Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Φοβίστε τους...

Η Αυγή online...
Καρτερός Θανάσης
Δεν ψηφίζω - δεν ψηφίζω, λοιπόν. Η Αποστολάκη κατάλαβε επιτέλους ότι με την αγριότητα δεν αποφεύγεται η χρεωκοπία και δηλώνει ότι δεν πρόκειται να συνταχθεί με το νέο Μνημόνιο. Ο Στασινός παραιτήθηκε από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και ο Κουτσούκος από υφυπουργός της κυβέρνησης δανειακής σωτηρίας. Ακόμα και ο πρόθυμος μέχρι προχθές Καρατζαφέρης, που το σήκωσε το χεράκι του για όλα τα Μνημόνια και τα Μεσοπρόθεσμα εν ονόματι της σωτηρίας της πατρίδας, τώρα τα στύλωσε. Δεν ψηφίζω λέει κι αυτός -φεύγουν και οι υπουργοί του από την κυβέρνηση και χάνει η πατρίδα τη φαιά απόχρωση.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι διαστάσεις θα πάρει το φαινόμενο και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της κρίσιμης ψηφοφορίας στη Βουλή. Στο ΠΑΣΟΚ έχουν κηδεία, ο Σαμαράς βλέπει ότι τα αντιπολιτευτικά του παραμύθια δεν αποτρέπουν την πορεία προς την άβυσσο και ό,τι αποκαλούμε πολιτικό σύστημα ξηλώνεται, ξεχαρβαλώνεται και παραπατάει. Η γενική κατακραυγή, τα γιαούρτια, το θράσος της τρόικας και των Γερμανών, η αδιανόητη βαρβαρότητα των νέων μέτρων, οι φονικές δημοσκοπήσεις και οι λαϊκές κινητοποιήσεις και βεβαιότητες κατεδαφίζουν και τα σενάρια τρόμου τσαλακώνουν και τους ηθικούς αυτουργούς της κατάντιας μας τρομάζουν.
Αυτό το τελευταίο είναι το ελπιδοφόρο: Επιτέλους υπολογίζουν και φοβούνται τη λαϊκή οργή, εξέγερση, Νέμεση, τιμωρία -όπως θέλετε πείτε το. Και ο φόβος είναι μερικές φορές καλός σύμβουλος, τους βοηθάει να δουν και να ομολογήσουν αλήθειες που μέχρι χθες δεν έβλεπαν ή έκαναν ότι δεν βλέπουν. Δεν τους ήρθε η θεία επιφοίτηση και είδαν τώρα ότι με τη σημερινή πολιτική πάμε όλοι για φούντο και η κοινωνία για έκρηξη. Δεν έγιναν τυχαία οι Καρατζαφέρηδες από εθνικά κοκοράκια χήνες του Καπιτωλίου. Ούτε ξαφνικά άγιασαν και έγιναν ευαίσθητοι μπροστά στην απόγνωση και την ταπείνωση του λαού και της χώρας.
Συμπέρασμα: Αυτός είναι ο δρόμος. Δυο χρόνια χρησιμοποιούν τον φόβο ως όπλο εκβιασμού της κοινωνίας. Τώρα ήρθε η ώρα να καταλάβουν και οι ίδιοι τι θα πει βερίκοκο. Όσο περισσότερο μάλιστα τους φοβίσει ο αγριεμένος λαός, τόσο το καλύτερο. Κι όταν ο φόβος μιας καθολικής εξέγερσης διαπεράσει τις τροϊκανές οχυρώσεις και τις προτεσταντικές ψυχές, τότε θα δούμε πράγματα και θαύματα. Γιατί τα πιο όμορφα τραγούδια μας δεν τα άκουσαν ακόμα...

Χρεοκοπημένες αλήθειες και τοκισμένα ψέματα...

Κωστας Βαξεβανης, απο το Κουτι της Πανδωρας ...
Σκέφτομαι πολύ καιρό να γράψω αυτό το κομμάτι. Όχι μόνο από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, αλλά και γιατί εγώ ο ίδιος έπρεπε να απαντήσω στον εαυτό μου ποιό είναι το καλύτερο για τη χώρα και για μένα. Όπως όλοι ανησυχώ και φοβάμαι. Και όταν φοβάσαι είναι εύκολο να κάνεις τα χειρότερα. Δεν υπάρχει συνταγή για το φόβο πέρα από τη γνώση.
Ανάμεσα σε θεωρίες για δραχμές, δηνάρια, ριάλια, πτωχεύσεις και σωτηρίες, υπάρχει η γνώση που πρέπει να ακολουθήσεις. Γιατί για παράδειγμα η δραχμή είναι κακή; Όσοι σήμερα δαιμονοποιούν την επιστροφή στη δραχμή, απαντούν επισείοντας τα θηρία της Αποκάλυψης. «Δεν θα έχουμε να φάμε, να ζεσταθούμε, θα ζούμε στην απόλυτη
φτώχεια» κλπ. Δεν έχω διαβάσει πειστικό επιχείρημα γιατί όλα αυτά δεν θα συμβούν αν παραμείνουμε στο ευρώ. Ποιός το εγγυάται; Οι εταίροι δανειστές ή οι πολιτικοί μας οι οποίοι είναι αυτοί και όχι άλλοι που μας έφεραν ως εδώ.
Δεν είμαι ειδικός. Ό,τι διαβάσετε προκύπτει από συνεντεύξεις με ειδικούς, μια τεράστια βιβλιογραφία που την τελευταία χρονιά ήταν ένας εφιάλτης που κατέληξε φίλος, και την εμπειρία που μου δίνουν τα 25 χρόνια δημοσιογραφίας (αυτή μου η εμπειρία δεν αναλύει απαραίτητα την οικονομία αλλά με κάνει να αντιλαμβάνομαι και να εξηγώ τα συμφέροντα μέσα κυρίως από πληροφορίες).
Ότι γραφω είναι αυτό που θα έλεγα στα παιδια μου ότι συμβαίνει. Και το τι απαντάω στο ερώτημά τους τι πρέπει να γίνει

Ευρώ ή δραχμή;

Παρότι ο μεγαλύτερος δράκος για την ελληνική οικονομία, ήταν οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν και επί ευρώ και επί δραχμής, η δραχμή εμφανίζεται σήμερα ως κίνδυνος για την χώρα. Αν γυρίσουμε στην δραχμή, για κάποιο λόγο που δεν αναλύεται αλλά συνδέεται με την αρνητική έννοια της χρεοκοπίας, θα επιστρέψουμε στη δεκαετία του 50. Ετσι δημιουργείται ένα είδος φοβικών αντανακλαστικών απέναντι στη λύση της δραχμής. Ας δούμε όμως τι συμβαίνει:
-Το ευρώ είναι το ενιαίο νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ε.Ε ενοποιήθηκε οικονομικά, αποκτώντας κοινό νόμισμα, αλλά δεν ενοποιήθηκε πολιτικά. Δηλαδή δεν αποτελεί μια πολιτική και οικονομική οντότητα στην οποία οι αποφάσεις παίρνονται με γνώμονα το ενιαίο συμφέρον. Δηλαδή δεν συμβαίνει ό,τι συμβαίνει για παράδειγμα στις
ΗΠΑ όπου κονδύλια από μια πλούσια Πολιτεία κατευθύνονται σε μια φτωχή για την αναγκαία ισορροπία. Οι οικονομικές αποφάσεις στην ΕΕ, παίρνονται ως αποτέλεσμα συμψηφισμών των ισχυρών ως σήμερα κρατών (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία).Έτσι μοιραία το ευρώ παρότι ενιαίο νόμισμα, δεν ανταποκρίνεται πρακτικά σε κάτι άλλο κοινό.
-Μετά την καθιέρωση του ευρώ, εξαιτίας της νομισματικής πολιτικής την ΕΕ, δόθηκε η δυνατότητα για φτηνότερη χρηματοδότηση για τα κράτη. Και την Ελλάδα βεβαίως. Η χρηματοδότηση επέτρεπε αγορά των γερμανικών και γαλλικών προϊόντων, άρα συνέφερε τις ισχυρές χώρες που εφάρμοζαν αυτή την πολιτική, αλλά δημιούργησε σοβαρά προβλήματα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις προτιμούσαν να δανείζονται από το να επεξεργάζονται πλάνα για την οικονομία. Η χώρα έπαψε να είναι ανταγωνιστική και αναπτύχθηκαν διάφορα παρασιτικά φαινόμενα. Γιατί να παράγει κάποιος όταν μπορεί να δανειστεί;
Παρότι σήμερα χρησιμοποιούνται διάφορα επιχειρήματα για την ανεύθυνη Ελλάδα που δεν έβαλε δημοσιονομική τάξη (κάποια βεβαίως ισχύουν), η περίοδος της μεγάλης διαφθοράς είναι η περίοδος ένταξης στο ευρώ. Το εύκολο δανεικό χρήμα δόθηκε για να γίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες σε τιμές πολλαπλάσιες από τις πραγματικές, για να αγοραστούν προϊόντα SIEMENS (πάλι σε πολλαπλάσιες τιμές) ή γερμανικά υποβρύχια (και εδώ σε πολλαπλάσιες τιμές αφού οι Γερμανοί είχαν εκπαιδεύσει τους Έλληνες σε μίζες).
-Αν η κρίση στην Ελλάδα δεν οφείλεται στο ευρώ αλλά στην δημοσιονομική της απειθαρχία, γιατί πειθαρχημένες χώρες όπως η Ιρλανδία ή η Ισπανία αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα; Η κρίση είναι δομική, συστημική. Προέρχεται από την λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της νομισματικής της πολιτικής, των τραπεζών της, και βρήκε πρωτίστως έκφραση στον αδύναμο κρίκο της Ελλάδας.
-Το δίλημμα για την έξοδο από το ευρώ δεν είναι ελληνικό. Το ευρώ απειλείται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμιά πολιτική ενοποίηση των κρατών, αλλά μια κοινή νομισματική πολιτική που απειλεί όμως τις χώρες του Νότου. Αργά ή γρήγορα, αφού δεν υπάρχει πραγματική ενοποίηση, το ευρώ θα καταρρεύσει. Υπάρχουν σήμερα αναλυτές όπως ο Johan Van Overtveldt («Το τέλος του Ευρώ» εκδόσεις Μεταίχμιο) οι οποίοι υποστηρίζουν πως πρώτη η Γερμανία είναι πιθανόν να επιλέξει να βγει από ευρώ. Άρα το επιχείρημα έξω ή μέσα στο ευρώ δεν καλείται να το απαντήσει η Ελλάδα. Το πραγματικό ερώτημα είναι τι θα γίνει αν καταρρεύσει το ευρώ και η Ελλάδα στο όνομα του φόβου που χρησιμοποιήθηκε για την κατάρρευσή του, έχει υπογράψει δανειακές συμβάσεις.
-Τι σημαίνει επιστροφή στη δραχμή τώρα, θα το δούμε παρακάτω

Να χρεοκοπήσουμε;

Η χρεοκοπία εμφανίζεται από τις μνημονιακές δυνάμεις στην χώρα ως το μεγαλύτερο κακό. Ο αρνητικός όρος που έχει ο όρος χρεοκοπία για φυσικά πρόσωπα με ό,τι αυτός συνεπάγεται (φτώχεια, εξαθλίωση, παράδοση στον δανειστή ) χρησιμοποιείται για να φορτίσει την χρεοκοπία της χώρας. Ο επιστημονικός όρος είναι στάση πληρωμών (παύουμε να πληρώνουμε τους δανειστές) αλλά αποφεύγεται από πολιτικούς, δημοσιογράφους και βέβαια τραπεζίτες. Η χρεοκοπία κράτους είναι διαφορετικό πράγμα από αυτή μιας επιχείρησης ή ενός προσώπου.
-Το πρώτο επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε ήταν το ηθικό. Αν είναι ηθικό να μην πληρώσουμε τους δανειστές μας. Η στάση των πληρωμών, είναι μια διαδικασία που προβλέπεται μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και είναι αποτέλεσμα όχι μόνο του πόσο κακά λειτούργησε ο δανειζόμενος, αλλά πώς έδρασε ο δανειστής. Οι δανειστές
λοιπόν (όπως και οι τράπεζες από τις οποίες δανειζόμαστε ως πρόσωπα) έχουν συνήθως πάρει τα λεφτά τους από τόκους και «ανταποδοτικές» ενέργειες. Αυτός είναι και ο λόγος που καμιά από τις ισχυρές χώρες- δανειστές, δεν έγινε ποτέ φτωχότερη από την κακή πορεία των δανειζόμενων. Δεν είναι θέμα ηθικής λοιπόν, αλλά λειτουργίας της Αγοράς την οποία τόσο αγαπάνε.
-Η Ελλάδα μπορούσε να κηρύξει στάση πληρωμών πριν από δύο χρόνια. Την εποχή εκείνη οι γερμανικές και γαλλικές Τράπεζες, είχαν στα χέρια τους ελληνικά ομόλογα 200 δις ευρώ. Αυτή η ελληνική κίνηση δεν απειλούσε μόνο τις Τράπεζες αλλά την ευστάθεια της ΕΕ και της Γαλλίας και Γερμανίας. Η απειλή μια τέτοιας κίνησης θα ανάγκαζε την Ε.Ε να κάνει τα πάντα για να μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα. Ένα ισχυρό κούρεμα που θα έκανε βιώσιμο το χρέος. Δεν θα χρειαζόταν καν να υλοποιήσουμε την απειλή μας αν οι κινήσεις ήταν πειστικές.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου όχι μόνο δεν το έκανε αλλά ο ίδιος ο Γ Παπανδρέου, όπως αποκάλυψε ο Στρος Καν, τον είχε πλησιάσει για να μπει η χώρα στο ΔΝΤ. Είναι φανερό πως από τη στιγμή που γίνεται μια τέτοια κίνηση, η απέναντι πλευρά γνωρίζει πως δεν σκοπεύεις να κηρύξεις στάση πληρωμών.
Όταν στη συνέχεια ο Γ. Παπακωνσταντίνου πήγε για διαπραγματεύσεις στην τρόικα, είχε δηλώσει την προηγούμενη μέρα πως «δεν έχουμε δυνατότητα διαπραγμάτευσης».Ήταν ένα ψέμα ή μια λάθος εκτίμηση που μας αφαίρεσε κάθε δυνατότητα να κάνουμε το χρέος βιώσιμο.
-Η στάση πληρωμών ή πτώχευση, σημαίνει πως αρνούμαστε να πληρώσουμε τους δανειστές μας. Επιστρέφουμε στη δραχμή. Όσα χρωστάμε πρακτικά «κουρεύονται» μέσω του νέου νομίσματος. Οι καταθέσεις στις Τράπεζες μετατρέπονται στο νέο νόμισμα (δεν χάνονται όπως υποστηρίζουν κάποιοι) όπως και τα χρέη του καθενός.
-Με το νέο νόμισμα (έστω δραχμή) η χώρα αποκτά ανταγωνιστικότητα και διαμορφώνει δική της νομισματική πολιτική. Όχι με βάση τις ανάγκες της νομισματικής ένωσης που ευνοούν Γαλλία, Γερμανία. Με την έξοδο από την ευρωζώνη θα φτηνύνουν τα είδη πρώτης ανάγκης και θα ακριβύνουν τα εισαγόμενα (αυτοκίνητα, τηλέφωνα κλπ). Οικονομολόγοι όπως ο Πωλ Κρούγκμαν, έχουν τοποθετηθεί σαφώς υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Διαφωνούν βέβαια διάφοροι παραθυράτοι έλληνες κινδυνολόγοι.
-Οι Τράπεζες για τις οποίες γίνεται μεγάλη κουβέντα θα αντέξουν αν υπάρξει η κατάλληλη προετοιμασία. Και αν αντιπροσωπεύουν αυτό το οποίο εμφανίζουν. Κάποιες θα τις φάει η «αγορά» και αυτό μάλλον είναι νόμος της αγοράς.
-Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι χρεοκοπία ή όχι, αλλά πότε θα γίνει. Αν η Ελλάδα υπογράψει το Μνημόνιο 2 (θα δούμε παρακάτω) η χρεοκοπία θα γίνει στο μέλλον μέσα από απίστευτα συγκρουσιακές συνθήκες στη χώρα. Επιπλέον το 35% του νέου χρέους θα διέπεται από το Αγγλικό Δίκαιο και όχι το Ελληνικό, πράγμα το οποίο σημαίνει πως δεν θα μπορεί η Ελλάδα να το αποφύγει.
-Η χρεοκοπία θα γίνει γιατί το Μνημόνιο 2, όπως και το Μνημόνιο 1,δημιουργούν ύφεση, συρρικνώνουν την οικονομία ,δεν κάνουν βιώσιμο το χρέος, άρα θα επέλθει. Αν μάλιστα η Ευρωζώνη διαλυθεί όπως πιστεύουν πια
πολλοί, η χώρα θα έχει φεσωθεί ένα νέο χρέος μη διαπραγματεύσιμο.
-Η στάση πληρωμών θα εγκαινιάσει μια δύσκολη περίοδο, όχι όμως δυσκολότερη από αυτή που θα ξεκινήσει αν πτωχεύσουμε στο μέλλον με άλλους όρους. Η χώρα θα γίνει ανταγωνιστική. Η Αργεντινή είναι ένα από τα διεθνή παραδείγματα που αποδεικνύουν πως η στάση πληρωμών, δεν είναι πτώχευση που περιγράφουν στα δελτία ειδήσεων.

Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας;

Οι Γερμανοί και η τρόικα δεν είναι ούτε φίλοι μας ούτε εχθροί μας. Δεν θέλουν να μας σώσουν αλλά να πάρουν λεφτά. Αυτός είναι ο λόγος που βαφτίζουν τα μνημόνια «σωτηρία». Ένας καλός και ευγενικός υπάλληλος Τράπεζας, δεν κάνει την Τράπεζα καλή. Ούτε είναι ο ίδιος κακός επειδή αντιλαμβάνεται έτσι τα συμφέροντά της και τα υπερασπίζεται.
-Οι ξένοι δανείζουν λεφτά για να παίρνουν λεφτά, όπως οι Τράπεζες. Επί δύο χρόνια κατάφεραν να εμφανίσουν τον δανεισμό της Ελλάδας ως σωτηρία, πρώτα για να μην προχωρήσει η Ελλάδα σε άλλη λύση η οποία θα απειλούσε τους ίδιους. Οι γαλλογερμανικές Τράπεζες θα επικρατήσουν στο Νότο της Ευρώπης όταν θα έχουμε πέσει στον γκρεμό. Στις δανειακές συμβάσεις που υπογράφουν ο πρώτος όρος είναι πως η Ελλάδα οφείλει να πληρώνει τους τόκους της. Δίνουν λεφτά για να τα επιστρέφουμε με την πληρωμή τόκων. Και βέβαια δεν συμψηφίζονται με αξιώσεις της Ελλάδας (κατοχικό δάνειο, πολεμικές αποζημιώσεις).Ένας ακόμη από τους όρους του δανεισμού είναι η προτεραιότητα στην ενίσχυση των Τραπεζών. Γιατί άραγε;
-Οι Γερμανοί υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους. Το θέμα είναι τι κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις; Ευθυγραμμίζονται με τους δανειστές, ενώ τα συμφέροντά μας είναι αντίθετα. Χρησιμοποιούν επίσης την επιχειρηματολογία τους. Υπογράφουν πράξεις δανεισμού που οδηγούν απλώς σε νέο χρέος.Η ΕΚΤ, ένας από τους δανειστές μας, έχει 50 δις σε ελληνικά ομόλογα τα οποία είχε αγοράσει στο 80% της αξίας τους. Η βοήθεια λοιπόν προς την Ελλάδα δεν προβλέπει η χώρα μας να τα πάρει στην αξία τους όταν λήξουν, αλλά να μετατραπούν σε ομόλογα του EFSF τα οποία θα αγοράσει η Ελλάδα αφού δανειστεί τώρα με επιτόκια.

Εδώ μπαίνει το ερώτημα, γιατί; Ενδεχομένως πολλοί απ αυτούς να συνδέονται με συμφέροντα. Η Ελλάδα σε λίγο δεν θα έχει να φάει, αλλά αυτοί γίνονται μάνατζερ της «πράσινης ενέργειας» της οποίας η τεχνολογία θα αγοραστεί από την Γερμανία. Μια μεγάλη μερίδα σχετίζεται με το real estate το οποίο θα αφήσει μεγάλα κέρδη τα επόμενα χρόνια. Και μια άλλη μερίδα, είτε σχετίζεται απευθείας με τραπεζικά συμφέροντα, είτε θεωρεί πως η λύση είναι η άποψη πως οι περικοπές θα δημιουργήσουν ανταγωνιστικότητα. Αυτοί που χειρίζονται σήμερα από την πρωθυπουργία της χώρας ως τους σχετιζόμενους οργανισμούς, είναι παιδιά των Τραπεζών και της αντίληψης της «εσωτερικής υποτίμησης». Ανάμεσά τους οι καιροσκόποι και οι αφελείς, νομίζουν πως έτσι θα δώσουν παράταση στο πολιτικό σύστημα που τους τρέφει.

Θα μας σώσει το Μνημόνιο 2;

Όσο και το Μνημόνιο 1. Η επιχειρηματολογία για την επιβολή του Μνημονίου 2, είναι η ίδια ακριβώς με αυτή του πρώτου. «Η χώρα θα καταρρεύσει, χρειάζεται δανεισμό για να λειτουργήσει, τους όρους τους επιβάλουν οι δανειστές, οι οποίοι παρά την επιβολή είναι σωτήρες». Τα δύο μνημόνια, ακόμη και αν αφαιρέσουμε οποιοδήποτε υποψία σκοπιμότητας συμφερόντων, και τα αναλύσουμε ως οικονομικά-πολιτικά γεγονότα, είναι τεχνητές λύσεις που δεν δίνουν λύση. Στηρίζονται σε αυτό που αποκαλείται «εσωτερική υποτίμηση». Δηλαδή η χώρα δεν κάνει στάση πληρωμών. Δεν γίνεται ανταγωνιστική με την υποτίμηση δικού της νομίσματος, αλλά με μείωση μισθών και δαπανών. Αυτό με το Μνημόνιο 1 δεν έγινε. Η μείωση των μισθών, των συντάξεων ,όπως και τα φορολογικά μέτρα έφεραν ύφεση. Η πραγματική αγορά συρρικνώθηκε. Καμιά παραγωγική διαδικασία δεν ενεργοποιήθηκε. Το χρέος μεγάλωσε. Το μεγάλο χρέος (για το οποίο οι μνημονικοί ήθελαν να ρίξουν στο πυρ το εξώτερο όσους το προέβλεπαν),απαιτεί με τη σειρά του πιο σκληρά μέτρα. Οι μισθοί πέφτουν αλλά η αξία των χρεών δεν προσαρμόζεται. Μειώνεται η κατανάλωση, υπάρχει στάση πληρωμών και αδυναμία εξυπηρέτησης δανείων, οι τράπεζες δεν δίνουν πιστώσεις ακριβώς επειδή είναι έτσι η κατάσταση. Η ανεργία αυξάνεται και τα χρήματα αντί να δημιουργούν προϋποθέσεις υγιούς οικονομίας, δίνονται σε επιδόματα ανεργίας. Το επόμενο στάδιο είναι οι κοινωνικές συγκρούσεις. Ξεκινάνε από την κατανοητή αύξηση της εγκληματικότητας και φτάνουν ως τις κοινωνικές διαμαρτυρίες των ανθρώπων που δεν μπορούν πια να επιβιώσουν. Το χρέος είναι δυσβάσταχτο. Επέρχεται η χρεοκοπία.
-Δεν πρόκειται για σενάριο αλλά για πραγματική ζωή τον καιρό του μνημονίου. Το πρώτο μισό έχει επιβεβαιωθεί. Αυτή που επέβαλαν το πρώτο μνημόνιο, αφού έφεραν την ύφεση, τώρα την χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για να φέρουν το δεύτερο. Οι διαπραγματεύσεις στο τραπέζι του Μεγάρου Μαξίμου περί του 20% ή του 13ου μισθού που σώθηκε είναι τραγέλαφος.
-Είναι τραγικό πως ο ένας από τους δανειστές, το ΔΝΤ, είναι αυτός που έχει εκφράσει σχετικές επιφυλάξεις για τους όρους του Μνημονίου 2, γνωρίζοντας ίσως από τη διεθνή εμπειρία του την κατάληξη.
-Γιατί απέτυχε το μνημόνιο 1; Μα γι αυτά που προέβλεπε και όχι γιατί δεν εφαρμόστηκε. Είναι δεδομένο πως η ελληνική ιδιομορφία του κομματικού κράτους, είχε τη συμβολή της σε μέτρα που δεν πάρθηκαν για την δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά αυτά δεν σχετίζονται με το μνημόνιο. Ενώ η τρόικα καθορίζει για παράδειγμα στο Μνημόνιο 2 με ακρίβεια εκατοστιαίας μονάδας τις περικοπές στους μισθούς, δεν κάνει καμιά πρόβλεψη ή καμιά επιβολή για την δίκαιη φορολόγηση. Δεν λένε στο Μνημόνιο έσοδα «τόσα» από φοροδιαφυγή ή από δίκαιη φορολόγηση. Λένε όμως για μισθούς. Επίσης οι δανειστές δεν επιβάλουν καμιά αναπτυξιακή πολιτική που πρέπει να συνοδεύει το Μνημόνιο και η οποία θα εγγυάται σταδιακά έξοδο από την κρίση. Η οικονομία των Μνημονίων, είναι εγγύηση συγκεκριμένων συμφερόντων.
-Το Μνημόνιο 2, με βάση την αποτυχία του Μνημονίου 1, έπρεπε να είναι ακριβώς η αναίρεση της πολιτικής του πρώτου Μνημονίου. Είναι η συνέχισή του. Η Ελλάδα δανείζεται για να πληρώσει τόκους, να δώσει στις Τράπεζες και να επιβιώσουν πολιτικά οι ντόπιοι οπαδοί αυτής της πολιτικής έως την κοινωνική έκρηξη. Επιπλέον δεσμεύεται στο δανεισμό με το αγγλικό δίκαιο. Δηλαδή σε περίπτωση μελλοντικής χρεοκοπίας ή ακόμη και κατάργησης του ευρώ, η Ελλάδα θα χρωστά το ισόποσο σε ευρώ.
-Δεν υπάρχει καμία προοπτική επιτυχίας του Μνημονίου. Ακόμη και οι προβλέψεις για τις λεγόμενες Ιδιωτικοποιήσεις, είναι ξεκάθαρο πως δεν έχουν καμία τύχη. Απλώς η Δημόσια περιουσία θα απαξιωθεί και θα παραδοθεί στο όνομα της σωτηρίας σε ξένους αγοραστές.
-Οι αγορές, εξαιτίας ακριβώς της ύφεσης που προκαλούν τα Μνημόνια, δεν πρόκειται να ανοίξουν. Θα παραμείνουν καχύποπτες. Ο παραγωγικός ιστός θα καταστραφεί εντελώς. Το «σωτήριο» Μνημόνιο 1, έχει αποδεκατίσει την βιομηχανική παραγωγή (11,4 % κάτω),έχει εξακοντίσει την ανεργία (20%) και έχει μειώσει τα Δημόσια Έσοδα (18%).Σε λίγο κανένας δεν θα μπορεί να εισφέρει το παραμικρό στο Δημόσιο.
-Η κατεστραμμένη παραγωγικά Ελλάδα, θα διώξει τα παιδιά της στο εξωτερικό ή θα τα καταστρέψει. Οι πιο ζωντανές και παραγωγικές δυνάμεις θα βουλιάξουν στην ύφεση, την κοινωνική ανασφάλεια, εχθρευόμενες ένα κράτος που είναι εναντίον του.

Οι Σωτήρες

Στο Μέγαρο Μαξίμου, ένας Τραπεζίτης πρωθυπουργός που είναι από αυτούς που επεξεργάστηκαν πανευρωπαϊκά αυτές τις καταστροφικές πολιτικές και μερικοί εκατομμυριούχοι πολιτικοί, προσπαθούν να πείσουν ότι νοιάζονται για το μέλλον της χώρας. Αν νοιάζονταν τόσο πολύ θα φορολογούσαν τους εαυτούς τους. Ή έστω θα μείωναν ως ένδειξη συμπαράστασης σε αυτό που περνάει ο κόσμος, τα βουλευτικά έσοδα.
Σε καμία από τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών, το κλίμα φόβου που δημιουργούν, δεν έχει επιχειρήματα. Γιατί θα κάνει ζημιά η δραχμή; Πώς αυτοί οι καλοί Σαμαρείτες του κοινωνικού μέλλοντος, που δημιούργησαν όλη την κατάσταση που ζούμε, ξαφνικά απόκτησαν θεία φώτιση για τη σωτηρία μας; Πώς οι κακοί πολιτικοί δεκαετιών (όλοι τους για κακή τους τύχη είναι) θα γίνουν οι καλοί συμβαλλόμενοι στις δανειακές συμφωνίες; Δεν απαντούν. Απλώς εκφοβίζουν.
Κάποιο κινούνται από δόλο. Κάποιοι άλλοι θεωρούν πως έτσι διαιωνίζουν την πολιτική τους επιβίωση, δίνοντας ανάσα σε ένα σύστημα που χωρίς αυτό θα πάψουν να υπάρχουν.
Ακόμη και αν υπήρχε μία πιθανότητα οι δανειακές συμβάσεις να είχαν μια απειροελάχιστη θετική έκβαση, αυτοί είναι που εγγυώνται πως δεν είναι έτσι. Δεν έχουν καμία. Μόνο άθροιση χρέους και στο τέλος χρεοκοπία με τις χειρότερες επιπτώσεις.
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει βέβαια και το θέμα μιας Δημοκρατίας που ξεχνάει τον εαυτό της, αυτοκαταργείται για να εξυπηρετήσει όρους της Αγοράς, για το καλό μας πάντα. Περιμένω κάποιον από τους σωτήρες να μου δείξει ένα μέρος του κόσμου που η λειτουργία της αγοράς είχε θετικά αποτελέσματα για το κοινωνικό σύνολο.
Μέχρι τότε ας θυμούνται πως όσοι σήμερα δίνουν συνταγές για την κρίση είναι αυτοί που τη δημιούργησαν. Και στην Ελλάδα, αυτοί που κλαίνε για την δημοσιονομική κατάντια, είναι ακόμη αυτοί που την συντηρούν. Κρατάνε θέση υπαλλήλου ΟΣΕ στο Μεσολόγγι όπου δεν έχει τραίνο, αλλά περικόπτουν οριζόντια μισθούς από αυτούς που σε λίγο θα πεθάνουν από την πείνα.
ΥΓ Για να φτάσουμε στην κρίση, έπρεπε να χάσουμε την κρίση μας. Μήπως για να βγούμε πρέπει να την ξαναποκτήσουμε;

TO ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 13 ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ...

You Pay Your Crisis...


ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 13 ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ [ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΠ'ΕΥΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ]

BRUSSELS:547482.2
DRAFT 02/03/12 2:54PM

13. ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΑΡΜΟΔΙΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

(1) Η παρούσα Σύμβαση και κάθε εξωσυμβατική αξίωση που γεννάται σε σχέση με αυτή θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Αγγλικό δίκαιο.

(2) Τα Μέρη υποχρεούνται να υπαγάγουν κάθε διαφορά που ενδέχεται να προκύψει σε σχέση με τη νομιμότητα, εγκυρότητα, ερμηνεία ή εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου.

(3) Ο Όρος 13(2) εφαρμόζεται προς όφελος του ΕΤΧΣ. Κατά συνέπεια, τίποτε από όσα αναφέρονται στον όρο 13(2) δεν εμποδίζει το ΕΤΧΣ από το να εκκινήσει διαδικασίες αντιδικίας (οι"Διαδικασίες") στα δικαστήρια του Επωφελούμενου Κράτους Μέλους ή του εφαρμοστέου δικαίου της παρούσας Σύμβασης και το Επωφελούμενο Κράτος Μέλος αποδέχεται αμετάκλητα την υπαγωγή στην αρμοδιότητα των ανωτέρω δικαστηρίων. Στο μέτρο που το επιτρέπει ο νόμος, το ΕΤΧΣ θα μπορεί να εκκινήσει παράλληλες Διαδικασίες σε περισσότερες από μια από τις ανωτέρω δικαιοδοσίες.

(4) Το Επωφελούμενο Κράτος Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που αυτό δεν απαγορεύεται από αναγκαστικό νόμο.

Ερμε Καβάφη, ανυπεράσπιστε...

kathimerini.gr ...
Του Παντελη Μπουκαλα

Πάνε οι καιροί που οι ποιητές χλευάζονταν σαν «λαπάδες» από τον υπουργό (Πολιτισμού παρακαλώ) κ. Κούβελα. Δεν έχουμε πια λόγο να παραπονιόμαστε για το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Γιατί και ο Καβάφης είναι εδώ και οι Μπιτλς, χάρη στην ευαισθησία του οιονεί πρωθυπουργεύοντος κ. Καρατζαφέρη, αλλά και ο Δάντης, αφού ο κ. Κεφαλογιάννης, ίσως για να εικονογραφήσει την πολιτική συντεχνία στην οποία εκ κληρονομίας μετέχει, θυμήθηκε τους στίχους της «Θείας Κωμωδίας» για το «τσούρμο των τιποτένιων που τους αποστρέφεται ακόμα κι ο Θεός». Κι αν προσθέσουμε τις συνεχείς αναφορές στην αρχαιότητα, τα καρατζαφέρεια αρχαία ρητά (αδωνικής πιθανόν υπαγορεύσεως), που αποσβολώνουν τον πρόεδρο, τους ρεπόρτερ και τους φιλολόγους, τον ασκό του Αιόλου που όλο γεμάτος πάει κι όλο άδειος έρχεται, το «ιδού η Ρόδος» (ιδού και τα κορόιδα) και το «βάθος του τούνελ» (πρόκειται βεβαίως για το διάσημο πλατωνικό σπήλαιο συνδυασμένο με τη σπηλιά του Νταβέλη), έχουμε το δικαίωμα να καμαρώνουμε για τη λογιοσύνη μας.
Μολαταύτα, όπως ήδη κατάλαβαν ορισμένα προσεκτικά αυτιά (με αποτέλεσμα το ιντερνετικό γιούχα), ο κ. Καρατζαφέρης δεν είπε «ο αρνηθείς δεν μετανιώνει», όπως από ημιεγγραμματοσύνη προφανώς έγραψε ο Αλεξανδρινός, αλλά «ο αρνητής». Λογικό είναι. Ο καθείς ώς εκεί που φτάνει το πάπλωμά του, για να μην εκτίθεται. Αλλά ο Λαόαρχος είναι επεκτατικός. Παίζει και μας εμπαίζει. Και τον τρώει κάθε πρωί η αγωνία να βρει μια σπουδαιοφανή ατάκα, ένα σλόγκαν που τάχα συνοψίζει βαθυστόχαστες αναλύσεις ή έναν δήθεν σιβυλλικό χρησμό για να τον πετάξει κατάμουτρα στην κοινωνία, σαν αυτοερμηνευόμενος Μέγας Ιερέας, πεπεισμένος ότι απευθύνεται σε νηπίους και μωρούς.
Πώς να μη ζαλιστεί λοιπόν από πρόβα σε πρόβα και από πόζα σε πόζα μπροστά στον καθρέφτη της σεμνότητας, ώσπου να πετύχει ένα προσωπείο φτιαγμένο από αυτοθαυμασμό και θεατρινισμό, από τυχοδιωκτισμό και ελληνοκαπηλική ρηχότητα; Και πώς να μην πιστέψει ότι η εξοχότης του και ουδείς άλλος είναι ο Απαραίτητος και Μόνος και Μεγάλος για τον οποίο έγραψε ο Καβάφης; Στο κάτω κάτω σε ποιου άλλου την κεφαλή στάθηκε δύο φορές η περιστερά, για να δείξει τίς ο Εκλεκτός;

Ποιός μας φταίει;

Mediasoup...

Του Ανδρέα Ζήκουλη
(Άκουσα πριν λίγο τον Καμπουράκη να ρωτά μια Ελληνίδα φοιτήτρια στην γερμάνια..εσύ πως την είδες την Μέρκελ..δείχνει να την νοιάζει να την πονά έστω στο ελάχιστο για τους Έλληνες;)
Όλοι εσείς που κόπτεστε για το αν οι Ευρωπαίοι νοιάζονται για τους Έλληνες και για το αν τα βγάζουν πέρα; για τον αν η Μέρκελ αισθάνεται άσχημα που αναγκάζει τους έλληνες να πάρουν σκληρά μέτρα; για το αν το Δ.Ν.Τ λυπάται αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς;
Όλα Αυτά τα χρόνια που εκτελούσατε εντολές και παραμυθιάζατε τον κόσμο ,τρομοκρατώντας τον ότι αν δεν μας βοηθήσουν οι (ΦΙΛΟΙ) μας ,θα γίνουμε τριτοκοσμική χώρα, νοιαστήκατε ποτέ σας, αναρωτηθήκατε στον καθρέφτη αν όλα αυτά που με τόση ευκολία υπερασπιζόσασταν κατέστρεφαν ολόκληρες γενιές;
Δεν έχει υπάρξει ,και ούτε θα Υπάρξει ένας από εσάς να ζητήσει ένα συγγνώμη!!
Ακόμα και τώρα έχετε τόσο πολύ διαφθαρεί που συνεχίζετε να πιστεύετε πως ότι κάνετε -και ότι λέγατε ήταν για την σωστή πληροφόρηση του λαού...
Δεν φταίτε όμως μόνο εσείς ,πρωτίστως φταίει όλο εκείνο το κομμάτι του ελληνικού λαού που αντί να πιστέψει στον εαυτό του συνεχίζει να πιστεύει πως χωρίς όλους αυτούς των Βρυξελλών θα καταστραφεί ,και πως χωρίς το Δ.Ν.Τ θα είχαμε καταστραφεί.
Πρέπει να αναπροσδιορίσουμε τι είναι ευτυχία και τι ανάγκη!!
αν ευτυχία είναι το τελευταίο μοντέλο τις apple,και όχι μια ζεστή αγκαλιά,
αν ευτυχία είναι πρώτη σειρά ξαπλώστρα στην paradise και όχι η χαρά της απόδρασης
αν ανάγκη είναι 2 αυτοκίνητα ένα για το κέντρο και ένα για το βουνό
αν ανάγκη είναι 3 τηλεοράσεις και home cinema
τότε κανένας Ευρωπαίος και κανένα Δ.Ν.Τ δεν είναι υπεύθυνο για το χαλί μας..
δεν μπορεί να βρίζεις κάθε μέρα αυτόν που έχεις γονατιστός παρακαλέσει ,να συνεχίσει να πληρώνει το πολίτικο σύστημα που συνεχίζεις ΕΛΛΗΝΑ να συντηρείς όλα αυτά τα χρόνια, πιστεύοντας ότι δε μπορεί, κάποια στιγμή μετά από τόσες φορές που τους ψηφίζω θα βάλουν μυαλό και θα κοιτάξουν και το συμφέρον μας...
Κατάλαβε επιτέλους ότι ο δρόμος της απεμπλοκής σου από αυτό το σύστημα δεν μπορεί να είναι ομαλός..αλλά είναι λάθος να πιστεύεις ότι ο δρόμος που σε έχει φέρει εδώ ήταν...απλά στρωμένος με αγαθά που (όχι όλοι) δεν κόπιασες να τα αποκτήσεις ανάλογα με την αξία τους...αυτό σε βόλεψε και κανείς δεν σε κατηγορεί για αυτό...
Έλα όμως που τώρα καλείσαι να πολεμήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, να του ξαναθυμίσεις πως άλλα είναι αυτά που φέρνουν την ευτυχία, πως δεν έχεις ανάγκη κανένα δανειστή ,κανέναν που να σε κάνει να νιώθεις άχρηστος, ανίκανο να πάρεις την ζωή στα χέρια σου, να δουλεύεις σαν σκυλί και να σε θεωρούν τον μεγαλύτερο τεμπέλη, να θέλεις να σκύψεις πάνω από ένα συνάνθρωπο και να θεωρούν ότι ετοιμάζεσαι να τον ληστέψεις,
Αν υπάρχει μια ελπίδα για αυτόν το λαό δεν είναι η οικονομική ανέχεια που θα τον κάνει να αναζητήσει νέα μονοπάτια, θα είναι η συνειδητοποίηση της συναισθηματικής και ψυχικής κατρακύλας σε ένα βούρκο με ποταπούς, ελεεινούς ,χωρίς ίχνος ανθρωπιάς κόσμο, που καθημερινά θα γεννά τέρατα τέτοια που στην χώρα του ΗΛΙΟΥ θα επικρατεί μόνιμα σκοτάδι.
(Πηγή φωτογραφίας: stutteringonlinetherapy

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΟΪΔΟΥ...

Καρτεσιος...
«Στην Ελλάδα επιτρέπεται να μειώσει το χρέος της, όμως οι Ευρωπαίοι εξασφαλίζουν πως όποιο χρέος μείνει θα μπει σε προτεραιότητα, έναντι όποιας άλλης υποχρέωσης της χώρας” αναφέρει άρθρο του Φλόιντ Νόρις για τους NYT, με τίτλο «στη διάσωση της Ελλάδας προηγούνται οι τράπεζες».
Ο Φ. Νόρις υποστηρίζει ότι η Ευρώπη εξακολουθεί να στηρίζει την Ελλάδα, ζητώντας αυστηρά μέτρα λιτότητας, έτσι ώστε να μπορεί η χώρα να αποπληρώνει τα χρέη της στις τράπεζες μέχρις ότου αυτές σταθεροποιηθούν και ξεπεράσουν την τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση.
«Η Ευρώπη είναι προετοιμασμένη να πληρώσει ό,τι χρειάζεται ώστε να σώσει τις τράπεζες. Όχι όμως για να σώσει την Ελλάδα» προσθέτει.

Ορίστε, τα είπε ο άνθρωπος μέσα σε τρεις παραγράφους. Για ποιο λόγο να κάνεις πολυσέλιδες αναλύσεις, δήθεν διαπραγματεύσεις και εκβιασμούς ώστε να πετύχεις αυτό που θες, δηλαδή τη διάσωση των τραπεζών;
Σταράτες κουβέντες, από τη Μέκκα του καπιταλισμού και μάλιστα γραμμένες από τον επικεφαλής του οικονομικού ρεπορτάζ των New York Times. Αναφέρω την ιδιότητα του υπογράφοντα για να μην ορμήσουν πάλι τα μνημονιακά παπαγαλάκια να τον χαρακτηρίσουν γραφικό, κομμουνιστή, αναρχικό, πράκτορα των Ρώσων ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο.
Όταν, λοιπόν, ένας τεχνοκράτης από αυτούς που λατρεύει η αντιπαθής τάξη των «μνημονιακών» περιγράφει με τόση άνεση τον οικονομοκρατικό κυνισμό των Βρυξελλών, του Βερολίνου και του ΔΝΤ, για ποιο λόγο σκίζονται να μας πείσουν οι εδώ λάτρεις του Μνημονίου ότι όλα γίνονται για να σωθεί η χώρα;
Για ποιο λόγο επιμένουν να μας πείσουν ότι «επιτέλους ήρθε η ώρα να μάθουν οι Έλληνες να ζουν με όσα έχουν»; Μα, δεν έχουν οι Έλληνες. Κι όσοι είχαν τα χάνουν. Ή τουλάχιστον οι Έλληνες εργαζόμενοι και μικροεπαγγελματίες.
Για ποιο λόγο οι υπερασπιστές του Μνημονίου, που στην κυριολεξία ξεκωλώθηκαν τις τελευταίες ημέρες να κατηγορούν ως ανεύθυνους τους πολίτες που αντιδρούν στα μέτρα, δεν παραδέχονται ότι για κάποιο λόγο βολεύονται οι ίδιοι από τα μέτρα;
Ελεύθερη αγορά έχουμε, το συμφέρον δεν είναι απαγορευμένη έννοια. Οι εργαζόμενοι που αντιδρούν στα μέτρα δεν το κρύβουν ότι το κάνουν επειδή θίγονται τα δικά τους συμφέροντα και, κυρίως, ένα. Η επιβίωσή τους.
Όταν υπερασπίζεσαι κάτι, κάποιο λόγο έχεις. Δεν ξυπνάς ένα πρωί και πρέπει να επιλέξεις αν είσαι υπέρ ή κατά των μέτρων. Για τις μειώσεις των μισθών, ο λόγος είναι φανερός για κάποιον επιχειρηματία που πλέον δε θα «στραγγαλίζεται η κερδοφορία του από τις απαιτήσεις των κωλοεργαζομένων» του.
Οι απολύσεις επίσης τον βολεύουν επειδή η απειλή «Ξέρεις πόσοι περιμένουν στην ουρά να πάρουν τη θέση σου; Σκάσε και δούλευε για όσα σου δίνω» θα έχει στέρεα βάση.
Αυτά, τα καταλαβαίνω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι με ποια λογική υπερασπίζονται την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, την εκχώρηση εθνικών πόρων όπως επιβάλλει το νέο μνημόνιο.
Εκεί αρχίζουν οι υποψίες περί της όποιας «αγνότητας» των καλών προθέσεών τους. Βέβαια, αν τολμήσεις να τους πεις κάτι τέτοιο, αγανακτούν και παρεξηγούνται σε βαθμό χρυσαυγίτη. «Με λες προδότη, ρε;».
Όχι, εγώ δεν είπα κανέναν προδότη. Είπα απλώς ότι υπερασπίζονται «την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, την εκχώρηση εθνικών πόρων» με το επιχείρημα ότι αυτά ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν για να σωθεί η χώρα.
Μα ποια χώρα να σώσεις, αφού υπερασπίζεσαι την παράδοσή της; Ε, αν αυτό τώρα είναι ο ορισμός της προδοσίας, δε φταίω εγώ. Ας πάνε να μαλώσουν με τα λεξικά και ν’ αλλάξουν τον όρο.
Δεν καταλαβαίνω όμως και κάτι ακόμη από αυτά που λένε οι «φιλο-μνημονιακοί». Θα πρέπει, λένε, να αποκτήσουμε και πάλι την εμπιστοσύνη των διεθνών δανειστών, διότι δε μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να δανειζόμαστε χωρίς να επιστρέφουμε τα δανεικά.
Σε αυτό το σημείο, μάλιστα, μας εγκαλούν για «ελληναρισμό» και «ψευτομαγκιά». Να το δούμε κι αυτό το θέμα, επειδή μου τη δίνει να με αποκαλούν «τζαμπατζή». Ας μου βρουν ΕΝΑ προεκλογικό πρόγραμμα κόμματος εξουσίας όπου μέσα αναφερόταν ότι στην περίπτωση που εκλεγούν θα δανειστούν με τοκογλυφικά επιτόκια κάποιο ποσό.
Δε θέλω πολλά τέτοια προεκλογικά προγράμματα, ένα μόνο θέλω. Αν υπάρχει, τότε είμαι τζαμπατζής. Αν δεν υπάρχει, τότε τζαμπατζήδες είναι οι ίδιοι οι μνημονιακοί που ενώ γνώριζαν ότι η χώρα δανείζεται από τοκογλύφους δεν έβγαιναν να το καταγγείλουν, αλλά απολάμβαναν τα δάνεια αυτά.
Θες να αποκαλέσεις «εξαπατημένους» τους πολίτες που ψήφιζαν χωρίς να ξέρουν τι γινόταν πίσω από την πλάτη τους; Αποκάλεσέ τους. Όχι, όμως, τζαμπατζήδες. Κι εδώ που τα λέμε, για να ρωτήσω και κάτι άλλο. Να πληρώσουμε τα δάνειά μας, να δείξουμε καλό πρόσωπο στους τοκογλύφους, εντάξει. Όμως γιατί οι ίδιοι οι τοκογλύφοι και οι εν Ελλάδι υπερασπιστές τους δαιμονίζονται όποτε ακούν για επιτροπή λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους μας;
Να μην ξέρουμε βρε καλοπροαίρετε αδελφέ πού σκατά πήγαν τα λεφτά που δανειστήκαμε; Έτσι, για την τιμή των όπλων. Σε ποια όπλα πήγαν; Σε ποιες μίζες; Σε ποιες προμήθειες; Ήρθαν αυτά τα δάνεια ή απλώς εγκρίθηκαν κι έμειναν στους ξένους λογαριασμούς για να αγοραστούν υποβρύχια που γέρνουν και τανκς που δεν τσουλάνε;
Επειδή οι Φίλοι του Μνημονίου (να κάνουν και σύλλογο, ωραίο ακούγεται) είναι ανοιχτοχέρηδες, λαρτζ τύποι και κιμπάρηδες, ας μου εξηγήσουν κάτι. Βγαίνουν παρέα σε μία ταβέρνα κι ο μαλάκας της παρέας λέει κρυφά στο σερβιτόρο «κέρνα όλο το μαγαζί». Άραγε, όταν έρθει ο λογαριασμός, θα δεχτούν χωρίς δεύτερη κουβέντα να τον πληρώσουν ρεφενέ;
Δε θα αναρωτηθούν γιατί ο λογαριασμός είναι τόσο μεγάλος ενώ έφαγαν μόνο μια μερίδα φαγητό και δυο τρία ορεκτικά; Σύμφωνα με τη λογική των Φίλων του Μνημονίου, θα πρέπει να πληρώσουν ρεφενέ το κέρασμα του μαλάκα, πρώτον επειδή ήταν επιλογή τους να κάνουν παρέα στον μαλάκα και δεύτερον επειδή έφαγαν κι αυτοί μαζί με όλο το υπόλοιπο μαγαζί, άρα «μαζί τα έφαγαν».
Η άρνηση του ελέγχου του δημοσίου χρέους και η θέση ότι πρέπει να πληρώσουν όλοι οι Έλληνες όλο το λογαριασμό αγνώστου προορισμού δανείων, είναι ύποπτη. Και είναι ύποπτη, επειδή παίρνει μονομερώς τη θέση των δανειστών.
Είναι ύποπτος ο φόβος τους να μάθουμε πού πήγαν αυτά τα δάνεια. Αν ήταν τόσο ωραίοι και ξεκάθαροι τύποι, θα έπρεπε πρώτοι και καλύτεροι να ζητήσουν αναλυτικό λογαριασμό.
Για να μην το κάνουν και για να έχουν σκυλιάσει με την πληρωμή ανεξέλεγκτων χρεών, μάλλον βολεύονται με την άγνοια. Αυτή την ίδια άγνοια που δείχναμε όταν κάποιοι έπαιρναν δάνεια στο όνομά μας. Ορίστε, λοιπόν, ποιοι βολεύονται από την άγνοια. Εμείς δε βολευόμαστε πλέον.
Ξέρω, βολέψαμε πολλούς ως κορόιδα. Όλους αυτούς που τώρα πασχίζουν να κάνουμε πάλι το κορόιδο και να πληρώσουμε. Τσου! Αυτή η καριέρα του κορόιδου έληξε. Πόσα δάνεια πήραμε, πότε και πού πήγαν. Κομμένες οι μαλακίες ότι πήγαιναν σε μισθούς και συντάξεις. Το ξεκαθαρίσαμε ότι εκεί πήγαινε μόνο ένα μέρος του ποσού των δανείων. Για τα υπόλοιπα αναλυτικός λογαριασμός, αλλιώς ο χαρακτηρισμός «απατεώνας» τούς ανήκει πέρα για πέρα.

Η Βουλή των Γελοίων και η Αβουλία της Αριστεράς...

Του κ. Γιώργου Πήττα TV Χωρίς Σύνορα...

«Φεύγε πολέμιον και τύραννον δανειστήν, ου γην αιτούντα και ύδωρ ως ο Μήδος, αλλά της ελευθερίας απτόμενον και προσγράφοντα την επιτιμίαν.»

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Θα αντιπαρέλθω την επιχειρηματολογία όσων θέλουν –δικαίωμά τους- να υπερασπίζονται τη γραμμή και τη στρατηγική του ΚΚΕ και θα επιχειρήσω να διατυπώσω ορισμένες σκέψεις.
Πάνω και πέρα από το χρέος τα ελλείμματα τις παραδοσιακές παθογένειες της Ελλάδας από καταβολής κράτους και το σύνολο των αιτιών που συνιστούν την Κρίση, υπάρχει μία κεντρική, πυρηνική αιτία για όλα αυτά που ξεπερνά τη διεθνή διάσταση της Καπιταλιστικής Κρίσης:
Η Ελληνική Πολιτική σκηνή και οι πρωταγωνιστές της, διαχρονικά.
Όλοι ίδιοι σε όλες τις εποχές; Όχι.
Πύκνωση όμως, στην εποχή της «μεταπολίτευσης».
Ερώτηση:
Υπάρχει κανένας σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει πως η Ελλάδα μπορεί να πορευθεί προς κάποιο φωτεινό δρόμο με τους Γιώργο Παπανδρέου, Ευάγγελο Βενιζέλο, Αντώνη Σαμαρά, Δημήτρη Αβραμόπουλο, Γιώργο Καρατζαφέρη & company καθώς και με όλο το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε τις τύχες της χώρας τα τελευταία 30 χρόνια;
Υπάρχει κανένας με τα μυαλά του στο κεφάλι του να δουλεύουν έστω υποτυπωδώς που να θεωρεί πως αυτοί οι θλιβεροί πολιτικάντηδες και η παρέα τους, διδάκτορες του ψεύδους της υποκρισίας και της γελοιότητας είναι σε θέση να υπερασπιστούν το οτιδήποτε εκτός από τα στενά στενότατα συμφέροντα των πολιτικών shopping malls τους και των προσωπικών τους μωροφιλοδοξιών;
Σολίστες της κωλοτούμπας, κατά συρροή ψεύτες, εγκληματίες και εκμαυλιστές επί μακρόν της κοινωνίας, μιας κοινωνίας στην οποία ποτέ επί σκοπό δεν δόθηκε Παιδεία που τώρα έχει φτάσει πέρα και από το αδιέξοδο.
Τι θα γίνει; Τι θα κάνουμε;
Έχουμε ένα κατ’ επίφαση κοινοβούλιο, μία Βουλή των Γελοίων.
Και ας μην αρχίσει κανένας τώρα να λέει πως προσβάλλω το Κοινοβουλευτικό μας σύστημα και τους Θεσμούς.
Η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών έχει εδώ και πολύ καιρό προσβάλλει κατάφορα κάθε έννοια Δημοκρατίας, Θεσμών και Αρχών.
Και δεν θα ασχοληθώ σήμερα με τα διάφορα εγκλήματα που κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση οι κυβερνητικές πλειοψηφίες διαπράττουν νομιμοποιώντας πλήθος αισχροτήτων μόνο και μόνο για να έχουν ικανοποιημένες διάφορες ομάδες αντικοινωνικών συμφερόντων. Ελάχιστο παράδειγμα θα φέρω, το ζήτημα της αυθαίρετης δόμησης και του ξεπουλήματος του Δασικού πλούτου.
Η Βουλή πρέπει να ακυρωθεί. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να καταρρεύσει.
Πρέπει να χάσει πάραυτα κάθε νομιμότητα τυπική-γιατί επί της ουσίας δεν εκπροσωπεί ούτε στο ελάχιστο την κοινωνία.
Ερωτώ όλα τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς:
  • Γιατί δεν παραιτούνται αυτή τη στιγμή από το κοινοβούλιο;
  • Γιατί δεν αποχωρούν από τη Βουλή καταγγέλλοντας όσα τεκταίνονται και τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της καταστροφής του τόπου;
Είναι , όλοι οι βουλευτές της Αριστεράς –και μιλώ κυρίως για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ επαρκώς προβεβλημένοι στην κοινωνία.
Δυστυχώς η ΔΗΜΑΡ παίζει θολά και καθεστωτικά το παιχνίδι προσπαθώντας να διασώσει το σύστημα- είναι λοιπόν όλοι βουλευτές της Αριστεράς.
Το λέω αυτό όχι εύκολα, καθώς ανέκαθεν πίστευα στην προσωπική αξιοπρέπεια του κου Κουβέλη.
Αλλά, το ρολόι μηδένισε.
Μπορούν λοιπόν να διανοηθούν τι απίστευτη επίδραση θα είχε αν αυτή τη στιγμή παραιτούντο όλοι τους από τη Βουλή;
Αν απέσυραν την συμμετοχή τους από τις εργασίες της Βουλής ώστε να μείνουν εκεί εκτεθειμένες οι μαριονέτες;
Ο Καρατζαφέρης που νομίζει πως ζει ακόμα στην εποχή του… «πονηρός ο βλάχος» αφού συμμετείχε ισότιμα συνειδητά και μεθοδικά στην προετοιμασία του εγκλήματος, τώρα λέει «δεν ψηφίζω».
Εδώ είναι, ο μέγας καγχασμός , η επιτομή της γελοιότητας.
Δουλεύει (νομίζει) το σύμπαν με «επικοινωνιακά τερτίπια» του 1970 για να περισώσει τα ψηφουλάκια που διαρρέουν προς την ετέρα συμμορία της Χρυσής Αυγής.
Αποχωρήστε τώρα κύριοι του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ από τη Βουλή.
Ακυρώστε τη συμμετοχή σας από αυτό το αποτρόπαιο θέατρο σκιών.
Αποχωρήστε έστω και χωρίς καμία μίνιμουμ σύγκλιση σε κάποια αντιμνημονιακή πλατφόρμα μόνο και μόνο για προκαλέσετε εκλογές.
Μόνο και μόνο για να πάρει μια βαθιά ανάσα ο κόσμος.
Να νιώσει πως «κάτι υπάρχει ακόμα».
Και αν αυτό που λέω-η πρόκληση εκλογών δηλαδή- δεν ευσταθεί νομικά (πραγματικά δεν γνωρίζω) αποχωρήστε τώρα, για να δώσετε κουράγιο και δύναμη στην ισοπεδωμένη και κατακερματισμένη κοινωνία για να πυροδοτήσετε διεργασίες.
Μπορείτε να φανταστείτε τι μεγατόνων ένεση κουράγιου θα είχε μία τέτοια πράξη σας;
Αν! Αν, τολμούσατε να πείτε «φεύγουμε από το θέατρο και πάμε κάτω με τον κόσμο».
Η κοινωνία, είναι μόνη της. Τα δύο κόμματα εξουσίας με τον ομοτράπεζο τους Καρατζαφέρη δεν εκπροσωπούν κανέναν πλην τυφλών και αόμματων οπαδών. ΄
Και καθώς γράφω αυτές τις γραμμές (Παρασκευή απόγευμα) μαθαίνω πως ο Ροντούλης του ΛΑ.Ο.Σ παραιτήθηκε και ακολουθούν άλλοι.
Και βέβαια όλοι γνωρίζουμε πως είναι ένα ακόμα χυδαίο επικοινωνιακό παίγνιο των ΛΑ.Ο.Σικών βουλευτών υπό την καθοδήγηση του δημαγωγού που τους καθοδηγεί.
Όχι, κανένας δεν θα πει αν παραιτηθείτε από τα έδρανα και την βουλευτική σας ιδιότητα πως «σέρνεστε» από τον Καρατζαφέρη.
Ο τεράστιος όγκος των ανθρώπων είναι σε θέση να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι.
Σύντροφοι της μίας ή της άλλης πλευράς ή και των δύο, φύγετε και ενωθείτε με την Κοινωνία.
Απογυμνώστε το σύστημα τώρα.
Και όταν θα γίνουν εκλογές θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος γιατί τότε, με τα αυξημένα ποσοστά που θα λάβετε, θα φανεί η έγνοια και το σχέδιο που έχετε.
Αν είναι για τον τόπο, ή αν είναι για την κομματική και στενά ιδεολογική κατεύθυνση.
Ακόμα όμως και αυτό που περιγράφω, είναι στην πραγματικότητα λίγο.
Ιδανικά, η Ελλάδα θέλει κλείσιμο και άνοιγμα ξανά.
Εννοώ μία πλήρη επανίδρυση.
Να συνθλιβεί το «κράτος» που ιδρύθηκε το 1830, αυτό που έγινε σε χρόνο ελάχιστο έρμαιο για 180 ολόκληρα χρόνια των Κοτζαμπάσηδων και να ανασυσταθεί, όχι από τα εξ ων συνετέθη, αλλά με καινούργια υλικά.
Υπάρχουν;
Δεν ξέρω. Θα βρεθούν; Ναι-πιστεύω.
Έτσι και αλλιώς, το κράτος που στήθηκε το 1830 το παρακράτος που δολοφόνησε τον Καποδίστρια, η Πολιτεία των Μαυρογιαλούρων που ακόμα ζει και απομυζεί την όποια ικμάδα γεννά ο τόπος, αυτή η Πολιτεία που στην κορύφωσή της κατασκεύασε την «ισχυρή Ελλάδα» με το ρουσφέτι τους κολλητούς τους κλέφτες και εκπαίδευσε πλήθη ολάκερα στα Χρηματιστήρια και τον χαβαλέ της κάλπικης ευημερίας, ψοφάει.
Το πτώμα όμως πρέπει να καεί.
Να γίνει στάχτη.

Αλλιώς, ό,τι προκύψει μετά, θα είναι ένα ζόμπι, ένα βαμπίρ, που θα το χρησιμοποιούν εσαεί οι «δανειστές» και η Διεθνής των Τοκογλύφων μαζί με τους σημερινούς πρόθυμους κωλοτούμπες συνομιλητές και δήθεν «διαπραγματευτές».
Ας γίνει επιτέλους κατανοητό: Όλες οι επιλογές είναι επιλογές φτώχειας και θανάτου.
Προς ώρας πεθαίνουν οι πολίτες και μόνο.
Καιρός να πεθάνει το πολιτικό κατεστημένο της χώρας.
Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό –των κομμάτων που έχουν κυβερνήσει- πρέπει κυριολεκτικά να εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης.
Ακόμα και τα πιο φτιασιδωμένα του πρόσωπα είναι καρκίνος, είναι μακιγιαρισμένη διαπλοκή.
Αριστερά: Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Θα επιλέξετε και τώρα το χειρόφρενο ή την όπισθεν;
Απόνομιμοποιήστε τη Βουλή των Γελοίων ΤΩΡΑ.
Αλλιώς, η ιστορία θα έχει στο όχι μακρινό μέλλον να λέει για τους μοιραίους και άβουλους που και αυτοί θυσίασαν για ένα πουκάμισο αδειανό μία Ελλάδα και μερικές γενιές Ελλήνων. Πυροδοτήστε την κοινωνία. Παραιτηθείτε. Τώρα.

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Η αγωνία του Κουβέλη πριν το πέναλτι...

Κωστας Βαξεβανης απο το κουτι της Πανδωρας ...
Η Αριστερά στην Ελλάδα, σε αντίθεση με ό,τι θέλει να πιστεύει, είναι κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Δεν κυβέρνησε η ίδια, αλλά τους άφησε να κυβερνήσουν όπως ήθελαν. Πολλές φορές ήταν αυτή που όχι μόνο διαμόρφωσε τα συνθήματα, αλλά επέβαλε και το «θεσμικό» πλαίσιο για να αναπτυχθούν και να λειτουργήσουν παρασιτικές καταστάσεις. Χρησιμοποιήθηκε από τα κόμματα εξουσίας ως το λαϊκό τυράκι στην μεγάλη παγίδα ενός αντιλαϊκού κράτους.
Ο συνδικαλισμός είναι η μεγάλη της αμαρτία. Ένας συμφεροντολογικός, ρουσφετολογικός, συγκαλυπτικός συνδικαλισμός δημιουργήθηκε στη θέση των διεκδικήσεων με αποτέλεσμα και προοπτική. Οι συνδικαλιστικοί φορείς έγιναν ομάδες διαπραγματεύσεων με την εξουσία, θερμοκοιτίδες ανάπτυξης παιδιών του κομματικού σωλήνα που στρογγυλοκάθισαν στα έδρανα της Βουλής, αλλά κυρίως άρρωστοι οργανισμοί, παθογενείς, σχεδόν πάντα ταυτισμένοι με την οικονομική διεκδίκηση.
Πάντα μου έκανε εντύπωση, πώς συνδικαλιστικοί φορείς, όπως η ΟΛΜΕ, κατάφερναν με επιτυχία να διεκδικούν τα οικονομικά τους αιτήματα, αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να βάλουν ένα θεσμικό αίτημα όπως η κατάργηση της παραπαιδείας. Δεν έκαναν ποτέ μια απεργία για να σταματήσει το φαινόμενο σε ένα σχολείο 30 μαθητών (όπως στον Αη Στράτη),να έχει οργανικές θέσεις 47 καθηγητών, οι οποίοι βεβαίως ήταν κομματικά ρουσφέτια.
Στα Πανεπιστήμια, η Αριστερά δεν έβαλε ποτέ δίπλα στα άλλα αιτήματα, να πάψει το Πανεπιστήμιο να είναι προσωπικό Πανεπιστήμιο ομάδων που εξασφάλιζαν την «πρόοδό» τους με κομματική συνδιαλαγή, χωρίς να έχουν πάνω από δύο επιστημονικές εργασίες. Απαξιώθηκαν έτσι τα Πανεπιστήμια και ακόμη και τον καιρό της κρίσης (κυρίως τον καιρό της κρίσης) τα βλέμματα στρέφονται στην ιδιωτική Παιδεία. Το 2012 επιστρέφουμε στην Παιδεία του 50, με την γνώση να προσφέρεται στους πλούσιους. Ακόμη και σήμερα η Αριστερά, δεν δέχεται την αξιολόγηση,-στοιχείο πάντα της πολιτικής της στο παρελθόν-,στην Παιδεία. Φαντάζομαι πως μια πιο επαναστατική Aριστερά, θα επεκτείνει την μη αξιολόγηση και στην Υγεία.
Η Αριστερά έδωσε την άδεια να θεσμοθετηθεί συνολικότερα η αναξιοκρατία. Όταν τα κόμματα εξουσίας προσλάμβαναν με αναξιοκρατία και αναξιοπρέπεια, ρουσφετολογικά, την κομματική τους πελατεία, η Αριστερά αντί να βάλει κόκκινη γραμμή, δεχόταν την μονιμοποίηση (των μη ικανών) με το επιχείρημα ότι ήταν εργαζόμενοι. Έτσι ο μη ικανός μπορούσε να υπηρετεί στο δημόσιο τομέα, ο οποίος έγινε αντιπαραγωγικός, γραφειοκρατικός και τελικώς ένα μεγάλο πρόβλημα.
Η Αριστερά ήταν αυτή που βάφτισε με απολυτότητα, χωρίς κριτήρια, με ιδεολογικό στρες, κάθε αίτημα εργαζομένων δίκαιο. Ο,τιδήποτε κρατικό πανάκεια και οτιδήποτε ιδιωτικό (ακόμη και αν είχε μεράκι και αποτελέσματα) φορέα του κακού.
Έπεσε έτσι θύμα του πολιτικού μακιαβελισμού της ή του εμπειρισμού της και τελικώς της ιστορίας. Θεώρησε λαϊκή αντίδραση τον θυμό (δίκαιο ή άδικο), ετεροκαθορίστηκε από τη σύγκρουση και στο όνομα της μεγάλης αόριστης επανάστασης έχασε τη μάχη της μικρής καθημερινότητας που απαιτούσε παρέμβαση.
Ο Φώτης Κουβέλης ξεπήδησε από αυτή την Αριστερά, αλλά θέλησε να μετατοπίσει τον άξονα του αριστερού προς την μεριά της ευθύνης. Είπε πράγματα που απειλούσαν το πυρήνα του αριστερού. Που ζητούσαν καταστροφή των σχημάτων και αποκαθήλωση των εικονισμάτων. Είναι προφανές πως η δημοφιλία του δεν σχετίζεται με αυτό. Σήμερα φαντάζει μια λύση και ένα άλλοθι μαζί για όσους εγκαταλείπουν τα κόμματα εξουσίας ψάχνοντας κάτι που δεν είναι κραυγαλέο και μοιάζει έντιμο. Οι σύντροφοί του στην άλλη Αριστερά δεν το θεωρούν και τόσο Αριστερό, αλλά δεν ξέρω αν και οι ίδιοι μπορούν να ορίσουν το Αριστερό. Σίγουρα δεν ταυτίζεται πια με την καταγγελία σε μια εποχή που ο καθένας μπορεί να καταγγείλει, αλλά λίγοι μπορούν να δημιουργήσουν πρόταση και όραμα.
Ο Κουβέλης λοιπόν για λόγους όχι μόνο πολιτικής του, αλλά και πολιτικής και συγκυριών θεωρεί ότι μπορεί να εκφράσει τον άλλο πόλο. Πρέπει να διαχειριστεί τη λαοφιλία του, την αγωνία του κόσμου, τις πολιτικές θέσεις και την κρίση στο ίδιο το πολιτικό σύστημα.
Πώς λοιπόν θα απαντήσει; Μέχρι τώρα απαντάει με όρους του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Θεωρεί πως πρέπει να είναι όσο οξύς απαιτείται για να μην φοβίσει την δίοδο ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ. Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο. Πως επιλέγει τα πρόσωπα εκείνα, που θεωρεί πως θα εκφράζουν μια θελκτική πολυσυλλεκτικότητα. Μέχρι σήμερα αυτή η πολυσυλλεκτικότητα είναι μια αριθμητική πράξη και όχι μια αλγεβρική πολιτική.
Αθροίζει πρόσωπα που έχουν φθαρεί, που απέτυχαν στα κόμματα που υπηρέτησαν όχι λόγω πολιτικών διαφωνιών, αλλά αδυναμίας τους στη μάχη των συσχετισμών, και που πολλά απ αυτά είχαν την συνήθεια των πειραματισμών στον πολιτικό στίβο ως στοιχείο επιβίωσης.
Ο Κουβέλης και το κόμμα του θα μπορούσε να στηριχτεί σε άγνωστα, άφθαρτα πρόσωπα που διαθέτουν την εκτίμηση του χώρου από τον οποίο προέρχονται και αντιλαμβάνονται την πολιτική ως ανάγκη και όχι ως ανάγκη τους. Δεν το κάνει. Χτίζει ένα οικοδόμημα από τα υλικά που πετάνε οι άλλοι εργολάβοι. Αν το θέμα είναι να στεγάσει κάπου το κεφάλι του είναι κατανοητό. Αν θέλει να χτίσει μια άλλη πολιτική πραγματικότητα, τότε πρέπει να ξεχάσει τις κακές συνήθειες που δημιουργούν κακές πραγματικότητες. Οι επιλογές λάθος προσώπων δεν είναι ένα λάθος στα πρόσωπα, αλλά στην ίδια την πολιτική. Αν του κάνουν αυτοί, τότε μοιραία γίνεται ίδιος και αυτός.
Πριν το πέναλτι, ο Κουβέλης έχει το άγχος του τερματοφύλακα. Αλλά κάνει ένα λάθος. Η χώρα αυτή δεν θέλει τερματοφύλακα. Θέλει επιθετικούς.

Το Μνημόνιο, ο φόβος και η δημοκρατία...

kathimerini.gr ...
Tου Σταυρου Λυγερου



Το 2010 έθεσαν στον ελληνικό λαό το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Το 2011 του έθεσαν το «Μεσοπρόθεσμο ή δραχμή» και τώρα του θέτουν το «διάσωση ή χρεοκοπία». Πρόκειται για παραλλαγές του ίδιου εκβιαστικού διλήμματος, που επιδέχεται μία μόνο απάντηση. Είναι ο γνωστός μονόδρομος της κυβερνητικής -και όχι μόνο- ρητορικής.
Ορισμένοι εξ αυτών δεν περιορίζονται στα όρια της φθηνής - αντιαισθητικής προπαγάνδας που στηρίζεται στην άμετρη κινδυνολογία. Καταφεύγουν και στην ιδεολογική τρομοκρατία, χαρακτηρίζοντας «εθνική προδοσία» τη διαφορετική άποψη! Δεν ακυρώνουν μόνο την έννοια της πολιτικής, αλλά και την ίδια τη δημοκρατία. Αναμενόμενο. Η θεραπεία - σοκ στηρίζεται αποκλειστικά στην καλλιέργεια του φόβου και γι’ αυτό είναι από τη φύση της ασύμβατη με τη δημοκρατία. Υπενθυμίζουμε ότι πρωτοεφαρμόστηκε στη Χιλή με εργαλείο τα τανκς του Πινοσέτ. Στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει ο φόβος των τανκς. Καλλιεργείται συστηματικά, όμως, ο «μεταμοντέρνος» φόβος ότι το πιο μικρό «όχι» στην τρόικα θα οδηγήσει σε ολοκληρωτική καταστροφή. Είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να παραλύουν και να κατακερματίζουν την κοινωνία.
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι «χρεοκοπία ή διάσωση», αλλά εάν το νέο πακέτο (PSI, δανειακή σύμβαση και νέο Μνημόνιο) έχει τις προϋποθέσεις να αποτρέψει τη χρεοκοπία και να ανατάξει την οικονομία. Καθόλου τυχαίο ότι η επίσημη συζήτηση δεν εστιάσθηκε στο καθοριστικό για το μέλλον της Ελλάδας αυτό ερώτημα, αλλά σε επιμέρους πτυχές, όπως οι συντάξεις και ο κατώτατος μισθός. Καθόλου τυχαίο, επίσης, ότι οι σταυροφόροι του Μνημονίου προβάλλουν μονομερώς και με κραυγαλέα υπερβολή τις αρνητικές συνέπειες της παύσης πληρωμών, αλλά αποφεύγουν επιμελώς να πουν πού οδηγεί το νέο πακέτο.
Στο σημείο που έχει φθάσει η Ελλάδα όλοι οι δρόμοι είναι δύσβατοι. Μία ορθολογική συζήτηση θα έπρεπε να βάλει νηφάλια στο τραπέζι τα συν και τα πλην κάθε πολιτικής, ώστε να επιλέξουμε το μικρότερο κακό, την πολιτική που έχει συνδυαστικά το μεγαλύτερο οικονομικό αποτέλεσμα και το μικρότερο κοινωνικό κόστος. Το πολιτικό σύστημα δεν διεξάγει μία τέτοια συζήτηση για τον ίδιο λόγο που δεν επεξεργάσθηκε ένα ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο για την ανάταξη της οικονομίας.
Η άποψή μας επιγραμματικά είναι πως με το νέο πακέτο θα συμβεί ό,τι με το πρώτο Μνημόνιο. Θα αγοράσουμε πανάκριβα χρόνο, αλλά δεν θα αποτρέψουμε τη χρεοκοπία. Αντιθέτως, θα τη βρούμε μπροστά με πολύ δυσμενέστερους όρους. Παρά τα αντικοινωνικά μέτρα, η οικονομία θα βυθισθεί βαθύτερα στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, με αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό του προγράμματος. Ο εκτροχιασμός θα προκαλέσει δυναμική ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας - κατάρρευσης, η οποία πιθανότατα θα πετάξει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης. Η Ελλάδα, γεμάτη οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, θα έχει στερηθεί τη δημόσια περιουσία και τα εργαλεία που είναι αναγκαία για την ανασυγκρότησή της. Με άλλα λόγια, θα καταστεί για πολλά χρόνια έρμαιο των δανειστών της. Κι αυτά, εάν δεν μεσολαβήσει κοινωνική έκρηξη.

Τετέλεσται! Οι Ελληνες εν τάφω...

γιωργος δελαστικ, ethnos.gr
Αβουλοι, μοιραίοι, σπιθαμιαίοι. Τίποτα δεν διαπραγματεύθηκαν. Τίποτα δεν διέσωσαν. Υπέκυψαν ασυζητητί σε όλους τους όρους και τις απαιτήσεις των επικυρίαρχων υπαλλήλων της ΕΕ και του ΔΝΤ, βυθίζοντας τη χώρα μας στο πιο βαθύ σκοτάδι της σύγχρονης ιστορίας της. Ο λόγος για τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων της συγκυβέρνησης - τον Γιώργο Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ, τον Αντώνη Σαμαρά της ΝΔ και τον Γιώργο Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ. Εξαιρετικά εύκολο αποδείχθηκε να καμφθούν οι επί μήνες ανέξοδα διαφημιζόμενες ως δήθεν ανυποχώρητες «κόκκινες γραμμές» του προέδρου της ΝΔ - σαν παγωτό χωνάκι στον ήλιο της Σαχάρας! Για τον Γ. Παπανδρέου και τον Γ. Καρατζαφέρη δεν υπήρχε φυσικά καμιά αμφιβολία ως προς το τι θα έπρατταν, αφού αυτοί είχαν ψηφίσει ήδη το πρώτο Μνημόνιο, αλλά αποδείχθηκε ότι και ο Α. Σαμαράς δεν είχε την κρίσιμη στιγμή το σθένος να διαφοροποιηθεί από αυτούς που σωστά λοιδωρούσε, κατατασσόμενος τελικά στην ίδια με αυτούς κατηγορία στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Τα ονόματα όλων αυτών που κατείχαν θέσεις ευθύνης και συναίνεσαν να παραδώσουν την Ελλάδα στις απαιτήσεις των κοινωνικών βαρβάρων της ΕΕ και του ΔΝΤ θα γραφτούν με μαύρα γράμματα στις δέλτους καταισχύνης της ελληνικής ιστορίας - πράγμα που φυσικά τους ίδιους καθόλου δεν τους νοιάζει.
Το μέλλον της χώρας διαγράφεται ζοφερό μετά από την παράδοσή της στους ξένους δανειστές. Εκατομμύρια Ελληνες θα πέσουν θύματα της οικονομικής Κατοχής.
Ηδη ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο οι πρώτοι «νεκροί» - οι άνεργοι δηλαδή που προκάλεσε η πολιτική που υπαγόρευσε το πρώτο Μνημόνιο: 1.029.000 οι άνεργοι τον Νοέμβριο - όταν δηλαδή πολλές επιχειρήσεις ακόμη κρατιόντουσαν με τα δόντια, με την ελπίδα ότι ίσως οι γιορτές τούς έδιναν το φιλί της ζωής.
Τώρα που κάθε ελπίδα οικονομικής ανάκαμψης εξέλιπε, πολύ φοβόμαστε ότι ο αριθμός των ανέργων θα έχει ξεπεράσει τον Ιούνιο το ενάμισι εκατομμύριο, υπερβαίνοντας το 30% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού από 20,9% που ήταν ήδη τον Νοέμβριο.
Η «δικτατορία των δανειστών» δεν πρόκειται να επιδείξει κανένα έλεος απέναντι στην οικονομική δυστυχία του πληθυσμού της υποτελούς Ελλάδας. Ξένοι είναι έτσι κι αλλιώς, τι να τους νοιάξει για τους Ελληνες; Αυτοί το πώς θα παίρνουν τα δισεκατομμύριά τους έχουν μοναδικό μέλημα, όπως όλοι οι τοκογλύφοι σε όλες τις εποχές.
Δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα για να τους νοιάζει αν οι Ελληνες πεινάνε, αν τα σχολεία μας κλείνουν, αν τα νοσοκομεία μας καταρρέουν.
Το πολύ πολύ να βάλουν τους Γερμανούς παπάδες να οργανώσουν και καμιά... φιλανθρωπική αποστολή για να μοιράσει συσσίτια σε πεινασμένους Ελληνες για να τα δείχνουν στη γερμανική τηλεόραση ώστε να ενισχυθεί η προπαγάνδα του Βερολίνου ότι... μας έσωσαν και μας ταΐζουν κι από πάνω!
Η ΕΕ και το ΔΝΤ προωθούν μεθοδικά και αποτελεσματικά τον στόχο τους που δεν είναι άλλος από το να ρίξουν τους μισθούς των Ελλήνων, σχηματικά μιλώντας, γύρω στο πεντακοσάρικο και μέχρι χιλιάρικο το πολύ, τις συντάξεις στα τρία - τέσσερα κατοστάρικα, να απολύσουν εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους και εκατομμύρια στον ιδιωτικό τομέα ώστε μέσω αυτής της κατοχικής εξαθλίωσης να υποβιβαστεί η Ελλάδα -όπως άλλωστε και όλες οι υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου- στην κατηγορία των φτηνών και εξαθλιωμένων επαρχιών του Τέταρτου Ράιχ.
Τέτοιες είναι όλες οι χώρες του αλήστου μνήμης «υπαρκτού σοσιαλισμού» που μπήκαν στην ΕΕ και «σώθηκαν» κι αυτές!
Ζοφερές εποχές για την Ελλάδα και τους Ελληνες. Η πορεία προς την άβυσσο δεν έχει πάτο, καθώς η αρπακτικότητα των Ευρωπαίων δυναστών δεν έχει κορεσμό. Οσο στη χώρα μας δεν σημειώνεται παρατεταμένη κοινωνική έκρηξη, η λογική των επικυρίαρχων είναι και θα είναι «το υποζύγιο αντέχει, φόρτωσέ το κι άλλο!».
Προανήγγειλαν ήδη ότι τον Ιούνιο θα πάρουν κι άλλα μέτρα. Θα κόψουν τις συντάξεις αυτή τη φορά. Τώρα πια δεν φοβούνται να προαναγγέλλουν τα δεινά στα οποία υποβάλλουν τον ελληνικό λαό. Ουαί τοις ηττημένοις...
Ελεγχος
Δεν συμφέρουν την ΕΕ οι εκλογές
Οργίαζαν χθες οι φήμες για άμεση προκήρυξη εκλογών. Δεν τις συμμεριζόμαστε. Είναι σωστό το επιχείρημα ότι τώρα που ο Α. Σαμαράς μετατράπηκε από «αντιμνημονιακό λυκόσκυλο» σε «μνημονιακή σκυλίτσα της αγκαλιάς», θα ήταν εντελώς ακίνδυνη για την ΕΕ μια κυβέρνηση με πυρήνα τη ΝΔ. Αν γίνουν όμως σύντομα εκλογές, τότε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ με το ζόρι θα φτάσουν συνολικά το 50% των ψήφων, ενώ σήμερα μπορούν να ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν το 80% του ελληνικού λαού. Γιατί οι Γερμανοί και η ΕΕ να προτιμήσουν ένα κατά πολύ ασθενέστερο του σημερινού κυβερνητικό σχήμα; Ο,τι κι αν λέει τώρα πια ο Σαμαράς, ποιος του δίνει σημασία;

Εν ονόματι της κοινωνίας ...

Η Αυγή online...
Πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες συγκροτούν τη στρατιά των ανέργων στη χώρα μας. Ανάμεσά τους χιλιάδες νέοι, καθώς ο ένας στους δύο νέους είναι άνεργος. Πρόκειται για εφιαλτική απόδειξη των εγκληματικών αδιεξόδων του Μνημονίου.
Δεν βλέπουν τα επίχειρα της πολιτικής τους οι τροϊκανοί και η κυβέρνηση; Γιατί επιμένουν στην ίδια ρότα, που με το νέο Μνημόνιο μετατρέπει την κοινωνική καταστροφή σε ανθρωπιστική κρίση; Άνεργοι, άστεγοι, φτωχοί, με την παιδική φτώχεια να απλώνεται, υποσιτιζόμενοι μαθητές, νοικοκυριά στα όρια του εξευτελισμού, οικογένειες που ξυλιάζουν, ηλικιωμένοι με ολοένα και λιγότερες δυνατότητες περίθαλψης. Η απόγνωση διαπερνά οριζοντίως την κοινωνία.
Οι πολίτες δυο φορές μέσα σ' ένα χρόνο -το καλοκαίρι με τους Αγανακτισμένους στις πλατείες και τον Οκτώβριο με τις κινητοποιήσεις στις παρελάσεις- έστειλαν μήνυμα αποφασιστικής αντίστασης και αξίωσαν πολιτική ανατροπή, ως προϋπόθεση για την απόκρουση των σχεδίων της τρόικας. Αν τότε το μνημονιακό σύστημα εξουσίας κατόρθωσε να ανασυνταχθεί προσωρινά, τώρα βρίσκεται στο έλεος της υπόκωφης λαϊκής οργής, που προσλαμβάνει άμεσα πολιτικό χαρακτήρα και προκαλεί πολιτικό σεισμό στις δημοσκοπήσεις.
Είναι ώρα προσωπικής πολιτικής ευθύνης για τον καθένα βουλευτή. Όσοι αρέσκονται να μιλούν για τη "Βουλή των βουλευτών" και όχι των κομματικών λόχων, έχουν τώρα ευκαιρία να το αποδείξουν. Να σεβαστούν τη λαϊκή θέληση. Να καταψηφίσουν συμβάσεις και Μνημόνια, να ζητήσουν άμεσα εκλογές.
Ο Αντ. Σαμαράς προσχώρησε στο κλαμπ των επίδοξων "σωτήρων" μας. Έδωσε φιλί ζωής στο μνημονιακό κατεστημένο. Και με τη στάση του προϊδεάζει για την πολιτική μετατόπισή του μετά τις εκλογές. Ο Γ. Παπανδρέου τρέμει το ενδεχόμενο των άμεσων εκλογών. Η λαϊκή παρέμβαση, με την υποστήριξη της ενωτικής δράσης της ευρείας αριστεράς και των αντιμνημονιακών προοδευτικών δυνάμεων, μπορεί να ανατρέψει τον μνημονιακό ολοκληρωτισμό και να δημιουργήσει ελπίδες για δημοκρατικές εξελίξεις σύντομα.
Οι κινητοποιήσεις αυτό το τριήμερο είναι κρίσιμες, καθώς τα όσα ζούμε συνιστούν θέμα ζωής ή θανάτου για την κοινωνία.

Τελευταία ευκαιρία...

Protagon...

Άλλη μια φορά, τα «μέσα ενημέρωσης», τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό, στενάζουν πάνω από το λάθος ερώτημα. Το ερώτημα δεν είναι αν θα συμφωνηθεί η νέα δανειακή σύμβαση Ελλάδας-τρόικας. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει όταν (κι όχι εάν) δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί η αποτυχία της.
Το ότι θα αποτύχει είναι δεδομένο. Με την ήδη αποτελματωμένη (εδώ και πολλούς μήνες) βιομηχανική παραγωγή να μειώνεται κατά 11,3% σε έναν μόνο μήνα (Δεκέμβριο), τα δημόσια έσοδα να κατρακυλούν κατά 18% τον επόμενο μήνα (Ιανουάριο), και την ανεργία να πετάει στο 20,9% (από 18.2% τον αμέσως προηγούμενο μήνα), το «πλάνο» του Μνημονίου Νο.2 βρίσκεται ήδη νοκ άουτ στο καναβάτσο της ζωής. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι όρθιο. (Μην ξεχνάμε ότι ήταν ένα «πλάνο» που βασίστηκε στην υπόθεση ότι εντός του πρώτου τριμήνου του 2012 η οικονομία θα έχει ήδη σταθεροποιηθεί.)
Οπότε, ας περάσουμε χωρίς χρονοτριβή στο ερώτημα που δεν έχουμε το δικαίωμα να αγνοούμε: Τι θα γίνει όταν η αποτυχία της νέας σύμβασης γίνει το ίδιο ξεκάθαρη με εκείνη της πρώτης (του Μνημονίου Νο.1); Ας πάρουμε τα τρία σενάρια που θέτουν υποψηφιότητα αυτές τις μέρες στον διεθνή τύπο: Το πρώτο είναι να υπάρξει νέο κούρεμα (αυτή την φορά των δανείων που έχουμε πάρει από την τρόικα) συν νέα δάνεια από την... τρόικα. Το δεύτερο είναι να εξαναγκαστεί η Ελλάδα να εξέλθει από το ευρώ. Το τρίτο είναι να αφήσουν το ελληνικό δημόσιο να πτωχεύσει εντός του ευρώ. Ας τα πάρουμε ένα-ένα.
Σενάριο 1: Τρίτο Μνημόνιο
Δεν είναι λίγοι οι οπαδοί της νέας δανειακής συμφωνία, του Μνημονίου Νο.2, που μου λένε: «Ας πάρουμε αυτά που μας δίνουν τώρα, κι όταν έρθει η στιγμή που θα αποδειχθεί ότι Μνημόνιο Νο.2 δεν περπατάει, θα μας κουρέψουν κι άλλα από αυτά που χρωστάμε.» Προφανώς αναφέρονται σε κούρεμα των δανείων από την τρόικα, καθώς αυτά που θα χρωστάμε στους ιδιώτες (μετά το όποιο PSI τώρα) θα διέπονται από το αγγλικό Δίκαιο, οπότε ένα κούρεμα θα οδηγήσει στην καταδίκη της χώρας στα αγγλικά δικαστήρια – μια εξέλιξη που καμία χώρα δεν θέλει. Πόσο πιθανό είναι όμως να μας «συγχωρήσει» ένα μέρος του χρέους η τρόικα; Κατ΄αρχάς, τα δάνεια της τρόικας αποτελούνται από τρία μέρη: (1) δάνειο από την ΕΚΤ, (2) δάνειο από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη και (3) δάνειο από το ΔΝΤ (το 1/3 του συνόλου).
Από αυτά τα τρία μέρη, το κομμάτι του ΔΝΤ δεν «αγγίζεται», καθώς το ΔΝΤ σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να υπάρξει τέτοιο παγκόσμιο προηγούμενο. Το ίδιο και με το (1), καθώς η ΕΚΤ είναι αποφασισμένη να ισχύει για τα δάνειά της ότι και με τα δάνεια του ΔΝΤ. Μένει λοιπόν το (2). Το (2) απαιτεί την εξής απόφαση από τα κοινοβούλια 16 χωρών (συμπεριλαμβανομένων και ήδη πτωχευμένων, όπως η Πορτογαλία, που είχαν εγγυηθεί ένα μέρος των δανείων του Μνημονίου Νο.1): Να βάλουν το χέρι στην τσέπη για πρώτη φορά προς όφελος της Ελλάδας!
Πράγματι, έως τώρα, τα υπουργεία οικονομικών των 16 δεν μας έστελναν χρήματα. Απλά εγγυόντουσαν τα δάνεια αυτά για το ελληνικό δημόσιο. Χέρι στην τσέπη θα βάλουν μόνο όταν το ελληνικό δημόσιο δεν τα αποπληρώνει στο ακέραιο (δηλαδή αν κουρευτούν και αυτά τα δάνεια). Πιστεύετε εσείς ότι μετά την αποτυχία και του δεύτερου Μνημονίου, οι 16 εταίροι μας της ευρωζώνης θα δεχθούν να βάλουν για πρώτη φορά το χέρι στην τσέπη για πάρτη του ελληνικού δημοσίου; Δεν χρειάζεται να απαντήσετε. Είναι προφανές ότι δεν θα το κάνουν.
Το μόνο που είναι πιθανόν να γίνει, και μάλιστα αρκετά σύντομα, είναι η ΕΚΤ να αποφασίσει όχι να μην χάσει αλλά να μην... κερδίσει από την δυστυχία του ελληνικού δημοσίου. Πιο συγκεκριμένα, η ΕΚΤ έχει αγοράσει πάνω από €50 δις ελληνικών ομολόγων στο 80% της αξίας τους. Λέγεται ότι σχεδιάζουν την ανταλλαγή αυτών των ελληνικών ομολόγων με ομόλογα του EFSF αξίας ίσης με τα χρήματα που έδωσε η ΕΚΤ για να αγοράσει τα ελληνικά ομόλογα (δηλαδή το 80% της αξίας τους). Κατόπιν, το EFSF θα πουλήσει στην Ελλάδα τα ελληνικά ομόλογα σε μια αξία ίση με εκείνη των δικών της ομολόγων που έδωσε στην ΕΚΤ. Έτσι, το ελληνικό δημόσιο θα έχει επαναγοράσει στο 80% της αξίας τους τα ομόλογά του που έχει αυτή την στιγμή η ΕΚΤ στα βιβλία της. Με τι χρήματα θα τα αγοράσει όμως; Με χρήματα που θα της δανείσει η τρόικα ή το EFSF! Καθώς όμως αυτά τα χρήματα δανείζονται έντοκα, η ελάφρυνση του 20% μειώνεται. Με απλά λόγια, πολύ κακό για το τίποτα. [Προσέξτε ότι όλα αυτά δεν είναι παρά παιδιαρίσματα. Αν η ΕΚΤ ήθελε, μπορούσε να πει στην Ελλάδα ότι θα δεχθεί να πληρωθεί, όταν έρθει η ώρα, μόνο το 80% της αξίας των ελληνικών ομολόγων που διαθέτει. Δηλαδή αυτά που πλήρωσε για να τα αγοράσει. Όμως αυτό θα ήταν «απαράδεκτο» καθώς, στο νοσηρό μυαλό τους, το να μην κερδίσουν από την αγοραπωλησία ελληνικών ομολόγων συνιστά... χρηματοδότηση της Ελλάδας. Για να μην συνιστά κάτι τέτοιο, σκέφτονται να παίξουν τις κουμπάρες, με τον τρόπο που σας περιέγραψα. Τέτοια βλέπουν οι Αμερικάνοι κι οι Κινέζοι και βγαίνουν από τα ρούχα τους.]
Περιληπτικά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μετά την αποτυχία του Μνημονίου Νο.2, το όποιο επιπρόσθετο κούρεμα γίνει θα είναι πολύ μικρό. Τι θα σημάνει αυτό για το δημόσιο χρέος; Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι μαζί με τα όποια οφέλη από το PSI, θα σταθεροποιηθεί; Όχι, δεν μπορούμε. Δεδομένου ότι η οικονομία μας είναι σε ελεύθερη πτώση (ελέω επιθετικών περικοπών), πολύ, πολύ σύντομα το δημόσιο χρέος θα βρεθεί και πάλι σε τροχιά προς το 150%. Γιατί; Επειδή μια χώρα της οποίας το δημόσιο χρέος είναι αρκετά πάνω από το 100% για να το σταθεροποιήσει πρέπει να έχει ένα ρυθμό μεγέθυνσης της οικονομικής δραστηριότητας που να μην διαφέρει πολύ από το επιτόκιο με το οποίο δανείστηκε πρόσφατα. Ακόμα και στο 3% να ρίξει η τρόικα το επιτόκιο, με ρυθμό μεγέθυνσης στο -6% και -7%, το χρέος παραμένει εκρηκτικό.
Συνεπώς, η αποτυχία της σύμβασης του Μνημονίου Νο.2, που μεθαύριο καλούνται να υπερψηφίσουν οι βουλευτές μας, δεν υπάρχει πιθανότητα να οδηγήσει τους ευρωπαίους «εταίρους» μας να μας δώσουν και τρίτο Μνημόνιο. Μένουν λοιπόν τα εξής δύο σενάρια:
Σενάριο 2: Εξοβελισμός από το ευρώ
Κάθε μέρα που περνά, ακούγονται εντός της γερμανικής ελίτ όλο και πιο δυνατά οι φωνές που ζητούν να χρησιμοποιηθεί ο χρόνος που «κερδίζουν» με το Μνημόνιο Νο.2 ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Και πως θα το κάνουν αυτό; Με δύο τρόπους: (α) Καθιστώντας την ζωή τόσο αφόρητη στην Ελλάδα που ο λαός της να επιλέξει να φύγει τόσο από την ευρωζώνη όσο και από την ΕΕ, και (β) αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν θα στηρίζονταν από την ΕΚΤ σε μια περίπτωση πανικού των αποταμιευτών, κάτι που κάλλιστα μπορεί να προκαλέσει τον πανικό και την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.
Οι φωνές αυτές (που παραμένουν μειοψηφικές στο Βερολίνο, αλλά οι οποίες δυναμώνουν) θεωρούν ότι, με τις τονωτικές ενέσεις του τρισεκατομμυρίου ευρώ που θα έχει κάνει στο τραπεζικό σύστημα η ΕΚΤ του κ. Draghi, οι κλυδωνισμοί από τον εξοβελισμό της Ελλάδας από το ευρωσύστημα θα είναι διαχειρίσιμοι. Όσοι το πιστεύουν αυτό είναι, κατά την ταπεινή γνώμη μου, επικίνδυνα ανόητοι. Πράττουν λάθος πανομοιότυπο με εκείνο του Hank Paulson, του υπουργού οικονομικών του Προέδρου Bush, όταν θεώρησε πως μπορεί να αφήσει την Lehman να καταρρεύσει απορροφώντας τους κραδασμούς μέσα από την παροχή ρευστότητας στις υπόλοιπες τράπεζες.
Εξακολουθώ λοιπόν να πιστεύω ότι όσοι σκέφτονται έτσι είναι βαθειά νυχτωμένοι: Οι διασυνδέσεις τόσο μεταξύ των ιδιωτικών τραπεζών όσο και μεταξύ των Κεντρικών Τραπεζών της ευρωζώνης είναι τόσο περίπλοκες που ο εξοβελισμός μίας χώρας θα οδηγήσει στην κατάρρευση της ευρωζώνης. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν θα επικρατήσουν οι επικίνδυνα ανόητοι στο Βερολίνο (δεν θα ήταν η πρώτη φορά άλλωστε). Σε αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί εκτός ευρώ σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον επιταχυνόμενης Κρίσης που γρήγορα θα δει το ευρώ να εξαφανίζεται. Αν όντως έτσι συμβούν τα πράγματα (και ανεξάρτητα του πόσο καιρό θα πάρει στο ευρώ να διαλυθεί μετά από μία ελληνική έξοδο), σκεφτείτε τι κακό θα μας έχει κάνει το να έχουμε ήδη δεσμευτεί στο Μνημόνιο Νο.2.
• Πρώτον, θα έχουμε ένα χρέος στους παλαιούς δανειστές μας (λόγω PSI) εκπεφρασμένο σε ευρώ και μάλιστα υπό το αγγλικό δίκαιο. Αυτό το χρέος, θα παραμείνει σε ευρώ όσο υπάρχει ευρώ. Κι όταν το ευρώ θα διαλυθεί (αν έχω δίκιο στην πρόβλεψή μου αυτή) η αξία του θα διαμορφωθεί, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, στην βάση μιας λογιστικής μονάδας (σαν το παλιό ECU που ήταν ο πρόδρομος του ευρώ) η οποία θα αντανακλά πιο πολύ την αξία του νέου γερμανικού νομίσματος!

• Δεύτερον, τα χρέη μας τόσο του Μνημονίου Νο.1 όσο και του Μνημονίου Νο.2 (προς το ΔΝΤ και τους υπόλοιπους ευρωπαίους τέως εταίρους μας) θα τρέχουν σε σκληρό νόμισμα.

• Τρίτον, τα έσοδα από τις όποιες ιδιωτικοποιήσεις κάνουμε (π.χ. του ΟΠΑΠ) θα έχουν χαθεί, καθώς θα τα έχουμε χρησιμοποιήσει για αποπληρωμή ενός μικρού μέρους των υπέρογκων δανείων μας και, βέβαια, δεν θα μπορεί το κράτος να τα χρησιμοποιεί στην πιο δύσκολη στιγμή του – τότε που θα βρίσκεται εκτός Ευρώπης και εκτός αγορών και δεν θα έχει ξένο συνάλλαγμα για να επιτρέπει στον ιδιωτικό τομέα να εισάγει βασικά αγαθά (κάτι που όσο είμαστε στο ευρώ δεν υφίσταται ως πρόβλημα καθώς οι επιχειρήσεις διαθέτουν άμεση πρόσβαση στο «ξένο» νόμισμα, στο ευρώ).
• Τέταρτον, το εθνικό εισόδημα (το ΑΕΠ) θα είναι σημαντικά χαμηλότερο την ώρα που θα έρθει ο εξοβελισμός λόγω αποδοχής των μέτρων που συνοδεύουν το Μνημόνιο Νο.2.
Σενάριο 3: Μελλοντική πτώχευση εντός της ευρωζώνης
Αν τελικά οι φωνές που θέλουν τον εξοβελισμό της Ελλάδας από το ευρώ, μετά την σίγουρη αποτυχία του Μνημονίου Νο.2, δεν υπερισχύσουν, και κυριαρχήσει ο ορθολογικός φόβος πως μία έξοδος ενός μέλους θα φέρει την κατάρρευση όλου του ευρω-οικοδομήματος, τι άλλο μπορεί να συμβεί (δεδομένου ότι ένα Μνημόνιο Νο.3 είναι αδύνατον); Μα να αφεθεί η Ελλάδα να κάνει αυτό που κάνουν πολιτείες των ΗΠΑ εντός της μεγάλης ζώνης του δολαρίου: στάση πληρωμών μέχρις νεοτέρας! Το κράτος μας θα συνεχίσει να ζει εντός των ορίων που του επιβάλουν τα φορολογικά του έσοδα (κάτι που πρέπει να κάνει έτσι κι αλλιώς υπό το Μνημόνιο Νο.2) και η ΕΕ θα τρέχει και δεν θα φτάνει να καταλαγιάσει τον μεγάλο αναβρασμό που θα επικρατεί στις αγορές καθώς οι μαύρες τρύπες των τραπεζών θα έχουν μεγαλώσει κι άλλο και τα CDS θα έχουν πυροδοτηθεί ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση πολλών μεγατόνων.
Κάπου εκεί η Ευρώπη θα κληθεί να αποφασίσει αν θέλει να σώσει το ευρώ ή όχι, κι αν ναι με ποιόν τρόπο. Αν όχι, γυρνάμε όλοι στα εθνικά μας νομίσματα ή δημιουργούνται και κάποια περιφερειακά (π.χ. ζώνη του μάρκου, λατινική ένωση, συν κάποια σκόρπια νομίσματα όπως δραχμή, ιρλανδικό πουντ κλπ). Αν ναι, η λύση που θα δοθεί δεν μπορεί να βασίζεται απλά στις περικοπές, στα δάνεια και στην τιμωρία. Θα ενέχει, θέλοντας και μη, τα τρία βασικά συστατικά που λείπουν στην σημερινή ευρωζώνη: Ενοποίηση τραπεζικών συστημάτων, ενοποίηση μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους και, βεβαίως, μια κοινή επενδυτική πολιτική που θα ανακυκλώνει περί το 10% των πλεονασμάτων υπό την μορφή παραγωγικών επενδύσεων στην περιφέρεια (ίσως χωρίς την εμπλοκή των εθνικών κυβερνήσεων – κάτι που θα ήταν ευχής έργον).
Συμπέρασμα
Τι θα συμβεί λοιπόν όταν αποδειχθεί περίτρανα η αποτυχία της σύμβασης που οι βουλευτές μας καλούνται να αποδεχθούν την Κυριακή; Από τα τρία σενάρια που μπορεί να σκεφτεί κανείς (βλ. πιο πάνω), το πρώτο είναι εκτός τόπου και χρόνου. Το δεύτερο θα προκύψει μόνο σε περίπτωση άλλης μιας πολιτικής αστοχίας της γερμανικής ελίτ. [Άρα, λαμβάνοντας υπ’ όψη μας το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ πιθανόν να … προκύψει.] Το τρίτο είναι το καλύτερο από τα τρία.
Ποιο από τα δύο αυτά σενάρια (το 2ο ή το 3ο;) είναι πιθανότερο; Θα θέλαμε το 3ο. Αλλά, όσον αφορά την βέλτιστη απόφαση στην ψηφοφορία της Κυριακής, είτε προκύψει το 2ο είτε το 3ο, ένα «ναι» στο Μνημόνιο Νο.2 θα έχει αποδυναμώσει την Ελλάδα στην πιο δύσκολή στιγμή – την στιγμή που η αποτυχία του Μνημονίου Νο.2 γίνει φανερή.
Όπως είδαμε, στην περίπτωση που δεσμευτούμε στο Μνημόνιο Νο.2 και προκύψει το Σενάριο 2, ουσιαστικά θα έχουμε χρεώσει το κράτος μας με πολλά δις ώστε να εξαγοράσει η Γερμανία χρόνο για να μας εξοβελίσει από το ευρώ όταν οι ηγέτες της κρίνουν ότι τους συμφέρει - κι όταν η Ελλάδα είναι αποδυναμωμένη περισσότερο από σήμερα. Αν είναι να μας εκπαραθυρώσουν, γιατί φίλες και φίλοι να χρεωθούμε σήμερα τόσα δις ευρώ; Γιατί να μετατρέψουμε το 35% του δημόσιου χρέους μας στους ιδιώτες σε ομόλογα του αγγλικού δικαίου; Γιατί να αποδεχθούμε περικοπές που καταστρέφουν ό,τι έχει μείνει από τον παραγωγικό μας ιστό και που είναι τριπλάσιες από αυτές που αρκούν για να ζει το κράτος από τα φορολογικά του έσοδα (εφόσον αναβάλει μέχρι νεοτέρας τις αποπληρωμές των δανείων του);
Κι αν τελικά δεν μας δείξουν την πόρτα του ευρώ (κάτι που θεωρώ ότι τελικά δεν θα κάνουν), και η «προαναγγελθείσα» αποτυχία του Μνημονίου Νο.2 τους αναγκάσει να μας επιτρέψουν την στάση πληρωμών εντός της ευρωζώνης, γιατί να μην την κάνουμε τώρα, πριν δεσμευτούμε με το Μνημόνιο Νο.2;
Επίλογος
Το επόμενο εικοσιτετράωρο οι τριακόσιοι της Βουλής θα κληθούν να πάρουν την τελευταία σημαντική απόφαση του πολιτικού τους βίου. Τους την παρουσιάζουν ως μονόδρομο. Ναι, μονόδρομος είναι. Ένας μονόδρομος που θα στερήσει και σε αυτούς, αλλά και σε μια ολόκληρη γενιά, το δικαίωμα να αποφασίζουν. Το Μνημόνιο Νο.2, που τους λένε να ψηφίσουν για να σωθεί η χώρα, θα αποτύχει. Όπως απέτυχε και το προηγούμενο. Το μόνο που θα πετύχει είναι να δημιουργήσει μια Ελλάδα που από τούδε και στο εξής, στερείται το δικαίωμα να επιλέγει.
Την Κυριακή, πριν φύγουν από το σπίτι τους για τη Βουλή, ας κάτσουν μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου τους ακίνητοι. Για πέντε, δέκα λεπτά ας στηθούν μπροστά στο είδωλό τους. Να κοιτάξουν βαθειά μέσα στα ίδια τους τα μάτια. Να στοχαστούν μπροστά στην αντανάκλασή τους. Και να σκεφτούν κάτι πολύ, πολύ απλό: Ό,τι και να κάνει η κα Μέρκελ, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η χώρα μας, η γενιά που έρχεται, θα είναι λιγότερο αδύναμη αν εκείνοι απλά προσέλθουν στο Κοινοβούλιο και πούνε όχι στο Μνημόνιο Νο.2. Έτσι απλά. Και μετά ας φύγουν από την μπρος πόρτα, διαχεόμενοι μέσα στην κοινωνία που τόσο καιρό πληγώνουν κι η οποία όμως έχει την δύναμη να τους συγχωρήσει. Αρκεί να πουν το «όχι» σε μια δανειακή συμφωνία-τέρας που είναι καταδικασμένη στην αποτυχία.

Πιάστε μου τα τρόικα...

Polyfimos...
Μπάτσοι συνδικαλιστές επικήρυξαν σήμερα τα μέλη της τρόικας στην Ελλάδα για ένα ευρώ. Δήλωσαν, μάλιστα, ότι θα ζητήσουν να εκδοθεί άμεσα ένταλμα σύλληψης για τους Τόμσεν, Μαζούχ και Μορς για την “εκβίαση της χώρας, τη συρρίκνωση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας”.

Στη συνέχεια, οι ίδιοι μπάτσοι συνδικαλιστές, με την προστασία ασφαλιτών με πολιτικά και μερικών δεκάδων διμοιριών των ΜΑΤ, έκαναν πορεία από τη ΓΑΔΑ προς τα γραφεία την ευρωπαϊκής ένωσης στη Βασ. Σοφίας. Στο δρόμο τραγουδούσαν “Πότε θα κάμει ξαστεριά” και ‘“Ενα το χελιδόνι”.
Σε περίπτωση που η επικήρυξη εγκριθεί, θα κρατήσουν ομήρους τους τρεις απεσταλμένους των εταίρων μας και θα ζητήσουν λύτρα αλλά και εγγυήσεις για την κλαδική τους αποκατάσταση.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ανάμεσα στα αιτήματα τους είναι να σταματήσει εδώ και τώρα το απαράδεκτο μέτρο της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών στους ιδιωτικούς χώρους, που προωθείται από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Ο κίνδυνος να χαθεί το μονοπώλιο της πρέζας απειλεί τους ίδιους και τις οικογένειες τους με οικονομικό αφανισμό.
Ζήτησαν επίσης να σταματήσει το απάνθρωπο μέτρο της ρίψης δακρυγόνων και βομβών κρότου λάμψης στον άμαχο πληθυσμό, μια συνήθεια που εξακολουθεί να βασανίζει τους πολίτες χωρίς να έχει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Αντ’ αυτού πρότειναν τη χρήση αληθινών πυρών και χειροβομβίδων διασποράς, κάτι που θα λύσει το θέμα των διαδηλώσεων μια και καλή.
Απαίτησαν την άμεση επαναφορά της βουλευτίνας Ντόρας Μπακογιάννη στη θέση του συνδημάρχου Αθηνών, στο πλάι του Γιώργου Καμίνη. Μαζί, θα καταφέρουν να απαλλάξουν την πρωτεύουσα από όλα τα αστεγοφόρα παγκάκια, ενισχύοντας επιπλέον, την καταναγκαστική απέλαση των αστέγων της στη Βόρεια Κορέα.
Έδωσαν διορία στην κυβέρνηση μία μόνο μέρα. Μετά θα προχωρήσουν σε λευκή απεργία, διακόπτοντας το εμπόριο κοκαΐνης για όλο τον υπόλοιπο μήνα, αφήνοντας μέσα το καρναβάλι χαρμανιασμένο το ελληνικό τζετ σετ...

Προτάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια ...

pressinaction.gr ...

Υποκρισία και παραλογισμός σε μια συσκευασία

του Χρήστου Κυργιάκη  
pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη
Δόθηκαν στη δημοσιότητα από την αρμόδια επιτροπή του υπουργείου παιδείας, οι προτάσεις για τον τρόπο εισαγωγής των υποψηφίων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας στα πλαίσια της λειτουργίας του Νέου Λυκείου, το οποίο, αν δεν υπάρξει άλλη αναβολή της εφαρμογής, θα ισχύσει για τους μαθητές που θα βρίσκονται στην Α Λυκείου κατά το επόμενο σχολικό έτος 2012-2013. Όμως, ποιους αφορούν και σε ποιους απευθύνονται αυτές οι προτάσεις;
Στους μαθητές;
Σε ποιους μαθητές; Σ ’αυτούς που φέτος είδαν τη σχολική τους χρονιά να περνάει χωρίς βιβλία αλλά με φωτοτυπίες, σημειώσεις, ψηφιακά σχολεία και φροντιστήρια; Τους ρώτησε κανείς αν έχουν internet πλέον στο σπίτι; Στους, μαθητές που υποσιτίζονται και δεν έχουν ούτε για χαρτζιλίκι; Στους μαθητές που οι γονείς τους έμειναν άνεργοι ή μήπως σε κείνους που βλέπουν πως οι σπουδές αποτελούν ουτοπία αν δεν περάσουν στον τόπο που ζούνε και κυριολεκτικά αδύνατες αν ο τόπος που ζούνε δεν διαθέτει κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ; Μήπως απευθύνεται στους μαθητές που περνάνε τις αρρώστιες χωρίς φάρμακα γιατί οι γονείς δεν έχουν να πληρώσουν τον παιδίατρο και αν αποτολμήσεις να πας σε κάποιο νοσοκομείο Παίδων τότε ή φεύγεις ακόμα πιο άρρωστος λόγω πληθώρας περιστατικών ή φεύγεις άπραγος, απελπισμένος και οργισμένος;
Αφού πρώτα γκρέμισαν το σπίτι που λέγεται «Δωρεάν Παιδεία», κάνουν προτάσεις για το πώς πρέπει να είναι η σκάλα που οδηγεί στην ταράτσα. Υποκρισία και παραλογισμός σε μια συσκευασία.
Δεν χάνει την ευκαιρία η υπουργός παιδείας να διατυμπανίζει πως «η ζωή συνεχίζεται» και πως «ο χρόνος δεν σταματάει να κυλά».
Ψέματα! Η ζωή δεν συνεχίζεται για όλους. Έχει σταματήσει να κυλά για εκατομμύρια από εμάς εδώ και καιρό και ο χρόνος πια, δεν κυλάει. Απλά σέρνεται.
Στους εκπαιδευτικούς;
Σε ποιους εκπαιδευτικούς; Σ΄αυτούς που φέτος είδαν τη σχολική χρονιά να περνάει χωρίς κανένα κίνητρο, καμία προσμονή για κάτι καλύτερο παρά μόνο σιγουριά για το χειρότερο, για το αβέβαιο και για το άδικο;
Στους εκπαιδευτικούς που πλέον τα πόδια τους γυρίζουν προς τα πίσω όταν είναι να φύγουν για το σχολείο; Που τους ζητήθηκε φέτος να διδάξουν χωρίς βιβλία ή μήπως σ’ αυτούς που τους ετοιμάζουν την απόλυση τυλιγμένη με το χαρτί της αξιολόγησης ; Που καλούνται να εμφυσήσουν αξιοπρέπεια όταν στους ίδιους δεν έχουν αφήσει ούτε ίχνος; Μήπως απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς που τους έχουν στερήσει κάθε οραματισμό όταν νιώθουν ντροπή για το λειτούργημά τους αφού δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει τα απαραίτητα προς επιβίωση ή μήπως σε κείνους που κλαίνε σιωπηλά κάθε μέρα (και όχι μία φορά όπως η κυρία υπουργός) όταν βλέπουν, τα μέχρι πριν λίγο καιρό έξυπνα βλέμματα των μαθητών τους, να έχουν μετατραπεί σε βλέμματα απλανή που αναζητούν απαντήσεις και διεξόδους;
Δεν χάνουν την ευκαιρία οι κυβερνώντες να διατυμπανίζουν πως «ότι κάνουμε το κάνουμε για το καλό των παιδιών μας».
Ναι! Αυτό είναι αλήθεια! Για το καλό των παιδιών τους γίνεται. Των δικών τους παιδιών. Όχι των δικών μας.
Στους γονείς;
Σε ποιους γονείς; Σ’ αυτούς που είναι άνεργοι; Σ’ αυτούς που όπου νάναι απολύονται; Σ’ αυτούς που εργάζονται μεν αλλά νιώθουν όλο και περισσότερο πως προσφέρουν εθελοντική εργασία; Σ’ αυτούς που διακόπτουν τα παιδιά από τις ξένες γλώσσες και πάνε όλο και πιο αραιά στο σούπερ μάρκετ ή μήπως σ’ αυτούς που κοιμούνται όλο και λιγότερο το βράδυ και μονολογούν όλο και περισσότερο την ημέρα; Μήπως στους γονείς που νιώθουν κάθε μέρα περισσότερο οργισμένοι, περισσότερο ντροπιασμένοι μα και περισσότερο ανήμποροι;
Δεν χάνουν την ευκαιρία οι εσωτερικοί και εξωτερικοί τροϊκανοί να μας βομβαρδίζουν με απειλές εκφοβισμούς και παράλογες απαιτήσεις, μέχρι να μας φαίνονται όλα απολύτως φυσιολογικά και, γιατί όχι, απολύτως απαραίτητα. Να απειλούμε ο ένας τον άλλον με τη φράση «Ε ρε τρόικα που σας χρειάζεται!» και να ξεθυμαίνουμε χωρίς να κάνουμε τίποτα. Αυτό θέλουν οι δανειστές-δυνάστες μας.
Όμως, δεν πρόκειται να τους περάσει. Ξέρουν πως ήδη έχουν χάσει τον έλεγχο της κατάστασης και αρχίζουν να τσακώνονται απειλώντας ο ένας τον άλλον πως θα σπάσουν τις συμφωνίες που έχουν κάνει μεταξύ τους. Τώρα είναι η ώρα για ξεσηκωμό, για αντεπίθεση μέχρι να φύγει και ο τελευταίος υπαίτιος της σημερινής κατάστασης. Συντονισμός χρειάζεται και θέληση.

Η χαμένη τιμή της Καταρίνα... BILD...

Ο Στάθης στον eniko...
Σήμερα θα μου επιτρέψετε να λάβω τον λόγο «επί προσωπικού»: Τι είπα στην «Bild» και η «Bild» δεν έγραψε!
Οχι πολλά.
Τους είπα ότι το χρέος δεν το δημιούργησε ο Ελληνικός λαός, αλλά αυτοί που διαχειρίσθηκαν -και δυστυχώς εξακολουθούν να διαχειρίζονται- την τύχη του.
Τους εξήγησα ότι η «βοήθειά τους» είναι δάνειο και μάλιστα με τοκογλυφικά επιτόκια, ότι ο Γερμανός φορολογούμενος δεν χάνει λεφτά, εκτός απ’ αυτά που του τρώνε κι εκείνου οι Τράπεζές του.
Μάλιστα τους είπα ότι θα προτιμούσα η «βοήθειά τους» να ήταν πιο κοντά στο πνεύμα της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης, όπως έκανε η Ελλάδα το 1950 και το 1953, όταν η Γερμανία «κούρεψε» τα δικά της χρέη με τη συναίνεση και της φτωχής (και κατεστραμμένης τότε απ’ τον πόλεμο) Ελλάδας.
Εξήγησα στην «Bild» ότι, παρά τις συκοφαντίες του Ελληνα πρώην Πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου, οι Ελληνες ούτε «τεμπέληδες» είναι ούτε «διεφθαρμένοι» (και πάντως όχι περισσότερο απ’ τη «Ζήμενς»), αλλά ότι αντιθέτως δουλεύουν περισσότερο απ’ τους Γερμανούς (Γιουροστάτ), χωρίς
να φταίνε οι ίδιοι για τη χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας τους.
Γιατί δεν έγραψε τίποτα απ’ τα παραπάνω η «Bild»; δεν γνωρίζω! Ισως να «χάθηκαν στη μετάφραση».

Ομως η συνέντευξη είναι μαγνητοφωνημένη (scripta manent) και σ’ αυτήν έλεγα στους Γερμανούς φίλους μας ότι για μένα δεν είναι όλοι οι Γερμανοί το ίδιο! Αλλο ο Γερμανός εργάτης κι άλλο ο Γερμανός Τοκογλύφος. Οπως άλλωστε και οι Ελληνες δεν είναι όλοι το ίδιο: άλλο ο Ελληνας εργάτης κι άλλο ο Γραικύλος αεριτζής.

Συνεπώς οι ρατσιστικοί χαρακτηρισμοί για «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένους» Ελληνες έχουν την ίδια αξία με τα εξ ίσου ρατσιστικά στερεότυπα για Γερμανούς «ρομπότ» και «Ούννους».
Τους εξήγησα ότι για μένα η Γερμανία είναι η χώρα του Γκαίτε κι όχι του Χίτλερ.
Τους τόνισα ότι προσωπικά είμαι πολύ υπερήφανος που κατά την Επανάσταση του 1821, οι περισσότεροι Φιλέλληνες που ήρθαν στην Ελλάδα και πολέμησαν ήταν Γερμανοί.
Γιατί δεν έγραψε τίποτα απ’ αυτά η «Bild»; Ισως χάθηκαν στο κίτρινο χρώμα της ομίχλης.
Ισως διότι δεν παρέλειψα να αναφερθώ στο Χρέος της Γερμανίας απέναντί μας, στις Γερμανικές Πολεμικές Αποζημιώσεις (Επανορθώσεις, αν προτιμάτε). Που η ίδια η Γερμανία έχει αναγνωρίσει με Συνθήκες. Το 1946.

Τους περιέγραψα πώς επεβλήθη στην Ελλάδα απ’ τους Ναζί το Αναγκαστικό Δάνειο. Πώς κατέσχεσαν τον χρυσό (όσον βρήκαν) της χώρας. Πώς προκάλεσαν τον λιμό που οδήγησε στον θάνατο από πείνα και κρύο χιλιάδες Ελληνες.
Τους μίλησα για το ξεχαρβάλωμα των υποδομών, την καταστροφή των Καλαβρύτων, του Διστόμου, της Κάνδανου κι άλλων 700 χωριών, για τον χαμό του 13% απ’ τον πληθυσμό της χώρας.
Οτι όλα αυτά (εκτός απ’ τις ανεκτίμητες ζωές των ανθρώπων) αποτιμήθηκαν στο ποσόν των 168 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους.
Τους είπα ότι, παρά την υπόσχεσή της ότι θα αρχίσει να ξεπληρώνει η Γερμανία το χρέος της μετά την ενοποίησή της, ακόμα δεν έχουμε δει ούτε ένα σέντζι - οι μόνοι από τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οτι για αυτό βεβαίως δεν
φταίει μόνον η Γερμανία, αλλά και οι Ελληνικές πολιτικές ηγεσίες που ασκούνται στον ραγιαδισμό - όχι, δεν τους εξήγησα τι είναι ο ραγιαδισμός για να μην τους εκνευρίσω κι άλλο.
Ομως μακρηγόρησα.
Ενα μόνον! τελευταίο! «Γιατί αυτές οι αναγωγές στη ναζιστική εποχή;», με ρώτησαν.
Για να μην ξεχνάμε και ξαναζήσουμε τις ίδιες τραγωδίες, τους εξήγησα. Συχνά η γελοιογραφία, όπως κι άλλες τέχνες, εκφράζεται με την υπερβολή
ή εν παραβολαίς

θέλοντας να δημιουργήσει ένα γόνιμο σοκ.
Ομως τις αναγωγές στο ναζιστικό παρελθόν δεν τις κάναμε εμείς, αλλά η ίδια η Γερμανική κυβέρνηση: Οταν, φερ’ ειπείν, η κυρία Μέρκελ ζητάει

«Επίτροπο» για την Ελλάδα, πώς μπορούμε να αποφύγουμε τον συνειρμό περί «Γκαουλάιτερ»;

Οταν μας προτείνουν «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες», πώς να μην πάει το μυαλό μας στα «Στρατόπεδα Εργασίας» («Συγκέντρωσης», αν θέλετε).
Οταν μας προτείνουν «βουλγάρικα» μεροκάματα, πώς δεν θα θυμηθούμε τις θεωρίες περί «ζωτικού χώρου»;

Οταν πάνε να μας επιβάλουν έναν «Κλειστό Λογαριασμό» αντί για Σύνταγμα, πώς να μην αισθανθούμε Προτεκτοράτο. Μάλιστα με το πι μικρό όπως πορτέλο (μπουρδέλο, αν προτιμάτε)...
Αυτά είπα στους φίλους μας τους Γερμανούς δημοσιογράφους κι απ’ αυτά οι Γερμανοί αναγνώστες ουδέν εδιάβασαν.
Τι να κάνουμε;
Αλλο υψηλή δημοσιογραφία κι άλλο ψιλή.

Το δυσάρεστον είναι πως συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και στην πολιτική: άλλο Υψηλή Πύλη (όπως λέμε Μέρκελ των Τοκογλύφων) κι άλλο κλάφ’ τα Χαράλαμπε (όπως λέμε Παπαδήμος, Σαμαροκαρατζαφέρης και Γιωργάκης ο Κόσταρίκας)...
Τα σέβη μου...

Ροη αρθρων