Όταν ανοίγεις το στόμα σου...

Στη Χώρα της Λήθης...

... μπορεί να βγαίνουν βατράχια, όπως στην περίπτωση Τατσόπουλου ή να αφήνεις άναυδους τους ακροατές σου, όπως έκανε σήμερα ο Άγγελος Φιλιππίδης, τέως διοικητής του τέως Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.

Τον Πέτρο Τατσόπουλο, όπως και τον Γρηγόρη Ψαριανό παλιότερα, τον θεωρούσαμε έναν γραφικό τύπο, άγνωστης ιδεολογίας και διαμονής, ο οποίος δεν χρησιμοποιούσε τη συνήθη ξύλινη γλώσσα και ήταν χαλαρός. Ο εναρκτήριος λόγος του στη Βουλή περί πολιτισμού ήταν πολύ καλός. Αν δεν ερωτευόταν τη φωνή του, θα μπορούσε να δώσει πολλά.

Όμως, τα κοινωνικά δίκτυα είναι καλά και άγια όταν τα χειρίζεσαι με σύνεση. Η γενιά μου έπεσε με τα μούτρα και φυσικά τα έσπασε. Τρανταχτά παραδείγματα ο Τατσόπουλος κι η Λένα Διβάνη. Το facebook ειδκά έχει κλείσει σπίτια!
Κάπως έτσι την πάτησε κι ο καλός μας βουλευτής. Μόλις πήραν χαμπάρι οι καναλάρχες ότι έχει ψωμί η υπόθεση, τον υιοθέτησαν. Και η Τατσοπουλιάδα άρχισε.
Από κάποιο σημείο, δεν ήξερε τι έλεγε ο στόμας του! Και τότε άρχισαν οι γκρίνιες. Ο Αλέξης έκανε υπομονή. Μέχρι την περίφημη δήλωση ότι κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ συμπαθούν την τρομοκρατία!
Και σήμερα, όπως είπε κάποιος με χιούμορ, "ο Τατσόπουλος έκανε δεκτή την παραίτηση του ΣΥΡΙΖΑ".

Μόνο που πήρε και την έδρα μαζί του. Αντίθετα με όσα δήλωνε κάποτε. Βλέπετε, είναι γλυκός ο μισθός του βουλευτή και, κυρίως, τα προνόμιά του. Γιατί να τα χάσει; Γνωρίζει, υποθέτω, πως τα κανάλια είναι ελευθερίων ηθών. Θα του γυρίσουν σύντομα την πλάτη, αν δεν προσφέρει άλλη λάσπη εναντίον του τέως κόμματός του.
Τελοσπάντων, καλύτερα μια έδρα λιγότερη, παρά η αγωνία για το τι θα πει κάθε μέρα ο Πετράκης.

Η φωτό είναι από τα Νέα

Το έτερο βαθύ λαρύγγι, ο Άγγελος Φιλιππίδης, έδειξε σήμερα, μιλώντας στην εκπομπή του Κώστα Βαξεβάνη στο Κόκκινο, ότι είναι διατεθειμένος να δώσει διευθύνσεις και ονόματα. Και κυρίως αποκαλύπτει το ρόλο του Γ. Προβόπουλου στα θαλασσοδάνεια που δόθηκαν σε Κοντομηνάδες και Λαυρεντιάδηδες. Ακούστε όσα είπε:

http://www.koutipandoras.gr/ekpompi/103765/hot-doc-radio-1012014

Στο πρώτο μισάωρο μιλά κυρίως ο Πάνος Καμμένος και στο δεύτερο ο Α. Φιλιππίδης.
Η μπόχα δεν μπορεί πια να κρυφτεί. Η κυβέρνηση θα καταφέρει να γλιτώσει τους εκλεκτούς της; Οι επόμενες εβδομάδες θα έχουν φοβερό ενδιαφέρον, αδέλφια.

Nuestra Señora de La Paz -Ασκήσεις υπερφιλελευθερισμού...

Left Liberal Synthesis...

Γενικά ο όρος "νεοφιλελευθερισμός ποτέ δεν μου φάνηκε λειτουργικός.Σήμερα ανήκει στο λεξιλόγιο μιας νεοδαιμονολογίας, όπου ο όρος ενέχει τη θέση του "απόλυτου κακού".
Οποιοδήποτε εξηγητικό σχήμα για τα δεινά του σύγχρονου κόσμου, γίνεται συνεκτικό και αποδεκτό με ολίγον "νεοφιλευθερισμό". Επεμβάσεις ,μη επεμβάσεις, υψηλοί φόροι, χαμηλοί φόροι, πραξικοπήματα, πολιτικές εκστρατείες, τα πάντα μπορούν να είναι νεοφιλελεύθερα κατά περίπτωση και να δώσουν μια αγχολυτική εξήγηση.

Αντιθέτως βρίσκω πολύ χρήσιμο τον όρο "υπερφιλελευθερισμό" τον οποίο έχει εισάγει ο Romberto Unger. Και έχει θετική σήμανση. Ο όρος αφορά ένα πολιτικό προσανατολισμό ο οποίος δεν αρνείται την φιλελευθεροποίηση αλλά εισάγει στοιχεία θεμιτών εξαιρέσεων , οι οποίες ευνοούν την πολυμορφία και εν τέλει διασώζουν τον φιλελευθερισμό.

Στο τρέχον εξηγητικό σχήμα του συμπαγούς ενιαίου νεοφιλελευθερισμού, οι αριστερές κυβερνήσεις είναι αντινεοφιλελεύθερες αντιτίθεται στα προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ. Οι αντινεοφιλελεύθεροι προκρίνουν το πρωτείο της πολιτικής  έναντι μιας έννοιας της αγοράς ως φυσικού φαινομένου. Χονδροειδώς ας πούμε  ο νεοφιλελευθερισμός ανοίγει αγορές και ο αντινεοφιλελευθερισμός τις ρυθμίζει και ενίοτε τις περιορίζει.

Ο Μωυσής δε μίλησε για διάσωση τραπεζών, αλλά μάλλον ήταν ισλανδός...

τρύπιο ευρώ...

Ένα από τα καλύτερα παραμύθια, κι έχουν ειπωθεί πολλά, που μας έχουν διηγηθεί τα τελευταία χρόνια είναι πως οι ελληνικές τράπεζες αποτελούν θύματα του δημοσιονομικού εκτροχιασμού τής χώρας. Γι' αυτό και η κρατική ενίσχυση που τους έχει χορηγηθεί την τελευταία πενταετία, η οποία υπερβαίνει τα 250 δισεκατομμύρια ευρώ, δεν είναι χαριστική αλλά χρέος στην ουσία τού ελληνικού Δημοσίου απέναντι στους τραπεζίτες, οι οποίοι αυτοπαρουσιάζονται ως αθώα θύματα. Το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου μάς βοηθά, όμως, να αντιληφθούμε ότι ο τραπεζικός κόσμος δεν είναι τόσο...αγγελοφιλιππιδικά πλασμένος όπως θέλουν να μας τον περιγράφουν.

Αν, για παράδειγμα, μόνο ο Αγγ. Φιλιππίδης προκάλεσε ζημιά άνω των 500 εκατομμυρίων ευρώ σε δημόσια τράπεζα

Για τα καρναβάλια...

του Γιώργου Μπασκόζου, απο το Barikat.gr...

Ο τρόπος που καθορίζεται η δημόσια ατζέντα, δηλαδή τι συνιστά αξιοπρόσεκτο γεγονός, είναι συχνά τελείως απρόβλεπτος. Από την άλλη όμως δεν είναι τυχαίος,
ακριβώς επειδή «ζούμε “εν ιδεολογία”, δηλαδή μέσα σε μια καθορισμένη παράσταση του κόσμου» το τι συνιστά γεγονός είναι ένα ερώτημα που απαντάται πάντα μεροληπτικά. Μάλιστα αυτή η φανταστική παραμόρφωση του κόσμου εξαρτάται από την επίσης φανταστική σχέση μας με τις συνθήκες ύπαρξής μας, άρα έχει υλική υπόσταση. Κάπως έτσι λοιπόν για κάποιους έγινε γεγονός ότι ένας βουλευτής της αριστεράς, ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, συμμετείχε σε μια έκφραση της λαϊκής παράδοσης, ένα καρναβάλι, σατιρίζοντας την επικαιρότητα, αναπαριστώντας την κηδεία του μνημονίου. Ακόμα ένας ιεράρχης εξανέστη από αυτή την απρεπή συμπεριφορά, γιατί βέβαια εκτός της απαράδεκτης σάτιρας, η αναπαράσταση του τελετουργικού την οποία χρησιμοποίησε ο βουλευτής δεν ήταν ακριβής. Νομίζω όμως ότι για τις λαϊκές τάξεις, που η εμπειρία και η πραγματικότητα της ζωής τους δεν κατανοεί ακριβώς σε τι διαφέρει ο βουλευτής της αριστεράς από τους άλλους καρναβαλιστές και πώς ακριβώς αυτή η πολύ κοινή έκφραση της λαϊκής κουλτούρας δικαιολογεί αντίδραση της εκκλησίας, η πρόσληψη του γεγονότος είναι τελείως διαφορετική.

Παράταση χρόνου και μαρτυρίου...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Στο όνομα της ελληνικής προεδρίας και της συνάντησης των αξιωματούχων της Ενωμένης Ευρώπης στην Αθήνα, η κυβέρνηση προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το γεγονός και, ούτε λίγο ούτε πολύ, να δείξει πως τελείωσαν τα βάσανα του ελληνικού λαού. Ο κ. Μπαρόζο μάλιστα έφτασε στο σημείο να πει πως οι θυσίες του ελληνικού λαού αμείβονται!!!
Η επικοινωνιακή πολιτική έχει κοντά ποδάρια. Η παράταση διαχείρισης του χρόνου καταντά μαρτύριο χειρότερο κι από αυτό της σταγόνας.
Γίναμε το πειραματόζωο για όλες τις χώρες της Ε.Ε. Δοκιμάστηκε η αποτυχημένη πολιτική της λιτότητας που μας επιβλήθηκε και τώρα προσπαθούν να την επεκτείνουν σε όλες τις χώρες. Ο νότος μπορεί να υποφέρει αλλά πέρα από τις όποιες αντιδράσεις και διαδηλώσεις, δείχνει να υπομένει και να περιμένει την όποια ανάκαμψη και έξοδο, που από πουθενά δεν έρχεται, γιατί ήδη το καπιταλιστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα προσπαθεί να αντεπιτεθεί και να ανασυγκροτηθεί μέσα κι από τη δική του κρίση.
Εχουμε φτάσει σε μια οριακή και ιστορική στιγμή που η σύγκρουση θα είναι αναπότρεπτη. Η Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι ενωμένη, ούτε καν οικονομικά πολύ περισσότερο πολιτικά. Αν οι λαοί της Ευρώπης που δοκιμάζονται και τα 25 εκατ. των ανέργων και τα 5,5 εκατ. των νέων δεν αντιδράσουν για τη δημιουργία της δικής τους ομοσπονδιακής δημοκρατικής Ενωμένης Ευρώπης της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και της ισότητας μέσα στη διαφορετικότητα της κάθε χώρας, με το πνεύμα ελευθερίας και αδελφότητας, τότε θα είναι ανάξιοι της ιστορίας τους.
Ακούσαμε λόγια ανέξοδα και διφορούμενα, που στηρίζουν τη συγκυβέρνηση, που αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που πολλαπλασιάζονται από τα "φορομπηχτικά" μέτρα που αναγκάζεται να πάρει. Τα 65 CD μένουν στα ράφια και οι φοροδιαφεύγοντες και αυτοί που ξέπλυναν και ξεπλένουν μαύρο χρήμα παραμονεύουν και καλύπτονται από τις ελάχιστες μεμονωμένες περιπτώσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Υπερεξοπλισμοί: η μέγιστη απάτη...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

Για τα εξοπλιστικά, το μέγιστο των σκανδάλων, το ερώτημά μου προς τον υπουργό Εθνικής Αμυνας Δημ. Αβραμόπουλο, λίγο πριν μπουν πρώτοι στην ατζέντα της επικαιρότητας οι χρυσοκάνθαροι του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (έτσι κι αλλιώς, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, σε πνίγει η μπόχα της διαφθοράς.

Αν υπάρχει κάτι νέο, είναι ότι, επιτέλους, οι χειροπέδες εισβάλλουν και στα σαλόνια).
Λοιπόν: «Είναι ακριβές, κ. υπουργέ, ότι έχει ανασταλεί η εκτέλεση όλων των εξοπλιστικών προγραμμάτων; Αν ναι, από πότε και με ποια προοπτική;»
«Ακριβέστατο. Ανεστάλη αφ' ότου ανέλαβα το υπουργείο. Κοντεύουν δυο χρόνια σχεδόν. Ανεστάλη και διότι δεν υπήρχε δεκάρα τσακιστή, αλλά και από προσωπική μου επιλογή, έως ότου ολοκληρωθεί η δέσμη προτάσεων, όπως έχω ήδη εξαγγείλει, για ριζικές αλλαγές στο σύστημα προμηθειών, ώστε να διασφαλισθεί, μια για πάντα, η διαφάνεια...»
Η στιχομυθία έγινε το βράδυ της Τετάρτης στο Μέγαρο Μουσικής, λίγο πριν αρχίσει η τελετή για την ελληνική προεδρία στην Ε.Ε. Από την οποία η πιο ηχηρή απουσία ήταν, βεβαίως, του Αλέξη Τσίπρα. Δυσεξήγητη και ατυχέστατη. Καθότι η τελετή ήταν, αναμφίβολα, μια κυβερνητική φιέστα - όχι ιδιαίτερα προκλητική. Αλλά η προεδρία στην Ε.Ε. είναι όλης της χώρας, σε μια περίοδο μάλιστα κρίσιμη για την ίδια και σοβαρών ανακατατάξεων στην Ευρώπη, που δεν επιτρέπουν καμώματα επαρχιώτικης μικροπολιτικής. Στο κάτω κάτω, ο Τσίπρας, εκτός από αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι πλέον και η τιμητική επιλογή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την υποψηφιότητα διαδοχής του Ζοζέ Μπαρόζο - οφείλει, άρα, να συμπεριφέρεται ως Ευρωπαίος ηγέτης, μη συμβατικός, βεβαίως. Δεν περίμενε άλλωστε κανείς από τον Τσίπρα να χειροκροτήσει, έστω από αβρότητα, τα από μικροφώνου φληναφήματα... Ακόμη και το αυστηρά επιλεγμένο κοινό χειροκρότησε θερμότερα το καλλιτεχνικό πρόγραμμα από τις ομιλίες...
Ωστε, λοιπόν, καταπώς επιβεβαιώνει ο Δημ. Αβραμόπουλος, τα δυο, περίπου, τελευταία χρόνια η χρεοκοπημένη Ελλάδα έπαψε να είναι ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη εισαγωγέας πανάκριβων οπλικών συστημάτων.

Γιάννη, θυμήσου το...

του κ. Γ. Μαλουχου, απο το Βημα...
«Γιάννη ξέχνα το» ήταν η κοφτή απάντηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο ερώτημα του Γιάννη Στουρνάρα περί κουρέματος του ελληνικού χρέους, έπειτα μάλιστα από προτροπή Λαγκάρντ και Τόμσεν για κοινή στάση της ελληνικής κυβέρνησης και του ΔΝΤ στο ζήτημα, όπως αποκάλυψε σε συνέντευξή του ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας. Και τι να κάνει ο Γιάννης, το ξέχασε...

Αν αυτή την ιστορία δεν την είχε αφηγηθεί ο ίδιος ο Στουρνάρας αλλά την είχε μεταφέρει κάποιος τρίτος άραγε θα τον πίστευε κανείς; Ολοι θα λέγαμε ότι δεν είναι δυνατόν να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, ότι είναι στη σφαίρα της φαντασίας μια τέτοια αφήγηση.

Να όμως που είναι δυνατόν: την ώρα που η Ελλάδα πολεμάει – υποτίθεται – σε επίπεδο πρωθυπουργού για την υπόθεση του κουρέματος και σε αυτή στηρίζει πολλά, την ώρα που, για τους δικούς του λόγους, το ΔΝΤ, ο ένας εκ των πυλώνων του προγράμματος, θέλει να στηρίξει αυτή την επιλογή, ο υπουργός Οικονομικών παραδέχεται μόνος του, ο ίδιος, ότι παρέλυσε η «πολιτική» της «κυβέρνησης» επί του θέματος μπροστά σε μια φράση του Σόιμπλε.

Συνεπώς, ποιος κυβερνά πραγματικά αυτή τη χώρα; Ε, δεν είναι πλέον δυνατόν να το αμφισβητεί κανείς: την κυβερνούν ο Σόιμπλε και το Βερολίνο και αυτό το ομολογεί ευθέως ο ίδιος ο θαυμαστής του Σόιμπλε, Στουρνάρας – όχι ότι δεν το ξέραμε... Και την κυβερνά ενάντια σε αυτό που η ίδια η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί εθνικό συμφέρον.

Ομως, όλα αυτά, σίγουρα δεν θα βγουν σε καλό. Γιάννη, θυμήσου το...

H ομολογία του Στουρνάρα...

του Γιαννη Βαρουφακη, απο το Protagon...

Στις 16 Νοεμβρίου 2012, σε άρθρο στο protagon με τον προκλητικό τίτλο ΕΛΛΑΣ-ΔΝΤ-Συμμαχία, είχα μεταφέρει το ενδιαφέρον του ΔΝΤ για μια στρατηγική συμμαχία με την ελληνική κυβέρνηση με στόχο το γενναίο κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους. Επρόκειτο για πληροφορίες που μου μετέφεραν άνθρωποι του ΔΝΤ σε συνάντηση στην Ουάσινγκτον. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με διέψευσε ζωντανά στον «τηλεοπτικό αέρα» και προσέθεσε ότι «αυτά είναι ζητήματα μεταξύ των δανειστών μας». Κι όμως: Το ΔΝΤ, για έναν χρόνο τουλάχιστον, έτεινε χείρα βοήθειας προς την ελληνική κυβέρνηση, ουσιαστικά δίνοντάς της την ευκαιρία για να συμμαχήσει με το ΔΝΤ ώστε από κοινού να απαιτηθεί από το Βερολίνο, στο πλαίσιο του Eurogroup, ουσιαστικό κούρεμα του ελληνικού χρέους και ουσιαστική παρέμβαση στο νεκροζώντανο τραπεζικό σύστημα (σημ. το ΔΝΤ κατανοούσε και κατανοεί πλήρως την παρωδία της δήθεν ανακεφαλαιοποίησης).

Δέκα μήνες μετά, στις 10 Σεπτεμβρίου 2013, σε άρθρο στο protagon τιτλοφορούμενο ΠΟΡΤΑ ΔΝΤ, έγραφα: «Η κυβέρνηση των Αθηνών αγνόησε αυτή τη χείρα βοηθείας που της έτεινε η κα Λαγκάρντ και η λοιπή ηγεσία του ΔΝΤ. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, αυτή η χείρα βοηθείας σήμερα πλέον έχει τραβηχτεί. Το ΔΝΤ είδε και αποείδε, τράβηξε τη χείρα που είχε τείνει προς την Ελλάδα, και τώρα πλέον και να ανταποκριθεί η ελληνική κυβέρνηση το ΔΝΤ θα προσποιηθεί πως δεν άκουσε.
Χτες, στους Financial Times, ο κ. Στουρνάρας επιβεβαίωσε τα λεγόμενά μου. Διαβάστε τη μετάφραση του σχετικού εδαφίου και των λεγόμενων του κ. Στουρνάρα όπως τα δημοσίευσε η Ναυτεμπορική:
«... για ένα «κούρεμα» του χρέους ο κ. Στουρνάρας είπε ότι αντιστάθηκε σε πιέσεις που δέχθηκε από την Κριστίν Λαγκάρντ και τον Πολ Τόμσεν για να ζητήσει από άλλους ηγέτες της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένου και του γερμανού υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε, να αποδεχθούν απώλειες από ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους.
«Ο Πολ Τόμσεν και η Κριστίν Λαγκάρντ είπαν ότι έπρεπε να σταθώ στο πλευρό τους… Είπα: εντάξει, αν έρθω με την πλευρά σας, είναι κάτι που θα βοηθήσει πραγματικά την Ελλάδα, αλλά είναι και κάτι που δεν γίνεται. Ο Σόιμπλε μου είπε, «Γιάννη ξέχνα το». Οπότε δεν μπορεί να γίνει, εγώ λοιπόν τι μπορώ να κάνω;».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Dies brumalis...

 Και ξανάρθε η «17Ν» στα πρωτοσέλιδα και στις πρώτες ειδήσεις των ΜΜΕ με την  εξαφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού, μετά την άδεια που του δόθηκε. Και βρήκαν την ευκαιρία τα ΜΜΕ, με προεξάρχοντα το MEGA, για λογύδρια εναντίον της τρομοκρατίας, ανάμεσα στις άλλες ειδήσεις που αφορούν στις εκδηλώσεις με αφορμή την ανάληψη από την Ελλάδα της προεδρίας της |Eυρωπαϊκής Ενωσης και τις διώξεις εναντίον 25 προσώπων για το σκάνδαλο  των επισφαλών δανείων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Και κάπου στις υποσημειώσεις χάνεται ότι η αύξηση επίσημα της ανεργίας έφτασε τον Οκτώβριο το 27.8%.
                 Δώδεκα χρόνια μετά τη σύλληψη μελών της «17Ν», παρακολουθώντας στα ΜΜΕ την ίδια συλλογιστική από τους ίδιους ανθρώπους αντιλαμβάνεται πια κανείς τις σκοπιμότητές τους.  Τότε, από τον Α. Παπαχελά μέχρι τον Γ. Πρετεντέρη,  σε θέση  δικαστών δίκαζαν, καταδίκαζαν, απαιτούσαν αποδεικτικά αθωότητας από οποιοδήποτε έστω  ψέλλιζε κάποια γνώμη διαφορετική από της κυρίαρχης εξουσίας, εξέδιδαν μυθεύματα σαν βιβλία έρευνας,  προσπαθώντας να διαμορφώσουν κλίμα τρομολαγνείας και τρομοϋστερίας, στοχεύοντας στην  απαξίωση  όχι τόσο της  συγκεκριμένης οργάνωσης, αλλά κυρίως κάθε δράσης που απλώς αμφισβητούσε την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Την εποχή εκείνη, εποχή θριάμβου μιας σοσιαλδημοκρατίας που μας έβαζε στο ευρώ κι  ετοίμαζε ολυμπιακούς αγώνες, η δικαστική, νομοθετική, εκτελεστική εξουσία μαζί με την άτυπη τέταρτη εξουσία των ΜΜΕ με αφορμή τη σύλληψη και καταδίκη της «17Ν» έδειξαν τη δύναμή τους σε αγαστή συνεργασία. Εκείνοι οι μήνες σύλληψης των μελών της «17 Ν» ήταν αποκαλυπτικοί των τρόπων παραπλάνησης και τρομοκράτησης που χρησιμοποίησαν τα ΜΜΕ, εξυπηρετώντας την κυρίαρχη εξουσία, μόνο που εμείς δεν θελήσαμε να γίνουμε σοφότεροι για το ρόλο τους. Κι έτσι αφεθήκαμε παραπλανημένοι και φοβισμένοι να συναινούμε σε μνημόνια δέκα χρόνια μετά.

Ψυχροί Επαγγελματίες...

της Παυλίνας Εξαδακτύλου, parallaximag.gr...

Οι μέρες της κυλούσαν μ' έναν περίεργο αυτοματισμό. Λες και κάποιος την είχε κουρδίσει. Ξύπναγε κάθε μέρα στις εφτά, έλουζε τα μαλλιά της -μια συνήθεια που είχε πάρει απ' τη μάνα της, απ' όταν ζούσε ακόμη σ' εκείνο το διαμερισματάκι στην Ολύμπου-, έφτιαχνε έναν διπλό ελληνικό και τον έπινε στο μπαλκόνι, βρέξει χιονίσει. Είχε κρατήσει κι εκείνη την κόκκινη πολυθρόνα της μάνας της και την είχε τοποθετήσει προσεκτικά δίπλα σ' ένα ξεχαρβαλωμένο παρτέρι με κάτι ξασπρισμένα ζουμπούλια.

Εκείνο το πρωί φύσαγε ένας περίεργος αέρας. Άρχισε να κρυώνει και σκέπασε τους ώμους της μ' ένα τριμμένο σάλι που είχε αγοράσει από το Βερολίνο, λίγο αφότου έπεσε το Τείχος. Είχε να τυλιχτεί μ' αυτό το σάλι από εκείνο το βράδυ. Το βράδυ που τον είδε για τελευταία φορά. Πέρασαν δυο χρόνια από τότε. Δεν τον ξέχασε ποτέ. Από εκείνο το βράδυ είχε να μιλήσει μαζί του, κι όλες όλες, δυο φορές είχανε βρεθεί από κοντά. Η πρώτη ένα πρωινό στη Μητροπόλεως. Σαν φίλοι. Η δεύτερη μετά από μέρες, στο σπίτι της. Σ' ένα σκηνικό που θύμιζε πορνογραφία. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί, αλλά ήταν ερωτευμένη μαζί του. Δεν τον ήξερε καλά καλά κι όμως τον αγαπούσε.

Της είχε γράψει ένα ποίημα σ' ένα χαρτί της συμφοράς από μια συσκευασία από σοκολατάκια με γέμιση κονιάκ και της το 'χε χαρίσει. Εκείνο το βράδυ δεν είχε καταλάβει ότι εκείνος είχε αποφασίσει να εξαφανιστεί. Λίγες μέρες αργότερα ήταν σίγουρη. Δεν θα τον έβλεπε ποτέ ξανά. Προσπαθούσε να παρηγορηθεί με τη σκέψη ότι εκείνος έκανε απλά το σωστό. Και το σωστό ήταν να μην συναντηθούν ξανά. Τα βράδια που δε μπορούσε να κοιμηθεί, έσφιγγε στην παλάμη της το χαρτί με το ποίημα και τα λόγια που της είχε γράψει ήταν κάπως σαν αντίδοτο σ' ένα αντίο που είχε αρχίσει να τη δηλητηριάζει. Έπρεπε να φύγει. Τον καταλαβαίνω. Για να μου γράψει το ποίημα, πάει να πει ότι δεν έκανα λάθος. Κι αυτός ένιωσε έτσι για μένα. Αυτά σκεφτόταν και τα ξημερώματα αποκοιμιόταν στον καναπέ βλέποντας ταινίες του Αντονιόνι. Μια μέρα, από σύμπτωση, έμαθε ότι εκείνος που είχε ερωτευθεί ήταν ένας επαγγελματίας ποιητής. Μισθωμένος που λένε. Έγραφε ποιήματα κατά παραγγελία, ποιήματα που πουλούσε σε κάτι μικροεπιχειρήσεις που έφτιαχναν ημερολόγια και αλμανάκ.

Ξαφνικά, μία ωραία πρωΐα, κυβέρνηση Αριστεράς;

Του Χρήστου Λάσκου, απο το AlterThess...

Έχω κάτι σαν προαίσθηση ότι το κόμμα μας, λόγω της μαλθακότητας και της αναποφασιστικότητας των άλλων κομμάτων, μπορεί να βρεθεί ξαφνικά, μια ωραία πρωία,  στην κυβέρνηση για να εφαρμόσει μέτρα που δεν θα είναι άμεσα προς το συμφέρον μας, αλλά θα ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της επανάστασης γενικώς και ειδικά στα συμφέροντα της μικροαστικής τάξης… Σε αυτά τα ζητήματα χάνει κανείς τα λογικά του… και παράγεται μια αντίδραση, και, ώσπου ο κόσμος να είναι σε θέση να εκφέρει ιστορική κρίση σχετικά με τα γεγονότα, μας βλέπουν όχι μόνο σαν άγρια θηρία, αλλά επιπλέον σαν ηλίθιους, πράγμα που είναι χειρότερο.

Ένγκελς, 12 Απριλίου 1853
Έχει γίνει κοινή συνείδηση πιστεύω πως το 2014 είναι μια χρονιά, η οποία είναι πολύ πιθανό πως θα αποτελέσει πολιτική καμπή για την Ελλάδα. Η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς γίνεται πλέον πολύ αληθοφανής δυνατότητα. Δεν είναι καθόλου απίθανο, μάλιστα, στους επόμενους μήνες η δυναμική που οδηγεί σε αυτήν την έκβαση να αποκτήσει ραγδαία χαρακτηριστικά.
Είναι προφανές πως, σε μεγάλο βαθμό, αυτή η εξέλιξη διαμορφώνεται λόγω της πρωτοφανούς κοινωνικής καταστροφής που σήμανε η καπιταλιστική κρίση και, ακόμη περισσότερο, η διαχείρισή της από τις καθεστωτικές δυνάμεις. Με αυτήν την έννοια, η ενίσχυση της Αριστεράς έρχεται και ως απελπισμένη κίνηση πολλών και ετερόκλητων κοινωνικών τάξεων, μερίδων τάξεων και στρωμάτων, τα οποία, εγκαταλείποντας τους διαχρονικούς πολιτικούς εκπροσώπους τους και διαρρηγνύοντας τις κοινωνικές συμμαχίες, στις οποίες ήταν μεταπολιτευτικά προσδεμένα, ψάχνουν την θέση τους στο νέο, χαοτικό εν πολλοίς, πλαίσιο.
Σε αυτές τις συνθήκες,  η πολιτική προτίμηση δεν σημαίνει ιδεολογική προσχώρηση. Θέλω να πω, στους δυνητικούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ αθροίζονται από πεπεισμένους αντικαπιταλιστές μέχρι και υποστηρικτές ενός «μη κλεπτοκρατικού» -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- καπιταλισμού. Και, μαζί, όλες οι ενδιάμεσες παραλλαγές.

Ο αναμάρτητος (εκδότης ή δημοσιογράφος ή πολιτικός) πρώτος τον λίθον βαλέτω...

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος, Unfollow...

Συγνώμη κιόλας, αλλά το να παπαγαλίζεις κατόπιν εορτής τη δικογραφία μιας υπόθεσης δεν διαφέρει από τη συνηθισμένη τακτική των mainstream media και των δημοσιογράφων τους, δηλαδή το να αποδεικνύονται ξανά και ξανά φτηνοί στα μεγάλα (σκάνδαλα) και ακριβοί στα σχεδόν ασήμαντα (όπως το φοβερό θέμα των πλαστών πινακίδων του Μιχάλη Λιάπη, για να θυμηθούμε το πιο χαρακτηριστικό)…
Θα μου πείτε, μια στιγμή, δεν μπορεί όλα τα ζητήματα να προκύπτουν από τη δημοσιογραφική έρευνα, υπάρχουν και οι αρχές, πρέπει να λειτουργούν και οι θεσμοί. Σύμφωνοι, δεν απαιτούμε από τα συστημικά Μέσα να βγάλουν κάποιο αντίστοιχο θέμα, άλλωστε όταν στην Ελλάδα μιλάμε για διαφθορά και για διαπλοκή, τις περισσότερες φορές πρόκειται για τα ίδια τα αφεντικά τους.

Όμως, το θέμα των αμαρτωλών δανείων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου τούς έσκασε στα χέρια και μάλιστα με πολύ κρότο. Και μολονότι δεν προσγειωθήκαμε χθες στην Ελλάδα για να περιμένουμε να έχουν ασχοληθεί εγκαίρως με το τεράστιο σκάνδαλο που ζημιώνει το ελληνικό δημόσιο, όπως έκανε το UNFOLLOW, εντούτοις ιδού πεδίο δόξης λαμπρό όπου θα μπορούσαν να εξασκήσουν την τέχνη του ρεπορτάζ, έστω και εκ των υστέρων, ο Πρετεντέρης, η Τρέμη, ο Μπάμπης ο Παπαδημητρίου και τα άλλα παιδιά…

Μετά τη Γιορτή...

της Μαριας Τριαντοπουλου, απο το TVXS...

Τέλειωσαν και οι γιορτές και οι πανηγυρεις στο Ζαππειο και στο Μέγαρο Μουσικής, είδαν και οι Ευρωπαίοι Επίτροποι τι καταπληκτικά που είναι όλα στην Ελλάδα και πόσο πετυχημένες είναι οι πολιτικές που έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση και η ΕΕ συγχρόνως «ομού και αντάμα» για να μας σώσουν και τώρα αρχίζει το εξάμηνο που θα  οδηγήσει  στις ευρω-εκλογές την Ευρώπη υπό την Προεδρία μας.
Και όλοι αναρωτιούνται ποιό θα είναι τελικά το Ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας αλλά και του ευρωπαϊκού νότου γενικότερα, τι ακριβώς συμβολίζει η απουσία του κ. Τσίπρα από την τελετή έναρξης της προεδρίας και τι βαρύτητα πρέπει να προσδώσει κανείς στα λεγόμενα του κ. Σαμαρά, που ούτε λίγο ούτε πολύ έδωσε δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις ευρω-εκλογές θέτοντας το παράλογο δίλημμα «θες ΕΕ; Ψήφισε μας! Δεν θες ΕΕ; Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ». Ένα δίλημμα που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ψευτικο αλλά και ανέντιμο γιατι παρουσιάζει τα κόμματα της κυβέρνησης ως μοναδικούς «εγγυητές» της ευρωπαϊκής συνέχειας της χώρας, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή η Ευρώπη την οποίαν «υπηρετούν» στην κυριολεξία, ενω αντίστοιχα εμμένει στο να χαρακτηρίζει την αξιωματική αντιπολίτευση ως αντι-ευρωπαϊκό κόμμα, που αν ψηφισθεί από τον λαό στις ευρω-εκλογές θα οδηγήσει την χώρα έξω από τη ΕΕ και απ ευθείας στην απομονωτική καταστροφή. Αντίστοιχα η αξιωματική αντιπολίτευση ισχυρίζεται ότι θα προσπαθήσει να αγωνιστεί εντός ευρωπαϊκών πλαισίων για θεσμικές και σοβαρές αλλαγές στην ίδια την ΕΕ αλλά και στη σχέση της ΕΕ  - και της ευρωζώνης ειδικότερα - με την Ελλάδα και τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Δεν φαίνεται όμως να περνάει το μήνυμα αυτό όσο ηχηρά θα ήθελε πιθανά η αξιωματική αντιπολίτευση παρά το γεγονός ότι το επαναλαμβανούν τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και πολλά άλλα σημαντικά κομματικά στελέχη.

Αγαπητέ Σίμο...

Άγγελος Τσέκερης, απο την Αυγη...

Σου γράφω με εκτίμηση και σεβασμό, όπως ταιριάζει σε έναν άξιο αντίπαλο. Ομολογώ ότι έχεις κατανοήσει πλήρως το κρυφό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μάλλον έχεις καταφέρει να το εξηγήσεις και στην κα Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου. Δεν έχει νόημα να κρυβόμαστε πλέον. Τώρα πρέπει να βρούμε άλλο κόλπο προκειμένου να βγάλουμε τη χώρα από το ευρώ, να τη μετατρέψουμε σε Σοβιετία και να την παραδώσουμε στους λαθρομετανάστες.
Την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού την σχεδιάζουμε μεθοδικά εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια. Από τότε ζητάμε να δίνονται ολιγοήμερες άδειες στους κρατούμενους, όπως συμβαίνει στις κομμουνιστικές χώρες, ιδιαίτερα τις σκανδιναβικές και την Δανία. Στην πραγματικότητα είναι βαθύτατα αντικοινωνικό μέτρο. Σε κανέναν κρατούμενο δεν πρέπει να χορηγείται άδεια, εκτός από τον Παπαγεωργόπουλο, κάτι άλλους δημάρχους της Ν.Δ. που είναι μέσα για κατάχρηση κι αυτούς που πρόκειται να μπουν σύντομα. Ο Χριστόδουλος περίμενε υπομονετικά να του δώσουμε το σύνθημα. Του είχαμε πει: «Μόλις δεις τον Διαμαντόπουλο ντυμένο Παπασούρα στο πρωτοχρονιάτικο καρναβάλι του Άργους Ορεστικού, είναι ώρα να κινηθείς».
Πράγματι, ακριβώς έτσι έγινε. Αλλά λογαριάζαμε χωρίς το δελτίο ειδήσεων του Mega. Έβγαλε αμέσως ένα συγκλονιστικό βίντεο ντοκουμέντο, στο οποίο ο Χριστόδουλος εμφανίζεται να γλεντάει σε παλιότερη άδειά του στην Ικαρία, όπου ως γνωστόν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 32%. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Στα χέρια κρατάει σοβιετικής κατασκευής μπαγλαμά τύπου ΤΚ47, ενώ στο ίδιο πλάνο εμφανίζονται η Ελένη Λεγάκη 25 χρονών, ο Πόλεμος του Κόλπου, η Τσεχοσλοβακία, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ο πρωθυπουργός της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και η πρόεδρος του Συνασπισμού Μαρία Δαμανάκη.

Ξανά-μανά διλήμματα...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Νόμισμα με μία όψη ή με τρεις και τέσσερις δεν νοείται. Ολα δύο έχουν. Είτε για τα σημερινά αβαρή πρόκειται είτε για τα υπέρβαρα σιδερένια που έκοψε ο Λυκούργος στη Σπάρτη αντί των χρυσών και των ασημένιων, για να αποθαρρύνει την πλεονεξία· σκέφτηκε, σωστά όπως φάνηκε, πως αν χρειάζεσαι ένα ζευγάρι ζώα για να το φορτώσεις σίδερο και να βγεις για ψώνια, θα σου κοπεί η όρεξη για χλιδή. Στη μία πλευρά του ευρωπαϊκού μας νομίσματος, λοιπόν, είναι χαραγμένο το ερώτημα πόσο Ευρωπαίοι νιώθουμε. Πόσο νιώθαμε προ κρίσεως και πόσο τώρα, ζώντας σε μια χώρα που, όπως αναγνώρισε ο πρωθυπουργός της (με τη λαθεμένη ιδέα ότι έτσι μας παρηγορεί), το βιοτικό της επίπεδο μειώθηκε όσο καμίας άλλης μεταπολεμικά.
Η άλλη όψη σφραγίζεται από το ερώτημα πόσο Ευρωπαίους μάς μετρούν οι εταίροι μας. Οι «Γνήσιοι Ευρωπαίοι» δηλαδή. Οσοι δεν βρίσκονται τόσο κοντά στη «νωχελική» Ανατολή, και κυρίως δεν σκλαβώθηκαν επί αιώνες από την αυτοκρατορία της Ανατολής, την Οθωμανική. Τα λόγια τους βέβαια, ειδικά σε τελετές όπως αυτή για την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας, είναι πάντοτε θερμά. Λόγια ευγνωμοσύνης: «Είστε η πατρίδα της δημοκρατίας, σας ευχαριστούμε» κτλ.
Οι έπαινοί τους όμως δεν μεταφράζονται σε ανεπιφύλακτη αποδοχή της ευρωπαϊκότητάς μας. Δεν τη θεωρούν δεδομένη, αυτονόητη, και μάλιστα πολιτισμικά και πολιτικά αυτονόητη, όχι γεωγραφικά. Εξακολουθούν να μας αντιμετωπίζουν σαν «ειδική περίπτωση», περίπου σαν έναν ασθενή ή διαταραγμένο, που έχει μονίμως ανάγκη τα φάρμακά του, τον νοσοκόμο αλλά και τον παιδονόμο του.

Με ευρώ ή χωρίς ευρώ....

του Ν. Λαμπροπουλου, απο την Αυγη...

Δυο "κυρίαρχες αντιλήψεις" υπάρχουν αυτή τη στιγμή σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο:
- Επαναθεμελίωση της Ευρώπης με παραμονή στο ευρώ.
- Έξοδος από το ευρώ.
Πρόκειται για αντιλήψεις μείζονος σημασίας, με πολύπλευρες οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις, που "δυστυχώς" δεν έχουν τεκμηριωθεί επαρκώς, αφού τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται και στις δυο περιπτώσεις (επαναθεμελίωση, έξοδος) σε ένα μεγάλο μέρος τους είναι "επιδερμικά" και "γενικόλογα", με αποτέλεσμα να δημιουργούν σύγχυση σε ένα μεγάλο μέρος αριστερών πολιτών και όχι μόνο.
Η σύγχυση είναι ιδιαίτερα εμφανής στα κόμματα της Αριστεράς που δρουν σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, αφού μέχρι αυτήν την ώρα δεν έχουν επιλέξει κατάλληλη και τεκμηριωμένη μεθοδολογία που να απαντά με σαφήνεια και πειστικότητα για τα υπέρ της επαναθεμελίωσης ή της εξόδου από το ευρώ.

strange museum....

a/man/called/…

Βγήκε από κείνη τη φαρδιά γυάλινη πόρτα που έγραφε απ΄έξω «Διαγνωστικό Κέντρο». Περασμένες εννιά το πρωί. Περασμένα εξήντα. Μόνος του. Έξη μέτρα μακριά μου.
Τον είδα να ανοίγει τον μεγάλο φάκελο και να βγάζει το μόνο λευκό που υπήρχε μέσα. Εκείνο που πολλές φορές είναι πιο κατράμι κι από τα φιλμ των σωθικών σου. Το χειρότερο, ήθελα να του φωνάξω, που μπορείς να κάνεις, το χειρότερο. Δεν διαβάζεις πορίσματα στο δρόμο, μπορεί ξαφνικά να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου και να μη ξανασηκωθείς ποτέ.
Σταμάτησε στη γωνία στο πεζοδρόμιο. Ένα βήμα μακριά από τη διάβαση. Και διάβαζε. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσην ώρα διάβαζε και τι καταλάβαινε, δεν ξέρω καν τι είχε μέσα αυτός ο φάκελος. Πνευμόνια, κόκκαλα, αγγεία, συκώτι, μυαλά, πάγκρεας. Αν κρίνω από το παγωμένο του πρόσωπο, όμως, κάτι βαρύ. Ήδη το δεξί χέρι κρεμόταν κάτω, ξέψυχο, κρατώντας τον φάκελο. Μόνο το αριστερό άντεχε να στέκεται στο ύψος του για να βοηθάει το σκυμμένο κεφάλι και τα μάτια να διαβάζουν.

ΨΥΧΑΡΕΣ...

kartesios...

Παρακολουθούσα χτες τον βουλευτή της ΝΔ, γνωστό καπνοκυνηγό και υιό εκδότη, Ανδρέα Ψυχάρη, στη μεσημεριανή  εκπομπή του ΣΚΑΪ. Το θέμα της συζήτησης στην οποία ήταν προσκεκλημένος αφορούσε στα θαλασσοδάνεια του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και ευτυχώς που υπήρχαν και άλλοι στο πάνελ, διότι ο υιός δε γούσταρε να το συζητήσει.

Ανέφερε τρεις φορές την πίστη του στο τεκμήριο αθωότητας των εμπλεκομένων θαλασσοδανειοληπτών και στη συνέχεια επέμενε να συζητήσουν το θέμα του Χριστόδουλου Ξηρού, διότι έτσι έχει μάθει από τον μπαμπά του. Να διαλέγουν πάντα αυτοί το κυρίως θέμα.
Η ευαισθησία του υιού Ψυχάρη σχετικά με τους κατηγορούμενους θαλασσοδανειολήπτες και η μόνιμη ατάκα του περί του τεκμηρίου αθωότητάς τους, ένα πράγμα αποδεικνύει. Ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ψυχάρα! Μεγάλη Ψυχάρα! Πιο μεγάλη δεν έχει. Όχι, δεν πιστεύω ότι δεν ήθελε να συμμετάσχει στην εν λόγω συζήτηση επειδή ο Γιώργος Παπανδρέου είχε αποκαλύψει ότι ο μπαμπάς του τον πίεζε για να λάβει κι ο ίδιος ένα θαλασσοδάνειο. Ούτε πιστεύω ότι το έκανε επειδή κάποια στιγμή θα εξεταστεί και το δάνειο του MEGA, στο οποίο συμμετέχει ο μπαμπάς. Ούτε πιστεύω ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές θα αποφύγουν να εμπλακούν σε συζητήσεις που πιθανόν να οδηγήσουν σε ερωτήσεις και για τα θαλασσοδάνεια που έλαβαν τα κόμματά τους.

Τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Γιούργος Κωστής, απο την Αυγη...

Το 2014 είναι παρόν, η χρονιά που η σημασία και η κρισιμότητά της τόσο συζητήθηκαν τον περασμένο χρόνο είναι εδώ. Σεβόμενοι όλους τους λόγους που επικαλείται σ' ένα νεανικό του κείμενο ο Γκράμσι εξηγώντας γιατί «κάθε πρωινό θέλω να 'ναι για μένα και μια Πρωτοχρονιά, κάθε μέρα να κάνω κι έναν προσωπικό απολογισμό και να ανανεώνομαι κάθε μέρα»,¹ πρέπει να παραδεχτούμε, ωστόσο, ότι, στην περίπτωσή μας, σε αντίθεση με τις προηγούμενες περίπου 560 κατά Γκράμσι Πρωτοχρονιές από τις εκλογές της 17 Ιουνίου 2012, η Πρωτοχρονιά της 1ης Ιανουαρίου 2014 τους όρους τους επιβάλλει η ίδια. Προχθές ακόμη, το 2014 ήταν το «αύριο» από το οποίο μπορούσαμε να ζητούμε και να παίρνουμε πίστωση χρόνου. Την επομένη κιόλας των εορτών, ο χρόνος άλλαξε βηματισμό, επιταχύνθηκε. Τέλος η πίστωση, καλώς ορίσατε στο πολυσυζητημένο 2014.
Το βράδυ της 17ης Ιουνίου 2012, ανάμεσα στην κοινωνία και τη ριζοσπαστική Αριστερά συνάφθηκε ένα άτυπο αλλά βαρυσήμαντο συμβόλαιο.

Νέο έτος, παλιά προβλήματα...

Του Κωστα Βεργοπουλου, απο την Ελευθεροτυπια...

Στον απολογισμό της ευρωπαϊκής πορείας για το 2013, η εφημερίδα της Γουόλ Στριτ θεωρεί σημαντικότερα όσα αρνητικά ενδεχόμενα αποφεύχθηκαν από όσα θετικά επιτεύγματα πραγματοποιήθηκαν. Γιατί όχι; Στο σημείο που βρίσκεται η Ευρώπη, δικαιούται να θεωρεί επιτυχία της όποιο δεινό απωθεί στο μέλλον. Ωστόσο, εάν κάτι, παρά πάσα περί του αντιθέτου προσδοκία, αποδείχθηκε «ανθετικό» κατά το λήξαν έτος, αυτό δεν είναι τόσο η Ευρωζώνη όσο κυρίως το κοινό νόμισμά της, το ευρώ. Και αυτό δεν οφείλεται στη «σώφρονα» και «αποτελεσματική» πολιτική της Γερμανίας, αλλά στις επιλογές του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, σε σφοδρή αντιπαράθεση με τον Γερμανό αντιπρόεδρο Γεόργκ Ασμουσεν, όπως και με τον πρόεδρο της Μπούντεσμπανκ, Γενς Βάιντμαν.

Ο πρώτος δεν δίστασε να προσφύγει σε «αντισυμβατικές» επιλογές, υπό την καταιγιστική καταγγελία των άλλων δύο και υπό το αφοπλιστικό επιχείρημα ότι με τις επιλογές του ο πρόεδρος της ΕΚΤ παραβιάζει τις ευρωπαϊκές Συνθήκες, όπως βέβαια και υπό την απειλή ακυρωτικής παρέμβασης από το Ανώτατο Γερμανικό Δικαστήριο.
Πέραν τούτου, η εφημερίδα του Χρηματιστηρίου μνημονεύει ως επιτυχία ότι η επιβολή απωλειών στους καταθέτες της Κύπρου δεν οδήγησε σε κατάρρευση τραπεζών ούτε σε μεταδοτικό κλίμα πανικού στην υπόλοιπη Ευρωζώνη.

Υπάρχουν και άχρηστοι ηλίθιοι...

της Αντας Ψαρρα, αναδημοσιευση απο το Red NoteBook...
Χτύπησε για τρίτη φορά σε διπλό ταμπλό ο έγκυρος δημοσιογράφος των «Νέων» Γ.Π., κατά κόσμον Γιάννης Πρετεντέρης. Σε χθεσινό του άρθρο εντοπίζει «πολλές συμπτώσεις» και καταφέρεται εναντίον της «Εφ.Συν.» για τη δημοσίευση μιας συνέντευξης του Δ. Κουφοντίνα και μιας επιστολής του Χ. Ξηρού, αλλά και της «Αυγής» για ανάλογες δημοσιεύσεις και, τέλος, κατά της Επιτροπής Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ για την υπεράσπιση του δικαιώματος του Σάββα Ξηρού να πάει στο νοσοκομείο, λόγω της κρίσιμης κατάστασης της υγείας του. Συνδυάζοντας τα παραπάνω με την απόδραση σε άδεια του Ξηρού και την εξαφάνιση των Μαζιώτη - Ρούπα μετά την αποφυλάκισή τους και τέλος το «πάρτι» των κρατουμένων στον Κορυδαλλό, φτάνει στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά δεν είναι απλές συμπτώσεις και «ότι κάτι συμβαίνει στον χώρο της εγχώριας τρομοκρατίας» για το οποίο κάτι «δεν αρκούν μόνο οι αιματοβαμμένοι εγκληματίες αλλά χρειάζονται και πολλοί χρήσιμοι ηλίθιοι για να τους ανοίξουν το δρόμο».

Αφού λοιπόν αρέσουν στον Γ.Π. οι συμπτώσεις αλλά και οι χρήσιμοι ηλίθιοι, ας του θυμίσουμε μερικές «καραμπινάτες συμπτώσεις»:

Μια επαπειλούμενη εγκυμοσύνη για την εκπαίδευση;

Της Αναστασίας Καλαφάτη, απο το TVXS...

Η εξαιρετικά βολική «απομάκρυνση»  της διευθύντριας Ιδιωτικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας, Ιωάννας Χρήστουδιατράνωσε για ακόμη μια φορά  το παιδαγωγικό όνειρο  του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και του -καθώς φαίνεται- υπουργού Παιδείας Αλέξανδρου Σαμαρά.
Ο χαρακτηρισμός της «απομάκρυνσης» από τη θέση της είναι ιδιαίτερα εύστοχος καθώς συνήθως απομακρύνονται κίνδυνοι, εχθροί κι εμπόδια. Προφανώς, η κ. Χρήστου αποτελούσε για την πολιτική ηγεσία- και τους φίλα προσκείμενούς της- κάτι από τα προαναφερθέντα.
Ήταν γνωστό πως κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου η απομάκρυνσή της ήταν το πάγιο αίτημα του ΣΙΕΙΕ, του Συνδέσμου Ιδιοκτητών Σχολείων καθώς τον Σεπτέμβριο του 2012 είχε χαρακτηρίσει  «προδήλως παράνομη ή αντισυνταγματική» (κατά τον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα, άρθρο 25,3) την εντολή του Υπουργού Παιδείας, κ. Αρβανιτόπουλου για εφαρμογή της «Γνωμοδότησης Μπαμπινιώτη» (ΝΣΚ 214/2012) που προέβλεπε περικοπή έως και 40% του μισθού των ιδιωτικών εκπαιδευτικών με την οποία χαρίζονται στους ιδιοκτήτες 32 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο και αφαιρούνται αντίστοιχα 28 εκατομμύρια από τους εκπαιδευτικούς και 20 από τα ασφαλιστικά ταμεία.

Το Κράτος Τους...

Το προνόμιο του Φτωχού...
Στο ζήτημα αυτό πριν απ’ όλα πρέπει να προσέξουμε ότι κράτος δεν υπήρξε πάντα. Υπήρξε καιρός που δεν υπήρχε κράτος. Αυτό εμφανίζεται εκεί και τότε, όπου και όταν εμφανίζεται ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις, όταν εμφανίζονται εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.

(V.I. Lenin-Για το κράτος (1919), διάβασε παραπάνω εδώ)

Οι νόμοι, το δίκαιο, η κουλτούρα, η παιδεία, η ηθική ράβονται από την άρχουσα τάξη και διατηρούνται έτσι ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της, ειδκά εκείνα που έρχονται σε αντίθεση με αυτά των υποτελών τάξεων.

Στις 18/04/2013 ένας κύπριος αστός πολιτικός και τραπεζίτης, ο Μάκης Κεραυνός, είπε το εξής σχετικά με την διαφθορά στην Δημόσια Υπηρεσία (δίνοντας συνέντευξη σε ένα γλείφτη δημοσιογραφάκο της τηλεόρασης που μεταδόθηκε εκέινη την νύχτα στην Κύπρο),

Οταν ήμουν Υπουργός Εργασίας, με πήρε τηλέφωνο ένας Μεγάλος Επιχειρηματίας ζητώντας επίμονα να με δει. Ακύρωσα άλλες υποχρεώσεις μου και του έκλεισα ραντεβού.

Είπαμε τα εξής:
– Μεγάλος Επιχειρηματίας: Ξέρεις ότι σήμερα “λάδωσα” υπάλληλο στο Υπουργείο σου με 5,000 λίρες για να γίνει η “δουλειά” μου;
– Υπουργος: ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ να μου δώσεις το όνομα του και θα τον πάρω στο δικαστήριο για δεκασμό, θα χάσει την δουλειά του, θα τον κλείσω στην φυλακή.

ΣΥΡΙΖΑ και διαφθορά...

του Σταυρου Χριστακοπουλου, απο το Ποντικι...

Το ρεπορτάζ του «Ποντικιού» καταγράφει μια πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή των υποθέσεων με μίζες που μας έχουν απασχολήσει τα τελευταία χρόνια: συνήθως τα στοιχεία προέρχονται από γερμανικές «πηγές», οι οποίες ξεφορτώνονται διάφορα καμένα χαρτιά ώστε οι «δουλειές» τους στην Ελλάδα να συνεχιστούν αδιατάρακτα.

Εξάλλου διαχρονικά οι καταγγελίες για σκάνδαλα ουδέποτε διατάραξαν κάποιες από τις «μπίζνες» για τις οποίες δόθηκαν μίζες και καμιά εταιρεία από αυτές που δωροδόκησαν Έλληνες αξιωματούχους δεν αποκλείστηκε από μελλοντικές δουλειές.

Οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. συνέχιζαν τις συναλλαγές με τους... «διαφθορείς» τους σαν να μην τρέχει κάστανο.

Ωστόσο η καταπολέμηση της διαφθοράς βρέθηκε στα χείλη όλων. Η διαφθορά ενοχοποιήθηκε έως και για την οικονομική κατάρρευση της χώρας.

Το δίλημμα των ευρωεκλογών...

Sotosblog...

«Να ζει κανείς ή να μη ζει· αυτό είναι το ζήτημα» Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Από αναρμόδιες πηγές πληροφορούμαι ότι η στρατηγική Σαμαρά προς τις ευρωεκλογές συμπυκνώνεται, λέει, στο δίλημμα «ναι ή όχι στην Ευρώπη». Αστείο, θα έλεγα.
Να ‘ταν κανένα άλλο δίλημμα, λ.χ. «βουνό ή θάλασσα», να πω «αυτό, μάλιστα! Είναι σοβαρό.» Επίσης: «ξανθιά ή μελαχροινή;» Κι ακόμα: “η κότα έκανε τ’ αυγό ή το αυγό την κότα;» Αλλά «ναι ή όχι στην Ευρώπη», όχι, δεν είναι σοβαρό. Είδανε, να ‘ούμ’, ότι δεν πήγε ο Τσίπρας στη φιέστα, κι αμολάνε εκεί πέρα μια κοτσάνα, σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Η Ευρώπη, αλήθεια, τι απαντάει; Ναι ή όχι στην Ελλάδα; Η Ευρώπη του Μπαρόζο, εννοείται… Του Ρεν, και του Ρομπάι –φρικ άουτ, μιλάμε! Η Ευρώπη της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Που απαντάνε «για», υποτίθεται, αλλά με τους όρους τους. «Για», που εξυπακούεται «για τα μπάζα».
Εμείς; Βάζουμε όρους; Ή δεν μας παίρνει; Ε, άμα δεν βάζουμε κι εμείς όρους, τι σόι δίλημμα είναι αυτό τότε; Και τι Ευρώπη είναι αυτή, ξανθιά ή μελαχροινή, που μας βγήκε με το μαλλί βαμμένο;
Από το ψευδοδίλημμα του Ευρώ, φτάσαμε σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά την αποφράδα ημέρα των εθνικών εκλογών πέρισυ, και θα κλείσουμε κοντά δυο χρόνια από τότε στις προσεχείς ευρωεκλογές, να μας λέει ο Σαμαράς ότι το δίλημμα είναι πια όχι «ευρώ ή δραχμή», αλλά «ναι ή όχι στην Ευρώπη»!

Να τα πούμε;

του Δημητρη Πετροπουλου, απο το  Mediasoup

"Καλή χρονιά" είπε χαμογελώντας ο άγνωστος μες στον ηλεκτρικό και μου έτεινε το χέρι. "Εβαλα τηλεόραση να δω ειδήσεις το πρωί" συνέχισε, σα νάχαμε αφήσει μια κουβεντούλα στη μέση, "και πιάστηκε το χέρι μου να αλλάζω τα κανάλια. Όλο δυσάρεστες ειδήσεις, αδερφέ. Όλο τα ίδια κάλαντα μας λένε".
"Μη μου κακοκαρδίζεσαι. Οπου νάναι, θα τους τα πούμε εμείς τα κάλαντα" απάντησα ασυναίσθητα.
Κι ένοιωσα ξαφνικά πως ήμουν άνθρωποι χιλιάδες, όχι ένας. Πως αν ξεκίναγα να σιγοτραγουδάω θα ακουγόταν μια βουή από χιλιάδες στόματα. Βουή λυτρωτική, χαράς, όχι θυμού. Σα νάτανε η δύναμή μας τέτοια και τόση που οι αντίπαλοι θα ήτανε σα χνούδια που ο άνεμος τα παρασέρνει, τα στροβιλίζει, χάνονται και ξεχνιούνται.
‘’Ηλάλαξε πας ο λαός άμα αλαλαγμώ μεγάλω και ισχυρώ και έπεσεν άπαν το τείχος’’. Οι σάλπιγγες της Ιεριχούς, το σύνθημα.
Αυτή η αίσθηση του λαϊκού αλαλαγμού, μιας χαμογελαστής ανατροπής, με παραξένεψε και μένα.
Μας έχουν κάνει τέτοια πλύση εγκεφάλου πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σκεφτείς απ’ το δικό τους, που μας ζάλισαν. Λίγο οι ενοχές για όσα κάναμε και όσα παραλείψαμε, λίγο η αίσθηση πως είναι όλοι πουλημένοι, λίγο η μαλθακότητα τα τελευταία χρόνια και η λειψή μας κρίση, κατάφεραν να μας χειραγωγήσουν. Να μας τρομοκρατήσουν.

Ένα μπλε και πράσινο κουβάρι βρόμας...

swell...

Ο Άγγελος Φιλιππίδης είναι φίλος του Καραμανλή και των Βαρδινογιάννηδων. Έτσι έγινε πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και μετά του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Ως πρόεδρος του τελευταίου, κατηγορείται ότι έδωσε επισφαλή δάνεια σε φίλους και γνωστούς. Ο ίδιος αρνείται ότι τα δάνεια είναι επισφαλή. Οι ιδιοκτήτες πάντως κάποιων συγκεκριμένων εταιριών από αυτές που πήραν τα δάνεια, έγιναν "Χριστοφοράκοι".

Μια εταιρία από αυτές ήταν η C&C και οι θυγατρικές τους που ανήκουν στο ζευγάρι Γριβέα και Βάτσικα. Και οι δύο καταζητούνται από χθες. Είναι στενοί φίλοι του Νίκου και του Αντρίκου Παπανδρέου. Η ενασχόληση του Νίκου με την "πράσινη" ανάπτυξη, άνοιξε νέα πεδία επιχειρηματικής ενασχόλησης στο ζευγάρι. Σε μια από αυτές τις επιχειρήσεις ενεπλάκη μετοχικά και το ΤΤ. Η εταιρία είχε πολύ καλές διασυνδέσεις με όλο τον ιατρικό και φαρμακευτικό χώρο και ανελάμβανε δεκάδες ιατρικά συνέδρια και ταξίδια κινήτρων για φαρμακευτικές εταιρίες. Λαδώνοντας συνήθως τον πρόεδρο του συνεδρίου. Το 2004 ανέλαβε τη διοργάνωση του παγκοσμίου συνεδρίου κατά του διαβήτη. Οι δαπάνες που έκανε τότε η C&C για το συνέδριο, τιμολογήθηκαν με τη διπλάσια αξία στη θυγατρική της στην Κύπρο. Το 2006 η C&C κέρδισε με έναν περίεργο τρόπο όλο το πακέτο, εισιτήρια και φιλοξενία, για τη EUROVISION που έγινε στην Αθήνα.

Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες οι φίλοι και γνωστοί πήραν δάνεια 200 εκατομμυρίων. Αν προσθέσουμε σε αυτά τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων, τη SIEMENS και τα εξοπλιστικά, είναι προφανές ότι αυτό το μπλε και πράσινο κουβάρι βρώμας έχει καλύψει τα πάντα. Απορώ πως  αναπνέουμε ακόμα.

Στη Χιροσίμα δε μιλούν για τα οφέλη τής ατομικής βόμβας...

τρύπιο ευρώ...

Τί του λείπει του ψωριάρη, πέρα από φούντα με μαργαριτάρι; Μα, η προεδρία τής Ευρωπαϊκής Ενωσης, τρομάρα του, η οποία για καθαρώς επικοινωνιακούς λόγους παρουσιάζεται από την κυβέρνηση σαν ευκαιρία ανάδειξης της χώρας μας ισάξια σχεδόν των Ολυμπιακών Αγώνων τής Αθήνας. Δε χρειάζεται να γίνω πικρόχολος και να θυμίσω πόσα χρήματα σπαταλήθηκαν πριν μια δεκαετία στην ουσία για να μπορέσει να αυξήσει τα κέρδη της η βιομηχανία τού συζύγου τής προέδρου τής οργανωτικής επιτροπής. Ας έρθω στο σήμερα, στο "Αφγανιστάν τής Ευρώπης" και στον "κατά φαντασία θεραπευμένο πρωθυπουργό" του, όπως αποκαλεί εύστοχα το "Σπίγκελ" την Ελλάδα και τον Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος λίγο πριν αποδημήσει πολιτικά ες Κύριον θα έχει να καυχιέται, σαν άλλος μολιερικός "Αρχοντοχωριάτης", πως διατέλεσε και πρόεδρος της Ε.Ε. Οπως καμαρώνει ακόμα ο ανεκδιήγητος αρχιερέας τής διαπλοκής, ο οποίος ρητορεύει περί του "κινδύνου" (;) εξόδου τής χώρας από το ευρώ, αλλά δεν έχει βρει ακόμα λέξη για να σχολιάσει το πάρτι τής μίζας κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του...

Ο μέσος πολίτης και ο μέσος αλήτης...

του Κλεαρχου Τσαουσιδη, απο την Αυγη...

Αν ακολουθήσουμε τη λογική των προπαγανδιστών της κυβέρνησης, μπορούμε να αναρωτηθούμε τι δουλειά έχουν μαζί (σε εμφανώς παμπάλαια συνάντησή τους) οι κ.κ. Πρετεντέρης, Λιάπης, Π. Ψωμιάδης, Τομπούλογλου;

Η προπαγάνδα είναι βασικό πολυεργαλείο των αυταρχικών κυβερνήσεων. Κι από κοντά, ως θήκη του εργαλείου, οι εκπρόσωποι των θρησκειών, που, άλλοτε ως κυρίαρχη και άλλοτε ως συμπληρωματική παράμετρος, προσδιορίζουν το ορθό και ηθικό.
Όταν, όμως, η προπαγάνδα βιάζει τη λογική ακόμη και των πλέον πειθήνιων, τότε το αποτέλεσμα ενίοτε στραβώνει. Θυμίζω απλώς τα καμώματα ενός βασιλιά, εδώ στη χώρα μας, που προτού καλά-καλά αναλάβει να μας στρώσει, ομίλησε για μιάσματα.¹ Τώρα, ένας πρωθυπουργός ανάλογης ευφυΐας επιδεικνύει ανάλογο δημοκρατικό ήθος: χαρακτηρίζει «εκτροπή» το αν θα κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές του 2012!

Τι κι αν σε δέρνουν δεκατρείς, αν δεν σε δέρνει ο νους σου...

του Ηλια Χρονοπουλου, απο το Red NoteBook...
«Όταν διψάσεις, είναι πολύ αργά για να σκάψεις ένα πηγάδι»
Ιαπωνική παροιμία

Το κείμενο αυτό δεν φιλοδοξεί να εναρμονιστεί με την οργή κανενός. Επιδιώκει ένα «δια ταύτα». Έχει γίνει ακατανόητο σε μένα και σε πολλές αριστερές και αριστερούς για ποιο λόγο πρέπει να βρισκόμαστε με το ζόρι στον ίδιο χώρο με τον κ. Τατσόπουλο. Είναι σαφές ότι δε μας σέβεται, δεν δέχεται να είναι μέρος μιας συλλογικής πορείας, αλλά διεκδικεί (έχει και τη δύναμη να το κάνει πραγματικότητα) μια προσωπική καριέρα πολιτικού-σχολιαστή. Θα ήθελα πολύ να σύχναζα στο ίδιο καφενείο με τον κ. Τατσόπουλο, να υποστηρίζουμε και οι δύο τον ΣΥΡΙΖΑ, να διαφωνούμε για πολλά και να συμφωνούμε σε λίγα. Κατά αυτόν τον τρόπο συμπεριφέρεται ο κ. Τατσόπουλος δημόσια, και μάλιστα με την ιδιότητα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό συνιστά πρόβλημα.

Χαίρομαι όταν αριστερές και αριστεροί έχουν αναγνωρισμένο κύρος και φήμη στο αντικείμενό τους, ιδίως όταν πρόκειται για την τέχνη.

εναλλακτική λύση όμως ως προς τι;

Αλέξης Οικονομίδης, Περιοδικο Χρονος... 

Χρειάζεται ένας νέος προγραμματικός λόγος για να υπάρξει μια ώριμη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία της αλλαγής 

Τις μέρες αυτών των εορτών, που μας επιφυλάσσουν πάντοτε την πολυτέλεια της ελπίδας, οι περισσότερες ευχές που άκουσα να ανταλλάσσονται απηχούσαν την προσδοκία μιας μεγάλης αλλαγής. Δεν ξέρω αν όντως θα συμβεί μέσα στο 2014, ούτε τι ακριβώς θα είναι. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν γνωρίζει· οι ακραίες καταστάσεις είναι και οι λιγότερο προβλέψιμες ως προς την εξέλιξη και την κατάληξή τους. Μπορούμε ωστόσο να θεωρούμε βέβαιο ότι η αναζήτηση της εναλλακτικής λύσης –«η αναρώτηση περί της άλλης οδού», όπως έγραφε πρόσφατα ο Νίκος Ξυδάκης, προσδίδοντάς της και χαρακτηριστικά υπαρξιακής αγωνίας– θα εμφανιστεί πιεστική στον δημόσιο χώρο.
Εναλλακτική όμως ως προς τι; Η συνήθης απάντηση «μα ως προς το μνημόνιο» προφανέστατα δεν επαρκεί. Ήταν ανεπαρκής ακόμη και τους πρώτους μήνες της μνημονιακής εμπειρίας, καθώς επέτρεπε να επιβιώνει η επιθυμία μιας επιστροφής στο παρελθόν ως να ήταν αποδεκτό στο σύνολό του. Διατηρούσε ωστόσο, τότε, μια λογική συνέπεια: αυτήν της αποτροπής, της ανάσχεσης των καταιγιστικά βίαιων, άδικων και ισοπεδωτικών μέτρων, που έβαιναν προς εφαρμογή. Είχε κάποιο νόημα όσο το μνημόνιο ήταν, ακόμη, ο όγκος των νομικών εγγράφων που γνωστός εικαστικός είχε την ιδέα να συγκεντρώσει και να εκθέσει σαρκαστικά σε χοντρούς, δερματόδετους τόμους, εικονογραφημένους με τα σκοτεινά χαρακτικά του Γκόγια.¹

Πόσο πάει η υπόληψη του Ποκοπίκο; 25 Ευρώ;

Στάθης στον eniko.gr....

 Απ’ ό,τι φάνηκε, για μια ακόμη φορά, η υπόληψη του κ. Αδωνη Χάρου Γεωργιάδη αξίζει (για αυτήν τη φορά) 25 Ευρώ.
Θέμα παραίτησης του κλόουν δεν τίθεται. Παραιτούνται οι κλόουν; Ποτέ! Οταν τους κάτσει μια τούμπα στραβά, άλλη κωλοτούμπα σπεύδουν κι επιχειρούν, ώστε μέσα στο γελοίο του πράγματος το ακόμα πιο γελοίο να κρυφθεί.
Ομως πιο γελοίοι απ’ τον κ. Αδωνη Αδη Χάρο Γεωργιάδη των 25 Ευρώ είναι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κι ο αρχηγός τους. Οι οποίοι αφού ψήφισαν τα 25 Ευρώ με τροπολογία ήδη απ’ τον περασμένο Σεπτέμβριο, βγήκαν στο κλαρί εναντίον της ψήφου των. Ξετσίπωτοι, δείχνοντας έτσι πού γράφουν και τη λογική, και την ηθική και το Κοινοβούλιο.
Κι όχι μόνον ξετσίπωτοι, αλλά και ευήθεις. Διότι, περνώντας μας για ηλίθιους ανέβηκαν στα κάγκελα των πάνελ για να κοκορευθούν ότι μας έκαναν χάρη και μας έβγαλαν απ’ τον λαιμό το μαχαίρι που οι ίδιοι μάς είχαν μπήξει.
 Τρεις μέρες έλειψα απ’ τη δουλειά, άλλες τρεις θα λείψω και δεν μπόρεσα να κρατηθώ, να μην γράψω - όμως είναι αφόρητος ο τζουτζεδισμός. Γίνεται της μουρλής με τις μίζες για τα εξοπλιστικά προγράμματα και ο κ. Αβραμόπουλος βρήκε τη λύση: θα συστήσει (μία ακόμα) Ανεξάρτητη Αρχή!

Ή ενημερωθείτε ή βουλώστε το....

Κρυσταλία Πατούλη...

Ή ενημερωθείτε ή βουλώστε το.
Έχετε ιδέα τι θα πει να αυτοκτονούν κάθε μέρα άνθρωποι; Γιατί αυτό συμβαίνει στη χώρα τα τελευταία χρόνια.
Μια χώρα που είχε το μικρότερο αριθμό αυτοκτονιών στην Ευρώπη, την κατάντησαν ένα απέραντο νεκροταφείο από χιλιάδες αυτόχειρες.
Όταν σε ανθρώπους ήδη επιβαρημένους ψυχολογικά και κοινωνικά από την ίδια τη ζωή που τους έτυχε, τους φορτώνεται και μια κρισάρα ώστε να μην έχουν που την κεφαλήν κλίναι και πως να επιβιώσουν, τι περιμένετε να κάνουν;
Όλοι οι άνθρωποι που έχουν ψυχολογικά προβλήματα βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, σε εκείνη ακριβώς την ομάδα που κινδυνεύει περισσότερο.
Ο κάθε άσχετος νομίζει ότι ψυχολογικό πρόβλημα, είναι αυτό που κάθεσαι με τις ώρες και συζητάς με το/τη φίλο/η σου και κλαίς από το τηλέφωνο, το ίντερνετ ή τη καφετέρια.

Μια υπέροχη χώρα...

Πολυφημος...

Σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία και τον δημοσιογράφο Γιάννη Ντάσκα, ο σημερινός βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και τότε πρόεδρος της εξεταστικής επιτροπής για τις μίζες των εξοπλιστικών, Γιάννης Τραγάκης, παραδέχεται ότι πριν από 10 χρόνια είχε τεκμηριωθεί πλήρως η ανάμειξη των Άκη Τσοχατζόπουλου και Γιάννου Παπαντωνίου στις υποθέσεις των TOR-M1 και TPQ-37, αλλά όπως είπε, “δυστυχώς εκεί σταματήσαμε”.

Η εξεταστική επιτροπή ήξερε τα ακριβή ποσά και τις προμήθειες για τα εξοπλιστικά “με ακρίβεια δολαρίου”, λέει ο τότε πρόεδρος της.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Την υπεράσπιση του Άκη είχαν αναλάβει οι Βαγγέλης Βενιζέλος και Ανδρέας Λοβέρδος.

Lee Buchheit: Η κρίση χρέους της Ευρωζώνης δεν έχει τελειώσει...

Apostolis Fotiadis...

Cleary Gottlieb attorney Lee Buchheit

Ο νομικός Λι Μπιούκχαιτ θεωρείται μια από τις αυθεντίες σε ζητήματα διαχείρισης και αναπροσαρμογής κρατικού χρέους. Κάποιοι τον αποκαλούν σταυροφόρο των χρεοκοπημένων αφού συνήθως βρίσκεται να υπερασπίζεται ευάλωτες χώρες ενάντια σε κερδοσκοπικούς οίκους, πολυεθνικές τράπεζες και άλλους επιθετικούς πιστωτές. Ο κ. Μπιούκχαιτ πέρασε και από την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης του PSI εκπροσωπώντας τα Ελληνικά συμφέροντα ενάντια στους πιστωτές της χώρας.
Η παρακάτω δήλωσή του σχετικά με το μέλλον της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη προέκυψε στην διάρκεια μιας ανταλλαγής email μια μέρα πριν την ανάληψη της Ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελληνική κυβέρνηση. Έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί γίνεται σε μια περίοδο που φουντώνει ο διάλογος γύρω από το εάν απέτυχαν ή όχι οι πολιτικές λιτότητας στην Ευρώπη και…

Αρκετά με τους πρώην!

του Βαγγελη Δεληπετρου, απο την Ελευθεροτυπια....

Οταν διαβάζεις χίλιες και βάλε λέξεις ενός άρθρου με τίτλο «Περισσότερη Ευρώπη και σχέδιο για ανάπτυξη», που υπογράφει ένας πρώην πρωθυπουργός, και μάλιστα ο... «καταλληλότερος», πρώην αρχηγός κόμματος και νυν και αεί καθηγητής, πιάνεις εύκολα το στίγμα, που το δίνει η «περισσότερη Ευρώπη», αλλά όσο κι αν κρατάς μικρό καλάθι, όπως όλοι μας, περιμένεις ότι θα υπάρχει κάποια, στοιχειώδης έστω, συγκεκριμένη αναφορά και σε αυτό το (αναγκαίο) «σχέδιο για ανάπτυξη».

Ο Κώστας Σημίτης όμως το κατάφερε και αυτό! Να διαβάζουμε και να ξαναδιαβάζουμε προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις που να σχηματίζουν προσεκτικά επιλεγμένες φράσεις και μετά, από παράγραφο σε παράγραφο, να εξαφανίζεται κάθε ουσιαστικό νόημα, κάθε τι που θα επέτρεπε να υπάρξει ουσιαστική συζήτηση, δηλαδή διαφωνία και διάλογος. Ολα για το φαίνεσθαι άλλη μια φορά και άλλη μια φορά στον Καιάδα της μικροπολιτικής η ουσία.
Αποκαλυπτική για το σύστημα που μας κυβέρνησε και μας κυβερνά, αλλά και για το έλλειμμα πολιτικής των συστημικών στελεχών, το τελικό συμπέρασμα του πρώην: «Το σχέδιο ανάπτυξης παραμένει ένα νεφέλωμα. Ερευνες, μελέτες, πρότυπα, συγκεκριμένοι σχεδιασμοί δεν φαίνεται να υπάρχουν»! Αλλά αυτό κάθε απλός πολίτης της χώρας το γνώριζε ήδη, το νιώθει στο πετσί του, από τα χαράτσια, τα λουκέτα, τα δάνεια που τον πνίγουν, την ανεργία που τον στέλνει οικογενειακώς στο απόσπασμα. Δεν περίμενε κανέναν πρώην ή νυν καθηγητή, πρωθυπουργό ή αρχηγό κόμματος για να το αντιληφθεί.

Γερμανία άδικη...

του Θαναση Καρτερου, απο την Αυγη...
Πρέπει να συμμεριστούμε εν μέρει τη δυσφορία του πρωθυπουργού για το δημοσίευμα του Spiegel που τον χαρακτηρίζει "κατά φαντασία θεραπευμένο". Μια χαρά θεραπευμένος είναι ο Αντώνης Σαμαράς - όψις, θρέψις, ακόμα και διούρησις καλή. Και από τη νεύρωση κατά των Μνημονίων έχει απαλλαγεί, και από τις φαντασιώσεις των Ζαππείων έχει ιαθεί και από την κατάθλιψη για τη γερμανική συνταγή έχει πλήρως αναρρώσει. Το τελευταίο μάλιστα πιστοποιήθηκε με δημόσια συγνώμη επί γερμανικού εδάφους.
Γερμανία άδικη, συνεπώς - αυτό συνάγεται από το δημοσίευμα του Spiegel. Kαι οφείλουμε να αποκαταστήσουμε τα πράγματα: Ο Σαμαράς δεν είναι κατά φαντασία θεραπευμένος. Είναι κατά φαντασία θεραπευτής -αυτή είναι η αλήθεια. Έχει αναλάβει να θεραπεύσει την Ελλάδα και τους Έλληνες. Να αποκαταστήσει τη δημοσιονομική, την οικονομική, την πολιτική, την εργασιακή, την αναπτυξιακή, την πολιτιστική μας υγεία. Έχει το ύφος, τον λόγο, την πόζα, τη σιγουριά του θεραπευτή. Και κάθε φορά που μιλάει ακτινοβολεί success story - το πιστεύει βαθιά ο άνθρωπος, πώς το λένε.
Αν μάλιστα μελετήσει κάποιος ενδελεχώς τον τρόπο με τον οποίο ασκεί το θεραπευτικό του λειτούργημα, τότε θα απορήσει ακόμα περισσότερο: Τι θέλουν πια αυτοί οι Γερμανοί;

Κύριε Τέλλογλου, Μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης ούτε μένω ούτε φεύγω από την αγορά εργασίας. Λέω να την ανατρέψω...

pnevmantilogias...

Με ρωτάει το τρέιλερ της εκπομπής του Τέλλογλου: “Μετά από 4 χρόνια κρίσης μένεις ή φεύγεις από την αγορά εργασίας”; Αφενός μου απευθύνει άμεσα τον λόγο κι αφετέρου δεν λέει: “μένεις ή φεύγεις από τη χώρα;” ή ακόμα πιο εθνομελό: “μένεις ή φεύγεις από την πατρίδα;”.
Ήταν μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη το ότι ο Τέλλογλου του ΣΚΑΙ_ΝΑΖΙ και των φακέλων του Παπαγελάς λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Φυσικά, δεν έχει πλέον πρόβλημα, αφού τα πράγματα έχουν τόσο πολύ χάσει την όποια επίφασή τους, που η επίκλησή τους αφορά πλέον μόνο τύπους σαν τον σαμαροβενιζέλο, το φασιστικό παρεάκι τους και κάτι κιτς φιγούρες όπως ο Αυτιάς, όταν απευθύνονται στην αγελαία πελατεία τους για να αποδεχτεί ησύχως, ίσως και με ανακούφιση, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και εξαίρεσης.
Μου ορίζει λοιπόν απερίφραστα ο Τέλλογλου τι ακριβώς είμαι: εμπόρευμα στην αγορά εργασίας. Και με ρωτά τι  ακριβώς σκοπεύω να κάνω με αυτό το ιδιότυπο εμπόρευμα που κουβαλάω στο μυαλό μου ή στα χέρια μου. Πού με συμφέρει να το πουλήσω; Πού εκτιμώ ότι θα πιάσω την καλύτερη δυνατή τιμή;  Θα μείνω ή θα φύγω από την «αγορά»; Σε αυτό το θέμα είμαι μόνος μου μέσα στον πλανήτη και καλά θα κάνω να αποφασίσω σύντομα και ορθά.

Αρχισε να γέρνει η εκλογική ζυγαριά...

του κ. Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ δημοσκοπήσεις δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Επειτα από 18 μήνες αμφίρροπου εκλογικού συσχετισμού δυνάμεων, είναι σαφές ότι η ζυγαριά έχει ήδη αρχίσει να γέρνει. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί και διαφορετικά, όταν η κυβερνητική πολιτική συσσωρεύει συνεχώς ολοένα και περισσότερα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια.
Η απορία, λοιπόν, δεν είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει πλέον καθαρά κεφάλι. Είναι γιατί αυτό καθυστέρησε τόσο πολύ να συμβεί. Προφανώς, έχουν παίξει ρόλο και οι εδραιωμένες ιδεολογικοπολιτικές προκαταλήψεις. Η βασική αιτία, όμως, είναι οι δικαιολογημένες επιφυλάξεις ακόμα και των κεντροαριστερών ψηφοφόρων για την ικανότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να οδηγήσει με ασφάλεια και ομαλότητα την Ελλάδα εκτός μνημονίου και να στήσει την οικονομία στα πόδια της.

Υπενθυμίζουμε ότι πριν από τις εκλογές του Μαΐου και κυρίως του Ιουνίου 2012, η «παράταξη του μνημονίου», με την αμέριστη βοήθεια του ευρωιερατείου, είχε προπαγανδιστικά πείσει την πλειοψηφία ότι νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμούσε με έξοδο από την Ευρωζώνη, κατάρρευση και πρόκληση χάους.

Ανακαλύπτουμε αξίες....

outelogos...

Υπάρχουν πράγματα που είναι καλό να τα επαναλαμβάνουμε για να μη τα ξεχνάμε, ένα από αυτά είναι όταν έλεγαν πριν κάποιους μήνες «Έχουμε μάθει από τα λάθη μας πια και τώρα κάνουμε αυτά που πρέπει»

Τον Αύγουστο του 2013, ο ψευταράκος και επικίνδυνος Υπουργός υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, όταν των ρώταγαν για το 25ευρω στα Νοσοκομεία έλεγε: «…αν αποτύχουμε στους στόχους μπορεί να μπει, για το τρέχον έτος όμως -2013- πάμε καλύτερα από τους στόχους και συν τις μεταρρυθμίσεις και συγχωνεύσεις στην υγεία, μπορούμε να αποφύγουμε το αυτό το μέτρο»

Το Άλφα...

του Αριστειδη Μπαλτα, απο την Αυγη...
Ένα πρόσφατο κείμενο του Στρατή Μπουρνάζου, που σχολιάζει τη στέρηση ηλεκτροδότησης σε όσα νοικοκυριά δεν έχουν να πληρώσουν ("Γενηθήτω φως", "Αυγή", 15.12.2013), διατυπώνει, ισχυρίζομαι, το βάθρο και τη μεθοδολογική αφετηρία του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Γράφει ο Μπουρνάζος: "Αν ξεκινάμε από αυτό, το απλό και το μεγάλο, 'κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα', τα πάντα μπορούν να αλλάξουν. Γιατί αυτή η παραδοχή βάζει στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Όλοι πρέπει να έχουν ρεύμα, είτε μπορούν να πληρώσουν οι ίδιοι είτε όχι. Αν ξεκινήσουμε από αυτό, μετά ανοίγει η κουβέντα ποιος θα πληρώσει (γιατί ασφαλώς κάποιος πρέπει να πληρώσει) για όσους δεν μπορούν [...] Και ας το προχωρήσουμε. Κανένας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ρεύμα, χωρίς περίθαλψη, χωρίς νερό, χωρίς ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Ας επιμείνουμε ότι η κουβέντα ξεκινά από αυτό το σημείο [...] Αυτό είναι το Α που δεν συζητάμε".

Αυτό είναι το Α που δεν συζητάμε, αυτή είναι η αδιάβατη κόκκινη γραμμή, αυτό είναι το βάθρο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι το μόνο που δεσμεύεται απολύτως να επιτύχει μια κυβέρνησή του. Ούτε αυτό το Α είναι εύκολο και το ξέρουμε. Γιατί τα συγκεκριμένα μέτρα που θα το πραγματοποιήσουν είναι πολλά, σύνθετα και συνδέονται μεταξύ τους.

Ο Σταύρος Ψυχάρης και τα δωράκια στον Άκη...

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος, απο το Unfollow...

Ξεκινάμε από τη φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στη στήλη του κορυφαίου στην ιστορία της προπαγάνδας δημοσιογράφου Γιάννη Πρετεντέρη, στην τελευταία έκδοση της μεγαλύτερης εφημερίδας καλυμμένης -υποτίθεται- προπαγάνδας, του Βήματος. Πρόκειται για ένα στιγμιότυπο από παλαιότερη παρουσίαση βιβλίου του Αντώνη Κάντα, στην οποία ο Νίκος Κωνσταντόπουλος βρίσκεται ανάμεσα στον συγγραφέα και τον Άκη Τσοχατζόπουλο.
Ο στόχος προφανής: Στη λογική «μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις», ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού και πατέρας της Ζωής Κωνσταντοπούλου στοχοποιείται, χωρίς να χρειάζεται καν λεζάντα. «Να ποιος ήταν με τον Κάντα και τον Άκη. Είναι όλοι ίδιοι». Για όποιον όμως δεν καταλαβαίνει με τη μία το γκεμπελικό υπονοούμενο, παρατίθεται και λεζάντα: «Σκηνή του 2002. Αριστερά γελαστός ο Κάντας με τις μίζες. Δεξιά ξαπλωμένος ο Άκης με τις μίζες. Στο κέντρο αριστερός πολιτικός που δεν έχει σχέση με μίζες αλλά παρουσιάζει το βιβλίο του Κάντα “Αμυντική Οικονομία: Μια πολύπλευρη προσέγγιση”» – η έμφαση, υποθέτω, στις λέξεις “οικονομία” και “πολύπλευρη”», γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης στο έντυπο του Σ. Ψυχάρη. Νομίζουν, άραγε, ότι στη χώρα αυτή έχουμε πάθει ομαδική αμνησία;

Annus mirabilis, για την Ελλάδα και την Ευρώπη...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Το 2014, εκλογική χρονιά για την Ελλάδα και την Ευρώπη, μπορεί να αποτελέσει έτος-σταθμό για την αναστροφή της πλημμυρίδας του κυρίαρχου τρεις δεκαετίες ήδη νεοφιλελευθερισμού. Οχι μόνο γιατί οι ευρωεκλογές θα στείλουν ένα μήνυμα ανάλογο αλλά πολύ πιο ηχηρό από αυτό των δημοψηφισμάτων για το Ευρωσύνταγμα,

αλλά και γιατί η ανατροπή στην Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για ευρύτερες εξελίξεις.
Με άλλα λόγια, η αναγκαία απαλλαγή του ελληνικού πολιτικού συστήματος από τον παλαιοκομματισμό όχι απλώς δεν αποτελεί απειλή για τη σχέση της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά ίσως τη μοναδική ελπίδα και εμείς να παραμείνουμε ευρωπαϊκή χώρα και η Ευρώπη να ξαναβρεί την ευρωπαϊκή της ταυτότητα.
Και αυτό γιατί η συνέχιση των σημερινών πολιτικών δεν οδηγεί μόνο σε μια γερμανική Ευρώπη, αλλά κυρίως σε μια πολωμένη ήπειρο, όπου ο Νότος θα γίνεται συνεχώς φτωχότερος και εξαρτημένος, στο ρόλο ενός ευρωπαϊκού Μεξικού. Η πόλωση αυτή αναγκαστικά οδηγεί σε ανεξέλεγκτες φυγόκεντρες τάσεις και στο βίαιο τέλος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Συνεπώς, όσοι υποστηρίζουν ότι οι πολιτικές λιτότητας αποτελούν μονόδρομο για την Ευρώπη, εκ του αποτελέσματος θα γίνουν πιο αποτελεσματικοί νεκροθάφτες της από τους ακροδεξιούς που την απορρίπτουν για λόγους εθνικιστικούς.

Η μεγαλοπρεπής τσόντα του Σουλεϊμάν..

Του Περικλή Κοροβέση, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Είναι ελάχιστοι αυτοί που δεν συμμερίζονται την άποψη πως η Ελλάδα πέρασε τετρακόσια χρόνια φρικτής σκλαβιάς κάτω από τον βάρβαρο ζυγό των Τούρκων. Ζούσαμε σε σκοτάδι αμάθειας και γι’ αυτό επινοήσαμε το κρυφό σχολειό από φωτισμένους καλόγερους που μας κράτησαν Ελληνες και χριστιανούς. Και φυσικά οι βάρβαροι Τούρκοι ουδέποτε έπαψαν να μας απειλούν. Και γι’ αυτό χρειάζεται η αμυντική θωράκιση της χώρας μας. Ολα αυτά, βέβαια, είναι ένας ανιστόρητος μύθος που καλλιεργείται από εθνικιστές όλου του πολιτικού φάσματος, με κύριους ωφελημένους την Ακρα Δεξιά και τους νεοναζιστές.

Ας βάλουμε μερικά ερωτήματα σε κάθε καλόπιστο άνθρωπο που έχει ενδώσει σ’ αυτό τον μύθο, χρησιμοποιώντας αδιάσειστα στοιχεία. Η Τουρκία συγκροτήθηκε ως κράτος το 1923, συνεπεία της Επανάστασης των Νεότουρκων το 1912, που επέβαλε στον σουλτάνο Αβδούλ-Χαμίτ ένα Σύνταγμα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Οταν ήρθαν στην εξουσία, με τον Κεμάλ πρόεδρο της Δημοκρατίας, έδιωξαν τον σουλτάνο, κατάργησαν τη θρησκευτική παιδεία, απαγόρεψαν την πολυγαμία και έδωσαν τα ίδια δικαιώματα στις γυναίκες. Το κράτος πια δεν είναι ισλαμικό, αλλά πολιτικό, εγκαταλείπουν το αραβικό αλφάβητο και το αντικαθιστούν με το λατινικό, ενώ αλλάζουν και το ημερολόγιό τους και στη θέση του βάζουν το γρηγοριανό.

Ο Διαμαντόπουλος στην πυρά των πάνελ...

του Γιαννη Αλμπανη, απο το Red NoteBook...
Φίλη στο facebook μας θύμισε σήμερα τι έλεγε ο μεγάλος Μπαχτίν για το καρναβάλι: «Ο "γκροτέσκος ρεαλισμός" του καρναβαλιού ανατρέπει τη συμβατική αισθητική προκειμένου να εντοπίσει μια νέα, λαϊκή, ορμητική επαναστατική ομορφιά, αυτή που τολμάει να αποκαλύψει τον γκροτέσκο χαρακτήρα του ισχυρού και την κρυμμένη ομορφιά του "βάρβαρου".

Απλά βήματα για να μην απολυθείτε (για εκπαιδευτικούς)...

Δημήτρης Τσιριγώτης, απο την AlfaVita...

Είστε εκπαιδευτικός και ανησυχείτε για το εργασιακό σας μέλλον; Σας έχουν ζώσει τα φίδια με όλες αυτές τις φήμες για απολύσεις  που κυκλοφορούν;  Δεν υπάρχει λόγος αρκεί να ακολουθήσετε πιστά τα παρακάτω βήματα  και θα μπορείτε να κοιμάστε ήσυχος.

ΒΗΜΑ 1 : Δηλώστε ρητά ενώπιον του επόμενου συλλόγου ότι είστε υπέρ της αξιολόγησης. Για να μην προκαλέσετε την αντίδραση των συνδικαλιστών πετάξτε τους το μπαλάκι: «γιατί δεν κάνει η ΟΛΜΕ δική της πρόταση για το πώς πρέπει να γίνεται η αξιολόγηση;». Αυτή η ερώτηση θα τους στριμώξει και θα τους αποτρέψει να σας την πέσουν.

Νιώσε ρε φίλε...

Endotheasis by Pablito...

   Nα που έρχεται πάντα αυτή η άβολη στιγμή. Γυροφέρνει στο μυαλό σου μέρες, κάτι θέλεις να γράψεις. Δεν ξέρεις τι. Βλέπεις μια τρομακτικά ζοφερή επέλαση της άρχουσας τάξης η οποία θαρρείς και υποχρεώθηκε στο έμπα του χρόνου να μας αποδείξει ποιος είναι το αφεντικό. Και τι να γράψεις. Τα όποια εκφραστικά σου μέσα σιωπούν μάλλον μπροστά σ αυτό που δείχνει να αρχίνησε να ξετυλίγεται.

    Ο Στρατούλης είναι σχεδόν νεκρός μετά από ούτε θυμάμαι πόσες μέρες απεργίας πείνας. Την ίδια στιγμή επαγγελματικά κομματικά στελέχη που επιπλέουν σαν σκατούλες στο νερό κοιτάνε που θα παραχωθούν για να ξαναμπούν στο παιχνίδι. Οι κοκορομαχίες των Σαμαροβενιζέλων με υποψιάζουν πως κάτι ετοιμάζονται πάλι να ξεπουλήσουν καθώς ο Άδωνης ουσιαστικά αποκλείει από το εναπομείναν ΕΣΥ χιλιάδες ανθρώπων και πλέον αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως ένα απλό κρυολόγημα μπορεί να σε στείλει. Ευρώπη 2014.

Χωρίς αυτούς...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...
Να φύγουν! Να μην τους βρει στην κυβερνητική εξουσία η Πρωτοχρονιά του 2015. Να τους ρημάξουμε στην ήττα μέσα στο 2014. Δεν πρόκειται για ευχή. Πρόκειται για αδήριτη ανάγκη. Όσο κι αν έχουμε συνηθίσει στις φράσεις κλισέ, θα πρέπει να το επαναλάβουμε: δεν πάει άλλο. Δεν ζούμε πια από το περίσσευμα της αντοχής και της υπομονής μας. Δεν ζούμε καν από το υστέρημα της αντοχής και της υπομονής μας. Ζούμε από το μαύρο υλικό της απελπισίας και από την πείνα για επιβίωση.
Ναι. Ζούμε από την πείνα. Γι' αυτό δεν πάει άλλο. Γιατί σε λίγο θα αρχίσουμε να πεθαίνουμε από πείνα ελπίδας, από πείνα ηθικής αξίωσης, από πείνα στοιχειώδους πολιτικής προοπτικής, από πείνα οικονομικής δικαιοσύνης και πάνω απ' όλα από πείνα της αληθινής τροφής. Αυτός ο επισιτιστικός σωφρονισμός, αυτή η τιμωρητική βαρβαρότητα της ισχύος, αυτό το ταξικό μαστίγιο της βίαιης αναδιανομής κάθε μορφής και είδους πλούτου, λίγο απέχει από το να περάσει στο στάδιο ακατάσχετης ανθρωπιστικής κρίσης. Ήδη θρηνούμε χιλιάδες θύματα.
Ας μην ξεχάσουμε ποτέ αυτούς που δεν άντεξαν τη σκοτεινότατη προοπτική της ζωής τους και αυτοκτόνησαν. Ας μην τους ξεχάσουμε γιατί κάτι τέτοιο αποτελεί αισχρή εκλογίκευση υποταγής. Αυτοί που αυτοκτόνησαν είναι τα θύματα ενός προκεχωρημένου φυλάκιου της ζωής που έχει χάσει τα πάντα.

Ελλάδα, ιδού οι θεσμοί σου....

swell....

Στην Ελλάδα οι θεσμοί είναι όπως η δημοκρατία, δήθεν. Όπως έχουμε τύποις δημοκρατία από το 2009 με τα αλλεπάλληλα συνταγματικά πραξικοπήματα, έτσι και οι θεσμοί είναι τύποις θεσμοί. Οι Έλληνες μαθαίνουν τελευταίοι και έκπληκτοι ότι εκτός από τους πολιτικούς, τα "παίρνουν" και οι στρατιωτικοί και παθαίνουν σοκ. Εγώ το γλίτωσα γιατί είχα την τύχη να υπηρετήσω στο ΠΝ και να δω με τα μάτια μου τη λογική και το "ήθος" των στρατιωτικών. Αυτά που είδα, τα έγραψα πριν 8 χρόνια, αλλά ουδείς θορυβήθηκε.

Ένας άλλος δήθεν ελληνικός θεσμός είναι αυτός της εκκλησίας. Η εκκλησία ενοχλήθηκε πρόσφατα από τον τρόπο που γιορτάζεται η γιορτή των τριών Ιεραρχών.

Σφύριξα κι έληξες!..

Ουδεν Σχολιον...

Ο κανονικός αγώνας έχει τελειώσει, βρισκόμαστε στο 90φεύγα, κι εσείς παίζετε τις καθυστερήσεις.

Στην παράταση βρίσκεστε θλιβερά υποκείμενα, και δεν τό 'χετε πάρει είδηση!

Κι αν τέλος πάντων η κατάληξη της πορείας της Αυτού Χυδαιότητας, ήταν λίγο-πολύ προβλέψιμη..
     ..η κατάντια και η ξεφτίλα του Εγγονού που γέρνει είναι κάτι που ούτε οι πιό θερμοί ''οπαδοί'' του, που του πέταγαν μπουλόνια και βίδες το 1993, δεν την περίμεναν!

     Γι αυτό και δεν αξίζει κανείς να ασχολείται με τον χοντρό υστερικό, όσο με τον διαχρονικά ψευτόμαγκα, ψευτονταή, θρασύδειλο, άφιλο και εν τέλει πιό ''ψεύτικο'' πολιτικό της μεταπολίτευσης.
     Ο κύριος Τίποτας προσωποποιημένος!

     Κι εκεί που περίμενε κανείς ότι το φτύσιμο που του 'ριξε ο λαός σαν πρόεδρο κόμματος(!), καθώς και η πολύχρονη ταβανοσκοπία, θα είχαν εξελίξει κάπως την νηπιακή πολιτική του σκέψη..
     ..αυτός πήγε και συνέδεσε τις τύχες του με ό,τι πιό λιπαρό, βρώμικο και ογκώδες (μετά τον Θεόδωρο) υπήρχε στην πολιτική ζωή του τόπου!

Τα επείγοντα της αριστερής εξουσίας...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο την Αυγη...

Τα κυβερνητικά κόμματα της μεταπολίτευσης είχαν πίστωση πολιτικού χρόνου και πιστώσεις στην οικονομία. Η Ελλάδα, πιεσμένη από τη χούντα και την εισβολή στην Κύπρο δεν έπρεπε να χαθεί για το Δυτικό στρατόπεδο. Εισήλθε επιεικώς στην ΕΟΚ, έρρευσαν κονδύλια, αγοράστηκε πολιτικός χρόνος, κερδήθηκε το στρατηγικό στοίχημα. Ο Κ. Καραμανλής, ο Αν. Παπανδρέου, μπορούσαν να κάνουν κάποιες αταξίες (παροδική έξοδος από στρατιωτικό ΝΑΤΟ, διαπραγματεύσεις για τις βάσεις κ.λπ.) που θα εξευμένιζαν το τσαλακωμένο συλλογικό αίσθημα ,αταξίες που έδιναν το άλλοθι μιας βαθιάς ατλαντικής πειθαρχίας. Έγιναν εξαγορές (ιδιωτικών) προβληματικών επιχειρήσεων, ανέβαιναν οι μισθοί, επέστρεψαν οι πολιτικοί πρόσφυγες, νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ. Ο λαός έκτιζε δεύτερο όροφο, αγόραζε αυτοκίνητο, σπούδαζε τα παιδιά, άρχιζε να ντύνεται κομψά, διαδήλωνε συχνά.
Η στοχευμένη και πολιτικά ελεγχόμενη αυτή πολιτική και οικονομική πίστωση δεν υπάρχει στη νέα μεταπολίτευση που μάλλον θα εγκαινιαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνο Βαρσοβίας -αντίπαλο δέος- δεν υφίσταται (άρα η Ελλάδα δεν είναι στρατηγικά πολύτιμη), το εκμηδενιστικό και εξαιρετικά κερδοφόρο σοκ του νεοφιλελεύθερου πειράματος δεν φαίνεται να έχει ισχυρούς αντιπάλους, ούτε ορατούς κινδύνους, αφού θεμελιώνεται στη λαϊκή ενοχή κι όχι στη συλλογική αίσθηση ιστορικού δικαίου όπως συνέβαινε κατά την μεταπολίτευση.

Ο κανόνας της εξαίρεσης...

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου, απο τον Δρομο της Αριστερας..

Η ευκαιρία της «κανονικής Ελλάδας», η τελετουργία της προεδρίας, οι διευκολύνσεις της τρόικας και η ναρκοθετημένη ανάκαμψη.

«Είναι μία ευκαιρία για την Ελλάδα να αποδείξει ότι είναι μία κανονική χώρα», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της Kυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος στον Guardian, μ’ αφορμή την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας. Το εύρημα της «κανονικής χώρας» δεν είναι καινούργιο και πιθανότατα είναι προσωπική έμπνευση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Περιελήφθη ως στόχος στην προγραμματική συμφωνία Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ πριν από μερικούς μήνες.
Τι σημαίνει «κανονική χώρα» είναι ένα ερώτημα. Αν η κανονικότητα περιλαμβάνει το 176% του ΑΕΠ κρατικό χρέος, το 27% ανεργία, την ύφεση 28% σε έξι χρόνια, τη μείωση κατά 25% και πλέον των εισοδημάτων στα χρόνια του μνημονίου και την ουσιαστική κατάργηση του Kοινοβουλίου από τον πραγματικό νομοθέτη του προτεκτοράτου, την τρόικα, ναι, η Ελλάδα είναι μια κανονική χώρα. «Κανονική» χώρα, άλλωστε, είναι και η Λεττονία που από προχθές είναι το 18ο μέλος της Ευρωζώνης, παρά την αντίθετη βούληση περίπου του 58% των πολιτών της, τη μετανάστευση του 10% του πληθυσμού της έπειτα από μια τετραετία βίαιης «εσωτερικής υποτίμησης» που μείωσε το μέσο εισόδημα των πολιτών της σχεδόν κατά 50%. Η «κανονικότητα» της Λεττονίας, όπως και της Εσθονίας που έχει ενταχθεί ήδη στο ευρώ, συνίσταται στο γεγονός ότι διευρύνει τον ζωτικό χώρο της Γερμανίας και ταυτόχρονα γίνεται μια τραπεζική πύλη για τα ρωσικά κεφάλαια, ακόμη και τα «βρόμικα», καθιστώντας τη μικρή χώρα μια νέα «Κύπρο της Βαλτικής», μετά το κάζο του «κουρέματος» των καταθέσεων που υπέστη η «κανονική» Κύπρος.

Η πτώση...

Sotosblog...

–Ανεβαίνομεν; –Τουναντίον· κατεβαίνομεν. Έτι χείρον, πίπτομεν!
Ιούλιος Βερν

The sound you make is muzak to my ears
You must have learned something in all those years
Ah, how do you sleep?
Ah, how do you sleep at night?
John Lennon

Η γλώσσα έπαψε να πατάει στη ζωή, ν’ ακουμπάει στο έδαφος. Πεθαίνει μαζί μας στον αέρα. Χρησιμοποιείται βέβαια. Και αυτή, όπως κι εμείς. Ασύδοτα και κατά κόρον. Αλλά τούτο δεν φτάνει για να την κρατήσει στη ζωή. Ίσα-ίσα, που της κόβει το νήμα και τη σκότωνει κάθε μέρα πιο πολύ.
Κι έγινε η γλώσσα μουσική του ασανσέρ, αδιάφορο νανούρισμα για τους ζωντανούς-νεκρούς, τους είλωτες που χτίζουν τη Βαβέλ με το βούρδουλα –από τότε που γύρισε στη χώρα μας ανάστροφα το καταπέτασμα, και κοιτάζει πλέον προς τα κάτω ο βιβλικός της πύργος, μπας και καταφέρει ν’ αγγίξει τούτη τη φορά τα έγκατα, όχι τον ουρανό.

Συνθήκη - Λαιμητόμος για την Εθνική Κυριαρχία....

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, Αριστερή Διέξοδος...

ΚΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΡΑΜΕΝΗ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ Η ΕΠΩΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΑ ΚΟΙΝΗ ΑΓΟΡΑ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ

«Ο πανικός εξαπλώνεται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, λες και κάποιο κουνάβι εισέβαλε στο κλουβί με τα κουνέλια. Το σχέδιο για τη δημιουργία μιας μεγάλης κοινής αγοράς, που θα ενσωματώνει τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα σχέδιο που εξελισσόταν θαυμάσια, χωρίς κανείς να πάρει είδηση, ήρθε ξαφνικά στο φως της ημέρας. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι λαοί διερωτώνται γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γιατί κανείς δεν ζητάει τη γνώμη τους; Ποιους να εξυπηρετεί, άραγε, αυτή η ιστορία»;

Με αυτά τα λόγια ξεκινούσε πρόσφατη ανάλυση του Τορτζ Μονμπάιοτ στη βρετανική εφημερίδα Guardian. Πέτρα του σκανδάλου, η Διατλαντική Εμπορική Επενδυτική Σχέση (TTIP), την οποία διαπραγματεύονται, υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας, από τον περασμένο Ιούλιο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η κυβέρνηση Ομπάμα. Η μυστικότητα αφορά, ωστόσο, μόνο τους λαούς και τα κοινοβούλια των ενδιαφερομένων χωρών και όχι τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, στα μέτρα των οποίων είναι κομμένη και ραμμένη η «ιστορική» συμφωνία. Όπως έγινε γνωστό από ρεπορτάζ έγκυρων εφημερίδων ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, στις διαπραγματευτικές ομάδες της Αμερικής συμμετέχουν κάπου 600 εκπρόσωποι εταιρειών. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο Εταιρειών, η Κομισιόν διοργάνωσε για την επωαζόμενη συμφωνία οκτώ συσκέψεις με οργανώσεις πολιτών και... 119 συσκέψεις με στελέχη και «λομπίστες» μεγάλων επιχειρήσεων- στη δεύτερη περίπτωση, πίσω από κλειστές πόρτες.