito, μεσω  TVXS...

Το πρωί πηγαίνοντας να πάρω καφέ,συνάντησα μια συμμαθήτρια μου από το σχολείο.Με τον άντρας της και δύο μωρά στις αγκαλιές πλέον.Πάει ένας χρόνος από τότε που την είδα τελευταία φορά(με ένα μωρό τότε)και ήταν ευτυχισμένοι...
Σήμερα πραγματικά στεναχωρήθηκα!Δύο νέοι άνθρωποι,με δυο μωρά παιδιά και την απόγνωση ζωγραφισμένη στα βλέμματα και των δύο.Δέν ρώτησα.Δέν ήθελα να τους βάλω στην διαδικασία να μου πούνε,μου τα είπε όλα το βλέμμα τους.
Θυμός και οργή είναι τα πρώτα πράγματα που κατακλύζουν το Είναι σου ολόκληρο.Ο λαιμός κομπιάζει.Το μόνο που νιώθεις,αποστομομένος.
Γι αυτό και αποφάσισα να μην γράψω για όλους απόψε.Αποφάσισα να γράψω για τους ανθρώπους που θέλουν,μπορούν και θα πράξουν.Για τους ανθρώπους που νιώθουν πως η αδικία φτάνει μέχρι το μεδούλι τους.Για τους ανθρώπους που ξέρουν πως δέν αξίζει σε ανθρώπινα πλάσματα,σε λαούς ολόκληρους,να βιώνουν τέτοιες πιέσεις όποιο κι αν είναι το σφάλμα τους.

Ο Αλέξης, ο Μπάμπης και τ’ άλλα παιδιά...

 Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Οι πιονιέροι των μνημονίων στο συγκρότημα του Φαλήρου (ΣΚΑΪ) δεν σταματούν ποτέ να μας εκπλήσσουν. Ομως ακόμα και εάν πιστώνονται τη συνέπεια στην υπεράσπιση των κυρίαρχων ελίτ, η αγωνία τους για «μεταρρύθμιση» της ελληνικής κοινωνίας με όχημα τον νεοφιλελευθερισμό τούς ωθεί σε πολλά (και όχι τυχαία) φάουλ, αποκαλύπτοντας ένα συστηματικό φλερτ με τον αυταρχισμό, εσχάτως του ακροδεξιού συμπεριλαμβανομένου.

Το όχι και τόσο ρητορικό ερώτημα του Μπάμπη Παπαδημητρίου «γιατί όχι μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να μην τη δεχθούμε να υποστηρίξει -όπως συνέβη στη Νορβηγία- μια συντηρητική συμμαχία;» (sic) αποτελεί απλώς το κερασάκι στην τούρτα ενός κατήφορου που έχει αρκετή ιστορία και τον έκανε να δηλώνει ότι «σε τελευταία ανάλυση, ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή»! («Καθημερινή» 13/9/13)

Στις 11 Μαρτίου του 2011, μήνες πριν ο ΛΑΟΣ μπει στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ο διευθυντής της «Καθημερινής», Αλέξης Παπαχελάς, εγκωμίαζε τα «προτερήματα» του Γιώργου Καρατζαφέρη, κάνοντας λόγο για ένα «φαινόμενο ΛΑΟΣ». Τι πίστωνε στον άνθρωπο που άνοιξε τον δρόμο στη Χρυσή Αυγή και έφερε την ακροδεξιά ατζέντα στο προσκήνιο; «Κατ’ αρχάς ψήφισε το Μνημόνιο, αγνοώντας τον κίνδυνο να χάσει ένα σημαντικό κομμάτι από την πελατεία του». Πώς το χαρακτήριζε αυτό ο πολύς Αλέξης; «Μια υπεύθυνη στάση». Στα δυνατά σημεία του κ. Καρατζαφέρη έβλεπε επίσης ότι «επένδυσε στη συναίνεση [...] καθώς είναι ο πρώτος που μίλησε για οικουμενική κυβέρνηση». Επίσης του έπλεκε το εγκώμιο «γιατί έπιασε τον σφυγμό της κοινής γνώμης στο θέμα του “νόμου και της τάξης” [...], αφού διαθέτει ένα ακόμα στοιχείο που δεν περισσεύει στη χώρα μας: αυτό του κοινού νου». Το τελευταίο, έλεγε ο Αλέξης, αποδεικνύεται από το ότι ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ τάχθηκε αναφανδόν υπέρ των αποκρατικοποιήσεων 50 δισεκατομμυρίων δημόσιας περιουσίας, με το επιχείρημα πως «όταν βρίσκεσαι σε πόλεμο πουλάς τα ασημικά για ν’ αγοράσεις όπλα».

ώς εδώ με όσα καταρρακώνουν την αξιοπρέπειά μας...

Ροβέρτος Πελτιάν, απο το Περιοδικο Χρονος...

Διορίστηκα ως μαθηματικός στο δημόσιο σχολείο το 2001 μετά από συμμετοχή σε εξετάσεις του Α.Σ.Ε.Π. Από τότε μέχρι σήμερα δίδαξα σε σχολεία, εκτός από ένα διάστημα που είχα εκπαιδευτική άδεια και έκανα μεταπτυχιακό στη Διδακτική των Μαθηματικών. Δίδαξα σε όλων των ειδών τα σχολεία. Σε Λύκεια και σε Γυμνάσια, σε Πειραματικά, σε Αθλητικά, σε σχολεία σε πόλεις, σε κωμοπόλεις, κοντά στα σύνορα,σε αγροτικές και σε αστικές περιοχές. Από την αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα. Οι δυσκολίες αυτές αφορούσαν όλες τις παθογένειες του ελληνικού σχολείου, που είναι και ευρύτερες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.
Σχετικά με τη διδασκαλία των Μαθηματικών μπορώ συνοπτικά και ενδεικτικά να αναφέρω ορισμένα από τα προβλήματα:
Το πρόβλημα διαχείρισης μιας τεράστιας ύλης για τις εξετάσεις στην Γ΄ Λυκείου (και όχι μόνο), τη λειτουργία του Λυκείου, αλλά πολλές φορές και του Γυμνασίου ως προπαρασκευή για το Πανεπιστήμιο, γεγονός που διαφοροποιεί τους μαθητές σε μία τάξη και δημιουργεί πολλές ταχύτητες γνωσιακές και ενδιαφερόντων. Το πρόβλημα της πρόσβασης σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές, που θα χρησίμευαν στην καλύτερη κατανόηση των μαθηματικών εννοιών, αλλά και ως ερευνητικό εργαλείο για την επίλυση προβλημάτων από τους μαθητές, Η καθημερινή αντιμετώπιση κουρασμένων μαθητών ειδικά στις μεγάλες τάξεις του Λυκείου, εξοντωμένων από την εντατικοποίηση της ημερονύχτιας προετοιμασίας τους για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Η παντελής έλλειψη σύνδεσης των Μαθηματικών με τη ζωγραφική, με τη μουσική, με τα προβλήματα της καθημερινής ζωής, ώστε να θεμελιωθεί στη συνείδηση των μαθητών η σημασία τους στη ραχοκοκαλιά του εκπαιδευτικού συστήματος. Η έλλειψη εκπαιδευτικής στρατηγικής και εκπαιδευτικών στόχων από την πλευρά των διοικητικών και εκπαιδευτικών προϊσταμένων. Η εγκατάλειψη και αδιαφορία από την πλευρά του υπουργείου για το διδακτικό έργο και τη βοήθεια που χρειάζονται οι εκπαιδευτικοί προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά τους.