Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Από τη Βίλα Αμαλίας στις βίλες οff-shore....

Του Ευεκλίδη Τσακαλώτου, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Κατανοώ ότι δεν είναι η τελευταία λέξη της Κυβέρνησης. Κατανοώ ότι δεν είναι η βαθιά φορολογική μεταρρύθμιση. Κατανοώ ότι όπως και η Κυβέρνηση έτσι κι εμείς, αλλά και τα άλλα κόμματα, θα καταθέσουν και τις απόψεις για την απλοποίηση, για τη φορολόγηση των Βουλευτών, για το περιουσιολόγιο. Δεν είναι, όμως, νομοσχέδιο χωρίς συνοχή, δεν είναι νομοσχέδιο χωρίς κατεύθυνση.

Συνήθως έχουμε τη χαρά στη δική μας Επιτροπή την κατεύθυνση και την ιδεολογία του νομοσχεδίου να μας την εξηγεί ο κ. Βορίδης. Αυτή τη φορά, βέβαια, στη Διαρκή Επιτροπή είχαμε τη χαρά να έχουμε και τον κ. Χρύσανθο Λαζαρίδη. Από την καθοδήγηση της Β’ Πανελλαδικής ήρθε για να καθοδηγήσει τους αδύνατους κρίκους της τρικομματικής Κυβέρνησης. Διότι όταν λέω «να μας εξηγήσει», δεν εννοώ να εξηγήσει σε εμάς. Εννοώ να εξηγήσει στους συναδέλφους και συναδέλφισσες της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ ποια είναι αυτή η κατεύθυνση.

Και μπορεί αυτοί να έχουν τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς τους, να λένε ότι θέλουν ένα προοδευτικό νομοσχέδιο, αλλά ευτυχώς που υπάρχει ο κ. Λαζαρίδης να μας εξηγήσει ακριβώς τι κάνει αυτό το νομοσχέδιο.

Μας εξήγησε, λοιπόν, στη Διαρκή Επιτροπή ότι δεν μπορούμε πια να φορολογήσουμε τις επιχειρήσεις, γιατί ένας φόρος πάνω στις επιχειρήσεις είναι φόρος πάνω στις δουλειές, φόρος πάνω στην απασχόληση. Δηλαδή, τι μας είπε ο κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης; Μας είπε ό,τι μας έλεγε ο Μπους ο νεώτερος.

Και λέω για τον Μπους τον νεώτερο για δυο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι για να ρωτήσω τον κ. Κουκουλόπουλο, που μας έχει πει πάρα πολλές φορές ότι θέλει η Ελλάδα να γίνει μια κανονική χώρα, τι εννοεί «κανονική χώρα». Η χώρα του Μπους ήταν κανονική χώρα; Η χώρα της Θάτσερ ήταν κανονική χώρα; Αυτό έχει απομείνει από τη σοσιαλδημοκρατία; Δεν υπάρχει συζήτηση για δικαιοσύνη, για δημοκρατία; Μόνο να γίνουμε κανονική χώρα; Αυτό σας είπε ο κ. Λαζαρίδης, ότι αυτή η χώρα θα είναι μια χώρα με χαμηλή φορολόγηση.

Θα σας πω ότι πραγματικά πιστεύω πως στο βάθος των ανθρώπων της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν κάπου θαμμένες παλιές ιδέες, γνώσεις, πληροφορίες που έχουν χαθεί και ίσως χρειάζεται ένας αρχαιολόγος ψυχής, για να σκάψει πίσω και να σας τα φέρει στην επιφάνεια.

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι εγώ αυτός ο αρχαιολόγος ψυχής. Να σας θυμίσω, όμως, μερικά απ’ αυτά τα πράγματα που έχετε ξεχάσει. Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 είχαμε πολύ μεγάλη φορολόγηση στις επιχειρήσεις και είχαμε πολύ μεγάλες επενδύσεις, υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και πλήρη απασχόληση. Να σας θυμίσω ότι τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, που άρχισε να πέφτει η φορολογία πάνω στις επιχειρήσεις, είχαμε χαμηλές επενδύσεις, χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και ανεργία; Να σας θυμίσω ότι το αποτέλεσμα όλων αυτών των χαμηλών φόρων δεν ήταν η διοχέτευση που μας υποσχέθηκαν οι νεοφιλελεύθεροι, ότι θα γίνουν πιο πλούσιοι οι πλούσιοι και μετά θα υπάρχει ένα trickle down διοχέτευσης προς τα κάτω, αλλά είχαμε νέες ανισότητες; Ανισότητες αποτελεσμάτων και ευκαιριών, ανισότητες και στην κοινωνική κινητικότητα. Είναι πιο δύσκολο πια, απ’ ό,τι ήταν στη δεκαετία του ’50, ένα παιδί που γεννήθηκε τη δεκαετία του ’70 ή του ’80 να ξεφύγει από την τάξη του. Στην Αμερική και στη Βρετανία είναι αδύνατον πια να ξεφύγει από την τάξη του.

Τι κάνει αυτό το νομοσχέδιο για το θέμα των ανισοτήτων; Το μόνο που μας λέει ότι είναι πιο δίκαιο είναι το αφορολόγητο, που βέβαια το σβήνει με όλες τις φοροαπαλλαγές, για να έρθει ένας φτωχός άνθρωπος στα ίσια του.

Τι άλλο κάνει; Κάνει λιγότερες κλίμακες. Μας είπε ο κ. Μητσοτάκης ότι απλοποίηση σημαίνει λιγότερες κλίμακες. Λάθος. Απλοποίηση σημαίνει όλα τα εισοδήματα να κρίνονται και να φορολογούνται με τον ίδιο τρόπο. Οι πολλές κλίμακες δεν είναι απλοποίηση, είναι δώρο προς πλουσίους. Κανείς οικονομολόγος δεν έχει υποστηρίξει ότι λιγότερες κλίμακες είναι και απλοποίηση και θα βοηθήσουν την αποτελεσματικότητα.

Τι κάνουν; Μειώνονται οι φόροι στα μερίσματα. Γιατί; Οι ραντιέρηδες φαίνεται ότι δεν είναι πρόβλημα. Εάν έχουμε λιγότερο φόρο σε αυτούς που έχουν μερίσματα, που μπορεί να μην είναι μόνο το 10%, όπως εξήγησε ο κύριος Υπουργός, αλλά να είναι παραπάνω από το 10%, παρ’ όλα αυτά είναι λιγότερο απ’ ό,τι αν πήγαινε αυτό το εισόδημα στο γενικό εισόδημα και είχε τους κανονικούς συντελεστές.

Τι κάνουμε στα ενοίκια; Όποιος έχει πολλά σπίτια, πέντε ή δέκα, τώρα δεν θα φορολογηθεί μέσα από το εισόδημα με το μεγαλύτερο συντελεστή, αλλά έναν χαμηλότερου εισοδήματος.

Πώς αντιμετωπίζει η Κυβέρνηση αυτές τις ανισότητες που θα γίνουν ακόμη χειρότερες; Όπως αντιμετωπίζονται αυτές οι ανισότητες παντού. Παρ’ όλο που ο κ. Βορίδης μπορεί να σας πει για τον Νόζικ, παντού ο νεοφιλελευθερισμός καταλήγει στο νεοσυντηρητισμό του Μπους. Γι’ αυτό θέλετε να μιλάτε για τη βίλα «ΑΜΑΛΙΑ», γιατί μόνο άμα μιλάτε για τη βίλα «ΑΜΑΛΙΑ», θα ξεχάσουμε όλες αυτές τις άλλες βίλες των δικών σας ανθρώπων που είναι off-shore και δεν πληρώνει κανείς.

Γι’ αυτό πρέπει να μιλήσει το ΠΑΣΟΚ για τυχοδιωκτισμό, γιατί μόνο αν μιλήσετε γι’ αυτό, θα ξεχάσουμε το πολιτικό σκάνδαλο ότι δεν φορολογούνται οι πλούσιοι. Είχατε όλες αυτές τις λίστες για δυο-τρία χρόνια και ποτέ δεν σκεφθήκατε να ψάξετε αυτούς τους ανθρώπους, για να απαλλάξατε έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες, έναν άνθρωπο που δεν είχε χρήματα, έναν άνεργο που έχασε τη δουλειά του.

Κύριε Πρόεδρε,, κλείνω με μια τελευταία σκέψη. Το 1947 ο Πωλ Πόρτερ, που ήταν ο υπεύθυνος της αποστολής των Αμερικανών στην Ελλάδα για τη βοήθεια που θα έδινε η Αμερική, εξήγησε στην αναφορά που έκανε το 1947 ότι την Ελλάδα κυβερνά μια κλίκα βιομηχάνων και χρηματιστών που δεν έχουν κανένα σκοπό να υπάρχει δίκαιο φορολογικό σύστημα, δεν έχουν κανένα σκοπό να επενδύσουν τα λεφτά τους, αλλά έχουν κάθε σκοπό να βάλουν τα λεφτά τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής.

Εξήντα χρόνια μετά είμαστε στο ίδιο σημείο. Η αναφορά του έχει τον τίτλο: «Ζητείται ένα θαύμα για την Ελλάδα». Ο ελληνικός λαός πρέπει να ξέρει ότι το θαύμα δεν θα έρθει από την τρικομματική Κυβέρνηση που πάλι δείχνει ότι δεν έχει κανένα σκοπό να πληρώσει κανείς άλλος από τους ίδιους που πλήρωσαν και δεν έχει ανάγκη να περιμένει θαύμα, αλλά να βασιστεί στις δικές του δυνάμεις, για να αλλάξει τους συσχετισμούς και να έρθει μαζί με μια προοδευτική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που δεν είναι αυτής της κλίκας, που μπορεί να έχει επιτέλους μια δίκαιη φορολογική πολιτική.


Ομιλία του Ευκλείδη Τσακαλώτου, βουλευτή Β΄ Αθήνας και Υπεύθυνου ΕΕΚΕ Υπ. Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, για το φορολογικό νομοσχέδιο στη Βουλή

Η παγκόσμια οικονομία μπροστά στο 2013...

 Του Χρήστου Λάσκου, απο το AlterThess...

paidiergasia6_742956782.jpg
Το 2013 μπήκε με μια σειρά από οικονομικούς δείκτες –ακόμη και στην Ελλάδα! - να παρωθούν σχολιαστές σε μια αισιόδοξη πρόγνωση για το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας. Θα μπω στον πειρασμό να πω πως πρόκειται, στην καλύτερη περίπτωση, για wishful thinking και, στη χειρότερη, για σκόπιμη προπαγάνδα.
Τα στοιχεία, που θα μπορούσα να παραθέσω, είναι πολλά. Από τη, με βεβαιότητα, προβλεπόμενη ύφεση στην Ευρώπη μέχρι τα δημοσιονομικά αδιέξοδα στις ΗΠΑ, από την συνεχιζόμενη άτακτη απομόχλευση των πολυεθνικών επιχειρήσεων μέχρι την απελπιστική κατάσταση της Ιαπωνίας για τρίτη συνεχή δεκαετία (!) και μέχρι τον πανικό των BRICs –ιδίως, μάλιστα, της «ατμομηχανής» Κίνας- μπροστά στην μεγάλη συρρίκνωση της μητροπολιτικής ζήτησης. Όλα, αντίθετα προς όσους προβλέπουν για πέμπτη χρονιά μετά το 2008 ουσιαστική ανάκαμψη, δείχνουν πως η κρίση συνεχίζεται και πως κανένα από τα αδιέξοδα πάνω στα οποία προσέκρουσε τότε ο παγκόσμιος καπιταλισμός δεν έχει αντιμετωπιστεί. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν η εφαρμοζόμενη οικονομική παρέμβαση από την πολιτική ελίτ δεν φαίνεται να εντάσσεται σε κανένα, περισσότερο ή λιγότερο, συνεκτικό σχέδιο υπέρβασης της κρίσης παρά μόνο στη ταξική βούληση για μεταφορά του συνόλου των επιπτώσεων της κρίσης στον κόσμο της εργασίας, με μόνη σταθερά της άρχουσας τάξης σε πλανητικό επίπεδο να είναι το «φάτε τους και βλέπουμε».
Αξιοποιώντας μαρξιστικούς όρους, μπορούμε να πούμε πως οι κρίσεις υπερσυσσώρευσης δεν είναι δυνατό να ξεπεραστούν παρά μόνο με την προϋπόθεση πως ένα μεγάλο μέρος του μη επαρκώς αξιοποιούμενου κεφαλαίου θα καταστραφεί. Ό,τι, δηλαδή, αποφεύγεται μέχρι σήμερα, κυρίως λόγω του γεγονότος πως η καταστροφή κεφαλαίου στις σημερινές συνθήκες αφορά και επιχειρήσεις κολοσσιαίων μεγεθών που, όπως, πολύ χαρακτηριστικά, έδειξε η περίπτωση της Lehman Brothers, με την, αντικειμενικά μη ελεγχόμενη κατάρρευσή τους, μπορούν να συμπαρασύρουν στην καταστροφή ολόκληρους κλάδους και εθνικές οικονομίες.
Αυτό που συμβαίνει, λοιπόν, μέσα στην τωρινή κρίση είναι μια τεράστια αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης της εργασίας προκειμένου να ανασχεθεί η πτωτική πορεία του ποσοστού κέρδους –του βασικού δείκτη υγείας μιας καπιταλιστικής οικονομίας. Πράγματι τα πέντε τελευταία χρόνια έχουμε μια σημαντικότατη μείωση του εθνικού μεριδίου των μισθών στο σύνολο των καπιταλιστικών οικονομιών, που επιτρέπει την αύξηση της μάζας του κέρδους. Επειδή, ωστόσο, το ποσοστό κέρδους ανακάμπτει ελάχιστα συγκριτικά με το πιο πρόσφατο μέγιστο του 2007 –και βρίσκεται πολύ χαμηλότερα από το απόλυτο μέγιστο του έτους 1997- η κρίση κάθε άλλο παρά δείχνει σημάδια «απόσυρσης». Είναι γι’ αυτό, που, δεν αναλαμβάνονται νέες επενδύσεις. Και είναι αυτό, περισσότερο από την κάμψη της καταναλωτικής ζήτησης, που κάνει τις προβλέψεις για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας όλο και περισσότερο δυσοίωνες.
Όπως καταλαβαίνουμε, η αξιοποίηση μαρξιστικών εργαλείων επιτρέπει την αποφυγή επιφανειακών συμπερασμάτων, που βασίζονται περισσότερο στην ψυχολογία παρά στην πολιτική οικονομία και χαρακτηρίζουν τόσο τις νεοφιλελεύθερες όσο και τις νεοκεϋνσιανές αναλύσεις και προβλέψεις. Επιπλέον, αποφεύγει ηθικές κρίσεις περί «αδικίας» κατανοώντας τον ασυμφιλίωτο χαρακτήρα της σύγκρουσης ταξικών συμφερόντων, που σε περιόδους οικονομικής κρίσης παίρνει μετωπικά χαρακτηριστικά. Το «ή εμείς ή αυτοί», που ούτως ή άλλως είναι στοιχείο της δομικής λογικής της ταξικής σύγκρουσης, σε τέτοιες περιόδους αναγκαστικά αποκτά απόλυτη σημασία.
Γι’ αυτό κιόλας, η οικονομική πολιτική, όσο κι αν μπορεί να παίξει το ρόλο της σε ό,τι αφορά τις δυνατότητες ανάσχεσης των ακραίων συνεπειών της κρίσης για κάποιες τάξεις και κοινωνικά στρώματα, δεν μπορεί να δώσει πραγματική λύση. Αν, όπως συμβαίνει σήμερα, είναι προσανατολισμένη στην κατεύθυνση της λιτότητας και των κοινωνικών περικοπών, με μόνη «επεκτατική» δράση την ποσοτική χαλάρωση, στην πραγματικότητα, με πολύ συνειδητό τρόπο, παροξύνει την ύφεση και αυξάνει την ανεργία, έτσι ώστε να δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες για τους εργαζόμενους και τους φτωχούς. Αυτός είναι, άλλωστε, ο καλύτερος τρόπος για το κεφάλαιο προκειμένου να επιβάλλει το νόμο του σε όλες τις περιοχές και όλες τις εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων. Δεν συνιστά, ωστόσο, υπέρβαση της κρίσης.
Η κατανόηση αυτής της πραγματικότητας βοηθάει να αντιληφθούμε πως τα πράγματα γίνονται όλο και περισσότερο οριακά. Την προηγούμενη φορά, η «αναγκαία» -και καθόλου «δημιουργική», για όσους τη βίωσαν και πέθαναν στις συνθήκες της- καταστροφή υπήρξε ένας παγκόσμιος πόλεμος, που ισοπέδωσε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη και εκκαθάρισε μαζί με το περιττό κεφάλαιο και πολλά δεκάδες εκατομμύρια, περιττούς για το κεφάλαιο, ανθρώπους. Τώρα; Αν δεν υπάρξει η «ορθή» έκβαση της ταξικής πάλης τα πράγματα είναι πολύ πιθανόν να εξελιχθούν ακόμη χειρότερα.
Θα επανέλθω.

Η Κύπρος και το Δάνειο της Ρωσίας...

Cynical...

Η άρνηση της Ρωσίας να χορηγήσει για δεύτερη φορά δάνειο στην Κύπρο έδωσε ένα πρώτης τάξεως επιχείρημα στις εγχώριες μνημονιακές δυνάμεις για να συνεχίζουν να θριαμβολογούν κατά το πρότυπο των μωρών, ότι το να φιλάς κατουρημένες ποδιές δεν είναι παρά ο μόνος δρόμος, ο ορθός, και ότι το να νομίζεις ότι υπάρχει ζωή και έξω απ' το μαντρί δεν αποτελεί παρά πλάνην οικτράν. Δεν είναι όμως έτσι, αν έτσι νομίζουν.

Πρώτον, διότι κανείς δεν γνωρίζει τι ειπώθηκε και ποιοι ήταν οι λόγοι της άρνησης, καθώς επίσης  ποια τα ανταλλάγματα ή οι υποσχέσεις που δόθηκαν.
Και κατά δεύτερον υπάρχει και μια άλλη εξήγηση ότι η Ρωσία δεν θα είχε κανένα λόγο να το αρνηθεί αν δεν ακολουθούσε τους κανόνες του καλού νταβατζή, σύμφωνα με τους οποίους, για λόγους κοινωνικής ειρήνης, κανένας νταβατζής δεν τολμά να αναμειχθεί στην επικράτεια του άλλου, αρμέγοντας πέρα από τις δικές του και τις ξένες πουτάνες.
Μιας και η χορήγηση δανείου ενός κάποιου όχι τόσου ευκαταφρόνητου ποσού, δίνει αμέσως το δικαίωμα στο χορηγό να συμπεριφέρεται σαν νταβατζής, αν, υπό τις παρούσες συνθήκες, το έκανε η Ρωσία, θα έπρεπε πάραυτα και παραχρήμα να έρθει σε άμεση σύγκρουση με την Ε.Ε. η οποία και δικαίως θα ερμήνευε τη ρωσική κίνηση ως πρόθεση ανάμιξης σ' ένα μπουρδέλο που κείτεται εκτός της δικής της δικαιοδοσίας.
Αν  τα πράγματα ήταν διαφορετικά με την Κύπρο, αν δεν αποτελούσε μέλος των ΕΖ και ΕΕ, και αν η Ρωσία δεν προτίθετο στη φάση αυτή να έρθει σε άμεση ρήξη με αυτές, τότε όχι μόνο θα έσπευδε να χρηματοδοτήσει το νησί, αλλά και θα το θερμοπαρακαλούσε, για λόγους που σχετίζονται με τον προσεταιρισμό ενός τόπου υψίστης γεωπολιτικής και στρατηγικής σημασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, πλούσιου μάλιστα και σε υδρογονάνθρακες, αλλά και για λόγους που έχουν να κάνουν με τα άφθονα ρωσικά κεφάλαια που είναι παρκαρισμένα εκεί.
Μα θα μου πείτε ότι είτε έτσι, είτε αλλιώς  το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η Ρωσία δεν έδωσε το δάνειο και φάνηκε ν' αφήνει την Κύπρο έκθετη. Κι όμως δεν είναι.

Διότι η Ρωσία θα το δώσει το δάνειο. Όχι όμως απ' ευθείας. Θα το δώσει μέσω ΔΝΤ, όπως άλλωστε το ζήτησε και η Κριστίν. Εδώ είμαστε, και θα το δούμε. Αφού φυσικά παρακαμφθούν οι γερμανικές αντιρρήσεις, που κάθε άλλο θα ήθελαν να δουν την πολική αρκούδα ν' απλώνει την αρίδα της στα υποτροπικά ακρογιάλια της μεγαλονήσου.

Ο διωγμός των τραπεζών...

Κιμπι...
(Επενδυτής, 12/1/2013)

Μην παραπλανηθείτε. Ο τίτλος είναι ένας ευφημισμός για όσα μας συμβαίνουν την τελευταία τριετία. Στην κορύφωση της εφαρμογής των Μνημονίων, που λεηλατούν κάθε ίχνος δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου, ζούμε μια ενδιαφέρουσα αντιστροφή του θεμελιώδους μύθου, εν ονόματι του οποίου μαντρωθήκαμε στο Μνημόνιο. Ο οποίος έλεγε ότι έπρεπε να αποδεχθούμε τη με κάθε τρόπο διάσωση των τραπεζών, να επωμιστούμε το βάρος των θηριωδών κεφαλαίων που διατέθηκαν και εξακολουθούν να διατίθενται παγκόσμια, πανευρωπαϊκά και εγχωρίως για να μην τεθούν σε κίνδυνο οι καταθέσεις των αποταμιευτών.
Αποδεχθήκαμε τον μύθο αυτόν, παρότι τίποτε δεν αποδεικνύει ότι η απώλεια των καταθέσεων θα ήταν η χειρότερη καταστροφή που μπορούσε να επέλθει. Σε κάθε περίπτωση, δεν ήταν χειρότερη από την απώλεια 1,5 εκατομμυρίου θέσεων εργασίας, την εξαΰλωση του 30% του ΑΕΠ, το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων, την αποψίλωση του θεσμικού πλαισίου ελάχιστης προστασίας της εργασίας και των ασθενέστερων στρωμάτων. Πράγματι, ακόμη και το παράδειγμα των Ισλανδών που αφήσανε τις τράπεζες να καταρρεύσουν μαζί με ένα μεγάλο μέρος καταθέσεων, δικών τους και άλλων, αποδεικνύει ότι αυτή η καταστροφή δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία. Ίσως, μάλιστα, να είναι μια πραγματικά δημιουργική καταστροφή αν απαλλάσσει μια οικονομία από τη δουλεία του χρέους και την αφήνει να αναπτύξει ό,τι παραγωγικό τής έχει απομείνει. Ψάρια, γεωργικά προϊόντα και θερμοπίδακες στην περίπτωση των Ισλανδών, που κάθονται πάνω στο πιο φασαριόζικο ηφαίστειο της Ευρώπης. Με αυτά τα ολίγα, με πολλή δημοκρατία, με πολύ θυμό, με ελάχιστο ήλιο και δραστικά κουρεμένες τις καταθέσεις τους, οι Ισλανδοί βγήκαν από την κρίση.
Εμείς, όμως (ο πληθυντικός κατά συνεκδοχήν), αποδεχθήκαμε ως απόλυτη προτεραιότητα την αποτροπή της καταστροφής των καταθέσεων σε περίπτωση ενός Grexit, μιας κατάρρευσης των τραπεζών, μιας στάσης πληρωμών. Αυτό αποτελούσε το κυρίαρχο επιχείρημα του Γ. Παπανδρέου, του άρχοντος των λιστών Γ. Παπακωνσταντίνου και όλου του μνημονιόφρονος πολιτικού δυναμικού. Αλλά και στην αντιμνημονιόφρονα αντιπολίτευση, με λίγες εξαιρέσεις, μάλλον κυριαρχούσε η πλειοδοσία εγγύησης των καταθέσεων.
Τώρα, ζούμε την παράδοξη ανατροπή της ευρωμνημονιακής κλίμακας αξιών. Το να διαθέτει κανείς κατάθεση είναι εξ ορισμού ύποπτο. Αν πιστέψουμε όσα λέγονται, γράφονται και εξαγγέλλονται εν ονόματι της καταπολέμησης της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, τίποτα δεν είναι προστατευμένο από τους διώκτες τους. Ούτε καν οι αποταμιεύσεις. Το τραπεζικό απόρρητο αίρεται και μόνο στην υπόνοια φοροδιαφυγής. Το ΣΔΟΕ και οι οικονομικοί εισαγγελείς ζητούν στοιχεία για τις κινήσεις λογαριασμών χιλιάδων αποταμιευτών. Οι τράπεζες αδυνατούν να υπερασπίσουν αυτό το απόλυτο καταφύγιο του προσωπικού πλούτου. Στο υπουργείο Οικονομικών διατυπώνονται εισηγήσεις ακόμη και για κατασχέσεις καταθέσεων έναντι οφειλής προς το Δημόσιο έστω και χιλίων ευρώ. Κι επειδή οσονούπω όποιος μιλάει ελληνικά κάτι θα οφείλει στο Δημόσιο, είναι μάλλον απίθανο να μείνει κανείς στο απυρόβλητο. Το υπέρτατο αγαθό, εν ονόματι του οποίου επιβλήθηκαν τα Μνημόνια, απειλείται στο όνομα της εφαρμογής τους! Η ανώτατη ελευθερία που αναγνωρίζει η τραπεζοτοκογλυφική ευρωζώνη, η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, περιστέλλεται έπειτα από τρία χρόνια πλήρους και ασύδοτης χρήσης της από τους αποταμιευτές που φυγάδευσαν όπου γης 80 δισ. ευρώ αποταμιεύσεων.
Προσωπικώς δεν αισθάνομαι δυστυχής για το γεγονός. Μάλλον το αντίθετο. Πρώτον, διότι προτιμώ την προστασία του ζωντανού ανθρώπινου πλούτου από αυτή του νεκρού που εκπροσωπεί η αποταμίευση («μια σεβαστή, ομολογώ, μορφή χορτάτη ευθανασίας», την αποκαλεί η Δημουλά). Δεύτερον, διότι αποκαλύπτεται ότι η φυλάκιση της ελληνικής κοινωνίας στο Μνημόνιο αποτελεί προϊόν μιας τεράστιας πολιτικής εξαπάτησής της από τους μνημονιόφρονες πολιτικούς που σήμερα αλληλοσπαράσσονται μεταξύ δικαστικών ερευνών, αποκαλύψεων και Προανακριτικών Επιτροπών. Τρίτον, διότι η ιερή αγελάδα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, χάνει ένα από τα δύο προσχήματα της ύπαρξής της. Αν η αποταμίευση από κιβωτός εμπιστοσύνης (Πίστης) και εχεμύθειας μεταξύ καταθέτη και τραπεζίτη γίνεται αντικείμενο συνδιαχείρισης με το κράτος, τις φορολογικές αρχές, το ΣΔΟΕ, την Αστυνομία, τους δικαστές, τους ανακριτές, τους επιτρόπους των τραπεζών, την Τρόικα, τότε τι κίνητρο απομένει στον αποταμιευτή να εμπιστευτεί τον αποθησαυρισμένο πλούτο του στον Ναό της Πίστης που μεταμορφώνεται σε παρεκκλήσι απιστίας; Διότι το κίνητρο του τόκου έχει προ πολλού εξανεμιστεί και κανείς δεν εγγυάται ότι η Τρόικα θα αφήσει στο φορολογικό απυρόβλητο ακόμη και το κίνητρο της ασφάλειας του κεφαλαίου. Ως εκ τούτου, το υπό πλήρη ανακατασκευή ελληνικό τραπεζικό σύστημα αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο, μετά το κύμα μαζικής φυγής καταθέσεων λόγω Grexit (εκ του Greece και exit, θυμίζουμε), να βρεθεί ενώπιον μιας νέας τραπεζο-αποφυγής λόγω Gremain (εκ του Greece και remain: δική μου επινόηση, αγνοώ αν είναι σωστή και αδιαφορώ, αρκεί που καταλαβαινόμαστε).
Βεβαίως, για να μην παίρνουν και αέρα τα μυαλά μας, το ότι η επιχείρηση «τάξις, πνεύμα και ηθική» (που έχει αρχίσει από τα «βραχιόλια» στους καρπούς μεγαλοσχημόνων επιχειρηματιών, συνεχίζεται με την αποκαθήλωση πολιτικών αστέρων και επεκτείνεται στη βίλα Αμαλία κι άλλα κατειλημμένα από αντιεξουσιαστές και εγκαταλελειμμένα από το κράτος δημόσια ερείπια της πολιτισμικής μας παρακμής) επεκτείνεται και στην ιερή χρηματοπιστωτική αγελάδα δεν σημαίνει ότι ζούμε τις τελευταίες ημέρες της τραπεζικής μας Πομπηίας. Αυτό που πραγματικά αποκαθηλώνεται δεν είναι το τραπεζικό σύστημα, αλλά ένα μέρος της εγχώριας τραπεζικής ελίτ που χάνει την εξουσία ζωής και θανάτου την οποία διέθετε επί της οικονομίας και της κοινωνίας. Οι τράπεζες, που θα μπορούσαν προ πολλού να έχουν τεθεί υπό πλήρη κρατικό έλεγχο ως κατ’ ουσίαν κρατικές, υποκαθίστανται απλώς από ένα νέο σύστημα εξωχώριας πολιτικής εποπτείας, το οποίο πιθανότατα θα στήσει τον δικό του νέο μηχανισμό διαπλοκής. Το να αναζητήσουν οι εναπομένοντες κάτοχοι -νόμιμου ή παράνομου, φορολογημένου ή αφορολόγητου, μαύρου ή πάλλευκου- πλούτου αλλού καταφύγιο για τις αποταμιεύσεις τους καθόλου δεν χαλάει τους πιστωτές της χώρας. Γι’ αυτό άλλωστε σπεύδουν για την τραπεζική ένωση της ευρωζώνης. Για να μη νιώθει καμιά τύψη, καμιά «πατριωτική» αναστολή και κανένα κώλυμα ο αποταμιευτής του ελληνικού προτεκτοράτου να μεταφέρει την κατάθεσή του απευθείας στις γερμανικές, στις λουξεμβούργιες ή στις βελγικές τράπεζες. Ας μείνει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να φυλάττει τις Θερμοπύλες των παγωμένων ή «κόκκινων» δανείων, των υποχρεωτικών πιστωτικών καρτών και της εξόφλησης των δόσεων της εφορίας. Μέχρι που να έλθουν λευκοί ή μαύροι ιππότες εξ Εσπερίας που θα το μετατρέψουν σε υποκατάστημά τους.
Αυτά για τον εγχώριο τραπεζικό διωγμό, την κατά Τρόικα «ευθανασία του ραντιέρη», που θα έκανε ακόμη και τον Κέινς να φρίττει και να μετανιώνει την ώρα και τη στιγμή που ξεστόμισε την ιστορική του φράση. Κατά τα λοιπά, το εκτός μνημονιακού προτεκτοράτου χρηματοπιστωτικό λόμπι δουλεύει για την «αθανασία του τραπεζίτη».
Πριν αποφασίσετε να κάνετε έρανο υπέρ αναξιοπαθούντων τραπεζιτών, διαβάστε με πόση άνεση και πόση γενναιοδωρία απέναντι στους εαυτούς τους αποφάσισαν να κάνουν λάστιχο τους κανόνες της «Βασιλείας ΙΙΙ» για την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών, παρατείνοντας κατά μία πενταετία τις προθεσμίες συμμόρφωσης και διευρύνοντας τις ελευθερίες τους να βαφτίζουν το κρέας ψάρι και να μετατρέπουν κάθε «σαπάκι» που γεμίζει το χαρτοφυλάκιό τους σε καθαρό χρήμα. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.
ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
Τι να πεις για την αποταμίευση! Πως θα παίρναμε, όμως, κουλούρι κι εγώ κι ο Αλέκος δεν το περίμενα! Αυτές τις εκθέσεις τις βαθμολογούσε ο ίδιος ο κύριος Καρανάσης.
-      Τι σας ήρθε και γράψατε τέτοια πράγματα, μας είπε στεναχωρημένα η κυρία Ειρήνη, σαν μας επέστρεψε τα τετράδια. Δεν με ρωτούσατε;
«Δι’ ανοήτους σκέψεις, άνευ περιεχομένου», έγραψε ο κύριος Καρανάσης, με κόκκινο μολύβι, κάτω από την έκθεσή μου. Και από του Αλέξη ακριβώς το ίδιο.
Ο Αλέξης είχε γράψει για ένα θείο του, πολύ πλούσιο, που όλο φύλαγε τα λεπτά του σε κάτι κουτιά. Δεν ξόδευε πεντάρα, ντυνότανε κουρέλια και, τέλος, τα κρυμμένα λεπτά τα έφαγαν τα κουρέλια. Εγώ έγραψα για ένα κοριτσάκι που, όταν της έδιναν ν’ αγοράσει σοκολάτες, εκείνο έκρυβε τα λεπτά και, σαν μεγάλωσε, αρρώστησε κι οι γιατροί τής είπαν να μην τρώει γλυκά. Κι έτσι, ποτέ στη ζωή της δεν δοκίμασε σοκολάτα.
Η Μυρτώ πήρε άριστα και στη γιορτή διαβάσανε την έκθεσή της. Ηταν η καλύτερη, σ’ όλο το δημοτικό.
-      Αφού εσύ, της λέω, δεν κρύβεις ποτέ σου μια δεκάρα και αγοράζεις πενάκια κι ένα σωρό τενεκεδάκια από την κυρία Αγγελική, πώς έγραψες ότι «ο άνθρωπος αποταμιεύοντας γίνεται χρήσιμος στον εαυτό του και την κοινωνία;».
Άλκη Ζέη, «Το καπλάνι της βιτρίνας»

Λανθασμένες προβλέψεις και δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές...

ΤΟΥ ΦΡΑΓΚIΣΚΟΥ ΚΟΥΤΕΝΤAΚΗ*, Αυγη...
Δεν είναι κρυφό ότι η ύφεση υπήρξε πολύ βαθύτερη από την αναμενόμενη, δηλαδή οι προβλέψεις των διεθνών οργανισμών έχουν πέσει πανηγυρικά έξω. Τι μπορεί να πήγε στραβά; Θα μπορούσε να πρόκειται για τυχαίο γεγονός, όπως η παρουσία εξωγενών παραγόντων που δεν ήταν δυνατόν να προβλεφθούν. Από την άλλη, όμως, ίσως να πρόκειται για πρόβλημα στο ίδιο το μοντέλο που χρησιμοποιείται για την πρόβλεψη και ειδικότερα στην υποτίμηση των επιπτώσεων της δημοσιονομικής προσαρμογής στον καθορισμό του ΑΕΠ.
Αυτό το ερώτημα απασχολεί μια πρόσφατη έκθεση, που συνυπογράφουν ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ και ο Ντάνιελ Λη, η οποία εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στο σφάλμα της πρόβλεψης και το εύρος της δημοσιονομικής συρρίκνωσης. Τα αποτελέσματά τους δείχνουν μια συστηματική σχέση ανάμεσα στα δύο μεγέθη, πράγμα που σημαίνει πως όσο μεγαλύτερη είναι η δημοσιονομική συρρίκνωση τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το σφάλμα της πρόβλεψης, δηλαδή η πραγματική ύφεση θα είναι βαθύτερη από την προβλεπόμενη.
Η σχέση μεταξύ δημοσιονομικής πολιτικής και πραγματικής οικονομίας περιγράφεται από τους πολλαπλασιαστές. Οι τελευταίοι αφορούν την επίπτωση στη συνολική δαπάνη που προκαλεί μια μεταβολή των φόρων ή των δημόσιων δαπανών. Προφανώς, όσο μεγαλύτεροι οι πολλαπλασιαστές τόσο μεγαλύτερη η ύφεση που προκαλεί η δημοσιονομική συρρίκνωση.
Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, από το 2009 μέχρι το 2012 υπήρξε μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος κατά περίπου 21 δισ. σε ονομαστικούς όρους, κάτι που μας δίνει προσεγγιστικά το μέγεθος της δημοσιονομικής συρρίκνωσης. Στην ίδια περίοδο το ονομαστικό ΑΕΠ μειώθηκε κατά περίπου 36 δισ. Ένας μπακάλικος υπολογισμός μάς λέει ότι ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής είναι περίπου 1,7 (36 διά 21), δηλαδή κάθε 1 δισ. μείωσης του ελλείμματος συνεπάγεται μείωση του ΑΕΠ κατά 1,7 δισ.
Η αντιπαράθεση για τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές είναι από τις πιο παλιές στη μακροοικονομική θεωρία. Σύμφωνα με τον Κέινς, αν, για παράδειγμα, το κράτος απολύσει έναν δημόσιο υπάλληλο, τότε οι δαπάνες μειώνονται κατά τον μισθό του συγκεκριμένου υπαλλήλου. Ο απολυμένος με τη σειρά του θα σταματήσει να δαπανά με αποτέλεσμα να μειωθούν και οι εισπράξεις του σούπερ μάρκετ, του εστιατορίου της γειτονιάς του, του σπιτονοικοκύρη του κ.λπ. Αυτοί με τη σειρά τους θα μειώσουν αναλόγως τις δαπάνες τους και συνεπώς τις εισπράξεις κάποιων άλλων και ούτω καθεξής. Δηλαδή η αρχική μείωση των δαπανών συνεχίζεται και το τελικό αποτέλεσμα στη ζήτηση είναι πολλαπλάσιο του αρχικού.
Για τους κλασικούς οικονομολόγους (δηλαδή πριν από τον Κέινς) η σχέση απλά δεν υπήρχε. Ο απολυμένος υπάλληλος θα βρει δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, εφόσον βέβαια η αγορά εργασίας λειτουργεί ανταγωνιστικά, δηλαδή οι μισθοί είναι αρκετά χαμηλοί ώστε να είναι επικερδής η πρόσληψή του. Ο πολλαπλασιαστής είναι μηδέν, όπως και γενικότερα η επίπτωση της δημοσιονομικής πολιτικής.
Για τους σύγχρονους νέους - κλασικούς οικονομολόγους, η επίπτωση μπορεί να είναι αντίστροφη. Εφόσον οι κρατικές δαπάνες είναι χαμηλότερες μετά την απόλυση του υπαλλήλου, τότε και οι μελλοντικοί φόροι θα είναι χαμηλότεροι, δηλαδή τα άτομα θα έχουν μεγαλύτερο διαθέσιμο εισόδημα στο μέλλον. Λογικά θα αρχίσουν από τώρα να ξοδεύουν ένα μέρος του μελλοντικού τους εισοδήματος με συνέπεια να υπάρξει αύξηση της ζήτησης. Έτσι οι πολλαπλασιαστές μπορεί εν τέλει να είναι και αρνητικοί. Αυτή είναι η επεκτατική λιτότητα, που, παρά την ελλιπέστατη θεωρητική και εμπειρική της τεκμηρίωση, έχει επικρατήσει απόλυτα.
Ωστόσο είναι η δεύτερη φορά, μετά την έκθεση του περασμένου Οκτωβρίου, που οικονομολόγοι του ΔΝΤ αμφισβητούν ανοικτά βασικούς πυλώνες των προγραμμάτων σταθεροποίησης. Ενδεχομένως η παρουσία του Ολιβιέ Μπλανσάρ ως επικεφαλής οικονομολόγου να έχει παίξει κάποιο ρόλο σε αυτές τις κρίσεις αυτοκριτικής.
Ο 64χρονος, γαλλικής καταγωγής, καθηγητής του ΜΙΤ δεν είναι κάποιος τυχαίος οικονομολόγος αλλά από τους διαπρεπέστερους της γενιάς του και η γνώμη του βαραίνει ακόμα κι αν είναι «παράφωνη». Όπως χαρακτηριστικά έγραφε τον Δεκέμβριο του 2011, «οι αγορές είναι σχιζοφρενικές: αντιδρούν θετικά σε κάθε ανακοίνωση μέτρων λιτότητας, αλλά αντιδρούν αρνητικά όταν τα μέτρα αυτά οδηγούν σε ύφεση, όπως συμβαίνει συχνά».

* O Φραγκίσκος Κουτεντάκης διδάσκει στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης

Καημένε Διαμαντόπουλε, τι σου 'μελλε να πάθεις...

Θανάσης Καρτερός, απο την Αυγη...
Καημένε Διαμαντόπουλε, τι σου 'μελλε να πάθεις! Η παραλλαγή του γνωστού άσματος πάει γάντι με την περίπτωση του βουλευτή Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ. Με μια διαφορά: Ο Αθανασόπουλος, στον οποία αναφέρονται οι γνωστοί στίχοι, έχασε τα νιάτα του από κακούργα πεθερά. Στην περίπτωση του αριστερού βουλευτή όμως υπάρχει κακούργος πεθερός, ο οποίος ευτυχώς δεν έχει -ακόμα- τη δυνατότητα να ξεπαστρεύει τους ανεπιθύμητους γαμπρούς της εξουσίας.
Τι έκανε ο συμπαθής στους Καστοριανούς -και όχι μόνο- Καστοριανός; Εξήγησε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη τι πρεσβεύει κατά τη γνώμη του η αναρχία -την άμεση δημοκρατία. Εξέφρασε τη συμπάθειά του για τις συλλογικότητες και τις δράσεις τύπου Βίλλα Αμαλίας, αλλά και για τον αναρχικό χώρο. Και επέμεινε -άκουσον, άκουσον- ότι ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν εξέγερση και όχι συνωμοσία της φωτιάς και κουραφέξαλα του γλυκού νερού.
Το αποτέλεσμα ήταν ο κακούργος πεθερός Σίμος Κεδίκογλου να τον βαφτίσει κουκουλοφόρο. Να εγκαλέσει το κόμμα του γιατί δεν τον αποκεφαλίζει. Να μας ενημερώσει ότι η άποψη περί της αναρχίας ως άμεσης δημοκρατίας είναι αντίθετη προς το σύνταγμα και τη δημοκρατική ομαλότητα -την οποία ο πεθερός και το σόι του έχουν κορώνα στο κεφάλι τους. Και να μπλέξει τον βουλευτή με καδρόνια, λοστάρια, μάσκες, που μαζί με την κουκούλα τον στέλνουν τσιφ στην αντιτρομοκρατική.
Και λες τώρα εσύ ο αθώος πολίτης. Βρε αγόρι μου Διαμαντόπουλε, τι τα ήθελες τα πολιτικά μαθήματα αναρχίας και εξέγερσης; Τρώει ο γάιδαρος ανθότυρο; Νογάει ο Κεδίκογλου από ισπανικό εμφύλιο και Βαρκελώνη, από αναρχοσυνδικαλισμό και Σάκο, από αναρχικό κίνημα και Βαντσέτι, από ελευθεριακό σοσιαλισμό και Ντουρούτι; Ο κόσμος καίγεται κι εσύ θα μας μάθεις τις διαφορές ενός ιδεολόγου αναρχικού από έναν χρήσιμο ηλίθιο -ή απλώς χρήσιμο- κουκουλοφόρο; Έλεος!
Πες, παιδάκι μου, ότι καταδικάζεις τον αναρχισμό και τις παραφυάδες του να μην τρομάζεις τον κόσμο. Σταμάτα να λες άγνωστες λέξεις, όπως αυτοπροσδιορίζομαι -άκου αυτοπροσδιορίζεσαι, ποιος είσαι ρε φίλε; Πες ότι καλώς μπούκαραν στη Βίλλα Αμαλίας και στη Βίλλα Κάλλας και καλώς θα μπουκάρουν σε κάθε Βίλλα που ορισμένοι θέλουν να πάψει να είναι Βίλλα. Πες πόσο σέβεσαι το δικαίωμα στην ιδιοκτησία των ιδιοκτητών και στην ανέχεια των μη ιδιοκτητών. Και, εν τέλει, χαμογέλα ρε. Τι σου ζητάνε;

Το ένα χέρι νίβει τ' άλλο

Χασοδικης...
Πρόσεξε τώρα πώς γίνονται οι σωστές, οι παστρικές οι δουλειές:
Στο τελευταίο εδάφιο της παραγράφου 12 του άρθρου πέμπτου του Ν. 3845/2010 (Α' 65), όπως αυτό προστέθηκε με την παράγραφο 6 του άρθρου 4 του Ν. 3899/2010 (Α' 212) και τροποποιήθηκε με την παράγραφο 9 του άρθρου 3 της από 31.12.2011 Π.Ν.Π. (Α' 268), όπως αυτή κυρώθηκε με το άρθρο δεύτερο του Ν. 4047/2012 (Α' 31), αντί της ημερομηνίας "1.1.2013" τίθεται η ημερομηνία "1.1.2014".

Η διάταξη αυτή αποτελεί το άρθρο 22 μίας ακόμα (ω! της εκπλήξεως) πράξης νομοθετικού περιεχομένου που εκδόθηκε την τελευταία ημέρα του 2012, υποθέτω λίγο μετά που ο πρωθυπουργός άκουσε τα κάλαντα στο γραφείο του από καμιά χορωδία βρακοφόρων. Όπως αντιλαμβάνεσαι, αγαπητέ αναγνώστη, η διατύπωση της διάταξης είναι κάπως, αχέμ, αδιαφανής: το τάδε εδάφιο του άρθρου του νόμου που προστέθηκε και τροποποιήθηκε και κυρώθηκε και μια ημερομηνία αλλάζει και πιάσταυγόκαικούρευτο.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ξετυλίξουμε το κουβάρι από την αρχή. Η παράγραφος 12 του άρθρου 5 του Ν. 3845/2010 ρυθμίζει ένα διόλου ασήμαντο θεματάκι:

Επιβάλλεται ειδικός φόρος στις διαφημίσεις που προβάλλονται από την τηλεόραση. Ο συντελεστής του φόρου ορίζεται σε ποσοστό είκοσι τοις εκατό (20%) επί της αξίας της διαφήμισης που υπολογίζουν τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις....

(το πλήρες κείμενο εδώ, παραλείπω τη συνέχεια για λόγους συντομίας)

Η ισχύς αυτής της διάταξης επρόκειτο να αρχίσει από 1.7.2010, όπως προέβλεπε ο ίδιος νόμος στο άρθρο 7. Εντελώς στα μουλωχτά, με (μαντέψτε...) τροπολογία που προστέθηκε στον Ν. 3871/2010 (ο οποίος ψηφίστηκε στις 29.7.2010), και που την υπογράφει (μαντέψτε...) ο Γιώργος ο Παπακωνσταντίνου, η έναρξη της ισχύος της διάταξης αυτής μετατέθηκε... αναδρομικά για την 1η Οκτωβρίου 2010. Λεπτομέρεια: στην αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας δεν υπάρχει ούτε λέξη αναφορικά με την αλλαγή αυτή, καμία αιτιολόγηση, τίποτα απολύτως. Η τροπολογία αυτή τελικά προστέθηκε στον Ν. 3871 (που έχει τον τίτλο "Δημοσιονομική Διαχείριση και Ευθύνη", το αφήνω ασχολίαστο...) ως άρθρο 49-παράγραφος 5.

Στη συνέχεια, έρχεται ο νόμος 3899/2010 ("Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας", Δεκέμβριος), ο οποίος μεταφέρει την έναρξη της ισχύος της παραπάνω διάταξης κι άλλο πιο πίσω (άρθρο 4, παρ. 6): 1η Ιανουαρίου 2012. Και πάλι η αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου δεν λέει κουβέντα σχετικά με την ρύθμιση αυτή (εδώ, σελ. 4). Και αυτόν τον νόμο, που ψηφίστηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος (αλίμονο...) τον εισηγείται, ποιος άλλος, ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Διάλειμμα και ανακεφαλαίωση: έχουμε έναν ειδικό φόρο επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων, που θεσπίζεται εν καιρώ μνημονίου, την ώρα που υποτίθεται ότι το υπουργείο Οικονομικών ψάχνει να μαζέψει έσοδα απ' όπου μπορεί. Και η εφαρμογή της διάταξης που θεσπίζει αυτόν τον φόρο έχει ήδη μετατεθεί δύο φορές, από 1.7.2010 σε 1.10.2010 και από 1.10.2010 σε 1.1.2012.

Συνεχίζουμε: Ο καιρός περνάει, ο Παπακωνσταντίνου ανασχηματίζεται, αναλαμβάνει ο Βενιζέλος, μετά η κυβέρνηση ΓΑΠ κλυδωνίζεται και αντικαθίσταται από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Η οποία κυβέρνηση Παπαδήμου, την τελευταία μέρα του 2011 εκδίδει (μη μου πεις ότι δεν το περιμένεις:) πράξη νομοθετικού περιεχομένου, στο άρθρο 3 της οποίας κοτσάρει μια παράγραφο 9, με την οποία η επιβολή αυτού του φόρου αναβάλλεται ακόμα μία φορά, για την πρωτοχρονιά του 2013. Πριν μια βδομάδα δηλαδή. Εδώ δεν υπάρχει καν αιτιολογική έκθεση για να ψάξουμε μήπως τυχόν και αιτιολογείται με κάποιον τρόπο αυτή η (τρίτη κατά σειρά) αναβολή, ευτυχώς όμως οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κάποια στιγμή έρχονται και στη Βουλή για να κυρωθούν, και η συγκεκριμένη κυρώθηκε ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου με τον Ν. 4047/2012. Ψάχνουμε λοιπόν την αιτιολογική έκθεση του νόμου αυτού, και τι βλέπουμε;

Τίποτα.

Όπως θα δεις εδώ (σελ. 6), και πάλι δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο γιατί η κυβέρνηση, η οποία κατά τα άλλα απαιτεί αιματηρές θυσίες από όλους για τη σωτηρία της Πατρίδος, αναβάλλει για μία ακόμα φορά τη φορολόγηση των τηλεοπτικών διαφημίσεων.

Και κάπου εδώ έχουμε ξεμπλέξει το κουβάρι, κι έχουμε φτάσει στη διάταξη της πρώτης παραγράφου της ανάρτησης, η οποία (η διάταξη, όχι η ανάρτηση...) ξαναμαναμεταθέτει την επιβολή του φόρου αυτού, από την πρωτοχρονιά του 2013 στην πρωτοχρονιά του 2014.

Έλα λοπόν τώρα να συζητήσουμε για διαφάνεια και για χρηστή δημοσιονομική διαχείριση, έλα να συζητήσουμε για το πώς θα βάλουμε όλοι πλάτη για να περάσει η χώρα τον κάβο, έλα και μίλα μου για ανάπτυξη, για νέο πολιτικό ήθος, για πολιτικούς με τεχνοκρατική αντίληψη όπως ο Παπακωνσταντίνου και για τεχνοκράτες με πολιτική αντίληψη όπως ο Παπαδήμος και ο Στουρνάρας, έλα να πούμε παραμύθια για τη διαπλοκή, μίλα μου για ανεξάρτητη ενημέρωση, για πολυφωνία, για αντικειμενικότητα, για αμεροληψία. Έλα να κουβεντιάσουμε για την εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη να μην γίνει καμιά μαλακία και φορολογηθούν οι μπίζνες των τηλεοπτικών σταθμών που φροντίζουν να υπηρετούν την κοινωνία προσφέροντας το ύψιστο αγαθό της Ενημέρωσης. Φαντάζεσαι να μας βρει καμιά τέτοια συμφορά;

Μην το φαντάζεσαι. Δεν πρόκειται. Έχουν γνώση οι φύλακες.

"Δυναμεις ανομιας και χαους"...

Dies brumalis...
Ήμασταν τόσο βέβαιοι για τη σταθερότητα της κατάστασης που ζούσαμε στον καιρό της ευμάρειας,  που δεν πήραμε κανένα μέτρο για άμυνα και  ξυπνήσαμε νικημένοι πριν πολεμήσουμε. Η όψη της χώρας  όμως έχει πια αλλάξει.  Τα πάντα, όλες οι κατακτήσεις του εργατικού κινήματος,  μεθοδικά γκρεμίζονται. Ντροπές και εξευτελισμοί, δουλικές και ταπεινωτικές εργασίες αποτελειώνουν τη συντριβή και των πιο περήφανων ακόμη ψυχών. Για τους περισσότερους σύγχυση, ταραχή, αγανάκτηση, αμηχανία. Κινδυνεύουμε  να πεθάνουμε από καταπίεση και αθλιότητα.  Προηγουμένως  όμως σίγουρα θα έχει αποκαλυφτεί ποιος αλλοίωσε τη λίστα Λαγκάρντ  και θα έχει εκκενωθεί  η «βίλα Αμαλία» και κάθε άλλο κατειλημμένο κτίριο, για να αξιοποιηθεί από το  δημόσιο, όπως υπόσχονται  οι κυβερνώντες, διαπρύσιοι κήρυκες της δικαιοσύνης, της ασφάλειας και της  τάξης.     
Τις τελευταίες μέρες η επικαιρότητα, εκτός από την προβολή των προσκυνημάτων του Σαμαρά στη Μέκκα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το Βερολίνο, κινείται ανάμεσα στο στικάκι του Παπακωνσταντίνου και τις καταλήψεις, ανακαταλήψεις της «βίλλας Αμαλία». Και τα δυο ζητήματα έχουν τη βαρύτητά τους, μόνο που έτσι χάνουμε το δάσος απομονώνοντας τα, χωρίς να τα συνδέουμε μεταξύ τους και με την ευρύτερη πολιτικοκοινωνική κατάσταση.         
Η λίστα Λαγκάρντ και η όποια αλλοίωση στα στοιχεία αποδεικνύει περίτρανα ότι η κρατική μηχανή, το πολιτικό  κατεστημένο είναι με παντοίους τρόπους μπλεγμένα με όλη την οικονομική  δραστηριότητα της χώρας, αφού όλο το  μεταπρατικό, υπεργολαβικό κλπ οικονομικό οικοδόμημα  της χώρας δεν μπορούσε να υπάρχει χωρίς τη στήριξή τους. Σίγουρα, διάφορα οικονομικά και πολιτικά κέντρα, κάποια κομμάτια τους,  μπορεί να επιθυμούν μια κάποια  διαλεύκανση σε υποθέσεις σκανδάλων, σαν αναγκαία για τη σταθεροποίηση των συμφερόντων γενικά του συστήματος, αφού μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορεί να προκύψουν νέες αστικές εφεδρείες, οι παλιές μοιάζει να έχουν εξαντληθεί, και ειδικά εκείνες οι μερίδες που κρίνουν πως θα παραμείνουν αλώβητες από το ανακριτικό έργο και θα αναβαθμιστούν.  Γι’  αυτό και … η κόσμια συζήτηση για διαλεύκανση της υπόθεσης και τιμωρία των ενόχων το μόνο που ουσιαστικά προσπαθεί να  κάνει είναι να δίνει πιστοποιητικά ουδετερότητας και κύρος στους θεσμούς του σημερινού  κράτους και πιστοποιητικά εξυγίανσης του δημόσιου βίου. Είναι τουλάχιστον αφέλεια να πιστεύει κανείς  ότι θα δημιουργηθούν θεσμοί και δομές που θα περιορίζουν τις αποδοτικές δραστηριότητες της αστικής τάξης που είναι εγγενείς του συστήματος  είτε ότι η τιμωρία ακόμη και των πιο ξεκάθαρων  περιπτώσεων που ενέχονται στα σκάνδαλα εξαρτάται από την εκκίνηση των σχετικών διαδικασιών στη βουλή.             
Αν λοιπόν τον κομμουνιστικό λόγο ενδιαφέρει όλη αυτή η παραφιλολογία για τη λίστα Λαγκάρντ, και όλες τις παρεμφερείς, είναι για τη σήψη που αποπνέουν  αυτά τα σκάνδαλα, είναι για την ευκαιρία που προσφέρουν να   χρησιμοποιηθούν  σαν  απτό επιχείρημα για τον επιζήμιο  και ολέθριο ρόλο της κυρίαρχης τάξης. Ίσως κάπως έτσι να  αρχίζει να προβληματίζεται και ίσως τελικά και να  πειστεί μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων  ότι δεν έχει καθόλου ανάγκη την αστική τάξη,  που είναι μέχρι τον λαιμό βουτηγμένη στον παρασιτισμό και τις κομπίνες, κι ίσως να  ξεφύγει από την επιρροή της.          
Και φυσικά  τον κομμουνιστικό λόγο ενδιαφέρει και η εκκένωση της «βίλας Αμαλία» και μόνο από το γεγονός της επίδειξης δύναμης των  κρατικών δυνάμεων καταστολής και των συνεπειών  της, που δεν περιορίζονται απλώς στο επίπεδο της καταστολής, αλλά οριοθετούν την ελευθερία που επιτρέπεται, σε μια αστική δημοκρατία που όλο και συρρικνώνεται.           
Οι καταλήψεις, κληρονομιά των κινημάτων του ’60, ξεκίνησαν για να λειτουργήσουν σαν χώροι οργάνωσης ενός άλλου τρόπου ζωής και σαν πόλοι παρέμβασης και κριτικής στην κοινωνική ζωή, από ένα σύνολο ανθρώπων που η συνοχή τους  περισσότερο στηρίζεται σε μια γενική και αφηρημένη αντιεξουσιαστική, ελευθεριακή βάση ενάντια σε ένα κράτος που σπάνια όμως κριτικάρεται  στις ουσιαστικές λειτουργίες του. Οι καταλήψεις στηρίζονται  στη συλλογιστική να οργανωθεί, στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος,  μέσα στο χώρο της κατάληψης μια νησίδα ενός εναλλακτικού  τρόπου  ζωής, με άλλο περιεχόμενο και  ποιότητα, που να έχει και μια παρέμβαση κριτική  στο κοινωνικό σύνολο. Τους  περισσότερους που συμμετέχουν σε τέτοιες καταλήψεις τους συνδέουν  μια πρώτη άρνηση για την κοινωνία της εκμετάλλευσης και του ανταγωνισμού και συγχρόνως και  οι ιδέες, αρκετά νεφελώδεις, για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς αλλοτρίωση, εκμετάλλευση, χωρίς ιεραρχίες και καταναγκασμούς. Όλες αυτές οι απόπειρες   για εναλλακτική οργάνωση της ζωής, ήδη έχουν δείξει τις αντοχές τους και τα όρια τους  από τη δεκαετία του ’80. Δεν μπόρεσαν να στηριχτούν σε ευρύτερες συμμαχίες πολιτικών υποκειμένων, κινήθηκαν έξω από τους χώρους  της παραγωγικής διαδικασίας και διατήρησαν έναν λίγο πολύ περιθωριακό χαρακτήρα και  τελικά δεν μπόρεσαν να παρέμβουν καθοριστικά στην κοινωνία.          
Οι επιχειρήσεις λοιπόν της αστυνομίας για εκκένωση κατειλημμένων κτιρίων δεν επιδιώκουν τόσο να διαλύσουν ένα  κίνημα που είναι άλλωστε αναιμικό και περιθωριοποιημένο όσο να μονιμοποιήσουν και να νομιμοποιήσουν τις παντός τύπου επεμβάσεις της. Και η εκκένωση της  «βίλλας Αμαλία» όπως και οι επιχειρήσεις της  αστυνομίας με το κατ’ ευφημισμό όνομα «Ξένιος Δίας», εντάσσονται στην προετοιμασία της   γενικευμένης επίθεσης, ιδεολογικής και κατασταλτικής,   της κυρίαρχης τάξης, εναντίον των υποτελών τάξεων. Οι επιθέσεις ξεκινούν στοχευμένα,  σε χώρους  και κοινωνικές κατηγορίες που αφήνουν αδιάφορα η είναι και εχθρικά μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, πριν γενικευθούν.          
Κι έτσι πριν το καταλάβουμε καλά καλά, ενώ νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι θα καταλήξουμε το μόνο που θα μπορούμε να κάνουμε να είναι τον κύκλο του φράχτη. Η ελευθερία  σταδιακά θα μαντρώνεται  σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, σε κελιά φυλακών αυτών που θα κατηγορούνται σαν «δυνάμεις της ανομίας και του χάους».       
Αδιαμφισβήτητα όμως ο καπιταλιστικός κόσμος θα συνεχίσει να προσφέρει  την ελευθερία να πουλιέται,  και σε φτηνή τιμή, το εμπόρευμα εργατική δύναμη...

Κουρελιασμένη "δημοκρατία"...

Ολα ειναι δρομος...
Ελευθερία της έκφρασης, ελευθερία διακίνησης ιδεών, ελευθερία του τύπου. Λέξεις και έννοιες που αποτέλεσαν σημαίες της δυτικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μόνο ένα κουρέλι έχει απομείνει πλέον από αυτές τις λέξεις.

Η "αστική δημοκρατία" κυκλοφορεί στους δρόμους με τα κουρέλια, με ένα παπούτσι, άπλυτη και άσχημη. Όμως φροντίζει να βρίσκει λίγο κραγιόν ή πούδρα, τάχα να κρύψει την κατάντια της. Και ίσως να νομίζει ότι την κρύβει. Κράτος δικαίου, ευνομούμενη πολιτεία, κοινωνία των πολιτών, συμμετοχική δημοκρατία, ΜΚΟ. Οι πούδρες μίας κουρελιασμένης δημοκρατίας.


Αυτή η κουρελιασμένη γυναίκα, που κανείς δεν γυρνάει πια
να κοιτάξει, δεν παραλείπει κάθε τρεις και δύο να μας υπενθυμίζει την ανάγκη καταπολέμησης του φασισμού. Δεν παραλείπει να γκρινιάζει στην ακόμα πιο άσχημη γριά θεία της, τον φασισμό, να μας υπενθυμίζει πόσο άσχημη είναι η θεία της, πόσο τυχεροί είμαστε που την έχουμε. Ολοένα και περισσότερο όμως, γίνεται ίδια η θεία της. Ολοένα και περισσότερο, κι ας τσακώνονται για μικροπράγματα και διαφωνούν για τις λεπτομέρειες, θεία και ανιψιά συμφωνούν στα σημαντικά. Διαφωνούν ας πούμε στο τι φαγητό θα μαγειρέψουν και κάνουν ότι τσακώνονται -αλλά  ύστερα συμφωνούν στο ότι πρέπει να μας πετάξουν στο δρόμο. Η ανιψιά μπορεί να στήνει "πρωτοβουλία ενάντια στον εκφασισμό της κοινωνίας"(sic!), αλλά ταυτόχρονα υιοθετεί πλήρως την φασιστική προπαγάνδα στο ζήτημα του ασύλου, των μεταναστών, των καταλήψεων.

Αυτοί που τάχα υπερασπίζονται την ελεύθερη διακίνηση ιδεών κλείνουν ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Αυτοί που δήθεν νοιάζονται για την τήρηση του συντάγματος, καταργούν το δικαίωμα στην συνάθροιση.

Αυτοί που παριστάνουν ότι είναι ενάντια στους κουκουλοφόρους, βγαίνουν στο ραδιόφωνο και καλούν τον κόσμο να καταδώσει τον συνάδελφο του, την οικογένεια του.





Αυτοί που ανατριχιάζουν από τους "προπηλακισμούς των πολιτικών προσώπων" και τις "ακραίες αντιδράσεις", είναι οι λιντσαριστές και οι βίαιοι. Μόνο που θέλουν η βία να ασκείται μόνο από το κράτος στο λαό και ποτέ ανάποδα.

Αυτοί που εμφανίζονται τιμητές της "διαφορετικότητας", στήνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και δεν ξεχνούν να μιλούν για τα "γκουλάγκ" και τον Σολτζενίτσιν.

Αυτοί που είναι υποτίθεται ενάντια στο τείχος του Βερολίνου και υπέρ της ελεύθερης μετακίνησης των ανθρώπων, χτίζουν ένα
τείχος στον Έβρο για να πυροβολούν τους μετανάστες -γι' αυτούς αυτοί δεν είναι άνθρωποι, είναι "παράνομοι". Και δικαιούσαι να τους πυροβολείς.

Αυτοί που καμώνονται τους θεματοφύλακες του ασύλου, απαγορεύουν στους φοιτητές τους την πολιτική δράση, την συνέλευση, τον συνδικαλισμό. Απαγορεύουν το μοίρασμα πολιτικών κειμένων στις σχολές.

Αυτοί που μας ζητούν να προστατέψουμε το σάπιο πολίτευμα τους, την ίδια στιγμή σέρνουν τους αγωνιστές στα δικαστήρια και τις φυλακές, τους ξυλοκοπούν, τους βασανίζουν.

Αυτοί που σκαρφίστηκαν τη "θεωρία των άκρων", κρατάνε στο ένα χέρι το "1984" και το "Κατύν", και στο άλλο χέρι ένα ματωμένο κλομπ.

Αυτοί που μιλούν στο όνομα της Αριστεράς, έχουν μετατραπεί σε πόρνες του εκφασισμού.

Και όσοι θέλουν να είναι δημοκράτες, πρέπει να καταδικάσουν απερίφραστα αυτή την εμετική, φασιστική επιχείρηση ενάντια στον αναρχικό χώρο, που καταλύει κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος και πολιτικής έκφρασης.

Γιατί πάνω από όλα στοχεύουν στην τρομοκράτηση του λαού, στην καταστολή του λαϊκού κινήματος και των αγωνιστών του.

Ψηφίδες. Ανοικοκύρευτες σκέψεις για την εβδομάδα που πέρασε...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...
«Η καταστροφή είναι δημιουργία». Δεν μιλάει κανένας αναρχομηδενιστής. Είναι η εντύπωση που σου μένει διαβάζοντας το πρώτο κυριακάτικο Βήμα της νέας χρονιάς. Ξέροντας ότι την ώρα που διαβάζεις, σε όλη την Ελλάδα ζεσταίνονται με ό,τι καίγεται,
ή αρνούνται να φύγουν από το πόστο τους, μην και τους το πάρει ο άλλος άστεγος που το καλοβλέπει. Αυτά όμως χαλάνε την αισιοδοξία για τη νέα χρονιά. Το θέμα είναι ότι «στην Αράχοβα του Παρνασσού, στον Αγιο Αθανάσιο του Καϊκματσαλάν, στα Τρία-Πέντε Πηγάδια του Βερμίου, στη Βασιλίτσα των Γρεβενών, στα χωριά του Πηλίου, αλλά και στη Βυτίνα, στη Δημητσάνα, στη Στεμνίτσα και αλλού δεν έβρισκες τραπέζι για καφέ, σύμφωνα με τις αφηγήσεις χειμερινών εκδρομέων».

Η καταστροφή είναι δημιουργία. Την ίδια στιγμή λοιπόν που στη φυλακή των Διαβατών οι κρατούμενοι ζουν με δύο ευρώ την ημέρα, «ινστιτούτα διασυνδεμένα με την τρόικα […] διακρίνουν ως βάσεις του επόμενου αναπτυξιακού κύματος τους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, των μεταφορών, των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, των νέων τεχνολογιών, του τουρισμού και της νέας μεταποίησης αγροτικών προϊόντων».

Την επόμενη φορά, αν γίνεται, μη μιλήσετε πάλι για «πλαστή ευημερία». Είναι απλά το πνεύμα των αιώνιων Χριστουγέννων. Μπορεί η ιστορία του κοριτσιού με τα σπίρτα να μην έχει τίποτα το παραμυθένιο πια, αλλά εν πάση περιπτώσει πρέπει να γίνουν θυσίες.

Νιφάδες
Ενώ σε κάθε γωνιά της χώρας οι άνθρωποι καίνε ό,τι καίγεται για να ζεσταθούν, ξημερώματα Τρίτης, δύο τετράγωνα πάνω από το Σταθμό Λαρίσης, ένα ζευγάρι βγαίνει για χιονοπόλεμο. Τη στιγμή της φωτογραφίας, στο καρέ εισβάλλει απρόσκλητο ένα ταξί. Όμως οι ερωτευμένοι είναι εκείνο το είδος ανορθολογικού και επίμονου ανθρώπου που μπορεί να κάνει τα πάντα για λίγη ευτυχία από χιόνι. Η δεύτερη φωτογραφία, λοιπόν, μάλλον θα βγήκε καλύτερη.

Η κυρία Παπαδοπούλου μπορεί να ξανακοιμάται ήσυχη
Νωρίς το πρωί της Τετάρτης, ένα άλλο είδος επίμονου ανθρώπου ανακαταλαμβάνει τη Βίλα Αμαλίας. Ο κρατικός ορθολογισμός φυσικά δεν τα ανέχεται αυτά. Ορθολογικά πράττοντας, ανεβάζει ελικόπτερα, αποκλείει την περιοχή της αγανακτισμένης κυρίας Παπαδοπούλου, κατεβάζει συνεργείο κινηματογράφησης και δίνει στο Mega την αποκλειστικότητα.

Το θέμα δεν είναι η πάταξη της ανομίας. Το θέμα είναι το θέαμά της. Ο αντιπερισπασμός, και μέσα από αυτόν ο θρίαμβος της αθέατης βίας, της δημόσιας τάξης, της προόδου που φέρνει τουρίστες στο Καϊμακτσαλάν. Κανείς δεν ασχολείται με λεπτομέρειες, όπως η απελευθέρωση των συλληφθέντων της πρώτης εκκένωσης ελλείψει στοιχείων, γεγονός που καθιστά τον έλληνα πρωθυπουργό πολιτικάντη περιωπής. Κανείς δεν ασχολείται με την υπερπολιτικοποίηση της αστυνομίας, που στην περίπτωση της Βίλας, ελλείψει δηλαδή ενοχοποιητικών στοιχείων, καμία απολύτως δημόσια τάξη δεν περιφρούρησε και πάλι. Κανείς δεν ασχολείται, τέλος, με την ταύτιση της ΔΗΜΑΡ με τη ΝΔ, σε μια αντίληψη περί ασφάλειας, για την οποία ακόμα και το ειρηνικό Σύνταγμα είναι «γενέθλιος τόπος της βίας» -εξ ου και πνίγεται στα χημικά. Όσο όμως σχεδόν κανείς δεν ασχολείται με όλα αυτά, τόσο πιο γρήγορη θα είναι η μετάβαση από την καταδίκη της βίας (των άλλων), στο κυνήγι της ανομίας (όχι της οποιασδήποτε), και αποκεί στην ποινικοποίηση των ανομικών ιδεολογιών.

Τέλος της Μεταπολίτευσης, επεισόδιο 1950

Στα μέσα του ’70 κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, από τον Χαραλαμπόπουλο μέχρι τον Ανδρέα Παπανδρέου, αρνούνταν να δουν ως απλώς ανομικούς, «τρομοκράτες» σαν τον Ρολφ Πόλε. Λίγο αργότερα, στα μέσα του ’80 δηλαδή, ο Λεωνίδας Κύρκος συνομιλούσε στο Χημείο με μαντιλοφόρους, με άνεση που θα σόκαρε σήμερα ανθρώπους σαν τον Μάνο Ματσαγγάνη. Το 1990, τέλος, ο δεξιός Χατζιδάκις κατέβαινε σε πορεία της Πρωτοβουλίας Αναρχικών, σε μια ενέργεια εντελώς αψυχολόγητη για κάποιους σαν τον Ανδρέα Παπαδόπουλο.

Η απόσταση μπορεί να εξιδανικεύει, θα πείτε. Όμως οι αντιεξουσιαστές δεν άλλαξαν σε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια –ή αν άλλαξαν, άλλαξαν όσο και οι εξουσιαστές. Τη διαφορά την κάνει μάλλον το «τέλος της Μεταπολίτευσης». Η απόσταση δηλαδή από τη μνήμη του αντιδικτατορικού αγώνα. Όσο η αυτή η μνήμη ξεθωριάζει, τόσο πιο οικεία νιώθει μια ορισμένη «ανανεωτική» Αριστερά στην αγκαλιά του Δικτύου 21.

Μεταξύ πανκ και ελαφρολαϊκού

Η αντιμετώπιση από την Αριστερά αυτής της αναπάντεχης κοινοπραξίας «ανανεωτών», ακροδεξιών δικτυακών και σοβαρών ενημερωτικών δικτύων, δεν είναι απλή υπόθεση. Πάρτε παράδειγμα την εκπομπή της περασμένης Κυριακής, με τους Σκουρλέτη και Γιακουμάτο. Θα περίμενες να γίνει χαμός όταν ένα στέλεχος της κυβέρνησης δηλώνει πως προτιμά τους νεοναζί από τον ΣΥΡΙΖΑ (προσοχή: από τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι από αυτούς που υποτίθεται ότι εκείνος υπερασπίζεται). Και γιατί τους προτιμά; Είναι θέμα ηθικής: όταν οι νεοναζί δέρνουν, το κάνουν με ακάλυπτα πρόσωπα (ξανά προσοχή: ο Γιακουμάτος λέει ότι κάποιοι μπορούν να δέρνουν ακόμα και με ακάλυπτα πρόσωπα, χωρίς δηλαδή να φοβούνται τις συνέπειες, κατά τα άλλα όμως το κράτος δεν σηκώνει ανομία στο σπαθί του…).

Κι όμως, μια είδηση που θα έφτιαχνε πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων για τρεις μέρες, ήταν σα να μην ακούστηκε ποτέ. Σ΄αυτή τη συνθήκη, λοιπόν, που το να ανταγωνιστείς το κράτος στο πεδίο του θεάματος είναι τουλάχιστον εξίσου ανώφελο με το να το ανταγωνιστείς στο πεδίο της βίας, τι μπορείς να κάνεις αν το εννοείς ότι θέλεις να υπερασπιστείς την κοινωνία;

Μπορείς να πεις, όποια κι αν είναι η συζήτηση, ότι το θέμα παραμένει η μνημονιακή λαίλαπα και η κρυφή απιστία σε βάρος του Δημοσίου –γιατί η φανερή είναι πια τόσο εξόφθαλμη, που τίποτα το σκανδαλιστικό δεν υπαινίσσεται. Μπορείς λοιπόν να πετάξεις τη μπάλα στην εξέδρα ή να παίξεις αποκλειστικά στο πεδίο της προσωπικής ηθικής του αντιπάλου: μπορεί και η δημόσια ηθική του να είναι εξίσου διάτρητη, όμως οι νοικοκυραίοι δεν το βλέπουν όλοι έτσι. Μπορείς πάντα, σε τελική ανάλυση, να καταγγείλεις ότι όλα αυτά αποπροσανατολίζουν το λαϊκό κίνημα -πράγμα που βέβαια δεν είναι και ακριβώς ψέματα.

Ενώ όμως μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά, το θέμα είναι κάποια στιγμή το λαϊκό κίνημα να πάψει να «αποπροσανατολίζεται» με τόση ευκολία. Με αυτήν την έννοια, ίσως να υπάρχει και ένας άλλος τρόπος να σταθείς ως αυτό που είσαι, ως η μόνη δηλαδή αξιοπρεπής δύναμη στη συνθήκη αυτή. Ο τρόπος αυτός είναι να εξηγείς. Να θέτεις το σωστό ερώτημα, μένοντας όμως στην ίδια συζήτηση. Να εκπαιδεύεις, σε εποχές που απαιτούν αυτοπεποίθηση και μαζί αξιοπιστία, και όπου κάθε χαμένη μάχη κοστίζει ακριβότερα απ΄ό,τι συνήθως.


ΥΓ: Εντάξει, θα μπορούσε να είναι κάπως πιο μετρημένος: η αριστερή πολιτική δεν είναι απλά διακήρυξη αρχών. Αλλά αλίμονο αν ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, ο άνθρωπος που πριν από μερικούς μήνες ρίσκαρε τη ζωή του μπαίνοντας στο καράβι αλληλεγγύης για τη Γάζα, μπορεί να λοιδορείται από τον κάθε πολιτικάντη. Υπάρχει και όριο.

Ειμαστε απροστατευτοι; Ναι ειμαστε...

Ιστοριες συνωμοσιας - Εναντια στο σκοταδισμο...
Είμαστε γιατί έχουμε κυβερνώντες που κάθε φράση τους ξεκινάει από το "οι δανειστές είπαν", "οι δανειστές απαιτούν", "οι δανειστές έδωσαν την εντολή" Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία πως είναι κυβέρνηση εκλεγμένη από Έλληνες πολίτες, αν υπάρχει Βουλή, αν υπάρχει Σύνταγμα. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του πολιτεύματος που υποτίθεται πως έχουμε, έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Όλη η σκέψη, ο προγραμματισμός, τα πλάνα ΟΡΙΖΟΝΤΑΙ, από τους δανειστές και εκτελούνται από κυβερνώντες απόλυτα πειθήνιους σ΄αυτούς. Κι αν φανεί βαρύς ο ορισμός πειθήνιος ας τον μετατρέψω σε "φοβισμένος" Γιατί είτε υποταγμένος είναι κάποιος σε μια τάξη πραγμάτων είτε φοβισμένος να το παλέψει και να πατήσει πόδι γερά, ρισκάροντας τα πάντα αλλά χωρίς να ανεχτεί εκβιασμούς και τρομοκρατία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Ο ελληνικός λαός είναι παραδομένος στο απεχθές χρέος του και σε δυο μεγάλες πληγές. Την απόλυτη υποταγή των κυβερνώντων στις επιταγές των διεθνών αρπακτικών και την απόλυτη ανικανότητα των ίδιων των πολιτών να σηκώσουν ανάστημα και να βάλουν τέλος σ΄αυτή τη φρίκη. (αρχίζω να πιστεύω πως οι ίδιοι οι κυβερνώντες θα παρακάλαγαν να κάνουμε κάτι για να τους βγάλουμε από τη μιζέρια τους και τρίβουν τα μάτια τους καθώς μας κοιτάνε....) Δεν μας σπρώχνουν οι δανειστές μας στην εξαθλίωση, στον αφανισμό μας. Μας σπρώχνει η θλιβερή ανοχή μας σ΄αυτά που μας κάνουν.

Ας το πάρουμε απόφαση. Αν συνεχίσουμε έτσι δεν είμαστε περήφανοι Έλληνες. Είμαστε ταπεινωμένοι ζητιάνοι. Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα η γκρίνια. Η ανούσια αγανάκτηση μέσα στους τοίχους των σπιτιών μας. Το γαμοσταυρίδι από τα μπλογκ ή παρείστικα. Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα το σκυλοφάγομα που γίνεται μεταξύ μας για το ποιος είναι πιο πατριώτης και ποιος λιγότερο. Ποιος είναι μπλε, πράσινος, κόκκινος, μαύρος. Δεν κινδυνεύουμε να πτωχεύσουμε, αυτό ήδη έχει γίνει, κινδυνεύουμε να ΑΦΑΝΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΡΤΗ.

Τα παιδιά μας δεν θα έχουν περιθώριο να τσακώνονται για το ποιος είναι τι. Θα είναι όλα δούλοι. Ποτέ σε καμιά στιγμή της ιστορίας, δεν έγιναν ανατροπές σε μια υποδούλωση, σε μια κατοχή, σ΄ενα κοινωνικό μαρασμό με θαύματα, ή με μαγικά ραβδιά. Θα εισπράξουμε αυτό που είμαστε. Δυνατοί, ελεύθεροι, πατριώτες? θα αλλάξουμε όλα αυτά που λένε πως είναι αδύνατον να γίνουν. Θα βρούμε το τρόπο εφόσον θα το θέλουμε. Υποταγμένοι, φοβιτσιάρηδες, προσκολλημένοι στη προσωπική μας επιβίωση ακόμα και με άθλιους τρόπους? Αυτό θα εισπράξουμε. Μιζέρια, φτώχεια, ταπείνωση, υποδούλωση.

Δεν υπάρχουν λύσεις εξ ουρανού. Θέλετε να είμαστε στημένοι στις ουρές? Ικετεύοντας για δόσεις? Να λέμε στα παιδιά μας πως κάθε τι που επιθυμούν που ονειρεύονται είναι ουτοπία? Θέλετε να εκπαιδευτούμε πως να ζούμε μετρώντας φραγκοδίφραγκα για να εξασφαλίσουμε τη μιζέρια μας? Θέλετε να είμαστε συνεχώς απειλούμενοι κι εκβιαζόμενοι από κάποιον? Να βλέπουμε τα παιδιά μας να πεινάνε, τους γέρους μας να πεθαίνουν αβοήθητοι, τους συνανθρώπους μας να στοιβάζονται σε συσσίτια, να γεμίζουν τα παγκάκια στους δρόμους, να αλωνίζει το έγκλημα και η διαφθορά στη γωνιά του σπιτιού μας ανενόχλητο? Θέλετε να γινόμαστε γελοιογραφία, καρικατούρα στο διεθνή τύπο, να μπορεί ο καθένας να μας έχει σαν παράδειγμα ξεφτίλας?

Είναι πανεύκολο. Ας συνεχίσουμε έτσι. Τα πάμε μια χαρά.

Ξέρετε τι είναι για οποιαδήποτε κυβέρνηση, για οποιαδήποτε κατοχική δύναμη, να έχει αποκτήσει τη σιγουριά πως αντί για πολίτες μια χώρα έχει πρόβατα έτοιμα για σφαγή? Να πειραματίζεται με τους πιο άθλιους τρόπους για τις αντοχές ενός λαού και να ανακαλύπτει πως μπορεί να του δώσει κι άλλες κλωτσιές, χωρίς να συμβεί τίποτα άλλο εκτός από κλάψα και παρακάλια? Στ΄αλήθεια πιστεύετε πως με τα παρακάλια θα συγκινηθεί κάποιος? Στ΄αλήθεια πιστεύετε πως απώτερος στόχος είναι η έξοδος από το τούνελ και η επαναφορά του επιπέδου ζωή μας σε ικανοποιητικό επίπεδο. Δηλαδή βλέποντας όλα αυτά, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που παραμυθιάζονται πως μέσα στα σχέδια όλων αυτών των ανθρώπων υπάρχει ο ελάχιστος οίκτος ή  συμπόνοια για τους ανθρώπους και τη ζωή τους? Κι αν δεν το πιστεύετε πως αντιμετωπίζεται ένας εισβολέας στο σπίτι σας? Σηκώνοντας τα χέρια ψηλά και λέγοντας πάρτα όλα και κάνε μας ότι θέλεις... αρκεί να μην μας σκοτώσεις?

Φτάσαμε δηλαδή στο σημείο να παλεύουμε απλά για το αν θα ζήσουμε ακόμα κι αν ζήσουμε σαν αρουραίοι στους υπονόμους. Είναι μια άποψη κι αυτό.... Μπορεί εκεί στους υπονόμους να βρούμε και το Θεό που ψάχνουμε. Φιλοσοφικά ίσως είμαστε σε καλό δρόμο. Θα ξεγυμνωθούμε από κάθε υλικό αγαθό, θα γίνουμε μάρτυρες κι έτσι θα φτάσουμε στη θέωση. Λες να είμαστε τόσο προχωρημένοι και να μην το έχω καταλάβει? Λες?

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Το γράμμα μιας ‘’γνωστής-άγνωστης’’ *...

Παραφωνία...
«Κοίταξε με καλά, βγάλε μου την κουκούλα που μου φόρεσαν εισαγγελείς, μπάτσοι και τα δελτία των 8. Αν σηκώσεις το κεφάλι θα με δεις. Εγώ είμαι. Με ξέρεις. Πιθανόν  με έχεις δει να κάνω μάθημα στο παιδί σου ή στις ουρές του ΟΑΕΔ ή στα διπλανά ταμεία της ΔΕΗ. 
Με λένε Μαρία, Ελένη, Ειρήνη, Γεωργία, Ελευθερία… Ποτέ δεν ρώτησες το όνομα μου, αλλά δεν πειράζει, συνεχίζω να ελπίζω πως θα έρθουν μέρες που δεν θα είμαι πλέον για σένα μια «γνωστή άγνωστη». Συνεχίζω να ελπίζω ότι κάποια μέρα θα νοιώθεις τη θέρμη του σώματος μου, όταν θα με κρατάς γερά στην «αλυσίδα».  
Ξέρω, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου τη νύχτα δεν θα με σκεφτείς, θα κάνεις υπολογισμούς για το νοίκι, το χαράτσι, το γάλα του παιδιού, την επίσκεψη στο γιατρό... Ξέρω, σε σκέβρωσε το κρύο, η μιζέρια και  η ανεργία. Έπαψες πλέον να χαμογελάς, τσιγκουνεύτηκες ακόμη και τις ευχές για το νέο έτος. Τα ξέρω όλα αυτά γιατί τα ζω και εγώ, καθημερινά.
Όταν αποφάσισα να μπω στη βίλα Αμαλίας ήξερα ότι θα με συλλάβουν. Όταν με συνέλαβαν ήξερα ότι το μόνο όπλο μου θα είναι το χαμόγελο στα μάτια μου, η υψωμένη μου γροθιά, το «σ’ αγαπώ» γραμμένο στη σκόνη της κλούβας κι αυτός ο στίχος που χρόνια έχει σφηνώσει στο μυαλό μου: «Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος, το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι».
Όταν με κρατούσαν στην ΓΑΔΑ ήξερα ότι δεν θα ήσουν απ’ έξω, ένας από τους 2.000 που ενώνει τη φωνή του μαζί με τους υπόλοιπους μέσα στο κρύο, για αυτό και σου γράφω από το κρατητήριο τα παρακάτω: «Η καρδιά, η θέληση για αγώνα και η επιθυμία για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας αποδεικνύονται πιο δυνατά από τους στρατούς τους. Δεν θα καταφέρουν ποτέ να μας νικήσουν, γιατί όσες δυνάμεις καταστολής κι αν επιστρατεύσουν δεν μπορούν να καταπνίξουν την αντίσταση, την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη».
Στα λέω όλα αυτά, στα απευθύνω μεγαλόφωνα με πράξεις «ακραίες», ίσως «θεαματικές», μόνο και μόνο γιατί συνεχίζω να πιστεύω. Ναι, αν και εκ πεποιθήσεως αποστρέφομαι θεούς και δαίμονες, συνεχίζω να πιστεύω, σε σένα, σε εμένα, σε «εμάς», σε ένα κόσμο καλύτερο. Αυτά είναι τα μόνα μου «εικονίσματα» κι αρνούμαι να τα αποκαθηλώσω.  
Μα αυτό δεν αρκεί, πρέπει να πιστέψεις και εσύ, πρώτα από όλα σε εσένα, και μετά στο «εμείς». Και όλοι «εμείς» να θυμηθούμε ή να μάθουμε να συλλαβίζουμε από την αρχή ότι κανένας στρατός δεν είναι ανίκητος, παρά την υπεροπλία του. Οι  φωνές από το Σικάγο, την Κομμούνα, την Ισπανία, την παγωμένη Ρωσία, τα χωριά των Ζαπατίστας αυτό μας υπενθυμίζουν. Ας τις ακούσουμε και ας μην μείνουμε μετεξεταστέοι στο μάθημα της Ιστορίας…. 
Με φυλακίζουν ακριβώς γιατί με πράξεις και με λόγια σου στέλνω αυτό το μήνυμα, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο «ιός της αντίστασης» είναι μεταδοτικός. 
Μην τους αφήσεις να σε λυγίσουν, μην τους αφήσεις να μας νικήσουν …
ΥΓ: Ελπίζω την επόμενη φορά να είσαι εκεί»
*Το κείμενο είναι αποκύημα νοσηρής και άνομης φαντασίας και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει τις σκέψεις της «γνωστής-άγνωστης» στην φωτογραφία, αν και αυτή αποτέλεσε την κύρια πηγή έμπνευσης του.

Είμαι μαλάκας...

Without reason or rhyme...
Καλά τα είπε ο Καμπουράκης σήμερα. Μαλακισμένα. Μάλιστα. Είμαστε όλοι μαλακισμένα. Μαλάκες, με την κλασσική ελληναράδικη έννοια της λέξης.
Είμαστε μαλάκες μια ζωή. Από τα ωραία χρόνια, προ κρίσης. Μαλάκες, όπως μαλάκας ήταν αυτός που δεν αγόραζε το πιο μεγάλο αμάξι που μπορούσε να βρει ( με δανεικά πάντα ) γιατί δεν το είχε ανάγκη. Όπως ήταν μαλάκας αυτός που δεν γούσταρε τα σκυλάδικα, που δεν την έβρισκε να πετάει λουλούδια σε μισόγυμνες πλατινέ τραγουδήστριες. Μαλάκας, όπως αυτός που για ιδεολογικούς λόγους δεν έχωσε τα χέρια του μέσα στα σκατά της ρεμούλας και της επικρατούσας ιδεολογίας του πασοκισμού. Μαλάκας όπως αυτός που δεν έβαλε βύσμα για τον στρατό γιατί δεν γούσταρε.
Μαλάκας όπως αυτός που δεν έγλυψε τον κώλο κάποιου βουλευτή για να βρεί δουλειά, γιατί ήθελε να κάνει κάτι με την αξία του και με τα χέρια του, κάτι που να είναι υπερήφανος για αυτό. Μαλάκας όπως αυτός που δεν του άρεσαν τα Goody’s και τα McDonalds, αλλά προτιμούσε πιο παραδοσιακές συνταγές. Μαλάκας όπως το πιτσιρίκι ηλικίας Λυκείου, που του άρεσε να διαβάζει βιβλία ή να ακούει Heavy Metal. Μαλάκας, όπως αυτός που δεν έτρεξε στο Πανεπιστήμιο να γίνει πρόβατο της ΔΑΠ η της ΠΑΣΠ για σημειώσεις, πάρτυ, τσάμπα σφηνάκια, γκόμενες και μαθήματα που πέρασε με την γαλάζια ταυτότητα. Μαλάκας όποιος δεν έβλεπε Θέμο ή Big Brother.  Μαλάκας όπως αυτός που έτρεχε σε πορείες αντί να τρέχει σε μαγαζιά με ρούχα. Μαλάκας όπως αυτός που την έψαχνε, που προσπαθούσε να διαμορφώσει ταυτότητα πέραν αυτής που με το ζόρι προσπαθούσαν να του χώσουν στο κεφάλι. Μαλάκας όπως αυτός που δεν ονειρεύοταν να γίνει ή γιατρός ή δικηγόρος ή πολιτικός μηχανικός  μόνο και μόνο για να βγάλει λεφτά.
Μαλάκες τα παιδιά που πήγαν στην Βίλλα Αμαλίας με πλήρη συνείδηση ότι στην ουσία, πάνε να συλληφθούν και να δικάστουν. Μαλάκας ο Καπετανόπουλος που δεν άντεξε να βλέπει έναν συνάνθρωπο να βασανίζεται και μίλησε. Μαλάκας όποιος δεν έχει Facebook. Μαλάκας όποιος έχει facebook και πρήζει τα αρχίδια των άλλων με «τα πολιτικά». Μαλάκας όποιος δεν φεύγει από την χώρα του γιατί δεν γουστάρει να αφήσει τους τραπεζίτες και τα τσιράκια τους να κάνουν κουμάντο. Μαλάκας όποιος δεν κοιτάει την πάρτη του. Μαλάκας όποιος δεν θέλει να κάνει «καριέρα». Μαλάκας όποιος δεν φοράει γραβάτα. Μαλάκας όποιος δεν ακολουθεί τη μόδα. Μαλάκας όποιος δεν κάνει ότι του λένε. Μαλάκας όποιος δεν έχει πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους η τους μετανάστες.
Μαλάκας τελείως. Γιατί οποιοσδήποτε από αυτούς θα μπορούσε να είναι «κανονικός», να έχει τη ζωούλα του, να έχει την δουλίτσα του (λέμε τώρα). Να έχει την άκρη του, να έχει χώσει κάπου την συνείδηση του, να έχει την γυναίκουλα του, τα παιδάκια του, τους φίλους του να λένε ιστορίες από τα νιάτα του. Να τον κοιτάνε οι άλλοι και να τον λένε «επιτυχημένο» ή «καλό επαγγελματία» ή «ήσυχο άνθρωπο» σαν τον Καμπουράκη. Που δεν είναι μαλάκας, σίγουρα δεν θεωρεί τον εαυτό του μαλάκα. Αυτός πέτυχε στην ζωή, σαν έξυπνος που είναι. Έχει σήμερα την τίμια δουλειά του, κάνει ότι του λένε και λέει ότι του ζητάνε. Όταν ανοίγει το στόμα του, βγαίνει η φωνή των αφεντικών του. Έξυπνος. Με την νεοελληνική έννοια.
Με τη νεοελληνική έννοια λοιπόν, είμαστε μαλάκες και όχι “έξυπνοι”. Είμαστε ονειροπόλοι και όχι ρεαλιστές. Είμαστε αποτυχημένοι η losers και όχι επιτυχίες. Είμαστε χαζοί, καθυστερημένοι, απολιθώματα άλλων εποχών, αερολογούμε, δεν ζούμε στο παρόν, είμαστε λαϊκιστές, ταραξίες και βάνδαλοι, πρεζάκια και αλήτες, «χαμένη νεολαία» και αμόρφωτοι. Είμαστε μαλάκες. Μαλάκες που δεν ψάχνουμε να χωθούμε. Τελείως μαλάκες. Και είμαστε και υπερήφανοι για αυτό.
Προφήτης ο Μηλιώκας. Ήρθε η εποχή που μας λένε μαλάκες. Στα αρχίδια μας. Από τέτοιους ανθρώπους είναι τίτλος τιμής.

Περί βίλας…

του Θυμιου Καλαμουκη, απο την Ελληνοφρενεια...
Είναι πολύ αστείο και διασκεδάζω αφάνταστα όταν  μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης θεωρεί τους προσαχθέντες και συλληφθέντες για την βίλα Αμαλία, παράνομους, ύποπτους, οπαδούς της ανομίας, εγκληματικά στοιχεία, κλπ. Και διασκεδάζω επειδή το ίδιο κομμάτι θεωρεί νόμιμους τον Σαμαρά, τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Παπακωνσταντίνου, όπως νόμιμους θεωρούσε στο πρόσφατο παρελθόν τον Γιάννο Παπαντωνίου και τον Άκη Τσοχατζόπουλο και άλλους τιτάνες της διαφάνειας και της χρηστής διοίκησης, που έχουν εκλεχθεί από «λαϊκές πλειοψηφίες».
Η σχεδόν 20χρονη δημοσιογραφική εμπειρία μου, μου έχει μάθει να ορίζω με διαφορετικό τρόπο από τον συνήθη,  έννοιες, όπως νομιμότητα, παρανομία, παραβατικότητα, περιθώριο, ενοχή. Στην δική μου λογική ένοχος δεν είναι ο 20χρονος, που αρπάζει την μολότοφ και την πετάει στην βιτρίνα της τράπεζας. Ένοχος είναι η τράπεζα. Και το λέω αυτό γνωρίζοντας ότι δεν βγαίνει κάτι με το σπάσιμο μιας βιτρίνας, γνωρίζοντας ότι μπορεί κάτω από την κουκούλα να υπάρχει παρακρατικός νεαρός, γνωρίζοντας ότι η κλεψιά των τραπεζών προς τους «πελάτες» τους, δεν θα σταματήσει ούτε με 1000 μολότοφ.
Τα λέω αυτά γνωρίζοντας ότι το πιο αποτελεσματικό όπλο, είναι ο συνειδητός και αποφασιστικός αγώνας, ο δύσκολος και επίμονος αγώνας, ο οποίος  ξεκινώντας από τα απλά και τετριμμένα (απεργίες συγκεντρώσεις), θα μετεξελιχτεί σε εξέγερση και ίσως κάποτε και επανάσταση, για να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση από τράπεζες και άλλα ευαγή ιδρύματα…
Από την  εμπειρία μου επίσης έχω πειστεί, ότι όσο περισσότερο ακούω για «ανομία που πατάσσεται», τόσο κατανοώ ότι μια απίστευτη απάτη βρίσκεται σε εξέλιξη. Την ίδια ώρα που ο υπουργός Δένδιας, ανακοινώνει ότι συνέλαβε 1500 ύποπτα μπουκάλια! βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, το μεγαλύτερο πλιάτσικο των πηγών της χώρας και η πιο άγρια εξόντωση των εργαζομένων του τόπου.
Στην ομοιογένεια που επιχειρούν να επιβάλλουν, τα γνωστά κόμματα, τα γνωστά συμφέροντα και τα γνωστά κανάλια, πρέπει να υπάρχουν θύλακες αντίστασης, θύλακες αλληλεγγύης, θύλακες αγώνα. Χώροι λαϊκής συνάντησης, έκφρασης, δράσης και πολιτισμού. Κανένας τέτοιος χώρος δεν είναι ύποπτος. Σε κανέναν τέτοιο χώρο δεν γίνονται παράνομες πράξεις. Και αν ακόμη γίνονται, είναι υποδεέστερες και αριθμητικά ελάχιστες, σε σχέση με αυτές που διαπράττονται στα περίφημα σαλόνια της εξουσίας. Οι παράνομες πράξεις γεννιούνται και εκκολάπτονται άλλου. Σε άλλες βίλες.
Η αμφισβήτηση του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου, δεν έχει ένα χρώμα, μια κατεύθυνση. Ξεκινά από πολλές αφετηρίες, έχει ποικίλες στοχεύσεις  και μπορεί να φτάνει σε διαφορετικές αποστάσεις. Κάποιου η αμφισβήτηση φτάνει στην ρίζα, κάποιου στην επιφάνεια, κάποιου στην μέση. Αυτή η διαβάθμιση είναι ωραία αφορμή για συζήτηση, αναζήτηση τυχόν συγκλίσεων και κοινών πορειών. Αλλιώς ας πορεύονται χωριστά ή παράλληλα.
Υπάρχει χώρος για όλους. Και κυρίως δρόμος.

ΥΓ. Οι «ανομίες» των μελών της Βίλας, δεν θα μου σβήσουν από το κάδρο, την αγωνία τους και τον αγώνα τους, το πείσμα τους, το μεράκι τους, την άρνηση με άποψη όλων όσων σερβίρονται από κανάλια και διαύλους. Οι διαφορετικές από τις δικές μου, απόψεις τους, δεν θα μου κρύψουν το θάρρος τους να ανακαταλάβουν την βίλα, ξέροντας ότι θα συλληφθούν  από την αστυνομία και ξέροντας ότι θα περάσουν  την γνωστή ταλαιπωρία στην ΓΑΔΑ και θα υποστούν το σημάδεμα για μια ζωή…
Στην τόσο ήρεμη, νωθρή, αποχαυνωμένη  και προβλέψιμη Αθήνα της κρίσης, ήταν μια καλή αρχή για το δυσκολότερο έτος που μόλις ξεκίνησε.

Καλή λευτεριά στους συλληφθέντες και κυρίως στους αιχμαλώτους.
Θύμιος Κ.

Το κατά Μανιτάκη κράτος...

του κ. Γεωργιου Μαλουχου απο το Βημα...
Μέσα στο χάος των εξελίξεων γύρω από τη «λίστα Λαγκάρντ», δεν δόθηκε η αναγκαία προσοχή σε κάτι πρωτοφανές: στον ορισμό του κράτους «κατά Μανιτάκη», ο οποίος, προχθές, δήλωσε στη Βουλή ότι η κυβέρνηση προτίθεται να διατηρήσει μόνον τις αναγκαίες και χρήσιμες για το κοινωνικό σύνολο δημόσιες υπηρεσίες, δηλαδή, όπως ρητά είπε, εκείνες «που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιτελέσουν ιδιωτικοί φορείς, υπό την απαράβατη προϋπόθεση ότι το κόστος λειτουργίας τους δεν θα επιβαρύνει υπέρμετρα ή αδικαιολόγητα τον έλληνα φορολογούμενο».

Ουδείς σώφρων άνθρωπος επιθυμεί τη διατήρηση ενός θηριώδους, πανάκριβου, εν πολλοίς διεφθαρμένου και αρτηριοσκληρωτικού κράτους – κι όσοι τα γράφαμε αυτά συστηματικά ήδη από τη δεκαετία του ΄90, ήμασταν «φασίστες», «δεξιοί», «εχθροί του λαού»... Όμως, τώρα πάμε στο απόλυτα άλλο άκρο; Ψυχραιμία!

Ο νέος αυτός ορισμός του κράτους δεν είναι καινοφανής μόνον για τα ελληνικά, αλλά και για τα ευρωπαικά δεδομένα – ίσως όχι μόνον και γι' αυτά στον δυτικό κόσμο. Ο κ. Μανιτάκης, κατά τα λοιπά «αριστερογενής» και συμμετέχων στον «αριστερό» πυλώνα της κυβέρνησης, αλλά, το κυριότερο, καθηγητής του συνταγματικού δικαίου, κήρυξε τώρα ένα δόγμα που δίπλα του ο θατσερισμός και ο ρηγκανισμός της δεκαετίας του ΄80 μοιάζουν με το… κουμουνιστικό μανιφέστο.

Το κράτος λοιπόν είναι εκείνο που περισσεύει από το επιχειρηματικό ενδιαφέρον των ιδιωτών. Ό,τι αποφασίσουν ότι δεν τους ενδιαφέρει είναι κράτος. Μερικά πρακτικά ερωτήματα: λ.χ., η Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης, στην οποία είναι καθηγητής ο κ. Μανιτάκης, αν αύριο το πρωί ενδιαφέρει κάποιον ιδιώτη, φεύγει από το κράτος; Η εθνική άμυνα; Η αστυνομία; Τα μεγάλα δημόσια νοσοκομεία; Τα σχολεία της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης; Οι φυλακές; Το διπλωματικό σώμα;… Όλα αυτά πρέπει να φύγουν προς τους ιδιώτες, αν υποτεθεί ότι εκείνοι ίσως ενδιαφερθούν;

Ο νεοφώτιστος υπερνεοφιλελεύθερος καθηγητής, θα έπρεπε να θυμάται ότι η αμετροέπεια δεν βοηθά, ειδικά σε τέτοιους καιρούς. Και θα ήταν καλό να διευκρινίσει αν επρόκειτο περί γλωσσικού ολισθήματος πάνω στην ένταση, ή αν εννοεί αυτά που λέει.

Γιατί στην πρώτη περίπτωση, μπορεί κάτι τέτοιο να δικαιολογηθεί. Αν όμως το εννοεί, και δεδομένων των όσων συμβαίνουν με την υπαγωγή της χώρας στον διεθνή οικονομικό έλεγχο, το πράγμα αλλάζει. Και γίνεται όχι απλώς φαιδρό, αλλά και επικίνδυνο…

O Τσίπρας και οι προσδοκίες....

Υποπτο Μουσι...
Τα έχουμε ξαναπεί όλα αυτά. Αλλά ας τα ξαναπούμε γιατί μάλλον έχουμε ξεχαστεί.
Σάλος μετά απο τις δηλώσεις Τσίπρα. Όχι γιατί ο Τσίπρας είπε οτι είπε, αλλά επειδή είπε όσα κάποιοι φοβόντουσαν οτι αργά η γρήγορα θα έλεγε. Κάποιοι που είχαν μεγάλες προσδοκίες και νιώθουν απογοητευμένοι. Το ερώτημα που προκύπτει δεν είναι το γιατί απογοητεύονται όσοι είχαν αυτές τις μεγάλες προσδοκίες αλλά γιατί τις είχαν εξ ‘αρχής.
Το καλοκαίρι προ των δεύτερων εκλογών έγραφα πως:
“Ο Τσίπρας δεν είναι η καλύτερη λύση. Όλοι όσοι μπορούν να δούν πέρα απο τις αριστερόστροφες παρωπίδες τους μπορούν να το καταλάβουν. Όυτε η μόνη. Όμως είνα ένα βήμα μπροστά. Είναι ένα βήμα μπροστά ακριβώς γιατί πρώτη φορά παίζει στο γήπεδο της εξουσίας. Ακριβώς γιατί τα μειονεκτήματά του σε σχέση με την “διακυβέρνηση” ενός κράτους όπως την ξέρουμε μέχρι τώρα, είναι πλεονεκτήματα.”
Διακυβέρνηση, κράτος, εξουσία. Τι άλλο θέλετε δηλαδή. Χωρίς ελιγμούς δεν τα ακουμπάς αυτά. Ο Τσίπρας έχει δείξει οτι δεν έχει πρόθεση μόνο να τα ακουμπήσει και για να το κάνει αυτό χρειάζεται να παίξει το παιχνίδι της πολιτικής. Είναι επιλογή.
Διαβάζοντας το πολύ διαφωτιστικό βιβλίο του Heinrich A. Winkler, (όπου αναλύονται οι πολιτικές εξελίξεις που οδήγησαν στην άνοδο των Εθνικοσοσιαλιστών στην Γερμανία του 1918-1933) με τίτλο “Βαϊμάρη η ανάπηρη δημοκρατία” (Εκδόσεις Πόλις  2011) στάθηκα σε μερικά σημεία που έχουν να μας διδάξουν πολλά για την πολιτική σε περιόδους αντίστοιχες με αυτήν που διανύουμε τώρα στη χώρα μας.
“Ο Αδόλφος Χίτλερ [...] μπορούσε πλέον να εκμεταλλευτεί [...] την άκρως διαδεδομένη αντιπάθεια στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. [...] Ο Χίτλερ ήταν ο κατ’εξοχην κερδισμένος απο την οικονομική και πολιτική κρίση της γερμανίας μετά το 1930 πολύ περισσότερο απο το άλλο ακραίο αντικοινοβουλευτικό κόμμα, οι κομμουνιστές, των οποίων η εμφυλιοπολεμική ρητορική μάλλον έσπρωξε τους φοβισμένους ψηφοφόρους της μεσαίας τάξης στις αγκάλες των εθνικοσοσιαλιστών”.
Μετάφραση και προσαρμογή στα σημερινά δεδομένα: Ο Τσίπρας δεν θέλει ένταση. Όλοι καταλάβαμε οτι η απεύθυνση ήταν στους “νοικοκυραίους”. Μας αρέσει ή όχι αυτό είναι. Σε σχέση με αυτό που θέλει να πετύχει και με βάση τα παραπάνω ιστορικώς καταγεγραμμένα, δικαίως δεν θέλει ένταση. Στον αντίποδα η δεξιά-ακροδεξιά πτέρυγα κάνει οτι μπορεί για να δημιουργήσει ένταση πράγμα που είναι εμφανέστατο και η Κουμουνδούρου σπεύδει να το αξιοποιήσει αναλόγως. Όπως λέει και ο Α. Μεταξάς στο βιβλίο του Πολιτική Επικοινωνία (Εκδόσεις Σάκκουλας 1976) : ” το σύστημα με την υψηλότερη πληροφόρηση είναι δυνατότερο απο το σύστημα με την υψηλότερη ένταση”.
Σε επόμενο κομμάτι του εν λόγω βιβλίου αναφέρεται ότι:
“Το βέβαιο είναι πως οι “Λαϊκοί Πληρεξούσιοι  δεν μπορούσαν να αποφύγουν την συνεργασία με την παλία ελίτ. [...] Αν δεν ήθελαν να καταρρεύσει η δημόσια διοίκηση, έπρεπε να φορτωθούν την πλειοψηφία του παλαιού δημοσιουπαλληλικού μηχανισμού. Ήταν αναγκασμένοι να συνεργαστούν με τους επιχειρηματίες,προκειμένου να αρχίσει να επαναλειτουργεί η οικονομία.”
Είναι επομένως πολύ λογικό ο Τσίπρας, και ο κάθε Τσίπρας, να χαράζει μια πορεία η οποία να είναι αρεστή στους πολλούς. Δεν θα στεναχωρεθεί ιδιαίτερα χάνοντας κάποιες χιλιάδες ψήφους έναντι κέρδους μερικών δεκάδων χιλιάδων. Αυτό είναι το σύστημα αυτό ακολουθεί. Παράλληλα δεν μπορεί να αποφύγει συνδιαλλαγή με την υπάρχουσα ελίτ όποια μορφή και αν έχει αυτή.
Κλείνοντας, να σημειώσω πως τα παραπάνω τα παρέθεσα ως προστατευτικές μπάρες σε όσους είναι στο σύννεφο των προσδοκιών για να μην ξαναπέσουν όταν προκύψουν αντίστοιχες περιστάσεις. Στο κοντινό μέλλον.

κι ενα ευστοχο σχολιο του Χασοδικη...
 
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ, προσθέτω και μερικές παρατηρήσεις:
α) Έχουμε πέσει στην παγίδα του αρχηγοκεντρικού μοντέλου και λέμε πια κι εμείς συνέχεια “ο Τσίπρας” εννοώντας “ο ΣΥΡΙΖΑ”. Αδικούμε έτσι ένα κόμμα που αντικειμενικά δεν είναι αρχηγικό: IMHO ο Τσίπρας είναι απλώς ο frontman ενός χώρου που απλώνεται από τον Δραγασάκη μέχρι τον Λαφαζάνη και από τον Αλέξη Μητρόπουλο (…) μέχρι τους βουλευτές που μπήκαν στο καράβι για τη Γάζα. Ενός χώρου που επιπλέον μεγάλωσε εκλογικά πολύ απότομα, και που είναι λογικό να ψάχνει να βρει ισορροπίες μεταξύ στρατηγικής, τακτικής και ιδεολογικού στίγματος. Δεν θα τις βρει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, και το εφτάμηνο που έχει μεσολαβήσει από τις εκλογές στην πραγματικότητα είναι ελάχιστος χρόνος.
β) Τη στρατηγική της έντασης την έχει πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν τουλάχιστον δύο φορές: μία με τη διπλή ανάπλαση (Λεωφ. Αλεξάνδρας-Βοτανικού) και μία με τα Δεκεμβριανά του 2008. Προφανώς έχουν πάρει το μάθημά τους και έχουν αποφασίσει ότι δεν τους συμφέρει να τα βάλουν ταυτόχρονα *και* με όλο το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό (του ΚΚΕ μη εξαιρουμένου) *και* (γ) με όλο το κυρίαρχο μηντιακό κατεστημένο. Την κοινή γνώμη δεν τη διαμορφώνουν τα σόσιαλ μύδια, τη διαμορφώνουν (ακόμα) οι Πρετεντέρηδες και οι Παπαχελάδες -είτε μας αρέσει είτε όχι.
δ) Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν καμώθηκε ότι θα ανατρέψει το σύστημα επαναστατικώ τω τρόπω. Βρέθηκε σε απόσταση βολής από την εξουσία, την οποία όμως επιδιώκει να κατακτήσει με τη νόμιμη οδό, δηλαδή μέσω εκλογών. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα του συγχωρήσουμε υποχωρήσεις, πρέπει όμως να το έχουμε στο μυαλό μας πάντοτε για να μπορούμε να εκτιμήσουμε πότε παίζει το (επικοινωνιακό) παιχνίδι “ρίχνω τους τόνους” και πότε πράγματι κάνει βήματα ή βηματάκια προς τα πίσω ή προς τα δεξιά. Να έχουμε επίσης κατά νου ότι στο επικοινωνιακό παιχνίδι δεν τα καταφέρνει πάντοτε, έτσι κι αλλιώς, όποιο σκοπό κι αν έχει.
ε) Μακάρι η κοινωνία να τραβήξει τον ΣΥΡΙΖΑ (όσο) αριστερότερα (γίνεται), αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται προς το παρόν, και δεν νομίζω ότι είναι πολύ ρεαλιστικό να περιμένουμε να συμβεί το αντίστροφο. Δεν εννοώ τις δημοσκοπήσεις, για τις οποίες χεστήκαμαν, αλλά το αν και κατά πόσο μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ευρύτερα κοινωνικά στρώματα οδηγούνται σε πιο ριζοσπαστικές θέσεις και σε πιο συμμετοχικές λογικές. Προσωπικά, στον έστω μικρό κύκλο που κινούμαι, δεν βλέπω κάτι τέτοιο.
και στ) μια γενική παρατήρηση: όσο εμείς τρώμε τα ρούχα μας προσπαθώντας να φτιάξουμε την Ιδανική Αριστερά, που θα χωράει τις ιδέες και τα όνειρα ολονώνε μας, οι άλλοι κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους με αυτήν την καθόλου ιδανική δεξιά που έχουν στα χέρια τους, που επί του παρόντος απλώνεται από τη χρυσή αυγή μέχρι τη ΔΗΜΑΡ, και όσο να ολοκληρώσουμε εμείς τις διεργασίες θα έχουν σηκώσει μέχρι και τα πόμολα. Δεν ξέρω πόσο μας απασχολεί αυτό, πιστεύω πως θα έπρεπε όμως.

Μεγκάλο πινγκ-πονγκ...

Χασοδικης...
Πινγκ:
Επειδή ορισμένοι -περιλαμβανομένου του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ- συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι το Μega ζήτησε και πήρε τραπεζικό δάνειο 98 εκατομμυρίων ευρώ, ας επαναλάβουμε την αλήθεια, με την ελπίδα ότι θα γίνει αντιληπτή, αυτή τη φορά. Η ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ ΑΕ ζήτησε δάνειο 10 εκατομμυρίων και πήρε 8,5 εκατομμύρια, καθώς το υπόλοιπο 1,5 αποτέλεσε την τραπεζική προμήθεια.
Πονγκ:

H εταιρεία Τηλέτυπος Α.Ε. ανακοινώνει τη σύναψη κοινού ομολογιακού δανείου ύψους 98 εκατ. ευρώ. Το προϊόν του ομολογιακού δανείου θα χρησιμοποιηθεί για την αναχρηματοδότηση του συνολικού υφιστάμενου τραπεζικού δανεισμού καθώς και για τη χρηματοδότηση γενικών επιχειρηματικών σκοπών της εταιρείας.

Διευκρινιστικό πονγκ:

Επί της από 3 Ιανουαρίου 2013 ανακοινώσεως της εταιρείας Τηλέτυπος Α.Ε. διευκρινίζεται ότι εκ των 98 εκατ. ευρώ μόνο τα 10 εκατ. ευρώ αφορούν αύξηση του δανεισμού, τα υπόλοιπα 88 εκατ. ευρώ αφορούν αναχρηματοδότηση του προϋφιστάμενου ισόποσου τραπεζικού δανεισμού της εταιρείας.

Απορία: δηλαδή άμα τα λεφτά τα παίρνεις για αναχρηματοδότηση προϋφιστάμενου δανεισμού δεν λογίζονται για δανεικά; Χρωστούσα 88 τα οποία έπρεπε να ξοφλήσω, δεν είχα να τα ξοφλήσω, μου δώσαν οι τράπεζες 88 με τα οποία ξόφλησα εκείνα που χρωστούσα. Αυτά τα τελευταία 88, αν δεν λέγονται "δάνειο", πώς λέγονται;

Επιστρέφουμε στο παιχνίδι μας. Πινγκ:

Η αλήθεια είναι ότι ο σταθμός ζητούσε δάνειο 10 εκατομμυρίων εδώ και ενάμισυ χρόνο και, τελικά, πήρε 8,5. Το υπόλοιπο 1,5 εκατομύριο κρατήθηκε ως προμήθεια από τις πέντε τράπεζες.

Πονγκ:

Υπάρχει άλλη εταιρεία -στην Ελλάδα και στον κόσμο ολάκερο- που να πληρώνει 15% (!!!) προμήθεια για να πάρει ένα δάνειο; ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΤΟΙΣ ΕΚΑΤΟ; Και που το ΔΣ της εταιρείας να είναι ακόμα στη θέση του;

Πινγκ:

Για να δώσουν αυτά τα 8,5 εκατομμύρια οι πέντε συνολικά τράπεζες απαίτησαν ως εγγύηση το μυθικό ποσό των 140 εκατομμυρίων ευρώ!

Πονγκ:

Ξανά: υπάρχει άλλη εταιρεία που να δίνει εγγυήσεις δεκαεξήμισι (!!!) φορές το ύψος του κεφαλαίου που δανείζεται, και που οι μέτοχοί της να μην έχουν εκτελέσει ακόμη τα μέλη του ΔΣ;

(ενώ, λέω εγώ τώρα, εγγυήσεις 140 εκατομμυρίων για δάνειο 98 είναι πολύ πιο κοντά στη συνήθη τραπεζική πρακτική, μια που οι εγγυήσεις δεν ασφαλίζουν μόνο το κεφάλαιο αλλά και τους τόκους)

Πινγκ:

Το Μega έδωσε τις εγγυήσεις αυτές, υποθηκεύοντας ακόμη και την ταινιοθήκη του -η αξία της οποίας αποτιμάται σε πάνω από 120 εκατομμύρια ευρώ.

Πονγκ:

Θα ήθελα πάρα μα πάρα πολύ να διαβάσω την έκθεση των τραπεζικών στελεχών που αποτίμησαν την αξία της ταινιοθήκης του μεγάλου καναλιού. Εναλλακτικά, θα ήθελα να μου σφυρίξει κάποιος τα ονόματα των στελεχών των τραπεζών που την υπογράφουν για να τα ρωτήσω: άμα δώσω ως εγγύηση το περιεχόμενο αυτού εδώ του ιστολογίου, ας πούμε, πόσο δάνειο δικαιούμαι; Δεν έχω βλέψεις για τα απιθανομμύρια του μέγκα, καμιά διακοσιαριά χιλιαρικάκια μου φτάνουν.

(έχω πάντως μια ελαφριά υποψία ότι τα στελέχη των τραπεζών που έκαναν αυτήν την αποτίμηση δεν πρέπει να κοιμούνται και πολύ ήσυχα τα βράδυα).

Πινγκ:

Φανταζόμαστε ότι τουλάχιστον τώρα θα σταματήσει η προπαγάνδα περί δήθεν χαριστικού δανείου 98 εκατομμυρίων σε μια εταιρεία με θετικό EBIDTA 41.364.912, που σήμερα (αλλά και εδώ και 24 χρόνια) εξυπηρετεί κανονικότατα τις τραπεζικές της -και άλλες- υποχρεώσεις.

Πονγκ:

...Στο εννεάμηνο του 2012, ο κύκλος εργασιών της Τηλέτυπος (Mega Channel) υποχώρησε από τα 74,4 στα 64,4 εκατ. ευρώ, τα λειτουργικά αποτελέσματα (EBIT) ήταν ζημιογόνα (από το -1,5 στα -7 εκατ. ευρώ) και οι καθαρές ζημίες διευρύνθηκαν από τα 12,5 στα 15,6 εκατ. ευρώ. Αρνητικές κατά περίπου 10 εκατ. ευρώ ήταν και οι ελεύθερες ταμειακές ροές της περιόδου, οι οποίες ωστόσο καλύφθηκαν από περίπου ισόποση αύξηση κεφαλαίου με καταβολή μετρητών. Παρά την προαναφερόμενη φετινή αύξηση κεφαλαίου από τους μετόχους, ο ορκωτός ελεγκτής επισημαίνει το ενδεχόμενο ανεπάρκειας του κεφαλαίου κίνησης μέσα στους επόμενους δώδεκα μήνες.

Κι άλλο πονγκ:

Πάντως, να σημειώσουμε ότι όποιος διάβασε το δελτίο των αποτελεσμάτων είχε αναμφίβολα μια σαφή εικόνα των προβλημάτων που παρουσίαζε η εισηγμένη (θέματα ρευστότητας, μεγάλες ζημίες που θα ήταν μεγαλύτερες αν δεν άλλαζε ο τρόπος λογιστικού χειρισμού, ζητήματα επισφαλών απαιτήσεων κ.λπ.).

Και ξανά πονγκ:

Σε μείωση του κύκλου εργασιών της (από 112,1 το 2010 σε 90,5 εκατ. ευρώ πέρυσι) και σε ζημιογόνο αποτέλεσμα (-20,4 εκατ. έναντι -27,4 εκατ. ευρώ το 2010) υποχρεώθηκε η Τηλέτυπος, ως αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης που πλήττει τον κλάδο των μέσων μαζικής ενημέρωσης....Οι συγκρινόμενες ζημίες μάλιστα της Τηλέτυπος ήταν το 2011 σαφώς μεγαλύτερες από εκείνες του 2010. Απλά, η υποχώρηση των λογιστικών ζημιών οφείλεται σε αλλαγή λογιστικού χειρισμού.

Και λίγο πονγκ ακόμα:

Η βαθιά κρίση που πλήττει τον κλάδο των media δεν άφησε ανεπηρέαστη την πορεία της Τηλέτυπος (Mega Channel), η οποία το πρώτο φετινό τρίμηνο υποχρεώθηκε σε υποχώρηση κύκλου εργασιών και σε ζημιογόνο αποτέλεσμα. Συγκεκριμένα, ο κύκλος εργασιών του πρώτου φετινού τριμήνου μειώθηκε στα 25,3 εκατ. ευρώ από 36,17 εκατ. κατά την αντίστοιχη περυσινή περίοδο, τα λειτουργικά αποτελέσματα (EBIT) διαμορφώθηκαν στα -3,5 εκατ. (έναντι +2,2 εκατ. ευρώ) και τα καθαρά αποτελέσματα σε -6,6 εκατ. ευρώ (έναντι κερδών 429 χιλ. ευρώ).

Συμπληρωματικό πονγκ:
Μα τι είναι πάλι αυτό το ΕΒΙΤDA τέλος πάντων; Εδώ:

Consequently, EBITDA is often used as an accounting gimmick to dress up a company's earnings. When using this metric, it's key that investors also focus on other performance measures to make sure the company is not trying to hide something with EBITDA.

Και στα ελληνικά:

Σύμφωνα με τον κ. Nικόλαο Hρ. Γεωργιάδη υπευθύνου ανάλυσης αγοράς και μετοχών του Investment Research Analysis (www.irag.gr), "οι εταιρείες που αποτελούν τους ένθερμους οπαδούς της λειτουργικής κερδοφορίας (EBITDA) είτε βρίσκονται σε ένα μεταβατικό στάδιο υψηλών επενδύσεων, προκειμένου να εμφανίσουν στο μέλλον ισχυρότερη τελική κερδοφορία (καθαρά κέρδη μετά από φόρους) είτε υποφέρουν από χρόνια προβλήματα υψηλών χρεωστικών τόκων, αρνητικών υπεραξιών και αποσβέσεων, τα οποία δεν καθίσταται εφικτό να επιλυθούν με επωφελή τρόπο στο προσιτό μέλλον".

Και λίγο ακόμα:

Eίναι ενδεικτικό ότι το οικονομικό έτος 2000, από τις 147 εταιρείες που υπέπεσαν στην αντίληψη του διεθνούς οίκου αξιολόγησης Moody's να έχουν κηρύξει πτώχευση στις αμερικανικές αγορές, οι περισσότερες εξ αυτών αποδείχθηκε, εκ των υστέρων, ότι δανείσθηκαν κεφάλαια με κριτήριο τις επιδόσεις τους σε επίπεδο EBITDA.

ΟΚ. Καταλάβαμε. Επίλογος με καλό χιούμορ:

Εκτός πια και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιος άλλος θα ήθελαν να κλείσει το Μega, διότι τους δυσαρεστεί η κριτική φωνή του. 

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Η Όλγα τρέμει...

Γ. Ανανδρανιστάκης, απο την Αυγη...
«Ό, τι και να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, εμείς εδώ στο Μega θα τα λέμε τσεκουράτα», δήλωσε η ‘Ολγα Τρέμη και έκτοτε οι ειδικοί ψάχνουν να βρουν τίνος είναι το τσεκούρι. Μπας κι είναι του φασιστοΒορίδη, του αγαπημένου pet (εκ του Petain) του καναλιού, ή μήπως είναι το τσεκούρι με το οποίο πετσοκόβει τα αρχαία δάση της Χαλκιδικής ο Μπόμπολας; Ο Μπόμπολας, που εδώ και χρόνια μοίραζε καραμπίνες από το «Έθνος Κυνήγι», για να βγει την κατάλληλη στιγμή και να πει: Τι τα θέλετε, ρε, τα κωλόδασα, μέχρι και τα πουλιά τα έχουνε εγκαταλείψει!
Η κ. Τρέμη έχει γενικώς αδυναμία στα όπλα, γι΄ αυτό και κάθε φορά που συζητείται η μείωση των εξοπλισμών γίνεται έξαλλη: Κινδυνεύει το αξιόμαχο του στρατεύματος, απειλούνται τα σύνορά μας, έρχονται αντίκρυ με τον θάνατο οι αεροπόροι μας, ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο της Κυράς της Ρω! Ώσπου μάθαμε ότι η κ. Τρέμη ήταν σύμβουλος σε εταιρεία εμπορίας όπλων, τούτο όμως είναι παντελώς άσχετο, καθώς συνέβαινε αμισθί και στον ελεύθερο χρόνο της. Άλλοι μαζεύουν πεταλούδες, άλλοι πουλάνε φρεγάτες: «Γούστα», είπε το γουρούνι κι έφαγε το σαπούνι.
Κυρίες και κύριοι του Μega, δεν χρειάζονται ούτε δεκάλεπτα σόου της Όλγας, του Γιάννη και του Παύλου περί ελευθερίας του Τύπου, ούτε λίβελοι του Ψυχάρη, ούτε απειλές του Μπόμπολα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αρχίσετε να λειτουργείτε, επιτέλους, σαν καπιταλιστική επιχείρηση, να πληρώνετε τα δέοντα για τη συχνότητα που κατέχετε παρανόμως, να εξοφλείτε την εφορία, τα ταμεία, τους προμηθευτές, να δανείζεστε με τους όρους που δανείζονται οι κανονικές επιχειρήσεις. Δεν γίνεται να καταριέστε νυχθημερόν τον κρατισμό και εσείς να είστε πιο κρατικοδίαιτοι και από το Γενικό Χημείο του Κράτους. Τόσο κρατικοδίαιτοι που φοβάμαι ότι μια μέρα θα ανοίξω τον λογαριασμό της ΔΕΗ και δίπλα στο διακοσάρι του ΕΕΤΗΔΕ θα δω και κάνα εικοσάευρω υπέρ ΟΠΑΓΙΜΑ, τουτέστιν υπέρ Όλγας, Παύλου, Γιάννη και Μανώλη.
Πολύ φοβάμαι βέβαια ότι, αν συμβούν τα προαναφερθέντα, οι ιδιοκτήτες του Μega θα αναγκαστούν να προβούν σε ωμότητες, να φέρουν δηλαδή τα λεφτά τους από την Ελβετία για να τα ρίξουν στο κανάλι ή, ακόμη χειρότερα, να μειώσουν τις εξαψήφιες αμοιβές που δίνουν στους αστέρες τους. Κάτι τέτοιο θα είναι άκρως επώδυνο, διότι η Όλγα θα κόψει το Arpels και θα μείνει με το Van Cleef που παραπέμπει στον κακομούτσουνο Λη και ο Γιάννης θα κόψει το Εκάλη Κλαμπ και θα κατρακυλήσει στο Πολιτεία Κλαμπ, υπό τους ήχους τού «και κάθε μέρα κατεβαίνεις της κοινωνίας τα σκαλιά» του Ζαγοραίου.
Ο Μανώλης θα κόψει απλώς τις μαλακίες.

Ροη αρθρων