Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Ο Κάιν, ο Άβελ και οι Ερμοκοπίδες...

Του Νικου Λιονακη, απο την Αυγη...
Η πολιτική απόφαση του πρωθυπουργού για αντιμετώπιση της εγκληματικής οργάνωσης πάρθηκε μονάχα όταν "εκτίμησε" ότι, εφόσον δεν μπορεί να συνεργαστεί η Ν.Δ. με μια πιο "σοβαρή εκδοχή" της Χ.Α., τουλάχιστον ας προσπαθήσει να ψαλιδίσει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Η αναγκαστική καρατόμηση του Τ. Μπαλτάκου από τον Αντ. Σαμαρά, όταν πλέον ο σχεδιασμός καταγράφηκε οπτικοακουστικά.
Ο γιος του Μπαλτάκου, εμφορούμενος από προφανές συναίσθημα προδοσίας, μπουκάρει -ως "πράξη κώδικα τιμής και συγκινητικής στοργής στο πρόσωπο του πατέρα" στα κοινοβουλευτικά γραφεία των χρυσαυγιτών βουλευτών και εν συνεχεία (καθόλου τιμητικά) διαφεύγει για να αποφύγει το αυτόφωρο.
Το μαχαίρι του Κάιν πάνω στον Άβελ, μέσα από κλιμακωτά επεισόδια πολιτικής "αδελφοκτονίας", υπό το κράτος της απειλής της απώλειας του κυβερνητικού Κήπου της Εδέμ. Ακόμα όμως και από φθόνο, όπως στην περίπτωση της βιβλικής περιγραφής της αδελφοκτονίας: Ο Άβελ είχε κερδίσει με την καθαρότερη θυσία του την αγάπη του Θεού και ο Κάιν αποφάσισε να θυσιάσει τον αδελφό του για να αποδείξει την πρωτοκαθεδρία της πίστης του. Ο Άβελ είχε προσφέρει θυσία τα πιο παχιά πρόβατα, ο Κάιν όχι τους καλύτερους καρπούς του.
Η Χ.Α. είχε κερδίσει την "αγάπη" των "εγκλωβισμένων ψηφοφόρων της Ν.Δ." (όπως είπε ο Μπαλτάκος) επειδή τους προσέφερε στην πιο ωμή μορφή τους τα "παχιά πρόβατα" των ακροδεξιών αντιλήψεων. Η Ν.Δ. (Σαμαράς) θα έπρεπε να βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλό της για να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στην "αγάπη" του "εγκλωβισμένου" κοινού της. Όπως ο Κάιν τον Άβελ, έτσι και ο Αντ. Σαμαράς οδήγησε τη Χ.Α. στους αγρούς του Κοινοβουλίου ώσπου να έρθει η στιγμή της θυσίας. Στη διαδρομή, βέβαια, φούσκωσαν τα ποσοστά της, ενώ η Ν.Δ. στην προσπάθειά της να την ανταγωνιστεί εν είδει αδελφικής άμιλλας διολίσθησε επικίνδυνα στην υιοθέτηση της δικής της ατζέντας.
Η περίπτωση της "αδελφοκτονίας" του Τ. Μπαλτάκου, από τον Αντ. Σαμαρά, μοιάζει περισσότερο με τις Ερμοκοπίδες, θέμα που περιγράφει σε ομώνυμο βιβλίο του και ο πρώην γενικός γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου. Λίγο πριν ξεκινήσει η εκστρατεία του αθηναϊκού στόλου για τη Σικελία, ξεσπά το σκάνδαλο των Ερμοκοπιδών, όταν βρέθηκαν καρατομημένες ένα πρωί οι Ερμές (στήλες που αποτελούνταν από έναν ορθογώνιο κορμό που έφερε στο μέσο του ομοίωμα φαλλού και στην κορυφή το πορτρέτο του θεού Ερμή). Ο βανδαλισμός αποδόθηκε στον Αλκιβιάδη και τους έκλυτους φίλους του.

Ο φασισμός και το «μαύρο» στην εκπαίδευση...

Για ποιους να μιλήσω; Για τον Κωστή Παπαγιώργη, για τον Λε Γκοφ που έφυγαν, ή για το φασισμό που κατοικεί στους σκοτεινούς δρόμους των προαστίων αλλά και στους θαλάμους του Κοινοβουλίου;
 Να πω για τον «αστερισμό των κοινών συμφερόντων», γι' αυτό που ενώνει την καθεστηκυία τάξη, τη δεξιά και την ακροδεξιά, ή να αναφερθώ στον οικονομικό φασισμό που αφαιρεί την αξιοπρέπεια και το πρόσωπο των ανθρώπων,
οδηγώντας τους στο συμβολικό θάνατο της ανεργίας; Θα μιλήσω για τους εκπαιδευτικούς, γι' αυτούς που έχουν ακόμα εργασία, αλλά στους οποίους η κυβέρνηση επιβάλλει να δηλώσουν με εξευτελιστικό τρόπο «ναι» στην αξιολόγηση!
Θα πω για το «μαύρο» στην ελεύθερη βούληση. Αλλά και για τους υποδειγματικούς, που λένε «όχι». Θα μιλήσω για τον Μαρκ, που εργαζόταν είκοσι χρόνια στην εταιρεία παροχής νερού Veolia στη γαλλική πόλη Αβινιόν και απολύθηκε γιατί «ξέχασε» να κόψει το νερό σε οικογένειες που αδυνατούσαν να πληρώσουν το λογαριασμό. Τώρα το δικαστήριο καλείται να κρίνει για τη νομιμότητα της απόλυσης, καθώς η εταιρεία ισχυρίζεται ότι οι πελάτες της ήταν απλώς «κακοπληρωτές», ή για το παράνομό της, αφού ο Μαρκ υποστηρίζει ότι τα σπίτια των οικογενειών ήταν χωρίς έπιπλα, τα ψυγεία άδεια και τα παιδιά νηστικά.
Στην Ελλάδα ένα στα τρία παιδιά είναι στα όρια της φτώχειας, λέει η Unicef. Αλλά, εκτός από την εργοδοσία, ο Μαρκ είχε να αντιμετωπίσει και τους συναδέλφους του, που έλεγαν ότι «δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε κοινωνική πολιτική, είμαστε εδώ για να κερδίζουμε χρήματα» (Le Monde)! Αυτοί οι συνάδελφοι, αυτά τα ξύλινα ανδρείκελα, όπως θα έλεγε ο Χένρι Θορό, χαίρουν εκτιμήσεως ως λογικοί και «υπάκουοι πολίτες»! Ο ακτιβιστής-αμφισβητίας προκαλεί τις αντιδράσεις αυτών των... καλών πολιτών, που κινητοποιούν εις βάρος του μια δέσμη δυνάμεων ψυχολογικής και κοινωνικής καταστολής. Από εδώ αρχίζουν να εμφανίζονται ένα ένα τα διαγνωστικά στοιχεία της «παράνοιας» που θα επιτύχουν τον εξοστρακισμό και τον αποκλεισμό ή τον εγκλεισμό του ετερόδοξου. Εδώ η ανυπακοή εξουδετερώνεται μέσω της απόλυσης αλλά και του χημικού ζουρλομανδύα.
Ηστάση του Μαρκ δείχνει πως δεν αρκεί η αντίδραση, χρειάζεται και η πολιτικοποίησή της μέσα από την προοπτική της. Η ανυπακοή πρέπει να προβάλλει, μέσα από την άρνηση αυτού που υπάρχει, μια ιδέα αυτού που θα μπορούσε να υπάρξει στη θέση του και το οποίο θα έλξει και θα κινητοποιήσει και άλλους. Στην πορεία και στην εμπειρία της ατομικής και στη συνέχεια της κοινής πάλης αναπτύσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις που διαφέρουν ποιοτικά από τις κοινωνικές σχέσεις του καπιταλισμού. Ετσι, η συμμετοχή στις απεργίες δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα καθ' εαυτά, αλλά η ανάπτυξη ενός συλλογικού πράττειν που χαρακτηρίζεται από την αντίθεσή του στις κανιβαλικές μορφές κοινωνικών σχέσεων, από την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, την ανιδιοτέλεια, τη φιλία. Γιατί οφείλουμε πρώτα να είμαστε άνθρωποι και μετά υπήκοοι. Και, πάντως, όχι ασύνειδες μηχανές απ' όπου απουσιάζει η ελεύθερη άσκηση της κρίσης ή του ηθικού αισθήματος.
Βέβαια, εκτός από αυτούς που αντιδρούν στους εκπαιδευτικούς που λένε «όχι», ή στον Μαρκ, όπως οι συνάδελφοί του, είναι και οι περίφημοι «πάτρωνες της αρετής», εκείνοι δηλαδή που θλίβονται, εύχονται, συμπαρίστανται αλλά δεν κάνουν απολύτως τίποτα (μόνο ψηφίζουν). Αλλά και τα «ναι, με πόνο ψυχής» κάποιων εκπαιδευτικών, εθελοδουλεία είναι. Και η αίτηση για μία θέση στη ΝΕΡΙΤ υποταγή στο «μαύρο» είναι. Ή αντιστέκεσαι ή υποτάσσεσαι, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Και διερωτώμαι, πώς θα διδάξει ένας εξευτελισμένος καθηγητής στα παιδιά την Αντιγόνη, πώς θα τους μιλήσει για αντίσταση και ελευθερία;
Ιδού πώς προκύπτει η απάνθρωπη διάσταση της πολιτικής και γιατί οι καθυποταγμένοι και απρόσωποι καταλήγουν στη μαύρη ομοιομορφία της Χρυσής Αυγής. Να γιατί ο ιδεολογικός τόπος της Ν.Δ. και της Χ.Α., ως αστερισμός κοινών συμφερόντων και όχι ως συνωμοσία, είναι κοινός.
Τι αναγκάζει, τώρα, τη Ν.Δ. να αποσυρθεί -υποκριτικά, όπως απεδείχθη- από τον άτυπο συνεταιρισμό με τη... «σοβαρή» Χρυσή Αυγή; Ο στόχος της Συγγρού μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις δικαστικές διώξεις των ηγετικών στελεχών της Χ.Α. είναι η απορρόφηση των ψηφοφόρων της Χ.Α. κατά το ανάλογο του Σαρκοζί με τους ψηφοφόρους του Λε Πεν στη Γαλλία. Ομως ο φασισμός είναι εδώ και κατοικεί στις οικογένειες που δεν έχουν τα αναγκαία για τη βιοτή, βρίσκεται στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, είναι το «μαύρο» στην ΕΡΤ και στην «τύφλωση» της ελεύθερης βούλησης των εκπαιδευτικών, είναι το προπέτασμα καπνού για την απόκρυψη των πραγματικών προβλημάτων.
Καταδίκη, λοιπόν, του φασισμού και όχι αποπροσανατολισμός για την υφαρπαγή της ψήφου. Οχι στις ενοχές που μας επιβάλλουν, οδηγώντας μας στην ενδοβολή της βίας και στον αυτοχειριασμό, ή στην τυφλή, αντιανθρώπινη εξωτερίκευσή της και στον τρόμο τού τίποτα που οδηγεί στις φασιστικές αγέλες.

η σχολική ιστορία πρόσφορο έδαφος για πολιτική προπαγάνδα...

Έφη Αβδελά, απο το περιοδικο Χρονος...
Ιστοριογραφία και δημόσια ιστορία σήμερα: μια δύσκολη σχέση1
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε μια περίοδο άνθησης της ιστορίας, ακαδημαϊκής και δημόσιας. Τα ράφια των βιβλιοπωλείων είναι γεμάτα βιβλία Ελλήνων και ξένων ιστορικών, ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος περιέχει συστηματικά ιστορικά αφιερώματα, μνημεία, μαρτυρίες και επέτειοι αναφέρονται συνεχώς. Για πρώτη φορά ιστορικά βιβλία έχουν τόσο μεγάλη εκδοτική επιτυχία, για πρώτη φορά στις στήλες των εφημερίδων διεξάγονται τόσο συχνά δημόσιες αντιπαραθέσεις για ιστορικά θέματα.
Ιδίως η δεκαετία του ’40 προκαλεί αμείωτο ιστορικό ενδιαφέρον και ευφάνταστες δραστηριότητες γύρω από αυτήν, όπως πρόσφατα η ιστορική ξενάγηση στους δρόμους της Αθήνας στους τόπους όπου σημειώθηκαν οι σημαντικότερες αντιστασιακές κινητοποιήσεις κατά την περίοδο της Κατοχής: πού έγινε η πρώτη διαδήλωση και η πρώτη απεργία του 1942, ποιο κτίριο ανατίναξε η οργάνωση Ε.Σ.Π.Ο., πού ήταν τα κρατητήρια των S.S., πού έγιναν οι μαζικές διαδηλώσεις του 1943 κτλ.2 Η κοινότητα των ιστορικών παραμένει σήμερα από τις πιο μαζικές και δραστήριες, έστω και αν δεν είναι επαρκώς συγκροτημένη συλλογικά. Μοιάζει να έχει ξεπεράσει τη διάσπαση και την κρίση που πέρασε πριν δέκα-δεκαπέντε χρόνια.
Κυρίως έχουν πολλαπλασιαστεί οι μελέτες Ελλήνων ιστορικών. Οι καταγραφές της λεγόμενης νέας ελληνικής ιστοριογραφίας που έγιναν στο γύρισμα από τον 20ό στον 21ο αιώνα είναι σήμερα ελλιπείς γιατί στη δεκαπενταετία που μεσολάβησε κυκλοφόρησαν πολλά και σημαντικά βιβλία, νέες μελέτες, πρόσφατες διδακτορικές διατριβές, συλλογικοί τόμοι, πρακτικά συνεδρίων κτλ.3 Η παραγωγή αυτή είναι άνιση ως προς θεματικές, τις χρονικές περιόδους στις οποίες αναφέρεται και τις μεθοδολογικές καινοτομίες που προτείνει, αλλά πάντως είναι πλούσια και πρωτότυπη.
Η άνθηση αυτή είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Οι κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο τις τελευταίες δεκαετίες είχαν, ανάμεσα σε άλλα, τη συνέπεια ότι αύξησαν πρωτόγνωρα τη «ζήτηση» για ιστορία - και στη χώρα μας. Αυτό το αυξανόμενο δημόσιο ενδιαφέρον για την ιστορία έστρεψε πολλούς νέους στις σχετικές σπουδές, σε μια περίοδο στην οποία η επένδυση στη γνώση και μάλιστα στη γνώση που συνδέεται με τη συλλογική αυτογνωσία έμοιαζε να μπορεί να αποδώσει καρπούς – και επαγγελματικούς. Απολαμβάνουμε σήμερα το αποτέλεσμα του μόχθου τους. Ήδη όμως γίνεται φανερό ότι η άνθηση αυτή δεν κράτησε πολύ. Σήμερα, στη μέση της κρίσης, πολλοί εξαιρετικοί επιστήμονες βρίσκονται χωρίς επαγγελματικές προοπτικές ή ψάχνουν δουλειά στο εξωτερικό. Οι ιστορικές σπουδές φαντάζουν πολυτέλεια.

Ο Μπαλτάκος ως σύμπτωμα....

του Χρηστου Λασκου, απο το AlterThesss...
Μέσα σε όλα των ημερών ένα είναι το επιχείρημα που διακινεί η ΝΔ.
Το θεωρεί, μάλιστα, εξαιρετικά ευφυές και κρουστικό.
Το επιχείρημα, λοιπόν, λέει πως ο ΣΥΡΙΖΑ «αντικειμενικά» συντάσσεται με τη Χρυσή Αυγή στο μέτρο που, επιτιθέμενος σε Δένδια και Αθανασίου,
αφήνει να εννοηθεί πως το μπουζούριασμα των ναζιστών είναι αποτέλεσμα κυβερνητικής συνομωσίας και παρεμβάσεων στη … δικαιοσύνη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, λέει το ακριβώς ανάποδο. Πως η σωτήρια συγκυβέρνηση συνωμότησε επί χρόνια –μαζί με το Σύμπαν (της εξουσίας), προφανώς- προκειμένου οι ναζιστές να δολοφονούν και να τρομοκρατούν χωρίς να δέχονται την παραμικρή ενόχληση. Πως συνωμότησε εξασφαλίζοντάς τους απλόχερη πρόσβαση στους μηχανισμούς του «σκληρού πυρήνα» του κράτους, ώστε να κάνουν σωστά τη δουλειά τους τα παιδιά. Και πως αποφάσισε να αλλάξει τροπάριο για λόγους αυστηρά και μόνο ιδιοτελείς, όταν αντιλήφθηκε πως μπορεί η Χρυσή Αυγή να της έπαιρνε όλο της το ακροατήριο.
Με δυό λόγια, η συγκυβέρνηση συνωμότησε όχι για να διωχτεί ως εγκληματική οργάνωση η ναζιστική παρέα, αλλά, αντίθετα, για να μην διωχτεί επί πολύ πολύ καιρό.
Κι εδώ πρέπει τα πράγματα να ειπωθούν καθαρά προς όλες τις πλευρές. Θέλω να πω, γιατί έπρεπε η δικαιοσύνη να περιμένει τη δολοφονία του Φύσσα, όταν υπήρχαν, όπως αποδείχτηκε πάραυτα, μετά από αυτήν, δεκάδες υποθέσεις που θα μπορούσαν να τους δέσουν χειροπόδαρα ως μαχαιροβγάλτες και δολοφόνους;

Η 18η Μπρυμαίρ του Ολλανδού...

Στο δεύτερο γύρο των γαλλικών δημοτικών εκλογών επιβεβαιώθηκε η πανωλεθρία της κυβερνητικής Αριστεράς, σε συνεργασία με το Κ.Κ., και η κατίσχυση της Δεξιάς και της ακροδεξιάς.
Η Αριστερά υπό όλες τις αποχρώσεις απώλεσε 160 δήμους σε πόλεις με πληθυσμό άνω των 10.000 κατοίκων, διατήρησε 349, η Δεξιά κατίσχυσε σε 572. Η ακροδεξιά αποκόμισε 11.
Ωστόσο, η άνοδός της φαίνεται καθαρότερα στις ψήφους της, που αυξήθηκαν κατά 7,5 εκατοστιαίες μονάδες, παρά στον αριθμό των δημάρχων που εξέλεξε. Σε αρκετές πόλεις έφθασε μέχρι 40% των ψήφων, χωρίς όμως να μπορεί να εκλέξει δήμαρχο.
Για τις συνεργαζόμενες σοσιαλιστική και κομμουνιστική Αριστερά, το εκλογικό αποτέλεσμα προκάλεσε σοκ. Χάθηκαν ιστορικά προπύργια της Αριστεράς: Τουλούζ, Λιμόζ, Μπελφόρ, Σαμπερί, Νεβέρ. Κρατήθηκαν το Παρίσι, η Λίλη, η Λιόν, με μειωμένα πάντως ποσοστά. Το εφιαλτικότερο: μέγα μέρος των παραδοσιακά «κόκκινων» εργατικών προαστίων πέρασαν στη Δεξιά, όπως οι περιοχές των Παρισιού, Λίλης, Λιόν, Μασσαλίας.
Οσον αφορά την Αριστερά της Αριστεράς υπό τον Μελανσόν, είχε μία μόνον επιτυχία στην Γκρενόμπλ, αλλά σε συνεργασία με οικολόγους και ανέντακτους.
Καθοριστική ήταν η αποχή: μεταξύ των δύο γύρων αυξήθηκε σε 36,3%, παρά τις εκκλήσεις των αριστερών κομμάτων για προσέλευση στις κάλπες, δεδομένου ότι οι αποχείς ήσαν κυρίως ψηφοφόροι τους. Οπου η αποχή αυξήθηκε, ανέβηκαν τα ποσοστά της Δεξιάς και της ακροδεξιάς. Κλειδί για τη γαλλική τραγωδία παραμένει το μερίδιο και το νόημα της αποχής. Οπωσδήποτε εκφράζει βαθιά και οριστική απογοήτευση από την κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ, αφού δεν έχει τηρήσει καμία από τις επαγγελίες και δεσμεύσεις με τις οποίες είχε αποσπάσει εμπιστοσύνη προ διετίας. Αντί να βελτιώνει τη θέση των μισθωτών, παραχωρεί αύξουσες εισφοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις στην εργοδοσία, ενώ παράλληλα η ανεργία και η φτώχεια δεν παύουν να επεκτείνονται.

Ένα δάκρυ για το Φαήλο...

Jungle  Report...
Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο Σαμαράς απέσυρε από το ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας την υποψηφιότητα του Φαήλου Κρανιδιώτη. Κι αυτό λόγω των σχέσεων του Τάκη Μπαλτάκου με τη Χρυσή Αυγή και της ακροδεξιάς μπόχας που αναδύθηκε από τον κεντρικό πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας.


Ο Φαήλος ακούγοντας τα άσχημα μαντάτα πήρε εσπευσμένα τηλέφωνο τον Αντώνη Σαμαρά και τον ρώτησε απορημένος «Γιατί αδέρφι;». Ο Σαμαράς συγκινημένος κατευθύνθηκε στο εικονοστάσι του γραφείου του και κοιτώντας κατάματα την Παναγιά, του απάντησε «Δεν το κάνω για τους κομμουνιστές Φαήλο, αλλά για την Ευρώπη. Είναι πολύ μικρή ακόμα για να σε δεχτεί». Κι αφού τραγούδησαν μαζί το «πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι» έκλεισαν και οι δυο ταυτόχρονα το τηλέφωνο.

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Game over: Το story και το τέλος των υπογείων διαδρομών…

του Κωστα Καπνιση, απο το Periodista.gr...
Μιλώντας σε ρεαλιστική βάση δεν υπάρχει κάποιος δημοκρατικός – προοδευτικός πολίτης, ο οποίος δεν είχε καταλάβει από την αρχή ότι η Χρυσή Αυγή ήταν το μακρύ χέρι του συστήματος, μια παρακρατική ομάδα εγκληματιών από τα παλιά τα σκοτεινά τα χρόνια. Στην πολιτική ή στην «πολιτική» δεν δύναται να υπάρξει κενό. Το ίδιο ισχύει και για τις ιδεολογίες ή για τις «ιδεολογίες».
Το αυτό ισχύει και για τα κόμματα ή τα «κόμματα». Τα κόμματα είναι ζωντανοί οργανισμοί. Γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν. Η επιτυχημένη ή όχι διαδρομή τους πάντοτε εξαρτάται από τις ιδέες και το ποιόν των ανθρώπων που τα υπηρετούν.
Η Χρυσή Αυγή ποτέ δεν ήταν κόμμα με την ακριβή έννοια του πολιτικού όρου. Ουσιαστικά ήταν η συνέχιση ή και το παρακλάδι της ΕΠΕΝ και ο σκληρός πυρήνας των αμετανόητων. Εκείνων δηλαδή που μετά τη λήξη του Β’ ΠΠ, και ενώ υπηρέτησαν τον Γερμανό κατακτητή, αρνήθηκαν να μπουν στη δημοκρατική – πολιτική διαδικασία όχι μόνο από δική τους επιλογή, αλλά και από τα λεγόμενα κλειστά – σκοτεινά συστήματα εξουσίας. Αρκετοί μάλιστα από εκείνους βρέθηκαν με αμύθητες περιουσίες, λόγω της συναλλαγής τους με τους Ναζί, αλλά και από την εκμετάλλευση του εξαθλιωμένου και πεινασμένου ελληνικού λαού, ο οποίος τους πουλούσε το σπίτι του για να αγοράσει λίγο ψωμί, ρύζι και μερικά σακιά αλεύρι για να καταφέρει να επιβιώσει.
Οι έχοντες ιστορική μνήμη θα θυμούνται τη δικαιολόγηση των αμύθητων περιουσιών. «Κερδίσαμε το λαχείο». Αυτή ήταν η χυδαία δικαιολόγηση των τότε «επιχειρηματιών». Χιλιάδες κερδισμένα λαχεία, αλλά ο κόσμος ήξερε. Γνώριζε, αλλά επειδή η δράση των ταγματασφαλιτών, των δωσίλογων και των λοιπών παρασίτων ήταν σχετικά πρόσφατη και η δύναμή τους αρκετά μεγάλη, φοβόταν να μιλήσει. Η Ιστορία συνεχίστηκε και πήγε από τον Εμφύλιο μέχρι την μαύρη επταετία της Χούντας των Συνταγματαρχών. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα τα παράσιτα είχαν αποκτήσει και πάλι πρόσβαση τόσο στο κεντρικό σύστημα εξουσίας όσο και στο παρασκήνιο και καθόριζαν ή προσπαθούσαν να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο στις εξελίξεις. Δυστυχώς για τον ελληνικό λαό τα κατάφεραν.

Για να μην τρελαθούμε εντελώς...

απο το AlterThess...
Από το μεσημέρι της Τετάρτης, όταν έσκασε ο βόθρος στο Μέγαρο Μαξίμου και ο Σαμαράς και η παρέα του προσπαθούν να κολυμπήσουν στα σκατά, η Ανοησία έχει ξεσαλώσει για τα πώς και τα γιατί της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής. Η Ανοησία υποστηρίζει πως η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς την «έστησε» στη Χρυσή Αυγή,
λίγο – πολύ δηλαδή ο Σαμαράς έβαλε στη φυλακή… αθώους ανθρώπους, ώστε να ανακόψει τη δημοσκοπική έκρηξη των ποσοστών του ναζιστικού κόμματος και να συγκρατήσει σε ένα «λογικό» επίπεδο το πόσο πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ θα έμενε η Νέα Δημοκρατία στις ευρωεκλογές του Μαΐου.
Για να μην τρελαθούμε εντελώς αυτό που προκύπτει από τη συζήτηση Μπαλτάκου – Κασιδιάρη είναι ότι αυτή η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς κρατούσε στα συρτάρια του Μαξίμου έναν ογκωδέστατο φάκελο με στοιχεία για την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής μέχρι και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Το κρατούσαν στα συρτάρια και περίμεναν την «κατάλληλη ώρα» ώστε να το… σπρώξουν παραέξω. Το έγκλημα αυτής της ελεεινή κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς προφανώς και δεν είναι ότι έβαλε στη φυλακή… αθώους ναζίδες, αλλά ότι έχει στα χέρια της το αίμα του Παύλου Φύσσα, καθώς η «κατάλληλη  ώρα» ήρθε μετά τη δολοφονία του Παύλου και τη διεθνή κατακραυγή που έπεσε πάνω στον Σαμαρά και την παρέα του.
Στην πορεία προς τις 25 Μάιου, όπου δεν θα ψηφίσουμε αλλά θα τους ισοπεδώσουμε, πρέπει να λύσουμε τα θέματα μας με την Ανοησία. Η Χρυσή Αυγή είναι μία εγκληματική οργάνωση τελεία και παύλα και όσοι ναζίδες εμπλέκονται, με οποιοδήποτε τρόπο, στα εγκλήματα της θα πρέπει να δικαστούν και να καταδικαστούν. Ένα το κρατούμενο. Η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς πρέπει να πέσει, να πέσει με μεγάλο θόρυβο και με ξεκάθαρο τρόπο που δεν θα σηκώσει καμία αμφισβήτηση. Δύο τα κρατούμενα και όποιος – όποια δεν καταλαβαίνει το πώς θα πρέπει να πάνε τα πράγματα στις 25 Μαϊου ας κάτσει με την Ανοησία στο σπίτι του.
Ο alterthess ιανός

Μπαλταδιές...

απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...
Σαν μπαλτάς ή μάλλον σαν βόμβα έπεσε η είδηση για την κρυφά βιντεοσκοπημένη συνομιλία μεταξύ του χρυσαβγίτη βουλευτή Ηλία Κασιδιάρη και του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης Παναγιώτη Μπαλτάκου -όχι μόνο και όχι τόσο επειδή τα όσα διαμείβονται στη μεταξύ τους συνάντηση είναι απαράδεκτα για μια χώρα με σύγχρονο ευρωπαϊκό δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά επειδή είναι από αυτά που υποψιαζόμαστε μεν πως γίνονται αλλά που ποτέ δεν περιμέναμε να δούμε να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας.
Αν δεν είδατε το βίντεο, μπορείτε να το δείτε εδώ, όπου επίσης υπάρχει μεταγραφή του διαλόγου -και, πέρα από τις λέξεις, αξίζει να προσέξει κανείς το φιλικό κλίμα που επικρατεί, τον συμβουλευτικό, σχεδόν πατρικό τόνο του επιστήθιου φίλου του πρωθυπουργού προς τον χρυσαβγίτη βουλευτή, τόνο που διαψεύδει τη χλομή δικαιολογία που παρουσίασε ο κ. Μπαλτάκος στην επιστολή παραίτησής του, ότι, τάχα, του απηύθυναν (sic) πιέσεις τα μέλη της ΧΑ και εκείνος προσπαθούσε να απαλλαγεί.
Και βέβαια, ο κ. Μπαλτάκος δεν είναι κάποιο τυχαίο πρόσωπο, ούτε ένας άχρωμος γραφειοκράτης, όπως προσπάθησε να μας πείσει ένας δημοσιογράφος στο πλυντήριο του Σκάι. Μπορεί οι προκάτοχοί του να μην έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας, αλλά ο μέχρι χτες γενικός γραμματέας της κυβέρνησης και, επαναλαμβάνω, παλαιός και στενός φίλος του πρωθυπουργού, μόνο αθόρυβος δεν ήταν. Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που πρωταγωνίστησε στο αλαλούμ σχετικά με την κατάθεση της ρατσιστικής τροπολογίας στο άρθρο 19 του Κώδικα Μεταναστών (που αναμένεται αυτές τις μέρες να επανέλθει προς ψήφιση), ούτε έχουν ξεχαστεί οι επίσης πρόσφατες δηλώσεις του όπου επαιρόταν ότι γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικομμουνιστής -δηλώσεις οι οποίες, πρέπει να το πούμε, έγιναν δεκτές με τσιρίδες χαράς από τον κ. Άδωνη Γεωργιάδη (“Ο καλύτερος είναι ο Τάκης ο Μπαλτάκος. Ψηφίζω Μπαλτάκο!” στο 2.25 του στιγμιότυπου).
Το ιστολόγιο δεν παρακολουθεί πάντοτε την επικαιρότητα, κάποτε μάλιστα την αποφεύγει, αλλά σκέφτηκα ότι το χτεσινό θα θέλατε κι εσείς να το σχολιάσετε -οπότε, ενώ κάτι άλλο είχα κανονίσει για σήμερα, άλλαξα το πρόγραμμα, ώστε να μη φανώ εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.

Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Αριστερές αναγνώσεις του Εικοσιένα...

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΤΑΘΗ*, απο την Αυγη...
Η ιστορία συνιστά βασικό συστατικό στοιχείο της ταυτότητας κάθε συλλογικού κινήματος. Για το κομμουνιστικό κίνημα, όμως, που θεωρεί ότι η αλλαγή κοινωνικού σχηματισμού γίνεται μέσω επανάστασης, η επανάσταση καθεαυτή συνιστά κατεξοχήν ιστορική τομή και συχνά ο αριστερός λόγος περί επανάστασης διέπεται από ένα είδος ιστορικού φετιχισμού. Εάν για άλλους ιδεολογικούς χώρους το παρελθόν διαβάζεται μέσα από την οπτική του παρόντος, για την αριστερά οι κοινωνικές επαναστάσεις διερευνήθηκαν ως επαναστατικά στάδια εξέλιξης προς την κομμουνιστική κοινωνία, ως πρόδρομοι της προλεταριακής επανάστασης.

Όλα τα ιδεολογικά περιβάλλοντα επιδιώκουν, μέσα και από την ιστορία, να υποστηρίξουν τη δική τους «αλήθεια». Οι κομμουνιστές, όμως, του 20ού αιώνα, στην πλειονότητα τους, ενδιαφέρονταν πρωτίστως να αλλάξουν την κοινωνία. Συνακόλουθα, η ιστορία αποτελούσε περισσότερο ένα εργαλείο στην υπηρεσία της κοινωνικής αλλαγής και λιγότερο έναν τρόπο κατανόησης της. Ως ενεργοί αγωνιστές και μέλη του κόμματος, οι κομμουνιστές ιστορικοί αισθάνονταν ότι όφειλαν να υπηρετούν, και με το έργο τους, τον πολιτικοκοινωνικό αγώνα στον οποίο ήταν ταγμένοι, να εγγράφουν τις ερμηνείες τους στους ορίζοντες των πολιτικών επιλογών τους, πρακτική που συχνά μεταφραζόταν σε υπαγωγή στην πολιτική γραμμή του κόμματος.
Παράλληλα, ως μέλη ενός παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος με ηγετικό κέντρο το σοβιετικό κόμμα, όφειλαν να υποτάσσονται στις προτεραιότητες που έθετε αυτή η εν εξελίξει παγκόσμια επαναστατική διαδικασία. Άλλωστε, οι περισσότεροι αριστεροί έλληνες ιστορικοί δεν είχαν συγκροτημένες ιστορικές σπουδές, ούτε επαρκή πρόσβαση σε βιβλιοθήκες και αρχεία, από την εξορία, το βουνό ή την υπερορία όπου πέρασαν μεγάλο διάστημα της ζωής τους.

Η «Νέα Ελλάδα» βρίσκεται μπροστά μας, οι δούλοι της την χαιρετούν!

Τι είναι αυτό που ενοποιεί ένα τόσο σύνθετο και ετερόκλητο σύμπλεγμα σκόρπιων διατάξεων όπως σε αυτές που συμπεριλαμβάνονται στο λεγόμενο «πολυνομοσχέδιο» (ουσιαστικά 4ο Μνημόνιο); Ποια είναι η βασική λογική που διέπει ένα πολυνομοσχέδιο που εμπεριέχει αλλαγές από τον χρηματοπιστωτικό τομέα, την ενέργεια, τον τουρισμό, την τιμή του νερού μέχρι και τις αγορές τσιμέντου, του φαρμάκου, του γάλακτος, του ψωμιού, του βιβλίου, τα περίπτερα ενώ παράλληλα ανασύρει από την εποχή του μεσαίωνα μέτρα που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις γυρνώντας πίσω από την εποχή των αντισυμβαλόμενων «εργάτη – εργοδότη», εφαρμόζοντας σε τομείς του δημοσίου τα γραφεία/εταιρίες  ενοικίασης εργαζομένων; 
Μέτα από δυο εβδομάδες αλλεπάλληλων και σφοδρών συγκρούσεων για το γάλα στα τηλεπαράθυρα και στο εσωτερικό της συγκυβέρνησης, ψηφίζεται «νύχτα» ένα Πολυνομοσχέδιο με σκληρά και βαθιά αναδιαρθρωτικά χαρακτηριστικά στρατηγικότατου τύπου που σαρώνει το «κάτω 80%» της ελληνικής κοινωνίας.
Για το τεράστιο περιεχόμενο του πολυνομοσχεδίου και τις επιπτώσεις στο σύνολο της κοινωνίας μπορούν δικαιολογημένα να ειπωθούν πολλά και από διάφορες σκοπιές. Παρακάτω παρατίθενται ορισμένες σκέψεις για μερικά στοιχεία που διέπουν τον χαρακτήρα και την «εργαλειοθήκη» του πολυνομοσχεδίου. 

Σσσσσ, εκτεθήκαμε….

Της Αλίκης Κοσυφολόγου, Red NoteBook...
Ήδη από τον Ιανουάριο του 2013 προβάλλεται στην Αμερική από τους δέκτες του τηλεοπτικού δικτύου FOX ένα καταπληκτικό σήριαλ αστυνομικό θρίλερ με τίτλο The Following.
Ένας αστυνομικός ο Ραιαν Χάρντι, τον οποίο υποδύεται ο καλός Κέβιν Μπέικον αναγάγει σε σκοπό της ζωής του την σύλληψη του πανεπιστημιακού καθηγητή γοτθικής λογοτεχνίας, κατά συρροήν δολοφόνου και ιδρυτή δολοφονικής σέχτας Τζο Κάρολ (Τζειμς Πιουριφόι). Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη και κάθε φορά που οι συνθήκες ωριμάζουν για την σύλληψη του Τζο Κάρολ και την εξάρθρωση του εγκληματικού του τάγματος κάποιο απροσδόκητο γεγονός επαναφέρει τις έρευνες στο σημείο μηδέν.
Αν προσπεράσουμε τις ιδεολογικές προεκτάσεις του σήριαλ ειδικότερα σε ό,τι αφορά θέματα δικαιωμάτων των πολιτών ενώπιον της αστυνομίας καθώς και την υφέρπουσα ιδεολογική νομιμοποίηση της παραβίασης τους με το πρόσχημα της προστασίας του δημόσιου συμφέροντος θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μια συναρπαστική αφήγηση με αληθινό σασπένς και πρωταγωνιστές ημιρεαλιστικούς αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέροντες και πλήρεις ανθρώπινους χαρακτήρες. Στον δεύτερο κύκλο του σήριαλ που έχει αρχίσει να προβάλλεται από τον περασμένο μήνα το FBI απασχολείται με μια ιστορία εσωτερικών διαρροών που εμποδίζει την σύλληψη του Τζο Κάρολ. Το FBI έχει εκτεθεί όπως λέγεται καθώς όπως φαίνεται ο εντυπωσιακά ευφυής δολοφόνος έχει κατορθώσει να έχει μία πολύτιμη επαφή που τον ενημερώνει κάθε φορά που οι διώκτες του και ειδικότερα ο Χάρντι πλησιάζουν τα ίχνη του.

Οι πεντάρες στο τάβλι και η κριτική στην Αριστερά...

Μακμάκ, απο την Αυγη...
Ας υποθέσουμε, αγαπητέ αναγνώστη, ότι αποφασίζεις να παίξεις αργόσχολα τάβλι ένα ανοιξιάτικο πρωινό για να θυμηθείς τα φοιτητικά σου χρόνια. Ο ήλιος ζεσταίνει γλυκά το υπαίθριο τραπέζι, ακόμα πιο αργόσχολοι σχολιαστές αναλύουν την παρτίδα. Ρίχνεις με φόρα τα ζάρια ελπίζοντας σε πεντάρες, αλλά έρχεται ένα απλό τέσσερα τρία.
Σκέφτεσαι πώς να παίξεις τη ζαριά και ο ομιλητικότερος από τους σχολιαστές λέει με στόμφο ότι αν είχες φέρει πεντάρες, θα έκανες εξάπορτο και θα έπαιρνες το παιχνίδι διπλό. Λες και δεν το ήξερες! Ευγενικά απαντάς ότι καλό θα ήταν να πει καμιά ιδέα για να παίξεις το τέσσερα τρία.
Εδώ όμως, αγαπητέ αναγνώστη, φαντάσου να σου ανταπαντήσει ο σχολιαστής το εξής: «Δεν έχει καμιά αξία να εξετάζεις πώς θα παίξεις το 4-3. Αυτό που έχει αξία είναι να πάρεις το παιχνίδι διπλό, μετατρέποντας μαγικά το 4-3 σε πεντάρες. Μόνο το εξάπορτο εξασφαλίζει τη νίκη».
Ενώ το παράλογο της παραπάνω κριτικής είναι προφανές, συχνά ακούμε κριτικές στην Αριστερά που ενέχουν παρόμοιο συλλογισμό και εμφανίζονται ως λογικοφανείς. Ακούμε, δηλαδή, από αρκετούς καλούς συντρόφους ότι κάθε προσπάθεια αριστερής ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης εντός καπιταλιστικού συστήματος είναι εκ των προτέρων λάθος, αφού έτσι και αλλιώς δεν αμφισβητεί το σύνολο των καπιταλιστικών σχέσεων. Και μάλιστα, ανεξαρτήτως του περιεχομένου και του βάθους των μεταρρυθμίσεων.
Δεν γίνεται όμως να περιμένουμε τις συνθήκες να ωριμάσουν ενώ ο λαός εξαθλιώνεται. Το γενναίο για την Αριστερά είναι να πιάσει το τιμόνι! Πρέπει να παίξουμε το 4-3 όσο καλύτερα μπορούμε! Ούτε εγώ χαίρομαι που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, κατανοώ όμως γιατί δεν είναι δυνατόν να βγούμε σε ορατό χρονικό διάστημα.

Τώρα και στο κεφάλι....

του Σταθη, απο το enikos.gr...
Για την οικονομία της συζήτησης να δεχθούμε ότι δεν θα υπάρξει τρίτο μνημόνιο και ότι όταν το προαναγγέλλει ο κ. Γερούν Ντέισελμπλουμπλουμ λέει κοτσάνες. Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση τα μέτρα (όχι μόνον τα δημοσιονομικά, αλλά κυρίως τα θεσμικά) που επεβλήθησαν στο πλαίσιο των δύο πρώτων μνημονίων,
είναι αρκετά ως προς την επίτευξη του ευθύς εξαρχής σκοπού αυτής της διαδικασίας: τη μετατροπή της χώρας σε πανηγύρι λεηλασίας.

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Μπαλτάκος, ΝΔ και Χρυσή Αυγή: η εκδίκηση της στυμμένης λεμονόκουπας...

Παναγιωτης Μαυροειδης, απο το Αριστερο Blog...

Κατ’ αρχήν ποιος είναι ο Κωνσταντίνος Μπαλτάκος;
Ασφαλώς είναι ένας δηλωμένος και παθιασμένος αντικομουνιστής κατά δική του δήλωση.
Μα  και αρχαιοπρεπής ακροδεξιός  με πλούσιο συγγραφικό έργο. Τα βιβλία  του ‘’είναι από τα καλύτερα’’  κατά τον γνωστό τηλε-βιβλιοπώλη Άδωνη.
Όμως ο εν λόγω κύριος δεν είναι ένα συνηθισμένο γραφικό περιθωριακό πρόσωπο. Ήταν έως τώρα στη θέση του γενικού γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, με άλλα λόγια δημόσιο πρόσωπο της απολύτου και πρώτης εμπιστοσύνης του  Πρωθυπουργού.
Έχοντας λοιπόν κατά νου αυτή ακριβώς την ιδιότητα, ας διαβάσουμε με τον τρόπο που πρέπει τον περιβόητο ηχογραφημένο διάλογό του με τον φασίστα Κασιδιάρη.
Πως μιλάει ο Μπαλτάκος;
 Ο έμπιστος του Σαμαρά, μιλάει από καρδιάς,  με μια ηγετική φιγούρα των ναζιστών. Μιλάει εντελώς ανοιχτά, με απόλυτη εμπιστοσύνη, χωρίς ίχνος επιφύλαξης και συγκράτησης.  Απαιτείται, υψηλό επίπεδο  πολιτικής αλλά και ψυχολογικής ταύτισης, οικοδομημένο σε βαθύτερες σχέσεις και αυτό είναι ολοφάνερο.
Πότε γίνεται η συζήτηση αυτή;
Όχι σε μια ανέφελη στιγμή, αλλά αφού η Χρυσή Αυγή έχει δολοφονήσει τον Παύλο Φύσα και η κυβέρνηση θέλοντας και μη αναγκάζεται να ασχοληθεί με όλες τις εγκληματικές και δολοφονικές ενέργειες της ναζιστικής οργάνωσης. Δεν είναι δηλαδή η περίπτωση του χειροφιλήματος του Μιχαλολιάκου στην Μπακογιάννη, αλλά μια στάση σαφώς πολιτική και όχι εύκολη ή επιπόλαιη.

Το ΜΕΓΚΑ μετακομίζει στο Ευρωκοινοβούλιο

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
"Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος», έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και όταν το έλεγαν, είχαν κατά νου τον Αντώνη τον Σαμαρά αυτοπροσώπως. Ουδείς ευεργετήθηκε περισσότερο από το δελτίο του ΜΕΓΚΑ κι όμως ο Σαμαράς επέλεξε να βάλει στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. μόνο την κυβερνητική ρεπόρτερ Μαρία Σπυράκη.
Όλους έπρεπε να τους στείλει στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός μας και την Όλγα και τον Γιάννη και τον Παύλο και τον Μανώλη και τον διευθυντή-ποιητή Παναγιωτόπουλο. Τον Παναγιωτόπουλο ειδικά έπρεπε να τον στείλει στο Στρασβούργο, να εμπνευστεί από τις γέφυρες, τους καθεδρικούς ναούς, τις μάχες που διεξήχθησαν στα γαλλογερμανικά σύνορα- ακόμη ξερνάει αίμα ο Ρήνος- και να συνθέσει τη νέα συλλογή του αυθωρεί. «Βρήκα σπούργο στο Στρασβούργο», σε μουσική Στραβίνσκι, ο οποίος έχει πεθάνει βέβαια, αλλά τούτο είναι ασήμαντη τεχνική λεπτομέρεια. Η ποίηση του Παναγιωτόπουλου ανασταίνει και τους νεκρούς.
Εν πάση περιπτώσει, η απώλεια της Μαρίας Σπυράκη είναι αβάσταχτη για τη δημοσιογραφία, ενδεχομένως να αποδειχτεί και μοιραία. Το ουδείς αναντικατάστατος δεν ισχύει στην περίπτωσή της. Ουδείς μπόρεσε να μεταφέρει την κυβερνητική προπαγάνδα με το στυλ της Μαρίας Σπυράκη και ουδείς θα μπορέσει στο μέλλον. Και η ταχύτης, ω η ταχύτης. «Διακόπτουμε, Όλγα, για να σας πούμε ότι ο Σαμαράς τα κατάφερε και πάλι, είναι τρισμέγιστος, είναι υπερσυντέλικος, είναι υπερσιβηρικός!». Η Μαρία Σπυράκη ήταν ο Λούκι -Λουκ της δημοσιογραφίας, πυροβολούσε πιο γρήγορα και από τη σκιά της. Τόσο γρήγορα, που κάποιες φορές ο Σαμαράς τη μάθαινε από την Μαρία τη γραμμή του κόμματος του. «Το ‘ξερες, Σταμάτη μου, ότι έχουμε τέτοια φοβερή γραμμή;». «Τέτοια γραμμή, πρόεδρε, δεν έχει ούτε το τρόλεϊ που πάει από του Κολιάτσου στο Παγκράτι».

Να μην παραιτηθεί μόνο ο Τ. Μπαλτάκος, να παραιτηθεί η κυβέρνηση...

Αυγουστινος Ζενακος, απο το UnFollow...
Για τον Τάκη Μπαλτάκο και τις συνομιλίες του με τη Χρυσή Αυγή έχουμε γράψει πολύ έγκαιρα -από τότε που δημοσιεύσαμε το ρεπορτάζ «Ζητούνται ναζί για συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία», τον περασμένο Ιούλιο-, δεν περιμέναμε τη διαρροή της συζήτησης με τον Ηλία Κασιδιάρη.
Για την ιδεολογική δε συγγένεια του γραμματέα της κυβέρνησης με τις μελανότερες, φασίζουσες ιδέες γράφουμε και στο UNFOLLOW 28 που μόλις κυκλοφόρησε, με αφορμή τις διαβόητες πλέον δηλώσεις του ότι «αντικομμουνιστής ασφαλώς και είμαι. Έτσι γεννήθηκα, έτσι μεγάλωσα και έτσι θα πεθάνω» και ότι από το 1942 και μετά «η ελληνική Αριστερά ταλαιπωρεί τη χώρα». «Το τι εννοεί ο Γραμματέας της κυβέρνησης για το 1942» γράφει ο συνάδελφος Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος στο UNFOLLOW Απριλίου «όταν ακόμη η χώρα βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή, το γνωρίζει μόνο ο ίδιος και οι ακροδεξιοί στους οποίους απευθύνεται. Η άνεση όμως με την οποία ακούγεται μια τέτοια εμφυλιοπολεμική δήλωση από ένα στέλεχος της «ευρωπρόβλητης» κυβέρνησης Σαμαρά είναι δηλωτική».
Όμως, το πρόβλημα έχει πάψει να είναι ο Τάκης Μπαλτάκος. Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά είναι μια δράκα φανατικών που έχουν καθυποτάξει τόσο τη νομοθετική όσο και τη δικαστική εξουσία στις ορέξεις τους. Αυτό ισχύει -το έγραψε με μεγάλη ευστοχία η Λουκία Κοτρωνάκη, στο προηγούμενο τεύχος- άσχετα με το αν θα αποδειχτεί τελικά ότι ευσταθεί πλήρως η διαρροή της Χρυσής Αυγής για τις εκμυστηρεύσεις του Τ. Μπαλτάκου στον Η. Κασιδιάρη. Όμως η διαρροή, αν ευσταθεί, κάνει κάτι άλλο: μετατρέπει την κηλίδωση της κυβέρνησης αυτής σε απαξία για τους θεσμούς του κράτους δικαίου και ακολούθως επιτρέπει στη Χρυσή Αυγή να κερδοσκοπήσει χάρη σε αυτή την απαξία.

ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΜΕ!

Να, εδώ το MEGA και το ΒΗΜΑ πανηγυρίζουν τη δήλωση Σαμαρά για «Νέα εποχή, χωρίς δανεικά». Συγκεκριμένα, ο πρωθυπουργός δήλωσε στο ΒΗΜΑ στις 23 Μαρτίου «Οι δημοσιονομικοί στόχοι που επιτεύχθηκαν, κυρίως το πρωτογενές πλεόνασμα, εγκαινιάζουν μια νέα εποχή όπου η Ελλάδα δεν θα έχει πια ανάγκη να ζητεί κάθε τόσο δανεικά για να αντιμετωπίζει τις τρέχουσες ανάγκες της. Και σηματοδοτούν μια Ελλάδα πολύ πιο ανεξάρτητη απ’ ό,τι υπήρξε ποτέ στο παρελθόν».

kartesios020414Να, εδώ το ΒΗΜΑ γράφει ότι ο Στουρνάρας είπε «η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το α΄ εξάμηνο του 2014 με ομόλογα 3 έως 5 ετών». Και το ότι θα βγούμε στις αγορές είναι ένδειξη, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, ότι  «βγαίνουμε από την κρίση και από τα μνημόνια».
Άραγε, όμως, τι θα βγει η Ελλάδα να κάνει στις αγορές; Μήπως για ψώνια; Δε νομίζω. Μήπως για βόλτα; Ούτε αυτό. Η Ελλάδα θα βγει στις αγορές να αναζητήσει δανεικά. Διότι τι άλλο από δανεικά είναι η πώληση ομολόγων; Και, μάλιστα, θα βγει «δειλά» να αναζητήσει δανεικά.
Τι ήταν η χρεοκοπία στην Ελλάδα αν όχι η αδυναμία διαχείρισης του χρέους της; Ενός χρέους που προήλθε από δανεικά και κατόπιν ότι δε μπορούσε να βρει άλλα δανεικά από τις αγορές για να ξεπληρώσει τα προηγούμενα δανεικά από τις αγορές; Και άραγε σε τι αφορούσε η «αναδιάρθρωση χρέους» αν όχι στο «κούρεμα» των ομολόγων στα οποία ήταν και χτες αφιερωμένος ο Σαμαρικός πανηγυρικός της ημέρας;

πολιτική υγείας: αλήθειες, ψεύδη και αυταπάτες

Γιάννης Κυριόπουλος, απο το Περιοδικο Χρονος...
Πρόταση για μια εναλλακτική στρατηγική διαρθρωτικών αλλαγών με σκοπό τη συγκέντρωση των οικονομικών πόρων και την αναδιανομή τους σε όφελος των φτωχών, των ανέργων, των ασθενών και των ηλικιωμένων
Η συνεχιζόμενη κρίση της οικονομίας με κύριες και δραματικές εκδηλώσεις την ύφεση και την ανεργία οδηγεί στην κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας,
τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών και την αποδόμηση της κοινωνικής συνοχής. Παράλληλα η επιδείνωση των χρόνιων στρεβλώσεων στην αγορά υπηρεσιών υγείας οδηγεί επίσης με ραγδαίο τρόπο στην de facto και de jure αποασφάλιση μεγάλου μέρους του πληθυσμού γεγονός το οποίο ακυρώνει την αρχή της καθολικότητας στο σύστημα υγείας, προκαλεί στασιμότητα ή/και βλάβη στο επίπεδο υγείας και επιπροσθέτως διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες στην υγεία, ενώ ακόμη υποσκάπτει τη νομιμοποίηση του υγειονομικού τομέα και θέτει ανυπέρβλητους φραγμούς στην πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας του πληθυσμού.1, 2 Στο πλαίσιο αυτό η ευκταία μεταρρυθμιστική προσπάθεια οφείλει να βασίζεται στη διασφάλιση των βασικών αξιών της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης με πυρήνα την ευχερή πρόσβαση και την παροχή υπηρεσιών υγείας απρόσκοπτα και αδιακρίτως στο σύνολο του πληθυσμού.
Ο πληθυσμός χωρίς ασφαλιστική κάλυψη και σε κίνδυνο
Σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα δεδομένα της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, η ανεργία υπερβαίνει το 27% του ενεργού πληθυσμού, δηλαδή 1,34 εκατομμύρια, ενώ το 80% αναφέρεται σε μακροχρόνια ανέργους οι οποίοι ταυτοχρόνως είναι ανασφάλιστοι. Το ποσοστό της ανασφάλιστης εργασίας το 2012 έχει αυξηθεί στο 36,2%, εκ των οποίων το 31% αφορά ημεδαπούς και το 46,9% αλλοδαπούς. Η συνδυαστική ανάγνωση των δεδομένων αυτών οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στερείται ασφαλιστικής ικανότητας, το οποίο με βάση τις εκτιμήσεις του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. προσεγγίζει τα 3,06 εκατομμύρια πολιτών.

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Γύρω γύρω όλοι...

Αδαμ Γιαννικος, απο το UnFollow...
Σε μια χώρα όπου θεωρείται ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος ποιητής, ο Στέλιος Ράμφος φιλόσοφος, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος διανοούμενος, ο Πάσχος Μανδραβέλης δημοσιογράφος, η Λιάνα Κανέλλη κομμουνίστρια, ο Γιώργος Καμίνης δήμαρχος, ο Άδωνις Γεωργιάδης υπουργός, η Νέα Δημοκρατία φιλελεύθερο κόμμα και τα αλισβερίσια με την τρόικα διαπραγματεύσεις,
θα ερχόταν κάποτε η στιγμή που και ο Σταύρος Θεοδωράκης θα θεωρούνταν πολιτικός ρυθμιστής των εκλογών…
Pavlos
Ο όποιος αφορισμός εδώ δεν αφορά ούτε τα πρόσωπα αυτά καθαυτά ούτε το επαγγελματικό ή ιδεολογικό σημαίνον με το οποίο συμμετέχουν στον κοινωνικό στίβο. Αφορά το τρόπο με τον οποίο σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης δημόσια πρόσωπα και ομάδες ευθυγραμμίζονται με εξουσιαστικά πρότυπα και ορίζουν το αυτονόητο μέτρο εντός της. Αφορά, για παράδειγμα, την αξιολόγηση του περάσματος από το αυτονόητο των συμβολισμών του Βιβλιοπωλείου της Εστίας ως πολιτιστικού θεμέλιου στο αυτονόητο των συμβολισμών του Free Thinking Zone ως βιβλιοπωλείου/think tank. Από το αυτονόητο η Καθημερινή να δημοσιεύει επτά χρόνια πριν άρθρο με τίτλο «Χορεύοντας με την ακροδεξιά» (14/10/2007), όπου «τέσσερα στελέχη με φαιά δράση όχι μόνο απέκτησαν βήμα στη Βουλή αλλά απειλούν να “χρωματίσουν” το κόμμα του ΛΑΟΣ», στο αυτονόητο δύο εκ των στελεχών αυτών να θεωρούνται σήμερα εγγυητές των μεταρρυθμίσεων που θεμελίωσε η κυβερνητική συνεργασία του πρώην αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με τον Γιώργο Καρατζαφέρη.

Το «τέλος του μνημονίου» και άλλα παραμύθια...

«Με τα 600 ευρώ που έχω πάνω μου να πληρώσεις το ΤΕΒΕ. Το ενοίκιο το πλήρωσα χθες. Κόρη μου, συγγνώμη, δεν άντεχα άλλο την ταλαιπωρία για ένα πιάτο φαΐ με αίμα. Να σπουδάσεις την κόρη μας και να μην την αφήσεις ποτέ μόνη». (Από το γράμμα που άφησε πενηντατετράχρονη που επιχείρησε να αυτοκτονήσει πηδώντας από τα τείχη του Ηρακλείου Κρήτης στις 13 Μαρτίου).

Η άτυχη γυναίκα είχε στην τσέπη της εκατό ευρώ παραπάνω από όσα θα μοιραστούν, «με εντολή Σαμαρά», σε ενστόλους και «αναξιοπαθούντες». Οσο είναι αλήθεια ότι και ένα ευρώ να πάρεις όταν δεν έχεις τίποτα έχει σημασία, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι τα χρήματα αυτά δίνονται με τον πιο ανήθικο και πολιτικάντικο τρόπο, στο πλαίσιο της γνωστής παράδοσης ρουσφετιών και πατρωνίας του παλαιοκομματισμού. Οχι μόνο γιατί συγχρονίζονται με τις εκλογές, όσο γιατί σκοπό έχουν να ενισχύσουν ένα διπλό ψέμα: αφ' ενός την προσπάθεια αναβίωσης του success story, αφ' ετέρου το νέο παραμύθι, ότι τάχα η εποχή των μνημονίων τελειώνει.

Το πρώτο ψέμα έχει απέναντί του την αμείλικτη, ζοφερή πραγματικότητα που συμπυκνώνει η προμετωπίδα. Τις αυτοκτονίες, τη μαζική φυγή των καλύτερων νέων μυαλών στο εξωτερικό, την απόγνωση των ανέργων που μαζικά πλέον περιέρχονται στη μακροχρόνια, μη ανατρέψιμη ανεργία. Για αυτό και δεν έχει ελπίδα να πείσει, γι' αυτό δεν έχει μέλλον το νεοφιλελεύθερο πείραμα στον τόπο μας. Αυτά που απαιτούνται για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση και τη μετάβαση στη νέου τύπου κοινωνία χωρίς κανένα κοινωνικό δικαίωμα είναι τόσο αιματηρά και αβάστακτα για το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, ώστε να είναι αδύνατο να εφαρμοστούν στην πράξη. Ετσι έγινε η Ελλάδα ο αδύναμος κρίκος της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης.
Το θνησιγενές πλεόνασμα αποτελεί κλασικό παράδειγμα δημιουργικής λογιστικής, στο πλαίσιο της οποίας εκατομμύρια χρεών πέρασαν απ' ευθείας στο δημόσιο χρέος χωρίς να συνυπολογισθούν στο έλλειμμα, ενώ τα τεράστια ελλείμματα των ασφαλιστικών οργανισμών (που υπερβαίνουν τα τρία δισεκατομμύρια ευρώ) μεταμορφώθηκαν, με μαγικό τρόπο, σε «λευκή» από «μαύρη τρύπα». Σε κάθε περίπτωση, το αριθμητικό «επίτευγμα» του πλεονάσματος δεν οφείλεται στην αύξηση των εσόδων από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, που αποτελεί το βασικό λόγο διόγκωσης των ελλειμμάτων, αλλά αποκλειστικά στις περικοπές μισθών, συντάξεων και τη διάλυση των υποδομών του κοινωνικού κράτους.

Περί Ε.Ε. και «ευρωπαϊσμού»...

Toυ Χρήστου Λάσκου, Red NoteBook...
Είναι σταθερά της εσωτερικής κριτικής που γίνεται στην θέση του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση πως ωραιοποιεί την κατάσταση. Επιπλέον, συνεχίζει η κριτική, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει την ΕΕ ως τόπο άνθισης της δημοκρατίας, αφειδώλευτης προστασίας των δικαιωμάτων και ως «βασικό πυλώνα και επιτελείο αντίστασης των κοινωνιών στο φασισμό και το ναζισμό» [1]. Με απλά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ κατατρύχεται, υποτίθεται, από ένα είδος ολοκληρωτικά ανυποψίαστου «ευρωπαϊσμού», που ποντάρει «όλα τα λεφτά» του στη διεκδίκηση του «καλού ευρώ». Δεδομένου ότι το τελευταίο –το «καλό ευρώ»– δεν είναι τώρα πια παρά φαντασιοκοπία, ο πολιτικός μας προσανατολισμός είναι αντικειμενικά καταστροφικός. 
 
Από την άλλη, η στρατηγική μας συμπυκνώνεται, λέει η κριτική, στη διεκδίκηση μιας ταυτόχρονης ρήξης στο σύνολο της ευρωενωσιακής επικράτειας ή, στην χειρότερη, στην αναμονή της «Μεγάλης Νύχτας στην Ευρωζώνη».
 
Αλήθεια: σκέφτεται, λέει, διακηρύσσει και προσανατολίζεται ούτως πώς ο ΣΥΡΙΖΑ; 
Αν το έκανε, δεν θα χρειαζόταν κανενός είδους κριτική. Θα ήταν φανερό πως τα μέλη του βρίσκονται σε παράκρουση και το μυαλό τους έχει φυράνει όσο δεν παίρνει.

Μικρό ψάρι...

Ευγενια Λουπακη, απο την Αυγη...
Φανταστείτε τη σκηνή. Ελάτε, δεν είναι δα και πολύ δύσκολο, τόσες αμερικάνικες ταινίες έχουμε δει. Ναι, έχετε δίκιο, στις ταινίες στο τέλος νικάνε οι καλοί και η δικαιοσύνη. Των καλών η δικαιοσύνη, δηλαδή των ισχυρών. Και τιμωρούνται οι κακοί και όσοι εκ των καλών έπραξαν στιγμιαίως το κακό, ώστε το σύστημα να συνεχίσει να είναι καλό και να παράγει απρόσκοπτα και άλλους κακούς.

Φανταστείτε τη σκηνή, χωρίς οθόνη και χωρίς χάπι εντ. Φανταστείτε έναν άνθρωπο μόνο σ' ένα κελί, έναν κρατούμενο. Έναν δολοφόνο, ναι. Ήταν ήδη φυλακή, ήδη βαρυποινίτης. Σκότωσε έναν δεσμοφύλακα, έγινε δολοφόνος, αναμένει δίκη και νέα ποινή. Δεν εξετάζουμε κίνητρα και αφορμές. Έχουμε Δικαιοσύνη που θα τα εξετάσει αυτά.
Φανταστείτε τη σκηνή. Μέσα στο κελί μπαίνουν κάποιοι. Είναι πολλοί, είναι οπλισμένοι με "εργαλεία". Πέφτουν πάνω του, τον ακινητοποιούν, τον χτυπούν, τον βασανίζουν αλύπητα. Τον τελειώνουν. Αποδίδουν "δικαιοσύνη", χωρίς να αναμένουν την Δικαιοσύνη. Σκότωσε έναν δικό τους, θα πεθάνει, λοιπόν, μαρτυρικά. Ατάκα κι επί τόπου. Προς παραδειγματισμόν.
Τι ξέρουμε για τον Ιλία Καρέλι; Τίποτα. Ούτε τ' όνομά του δεν αναφερόταν. Ήταν απλώς ο Αλβανός βαρυποινίτης που σκότωσε έναν σωφρονιστικό υπάλληλο. Τι θα μάθουμε γι' αυτόν; Πώς θα μάθουμε γιατί σκότωσε;;; Πώς θα μάθουμε πού βρήκε το μαχαίρι, όντας κρατούμενος; "Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη, τι θα πάει να πει στη Δικαιοσύνη" που έγραφε ο Σαββόπουλος και τι θα πει η Δικαιοσύνη για την επιβολή θανατικής ποινής διά βασανισμού επί κρατουμένου, σε μια χώρα που έχει καταργήσει τη θανατική ποινή; Ούτε αυτοδικία είναι αυτό - δεν υπάρχει το στοιχείο του βρασμού ψυχής λόγω συγγενείας π.χ. Εδώ έχουμε οργανωμένη δολοφονία από εκείνους που το κράτος πληρώνει για να φυλάττουν και να "σωφρονίζουν" τους κρατουμένους. Μέσα σε "σωφρονιστικά καταστήματα" κολαστήρια, που ακόμα και τους αρρώστους τους αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδια.

Οι νέες επιδόσεις του μνημονιακού λαϊκισμού...

του κ. Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...
ΜΠΟΡΕΙ οι πολιτικές αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ να τον εμποδίζουν να δημιουργήσει διευρυνόμενο πλειοψηφικό ρεύμα, αλλά όλες οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι τουλάχιστον έχει καταφέρει να παγιώσει το εκλογικό προβάδισμά του. Η απορία δεν είναι γιατί το κόμμα του Τσίπρα παίρνει πλέον κεφάλι, αλλά γιατί καθυστέρησε τόσο πολύ.

Η βασική αιτία είναι οι δικαιολογημένες επιφυλάξεις ακόμα και κεντροαριστερών ψηφοφόρων για την ικανότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αφενός να οδηγήσει με ασφάλεια και ομαλότητα την Ελλάδα εκτός μνημονίου, αφετέρου να στήσει την οικονομία στα πόδια της. Με άλλα λόγια, η δημοσκοπική πρωτιά δεν είναι επίτευγμα της Κουμουνδούρου, αλλά της κυβερνητικής πολιτικής.

Από ένα χρονικό σημείο και πέρα, αυτό που καθορίζει τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων δεν είναι τόσο η αξιολόγηση της εναλλακτικής λύσης όσο η ανάγκη να απομακρυνθεί η κυβέρνηση. Αυτή φουσκώνει σήμερα τα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική ιστορία διδάσκει, μάλιστα, ότι εάν η ζυγαριά γείρει υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η τάση δεν αντιστρέφεται.

Τα εκβιαστικά διλήμματα της «παράταξης του μνημονίου» δεν έχουν πλέον την ίδια αποτελεσματικότητα. Ο λόγος είναι απλός. Εχουν πληθύνει όσοι πλέον έχουν λίγα να χάσουν και, ως εκ τούτου, δεν είναι ευάλωτοι στον φόβο και στις φρούδες ελπίδες που καλλιεργεί η μνημονιακή προπαγάνδα. Η κυβερνητική πολιτική, άλλωστε, πλήττει τη συντριπτική πλειονότητα των νοικοκυριών. Η κρίση έχει προσλάβει διαστάσεις οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Το αντιμνημονιακό Μνημόνιο...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο την Αυγη...
Υπάρχει και μια αντιμνημονιακή «μνημονιακότητα». Την εκφράζουν συχνά και με ένταση αυτοί που εργαλειακάσυνοικοδομούν το σύστημα κρίσης, σιχαίνονται όμως την έκπτωση στην οποία τους οδήγησε η κρίση (δεν μπορούν να συγχωρήσουν τον εαυτό τους εκπιπτόμενο) και, επομένως, δεν μπορούν να εκλογικεύσουν μέσα πάλης, πολιτικούς στόχους, μορφές πολιτικής αφήγησης.
Εκδικητές, όχι αντίπαλοι του συστήματος.
Φορτώνουν ένα δυσανάλογο ηθικό βάρος στα κόμματα της κριτικής - ειδικά την εμπράγματη και πραγματοποιήσιμη (;) Αριστερά: «δίνει το παιχνίδι», «νερό στο κρασί της» κ.λπ. Αυτή η απόξεση είναι μέρος της συστημικής εξαλλαγής. Έτσι ενοχοποιούνται τα αυτονόητα. Το ότι η σημερινή συνθήκη δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σαν να μην έχουν προηγηθεί τρία χρόνια θεσμικού εγκλωβισμού στις μνημονιακές κανονιστικές πρόνοιες. Σαν να ζούμε σε μια ιστορική ασυνέχεια, σαν να πρόκειται για έναν στιγμιαίο πήδο στο κακό - απ' το καλό όπου βρισκόμασταν. Αυτή η λογική οδηγεί στο λευκοπλάστ. Τσακ και βγαίνει από το δέρμα, ξεκολλάει το κακό από το σώμα της χώρας και των πολιτών. Μετά, δεν υπάρχει κακό. Η αντίληψη μοιάζει με τις ανοησίες περί τέλους του Μνημονίου που εκστομίζει η κυβερνητική αφήγηση.
Όποιος λοιπόν δεν πατάει σ' αυτή την ευκολία, δεν διακηρύσσει το «τσακ και τέρμα» είναι δοσμένος, συμβιβασμένος κ.λπ. Εύκολο. Απλουστεύεις το πρόβλημα, το περιγράφεις περίπου ως ένα γερμανικό, μερκελικό κακό, ευδιάκριτο, συγκεκριμένο, συμπαγές. Φουσκώνεις τις προσδοκίες ακαριαίας ανατροπής του, αφού το ευδιάκριτο κακό δεν μπορεί παρά να έχει και ένα εξίσου ευδιάκριτο καλό, οπότε κρεμάς τον άλλον: «γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διακηρύττει αυτό το ακαριαίο κόψιμο του κατακτητικού κεφαλιού»; Γιατί τα στρογγυλεύει; Η ομίχλη μιας ακυρωτικής υποψίας απλώνεται. Να λοιπόν και ο έσω τρόπος καταστροφής του κριτικού λόγου. Περιγράφεις το πρόβλημα με τον τρόπο σου και όποιος αφίσταται αυτής της περιγραφής, όποιος δεν ακολουθεί τους αναλυτικούς όρους που έθεσες, τους πόλους που προσδιορίζουν το πρόβλημα, όποιος δεν ενδύεται τους ρόλους αυτής της περιγραφής είναι δοσμένος.

«Τρένα, καράβια, ποδήλατα...»

Της Μαριαννας Τζιαντζη...
 
Καθώς επιχείρησα να διαβάσω το πολυνομοσχέδιο που έρχεται για ψήφιση σήμερα, θυμήθηκα ένα τραγούδι του Χάρρυ Κλυνν από το δίσκο Πατάτες: «Άλογα, βήματα, χέρια, μαχαίρια, τρένα, καράβια, ποδήλατα... φίδια, αράχνες, σκορποί, σαραντοποδαρούσες, Ρίχτερ, αντίσκηνο, Ουψάλα, φύγε, έλα, κάτσε, σήκω».
       Στις περίπου 200 πυκνογραμμένες σελίδες του νομοσχέδιου χωρέσανε όλα: γάλατα, ρυζόγαλα, πετρέλαια, κρεοσκευάσματα, φάρμακα, φωτοβολταϊκά, ψωμιά, κουλούρια, λαγάνες, αποζημιώσεις απολυμένων, «ράντες αναπηρίας», ενοικιαζόμενα μοτοποδήλατα (στις τουριστικές περιοχές), σιδηροδρομικά ακίνητα, οι Θίννες του Βαρθολομιού (μια περιοχή έκτασης 950 στρεμμάτων που μεταβιβάζεται στο ΤΑΙΠΕΔ), η συσκευασία του ελαιόλαδου, το «χύδην τσιμέντο», οι «δρόμωνες ίπποι». Χώρεσαν τα «άλφα» του Καράμπελα και το «μι» της Χάιδως.

Η Βουλή της μεταδημοκρατίας ή Απλά μαθήματα αντισυνταγματικής και αντιδημοκρατικής υστερίας...

του Γιαννη Νικολοπουλου, απο το Red NoteBook...
Οι δύο τελευταίες συνεδριάσεις της Ολομέλειας της Βουλής ήταν πολλαπλώς διδακτικές και, θα έγραφα, ενδιαφέρουσες. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν πρωταγωνιστές υπήρξαν ο αντικομουνιστής Μπαλτάκος με τον αντισυνταγματολόγο Βενιζέλο, σε ένα καταπληκτικό τανγκό του διδύμου που κυβερνά πραγματικά αυτή τη χώρα;

Ας επιχειρήσουμε να κωδικοποιήσουμε τις καταστάσεις στις οποίες γίναμε μάρτυρες, κι ας δούμε τι παρακολουθήσαμε ως θεατές και ακροατές των ιδιότυπων αυτών μαθημάτων συνταγματικής και πολιτικής ιστορίας:
Την Κυριακή:
1) Είδαμε έναν Πρόεδρο της Βουλής (Μεϊμαράκης) να ανατρέπει την απόφαση της αμέσως προηγούμενης Προέδρου (για την ακρίβεια, προεδρεύουσας Αντιπροέδρου) της Βουλής, Μαρίας Κόλλια, σε μια λογική κομματάρχη Γκρούεζα, και όχι Προέδρου, που έχει αρθεί, λόγω του ρόλου και της ευαίσθητης θέσης του, πάνω από κομματικούς διαχωρισμούς και παραταξιακές διαιρέσεις. Πρωτοφανές και πραγματικά πρωτάκουστο, καθώς πουθενά δεν προβλέπεται τέτοιου τύπου σχέση ιεραρχίας μεταξύ των Προέδρων της Βουλής, όταν μάλιστα συντονίζουν τη συζήτηση της Ολομέλειας και αποφαίνονται επί της διαδικασίας. Η Κόλλια είχε διακόψει τη συζήτηση, όπως  όφειλε και σύμφωνα με το σωστό άρθρο του Κανονισμού, για να συνεχιστεί η συζήτηση επί της πρότασης δυσπιστίας κατά του υπουργού Οικονομικών.
2) Ο Μεϊμαράκης, λοιπόν, όχι μόνο ανέτρεψε την προηγούμενη απόφαση, αλλά επικαλέστηκε γνωμοδοτήσεις, απόψεις ή γνώμες «έγκυρων νομικών, φίλων και συναδέλφων» (προφανώς εννοούσε βουλευτών), τις οποίες υποτίθεται έλαβε, κατά τα λεγόμενά του, μετά την προηγούμενη πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης,  τον περασμένο Νοέμβριο. Απόψει και γνώμες σύμφωνα με τις οποίες, πάντα κατά τα λεγόμενά του, εντός του εξαμήνου δεν θα μπορούσε να κατατεθεί και να γίνει δεκτή νέα πρόταση δυσπιστίας ακόμη και εναντίον υπουργού, εκτός αν συνέτρεχαν αυστηρά προσωπικοί λόγοι.

Οι κότες που βρυχώνται...

Sotosblog...
Εικόνα Κοτόπουλο στην άμμο
Μερικούς επιπλέον αυτοεξευτελισμούς εθνοπατέρων, όσο να πει κανείς, δεν μας τους στέρησε η χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής.
Πρόχειρα-πρόχειρα πάει ο νους του καθενός, λ.χ., στα διάφορα… ορνιθοπρεπή «ναι στο γάλα»
όσων προηγουμένως δεν είχαν αφήσει κανάλι για κανάλι, όπου να μην διατρανώσουν κατηγορηματική και ανυποχώρητη αντίθεση στην επίμαχη ρύθμιση. Δεσμευόμενοι κιόλας ότι θα καταψηφίσουν ανυπερθέτως τη σχετική διάταξη –Κασσήδες, Μωραΐτηδες κ.α.
Μεταξύ αυτών, ξεχωριστό βραβείο ορνιθοπρέπειας –συνδυαστικό μάλιστα με βραβείο ορνιθοφροσύνης, θα έλεγα– αξίζει στον Μάξιμο Χαρακόπουλο που λόγω γάλακτος παραιτήθηκε μεν από υφυπουργός, πλην όμως έδωσε στη συνέχεια την παστεριωμένη ψήφο του ως βουλευτής!.. Συλλεκτκό κομμάτι πολιτικής συμπεριφοράς ο άνθρωπος, ομολογουμένως.
Πάντως, το πρωτείο ορνιθοπρεπούς στάσης θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ανήκει στον Πρόεδρο της Βουλής –στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη που προτίμησε να συνεχισθεί η συζήτηση επί του νομοσχεδίου και να γίνει η ψηφοφορία στη Βουλή, μολονότι μετά την αρχική πρόταση δυσπιστίας κατά Στουρνάρα, κατατέθηκε κι εκκρεμούσε πλέον και πρόταση μομφής σε βάρος του! Δεν είπε «Ωπ! Για μισό! Πρώτα θα συζητηθεί η πρόταση μομφής που υπεβλήθη σε βάρος του Προέδρου της Βουλής, και μετά θα γίνουν τα υπόλοιπα. Τώρα αμέσως!

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Ψήφο στη Τρόικα! *

Αντιλογιες...

Από το άρθρο "Να υπερασπιστούν τις μεταρρυθμίσεις" της Καθημερινής 28.3.2014:

Γράφει ο αναγνώστης XT:

Egw tha psifiza tin TROIKA, an eitane komma.
Eseis ??

Απαντά ο αναγνώστης Βεβαίως Βεβαίως:

Η Τρόικα δεν χρειάζεται την ψήφο κανενός.
Είναι στην εξουσία είτε την ψηφίζεις, είτε όχι.

Περί συνταγματικότητας και πρότασης δυσπιστίας...

 του Κωστα Στρατηλατη, απο το TVXS...

Η κίνηση της Αντιπολίτευσης κατά τη χθεσινή συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής να υποβάλει πρόταση δυσπιστίας κατά του Υπουργού Οικονομικών κ. Στουρνάρα, σύμφωνα με το άρθρο 84 παρ. 2 κ.ε. του Συντάγματος, έχει προφανώς πολιτικές διαστάσεις και μπορεί να αξιολογηθεί από οποιονδήποτε ως πολιτικά σκόπιμη ή μη, ως πολιτικά ηθική ή ανήθικη κ.ο.κ. Πέραν όμως τούτης της αξιολόγησης, το θέμα έχει ξεκάθαρα και συνταγματικές διαστάσεις και επηρεάζει τη λειτουργία του κοινοβουλευτικού συστήματος διακυβέρνησης στον τόπο μας.
Η επιλογή της Κυβέρνησης (η οποία εκφράσθηκε ιδίως μέσω της σχετικής παρέμβασης του Αντιπροέδρου της) να αναμείξει κατά τρόπο αθέμιτο επιχειρήματα ερμηνείας του Συντάγματος με ισχυρισμούς που ανάγονται στο πεδίο της πολιτικής ηθικής αποτελεί ένα ακόμη πλήγμα στους κοινοβουλευτικούς μας θεσμούς, μετά τα αλλεπάλληλα πλήγματα που αυτοί έχουν δεχθεί από τη διαρκή χρήση της πρακτικής των «μόναρθρων» νομοσχεδίων και την κατάχρηση της διαδικασίας του κατεπείγοντος για τη συζήτηση αυτών ή άλλων νομοσχεδίων στη Βουλή.
Αναλυτικά:
1. Το άρθρο 84 παρ. 2 του Συντάγματος ορίζει κατ’ αρχάς ότι η Βουλή μπορεί να αποσύρει την εμπιστοσύνη της «από την Κυβέρνηση ή από μέλος της». Δηλαδή, το Σύνταγμα εισάγει ξεκάθαρη διάκριση ανάμεσα στη διαδικασία απόδοσης πολιτικής ευθύνης στην Κυβέρνηση συλλογικά, διά της υποβολής πρότασης δυσπιστίας εναντίον της, και τη διαδικασία απόδοσης πολιτικής ευθύνης σε κάποιον από τους Υπουργούς της Κυβέρνησης ατομικά, διά της υποβολής πρότασης δυσπιστίας που στρέφεται αποκλειστικά εναντίον του.

«Αιδώς καθάρματα»...

 του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

«Αιδώς καθάρματα». Δεν το λέω εγώ (μη φάμε και καμιά υπουργική αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση... χωρίς να το αξίζουμε)! Η εν λόγω «συκοφαντική» διαφήμιση (επιμένω στον όρο διαφήμιση) έγινε από τον πρόεδρο της ΔΑΚΕ (έχει διαγραφεί από τη Ν.Δ.) Ν. Κιουτσούκη εναντίον της κυβέρνησης και ονομαστικά εναντίον του υπουργού Εργασίας Γ. Βρούτση, όπως διάβασα στα «Παρασκήνια» της «Εφημερίδας των Συντακτών» την Τετάρτη 26 Μαρτίου.
Αφορμή το νέο συμφωνητικό πλήρους εξαθλίωσης των εργασιακών σχέσεων, το οποίο κρατά ως επτασφράγιστο (και είναι!) μυστικό η κυβέρνηση των «καθαρμάτων» για να μας το αποκαλύψει μετά τις διπλές εκλογές του Μαΐου. Κι αυτό στην «Εφημερίδα των Συντακτών» το διάβασα τη Δευτέρα 24 Μαρτίου, γεγονός άλλωστε που προκάλεσε την αντίδραση σύσσωμης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου της (παρ' ότι «τσογλάνι» σύμφωνα με την αυτοφλεγή βουλευτή του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη) που ζήτησαν να δοθεί στη δημοσιότητα το νέο Μνημόνιο (κι ας το πούνε όπως θέλουνε) το οποίο συμφώνησαν με την τρόικα οι Σαμαροβενιζέλοι, οι Στουρναροβαρβιτσιώτηδες, οι Χατζηδακοδένδιες, οι Μητσοτακοβρούτσηδες και οι υπόλοιποι της κυβέρνησης καθώς και τα λιμά των κοινοβουλευτικών τους ομάδων, ακόμα και όσα προσπαθούν να δημιουργήσουν τρικυμία μέσα σε μια κουταλιά γάλα, κουνώντας τα κουρασμένα τους φτεράκια ύστερα από τόσες και τόσες ανταρσίες. «Αιδώς καθάρματα». Καταστρέφονται οι ζωές όλων, μεταξύ των οποίων και οι ζωές εκείνων που σας ψήφισαν και εκείνων που από ιστορική αδράνεια σας ακολουθούν ως επιθετικά σφάγια κι εσείς σιωπάτε. Ντροπή σας. «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, υμείς άδετε» το χαρούμενο τραγούδι της σωτηρίας του τόπου, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά τον Μπρεχτ που έλεγε (το διηγούμαι, απλώς) ότι σε καιρούς φρίκης θα τραγουδάμε το τραγούδι της φρίκης.

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Ευρώπη: ανεβάζοντας τον πήχη ψηλότερα...



Μπαλτάς Αριστείδης, απο την Αυγη...
 
Σύντροφοι, compagni, compañeros, camarades, Kameraden, comrades, τοβάριτς,... Ο Άγγελος Ελεφάντης το έχει πει εδώ και χρόνια: στη δίνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ευρώπη της Αριστεράς και των λαϊκών αγώνων είχε ήδη ενοποιηθεί. Ενάντια στον ναζισμό και στον φασισμό. Για ειρήνη και δημοκρατία παντού και για ευημερία όλων. Είχε ενοποιηθεί αποσκοπώντας σε μια Ευρώπη όπου ο δρόμος του σοσιαλισμού θα είχε ανοίξει για κάθε ευρωπαϊκή χώρα χωριστά και για όλες μαζί.
Η Αριστερά δεν κατόρθωσε τότε να περπατήσει αρκετά αυτόν τον δρόμο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα το κατορθώσει ποτέ. Ξεκινώντας από σήμερα.
Γράφει η ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ: "Δική μας Ευρώπη είναι η Ευρώπη των λαών, η Ευρώπη των επαναστάσεων, η Ευρώπη του κοινωνικού κράτους, η Ευρώπη του σεβασμού της παιδικής ηλικίας, των ηλικιωμένων και των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, η Ευρώπη της επιστημονικής επανάστασης, η Ευρώπη του Διαφωτισμού και της ριζοσπαστικής κριτικής του, η Ευρώπη του φεμινισμού, της οικολογίας και του διεθνισμού, η Ευρώπη της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, η Ευρώπη του σοσιαλισμού. Στόχος μας είναι ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα και στην κλίμακα της Ευρώπης".
Ο πήχης έχει ήδη ανεβεί ψηλά. Αλλά πρέπει να ανέβει ψηλότερα. Σοσιαλισμός στην κλίμακα της Ευρώπης δεν νοείται, αν ο πολιτισμός που τη συνέχει δεν μάθει να σέβεται τους πολιτισμούς των άλλων. Τον πολιτισμό της Κίνας, της Ινδίας, του Ισλάμ, τους ποικίλους πολιτισμούς της Αφρικής. Μεγάλη κουβέντα. Γιατί, για να μάθει η Ευρώπη να σέβεται, οφείλει πρώτα να μάθει. Και για να μάθει, για να σκάψει βαθύτερα από εκείνα που διδάσκουν τα μουσεία της και οι πολιτιστικές ανταλλαγές, οφείλει να αναγνωρίσει. Να αναγνωρίσει το αίμα που έχυσε, τον πλούτο που καταλήστεψε, την πείνα που γενίκευσε, τον όλεθρο που έσπειρε, το χάος που δημιούργησε. Για να γίνει η ίδια πλούσια και μεγάλη. Και φάρος πολιτισμού. Του δικού μας πολιτισμού.

Η Υπενθύμιση...

  Old Boy

Σάββατο βράδυ είναι, για του «φαλλού μου το φολκόρ» που λέει και το τραγούδι βασικά θέλω να γράψω, για ιστορίες πέρα απ' την Αφρική, αλλά έβλεπα τον Στραβελάκη λίγο νωρίτερα να λέει στο Mega την είδηση για το θάνατο του βαρυποινίτη και να μην του φτάνει η εισαγωγική του μνεία ότι ο νεκρός είχε πριν δύο μόλις μέρες φονεύσει έναν φύλακα, πατέρα δυο παιδιών, αλλά αφού παίζει το ρεπορτάζ για την έκθεση του ιατροδικαστή για το ξύλο σε όλο του το κορμί και το ηλεκτροσόκ, να μας το ξαναλέει καπάκι, να μας το υπενθυμίζει, να μας επισημαίνει πως «όλα αυτά για τον βαρυποινίτη, ο οποίος, να μην το ξεχνούμε, σκότωσε με αυτοσχέδιο μαχαίρι τον υπαρχιφύλακα, πατέρα δύο παιδιών, στις φυλακές Μαλανδρίνου».

Το τελευταίο στάδιο του πειράματος...

 του system failure...
Η Ελλάδα είναι έτοιμη να μετατραπεί σε μια Χιλή του 1973 
Όχι σε μια Αργεντινή, αλλά σε μια Χιλή και μάλιστα της εποχής Πινοσέτ, είναι έτοιμη να μετατραπεί η Ελλάδα με την ψήφιση του τελευταίου πολυνομοσχεδίου.
Η ιστορία του νεοφιλελευθερισμού ξεκινά με μια δικτατορία, όταν ο δικτάτορας Πινοσέτ ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο στην Χιλή, Σαλβαντόρ Αλιέντε τον Σεπτέμβριο του 1973, με την υποστήριξη των Αμερικανών, οι οποίοι μετέτρεψαν κατόπιν τη Χιλή στο πρώτο πειραματόζωο του νεοφιλελευθερισμού, με τον Μίλτον Φρίντμαν και τα "παιδιά του Σικάγο" να γίνονται σύμβουλοι του δικτάτορα. Η Χιλή μετατράπηκε σε ένα πεδίο εκμετάλλευσής από Αμερικανικές εταιρίες και ισχυρά καρτέλ και η πλειοψηφία των ανθρώπων υπέφερε από τη φτώχεια και από μια 17-χρονη βάρβαρη δικτατορία.
 
Έτσι, η νεοφιλελεύθερη δικτατορία θα γυρίσει τη χώρα δεκαετίες πίσω, καθώς το πολυνομοσχέδιο θα δώσει τη χαριστική βολή στον βασικό κορμό της Ελληνικής οικονομίας, που στηρίζεται στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και θα ανοίξει το δρόμο για τα πολυεθνικά καρτέλ.
 
Η υποκρισία των κυβερνώντων έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, καθώς είναι οι ίδιοι που διακήρυτταν όλο αυτό το διάστημα ότι σκοπός τους είναι να στηρίξουν τον μικρομεσαίο κλάδο. Αποδεικνύεται ότι δεν τους ενδιαφέρει να στηρίξουν κανενός είδους επιχειρηματικότητα, παρά μόνο αυτή που εξυπηρετεί τους πολυεθνικούς κολοσσούς.
 

Η εξωτερική πολιτική τού επαίτη...

Η ένταξη της Ελλάδας στην Ατλαντική Συμμαχία ακολούθησε τη ροή των πραγμάτων που διαμόρφωσε -σε εσωτερικό επίπεδο- η κατάληξη της εμφύλιας σύγκρουσης και -σε εξωτερικό- οι ανάγκες του Ψυχρού Πολέμου. Ακόμη νωρίτερα, η περίφημη συμφωνία της Γιάλτας είχε αποφασίσει τα ποσοστά επιρροής των Μεγάλων Δυνάμεων στα Βαλκάνια, καθορίζοντας έτσι και το διεθνή προσανατολισμό της χώρας.

Τα αμερικανικά χρήματα που «έπεσαν» στην Ελλάδα (Δόγμα Τρούμαν, Σχέδιο Μάρσαλ) πέτυχαν να συγκροτήσουν μία πολιτική τάξη άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ουάσιγκτον. Το σύνολο των κυβερνήσεων από τη δεκαετία του '50 (κεντρώες και δεξιές) ευθυγραμμίστηκαν με τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή.

Το γάλα, ο ΟΟΣΑ, ο Φουκώ και η «αλήθεια της αγοράς»...

της Ντινας Τζουβαλα, απο τα Ενθεματα...
 
Ένας πρακτικός οδηγός:  πώς να ξεχωρίζετε το φρέσκο γάλο από το γάλα υψηλής παστερίωσης με φουκωικό τρόπο...

Ποιον θα ρωτάγατε για να διαπιστώσετε αν το γάλα που πίνετε είναι φρέσκο; Πολλοί θα μπορούσαν να σας διαφωτίσουν σ’ αυτό το απλούστατο ερώτημα: ένας αγρότης, ένας βιολόγος, ένας χημικός, ακόμα κι ένας παππούς σε κάποιο χωριό.
Θα μπορούσατε, ακόμα, επιστρατεύοντας την κοινή λογική σας, να συμπεράνετε ότι προφανώς (πολύ) λίγες ημέρες μετά την παραγωγή του είναι παράλογο να αποκαλούμε οτιδήποτε «φρέσκο». Και θα αποτελούσε μάλλον δείγμα εκκεντρικότητας να απευθυνθείτε στον ΟΟΣΑ ζητώντας του να γνωμοδοτήσει επί του ζητήματος.
Και όμως. Ο ΟΟΣΑ στην τελευταία του έκθεση για την ελληνική οικονομία ασχολείται επισταμένως με το φρέσκο γάλα, καθώς έκρινε ότι οι ισχύουσες διατάξεις αποτελούν εμπόδιο για τον ελεύθερο ανταγωνισμό, με την κριτική να επικεντρώνεται στο ότι η διάρκεια ζωής του παστεριωμένου (φρέσκου) γάλακτος δεν μπορεί να υπερβαίνει τις πέντε ημέρες. Άλλοι τύποι γάλακτος, που έχουν υποστεί τη διαδικασία της «υψηλής παστερίωσης», επιτρέπεται να κυκλοφορούν, αλλά δεν μπορούν να φέρουν τον χαρακτηρισμό «φρέσκο». Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η ρύθμιση αυτή ευθύνεται για τις αδιαμφισβήτητα υψηλές τιμές του γάλακτος στην Ελλάδα, τις δεύτερες υψηλότερες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως εξηγεί, η προθεσμία των πέντε ημερών κάνει τις γαλακτοβιομηχανίες να εξαρτώνται αποκλειστικά από τους ντόπιους παραγωγούς. Με τη σειρά της, η σχετική διασπορά στον χώρο των άμεσων γαλακτοπαραγωγών και το υψηλό κόστος ορισμένων βασικών υποδομών οδηγούν σε υψηλό κόστος και υψηλότερες τιμές στην εγχώρια αγορά. Δεδομένου ότι το όριο των πέντε ημερών αποκλείει, στην πράξη, το γάλα, οι τιμές παραμένουν σχετικά υψηλές λόγω περιορισμένου ανταγωνισμού.

Ροη αρθρων