Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Η Φραουλίτσα και ο Γαργαντούας...

Γελωτοποιος...
E4B73492-FE0F-4514-B814-01C8CC106224
Ο Γαργαντούας είναι ο ήρωας ενός «μυθιστορήματος» του Ραμπελέ, εξόχως διασκεδαστικού και επίκαιρου –παρότι γράφτηκε πριν 500 χρόνια. Είναι ένας γίγαντας, ένας γιγάντιος γίγαντας, ένας αχόρταγος γίγαντας, ένας αδηφάγος γίγαντας.
Οι χωρικοί του φέρνουν ολόκληρα βόδια και γουρούνια, λαχανικά και φρούτα με το τσουβάλι, βαρέλια κρασί, τσουκάλια με φαΐ και ο Γαργαντούας τα καταβροχθίζει όλα, χωρίς ποτέ να χορταίνει.
Η Φραουλίτσα είναι η ηρωίδα ενός «κοριτσίστικου» κινούμενου σχεδίου. Είναι καλοκάγαθη και χαριτωμένη και ζει σε έναν γλυκό κόσμο φτιαγμένο από ζαχαρωτά. Τα μόνα προβλήματα που αντιμετωπίζει η γλυκιά Φραουλίτσα έχουν να κάνουν με τη μαρέγκα που δεν της πέτυχε ή με την τούρτα γενεθλίων του σκύλου της –«Ωχ, όχι! Μου τέλειωσε το παντεσπάνι!»
Στον κόσμο της Φραουλίτσας, όπως φάνηκε με το εγκληματικό περιστατικό στη Μανωλάδα, ζούνε και οι Έλληνες –καθώς και όλος ο δυτικός κόσμος, ας μην ιδιοποιούμαστε την υποκρισία.
Όλοι σοκαρίστηκαν και έσπευσαν να καταδικάσουν τους «δουλέμπορους του 21ου αιώνα». Όλα τα κόμματα, όλες οι εφημερίδες –ημεδαπές και αλλοδαπές, όλοι οι φραουλένιοι πολίτες που άξαφνα συνειδητοποίησαν ότι υπάρχουν κακοί άνθρωποι που εκμεταλλεύονται τον λαθροσυνάνθρωπο τους.
«Μποϋκοτάζ στις φράουλες του αίματος», φωνάζουν διαδικτυακά τα φραουλόπαιδα.
«Δε θα ξαναφάω ποτέ φράουλες με σαντιγί», διακηρύττει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Και αναρωτιέμαι: Είμαστε ηλίθιοι ή υποκριτές;
Ποιοι έχουν φτιάξει τα ρούχα και τα παπούτσια που φοράμε; Ο δισεκατομμυριούχος Ζάρας με τα χεράκια του ή χιλιάδες εξαθλιωμένοι εργάτες, εκεί μακριά στην Ασία;
Και τα «σκυλάδικα» παιχνίδια που αγοράζουμε στα παιδιά μας μήπως τα κατασκευάζουν χαρούμενοι εργαζόμενοι που δουλεύουν οκτάωρο και το απόγευμα πηγαίνουν στη μεζονέτα τους –στα προάστια του Χονγκ Κονγκ;
Τον υπολογιστή μας και το τόσο έξυπνο κινητό μας που τα έχουν συναρμολογήσει; Στην Ελβετία ή στο Λουξεμβούργο;
Και τα έπιπλα που αγοράζουμε γιατί είναι φτηνά; Επειδή οι Σουηδοί ρίχνουν το κόστος βάζοντας αλογίσιο κρέας στα κεφτεδάκια τους;
Ο καφές, τα πορτοκάλια Αργεντινής, ο βακαλάος Ειρηνικού είναι προϊόντα fair trade;
gargantua kutali
Ο πολιτισμός έχει κτιστεί πάνω στα σώματα σκλάβων. Αλλά οι σκλάβοι του σήμερα ζούνε πολύ μακριά για να μη μας χαλάνε τη φραουλένια μας διάθεση όταν αγοράζουμε το νέο ipad.
Και σαν τους καλοφαγάδες που ζητάνε από τον εστιάτορα να διώξει το ζητιάνο από την τζαμαρία του εστιατορίου, γιατί τον λυπούνται και δεν μπορούν να φάνε, έτσι κι εμείς δε θέλουμε να ξέρουμε για τους σκλάβους.
Ας πάνε στο Μπαγλαντές να πεθάνουν, γιατί πρέπει να εξοντώνονται στη Μανωλάδα;

Η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση μας, η οποία «καίγεται» για τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, καταδικάζει αυτού του είδους τις αποτρόπαιες εκδηλώσεις βίας, απ’ όπου κι αν προέρχονται, αρκεί βεβαίως να μην προέρχονται από τον Ελληνικό Χρυσό και την Ελντοράντο.
Ο Γαργαντούας, βλέπετε, πρέπει όχι μόνο να τραφεί, αλλά και να προστατευτεί από τα φραουλόπαιδα. Έτσι ρίχνουν πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια και τις εφημερίδες τα γαργαντουάκια και τα σκυλιά τους.
Και για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού έθνους όλοι συμφωνούν.

Την ίδια στιγμή οι ξένες εφημερίδες «εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους», λες και στις ΗΠΑ οι Μεξικάνοι λαθρομετανάστες ζούνε το αμερικανικό όνειρο.
Λες και στην Ευρώπη η ελαστική εργασία, η μερική εργασία, η παράνομη εργασία, η κακοπληρωμένη εργασία και η ανεργία δεν είναι ο κανόνας.
Λες και οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και οι χώρες του νυν μεσογειακού μπλοκ δεν μετατρέπονται σε στρατόπεδα εργασίας.
Λες και όλα αυτά δεν γίνονται για να τραφεί ο Γαργαντούας.

Δε θυμάμαι το τέλος του Γαργαντούα. Νομίζω –ή θέλω να πιστεύω- ότι πεθαίνει από το πολύ φαγητό. Ή μπορεί οι χωρικοί να σταματάνε να τον ταΐζουν και να πεθαίνει από ασιτία.
Σίγουρα πάντως, ο Γαργαντούας δε θα πάθει τίποτα αν δεν έχει να φάει φτηνές φράουλες -κι αυτό το ξέρει καλά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

ΥΓ: Επειδή η ηλιθιότητα δεν είναι καθόλου σπάνια στις μέρες μας, θα πρέπει να κάνω τη διευκρίνιση ότι δεν αντιτίθεμαι στο μποϋκοτάζ.
Αν δεν έγινα σαφής με όσα έγραψα το λέω και με μια βιβλική φράση: Διυλίζουμε τις φράουλες και καταπίνουμε την κάμηλο.

Ο ΓΑΠ εκτοπίζει τη συλλογισμένη ψυχή...

Στο πλάι της μεγάλης πραγματικότητας των βοστονέζικων, του Τέξας, της Μανολάδας, των μαζικών απολύσεων, του Συνεδρίου του ΚΚΕ, περνάνε μερικά χαμηλά αλλά εξοργιστικά γεγονότα, που αποκαλύπτουν την παθολογία και το αθεράπευτο του ελληνικού πολιτικού συστήματος και προσωπικού.
Και ίσως αυτά ακριβώς τα δευτερεύοντα περιστατικά να συστήνουν το πεδίο μιας βαθύτερης επικαιρότητας. Ακριβώς στη συνθήκη καταστροφής της Κύπρου, ακριβώς τη στιγμή της τεράστιας κοινωνικής αναστροφής προς ένα μαζικοποιημένο κακό, όταν δηλαδή η κρίση μεταφράζεται σε τόσο μεγάλη κλίμακα, σε κοινωνική ενδοστροφή και μαχαίρι, ακριβώς στην τεταμένη και σύνθετη λύπη γι' αυτόν που ακόμα αισθάνεται... ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έρχεται στην ελληνική Βουλή, δεν συμμετέχει στην παραγωγή νομοθετικού έργου, δεν εισηγείται τίποτα, δεν κάνει τη δουλειά για την οποία πληρώνεται. Αρνείται με φοβισμένη οίηση την επιτροπή της Βουλής που διερευνά τα της λίστας. Ο Γιώργος λείπει. Ευτυχώς, θα πουν οι κακεντρεχείς. Ας πληρώνεται για να μην κάνει τίποτα, αφού αυτό που έκανε τα πολλά χρόνια της πολιτικής του καριέρας ήταν καταστροφικό και εμπρηστικό. Περιέργως, όμως, το κεντρικό χαρακτηριστικό της πολιτικής του ιδιοσυστασίας ήταν ακριβώς αυτό: να λείπει. Κυρίως από τη νόηση, την πρακτική και το αίσθημα.
Οταν εκλέχτηκε ως πρωθυπουργός, εκτός από την έλευση του ΔΝΤ και την κατοχύρωση του σκληροπυρηνικού νεοφιλελευθερισμού στη χώρα, και τη στιγμή του διαγγέλματος από το Καστελόριζο, μία από τις τολμηρές πράξεις του ήταν να παρατήσει το πολυτελές SUV με το οποίο μετακινούνταν και, σε μια κίνηση ύψιστου συμβολισμού, να υιοθετήσει το κακοσχεδιασμένο γιαπωνέζικο υβριδικό. Εκανε ένα νεύμα στην οικολογική βιομηχανία (που ανανεώνει και τους καρκίνους εκτός από τα προϊόντα και την ιδεολογία). Μια άλλη καινοτόμος πράξη του ήταν η εγκατάσταση ενός πολυάριθμου πληροφορικού στελεχικού πλήθους στο Μαξίμου, με το οποίο διοικούσε τη «διεφθαρμένη χώρα» και με το οποίο επέβαλλε μια νέα, θρησκόληπτη κουλτούρα: opengov, απογραφική υστερία και τρέλα από passwords και φόρμες, διαμόρφωσαν μια ηλεκτρονική γραφειοκρατία εξίσου αλλοπρόσαλλη και ανασχετική με την προγενέστερη χάρτινη. Μια επίσης μεγάλη επιλογή του ΓΑΠ ήταν η casual και συγχρόνως alternative ταυτότητα των προσώπων που σε κεντρικά υπουργεία οργάνωναν με ακατάσχετη επιμέλεια τη βύθιση. Ο εκπρόσωπος Τύπου, ο ΥΠΕΞ, ο Οικονομίας, ο Πολιτισμού, και οι άλλοι, δεν έβγαιναν από τους κομματικούς φραπέδες και τα τσιγάρα της Χαριλάου Τρικούπη. Πάνε πια οι ιδρωμένοι ΠΑΣΟΚοι του πατέρα του, τέλειωσαν οι πανεπιστημιακοί του Σημίτη, τώρα ανήλιαγοι γιάπηδες, φανατικοί μισάνθρωποι, σε σπάταλα και ωμά e-περιβάλλοντα. Η απουσία, το «άλλο» όπου κατοικούσε ο ΓΑΠ, εκφραζόταν με διάφορους μιμητικούς τρόπους: μίμηση του πολιτικού μέσα από τις θεσμικές ακρότητες, την ποινικοποίηση και διενοχοποίηση. Μίμηση του μεταρρυθμισμού μέσα από ένα φονταμενταλιστικό και πλαστό μοντερνισμό. Μίμηση υγείας και καθαρότητας μέσα από ένα δυσθεώρητο παραπολιτικό styling των αυλικών. Ο Γιώργος μαζικοποίησε τη σχολή της κατασκευής. Παπαγαλία των greeklish ομιλιών, προσεκτική ενδυματολογική σκηνοθεσία, τριπλές δρασκελιές στα μαρμάρινα νεοκλασικά σκαλιά των ελληνικών πολιτικών ανακτόρων. Ο Γιώργος έφερε τη σχολή της οφθαλμαπάτης σε μια χώρα που αυτό ακριβώς χρειαζόταν. Γι' αυτό άλλωστε ψηφίστηκε πολλές φορές. Και ως χρισμένος από τον κ. Σημίτη φύλαρχος και ως δυναστικός αντίπαλος του Βενιζέλου και ως πρωθυπουργός και ως μνημονιακός τελεστής (στις προπέρσινες δημοτικές εκλογές, αν θυμάστε).
Ο Γιώργος ήταν ένας πιο υγιεινολαγνικός και καταπιεσμένος Ανδρέας, ένας πιο αθλητικός και αμόρφωτος Σημίτης, το έξυπνα επιλεγμένο ράγισμα στη συλλογισμένη ψυχή. Ο Γιώργος λείπει στην αργομισθία. Απαιτεί (και κερδίζει) μια ανεξήγητη επιείκεια απ' όλα τα κόμματα, μια τεράστια πολιτική αβροφροσύνη από τη Βουλή, μια εξόφθαλμη ασυλία από τον τόπο που κατέκαυσε. Εφερε το μέτρο της αγράμματης κόλασης, κατέστρεψε τις ανθρώπινες σχέσεις, διέλυσε κάθε συλλογική μέριμνα, αναπαρήγαγε ό,τι κακό ενείχε η χώρα που υποτίθεται μεταρρύθμιζε. Ο ΓΑΠ δεν ξέρει ελληνικά, αλλά ανανέωσε τις έννοιες με τις στρεβλωτικές μεταβάσεις. Επί των ημερών του η απελπισία μετοίκησε στην απάθεια, η πολιτική οργή στο νεοφασισμό, η πολιτική σκέψη στη θρησκοληψία, η εξυπνάδα στην αναρριχητική και αριβιστική επιδεξιότητα. Δεν έρχεται στη Βουλή, δεν πατά, δεν κατοικεί. Είδωλο ενός τόπου χαμένου που εκτοπίζει.
* Ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ dsevastakis@arch.ntua.gr

«Λαμόγια» ... στο χακί - Τα απίστευτα σκάνδαλα της χούντας...

Διονύσης Ελευθεράτος, iefimerida...
Ενα παλιοτερο, αλλα επικαιρο, λογω της ημερας αρθρο
Μια εξωφρενική «μόδα» των τελευταίων ετών τείνει να περιβάλλει με ιδιότυπο φωτοστέφανο τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1967!
Απόρροια του αναπόφευκτου θυμού, αναμεμειγμένου όμως με άγνοια ή και σκοπιμότητα, η πολιτική (;) αυτή «μόδα» παράγει τη θεωρία ότι κατά την επταετή δικτατορία τέθηκε σε γύψο και... η διαφθορά. Ότι η χούντα φρουρούσε, σαν κέρβερος, το δημόσιο χρήμα και τις αρχές της «χριστής διοίκησης»...
Οι ίδιοι οι συνταγματάρχες δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι στον 21ο αιώνα έμελλε να μνημονεύονται με ... επαίνους. «Εκείνοι τουλάχιστον δεν έκλεψαν», «δεν έκαναν περιουσίες», «ε, ρε Παπαδόπουλο που χρειάζονται τα σημερινά λαμόγια»... Από το 2010 κι εντεύθεν οι έπαινοι επεκτάθηκαν και στα της οικονομίας: «Επί χούντας ο κόσμος έτρωγε ψωμάκι», «αν δεν μιλούσες ζούσες καλά», «τότε δεν υπήρχε οικονομική κρίση στην Ελλάδα, όπως σήμερα». Λες και γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη γενική κρίση ανάλογη της σημερινής, μέχρι το 1973...
Θα ασχοληθούμε με τον πρώτο μύθο, αυτόν που σχετίζεται με τη διαφθορά. Για το δεύτερο επιφυλασσόμαστε – όλο και κάποια επέτειος θα μας δώσει αφορμή.
Εν αρχή μια παρατήρηση: Οι ισχυρισμοί περί «λιτού» βίου των δικτατόρων και περί «αδιάφθορης» χούντας βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην εικόνα παρακμής που εξέπεμπαν αυτοί οι άνθρωποι έπειτα από την αποκαθήλωσή τους. Δεν είναι αυτό επιτομή των εννοιών «αφέλεια» ή «υποκρισία» - κατά περίπτωση;
Παρατήρηση δεύτερη: Όντως, «τα λαμόγια χρειάζονται έναν Παπαδόπουλο»- τουλάχιστον τα εκκολαπτόμενα. Χρειάζονται, για να πάρουν ... μαθήματα ταχύτητας, τόσο στη λήψη αποφάσεων, όσο και στη σύναψη καλών «κοινωνικών σχέσεων»...
Προτού καλά- καλά προλάβουν να ... ζεστάνουν τις καρέκλες των πολιτικών αξιωμάτων που κατέλαβαν, οι συνταγματάρχες νομοθέτησαν την αύξηση των αποδοχών τους. Σχεδόν διπλασίασαν τον πρωθυπουργικό μισθό: Από τις 23.600 τον ανέβασαν στις 45.000 δρχ, προς μεγάλη χαρά του πρώτου χουντικού πρωθυπουργού, του Κωνσταντίνου Κόλλια. Ο ίδιος ο Γιώργος Παπαδόπουλος ανέλαβε πρωθυπουργικά καθήκοντα αργότερα, το Δεκέμβριο του 1967.
Με την ίδια ρύθμιση αυξήθηκαν οι αποδοχές των υπουργών και υφυπουργών, από τις 22.400 στις 35.000 δρχ. Θεσπίστηκαν επίσης και ημερήσια «εκτός έδρας»- χίλιες δρχ για τον πρωθυπουργό και 850 για υπουργούς και υφυπουργούς.
Ομολογίες δια στόματος Σάββα Κωσταντόπουλου...
Είναι γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος είχε στη διάθεσή του βίλα στο Λαγονήσι, στην οποία διέμενε αντί αστείου ενοικίου. Η βίλα ανήκε στον Αριστοτέλη Ωνάση. «Σύμπτωση»: Ο Παπαδόπουλος στήριζε τον Ωνάση στη διαμάχη που είχε με άλλους «Κροίσους» της εποχής, με «μήλο της έριδος» το περιβόητο τρίτο διυλιστήριο της χώρας. Επειδή όμως σε θέματα διαπλοκής είναι αναγκαίος κάποιος ... πλουραλισμός, το άλλο «πρωτοπαλίκαρο» του καθεστώτος, ο Νίκος Μακαρέζος, τάχθηκε στο πλευρό του Νιάρχου.
Τσάμπα οι – ενίοτε άγριες – διαμάχες που μαίνονταν επί χρόνια, για το θέμα αυτό, στο εσωτερικό της «αδιάφθορης» χούντας: Τελικά, το 1972, ο Ωνάσης αποσύρθηκε και το τρίτο διυλιστήριο ανέλαβαν οι Ανδρεάδης – Λάτσης. Ένα ακόμη δόθηκε στο Βαρδινογιάννη.
Προτού «μιλήσουν» τα αποδεδειγμένα στοιχεία, ας δοθεί ο λόγος στον ίδιο τον προπαγανδιστικό ... στυλοβάτη της χούντας: Τον εκδότη της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος», Σάββα Κωσταντόπουλο. Η δικτατορία είχε συμπληρώσει μισό έτος ζωής, όταν ο Κωσταντόπουλος γνωστοποίησε - με επιστολή- στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ορισμένες διαπιστώσεις του:
«Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία. Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή και ούτω κάθε εξής)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος).
Τα ίδια και χειρότερα τόνιζε στον Κ. Καραμανλή ο ακραιφνής χουντικός Κωσταντόπουλος, το Δεκέμβριο του '73. Αναφερόταν στην περίοδο Παπαδόπουλου, τον οποίο είχε ήδη ανατρέψει (25 Νοεμβρίου '73) ο λεγόμενος «αόρατος δικτάτορας», Δημήτρης Ιωαννίδης. Τόνιζε λοιπόν:
«Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος)
Η αλήθεια είναι ότι για πολλά από αυτά τα σκάνδαλα ... δυνάμεθα μια χαρά να «γνωρίζωμεν» λεπτομέρειες, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Ας προτάξουμε όμως τα πιο «light» κρούσματα, προτού παραδοθούμε στον ίλιγγο τον οποίο «εγγυώνται» τα οικονομικά μεγέθη ορισμένων ιστορικών ...ξαφρισμάτων.
«Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών». Πολλά μπορεί να εννοούσε ο Κωσταντόπουλος, αλλά ας περιοριστούμε στην οικογενειοκρατία, όπως την τίμησε η κορυφαία «τριανδρία» της χούντας. Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος.
Ο βολέψας, του βολέψαντος- αδέλφια, γαμπροί, κουνιάδοι...
Ο αρχηγός Παπαδόπουλος έκανε τον έναν αδελφό του, τον Κωνσταντίνο, στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και «υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ». Ο άλλος αδελφός, ο Χαράλαμπος, προφανώς ανεχόταν λιγότερες σκοτούρες. Αρκέστηκε στη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, στην οποία αναρριχήθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Τέτοια άλματα στην υπαλληλική ιεραρχία, θα τα ζήλευε και ο φημισμένος αθλητής του επί κοντώ, ο Χρήστος Παπανικολάου, o οποίος – ειρήσθω εν παρόδω- το 1967 κέρδισε χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες, στην Τύνιδα.
Το Στέλιο Παττακό, πάλι, τον ενθουσίαζαν οι κατασκευές- όπως δείχνει και η ψύχωσή του με ... το μυστρί. Αποφάσισε λοιπόν να αναθέσει στο γαμπρό του, τον Αντρέα Μεϊντάση, διάφορες επικερδείς δουλειές με το Δήμο Αθηναίων. Κατασκευή υπόγειου γκαράζ στην πλατεία Κλαυθμώνος, τεχνικές μελέτες, κλπ. Πρακτικά πράγματα, πολλά χρήματα...
Ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου, υπουργό Γεωργίας και – αργότερα- Βόρειας Ελλάδας. «Αι βέβαιοι μικρολοβιτούραι του Ματθαίου» συμπεριλαμβάνονταν στα πολλά συμπτώματα διαφθοράς του καθεστώτος, που διέγνωσε και κοινοποίησε με επιστολή του στον Κ. Καραμανλή ο γνωστός «γεφυροποιός», Ευάγγελος Αβέρωφ (Οκτώβριος 1968). Κατά τα φαινόμενα, όμως, ο Ματθαίου ήταν ... περιστεράκι εν συγκρίσει προς δυο άλλους «εθνοσωτήρες». Τον Ιωάννη Λαδά και το Μιχάλη Ρουφογάλη.
Ο Λαδάς απέκτησε το σκωπτικό προσωνύμιο «κύριος καθαρά χέρια», χάρη στη ροπή του προς τα ... θαλασσοδάνεια. Ο Ρουφογάλης, αρχηγός της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, έγινε διάσημος για δυο βασικές συνήθειές του. Η πρώτη: Με τη γυναίκα του Ντέλλα, φωτομοντέλο που νυμφεύθηκε το '73, επιδόθηκαν σε «θορυβώδεις δεξιώσεις, δημοσίας εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξιν πλούτου» (εκφράσεις του Σάββα Κωσταντόπουλου). Η άλλη συνήθεια: Η εξασφάλιση δανειοδοτήσεων σε «ημετέρους», φυσικά με επιβάρυνση των κρατικών τραπεζών. Στην πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδο, τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 1974, το περιοδικό «Ταχυδρόμος» αποκάλυψε δυο σχετικά έγγραφα του Ρουφογάλη. Μια κατηγορία δανείων αναφερόταν ως «χαριστικά και επισφαλή». Στα «χορηγηθέντα» δάνεια καταγραφόταν ποσό άνω του 1,5 δισεκατομμυρίου και στα «υπό έγκρισιν» πάνω του 1,6 δισεκατομμυρίου δρχ.
Προτού καν κλείσουν ένα μήνα στην εξουσία...
Ας δούμε όμως, με κάποια χρονική σειρά, μερικά από τα χουντικά ... κατορθώματα. Προτάσσουμε επτά κινήσεις τους- όλες, σκέτα ...ορόσημα.
Πρώτο «ορόσημο»: Σαν ... έτοιμοι από καιρό, οι «εθνοσωτήρες» υπέγραψαν την πρώτη τους τερατώδη σύμβαση, προτού καν συμπληρωθεί μήνας από το πραξικόπημα – ναι, τέτοια αδημονία είχαν! Τη Δευτέρα, 15 Μαΐου 1967 ανέθεσαν στην αμερικανική εταιρεία Litton το ακαθόριστο έργο της παροχής «υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως», κάπου στην Κρήτη και τη Δυτική Πελοπόννησο.
Υποτίθεται ότι η εταιρεία θα φρόντιζε να γίνουν επενδύσεις ύψους 840 εκατομμυρίων δολαρίων για 12 χρόνια. Το ελληνικό δημόσιο της έδωσε ως προκαταβολή 1,2 εκ. δολάρια και ανέλαβε τις εξής υποχρεώσεις: Να καλύψει όσα έξοδα θα έκανε η Litton για να «αναπτυξιακό της έργο» συν 11% ως ποσοστό κέρδους, αλλά να εξασφαλίσει και προμήθεια 2% επί της αξίας κάθε επένδυσης, από αυτές που θα «έφερνε» η εταιρεία.
Ίδια, περίπου, ρύθμιση για τη Litton είχε προωθήσει στη Βουλή το 1966 μια από τις «κυβερνήσεις των αποστατών» – εκείνη του Στεφανόπουλου. Οι αντιδράσεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων, όμως, ακύρωσαν το εγχείρημα, το Σεπτέμβριο του έτους εκείνου. Για την ακρίβεια, το ανέβαλαν για οκτώ μήνες.
Τι έκανε στην ουσία η Litton, αξιοποιώντας την προσφορά της χούντας προς αυτήν; Δεν προσέλκυε επενδυτές, δήλωνε όμως έξοδα και πληρωνόταν από το ελληνικό κράτος! Εμπράκτως η ίδια η χούντα αναγνώρισε το φιάσκο της ανάθεσης, τερματίζοντας την ισχύ της σύμβασης, την Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 1969 (ΦΕΚ 1969/Α/268). Όμως – όλα κι όλα- η Litton πήρε και το επιπρόσθετο 11% επί των δηλωθέντων εξόδων της!
Η επίσημη εξήγηση του καθεστώτος για λύση της σύμβασης; «Αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν»...
Αυτό που η χούντα ομολόγησε εμπράκτως, νωρίτερα το είχε δηλώσει ευθαρσώς στο περιοδικό «Ramparts» ο Ρόμπερτ Αλαν, υπεύθυνος του γραφείου της εταιρείας στην Αθήνα: «Τα κέρδη μας είναι ασφαλώς μεγάλα, διότι ουσιαστικά δεν κάνουμε εμείς επενδύσεις».
Ο Αλαν είχε κάθε λόγο να συμπαθεί το δικτατορικό καθεστώς και ουδέποτε έκρυψε αυτή του την ...αγάπη. Όταν κάποτε κλήθηκε να σχολιάσει τα βασανιστήρια και τις διώξεις σε βάρος των αντιφρονούντων, είπε: «Οι περισσότεροι εξόριστοι και φυλακισμένοι ζουν σε νησιά, όπως είναι η Καταλίνα (σ.σ. θέρετρο στην Καλιφόρνιας). Είναι ελεύθεροι να πηγαίνουν και να έρχονται. Αναπνέουν καθαρό αέρα, βρίσκονται κάθε μέρα σε ωραίο ηλιόλουστο περιβάλλον και απλώς δεν έχουν επικοινωνία με τον έξω κόσμο».
Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν ... θάμα
Δεύτερο «ορόσημο»: Το Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου 1968, ο Παπαδόπουλος ανακοίνωσε ότι κατέφθασε η ώρα να εκπληρώσει η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» μια υπόσχεση, την οποία είχε δώσει προς τον Θεό η ...Δ΄ Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Άργος το 1829: Την ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος. Ως τόπος ορίστηκαν τα Τουρκοβούνια. Το «Τάμα», όπως καθιερώθηκε να λέγεται, αντιπροσώπευε στο έπακρο τη μεγαλομανία του καθεστώτος. «Θα αποτελέσει, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασσικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό», έγραφε η «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» τον Ιούνιο του 1973. Μέχρι τότε, δεν είχαν γίνει καν τα οριστικά σχέδια του έργου. Κι ούτε θα γίνονταν ποτέ...
Τι ακριβώς συνέβαινε με το «Τάμα»; Γιατί ... δεν χτιζόταν τίποτα, επί χρόνια; Από τη δύση του '68 η χουντική προπαγάνδα είχε αρχίσει να διαφημίζει περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι κατέθεταν για αυτόν τον «ιερό σκοπό» τον οβολό τους. Τον Μάιο του '69 συγκροτήθηκε και μια «Ανώτατη Επιτροπή», με πρόεδρο τον πρωθυπουργό Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και πέντε υπουργούς. Ανάμεσά τους, ο Παττακός (Εσωτερικών) και ο Μακαρέζος (Συντονισμού). Εν ολίγοις, ολόκληρη η κορυφαία χουντική «τριανδρία» επέβλεπε τα του έργου, έχοντας την αρωγή – πέραν των άλλων υπουργών- και ενός «Γνωμοδοτικού Συμβουλίου», που το απάρτιζαν πρυτάνεις, ακαδημαϊκοί, ο δήμαρχος Δημ. Ρίτσος και άλλοι παράγοντες. Από τον Ιούνιο του '69 επέβλεπαν και το «Ειδικό Ταμείο» που συστάθηκε τότε, για την οικονομική διαχείριση του έργου.
Μυστήριο κάλυπτε τα του «Τάματος», μέχρι τον Ιανουάριο του '74. Τότε δημοσιεύθηκε ο απολογισμός του «Ειδικού Ταμείου». Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν ...θάμα. Στο «Ταμείο» είχαν εισρεύσει 453,3 εκατομμύρια δρχ, εκ των οποίων είχαν εξαφανιστεί τα 406 εκατομμύρια! Όλα αυτά δαπανήθηκαν – υποτίθεται- για απαλλοτριώσεις, «προπαρασκευαστικά έργα», «μελέτες», εργασίες «διοικήσεως και λειτουργίας»...
Από τη συνολική «αποταμίευση» των 453,3 εκατομμυρίων, τα 230 ήταν δάνεια. Τα 180 προήλθαν από εισφορές και δωρεές, τμήμα των οποίων κάλυψαν φορείς του Δημοσίου – πχ η Αγροτική Τράπεζα έδωσε 10 εκατομμύρια. Τα υπόλοιπα 43,3 εκατομμύρια ήταν «επιχορήγηση» από τον τακτικό προϋπολογισμό.
Την αχαλίνωτη διασπάθιση δημοσίου χρήματος την υπογραμμίζει ένα ακόμη στοιχείο: Στην τριετία 1970 -73 έγιναν τρεις διαγωνισμοί για «προσχέδια» του «Τάματος». Απέτυχαν παταγωδώς και κηρύχθηκαν άγονοι. Ελάχιστοι αρχιτέκτονες ενδιαφέρθηκαν και κατέθεσαν προτάσεις, μολονότι τα αντίστοιχα χρηματικά βραβεία ήταν άκρως χορταστικά. Συνολικά, στην τριετία υποβλήθηκαν 73 προτάσεις, καμία όμως δεν κρίθηκε ικανοποιητική. Κι όμως, μοιράστηκε – μαζί με τους επαίνους για τις σχετικές προσπάθειες- το ποσό των 3.650.000 δρχ. Ποσό που υπερέβαινε ... 900 φορές το μέσο μισθό ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα.
Η μεγάλη ευεργεσία προς τον κύριο Μακντόναλντ
Ήταν αδύνατον φυσικά να υπολογιστεί πόσοι ... αστέρες του καθεστώτος έλαβαν μέρος – με τους ευνοούμενούς τους- σε αυτό το τρομακτικών διαστάσεων φαγοπότι. Την «επίβλεψη» πάντως την είχε - όπως προείπαμε- σύσσωμη η ... αφρόκρεμα του καθεστώτος. Εάν υποτεθεί ότι το «Τάμα» κλήθηκε να άρει ... μια εκκρεμότητα 139 ετών (1829 – 1968), τότε το ποσό που εξαφάνισαν τα αρπαχτικά της χούντας αντιστοιχεί σχεδόν σε τρία εκατομμύρια δρχ για κάθε χαμένο χρόνο! Καθόλου άσχημα...
Κάποιοι ενδεχομένως διερωτώνται πώς «βγήκαν στη φόρα» τα οικονομικά στοιχεία του «Τάματος», προτού καταρρεύσει η χούντα. Η απάντηση είναι απλή: Είχε ήδη αποκαθηλωθεί - προ δυο μηνών- ο Παπαδόπουλος κι ο Ιωαννίδης δεν είχε κανένα λόγο να κρύβει τη «φαυλοκρατία» των «άλλων».
Τρίτο «ορόσημο»: Το 1969 φαίνεται πως οι ... μίζες της Litton είχαν ξεκοκαλιστεί. Ήταν λοιπόν ώρα για μία ακόμη μεγάλη, αποικιοκρατική σύμβαση, απ' αυτές που όταν υπογράφονται τρία τινά μπορεί να «μαρτυρούν» για τους διαχειριστές δημόσιου χρήματος: Αν δεν είναι ηλίθιοι, αν δεν νιώθουν - για κάποιο λόγο- εξαναγκασμένοι, τότε σίγουρα κάτι άλλο περιμένουν. Οι δυο τελευταίες εκδοχές φυσικά μπορούν να συνυπάρξουν...
Ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ, από τις ΗΠΑ, σύμβαση για την κατασκευή της Εγναντίας Οδού (ΦΕΚ 1969/Α/15). Ποια ήταν η κατάληξη; Ο Αμερικανός πήρε τα μπογαλάκια του κι έφυγε, ενώ το Δημόσιο είχε επιβαρυνθεί σε βαθμό απίστευτο.
Μοιραίο ήταν να συμβεί αυτό. Το έργο υπολογίστηκε στα 150 εκ. δολάρια, εκ των οποίων σχεδόν το 1/3 θα το κάλυπτε το ελληνικό κράτος. Οι ... χακί φύλαρχοι της στρατοκρατούμενης ελληνικής Μπανανίας, όμως, δεν χαλιναγώγησαν τη γαλαντομία τους. Εγγυήθηκαν τα δάνεια του Μακντόναλντ, τον «διευκόλυναν» με αμέτρητα ομόλογα, του έδωσαν 4,5 εκ. δολάρια ως προκαταβολή και όρισαν την αμοιβή του επί των εξόδων, συνυπολογίζοντας σε αυτά τη χρηματοδότηση του ... Δημοσίου!
Το φοβερό ήταν ότι θα διεκπεραίωναν το έργο γηγενείς υπερεργολάβοι – ο Αμερικανός απλώς θα μεριμνούσε για μελέτες και δάνεια.Εάν ο Μακντόλαντ διαπίστωνε πως δεν επαρκούσαν τα 150 εκ. δολάρια, είχε δυο επιλογές. Να ψάξει για περισσότερα ή «να θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις 150 εκ. δολάρια».
Ο Μακντόναλντ δεν εξασφάλισε καμία χρηματοδότηση – ίσως να μην είχε και λόγους να το κάνει. Αποχαιρέτησε, λέγοντας ίσως νοερά κάποιο «thanks folks» για τα 4,8 εκ. δολάρια συν τα 33,4 εκ. σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου που πρόλαβε να τσεπώσει.
«Στεγαστική αποκατάστασις» και θεσμοθέτηση ατιμωρησίας
Τέταρτο «ορόσημο»: Το 1970 οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τη στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα. Διότι, καλοί οι μισθοί, καλά τα αξιώματα και τα ρουσφέτια, αλλά αν δεν είχες – βρε αδελφέ- ένα εγγυημένο, καλό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, κινδύνευες. Θα σε πετύχαινε ο αναρχο- κομμουνισμός «ασκεπή» και θα σου άνοιγε το κεφάλι...
Πέμπτο «ορόσημο»: Περίοδος εορτών ήταν, οι «εθνοσωτήρες» αποφάσισαν – ίσως εν όψει πρωτοχρονιάς - να κάνουν άλλο ένα καλό δώρο στον εαυτό τους. Καλό και ωφέλιμο στο ... διηνεκές – έτσι τουλάχιστον ήλπιζαν. Την Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου 1970, νομοθέτησαν τα «περί ευθύνης υπουργών». Μεταβατική διάταξη (παρ. 48) του ΝΔ 802 όριζε ότι δεν μπορούσε να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού της δικτατορίας, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι ... συνάδελφοί του.
Για να έχουν απολύτως ήσυχο το κεφάλι τους, οι συνταγματάρχες συμπεριέλαβαν κάτι ακόμη στη ρύθμιση: «Παρέγραψαν» όλα τα εγκλήματα, «δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» κάποιας Βουλής, μελλοντικής.
Εάν επιτύγχανε το κατοπινό εγχείρημα της λεγόμενης «φιλελευθεροποίησης», με τον Μαρκεζίνη και τις ελεγχόμενες εκλογές, κατά πάσα βεβαιότητα θα επιβίωνε αυτή η ασυλία που πρόσφεραν στην αφεντιά τους οι συνταγματάρχες. Δυστυχώς για αυτούς, έπειτα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατέστη ανέφικτη η «μετάσταση» τέτοιων χουντικών θεσμών στο κοινοβουλευτικό τοπίο.
Έκτο «ορόσημο»: Ήταν Μάιος του 1972, όταν η χούντα απάλλαξε τον ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάππας από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις, για έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72).
Αυτό ήταν το δεύτερο χατίρι των συνταγματαρχών προς τον Πάππας. Το πρώτο – πιθανότατα και το μεγαλύτερο – είχε γίνει τέσσερα χρόνια νωρίτερα (ΦΕΚ 1968/Α/201). Ήταν το «πράσινο φως» για τα εργοστάσια εμφιάλωσης της Coca- Cola, το οποίο είχαν αρνηθεί να «ανάψουν» οι προδικτατορικές κυβερνήσεις, θεωρώντας το συγκεκριμένο σχέδιο του επιχειρηματία άκρως ανταγωνιστικό προς την εγχώριο παραγωγή αναψυκτικών.
Ο Πάππας είχε απασχολήσει και για άλλο λόγο, εντονότατα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα πριν από το πραξικόπημα: Η Ένωση Κέντρου και η ΕΔΑ είχαν καταγγείλει ως προνομιακούς ... μέχρι αηδίας τους όρους της επένδυσης που είχε κάνει στη Θεσσαλονίκη, με το διυλιστήριο της ESSO, το '62. Το φθινόπωρο του '64, μάλιστα, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου επέβαλλε στον Πάππας τροποποίηση της συγκεκριμένης σύμβασης.
Χρηματοδότησαν και την εκστρατεία του ... Νίξον!
Ο Τομ Πάππας ήταν διαπρύσιος υποστηρικτής της χούντας. Τόσο γρήγορα συντελέστηκε η μεταξύ τους οικονομική – πολιτική διαπλοκή, ώστε το 1967, στην κυβέρνηση Κόλλια , διορίστηκε υπουργός Δημόσιας Τάξης ένας προσωπάρχης του επιχειρηματία, ο Παύλος Τοτόμης. Στη συνέχεια ο Τοτόμης ανέλαβε καθήκοντα προέδρου της ΕΤΒΑ. Ο Τομ Πάππας ήταν παράλληλα υποστηρικτής και βασικός χρηματοδότης της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον, για τις αμερικανικές εκλογές του 1968.
«Παράλληλα»; ....Όχι ακριβώς. Κατά τα φαινόμενα ο Πάππας βρήκε τρόπο να ενώσει τις δυο μεγάλες ... συμπάθειές του, την ελληνική χούντα και το Νίξον. Με δεσμούς ... χρήματος. Κάτι πολύ ενδιαφέρον κατέθεσε στο αμερικανικό Κογκρέσο ο Έλληνας δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, που ζούσε στην Ουάσιγκτον: Ότι η χούντα ενίσχυσε το ταμείο της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον με 549.000 δολάρια. Μετρητά, ζεστά- ζεστά... Είχαν «ζεσταθεί» από τη συνεχή κίνηση!
Τα χρήματα αυτά τα είχε διοχετεύσει η CIA στην ΚΥΠ, με σκοπό να «αναβαθμιστεί» η δράση της ελληνικής Υπηρεσίας, να γίνει πιο αποτελεσματικό το αντικομουνιστικό της έργο, κλπ. Στη συνέχεια, κατ' εντολή Παπαδόπουλου και με μοχλό το Ρουφογάλη, γινόταν η «ανακύκλωση» και τα χρήματα όδευαν προς το Νίξον.
Έβδομο «ορόσημο»: Πέμπτη, 21 Σεπτεμβρίου 1972. Ο Παττακός έδωσε εντολή να «διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα κρέατα. Ποια κρέατα; Της Αργεντινής. Αυτά που «μαύριζαν», αυτά που θα «ξέμεναν». Τα γνωστά και ως «κρέατα Μπαλόπουλου». Μαζί με το «Τάμα», ίσως το πιο ... εμβληματικό σκάνδαλο της χούντας!
Ο Μιχάλης Μπαλόπουλος ήταν υφυπουργός Εμπορίου. Αυτός κι ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου, ο Ζαφείρης Παπαμιχαλόπουλος, κάθισαν στο εδώλιο για το σκάνδαλο των κρεάτων. Σκάνδαλο ... πολυεπίπεδο, με κατηγορητήριο πλούσιο!
Η σοβαρότερη κατηγορία σε βάρος των δυο, ήταν πως χρηματίζονταν «κατά συρροήν» από μεγαλέμπορους της Ροδεσίας που επεδίωκαν να αποκτήσουν μονοπωλιακά προνόμια στην εισαγωγή κρέατος. Αποτέλεσμα της συγκέντρωσης αδειών εισαγωγής σε χέρια λίγων ήταν οι ανατιμήσεις στις τιμές του κρέατος – ίσως, ακόμη, οι ευνοημένοι έμποροι να ήθελαν έτσι να καλύπτουν και τα έξοδα των δωροδοκιών...
Απαγορεύτηκε, επίσης, για κάποιο διάστημα η διάθεση ντόπιου κρέατος, ώστε να προωθηθούν στην αγορά τα προβληματικά, εκείνα της Αργεντινής. Η προαναφερθείσα εντολή του Παττακού ήταν γραπτή και αναγνώστηκε στο δικαστήριο.
Ο Μπαλόπουλος έγινε σλόγκαν και ... στα γήπεδα
Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε τον Ιούνιο του '74 σε ποινή φυλάκισης 3,5 ετών, η οποία μειώθηκε σε 14 μήνες το 1976. Το σκάνδαλο των κρεάτων ήταν το μοναδικό που «έστειλε» στο εδώλιο αξιωματούχους της χούντας, προτού καταρρεύσει η χούντα. Η εξήγηση είναι η ίδια με εκείνη, για τη δημοσιοποίηση των ατασθαλιών του «Τάματος»: Ο Ιωαννίδης επιθυμούσε να καταδείξει ότι ήταν αναγκαία, από ηθικής πλευράς, η ανατροπή του Παπαδόπουλου.
Κάπως έτσι έμεινε στην ... Ιστορία το όνομα του Μπαλόπουλου, τον οποίον περιέβαλαν επίσης επίμονες φήμες για ατασθαλίες στον ΕΟΤ, όταν ήταν γραμματέας του οργανισμού.
Το σκάνδαλο των κρεάτων ενέπνευσε και τους ... φιλάθλους. Εάν κάποιος ποδοσφαιριστής δεν απέδιδε καλά, η κερκίδα τον αποκαλούσε με ευκολία «βόδι Αργεντινής» ή «κρέας του Μπαλόπουλου».
Μέσα σε αυτή τη ... θύελλα των σκανδάλων, φάνταζαν «παρωνυχίδες» ήσσονος σημασίας οι απ' ευθείας αναθέσεις – χωρίς διαγωνισμούς- έργων σε διάφορες εταιρείες. Όσο για τη «λιτή» ζωή που έκαναν οι συνταγματάρχες και οι δικοί τους άνθρωποι, θα άξιζε τον κόπο να διαβάσει κανείς τις εξιστορήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, τόσο για τη δική της ντόλτσε βίτα, όσο και για τη χλιδή της διαμονής της ίδιας και της Δέσποινας Παπαδοπούλου στο Παρίσι, όταν – κάποια στιγμή- το επισκέφθηκαν οι δύο τους.
Για την συνηθισμένη εν Ελλάδι ζωή της, η Ντέλλα Ρουφογάλη έχει πει:
«Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κομπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους καινούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977»).
«Χαβιάρι Περσίας και παγωμένα καβούρια Αλάσκας»
Υπήρχαν όμως και τα .. έκτακτα περιστατικά, όπως οι αρραβώνες της με το Ρουφογάλη. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ' όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω».
Για την Ιστορία: Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν προβεβλημένοι επιχειρηματίες, όπως οι Λάτσης και Κιοσέογλου. Στο γάμο τους; Το ... αδιαχώρητο. Θυμάται η Ντέλλα: «Ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων 'Τιτάν' με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία».
Αυτή ήταν λοιπόν η ... αδιάφθορη δικτατορία! Αναμφιβόλως, η χούντα μετέφερε ... πολύ μακριά τη σκυτάλη της διαφθοράς, την οποία – για να είμαστε ακριβείς- παρέλαβε από τα προγενέστερα χρόνια.
Υπενθυμίσεις επιγραμματικές: Σκάνδαλο «Siemens» που προκάλεσε και τη ρήξη στις σχέσεις του Παπάγου με τον Μαρκεζίνη, το 1954. Άφθονα... κλέη της οκταετίας (1955- 63) Καραμανλή, από τα «βραχώδη οικόπεδα της Φιλοθέης» και τα φουσκωμένα κέρδη εργολάβων, μέχρι την ηλεκτροδότηση της «Πεσινέ» με όρους σκανδαλωδώς ευνοϊκούς. Απόφαση της Βουλής, τον Φεβρουάριο του 1965, να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τους Κ. Καραμανλή, Π. Παπαληγούρα και Ν. Μάρτη για την «Πεσινέ». Επτά εν συνόλω υπουργοί και δυο υφυπουργοί του «εθνάρχη» που αντιμετώπισαν – σε κοινοβουλευτικό επίπεδο- κατηγορίες περί βλάβης του δημοσίου συμφέροντος και περί παράνομης διάθεσης μυστικών κονδυλίων. (Προτείνει κανείς να εκλάβουμε ως απόδειξη αθωότητας το «κουκούλωμα» που – κατά τα ειωθότα- ακολούθησε; ). Εξαγορές βουλευτών στην περίοδο της αποστασίας, το 1965.
Ακόμη κι ο ελληνικός κινηματογράφος των middle 60ς κατοχύρωσε ως σήμα κατατεθέν της εποχής τα ... αρπακτικά του Μαυρογιαλούρου. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε...
Εάν λοιπόν όλα αυτά στιγμάτισαν την εικοσαετία 1954- 1974, γιατί σήμερα τόσα στόματα πιπιλίζουν μονότονα την «καραμέλα» πως η διαφθορά και το ρουσφέτι γεννήθηκαν το ...'74 και είχαν μαμά τη Μεταπολίτευση; Ας δώσει ο καθένας την απάντηση που θεωρεί σωστή...

Φράουλες με αίμα!Έτσι ξαφνικά;

 Του Δημήτρη Λαβατσή, απο το AlterThess...

ms3.jpg
Είναι γνωστό ότι ο εύφορος κάμπος της Ηλείας εκτός από οργιώδη βλάστηση και μεγάλη παραγωγή σε κηπευτικά και φρούτα διακρίνεται για τους λεβέντες του. Όπως και πολλά μέρη της ελληνικής γης….
¨Όπως όλα τα εύφορα μέρη, εδώ και 20 χρόνια, με την οικονομική καταστροφή και την κατάρρευση των ανατολικών χωρών, προσέλκυσε ανθρώπους από αυτές τις χώρες. Ανθρώπους  που ήρθαν εδώ διατεθειμένοι να δουλέψουν σκληρά για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν μια πιο ανθρώπινη ζωή από αυτήν που άφησαν στις διαλυμένες πατρίδες τους. Την περασμένη δεκαετία η εισροή συνεχίστηκε, κυρίως  από τις χώρες της Ασίας που καταστράφηκαν λόγω πολέμων, τους οποίους  και η Ελλάδα στήριξε  περισσότερο ή λιγότερο…
Πριν την κρίση
Οι μετανάστες που έμειναν στην Ελλάδα δούλεψαν σε διάφορες δουλειές. Τις περισσότερες φορές σκληρές και κακοπληρωμένες. Με την βοήθεια του ελληνικού κράτους, που φροντίζει μόνιμα να υπάρχει θεσμική ασάφεια και προσωρινότητα, οι ντόπιοι εργοδότες  τους αντιμετώπιζαν και τους αντιμετωπίζουν, πολλές φορές, σαν ανθρώπους β κατηγορίας ή ακόμη και σαν ζώα. Ταυτόχρονα, για να δικαιολογούν την εκμετάλλευση  τους και την, πολλές φορές, κτηνώδη συμπεριφορά τους  προς αυτούς,   συνέφερε να ασπάζονται διάφορες ηλίθιες όσο και μισάνθρωπες ρατσιστικές θεωρίες. Σε αυτές τις θεωρίες  οι Έλληνες είναι πάντα ανώτεροι με αίμα  α’ ποιότητας ,φορείς πολιτισμού (!) και μάγκες.
Και βέβαια πολλοί, σε πολλούς κλάδους, πλούτισαν από την εκμετάλλευση των μεταναστών αλλά και των ντόπιων απασχολήσιμων, των ανθρώπων που εργάζονται χωρίς συμβάσεις, χωρίς δικαιώματα ,ωράρια, προσδοκίες ζωής εν τέλει. Κι  αν ο κάθε εργοδότης αυτού του είδους είχε  το «πρόβλημα» της έστω  ελλιπούς νομοθετικής προστασίας των απασχολήσιμων και την έλλειψη κάποιας δικαιολογίας για να αυθαιρετεί στο έπακρο  τα πράγματα με τους  «απολίτιστους», «παράνομους», «λαθραίους» είναι πιο εύκολα. Είναι ΞΕΝΟΙ! Και μάλιστα από κατώτερες χώρες. Στερημένοι, άρα εν δυνάμει κλέφτες! Άρα δικαιολογείται κάθε κτηνωδία στο όνομα του «πατριωτισμού» και της «ασφάλειας» των νοικοκυραίων.
Η καθημερινότητα ή πως συνήθισαν αρκετοί Έλληνες να φέρονται φασιστικά
….Και όσο ο μετανάστης ήταν  απαραίτητος  σαν φτηνή εργατική δύναμη. άλλο τόσο όφειλε  να είναι αόρατος  τις ώρες που δεν δούλευε  στο χωράφι ή στην οικοδομή.
Είχα την «ευκαιρία» να ακούσω επανειλημμένα  την δυσαρέσκεια ντόπιων σε διάφορες επαρχίες και στην Χίο μας, για τους μετανάστες που το βράδυ εμφανίζονταν στην πλατεία του χωριού! Και όταν ρώταγα «που βρίσκονται την  ημέρα;» μου απαντούσαν αμήχανα: «Στα χωράφια….»
Κάπως έτσι,  σε αυτό το έδαφος αμάθειας, ατομισμού και  αρπακτικότητας που διδάσκει η καπιταλιστική αγορά  συναντήθηκαν  οι φασιστικές δοξασίες με τον νεοέλληνα.
Και ο φασισμός βέβαια δεν προέκυψε ξαφνικά σαν θρασύτητα. Δεν νομιμοποιήθηκε ξαφνικά στην συνείδηση ενός τμήματος του πληθυσμού.
Είχαν προηγηθεί μια σειρά από καθημερινότητες στις οποίες στηρίχθηκε:
Ξεκίνησε σαν μαγκιά του ατομιστή που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει.
Θεωρητικοποιήθηκε  με την συνηθισμένη «φιλοσοφική» τοποθέτηση του εργοδότη ή του εν δυνάμει εργοδότη, στο θέμα των συνθηκών ζωής των μεταναστών: «Με αυτά  να είναι  ευχαριστημένοι. Γιατί στη χώρα τους ήταν καλύτερα;»
Έγινε  «ηδονή και «μαγκιά»: να πηγαίνεις στα κωλόμπαρα για να πηδήξεις δίμετρες, που έχουν πολλές φορές βιαστεί  «για να συνηθίσουν», έχουν υποστεί άγριους ξυλοδαρμούς  και έχουν πουληθεί ως κρέατα. Για να τις βιάσεις και εσύ!
Απόκτησε χαρακτηριστικά καπατσοσύνης :η έξυπνη επιχειρηματική  κίνηση να απασχολείς αλλοδαπούς στα χωράφια τον Αύγουστο να μαζέψουν τα φρούτα και να τους καρφώνεις στην αστυνομία για να τους απελάσουν πριν τους πληρώσεις!
Και  στην Μακεδονία ο δήμαρχος μιας κωμόπολης πριν από μερικά χρόνια ζήτησε από την αστυνομία» να περιμένει και να τους απελάσει  αφού τελειώσουν την συγκομιδή ροδάκινου!»
Έγινε  επίδειξη να πηγαίνεις  στο τάδε σκυλάδικο για να ξοδέψεις  τα μηνιάτικα που έκλεψες από τους εργάτες σου, κάνοντας επίδειξη στους ομοίους  σου .
Έγινε must: Η αγορά πανάκριβων και  θηριωδών αυτοκινήτων με μεγάλες ρόδες για να βλέπουν τον κόσμο από ψηλά οι τιποτένιοι.
Και βέβαια οι συμπεριφορές αυτές αναπτύχθηκαν  χάρις στην υποκρισία τον καθωσπρεπισμό και στην ανοχή. Το «κάνε τη δουλειά σου και μην ανακατεύεσαι γιατί είναι μικρός ο τόπος»  είναι  η συμβουλή των «φρονίμων» ,των νοικοκυραίων.
Και η ανοχή απέναντι σε κάθε φασίζουσα συμπεριφορά της καθημερινής ζωής είτε πρόκειται για τον μετανάστη και τον πρόσφυγα είτε για τον κάθε λογής αδύναμο και διαφορετικό πάει μαζί με την δουλοπρέπεια στον ισχυρό.
Κάπως έτσι  η πλειοψηφία δεχόταν παθητικά τα πράγματα και  συνήθιζε στην βαρβαρότητα γιατί αφορούσε τους «άλλους».
Κάπως  έτσι όσοι αντιδρούσαμε στην  βαρβαρότητα αντιμετωπιζόμαστε σαν γραφικοί.
Κάπως έτσι σε αρκετές επαρχίες αυτή η καθημερινότητα ζέστανε το αυγό του φασισμού.

……Και ύστερα ήρθε η κρίση και ο Δένδιας
…με τις επιχειρήσεις- σκούπα απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όπου, πολύ πιο έντονα από ότι στο παρελθόν, οι κρατικοί «υπάλληλοι» μαζί με τους παρακρατικούς  κυνηγούν ανθρώπους σαν νάναι σκουπίδια. Με τους φασίστες να διογκώνουν τα προβλήματα που οι ίδιοι πολλές φορές δημιουργούσαν, βγαίνοντας   στα βρωμοκάναλα  στα οποία παρουσιάζονται ως « η έγκυρη κοινή γνώμη»
Η αποφασιστική συμβολή του Δένδια και της κατασταλτικής πολιτικής των κυβερνήσεων στον εκφασισμό της κοινωνίας  συνίσταται (πέραν της οικονομικής πολιτικής που εξαθλιώνει την πλειοψηφία του πληθυσμού) και στην νομιμοποίηση κάθε κτηνωδίας: Τα όργανα της τάξης(Μονάδες Αποκατάστασης της Τάξης =ΜΑΤ )είναι που πρωτοστατούν σε κάθε κοινωνική διαμαρτυρία: Δακρυγόνα ,ρόπαλα, τάζερ, κλωτσομπουνίδια, σε κάθε διαδήλωση. Συμπεριφορές που εξευτελίζουν τον πολίτη με κάθε ευκαιρία, ακόμη κι αν πρόκειται για έλεγχο απλά  μιας ταυτότητας ή ενός διπλώματος οδήγησης. Ράμπο που λιάζονται μαζί με τις μοτοσικλέτες τους κυκλοφορούν  πάνοπλοι στις μεγάλες πόλεις σαν να πρόκειται για εμπόλεμες ζώνες.
Φθάσαμε σε νυχτερινές εισβολές σε σπίτια για συλληφθούν μπρος στα μάτια των ανήλικων παιδιών τους όσοι αντιστέκονται στους «επενδυτές» και στην καταστροφή που φέρνουν (Μπόμπολας στην Χαλκιδική) Έχουμε παρακολουθήσεις ακόμη και  των βουλευτών της αντιπολίτευσης.
Και τώρα τι θα κάνουμε; Θα φάμε φράουλες με αίμα;
Απέναντι στον φασισμό του εργοδότη της κάθε Μανωλάδας, προς ντόπιους και αλλοδαπούς εργαζόμενους ,απέναντι στον φασισμό  του Χρυσαυγίτη  και την ανοχή  του κανονικού νοικοκυραίου που λέει «μη μιλάς» ή «δεν είναι δικό σου θέμα» οφείλουμε να αντιδράσουμε. Αρχίζοντας από την άρνηση να φάμε φράουλες με αίμα.
Γιατί είναι το αίμα των διπλανών μας. Γιατί είναι δικό μας. Γιατί έχουν τελειώσει, όπως δείχνουν  οι μάχες στην Χαλκιδική, αλλά και η καθημερινή  άγρια καταστολή οι …εύνοιες προς τους ντόπιους. Γιατί την επόμενη φορά οι μπράβοι του εργοδότη θα πυροβολήσουν εμάς και τα παιδιά μας.
Για να μην συντελούμε λοιπόν  και εμείς στην ανθρωποφαγία ας στερηθούμε, ας μην αγοράζουμε τις φράουλες Μανωλάδας. Σαν ένα ελάχιστο δείγμα  αλληλεγγύης.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ  ΑΥΤΟ!

Ελλάδα-Μανωλάδα-Μανελλλάδα....

1997. Η κυρία ζούσε με την οικογένεια σε ένα τεσσάρι στην Κυψέλη. Ο σύζυγος, λογιστής φοροτεχνικός, η ίδια σε κάποια υπηρεσία του Δημοσίου. Είχαν και δυο παιδάκια, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, στρουμπουλά ροδαλά και αντιπαθητικά που τσίριζαν διαρκώς και στις δέκα λέξεις που έλεγαν οι οχτώ ήταν «θέλω» η ένατη «τώρα» και η δέκατη μία ομοβροντία φωνηέντων στην διαπασών που υπογράμμιζε δραματικά το «θέλω τώρα». 
Η ομοβροντία, έρχονταν μετά από την εκατοστή-περίπου- επανάληψη του εκάστοτε αιτήματος: παγωτό, Barbie, transformer, σοκολάτα, τσαντάκι ό,τι νά' ναι.
Η κυρία, επίσης ευτραφέστατη αλλά με τη Λουί Βιτόν παραμάσχαλα τέλεια συνδυασμένη με πέδιλο της λαϊκής όταν πια δεν άντεχε τις τσιρίδες των καρπών της, έβγαζε ένα μάτσο δραχμοχιλιάρικα τσαλακωμένα σαν πετσετάκια τα έδινε στην στωική Φιλιππινέζα με την κοφτή εντολή:
«Κάντα να σκάσουν  και γρήγορα»
«Yesmadam» απαντούσε η έρμη, λες και είχε άλλη επιλογή.
Η madam όταν μιλούσε στις φίλες της στο supermarket, αναφερόταν στην οικιακή βοηθό της  όχι με το όνομα της αλλά με την εθνικότητα:
Η Φιλιππινέζα μου αυτό, η Φιλιππινέζα μου εκείνο, η Φιλιππινέζα μου το άλλο.
Όπως λέμε «το αυτοκίνητο μου», «το τραπέζι μου» «τα παπούτσια μου» «το βρακί μου».
Γιατί και ο σκύλος ή ο γάτος που ζει μαζί μας, έχει όνομα.
Η περίφημη «Μαντάμ Σουσού» του Δημήτρη Ψαθά γράφτηκε μεσούσης της Κατοχής, το 1942.
Έχω την ελαφρά εντύπωση πως αυτό, κάτι  μας λέει.
Ο Ψαθάς δεν θα διάλεγε ένα περιθωριακό και αμελητέο κοινωνικό σύμπτωμα για να γράψει με εξαιρετική έμπνευση ένα τέτοιο έργο.
Καθρεφτίζει –ξεκαρδιστικά μεν- αλλά καυστικότατα, μια κοινωνία που σε ένα μεγάλο μέρος της είναι μωροφιλόδοξο, επιδεικτικό, κούφιο και εν τέλει θλιβερό.
Αλήθεια.
Ποια είναι η απόσταση που χωρίζει την Σουσού του Ψαθά από την μαντάμ της Κυψέλης του 1997;
Και ποια η απόσταση που υπάρχει από αυτές τις κυρίες με τους εγκληματίες της  Μανωλάδας;
Καμία κατά τη γνώμη μου.
Απλά, οι συνθήκες διαφοροποιούν το μέτρο και τον τρόπο που  εκδηλώνεται η βαρβαρότητα.
Όσοι πιστεύουν πως η Μανωλάδα και όσα έγιναν εκεί τις προάλλες είναι προϊόντα της κρίσης εθελοτυφλούν τόσο πολύ, ώστε να μετέχουν, να συνεργούν ουσιαστικά στο έγκλημα.
Στην περήφανη Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων, της Eurovision και του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο ήταν που οι αστυνομικοί είχαν εισέβαλλαν  σε διαμερίσματα Αφγανών προσφύγων και στη συνέχεια βασάνισαν (και με φάλαγγα) δυο εξ αυτών στο υπόγειο γκαράζ του Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα.
 2004, όταν η εθνική αυτοπεποίθηση ζύγιζε πια μεγατόνους με την φυλή των Ελλήνων να είναι βέβαιη πως κρατά τον Πάπα από τα μαλακά.
Η αυτοπεποίθηση τελικά, ήταν τόσο βαριά που τα γυάλινα ποδάρια της έγιναν θρύψαλα με αποτέλεσμα να πέσει κάτω και να κοπεί σε χίλια κομμάτια από τα θραύσματα.
-Ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ;
-Ναι. Ένας μαλάκας και μισός. Είσαι «Έλληνας».
Ή μάλλον, «τσιφτετέλληνας» όπως έξοχα σε τραγούδησε ο Σαββόπουλος.
Είχα γράψει παλαιότερα πως η Χρυσή Αυγή πρέπει να απομονωθεί  πολιτικά και όχι να κηρυχτεί εκτός νόμου.  Όμως, τελικά νομίζω πως η στιγμή για μια τέτοια συζήτηση έχει έρθει και ας ξεκινήσει η πρωτοβουλία από οποιονδήποτε. Υπό την προϋπόθεση πως θα κάτσουν κάτω όλα τα κόμματα –πλην της συμμορίας ασφαλώς- για να βρουν τρόπους. Ας ξεκινήσουν από κάπου, από την απόλυτη πολιτική απομόνωση ας πούμε. Γράφω πιο κάτω, πρακτικά για αυτό.
Μπορεί ο ρατσισμός και οι κοινωνικές διακρίσεις να είναι παλιά ιστορία στην Ελλάδα, και είναι-ας θυμηθούμε ή ας ψάξουμε να μάθουμε την ελληνική κοινωνία έναντι του οποιουδήποτε «διαφορετικού» , αλλά,  οι επιστάτες της Μανωλάδας, πήραν τ’ όπλο τους ενθαρρυμένοι από την ύπαρξη μιας Χρυσής Αυγής.
Μιας Χρυσής Αυγής που μιλά μέσα στη Βουλή για «αλλοδαπούς υπανθρώπους» και δεν αποβάλλονται  οι βουλευτές της  από την αίθουσα αυθωρεί και παραχρήμα.
Και αν το Προεδρείο είτε δεν έχει τα απαραίτητα αντανακλαστικά ή δεν υπάρχει πρόβλεψη από τον Κανονισμό για αποβολή Βουλευτών από την αίθουσα λόγω ύβρεων, θα όφειλαν την ίδια στιγμή, όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα να αποχωρήσουν και να αφήσουν τη συμμορία μόνη της μέσα να γρυλλίζει και να μουγκανίζει.
2012 ήταν, στη Μανωλάδα πάλι, όταν το ντόπιο ανθρωποειδές έσυρε δεμένο στο αυτοκίνητο έναν αιγύπτιο εργάτη. Το ανθρωποειδές, παρέμεινε ανέπαφο, ασύλληπτο και την έβγαλε με κάποιες «φιλικές συστάσεις».
Μα απορούμε;
Στην Ελλάδα Μανωλάδα Μανελλλάδα βρισκόμαστε.
Εδώ, που μία «κυρία» αν και κατηγορούμενη από το 2011 για μαχαίρωμα Αφγανού πρόσφυγα, κατέβηκε ανενόχλητη ως υποψήφια βουλευτής της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες εκλογές.
Αν και δεν εκλέχτηκε (πάλι καλά) η δίκη της ακολουθεί την διαδρομή του ΚαSSιδιάρη: Αναβολή στην αναβολή.
Από την «γραφική» μαντάμ Σουσού μέχρι την κυρία της Κυψέλης που ανέφερα στην αρχή και από αυτήν μέχρι τις Μανωλάδες, έχει τρέξει πολύ νερό στ’ αυλάκι.
Μεσολάβησε η «παιδεία» του «λαού» από την επίσημη αγαπημένη του Ανδρέα Παπανδρέου, την Αυριανή.
Μεσολάβησε η πλήρης επικυριαρχία του λαϊκισμού συνδυασμένη με την καθιέρωση του χρηματισμού, των δανείων, του lifestyle, των κολλητών.
Μεσολάβησε η αποθέωση των Πολιτών Πελατών, η υφαρπαγή τεράστιων κεφαλαίων για νεοπλουτισμό, η χώρα παραδόθηκε σε απόλυτα ανθρωπάκια, εξανδραποδίσθηκε και ξεχαρβαλώθηκε τελείως.
Τώρα, στην αθλιότητα που κατασκεύασαν οι ίδιοι που λένε πως θα την διορθώσουν, οι Μανωλάδες  δεν ξέρω πόσες είναι, αλλά ξέρω πως είναι περισσότερες από όσες μαθαίνουμε.
Αν θέλει το Πολιτικό Σύστημα, έστω αυτό, το Αστικό, να τηρήσει τουλάχιστον κάποια προσχήματα ας κινηθεί γρήγορα προς την εκτός νόμου κήρυξη της Χρυσής Αυγής και πριν από αυτή τον πολιτικό εξοστρακισμό της.
Η Χρυσή Αυγή, που ακόμα και αυτή τη στιγμή μετά από όσα έγιναν, έχει το απύθμενο θράσος να εγκαλεί τον Δένδια (!) γιατί επισκέφθηκε τους «λαθρομετανάστες» στο νοσοκομείο.
Ο εξοστρακισμός, μπορεί να γίνει:
Όλα τα κόμματα να κάτσουν κάτω και να βρουν διέξοδο εάν για μία απαγόρευση υπάρχει Συνταγματικό κόλλημα. Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ,  ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΞΕΛ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ.
Την λύση, τον δρόμο, δείχνουν οι Γερμανοί της Βουλής της Σαξονίας.
Σοσιαλδημοκράτες, Αριστερά, Συντηρητικοί, Πράσινοι, συνεννοήθηκαν και πήραν συγκεκριμένα μέτρα:
1. Όποτε υποβάλλει ερώτηση Νεοναζί, απαντά και η κυβέρνηση αλλά και η αντιπολίτευση.
2.  Όποια πρόταση νόμου και να καταθέτουν οι Νεοναζί, θα καταψηφίζεται ομόφωνα από όλους.
3.  Κανένας απολύτως δεν θα συνυπάρχει σε εκδηλώσεις που μετέχουν νεοναζί βουλευτές.
Τα παραπάνω, είναι απλά, ψυχρά, τετράγωνα, απέχουν από ανέξοδες αντιφασιστικές φανφάρες αλλά, είναι αποφασιστικά και αποτελεσματικά. Απομονώνουν χωρίς πολλά λόγια το καρκίνωμα.
Είναι άραγε σε θέση τα Ελληνικά κόμματα να κάνουν κάτι τέτοιο;
Ή θα είναι για πάντα παραδομένα στο φτηνό θυμικό των πελατών-ψηφοφόρων; 
*twitter@pittasgeorge 

Υπουργός ανώτερων ενστίκτων...


Θανάσης  Καρτερός, απο την Αυγη...
Μιλάς, φωνάζεις, διαμαρτύρεσαι για την ανεργία, τη φτώχεια, την πείνα, τις αυτοκτονίες, τα παιδιά που λιποθυμούν από την ασιτία, το καθεστώς Μανωλάδας που αλλού έχει ήδη επιβληθεί και αλλού είναι καθ' οδόν; Η ετυμηγορία του υπουργού Οικονομικών χθες στη Βουλή είναι ότι είσαι ένοχος, γιατί απευθύνεσαι στα κατώτερα ένστικτα - τίνος δεν διευκρίνισε, αλλά μάλλον των ταπεινών στρωμάτων που διακρίνονται για τέτοια ένστικτα ήθελε να πει.
Δεν έχει κι άδικο ο υπουργός, έστω κι αν δεν έδειξε να συμπαθεί τα κατώτερα ένστικτα και τους κατόχους τους. Είναι γεγονός ότι στη σημερινή Ελλάδα, πολύ περισσότερο από τη χθεσινή, υπάρχουν δυο κατηγορίες κατόχων ενστίκτων. Η άλφα κατηγορία, στην οποία ανήκει και ο ίδιος, έχει το προνόμιο να οιστρηλατείται από ανώτερα ένστικτα. Η βήτα κατηγορία έχει το ελάττωμα να σύρεται από κατώτερα ένστικτα. Με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί οι δυο κόσμοι για τους οποίους μίλησε επίσης χθες στη Βουλή ο Γιάννης Στουρνάρας.
Ο κόσμος των ανώτερων ενστίκτων πυρπολείται από ιδανικά όπως το κέρδος, η ανταγωνιστικότητα, η ευέλικτη εργασία, ο κατώτατος κατώτερος μισθός, η ελευθερία των απολύσεων - όλα όσα παρέχουν στα ανώτερα ένστικτα ένα ευρύτατο πεδίο δράσης και εφαρμογής. Ο κόσμος των κατώτερων ενστίκτων σύρεται από ταπεινά κίνητρα όπως η δουλειά, το μεροκάματο, η ασφάλιση, το νοίκι, ο λογαριασμός της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, οι τιμές στα φασολάκια - όλα όσα παρέχουν στα κατώτερα ένστικτα το ασφυκτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ενδημούν.
Στο πεδίο της πολιτικής, είναι φυσικό στον πρώτο κόσμο να απευθύνεται ο Γιάννης Στουρνάρας. Ξέρει καλά τη γλώσσα του, τις γαστριμαργικές του συνήθειες, την αριθμητική του, τα βίτσια και τα χούγια του - θα μπορούσε ως εκ τούτου να φέρει και τον τίτλο υπουργός ανώτερων ενστίκτων. Στον δεύτερο κόσμο επιμένουν να απευθύνονται εκείνοι που επενδύουν στο παιγνίδι των κατώτερων ενστίκτων και δίνουν μεγαλύτερη σημασία στο έλλειμμα του οικογενειακού προϋπολογισμού από το πλεόνασμα του κρατικού. Ε, αυτοί, ότι όνομα και να φέρουν -Αλέξης, Αλέκα, Παναγιώτης, Μήτσος ή Φούφουτος-, δεν είναι παρά ψεύτες και δημαγωγοί.
Ρωτάτε γιατί; Μα γιατί μόνο αν υπάρξει πλεόνασμα ανώτερων ενστίκτων θα περισσέψει κάτι και για τα κατώτερα ένστικτα. Κι αν διαφωνείτε, απλώς αποδεικνύετε ότι είστε αδιόρθωτοι. Κατώτερα ένστικτα και πολύ σας πάνε...

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Για έναν νέο διεθνικό πατριωτισμό...

Του Ευτύχη Μπιτσάκη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Καμία κρίση του καπιταλισμού δεν είχε το βάθος και την παγκοσμιότητα της σημερινής. Και ποτέ άλλοτε ο καπιταλισμός δεν σάρωνε τα πάντα, χωρίς αποτελεσματικό αντίπαλο...
«Χάνεται ένα πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο δημιούργησε η θετική ελληνική ιδιομορφία: να σπουδάζουν και τα παιδιά των αγροτών και των εργατών, φαινόμενο που σ’ αυτή την έκταση δεν παρατηρείται σε καμία χώρα της Ευρώπης»...
Κινητικότητα στην Αριστερά: συνέδριο του ΚΚΕ, κινητικότητα στον ΣΥΡΙΖΑ, συνέδριο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, νέο κόμμα στην Αριστερά, Κίνηση των 1.000, φαινόμενο αμοιβάδας στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Εν τω μεταξύ, «η Ελλάδα ταξιδεύει». Δεν ταξιδεύει: βουλιάζει! «Αν δεν εκδιωχθεί η χούντα του εξωτερικού και αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση των δωσίλογων, η πατρίδα μας θα πάψει να είναι αυτό που ήταν. Αυτό που είναι ακόμη. Ο τόπος που ζήσαμε και που ελπίζουμε να ζήσουν και τα παιδιά μας.

Τι είναι πατρίδα; Είναι ο τόπος! Το έδαφος, τα βουνά, η θάλασσα, ο ήλιος, το υπέδαφος, η βιομηχανία, οι τέχνες, τα μνημεία. Είναι προ παντός οι άνθρωποι που κατοίκησαν αυτόν τον τόπο, που τον εξανθρώπισαν και που δημιούργησαν όρους κοινωνικής συμβίωσης και πολιτισμό. Είμαστε όλοι εμείς: ο λαός, δημιουργός του υλικού και του πνευματικού πολιτισμού, προστάτης του τόπου του και του πολιτισμού του.

Στην Κατοχή ο λαός πήρε τα όπλα εναντίον των χιτλερικών επιδρομέων. Με την καθοδήγηση του ΕΑΜ δημιούργησε το, ανάλογα με τον πληθυσμό, μεγαλύτερο και ισχυρότερο αντιστασιακό κίνημα στην υποδουλωμένη Ευρώπη. Και σήμερα; Σήμερα η ναζιστική μπότα δεν πατάει τα χώματα της πατρίδας μας. Σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα νέο ιστορικό φαινόμενο. Μια νέα κατοχή, χωρίς στρατεύματα κατοχής, μια εθνοκτόνο οικονομική κατοχή από τους «εταίρους» της Ευρωπαϊκής «Ενωσης», με κύριο κατακτητή το κράτος του γερμανικού νεο-ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου.

Κάποτε θα βγούμε από την κρίση. Με ποιον τρόπο; Αν δεν ανατρέψουμε, στο μεταξύ, «την ξένη και την ντόπια ακρίδα» και την εγχώρια δουλική εντολοδόχο, η Ελλάδα που θα προκύψει από την κρίση, δεν θα είναι η Ελλάδα που γνωρίζαμε. Γη, βουνά, ενεργειακός πλούτος, ορυκτά, ήλιος, θάλασσα, μνημεία, βιομηχανίες, συγκοινωνίες θα έχουν εκποιηθεί. Θα ζήσουμε (όσοι ζήσουμε) Ελληνες εις γην ξένην. Ενας λαός τσακισμένος, λάφυρο των πολυεθνικών.

Μετά τον Εμφύλιο και στις συνθήκες της μετεμφυλιακής τρομοκρατίας χάθηκε μια γενιά νέων, κυρίως αγροτών, που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Την ίδια περίοδο υπήρξε μια στρεβλή, απρογραμμάτιστη οικονομική ανάπτυξη, σε βάρος της γης και της εργατικής δύναμης, των αγροτών και της εργατικής τάξης. Συνέπειες: Η σχετική ερήμωση και μεταμόρφωση της υπαίθρου. Ο γιγαντισμός και η καταστροφή των πόλεων. Η διόγκωση των παρασιτικών επαγγελμάτων. Οι άθλιες συνθήκες ζωής στις μεγαλουπόλεις. Η σχετική εξάρθρωση και υποβάθμιση του λαϊκού πολιτισμού. Αυτή είναι η κύρια όψη της μεταπολεμικής ανάπτυξης. Εν τούτοις, σε αυτές τις συνθήκες υπήρξε μια σημαντική επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος, προϋποθέσεις για μια αξιοβίωτη ανάπτυξη. Και προ παντός, με πρωτοπορία την Αριστερά και, παρά τους διωγμούς, δημιουργήθηκε μια αξιοζήλευτη ανάπτυξη της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών.

Και σήμερα, σήμερα η Ελλάδα σαρώνεται από την επέλαση του ανελέητου, ανθρωποκτόνου ευρωπαϊκού και διεθνικού κεφαλαίου. Θα αφεθούμε να γίνουμε «χώρα υπηρεσιών», υπηρέτες στο έλεος των ξένων και της εγχώριας ολιγαρχίας; Μετά τον Εμφύλιο, άδειασε η ύπαιθρος από νέους. Μια νέα αιμορραγία ξεκίνησε με την κρίση. Αλλά σήμερα η χώρα θα χάσει νέους με υψηλή επιστημονική και τεχνολογική ειδίκευση: γιατρούς, μηχανικούς, χημικούς, ηλεκτρονικούς, ειδικούς στην πληροφορική κ.λπ. Θα χάσει ένα πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο δημιούργησε η θετική ελληνική ιδιομορφία: να σπουδάζουν και τα παιδιά των αγροτών και των εργατών, φαινόμενο που σ’ αυτή την έκταση δεν παρατηρείται σε καμία χώρα της Ευρώπης*.

Πού πηγαίνει ο κόσμος μας, πού πηγαίνει η ανθρωπότητα βυθισμένη στην παγκόσμια κρίση; Πού πηγαίνει η «ηγέτις» του καπιταλισμού με τα 10 τρισεκατομμύρια δημόσιο χρέος; Και με ποιες μεθόδους εξόντωσης των λαών τείνει να υποδουλώσει την Ευρώπη το γερμανικό κεφάλαιο, το οποίο εξίσου άκαρδα εκμεταλλεύεται και τη δική του εργατική τάξη, έχοντας επί δέκα χρόνια παγώσει τους μισθούς;

Αμεσα θύματα σήμερα είναι η Ελλάδα και η Κύπρος. Ακολουθούν οι χώρες της Νότιας Ευρώπης. Θα υπάρξει συντονισμός και κοινή δράση για μια Ευρώπη αξιοβίωτης ανάπτυξης και δημοκρατίας;

Πού πηγαίνει σήμερα η ανθρωπότητα; Ο άνθρωπος που απέκτησε «πνεύμα και ανεμόεν φρόνημα», έφτασε στα άστρα! Εν τω μεταξύ, λαοί ολόκληροι λιμοκτονούν και θερίζονται από παλαιές και νέες ασθένειες. Γιατί; Η διάγνωση έγινε από τον Μαρξ και τον Λένιν, πριν ο καπιταλισμός φτάσει στο στάδιο της κυριαρχίας του παρασιτικού χρηματιστικού κεφαλαίου. Σήμα κατατεθέν, εμβληματική μορφή του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, το εμπόρευμα. Θεμελιακή αντινομία του καπιταλισμού, η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας. Συνέπειες: Εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, υποταγή της ζωντανής στη νεκρή εργασία (στο κεφάλαιο). Κυριαρχία των ενδογενών ανταγωνιστικών σχέσεων: ανεργία, αποξένωση, ατομικισμός, κρίση και πόλεμοι. Αλλη παράγωγη αντίθεση: η καταστροφή του ομαλού βιώσιμου μεταβολισμού ανθρώπου – φύσης. Και η παράγωγη αντίθεση τείνει να γίνει κυριαρχική και μπορεί να λυθεί με την επανάσταση ή με την πυρηνική αυτοκαταστροφή.

Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος δεν είναι ένα ενδεχόμενο, απόπειρα τραγικής λύσης των αντινομιών του διεθνοποιημένου καπιταλισμού. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος δουλεύει με στρατιωτικές επεμβάσεις, με τοπικούς πολέμους, με τον ανελέητο οικονομικό ανταγωνισμό. Καμία κρίση του καπιταλισμού δεν είχε το βάθος και την παγκοσμιότητα της σημερινής. Και ποτέ άλλοτε ο καπιταλισμός δεν σάρωνε τα πάντα, χωρίς αποτελεσματικό αντίπαλο.

Ελπίδα; Η αφύπνιση των λαών της ηπείρου μας. Τα κινήματα, οι οργανώσεις, οι νέες μορφές αντίστασης στα διάφορα σημεία του πλανήτη. Και μια νέα ελπίδα στη Λατινική Αμερική, όπου δοκιμάζονται νέες μορφές περάσματος στον σοσιαλισμό με τη συνεργασία κινημάτων, κομμάτων και κυβερνήσεων. Ας προσέξουμε αυτές τις νέες εμπειρίες.

Και η Ελλάδα; Μια ελπίδα αρχίζει να γεννιέται, ένα λαϊκό κίνημα σωτηρίας με πρωτοπορία την Αριστερά, τα υπαρκτά κινήματα, τις παλιές και νέες μορφές αντίστασης. Αμεσος στόχος: η επιβίωση του λαού (το ΕΑΜ μάς έσωσε από την πείνα τραγουδούσαμε τότε). Στρατηγικός στόχος: ο σοσιαλισμός.
Η μοίρα των λαών της Ευρώπης είναι σε τελευταία ανάλυση ενιαία, παρά τη διαφορετικότητα των επί μέρους συνθηκών και των ιδιομορφιών της ιστορικής κίνησης. Στην «Ενωμένη» Ευρώπη του κεφαλαίου είναι διαλεκτικά εφικτό να αντιπαρατεθεί η συντονισμένη δύναμη κινημάτων, οργανώσεων και κομμάτων με στόχο τη διάλυση της Ε.Ε. από προοδευτική σκοπιά, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη συγκρότηση, μέσα από δυσκολίες, αντιδράσεις και κατακτήσεις εμπειριών των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών της Ευρώπης. Το ανθρωποφάγο κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Το σύνθημα «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» αποτελεί τη βάση για έναν νέο, διεθνικό πατριωτισμό. Οι Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης είναι μια δυνάμει δυνατότητα. Πρώτο, άμεσο καθήκον: οι λαοί να συντρίψουν το κεφάλαιο του νεοναζιστικού φιδιού. Και η δική μας Αριστερά; Θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων; Ή θα συνεχίσουν οι νεκροί να βαραίνουν σαν βραχνάς στα μυαλά των ζωντανών; (Μαρξ).

*Oμότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας, Φυσικής

-Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από το 2010 μέχρι σήμερα μετανάστευσαν 120.000 επιστήμονες με υψηλά επιστημονικά προσόντα (διδάκτορες, καθηγητές, πανεπιστημιακοί, ερευνητές, μηχανικοί κ.λπ.). Χάθηκε ήδη, κατά την έρευνα, το 10% του επιστημονικού δυναμικού της χώρας. Και η αιμορραγία συνεχίζεται.

Πώς να έρθω απόψε;


Ηλιοπούλου Ευγενία, απο την Αυγη...
"Πώς να έρθω απόψε  /  Με τα χέρια μου άδεια;"
Η φωνή της γνωστής και πολύ δοκιμαζόμενης, στα σκυλάδικα, ντιζέζ της διαφήμισης γνωστής αλυσίδας παιχνιδιών μάς παραπέμπει σε άλλες καταστάσεις. Η τραγωδία της νονάς που δεν τολμάει να πάει στα βαφτισιμιά της χωρίς δώρα είναι πταίσμα σε σύγκριση με αυτά που συμβαίνουν στον τόπο μας. Το "κλάμα" της δεν μας συγκινεί επειδή προηγούνται άλλα μεγαλύτερα προβλήματα, όπως: Υγεία, Παιδεία, ασφάλεια, απονομή δικαιοσύνης, οικονομία. Τα δελτία ειδήσεων, με τους αγανακτισμένους γιατρούς και τα απαράδεκτα επίπεδα εισοδημάτων τους, συμπλήρωσαν την εικόνα της οικονομικής κρίσης. Οι κραυγές διαμαρτυρίας των συναδέλφων για τις χρωστούμενες εφημερίες (από τον Νοέμβριο του 2012) σε συνδυασμό με τις μεγάλες περικοπές μισθών μας δεν συγκίνησε καθόλου το υπουργείο Υγείας. Τι να τις κάνουμε τις δηλώσεις του υπουργού μας ότι θα και θα και οπωσδήποτε θα; Με λόγια και ευχές δεν πληρώνεις τους λογαριασμούς και το τραπέζι σου δυστυχώς μένει άδειο!
Η δυσπιστία που δείχνουμε απέναντι στον τρόπο που απονέμει η Δικαιοσύνη το δίκιο του εργαζόμενού μας έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και μας κατακλύζει όλους. Οι νόμοι καταπατούνται από αυτούς που τους ψηφίζουν στη Βουλή. Οι προσφυγές στη Δικαιοσύνη, οι αποφάσεις που κερδήθηκαν στα δικαστήρια, δεν εφαρμόστηκαν στην πράξη. Οι αγώνες και οι κινητοποιήσεις ενάντια στο σύστημα αδικίας κρίθηκαν παράνομοι. Οι μεγάλοι κλέφτες ζούνε στη χλιδή και εσένα σε πάνε μέσα για χρέη λίγων χιλιάδων ευρώ. Η αγανάκτηση για την ευκολία με την οποία το σύστημά μας ανέχεται το έγκλημα (οικονομικό, ποινικό), σε συνάρτηση με την έλλειψη εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη και τη μαλθακότητα απέναντι στην αναποτελεσματικότητα του νομικού συστήματος, πλαισιώνουν εύστοχα την εικόνα της δημοσιονομικής καταστροφής μας.
Πώς να έρθουμε απόψε στα σπίτια μας; Χωρίς δώρα για τα παιδιά μας; Μας χρωστάνε εφημερίες τόσων μηνών και οι υπεύθυνοι επαναλαμβάνουν σαν ρομποτάκια ότι φταίει άλλο υπουργείο. Τόσο πολύ νοιάζονται για την υγεία του λαού; Εμείς οι γιατροί πολλές φορές βγαίνουμε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούμε για τις περικοπές και για τη μη πληρωμή των εφημεριών. Ο κόσμος και οι ασθενείς μας μάς αναγνωρίζουν τις θυσίες και τις υποχωρήσεις που κάνουμε για να μην βάλουμε σε κίνδυνο την υγεία τους. Το σύστημα όμως μας θεωρεί δεδομένους σε ό,τι αφορά τον μαλθακό τρόπο αντίστασής μας. Το υπουργείο Υγείας απαξιοί και να συναντήσει τους εκπροσώπους μας. Αν αύριο θα αλλάξουμε στυλ; Είμαστε Έλληνες πολίτες και έχουμε δικαιώματα. Μήπως θα μας αντιμετωπίσουν σαν τους μετανάστες που δέχθηκαν πυρά επειδή τόλμησαν να ζητήσουν τα χρωστούμενα μεροκάματα έξι μηνών εκεί στη Μανωλάδα; Ευτυχώς, εκτός κινδύνου νοσηλεύονται οι 29 μετανάστες που εργάζονταν στα χωράφια με τις φράουλες. Λέτε να μας κυνηγήσουνε και να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία;

Ντινγκ-ντονγκ: το παραμύθι τελείωσε...

του Κωστα Βεργοπουλου, απο την Ελευθεροτυπια...
Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα; Οχι βέβαια επειδή η εφιαλτική Βρετανίδα «μάγισσα» επιστρέφει, αλλά βασικά επειδή αποδημεί ανεπιστρεπτί. Οπως με σκανδαλώδη τρόπο αναδείχθηκε στο ύπατο αξίωμα της Βρετανίας και με σκανδαλώδη τρόπο το άσκησε, με εξ ίσου σκανδαλώδη τρόπο αποχωρεί, προεξοφλώντας την αφέλεια και παθητικότητα των υπηκόων της.
Η υπέρμαχος των ιδιωτικοποιήσεων κηδεύεται με δημόσια δαπάνη πολλών εκατομμυρίων, τη στιγμή που ομοβροντίες περικοπών επιβάλλονται στις δαπάνες για συσσίτια και κοινωνική περίθαλψη απόρων και ανέργων. Η θυγατέρα παντοπώλη, με σπουδές στη Χημεία, όπως η σημερινή Γερμανίδα ομόλογός της στη Φυσική, παντελώς άσχετη και ανίδεη με τα οικονομικά, μολονότι απολύτως προσηλωμένη στην εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου, έπεισε την κοινή γνώμη ότι εγκαινίασε κάποια νέα εποχή, όπως και τη βασίλισσα της χώρας να της απονείμει το σχετικό τίτλο ευγενείας για την «προσφορά» της.
Ωστόσο, το βαθύ οικονομικό αδιέξοδο της εποχής μας αποτελεί κατ' ευθείαν συνέπεια των «μεταρρυθμίσεων» και απορρυθμίσεών της. Εάν η ιδια είχε σταθεροποιήσει οικονομικό σύστημα αποτελεσματικότερο από το προηγούμενο, τότε θα εδικαιούτο κάποιας τιμής. Δυστυχώς, ακόμη και στην περίπτωση που το προηγούμενο είχε πιθανώς εξαντλήσει τα όριά του, το δικό της τα υπερέβη ήδη εξ υπαρχής, προτού καν σταθεροποιηθεί. Η ίδια επέδειξε κυρίως μισαλλοδοξία έναντι των προκατόχων της, παρά πνεύμα διευθέτησης των συγκεκριμένων προβλημάτων που συσσωρεύονταν. Διέβαλε ως «απατηλή» την έννοια της «κοινωνίας», απευθυνόμενη κατ' ευθείαν στο άτομο και στην οικογένεια.
Εν τούτοις, οι «μεταρρυθμίσεις» της δεν αφύπνισαν ούτε άτομα ούτε οικογένειες, αλλά βασίστηκαν καθ' ολοκληρίαν στον κρατικό αυταρχισμό και στο δημόσιο χρήμα. Ιδιωτικοποιήσεις με κρατικές επιδοτήσεις, με χρήμα των φορολογουμένων. Αντι-αναδιανομή και μεταφορά πλούτου από τα κατώτερα και μεσαία στρώματα προς τα ανώτερα. Εποχή θριάμβου και διαφθοράς για το μεγάλο χρήμα, για τη μαύρη οικονομία και τις νόμιμες φοροαπαλλαγές, με καταλυτική σύμπραξη του κράτους, με δυσβάσταχτο και εξοντωτικό κόστος για τον κόσμο της εργασίας και οπωσδήποτε όχι βελτίωση της οικονομίας, αλλά καταποντισμό σε βαθύτερο αδιέξοδο.
Κατά την περίοδο 1979-1989, ο φορολογικός συντελεστής για τα ανώτατα εισοδήματα μειώθηκε από 83% σε 37%, ενώ παράλληλα αυξήθηκαν οι έμμεσοι φόροι, που πλήττουν όλες τις εισοδηματικές κατηγορίες εξ ίσου. Το δημόσιο έλλειμμα καλύφθηκε, αλλά με μοιραίο τίμημα την εκτίναξη ελλειμμάτων και χρέους του ιδιωτικού τομέα και των νοικοκυριών. Η λειτουργία της βρετανικής οικονομίας δεν βελτιώθηκε, αλλά επιδεινώθηκε, η χημικός-πρωθυπουργός περιήλθε σε σύγκρουση με όλους τους οικονομικούς συμβούλους της, ακόμη και με τον Αλαν Ουόλτερς, διακεκριμένο υπερσυντηρητικό μονεταριστή της Σχολής του Σικάγου. Η παρουσία της στην ηγεσία της χώρας όχι μόνον δεν αφύπνισε τον περιβόητο δυναμισμό των ατόμων, αλλά και προκάλεσε την τελική αποβολή της από τον ίδιο το συντηρητικό πολιτικό χώρο, με την αδιαλλαξία της στην επιβολή «κεφαλικού φόρου», αδιακρίτως εισοδήματος. Παρά την ταπεινή καταγωγή της, πραγματικά «σιδηρά λαίδη»: ανελέητη μέχρι θανάτου για τους αδύναμους, αλλά και χωρίς δισταγμό στην υπηρεσία των ισχυρών του χρήματος.
Υπόδειγμα αδιαλλαξίας, άφησε για λόγους εξουσιαστικού γοήτρου να πεθάνουν στη φυλακή από απεργία πείνας 66 ημερών ο Μπόμπι Σαντς και 9 σύντροφοί του, από 23 μέχρι 27 ετών, απορρίπτοντας κάθε διαπραγμάτευση μαζί τους. Διέλυσε το βρετανικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και τα εργατικά σωματεία, ενοχοποίησε τους ανέργους για τη δυστυχία τους. Παρά την επαγγελία ανθρωπισμού, στην πράξη αφύπνισε κοινωνικά μίση και τα πιο αντιδραστικά αντικοινωνικά αντανακλαστικά.
Οσοι σήμερα θρηνούν για το χαμό της, αποθεώνοντας το «μοντέλο» της, παρασιωπούν τη σαρωτική αποβιομηχάνιση στην άλλοτε κραταιά βιομηχανική χώρα, όπως και το σημερινό αδιέξοδό του, με τη σύμπτυξή του στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες. Το δημοσιονομικό έλλειμμα υπερβαίνει πλέον το 10% του ΑΕΠ. Το συνολικό, δημόσιο και ιδιωτικό, χρέος της χώρας, ήδη 310% του ΑΕΠ το 2000 και 487% το 2008, ανέρχεται σήμερα σε 507%, με το χρέος των ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων να φθάνει το 220% του ΑΕΠ. Το μοντέλο για το οποίο σήμερα σεμνύνονται η κυβέρνηση και η βασίλισσα, όπως και οι 2.300 επίσημοι προσκεκλημένοι τους, είναι αυτό που εν ονόματί του κάθε Βρετανός έχει χρεωθεί για 20.000 λίρες και κάθε φορολογούμενος για 33.000. Κατά περίεργο τρόπο, οι άλλοτε συνοδοιπόροι της εκλιπούσης, ή οι εκπρόσωποί τους, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, Νάνσι Ρίγκαν, Χέλμουτ Κολ, Τζορτζ Μπους Ι και ΙΙ, έσπευσαν να δηλώσουν αδυναμία παρουσίας στις τελετές του Αγίου Παύλου. Ισως αυτοί έχουν μεγαλύτερη επίγνωση του ότι δεν υπήρξε ποτέ καμία «νέα εποχή» άξια εορτασμών, αλλά και ότι ο μύθος της έχει πλέον τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα.
kvergo@gmail.com

Δακης Ιωαννου, (Pizza Hut)...Ελάτε να γνωριστούμε!

απο το Facebook του JUNGLE-Report...
Με αφορμή τις απολύσεις στην Pizza Hut και τους μισθούς πείνας 150-300 ευρώ που προσπαθεί να επιβάλει στους εργαζομένους, είπα να γνωρίσουμε τους ιδιοκτήτες αυτής της λαμπρής εταιρίας.

Η ‘Food Plus’ ανήκει στον Χρήστο Ιωάννου, τον οποίο τον βρίσκουμε να συμμετέχει στο ΔΣ πολλών εταιρικών μεγαθηρίων όπως στην Κόκα-Κόλα 3 Ε, sτην Aegean airlines, κλπ.
Πρόκειται για τον γιό του Δάκη Ιωάννου, μεγαλοεργολάβου, ιδιοκτήτη και μεγαλομέτοχο σε μια σειρά από εταιρίες, ξενοδοχεία κλπ, με πιο γνωστή την J.P.αβαξ.
Ο Ιωάννου με την J.P.αβαξ, σε συνεργασία με τον όμιλο Ελλάκτωρ του Γιώργου Μπόμπολα, ουσιαστικά είναι οι εθνικοί μας εργολάβοι.
Ότι μεγάλο έργο γίνεται σε αυτή την μπανανία που ζούμε, έχει φτιαχτεί από αυτό το επιχειρηματικό δίδυμο που χρησιμοποιεί το δημόσιο ως την κότα που γεννά χρυσά αυγά.
Ο κ Ιωάννου συμμετέχει στην Αττική Οδός, όπου ο όμιλος του ελέγχει το 30,8%, στην γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, με συμμετοχή 20,5%, στον αυτοκινητόδρομος Μαλιακός - Κλειδί (21,2%), στην Ελευσίνα - Τσακώνα (21%) και σε πολλά άλλα που είναι και δύσκολα να εντοπιστούν με μια πρόχειρη έρευνα.
Ένα από τα πιο γνωστά έργα της J.P.αβαξ ήταν το στεγάστρου στον αρχαιολογικό χώρο της Σαντορίνης, το οποίο έπεσε πριν 8 χρόνια σκοτώνοντας έναν Ουαλλό τουρίστα….


Μέσω της Αθήναιον Α.Ε. ο κ Ιωάννου είναι ο βασικός μέτοχος του «Intercontinental» στη λεωφόρο Συγγρού, ενώ είναι πρόεδρος της «YES Hotel & Restaurants», η οποία διαθέτει πέντε ξενοδοχεία, με τα τρία από αυτά να λειτουργούν στην Κηφισιά και τα άλλα δύο να έχουν ανοίξει στο κέντρο.
Πρόκειται για το «Periscope Hotel», ένα ξενοδοχείο στην οδό Χάρητος 22 στο Κολωνάκι, και το «New Hotel» στην οδό Φιλελλήνων 16, το Olympic Palace στην Πλάκα, τα boutique hotels «21», «Kefalari Suites» στην Κηφισιά…

Επίσης ο κ Ιωάννου είναι γνωστός συλλέκτης τέχνης, με τεράστια συλλογή αμύθητης αξίας, γνωστός για τα κοσμικά πάρτι στο διαμέρισμά του στον Trump Tower στην Νέα Υόρκη και στην βίλλα του στο Ψυχικό, αλλά και για το γιότ ‘Guilty’ με το οποίο κάνει βόλτες στο Αιγαίο.
Τα τελευταία χρόνια κάνει στροφή προς τους τομείς της ενέργειας και το φυσικό αέριο, και περιμένει το πάρτι των αποκρατικοποιήσεων για να αγοράσει ποσοστό από τις ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ, ΔΕΗ κλπ….

Με λίγα λόγια το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι φαίνεται με μια πρώτη ματιά.
Πολλοί φίλοι μου έστειλαν μέηλ και μου ζητούν να ξεκινήσουμε μποϊκοτάζ στην Pizza Hut, αλλά φοβάμαι ότι το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι μια τρύπα στο νερό.
Δεκάρα τσακιστή δεν δίνει ο Ιωάννου για την Pizza Hut και τους εργαζόμενους εκεί, πρόκειται απλά για μια εταιρία ‘παιχνιδάκι’ για να παίζει ο γιόκας του.
Τι μποϊκοτάζ να κάνουμε στον Ιωάννου, στον Μπόμπολα, στον Λάτση και τον Βαρδινογιάννη;
Είναι πίσω από όλα, από τους αυτοκινητόδρομους και τα καύσιμα, μέχρι τα τρόφιμα και την ενέργεια που καταναλώνουμε.

Αυτό που χρειάζεται αυτός ο τόπος είναι δικαιοσύνη και ισονομία για όλους, και ένα πιο λειτουργικό και υγειές επιχειρηματικό θεσμικό πλαίσιο.
Μέχρι ο λαός να αποφασίσει να ξεφορτωθεί τον καπιταλισμό, τουλάχιστον ας λειτουργούν με όρους καπιταλιστικούς και όχι ολιγαρχικούς με πέντε-δέκα οικογένειες να ελέγχουν τα πάντα.

Δημοκρατία, ισονομία, δικαιοσύνη, χωρίς αυτά είμαστε καταδικασμένοι να αποτύχουμε.

http://www.dealnews.gr/leaders/item/22966-ΔΑΚΗΣ-IΩΑΝΝΟΥ-Το-άνοιγμα-στην-ενέργεια-του-εκκεντρικού-«Mr-J-P»

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=752757

http://www.gazzetta.gr/koinonia/article/382232-oi-athoes-peristeres-tis-dei

http://www.lifo.gr/team/omorfia/33514

για τη διαφορά πλούτου μεταξύ Γερμανίας και Περιφέρειας...

του Κωστα Λαπαβιτσα...

Άρθρο στη Guardian

Πρόσφατη μελέτη της ΕΚΤ έδειξε ότι ο "καθαρός πλούτος"* των νοικοκυριών στη Γερμανία είναι χαμηλότερος από πολλές χώρες της περιφέρειας και ιδίως από αυτόν της Κύπρου. Το θέμα έχει προκαλέσει έντονη δημόσια συζήτηση τις τελευταίες μέρες στη Γερμανία, όπου ειπώθηκε ευρέως ότι οι 'φτωχοί' Γερμανοί καλούνται να σώσουν από το υστέρημά τους τους 'πλούσιους' Νότιους.
Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Τα νοικοκυριά του Νότου συχνά εμφανίζονται να έχουν υψηλότερο καθαρό πλούτο από τα γερμανικά. Ο κύριος λόγος γι' αυτό είναι ότι στον υπολογισμό του πλούτου συμπεριλαμβάνεται και η κατοικία. Δεδομένου ότι στο Νότο η ιδιοκατοίκηση είναι μεγάλη και οι τιμές των σπιτιών ανέβηκαν τα τελευταία χρόνια, ο πλούτος φαίνεται ιδιαίτερα αυξημένος. Αντίθετα στη Γερμανία τα νοικοκυριά συχνά νοικιάζουν τα σπίτια τους.

Αν όμως πάρουμε υπόψη μας και τους δείκτες χρεών, η εικόνα αλλάζει άρδην. Τα χρέη των νοικοκυριών του Νότου σε σχέση με το εισόδημά τους είναι πολύ μεγαλύτερα από ότι στη Γερμανία. Επιπρόσθετα, τα τελευταία τρία χρόνια στο Νότο η ανεργία γιγαντώνεται, το εισόδημα των νοικοκυριών πέφτει και υποχωρούν οι τιμές των ακινήτων. Συνεπώς η πραγματική θέση των νοικοκυριών του Νότου είναι πολύ δύσχερής.
Το πραγματικό πρόβλημα των νοικοκυριών στη Γερμανία δεν είναι ο υποτιθέμενος πλούτος του Νότου, αλλά οι ουσιαστικά παγωμένοι γερμανικοί μισθοί. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια οι γερμανοί εργαζόμενοι βρίσκονται υπό συνεχή εισοδηματική πίεση με στόχο να γίνει η Γερμανία πιο ανταγωνιστική μέσα στην ΟΝΕ, ώστε να αυξηθούν οι γερμανικές εξαγωγές. Αντιμέτωπος με τη γερμανική εξαγωγική κυριαρχία, ο Νότος αύξησε πολύ τον δανεισμό του. Ο πλασματικός πλούτος των νοικοκυριών του Νότου - που τώρα εξανεμίζεται και αυτός - υπήρξε απόρροια του τεράστιου δανεισμού, που συχνά έγινε για την αγορά ακινήτων, οδηγώντας τις τιμές των σπιτιών στα ύψη.

Τα νοικοκυριά και της Γερμανίας και των χωρών του Νότου δεν βρίσκονται αντιμέτωπα. Το πρόβλημα τους είναι κοινό και είναι η στρεβλή φύση της ΟΝΕ που δημιουργεί αντιφάσεις στις οικονομίες όλων των χωρών-μελών της. 

*Ο "καθαρός πλούτος" των νοικοκυριών είναι η διαφορά ανάμεσα στα συνολικά περιουσιακά τους στοιχεία (πραγματικά και χρηματοπιστωτικά) και στις συνολικές τους υποχρεώσεις (κυρίως χρέη).
The Guardian

Costas Lapavitsas

17 April, 2013

The finding that Germans' net wealth is lower than those in the south is more to do with low wages than imaginary riches.

The findings of a recent European Central Bank report into household wealth have inflamed public opinion in Germany. In 2010, the average net wealth of German households – all assets minus all liabilities – stood at €195,000 (£168,000). In the southern member states, the figures were surprisingly high: €291,000 in Spain, €275,000 in Italy, €153,000 in Portugal, €148,000 in Greece and, wait for it, €671,000 in Cyprus. It makes it look as if the German people have been asked to rescue southerners who are often richer than their rescuers. "The poverty lie", says the front page of this week's Der Spiegel. Are German citizens right to be annoyed? The answer is yes, but they have chosen the wrong target.

The answer to why some southerners appear richer than Germans is straightforward: housing. The systems through which European nations meet their housing needs differ widely, reflecting history, politics, and social custom. Germans and Austrians tend to rent their houses. Spaniards, Italians, Greeks, Cypriots and others have very high percentages of owner occupation. With steadily higher inflation in the periphery during the last 15 years, plus outright housing speculation in Spain and Cyprus, the value of houses has risen, making southerners appear richer.

Households also have debts, though, which must be serviced out of income. How do southerners compare with Germans in this respect? Judging by the ratio of household debts to assets, Germans appear to be worse off than southerners, which is quite natural, since southerners have overvalued houses and so large assets. But when it comes to servicing debts, things are very different. The ratio of household debts to income is 37% in Germany, but 114% in Spain, 50% in Italy, 134% in Portugal, 47% in Greece and 157% in Cyprus. Not so rich in the periphery, then.

Low net wealth in Germany has nothing to do with Germans being taken for a ride by southerners, but reflects the failure of the European monetary union. For about 15 years German governments have been following a strict policy of very low wage increases, thus holding inflation below that of other EMU countries, and even below the inflation target of the ECB. By doing so, Germany has kept the prices of its exports low, creating an enormous advantage for its exporters within the EMU.

Peripheral enterprises have thus found it difficult to compete against German enterprises, and eurozone markets have become dominated by German industry. However, in the domestic German economy it has been another story. Since wage increases have been low, demand has been weak, incomes have been rising slowly, and inequality has increased greatly. Most German people have been counting the pennies and, as we know, have not accumulated substantial wealth. Their main benefit has been relatively low unemployment on the back of strong exports.

Meanwhile, the German export juggernaut has caused mayhem in the rest of the EMU. Peripheral countries, unable to compete, have accumulated huge public and private debts. Indebtedness masked their inherent weakness for a while by boosting domestic consumption and, in some countries, leading to a housing bubble. But then the global crisis arrived and the essential failure of peripheral Europe became evident. The southerners have found themselves sitting on overvalued houses while holding large debts that they can hardly service. Riches indeed.

Germany's plan to fix this mess has made things even worse. Peripheral countries have been forced to cut wages to increase their competitiveness as well as adopting austerity. Inevitably, the result is deep recession and rising unemployment. The apparently rich southerners are now teetering on the edge of depression, their incomes falling and the value of their houses declining. Their wealth is disappearing and yet their debts persist and are becoming more and more difficult to service. If Germany forces southerners to commit some of their putative wealth to meeting the costs of the crisis, for example, by having a "haircut" on bank accounts, as has happened in Cyprus, the result will be accelerated economic devastation.

The German public is right to be annoyed at how things have turned out in the eurozone. But it should seek the real culprit, which is the German policy of keeping wages low, suppressing domestic demand and increasing exports. That is the cause of income tightness, and even poverty, in Germany. If Germans want an effective answer, they should not seek to punish the imaginary rich of the south even further but instead aim for higher wages, boosting domestic demand and reducing the weight of exports. Now, that is a fight worth fighting.

Επί Μανωλαδικού...

Αει Σιχτιρ...
Δεν είναι μόνο η Μανωλάδα, δεν είναι μόνο οι φράουλες και δεν είναι μονο επι "παρανομων μεταναστων".
Ο γραφων εχει ακουσει πολλάκις ιστοριες "περήφανων Ελλήνων" για "χρυσαυγιτες που έδειραν τους μεταναστες στην Μανωλάδα (που ...ζητούσαν λεφτά)", έχει δει ανθρωπους (και όχι μονο λαθρομετανάστες παρακαλώ, μιλάμε και για νομιμότατους κατοίκους της ΕΕ - Βούλγαρους  εν προκειμένω) να μενουν χειμώνα καλοκαίρι μεσα σε τολ, θερμοκήπια και παράγκες, "ιδιοκτησίας" του οικείου τους (μικρο)τσιφλικά, "δεμένοι" με τη γη, έχει ακουσει απο πρώτο χέρι παραγωγούς που θέλανε να βρούνε εργάτες για τη γή τους πως "επρεπε να συννενοηθουν με τους μαφιοζους πρώτα", οι οποίοι κανονίζουν κεντρικά τη διαθεσιμότητα των εργατικών χεριών, πληρώνονται "εκ μέρους τους" οι ίδιοι ή τέλος πάντων κανονίζουν οι ίδιοι τα της πληρωμής χωρίς ο εργάτης να τολμά να μιλήσει επί του θέματος, εχει απο πρώτο χέρι πάρει χαμπάρι φορείς της αιρετής και μή εξουσίας να τρομοκρατούν μετανάστες και να τους απειλούν πως αν δεν συμμορφωθούν "γενικώς" (σε θέματα άσχετα με τις καθαυτο καλλιέργειες btw) θα τους απελάσουν κτλ κτλ. Δεν έχει  όμως δει κανένα απο τα παιδιά τους να πηγαίνει σε σχολειο, ενώ τα έχει δει όμως να δουλεύουν στα χωράφια ή "να προσέχουν το κτήμα" σαν σύγχρονοι δουλοπάροικοι. Και αυτά είναι οι καλές όψεις του νομίσματος. Δεν έχω δει πχ βιαοπραγίες, βιασμούς ή δεν έχω μάθει τα ωράρια εργασίας. Και μην σκάτε για τις φράουλες που λόγω ευπάθειας το μεροκάματο ειναι 6-7 ώρες. Για πηγαίνετε να δείτε τι γίνεται στα καρπούζια πχ οπου το μεροκάματο μπορεί να είναι "ήλιο με ήλιο".
Δεν είναι μονο η Μανωλάδα λοιπόν και δεν είναι 1-2 μεγαλοπαραγωγοί. Τα σκατά στο κεφάλι τα έχουμε όλοι μας. Και τώρα ειδικά και ιδιαίτερα οι μεγαλοπαραγωγοί που κλαίγονται διοτι "τσουβαλιάζονται όλοι" ενώ οι ίδιοι δεν μπορούν να απαντήσουν στην πιο απλη ερώτηση: Γιατί δεν ασφαλίζατε/ασφαλίζετε ομαδικά τους εργάτες σας στον φτηνότατο ΟΓΑ, έτσι ώστε να έχουν και οι ίδιοι το συμφέρον να δουλεύουν για λιγότερα, αλλά και να θέλουν να επιστρέψουν μιας και η ασφάλιση είναι δρόμος προς την νομιμοποίηση;
Θυμάμαι προπερσι είχα δει μια ομάδα Βούλγαρων να μένει σε τολ ενώ έξω έκανε ακόμα κρυο, δεν είχε καλομπει η άνοιξη. Λογικά έμεναν εκεί απο τον χειμώνα. Κουζίνες, μπανιο κτλ άγνωστα πράγματα. Μια ξυλόσομπα ήταν μέσα στο θερμοκήπιο, το μπουρί έβγαινε απο μια τρύπα στο νάιλον. Δίπλα στα τολ ήταν ένα σπιτι του "αφεντικού" παλιο, εγκαταλειμένο και ...διπλοκλειδωμένο. Ούτε για την τουαλέτα δεν τους άφηνε να το χρησιμοποιήσουν. Πιο δίπλα ήταν ένα...κτιστό και κλειστό γκαράζ που είχε το αμάξι, τα ...ξύλα και ένα δεμάτι σανο (;) αν θυμάμαι καλά. Κι αυτά όχι στα ...εξωτικά χωράφια της Μανωλάδας αλλά μέσα σε ενα χωριο. 
Αν λοιπόν ο γράφων, που έχει ελάχιστη σχέση με κάθε είδους καλλιέργεια και χωράφια και τέτοια έχει δει και ακούσει αυτά, όπως γνώστες είναι και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής, μην κοροϊδευομαστε, τί δικαιολογία έχουν οι σχετικοί με το αντικείμενο; 
Καλα, δεν τα μάθανε το 2007 (μάλιστα κάπου στα 2007 - 2008 που είχε κατέβει το ΠΑΜΕ για στήριξη των εργατών έφαγε χοντρό κράξιμο -και σφαλιάρες- απο τους ντόπιους φραουλοπαραγωγούς και μη)
Δεν τα μάθανε το 2011.
Δεν ίδρωσε κανενός τ' αυτί το 2012, ε δεν είναι παράλογο να  υποθέσεις πως μερικοί απο τους ...τεξανούς της Μανωλάδας το έπιασαν σιγά σιγά το υπονοούμενο πως έχουν ασυλία.

(Update: Ενα συντομο χρονικό εδώ http://konstantinosdavanelos.blogspot.gr/2013/04/blog-post_4119.html?spref=fb)
Υ.Γ.1: Ο Κεδίκογλου αποδεικνύεται γίγαντας πολιτικής βλακείας. Με τέτοια ανακοινωση (http://www.minpress.gr/minpress/scriptpage-govan.html?id=456316214&ud=)που έβγαλε:  "....Η πρωτοφανής και επονείδιστη αυτή ενέργεια είναι ξένη προς τα ήθη των Ελλήνων...." θα ήταν καλύτερο να μην έλεγε τίποτε. Πότε θα μάθουν στην ΝΔ πως δεν μπλέκουμε τα ....ήθη με τους νόμους και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Πως δεν μπλέκουμε τις ...ράτσες με τα ανθρώπινα δικαιώματα; Πότε θα μάθουν στην ΝΔ πως η εκμετάλλευση δεν είναι ....εθνικό προσόν ή κατάρα; Πότε θα μάθουν να κοιτάνε τα γεγονότα έστω με όρους του 1900;

" Επομένως, δεν φταίει ο τόπος (Καλιφόρνια ή Μανωλάδα, Αλμερία ή Κολομβία), ούτε το προϊόν (μπανάνες ή φράουλες ή κηπευτικά ή ροδάκινα) -αυτά αλλάζουν, αλλά η εκμετάλλευση παραμένει.

Το θέμα μας είναι πως το ζητούμενο είναι "να έχουμε ανάπτυξη". Με  κάθε κόστος. Ότι παθαίνει ο (σχετικά προστατευμένος) Έλληνας πολίτης στο εργασιακό του περιβάλον είναι αναμενόμενο να το πάθει στο πολλαπλάσιο ο απροστάτευτος μετανάστης εργάτης γης, ειδικά αν είναι παράνομος, αλλα μην νομίζετε, και οι νόμιμοι τα ίδια τραβάνε (η τρέχουσα ειδησεογραφία λέει πως η πλειοψηφία των εργατών στην Μανωλάδα είναι πλεον νόμιμοι)

Υ.Γ.3: Προσυπογράφω το κείμενο της ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μαριλένας Κοππα εδώ, και υπενθυμίζω πως δεν έχω διαβάσει τίποτε από κανέναν βουλευτή του νομού Ηλείας σχετικά με το θέμα, αν κάνω λάθος διορθώστε με.

Υ.Γ.4: Αναδημοσιεύεται απο εδώ με επιφύλαξη μιας και πουθενά δεν βρήκα λινκ που να έχει τις ψήφους σε δημοτικά διαμερίσματα:

Διευκολύνω υπενθυμίζοντας πως στην Ηλεία ο Σύριζα βγήκε 2ο κόμμα, ενώ στην Μανωλάδα δείχνει να είναι τρίτος και καταϊδρωμένος, αλλά και πως γενικά τα ποσοστά της ΧΑ ήταν πάνω απο τον εθνικό μέσο όρο

Ροη αρθρων