Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Η φάρμα των ζώων...

Σφυροδρέπανο...
Ο σαββόπουλος είχε προτείνει να μεταφέρουμε τους μετανάστες στα ξερονήσια του αιγαίου, αλλά είναι γνωστός και δηλωμένος καραγκιόζης –κείνο που τον τρώει, κείνο που τον σώζει... Σε τι διαφέρει επί της ουσίας όμως το σύνθημα: έξω η πρέζα από την πλατεία; Πόσο διαφορετική είναι μια λογική που διώχνει τα συμπτώματα από τον χώρο της ή τη γειτονιά της και μεταθέτει απλώς την «αρρώστια» παραδίπλα, είτε πρόκειται για ναρκωτικά, είτε για τους μετανάστες; (Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι χρήστες μετανάστες είναι. Κάτι πρέπει να βρουν κι αυτοί για παρηγοριά απ’ το μαρτύριο που ζούνε. Κι αφού δεν τη βρίσκουν στον πραγματικό κόσμο, την ψάχνουν σε παυσίπονα και φευγάτα υποκατάστατα). Ο λογικός πυρήνας δεν αλλάζει. Μακριά από τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι. Κι αυτή είναι σε μικρογραφία η αντίληψη του δυτικού κόσμου απέναντι στη φτώχια και τα προβλήματα του τρίτου κόσμου.
Ο κόσμος φοβάται τους μετανάστες γιατί βλέπει σε αυτούς την εξαθλίωση ως εικόνα από το μέλλον του. Κι επειδή η εξαθλίωση δεν είναι μονοσήμαντη, ο φόβος αυτός και τα προληπτικά μέτρα που συνεπάγεται μπορεί να επεκταθεί και στους ανέργους, που θα αντιμετωπίζονται σα να έχουν μεταδοτική αρρώστια και θα γκετοποιούνται για να μην χαλάνε την ψυχολογία μας. Μπορούν επίσης εναλλακτικά να κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως οι μετανάστες, ή ακόμα καλύτερα σε στρατόπεδα εργασίας, για να μην μένουν με σταυρωμένα τα χέρια και ζημιώνουν την οικονομία.
Αυτό που φοβόμαστε στην πραγματικότητα, είναι η φτώχια, οι άγριες συνθήκες που εξαγριώνουν τους ανθρώπους, κάνοντας το κοινωνικό κράτος πρόνοιας να φαίνεται ως έννοια μια ιστορία για αγρίους. Σε μια κοινωνία που ενσωματώνει πρόθυμα τους φιλήσυχους αλλοδαπούς μαγαζάτορες, που εξημερώθηκαν από τα καπιταλιστικά ήθη κι εκμεταλλεύονται τους ομοεθνείς τους. Έμαθαν πού να κάνουν τα κακά τους, πώς να τα κρύβουν κάτω από την άμμο και πού πρέπει να δείξουν το καλό τους πρόσωπο. Οι υπόλοιποι είναι απλώς ανεπίδεκτοι, για τους οποίους ισχύει η λαική θυμοσοφία ότι ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα.
Επιλέγουμε για τον εαυτό μας το ρόλο του ήμερου, αλλά έτσι κατατασσόμαστε αυτομάτως στην κατηγορία του ζώου. Αυτό δηλαδή που πρωτίστως απεχθανόμαστε, κλείνουμε τα μάτια και δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Η επιβεβαίωση της ανθρώπινης ουσίας μας έρχεται δια του ετεροπροσδιορισμού. Εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς (σσ τους μετανάστες) που ζούνε σε στάβλους κι είναι υγιειονομική βόμβα για τα σπίτια και για τις πόλεις μας.
Κι ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν ένα σωρό στοιχεία που επιβεβαιώνουν την άρνηση αυτής ακριβώς της ουσίας. Επιβεβαιώνουν τον υποβιβασμό του ανθρώπου στην κατάσταση του ομιλούντος εργαλείου, του πράγματος που γίνεται εμπόρευμα, του φιλοθεάμονα σκουπιδοφάγου που καταναλώνει ό,τι του πετάξουν, του πειθήνιου κατοικίδιου που βολεύεται με τα ψίχουλα που του πετάνε από το τραπέζι.
Μπορεί να έχει θλιμμένα μάτια, αν το επιθυμεί, αρκεί να είναι πάντα υπάκουο(ς) στους κυρίους του. Να γαβγίζει, αλλά να μη δαγκώνει, και να κουνά χαρούμενα την ουρά του όταν χρειάζεται. Να γλείφει τα αφεντικά του και τα κοκαλάκια που του αφήνουν. Να μην κατεβαίνει στους δρόμους με ταραχοποιούς κοπρίτες που θα τους μαζέψει ο μπόγιας, αλλά να περιμένει τη σειρά του για να βγει με το λουράκι –ελεγχόμενη- βόλτα, με προκαθορισμένα όρια. Ζωή και κότα! του λένε. Κάποια κουτορνίθια το πιστεύουν και πορεύονται με την πίστη τους –και μη ερεύνα. Οι περισσότεροι δεν το χάφτουν, αλλά φοβούνται να αντιδράσουν και περιμένουν έναν ηγέτη κόκορα, για να στοιχηθούν πίσω του.
Κλειδί για όλα αυτά είναι το διαίρει και βασίλευε, που διαιωνίζει τις διακρίσεις και την πολυδιάσπαση. Η ψυχολογία του μικρού αφεντικού, του «ανώτερου» που ξεσπάει στους υφιστάμενούς του, βρίσκει ευκαιρία να εκτονωθεί, να τους φωνάξει, να νιώσει ένα είδος αυτοεπιβεβαίωσης. Κι αυτή η λογική περνά δυστυχώς ανάμεσα και στους ίδιους τους μετανάστες.
Όποιος έχει γατάκια πχ ξέρει από πρώτο χέρι πώς κάνουν το ένα απέναντι στο άλλο για να διασφαλίσουν την τροφή τους και πόσο υποτακτικά γίνονται σε αυτόν που τους την δίνει. Χωρίς μνησικακία που τους χτύπησε πριν από λίγα λεπτά, χωρίς αξιοπρέπεια –που την άφησαν στην είσοδο τους στην χώρα μαζί με τα άλλα προσωπικά τους αντικείμενα, γεμάτα φόβο για την επιβίωσή τους, που εξαρτάται από άλλους. Γίνονται μικρά γούνινα μπαλάκια, στριμωγμένα στη γωνία, που τρέμουν από ένστικτο το νερό, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι ο βρεγμένος δε φοβάται τη βροχή, γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει.
Ο άνθρωπος παύει να είναι κοινωνικό ζωάκι και μαθαίνει να αναπτύσσει επιθετικά αντανακλαστικά προς τον πλησίον του. Ιδιωτικοί υπάλληλοι vs δημόσιο, ρωσοπόντιοι εναντίον μελαμψών, σαν τη γάτα με τον σκύλο, για να μην χτιστεί ποτέ η φάρμα των ζώων και να γίνουμε πειθήνιο κοπάδι που τρώει τις σάρκες του για να ζήσει, αλλά κατά βάθος μισεί τα τσομπανόσκυλα που τον φυλάνε. Ο βαθύτερος σκοπός είναι να υποβιβαστούμε στο επίπεδο του ζώου, χωρίς συνείδηση, που στην καλύτερη μπορεί να συγκροτήσει έναν όχλο, χωρίς στόχευση. Να φτάσουμε να έχουμε λιγότερη ταξική συνείδηση κι από τον λουκάνικο, που δεν είναι καν άνθρωπος για να έχει συνείδηση, έχει όμως ένστικτο, ταξικό κι αλάνθαστο. Να γίνουμε εξημερωμένα κατοικίδια που ζητάνε από το μπόγια να πιάσει τα αδέσποτα και να τα κλείσει σε κλουβιά με τροφή και νερό, γιατί χέζουν στα πάρκα και μολύνουν τον χώρο μας, τα παιδιά μας, τις ψευδαισθήσεις μας. Και να απορούμε εκ του ασφαλούς κι εκ του μακρόθεν, με ειλικρινή αφέλεια, αν χέζουν οι αρκούδες στο δάσος. Ντάξει μωρέ, στα πάρκα μόνο να μην το κάνουν, έχουμε και μια βιτρίνα να φυλάξουμε.
Γιατί γίνεται όμως τόσος ντόρος αυτό το χρονικό διάστημα; Η σύνδεση με το θέμα γίνεται προεκλογικά, ίσως γιατί η προηγούμενη εκλογική διαδικασία είχε γίνει 4 οκτώβρη ανήμερα της παγκόσμιας μέρας των ζώων. Τέτοιους που βγάζουμε, για ζώα μας περνάνε. Είναι πολύ βολικό άλλωστε να αλλάξει το θέμα της προεκλογικής συζήτησης και να βρεθεί ένας ένοχος για την κρίση και την ανεργία –αφού ως γνωστόν οι πτυχιούχοι κι οι επιστήμονες, δε μπορούν να βρουν δουλειά, γιατί τις έχουν πάρει όλες οι μετανάστες.
Έστω κι έτσι πάντως αναδεικνύεται η σοφή προειδοποίηση του τζακ λόντον στη σιδερένια φτέρνα για το λούμπεν προλεταριάτο, που αν δεν ενσωματωθεί στις γραμμές του εργατικού κινήματος, μπορεί να γίνει εύφλεκτο υλικό που θα πυροδοτήσει την χειρότερη αντεπανάσταση του μέλλοντος. Οι συμβατικές λύσεις δεν αρκούν πλέον. Χρειάζεται δουλειά μέσα στους μετανάστες, έμπρακτη στήριξη –που θα φέρει μαζική υποστήριξη- οργάνωση των πιο μαζικών στοιχείων, κοινωνικούς δεσμούς και κώδικες επικοινωνίας που πρέπει να εφευρεθούν περίπου από το μηδέν. Και μια έμπρακτη αυτοκριτική για την χαμένη ευκαιρία της δεκαετίας του 90’, που μας βρήκε αποδιοργανωμένους κι αδύναμους, μολονότι υπήρχε κοινή βάση, κουλτούρας και συνεννόησης με τους μετανάστες από τα βαλκάνια, και το πλεονέκτημα των θετικών τους εμπειριών από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε –με όλες τις στρεβλώσεις και τις αντιφάσεις του.
Εν κατακλείδι. Αν οι μετανάστες ζούνε σαν ζώα, αυτό χαρακτηρίζει πρωτίστως εμάς τους ιθαγενείς –αναλόγως πώς το αντιμετωπίζουμε. Κάποιοι μένουν σε μια αφ’ υψηλού «φιλοζωική» στάση, που μοιάζει με τη φιλανθρωπία των καπιταλιστών, που είναι οι κατεξοχήν εχθροί της ανθρωπότητας, κι έχει όλα τα χαρακτηριστικά της υποκρισίας της.
Αλλά το θέμα δεν προσφέρεται για αφ’ υψηλού θεώρηση. Είμαστε όλοι μετανάστες κι αποξενωμένοι. Για αλλού ξεκινήσαμε κι αλλού αναγκαστήκαμε να πάμε, χωρίς να είναι ακριβώς επιλογή μας, σε αυτόν τον «ελεύθερο κόσμο». Για την ακρίβεια, είμαστε όλοι ζώα, μακριά από κάθε ανθρώπινη ουσία, σα μουλάρια που τα ζεύουν με το άροτρο και τους δίνουν λίγη ζαχαρίτσα, μαζί με σανό και μπόλικο κουτόχορτο, που το καταπίνουμε αμάσητο. Και τώρα κόβουν και τις συντάξεις από τα άλογα που γερνάνε και τα αφήνουν να πεθάνουν μόνα τους, σαν το σκυλί στο αμπέλι.
Οπότε είναι απλά τα πράγματα. Ή το συνειδητοποιούμε και ξεσηκωνόμαστε, να φέρουμε ανάποδα τον ντουνιά, ή μένουμε θύμα και ψώνιο, για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Ή με τον μπόγια, ή με τον μπογιό...

Το βρώμικο μυστικό στην καρδιά του μνημονιακού μπλοκ...

Η Αυγή online...

ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ

Γιατί θεωρεί η κυρίαρχη άποψη ότι η Αριστερά δεν έχει αξιόπιστη πρόταση εξόδου από την κρίση; Ή γιατί, στην καλύτερη περίπτωση, θεωρεί ότι οι όποιες προτάσεις στερούνται ρεαλισμού; Ένα από τα βασικά σημεία των προτάσεων της όποιας Αριστεράς είναι η αναδιανομή του εισοδήματος, να αυξηθεί ο φορολογικός συντελεστής στα κέρδη, γενικότερα να πληρώσουν οι πλούσιοι. Και σε αυτό η απάντηση είναι πάντα η ίδια: πώς θα φορολογήσετε τους πλούσιους, που πάντα έχουν τη δυνατότητα να βγάλουν τα χρήματά τους έξω από τη χώρα, και πώς περιμένετε οι επιχειρηματίες, ξένοι και ντόπιοι, να επενδύσουν αν τα κέρδη τους θα φορολογούνται; Αυτό το επιχείρημα έχει μια δεοντολογική πλευρά και μια πρακτική.
Η δεοντολογική είναι εξαιρετικά αδύναμη. Το επιχείρημα της αναποτελεσματικότητας της αναδιανομής ουσιαστικά υπονομεύει την εθνικοπατριωτική στάση του όλου εγχειρήματος του μνημονιακού μπλοκ. Γιατί φανερώνει ότι αυτό που έχουμε μπροστά μας δεν είναι μια εθνική εγρήγορση για μια εθνική αναπτυξιακή προοπτική. Δέχεται ότι μια μερίδα του «έθνους» δεν θα συμβάλει στην εθνική προσπάθεια χωρίς να εξασφαλιστούν τα δικά της προνόμια, τα δικά της κεκτημένα. Είναι σαν να έχει κοινωνικοποιηθεί ένα μέρος του εθνικού πλεονάσματος και αυτό να έχει ταχθεί με εγγυήσεις σε μια μερίδα του πληθυσμού. Και αυτό σε μόνιμη βάση και ανεξαρτήτως οικονομικής συγκυρίας: οι εγγυήσεις δεν μπορούν να αναιρεθούν μόνο και μόνο επειδή το μεγάλο μέρος του πληθυσμού αντιμετωπίζει την ανεργία ή τη φτώχεια. Με λίγα λόγια, δεν είμαστε, και δεν μπορούμε να είμαστε, όλοι και όλες στην ίδια βάρκα, γιατί αυτή η μερίδα εκβιάζει τους άλλους. Αυτό αποτελεί το βρόμικο μυστικό που ένας επιδερμικός πατριωτισμός καλείται να καλύψει.
Ο Jerry Cohen, που ήταν καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, το εξηγούσε ως εξής: υπάρχουν επιχειρήματα που έχουν εν δυνάμει οικουμενική εγκυρότητα και αυτά που δεν έχουν. Το να έχει ένα επιχείρημα οικουμενική εγκυρότητα σημαίνει ότι ισχύει όποιος ή όποια και να το επικαλεστεί. Ένα παράδειγμα: Κάποιοι εγκληματίες απαγάγουν ένα παιδάκι και ζητάνε λύτρα για να μην το σκοτώσουν. Οι γονείς μπορεί να βάλουν κάτω όλα τα υπέρ και κατά και να αποφασίσουν ότι πρέπει να υποκύψουν και να πληρώσουν γιατί ο κίνδυνος παραείναι μεγάλος αν πάνε στην αστυνομία. Μπορεί, βέβαια, να καταλήξουν και στο αντίθετο αποτέλεσμα. Αλλά οι απαγωγείς δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι οι γονείς πρέπει να πληρώσουν και αυτό να θεωρηθεί επιχείρημα με οικουμενική εγκυρότητα. Ο λόγος είναι απλός: οι ίδιοι μπορούν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα σε σχέση με τους επιχειρηματίες και τους επενδυτές. Το επιχείρημα ότι η οποιαδήποτε σοβαρή αναδιανομή του εισοδήματος θα ήταν αναποτελεσματική ισχύει μόνο επειδή οι ίδιοι θα δράσουν έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί η αναποτελεσματικότητα. Εκβιάζουν και θεωρούν ότι ο εκβιασμός είναι αξιόπιστος γιατί έχουν τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς. Το επιχείρημα στερείται οικουμενικής εγκυρότητας, αναδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο τα ταξικά και όχι τα πατριωτικά θεμέλια του όλου εγχειρήματος. Αναδεικνύεται και κάτι άλλο. Στον κυρίαρχο λόγο η τάξη των επιχειρηματιών αποτελεί την οικουμενική τάξη: τα συμφέροντά της ευθυγραμμίζονται με αυτά της κοινωνίας στο σύνολό της. Γι' αυτό τον λόγο πρέπει να κάνουμε όλα τα χατίρια αυτής της τάξης, είτε με χαμηλούς συντελεστές φορολογίας πάνω στα κέρδη είτε με μειώσεις μισθών είτε με ευέλικτες σχέσεις εργασίας. Αλλά στην περίοδο πριν και μετά την κρίση αυτή η οικουμενικότητα έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό. Οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, η ανεργία, η επισφάλεια, οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις και η κοινωνικοποίηση των ιδιωτικών ζημιών, οι περιφερειακές ανισότητες, η συρρίκνωση της δημοκρατίας και άλλα πολλά, ακριβώς αυτό αποδεικνύουν. Τούτων δοθέντων, το επιχείρημα ότι ο κόσμος της εργασίας αποτελεί την οικουμενική τάξη ενισχύεται και μπορεί να πάρει υλική ισχύ. Η Αριστερά είναι πιο πατριωτική όταν είναι και πιο ταξική! Αρχίζοντας από τις κοινωνικές ανάγκες των πολλών και τα νέα παραγωγικά και καταναλωτικά πρότυπα που θα αντιμετωπίσουν αυτές τις ανάγκες, η Αριστερά μπορεί να κερδίσει στο επίπεδο της δεοντολογίας: ο κόσμος της εργασίας αποτελεί την πραγματική οικουμενική τάξη.
Η πρακτική πλευρά είναι πιο σύνθετη. Όπως και με την απαγωγή του παιδιού, μπροστά στον εκβιασμό ο κόσμος της εργασίας πάντα έχει τη δυνατότητα επιλογής. Είναι θέμα συσχετισμών και προτάσεων που μπορούν να μειώσουν την εκροή κεφαλαίου και την επενδυτική απεργία. Είναι επίσης θέμα το κατά πόσο μπορούν να βρεθούν και υπερεθνικές λύσεις όπου τέτοιου τύπου απειλές αντιμετωπίζονται καλύτερα. Γενικότερα όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις, η Αριστερά έχει ένα σημαντικό όπλο στο χέρι της. Όταν μας ρωτάνε γιατί εσείς θα μπορέσετε να επιτύχετε μια αναδιαπραγμάτευση ενώ ο Σαμαράς και ο Ραχόι, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας, απέτυχαν, μπορούμε να επικαλεστούμε μια ουσιώδη διαφορά. Η Αριστερά θα διαπραγματευτεί με τον κόσμο της σε εγρήγορση, με κινητοποιήσεις που θα σηματοδοτούν την αλλαγή συσχετισμών. Και θα απευθυνθεί στον κόσμο της εργασίας των άλλων PI(I)Gs, που έχει παρόμοια προβλήματα και που θα παρακολουθεί τις ελληνικές εξελίξεις με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Θα ξέρει ότι η τύχη του εξαρτάται και από τη δική μας πορεία.
Η Αριστερά ξέρει ότι έχει τους επιχειρηματίες και τους επενδυτές απέναντι. Παραδόξως αυτό αποτελεί πλεονέκτημα: με τους απέναντι διαπραγματεύεται κανείς, αν βέβαια έχει τους συσχετισμούς. Αν στέκεσαι στο πλάι των κυρίαρχων δυνάμεων ή έχεις δεχτεί εκ των προτέρων τους εκβιασμούς, τότε δεν διαπραγματεύεσαι, απλώς συζητάς τα διαδικαστικά των απαιτήσεών τους.

Γράμμα από έναν μετανάστη στη Γερμανία...

TV Χωρίς Σύνορα...
 
O «Dr.Vladimiros», όπως είναι το διαδικτυακό του ψευδώνυμο, είναι Έλληνας που ζει τους τελευταίους μήνες στη Γερμανία. Από εκεί παραθέτει την προσωπική του εμπειρία με βάσει τις συνθήκες διαμονής του στη χώρα. Προς γνώση και προβληματισμό... 
«Η Γερμανία με απόφασή της που δεν την ξέρει κανείς και πέρασε κάτω από το τραπέζι, από το Γενάρη έκοψε όλα τα επιδόματα ανεργίας και το κοινωνικό σύστημα, όχι μόνο από τους εκτός Ευρώπης μετανάστες αλλά και από τους πολίτες της ΟΝΕ που δεν είναι Γερμανοί.
Σας παραθέτω λοιπόν την προσωπική μου εμπειρία.
Βρίσκομαι στη Γερμανία και συγκεκριμένα στη Λειψία από τον Οκτώβρη. Ήρθα εδώ για πολλούς και διάφορους λόγους και για τον πιο σημαντικό, έχω εδώ δυο κόρες, η μαμά τους είναι φίλη μου και Γερμανίδα και θέλω να μεγαλώνουν κοντά μου.
Το καθεστώς εδώ για κάποιον που ήταν πολίτης της ΟΝΕ ήταν το εξής:
Έπρεπε να δηλώσω ότι είμαι εδώ, ότι ζω εδώ, πράγμα που το έκανα και μετά από τρεις μήνες διαμονής θα είχα το δικαίωμα να μπω σε πρόγραμμα εργασίας, κοινωνική ασφάλιση, πρόνοια, επίδομα ανεργίας και τα λοιπά.
Μετά τους τρεις μήνες λοιπόν άρχισε για μένα μια απίστευτη γραφειοκρατική περιπέτεια, να μαζεύω, να συμπληρώνω χαρτιά και να με τρέχουν από γραφείο σε γραφείο, δίχως να μου λένε ότι στην τελική δεν δικαιούμαι τίποτα. Όλο αυτό τον καιρό πέρασα πολύ δύσκολα, για να σας δώσω να καταλάβετε, μόνο το εισιτήριο για το τραμ, μόνο να πας είναι 2.10 ευρώ, πέρα δώθε στις υπηρεσίες.
Με βάλανε να κάνω ασφάλεια, να κάνω τραπεζικό λογαριασμό, να τους πάω πιστοποιητικά, εφορίες, νοσοκομεία και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Και όλα αυτά μετά το τρίμηνο.
Δηλαδή με τρέχουν τώρα σχεδόν 2 μήνες για να πάρω χθες την απάντηση, η οποία δεν είχε καμία σχέση με αυτή που είχα πάρει πριν από μια βδομάδα.
Η κυρία λοιπόν αυτή στο termin C του job center και στην ομάδα 293 μου είπαν τα εξής:
"Δε μπορούμε εμείς εδώ πέρα να ταϊζουμε όλους τους τεμπέληδες που θα μαζευτούν στη χώρα μας, από Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία. Μα εσείς είστε μουσικός... Μπορείτε άνετα να βγάλετε αρκετά χρήματα στο δρόμο" μου είπε ειρωνικά και απαξιωτικά και με έστειλε να βγάλω μια ενημέρωση του τραπεζικού μου λογαριασμού, δηλαδή πόσα χρήματα έχω μέσα και να τους την στείλω ταχυδρομικός, να βγάλω ιδιωτική ασφάλεια με δικά μου χρήματα και μετά μου είπε πως θα εξετάσουν το αίτημα μου και ότι θα μου απαντήσουν μετά από τρεις βδομάδες.
Να σημειώσω ότι είμαι άνεργος εδώ στη Γερμανία και ότι δεν έχω σπίτι για να μείνω και ότι δουλειές δεν υπάρχουν και ότι δεν ξέρω και τη γλώσσα και μου έλεγαν ότι θα με στείλουν σε δωρεάν σχολείο για μετανάστες μα τώρα πια δεν υπάρχει.
Όλοι οι προηγούμενοι υπάλληλοι, εκτός από μια φασίστρια στο υπουργείο εργασίας που μου έβγαλε την παναγία, με εξυπηρετούσαν με το πριν τον Γενάρη καθεστώς κι ας είχαν περάσει οι προθεσμίες... Να υποψιαστώ ότι με δουλεύανε;
Να σκεφτώ ότι τόσο καιρό οργάνωνα τη ζωή μου τσάμπα;
Το πρώτο μάλλον... σε συνδυασμό με την αμηχανία του συστήματος λίγο πριν την επίγνωση.
Η Γερμανία λοιπόν θωρακίζεται και τα ακροδεξιά ανακλαστικά ξυπνούν μπροστά στον κίνδυνο, το φόβο της οικονομικής κρίσης.
Οι πολίτες πυροβολούνται καθημερινά από τους γκαιμπελίσκους του spiegel και των υπόλοιπον καθεστωτικών ΜΜΕ. Μη νομίσει κανείς ότι στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι μοναδικό... κι εδώ τα ίδια σκατά ταϊζουν τον κόσμο.
Με τη μόνη διαφορά ότι εδώ το κράτος κρατάει το λαό. Εδώ το κράτος δεν αφήνει κανένας να πεινάσει, κανένας να μην έχει σπίτι. Ξέρει τι κάνει η εξουσία πολύ καλά. Έτσι και οι πολίτες είναι νομοταγείς, αγαπάνε το κράτος τους και μιλάω για τους πιο πολλούς και σε μια δύσκολη κατάσταση σίγουρα θα το υπερασπιστούν.
Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;
Μα είναι η Ευρώπη του 2012.
Ας μην βγούμε για μια ακόμη φορά προφήτες λοιπόν...
Τα συμπεράσματα δικά σας.»

απο DrVladimiros

Αργεί πολύ η Ανάσταση...

γιωργος δελαστικ,  ethnos.gr...

Το Πάσχα έρχεται δίχως Ανάσταση για τους Ελληνες τα τελευταία χρόνια: 2010, 2011, 2012... Αντιθέτως, ο λαός μας σταυρώνεται και ξανασταυρώνεται σε μια ατέλειωτη πορεία προς έναν όλο και πιο κακοτράχαλο Γολογθά, ζώντας μια Μεγάλη Παρασκευή που δεν δείχνει να έχει τέλος. Φέτος όμως η κατάσταση έχει μια σοβαρή ιδιομορφία. Ο ελληνικός λαός θα ερωτηθεί μέσω των πρόωρων βουλευτικών εκλογών αν θέλει να συνεχίσει να σηκώνει τον σταυρό του Μνημονίου. Οτιδήποτε και αν ψηφίσει με οποιοδήποτε κριτήριο, θα δώσει παράλληλα και υποχρεωτικά απάντηση και στο ερώτημα αυτό. Τα δικά μας πάθη δεν προβλέπουν ρόλο Πόντιου Πιλάτου. Το μαρτύριο των Ελλήνων είναι δημοκρατικό. Εχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν αν θέλουν να συνεχίσουν να το υφίστανται.
Ο λαός θα μιλήσει και θα διαμορφώσει καθοριστικά το πολιτικό τοπίο για τα επόμενα χρόνια. Αν εγκρίνει τη συνέχιση της ασκούμενης πολιτικής υπερψηφίζοντας τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τους δώσει εντολή να συνεχίσουν τη συγκυβέρνηση με τη Δεξιά αυτή τη φορά σε πρώτο ρόλο, δεν θα έχει φυσικά δικαίωμα να διαμαρτύρεται για τις συνέπειες.
Αν απορρίψει την πολιτική αυτή δίνοντας υψηλότερο ποσοστό σε πάσης φύσεως αντιμνημονιακά κόμματα, οφείλει να ετοιμαστεί για τη σκληρή αναμέτρηση με τη Γερμανία, την ΕΕ και το ΔΝΤ που βεβαίως καθόλου δεν πρόκειται να ενθουσιαστούν από την ανατροπή της γραμμής που επέβαλαν στις κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και του Λουκά Παπαδήμου, με τη συναίνεση φυσικά των κυβερνήσεων αυτών. Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει. Είτε μαρτυρική πορεία ζόφου άγνωστης διάρκειας είτε σκληρός πόλεμος μέχρις εσχάτων αβέβαιης έκβασης. Χορός στα ροδοπέταλα δεν είναι καμία από τις δύο επιλογές που έχει το εκλογικό σώμα.
Θεμελιώδης διαφορά όμως ότι αυτή τη φορά, έστω και υπό το κράτος τεχνητών ή πραγματικών εκβιαστικών διλημμάτων, η επιλογή θα ανήκει εν πολλοίς στον ελληνικό λαό. Αυτός θα αποφασίσει, αυτός θα υποστεί και τις συνέπειες της απόφασής του. Μέχρι τώρα ισχυρίζεται δικαίως ότι εξαπατήθηκε το φθινόπωρο του 2009 από τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος άλλα υποσχέθηκε και τα εντελώς αντίθετα έκανε. Τώρα όμως οι πάντες γνωρίζουν και τι είναι το Μνημόνιο και τι συνέπειες έχει στη ζωή τους.
ΠΑΣΟΚ - ΝΔ δεν κρύβουν τίποτα αυτή τη φορά. Τάσσονται αναφανδόν υπέρ του Μνημονίου και συγκυβέρνησαν πάνω στη βάση αυτή επί πέντε μήνες, επιδεικνύοντας εμπράκτως τι προτίθενται να κάνουν σε ακόμη σκληρότερη εκδοχή, αν επανεκλεγούν για να συγκυβερνήσουν πάλι. Υποστηρίζουν ότι η άσκηση αυτής της πολιτικής είναι μονόδρομος. Δεν έχει σημασία αν αυτό είναι σωστό ή λάθος. Σημασία έχει ότι όποιος υπερψηφίζει τα δύο κυβερνητικά κόμματα αποδέχεται τον ισχυρισμό τους και τους δίνει εντολή να συνεχίσουν την εφαρμογή αυτής της πολιτικής.
Την επομένη των εκλογών τίποτα σε πολιτικό επίπεδο δεν θα είναι ίδιο όπως πριν από τις 6 Μαΐου. Αν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποσπάσουν τη λαϊκή πλειοψηφία, οι Ελληνες θα έχουν αποδεχτεί τη νέα θέση στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων που τους υπαγορεύουν το Βερολίνο, η ΕΕ και το ΔΝΤ. Αν τα αντιμνημονιακά κόμματα συγκεντρώσουν πάνω από το 50% των ψήφων, τότε δεν θα ανατραπεί μόνο η πολιτική του Μνημονίου. Θα έχει ταυτόχρονα καταλυθεί το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης υποχρεωτικά, αφού το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που αθροιστικά επί 35 χρόνια έπαιρναν μαζί ποσοστό 80% ή και περισσότερο, θα έχουν μετατραπεί από κοινού σε μειοψηφία μέσα στον λαό.
Επικίνδυνη κατάσταση θα προξενήσει ενδεχόμενη λίγο - πολύ ισοδυναμία σε ψήφους των δύο στρατοπέδων. Κάτι τέτοιο θα βαθύνει ανειρήνευτα τον διχασμό της ελληνικής κοινωνίας, ο οποίος ήδη υφίσταται. Το ζήτημα δεν είναι ο μέσω τεχνασμάτων του εκλογικού νόμου σχηματισμός όπως όπως μιας κυβέρνησης που θα προωθήσει την πολιτική του Μνημονίου, αλλά η απόσπαση λαϊκής πλειοψηφίας υπέρ της πολιτικής αυτής. Χωρίς τη συναίνεση του λαού, οι συγκρούσεις ενδέχεται να οξυνθούν υπέρμετρα. Εν αναμονή της ετυμηγορίας, λοιπόν.

Τα όνειρα των ξοφλημένων...

 ΕΝΘΕΜΑΤΑ...

του Μάνου Αυγερίδη
«Τα όνειρα των ξοφλημένων είναι ο εφιάλτης των τραπεζιτών», Ραβάλ, Βαρκελώνη.
«Υποστηρίζουμε τον ελληνικό λαό. Αγάπη και δύναμη από την Ισπανία. Αλληλεγγύη στον Δημήτρη Χριστούλα. Είμαστε στους δρόμους». Αυτό το μήνυμα συμπαράστασης, δεν είναι τηλεγράφημα μιας άλλης εποχής, με αποστολέα και παραλήπτη κάποιες αριστερές πολιτικές οργανώσεις ή νεολαιίστικες συλλογικότητες. Δεν μπορεί να το βρει κανείς στο κουτί ενός αρχείου, με κακοτυπωμένα κεφαλαία γράμματα πάνω στη σκούρα και ταλαιπωρημένη απ’ το χρόνο, χάρτινη φόρμα της ταχυδρομικής υπηρεσίας. Θα βρει, σίγουρα, παρόμοια, αλλά όχι αυτό. Το συγκεκριμένο αποτελεί ένα από τα εκατοντάδες μηνύματα που ανακαλύπτει κανείς ξεφυλλίζοντας, με την «ψηφιακή» έννοια, τη σχετική με την αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού, θεματική στο τουίτερ: «Todo mi apoyo al pueblo griego. #greece Desde #españa amor y fuerza. Solidaridad con #DimitrisChristoulas. Seguimos en las calles». Τηλεγραφήματα με τον τρόπο του τουίτερ, και μαζί τους τραγούδια, κείμενα, φωτογραφίες, σκίτσα, κραυγές και σιωπές, ό,τι μπορεί να χωρέσει το μέσο.
Δεν είναι στις προθέσεις μου μια ανάλυση για τα νέα μέσα, οι χρήσεις των οποίων, ωστόσο, συνεχίζουν να εκπλήσσουν, τόσο τους επιφυλακτικούς και τους ψηφιακά αναλφάβητους, όσο και εκείνους για τους οποίους οι νεολογισμοί «τουίτ» και «χάσταγκ» αποτελούν πια μέρος της καθημερινότητάς τους. Δεν γνωρίζω ποιος ξεκίνησε, ποιος έστειλε το πρώτο μήνυμα δημιουργώντας τη σχετική θεματική. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι το «χάσταγκ» κατακλύστηκε από μηνύματα Ισπανών πολιτών, τα οποία πλειοψηφούν ακόμη και των αντίστοιχων ελληνικών. Γιατί, λοιπόν το συγκεκριμένο γεγονός άγγιξε, τόσο πολύ, τους Ισπανούς χρήστες; Δεν είναι δύσκολο, νομίζω, να σκεφτούμε τι είναι αυτό που κινητοποιεί και ενώνει τους ανθρώπους σε κοινά συναισθήματα, αγωνίες και τελικά, σε κοινούς αγώνες.
Γράφει η Ιρέν Λοσάνο στην εφημερίδα El Confidencial: «Αναρωτιέμαι, πόσες φορές δεν είχε ακούσει [ο αυτόχειρας] τον τελευταίο καιρό την κατηγορία ότι έχει ζήσει πάνω από τις δυνάμεις του, αυτή τη χοντροκομμένη κατηγορία που μετατρέπει τον πόνο των ανθρώπων (ακόμα και τον θάνατό τους) σε δίκαιη τιμωρία επιβαλλόμενη απ’ την κρίση». Κι αναρωτιέμαι κι εγώ, πόσες φορές δεν έχουν ακούσει οι Ισπανοί ανάλογες κατηγορίες, πόσες φορές δεν έχουν ακούσει για την κρίση και τα σκληρά μα αναγκαία μέτρα, για τις μεταρρυθμίσεις και τις δύσκολες αποφάσεις. Αν παρακολουθήσει κανείς ένα δελτίο ειδήσεων στην ισπανική τηλεόραση, η άποψη που προβάλλεται είναι σαφέστατη, ως προς την πολιτική της ένταξη: «Η συντεχνιακή λογική και οι ανεύθυνες πολιτικές οδηγούν την Ισπανία στον δρόμο της Ελλάδας». Τα έως τώρα μέτρα, ο νέος προϋπολογισμός και η περιβόητη εργασιακή μεταρρύθμιση, το μόνο που υπόσχονται ξεκάθαρα, είναι περισσότερη φτώχεια, διάλυση των εργασιακών σχέσεων και αύξηση των ήδη τεράστιων ποσοστών ανεργίας. Αλλά και η εφαρμογή της Συνθήκης της Μπολόνια, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη εν μέσω δυσκολιών και αντιδράσεων, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αυταπάτες σχετικά με το «πανεπιστήμιο του μέλλοντος». Η συντηρητική και αυταρχική Ευρώπη, η ταξική Ευρώπη, δείχνει ήδη το σκληρό της πρόσωπο και στην Ισπανία, σε βαθμό που ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, μπορεί δικαίως πια να νιώθει (και να φωνάζει) ότι αυτό που βιώνει «Δεν είναι Κρίση. Είναι Απάτη».
Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης, λοιπόν, προς τον ελληνικό λαό δεν πρέπει να οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα. Δεν πρόκειται ούτε για κάποιον αναδυόμενο «νέο φιλελληνισμό», ούτε για κινήσεις συμπάθειας απέναντι στον πιο αδύναμο κρίκο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Όσο περνάει ο καιρός, τα αποτελέσματα των πολιτικών της λιτότητας και του αυταρχισμού, γίνονται πια αισθητά, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο. Παρά τις εθνικές ιδιαιτερότητες, αντιμετωπίζουμε ένα κοινό πρόβλημα. Ως τέτοιο το αντιλαμβάνονται οι ηγεσίες της Ευρώπης και οι οικονομικές ελίτ, γι’ αυτό και οι «λύσεις» είναι παντού ίδιες· ως τέτοιο, κρίνοντας απ’ τη θέση του επισκέπτη και εξωτερικού παρατηρητή, το αντιλαμβάνεται και ένα μεγάλο μέρος της ισπανικής κοινωνίας. Έτσι, κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να το δούμε και στην Ελλάδα.Το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας –παρόλο που στην παρούσα φάση είναι σημαντικό με βάση τους φορείς που επιβάλλουν την απώλειά της– δεν μπορεί να οδηγεί σε λογικές περιχαράκωσης. Διότι το ζητούμενο δεν είναι να είμαστε ανεξάρτητοι ως Έλληνες, αλλά ως εργαζόμενοι, ως ελεύθεροι και ισότιμοι πολίτες· ας πούμε της Ευρώπης, για αρχή. Της Ευρώπης, στο μέτρο που αυτή δεν αποτελεί, ασφαλώς, μια λέσχη πλουσίων ή έναν νεοφιλελεύθερο οργανισμό παραγωγής υψηλής πολιτικής εναντίον των πολλών, όπως η σημερινή ΕΕ. Τί σημαίνει, όμως, αυτό πρακτικά; Σκέφτομαι, για παράδειγμα, πως κάτι έχουμε να διδαχθούμε από την γενική απεργία της 29ης Μαρτίου στην Ισπανία. Πόσες φορές, άραγε, στην Ελλάδα –με δεδομένη την απαξίωσή της ως μορφής δράσης και την ευθύνη των συνδικάτων σε αυτό– το σημαντικό γεγονός μιας γενικής απεργίας ήταν για τους φορείς της η ίδια η επιτυχία και διαφύλαξη της απεργίας, όπως συνέβη στην Ισπανία, περισσότερο από την πορεία διαμαρτυρίας που τη συνοδεύει; Πόσες φορές έχουμε ζήσει την καθολική συμμετοχή των εργαζομένων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και τη μαζική περιφρούρησή της απ’ τις 2 τη νύχτα μέχρι αργά το απόγευμα; Είναι ένα καλό, αν και όχι ιδιαίτερα καινοτόμο θα μπορούσε κανείς να πει, παράδειγμα, παρόλο που μία επιτυχής απεργία δεν ήταν ασφαλώς αρκετή για να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή των ισπανών εργαζομένων.
Κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να έχουμε τα μάτια και τ’ αυτιά μας ανοιχτά σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, να μιλάμε και να ακούμε, τουλάχιστον όσοι έχουμε αυτή τη δυνατότητα, να μαθαίνουμε. Και το σημαντικότερο, να καταλαβαίνουμε και να νιώθουμε πως αυτοί οι ισπανοί απεργοί, οι γερμανοί αντιφασίστες, οι γάλλοι διαδηλωτές, το κίνημα ανυπακοής στην Ιρλανδία και οι κυνηγημένοι ή έγκλειστοι σε κάποιο από τα εκατοντάδες ευρωπαϊκά στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, είμαστε εμείς. Δεν περιμένουμε κάτι να συμβεί για να μας σώσει. Συμβαίνει ήδη. Αυτό που έχουμε, για την ώρα, να κάνουμε, είναι να είμαστε μέρος του.

Ο Χριστός στον πολιτικό στίβο...

Ο άνθρωπος του μετρό...

(ή αλλιώς, πώς θα “χτυπούσαν” τον Χριστό οι πολιτικοί του αντίπαλοι, αν κατέβαινε υποψήφιος στις εκλογές)
1. “Ο κ. Χριστός συνηθίζει να μας υπενθυμίζει κάθε τόσο ότι είναι ο “Υιός του Θεού”. Εξαιτίας τέτοιων φαινομένων οικογενειοκρατίας έχει φτάσει ο τόπος σε αυτό το σημείο! Ψήφος στον Χριστό σημαίνει ψήφος εμπιστοσύνης στο φαύλο σύστημα που δημιούργησε ο πατέρας του!”
2. “Ακούσαμε όλοι τον κ. Χριστό να αναφέρει χθες πως όταν σε χτυπάνε στο ένα μάγουλο πρέπει να γυρίζεις και το άλλο. Και σας ερωτώ: Μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτόν τον άνθρωπο για να διαφυλάξει τα σύνορα της χώρας και να αντιμετωπίσει τον επεκτατισμό των γειτονικών χωρών;”
3. “Δεν έχουμε ακόμα λάβει καμία σαφή απάντηση από τον κ. Χριστό για το μεγάλο σκάνδαλο των 30 αργυρίων που βρέθηκαν στον λογαριασμό του τομεάρχη Οικονομικών του κόμματός του, κ. Ισκαριώτη. Έτσι θα κυβερνήσετε κ. Χριστέ; Με μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα;”
4. “Ας μας πει λοιπόν ο κ. Χριστός για τον Μυστικό Δείπνο του με τους καναλάρχες και όσα συμφωνήθηκαν εκεί για την επικοινωνιακή προώθηση της υποψηφιότητάς του. Γιατί τα κρατάτε κρυφά από το λαό αυτά; Ντρέπεστε;”
5. “Και μη νομίζετε, κ. Χριστέ, ότι θα ξεγελάσετε το λαό με κολπάκια όπως η ανάσταση του Λαζάρου. Ο λαός δεν πείθεται με τέτοια επικοινωνιακά τρυκ, θέλει πραγματικές λύσεις στα πραγματικά του προβλήματα.”
6. “Με ποιο δικαίωμα ο κ. Χριστός έδιωξε τους μικροπωλητές έξω από τον ναό της Μητρόπολης; Ποιος νομίζει ότι είναι τέλος πάντων ο κ. Χριστός; Ή μήπως αυτή είναι η μεταναστευτική πολιτική του; Αυτό που συνέβη αποτελεί ντροπή για τη χώρα, ντροπή για τη δημοκρατία!”
7. “Η κοινή γνώμη, όμως, έχει ήδη δώσει τις απαντήσεις της. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ο κ. Βαραββάς φαίνεται να προηγείται ως καταλληλότερος με μεγάλη διαφορά από τον κ. Χριστό. Ο λαός ξέρει τι είναι καλύτερο γι’αυτόν.”
8. “Πρόσφατα, ο μοναχός Εφραίμ αποκάλυψε ότι η αποφυλάκισή του ήταν θαύμα της Παναγίας. Πώς ανέχεστε, κ. Χριστέ, μία τέτοια ξεδιάντροπη παρέμβαση της μητέρας σας στη Δικαιοσύνη;”
9. “Δεν μπορεί ο κ. Χριστός να δηλώνει έκπληκτος με όσα συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Εδώ ήταν, τα έβλεπε και συμμετείχε σε αυτά. Τι νομίζει, ότι είναι προϊόν παρθενογένεσης;”
10. “Γνωρίζει άραγε ο λαός ότι ο κ. Χριστός είναι ο πιο πλούσιος αρχηγός κόμματος; Γνωρίζει ο λαός ότι είναι ιδιοκτήτης εκατοντάδων εκκλησιών και παρεκκλησίων σε όλη την επικράτεια και πλουτίζει από τα έσοδα που του αποφέρουν χωρίς να αποδίδει φόρους;”
11. “Ξεχνάτε, κ. Χριστέ, πόσες οικογένειες θρήνησαν τα μικρά παιδιά τους εξαιτίας σας από το καθεστώς Ηρώδη; Νομίζετε πως θα το ξεχάσουν έτσι εύκολα αυτό οι ψηφοφόροι κ. Χριστέ;”
12. “Ακούσαμε μετά το αποτέλεσμα των προηγούμενων εκλογών τον κ. Χριστό να ωρύεται “άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”… Αυτή είναι η πολυδιαφημισμένη ηθική του; Να κατηγορεί τους ψηφοφόρους για άγνοια απλά και μόνο επειδή δεν κέρδισε ο ίδιος;”
13. “Τι έχετε να πείτε, κ. Χριστέ, σε αυτούς που σας προσάπτουν ότι επιμένετε να θεωρείτε στέλεχος του κόμματός σας τον κ. Πέτρο, παρά το γεγονός ότι σας έχει ήδη αρνηθεί τρεις φορές, χωρίς να τον διαγράψετε;”
14. “Κουβέντα δε λέει, όμως, ο κ. Χριστός για τις κρατικές επιχορηγήσεις, χάρη στις οποίες το κόμμα του κάνει αυτήν την πλουσιοπάροχη προεκλογική καμπάνια, που μέχρι και μιούζικαλ με τίτλο “Jesus Christ Superstar” περιλαμβάνει…”
15. “Εγώ σας προειδοποιώ πάντως: Αν εκλεγεί πρωθυπουργός ο κ. Χριστός ο τόπος θα γνωρίσει μαρτυρικές μέρες. Σας το υπογράφω. Έτσι, για να μη μου λέτε μετά ότι έγινα μετά Χριστόν προφήτης.”
16. “Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του κ. Χριστού! Πείνα και ανέχεια παντού! Πέντε χιλιάδες άνθρωποι και να τρέφονται με πέντε φρατζόλες ψωμί και δύο ψάρια!”
17. “Ίσως ο κ. Χριστός θα πρέπει να κοιτάξει τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού λαού, αντί να οργανώνει εντυπωσιακές προεκλογικές φιέστες στο όρος Θαβώρ. Η πραγματική “μεταμόρφωσ用της ελληνικής κοινωνίας δε θα έρθει με παρτάκια.”
18. “Αντί να μιλάει ξεκάθαρα, με γεγονότα, ο κ. Χριστός προτιμά να κρύβεται πίσω από αινιγματικές παραβολές και δελτία Τύπου. Προφανώς φοβάται να πει την αλήθεια στο λαό για την πραγματική του πολιτική ατζέντα.”
19. “Ο κ. Χριστός είχε την ευκαιρία πριν από πολλά χρόνια να αλλάξει τα πάντα στη χώρα, όμως απογοήτευσε το λαό για την εμπιστοσύνη του. Και τώρα ζητά μία Δευτέρα Παρουσία; Θα πάρει την απάντηση που του αξίζει!”
20. “Ακούμε συνέχεια τον κ. Χριστό να αναφέρεται στον προσωπικό του Γολγοθά. Μα τέτοιος πολιτικός εγωισμός πια; Και ειδικά σε μία περίοδο που ο λαός αντιμετωπίζει τον δικό του Γολγοθά, που είναι και πολύ χειρότερος;”
+1: “Δεν υπάρχουν Μεσσίες στην πολιτική. Αυτά που εξαγγέλλει τώρα ο κ. Χριστός είναι φτηνοί λαϊκισμοί, που στην πορεία θα διαψευσθούν.”

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Η τάξη και η πατρίδα...

του Θανάση Τσιριγώτη απο την ΑλφαΒητα...
Η σοβούσα κρίση ανατίναξε όλες τις παλιές πολιτικές συμβάσεις! Νέες συμμαχίες χτίζονται, κόμματα αμορτισέρ εμφανίζονται στο στερέωμα, παλιές συνήθειες αλλάζουν, συμπεριφορές τροποποιούνται. Oι «από πάνω» δυσκολεύονται να κυβερνήσουν όπως πριν, οι «από κάτω» δυσκολεύονται να ζήσουν «με λιγότερο ουρανό».
Δεν είναι διόλου υπερβολή αν πούμε πως «τίποτα δεν θα ’ναι όπως πριν» στο τέλος της πορείας προς την κόλαση. Αυτής της φρίκης δίχως τέλος, εκτός και αν ο Σίσυφος αρνηθεί το ρόλο του, αρνηθεί τις καθεστωτικές συμβάσεις και αποτινάξει τους βράχους και το μαρτύριό του. O Σίσυφος-λαός ο οποίος σύρεται σιδεροδέσμιος στον παραλογισμό της σημαδεμένης κάλπης, η οποία θα κηρυχνόνταν έκπτωτη αν άλλαζε τα πράγματα. Απέναντι λοιπόν στον πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό Αρμαγεδώνα υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι.
Αυτός της υποταγής, της συναίνεσης, της δουλοφροσύνης, του νεοραγιαδισμού. Ατελέσφορος, αιματώδης, καταστροφικός. Και ο άλλος της αντίστασης, της περηφάνειας, της πάλης, της οργάνωσης. Το εργατολαϊκό αυθάδιασμα...

Oι λέξεις και το πράγμα
Oι πόλεμοι αρχίζουν με λέξεις και τελειώνουν στα πεδία των μαχών. Πριν από τους λογχοφόρους προηγούνται οι προπαγανδιστές για να σπάσουν το ηθικό των αντιπάλων και να σκορπίσουν το φόβο, το ερώτημα, τον πανικό.
O ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός και οι εγχώριοι «μπάτλερ» τους, πριν ξεκινήσουν τη σφαγή έσπειραν «urbi et orbi» (σε πόλεις και χωριά) ψευτοθεωρίες, ανυπόστατα αφηγήματα, ψευτιές και σπουδαιοφανείς ­πλην κούφιες­ «αλήθειες». Λέγοντας: Παγκοσμιοποίηση αντί πόλεμος και ιμπεριαλισμός. Ισχυρή Ελλάδα αντί επαρχιώτικη, βαλκανική φλούδα. Δημοκρατική Ευρώπη αντί λυκοσυμμαχία. Ευρωπαϊκή αγορά αντί τραπεζικό κεφάλαιο. Κάτω τα συνδικάτα αντί οργάνωση των εργαζομένων. Μιζέρια αντί ταξικής αυτοπεποίθησης. Λασπολογία στην ιστορία αντί της ιστορικής περηφάνειας. Εγωισμό αντί συλλογικότητα και κοινωνικότητα. Θέλησαν να σκορπίσουν στα πέρατα της γης το συλλογικό κεκτημένο και το κοινωνικό «εμείς» και να ορθώσουν τη σημαία του ανυπόφορου «εγώ», ώστε ο εργάτης, ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο νέος να νοιώθει ανυπεράσπιστος, πολιτικά άκληρος, αμνήμων, φτερό στον άνεμο.

Εμείς και οι άλλοι
 Σ’ αυτό τον κατήφορο βρήκαν συνεργάτες πρόθυμους συμμάχους και ανόητους αγωνιστές. Oι πρώτοι από μέθοδο και στόχο, οι δεύτεροι από άγνοια, «ανεμελιά» και κουταμάρα. Oι πρώτοι μισούν την τάξη μας! Oι δεύτεροι μισούν την πατρίδα. Oι σκυλευτές των ΜΜΕ, ακαδημαϊκοί, οι οποίοι σιτίζονται στα κρατικά πρυτανεία, ασπόνδυλοι δημοσιογράφοι (τρόπος του λέγειν), διανοούμενοι «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», διατεταγμένοι κήνσορες, πολιτικοί της πάνω τάξης, θύτες και δήμιοι που μισούν το λαό και τη νεολαία.
Από κοντά τους «εθνικιστές του κοσμοπολιτισμού», άνθρωποι οι οποίοι αγνοούν την παράδοση και θεωρούν το λαό μας παρένθεση ιστορική, διανοούμενοι που νομίζουν πως ο πατριωτισμός ανήκει στους φασίστες και πως οι πατρίδες είναι λήμμα των λεξικών, νεοαριστεροί των άταφων λέξεων και φλύαροι των αμφιθεάτρων, Ρεπούσηδες «των συνωστισμών» και «ιστορικοί» των ταγματασφαλιτών και των ράλληδων, τεμπέληδες, ξυλοσχίστες.
Όλοι αυτοί από διαφορετικούς δρόμους συνασπίστηκαν ενάντια στην τάξη μας και την πατρίδα μας. Μπροστά στο μνημόνιο και τη νέα υποταγή λοιδώρησαν το ψωμί, τη δουλειά και την ανεξαρτησία του λαού και του τόπου μας.
Η τάξη μας (Εργατική) και η πατρίδα είναι αυθεντικά μεγέθη. Υπήρξαν πριν από εμάς και θα υπάρχουν για πολύ. Είναι το κοινωνικό υπέδαφος πάνω στο οποίο γράφτηκαν (και θα γραφούν) οι ομορφότερες ιστορίες του τόπου μας. Η ιστορία του τόπου μας έδειξε και απέδειξε πως η εργατική τάξη μπορεί να εκφράσει αυθεντικά τα πραγματικά συμφέροντα του έθνους και να ενώσει με τους κοινωνικούς συμμάχους της όλο το λαό σε μεγάλους πατριωτικούς εθνικοανεξαρτησιακούς αγώνες.
Η τάξη και το έθνος είναι οι μήτρες που σμιγμένες γέννησαν εθνικολαϊκούς, απελευθερωτικούς αγώνες, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, νίκες και ήττες και αποτελούν τη μνήμη, την κρίση και το υλικό για την αναγέννηση του λαού.
Δεν τις χαρίζουμε και δεν τις χαραμίζουμε σε κανέναν επίδοξο  αποικιστή.
Η τάξη και η πατρίδα ανήκουν σε όλους εμάς που αγωνιζόμαστε ενάντια στον κακοφορμισμένο ιμπεριαλισμό, στη νεοταξική βαρβαρότητα, στην ακρισία που επιβάλλουν οι ισχυροί, στην πολιτισμική ισοπέδωση, στο νέο φόβο.
Αν υπάρχει ένας λόγος για ν’ αγωνιστεί και να πεθάνει κανείς, αυτός έχει όνομα: Τάξη και Πατρίδα.

Θανάσης Τσιριγώτης

H υπέρβαση του φόβου...

Η Αυγή online...

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ*

Η μεταφυσική της Μεγάλης Παρασκευής ενέχει και ένα απόλυτα ρεαλιστικό μήνυμα: την υπέρβαση του φόβου που ο κάθε άνθρωπος έχει για την κατάληξη της ύπαρξής του. Η φετινή Σαρακοστή μάς «προετοίμασε» για το Πάσχα μέσω μιας σειράς πρωτόγνωρων αλλά και δραματικών γεγονότων που κορυφώθηκαν με την πολιτική αυτοκτονία στην πλατεία Συντάγματος. Ίδιον αυτών των γεγονότων ήταν η κλιμάκωση της βίας του κράτους.
Ο πιο απλός τρόπος να ορίσει κανείς το σύγχρονο κράτος είναι να το θεωρήσει ως τον θεσμό που έχει «το μονοπώλιο της βίας». Η βία του κράτους υπάρχει όχι μόνο διότι ασκείται, αλλά, κυρίως, διότι κάποιος μπορεί να επικαλεστεί την άσκησή της. Είναι αυτή ακριβώς η επίκληση της άσκησης βίας (το γνωστό «μην απλώνεις τα βρεγμένα ρούχα σου γιατί θα καλέσω την αστυνομία» ή το «θα σου τραβήξω μια μήνυση και θα τρέχεις») που συχνά λειτουργεί ανασταλτικά, επαναφέροντας τους πολίτες σε μια κάποια μορφή συμμόρφωσης στους κανόνες. Η λειτουργία αυτή εδράζεται, αφενός, στη συναίνεση και, αφετέρου, στον φόβο, τον φόβο του στιγματισμού, της απόρριψης και εν τέλει της τιμωρίας.
Είναι δύσκολο να διακρίνει κάποιος ανάμεσα σε συναίνεση και φόβο σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά γνωρίζουμε ότι καμία κοινωνία και κανένα σύστημα εξουσίας δεν μακροημερεύει βασιζόμενο αποκλειστικά στον φόβο της βίας ή της επίκλησής της. Αυτό όμως που βιώνουμε στην Ελλάδα, εδώ και μερικούς μήνες, είναι η όλο και αυξανόμενη απομάκρυνση των πολιτικών ελίτ από την κοινωνία, η όλο και εντεινόμενη τάση των πολιτών να ξεπερνούν τον φόβο τους μπροστά στη βία που παράνομα και καταχρηστικά ασκούν διάφοροι μηχανισμοί του κράτους.
Αυξάνονται οι πολίτες που δεν φοβούνται να μην πληρώσουν τα διόδια. Αυξάνονται όσοι δεν φοβούνται να μην πληρώνουν το «χαράτσι» της ΔΕΗ. Αυξάνονται όσοι συμμετέχουν σε μαζικές διαμαρτυρίες και συλλογικές μορφές διεκδίκησης. Αυξάνονται οι πολίτες που δημόσια εκφράζουν την αποδοκιμασία τους σε όσους πολιτικούς υποστηρίζουν τις πολιτικές του Μνημονίου. Ακόμα και εντός των κομμάτων εξουσίας αυξήθηκαν αυτοί που δεν φοβήθηκαν να «βγουν από το μαντρί».
Οι πρόσφατες παρελάσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έγιναν εφικτές ελέω του σιδερένιου φράκτη και των ροπαλοφόρων, φαινόμενα που βρίσκει κανείς μόνο στα εικονογραφημένα βιβλία Ιστορίας της μεσαιωνικής φεουδαρχίας. Στην υπόλοιπη Ελλάδα οι παρελάσεις διακόπηκαν (π.χ. Ηράκλειο), δεν υπήρχε εξέδρα επισήμων (π.χ. Ρόδος) ή έγιναν εν μέσω πρωτοφανών αποδοκιμασιών των εκπροσώπων των κομμάτων του Μνημονίου.
Από όλα όσα είδαμε τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα μού μένουν δύο σκηνές άξιες ιστορικής καταγραφής: η γιαγιά με το καφέ «συνολάκι» που πετάει πέτρες στα ΜΑΤ στην Αθήνα (http://www.youtube.com/watch?v=e36JLHnTZTA) και ο μαθητής Δημοτικού που μουντζώνει τον υφυπουργό Π. Κουκουλόπουλο στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου στην πόλη που κάποτε τον ανέδειξε ως λαοπρόβλητο δήμαρχο, την Κοζάνη (tvxs.gr/node/89146). Τα εν λόγω περιστατικά δεν έχουν τίποτα το «ηρωικό». Οι εικόνες απλά μιλούν από μόνες τους για μια κοινωνία στην οποία το κράτος έχει ουσιαστικά απολέσει «το μονοπώλιο της βίας».
Ο φόβος δεν φυλάει πλέον τα έρ(η)μα. Όσοι κυβέρνησαν την τελευταία τριετία εκπαίδευσαν μια κοινωνία στην ανυπακοή. Άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου σε μια κατάσταση που καμία συνετή εξουσία δεν θα ήθελε να δημιουργήσει. Δρέπουν τώρα τις «δάφνες» τους που κανένας νόμος περιορισμού των διαδηλώσεων δεν μπορεί να τους τις στερήσει. Το ζήτημα βέβαια είναι όλη αυτή η ορμή της ανυπακοής να μην μείνει σε μια στείρα αντιπαράθεση «στο σύστημα» και να μην εγκλωβιστεί αναμένοντας την «έλευση του σοσιαλισμού».
Το απτό, πρακτικό και απόλυτα κρίσιμο πολιτικά ζήτημα είναι να μετασχηματιστεί όλη αυτή η αυξανόμενη ανυπακοή σε μια μεγάλη θετικά δημιουργική δύναμη που θα επενδύσει σε ένα μέλλον ισότητας, δικαιοσύνης και αλληλεγγύης για όλους τους πολίτες. Οι πολίτες δεν έχουν πλέον την πολυτέλεια να φοβούνται. Η Αριστερά ξεπερνά και αυτή τους φόβους της και τις αναστολές της απέναντι στο κάλεσμα των πολιτών για μια άλλη κυβερνητική πορεία. Οι εκλογές προκηρύχθηκαν.

* Ο Γιώργος Αγγελόπουλος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Ένα φιλί πριν πεθάνεις...

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
«Το θάρρος των Ελλήνων είναι σημαντικό και πρέπει να αναγνωριστεί. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι γενναίοι, όπως όλοι οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός που πληρώνουν τους φόρους τους και δέχονται τις περικοπές σε συντάξεις και μισθούς». Τάδε έφη χθες το βράδυ η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ. Η σιδηρά Κριστίν σχεδόν δάκρυσε από συγκίνηση για τα ανομολόγητα πάθη των Ελλήνων προσπαθώντας να δείξει την ειλικρινή συμπαράστασή της. Γι’ αυτό δεν έμεινε στην έκφραση συμπάθειας.
Ως φιλεύσπλαχνη ελέω ευρώ και σεπτών δανειστών αυτοκράτειρα, άδραξε την ευκαιρία της προκήρυξης των εκλογών για να συμβάλει στη συντομότερη έξοδο της Ελλάδας από την ανηφορική οδό του μαρτυρίου. Ως εκ τούτου απεφήνατο:
«Ένας συνασπισμός των πολιτικών παρατάξεων μπορεί να αποτελεί οδηγό στην δύσκολη άσκηση που η χώρα πρέπει να αντιμετωπίσει. Αυτό είναι επίσης κάτι πολύ θετικό και πρέπει να πω ότι ο Λουκάς Παπαδήμος βρίσκεται σε αυτή την κατεύθυνση και αναγνωρίζω τις προσπάθειές του».

Όχι όπως ο Ιούδας
Γιατί παιδεύεστε λοιπόν να αποφασίσετε τι θα ψηφίσετε στις εκλογές; Η φιλεύσπλαχνος Κριστίν Λαγκάρντ φροντίζει για εσάς πολύ πριν από εσάς. Εν ανάγκη και χωρίς εσάς. Την επομένη κιόλας της προκήρυξης των εκλογών.
● Χρειάζεστε κυβέρνηση συνεργασίας.
● Επικεφαλής αυτής της κυβέρνησης συνεργασίας θα πρέπει να είναι ο Λουκάς Παπαδήμος.
Γιατί; Μα, καλοί μου άνθρωποι, η ίδια αυτή Λαγκάρντ προ ημερών εμπιστεύθηκε προ ημερών στο πλανητικό μας επικοινωνιακό χωριό ότι «η Ελλάδα δεν έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας». Τι θα πει δηλαδή ότι... «μειώσαμε» το χρέος μας με το PSI; Επειδή το λένε ο Παπαδήμος, ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς; Το αφεντικό το ρώτησαν;
Και μην αναρωτηθείτε πάλι ποιο είναι το αφεντικό. Λίγες περιόδους στην ελληνική Ιστορία είναι τόσο αυτονόητη και αδιαμφισβήτητη η απάντηση στο κλασικό καραμανλικό ερώτημα, το οποίο διατυπώθηκε πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια – τον Μάιο του 1963 – αμέσως μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;».
Αυτοί λοιπόν που πράγματι και επί της ουσίας κυβερνούν αυτόν τον τόπο είναι οι ίδιοι που σου υποδεικνύουν, υπομονετικέ και αξιοθαύμαστε Έλληνα, τι πρέπει να ψηφίσεις και ποια πρέπει να είναι η τύποις κυβέρνησή σου. Και το κάνουν δηλώνοντας την ανυπόκριτη συμπάθειά τους.
Αυτό κάνει από καιρό και η εγχώρια πληροφόρηση. Μπορεί ενίοτε να είναι αυστηρό μαζί σου για να σε συνεγείρει, αλλά πάντα σου δίνει «ένα φιλί πριν πεθάνεις». Ένα φιλί ανιδιοτελές και μεγαλόκαρδο και όχι όπως αυτό που έδωσε στην έγκυο και αποκληρωμένη νεαρή ο απογοητευμένος προικοθήρας στην κλασική ομώνυμη ταινία του Gerd Oswald. Ούτε όπως αυτό του Ιούδα πριν τρέξει να εισπράξει τα αργύρια – και λίγο πριν κρεμαστεί συντετριμμένος από το μέγεθος της προδοσίας.

Το νου σου, δεσμώτη
Άλλωστε, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι ωμοί ή ιταμοί, αλλά απολύτως καλοπροαίρετοι – και κυρίως ειλικρινείς – αυτοί που ασκούνται καθημερινά στην τέχνη της ψύχραιμης και παιδευτικά αυστηρής παραίνεσης:
Πρόσεξε μήπως η οργή σου σε τυφλώσει και καταστραφείς. Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.
Το νου σου, δεσμώτη του μνημονιακού ιλίγγου. Η πατρίδα βρίσκεται στα χέρια σου και μόνο εσύ, καρτερικέ και ψύχραιμε Έλληνα, ηρωικέ δημόσιε υπάλληλε και εν γένει εργαζόμενε, μπορείς να τη σώσεις.
Μην ταράζεσαι που μέχρι χθες σου λέγαμε ότι είσαι διεφθαρμένος έως μυελού οστέων και τα έφαγες μαζί μας. Θέλαμε να σου προσδώσουμε λίγο από το μεγαλείο μας.
Μην ταράζεσαι που θα σου εξαφανίσουμε τον μισθό, θα σου καταργήσουμε τη σύνταξη και στο τέλος θα σε απολύσουμε χωρίς καν αποζημίωση. Προβληματίσου με τα επιτεύγματα της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και της Λετονίας, που ζουν με μικρότερους μισθούς και έχουν χεστεί στην ανάπτυξη.
Όχι, μη σου φαίνεται περίεργο που θα σε παίρνουν κάθε μέρα τηλέφωνο οι ιδιώτες εισπράκτορές μας αν χρωστάς ένα ευρώ. Ούτε που θα σου κάνουμε κατασχέσεις όταν θα μας χρωστάς 300 ευρώ. Ούτε που θα πηγαίνεις στο αυτόφωρο για πέντε χιλιάρικα. Για σένα το κάνουμε. Για να έρθει η ανάπτυξη και να μπορείς να μας πληρώνεις χωρίς να σε δανείζουμε.
Μην ενοχλείσαι που η πατρίδα σου θα γίνει Ειδική Οικονομική Ζώνη. Αναλογίσου την ανάπτυξη της Κίνας, του Βιετνάμ και της Καμπότζης. Θα ήθελες μήπως να γίνεις Βόρεια Κορέα;
Μη σου φαίνεται περίεργο που όλες οι σπουδαίες αποφάσεις δεν παίρνονται στην ελληνική Βουλή αλλά στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον. Εκεί παίρνονταν και πριν, αλλά σε δανείζαμε φθηνά και το ξεχνούσες. Τι παραπάνω δηλαδή σου ζητάμε τώρα; Απλώς να το προβλέπει και το Σύνταγμά σου διότι είσαι λίγο ξεχασιάρης και αποπροσανατολίζεσαι.
Μη δίνεις σημασία στους προβληματικούς, που τα έφαγαν αυτοί ή τα παιδιά τους και τώρα αυτοκτονούν στην πλατεία Συντάγματος για να δημιουργήσουν ψευδείς εντυπώσεις και να συνεγείρουν τον καταστροφικό λαϊκισμό.
Εσύ, υπέροχε, καρτερικέ, γενναίε, αξιοθαύμαστε και παραδειγματικέ Έλληνα, όλα μπορείς να τα αντέξεις για τη σωτηρία της πατρίδας μας.

Η σκοτεινή πλευρά σου
Αυτοί άλλωστε που σε συμβουλεύουν, που σε πληροφορούν, που σου λένε τις κρυμμένες αλήθειες και σου αποκαλύπτουν τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου, στην πραγματικότητα σου εξοικονομούν τεράστια ποσά συμβάλλοντας στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Για φαντάσου να τα πλήρωνες στον ψυχαναλυτή σου για να ανακαλύψεις στα στερνά πόσο τεμπέλης, ρουσφετολόγος, κλέφτης και διεφθαρμένος είσαι κατά βάθος.
Εξ άλλου αυτοί που σου υποδεικνύουν τον δρόμο της λιτότητας, της εγκράτειας, της ταπεινότητας και της μετάνοιας, αυτοί που σου αποκαλύπτουν πόσο ανίκανος είσαι να διαχειριστείς τα του οίκου σου, αλλά και τα πραγματικά οφέλη από την παρουσία της τρόικας, των επιτρόπων και των υπερπρωθυπουργών στα υπουργεία σου δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Δεν έχουν τα λεφτά τους στην πλούσια και αμαρτωλή Ελβετία, όπως τους κατηγορούν οι λαϊκιστές της δραχμής και της απομόνωσης. Ήδη, όπως μας πληροφόρησε ο λαμπρός Σαχινίδης, τα έχουν μεταφέρει στη Σιγκαπούρη.
Μια χώρα παράδεισο για επενδύσεις, όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.
Μια χώρα με ταχύτατες διαδικασίες για ίδρυση επιχείρησης, όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.
Μια χώρα ιδιαίτερα φιλόξενη σε ξένα κεφάλαια για τις τράπεζες που εδρεύουν εκεί, όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.
Μια χώρα που προσφέρει υψηλό επίπεδο εμπιστευτικότητας, στην οποία ποτέ κανείς δεν θα προδώσει το όνομα ενός καταθέτη. Έτσι δηλαδή όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.
Μέχρι λοιπόν η χώρα σου να γίνει έτσι, αυτοί θα κρατούν τα κατά κεφαλήν εκατομμύριά τους στη Σιγκαπούρη για να τα προφυλάξουν από την ανωριμότητά σου.
Γι’ αυτό, λοιπόν, γενναίε και ακατάβλητε, μαρτυρικέ και θαρραλέε Έλληνα, μην υποκύπτεις στις Σειρήνες του λαϊκισμού, στη Σκύλλα της πτώχευσης και τη Χάρυβδη της δραχμής. Δείξε την πρέπουσα εμπιστοσύνη και τον αρμόζοντα σεβασμό στις κυρίες Λαγκάρντ και Μέρκελ.
Οι αντιπρόσωποί τους στη χώρα σου θυσιάζονται για σένα, όπως ο Χριστός μαρτύρησε αίρων τις αμαρτίες του κόσμου. Δεν είναι μαριονέτες, κουκουλοφόροι, δωσίλογοι, Τσολάκογλου, πολιτικοί κερδοσκόποι, ιδεολογικοί σορτάκηδες, πνευματικοί λαθρέμποροι και όλα όσα τους καταμαρτυρούν οι ποικιλώνυμοι άθλιοι λαϊκιστές και συκοφάντες που έχουν μοναδικό τους στόχο να σε δουν Βορειοκορεάτη.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ηρωικέ Έλληνα, μπορείς όσο θέλεις να δηλώνεις άρες μάρες κουκουνάρες στις δημοσκοπήσεις, αλλά μην το παρακάνεις. Είτε ψηφίζεις όπως πρέπει είτε πτωχεύεις και βγαίνεις από το ευρώ. Και μην ξεχνάς, επί τούτου, ποτέ τη διδαχή των μεγάλων πατέρων της Ιεράς Ευρωζώνης: «Μην αναρωτιέσαι τι έκανε για σένα το ευρώ. Αναλογίσου τι μπορείς εσύ να κάνεις γι’ αυτό».
Καλή Ανάσταση, ανυπέρβλητε και αξιοθαύμαστε Έλληνα. Είσαι, στ’ αλήθεια, ήρωας. Μάρτυς αδιάψευστος η δακρύουσα κυρία Λαγκάρντ...

Ανάμεσα στο «πάλι» και το «ποτέ πια» ...

Η Αυγή online...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου - Αναγνωστόπουλου


Αποχαιρετώντας οριστικά τον Γιάννη Μπανιά εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου, αναρωτιόμουν έπειτα από πόσες απώλειες μπορούν οι άνθρωποι να πενθούν ακόμα την απώλεια - και αντίστροφα, από ποια στιγμή και μετά έρχεται για τον καθένα ο συμβιβασμός μ’ αυτό που είναι οριστικό, για όσους τουλάχιστον δεν θέλουμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Σήμερα, μέρα του «Άξιον εστί μεγαλύνειν Σε» και του «Έραναν τον τάφο», μέρα που «συμβιβασμένοι» και «ασυμβίβαστοι» επισκέπτονται τους ανθρώπους τους που έφυγαν για πάντα, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των οικείων, το ερώτημα διατηρεί νομίζω τη νομιμότητά του. Εξάλλου, δεν αφορά μόνο το πένθος, αλλά και το αντίθετό του· τώρα που ήρθαν πάλι γιορτές, «όπως έρχονται πάντα», τι δίνει στις μέρες αυτές μια διαφορετική ταχύτητα από την κεκτημένη του υπόλοιπου χρόνου, κάνοντας τον προβλέψιμο ερχομό τους λόγο γιορτής;
***
Σήμερα θα ήταν η μέρα των αγορών για το βράδυ της Ανάστασης και το πασχαλινό τραπέζι. Η κυρα-Βανθία απέναντι θα ετοίμαζε ψωμί και δίπλες, ο Μιχάλης από δίπλα θα έφερνε βόλτες με το ίδιο βρώμικο τζιν μπουφάν, πιο μόνος τις μέρες που ο θορυβώδης αθηναϊκός μικροαστισμός «επιστρέφει στις ρίζες» με τον τρόπο του, και ο παππούς, προειδοποιώντας βεβαίως για τους κινδύνους της συναναστροφής «με τον πρεζάκια», θα έπηζε γιαούρτη και θα ‘λεγε (με τον οίστρο που ενισχύει η εγγύτητα στον τόπο του δράματος) τις ιστορίες από τον Εμφύλιο που διαόλιζαν τη γιαγιά.
Τον τελευταίο καιρό, ο οίστρος γι’ αυτές τις ιστορίες (που όταν ξεκίναγαν κανείς δεν ήξερε αν και πώς θα τελειώσουν) ήταν ένδειξη διαύγειας και μαζί επιθυμία συμμετοχής σ’ αυτό που συνέβαινε γύρω. Συμμετοχή βεβαίως δεν ήταν μόνο αυτά. Πάσχα στο χωριό χωρίς τον παππού, χωρίς την προετοιμασία της σούβλας και το άγχος που τον ξύπναγε από τα ξημερώματα της Κυριακής (ενίοτε δε και χωρίς μια εορταστική χριστοπαναγία) δεν ήταν Πάσχα - και ο παππούς το ήξερε αυτό.
Το θέμα όμως είναι οι ιστορίες, το πένθος και οι γιορτές. Κι εδώ ο κάπως πιο προσεκτικός (αν και όχι αναγκαστικά υπομονετικός) ακροατής, ακούγοντας τις αφηγήσεις που έδιναν κι έπαιρναν τις μέρες των γιορτών, είχε να παρατηρήσει δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν πως, παρά τις τόσες εξιστορήσεις και τις τόσες παραλλαγές, τα ιστορούμενα κάπου θα συναντιούνταν, ως διά μαγείας. Το δεύτερο ήταν πως το σημαντικό στην εξιστόρηση ήταν οι ιστορίες να ειπωθούν -όχι ποιος θα τις ακούσει και τι θα καταλάβει.
Αυτές, πολύ περιληπτικά, ήταν οι γιορτές του Πάσχα στο Βασιλικό· αυτές, και μαζί τα δάκρυα, όταν την Κυριακή το μεσημέρι το cd έπαιζε στη διαπασών το «να’ σαν τα νιάτα δυο φορές». Δάκρυα γι’ αυτό που συνέβαινε γύρω, δάκρυα με την επίγνωση ότι αυτό μπορεί την επόμενη χρονιά να μην ξανασυμβεί, αλλά και δάκρυα για όσους δεν ήταν από πολλά χρόνια στο τραπέζι: τον πατέρα, τη μάνα και τα αδέλφια.
Ο παππούς έζησε σε χρόνια που η απαξίωση της ζωής, με τον πιο ωμό τρόπο, ήταν μέρος της καθημερινότητας. Κι αυτό εξηγούσε πώς ο ίδιος άνθρωπος μπορούσε να είναι ωμός όταν μιλούσε για τον έρωτα, τις γυναίκες, τη φιλία και το «περιθώριο», και ταυτόχρονα να κλαίει σαν παιδί μπροστά στην τηλεόραση, τη στιγμή της σκηνοθετημένης επανασύνδεσης δυο ορφανών, ή όταν η κόρη του Διονύση, ορφανό πριν μάθει ακόμα να μιλάει, μας επισκέπτονταν στο σπίτι. Εξηγούσε όμως και κάτι ακόμα: ότι αυτή η εξοικείωση με την απώλεια, όχι μόνο δεν καταργούσε τη δυνατότητα για το πένθος (για τη μάνα, τον πατέρα και τα αδέλφια, πολλές δεκαετίες αφ’ ότου πέθαναν), αλλά ήταν αυτή ακριβώς που νοηματοδοτούσε την προσφορά στην κάθε μέρα, και μαζί την αδιάλειπτη παρουσία στη γιορτή. Όχι βέβαια σε κάθε γιορτή. Κυρίως στις γιορτές του Πάσχα, και προφανώς λόγω της εγγύτητας στον τόπο του δράματος.
Αυτός ήταν ο τρόπος του παππού να στέκεται ανάμεσα στο «πάλι» και το «ποτέ πια». Και με τον τρόπο αυτό ένωνε τόσο διαφορετικούς στο πασχαλινό τραπέζι, έστω μέχρι να επιστρέψουμε πάλι ο καθένας στη δική του κεκτημένη ταχύτητα.
***
Αποχαιρετώντας τον οριστικά, αναρωτιόμουν ποιος θα έχει στο εξής αυτόν τον ρόλο, κι αν είναι μοιραίο μετά το τελευταίο του ταξίδι να είμαστε, από μια ακόμα άποψη, άτομα χωρίς πρόσημο - ο καθένας το δικό του. Ένας καλός φίλος μου είπε πως δεν είμαστε χωρίς ευθύνη του και ότι αυτή ακριβώς η ευθύνη -χωρίς την οποία δεν υπάρχει δεσμός και χωρίς την οποία είμαστε απλά άτομα, χωρίς πρόσημο-, ορίζει το «δέον γενέσθαι» στο εξής.
Έτσι είναι. Όμως φέτος το Πάσχα στο χωριό δεν θα ήταν παρά «συγκέντρωση μετοίκων», χωρίς καν την παραφωνία του Μιχάλη: κάποιος στην Τρίπολη, όπως μου είπαν, τον χτύπησε τόσο πολύ που τον άφησε στον τόπο. Έτσι λοιπόν προτίμησα να μείνω στην Αθήνα. Η γιαγιά είναι καλή παρέα για το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής, κι όσο για το Σάββατο το βράδυ, υπάρχουν αρκετές λαμπάδες φυλαγμένες από τα τελευταία όμορφα χρόνια, και ακόμα περισσότερα βιβλία που ταυτίστηκαν με πολύ ξεχωριστές μέρες. Κάπως έτσι, ανάμεσα δηλαδή στο «πάλι» και το «ποτέ πια», οι γιορτές θα είναι και φέτος διαφορετικές μέρες, όπως κάθε χρονιά.

We are all Greeks! Μια συγκλονιστική επιστολή Ελληνίδας του Λονδίνου...

TV Χωρίς Σύνορα...

Μακριά από τον τόπο σου είναι ίσως εύκολο να ξεχαστείς! Εμείς οι λίγο ως πολύ «βολεμένοι» Έλληνες του εξωτερικού έχουμε τις δουλειές μας, τον κύκλο μας, σπουδές, μέλλον, προοπτική. Ειδικά το Λονδίνο είναι τέλειο! Έχει τα πάντα. Shopping, fashion, κουλτούρα, τέχνη. Όπως και να το κάνουμε είναι ίσως H Mητρόπολη ανάμεσα σε μητροπόλεις.
Είναι ίσως όμως πιο δύσκολο να ξεχάσεις, τουλάχιστον για μερικούς από εμάς! Οι δικοί σου πίσω υποφέρουν και ξέρεις ότι κρύβονται για να μη σε πικράνουν, οι φίλοι σε ζηλεύουν... «τι ανάγκη έχεις εσύ; Άσε, καλά είσαι εκεί, μη γυρνάς. Τι να κάνεις, εδώ; Εδώ δεν έχει τίποτα!».
Αχ, κι όμως έχει. Έχει εσένα, φίλε που μου λες να μην έρθω, έχει τη μάνα μου και τον πατέρα μου, έχει αναμνήσεις από τα θερινά σινεμά, τα ουζάκια στην Καισαριανή, έχει βραδιές που μπορώ να κυκλοφορώ με το φανελάκι και να τρώω καρπούζι στο μπαλκόνι. Έχει μαγικές παράλιες πιο σμαραγδί από σμαράγδια και έναν ήλιο πιο χρυσό από χρυσάφι και όλα αυτά άπλετα και τσάμπα για όλους. Αχ, με έπιασε πάλι η νοσταλγία.
Κάτι άλλαξε εκείνο το Σάββατο στα τέλη Ιανουαρίου στο Λονδίνο, λίγο πριν την υπογραφή του μνημονίου Β.
Ήρθαμε κοντά, λίγο κατά τύχη, έξω από την πρεσβεία στο Holland Park. Μέχρι τότε, δεν ξέραμε ο ένας τον άλλο, ούτε ο ένας για τον άλλο. Μια αναμπουμπούλα και ένας πανικός για το επικείμενο μνημόνιο Β που ερχόταν, συγκεχυμένες σκέψεις, γνώμες και απόψεις και μια μεγάλη απορία για το τι θα σήμαινε για το αύριο. Τα μίντια έλεγαν ότι ήταν η σωτηρία μας, τα μπλογκ η καταδίκη μας, και εμείς έξω από την πρεσβεία δεν ξέραμε καλά-καλά τι να πούμε ο ένας στον άλλο.
Διάφορες ομάδες Άγγλων, Ιταλών, Πορτογάλων, Ισπανών ήταν μαζεμένοι να μας προϋπαντήσουν να μας υποστηρίξουν. Έβλεπες στα μάτια τους μια προσμονή για τη δική μας νίκη ενάντια στο μνημόνιο. Αν νικούσαμε, θα είχαμε γλιτώσει και εκείνους!
“We are All Greeks”, μας έλεγαν. “We are;” Μας πήρε λίγο να το καταλάβουμε ότι το να είσαι Έλληνας δεν έχει σχέση τόσο με το γεωγραφικό τόπο, μα με το δικαίωμα να έχεις μια πατρίδα που σου ανήκει και της ανήκεις, και το πόσο η ανάγκη αυτή είναι παγκόσμια. Είναι τόσο συνυφασμένη με το ποιος είσαι τελικά, με το τι θες και που πας και τι ονειρεύεσαι ως Ιθάκη. Και όσο διαφορετικές και να ‘ναι οι Ιθάκες μας, το βασικό είναι ότι όλοι χρειαζόμαστε μια.
Έτσι όλοι εμείς οι «Έλληνες» από όλες τις χώρες αρχίσαμε να δημιουργούμε μια κοινή συνείδηση γύρω από την παγκόσμια ιδέα της πατρίδας, μια ανάγκη να επανακτήσουμε την ιδιοκτησία της που περνά σιγά-σιγά (ή στην περίπτωση της Ελλάδας γρήγορα-γρήγορα) σε ιδιωτικά χέρια.
Το μνημόνιο βέβαια για την Ελλάδα υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου, εκχωρώντας αμετάκλητα και άνευ όρων, βάσει του άρθρου 15 παράγραφος 4 της δανειακής ως παρακαταθήκη στα χρέη ό,τι αποτελεί γεωγραφικά μια πατρίδα: έδαφος, υπέδαφος, λαός.
«Εσείς φταίτε», μας είπαν. Εγώ; Τι έκανα εγώ; Εγώ πήγαινα από το πρωί ως το βράδυ στο σχολείο, σπούδασα τα κέρατά μου, έχω δουλειά στο εξωτερικό γιατί όταν ήμουν στην Ελλάδα θέλανε να με πληρώνουν ένα τίποτα και να μου πιάνουν και τον... .
Ε, τότε όχι εσύ, αλλά ο άλλος που έμεινε πίσω! Ο άλλος που έμεινε πίσω είναι ο αδελφός μου και οι φίλοι μου που έμειναν να φροντίζουν τους δικούς τους και ας είχαν προσόντα και όνειρα και βλέψεις. Είναι lazy και αντιπαραγωγικοί!
Εγώ ξέρω ότι όσοι Έλληνες την κάνανε στο εξωτερικό, είναι και παραγωγικοί και έχουν διαπρέψει σε χρόνο ντε τε. Ο άνθρωπος σου φταίει ή το σύστημα; Ποιο σύστημα; Μην κάνεις ότι δεν ξέρεις... Το να μην επενδύει κανένας στην κατάρτιση του εργαζομένου γιατί «φιλαράκο άμα θες, άμα δεν θες υπάρχουν και άλλοι που κάνουν κρα για την θέση σου».
Το να βάζεις τον μπατζανάκη σου στη θέση έστω και αν δεν έχει κανένα από τα προσόντα που χρειάζονται και ας τρέχουν οι βλάκες να καλύπτουν τα κακώς κείμενα για 600 ευρώ. Το να πρέπει να γλείψει ο πατέρας σου κατουρημένες ποδιές, για να σε βάλει σε μια θεσούλα στο δημόσιο, μπας και καταφέρεις να κάνεις κάνα παιδί χωρίς να πεινάσει.
Οι Έλληνες δεν είναι ούτε χαζοί, ούτε τεμπέληδες. Χρειάζονται όπως όλοι οι άνθρωποι τις κατάλληλες ευκαιρίες για να εξελιχθούν και αυτές δύσκολα τις βρίσκεις στην Ελλάδα. Εγώ από τότε που ήρθα έχω κάνει τόσα σεμινάρια στη δουλειά μου πληρωμένα από τον εργοδότη μου και με δική τους πρωτοβουλία. Στην Ελλάδα, όχι απλά δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, θα γελάγανε και αν το ζήταγες. Όταν ήρθα εδώ και μου είπαν ότι έχω μια ώρα διάλειμμα να πάω να φάω, τους κοίταζα σαν χαζή. Νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα! Οπότε ας αφήσουμε τις βλακείες και επιτέλους ας απαντήσουμε με στοιχεία για το ποιοι ειμαστε.
Ο Πήτερ Οικονομίδης, marketing director της Αpple, κάνει μια καμπάνια για τους διαπρεπείς Έλληνες του εξωτερικού. Αλέξανδρος Τζιόλας, ηγείται του φιλόδοξου πενταετούς διεθνούς σχεδίου "Ίκαρος", το οποίο ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2009 στο Λονδίνο από την Βρετανική Διαπλανητική Εταιρεία μαζί με δύο ακόμα Έλληνες ως σχεδιαστές, τον Δήμο Χωματά και τον Κώστα Κωνσταντινίδη. Ο Obama διάλεξε Έλληνα για το γραφείο «Έρευνας και Ανάπτυξης» διότι είναι ο πρώτος που έστρεψε την έρευνα σε χημικά προϊόντα «φιλικά προς το περιβάλλον» και αποκαλείται παγκοσμίως «Πατέρας της Πράσινης Χημείας» αφού όρισε τις «12 Αρχές της Πράσινης Χημείας, οι οποίες «αποτελούν πλέον βασική ύλη σχεδόν σε όλα τα εκπαιδευτικά Ιδρύματα του κόσμου». Οι αδελφοί Καμβυσέλη είναι τρία αδέλφια που μπήκαν στο βιβλίο Γκίνες και διαπρέπουν στο ΜΙΤ. «Το MIT», δηλώνουν, «σήμερα είναι κοιτίδα Ελληνισμού. Η Ελλάδα έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανά πληθυσμό φοιτητών αλλά και καθηγητών σε όλο το πανεπιστήμιο!».
Να συνεχίσω; Τα φάγατε μας λένε! Πήρατε δάνεια και τώρα θα τα πληρώσετε. Εμείς; Αναλογικά ο μέσος άνθρωπος στην Ελλάδα έχει ένα 33% χρέος. Ξέρεις πόσα χρωστάς, Γερμανέ; 58% του εισοδήματός σου. Εσείς παιδιά στην Αγγλία, Κύπρο, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία; 83%. Λοιπόν, ποιος είναι ο σπάταλος εδώ;
Να μου πεις τότε πως καταντήσατε έτσι ρε παιδιά; Γιατί ένας τεράστιος κρατικός φορέας απορρόφησε όλο το διαθέσιμο δυναμικό προσωπικό, για να καλύψει την έλλειψη εξέλιξης άλλων κλάδων που θα μπορούσαν να απασχολήσουν τα παιδιά της Ελλάδας. Έτσι καταντήσαμε όπως καταντήσαμε. Και για να λέμε την αλήθεια, το αφήσαμε να γίνει.
Αλλά ως εδώ! Κάτι άλλαξε εκείνο το Σάββατο στα τέλη Ιανουαρίου στο Λονδίνο! Από εδώ και πέρα εμείς τα «παιδιά της Ελλάδος», μαζί με τα «παιδιά» από όλες τις πατρίδες, we are all Greeks, και θα προσπαθούμε να διασώσουμε τις πατρίδες μας.
Έτσι βάλαμε σαν στόχους: να ξαναγίνουμε πολίτες! Με γνώση, βούληση, γνώμη και επιρροή στις πολιτικές καταστάσεις που μας αφορούν και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας για το μέλλον.
Να σταματήσουμε το διαμελισμό της πατρίδας και της ιδέας της, σε αντίθεση με τις διαθέσεις υπερεθνικών κυβερνήσεων.
Να σταματήσουμε την υλοποίηση απάνθρωπων πολιτικών που καταλύουν την αξιοπρέπεια και εξαθλιώνουν τους ανθρώπους οποιασδήποτε χώρας με κάθε μέσο.
Να σταματήσουμε τον κίτρινο Τύπο πια για το ποιον μας, που έχει ως σκοπό να δημιουργεί εντυπώσεις και να δικαιολογεί απάνθρωπες πρακτικές στο νου των ανήξερων και ημιμαθών.
Να βρούμε τα κοινά σημεία που μας ενώνουν με όλους τους λαούς, και να δημιουργήσουμε ένα ενωτικό κίνημα καταλύοντας προπαγανδιστικά στερεότυπα που μας χωρίζουν.
Να ξαναφέρουμε τη δημοκρατία και την ανθρωπιά σε όλες τις κρατικές πρακτικές.
Να δείξουμε σε όλους ότι οι πρακτικές που προβάλλονται ως μονόδρομος, δεν είναι μονόδρομος. Και ότι υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις για όλους μας.
Και αν σας φαίνεται βαρύ, ε, σας πληροφορώ δεν είναι... Μέσα σε δυο μήνες, έχουμε κάνει πολλούς καινούριους φίλους, έχουμε πιει πολλές μπύρες, έχουμε μάθει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και γνωρίσει πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Έχουμε δράσει, αντιδράσει και νιώσει πιο περήφανοι και πιο ζωντανοί από ποτέ. Και όποιος θέλει να μας γνωρίσει και έχει όρεξη για το ταξίδι, ας γίνει φίλος μας στο Facebook group: We are All Greeks London - και τα λέμε για τα περαιτέρω.
Τάλλυ Χατζάκη, We Are All Greeks

Η ασφάλεια της συντεταγμένης συντριβής...

Old Boy... 
 To πρώτο μνημόνιο το ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ και Ντόρα, το δεύτερο ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ντόρα.
Το πρώτο, το δεύτερο και όλα όσα τα ακολουθήσουν, θα τα ψηφίσεις ή δεν θα τα ψηφίσεις εσύ
Μέχρι την ημέρα των εκλογών, ό,τι έχει γίνει έχει γίνει χωρίς να ερωτηθεί ο Έλληνας πολίτης. Ένας πολίτης που δεν σταμάτησε επί δύο και πλέον έτη να αγανακτεί, να μιλάει για χούντες που δεν τελείωσαν το εβδομήντα τρία, να κάνει λόγο ακόμη και για κρεμάλες.
Είναι καιρός λοιπόν να τελειώσουν τα ψέμματα για όλους μας. Είναι καιρός να μετρηθούμε πόσοι είμαστε από εδώ και πόσοι από εκεί, όχι με φωνές αλλά στην πράξη.
Η διαφορά είναι ότι, αν το από εδώ στρατόπεδο είναι ομογενοποιημένο πλέον κανονικά και με τη βούλα, αν η διαφορά που χωρίζει το ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ είναι η διαφορά που χωρίζει την Άρια από την Αγάτσα, αν η διαφορά που χωρίζει τη Ντόρα από τον Μάνο είναι ότι τη την μεν Ντόρα την προβάλλουν εντελώς δυσανάλογα σε σχέση με την εκλογική της απήχηση 2 1/2 χρόνια τώρα όλα τα κανάλια, τον δε Μάνο τον προβάλλει εντελώς δυσανάλογα σε σχέση με την εκλογική του απήχηση 100 χρόνια τώρα ο Σκάι, αν η διαφορά που χωρίζει το μνημονιακό ΛΑΟΣ από το αντιμνημονιακό ΛΑΟΣ είναι μια κωλοτούμπα (ανά νανοσεκόντ) δρόμος,
το από εκεί στρατόπεδο είναι κατατμημένο σε κόμματα που εκπροσωπούν -από λίγο έως πάρα πολύ- διαφορετικές θέσεις. Μπορεί να διαφωνώ με αρκετές από αυτές τις θέσεις, αλλά σε αυτή τη φάση όποιος ψηφίσει μη μνημονιακά κόμματα κάνει κατά τεκμήριο την ίδια βασική πολιτική επιλογή με μένα. Με την ρητή και κατηγορηματική εξαίρεση της Χρυσής Αυγής. Μεγαλύτερος εχθρός κι από το δρόμο των μνημονίων είναι ο δικός της. Τελεία. 
Σε αυτές τις εκλογές δεν δικαιούται να δηλώσει κανείς εξαπατημένος. Ο δρόμος του μνημονιακού στρατοπέδου είναι σαφέστατος. Όχι μόνο δοκιμάστηκε σε βάθος χρόνου τέτοιο ώστε να πείσει και τον πλέον δύσπιστο, αλλά και έχει προδιαγραφεί με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο η συνέχιση της πορείας του. Κάθε ψήφος που του χαρίζεται, είτε θετικά, είτε δια της αποχής ή των άκυρων και λευκών, είναι μια ψήφος αποφασιστικής σημασίας.
Ο δρόμος του από εκεί στρατοπέδου κάθε άλλο παρά σαφής είναι, κάθε άλλο παρά προδιαγεγραμμένος. Τον βάφτιζαν τόσο καιρό και θα τον βαφτίσουν τις επόμενες εβδομάδες, με όλα τους τα μέσα και με κάθε τρόπο, ως ένα δρόμο που οδηγεί στο χάος και την καταστροφή. Και το κρίσιμο ερώτημα είναι αν νομιμοποιείται ο αναποφάσιστος ψηφοφόρος να φοβηθεί από αυτό που θα του πούνε, αν νομιμοποιείται να μην εμπιστευθεί τον αχαρτογράφητο δρόμο.
Ναι, νομιμοποιείται. Αυτό σημαίνει δημοκρατία. Να βάζεις κάτω τα δεδομένα και να εκτιμάς τι προτιμάς. Αν όλα όσα έχουν προηγηθεί δεν σε πείθουν ότι ακόμη και ο πλέον αχαρτογράφητος δρόμος είναι προτιμότερος από τον χαρτογραφημένο σε μνημόνια, αν όλα όσα έχουν προηγηθεί δεν σε πείθουν πως έχεις την μοναδική ιστορική ευκαιρία να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, να σηκώσεις κεφάλι και να πεις παύω να φοβάμαι, αναδέχομαι το ρίσκο, θέλω να πω «όχι» στη ασφάλεια της συντεταγμένης συντριβής, δεν θα συντριβώ εθελόδουλα, δεν μπορεί να απαιτείται από ένα λαό να εγκρίνει ένα σχέδιο που του κάνει κακό, δεν μπορεί ποτέ κανείς λαός να καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο δήθεν μικρότερο από τα δύο κακά, το να επιλέγεις εν γνώσει σου το κακό φοβούμενος το υποτιθέμενο μεγαλύτερο δεν σε καθιστά σώφρονα πολίτη, όπως προσπαθούν να στο πουλήσουν, αλλά έναν οριστικά παραδομένο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που έχει παραδώσει την μοίρα του στα χέρια φανταστικών δυνάμεων που νομίζει ότι βρίσκονται υπεράνω της συλλογικής δύναμης των λαών,
αν λοιπόν όλα όσα έχουν προηγηθεί εξακολουθούν να μην σε πείθουν, τότε, ναι, είναι σαφέστατο δημοκρατικό σου δικαίωμα να φοβηθείς και να ψηφίσεις την εξακολούθηση του ίδιου δρόμου. 
Δικαίωμά σου όμως παύει να είναι να ενοχληθείς μετεκλογικά για οτιδήποτε επιβληθεί ως μέτρο. Θα τους έχεις πει εσύ ο ίδιος ότι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια έχουν κάθε δικαίωμα να το επιβάλλουν. Και καλά θα κάνουν να στο επιβάλλουν. Θα έχεις συμφωνήσει μαζί τους πως άλλη επιλογή δεν υπήρχε, πως προτιμάς να σου το κάνουν αυτοί το κακό με τον τρόπο που ξέρουν, πως δεν αντέχεις την ευθύνη να εξερευνήσεις αν υπάρχει άλλη επιλογή από τον μονόδρομο του επιβεβλημένου κακού.

Ο τσακισμένος Κοριολανός του Άκη...

Mediasoup...
Γιώργος Τσιρίδης

Με λύπησε η εικόνα του Άκη χτες, καθώς έβγαινε από το σπίτι του συνοδευόμενος από αστυνομικούς (τουλάχιστον χωρίς χειροπέδες) και στην ερώτηση των δημοσιογράφων “που σας πάνε” απάντησε “στον ανακριτή παιδιά, θα τα πούμε εκεί”, λες και ήθελε να τους δώσει κουράγιο  “μην ανησυχείτε παιδιά, δεν είναι τίποτα…”. Ο Άκης, η εικόνα της παλιάς Ελλάδας που πάει σιδηροδέσμια μέσα γιατί ξεχάστηκε μέσα στην παραζάλη του ζεϊμπέκικου και των γεροντικών ερώτων και της χυδαίας χλιδής και δεν τα κατάφερε να κρυφτεί.

Δεν κρύφτηκε ο Αντρέας: έκανε νεύμα στη Δήμητρα κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια και τη Μάργκαρετ αλλά και την χαμηλοβλεπούσα ελληνίδα κόρη-ψηφοφόρο. Κι όταν ύστερα βρέθηκε στο ειδικό δικαστήριο, όπου χάρις στο βαρύ του όνομα και τα 47ρια και 48ρια τοις εκατό που έπαιρνε στις εκλογές, κατάφερε να παραμείνει όρθιος.

Δεν κρύφτηκε ο Κωστάκης: έκανε δώρο ένα ντοκτορά στη γυναίκα του, διέγραψε τις ποινικές ευθύνες των υπουργών του και μόνο χάρη στην πληθωρική παρουσία του διαδόχου του, που διέλυσε όλο το σύστημα, κατάφερε να μείνει ξεχασμένος στα πάνω έδρανα της Βουλής.

Ο Άκης όμως πήγε και παντρεύτηκε με χλιδή και βασιλικά έξοδα στο Παρίσι κάνοντας τον απλώς εχέφρονα άνθρωπο να ανατριχιάσει από αηδία και κατόπιν πήρε σπίτι στην Ακρόπολη κάνοντας και τον ούτε καν εχέφρονα να αγανακτήσει. Και τώρα πάει, λέει, στον ανακριτή κι “αν βγει από αυτή τη φυλακή…” -πολύ δύσκολο το βλέπω- ίσως εγκαταλείψει τον μάταιο ετούτο κόσμο εκεί μέσα…

Ο Άκης, ο ανοιχτόκαρδος Έλληνας από τη Γερμανία, ο μετανάστης, ο καραμπουζουκλής, ο απλός άνθρωπος του λαού που υπερασπίζεται τον λαό, τον σοσιαλισμό, που τα παίρνει όπως τα έπαιρναν όλοι τόσα χρόνια, που είναι και ανοιχτοχέρης και που όταν πια δεν του βγαίνειτο πρωθυπουργιλίκι λέει τουλάχιστον ας τα γλεντήσω τα ρημάδια τα λεφτά μου… και που στα στερνά του πληρώνει όλη αυτή την αλαζονεία του.

Μακάριοι όσοι δουν στον Άκη κάτι από τον εαυτό τους, αυτοί που μπορούν να βλέπουν στο κουρασμένο βλέμμα του ένα τσακισμένο Κοριολανό.

Όταν ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπερασπίζεται τη Δημοκρατία...

ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ...
Του Χρήστου Μαγγούτα

Αν είχα τη δύναμη θα προτιμούσα ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας όχι εσάς αλλά τον Ισλανδό πρόεδρο, τον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Μπορεί να καυχιόμαστε ότι εμείς γεννήσαμε τη δημοκρατία, αλλά πάει καιρός πια που δεν έχουμε συγγένεια μαζί της.

Όταν το ισλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε κάποιο νόμο παρόμοιο με το Μνημόνιο 1 και στάλθηκε για επικύρωση στον πρόεδρο της δημοκρατίας, αυτός ενεργοποίησε το μόνο...
δικαίωμα που είχε, όπως κι εσείς: δεν το υπέγραψε και κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δημοψήφισμα στη χώρα αυτή. Η εξήγηση ήταν σαφής: «Δε μπορώ εγώ ή οι λίγοι βουλευτές που ψήφισαν αυτό το νόμο να αναλάβω την ευθύνη να επικυρώσω ένα νόμο που θα επηρεάσει τη ζωή κάθε πολίτη της χώρας μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίσει».

Το δημοψήφισμα έγινε και ο λαός απέρριψε το νόμο. Δεν είχε άδικο: τρεις τράπεζες είχαν δανειστεί 80 δις ευρώ, ήτοι το δεκαπλάσιο από το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα της χώρας, είχαν χρεοκοπήσει και τώρα ζητούσαν από το λαό να πληρώσει τους δανειστές σε διάφορες χώρες.
Οι πολιτικοί άρχισαν νέες συνομιλίες με τους δανειστές και έφεραν τροποποιημένο σχέδιο στη Βουλή, κάτι σαν Μνημόνιο 2, το οποίο ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία και στάλθηκε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για επικύρωση. Και πάλι εκείνος είπε όχι και ζήτησε νέο δημοψήφισμα. Το επιχείρημά του ήταν σαφέστατο: «Στα μεγάλα θέματα δεν αποφασίζουν προσωρινοί ηγέτες, ηγέτης είναι ο λαός και αυτός θα αποφασίσει». Χρειάστηκε να κατεβεί στους δρόμους για να υπερασπιστεί τη θέση του ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση των πολιτικών. Υπάρχουν βίντεο που δείχνουν τη σύζυγό του να αγκαλιάζει διαδηλωτές που η αστυνομία τους έχει πνίξει στα καπνογόνα. Ήταν ανένδοτος στις αρχές του: «Υπάρχουν χώρες πιο ισχυρές οικονομικά από μας, εμείς όμως δεν πρόκειται να βάλουμε το κέρδος πάνω από τη Δημοκρατία».

Στο νέο δημοψήφισμα ο λαός απέρριψε και το Μνημόνιο 2.
Ο πρόεδρος το πήγε ακόμα πιο πέρα και ζήτησε αναθεώρηση του συντάγματος, μόνο που αυτή τη φορά η αναθεώρηση δε θα γινόταν από πολιτικούς αλλά από τον ίδιο το λαό. Το επιχείρημά του ήταν και πάλι ατράνταχτο: «Ο λαός είναι η υπέρτατη εξουσία, αυτός πρέπει να συντάξει το σύνταγμα». Έγιναν χιλιάδες συναντήσεις, στάλθηκαν άπειρα ηλεκτρονικά μηνύματα και η λαϊκή επιτροπή κατέληξε σε μια μορφή του συντάγματος που φυσικά δεν είχε ούτε παραγραφές, ούτε ασυλίες και ούτε φοροαπαλλαγές για τους πολιτικούς. Δεν έχει γίνει ακόμα δημοψήφισμα για το σύνταγμα, καθώς οι πολιτικοί παλεύουν με κάθε μέσο να το καθυστερήσουν, αλλά δε θα το πετύχουν για πολύ.

Σε κάποια στιγμή χρειάστηκε να καλέσουν το ΔΝΤ για βοήθεια, αλλά υπό ένα όρο: «Θα σας πληρώσουμε ό,τι δανειστούμε, αλλά υπό ένα όρο: δε θα πειραχθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά προγράμματα, γιατί είμαστε μια σκανδιναβική σοσιαλιστική κοινωνία και σκοπός μας είναι η ευημερία του πολίτη και όχι τα κέρδη των τραπεζών». Ούτε κεραμίδα να έπεφτε στα κεφάλια των αρμόδιων του ΔΝΤ, αλλά τελικά το δέχτηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία του ταμείου, γιατί κατάλαβαν ότι δεν έχουν να κάνουν με άτομα όπως ---- (δε χρειάζεται να αναφέρω ονόματα).
Αλλά ο πρόεδρος μιας δημοκρατίας δε σταμάτησε εκεί: ζήτησε να γίνει έλεγχος στα οικονομικά όλων των πολιτικών και πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν τον πέλεκυ της δικαιοσύνης, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του πρωθυπουργού.

Η έκθεση της αδέσμευτης επιτροπής έφτασε τις 2,500 σελίδες και χρειάστηκαν 45 συνεχείς ώρες για να διαβαστεί από καλλιτέχνες, συγγραφείς, απλούς πολίτες σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας.
Και το συμπέρασμα ήταν σαφές: δεν ευθύνεται ο λαός για όσα έκαναν οι πολιτικοί οι οποίο εκλέχτηκαν λέγοντας τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκαν.

Τρία χρόνια μετά η Ισλανδία αρχίζει να βγαίνει από την κρίση, στην Ελλάδα μας λένε ότι θα χρειαστούν δεκαετίες και αν....
Και κάτι ακόμα: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ισλανδίας δεν το έκανε αυτό για να κρατηθεί στην καρέκλα. Πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι δε θα είναι υποψήφιος για επόμενη θητεία. «Εκπλήρωσα το χρέος μου στο λαό μου» ήταν η λακωνική δήλωσή του (όχι δεν είπε αν ήταν και στην Εθνική Αντίσταση).

Μήπως κ. Παπούλια θάπρεπε να επισκεφθείτε τους Βίκινγκς της Ισλανδίας για να πάρετε κάποια μαθήματα δημοκρατίας; Μήπως αυτοί που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες τώρα ξέρουν καλύτερα τι σημαίνει δημοκρατία ενώ εσείς την ευτελίζετε - ουσιαστικά μια πράξη αιμομιξίας -- στη χώρα που γεννήθηκε;

Και μια ακόμα δήλωσή του Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον: «Έχω την σταθερή εντύπωση ότι τα κόμματα στη Βουλή δεν εκφράζουν αυτή την εποχή αντίστοιχη αναλογία στο λαό». Εσείς θα κάνατε ποτέ αυτή τη δήλωση, που είναι πασιφανής σε κάθε έλληνα πολίτη;
Θα ήθελα να σας δω δίπλα στον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Έτσι για να καταλάβω τι σημαίνει γίγαντας και τι νάνος Πρόεδρος της Δημοκρατίας....

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Η Ισπανία στο δρόμο για το Ταμείο...

CYNICAL...
Οι αγορές έχουν πλέον μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά την τελετουργία της Ευρωζώνης: όταν η συχνότητα με την οποία ο αρχηγός ενός κράτους ή ο υπουργός οικονομικών επαναλαμβάνει ότι θα τα καταφέρει και ότι η χώρα του δεν χρειάζεται εξωτερική βοήθεια, όταν λοιπόν, η συχνότητα αυτή αυξάνει, τότε οι αγορές ετοιμάζουν το δίχτυ για την πτώση και περιμένουν.


Πάρτε για παράδειγμα την Ιρλανδία. Στα τέλη Οκτώβρη του 2010, έχοντας ήδη οι τράπεζές της δανειστεί από την ΕΚΤ 130 δις, ποσό πάνω από το ΑΕΠ ολόκληρης της χώρας, και με το δημόσιο έλλειμμα να εκτοξεύεται στο 32%, σ’ αυτή λοιπόν τη συγκυρία έβγαινε μπροστά η ιρλανδική κυβέρνηση διακηρύσσοντας ότι μπορεί ν’ αντιμετωπίσει την κατάσταση μόνη της και χωρίς εξωτερική βοήθεια. Αυτή η παντομίμα κράτησε, δε κράτησε ένα μήνα. Στις 20 του Νοέμβρη ζήτησε και επισήμως από την αγία τριάδα το πρώτο της πακέτο.


Πάμε παρακάτω. Στην Πορτογαλία. Την επαύριο της Ιρλανδικής διάσωσης, και με την αναταραχή που δημιουργήθηκε, ο τότε πορτογάλος πρωθυπουργός Ζοζέ Σόκρατες έσπευσε να ανακοινώσει με τρόπο κατηγορηματικό ότι η Πορτογαλία θα λύσει μόνη τα προβλήματά της και ότι δεν ζητάει τη βοήθεια κανενός. Εσύ ‘σαι που τα ’λεγες; Δεν πέρασαν πέντε μήνες και τον επόμενο Μάιο η Πορτογαλία έμπαινε κι αυτή στο μαντρί της Τρόικας.


Αυτές τις μέρες λοιπόν φαίνεται ότι έφτασε και η σειρά της Ισπανίας. Οι αρνήσεις της ότι δεν πρόκειται να χρειαστεί βοήθεια όσο πάει και πυκνώνουν, γεγονός που φανερώνει ότι κάπου εδώ κοντά βρίσκεται και η δική της πτώση. Βέβαια, η Ισπανία δεν είναι ούτε Ιρλανδία, ούτε Πορτογαλία, είναι πολλές φορές μεγαλύτερη κι απ’ τις δυο, οπότε όποιος σκεφτεί να τη διασώσει θα πρέπει να το γυρίσει στο μυαλό του αρκετές φορές, μήπως και μπορέσει τελικά να το αποφύγει. Τα νερά που θα σηκώσει η Ισπανία, δεν θα είναι ίδια με τα νερά της γείτονος Πορτογαλίας.


Τα spreads όμως γνωρίζουν καλύτερα κι από τον ίδιο τον Ραχόι, το τι συμβαίνει στα θησαυροφυλάκια του κράτους και στα βιβλία των τραπεζών, και για το λόγο αυτό έχουν σηκώσει επικίνδυνα κεφάλι τελευταία. Κι όταν μάλιστα ο ισπανός ΥΠΟΙΚ θερμοπαρακαλεί το ευρωπαϊκό ιερατείο να κρατάει το στόμα του κλειστό, σε ό,τι αφορά την οικονομική κατάσταση της χώρας του, είναι βέβαιο ότι και το τελευταίο ηλίθιο spread αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.


Το πρόβλημα της Ισπανίας, ως γνωστό είναι οι τράπεζές της, κυρίως οι μικρές αποταμιευτικές οι οποίες και ξεσκίστηκαν στο δανεισμό κατά τη διάρκεια της φενάκης του ευρώ. Και τώρα χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους. Κι επειδή κανένα μεγάλο επενδυτικό ταμείο δεν έρχεται να τα’ ακουμπήσει σε μια χώρα που βαδίζει σαν βολίδα προς την ύφεση, ο μόνος που μένει είναι ποιος άλλος, η Τρόικα.


Τα μέτρα λιτότητας που ψήφισε πρόσφατα η ισπανική κυβέρνηση δεν αποτελούν παρά εγγύηση για μεγαλύτερη ύφεση και επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης. Ήδη τα πρώτα σημάδια άρχισαν να εμφανίζονται με την κάθετη πτώση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 5.1% μόνο τον Φεβρουάριο. Η ανακοίνωση επίσης του Ραχόι, ότι αδυνατεί να ικανοποιήσει τον στόχο του ελλείμματος, όπως ετέθη αρχικά από τις Βρυξέλλες, και η σημαντική άνοδος του χρέους σε δυο μόλις χρόνια, δίνουν τα κατάλληλα σήματα στις αγορές, ώστε και η Ισπανία να οδηγηθεί σύντομα στο καθαρτήριο.


Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί. Με την Ισπανία θα είναι η τέταρτη και μάλλον η τελευταία. Σήμερα δε, μάθαμε από τον Σόρος ότι η Bundesbank έχει ήδη αρχίσει να λαμβάνει τα μέτρα της για μια διάλυση της Ευρωζώνης. Συνήθως τέτοιες κινήσεις δρουν ως αυτό-εκπληρούμενες προφητείες, επιταχύνοντας την εξέλιξη προς μια κατεύθυνση που δεν θα ήταν αναγκαστικά και η πιο κατάλληλη.

Αριστερά: μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις...

Protagon...
Από όσο ξέρω πολλοί άνθρωποι ξεκινούν μαχητικά και δυνατά, ενταγμένοι σε κόμματα της Αριστεράς και του Αντι-εξουσιαστικού χώρου αλλά όσο περνούν τα χρόνια απομακρύνονται από τις πρακτικές τους, αποκτώντας ταυτόχρονα όλο και πιο συντηρητικές απόψεις. Κάποιοι, λιγότεροι υποψιάζομαι, πηγαίνουν ανάποδα. Κι εγώ μέσα σ’ αυτούς τους τελευταίους είμαι. Και αυτό, στη σημερινή Ελλάδα τουλάχιστον, γίνεται ιδιαίτερα ψυχοφθόρο. Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, κάτι σαν κι εμένα στο μυαλό τους έχουν μια παράταξη, ουτοπικά τέλεια, ενώ η καθημερινή συμπεριφορά αυτών που είναι στο τιμόνι των καραβιών με τις κόκκινες σημαίες, μας απογοητεύει.
Ας ξεκινήσω από το παλιό και πιο θαλασσοδαρμένο καράβι. Ένα λοιπόν από τα προβλήματα που έχω απέναντι στο Κ.Κ.Ε. νομίζω πως είναι η αίσθηση ότι όσο και αν μεγαλώσω, εκεί στον Περισσό η ηγεσία θα είναι πάντα πολύ μεγαλύτερη σε ηλικία από εμένα. Και όταν την μεγάλη ηλικία δεν τη συνοδεύει η ανάλογη σοφία, βράστα. Σκουριασμένα μυαλά, αυτοαπομονωτισμός και μονότονα επαναλαμβανόμενες πρακτικές. Σαν διαδήλωση του Π.Α.Μ.Ε. Που είναι ένα νερόβραστο catwalk, μια παρέλαση δηλαδή στον ίδιο πάντα διάδρομο, ίδια εμφάνιση, σημαίες-καπέλλα-ρούχα-μουσική-συνθήματα σε κλασική διαδρομή: Ομόνοια-Σύνταγμα-Δεξιά προς την Αμαλίας και φύγαμε. Με κανένα δεν ερχόμαστε σε επαφή και οι αστυνομικοί δεν μας πειράζουν. Δεν ενδιαφερόμαστε να συμμετέχουμε σε διαλόγους για την Παιδεία και τέτοια, αποχωρούμε από την αρχή, μένουμε κλεισμένοι στον πύργο μας του Περισσού και περιμένουμε εκεί την επόμενη κυβέρνηση που θα είναι φυσικά πάλι χωρίς εμάς. Δεν θα απορήσω αν μάθω πως έχουν στο Σπίτι του Λαού συσσωρευμένα σε υπόγειες αποθήκες φασόλια, κουκιά, φακές, κόκκινες (φυσικά) πιπεριές τουρσί, για να μπορούν να είναι εκεί κλεισμένοι και αυτάρκεις για καιρό συζητώντας για την αποκατάσταση του Στάλιν. Όπως δεν θα απορήσω αν μάθω ότι στο Ριζοσπάστη, σε αυτό το τόσο ανιαρά γραμμένο έντυπο, υπάρχουν ειδικά εξασκημένοι τύποι. Που να φροντίζουν, αν ένα κείμενο τύχει να γραφτεί με κάποια δροσιά και κάποια χάρη, να το ψεκάζουν πριν τυπωθεί με ένα ειδικό σπρέι-ριζοσπαστίλας, ώστε να επανέρχεται στις σωστές προδιαγραφές. Για να μεταδίδει στον αναγνώστη αυτή την αφόρητη πλήξη, που ο Ριζοσπάστης την έχει εντάξει στο DNA του. Άλλωστε η απαγόρευση από τους ηγέτες του Περισσού, όπως άκουσα, της χρήσης του twitter και των παρόμοιων προγραμμάτων από τον κόσμο του κόμματος και τους βαθμοφόρους συμβαδίζει με τα προηγούμενα.

Αντίθετα έξω, σε δημόσια κτήρια, σε πανεπιστημιακούς χώρους και στη Βουλή επιτρέπονται τα χάπενινγκ, αναπάντεχες συμπεριφορές δηλαδή. Καταλήψεις όπου παραβιάζονται (ολ)ανοιχτές θύρες, χτίσιμο της πόρτας στο γραφείο ενός πρύτανη ή διάλυση μιας συνεδρίασης της Συγκλήτου, εμφανίσεις «στο ένα χέρι η φραντζόλα στο άλλο η μπουκάλα με το γάλα». Μηδαμινής αποτελεσματικότητας ενέργειες, μηδέν πολιτική απήχηση έξω από τον κόσμο των δικών μας και μάλιστα χαμηλής ποιότητας, πιστεύω. Γιατί πάντα θυμάμαι μια φίλη, βουτηγμένη στα νάματα της Κ.Ν.Ε. που επέμενε να μου κανοναρχεί ότι «ο κομμουνιστής είναι ποιητής κλπ».

Ακόμη πιο ενοχλητική όμως για εμένα είναι η άρνηση του Περισσού για τη διαφάνεια ως προς το ποιοι είναι οι χρηματοδότες κάθε κόμματος, το απλά «παρών» από μόλις τρεις βουλευτές στο κρίσιμο νομοσχέδιο για τη χρηματοδότηση των κομμάτων αντί για ένα συμπαγές όχι, η ενόχλησή τους για την προσπάθεια απευθείας προμήθειας αγαθών από τους παραγωγούς (εκτός από τις πατάτες μήπως έχουν πάρει είδηση για τη φριχτή κερδοσκοπία σε βάρος μας σχετικά με το ρύζι, για παράδειγμα, χωρίς να κάνει κάποιος κάτι;), ακόμη και η ξινίλα που έβγαλε το ελληνοφρενές φερέφωνο του Περισσού για τον κατατρεγμό του «δυστυχούς» Φωτόπουλου με εκπλήσσει! Και το χειρότερο, σε χώρους που το Κ.Κ.Ε. είναι κυριάρχος, δεν βλέπω ιδιαίτερη ευτυχία. Στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη για παράδειγμα τα παράπονα ήταν και είναι μεγάλα. Γίνεται λόγος για διακρίσεις, για λεφτά κάτω από το τραπέζι, κακή ποιότητα υπηρεσιών, τρομακτική ελάττωση τελικά των εργασιών και βέβαια πολλά ατυχήματα. Θάλασσα δηλαδή. Το χειρότερο από όλα είναι η αίσθηση πως περιμένουν να πάρουν δύναμη εκεί στον Περισσό από τη δυστυχία και την απελπισία μας, καθώς η μάζα προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα σάπιο εντελώς, αστικό καθεστώς. Σαν τους γύπες…
Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει και αυτή τις μαύρες οπές της. Αναγνωρίζω ότι κατά καιρούς λένε πράγματα που πάνε κόντρα στα ρεύματα της εποχής και μετά αποδεικνύονται σωστά. Όπως η αντίθεσή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί έβλεπαν το φαγοπότι που γονάτισε την Ελλάδα και η επιμονή τους σε θέματα περιβάλλοντος. Χειροκροτώ τη στάση τους στο θέμα των μεταναστών γιατί είναι βέβαιο πως όποιος λέει μια καλή κουβέντα για τους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους μόνο να χάσει έχει στον πολιτικό στίβο και η ιδέα για το κούρεμα των στεγαστικών δανείων αφού μειώθηκαν οι μισθοί είναι σωστή αν και δύσκολα υλοποιείται.  Επίσης σωστή είναι και η διαπίστωσή τους πως οι Τράπεζες, ενώ παίρνουν χρήματα σε αντιστάθμισμα των όσων δανείων έσκασαν κανόνι, κυνηγούν με κάθε τρόπο και τους αντίστοιχους δανειολήπτες ώστε να πάρουν για δεύτερη φορά το ίδιο ποσόν! Όμως στα προγράμματα για το μέλλον τα χαλάμε. Δεν είδα μια μεθοδευμένη δουλειά, από ένα επιτελείο ειδικών, με αριθμούς και στοιχεία για την περίπτωση που αριστερές δυνάμεις θα φθάσουν να καθορίζουν τις τύχες της χώρας. Το να λέμε ότι θα πρέπει να κυνηγήσουμε τους εφοπλιστές είναι αστείο βέβαια, όχι γιατί είναι άγιοι αλλά γιατί έχουν τον τρόπο να ξεγλιστρούν σαν τον υδράργυρο.

Επίσης μου έκανε εντύπωση το άρθρο του κ. Δραγασάκη, υποτίθεται οικονομικού ογκόλιθου του ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγο καιρό (2/2/2012) εδώ στο protagon . Τρομακτικό (κυριολεκτώ) στην κενότητά του.  Έχω πάντως τη γνώμη, και ξέρω πως πολλοί (κυρίως από μέσα) θα πουν ότι τρελάθηκα, πως είναι και θέμα ηγεσίας. Δηλαδή προέδρου. Μελαγχολώ όταν ακούω τον Αλέξη Τσίπρα να απαντάει στη Βουλή σαν Σαμαράς της Αριστεράς. Ήθελα ένα λόγο με μεγαλύτερο ειδικό βάρος από αυτό του φελιζόλ. Και έναν αρχηγό πολύ πιο πειστικό. Νομίζω πως εκείνο το  «λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά» τους πάει αρκετά αν θυμηθώ και το ότι τον Αύγουστο, παράτησαν το θέμα της Πλατείας Συντάγματος και πήγαν διακοπές. Και αν θυμηθώ επίσης ότι μέχρι πριν λίγο συζητούσαν και με το Άρμα του κ. Γιάννη Δημαρά. Τέτοια λιγούρικη στάση δεν την περίμενα. Για κάτι κλάσματα της μονάδας  σε ψήφους, που συγκεντρώνει αυτό το κόμμα-φάντασμα, ξέχασαν μια μνημειώδη για την ασυναρτησία της συνομιλία που είχαν από το σταθμό του ΣΥΡΙΖΑ, τον 105.5, οι Γιωργος Κυρίτσης-Άγγελος Τσέκερης με τον κ. Δημαρά. Λωτοφάγοι.
Για τη Δημοκρατική Αριστερά μου φτάνει το ότι ένα από τα βασικά στελέχη τους είναι ο άνθρωπος που έφτιαξε το σιχαμένο πρόγραμμα (δήθεν)ειδήσεων με τις ψευτο-διασημότητες, τις ανταποκρίσεις από τη Μύκονο κλπ του STAR. Και το πιο «συγκλονιστικό» από όλα ότι είναι ο ίδιος  άνθρωπος που συνέλαβε εκείνες τις αξέχαστες εμφανίσεις της Πετρούλας. Καταλαβαίνεις λοιπόν τι θα γίνει αν αποκτήσει η ΔΗΜΑΡ δικαίωμα για κάποια κυβερνητική θέση και στείλει αυτόν τον τύπο επάνω στην Ε.Ρ.Τ. Η σοβαροφάνεια του κ. Κουβέλη δεν με πείθει ενώ το ότι καλοδέχτηκαν στους κόλπους τους τόσους βουλευτές από το κόμμα του πράσινου ήλιου και μάλιστα φιλο-σημιτικούς είναι ένα ακόμη απωθητικό στοιχείο. Πασοκίλα και μάλιστα σημιτική σε κόμμα που ισχυρίζεται ότι είναι αριστερό; Έ όχι πια…
Αυτή βέβαια η εμμονή στην αρυτίδωτη εικόνα μια Αριστεράς αμόλυντης από τις ανθρώπινες αδυναμίες νομίζω πως κυριολεκτικά κυνηγάει μερικούς από εμάς. Όσους κυρίως δεν ανακατεύτηκαν με τα πίτουρα του καθημερινού (και ίσως αναγκαίου) πολιτικού πάρε-δώσε. Μόνο που θα έπρεπε σε αυτή την καθημερινότητα, κατά τη γνώμη μου, η Αριστερά να μην απουσιάζει διότι (συνήθως)«δεν συμφωνεί με τις διαδικασίες και δεν συμμετέχει από την αρχή» γιατί θα την ήθελα να είναι παρούσα και να έχω ενημέρωση για τα όσα συζητούν όταν εμείς δεν είμαστε εκεί μέσα.

Αλλά τα παράπονα δεν σταματούν εδώ.Έμεινα κατάπληκτος όταν ρώτησα έναν με αριστερή τοποθέτηση δημοσιογράφο γιατί δεν μάθαμε περισσότερα για την υπόθεση της κακοδιαχείρισης των χρημάτων του ΚΕΘΕΑ, όπου κατά τον κ. Λέανδρο Ρακιντζή, αντί για θεραπείες ναρκομανών πολλά χρήματα πήγαιναν σε δαπανηρά ταξίδια και υψηλές αμοιβές. Γιατί η απάντησή του ήταν ότι εκεί μέσα βρισκόταν πολλοί αριστεροί. Κάτι που μόνο με τη λέξη διαπλοκή μπορώ να το συνδέσω στο μυαλό μου. Επίσης δεν μπορώ για παράδειγμα αυτό το «ενδιαφερόμαστε και πονάμε μόνο για τους δικούς μας ανθρώπους, αυτούς που αποκαλούμε και συντρόφους». Έντονα αισθητό αυτό από τις τακτικές του Περισσού αλλά και οι άλλοι δεν πηγαίνουν πίσω. Όταν ρώτησα κάποιο πολύ καλό και έντιμο άνθρωπο, στενά συνδεδεμένο με το ΣΥΡΙΖΑ γιατί στην περίπτωση του Σίμου Σεϊσίδη, όταν αυτός διασυρόταν από τα «ζώα» που τον φύλαγαν και τον φωτογράφιζαν γυμνό, με ακρωτηριασμένο το πόδι του και κυκλοφορούσαν τις φωτογραφίες του, δεν έλεγαν τίποτα στο σταθμό και στα έντυπά τους περιορίστηκε να κατεβάσει το κεφάλι και να παραδεχτεί ότι έτσι έγινε. Γενικότερα η αντίδραση στην κακομεταχείριση κάποιου στη φυλακή δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να περνάει από κομματικά φίλτρα. Όπως δεν καταλαβαίνω τη λιγούρικη ή κακεντρεχή στάση που μερικές φορές κρατούν οι αριστεροί απέναντι στους άλλους. «Γιατί αυτοί να κάνουν διακοπές όταν εμείς περνάμε τόσο χάλια» έλεγε μια διαδηλώτρια του Π.Α.Μ.Ε. όταν είχαν μπλοκάρει την αποβίβαση τουριστών από τα κρουαζιερόπλοια στον Πειραιά και ένας άλλος, από το ΣΥΡΙΖΑ, επέμενε ότι στις απεργίες των δημοσιογράφων «οι ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν πρέπει να παίζουν καν μουσική αλλά να εκπέμπουν ένα επίμονο ήχο που να γρατζουνάει τα αφτιά». Σαν να λέμε ότι αν ποτέ οι καταστηματάρχες κάνουν απεργία για τα τέλη του Δήμου θα πρέπει να αλείψουν και τα πεζοδρόμια με γράσο για να γλιστρούν οι διαβάτες!!!

Περιμένω να δω αν θα τολμήσει κάποιο από τα αριστερά κόμματα να βγάλει προεκλογικά κάτι σχετικά με την Αστυνομία. Θα την αφήσουν να συνεχίσει να αλωνίζει στους δρόμους και στις πλατείες; Θα συνεχίσουν να υπάρχουν τα Μ.Α.Τ.; Η Αριστερά δεν θα απαιτήσει καν (κάτι που έπρεπε να είχε ήδη κάνει αν υπήρχε μεθοδευμένη δράση) να φορούν τα ατομικά διακριτικά με τους αριθμούς τους οι Αστυνομικοί όταν επιχειρούν;

Περιμένω να δω και αν θα ξαναμπλεχτούν στα ψηφοδέλτια της Αριστεράς κομματόσκυλα, ασήμαντοι και ρηχοί συνδικαλιστές, ηθοποιοί μυρωδιάδες της πολιτικής (ακόμη και το Κ.Κ.Ε δείχνει μια ροπή προς αυτούς), ενώ τον εξαιρετικό που θα συνεπάρει κόσμο η παρουσία του και θα είναι επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας πες του ότι ακόμη τον ψάχνουμε (τον θέλουμε στ’ αλήθεια;). Και είναι πολύ πιθανό κάποιος να μου πει: Μα έχεις δει κάπου ιδανικούς αριστερούς ηγέτες, που να μην είναι ήδη πεθαμένοι ή μόνο χάρτινοι ήρωες μυθιστορημάτων και να σου έχουν μείνει στο μυαλό; Μπορώ λοιπόν, έστω και με δυσκολία, χωρίς ο νους να τρέξει σε εξωτικές χώρες, να πω ότι κάποτε εντυπωσιάστηκα από τον Σλάβο Ζίζεκ. Με μια παρουσία του εδώ σε ξέχειλη από κόσμο αίθουσα του Πολυτεχνείου για πολλές ώρες.  Ακούραστος και εκρηκτικός, συναρπαστικός και ικανός να εμπνεύσει. Επίσης βρίσκω αξιοπρόσεκτη την παρουσία του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο Ευρωκοινοβούλιο (χωρίς βέβαια να ξεχνούμε και την απαράδεκτη για εμάς στάση του στον πόλεμο κατά της Σερβίας).  Και ο δικός μας Κώστας Δουζίνας, καθηγητής στο University of London, με εργασίες σχετικές με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, νομίζω ότι όταν μιλάει δεν έχουν τα λόγια του καμία σχέση με τα όσα λέγονται από τους Τσίπρες και τους Σαμαράδες.

Εδώ όμως πρέπει πια να βάλω ένα τέλος αλλά το παράπονο που εκφράζει ο τίτλος παραμένει.

Η Αριστερά ανακαλύπτει ξανά τον πατριωτισμό (αφού έχει ήδη ανακαλύψει την Αμερική) ...

Red NoteBook...
Του Αρίστου Γιαννόπουλου

Στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, όταν πιτσιρικάδες πηγαίναμε στο σινεμά να χαζέψουμε τον Μπρους Λή, τον Τέρενς Χιλ ή την Ορνέλα Μούτι, έπρεπε να υποστούμε ως προκαταρκτικό βασανιστήριο ένα φιλμάκι που εκθείαζε το ιδανικό του Καρλομάγνου «για μιαν Ευρώπη Ενιαία, απ΄ τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια». Δεν ξέρω γιατί οι προπαγανδιστές της μετέπειτα Ε.Ε. είχαν μπει στον κόπο να σκυλεύσουν το νεκρό από τον καθεδρικό του Ακυίσγρανου - μάλλον επειδή ήταν  φευγάτος εδώ και σχεδόν 12 αιώνες. Και άλλοι όμως, πιο πρόσφατοι αυτοί, ονειρευτήκανε μιαν ενωμένη (υπό την εξουσία τους) Ευρώπη, αλλά υπήρχαν ακόμη ζώντες που αδυνατούσαν να ξεχάσουν τα έργα και τις ημέρες τους.

Όσον καιρό, βέβαια, στα μυαλά των υπηκόων (μελλοντικών και νυν) της Ε.Ε. καλλιεργούνταν η μυθολογία μιας κοινής Ευρώπης, τα απανταχού τραπεζικά λαμόγια είχαν ήδη ενοποιηθεί και απομυζούσαν το νέο διευρυμένο θηρευτικό κοινό τους των 325 εκατομμυρίων. Επί χρόνια ήμασταν όλοι Ευρωπαίοι και μοιραζόμασταν ένα κοινό σπίτι (με Φιλιππινέζες υπηρέτριες και Βούλγαρους κηπουρούς, εννοείται). Αλλά όταν τα σκατά χτύπησαν τον ανεμιστήρα, οι περιφερειακοί πολιτικοί παράγοντες (με την άμετρη υποστήριξη των εθνικών ΜΜΕ), ανέσυραν όλα τα παλαιά στερεότυπα που υποτίθεται είχανε ξεχαστεί. Οι Γάλλοι έγιναν και πάλι αναποτελεσματικοί πουρκουάδες, οι Γερμανοί άπληστοι τραπεζικοί, οι Ιταλοί γκομενιάρηδες μαφιόζοι και οι Έλληνες τεμπέληδες και τρακαδόροι Ζορμπάδες που χρωστάμε σε όλο τον κόσμο. Ώρες-ώρες, μου φαίνεται πως ακόμη και οι αριστεροί αλληλέγγυοι απ΄ όλη την Ευρώπη, που έρχονται στην Ελλάδα για να μάθουν και να μας συμπαρασταθούν, περιμένουν να μας δουν να πεταγόμαστε ξαφνικά επάνω και να αρχίζουμε να χορεύουμε συρτάκι, σπάζοντας πιάτα και αναφωνώντας «tzatziki, malaka, moussaka, agapi mou!».

Στην Ελλάδα, που ως χώρα μαζικής εισόδου μεταναστών ποτέ δεν απαλλάχτηκε από τον εθνικισμό και το ρατσισμό, η αντανακλαστική κίνηση της μάζας ήταν να κατηγορήσει τους πολιτικούς συλλήβδην ως προδότες. Αλλά ποιόν πρόδωσε ο ΓΑΠ; Το περιβάλλον του, που τόσον καιρό σπεκουλάριζε με το διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για το ενδεχόμενο ελληνικής χρεωκοπίας; Ποιόν πρόδωσε ο Παπαδήμος; Το τραπεζικό κατεστημένο, το οποίο πάντα υπηρετούσε; Ο Καραμανλής; Ο Σαμαράς; Η Ντόρα; Ο Σημίτης; Οι άνθρωποι αυτοί δεν πρόδωσαν ποτέ τα συμφέροντα που υπηρετούσαν. Μόνον όσοι πίστεψαν -έστω και για μια στιγμή- πως όλοι τούτοι και οι φίλοι τους υπηρετούσαν το λαό, έρχονται σήμερα και τους κατηγορούν ότι έχουν προδώσει την πατρίδα.

Κι επιπλέον, τι σημαίνει «πατριωτισμός»; Υπάρχουν αρκετά καλά τσιτάτα γι΄ αυτό το θέμα στη Wikiquote - θα σας συνιστούσα εκείνα της Έμμα Γκόλντμαν. Και πώς ορίζεται η πατρίδα; Στα πλαίσια του εθνικού κράτους; Συμπεριλαμβάνει και τους μηχανισμούς του;

Το γνωστό  τραγουδάκι «Τι είν΄ η πατρίδα μας», που  προσπαθούσε να εμπνεύσει στα μαθητούδια του Δημοτικού πατριωτικά αισθήματα (γι΄ αυτό άλλωστε κατέληγε με την παραινετική ιαχή «εμπρός παιδιά!»), και να διαμορφώσει εθνικές συνειδήσεις, αναφέρει ακρογιάλια και βουνά, ήλιους και μνημεία – όμως πουθενά δεν αναφέρει ανθρώπους. Τίποτε, κανέναν, ούτε ρουθούνι!

Κι αν αγαπάω την πατρίδα μου, πρέπει να αγαπάω και μέρη που δεν επισκέφθηκα ποτέ; Και τον Ασωπό με το εξασθενές χρώμιό του; Τα καμένα δάση της Ηλείας; Την οπλομανία της Κρήτης; Το σεξισμό της Αμαρύνθου; Τον επαρχιακό νεοπλουτισμό; Την εγκατάλειψη των αστικών κέντρων; Τα μαγαζιά που κλείνουν; Τη ραγδαία αύξηση των αστέγων;

Αν όχι, τότε γιατί εκτός από τους διάφορους (περισσότερο ή λιγότερο) αγανακτισμένους που κατεβαίνουν στο δρόμο κραδαίνοντας ελληνικές σημαίες, βλέπουμε και την Αριστερά να αναφέρεται όλο και περισσότερο σε έναν απροσδιόριστο πατριωτισμό, φτάνοντας μέχρι στα τσιτάτα του ...Κολοκοτρώνη, και αποδεχόμενη έμμεσα τη διάκρισή του πατριωτισμού απ’ τον εθνικισμό;

***

Πιστεύω πως η εμπειρία από τις περιπτώσεις που η Αριστερά επικαλέστηκε τον πατριωτισμό προκειμένου να πυκνώσει τις τάξεις της, δεν είναι ακριβώς θετική. Η κινητοποίηση των ορεσίβιων και αγροτικών πληθυσμών από τον ΕΛΑΣ είχε θεαματικά αποτελέσματα, όχι όμως και τα επιθυμητά πολιτικά οφέλη. Το ίδιο -και χειρότερο- αποτέλεσμα είχε η απεύθυνση του ΔΣΕ προς τους Μακεδόνες και τους μουσουλμάνους της Θράκης, προκειμένου να αντλήσει στρατιώτες για τους μαθητευόμενους μάγους – συγγνώμη: στρατηγούς του. Διαθέτοντας προφανώς μνήμη χρυσόψαρου, 15 μόλις χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου και με το σύνθημα «1-1-4» για το ακροτελεύτιο (τότε) άρθρο του Συντάγματος, ήταν η ίδια η Αριστερά που θα υποστήριζε έμμεσα τον πολιτικό που την είχε αιματοκυλίσει στα Δεκεμβριανά, τον παππού του σημερινού ΓΑΠ, τον  αποκαλούμενο και «παπατζή».

Αντί, λοιπόν, η Αριστερά να θυμίσει στο αγανακτισμένο πλήθος τη δύσκολη λεξούλα που αρχίζει από «τά-» και τελειώνει σε «-ξη», μπας και βελτιώσει την ποιότητα της δημόσιας συζήτησης, περιορίζει τον ευρύτερο δημόσιο λόγο της σε γενικότητες περί «πατρίδας» και «προδοτών», χορεύοντας στους ναρκισιστικούς σκοπούς γηραλέων μουσικοσυνθετών. Δεν είμαι κατά των μαζικών κινητοποιήσεων, των «Αγανακτισμένων» ή της διεκδίκησης των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία. Κάθε άλλο. Θα προτιμούσα, όμως, η Αριστερά να εμπλούτιζε τη δημόσια συζήτηση με τα εργαλεία, που υποτίθεται ότι κατέχει καλύτερα: της ταξικής ανάλυσης και της ταξικής πάλης.

Ποτέ δεν πίστεψα πως η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη. Ανήκω στην παράταξη του πολιτικού πανκ που θεωρεί ότι τούτη η χώρα και ο λαός της ανήκουν στην Εγγύς Ανατολή. Άντε και λίγο στα Βαλκάνια. Για μένα, πατρίδα είναι η παιδική μου ηλικία. Τότε που ανακάλυπτα τα πάντα και νόμιζα πως θα ζήσω για πάντα. Δυστυχώς, αυτή η πατρίδα έχει πάψει να υπάρχει πια.

Ροη αρθρων